8.4.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/1

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 1212/2005 Rada wprowadziła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz do Wspólnoty zamknięć włazów z żeliwa nieciągliwego, rodzaju używanego do przykrywania i/lub umożliwiania dostępu do systemów naziemnych lub podziemnych, i ich części, niezależnie od tego, czy są obrabiane, powlekane, malowane lub wyposażone w inne materiały, z wyłączeniem hydrantów przeciwpożarowych, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL) („produkt objęty postępowaniem”), zwykle zgłaszanych w ramach kodów CN 7325 10 50, 7325 10 92 oraz ex 7325 10 99 (kod Taric 7325109910). W trakcie dochodzenia, które doprowadziło do wprowadzenia środków, zważywszy na znaczącą liczbę współpracujących stron, do kontroli wyrywkowej wybrano próbę chińskich producentów eksportujących.

(2)

Przedsiębiorstwom objętym próbą przyznano indywidualne stawki cła ustalone w trakcie dochodzenia. Współpracujące przedsiębiorstwa nieobjęte próbą, którym przyznano traktowanie na zasadach rynkowych („MET”) zgodnie z przepisami art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, podlegają stawce cła antydumpingowego wynoszącej 0 %, ustalonej w odniesieniu do jedynego przedsiębiorstwa objętego próbą, któremu przyznano MET. Współpracujące przedsiębiorstwa nieobjęte próbą, którym przyznano traktowanie indywidualne („IT”) zgodnie z przepisami art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, podlegają średniej ważonej stawce cła wynoszącej 28,6 %, ustalonej w odniesieniu do przedsiębiorstw objętych próbą, którym przyznano traktowanie indywidualne. Cło ogólnokrajowe w wysokości 47,8 % zostało nałożone na wszystkie pozostałe przedsiębiorstwa.

(3)

Artykuł 1 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1212/2005 przewiduje możliwość, aby chińskim producentom eksportującym, którzy spełniają cztery warunki wymienione w tym artykule, przyznane zostało takie samo traktowanie jak wskazane w powyższym motywie 2 przysługujące przedsiębiorstwom współpracującym nieobjętym próbą („status podmiotu traktowanego jako nowy producent eksportujący” lub „SPNE”).

(4)

Sześć przedsiębiorstw wystąpiło z wnioskiem o przyznanie SPNE. Następnie w toku dochodzenia jedno z przedsiębiorstw wycofało swój wniosek.

(5)

Przeprowadzono badanie w celu ustalenia, czy każdy z wnioskodawców spełnia warunki określone w art. 1 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1212/2005 niezbędne do przyznania mu SPNE, poprzez sprawdzenie, czy:

(6)

Jako że czwarty warunek zakłada, że wnioskodawcy składają wnioski o traktowanie na zasadach rynkowych (MET) lub o traktowanie indywidualne (IT), Komisja przesłała formularze MET i IT do wszystkich wnioskodawców z Chin. Pięć wnioskujących przedsiębiorstw z Chin wystąpiło o MET zgodnie z art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. Jedno przedsiębiorstwo wystąpiło wyłącznie o IT na mocy art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(7)

Do wszystkich wnioskodawców wysłano kwestionariusze z prośbą o dostarczenie dowodów dla wykazania, że spełniają oni powyższe warunki.

(8)

Zgodnie z art. 1 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1212/2005 producenci eksportujący, którzy spełniają wymienione warunki, mogą być objęci albo zerową stawką cła mającą zastosowanie do przedsiębiorstw, którym przyznano traktowanie na zasadach rynkowych zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, albo średnią ważoną stawką celną w wysokości 28,6 % mającą zastosowanie do przedsiębiorstw, którym przyznano traktowanie indywidualne zgodnie z art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(9)

Komisja przeprowadziła badanie na podstawie wszystkich koniecznych informacji w celu zweryfikowania spełnienia czterech warunków określonych w art. 1 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1212/2005.

(10)

Zbadawszy przedłożone wnioski, ustalono, że dwa przedsiębiorstwa po okresie objętym dochodzeniem, w wyniku którego wprowadzono obowiązujące środki, nie dokonywały wywozu do Wspólnoty produktu objętego postępowaniem ani nie były stroną nieodwołalnego zobowiązania umownego do wywozu do Wspólnoty znaczącej ilości wspomnianych produktów. Przedsiębiorstwa te nie spełniły trzeciego z warunków wymienionych powyżej w motywie 5, toteż przyznanie im SPNE nie było możliwe.

(11)

Żaden z dwóch producentów eksportujących z Chin nie był w stanie wykazać, iż nie jest powiązany z żadnym eksporterem ani producentem w Chińskiej Republice Ludowej, podlegającym środkom antydumpingowym wprowadzonym rozporządzeniem (WE) nr 1212/2005, przeciwnie, nie zdołały one przekonująco obalić przedstawionych dowodów wskazujących na takie powiązania. Przedsiębiorstwa te nie spełniły drugiego z warunków wymienionych powyżej w motywie 5, przyznanie im SPNE nie było zatem możliwe.

(12)

Weifang Stable Casting, jeden z producentów eksportujących z Chin, który wnioskował jedynie o IT, dostarczył wystarczające dowody na spełnienie czterech warunków wymienionych powyżej w motywie 5. Producent ten istotnie wykazał, że: (i) nie dokonywał wywozu do Wspólnoty produktu objętego postępowaniem w okresie od dnia 1 kwietnia 2003 r. do dnia 31 marca 2004 r.; (ii) nie jest powiązany z żadnym producentem ani eksporterem w Chińskiej Republice Ludowej, który podlegał środkom antydumpingowym nałożonym rozporządzeniem (WE) nr 1212/2005; (iii) faktycznie dokonał wywozu znacznej ilości produktu objętego postępowaniem do Wspólnoty, począwszy od roku 2008; (iv) spełnia wymagania indywidualnego traktowania, a zatem ma prawo do indywidualnej stawki celnej zgodnie z art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Dlatego producentowi temu można przyznać średnią ważoną stawkę celną stosowaną do przedsiębiorstw współpracujących nieobjętych próbą (tj. 28,6 %), którym przyznano IT, zgodnie z art. 1 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1212/2005 i dodać go do wykazu producentów eksportujących w art. 1 ust. 2 tego rozporządzenia.

(13)

W związku z ustaleniami dochodzenia opisanymi w motywie 12 powyżej stwierdza się, że przedsiębiorstwo Weifang Stable Casting powinno zostać dodane do wykazu przedsiębiorstw indywidualnie wymienionych w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1212/2005 podlegających stawce celnej w wysokości 28,6 %.

(14)

Wszyscy wnioskodawcy i przemysł wspólnotowy zostali poinformowani o ustaleniach wynikających z dochodzenia i mieli możliwość przedstawienia uwag. Uwagi stron zostały w odpowiednich przypadkach uwzględnione,

8.4.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/5

(1)

Dnia 12 sierpnia 1999 r. rozporządzeniem (WE) nr 1796/1999 (2) („dochodzenie pierwotne”) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz stalowych lin i kabli („produkt objęty postępowaniem”) pochodzących między innymi z Indii („kraj, którego dotyczy postępowanie”). Stawkę ostatecznego cła antydumpingowego stosowanego w odniesieniu do produktów wytwarzanych przez Usha Martin Limited („UML”) ustalono na poziomie 23,8 %.

(2)

Decyzją 1999/572/WE (3) Komisja przyjęła zobowiązanie cenowe ze strony UML, w wyniku czego przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z Indii, wytwarzanego przez UML i objętego zobowiązaniem cenowym, był zwolniony z wyżej wspomnianej stawki ostatecznego cła antydumpingowego.

(3)

Dnia 8 listopada 2005 r. w następstwie przeglądu wygaśnięcia, przeprowadzonego na mocy art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, Rada rozporządzeniem (WE) nr 1858/2005 (4) postanowiła, że należy utrzymać środki antydumpingowe stosowane wobec przywozu stalowych lin i kabli pochodzących między innymi z Indii („dochodzenie w sprawie wygaśnięcia”).

(4)

Dnia 23 stycznia 2006 r. rozporządzeniem (WE) nr 121/2006 (5) Rada zmieniła rozporządzenie (WE) nr 1858/2005 z uwagi na naruszenie wyżej wspomnianego zobowiązania cenowego; decyzją Komisji 2006/38/WE (6) w dniu 22 grudnia 2005 r. cofnięto przyjęcie zobowiązania.

(5)

W 2007 r. do Komisji wpłynął wniosek o przeprowadzenie częściowego przeglądu okresowego na mocy art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego („przegląd okresowy”). Wniosek o przeprowadzenie przeglądu, w zakresie ograniczonym do zbadania dumpingu, został złożony przez UML. UML utrzymywał, że jego ceny eksportowe przy wywozie do Wspólnoty rosły w szybszym tempie niż ceny na rynku krajowym w Indiach, o czym świadczył spadek marginesu dumpingu. W związku z tym UML argumentował, że okoliczności, na podstawie których ustanowiono środki, uległy zmianie i że są to zmiany o trwałym charakterze.

(6)

Po konsultacji z Komitetem Doradczym i po ustaleniu, że istnieją wystarczające dowody do wszczęcia przeglądu okresowego, Komisja postanowiła wszcząć częściowy przegląd okresowy zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, w zakresie ograniczonym do zbadania dumpingu odnośnie do UML. Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu przeglądu w dniu 9 stycznia 2008 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (7) i rozpoczęła dochodzenie.

(7)

O wszczęciu częściowego przeglądu okresowego Komisja oficjalnie powiadomiła UML, który złożył wniosek, a także władze kraju wywozu oraz organizację reprezentującą producentów wspólnotowych – Komitet Łącznikowy Przemysłu Lin Stalowych Unii Europejskiej (EU Wire Rope Industries – „EWRIS”). Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(8)

Do UML i jego przedsiębiorstw powiązanych rozesłano kwestionariusze; wszystkie te przedsiębiorstwa udzieliły odpowiedzi w ustalonych terminach. Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje, które uznała za niezbędne do swojej analizy, oraz przeprowadziła wizyty weryfikacyjne w następujących przedsiębiorstwach:

(9)

Okres objęty dochodzeniem przeglądowym w sprawie dumpingu objął okres od dnia 1 października 2006 r. do dnia 30 września 2007 r. („ODP”).

(10)

Produkt objęty niniejszym częściowym przeglądem okresowym jest potocznie określany jako liny z drutu stalowego (steel wire rope, „SWR”) i jest to ten sam produkt, co produkt zdefiniowany w dochodzeniu pierwotnym i dochodzeniu w sprawie wygaśnięcia, które doprowadziły do nałożenia obecnie obowiązujących środków. W zakres tego produktu wchodzą stalowe liny i kable, w tym liny stalowe zamknięte, z wyjątkiem lin i kabli ze stali nierdzewnej, o maksymalnym wymiarze przekroju poprzecznego przekraczającym 3 mm, pochodzące z Indii, obecnie objęte kodami CN ex 7312 10 81, ex 7312 10 83, ex 7312 10 85, ex 7312 10 89 i ex 7312 10 98.

(11)

Stwierdzono, że SWR produkowane przez UML i sprzedawane na rynku wewnętrznym w Indiach oraz SWR wywożone przez UML do Wspólnoty mają te same podstawowe właściwości fizyczne, techniczne i chemiczne oraz te same zastosowania. Produkty te uważane są zatem za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(12)

Dla właściwego zrozumienia natury produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego należy przypomnieć, że proces produkcji SWR polega na zamykaniu pewnej liczby splotów stalowych, które z kolei składają się z wiązki drutów stalowych wyrabianych z walcówki stalowej. W dochodzeniach często określa się numery kontrolne produktów („PCN”), związane ze szczegółowymi właściwościami produktów, w celu rozróżnienia rozmaitych rodzajów produktów wytwarzanych i sprzedawanych przez producenta eksportującego na rynku wewnętrznym kraju, którego dotyczy postępowanie, oraz wywożonych do Wspólnoty.

(13)

Przemysł wspólnotowy utrzymywał, że przy ustaleniu proponowanych PCN na potrzeby obliczenia dumpingu nie uwzględniono dwóch kluczowych elementów, mianowicie rodzaju rdzenia oraz wytrzymałości drutów na rozciąganie.

(14)

Jednak w celu ustalenia marginesu dumpingu dla UML numery PCN określono zgodnie z własnym systemem kodowania produktu stosowanym przez przedsiębiorstwo, aby właściwości fizyczne produktu sprzedawanego na rynku krajowym były porównywalne do właściwości produktów wywożonych do Wspólnoty.

(15)

W świetle powyższego nie uznano zmiany PCN za niezbędną, a więc przytoczone stwierdzenie przemysłu wspólnotowego należało odrzucić.

(16)

UML twierdził, że przy porównaniu wywożonych rodzajów produktu z rodzajami produktu sprzedawanymi na rynku krajowym należy uwzględnić rodzaje produktów o dużym podobieństwie, biorąc pod uwagę rzekome minimalne różnice w średnicy liny, takie jak układ drutów w splocie, liczbę splotów w kombinacjach splotu i drutu, czy też właściwości drutu (np. drut ocynkowany lub nieocynkowany).

(17)

Uznano jednak, że dochodzenie mające na celu przegląd rzekomo zmienionych okoliczności powinno przebiegać w możliwie największym stopniu zgodnie z tymi samymi parametrami, jak zastosowane w dotychczasowych dochodzeniach. Ponadto zbadanie przytoczonego stwierdzenia wykazało, że ewentualny wpływ na ustalenia dochodzenia byłby nieznaczny. Dlatego też stwierdzenie to zostało odrzucone.

(18)

W celu ustalenia wartości normalnej ustalono najpierw, czy całkowita wielkość dokonanej przez UML sprzedaży produktu objętego postępowaniem na rynku krajowym była reprezentatywna w porównaniu z całkowitą wielkością jego sprzedaży eksportowej do Wspólnoty. Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego sprzedaż krajową uznaje się za reprezentatywną, o ile całkowita wielkość sprzedaży krajowej jest równa co najmniej 5 % całkowitej wielkości sprzedaży eksportowej do Wspólnoty. Stwierdzono, że całość sprzedaży UML na rynku krajowym była dokonywana w wielkościach reprezentatywnych.

(19)

Następnie określono rodzaje produktu objętego postępowaniem, które były sprzedawane przez UML na rynku krajowym, a które były identyczne i bezpośrednio porównywalne do rodzajów produktu sprzedawanych na wywóz do Wspólnoty.

(20)

W odniesieniu do każdego rodzaju produktu sprzedawanego przez UML na rynku krajowym, wobec którego stwierdzono, że jest bezpośrednio porównywalny z rodzajami produktu sprzedawanymi na wywóz do Wspólnoty, ustalono, czy krajowa sprzedaż była dokonywana w wielkości reprezentatywnej dla celów art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(21)

Zbadano również, czy krajowa sprzedaż każdego rodzaju produktu może być uznana za dokonywaną w zwykłym obrocie handlowym, zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Badanie to przeprowadzono poprzez ustalenie odsetka sprzedaży z zyskiem na rzecz niezależnych klientów na rynku krajowym w ODP każdego wywożonego rodzaju produktu objętego postępowaniem.

(22)

W odniesieniu do tych rodzajów produktu, w przypadku których ponad 80 % krajowej sprzedaży pod względem wielkości nie odbywało się po cenach niższych od kosztów jednostkowych, tj. w przypadku których średnia cena sprzedaży danego rodzaju produktu była równa lub wyższa od średniego kosztu produkcji tego rodzaju produktu, wartość normalną obliczano jako średnią cenę całkowitej sprzedaży krajowej tego rodzaju produktu, niezależnie od tego, czy sprzedaż ta przynosiła zysk, czy też nie.

(23)

W odniesieniu do tych rodzajów produktu, w przypadku których nie więcej niż 80 % krajowej sprzedaży pod względem wielkości nie odbywało się po cenach niższych od kosztów jednostkowych, wartość normalną obliczano jako średnią ważoną cenę sprzedaży w ramach tych transakcji, które przeprowadzono po cenach równych lub wyższych od kosztów jednostkowych danego rodzaju produktu.

(24)

W przypadkach, w których wszystkie transakcje sprzedaży danego rodzaju produktu na rynku krajowym odbywały się ze stratą, uznawano, że dany rodzaj produktu nie był sprzedawany w zwykłym obrocie handlowym, a zatem wartość normalną należało obliczyć zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, tj. na podstawie kosztów produkcji danego rodzaju produktu, do których dodawano kwotę kosztów sprzedaży, ogólnych i administracyjnych oraz rozsądną marżę zysku. Zgodnie z art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego wysokość kosztów sprzedaży, ogólnych i administracyjnych oraz marży zysku została oparta na średniej wartości kosztów sprzedaży, ogólnych i administracyjnych oraz marży zysku UML w zwykłym obrocie handlowym produktem podobnym.

(25)

We wszystkich przypadkach, w których produkt objęty postępowaniem był sprzedawany w ramach wywozu niezależnym klientom we Wspólnocie, cena eksportowa ustalana była zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, czyli na podstawie cen eksportowych faktycznie zapłaconych lub należnych.

(26)

W przypadkach gdy sprzedaż odbywała się za pośrednictwem powiązanego importera lub przedsiębiorstwa handlowego, ceną eksportową była cena odsprzedaży pobierana przez tego powiązanego importera lub przedsiębiorstwo handlowe od niezależnych klientów we Wspólnocie. Zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego dokonano korekty w odniesieniu do wszystkich kosztów poniesionych między przywozem i odsprzedażą, w tym kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku osiągniętego we Wspólnocie przez danego importera powiązanego w ODP. Wprowadzono korekty z tytułu frachtu śródlądowego i morskiego, kosztów ubezpieczenia, kosztów przeładunku i pakowania, kosztów kredytu i ceł przywozowych. Wszystkie wymienione koszty zostały odjęte od ceny odsprzedaży w celu uzyskania ceny podstawowej ex-works.

(27)

Średnia wartość normalna została porównana ze średnią ceną eksportową dla każdego rodzaju produktu objętego postępowaniem na podstawie ceny ex-works i na takim samym poziomie obrotów. Zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, w celu zapewnienia właściwego porównania, wprowadzono korekty z tytułu upustów, frachtu śródlądowego i morskiego, kosztów ubezpieczenia, kosztów przeładunku i pakowania, kosztów kredytu i ceł przywozowych. Wszystkie wymienione koszty zostały odjęte od ceny odsprzedaży w celu uzyskania ceny podstawowej ex-works.

(28)

W odniesieniu do cen eksportowych na rzecz przedsiębiorstw powiązanych UML zwrócił się o dostosowanie z tytułu różnic w poziomach handlu pomiędzy sprzedażą krajową na rzecz pośredników a sprzedażą eksportową na rzecz przedsiębiorstw powiązanych z UML, argumentując, że z obydwoma rodzajami podmiotów utrzymywał on długoterminowe relacje robocze.

(29)

W toku dochodzenia stwierdzono jednak, że w przypadku odsprzedaży powiązani importerzy stanowili jedynie podmiot pośredniczący pomiędzy UML a niepowiązanymi klientami we Wspólnocie. Z tego względu na porównanie pomiędzy sprzedażą krajową na rzecz przedsiębiorstw handlowych i użytkowników końcowych a odsprzedażą eksportową na rzecz tej samej kategorii klientów we Wspólnocie nie wpływa poziom handlu podmiotów pośredniczących. Argument ten został zatem odrzucony.

(30)

UML zwrócił się również o dostosowanie ze względu na niekorzystne zmiany kursu wymiany euro, dolara USA i funta brytyjskiego w stosunku do rupii indyjskiej w ODP. Wniosek ten odrzucono, ponieważ zmiany te nie zostały uznane za trwałe, a także dlatego, że oprócz sprzedaży bezpośredniej w euro na rzecz niepowiązanych klientów we Wspólnocie korekta, o którą się zwrócono, dotyczyła również cen transferowych na rzecz przedsiębiorstw powiązanych.

(31)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego obliczono margines dumpingu poprzez porównanie średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną ceny eksportowej.

(32)

Zgodnie z warunkami opisanymi powyżej średnią ważoną wartości normalnej dla każdego rodzaju porównano ze średnią ważoną ceny eksportowej odpowiadającego rodzaju produktu objętego postępowaniem na tym samym poziomie handlu.

(33)

Margines dumpingu wyrażony jako procent ceny netto na granicy Wspólnoty przed ocleniem, ustalony w odniesieniu do bezpośredniej sprzedaży na rzecz przedsiębiorstw niepowiązanych we Wspólnocie w ODP, wynosił 2,6 %, natomiast w odniesieniu do sprzedaży za pośrednictwem przedsiębiorstw powiązanych wyniósł –3,9 %, zatem ogólny margines dumpingu był ujemny i wynosił –2,8 %.

(34)

Zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego zbadano również, czy stwierdzoną zmianę okoliczności można racjonalnie uznać za trwałą.

(35)

W toku dochodzenia wykazano, że od czasu dochodzenia w sprawie wygaśnięcia przedsiębiorstwo UML dokonało znacznej restrukturyzacji, w szczególności dywersyfikacji produkcji i rozbudowy ogólnoświatowej sieci sprzedaży. Nie miało to jednak szczególnego negatywnego wpływu na dochodzenie, zważywszy że prowadzony przez grupę system rejestracji od produkcji do sprzedaży umożliwiał pełną identyfikowalność.

(36)

Przemysł wspólnotowy twierdził, że UML wywozi do Wspólnoty SWR i sploty pochodzące z Indii za pośrednictwem swoich producentów powiązanych w Zjednoczonym Królestwie i Zjednoczonych Emiratach Arabskich, zmieniając w ten sposób pochodzenie SWR sprzedawanych na rynku Wspólnoty.

(37)

Z uwagi na powyższy zarzut i dla zapewnienia pełnego zakresu dochodzenia objęto nim również różne transakcje grupowe i przetwarzanie splotów na SWR przez producentów powiązanych w Zjednoczonym Królestwie i ZEA. Nie stwierdzono, aby transakcje te wpływały na ustalenia wynikające z dochodzenia przeglądowego.

(38)

Stwierdzono, że powiązany producent w ZEA nie dokonywał w ODP wywozu do Wspólnoty lin stalowych zakupionych od UML w Indiach. Sprawdzono wszystkie transakcje sprzedaży tego powiązanego producenta i ustalono, że miejscem ich przeznaczenia były kraje nienależące do Wspólnoty.

(39)

Co się tyczy przetwarzania splotów na SWR, stwierdzono, że było ono dokonywane na dużą skalę u obu producentów powiązanych.

(40)

Jak wspomniano powyżej w motywie 35, grupa Usha Martin dokonała restrukturyzacji i dywersyfikacji produkcji. Obecnie prowadzi ona produkcję lin z drutu stalowego nie tylko w Indiach, ale również w innych zakładach produkcyjnych na całym świecie. Grupa w dalszym ciągu dokonuje inwestycji w Indiach w celu zwiększenia wydajności i udoskonalenia procesów, ale jednocześnie w coraz większym stopniu staje się podmiotem na globalnym rynku, inwestując we wszystkich częściach świata, w tym we Wspólnocie.

(41)

Warto również zauważyć, że według danych Eurostatu średnie ceny importowe SWR przy przywozie z Indii do Wspólnoty wykazują od 2004 r. tendencję wzrostową. W istocie wzrost średnich cen importowych przy przywozie z Indii był znacznie wyraźniejszy niż wzrost średnich cen importowych na świecie.

(42)

W świetle powyższego można się spodziewać, że w wyniku uchylenia obowiązującego względem UML cła antydumpingowego nie nastąpi wzrost przywozu SWR i nie dojdzie do ponownego wystąpienia przywozu do Wspólnoty lin z drutu stalowego pochodzących z Indii po cenach dumpingowych.

(43)

Uznaje się zatem, że w przewidywalnej przyszłości mało prawdopodobna jest zmiana okoliczności, które doprowadziły do wszczęcia bieżącego przeglądu, w sposób, który wpłynąłby na jego ustalenia. W związku z tym uznaje się, że zmiany te mają charakter trwały.

(44)

Z powyższego wynika, że zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego i w świetle ustaleń dochodzenia, czyli braku dumpingu w ODP i braku oznak prawdopodobieństwa ponownego wystąpienia dumpingu w przyszłości, środki antydumpingowe stosowane względem przywozu lin i kabli stalowych pochodzących z Indii powinny zostać uchylone w odniesieniu do UML.

(45)

Zainteresowane strony poinformowano o istotnych faktach i okolicznościach, na podstawie których zamierzano zalecić uchylenie w odniesieniu do UML obowiązującego cła antydumpingowego na przywóz lin i kabli stalowych pochodzących z Indii, i umożliwiono im wyrażenie uwag.

(46)

Zainteresowane strony przedstawiły swoje opinie, które jednak nie dały podstaw do zmiany powyższych wniosków,

8.4.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/10

(1)

Bezprecedensowy kryzys na międzynarodowych rynkach finansowych postawił przed Wspólnotą istotne wyzwania, które wymagają szybkiej reakcji, aby przeciwdziałać konsekwencjom kryzysu dla całej gospodarki oraz, w szczególności, aby wspierać inwestycje w sposób stymulujący wzrost gospodarczy i zatrudnienie.

(2)

Ramy prawne w odniesieniu do okresu programowania 2007–2013 zostały przyjęte z zamiarem dalszego uproszczenia programowania oraz zarządzania Europejskim Funduszem Rozwoju Regionalnego, Europejskim Funduszem Społecznym oraz Funduszem Spójności, dalszej poprawy ich skuteczności oraz wzmocnienia pomocniczości w ich realizacji.

(3)

Aby ułatwić udostępnianie wspólnotowych zasobów finansowych na uruchamianie programów operacyjnych oraz projektów wspieranych w ramach tych programów w sposób, który przyspieszy ich realizację oraz wpływ tych inwestycji na gospodarkę, niezbędne jest dostosowanie niektórych przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 (1).

(4)

Należy zwiększyć możliwość wspierania państw członkowskich przez Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) i Europejski Fundusz Inwestycyjny (EFI) w przygotowaniu i realizacji programów operacyjnych.

(5)

Biorąc pod uwagę status EBI i EFI jako instytucji finansowych uznanych na mocy Traktatu, w przypadku gdy organizowane są operacje inżynierii finansowej z ich udziałem, jako funduszy powierniczych, powinno być możliwe bezpośrednie udzielanie im zamówień.

(6)

Aby ułatwić korzystanie z instrumentów inżynierii finansowej, zwłaszcza w dziedzinie zrównoważonego rozwoju miast, należy przewidzieć możliwość uznawania wkładów niepieniężnych na rzecz tworzenia funduszy i udziału w nich za wydatki kwalifikowalne.

(7)

W celu wspierania przedsiębiorstw, w szczególności małych i średnich przedsiębiorstw, należy również uelastycznić warunki odnoszące się do zaliczek wypłacanych w ramach pomocy państwa w rozumieniu art. 87 Traktatu.

(8)

Aby przyspieszyć realizację dużych projektów, konieczne jest umożliwienie włączenia wydatków związanych z dużymi projektami, które nie zostały jeszcze przyjęte przez Komisję, do deklaracji wydatków.

(9)

Aby zwiększyć zasoby finansowe dostępne państwom członkowskim, a tym samym aby móc szybko uruchamiać programy operacyjne w kontekście kryzysu, należy zmienić przepisy odnoszące się do płatności zaliczkowej.

(10)

Płatność zaliczkowa przy uruchamianiu programów operacyjnych powinna zapewnić regularne przepływy pieniężne i ułatwić dokonywanie płatności na rzecz beneficjentów podczas realizacji programu. Dlatego też należy ustanowić przepisy dotyczące płatności zaliczkowej dla funduszy strukturalnych: 7,5 % (dla państw członkowskich Unii Europejskiej wchodzących w jej skład przed dniem 1 maja 2004 r.) i 9 % (dla państw członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej dnia 1 maja 2004 r. lub po tej dacie), aby przyczynić się do przyspieszenia realizacji programów operacyjnych.

(11)

Ze względu na zasadę równego traktowania oraz pewności prawa zmiany odnoszące się do art. 56 ust. 2 i art. 78 ust. 1 powinny obowiązywać przez cały okres programowania 2007–2013. Konieczne jest zatem stosowanie z mocą wsteczną od dnia 1 sierpnia 2006 r. – dnia, w którym weszło w życie rozporządzenie (WE) nr 1083/2006. Ponieważ bezprecedensowy kryzys na międzynarodowych rynkach finansowych wymaga szybkiej reakcji, aby przeciwdziałać konsekwencjom dla całej gospodarki, pozostałe zmiany powinny wejść w życie następnego dnia po opublikowaniu rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(12)

Rozporządzenie (WE) nr 1083/2006 powinno zatem zostać odpowiednio zmienione,

1)

w art. 44 akapit drugi wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 46 ust. 1 dodaje się akapit drugi w brzmieniu:

„EBI lub EFI mogą, na wniosek państw członkowskich, uczestniczyć w działaniach z zakresu pomocy technicznej, o których mowa w akapicie pierwszym.”;

3)

art. 56 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 wkłady niepieniężne, koszty amortyzacji i koszty ogólne mogą być traktowane jako wydatki poniesione przez beneficjentów w procesie realizacji operacji, na warunkach określonych w niniejszym ustępie akapit trzeci.

Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 wkłady niepieniężne w przypadku instrumentów inżynierii finansowej określonych w art. 78 ust. 6 akapit pierwszy mogą być traktowane jako wydatki poniesione na utworzenie funduszy lub funduszy powierniczych lub na wniesienie do nich wkładu, na warunkach określonych w niniejszym ustępie akapit trzeci.

Wydatki wspomniane w akapicie pierwszym i drugim muszą spełniać następujące warunki:

4)

w art. 78 wprowadza się następujące zmiany:

5)

w art. 82 ust. 1 akapit drugi lit. a), b) i c) otrzymują brzmienie:

8.4.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/13

8.4.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/15

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit pierwszy oraz na mocy art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 wnioski Hiszpanii o rejestrację nazw „Melva de Andalucía” i „Caballa de Andalucía”, wniosek Portugalii o rejestrację nazwy „Ovos Moles de Aveiro” oraz wniosek Włoch o rejestrację nazwy „Castagna di Vallerano” zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ nie zgłoszono Komisji żadnego oświadczenia o sprzeciwie na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, należy zarejestrować te nazwy,

8.4.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/17

(1)

W dniu 28 maja 2008 r. Komisja otrzymała skargę dotyczącą folii aluminiowej pochodzącej z Armenii, Brazylii i Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) złożoną zgodnie z art. 5 rozporządzenia podstawowego przez Eurométaux („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących znaczącą część, w tym przypadku ponad 25 %, łącznej wspólnotowej produkcji folii aluminiowej.

(2)

Wspomniana skarga zawierała dowody wskazujące na przywóz dumpingowy i wynikającą z niego znaczną szkodę, które uznano za wystarczające do wszczęcia postępowania.

(3)

Postępowanie wszczęto dnia 12 lipca 2008 r., publikując zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2).

(4)

Komisja oficjalnie zawiadomiła wnoszących skargę producentów wspólnotowych, producentów eksportujących w Armenii, Brazylii i ChRL, importerów, przedsiębiorstwa handlowe, użytkowników, dostawców, a także zainteresowane stowarzyszenia, jak również przedstawicieli Armenii, Brazylii i ChRL, o wszczęciu postępowania. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(5)

Aby umożliwić producentom eksportującym w Armenii i ChRL złożenie wniosku o traktowanie na zasadach rynkowych(„MET”) lub o indywidualne traktowanie („IT”), gdyby wyrazili oni takie życzenie, Komisja przesłała formularze wniosków zainteresowanemu armeńskiemu producentowi eksportującemu i zainteresowanym chińskim producentom eksportującym, władzom Armenii i Chin oraz pozostałym chińskim producentom eksportującym, którzy zgłosili się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Armeński producent eksportujący i sześciu chińskich producentów eksportujących razem z powiązanymi z nimi przedsiębiorstwami handlowymi, w stosownych przypadkach, wystąpiło o przyznanie MET zgodnie z art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego lub o IT, gdyby dochodzenie wykazało, że nie spełniają warunków dla przyznania MET.

(6)

Wobec dużej liczby producentów eksportujących w ChRL i importerów we Wspólnocie, Komisja zaznaczyła w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, że w niniejszym dochodzeniu może zostać zastosowana kontrola wyrywkowa w celu stwierdzenia dumpingu i szkody, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(7)

Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji o konieczności kontroli wyrywkowej, a jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby umożliwić dobór próby, zwrócono się do wszystkich producentów eksportujących w ChRL i importerów we Wspólnocie o zgłoszenie się do Komisji oraz o dostarczenie, jak określono w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, podstawowych informacji o ich działalności związanej z produktem objętym postępowaniem w okresie od dnia 1 lipca 2007 r. do dnia 30 czerwca 2008 r.

(8)

Sześciu producentów eksportujących w ChRL wyraziło gotowość do wzięcia udziału w kontroli wyrywkowej. Jedno przedsiębiorstwo wycofało się jednak z dalszej współpracy na wczesnym etapie dochodzenia, w związku z czym pozostało tylko pięciu producentów eksportujących. W związku z powyższym kontrola wyrywkowa nie była konieczna i wszystkie strony poinformowano, że zrezygnowano z doboru próby.

(9)

Ośmiu importerów/użytkowników wyraziło gotowość do wzięcia udziału w kontroli wyrywkowej. Kontrola wyrywkowa nie była zatem konieczna i wszystkie strony poinformowano, że zrezygnowano z doboru próby.

(10)

Komisja rozesłała kwestionariusze do wszystkich zainteresowanych stron oraz do wszystkich innych przedsiębiorstw, które zgłosiły się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Otrzymano odpowiedzi od jednego producenta eksportującego w Armenii, pięciu w ChRL i jednego w Brazylii, a także od jednego producenta w kraju analogicznym – Turcji. Od sześciu producentów wspólnotowych otrzymano również odpowiedzi na wszystkie pytania zawarte w kwestionariuszu, a ośmiu importerów/użytkowników współpracowało, przedkładając odpowiedzi na kwestionariusz. Komisja nie otrzymała żadnych informacji od użytkowników końcowych, żaden z nich nie ujawnił się też w toku dochodzenia.

(11)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uznane za niezbędne do celów wstępnego określenia dumpingu, wynikającej z niego szkody oraz interesu Wspólnoty, a następnie złożyła wizyty weryfikacyjne w siedzibach następujących przedsiębiorstw:

(12)

Biorąc pod uwagę potrzebę ustanowienia wartości normalnej dla producentów eksportujących, co do których istnieje możliwość, że nie zostanie im przyznane MET, przeprowadzono weryfikację w celu ustalenia wartości normalnej na podstawie danych z Turcji jako kraju analogicznego, w siedzibie następującego przedsiębiorstwa:

(13)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 lipca 2007 r. do dnia 30 czerwca 2008 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od dnia 1 stycznia 2005 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(14)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania określono, że produktem objętym postępowaniem jest folia aluminiowa o grubości nie mniejszej niż 0,008 mm i nie większej niż 0,018 mm, bez podłoża, walcowana, ale nieobrobiona więcej, w rolkach o szerokości nieprzekraczającej 650 mm, pochodząca z Armenii, Brazylii i Chińskiej Republiki Ludowej, w chwili wszczęcia postępowania zgłaszana zwykle w ramach kodu CN ex 7607 11 10.

(15)

Dochodzenie wykazało, że powyższy opis produktu obejmował różne produkty, a w szczególności tzw. duże zwoje i rolki przeznaczone dla konsumentów. Duże zwoje różnią się od rolek przeznaczonych dla konsumentów głównie wagą (duże zwoje zazwyczaj ważą przynajmniej 150 kg), dlatego też konieczne jest przewinięcie folii aluminiowej, aby przekształcić je na produkt konsumencki stosowany do pakowania i innych zastosowań w gospodarstwie domowym.

(16)

Określony w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania kod CN ex 7607 11 10 w styczniu 2009 r. podzielono na dwa kody: ex 7607 11 11 (folia aluminiowa o grubości mniejszej niż 0,021 mm w rolkach o wadze nieprzekraczającej 10 kg, przeznaczona na rolki dla konsumentów) i ex 7607 11 19 (taka sama, ale o wadze ponad 10 kg, przeznaczona na duże zwoje). Kod CN odnosi się do wagi rolki folii aluminiowej, która odpowiada rolce folii aluminiowej w pierwotnym opisie produktu. Obydwa odnoszą się do samej folii aluminiowej nawiniętej na odpowiedni podkład w rolkę lub zwój.

(17)

Przedstawiciele przemysłu przetwórczego we Wspólnocie, tj. „przedsiębiorstw zajmujących się nawijaniem folii”, twierdzili, że produkt objęty postępowaniem powinien również objąć rolki przeznaczone dla konsumentów, ponieważ nałożenie środków wyłącznie na przywóz folii aluminiowej ważącej ponad 10 kg mogłoby prowadzić do wywozu produktów przetworzonych, tj. folii aluminiowej ważącej mniej niż 10 kg. Operacja przewijania odbywałaby się w krajach wywozu zamiast w krajach Wspólnoty, a przedsiębiorstwa zajmujące się przewijaniem folii we Wspólnocie poniosłyby znaczną szkodę. Kwestia ta omówiona jest poniżej w motywach 150–162.

(18)

Folia aluminiowa wytwarzana jest przez walcowanie do żądanej grubości hutniczych wlewków aluminiowych lub foliowego materiału wyjściowego. Po odwalcowaniu folia jest wyżarzana w procesie termicznym w celu uzyskania giętkości. Po walcowaniu i wyżarzaniu folia jest zwijana w zwoje rolkowe o szerokości nieprzekraczającej 650 mm. Rozmiar rolki folii decyduje o jej zastosowaniu, ponieważ użytkownicy folii („przedsiębiorstwa zajmujące się przewijaniem folii” oraz „przedsiębiorstwa zajmujące się nawijaniem folii”) nawiną ją na mniejsze rolki przeznaczone do sprzedaży detalicznej.

(19)

W związku z powyższymi ustaleniami stwierdza się, że produktem objętym postępowaniem jest folia aluminiowa o grubości nie mniejszej niż 0,008 mm i nie większej niż 0,018 mm, bez podłoża, walcowana, ale nieobrobiona więcej, w rolkach o szerokości nieprzekraczającej 650 mm i o wadze ponad 10 kg, pochodząca z Armenii, Brazylii i Chińskiej Republiki Ludowej, objęta kodem CN ex 7607 11 19.

(20)

Dochodzenie wykazało, że folia aluminiowa produkowana i sprzedawana przez przemysł wspólnotowy we Wspólnocie, folia aluminiowa produkowana i sprzedawana rynkach krajowych Armenii, Brazylii i ChRL oraz folia aluminiowa przywożona do Wspólnoty z tych krajów, jak również folia produkowana i sprzedawana w Turcji, mają zasadniczo te same podstawowe właściwości fizyczne i techniczne i mają takie samo podstawowe końcowe zastosowanie.

(21)

Tymczasowo uznano zatem, że wszystkie wyżej wymienione produkty są produktami podobnymi w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(22)

Na mocy art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego w dochodzeniu antydumpingowym dotyczącym przywozu z Armenii i ChRL normalną wartość należy ustalić zgodnie z ust. 1–6 wyżej wymienionego artykułu w odniesieniu do producentów, wobec których stwierdzono, że spełniają kryteria określone w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego. W skrócie i wyłącznie w celu ułatwienia wyszukiwania informacji kryteria te są podsumowane poniżej:

(23)

Jedyny armeński współpracujący producent eksportujący i pięciu współpracujących w tym postępowaniu producentów eksportujących z ChRL wystąpili o przyznanie MET i w określonym terminie wypełnili formularz wniosku o MET dla producentów eksportujących.

(24)

Armenal, jedyny współpracujący producent eksportujący z Armenii, stwierdził, że zastosowanie art. 2 ust. 7 do Armenii jest niezgodne z prawem, ponieważ Armenię należy traktować jako kraj posiadający status gospodarki rynkowej, zgodnie z zasadami Światowej Organizacji Handlu (WTO).

(25)

Traktowanie Armenii jako gospodarki będącej w okresie transformacji jest jednak zgodne z rozporządzeniem podstawowym, które wyraźnie wymienia Armenię w przypisie do art. 2 ust. 7 lit. a). Dlatego też argument ten zostaje oddalony.

(26)

W przypadku wszystkich współpracujących producentów eksportujących w Armenii i ChRL Komisja zebrała wszystkie informacje, które uważała za niezbędne, oraz sprawdziła dane przekazane we wnioskach o MET w siedzibach przedsiębiorstw, które je złożyły.

(27)

Przedsiębiorstwu Armenal odmówiono przyznania MET, ponieważ nie spełniono kryteriów 2 i 3. Jeśli chodzi o kryterium 2, sprawozdanie finansowe za 2006 r. zawierało negatywną opinię audytorów, a za 2007 r. przedsiębiorstwo nie przedstawiło zbadanego sprawozdania finansowego.

(28)

Przedsiębiorstwo argumentowało, że poddanie się procesowi audytu (który przeprowadzono w 2006 r.) i zobowiązanie się do przedstawienia sprawozdania za 2007 r. poddanego audytowi zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości (MSR) powinno wystarczyć do spełnienia wymogów kryterium 2. Ponadto przedsiębiorstwo utrzymywało, że nawet jeśli audytor przedstawi negatywną opinię dotyczącą zgodności z międzynarodowymi standardami rachunkowości (MSR), sam fakt poddania się audytowi zgodnemu z międzynarodowymi standardami rewizji finansowej wystarcza, by spełnić wymogi kryterium 2.

(29)

Nie można się zgodzić z takim twierdzeniem. Po pierwsze, mimo żądania Komisji, nie przedstawiono poddanego audytowi sprawozdania za 2007 r., a po drugie, jeśli chodzi o zbadane sprawozdanie za 2006 r., trzeba pamiętać, że art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego dotyczy wyjątku i w związku z tym należy go interpretować w sposób ścisły. Jest oczywiste, że sprawozdania powinny być nie tylko poddawane audytowi zgodnie z międzynarodowymi standardami rewizji finansowej, ale także sporządzane zgodnie z MSR. W związku z powyższym argument ten zostaje odrzucony.

(30)

W przypadku kryterium 3 w dochodzeniu ustalono, że przedsiębiorstwo zapłaciło państwu za znaczną część udziałów cenę wynoszącą około jednej trzeciej ich wartości nominalnej i otrzymało nieodpłatnie grunty od państwa. Twierdzono, że wartość, po której nabyto udziały, była wartością rynkową, a wynikające zakłócenia nie są znaczne. Nie przedstawiono jednak wystarczających dowodów, by uzasadnić to stwierdzenie. Ponadto przedsiębiorstwo stwierdziło, iż nie może sprzedać odnośnych gruntów bez spłaty ich wartości katastralnej państwu, a wpływ posiadania gruntu nie jest istotny. Nie można się zgodzić z takim argumentem, biorąc pod uwagę, jak wspomniano powyżej, że grunty są podstawowym aktywem przedsiębiorstwa i mają bezpośredni i istotny wpływ na jego zdolność do działania, a w związku z tym na jego sytuację finansową.

(31)

Na podstawie powyższych ustaleń uznano zatem, iż wniosek przedsiębiorstwa Rusal Armenal o przyznanie MET powinien zostać odrzucony. Odbyły się również konsultacje z Komitetem Doradczym, który nie wniósł sprzeciwu wobec tego wniosku.

(32)

Wszystkim pięciu współpracującym producentom eksportującym w ChRL odmówiono przyznania MET, ponieważ cena surowca stanowiącego główny koszt produkcji, czyli aluminium pierwotnego, nie odzwierciedlała we właściwy sposób wartości rynkowej, czego wymaga art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Podczas dochodzenia w sprawie MET ustalono, że wynikało to z interwencji państwa na rynku aluminium w ChRL. Ceny aluminium pierwotnego oparte są na notowaniach aluminium na kontrolowanej przez państwo giełdzie metali nieżelaznych w Szanghaju (SHFE) ograniczonej do chińskich przedsiębiorstw handlowych, podczas gdy ogólnoświatowym punktem odniesienia jest londyńska giełda metali (LME). W OD notowania na LME były średnio miesięcznie o 21 % wyższe niż na SHFE. Ponadto w przypadku aluminium pierwotnego nie stosuje się zwrotu podatku VAT i pobiera się podatek wywozowy w wysokości 15 %. W rezultacie zdecydowaną większość aluminium pierwotnego sprzedaje się na rynku chińskim, co powoduje spadek ceny krajowej aluminium pierwotnego i istotną przewagę kosztową producentów folii aluminiowej prowadzących działalność w ChRL. Mając na uwadze, że aluminium pierwotne stanowi około 70 % kosztów produkcji folii aluminiowej, różnica ta przekłada się na około 14 % przewagę kosztową chińskich producentów, co oznacza znaczną przewagę w przypadku rynku towarowego, takiego jak rynek folii aluminiowej.

(33)

Ponadto, poza opisaną powyżej sytuacją ogólną, trzy inne przedsiębiorstwa nie spełniają innych wymogów kryterium 1. W przypadku jednego z nich występuje znaczna ingerencja państwa związana z podejmowaniem ważnych decyzji gospodarczych; jedno przedsiębiorstwo otrzymało dużą dotację na zakup podstawowych urządzeń; a środki trwałe trzeciego przedsiębiorstwa nie odzwierciedlały wartości rynkowej.

(34)

Jedno przedsiębiorstwo nie spełniło kryterium 2, ponieważ stwierdzono oczywiste błędy księgowe, do których nie odnieśli się audytorzy.

(35)

W odniesieniu do kryterium 3 dwa przedsiębiorstwa nie spełniły związanych z nim wymogów. W przypadku jednego przedsiębiorstwa zakłócenia wiązały się z prawem do użytkowania gruntów: kiedy przedsiębiorstwo zmieniło formę działalności gospodarczej w 1993 r., nie przeniosło od razu prawa do użytkowania gruntów na nowy podmiot, co jest powszechnie stosowaną praktyką. W rzeczywistości prawo do użytkowania gruntów przeniesiono dopiero po 10 latach. W umowie nie przewidziano kar umownych w przypadku nieprzeniesienia własności. Dodatkowo w roku 2004 przedsiębiorstwa te nie wpłaciły zaliczki na poczet podatku dochodowego ani w odpowiednim kwartale, ani na koniec roku. Przedsiębiorstwo twierdzi, że nieprawidłowości stwierdzone odnośnie do przeniesienia prawa do użytkowania gruntów nie wpływają w istotny sposób na sprawozdania finansowe, a opóźnienie w przeniesieniu miało charakter de iure, a nie de facto. Niemniej jednak możliwość korzystania z podstawowego aktywu, jakim są grunty, ma sama w sobie bezpośredni i istotny wpływ na zdolność przedsiębiorstwa do działania, a w związku z tym na jego sytuację finansową.

(36)

Drugie przedsiębiorstwo otrzymało poświadczenie prawa do użytkowania gruntów, zanim w pełni za nie zapłaciło, i wykorzystało to poświadczenie do uzyskania pożyczki hipotecznej od państwowego banku.

(37)

Komisja oficjalnie poinformowała producentów eksportujących w ChRL, których dotyczy postępowanie, władze ChRL oraz skarżącego o wynikach ustaleń w sprawie MET. Zainteresowanym stronom dano również możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie, w przypadku zaistnienia szczególnych powodów, dla których powinni zostać przesłuchani.

(38)

Jeden producent eksportujący twierdził, że porównując ceny aluminium, należy porównywać cenę LME bez podatku VAT z ceną SHFE z uwzględnieniem podatku VAT. W oczywisty sposób zmniejszyłoby to różnicę w cenie stwierdzoną w okresie objętym dochodzeniem, ale argument ten odrzucono ze względu na brak możliwości właściwego porównania tych dwóch giełd.

(39)

Kilka stron utrzymywało również, że ustalenie dotyczące cen aluminium jest sprzeczne z praktyką Komisji, ponieważ w poprzednich sprawach dotyczących łączenia przedsiębiorstw (przeanalizowanych w świetle reguł konkurencji) Komisja uznała, że rynek aluminium pierwotnego jest rynkiem światowym. Jednak z treści decyzji Komisji z 2007 r. w sprawie połączenia Tinto/Alcan  (3) wynika, że żadna z zainteresowanych stron nie wysunęła argumentu dotyczącego SHFE i z tego względu Komisja nie mogła go przeanalizować. Niezależnie od tego, nawet gdyby poruszono ten problem, w sprawach z zakresu konkurencji dotyczących właściwych rynków geograficznych Komisja wyciąga wnioski z uwzględnieniem obwieszczenia stosowanego wyłącznie do celów prawa konkurencji (4), a zawarte w tym obwieszczeniu przepisy niekoniecznie mają zastosowanie do prawa dotyczącego instrumentów ochrony handlu i nie zawsze są dla niego istotne. W związku z powyższym argument ten zostaje odrzucony.

(40)

Na podstawie powyższego można stwierdzić, że żadne z chińskich przedsiębiorstw, które złożyły wniosek o MET, nie wykazało, że spełnia kryteria określone w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Uznano zatem, że wniosek o MET należy odrzucić dla wszystkich tych przedsiębiorstw. Komitet Doradczy, z którym skonsultowano przedstawione wnioski, nie wniósł wobec nich sprzeciwu.

(41)

W myśl art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego cło obowiązujące na terenie całego kraju, jeśli takie istnieje, ustala się dla państw, których dotyczy art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, z wyjątkiem przypadków, gdy firmy potrafią wykazać, zgodnie z art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, że ich ceny eksportowe i wywożone ilości oraz warunki sprzedaży są swobodnie ustalane, że kurs wymiany walut ustalany jest na podstawie kursu rynkowego oraz że jakakolwiek ingerencja państwa nie jest na tyle znacząca, aby mogła pozwolić na obejście środków, w sytuacji gdy eksporterów obowiązują różne stawki celne.

(42)

Wszyscy producenci eksportujący, którzy wystąpili o MET, wystąpili również z wnioskiem o przyznanie IT, na wypadek nieprzyznania im MET. Na podstawie dostępnych informacji wstępnie ustalono, że przedsiębiorstwo w Armenii i cztery z pięciu przedsiębiorstw w ChRL spełniają wszystkie kryteria IT. Jednemu przedsiębiorstwu w ChRL odmówiono przyznania IT z powodu znacznej ingerencji państwa w decyzje gospodarcze tego przedsiębiorstwa.

(43)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego wartość normalną dla producentów eksportujących, którym nie przyznano MET, należy ustalić na podstawie cen krajowych lub wartości skonstruowanej w kraju analogicznym.

(44)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja stwierdziła, że zamierza uznać Turcję za właściwy kraj analogiczny dla celów ustalenia wartości normalnej, a zainteresowane strony zostały zaproszone do zgłaszania uwag w tej sprawie.

(45)

Armenal zaproponował Rosję jako bardziej odpowiedni kraj analogiczny dla Armenii, ze względu na to, że Rosja i Armenia mają podobne warunki dostępu do surowca do produkcji produktu objętego postępowaniem i stosują taką samą technologię i know-how, biorąc pod uwagę fakt, że Armenal jest spółką zależną grupy Rusal, która jest największym rosyjskim producentem folii aluminiowej. Armenal stwierdził również, że wiodąca pozycja rynkowa grupy Rusal w Rosji odpowiada wiodącej pozycji rynkowej Armenalu w Armenii, przy czym zarówno w przypadku Rosji, jak i Armenii gwałtownie rosnący chiński wywóz po niskich cenach negatywnie wpływa na rynek i sprzedaż. Wszystkie te argumenty nie zostały jednak należycie udokumentowane. Dochodzenie wykazało również, że rynek krajowy dla produktu objętego postępowaniem jest w Rosji niewielki i mniejszy od rynku tureckiego.

(46)

Armenal stwierdził, że jako alternatywa wobec wyboru Rosji, wybór Turcji wydaje się być drugim w kolejności właściwym wyborem.

(47)

Przedsiębiorstwa należące do grupy Alcoa zaproponowały Indie jako bardziej odpowiedni kraj analogiczny dla ChRL. Potwierdzono, że rynek indyjski nie jest znacząco większy od tureckiego, a konkurencja związana jest głównie z chińskim przywozem. Inni dostawcy na rynek indyjski to małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP), z których większość nie posiada walcowni i wykorzystuje importowane chińskie materiały w formie dużych zwojów lub bezpośrednio małych rolek. Dlatego też ani Rosji, ani Indii nie uznano za odpowiednie możliwe kraje analogiczne.

(48)

Komisja zbadała następnie, czy Turcja jest odpowiednim krajem jako kraj analogiczny. Komisja stwierdziła, że Turcja pomimo tego, że istnieje tam tylko jeden producent produktu objętego postępowaniem, jest krajem o otwartej gospodarce z niskim poziomem należności celnych przywozowych oraz znaczącym przywozem z krajów trzecich. Dochodzenie wykazało też, że nie ma powodów, takich jak nadmierna cena surowców lub energii, by nie uznać Turcji za odpowiedni kraj analogiczny w celu skonstruowania wartości normalnej.

(49)

Uwzględniając powyższe, uznano, iż wybór Turcji jako kraju analogicznego jest bardziej odpowiedni na potrzeby niniejszego dochodzenia. Żadna z pozostałych zainteresowanych stron nie twierdziła, że należy uznać Indie za odpowiedni kraj analogiczny na potrzeby niniejszego dochodzenia, a Armenal uznał, iż Turcja może być także właściwym wyborem.

(50)

Jeden producent w Turcji odpowiedział na kwestionariusz przesłany do wszystkich producentów folii aluminiowej w Turcji.

(51)

Dane przedstawione przez współpracującego producenta w Turcji zostały zweryfikowane na miejscu i stwierdzono, że przekazane przez niego informacje są wiarygodne i można je wykorzystać w celu skonstruowania wartości normalnej.

(52)

Tymczasowo uznano zatem, że Turcja jest odpowiednim krajem analogicznym zgodnie z art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

(53)

Wartość dumpingu obliczono dla jedynego współpracującego producenta eksportującego w Brazylii, stosując metodologię określoną poniżej.

(54)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, Komisja zbadała w pierwszej kolejności, czy w przypadku jedynego producenta eksportującego krajowa sprzedaż produktu objętego postępowaniem niezależnym klientom była reprezentatywna, tzn. czy całkowita wartość takiej sprzedaży stanowiła przynajmniej 5 % całkowitej wielkości odpowiadającej jej sprzedaży eksportowej do Wspólnoty. Krajowa sprzedaż jedynego eksportującego producenta w Brazylii była reprezentatywna w okresie objętym dochodzeniem.

(55)

Następnie Komisja ustaliła typy produktu sprzedawane przez to przedsiębiorstwo na rynku krajowym, które były identyczne lub bezpośrednio porównywalne z typami sprzedawanymi na wywóz do Wspólnoty.

(56)

Krajowa sprzedaż danego typu produktu uznawana była za wystarczająco reprezentatywną, jeśli wielkość sprzedaży tego typu produktu na rzecz niezależnych klientów na rynku krajowym w okresie objętym dochodzeniem była równa co najmniej 5 % łącznej wielkości sprzedaży eksportowej porównywalnego typu produktu do Wspólnoty.

(57)

Następnie Komisja zbadała, czy można uznać, że krajowa sprzedaż każdego rodzaju folii aluminiowej, sprzedawanej na rynku krajowym w ilościach reprezentatywnych, była dokonywana w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W tym celu ustalono odsetek krajowej sprzedaży z zyskiem niezależnym klientom każdego typu wywożonego produktu na rynku krajowym w okresie objętym dochodzeniem.

(58)

Cała krajowa sprzedaż każdego rodzaju folii aluminiowej, dokonywana w ilościach reprezentatywnych, przynosiła ponad 80 % zysk i dlatego wartość normalna została oparta na rzeczywistej cenie krajowej wszystkich transakcji w okresie objętym dochodzeniem.

(59)

W przypadku gdy ceny krajowe określonego rodzaju produktu nie mogły stanowić podstawy do ustalenia wartości normalnej, konieczne było zastosowanie innej metody. Zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego Komisja obliczyła skonstruowaną wartość normalną w opisany poniżej sposób.

(60)

Wartość normalna została skonstruowana przez dodanie do ponoszonych przez eksportera kosztów produkcji eksportowanych typów produktu, w razie potrzeby odpowiednio dostosowanych, uzasadnionej kwoty kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz odpowiedniej marży zysku.

(61)

We wszystkich przypadkach koszty ogólne i administracyjne oraz zysk ustalono zgodnie z metodami wskazanymi w art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. W tym celu Komisja zbadała, czy dane o poniesionych kosztach ogólnych i administracyjnych oraz o zysku osiągniętego przez producenta eksportującego na rynku krajowym są wiarygodne, i w stosownym przypadku decydowała, że są one odpowiednie do ustalenia wartości normalnej.

(62)

We wszystkich przypadkach produkt objęty postępowaniem był wywożony do niezależnych odbiorców we Wspólnocie i dlatego cena eksportowa była ustalana zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, mianowicie na podstawie faktycznie zapłaconych lub należnych cen eksportowych.

(63)

Wartość normalną i ceny eksportowe porównywano na podstawie ceny ex-factory.

(64)

Aby zapewnić rzetelne porównanie między wartością normalną a ceną eksportową, wzięto pod uwagę, w formie dostosowań, różnice wpływające na ceny i porównywalność cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, w tym dostosowania uwzględniające koszty transportu w kraju wywozu, koszty przewozów morskich, koszty przeładunku i pakowania, koszty kredytu i opłat bankowych. Przedsiębiorstwo zwróciło się także o dostosowanie z tytułu różnic w poziomach handlu zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. d) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego i tymczasowo przyznano mu takie dostosowanie.

(65)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 i ust. 12 rozporządzenia podstawowego ustalono margines dumpingu dla współpracującego producenta eksportującego na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej poszczególnych typów produktu ze średnią ważoną ceną eksportową poszczególnych typów ustaloną jak wyżej.

(66)

W celu ustalenia marginesu dumpingu dla niewspółpracujących producentów eksportujących najpierw określono poziom braku współpracy. W tym celu dane dotyczące wielkości wywozu do Wspólnoty, przekazane przez współpracującego producenta eksportującego, porównano z odpowiednimi danymi Eurostatu dotyczącymi przywozu.

(67)

Ze względu na wysoki poziom współpracy ze strony Brazylii (w rzeczywistości 100 %) oraz ze względu na brak dowodów na to, aby producenci eksportujący celowo nie współpracowali, uznano za właściwe ustalenie rezydualnego marginesu dumpingu dla wszelkich niewspółpracujących producentów eksportujących w Brazylii na poziomie najwyższego marginesu stosowanego w przypadku eksportera współpracującego.

(68)

Tymczasowe marginesy dumpingu, wyrażone jako odsetek ceny importowej CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem, są następujące:

(69)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego wartość normalną dla producentów eksportujących, którym nie przyznano MET, należy ustalić na podstawie cen lub wartości skonstruowanej w kraju analogicznym.

(70)

Jak stwierdzono powyżej, Komisja zdecydowała wykorzystać Turcję jako właściwy kraj analogiczny w celu ustalenia wartości normalnej.

(71)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego wartość normalna dla producenta eksportującego, któremu nie przyznano MET, została określona na podstawie zweryfikowanych informacji uzyskanych od producenta w kraju analogicznym, tj. na podstawie faktycznie płaconych lub należnych cen na rynku tureckim za porównywalne typy produktu, zgodnie z metodologią przedstawioną w motywach 43–52 powyżej.

(72)

Współpracujący producent eksportujący prowadził sprzedaż eksportową do Wspólnoty bezpośrednio niezależnym klientom we Wspólnocie. Ceny eksportowe takiej sprzedaży określono zatem na podstawie cen faktycznie płaconych lub należnych za produkt objęty postępowaniem zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego. Przeważająca większość sprzedaży była jednak dokonywana za pośrednictwem powiązanych przedsiębiorstw handlowych i dokonujących przywozu w Rosji, Szwajcarii i Niemczech. W takich przypadkach ceny eksportowe skonstruowano na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, tymczasowo dostosowując wszystkie koszty poniesione między przywozem i odsprzedażą, włącznie z odpowiednią marżą ze sprzedaży, kosztami ogólnymi i administracyjnymi oraz zyskami, opierając się na zysku osiągniętym przez niepowiązanego importera produktu objętego postępowaniem lub przedsiębiorstwo zajmujące się handlem tym produktem.

(73)

Dostosowań dokonano zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do transportu, ubezpieczenia, przeładunku, kosztów dodatkowych, pakowania, kosztów kredytu, opłat bankowych i prowizji i przyznano je we wszystkich przypadkach, w których uznano je za uzasadnione, prawidłowe i poparte potwierdzonymi dowodami.

(74)

Dla współpracującego producenta eksportującego, któremu przyznano IT, margines dumpingu został ustalony przez porównanie jego ceny eksportowej z wartością normalną w kraju analogicznym, jak opisano powyżej.

(75)

Ze względu na wysoki poziom współpracy ze strony Armenii (w rzeczywistości 100 %) oraz ze względu na brak dowodów na to, aby producenci eksportujący w tym kraju celowo nie współpracowali, uznano za właściwe ustalenie rezydualnego marginesu dumpingu dla wszelkich niewspółpracujących producentów eksportujących w Armenii na poziomie najwyższego marginesu stosowanego w przypadku eksportera współpracującego.

(76)

Na tej podstawie poziom dumpingu dla całego kraju został tymczasowo ustalony jako 37,0 % ceny CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem.

(77)

Tymczasowy margines dumpingu, wyrażony jako odsetek ceny importowej CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem, jest następujący:

(78)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego wartość normalną dla producentów eksportujących, którym nie przyznano MET, ustalono na podstawie zweryfikowanych informacji otrzymanych od producenta z kraju analogicznego, tj. na podstawie faktycznie płaconych lub należnych cen na rynku tureckim za porównywalne typy produktu, zgodnie z metodologią przedstawioną powyżej.

(79)

W przypadku gdy sprzedaż na rynku krajowym skierowana do niepowiązanych klientów była reprezentatywna i rentowna, normalną wartość ustalono na podstawie wszystkich cen płaconych lub należnych na rynku tureckim dotyczących porównywalnych typów produktu w zwykłym obrocie handlowym, tak jak to opisano w motywach 43–52. Jeśli jednak sprzedaż na rynku krajowym nie była reprezentatywna lub rentowna, wartość normalną konstruowano na podstawie kosztu wytworzenia przez producenta tureckiego powiększonego o koszty ogólne i administracyjne oraz o odpowiedni poziom zysku na rynku krajowym.

(80)

Dla tych współpracujących producentów eksportujących, którym przyznano IT i którzy dokonywali sprzedaży eksportowej do Wspólnoty bezpośrednio na rzecz niezależnych klientów we Wspólnocie, ceny eksportowe określono zatem zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego na podstawie cen rzeczywiście płaconych lub należnych za produkt objęty postępowaniem. W przypadku współpracującego producenta eksportującego, który prowadził sprzedaż za pośrednictwem powiązanego importera we Wspólnocie, cenę eksportową skonstruowano na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, tymczasowo dostosowując wszystkie koszty poniesione między przywozem i odsprzedażą, włącznie z odpowiednią marżą ze sprzedaży, kosztami ogólnymi i administracyjnymi oraz zyskami, opierając się na zyskach osiągniętych przez niepowiązanego importera produktu objętego postępowaniem lub przedsiębiorstwa zajmującego się handlem tym produktem.

(81)

Dostosowań dokonano zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do transportu, ubezpieczenia, przeładunku i kosztów dodatkowych, pakowania, kosztów kredytu, opłat bankowych i prowizji, we wszystkich przypadkach, w których uznano je za uzasadnione, prawidłowe i poparte potwierdzonymi dowodami.

(82)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego ustalono marginesy dumpingu dla współpracujących producentów eksportujących, którym przyznano IT, na podstawie porównania między średnią ważoną wartością normalną poszczególnych typów produktu a średnią ważoną ceną eksportową poszczególnych typów produktu ustaloną powyżej. Dla dwóch powiązanych przedsiębiorstw w ChRL, którym przyznano IT, Alcoa Shanghai i Alcoa Bohai, uśredniono dane z obu przedsiębiorstw, aby obliczyć wspólny margines dumpingu dla danej grupy.

(83)

Ponieważ poziom współpracy ze strony ChRL był bardzo niski, ogólnokrajowy marginesu dumpingu, mający zastosowanie do wszystkich pozostałych eksporterów w ChRL, obliczono w oparciu o najbardziej dumpingowe transakcje współpracującego producenta eksportującego, któremu nie przyznano ani MET, ani IT.

(84)

Na tej podstawie poziom dumpingu dla całego kraju został tymczasowo ustalony jako 42,9 % ceny CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem.

(85)

Tymczasowe marginesy dumpingu, wyrażone jako odsetek ceny importowej CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem, są zatem następujące:

(86)

Biorąc pod uwagę definicję przemysłu wspólnotowego, określoną w art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, wielkość produkcji wszystkich producentów wspólnotowych mających swoje siedziby na terenie Wspólnoty i niepowiązanych z jakimkolwiek producentem eksportującym objętym postępowaniem została uwzględniona dla określenia łącznej wielkości produkcji wspólnotowej.

(87)

Skarga została złożona przez Eurométaux w imieniu czterech producentów wspólnotowych, którzy współpracowali w ramach dochodzenia. Ponadto jeden producent poparł skargę, a jeden był jej przeciwny. W OD produkcja pięciu współpracujących producentów stanowiła ponad 60 % ogólnej produkcji wspólnotowej ustalonej powyżej w motywie 86. Pięciu współpracujących producentów wspólnotowych uznaje się zatem za przemysł wspólnotowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(88)

Konsumpcja we Wspólnocie została ustalona na podstawie wielkości sprzedaży przemysłu wspólnotowego na rynku wspólnotowym, szacunkowych danych dotyczących sprzedaży wspólnotowej dokonanej przez innych producentów oraz przywozu z krajów, których dotyczy postępowanie, i innych krajów trzecich, w oparciu o dane Eurostatu oraz informacje dostarczone przez zainteresowanych producentów eksportujących.

(89)

Należy zauważyć, iż kod CN ex 7607 11 10 stanowiący podstawę dla obliczenia wielkości przywozu w niniejszym dochodzeniu obejmował, poza produktem objętym postępowaniem, inne rodzaje folii aluminiowej, takie jak niektóre folie aluminiowe do dalszego przetwarzania („ACF”) (stosowane głównie do długoterminowej konserwacji płynów i środków spożywczych) lub inne produkty foliowe łącznie z rolkami dla konsumentów (zob. motyw 15 powyżej), które nie są produktem objętym postępowaniem. Dlatego też nie było możliwe wyodrębnienie z tej szerszej kategorii produktów danych dotyczących wyłącznie folii aluminiowej i konieczne było oszacowanie całkowitego przywozu produktu objętego postępowaniem. W tym kontekście skarżący dowodził, że przywóz niektórych towarów objętych odpowiednim kodem należy wykluczyć z powodu ich pochodzenia (tzn. z krajów, w których według oficjalnych danych nie produkuje się folii aluminiowej), lub ceny wskazującej, że przywożony produkt nie jest produktem objętym postępowaniem. Należało także wykluczyć przywóz w celu uszlachetniania produktu, ponieważ uszlachetnianie folii aluminiowej nie jest ekonomicznie opłacalne z powodu technicznej złożoności i związanego z nią wysokiego kosztu. Uznano, że metodologia ta zapewniłaby wiarygodny obraz całkowitej wielkości przywozu folii aluminiowej.

(90)

Zmniejszenie konsumpcji we Wspólnocie o 8 % w 2006 r. można wyjaśnić gwałtownym wzrostem cen aluminium na międzynarodowym rynku, które w roku tym wzrosły o 33 % i miały bezpośredni wpływ na popyt na folię aluminiową.

Tabela 1

Konsumpcja w UE (wielkość)

(91)

Komisja zbadała, czy przywóz folii aluminiowej pochodzącej z Armenii, Brazylii i Chińskiej Republiki Ludowej powinien być oceniany łącznie, zgodnie z art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(92)

Brazylijski eksporter twierdził, że wielkość przywozu z Brazylii i jego udział w rynku zmniejszały się w okresie badanym, natomiast przywóz z dwóch pozostałych państw wzrastał. Ponadto produkt przywożony z Brazylii jest rzekomo wyższej jakości niż produkt z ChRL i Armenii, różnią się także kanały sprzedaży i „metody dystrybucji”. Wskazywałoby to, iż warunki konkurencji dla przywozu z Brazylii różniły się od warunków dla pozostałych krajów, których dotyczy postępowanie. W konsekwencji przynajmniej jeden z warunków określonych w art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego nie zostałby spełniony.

(93)

Wniosku tego nie można było przyjąć z powodów określonych poniżej.

Tabela 2

Średnie ceny importowe z krajów, których dotyczy postępowanie

(94)

W świetle powyższych ustaleń tymczasowo uznaje się, że wszystkie kryteria określone w art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego zostały spełnione i że w związku z tym przywóz z krajów, których dotyczy postępowanie, powinien zostać poddany łącznej ocenie.

(95)

Przywóz z krajów, których dotyczy postępowanie, wzrósł z 13 499 ton w 2005 r. do 48 141 ton w OD, co stanowi wzrost o 257 %. Wzrost był szczególnie widoczny między 2006 r. a 2007 r., gdy wyniósł on 276 %.

Tabela 3

Przywóz z krajów, których dotyczy postępowanie

(96)

Udział w rynku krajów, których dotyczy postępowanie, wzrósł między 2005 r. a OD z 14 % do 49 %, czyli o 35 punktów procentowych. Wzrost odnotowano w szczególności pomiędzy rokiem 2006 a 2007, kiedy udział zwiększył się o 28 punktów procentowych.

Tabela 4

Udział w rynku krajów, których dotyczy postępowanie

(97)

Od 2005 r. do OD ceny przywozu z krajów, których dotyczy postępowanie, wzrosły o 15 % z 2 211 EUR/tonę do 2 552 EUR/tonę, co odzwierciedla wzrost cen surowców, ale w mniejszym stopniu niż w przypadku cen przemysłu wspólnotowego (zob. tabela 7 poniżej).

Tabela 5

Ceny przywozu objętego postępowaniem

(98)

W celu przeanalizowania podcięcia cenowego porównano średnie ważone ceny sprzedaży według typu produktu wytwarzanego przez przemysł wspólnotowy niepowiązanym klientom na rynku wspólnotowym, dostosowane do poziomu ex-works, z odpowiadającymi średnimi ważonymi cenami przywozu z krajów, których dotyczy postępowanie, dla pierwszego niezależnego klienta, ustalonych na podstawie CIF z odpowiednią korektą uwzględniającą koszty ponoszone po przywozie.

(99)

Ceny sprzedaży stosowane przez przemysł wspólnotowy oraz ceny importowe stosowane przez kraje, których dotyczy postępowanie, zostały porównane na tym samym poziomie handlu, tj. na poziomie niezależnych klientów na rynku wspólnotowym.

(100)

W OD średnie ważone marginesy podcięć cenowych wyrażone jako odsetek cen sprzedaży przemysłu wspólnotowego wynosiły 8,0 % dla Armenii, 12,6 % dla Brazylii i 20 % dla ChRL. Całkowity średni ważony margines podcięcia cenowego dla wszystkich krajów, których dotyczy postępowanie, wynosił 10,0 % w OD.

(101)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego badanie wpływu przywozu po cenach dumpingowych na przemysł wspólnotowy zawierało ocenę wszystkich czynników gospodarczych, które wywierają wpływ na przemysł wspólnotowy w badanym okresie.

(102)

Wielkość produkcji przemysłu wspólnotowego wykazywała wyraźną tendencję spadkową między 2005 r. a OD. Wielkość produkcji przemysłu wspólnotowego zmniejszyła się o 36 %, a całkowite moce produkcyjne zmniejszyły się o 9 %. Wyjaśnia to, dlaczego wykorzystanie mocy produkcyjnych zmniejszyło się tylko o 30 % w okresie badanym, ponieważ w przeciwnym przypadku zmniejszyłoby się jeszcze bardziej.

(103)

Poniższa tabela pokazuje wyniki sprzedaży przemysłu wspólnotowego niezależnym klientom we Wspólnocie.

Tabela 7

Wielkość sprzedaży, udział w rynku, ceny i średnie ceny jednostkowe we Wspólnocie

(104)

Podczas gdy konsumpcja we Wspólnocie zmieniała się w okresie badanym, a na koniec OD wzrosła o 4 % w porównaniu z początkiem okresu badanego, wielkość sprzedaży produktu objętego postępowaniem przez przemysł wspólnotowy na rzecz niezależnych klientów na rynku wspólnotowym zmniejszyła się o 30 %. Oznacza to, że z powodu przywozu po cenach dumpingowych przemysł wspólnotowy nie mógł skorzystać ze wzrostu konsumpcji, zwłaszcza w 2007 r. i pod koniec OD, oraz zasadniczo stałego poziomu konsumpcji w okresie badanym. W rezultacie w okresie od 2005 r. do OD udział przemysłu wspólnotowego w rynku spadł o 16 %.

(105)

W tym samym okresie średnie ceny sprzedaży ex-works przemysłu wspólnotowego niepowiązanym klientom na rynku wspólnotowym wzrosły o 20 %, odzwierciedlając znaczny wzrost cen głównego surowca, tj. aluminium. Jednak pomimo wzrostu ceny aluminium o 27 % cena sprzedaży przemysłu wspólnotowego wzrosła jedynie o 20 %. W rzeczywistości przemysł wspólnotowy nie mógł przenieść w pełni ogólnego wzrostu kosztów na swoich klientów.

(106)

Poniższe liczby dotyczą wielkości zapasów pod koniec każdego okresu.

Tabela 8

Zapasy

(107)

Dochodzenie wykazało, że zapasy nie mogą zostać uwzględnione jako znaczący czynnik powodujący szkodę, ponieważ duża część produkcji wytwarzana jest na zamówienie. W związku z tym informacje dotyczące zapasów przedstawiono w celach informacyjnych. W każdym razie poziom zapasów zmniejszył się między 2005 r. a okresem dochodzenia o 7 %.

(108)

Pomiędzy rokiem 2005 a OD inwestycje dokonane w możliwości produkcyjne produktu podobnego zmniejszyły się o 42 %. Po gwałtownym spadku o 90 % pomiędzy rokiem 2005 a 2006 pozostały one na niskim poziomie w roku 2007. W OD wartość inwestycji wzrosła o 39 %, ale w porównaniu z rokiem 2005 inwestycje pozostały na niskim poziomie. W dochodzeniu ustalono, że inwestycje poczynione w budynki, zakłady oraz maszyny służyły wyłącznie utrzymaniu mocy produkcyjnych. Należy zauważyć, że inwestycje te mogą być również wykorzystane w produkcji innych rodzajów folii aluminiowej, które nie są produktem objętym postępowaniem. Jednak, pomimo tego że nie było możliwe dokładne ustalenie ilości produktu objętego postępowaniem ze względu na niskie wykorzystanie mocy produkcyjnych, o którym mowa powyżej, wydaje się, że inwestycje w żadnym przypadku nie miały na celu zwiększenia ogólnej wielkości produkcji, ale poprawę i dalsze usprawnienie procesu produkcji w celu zmniejszenia kosztów.

(109)

W okresie badanym rentowność wyrażona jako procent sprzedaży netto producentów wspólnotowych pozostawała ujemna i wykazywała te same tendencje co konsumpcja we Wspólnocie, tzn. dochodzenie ujawniło niewielką poprawę związaną ze zwiększoną konsumpcją we Wspólnocie w 2007 r., ale rentowność ponownie się zmniejszyła w OD.

(110)

Zwrot z inwestycji całkowitych (ROI) obliczono, wyrażając zysk netto przed opodatkowaniem produktu podobnego jako odsetek wartości księgowej netto aktywów trwałych przyporządkowanych produktowi podobnemu. Okazało się, że wskaźnik ten był ujemny przez cały okres badany, co było szczególnie odczuwalne w latach 2005 i 2006, kiedy zwrot z inwestycji zmniejszył się z – 90 % do – 719 %.

(111)

W odniesieniu do przepływów pieniężnych przemysłu wspólnotowego zaobserwowano niekorzystną tendencję, która doprowadziła do radykalnego, ogólnego pogorszenia sytuacji finansowej przemysłu wspólnotowego w OD.

(112)

Liczba pracowników zatrudnionych w przemyśle wspólnotowym zmniejszyła się ogółem o 30 %, częściowo ze względu na proces restrukturyzacji przeprowadzony pod koniec okresu badanego. Ogólne koszty zatrudnienia znacząco zmniejszyły się, mimo iż średnie wynagrodzenia pozostały na tym samym poziomie. Zatrudnienie nie zmniejszało się tak szybko jak produkcja. W rezultacie przemysł wspólnotowy nie był w stanie utrzymać takiego samego poziomu wydajności jak w 2005 r.

(113)

Ze względu na wielkość i cenę przywozu dumpingowego oddziaływanie rzeczywistego marginesu dumpingu nie może być uznane za nieznaczne.

(114)

W 2001 r. Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz folii aluminiowej pochodzącej z ChRL i Rosji (5). Środki te wygasły w maju 2006 r. (6). Dane zgromadzone w toku niniejszego dochodzenia wskazują, że sytuacja przemysłu wspólnotowego nie uległa poprawie po wcześniejszym dumpingu, a po roku 2006 nastąpiło jej dalsze znaczne pogorszenie, gdy wygasły cła antydumpingowe i przywóz po cenach dumpingowych do Wspólnoty został wznowiony.

(115)

Dochodzenie wykazało, że pomimo względnie stabilnego poziomu konsumpcji, chociaż zmieniał się on w okresie badanym, wielkość sprzedaży przemysłu wspólnotowego w okresie badanym uległa zmniejszeniu (– 31,4 %), podobnie jak jego udział w rynku (– 35 %).

(116)

Analiza wskaźników szkody wykazała, że sytuacja przemysłu wspólnotowego uległa znacznemu pogorszeniu w okresie badanym. Wszystkie wskaźniki szkody wykazują negatywną tendencję w okresie badanym, z wyjątkiem jednostkowych cen sprzedaży, co wynikało ze wzrostu cen surowców i dlatego nie wpłynęło pozytywnie na poziom rentowności przemysłu wspólnotowego, który pozostał ujemny w całym okresie badanym. W szczególności, aby nie tracić w dalszym ciągu udziału w rynku i aby utrzymać produkcję na rozsądnym poziomie, przemysł wspólnotowy nie miał innego wyjścia, jak dostosować swoje ceny do cen przywozu dumpingowego i w związku z tym nie mógł w pełni przenieść na klientów gwałtownego wzrostu cen surowca. Przyniosło to przemysłowi wspólnotowemu pokaźne straty, a jego sytuacja finansowa w okresie badanym znacząco się pogorszyła.

(117)

Spadek wielkości sprzedaży oznaczał również, że przemysł wspólnotowy nie mógł skorzystać ze stosunkowo stabilnego popytu na folię aluminiową w okresie badanym.

(118)

W związku z powyższym, tymczasowo uznaje się, że przemysłowi wspólnotowemu została wyrządzona znacząca szkoda, w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(119)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 i art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy przywóz po cenach dumpingowych produktu objętego postępowaniem pochodzącego z Armenii, Brazylii i ChRL wyrządził szkodę przemysłowi wspólnotowemu w takim stopniu, iż można ją sklasyfikować jako istotną. Oprócz przywozu po cenach dumpingowych zbadano również inne znane czynniki, które w tym samym czasie mogły działać na szkodę przemysłu wspólnotowego, aby sprawdzić, czy nie przypisano temu przywozowi ewentualnej szkody spowodowanej innymi czynnikami.

(120)

Przywóz z krajów, których dotyczy postępowanie, znacząco wzrósł, tj. o 257 % pod względem wielkości i o 35 punktów procentowych pod względem udziału w rynku, osiągając poziom 49 % udziału w rynku wspólnotowym w OD. W tym samym okresie udział w rynku przemysłu wspólnotowego zmniejszył się o około 17 punktów procentowych.

(121)

Średnia cena jednostkowa za tonę produktu przywożonego z krajów, których dotyczy postępowanie, zwiększyła się tylko o 15 %, mimo iż ceny surowca na rynku międzynarodowym wzrosły o 27 %, podcinając średnie ceny przemysłu wspólnotowego średnio o 10 % w OD. Znaczący wzrost wielkości przywozu z krajów, których dotyczy postępowanie, oraz wzrost ich udziału w rynku w okresie badanym przy cenach znacząco niższych niż ceny stosowane przez przemysł wspólnotowy zbiegły się z wyraźnym pogorszeniem się ogólnej sytuacji finansowej przemysłu wspólnotowego w tym samym okresie. Pogorszenie to jest widoczne w szczególności w kontekście cen sprzedaży, rentowności, zwrotu z inwestycji, przepływów pieniężnych oraz zatrudnienia. Ponadto podnoszenie cen sprzedaży nie następowało w takim samym tempie jak wzrost kosztów surowca. Chociaż marże zysku nieco się poprawiły pomiędzy 2005 r. a końcem OD, pozostały one ujemne w całym okresie badanym.

(122)

W trakcie badania wpływu przywozu po cenach dumpingowych ustalono, że cena jest istotnym elementem konkurencji, ponieważ kwestie związane z jakością nie odgrywają znaczącej roli. Należy zauważyć, że ceny przywozu dumpingowego były znacznie niższe od cen stosowanych zarówno przez producentów wspólnotowych, jak i eksporterów z krajów trzecich.

(123)

Tymczasowo uważa się zatem, że nacisk wywierany przez przywóz objęty postępowaniem, którego wielkość i udział w rynku od 2005 r. zwiększyły się i który był dokonywany po bardzo niskich cenach dumpingowych, odegrał decydującą rolę w wyrządzeniu przemysłowi wspólnotowemu istotnej szkody.

(124)

Pozostałymi głównymi krajami wywozu są Rosja, Turcja i Wenezuela, których udział w rynku w OD wynosił pomiędzy 1,0 a 7,3 %. Udział w rynku rozpatrywanego indywidualnie przywozu z pozostałych krajów trzecich był nieznaczny. Jak wynika z tabeli 11 powyżej, wielkość przywozu z pozostałych krajów trzecich znacznie się zmniejszyła w okresie badanym, tj. o 34 punkty procentowe z 19 614 ton w 2005 r. do 12 870 ton w OD. Podobnie zmniejszył się udział w rynku z 20,6 % w 2005 r. do 13 % w OD.

(125)

Co się tyczy cen importowych, należy zauważyć, że przywóz z trzech głównych krajów wywozu, tj. Rosji, Turcji i Wenezueli, był dokonywany po cenach nieco niższych niż ceny sprzedaży przemysłu wspólnotowego. Ich ograniczony i zmniejszający się stopniowo udział w rynku nie został jednak uwzględniony jako czynnik mający niekorzystny wpływ na sytuację przemysłu wspólnotowego. W przypadku pozostałych krajów trzecich, tj. z wyłączeniem Rosji, Turcji i Wenezueli, oraz trzech krajów, których dotyczy postępowanie, stwierdzono, że ceny średnio były wyższe niż ceny przemysłu wspólnotowego (+ 7,8 %).

(126)

W związku z tym uznaje się, że przywóz z pozostałych krajów trzecich nie wywarł znacznego wpływu na sytuację przemysłu wspólnotowego.

(127)

Jeden producent eksportujący stwierdził, że niekorzystna zmiana kursu wymiany euro w stosunku do dolara spowodowała znaczne pogorszenie wyników eksportowych przemysłu wspólnotowego, a to z kolei było przyczyną istotnej szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu.

(128)

Dokonywany przez przemysł wspólnotowy wywóz folii aluminiowej skierowany poza Wspólnotę zmniejszył się w okresie badanym (o 63 %). Podobnie ceny eksportowe przemysłu wspólnotowego zmniejszyły się w okresie badanym o 26 %. Jednak wywóz ten stanowił tylko 6,6 % całkowitej sprzedaży przemysłu wspólnotowego niepowiązanym klientom w OD i wobec tego uznano, że nie miał znaczącego wpływu na istotną szkodę poniesioną przez przemysł wspólnotowy.

(129)

Jeden z producentów wspólnotowych dokonywał przywozu produktu objętego postępowaniem od przedsiębiorstwa powiązanego w ChRL i odsprzedawał ten produkt na rynku wspólnotowym. Chociaż ceny odsprzedaży podcinały ceny przemysłu wspólnotowego, należy zauważyć, że wielkość przywozu z ChRL stanowiła jedynie niewielką część łącznego przywozu z ChRL (pomiędzy 1 a 5 %). Ponadto przywóz ten był dokonywany wyłącznie w celu utrzymania klientów międzynarodowych, którzy w innym przypadku kupowaliby produkt objęty postępowaniem od dostawców chińskich po cenach dumpingowych. Wobec tego przyjęto, że nieznaczna wielkość przywozu z ChRL produktu objętego postępowaniem dokonywanego przez producenta wspólnotowego, którego dotyczy postępowanie, nie naruszyła związku przyczynowego pomiędzy przywozem po cenach dumpingowych a istotną szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy.

(130)

Jeden z producentów eksportujących twierdził, że spadek wielkości sprzedaży przemysłu wspólnotowego nie wynikał z przywozu objętego postępowaniem, ale z faktu, że przemysł wspólnotowy zdecydował przestawić produkcję i sprzedaż na bardziej opłacalny rynek ACF.

(131)

Przedstawiciele przedsiębiorstw zajmujących się nawijaniem folii utrzymywali, że produkt objęty postępowaniem był w rzeczywistości produktem ubocznym dla przemysłu wspólnotowego, umożliwiającym wykorzystywanie maszyn w przypadku niskiego popytu na ACF.

(132)

W dochodzeniu jednak wstępnie ustalono, że zarzuty te nie są uzasadnione. Wielkość produkcji ACF jednego z największych producentów wspólnotowych pozostała na niezmienionym poziomie w okresie badanym, podczas gdy jego wielkość sprzedaży produktu objętego postępowaniem znacznie się zmniejszyła. Można zatem wstępnie ustalić, że przemysł wspólnotowy posiada znaczne wolne moce produkcyjne. W rzeczywistości wolne moce produkcyjne przemysłu wspólnotowego wzrosły, ponieważ znacznie zmniejszyło się ich wykorzystanie (z 86 % do 60 %).

(133)

Rozważono, czy rozwój konsumpcji mógł być czynnikiem wyrządzającym przemysłowi wspólnotowemu istotną szkodę.

(134)

Jak wspomniano w motywie 88, konsumpcja we Wspólnocie nie wykazuje jednoznacznej tendencji. Mimo iż pomiędzy 2005 r. a 2006 r. całkowita konsumpcja we Wspólnocie zmniejszyła się, w 2007 r. ponownie wzrosła. W OD konsumpcja zmniejszyła się o 17 punktów procentowych. Wielkość sprzedaży przemysłu wspólnotowego nie wykazywała jednak takiej samej tendencji, ponieważ wystąpił gwałtowny spadek sprzedaży, zwłaszcza pomiędzy 2006 a 2007 r. (– 19 %), przy jednoczesnym wzroście konsumpcji we Wspólnocie o + 29 %. Ponadto, biorąc pod uwagę okres badany, wydaje się, iż przemysł wspólnotowy nie osiągnął takiego samego poziomu sprzedaży w OD jak na początku okresu badanego (– 30 %), chociaż konsumpcja we Wspólnocie spadła do niemal takiego samego poziomu na koniec OD, osiągając ogólny wzrost o + 4 %.

(135)

Ponieważ koszty surowca stanowią pomiędzy 60 i 65 % całkowitych kosztów produkcji, gwałtowny wzrost ceny aluminium na rynku międzynarodowym, który w okresie badanym wyniósł 27 %, doprowadził do znacznego wzrostu kosztów przemysłu wspólnotowego.

(136)

Jednak mimo wzrostu ceny surowca o 27 % cena sprzedaży przemysłu wspólnotowego wzrosła jedynie o 19 %, co oznacza, że wzrost kosztów nie mógł być w pełni przeniesiony na klientów.

(137)

Na podstawie powyższych ustaleń wstępnie uznaje się, że istotnej szkody, jaką poniósł przemysł wspólnotowy, nie można przypisać przywozowi z innych krajów trzecich lub zmniejszeniu popytu na rynku wspólnotowym, ale gwałtownemu wzrostowi przywozu po cenach dumpingowych w okresie badanym z krajów, których dotyczy postępowanie. Zbieżność czasowa między wzrostem przywozu po cenach dumpingowych z Armenii, Brazylii i ChRL, wzrost ich udziału w rynku oraz stwierdzone podcięcie cenowe, z jednej strony, a wyraźne pogorszenie się sytuacji przemysłu wspólnotowego, z drugiej strony, prowadzi do wniosku, że przywóz ten spowodował istotną szkodę poniesioną przez przemysł wspólnotowy w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. W szczególności przemysł wspólnotowy nie mógł podnieść ceny sprzedaży na rynku wspólnotowym ze względu na presję cenową wywieraną przez przywóz po cenach dumpingowych. Wobec tego ogólny wzrost kosztów nie mógł być w całości przeniesiony na klientów, a marże zysku pozostały bardzo niskie pomimo gwałtownego wzrostu konsumpcji we Wspólnocie w latach 2006–2007, co z kolei miało ogromny wpływ na ogólną sytuację finansową przemysłu wspólnotowego. Poddano analizie możliwy wpływ innych czynników, takich jak przywóz z innych krajów trzecich, wywóz dokonywany przez przemysł wspólnotowy oraz zmiany kosztów, jednak uznano, że nie odgrywały one decydującej roli w szkodzie poniesionej przez przemysł wspólnotowy.

(138)

Opierając się na powyższej analizie – w ramach której odpowiednio rozgraniczono i rozdzielono wpływ wszystkich innych znanych czynników na sytuację przemysłu wspólnotowego od wyrządzającego szkodę wpływu przywozu po cenach dumpingowych – tymczasowo uznaje się, że przywóz folii aluminiowej z Armenii, Brazylii i ChRL wyrządził istotną szkodę przemysłowi wspólnotowemu, w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(139)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy pomimo stwierdzenia dumpingu wyrządzającego szkodę istnieją jakiekolwiek istotne powody, aby stwierdzić, że podjęcie środków w tym konkretnym przypadku nie leży w interesie Wspólnoty. W tym celu należy rozważyć wpływ możliwych środków na wszystkie strony zaangażowane w postępowanie, jak również możliwe skutki zaniechania przyjęcia tych środków.

(140)

W celu ustalenia prawdopodobnego wpływu decyzji o nałożeniu lub nienałożeniu środków poproszono o przesłanie informacji wszystkie strony, których dotyczy postępowanie lub które zgłosiły się jako strony zainteresowane. Na tej podstawie Komisja przesłała kwestionariusze do przemysłu wspólnotowego, dwóch niepowiązanych importerów i 24 użytkowników.

(141)

Jak wyjaśniono w motywie 10, sześciu producentów wspólnotowych i ośmiu niepowiązanych importerów/użytkowników odpowiedziało na kwestionariusz.

(142)

Sytuacja, w której przemysł wspólnotowy poniósł szkodę, wynikła z jego trudności w konkurowaniu z tanim przywozem po cenach dumpingowych.

(143)

Zastosowanie środków powinno zapobiec dalszym zakłóceniom na rynku, tłumieniu cen oraz przywrócić uczciwą konkurencję. Powinno to umożliwić przemysłowi wspólnotowemu zwiększenie wartości jego sprzedaży i odzyskanie udziału w rynku, a co za tym idzie – uzyskiwanie większych korzyści skali i osiąganie dzięki nim odpowiedniej rentowność koniecznej do poprawy jego sytuacji finansowej. Pozwoliłoby to również na dalsze inwestycje w zakładach produkcyjnych przemysłu wspólnotowego, gwarantując tym samym jego przetrwanie.

(144)

Jeżeli środki nie zostaną nałożone, pogarszanie się sytuacji przemysłu wspólnotowego będzie postępowało. Przemysł wspólnotowy w szczególności odczuwa utratę dochodów pomimo wzrostu jednostkowych cen sprzedaży. Wynika to ze zmniejszenia wielkości sprzedaży i udziałów w rynku przemysłu wspólnotowego spowodowanego przywozem po cenach dumpingowych. Przemysł wspólnotowy nie był też w stanie przenieść w całości wzrostu kosztów surowca na klientów z powodu presji cenowej wywieranej przez przywóz po cenach dumpingowych. Biorąc pod uwagę niskie dochody oraz znaczne pogarszanie się tendencji w OD, jest bardzo prawdopodobne, że jeśli nie zostaną podjęte żadne środki, sytuacja finansowa przemysłu wspólnotowego będzie się nadal pogarszać. Prowadziłoby to ostatecznie do dalszego ograniczenia produkcji, co stanowiłoby zagrożenie dla miejsc pracy i inwestycji we Wspólnocie. Wraz ze wstrzymaniem produkcji wspólnotowej użytkownicy folii aluminiowej staliby się bardziej zależni od dostawców spoza Wspólnoty.

(145)

W związku z powyższym wstępnie uznaje się, iż nałożenie środków antydumpingowych pozwoliłoby przemysłowi wspólnotowemu na odbudowę po szkodzie wyrządzonej szkodliwym dumpingiem oraz że leżałoby to w jego interesie.

(146)

Komisja wysłała kwestionariusze wszystkim znanym importerom/przedsiębiorstwom handlowym. W przypadku importerów dwóch z nich przedstawiło odpowiedzi na kwestionariusz. Wielkość przywozu produktu objętego postępowaniem dokonywanego przez tych dwóch importerów stanowiła 17,0 % łącznego przywozu z krajów, których dotyczy postępowanie, do Wspólnoty oraz 8,0 % konsumpcji Wspólnoty.

(147)

Na podstawie informacji przekazanych przez importerów, których dotyczy postępowanie, ustalono, że w przypadku produktu objętego postępowaniem marże zysku są rzeczywiście stosunkowo niskie. W związku z tym twierdzono, że ewentualne cła antydumpingowe nie mogłyby być przeniesione na odbiorców końcowych, którymi są głównie przedsiębiorstwa zajmujące się nawijaniem folii.

(148)

Po pierwsze, należy zauważyć, że dochodzenie wykazało, iż wzrosty cen można przynajmniej w części przenieść na klientów ze względu na fakt, że – jak wspomniano poniżej – ceny folii aluminiowej podlegają znacznym wahaniom i duże wzrosty cen w przeszłości zostały już przeniesione na klientów.

(149)

Po drugie, istnieją inne kraje dostawcy, takie jak Rosja, Wenezuela i Turcja, z których produkt można przywozić bez żadnego cła antydumpingowego. Zatem, chociaż nie można zaprzeczyć, że nałożenie takiego cła może mieć pewien wpływ na te przedsiębiorstwa, wpływ ten łagodziłyby inne kraje dostawcy.

(150)

Komisja przesłała kwestionariusze wszystkim znanym użytkownikom we Wspólnocie, spośród których sześciu odpowiedziało na kwestionariusz. Głównymi użytkownikami we Wspólnocie są przedsiębiorstwa zajmujące się nawijaniem folii, których działalność polega na handlu materiałem do pakowania (folią aluminiową, ale także papierem i plastikiem) po przewinięciu przywiezionego produktu objętego postępowaniem w małe rolki i ich przepakowaniu dla odbiorców w przemyśle i handlu detalicznym. Przedsiębiorstwa zajmujące się nawijaniem folii nie są odbiorcami ACF. Reprezentują one 80 % konsumpcji we Wspólnocie produktu objętego postępowaniem.

(151)

W przypadku wprowadzenia środków antydumpingowych przedstawiciele przedsiębiorstw zajmujących się nawijaniem folii wyrazili szczególne zaniepokojenie dotyczące (i) ryzyka zakłócenia konkurencji przez przedsiębiorstwa prowadzące taką samą działalność z innych krajów trzecich; (ii) wystarczającej podaży folii aluminiowej we Wspólnocie; oraz (iii) wpływu ewentualnych środków na ich sektor przemysłu.

(152)

Twierdzono, że jeśli środki zostałyby wprowadzone, producenci folii aluminiowej w krajach, których dotyczy postępowanie, w szczególności w ChRL, rozszerzyliby swoją produkcję o produkty przetworzone (tzn. nawijałyby produkt objęty postępowaniem w rolki folii aluminiowej przeznaczone dla konsumentów) na wywóz ze Wspólnoty, aby uniknąć płacenia ceł antydumpingowych. W takim przypadku dumping miałby miejsce w stosunku do produktu przetworzonego i w rezultacie przedsiębiorstwa zajmujące się nawijaniem folii we Wspólnocie mogłyby zostać wyparte z rynku.

(153)

Należy zauważyć, że koszt transportu rolek dla konsumentów jest relatywnie bardzo wysoki i dlatego transport tego produktu do Wspólnoty może nie być ekonomicznie opłacalny. Dlatego przedsiębiorstwa zajmujące się nawijaniem folii we Wspólnocie nadal korzystałyby z naturalnej przewagi, jaką dają niższe koszty transportu i szersza gama produktów oferowanych detalistom.

(154)

Przedstawiciele przedsiębiorstw zajmujących się nawijaniem folii twierdzili, że producenci wspólnotowi dużych zwojów są bardziej zainteresowani produkcją ACF, która ma wyższą cenę sprzedaży niż folia aluminiowa, oraz że dostarczają im folię aluminiową, jedynie gdy popyt na ACF jest niski. Ponieważ ACF i folia aluminiowa są produkowane na tych samych liniach produkcyjnych, przestawienie się z jednej produkcji na drugą byłoby łatwe i nie wymagałoby znacznych nakładów.

(155)

Te same zainteresowane strony utrzymywały, że z tego powodu podaż aluminium we Wspólnocie jest niewystarczająca (a przynajmniej niestabilna), czego skutkiem jest większa zależność od przywozu, zwłaszcza z krajów, których dotyczy postępowanie. Na tym etapie jednak, na podstawie dostępnych sprawdzonych informacji, dochodzenie wykazało, że zarzuty te nie są uzasadnione. Tak więc wielkość produkcji ACF jednego z największych producentów wspólnotowych pozostawała stabilna w okresie badanym, podczas gdy jego wielkość sprzedaży folii aluminiowej znacznie się zmniejszyła. Świadczy to o tym, że produkcja folii aluminiowej nie została zastąpiona, jak utrzymywano, produkcją ACF.

(156)

W zasadzie wolne moce produkcyjne przemysłu wspólnotowego wzrosły, ponieważ znacznie zmniejszyło się wykorzystanie tych mocy (z 88 % do 62 %). Stwierdzono zatem, że istnieją znaczne wolne moce produkcyjne przemysłu wspólnotowego w zakresie produkcji folii aluminiowej, które mogłyby zaspokoić zwiększony popyt na produkt przemysłu wspólnotowego. Na tej podstawie nie można było stwierdzić, że odbiorcy we Wspólnocie uzależnieni są od przywozu folii aluminiowej.

(157)

Wprowadzenie ceł nie powinno powodować niedoboru dostaw. Dostępne są także alternatywne źródła zaopatrzenia z innych krajów trzecich, do których nie mają zastosowania cła. Ponadto inne kraje trzecie również doświadczyły spadku udziału w rynku, co świadczy o istnieniu znacznych rezerwowych mocy produkcyjnych w tych krajach, które mogą zapewnić podaż na rynku wspólnotowym, jeśli zostanie przywrócona uczciwa konkurencja.

(158)

Wspomniane małe rolki (rolki przeznaczone dla konsumentów) ważą mniej niż 10 kilogramów i używane są do krótkoterminowego pakowania do różnych celów (przeważnie w gospodarstwie domowym, cateringu i sprzedaży detalicznej żywności i kwiatów).

(159)

Przedstawiciele przedsiębiorstw zajmujących się nawijaniem folii utrzymywali, że znajdują się w trudnej sytuacji, ponieważ stanową ogniwo pośrednie pomiędzy producentami folii aluminiowej a sieciami dystrybucji detalicznej, które narzucają im bardzo małe marże zysku. Stwierdzono, że ogólna rentowność przedsiębiorstw zajmujących się nawijaniem folii kształtowała się pomiędzy – 2 % i + 2 %.

(160)

Mimo że przedsiębiorstwa zajmujące się nawijaniem folii są zazwyczaj dostawcami szerokiej gamy produktów przeznaczonych do pakowania, folia aluminiowa stanowi ważną część (do 70 %) ich obrotu i biorąc pod uwagę ich niski poziom rentowności, wprowadzenie ewentualnych środków miałoby na nie istotny wpływ, ponieważ przedsiębiorcy uważają, że nie mogliby przenieść ich ciężaru na swoich klientów.

(161)

Przedsiębiorstwa zajmujące się nawijaniem folii mogą jednak przenieść cło antydumpingowe na swoich klientów, szczególnie jeżeli ceny głównego surowca będą się utrzymywać na stosunkowo niskim poziomie w porównaniu z bardzo wysokim poziomem cen w 2006 i 2007 r. Ponadto, jak wspomniano w motywie 149, istnieją inne kraje dostawcy.

(162)

Na podstawie powyższych ustaleń tymczasowo uznaje się, że wpływ na użytkowników nie byłby tak duży, by uznać, iż nałożenie środków byłoby sprzeczne z ogólnym interesem Wspólnoty.

(163)

Mając na względzie wymienione powyżej czynniki, ustalono, że nałożenie środków nie miałoby znaczącego niekorzystnego wpływu na sytuację użytkowników i importerów produktu objętego postępowaniem. Na tej podstawie tymczasowo uznaje się, że nie ma istotnych argumentów przeciwko nałożeniu tymczasowych środków antydumpingowych.

(164)

Biorąc pod uwagę wnioski dotyczące dumpingu, wynikającej z niego szkody, związku przyczynowego i interesu Wspólnoty, należy wprowadzić środki tymczasowe, aby zapobiec dalszemu wyrządzaniu szkody przemysłowi wspólnotowemu przez przywóz dumpingowy.

(165)

W celu ustalenia poziomu cła uwzględniono poziom ustalonych marginesów dumpingu oraz kwotę cła niezbędną do usunięcia szkody ponoszonej przez Wspólnotę. Przy obliczaniu poziomu opłat celnych niezbędnych do usunięcia skutków dumpingu wyrządzającego szkodę uznano, że środki powinny umożliwić przemysłowi wspólnotowemu pokrycie kosztów produkcji oraz osiągnięcie ze sprzedaży produktu podobnego we Wspólnocie takiego zysku przed opodatkowaniem, jaki byłby możliwy dla tego rodzaju przemysłu w takim sektorze w normalnych warunkach konkurencji, czyli gdyby nie istniał przywóz dumpingowy. Margines zysku producentów przed opodatkowaniem zastosowany w obliczeniach wynosił 5 %, zgodnie z propozycją zawartą w skardze i wartością przyjętą w pierwotnym dochodzeniu. Ustalony poziom zysku potwierdzono również w toku niniejszego dochodzenia.

(166)

Niezbędną podwyżkę cen ustalono następnie na podstawie porównania, dla każdego rodzaju produktu, średniej ważonej ceny importowej, ustalonej dla obliczeń podcięcia cenowego (zob. motywy 98–100 powyżej), z niewyrządzającą szkody ceną produktów sprzedawanych przez przemysł wspólnotowy na rynku wspólnotowym. Cenę niewyrządzającą szkody ustalono przez dostosowanie ceny sprzedaży przemysłu wspólnotowego zgodnie z rzeczywistą stratą poniesioną w OD oraz poprzez dodanie wspomnianej wyżej marży zysku. Wszelkie różnice wynikające z tego porównania zostały wyrażone w postaci odsetek całkowitej wartości importowej CIF. W przypadku Armenii i Brazylii, uwzględniając wysoki poziom współpracy, rezydualny margines szkody określono na poziomie marginesu ustalonego dla współpracujących eksporterów objętych postępowaniem. W przypadku Chin, uwzględniając bardzo niski poziom współpracy, rezydualny margines szkody obliczono w oparciu o powodujący największą szkodę wywóz dokonany przez współpracującego producenta eksportującego, któremu przyznano IT.

(167)

W związku z powyższym uznaje się, że zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego tymczasowe cło antydumpingowe powinno zostać nałożone na poziomie najniższego marginesu dumpingu i szkody, zgodnie z zasadą niższego cła.

(168)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego określone w niniejszym rozporządzeniu zostały określone na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną podczas dochodzenia, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Wspomniane stawki celne (w odróżnieniu od cła rezydualnego stosowanego do „wszystkich innych przedsiębiorstw” w Armenii, Brazylii i ChR) mają wyłączne zastosowanie do przywozu produktów pochodzących z kraju, którego dotyczy postępowanie, i wyprodukowanych przez dane przedsiębiorstwa, tj. przez konkretne wymienione podmioty prawne. Przywożone produkty wytworzone przez inne przedsiębiorstwa, których nazwa i adres nie zostały wymienione w części normatywnej niniejszego aktu prawnego, łącznie z podmiotami powiązanymi z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i do ich produktów stosowane są stawki dla „wszystkich innych przedsiębiorstw”.

(169)

Wszelkie wnioski o zastosowanie wspomnianych indywidualnych stawek cła antydumpingowego dla przedsiębiorstw (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po utworzeniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) należy kierować do Komisji (7) wraz ze wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności dotyczącymi wszelkich zmian w zakresie działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą na rynek krajowy i na rynki zagraniczne, wynikających np. z wyżej wspomnianej zmiany nazwy lub zmiany podmiotu zajmującego się produkcją lub sprzedażą. Komisja, w stosownych przypadkach, po przeprowadzeniu konsultacji z Komitetem Doradczym zmieni odpowiednio rozporządzenie poprzez uaktualnienie wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek celnych.

(170)

Na podstawie powyższych ustaleń tymczasowe stawki celne wynoszą:

(171)

Aby zapewnić dobre zarządzanie, należy ustalić okres, w którym zainteresowane strony, które zgłosiły się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, mogłyby przedstawić swoje opinie na piśmie oraz złożyć wniosek o przesłuchanie. Ponadto należy podkreślić, iż ustalenia w sprawie nałożenia ceł antydumpingowych dokonane na potrzeby niniejszego rozporządzenia mają charakter tymczasowy i mogą zostać ponownie rozważone przy nakładaniu wszelkiego ostatecznego cła,

8.4.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/38

(1)

Rozporządzeniem Rady (WE) nr 13/2009 (2) zmieniono rozporządzenie (WE) nr 1234/2007, aby umożliwić pomoc wspólnotową przeznaczoną na dostarczanie dzieciom uczęszczającym regularnie do dowolnego typu placówki oświatowej zarządzanej lub uznawanej przez właściwe organy państwa członkowskiego świeżych i przetworzonych owoców i warzyw oraz produktów z bananów, w ramach programu „Owoce w szkole”.

(2)

Aby zagwarantować właściwe wdrożenie programu „Owoce w szkole”, państwa członkowskie, które chcą z niego skorzystać, powinny najpierw przygotować krajowe lub regionalne strategie wdrożenia programu. Celem zagwarantowania, by ustanowiony niniejszym rozporządzeniem program „Owoce w szkole” wnosił nową wartość, państwa członkowskie powinny zawrzeć w swoich strategiach wyjaśnienie, w jaki sposób zamierzają zadbać o rzeczywistą wartość dodaną wnoszoną przez program, w szczególności w przypadku gdy produkty finansowane w ramach programu „Owoce w szkole” są dostarczane równolegle ze zwykłymi posiłkami oferowanymi przez stołówki placówek oświatowych. W przypadku państw członkowskich zamierzających wdrażać więcej niż jeden program „Owoce w szkole”, dla każdego programu należy opracować oddzielną strategię.

(3)

Do strategii państwa członkowskiego powinny być w szczególności włączone najważniejsze elementy wymienione w art. 103ga ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, a mianowicie: budżet programu wraz z wkładem Wspólnoty i wkładami krajowymi, czas trwania, grupa docelowa, kwalifikujące się produkty oraz udział odnośnych zainteresowanych stron takich jak odpowiednie władze w sferze oświaty i ochrony zdrowia, w sektorze prywatnym oraz rodzice uczniów. Strategia każdego państwa członkowskiego powinna również określać środki towarzyszące, które należy przyjąć w celu zagwarantowania skuteczności wykonania programu.

(4)

Zgodnie z art. 152 ust. 1 Traktatu, przy określaniu i urzeczywistnianiu wszystkich polityk Wspólnoty zapewnia się wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego. Mając na względzie zagwarantowanie wysokiego poziomu ochrony zdrowia dzieci cechującego produkty kwalifikujące się do objęcia pomocą oraz upowszechnianie zdrowych nawyków żywieniowych, państwa członkowskie powinny wykluczyć produkty z dodatkiem cukru, tłuszczu, soli lub też substancji słodzących ze swoich strategii, z wyjątkiem należycie uzasadnionych przypadków, gdy państwo członkowskie określa w ramach strategii, że pewne produkty mogą być zakwalifikowane do objęcia danym programem. W każdym przypadku wykaz produktów kwalifikowalnych danego państwa członkowskiego musi być zatwierdzony przez właściwe organy krajowe do spraw ochrony zdrowia.

(5)

Każdy program „Owoce w szkole” wymaga środków towarzyszących, jeśli ma być wykonany skutecznie. Środki towarzyszące nie powinny być ograniczane do określonych obszarów geograficznych ani placówek oświatowych, bo wiązałoby się to z wykluczeniem niektórych dzieci z zakresu ich wdrażania. Z tego względu państwa członkowskie powinny stawiać sobie za cel zapewnienie większości dzieci należących do grupy docelowej dostępu do środków towarzyszących.

(6)

W imię należytego zarządzania administracyjnego i budżetowego państwa członkowskie uczestniczące w programie „Owoce w szkole” powinny co roku składać wniosek o pomoc wspólnotową.

(7)

Przez wzgląd na przejrzystość, należy określić szacunkowy przydział dostępnych w budżecie Wspólnoty środków na każde z państw członkowskich w oparciu o zasady przydziału, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 art. 103ga ust. 5. W celu uwzględnienia zmian sytuacji demograficznej Komisja powinna oceniać regularnie, przynajmniej raz na trzy lata, czy ustalone przydziały pozostają aktualne.

(8)

W celu maksymalizacji pełnego potencjału dostępnych środków pomoc Wspólnoty szacunkowo i wstępnie rozdzielona między państwa członkowskie, które nie zdążyły przekazać swoich strategii Komisji w wyznaczonym terminie powinna zostać ponownie rozdzielona pomiędzy państwami uczestniczącymi w programie, które powiadomiły Komisję o swoich zamiarach wykorzystania środków w ilości przekraczającej ich wstępny przydział pomocy Wspólnoty.

(9)

Do objęcia pomocą Wspólnoty powinny się kwalifikować nie tylko koszty związane z zakupem świeżych i przetworzonych owoców i warzyw oraz produktów z bananów, ale również pewne wydatki powiązane bezpośrednio z wdrażaniem programu „Owoce w szkole”, o ile zostały one określone w strategii danego państwa członkowskiego. Jednakże mając na uwadze ochronę skuteczności programu, na te powiązane koszty powinna być przeznaczona jedynie niewielka część pomocy. Przez wzgląd na kontrolę i zarządzanie finansowe koszty te powinny mieć stałą wartość obliczoną na zasadzie proporcjonalności.

(10)

Dla należytego zarządzania administracyjnego i budżetowego oraz odpowiedniego nadzoru należy określić szczegółowe warunki przyznawania pomocy, zatwierdzania wnioskodawców do celów udzielania pomocy oraz kryteria ważności wniosku o pomoc. W odniesieniu do wypłaty pomocy należy ustanowić wymagania, jakie powinni spełnić wnioskodawcy, oraz zasady składania wniosków, kontroli i kar stosowanych przez właściwe organy oraz procedury płatności.

(11)

W celu ochrony interesów finansowych Wspólnoty, należy przyjąć skuteczne i odpowiednie środki zwalczania nieprawidłowości oraz oszustw finansowych. Powinny one obejmować pełną kontrolę administracyjną uzupełnioną przez kontrole na miejscu. Należy określić zakres środków kontroli, ich przedmiot i termin oraz sposób przygotowywania sprawozdań w celu zapewnienia sprawiedliwego i jednolitego podejścia we wszystkich państwach członkowskich, uwzględniając zróżnicowanie sposobów wdrażania programu.

(12)

Należy odzyskać kwoty nienależnie wypłacone oraz wyznaczyć kary zniechęcające wnioskodawców do dopuszczania się nadużyć lub ciężkich zaniedbań.

(13)

W celu oszacowania skuteczności programu „Owoce w szkole”, a także dla umożliwienia wzajemnej weryfikacji tudzież wymiany najlepszych praktyk państwa członkowskie powinny regularnie monitorować i cyklicznie oceniać wdrażanie swych programów „Owoce w szkole”, przekazując wyniki i ustalenia Komisji. W przypadku owoców i warzyw świeżych, a także produktów z przetworzonych owoców i warzyw oraz bananów, które nie są rozdawane bezpłatnie wśród grupy docelowej programu, państwa członkowskie powinny uwzględnić znaczenie wkładu ze strony rodziców dla skuteczności danego programu.

(14)

W świetle dotychczasowych doświadczeń beneficjenci projektów współfinansowanych z budżetu Wspólnoty nie zawsze są wystarczająco świadomi roli, jaką odgrywa w tym programie Wspólnota. Dlatego też udział Wspólnoty w programie „Owoce w szkole” powinien być zdecydowanie uwydatniony w każdej z uczestniczących placówek oświatowych.

(15)

W celu zapewnienia państwom członkowskim dostatecznej ilości czasu na uruchomienie własnego programu „Owoce w szkole” lub też na dostosowanie aktualnego programu do nowych przepisów należy pozwolić państwom członkowskim na opracowanie strategii zawierającej jedynie najistotniejsze, podstawowe elementy, a obejmującej inauguracyjny okres programu, trwający od 1 sierpnia 2009 r. do 31 lipca 2010 r. Powinny one również mieć swobodę opóźnienia podjęcia środków towarzyszących w tym przejściowym okresie.

(16)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

a)

koszty zakupu świeżych i przetworzonych owoców i warzyw oraz produktów z bananów objętych programem „Owoce w szkole”, o których mowa w art. 3 ust. 1, dostarczonych do placówki oświatowej;

b)

wydatki powiązane, do których zalicza się koszty bezpośrednio związane z wykonaniem programu „Owoce w szkole”, to jest wyłącznie:

a)

placówek oświatowych;

b)

władz oświatowych, w odniesieniu do produktów rozdzielanych wśród uczniów, w obrębie podlegającego im obszaru;

c)

dostawców lub dystrybutorów produktów;

d)

organizacji występujących w imieniu przynajmniej jednej placówki oświatowej lub organu władz oświatowych, a w szczególności – powołane w tym celu;

e)

wszelkich innych organów publicznych lub instytucji prywatnych odpowiedzialnych za zarządzanie:

a)

do używania produktów finansowanych w ramach programu „Owoce w szkole” ustanowionego zgodnie z postanowieniami niniejszego rozporządzenia lub też do nich dostosowanego wyłącznie do spożycia przez wychowanków placówki oświatowej lub placówek objętych wnioskiem o pomoc;

b)

do zwrotu wszelkiej nienależnie wypłaconej pomocy w odniesieniu do danych ilości produktów, jeżeli okazałoby się, że produkty nie zostały rozdzielone dzieciom, o których mowa w art. 2, albo że pomoc została wypłacona dla produktów, które nie kwalifikują się do objęcia pomocą zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

c)

w przypadku stwierdzenia nadużycia lub ciężkiego zaniedbania – do zwrotu kwoty odpowiadającej różnicy między kwotą pierwotnie wypłaconą a kwotą, do której wnioskodawca jest uprawniony;

d)

do sporządzenia dokumentów towarzyszących, na żądanie udostępnianych właściwym organom;

e)

do poddania się wszelkim kontrolom, o jakich zadecyduje właściwy organ państwa członkowskiego, w szczególności kontroli rejestrów oraz kontroli fizycznej.

a)

ilość dystrybuowanych produktów;

b)

nazwę i adres lub numer identyfikacyjny placówki oświatowej lub władz oświatowych, do których odnoszą się informacje, o których mowa w lit. a); oraz

c)

liczbę dzieci uczęszczających do placówek oświatowych objętych programem a należących do grupy docelowej wskazanej w strategii przez dane państwo członkowskie.

a)

na podstawie pokwitowania z określeniem ilości rzeczywiście dostarczonych produktów; lub

b)

na podstawie sprawozdania z inspekcji dokonanej przez właściwe władze przed ostateczną wypłatą płatności tytułem pomocy, stwierdzającego spełnienie wymagań dotyczących wypłaty; lub

c)

z upoważnienia państwa członkowskiego, po stwierdzeniu na podstawie innego przedstawionego dowodu, że zapłacono za produkty dostarczone w ilości i w celach zgodnych z niniejszym rozporządzeniem.

a)

o 5 %, przy przekroczeniu terminu o jeden miesiąc lub krótszym;

b)

o 10 %, gdy opóźnienie przekracza miesiąc, ale jest krótsze niż dwa miesiące.

a)

o 5 %, przy opóźnieniu terminu trwającym jeden miesiąc lub krótszym;

b)

o 10 %, gdy opóźnienie przekracza miesiąc, ale jest krótsze niż dwa miesiące.

a)

rejestrów, o których mowa w art. 8, w tym dokumentów księgowych, takich jak faktury zakupu i sprzedaży oraz wyciągi z kont bankowych;

b)

wykorzystania produktów subsydiowanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, szczególnie jeśli zachodzi uzasadnione podejrzenie nieprawidłowości.

a)

części ogólnej, która zawiera w szczególności następujące informacje:

b)

odrębna część opisująca poszczególne przeprowadzone kontrole i zawierająca w szczególności następujące informacje:

a)

wyniki prowadzonego monitorowania w przypadkach, gdy jest to wymagane zgodnie z art. 12;

b)

rezultaty kontroli na miejscu prowadzonych w zastosowaniu art. 13 i 16 oraz poczynione w związku z nimi ustalenia.

8.4.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 94/48

(1)

Dnia 9 lipca 2008 r. Komisja ogłosiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) wszczęcie postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu do Wspólnoty niektórych rur i przewodów bez szwu, z żelaza lub stali, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („kraj, którego dotyczy postępowanie” lub „ChRL”).

(2)

Postępowanie wszczęto w wyniku skargi złożonej w dniu 28 maja 2008 r. przez Komitet Ochrony Przemysłu Stalowych Rur Bez Szwu Unii Europejskiej [Defence Committee of the Seamless Steel Tubes Industry of the European Union] („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących znaczną część, w tym przypadku ponad 50 %, całkowitej wspólnotowej produkcji niektórych rur i przewodów bez szwu, z żelaza lub stali. Skarga zawierała dowody na stosowanie dumpingu omawianego produktu oraz na istnienie przewidywalnego i bliskiego zagrożenia wystąpienia w jego wyniku istotnej szkody, które to dowody zostały uznane za wystarczające uzasadnienie do wszczęcia postępowania.

(3)

Komisja oficjalnie poinformowała o wszczęciu postępowania skarżącego, innych znanych sobie producentów wspólnotowych, zainteresowanych producentów eksportujących, importerów, dostawców i użytkowników, jak również ich stowarzyszenia oraz przedstawicieli kraju wywozu. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(4)

Przesłuchano wszystkie zainteresowane strony, które złożyły o to wniosek i udowodniły, że istnieją szczególne powody, dla których powinny być przesłuchane.

(5)

Aby umożliwić eksportującym producentom z ChRL złożenie wniosku o traktowanie na zasadach rynkowych („MET”) lub o indywidualne traktowanie („IT”), gdyby wyrazili oni takie życzenie, Komisja przesłała formularze wniosków zainteresowanym producentom eksportującym oraz wszystkim pozostałym przedsiębiorstwom, które wyraziły zainteresowanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Dziesięć (grup) przedsiębiorstw wnioskowało o MET na mocy art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego lub o traktowanie indywidualne, gdyby dochodzenie wykazało, że nie spełniają warunków dla MET.

(6)

Z uwagi na znaczną liczbę producentów eksportujących, importerów i producentów wspólnotowych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania przewidziano kontrole wyrywkowe w celu stwierdzenia dumpingu i szkody, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego. Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji o konieczności dokonania kontroli wyrywkowej oraz – w razie stwierdzenia takiej konieczności – umożliwić dobór próby, wszyscy producenci eksportujący, importerzy i producenci wspólnotowi zostali poproszeni o zgłoszenie się do Komisji i dostarczenie – zgodnie ze specyfikacją zawartą w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania – podstawowych informacji na temat ich działań mających związek z produktem objętym postępowaniem w okresie objętym dochodzeniem (od dnia 1 lipca 2007 r. do dnia 30 czerwca 2008 r.).

(7)

Po zbadaniu przedłożonych informacji i mając na uwadze dużą liczbę producentów eksportujących i producentów wspólnotowych, którzy wyrazili chęć współpracy, podjęto decyzję o konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej w odniesieniu do tych producentów. Mając na uwadze ograniczoną liczbę importerów, którzy wyrazili chęć współpracy, podjęto decyzję, iż przeprowadzenie kontroli wyrywkowej w odniesieniu do importerów niepowiązanych nie było konieczne.

(8)

Komisja rozesłała kwestionariusze do objętych próbą producentów eksportujących, objętych próbą producentów wspólnotowych, importerów oraz wszystkich znanych użytkowników i stowarzyszeń użytkowników. Pełne odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od objętych próbą producentów eksportujących w ChRL, wszystkich objętych próbą producentów wspólnotowych z wyjątkiem jednego przedsiębiorstwa, które dostarczyło jedynie częściowych informacji, sześciu importerów i pięciu użytkowników.

(9)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do wstępnego określenia dumpingu, wynikającej z niego szkody lub zagrożenia wystąpienia szkody oraz określenia interesu Wspólnoty. Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(10)

Biorąc pod uwagę potrzebę ustanowienia wartości normalnej dla producentów eksportujących w ChRL, co do których istnieje możliwość, że nie zostanie im przyznane MET, przeprowadzono weryfikację na terenie następującego przedsiębiorstwa w celu ustalenia wartości normalnej na podstawie danych z kraju analogicznego:

(11)

W odniesieniu do producentów eksportujących Komisja dokonała doboru próby, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego, przyjmując za kryterium największą reprezentatywną wielkość wywozu, która może zostać objęta dochodzeniem w dostępnym czasie. Próbą objęte zostały cztery przedsiębiorstwa (grupy przedsiębiorstw), reprezentujące 70 % wielkości wywozu współpracujących stron z ChRL do Wspólnoty. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zainteresowane strony zapytano o zgodę na kontrole i nie wniosły one sprzeciwu.

(12)

W odniesieniu do producentów wspólnotowych Komisja, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego, dokonała doboru próby, przyjmując za kryterium największą reprezentatywną wielkość produkcji podobnego produktu we Wspólnocie, która mogła zostać objęta postępowaniem w określonym czasie. Próbą objęte zostało pięć grup przedsiębiorstw (łącznie dziewięć przedsiębiorstw), reprezentujących 62 % całkowitej produkcji we Wspólnocie. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego skonsultowano się ze współpracującymi producentami i nie wnieśli oni sprzeciwu wobec doboru próby. Mając na uwadze ograniczoną liczbę współpracujących importerów wspólnotowych, uznano, że stosowanie metod kontroli wyrywkowej w ich przypadku nie jest konieczne.

(13)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 lipca 2007 r. do dnia 30 czerwca 2008 r. („OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od 2005 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(14)

Produktem objętym postępowaniem są niektóre rury i przewody bez szwu, z żelaza lub stali, o okrągłym przekroju poprzecznym, o średnicy zewnętrznej nieprzekraczającej 406,4 mm, gdzie wartość ekwiwalentu węgla (Carbon Equivalent Value – CEV) nie przekracza 0,86 zgodnie ze wzorem oraz analizą chemiczną Międzynarodowego Instytutu Spawalnictwa (International Institute of Welding) (3), pochodzące z Chińskiej Republiki Ludowej („produkt objęty postępowaniem”). W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania (zob. motyw 1 powyżej) zaznaczono, że produkt objęty postępowaniem jest zwykle zgłaszany w ramach kodów CN ex 7304 11 00, ex 7304 19 10, ex 7304 19 30, ex 7304 22 00, ex 7304 23 00, ex 7304 24 00, ex 7304 29 10, ex 7304 29 30, ex 7304 31 80, ex 7304 39 58, ex 7304 39 92, ex 7304 39 93, ex 7304 51 89, ex 7304 59 92 oraz ex 7304 59 93, a powyższe kody CN podane są jedynie w celach informacyjnych. W trakcie dochodzenia ustalono jednak, że trzy z powyższych kodów, tj. ex 7304 11 00, ex 7304 22 00 oraz ex 7304 24 00, nie odnoszą się do produktu objętego postępowaniem, a brakowało pięciu innych kodów CN, tj. ex 7304 31 20, ex 7304 39 10, ex 7304 39 52, ex 7304 51 81 oraz ex 7304 59 10.

(15)

Produkt objęty postępowaniem posiada szeroki zakres zastosowań, takich jak zastosowania w mechanice (w tym w przemyśle motoryzacyjnym i inżynieryjnym), w przemyśle budowlanym do palowania, przy wytwarzaniu energii jako rury kotłowe, jako przewody i rury głębinowe („OCTG”) do wiercenia, rurowania i tubingu w przemyśle naftowym oraz jako rury przewodowe do transportu cieczy lub gazów.

(16)

W momencie dostarczenia do użytkowników rury i przewody bez szwu mają bardzo różne kształty. Mogą być one np. ocynkowane, gwintowane, dostarczane jako „green tubes” (tj. bez obróbki cieplnej), ze specjalnymi zakończeniami, przycięte na wymiar lub nie. Istnieje wiele różnych parametrów określających właściwości rur, stąd też większość rur i przewodów bez szwu jest wykonywana na zamówienie klientów. Rury i przewody bez szwu są zazwyczaj łączone poprzez spawanie. Jednakże w szczególnych przypadkach mogą być połączone gwintem lub wykorzystywane oddzielnie, chociaż pozostają spawalne.

(17)

W trakcie dochodzenia wykazano, że pomimo różnic w końcowych zastosowaniach różnorakich rodzajów rur i przewodów bez szwów wszystkie rodzaje produktu objętego postępowaniem mają wspólne cechy fizyczne, chemiczne i techniczne. Z powyższych przyczyn uznaje się, że stanowią one jeden produkt.

(18)

Stowarzyszenie chińskich producentów twierdziło, że rury i przewody OCTG powinny być wykluczone z definicji produktu objętego postępowaniem, ponieważ mają inne zastosowania, inne specyfikacje i inne właściwości oraz nie są zamienne z innymi rurami i przewodami, a wielkość wywozu z ChRL do UE jest ograniczona. Dochodzenie wykazało jednak, że rury i przewody OCTG posiadają, między innymi, porównywalne właściwości chemiczne jak pozostałe rodzaje rur i przewodów bez szwu, ponieważ wszystkie mieszczą się w granicach progu 0,86 CEV. Ponadto posiadają one inne właściwości podstawowe wspólne z pozostałymi rodzajami rur i przewodów bez szwu, takie jak średnica zewnętrzna i grubość ścian. Jeżeli chodzi o zastosowania końcowe rur i przewodów OCTG, stwierdzono, że niektóre rury i przewody OCTG są zamienne z innymi rurami ze stali niestopowej. Biorąc pod uwagę, że rury i przewody OCTG mają te same podstawowe właściwości co inne rury i przewody bez szwu i są do pewnego stopnia zamienne, tymczasowo stwierdzono, że brak jest podstaw do wykluczenia tego rodzaju rur i przewodów z definicji produktu.

(19)

Stwierdzono, że produkt objęty postępowaniem oraz rury i przewody bez szwu produkowane i sprzedawane na rynku krajowym w ChRL oraz na rynku krajowym w USA – kraju, który posłużył tymczasowo jako kraj analogiczny, a także rury i przewody bez szwu produkowane i sprzedawane we Wspólnocie przez przemysł wspólnotowy, mają te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania. Dlatego opisywane produkty są tymczasowo uznane za podobne w znaczeniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(20)

Na mocy art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego w dochodzeniu antydumpingowym dotyczącym przywozu pochodzącego z ChRL wartość normalną należy ustalić zgodnie z ust. 1–6 wyżej wymienionego artykułu w odniesieniu do producentów, wobec których stwierdzono, że spełniają kryteria określone w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(21)

W skrócie i wyłącznie w celu ułatwienia wyszukiwania informacji, kryteria MET są podsumowane poniżej:

(22)

W trakcie bieżącego dochodzenia trzech producentów eksportujących objętych próbą złożyło wniosek o MET na mocy art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego i odesłało formularz wniosku o MET w wyznaczonym terminie:

(23)

W przypadku wymienionych powyżej współpracujących producentów eksportujących Komisja zebrała wszystkie informacje, które uważała za niezbędne, oraz sprawdziła wszystkie dane podane we wniosku o MET na terenie odnośnych przedsiębiorstw.

(24)

Dochodzenie ujawniło, że MET nie może być przyznane żadnej z trzech chińskich grup przedsiębiorstw, ponieważ z opisanych poniżej przyczyn żadne z nich nie spełniło kryteriów określonych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(25)

Żadne z trzech przedsiębiorstw (grup) nie udowodniło, że spełnia kryterium 3 i wydaje się, że występują poważne zniekształcenia przeniesione z poprzedniego systemu gospodarki nierynkowej, tj. wszystkie trzy przedsiębiorstwa (grupy) korzystały z preferencyjnego traktowania podatkowego, a dwa przedsiębiorstwa (grupy) nabywały aktywa poniżej wartości rynkowej. Po ujawnieniu wyników dotyczących MET dwa przedsiębiorstwa (grupy) stwierdziły, że fakt, iż skorzystały ze specjalnych ulg podatkowych, nie był sprzeczny z kryterium 3, ponieważ obniżki stawek podatków są stosowane również w krajach gospodarki rynkowej. Należy zauważyć, że przedmiotowe przedsiębiorstwa podlegały kilku preferencyjnym systemom traktowania podatkowego, jako że korzystały ze zwolnienia z miejscowego podatku dochodowego oraz otrzymały tzw. wakacje podatkowe „bez podatku przez dwa lata, połowa podatku przez trzy lata”, dostępne dla przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym i przedsiębiorstw joint venture z kapitałem mieszanym, chińsko-zagranicznym. Łącznie preferencyjne systemy podatkowe przyniosły przedsiębiorstwom znaczące korzyści, które prawdopodobnie miały duży wpływ na koszty i ceny w OD. Trzecie przedsiębiorstwo (grupa) twierdziło, że przyznane mu korzyści podatkowe nie obowiązują już od dnia 1 stycznia 2008 r. i że był to jednorazowy program obniżki podatku, który nie mógł mieć wpływu na koszty przedsiębiorstwa w kolejnych latach i, przede wszystkim, że zwolnienie z podatku było bardzo ograniczone. Należy zauważyć, że ta grupa przedsiębiorstw korzystała z obniżki stawek podatków na zakup maszyn w kraju w 2006 oraz w 2007 r. (tj. w OD). Uzyskana korzyść nie może zostać uznana za nieznaczącą, w związku z czym stwierdzono, że wyraźnie miała ona duży wpływ na koszty i ceny w OD.

(26)

Ponadto dwa przedsiębiorstwa (grupy) nie spełniały kryterium 2 dotyczącego rachunkowości, jako że stwierdzono, że jedno z nich kompensowało ze sobą zobowiązania i należności, a drugie nie posiadało kompletnych sprawozdań finansowych i nie była w nim konsekwentnie stosowana zasada memoriałowa. Po ujawnieniu wyników dotyczących MET jedno przedsiębiorstwo stwierdziło, że z powodu jego małej wielkości i faktu, iż nie jest notowane na giełdzie oraz że jest ulokowane na obszarze wiejskim, międzynarodowe standardy rachunkowości (MSR) nie miały wiążącego charakteru. Twierdzenie to należy jednak odrzucić, ponieważ odkryte naruszenia były bardzo poważne, przede wszystkim skontrolowane rachunki nie były kompletne w ważnych punktach, a zasada memoriałowa nie była przestrzegana. Te dość podstawowe zasady rachunkowości muszą być przestrzegane bez względu na prawny charakter firmy, jej wielkość i lokalizację. Inna grupa przedsiębiorstw stwierdziła, że audytor zapewnił, że bilans w skontrolowanym sprawozdaniu finansowym jest zgodny z MSR, i przeklasyfikował już skompensowane rachunki jako zobowiązania i należności. Należy zauważyć, że stwierdzenie to nie pojawiło się przed ujawnieniem wyników, a w szczególności nie zostało zgłoszone w czasie wizyty weryfikacyjnej, a co za tym idzie nie może zostać zweryfikowane. Ponadto należy odnotować, że wspomniana grupa przedsiębiorstw nie zaprzecza stosowaniu praktyki kompensowania zobowiązań i należności, która sama w sobie jest po prostu niezgodna z MSR. W związku z tym argument ten zostaje odrzucony.

(27)

Ponadto dwie grupy przedsiębiorstw nie wykazały, że decyzje dotyczące ich kosztów i nakładów podejmowane są w odpowiedzi na sygnały płynące z rynku i bez znaczącej interwencji państwa, a co za tym idzie – nie wykazały, że spełnione zostało kryterium 1. Po ujawnieniu jedno przedsiębiorstwo twierdziło, że przyczyn uzasadniających odmowę uznania wypełnienia kryterium nie oparto na obiektywnych dowodach, ponieważ przedsiębiorstwo mogło dowolnie podejmować decyzje dotyczące sprzedaży i ustalania cen, pomimo ustaleń dokonanych na podstawie zbadanych sprawozdań finansowych w odniesieniu do polityki ustalania cen pomiędzy powiązanymi stronami. Przedsiębiorstwo twierdziło, że nie było to ograniczenie, lecz raczej wymóg ujawnienia audytorowi w czasie sprawdzania transakcji pomiędzy „powiązanymi stronami”. Stwierdzenie to nie stanowi jednak wystarczającego wyjaśnienia dla jasno określonej w skontrolowanym sprawozdaniu finansowym zasady, według której „gdy cena zostaje określona przez państwowy urząd ds. towarów, będzie to cena obowiązująca”. W związku z powyższym argument ten zostaje odrzucony. Inne przedsiębiorstwo twierdziło, że pomimo faktu, iż stanowi ono w większości własność skarbu państwa, w rzeczywistości jest zasadniczo kontrolowane przez prywatne przedsiębiorstwo i nie podlega wpływom państwa. Przedsiębiorstwo nie przedstawiło jednak żadnych nowych argumentów, które mogłyby wpłynąć na wniosek, że uwzględniając aktualny skład zarządu, którego większość stanowią dyrektorzy reprezentujący przedsiębiorstwa państwowe, nie można wykluczyć wpływów państwa i że przedsiębiorstwo nie udowodniło, że decyzje są podejmowane bez znaczących interwencji państwa, a co za tym idzie nie spełniło tego kryterium. Należy również zauważyć, że ujawnienie wyników MET dotyczących tej grupy przedsiębiorstw obejmowało przykład decyzji podjętej nie w odpowiedzi na sygnały płynące z rynku, lecz prawdopodobnie pod niedozwolonym wpływem państwa (bezpłatne udzielenie prawa do użytkowania gruntów), której przedsiębiorstwo nie skomentowało.

(28)

Na mocy art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego dla krajów, których dotyczy ten artykuł, ustalana jest ogólnokrajowa stawka celna, z wyjątkiem przedsiębiorstw, które mogą udowodnić, że spełniają wszystkie kryteria określone w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(29)

Wszystkie trzy chińskie przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw, które wystąpiły o MET, wystąpiły również o IT na wypadek nieprzyznania im MET.

(30)

Na podstawie dostępnych informacji stwierdzono, że dwa z trzech przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw udowodniły, że łącznie spełniają wszystkie kryteria wymagane do przyznania IT, jak określono w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(31)

Co się tyczy trzeciego przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw, większość jego udziałów znajduje się w posiadaniu skarbu państwa. Ponadto z uwagi na większościowy udział państwa oraz jego znaczący wpływ na chiński przemysł stalowy nie można wykluczyć ewentualnego obchodzenia ceł.

(32)

W związku z powyższym postanowiono, że należy przyznać IT tylko następującym dwóm przedsiębiorstwom eksportującym:

(33)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego wartość normalna dla przedsiębiorstw, których nie można było objąć MET, została określona na podstawie cen lub wartości skonstruowanej w kraju analogicznym.

(34)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja stwierdziła, że zamierza wykorzystać USA jako właściwy kraj analogiczny dla celów ustalenia wartości normalnej dla ChRL, a zainteresowane strony zostały zaproszone do zgłaszania uwag w tej sprawie.

(35)

Jedna z zainteresowanych stron skomentowała wybór kraju analogicznego i zasugerowała, że Ukraina lub Indie byłyby krajami właściwszymi dla ustalenia wartości normalnej.

(36)

Twierdzono, że Ukraina byłaby właściwszym wyborem, ponieważ na jej rynku panuje wolna konkurencja, a ponadto procesy produkcyjne i dostęp do surowców są w tym kraju podobne jak w przypadku ChRL. Należy zauważyć, że od dnia 30 czerwca 2006 r. na przywóz rur i przewodów bez szwu pochodzących z Ukrainy nałożone są cła antydumpingowe w przedziale od 12,3 % do 25,7 %. Chociaż na rynku ukraińskim funkcjonuje kilku producentów, fakt iż w 2006 r. stwierdzono dumping, wskazuje na potencjalnie zakłócone warunki rynkowe i wykorzystanie krajowych cen i kosztów z tego rynku okazuje się wątpliwe. Niezależnie od tego żaden ukraiński producent nie współpracował przy dochodzeniu.

(37)

Ta sama zainteresowana strona twierdziła, że Indie również byłyby lepszą alternatywą niż USA, i podała nazwę indyjskiego producenta produktu podobnego. Producent ten nie wyraził jednak woli współpracy. Biorąc pod uwagę, że producenci indyjscy nie zaoferowali współpracy, Indie nie mogą zostać wybrane jako kraj analogiczny.

(38)

Ponadto wielkość rynku amerykańskiego, liczba producentów krajowych oraz znacząca wielkość przywozu wskazują, że rynek amerykański jest konkurencyjny i dlatego został tymczasowo wybrany jako najwłaściwszy kraj analogiczny. Jak wskazano w motywie 10 powyżej, jeden producent amerykański współpracował w czasie dochodzenia i dostarczył wszystkie niezbędne informacje. Inny producent amerykański również dostarczył pewne niepełne informacje, które w sposób ogólny potwierdziły informacje dostarczone przez współpracującego producenta amerykańskiego.

(39)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego wartość normalna dla producentów eksportujących, którym nie przyznano MET, została ustalona na podstawie zweryfikowanych informacji uzyskanych od producenta w kraju analogicznym, metodami opisanymi poniżej.

(40)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała w pierwszej kolejności w odniesieniu do producenta w kraju analogicznym, czy jego całkowita wielkość sprzedaży na rynku krajowym produktu objętego postępowaniem była reprezentatywna w OD, tzn. czy całkowita wartość takiej sprzedaży stanowiła przynajmniej 5 % wielkości sprzedaży eksportowej produktu objętego postępowaniem z ChRL do Wspólnoty.

(41)

Następnie w odniesieniu do każdego typu przedmiotowego produktu sprzedawanego przez amerykańskiego producenta na jego rynku krajowym i bezpośrednio porównywalnego z rodzajem produktu objętego postępowaniem sprzedawanego na eksport do Wspólnoty określono, czy sprzedaż krajowa była wystarczająco reprezentatywna dla celów art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajowa danego rodzaju produktu była uznawana za wystarczająco reprezentatywną, jeśli wielkość sprzedaży tego rodzaju produktu klientom niezależnym na rynku krajowym podczas OD była równa co najmniej 5 % całkowitej wielkości sprzedaży eksportowej porównywalnego rodzaju produktu sprzedawanego przez chińskich producentów do Wspólnoty.