30.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 350/1

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 74/2004 (2) Rada nałożyła ostateczne cło wyrównawcze na przywóz bielizny pościelowej objętej kodami CN ex 6302 21 00, ex 6302 22 90, ex 6302 31 00 oraz ex 6302 32 90, pochodzącej z Indii. Stawka cła wynosi pomiędzy 4,4 % a 10,4 % dla poszczególnych przedsiębiorstw wybranych do próby statystycznej; średnia stawka dla przedsiębiorstw współpracujących wynosi 7,6 %, a stawka cła rezydualnego wynosi 10,4 %.

(2)

W wyniku nałożenia ostatecznego cła wyrównawczego rząd Indii złożył wnioski dowodzące, iż okoliczności dotyczące dwóch programów subsydiów („program paszportowego uprawnienia celnego” – Duty Entitlement Passbook Scheme – oraz program zwolnień z podatku dochodowego w oparciu o sekcję 80HHC Ustawy o podatku dochodowym (Income Tax Act)) uległy trwałej zmianie. Władze twierdziły, że poziom subsydiowania prawdopodobnie zmalał, a zatem środki, które zostały wprowadzone częściowo w oparciu o te programy, powinny zostać poddane przeglądowi.

(3)

Komisja zbadała dowody przedstawione przez rząd Indii i uznała je za wystarczające do rozpoczęcia przeglądu zgodnie z przepisami art. 19 rozporządzenia podstawowego. Po konsultacji z Komitetem Doradczym Komisja wszczęła z urzędu częściowy przegląd okresowy obowiązujących środków poprzez opublikowanie zawiadomienia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3).

(4)

Celem niniejszego dochodzenia w ramach częściowego przeglądu okresowego jest ocena potrzeby kontynuowania, zniesienia lub zmiany obowiązujących środków w odniesieniu do tych przedsiębiorstw, które korzystały z jednego lub obu rzekomo zmienionych programów subsydiów w przypadkach, w których dostarczono odpowiednie dowody zgodnie z właściwymi wymogami zawiadomienia o wszczęciu postępowania. W zależności od ustaleń w dochodzeniu podda się również ocenie potrzebę przeglądu środków stosowanych w stosunku do pozostałych przedsiębiorstw, które współpracowały w dochodzeniu pierwotnym i/lub środków rezydualnych stosowanych wobec wszystkich pozostałych przedsiębiorstw.

(5)

Dochodzenie objęło okres od dnia 1 października 2006 r. do dnia 30 września 2007 r. (zwany dalej „okresem objętym dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”).

(6)

Komisja poinformowała oficjalnie o wszczęciu dochodzenia w ramach częściowego przeglądu okresowego rząd Indii oraz tych producentów eksportujących z Indii, którzy współpracowali przy wcześniejszym dochodzeniu i co do których ustalono, że korzystali z jednego lub dwóch rzekomo zmienionych programu subsydiów, i którzy zostali wskazani w zawiadomieniu o wszczęciu częściowego przeglądu okresowego, jak również przedstawicieli przemysłu wspólnotowego. Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia swoich opinii na piśmie i złożenia wniosku o przesłuchanie. Przedłożone przez strony pisemne i ustne komentarze zostały rozpatrzone i wzięte pod uwagę w przypadkach, w których uznano to za stosowne.

(7)

Biorąc pod uwagę ewidentnie dużą liczbę stron uczestniczących w niniejszym przeglądzie, w dochodzeniu dotyczącym subsydiowania zaproponowano zastosowanie próby statystycznej zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego.

(8)

W celu umożliwienia Komisji dokonania wyboru próby statystycznej przedsiębiorstw, zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, do eksporterów i przedstawicieli działających we własnym imieniu skierowano wezwanie do zgłoszenia się i dostarczenia podstawowych informacji dotyczących osiąganych przez nich zysków z działalności eksportowej oraz działalności prowadzonej na rynku krajowym, szczególnych programów subsydiów, oraz nazw i obszaru działalności wszystkich powiązanych przedsiębiorstw, w okresie trzech tygodni od daty rozpoczęcia postępowania. Władze Indii również zostały poinformowane o gromadzeniu informacji do próby.

(9)

W odpowiedzi zgłosiło się ponad 80 przedsiębiorstw, które dostarczyły informacje wymagane do próby. Przedsiębiorstwa te reprezentowały 95 % łącznego wywozu z Indii do Wspólnoty w okresie objętym próbą.

(10)

Zważywszy na dużą liczbę przedsiębiorstw, po konsultacjach z przemysłem wspólnotowym, indyjskim stowarzyszeniem włókienniczym Texprocil oraz z rządem Indii, wybrano próbę 11 przedsiębiorstw eksportujących oraz grup reprezentujących największe ilości wywozu do Wspólnoty.

(11)

Próba ta reprezentowała 64 % łącznego wywozu produktu objętego postępowaniem z Indii do Wspólnoty w okresie objętym próbą (od dnia 1 kwietnia 2006 r. do dnia 31 marca 2007 r.). Zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego wybrana próba reprezentowała największe możliwe reprezentatywne wielkości wywozu, który mógł zostać właściwie zbadany w dostępnym czasie.

(12)

Cztery przedsiębiorstwa niewybrane do próby złożyły wnioski o ustalenie indywidualnych marginesów subsydiów zgodnie z art. 27 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Jednakże w związku z dużą ilością wniosków i przedsiębiorstw wybranych do próby stwierdzono, że badania indywidualne będą nadmiernie uciążliwe w rozumieniu art. 27 ust. 3 i że uniemożliwią zakończenie dochodzenia w odpowiednim czasie. Wnioski o ustalenie indywidualnych marginesów dla tych czterech przedsiębiorstw niewybranych do próby zostały zatem odrzucone.

(13)

W trakcie dochodzenia stwierdzono, że dwa powiązane przedsiębiorstwa dwóch przedsiębiorstw eksportujących wybranych do próby nie produkowały, nie wywoziły ani nie sprzedawały na rynku krajowym produktu objętego postępowaniem w ODP. Nie wyraziły również zamiaru prowadzenia takiej działalności w przyszłości. Zdecydowano zatem o wyłączeniu tych powiązanych przedsiębiorstw z próby oraz z wyliczeń indywidualnego marginesu subsydiowania.

(14)

Przedsiębiorstwa niewłączone do próby zostały poinformowane, że jakiekolwiek cło wyrównawcze o charakterze antysubsydyjnym na wywożone przez nie produkty zostanie naliczone zgodnie z art. 15 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, czyli nie będzie przekraczać średniej ważonej kwoty subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, ustanowionej dla przedsiębiorstw wybranych do próby.

(15)

Przedsiębiorstwa, które nie zgłosiły się w okresie wyznaczonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, nie zostały uznane za strony zainteresowane.

(16)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od wszystkich producentów eksportujących z Indii wybranych do próby.

(17)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uznane za niezbędne do określenia subsydiowania. Przeprowadzono wizyty weryfikacyjne w miejscu prowadzenia działalności następujących zainteresowanych stron:

(18)

Rząd Indii i pozostałe zainteresowane strony zostały poinformowane o zasadniczych faktach i okolicznościach, w oparciu o które zamierzano wnioskować o zmianę stosowanych stawek cła oraz o dalsze stosowanie obowiązujących środków. Strony te miały również odpowiednią ilość czasu na zgłoszenie uwag. Wszystkie przedstawione uwagi i komentarze zostały należycie wzięte pod uwagę, jak podano niżej.

(19)

Produktem objętym przeglądem jest bielizna pościelowa z włókien bawełnianych czystych lub z domieszką włókien sztucznych lub lnu (przy czym len nie może być włóknem dominującym), bielona, farbowana lub z nadrukiem, pochodząca z Indii („produkt objęty postępowaniem”), obecnie sklasyfikowana w ramach kodów CN ex 6302 21 00, ex 6302 22 90, ex 6302 31 00 i ex 6302 32 90, jak określono w pierwotnym dochodzeniu.

(20)

Na podstawie dostępnych informacji i odpowiedzi na kwestionariusz Komisji przebadano następujące programy, co do których istnieje przypuszczenie, że dotyczą one udzielania subsydiów:

(21)

Programy wyszczególnione powyżej w pkt 1–5 oparte są na Ustawie o handlu zagranicznym (rozwój i regulacja) z 1992 r. (nr 22 z 1992 r.), która weszła w życie w dniu 7 sierpnia 1992 r. („Ustawa o handlu zagranicznym”). Ustawa o handlu zagranicznym upoważnia rząd Indii do wydawania zawiadomień dotyczących polityki wywozowej i przywozowej. Ich streszczenia publikowane są następnie w dokumentach „Polityka wywozowa i przywozowa”, które Ministerstwo ds. Handlu wydaje co pięć lat i regularnie aktualizuje. Jeden z dokumentów „Polityki wywozowej i przywozowej” dotyczy ODP i produktu objętego postępowaniem, tj. pięcioletni plan dotyczący okresu od dnia 1 września 2004 r. do dnia 31 marca 2009 r. (zwany dalej „polityką EXIM 04-09”). Dodatkowo w „Podręczniku procedur – od 1 września 2004 r. do 31 marca 2009 r., tom I” („t. I podręcznika procedur 04-09”) rząd Indii przedstawił również procedury, które regulują politykę EXIM w latach 04-09. Podręcznik procedur jest również regularnie aktualizowany.

(22)

System zwolnień z podatku dochodowego opiera się na ustawie o podatku dochodowym z 1961 r. („Income Tax Act of 1961”), która jest zmieniana co roku przez ustawę o finansach („Finance Act”).

(23)

Program ceł zwrotnych opiera się na sekcji 75 Prawa celnego z 1962 r., sekcji 37 ust. 2 ppkt (xvi) Ustawy o podatku akcyzowym z 1944 r. („Excise Act 1944”) oraz na sekcji 93A i 94 Ustawy o finansach z 1994 r. („Finance Act 1994”). Jest to nowy program, który nie był przedmiotem wcześniejszego dochodzenia.

(24)

Program dotyczący funduszu rozwoju technologicznego opiera się na rozporządzeniu Ministra ds. Włókiennictwa rządu Indii opublikowanym w Dzienniku Ustaw Indii („Official Gazette of India”) cześć nadzwyczajna I sekcja I z dnia 31 marca 1999 r. Jest to nowy program, który nie był przedmiotem wcześniejszego dochodzenia.

(25)

Program wspierania wywozu dóbr inwestycyjnych opiera się na treści sekcji 21 i 35A Ustawy o bankowości z 1949 r., która umożliwia bankowi Reserve Bank of India („RBI”) kierowanie bankami komercyjnymi w dziedzinie kredytów eksportowych.

(26)

Zgodnie z art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego Komisja zaprosiła rząd Indii do dalszych konsultacji dotyczących zmienionych i niezmienionych programów subsydyjnych, jak również tych, które nie były przedmiotem wcześniejszego dochodzenia, w celu określenia rzeczywistej sytuacji w odniesieniu do rzekomych programów subsydyjnych oraz aby wypracować satysfakcjonujące dla wszystkich rozwiązanie. W ślad za tymi konsultacjami, i przy braku wspólnie uzgodnionego rozwiązania w odniesieniu do tych programów, Komisja objęła wszystkie te programy dochodzeniem w sprawie subsydiowania.

(27)

Szczegółowy opis programu DEPB zawarto w ust. 4.3 polityki EXIM 04-09 oraz w rozdziale 4 HOP I 04-09.

(28)

Do skorzystania z tego programu kwalifikuje się dowolny producent eksportujący lub eksportujące przedsiębiorstwo handlowe.

(29)

Kwalifikujący się eksporter może złożyć wniosek o przyznanie mu w ramach DEPB kredytów, które są obliczane jako procent od wartości produktów wywiezionych w ramach tego programu. Takie stawki DEPB zostały ustalone przez władze indyjskie dla większości produktów, włącznie z produktem objętym postępowaniem. Stawki DEPBS ustalono w oparciu o standardowe normy nakładów i wyników SION uwzględniające domniemaną zawartość przywozu w nakładach na wywożony produkt oraz wielkość należności celnych za ten domniemany przywóz, niezależnie od tego, czy cła przywozowe zostały rzeczywiście zapłacone.

(30)

Aby kwalifikować się do świadczeń z tego programu, przedsiębiorstwo musi dokonać wywozu produktu. W momencie wywozu eksporter musi przedstawić władzom indyjskim deklarację, że wywóz następuje zgodnie z DEPB. Aby towary mogły zostać wywiezione, indyjskie organy celne wydają w trakcie wysyłki wywozowy dokument przewozowy. Dokument ten określa wysokość kredytu, który zostanie przyznany w ramach DEPB dla tej transakcji, a zatem eksporter wie, jakiego rodzaju świadczenie otrzyma w tym czasie.

(31)

Po wystawieniu wywozowego dokumentu przewozowego przez władze celne rząd Indii nie może odmówić przyznania kredytu w ramach DEPB. Stawką DEPB stosowaną do obliczenia kwoty świadczenia jest stawka obowiązująca w chwili sporządzania deklaracji wywozowej. W ODP miał miejsce wyjątkowy wzrost stawek DEPB stosowanych z mocą wsteczną, zwiększając w ten sposób świadczenia z DEPB dla eksporterów między dniem 1 kwietnia 2007 r. a dniem 12 lipca 2008 r. Nie można jednakże zakładać, w oparciu o zasadę pewności prawnej, wdrożenia z mocą wsteczną zmniejszonych stawek DEPB na zasadzie negatywnej decyzji administracyjnej. Można zatem stwierdzić, że zdolność rządu indyjskiego do zmniejszenia z mocą wsteczną poziomu świadczeń jest ograniczona.

(32)

Kredyty uzyskane z programu DEPB są zbywalne bez ograniczeń i zachowują ważność przez okres 12 miesięcy od daty wydania. Mogą być przeznaczone na zapłatę ceł związanych z późniejszym przywozem jakichkolwiek towarów, w stosunku do których nie istnieją ograniczenia przywozowe, z wyjątkiem dóbr inwestycyjnych. Produkty przywożone z wykorzystaniem tak uzyskanych kredytów mogą być sprzedawane na rynku krajowym (podlegają wtedy podatkowi od sprzedaży) lub są wykorzystane do innych celów.

(33)

Wnioski o kredyty z programu DEPB przesyła się drogą elektroniczną i mogą one obejmować nieograniczoną liczbę transakcji wywozowych. De facto nie istnieją ścisłe terminy wnioskowania o kredyty z DEPB. Elektroniczny system wykorzystywany do zarządzania programem DEPB nie wyklucza automatycznie transakcji wywozowych wykraczających poza terminy składania wniosków wskazane w rozdziale 4.47 HOP I 04-09. Ponadto, jak to zostało jasno określone w rozdziale 9.3 HOP I 04-09, wnioski otrzymane po terminie mogą być zawsze rozważone z uwzględnieniem niewielkiej kary (10 % przysługującej kwoty).

(34)

O ile stawka DEPB dotycząca wywozu produktu objętego postępowaniem w okresie dochodzenia pierwotnego wynosiła 8 %, o tyle na początku ODP wynosiła ona jedynie 3,7 % i została zmieniona w ODP na 6,7 % (w dniu 12 lipca 2007 r.), z wyjątkowym zastosowaniem do wywozu od dnia 1 kwietnia 2007 r.

(35)

Rząd Indii i Texprocil twierdziły, że stosowanie programu DEPB nie wiązało się z nadmiernymi umorzeniami, w związku z czym program ten nie powinien być objęty środkami wyrównawczymi. W świetle wniosków przedstawionych w motywie 38 argument ten zostaje odrzucony. Z wniosków tych wynika, że omawiany program nie może być uważany za dozwolony system ceł zwrotnych lub system substytucji ceł zwrotnych w znaczeniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i załączników I lit. i), II i III do rozporządzenia podstawowego. W związku z tym cała kwota ceł niepobranych stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(36)

Program DEPB zapewnia uzyskanie subsydiów w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Kredyty z DEPB stanowią wkład finansowy rządu Indii, gdyż kredyty te zostaną w końcu wykorzystane jako wyrównanie ceł przywozowych, tym samym zmniejszając przychód z ceł uzyskiwanych przez rząd Indii, który w innym przypadku byłby należny. Ponadto środki w ramach DEPB zapewniają korzyści eksporterowi, gdyż poprawiają jego płynność finansową.

(37)

Prawo do kredytów z DEPB, w myśl przepisów prawa, jest uwarunkowane prowadzeniem działalności eksportowej, w związku z czym ustalono, że ma ono charakter szczególny i jako takie podlega środkom wyrównawczym zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(38)

Program ten nie może być uznany za dopuszczalny system ceł zwrotnych czy system substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on rygorystycznym zasadom określonym w załączniku I lit. i), załączniku II (definicja i zasady zwrotu) oraz załączniku III (definicja i zasady substytucji ceł zwrotnych) do rozporządzenia podstawowego. Eksporter nie jest zobowiązany do rzeczywistego wykorzystania materiałów przywożonych na zasadach bezcłowych w procesie produkcji, a kwota przyznanej korzyści nie jest obliczana w powiązaniu z rzeczywiście wykorzystaną ilością takich materiałów. Ponadto nie istnieje żaden system lub procedura odpowiednia dla potwierdzenia, które materiały są wykorzystywane do produkcji produktu na wywóz lub czy wystąpiła nadmierna płatność należności celnych przywozowych w znaczeniu lit. i) załącznika I oraz załączników II i III do rozporządzenia podstawowego. Wreszcie, eksporter kwalifikuje się do korzystania z programu DEPB niezależnie od tego, czy przywozi jakiekolwiek materiały. Aby uzyskać korzyści, wystarczy, aby eksporter dokonał jedynie wywozu gotowych produktów, bez potrzeby wykazywania, że którykolwiek z użytych materiałów pochodził z przywozu. Stąd też nawet eksporterzy, którzy nabywali wszystkie materiały ze źródeł lokalnych i nie przywozili żadnych towarów, które można było użyć w procesie produkcji, kwalifikują się do korzystania z programu DEPB.

(39)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 i art. 5 rozporządzenia podstawowego wysokość subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych została obliczona w odniesieniu do potwierdzonych korzyści przyznanych beneficjentowi w ODP. Biorąc to pod uwagę, uznano, że przeniesienie korzyści na odbiorcę zostało dokonane w momencie realizacji transakcji wywozowej na warunkach określonych w tym programie. Od tego momentu rząd Indii ponosi odpowiedzialność z tytułu rezygnacji z opłat celnych, co stanowi wkład finansowy w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Gdy tylko władze celne wystawią wywozowy dokument przewozowy określający, między innymi, wysokość kredytu przyznanego z DEPB w odniesieniu do tej konkretnej transakcji wywozowej, rząd Indii nie może już decydować o przyznaniu subsydium. Ponadto współpracujący producenci eksportujący księgowali kredyty otrzymane z DEPB zgodnie z zasadą memoriałową jako przychód w momencie dokonywania transakcji wywozowej.

(40)

Aby uwzględnić skutki realizowanego z mocą wsteczną wzrostu stawek, wartość kredytów z DEPB zaksięgowanych w celu wywozu dokonanego między dniem 1 kwietnia a dniem 12 lipca 2007 r. została w odpowiednich przypadkach podniesiona, jako że rzeczywiste korzyści, do jakich przedsiębiorstwa będą uprawnione, otrzymując kredyt od rządu Indii, są wyższe niż te oficjalnie zgłoszone w momencie wywozu.

(41)

W przypadkach uzasadnionych roszczeń opłaty słusznie poniesione na rzecz uzyskania subsydium zostały odjęte od ustalonej tą metodą kwoty uzyskanych kredytów, aby otrzymać kwotę subsydium wyrażoną w liczniku, w myśl art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium przydzielona została całkowitej wysokości obrotu eksportowego podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym jako właściwy mianownik, gdyż subsydium jest uzależnione od prowadzenia działalności eksportowej i nie było udzielane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych czy przetransportowanych towarów.

(42)

Przedstawiono wiele uwag dotyczących niektórych szczegółów obliczenia korzyści uzyskiwanych w ramach DEPB. Obliczenia zostały skorygowane w tych przypadkach, w których wspomniane uwagi zostały uznane za uzasadnione.

(43)

W odróżnieniu od tego, co utrzymują niektórzy producenci eksportujący, nawet środki w ramach DEPBS generowane poprzez wywóz produktów nieobjętych postępowaniem musiały zostać uwzględnione przy ustalaniu kwoty środków DEPBS stanowiących podstawę środków wyrównawczych. W ramach DEPBS nie ma obowiązku wykorzystania środków wyłącznie na bezcłowy przywóz materiałów stosowanych do produkcji danego produktu. Wręcz przeciwnie, środki z DEPBS mogą być przenoszone bez ograniczeń, a nawet mogą być sprzedane i wykorzystane na przywóz jakichkolwiek towarów, w stosunku do których nie istnieją ograniczenia przywozowe (materiały wykorzystane do produkcji produktu objętego postępowaniem należą do tej kategorii), z wyjątkiem dóbr inwestycyjnych. W konsekwencji produkt objęty postępowaniem może korzystać ze wszystkich środków przyznanych w ramach DEPBS.

(44)

W ODP pięć przedsiębiorstw z próby statystycznej skorzystało z programu DEPB, uzyskując marginesy subsydiów w wysokości od 0,15 % do 3,96 %.

(45)

Szczegółowy opis DFIA zawarto w rozdziale 4 polityki EXIM 04-09 oraz w rozdziale 4 HOP I 04-09. Program został wprowadzony dnia 1 maja 2006 r. i zastąpił program DFRC, który został zniwelowany przez środki wyrównawcze wprowadzone rozporządzeniem pierwotnym.

(46)

DFIA wydaje się eksportującym przedsiębiorstwom handlowym lub producentom eksportującym w celu wwiezienia materiałów do produkcji używanych do wytworzenia towarów przeznaczonych do wywozu bez pobierania cła podstawowego, dodatkowych ceł, podatku edukacyjnego, cła antydumpingowego oraz cła ochronnego.

(47)

DFIA jest programem stosowanym zarówno przed, jak i po wywozie, który pozwala na przywóz towarów określonych w oparciu o normy SION, które jednakże w przypadku zbywalnych DFIA nie muszą być bezwzględnie zastosowane w wytwarzaniu produktów przeznaczonych do wywozu.

(48)

DFIA obejmuje wyłącznie przywóz materiałów do produkcji wyszczególnionych w SION. Pozwolenie na przywóz jest ograniczone do ilości i wartości wskazanej w SION, na odpowiedni wniosek może być jednak zmienione przez władze regionalne.

(49)

Wymóg wywozu podlega obowiązkowej minimalnej 20-precentowej wartości dodanej. Wywozu można dokonać w oczekiwaniu na pozwolenie DFIA; w takim przypadku pozwolenie na przywóz jest określone proporcjonalnie do tymczasowego wywozu.

(50)

Po spełnieniu obowiązku wywozowego eksporter może wnioskować o przeniesienie pozwolenia DFIA, co w praktyce oznacza zezwolenie na sprzedaż na rynku pozwolenia na przywóz bezcłowy.

(51)

Rząd Indii i Texprocil argumentowały, iż DRFC jest zgodnym z prawem programem substytucji ceł zwrotnych z tego względu, iż umożliwia uzupełnienie materiałów wykorzystanych w produkcie wywożonym oraz jest uważany za uzasadniony, skuteczny i oparty na powszechnie akceptowanych praktykach handlowych w Indiach. Ponieważ ilość, jakość, właściwości techniczne i specyfikacje są identyczne z tymi, które charakteryzowały materiały wykorzystane w produkcie wywożonym, zdaniem rządu Indii i Texprocilu system nie narusza postanowień porozumienia dotyczącego subsydiów i środków wyrównawczych (ASCM). Ponadto rząd Indii i Texprocil argumentowały, iż podczas oceniania, czy system stanowi zgodny z prawem system substytucji ceł zwrotnych, należy wziąć pod uwagę rodzaj wwożonego towaru, a nie osobę importera. Ponadto stwierdzono, że ze strony rządowej nie zostały przyznane żadne dodatkowe świadczenia. Twierdzono, że z tego względu program nie jest podstawą środków wyrównawczych. Nie dostarczono dowodów na poparcie tych argumentów, w związku z czym zostają one odrzucone w świetle ustaleń znajdujących się w motywach 52–55, że żaden z podsystemów nie jest uważany za dopuszczalny system ceł zwrotnych lub system substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i załączników I lit. i), II i III do rozporządzenia podstawowego. W związku z tym cała kwota korzyści jest podstawą środków wyrównawczych.

(52)

Chociaż istnieją pewne różnice między stosowaniem nowego programu DFIA w porównaniu do programu DFRC, który został zniwelowany przez środki wyrównawcze, nowy program DFIA należy uznać za kontynuację programu DFRC, ponieważ kontynuuje on główne elementy DFRC.

(53)

Zarówno DFRC, jak i DFIA są programami subsydiów w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (i) oraz (ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, tj. świadczeniem pieniężnym w formie dotacji. Obejmują one bezpośredni przepływ funduszy, ponieważ mogą zostać sprzedane i zamienione na gotówkę lub wykorzystane w celu odliczenia cła, tym samym powodując rezygnację rządu Indii z wpływów, które w innym przypadku zostałyby pobrane. Ponadto DFRC oraz DFIA przynoszą eksporterowi korzyści, gdyż poprawiają jego płynność finansową.

(54)

Zarówno DFRC, jak i DFIA są prawnie uwarunkowane prowadzeniem działalności wywozowej i dlatego uważane są za mające charakter szczególny i stanowiące podstawę środków wyrównawczych na mocy art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(55)

Ponadto żaden z tych programów nie może być uznany za dopuszczalny system ceł zwrotnych ani za system substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiadają one rygorystycznym zasadom określonym w załączniku I lit. i), załączniku II (definicja i zasady ceł zwrotnych) oraz załączniku III (definicja i zasady substytucji ceł zwrotnych) do rozporządzenia podstawowego. W szczególności: (i) umożliwiają one zwrot ex post lub zwrot opłat przywozowych w stosunku do materiałów do produkcji wykorzystywanych w procesie produkcji innego produktu; (ii) brakuje systemu lub procedur stwierdzających, czy materiały do produkcji zostały wykorzystane w procesie wytwarzania produktu przeznaczonego do wywozu, a jeżeli tak, to które, oraz czy nie doszło do nadpłaty świadczeń w rozumieniu załącznika I lit. i) oraz załączników II i III do rozporządzenia podstawowego; oraz (iii) zbywalność certyfikatów/pozwoleń oznacza, że eksporter, któremu przyznano DFRC lub DFIA, nie podlega obowiązkowi wykorzystania zaświadczenia do przywozu materiałów do produkcji.

(56)

W celu określenia korzyści ustalono, że w przeciwieństwie do DEPB, licencje DFRC oraz DFIA nie mają wartości referencyjnej ani nie są oprocentowane. Licencja wskazuje całkowitą wartość dozwolonych materiałów, które mają być przywiezione oraz maksymalną całkowitą wartość CIF tego przywozu. W konsekwencji korzyść nie jest znana w momencie przywozu i może zostać określona i zaksięgowana dopiero po wykorzystaniu licencji dla celów przywozu lub jej sprzedaży.

(57)

A zatem, w przypadkach gdy licencje zostały użyte w celu przywozu, korzyść dla przedsiębiorców została obliczona na podstawie wielkości niepobranych ceł przywozowych. W przypadkach gdy licencje zostały przeniesione (sprzedane), korzyść została obliczona na podstawie przychodów z takiej sprzedaży w czasie ODP.

(58)

W dochodzeniu ustalono, że pięć przedsiębiorstw dokonujących wywozu w ramach DFRC i/lub DFIA sprzedało swoje pozwolenia/certyfikaty stronom trzecim.

(59)

Jeden z producentów eksportujących twierdził, że wykorzystał swoje pozwolenia DFI jako substytucję ceł zwrotnych i że nie skorzystał z nadmiernego umorzenia ceł przywozowych w ramach tej konkretnej licencji. W dochodzeniu ustalono, że ilości przywożone i wywożone w ramach tej konkretnej licencji nie zostały wyczerpane oraz że licencja nie została zamknięta i zweryfikowana zgodnie z zasadami opisanymi w polityce EXIM. W związku z powyższym oraz biorąc pod uwagę ustalenia poczynione w motywie 55, stwierdzono, że przedsiębiorstwo nie mogło udowodnić, że nie zastosowano nadmiernego umorzenia w ramach tej konkretnej licencji. Całą kwotę ceł zaoszczędzoną na przywozie dokonanym w ramach tej licencji uznaje się zatem za subsydium, w związku z czym argument został odrzucony.

(60)

W przypadkach uzasadnionych roszczeń opłaty słusznie poniesione na rzecz uzyskania subsydium zostały odjęte od ustalonej tą metodą kwoty uzyskanych korzyści, aby otrzymać kwotę subsydiów wyrażoną w liczniku, w myśl art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium przydzielona została całkowitej wysokości obrotu eksportowego podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym jako właściwy mianownik, gdyż subsydium jest uzależnione od prowadzenia działalności eksportowej i nie było udzielane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych czy przetransportowanych towarów.

(61)

Przedstawiono kilka uwag dotyczących niektórych szczegółów obliczenia korzyści uzyskiwanych w ramach DFRC/DFIA. Obliczenia zostały skorygowane w tych przypadkach, w których wspomniane uwagi zostały uznane za uzasadnione.

(62)

W odróżnieniu od tego, co utrzymują niektórzy producenci eksportujący, nawet środki w ramach DFRC/DFIA, generowane poprzez wywóz produktów nieobjętych postępowaniem, musiały zostać uwzględnione przy ustalaniu kwoty środków stanowiących podstawę środków wyrównawczych. W ramach DFRC/DFIA nie ma jednak obowiązku wykorzystania środków pochodzących z tego systemu wyłącznie na bezcłowy przywóz materiałów stosowanych do produkcji danego produktu. Wręcz przeciwnie, środki z DFRC/DFIA są przenoszone bez ograniczeń, a nawet mogą być sprzedane i wykorzystane do przywozu jakichkolwiek towarów, w stosunku do których nie istnieją ograniczenia przywozowe (materiały używane do produkcji produktu objętego postępowaniem należą do tej kategorii), z wyjątkiem dóbr inwestycyjnych. W konsekwencji produkt objęty postępowaniem może korzystać z wszystkich środków generowanych w ramach DFRC/DFIA.

(63)

Ustalono, że w ODP cztery przedsiębiorstwa wybrane do próby statystycznej skorzystały z tych programów, uzyskując marginesy subsydiów w wysokości od 0,09 % do 2,03 %.

(64)

Szczegółowy opis programu EPCG zawarto w rozdziale 5 polityki EXIM 04-09 oraz w rozdziale 5 HOP I 04-09.

(65)

Do korzystania z tego programu kwalifikują się producenci eksporterzy, handlowcy eksporterzy „powiązani z” producentami pomocniczymi i dostawcami usług.

(66)

Wobec obowiązku dokonania wywozu rząd Indii wystawia, po otrzymaniu stosownego wniosku i uiszczeniu opłaty, licencję EPCG. Licencja ta pozwala na przywóz dóbr inwestycyjnych (nowych oraz – od kwietnia 2003 r. – używanych dóbr inwestycyjnych mających do 10 lat) według obniżonej stawki celnej. Do dnia 31 marca 2000 r. stosowana była efektywna stawka cła w wysokości 11 % (w tym 10-procentowa dopłata), a w przypadku przywozów o znacznej wartości stosowano zerową stawkę cła. Począwszy od kwietnia 2000 r., program ten przewiduje obniżoną stawkę cła przywozowego wynoszącą 5 % dla wszystkich dóbr inwestycyjnych przywożonych w ramach tego programu. Aby spełnić obowiązek wywozowy, przywożone dobra inwestycyjne muszą zostać wykorzystane do wyprodukowania określonej ilości towarów na wywóz w określonym okresie. W dniu 9 maja 2008 r., tj. po ODP, rząd Indii ogłosił, że cło należne w związku z przywozem w ramach EPCG zostało obniżone do 3 %.

(67)

Posiadacze licencji EPCG mogą również zaopatrywać się w dobra inwestycyjne lokalnie. W takim przypadku posiadacz licencji EPCG wnioskuje o unieważnienie licencji EPCG. Lokalny producent dóbr inwestycyjnych wskazany w piśmie dotyczącym unieważnienia staje się uprawniony do świadczeń dotyczących kategorii uznanych za wywóz oraz do skorzystania z bezcłowego przywozu komponentów produkcji wymaganych do wytworzenia takich dóbr inwestycyjnych. Jednakże akcyza płatna w związku z zakupem dóbr inwestycyjnych na rynku krajowym przez posiadacza licencji EPCG może zostać zwrócona lub nie jest pobierana. Posiadacz licencji jest nadal odpowiedzialny za spełnienie wymagań związanych z wywozem, które są określone w odniesieniu do ceł referencyjnych zaoszczędzonych od wartości FOB towarów na wywóz.

(68)

Rząd Indii twierdził, że brak jest korzyści w przypadku, gdy posiadacz licencji EPCG składa wniosek o unieważnienie jego licencji EPCG i nabywa dobra inwestycyjne na rynku krajowym, ponieważ rząd nie wydał odpowiedniego rozporządzenia przyznającego zwolnienie z zapłaty akcyzy za nabywanie takich dóbr. Rząd Indii potwierdził jednak, że w określonych okolicznościach posiadacz licencji EPCG może nabywać dobra inwestycyjne bez zapłaty akcyzy, tj. w przypadkach, gdy akcyza nie wynika z systemu kredytowego o nazwie Indyjski centralny podatek od wartości dodanej (Indian Central Value Added Tax (CENVAT)). Ponadto w takich przypadkach dostawca krajowy dóbr inwestycyjnych jest uprawniony do korzyści fiskalnych, które zostaną uwzględnione w cenie dostarczanych dóbr inwestycyjnych. Ponieważ jest to korzyść otrzymywana pod warunkiem dokonywania wywozu, a brak jest zmian w odniesieniu do obowiązku wywozu nałożonym na posiadacza licencji EPCG w przypadku unieważnienia licencji, postanowiono odrzucić ten argument i nie zmieniać poczynionych ustaleń.

(69)

Program EPCG zapewnia uzyskanie subsydiów w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Zmniejszenie ceł lub, w przypadku zakupów na rynku krajowym, zwrot podatków lub zwolnienie od ich płacenia, stanowi finansowy wkład rządu Indii, ponieważ ulga ta zmniejsza jego wpływy z cła, które byłoby należne w innym przypadku.

(70)

Ponadto redukcja cła przyznaje korzyści eksporterowi, ponieważ zaoszczędzone cła przywozowe poprawiają jego płynność finansową. W przypadku zwrotu akcyzy lub zwolnienia z jej płacenia zwrot lub zwolnienie z tego podatku jest świadczeniem na rzecz eksportera, ponieważ cła zaoszczędzone na zakupie dóbr inwestycyjnych poprawiają jego płynność finansową.

(71)

Ponadto program EPCG jest prawnie uwarunkowany prowadzeniem działalności wywozowej, ponieważ licencji takich nie można uzyskać bez zobowiązania się do eksportu. Program ten uznaje się zatem za subsydium o charakterze szczególnym, stanowiące podstawę środków wyrównawczych w myśl art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(72)

Program ten nie może być uznany za dopuszczalny system zwrotu pośrednich podatków akumulowanych na wcześniejszym etapie ani za dopuszczalny system ceł zwrotnych czy za system substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Zakres dozwolonych systemów nie obejmuje dóbr inwestycyjnych, jak to opisano w załączniku I lit. h) oraz i) do rozporządzenia podstawowego, ponieważ dobra te nie są wykorzystywane w procesie produkcji towarów przeznaczonych do wywozu. W przypadku zwrotu pośrednich podatków akumulowanych na wcześniejszym etapie należy zauważyć, iż eksporterzy nie byliby uprawnieni do takiego samego zwrotu, gdyby nie byli związani obowiązkiem wywozu.

(73)

Kwota subsydium została obliczona, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, w zależności od przypadku, na podstawie niezapłaconego cła od importowanych dóbr inwestycyjnych lub na podstawie niezapłaconego/zwróconego podatku akcyzowego nakładanego na towary zakupione na rynku krajowym rozłożonego na okres, który odzwierciedla normalną amortyzację takich dóbr inwestycyjnych. Zgodnie z ustaloną praktyką tak obliczona kwota, która odnosi się do ODP, została dostosowana przez dodanie odsetek z tego okresu w celu odzwierciedlenia całkowitej wartości korzyści odniesionych w czasie. Uznano, że komercyjna stopa procentowa obowiązująca w Indiach w okresie dochodzenia przeglądowego była właściwa dla wyżej wymienionego celu. Niezbędne opłaty poniesione na uzyskanie subsydium zostały odjęte od tej sumy zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego, aby w liczniku otrzymać kwotę subsydium. Zgodnie z art. 7 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium przydzielona została całkowitej wysokości obrotu eksportowego w ODP jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium jest uwarunkowane prowadzeniem działalności wywozowej i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywożonych czy transportowanych towarów.

(74)

Przedstawiono wiele uwag dotyczących niektórych szczegółów obliczenia korzyści uzyskiwanych w ramach EPCG. Obliczenia zostały skorygowane w tych przypadkach, w których wspomniane uwagi zostały uznane za uzasadnione.

(75)

W odróżnieniu od tego, co utrzymują niektórzy producenci eksportujący, nawet środki w ramach EPCG generowane poprzez wywóz produktów nieobjętych postępowaniem musiały zostać uwzględnione przy ustalaniu kwoty środków stanowiących podstawę środków wyrównawczych. W ramach EPCGS nie ma obowiązku wykorzystania środków pochodzących z tego systemu wyłącznie na bezcłowy przywóz materiałów stosowanych do produkcji danego produktu. W konsekwencji produkt objęty postępowaniem może korzystać z wszystkich środków generowanych w ramach EPCG.

(76)

W ODP cztery przedsiębiorstwa z próby statystycznej skorzystały z tego programu, uzyskując marginesy subsydiów w wysokości do 1,45 %; w przypadku jednego przedsiębiorstwa korzyść została uznana za nieznaczną.

(77)

Szczegółowy opis programu znajduje się w ust. od 4.1.1–4.1.14 polityki EXIM 04-09 oraz w rozdziałach od 4.1–4.30 HOP I 04-09. Program ten został nazwany „Systemem zezwoleń zaliczkowych dotyczących wywozu” w trakcie poprzedniego dochodzenia przeglądowego, które doprowadziło do nałożenia obecnie obowiązujących ostatecznych ceł wyrównawczych.

(78)

AAS składa się z sześciu podprogramów, które zostały opisane bardziej szczegółowo w motywie 79. Podprogramy te różnią się, między innymi, zakresem kwalifikowalności. Przetwórcy eksporterzy i handlowcy eksporterzy „powiązani” z wytwórcami pomocniczymi mają prawo do AAS w odniesieniu do wywozu fizycznego oraz do AAS w ramach zapotrzebowań rocznych. Producenci eksportujący realizujący dostawy do eksportera końcowego kwalifikują się do AAS z tytułu dostaw pośrednich. Głównym wykonawcom, zaopatrującym kategorie „uznane za wywóz” wymienione w ust. 8.2 polityki EXIM 04-09, takim jak dostawcy do jednostek zorientowanych na wywóz („EOU”), przysługuje AAS na kategorie „uznawane za wywóz”. Wreszcie, dostawcom pośrednim producentów eksporterów przysługują świadczenia na kategorie uznane za wywóz w ramach podprogramów Zamówień wcześniejszego uwolnienia („Advance Release Order – ARO”) oraz krajowej akredytywy otwartej przez nabywcę na rzecz sprzedawcy (obopólnej).

(79)

Zezwolenia zaliczkowe mogą być wydawane w następujących przypadkach:

(80)

Ustalono, iż w ODP dwóch współpracujących eksporterów uzyskało korzyści z dwóch ww. podprogramów związanych z produktem objętym postępowaniem, a mianowicie: (i) ALS/AAS z tytułu wywozu fizycznego; oraz (ii) ALS przeznaczone na dostawy pośrednie. W związku z tym uznano, nie zachodzi potrzeba analizy tych pozostałych podprogramów pod kątem podlegania środkom wyrównawczym.

(81)

W związku z nałożeniem obecnie obowiązujących ostatecznych ceł wyrównawczych rząd Indii zmienił system weryfikacyjny stosowany wobec ALS/AAS. W celu umożliwienia przeprowadzenia weryfikacji przez władze Indii posiadacz pozwolenia zaliczkowego jest prawnie zobowiązany do prowadzenia „rzeczywistej i rzetelnej dokumentacji dotyczącej wykorzystania i przeznaczenia towarów bezcłowo przywiezionych/zakupionych na rynku krajowym” w określonej formie (rozdziały 4.26, 4.30 i dodatek 23 HOP I 04-09), czyli rejestru rzeczywistej konsumpcji. Rejestr ten musi podlegać weryfikacji przez zewnętrznego biegłego rewidenta/księgowego kosztów i prac, który wydaje zaświadczenie stwierdzające, że określone rejestry i odpowiednia ewidencja zostały zbadane, a informacje dostarczone zgodnie z załącznikiem 23 są prawdziwe i poprawne pod każdym względem. Niemniej jednak ww. przepisy dotyczą tylko pozwoleń zaliczkowych wydanych w dniu 13 maja 2005 r. lub po tej dacie. W przypadku wszystkich pozwoleń lub licencji zaliczkowych wydanych przed tą datą posiadacze licencji są zobowiązani do stosowania wcześniej obowiązujących przepisów weryfikacyjnych, tj. do prowadzenia rzeczywistej i rzetelnej dokumentacji dotyczącej wykorzystania i przeznaczenia towarów przywiezionych w ramach każdego zezwolenia w formie określonej w załączniku 18 (rozdział 4.30 i załącznik 18 HOP I 02-07).

(82)

W odniesieniu do podprogramów stosowanych w ODP przez dwóch producentów eksportujących wybranych do próby, tj. dotyczących wywozu fizycznego i dostaw pośrednich, zarówno ulga przywozowa, jak i zobowiązanie wywozowe są ustalane wartościowo i ilościowo przez rząd Indii oraz są udokumentowane w treści pozwolenia. Ponadto w trakcie realizacji przywozu i wywozu odpowiednie transakcje muszą być udokumentowane przez urzędników państwowych na formularzu pozwolenia. Wielkość przywozu dozwolonego w ramach tego programu ustala rząd Indii na podstawie standardowych norm nakładów i wyników („normy SION”). Normy SION istnieją dla większości produktów, włączając produkt objęty postępowaniem, i są publikowane w HOP II 04-09.

(83)

Przywożone materiały do produkcji nie są zbywalne i muszą być wykorzystane do wytworzenia końcowego produktu przeznaczonego na wywóz. Obowiązek wywozu musi być spełniony w określonych ramach czasowych od wydania pozwolenia (24 miesięcy z dopuszczalnością dwóch przedłużeń po sześć miesięcy).

(84)

Rząd Indii twierdził, że posiadał należyty system weryfikacji programu, zgodnie z dodatkiem 23 do HOP I 04-09, oraz że w związku ze stosowaniem ALS/AAS nie wystąpiły żadne nadmierne umorzenia. Argumentowano, iż z tego powodu program nie podlega środkom wyrównawczym. Nie dostarczono nowych dowodów na poparcie tych twierdzeń, w związku z czym argument ten jest odrzucony w świetle ustaleń, że żaden z podprogramów nie może być uznany za dozwolony system ceł zwrotnych lub system substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i załączników II i III do rozporządzenia podstawowego, ponieważ brak było należytego systemu weryfikacji.

(85)

Ponadto, zgodnie z załącznikiem II część II pkt 5 i załącznikiem III część II pkt 3 do rozporządzenia podstawowego, w przypadkach, w których ustalono brak należytego systemu weryfikacji, problem może być rozwiązany przez prowadzenie przez kraj wywozu dalszych badań w celu wykazania, czy miała miejsce nadpłata. Ponieważ tego typu badania nie zostały przeprowadzone przed wizytami weryfikacyjnymi oraz nie udowodniono, że nie wystąpiły nadpłaty, argumenty te zostały odrzucone.

(86)

Zwolnienie z ceł przywozowych stanowi subsydium w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, tzn. finansowy wkład rządu Indii, który przekazał świadczenie na rzecz eksporterów.

(87)

Ponadto fizyczny wywóz w ramach ALS/AAS oraz ALS na dostawy pośrednie są według prawa wyraźnie uwarunkowane prowadzeniem działalności wywozowej, w związku z czym uznano je za szczególne i stanowiące podstawę środków wyrównawczych w myśl art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Bez zobowiązania się do wywozu przedsiębiorstwo nie może uzyskać korzyści wynikających z tych programów.

(88)

Żaden z trzech podprogramów wykorzystywanych w niniejszym przypadku, fizyczny wywóz w ramach ALS/AAS oraz ALS na dostawy pośrednie nie może być uznany za dozwolony system ceł zwrotnych lub system substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiadają one rygorystycznym zasadom określonym w załączniku I lit. i), załączniku II (definicja i zasady ceł zwrotnych) oraz załączniku III (definicja i zasady substytucji ceł zwrotnych) do rozporządzenia podstawowego.

(89)

W przypadku producenta eksportującego, który korzystał z AAS, w dochodzeniu ustalono, że nowe wymagania weryfikacyjne wprowadzone przez rząd Indii nie zostały jeszcze sprawdzone w praktyce, jako że pozwolenia nie zostały zamknięte do momentu weryfikacji, a w związku z tym nie zostały zweryfikowane zgodnie z zasadami wprowadzonymi przez politykę EXIM. W związku z powyższym przedsiębiorstwo nie mogło dowieść, że nie skorzystało z nadmiernych umorzeń w ramach tego konkretnego pozwolenia. Całą kwotę ceł zaoszczędzoną na przywozie dokonanym w ramach tego pozwolenia uznaje się zatem za subsydium.

(90)

Rząd Indii nie zastosował skutecznie ani systemu, ani procedury kontroli w celu sprawdzenia, czy i w jakim zakresie materiały do produkcji były zużyte do wytworzenia produktu przeznaczonego na wywóz (załącznik II część II pkt 4 do rozporządzenia podstawowego, a w przypadku systemów substytucji ceł zwrotnych – załącznik III część II pkt 2 do rozporządzenia podstawowego). Norm SION jako takich nie można uznać za system weryfikacji rzeczywistego zużycia, jako że materiały do produkcji sprowadzone bezcłowo w ramach pozwoleń/licencji z różnymi współczynnikami produktywności SION są włączone w ten sam proces produkcyjny towaru przeznaczonego na wywóz. Taka procedura nie daje rządowi Indii możliwości dostatecznie precyzyjnego sprawdzenia, jakie ilości materiałów zostały zużyte w produkcji na wywóz i z jakimi standardami SION powinny być one porównywane.

(91)

Ponadto rząd Indii nie przeprowadził skutecznej kontroli w oparciu o prawidłowo prowadzony rejestr rzeczywistej konsumpcji lub kontrola taka nie została zakończona. Dodatkowo rząd Indii nie przeprowadził dalszego badania opartego na faktycznie wykorzystywanych materiałach do produkcji, pomimo że czynność ta powinna być normalnie przeprowadzona w przypadku braku skutecznego systemu weryfikacji (załącznik II część II pkt 5 oraz załącznik III część II pkt 3 do rozporządzenia podstawowego).

(92)

Uwzględniając powyższe, dwa omówione podprogramy podlegają środkom wyrównawczym.

(93)

Przy braku dozwolonego systemu ceł zwrotnych lub systemu substytucji ceł zwrotnych świadczenie stanowiące podstawę środków wyrównawczych jest równoważne umorzeniu całkowitych należności celnych, zwyczajowo należnych w przywozie materiałów do produkcji. W tym kontekście należy zauważyć, że rozporządzenie podstawowe przewiduje nie tylko wyrównanie „nadmiernego” umorzenia należności celnych. Zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i załącznikiem I lit. i) do rozporządzenia podstawowego wyrównaniu podlega jedynie nadmierne umorzenie należności celnych, pod warunkiem spełnienia warunków określonych w załącznikach II i III do rozporządzenia podstawowego. W tym przypadku warunki te nie zostały jednak spełnione. Zatem, w przypadku stwierdzenia braku odpowiedniego systemu monitorowania, nie ma zastosowania powyższy wyjątek dotyczący systemów ceł zwrotnych, natomiast zastosowanie ma zwykła zasada wyrównywania raczej kwot niezapłaconych należności celnych (dochód utracony) niż jakiegokolwiek domniemanego nadmiernego umorzenia. Jak podano w załączniku II część II oraz załączniku III część II do rozporządzenia podstawowego, obliczenie takiego nadmiernego umorzenia nie obciąża organu prowadzącego dochodzenie. Przeciwnie, zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, do organu tego należy jedynie ustalenie wystarczającego dowodu pozwalającego odrzucić adekwatność domniemanego systemu weryfikacji.

(94)

Kwota subsydium została obliczona w oparciu o umorzone cła przywozowe (podstawowe cło podstawowe i specjalne cło dodatkowe) na materiały przywiezione na podstawie dwóch podprogramów stosowanych w przypadku produktu objętego postępowaniem w ODP. Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego opłaty obowiązkowo poniesione w celu uzyskania subsydium, w przypadku uzasadnionych roszczeń, potrącono z kwot subsydiów. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego ta kwota subsydium przydzielona została całkowitej wysokości obrotu eksportowego produktu objętego postępowaniem w ODP jako właściwy mianownik, jako że subsydium zależne jest od prowadzenia działalności wywozowej, a nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych lub przetransportowanych towarów.

(95)

Przedstawiono kilka uwag dotyczących niektórych szczegółów obliczenia korzyści uzyskiwanych w ramach ALS/AAS. Obliczenia zostały skorygowane w tych przypadkach, w których wspomniane uwagi zostały uznane za uzasadnione.

(96)

W odróżnieniu od tego, co utrzymują niektórzy producenci eksportujący, nawet środki w ramach ALS/AAS generowane poprzez wywóz produktów nieobjętych postępowaniem musiały zostać uwzględnione przy ustalaniu kwoty środków stanowiących podstawę środków wyrównawczych. W ramach ALS/AAS nie ma obowiązku wykorzystania środków pochodzących z tego systemu wyłącznie na bezcłowy przywóz materiałów stosowanych do produkcji danego produktu. W konsekwencji produkt objęty postępowaniem może korzystać ze wszystkich środków generowanych w ramach ALS/AAS.

(97)

Dwa przedsiębiorstwa z próby statystycznej skorzystały z programów ALS lub AAS, uzyskując korzyści w wysokości od 0,17 % do 1,74 %.

(98)

Ustalono, że żaden ze współpracujących producentów eksportujących nie miał siedziby w SSE lub EPZ ani statusu EOU. W związku z tym uznano, że nie jest konieczne dalsze analizowanie tego programu w ramach niniejszego dochodzenia.

(99)

W ramach tego programu eksporterzy mogli otrzymać korzyści wynikające z częściowego zwolnienia z podatku dochodowego nakładanego na zyski ze sprzedaży eksportowej. Podstawy prawne dla tego zwolnienia ustalone zostały w sekcji 80HHC ITA.

(100)

Przepis ten został zniesiony, począwszy od roku podatkowego 2005–2006 (tj. począwszy od roku budżetowego trwającego od dnia 1 kwietnia 2004 r. do dnia 31 marca 2005 r.), a zatem sekcja 80HHC ITA nie nadaje żadnych korzyści po dniu 31 marca 2004 r. Żaden ze współpracujących producentów eksportujących nie otrzymał korzyści w ramach tego programu w ODP. W związku z tym uznano, że nie jest konieczne dalsze analizowanie tego programu w ramach niniejszego dochodzenia.

(101)

Program ten opiera się na sekcji 75 Prawa celnego z 1962 r., sekcji 37 ust. 2 ppkt (xvi) Ustawy o podatku akcyzowym z 1944 r. oraz na sekcji 93A i 94 Ustawy o finansach z 1994 r.

(102)

Do korzystania z tego programu jest uprawniony każdy eksporter.

(103)

Istnieją dwa rodzaje stawek ceł zwrotnych określone przez rząd Indii – stawki „ogólnoprzemysłowe” stosowane na zasadzie ryczałtu w stosunku do wszystkich eksporterów danego produktu oraz stawki „firmowe” stosowane w oparciu o poszczególne przedsiębiorstwa dla produktów nieobjętych stawkami „ogólnoprzemysłowymi”. Pierwszy rodzaj (stawki ogólnoprzemysłowe) ma zastosowanie w przypadku produktu objętego postępowaniem.

(104)

Stawki ogólnoprzemysłowe ceł zwrotnych oblicza się jako procent wartości produktów wywiezionych w ramach tego programu. Takie ogólnoprzemysłowe stawki ceł zwrotnych zostały ustalone przez władze indyjskie dla różnych produktów, włącznie z produktem objętym postępowaniem. Ustala się je w oparciu o zakładane podatki pośrednie i opłaty przywozowe pobierane od towarów i usług wykorzystywanych w procesie wytwarzania produktu przeznaczonego na wywóz (cła przywozowe, podatek akcyzowy, podatki za usługi itd.), włącznie z zakładanymi podatkami pośrednimi i opłatami przywozowymi pobieranymi od towarów i usług związanych z wytwarzaniem materiałów do produkcji, bez względu na to, czy podatki te rzeczywiście zostały uiszczone. Kwota DDS podlega maksymalnemu limitowi wartości w stosunku do jednostki produktu przeznaczonego na wywóz. Jeżeli przedsiębiorstwo może otrzymać zwrot części z tych ceł z programu CENVAT, wówczas stawka ceł zwrotnych jest niższa.

(105)

Stawka ceł zwrotnych nałożonych na produkt objęty postępowaniem była zmieniana wielokrotnie w ODP. Do dnia 1 kwietnia 2007 r. stosowane stawki wynosiły od 6,4 % do 6,9 % w zależności od typu produktu, a od dnia 1 września 2007 r. stawki te wynosiły od 9,1 % do 9,8 %. W dniu 13 grudnia 2007 r., tj. po zakończeniu ODP, stawki ceł zwrotnych zostały podniesione do 10,1–10,3 % i zastosowano je z mocą wsteczną od dnia 1 września 2007 r., tj. w ODP.

(106)

Aby kwalifikować się do świadczeń z tego programu, przedsiębiorstwo musi dokonać wywozu produktu. Eksporter zobowiązany jest przedstawić władzom Indii w momencie wywozu oświadczenie o dokonywaniu wywozu w ramach DDS. Podczas trwania procedury wysyłkowej indyjskie władze celne wystawiają wywozowy dokument przewozowy, umożliwiający wywóz towarów. Dokument ten określa, między innymi, kwotę, która zostanie przyznana w ramach DDS dla tej transakcji wywozowej. Eksporter zna wówczas wysokość świadczenia, które otrzyma, i księguje je na kontach jako ustaloną należność. Po wystawieniu przez władze celne eksportowego dokumentu przewozowego rząd Indii nie może już decydować o przyznaniu środków na podstawie DDS. Stawką DDS właściwą do obliczenia wysokości przyznanych środków jest zasadniczo stawka obowiązująca w dniu złożenia deklaracji wywozowej. Wzrost z mocą wsteczną stawek ceł zwrotnych miał miejsce w ODP, co zostało uwzględnione w wyliczeniu kwoty subsydium.

(107)

Niektóre strony twierdziły, że DDS nie powinien zostać poddany środkom wyrównawczym w niniejszym dochodzeniu, ponieważ program ten nie został w sposób szczególny wymieniony w kwestionariuszach antysubsydyjnych w początkowej fazie dochodzenia. Argument ten zostaje odrzucony z następujących względów. Celem niniejszego przeglądu, zgodnie z zawiadomieniem o wszczęciu, jest „poziom subsydiowania”, które dostarczyło korzyści producentom eksportującym produkt objęty postępowaniem. Przegląd obejmuje zatem wszystkie programy subsydiowania realizowane przez rząd Indii.

(108)

Twierdzono, że DDS nie jest uwarunkowane wynikami wywozu, ponieważ korzyści przyznawane w ramach tego programu nie są związane z wielkością wywozu osiąganego przez eksporterów. Argument ten zostaje odrzucony, ponieważ wniosek o środki z DDS może być złożony tylko w przypadku wywozu towarów, co wystarcza dla spełnienia kryterium uwarunkowania wynikami wywozu, ustanowionego w art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego. W świetle powyższych wniosków nie jest konieczne wykazanie, że DDS nie jest subsydium szczególnym w rozumieniu art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego.

(109)

Rząd Indii przekazał informacje, że DDS jest systemem ceł zwrotnych zgodnym z przepisami rozporządzenia podstawowego, a procedura ustalenia ogólnoprzemysłowej stawki ceł zwrotnych była zasadna, skuteczna i oparta na powszechnie akceptowanych praktykach handlowych w kraju eksportującym, zgodnie z załącznikiem II część II pkt 4 i załącznikiem III część II pkt 2. Ponadto, jak ustalono w powyższym motywie 104, procedura dotyczy oszacowania nakładów poniesionych na produkcję, cła importowe i podatki pośrednie w odniesieniu do całego przemysłu. Także zgodnie z informacjami dostarczonymi przez rząd Indii procedura ta nie była wystarczająco precyzyjna. Rząd Indii potwierdził jednak, że na skutek wypośrodkowania kosztów możliwa była sytuacja, w której faktycznie wypłacone cło zwrotne przewyższało faktyczną wysokość cła zapłaconego. Dodatkowo rząd Indii nie przeprowadził głębszej analizy w oparciu o rzeczywiste nakłady, chociaż było to wymagane w normalnych warunkach przy braku skutecznie stosowanego systemu weryfikacji (załącznik II część II pkt 5 i załącznik III część II pkt 3), ani nie wykazał, że nie miały miejsca nadmierne umorzenia. Domniemane podobieństwo weryfikacji z technikami prób określonymi w rozporządzeniu podstawowym pozostaje bez znaczenia, ponieważ próby te wyraźnie odnoszą się do dochodzeń antysubsydyjnych i nie są elementami kryteriów ustanowionych w załącznikach II i III. Z tego względu argumenty te zostały odrzucone.

(110)

Dostarczone informacje wskazywały także, że brak umorzenia nadwyżki mógłby wynikać z faktu, że rząd Indii nie zawarł w DDS wszystkich podatków pośrednich płaconych w Indiach, lecz jedynie centralne podatki pośrednie. Argument ten odrzuca się z tego względu, że zgodnie z załącznikiem II część II pkt 4 i załącznikiem III część II pkt 2 nadmierne nadwyżki ocenia się w ramach szczególnego programu subsydiów.

(111)

DDS zapewnia subsydia w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Kwota cła zwrotnego jest równa dochodowi państwa, z którego zrezygnowano, a która w przeciwnym wypadku zostałaby pobrana i zapłacona rządowi indyjskiemu. Ponadto program DDS zapewnia korzyści eksporterowi.

(112)

Prawo do korzyści z programu DDS, w myśl przepisów prawa, jest uwarunkowane prowadzeniem działalności wywozowej, w związku z czym ustalono, że ma ono charakter szczególny i jako takie podlega środkom wyrównawczym zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(113)

Pewna liczba stron postępowania twierdziła, że DDS jest systemem ceł zwrotnych zgodnym z przepisami rozporządzenia podstawowego, a zatem korzyści przyznane w ramach tego programu nie powinny podlegać środkom wyrównawczym.

(114)

W postępowaniu ustalono, że program ten nie może być uznany za dopuszczalny system zwrotu podatków pośrednich akumulowanych na wcześniejszym etapie ani za dopuszczalny system ceł zwrotnych czy też za system substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on ścisłym zasadom określonym w załączniku I lit. h) i i), w załączniku II (wytyczne dotyczące wykorzystania środków w procesie produkcji) oraz w załączniku III (definicja i zasady system substytucji ceł zwrotnych) do rozporządzenia podstawowego. Eksporter nie ma obowiązku: (i) prowadzenia dokumentacji księgowej ceł i podatków uiszczanych w związku z przywozem/zakupem na rynku krajowym towarów lub połączonych usług; ani (ii) rzeczywistego wykorzystania tych towarów lub usług w procesie produkcyjnym; ani też (iii) kwota cła zwrotnego nie jest obliczona w związku z rzeczywistymi materiałami do produkcji wykorzystanymi przez eksportera czy też cłami i podatkami rzeczywiście zapłaconymi.

(115)

Ponadto nie istnieje żaden system lub procedura odpowiednia dla potwierdzenia, które materiały są wykorzystywane w procesie produkcyjnym produktu przeznaczonego na wywóz lub czy wystąpił nadmierny zwrot krajowych podatków pośrednich w rozumieniu lit. h) załącznika I oraz załącznika II do rozporządzenia podstawowego lub ceł przywozowych w rozumieniu lit. i) załącznika I, II i III do rozporządzenia podstawowego.

(116)

Wreszcie eksporter kwalifikuje się do korzystania z programu DDS niezależnie od tego, czy w ogóle przywozi lub nabywa na rynku krajowym jakiekolwiek materiały do produkcji oraz czy zapłacił cła i podatki nałożone na te zakupy. Aby uzyskać świadczenie, wystarczy, aby eksporter dokonał jedynie wywozu towarów bez potrzeby wykazywania, że którykolwiek z użytych materiałów do produkcji pochodził z przywozu ani że którykolwiek materiał do produkcji lub usługa zostały zakupione na rynku krajowym, ani też że cła przywozowe lub krajowe podatki pośrednie zostały zapłacone. W związku z powyższym nie ma różnicy w stawce cła zwrotnego stosowanego w stosunku do przedsiębiorstwa realizującego wszystkie etapy produkcji materiałów oraz produktu objętego postępowaniem i do przedsiębiorstwa będącego jedynie eksportującym przedsiębiorstwem handlowym.

(117)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 i art. 5 rozporządzenia podstawowego wysokość subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych została obliczona w odniesieniu do potwierdzonych korzyści przyznanych beneficjentowi w ODP. Biorąc to pod uwagę, uznano, że przeniesienie korzyści na odbiorcę zostało dokonane w momencie realizacji transakcji wywozowej na warunkach określonych w tym programie. Od tego momentu rząd Indii ponosi odpowiedzialność z tytułu zwrotu cła, co stanowi wkład finansowy w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego. Gdy tylko władze celne wystawią wywozowy dokument przewozowy określający, między innymi, wysokość środków przyznanych z DDS w odniesieniu do tej konkretnej transakcji, rząd Indii nie może już decydować o przyznaniu subsydium. Ponadto współpracujący producenci eksportujący księgowali środki otrzymane z DDS zgodnie z zasadą memoriałową jako przychód w momencie dokonywania każdej transakcji wywozowej.

(118)

Aby uwzględnić skutki realizowanego z mocą wsteczną wzrostu stawek, wartość kredytów z DDS, zaksięgowanych w celu wywozu dokonanego między dniem 1 kwietnia a dniem 30 września 2007 r., została w odpowiednich przypadkach podniesiona, jako że rzeczywiste świadczenia od rządu Indii, do jakich przedsiębiorstwa będą uprawnione, są wyższe niż te oficjalnie zgłoszone w momencie wywozu.

(119)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium przydzielona została całkowitej wysokości obrotu eksportowego podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym jako właściwy mianownik, gdyż subsydium jest uzależnione od prowadzenia działalności eksportowej i nie było udzielane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych czy przetransportowanych towarów.

(120)

Siedem przedsiębiorstw wybranych do próby przedstawiło wnioski dowodzące, że mimo tego, iż korzystały one z DDS, nie otrzymały one nadmiernych zwrotów, jako że uiszczone przez nie podatki i cła przywozowe przewyższyły kwoty ceł zwrotnych. Wnioski te zostały odrzucone. W motywach 113 i 115 ustalono, że rząd Indii nie posiadał odpowiedniego systemu weryfikacji, o którym mowa w załącznikach I, II i III do rozporządzenia podstawowego. W postępowaniu wykazano, że przedsiębiorstwa te nie prowadziły żadnych rejestrów konsumpcji ani żadnych innych wewnętrznych systemów sprawozdawczych, w których odnotowywano by możliwe nadmierne umorzenia. Takie sprawozdania były tworzone przez przedsiębiorstwa w trakcie wizyt weryfikacyjnych i zasadniczo obejmują podatki płacone przez przedsiębiorstwa ogółem.

(121)

W razie braku dozwolonych systemów ceł zwrotnych lub systemów substytucji ceł zwrotnych korzyścią stanowiącą podstawę środków wyrównawczych jest umorzenie kwoty cła zwrotnego przysługującego w ramach DDS. W przeciwieństwie do informacji ujawnionych przez rząd Indii, Texprocil i niektórych eksporterów, rozporządzenie podstawowe przewiduje nie tylko wyrównanie „nadmiernego” umorzenia należności celnych. Zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i załącznikiem I lit. i) do rozporządzenia podstawowego, wyrównaniu podlega jedynie nadmierne umorzenie należności celnych, pod warunkiem spełnienia warunków określonych w załącznikach II i III do rozporządzenia podstawowego. W tym przypadku warunki te nie zostały jednak spełnione. Zatem, w przypadku stwierdzenia braku odpowiedniego systemu weryfikacji, powyższy wyjątek dotyczący systemów ceł zwrotnych nie ma zastosowania, stosuje się natomiast zwykłą zasadę wyrównywania kwot ceł zwrotnych w miejsce jakiegokolwiek domniemanego nadmiernego umorzenia. Jak podano w załączniku II część II oraz załączniku III część II do rozporządzenia podstawowego, obliczenie takiego nadmiernego umorzenia nie obciąża organu prowadzącego dochodzenie. Przeciwnie, zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, do organu tego należy jedynie ustalenie wystarczającego dowodu pozwalającego odrzucić adekwatność domniemanego systemu weryfikacji. Należy także zauważyć, że dodatkowe badanie przez władze indyjskie, przy braku skutecznie stosowanego systemu weryfikacji, musi być przeprowadzone w odpowiednim czasie, tj. zwykle przed weryfikacją przeprowadzoną na miejscu w trakcie dochodzenia dotyczącego środka wyrównawczego.

(122)

W odróżnieniu od tego, co utrzymują niektórzy producenci eksportujący, nawet środki w ramach DDS generowane poprzez wywóz produktów nieobjętych postępowaniem musiały zostać uwzględnione przy ustalaniu kwoty stanowiącej podstawę środków wyrównawczych. W ramach DDS nie ma obowiązku wykorzystania środków pochodzących z tego programu wyłącznie na dany produkt. W konsekwencji produkt objęty postępowaniem może korzystać z wszystkich środków generowanych w ramach DDS.

(123)

W ODP wszystkie przedsiębiorstwa z próby statystycznej skorzystały z programu DDS, uzyskując marginesy subsydiów w wysokości od 1,45 % do 7,57 %.

(124)

Program dotyczący funduszu rozwoju technologicznego (TUF) został wprowadzony rozporządzeniem Ministra ds. Włókiennictwa rządu Indii opublikowanym w Dzienniku Ustaw Indii cześć nadzwyczajna I sekcja I z dnia 31 marca 1999 r. (zwanym dalej „rozporządzeniem”). Wdrażanie programu ustalono na okres od dnia 1 kwietnia 1999 r. do dnia 31 marca 2004 r. Został on rozszerzony do dnia 31 marca 2007 r., a następnie rozszerzony ponownie do końca ODP.

(125)

Nowi producenci i producenci działający na rynku przetwarzania bawełny, tekstyliów i produktów z juty kwalifikują się do otrzymania świadczeń w ramach programu.

(126)

Celem programu jest pomoc w modernizacji technologii w przemyśle bawełnianym i produktów z juty, włącznie z jednostkami zajmującymi się przetwarzaniem włókien, przędzy, tkanin, odzieży i ubrań gotowych. Program oferuje różne rodzaje pomocy w formie subsydiów inwestycyjnych, subsydiów na spłatę odsetek lub pokrycie różnic kursowych dla pożyczek w obcych walutach. Konkretne projekty pomocy w ramach programu różnią się pomiędzy branżami włókienniczą i produktów z juty oraz pomiędzy sektorami wykorzystującymi krosna mechaniczne i krosna ręczne. TUFS obejmuje następujące programy:

(127)

W dochodzeniu ustalono, że dwa przedsiębiorstwa w próbie statystycznej otrzymały świadczenia w ramach TUFS na zakup maszyn wykorzystywanych w produkcji produktu objętego postępowaniem. Przedsiębiorstwa te otrzymały odpowiednio zwrot zapłaconych odsetek od zaciągniętych pożyczek (program a)) oraz 10-procentowe subsydium inwestycyjne przeznaczone na zakup maszyn połączone z 5-procentowym zwrotem zapłaconych odsetek (program e)).

(128)

Rozporządzenie zawiera wykaz typów maszyn, których zakup jest subsydiowany w ramach TUFS. Aby otrzymać świadczenie z TUFS, przedsiębiorstwa wnioskują do banków komercyjnych lub innych instytucji udzielających pożyczek, które udzielają pożyczek przedsiębiorstwom w oparciu o własną niezależną ocenę zdolności kredytowej pożyczkobiorców. W przypadku gdy pożyczkobiorca kwalifikuje się do otrzymania subsydium na zwrot odsetek w ramach programu, banki komercyjne przesyłają wniosek do „agencji węzłowej”, która następnie uwalnia kwotę świadczenia na rzecz zaangażowanego banku komercyjnego. Ostatecznie banki komercyjne zaliczają otrzymane środki na konto pożyczkobiorcy. Agencje węzłowe otrzymują zwrot nakładów od indyjskiego Ministerstwa ds. Włókiennictwa. Rząd Indii przekazuje wymagane fundusze do dyspozycji agencji węzłowych raz na kwartał.

(129)

Zainteresowane strony nie dostarczyły żadnych uwag dotyczących tego programu.

(130)

Program TUFS stanowi subsydium w rozumieniu przepisów art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (i), jako że dotyczy on bezpośrednich transferów funduszy w formie grantów od rządu. Subsydium oferuje korzyści poprzez zmniejszenie kosztów finansowych i odsetek na zakup maszyn.

(131)

Subsydium uznaje się za mające charakter szczególny, a zatem za kwalifikujące się do środków wyrównawczych zgodnie z art. 3 ust. 2 lit a) rozporządzenia podstawowego, jako że jest ono oferowane branży lub grupie branż, włącznie z producentami produktu objętego postępowaniem.

(132)

Kwota subsydium została obliczona, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, na podstawie kwoty zaoszczędzonej przy zakupie maszyn przez przedsiębiorstwa beneficjentów poprzez rozłożenie subsydium na okres, który odzwierciedla normalną amortyzację takich dóbr inwestycyjnych. Zgodnie z ustaloną praktyką tak obliczona kwota, która odnosi się do ODP, została dostosowana przez dodanie odsetek z tego okresu w celu odzwierciedlenia całkowitej wartości korzyści odniesionych w czasie. Uznano, że komercyjna stopa procentowa obowiązująca w Indiach w okresie dochodzenia przeglądowego była właściwa dla wyżej wymienionego celu. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego ta kwota subsydium przydzielona została całkowitej wysokości obrotu eksportowego uzyskanego z wyrobów włókienniczych w ODP jako właściwy mianownik, jako że subsydium nie jest przyznawane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych lub przetransportowanych towarów.

(133)

Kwota subsydium na odsetki została obliczona, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, na podstawie kwoty rzeczywiście zwróconej w ODP przedsiębiorstwom, których to dotyczy, powiązanej z odsetkami zapłaconymi w odniesieniu do pożyczek komercyjnych zaciągniętych na zakup odpowiednich maszyn. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego ta kwota subsydium przydzielona została całkowitej wysokości obrotu eksportowego uzyskanego z wyrobów włókienniczych w ODP jako właściwy mianownik, jako że subsydium nie jest przyznawane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych lub przetransportowanych towarów.

(134)

Dwa przedsiębiorstwa z próby statystycznej skorzystały w ODP z tego programu, uzyskując subsydia w wysokości od 0,01 % do 0,31 %.

(135)

Szczegóły tego programu zostały określone w Okólniku głównym IECD nr 02/04.02.02/2006-07 (Kredyt eksportowy w walucie zagranicznej) i w Okólniku głównym IECD nr 01/04.02.02/2006-07 (Kredyt eksportowy w rupiach) oraz w Okólniku głównym DBOD.DIR(Exp.)No.01/04.02.02/2007-08 (wersja skonsolidowana zarówno dla kredytów eksportowych w rupiach, jak i walutach zagranicznych) Indyjskiego Banku Rezerw („RBI”), adresowanych do wszystkich banków komercyjnych w Indiach w ODP. Okólniki główne są regularnie aktualizowane.

(136)

Do korzystania z tego programu kwalifikują się eksportujący wytwórcy i eksportujące podmioty handlowe.

(137)

W ramach tego programu RBI obowiązkowo ustala maksymalny pułap stóp procentowych stosowanych do kredytów eksportowych, zarówno w rupiach indyjskich, jak też w obcej walucie, którymi banki komercyjne mogą obciążać eksportera. Program ECS składa się z dwóch podprogramów: programu kredytu eksportowego przedwysyłkowego („kredyt fazy pakowania”), który obejmuje kredyty udzielane eksporterowi na sfinansowanie zakupu, przetwarzania, wytwarzania, pakowania lub wysyłki towarów przed wywozem, oraz programu kredytu eksportowego powysyłkowego, który zapewnia kapitał operacyjny w postaci pożyczek na sfinansowanie należności z tytułu wywozu. RBI zleca również bankom komercyjnym udostępnienie określonej kwoty własnych kredytów bankowych netto na rzecz finansowania eksportu.

(138)

W wyniku funkcjonowania powyższego okólnika głównego RBI eksporterzy mogą uzyskać kredyty eksportowe według preferencyjnych stóp procentowych względem stóp procentowych zwykłych kredytów komercyjnych („kredyty gotówkowe”), ustalanych na podstawie warunków czysto rynkowych.

(139)

Rząd Indii twierdził, że w przypadku ECS Komisja nie przeprowadziła badań w świetle przepisów załącznika I lit. k) porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych (ASCM) oraz że kredyty eksportowe, udzielane zarówno w indyjskich rupiach, jak i w walucie obcej, nie podlegały środkom wyrównawczym, w szczególności z uwagi na fakt, że w przypadku pożyczek udzielanych w walucie obcej banki miały możliwość udzielania ich przy zastosowaniu „konkurencyjnych stóp w skali międzynarodowej”.

(140)

Należy zauważyć, że do programów kredytów eksportowych, o których mowa w motywie 135, nie ma zastosowania załącznik I pkt k) ASCM, ponieważ tylko finansowanie wywozu przez minimum dwa lata może być postrzegane jako „kredyt eksportowy” w rozumieniu tego przepisu. Dzieje się tak dlatego, że definicja ta pochodzi z porozumienia OECD w sprawie wytycznych dla oficjalnie wspieranych kredytów eksportowych. W związku z tym argument został odrzucony.

(141)

Po pierwsze, preferencyjne stopy procentowe kredytu ECS ustanowionego przez okólniki RBI, o których mowa w motywie 135, mogą obniżać koszty odsetek dla eksportera w porównaniu z kosztami kredytu ustalanymi wyłącznie przez warunki rynkowe i w tym przypadku mogą przynosić korzyść danemu eksporterowi w rozumieniu art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Finansowanie wywozu nie jest jako takie bardziej bezpieczne od finansowania na rynku wewnętrznym. W rzeczywistości zwykle jest ono postrzegane jako finansowanie o podwyższonym ryzyku i stopień zabezpieczenia wymagany dla określonego kredytu, niezależnie od celu finansowania, jest wyłącznie decyzją handlową danego banku komercyjnego. Różnice stóp w odniesieniu do różnych banków wynikają z metodologii przyjętej przez RBI polegającej na ustalaniu maksymalnych stóp oprocentowania kredytów indywidualnie dla każdego banku komercyjnego. Ponadto banki komercyjne nie byłyby zobowiązane do oferowania pożyczkobiorcom finansującym wywóz korzystniejszych stóp procentowych na kredyty eksportowe udzielane w obcej walucie.

(142)

Mimo iż kredyty na warunkach preferencyjnych w ramach programu ECS są przyznawane przez banki komercyjne, korzyść jest wkładem finansowym ze strony rządu w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego. W tym kontekście należy zauważyć, że ani art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego, ani porozumienie WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych (ASCM) nie wymaga opłaty ponoszonej z rachunków publicznych, np. zwrotu kosztów banków komercyjnych przez rząd Indii, celem ustanowienia subsydium, a jedynie wydanego przez rząd polecenia dalszego wykonywania funkcji opisanych w art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (i), (ii) lub (iii) rozporządzenia podstawowego. RBI jest organem publicznym i jest objęty definicją „publiczny” zgodnie z zapisem art. 1 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Jest on w 100 % własnością rządu, realizuje cele polityki publicznej, np. politykę monetarną, a jego władze są wyznaczane przez rząd Indii. RBI określa kierunki dla podmiotów prywatnych, ponieważ banki komercyjne są związane nakładanymi przez bank rezerw warunkami, między innymi maksymalnymi pułapami dla stóp procentowych na kredyty eksportowe ustanawianymi w okólnikach RBI, oraz przepisami RBI stanowiącymi, że banki komercyjne muszą przeznaczać pewną określoną kwotę swoich kredytów bankowych netto na finansowanie wywozu. Tym samym banki komercyjne zobowiązane są okólnikiem RBI do wykonywania funkcji wspomnianych w art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, w tym przypadku do udzielania pożyczek w formie preferencyjnego finansowania wywozu. Taki bezpośredni transfer środków w formie pożyczek udzielanych pod pewnymi warunkami normalnie należałby do obowiązków władz publicznych, a stosowana praktyka nie różni się istotnie od praktyk normalnie stosowanych przez władze publiczne w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego.

(143)

Subsydium to uznawane jest za szczególne i stanowiące podstawę środków wyrównawczych, ponieważ preferencyjne stopy procentowe są dostępne wyłącznie w odniesieniu do finansowania transakcji wywozowych, oraz są uwarunkowane wynikami wywozu, zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(144)

Kwota subsydium została obliczona na podstawie różnicy pomiędzy odsetkami płaconymi z tytułu kredytu eksportowego wykorzystanego w ODP a kwotą, jaka byłaby należna do zapłaty, gdyby zastosowano stopy procentowe zwykłych kredytów komercyjnych. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium (licznik) przydzielona została całkowitej wysokości obrotu eksportowego w ODP jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium jest uwarunkowane wynikami wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywożonych czy transportowanych towarów.

(145)

Przedstawiono wiele uwag dotyczących niektórych szczegółów obliczenia korzyści uzyskiwanych w ramach ECS. Obliczenia zostały skorygowane w tych przypadkach, w których wspomniane uwagi zostały uznane za uzasadnione.

(146)

W ODP wszystkie przedsiębiorstwa i grupy przedsiębiorstw z próby statystycznej skorzystały z tego programu, uzyskując stopy w wysokości do 1,05 %; w przypadku jednego przedsiębiorstwa korzyść została uznana za nieznaczną.

(147)

Kwota subsydiów stanowiących podstawę dla środków wyrównawczych, zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego, określona ad valorem w odniesieniu do producentów eksportujących wyniosła między 5,2 % a 9,7 %.

(148)

Zgodnie z art. 15 ust. 3 rozporządzenia podstawowego limit subsydiów dla przedsiębiorstw współpracujących niewłączonych do próby statystycznej, obliczony na podstawie średniej ważonej limitu subsydiów ustalonej dla przedsiębiorstw współpracujących włączonych do próby, wyniósł 7,7 %. Biorąc pod uwagę wysoki całkowity poziom współpracy dla Indii (95 %), pozostały limit subsydiów dla wszystkich innych przedsiębiorstw ustalono na poziomie ustalonym dla przedsiębiorstwa o najwyższym indywidualnym marginesie, czyli 9,7 %.

(149)

Zgodnie z przepisami art. 19 rozporządzenia podstawowego oraz z podstawami niniejszego częściowego przeglądu okresowego wskazanymi w pkt 3 zawiadomienia o wszczęciu dochodzenia ustalono, że poziom subsydiowania w odniesieniu do producentów współpracujących uległ zmianie. Należy zatem odpowiednio zmienić stawkę cła wyrównawczego nałożonego rozporządzeniem (WE) nr 74/2004.

(150)

Jako że poziom usuwający szkodę był wyższy, obecnie obowiązujące ostateczne cło wyrównawcze obliczone zostało w oparciu o marginesy środków wyrównawczych. Jako że marginesy subsydiów ustalone w trakcie przeglądu również nie przekraczały poziomu usuwającego szkodę, zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego wysokość cła ustala się w oparciu o marginesy subsydiów.

(151)

Margines subsydiów przedsiębiorstwa Pasupati Fabrics, które nie zostało objęte niniejszym przeglądem, został zachowany na poziomie ustalonym w dochodzeniu pierwotnym, jako że zgodnie z ustaleniami korzystało ono z programu subsydiów nieobjętym niniejszym postępowaniem.

(152)

Przedsiębiorstwa, co do których ustalono, że były one powiązane, uznano za pojedynczą osobę prawną (grupę) do celów pobierania cła i z tego względu nałożono na nie cło wyrównawcze w takiej samej wysokości. W celu zapewnienia odpowiedniego wyrównania wykorzystano wielkości wywozu produktu objętego postępowaniem w ODP, dokonanego przez te grupy.

(153)

Przedsiębiorstwo wybrane do próby statystycznej Prem Textiles przedłożyło w trakcie dochodzenia przeglądowego informacje wskazujące, iż zmieniło ono nazwę na „Prem Textiles (International) Pvt. Ltd.”. Po zbadaniu tych informacji i stwierdzeniu, że zmiana nazwy w żaden sposób nie wpływa na ustalenia niniejszego przeglądu, zdecydowano o uznaniu tego wniosku i o zmianie nazwy przedsiębiorstwa na „Prem Textiles (International) Pvt. Ltd.” na potrzeby niniejszego rozporządzenia.

(154)

Biorąc pod uwagę wysoki całkowity poziom współpracy dla Indii (95 %), pozostałe cło wyrównawcze dla wszystkich innych przedsiębiorstw ustalono na poziomie ustalonym dla przedsiębiorstwa o najwyższym indywidualnym marginesie, czyli 9,7 %.

(155)

W związku z powyższym zastosowanie będą miały cła wyrównawcze na następującym poziomie:

(156)

Stawki cła wyrównawczego dla poszczególnych przedsiębiorstw wymienionych w tym rozporządzeniu ustalono na podstawie informacji uzyskanych w bieżącym postępowaniu. Odzwierciedlają one zatem sytuację dotyczącą tych przedsiębiorstw, ustaloną podczas dochodzenia. Wymienione stawki cła (w przeciwieństwie do średnich stawek stosowanych wobec przedsiębiorstw wymienionych w załączniku I i do krajowych stawek stosowanych wobec „wszystkich innych przedsiębiorstw”) są wyłącznie stosowane do przywozu produktów pochodzących z Indii wyprodukowanych przez wymienione przedsiębiorstwa, a więc przez konkretne wymienione osoby prawne. Przywiezione produkty wyprodukowane przez inne przedsiębiorstwo niewymienione konkretnie z nazwy i adresu w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, włącznie z podmiotami powiązanymi z podmiotami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i podlegają stawce cła mającej zastosowanie do „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(157)

Wszelkie wnioski dotyczące stosowania stawek cła wyrównawczego ustalonych dla poszczególnych przedsiębiorstw (np. po zmianie nazwy jednostki lub po ustanowieniu nowej jednostki produkcyjnej lub sprzedaży) należy kierować do Komisji z podaniem wszystkich istotnych informacji, w szczególności dotyczących zmian w działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją i sprzedażą eksportową mającą związek ze zmianą nazwy czy zmianą w produkcji i sprzedaży jednostek. Komisja, w stosownych przypadkach, po przeprowadzeniu konsultacji z Komitetem Doradczym zmieni odpowiednio rozporządzenie poprzez uaktualnienie wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek cła,

30.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 350/24

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 1628/2004 (2) Rada nałożyła ostateczne cło wyrównawcze na przywóz elektrod grafitowych w rodzaju stosowanych w piecach elektrycznych, o pozornym ciężarze właściwym wynoszącym 1,65 g/cm3 lub więcej oraz o oporności elektrycznej 6,0 μΩ.m lub mniejszej, objęte kodem CN ex 8545 11 00 oraz złączek stosowanych do takich elektrod, objętych kodem CN ex 8545 90 90, przywożonych razem lub osobno i pochodzących z Indii. Stawka cła dotyczącego wymienionych z nazwy eksporterów wynosi od 7,0 % do 15,7 %, przy stawce cła rezydualnego wynoszącej 15,7 % obowiązującej w odniesieniu do przywozu pochodzącego od innych eksporterów.

(2)

Jednocześnie, rozporządzeniem (WE) nr 1629/2004 (3), Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe w wysokości 18,3 % na przywóz tego samego produktu pochodzącego z Indii.

(3)

Według informacji przedłożonych przez rząd Indii po nałożeniu ostatecznego cła wyrównawczego okoliczności dotyczące dwóch programów subsydyjnych (programu paszportowego uprawnienia celnego oraz programu zwolnień z podatku dochodowego zgodnego z sekcją 80 HHC ustawy o podatku dochodowym) uległy zmianom, a zmiany te mają charakter trwały. Następnie podniesiono argument, iż poziom subsydiowania najprawdopodobniej się obniży, a tym samym środki, ustalone w części na podstawie tych programów należy poddać przeglądowi.

(4)

Komisja zbadała dowody dostarczone przez rząd Indii i uznała je za wystarczające do uzasadnienia wszczęcia przeglądu zgodnie z przepisami art. 19 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego. Po konsultacji z Komitetem Doradczym, poprzez ogłoszenie opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4) Komisja wszczęła z urzędu częściowy, okresowy przegląd obowiązujących środków.

(5)

Celem tego częściowego przeglądu okresowego jest ocena ewentualnej potrzeby utrzymania w mocy, zniesienia lub zmiany poziomu obowiązujących środków w odniesieniu do przedsiębiorstw, które korzystały z jednego lub z obu programów subsydyjnych, które uległy zmianie, a także w stosunku do tych przedsiębiorstw objętych innymi programami, w przypadku których dostępne są wystarczające dowody zgodnie z odpowiednimi obowiązującymi przepisami wymienionymi w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(6)

Dochodzenie objęło okres od dnia 1 października 2006 r. do dnia 30 września 2007 r. (zwany dalej „okresem objętym dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”).

(7)

Komisja oficjalnie powiadomiła rząd Indii, obu producentów eksportujących z Indii wymienionych w zawiadomieniu na temat wszczęcia częściowego przeglądu okresowego, a także producentów wspólnotowych o wszczęciu dochodzenia w sprawie częściowego przeglądu okresowego. Strony objęte dochodzeniem miały możliwość przedstawienia swoich opinii w formie pisemnej i złożenia wniosku o przeprowadzenie przesłuchania. Przedłożone przez strony pisemne i ustne komentarze zostały rozpatrzone i wzięte pod uwagę w przypadkach, w których okazało się to właściwe.

(8)

Komisja rozesłała kwestionariusze do obu współpracujących producentów eksportujących i do rządu Indii. Wpłynęły odpowiedzi zarówno od obu współpracujących producentów, jak i od rządu Indii.

(9)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uznane za niezbędne do określenia dumpingu. Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie następujących zainteresowanych stron:

(10)

Rząd Indii i pozostałe strony objęte postępowaniem zostały poinformowane o zasadniczych faktach i względach, w oparciu o które zamierzano wnioskować o zmianę stawek cła obowiązujących w odniesieniu do dwóch współpracujących producentów z Indii oraz o utrzymanie obowiązujących środków w odniesieniu do pozostałych przedsiębiorstw, które nie współpracowały w toku obecnego częściowego przeglądu okresowego. Wszyscy oni mieli również stosowną ilość czasu na zgłoszenie uwag. Wszystkie przedstawione uwagi i komentarze zostały należycie wzięte pod uwagę, jak podano niżej.

(11)

Produktami objętymi niniejszym przeglądem, tożsamymi z produktami objętymi rozporządzeniem (WE) nr 1628/2004, są elektrody grafitowe w rodzaju stosowanych w piecach elektrycznych, o gęstości pozornej wynoszącej 1,65 g/cm3 lub więcej oraz o oporności elektrycznej 6,0 μΩ.m lub mniejszej, objęte kodem CN ex 8545 11 00 oraz złączki stosowane do takich elektrod, objęte kodem CN ex 8545 90 90, przywożone razem lub osobno i pochodzące z Indii.

(12)

W oparciu o informacje przedłożone przez rząd Indii i eksporterów współpracujących oraz na podstawie odpowiedzi na kwestionariusz Komisji dochodzeniem objęto następujące programy, co do których istnieje domniemanie, że są subsydiowane:

(13)

Podstawą dla wyżej wymienionych programów od lit. a) do c) jest Ustawa o handlu zagranicznym (Rozwój i regulacja) z 1992 r. (nr 22 z 1992 r.), która weszła w życie w dniu 7 sierpnia 1992 r. („Ustawa o handlu zagranicznym”). Ustawa o handlu zagranicznym upoważnia rząd Indii do wydawania zawiadomień dotyczących polityki eksportowej i importowej. Ich streszczenia publikowane są następnie w dokumentach „Polityka eksportowa i importowa”, wydawanych co pięć lat i regularnie uaktualnianych przez Ministerstwo Handlu. Do okresu objętego dochodzeniem (ODP) odnosi się jeden dokument z zakresu polityki eksportowej i importowej; obejmuje on okres od dnia 1 września 2004 r. do dnia 31 marca 2009 r. (dokument zwany dalej „polityką EXIM 2004–2009”). Dodatkowo w „Podręczniku procedur – od 1 września 2004 r. do 31 marca 2009 r., tom I”: („t. I podręcznika procedur 2004–2009”) rząd Indii ustalił również procedury polityki eksportowej i importowej w latach 2004–2009. Podręcznik procedur jest również regularnie aktualizowany.

(14)

Program zwolnień z podatku dochodowego wymieniony powyżej pod lit. d) opiera się na Ustawie o podatku dochodowym z 1961 r., zmienianej corocznie ustawą o finansach.

(15)

Natomiast program zwolnień z podatków od energii elektrycznej wymieniony powyżej pod lit. d) opiera się na ustawie o podatku za energię elektryczną w stanie Madhja Pradeś z 1949 r., część 3-B.

(16)

Zgodnie z przepisami art. 11 ust. 10 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego Komisja poprosiła rząd Indii o dodatkowe konsultacje, tak w odniesieniu do zmienionych, jak i niezmienionych programów, których celem było wyjaśnienie obecnego stanu domniemanych programów oraz wypracowanie rozwiązania zadowalającego obie strony. W efekcie tych konsultacji, wobec braku wspólnie uzgodnionego rozwiązania w odniesieniu do przedmiotowych programów, Komisja objęła wszystkie te programy dochodzeniem w sprawie subsydiowania.

(17)

Szczegółowy opis programu znajduje się w ust. od 4.1.1–4.1.14 polityki EXIM 04-09 oraz w rozdziałach od 4.1–4.30 t. I podręcznika procedur 04-09. Program ten w czasie poprzedniego dochodzenia przeglądowego prowadzącego do nałożonego rozporządzeniem (WE) nr 1628/2004 obecnie obowiązującego ostatecznego cła wyrównawczego występował jeszcze pod nazwą: System pozwoleń zaliczkowych (Advance Licence Scheme, „ALS”).

(18)

AAS składa się z sześciu podprogramów, które zostały opisane bardziej szczegółowo poniżej. Podprogramy te różnią się między innymi zakresem kwalifikowalności. Przetwórcy eksporterzy i handlowcy eksporterzy „powiązani” z wytwórcami pomocniczymi kwalifikują się do korzystania z AAS w odniesieniu do wywozu oraz do pomocy z AAS przyznawanej w ramach zapotrzebowań rocznych. Producenci eksporterzy realizujący dostawy do eksportera końcowego mają prawo do korzystania z AAS z tytułu dostaw pośrednich. Głównym wykonawcom, zaopatrującym kategorie „uznane za wywóz” wymienione w ustępie 8.2 polityki EXIM 04-09, takim jak dostawcy do jednostek zorientowanych na wywóz („EOU”), przysługuje prawo do korzystania z pomocy AAS przeznaczonej na kategorie „uznawane za wywóz”. Wreszcie, dostawcom pośrednim producentów eksporterów przysługują świadczenia na kategorie „uznane za wywóz” w ramach podprogramów zamówień wcześniejszego uwolnienia (Advance Release Order, „ARO”) oraz krajowej akredytywy otwartej przez nabywcę na rzecz sprzedawcy (obopólnej).

(19)

Zezwolenia zaliczkowe mogą być wystawiane na:

(20)

Jak ustalono, jeden z współpracujących eksporterów uzyskał w trakcie ODP ulgi z tytułu pierwszego podprogramu, to jest AAS z tytułu wywozu fizycznego. Dlatego też nie zachodzi potrzeba analizy pozostałych programów pod kątem podlegania środkom wyrównawczym.

(21)

Po nałożeniu rozporządzeniem (WE) nr 1628/2004 obecnie obowiązującego ostatecznego cła wyrównawczego rząd Indii zmodyfikował system kontroli mający zastosowanie do AAS. Konkretnie, w celu umożliwienia przeprowadzonej przez władze Indii kontroli, posiadacz zezwolenia zaliczkowego jest prawnie zobowiązany do prowadzenia „zgodnej z prawdą i odpowiedniej dokumentacji dotyczącej konsumpcji i wykorzystania towarów przywożonych bezcłowo/pozyskiwanych w kraju” we wskazanym formacie (rozdziały 4.26 i 4.30 i załącznik 23 t. I podręcznika procedur 2004–2009), czyli rejestru rzeczywistej konsumpcji. Rejestr ten musi zostać skontrolowany przez zewnętrznego biegłego rewidenta/księgowego kosztów i prac, który wydaje zaświadczenie stwierdzające, że określone rejestry i odpowiednia ewidencja zostały zbadane, a informacje dostarczone zgodnie z załącznikiem 23 są prawdziwe i poprawne pod każdym względem. Wyżej wspomniane przepisy mają jednak zastosowanie jedynie do zezwoleń zaliczkowych wydanych w dniu 13 maja 2005 r. lub później. W odniesieniu do wszystkich zezwoleń lub pozwoleń zaliczkowych wydanych przed tą datą wymaga się, aby ich posiadacze stosowali się do mających uprzednio zastosowanie przepisów dotyczących kontroli, tj. aby prowadzili zgodną z prawdą i odpowiednią dokumentację dotyczącą zużycia i wykorzystania przywożonych towarów objętych pozwoleniem, w formacie wskazanym w załączniku 18 (rozdział 4.30 i załącznik 18 do t. I podręcznika procedur 02-07).

(22)

W odniesieniu do podprogramów, z których korzystał jedyny współpracujący producent eksportujący, tj. wywozu fizycznego, zarówno ulga przywozowa, jak i obowiązek wywozu są ustalane pod względem wielkości i wartości przez rząd Indii oraz są udokumentowane w treści zezwolenia. Ponadto w trakcie realizacji przywozu i wywozu odpowiednie transakcje muszą być udokumentowane przez urzędników państwowych na formularzu zezwolenia. Wielkość przywozu dozwolonego w ramach tego programu ustalana jest przez rząd Indii na podstawie standardowych norm nakładów i wyników („normy SION”). Normy SION istnieją dla większości produktów, włączając produkt rozpatrywany, i są publikowane w t. II podręcznika procedur 04-09.

(23)

Przywożone komponenty nie są zbywalne i muszą być wykorzystane do wytworzenia końcowego produktu przeznaczonego na wywóz. Obowiązek wywozu musi być spełniony w określonych ramach czasowych od wydania pozwolenia (24 miesięcy z dopuszczalnością dwóch przedłużeń po sześć miesięcy).

(24)

Jak wykazało dochodzenie przeglądowe, pozwolenia zaliczkowe stosowane w przywozie surowców w ODP zostały wystawione przed dniem 13 maja 2005 r. Dlatego też opisane wyżej w motywie 21 nowe wymagania w dziedzinie kontroli, określone przez władze indyjskie w t. I podręcznika procedur 04-09, nie zostały jak na razie wypróbowane w praktyce. Co więcej, przedsiębiorstwo nie było w stanie wykazać, że rzeczywista konsumpcja i stan zapasów były dokumentowane w formacie wymaganym zgodnie z rozdziałem 4.30 i załącznikiem 18 t. I podręcznika procedur 02-07, jak to miało miejsce w przypadku pozwoleń zaliczkowych wystawionych przed dniem 13 maja 2005 r. Zważywszy na taki stan rzeczy, należy stwierdzić, że eksporter objęty dochodzeniem nie zdołał wykazać spełnienia obowiązujących podówczas przepisów polityki EXIM.

(25)

Współpracujący eksporter, który korzystał z AAS podczas ODP, stwierdził, że dobrowolnie przedłożył wykorzystane zezwolenia zaliczkowe, mimo iż zostały one wydane przed dniem 13 maja 2005 r., w celu kontroli przez biegłego rewidenta zgodnie z wymogami t. I podręcznika procedur 2004–2009 oraz że stanowi to dowód na istnienie prawidłowego systemu kontroli zgodnie z nowymi przepisami wskazanymi w podręczniku procedur.

(26)

Zaświadczenie na formularzu wskazanym w dodatku 23 podręcznika procedur, podpisane przez biegłego rewidenta i opatrzone datą 1 lutego 2008 r., zostało faktycznie przekazane służbom Komisji podczas wizyty kontrolnej na terenie przedsiębiorstwa. Jednakże zważywszy, że zezwolenia zaliczkowe obejmowały okres od 2004 r. i nowy podręcznik procedur nie miał do nich zastosowania, należy stwierdzić, że było to dobrowolne działanie przedsiębiorstwa, które nie dowodzi wdrożenia skutecznego systemu kontroli przez rząd Indii. Ponadto wykazano, że nadmierne umorzenie należności celnej, obliczone przez biegłego rewidenta, zostało w rzeczywistości zwrócone rządowi.

(27)

Zwolnienie z ceł przywozowych stanowi subsydium w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, czyli finansowy wkład rządu Indii, który wypłacił świadczenie na rzecz eksporterów objętych dochodzeniem.

(28)

Dodatkowo AAS w kategorii wywóz fizyczny są niewątpliwie prawnie uzależnione od wyników wywozu i w związku z tym mają charakter szczególny i stanowią podstawę środków wyrównawczych zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Bez zobowiązania się do wywozu przedsiębiorstwo nie może uzyskać korzyści wynikających z tych programów.

(29)

Podprogramu zastosowanego w aktualnie rozpatrywanym przypadku nie można uznać za dopuszczalny system zwrotu ceł ani za system substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on rygorystycznym zasadom określonym w załączniku I lit. i), załączniku II (definicja i zasady systemu zwrotu ceł) oraz załączniku III (definicja i zasady substytucji ceł zwrotnych) do rozporządzenia podstawowego. Rząd Indii nie zastosował skutecznie własnego systemu ani procedury kontroli w celu sprawdzenia, czy i w jakim zakresie komponenty były zużyte do wytworzenia produktu wywożonego (załącznik II część II pkt 4 rozporządzenia podstawowego, a w przypadku systemów substytucji ceł zwrotnych – załącznik III część II pkt 2 rozporządzenia podstawowego). Same normy SION nie mogą zostać uznane za mechanizm weryfikacyjny rzeczywistego zużycia, gdyż nie dają one rządowi Indii możliwości odpowiednio dokładnej weryfikacji ilości komponentów zużytych do produkcji przeznaczonej na wywóz. Ponadto rząd Indii nie przeprowadził w ODP skutecznej kontroli w oparciu o prawidłowo prowadzony rejestr rzeczywistej konsumpcji. Co więcej, rząd Indii nie przeprowadził dalszego badania opartego na faktycznie zaangażowanych do produkcji środkach, mimo że czynność ta powinna być normalnie wymagana w przypadku braku skutecznie wdrożonego systemu weryfikacji (załącznik II część II pkt 5 oraz załącznik III część II pkt 3 do rozporządzenia podstawowego).

(30)

Uwzględniając powyższe, wymieniony podprogram stanowi podstawę dla środków wyrównawczych.

(31)

Przy braku dozwolonych systemów zwrotu cła lub systemów substytucji ceł zwrotnych świadczenie wyrównawcze jest umorzeniem całkowitych należności celnych przywozowych, zwyczajowo należnych w przywozie produktów. W związku z powyższym trzeba zauważyć, że w rozporządzeniu podstawowym przewiduje się nie tylko objęcie wyrównaniem „nadmiernego” umorzenia należności celnych. Zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i załącznikiem I lit. i) rozporządzenia podstawowego wyrównaniu podlega jedynie nadmierne umorzenie należności celnych, pod warunkiem spełnienia warunków określonych w załącznikach II i III do rozporządzenia podstawowego. W niniejszym przypadku warunki te nie były jednak spełnione. Zatem, w przypadku stwierdzenia braku odpowiedniego systemu monitorowania, nie ma zastosowania powyższy wyjątek dotyczący systemów zwrotu ceł i substytucji ceł zwrotnych, natomiast zastosowanie ma zwykła zasada wyrównywania kwot niezapłaconych należności celnych (dochód utracony) w miejsce jakiegokolwiek w domniemaniu nadmiernego umorzenia. Jak podano w załączniku II część II oraz załączniku III część II do rozporządzenia podstawowego, obliczenie takiego nadmiernego umorzenia nie obciąża organu prowadzącego dochodzenie. Przeciwnie, zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego do organu tego należy jedynie ustalenie wystarczającego dowodu pozwalającego odrzucić adekwatność domniemanego systemu weryfikacji.

(32)

Kwotę subsydiów dla eksportera, który korzystał z AAS, obliczono na podstawie niepobranych ceł przywozowych (cła podstawowe i szczególne cła dodatkowe) na materiały przywożone w ramach podprogramu stosowanego dla produktu rozpatrywanego w ODP (licznik). Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego w przypadkach złożenia uzasadnionych wniosków poniesione opłaty, niezbędne do uzyskania subsydium, zostały odjęte od kwoty subsydium. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego ta kwota subsydium została przydzielona jako właściwy mianownik do obrotu pochodzącego z wywozu produktu objętego postępowaniem podczas ODP, ponieważ subsydium zależy od wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych ani transportowanych.

(33)

Stopa subsydiowania współpracującego producenta podczas ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 0,3 %.

(34)

Szczegółowy opis DEPBS zawarto w ustępie 4.3 strategii EXIM 04-09 oraz w rozdziale 4 podręcznika procedur I 04-09.

(35)

Do skorzystania z tego programu kwalifikuje się dowolny wytwórca eksporter lub handlowiec eksporter.

(36)

Kwalifikujący się eksporter może złożyć wniosek o przyznanie mu w ramach DEPBS kredytów, które są obliczane jako procent od wartości produktów wywiezionych w ramach tego programu. Takie stawki DEPBS zostały ustalone przez władze indyjskie dla większości produktów, włącznie z produktem objętym dochodzeniem. Są one ustalane na podstawie SION z uwzględnieniem zakładanej zawartości komponentów przywożonych z zagranicy w produkcie wytwarzanym na wywóz oraz częstotliwości występowania cła na takie materiały przywozowe, bez względu na to, czy cła przywozowe z tytułu domniemanego przywozu zostały rzeczywiście uiszczone czy nie.

(37)

Aby kwalifikować się do korzyści wynikających z tego programu, przedsiębiorstwo musi dokonać wywozu produktu. W chwili dokonywania transakcji wywozu eksporter musi przedłożyć władzom indyjskim zgłoszenie wskazujące, że wywóz produktu odbywa się na podstawie programu DEPBS. Aby produkty mogły być wywiezione, indyjskie władze celne wystawiają podczas trwania procedury wysyłkowej eksportowy dokument przewozowy. Dokument ten wskazuje między innymi kwotę kredytu DEPBS, jaki ma zostać przyznany dla tej transakcji wywozowej. W tym momencie eksporter zna kwotę korzyści, jaką otrzyma. Gdy władze celne wystawią wywozowy list przewozowy, rząd Indii nie ma wyboru w zakresie przyznania kwoty w ramach DEPBS. Stawką DEPBS stosowaną do obliczenia kwoty korzyści jest stawka obowiązująca w chwili sporządzania zgłoszenia wywozowego.

(38)

Kredyty DEPBS są zbywalne bez ograniczeń i ważne w okresie 12 miesięcy od daty przyznania. Kredyty te mogą być wykorzystane na uiszczenie opłat celnych z tytułu kolejnych transakcji wywozowych dowolnych produktów podlegających prawu wywozu bez ograniczeń, z wyjątkiem dóbr kapitałowych. Tego rodzaju przywożone produkty z wykorzystaniem tak uzyskanych kredytów mogą być sprzedawane na rynku krajowym (podlegają wtedy podatkowi od sprzedaży) lub wykorzystane do innych celów.

(39)

Wniosek o przyznanie środków z DEPBS wypełniany jest w formie elektronicznej i może on obejmować nieograniczoną ilość transakcji wywozowych. W praktyce nie istnieją żadne ścisłe terminy ograniczające składanie wniosków o przyznanie kredytów z programu DEPBS. System elektroniczny używany do zarządzania DEPBS nie wyklucza automatycznie transakcji wywozowych dokonanych po upływie terminów składania wniosków, o których mowa w rozdziale 4.47 t. 1 podręcznika procedur 04-09. Co więcej, jak wyraźnie zaznaczono w rozdziale 9.3 t. 1 podręcznika procedur 04-09, wnioski otrzymane po upływie terminu ich składania mogą jeszcze zostać rozpatrzone, przy nałożeniu opłaty karnej (wynoszącej 10 % uprawnienia).

(40)

Jeden współpracujący producent twierdził, że kredyty DEPB uzyskane przez przedsiębiorstwo zostały wykorzystane na przywóz materiałów stosowanych w produkcji produktu objętego postępowaniem, mimo iż mogły zostać zasadniczo wykorzystane do innych celów, jak stwierdzono powyżej. Wymieniony eksporter utrzymywał, że w związku z powyższym faktyczne wykorzystanie DEPB było zgodne ze zwykłym systemem zwrotu ceł, a zatem jedynie ewentualne nadmierne umorzenie powinno podlegać środkom wyrównawczym. Jednak, zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i załącznikiem I lit. i) rozporządzenia podstawowego, wyrównaniu podlega jedynie nadmierne umorzenie należności celnych, z zastrzeżeniem spełnienia warunków określonych w załącznikach II i III do rozporządzenia podstawowego. Wskazane warunki, jak opisano w motywie 43, nie zostały spełnione w niniejszym przypadku. Dlatego też zastosowanie ma zwykła zasada wyrównywania kwot niezapłaconych należności celnych (dochód utracony), a nie jakiegokolwiek domniemanego nadmiernego umorzenia.

(41)

DEPBS zapewnia subsydia w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Środki DEPBS stanowią wkład finansowy rządu Indii, gdyż zostaną w końcu wykorzystane jako wyrównanie przywozowych opłat celnych, tym samym zmniejszając przychód z ceł uzyskiwanych przez rząd Indii, który w innym przypadku byłby należny. Ponadto środki otrzymywane w ramach DEPBS zapewniają korzyści eksporterowi, gdyż poprawiają jego płynność finansową.

(42)

Środki przysługujące w ramach DEPBS są uwarunkowane na mocy prawa wynikami wywozu, i tym samym są uważane za szczególne i podlegające środkom wyrównawczym zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(43)

Programu tego nie można uznać za dopuszczalny system zwrotu cła ani substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on rygorystycznym zasadom określonym w załączniku I lit. i), załączniku II (definicja i zasady zwrotu ceł) oraz w załączniku III (definicja i zasady substytucji ceł zwrotnych) do rozporządzenia podstawowego. Eksporter nie jest zobowiązany do rzeczywistego wykorzystania towarów przywożonych na zasadach bezcłowych do procesu produkcji, a kwota przyznanej korzyści nie jest obliczana w powiązaniu z rzeczywiście wykorzystaną ilością takich komponentów. Ponadto nie istnieje żaden system lub procedura odpowiednia dla potwierdzenia, które środki są wykorzystywane do produkcji produktu na wywóz lub czy wystąpiła nadmierna płatność należności celnych przywozowych w znaczeniu lit. i) załącznika I oraz załączników II i III rozporządzenia podstawowego. Wreszcie, eksporter kwalifikuje się do korzystania z programu DEPBS niezależnie od tego, czy przywozi jakiekolwiek komponenty. Aby uzyskać korzyści, wystarczy, aby eksporter dokonał jedynie wywozu produktów, bez potrzeby wykazywania, że którykolwiek z użytych komponentów pochodził z przywozu. Stąd też nawet eksporterzy, którzy nabywali wszystkie komponenty ze źródeł lokalnych i nie przywozili żadnych towarów, których można było użyć jako komponentów w procesie produkcji, kwalifikują się do korzystania z programu DEPBS.

(44)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 i art. 5 rozporządzenia podstawowego wysokość subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych została obliczona w odniesieniu do potwierdzonych korzyści przyznanych beneficjentowi w trakcie okresu objętego dochodzeniem przeglądowym. W tym względzie uznano, że przeniesienie korzyści na odbiorcę zostało dokonane w momencie realizacji transakcji wywozowej na warunkach określonych w tym programie. Od tego momentu rząd Indii ponosi odpowiedzialność z tytułu rezygnacji z opłat celnych, stanowiącej wkład finansowy w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Z chwilą gdy władze celne wystawią list przewozowy, określający między innymi wysokość środków przyznanych w ramach DEPBS w odniesieniu do tej konkretnej transakcji, rząd nie może już zadecydować o przyznaniu lub odmowie subsydium ani też o jego wysokości. Co więcej, współpracujący producenci eksportujący księgowali świadczenia z tytułu DEPBS w ujęciu memoriałowym jako dochód uzyskany w momencie zawarcia transakcji wywozowej.

(45)

W przypadkach uzasadnionych roszczeń, zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego, poniesione opłaty niezbędne do uzyskanie subsydium zostały odjęte od ustalonej tą metodą kwoty otrzymanych środków dla uzyskania wielkości subsydium figurującej w liczniku. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium została przydzielona w zależności od całkowitej wysokości obrotu dokonanego wywozu w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium jest uwarunkowane wynikami wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do wyprodukowanych, wywożonych czy transportowanych ilości.

(46)

Stopa subsydiowania współpracującego producenta podczas ODP ustalona w odniesieniu do współpracujących producentów eksportujących wynosi, odpowiednio, 6,2 % i 5,7 %.

(47)

Szczegółowy opis EPCGS zawarto w rozdziale 5 polityki EXIM 04-09 oraz w rozdziale 5 podręcznika procedur I 04-09.

(48)

Do korzystania z tego programu kwalifikują się producenci eksporterzy, handlowcy eksporterzy powiązani z producentami pomocniczymi i dostawcami usług.

(49)

Pod warunkiem spełnienia obowiązku wywozu przedsiębiorstwo może dokonywać przywozu dóbr inwestycyjnych (nowych oraz – od dnia kwietnia 2003 r. – używanych dóbr inwestycyjnych mających do 10 lat) po obniżonej stawce cła. W tym celu po otrzymaniu wniosku i zainkasowaniu opłaty rząd Indii wystawia licencję EPCGS. Do dnia 31 marca 2000 r. stosowano efektywną stawkę celną w wysokości 11 % (w tym 10 % dopłata), a w przypadku przywozu o znacznej wartości obowiązywała zerowa stawka cła. Od kwietnia 2000 r. począwszy, program ten przewiduje dla przywozu dóbr obniżoną stawkę celną wynoszącą 5 % w odniesieniu do wszystkich dóbr przywożonych w ramach tego programu. Aby spełnić zobowiązanie wywozowe, przywożone dobra inwestycyjne winny zostać wykorzystane do wyprodukowania określonej ilości dóbr na wywóz w określonym okresie.

(50)

Posiadacze licencji EPCGS mogą również zaopatrywać się w dobra inwestycyjne lokalnie. W takim wypadku lokalny producent dóbr inwestycyjnych może spożytkować korzyści na bezcłowy przywóz składników potrzebnych do produkcji tych dóbr inwestycyjnych. Lokalny producent może również wystąpić o wypłatę premii eksportowej w związku z dostarczeniem przeznaczonych na wywóz dóbr kapitałowych posiadaczowi licencji EPCGS.

(51)

EPCGS pozwala na udzielanie subsydiów w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Obniżenie stawki cła stanowi finansowy wkład rządu Indii, jako że ulga ta zmniejsza przychody rządu Indii z tytułu cła, które w przeciwnym wypadku byłoby należne. Ponadto obniżenie cła oznacza korzyść dla eksportera, ponieważ środki zaoszczędzone na cle przywozowym poprawiają jego płynność finansową.

(52)

Ponadto EPCGS jest prawnie uwarunkowane wynikami wywozu, ponieważ takich licencji nie można uzyskać nie zobowiązując się do wywozu. Program ten jest zatem uznany za subsydium szczególne, stanowiące podstawę środków wyrównawczych w myśl art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(53)

W rezultacie program ten nie może być uznany za dopuszczalny system zwrotu cła czy system substytucji ceł zwrotnych w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Dobra kapitałowe nie wchodzą w zakres takich dopuszczalnych systemów określonych w załączniku I pkt i) rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie zostały one wykorzystane do wytworzenia wywiezionych produktów.

(54)

Kwota subsydium została obliczona, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, na podstawie sumy niezapłaconego cła od przywożonych dóbr kapitałowych rozłożonej na okres, który odzwierciedla normalną amortyzację takich dóbr inwestycyjnych. Zgodnie z ustaloną praktyką tak obliczona kwota, która odnosi się do okresu objętego dochodzeniem przeglądowym, została dostosowana przez dodanie odsetek z tego okresu w celu odzwierciedlenia całkowitej wartości korzyści odniesionych w czasie. Uznano, że komercyjna długoterminowa stopa procentowa obowiązująca w Indiach w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym była właściwa dla wyżej wymienionego celu. W przypadkach uzasadnionych roszczeń opłaty niezbędne opłaty poniesione na uzyskanie subsydium zostały od tej sumy odjęte zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego, aby w liczniku otrzymać kwotę subsydium. Zgodnie z art. 7 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego ta kwota subsydium została przydzielona na całkowity obrót wywozu dokonanego w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium zależy od wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych lub przetransportowanych.

(55)

Stopa subsydiowania współpracującego producenta podczas ODP ustalona w odniesieniu do współpracujących producentów eksportujących wynosi, odpowiednio, 0,7 % i 0,3 %.

(56)

Jeden współpracujący eksporter wskazał błąd w metodyce wstępnie stosowanej w celu obliczenia korzyści EPCG, zwłaszcza w odniesieniu do kwoty naliczonych odsetek. Błąd ten, który dotyczył obu współpracujących eksporterów, został skorygowany.

(57)

W ramach tego programu eksporterzy mogli korzystać z częściowego zwolnienia z podatku dochodowego od zysków pochodzących ze sprzedaży eksportowej. Podstawa prawna dla tego zwolnienia ustalona została w sekcji 80HHC UPD.

(58)

Ten przepis UPD uchylono, począwszy od roku podatkowego 2005/2006 (tj. od roku budżetowego trwającego od dnia 1 kwietnia 2004 r. do dnia 31 marca 2005 r.), a tym samym przepisy sekcji 80HHC UPD nie obejmują żadnych korzyści uzyskanych po 31 marca 2004 r. Współpracujący producenci eksportujący nie mogli otrzymywać żadnych korzyści w ramach tego programu w ciągu ODP. W konsekwencji, od czasu wycofania tego programu nie będą w odniesieniu do niego ustalane środki wyrównawcze zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(59)

Program ten opiera się na przepisach sekcji 80 I A UPD. Przepis ten wprowadzono do UPD na mocy ustawy o finansach z 2001 r.

(60)

Sekcja 80 I A UPD dotyczy przedsiębiorstw zaangażowanych w tworzenie obiektów infrastruktury, w tym służących tworzeniu i dystrybucji energii elektrycznej, na całym terytorium Indii.

(61)

Według sekcji 80 I A UPD kwota równa zyskom, płynącym z wytwarzania energii elektrycznej, zwolniona jest z podatku dochodowego przez dziesięć kolejnych lat w ciągu pierwszych piętnastu lat działalności zakładu wytwarzającego energię. Musi to być nowy zakład, a jego działalność musi zostać rozpoczęta najwcześniej z dniem 1 kwietnia 2003 r., nie później niż dnia 31 marca 2010 r.

(62)

Wyliczenie kwoty ulgi w podatku dochodowym stanowi część rocznego zeznania podatkowego przedsiębiorstwa i podlega kontroli razem z pozostałymi danymi zawartymi w deklaracjach zysków i strat oraz pozostałych sprawozdaniach finansowych. Podlega ono regułom określonym w UPD, a mianowicie: wycena wytworzonej energii elektrycznej do celów księgowych musi odzwierciedlać jej wartość rynkową. Rolą organów skarbowych odpowiedzialnych za podatek dochodowy jest weryfikacja kalkulacji odliczenia od podatku dochodowego pod kątem zgodności z przepisami UPD oraz zbadanego przez audytora sprawozdania finansowego. Jak wykazało dochodzenie, istnieją dowody na praktyczne przeprowadzenie weryfikacji tej kalkulacji przez odpowiednie władze oraz na dokonane przez nie w uzasadnionych wypadkach korekt.

(63)

Dochodzenie wykazało również, że obaj producenci eksportujący objęci dochodzeniem utworzyli zakłady energetyczne używane na własne potrzeby, w ramach posiadanych przez nie fabryk grafitu. Wystąpili w związku z tym o stosowne odliczenie od podatku dochodowego zgodnie z przepisami UPD.

(64)

Zwolnienie z podatku dochodowego stanowi subsydium w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, czyli finansowy wkład rządu Indii, który wypłacił świadczenie na rzecz eksporterów objętych dochodzeniem.

(65)

Dochodzenie wykazało jednak, że dostęp do ITES na mocy sekcji 80 I A UPD nie był ograniczony do określonych przedsiębiorstw w rozumieniu art. 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Program ten udostępnia się wszystkim przedsiębiorstwom w oparciu o określone obiektywne kryteria. Nie potwierdzono również żadnymi innymi dowodami domniemania, że program ten ma charakter szczególny.

(66)

Co więcej, dotyczy on produktu (energia elektryczna) innego niż produkt objęty postępowaniem, a zatem korzyści płynące z programu uzasadnione są działalnością inną niż produkcja i sprzedaż produktu objętego postępowaniem. Wobec powyższych okoliczności stwierdzono, że korzyści odnoszone przez zainteresowanych producentów eksportujących w związku z tym programem nie powinny podlegać środkom wyrównawczym.

(67)

W ramach swojej polityki wspomagania przemysłu z roku 2004 stan Madhja Pradeś udziela zwolnienia z podatków od energii elektrycznej przedsiębiorstwom przemysłowym, które inwestują w wytwarzanie energii elektrycznej na własne potrzeby.

(68)

Opis programu zwolnień z podatków od energii elektrycznej rządu stanu Madhja Pradeś znajduje się w ustawie o podatku za energię elektryczną z 1949 r., część 3-B.

(69)

Program skierowany jest do wszystkich przedsiębiorstw przemysłowych z siedzibą na terytorium stanu Madhja Pradeś, inwestujących w nowe elektrownie używane na własne potrzeby.

(70)

Zgodnie z obwieszczeniem rządu stanu Madhja Pradeś z 29 września 2004 r. przedsiębiorstwa lub osoby fizyczne inwestujące w nowe elektrownie dla potrzeb własnych o całkowitej mocy przekraczającej 10 kW mogą się ubiegać o poświadczenie zwolnienia z podatków od energii elektrycznej wystawiane przez odpowiedni urząd energetyczny stanu Madhja Pradeś. Zwolnienie przysługuje jedynie w przypadku energii elektrycznej wytwarzanej na własne potrzeby, i to wyłącznie w przypadkach, gdy nowa elektrownia dla potrzeb własnych nie zastępuje elektrowni używanej uprzednio. Zwolnienie takie przyznaje się na pięć lat.

(71)

Obwieszczeniem rządu stanu Madhja Pradeś z dnia 5 kwietnia 2005 r. nowe elektrownie zakładane przez współpracujących w niniejszym postępowaniu producentów eksportujących zostały zwolnione na okres dziesięciu lat z podatków od energii elektrycznej.

(72)

Współpracujący eksporter, któremu przyznano zwolnienie z opłat celnych za energię elektryczną, twierdził, że program EDE nie ma szczególnego charakteru i jest stosowany bez dyskryminacji do wszystkich kwalifikujących się przedsiębiorstw. Według tego eksportera początkowa polityka przyznawania zwolnień na pięć lat została zmieniona przez rząd Madhja Pradeś w celu przyznawania zwolnień na dziesięć lat. Jednakże w swoich odpowiedziach na kwestionariusz ani współpracujący eksporter, ani rząd Indii nie przedstawili żadnego opublikowanego zawiadomienia na temat takiej zmiany polityki.

(73)

Powyższy program stanowi subsydium w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Stanowi on finansowy wkład rządu stanu Madhja Pradeś, ponieważ ten środek zachęcający obniża uzyskiwane wpływy do budżetu stanu, które w przeciwnym razie byłyby należne. Dodatkowo przyznaje on korzyść przedsiębiorstwu przyjmującemu.

(74)

Pomimo pięcioletniego okresu zwolnienia ustalonego w dokumencie nt. polityki wspomagania przemysłu z roku 2004 oraz w obwieszczeniu rządu stanu Madhja Pradeś z 29 września 2004 r., przedmiotowy producent eksportujący uzyskał zwolnienie na okres dziesięciu lat. Z tego względu zachęty tej najprawdopodobniej nie udzielono zgodnie z wyraźnie określonymi prawem (ustawą, rozporządzeniem lub innym dokumentem o mocy urzędowej), kryteriami i warunkami.

(75)

Korzyść na rzecz producenta eksportującego została obliczona na podstawie wielkości należności celnej za energię elektryczną, która byłaby normalnie należna w okresie dochodzenia, ale która pozostawała niezapłacona w ramach omawianego programu. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium (licznik), została następnie podzielona przez całkowitą sprzedaż w okresie dochodzenia (mianownik), ponieważ dotyczyła całości sprzedaży, krajowej i zagranicznej, a nie została przyznana w odniesieniu do ilości wyprodukowanych, wywożonych czy transportowanych.

(76)

Margines subsydiów w wysokości 0,7 % został ustalony dla jednej spółki, która otrzymała świadczenia w ramach EDE.

(77)

Kwota subsydiów będących podstawą środków wyrównawczych, określona ad valorem w rozporządzeniu (WE) nr 1628/2004, w odniesieniu do dwóch producentów eksportujących współpracujących w toku obecnego częściowego przeglądu okresowego, wynosi, odpowiednio, 15,7 % i 7 %.

(78)

Kwoty subsydiów będących podstawą środków wyrównawczych, ustalone ad valorem w ramach obecnego częściowego przeglądu okresowego, są następujące:

(79)

Zgodnie z przepisami art. 19 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz wymienionymi w pkt 3 zawiadomienia o wszczęciu postępowania przesłankami, na jakich opierał się niniejszy częściowy przegląd okresowy, ustalono, że poziom subsydiów w odniesieniu do współpracujących producentów uległ zmianie, a zatem stawkę cła wyrównawczego nałożonego rozporządzeniem (WE) nr 1628/2004 należy poddać odpowiednim zmianom.

(80)

Cło wyrównawcze objęte przeglądem było wynikiem toczonych równolegle dochodzeń antysubsydyjnego i antydumpingowego („dochodzenia pierwotne”). Zgodnie z art. 24 ust. 1 rozporządzenia podstawowego i art. 14 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (5) cła antydumpingowe nałożone rozporządzeniem (WE) nr 1629/2004 zostały dostosowane z uwzględnieniem faktu, iż kwoty subsydiów i marginesy dumpingu zostały obliczone na podstawie tych samych okoliczności.

(81)

Objęte dochodzeniem programy subsydyjne uznane za stanowiące podstawę środków wyrównawczych w ramach obecnego dochodzenia przeglądowego – z wyjątkiem programu EDE – stanowiły subsydia wywozowe w rozumieniu art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(82)

Dlatego też należy dostosować cło antydumpingowe przy uwzględnieniu nowych poziomów subsydiowania, jakie ustalono w ramach obecnego przeglądu w odniesieniu do subsydiów wywozowych. Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, kwota cła wyrównawczego nie może przekraczać marginesu usuwającego szkodę ustalonego w dochodzeniu pierwotnym. Podobnie jak w dochodzeniu pierwotnym, zważywszy na wysoki (100 %) poziom współpracy, margines subsydium rezydualnego ustalono na poziomie właściwym dla przedsiębiorstwa o najwyższym marginesie indywidualnym.

(83)

Stawki ceł wyrównawczych i antydumpingowych powinny zatem zostać dostosowane w sposób następujący:

(84)

Jeden współpracujący eksporter stwierdził, że zważywszy na ograniczenie zakresu niniejszego częściowego przeglądu okresowego do poziomu subsydiowania, cła antydumpingowe nie powinny zostać zmienione.

(85)

W tym względzie należy przypomnieć, że zawiadomienie o wszczęciu niniejszego przeglądu wskazywało, iż „w odniesieniu do przedsiębiorstw, które podlegają zarówno środkom antydumpingowym, jak i środkom wyrównawczym, środki antydumpingowe mogą zostać odpowiednio dostosowane, jeżeli środki wyrównawcze ulegną zmianie”. Zmiana ceł antydumpingowych nie wynika z żadnych nowych ustaleń dotyczących poziomu dumpingu, lecz stanowi automatyczną konsekwencję tego, iż pierwotne marginesy dumpingu zostały dostosowane w celu odzwierciedlenia ustalonego poziomu subsydiów wywozowych, który poddano obecnie przeglądowi.

(86)

Stawki ceł wyrównawczych dla poszczególnych przedsiębiorstw wymienione w niniejszym rozporządzeniu odzwierciedlają sytuację stwierdzoną w trakcie dochodzenia w sprawie częściowego przeglądu okresowego. Tym samym obowiązują one wyłącznie w odniesieniu do przywozu produktu objętego dochodzeniem wytwarzanego przez te przedsiębiorstwa. Przywożone produkty wytworzone przez inne przedsiębiorstwa, których nazwa i adres nie zostały wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, łącznie z podmiotami powiązanymi z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek, a do ich produktów stosowane są stawki mające zastosowanie dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(87)

Wszelkie wnioski o zastosowanie wspomnianych indywidualnych stawek cła antydumpingowego dla przedsiębiorstw (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po utworzeniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) należy kierować do Komisji (6), wraz ze wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności: dotyczącymi wszelkich zmian w zakresie działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą na rynek krajowy i na rynki zagraniczne, wynikających np. z wyżej wspomnianej zmiany nazwy lub zmiany podmiotu zajmującego się produkcją lub sprzedażą. Jeżeli zajdzie taka potrzeba, Komisja, po konsultacji z Komitetem Doradczym, zostaje niniejszym upoważniona do dokonania odpowiednich zmian niniejszego rozporządzenia, aktualizujących wykaz przedsiębiorstw objętych indywidualnymi stawkami celnymi,

30.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 350/35

(1)

W dniu 20 października 2007 r. Komisja ogłosiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej wszczęcie postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu do Wspólnoty niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych (tj. mandarynek itd.) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) (2). W dniu 4 lipca 2008 r. Komisja nałożyła, rozporządzeniem (WE) nr 642/2008 (3) („rozporządzenie w sprawie ceł tymczasowych”), tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych pochodzących z ChRL.

(2)

Postępowanie wszczęto na skutek skargi złożonej w dniu 6 września 2007 r. przez Hiszpańską Narodową Federację Związków Producentów Przemysłu Przetwórczego Owocowo-Warzywnego (Spanish National Federation of Associations of Processed Fruit and Vegetables – FNACV) („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących 100 % całkowitej wspólnotowej produkcji niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych (tj. mandarynek itd.). Wspomniana skarga zawierała dowody wskazujące na dumping produktu objętego postępowaniem i wynikającą z niego istotną szkodę, które uznano za wystarczające do wszczęcia postępowania.

(3)

Jak określono w motywie 12 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, dochodzenie dotyczące dumpingu i szkody obejmowało okres od dnia 1 października 2006 r. do dnia 30 września 2007 r. („OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od dnia 1 października 2002 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(4)

W dniu 9 listopada 2007 r. Komisja, na mocy rozporządzenia (WE) nr 1295/2007 (4), nałożyła obowiązek rejestracji przywozu tego samego produktu pochodzącego z ChRL.

(5)

Należy przypomnieć, że do dnia 8 listopada 2007 r. obowiązywały środki ochronne wprowadzone względem tego samego produktu. Komisja wprowadziła, rozporządzeniem (WE) nr 1964/2003 (5), tymczasowe środki ochronne przed przywozem niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych (tj. mandarynek itp.). Ostateczne środki ochronne zostały wprowadzone rozporządzeniem (WE) nr 658/2004 („rozporządzenia w sprawie środków ochronnych”) (6). Zarówno tymczasowe, jak i ostateczne środki ochronne polegały na otwarciu kontyngentów taryfowych, tj. cło było należne dopiero po wyczerpaniu bezcłowego przywozu.

(6)

W następstwie nałożenia tymczasowego cła antydumpingowego na przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL niektóre z zainteresowanych stron przedłożyły pisemne uwagi. Stronom, które wystąpiły z takim wnioskiem, umożliwiono przedstawienie swoich uwag w formie ustnej.

(7)

Komisja kontynuowała poszukiwanie i weryfikowanie wszelkich informacji uznanych za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń. W szczególności Komisja zakończyła dochodzenie, które dotyczyło interesu Wspólnoty. W tym zakresie przeprowadzono wizyty weryfikacyjne na terenie następujących niepowiązanych importerów we Wspólnocie:

(8)

Wszystkie strony powiadomiono o zasadniczych faktach i okolicznościach, na podstawie których zamierzano zalecić nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL oraz ostateczne pobranie kwot zabezpieczonych w postaci cła tymczasowego. W odniesieniu do ujawnionych ustaleń stronom przysługiwało prawo składania oświadczeń w określonym terminie.

(9)

Niektórzy importerzy zaproponowali zorganizowanie spotkania wszystkich zainteresowanych stron, zgodnie z art. 6 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Jednakże propozycja ta została odrzucona.

(10)

Uwagi w formie pisemnej i ustnej, złożone przez zainteresowane strony, zostały rozpatrzone i, w stosownych przypadkach, uwzględnione.

(11)

Dwóch niepowiązanych importerów WE twierdziło, iż niektóre rodzaje mandarynek powinny być wyłączone z definicji produktu objętego postępowaniem z uwagi na ich poziom słodkości lub ze względu na sposób ich pakowania przy wywozie. W tym zakresie należy zauważyć, że wnioski te nie zostały poparte żadnymi dającymi się zweryfikować informacjami i danymi, które wskazywałyby, iż wymienione rodzaje mają inne cechy charakterystyczne niż produkt objęty postępowaniem. Odnotowano także, iż różnice w opakowaniu nie mogą być uważane za istotny element przy definiowaniu produktu objętego postępowaniem, zwłaszcza jeżeli formy opakowania zostały już uwzględnione podczas definiowania tego produktu, jak wskazano w motywie 16 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Wobec tego powyższe argumenty zostają odrzucone.

(12)

Dwóch niepowiązanych importerów WE utrzymywało, że chińscy producenci eksportujący objęci próbą reprezentowali 60 % całkowitego wywozu do Wspólnoty. Jednakże nie byli oni w stanie przedstawić jakichkolwiek dających się zweryfikować informacji, które podważałyby wiarygodność danych o kontroli wyrywkowej przedstawionych przez współpracujących chińskich producentów eksportujących i zasadniczo potwierdzonych w trakcie dalszego dochodzenia. W związku z tym przedstawiony argument zostaje odrzucony.

(13)

Trzech współpracujących chińskich producentów eksportujących złożyło oświadczenia wskazujące, że ich powiązane przedsiębiorstwa były eksportującymi producentami produktu objętego postępowaniem, a zatem powinny zostać uwzględnione w załączniku, w którym wymieniono współpracujących producentów eksportujących. Uznano, że wnioski te były uzasadnione i podjęto decyzję o dokonaniu przeglądu odpowiedniego załącznika. Jeden niepowiązany importer wspólnotowy stwierdził, że wywóz dokonany do WE poprzez przedsiębiorstwa handlowe powinien zostać automatycznie objęty środkami obowiązującymi w odniesieniu do chińskich producentów eksportujących. W tym względzie należy podkreślić, że środki antydumpingowe są wprowadzane w odniesieniu do produktów wywożonych do WE i wytwarzanych przez producentów eksportujących w kraju objętym dochodzeniem (niezależnie od tego, jakie przedsiębiorstwo nimi handluje), a nie w odniesieniu do podmiotów gospodarczych prowadzących działalność handlową. Z tego powodu twierdzenie to odrzucono.

(14)

Po nałożeniu środków tymczasowych współpracujący chińscy producenci eksportujący nie przedstawili żadnych uwag na temat ustaleń dotyczących MET. Wobec braku uwag w tym zakresie, motywy od 29 do 33 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(15)

Wobec braku jakichkolwiek uwag motywy od 34 do 37 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych dotyczące traktowania indywidualnego zostają niniejszym potwierdzone.

(16)

Należy przypomnieć, że wartość normalną określono na podstawie danych dostarczonych przez przemysł wspólnotowy. Dane te zostały zweryfikowane na terenie przedsiębiorstw współpracujących producentów wspólnotowych.

(17)

Po nałożeniu środków tymczasowych trzech współpracujących chińskich producentów eksportujących objętych próbą oraz dwóch niepowiązanych importerów WE zakwestionowało wykorzystanie cen wspólnotowych do obliczenia wartości normalnej. Wskazano, że wartość normalna powinna zostać obliczona na podstawie kosztów produkcji w ChRL z uwzględnieniem odpowiednich dostosowań dotyczących różnic między rynkami WE i ChRL. W tym zakresie przypomniano, że wykorzystanie informacji pochodzących z kraju o gospodarce nierynkowej, zwłaszcza od przedsiębiorstw, którym nie przyznano MET, byłoby sprzeczne z przepisami art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego. W związku z tym przedstawiony argument zostaje odrzucony. Stwierdzono również, że dane na temat cen z wszystkich innych krajów przywozu lub odpowiednie opublikowane informacje mogły zostać wykorzystane jako prawidłowe rozwiązanie wobec braku współpracy ze strony kraju analogicznego. Jednakże takie ogólne informacje, w przeciwieństwie do danych wykorzystanych przez Komisję, nie mogłyby zostać zweryfikowane pod kątem ich wiarygodności zgodnie z przepisami art. 6 ust. 8 rozporządzenia podstawowego. W związku z tym przedstawiony argument zostaje odrzucony. Nie przedstawiono żadnych innych argumentów podważających zgodność metodyki zastosowanej przez Komisję z przepisami art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, a w szczególności kwestionujących fakt, że w tej konkretnej sprawie była to jedyna odpowiednia podstawa dla obliczenia wartości normalnej.

(18)

Wobec braku innych uwag motywy od 38 do 45 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(19)

Po nałożeniu środków tymczasowych jeden współpracujący chiński producent eksportujący objęty próbą stwierdził, że cena eksportowa powinna zostać dostosowana w celu uwzględnienia niektórych elementów kosztów (zwłaszcza frachtu morskiego). W tym zakresie odnotowano, że kwestia ta została poruszona podczas wizyty weryfikacyjnej na miejscu zarówno w odniesieniu do tego przedsiębiorstwa, jak i do innych przedsiębiorstw objętych próbą. W trakcie tej wizyty każde przedsiębiorstwo przedstawiło informacje dotyczące takich kosztów. Kwota wskazana obecnie przez to przedsiębiorstwo jest znacznie wyższa od kwoty pierwotnie zgłoszonej. Należy podkreślić, że jedyną podstawą dla tego nowego wniosku jest oświadczenie spedytora i nie odzwierciedla on danych dotyczących rzeczywistej transakcji. Żaden z innych producentów eksportujących objętych próbą nie zakwestionował danych liczbowych wykorzystanych w odniesieniu do frachtu morskiego. Ponadto z uwagi na złożenie oświadczenia po terminie wniosek ten nie może zostać zweryfikowany. W szczególności wnioskowane dostosowanie nie odnosi się do żadnych danych zawartych w dokumentacji. Mimo to, po otrzymaniu wniosku, Komisja dokonała przeglądu kwoty omawianych kosztów z uwzględnieniem znaczenia konkretnie wskazanego kosztu w ramach transakcji eksportowych WE zgłoszonych przez dane przedsiębiorstwo. W konsekwencji Komisja stwierdziła, że bardziej stosowne jest wykorzystanie średniego kosztu frachtu morskiego zweryfikowanego na miejscu dla wszystkich chińskich przedsiębiorstw objętych próbą. W związku z powyższym cena eksportowa przedsiębiorstwa została odpowiednio dostosowana.

(20)

Inny współpracujący chiński producent eksportujący objęty próbą wskazał, że popełniono dwa błędy podczas obliczania jego ceny eksportowej w stosunku do przedłożonego przez niego cennika eksportowego. Wniosek ten uznano za uzasadniony, a odpowiednia cena eksportowa producenta została zmieniona.

(21)

Wobec braku innych uwag w tym zakresie motyw 46 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostaje niniejszym potwierdzony.

(22)

Wobec braku uwag w tym zakresie motywy 47 i 48 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(23)

W świetle powyższego, ostateczne marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Wspólnoty, przed ocleniem, są następujące:

Wszystkie pozostałe przedsiębiorstwa 139,4 %.

(24)

Wobec braku uzasadnionych uwag, ustalenia zawarte w motywach od 52 do 54 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(25)

Jedna z eksportujących stron stwierdziła, że istnieje rozbieżność między poziomem konsumpcji ustalonym w rozporządzeniu (WE) nr 658/2004 w sprawie środków ochronnych, a poziomem wskazanym w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych. Należy podkreślić, że różnica w poziomie konsumpcji wynikała zasadniczo z innego zakresu produktu ustalonego na potrzeby obecnego dochodzenia oraz z innej liczby państw członkowskich, których dotyczyły oba dochodzenia. Nie uzyskano żadnych nowych i uzasadnionych informacji w tym zakresie. Ustalenia zawarte w motywach 55 do 57 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają zatem potwierdzone. W związku z powyższym dalsze części analizy dotyczące konsumpcji zostają również potwierdzone.

(26)

Mając na uwadze udział w rynku, niektóre zainteresowane strony sprzeciwiły się opinii Komisji przedstawionej w motywie 58, zgodnie z którą udział dumpingowego przywozu w rynku zwiększył się. Twierdzili oni, iż przeciwnie do ustaleń Komisji udział przywozu z Chin w rynku zmniejszył się. Ocena przywozu z ChRL pod kątem wielkości oraz udziału w rynku została zweryfikowana. Jak wskazano w motywie 58 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych udział chińskiego przywozu w rynku zmniejszył się tylko w jednym roku. W odniesieniu do pozostałego okresu udział przywozu z Chin w rynku utrzymywał się na wysokim poziomie. W związku z powyższym ustalenia przedstawione na etapie dotyczącym ceł tymczasowych zostają potwierdzone.

(27)

Niektóre strony stwierdziły, że wielkości występujące po OD również powinny zostać zbadane, aby ocenić, czy chiński przywóz wzrasta. Należy odnotować, że tendencje w przywozie z Chin zostały zbadane w okresie od 2002/2003 do 2006/2007 i stwierdzono wyraźny wzrost. Zgodnie z przepisami rozporządzenia podstawowego wydarzenia, które nastąpiły po OD, nie są uwzględniane, oprócz wyjątkowych okoliczności. W każdym razie, jak stwierdzono poniżej w motywie 48, poziom przywozu po OD został zbadany i ustalono, że był istotny.

(28)

Trzech współpracujących producentów eksportujących zakwestionowało ustalenia Komisji w sprawie podcięcia cenowego. Jeden z nich podważył metodykę wykorzystaną do obliczenia podcięcia i wniósł o dokonanie dostosowania, aby odzwierciedlić koszty poniesione przez przedsiębiorstwa handlowe za ich sprzedaż pośrednią. W stosownych przypadkach dokonano dostosowania obliczeń. Zmienione porównanie, na podstawie danych dostarczonych przez współpracujących producentów eksportujących objętych próbą, wykazało, że w OD przywóz produktu objętego postępowaniem był sprzedawany we Wspólnocie po cenach podcinających ceny przemysłu wspólnotowego o 18,4 % do 35,2 %.

(29)

Dwóch importerów i stowarzyszenie importerów zakwestionowało czas trwania pakowania będącego działalnością sezonową, o którym mowa w motywie 79 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Twierdzili oni, że okres pakowania w Hiszpanii trwa tylko trzy miesiące zamiast od czterech do pięciu, jak wskazano w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych. Jednakże twierdzenie to jest związane ze zbiorami (podlegającymi wahaniom) oraz wyprodukowaną ilością i w żadnym przypadku nie ma wpływu na czynniki szkody przeanalizowane przez służby Komisji.

(30)

Wobec braku innych uzasadnionych informacji i argumentów dotyczących sytuacji przemysłu wspólnotowego motywy od 63 do 86 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(31)

Po ujawnieniu ustaleń zawartych w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych niektórzy importerzy i producenci eksportujący twierdzili, w odniesieniu do motywów 83 i 86 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że dane wykorzystane przez Komisję do ustalenia poziomu szkody nie były ani prawidłowe, ani obiektywnie ocenione. Podkreślili oni, że prawie wszystkie wskaźniki związane ze szkodą wykazały pozytywne trendy oraz że nie ma zatem dowodów na wystąpienie szkody.

(32)

W tym względzie należy odnotować, że nawet jeżeli niektóre wskaźniki nieznacznie poprawiły się, sytuacja przemysłu wspólnotowego musi być oceniana w ujęciu całościowym oraz z uwzględnieniem faktu, że środki ochronne obowiązywały do końca okresu objętego dochodzeniem. Szczegółowe wyjaśnienia dotyczące tej kwestii znajdują się w motywach 51 do 86 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Wymienione środki umożliwiły przeprowadzenie dogłębnego procesu restrukturyzacji, w wyniku którego znacznie obniżyła się produkcja i moce produkcyjne, a w normalnych okolicznościach doprowadziłoby to do znacznej poprawy ogólnej sytuacji przemysłu wspólnotowego, w tym produkcji, wykorzystania mocy produkcyjnych, sprzedaży oraz różnic między ceną i kosztem. Tymczasem wskaźniki wolumenu utrzymywały się na niskim poziomie, zapasy znacznie rosły, a wskaźniki finansowe nadal były niekorzystne – niektóre z nich nawet pogorszyły się.

(33)

Na tej podstawie uznaje się, że wnioski odnoszące się do istotnej szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu, jak ustalono w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, nie ulegają zmianie. Wobec braku innych uzasadnionych informacji lub argumentów zostają one zatem ostatecznie potwierdzone.

(34)

Niektóre strony stwierdziły, że wielkość przywozu chińskiego była stała od 1982 r. a zatem nie mogła wyrządzić szkody, jak wyjaśniono w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych (por. motyw 58). Jednak, zgodnie z powyższym motywem 26, przywóz z Chin podczas badanego okresu znacznie wzrósł na niekorzyść udziału przemysłu UE w rynku. Ponadto wskazany argument odnosi się do tendencji w przywozie, które obejmują okres znacznie dłuższy od rozważanego, a zatem argument ten zostaje odrzucony.

(35)

Jak wskazano w powyższym motywie 28, ostatecznie stwierdza się, że podczas OD ceny przywozu chińskich producentów eksportujących objętych próbą podcinały średnie ceny przemysłu wspólnotowego o 18,4 % do 35,2 %. Przegląd marginesu podcięcia cenowego nie ma wpływu na wnioski dotyczące skutków przywozu po cenach dumpingowych przedstawionych w motywach 100 i 101 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(36)

Po nałożeniu ceł tymczasowych niektórzy importerzy nadal wskazywali negatywny wpływ kursu wymiany na poziom cen. Twierdzili oni, że poziom kursu wymiany jest głównym czynnikiem, który wyrządził szkodę. Niemniej jednak ocena Komisji odnosi się jedynie do różnicy między poziomami cen i nie obejmuje wymogu przeanalizowania czynników mających wpływ na poziom tych cen. W konsekwencji stwierdzono wyraźny związek przyczynowy między wysokim poziomem dumpingu i szkodą wyrządzoną przemysłowi wspólnotowemu, a zatem ustalenia przedstawione w motywie 95 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych mogą zostać potwierdzone.

(37)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że szkoda nie jest wyrządzona przywozem po cenach dumpingowych, lecz raczej niewielką podażą świeżych owoców, tj. surowca dla mandarynek w puszce.

(38)

Jednakże oficjalne dane z hiszpańskiego Ministerstwa Rolnictwa potwierdzają, że ilości dostępne dla przemysłu konserwowego są zupełnie wystarczające dla wykorzystania pełnych mocy produkcyjnych producentów hiszpańskich.

(39)

Świeże owoce są do pewnego stopnia przedmiotem konkurencji między producentami a bezpośrednim rynkiem konsumenckim świeżych produktów. Jednakże konkurencja ta nie narusza związku przyczynowego. Wyraźnymi i istotnymi powodami względnie niskiej produkcji, sprzedaży i udziału przemysłu wspólnotowego w rynku jest raczej presja ze strony masowego napływu przywozu z Chin po bardzo niskich cenach. W takiej sytuacji i zważywszy, że ceny rynkowe są dyktowane przez przywóz obejmujący ponad 70 % rynku i powodujący podcięcie cenowe, tłumienie oraz obniżanie cen, podjęcie decyzji o zwiększeniu produkcji bez perspektyw sprzedaży produktu z normalnym zyskiem byłoby nieopłacalne. Przemysł hiszpański mógł dostarczyć znacznie większych ilości, pod warunkiem że ceny rynkowe nie szkodziłyby jego wynikom gospodarczym.

(40)

Kolejnym faktem potwierdzającym tę analizę jest utrzymywanie się znacznych zapasów u producentów wspólnotowych, co wskazuje, że sytuacja wyrządzająca szkodę przemysłowi wspólnotowemu nie została spowodowana niewystarczającą produkcją, lecz brakiem możliwości sprzedaży produkcji ze względu na presję chińskiego przywozu.

(41)

Zważywszy, iż jest to produkt rolny, cena surowca podlega sezonowym wahaniom ze względu na jego charakter. Niemniej jednak, w pięcioletnim badanym okresie, który obejmował zbiory o niższych i wyższych cenach, Komisja odnotowuje, że szkoda (np. w formie straty finansowej) występuje niezależnie od tych wahań, a zatem wyniki gospodarcze przemysłu wspólnotowego nie są bezpośrednio powiązane z takim zmianami sezonowymi.

(42)

Niektóre strony twierdziły, że chiński produkt był wyższej jakości niż produkcja wspólnotowa. Jednak jakiekolwiek zmiany cen wynikające z tego faktu nie zostały dostatecznie uzasadnione i nie ma dowodów, na to, że domniemana preferencja konsumentów dotycząca chińskich produktów była tak istotna, żeby pogorszyć sytuację przemysłu wspólnotowego. W każdym razie takie domniemane różnice cen sprzyjały chińskim produktom i powiększały poziom podcięcia/zaniżenia cen. Ze względu na brak jakichkolwiek nowych i uzasadnionych informacji lub argumentów, ustalenia wskazane w motywie 99 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(43)

Niektóre strony stwierdziły, że szkodę spowodował nadzwyczajny wzrost kosztów ze strony niektórych producentów. Zarzuty te nie zostały wystarczająco uzasadnione. W analizie Komisji nie wskazano żadnych okoliczności, które mogłyby zmienić ocenę i naruszyć związek przyczynowy lub dotyczyć obliczenia poziomu usuwającego szkodę.

(44)

Kilka zainteresowanych stron zgłosiło uwagi na temat wzrostu kosztów produkcji i niezdolności przemysłu wspólnotowego do obniżenia ich. Niektóre pozycje kosztów (takie jak energia) wzrosły, lecz ich wpływ nie jest tak istotny, by naruszyć związek przyczynowy, w sytuacji gdy duże ilości chińskiego wywozu po cenach dumpingowych powodują spadek sprzedaży i produkcji (powodując wzrost kosztów jednostkowych ponoszonych przez przemysł wspólnotowy) oraz tłumią i obniżają ceny przemysłu wspólnotowego.

(45)

Stwierdzono, że programy pomocy WE przyczyniły się do sztucznego wzrostu przetwórstwa w WE i obniżenia poziomu podaży surowców w zakresie produktu objętego postępowaniem. Zarzut ten miał charakter ogólny i nie został dostatecznie uzasadniony. W każdym razie omawiane programy zostały zmienione w 1996 r., kiedy pomoc skierowano do rolników, a nie do przetwórców produktu objętego postępowaniem. W analizie Komisji nie wykryto żadnego innego wpływu podczas OD, który mógłby naruszyć związek przyczynowy. W kwestii podaży należy odnieść się do motywów 40 i 41 powyżej.

(46)

Ze względu na brak jakichkolwiek nowych i uzasadnionych informacji lub argumentów ustalenia zawarte w motywach 87 do 101 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(47)

W związku z powyższym potwierdzone zostają tymczasowe ustalenia dotyczące istnienia związku przyczynowego między chińskim przywozem po cenach dumpingowych a istotną szkodą wyrządzoną przemysłowi wspólnotowemu.

(48)

Od dnia 9 listopada 2007 r. przywóz z ChRL podlegał rejestracji na mocy rozporządzenia (WE) nr 1295/2007 z dnia 5 listopada 2007 r. poddającego wymogowi rejestracji przywóz niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych (tj. mandarynek itp.) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („rozporządzenie w sprawie rejestracji”) (7). Dokonano tego w celu ewentualnego nałożenia ceł antydumpingowych z mocą wsteczną. W rezultacie na zasadzie wyjątku przeanalizowano również zmiany sytuacji po OD. Dane Eurostatu potwierdzają, że przywóz z Chin utrzymuje się na wysokim poziomie, co zostało potwierdzone przez niektórych importerów. Wielkość przywozu w ostatnich dziesięciu miesiącach po OD osiągnęła poziom 74 000 ton, a jego ceny były nadal niskie.

(49)

Szereg stron przedstawiło uwagi na temat niskiego poziomu hiszpańskiej produkcji, która ich zdaniem nie jest w stanie w pełni zapewnić podaż na rynku wspólnotowym. Prawdą jest, że w obecnej sytuacji przemysł wspólnotowy nie gwarantuje podaży na całym rynku UE, należy jednak podkreślić, że fakt ten jest związany z wpływem przywozu wyrządzającego szkodę, jak wyjaśniono powyżej. W każdym razie zamierzonym celem środków nie jest zamknięcie rynku wspólnotowego dla przywozu z Chin, lecz usunięcie skutków dumpingu wyrządzającego szkodę. Mając na uwadze m.in. istnienie wyłącznie dwóch źródeł podaży tych produktów, stwierdzono, że w przypadku wprowadzenia ostatecznych środków nadal będzie znaczny popyt na chińskie produkty we Wspólnocie.

(50)

Jedno ze stowarzyszeń importerów stwierdziło, że środki antydumpingowe bez ograniczeń ilościowych nie ochroniłyby przemysłu hiszpańskiego, lecz automatycznie wywołałyby niezgodne z prawem działania handlowe. Jest to argument, który wskazuje raczej na potrzebę zapewnienia przez instytucje właściwego monitoringu wdrażania środków, natomiast nie podważa on korzyści, jakie środki mogłyby przynieść producentom wspólnotowym.

(51)

Jeden z importerów twierdził, że wprowadzenie środków antydumpingowych nie poprawiłoby sytuacji hiszpańskich producentów, ze względu na istnienie dużych zapasów nagromadzonych przez importerów w UE, które mogłyby zaspokoić popyt rynkowy w najbliższej przyszłości. Wielkość zapasów i zjawisko ich gromadzenia zostały potwierdzone przez innego importera. Uwagi te są zgodne z analizą Komisji przeprowadzoną w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych oraz w niniejszym rozporządzeniu. Jednakże należy przypomnieć, że środki mają zapobiec dumpingowi wyrządzającemu szkodę w okresie pięcioletnim, a nie jednego roku.

(52)

Ze względu na brak jakichkolwiek innych nowych i uzasadnionych informacji lub argumentów w tym względzie, ustalenia w motywach 103 do 106 i 115 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych dotyczące interesu przemysłu wspólnotowego zostają niniejszym potwierdzone.

(53)

Współpracujący importerzy wyrazili zainteresowanie utrzymaniem dwóch źródeł podaży produktu objętego postępowaniem, tj. Hiszpanii i Chin, w celu zapewnienia bezpieczeństwa dostaw po konkurencyjnych cenach.

(54)

Niemniej jednak większość importerów opowiedziałaby się, w przypadku wprowadzenia środków ostatecznych, za włączeniem do nich również elementów ilościowych. Jak wyjaśniono poniżej w motywie 68 takie działanie nie zostało uznane za właściwe.

(55)

Dane od współpracujących importerów objętych próbą zostały zweryfikowane i potwierdzono, że mandarynki w puszce reprezentują mniej niż 6 % ogólnego obrotu tych importerów oraz że w okresie objętym dochodzeniem oraz w latach 2004–2008 osiągnęli oni poziom rentowności przekraczający 10 %.

(56)

Powyższe ustalenia wskazują, że w sumie potencjalny wpływ środków na importerów/przedsiębiorstwa handlowe będzie proporcjonalny do pozytywnych rezultatów wynikających z tych środków.

(57)

Jeden użytkownik reprezentujący mniej niż 1 % konsumpcji przedstawił ogólne uwagi na temat zmniejszonej dostępności mandarynek w UE oraz na temat wyższej jakości chińskich produktów. Został on poproszony o dostarczenie danych, lecz odmówił współpracy i nie uzasadnił swoich argumentów. Inny sprzedawca detaliczny, członek głównego stowarzyszenia importerów, zasadniczo sprzeciwił się wzrostowi cen. W trakcie dochodzenia nie przedstawiono innych informacji dotyczących interesu użytkowników/sprzedawców detalicznych. Wobec braku jakichkolwiek uzasadnionych uwag importerów/sprzedawców detalicznych motywy 109 do 112 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(58)

Przeciwnie do tego, co wskazywał jeden z importerów, interes konsumentów został uwzględniony na etapie dotyczącym ceł tymczasowych. Ustalenia Komisji zostały przedstawione w motywach 113 i 114 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Inne strony zasugerowały, że wpływ na konsumentów byłby istotny. Jednak nie przedstawiono informacji, które podważałyby ustalenia w wymienionych motywach. Nawet jeżeli cła miałyby doprowadzić do wzrostu cen konsumpcyjnych, żadna strona nie kwestionowała faktu, że omawiany produkt reprezentuje niewielki udział w wydatkach na żywność gospodarstw domowych. Wobec braku jakichkolwiek uwag od konsumentów oraz innych nowych i uzasadnionych informacji wskazane motywy zostają zatem potwierdzone.

(59)

Przedstawiona powyżej dodatkowa analiza dotycząca interesu zainteresowanych stron nie spowodowała zmiany tymczasowych wniosków w tym względzie. Dane od współpracujących importerów objętych próbą zostały zweryfikowane i potwierdzono, że mandarynki w puszce reprezentują mniej niż 6 % ogólnego obrotu tych importerów oraz że w okresie objętym dochodzeniem oraz w latach 2004–2008 osiągnęli oni w ujęciu średnim zadawalające wyniki, a zatem wpływ na importerów będzie nieznaczny. Potwierdzono również, że finansowy wpływ na konsumentów końcowych będzie niewielki, zważywszy na znikome ilości w przeliczeniu na mieszkańca kupowane w krajach konsumpcji. Uznano, że wnioski w zakresie interesu Wspólnoty zawarte w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych nie ulegają zmianie. Wobec braku innych uwag, wnioski przedstawione w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych zostają zatem ostatecznie potwierdzone.

(60)

Jeden z importerów stwierdził, że poziom marży zysku wynoszący 6,8 % wykorzystany jako odniesienie na etapie dotyczącym ceł tymczasowych jest zawyżony. W tym zakresie należy podkreślić, że ten sam poziom został zastosowany i zaakceptowany dla środków ochronnych jako rzeczywisty zysk osiągnięty przez przemysł wspólnotowy w latach 1998/99 do 2001/02. Wartość ta odnosi się do zysków uzyskanych przez producentów wspólnotowych podczas normalnej sytuacji rynkowej, na którą nie miał wpływu wzrost przywozu, który wyrządził szkodę przemysłowi. W związku z powyższym argument ten zostaje odrzucony.

(61)

Producenci wspólnotowi twierdzili, że cła tymczasowe nie uwzględniły specyficznej sytuacji panującej na rynku mandarynek w puszce, na którym produkcja jest skupiona tylko w jednym kraju, a większość sprzedaży i przywozu odbywa się w innym europejskim kraju. Z tego względu wniesiono o uwzględnienie kosztów transportu z kraju produkcji do kraju konsumpcji w ostatecznych obliczeniach. Wniosek był uzasadniony, a obliczenia zostały odpowiednio skorygowane, aby odzwierciedlić koncentrację sprzedaży na danych obszarach Wspólnoty.

(62)

Jedna strona zgłosiła uwagi na temat obliczeń dotyczących podcięcia cenowego i zaniżania cen. W uzasadnionych przypadkach wprowadzono dostosowania na etapie dotyczącym ceł ostatecznych.

(63)

Wartości marginesów szkody, po uwzględnieniu w uzasadnionych przypadkach wniosków zainteresowanych stron, wyrażone jako odsetek całkowitej wartości w przywozie CIF każdego chińskiego importera objętego próbą były niższe od marginesów dumpingu i wynoszą:

Wszystkie inne przedsiębiorstwa 100,1 %.

(64)

Jak wskazano w motywie 4, w dniu 9 listopada 2007 r. Komisja poddała rejestracji przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL na podstawie wniosku przemysłu wspólnotowego. Wniosek został wycofany i w związku z powyższym kwestia ta nie była dalej badana.

(65)

Uwzględniając wnioski dotyczące dumpingu, szkody, związku przyczynowego i interesu Wspólnoty oraz zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy nałożyć ostateczne cło antydumpingowe na poziomie najniższego z ustalonych marginesów dumpingu i szkody, zgodnie z zasadą niższego cła. W takim przypadku stawka cła powinna zostać odpowiednio określona na poziomie ustalonej szkody.

(66)

Na podstawie powyższych ustaleń i zgodnie ze sprostowaniem opublikowanym w Dzienniku Urzędowym L 258 (8) ostateczne cło powinno wynosić:

Wszystkie inne przedsiębiorstwa 531,2 EUR/tonę.

(67)

Szereg stron wniosło o wprowadzenie środków łączących cenę i elementy ilościowe, w ramach których początkowe wielkości przywozu nie byłyby objęte cłem lub podlegałyby cłu obniżonemu. W niektórych przypadkach było to związane z zastosowaniem systemu pozwoleń.

(68)

Opcja ta została rozważona, lecz odrzucono ją ze względów wyjaśnionych poniżej. Cła antydumpingowe są nakładane, ponieważ cena eksportowa jest niższa od wartości normalnej. Wielkości wywożone do Wspólnoty podlegają analizie mającej na celu określenie czy przywóz po cenach dumpingowych wyrządza szkodę. Jednak wielkości te zazwyczaj nie mają wpływu na poziom nakładanego cła. Innymi słowy, jeżeli okaże się, że przywóz po cenach dumpingowych wyrządza szkodę, dumping może zostać zrównoważony przez cło, które ma zastosowanie od pierwszej wysyłki towarów przywiezionych po wejściu w życie cła. Wreszcie, jeżeli okazałoby się, że w interesie Wspólnoty leży przywóz produktów, w określonym okresie, bez nakładania ceł antydumpingowych, art. 11 ust. 4 rozporządzenia podstawowego umożliwia zawieszenie środków pod pewnymi warunkami.

(69)

Niektóre strony twierdzą, że środki nieobejmujące ograniczeń ilościowych będą prowadzić do unikania zapłaty cła. Strony ponownie odniosły się do gromadzenia zapasów, które nastąpiło w związku z rozszerzeniem Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. Analiza służb Komisji potwierdziła, że była to wyraźna próba uniknięcia ceł. Zważywszy na te ustalenia i fakty opisane w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych w motywach 123 i 125, Komisja będzie monitorować zmiany sytuacji w celu podjęcia koniecznych działań, by zapewnić prawidłowe wdrożenie środków.

(70)

Inne strony twierdziły, że środki nie powinny dotyczyć wielkości objętych istniejącymi umowami sprzedaży. Podejście to zostało odrzucone, gdyż w praktyce oznaczałoby zwolnienie z ceł, a zatem zagroziłoby skutkom naprawczym środków. Dokonano także odesłania do motywów 51 i 52 powyżej.

(71)

Rozporządzeniem w sprawie ceł tymczasowych nałożono cło antydumpingowe w formie cła specyficznego dla każdego przedsiębiorstwa, które wynika z zastosowania marginesu usunięcia szkody do cen eksportowych wykorzystanych w obliczeniach dumpingu podczas OD. Metodyka ta znajduje odzwierciedlenie w poziomie środków ostatecznych.

(72)

Na późnym etapie dochodzenia kilku producentów eksportujących w ChRL złożyło zobowiązania cenowe. Nie zostały one zaakceptowane z uwagi na dużą zmienność cen omawianego produktu, ryzyko unikania i obejścia cła nałożonego na ten produkt (zob. motywy 124 i 125 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych) oraz fakt, że złożone oferty nie zawierały żadnych gwarancji ze strony chińskich władz umożliwiających odpowiedni monitoring w kontekście przedsiębiorstw, którym nie przyznano traktowania na zasadach rynkowych.

(73)

Ze względu na ustaloną wysokość marginesu dumpingu oraz uwzględniając poziom szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu, uważa się za konieczne, aby kwoty zabezpieczone tymczasowym cłem antydumpingowym, nałożonym rozporządzeniem w sprawie ceł tymczasowych, zostały ostatecznie pobrane do wysokości nałożonego cła tymczasowego. W odniesieniu do producentów eksportujących, dla których cło ostateczne jest nieznacznie wyższe od cła tymczasowego, kwoty tymczasowo zabezpieczone powinny zostać pobrane na poziomie określonym w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, zgodnie z art. 10 ust. 3 rozporządzenia podstawowego,

30.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 350/46

(1)

Zasady obliczania opłat i honorariów określone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 593/2007 z dnia 31 maja 2007 r. w sprawie opłat i honorariów pobieranych przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Lotniczego (2) muszą być okresowo weryfikowane, tak aby wysokość opłat i honorariów wnoszonych przez wnioskodawcę odzwierciedlała złożoność zadań wykonywanych przez Agencję i rzeczywisty wkład pracy. Przyszłe zmiany rozporządzenia dodatkowo udoskonalą te zasady, między innymi na podstawie danych, które staną dostępne w ramach Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego (dalej zwanej „Agencją”) dzięki wprowadzeniu systemu planowania zasobów przedsiębiorstwa.

(2)

Umowy, o których mowa w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 216/2008, powinny stanowić podstawę oceny rzeczywistego wkładu pracy w zakresie certyfikacji produktów krajów trzecich. Zasadniczo proces zatwierdzania przez Agencję certyfikatów wydanych przez kraj trzeci, z którym Wspólnota ma stosowną umowę, opisany został w tych umowach i powinien wiązać się z innym wkładem pracy niż w wkład wymagany w przypadku procedur certyfikacyjnych realizowanych przez Agencję.

(3)

Zasady obliczania opłat i honorariów muszą pozostać skuteczne i uczciwe w stosunku do wszystkich wnioskodawców, jednocześnie zapewniając równowagę między ogólną sumą wydatków ponoszonych przez Agencję w związku z przeprowadzaniem procedur certyfikacyjnych a ogólną sumą wpływów z opłat przez nią pobieranych. Dotyczy to również obliczania kosztów podróży poza terytorium państw członkowskich. Obecny wzór musi zostać udoskonalony, tak aby odzwierciedlał wyłącznie bezpośrednie koszty związane z podróżami.

(4)

Doświadczenie zdobyte w zakresie stosowania rozporządzenia (WE) nr 593/2007 wskazuje, że koniecznie jest ustalenie, kiedy Agencja może zafakturować należną opłatę, oraz określenie metody obliczania wysokości zwrotu w przypadku przerwania procedury certyfikacyjnej. Podobne zasady muszą zostać ustalone w przypadku rezygnacji z certyfikatu lub jego zawieszenia.

(5)

Z przyczyn technicznych w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 593/2007 powinny zostać wprowadzone zmiany mające na celu doprecyzowanie pewnych definicji i klasyfikacji.

(6)

W związku z tym należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 593/2007.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 65 rozporządzenia (WE) nr 216/2008,

1)

artykuł 6 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 6

Nie naruszając art. 4, w przypadku, gdy procedura certyfikacyjna toczy się w całości lub w części poza terytoriami państw członkowskich, koszty podróży poza te tereny są zawierane w opłacie, jaką poniesie wnioskodawca, zgodnie z wzorem:

d = f + v + h – e

gdzie:

2)

w art. 8 wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 12 skreśla się akapit piąty;

4)

w art. 14 skreśla się ust. 3;

5)

w Załączniku wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

a)

opłaty podane w tabelach od 1 do 5 w części I załącznika stosuje się w odniesieniu do wniosków o procedurę certyfikacyjną otrzymanych po dniu 1 stycznia 2009 r.;

b)

opłaty podane w tabeli 6 w części I załącznika stosuje się do rocznych opłat pobieranych po dniu 1 stycznia 2009 r.

30.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 350/56

(1)

Decyzją nr 1720/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 listopada 2006 r. (3) ustanowiono program działań w zakresie uczenia się przez całe życie na lata 2007–2013.

(2)

Artykuł 9 ust. 2 decyzji nr 1720/2006/WE przewiduje, że środki niezbędne do wdrożenia programu inne niż te wymienione w ust. 1 mają zostać przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 10 ust. 3 tej decyzji, tj. zgodnie z procedurą doradczą ustaloną decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (4).

(3)

Z treści decyzji nr 1720/2006/WE wynika zwłaszcza, że decyzje w sprawie wyboru inne niż te, o których mowa w art. 9 ust. 1 tej decyzji, podlegają procedurze doradczej i prawu kontroli ze strony Parlamentu Europejskiego.

(4)

Te warunki proceduralne wydłużają o dwa do trzech miesięcy proces przyznawania dotacji kandydatom. Powodują liczne opóźnienia względem beneficjentów, obciążają nieproporcjonalnie administrację programu i nie wnoszą wartości dodanej, uwzględniając charakter przyznanych dotacji.

(5)

Aby umożliwić szybsze i skuteczniejsze wdrożenie decyzji w sprawie wyboru, należy zastąpić procedurę doradczą zobowiązaniem Komisji do bezzwłocznego informowania Parlamentu Europejskiego i państw członkowskich o wszelkich środkach podjętych w celu wdrożenia decyzji nr 1720/2006/WE bez udziału komitetu,

1)

artykuł 9 ust. 2 otrzymuje następujące brzmienie:

„2.   Komisja informuje komitet, o którym mowa w art. 10, oraz Parlament Europejski o wszystkich innych decyzjach w sprawie wyboru podjętych przez Komisję w celu wdrożenia niniejszej decyzji w ciągu dwóch dni roboczych od przyjęcia tych decyzji. Informacje te obejmują opisy i analizy otrzymanych wniosków, opis procedury oceny i wyboru, jak również listę projektów zaproponowanych do finansowania oraz projektów, które zostały odrzucone.”;

2)

skreśla się art. 10 ust. 3.

30.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 350/58

(1)

Decyzją nr 1904/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. (2) ustanowiono program „Europa dla Obywateli” na lata 2007–2013.

(2)

Artykuł 8 ust. 3 decyzji nr 1904/2006/WE przewiduje, że środki niezbędne do wdrożenia programu inne niż te wymienione w ust. 2 mają zostać przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 9 ust. 3 tej decyzji, tj. zgodnie z procedurą doradczą ustanowioną decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (3).

(3)

Z treści decyzji nr 1904/2006/WE wynika zwłaszcza, że decyzje w sprawie wyboru inne niż te, o których mowa w art. 8 ust. 2 tej decyzji, podlegają procedurze doradczej i prawu kontroli ze strony Parlamentu Europejskiego.

(4)

Decyzje w sprawie wyboru dotyczą przede wszystkim niewielkich dotacji i nie wymagają podejmowania politycznie wrażliwych decyzji.

(5)

Te warunki proceduralne wydłużają o dwa do trzech miesięcy proces przyznawania dotacji kandydatom. Powodują liczne opóźnienia względem beneficjentów, obciążają nieproporcjonalnie administrację programu i nie wnoszą wartości dodanej, uwzględniając charakter przyznanych dotacji.

(6)

Aby umożliwić szybsze i skuteczniejsze wdrażanie decyzji w sprawie wyboru, należy zastąpić procedurę doradczą zobowiązaniem Komisji do bezzwłocznego informowania Parlamentu Europejskiego i państw członkowskich o wszelkich środkach podjętych w celu wdrożenia decyzji nr 1904/2006/WE bez udziału komitetu,

1)

art. 8 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Komisja informuje komitet, o którym mowa w art. 9, oraz Parlament Europejski o wszystkich innych decyzjach w sprawie wyboru podjętych przez Komisję w celu wdrożenia niniejszej decyzji w ciągu dwóch dni roboczych od przyjęcia tych decyzji. Informacje te obejmują opisy i analizy otrzymanych wniosków, opis procedury oceny i wyboru, jak również listę projektów zaproponowanych do finansowania oraz projektów, które zostały odrzucone.”;

2)

skreśla się art. 9 ust. 3.

30.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 350/60

(1)

Unia Europejska postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój Unii jako obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, na którym wysoki poziom bezpieczeństwa ma zostać zapewniony przez wspólne działanie państw członkowskich w zakresie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych.

(2)

Wspólne działanie w zakresie współpracy policyjnej zgodnie z art. 30 ust. 1 lit. b) Traktatu o Unii Europejskiej oraz wspólne działanie w zakresie współpracy sądowej w sprawach karnych zgodnie z art. 31 ust. 1 lit. a) Traktatu o Unii Europejskiej pociągają za sobą potrzebę przetwarzania istotnych informacji, które powinno podlegać właściwym przepisom o ochronie danych osobowych.

(3)

Akty prawne objęte zakresem zastosowania tytułu VI Traktatu o Unii Europejskiej powinny poprawiać współpracę policyjną i sądową w sprawach karnych pod względem jej skuteczności i legalności oraz zgodności z prawami podstawowymi, w szczególności z prawem do prywatności i do ochrony danych osobowych. W osiąganiu obu tych celów mogą pomóc wspólne normy przetwarzania i ochrony danych osobowych, które przetwarza się w celu zapobiegania przestępczości i jej zwalczania.

(4)

W programie haskim, mającym na celu wzmacnianie wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w Unii Europejskiej, przyjętym przez Radę Europejską w dniu 4 listopada 2004 r., podkreślono potrzebę wypracowania innowacyjnego stanowiska w sprawie transgranicznej wymiany informacji istotnych dla ochrony porządku publicznego przy ścisłym przestrzeganiu kluczowych warunków w zakresie ochrony danych oraz wezwano Komisję do przedstawienia najpóźniej do końca roku 2005 wniosków w tej sprawie. Znalazło to odzwierciedlenie w Planie działania Rady i Komisji służącym realizacji programu haskiego mającego na celu wzmacnianie wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w Unii Europejskiej (2).

(5)

Wymianę danych osobowych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych — zwłaszcza z uwagi na zasadę udostępniania informacji określoną w programie haskim — powinny wspierać jasne przepisy umacniające wzajemne zaufanie właściwych organów oraz zapewniające ochronę odnośnych informacji w sposób wyłączający wszelką dyskryminację w odniesieniu do takiej współpracy między państwami członkowskimi, przy równoczesnym pełnym poszanowaniu praw podstawowych osób fizycznych. Akty prawne obowiązujące na poziomie europejskim nie wystarczają; dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (3) nie ma zastosowania do przetwarzania danych osobowych podczas działań, które nie są objęte zakresem stosowania prawa wspólnotowego, takich jak działania określone w tytule VI Traktatu o Unii Europejskiej, ani w żadnym przypadku do operacji przetwarzania dotyczących bezpieczeństwa publicznego, obronności, bezpieczeństwa państwa i działań państwa w zakresie prawa karnego.

(6)

Niniejszą decyzję ramową stosuje się wyłącznie do danych gromadzonych lub przetwarzanych przez właściwe organy w celu zapobiegania przestępstwom, ich ścigania, wykrywania lub karania lub w celu wykonywania sankcji karnych. Niniejsza decyzja ramowa powinna pozostawić w gestii państw członkowskich bardziej szczegółowe określenie na poziomie krajowym, jakie inne cele należy uważać za niezgodne z celem, do którego dane osobowe były pierwotnie gromadzone. Dalsze przetwarzanie danych osobowych do celów historycznych, statystycznych lub naukowych nie powinno na ogół być uważane za niezgodne z pierwotnym celem przetwarzania.

(7)

Zakres zastosowania niniejszej decyzji ramowej jest ograniczony do przetwarzania danych osobowych przekazywanych lub udostępnianych pomiędzy państwami członkowskimi. Ograniczenie to nie powinno wywierać żadnych skutków dla kompetencji Unii do przyjmowania aktów odnoszących się do gromadzenia i przetwarzania danych osobowych na poziomie krajowym lub praktycznych uzgodnień dotyczących przyjmowania ich przez Unię w przyszłości.

(8)

W celu ułatwienia wymiany danych w Unii państwa członkowskie zamierzają zapewnić, aby poziom ochrony danych osiągnięty podczas krajowego przetwarzania danych odpowiadał poziomem ochronie określonej w niniejszej decyzji ramowej. W odniesieniu do przetwarzania danych na poziomie krajowym niniejsza decyzja ramowa nie wyklucza tego, by dla ochrony danych osobowych państwa członkowskie wprowadzały gwarancje bardziej rygorystyczne niż gwarancje ustanowione na mocy niniejszej decyzji ramowej.

(9)

Niniejsza decyzja ramowa nie powinna mieć zastosowania do danych osobowych, które państwo członkowskie uzyskało w ramach zakresu zastosowania niniejszej decyzji ramowej i które z tego państwa pochodzą.

(10)

Zbliżenie przepisów państw członkowskich nie powinno w żadnym razie skutkować osłabieniem zapewnianej przez nie ochrony danych, a wręcz przeciwnie – powinno mieć na celu zapewnienie wysokiego poziomu ochrony w obrębie Unii.

(11)

Należy wyszczególnić cele ochrony danych w ramach działań policyjnych i sądowych oraz ustanowić zasady określające, czy przetwarzanie danych osobowych jest zgodne z prawem, by dzięki temu wszelkie informacje, które mogą podlegać wymianie, były przetwarzane legalnie i zgodnie z podstawowymi zasadami odnoszącymi się do jakości danych. Jednocześnie nie powinno to w żaden sposób zagrażać legalnym działaniom organów policyjnych, celnych, sądowych ani innych właściwych organów.

(12)

Zasadę ścisłości danych należy stosować, uwzględniając charakter i cel danego procesu przetwarzania. Na przykład dane uzyskiwane szczególnie w postępowaniu sądowym oparte są na indywidualnej, subiektywnej ocenie i w niektórych przypadkach są całkowicie nieweryfikowalne. Zatem wymóg ścisłości danych nie może odnosić się do ścisłości oświadczenia, lecz jedynie do faktu, że dane oświadczenie zostało złożone.

(13)

Archiwizowanie danych w postaci osobnego zestawu danych powinno być dopuszczalne tylko wtedy, gdy dane te nie są już wymagane ani wykorzystywane w celu zapobiegania przestępstwom, ich ścigania, wykrywania i karania oraz wykonywania sankcji karnych. Archiwizowanie danych w postaci osobnego zestawu powinno być dopuszczalne także wtedy, gdy archiwizowane dane są przechowywane w bazie danych wraz z innymi danymi w taki sposób, że nie można ich już wykorzystywać w celu zapobiegania przestępstwom, ich ścigania, wykrywania i karania oraz wykonywania sankcji karnych. Okres przechowywania danych w archiwum powinien zależeć od celu ich zarchiwizowania oraz od tego, czy leży to w uzasadnionym interesie osób, których dotyczą dane. W przypadku archiwizacji badań historycznych można także przewidzieć bardzo długi okres przechowywania.

(14)