5.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/1

5.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/3

(1)

Kwoty cen reprezentatywnych oraz dodatkowych należności stosowanych przy przywozie cukru białego, cukru surowego oraz niektórych syropów zostały ustalone na rok gospodarczy 2008/2009 rozporządzeniem Komisji (WE) nr 945/2008 (3). Te ceny i kwoty zostały ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 348/2009 (4).

(2)

Zgodnie z zasadami i warunkami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 951/2006 dane, którymi dysponuje obecnie Komisja, stanowią podstawę do korekty wymienionych kwot,

5.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/5

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1698/2005 ustanawiające ramy prawne dla wsparcia przez EFRROW rozwoju obszarów wiejskich na terytorium Wspólnoty zostało zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 74/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (2). W związku z tym rozporządzenie Komisji (WE) nr 1974/2006 (3) należy uzupełnić o dodatkowe szczegółowe przepisy wykonawcze.

(2)

Wygaśnięcie systemu kwot mlecznych, obowiązującego na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (4) wymaga szczególnego wysiłku od producentów mleka. Należy zatem wycofać, z początkiem okresu programowania, ograniczenie wsparcia inwestycyjnego dla gospodarstw mleczarskich zobowiązanych do przestrzegania kwot produkcyjnych przydzielanych indywidualnym gospodarstwom.

(3)

Rozporządzeniem (WE) nr 74/2009 ustanowiono wymóg dokonania zmian w krajowych planach strategicznych. Należy określić minimalny zakres tych zmian.

(4)

Ze względu na wagę priorytetów określonych w art. 16a rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 zmiany w programach rozwoju obszarów wiejskich dokonane po pierwszym wdrożeniu tego artykułu należy uznać za zmiany zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 i poddać decyzji Komisji.

(5)

Rozporządzenie (WE) nr 74/2009 zawiera wykaz potencjalnych skutków, których osiągnięciu służą operacje powiązane z priorytetami, o których mowa w art. 16a rozporządzenia (WE) nr 1698/2005. Wykaz ten nie jest wyczerpujący, w związku z czym państwa członkowskie mogą proponować dodatkowe potencjalne skutki, których osiągnięciu służą wspomniane powyżej operacje. Jednakże w celu zapewnienia zgodności z określonymi już potencjalnymi skutkami oraz w celu ogólnego wzmocnienia operacji powiązanych z nowymi wyzwaniami możliwość proponowania przez państwa członkowskie dodatkowych potencjalnych skutków należy poddać ocenie Komisji oraz opinii Komitetu ds. Rozwoju Obszarów Wiejskich. W związku z tym zmiany wprowadzające nowe potencjalne skutki należy poddać decyzji Komisji.

(6)

Uwzględniwszy dużą ilość przypadków, w których zmiany dotyczą mało istotnych wyjątków odnoszących się do zasad wytyczania granic pomiędzy wspólnymi organizacjami rynków a rozwojem obszarów wiejskich, oraz w celu ograniczenia obciążeń administracyjnych Komisja powinna zaprzestać podejmowania decyzji w sprawie zmian dotyczących zmian odnoszących się do wyjątku, o którym mowa w art. 5 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005. Zgodnie z powyższym tego rodzaju zmiany powinny zostać skreślone z wykazu w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1974/2006.

(7)

Ze względu na reformę wspólnej organizacji rynków należy określić treść i kryteria biznes planów dotyczących wsparcia dla gospodarstw w fazie restrukturyzacji.

(8)

Po zniesieniu środka „wyłączenie spod uprawy” na mocy rozporządzenia (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 (5) należy zmienić odpowiednio przepisy odnoszące się do tego środka.

(9)

W celu ułatwienia realizacji przedsięwzięć inwestycyjnych w kontekście trwającego kryzysu gospodarczo-finansowego należy podnieść górny pułap dla płatności zaliczkowych.

(10)

Ze względu na reformę wspólnej organizacji rynków ustanowioną rozporządzeniem (WE) nr 74/2009 należy odpowiednio zmienić przepisy dotyczące pomocy państwa w zakresie niektórych środków współfinansowanych przez EFRROW oraz dotyczące dodatkowego finansowania ze środków krajowych w celu objaśnienia zakresu ich zastosowania i uwzględnienia nowego środka dotyczącego gospodarstw w fazie restrukturyzacji.

(11)

Istnieje konieczność zdefiniowania terminu „istotne zmiany” w art. 78 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.

(12)

Aby umożliwić monitorowanie działań powiązanych z priorytetami ustanowionymi w art. 16a rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, wskaźniki produktu i powiązane z nimi cele stanowiące element wspólnych ram monitorowania i oceny, o których mowa w art. 80 tego rozporządzenia, należy określić według rodzaju operacji.

(13)

Państwa członkowskie zobowiązane są do przedstawienia w zmienionych programach informacji na temat rodzajów operacji powiązanych z priorytetami, o których mowa w art. 16a rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, ze wskazaniem, które z tych operacji dotyczą nowych środków, tj. środków, które nie zostały jeszcze zatwierdzone w ramach programu rozwoju obszarów wiejskich. Ponadto należy wykazać orientacyjny wkład EFRROW na lata 2010–2013. W tym celu należy zmienić załączniki do rozporządzenia (WE) nr 1974/2006.

(14)

Aby zachować zgodność z datą, od której stosuje się rozporządzenie (WE) nr 74/2009, dla którego przepisy niniejszego rozporządzenia stanowią uzupełnienie, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2009 r. Zastosowanie z mocą wsteczną w niniejszym przypadku nie powinno stanowić naruszenia zasady pewności prawa wobec beneficjentów, których dotyczą niniejsze przepisy.

(15)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1974/2006.

(16)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Rozwoju Obszarów Wiejskich,

1)

artykuł 2 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Z wyłączeniem sektora mlecznego, jeśli wspólna organizacja rynków, łącznie z systemami wsparcia bezpośredniego finansowanymi przez Europejski Fundusz Rolniczy Gwarancji (EFRG), wprowadza ograniczenia produkcji lub limity wsparcia wspólnotowego na poziomie indywidualnych rolników, gospodarstw lub zakładów przetwórstwa, wówczas żadna inwestycja, która zwiększałaby produkcję ponad te ograniczenia i limity, nie uzyska wsparcia na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.”;

2)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 3a

Zmiany w krajowych planach strategicznych zgodnie z art. 12a rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 obejmują zmianę istotnych elementów, o których mowa w art. 11 ust. 3 tego rozporządzenia, powiązanych z priorytetami przewidzianymi w art. 16a ust. 1 tego rozporządzenia, a w szczególności głównych celów określonych ilościowo.

Krajowa strategia określa przybliżony i orientacyjny wkład EFRROW, o którym mowa w art. 69 ust. 5a rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, przydzielony każdemu z priorytetów, o których mowa w art. 16a ust. 1 tego rozporządzenia, w danym państwie członkowskim, oraz zawiera właściwe objaśnienia dotyczące przydziałów kwot.”;

3)

w art. 5 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„Treść programów rozwoju obszarów wiejskich, o której mowa w art. 16 i 16a rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, określa się zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia.”;

4)

w art. 7 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

5)

artykuł 9 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Zmiany w programach wprowadzane przez państwa członkowskie, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. c), mogą obejmować zmiany finansowe dotyczące podziału wkładu między środkami w ramach osi, jak również zmiany niefinansowe dotyczące wprowadzenia nowych środków i rodzajów operacji, wycofania istniejących środków lub rodzajów operacji, zmian dotyczących wyjątku, o którym mowa w art. 5 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, lub informacji na temat środków występujących w programie oraz ich opisu.”;

6)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 24a

Plany biznesowe, o których mowa w art. 35a rozporządzenia (WE) nr 1698/2005:

7)

w art. 27 ust. 6 skreśla się akapit pierwszy;

8)

w art. 46 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Niniejszy artykuł stosuje się również do zobowiązań objętych zniesieniem środka wyłączenie spod uprawy z chwilą wejścia w życie rozporządzenia (WE) nr 73/2009. Na wniosek beneficjenta dopuszcza się dostosowanie tych zobowiązań również w przypadkach, dla których nie przewidziano zmian.”;

9)

w art. 56 ust. 2 akapit pierwszy dodaje się zdanie w brzmieniu:

„W przypadku inwestycji, której pomoc przyznano na podstawie indywidualnej decyzji podjętej w 2009 r. lub w 2010 r., kwota zaliczek może zostać podniesiona do 50 % pomocy publicznej związanej z tą inwestycją.”;

10)

artykuł 57 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Programy rozwoju obszarów wiejskich mogą obejmować płatności dokonywane przez państwa członkowskie na rzecz rozwoju obszarów wiejskich nieobjęte zakresem art. 36 Traktatu na rzecz środków na podstawie art. 25, 43–49 oraz 52 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 i operacji w ramach środków na podstawie art. 21, 24, 28, 29, 30 i 35a tego rozporządzenia, lub dodatkowe finansowanie ze środków krajowych, nieobjęte zakresem art. 36 Traktatu, na rzecz środków na podstawie art. 25, 27, 43–49 oraz 52 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 i operacji w ramach środków na podstawie art. 21, 24, 28, 29, 30 i 35a tego rozporządzenia, jedynie jeżeli pomoc państwa została określona zgodnie z pkt 9 ppkt B załącznika II do niniejszego rozporządzenia.”;

11)

w sekcji 4 „Monitorowanie i ocena” dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 59a

Do celów art. 78 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 »istotne propozycje zmian« obejmują zmiany, w przypadku których Komisja ma obowiązek wydać decyzję oraz zmiany, o których mowa w art. 9 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, z wyłączeniem zmian dotyczących wyjątku, o którym mowa w art. 5 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, oraz informacji na temat środków występujących w programie i ich opisu.”;

12)

w art. 62 ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„W przypadku środków obejmujących rodzaje operacji określone na mocy art. 16a rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 wskaźniki produktu i cele indykatywne w zakresie wskaźników produktu zostają rozbite według rodzaju operacji.”;

13)

w art. 63 ust. 8 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„W przypadku siły wyższej lub wyjątkowych okoliczności, w szczególności nieprawidłowego funkcjonowania systemu lub braku trwałego połączenia, państwo członkowskie może przekazać Komisji dokumenty w formie wydruku lub za pomocą właściwych środków komunikacji elektronicznej. O zamiarze przesłania dokumentów w formie wydruku lub za pomocą innych środków komunikacji elektronicznej należy wcześniej poinformować Komisję.”;

14)

załączniki I, II, VII i VIII zmienia się zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

5.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/13

(1)

Należności celne przywozowe w sektorze zbóż mające zastosowanie od dnia 1 maja 2009 r. zostały ustalone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 360/2009 (3).

(2)

Ponieważ obliczona średnia należności celnych przywozowych różni się o 5 EUR/t od ustalonej należności, należy wprowadzić odpowiednią korektę należności celnych przywozowych ustalonych w rozporządzeniu (WE) nr 360/2009.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 360/2009,

5.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/16

(1)

Treść dyrektywy Rady 91/250/EWG z dnia 14 maja 1991 r. w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych (3) została zmieniona (4). Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości powinna zostać sporządzona wersja ujednolicona tej dyrektywy.

(2)

Rozwój programów komputerowych wymaga znacznych nakładów osobowych, technicznych i finansowych, podczas gdy powielanie programów komputerowych pochłania jedynie ułamkową część kosztów, które byłyby konieczne do ich niezależnego rozwijania.

(3)

Programy komputerowe odgrywają coraz większą rolę w wielu gałęziach przemysłu, a technologia programów komputerowych może być uznawana za dziedzinę o fundamentalnym znaczeniu w rozwoju przemysłowym Wspólnoty.

(4)

Pewne różnice w systemach ochrony prawnej programów komputerowych obowiązujących w prawodawstwach państw członkowskich mają bezpośredni i negatywny wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego w dziedzinie programów komputerowych.

(5)

Istniejące różnice mające taki wpływ muszą zostać usunięte i należy zapobiec powstawaniu nowych, podczas gdy różnice, które nie naruszają funkcjonowania rynku wewnętrznego w sposób istotny, mogą pozostać nieusunięte, a ich powstawaniu nie trzeba zapobiegać.

(6)

Ramy prawne Wspólnoty w zakresie ochrony programów komputerowych mogą zatem ograniczać się na wstępie do ustanowienia wymogu, aby państwa członkowskie przyznały programom komputerowym ochronę zgodnie z prawem autorskim, taką jak dziełom literackim, a następnie do określenia podmiotu i przedmiotu ochrony, prawa wyłącznego, które osoby podlegające ochronie powinny mieć zapewnione w celu zezwalania lub zakazywania pewnych czynności, i okresu, w którym ochrona będzie stosowana.

(7)

Do celów niniejszej dyrektywy pojęcie „program komputerowy” obejmuje programy w jakiejkolwiek formie, w tym programy zintegrowane ze sprzętem komputerowym; pojęcie to obejmuje również przygotowawcze prace projektowe prowadzące do rozwoju programu komputerowego z zastrzeżeniem, że charakter prac przygotowawczych jest taki, że program komputerowy może korzystać z nich na późniejszym etapie.

(8)

Odnośnie do kryteriów, które powinny być stosowane przy ustalaniu, czy program komputerowy jest, czy nie jest dziełem oryginalnym, żadne testy dotyczące jakościowych czy estetycznych wartości programu nie powinny być stosowane.

(9)

Wspólnota jest w pełni zobowiązana do promowania międzynarodowej normalizacji.

(10)

Rolą programu komputerowego jest wejście w kontakt i wspólne funkcjonowanie z innymi częściami składowymi systemu komputerowego i użytkownikami, w tym celu wymagane są logiczne i, tam gdzie to właściwe, fizyczne wzajemne połączenia i wzajemne oddziaływanie, tak aby pozwolić wszystkim elementom oprogramowania i sprzętu komputerowego funkcjonować z innym oprogramowaniem, sprzętem komputerowym i użytkownikami we wszelkich formach działania, do jakich są przeznaczone. Części programu umożliwiające takie wzajemne połączenia i wzajemne oddziaływanie między elementami oprogramowania i sprzętu komputerowego są ogólnie znane pod nazwą „interfejsów”. To funkcjonalne wzajemne połączenie i wzajemne oddziaływanie jest ogólnie znane pod nazwą „interoperacyjności”; podczas gdy sama „interoperacyjność” może być zdefiniowana jako zdolność do wymiany informacji oraz wszechstronnego wykorzystania informacji już wymienionych.

(11)

W celu uniknięcia wątpliwości wyjaśnić należy, że tylko forma wyrażenia programu komputerowego podlega ochronie, podczas gdy koncepcje i zasady, na których opierają się wszystkie elementy programu, włącznie z tymi, na których opierają się jego „interfejsy”, nie podlegają ochronie zgodnie z niniejszą dyrektywą. Zgodnie z tą zasadą prawa autorskiego w zakresie, w jakim logika, algorytmy i języki programowania obejmują koncepcje i zasady, te koncepcje i zasady nie podlegają ochronie zgodnie z niniejszą dyrektywą. Zgodnie z ustawodawstwem i orzecznictwem państw członkowskich oraz międzynarodowymi konwencjami dotyczącymi prawa autorskiego forma wyrażenia tych koncepcji i zasad ma podlegać ochronie prawem autorskim.

(12)

Do celów niniejszej dyrektywy, pojęcie „wypożyczenia” oznacza umożliwienie korzystania przez określony czas, w celach niedochodowych, z programu komputerowego lub jego kopii. Pojęcie to nie obejmuje wypożyczania do użytku publicznego, które odpowiednio pozostaje poza zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy.

(13)

Wyłączne prawa autora do zakazywania niedozwolonego powielania jego dzieła powinny być poddane określonym wyjątkom w przypadku programu komputerowego pozwalającego na powielanie technicznie konieczne do używania go przez uprawnionego nabywcę. Oznacza to, że ładowanie i uruchamianie konieczne do użycia kopii programu, która została zgodnie z prawem nabyta oraz poprawianie jej błędów nie może być umownie zabronione. W braku szczegółowych przepisów umownych, włącznie z tymi, które dotyczą przypadku, kiedy kopia programu została sprzedana, jakakolwiek inna czynność konieczna do użycia kopii programu może być wykonywana przez uprawnionego nabywcę tej kopii zgodnie z zamierzonym celem.

(14)

Osobie uprawnionej do używania programu komputerowego nie można zabronić podejmowania czynności koniecznych do obserwacji, badania lub testowania funkcjonowania programu, pod warunkiem że działania te nie naruszają praw autorskich do tego programu.

(15)

Niedozwolone powielanie, tłumaczenie, adaptacja lub przekształcanie formy kodu, w której kopia programu komputerowego została udostępniona, stanowi naruszenie wyłącznych praw autora. Jednakże mogą mieć miejsce sytuacje, w których takie powielanie kodu i tłumaczenie jego formy są niezbędne dla otrzymania informacji koniecznych do osiągnięcia interoperacyjności niezależnie stworzonego programu z innymi programami. Dlatego należy wnioskować, że w tych ograniczonych przypadkach wykonywanie powielania i tłumaczenie przez lub w imieniu osoby uprawnionej do używania kopii programu jest prawnie dozwolone i zgodne z uczciwymi praktykami i nie uważa się za wymagające zgody uprawnionego. Celem tego wyjątku jest umożliwienie połączenia wszystkich części składowych systemu komputerowego, włącznie z pochodzącymi od różnych producentów tak, aby mogły wspólnie funkcjonować. Takiego wyjątku w sferze wyłącznych praw autora nie można wykorzystywać w sposób naruszający uzasadnione interesy uprawnionego lub sprzeczny z normalnym wykorzystaniem programu.

(16)

Ochrona programów komputerowych w ramach praw autorskich powinna pozostawać bez uszczerbku dla zastosowania, we właściwych przypadkach, innych form ochrony. Jednakże jakiekolwiek przepisy umowne niezgodne z przepisami niniejszej dyrektywy ustanowionymi odnośnie do dekompilacji lub z wyjątkami przewidzianymi niniejszą dyrektywą odnośnie do sporządzania kopii zapasowej lub obserwowania, badania lub testowania funkcjonowania programu są nieważne.

(17)

Przepisy niniejszej dyrektywy pozostają bez uszczerbku dla stosowania reguł konkurencji zgodnie z art. 81 i 82 Traktatu, jeśli dominujący dostawca odmawia dostępu do informacji niezbędnych dla zdefiniowanej w niniejszej dyrektywie interoperacyjności.

(18)

Przepisy niniejszej dyrektywy pozostają bez uszczerbku dla szczególnych wymagań prawa wspólnotowego dotychczas wprowadzonego w stosunku do publikacji interfejsów w sektorze telekomunikacyjnym lub decyzji Rady odnoszących się do normalizacji w dziedzinie technologii informacyjnych i telekomunikacji.

(19)

Niniejsza dyrektywa nie narusza odstępstw przewidzianych w ustawodawstwie krajowym zgodnie z konwencją berneńską, w kwestii spraw nieobjętych niniejszą dyrektywą.

(20)

Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku I, część B,

a)

trwałe lub czasowe powielanie programu komputerowego jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie, częściowo lub w całości. W zakresie, w jakim ładowanie, wyświetlanie, uruchamianie, transmitowanie lub przechowywanie programu komputerowego wymaga takiego powielenia, takie czynności wymagają uzyskania zezwolenia uprawnionego;

b)

translację, adaptację, porządkowanie i jakiekolwiek inne modyfikacje programu komputerowego i powielenie wyników tych działań bez uszczerbku dla praw osoby, która modyfikuje program;

c)

jakąkolwiek formę publicznej dystrybucji, włącznie z wypożyczeniem oryginalnego programu komputerowego lub jego kopii.

a)

czynności te są wykonywane przez licencjobiorcę lub osobę mającą prawo do używania kopii programu, lub upoważnioną osobę działającą w ich imieniu;

b)

informacje konieczne do osiągnięcia interoperacyjności nie były uprzednio łatwo dostępne dla osób określonych w lit. a); oraz

c)

czynności te są ograniczone do tych części oryginalnego programu, które są niezbędne dla osiągnięcia interoperacyjności.

a)

wykorzystane do celów innych niż osiągnięcie interoperacyjności niezależnie od siebie stworzonych programów komputerowych;

b)

przekazywane osobom trzecim, z wyjątkiem kiedy są konieczne dla interoperacyjności stworzonego niezależnie programu komputerowego; lub

c)

wykorzystane w celu rozwijania, produkcji lub obrotu programami komputerowymi znacznie podobnymi w swoim wyrazie lub do jakichkolwiek innych czynności naruszających prawo autorskie.

a)

każda czynność wprowadzania do obrotu kopii programu komputerowego, jeśli dana osoba wiedziała lub miała podstawy do przyjęcia, że jest to kopia nielegalna;

b)

posiadanie do celów komercyjnych kopii programu komputerowego, jeśli dana osoba wiedziała lub miała podstawy do przyjęcia, że jest to kopia nielegalna;

c)

każda czynność wprowadzenia do obrotu lub posiadanie do celów komercyjnych wszelkich środków, których jedynym przeznaczeniem jest ułatwienie niedozwolonego usuwania lub obchodzenia jakichkolwiek urządzeń technicznych, które mogłyby zostać zastosowane do ochrony programu komputerowego.

5.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/23

(1)

Pismem z dnia 30 maja 2006 r., zarejestrowanym w Komisji w tym samym dniu, władze niemieckie, mając na uwadze art. 88 ust. 3 traktatu WE, zgłosiły Komisji pierwszą część wyżej wymienionego środka pomocy zarejestrowanego przez Komisję jako sprawa dotycząca pomocy państwa N 339/06.

(2)

Pismem z dnia 22 czerwca 2006 r. Komisja zwróciła się o przedstawienie dodatkowych informacji. Władze niemieckie udzieliły odpowiedzi pismem z dnia 13 lipca 2006 r. Komisja zwróciła się o udzielenie dodatkowych informacji pismem z dnia 31 sierpnia 2006 r., których władze niemieckie udzieliły pismem z dnia 22 września 2006 r. Pismem z dnia 11 października 2006 r. Komisja zwróciła się o udzielenie dodatkowych informacji, których władze niemieckie udzieliły pismem z dnia 6 listopada 2006 r.

(3)

Pismem z dnia 9 listopada 2006 r., zarejestrowanym w Komisji w tym samym dniu, władze niemieckie zgłosiły Komisji drugą część środka pomocy zarejestrowanego przez Komisję jako sprawa dotycząca pomocy państwa N 729/06. Ze względu fakt, że zakresy przedmiotowe dwóch wymienionych zgłoszeń częściowo się ze sobą pokrywały (N 339/06 i N 729/06), Komisja zaproponowała w piśmie z dnia 6 grudnia 2006 r. połączenie obydwu spraw i potraktowanie wszelkiej korespondencji jako dotyczącej obydwu spraw; Komisja zwróciła się również o dodatkowe informacje dotyczące obydwu spraw. Władze niemieckie udzieliły odpowiedzi pismem z dnia 23 stycznia 2007 r.

(4)

Komisja zwróciła się o przedstawienie dalszych informacji dnia 28 lutego 2007 r. Po przedłużeniu terminu władze niemieckie udzieliły odpowiedzi pismem z dnia 11 kwietna 2007 r. Komisja zwróciła się o przedstawienie dodatkowych informacji dnia 4 maja 2007 r. Po przedłużeniu terminu władze niemieckie udzieliły odpowiedzi pismem z dnia 29 czerwca 2007 r.

(5)

Pismem z dnia 30 sierpnia 2007 r. Komisja poinformowała Niemcy, że podjęła decyzję o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 traktatu WE w odniesieniu do pomocy (zwaną dalej „decyzją o wszczęciu postępowania”). Decyzja o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2). Komisja wezwała władze niemieckie i zainteresowane strony do przedstawienia uwag.

(6)

Władze niemieckie przedstawiły uwagi do decyzji o wszczęciu postępowania pismem z dnia 19 października 2007 r. Po przedłużeniu terminu Komisja otrzymała uwagi od jednej zainteresowanej strony, a mianowicie przedsiębiorstwa IBG Beteiligungsgesellschaft Sachsen-Anhalt mbH (zwanego dalej „funduszem IBG”) w piśmie z dnia 10 grudnia 2007 r. Komisja przekazała te uwagi władzom niemieckim pismem z dnia 21 stycznia 2008 r. Władze niemieckie udzieliły odpowiedzi pismem z dnia 14 lutego 2008 r.

(7)

Komisja zwróciła się o przedstawienie dalszych informacji pismem z dnia 18 kwietnia 2008 r. oraz e-mailami z dnia 28 kwietnia 2008 r. i 11 czerwca 2008 r. Władze niemieckie przekazały dodatkowe informacje pismem z dnia 5 czerwca 2008 r. oraz e-mailem z dnia 13 czerwca 2008 r.

(8)

Fundusz IBG jest funduszem publicznym, opartym na kapitale podwyższonego ryzyka, utworzonym i finansowanym przez kraj związkowy Saksonia-Anhalt. Celem funduszu IBG jest zapewnienie kapitału podwyższonego ryzyka znajdującym się na początkowych etapach rozwoju, innowacyjnym małym i średnim przedsiębiorstwom zajmującym się technologiami w kraju związkowym Saksonia-Anhalt, który jest regionem uprawnionym do uzyskiwania pomocy na podstawie o art. 87 ust. 3 lit. a) traktatu WE (3).

(9)

Od dnia 1 lipca 2007 r. fundusz IBG zarządzany jest przez spółkę zarządzającą GOODVENT Beteiligungsmanagement GmbH & Co. KG (zwaną dalej „podmiotem zarządzającym funduszem”), wybraną w otwartej, niedyskryminacyjnej procedurze przetargowej. Całkowita wielkość finansowania publicznego wynosi ok. 130 mln EUR. Środek ma zastosowanie do dnia 31 grudnia 2013 r.

(10)

Fundusz IBG oferuje następujące inwestycje:

(11)

W odniesieniu do udziałów jawnych oraz środków konwersji Komisja uznała w decyzji o wszczęciu postępowania, że nie miała miejsca pomoc państwa dla inwestorów (4) ani dla zarządzających funduszem IBG (5) w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE. Wystąpienia elementu pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE nie można natomiast wykluczyć w odniesieniu do funduszu IBG (6) ani w odniesieniu do przedsiębiorstw docelowych. Komisja ustaliła, że środek jest zgodny z Wytycznymi wspólnotowymi w sprawie pomocy państwa na wspieranie inwestycji kapitału podwyższonego ryzyka w małych i średnich przedsiębiorstwach (7) (zwanymi dalej „wytycznymi RCG”) oraz ze wspólnym rynkiem zgodnie z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu WE.

(12)

W decyzji o wszczęciu postępowania przeprowadzono oddzielną ocenę cichych udziałów funduszu IBG ze względu na uznanie je przez władze niemieckie za instrumenty wierzycielskie zgodne z rynkiem, niestanowiące pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu WE, zaś Komisja wyraziła wątpliwość co do tego, czy ciche udziały funduszu IBG należy pod względem gospodarczym zaklasyfikować jako instrumenty wierzycielskie, czy też jako instrumenty kapitałowe.

(13)

Komisja wszczęła formalne postępowanie wyjaśniające dotyczące kwestii, czy ciche udziały funduszu IBG powinny być klasyfikowane pod względem gospodarczym jako instrumenty wierzycielskie – zgodnie z opinią władz niemieckich – czy też jako instrumenty kapitałowe. W przypadku gdyby ciche udziały funduszu IBG rzeczywiście zostały zakwalifikowane jako instrumenty wierzycielskie, przy ocenianiu, czy stanowią one pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu WE wobec przedsiębiorstw docelowych, należało zastosować zawiadomienie Komisji w sprawie metod określania stóp referencyjnych i dyskontowych (8) (zwane dalej „zawiadomieniem z 1997 r.”), mające zastosowanie jako miernik rynkowej stopy procentowej (9).

(14)

W decyzji o wszczęciu postępowania Komisja wyraziła opinię, że jeśli ciche udziały funduszu IBG zostaną zaklasyfikowane jako instrumenty wierzycielskie, nie można uznać, że stanowią dla przedsiębiorstw beneficjentów korzyść w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu WE, ponieważ na mocy zawiadomienia z 1997 r. są zgodne z rynkiem. Jeśli zaś ciche udziały funduszu IBG zostaną uznane za instrumenty kapitałowe, nie można wykluczyć pomocy państwa dla przedsiębiorstw, jako że za cel środka można byłoby uznać przeciwdziałanie nieprawidłowościom w funkcjonowaniu rynku kapitału podwyższonego ryzyka.

(15)

W celu ustalenia, czy ciche udziały funduszu IBG kwalifikują się jako instrumenty wierzycielskie czy jako instrumenty kapitałowe, w decyzji o wszczęciu postępowania zbadano istotę gospodarczą instrumentów zgodnie z pkt 4.3.3 wytycznych RCG, uwzględniając ponoszony przez inwestora stopień ryzyka oraz jego potencjalne straty, to, czy występuje przewaga dochodu uzależnionego od zysków nad dochodem stałym oraz poziom podporządkowania inwestora w przypadku bankructwa przedsiębiorstwa docelowego, jak również klasyfikację instrumentów inwestycyjnych przewidzianą w stosownych przepisach prawa krajowego, przepisach wykonawczych, finansowych i rachunkowych.

(16)

W ramach badania charakteru gospodarczego cichych udziałów funduszu IBG Komisja określiła możliwe różnice między standardowymi instrumentami wierzycielskimi a cichymi udziałami funduszu IBG:

a)   podporządkowanie: w przypadku bankructwa przedsiębiorstwa docelowego ciche udziały funduszu IBG mają pierwszeństwo przed kapitałem własnym, jednak podporządkowane są kredytom i innym zobowiązaniom;

b)   zabezpieczenia: ciche udziały funduszu IBG są częściowo zabezpieczone (minimum 10 %), jednak zabezpieczenie to ma poziom dużo niższy od poziomu wymaganego dla zewnętrznych źródeł finansowania;

c)   spłata: ciche udziały funduszu IBG spłacane są dwa razy do roku, podczas gdy kapitał i odsetki standardowych instrumentów wierzycielskich spłacane są zazwyczaj co miesiąc;

d)   prawo do informacji i kontroli: stwierdzono istnienie różnic między cichymi udziałami funduszu IBG a standardowymi instrumentami wierzycielskimi w odniesieniu do praw do informacji i kontroli, chociaż w pewnych przypadkach klauzule własności i kontroli włączone są do standardowych umów kredytowych;

e)   prawo do rozwiązania umowy: stwierdzono istnienie różnic w kontekście prawa do rozwiązania umowy;

f)   dochód: w świetle istnienia jednorazowego dochodu z tytułu wyjścia opartego o zysk nie można było stwierdzić z całkowitą pewnością, że dochód stały jest głównym elementem dochodu.

(17)

Komisja miała zatem wątpliwości, czy ciche udziały funduszu IBG należy sklasyfikować jako instrumenty wierzycielskie i zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie uwag w tej sprawie.

(18)

Zgodnie z art. 20 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (10) oraz w odpowiedzi na zawiadomienie opublikowane w Dzienniku Urzędowym (11) Komisja otrzymała uwagi od jednej zainteresowanej strony, funduszu IBG, który przestawił szczegółowe argumenty przemawiające za tym, że ciche udziały funduszu IBG należy klasyfikować jako instrumenty wierzycielskie.

(19)

Fundusz IBG wyjaśnił charakter podporządkowania cichych udziałów funduszu IBG. Jego zdaniem podporządkowanie ma charakter dobrowolny i nie wynika z uregulowań prawnych. Zasadniczo nie jest rzadkie ustanawianie instrumentów wierzycielskich na różnym poziomie pod względem kolejności zaspokojenia. W przypadku finansowania przejmowania przedsiębiorstw praktycznie zawsze wierzytelności dzielone są na wierzytelności uprzywilejowane i wierzytelności niższego stopnia. W swoich uwagach fundusz IBG podkreślił, że co prawda ciche udziały mogą być instrumentami niższego stopnia w stosunku do kredytów i innych wierzytelności, są jednak zawsze uprzywilejowane w stosunku do kapitału własnego i nigdy nie uczestniczą w stratach przedsiębiorstw docelowych.

(20)

Fundusz IBG wyjaśnił, że ciche udziały funduszu IBG są zabezpieczone na 10 %–30 % ich wartości poprzez gwarancje udzielone przez udziałowców przedsiębiorstw docelowych. Dokładna wartość zabezpieczenia zależy od konkretnego przypadku, w szczególności od wartości aktywów przeniesionych poprzednio na rzecz przedsiębiorstwa przez udziałowca, np. w formie kapitału własnego lub praw własności intelektualnej. Instrumenty wierzycielskie mogą przyjmować różne formy w zależności od konkretnego przypadku. W praktyce istnieje nawet zabezpieczenie 0 % (przy tzw. kredycie in blanco), co nie zmienia automatycznie instrumentu wierzycielskiego w instrument kapitałowy.

(21)

Według informacji udzielonych przez fundusz IBG uregulowania dotyczące spłaty cichych udziałów funduszu IBG są podobne to uregulowań stosowanych w przypadku instrumentów wierzycielskich. W przypadku standardowych kredytów kapitał i odsetki, w zależności od płynności przedsiębiorstwa, nie muszą być koniecznie spłacane co miesiąc. Równie często stosuje się spłaty dwa razy do roku lub co kwartał. Niemiecki kodeks cywilny przewiduje płatność odsetek pod koniec każdego roku, jednak istnieje możliwość dokonania innych ustaleń.

(22)

W kwestii spłaty kapitału fundusz IBG wskazał, że niemiecki kodeks cywilny stanowi, że kapitał staje się należny w momencie rozwiązania umowy kredytowej, o ile w umowie nie postanowiono inaczej. Według funduszu IBG ciche udziały funduszu IBG są zgodne z postanowieniami niemieckiego kodeksu cywilnego i nie zawierają żadnych innych ustaleń umownych.

(23)

Fundusz IBG przedstawił kolejne argumenty, wskazujące na podobieństwa pomiędzy klauzulami dotyczącymi informacji, własności i kontroli w cichych udziałach funduszu IBG i w instrumentach wierzycielskich. Według funduszu IBG uzgadnianie klauzuli dotyczących własności i zmiany kontroli w umowach dotyczących instrumentów wierzycielskich jest rzeczą normalną. Wierzyciele szczególnie nalegają na wprowadzenie takich klauzul w przypadku kredytów bankowych oraz finansowania projektów i przejmowania przedsiębiorstw. Wspólną cechą tego rodzaju kredytów i cichych udziałów funduszu IBG jest fakt, że w obu przypadkach chodzi o kredyty długookresowe, które spłaca się dopiero na zakończenie ich okresu ważności. W zamian wierzyciele żądają obszernych zobowiązań pisemnych, które upoważniają ich do wcześniejszego rozwiązania umowy kredytowej w przypadku naruszenia zobowiązań przez dłużnika.

(24)

Jeśli chodzi o kredyty bankowe, główna organizacja zrzeszająca niemieckie banki prywatne, Bundesverband Deutscher Banken, opracowała specjalną umowę wzorcową, zawierającą obszerną klauzulę dotyczącą własności i zmiany kontroli. Jeśli chodzi o finansowanie projektów i akwizycji przedsiębiorstw, fundusz IBG powołuje się na kilka przedmiotowych komentarzy niemieckich, w których omawia się i uznaje obszerne klauzule dotyczące kontroli dla wierzycieli.

(25)

Fundusz IBG przedstawił kolejne argumenty, wskazujące na podobieństwa pomiędzy cichymi udziałami funduszu IBG i instrumentami wierzycielskimi w odniesieniu do warunków rozwiązania umowy. W przypadku naruszenia postanowień umowy, niespełnienia określonych warunków, podawania nieprawidłowych informacji lub zmiany kontroli zarówno przedsiębiorstwo docelowe, jak i fundusz IBG mogą rozwiązać umowę. Tam, gdzie specyficzna terminologia dotycząca rozwiązania umowy w przypadku cichych udziałów funduszu IBG odbiega od terminologii stosowanej w przypadku standardowych kredytów, odzwierciedla to jedynie specyficzny charakter tego instrumentu w porównaniu ze standardowym kredytem.

(26)

Fundusz IBG wyjaśnił strukturę dochodu cichych udziałów funduszu IBG, wykazując, że w całkowitym dochodzie rocznym (w wysokości 13 %) największy element stanowi dochód stały. Na całkowity dochód roczny składa się element ze stałym oprocentowaniem, określany na podstawie oceny ryzyka kredytowego każdego przedsiębiorstwa docelowego i wypłacany niezależnie od dochodowości inwestycji oraz element uzależniony od zysku, wypłacany po przekroczeniu pewnych poziomów dochodowości. Według funduszu IBG element uzależniony od zysku jest zawsze o co najmniej 250 punktów bazowych niższy od elementu ze stałym oprocentowaniem. Ponadto do całkowitego dochodu rocznego wynoszącego 13 % można dodać również jednorazowy dochód z tytułu wyjścia, obliczany jako odsetek nominalnej wartości cichego udziału i niezależne od dochodowości inwestycji.

(27)

Fundusz IBG przedstawił szczegółowe informacje wskazujące na fakt, że według niemieckiego prawa (prawo cywilne, prawo rachunkowości i prawo podatkowe) oraz międzynarodowych zasad rachunkowości (MSSF, MSR) ciche udziały funduszu IBG są uznawane za typowe ciche udziały, a tym samym za instrumenty wierzycielskie.

(28)

Zgodnie z art. 20 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 oraz w odpowiedzi na zawiadomienie opublikowane w Dzienniku Urzędowym (12) Komisja otrzymała uwagi od władz niemieckich. Władze niemieckie stwierdziły, że ciche udziały funduszu IBG to typowe ciche udziały i należy je zaliczyć do instrumentów wierzycielskich z następujących powodów:

(29)

W swoich spostrzeżeniach dotyczących uwag zainteresowanych stron władze niemieckie stwierdziły, że zgadzają się z uwagami przedstawionymi przez fundusz IBG i powtórzyły wnioski przedstawione w swoich uwagach dotyczących decyzji o wszczęciu postępowania. Ponadto władze niemieckie podkreśliły, że ciche udziały funduszu IBG są przyznawane na warunkach rynkowych i nie zawierają elementu pomocy państwa, gdyż są zgodne z komunikatem Komisji w sprawie zmiany metody ustalania stóp referencyjnych i dyskontowych (13) (zwanym dalej „komunikatem z 2008 r.”).

(30)

W dalszej korespondencji z Komisją władze niemieckie wyjaśniły system ratingu kredytowego funduszu IBG, sprawdzonego przez PricewaterhouseCoopers, według którego oceniane przedsiębiorstwa docelowe uzyskują ocenę pomiędzy „bardzo dobrą” (AAA) a „złą/trudności finansowe” (CCC), przy czym spółki z ratingiem CCC są wyłączone z otrzymywania finansowania. Niski poziom zabezpieczeń i stopień podporządkowania cichych udziałów funduszu IBG jest brany pod uwagę przy ocenie ryzyka kredytowego przedsiębiorstw docelowych.

(31)

System ratingu stanowi podstawę do ustalenia stóp procentowych dostosowanych do poziomu ryzyka. Dochód z cichych udziałów oparty jest zawsze na stałej stopie procentowej składającej się ze stopy IBOR oraz odpowiedniej marży. Ta ostatnia może się kształtować w przedziale pomiędzy 100 a 650 punktami bazowymi, w zależności od ratingu przedsiębiorstwa. W przypadku przedsiębiorstw docelowych, które nie mogą być sklasyfikowane według systemu ratingowego funduszu IBG, stosuje się marżę w wysokości co najmniej 400 punktów bazowych, która jednak nie może być niższa niż marża stosowana w przypadku spółki dominującej.

(32)

Władze niemieckie wypełniły swoje zobowiązanie wynikające z art. 88 ust. 3 traktatu WE poprzez poinformowanie o odnośnym środku przed jego wdrożeniem. Środek wchodzi w życie dopiero po jego zatwierdzeniu przez Komisję.

(33)

W celu sklasyfikowania cichych udziałów funduszu IBG jako instrumentów wierzycielskich lub jako instrumentów kapitałowych Komisja oceniła te instrumenty na podstawie wytycznych RCG. W punkcie 2.2 wytycznych RCG znajdują się następujące definicje quasi-kapitałowych i wierzycielskich instrumentów inwestycyjnych:

(34)

Ponadto punkt 4.3.3 wytycznych RCG stanowi, że „Komisja uwzględniać będzie ich istotę gospodarczą, a nie ich nazwę czy przypisaną przez inwestorów klasyfikację […] zwłaszcza ponoszony przez inwestora stopień ryzyka w działalności spółki docelowej, ponoszone przez inwestora potencjalne straty, przewagę dochodu uzależnionego od zysków nad dochodem stałym oraz stopień podporządkowania inwestora w przypadku bankructwa firmy […], klasyfikację instrumentów inwestycyjnych przewidzianą w stosownych przepisach prawa krajowego, przepisach wykonawczych, finansowych i rachunkowych, jeżeli są one spójne i przydatne do kwalifikacji”.

(35)

Po dokonaniu oceny argumentów władz niemieckich i informacji uzyskanych od zainteresowanej strony (fundusz IBG) w odpowiedzi na decyzję o wszczęciu procedury stwierdzono, co następuje:

(36)

Zgodnie z wytycznymi RCG Komisja oceniła poziom ryzyka i ewentualnych strat ponoszonych przez fundusz IBG. Komisja wzięła pod uwagę fakt, że ciche udziały funduszu IBG, podobnie jak instrumenty wierzycielskie, nie są obciążone pełnym ryzykiem związanym z wyjściem, co ma miejsce w przypadku podmiotów dostarczających kapitału (14). Ciche udziały funduszu IBG nigdy nie uczestniczą w stratach spółek docelowych, co ma miejsce w przypadku inwestycji kapitałowych. Jest to warunek bezpośrednio wspomniany w punkcie 4.3.3 wytycznych RCG, pozwalający odróżnić instrumenty kapitałowe od instrumentów wierzycielskich. Podobnie jak w przypadku instrumentów wierzycielskich, zobowiązania umowne dotyczące cichych udziałów IBG wymagają spłaty kapitału i odsetek, w tym elementu uzależnionego od zysków, z przepływów pieniężnych spółki. Zatem jeśli chodzi o poziom ryzyka i ewentualnych strat ponoszony przez inwestorów, ciche udziały funduszu IBG można sklasyfikować jako wierzycielskie instrumenty inwestycyjne.

(37)

Zgodnie z wytycznymi RCG Komisja wzięła pod uwagę poziom podporządkowania zobowiązań w przypadku bankructwa przedsiębiorstwa. Ciche udziały funduszu IBG są podporządkowane innym wierzytelnościom, ale są zawsze nadrzędne wobec kapitału własnego i nie uczestniczą w stratach spółek docelowych, co stanowi charakterystyczną cechę instrumentów wierzycielskich. Podporządkowanie wierzytelności niezabezpieczonych lub częściowo zabezpieczonych wierzytelnościom wierzycieli uprzywilejowanych to standardowa praktyka. Podporządkowane ciche udziały funduszu IBG są co prawda rzeczywiście obarczone większym ryzykiem niż wierzytelności niepodporządkowane, jednakże jest to odzwierciedlone w stopie procentowej dostosowanej do poziomu ryzyka. Z podanych wyżej powodów podporządkowanie w stosunku do innych kredytobiorców samo w sobie nie prowadzi do sklasyfikowania cichych udziałów funduszu IBG jako instrumentów quasi-kapitałowych.

(38)

Wytyczne RCG wymagają przynajmniej częściowego zabezpieczenia instrumentu wierzycielskiego. Należy wziąć pod uwagę fakt, że ciche udziały funduszu IBG są zabezpieczone na 10–30 % ich wartości poprzez gwarancje udzielone przez udziałowców przedsiębiorstw docelowych. Niskie wymogi dotyczące poziomu zabezpieczenia można w dużym stopniu wyjaśnić przez fakt, że szybko rozwijające się małe i średnie przedsiębiorstwa z sektora technologii nie mają wystarczających zabezpieczeń w wysokiej wartości. Ponadto wydaje się, że częściowe zabezpieczenie byłoby odpowiednie, biorąc pod uwagę niższą kolejność cichych udziałów funduszu IBG. Poziom dochodu odzwierciedla podporządkowanie i częściowe zabezpieczenie cichych udziałów funduszu IBG. Komisja może zatem wnioskować, że ciche udziały funduszu IBG są częściowo zabezpieczone, zgodnie z wytycznymi RCG.

(39)

Wytyczne RCG wymagają, aby dominującym elementem w instrumencie wierzycielskim był dochód stały. Element dochodu uzależniony od zysku w przypadku cichych udziałów funduszu IBG jest zawsze co najmniej 250 punktów bazowych niższy od elementu ze stałym oprocentowaniem. Ponadto fakt, że do całkowitego dochodu w wysokości 13 % można dodać jednorazowy dochód z tytułu wyjścia, zwiększa przewagę dochodu stałego w dochodzie całkowitym. Stąd też element ze stałym oprocentowaniem stanowi dominujący element dochodu w cichych udziałach funduszu IBG, zgodnie z wytycznymi RCG.

(40)

Po dokonaniu oceny szczegółowych informacji przedstawionych przez zainteresowaną stronę Komisja doszła do wniosku, że klauzule dotyczące informacji oraz własności i kontroli cichych udziałów funduszu IBG wydają się być podobne do klauzuli niezabezpieczonych/częściowo zabezpieczonych podporządkowanych instrumentów wierzycielskich, w przypadku których zwykle wymaga się intensywnego monitoringu, szczegółowego i niezwłocznego informowania o postępach dokonywanych przez przedsiębiorstwa i określenia konkretnych wskaźników lub zobowiązań finansowych, których dane przedsiębiorstwo musi przestrzegać. Biorąc pod uwagę klauzule dotyczące informacji oraz własności i kontroli w przypadku cichych udziałów funduszu IBG, udziały te można sklasyfikować jako instrumenty wierzycielskie.

(41)

W decyzji o wszczęciu postępowania Komisja uznała, że oferowane przez fundusz IBG warunki rozwiązywania umowy dotyczącej cichych udziałów wydają się być podobne do warunków dotyczących instrumentów wierzycielskich z tego względu, że umowy dotyczące tych instrumentów mogą zostać rozwiązane w przypadku naruszenia umowy, niezgodności z określonymi warunkami, nieprawidłowych informacji lub zmiany kontroli. Komisja wzięła pod uwagę fakt, że różnice w terminologii odzwierciedlają jedynie specyficzny charakter cichych udziałów funduszu IBG w porównaniu ze standardowymi instrumentami. Poza różnicami w terminologii zapisy dotyczące rozwiązania umowy w przypadku cichych udziałów funduszu IBG są w zasadzie podobne do zapisów spotykanych w standardowych instrumentach wierzycielskich.

(42)

Komisja stwierdza, że ciche udziały funduszu IBG, jak wykazały władze niemieckie i fundusz IBG, są według odpowiedniego ustawodawstwa krajowego (prawo cywilne, prawo o rachunkowości i prawo podatkowe) oraz standardów międzynarodowych rachunkowości (MSR) typowymi cichymi udziałami i w związku z tym należy je uznać za instrumenty wierzycielskie.

(43)

Po zbadaniu charakteru gospodarczego cichych udziałów funduszu IBG i uwzględnieniu sposobu, w jaki są traktowane pod względem prawnym, rachunkowym i podatkowym, należy uznać, że ciche udziały funduszu IBG można sklasyfikować jako instrumenty wierzycielskie.

(44)

Komisja zbadała ciche udziały funduszu IBG w świetle art. 87 traktatu WE. Artykuł 87 ust. 1 Traktatu stanowi, że „wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi”. Aby dane działanie wchodziło w zakres art. 87 ust. 1 traktatu WE muszą zostać spełnione cztery kryteria:

(45)

W decyzji o wszczęciu postępowania Komisja stwierdziła, że o ile ciche udziały funduszu IBG zostaną sklasyfikowane jako instrumenty wierzycielskie, zostaną one uznane za rynkowe instrumenty wierzycielskie, zgodnie z zawiadomieniem z 1997 r. Instrument jest również zgodny z rynkiem w rozumieniu komunikatu z 2008 r., ponieważ fundusz IBG ocenia ryzyko kredytowe w przypadku każdego przedsiębiorstwa, w tym podporządkowanie i poziom zabezpieczeń, oraz stosuje stopy procentowe dostosowane do poziomu ryzyka.

(46)

Należy zatem stwierdzić, że ciche udziały funduszu IBG nie stanowią dla przedsiębiorstw docelowych pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu WE,

5.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/31

(1)

W dniu 30 sierpnia 2007 r. przedsiębiorstwo Vitatene zwróciło się do właściwych organów Zjednoczonego Królestwa z wnioskiem o zezwolenie na wprowadzenie do obrotu likopenu z Blakeslea trispora jako nowego składnika żywności; w dniu 17 października 2007 r. właściwy organ ds. oceny żywności w Zjednoczonym Królestwie wydał sprawozdanie dotyczące wstępnej oceny. W sprawozdaniu tym stwierdzono, że w świetle innych oczekujących na rozpatrzenie wniosków dotyczących likopenu, należy przeprowadzić dodatkową ocenę w celu zapewnienia jednakowych warunków zezwolenia na stosowanie poszczególnych rodzajów likopenu jako nowego składnika żywności.

(2)

Dnia 11 lutego 2008 r. Komisja przekazała sprawozdanie dotyczące wstępnej oceny wszystkim państwom członkowskim.

(3)

W 2008 r. skonsultowano się z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), który następnie, w dniu 4 grudnia 2008 r., wydał opinię.

(4)

W opinii tej EFSA stwierdził, że ponieważ likopen może ulegać zmianom oksydacyjnym, musi być w formie zawiesin w olejach jadalnych, bezpośrednio ściśliwych lub dyspergowalnych w wodzie proszków. Należy zapewnić ochronę antyoksydacyjną.

(5)

EFSA stwierdził także, że spożycie likopenu przez przeciętnego konsumenta będzie niższe od dopuszczalnego dziennego spożycia (ADI), przy czym w przypadku niektórych konsumentów wielkość ADI może być przekroczona. Wobec powyższego zasadne wydaje się zgromadzenie danych o spożyciu obejmujących pewną liczbę lat po dopuszczeniu do obrotu, pozwalających zweryfikować takie dopuszczenie do obrotu w świetle wszelkich dodatkowych informacji dotyczących bezpieczeństwa likopenu i jego spożycia. Szczególną uwagę należy zwrócić na gromadzenie danych dotyczących zawartości likopenu w płatkach śniadaniowych. Na mocy niniejszej decyzji wymóg ten dotyczy jednak stosowania likopenu jako nowego składnika żywności, nie zaś stosowania likopenu jako barwnika żywności, które to zastosowanie regulują przepisy dyrektywy Rady 89/107/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących dodatków do środków spożywczych dopuszczonych do użycia w środkach spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi (2).

(6)

Na podstawie oceny naukowej ustalono, że likopen z Blakeslea trispora spełnia kryteria wymienione w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 258/97.

(7)

Przedsiębiorstwo Vitatene przyjęło do wiadomości, że decyzja Komisji 2006/721/WE (3) utraci moc.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

5.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/35

(1)

Na podstawie rocznych sprawozdań finansowych dotyczących wydatków w zakresie środków na rzecz rozwoju obszarów wiejskich przekazanych przez Republikę Czeską, Estonię, Cypr, Łotwę, Litwę, Węgry, Maltę, Polskę, Słowenię i Słowację wraz z wymaganymi informacjami, rachunki agencji płatniczych, o których mowa w art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, muszą zostać rozliczone. Rozliczenie obejmuje kompletność, dokładność i prawdziwość przekazanych ksiąg rachunkowych w świetle sprawozdań jednostek certyfikujących.

(2)

Upłynęły terminy, o których mowa w art. 7 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji agencji płatniczych i innych jednostek, jak również rozliczenia rachunków EFGR i EFRROW (2), przyznane Republice Czeskiej, Estonii, Cyprowi, Łotwie, Litwie, Węgrom, Malcie, Polsce, Słowenii i Słowacji na przekazanie Komisji dokumentów, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 oraz w art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 885/2006.

(3)

Komisja sprawdziła przekazane informacje oraz powiadomiła Republikę Czeską, Estonię, Cypr, Łotwę, Litwę, Węgry, Maltę, Polskę, Słowenię i Słowację przed dniem 31 marca 2009 r. o wynikach tej weryfikacji oraz niezbędnych poprawkach.

(4)

W odniesieniu do wydatków na rozwój obszarów wiejskich objętych art. 7 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 27/2004 z dnia 5 stycznia 2004 r. ustanawiającego przejściowe szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1257/1999 w odniesieniu do finansowania przez Sekcję Gwarancji EFRG rozwoju obszarów wiejskich na terytorium Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (3), wynik decyzji w sprawie rozliczenia należy odjąć od lub dodać do następnych płatności dokonywanych przez Komisję.

(5)

W świetle dokonanych weryfikacji roczne sprawozdania finansowe oraz dokumenty towarzyszące pozwalają Komisji podjąć decyzję dotyczącą kompletności, dokładności i prawdziwości przedłożonych ksiąg rachunkowych w przypadku niektórych agencji płatniczych. Szczegóły dotyczące tych kwot zostały opisane w sprawozdaniu podsumowującym, które zostało przedstawione Komitetowi Funduszu łącznie z niniejszą decyzją.

(6)

W świetle dokonanych weryfikacji informacje przekazane przez niektóre agencje płatnicze wymagają przeprowadzenia dodatkowego dochodzenia, a ich rachunki nie mogą zostać rozliczone niniejszą decyzją.

(7)

W odniesieniu do wydatków na rozwój obszarów wiejskich objętych rozporządzeniem (WE) nr 27/2004, kwoty podlegające zwrotowi lub płatne w ramach decyzji w sprawie rozliczenia rachunków należy odjąć od lub dodać do następnych płatności.

(8)

Zgodnie z art. 30 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 niniejsza decyzja nie ma wpływu na podjęcie przez Komisję późniejszych decyzji wykluczających z finansowania wspólnotowego wydatki dokonane niezgodnie z przepisami Wspólnoty,

5.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/44

(1)

Zgodnie z art. 30 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 Komisja, na podstawie rocznych sprawozdań finansowych przekazanych przez państwa członkowskie wraz z informacjami wymaganymi do rozliczenia oraz ze świadectwem kompletności, dokładności i prawdziwości przekazanych ksiąg oraz ze sprawozdaniami organów certyfikujących, rozlicza rachunki agencji płatniczych, o których mowa w art. 6 wymienionego rozporządzenia.

(2)

Zgodnie z art. 5 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia Komisji (WE) nr 883/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 w odniesieniu do prowadzenia kont przez agencje płatnicze, deklaracji wydatków i dochodów oraz warunków zwrotu wydatków w ramach EFRG i EFRROW (2), wydatkami uwzględnianymi z tytułu roku budżetowego 2008 są wydatki dokonane przez państwa członkowskie między dniem 16 października 2007 r. a dniem 15 października 2008 r.

(3)

Komisja sprawdziła informacje przekazane przez państwa członkowskie oraz powiadomiła państwa członkowskie przed dniem 31 marca 2009 r. o wynikach tej weryfikacji oraz niezbędnych poprawkach.

(4)

Roczne sprawozdania finansowe oraz dokumenty towarzyszące pozwalają Komisji podjąć decyzję dotyczącą kompletności, dokładności i prawdziwości przedłożonych rocznych sprawozdań finansowych w przypadku niektórych agencji płatniczych. Kwoty rozliczone przez państwo członkowskie oraz kwoty podlegające zwrotowi od lub płatne na rzecz państwa członkowskiego wymienione są w załączniku I.

(5)

Informacje przekazane przez niektóre inne agencje płatnicze wymagają przeprowadzenia dodatkowego dochodzenia, a ich rachunki nie mogą zostać rozliczone niniejszą decyzją. W załączniku II wymienione są agencje płatnicze, których to dotyczy.

(6)

Na mocy art. 9 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 883/2006 wszelkie przekroczenia terminów w sierpniu, wrześniu oraz październiku są brane pod uwagę w decyzji w sprawie rozliczenia rachunków. Część wydatków zadeklarowanych przez niektóre państwa członkowskie w tych miesiącach w r. 2008 została dokonana po przekroczeniu obowiązujących terminów. Niniejsza decyzja powinna zatem ustanowić odpowiednie redukcje.

(7)

Zgodnie z art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 i art. 9 rozporządzenia (WE) nr 883/2006 Komisja dokonała już redukcji lub zawieszenia szeregu płatności miesięcznych na wydatki w roku budżetowym 2008. W celu uniknięcia jakiegokolwiek przedwczesnego bądź jedynie chwilowego zwrotu przedmiotowych kwot, nie powinny one zostać uznane w niniejszej decyzji i powinny być dalej rozpatrywane w ramach procedury rozliczenia zgodności rachunków zgodnie z art. 31 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005.

(8)

Zgodnie z art. 32 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, 50 % konsekwencji finansowych wynikających z nieodzyskania kwot powstałych w wyniku nieprawidłowości ponosi państwo członkowskie, którego to dotyczy, jeżeli odzyskanie nie nastąpiło w terminie czterech lat od daty pierwszego ustalenia administracyjnego lub sądowego, lub w terminie ośmiu lat, w przypadku gdy odzyskanie jest przedmiotem postępowania przed sądami krajowymi. Artykuł 32 ust. 3 wymienionego rozporządzenia zobowiązuje państwa członkowskie do przesłania Komisji razem z rocznym sprawozdaniem finansowym skróconego zestawienia procedur windykacji wszczętych w wyniku nieprawidłowości. Szczegółowe przepisy dotyczące stosowania obowiązku sprawozdawczego państw członkowskich w odniesieniu do kwot, które podlegają zwrotowi, są określone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji agencji płatniczych i innych jednostek, jak również rozliczenia rachunków EFGR i EFRROW (3). W załączniku III do wymienionego rozporządzenia przedstawione są tabele, które państwa członkowskie muszą dostarczyć w 2009 r. Na podstawie wypełnionych przez państwa członkowskie tabel Komisja powinna podjąć decyzję w sprawie konsekwencji finansowych wynikających z nieodzyskania kwot powstałych w wyniku nieprawidłowości starszych niż odpowiednio cztery lata lub osiem lat. Decyzja ta pozostaje bez wpływu na przyszłe decyzje w sprawie zgodności na mocy art. 32 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005.

(9)

Zgodnie z art. 32 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 państwa członkowskie mogą zdecydować o niekontynuowaniu windykacji. Taka decyzja może zostać podjęta jedynie w przypadku, gdy łączna kwota poniesionych i przewidywanych kosztów windykacji przewyższa kwotę do odzyskania lub gdy odzyskanie okazuje się niemożliwe w związku z niewypłacalnością dłużnika lub osób odpowiedzialnych prawnie za nieprawidłowości, stwierdzoną i uznaną zgodnie z prawem krajowym. Jeżeli decyzję podjęto w terminie czterech lat od daty pierwszego ustalenia administracyjnego lub sądowego bądź w terminie ośmiu lat, w przypadku gdy odzyskanie jest przedmiotem postępowania przed sądami krajowymi, 100 % konsekwencji finansowych wynikających z nieodzyskania powinno zostać pokryte z budżetu Wspólnoty. W skróconym zestawieniu, o którym mowa w art. 32 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, przedstawiono kwoty, w odniesieniu do których państwa członkowskie podjęły decyzję o niekontynuowaniu windykacji, oraz powody tych decyzji. Kwoty te nie są ponoszone przez państwa członkowskie, których to dotyczy, lecz zostają w związku z powyższym pokryte z budżetu Wspólnoty. Decyzja ta pozostaje bez wpływu na przyszłe decyzje w sprawie zgodności na mocy art. 32 ust. 8 wspomnianego rozporządzenia.

(10)

Zgodnie z art. 30 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, niniejsza decyzja nie ma wpływu na podjęcie przez Komisję późniejszych decyzji wykluczających z finansowania wspólnotowego wydatki dokonane niezgodnie z przepisami Wspólnoty,

5.5.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/50

(1)

Komisja ustali kwoty pomocy przyznawanej każdemu państwu członkowskiemu na rzecz dywersyfikacji zgodnie z art. 6 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 oraz dodatkowej pomocy na rzecz dywersyfikacji zgodnie z art. 7 wymienionego rozporządzenia.

(2)

Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 968/2006 kwoty pomocy na rzecz dywersyfikacji i dodatkowej pomocy na rzecz dywersyfikacji obliczane są na podstawie kwot cukru wyrażonych w tonach, z których zrezygnowało dane państwo członkowskie w roku gospodarczym 2009/2010,