19.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 192/1

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 1174/2005 (2) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz ręcznych wózków paletowych oraz ich zasadniczych części („RWP”) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”). W dochodzeniu poprzedzającym wspomniane rozporządzenie jako okres objęty dochodzeniem przyjęto okres od dnia 1 kwietnia 2003 r. do dnia 31 marca 2004 r. („pierwotne dochodzenie”).

(2)

Niniejszy częściowy przegląd okresowy został wszczęty z inicjatywy Komisji. Z informacji, którymi dysponuje Komisja, wynika, że niektóre produkty (wózki paletowe wysokiego składowania, podnośnikowe, krzyżakowe oraz z wagą, dalej zwane skrótem „WPKW”), które mogłyby być zaliczane do zakresu produktów objętych obowiązującymi środkami, różnią się od ręcznych wózków paletowych, m.in. ze względu na swoje szczególne funkcje (podnoszenie, układanie na półkach lub w stosy bądź ważenie) oraz przeznaczenie. Spełnianie tych funkcji wymaga odmiennej konstrukcji oraz wytrzymałości mechanizmów hydraulicznych i podwozia. Wymienione cechy tych wózków uwydatniają ich odmienne zastosowanie, poza tym brak jest wymienności między tymi produktami a zwykłymi ręcznymi wózkami paletowymi. Należy zatem dokonać przeglądu sprawy w celu sprecyzowania zakresu produktu, a wnioski z przeglądu mogą mieć skutek wsteczny od daty nałożenia właściwych środków antydumpingowych.

(3)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie częściowego przeglądu okresowego, Komisja wszczęła, publikując stosowne zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3), częściowy przegląd okresowy, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, ograniczony do zakresu definicji produktu objętego postępowaniem.

(4)

Komisja oficjalnie powiadomiła władze ChRL („kraj, którego dotyczy postępowanie”), oraz wszystkie inne znane zainteresowane strony, tj. producentów eksportujących w kraju, którego dotyczy postępowanie, użytkowników i importerów we Wspólnocie oraz producentów we Wspólnocie, o wszczęciu częściowego dochodzenia przeglądowego. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(5)

Komisja przesłała kwestionariusze do wszystkich znanych zainteresowanych stron i do innych podmiotów, które zgłosiły się w terminach ustalonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(6)

W związku z zakresem niniejszego przeglądu częściowego nie ustalono dlań specjalnego okresu prowadzenia dochodzenia. Informacje otrzymane w odpowiedziach na kwestionariusze obejmowały okres od 2003 r. do 2006 r. („okres badany”), a więc również okres objęty pierwotnym dochodzeniem. W odniesieniu do badanego okresu należało dostarczyć dane dotyczące wielkości i wartości sprzedaży/kupna, wielkości produkcji i zdolności produkcyjnej w odniesieniu do RWP i WPKW. Ponadto zainteresowane strony zostały poproszone o przedstawienie swoich uwag na temat różnic i podobieństw między RWP a WPKW, szczególnie w zakresie procesu ich produkcji, właściwości technicznych, końcowych zastosowań, możliwości zastąpienia jednego produktu drugim itd.

(7)

Pełne odpowiedzi na kwestionariusze otrzymano od dwóch chińskich producentów eksportujących RWP/WPKW, czterech producentów wspólnotowych RWP lub WPKW, jednego użytkownika oraz 14 wspólnotowych importerów RWP/WPKW.

(8)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do oceny konieczności doprecyzowania lub zmiany zakresu obowiązujących środków antydumpingowych, a następnie przeprowadziła dochodzenie na terenie następujących przedsiębiorstw:

(9)

Produkt objęty postępowaniem jest taki sam jak w pierwotnym dochodzeniu, to jest: ręczne wózki paletowe bez napędu własnego, używane do przenoszenia materiałów zwykle umieszczanych na paletach, oraz ich zasadnicze części, tzn. podwozie i mechanizmy hydrauliczne, pochodzące z ChRL, zwykle zgłaszane w ramach kodów CN ex 8427 90 00 i ex 8431 20 00. Można odróżnić wiele odmian ręcznych wózków paletowych i ich zasadniczych części, przede wszystkim zależnie od udźwigu, długości wideł, stali, z jakiej wykonano podwozie, rodzaju mechanizmu hydraulicznego, rodzaju kół i ewentualnego wyposażenia w hamulec.

(10)

Jak wiadomo, pierwotne dochodzenie dotyczyło ręcznych wózków paletowych, używanych do ręcznej obsługi i przenoszenia materiałów normalnie umieszczanych na paletach, oraz ich zasadniczych części, tzn. podwozia i mechanizmów hydraulicznych („RWP”). Z definicji RWP wynika, że muszą one być napędzane (pchane lub ciągnięte) siłą mięśni użytkownika. Dlatego też RWP wyposażone są w mechanizm pozwalający mu podnieść ręcznie ładunek na tyle, aby dał się on swobodnie przemieścić z miejsca na miejsce.

(11)

Z kolei WPKW, które niektóre krajowe organy celne rzekomo zaliczyły do produktów objętych obowiązującymi środkami antydumpingowymi, mogą być przemieszczane ręcznie lub też przy użyciu ich własnego napędu. Do ich zastosowań należą przenoszenie i podnoszenie ładunku w celu umieszczenia na wysokości, wspomaganie prac magazynowych (wózki paletowe wysokiego składowania), ustawianie palet jedna na drugiej (wózki podnośnikowe), podnoszenie ładunku na wysokość roboczą (wózki krzyżakowe) oraz podnoszenie i ważenie ładunku (wózki z wagą).

(12)

Wyłącznie RWP zdefiniowane wyżej (w motywie 10) uznano za produkt objęty dochodzeniem zgodnie z rozporządzeniem pierwotnym. Warto nadmienić, że w toku postępowania pierwotnego Komisja nie zwracała się nigdy do współpracujących stron o informacje dotyczące WPKW, ani też takich informacji nie weryfikowała. Tak więc wszelkie dane i informacje przedstawione zgodnie z rozporządzeniem pierwotnym oraz wyniki dochodzenia pierwotnego, włącznie z nałożeniem ostatecznego cła antydumpingowego, odnosiły się wyłącznie do RWP.

(13)

Mając na uwadze stan faktyczny opisany w motywie 2 i dążąc do ustalenia, czy WPKW są różne od RWP, zarówno WPKW, jak i RWP zostały poddane badaniom w odniesieniu do właściwości fizycznych i technicznych, procesu produkcji, typowych zastosowań i wzajemnej wymienności.

(14)

Ręczne wózki paletowe oraz ich zasadnicze części, to znaczy: podwozie i hydraulika występują w różnych odmianach, uzależnionych przede wszystkim od udźwigu, długości wideł, typu stali z jakiej wykonano podwozie, rodzaju mechanizmu hydraulicznego, rodzaju kół i ewentualnego wyposażenia w hamulec. Wszystkie rodzaje wózków zostały jednak uznane za ten sam produkt objęty dochodzeniem pierwotnym, jako że mają one takie same podstawowe cechy fizyczne i zastosowania.

(15)

W dochodzeniu przeglądowym wykazano, że WPKW mają niektóre z cech charakterystycznych dla RWP, na przykład podwozie widłowe z systemem hydraulicznym. Posiadają one jednak dodatkowe funkcje, umożliwiające podnoszenie ładunku na większą wysokość, ustawianie go w stosy, zastosowanie w charakterze stołu na poziomie roboczym lub ważenie ładunku, które wymagają znacznie bardziej zaawansowanych lub dodatkowych elementów technicznych. Wymagania wytrzymałości i budowy wideł, podwozi i hydrauliki uwzględniające wymienione funkcje właściwe dla WPKW odróżniają je od RWP. Co więcej, wyposażenie WPKW w te dodatkowe funkcje wpływa na ich cenę, która wyraźnie (nawet dziesięciokrotnie) przekracza cenę RWP.

(16)

W dochodzeniu przeglądowym ustalono wyraźne różnice w procesie wytwarzania RWP i WPKW: a mianowicie te ostatnie produkowane są z użyciem dodatkowych części, a tym samym przechodzą inne etapy produkcji niż RWP. W dochodzeniu przeglądowym wykazano istotnie, że wózki paletowe wysokiego składowania oraz podnośnikowe charakteryzuje znacznie wyższa rama podwozia i inny system hydrauliczny pozwalający na podnoszenie ładunku na większą wysokość; z kolei wózki z wagą mają wagę wbudowaną w podwozie o zupełnie odmiennej konstrukcji w porównaniu z RWP.

(17)

RWP mają szerokie zastosowanie w pracach z ciężkimi ładunkami towarów, w procesie dystrybucji i magazynowania towarów. Wykorzystuje się je zarówno w przemyśle wytwórczym, jak i w handlu detalicznym. RWP są fabrycznie przystosowane do gładkich, płaskich i twardych nawierzchni; mogą być pchane, ciągnięte i sterowane ręcznie przez pieszego operatora za pomocą przegubowej sterownicy. Ręczne wózki paletowe są przeznaczone wyłącznie do podnoszenia ładunku, poprzez pompowanie sterownicą, na wysokość wystarczającą do jego przewożenia; na przykład w pojazdach transportowych, magazynach, halach produkcyjnych, a nawet w detalicznych placówkach handlowych. Typowa maksymalna wysokość, na jaką można podnieść podwozie RWP, wynosi około 210 mm. RWP są też powszechnie uznawane za niezbędny sprzęt pomocniczy, towarzyszący innym urządzeniom przeładunkowym w rodzaju podnośników widłowych. Obsługa RWP nie wiąże się z wymaganiem jakichkolwiek specjalnych szkoleń.

(18)

Jak wykazano w dochodzeniu przeglądowym, użytkownicy WPKW są w przeważającej mierze tożsami z użytkownikami RWP, jednak zastosowanie WPKW i RWP jest odmienne: WPWK służą do podnoszenia ładunku na większą wysokość i ustawiania go w stosy, są stosowane w charakterze stołu na poziomie roboczym lub do ważenia ładunku. Ze względu na te szczególne właściwości i zastosowania, WPWK nie są tak szeroko stosowane jak RWP. Dlatego też ich sprzedaż na rynku WE sięga około jednej dziesiątej poziomu sprzedaży RWP. Poza tym, w odróżnieniu do RWP, obsługa WPWK wymaga specjalnych szkoleń.

(19)

Jak wykazano w dochodzeniu przeglądowym, WPKW mają znacznie więcej szczególnych zastosowań niż RWP. Wózki paletowe wysokiego składowania oraz podnośnikowe są mianowicie używane do podnoszenia ładunku na większe wysokości, wspomagania prac magazynowych, ustawiania palet w stosy; z kolei wózki krzyżakowe służą do podnoszenia ładunku do poziomu roboczego, a wózki z wagą do ważenia ładunku.

(20)

Niektóre odmiany WPKW (np. wózki z wagą) mogą w pewnym, bardzo ograniczonym zakresie, podnosić i przenosić ładunki tak samo, jak RWP. Jednak zastępowanie RWP wózkami WPKW nie miałoby żadnego sensu – tak z praktycznego, jak i z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ RWP są łatwiejsze w obsłudze w celu podnoszenia i przemieszczania ładunków, a WPKW są znacznie bardziej kosztowne, a ich obsługa wymaga specjalnych szkoleń. Co więcej, w niektórych przypadkach stałe zastępowanie RWP wózkami WPKW może prowadzić do uszkodzeń głównych funkcji WPKW, np. w przypadku wózków z wagą, których waga jest na tyle wrażliwa, że stosowanie wózka do podnoszenia i przemieszczania ładunków oznaczałoby jej uszkodzenie.

(21)

Z drugiej strony, jak ustalono w dochodzeniu przeglądowym, RWP nie mogą zastępować wózków WPKW. Funkcje tych ostatnich adresowane są do specjalistycznego rynku o innych wymogach, odrębnym kręgu odbiorców, potrzeb i wymagań.

(22)

Komisja zbadała również kwestię ewentualnej wymienności zasadniczych części, to jest podwozia i systemów hydraulicznych w RWP i WPKW. W tym względzie dochodzenie przeglądowe pozwoliło ustalić, że ani podwozia, ani systemy hydrauliczne stosowane w RWP i WPKW nie są wzajemnie wymienne z powodu odmiennych właściwości i różnic w konstrukcji.

(23)

W toku dochodzenia przeglądowego ustalono, że ze względu na odmienne dodatkowe właściwości techniczne, różnice w zastosowaniu i w procesie produkcyjnym, WPKW nie wchodzą w zakres RWP, wraz z ich zasadniczymi częściami, objętych obowiązującymi środkami antydumpingowymi. Z tego powodu Komisja uznała, że WPKW nie należą do zakresu produktu objętego pierwotnym dochodzeniem.

(24)

Dlatego też uznano za właściwe uściślić, że WPKW są różne od RWP wraz z zasadniczymi częściami i nie należą do zakresu produktu objętego obowiązującymi środkami antydumpingowymi.

(25)

Zainteresowane strony poinformowano o wyżej wymienionych wnioskach.

(26)

Jedna ze stron argumentowała, że WPKW i RWP należy traktować jako jedną kategorię z technicznego punktu widzenia, ale informacje zgromadzone w trakcie dochodzenia nie potwierdzają takiego wniosku. Wszystkie pozostałe strony, które składały swoje stanowiska, zgodziły się z ustaleniami Komisji.

(27)

Zważywszy na powyższe, zachodzi konieczność wprowadzenia zmian w pierwotnym rozporządzeniu w celu doprecyzowania definicji produktu.

(28)

Ponieważ zakres niniejszego dochodzenia przeglądowego ogranicza się do uściślenia zakresu produktu i skoro WPKW nie były objęte dochodzeniem pierwotnym ani nałożonymi w jego wyniku środkami antydumpingowymi, właściwe byłoby wejście w życie ustaleń z datą wejścia w życie rozporządzenia pierwotnego, w szczególności w odniesieniu do przywozu produktów objętych cłem tymczasowym od dnia 29 stycznia do dnia 21 lipca 2005 r. Komisja nie stwierdziła żadnych nadrzędnych względów, które stałyby na przeszkodzie wprowadzeniu takich przepisów z mocą wsteczną.

(29)

W konsekwencji należy zwrócić lub umorzyć ostateczne cła antydumpingowe, które zostały uiszczone lub zaksięgowane zgodnie z art. 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1174/2005, oraz tymczasowe cła antydumpingowe ostatecznie pobrane zgodnie z art. 2 tego rozporządzenia, w odniesieniu do towarów nieobjętych art. 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1174/2005 zmienionego niniejszym rozporządzeniem.

(30)

Wniosek o zwrot lub umorzenie płatności należy złożyć do krajowych organów celnych zgodnie z obowiązującym prawodawstwem celnym.

(31)

Niniejszy przegląd nie ma wpływu na termin, w którym wygasa rozporządzenie (WE) nr 1174/2005 zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego,

19.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 192/5

(1)

W wyniku dochodzenia antydumpingowego („dochodzenie pierwotne”) Rada nałożyła rozporządzeniem (WE) nr 85/2006 (2) ostateczne cło antydumpingowe na przywóz łososia hodowlanego pochodzącego z Norwegii. Ostateczne cło nałożono w postaci minimalnej ceny importowej („MIP”).

(2)

Dnia 20 lutego 2007 r. Komisja otrzymała wniosek o częściowy przegląd okresowy, złożony przez następujące państwa członkowskie: Hiszpanię, Litwę, Polskę, Portugalię i Włochy („wnioskodawcy”) zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(3)

Wniosek zawierał dowody prima facie, że okoliczności, na podstawie których ustanowiono środki, uległy zmianie i że są to zmiany trwałe. Wnioskodawcy twierdzą i przedstawiają dowody prima facie, że porównanie skonstruowanej wartości normalnej i cen eksportowych prowadziłoby do ograniczenia dumpingu znacznie poniżej poziomu istniejących środków. Dlatego dalsze stosowanie wprowadzonych środków na obecnym poziomie nie jest już konieczne do zrównoważenia skutków dumpingu. Przedstawione dowody uznano za wystarczającą podstawę wszczęcia postępowania.

(4)

W związku z tym, po konsultacji z Komitetem Doradczym, dnia 21 kwietnia 2007 r. Komisja wszczęła, poprzez publikację zawiadomienia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3), częściowy przegląd okresowy środków antydumpingowych nałożonych na przywóz łososia hodowlanego pochodzącego z Norwegii zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”).

(5)

Przegląd ten był ograniczony w swoim zakresie do dumpingu, a jego celem było określenie potrzeby dalszego stosowania, uchylenia lub zmiany obowiązujących środków.

(6)

Komisja oficjalnie zawiadomiła o wszczęciu postępowania wszystkich znanych eksporterów/producentów w Norwegii, przedsiębiorstwa handlowe, importerów, a także stowarzyszenia, o których wiadomo, że są zainteresowane, jak również przedstawicieli Królestwa Norwegii. Stronom zainteresowanym umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(7)

Z sekcji 5 lit. a) zawiadomienia o wszczęciu postępowania wynika, że Komisja może podjąć decyzję o zastosowaniu kontroli wyrywkowej zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego. W odpowiedzi na wniosek wystosowany zgodnie z sekcją 5 lit. a) ppkt i) zawiadomienia o wszczęciu postępowania 267 przedsiębiorstw terminowo dostarczyło żądane informacje. Spośród nich 169 to producenci eksportujący łososia hodowlanego. Wywozu dokonywano bezpośrednio lub pośrednio za pośrednictwem powiązanych i niezależnych przedsiębiorstw handlowych.

(8)

Ze względu na dużą liczbą zaangażowanych przedsiębiorstw podjęto decyzję o zastosowaniu przepisów w zakresie kontroli wyrywkowej oraz, po konsultacji z przedstawicielami przemysłu norweskiego, wybrano w tym celu próbę spośród przedsiębiorstw produkcyjnych o najwyższej wielkości wywozu do Wspólnoty Europejskiej (producenci eksportujący). Przedstawiciele przemysłu norweskiego zaproponowali włączenie do próby: i) przedsiębiorstwa produkcyjnego niedokonującego wywozu samodzielnie, a jedynie za pośrednictwem niepowiązanych przedsiębiorstw handlowych w Norwegii; oraz ii) dwóch eksporterów, ale nie producentów produktu objętego postępowaniem. Wniosek ten nie mógł zostać przyjęty, ponieważ jeśli chodzi o przedsiębiorstwo produkcyjne, brakuje wystarczających gwarancji możliwości faktycznej identyfikacji sprzedaży eksportowej do Wspólnoty za pośrednictwem niepowiązanych przedsiębiorstw handlowych. Co do producentów nieprowadzących własnej produkcji łososia, niemożliwe było ustalenie wartości normalnej, a co za tym idzie właściwego cła dla takich przedsiębiorstw.

(9)

Zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego wyboru kontrolowanej próby dokonano na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu, która mogła zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie. Producenci eksportujący, którzy znaleźli się w ostatecznej próbie, odpowiadają za prawie 60 % zgłoszonej wielkości wywozu do Wspólnoty produktu objętego postępowaniem.

(10)

W odniesieniu do importerów oraz w celu umożliwienia Komisji podjęcia decyzji o tym, czy kontrola wyrywkowa jest niezbędna, w sekcji 5 lit. a) ppkt ii) zawiadomienia o wszczęciu postępowania wezwano importerów we Wspólnocie do przedstawienia informacji, o których mowa we wspomnianej sekcji. Tylko czterech importerów we Wspólnocie wypełniło formularz dotyczący kontroli wyrywkowej. Ze względu na tak niską liczbę współpracujących importerów w tym przypadku kontrola wyrywkowa nie była konieczna.

(11)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uznane za niezbędne do określenia dumpingu. W tym celu Komisja zaprosiła wszystkie strony, o których wiadomo, że są zainteresowane oraz wszystkie pozostałe strony, które zgłosiły się w terminie wskazanym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, do współpracy w przedmiotowym postępowaniu oraz do wypełnienia właściwych kwestionariuszy. W tym zakresie współpracowało z Komisją i przedstawiło swoje poglądy 267 producentów i eksporterów z Norwegii, przedstawiciele wspólnotowych producentów łososia oraz rządy Irlandii i Szkocji. Ponadto czterech importerów oraz sześciu włączonych do próby norweskich producentów eksportujących złożyło w wyznaczonym terminie całkowicie wypełnione kwestionariusze.

(12)

Komisja przeprowadziła wizyty weryfikacyjne na terenie następujących przedsiębiorstw:

(13)

Dwóch największych norweskich producentów eksportujących, tzn. Marine Harvest AS i Hallvard Leroy AS, odpowiadało za ponad 44 % łącznej produkcji zgłoszonej przez współpracujących producentów norweskich oraz 45 % norweskiego wywozu do Wspólnoty.

(14)

Informacje przedstawione przez pozostałe cztery przedsiębiorstwa włączone do próby poddano gruntownej analizie i ustalono, że ich koszty produkcji i ceny eksportowe zasadniczo odpowiadały kosztom i cenom firm, w których przeprowadzono wizyty weryfikacyjne.

(15)

Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(16)

Dochodzenie dotyczące dumpingu objęło okres od dnia 1 stycznia 2006 r. do dnia 31 grudnia 2006 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”).

(17)

Produkt objęty postępowaniem jest taki sam jak w przypadku dochodzenia pierwotnego, tzn. jest to łosoś hodowlany (w odróżnieniu od dzikiego), filetowany bądź niefiletowany, świeży, schłodzony lub mrożony, pochodzący z Norwegii („produkt objęty postępowaniem”). Definicja nie obejmuje innych podobnych produktów otrzymanych z ryb hodowlanych, np. pstrąga tęczowego, biomasy (żywe łososie) oraz dzikiego łososia, i bardziej przetworzonych typów, np. łososia wędzonego.

(18)

Produkt jest obecnie objęty kodami CN ex 0302 12 00, ex 0303 11 00, ex 0303 19 00, ex 0303 22 00, ex 0304 19 13 oraz ex 0304 29 13, odpowiadającymi różnym jego rodzajom (ryby świeże lub chłodzone, filety świeże lub chłodzone, ryby mrożone oraz mrożone filety).

(19)

Jak ustalono podczas dochodzenia pierwotnego i potwierdzono w trakcie przedmiotowego dochodzenia, produkt objęty postępowaniem oraz produkt wytwarzany i sprzedawany na krajowym rynku norweskim mają te same podstawowe właściwości fizyczne i to samo zastosowanie. Uznano je zatem za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Ponieważ bieżący przegląd ograniczony był do dumpingu, nie wyciągnięto żadnych wniosków dotyczących produktu wytwarzanego i sprzedawanego przez przemysł wspólnotowy na rynku wspólnotowym.

(20)

Norwescy producenci łososia hodowlanego sprzedawali produkt objęty postępowaniem do Wspólnoty bezpośrednio lub przez powiązane i niepowiązane przedsiębiorstwa handlowe. Do obliczenia ceny eksportowej na poziomie producenta wykorzystano jedynie dane dotyczące identyfikowalnej sprzedaży przeznaczonej na rynek wspólnotowy, dokonywanej bezpośrednio lub poprzez przedsiębiorstwa z siedzibą w Norwegii.

(21)

W celu określenia wartości normalnej Komisja ustaliła najpierw dla każdego producenta eksportującego włączonego do próby, czy jego ogólna sprzedaż łososia hodowlanego na rynku krajowym była reprezentatywna w porównaniu z ogólną sprzedażą eksportową do Wspólnoty. Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego sprzedaż krajową uznawano za reprezentatywną, gdy wielkość łącznej sprzedaży krajowej każdego producenta eksportującego stanowiła co najmniej 5 % wielkości jego łącznej sprzedaży z przeznaczeniem na wywóz do Wspólnoty.

(22)

Aby ustalić, czy sprzedaż krajowa jest reprezentatywna, nie uwzględniono sprzedaży na rzecz niepowiązanych przedsiębiorstw handlowych zlokalizowanych w Norwegii i posiadających pozwolenie na wywóz w ODP, gdyż nie można było z pewnością ustalić miejsca przeznaczenia takiej sprzedaży. Dochodzenie potwierdziło, że taka sprzedaż w przeważającej mierze przeznaczona była na wywóz na rynki krajów trzecich, a zatem nie była przeznaczona do konsumpcji krajowej.

(23)

Następnie Komisja ustaliła, które typy produktu sprzedawane na rynku krajowym przez przedsiębiorstwa cechujące się reprezentatywną wielkością sprzedaży krajowej były identyczne lub bezpośrednio porównywalne z typami sprzedawanymi na wywóz do Wspólnoty.

(24)

Sprzedaż krajowa danego typu produktu uznawana była za wystarczająco reprezentatywną, jeśli wielkość sprzedaży tego typu produktu na rzecz odbiorców niezależnych na rynku krajowym w okresie objętym dochodzeniem była równa co najmniej 5 % łącznej wielkości sprzedaży eksportowej porównywalnego typu produktu do Wspólnoty.

(25)

Następnie zbadano, czy można uznać, że sprzedaż krajowa każdego typu produktu objętego postępowaniem, sprzedawanego na rynku krajowym w ilościach reprezentatywnych, była dokonywana w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, ustalając odsetek sprzedaży z zyskiem produktu typu, o którym mowa, na rzecz odbiorców niezależnych. W tym celu w następujący sposób ustalono odsetek sprzedaży krajowej z zyskiem na rzecz odbiorców niezależnych dla każdego typu wywożonego produktu na rynku krajowym w okresie objętym dochodzeniem.

(26)

W przypadkach gdy wielkość sprzedaży typu produktu, sprzedawanego po cenie sprzedaży netto równej obliczonym kosztom produkcji lub od nich wyższej, przekraczała 80 % ogólnej wielkości sprzedaży dla tego typu, a średnia ważona cena tego typu była równa kosztom produkcji lub od nich wyższa, wartość normalną oparto na rzeczywistych cenach krajowych. Cenę tę obliczano jako średnią ważoną cenę sprzedaży krajowej ogółem tego typu, dokonanej w ODP, bez względu na to, czy była to sprzedaż z zyskiem, czy nie.

(27)

W przypadkach gdy wielkość sprzedaży z zyskiem danego typu produktu stanowiła 80 % lub mniej łącznej wielkości sprzedaży takiego typu, lub gdy średnia ważona cena danego typu była niższa niż koszty produkcji, wartość normalna oparta była na rzeczywistej cenie krajowej, obliczonej jako średnia ważona sprzedaży z zyskiem wyłącznie dla danego typu, pod warunkiem że sprzedaż ta stanowiła co najmniej 10 % lub więcej łącznej wielkości sprzedaży danego typu.

(28)

W przypadkach gdy wielkość sprzedaży z zyskiem danego typu stanowiła mniej niż 10 % ogólnej wielkości sprzedaży, uznano, że dany produkt sprzedany został w ilościach niewystarczających, aby cenę krajową potraktować jako odpowiednią podstawę do ustalenia wartości normalnej.

(29)

W przypadku gdy ceny krajowe danego typu produktu sprzedawanego przez producenta eksportującego nie mogły zostać wykorzystane do ustalenia wartości normalnej, konieczne było zastosowanie innej metody.

(30)

Po pierwsze, zbadano, czy zgodnie z art. 2 ust. 1 rozporządzenia podstawowego można ustalić wartość normalną na podstawie cen krajowych pozostałych producentów w Norwegii. Ponieważ w tym przypadku nie były dostępne inne wiarygodne ceny pozostałych producentów, zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego użyto skonstruowanej wartości normalnej.

(31)

Zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego Komisja obliczyła zatem skonstruowaną wartość normalną w opisany poniżej sposób. Wartości normalne zostały skonstruowane poprzez dodanie do ponoszonych przez każdego z eksporterów kosztów wytwarzania wywożonych typów produktów (w razie potrzeby odpowiednio skorygowanych) odpowiedniej kwoty kosztów ogólnych i administracyjnych („koszty SG&A”) oraz odpowiedniej marży zysku.

(32)

We wszystkich przypadkach koszty SG&A i zysk ustalono zgodnie z metodami wskazanymi w art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Komisja zbadała w tym celu, czy dane o poniesionych kosztach SG&A oraz zyskach osiągniętych przez każdego z producentów eksportujących objętych postępowaniem na rynku krajowym są wiarygodne.

(33)

Żaden z sześciu producentów eksportujących objętych postępowaniem, dla którego konieczne było skonstruowanie wartości normalnej, nie cechował się reprezentatywną sprzedażą krajową. Dlatego też metoda opisana w formule wprowadzającej art. 2 ust. 6 nie mogła zostać zastosowana. Artykuł 2 ust. 6 lit. a) nie mógł zostać zastosowany, ponieważ żaden z producentów eksportujących objętych postępowaniem nie cechował się reprezentatywną sprzedażą krajową. Artykuł 2 ust. 6 lit. b) również nie miał zastosowania, ponieważ sprzedaży ogólnej kategorii produktów na rynkach krajowych nie uznano za dokonywaną w zwykłym obrocie handlowym. Dlatego też wielkość kosztów SG&A i zysków ustalano zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego, tj. na podstawie innej racjonalnej metody. W tym zakresie oraz przy braku jakichkolwiek innych bardziej wiarygodnych informacji uznano, że marża zysku wynosząca 30 % oraz wysokość kosztów SG&A na poziomie 3 % będą wartościami zasadnymi, biorąc pod uwagę dane liczbowe zgłoszone przez sześciu producentów eksportujących podczas ODP w odniesieniu do ich sprzedaży krajowej.

(34)

Norwescy producenci eksportujący zakwestionowali zastosowanie marży zysku wynoszącej 30 %, twierdząc, że nie odpowiada ona żadnym rzeczywistym danym liczbowym odzwierciedlającym normalne marże w sektorze hodowli ryb. Jednakże z akt nie wynikało, że kwoty zysków ustalone w opisany powyżej sposób przekraczają wielkość zysku zwykle uzyskiwanego przez pozostałych producentów eksportujących ze sprzedaży produktów tej samej kategorii ogólnej na rynku wewnętrznym w kraju pochodzenia w ODP. Marża zysku była bowiem, jak wspomniano powyżej, oparta na rzeczywistych zweryfikowanych danych liczbowych. Dlatego też argument ten musiał zostać odrzucony.

(35)

W każdym przypadku, gdy produkt objęty postępowaniem był wywożony do odbiorców niezależnych we Wspólnocie, cena eksportowa była ustalana zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, mianowicie na podstawie rzeczywiście zapłaconych lub należnych cen eksportowych.

(36)

W przypadku gdy sprzedaży eksportowej dokonano za pośrednictwem powiązanych przedsiębiorstw handlowych, cena eksportowa została skonstruowana, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, na podstawie ceny, po której przywożone produkty zostały po raz pierwszy odsprzedane niezależnemu nabywcy, z należytym uwzględnieniem wszystkich kosztów poniesionych między przywozem a odsprzedażą, a także na zasadnej marży kosztów SG&A i zysków. W tym zakresie wykorzystano rzeczywistą wartość kosztów SG&A poniesionych przez powiązane przedsiębiorstwa handlowe w ODP. Co do zysku ustalono, na podstawie dostępnych informacji oraz przy braku jakichkolwiek innych bardziej wiarygodnych danych, że przyjęcie zysku na poziomie 2 % dla przedsiębiorstwa handlowego z tego sektora gospodarki było zasadne.

(37)

Jak wspomniano powyżej w motywie 22, w przypadkach, kiedy sprzedaży dokonywano poprzez niepowiązane przedsiębiorstwa handlowe, niemożliwe było ustalenie z pewnością miejsca przeznaczenia wywożonego produktu. Dlatego też niemożliwe było ustalenie, czy danej sprzedaży dokonano na rzecz odbiorcy we Wspólnocie lub do innego kraju trzeciego, w związku z czym postanowiono nie uwzględniać sprzedaży na rzecz niepowiązanych przedsiębiorstw handlowych. Przemysł wspólnotowy sprzeciwił się zastosowaniu tego podejścia, twierdząc, że taka sprzedaż powinna zostać objęta dochodzeniem, gdyż łosoś sprzedawany poprzez niezależne przedsiębiorstwa handlowe trafiał do Wspólnoty po cenach niższych niż MIP.

(38)

Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego przy ustalaniu ceny eksportowej pod uwagę należy brać sprzedaż na rzecz pierwszego niezależnego odbiorcy, a zatem, w kontekście ustalania dumpingu, ceny odsprzedaży naliczone przez pierwszego niezależnego odbiorcę są nieistotne. Dlatego też argument ten musiał zostać odrzucony.

(39)

Wartość normalną i ceny eksportowe porównano na podstawie ceny ex-works.

(40)

Aby zapewnić rzetelne porównanie między wartością normalną a ceną eksportową, wzięto pod uwagę, w formie dostosowań, różnice wpływające na ceny i porównywalność cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Wprowadzono odpowiednie dostosowania we wszystkich przypadkach, w których uznano je za rozsądne, prawidłowe i poparte potwierdzonymi dowodami. Na tej podstawie uwzględniono różnice w bonifikatach, rabatach, kosztach transportu, ubezpieczenia, przeładunku, załadunku i kosztach dodatkowych, jak również kosztach związanych z opakowaniem, kosztach kredytu i należności celnych przywozowych.

(41)

Dla producentów eksportujących objętych próbą obliczono indywidualny margines dumpingu. W przypadku tych przedsiębiorstw porównano średnią ważoną wartość normalną każdego typu wywożonego do Wspólnoty produktu objętego postępowaniem ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiadającego mu typu produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego.

(42)

W odniesieniu do współpracujących producentów eksportujących nieobjętych próbą ustalono, że w przypadku znacznej części ich sprzedaży, ceny eksportowe zasadniczo odpowiadały cenom eksporterów objętych próbą. Z powodu braku jakichkolwiek informacji wskazujących na odmienny stan rzeczy stwierdzono, że wyniki kontroli wyrywkowej są reprezentatywne dla wszystkich innych eksporterów.

(43)

Biorąc pod uwagę wysoki poziom współpracy, tzn. prawie 100 %, stwierdzono również, że marginesy dumpingu określone dla objętych próbą współpracujących producentów eksportujących są reprezentatywne dla Norwegii.

(44)

W świetle powyższego marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny cif na granicy Wspólnoty, przed ocleniem, są następujące:

(45)

Średni ważony margines dumpingu dla wszystkich sześciu eksportujących przedsiębiorstw wynosi – 16,1 %.

(46)

Ponieważ dumping ustalony podczas ODP nie przekraczał progu de minimis, zbadano dodatkowo, czy istnieje prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia dumpingu w przypadku wygaśnięcia środków zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, tzn. czy okoliczności odnotowane podczas ODP miały trwały charakter. W tym zakresie zbadano w szczególności następujące cztery aspekty: i) ewolucja wartości normalnej; ii) rozwój wielkości i cen wywozu do Wspólnoty oraz innych krajów trzecich; iii) wielkość produkcji i moce produkcyjne w Norwegii; oraz iv) sytuacja przemysłu norweskiego.

(47)

W przypadku znacznej większości sprzedaży eksportowej (tzn. ok. 99 %) wartość normalna została skonstruowana zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego na podstawie kosztów produkcji ponoszonych przez producentów eksportujących objętych postępowaniem, do których dodawano kwotę kosztów SG&A oraz zysk. Dlatego też uznano za właściwe zbadanie prawdopodobnej ewolucji kosztu produkcji w Norwegii jako surogatu dla cen krajowych, w celu ustalenia prawdopodobnej ewolucji wartości normalnej.

(48)

Dochodzenie wykazało, że struktura kosztów norweskich producentów eksportujących pozostawała stabilna przez cały ODP. Koszty produkcji badanych przedsiębiorstw na jednostkę wynosiły podczas ODP średnio 20–25 % poniżej MIP.

(49)

Co do ich prawdopodobnej ewolucji, zbadano szereg czynników wpływających na poziom kosztów jednostkowych, takich jak koszty karmy, koszty zakupu łososia w stadium smolt, wpływ procesu konsolidacji norweskiego sektora produkcji łososia oraz coraz szersze zastosowanie nowych, coraz bardziej efektywnych pod względem kosztów technologii.

(50)

Uznano, że koszt karmy, wynoszący 50–60 % kosztu łącznego jest wiarygodnym wskaźnikiem w odniesieniu do ewolucji kosztów łącznych. Potwierdzają to także analitycy przemysłowi, specjalizujący się w przedmiotowym sektorze. Niektóre strony zainteresowane twierdziły, że koszty łączne wzrosną po zakończeniu ODP oraz że prawdopodobny jest ich dalszy wzrost, tzn. o co najmniej 30 % do końca 2008 r. w porównaniu z początkiem ODP, głównie ze względu na rzekomy wzrost cen karmy. Ponadto utrzymywały one, że połączenie rosnącej wartości normalnej ze spadającymi cenami eksportowymi poskutkuje ponownym wystąpieniem dumpingu.

(51)

Strony zainteresowane objęte postępowaniem nie przedstawiły żadnych konkretnych dowodów na potwierdzenie rzekomego wzrostu kosztu karmy o 30 %. Ponadto twierdzeń tych nie potwierdziła analiza możliwego rozwoju sytuacji pod względem kosztów. Tak więc, wbrew twierdzeniom wspomnianych stron zainteresowanych, dochodzenie wykazało, że zweryfikowane koszty karmy ponoszone przez norweskich producentów eksportujących pozostawały mniej więcej stabilne przez cały ODP i trzy pierwsze kwartały 2007 r. Tabela 1 w motywie 54 przedstawia zatem jedynie niewielki wzrost kosztów karmy w latach 2006–2007. Dochodzenie wykazało także, że wzrost cen karmy powiązany jest głównie ze wzrostem cen niektórych składników karmy (surowców), takich jak olej rybny i mączka rybna. Należy zaznaczyć, że olej rybny i mączka rybna są do pewnego stopnia zastępowalne innymi, tańszymi surowcami możliwymi do wykorzystania w karmie, takimi jak oleje i mączki roślinne. W związku z tym producenci ryb normalnie zmieniliby skład karmy w celu utrzymania ogólnych kosztów karmy na maksymalnie niskim poziomie. Dlatego też oczekuje się, że nawet jeżeli koszt niektórych składników karmy wzrośnie, nie będzie mieć to bezpośredniego liniowego wpływu na ogólny koszt karmy, tzn. ewentualny wzrost nastąpi w znacznie wolniejszym tempie. Należy również zaznaczyć, że inne czynniki kosztów, opisane poniżej w motywach 52 oraz 55–63, będą redukować wzrost kosztów karmy, mając na niego zarazem kompensujący wpływ.

(52)

Co do cen łososia w stadium smolt, stanowiących ok. 15 % łącznego kosztu hodowli, dochodzenie wykazało, że doszło do spadku tych cen, jak pokazano w tabeli 1 poniżej. Wprawdzie trudno jest dokładnie przewidzieć, jak kształtować się będą ceny łososia w stadium smolt, jednak uznano, że utrzymująca się tendencja zniżkowa, widoczna w tabeli 1 poniżej, stanowi wiarygodny wskaźnik pozwalający na wyciągnięcie zasadnego wniosku, że ta sama tendencja utrzyma się w przyszłości. W każdym razie dochodzenie nie wskazało na znaczną zmianę w kosztach łososia w stadium smolt w przyszłości, a żadna ze stron zainteresowanych nie powołała się na taki argument.

(53)

Ponieważ koszty łososia w stadium smolt i koszty karmy stanowią co najmniej 65 % łącznych kosztów, a oleje rybne i mączka rybna w karmie mogą być w pewnym stopniu zastąpione innymi tańszymi surowcami (zob. motyw 51 powyżej), stwierdzono, że łączne koszty prawdopodobnie nie wzrosną znacząco w przewidywalnej przyszłości.

(54)

Tabela 1: Ewolucja kosztów karmy i łososia w stadium smolt w koronach norweskich (na 1 kg łososia – patroszonego, z głową (HOG) (źródło: Kontali Analyse AS (4) (2008)).

(55)

Po opublikowaniu informacji przemysł wspólnotowy zakwestionował powyższe ustalenia, twierdząc, że koszty karmy należało obliczyć w przeliczeniu na generację ryb, ponieważ koszty karmy w danym roku nie mają wpływu na koszty zbioru w tym samym roku, lecz na koszty przyszłego zbioru. W przeciwnym razie wnioski dotyczące rozwoju sytuacji w tym zakresie nie będą odzwierciedlały stanu faktycznego. Twierdzenie to musiało zostać odrzucone, ponieważ w analizie wykorzystano rzeczywiste zweryfikowane koszty karmy zagregowane według rodzaju.

(56)

Przemysł wspólnotowy zakwestionował również wniosek, że wyższe ceny niektórych składników karmy mogą zostać zrównoważone w drodze zastąpienia. W tym zakresie przedstawiono argument, że ze względu na wzrost cen pozostałych składników karmy, z jednej strony, oraz na niekorzystny wpływ na jakość mięsa łososia, z drugiej strony, takie zastąpienie miałoby ograniczony zakres. Twierdzenia o wzroście kosztów pozostałych składników karmy nie zostały poparte wystarczającymi dowodami i w związku z tym musiały zostać odrzucone. Ograniczoną zastępowalność niektórych składników karmy wzięto pod uwagę. Jednakże, jak wspomniano powyżej w motywie 51, ustalono, że zastąpienie do pewnego stopnia jest rzeczywiście możliwe. Na tej podstawie stwierdzono, że chociaż koszty karmy mogą w przyszłości wzrosnąć, to prawdopodobnie nie wzrosną w takim samym stopniu, co koszty oleju rybnego i mączki rybnej. Przemysł wspólnotowy nie przedstawił żadnych dowodów zaprzeczających tym wnioskom.

(57)

Proces konsolidacji to kolejny czynnik przyczyniający się do stabilizacji kosztów produkcji. Należy zaznaczyć, że liczba przedsiębiorstw produkujących 80 % łososia atlantyckiego w Norwegii zmniejszyła się z 55 w 2000 r. do 31 w 2006 r. Wprawdzie norweski sektor hodowli ryb nadal można postrzegać jako rozdrobniony, jednak proces konsolidacji wywiera korzystny wpływ na koszty produkcji nie tylko najważniejszych producentów w Norwegii, których także wybrano do kontroli wyrywkowej, ale także na całość sektora, co potwierdzają specjalizujący się w nim analitycy. Nowe efekty synergii, integracja działalności produkcyjnej i korzyści skali umożliwiły bowiem producentom kontrolę wzrostu kosztów na jednostkę, pomimo istotnego wzrostu wielkości produkcji.

(58)

Oczekuje się, że tendencja konsolidacyjna będzie utrzymywać się w przyszłości i bardzo prawdopodobne jest, że dzięki korzyściom skali będzie mieć bardzo pozytywny wpływ na koszty.

(59)

Ponadto wprowadzenie nowych technologii i urządzeń do hodowli ryb przyczyniło się do ograniczenia wzrostu kosztów na jednostkę, pomimo faktu, że zwiększyła się wielkość produkcji (zob. motyw 64 i dalsze).

(60)

Po opublikowaniu informacji przemysł wspólnotowy zakwestionował obniżenie kosztów produkcji, argumentując, że konsolidacja sama w sobie niekoniecznie jest czynnikiem obniżającym koszty. Stwierdzono w związku z tym, że według statystyk norweskich średnie i małe przedsiębiorstwa w Norwegii są bardziej efektywne niż duże grupy. Ponadto wysunięto argument, że wniosek dotyczący obniżenia kosztów jest sprzeczny z ustaleniami zawartymi w motywie 92, dotyczącymi możliwych konsekwencji epidemii oraz oczekiwanego mniejszego odłowu łososia w stadium smolt w przyszłości, gdyż każdy z tych czynników skutkowałby zwiększeniem kosztów.

(61)

Przede wszystkim należy zaznaczyć, że motyw 92 nie odnosi się do skutków epidemii, ale do normalnego wskaźnika umieralności właściwego dla produkcji łososia i niemającego wpływu na koszty jako takie. Po drugie, oczekiwany mniejszy odłów łososia w stadium smolt, o którym mowa we wspomnianym motywie, nie jest wynikiem sytuacji wyjątkowej i nie uważa się go za znacznie zmniejszony, wobec czego nie ma on poważnego wpływu na koszty ogólne. Motyw 92 ma na celu jedynie wykazanie, że wzrost wielkości produkcji nie może być wprost proporcjonalny do większego odłowu łososia w stadium smolt, gdyż istotne są tutaj także inne czynniki, czego nie zakwestionował przemysł wspólnotowy.

(62)

Co do wpływu procesu konsolidacji na obniżkę cen, przemysł wspólnotowy nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie swojego sprzeciwu. W związku z tym jego argumenty w tym zakresie musiały zostać odrzucone.

(63)

Podsumowując, w świetle powyższych danych stwierdza się, że w przewidywalnej przyszłości wartość normalna prawdopodobnie nie wzrośnie znacząco. Szczególnie ze względu na trwający proces konsolidacji osiągnięta może zostać raczej dalsza redukcja kosztów, nawet mimo widocznej tendencji wzrostowej cen karmy (zob. motyw 51 powyżej). Dlatego też uważa się, że skonstruowana wartość normalna oparta na koszcie produkcji ma charakter trwały.

(64)

Jak wynika z tabeli 2 w motywie 65, norweska produkcja łososia rosła stale w ciągu ostatnich trzech lat, a w szczególności w 2007 r., głównie ze względu na korzystne warunki biologiczne oraz w porównaniu ze słabą produkcją w 2006 r. Jednakże, jak wynika z tabeli 3 w motywie 66, dotyczącym szacowanego łącznego spożycia we Wspólnocie, wspólnotowy rynek produktu objętego postępowaniem również zwiększył się znacznie, tzn. o + 9,40 % od 2006 do 2007 r., a z obserwacji dotychczasowych tendencji wynika, że powinien nadal rosnąć. Przedstawiony w tabeli 3 poniżej rozwój sytuacji pod względem konsumpcji obejmuje całość przywozu z krajów trzecich, a także sprzedaż przemysłu wspólnotowego na rynku wspólnotowym.

(65)

Tabela 2: Łączna produkcja łososia w tonach odpowiednika całej ryby (WFE) w latach 2003–2007 (źródło: Kontali Analysis: Miesięczny raport w sprawie łososia, styczeń nr 01/2008)

(66)

Tabela 3: Rozwój konsumpcji (podaż z wszystkich źródeł, w tym z przemysłu wspólnotowego) łososia atlantyckiego we Wspólnocie od 2004 do 2007 r. (źródło: Kontali Analysis: Miesięczny raport w sprawie łososia, styczeń nr 01/2008).

(67)

W 2007 r. według statystyk publicznych (Kontali Analysis) szacowany udział łososia norweskiego w rynku wspólnotowym osiągnął 71 % w porównaniu z 69 % w 2006 r. Wynika to w szczególności ze spadku wielkości importu z Chile, gdzie poziom produkcji spadł o 3–5 % (według różnych źródeł) w latach 2006–2007 na skutek wystąpienia choroby, która, jak się oczekuje, będzie mieć trwały wpływ na poziom produkcji co najmniej w 2008 r. i w latach następnych.

(68)

W świetle powyższego stwierdzono, że rosnący rynek wspólnotowy będzie w stanie wchłonąć dużą część produkcji norweskiej, co jednak niekoniecznie musi doprowadzić do odebrania przez nią znacznych udziałów w rynku przemysłowi wspólnotowemu. Co więcej, jak wynika z motywu 78 i dalszych, część produkcji norweskiej będzie prawdopodobnie na coraz większą skalę wywożona na rynki innych krajów trzecich, na których obserwuje się istotny wzrost. Ponadto mniejsza obecność chilijska we Wspólnocie z dużym stopniem prawdopodobieństwa przyczyni się do dalszego ograniczenia ryzyka nadmiernej podaży produktów wywożonych do Wspólnoty.

(69)

Po opublikowaniu informacji przemysł wspólnotowy wysunął argument, że sytuacja w Chile nie ma znaczącego wpływu na rynek wspólnotowy, gdyż łosoś chilijski eksportowany jest głównie do Stanów Zjednoczonych, a zatem podaż na rynku wspólnotowym uzależniona jest zasadniczo od wywozu z Norwegii. Przemysł wspólnotowy stwierdził ponadto, że udział przedsiębiorstw norweskich w rynku wspólnotowym zwiększył się o kolejne dwa punkty procentowe, podczas gdy przywóz z Chile do Wspólnoty wzrósł na początku 2008 r. o 5 punktów procentowych.

(70)

Należy przede wszystkim zaznaczyć, że dane przedstawione przez przemysł wspólnotowy odnoszą się jedynie do 2 lub 3 miesięcy 2008 r., a zatem nie można z nich wyciągnąć żadnych merytorycznych wniosków. Tego typu tendencje rynkowe należy bowiem analizować w dłuższej perspektywie czasowej. Po drugie, sytuacja epidemiologiczna w Chile ma wpływ na podaż globalną, która faktycznie została ograniczona i może zostać uzupełniona dodatkową produkcją norweską.

(71)

Co do cen wywozu do Wspólnoty, niektóre ze stron zainteresowanych twierdziły, że spadły one znacząco od ODP i że w 2008 r. miały osiągnąć poziom 2,85 EUR/kg, co w połączeniu z rzekomym wzrostem kosztów, a zatem i wartości normalnej, poskutkowałoby dumpingiem. Cenę tę oszacowano, odejmując od średniej ceny przekrojowej zanotowanej w 2007 r. na giełdzie w Oslo, tzn. 3,13 EUR/kg, szacunkową wartość średniego spadku cen, wynoszącą od 0,06 EUR/kg do 0,28 EUR/kg.

(72)

Jeśli chodzi o rozwój wartości normalnej oraz zgodnie z wyjaśnieniami przedstawionymi w motywie 47 i następnych argumenty przedstawione przez odnośne strony zainteresowane musiały zostać odrzucone.

(73)

Co do cen wywozu do Wspólnoty, to z publicznie dostępnych danych statystycznych wynika, że twierdzenia wspomnianych powyżej stron zainteresowanych nie znajdują potwierdzenia w ewolucji cen eksportowych w ostatnim okresie, przedstawionej na wykresie 1 poniżej:

(74)

Wykres 1: Ewolucja cen (FCA Oslo EUR/kg świeżego łososia pierwszej jakości – źródło: Fish Pool) w 2006 r., 2007 r. i na początku 2008 r.

(75)

Z powyższego wykresu wynika, że ceny wywozu do Wspólnoty w 2007 r. rzeczywiście były znacznie niższe niż przez dużą część ODP, tzn. w 2007 r. wynosiły od 2,88 EUR/kg do 3,51 EUR/kg. Dochodzenie wykazało jednakże, że ceny te nadal były wyraźnie wyższe od ustalonego kosztu produkcji, a zatem także wartości normalnej, w związku z czym uznano, że nie osiągnęły one poziomu dumpingowego. Co więcej, na podstawie informacji dostępnych za pierwsze trzy miesiące 2008 r. ustalono, że ceny w tym okresie wynosiły od 2,96 EUR/kg do 3,35 EUR/kg, tzn. także powyżej ustalonych kosztów. Dlatego też, biorąc pod uwagę, że wartość normalna pozostała stabilna, jak stwierdza się w motywie 47 i następnych, bardzo prawdopodobne jest, że ceny nie osiągnęły poziomu dumpingowego. Dochodzenie wykazało, że ceny pozostają pod wpływem popytu rynkowego, ale obecnie osiągnęły wyższy poziom. Należy także zaznaczyć, że takie fluktuacje cenowe są w tym sektorze normalne.

(76)

Przemysł wspólnotowy stwierdził, że na ceny eksportowe po ODP wpływ miało istnienie MIP, dzięki której utrzymują się one na względnie wysokim poziomie. W związku z tym wysunięto także argument, że w razie wygaśnięcia środków poziom cen we Wspólnocie uległby znacznemu obniżeniu. Wniosku tego nie potwierdzają ustalenia bieżącego dochodzenia, które wykazało, że wartość normalna pozostanie względnie stabilna, podczas gdy prawdopodobieństwo znacznego spadku poziomu cen wywozu do Wspólnoty jest małe. Te ostatnie ustalenia oparte są na dokładnej analizie szeregu aspektów wyszczególnionych w motywie 46, takich jak prawdopodobny rozwój wielkości produkcji i wywozu z Norwegii do Wspólnoty oraz do innych krajów trzecich. Przemysł wspólnotowy nie przedstawił żadnych informacji ani dowodów pozwalających zakwestionować poczynione w tym względzie ustalenia.

(77)

W świetle powyższego stwierdzono, że zwiększenie przywozu łososia z Norwegii do Wspólnoty nie powinno stwarzać ryzyka nadmiernej podaży na rynku wspólnotowym. Co więcej, biorąc pod uwagę sytuację pod względem kosztów produkcji i cen wywozu do Wspólnoty, ryzyko wystąpienia dumpingu wydaje się niewielkie.

(78)

Dochodzenie wykazało, że Wspólnota jest i prawdopodobnie pozostanie głównym rynkiem dla łososia norweskiego, natomiast kolejne miejsca zajmują Rosja i Japonia. Ponadto tworzą się nowe rynki łososia, na których wielkość przywozu z Norwegii rośnie od kilku ostatnich lat, przy czym oczekuje się, że tendencja ta utrzyma się w przyszłości (zob. motyw 82 i następne). Dochodzenie wykazało bowiem, że producenci norwescy przygotowani są do zaopatrywania tych rynków w przyszłości, gdyż udało im się nawiązać stosunki z miejscowymi odbiorcami oraz ustanowić placówki dystrybucji/sprzedaży, co świadczy o poważnym zainteresowaniu norweskich producentów eksportujących tymi rynkami.

(79)

Niektóre strony zainteresowane argumentowały, że dotychczasowe doświadczenia wskazują na niestabilność rynku rosyjskiego, a zatem nie można przewidzieć, czy popyt na tym rynku rzeczywiście będzie rósł oraz czy w związku z tym norwescy producenci eksportujący będą w stanie w przyszłości wywozić więcej na ten rynek. Te same strony argumentowały, że sprzedaż eksportowa z Norwegii do Japonii wykazywała w ciągu ostatnich pięciu lat tendencję spadkową, a zatem także w tym przypadku brak pewności, czy większa produkcja norweska może być rzeczywiście wywożona na rynek japoński.

(80)

Jednakże co do Rosji, dochodzenie wykazało, że rynek o wielkości ok. 61 tys. ton nadal rośnie oraz nie ma podstaw do zakładania, że tendencja ta nie utrzyma się w przewidywalnej przyszłości.

(81)

Łączny wywóz łososia z różnych krajów produkcji do Japonii wykazał w 2007 r. spadek o 15 % w porównaniu z 2006 r. Niemniej jednak podczas gdy niektóre z krajów dostarczających ograniczyły wywóz do Japonii, Norwegia zdołała zwiększyć swój udział w rynku z 52 % w 2006 r. do 66 % w 2007 r. (źródło: Kontali Analysis). Jak wspomniano w motywie 67 powyżej, na wydajności produkcji w Chile, a co za tym idzie na ogólnej wielkości wywozu z tego kraju, więc także do Japonii, silnie odbiła się sytuacja epidemiologiczna. Norwegii udało się zatem przejąć od Chile udział w rynku i oczekuje się, że sytuacja taka utrzyma się co najmniej do 2009 r., jak wspomniano w motywie 67.

(82)

Jak wynika z tabeli 4 w motywie 85, wywóz z Norwegii na inne nowe rynki światowe, takie jak Europa Wschodnia (Ukraina, Białoruś) i Daleki Wschód (Chiny, Korea Południowa, Hongkong, Tajlandia), także znacznie wzrósł i wbrew twierdzeniom stron zainteresowanych objętych postępowaniem rynki te z wszelkim prawdopodobieństwem wchłaniać będą w nadchodzących latach coraz większą część produkcji norweskiej.

(83)

Ustalono, że ceny eksportu FCA Oslo do Wspólnoty oraz do innych krajów trzecich są na podobnym poziomie, stwierdzono zatem, że wszystkie rynki są porównywalnie atrakcyjne, jeżeli popyt jest wystarczający. Gdy produkt objęty postępowaniem sprzedawany jest w postaci świeżej lub chłodzonej, zwykle jest transportowany do UE samochodami ciężarowymi. Jeżeli sprzedawany jest do dalszych miejsc przeznaczenia, do których samochód ciężarowy nie może dotrzeć w określonym czasie, produkt objęty postępowaniem transportowany jest droga powietrzną.

(84)

W świetle powyższego stwierdza się, przy założeniu, że pozostałe czynniki pozostają bez zmian, że obniżona produkcja łososia w Chile, której spadek w 2007 r. wyniósł 3–5 %, wynikająca z sytuacji epidemiologicznej, przyczyni się do zahamowania wzrostu podaży światowej w 2008 r. i zapewni producentom norweskim możliwości zbytu na rynkach takich jak Japonia, Stany Zjednoczone oraz na innych nowych rynkach, w których producenci chilijscy posiadali znaczne udziały.

(85)

Tabela 4: Rozwój rynku (wywóz) łososia atlantyckiego z Norwegii – 2006 r. w porównaniu z 2007 r. (wielkość w tonach, zaokrąglona – źródło: Norweska Rada Wywozu Produktów Rybnych).

(86)

Przemysł wspólnotowy zakwestionował powyższe ustalenia, twierdząc, że rozwój wielkości wywozu z Norwegii do innych krajów trzecich na początku 2008 r. wykazywał inną tendencję, tzn. wywóz do tych krajów w ujęciu absolutnym uległ zmniejszeniu, a zatem łączny wzrost wielkości wywozu był niższy niż w 2007 r. oraz niższy niż wzrost wielkości wywozu do Wspólnoty w tym samym okresie.

(87)

Dochodzenie wykazało, że dane o wywozie na początku 2008 r. różnią się znacznie zależnie od źródła. Tak więc dane Kontali Analysis wskazują na znacznie silniejszą tendencję zwyżkową w tym samym okresie. Ponadto, jak wspomniano w motywie 70, uzyskanie wiarygodnego obrazu sytuacji rynkowej wymaga analizy w dłuższej perspektywie czasowej. Argumenty przemysłu wspólnotowego nie pozwalają zatem zakwestionować ustaleń odnoszących się do rozwoju wielkości wywozu do innych krajów trzecich.

(88)

Poziom produkcji w Norwegii, tzn. maksymalna dopuszczalna biomasa, zależny jest głównie od liczby koncesji produkcyjnych udzielanych przez władze norweskie oraz od zdolności hodowców ryb do osiągnięcia największej możliwej produkcji w granicach określonych udzieloną im koncesją. Inne okoliczności, które mogą przyczynić się do wzrostu produkcji łososia, to np. korzystne czynniki biologiczne i meteorologiczne oraz usprawnienie procesu hodowli ryb dzięki nowoczesnym urządzeniom. Natomiast epidemia choroby ryb może poważnie ograniczyć produkcję i doprowadzić do zmniejszenia liczby odłowionych ryb, podobnie jak w Chile w 2007 r.

(89)

Zdaniem niektórych stron zainteresowanych wzrost produkcji narybku odnotowany w Norwegii od 2006 r. (rzekomo wynoszący 20 % w latach 2006–2008) stanowi poważny wskaźnik, że wielkość produkcji łososia w Norwegii znacznie wzrośnie w ciągu kolejnych dwóch lat, doprowadzając do sytuacji nadmiernej podaży. Na tej podstawie oraz biorąc pod uwagę szczególnie duży odłów w 2007 r., strony te argumentowały, że w 2008 r. (i później) wielkość produkcji w Norwegii będzie znacznie większa i wyraźnie wykroczy poza możliwości wzrostu rynków eksportowych, a w szczególności rynku wspólnotowego. Strony te twierdziły, że jeżeli zwiększony odłów, jaki w 2007 r. odnotowano w norweskim sektorze hodowli łososia, powtórzy się w 2008 r., nadwyżka lub wielkość produkcji niesprzedanej może osiągnąć od 20 000 ton do 91 000 ton przy szacunkowym poziomie produkcji wynoszącym 870 000 ton WFE, tzn. o 150 000 ton większym niż w 2007 r.

(90)

Dochodzenie nie potwierdziło powyższych zastrzeżeń. Jest prawdą, że w 2006 r. doszło do wzrostu produkcji narybku, odpowiadał on jednak wzrostom w latach poprzednich i nie można go uważać za wyjątkowy, co potwierdza wykres 2 poniżej:

(91)

Wykres 2: Liczba sztuk wyprodukowanego narybku łososia (w tys. sztuk – źródło: SSB Norway)

(92)

Ponadto kombinacja różnych czynników, takich jak śmiertelność, przepisy rządowe określające maksymalną dopuszczalną biomasę oraz mniejszy odłów łososia w stadium smolt w 2008 r. sprawia, że według Kontali Analysis szacunkowa produkcja łososia w 2008 r. powinna wzrosnąć zaledwie o 6 %, tzn. z 723 000 ton WFE w 2007 r. do 770 000 ton w 2008 r., czyli o 47 000 ton WFE. Dane liczbowe dotyczące słabszego rozwoju biomasy w 2008 r. znajdują poparcie w danych o sprzedaży karmy, wskazujących na znaczący spadek w 2008 r. w porównaniu z 2007 r. (źródło: Havbruksdata i FHL).

(93)

Po opublikowaniu informacji przemysł wspólnotowy ponownie przytoczył argument, że wielkość produkcji w Norwegii prawdopodobnie znacząco wzrośnie, i przedstawił dodatkowe dane dotyczące wielkości odłowów, zasobów i ilości narybku, odnoszące się do początku 2008 r. Podobnie jak powyżej uznano, że dane dotyczące jedynie dwóch miesięcy roku jako takie nie są miarodajne, a zatem nie pozwalają na zakwestionowanie przedstawionych powyżej ustaleń w odniesieniu do rozwoju wielkości produkcji w Norwegii.

(94)

W związku z tym i w świetle dostępnych informacji, mimo że wielkość produkcji w Norwegii wykazuje tendencję zwyżkową, nie jest prawdopodobny dramatyczny wzrost produkcji w niedalekiej przyszłości, o jakim mówią wspomniane powyżej strony zainteresowane. Ponadto, jak wyjaśniono w motywie 82 i dalszych, ewentualna większa produkcja raczej nie zostanie w całości wywieziona do Wspólnoty, bardziej prawdopodobne jest natomiast, że zostanie skierowana na rynki innych krajów trzecich, gdzie popyt znacznie wzrasta. Poza tym ze względów przedstawionych w motywie 71 i dalszych, oczekuje się, że wywóz do Wspólnoty nie będzie dokonywany po cenach dumpingowych.

(95)

Na koniec szczególną uwagę poświęcono sytuacji przemysłu norweskiego w ogóle, a zwłaszcza w ODP. Dochodzenie wykazało zatem, że wbrew temu, co ustalono w trakcie dochodzenia pierwotnego, rentowność przedsiębiorstw działających w norweskim sektorze akwakultury jest wysoka. Wynika to częściowo z odbywającego się na dużą skalę i nadal trwającego procesu konsolidacji, dzięki któremu sektor bardzo zyskał na efektywności i sile. Odzwierciedla to także struktura własności przedsiębiorstw objętych postępowaniem – w grupie producentów eksportujących silnie reprezentowany jest szereg norweskich i globalnych funduszy inwestycyjnych i emerytalnych. Także pod tym względem ustalenia dochodzenia pierwotnego były odmienne.

(96)

Ponadto dochodzenie wykazało, że od tego czasu producenci norwescy zyskali mocno ugruntowaną pozycję na rynku wspólnotowym, zapewniając ok. 80–90 % łącznej wielkości trafiającej na ten rynek produkcji. Ustalono, że takie powiązane z norweskim przemysłem przedsiębiorstwa we Wspólnocie produkują łososia przeznaczonego w dużej części na rynek wspólnotowy i w dużej części na tym rynku go sprzedają.

(97)

Należy także zaznaczyć, że norweskie firmy matki takich przedsiębiorstw same prowadziły wywóz do Wspólnoty na dużą skalę.

(98)

W związku z tym stwierdzono, że norweskie firmy matki przedsiębiorstw produkcyjnych działających we Wspólnocie co najmniej w równym stopniu odczują niekorzystny wpływ ewentualnego poważnego spadku cen na rynku wspólnotowym, spowodowanego przywozem po cenach dumpingowych z Norwegii. W konsekwencji zasadne było założenie, że dla norweskich producentów eksportujących przyczynianie się poprzez praktyki dumpingowe do spadku cen łososia hodowlanego we Wspólnocie byłoby co najmniej pozbawione sensu ekonomicznego. W sposób bezpośredni zmniejszyłoby to rentowność sektora, a także miałoby niekorzystny wpływ na notowane na giełdzie akcje tych przedsiębiorstw, przy czym, jak wspomniano w motywie 95, ich akcjonariuszami są duże fundusze inwestycyjne i emerytalne.

(99)

W świetle powyższego zasadne było stwierdzenie, że w interesie norweskich producentów eksportujących leży unikanie sytuacji wiążących się ze spadkiem cen na rynku oraz utrzymanie orientacji na zysk. W rezultacie ryzyko ponownego wystąpienia w przewidywalnej przyszłości praktyk dumpingowych ze strony norweskich producentów eksportujących uznano za ograniczone.

(100)

Przemysł wspólnotowy zakwestionował powyższe ustalenia, twierdząc, że dobra sytuacja producentów norweskich w ODP nie miała trwałego charakteru oraz że po ODP stanęli oni w obliczu problemów finansowych, a niektórzy z nich na początku 2008 r. nawet wykazali straty. Przemysł wspólnotowy stwierdził również, że zdecydowana większość producentów norweskich nie ma żadnych spółek zależnych na rynku wspólnotowym, a zatem na tej podstawie nie można wyciągnąć wniosku, że dumping nie wystąpi ponownie. Ponadto wysunięto argument, że w razie wygaśnięcia środków producenci norwescy posiadający spółki zależne na rynku wspólnotowym zmniejszą swoją produkcję we Wspólnocie, a zwiększą produkcję w Norwegii.

(101)

Co do sytuacji finansowej producentów norweskich należy zaznaczyć, że poniesione przez niektórych z nich straty związane były z ich inwestycjami w Chile i sytuacją epidemiologiczną w tym kraju. Te szczególne okoliczności dotyczyły jedynie niewielkiej liczby producentów norweskich. Poza tym przedstawione informacje odnoszą się tylko do początku 2008 r. i nie pozwalają na wyciąganie jakichkolwiek ogólnych wniosków o wynikach tych przedsiębiorstw w skali całego roku. Jeśli chodzi o firmy produkcyjne we Wspólnocie, będące własnością przedsiębiorstw norweskich, oraz jak przyznaje przemysł wspólnotowy, mimo że liczba przedsiębiorstw mających spółki zależne we Wspólnocie jest ograniczona, to są one odpowiedzialne za większą część łącznej produkcji norweskiej, a zatem uznano ten czynnik za istotny. Argument, że należące do przedsiębiorstw norweskich spółki produkcyjne we Wspólnocie ograniczą produkcję w razie uchylenia obowiązujących środków, nie jest poparty żadnymi dowodami. Dlatego też argumenty te musiały zostać odrzucone.

(102)

Dochodzenie wykazało, że dumping w ODP był na poziomie de minimis. Ponadto z dochodzenia wynika, że nie ma powodów, aby oczekiwać wzrostu wielkości produkcji w Norwegii wykraczającego poza tradycyjne tempo wzrostu i przez to prowadzącego do znacznego zwiększenia wielkości wywozu z Norwegii do Wspólnoty. W toku dochodzenia ustalono także, że ryzyko istotnego spadku norweskich cen eksportowych do poziomu dumpingowego w przewidywalnej przyszłości jest ograniczone, głównie ze względu na fakt, że nie oczekuje się dużej nadprodukcji w Norwegii, która mogłaby wywołać taki spadek cen. W szczególności wartość normalna, która prawdopodobnie utrzyma się na stabilnym poziomie, była znacznie niższa od ceny eksportowej w ODP, tzn. normalne fluktuacje wynikające ze zmiennego charakteru rynku i wywołane nimi tymczasowe spadki cen eksportowych prawdopodobnie nie będą automatycznie skutkować dumpingiem. Ponadto uznano, że w związku ze zmianą sytuacji norweskiego sektora akwakultury, który stał się wysoce rentowny i którego akcje są notowane na giełdzie, a także z istotną obecnością we Wspólnocie przedsiębiorstw produkcyjnych będących własnością firm norweskich, ponowne wystąpienie praktyk dumpingowych w przewidywalnej przyszłości nie jest prawdopodobne. Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe czynniki, stwierdzono, że prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia dumpingu jest niskie i nie uzasadnia dalszego utrzymywania w mocy środków antydumpingowych.

(103)

Z tego względu bieżący przegląd okresowy powinien zostać zakończony, a środki obowiązujące w odniesieniu do przywozu łososia hodowlanego pochodzącego z Norwegii powinny zostać uchylone.

(104)

Jak wyjaśniono powyżej, oczekuje się, że w przewidywalnej przyszłości warunki rynkowe, tzn. podaż i popyt, pozostaną stabilne, a zatem nie występuje widoczne ryzyko ponownego wystąpienia dumpingu. Wszystkie przeanalizowane wskaźniki potwierdzają bowiem zasadność oczekiwań, że wielkość wywozu do Wspólnoty nie zwiększy się znacznie oraz że ceny eksportowe pozostaną na poziomie niedumpingowym.

(105)

Niemniej jednak z uwagi na pewną nieprzewidywalność warunków rynkowych, wynikającą głównie z charakteru produktu (towar nietrwały), uznano za właściwe ścisłe monitorowanie rynku oraz dokonanie przeglądu sytuacji, jeżeli dostępne będą wystarczające dowody prima facie, że warunki rynkowe uległy istotnej zmianie. W takim przypadku rozważone zostanie wszczęcie dochodzenia ex officio, jeżeli okaże się to konieczne.

(106)

Monitorowanie powinno być ograniczone czasowo do pierwotnie przewidzianego terminu wygaśnięcia środków ostatecznych nałożonych rozporządzeniem (WE) nr 85/2006, tzn. do dnia 21 stycznia 2011 r.

(107)

Strony zainteresowane zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierza się zakończyć bieżący przegląd okresowy i uchylić obowiązujące cło antydumpingowe na przywóz produktu objętego postępowaniem. Wszystkie strony miały możliwość przedstawienia uwag. Uwagi stron zainteresowanych zostały uwzględnione, jeżeli uznano je za stosowne i poparte dowodami,

19.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 192/18

19.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 192/20

(1)

Rozporządzenie Komisji nr 824/2000 z dnia 19 kwietnia 2000 r. ustanawiające procedury przejęcia zbóż przez agencje interwencyjne oraz metody analizy do oznaczania jakości zbóż (2) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (3). Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości powinno zostać skodyfikowane.

(2)

Cena interwencyjna pszenicy zwyczajnej, pszenicy durum, jęczmienia, kukurydzy i sorgo jest ustalana dla zbóż o jakości odpowiadającej w jak największym stopniu przeciętnej jakości zbóż zbieranych na terenie Wspólnoty.

(3)

W celu uproszczenia zasad zarządzania działaniami interwencyjnymi, w szczególności w celu umożliwienia tworzenia jednolitych partii dla każdego zboża oferowanego agencjom płatniczym lub agencjom interwencyjnym, powinna zostać określona minimalna ilość, poniżej której agencja nie jest zobowiązana do przyjęcia oferty. Jednakże może okazać się konieczne zwiększenie minimalnego tonażu w niektórych państwach członkowskich, toteż agencje mogą wziąć pod uwagę wcześniej istniejące warunki i praktykę w sprzedaży hurtowej w tych państwach.

(4)

Muszą zostać zdefiniowane metody oznaczania jakości pszenicy zwyczajnej, pszenicy durum, jęczmienia, kukurydzy i sorgo.

(5)

W art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 ograniczono ilość kukurydzy, która może być nabywana przez agencje interwencyjne lub agencje interwencyjne w całej Wspólnocie, do ogólnej ilości 700 000 ton w roku gospodarczym 2008/2009 i 0 ton, począwszy od roku gospodarczego 2009/2010.

(6)

W celu zapewnienia zadowalającego zarządzania systemem interwencyjnego skupu kukurydzy i umożliwienia podmiotom gospodarczym we wszystkich państwach członkowskich dostępu na równoważnych warunkach do systemu interwencyjnego, należy przewidzieć specjalne szczegółowe zasady przydziału ilości kukurydzy kwalifikujące się do skupu interwencyjnego. W tym celu należy wprowadzić mechanizm przydziału wymienionych ilości, obejmujący okresy roku gospodarczego, w trakcie których wszystkie podmioty gospodarcze mają prawo składania ofert, na podstawie którego można wyznaczyć podmiotom wystarczające terminy do składania ofert, oraz umożliwiający ustalenie jednolitego współczynnika przydziału dla wszystkich oferentów, jeśli zaoferowane ilości przekraczają dostępne ilości. Z tego tytułu należy przewidzieć dwuetapowe badanie ofert i określić terminy składania ofert dotyczących kukurydzy, jak również terminy dostaw i związanych z nimi przejęć.

(7)

Biorąc pod uwagę okresy skupu interwencyjnego, o których mowa w art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, oraz w celu zapewnienia równoważnego traktowania podmiotów gospodarczych pierwszy etap składania ofert dotyczących kukurydzy należy przewidzieć na okres od dnia 1 sierpnia w przypadku Grecji, Hiszpanii, Portugalii i Włoch, od dnia 1 grudnia w przypadku Szwecji i od dnia 1 listopada w przypadku pozostałych państw członkowskich, do dnia 31 grudnia dla wszystkich państw członkowskich. Pod koniec tego pierwszego etapu Komisja będzie musiała ustalić współczynnik przydziału w odniesieniu do dopuszczalnych ofert złożonych w tym pierwszym etapie i do zakończenia interwencji w odniesieniu do pozostałej części roku gospodarczego, jeżeli ilości wskazane w ofertach przekraczają ilości określone w art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. W celu uniknięcia kosztów administracyjnych i finansowych ponoszonych przez podmioty gospodarcze oraz agencje płatnicze lub agencje interwencyjne, związanych w szczególności z wnoszeniem zabezpieczeń, które mogłyby okazać się zbędne w przypadku braku ilości do przydzielenia, należy przewidzieć okres przerwy w składaniu ofert między dniem 1 stycznia a datą ogłoszenia w drodze publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ilości pozostającej do dyspozycji do skupu interwencyjnego w drugim etapie.

(8)

Biorąc pod uwagę czas potrzebny na ustalenie, tam gdzie jest to konieczne, współczynnika przydziału związanego z etapem pierwszym, drugi etap składania ofert powinien rozpocząć się następnego dnia po ogłoszeniu w drodze publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ilości pozostającej do dyspozycji do skupu interwencyjnego, będącym również pierwszym dniem składania ofert przez państwa członkowskie. W etapie drugim przyjmowanie ofert powinno odbywać się raz w tygodniu, począwszy od pierwszego piątku po ogłoszeniu w drodze publikacji omawianej ilości, na podstawie ofert przedstawionych przez podmioty gospodarcze najpóźniej do piątku, godzina 12.00 (czasu obowiązującego w Brukseli). Najpóźniej do środy każdego tygodnia Komisja powinna umieścić na swojej stronie internetowej informacje dla podmiotów gospodarczych, dotyczące ilości pozostającej do dyspozycji do skupu interwencyjnego. W przypadkach gdy przekroczona zostanie ilość określona w art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 Komisja powinna ustalić oraz ogłosić w drodze publikacji współczynniki przydziału oraz zakończyć interwencję w odniesieniu do pozostałej części roku gospodarczego. Biorąc pod uwagę okresy skupu interwencyjnego, o których mowa w art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, koniec drugiego etapu składania ofert należy przewidzieć na dzień 30 kwietnia w przypadku Grecji, Hiszpanii, Portugalii i Włoch, na dzień 30 czerwca w przypadku Szwecji i na dzień 31 maja w przypadku pozostałych państw członkowskich.

(9)

W celu umożliwienia skutecznego zarządzania mechanizmem przydziału należy postanowić, że oferty dotyczące kukurydzy nie mogą być zmieniane ani wycofywane. Ponadto aby zapewnić, że oferty są wiarygodne, konieczne jest uwarunkowanie ich od wniesienia zabezpieczenia, jak również określenie sposobów zwolnienia tego zabezpieczenia i kontroli wiarygodności ofert. Prowadzenie takiej kontroli powinno odbywać się zgodnie z warunkami dotyczącymi kontroli, które mają zastosowanie w przypadku składowania w magazynach państwowych na mocy rozporządzenia Komisji nr 884/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 w odniesieniu do finansowania przez EFRG środków interwencyjnych w postaci składowania w magazynach państwowych i księgowania transakcji składowania w magazynach państwowych przez agencje płatnicze państw członkowskich (4). Pomiędzy początkiem składania ofert w pierwszym etapie a dniem 31 grudnia może upłynąć kilka miesięcy. W celu uniknięcia nakładania nadmiernego ciężaru finansowego na podmioty gospodarcze przy składaniu ofert w pierwszym etapie, należy dokładnie określić, że związane z nimi zabezpieczenie pieniężne będzie wymagane w momencie składania oferty, ale będzie obowiązywać dopiero od dnia następującego po końcowej dacie składania ofert.

(10)

W przypadku zbóż takich jak pszenica zwyczajna i pszenica durum minimalne wymogi jakościowe ustalone zostały w odniesieniu do spożycia przez ludzi i muszą odpowiadać normom sanitarnym ustalonym w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 315/93 z dnia 8 lutego 1993 r. ustanawiającym procedury Wspólnoty w odniesieniu do substancji skażających w żywności (5). Pozostałe zboża są głównie przeznaczone na paszę dla zwierząt i muszą być zgodne z przepisami dyrektywy 2002/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 maja 2002 r. w sprawie niepożądanych substancji w paszach zwierzęcych (6). Należy ustanowić stosowanie tych norm podczas przejmowania produktów, o których mowa w ramach niniejszego systemu interwencji.

(11)

Nie należy obejmować skupem interwencyjnym oferowanego zboża, którego jakość nie pozwala na odpowiednie wykorzystanie lub składowanie go. W tym celu trzeba uwzględnić sytuację w dziedzinie działań interwencyjnych, związaną w szczególności ze składowaniem długoterminowym niektórych zbóż i jego wpływem na jakość produktów.

(12)

Okazuje się zatem niezbędne, w celu zmniejszenia stopnia podatności produktów interwencyjnych na zniszczenie oraz ze względu na ich przyszłe wykorzystanie, przeprowadzić wzmocnienie kryteriów jakości kukurydzy. W tym celu należy zmniejszyć maksymalną wilgotność oraz maksymalny odsetek ziaren połamanych i ziaren przegrzanych podczas suszenia. Uwzględniając podobieństwo cech agronomicznych sorgo i kukurydzy, w trosce o zachowanie spójności, należy przewidzieć podobne środki w odniesieniu do sorgo.

(13)

W celu polepszenia jakości składowania oraz zagwarantowania jej od momentu złożenia ofert magazyny, w których składowane jest zboże w momencie składania oferty, powinny gwarantować jak najlepsze warunki przechowywania, w szczególności przez długi okres, jak w przypadku kukurydzy. Z tego względu konieczne jest ograniczenie możliwości przejmowania zbóż w magazynie oferenta i zezwalanie na przejmowanie tego rodzaju jedynie w przypadkach, gdy zboże znajduje się w magazynach w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 884/2006. W takim przypadku oferent powinien zobowiązać się do stosowania w kontaktach z podmiotem składującym od momentu złożenia oferty, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, tych samych zasad magazynowania i kontroli jak zasady stosowane na mocy rozporządzenia (WE) nr 884/2006.

(14)

Możliwości powstawania mikotoksyn wydają się być powiązane ze szczególnymi warunkami określonymi głównie na podstawie warunków klimatycznych stwierdzonych w trakcie rozwoju, przede wszystkim podczas kwitnienia zbóż.

(15)

Ryzyko związane z przekroczeniem najwyższych dopuszczalnych progów zanieczyszczeń jest określane przez agencje interwencyjne na podstawie informacji dostarczonych przez wnioskodawców i ich własnych kryteriów analizy. W celu ograniczenia kosztów finansowych uzasadniony jest więc wymóg przeprowadzania analiz, na odpowiedzialność agencji interwencyjnych, przed przejęciem produktów, jedynie na podstawie analizy ryzyka umożliwiającej zapewnienie jakości produktów w momencie objęcia skupem interwencyjnym.

(16)

Warunki, na których zboża są oferowane agencjom płatniczym lub agencjom interwencyjnym i przejmowane przez nie, muszą odznaczać się w obrębie Wspólnoty jak największą jednolitością, w celu uniknięcia wszelkiej dyskryminacji między producentami.

(17)

Ceny interwencyjne są zwiększane lub zmniejszane w celu odzwierciedlenia różnic cenowych zarejestrowanych na rynku dla różnych jakości zbóż.

(18)

Oprócz wymogu sporządzania corocznej inwentaryzacji, zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 884/2006, państwa członkowskie muszą dokonać kontroli stanu przechowania posiadanych zapasów interwencyjnych.

(19)

W art. 2, art. 6 ust. 2 lit. d), art. 7 ust. 2 lit. b) oraz w załączniku XII pkt 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 884/2006 określone są zasady dotyczące ponoszenia odpowiedzialności. Wymienione artykuły oraz wymieniony załącznik przede wszystkim stanowią, że państwa członkowskie podejmują wszelkie środki w celu zapewnienia właściwej konserwacji produktów, które były przedmiotem interwencji wspólnotowych, oraz że ilości, których jakość uległa obniżeniu z uwagi na fizyczne warunki przechowywania lub ze względu na przedłużoną konserwację, zapisuje się w sprawozdaniach jako usunięte z zapasów interwencyjnych w dniu, w którym stwierdzono obniżenie jakości. Artykuły te stanowią również, że dany produkt uważa się za niepełnowartościowy, gdy nie spełnia już wymogów jakości obowiązujących w momencie jego skupu. W związku z powyższym jedynie takie obniżenie jakości, które ustanowione jest tymi przepisami, może być pokryte z budżetu Wspólnoty. Jeżeli decyzja podjęta przez państwo członkowskie w momencie zakupu produktu jest niewłaściwa pod kątem analizy ryzyka wymaganej zgodnie z tymi zasadami, państwo to ponosi odpowiedzialność w przypadku, gdy następnie okaże się, że produkt nie spełnia minimalnych wymogów. Decyzja taka uniemożliwiłaby zagwarantowanie jakości produktu ani w związku z tym jego właściwej konserwacji. Należy zatem określić warunki, w których odpowiedzialność ponosi państwo członkowskie.

(20)

W celu umożliwienia opracowania tygodniowego sprawozdania statystycznego w zakresie interwencyjnych zapasów zbóż należy precyzyjnie określić rodzaj informacji, jakie państwa członkowskie powinny przekazywać Komisji.

(21)

W celu skutecznego zarządzania systemem należy przewidzieć przekazywanie wymaganych przez Komisję informacji drogą elektroniczną.

(22)

Konieczne jest sporządzenie wykazu i dysponowanie pewnymi informacjami na ujednoliconym szczeblu regionalnym. Właściwe jest wykorzystanie szczebla regionalnego, o którym mowa w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 837/90 z dnia 26 marca 1990 r. dotyczącym informacji statystycznych dostarczanych przez państwa członkowskie na temat produkcji zbóż (7), i zwrócenie się do państw członkowskich o przekazanie ich Komisji.

(23)

Wymiana informacji wymaganych przez Komisję powinna również odbywać się na podstawie wzorów udostępnianych przez Komisję państwom członkowskim, obejmujących informacje konieczne do zarządzania skupem interwencyjnym; wzory te stosuje się od momentu poinformowania o tym Komitetu Zarządzającego, a następnie, w stosownych przypadkach, przystosowania i uaktualnienia ich przez Komisję na tych samych warunkach.

(24)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

a)

nazwę wnioskodawcy;

b)

oferowane zboże;

c)

miejsce przechowywania oferowanego zboża;

d)

ilość, główne cechy zboża i rok zbioru oferowanego zboża;

e)

centrum interwencyjne, dla którego sporządzono ofertę, oraz w przypadkach obowiązywania art. 6 ust. 1 akapit drugi niniejszego rozporządzenia – zobowiązanie oferenta do stosowania w kontaktach z podmiotem składującym w odniesieniu do miejsca składowania, o którym mowa w lit. c) niniejszego ustępu, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, zasad magazynowania i kontroli wymaganych w art. 2 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 884/2006.

a)

ilości obecne w magazynie, od momentu złożenia oferty do momentu przejęcia kukurydzy, są mniejsze od ilości zadeklarowanych przez oferenta zgodnie z art. 2 ust. 1 (z tolerancją 5 %);

b)

oferent nie dostarcza przyznanych ilości w celu przejęcia przez agencję interwencyjną zgodnie z art. 4 i 6.

a)

w odniesieniu do nieprzydzielonych ilości oferowanych;

b)

w odniesieniu do ilości przydzielonych z chwilą rzeczywistego przejęcia 95 % danej ilości przez agencję interwencyjną.

a)

dla pszenicy zwyczajnej i pszenicy durum poziomy określone zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 315/93, w tym wymogi dotyczące toksyn Fusarium w odniesieniu do pszenicy zwyczajnej i pszenicy durum określone w pkt 2.4–2.7 załącznika do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1881/2006 (8);

b)

dla jęczmienia, kukurydzy i sorgo poziomy określone w dyrektywie 2002/32/WE.

a)

standardową metodą oznaczania ciał innych niż zboża podstawowe o nienagannej jakości jest metoda ustalona w załączniku III;

b)

standardową metodą oznaczania wilgotności jest metoda ustalona w załączniku IV. Jednakże państwa członkowskie mogą stosować inne metody oparte na zasadach określonych w załączniku IV, metodę ISO 712:1998 lub metodę opartą na technologii podczerwieni. W przypadkach spornych wiążące są jedynie wyniki metody ustalonej w załączniku IV;

c)

standardową metodą do oznaczania zawartości garbnika w sorgo jest metoda ISO 9648:1998;

d)

standardową metodą do oznaczania kleistości i przydatności do obróbki mechanicznej ciasta otrzymanego z pszenicy zwyczajnej jest metoda opisana w załączniku V;

e)

standardową metodą do oznaczania zawartości białka w rozdrobnionej pszenicy zwyczajnej jest metoda przyjęta przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Chemii Zbóż (ICC), której normy są określone w pozycji nr 105/2: „metoda oznaczania zawartości białka w zbożach i produktach zbożowych”.

Jednakże państwa członkowskie mogą stosować inne metody. W takich przypadkach muszą przedstawić Komisji dowód uznania przez ICC równoważności wyników uzyskanych tą metodą;

f)

metodą oznaczania wskaźnika Zeleny’ego dla rozdrobnionej pszenicy zwyczajnej jest metoda zgodna z normą ISO 5529:1992;

g)

standardową metodą do oznaczania liczby opadania Hagberga (test aktywności amylazy) jest metoda zgodna z normą ISO 3093:2004;

h)

standardową metodą oznaczania natężenia strat szklistości jest metoda ustalona w załączniku VI;

i)

metoda referencyjna stosowana przy oznaczaniu ciężaru właściwego to metoda zgodna z normą ISO 7971/2:1995;

j)

metody pobierania próbek i referencyjne metody analizy do oznaczania poziomów mikotoksyn są określone w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1881/2006 i ustalone w załącznikach I i II do rozporządzenia Komisji (WE) nr 401/2006 (9).

a)

w ciągu 45 dni od przejęcia towaru agencja interwencyjna sama przeprowadza inspekcję obejmującą przynajmniej kontrolę objętościową; różnica między ilością określoną poprzez ważenie a ilością oszacowaną według metody objętościowej nie może przekraczać 5 %;

b)

jeśli tolerancja nie jest przekroczona, właściciel magazynu ponosi wszelkie koszty związane ze stwierdzoną, w późniejszej kontroli wagi, różnicą w odniesieniu do wagi zamieszczonej w rachunkach księgowych w momencie przyjęcia zbóż;

c)

jeśli tolerancja jest przekroczona, zboża bezzwłocznie ponownie się waży. Koszt ważenia ponosi właściciel magazynu, jeśli stwierdzona waga jest niższa niż waga zarejestrowana, bądź państwo członkowskie, jeśli jest wyższa.

a)

rejestry magazynowe wskazują wagę zarejestrowaną w trakcie ważenia, fizyczne cechy jakościowe w momencie ważenia, w szczególności wilgotność, ewentualne przekiszenie i dokonane przetworzenia; nie uwzględnia się ważenia, które miało miejsce więcej niż 10 miesięcy wcześniej;

b)

właściciel magazynu oświadczy, że zaoferowana partia odpowiada danym zawartym w rejestrze magazynowym;

c)

cechy jakościowe stwierdzone w momencie ważenia są te same, co dla próbki reprezentatywnej pobranej przez agencję interwencyjną bądź jej przedstawiciela z częstotliwością jednej próbki na każde 60 ton.

a)

wagą do zarejestrowania jest waga wpisana do rejestru magazynowego, skorygowana, gdzie jest to stosowne, by odzwierciedlić wszelkie różnice wilgotności i/lub w odsetku innych zanieczyszczeń (Schwarzbesatz) zarejestrowanych w momencie ważenia i określonych na podstawie próbki reprezentatywnej. Różnica w odsetku różnych zanieczyszczeń może jedynie być brana pod uwagę w celu redukcji wagi wpisanej do rejestru magazynowego;

b)

w ciągu 45 dni od przejęcia zbóż agencja interwencyjna dokonuje dalszej kontroli objętościowej; różnica między ilością określoną przez ważenie i ilością oszacowaną według metody objętościowej nie może przekroczyć 5 %;

c)

jeśli tolerancja nie jest przekroczona, właściciel magazynu ponosi wszelkie koszty związane ze stwierdzoną, w późniejszym ważeniu, różnicą w odniesieniu do wagi zamieszczonej w rachunkach księgowych w momencie przejęcia;

d)

w przypadku gdy tolerancja jest przekroczona, zboże waży się niezwłocznie. Koszty ważenia ponosi prowadzący magazyn, w przypadku gdy waga ustalona jest mniejsza niż zarejestrowana, lub Europejski Fundusz Rolniczy Gwarancji, w przypadku gdy waga ustalona jest większa niż zarejestrowana, z uwzględnieniem tolerancji przewidzianej w załączniku XI pkt 1 tiret pierwsze rozporządzenia (WE) nr 884/2006.

a)

oznaczeniem zawartości garbnika w sorgo;

b)

testem aktywności amylazy (testem Hagberga);

c)

oznaczeniem zawartości białka w pszenicy durum i w pszenicy zwyczajnej;

d)

testem Zeleny’ego;

e)

testem przydatności do obróbki mechanicznej;

f)

analizami zanieczyszczeń.

a)

datę sprawdzenia ilości i cech minimalnych;

b)

wagę dostarczonego zboża;

c)

liczbę próbek pobranych dla utworzenia próbki reprezentatywnej;

d)

stwierdzone fizyczne cechy zboża;

e)

agencję odpowiedzialną za analizę kryteriów technologicznych i jej wyniki.

a)

jeżeli wilgotność oferowanych do skupu interwencyjnego zbóż jest niższa niż 13 % dla kukurydzy i sorgo oraz niż 14 % dla wszystkich innych zbóż, stosuje się zwiększenie ceny według tabeli I zamieszczonej w załączniku VII. Jeśli wilgotność wspomnianych zbóż oferowanych do skupu interwencyjnego jest odpowiednio wyższa niż 13 % i 14 %, stosuje się redukcję ceny według tabeli II zamieszczonej w załączniku VII;

b)

jeżeli ciężar właściwy zboża oferowanego do skupu interwencyjnego różni się od stosunku ciężar/objętość 76 kg/hl dla pszenicy zwyczajnej lub 64 kg/hl dla jęczmienia, stosuje się redukcję według tabeli III zamieszczonej w załączniku VII;

c)

jeśli odsetek ziaren połamanych przekracza 3 % dla pszenicy durum, pszenicy zwyczajnej i jęczmienia i 4 % dla kukurydzy i sorgo, stosuje się redukcję o 0,05 EUR na każde dodatkowe 0,1 punktu procentowego;

d)

jeśli odsetek zanieczyszczeń ziarnowych przekracza 2 % dla pszenicy durum, 4 % dla kukurydzy i sorgo i 5 % dla pszenicy zwyczajnej i jęczmienia, stosuje się redukcję o 0,05 EUR na każde dodatkowe 0,1 punktu procentowego;

e)

jeśli odsetek ziarna porośniętego przekracza 2,5 %, stosuje się redukcję o 0,05 EUR na każde dodatkowe 0,1 punktu procentowego;

f)

jeśli odsetek innych zanieczyszczeń (Schwarzbesatz) przekracza 0,5 % dla pszenicy durum, 1 % dla pszenicy zwyczajnej, jęczmienia, kukurydzy i sorgo, stosuje się redukcję o 0,1 EUR na każde dodatkowe 0,1 punktu procentowego;

g)

jeśli odsetek ziarna biało-czarnego w pszenicy durum przekracza 20 %, stosuje się redukcję o 0,2 EUR na każdy dodatkowy punkt procentowy lub jego ułamek;

h)

jeśli zawartość białka w pszenicy zwyczajnej jest niższa niż 11,5 %, stosuje się redukcję według tabeli IV zamieszczonej w załączniku VII;

i)

jeśli zawartość garbnika w sorgo oferowanym agencji interwencyjnej jest wyższa niż 0,4 % suchej masy, stosuje się redukcję obliczaną zgodnie z metodą ustaloną w załączniku VIII.

a)

najpóźniej w każdą środę do godziny 12.00 (czas obowiązujący w Brukseli):

b)

w każdą środę następującą po publikacji ogłoszenia o przetargu – ilości zbóż objęte przetargiem, zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2131/93 (10);

c)

w każdą środę następującą po dacie, w której państwo członkowskie określiło dane partie – ilości zbóż przeznaczone do bezpłatnego rozdysponowania pomiędzy osoby najbardziej poszkodowane we Wspólnocie, zgodnie z art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007;

d)

najpóźniej na koniec miesiąca następującego po terminie przejęcia, o którym mowa w art. 6 ust. 6 niniejszego rozporządzenia, na szczeblu regionalnym określonym w załączniku III do rozporządzenia (EWG) nr 837/90 – średnie wyniki dotyczące ciężaru właściwego, wilgotności, zawartości ziaren połamanych i zawartości białka stwierdzone w odniesieniu do partii przejętego zboża.

19.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 192/49

(1)

Ceny reprezentatywne i kwoty dodatkowych należności stosowanych do przywozu cukru białego, cukru surowego i niektórych syropów w odniesieniu do roku gospodarczego 2007/2008 zostały ustalone rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1109/2007 (3). Te ceny i kwoty zostały ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 644/2008 (4).

(2)

Dane, którymi obecnie dysponuje Komisja, prowadzą do zmiany wymienionych kwot, zgodnie z zasadami i szczegółowymi przepisami wykonawczymi przewidzianymi w rozporządzeniu (WE) nr 951/2006,

19.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 192/51

(1)

W wyniku zmiany zakresu dyrektywy 2005/55/WE, wprowadzonego rozporządzeniem (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów (2), należy dodatkowo zmienić tę dyrektywę poprzez przeniesienie odpowiednich wymagań technicznych. W związku z tym należy również zmienić dyrektywę Komisji 2005/78/WE (3), która wdraża wyżej wymienioną dyrektywę.

(2)

W następstwie zmiany zakresu konieczne jest wprowadzenie nowych wymagań do przepisów dotyczących emisji zanieczyszczeń pochodzących z pojazdów ciężarowych, ustanowionych dyrektywą 2005/55/WE. Wymagania te obejmują procedury badania umożliwiające homologację silników o dużej przeciążalności i pojazdów z silnikami benzynowymi.

(3)

Ponadto niezbędne jest wprowadzenie obowiązujących wymagań dotyczących pomiaru zadymienia spalin w silnikach wysokoprężnych do dyrektywy 2005/78/WE. Jest to związane z uchyleniem dyrektywy Rady 72/306/EWG z dnia 2 sierpnia 1972 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do działań, jakie mają być podjęte w celu zapobiegania emisji zanieczyszczeń z silników Diesla stosowanych w pojazdach (4), zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 715/2007.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Technicznego ds. Pojazdów Silnikowych,

1)

artykuł 1 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 1

Do celów niniejszej dyrektywy zastosowanie mają następujące definicje:

2)

w załącznikach I, II, III i VI do dyrektywy 2005/55/WE wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem I do niniejszej dyrektywy.

1)

artykuł 2 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 2

Środki w celu wykonania art. 3 i 4 dyrektywy 2005/55/WE określone są w załącznikach II–VII niniejszej dyrektywy.

Załącznik VI stosuje się do celów homologacji typu pojazdów z silnikami wysokoprężnymi oraz tychże silników.

Załącznik VII stosuje się do celów homologacji typu pojazdów z silnikami o zapłonie iskrowym oraz tychże silników.”;

2)

w punkcie 1 załącznika V sekcja 2 otrzymuje brzmienie:

3)

dodaje się załączniki VI i VII w brzmieniu określonym w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.

19.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 192/60

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 831/2002 z dnia 17 maja 2002 r. wykonujące rozporządzenie Rady (WE) nr 322/97 w sprawie statystyki Wspólnoty, dotyczące dostępu do poufnych danych do celów naukowych (2) ustanawia, w celu umożliwienia opracowywania wniosków statystycznych do celów naukowych, warunki, na których można przyznawać dostęp do poufnych danych przekazywanych organom Wspólnoty, a także zasady współpracy pomiędzy Wspólnotą a władzami krajowymi, służącej ułatwianiu takiego dostępu.

(2)

Decyzją Komisji 2004/452/WE (3) określono wykaz instytucji, których naukowcy mogą uzyskać dostęp do poufnych danych w celach naukowych.

(3)

Dyrekcję ds. Badań Naukowych, Studiów, Ocen i Statystyk (Direction de la recherche, des études, de l’évaluation et des statistiques – DREES) pod wspólnym zwierzchnictwem Ministerstwa Pracy, Stosunków Społecznych i Solidarności, Ministerstwa Zdrowia, Młodzieży i Sportu oraz Ministerstwa Budżetu, Finansów Publicznych i Służby Publicznej, Paryż, Francja, należy uznać za instytucję spełniającą wymagane warunki i w związku z tym wpisać ją do wykazu agencji, organizacji i instytucji, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 831/2002.

(4)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Poufności Danych Statystycznych,

19.7.2008   

PL EN EN FR FR DE DE EN EN

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 192/63

(1)

Zgodnie z art. 30 ust. 1 Statutu ESBC Europejski Bank Centralny (EBC) otrzymuje od krajowych banków centralnych (KBC) państw członkowskich, które przyjęły walutę euro, aktywa rezerwy walutowej i ma pełne prawo utrzymywać i zarządzać aktywami rezerwy walutowej, które mu przekazano.

(2)

Zgodnie z art. 9 ust. 2 i 12 ust. 1 Statutu ESBC, EBC może realizować niektóre swoje zadania za pośrednictwem KBC strefy euro oraz zwraca się do KBC strefy euro o przeprowadzanie niektórych jego operacji. EBC przyjmuje przy tym, iż KBC powinny w jego imieniu zarządzać rezerwami walutowymi przekazanymi EBC.

(3)

Uczestnictwo KBC strefy euro w zarządzaniu aktywami rezerwy walutowej przekazanymi EBC oraz transakcje odnoszące się do takiego zarządzania wymagają szczególnej dokumentacji przystosowanej do operacji dotyczących rezerw walutowych EBC.

(4)

Wytyczne EBC/2006/28 z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie zarządzania aktywami rezerwy walutowej Europejskiego Banku Centralnego przez krajowe banki centralne oraz dokumentacji prawnej dla operacji obejmujących takie aktywa (1) znowelizowano jeden raz od czasu ich przyjęcia. Zasugerowano szereg poprawek redakcyjnych, a ponadto proponuje się przeredagowanie wytycznych EBC/2006/28 w celu zapewnienia ich jasności i przejrzystości,

—

„KBC strefy euro” oznacza KBC państw członkowskich, które przyjęły euro; oraz

—

„jurysdykcje europejskie” oznaczają systemy prawne wszystkich państw członkowskich, które przyjęły walutę euro na zasadach określonych w Traktacie, a także Danię, Szwecję, Szwajcarię, oraz Zjednoczone Królestwo (wyłącznie Anglia i Walia).

a)

umowa ramowa FBE dla transakcji finansowych (wersja 2004) stosowana jest w odniesieniu do operacji ze stronami, które zostały utworzone na podstawie prawa jednego z państw europejskich lub na podstawie prawa Irlandii Północnej lub Szkocji;

b)

umowa ramowa Stowarzyszenia Rynków Obligacji dla transakcji odwracalnych (wersja z września 1996 r.) (Bond Market Association Master Repurchase Agreement (September 1996 version)) stosowana jest w odniesieniu do operacji ze stronami, które zostały utworzone na podstawie prawa federalnego lub stanowego Stanów Zjednoczonych Ameryki; oraz

c)

globalna umowa ramowa TBMA/ISMA dla transakcji odwracalnych (wersja 2000) (TBMA/ISMA Global Master Repurchase Agrement (2000 version)) stosowana jest w odniesieniu do operacji ze stronami, które zostały utworzone na podstawie prawa jakiegokolwiek państwa innego niż wskazane w literach a) lub b) powyżej.

a)

umowa ramowa FBE dla transakcji finansowych (wersja 2004) stosowana jest w odniesieniu do operacji ze stronami, które zostały utworzone na podstawie prawa jednego z państw europejskich;

b)

umowa ramowa Międzynarodowego Stowarzyszenia Dealerów Spawowych ISDA w wersji z 1992 r. (wielowalutowa – transgraniczna, wariant podlegający prawu stanu Nowy Jork) (1992 International Swaps and Derivatives Association Master Agreement (Multi-currency – crossborder, New York law version)) stosowana jest w odniesieniu do operacji ze stronami, które zostały utworzone na podstawie prawa federalnego lub stanowego Stanów Zjednoczonych Ameryki; oraz

c)

umowa ramowa Międzynarodowego Stowarzyszenia Dealerów Swapowych ISDA w wersji z 1992 r. (wielowalutowa – transgraniczna, wariant podlegający prawu angielskiemu) (1992 International Swaps and Derivatives Association Master Agreement (Multi-currency – cross-border, English law version)) stosowana jest w odniesieniu do operacji ze stronami, które zostały utworzone na podstawie prawa jakiegokolwiek państwa innego niż wskazane w lit. a) lub b) powyżej.

a)

ramowa umowa kompensacyjna podlegająca prawu angielskiemu i sporządzona w języku angielskim w brzmieniu określonym w załączniku IIa jest zawierana w stosunkach ze wszystkimi kontrahentami, z wyjątkiem kontrahentów wymienionych w lit. b), c) i d) poniżej;

b)

ramowa umowa kompensacyjna podlegająca prawu francuskiemu i sporządzona w języku francuskim w brzmieniu określonym w załączniku IIb jest zawierana w stosunkach z kontrahentami wpisanymi do rejestru we Francji;

c)

ramowa umowa kompensacyjna podlegająca prawu niemieckiemu i sporządzona w języku niemieckim w brzmieniu określonym w załączniku IIc jest zawierana w stosunkach z kontrahentami wpisanymi do rejestru w Niemczech;

d)

ramowa umowa kompensacyjna podlegająca prawu stanu Nowy Jork i sporządzona w języku angielskim w brzmieniu określonym w załączniku IId jest zawierana w stosunkach z kontrahentami wpisanymi do rejestru w Stanach Zjednoczonych Ameryki.