25.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 79/1

(1)

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 479/92 z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie stosowania art. 85 ust. 3 Traktatu do pewnych kategorii porozumień, decyzji i praktyk uzgodnionych pomiędzy kompaniami liniowymi („konsorcja”) (2) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (3). Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości rozporządzenie to powinno zostać ujednolicone.

(2)

Zgodnie z art. 81 ust. 3 Traktatu możliwe jest uznanie, że art. 81 ust. 1 Traktatu nie ma zastosowania do kategorii porozumień, decyzji i praktyk uzgodnionych, które spełniają warunki ustanowione w art. 81 ust. 3.

(3)

Zgodnie z art. 83 Traktatu postanowienia dotyczące stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu powinny być przyjęte w formie rozporządzenia lub dyrektywy. Zgodnie z art. 83 ust. 2 lit. b) Traktatu akt taki musi przewidywać szczegółowe zasady dotyczące stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu, mając na względzie potrzebę zapewnienia skutecznego nadzoru z jednej strony, oraz jak najdalej idące uproszczenie kontroli administracyjnej z drugiej strony. Zgodnie z art. 83 ust. 2 lit. d) Traktatu akt taki jest konieczny w celu właściwego rozgraniczenia funkcji Komisji i Trybunału Sprawiedliwości.

(4)

Żegluga liniowa jest przemysłem kapitałochłonnym. Konteneryzacja wymaga współpracy i racjonalizacji. Dla żeglugi państw członkowskich konieczne jest uzyskanie efektu skali w celu skutecznego konkurowania na światowym rynku żeglugi liniowej.

(5)

Porozumienia o wspólnym świadczeniu usług między kompaniami żeglugi liniowej w celu racjonalizacji ich działalności za pomocą uzgodnień technicznych, operacyjnych lub handlowych (określanych w środowisku żeglugowym jako konsorcja) mogą pomóc w zapewnieniu koniecznych środków dla zwiększenia wydajności usług żeglugi liniowej oraz promocji postępu technicznego i gospodarczego.

(6)

Transport morski jest istotnym czynnikiem dla rozwoju handlu wspólnotowego a konsorcja mogą pełnić ważną rolę w tym względzie, biorąc pod uwagę specjalne cechy międzynarodowej żeglugi liniowej. Legalizacja tych porozumień jest środkiem, który może pozytywnie przyczynić się do poprawy konkurencyjności żeglugi we Wspólnocie.

(7)

Użytkownicy usług żeglugowych świadczonych przez konsorcja mogą uczestniczyć w korzyściach wynikających z podwyższenia produktywności i usług dzięki m.in. regularności, obniżeniu kosztów w wyniku wyższego poziomu wykorzystania ładowności oraz lepszej jakości usług, wynikającej z unowocześnionych statków i sprzętu.

(8)

Komisja powinna być uprawniona do uznania, w formie rozporządzenia, że postanowień art. 81 ust. 1 Traktatu nie stosuje się do określonych kategorii porozumień, decyzji i praktyk uzgodnionych, aby umożliwić przedsiębiorstwom współpracę w sposób, który jest ekonomicznie pożądany i nie wywołuje negatywnych skutków z punktu widzenia polityki konkurencji. Komisja, dzięki ścisłej i stałej współpracy z właściwymi władzami państw członkowskich, powinna być w stanie określić dokładnie zakres tych wyłączeń i powiązanych z nimi warunków.

(9)

Konsorcja w żegludze liniowej są wyspecjalizowaną i złożoną formą wspólnego przedsiębiorstwa. Istnieje duża różnorodność porozumień ustanawiających konsorcja działających w różnych warunkach. Strony umowy konsorcjum często zmieniają zakres, działalność lub warunki działania konsorcjów. Komisja powinna więc być odpowiedzialna za zdefiniowanie konsorcjów, które powinny podlegać wyłączeniu grupowemu.

(10)

W celu zapewnienia, aby warunki art. 81 ust. 3 Traktatu zostały spełnione, należy powiązać wyłączenia grupowe z warunkami w celu zapewnienia w szczególności, aby spedytorzy otrzymali sprawiedliwą część korzyści, a konkurencja nie została wyeliminowana,

25.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 79/5

25.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 79/7

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 80/2001 z dnia 16 stycznia 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 104/2000 w zakresie notyfikacji dotyczących uznawania organizacji producentów, ustalania cen oraz interwencji w zakresie organizacji wspólnego rynku produktów rybołówstwa i akwakultury (2) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (3). Ze względu na konieczność dalszych zmian dotyczących dostosowania wykazów regionów państw członkowskich oraz kodów walut stosowanych do celów niniejszego rozporządzenia, należy dokonać jego przekształcenia w celu zachowania przejrzystości.

(2)

Zgodnie z art. 13 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 104/2000 Komisja publikuje corocznie wykaz uznanych organizacji producentów oraz ich stowarzyszeń. Z tego powodu państwa członkowskie są zobowiązane do dostarczania Komisji odpowiednich informacji.

(3)

Komisja musi być w stanie monitorować działania organizacji producentów na rzecz stabilizacji cen oraz sposób stosowania przez nie systemów rekompensat finansowych i przenoszenia premii.

(4)

Uzgodnienia interwencyjne Wspólnoty, zgodnie z art. 21–26 rozporządzenia (WE) nr 104/2000, wymagają dostępu do informacji na temat cen odnotowanych w jasno określonych regionach i regularnych odstępach czasu.

(5)

W ramach zarządzania wspólną polityką rybołówstwa wprowadzony został system elektronicznego przesyłania danych między państwami członkowskimi a Komisją (system FIDES II). System ten powinien być wykorzystany do celów zbierania informacji określonych w niniejszym rozporządzeniu.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Produktów Rybołówstwa,

25.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 79/34

(1)

W art. 67 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiającego wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiającego Europejską Agencję Leków (2) przewidziano, że dochody Europejskiej Agencji Leków (zwanej dalej „Agencją”) składają się ze składki pochodzącej ze Wspólnoty oraz opłat wnoszonych do Agencji przez przedsiębiorstwa. W rozporządzeniu (WE) nr 297/95 ustanowiono kategorie i poziomy takich opłat.

(2)

W art. 12 rozporządzenia (WE) nr 297/95 przewidziano, że Komisja będzie dokonywać przeglądu opłat na rzecz Agencji i aktualizować je w oparciu o wysokość wskaźnika inflacji ze skutkiem od dnia 1 kwietnia każdego roku.

(3)

Należy zatem zaktualizować te opłaty w oparciu o wysokość wskaźnika inflacji w 2008 r. Wskaźnik inflacji we Wspólnocie, opublikowany przez Urząd Statystyczny Wspólnot Europejskich (Eurostat), wynosił 3,7 % w 2008 r.

(4)

Dla uproszczenia skorygowane poziomy opłat powinny zostać zaokrąglone do najbliższych 100 EUR.

(5)

W związku z tym rozporządzenie (WE) nr 297/95 powinno zostać odpowiednio zmienione.

(6)

Ze względu na pewność prawną, niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do ważnych wniosków będących w trakcie rozpatrywania w dniu 1 kwietnia 2009 r.

(7)

Na mocy art. 12 rozporządzenia (WE) nr 297/95 aktualizacji należy dokonać ze skutkiem od dnia 1 kwietnia 2009 r. Z tego względu niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym i obowiązywać od tego dnia,

1)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 4 kwotę „60 600 EUR” zastępuje się kwotą „62 800 EUR”;

3)

w art. 5 wprowadza się następujące zmiany:

4)

w art. 6 kwotę „36 400 EUR” zastępuje się kwotą „37 700 EUR”;

5)

w art. 7 wprowadza się następujące zmiany:

6)

w art. 8 wprowadza się następujące zmiany:

25.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 79/37

(1)

W sytuacji bardzo dużego zapotrzebowania na finansowanie ze źródeł zewnętrznych łotewski rynek kapitałowy i rynek finansowy znalazły się ostatnio pod presją, w następstwie ogólnego pogorszenia się nastrojów na rynku oraz w związku z coraz większymi obawami co do stanu łotewskiej gospodarki w obliczu znacznych zaburzeń równowagi, objawiających się dużym deficytem bilansu płatniczego i bardzo dużym zadłużeniem zewnętrznym, a także wobec pogorszenia się stanu finansów publicznych oraz wysokiej inflacji kosztowej i cenowej. W łotewskim sektorze bankowym występują poważne problemy z płynnością i zaufaniem. Rezerwy walutowe zmalały w następstwie interwencji banku centralnego mającej na celu utrzymanie powiązania waluty łotewskiej z euro przy dotychczasowym kursie wymiany.

(2)

Rada dokonuje regularnie przeglądów polityki gospodarczej prowadzonej przez Łotwę, w szczególności w kontekście programu konwergencji i krajowego programu reform Łotwy oraz w kontekście sprawozdań z konwergencji.

(3)

Szacuje się, że potrzeby Łotwy w zakresie finansowania zewnętrznego w okresie do pierwszego kwartału 2011 r. wyniosą 7,5 mld EUR.

(4)

Władze Łotwy zwróciły się do UE, innych międzynarodowych instytucji finansowych oraz innych krajów o udzielenie znacznej pomocy finansowej na potrzeby wsparcia równowagi bilansu płatniczego.

(5)

Równowaga bilansu płatniczego Łotwy jest w poważnym stopniu zagrożona, w związku z czym uzasadnione jest pilne udzielenie przez Wspólnotę wzajemnej pomocy finansowej, w powiązaniu z pomocą ze strony MFW i innych podmiotów. Dodatkowo, z uwagi na pilność tej sprawy, konieczne jest odstąpienie od sześciotygodniowego okresu, o którym mowa w pkt I ust. 3 Protokołu w sprawie roli parlamentów państw członkowskich w Unii Europejskiej, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz Traktatów ustanawiających Wspólnoty Europejskie.

(6)

Warunkiem przyznania pomocy finansowej jest podjęcie przez władze Łotwy zobowiązania do realizacji ambitnego programu reform finansów publicznych, reform systemu finansowego i reform strukturalnych, celem ułatwienia niezbędnych dostosowań zewnętrznych i wewnętrznych, ustabilizowania gospodarki oraz przywrócenia wiarygodności polityce gospodarczej. Komisja szczegółowo weryfikuje w regularnych odstępach czasu, we współpracy z KEF, czy związane z pomocą finansową warunki dotyczące polityki gospodarczej są w pełni wdrażane,

25.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 79/39

(1)

Decyzją 2009/289/WE (2) Rada zdecydowała się udzielić Łotwie wzajemnej pomocy.

(2)

W sytuacji bardzo dużego zapotrzebowania na finansowanie ze źródeł zewnętrznych łotewski rynek kapitałowy i rynek finansowy znalazły się ostatnio pod presją w następstwie ogólnego pogorszenia nastrojów na rynku oraz w związku z coraz większymi obawami co do stanu łotewskiej gospodarki w obliczu znacznych zaburzeń równowagi, objawiających się dużym deficytem bilansu płatniczego, a także wobec pogorszenia się stanu finansów publicznych oraz wysokiej inflacji kosztowej i cenowej. W łotewskim sektorze bankowym występują poważne problemy z płynnością i zaufaniem. Rezerwy walutowe zmalały w następstwie interwencji banku centralnego mającej na celu utrzymanie powiązania waluty łotewskiej z euro przy dotychczasowym kursie wymiany.

(3)

Szacuje się, że potrzeby Łotwy w zakresie finansowania zewnętrznego w okresie do pierwszego kwartału 2011 r. wyniosą 7,5 mld EUR.

(4)

Uzasadnione jest udzielenie Łotwie wsparcia wspólnotowego do wysokości 3,1 mld EUR w ramach instrumentu średnioterminowej pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich, który został ustanowiony rozporządzeniem (WE) nr 332/2002. Pomocy tej należy udzielić w powiązaniu z pożyczką Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW) w wysokości 1,5 mld SDR (1 200 % udziału Łotwy w kapitale zakładowym MFW, ok. 1,7 mld EUR) na podstawie promesy kredytowej MFW, która została zatwierdzona w dniu 23 grudnia 2008 r. Kraje skandynawskie (Szwecja, Dania, Finlandia, Estonia i Norwegia) wniosą łącznie 1,9 mld EUR, Bank Światowy – 0,4 mld EUR, a Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju, Republika Czeska i Polska – łącznie 0,4 mld EUR, w następstwie czego całkowita kwota pomocy w okresie do pierwszego kwartału 2011 r. wyniesie 7,5 mld EUR.

(5)

Pomoc wspólnotowa powinna być zarządzana przez Komisję. Szczegółowe warunki dotyczące polityki gospodarczej, uzgodnione z władzami Łotwy po konsultacji z KEF, powinny zostać zapisane w protokole ustaleń. Warunki te powinny obejmować między innymi środki mające na celu powstrzymanie bezpośredniej presji na płynność, przywrócenie długookresowej stabilności poprzez wzmocnienie sektora bankowego, skorygowanie nierównowagi fiskalnej oraz przyjęcie krajowych środków politycznych na rzecz poprawy konkurencyjności. Środki te powinny obejmować natychmiastową i trwałą konsolidację fiskalną, kompleksową strategię uzdrowienia sytuacji w sektorze bankowym, wzmocnienie kompetencji organów regulacyjnych w zakresie zarządzania kryzysowego, kompleksowe reformy strukturalne oraz inne istotne środki. Szczegółowe warunki finansowe powinny zostać określone przez Komisję w umowie pożyczki.

(6)

Pomoc powinna zostać udzielona w celu powstrzymania bezpośredniej presji na płynność, pod warunkiem realizacji polityki mającej na celu przywrócenie długookresowej stabilności poprzez wzmocnienie sektora bankowego, skorygowanie nierównowagi fiskalnej oraz przyjęcie krajowych środków politycznych na rzecz poprawy konkurencyjności, przy utrzymaniu kursu wymiany w wąskim korytarzu wahań, z kursem centralnym na obecnej wysokości,

a)

przyjęcie przejrzyście zdefiniowanego, średniookresowego programu polityki fiskalnej, mającego na celu obniżenie do 2011 r. ogólnego deficytu państwa do poziomu nieprzekraczającego określonej w Traktacie wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB;

b)

wykonanie budżetu na rok 2009 w sposób zgodny ze zmianami wprowadzonymi budżetem dodatkowym przyjętym w dniu 12 grudnia 2008 r. (oraz ze szczegółowymi zmianami, których wprowadzenie przewiduje się w pierwszym kwartale 2009 r.), przyjmując za cel osiągnięcie deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych na poziomie nieprzekraczającym 5 % PKB;

c)

obniżenie w 2009 r. średniego wynagrodzenia w sektorze publicznym w ujęciu nominalnym o co najmniej 15 % w stosunku do pierwotnego budżetu z dnia 14 listopada 2008 r. i o dalsze 2 % w latach 2010–2011;

d)

zmniejszenie w 2009 r. zatrudnienia w sektorze publicznym i w podsektorze lokalnym o co najmniej 5 %;

e)

wzmocnienie koncepcji i realizacji procedur budżetowych poprzez przyjęcie ram polityki budżetowej i ustawy o reformie budżetu;

f)

wprowadzenie jasnego i przejrzystego systemu wynagrodzeń dla pracowników zatrudnionych bezpośrednio w administracji publicznej oraz utworzenie wspólnego systemu planowania zasobów ludzkich i zarządzania nimi dla instytucji administracji publicznej;

g)

wprowadzenie mechanizmów mających na celu zapewnienie większej stabilności w sektorze bankowym w średniej i długiej perspektywie, w tym szerokiej gamy środków nadzorczych i ostrożnościowych oraz środków polityki monetarnej. Środki te powinny zapewnić ograniczenie wzrostu kredytów do zrównoważonego poziomu oraz nie dopuścić do nadmiernego uzależnienia od niezabezpieczonych, zagranicznych źródeł finansowania. W systemie bankowym należy przeprowadzić celowe kontrole, aby upewnić się, czy wszystkie banki są wypłacalne i czy posiadają wystarczający kapitał;

h)

wprowadzenie odpowiednich środków odnośnie do restrukturyzacji zadłużenia w sektorze prywatnym. Należy wzmocnić odpowiednią podstawę prawną dla restrukturyzacji obecnego zadłużenia pod względem waluty i terminów spłaty. Za priorytet przyjąć należy także uproszczenie postępowania upadłościowego i szybkie wdrażanie planów naprawczych;

i)

zapewnienie, aby pozostali akcjonariusze mniejszościowi banku Parex nie odnieśli korzyści w następstwie jego uratowania oraz podjęcia środków na rzecz stabilizacji finansowej poprzez jego pełną nacjonalizację;

j)

środki reform strukturalnych wspierane w ramach strategii lizbońskiej i realizowane w ramach krajowego programu reform Łotwy, w tym polityka na rzecz aktywności na rynku pracy oraz uczenia się przez całe życie, większe zaangażowanie podmiotów sektora prywatnego w działania badawczo-rozwojowe i innowacyjne, wspieranie eksportu oraz usuwanie przeszkód administracyjnych dla przedsiębiorstw;

k)

realizacja przedsięwzięć finansowanych ze środków UE na zaplanowanym poziomie, celem zwiększenia udziału sektora towarów i usług zbywalnych we wzroście gospodarczym;

l)

środki na rzecz poprawy dostępu do źródeł finansowania dla przedsiębiorstw i przedsiębiorców, których wnioski o środki z funduszy strukturalnych zostały zatwierdzone lub którzy mogą planować wystąpienie o środki z tych funduszy.

25.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 79/42

(1)

Zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 19 akapit drugi dyrektywy 2000/13/WE w dniu 25 czerwca 2008 r. władze Irlandii powiadomiły Komisję o projektach rozporządzeń z dziedziny zdrowia w zakresie obowiązkowego oznaczania kraju pochodzenia mięsa drobiowego, wieprzowego i baraniego.

(2)

Projekty rozporządzeń zawierają wymóg, aby wszelkie mięso drobiowe, wieprzowe i baranie oraz żywność o wagowej zawartości tego mięsa równej przynajmniej 70 % zostały zaopatrzone w etykiety wskazujące na ich kraj pochodzenia przy zastosowaniu wyraźnej czytelnej czcionki w języku irlandzkim lub angielskim. „Miejsce pochodzenia” określa się jako kraj, w którym zwierzę było chowane przez większość życia oraz – jeśli są to różne kraje – kraj, w którym zostało ono poddane ubojowi.

(3)

W dyrektywie 2000/13/WE dokonano harmonizacji zasad regulujących etykietowanie środków spożywczych, przewidując z jednej strony harmonizację niektórych przepisów krajowych, a z drugiej strony ustalenia dla niezharmonizowanych przepisów krajowych. Zakres harmonizacji określony jest w art. 3 ust. 1, który zawiera wykaz danych szczegółowych, które muszą obowiązkowo znajdować się na etykiecie środków spożywczych, „zgodnie z art. 4–17 i z zastrzeżeniem znajdujących się w nich wyjątków”. W art. 4 ust. 2 przewiduje się ponadto że w odniesieniu do określonych środków spożywczych mogą być wymagane inne dane szczegółowe, poza wymienionymi w art. 3 ust. 1, przewidziane przez przepisy wspólnotowe lub, w razie ich braku, przez przepisy krajowe.

(4)

Artykuł 18 ust. 2 dyrektywy 2000/13/WE umożliwia przyjęcie niezharmonizowanych przepisów krajowych, o ile są one uzasadnione przesłankami wymienionymi w tym ustępie, m.in. zapobieganiem nadużyciom finansowym i ochroną zdrowia publicznego, oraz pod warunkiem że nie stanowią one przeszkody w stosowaniu definicji i zasad określonych w dyrektywie 2000/13/WE; dlatego w przypadku gdy dane państwo członkowskie przedstawiło projekt krajowych przepisów w zakresie etykietowania, należy zbadać ich zgodność z wyżej wymienionymi wymogami i przepisami Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

(5)

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 8 dyrektywy 2000/13/WE wskazanie źródła lub pochodzenia jest obowiązkowe, „w przypadku gdy zaniechanie podania takich danych szczegółowych może w istotnym stopniu wprowadzać w błąd konsumenta co do prawdziwego źródła lub pochodzenia środka spożywczego”. Przepis ten, określając obowiązek wskazania źródła lub pochodzenia żywności, w przypadku gdy inne wskazania na etykiecie danego produktu mogłyby sugerować, że produkt taki pochodzi z innego źródła, przewiduje właściwy mechanizm w celu przeciwdziałania ryzyku wprowadzenia konsumentów w błąd.

(6)

W przypadku mięsa drobiowego, wieprzowego i baraniego przesłanki przedstawione przez władze irlandzkie nie dają powodów do wyciągnięcia wniosku, że konsumenci mogliby generalnie nabrać błędnego przekonania co do miejsca pochodzenia przedmiotowych produktów

(7)

Irlandia nie podała żadnego uzasadnienia pozwalającego ustalić, że przedstawione projekty rozporządzeń są niezbędne do osiągnięcia jednego z celów określonych w wymienionym powyżej art. 18 i że powstałe w ten sposób utrudnienie jest współmierne. Wspomniała ona tylko o celu poinformowania konsumenta o źródle przedmiotowych produktów. Sama ta przesłanka jest niewystarczająca do uzasadnienia tych projektów rozporządzeń.

(8)

W związku z powyższymi spostrzeżeniami Komisja wydała negatywną opinię na mocy art. 19 akapit trzeci dyrektywy 2000/13/WE.

(9)

Należy zatem wezwać władze Irlandii, aby nie przyjmowały przedmiotowych projektów rozporządzeń.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

25.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 79/44

(1)

Decyzja Komisji 1999/177/WE z dnia 8 lutego 1999 r. ustanawiająca warunki odstępstwa dla skrzyń i palet z tworzyw w odniesieniu do poziomów stężenia metali ciężkich ustanowionych w dyrektywie 94/62/WE w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych (2) wygasła z dniem 9 lutego 2009 r.

(2)

W chwili wygaśnięcia decyzji 1999/177/WE na rynku pozostała nadal znacząca ilość skrzyń i palet z tworzyw sztucznych zawierających metale ciężkie, których poziom stężenia przekracza poziom określony przez dyrektywę 94/62/WE. Z uwagi na brak zdolności branży przemysłowej do zastąpienia wszystkich tego rodzaju skrzyń i palet z tworzyw sztucznych istnieje wysokie ryzyko, że wspomniane skrzynie i palety z tworzyw sztucznych zostaną usunięte w drodze składowania bądź spalania. Oba te rozwiązania miałyby szkodliwe skutki dla zdrowia i środowiska.

(3)

Dyrektywa 94/62/WE ma na celu ograniczenie obecności metali ciężkich w opakowaniach, jak również zapewnienie wysokiego poziomu ochrony środowiska, łącznie z ponownym użyciem i recyklingiem opakowań.

(4)

Aby zapewnić branży przemysłowej czas na zastąpienie wspomnianych skrzyń i palet z tworzyw sztucznych przy użyciu najlepszych technologii, właściwe jest przyjęcie warunków dotyczących odstępstw dla skrzyń i palet z tworzyw sztucznych w ogniwach wyrobu, które znajdują w zamkniętym i kontrolowanym łańcuchu. Raporty naukowe przedłożone Komisji zalecają przyznanie takie odstępstwa.

(5)

Ponieważ Komisja zamierza dokonać po upływie pięciu lat przeglądu funkcjonowania systemu przewidzianego w niniejszej decyzji oraz postępów w wycofywaniu skrzyń i palet z tworzyw sztucznych zawierających metale ciężkie, konieczne jest przekazanie przez państwa członkowskie stosownych informacji. Aby uniknąć zwiększenia obecnych obciążeń administracyjnych poprzez nałożenie na państwa członkowskie szczególnego obowiązku sprawozdawczego, wystarczające jest, aby tego rodzaju informacje były zawarte w sprawozdaniach składanych Komisji zgodnie z art. 17 dyrektywy 94/62/WE.

(6)

Dla zagwarantowania pewności prawa niniejsza decyzja powinna być stosowana od dnia następującego po dniu wygaśnięcia decyzji 1999/177/WE, aby uniknąć ewentualnych negatywnych skutków wynikających z tego wygaśnięcia.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu powołanego na podstawie art. 21 dyrektywy 94/62/WE,

1)

„metale ciężkie” oznaczają ołów, kadm, rtęć oraz chrom sześciowartościowy;

2)

„wprowadzenie celowe metali ciężkich” oznacza działanie polegające na umyślnym użyciu w składzie chemicznym opakowania lub składnika opakowania substancji zawierającej metale ciężkie, której trwałe występowanie w opakowaniu końcowym lub składniku opakowania jest pożądane dla zapewnienia mu określonej cechy, wyglądu lub jakości;

3)

„występowanie przypadkowe metali ciężkich” oznacza występowanie metal ciężkich jako niezamierzonego składnika opakowania lub elementu opakowania.

25.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 79/47

(1)

Dnia 2 czerwca 2008 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (RB ONZ) przyjęła rezolucję 1816 (2008) wzywającą państwa i organizacje regionalne do podjęcia działań, aby chronić żeglugę zaangażowaną w transport i dostarczanie pomocy humanitarnej do Somalii. Przepisy te potwierdzono w drodze rezolucji RB ONZ 1846 (2008) przyjętej dnia 2 grudnia 2008 r.

(2)

Dnia 10 listopada 2008 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2008/851/WPZiB w sprawie operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii (1) (operacja „Atalanta”).

(3)

Wspólne działanie 2008/851/WPZiB przewiduje, że osoby, które popełniły lub są podejrzane o popełnienie aktów piractwa lub rozboju na wodach terytorialnych Somalii, ujęte i przetrzymywane w celu osądzenia, a także mienie użyte do popełnienia takich aktów, mogą zostać przekazane państwu trzeciemu, które pragnie sprawować jurysdykcję w odniesieniu do wyżej wymienionych osób lub mienia, o ile warunki tego przekazania zostały uzgodnione z tym państwem trzecim w sposób zgodny z odpowiednimi postanowieniami prawa międzynarodowego, w szczególności międzynarodowego prawa w dziedzinie praw człowieka, w celu zagwarantowania w szczególności, że nikt nie zostanie poddany karze śmierci, torturom lub jakiemukolwiek innemu okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu.

(4)

Zgodnie z art. 24 Traktatu Prezydencja, wspierana przez Sekretarza Generalnego/Wysokiego Przedstawiciela (SG/WP), wynegocjowała wymianę listów między Unią Europejską a rządem Kenii w sprawie warunków i trybu przekazywania Kenii przez siły morskie dowodzone przez Unię Europejską (EUNAVFOR) osób podejrzanych o popełnienie aktów piractwa przetrzymywanych przez EUNAVFOR oraz zajętego mienia będącego w posiadaniu EUNAVFOR-u, a także traktowania osób i mienia po takim przekazaniu.

(5)

Wymiana listów powinna zostać zatwierdzona,