13.8.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 218/1

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 788/96 z dnia 22 kwietnia 1996 r. w sprawie przekazywania przez państwa członkowskie statystyk dotyczących produkcji akwakultury (2) zobowiązuje państwa członkowskie do przekazywania rocznych danych na temat wielkości produkcji.

(2)

Rosnący udział akwakultury w całości produkcji rybackiej Wspólnoty wymaga szerszego zakresu danych na potrzeby racjonalnego rozwoju tego sektora i zarządzania nim w ramach wspólnej polityki rybackiej.

(3)

Rosnące znaczenie wylęgarni i podchowalni dla akwakultury wymaga szczegółowych danych umożliwiających odpowiednie monitorowanie tego sektora i zarządzanie nim w ramach wspólnej polityki rybackiej.

(4)

Do przeglądu i oceny rynku produktów akwakultury konieczne są informacje zarówno o wielkości, jak i o wartości produkcji.

(5)

Dla zapewnienia prowadzenia działalności w sektorze w sposób przyjazny dla środowiska naturalnego wymagane są informacje na temat struktury sektora oraz stosowanych technologii.

(6)

Należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 788/96.

(7)

W celu zapewnienia płynnego przejścia od systemu mającego zastosowanie na mocy rozporządzenia (WE) nr 788/96 niniejsze rozporządzenie powinno zezwalać na ustanowienie okresu przejściowego trwającego do trzech lat, przyznawanego państwom członkowskim, w których wdrożenie rozporządzenia do krajowych systemów statystycznych wymagałoby znacznych dostosowań i mogłoby spowodować poważne problemy natury praktycznej.

(8)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, mianowicie ustanowienie wspólnych ram prawnych dla systematycznego tworzenia statystyk wspólnotowych w dziedzinie akwakultury, nie może być w wystarczającym stopniu osiągnięty przez państwa członkowskie i może być z lepszym skutkiem osiągnięty na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(9)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 322/97 z dnia 17 lutego 1997 r. w sprawie statystyk Wspólnoty (3) stanowi ramy odniesienia dla statystyk w dziedzinie rybactwa. W szczególności wymaga ono poszanowania zasad bezstronności, rzetelności, przydatności, efektywności pod względem kosztów, poufności informacji statystycznych oraz przejrzystości.

(10)

Gromadzenie i przekazywanie danych statystycznych stanowi narzędzie o zasadniczym znaczeniu dla prawidłowego zarządzania wspólną polityką rybacką.

(11)

Działania niezbędne do wdrożenia niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (4).

(12)

Komisja powinna w szczególności być uprawniona do przyjmowania technicznych zmian do załączników do niniejszego rozporządzenia. Ponieważ są to środki o ogólnym zakresie, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, w tym jego uzupełnienie poprzez dodanie nowych elementów innych niż istotne, muszą one być przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(13)

Komisję powinien wspomagać Stały Komitet ds. Statystyk Rolniczych, ustanowiony na mocy decyzji Rady 72/279/EWG (5),

a)

„statystyki Wspólnoty” mają znaczenie zgodne z definicją w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 322/97;

b)

„akwakultura” ma znaczenie zgodne z definicją w art. 3 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 1198/2006 z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego (6);

c)

„chów materiału pochodzenia naturalnego” oznacza pozyskiwanie okazów z naturalnego środowiska oraz ich późniejsze wykorzystanie w akwakulturze;

d)

„produkcja” oznacza produkty akwakultury przy pierwszej sprzedaży, w tym wprowadzaną do obrotu produkcję wylęgarni i podchowalni.

a)

roczną produkcję akwakultury (wyrażoną w wielkości i wartości jednostkowej);

b)

roczny wkład do chowu materiału pochodzenia naturalnego (wyrażony w wielkości i wartości jednostkowej);

c)

roczną produkcję wylęgarni i podchowalni;

d)

strukturę sektora akwakultury.

13.8.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 218/14

(1)

Komisja (Eurostat) musi posiadać odpowiednio wiarygodne, szczegółowe i porównywalne dane na temat ludności i mieszkań w celu umożliwienia Wspólnocie wykonania obowiązków powierzonych jej w szczególności na mocy art. 2 i 3 Traktatu. Należy zapewnić wystarczającą porównywalność na poziomie wspólnotowym w odniesieniu do metodologii, definicji i programu danych statystycznych i metadanych.

(2)

Okresowe dane statystyczne na temat ludności oraz ogólna charakterystyka rodzinna, społeczna, gospodarcza i mieszkaniowa poszczególnych osób są niezbędne do badania i definiowania polityk regionalnych, społecznych i środowiskowych mających wpływ na poszczególne sektory Wspólnoty. W szczególności potrzebne jest gromadzenie dokładnych danych dotyczących warunków mieszkaniowych w celu wsparcia różnych działań Wspólnoty, takich jak wsparcie integracji społecznej lub monitorowanie spójności społecznej na poziomie regionalnym czy też ochrona środowiska i rozwój wydajności energetycznej.

(3)

Z uwagi na metodologiczny i technologiczny rozwój należy zidentyfikować najlepsze praktyki oraz wspierać poprawę jakości źródeł danych i metodologii wykorzystywanych do spisów powszechnych w państwach członkowskich.

(4)

W celu zapewnienia porównywalności danych dostarczanych przez państwa członkowskie i umożliwienia dokonywania wiarygodnych zestawień na szczeblu Wspólnoty, wykorzystywane dane muszą odnosić się do tego samego roku referencyjnego.

(5)

Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 322/97 z dnia 17 lutego 1997 r. w sprawie statystyk Wspólnoty (2), stanowiącym ramy odniesienia dla przepisów niniejszego rozporządzenia, gromadzenie danych statystycznych powinno być zgodne z zasadami bezstronności, co oznacza w szczególności obiektywność i niezależność naukową, jak również z zasadami przejrzystości, wiarygodności, przydatności, efektywności pod względem kosztów oraz poufności informacji statystycznych.

(6)

Przekazywanie danych podlegających poufności informacji statystycznych określa rozporządzenie (WE) nr 322/97 oraz rozporządzenie Rady (Euratom, EWG) nr 1588/90 z dnia 11 czerwca 1990 r. w sprawie przekazywania do Urzędu Statystycznego Wspólnot Europejskich danych będących przedmiotem poufności informacji statystycznych (3). Środki podejmowane zgodnie z tymi rozporządzeniami powinny zapewniać fizyczną i intelektualną ochronę poufnych danych oraz zapewnić, aby przy tworzeniu i upowszechnianiu statystyk Wspólnoty nie doszło do niezgodnego z prawem ujawnienia lub niezwiązanego z celem statystycznym wykorzystania tych statystyk.

(7)

W tworzeniu i upowszechnianiu statystyk Wspólnoty na mocy niniejszego rozporządzenia, krajowe i wspólnotowe organy statystyczne powinny kierować się zasadami określonymi w Europejskim kodeksie praktyk statystycznych, który został przyjęty w dniu 24 lutego 2005 r. przez Komitet ds. Programu Statystycznego ustanowiony decyzją Rady 89/382/EWG, Euratom (4) i dołączony do zalecenia Komisji w sprawie niezależności, wiarygodności i odpowiedzialności krajowych i wspólnotowych organów statystycznych.

(8)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, mianowicie zbieranie i łączenie porównywalnych i wyczerpujących wspólnotowych danych statystycznych dotyczących ludności i mieszkań, nie mogą zostać osiągnięte w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, z uwagi na brak wspólnych wymogów w zakresie właściwości i jakości, jak również z uwagi na brak przejrzystości metodologicznej, natomiast mogą zostać w większym stopniu osiągnięte na poziomie wspólnotowym, z uwagi na wspólne ramy statystyczne, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną we wspomnianym powyżej artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów.

(9)

Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (5).

(10)

W szczególności należy przyznać Komisji uprawnienia do określenia warunków ustalania kolejnych lat referencyjnych oraz przyjmowania programu danych statystycznych i metadanych. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi, poprzez uzupełnienie go o nowe inne niż istotne elementy, środki te należy przyjąć zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a decyzji Rady 1999/468/WE,

(11)

Przeprowadzono konsultację z Komitetem ds. Programu Statystycznego zgodnie z art. 3 decyzji 89/382/EWG, Euratom,

a)

„ludność” oznacza ludność kraju, regionu i lokalnej jednostki administracyjnej w miejscu zamieszkania, w dniu referencyjnym;

b)

„mieszkania” oznaczają pomieszczenia mieszkalne i budynki, jak też warunki mieszkaniowe i relacje między ludnością a pomieszczeniami mieszkalnymi na poziomie krajowym regionalnym i lokalnym, w dniu referencyjnym;

c)

„budynki” oznaczają budynki stałe, w których znajdują się pomieszczenia mieszkalne przeznaczone do zamieszkania przez osoby lub konwencjonalne mieszkania przeznaczone do użytku sezonowego lub wtórnego albo niezamieszkane;

d)

„miejsce zamieszkania” oznacza miejsce, w którym osoba zazwyczaj spędza czas przeznaczony na odpoczynek, niezależnie od czasowych nieobecności związanych z wypoczynkiem, urlopem, odwiedzinami u przyjaciół i krewnych, interesami, leczeniem medycznym lub pielgrzymkami religijnymi.

Jedynie następujące osoby uważa się za stałych mieszkańców danego obszaru geograficznego:

Jeżeli ustalenie okoliczności opisanych w punktach (i) oraz (ii) nie jest możliwe, wówczas „miejsce zamieszkania” oznacza miejsce zameldowania;

e)

„dzień referencyjny” oznacza datę, do której odnoszą się dane dotyczące poszczególnych państw członkowskich, zgodnie z art. 5 ust. 1;

f)

„krajowy” odnosi się do terytorium państwa członkowskiego;

g)

„regionalny” odnosi się do poziomu NUTS 1, poziomu NUTS 2 lub poziomu NUTS 3, określonych w klasyfikacji jednostek terytorialnych do celów statystycznych (NUTS), zawartej w rozporządzeniu (WE) nr 1059/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (6) w wersji obowiązującej w dniu referencyjnym;

h)

„lokalny” odnosi się do lokalnych jednostek administracyjnych poziomu 2 (poziom LAU 2);

i)

„podstawowe właściwości spisów powszechnych ludności i mieszkań” oznaczają: spisywanie indywidualne, równoczesność, powszechność na określonym terytorium, dostępność danych dla małych obszarów oraz ustalona okresowość.

a)

tradycyjnych spisach powszechnych;

b)

spisach powszechnych opartych na danych z rejestrów administracyjnych;

c)

kombinacji tradycyjnych spisów powszechnych z badaniami reprezentacyjnymi;

d)

kombinacji spisów powszechnych w oparciu o dane z rejestrów administracyjnych z badaniami reprezentacyjnymi;

e)

kombinacji spisów powszechnych w oparciu o dane z rejestrów administracyjnych z tradycyjnymi spisami powszechnymi;

f)

kombinacji spisów powszechnych w oparciu o dane z rejestrów administracyjnych badaniami reprezentacyjnymi oraz tradycyjnych spisów powszechnych; oraz

g)

odpowiednich badaniach opartych na próbie rotacyjnej („kroczące” spisy powszechne).

—

„trafność” odnosi się do stopnia, w którym statystyki odpowiadają aktualnym i możliwym przyszłym potrzebom użytkowników,

—

„dokładność” odnosi się do zbieżności ocen szacunkowych i nieznanych prawdziwych wartości,

—

„terminowość” i „punktualność” odnoszą się do upływu czasu pomiędzy okresem referencyjnym i dostępnością wyników,

—

„dostępność” i „przejrzystość” odnoszą się do warunków i rozwiązań, na podstawie których użytkownicy mogą otrzymać, wykorzystać i interpretować dane,

—

„porównywalność” odnosi się do mierzenia wpływu różnic pomiędzy stosowanymi podejściami statystycznymi i metodami oraz procedurami w przypadku porównywania statystyk dotyczących obszarów geograficznych, sektorów, lub szeregów czasowych, oraz

—

„spójność” odnosi się do adekwatności danych umożliwiającej ich wiarygodne zestawienie na różne sposoby i przez różnych użytkowników.

a)

rozwiązanie techniczne zagadnień zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia, jak też ich analizy, zgodnie z art. 5 ust. 4;

b)

określenie właściwego formatu, o którym mowa w art. 5 ust. 5; oraz

c)

ustalenia dotyczące sprawozdań jakości i ich struktury, zgodnie z art. 6 ust. 3.

a)

określenie lat referencyjnych, zgodnie z art. 5 ust. 1; oraz

b)

przyjęcie programu danych statystycznych i metadanych, zgodnie z art. 5 ust. 3.

13.8.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 218/21

(1)

Rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, na którym swobodny przepływ towarów jest zapewniony na mocy Traktatu, zakazującego wprowadzania środków mających skutek równoważny ze skutkiem ograniczeń ilościowych w przywozie. Zakaz ten obejmuje wszelkie krajowe środki, mogące zakłócić bezpośrednio lub pośrednio, faktycznie lub potencjalnie, wewnątrzwspólnotowy handel towarami.

(2)

Wobec braku harmonizacji prawodawstwa przeszkody uniemożliwiające swobodny przepływ towarów pomiędzy państwami członkowskimi mogą zostać niezgodnie z prawem stworzone przez właściwe organy państw członkowskich stosujące – w wyniku braku harmonizacji przepisów ustawowych do produktów legalnie wprowadzanych do obrotu w innych państwach członkowskich – przepisy techniczne określające wymagania, które dane produkty muszą spełniać, w tym wymagania dotyczące oznaczenia, formy, rozmiaru, masy, składu, prezentacji, etykietowania i opakowania. Stosowanie takich przepisów technicznych do produktów wprowadzonych do obrotu zgodnie z prawem w innym państwie członkowskim może być sprzeczne z postanowieniami art. 28 i 30 Traktatu, nawet jeżeli mają one zastosowanie bez wyjątku do wszystkich produktów.

(3)

Zasada wzajemnego uznawania wynikająca z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich jest jednym ze sposobów zapewniania swobodnego przepływu towarów w ramach rynku wewnętrznego. Wzajemne uznawanie dotyczy produktów, które nie podlegają środkom harmonizującym na szczeblu Wspólnoty, lub aspektów produktu nieobjętych zakresem zastosowania takich przepisów. Zgodnie z tą zasadą państwo członkowskie nie może zakazać sprzedaży na swoim terytorium produktów, które zostały wprowadzone legalnie do obrotu w innym państwie członkowskim, nawet jeśli te produkty zostały wytworzone zgodnie z przepisami technicznymi innymi niż przepisy, które dotyczą produktów krajowych. Jedynymi wyjątkami od tej zasady są ograniczenia proporcjonalne do wyznaczonego celu i uzasadnione względami określonymi w art. 30 Traktatu lub innymi nadrzędnymi względami interesu publicznego.

(4)

Prawidłowe stosowanie zasady wzajemnego uznawania przez państwa członkowskie wciąż nastręcza wiele problemów. Konieczne jest zatem ustanowienie procedur minimalizujących prawdopodobieństwo, że przepisy techniczne stworzą niezgodne z prawem przeszkody w swobodnym przepływie towarów między państwami członkowskimi. Brak takich procedur w państwach członkowskich tworzy dodatkowe przeszkody uniemożliwiające swobodny przepływ towarów, ponieważ zniechęca przedsiębiorstwa do sprzedaży własnych produktów – wprowadzonych legalnie do obrotu w innym państwie członkowskim – na terytorium państwa członkowskiego, które stosuje przepisy techniczne. Badania wykazały, że wiele przedsiębiorstw, w szczególności małych i średnich (MŚP), albo dostosowuje swoje produkty, tak by były zgodne z przepisami technicznymi tych państw członkowskich, albo powstrzymuje się od wprowadzania ich do obrotu w tych państwach członkowskich.

(5)

Właściwe organy również nie dysponują odpowiednimi procedurami dotyczącymi zastosowania własnych przepisów technicznych do konkretnych produktów wprowadzonych legalnie do obrotu w innym państwie członkowskim. Brak takich procedur ogranicza zdolność tych organów do oceny zgodności produktów zgodnie z Traktatem.

(6)

W rezolucji Rady z dnia 28 października 1999 r. w sprawie wzajemnego uznawania (3) wskazano, że podmioty gospodarcze i obywatele nie zawsze stosują w sposób pełny i prawidłowy zasadę wzajemnego uznawania, ponieważ nie znają w wystarczającym stopniu tej zasady ani skutków jej funkcjonowania. W wymienionym dokumencie wezwano państwa członkowskie do opracowania odpowiednich środków w celu dostarczenia podmiotom gospodarczym i obywatelom odpowiednich ram wzajemnego uznawania, m.in. dzięki skutecznemu rozpatrywaniu wniosków składanych przez podmioty gospodarcze i obywateli oraz szybkiemu udzielaniu na nie odpowiedzi.

(7)

Rada Europejska na posiedzeniu w dniach 8–9 marca 2007 r. podkreśliła, jak ważne jest nadanie nowego impulsu rynkowi wewnętrznemu towarów poprzez zwiększenie wzajemnego uznawania, przy jednoczesnym zagwarantowaniu wysokiego poziomu bezpieczeństwa i ochrony konsumentów. Rada Europejska na posiedzeniu w dniach 21–22 czerwca 2007 r. zaznaczyła, że dalsze wzmacnianie czterech swobód rynku wewnętrznego (swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału) oraz usprawnianie jego funkcjonowania nadal ma nadrzędne znaczenie dla wzrostu, konkurencyjności i zatrudnienia.

(8)

Sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego towarów wymaga wprowadzenia odpowiednich i przejrzystych sposobów rozwiązywania problemów, które wynikają z zastosowania przepisów technicznych państwa członkowskiego do konkretnych produktów wprowadzonych legalnie do obrotu w innym państwie członkowskim.

(9)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno przynosić uszczerbku dalszej harmonizacji przepisów technicznych w stosownych przypadkach mającej na celu usprawnienie funkcjonowania rynku wewnętrznego.

(10)

Bariery w handlu mogą także być skutkiem stosowania innych rodzajów środków wchodzących w zakres zastosowania art. 28 i 30 Traktatu. Środki te obejmują np. specyfikacje techniczne sporządzane na potrzeby procedur zamówień publicznych lub obowiązek stosowania języków urzędowych państw członkowskich. Jednak środki takie nie powinny stanowić przepisu technicznego w rozumieniu niniejszego rozporządzenia, a zatem nie powinny wchodzić w jego zakres zastosowania.

(11)

Przepisy techniczne w rozumieniu niniejszego rozporządzenia są czasem stosowane podczas obowiązkowych procedur uprzedniego wydawania zezwoleń oraz przy zastosowaniu tych procedur; procedury takie są ustanawiane na mocy prawa danego państwa członkowskiego i zgodnie z nimi właściwy organ tego państwa członkowskiego – zanim dany produkt lub rodzaj produktu może zostać wprowadzony do obrotu w tym państwie członkowskim lub na części jego terytorium – powinien wydać formalne zezwolenie w odpowiedzi na wniosek. Samo istnienie takiej procedury ogranicza swobodny przepływ towarów na rynku wewnętrznym. Zatem, aby obowiązkowa procedura uprzedniego wydawania zezwoleń była uzasadniona w świetle podstawowej zasady swobodnego przepływu towarów, jej celem powinien być interes publiczny uznany przez prawo wspólnotowe oraz powinna ona być niedyskryminująca i proporcjonalna; oznacza to, że powinna ona być odpowiednia, by zagwarantować osiągnięcie wyznaczonego celu, ale nie powinna wykraczać poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Zgodność takiej procedury z zasadą proporcjonalności należy oceniać w świetle uwag zawartych w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości.

(12)

Wymóg uprzedniego wydania zezwolenia w celu wprowadzenia produktu na rynek nie powinien jako taki stanowić przepisu technicznego w rozumieniu niniejszego rozporządzenia, a decyzja o wykluczeniu lub usunięciu produktu z rynku wyłącznie dlatego, że uprzednio nie wydano względem niego ważnego zezwolenia, nie powinna stanowić decyzji, do której zastosowanie ma niniejsze rozporządzenie. Jednak w przypadku gdy złożono wniosek o obowiązkowe uprzednie wydanie zezwolenia dotyczącego danego produktu, wszelkie planowane decyzje o odrzuceniu tego wniosku na postawie przepisu technicznego należy podejmować zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, tak by wnioskodawca mógł skorzystać z ochrony proceduralnej przewidzianej w niniejszym rozporządzeniu.

(13)

Z zakresu zastosowania niniejszego rozporządzenia należy wyłączyć decyzje sądów lub trybunałów krajowych, w których to decyzjach ocenia się legalność przypadków odmowy dostępu do rynku jednego państwa członkowskiego dla produktów wprowadzonych do obrotu zgodnie z prawem w innym państwie członkowskim lub w których to decyzjach nałożono kary ze względu na zastosowanie przepisu technicznego.

(14)

Broń jest produktem, który może stanowić poważne zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa ludzi oraz dla bezpieczeństwa publicznego państw członkowskich. Niektóre konkretne rodzaje broni wprowadzone legalnie do obrotu w jednym państwie członkowskim mogą, ze względu na ochronę zdrowia i bezpieczeństwa ludzi oraz na zapobieganie przestępczości, podlegać środkom ograniczającym w innym państwie członkowskim. Wśród takich środków mogą być specjalne kontrole i wydawanie zezwoleń – stosowane zanim broń legalnie wprowadzona do obrotu w jednym państwie członkowskim zostanie wprowadzona do obrotu na rynku innego państwa członkowskiego. Państwa członkowskie muszą mieć zatem możliwość zapobiegania wprowadzaniu broni do obrotu na rynku, dopóki nie zostaną spełnione wszystkie krajowe wymogi proceduralne.

(15)

Dyrektywa 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów (4) wskazuje, że wyłącznie produkty bezpieczne mogą zostać wprowadzone do obrotu, i nakłada na producentów, importerów i dystrybutorów zobowiązania odnoszące się do bezpieczeństwa produktów. W dyrektywie tej upoważniono organy do wprowadzania zakazu dotyczącego wszelkich niebezpiecznych produktów ze skutkiem natychmiastowym lub do wprowadzenia – na okres potrzebny na przeprowadzenie ocen bezpieczeństwa i kontroli – tymczasowego zakazu dotyczącego produktu, który mógłby być niebezpieczny. Upoważniono również organy do podejmowania koniecznych działań w celu odpowiedniego stosowania właściwych środków, takich jak te, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b)–f), w przypadku produktów stanowiących poważne zagrożenie. Dlatego też środki podejmowane przez właściwe organy państw członkowskich zgodnie z ustawodawstwem krajowym przyjętym w celu wykonania art. 8 ust. 1 lit. d)–f) oraz art. 8 ust. 3 tej dyrektywy należy wyłączyć z zakresu zastosowania niniejszego rozporządzenia.

(16)

W rozporządzeniu (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującym Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającym procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (5) przewidziano m.in. wprowadzenie systemu wczesnego ostrzegania służącego powiadamianiu o wystąpieniu bezpośredniego lub pośredniego zagrożenia dla zdrowia ludzkiego związanego z żywnością lub paszą. Rozporządzenie to nakłada na państwa członkowskie obowiązek niezwłocznego powiadamiania Komisji w ramach systemu wczesnego ostrzegania o przyjęciu jakichkolwiek środków służących ograniczeniu wprowadzania do obrotu, wycofaniu z rynku lub wycofaniu żywności lub pasz w celu ochrony zdrowia ludzkiego i wymagających podjęcia szybkich działań. Dlatego też środki podejmowane przez właściwe organy państw członkowskich na mocy art. 50 ust. 3 lit. a) i art. 54 tego rozporządzenia należy wyłączyć z zakresu zastosowania niniejszego rozporządzenia.

(17)

W rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (6) ustanowiono ogólne zasady wykonywania kontroli urzędowych mających na celu sprawdzenie zgodności z regułami ukierunkowanymi w szczególności na zapobieganie wystąpieniu, eliminowanie lub ograniczanie dopuszczalnych poziomów ryzyka dla ludzi i zwierząt, bezpośrednio lub poprzez środowisko naturalne, oraz gwarantowanie uczciwych praktyk w handlu paszami i żywnością oraz ochronę interesów konsumenta, łącznie z etykietowaniem pasz i żywności oraz innymi formami przekazywania informacji konsumentom. Określono w nim specjalną procedurę gwarantującą stosowanie przez podmioty gospodarcze środka zaradczego w przypadku braku zgodności z prawem żywnościowym i paszowym oraz przepisami dotyczącymi zdrowia i dobrostanu zwierząt. Dlatego też środki podejmowane przez właściwe organy państw członkowskich na mocy art. 54 tego rozporządzenia należy wyłączyć z zakresu zastosowania niniejszego rozporządzenia. Jednak środki podjęte lub planowane przez właściwe organy na podstawie krajowych przepisów technicznych powinny wchodzić w zakres stosowania niniejszego rozporządzenia, o ile nie dotyczy to celów rozporządzenia (WE) nr 882/2004.

(18)

W dyrektywie 2004/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie bezpieczeństwa kolei wspólnotowych (dyrektywa w sprawie bezpieczeństwa kolei) (7) przewidziano procedurę dopuszczania do eksploatacji istniejącego taboru kolejowego, pozostawiając możliwość stosowania niektórych przepisów krajowych. Środki podejmowane przez właściwe organy zgodnie z art. 14 tej dyrektywy powinny zatem zostać wyłączone z zakresu zastosowania niniejszego rozporządzenia.

(19)

W dyrektywie Rady 96/48/WE z dnia 23 lipca 1996 r. w sprawie interoperacyjności transeuropejskiego systemu kolei dużych prędkości (8) oraz w dyrektywie 2001/16/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 marca 2001 r. w sprawie interoperacyjności transeuropejskiego systemu kolei konwencjonalnych (9) przewidziano stopniową harmonizację systemów i operacji poprzez przyjmowanie specyfikacji technicznych interoperacyjności (TSI). Systemy i składniki interoperacyjności objęte zakresem zastosowania tych dyrektyw powinny zatem zostać wyłączone z zakresu zastosowania niniejszego rozporządzenia.

(20)

W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 764/2008 z dnia 9 lipca 2008 ustanawiającym wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylającym rozporządzenie (EWG) nr 339/93 (10) ustanowiono system akredytacji, który zapewnia wzajemną akceptację poziomu kompetencji jednostek oceniających zgodność. Zatem właściwe organy państw członkowskich nie powinny więcej odmawiać uznania sprawozdań z badań i certyfikatów wydawanych przez akredytowaną jednostkę oceniającą zgodność, ze względu na kompetencję tej jednostki. Ponadto państwa członkowskie mogą także akceptować badania i certyfikaty wydawane przez inne jednostki oceniające zgodność zgodnie z prawem wspólnotowym.

(21)

W dyrektywie 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (11) zobowiązano państwa członkowskie do informowania Komisji i pozostałych państw członkowskich o wszelkich projektach przepisów technicznych dotyczących wszelkich produktów, w tym produktów rolnych i produktów rybołówstwa, oraz o przyczynach, dla których wprowadzenie takich przepisów jest konieczne. Po przyjęciu takiego przepisu technicznego niezbędne jest jednak zagwarantowanie prawidłowego zastosowania zasady wzajemnego uznawania do poszczególnych produktów w konkretnych przypadkach. Niniejsze rozporządzenie ustanawia procedurę służącą zastosowaniu zasady wzajemnego uznawania w konkretnych przypadkach poprzez zobowiązanie właściwych organów do wskazania, z jakich przyczyn technicznych lub naukowych nie można zezwolić na wprowadzenie danego produktu na rynek krajowy w jego obecnym kształcie, zgodnie z art. 28 i art. 30 Traktatu. W kontekście niniejszego rozporządzenia przez „dowód” nie należy rozumieć dowodu w sensie prawnym. Organy państw członkowskich w świetle niniejszego rozporządzenia nie mają obowiązku uzasadniania samego przepisu technicznego. Jednak powinny one uzasadnić, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, możliwe zastosowanie przepisu technicznego do produktu wprowadzonego legalnie do obrotu w innym państwie członkowskim.

(22)

Zgodnie z zasadą wzajemnego uznawania procedura ustanowiona w niniejszym rozporządzeniu powinna przewidywać, że właściwe organy w każdym przypadku informują podmiot gospodarczy – opierając się na dostępnych stosownych danych technicznych lub naukowych – że istnieją nadrzędne względy interesu publicznego, dla których dany produkt lub rodzaj produktu objęte zostały krajowymi przepisami technicznymi i dla których nie można zastosować mniej restrykcyjnych środków. Pisemne powiadomienie powinno pozwolić podmiotowi gospodarczemu na wyrażenie uwag dotyczących wszystkich istotnych aspektów planowanej decyzji ograniczającej dostęp do rynku. Nic nie stoi na przeszkodzie, by właściwy organ podejmował działania po upłynięciu terminu na otrzymanie takich uwag, jeżeli podmiot gospodarczy nie udzielił odpowiedzi.

(23)

Pojęcie „nadrzędnych względów interesu publicznego”, do których odnoszą się niektóre przepisy niniejszego rozporządzenia, wywodzi się z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości związanego z art. 28 i 30 Traktatu. Pojęcie to obejmuje m.in. skuteczność nadzoru podatkowego, sprawiedliwość transakcji handlowych, ochronę konsumentów, ochronę środowiska, utrzymanie zróżnicowania prasy oraz ryzyko poważnego naruszenia równowagi finansowej systemu zabezpieczeń społecznych. Takie nadrzędne względy mogą uzasadniać zastosowanie przez właściwe organy przepisów technicznych. Zastosowanie to nie powinno jednak stanowić środka arbitralnej dyskryminacji ani wprowadzać ukrytego ograniczenia w handlu między państwami członkowskimi. Ponadto należy zawsze przestrzegać zasady proporcjonalności, zwracając uwagę na to, czy właściwe organy rzeczywiście wybrały najmniej restrykcyjny środek.

(24)

Stosując procedurę ustanowioną w niniejszym rozporządzeniu, właściwy organ państwa członkowskiego nie powinien wycofywać z obrotu ani ograniczać wprowadzania do obrotu produktu lub rodzaju produktu wprowadzonego do obrotu zgodnie z prawem w innym państwie członkowskim. Jest jednak celowe, by właściwy organ miał możliwość przyjmowania tymczasowych środków, w przypadku gdy konieczna jest szybka interwencja mająca na celu uniknięcie zagrożenia dla zdrowia i bezpieczeństwa użytkowników. Takie środki tymczasowe mogą być również przyjmowane przez właściwy organ po to, by zapobiec wprowadzeniu w ich państwie do obrotu produktu, którego wprowadzanie do obrotu jest ogólnie zakazane ze względów moralności publicznej lub bezpieczeństwa publicznego, w tym ze względu na zapobieganie przestępczości. Państwom członkowskim należy zatem zezwolić na to, by w takich okolicznościach mogły na dowolnym etapie procedury ustanowionej w niniejszym rozporządzeniu czasowo zawieszać wprowadzanie do obrotu na swoich terytoriach produktów lub rodzajów produktów.

(25)

Każda decyzja, do której zastosowanie ma niniejsze rozporządzenie, powinna określać dostępne środki prawne, tak by podmiot gospodarczy mógł wnieść sprawę przed właściwy krajowy sąd lub trybunał.

(26)

Należy również informować podmiot gospodarczy o dostępności mechanizmów niesądowych – takich jak system SOLVIT – służących rozwiązywaniu problemów, po to by unikać braku pewności prawnej oraz kosztów sądowych.

(27)

Po podjęciu przez właściwy organ decyzji o wykluczeniu danego produktu na podstawie przepisu technicznego zgodnie z wymogami proceduralnymi niniejszego rozporządzenia dalsze działania podjęte w odniesieniu do tego produktu – oparte na wspomnianej decyzji i na tym samym przepisie technicznym – nie powinny podlegać wymogom niniejszego rozporządzenia.

(28)

W odniesieniu do rynku wewnętrznego towarów ważne jest zapewnienie dostępności krajowych przepisów technicznych, tak by przedsiębiorstwa, w szczególności MŚP, mogły gromadzić wiarygodne i dokładne informacje na temat obowiązującego prawa.

(29)

Konieczne jest zatem wdrożenie zasad uproszczenia procedur administracyjnych, m.in. poprzez ustanowienie systemu punktów kontaktowych ds. produktów. Celem takiego działania powinno być zagwarantowanie przedsiębiorstwom przejrzystego i prawidłowego dostępu do informacji, a tym samym uniknięcie opóźnień, kosztów i skutków zniechęcających, które spowodowane są krajowymi przepisami technicznymi.

(30)

Aby ułatwić swobodny przepływ towarów, punkty kontaktowe ds. produktów powinny bezpłatnie przekazywać informacje o krajowych przepisach technicznych w ich państwach oraz o zastosowaniu zasady wzajemnego uznawania w odniesieniu do produktów. Punkty kontaktowe ds. produktów powinny zostać odpowiednio wyposażone i dysponować odpowiednimi zasobami; należy również zachęcać je do publikowania informacji na stronie internetowej i w innych językach wspólnotowych. Punkty kontaktowe ds. produktów mogłyby także dostarczać wszelkich dodatkowych informacji lub uwag danemu podmiotowi gospodarczemu w trakcie procedury ustanowionej w niniejszym rozporządzeniu. W odniesieniu do innych informacji – punkty kontaktowe ds. produktów mogą nakładać opłaty proporcjonalne do kosztów udzielenia danej informacji.

(31)

Z uwagi na fakt, że tworzenie punktów kontaktowych ds. produktów nie powinno zakłócać podziału zadań między właściwe organy w ramach systemów regulacyjnych państw członkowskich, państwa członkowskie powinny mieć możliwość powoływania punktów kontaktowych ds. produktów zgodnie z regionalnymi lub lokalnymi kompetencjami. Państwa członkowskie powinny być w stanie powierzyć rolę punktu kontaktowego ds. produktów istniejącym punktom kontaktowym ustanowionym zgodnie z innymi aktami Wspólnoty, po to by uniknąć zbędnego mnożenia punktów kontaktowych oraz by uprościć procedury administracyjne. Państwa członkowskie powinny być w stanie powierzyć rolę punktu kontaktowego ds. produktów nie tylko służbom funkcjonującym w ramach administracji publicznej, lecz także krajowym ośrodkom SOLVIT, izbom handlowym, organizacjom zawodowym i podmiotom prywatnym, po to by zmniejszać koszty administracyjne ponoszone przez przedsiębiorstwa i właściwe organy.

(32)

Należy zachęcać państwa członkowskie i Komisję do ścisłej współpracy w celu ułatwienia szkolenia pracowników zatrudnianych w punktach kontaktowych ds. produktów.

(33)

Zważywszy na rozwój i wprowadzanie ogólnoeuropejskich usług eGovernment i leżących u ich podstaw interoperatywnych sieci telematycznych, należy rozważyć możliwość opracowania elektronicznego systemu wymiany informacji pomiędzy punktami kontaktowymi ds. produktów zgodnie z decyzją 2004/387/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie interoperatywnego świadczenia ogólnoeuropejskich usług eGovernment dla administracji publicznej, przedsiębiorstw i obywateli (IDABC) (12).

(34)

Należy ustanowić wiarygodne i wydajne mechanizmy monitorowania i oceny, aby dostarczać informacji na temat stosowania niniejszego rozporządzenia w celu poszerzania wiedzy na temat funkcjonowania rynku wewnętrznego towarów w sektorach niezharmonizowanych oraz zapewnienia należytego stosowania zasady wzajemnego uznawania przez właściwe organy państw członkowskich. Mechanizmy te powinny obejmować jedynie to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(35)

Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie wyłącznie do produktów lub szczególnych cech produktów, które nie podlegają wspólnotowym środkom harmonizującym mającym na celu usunięcie przeszkód w handlu między państwami członkowskimi wynikających z istnienia różnych krajowych przepisów technicznych. Przepisy zawarte w takich aktach harmonizujących często mają charakter wyczerpujący; w takim przypadku państwa członkowskie nie mogą zakazywać, ograniczać ani utrudniać wprowadzania do obrotu na ich terytoriach produktów zgodnych z tym aktem. Niektóre wspólnotowe akty harmonizujące pozwalają jednak państwom członkowskim na ustanowienie dodatkowych warunków technicznych dotyczących wprowadzenia produktu do obrotu na rynku danego państwa członkowskiego. Takie dodatkowe warunki powinny podlegać art. 28 i 30 Traktatu oraz przepisom niniejszego rozporządzenia. Zatem, aby niniejsze rozporządzenie było skutecznie stosowane, Komisja powinna sporządzić orientacyjny, otwarty wykaz produktów, które nie podlegają harmonizacji na szczeblu Wspólnoty.

(36)

System monitoringu ustanowiony na mocy decyzji nr 3052/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1995 r. ustanawiającej procedurę wymiany informacji w sprawie krajowych środków wprowadzających odstępstwa od zasady swobodnego przepływu towarów we Wspólnocie (13) okazał się wyjątkowo nieskuteczny ze względu na fakt, iż nie dostarczył Komisji wystarczających informacji, aby określić sektory, w których należałoby dokonać harmonizacji. Nie zapewnił również szybkiego rozwiązania pewnych problemów dotyczących swobodnego przepływu. Należy zatem uchylić decyzję nr 3052/95/WE.

(37)

W celu umożliwienia właściwym organom dostosowania się do wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu właściwe jest wprowadzenie okresu przejściowego dotyczącego stosowania tego rozporządzenia.

(38)

W związku z tym, że cel niniejszego rozporządzenia, mianowicie usunięcie przeszkód technicznych w swobodnym przepływie towarów między państwami członkowskimi, nie może zostać w wystarczającym stopniu osiągnięty przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na skalę i skutki działania cel ten można osiągnąć lepiej na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wychodzi poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(39)

Środki niezbędne do wdrożenia niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (14),

a)

zakaz wprowadzania do obrotu produktu lub rodzaju produktu;

b)

modyfikacja lub przeprowadzenie dodatkowych badań tego produktu lub rodzaju produktu, zanim będzie on mógł zostać wprowadzony do obrotu lub utrzymany na rynku;

c)

wycofanie tego produktu lub rodzaju produktu z rynku.

a)

który nie podlega harmonizacji na poziomie wspólnotowym; oraz

b)

który zakazuje wprowadzania do obrotu produktu lub rodzaju produktu na terytorium tego państwa członkowskiego lub z którym zgodność jest obowiązkowa, w przypadku gdy produkt lub rodzaj produktu jest wprowadzany do obrotu na terytorium tego państwa członkowskiego, oraz który określa jedną z poniższych kwestii:

a)

decyzji o charakterze sądowym podejmowanych przez sądy lub trybunały krajowe;

b)

decyzji o charakterze sądowym podejmowanych przez organy ścigania w trakcie dochodzenia lub postępowania sądowego w związku z przestępstwem, dotyczących terminologii, symboli lub jakichkolwiek istotnych odniesień do organizacji działających niezgodnie z konstytucją bądź przestępczych lub przestępstw o charakterze rasistowskim lub ksenofobicznym.

a)

art. 8 ust. 1 lit. d)–f) i art. 8 ust. 3 dyrektywy 2001/95/WE;

b)

art. 50 ust. 3 lit. a) i art. 54 rozporządzenia (WE) nr 178/2002;

c)

art. 54 rozporządzenia (WE) nr 882/2004;

d)

art. 14 dyrektywy 2004/49/WE.

a)

stosowne informacje na temat cech danego produktu lub danego rodzaju produktu;

b)

stosowne i łatwo dostępne informacje na temat wprowadzania produktu do obrotu zgodnie z prawem w innym państwie członkowskim.

a)

planowana decyzja jest uzasadniona względami interesu publicznego, określonymi w art. 30 Traktatu, lub odwołuje się do innych nadrzędnych względów interesu ogólnego; oraz

b)

planowana decyzja jest właściwa, by umożliwić osiągnięcie wyznaczonego celu i nie wykracza poza to, co jest konieczne do jego osiągnięcia.

a)

dany produkt lub dany rodzaj produktu w normalnych i możliwych do przewidzenia warunkach użytkowania stwarza poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa i zdrowia użytkowników;

b)

wprowadzanie do obrotu danego produktu lub rodzaju produktu jest ogólnie zakazane w państwie członkowskim ze względów moralności publicznej lub bezpieczeństwa publicznego.

a)

wytwórcy produktu, mającego siedzibę na terytorium Wspólnoty, lub osoby, która wprowadziła produkt do obrotu lub złożyła do właściwego organu wniosek o wprowadzenie produktu do obrotu; lub

b)

w przypadku gdy właściwy organ nie może ustalić tożsamości ani danych kontaktowych żadnego z podmiotów gospodarczych, o których mowa w lit. a) – przedstawiciela wytwórcy, jeśli wytwórca nie ma swojej siedziby we Wspólnocie, lub importera produktu, jeśli we Wspólnocie nie ma przedstawiciela; lub

c)

w przypadku gdy właściwy organ nie może ustalić tożsamości ani danych kontaktowych żadnego z podmiotów gospodarczych, o których mowa w lit. a) i b) – innego podmiotu w łańcuchu dostaw, którego działalność może wpłynąć na jakąkolwiek właściwość produktu regulowanego przepisem technicznym mającym do niego zastosowanie; lub

d)

w przypadku gdy właściwy organ nie może ustalić tożsamości ani danych kontaktowych żadnego z podmiotów gospodarczych, o których mowa w lit. a), b) i c) – dowolnego podmiotu w łańcuchu dostaw, którego działalność nie wpływa na żadną właściwość produktu regulowanego przepisem technicznym mającym do niego zastosowanie.

a)

przepisy techniczne mające zastosowanie do konkretnego rodzaju produktu na terytorium, na którym ustanowiono te punkty kontaktowe ds. produktów, oraz informacje o tym, czy produkt ten podlega wymogowi uprzedniego wydania zezwolenia na mocy prawa w państwie członkowskim, w którym znajdują się te punkty kontaktowe ds. produktów, wraz z informacjami o zasadzie wzajemnego uznawania i stosowaniu niniejszego rozporządzenia na terytorium tego państwa członkowskiego;

b)

dane kontaktowe właściwych organów w państwie członkowskim, w którym znajdują się te punkty kontaktowe ds. produktów, co umożliwi bezpośredni kontakt z nimi, w tym z pracownikami organów odpowiedzialnych za nadzorowanie wdrożenia danych przepisów technicznych na terytorium tego państwa członkowskiego;

c)

informacje o ogólnie dostępnych na terytorium tego państwa członkowskiego środkach odwoławczych w przypadku wystąpienia sporu między właściwymi organami a podmiotem gospodarczym.

a)

liczbę pisemnych powiadomień przesłanych zgodnie z art. 6 ust. 1 oraz informację o danym rodzaju produktu;

b)

wystarczające informacje o wszelkich decyzjach podjętych na mocy art. 6 ust. 2, w tym podstawy, na których opierają się te decyzje, oraz informację o danym rodzaju produktu;

c)

liczbę decyzji podjętych zgodnie z art. 6 ust. 3 oraz informację o danym rodzaju produktu.

13.8.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 218/30

(1)

Należy zapewnić, aby produkty objęte swobodnym przepływem towarów we Wspólnocie spełniały wysokie wymagania w zakresie ochrony interesów publicznych, takich jak zdrowie i bezpieczeństwo ogólne, zdrowie i bezpieczeństwo w miejscu pracy, ochrona konsumentów, środowiska i bezpieczeństwa publicznego, przy zagwarantowaniu, że swobodny przepływ towarów jest ograniczony w zakresie nie większym niż jest to dozwolone przez wspólnotowe prawodawstwo harmonizacyjne lub inne odnośne przepisy wspólnotowe. Należy zatem ustanowić przepisy dotyczące zasad akredytacji, nadzoru rynku, kontroli produktów pochodzących z krajów trzecich oraz oznakowania CE.

(2)

Konieczne jest ustanowienie ogólnych ram reguł i zasad w odniesieniu do akredytacji i nadzoru rynku. Ramy te nie powinny mieć wpływu na istotne przepisy istniejącego prawodawstwa określające zasady, których należy przestrzegać w celu ochrony interesu publicznego w takich dziedzinach jak zdrowie, bezpieczeństwo oraz ochrona konsumentów i środowiska, ale powinny mieć na celu usprawnienie ich funkcjonowania.

(3)

Niniejsze rozporządzenie należy traktować jako uzupełnienie decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 768/2008/WE z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie wspólnych ram dotyczących wprowadzania produktów do obrotu (3).

(4)

Niezmiernie trudne jest przyjęcie prawodawstwa Wspólnoty w odniesieniu do każdego istniejącego produktu lub takiego, który może dopiero powstać; w celu uwzględnienia takich produktów i wypełnienia luki istnieje potrzeba opracowania szerokich ram prawodawczych o horyzontalnym charakterze, w szczególności do czasu przeglądu istniejącego prawodawstwa szczegółowego, a także potrzeba uzupełnienia przepisów istniejącego bądź przyszłego prawodawstwa szczegółowego, w szczególności w celu zapewnienia wysokiego stopnia ochrony zdrowia, bezpieczeństwa, środowiska naturalnego i konsumentów zgodnie z wymogami art. 95 Traktatu.

(5)

Ramy nadzoru rynku ustanowione niniejszym rozporządzeniem powinny uzupełniać i wzmacniać istniejące we wspólnotowym prawodawstwie harmonizacyjnym przepisy dotyczące nadzoru rynku i ich egzekwowanie. Jednakże zgodnie z zasadą „lex specialis” niniejsze rozporządzenie należy stosować jedynie w takim zakresie, w jakim w innych, istniejących lub przyszłych aktach wspólnotowego prawodawstwa harmonizacyjnego brak jest szczegółowych przepisów mających taki sam cel, charakter lub skutki. Przykłady można znaleźć w następujących sektorach: prekursorów narkotyków, sprzętu medycznego, produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych, pojazdów silnikowych i lotnictwa. Odpowiednie postanowienia niniejszego rozporządzenia nie powinny mieć zatem zastosowania do obszarów objętych takimi szczegółowymi przepisami.

(6)

Dyrektywa 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów (4) wprowadziła zasady zapewniające bezpieczeństwo produktów konsumenckich. Organy nadzoru rynku powinny mieć możliwość podjęcia bardziej szczegółowych działań dostępnych na mocy tej dyrektywy.

(7)

W celu osiągnięcia wyższego poziomu bezpieczeństwa produktów konsumenckich mechanizmy nadzoru rynku określone w dyrektywie 2001/95/WE w odniesieniu do produktów stanowiących poważne zagrożenie należy jednak wzmocnić zgodnie z zasadami, które ustanowiono w niniejszym rozporządzeniu. W związku z tym należy wprowadzić odpowiednie zmiany w dyrektywie 2001/95/WE.

(8)

Akredytacja stanowi część ogólnego systemu obejmującego ocenę zgodności i nadzór rynku, który ma służyć ocenie i zapewnianiu zgodności z mającymi zastosowanie wymaganiami.

(9)

Szczególna wartość akredytacji polega na tym, że stanowi ona wiarygodne potwierdzenie technicznych kompetencji jednostek, których zadaniem jest zapewnienie zgodności z mającymi zastosowanie wymaganiami.

(10)

Akredytacja jest dokonywana we wszystkich państwach członkowskich, chociaż dotychczas nie była przedmiotem regulacji na poziomie Wspólnoty. Brak wspólnych reguł dla działalności w zakresie akredytacji doprowadził do powstania różnych rozwiązań i zróżnicowanych systemów w całej Wspólnocie, skutkując tym, że poziom rygoryzmu w dokonywaniu akredytacji jest różny w różnych państwach członkowskich. Dlatego konieczne jest opracowanie kompleksowych ram prawnych dla akredytacji i ustanowienie zasad jej funkcjonowania i organizacji na poziomie wspólnotowym.

(11)

Ustanowienie jednolitej jednostki akredytującej nie powinno stanowić uszczerbku dla podziału zadań w państwach członkowskich.

(12)

W przypadku gdy wspólnotowe prawodawstwo harmonizacyjne przewiduje wybór jednostek oceniających zgodność dla jego wdrożenia, akredytacja w formie przewidzianej w niniejszym rozporządzeniu, zapewniająca niezbędny stopień zaufania do certyfikatów zgodności, powinna być uważana za uprzywilejowany sposób wykazywania kompetencji technicznych tych jednostek. Władze krajowe mogą jednak uznać, że dysponują odpowiednimi środkami na przeprowadzenie tej oceny samodzielnie. W takich przypadkach, w celu zapewnienia odpowiedniego stopnia wiarygodności oceny przeprowadzanej przez inne organy krajowe, należy przedstawić Komisji i innym państwom członkowskim konieczne dowody pisemne poświadczające, że poddane ocenie jednostki oceniające zgodność spełniają odpowiednie wymagania prawne.

(13)

System akredytacji, który funkcjonuje w oparciu o wiążące przepisy, przyczynia się do wzmocnienia wzajemnego zaufania wśród państw członkowskich co do kompetencji jednostek oceniających zgodność i w konsekwencji do sporządzanych przez nie certyfikatów i sprawozdań z badań. Tym samym system ten wzmacnia zasadę wzajemnego uznawania, zatem przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące akredytacji powinny mieć zastosowanie w odniesieniu do jednostek dokonujących oceny zgodności, zarówno w obszarze podlegającym regulacjom, jak i pozostającym poza regulacjami. Chodzi tutaj o jakość certyfikatów i sprawozdań z badań niezależnie od tego, czy wchodzą w zakres obszarów podlegających czy niepodlegających regulacjom, dlatego nie należy czynić rozróżnienia pomiędzy tymi obszarami.

(14)

Do celów niniejszego rozporządzenia nienastawiona na zysk działalność krajowych jednostek akredytujących powinna być rozumiana jako działalność, która nie dąży do powiększenia majątku właścicieli lub członków organizacji o zyski pieniężne lub materialne. Chociaż jednostki te nie mają na celu maksymalizacji lub dystrybucji zysków, mogą one świadczyć usługi odpłatnie lub uzyskiwać dochód. Wszelkie nadwyżki dochodów wynikające ze świadczenia tych usług mogą być wykorzystane na inwestycje w dalszy rozwój działalności krajowych jednostek akredytujących, o ile jest to zgodne z główną działalnością tych jednostek. Należy w związku z tym podkreślić, że nadrzędnym celem tych jednostek powinno pozostać udzielanie wsparcia lub aktywne zaangażowanie w działalność o celach niezarobkowych.

(15)

Ze względu na to, że celem akredytacji jest zapewnienie autorytatywnego potwierdzenia kompetencji jednostki do wykonywania działalności z zakresu oceny zgodności, państwa członkowskie nie powinny posiadać więcej niż jednej krajowej jednostki akredytującej oraz powinny zapewnić, że jednostka ta jest zorganizowana w sposób gwarantujący obiektywizm i bezstronność jej działalności. Te krajowe jednostki akredytujące powinny funkcjonować niezależnie od działalności komercyjnej związanej z oceną zgodności. Dlatego właściwe jest ustanowienie przepisu, zgodnie z którym państwa członkowskie zapewniają, że krajowe jednostki akredytujące, w ramach wykonywania swoich obowiązków, niezależnie od ich statusu, traktowane są jako działające w charakterze władzy publicznej.

(16)

Przy ocenianiu i stałym monitorowaniu kompetencji jednostek oceniających zgodność istotne jest ustalenie zakresu wiedzy i doświadczenia technicznego oraz wymaganych zdolności do dokonywania oceny. Dlatego konieczne jest, aby krajowa jednostka akredytująca posiadała wiedzę merytoryczną, kompetencje i środki do prawidłowego wykonywania swoich zadań.

(17)

Akredytacja powinna w zasadzie być działalnością samofinansującą się. Państwa członkowskie powinny zapewnić odpowiednie wsparcie finansowe na rzecz realizacji zadań specjalnych.

(18)

W przypadku gdy funkcjonowanie krajowej jednostki akredytującej w danym państwie członkowskim nie jest uzasadnione lub możliwe do utrzymania ze względów ekonomicznych, dane państwo członkowskie powinno korzystać z usług krajowej jednostki akredytującej innego państwa członkowskiego i należy je zachęcać do korzystania z tej możliwości w możliwie najszerszym zakresie.

(19)

Konkurencja między krajowymi jednostkami akredytującymi mogłaby doprowadzić do komercjalizacji ich działalności, która byłaby niezgodna z ich funkcją ostatniego poziomu kontroli w łańcuchu oceny zgodności. Celem niniejszego rozporządzenia jest zagwarantowanie, że w Unii Europejskiej wystarczy jeden certyfikat akredytacji na całe terytorium Unii, oraz uniknięcie wielokrotnej akredytacji, która stanowi dodatkowy koszt, nie stanowiąc dodatkowej wartości. Krajowe jednostki akredytujące mogą konkurować na rynkach krajów trzecich jedynie wtedy, gdy nie ma to wpływu na ich działalność wewnątrz Wspólnoty ani na współpracę i działania w ramach wzajemnej oceny organizowanej przez organ uznany na mocy niniejszego rozporządzenia.

(20)

Aby uniknąć wielokrotnej akredytacji oraz podnieść poziom akceptacji i uznawania certyfikatów akredytacji, jak również aby prowadzić skuteczne monitorowanie akredytowanych jednostek oceniających zgodność, jednostki oceniające zgodność powinny ubiegać się o akredytację w państwie członkowskim, w którym mają swoją siedzibę. Niemniej jednak konieczne jest zagwarantowanie, aby jednostka oceniająca zgodność miała możliwość ubiegania się o akredytację w innym państwie członkowskim w przypadku, gdy w jej państwie członkowskim brak krajowej jednostki akredytującej lub w przypadku, gdy krajowa jednostka akredytująca nie posiada kompetencji do świadczenia wymaganych usług akredytacyjnych. W takich przypadkach należy ustanowić właściwe zasady współpracy i wymiany informacji między krajowymi jednostkami akredytującymi.

(21)

W celu zagwarantowania, że krajowe jednostki akredytujące spełniają wymagania i wypełniają obowiązki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu, istotne jest, aby państwa członkowskie wspierały prawidłowe funkcjonowanie systemu akredytacji i prowadziły systematyczne monitorowanie krajowych jednostek akredytujących, a w razie potrzeby podejmowały w rozsądnym terminie właściwe działania korygujące.

(22)

Aby zapewnić równoważność poziomu kompetencji jednostek oceniających zgodność i ułatwić wzajemne uznawanie, jak też promować powszechną akceptację certyfikatów akredytacji i wyników oceny zgodności wydawanych przez jednostki akredytowane, niezbędne jest, aby krajowe jednostki akredytujące funkcjonowały w oparciu o rygorystyczny i przejrzysty system oceny wzajemnej i systematycznie poddawały się tej ocenie.

(23)

Niniejsze rozporządzenie powinno przewidywać uznawanie jednej organizacji na szczeblu europejskim pełniącej pewne funkcje z dziedziny akredytacji. Europejska Współpraca w dziedzinie Akredytacji („EA”), której główną misją jest promowanie przejrzystego systemu opartego na jakości, umożliwiającego określenie kompetencji jednostek oceniających zgodność w całej Europie, prowadzi system oceny wzajemnej obejmującej krajowe jednostki akredytujące z państw członkowskich i z innych krajów europejskich. System ten się sprawdził i zapewnia wzajemne zaufanie. Dlatego EA powinna być pierwszą jednostką uznaną na mocy niniejszego rozporządzenia, a państwa członkowskie powinny zagwarantować, że ich krajowe jednostki akredytujące będą ubiegać się o członkostwo w EA i je utrzymywać tak długo, jak długo jest ona uznawana za taką jednostkę. Jednocześnie należy przewidzieć możliwość zmiany danej jednostki uznanej na mocy niniejszego rozporządzenia w razie zaistnienia w przyszłości takiej potrzeby.

(24)

Efektywna współpraca pomiędzy krajowymi jednostkami akredytującymi jest istotna dla prawidłowego wdrożenia oceny wzajemnej oraz z punktu widzenia akredytacji transgranicznej. Dlatego ze względu na zapewnienie przejrzystości konieczne jest uwzględnienie obowiązku spoczywającego na krajowych jednostkach akredytujących do wymiany informacji między nimi, jak również dostarczanie istotnych informacji władzom krajowym i Komisji. Informacje aktualne i dokładne na temat działalności akredytacyjnej prowadzonej przez krajowe jednostki akredytujące powinny być podane do wiadomości publicznej i w związku z tym dostępne w szczególności dla jednostek oceniających zgodność.

(25)

Systemy akredytacji sektorowej powinny obejmować dziedziny działalności, w których ogólne wymagania dotyczące kompetencji jednostek oceniających zgodność nie są wystarczające, by zapewnić niezbędny poziom ochrony w przypadku, gdy nałożone są specyficzne wymagania dotyczące technologii lub zdrowia czy bezpieczeństwa. Zważywszy, że EA ma do swojej dyspozycji szeroki zakres specjalistycznej wiedzy technicznej, należy zwrócić się do niej o opracowanie tych systemów, zwłaszcza w obszarach objętych prawodawstwem wspólnotowym.

(26)

W celu zapewnienia odpowiedniego i spójnego egzekwowania wspólnotowego prawodawstwa harmonizacyjnego niniejsze rozporządzenie wprowadza wspólnotowe ramy w odniesieniu do nadzoru rynku, określając zarówno minimalne wymagania w kontekście celów, jakie mają być osiągnięte przez państwa członkowskie, jak i ramy współpracy administracyjnej, obejmującej wymianę informacji między państwami członkowskimi.

(27)

W przypadku podmiotów gospodarczych posiadających sprawozdania z badań lub certyfikaty poświadczające zgodność wydane przez akredytowaną jednostkę oceniającą zgodność tam, gdzie odpowiednie wspólnotowe prawodawstwo harmonizacyjne nie wymaga takich sprawozdań bądź certyfikatów, organy nadzoru rynku powinny należycie je uwzględnić podczas przeprowadzania kontroli cech produktu.

(28)

Współpraca właściwych organów, zarówno na poziomie krajowym, jak i ponad granicami, w zakresie wymiany informacji, prowadzenia postępowań w sprawie naruszeń oraz podejmowania działań powodujących ich likwidację ma zasadnicze znaczenie z punktu widzenia ochrony zdrowia i bezpieczeństwa oraz zagwarantowania sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego, nawet przed wprowadzeniem do obrotu produktów niebezpiecznych poprzez ułatwienie ich identyfikacji głównie w portach morskich. Krajowe organy ochrony konsumentów powinny współpracować, na szczeblu krajowym, z organami nadzoru rynku oraz powinny wymieniać się z nimi informacjami dotyczącymi produktów, co do których mają podejrzenia, że stwarzają one zagrożenie.

(29)

Ocena ryzyka powinna uwzględniać wszystkie odnośne dane, w tym, jeśli są dostępne, dane dotyczące zagrożeń wcześniej związanych z danym produktem. Należy także uwzględnić wszelkie środki podjęte przez zainteresowany podmiot gospodarczy w celu złagodzenia zagrożenia.

(30)

Sytuacje poważnego zagrożenia stwarzane przez produkt wymagają szybkiej interwencji, która może pociągać za sobą wycofanie produktu z obrotu, jego odzyskanie lub zakaz jego udostępniania na rynku. W tego rodzaju sytuacjach konieczne jest posiadanie dostępu do systemu szybkiej wymiany informacji pomiędzy państwami członkowskimi i Komisją. System przewidziany w art. 12 dyrektywy 2001/95/WE dowiódł swojej efektywności i skuteczności w obszarze produktów konsumenckich. Aby uniknąć niepotrzebnego dublowania, system ten powinien być wykorzystywany do celów niniejszego rozporządzenia. Ponadto spójny nadzór rynku w całej Wspólnocie wymaga szerokiej wymiany informacji na temat krajowych działań w tym kontekście, wykraczających poza omawiany system.

(31)

Informacje wymieniane pomiędzy właściwymi organami należy objąć gwarancją ścisłej poufności i tajemnicy zawodowej zgodnie z przepisami dotyczącymi poufności wynikającymi z mającego zastosowanie prawa krajowego lub, w odniesieniu do Komisji, z rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (5), w celu zagwarantowania, że dochodzenia będą przebiegać w sposób niezakłócony i że reputacja podmiotów gospodarczych nie dozna uszczerbku. W kontekście niniejszego rozporządzenia należy stosować przepisy dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (6) i rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (7).

(32)

Wspólnotowe prawodawstwo harmonizacyjne przewiduje szczególne procedury pozwalające ustalić, czy uzasadnione jest wprowadzenie krajowego środka ograniczającego swobodny przepływ produktu, czy też nie (procedury klauzul ochronnych). Procedury te stosuje po dokonaniu szybkiej wymiany informacji na temat produktów stwarzających poważne zagrożenie.

(33)

Punkty wejścia na granicach zewnętrznych są dobrym miejscem, w którym można wykryć niebezpieczne produkty niezgodne lub produkty, na których umieszczono fałszywe lub mogące wprowadzić w błąd oznakowanie CE, zanim jeszcze zostaną wprowadzone do obrotu. Dlatego obowiązek przeprowadzania kontroli we właściwym zakresie przez organy nadzoru rynku nad produktami wchodzącymi na rynek wspólnotowy może przyczynić się do poprawy bezpieczeństwa na rynku. W celu zwiększenia skuteczności takich kontroli organy celne powinny dużo wcześniej otrzymywać od organów nadzoru rynku wszystkie niezbędne informacje na temat produktów niebezpiecznych i niezgodnych z przepisami.

(34)

Rozporządzenie Rady nr (EWG) 339/93 z dnia 8 lutego 1993 r. w sprawie kontroli zgodności z przepisami w sprawie bezpieczeństwa produktów przywożonych z państw trzecich (8) określa reguły dotyczące zawieszania dopuszczenia produktów do obrotu przez organy celne i przewiduje dalsze środki, w tym zaangażowanie organów nadzoru rynku. Dlatego właściwe jest, aby te przepisy, łącznie z zaangażowaniem organów nadzoru rynku, były włączone do niniejszego rozporządzenia.

(35)

Z doświadczenia wynika, że produkty, które nie zostają dopuszczone do obrotu, są często przedmiotem powrotnego wywozu i są następnie wprowadzane do obrotu na rynku wspólnotowym poprzez inny punkt wejścia, co niweczy starania organów celnych. Dlatego organy nadzoru rynku powinny otrzymać środki umożliwiające im niszczenie produktów w przypadku, gdy uznają to za właściwe.

(36)

W ciągu roku od opublikowania niniejszego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Komisja powinna przedstawić dogłębną analizę z dziedziny konsumenckich oznakowań bezpieczeństwa, w razie potrzeby występując z wnioskami legislacyjnymi.

(37)

Oznakowanie CE, wskazujące na zgodność produktu, jest widoczną konsekwencją całego procesu obejmującego w szerokim sensie ocenę zgodności. Ogólne zasady regulujące oznakowanie CE powinny być określone w niniejszym rozporządzeniu, tak aby mogły mieć bezpośrednie zastosowanie i uprościły przyszłe przepisy.

(38)

Oznakowanie CE powinno stanowić jedyne oznakowanie zgodności wskazujące na zgodność danego produktu ze wspólnotowym prawodawstwem harmonizacyjnym. Inne oznakowania mogą jednak być używane, o ile przyczyniają się do zwiększenia ochrony konsumenta i nie są objęte wspólnotowym prawodawstwem harmonizacyjnym.

(39)

Państwa członkowskie zobowiązane są ustanowić przepisy przewidujące odpowiednie środki odwoławcze przed właściwymi sądami i trybunałami w odniesieniu do środków podejmowanych przez właściwe organy, ograniczających wprowadzenie produktu do obrotu bądź nakazujących jego wycofanie z obrotu czy odzyskanie.

(40)

Państwa członkowskie mogą uznać za użyteczne zawarcie umów o współpracy z zainteresowanymi stronami, w tym z sektorowymi organizacjami zawodowymi i organizacjami konsumentów, w celu skorzystania z dostępnych informacji rynkowych w trakcie tworzenia, wdrażania i uaktualniania programów nadzoru rynku.

(41)

Państwa członkowskie powinny określić zasady dotyczące kar obowiązujących w przypadku naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia i zapewnić, że są one stosowane. Kary te powinny być skuteczne, współmierne i odstraszające oraz mogą być zaostrzone, w przypadku gdy dany podmiot gospodarczy w przeszłości naruszył w podobny sposób przepisy niniejszego rozporządzenia.

(42)

W celu realizacji celów niniejszego rozporządzenia konieczne jest, aby Wspólnota wniosła wkład w finansowanie działań wymaganych w związku z wdrożeniem polityk w zakresie akredytacji i nadzoru rynku. Finansowanie powinno być zapewnione w formie dotacji na rzecz jednostki uznanej na mocy niniejszego rozporządzenia bez zaproszenia do składania wniosków, lub w formie dotacji po zaproszeniu do składania wniosków lub zgodnie z procedurami zamówień publicznych, na rzecz tej lub innych jednostek, w zależności od rodzaju finansowanej działalności i zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (9) (zwanego dalej „rozporządzeniem finansowym”).

(43)

W przypadku niektórych zadań specjalistycznych, takich jak przygotowanie i przegląd systemów akredytacji sektorowych, oraz w przypadku innych zadań odnoszących się do weryfikacji kompetencji technicznych i zaplecza technicznego laboratoriów i jednostek certyfikujących/lub kontrolujących, EA powinna początkowo być uprawniona do finansowania wspólnotowego, ponieważ jest dobrze przystosowana do tego, by zapewnić niezbędną specjalistyczna wiedzę techniczną w tym zakresie.

(44)

Biorąc pod uwagę rolę, jaką pełni jednostka uznana na mocy niniejszego rozporządzenia w zakresie oceny wzajemnej jednostek akredytujących oraz jej zdolność do udzielania pomocy państwom członkowskim w sferze oceny wzajemnej, Komisja powinna być w stanie zapewnić dotacje na funkcjonowanie sekretariatu jednostki uznanej na mocy niniejszego rozporządzenia, który powinien udzielać stałego wsparcia w dziedzinie działalności akredytacyjnej na poziomie wspólnotowym.

(45)

Należy podpisać, zgodnie z przepisami rozporządzenia finansowego, umowę o partnerstwie między Komisją a jednostką uznaną na mocy niniejszego rozporządzenia w celu ustalenia zasad administracyjnych i finansowych dotyczących finansowania działalności akredytacyjnej.

(46)

Ponadto finansowanie powinno być również dostępne dla organów innych niż jednostka uznana na mocy niniejszego rozporządzenia, jeżeli chodzi o inne działania w dziedzinie oceny zgodności, metrologii, akredytacji i nadzoru rynku, takie jak opracowanie i aktualizacja wytycznych, międzylaboratoryjne badania porównawcze związane ze stosowaniem klauzul ochronnych, działania przygotowawcze czy pomocnicze związane z wdrażaniem prawodawstwa wspólnotowego w tych obszarach oraz programy pomocy technicznej i współpracy z państwami trzecimi, jak również wzmocnienie polityk w tych obszarach na poziomie wspólnotowym i międzynarodowym.

(47)

Niniejsze rozporządzenie respektuje prawa podstawowe i przestrzega zasad uznanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.

(48)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zapewnienie, aby znajdujące się w obrocie produkty podlegające prawodawstwu wspólnotowemu spełniały wysokie wymogi w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa oraz innych interesów publicznych, przy jednoczesnym zagwarantowaniu funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez stworzenie ram prawnych akredytacji i nadzoru rynku, nie może być zrealizowany przez państwa członkowskie i ponieważ w związku z tym może on – ze względu na skalę i skutki – być lepiej realizowany na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne dla osiągnięcia tego celu,

1)

„udostępnienie produktu na rynku” oznacza każde dostarczenie produktu w celu jego dystrybucji, konsumpcji lub używania na rynku wspólnotowym w ramach działalności handlowej, odpłatnie lub nieodpłatnie;

2)

„wprowadzenie do obrotu” oznacza udostępnienie produktu na rynku wspólnotowym po raz pierwszy;

3)

„producent” to każda osoba fizyczna lub prawna, która wytwarza produkt lub która zleca zaprojektowanie lub wytworzenie produktu i oferuje ten produkt pod własną nazwą lub znakiem towarowym;

4)

„upoważniony przedstawiciel” to osoba fizyczna lub prawna mająca siedzibę we Wspólnocie, posiadająca pisemne pełnomocnictwo od producenta do występowania w jego imieniu w zakresie określonych zadań w odniesieniu do obowiązków producentów wynikających z odpowiedniego prawodawstwa wspólnotowego;

5)

„importer” to każda osoba fizyczna lub prawna, mająca siedzibę we Wspólnocie, wprowadzająca na rynek wspólnotowy produkt z kraju trzeciego;

6)

„dystrybutor” to każda osoba fizyczna lub prawna w łańcuchu dostaw, inna niż producent lub importer, która udostępnia produkt na rynku;

7)

„podmioty gospodarcze” to producenci, upoważnieni przedstawiciele, importerzy oraz dystrybutorzy;

8)

„specyfikacja techniczna” oznacza dokument określający wymagania techniczne do spełnienia przez produkt, proces lub usługę;

9)

„norma zharmonizowana” oznacza normę przyjętą przez jedną z europejskich organizacji normalizacyjnych wymienionych w załączniku I do dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (10) na podstawie wniosku sporządzonego przez Komisję zgodnie z art. 6 tej dyrektywy;

10)

„akredytacja” oznacza poświadczenie przez krajową jednostkę akredytującą, że jednostka oceniająca zgodność spełnia wymagania określone w normach zharmonizowanych oraz – w stosownych przypadkach – wszelkie dodatkowe wymagania, w tym wymagania określone w odpowiednich systemach sektorowych konieczne do realizacji określonych czynności związanych z oceną zgodności;

11)

„krajowa jednostka akredytująca” oznacza jedyną autorytatywną jednostkę w państwie członkowskim, udzielającą akredytacji na podstawie upoważnienia udzielonego jej przez państwo;

12)

„ocena zgodności” oznacza proces wykazujący, czy zostały spełnione określone wymagania odnoszące się do produktu, procesu, usługi, systemu, osoby lub jednostki;

13)

„jednostka oceniająca zgodność” to jednostka, która wykonuje czynności z zakresu oceny zgodności, w tym wzorcowanie, badanie, certyfikację i inspekcję;

14)

„odzyskanie produktu” oznacza dowolny środek mający na celu doprowadzenie do zwrotu produktu, który już został udostępniony użytkownikowi końcowemu;

15)

„wycofanie z obrotu” oznacza dowolny środek, którego celem jest zapobieżenie udostępnieniu na rynku produktu w danym łańcuchu dostaw;

16)

„ocena wzajemna” oznacza proces oceny krajowej jednostki akredytującej przez inne krajowe jednostki akredytujące przeprowadzany zgodnie z wymaganiami niniejszego rozporządzenia i w stosownych przypadkach zgodnie z dodatkowymi sektorowymi specyfikacjami technicznymi;

17)

„nadzór rynku” oznacza czynności wykonywane i środki stosowane przez organy władzy publicznej w celu zapewnienia, że produkty spełniają wymagania prawne określone w odpowiednim wspólnotowym prawodawstwie harmonizacyjnym lub nie stanowią zagrożenia dla zdrowia, bezpieczeństwa ani dla innych kwestii z zakresu ochrony interesu publicznego;

18)

„organ nadzoru rynku” oznacza organ lub organy każdego państwa członkowskiego odpowiedzialne za wykonywanie nadzoru rynku na jego terytorium;

19)

„dopuszczenie do swobodnego obrotu” oznacza procedurę określoną w art. 79 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (11);

20)

„oznakowanie CE” oznacza oznakowanie, za pomocą którego producent wskazuje, że produkt spełnia mające zastosowanie wymagania określone we wspólnotowym prawodawstwie harmonizacyjnym przewidującym jego umieszczanie;

21)

„wspólnotowe prawodawstwo harmonizacyjne” oznacza każdy akt prawny Wspólnoty harmonizujący warunki wprowadzania produktów do obrotu.

a)

w przypadku gdy państwo członkowskie, w którym ma swoją siedzibę, postanowiło nie ustanawiać krajowej jednostki akredytującej i nie korzysta z usług krajowej jednostki akredytującej w innym państwie członkowskim zgodnie z art. 4 ust. 2;

b)

w przypadku gdy krajowe jednostki akredytujące określone w akapicie pierwszym nie dokonują akredytacji w odniesieniu do czynności z zakresu oceny zgodności będących przedmiotem starań o akredytację;

c)

w przypadku gdy krajowe jednostki akredytujące, o których mowa w akapicie pierwszym, nie przeszły jeszcze pozytywnej weryfikacji w trybie oceny wzajemnej przewidzianej w art. 10 bądź wynik tej weryfikacji był negatywny, w odniesieniu do czynności z zakresu oceny zgodności będących przedmiotem starań o akredytację.

1)

jest zorganizowana w sposób zapewniający jej niezależność od ocenianych przez siebie jednostek oceniających zgodność i od nacisków komercyjnych oraz w sposób, który gwarantuje, że nie występuje konflikt interesów z jednostkami oceniającymi zgodność;

2)

jest zorganizowana i prowadzona w sposób dający gwarancję obiektywizmu i bezstronności jej działań;

3)

gwarantuje, że każda decyzja odnosząca się do poświadczenia kompetencji podejmowana jest przez osoby kompetentne, przy czym nie są to osoby, które dokonały oceny;

4)

jest odpowiednio przygotowana do zabezpieczenia poufności uzyskanych informacji;

5)

określa działania z zakresu oceny zgodności, w odniesieniu do których posiada kompetencje do wykonywania akredytacji, odwołując się w stosowanych przypadkach do odpowiednich wspólnotowych lub krajowych przepisów i norm;

6)

określa niezbędne procedury w celu zapewnienia sprawnego zarządzania i właściwej kontroli wewnętrznej;

7)

dysponuje wystarczającą liczbą kompetentnych pracowników do wykonywania swoich zadań;

8)

dokumentuje obowiązki, zakres odpowiedzialności i uprawnienia personelu, który może mieć wpływ na jakość oceny i poświadczenia kompetencji;

9)

ustanawia, wdraża i utrzymuje procedury w zakresie monitorowania wydajności i kompetencji zaangażowanego personelu;

10)

sprawdza, czy oceny zgodności przeprowadzane są w odpowiedni sposób, co oznacza, że na przedsiębiorstwa nie nakłada się zbędnych obciążeń oraz że w odpowiednim stopniu uwzględnia się wielkość przedsiębiorstwa, sektor, w którym ono działa, strukturę tego przedsiębiorstwa, stopień złożoności technologii danego produktu oraz masowy bądź seryjny charakter procesu produkcji;

11)

publikuje roczne zweryfikowane sprawozdania finansowe przygotowane zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości.

a)

wystąpić do jednostki uznanej na mocy art. 14 z wnioskiem o określenie kryteriów oceny i procedur dotyczących oceny wzajemnej oraz o opracowanie systemów akredytacji sektorowej;

b)

zaakceptować istniejące systemy określające kryteria oceny i procedury dotyczące oceny wzajemnej.

a)

rozpatrywania skarg lub analizy sprawozdań na temat zagadnień odnoszących się do zagrożeń związanych z produktami objętymi wspólnotowym prawodawstwem harmonizacyjnym;

b)

monitorowania wypadków i szkód dla zdrowia, co do których istnieją przypuszczenia, iż zostały spowodowane przez te produkty;

c)

sprawdzania, czy działania korygujące zostały przeprowadzone; oraz

d)

uzupełniania wiedzy naukowej i technicznej w zakresie kwestii bezpieczeństwa.

a)

opracowuje i organizuje programy szkoleniowe oraz wymianę urzędników krajowych;

b)

opracowuje, organizuje i tworzy programy w celu wymiany doświadczeń, informacji i najlepszych praktyk, programy i działania na rzecz wspólnych przedsięwzięć, kampanie informacyjne, programy wspólnych wizyt oraz programy na rzecz wspólnego korzystania z zasobów.

a)

produkt wykazuje cechy, które dają podstawę do przypuszczeń, że prawidłowo zmontowany, konserwowany i używany stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia, bezpieczeństwa, środowiska, lub z uwagi na inny interes publiczny, o którym mowa w art. 1;

b)

produktowi nie towarzyszy dokumentacja na piśmie lub w formie elektronicznej, wymagana przez wspólnotowe prawodawstwo harmonizacyjne lub produkt nie jest oznakowany zgodnie z tym prawodawstwem;

c)

na produkcie umieszczono fałszywe lub mogące wprowadzić w błąd oznakowanie CE.

a)

opracowanie i rewizja programów akredytacji sektorowej określonych w art. 13 ust. 3;

b)

działania sekretariatu jednostki uznanej na mocy art. 14, takie jak koordynacja działalności akredytacyjnej, wykonywanie prac technicznych związanych z prowadzeniem systemu oceny wzajemnej, dostarczanie informacji zainteresowanym stronom oraz udział tej jednostki w działalności międzynarodowych organizacji w dziedzinie akredytacji;

c)

opracowanie i aktualizacja materiałów służących do sporządzenia wytycznych w dziedzinie akredytacji, notyfikowania Komisji jednostek oceniających zgodność, oceny zgodności i nadzoru rynku;

d)

międzylaboratoryjne badania porównawcze związane ze stosowaniem klauzul ochronnych;

e)

udostępnianie Komisji specjalistycznej wiedzy technicznej, która pomoże Komisji w realizacji współpracy administracyjnej w zakresie nadzoru rynku, w tym finansowanie grup współpracy administracyjnej, we wdrażaniu decyzji dotyczących nadzoru rynku i stosowaniu klauzul ochronnych;

f)

wykonywanie prac przygotowawczych lub pomocniczych w związku z realizacją działań w zakresie oceny zgodności, metrologii, akredytacji i nadzoru rynku, mających związek z wdrażaniem prawodawstwa wspólnotowego, takich jak badania, programy, oceny, wytyczne, analizy porównawcze, wzajemne wspólne wizyty, prowadzenie prac badawczych, opracowanie i utrzymanie baz danych, działalność szkoleniowa, prace laboratoryjne, badania biegłości, badania międzylaboratoryjne i prace z zakresu oceny zgodności, oraz europejskie kampanie nadzoru rynku i podobna działalność;

g)

działania realizowane w ramach programów pomocy technicznej, współpraca z państwami trzecimi oraz propagowanie i rozwijanie europejskiej oceny zgodności, polityk i systemów nadzoru rynku i akredytacji wśród zainteresowanych stron we Wspólnocie i na poziomie międzynarodowym.

a)

w formie dotacji bez zaproszenia do składania wniosków, dla jednostki uznanej na mocy art. 14, na prowadzenie działań określonych w art. 32 ust. 1 lit. a)–g), w przypadku których dotacje można przyznawać zgodnie z rozporządzeniem finansowym;

b)

w formie dotacji po zaproszeniu do składania wniosków lub zgodnie z procedurami zamówień publicznych, dla innych jednostek na prowadzenie działań określonych w art. 32 ust. 1 lit. c)–g).

13.8.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 218/48

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97 (3) ulepszyło poprzedni instrument prawny umożliwiając między innymi gromadzenie danych we wspólnotowej bazie danych Systemu Informacji Celnej (SIC).

(2)

Jednakże doświadczenie nabyte od czasu wejścia w życie rozporządzenia (WE) nr 515/97 pokazuje, że wykorzystywanie SIC wyłącznie do obserwacji, sporządzania sprawozdań, dyskretnego nadzoru i specjalnych kontroli nie umożliwia osiągnięcia pełnego celu systemu, którym jest pomoc w zapobieganiu, poszukiwaniu i ściganiu działań sprzecznych z przepisami prawa celnego lub rolnego.

(3)

Zmiany wynikające z rozszerzenia Unii Europejskiej do 27 państw członkowskich powodują konieczność ponownego przemyślenia wspólnotowej współpracy celnej w rozszerzonych ramach i przy użyciu odnowionego instrumentu.

(4)

Decyzja Komisji 1999/352/WE EWWiS, Euratom z dnia 28 kwietnia 1999 r. ustanawiająca Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (4) i Konwencja o wykorzystaniu technologii informatycznej dla potrzeb celnych (5), ustanowiona aktem Rady z dnia 26 lipca 1995 r. (6), zmieniły ogólne ramy, w których prowadzona jest współpraca między państwami członkowskimi a Komisją w zakresie zapobiegania, poszukiwania, ścigania i karania za naruszenia przepisów wspólnotowych.

(5)

Wynik analizy strategicznej powinien pomagać odpowiedzialnym osobom na najwyższych stanowiskach w definiowaniu projektów, celów i polityki zwalczania nadużyć finansowych, w planowaniu działań i stosowaniu zasobów niezbędnych do osiągnięcia przyjętych celów operacyjnych.

(6)

Wynik analizy operacyjnej dotyczącej działań, środków i zamiarów określonych osób lub przedsiębiorstw, które nie przestrzegają lub wydają się nie przestrzegać przepisów celnych lub rolnych, powinien pomagać organom celnym i Komisji w podjęciu środków dostosowanych do poszczególnych przypadków, aby umożliwić osiągnięcie celów w zakresie zwalczania nadużyć finansowych.

(7)

W obecnym instrumencie określonym w rozporządzeniu (WE) nr 515/97 dane osobowe wprowadzone przez jedno państwo członkowskie nie mogą zostać skopiowane z SIC do innych systemów przetwarzania danych bez uprzedniej zgody partnera SIC, który wprowadził te dane do systemów, z zastrzeżeniem warunków ustanowionych przez niego zgodnie z art. 30 ust. 1. Zmiana rozporządzania ma na celu uchylenie wymogu uzyskania uprzedniej zgody w sytuacji, gdy dane mają być przetwarzane przez organy krajowe i służby Komisji odpowiedzialne za zarządzanie ryzykiem w celu ukierunkowania kontroli towarów.

(8)

Konieczne jest uzupełnienie obecnego instrumentu ramami prawnymi poprzez utworzenie identyfikującej bazy danych rejestru celnego dla przeszłych lub obecnych dochodzeń celnych. Utworzenie takiej bazy wpisuje się w inicjatywę podjętą w ramach współpracy międzyrządowej, która doprowadziła do przyjęcia aktu Rady z dnia 8 maja 2003 r. ustalającego protokół zmieniający, w zakresie utworzenia identyfikującej bazy danych rejestru celnego, konwencję o wykorzystaniu technologii informatycznej do potrzeb celnych (7).

(9)

Konieczne jest zapewnienie – w celu zacieśnienia współpracy celnej między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi a Komisją oraz bez uszczerbku dla innych przepisów rozporządzenia (WE) nr 515/97 – możliwości wymiany niektórych danych w ramach realizacji celów tego rozporządzenia.

(10)

Ponadto konieczne jest zapewnienie większej zgodności z działaniami prowadzonymi na poziomie międzyrządowej współpracy celnej i współpracy z innymi organami i agencjami Unii Europejskiej oraz innymi organizacjami międzynarodowymi i regionalnymi. Działanie to wpisuje się w rezolucję Rady z dnia 2 października 2003 r. w sprawie strategii współpracy celnej (8) i decyzję Rady z dnia 6 grudnia 2001 r. rozszerzającą mandat Europolu na zajmowanie się poważnymi formami przestępczości międzynarodowej wymienionymi w załączniku do konwencji o Europolu (9).

(11)

W celu wspierania spójności działań podejmowanych przez Komisję, inne organy i agencje Unii Europejskiej oraz inne organizacje międzynarodowe i regionalne Komisja powinna być uprawniona do organizowania szkoleń i dostarczania wszelkiego rodzaju pomocy innej niż finansowa oficerom łącznikowym z krajów trzecich oraz z europejskich i międzynarodowych organizacji i agencji, w tym wymiany najlepszych praktyk z powyższymi organami, na przykład z Europolem i Europejską Agencją Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (Frontex).

(12)

W ramach rozporządzenia (WE) nr 515/97 powinny zostać stworzone warunki do wdrożenia wspólnych operacji celnych o wymiarze wspólnotowym. Komitet przewidziany w art. 43 rozporządzenia (WE) nr 515/97 powinien być uprawniony do ustalania mandatu na prowadzenie wspólnych wspólnotowych operacji celnych.

(13)

Na poziomie Komisji należy stworzyć stałą infrastrukturę, która umożliwi koordynację wspólnych operacji celnych przez cały rok kalendarzowy i na czas niezbędny do przeprowadzenia jednej lub wielu szczególnych operacji pozwoli przyjąć przedstawicieli państw członkowskich, a w razie potrzeby również oficerów łącznikowych z krajów trzecich, z organizacji i agencji europejskich lub międzynarodowych, w szczególności Europolu, Światowej Organizacji Ceł (WCO) i Interpolu.

(14)

W celu omówienia problematyki nadzoru dotyczącego SIC co najmniej raz w roku Europejski Inspektor Ochrony Danych powinien zwołać posiedzenie z udziałem krajowych organów nadzoru ochrony danych.

(15)

Państwa członkowskie powinny mieć możliwość dalszego wykorzystywania takiej infrastruktury w ramach wspólnych operacji celnych organizowanych w dziedzinie współpracy celnej, o której mowa w art. 29 i 30 Traktatu o Unii Europejskiej, bez uszczerbku dla roli Europolu. W tym przypadku wspólne operacje celne powinny być prowadzone w ramach mandatu ustalanego przez kompetentną grupę Rady w zakresie współpracy celnej na mocy tytułu VI Traktatu o Unii Europejskiej.

(16)

Ponadto rozwój nowych rynków i wzrost międzynarodowego charakteru wymiany handlowej, a także szybki jej wzrost połączony z przyspieszeniem transportu towarów wymagają, by organy celne wpisywały się w te zmiany, aby nie szkodzić rozwojowi gospodarki europejskiej.

(17)

Docelowym zamiarem jest osiągnięcie sytuacji, w której wszystkie podmioty będą mogły z wyprzedzeniem dostarczyć wszelkie niezbędne dokumenty i w pełni zinformatyzować kontakty z organami celnymi. Obecne realia obejmujące różne poziomy rozwoju krajowych systemów informatycznych nadal będą istniały i konieczne jest umożliwienie poprawy mechanizmów zwalczania nadużyć finansowych, gdyż nadal mogą utrzymywać się zakłócenia w handlu.

(18)

W celu zwalczania nadużyć finansowych konieczne wydaje się, równolegle z reformą i modernizacją systemów celnych, poszukiwanie możliwie najdalej sięgających informacji. Ponadto, aby pomóc właściwym organom państw członkowskich w wykrywaniu przepływu towarów, które stanowią przedmiot działań potencjalnie niezgodnych z przepisami prawa celnego lub rolnego, i używanych w tym celu środków transportu, w tym kontenerów, użytecznym rozwiązaniem byłoby wzajemne udostępnianie danych dostarczanych przez głównych usługodawców, publicznych lub prywatnych, prowadzących działalność w ramach międzynarodowego łańcucha zaopatrzenia.

(19)

Ochronę osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych określa dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (10) oraz dyrektywa 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotycząca przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej) (11), które w pełni stosują się do usług w społeczeństwie informacyjnym. Dyrektywy te już obecnie ustanawiają wspólnotowe ramy prawne w zakresie danych osobowych, a w konsekwencji nie ma potrzeby poruszania tej kwestii w niniejszym rozporządzeniu, aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego, a w szczególności swobodę przepływu danych osobowych między państwami członkowskimi. Wdrożenie i zastosowanie niniejszego rozporządzenia powinno być zgodne z zasadami dotyczącymi ochrony danych osobowych, szczególnie w zakresie wymiany i przechowywania informacji mających na celu wspieranie działań w zakresie zapobiegania nadużyciom finansowym i ich wykrywania.

(20)

Wymiana danych osobowych z krajami trzecimi powinna wymagać uprzedniego sprawdzenia, czy przepisy dotyczące ochrony danych w kraju przyjmującym zapewniają stopień ochrony odpowiadający stopniowi ochrony przewidzianemu w prawie wspólnotowych.

(21)

Ponieważ od czasu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr 515/97 dyrektywa 95/46/WE została transponowana przez państwa członkowskie, a Komisja ustanowiła niezależny organ, którego rolą jest czuwanie nad poszanowaniem swobód i praw podstawowych osób przez instytucje i organy wspólnotowe w ramach przetwarzania danych osobowych, zgodnie z przepisami rozporządzania (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (12) powinno się zrównać środki kontroli ochrony danych osobowych i zastąpić odwołanie do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich odwołaniem do Europejskiego Inspektora Ochrony Danych, bez uszczerbku dla uprawnień Rzecznika.

(22)

Środki konieczne dla wykonania rozporządzenia (WE) nr 515/97 powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (13).

(23)

W szczególności należy przyznać Komisji uprawnienia do decydowania o włączeniu elementów do SIC oraz określania działań dotyczących stosowania prawodawstwa rolnego, w stosunku do którego należy umieścić informacje w SIC. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne rozporządzenia (WE) nr 515/97 poprzez, między innymi, dodanie nowych elementów innych niż istotne, środki te powinny zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(24)

Sprawozdanie dotyczące wdrażania rozporządzenia (WE) nr 515/97 powinno być włączone do przedkładanego co roku Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania w sprawie środków podjętych w związku z wdrażaniem art. 280 Traktatu.

(25)

W związku z powyższym należy zmienić rozporządzenie (WE) nr 515/97.

(26)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, czyli koordynacja walki z nadużyciami finansowymi i z wszelką nielegalną działalnością przynoszącą szkodę interesom finansowym Wspólnoty, nie może być w wystarczającym stopniu zrealizowany przez państwa członkowskie, a ze względu na swój rozmiar i skutki może być lepiej osiągnięty na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może podjąć odpowiednie środki zgodnie z zasadą pomocniczości ustanowioną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, ustanowioną w wyżej wymienionym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(27)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i przestrzega zasad ustanowionych między innymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej (14). W szczególności niniejsze rozporządzenie ma na celu pełne poszanowanie prawa do ochrony danych osobowych (art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej).

(28)

Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 zasięgnięto opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych, który wydał swoją opinię w dniu 22 lutego 2007 r. (15),

1)

w art. 2 ust. 1 dodaje się tiret w brzmieniu:

2)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 2a

Bez uszczerbku dla innych postanowień niniejszego rozporządzenia i w ramach realizacji jego celów, zwłaszcza w przypadku gdy nie zostało przedstawione zgłoszenie celne lub zgłoszenie uproszczone lub jest ono niepełne lub istnieje powód by sądzić, że zawarte w nim dane są fałszywe, Komisja i właściwe organy każdego państwa członkowskiego mogą wymienić z właściwym organem każdego innego państwa członkowskiego lub Komisją następujące dane:

Artykuł ten ma zastosowanie do przewozu towarów określonych w art. 2 ust. 1 tiret pierwsze.

3)

w art. 15 wprowadza się następujące zmiany:

4)

w art. 18 wprowadza się następujące zmiany:

5)

w tytule III dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 18a

1.   Bez uszczerbku dla uprawnień państw członkowskich i aby pomóc właściwym organom, o których mowa w art. 1 ust. 1, w wykrywaniu przesyłek, które mogą stanowić przedmiot działań niezgodnych z przepisami prawa celnego i rolnego, jak również używanych w tym celu środków transportu, w tym kontenerów, Komisja tworzy i zarządza zbiorem danych pochodzących od publicznych lub prywatnych usługodawców, których działalność jest związana z międzynarodową siecią zaopatrzenia. Zbiór ten jest bezpośrednio dostępny dla powyższych organów.

2.   W ramach zarządzania zbiorem danych Komisja jest uprawniona do:

3.   Dane, o których mowa w niniejszym artykule, dotyczą w szczególności przewozu kontenerów lub przemieszczania środków transportu, towarów i osób zaangażowanych w ten przewóz. Zawierają one pod warunkiem dostępności następujące dane:

4.   W Komisji wyłącznie wyznaczeni analitycy są uprawnieni do przetwarzania danych osobowych, do którego ma zastosowanie ust. 2 lit. b) i c).

Dane osobowe, które nie są niezbędne do osiągnięcia danego celu, są bezzwłocznie usuwane lub zmieniane na dane anonimowe. W każdym przypadku mogą być przechowywane maksymalnie przez okres trzech lat.

Artykuł 18b

1.   Komisja jest uprawniona do organizowania szkoleń i dostarczania wszelkiego rodzaju pomocy innej niż finansowa oficerom łącznikowym z krajów trzecich oraz z europejskich i międzynarodowych organizacji i agencji.

2.   Komisja może udostępnić państwom członkowskim, zarówno dla realizacji celów niniejszego rozporządzenia, jak i wykonywania ich obowiązków w ramach wdrażania współpracy celnej określonej w art. 29 i 30 Traktatu o Unii Europejskiej, ekspertyzę, pomoc techniczną lub logistyczną, działanie w zakresie szkoleń lub łączności, bądź też wszelkie inne wsparcie operacyjne.

6)

artykuł 19 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 19

Zakładając, że zainteresowane państwo trzecie podjęło prawne działania w celu udzielenia pomocy wymaganej do zgromadzenia dowodów o nieprawidłowym charakterze operacji, które wydają się stanowić naruszenie przepisów prawa celnego i rolnego lub w celu określenia zasięgu operacji, które, jak stwierdzono, stanowią naruszenie tych przepisów, informacje uzyskane na podstawie niniejszego rozporządzenia mogą być przekazane temu krajowi trzeciemu:

Takie przekazanie przez państwo członkowskie następuje zgodnie z jego krajowymi przepisami dotyczącymi przekazywania danych państwom trzecim.

W każdym przypadku należy dopilnować, by przepisy danego państwa trzeciego oferowały stopień ochrony odpowiadający stopniowi ochrony określonemu w art. 45 ust. 1 i 2.”;

7)

w art. 20 ust. 2 skreśla się lit. d);

8)

w art. 23 wprowadza się następujące zmiany:

9)

w art. 24 dodaje się litery w brzmieniu:

10)

artykuł 25 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 25

1.   Pozycje zawarte w SIC odnoszące się do każdej kategorii, o której mowa w art. 24 ust. 2 lit. a)–h), są ustalane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 43 ust. 2, w stopniu koniecznym do osiągnięcia celu systemu. W żadnym przypadku pozycje dotyczące danych osobowych nie znajdują się w kategorii, o której mowa w art. 24 lit. e).

2.   W kategoriach, o których mowa w art. 24 lit. a)–d), informacje odnoszące się do danych osobowych obejmują najwyżej:

3.   W odniesieniu do kategorii, o której mowa w art. 24 lit. f), informacje odnoszące się do danych osobowych obejmują najwyżej nazwisko i imiona ekspertów.

4.   W odniesieniu do kategorii, o której mowa w art. 24 lit. g) i h), informacje odnoszące się do danych osobowych obejmują najwyżej:

5.   We wszystkich przypadkach nie są włączane dane osobowe ujawniające pochodzenie etniczne lub rasowe, poglądy polityczne, religijne lub filozoficzne, przynależność do związków zawodowych oraz dane dotyczące zdrowia lub życia seksualnego osób fizycznych.”;

11)

artykuł 27 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 27

1.   Dane osobowe wchodzące w zakres kategorii, o których mowa w art. 24, są umieszczane w SIC jedynie w następujących sugerowanych celach:

2.   Dane osobowe wchodzące w zakres kategorii, o których mowa w art. 24, mogą być włączane do SIC jedynie wtedy, gdy – szczególnie na podstawie wcześniejszych czynów niezgodnych z prawem lub informacji dostarczonych w ramach pomocy – istnieją wskazania, że dana osoba brała, bierze lub będzie brała udział w działaniach naruszających przepisy prawa celnego i rolnego oraz mających szczególne znaczenie na poziomie wspólnotowym.”;

12)

artykuł 34 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   W celu zapewnienia właściwego stosowania przepisów dotyczących ochrony danych osobowych zawartych w niniejszym rozporządzeniu każde państwo członkowskie i Komisja traktują SIC jako system do przetwarzania danych osobowych, podlegający:

13)

artykuł 35 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 35

1.   Z zastrzeżeniem art. 30 ust. 1 partnerzy SIC mają zakaz wykorzystywania danych osobowych z SIC w celach innych niż określone w art. 23 ust. 2.

2.   Dane mogą być kopiowane jedynie w celach technicznych, pod warunkiem że takie kopiowanie jest niezbędne do poszukiwania informacji przez władze, o których mowa w art. 29.

3.   Dane osobowe umieszczane w SIC przez państwo członkowskie lub Komisję nie mogą być kopiowane do systemów przetwarzania danych, za które państwa członkowskie lub Komisja są odpowiedzialne, z wyjątkiem systemów zarządzania ryzykiem, których celem jest ukierunkowanie kontroli celnych na poziomie krajowym, lub systemów analizy operacyjnej, umożliwiających ukierunkowanie działań koordynacyjnych na poziomie wspólnotowym.

W takim przypadku wyłącznie analitycy wskazani przez władze krajowe w każdym państwie członkowskim, a także analitycy wskazani przez służby Komisji są uprawnieni do przetwarzania danych osobowych pochodzących z SIC, odpowiednio w ramach systemu zarządzania ryzykiem mającego ukierunkować kontrole celne przeprowadzane przez organy krajowe lub w ramach systemu analizy operacyjnej, umożliwiającego koordynowanie działań na poziomie wspólnotowym.

Państwa członkowskie przesyłają Komisji listę urzędów zarządzających ryzykiem, którym podlegają analitycy upoważnieni do kopiowania i przetwarzania danych osobowych wprowadzonych do SIC. Komisja informuje o tym pozostałe państwa członkowskie. Informuje ona również wszystkie państwa członkowskie o odpowiednich szczegółach dotyczących służb Komisji upoważnionych do przeprowadzania analizy operacyjnej.

Wykaz wyznaczonych władz krajowych i wydziałów Komisji jest publikowany przez Komisję w celach informacyjnych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Dane osobowe skopiowane z SIC są przechowywane jedynie przez okres niezbędny do osiągnięcia celu, dla którego zostały skopiowane. Przynajmniej raz w roku kopiujący dane partner SIC dokonuje przeglądu danych pod względem oceny konieczności ich zachowania. Okres przechowywania nie może być dłuższy niż dziesięć lat. Dane osobowe, które nie są niezbędne do kontynuowania analizy, należy bezzwłocznie usunąć lub zapisać jako dane anonimowe.”;

14)

artykuł 36 ust. 2 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„W każdym przypadku, w czasie kiedy podjęte jest działanie w celach lokalizowania, sporządzania sprawozdań lub dyskretnego nadzoru, a także w okresie przeprowadzania operacyjnej analizy danych lub dochodzenia administracyjnego lub karnego, osoba, której dane są przetwarzane, może nie uzyskać dostępu do danych.”;

15)

w art. 37 wprowadza się następujące zmiany:

16)

tytuł rozdziału 7 tytułu V otrzymuje brzmienie: „Bezpieczeństwo danych”

17)

w art. 38 ust. 1 dodaje się lit. c) w brzmieniu:

18)

dodaje się tytuł w brzmieniu:

„TYTUŁ Va

IDENTYFIKUJĄCA BAZA DANYCH REJESTRU CELNEGO

ROZDZIAŁ 1

Utworzenie identyfikującej bazy danych rejestru celnego

Artykuł 41a

1.   SIC obejmuje także specjalną bazę danych zwaną »identyfikującą bazą danych rejestru celnego« (w skrócie »FIDE«). Z zastrzeżeniem przepisów niniejszego tytułu wszystkie przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące SIC, jak również wszelkie odesłania do SIC dotyczą również FIDE.

2.   FIDE ma pomóc w zapobieganiu działaniom naruszającym przepisy prawa celnego i prawa rolnego mającego zastosowanie do towarów wwożonych na obszar celny Wspólnoty lub wywożonych z niego, a także w ułatwianiu i przyspieszaniu ich wykrywania i ścigania.

3.   Celem FIDE jest umożliwienie Komisji, otwierającej dokumentację koordynacyjną w rozumieniu art. 18 lub przygotowującej misję wspólnotową w państwie trzecim w rozumieniu art. 20, oraz właściwym władzom państwa członkowskiego w zakresie dochodzeń administracyjnych na podstawie art. 29, otwierającym dokumentację dochodzeniową lub prowadzącym dochodzenie na temat jednej lub wielu osób lub przedsiębiorstw, ustalenia właściwych władz w innych państwach członkowskich lub służb Komisji, które aktualnie prowadzą lub prowadziły dochodzenie na temat danych osób lub przedsiębiorstw, aby dzięki informacjom o istnieniu dokumentacji dochodzeniowej osiągnąć cele wskazane w ust. 2.

4.   Jeżeli państwo członkowskie lub Komisja prowadzi poszukiwania w FIDE i potrzebuje dokładniejszych danych na temat zarejestrowanej dokumentacji dochodzeniowej na temat osób lub przedsiębiorstw, powinno/powinna zwrócić się o pomoc do państwa członkowskiego udzielającego informacji.

5.   Władze celne państw członkowskich mogą wykorzystywać FIDE w ramach współpracy celnej określonej w art. 29 i 30 Traktatu o Unii Europejskiej. W takim przypadku to Komisja zapewnia techniczne zarządzanie tą bazą.

ROZDZIAŁ 2

Funkcjonowanie i użytkowanie FIDE

Artykuł 41b

1.   Właściwe władze mogą wprowadzić do FIDE dane pochodzące z dokumentacji dochodzeniowej do celów określonych w art. 41a ust. 3, dotyczące przypadków naruszeń prawa celnego lub prawa rolnego mającego zastosowanie do towarów wwożonych na obszar celny Wspólnoty lub wywożonych z niego oraz mających szczególne znaczenie na poziomie wspólnotowym. Dane te ograniczają się do następujących kategorii:

Dane określone w lit. a), b) i c) są wprowadzane oddzielnie dla każdej osoby lub przedsiębiorstwa. Tworzenie odnośników między danymi jest zabronione.

2.   Dane osobowe, o których mowa w ust. 1 lit. a), ograniczają się do następujących danych:

3.   Dane są wprowadzane na czas określony, zgodnie z art. 41d.

Artykuł 41c

1.   Wprowadzanie danych do FIDE i ich przegląd jest zastrzeżone wyłącznie dla władz, o których mowa w art. 41a.

2.   Każdy wynik przeglądu FIDE powinien zawierać następujące dane osobowe:

ROZDZIAŁ 3

Przechowywanie danych

Artykuł 41d

1.   Termin przechowywania danych zależy od ustaw, przepisów wykonawczych i procedur państwa członkowskiego, który je przekazuje. Nie należy przekraczać poniższych terminów, liczonych od daty wprowadzenia danych do dokumentacji dochodzeniowej:

Okresy te nie podlegają kumulacji.

2.   Na każdym etapie dochodzenia, o którym mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), gdy zgodnie z przepisami ustawowymi, wykonawczymi i procedurami państwa członkowskiego dostarczającego informacje osoba lub przedsiębiorstwo, do których stosuje się art. 41b, zostanie wyłączona spod podejrzeń, dane dotyczące tej osoby lub tego przedsiębiorstwa należy bezzwłocznie usunąć.

3.   FIDE automatycznie usuwa dane po upływie maksymalnego okresu przechowywania ustalonego w ust. 1.”;

19)

tytuł VI otrzymuje brzmienie:

„TYTUŁ VI

FINANSOWANIE

Artykuł 42a

1.   Niniejsze rozporządzenie jest podstawą do finansowania wszelkich działań Wspólnoty przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, w szczególności:

2.   Wydatki związane z nabyciem, analizą, rozwojem i konserwacją wspólnotowych elementów wspólnej sieci łączności wykorzystywanej do celów ust. 1 lit. c) również są pokrywane z budżetu ogólnego Unii Europejskiej. Komisja zawiera niezbędne umowy, aby zapewnić operacyjność tych elementów w imieniu Wspólnoty.

3.   Bez uszczerbku dla kosztów związanych z funkcjonowaniem SIC, jak również dla kwot przewidzianych z tytułu odszkodowań zgodnie z art. 40, państwa członkowskie i Komisja odstępują od wszelkich roszczeń o zwrot kosztów związanych z dostarczaniem informacji lub dokumentów i z prowadzeniem dochodzenia administracyjnego lub z wszelkim innym działaniem operacyjnym wynikającym z zastosowania niniejszego rozporządzenia, które są realizowane na wniosek państwa członkowskiego lub Komisji, z wyjątkiem ewentualnych świadczeń wypłacanych ekspertom.

20)

w art. 43 wprowadza się następujące zmiany:

21)

w art. 44 i w art. 45 ust. 2 wyrazy „tytułu V dotyczących SIC” zastępuje się wyrazami „tytułów V i Va”;

22)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 51a

We współpracy z państwami członkowskimi Komisja co roku składa sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie ze środków podjętych w ramach wdrażania niniejszego rozporządzenia.”;

23)

w art. 53 wprowadza się następujące zmiany:

13.8.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 218/60

(1)

Opierając się na konkluzjach Rady z dnia 20 września 2001 r. oraz na konkluzjach Rady Europejskiej, która odbyła się w Laeken w grudniu 2001 r., w Sewilli w czerwcu 2002 r., w Salonikach w czerwcu 2003 r. oraz w Brukseli w marcu 2004 r., ustanowienie Wizowego Systemu Informacyjnego (VIS) stanowi jedną z podstawowych inicjatyw podejmowanych w ramach polityk Unii Europejskiej, które służą tworzeniu przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

(2)

Decyzja Rady 2004/512/WE z dnia 8 czerwca 2004 r. ustanawiająca Wizowy System Informacyjny (VIS) (2) ustanowiła VIS jako system wymiany danych dotyczących wiz pomiędzy państwami członkowskimi.

(3)

Obecnie niezbędne jest zdefiniowanie celu VIS, jego funkcji i związanych z nim obowiązków oraz ustanowienie warunków i procedur wymiany danych dotyczących wiz pomiędzy państwami członkowskimi w celu ułatwienia rozpatrywania wniosków wizowych oraz podejmowania związanych z tym decyzji, z uwzględnieniem kierunków rozwoju VIS przyjętych przez Radę w dniu 19 lutego 2004 r., oraz w celu przyznania Komisji mandatu do utworzenia VIS.