29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/1

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 713/2005 (2) Rada nałożyła ostateczne cło wyrównawcze na przywóz niektórych antybiotyków o szerokim spektrum działania, a mianowicie na trójwodzian amoksycyliny, trójwodzian ampicyliny i cefaleksynę, które nie są oferowane w odmierzonych dawkach lub w formach lub opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży detalicznej („produkt objęty postępowaniem”), objęte kodami CN ex 2941 10 10, ex 2941 10 20 i ex 2941 90 00, pochodzące z Indii. Stawka cła wynosi od 17,3 % do 30,3 % dla indywidualnie wskazanych eksporterów, ze stawką cła rezydualnego w wysokości 32 % dla przywozu prowadzonego przez pozostałych eksporterów.

(2)

Po nałożeniu ostatecznego cła wyrównawczego rząd Indii twierdził, że zmieniły się okoliczności odnoszące się do dwóch programów subsydiowania (programu „Duty Entitlement Passbook” oraz programu „Income Tax Exemption”; zwolnienia z podatku dochodowego zgodnie z sekcją 80 HHC Ustawy o podatku dochodowym) i że zmiany te mają charakter trwały. Rząd Indii utrzymywał, że wskutek tego poziom subsydiowania prawdopodobnie się zmniejszył, a zatem środki, które wprowadzono częściowo w odniesieniu do tych programów, powinny zostać skorygowane.

(3)

Komisja zbadała dowody przedłożone przez rząd Indii i uznała je za wystarczające do uzasadnienia wszczęcia przeglądu zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego. Po konsultacji z Komitetem Doradczym Komisja wszczęła z urzędu, poprzez zawiadomienie opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3), częściowy przegląd okresowy dotyczący rozporządzenia (WE) nr 713/2005.

(4)

Celem dochodzenia w ramach częściowego przeglądu okresowego jest ocena potrzeby utrzymania, zniesienia lub zmiany obowiązujących środków w odniesieniu do tych przedsiębiorstw, które korzystały z jednego lub obu zmienionych programów subsydiowania, w przypadku gdy przedstawiono wystarczające dowody zgodnie z odpowiednimi postanowieniami zawiadomienia o wszczęciu przeglądu. W toku dochodzenia w ramach częściowego przeglądu okresowego oceniana jest również potrzeba, zależnie od ustaleń przeglądu, skorygowania środków stosowanych względem innych przedsiębiorstw, które współpracowały w dochodzeniu prowadzącym do ustalenia poziomu obowiązujących środków lub środka rezydualnego stosowanego względem wszystkich pozostałych przedsiębiorstw.

(5)

Dochodzenie objęło okres od dnia 1 kwietnia 2006 r. do dnia 31 marca 2007 r. (zwany dalej „okresem objętym dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”).

(6)

Komisja poinformowała oficjalnie o wszczęciu dochodzenia w ramach częściowego przeglądu okresowego rząd Indii oraz tych indyjskich producentów eksportujących, którzy współpracowali w poprzednim dochodzeniu, zostali wymienieni w rozporządzeniu (WE) nr 713/2005 oraz w zawiadomieniu o wszczęciu częściowego przeglądu okresowego jako korzystający z któregokolwiek z dwóch rzekomo zmienionych programów subsydiowania, jak również producentów wspólnotowych. Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia swoich opinii w formie pisemnej i złożenia wniosku o przeprowadzenie przesłuchania. Przedłożone przez strony pisemne i ustne uwagi zostały rozpatrzone i w stosownych przypadkach wzięte pod uwagę.

(7)

Ze względu na liczbę stron objętych tym przeglądem przewidziano zastosowanie metod kontroli wyrywkowej w dochodzeniu w sprawie subsydiowania, zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego.

(8)

Jedynie dwóch producentów eksportujących zgłosiło się i dostarczyło informacji wymaganych dla kontroli wyrywkowej. Dlatego też nie uznano zastosowania metod kontroli wyrywkowej za niezbędne.

(9)

Jeden ze wspomnianych wyżej producentów eksportujących zadeklarował w odpowiedzi wyrywkowej, że nie otrzymywał pomocy w ramach dwóch rzekomo zmienionych programów subsydiowania (tj. programu „Duty Entitlement Passbook” oraz programu „Income Tax Exemption”; zwolnienia z podatku dochodowego zgodnie z sekcją 80 HHC Ustawy o podatku dochodowym) ani w okresie dochodzenia, które doprowadziło do obowiązywania środków, ani w ODP. Ponadto przedsiębiorstwo to nie współpracowało w ramach pierwotnego dochodzenia i nie ustalono, że zachodzi szczególna potrzeba dostosowania środka rezydualnego stosowanego względem wszystkich pozostałych przedsiębiorstw, włącznie ze wspomnianym powyżej. Przedsiębiorstwo nie spełnia więc warunków kwalifikowalności w odniesieniu do zakresu dochodzenia w ramach częściowego przeglądu okresowego określonych w pkt 4 zawiadomienia o wszczęciu postępowania i tym samym nie może brać udziału w dochodzeniu przeglądowym. Przedsiębiorstwo to zostało powiadomione o tej sytuacji.

(10)

Komisja przesłała kwestionariusze jedynemu współpracującemu producentowi eksportującemu, który kwalifikował się do tego przeglądu, a mianowicie firmie Ranbaxy Laboratories Ltd, oraz rządowi Indii. Odpowiedzi wpłynęły zarówno od tego producenta, jak i od rządu Indii.

(11)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do określenia subsydiowania. Przeprowadzono wizyty weryfikacyjne w siedzibach następujących zainteresowanych stron:

(12)

Poinformowano rząd Indii i pozostałe zainteresowane strony o podstawowych faktach i okolicznościach, w oparciu o które zamierza się zaproponować zmianę stawki cła mającej zastosowanie wobec jedynego współpracującego producenta indyjskiego, jak również o zamiarze utrzymania obowiązujących środków w odniesieniu do wszystkich pozostałych przedsiębiorstw, które nie współpracowały w ramach tego częściowego przeglądu okresowego. Wspomniane strony miały również stosowną ilość czasu na zgłoszenie uwag. Wszystkie przedstawione uwagi i komentarze zostały należycie wzięte pod uwagę, jak podano niżej.

(13)

Produkt objęty niniejszym przeglądem jest takim samym produktem jak produkt, którego dotyczy rozporządzenie (WE) nr 713/2005, a mianowicie trójwodzian amoksycyliny, trójwodzian ampicyliny i cefaleksyna, które nie są oferowane w odmierzonych dawkach lub w formach lub opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży detalicznej, objęte kodami CN ex 2941 10 10, ex 2941 10 20 oraz ex 2941 90 00, pochodzące z Indii.

(14)

W oparciu o informacje przedłożone przez rząd Indii i jedynego współpracującego producenta eksportującego oraz w oparciu o odpowiedzi na kwestionariusz Komisji przebadano następujące programy, co do których istnieje domniemanie, że w ich ramach udzielane są subsydia:

(15)

Programy od a) do d) wymienione powyżej opierają się na Ustawie o handlu zagranicznym (Rozwój i regulacja) z 1992 r. (nr 22 z 1992 r.), która weszła w życie w dniu 7 sierpnia 1992 r. („Ustawa o handlu zagranicznym”). W Ustawie o handlu zagranicznym upoważnia się rząd Indii do wydawania zawiadomień dotyczących polityki eksportowej i importowej. Ich streszczenia publikowane są w dokumentach „Polityka eksportowa i importowa”, które Ministerstwo Handlu wydaje co pięć lat i regularnie uaktualnia. Dla ODP w niniejszej sprawie ma zastosowanie jeden dokument z zakresu polityki eksportowej i importowej, tj. pięcioletni plan odnoszący się do okresu od dnia 1 września 2004 r. do dnia 31 marca 2009 r. (zwany dalej „polityką EXIM 04-09”). Ponadto rząd Indii w „Podręczniku procedur – 1 września 2004 r. do 31 marca 2009 r., tom I” („PP I 04-09”) przedstawił również procedury, które regulują politykę EXIM 04-09. Podręcznik procedur jest również regularnie uaktualniany.

(16)

Programy zwolnień z podatku dochodowego wymienione powyżej pod lit. e) opierają się na Ustawie o podatku dochodowym z 1961 r., którą corocznie zmienia Ustawa o finansach.

(17)

Program „Export Credit” wymieniony wyżej pod lit. f) jest oparty na sekcjach 21 i 35 A Ustawy o regulacji bankowości z 1949 r., która zezwala Bankowi Rezerw Indii (Reserve Bank of India, „RBI”) na kierowanie bankami komercyjnymi w dziedzinie kredytów eksportowych.

(18)

Zgodnie z art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego Komisja zaprosiła rząd Indii do udziału w dodatkowych konsultacjach odnoszących się zarówno do zmienionych, jak i niezmienionych programów w celu wyjaśnienia okoliczności faktycznych dotyczących tych programów oraz w celu wypracowania wspólnego rozwiązania. Po przeprowadzeniu tych konsultacji, przy braku wspólnie uzgodnionego rozwiązania w odniesieniu do tych programów, Komisja objęła te wszystkie programy dochodzeniem w sprawie subsydiowania.

(19)

Szczegółowy opis programu znajduje się w pkt od 4.1.1 do 4.1.14 polityki EXIM 04-09 oraz w rozdziałach od 4.1 do 4.30 PP I 04-09. Program ten był zwany programem „Advance Licence” podczas poprzedniego dochodzenia w ramach przeglądu, które doprowadziło do nałożenia rozporządzeniem (WE) nr 713/2005 obowiązującego obecnie ostatecznego cła wyrównawczego.

(20)

AAS składa się z sześciu podprogramów, które zostały opisane bardziej szczegółowo w motywie 21. Podprogramy te różnią się między innymi zakresem kwalifikowalności. Wytwórcy-eksporterzy i handlowcy-eksporterzy „powiązani” z wytwórcami pomocniczymi mają prawo do AAS w odniesieniu do wywozu fizycznego oraz do AAS w ramach zapotrzebowań rocznych. Wytwórcy-eksporterzy realizujący dostawy do eksportera końcowego kwalifikują się do AAS z tytułu dostaw pośrednich. Główni kontrahenci zaopatrujący kategorie „uznane za wywóz” wymienione w pkt 8.2 polityki EXIM 04-09, tacy jak dostawcy do jednostek zorientowanych na wywóz („EOU”), kwalifikują się do AAS w odniesieniu do kategorii „uznanych za wywóz”. Wreszcie, dostawcom pośrednim wytwórców-eksporterów przysługują świadczenia na kategorie „uznane za wywóz” w ramach podprogramów „Advance Release Order” („ARO”) oraz krajowej akredytywy otwartej przez nabywcę na rzecz sprzedawcy (obopólnej).

(21)

Zezwolenia zaliczkowe mogą być wydawane w odniesieniu do następujących elementów:

(22)

Po nałożeniu rozporządzeniem (WE) nr 713/2005 obowiązującego obecnie ostatecznego cła wyrównawczego rząd Indii zmodyfikował system kontroli mający zastosowanie do AAS. Konkretnie, w celu umożliwienia przeprowadzenia kontroli przez władze Indii posiadacz zezwolenia zaliczkowego jest prawnie zobowiązany do prowadzenia „zgodnej z prawdą i odpowiedniej dokumentacji dotyczącej zużycia i wykorzystania towarów przywożonych bezcłowo/pozyskiwanych w kraju” we wskazanym formacie (rozdziały 4.26, 4.30 i załącznik 23 do PP I 04-09), czyli rejestru rzeczywistego zużycia. Rejestr ten musi zostać skontrolowany przez zewnętrznego biegłego księgowego/księgowego kosztów i prac, który wydaje zaświadczenie stwierdzające, że określone rejestry i odpowiednia ewidencja zostały zbadane, a informacje dostarczone zgodnie z załącznikiem 23 są prawdziwe i poprawne pod każdym względem. Wyżej wspomniane przepisy mają jednak zastosowanie jedynie do zezwoleń zaliczkowych wydanych w dniu 13 maja 2005 r. lub później. W odniesieniu do wszystkich zezwoleń zaliczkowych wydanych przed tą datą wymaga się, aby ich posiadacze stosowali się do mających uprzednio zastosowanie przepisów dotyczących kontroli, tj. aby prowadzili zgodną z prawdą i odpowiednią dokumentację dotyczącą zużycia i wykorzystania przywożonych towarów objętych pozwoleniem, w formacie wskazanym w załączniku 18 (rozdział 4.30 i załącznik 18 do PP I 02-07).

(23)

W odniesieniu do podprogramów, z których korzystał w ODP jedyny współpracujący producent eksportujący, tj. wywozu fizycznego i dostaw pośrednich, zarówno ulga przywozowa, jak i obowiązek wywozu są ustalane pod względem wielkości i wartości przez rząd Indii oraz są udokumentowane w treści zezwolenia. Ponadto w trakcie realizacji przywozu i wywozu odpowiednie transakcje muszą być udokumentowane przez urzędników państwowych na formularzu zezwolenia. Wielkość przywozu dozwolonego w ramach tego programu ustala rząd Indii na podstawie standardowych norm nakładów i wyników („normy SION”). Normy SION istnieją dla większości produktów, włączając produkt objęty postępowaniem, i są publikowane w PP II 04-09. W związku z nałożeniem rozporządzeniem (WE) nr 713/2005 obowiązującego obecnie ostatecznego cła wyrównawczego normy SION dla produktu objętego postępowaniem miały zastosowanie jedynie w okresie do września 2005 r. Nowe normy wydane zostały we wrześniu 2006 r. (dla trójwodzianu amoksycyliny) i w kwietniu 2007 r. (dla trójwodzianu ampicyliny i cefaleksyny). W międzyczasie stosowane były normy ad hoc.

(24)

Przywożone komponenty nie są zbywalne i muszą być wykorzystane do wytworzenia docelowego produktu przeznaczonego do wywozu. Obowiązek wywozu musi być spełniony w określonych ramach czasowych od wydania pozwolenia (24 miesięcy z dopuszczalnością dwóch przedłużeń po sześć miesięcy).

(25)

W dochodzeniu w ramach przeglądu ustalono, że dokonywano przywozu surowców w ramach różnych zezwoleń oraz różnych norm SION, a następnie surowce te były mieszane i fizycznie wykorzystywane w procesie produkcyjnym tego samego wywożonego towaru. Biorąc pod uwagę powyższe, nie można było ustalić, czy wymogi norm SION, określone w konkretnych zezwoleniach w odniesieniu do bezcłowych komponentów, zostały przekroczone pod względem ilości materiałów potrzebnej do wytworzenia ilości referencyjnej docelowego produktu przeznaczonego do wywozu.

(26)

W dochodzeniu w ramach przeglądu ustalono także, że określone przez władze Indii wymogi dotyczące kontroli albo nie były respektowane, albo nie zostały jeszcze sprawdzone w praktyce. W odniesieniu do zezwoleń zaliczkowych wydanych przed dniem 13 maja 2005 r. nie istnieją potrzebne rejestry rzeczywistego zużycia i zapasów (tj. załącznik 18). W odniesieniu do zezwoleń zaliczkowych wydanych po dniu 13 maja 2005 r. stosowane były potrzebne rejestry rzeczywistego zużycia i zapasów, lecz rząd Indii nie skontrolował jeszcze zgodności tych rejestrów z wymogami polityki EXIM. W tym ostatnim przypadku rejestry zostały skontrolowane jedynie przez zewnętrznych biegłych księgowych zgodnie z wymogami zawartymi w odpowiednich przepisach indyjskich wymienionych w motywie 22. Niemniej jednak ani przedsiębiorstwo, ani biegły księgowy nie przechowały dokumentacji dotyczącej przebiegu procesu tej certyfikacji. Nie było planu audytu ani żadnych dodatkowych materiałów dotyczących przeprowadzonego audytu, nie zachowano też żadnych informacji dotyczących stosowanej metodologii i szczególnych wymogów potrzebnych do wykonania tak dokładnej pracy, wymagającej szczegółowej wiedzy technicznej na temat procesów produkcyjnych, wymogów polityki EXIM oraz procedur księgowych. Biorąc pod uwagę tę sytuację, uznaje się, że eksporter objęty dochodzeniem nie był w stanie wykazać, że odpowiednie postanowienia polityki EXIM zostały spełnione.

(27)

Jedyny współpracujący producent przedstawił uwagi na temat AAS. Przedsiębiorstwo to twierdziło, że pomimo sytuacji opisanej w motywie 24 możliwe było ustalenie, czy wymogi norm SION, określone w konkretnych zezwoleniach, zostały przekroczone pod względem ilości materiałów potrzebnej do wytworzenia ilości referencyjnej docelowego produktu przeznaczonego do wywozu oraz że przedsiębiorstwo prowadziło szczegółową dokumentację dotyczącą rzeczywistego zużycia. W związku z powyższym należy zauważyć, że istniejąca dokumentacja produkcji potwierdza, iż nie było możliwe ustalenie wiarygodnej wartości odniesienia dla konkretnych zezwoleń (tj. materiału potrzebnego do wytworzenia ilości referencyjnej), biorąc pod uwagę różne mające zastosowanie normy SION oraz niejednolity zestaw surowców używanych do produkcji. Ponadto surowce objęte programem były także stosowane w produktach innych niż produkt objęty postępowaniem, tym samym czyniąc praktycznie niewykonalnymi wszelkie próby obliczenia wyników produkcji dla produktu objętego dochodzeniem. Ponadto naruszając odpowiednie przepisy rządu Indii, przedsiębiorstwo nie prowadziło wymaganych rejestrów rzeczywistego zużycia w odniesieniu do każdej polityki EXIM (tj. załącznik 18), których celem jest zapewnienie łatwego monitorowania i kontroli rzeczywistego zużycia. Przedsiębiorstwo stwierdziło także, że art. 26 ust. 1 rozporządzenia podstawowego nie daje Komisji prawa do wglądu do dokumentacji niezależnych biegłych księgowych. W opinii przedsiębiorstwa, jeżeli nie istnieją podstawy, by uznać, że biegły księgowy sporządził fałszywe zaświadczenie, zaświadczenie musi zostać przyjęte. W związku z powyższym należy przypomnieć, że proces weryfikacji prowadzonej przez biegłych księgowych oraz będące jego wynikiem odpowiednie zaświadczenia są elementem systemu weryfikacji wprowadzonego przez rząd Indii w jego polityce EXIM, jak zostało to opisane w motywie 22. Komisja ma zatem obowiązek sprawdzenia, czy wyżej wspomniany system weryfikacji jest rzeczywiście stosowany. Ponadto zgodnie z przepisami art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego Komisja musiała zbadać informacje dostarczone w toku dochodzenia, na których oparte są jego ustalenia.

Fakt, że ani przedsiębiorstwo, ani wyznaczony biegły księgowy nie są w posiadaniu dokumentów dotyczących kontroli dokonanych w celu wydania zaświadczenia przewidzianego w polityce EXIM, dowodzi, że przedsiębiorstwo nie miało możliwości wykazania, że spełnione zostały odpowiednie przepisy polityki EXIM. Przedsiębiorstwo kwestionuje fakt, że rząd Indii nie dokonał jeszcze sprawdzenia zgodności jego rejestrów z wymogami polityki EXIM, ale nie dostarczyło żadnych konkretnych dowodów tego twierdzenia. Argumentowano także, że rzeczywiste zużycie jedynego współpracującego producenta dla każdego z komponentów było wyższe niż normy SION oraz że nie miało miejsca nadmierne umorzenie należności celnych. Uwzględniając jednak faktyczną sytuację stwierdzoną podczas wizyty na miejscu (tj. brak segregacji komponentów i wytwarzanych produktów, stosowanie różnych norm SION, brak wymaganych przez politykę EXIM rejestrów rzeczywistego zużycia) oraz oczekujące na realizację dokonanie przez rząd Indii niezbędnych końcowych etapów weryfikacji, nie było możliwe dokonanie obliczeń rzeczywistego zużycia i wynikającego z niego nadmiernego umorzenia należności celnych dla każdego zezwolenia i normy SION. Wszystkie powyższe twierdzenia należy zatem odrzucić. Wreszcie, przedsiębiorstwo przekazało komentarze dotyczące błędu w obliczeniach, które zostały uznane za zasadne i uwzględnione w obliczeniach kwoty subsydium.

(28)

Zwolnienie z ceł przywozowych stanowi subsydium w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, tzn. finansowy wkład rządu Indii, który przyznał świadczenie eksporterowi objętemu dochodzeniem.

(29)

Dodatkowo, korzystanie z AAS z tytułu wywozu fizycznego oraz z AAS w kategorii dostawy pośrednie jest niewątpliwie prawnie uzależnione od dokonania wywozu i w związku z tym powinno być traktowane jako subsydia szczególne i powinno podlegać środkom wyrównawczym zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Bez zobowiązania się do wywozu przedsiębiorstwo nie może uzyskać korzyści wynikających z tych programów.

(30)

Żaden z dwóch podprogramów wykorzystywanych w niniejszym przypadku nie może być uważany za dozwolony system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system zwrotu ceł za składniki zastępcze w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiadają one zasadom określonym w załączniku I lit. i), załączniku II (definicja i zasady zwrotu ceł) oraz załączniku III (definicja i zasady zwrotu ceł za składniki zastępcze) rozporządzenia podstawowego. Rząd Indii nie zastosował skutecznie systemu ani procedury kontroli w celu sprawdzenia, czy i w jakim zakresie komponenty były zużyte do wytworzenia produktu wywożonego (załącznik II część II pkt 4 rozporządzenia podstawowego, a w przypadku systemów zwrotu ceł za składniki zastępcze – załącznik III część II pkt 2 rozporządzenia podstawowego). Same normy SION nie mogą zostać uznane za mechanizm kontroli rzeczywistego zużycia, ponieważ bezcłowe komponenty przywożone w ramach zezwoleń, do których odnoszą się różne normy SION, są mieszane w tym samym procesie produkcyjnym wywożonego towaru. Stosowanie tego typu procesu nie daje rządowi Indii możliwości odpowiednio dokładnej kontroli ilości komponentów zużytych do produkcji przeznaczonej do wywozu i ustalenia, z którą wartością odniesienia wskazaną w normach SION należy te ilości porównywać. Ponadto rząd Indii nie przeprowadził bądź jeszcze nie zakończył skutecznej kontroli w oparciu o prawidłowo prowadzony rejestr rzeczywistego zużycia. Rząd Indii nie przeprowadził również dalszego badania opartego na faktycznie zaangażowanych komponentach, pomimo że czynność ta powinna być normalnie wykonana w przypadku braku skutecznego systemu kontroli (załącznik II część II pkt 5 oraz załącznik III część II pkt 3 do rozporządzenia podstawowego). Wreszcie, udział biegłych księgowych w procesie kontroli nie doprowadził do poprawy systemu kontroli, ponieważ nie istnieją szczegółowe przepisy określające, w jaki sposób biegli księgowi powinni wykonywać powierzone im zadania, a informacje przedstawione podczas dochodzenia nie mogły zapewnić spełnienia wymogów zawartych w wyżej wspomnianych przepisach ustanowionych zgodnie z rozporządzeniem podstawowym.

(31)

Dwa przedmiotowe podprogramy podlegają zatem objęciu środkami wyrównawczymi.

(32)

Przy braku dozwolonych systemów zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub systemów zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze, świadczenie podlegające środkom wyrównawczym jest umorzeniem całkowitych należności celnych przywozowych, normalnie należnych w przywozie komponentów. W związku z powyższym zauważa się, że w rozporządzeniu podstawowym przewiduje się nie tylko objęcie wyrównaniem „nadmiernego” umorzenia należności celnych. Zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i załącznikiem I lit. i) rozporządzenia podstawowego wyrównaniu podlega jedynie nadmierne umorzenie należności celnych, pod warunkiem spełnienia warunków określonych w załącznikach II i III do rozporządzenia podstawowego. Warunki te nie były jednak spełnione w niniejszym przypadku. Zatem, w przypadku stwierdzenia braku odpowiedniego systemu monitorowania, nie ma zastosowania powyższy wyjątek dotyczący systemów zwrotu ceł, natomiast zastosowanie ma zwykła zasada wyrównywania kwot niezapłaconych należności celnych (dochód utracony), a nie jakiegokolwiek domniemanego nadmiernego umorzenia. Jak podano w załączniku II część II oraz załączniku III część II do rozporządzenia podstawowego, obliczenie takiego nadmiernego umorzenia nie należy do organu prowadzącego dochodzenie. Przeciwnie, zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, do organu tego należy jedynie ustalenie wystarczających dowodów pozwalających odrzucić adekwatność domniemanego systemu weryfikacji.

(33)

Kwota subsydium dla eksportera, który korzystał z AAS, została obliczona na podstawie niepobranych należności celnych przywozowych (cło podstawowe i szczególne cła dodatkowe) za materiały przywożone w ramach dwóch podprogramów stosowanych podczas ODP dla produktu objętego postępowaniem (licznik). Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego w przypadkach złożenia uzasadnionych roszczeń poniesione opłaty, niezbędne do uzyskania subsydium, zostały odjęte od kwoty subsydium. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego ta kwota subsydium została przydzielona jako właściwy mianownik do obrotu pochodzącego z wywozu produktu objętego postępowaniem podczas ODP, ponieważ subsydium zależy od dokonania wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywożonych lub transportowanych.

(34)

Stopa subsydiowania jedynego współpracującego producenta podczas ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 8,2 %.

(35)

Szczegółowy opis DEPBS zawarto w pkt 4.3 polityki EXIM 04-09 oraz w rozdziale 4 PP I 04-09.

(36)

Do skorzystania z tego programu kwalifikuje się dowolny wytwórca-eksporter lub handlowiec-eksporter.

(37)

Kwalifikujący się eksporter może złożyć wniosek o przyznanie mu w ramach DEPBS kredytów, które są obliczane jako procent od wartości produktów wywiezionych w ramach tego programu. Takie stawki DEPBS zostały ustalone przez władze indyjskie dla większości produktów, włącznie z produktem objętym postępowaniem. Są one ustalane na podstawie norm SION z uwzględnieniem zakładanej zawartości komponentów przywożonych z zagranicy w produkcie wytwarzanym na wywóz oraz częstotliwości występowania cła na takie materiały przywozowe, bez względu na to, czy należności celne przywozowe z tytułu domniemanego przywozu zostały rzeczywiście uiszczone czy nie.

(38)

Aby przedsiębiorstwo kwalifikowało się do wsparcia w ramach programu, musi ono dokonywać wywozu produktu. W momencie transakcji wywozowej eksporter musi przedstawić władzom Indii oświadczenie o dokonywaniu wywozu w ramach programu DEPBS. Aby produkty mogły być wywiezione, indyjskie władze celne wystawiają podczas trwania procedury wysyłkowej eksportowy dokument przewozowy. Dokument ten wskazuje między innymi kwotę kredytu DEPBS, jaki ma zostać przyznany dla tej transakcji wywozowej. W tym momencie eksporter zna kwotę korzyści, jaką otrzyma. Po wystawieniu wywozowego listu przewozowego przez władze celne rząd Indii nie może odmówić przyznania środków w ramach DEPBS. Stawką DEPBS stosowaną do obliczenia kwoty korzyści jest stawka obowiązująca w chwili sporządzania deklaracji wywozowej. W związku z tym nie ma możliwości wstecznego dostosowania poziomu korzyści.

(39)

Kredyty DEPBS są zbywalne bez ograniczeń i ważne w okresie 12 miesięcy od daty przyznania. Mogą one być wykorzystane na uiszczenie należności celnych z tytułu kolejnych transakcji przywozowych dowolnych produktów podlegających prawu przywozu bez ograniczeń, z wyjątkiem dóbr inwestycyjnych. Towary przywożone z wykorzystaniem tak uzyskanych kredytów mogą być sprzedawane na rynku krajowym (podlegają wtedy podatkowi od sprzedaży) lub wykorzystane do innych celów.

(40)

Wnioski o przyznanie kredytu z programu DEPBS są składane w formie elektronicznej i mogą obejmować nieograniczoną liczbę transakcji wywozowych. Nie istnieją de facto ściśle określone terminy składania wniosków o przyznanie kredytu z programu DEPBS. System elektroniczny używany do zarządzania programem DEPBS nie wyklucza automatycznie transakcji wywozowych przekraczających termin składania wniosków wspomniany w rozdziale 4.47 PP I 04-09. Ponadto, jak zostało to jasno określone w rozdziale 9.3 PP I 04-09, wnioski, które wpłynęły po upłynięciu terminu składania wniosków, mogą nadal być rozpatrywane przy nałożeniu niewielkiej opłaty karnej (tj. 10 % wartości uprawnienia).

(41)

Po ujawnieniu informacji jedyny współpracujący producent eksportujący przedstawił uwagi na temat DEPBS. Przedsiębiorstwo twierdziło, że korzyści uzyskane z programu DEPB nie powinny stanowić podstawy do zastosowania środków wyrównawczych, ponieważ korzyści nie dotyczą produktu objętego postępowaniem. Przedsiębiorstwo nie przedstawiło jednak żadnych argumentów, które mogłyby zostać przeciwstawione praktycznemu wprowadzaniu w życie programu przedstawionemu w motywach od 37 do 40. Przedsiębiorstwo twierdziło także, że do obliczenia poziomu przyznanych korzyści celnych używana powinna być jedynie kwota kredytu wywozów dokonanych w ODP, nie uzasadniło jednak, dlaczego metoda obliczeń stosowana zarówno w aktualnym, jak i poprzednim dochodzeniu, które doprowadziło do nałożenia obowiązujących środków, nie jest zgodna z przepisami rozporządzenia podstawowego. Twierdzenia te należy zatem odrzucić. Wreszcie, przedsiębiorstwo przekazało komentarze dotyczące błędu w obliczeniach, które zostały uznane za zasadne i uwzględnione w obliczeniach kwoty subsydium.

(42)

DEPBS zapewnia subsydia w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Środki w ramach DEPBS stanowią wkład finansowy rządu Indii, gdyż zostaną w końcu wykorzystane jako wyrównanie przywozowych należności celnych, tym samym zmniejszając przychód z ceł uzyskiwanych przez rząd Indii, który w innym przypadku byłby należny. Ponadto środki w ramach DEPBS zapewniają korzyści eksporterowi, gdyż poprawiają jego płynność finansową.

(43)

Środki w ramach DEPBS są prawnie uzależnione od dokonania wywozu i tym samym są uważane za szczególne i podlegające środkom wyrównawczym zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(44)

Program ten nie może być uznany za dopuszczalny system zwrotu cła czy zastępczy system zwrotu w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on rygorystycznym zasadom określonym w załączniku I lit. i), załączniku II (definicja i zasady zwrotu) oraz załączniku III (definicja i zasady zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze) rozporządzenia podstawowego. Eksporter nie jest zobowiązany do rzeczywistego wykorzystania towarów przywożonych na zasadach bezcłowych do procesu produkcji, a kwota przyznanej korzyści nie jest obliczana w powiązaniu z rzeczywiście wykorzystaną ilością takich komponentów. Ponadto nie istnieje żaden system lub procedura odpowiednia dla potwierdzenia, które komponenty są wykorzystywane do produkcji produktu na wywóz lub czy wystąpiła nadmierna płatność należności celnych przywozowych w znaczeniu lit. i) załącznika I oraz załączników II i III rozporządzenia podstawowego. Wreszcie, eksporter kwalifikuje się do korzystania z programu DEPBS niezależnie od tego, czy przywozi jakiekolwiek komponenty. Aby uzyskać korzyści, wystarczy, aby eksporter dokonał jedynie wywozu gotowych produktów, bez potrzeby wykazywania, że którykolwiek z użytych komponentów pochodził z przywozu. Stąd też nawet eksporterzy, którzy nabywali wszystkie komponenty ze źródeł lokalnych i nie przywozili żadnych towarów, które można było użyć jako komponenty w procesie produkcji, kwalifikują się do korzystania z programu DEPBS.

(45)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 oraz art. 5 rozporządzenia podstawowego oraz metodą obliczeń stosowaną dla tego programu w rozporządzeniu (WE) nr 713/2005 kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych została obliczona w rozumieniu kwoty korzyści przeniesionych na ich odbiorcę, co do których ustalono, że otrzymał je w trakcie ODP. Biorąc to pod uwagę, uznano, że przeniesienie korzyści na odbiorcę zostało dokonane w momencie realizacji transakcji wywozowej na warunkach określonych w tym programie. Od tego momentu rząd Indii ponosi odpowiedzialność z tytułu rezygnacji z opłat celnych, co stanowi wkład finansowy w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Gdy tylko władze celne wystawią wywozowy list przewozowy określający, między innymi, wysokość środków przyznanych w ramach DEPBS w odniesieniu do tej konkretnej transakcji, rząd Indii nie może już decydować o przyznaniu subsydium lub nie, ani o jego wysokości. Jakiekolwiek zmiany stawek DEPBS, mające miejsce między rzeczywistym wywozem a wydaniem licencji DEPBS, nie mają mocy wstecznej w odniesieniu do przyznanego poziomu korzyści. Ponadto jedyny współpracujący producent eksportujący księgował środki z DEPBS na zasadzie memoriałowej, jako przychód uzyskany w momencie zawarcia transakcji wywozowej.

(46)

W przypadkach uzasadnionych roszczeń opłaty słusznie poniesione na rzecz uzyskania subsydium zostały odjęte od ustalonej tą metodą kwoty uzyskanych kredytów, aby otrzymać kwotę subsydiów wyrażoną w liczniku, w myśl art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium przydzielona do całkowitej wysokości obrotu w eksporcie podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym została określona jako właściwy mianownik, gdyż subsydium jest uzależnione od dokonania wywozu i nie było udzielane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych czy przetransportowanych towarów.

(47)

Stopa subsydiowania jedynego współpracującego producenta eksportującego podczas ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 2,1 %.

(48)

Szczegółowy opis EPCGS zawarto w rozdziale 5 polityki EXIM 04-09 oraz w rozdziale 5 PP I 04-09.

(49)

Do korzystania z tego programu kwalifikują się wytwórcy-eksporterzy, handlowcy-eksporterzy „powiązani z” producentami pomocniczymi i dostawcami usług.

(50)

Zgodnie z warunkiem obowiązku wywozu przedsiębiorstwo może przywozić dobra inwestycyjne (nowe, a od kwietnia 2003 r. – dobra inwestycyjne używane, niemające więcej niż 10 lat) po obniżonej stawce celnej. W tym celu rząd Indii wystawia, po otrzymaniu stosownego wniosku i uiszczeniu opłaty, licencję EPCGS. Od kwietnia 2000 r. począwszy, program ten przewiduje obniżoną stawkę cła przywozowego wynoszącą 5 % dla wszystkich dóbr inwestycyjnych przywożonych w ramach tego programu. Do dnia 31 marca 2000 r. stosowana była efektywna stawka celna w wysokości 11 % (w tym 10 % dopłaty), a w przypadku przywozów o znacznej wartości stosowano zerową stawkę celną. Aby spełnić obowiązek wywozowy, przywożone dobra inwestycyjne muszą zostać wykorzystane do wyprodukowania określonej ilości towarów na wywóz w określonym okresie.

(51)

Posiadacze licencji EPCGS mogą również zaopatrywać się w dobra inwestycyjne lokalnie. W takim wypadku lokalny producent dóbr inwestycyjnych może spożytkować korzyści na bezcłowy przywóz składników potrzebnych do produkcji tych dóbr inwestycyjnych. Lokalny producent może również ubiegać się o korzyści z uznanego eksportu w związku z dostawą dóbr inwestycyjnych posiadaczowi licencji EPCGS.

(52)

Po ujawnieniu informacji jedyny współpracujący producent eksportujący przedstawił uwagi na temat EPCGS. Przedsiębiorstwo twierdziło, że na podstawie ogólnie przyjętych zasad księgowania dobra inwestycyjne zostają zużyte w procesie produkcji. W odniesieniu do powyższego należy zauważyć, że przedsiębiorstwo nie uzasadniło tego twierdzenia poprzez jednoznaczne nazwanie konkretnych ogólnie przyjętych zasad księgowania oraz poprzez dostarczenie analizy związanej z odpowiednimi przepisami dotyczącymi EPCGS w polityce EXIM, a także definicji komponentów zużywanych w procesie produkcji, zgodnie z załącznikiem II do rozporządzenia podstawowego. Podnosi się także, że jako zwykły okres amortyzacji zastosowany powinien być okres amortyzacji przedsiębiorstwa. Niemniej takie podejście stoi w sprzeczności z odpowiednimi przepisami art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Twierdzenia te należy zatem odrzucić. Wreszcie, przedsiębiorstwo przekazało komentarze dotyczące błędu w obliczeniach, które zostały uznane za zasadne i uwzględnione w obliczeniach kwoty subsydium.

(53)

EPCGS zapewnia subsydia w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Obniżenie ceł stanowi wkład finansowy rządu Indii, ponieważ ta ulga zmniejsza jego wpływy z cła, które byłoby należne w przeciwnym przypadku. Ponadto obniżenie cła przyznaje korzyści eksporterowi, ponieważ zaoszczędzone należności celne przywozowe poprawiają jego płynność finansową.

(54)

Ponadto EPCGS jest prawnie uzależnione od dokonania wywozu, ponieważ takich licencji nie można uzyskać bez zobowiązania się do wywozu. Program ten jest zatem uznany za subsydium szczególne, podlegające środkom wyrównawczym w myśl art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(55)

Wreszcie, programu tego nie można uznać za stanowiący dozwolony system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji lub system zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Dobra inwestycyjne nie wchodzą w zakres takich dopuszczalnych systemów określonych w załączniku I lit. i) rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie zostały one wykorzystane do wytworzenia wywiezionych produktów.

(56)

Kwota subsydium została obliczona, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, na podstawie niezapłaconego cła od importowanych dóbr inwestycyjnych, poprzez rozłożenie subsydium na okres, który odzwierciedla normalną amortyzację takich aktywów w branży produkującej antybiotyki. Zgodnie z ustaloną praktyką tak obliczona kwota, którą można przyporządkować do ODP, została dostosowana poprzez dodanie odsetek z tego okresu w celu odzwierciedlenia całkowitej wartości korzyści odniesionych w tym czasie. Uznano, że komercyjna stopa procentowa obowiązująca w Indiach w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym była właściwa dla wyżej wymienionego celu. W przypadkach złożenia uzasadnionych roszczeń niezbędne opłaty poniesione na uzyskanie subsydium zostały odjęte od tej sumy zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego, aby w liczniku otrzymać kwotę subsydium. Zgodnie z art. 7 ust. 2 oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego ta kwota subsydium została przydzielona jako właściwy mianownik do obrotu w wywozie podczas ODP, ponieważ subsydium zależy od dokonania wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywożonych lub transportowanych.

(57)

Stopa subsydiowania jedynego współpracującego producenta eksportującego podczas ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 0,1 %.

(58)

Szczegóły tego programu zostały określone w Okólniku głównym DBOD nr DIR.(Exp).BC 01/04.02.02/2007-08 Indyjskiego Banku Rezerw („RBI”), adresowanym do wszystkich banków komercyjnych w Indiach.

(59)

Do korzystania z tego programu kwalifikują się eksportujący wytwórcy i eksportujące podmioty handlowe.

(60)

W ramach tego programu RBI ustala obowiązujące pułapy stóp procentowych kredytów eksportowych, zarówno w rupiach indyjskich, jak i w walucie obcej, które mogą być stosowane przez banki komercyjne w stosunku do eksporterów. Program ECS składa się z dwóch podprogramów: programu „Pre-Shipment Export Credit” („kredyt fazy pakowania”), który obejmuje kredyty udzielane eksporterowi na sfinansowanie zakupu, przetwarzania, wytwarzania, pakowania lub wysyłki towarów przed dokonaniem wywozu, oraz programu „Post-Shipment Export Credit”, który zapewnia kapitał operacyjny w postaci pożyczek dla sfinansowania należności z tytułu wywozu. RBI zaleca również bankom udostępnienie określonej kwoty własnych kredytów bankowych netto na rzecz finansowania eksportu.

(61)

W wyniku stosowania postanowień okólnika głównego RBI eksporterzy mogą otrzymać kredyty eksportowe o preferencyjnych stopach procentowych w porównaniu ze stopami procentowymi zwykłych kredytów komercyjnych („kredyty gotówkowe”), których warunki ustalane są jedynie w zależności od warunków rynkowych. Różnica w stopach procentowych może być mniejsza dla przedsiębiorstw o dobrej zdolności kredytowej. Faktycznie, przedsiębiorstwa o dobrej historii kredytowej mogą uzyskać kredyty eksportowe i gotówkowe na tych samych warunkach.

(62)

Po ujawnieniu informacji jedyny współpracujący producent eksportujący przedstawił uwagi na temat ECS. Przedsiębiorstwo stwierdziło, że (i) udzielanie kredytu eksportowego w walucie obcej nie angażuje środków publicznych; (ii) niskie stopy procentowe kredytu eksportowego w walucie obcej związane są z dobrą zdolnością kredytową przedsiębiorstwa; oraz (iii) stopa procentowa użyta do porównania z kredytem w walucie obcej powinna być inna niż użyta w kredycie udzielonym w rupii indyjskiej. W tym zakresie należy zauważyć, że kredyty eksportowe zarówno w rupiach indyjskich, jak i w walutach obcych należą do tego samego okólnika głównego RBI, którego praktyczne stosowanie opisane zostało w motywach 60 i 61 i którego szczegółowe i wprowadzające ograniczenia przepisy wskazują, iż finansowanie i pobieranie oprocentowania od kredytów eksportowych w walutach obcych związane są z jasnymi dyrektywami wprowadzonymi przez rząd. W odniesieniu do stopy użytej w porównaniu należy zauważyć, że została ona przeniesiona przez przedsiębiorstwo na jego kredyt w rupiach indyjskich i, zgodnie z odpowiednimi przepisami okólnika głównego RBI, eksporterzy mogą dowolnie przenosić tę samą transakcję wywozową z kredytu w rupiach na kredyt w walucie obcej. Uznaje się zatem za odpowiednie użycie w celu porównania jedynej stopy, o której poinformowało przedsiębiorstwo, jako jego normalnej indyjskiej stopy procentowej. Twierdzenia te należy zatem odrzucić. Wreszcie, przedsiębiorstwo przekazało komentarze dotyczące błędu w obliczeniach, które zostały uznane za zasadne i uwzględnione w obliczeniach kwoty subsydium.

(63)

Preferencyjne stopy procentowe kredytu ECS ustanowionego przez okólnik główny RBI, o których mowa w motywie 58, mogą obniżać koszty odsetkowe eksportera w porównaniu z kosztami kredytu ustalanymi wyłącznie przez warunki rynkowe i w tym przypadku umożliwiają danemu eksporterowi skorzystanie z korzyści w rozumieniu art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Finansowanie wywozu nie jest samo w sobie bardziej bezpieczne od finansowania na rynku wewnętrznym. W rzeczywistości zwykle jest ono postrzegane jako finansowanie o podwyższonym ryzyku i stopień zabezpieczenia wymagany dla określonego kredytu, niezależnie od celu finansowania, jest wyłącznie decyzją handlową danego banku komercyjnego. Różnice stóp w odniesieniu do różnych banków wynikają z metodologii przyjętej przez RBI, polegającej na ustalaniu maksymalnych stóp oprocentowania kredytów indywidualnie dla każdego banku komercyjnego. Ponadto banki komercyjne nie byłyby zobowiązane do oferowania kredytobiorcom finansowania wywozu korzystniejszych stóp procentowych na kredyty eksportowe udzielane w obcej walucie.

(64)

Mimo iż kredyty preferencyjne w ramach programu ECS są przyznawane przez banki komercyjne, to korzyść ta stanowi wkład finansowy ze strony rządu w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego. W tym kontekście należy zauważyć, że ani art. 2 ust. 1 lit a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego, ani ASCM nie wymagają opłaty za prowadzenie rachunków funduszów publicznych, np. spłaty banków publicznych przez rząd Indii, dla ustalenia subsydium, a jedynie wytycznych od rządu, jak realizować funkcje określone w ppkt (i), (ii) lub (iii) art. 2 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego. RBI jest organem publicznym i jest objęty definicją „władzy publicznej” zgodnie z art. 1 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Jest on w 100 % własnością rządu, realizuje cele polityki publicznej, np. politykę monetarną, a jego władze są wyznaczane przez rząd Indii. RBI wyznacza wykonywanie określonych funkcji przez jednostki prywatne w rozumieniu art. 2 ust. 1) lit. a) ppkt (iv) tiret drugie rozporządzenia podstawowego, ponieważ banki komercyjne są związane określanymi przezeń warunkami, między innymi maksymalnymi pułapami stóp procentowych na kredyty eksportowe, zlecanymi w okólniku głównym RBI, oraz przepisami RBI stanowiącymi, że banki komercyjne muszą przeznaczać pewną określoną ilość udzielanych przez nie kredytów bankowych netto na finansowanie eksportu. Tym samym banki komercyjne zobowiązane są przez RBI do wykonywania funkcji wspomnianych w art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, w tym przypadku do udzielania pożyczek w formie preferencyjnego finansowania wywozu. Taki bezpośredni transfer środków w formie pożyczek udzielanych pod pewnymi warunkami normalnie należałby do obowiązków władz publicznych, a stosowana praktyka nie różni się istotnie od praktyk normalnie stosowanych przez władze publiczne w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego. Subsydium to, zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego, uznawane jest za szczególne i stanowiące podstawę do zastosowania środków wyrównawczych, ponieważ preferencyjne stopy procentowe są dostępne wyłącznie w odniesieniu do finansowania transakcji wywozowych oraz są uzależnione od dokonania wywozu.

(65)

Kwota subsydium została obliczona na podstawie różnicy pomiędzy odsetkami zapłaconymi za kredyty eksportowe wykorzystane w ODP a kwotą odsetek należnych w przypadku zwykłych kredytów komercyjnych wykorzystywanych przez jedynego współpracującego producenta eksportującego. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium (licznik) została rozdzielona na łączny obrót w ramach wywozu w ODP jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium jest uzależnione od dokonania wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do wytworzonych, wyprodukowanych, wywożonych czy transportowanych ilości.

(66)

Stopa subsydiowania jedynego współpracującego producenta eksportującego podczas ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 1,3 %.

(67)

W ramach tego programu eksporterzy mogli korzystać z częściowego zwolnienia z podatku dochodowego od zysków pochodzących ze sprzedaży eksportowej. Podstawa prawna dla tego zwolnienia ustalona została w sekcji 80HHC UPD.

(68)

Ten przepis UPD został uchylony, począwszy od roku podatkowego 2005/2006 (tj. od roku budżetowego trwającego od dnia 1 kwietnia 2004 r. do dnia 31 marca 2005 r.), tak więc po dniu 31 marca 2004 r. nie przyznaje się żadnych korzyści na mocy sekcji 80HHC UPD. Jedyny współpracujący producent eksportujący nie korzystał podczas ODP z żadnych świadczeń w ramach tego programu. W związku z powyższym, ponieważ wycofano się z tego programu, zgodnie art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego nie będą w odniesieniu do niego ustalane środki wyrównawcze.

(69)

Szczegółowy opis ITIRAD podano w sekcji 35(2AB) UPD.

(70)

Spółki zaangażowane w przemysł biotechnologiczny lub wytwarzanie lub produkcję leków, farmaceutyków, chemikaliów, sprzętu elektronicznego, komputerów, sprzętu telekomunikacyjnego lub jakiegokolwiek innego artykułu lub rzeczy, która może być zgłoszona, są uprawnione do otrzymywania korzyści w ramach tego programu.

(71)

Dla wszelkich wydatków (innych niż koszt gruntu lub budynku) ponoszonych na badania własne oraz na urządzenia wspierające rozwój zatwierdzone przez Departament Nauki i Badań Przemysłowych rządu Indii, dla celów podatku dochodowego dozwolone jest potrącenie sumy równej 150 % kosztów faktycznie poniesionych. Stąd, przez 50 % potrącenie kosztów fikcyjnych (tj. kosztów, które faktycznie nie zostały poniesione), podstawa podatku dochodowego i tym samym obciążenie podatkiem dochodowym zostaje sztucznie obniżona.

(72)

Po ujawnieniu informacji nie zgłoszono komentarzy w odniesieniu do ITIRAD.

(73)

ITIRAD zapewnia subsydia w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sztuczna redukcja podstawy podatku dochodowego zgodnie z sekcją 35(2AB) UPD stanowi finansowy wkład wnoszony przez rząd Indii, ponieważ obniża to dochód z podatku dochodowego rządu Indii, który w przeciwnym razie byłby należny. Dodatkowo, redukcja podatku dochodowego jest świadczeniem korzyści na rzecz przedsiębiorstwa, ponieważ poprawia jej płynność finansową.

(74)

Sformułowanie użyte w sekcji 35(2AB) UPD dowodzi, że ITIRAD jest szczególny de jure w rozumieniu art. 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego i dlatego stanowi podstawę zastosowania środków wyrównawczych. Warunki kwalifikowania dla tego programu nie są regulowane obiektywnymi kryteriami, które są neutralne w rozumieniu art. 3 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Korzyści wynikające z tego programu są dostępne jedynie dla niektórych gałęzi przemysłu, gdyż rząd Indii nie udostępnił tego programu wszystkim sektorom. Takie ograniczenie ma charakter szczególny, ponieważ kategoria „grupa gałęzi przemysłu” wymieniona w art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego jest synonimem ograniczenia sektorów. Ograniczenie to nie ma charakteru gospodarczego i nie stosuje się horyzontalnie, np. w stosunku do liczby zatrudnionych lub rozmiaru przedsiębiorstwa.

(75)

Kwotę subsydium obliczono na podstawie różnicy pomiędzy należnym podatkiem dochodowym za okres dochodzenia w przypadku, gdyby zastosowano się do przepisów sekcji 35(2AB) UPD, a podatkiem należnym w przypadku niezastosowania się do tych przepisów. Ta kwota subsydium (licznik) została rozdzielona na całkowity obrót mający miejsce w ODP jako odpowiedni mianownik, zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ subsydium to odnosi się do każdej sprzedaży, krajowej i eksportowej, a nie zostało przyznane w odniesieniu do wytworzonych, wyprodukowanych, wywożonych czy transportowanych ilości.

(76)

Stopa subsydiowania jedynego współpracującego producenta eksportującego podczas ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 0,1 %.

(77)

Szczegółowy opis FMS zawarto w rozdziale 3.9 polityki EXIM 04-09 oraz w rozdziale 3.20 PP I 04-09.

(78)

Do skorzystania z tego programu kwalifikuje się dowolny wytwórca-eksporter lub handlowiec-eksporter.

(79)

W tym programie wywóz wszelkich produktów do krajów wymienionych w dodatku 37-C PP I 04-09 może podlegać kredytowi celnemu odpowiadającemu 2,5 % wartości FOB produktów wywiezionych w ramach programu. Niektóre rodzaje działalności wywozowej są wyłączone z programu, np. wywóz towarów wwiezionych lub przeładowanych, uznanych za wywóz, wywóz usług oraz obrót w wywozie podmiotów działających w specjalnych strefach ekonomicznych/jednostkach eksportowych. Wyłączone z programu są także niektóre typy produktów, np. diamenty, metale szlachetne, rudy, zboża, cukier i produkty ropopochodne.

(80)

Kredyty celne w ramach FMS są zbywalne bez ograniczeń i ważne w okresie 24 miesięcy od daty przyznania zaświadczenia o uprawnieniach do odpowiedniego kredytu. Mogą one być wykorzystane na uiszczenie należności celnych z tytułu kolejnych transakcji przywozowych dowolnych komponentów lub produktów włącznie z dobrami inwestycyjnymi.

(81)

Zaświadczenie o uprawnieniach do kredytu jest wydawane w porcie, w którym dokonany został wywóz, po dokonaniu wywozu lub przesyłki towarów. W przypadku gdy wnioskodawca dostarczy władzom kopie całej odpowiedniej dokumentacji wywozowej (np. zamówień na wywóz, faktur, dokumentów przewozowych, zaświadczeń banku o dokonaniu wywozu), rząd Indii nie może już decydować o przyznaniu kredytu celnego lub nie.

(82)

Po ujawnieniu informacji jedyny współpracujący producent eksportujący przedstawił uwagi na temat FMS. Przedsiębiorstwo stwierdziło, że program jest związany pod względem geograficznym z innymi krajami i Komisja Europejska nie może ustalać względem niego środków wyrównawczych. Nie mogło ono jednak zakwestionować ani praktycznego wprowadzania w życie programu, ani sposobu wykorzystywania korzyści z FMS, jak zostało to określone w motywach od 79 do 81. W związku z powyższym i to twierdzenie musiało zostać odrzucone. Wreszcie, przedsiębiorstwo przekazało komentarze dotyczące błędu w obliczeniach, które zostały uznane za zasadne i uwzględnione w obliczeniach kwoty subsydium.

(83)

FMS zapewnia subsydia w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Kredyt celny w ramach FMS stanowi wkład finansowy rządu Indii, gdyż zostanie on w końcu wykorzystany jako wyrównanie należności celnych przywozowych, tym samym zmniejszając przychód z ceł uzyskiwanych przez rząd Indii, które w przeciwnym przypadku byłyby należne. Ponadto kredyt celny w ramach FMS zapewnia korzyści eksporterowi, gdyż poprawia jego płynność finansową.

(84)

Ponadto prawo do korzyści z programu FMS w myśl zapisów prawa jest uzależnione od dokonania wywozu, w związku z czym ustalono, że jest ono szczególne i jako takie podlega środkom wyrównawczym zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(85)

Program ten nie może być uznany za dopuszczalny system zwrotu ceł zapłaconych za składniki procesu produkcji czy zastępczy system zwrotu w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Nie odpowiada on rygorystycznym zasadom określonym w załączniku I lit. i), załączniku II (definicja i zasady zwrotu) oraz załączniku III (definicja i zasady zwrotu ceł zapłaconych za składniki zastępcze) rozporządzenia podstawowego. Eksporter nie jest zobowiązany do rzeczywistego wykorzystania towarów przywożonych na zasadach bezcłowych do procesu produkcji, a kwota przyznanej korzyści nie jest obliczana w powiązaniu z rzeczywiście wykorzystaną ilością takich komponentów. Nie istnieje żaden system ani procedura odpowiednia dla potwierdzenia, które komponenty są zużywane w procesie produkcyjnym wywożonego produktu, lub czy miała miejsce nadmierna płatność należności celnych przywozowych w rozumieniu załącznika I lit. i) oraz załączników II i III rozporządzenia podstawowego. Wreszcie, eksporter kwalifikuje się do korzystania z programu FMS niezależnie od tego, czy dokonuje przywozu jakichkolwiek komponentów. Aby uzyskać korzyści, wystarczy, aby eksporter dokonał jedynie wywozu gotowych produktów, bez potrzeby wykazywania, że którykolwiek z użytych komponentów pochodził z przywozu. Stąd też nawet eksporterzy, którzy nabywali wszystkie komponenty ze źródeł lokalnych i nie przywozili żadnych towarów, których można było użyć jako komponentów w procesie produkcji, kwalifikują się do korzystania z programu FMS. Ponadto eksporter może korzystać z kredytów celnych FMS w celu przywozu dóbr inwestycyjnych, choć dobra inwestycyjne nie wchodzą w zakres dopuszczalnych systemów zwrotu ceł określonych w lit. i) załącznika I do rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie są one zużywane do wytworzenia produktów wywożonych.

(86)

Kwota subsydiów stanowiących podstawę zastosowania środków wyrównawczych została obliczona w przeliczeniu na korzyści, co do których ustalono, że odbiorca uzyskał je w trakcie ODP, zaksięgowanych przez współpracującego producenta eksportującego na zasadzie rachunkowości memoriałowej jako dochód na etapie transakcji wywozowej. Zgodnie z art. 7 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego ta kwota subsydium (licznik) została przydzielona do obrotu w wywozie podczas ODP jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium zależy od dokonania wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywożonych lub transportowanych.

(87)

Stopa subsydiowania jedynego współpracującego producenta eksportującego podczas ODP ustalona w odniesieniu do tego programu wynosi 0,1 %.

(88)

Przypomina się, że w rozporządzeniu (WE) nr 713/2005 suma subsydiów podlegających wyrównaniu, wyrażona proporcjonalnie do wartości, dla jedynego producenta eksportującego współpracującego w ramach obecnego częściowego przeglądu okresowego wyniosła 35,1 %.

(89)

Podczas obecnego częściowego przeglądu okresowego ustalono, że kwota subsydiów wyrównawczych, wyrażona proporcjonalnie do wartości, wyniosła 11,9 %, jak odnotowano poniżej:

(90)

Biorąc powyższe pod uwagę, uznaje się, że poziom subsydiowania w odniesieniu do jedynego współpracującego producenta eksportującego obniżył się.

(91)

Zgodnie z przepisami art. 19 rozporządzenia podstawowego oraz z podstawami dokonania niniejszego częściowego przeglądu okresowego określonymi w pkt 3 zawiadomienia o wszczęciu przeglądu, ustalono, że poziom subsydiowania w odniesieniu do jedynego współpracującego producenta obniżył się z 35,1 % do 11,9 %, a zatem stawkę cła wyrównawczego nałożonego na tego producenta eksportującego rozporządzeniem (WE) nr 713/2005 należy odpowiednio zmienić.

(92)

W związku z powyższym przypomina się, że w rozporządzeniu (WE) nr 713/2005 stopa subsydiowania przedsiębiorstwa Ranbaxy Laboratories Ltd. była wyższa niż poziom usuwający szkodę. Zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego niższa opłata celna odzwierciedlająca poziom usuwający szkodę została uznana za odpowiednią do usunięcia szkody wobec przemysłu wspólnotowego i dlatego stawka cła wyrównawczego mająca zastosowanie do przywozu od przedsiębiorstwa Ranbaxy Laboratories Ltd. została ustalona na 30,3 %.

(93)

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia i fakt, że stopa subsydiowania jest aktualnie niższa niż poziom usuwający szkodę, indywidualna stawka cła wyrównawczego mająca zastosowanie do jedynego współpracującego producenta eksportującego, przedsiębiorstwa Ranbaxy Laboratories Ltd., została ustalona na 11,9 %.

(94)

W odniesieniu do wszystkich pozostałych przedsiębiorstw, które nie współpracowały w obecnym częściowym przeglądzie okresowym, należy zauważyć, że rzeczywiste metody w ramach badanych programów i stopień, w jakim wymagają stosowania środków wyrównawczych, nie zmieniły się od poprzedniego dochodzenia. Dlatego też nie ma powodu do przeliczenia stóp subsydiowania i stawek celnych obowiązujących względem przedsiębiorstw, które nie współpracowały w ramach obecnego częściowego przeglądu okresowego. W związku z tym wymienione w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 713/2005 stawki cła mające zastosowanie w odniesieniu do wszystkich pozostałych stron z wyjątkiem Ranbaxy Laboratories Ltd pozostają niezmienione.

(95)

Stawki cła wyrównawczego dla poszczególnych przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu odzwierciedlają sytuację ustaloną podczas częściowego przeglądu okresowego. Tym samym obowiązują one wyłącznie w odniesieniu do przywozu produktu objętego postępowaniem wytwarzanego przez te przedsiębiorstwa. Przywóz produktu objętego postępowaniem wytwarzanego przez jakiekolwiek przedsiębiorstwo, które nie jest wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, w tym przez jednostki powiązane z wymienionymi przedsiębiorstwami, nie może korzystać z tych stawek i będzie podlegać stawce celnej mającej zastosowanie do „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(96)

Wszelkie wnioski dotyczące zastosowania tych indywidualnych stawek ceł wyrównawczych (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po zarejestrowaniu nowych podmiotów produkcyjnych lub handlowych) należy niezwłocznie kierować do Komisji (4) wraz ze wszystkimi odnośnymi informacjami, w szczególności na temat wszelkich modyfikacji działalności przedsiębiorstwa związanych z produkcją, sprzedażą krajową i eksportową, związaną na przykład z powyższą zmianą nazwy lub zmianą dotyczącą podmiotów produkcyjnych i handlowych. Jeśli będzie to właściwe, po konsultacjach z Komitetem Doradczym, Komisja jest niniejszym upoważniona do odpowiedniej zmiany rozporządzenia poprzez aktualizację listy przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek celnych,

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/14

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/16

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 1165/98 ustanowiono wspólne ramy tworzenia krótkoterminowych statystyk Wspólnoty dotyczących cyklu koniunkturalnego.

(2)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1503/2006 z dnia 28 września 2006 r. wykonującym i zmieniającym rozporządzenie Rady (WE) nr 1165/98 dotyczące krótkoterminowych statystyk w odniesieniu do definicji zmiennych, wykazu zmiennych oraz częstotliwości zestawiania danych (2), określono metodologiczne definicje zmiennych stosowanych w krótkoterminowych statystykach.

(3)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 657/2007 z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1165/98 dotyczącego krótkoterminowych statystyk w zakresie ustanowienia europejskich systemów doboru prób (3), określono zasady i warunki odnośnie do przekazywania danych przez państwa członkowskie uczestniczące w europejskich systemach doboru prób dla statystyk krótkoterminowych.

(4)

Konieczne jest zaktualizowanie wykazu zmiennych, poziomów rozbicia i łączenia, jakie mają być stosowane względem niektórych zmiennych, oraz zasad i warunków odnośnie do europejskich systemów doboru prób po przyjęciu rozporządzenia (WE) nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej NACE Rev. 2 i zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3037/90 oraz niektóre rozporządzenia WE w sprawie określonych dziedzin statystycznych (4), a także po przyjęciu rozporządzenia (WE) nr 451/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiającego nową klasyfikację statystyczną produktów według działalności (CPA) i uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3696/93 (5).

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Programu Statystycznego,

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/21

(1)

Szczegółowe zasady wdrożenia niektórych przepisów dyrektywy 2008/55/WE zostały określone w dyrektywie Komisji 2002/94/WE (2). Jednakże, jak wynika z doświadczenia, dyrektywa ze względu na swój charakter prawny nie jest najbardziej skutecznym instrumentem legislacyjnym gwarantującym pełne osiągnięcie celu, jakim jest jednolita procedura wzajemnej pomocy. Należy zatem zastąpić wspomnianą dyrektywę rozporządzeniem.

(2)

W celu ułatwienia wymiany informacji między właściwymi organami państw członkowskich wszystkie wnioski o udzielenie pomocy oraz wszystkie dokumenty i informacje im towarzyszące powinny, w miarę możliwości, być przekazywane drogą elektroniczną.

(3)

W celu zagwarantowania, że przekazywane są właściwe dane i informacje, należy określić wzory formularzy wniosków o udzielenie wzajemnej pomocy do stosowania między organami krajowymi państw członkowskich. W celu dostosowania tych formularzy do wymogów i możliwości systemu komunikacji elektronicznej powinno być możliwe uaktualnianie struktury i układu formularzy elektronicznych bez zmieniania wzorów, pod warunkiem że wnioski zawierają wymagany zestaw danych i informacji.

(4)

Aby umożliwić Komisji dokonywanie regularnej oceny wyników i skuteczności procedur ustanowionych w dyrektywie 2008/55/WE, należy ustalić, jakie informacje muszą być corocznie przekazywane Komisji przez państwa członkowskie.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Dochodzenia Należności,

1)

przekaz „drogą elektroniczną” oznacza przekaz za pomocą sprzętu elektronicznego do przetwarzania danych, w tym do kompresji cyfrowej, z wykorzystaniem przesyłu kablowego, transmisji radiowej, technologii optycznej lub innego środka elektromagnetycznego;

2)

„sieć CCN/CSI” oznacza wspólną platformę opartą na wspólnej sieci łączności (CCN) oraz wspólnym systemie połączeń (CSI), stworzoną przez Wspólnotę w celu zapewnienia łączności elektronicznej między właściwymi organami w sprawach ceł i podatków.

1)

zobowiązanego;

2)

podmiotu zobowiązanego do zapłaty należności pieniężnej na mocy przepisów obowiązujących w państwie członkowskim, w którym organ wnioskujący ma swoją siedzibę (zwanym dalej „państwem członkowskim organu wnioskującego”);

3)

podmiotów, w których posiadaniu znajduje się mienie należące do podmiotów wymienionych w pkt 1 lub 2.

a)

potwierdza otrzymanie wniosku;

b)

zwraca się do organu wnioskującego o uzupełnienie wniosku, jeżeli nie zawiera on informacji i innych danych wymienionych w art. 7 dyrektywy 2008/55/WE.

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/44

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2584/2000 z dnia 24 listopada 2000 r. ustanawiające system przekazywania informacji w sprawie niektórych dostaw wołowiny, cielęciny i wieprzowiny na terytorium Federacji Rosyjskiej (2) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (3). Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości powinno zostać skodyfikowane.

(2)

Artykuł 2 Protokołu 2 w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w celu prawidłowego stosowania ustawodawstwa celnego, załączonego do Układu o Partnerstwie i Współpracy ustanawiającym partnerstwo między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Federacją Rosyjską, z drugiej strony (4), przewiduje, że Strony mają wzajemnie sobie pomagać w zapewnieniu prawidłowego stosowania ustawodawstwa celnego, w szczególności przez zapobieganie, wykrywanie i dochodzenie naruszeń tego ustawodawstwa. Dla wykonywania pomocy administracyjnej Komisja, reprezentowana przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (zwany dalej „OLAF”), oraz władze rosyjskie zawarły Umowę ustanawiającą mechanizm przekazywania informacji dotyczących przepływu towarów między Wspólnotą a Federacją Rosyjską.

(3)

Jako część tej pomocy administracyjnej, szczególnie w odniesieniu do przewozu produktów z wołowiny, cielęciny i wieprzowiny z przeznaczeniem dla Federacji Rosyjskiej, powinny być określone informacje, które podmioty gospodarcze muszą przesyłać właściwym organom państw członkowskich oraz system przekazywania tych informacji między właściwymi organami państw członkowskich, OLAF a władzami rosyjskimi.

(4)

Informacje te i wprowadzany system ich przekazywania powinny umożliwiać śledzenie wywozu danych produktów do Federacji Rosyjskiej oraz, gdzie to właściwe, wykrycie przypadków, w których refundacja nie jest należna i musi być odzyskana.

(5)

Stosowanie przepisów niniejszego rozporządzenia będzie oceniane po upływie istotnego okresu ich funkcjonowania. Ocena przeprowadzana na tej podstawie może, w miarę potrzeby, prowadzić do rozszerzenia tych przepisów na wywóz innych produktów i powodować skutki finansowe w przypadkach, gdy zobowiązania są lub nie są spełnione.

(6)

Artykuł 16 ust. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/1999 z dnia 15 kwietnia 1999 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (5) określa, że w niektórych przypadkach szczególnych Komisja może przewidzieć obowiązek przedłożenia dowodu przywozu w formie poszczególnych dokumentów lub w inny sposób. Dlatego też, w przypadku wywozów przewidzianych tym rozporządzeniem, informacje uzyskane od organów rosyjskich należy uznać za nowe źródło dowodu, wspierające aktualne źródła dowodu.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

a)

numer zgłoszenia wywozowego, urząd celny wywozu oraz datę, z którą dopełniono wywozowych formalności celnych;

b)

opis towarów, wskazując ośmiocyfrowy kod produktu Nomenklatury Scalonej;

c)

ilość netto w kilogramach;

d)

numer karnetu TIR lub numer referencyjny rosyjskiego dokumentu DKD tranzytu wewnętrznego, lub numer zgłoszenia TD1/IM40 dopuszczenia do swobodnego obrotu na terytorium Rosji;

e)

numer pojemnika, jeżeli ma to zastosowanie;

f)

numer identyfikacyjny lub nazwę środka transportu w chwili wejścia przesyłki na terytorium Rosji;

g)

numer pozwolenia dla składu podlegającego dozorowi celnemu, do którego dostarczono produkt na terytorium Rosji;

h)

datę dostarczenia produktu do składu podlegającego dozorowi celnemu w Rosji.

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/47

(1)

Artykuł 5 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 616/2007 (3) przewiduje wniesienie zabezpieczenia w wysokości 50 EUR na 100 kg przy składaniu wniosków o pozwolenie na przywóz.

(2)

Ze względu na nowe warunki dotyczące przywozu produktów pochodzących z Brazylii kwotę zabezpieczenia dotyczącą pozwolenia należy ustalić na odpowiednim poziomie zapewniającym właściwe zarządzanie kontyngentami taryfowymi i zapewniającym podmiotom gospodarczym zadowalający dostęp do tych kontyngentów.

(3)

Ze względu na obniżenie kwoty zabezpieczenia, a także w celu zapewnienia właściwego zarządzania, należy zwiększyć maksymalną ilość, o którą każdy podmiot gospodarczy może wystąpić z wnioskiem w ramach kontyngentów z grupy nr 1.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 616/2007.

(5)

Biorąc pod uwagę, że okres składania wniosków w odniesieniu do następnego podokresu rozpoczyna się dnia 1 grudnia 2008 r. konieczne jest, aby niniejsze rozporządzenie zaczęło obowiązywać od wspomnianej daty.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/49

(1)

Artykuł 28 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje przyznanie dopłat do prywatnego przechowywania masła.

(2)

Zmiany cen i zapasów masła wskazują na zakłócenia równowagi na rynku, których można by uniknąć lub zredukować za pomocą przechowywania sezonowego. W związku z obecną sytuacją rynkową należy przyznać dopłaty do prywatnego przechowywania masła od dnia 1 stycznia 2009 r.

(3)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 826/2008 z dnia 20 sierpnia 2008 r. ustanawiające wspólne zasady dotyczące przyznawania dopłat do prywatnego przechowywania niektórych produktów rolnych (2) wprowadziło wspólne zasady realizacji systemu dopłat do prywatnego przechowywania.

(4)

Na mocy art. 6 rozporządzenia (WE) nr 826/2008 dopłaty ustalone z góry mają być przyznawane zgodnie ze szczegółowymi zasadami i warunkami określonymi w rozdziale III tego rozporządzenia.

(5)

W celu ułatwienia wprowadzenia w życie niniejszego środka i uwzględniając praktyki obowiązujące w państwach członkowskich, art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 826/2008 powinien odnosić się jedynie do produktów, które zostały w całości wprowadzone do składu. W związku z tym należy wprowadzić odstępstwo od przepisów tego artykułu.

(6)

Artykuł 29 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że wysokość dopłat ustala się na podstawie kosztów przechowywania i prawdopodobnych tendencji cenowych na rynku masła świeżego i masła z zapasów.

(7)

Należy ustalić dopłaty na pokrycie kosztów przyjęcia i wydania danych produktów oraz dziennych kosztów składowania w chłodni i kosztów finansowania.

(8)

Ze względu na skuteczność administracyjną i uproszczenia administracyjne, jeśli wymagane, szczegółowe informacje dotyczące przechowywania zostały przedstawione we wniosku o dofinansowanie, należy odstąpić od wymogu przekazania tych samych informacji po zawarciu umowy określonej w art. 20 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia (WE) nr 826/2008.

(9)

Ze względu na uproszczenia i skuteczność logistyczną można odstąpić od wymogu oznakowania numerem umowy każdej przechowywanej jednostki, o ile numer umowy jest wprowadzony do rejestru magazynu.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

—

15,62 EUR na tonę przechowywanych produktów w odniesieniu do stałych kosztów przechowywania,

—

0,44 EUR na tonę przechowywanych produktów i na dzień w odniesieniu do magazynowania objętego umową.

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/51

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1019/2002 (2) przewiduje system pewnych nieobowiązkowych oznaczeń dla oliwy z oliwek. Zgodnie z art. 5 lit. c) tego rozporządzenia oznaczenia właściwości organoleptycznych oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia mogą znajdować się na etykietach tylko w przypadku, gdy opierają się na wynikach metody analizy przewidzianej w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2568/91 z dnia 11 lipca 1991 r. w sprawie właściwości oliwy z oliwek i oliwy z wytłoczyn oliwek oraz w sprawie odpowiednich metod analizy (3). Zgodnie z art. 12 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1019/2002 przepis ten stosuje się od dnia 30 listopada 2008 r.

(2)

Poszukiwania nowych metod oceny organoleptycznej umożliwiających poszerzenie gamy pozytywnych cech oliw z oliwek z pierwszego tłoczenia, podjęte przez Międzynarodową Radę ds. Oliwy z Oliwek (IOOC), zostały zakończone w listopadzie 2007 r. Dostosowanie przepisów wspólnotowych do zweryfikowanej metody IOOC wymaga zmiany art. 5 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1019/2002. Dostosowanie to stanowi część zmiany kilku przepisów dotyczących oznakowania oliwy z oliwek, które mają wejść w życie dnia 1 lipca 2009 r. Stosowanie obecnych przepisów art. 5 lit. c) w ograniczonym okresie, począwszy od dnia 30 listopada 2008 r. do dnia 30 czerwca 2009 r., byłoby niewłaściwe, zwłaszcza w odniesieniu do podmiotów, które będą musiały dostosować oznakowanie swoich produktów.

(3)

Należy zatem przełożyć datę, od której ma być stosowany art. 5 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1019/2002, na dzień 1 lipca 2009 r.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1019/2002.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/52

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/2008 z dnia 16 stycznia 2008 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2008 r. i związane z nimi warunki dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (3), określa kwoty na rok 2008.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2008 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów, przechowywania na statku, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada,

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/54

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1579/2007 z dnia 20 grudnia 2007 r. ustalające wielkości dopuszczalne połowów i związane z nimi warunki dla niektórych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych mające zastosowanie do Morza Czarnego w 2008 r. (3) określa kwoty na 2008 r.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2008 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów, przechowywania na statku, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada,

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/56

(1)

Artykuł 136 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje, że należność celna przywozowa na produkty oznaczone kodami CN 1001 10 00, 1001 90 91, ex 1001 90 99 [pszenica zwyczajna wysokiej jakości], 1002, ex 1005 inne niż ziarna hybrydowe oraz ex 1007 inne niż hybrydy do siewu, jest równa cenie interwencyjnej obowiązującej na takie produkty w przywozie, powiększonej o 55 %, minus cena importowa cif stosowana wobec danej przesyłki. Należności te nie mogą jednak przekroczyć konwencyjnej stawki celnej określonej na podstawie Nomenklatury Scalonej.

(2)

Artykuł 136 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że do celów obliczenia należności celnych przywozowych, o których mowa w ust. 1 wspomnianego artykułu, reprezentatywne ceny przywozowe cif ustanawiane są regularnie dla produktów określonych w tym ustępie.

(3)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1249/96, ceną do obliczania należności przywozowej produktów oznaczonych kodami CN 1001 10 00, 1001 90 91, ex 1001 90 99 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości), 1002 00, 1005 10 90, 1005 90 00 i 1007 00 90 jest dzienna reprezentatywna cena cif w przywozie ustalona w sposób określony w art. 4 wspomnianego rozporządzenia.

(4)

Należy ustalić należności celne przywozowe na okres od dnia 1 grudnia 2008 r., mające zastosowanie do czasu wejścia w życie nowych ustaleń.

(5)

W związku z tym zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 608/2008 z dnia 26 czerwca 2008 r. w sprawie czasowego zawieszenia cła przywozowego na niektóre zboża w odniesieniu do roku gospodarczego 2008/2009 (3), zawiesza się stosowanie niektórych należności ustanowionych niniejszym rozporządzeniem,

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/59

(1)

Transeuropejska sieć drogowa określona w decyzji nr 1692/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lipca 1996 r. w sprawie wspólnotowych wytycznych dotyczących rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej (3) ma fundamentalne znaczenie dla wspierania integracji europejskiej i spójności, jak również dla zapewniania wysokiego poziomu dobrobytu. W szczególności należy zapewnić wysoki poziom bezpieczeństwa.

(2)

W białej księdze z dnia 12 września 2001 r.„Europejska polityka transportowa do 2010 r.: czas na decyzje” Komisja podkreśliła konieczność przeprowadzania ocen wpływu na bezpieczeństwo oraz audytów bezpieczeństwa ruchu drogowego w celu identyfikacji na terenie Wspólnoty odcinków o dużej koncentracji wypadków drogowych i zarządzania tymi odcinkami. Komisja wyznaczyła ponadto cel, jakim jest zmniejszenie o połowę liczby wypadków śmiertelnych na drogach w Unii Europejskiej między 2001 a 2010 r.

(3)

W swoim komunikacie z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie „Europejskiego programu działań na rzecz bezpieczeństwa na drodze – Zmniejszenie o połowę liczby ofiar wypadków drogowych w Unii Europejskiej do roku 2010: wspólna odpowiedzialność” Komisja uznała infrastrukturę drogową za trzeci filar polityki bezpieczeństwa ruchu drogowego, który powinien w znacznym stopniu przyczynić się do osiągnięcia celu Wspólnoty, jakim jest zmniejszenie liczby wypadków.

(4)

W ostatnich latach nastąpił duży postęp w zakresie projektowania pojazdów (środki bezpieczeństwa oraz rozwój i stosowanie nowych technologii), co przyczyniło się do ograniczenia liczby osób ginących lub odnoszących obrażenia w wypadkach drogowych. Jednak aby osiągnąć cel wyznaczony na rok 2010, konieczne jest podjęcie działań również w innych dziedzinach. Zarządzanie bezpieczeństwem infrastruktury drogowej oferuje wiele możliwości udoskonaleń, które należy wykorzystać.

(5)

Ustanowienie odpowiednich procedur jest podstawowym narzędziem poprawy bezpieczeństwa infrastruktury drogowej w ramach transeuropejskiej sieci drogowej. Oceny wpływu na bezpieczeństwo ruchu drogowego powinny wykazać, na poziomie strategicznym, jaki jest wpływ różnych planowanych wariantów danego projektu infrastruktury na bezpieczeństwo ruchu drogowego, oraz odgrywać decydującą rolę przy wytyczaniu przebiegu dróg. Wyniki ocen wpływu na bezpieczeństwo ruchu drogowego mogą zostać przedstawione w kilku różnych dokumentach. Ponadto audyty bezpieczeństwa ruchu drogowego powinny szczegółowo określić te cechy projektów infrastruktury drogowej, które mogą zagrażać bezpieczeństwu. Uzasadnione jest zatem opracowanie procedur mających zastosowanie w tych dwóch dziedzinach, tak aby zwiększyć bezpieczeństwo infrastruktury drogowej w transeuropejskiej sieci drogowej, z jednoczesnym wyłączeniem tuneli drogowych, które obejmuje dyrektywa 2004/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych wymagań bezpieczeństwa dla tuneli w transeuropejskiej sieci drogowej (4).

(6)

Niektóre państwa członkowskie posiadają już dobrze funkcjonujące systemy zarządzania bezpieczeństwem infrastruktury drogowej. Krajom tym należy pozwolić na dalsze stosowanie istniejących już własnych metod, w zakresie, w jakim są one zgodne z celami niniejszej dyrektywy.

(7)

Badania naukowe mają zasadnicze znaczenie dla poprawy bezpieczeństwa ruchu na drogach w Unii Europejskiej. Rozwój i prezentacja elementów, środków i metod (w tym telematyki) oraz upowszechnianie wyników badań odgrywają ważną rolę w zwiększaniu bezpieczeństwa infrastruktury drogowej.

(8)

Poziom bezpieczeństwa na istniejących drogach powinien zostać podniesiony poprzez inwestycje realizowane na określonych odcinkach dróg charakteryzujących się największą koncentracją wypadków lub największym możliwościami ograniczenia wypadków. Aby kierowcy mogli odpowiednio dostosować swoje zachowanie i w większym stopniu przestrzegać przepisów ruchu drogowego, w szczególności ograniczeń prędkości, powinni być ostrzegani o odcinkach dróg o dużej koncentracji wypadków.

(9)

Klasyfikacja ze względu na bezpieczeństwo sieci ma wysoki potencjał skuteczności bezpośrednio po wprowadzeniu go w życie. Po odpowiednim oznakowaniu odcinków dróg o dużej koncentracji wypadków i wprowadzeniu środków zaradczych należy położyć większy nacisk na kontrole bezpieczeństwa jako środki zapobiegawcze. Regularnie przeprowadzane kontrole są podstawowym narzędziem zapobiegania zagrożeniom dla użytkowników dróg, w tym użytkowników niechronionych, a także podczas robót drogowych.

(10)

Szkolenia i świadectwa kwalifikacji pracowników odpowiedzialnych za bezpieczeństwo poprzez programy szkoleń i podnoszenie kwalifikacji uznawane przez państwa członkowskie powinny gwarantować, że pracownicy otrzymują niezbędną im aktualną wiedzę.

(11)

W celu zwiększenia bezpieczeństwa ruchu na drogach w Unii Europejskiej należy dokonać ustaleń dotyczących częstszej i spójniejszej wymiany najlepszych praktyk między państwami członkowskimi.

(12)

W celu zapewnienia wysokiego poziomu bezpieczeństwa ruchu drogowego na drogach w Unii Europejskiej państwa członkowskie powinny stosować wytyczne dotyczące zarządzania bezpieczeństwem infrastruktury. Powiadamianie Komisji o tych wytycznych oraz regularne sprawozdania dotyczące ich wdrażania powinny utorować drogę dla systematycznej poprawy bezpieczeństwa infrastruktury na poziomie Wspólnoty i stanowić podstawę dla dalszego rozwoju w kierunku bardziej skutecznego systemu. Ponadto sprawozdania dotyczące ich wdrażania powinny umożliwić innym państwom członkowskim określenie najskuteczniejszych rozwiązań, podczas gdy systematyczne gromadzenie danych przed badaniami i po nich powinno umożliwić wybór najskuteczniejszych środków pod kątem przyszłych zastosowań.

(13)

Postanowienia niniejszej dyrektywy dotyczące inwestycji w zakresie bezpieczeństwa drogowego powinno się stosować z zastrzeżeniem kompetencji państw członkowskich w zakresie inwestycji związanych z utrzymaniem sieci dróg.

(14)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, czyli ustanowienie procedur zapewniających spójny wysoki poziom bezpieczeństwa ruchu drogowego na transeuropejskiej sieci drogowej, nie może zostać osiągnięty w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, lecz może być, ze względu na wyniki działań, lepiej osiągnięty na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć odpowiednie środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(15)

Środki konieczne dla wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (5).

(16)

W szczególności Komisja powinna zostać upoważniona do określania kryteriów niezbędnych do poprawy praktyk w zakresie zarządzania bezpieczeństwem ruchu drogowego i dostosowywania załączników do postępu technicznego. Ze względu na fakt, iż są to środki o zasięgu ogólnym i mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, między innymi poprzez jej uzupełnianie o nowe elementy inne niż istotne, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(17)

Dostateczna liczba parkingów na poboczach dróg ma bardzo duże znaczenie nie tylko dla zapobiegania przestępczości, lecz również dla bezpieczeństwa ruchu drogowego. Strefy parkingowe umożliwiają kierowcom robienie przerw na odpoczynek we właściwym czasie i powrót do pełnej koncentracji na czas dalszej podróży. Dlatego też zapewnienie dostatecznej liczby bezpiecznych stref parkingowych powinno stanowić integralną część zarządzania bezpieczeństwem infrastruktury drogowej.

(18)

Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (6) zachęca się państwa członkowskie do sporządzania na własne potrzeby, a także w interesie Wspólnoty, własnych tabel, które w miarę możliwości ilustrują współzależność między dyrektywą a środkami transpozycji, oraz do ich publicznego udostępniania,

1)

„transeuropejska sieć drogowa” oznacza sieć drogową określoną w sekcji 2 załącznika I do decyzji nr 1692/96/WE;

2)

„właściwa jednostka” oznacza organ publiczny lub podmiot prywatny ustanowiony na poziomie krajowym, regionalnym lub lokalnym, która ze względu na posiadane kompetencje zajmuje się wdrażaniem niniejszej dyrektywy, w tym podmioty wskazane jako jednostki właściwe, które istniały już przed wejściem w życie niniejszej dyrektywy, o ile spełniają wymogi określone w niniejszej dyrektywie;

3)

„ocena wpływu na bezpieczeństwo ruchu drogowego” oznacza strategiczną analizę porównawczą wpływu nowej drogi lub istotnej modyfikacji istniejącej sieci na poziom bezpieczeństwa sieci drogowej;

4)

„audyt bezpieczeństwa ruchu drogowego” oznacza niezależną, szczegółową, systematyczną i techniczną kontrolę pod względem bezpieczeństwa cech konstrukcyjnych projektu infrastruktury drogowej, obejmującą wszystkie etapy od projektowania do początkowej fazy użytkowania;

5)

„klasyfikacja odcinków o dużej koncentracji wypadków” oznacza metodę identyfikacji, analizy i klasyfikacji odcinków sieci drogowej, które są w użytkowaniu od ponad trzech lat i na których doszło do znacznej liczby wypadków śmiertelnych w odniesieniu do natężenia ruchu;

6)

„klasyfikacja ze względu na bezpieczeństwo sieci” oznacza metodę identyfikacji, analizy i klasyfikacji odcinków istniejącej sieci drogowej w oparciu o możliwości zwiększenia ich bezpieczeństwa oraz zmniejszenia kosztów wypadków;

7)

„kontrola bezpieczeństwa” oznacza zwykłą, okresową weryfikację cech i usterek, które wymagają prac konserwacyjnych ze względu na bezpieczeństwo;

8)

„wytyczne” oznaczają środki przyjęte przez państwa członkowskie, wskazujące kierunek działań oraz elementy, jakie należy brać pod uwagę podczas stosowania procedur bezpieczeństwa określonych w niniejszej dyrektywie;

9)

„projekt infrastruktury” oznacza projekt budowy nowej infrastruktury drogowej lub istotną modyfikację istniejącej sieci mającą wpływ na natężenie ruchu.

a)

audytorzy posiadają odpowiednie doświadczenie lub ukończyli szkolenie w zakresie projektowania dróg, inżynierii bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz analizy wypadków;

b)

po dwóch latach od przyjęcia przez państwa członkowskie wytycznych zgodnie z art. 8 audyty bezpieczeństwa ruchu drogowego przeprowadzane są wyłącznie przez audytorów lub zespoły, w których skład wchodzą audytorzy spełniający wymogi określone w ust. 2 i 3;

c)

w celu przeprowadzenia audytu projektu infrastruktury audytor w momencie przeprowadzania audytu nie jest zaangażowany w tworzenie lub użytkowanie danego projektu infrastruktury.

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/68

(1)

Specjalne wymogi dotyczące drewnianych materiałów opakowaniowych i drewna służącego do unieruchomienia lub zabezpieczenia ładunków niedrewnianych wprowadzanych do Wspólnoty określone są w załączniku IV do dyrektywy 2000/29/WE. Podstawą ich jest Międzynarodowy Standard FAO dla Środków Fitosanitarnych (ISPM) nr 15 (Wytyczne regulujące drewniane materiały opakowaniowe w handlu międzynarodowym) (2).

(2)

Oprócz wymogów zatwierdzonych w standardzie ISPM nr 15, załącznik IV do dyrektywy 2000/29/WE zawiera wymóg, aby przywożone drewniane materiały opakowaniowe wytwarzane były z drewna okorowanego. Stosowanie wymogu dotyczącego okorowania zostało dwa razy odroczone.

(3)

Wspólnota wystąpiła z wnioskiem o dokonanie przeglądu standardu ISPM nr 15 w celu włączenia wymogu, który położyłby kres obawom Wspólnoty dotyczącym ryzyka stwarzanego przez obecność kory w drewnianych materiałach opakowaniowych w handlu międzynarodowym.

(4)

Panel techniczny ds. kwarantanny leśnej (The Technical Panel on Forest Quarantine – TPFQ), ustanowiony pod auspicjami Międzynarodowej konwencji ochrony roślin (International Plant Protection Convention – IPPC), składający się z uznanych na skalę międzynarodową ekspertów w dziedzinie leśnictwa, dokonał analizy dostępnych danych z badań dotyczących ryzyka fitosanitarnego stwarzanego przez korę w drewnianych materiałach opakowaniowych. TPFQ wskazał na uzasadnienie techniczne wymogu, aby drewniane materiały opakowaniowe w handlu międzynarodowym nie zawierały kory, oraz na konieczność szczegółowego określenia poziomu tolerancji dotyczącego obecności małych części kory, zapewniającego utrzymanie ryzyka fitosanitarnego na akceptowalnym poziomie, i włączenia takiego wymogu do zmienionego standardu ISPM nr 15.

(5)

W celu ochrony terytorium Wspólnoty przed wprowadzeniem szkodliwych organizmów należy dopasować wymogi wspólnotowe dotyczące obecności kory w drewnianych materiałach opakowaniowych oraz materiałach sztauerskich do ustaleń technicznych TPFQ, nie czekając na przyjęcie przez Komisję IPPC ds. środków fitosanitarnych zmienionego standardu ISPM nr 15.

(6)

W związku z tym należy dostosować wymóg dotyczący okorowania do uzasadnionego technicznie poziomu tolerancji obecności kory.

(7)

Załącznik IV do dyrektywy 2000/29/WE powinien zatem zostać odpowiednio zmieniony.

(8)

Wymóg, aby drewniane materiały opakowaniowe wytwarzane były z okorowanego drewna okrągłego, wprowadzony dyrektywą Komisji 2006/14/WE (3), zmieniającą załącznik IV do dyrektywy 2000/29/WE, będzie stosowany od dnia 1 stycznia 2009 r. Dlatego konieczne jest, aby środki przewidziane w niniejszej dyrektywie były stosowane także od dnia 1 stycznia 2009 r. Aby umożliwić krajom trzecim dokonanie niezbędnych przystosowań, wymóg dotyczący kory należy jednak stosować od dnia 1 lipca 2009 r.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Zdrowia Roślin,

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/71

(1)

Na mocy dyrektywy 2000/29/WE sadzeniaki ziemniaka pochodzące z Kanady nie mogą być wprowadzane do Wspólnoty. Jednakże dyrektywa zezwala na odstępstwa od tej zasady, pod warunkiem że nie występuje ryzyko rozprzestrzeniania się organizmów szkodliwych.

(2)

Decyzja Komisji 2003/61/WE (2) przewiduje odstępstwo w odniesieniu do przywożonych sadzeniaków ziemniaka pochodzących z niektórych prowincji Kanady do Grecji, Hiszpanii, Włoch, Cypru, Malty i Portugalii, z zastrzeżeniem spełnienia szczególnych warunków.

(3)

Portugalia wystąpiła z wnioskiem o rozszerzenie tego odstępstwa.

(4)

Okoliczności uzasadniające odstępstwo nie ulegają zmianie, a odstępstwa mają dalej zastosowanie.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2003/61/WE.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Zdrowia Roślin,

1)

artykuł 1 ust. 2 lit. c) otrzymuje brzmienie:

2)

w art. 15 datę „31 marca 2008 r.” zastępuje się datą „31 marca 2011 r.”.

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/73

(1)

Przyjęcie waluty euro przez Słowację w dniu 1 stycznia 2009 r. oznacza, iż od tej daty instytucje kredytowe oraz oddziały instytucji kredytowych mające siedzibę na Słowacji będą podlegać obowiązkowi utrzymywania rezerwy obowiązkowej.

(2)

Integracja tych instytucji w ramach systemu stóp rezerw obowiązkowych Eurosystemu wymaga przyjęcia przepisów przejściowych w celu zapewnienia płynnej integracji takich podmiotów, przeprowadzonej w sposób pozwalający na uniknięcie nieproporcjonalnie wysokich obciążeń dla instytucji kredytowych w uczestniczących państwach członkowskich, w tym Słowacji.

(3)

Przepis art. 5 Statutu ESBC w związku z art. 10 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską nakłada na państwa członkowskie obowiązek określenia oraz wprowadzenia na poziomie krajowym wszelkich właściwych środków mających na celu zbieranie informacji statystycznych niezbędnych do spełnienia wymogów sprawozdawczości statystycznej EBC, jak również obowiązek terminowego przeprowadzenia przygotowań do przyjęcia euro w zakresie statystyki,

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/76

(1)

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Statutu ESBC Rada Prezesów uchwala wytyczne i podejmuje decyzje niezbędne do zapewnienia realizacji zadań powierzonych Eurosystemowi. W związku z powyższym Rada Prezesów ma prawo podejmować decyzje w sprawie organizacji czynności pomocniczych, takich jak zamawianie towarów i usług koniecznych do wykonywania zadań Eurosystemu.

(2)

Przepisy prawa wspólnotowego dotyczące zamówień zezwalają na wspólne zamawianie towarów i usług przez kilka podmiotów zamawiających. Zasada ta znajduje odzwierciedlenie w motywie 15 oraz art. 11 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (1), dotyczących stosowania pewnych scentralizowanych technik zakupów.

(3)

Eurosystem dąży do przestrzegania zasad skuteczności i efektywności ekonomicznej, a przy składaniu zamówień na towary i usługi stara się uzyskać najlepszą relację jakości do ceny. Zdaniem Rady Prezesów wspólne zamawianie towarów i usług umożliwia osiągnięcie tych celów dzięki wykorzystaniu efektów synergii i korzyści skali.

(4)

Ustanawiając zasady wspólnych zamówień w Eurosystemie, Europejski Bank Centralny (EBC) dąży do zwiększenia udziału EBC i krajowych banków centralnych państw członkowskich, które wprowadziły euro, we wspólnych zamówieniach.

(5)

W celu koordynacji wspólnych zamówień Rada Prezesów utworzyła Biuro Koordynacji Zamówień Eurosystemu (EPCO). Rada Prezesów wyznaczyła na siedzibę EPCO w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. Banque centrale du Luxembourg.

(6)

Niniejsza decyzja nie wyklucza możliwości zwracania się przez banki centralne państw członkowskich, które wprowadziły euro, do EPCO o udzielenie im pomocy w związku z zamówieniami towarów i usług nieobjętych niniejszą decyzją.

(7)

Krajowe banki centralne państw członkowskich, które nie wprowadziły jeszcze euro, mogą być zainteresowane udziałem w pracach EPCO oraz we wspólnych postępowaniach przetargowych, które odbywają się na takich samych warunkach, jak w przypadku banków centralnych,

a)

„Eurosystem” oznacza EBC i krajowe banki centralne państw członkowskich, które wprowadziły euro;

b)

„zadania Eurosystemu” oznaczają zadania powierzone Eurosystemowi na podstawie Traktatu i Statutu ESBC;

c)

„bank centralny” oznacza EBC lub krajowy bank centralny państwa członkowskiego, które wprowadziło euro;

d)

„bank centralny prowadzący przetarg” oznacza bank centralny odpowiedzialny za przeprowadzenie wspólnego postępowania przetargowego;

e)

„bank centralny udostępniający siedzibę” oznacza wyznaczony przez Radę Prezesów bank centralny użyczający siedziby EPCO;

f)

„Komitet Sterujący EPCO” oznacza komitet sterujący powołany przez Radę Prezesów w celu kierowania pracami EPCO. W skład Komitetu Sterującego EPCO wchodzi jedna osoba z każdego banku centralnego, wybierana spośród pracowników wyższego szczebla, posiadających wiedzę i doświadczenie w kwestiach organizacyjno-strategicznych we własnej instytucji, oraz spośród specjalistów w zakresie zamówień. Komitet Sterujący EPCO podlega Radzie Prezesów za pośrednictwem Zarządu. EBC zapewnia przewodnictwo i sekretariat Komitetu Sterującego EPCO;

g)

„wspólne postępowanie przetargowe” oznacza procedurę wspólnego zamawiania towarów i usług realizowaną przez bank centralny prowadzący przetarg na rzecz banków centralnych uczestniczących we wspólnym postępowaniu przetargowym.

a)

działanie na rzecz stosowania najlepszych praktyk dotyczących składania zamówień w ramach Eurosystemu;

b)

rozwijanie infrastruktury (np. umiejętności, narzędzi funkcjonalnych, systemów informatycznych, procedur) niezbędnej do składania wspólnych zamówień;

c)

wskazywanie możliwości składania wspólnych zamówień, zarówno objętych, jak i nieobjętych niniejszą decyzją, na podstawie zapotrzebowania w zakresie zamówień zgłaszanego do EPCO przez banki centralne;

d)

sporządzanie i aktualizacja w niezbędnym zakresie rocznego planu zamówień dotyczącego wspólnych postępowań przetargowych na podstawie analizy wskazanej w lit. c);

e)

opracowywanie wspólnych wymagań we współpracy z bankami centralnymi uczestniczącymi we wspólnym postępowaniu przetargowym;

f)

udzielanie bankom centralnym pomocy we wspólnych postępowaniach przetargowych;

g)

udzielanie bankom centralnym pomocy w składaniu zamówień odnoszących się do wspólnych przedsięwzięć Europejskiego Systemu Banków Centralnych, na wniosek banku centralnego prowadzącego dane przedsięwzięcie.

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/79

(1)

Na mocy art. 10 ust. 1 wspólnego działania 2008/736/WPZiB Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa jest upoważniony, zgodnie z art. 25 Traktatu, do podejmowania stosownych decyzji w ramach politycznej kontroli i strategicznego kierownictwa nad misją EUMM Georgia, a zwłaszcza do podjęcia decyzji w sprawie mianowania szefa misji.

(2)

Sekretarz Generalny/Wysoki Przedstawiciel zaproponował, by na stanowisko szefa misji EUMM Georgia mianować Hansjörga HABERA,

29.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 319/80

(1)

Na podstawie art. 6 wspólnego działania 2004/570/WPZiB Rada upoważniła Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPB) do podjęcia dalszych decyzji w sprawie wyznaczenia dowódcy sił Unii Europejskiej.

(2)

W dniu 25 września 2007 r. KPB decyzją BiH/11/2007 (2) mianował dowódcą sił Unii Europejskiej dla operacji wojskowej Unii Europejskiej w Bośni i Hercegowinie generała Ignacio MARTÍNA VILLALAÍNA.

(3)

Dowódca operacji Unii Europejskiej zalecił mianowanie generała dywizji Stefano CASTAGNOTTO nowym dowódcą sił Unii Europejskiej dla operacji wojskowej Unii Europejskiej w Bośni i Hercegowinie.

(4)

Komitet Wojskowy Unii Europejskiej poparł to zalecenie.

(5)

Zgodnie z art. 6 Protokołu w sprawie stanowiska Danii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską Dania nie uczestniczy w opracowywaniu i wykonaniu decyzji i działań Unii Europejskiej, które mają wpływ na kwestie obronne.

(6)

Na posiedzeniu w Kopenhadze w dniach 12–13 grudnia 2002 r. Rada Europejska przyjęła deklarację stwierdzającą, że uzgodnienia „Berlin plus” i ich wykonanie dotyczą wyłącznie tych państw członkowskich Unii Europejskiej, które są również członkami NATO albo stronami „Partnerstwa dla pokoju” i które wskutek tego zawarły z NATO dwustronne umowy dotyczące bezpieczeństwa,