30.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/1

(1)

W przypadku niektórych produktów, dla których autonomiczny kontyngent taryfowy zostaje otwarty na mocy rozporządzenia (WE) nr 2505/96 (1), wielkość kontyngentu określoną w tym rozporządzeniu wyraża się w jednostkach miary innych niż waga w tonach lub kilogramach lub wartość. Jeżeli dla tych produktów nie określono jednostki miary w Nomenklaturze Scalonej znajdującej się w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (2), może zaistnieć niepewność w odniesieniu do stosowanej jednostki miary. Aby zapewnić przejrzystość oraz lepsze zarządzanie kontyngentami, należy zatem przewidzieć, że w celu skorzystania z przedmiotowych autonomicznych kontyngentów taryfowych w „polu 41: Uzupełniająca jednostka miary” zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu należy podać dokładną ilość przywożonego produktu przy zastosowaniu jednostek miary wielkości kontyngentu określonych dla tych produktów w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 2505/96.

(2)

Zapotrzebowanie Wspólnoty na produkty, do których stosuje się rozporządzenie (WE) nr 2505/96, powinno być zaspokajane na jak najkorzystniejszych warunkach. W tym celu od dnia 1 lipca 2009 r. trzy nowe wspólnotowe kontyngenty taryfowe powinny zostać otwarte z zastosowaniem zerowych stawek celnych dla właściwych ilości, przy jednoczesnym uniknięciu jakiegokolwiek zakłócenia rynków tych produktów.

(3)

Wielkości kontyngentu w przypadku autonomicznego wspólnotowego kontyngentu taryfowego o numerze porządkowym 09.2767 są niewystarczające do zaspokojenia potrzeb przemysłu we Wspólnocie. Należy zatem zwiększyć wielkość kontyngentu.

(4)

Należy zmienić opis produktu dla autonomicznego wspólnotowego kontyngentu taryfowego o numerze porządkowym 09.2806.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2505/96.

(6)

Uwzględniając znaczenie ekonomiczne niniejszego rozporządzenia, konieczne jest powołanie się na niecierpiący zwłoki charakter sprawy, o czym mowa w pkt I ust. 3 Protokołu w sprawie roli parlamentów państw członkowskich w Unii Europejskiej, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz Traktatów ustanawiających Wspólnoty Europejskie.

(7)

Ponieważ kontyngenty taryfowe muszą stać się skuteczne od dnia 1 lipca 2009 r., niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane od tej samej daty i niezwłocznie wejść w życie,

1)

dodaje się art. 1a w brzmieniu:

„Artykuł 1a

W przypadku przedstawienia zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu dla produktu wspomnianego w niniejszym rozporządzeniu, dla którego wielkość kontyngentu jest wyrażona w jednostce miary innej niż waga w tonach lub kilogramach lub wartość, dla produktów, dla których nie ustalono uzupełniającej jednostki miary w Nomenklaturze Scalonej znajdującej się w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87, dokładna ilość przywożonego produktu jest podawana w »polu 41: Uzupełniająca jednostka miary« tego zgłoszenia przy zastosowaniu jednostek miary wielkości kontyngentu określonych dla tych produktów w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.”;

2)

w załączniku I wprowadza się następujące zmiany:

30.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/4

(1)

W interesie Wspólnoty leży całkowite zawieszenie ceł autonomicznych Wspólnej Taryfy Celnej dla szeregu nowych produktów niewymienionych w załączniku do rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/96 (1).

(2)

Kody CN i TARIC 0304296110, 0304999931, 3902909097, 3903909085, 7410210070, 7606129120 oraz 7606129320 dla pięciu produktów aktualnie uwzględnionych w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1255/96 należy skreślić z wykazu, ponieważ utrzymanie zawieszeń ceł autonomicznych Wspólnej Taryfy Celnej na te produkty nie leży już w interesie Wspólnoty.

(3)

Opisy 32 zawieszeń wymienionych w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1255/96 wymagają modyfikacji w celu uwzględnienia wprowadzonych w nich zmian technicznych oraz tendencji gospodarczych na rynku. Zawieszenia te należy skreślić z wykazu znajdującego się w tym załączniku oraz włączyć ponownie jako nowe zawieszenia przy wykorzystaniu nowych opisów. Mając na uwadze zachowanie przejrzystości, zawieszenia te należy oznaczyć gwiazdką w pierwszej kolumnie załącznika I i załącznika II do niniejszego rozporządzenia.

(4)

Doświadczenie wskazuje, że konieczne jest określenie daty wygaśnięcia zawieszeń wymienionych w rozporządzeniu (WE) nr 1255/96, aby zapewnić uwzględnienie zmian technicznych i gospodarczych. Nie powinno to wykluczać wcześniejszego wycofania niektórych środków lub ich utrzymania po zakończeniu tego okresu, jeżeli przedstawione zostaną względy ekonomiczne zgodnie z zasadami określonymi w komunikacie Komisji z roku 1998 dotyczącym autonomicznych zawieszeń i kontyngentów taryfowych (2).

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1255/96.

(6)

W związku z tym, że zawieszenia, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, powinny stać się skuteczne od dnia 1 lipca 2009 r., niniejsze rozporządzenie powinno stosować się od tej samej daty i wejść w życie bezzwłocznie. W odniesieniu do produktów o kodzie CN i TARIC 9001900060 nowy opis powinien być stosowany od dnia 1 stycznia 2009 r.,

1)

dodaje się wiersze z produktami wymienionymi w załączniku I do niniejszego rozporządzenia;

2)

skreśla się wiersze z produktami, których kody CN i TARIC wymienione są w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.

30.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/18

30.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/20

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 oraz na podstawie art. 17 ust. 2 wymienionego rozporządzenia wniosek Zjednoczonego Królestwa o rejestrację nazwy „Melton Mowbray Pork Pie” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, nazwa ta powinna zostać zarejestrowana.

(3)

Zgodnie z art. 13 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 510/2006 może jednak zostać przewidziany okres przejściowy dla przedsiębiorstw ustanowionych w państwie członkowskim, w którym znajduje się dany obszar geograficzny, pod warunkiem że przedsiębiorstwa te wprowadzały do obrotu dane produkty zgodnie z prawem, używając w sposób ciągły odpowiednich nazw przez okres co najmniej pięciu lat poprzedzających datę publikacji, o której mowa w art. 6 ust. 2, oraz że podniosły tę kwestię w ramach krajowej procedury sprzeciwu, o której mowa w art. 5 ust. 5 wymienionego rozporządzenia.

(4)

W piśmie, które Komisja otrzymała w dniu 6 kwietnia 2009 r. władze Zjednoczonego Królestwa potwierdziły, że przedsiębiorstwa Pork Farms Ltd, Stobarts Ltd i Kerry Foods Ltd ustanowione na ich terytorium spełniają warunki określone w art. 13 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

(5)

W związku z tym wymienione przedsiębiorstwa są upoważnione do dalszego używania zarejestrowanej nazwy „Melton Mowbray Pork Pie” w ciągu pięcioletniego okresu przejściowego od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia,

30.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/22

(1)

Zgodnie z art. 8 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 509/2006 oraz na mocy art. 19 ust. 3 wymienionego rozporządzenia wniosek Polski o rejestrację nazwy „Pierekaczewnik” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ nie zgłoszono Komisji żadnego oświadczenia o sprzeciwie na podstawie art. 9 rozporządzenia (WE) nr 509/2006, należy zarejestrować przedmiotową nazwę.

(3)

Nie wystąpiono o ochronę nazwy, o której mowa w art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 509/2006,

30.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/24

(1)

Rada Europejska obradująca w dniach 14–15 grudnia 2006 r. uzgodniła, że współpraca między państwami członkowskimi w zakresie zwalczania nielegalnej imigracji powinna zostać wzmocniona, a w szczególności, że należy wzmocnić środki przeciwko nielegalnemu zatrudnianiu na poziomie państw członkowskich i UE.

(2)

Jednym z kluczowych czynników zachęcających do nielegalnej imigracji do UE jest możliwość podjęcia pracy w UE bez posiadania wymaganego statusu prawnego. W związku z tym działania przeciwko nielegalnej imigracji i nielegalnemu pobytowi powinny obejmować środki mające na celu przeciwdziałanie temu czynnikowi zachęcającemu.

(3)

Najważniejszym takim środkiem powinien być powszechny zakaz zatrudniania obywateli krajów trzecich niemających prawa do pobytu w UE, któremu to zakazowi towarzyszą kary wobec pracodawców naruszających ten zakaz.

(4)

Ponieważ niniejsza dyrektywa przewiduje standardy minimalne, państwa członkowskie powinny nadal móc przyjmować lub utrzymywać surowsze kary i środki oraz nakładać na pracodawców bardziej rygorystyczne obowiązki.

(5)

Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do obywateli krajów trzecich, którzy przebywają legalnie w państwie członkowskim, niezależnie do tego, czy mają oni zezwolenie na pracę na jego terytorium. Ponadto nie powinna ona mieć zastosowania do osób korzystających ze wspólnotowego prawa do swobodnego przemieszczania się, zgodnie z definicją w art. 2 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (4). Nie powinna mieć także zastosowania do obywateli krajów trzecich znajdujących się w sytuacji regulowanej prawem wspólnotowym, takich jak osoby legalnie zatrudnione w państwie członkowskim, które usługodawca oddelegowuje do innego państwa członkowskiego w kontekście świadczonych usług. Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie bez uszczerbku dla prawa krajowego zakazującego nielegalnego zatrudniania legalnie przebywających obywateli krajów trzecich, którzy pracują niezgodnie ze swoim statusem osoby uprawnionej do pobytu.

(6)

Niektóre terminy należy zdefiniować specjalnie na użytek niniejszej dyrektywy, a definicje takie należy wykorzystywać wyłącznie na użytek niniejszej dyrektywy.

(7)

W definicji zatrudnienia należy zawrzeć jego elementy składowe, a mianowicie działalność, za którą otrzymuje się lub powinno się otrzymywać wynagrodzenie i która wykonywana jest pod kierownictwem lub nadzorem pracodawcy, niezależnie od stosunku prawnego.

(8)

Definicja pracodawcy może obejmować związek osób uznanych za posiadające zdolność do czynności prawnych, lecz nieposiadających osobowości prawnej.

(9)

Aby zapobiec zatrudnianiu nielegalnie przebywających obywateli krajów trzecich, pracodawcy, przed zatrudnieniem obywateli krajów trzecich – w tym także w przypadku gdy są oni zatrudniani na potrzeby oddelegowania do innego państwa członkowskiego w ramach świadczenia usług – powinni być zobowiązani do sprawdzania, czy dani obywatele krajów trzecich posiadają ważne zezwolenie na pobyt lub inne zezwolenie upoważniające do pobytu świadczące o tym, że przebywają oni legalnie na terytorium państwa członkowskiego zatrudnienia.

(10)

Aby umożliwić państwom członkowskim w szczególności wykrywanie fałszywych dokumentów, pracodawcy powinni być także zobowiązani do powiadamiania właściwych organów o fakcie zatrudnienia obywatela państwa trzeciego. W celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego państwa członkowskie powinny móc przewidzieć, że takie powiadamianie dokonywane jest w ramach innych systemów powiadomień. Państwa członkowskie powinny móc stosować uproszczoną procedurę powiadamiania przez pracodawców będących osobami fizycznymi w przypadku gdy zatrudnienie ma miejsce na użytek prywatny tej osoby.

(11)

Pracodawcy, którzy wypełnili obowiązki określone w niniejszej dyrektywie, nie powinni być pociągani do odpowiedzialności z tytułu zatrudniania nielegalnie przebywających obywateli krajów trzecich, w szczególności w przypadku późniejszego ustalenia przez właściwy organ, że dokument przedstawiony przez pracownika został w rzeczywistości sfałszowany lub nieprawidłowo użyty, chyba że pracodawca wiedział, że dokument ten został sfałszowany.

(12)

Państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich starań, aby wnioski o przedłużenie zezwolenia na pobyt rozpatrywane były terminowo, celem ułatwienia pracodawcom wypełnienia ich obowiązków.

(13)

W celu egzekwowania powszechnego zakazu i zniechęcenia do naruszeń, państwa członkowskie powinny ustanowić odpowiednie kary. Powinny one obejmować kary finansowe oraz udział w kosztach powrotu nielegalnie przebywających obywateli krajów trzecich wraz z możliwością zmniejszenia kar finansowych dla pracodawców będących osobami fizycznymi zatrudniającymi na swój użytek prywatny.

(14)

W każdym przypadku pracodawca powinien być zobowiązany do wypłaty obywatelom krajów trzecich wszelkiego zaległego wynagrodzenia za wykonaną pracę oraz wszelkich należnych podatków i składek na ubezpieczenie społeczne. Jeżeli nie można ustalić kwoty wynagrodzenia, należy domniemywać, że wynosi ono co najmniej tyle, ile płaca przewidziana w mających zastosowanie przepisach o płacach minimalnych, w układach zbiorowych lub zgodnie z praktyką ustaloną w odpowiednich sektorach zatrudnienia. Pracodawca powinien być również zobowiązany do pokrycia – w stosownych przypadkach – wszelkich kosztów wynikających z przesłania zaległego wynagrodzenia do kraju, do którego nielegalnie zatrudniony obywatel państwa trzeciego powrócił lub został wydalony. W przypadku gdy pracodawca nie wypłacił zaległych należności, państwa członkowskie nie powinny być zobowiązane do wywiązania się z tego obowiązku w miejsce pracodawcy.

(15)

Nielegalnie zatrudniony obywatel państwa trzeciego nie powinien wywodzić prawa do wjazdu, do pobytu ani do dostępu do rynku pracy z faktu istnienia nielegalnego stosunku pracy ani z faktu wypłaty wynagrodzenia lub zaległego wynagrodzenia, składek na ubezpieczenie społeczne lub podatków przez pracodawcę lub przez podmiot prawny, który ma je wypłacić zamiast pracodawcy.

(16)

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby występowano z roszczeniami lub, aby było to możliwe oraz, aby istniały mechanizmy zapewniające otrzymywanie przez obywateli krajów trzecich należnego im odzyskanego zaległego wynagrodzenia. Państwa członkowskie nie powinny być zobowiązane do angażowania w te mechanizmy swoich misji lub przedstawicielstw w państwach trzecich. Państwa członkowskie powinny, w kontekście ustanawiania skutecznych mechanizmów ułatwiania wnoszenia skarg i jeżeli nie są one jeszcze przewidziane w prawie krajowym, rozważyć możliwość i wartość dodaną umożliwienia właściwemu organowi wszczynania postępowania przeciwko pracodawcy w celu odzyskania zaległego wynagrodzenia.

(17)

Państwa członkowskie powinny ponadto ustanowić domniemanie istnienia stosunku pracy przez okres przynajmniej trzech miesięcy, tak aby ciężar dowodu spoczywał na pracodawcy przynajmniej w odniesieniu do określonego okresu. Pracownik, miedzy innymi, powinien również mieć możliwość udowodnienia istnienia stosunku pracy i wykazania okresu jego trwania.

(18)

Państwa członkowskie powinny przewidzieć możliwość nakładania innych kar na pracodawców, między innymi pozbawiania ich uprawnienia do korzystania z niektórych lub wszystkich świadczeń, pomocy lub dotacji publicznych, łącznie z dopłatami rolnymi, wykluczania z procedur zamówień publicznych oraz nakazu zwrotu niektórych lub wszystkich świadczeń, pomocy lub dotacji publicznych, w tym funduszy UE zarządzanych przez państwa członkowskie. Państwa członkowskie powinny móc decydować o niestosowaniu innych kar wobec pracodawców będących osobami fizycznymi, w przypadku gdy zatrudnienie jest dokonywane na użytek prywatny tej osoby.

(19)

Niniejsza dyrektywa, a w szczególności jej art. 7, 10 i 12, powinna pozostawać bez uszczerbku dla rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (5).

(20)

Mając na uwadze fakt, że w niektórych sektorach przeważają umowy o podwykonawstwo, konieczne jest zapewnienie, aby przynajmniej wykonawca, którego pracodawca jest bezpośrednim podwykonawcą, mógł ponosić odpowiedzialność z tytułu kar finansowych obok lub zamiast pracodawcy. W szczególnych przypadkach pozostali wykonawcy mogą ponosić odpowiedzialność z tytułu kar finansowych obok lub zamiast pracodawcy zatrudniającego nielegalnie przebywających obywateli krajów trzecich. Zaległe płatności, które mają zostać objęte przepisami niniejszej dyrektywy dotyczącymi odpowiedzialności, powinny obejmować również składki na fundusz urlopowy oraz na fundusz socjalny regulowane prawem lub układami zbiorowymi.

(21)

Doświadczenie wykazało, że istniejące systemy kar nie były wystarczające do osiągnięcia pełnego przestrzegania zakazów zatrudniania nielegalnie przebywających obywateli krajów trzecich. Jedną z przyczyn tego zjawiska jest to, że same kary administracyjne nie wystarczają zazwyczaj do powstrzymania niektórych pozbawionych skrupułów pracodawców. Przestrzeganie zakazu może i powinno zostać wzmocnione poprzez stosowanie sankcji karnych.

(22)

Aby zagwarantować pełną skuteczność powszechnego zakazu, istnieje szczególna potrzeba bardziej odstraszających kar w poważnych przypadkach, takich jak: uporczywe ponawianie naruszenia, nielegalne zatrudnianie znaczącej liczby obywateli krajów trzecich, zatrudnianie w warunkach szczególnego wyzysku, świadomość pracodawcy, że pracownik jest ofiarą handlu ludźmi oraz nielegalne zatrudnienie małoletniego. Niniejsza dyrektywa zobowiązuje państwa członkowskie do określenia sankcji karnych w prawie krajowym w odniesieniu do takich poważnych naruszeń. Nie tworzy ona żadnych obowiązków w odniesieniu do stosowania takich sankcji ani żadnego innego dostępnego systemu egzekwowania prawa, w poszczególnych przypadkach.

(23)

We wszystkich przypadkach uznanych za poważne zgodnie z niniejszą dyrektywą, naruszenia powinny być uznawane za przestępstwa na terytorium całej Wspólnoty, o ile zostały popełnione umyślnie. Przepisy niniejszej dyrektywy dotyczące przestępstw powinny pozostawać bez uszczerbku dla stosowania decyzji ramowej Rady 2002/629/WSiSW z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie zwalczania handlu ludźmi (6).

(24)

Przestępstwa powinny podlegać skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym sankcjom karnym. Przewidziany w niniejszej dyrektywie obowiązek zapewnienia skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji karnych pozostaje bez uszczerbku dla wewnętrznej organizacji prawa karnego i wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych państw członkowskich.

(25)

Osoby prawne również mogą zostać pociągnięte do odpowiedzialności za przestępstwa, o których mowa w niniejszej dyrektywie, ponieważ wielu pracodawców to osoby prawne. Przepisy niniejszej dyrektywy nie nakładają na państwa członkowskie obowiązku wprowadzenia odpowiedzialności karnej osób prawnych.

(26)

W celu ułatwienia egzekwowania niniejszej dyrektywy, należy ustanowić skuteczne mechanizmy wnoszenia skarg, umożliwiające obywatelom krajów trzecich wnoszenie skarg bezpośrednio lub za pośrednictwem wyznaczonych osób trzecich, takich jak związki zawodowe lub inne organizacje. Wyznaczone osoby trzecie, w ramach udzielania pomocy przy wnoszeniu skarg, powinny być chronione przed ewentualną karą na podstawie przepisów zakazujących ułatwianie nielegalnego pobytu.

(27)

W celu uzupełnienia mechanizmów wnoszenia skarg, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wydawania zezwoleń na pobyt na czas ograniczony, w zależności od czasu trwania odpowiedniego postępowania krajowego, tym obywatelom krajów trzecich, którzy pracowali w warunkach szczególnego wyzysku lub którzy byli nielegalnie zatrudniani jako małoletni i którzy współpracują w postępowaniu karnym prowadzonym przeciwko pracodawcy. Zezwolenia te powinny być wydawane na zasadach porównywalnych do tych, które mają zastosowanie w odniesieniu do obywateli krajów trzecich objętych zakresem dyrektywy Rady 2004/81/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie dokumentu pobytowego wydawanego obywatelom krajów trzecich, którzy są ofiarami handlu ludźmi lub wcześniej byli przedmiotem działań ułatwiających nielegalną imigrację, którzy współpracują z właściwymi organami (7).

(28)

W celu zapewnienia zadowalającego poziomu wykonania niniejszej dyrektywy i zmniejszenia w jak największym stopniu różnic w tym zakresie między państwami członkowskimi, państwa członkowskie powinny zapewnić przeprowadzanie skutecznych i odpowiednich kontroli na swoim terytorium oraz powinny przekazywać Komisji dane dotyczące przeprowadzanych przez nie kontroli.

(29)

Należy zachęcać państwa członkowskie do ustalania corocznie krajowych celów dotyczących liczby kontroli w odniesieniu do sektorów działalności, w których koncentruje się zatrudnienie nielegalnie przebywających obywateli krajów trzecich na ich terytorium.

(30)

W celu zwiększenia skuteczności kontroli przeprowadzanych do celów stosowania niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny zapewnić: udzielenie właściwym organom na mocy przepisów krajowych odpowiednich uprawnień w zakresie przeprowadzania kontroli; gromadzenie i przetwarzanie informacji na temat nielegalnego zatrudniania, w tym wyników wcześniejszych kontroli, w celu skutecznego wdrażania niniejszej dyrektywy; oraz dostępność wystarczającej liczby pracowników posiadających kwalifikacje i umiejętności niezbędne do skutecznego przeprowadzania takich kontroli.

(31)

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby kontrole przeprowadzane do celów stosowania niniejszej dyrektywy nie wpływały ilościowo lub jakościowo na kontrole przeprowadzane w celu oceny warunków pracy i zatrudnienia.

(32)

W przypadku pracowników oddelegowanych będących obywatelami krajów trzecich, organy kontrolne państw członkowskich mogą korzystać ze współpracy oraz z wymiany informacji przewidzianych w dyrektywie 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (8) celem sprawdzenia, czy dani obywatele krajów trzecich są legalnie zatrudnieni w państwie członkowskim pochodzenia.

(33)

Niniejszą dyrektywę należy traktować jako uzupełnienie środków przeciwdziałania nieewidencjonowanemu zatrudnieniu i wyzyskowi.

(34)

Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (9) zachęca się państwa członkowskie do sporządzania i opublikowania – w interesie własnym, jak i Wspólnoty – własnych tabel możliwie jak najdokładniej ilustrujących korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji.

(35)

Wszelkie operacje przetwarzania danych osobowych podejmowane w ramach wdrażania niniejszej dyrektywy powinny być zgodne z dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (10).

(36)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie przeciwdziałanie nielegalnej imigracji poprzez osłabienie czynnika zachęcającego w postaci zatrudnienia, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary lub skutki niniejszej dyrektywy możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(37)

Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności przez Europejską konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej. Dyrektywę tę należy w szczególności stosować z należytym poszanowaniem wolności prowadzenia działalności gospodarczej, równości wobec prawa i zasady niedyskryminacji, prawa do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu oraz zasady legalności i proporcjonalności kar do czynów zabronionych pod groźbą kary, zgodnie z art. 16, 20, 21, 47 i 49 karty.

(38)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu te państwa członkowskie nie uczestniczą w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie są nią związane ani jej nie stosują.

(39)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

a)

„obywatel kraju trzeciego” oznacza każdą osobę niebędącą obywatelem Unii w rozumieniu art. 17 ust. 1 Traktatu i niebędącą osobą korzystającą ze wspólnotowego prawa do swobodnego przemieszczania się, jak określono w art. 2 ust. 5 kodeksu granicznego Schengen;

b)

„nielegalnie przebywający obywatel kraju trzeciego” oznacza obywatela kraju trzeciego obecnego na terytorium państwa członkowskiego, który nie spełnia lub przestał spełniać warunki pobytu lub zamieszkania w tym państwie członkowskim;

c)

„zatrudnienie” oznacza wykonywanie działalności obejmującej wszelkie formy pracy, regulowane na mocy prawa krajowego lub zgodnie z ustaloną praktyką, na rzecz pracodawcy albo pod jego kierownictwem lub nadzorem;

d)

„nielegalne zatrudnianie” oznacza zatrudnianie nielegalnie przebywającego obywatela kraju trzeciego;

e)

„pracodawca” oznacza każdą osobę fizyczną lub każdy podmiot prawny, w tym agencję pracy tymczasowej, na rzecz których lub pod kierownictwem lub nadzorem których podejmowane jest zatrudnienie;

f)

„podwykonawca” oznacza każdą osobę fizyczną lub każdy podmiot prawny, którym powierzono wykonanie wszystkich lub niektórych zobowiązań wynikających z uprzednio zawartej umowy;

g)

„osoba prawna” oznacza każdy podmiot prawny posiadający taki status na mocy mającego zastosowanie prawa krajowego, z wyjątkiem państw lub organów publicznych sprawujących władzę państwową oraz z wyjątkiem międzynarodowych organizacji publicznych;

h)

„agencja pracy tymczasowej” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która zgodnie z prawem krajowym zawiera umowy o pracę lub nawiązuje stosunek pracy z pracownikami tymczasowymi w celu skierowania ich do przedsiębiorstw użytkowników, aby tam wykonywali tymczasowo pracę pod ich nadzorem i kierownictwem;

i)

„warunki szczególnego wyzysku” oznaczają warunki pracy, w tym warunki wynikające z dyskryminacji ze względu na płeć lub innego rodzaju dyskryminacji, w których występuje uderzająca dysproporcja w porównaniu z warunkami zatrudnienia pracowników zatrudnionych legalnie, co wpływa na przykład na zdrowie i bezpieczeństwo pracowników i uchybia godności ludzkiej;

j)

„wynagrodzenie nielegalnie przebywających obywateli krajów trzecich” oznacza płacę lub pensję i wszelkie inne świadczenia gotówkowe lub rzeczowe, które pracownik otrzymuje bezpośrednio lub pośrednio w związku ze swoim zatrudnieniem od swojego pracodawcy i które jest równorzędne z tym, które otrzymywaliby porównywalni pracownicy w ramach legalnego stosunku pracy.

a)

przed podjęciem zatrudnienia przez obywateli krajów trzecich wymagali od nich posiadania i przedstawienia ważnego zezwolenia na pobyt lub innego zezwolenia upoważniającego ich do pobytu;

b)

przechowywali – co najmniej przez cały okres zatrudnienia – kopię lub odpis zezwolenia na pobyt lub innego zezwolenia upoważniającego do pobytu do celów przedstawienia przy ewentualnej kontroli ze strony właściwych organów państw członkowskich;

c)

powiadamiali właściwe organy wyznaczone przez państwa członkowskie w terminie określonym przez każde z państw członkowskich o rozpoczęciu zatrudnienia obywateli krajów trzecich.

a)

kary finansowe, których kwota wzrasta w zależności od liczby nielegalnie zatrudnionych obywateli krajów trzecich; oraz

b)

pokrycie kosztów powrotu nielegalnie zatrudnionych obywateli krajów trzecich w tych przypadkach, gdy przeprowadzane są procedury powrotu. Państwa członkowskie mogą zamiast tego zadecydować, aby kary finansowe na mocy lit. a) odzwierciedlały co najmniej średnie koszty powrotu.

a)

wszelkiego zaległego wynagrodzenia nielegalnie zatrudnionemu obywatelowi kraju trzeciego. Domniemywa się, że uzgodniona wysokość wynagrodzenia jest co najmniej równa płacy przewidzianej w mających zastosowane przepisach o płacy minimalnej, w układach zbiorowych lub zgodnie z praktyką ustaloną w odpowiednich sektorach zatrudnienia, chyba że pracodawca lub pracownik mogą dowieść innej wysokości wynagrodzenia, przy jednoczesnym poszanowaniu, w stosownych przypadkach, bezwzględnie obowiązujących krajowych przepisów dotyczących płac;

b)

kwoty odpowiadającej wszelkim podatkom i składkom na ubezpieczenie społeczne, które pracodawca zapłaciłby, gdyby obywatel kraju trzeciego był zatrudniony legalnie, w tym odsetek za zwłokę i odpowiednich kar administracyjnych;

c)

w stosownych przypadkach – wszelkich kosztów związanych z przesłaniem zaległych płatności do kraju, do którego obywatel kraju trzeciego powrócił lub został wydalony.

a)

wystąpienia z roszczeniem – z zastrzeżeniem okresu przedawnienia określonego w prawie krajowym – przeciwko swojemu pracodawcy i wyegzekwowania orzeczenia przeciwko pracodawcy w związku z wszelkim zaległym wynagrodzeniem, także w przypadku gdy powrócili oni lub zostali wydaleni; lub

b)

wezwania właściwego organu państwa członkowskiego, jeżeli przepisy krajowe przewidują taką możliwość, do wszczęcia procedury w celu odzyskania zaległego wynagrodzenia, bez konieczności wnoszenia przez nich powództwa w tej sprawie.

a)

pozbawienie uprawnienia do korzystania z niektórych lub wszystkich świadczeń, pomocy lub dotacji publicznych, w tym funduszy UE zarządzanych przez państwa członkowskie, na okres do pięciu lat;

b)

wykluczenie z udziału w zamówieniach publicznych określonych w dyrektywie 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień na roboty budowlane, dostawy i usługi (12), na okres do pięciu lat;

c)

nakaz zwrotu niektórych lub wszystkich świadczeń, pomocy lub dotacji publicznych, w tym funduszy UE zarządzanych przez państwa członkowskie, przyznanych pracodawcy w okresie do 12 miesięcy poprzedzających wykrycie nielegalnego zatrudnienia;

d)

czasowe lub trwałe zamknięcie zakładów wykorzystywanych do popełnienia naruszenia, albo czasowe lub trwałe cofnięcie pozwolenia na wykonywanie danej działalności gospodarczej, w przypadkach uzasadnionych powagą naruszenia.

a)

wszelkich kar finansowych nałożonych na mocy art. 5; oraz

b)

wszelkich zaległych płatności należnych na mocy art. 6 ust. 1 lit. a) i c) oraz art. 6 ust. 2 i 3.

a)

naruszenie trwa lub jest uporczywie ponawiane;

b)

naruszenie dotyczy jednoczesnego zatrudniania znaczącej liczby nielegalnie przebywających obywateli krajów trzecich;

c)

naruszeniu towarzyszą warunki pracy powodujące szczególny wyzysk;

d)

naruszenie popełnione jest przez pracodawcę, który mimo że nie został oskarżony o przestępstwo ustanowione zgodnie z decyzją ramową 2002/629/WSiSW ani skazany za takie przestępstwo, korzysta z pracy lub usług nielegalnie przebywającego obywatela kraju trzeciego ze świadomością, że jest on ofiarą handlu ludźmi;

e)

naruszenie dotyczy nielegalnego zatrudnienia małoletniego.

a)

prawie do reprezentowania osoby prawnej;

b)

prawie do podejmowania decyzji w imieniu osoby prawnej; lub

c)

prawie do sprawowania kontroli w ramach osoby prawnej.

30.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/33

(1)

Dyrektywa 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do weterynaryjnych produktów leczniczych (3), dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (4) oraz rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków (5) ustanawiają zharmonizowane zasady wydawania pozwoleń, nadzoru oraz nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii w odniesieniu do produktów leczniczych we Wspólnocie.

(2)

Zgodnie z tymi zasadami pozwolenia na dopuszczenie do obrotu wydaje się zgodnie ze zharmonizowanymi procedurami wspólnotowymi. Warunki tych pozwoleń na dopuszczenie do obrotu mogą następnie ulec zmianie, np. w przypadku gdy zmieni się proces produkcyjny lub adres producenta.

(3)

Artykuł 39 dyrektywy 2001/82/WE i art. 35 dyrektywy 2001/83/WE uprawniają Komisję do przyjęcia rozporządzenia wykonawczego w zakresie zmian wprowadzonych następnie do pozwoleń na dopuszczenie do obrotu wydanych zgodnie z przepisami odpowiednio rozdziału 4 tytułu III dyrektywy 2001/82/WE i rozdziału 4 tytułu III dyrektywy 2001/83/WE. W związku z powyższym Komisja przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1084/2003 z dnia 3 czerwca 2003 r. dotyczące badania zmian w warunkach pozwoleń na dopuszczanie do obrotu dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i weterynaryjnych produktów leczniczych udzielonych przez właściwy organ państwa członkowskiego (6).

(4)

Mimo to większość produktów leczniczych stosowanych u ludzi lub zwierząt, znajdujących się obecnie na rynku otrzymało pozwolenia jedynie w oparciu o procedury krajowe i jako takie nie mieszczą się w zakresie rozporządzenia (WE) nr 1084/2003. Zmiany dotyczące pozwoleń wydanych jedynie w oparciu o procedury krajowe podlegają zatem przepisom krajowym.

(5)

W związku z tym, o ile przyznawanie wszystkich pozwoleń na dopuszczenie do obrotu dotyczące produktów leczniczych podlega zharmonizowanym zasadom we Wspólnocie, to sytuacja wygląda inaczej w kwestii zmian w warunkach pozwoleń na dopuszczenie do obrotu.

(6)

Z powodów związanych ze zdrowiem publicznym i spójnością aktów prawnych i mając na względzie zmniejszenie obciążenia administracyjnego i wzmocnienie przewidywalności dla podmiotów gospodarczych, zmiany dotyczące wszystkich typów pozwoleń na dopuszczenie do obrotu powinny podlegać zharmonizowanym zasadom.

(7)

Przepisy w sprawie zmian przyjęte przez Komisję powinny kłaść szczególny nacisk na uproszczenie procedur administracyjnych. W tym celu Komisja powinna przewidzieć, przyjmując omawiane przepisy, możliwość przedłożenia pojedynczego wniosku w przypadku jednej zmiany lub kilku identycznych zmian dokonywanych w warunkach kilku pozwoleń na dopuszczenie do obrotu.

(8)

Zgodnie z pkt 34 porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (7) państwa członkowskie są zachęcane do sporządzania, na potrzeby własne, a także w interesie Wspólnoty, własnych tabel, które, na ile jest to możliwe, będą ilustrować korelację między dyrektywą a środkami transpozycji, oraz do publikowania tych tabel.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2001/82/WE oraz dyrektywę 2001/83/WE,

1)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 27b

Komisja przyjmuje odpowiednie uzgodnienia dla rozpatrzenia zmian w zakresie warunków pozwolenia na dopuszczenie do obrotu przyznanych zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Komisja przyjmuje te uzgodnienia w formie rozporządzenia wykonawczego. Środek ten mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 89 ust. 2a.”;

2)

w art. 39 ust. 1 skreśla się akapit drugi i trzeci.

1)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 23b

1.   Komisja przyjmuje odpowiednie uzgodnienia dla rozpatrzenia zmian w zakresie warunków pozwolenia na dopuszczenie do obrotu przyznanych zgodnie z niniejszą dyrektywą.

2.   Komisja przyjmuje uzgodnienia, o których mowa w ust. 1, w formie rozporządzenia wykonawczego. Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 121 ust. 2a.

3.   Przyjmując uzgodnienia, o których mowa w ust. 1, Komisja dokłada starań, by umożliwić przedłożenie pojedynczego wniosku w przypadku jednej zmiany lub kilku identycznych zmian dokonywanych w warunkach kilku pozwoleń na dopuszczenie do obrotu.

4.   Państwo członkowskie nadal może stosować obowiązujące w momencie wejścia w życie rozporządzenia wykonawczego krajowe przepisy dotyczące zmian w odniesieniu do pozwoleń na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych udzielonych przed dniem 1 stycznia 1998 r. produktom leczniczym dopuszczonym do obrotu tylko w tym państwie członkowskim. W przypadku gdy produkt leczniczy podlegający przepisom krajowym zgodnie z niniejszym artykułem otrzymuje następnie pozwolenie na obrót w innym państwie członkowskim, rozporządzenie wykonawcze stosuje się do tego produktu leczniczego od daty otrzymania wspomnianego pozwolenia.

5.   W przypadku gdy państwo członkowskie decyduje o dalszym stosowaniu przepisów krajowych zgodnie z ust. 4, powiadamia o tym Komisję. Jeśli do dnia 20 stycznia 2011 r. Komisja nie zostanie o tym powiadomiona, zastosowanie ma rozporządzenie wykonawcze.”;

2)

w art. 35 ust. 1 skreśla się akapity drugi i trzeci.

30.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/35

(1)

Powodem utworzenia europejskiej sieci sądowej w sprawach cywilnych i handlowych między państwami członkowskimi („sieć”) na mocy decyzji Rady 2001/470/WE (3) było przekonanie, że stworzenie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości wymagało polepszenia, uproszczenia i przyspieszenia skutecznej współpracy sądowej między państwami członkowskimi, a także skutecznego dostępu dla osób angażujących się w transgraniczne spory sądowe. Stosowanie tej decyzji rozpoczęto w dniu 1 grudnia 2002 r.

(2)

Przyjęty przez Radę Europejską na posiedzeniu w dniach 4 i 5 listopada 2004 r. (4) program haski w sprawie wzmacniania wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w Unii Europejskiej wzywa do dalszych wysiłków w celu ułatwienia dostępu do wymiaru sprawiedliwości i współpracy sądowej w sprawach cywilnych. W szczególności jest on skoncentrowany na skutecznym stosowaniu instrumentów w sprawach cywilnych przyjętych przez Parlament Europejski i Radę oraz na promowaniu współpracy między przedstawicielami zawodów prawniczych, mającej doprowadzić do ustanowienia najlepszych praktyk.

(3)

Zgodnie z art. 19 decyzji 2001/470/WE Komisja przedstawiła w dniu 16 maja 2006 r. sprawozdanie na temat funkcjonowania sieci. Stwierdzono w nim, że mimo iż generalnie cele sieci wyznaczone w 2001 roku zostały zrealizowane, sieć w niewielkim stopniu wykorzystuje obecnie swój potencjał.

(4)

Aby zapewnić osiągnięcie celów programu haskiego w zakresie zacieśnienia współpracy sądowej i ułatwienia dostępu do wymiaru sprawiedliwości oraz aby sprostać przewidywanemu zwiększeniu liczby zadań w nadchodzących latach, działalność sieci powinna opierać się na ramach prawnych lepiej dostosowanych do rozszerzonego zakresu jej środków działania.

(5)

Konieczne jest opracowanie lepszych warunków funkcjonowania sieci w państwach członkowskich za pośrednictwem krajowych punktów kontaktowych, a zatem zwiększenie roli punktów kontaktowych zarówno w ramach sieci, jak i w kontaktach z sędziami oraz przedstawicielami zawodów prawniczych.

(6)

W tym celu państwa członkowskie powinny ocenić, jakie zasoby należy udostępnić punktom kontaktowym, tak aby mogły one w pełni wykonywać swoje obowiązki. Niniejsza decyzja nie powinna mieć wpływu na wewnętrzny podział kompetencji w państwach członkowskich w odniesieniu do finansowania działań członków sieci krajowych.

(7)

W tym samym celu w każdym państwie członkowskim powinien istnieć przynajmniej jeden punkt kontaktowy, zdolny do wykonywania powierzonych mu zadań. W przypadku gdy istnieje kilka punktów kontaktowych, państwo członkowskie powinno zapewnić skuteczną koordynację działań pomiędzy nimi.

(8)

W przyszłości, w przypadku wskazania przez akt wspólnotowy lub konwencję międzynarodową prawa innego państwa jako prawa właściwego dla danej sprawy punkty kontaktowe sieci powinny uczestniczyć w udzielaniu organom sądowym i pozasądowym w państwach członkowskich informacji na temat treści prawa tego innego państwa.

(9)

Rozpatrywanie przez punkty kontaktowe wniosków dotyczących współpracy sądowej powinno odbywać się na tyle szybko, aby odpowiadało to ogólnym celom niniejszej decyzji.

(10)

Do celów obliczania terminów przewidzianych w niniejszej decyzji powinno się stosować rozporządzenie Rady (EWG, Euratom) nr 1182/71 z dnia 3 czerwca 1971 r. określające zasady mające zastosowanie do okresów, dat i terminów (5).

(11)

Celem rejestru elektronicznego jest udzielanie informacji służących do oceny wyników działania sieci i stosowania instrumentów wspólnotowych w praktyce. Zatem nie powinien on zawierać wszystkich informacji wymienianych między punktami kontaktowymi.

(12)

Izby zrzeszające reprezentujące zawody prawnicze, w szczególności adwokatów, radców prawnych, notariuszy i komorników sądowych, bezpośrednio zaangażowane w stosowanie wspólnotowych i międzynarodowych instrumentów dotyczących wymiaru sprawiedliwości w sprawach cywilnych, mogą zostać członkami sieci za pośrednictwem zrzeszających je izb krajowych, tak aby wraz z punktami kontaktowymi uczestniczyć w niektórych szczególnych zadaniach i działaniach sieci.

(13)

Aby dalej rozwijać zadania sieci w zakresie dostępu do wymiaru sprawiedliwości, punkty kontaktowe w państwach członkowskich powinny przyczyniać się do przekazywania społeczeństwu informacji ogólnych, za pomocą najodpowiedniejszych nowoczesnych środków komunikacji, podając na stronie ministerstw sprawiedliwości państw członkowskich co najmniej link do strony internetowej sieci sądowej oraz organów odpowiedzialnych za rzeczywiste stosowanie tych instrumentów. Niniejszej decyzji nie należy interpretować jako nakładającej na państwa członkowskie obowiązek umożliwienia społeczeństwu bezpośredniego dostępu do punktów kontaktowych.

(14)

Przy wdrażaniu niniejszej decyzji należy uwzględnić stopniowe wprowadzanie europejskiego systemu e-sprawiedliwości, którego celem jest w szczególności ułatwianie współpracy sądowej oraz dostępu do wymiaru sprawiedliwości.

(15)

W celu zwiększenia wzajemnego zaufania między sędziami w Unii Europejskiej oraz synergii działań sieci europejskich sieć powinna utrzymywać stałe kontakty z innymi sieciami europejskimi służącymi tym samym celom, przede wszystkim z sieciami instytucji sądowych i sędziów.

(16)

Aby przyczyniać się do promowania międzynarodowej współpracy sądowej, sieć powinna rozwijać kontakty z innymi sieciami współpracy sądowej na świecie oraz z organizacjami międzynarodowymi propagującymi międzynarodową współpracę sądową.

(17)

W celu zapewnienia regularnej kontroli postępów w realizacji celów decyzji 2001/470/WE, zmienionej niniejszą decyzją, Komisja powinna przedstawiać Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdania dotyczące działalności sieci.

(18)

W związku z powyższym należy wprowadzić zmiany do decyzji 2001/470/WE.

(19)

Ponieważ cel niniejszej decyzji nie może być osiągnięty w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary i skutki niniejszej decyzji możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności ustanowioną w tym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(20)

Zjednoczone Królestwo i Irlandia, zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską wyraziły życzenie przyjęcia i stosowania niniejszej decyzji.

(21)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i w związku z tym nie jest nią związana ani nie podlega jej stosowaniu,

1)

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

3)

artykuł 5 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   W szczególności punkty kontaktowe:

4)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 5a

Izby zrzeszające

1.   Aby przyczynić się do realizacji zadań przewidzianych w art. 3, punkty kontaktowe utrzymują właściwe kontakty z izbami zrzeszającymi wymienionymi w art. 2 ust. 1 lit. e), zgodnie z przepisami, które określą poszczególne państwa członkowskie.

2.   Kontakty, o których mowa w ust. 1, mogą obejmować w szczególności następujące działania:

3.   Izby zawodowe nie zwracają się do punktów kontaktowych o informacje dotyczące spraw indywidualnych.”;

5)

w art. 6 ust. 2 dodaje się akapit w brzmieniu:

„W tym celu każde z państw członkowskich zapewnia, zgodnie z określonymi przez siebie procedurami, aby punkt lub punkty kontaktowe sieci oraz właściwe organy dysponowały środkami wystarczającymi do odbywania regularnych spotkań.”;

6)

artykuł 7 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„W celu ułatwienia praktycznej działalności sieci każde państwo członkowskie zapewnia, aby punkty kontaktowe posiadały odpowiednią znajomość języka urzędowego instytucji Unii innego niż ich własny, z uwagi na fakt, że potrzebują one porozumiewać się z punktami kontaktowymi w innych państwach członkowskich.”;

7)

artykuł 8 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 8

Rozpatrywanie wniosków dotyczących współpracy sądowej

1.   Punkty kontaktowe udzielają odpowiedzi na wszystkie złożone wnioski bez zbędnej zwłoki i najpóźniej w terminie piętnastu dni od daty ich otrzymania. Jeżeli punkt kontaktowy nie może udzielić odpowiedzi na wniosek w tym terminie, informuje o tym zwięźle wnioskodawcę, wskazując okres, który uważa za konieczny do sformułowania odpowiedzi, ale okres ten, co do zasady, nie przekracza trzydziestu dni.

2.   W celu jak najskuteczniejszego i jak najszybszego udzielenia odpowiedzi na wnioski, o których mowa w ust. 1, punkty kontaktowe wykorzystują najodpowiedniejsze środki techniczne udostępnione im przez państwa członkowskie.

3.   Komisja prowadzi zabezpieczony elektroniczny rejestr, o ograniczonym dostępie, obejmujący wnioski w sprawie współpracy sądowej i odpowiedzi, o których mowa w art. 5 ust. 2 lit. b), c), d) i e). Punkty kontaktowe dbają o regularne przekazywanie Komisji informacji koniecznych do utworzenia i prowadzenia rejestru.

4.   Przynajmniej raz na pół roku Komisja dostarcza punktom kontaktowym informacje w zakresie danych statystycznych dotyczących wniosków w sprawie współpracy sądowej i odpowiedzi, o których mowa w ust. 3.”;

8)

artykuł 9 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 9

Spotkania punktów kontaktowych

1.   Punkty kontaktowe sieci spotykają się co najmniej raz na sześć miesięcy, zgodnie z art. 12.

2.   Każde państwo członkowskie jest reprezentowane na tych spotkaniach przez jeden lub więcej punktów kontaktowych, którym mogą towarzyszyć inni członkowie sieci, ale nie więcej niż przez sześciu przedstawicieli z każdego państwa członkowskiego.”;

9)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 11a

Uczestnictwo obserwatorów w spotkaniach sieci

1.   Bez uszczerbku dla art. 1 ust. 2 przedstawiciele Danii mogą uczestniczyć w spotkaniach, o których mowa w art. 9 i 11.

2.   Kraje przystępujące do UE i kraje kandydujące mogą być zaproszone do udziału w tych spotkaniach w charakterze obserwatorów. Kraje trzecie będące stronami zawartych przez Wspólnotę międzynarodowych porozumień dotyczących współpracy sądowej w dziedzinie prawa cywilnego i handlowego również mogą być zapraszane do udziału w charakterze obserwatorów w niektórych spotkaniach sieci.

3.   Każdy kraj obserwator może być reprezentowany na tych spotkaniach przez jedną lub więcej osób, ale liczba przedstawicieli jednego kraju w żadnym przypadku nie może przekroczyć trzech.”;

10)

na końcu tytułu II dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 12a

Relacje z innymi sieciami i organizacjami międzynarodowymi

1.   Sieć utrzymuje kontakty i dzieli się doświadczeniem i najlepszymi praktykami z innymi sieciami europejskimi realizującymi podobne cele, np. z europejską siecią sądową w sprawach karnych. Sieć utrzymuje również kontakty z europejską siecią szkolenia kadr wymiaru sprawiedliwości, mając na uwadze promowanie – w stosownych przypadkach i bez uszczerbku dla praktyk krajowych – warsztatów szkoleniowych na temat współpracy sądowej w sprawach cywilnych i handlowych z korzyścią dla lokalnych organów sądowych państw członkowskich.

2.   Sieć utrzymuje kontakty z Siecią Europejskich Centrów Konsumenckich (ECC-Net). Punkty kontaktowe sieci pozostają w szczególności do dyspozycji członków sieci ECC-Net w celu udostępniania informacji ogólnych dotyczących funkcjonowania instrumentów wspólnotowych i międzynarodowych mających ułatwić konsumentom dostęp do wymiaru sprawiedliwości.

3.   W celu realizacji zadań, o których mowa w art. 3, odnoszących się do międzynarodowych instrumentów dotyczących współpracy sądowej w sprawach cywilnych i handlowych, sieć utrzymuje kontakty i wymienia doświadczenia z innymi sieciami współpracy sądowej działającymi w krajach trzecich oraz z organizacjami międzynarodowymi, które promują międzynarodową współpracę sądową.

4.   Za wykonanie przepisów niniejszego artykułu odpowiada Komisja, współpracująca ściśle z prezydencją Rady i państwami członkowskimi.”;

11)

nagłówek tytułu III otrzymuje brzmienie:

12)

w art. 13 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

13)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 13a

Informacje ogólne udostępniane społeczeństwu

Sieć przyczynia się do udostępniania społeczeństwu za pomocą najodpowiedniejszych środków technicznych informacji ogólnych na temat treści i funkcjonowania instrumentów wspólnotowych lub międzynarodowych dotyczących współpracy sądowej w sprawach cywilnych i handlowych.

W tym celu oraz bez uszczerbku dla przepisów art. 18 punkty kontaktowe zapewniają promowanie wśród społeczeństwa systemu informacyjnego, o którym mowa w art. 14.”;

14)

artykuł 17 ust. 4 lit. b) otrzymuje brzmienie:

15)

w art. 18 pkt 4 skreśla się wyraz „stopniowo”;

16

artykuł 19 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 19

Sprawozdawczość

Najpóźniej dnia 1 stycznia 2014 r., a następnie raz na trzy lata, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie oraz Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie na temat działalności sieci. W razie konieczności do sprawozdania dołączana jest propozycja dostosowania niniejszej decyzji i zawiera ono informacje na temat działań sieci mających na celu realizację postępów w opracowywaniu, tworzeniu i wdrażaniu europejskiego systemu elektronicznego wymiaru sprawiedliwości, zwłaszcza z punktu widzenia ułatwiania dostępu do wymiaru sprawiedliwości.”;

17)

artykuł 20 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 20

Przekazywanie informacji

Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje, o których mowa w art. 2 ust. 5, najpóźniej dnia 1 lipca 2010 r.”.

30.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/41

(1)

Artykuł 8 decyzji przedstawicieli rządów państw członkowskich z dnia 8 kwietnia 1965 r. w sprawie tymczasowej siedziby niektórych instytucji i niektórych służb Wspólnot (1) stanowi, że siedziba Urzędu Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „Urzędem”) znajduje się w Luksemburgu. Ostatnio przepis ten wprowadzono w życie decyzją 2000/459/WE, EWWiS, Euratom (2).

(2)

Zasady i przepisy mające zastosowanie do urzędników i innych pracowników Wspólnot Europejskich mają zastosowanie do Urzędu. Należy uwzględnić ostatnio wprowadzone w nich zmiany.

(3)

Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (3), dalej zwane „rozporządzeniem finansowym”, przewiduje szczególne przepisy dotyczące funkcjonowania Urzędu.

(4)

W dziedzinie wydawniczej zachodzą znaczne zmiany technologiczne, które należy uwzględnić w działalności Urzędu.

(5)

Dla zachowania jasności przepisów należy uchylić decyzję 2000/459/WE, EWWiS, Euratom i zastąpić ją niniejszą decyzją,

1)

„wydawanie” oznacza wszelkie czynności niezbędne do projektowania, weryfikacji, nadawania międzynarodowych znormalizowanych numerów książki lub numerów katalogowych, produkcji, katalogowania, indeksowania, rozpowszechnienia, promocji, sprzedaży, przechowywania i archiwizacji publikacji, w dowolnej formie i postaci oraz za pomocą wszelkich istniejących i przyszłych środków;

2)

„publikacje” oznaczają wszystkie teksty, opublikowane na dowolnym nośniku i o dowolnym formacie, opatrzone międzynarodowym znormalizowanym numerem książki lub numerem katalogowym;

3)

„publikacje obowiązkowe” oznaczają publikacje, których wydawanie przewidziane jest w traktatach lub innych aktach normatywnych;

4)

„publikacje nieobowiązkowe” oznaczają każdą publikację wydawaną w ramach uprawnień poszczególnych instytucji;

5)

„zarządzanie prawami autorskimi” oznacza potwierdzenie, iż wydziały będące autorami posiadają odpowiednie prawa autorskie lub prawo do wykorzystania, oraz zarządzanie tymi prawami przez Urząd w odniesieniu do publikacji, których wydanie zostało mu zlecone;

6)

„dochody netto ze sprzedaży” oznaczają łączną kwotę, na jaką zostały wystawione faktury, pomniejszoną o przyznane rabaty handlowe, koszty zarządzania, pobierania płatności i opłaty bankowe;

7)

„instytucje” oznaczają instytucje, organy oraz urzędy i agencje ustanowione przez traktaty lub na ich mocy.

a)

wydawanie Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej (zwanego dalej „Dziennikiem Urzędowym”) i gwarantowanie jego autentyczności;

b)

wydawanie innych obowiązkowych publikacji;

c)

wydawanie lub współwydawanie publikacji nieobowiązkowych, których wydanie zostało zlecone Urzędowi przez poszczególne instytucje w ramach ich uprawnień, zwłaszcza w kontekście prowadzonej przez nie polityki komunikacyjnej;

d)

wydawanie i współwydawanie publikacji z własnej inicjatywy, w tym publikacji promujących oferowane przez Urząd usługi; w tym kontekście Urząd może wystąpić o tłumaczenie na podstawie umowy o świadczenie usług;

e)

rozwój, świadczenie i uaktualnianie usług w zakresie publikacji elektronicznych, przeznaczonych dla społeczeństwa;

f)

udostępnianie społeczeństwu całości prawodawstwa i innych tekstów urzędowych;

g)

przechowywanie i udostępnianie społeczeństwu w formie elektronicznej wszystkich publikacji instytucji;

h)

nadawanie publikacjom instytucji międzynarodowych znormalizowanych numerów książki lub numerów katalogowych;

i)

zarządzanie prawami do zwielokrotniania i tłumaczenia publikacji instytucji;

j)

promocja i sprzedaż publikacji i usług oferowanych przez Urząd społeczeństwu.

a)

programowania i planowania ich działalności wydawniczej;

b)

realizacji projektów wydawniczych, niezależnie od sposobu wydawania;

c)

formatowania i opracowywania graficznego projektów wydawniczych;

d)

informowania o tendencjach na rynkach wydawniczych w państwach członkowskich i o zagadnieniach i publikacjach, które mogłyby cieszyć się największą popularnością;

e)

określania nakładów i sporządzania planów rozpowszechniania;

f)

ustalania cen publikacji i ich sprzedaży;

g)

promocji, rozpowszechniania i oceny ich publikacji bezpłatnych lub odpłatnych;

h)

analizy, oceny, tworzenia stron internetowych i opracowywania usług internetowych przeznaczonych dla społeczeństwa;

i)

przygotowywania umów ramowych dotyczących działalności wydawniczej;

j)

kontroli technologicznej procesów wydawniczych.

a)

zestawianie dokumentów przeznaczonych do wydania;

b)

przygotowanie, opracowanie graficzne, korekta, formatowanie i weryfikacja tekstów i innych elementów, niezależnie od formatu i nośnika, mając na uwadze z jednej strony wskazówki przekazane przez instytucje, a z drugiej strony ustalone z instytucjami normy w zakresie szaty typograficznej i prezentacji językowej;

c)

indeksowanie i katalogowanie publikacji;

d)

analiza dokumentacyjna tekstów publikowanych w Dzienniku Urzędowym i tekstów urzędowych innych niż te publikowane w Dzienniku Urzędowym;

e)

ujednolicanie aktów prawnych;

f)

zarządzanie wielojęzycznym tezaurusem Eurovoc, jego opracowywanie, aktualizacja i udostępnianie;

g)

druk zlecany podwykonawcom;

h)

nadzorowanie postępów prac;

i)

kontrola jakości;

j)

odbiór jakościowy i ilościowy;

k)

rozpowszechnianie w wersji papierowej i elektronicznej Dziennika Urzędowego, tekstów urzędowych innych niż te publikowane w Dzienniku Urzędowym oraz innych publikacji nieobowiązkowych;

l)

przechowywanie;

m)

archiwizacja wersji papierowych i elektronicznych;

n)

wznawianie nakładu wyczerpanych publikacji i druk na życzenie;

o)

tworzenie skonsolidowanego katalogu publikacji instytucji;

p)

sprzedaż, w tym wydawanie faktur, pobieranie płatności i przekazywanie dochodów, zarządzanie wierzytelnościami;

q)

promocja;

r)

tworzenie i zakup list wysyłkowych instytucji, zarządzanie nimi, ich aktualizacja, monitoring i kontrola oraz tworzenie specyficznych list wysyłkowych.

a)

procedury zamówień publicznych, w tym podejmowanie zobowiązań prawnie wiążących;

b)

kontrolę finansową umów z podwykonawcami;

c)

rozliczanie wydatków, w tym między innymi odbiór jakościowy i ilościowy, potwierdzone adnotacją „dopuszczenie płatności”;

d)

zatwierdzanie wydatków;

e)

operacje po stronie dochodów.

a)

ustanawianie przez Komitet, na wniosek dyrektora, celów strategicznych i zasad funkcjonowania Urzędu;

b)

wytyczanie przez Komitet kierunków ogólnej polityki Urzędu, szczególnie w zakresie sprzedaży, rozpowszechniania i działalności wydawniczej i czuwanie nad wkładem Urzędu w koncepcję i wdrażanie strategii z zakresu polityki informacyjnej i komunikacyjnej w obszarach wchodzących w zakres jego kompetencji;

c)

przygotowywanie przez Komitet, w oparciu o projekt przygotowany przez dyrektora Urzędu, rocznego sprawozdania z zarządzania, które przeznaczone jest dla instytucji i które przedstawia stan wdrożenia strategii i usługi świadczone przez Urząd. Przed dniem 1 maja każdego roku Komitet przedkłada instytucjom sprawozdanie dotyczące poprzedniego roku budżetowego;

d)

zatwierdzanie przez Komitet, w ramach procedury budżetowej odnoszącej się do budżetu operacyjnego Urzędu, preliminarza dochodów i wydatków;

e)

zatwierdzanie przez Komitet zasad księgowania kosztów przez Urząd, przyjmowanych przez dyrektora Urzędu;

f)

przekazywanie przez Komitet instytucjom wszelkich sugestii mogących przyczynić się do usprawnienia funkcjonowania Urzędu.

a)

występuje do właściwych służb poszczególnych instytucji o wydanie decyzji podstawowych, które stosowane są wspólnie;

b)

przedkłada propozycje ulepszenia struktury i sposobu prezentacji Dziennika Urzędowego i urzędowych aktów prawnych;

c)

przedkłada instytucjom wnioski dotyczące harmonizacji sposobu prezentacji tekstów przeznaczonych do publikacji;

d)

analizuje trudności napotkane w bieżącej działalności i opracowuje niezbędne instrukcje dla Urzędu oraz zalecenia dla instytucji, umożliwiające przezwyciężenie tych trudności.

30.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/48

(1)

W celu uproszczenia procesu udzielania pożyczek ze środków własnych Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) ubogim krajom AKP, w ramach inicjatywy dotyczącej głęboko zadłużonych krajów ubogich (HIPC) lub w ramach innych inicjatyw dotyczących zdolności obsługi zadłużenia, uzgodnionych na poziomie międzynarodowym, Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) proponuje wprowadzenie zmian do załącznika II do Umowy o partnerstwie AKP-WE.

(2)

Spójność polityki dotyczącej udzielania pożyczek ze środków własnych EBI oraz inicjatywy dotyczącej głęboko zadłużonych krajów ubogich wymaga większej elastyczności, aby spełnić warunki dotyczące zdolności obsługi zadłużenia, ustalone na podstawie uzgodnień międzynarodowych lub innych uzgodnień dotyczących HIPC, w szczególności w odniesieniu do dopłat do oprocentowania.

(3)

Dla zasobów zarządzanych przez EBI w kontekście instrumentu inwestycyjnego istnieją już podobne postanowienia, zawarte w art. 2 załącznika II do Umowy o partnerstwie AKP-WE.

(4)

Nowe ustępy do art. 1 załącznika II do Umowy o partnerstwie AKP-WE mają na celu harmonizację warunków odnoszących się zarówno do zasobów własnych EBI, jak i do instrumentu inwestycyjnego.

(5)

Nowe brzmienie art. 1, 2 i 4 załącznika II do Umowy o partnerstwie AKP-WE ma na celu zharmonizowanie postanowień dotyczących środków własnych EBI oraz instrumentu inwestycyjnego w ramach uzgodnień dotyczących głęboko zadłużonych krajów ubogich.

(6)

Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany do załącznika II do Umowy o partnerstwie AKP-WE,

1)

w art. 1 akapit pierwszy staje się ust. 1, po którym wprowadza się ust. 2, 3 i 4 w brzmieniu:

„2.   Fundusze na dopłaty do oprocentowania, określone w niniejszym załączniku, pochodzić będą ze środków przydzielonych na te dopłaty i określonych w załączniku 1b, ust. 2 lit. c).

3.   Dopłaty do oprocentowania mogą być kapitalizowane lub wykorzystywane w formie dotacji. Kwota dopłaty do oprocentowania, wyliczona w oparciu o wartość pożyczki z chwilą jej wypłaty, pokrywana jest ze środków przydzielonych na tę dopłatę na zasadach określonych w załączniku 1b ust. 2 lit. c) i wypłacana bezpośrednio bankowi. Do 10 % budżetu na dopłaty do oprocentowania może również zostać wykorzystane w celu wsparcia pomocy technicznej związanej z projektami w krajach AKP.

4.   Powyższe zasady i warunki nie naruszają zasad, jakie mogą obowiązywać kraje AKP objęte restrykcyjnymi warunkami udzielania pożyczek zgodnie z inicjatywą dotyczącą głęboko zadłużonych krajów ubogich (»HIPC«) lub w ramach innych programów dotyczących zdolności obsługi zadłużenia, uzgodnionych na poziomie międzynarodowym. Jeśli przedmiotowe programy wymagają zmniejszenia stopy oprocentowania pożyczki o więcej niż 3 %, dopuszczalnego na mocy art. 2 i 4 niniejszego rozdziału, Bank podejmuje starania w kierunku zmniejszenia średniego kosztu funduszy poprzez odpowiednie współfinansowanie z innymi darczyńcami. Jeżeli zostanie to uznane za niemożliwe, stopa oprocentowania pożyczek może zostać zredukowana o taką kwotę, jaka niezbędna jest do zachowania zgodności z poziomem wynikającym z inicjatywy dotyczącej HIPC lub z jakichkolwiek programów zdolności obsługi zadłużenia, uzgodnionych na poziomie międzynarodowym.”;

2)

w art. 2 tekst ust. 7 otrzymuje brzmienie:

„7.   Pożyczki zwykłe dla krajów nieobjętych restrykcyjnymi warunkami udzielania pożyczek w ramach inicjatywy dotyczącej HIPC lub innych programów dotyczących zdolności obsługi zadłużenia, uzgodnionych na poziomie międzynarodowym, mogą zostać udzielone na warunkach koncesyjnych w następujących przypadkach:

Ostateczna stopa procentowa pożyczek wymienionych w lit. a) lub b) w żadnym wypadku nie może być niższa niż 50 % stopy referencyjnej.”;

3)

w art. 4 tekst ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Pożyczki ze środków własnych Banku przyznawane są na podstawie następujących zasad i warunków:

30.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/50

(1)

Europejski kodeks praktyk statystycznych (1) przeznaczony dla krajowych i wspólnotowych organów statystycznych zawiera 15 zasad dotyczących środowiska instytucjonalnego, procesów statystycznych i wyników statystycznych.

(2)

Zasada nr 15 Europejskiego kodeksu praktyk statystycznych odnosi się do dostępności i przejrzystości statystyk europejskich, jednocześnie podkreślając, że towarzyszące metadane powinny być dokumentowane zgodnie ze znormalizowanym systemem metadanych.

(3)

Metadane referencyjne stanowią integralną część systemu metadanych każdego organu statystycznego.

(4)

Przyjmując Europejski kodeks praktyk statystycznych, krajowe i wspólnotowe organy statystyczne zobowiązały się do opracowywania wysokiej jakości statystyk, co wymaga również bardziej przejrzystej i zharmonizowanej sprawozdawczości na temat jakości danych.

(5)

W ramach inicjatywy SDMX w sprawie wspólnych standardów technicznych i statystycznych dotyczących wymiany oraz udostępniania danych i metadanych, zainicjowanej przez Bank Rozrachunków Międzynarodowych, Europejski Bank Centralny, wspólnotowy organ statystyczny (Eurostat), Międzynarodowy Fundusz Walutowy, Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, Organizację Narodów Zjednoczonych oraz Bank Światowy, opracowano wytyczne SDMX dotyczące treści, wspierające tworzenie zharmonizowanych metadanych referencyjnych i ich wdrażanie w Europejskim Systemie Referencyjnym.

(6)

Opracowywanie metadanych referencyjnych na podstawie zharmonizowanego wykazu pojęć statystycznych w ramach Europejskiego Systemu Statystycznego przy jednoczesnym umożliwieniu krajowym i wspólnotowym organom statystycznym dodawania, w miarę potrzeby, kolejnych pojęć statystycznych w szczególnych obszarach statystycznych, może przyczynić się do znacznego podniesienia skuteczności.

(7)

Rozporządzenie (WE) nr 223/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie statystyk europejskich (2) stanowi ramy odniesienia dla niniejszego zalecenia,

1)

Zachęca się krajowe organy statystyczne do stosowania, przy zestawianiu metadanych referencyjnych w różnych obszarach statystycznych i przy wymianie metadanych referencyjnych, w ramach Europejskiego Systemu Statystycznego lub poza nim, pojęć i podpojęć statystycznych wymienionych w załączniku.

2)

Krajowe organy statystyczne powinny, w razie konieczności, dodawać do wymienionego wyżej wykazu dodatkowe pojęcia i podpojęcia statystyczne dla poszczególnych obszarów statystycznych.

3)

Zachęca się krajowe organy statystyczne do regularnego informowania Komisji (Eurostatu) o stosowaniu przez nie pojęć i podpojęć wymienionych w załączniku.

30.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 168/56