28.2.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/1

(1)

We wrześniu 1993 r. Rada rozporządzeniem (EWG) nr 2474/93 (2) nałożyła ostateczne cło antydumpingowe w wysokości 30,6 % na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”). Powyższe cło zostało podniesione do 48,5 % w wyniku ostatniego przeglądu rozporządzeniem Rady (WE) nr 1095/2005 (3) („środek główny”).

(2)

W styczniu 1997 r. w wyniku dochodzenia dotyczącego rzekomego obchodzenia powyższego cła antydumpingowego poprzez montaż rowerów we Wspólnocie z wykorzystaniem chińskich części rowerowych, rozporządzeniem (WE) nr 71/97 (4) Rada rozszerzyła cło antydumpingowe obowiązujące w odniesieniu do rowerów pochodzących z ChRL również na przywóz podstawowych części rowerowych pochodzących z ChRL, na mocy art. 13 rozporządzenia podstawowego („środek przeciwdziałający obejściu cła”). Zastosowany środek przeciwdziałający obejściu cła przewidywał również utworzenie systemu zwolnień, tak aby umożliwić przedsiębiorstwom zajmującym się montażem, nieobchodzącym zastosowanego środka w odniesieniu do rowerów, przywóz chińskich części rowerowych bez cła antydumpingowego, poprzez zwolnienie ich ze stosowania środka rozszerzonego na części rowerowe.

(3)

W czerwcu 1997 r. Komisja przyjęła rozporządzenie (WE) nr 88/97 (5) w sprawie zezwolenia na zwolnienie przywozu niektórych części rowerowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej z powyższego rozszerzenia, tworząc w ten sposób ramy prawne dla funkcjonowania systemu zwolnień („system zwolnień”).

(4)

W wyniku zastosowania powyższych trzech środków obecnie obowiązuje cło na przywóz rowerów pochodzących z ChRL w wysokości 48,5 %, przy czym cło to rozszerzone jest na niektóre części rowerowe pochodzące z ChRL, jednak wspólnotowe przedsiębiorstwa zajmujące się montażem, nieobchodzące zastosowanego środka, mogą zostać zwolnione z cła na części rowerowe.

(5)

Od czasu rozszerzenia środków na przywóz niektórych części rowerowych Komisja przyznała zwolnienie ze stosowania środka przeciwdziałającego obejściu ceł znacznej liczbie przedsiębiorstw mających siedzibę we Wspólnocie. Komisja w dalszym ciągu otrzymywała wnioski o zwolnienie, w związku z czym liczba stron występująca o zwolnienie wyraźnie wzrosła. Jednocześnie nic wyraźnie nie wskazywało na stosowanie przez przedsiębiorstwa, które uzyskały zwolnienie, praktyk obchodzenia środków.

(6)

Ponadto Komisja dysponowała wystarczającymi dowodami prima facie, że w przypadku zlikwidowania środka przeciwdziałającego obejściu, praktyki obchodzenia cła nie byłyby kontynuowane lub nie występowałyby ponownie.

(7)

Dodatkowo środek przeciwdziałający obejściu cła obowiązywał od 10 lat i od czasu wprowadzenia nigdy nie został poddany przeglądowi.

(8)

Po konsultacji z komitetem doradczym i po ustaleniu, że istnieją wystarczające dowody do wszczęcia przeglądu zgodnie z art. 13 ust. 4 i art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, dnia 28 listopada 2006 r. Komisja wszczęła przegląd środka przeciwdziałającego obejściu na mocy zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (6).

(9)

Celem dochodzenia była ocena potrzeby dalszego stosowania środka przeciwdziałającego obejściu cła.

(10)

Dochodzenie objęło okres od dnia 1 października 2005 r. do dnia 30 września 2006 r. (zwany dalej „okresem objętym dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia obchodzenia środka obejmowało okres od 2003 r. do końca ODP („okres badany”).

(11)

Komisja oficjalnie powiadomiła znane wspólnotowe przedsiębiorstwa zajmujące się montażem i ich stowarzyszenia o wszczęciu przeglądu. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia.

(12)

Wszystkie zainteresowane strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(13)

Ze względu na dużą liczbę wspólnotowych przedsiębiorstw zajmujących się montażem uczestniczących w niniejszym dochodzeniu przeglądowym uznano za właściwe zastosowanie kontroli wyrywkowej zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego. Aby umożliwić Komisji dobór próby, wyżej wymienione strony zostały poproszone, zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, o zgłoszenie się do Komisji w ciągu 15 dni od wszczęcia dochodzenia i dostarczenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu.

(14)

Znaczna liczba wspólnotowych przedsiębiorstw zajmujących się montażem, w sumie 158, prawidłowo wypełniła formularz dotyczący kontroli wyrywkowej i zgodziła się na dalszą współpracę podczas dochodzenia. Osiem ze wspomnianych 158 przedsiębiorstw, które uznano za reprezentatywne dla przemysłu wspólnotowego pod względem wielkości montażu i sprzedaży rowerów we Wspólnocie, zostało wybranych do próby. Osiem objętych próbą wspólnotowych przedsiębiorstw zajmujących się montażem reprezentowało prawie jedną trzecią całkowitej produkcji przemysłu wspólnotowego w trakcie ODP, natomiast wspomniane 158 przedsiębiorstw wspólnotowych odpowiadało za prawie cała produkcję we Wspólnocie. Wskazana próba obejmowała największą reprezentatywną wielkość produkcji i sprzedaży rowerów we Wspólnocie, która mogła zostać objęta dochodzeniem w określonym czasie.

(15)

Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego przeprowadzono konsultacje z zainteresowanymi stronami w sprawie wybranej próby; strony te nie wniosły sprzeciwu.

(16)

Do ośmiu objętych próbą wspólnotowych przedsiębiorstw zajmujących się montażem wysłano więc kwestionariusze, które przedsiębiorstwa te wypełniły i odesłały.

(17)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje, które uznała za niezbędne do swojej analizy, oraz przeprowadziła wizyty weryfikacyjne w następujących wspólnotowych przedsiębiorstwach zajmujących się montażem:

(18)

Produktem objętym przeglądem są podstawowe części rowerowe:

(19)

Aby ocenić potrzebę dalszego obowiązywania środka przeciwdziałającego obejściu cła, jak wspomniano powyżej w motywie 9, w ramach niniejszego przeglądu sprawdzono, czy w czasie ODP miało miejsce obchodzenie cła poprzez montaż rowerów oraz czy okoliczności te miały charakter trwały.

(20)

W szczególności zbadano, czy w czasie ODP spełnione były kryteria obejścia cła poprzez montaż, zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, oraz czy istnieje prawdopodobieństwo spełnienia tych kryteriów w przypadku zniesienia środka przeciwdziałającego obejściu cła.

(21)

Dla ułatwienia kryteria te zostały przedstawione poniżej:

(22)

Zbadano, czy wspólnotowe przedsiębiorstwa zajmujące się montażem obchodziły w czasie ODP obowiązujące środki przeciwdziałające obejściu cła.

(23)

Wszystkie przedsiębiorstwa współpracujące w dochodzeniu były wspólnotowymi przedsiębiorstwami zajmującymi się montażem, zwolnionymi ze stosowania środka przeciwdziałającego obejściu cła, tj. mogącymi dokonywać przywozu i wykorzystywać chińskie części rowerowe do montażu rowerów bez konieczności uiszczania cła antydumpingowego, jeśli proporcja takich chińskich części nie przekraczała 60 % łącznej wartości części wykorzystanych w montowanych rowerach. Jako że nie stwierdzono, by wartość wykorzystywanych chińskich części przekraczała 60 %, dochodzenie wykazało, że uczestniczące w próbie wspólnotowe przedsiębiorstwa zajmujące się montażem przestrzegały powyższej zasady.

(24)

Po dokonaniu oceny ośmiu uczestniczących w próbie wspólnotowych przedsiębiorstw zajmujących się montażem i 158 wypełnionych formularzy stwierdzono, że średnia proporcja części chińskich wykorzystywanych przez osiem przedsiębiorstw uczestniczących w próbie wynosiła 37 %, tj. znacznie poniżej progu 60 %. Ogólna proporcja wszystkich współpracujących przedsiębiorstw zajmujących się montażem była nawet niższa i wynosiła w czasie ODP 29 %.

(25)

Powyższe proporcje w latach 2003, 2004 i 2005 przedstawiono w poniższej tabeli:

(26)

Jako że jedno z kryteriów obejścia nie zostało spełnione, przedsiębiorstwa te zostały uznane za nieobchodzące istniejących środków i za spełniające warunki związane z ich zwolnieniami.

(27)

Odsetek współpracujących wspólnotowych przedsiębiorstw zajmujących się montażem był bardzo wysoki, tj. obejmował ponad 90 % wartości rowerów sprzedanych przez wspólnotowe przedsiębiorstwa i nie znaleziono dowodów, by główny środek był obchodzony przez inne przedsiębiorstwa montujące rowery. W związku z powyższym oraz w świetle braku dowodów wskazujących na odmienne okoliczności można stwierdzić, że w czasie ODP nie miało miejsce obchodzenie głównego środka.

(28)

Zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego zbadano również, czy brak praktyk związanych z obchodzeniem środka będzie mieć trwały charakter, tj. czy nie istnieje prawdopodobieństwo powrotu do praktyk obchodzenia cła w przypadku zniesienia środka przeciwdziałającego jego obejściu.

(29)

Po pierwsze przeanalizowano, czy po zniesieniu środka przeciwdziałającego obejściu cła zostałaby podjęta lub znacząco rozszerzona działalność związana z montażem. W tym kontekście przypomina się, że w czasie pierwotnego dochodzenia dotyczącego obejścia środków stwierdzono, że po nałożeniu środków głównych na chińskie rowery w 1993 r. montaż chińskich części rowerowych znacząco wzrastał aż do 1997 r., kiedy to nałożony został środek przeciwdziałający obejściu cła. Wystąpiły znaczące zmiany w strukturze handlu: przywóz chińskich rowerów gwałtownie się zmniejszył, natomiast wystąpił szybki wzrost ilości przywożonych chińskich części. Doświadczenia te wskazują na ryzyko, że w przypadku braku środka przeciwdziałającego obejściu cła przywóz chińskich części i montaż rowerów z ich wykorzystaniem mogą ponownie znacząco się zwiększyć.

(30)

Dodatkowo dochodzenie wykazało, że chińskie części rowerowe są generalnie tańsze od części rowerowych pochodzących z innych krajów. W konsekwencji, gdyby niektóre wspólnotowe przedsiębiorstwa zajmujące się montażem zwiększyły ilość wykorzystywanych przez siebie chińskich części, inne przedsiębiorstwa prawdopodobnie również stosowałyby więcej chińskich części, aby zachować konkurencyjność.

(31)

W świetle powyższych informacji nie można wykluczyć, że zniesienie środka przeciwdziałającego obejściu cła doprowadziłoby do znaczącego wzrostu przywozu chińskich części i działalności związanej z ich montażem.

(32)

Zbadano, czy prawdopodobne jest, że proporcja chińskich części wykorzystywanych przez wspólnotowe przedsiębiorstwa zajmujące się montażem przekroczy 60 % wartości wszystkich części stosowanych do montażu rowerów w przypadku zniesienia środka przeciwdziałającego obejściu.

(33)

Przypomina się, jak wspomniano powyżej w motywie 24, że ogólna średnia proporcja chińskich części w czasie ODP wyniosła 29 %, tj. dużo poniżej progu 60 %. Średnia proporcja w przypadku ośmiu producentów uczestniczących w próbie była nieco wyższa, tj. 37 %.

(34)

Dochodzenie ujawniło powody, które mogą w pewnym stopniu wyjaśnić, dlaczego wspólnotowe przedsiębiorstwa zajmujące się montażem używały dużo mniejszej ilości chińskich części niż 60 % dozwolone zasadami wynikającymi ze zwolnienia:

(35)

Bardzo trudno jest jednak stwierdzić, czy powyższe argumenty stanowią wystarczające wyjaśnienie dla znaczącej różnicy, jaka występuje pomiędzy obecną proporcją chińskich części rowerowych wykorzystywanych przez wspólnotowe przedsiębiorstwa zajmujące się montażem a limitem 60 % dozwolonym przepisami związanymi z obchodzeniem cła i systemem zwolnień.

(36)

Dodatkowo niektóre przedsiębiorstwa montujące twierdziły, że dokonały przywozu mniej niż 60 % chińskich części rowerowych, aby wypełnić swoje zobowiązania wynikające z przyznanych im zwolnień.

(37)

Jak już stwierdzono w motywie 30, chińskie części rowerowe są rzeczywiście generalnie tańsze od części rowerowych innego pochodzenia i z tego powodu wspólnotowe przedsiębiorstwa zajmujące się montażem mogą zacząć wykorzystywać większą ilość części chińskich, aby dotrzymać kroku przedsiębiorstwom konkurencyjnym.

(38)

Obraz sytuacji jest więc dość niejednoznaczny. Z jednej strony, uwzględniając znaczącą różnicę pomiędzy rzeczywistą a dozwoloną proporcją wykorzystywanych chińskich części, ryzyko przekroczenia przez przedsiębiorstwa montujące rowery progu 60 % w perspektywie krótkoterminowej nie wydaje się oczywiste.

(39)

Z drugiej strony, w perspektywie średnioterminowej, przedsiębiorstwa montujące chińskie rowery wciąż miałyby dość silną zachętę do przywożenia części w ilościach przekraczających limit 60 % i mogłyby w ten sposób ponownie zacząć obchodzić środek główny poprzez wywóz do WE tzw. kompletów podzespołów do montażu wyrobu finalnego, tj. prawie kompletnych rowerów w oddzielnych opakowaniach. Doprowadziłoby to w rzeczywistości ponownie do praktyk obchodzenia cła, które miały miejsce w latach 90. przed wprowadzeniem środka przeciwdziałającego obejściu, a w efekcie do wyraźnego przekroczenia progu 60 %.

(40)

Per saldo, jako że zachęta do przywozu przekraczającego dozwolony próg 60 % jest rzeczywiście dość silna, wydaje się, że istnieje pewne ryzyko, że limit 60 % zostałby przekroczony w przypadku zniesienia środków.

(41)

Co się tyczy zasady 25 % wartości dodanej, która jest wyjątkiem od kryterium dotyczącego progu 60 %, stwierdzono, że średnia wartość dodana przez wspólnotowe przedsiębiorstwa zajmujące się montażem – na podstawie 158 odpowiedzi na formularze – wynosiła w czasie ODP 20 %. W odniesieniu do ośmiu przedsiębiorstw objętych próbą, ich średnia wartość dodana wynosiła w czasie ODP 22 %. Uwzględniając niski poziom produkcji części we Wspólnocie, ta wartość dodana najprawdopodobniej nie przekroczyłaby progu 25 %, gdyby proporcja części chińskich miała przekroczyć próg 60 %. Stąd też nie jest prawdopodobne, by wspólnotowe przedsiębiorstwa zajmujące się montażem dodały więcej niż 25 % wartości.

(42)

Należało zbadać, czy skutki naprawcze cła antydumpingowego zostałyby osłabione oraz czy dumping wystąpiłby ponownie w przypadku zniesienia środka przeciwdziałającego obejściu. Jednakże w obecnej sytuacji rynkowej, tj. gdy istnieje środek przeciwdziałający obejściu oraz związany z nim system zwolnień, niemożliwe było przeprowadzenie prawidłowej analizy, czy cła zostałyby osłabione w zakresie cen sprzedaży oraz czy występowałby dumping, ponieważ dla celów obliczeń ceny we Wspólnocie opierałyby się na sytuacji, w której rowery składałyby się wyłącznie z części chińskich. Natomiast rowery we Wspólnocie montowane w czasie ODP składały się z części różnego pochodzenia, tj. wyprodukowanych we WE, w ChRL oraz w innych krajach trzecich.

(43)

Przypomina się jednak, że w czasie dochodzenia prowadzącego do wprowadzenia środka przeciwdziałającego obejściu w 1997 r. udowodniono, że skutki naprawcze cła w odniesieniu do chińskich rowerów zostały osłabione w zakresie cen sprzedaży, a zjawisko dumpingu występowało. Z braku porównywalnych cen w czasie ODP wyniki wcześniejszego dochodzenia w sprawie osłabienia skutków cła i dumpingu, opisane w motywach 19–24 środka przeciwdziałającego obejściu, zachowują ważność.

(44)

Przegląd wykazał, że obecnie nie mają miejsca praktyki obchodzenia cła. Pokazał on jednak również, że ryzyka ponownego wystąpienia obchodzenia nie można całkowicie wykluczyć. Na podstawie przeprowadzonej powyżej analizy wydaje się, że istnieje ryzyko, aczkolwiek niewielkie, że w perspektywie średnioterminowej, w przypadku zniesienia środka przeciwdziałającego obejściu cła, zaczęłoby ono występować, ponieważ wspólnotowe zakłady zajmujące się montażem mogłyby znacząco zwiększyć działania związane z montażem przy wykorzystaniu części chińskich w ilościach przekraczających próg 60 %, czego wynikiem byłoby osłabienie skutków naprawczych cła antydumpingowego na te rowery.

(45)

W związku z powyższym środek przeciwdziałający obejściu cła zostaje utrzymany, tak aby zapewnić, że główny środek, tj. cło antydumpingowe na rowery, będzie skuteczny i nie będzie mógł być podważany poprzez obchodzenie w formie działań związanych z montażem,

28.2.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/6

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 994/2007 (2) („rozporządzenie tymczasowe”) Komisja nałożyła tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz żelazokrzemu („FeSi”), obecnie objętego kodami CN 7202 21 00, 7202 29 10 i 7202 29 90, pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL), Egiptu, Kazachstanu, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii i Rosji.

(2)

Po powiadomieniu o istotnych faktach i wnioskach, na podstawie których podjęto decyzję o wprowadzeniu tymczasowych środków antydumpingowych („powiadomienie tymczasowe”), kilka zainteresowanych stron przedłożyło oświadczenia w formie pisemnej, przedstawiające ich opinie w sprawie tymczasowych ustaleń. Stronom, które wystąpiły z takim wnioskiem, umożliwiono wypowiedzenie się w formie ustnej. Komisja kontynuowała poszukiwanie i weryfikowanie wszelkich informacji uznanych za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń.

(3)

Komisja kontynuowała dochodzenie z uwzględnieniem aspektów interesu Wspólnoty i dokonała analizy danych uzyskanych od niektórych użytkowników we Wspólnocie w odpowiedzi na kwestionariusz przesłany po wprowadzeniu tymczasowych środków antydumpingowych.

(4)

Zgodnie z motywem 166 rozporządzenia tymczasowego Komisja przeprowadziła dalsze, bardziej szczegółowe analizy skutków środków tymczasowych dla sytuacji użytkowników przed podjęciem jakichkolwiek ostatecznych ustaleń.

(5)

W tym celu Komisja skontaktowała się i przesłała kwestionariusze bezpośrednio lub za pośrednictwem stowarzyszeń do około 500 odlewni znajdujących się na terytorium Wspólnoty, jako że ten rodzaj przemysłu wykorzystującego produkt objęty postępowaniem nie wykazał szczególnego zainteresowania odnośnie do aktualnego postępowania przed wprowadzeniem środków tymczasowych. Dodatkowo wszyscy producenci stali współpracujący na tymczasowym etapie zostali wezwani do dostarczenia dodatkowych informacji w celu umożliwienia Komisji przeprowadzenia analizy możliwego wpływu środków tymczasowych na ich działalność.

(6)

Odpowiedzi na kwestionariusze nadesłało jedynie siedem odlewni, a informacji dodatkowych dostarczyło ośmiu producentów stali. Wszystkie siedem odlewni oraz trzech spośród producentów stali dostarczyło informacji niezbędnych do przeprowadzenia szczegółowej analizy wpływu środków tymczasowych na ich sytuację gospodarczą.

(7)

Z uwagi na złożoną strukturę działania chińskiego producenta eksportującego, któremu przyznano status traktowania na zasadach rynkowych („MET”), w okresie objętym dochodzeniem, dla dokonania ostatecznych ustaleń zażądano dodatkowych informacji. Ponadto, jak stwierdzono w motywie 49 rozporządzenia tymczasowego, z uwagi na fakt, że chiński producent eksportujący nabywał energię elektryczną od powiązanego dostawcy, zbadano także dodatkowo jego koszty związane z produkcją żelazokrzemu.

(8)

Na podstawie powyższych ustaleń przeprowadzono trzy dodatkowe wizyty weryfikacyjne na terenie zakładów następujących przedsiębiorstw:

(9)

Ustne i pisemne uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały uwzględnione, a w stosownych przypadkach ustalenia zostały odpowiednio zmienione.

(10)

Wszystkie strony powiadomiono o zasadniczych faktach i okolicznościach, na podstawie których zamierzano zalecić wprowadzenie ostatecznych środków antydumpingowych na przywóz żelazokrzemu pochodzącego z ChRL, Egiptu, Kazachstanu, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii i Rosji oraz ostateczne pobranie kwot zabezpieczonych w postaci cła tymczasowego. Oprócz tego zainteresowanym stronom wyznaczono okres, w którym mogły przedstawić uwagi związane z ujawnieniem tych informacji.

(11)

Przypomina się, że dochodzenie dotyczące dumpingu i szkody objęło okres od dnia 1 października 2005 r. do dnia 30 września 2006 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Jeśli chodzi o tendencje istotne dla oceny szkody, Komisja przeanalizowała dane obejmujące okres od dnia 1 stycznia 2003 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(12)

Jak stwierdzono w motywach 15 i 16 rozporządzenia tymczasowego, niektórzy eksporterzy twierdzili, że z zakresu dochodzenia należy wykluczyć żużel zawierający znacznie mniej niż 45 % krzemu, tj. żelazokrzem o niskiej czystości, ze względu na rzekomy brak tych samych podstawowych właściwości fizycznych i podstawowych zastosowań. Komisja przeprowadziła dalsze wyjaśnienie tej kwestii. Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń niektóre zainteresowane strony przedstawiły dalsze uwagi.

(13)

Należy przede wszystkim zauważyć, że przedmiotem obecnego dochodzenia jest żelazokrzem zawierający co najmniej 4 % żelaza i ponad 8 %, a mniej niż 96 % krzemu. Dochodzenie ujawniło także, że żużel o zawartości mniejszej niż 45 % krzemu może być używany w produkcji stali w postaci brykietów tak jak żelazokrzem o zawartości ponad 45 % krzemu. Z powyższego można wnioskować, że żużel posiada te same podstawowe właściwości fizyczne i jest wymienny z innymi typami żelazokrzemu o wyższej zawartości krzemu. W oparciu o powyższe ustalenia wnioski tymczasowe wymienione w motywie 16 rozporządzenia tymczasowego, zgodnie z którymi żelazokrzem o niskiej czystości należy uznać za produkt objęty postępowaniem, zostają niniejszym potwierdzone.

(14)

Jeden niepowiązany importer twierdził, że „rozpylony” proszek żelazokrzemu o zawartości krzemu 15 % i 45 % powinien zostać wykluczony z zakresu produktów objętych bieżącym dochodzeniem. Wykluczenie „rozpylonego proszku żelazokrzemu” z bieżącego dochodzenia jest nieuzasadnione, w szczególności dlatego, że żelazokrzem o zawartości krzemu 15 % i 45 % jest objęty definicją produktu objętego postępowaniem. Ponadto wymieniony importer po jego wysłuchaniu, pomimo wezwania ze strony Komisji, nie uzasadnił swego twierdzenia. Dlatego wniosek musiał zostać odrzucony.

(15)

Wobec braku uwag dotyczących produktu podobnego motyw 17 rozporządzenia tymczasowego zostaje niniejszym potwierdzony.

(16)

W następstwie ujawnienia ustaleń tymczasowych jeden z chińskich producentów eksportujących ponowił swoje uwagi przedstawione w motywie 26 rozporządzenia tymczasowego odnośnie do zmiany szacowanych okresów użytkowania jego aktywów. Wspomniany chiński producent eksportujący nie potrafił jednak dostarczyć jakichkolwiek nowych argumentów, nieprzedstawionych na wcześniejszych etapach dochodzenia, które uzasadniałyby jego twierdzenie, że ustalenia tymczasowe, dotyczące przedstawionej w motywie 23 rozporządzenia tymczasowego kwestii MET, były błędne.

(17)

Wobec braku innych uwag dotyczących MET, motywy od 18 do 26 rozporządzenia tymczasowego zostają niniejszym potwierdzone.

(18)

Wobec braku innych uwag dotyczących IT, motywy od (27) do (31) rozporządzenia tymczasowego zostają niniejszym potwierdzone.

(19)

W następstwie ujawnienia ustaleń tymczasowych jeden z chińskich producentów eksportujących stwierdził, że Norwegia nie jest odpowiednim krajem analogicznym ze względu na wysokie koszty energii elektrycznej, które rzekomo nie są reprezentatywne dla całego przemysłu światowego oraz ze względu na różnice w dostępie do surowców w porównaniu z producentami chińskimi. Wspomniany chiński producent eksportujący stwierdził także, że producenci norwescy sprzedają głównie na eksport, ponieważ konsumpcja krajowa jest wyspecjalizowana, oraz że producenci norwescy koncentrują się głównie na żelazokrzemie specjalnej jakości, podczas gdy producenci chińscy w trakcie OD wytwarzali jedynie produkt standardowej jakości. Na tej podstawie producent eksportujący wnosił o dostosowanie norweskiej wartości normalnej.

(20)

Należy zauważyć, że o ile prawdą jest, że norwescy producenci sprzedają duże ilości na rynki eksportowe, z uwagi na wielkość rynku krajowego oraz panujące na nim warunki konkurencji, jak stwierdzono w motywie 35 rozporządzenia tymczasowego, Norwegię należy traktować jednak jako odpowiedni kraj analogiczny.

(21)

Biorąc pod uwagę inne stwierdzenia tego przedsiębiorstwa, ustalono, że udział energii elektrycznej w kosztach produkcji w przypadku producentów chińskich był znacznie wyższy w porównaniu z przedsiębiorstwami norweskimi. Ponadto producent chiński nie przedstawił dowodów na to, że cena energii jest wyższa w Norwegii lub że rzekome trudności z dostępem do surowców miały wpływ na wartość normalną w Norwegii. W związku z tym wnioski te zostały odrzucone.

(22)

Ustalono jednak, że typy żelazokrzemu sprzedawane przez norweskich producentów w Norwegii różniły się od typów wywożonych z ChRL do Wspólnoty w zakresie jego czystości. Stwierdzono zatem zasadność dokonania dostosowania, jak określono w motywie 25 poniżej.

(23)

Wobec braku innych uwag dotyczących kraju analogicznego motywy od 32 do 36 rozporządzenia tymczasowego zostają niniejszym potwierdzone.

(24)

Wobec braku uwag dotyczących metodyki ustalania wartości normalnej, motywy od 37 do 47 rozporządzenia tymczasowego zostają niniejszym potwierdzone.

(25)

Jeden z chińskich producentów eksportujących, któremu nie został przyznany status MET, stwierdził, że nastąpiło nieprawidłowe obliczenie wartości normalnej, ponieważ nie uwzględniono różnic w różnych typach produktu objętego postępowaniem sprzedawanego w Norwegii i produktu podobnego wywożonego z ChRL. Po analizie tego wniosku stwierdzono, że odpowiednie będzie ponowne obliczenie wartości normalnej w celu uwzględnienia różnic we właściwościach fizycznych pomiędzy typami produktu sprzedawanymi na rynku krajowym w Norwegii a typami wywożonymi z ChRL do Wspólnoty. Wartość normalna została obliczona na podstawie typu produktu z dostosowaniem dla zanieczyszczenia tytanem i zawartości żelazokrzemu w przypadku typów produktów, które nie były bezpośrednio podobne.

(26)

Jeden z chińskich eksporterów produkujących, któremu został przyznany status MET, jest członkiem bardzo dużej grupy chińskiej skupiającej prawie 100 powiązanych przedsiębiorstw działających w różnych sektorach przemysłowych. Z powodu złożonej struktury grupy oraz operacji konsolidujących, obejmujących przedsiębiorstwa zaangażowane w produkcję oraz sprzedaż żelazokrzemu, wystąpiono z wnioskiem o zaktualizowanie danych dotyczących tej grupy, które następnie zostały przeanalizowane. Ponadto w motywie 49 rozporządzenia tymczasowego przewidziano, że przeprowadzone zostanie dalsze dochodzenie odnośnie do kosztów związanych z produkcją oraz sprzedażą energii elektrycznej.

(27)

Dodatkowe dochodzenie wykazało, że cena nabycia energii elektrycznej przez eksportującego producenta od powiązanego dostawcy nie może zostać uwzględniona, ponieważ nie odzwierciedla wszystkich kosztów poniesionych w związku z produkcją energii. Ponadto w celu uwzględnienia całkowitej sumy kosztów finansowych związanych z wytwarzaniem produktu objętego postępowaniem dostosowane zostały koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne („SG&A”) producenta eksportującego. Dochodzenie rzeczywiście wykazało, że niektóre spośród tych kosztów były ponoszone przez powiązane strony i nie zostały uwzględnione przy obliczaniu tymczasowej wartości normalnej.

(28)

Po dokonaniu ww. dostosowań kosztów zgodnie z art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, ustalono, że krajowe ceny sprzedaży wszystkich typów produktu objętego postępowaniem, sprzedawanych na eksport do Wspólnoty były nierentowne. W rezultacie wartość normalna dla przedsiębiorstwa musiała zostać skonstruowana. Wartość normalna została skonstruowana na podstawie własnych kosztów produkcji przedsiębiorstwa przy dodaniu sumy dla dostosowanych kosztów SG&A, jak opisano powyżej. Mając na uwadze zysk, w przypadku braku opłacalnych transakcji przedsiębiorstwa oraz braku możliwości korzystania z zysków dla tej samej kategorii produktów innych chińskich producentów eksportujących, do skonstruowania wartości normalnej została zastosowana marża zysku w wysokości 5 % zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Marża ta jest zgodna z marżą zastosowaną przy konstruowaniu wartości normalnej w przypadku producentów eksportujących w Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii, jak stwierdzono w motywie 45 rozporządzenia tymczasowego. Nie dostarczono żadnej informacji, że ta stawka zysku przekraczałaby zysk osiągany w normalnych warunkach przez innych producentów ze sprzedaży produktów tej samej kategorii ogólnej na rynku chińskim.

(29)

W następstwie nałożenia środków tymczasowych, jeden z egipskich producentów eksportujących stwierdził, że przy ustalaniu wartości normalnej opartej na wartości skonstruowanej, należy zastosować niższą marżę zysku zgodnie z marżą stosowaną w przypadku producentów eksportujących w Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii.

(30)

Należy zauważyć, że normalna wartość skonstruowana została ustalona zgodnie z metodyką określoną w motywach od 43 do 45 rozporządzenia tymczasowego. Zastosowana marża zysku odzwierciedla sytuację na rynku w Egipcie i została zastosowana zgodnie z wymogami formuły wprowadzającej art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Zastosowana marża została oparta na własnej rzeczywistej rentownej krajowej sprzedaży produktu podobnego dokonywanej przez producenta eksportującego w zwykłym obrocie handlowym w trakcie OD. Rozporządzenie podstawowe nie zawiera postanowień w kwestii zastąpienia poziomu zysku innym poziomem, co sugeruje przedsiębiorstwo objętego postępowaniem. W konsekwencji wymieniony wniosek musiał zostać odrzucony.

(31)

Wobec braku uwag dotyczących ustalania wartości normalnej dla Kazachstanu, motyw 51 rozporządzenia tymczasowego zostaje niniejszym potwierdzony.

(32)

Wobec braku uwag dotyczących ustalania wartości normalnej dla Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii motyw 52 rozporządzenia tymczasowego zostaje niniejszym potwierdzony.

(33)

W następstwie ujawnienia ustaleń tymczasowych jeden z rosyjskich producentów eksportujących stwierdził, że kursy walut zastosowane do obliczenia wartości normalnej nie odpowiadają faktycznemu okresowi sprzedaży. Po dokonaniu weryfikacji ustalono, że wniosek był uzasadniony, w związku z czym obliczenia zostały odpowiednio zmienione.

(34)

W następstwie ujawnienia ustaleń tymczasowych, jeden z rosyjskich producentów eksportujących zakwestionował dostosowanie jego kosztów energii twierdząc, że ceny energii ustalane przez władze Rosji nie są wiążące, a raczej mają charakter wskaźnikowy. We wniosku przedsiębiorstwo stwierdziło, że poniosło koszty większe niż zalecane ceny oraz że zysk odniósł dostawca energii elektrycznej. Wspomniane przedsiębiorstwo twierdziło także, że dostawca elektryczności jest jednym z niewielu niezależnych dostawców energii w Rosji, nienależącym do Połączonych Systemów Energetycznych Rosji i w związku z tym wspomniany dostawca nie uczestniczy w żadnych praktykach subsydiowania krzyżowego, na które zwraca uwagę raport OECD, o którym mowa w rozporządzeniu tymczasowym.

(35)

W świetle uzasadnionych argumentów dotyczących energii, przedstawionych przez to przedsiębiorstwo, uważa się, że w ostatecznym obliczeniu jego wartości normalnej nie powinno być dokonane dostosowanie kosztów energii.

(36)

W następstwie ujawnienia ustaleń tymczasowych, jeden z chińskich producentów eksportujących wskazał, że obliczając jego cenę eksportową, w stosunku RMB i euro zastosowano kurs walut z końcowej fazy OD, co zawyża wartość kursu walut. Przedsiębiorstwo zasugerowało zastosowanie w zamian za to przeciętnego kursu walut w okresie OD. Po zbadaniu tego wniosku zdecydowano, że w ostatecznym obliczeniu powinien zostać zastosowany przeciętny kurs walut z miesiąca, w którym faktycznie miały miejsce transakcje sprzedaży.

(37)

Wobec braku innych uwag dotyczących chińskich cen eksportowych, motywy od 55 do 56 rozporządzenia tymczasowego zostają niniejszym potwierdzone.

(38)

W następstwie wprowadzenia środków tymczasowych jeden z egipskich producentów eksportujących stwierdził, że istnieją błędy w kursach walut stosowanych do transakcji eksportowych do Wspólnoty oraz w ustaleniu średniej ważonej wartości eksportu netto dla niektórych typów produktu objętego postępowaniem. Ustalono, że wspomniane twierdzenia były uzasadnione i ceny eksportowe zostały odpowiednio zmienione.

(39)

Wobec braku uwag dotyczących kazachskich cen eksportowych motyw 58 rozporządzenia tymczasowego zostaje niniejszym potwierdzony.

(40)

Wobec braku uwag dotyczących cen eksportowych dla Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii motyw 59 rozporządzenia tymczasowego zostaje niniejszym potwierdzony.

(41)

W następstwie ujawnienia ustaleń tymczasowych jeden z rosyjskich producentów eksportujących stwierdził, że marża zysku jego powiązanego importera we Wspólnocie wykorzystana w skonstruowaniu ceny eksportowej zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego została zawyżona. Przypomina się, że zysk wykorzystany w skonstruowaniu ceny eksportowej na etapie tymczasowym odnosił się do tego powiązanego importera. Jednak zgodnie z utrwaloną praktyką instytucji wykorzystana kwota zysku powinna być oparta na kwocie osiągniętej przez importerów niepowiązanych. W tej sytuacji marża zysku wykorzystana na etapie tymczasowym musiała zostać skorygowana. W wyniku tych zmian nastąpił nieznaczny wzrost wykorzystanego zysku w przeciwieństwie do wniosku przedsiębiorstwa, że poziom zysku został zawyżony.

(42)

W następstwie ujawnienia ustaleń tymczasowych inny rosyjski producent eksportujący stwierdził, że obliczenia tymczasowe jego ceny eksportowej były niepoprawne, ponieważ koszty SG&A oraz zysk jego powiązanego przedsiębiorstwa handlowego, z siedzibą na Brytyjskich Wyspach Dziewiczych, a także koszty transportu zostały potrącone z ceny dla pierwszego niezależnego klienta i osiągnęły poziom ceny loco fabryka. Przedsiębiorca twierdził, że wspomniane przedsiębiorstwo handlowe w rzeczywistości działa jako oddział sprzedaży wytwórcy. Oba przedsiębiorstwa podlegają wspólnej kontroli i pełnią uzupełniające się zadania, które w normalnych warunkach należą do obowiązków pojedynczej struktury zarządzającej. Ponadto podkreślono, że działalność wspomnianego przedsiębiorstwa handlowego nie obejmuje żadnego innego produktu. Na tej podstawie przedsiębiorstwo twierdziło, że przy ustalaniu ceny loco fabryka zastosowane zostały nadmierne potrącenia. W tym względzie ustalono, że wspomniane przedsiębiorstwo handlowe wystawiało faktury klientom we Wspólnocie i przyjmowało dokonywane przez nich płatności. Ponadto należy odnotować fakt, że sprzedaż realizowana przez to powiązane przedsiębiorstwo handlowe zawierała marżę. Dokumentacja finansowa przedsiębiorstwa także wykazała, że ponosiło ono koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne. Przedsiębiorstwo nie wykazało, że te koszty nie zostały poniesione między innymi w związku ze sprzedażą do Wspólnoty produktu objętego postępowaniem. Na tej podstawie wniosek przedsiębiorstwa został odrzucony. Podobnie jak w przypadku dostosowania, o którym mowa w poprzednim motywie, dotyczącego poziomu zysku wykorzystanego w konstruowaniu ceny eksportowej dla pozostałych rosyjskich producentów eksportujących, marża zysku wykorzystana na etapie tymczasowym musiała zostać skorygowana. Skutkiem tych zmian było niewielkie obniżenie wykorzystanego zysku.

(43)

W następstwie wprowadzenia środków tymczasowych jeden z egipskich producentów eksportujących twierdził, że w stosunku do niego należy wprowadzić dodatkowe dostosowania ceł za przywożone surowce, wykorzystywane w wytwarzaniu produktu objętego postępowaniem, sprzedawanego na rynku krajowym.

(44)

W odpowiedzi na to przypomina się, że na mocy art. 2 ust. 10 lit. b) rozporządzenia podstawowego należy dokonać dostosowania kwoty odpowiadającej wszelkim przywozowym należnościom celnym lub podatkom pośrednim od produktu podobnego oraz jego fizycznych składników, w przypadku gdy jest on przeznaczony do konsumpcji w kraju wywozu, a opłaty te nie zostały pobrane ani zwrócone w odniesieniu do produktu wywożonego do Wspólnoty.

(45)

Wniosek o dostosowanie przywozowych należności celnych nałożonych na produkt wykorzystywany do produkcji produktu objętego postępowaniem sprzedawanego na rynku krajowym został zaakceptowany, ponieważ wykazano, że za surowiec przywożony i będący fizycznym składnikiem produktu objętego postępowaniem, sprzedawanego w Egipcie zapłacone zostały odpowiednie cła. Wniosek o dostosowanie dotyczące dwóch pozostałych przywożonych surowców musiał jednak zostać odrzucony, ponieważ dochodzenie wykazało, że w okresie OD każdy taki przywóz został wykorzystany do wywozu produktu objętego postępowaniem. Przedsiębiorstwo nie wykazało, że w okresie OD płaciło przywozowe należności celne, które następnie nie były zwracane, a w konsekwencji obciążały produkt podobny w przypadku jego sprzedaży na rynku krajowym.

(46)

Jeden z egipskich producentów eksportujących złożył wniosek o dostosowanie poziomu obrotu handlowego opartego na rzekomej różnicy pomiędzy sprzedażą na rynku krajowym i rynku eksportowym. Przedsiębiorstwo twierdziło, że sprzedaż na rynku krajowym dokonywana była użytkownikom końcowym, zaś we Wspólnocie – dystrybutorom. Przedsiębiorstwo dostarczyło informację i złożyło wniosek o specjalne dostosowanie zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. d) pkt (ii) rozporządzenia podstawowego.

(47)

Pod tym względem należy zauważyć, że wniosek o dopasowanie poziomu obrotu handlowego, na mocy art. 2 ust. 10 lit. d) pkt (ii) rozporządzenia podstawowego, może zostać uwzględniony tylko w przypadku, gdy zostanie wykazane, że istnieją trwałe i znaczne różnice w funkcjonowaniu i cenach dla różnych poziomów obrotu handlowego na rynku krajowym.

(48)

W obecnym przypadku w następstwie ujawnienia ustaleń tymczasowych zostało potwierdzone, że cała sprzedaż krajowa w Egipcie została dokonana użytkownikom końcowym. Zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. d) pkt (i) rozporządzenia podstawowego różnica w poziomie obrotu handlowego pomiędzy sprzedażą krajową a eksportową nie mogła zostać określona ilościowo na skutek braku odpowiednich różnych poziomów w obrocie handlowym na rynku krajowym w Egipcie.

(49)

W odniesieniu do sprzedaży prowadzonej przez przedsiębiorstwo na wywóz do Wspólnoty po przeprowadzeniu analizy uwag przedsiębiorstwa, zgłoszonych w następstwie ujawnienia ustaleń tymczasowych, stwierdzono, że cała sprzedaż została dokonana dystrybutorom. Zgodnie z postanowieniami art. 2 ust. 10 lit. d) pkt (ii) rozporządzenia podstawowego zbadano, czy istniały powody dla dokonania specjalnego dostosowania poziomu obrotów handlowych, zgodnie z wnioskiem przedsiębiorstwa na podstawie danych własnych.

(50)

Zauważono, że dane dostarczone przez przedsiębiorstwo nie zapewniają odpowiedniej podstawy dla określenia ilościowego specjalnego dostosowania. Z uwagi na to, że art. 2 ust. 10 lit. d) pkt (ii) rozporządzenia podstawowego stanowi, że „kwota dostosowania jest oparta na wartości rynkowej różnicy”, uznano, że jeżeli można wykazać, że istnieje różnica w cenie na rynek wspólnotowy dla różnych kategorii konsumentów, mogłoby to zostać potraktowane jako odpowiednia podstawa dla określenia ilościowego wartości rynkowej różnicy według art. 2 ust. 10 lit. d) pkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Pod tym względem przeanalizowano wszystkie informacje otrzymane od różnych zainteresowanych stron we Wspólnocie, dotyczące ich sprzedaży do różnych kategorii konsumentów. Ustalono, że istnieją różnice w cenach na rynku Wspólnoty w przypadku sprzedaży przez przemysł wspólnotowy różnym kategoriom konsumentów (w tym przypadku przeanalizowano ceny sprzedaży użytkownikom końcowym oraz dystrybutorom). Zauważono, że specjalne dostosowanie równoważne ze wspomnianą różnicą w cenach powinno być zatem dokonane dla wartości normalnej egipskich eksporterów.

(51)

W następstwie ustaleń tymczasowych dotyczących faktów i uwag, na podstawie których zamierzano zalecić wprowadzenie środków ostatecznych, jeden eksporter rosyjski twierdził, że nieprzyznanie wnioskowanego dostosowania poziomu obrotów handlowych było dyskryminujące, ponieważ podobne dostosowanie zostało przyznane jednemu z eksporterów egipskich. Odnośnie do wniosku rosyjskiego eksportera ustalono, że przyznanie takiego dostosowania nie jest uzasadnione. W oparciu o zweryfikowane dane dostarczone przez przedsiębiorstwo nie istniała żadna trwała różnica w cenie odnośnie do sprzedaży żelazokrzemu na różnych poziomach obrotów handlowych na rynku rosyjskim. Na tej podstawie żadne dostosowanie zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. d) pkt (i) rozporządzenia podstawowego nie było uzasadnione.

(52)

Z wyjątkiem dostosowania, o którym mowa z powyższym motywie 50, motywy od 61 do 63 rozporządzenia tymczasowego zostają niniejszym potwierdzone.

(53)

Dalsze analizy przeprowadzone po etapie tymczasowym wykazały, że poziom współpracy ze strony Rosji został oszacowany nieprawidłowo. Rzeczywisty poziom współpracy wynosił około 100 %, a został błędnie oszacowany na 32 % (zob. motyw 76 rozporządzenia tymczasowego). Margines dumpingu rezydualnego powinien zatem zostać określony na poziomie przedsiębiorstwa z najwyższym marginesem dumpingu (zamiast w oparciu o metodykę stosowaną na etapie tymczasowym, tj. średni ważony margines dumpingu dla najbardziej reprezentatywnego produktu o najwyższym marginesie dumpingu).

(54)

Wobec braku innych uwag dotyczących ogólnej metodyki obliczania marginesu dumpingu motywy od 64 do 68 rozporządzenia tymczasowego (z wyjątkiem zmiany określonej w powyższym motywie 46) zostają niniejszym potwierdzone.

(55)

W przypadku przedsiębiorstw, którym przyznano MET lub IT, średnią ważoną wartość normalną każdego typu produktu objętego postępowaniem, wywożonego do Wspólnoty, porównano ze średnią ważoną ceną eksportową danego typu produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(56)

Na tej podstawie, ostateczne marginesy dumpingu wyrażone jako wartość procentowa ceny cif na granicy Wspólnoty przed ocleniem, są następujące:

(57)

Podstawa ustalenia ogólnokrajowego marginesu dumpingu została określona w motywie 71 rozporządzenia tymczasowego. Mając na uwadze zmiany w chińskiej wartości normalnej oraz cenach eksportowych, jak określono powyżej, margines ogólnokrajowy został dostosowany i aktualnie powinien zostać ustanowiony na poziomie 55,6 % ceny cif na granicy Wspólnoty, przed ocleniem.

(58)

W następstwie wprowadzenia środków tymczasowych, jedno z przedsiębiorstw egipskich wniosło wniosek co do metodyki obliczania cła antydumpingowego, jednak bez dalszych wyjaśnień. W odpowiedzi na to należy zwrócić uwagę, że przedsiębiorstwo nie uzasadniło swoich uwag. W konsekwencji wniosek musiał zostać odrzucony.

(59)

Ostateczne marginesy dumpingu wyrażone jako wartość procentowa ceny importowej cif na granicy Wspólnoty przed ocleniem są następujące:

(60)

W związku z brakiem współpracy ustalono wyłącznie ogólnokrajowy margines dumpingu. Ostateczny margines dumpingu wyrażony jako wartość procentowa ceny importowej cif na granicy Wspólnoty przed ocleniem zostaje ustalony w wysokości 37,1 %.

(61)

Współpracujący producent eksportujący jest jedynym producentem żelazokrzemu w Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii. Ostateczne marginesy dumpingu wyrażone jako wartość procentowa ceny importowej cif na granicy Wspólnoty przed ocleniem są następujące:

(62)

Dwaj współpracujący rosyjscy producenci eksportujący są jedynymi znanymi producentami żelazokrzemu w Rosji. Ostateczne marginesy dumpingu wyrażone jako wartość procentowa ceny importowej cif na granicy Wspólnoty przed ocleniem są następujące:

(63)

Niektóre przedsiębiorstwa zastrzegły, że oszacowanie szkody nie powinno następować łącznie, ale w odniesieniu od każdego przedsiębiorstwa osobno, z uwagi na rzekomy różny rozmiar szkody w przypadku poszczególnych producentów wspólnotowych.

(64)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego analiza szkody musi uwzględniać ocenę ważnych czynników oddziałujących na kondycję przemysłu wspólnotowego. Zgodnie z art. 4 rozporządzenia podstawowego termin „przemysł wspólnotowy” oznacza wszystkich wspólnotowych producentów podobnych produktów lub tych producentów, których łączna produkcja stanowi większą część produkcji tych produktów w całej Wspólnocie. Wynika z tego, że określenie szkody powinno zostać przeprowadzone na poziomie przemysłu wspólnotowego traktowanego jako całość, a nie przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji każdego producenta wspólnotowego.

(65)

W świetle powyższych ustaleń wnioski zostały odrzucone a motywy od 78 do 80 rozporządzenia tymczasowego zostają niniejszym potwierdzone.

(66)

Jedna strona zainteresowana twierdziła, że Wspólnota nie określa w rozporządzeniu tymczasowym ważnych informacji dotyczących analizy szkody, takich jak miesięczna analiza popytu na żelazokrzem, rozwój cen na rynku UE, łącznie z cenami przemysłu wspólnotowego oraz rozwojem kosztów.

(67)

Rozporządzenie tymczasowe nie wymaga od producentów Wspólnoty albo innych zainteresowanych stron comiesięcznego dostarczenia danych odnośnie do danego okresu. Uważa się, że byłoby to nadmiernie uciążliwe dla wszystkich zainteresowanych stron, a powszechną praktyką dla dochodzenia dotyczącego dumpingu i szkody jest żądanie danych raz do roku. Wspomniana strona nie dostarczyła także żadnych dodatkowych dowodów wykazujących, że comiesięczna analiza była konieczna dla oszacowania szkody w danym przypadku. W rzeczywistości tabele zawarte w motywach 81, 85, 96 i 97 rozporządzenia tymczasowego odzwierciedlają odpowiednio konsumpcję we Wspólnocie, ceny na rynku Wspólnoty, korzyści, a także rozwój kosztów przemysłu wspólnotowego w okresie badanym. Z tego względu zarzut musiał zostać odrzucony.

(68)

Jedna z zainteresowanych stron zastrzegła, że przy oszacowaniu szkody przywóz z Rosji nie powinien być rozpatrywany łącznie z importem z ChRL, ponieważ przywóz z obu krajów następował w rzekomo innych warunkach konkurencji na rynku wspólnotowym. W szczególności wspomniana strony zastrzegła, że (i) większość chińskich producentów eksportujących nie działa w warunkach gospodarki rynkowej; (ii) przedsiębiorstwa rosyjskie dokonują sprzedaży za pośrednictwem powiązanych przedsiębiorstw, podczas gdy chińscy producenci eksportujący dokonują sprzedaży bezpośrednio niezależnym klientom; (iii) marginesy dumpingu i podcięcia cenowego dla chińskich przedsiębiorstw są znacznie wyższe niż dla przedsiębiorstw rosyjskich; (iv) chińscy producenci eksportujący opanowali rynek UE w znacznym stopniu, przy czym w pierwszych sześciu miesiącach 2006 r. ich obecność na rynku UE była o 50 % wyższa niż rosyjskich producentów eksportujących.

(69)

W odniesieniu do pierwszego zastrzeżenia fakt, że większość chińskich producentów eksportujących nie działa w warunkach gospodarki rynkowej, nie jest jednym z powodów traktowania rozłącznego, przewidzianego w art. 3 ust. 4 rozporządzenia tymczasowego. Fakt, że produkt jest produkowany w warunkach gospodarki rynkowej na rynku krajowym bądź nie, nie ma zatem znaczenia dla decydowania o kumulacji importu.

(70)

W odniesieniu do drugiego zastrzeżenia dotyczącego rzekomej różnicy w sposobie sprzedaży zauważa się, że nawet jeżeli rosyjscy producenci eksportujący dokonują sprzedaży za pośrednictwem powiązanych podmiotów, produkty podobne importowane zarówno z ChRL, jak i z Rosji sprzedawane są tej samej kategorii konsumentów końcowych, czyli użytkownikom lub dystrybutorom.

(71)

W odniesieniu do trzeciego zastrzeżenia dotyczącego marginesów dumpingu i podcinania cenowego zauważa się, że dla obu krajów marginesy dumpingu zostały określone powyżej poziomów de minimis, zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego, oraz że w przypadku obu tych krajów ustalono istnienie podcinania cenowego.

(72)

W odniesieniu do ostatniego zastrzeżenia dotyczącego wielkości przywozu zauważa się, że wielkość przywozu z Rosji (oraz ChRL) nie była nieistotna, jak wymaga tego art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia tymczasowego, i w okresie IP osiągnęła udział w rynku w wysokości odpowiednio 18 % i 21 %.

(73)

Z uwagi na powyższe ustalenia traktowanie rozłączone przywozu z Rosji nie jest uzasadnione, a wniosek zostaje odrzucony.

(74)

Inna zainteresowana strona twierdziła, że Komisja nie analizuje warunków konkurencji pomiędzy produktami z krajów, których dotyczy postępowanie, oraz stwierdziła, że wpływ dumpingowego przywozu z Egiptu na sytuację przemysłu wspólnotowego powinien być zatem oszacowany oddzielnie.

(75)

Jak sugerowano w motywach 83 i 89 rozporządzenia tymczasowego, przeanalizowano warunki konkurencji pomiędzy produktami przywożonymi w odniesieniu do podobieństwa produktu i zachowania się eksporterów (np. znaczenie poziomu wielkości przywozu, rozwój i poziom cen przywozu i podcinanie przez nie cen przemysłu wspólnotowego oraz podobieństwo kanałów sprzedaży). Ustalono przy tym, że spełnione zostały warunki uzasadniające zbiorowe oszacowanie przywozu z krajów, których dotyczy postępowanie. Na tej podstawie wspomniany wniosek musiał zostać odrzucony, a motyw 84 rozporządzenia tymczasowego potwierdzony.

(76)

Jeden z egipskich producentów eksportujących twierdził także, że jego ograniczona wielkość wywozu w okresie IP nie spowodowała szkody dla przemysłu wspólnotowego i dlatego jego przypadek powinien zostać oszacowany oddzielnie. W tym względzie zauważa się, że na mocy art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego wpływ przywozu po cenach dumpingowych na sytuację przemysłu wspólnotowego powinien zostać oszacowany łącznie, jeżeli, między innymi, wartość przywozu z każdego kraju, którego dotyczy postępowanie, nie jest nieistotna. Ponieważ ustalono, że przywóz z Egiptu osiągnął udział w rynku wynoszący 3,7 % w okresie IP, nie był on nieistotny w rozumieniu art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. Z tego względu zarzut musiał zostać odrzucony.

(77)

Wobec braku innych uwag w tym zakresie motywy od 82 do 89 rozporządzenia tymczasowego zostają niniejszym potwierdzone.

(78)

Jedna zainteresowana strona twierdziła, że margines podcięcia cenowego ustalony w rozporządzeniu tymczasowym powinien zostać obniżony o 3 % do 5 % w celu odzwierciedlenia żelazokrzemu „uzyskanego ze źródła lokalnego”, ponieważ producent stali we Wspólnocie rzekomo płacił premię za źródło lokalne (UE) materiału, mając na uwadze niezawodność, jakość i terminowość dostaw.

(79)

Motyw 38 oraz motywy od 87 do 89 rozporządzenia tymczasowego określają podstawę porównania cen stosowanych przez przemysł wspólnotowy z cenami stosowanymi przez eksporterów, których dotyczy postępowanie. W trakcie przeprowadzania porównania uwzględniono różną jakość produktu, którego dotyczy postępowanie, jak określono w motywie 13 rozporządzenia tymczasowego. Ponadto w odniesieniu do niezawodności i terminowości dostaw dochodzenie nie wykazało, że następowała zapłata takiej premii lub że tego rodzaju potencjalna konkurencyjna korzyść była wliczona w cenę stosowaną przez przemysł wspólnotowy wobec producentów stali. Wreszcie zainteresowana strona nie przedstawiła żadnych dowodów uzasadniających jej wniosek, który w związku z tym musiał zostać odrzucony.

(80)

Niektóre zainteresowane strony podały w wątpliwość metodykę stosowaną w motywie 93 rozporządzenia tymczasowego do obliczania mocy produkcyjnych przemysłu wspólnotowego. W szczególności strony te zasugerowały stosowanie zamiast „teoretycznych mocy nominalnych” wskaźnika mocy uwzględniającego prace konserwacyjne oraz odcięcia energii elektrycznej, jak przewidziano w rozporządzeniu tymczasowym.

(81)

Dochodzenie wykazało, że wszelkie przestoje maszyn przemysłu wspólnotowego spowodowane konserwacją oraz odcięcia energii elektrycznej miały charakter tymczasowy i nie występowały regularnie w badanym okresie. Należy zwrócić uwagę, że nawet jeżeli konieczne byłoby dokonanie dostosowania mocy produkcyjnych, zgodnie z wnioskiem tych zainteresowanych stron, tendencje dotyczące mocy produkcyjnych i wykorzystania mocy produkcyjnych pozostałyby niezmienione. Bez zmian pozostałyby również ustalone wnioski dotyczące istnienia poważnej szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu. W związku z tym wniosek o zastosowanie innej definicji mocy produkcyjnych musi zostać odrzucony.

(82)

W oparciu o powyższe fakty i rozważania, wniosek stwierdzający poniesienie przez przemysł wspólnotowy istotnej szkody, jak określono w motywach od 107 do 110 rozporządzenia tymczasowego zostaje niniejszym potwierdzony.

(83)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że oszacowanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy a dumpingowym przywozem nie powinno następować w sposób łączny, lecz w odniesieniu od każdego przedsiębiorstwa osobno, z uwagi na rzekomo różne czynniki przyczynowo-skutkowe w przypadku poszczególnych producentów wspólnotowych.

(84)

Jak zauważono w powyższym motywie 64, dotyczącym szkody, w art. 3 ust. 5, art. 3 ust. 6 i art. 3 ust. 7 rozporządzenia tymczasowego, brak jest podstawy prawnej do oszacowania związku przyczynowego na podstawie indywidualnych producentów wspólnotowych objętych definicją przemysłu wspólnotowego. Definicja ta została zawarta w art. 4 rozporządzenia podstawowego; termin „przemysł wspólnotowy” oznacza wspólnotowych producentów podobnych produktów lub tych producentów, których łączna produkcja stanowi większą część produkcji tych produktów w całej Wspólnocie.

(85)

Przypomina się, że wielkość przywozu po cenach dumpingowych, pochodzącego z krajów, których dotyczy postępowanie, oraz jego udział w rynku wzrosły znacznie w badanym okresie. Istniała także niebudząca wątpliwości zbieżność w czasie pomiędzy wzrostem przywozu po cenach dumpingowych a pogorszeniem się sytuacji gospodarczej przemysłu wspólnotowego. Przemysł wspólnotowy nie był w stanie podnieść swoich cen sprzedaży do niezbędnego poziomu, tak aby w pełni pokryć swoje koszty, ponieważ jego ceny sprzedaży uległy podcięciu w trakcie OD przez przywóz po cenach dumpingowych.

(86)

Na tej podstawie ustalenia i wnioski zawarte w motywach od 112 do 114 rozporządzenia podstawowego zostają potwierdzone.

(87)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że żelazokrzem jest towarem będącym przedmiotem handlu na rynku światowym i że ceny rynkowe żelazokrzemu zostały ustalone przez wahania w popycie przemysłu stalowego i nie były oparte na kosztach.

(88)

W gospodarkach rynkowych oraz w normalnych warunkach rynkowych ceny ogólnie ustalane są przez poziom popytu i podaży na określony produkt na rynku. Możliwe jest jednak istnienie innych czynników, takich jak obecność dumpingowego przywozu po niskich cenach, które odgrywają główną rolę w kształtowaniu poziomu cen. W obecnym przypadku dochodzenie wykazało, że w rzeczywistości na mechanizmy ustalania cen żelazokrzemu wpływ miała obecność znacznego przywozu po cenach dumpingowych. Pewne jest, że światowy popyt na żelazokrzem, w szczególności ze strony przemysłu stalowego, miał wpływ na ustalanie cen w określonych okresach badanych. Dostępne informacje wykazały jednak, że w pewnych okresach ceny umowne żelazokrzemu spadły pomimo rosnącego popytu ze strony tej gałęzi przemysłu.

(89)

Te same zainteresowane strony dostarczyły informacji o rozwoju produkcji stali surowej i nierdzewnej w UE oraz cen bieżących żelazokrzemu w UE, począwszy od 2002 r. Na podstawie tych danych zainteresowane strony wywnioskowały, że ceny żelazokrzemu mogły być sterowane jedynie przez popyt (przede wszystkim ze strony producentów stali). Jednak analiza tych informacji potwierdziła wnioski ustalone w motywie 88, mianowicie, że nawet na poziomie Wspólnoty ceny żelazokrzemu w określonych okresach czasu spadały pomimo wzrastającego popytu ze strony przemysłu stalowego.

(90)

Twierdzenie, że na niskie ceny żelazokrzemu miał wpływ popyt, a nie przywóz po cenach dumpingowych, musi zostać zatem odrzucone.

(91)

Jedna z zainteresowanych stron twierdziła, że szkoda poniesiona przez przemysł wspólnotowy powinna zostać powiązana wyłącznie z rzekomym brakiem konkurencyjności producentów wspólnotowych, a nie z przywozem po cenach dumpingowych. W szczególności wspomniana zainteresowana strona powołała się na dokument roboczy (3), w którym surowce i energia zostały potraktowane jako najważniejsze czynniki konkurencyjności dla przemysłu metalurgicznego UE.

(92)

Analiza powołanego dokumentu roboczego wykazała jednak, że w jego tekście brak jest jakiegokolwiek wniosku odnoszącego się do braku konkurencji w europejskim przemyśle produkcji żelazostopów. Wprost przeciwnie, wspomniany dokument roboczy wskazuje, że producenci żelazostopów „skonfrontowani są z rosnącym przywozem z krajów trzecich, np. z ChRL, Rosji, Ukrainy, Brazylii i Kazachstanu. Może to zagrażać długoterminowej stabilności europejskiego przemysłu produkcji żelazostopów, jeżeli w krótkim czasie nie zostaną zapewnione uczciwe warunki konkurencji z krajami trzecimi (4)”. W związku z tym powyższy wniosek został odrzucony.

(93)

Ta sama zainteresowana strona twierdziła także, że większość producentów wspólnotowych była nierentowna jeszcze przed wystąpieniem na rynku wspólnotowym jakiegokolwiek szkodliwego dumpingu. Przyczyną słabej sytuacji gospodarczej przemysłu wspólnotowego byłby zatem nie przywóz po cenach dumpingowych, lecz niepewne struktury kosztowe.

(94)

Jak wyraźnie wykazano w motywie 97 rozporządzenia tymczasowego, przemysł wspólnotowy był rentowny w 2003 r. z marżą zysku przed opodatkowaniem wynoszącą 2,3 %, która w 2004 r. wzrosła do 2,7 %. Jednak w 2005 r. miał miejsce znaczny trend spadkowy, jeżeli chodzi o rentowność, a spadek rentowności osiągnął poziom – 9,2 % obrotów. Najwyższe straty wynoszące – 12,9 % zostały poniesione w trakcie OD. W tym kontekście zwraca się uwagę, że część 2005 r. objęta jest OD. W konsekwencji argument, że przemysł wspólnotowy był nierentowny jeszcze przed wystąpieniem jakiegokolwiek szkodliwego dumpingu, musi zostać odrzucony.

(95)

Mając na uwadze przywóz z innych krajów trzecich, przy braku jakichkolwiek nowych uwag, wniosek zawarty w motywie 121 rozporządzenia tymczasowego, że przywóz ten nie przyczynił się do znacznej szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu, zostaje niniejszym potwierdzony.

(96)

Różne zainteresowane strony podtrzymały swoje zarzuty zgłoszone przed wprowadzeniem środków tymczasowych, że znaczna szkoda poniesiona przez przemysł wspólnotowy została rzekomo spowodowana przez czynniki inne niż przywóz po cenach dumpingowych. Zarzuty te zostały już należycie omówione w rozporządzeniu tymczasowym. W szczególności zarzuty odnoszące się do rzekomej znacznej szkody ponoszonej z własnej winy zostały omówione w motywach 134 i 136 rozporządzenia tymczasowego; zarzuty dotyczące spadku popytu na stal zostały omówione w motywie 124 rozporządzenia tymczasowego. Pomimo braku nowych informacji potwierdzających te zarzuty, główne ustalenia i wnioski przedstawione w rozporządzeniu tymczasowym zostają wyjaśnione poniżej.

(97)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że gwałtowny wzrost kosztów, w szczególności surowców i energii elektrycznej, obciążający przemysł wspólnotowy oraz obniżenie mocy produkcyjnych jednego z producentów wspólnotowych były przyczyną znacznej szkody w trakcie OD.

(98)

W kwestii rzekomego obniżenia mocy produkcyjnych jednego z producentów wspólnotowych przypomina się, że zostało dokonane dostosowanie dotyczące tych mocy, jak wskazano w motywie 93 rozporządzenia tymczasowego, w celu kompleksowego uwzględnienia tej sytuacji szczególnej.

(99)

W kwestii wzrostu kosztów przemysł wspólnotowy utrzymywał, że wzrost kosztów zaobserwowany w przemyśle stopowym następuje zwykle w skali światowej, mając wpływ także na przemysł światowy. Analiza rozwoju cen większości elementów kosztów w tym okresie wykazuje wzrost kosztów (energia elektryczna, kwarcyt i pasta do elektrod). Dochodzenie wykazało jednak, że nawet jeżeli ten wzrost został częściowo zrekompensowany przez wzrost cen sprzedaży, przywóz po niskich cenach dumpingowych uniemożliwił przemysłowi wspólnotowemu zrekompensowanie wzrostu kosztów w pełnym wymiarze za pośrednictwem cen sprzedaży. Potwierdza się zatem wnioski sformułowane w motywach od 131 do 140 rozporządzenia tymczasowego.

(100)

Niektóre strony zainteresowane twierdziły, że jeden szczególny producent wspólnotowy miał problemy ze swoim dostawcą energii elektrycznej, co doprowadziło do obniżenia wielkości produkcji w 2005 r. i 2006 r. Wspomniane strony twierdziły, że wyjaśnia to całkowicie spadek produkcji oraz wielkość sprzedaży przez przemysł wspólnotowy, jak i utratę rentowności.

(101)

Jak wskazano w motywie 84 powyżej, przyczyna wyrządzonej szkody powinna być analizowana na poziomie przemysłu wspólnotowego jako całości. Nawet jeżeli dane dotyczące tego producenta mogłyby zostać wykluczone z oszacowania szkody, można przyjąć, że tendencje zaobserwowane w odniesieniu do pozostałej części przemysłu wspólnotowego pozostałyby na wysokim negatywnym poziomie i nadal wykazywałyby znaczną szkodę. W konsekwencji zarzut ten musiał zostać odrzucony.

(102)

Mając na uwadze powyższą analizę, która we właściwy sposób wyodrębniła i oddzieliła skutki wszystkich znanych czynników mających wpływ na sytuację przemysłu wspólnotowego od szkodliwych skutków przywozu po cenach dumpingowych, niniejszym potwierdza się, że wspomniane inne czynniki jako takie nie zmieniają faktu, iż wystąpienie oszacowanej szkody musi być związane z przywozem po cenach dumpingowych.

(103)

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdza się, że przywóz po cenach dumpingowych żelazokrzemu z ChRL, Kazachstanu, Egiptu, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii i Rosji spowodował znaczną szkodę dla przemysłu wspólnotowego w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(104)

Wobec braku innych uwag w tym zakresie, wnioski zawarte w motywach od 137 do 140 rozporządzenia tymczasowego zostają niniejszym potwierdzone.

(105)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że kondycja rynku żelazokrzemu poprawiła się od zakończenia OD oraz że ceny rzekomo osiągnęły rekordowe poziomy. Przemysł wspólnotowy może zatem wznowić produkcję i zwiększyć swoją rentowność bez konieczności wprowadzenia jakichkolwiek środków antydumpingowych. Dodatkowo twierdzono również, że korzyści z wprowadzenia środków odnieśliby tylko producenci eksportujący z krajów trzecich, do których nie mają zastosowania środki antydumpingowe, nie zaś przemysł wspólnotowy.

(106)

Zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia tymczasowego informacje dotyczące okresu następującego po OD nie są zazwyczaj brane pod uwagę przy dokonywaniu ustaleń. Podczas gdy dostępne informacje wskazują, że ceny żelazokrzemu rzeczywiście miały tendencje wzrostowe w miesiącach następujących po OD, w tym samym okresie wzrosły także ceny głównych kosztów nakładów. Na tej podstawie nie można wnioskować, że kondycja przemysłu wspólnotowego poprawiła się do tego stopnia, że nieuzasadnione byłoby wprowadzenie środków. Dlatego też argument ten musiał zostać odrzucony.

(107)

W kwestii argumentu, że tylko producenci eksportujący z krajów trzecich faktycznie odnieśliby korzyść ze środków antydumpingowych, nie zaś przemysł wspólnotowy, przypomina się, że celem środków antydumpingowych jest usunięcie zakłócających handel skutków dumpingu oraz przywrócenie efektywnej konkurencji na rynku wspólnotowym. Z drugiej strony, z krajów objętych postępowaniem nadal będzie możliwy przywóz na rynek wspólnotowy, gdzie efektywna konkurencja będzie zapewniała korzyści dla wszystkich podmiotów. Także przemysł wspólnotowy skorzysta na przywróceniu efektywnej konkurencji na rynku wspólnotowym. Na tej podstawie uważa się, że argument ten jest nieuzasadniony i dlatego musi zostać odrzucony.

(108)

Z powodu braku innych uwag w tym względzie ustalenia zawarte w motywach od 143 do 149 rozporządzenia tymczasowego zostają niniejszym potwierdzone.

(109)

Z powodu braku innych uwag pochodzących od dostawców surowców, w następstwie ujawnienia ustaleń tymczasowych, motywy od 150 do 152 rozporządzenia tymczasowego zostają niniejszym potwierdzone.

(110)

Jedna zainteresowana strona przywożąca żelazokrzem z ChRL oraz dostarczająca go głównie do odlewni twierdziła, że nałożenie środków antydumpingowych będzie miało poważny negatywny wpływ dla przemysłu żeliwnego, skutkujący zamknięciem zakładów tego przemysłu oraz w konsekwencji spadkiem zatrudnienia na rynku wspólnotowym.

(111)

Jednakże, jak wskazano w motywie 115 poniżej, pomimo bardzo ograniczonej współpracy ze strony odlewni, dalsze dochodzenie przeprowadzone po wprowadzeniu środków tymczasowych wykazało, że nie jest prawdopodobne, aby nałożenie środków miało znaczny negatywny wpływ na sytuację odlewni. Dlatego zarzut musiał zostać odrzucony.

(112)

Z powodu braku innych uwag w tym względzie, ustalenia zawarte w motywach od 153 do 158 rozporządzenia tymczasowego zostają niniejszym potwierdzone.

(113)

Jak wskazano w motywach od 3 do 5 powyżej, możliwy wpływ środków tymczasowych na sytuację branży użytkowników, w szczególności odlewni oraz producentów stali, był dalej badany. Pomimo wysłania do zainteresowanych stron ponad 500 kwestionariuszy współpraca z ich strony była ograniczona, jak wskazano w motywie 5 powyżej.

(114)

Dodatkowe badania koncentrowały się na dwóch głównych grupach użytkowników, mianowicie producentach stali i odlewniach. W oparciu o otrzymane dodatkowe informacje ustalono, że przeciętnie żelazokrzem stanowi około 0,7 % kosztów produkcji producentów stali. W przypadku odlewni udział ten był wyższy (1,4 % kosztów produkcji).

(115)

Na tej podstawie oraz przy uwzględnieniu, że stawka przeciętnego cła ostatecznego wynosi 23,4 %, oczekuje się, że wpływ środków na przemysł stalowy i odlewnie nie będzie znaczny, gdyż wpłynie na ich wyniki finansowe w wysokości odpowiednio 0,16 % i 0,33 %. Najgorsza możliwa sytuacja powinna być postrzegana w świetle korzystnego wpływu, jaki będzie miało usunięcie zakłóceń w handlu na rynku wspólnotowym. Ponadto jeżeli fakt, że przywóz z krajów trzecich stanowi około 50 % konsumpcji we Wspólnocie, jest uwzględniony w badaniu, wpływ środków na wyniki finansowe przemysłu użytkowników będzie znacznie niższy.

(116)

Na tej podstawie motyw 166 rozporządzenia tymczasowego zostaje niniejszym potwierdzony.

(117)

Niektóre zainteresowane strony twierdziły, że ponieważ środki antydumpingowe wprowadzone w przeszłości nie miały rzekomo spodziewanego naprawczego wpływu na przemysł wspólnotowy, instytucje zdecydowały się na ich wycofanie w 2001 r., zob. motyw 129 decyzji Komisji 2001/230/WE z dnia 21 lutego 2001 r. kończącej postępowanie antydumpingowe w sprawie przywozu żelazokrzemu pochodzącego z Brazylii, Chińskiej Republiki Ludowej, Kazachstanu, Rosji i Wenezueli (5).

(118)

Nie odnosząc się do prawidłowości powyższego zastrzeżenia, rozporządzenie podstawowe wymaga, by decyzje podejmowane były na podstawie informacji zdobytych i przeanalizowanych podczas odpowiedniego dochodzenia, a nie na podstawie byłych dochodzeń. Powyższe założenie strony zainteresowanej jest zatem bez znaczenia dla obecnego przypadku i musi zostać odrzucone.

(119)

Mając na uwadze wyniki dalszego dochodzenia dotyczącego kwestii interesu wspólnotowego w opisanym przypadku, ustalenia i wnioski zawarte w motywach od 141 do 168 rozporządzenia tymczasowego zostają niniejszym potwierdzone.

(120)

Niektóre strony zainteresowane zakwestionowały ustalenia tymczasowe, wedle których marża zysku wynosząca 5 % byłaby marżą zysku, którą – jak można oczekiwać – branża tego typu mogłaby osiągnąć w sektorze w warunkach normalnej konkurencji.

(121)

Jedna strona zainteresowana twierdziła, że marża zysku dla przemysłu wspólnotowego stosowana dla ustalenia poziomu usuwającego szkodę powinna zostać ustalona na poziomie zysku, jaki miał przemysł wspólnotowy w 2003 r., tj. 2,3 % i w żadnym przypadku nie wyższym niż w roku 2004, który był rokiem nadzwyczaj dochodowym dla sektora stopowego.

(122)

Obliczenie poziomu usuwającego szkodę ma opierać się na ocenie poziomu marży zysku, którą – jak można oczekiwać – wypracuje przemysł wspólnotowy w warunkach braku przywozu po cenach dumpingowych, na sprzedaży produktu podobnego na rynku wspólnotowym. Marża zysku na początku okresu badanego w danym dochodzeniu to marża osiągana przy braku przywozu po cenach dumpingowych. Jednakże przypomina się, że w trakcie dochodzenia dotyczącego wygaśnięcia, które prowadzi do zniesienia środków antydumpingowych stosowanych do przywozu żelazokrzemu pochodzącego z Brazylii, ChRL, Rosji, Ukrainy i Wenezueli, korzyści osiągnięte przez przemysł wspólnotowy przy braku przywozu po cenach dumpingowych osiągnęły poziomy do 11,2 %, zob. motyw 105 decyzji Komisji 2001/230/WE. Odpowiednio, stosowany zysk docelowy w wysokości 5 % używany w obecnym dochodzeniu, jak wyjaśniono w motywie 171 rozporządzenia tymczasowego, odzwierciedla raczej konserwatywne podejście. W związku z tym powyższy wniosek musiał zostać odrzucony.

(123)

Wobec braku innych uwag dotyczących poziomu usuwającego szkodę motywy od 169 do 171 rozporządzenia tymczasowego zostają niniejszym potwierdzone.

(124)

W świetle powyższego oraz zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy nałożyć ostateczne cło antydumpingowe na poziomie wystarczającym, by usunąć szkodę powodowaną przez ten przywóz, bez przekroczenia ustalonego marginesu dumpingu.

(125)

W świetle uwag otrzymanych przez niektóre zainteresowane strony w następstwie ustaleń tymczasowych oraz mając na uwadze korekty opisane w niniejszym rozporządzeniu, niektóre marże zostały zmienione.

(126)

Stawki ceł ostatecznych zostają ostatecznie ustalone, jak określono poniżej:

(127)

Niektóre zainteresowane strony zaproponowały wprowadzenie minimalnych cen importowych zamiast cła ad valorem. Stwierdzono jednak, że wprowadzenie minimalnych cen importowych było w tym przypadku nieodpowiednie. Ustalono, że importowane są różne rodzaje żelazokrzemu ze znacznie różnymi poziomami cen. Dodatkowo wszyscy współpracujący eksporterzy mieli różne poziomy cła (niektóre oparte na marginesie dumpingu, niektóre na marginesie szkody), które wymagają wprowadzenia wielu różnych minimalnych cen importowych. Wprowadzenie minimalnej ceny importowej w tej sytuacji byłoby środkiem wysoce nieefektywnym. Dlatego wniosek ten odrzucono.

(128)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego dla poszczególnych przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu zostały określone na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną podczas dochodzenia, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Te stawki celne (w przeciwieństwie do cła ogólnokrajowego, które ma zastosowanie do „wszystkich innych przedsiębiorstw”) stosuje się zatem wyłącznie do przywozu produktów pochodzących z krajów, których dotyczy postępowanie, i produkowanych przez przedsiębiorstwa, czyli wspomniane konkretne osoby prawne. Przywożone produkty wytworzone przez inne przedsiębiorstwa, których nazwa i adres nie zostały wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, łącznie z podmiotami powiązanymi z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i do ich produktów stosowane są stawki dla „wszystkich innych przedsiębiorstw”.

(129)

Wszelkie wnioski o zastosowanie wspomnianych indywidualnych stawek cła antydumpingowego dla przedsiębiorstw (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po utworzeniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) należy kierować do Komisji (6) wraz ze wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności dotyczącymi wszelkich zmian w zakresie działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą na rynek krajowy i na rynki zagraniczne, wynikających np. z wyżej wspomnianej zmiany nazwy lub zmiany podmiotu zajmującego się produkcją lub sprzedażą. W razie potrzeby rozporządzenie zostanie odpowiednio zmienione poprzez aktualizację wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek cła.

(130)

Zobowiązanie przedstawione przez producenta eksportującego w Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii zostało zaakceptowane na etapie tymczasowym w drodze rozporządzenia tymczasowego. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń producenci eksportujący w Egipcie, dwóch producentów eksportujących z Rosji i jeden eksporter z Chin zaoferowali zobowiązania cenowe zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(131)

Zauważa się jednak, że od czasu wprowadzenia środków tymczasowych produkt objęty postępowaniem i produkt podobny wykazały znaczne wahania cenowe, w związku z czym w przypadku żelazokrzemu dalsze zobowiązanie w zakresie stałych cen nie jest wskazane. W celu rozwiązania tego problemu przeanalizowano możliwość indeksowania minimalnej ceny importowej do ceny kosztów głównych. Stwierdzono jednak, że wahania cen na rynku nie mogą być wyjaśnione jedynie poprzez wzrost cen kosztów głównych, w związku z czym nie jest możliwe indeksowanie minimalnych cen importowych do ceny kosztów głównych. W związku z tym stwierdzono, że takie zobowiązania ze strony eksporterów nie mogą zostać przyjęte.

(132)

W trakcie badania, czy te cztery zobowiązania zaproponowane po ujawnieniu ostatecznych ustaleń powinny zostać zaakceptowane, czy też nie, Komisja zbadała także wykonalność w zmienionych warunkach wahań cen zobowiązania producenta eksportującego w Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii zaakceptowanego na etapie tymczasowym. Z powodu powyżej opisanych wysokich wahań cen minimalna cena importowa wynikająca ze zobowiązania nie jest już wystarczająca dla usunięcia szkodliwego wpływu dumpingu ustalonego w drodze dochodzenia. W rzeczywistości ceny znacznie wzrosły w miesiącach następujących po akceptacji zobowiązania. Z uwagi na fakt, że minimalna cena importowa nie może zostać indeksowana, wywnioskowano, że zobowiązanie w obecnej formie, mianowicie ze stale określonymi cenami, nie jest dłużej wykonalne. W związku z tym należy wycofać zgodę na zobowiązanie zaproponowane przez producenta eksportującego w Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii. W tym względzie Komisja wycofała swoją akceptację dla zobowiązania w drodze rozporządzenia Komisji (WE) nr 174/2008 (7).

(133)

W świetle ustalonych wielkości marginesów dumpingu oraz poziomu szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu uznaje się za konieczne dokonanie ostatecznego poboru, do wysokości ostatecznie nałożonego cła, kwot zabezpieczonych w formie tymczasowego cła antydumpingowego nałożonego rozporządzeniem tymczasowym. Jeżeli cła ostateczne są niższe od ceł tymczasowych, kwoty tymczasowo zabezpieczone przekraczające ostateczną stawkę cła antydumpingowego zostaną zwolnione. W przypadku gdy cła ostateczne są wyższe niż cła tymczasowe, pobiera się ostatecznie tylko kwoty zabezpieczone na poziomie ceł tymczasowych.

(134)

Aby zminimalizować ryzyko obchodzenia cła w związku z wysoką różnicą w stawkach celnych, uważa się, że w tym przypadku potrzebne są specjalne środki do zapewnienia odpowiedniego stosowania ceł antydumpingowych. Te specjalne środki mające zastosowanie wyłącznie do przedsiębiorstw, dla których wprowadzono indywidualną stawkę celną, obejmują przedstawienie organom celnym danego państwa członkowskiego ważnej faktury handlowej, która będzie zgodna z wymogami określonymi w załączniku. Przywóz, któremu nie towarzyszy taka faktura, podlega rezydualnemu cłu antydumpingowemu mającemu zastosowanie do wszystkich innych eksporterów.

(135)

Przypomina się, że jeżeli wywóz dokonywany przez przedsiębiorstwa korzystające z niższej indywidualnej stawki celnej wzrośnie w znacznym stopniu po wprowadzeniu środków antydumpingowych, tego rodzaju wzrost wielkości wywozu może zostać uznany za stanowiący sam w sobie zmianę w strukturze handlu ze względu na wprowadzenie środków w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W takich okolicznościach oraz pod warunkiem spełnienia określonych wymagań może zostać wszczęte dochodzenie dotyczące obchodzenia środków. Podczas tego dochodzenia można między innymi zbadać potrzebę zniesienia indywidualnych stawek celnych, a następnie nałożyć cło ogólnokrajowe,

28.2.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/21

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

28.2.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/23

(1)

Dnia 30 listopada 2006 r. Komisja ogłosiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) wszczęcie postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu do Wspólnoty żelazokrzemu („FeSi”) pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej, Egiptu, Kazachstanu, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii oraz Rosji.

(2)

Komisja, rozporządzeniem (WE) nr 994/2007 (3), nałożyła tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz FeSi sklasyfikowanego obecnie pod kodami CN 7202 21 00, 7202 29 10 i 7202 29 90 pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej, Egiptu, Kazachstanu, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii i Rosji. Środki mające zastosowanie do przywozu wprowadzają stawkę celną ad valorem w odniesieniu do przywozu; nie dotyczy ona jednego producenta eksportującego z Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii, którego zobowiązanie zostało przyjęte wyżej wymienionym rozporządzeniem.

(3)

W ramach badania, czy zobowiązanie cenowe nadal jest skuteczne, stwierdzono, że ceny FeSi po nałożeniu środków tymczasowych i przyjęciu zobowiązania nadal ulegają wahaniom. Ogólnie stwierdzono, że ceny FeSi wykazują znaczne wahania. W związku ze wspomnianą powyżej zmiennością cen stwierdzono, że ustalone minimalne ceny importowe („MCI”) wynikające z zobowiązania nie stanowią już skutecznego środka w świetle ustaleń poczynionych podczas dochodzenia.

(4)

W celu rozwiązania tego problemu przeanalizowano możliwość indeksacji MCI w stosunku do cen nakładów stanowiących główne koszty produkcji. Stwierdzono jednak, że wahania cen na rynku nie dają się wyjaśnić jedynie wzrostem cen nakładów stanowiących główne koszty produkcji, w związku z czym indeksacja minimalnych cen importowych nie jest możliwa. Stwierdzono zatem, że zobowiązanie w obecnej formie, mianowicie z ustalonymi cenami minimalnymi, nie jest dłużej wykonalne, oraz że problemu wynikającego z ustalonego charakteru cen minimalnych nie można rozwiązać za pomocą indeksacji cen. W związku z tym uznano, że w przypadku FeSi dalsze zobowiązanie w zakresie ustalonych cen nie jest wskazane (zob. również motywy 131 i 132 rozporządzenia Rady (WE) nr 172/2008 (4)) oraz że należy wycofać przyjęcie zobowiązania złożonego przez przedsiębiorstwo objęte postępowaniem.

(5)

Komisja poinformowała przedsiębiorstwo objęte postępowaniem o swoich wnioskach, dając mu możliwość przedstawienia uwag.

(6)

Przedsiębiorstwo stwierdziło, że uzasadnienie Komisji dotyczące wycofania przyjęcia zobowiązania jest sprzeczne z analizą interesu Wspólnoty, przekazaną przedsiębiorstwu w ramach postępowania, zgodnie z którą „choć dostępne informacje wskazują, że ceny żelazokrzemu rzeczywiście miały tendencje wzrostowe w miesiącach następujących po OD, to jednak w tym samym okresie wzrosły także ceny głównych kosztów nakładów”.

(7)

W tej kwestii należy zauważyć, że powyższe stwierdzenie, jak potwierdza motyw 106 rozporządzenia Rady (WE) nr 172/2008, nie ustanawia powiązania między rozwojem cen FeSi a głównymi kosztami produkcji, lecz miało służyć wyjaśnieniu sytuacji gospodarczej przemysłu wspólnotowego. Rzeczywiście, zgodnie z ustaloną praktyką Komisji w zakresie indeksacji MCI, MCI mogą być indeksowane wyłącznie w przypadkach, gdy ceny produktu wynikające z zobowiązania zmieniają się w zależności od głównych kosztów produkcji. W tym konkretnym przypadku nakład stanowiący główny koszt produkcji (energia elektryczna) nie wykazał silnego powiązania ze wzrostem cen FeSi. Nawet gdyby istniało powiązanie między cenami FeSi a głównym kosztem jego produkcji, w związku ze zróżnicowaniem cen na poszczególnych rynkach nie istnieje żadne odpowiednie źródło informacji na temat cen energii elektrycznej, mogące stanowić podstawę do indeksacji MCI, w przeciwieństwie do cen innych produktów, takich jak ropa naftowa. Co więcej, inne surowce, takie jak koks i kwarcyt, również stanowią główne, lecz podlegające wahaniom składniki kosztów produkcji FeSi. Dlatego też, gdyby MCI były indeksowane w stosunku do ceny każdego z tych nakładów, należałoby ustalić złożone wzory indeksacji, co wiązałoby się ze skomplikowanym procesem określania parametrów indeksacji i niepraktycznością przyjętego zobowiązania. Stwierdzono zatem, że indeksacja minimalnych cen importowych w stosunku do ceny głównego kosztu produkcji nie jest możliwa. Wniosek przedsiębiorstwa został tym samym odrzucony.

(8)

Przedsiębiorstwo argumentowało następnie, że zmienianie poziomu lub formy środka określonego tymczasowo i/lub zaproponowanego na ostatecznym etapie na podstawie informacji obejmujących okres po OD jest sprzeczne z praktyką Komisji. Zgodnie z klauzulami zobowiązania przedsiębiorstwo zostało powiadomione, że Komisja może wycofać przyjęcie zobowiązania na dowolnym etapie jego realizacji ze względu na zmianę okoliczności, w których zostało ono przyjęte, lub w przypadku, gdy monitoring i wykonanie zobowiązania okazują się być niepraktyczne i żadne rozwiązanie możliwe do zaakceptowania przez Komisję nie zostanie znalezione. Na tej podstawie wniosek został odrzucony.

(9)

Przedsiębiorstwo twierdziło również, że Komisja doszła do błędnego wniosku podczas oceny skuteczności zobowiązania częściowo dlatego, że wykorzystała niezweryfikowane dane obejmujące okres po OD. W związku z tym zauważa się, że Komisja postępowała zgodnie ze swą zwykłą praktyką, ponieważ wykorzystała do analiz przede wszystkim dane pochodzące z Eurostatu oraz okresowe sprawozdanie z wykonania zobowiązania przedłożone przez przedsiębiorstwo. W związku z tym wniosek został odrzucony.

(10)

Dlatego też, zgodnie z art. 8 ust. 9 rozporządzenia podstawowego oraz zgodnie z odpowiednimi klauzulami zobowiązania, które upoważniają Komisję do jednostronnego wycofania przyjęcia zobowiązania, Komisja uznała, że przyjęcie zobowiązania przedstawionego przez Silmak Dooel Export Import, Jegunowce powinno zostać wycofane.

(11)

Równocześnie z niniejszym rozporządzeniem Rada, rozporządzeniem (WE) nr 172/2008, nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz żelazokrzemu pochodzącego, między innymi, z Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii, które będzie miało zastosowanie do przywozu tych produktów wytworzonych przez eksportującego producenta objętego postępowaniem,

28.2.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/25

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 327/98 otworzyło niektóre kontyngenty taryfowe na przywóz ryżu i ryżu łamanego i ustanowiło zarządzanie nimi według krajów pochodzenia i w podziale na podokresy zgodnie z załącznikiem IX do wymienionego rozporządzenia i w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 60/2008 (3) otwierającym specjalny podokres w lutym 2008 r., w odniesieniu do kontyngentu taryfowego na przywóz ryżu bielonego i półbielonego pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki.

(2)

W odniesieniu do kontyngentu o numerze 09.4127, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 327/98, drugim podokresem w 2008 r. jest luty.

(3)

Z komunikatu sporządzonego zgodnie z art. 8 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 327/98 wynika, że w odniesieniu do kontyngentu o numerze porządkowym 09.4127 wnioski złożone w ciągu pierwszych dziesięciu dni roboczych lutego 2008 r., zgodnie z art. 4 ust. 1 wymienionego rozporządzenia, odnoszą się do ilości mniejszej niż ilość dostępna.

(4)

W związku z tym należy ustalić w odniesieniu do kontyngentu o numerze porządkowym 09.4127 całkowitą ilość dostępną w następnym podokresie obowiązywania kontyngentu przywozowego, zgodnie z art. 5 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 327/98,

28.2.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/27

(1)

Pismem z dnia 15 czerwca 2004 r. obywatel Zjednoczonego Królestwa powiadomił Komisję o pomocy przydzielonej bezprawnie przez Radę Wysp Szetlandzkich (Shetland Islands Council – SIC), organ publiczny na Wyspach Szetlandzkich należących do Zjednoczonego Królestwa. Pismami z dnia 24 sierpnia 2004 r., 4 lutego 2005 r., 11 maja 2005 r. i 16 grudnia 2005 r. Komisja zwróciła się do Zjednoczonego Królestwa o przekazanie informacji o tej pomocy. Pismami z dnia 10 grudnia 2004 r., 6 kwietnia 2005 r., 8 września 2005 r. i 31 stycznia 2006 r. Zjednoczone Królestwo przekazało Komisji kolejne informacje.

(2)

Pismem z dnia 13 września 2006 r. Komisja poinformowała Zjednoczone Królestwo, że podjęła decyzję o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 Traktatu WE w odniesieniu do tej pomocy. Zjednoczone Królestwo przedstawiło swoje uwagi na temat pomocy w piśmie z dnia 16 października 2006 r.

(3)

Decyzja Komisji o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej dnia 30 listopada 2006 r. (3). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawiania uwag dotyczących pomocy. Nie otrzymano żadnych uwag.

(4)

Rada Wysp Szetlandzkich przekazywała płatności do sektora rybołówstwa w ramach dwóch ogólnych środków pomocy, pod nazwą „Pomoc dla sektora połowowego i przetwórstwa ryb” oraz „Pomoc dla sektora hodowli ryb”, które faktycznie składały się z kilku różnych rodzajów programów pomocy obowiązujących od lat siedemdziesiątych. Jednym z takich programów był tak zwany „Program pomocy dla osób po raz pierwszy obejmujących udziały w statkach” („program”). W ramach tego programu, który obowiązywał od 1982 r. do dnia 14 stycznia 2005 r., można było przyznawać dotacje stanowiące wkład uzupełniający własny wkład finansowy na zakup udziału w istniejącym lub nowym statku rybackim. Pomoc była przyznawana jedynie osobom w wieku powyżej 18 lat, które nie posiadały dotychczas udziału w statku rybackim.

(5)

Pomoc przyznawano na 50 % kosztów nabycia udziału, przy czym maksymalna kwota pomocy wynosiła 7 500 GBP w przypadku istniejącego statku i 15 000 GBP w przypadku nowego statku. Pozostałe 50 % mogło być finansowane jedynie z wkładu własnego beneficjenta, pochodzącego z jego własnych oszczędności lub z pożyczki rodzinnej. Kwota pomocy w żadnym przypadku nie mogła przekroczyć 25 % wartości statku.

(6)

Pomoc była przyznawana pod warunkiem, że statek będzie wykorzystywany do połowów w pełnym wymiarze czasu przez kolejne pięć lat oraz że beneficjent zachowa swój udział w statku przez okres pięciu lat od otrzymania pomocy.

(7)

Komisja miała poważne wątpliwości, czy pomoc przyznana w ramach programu na rzecz osób fizycznych nabywających po raz pierwszy udziały w używanych statkach może być uznana za zgodną z wymogami określonymi w pkt 2.2.3.3. Wytycznych w sprawie badania pomocy państwa dla sektora rybołówstwa i akwakultury z, odpowiednio, 1994 r., 1997 r. i 2001 r. (4) W szczególności Komisja miała wątpliwości dotyczące zgodności pomocy z warunkiem, że pomoc może być przyznawana tylko na statki nie starsze niż 10 (5) lat lub, odpowiednio, 20 lat (6) gdy statek może być używany przez co najmniej kolejne 10 lat. Ponadto Komisja miała wątpliwości dotyczące zgodności stopy pomocy równej 25 % rzeczywistych kosztów nabycia statku, która nie była zgodna z wytycznymi z 2001 r., które miały zastosowanie do istniejących programów pomocy od dnia 1 lipca 2001 r. i dopuszczały stopę pomocy jedynie do 20 % (7).

Jeżeli chodzi o pomoc przyznaną na nabycie udziałów w nowych statkach Komisja uznała, że program nie odnosi się do referencyjnego poziomu wielkości floty rybackiej ani do wymogów bezpieczeństwa i higieny oraz obowiązku rejestracji statku w rejestrze floty, zgodnie z warunkami określonymi w art. 6–7 i 9–10 oraz w załączniku III do rozporządzenia Rady (WE) nr 2792/1999 z 17 grudnia 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady i uzgodnienia dotyczące pomocy strukturalnej Wspólnoty w sektorze rybołówstwa (8), zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 2369/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. (9) Ponadto wydaje się, że program nie zawierał żadnych przepisów dotyczących dodatkowych wymogów przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 2792/1999 zmienionym przez rozporządzenie (WE) nr 2369/2002.

(8)

W odpowiedzi z dnia 16 października 2006 r. Zjednoczone Królestwo przekazało dalsze informacje dotyczące pomocy przyznanej w ramach programu. Zwrócono uwagę, że całkowita kwota pomocy przyznanej w ramach programu wyniosła 581 750 GBP, a nie 8 000 000 GBP, którą to kwotę wymienia Komisja w decyzji o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 Traktatu WE. Zjednoczone Królestwo zwróciło również uwagę, że po dniu 1 lipca 2001 r. nie przyznano żadnej pomocy w odniesieniu do nowych statków oraz że w związku z tym kwestia niezgodności programu po tej dacie jest bezprzedmiotowa.

(9)

Jeżeli chodzi o pomoc na nabycie udziałów w używanych statkach, Zjednoczone Królestwo potwierdziło, że program nie zawiera żadnego warunku dotyczącego wieku statku ani przepisu wymagającego, aby statki mogły być używane przez co najmniej kolejne 10 lat. Jednakże Zjednoczone Królestwo twierdzi, że program zakłada przyznanie dotacji pod warunkiem pięcioletniego użytkowania i że przepis ten stanowi dorozumiane zobowiązanie, aby statek był nieprzerwanie użytkowany do celów połowowych przynajmniej przez ten okres.

(10)

Zjednoczone Królestwo przekazało wykaz wszystkich 78 przypadków przyznania pomocy indywidualnej, wszystkie na kwotę 7 500 GBP, która to pomoc została przyznana między dniem 25 kwietnia 1996 r. a dniem 15 lipca 2003 r. na nabycie udziałów w używanych statkach; wykaz zawiera nazwę (imię i nazwisko) beneficjenta oraz nazwę i wiek statku. Stopa pomocy wahała się między 0,12 % a 25 %. Po dniu 1 stycznia 2001 r. stopa pomocy w żadnym przypadku nie przekroczyła 3,75 %.

(11)

Zjednoczone Królestwo zwróciło uwagę, że 36 z 78 wszystkich dotacji okazało się niezgodne z przepisami, jednak 28 z tych 36 dotacji zostało zwrócone lub było objęte procesem windykacji w wyniku utraty, sekwestracji, sprzedaży lub wycofania z danego statku z eksploatacji. W dwóch z pozostałych ośmiu przypadków nie dochodzono zwrotu dotacji, ponieważ utrata miała miejsce po wygaśnięciu pięcioletniego okresu warunkującego dotację. Zjednoczone Królestwo tym samym podsumowało, że pozostaje jedynie sześć przypadków dotacji potencjalnie niezgodnych z przepisami, które dotyczą statków będących wciąż w użytku lub kolejnych statków, na które przeniesiono korzyść wynikającą z przedmiotowej dotacji.

(12)

Ponadto Zjednoczone Królestwo stwierdziło, że jeżeli Komisja przyjmie decyzję negatywną, nie należy żądać zwrotu pomocy przyznanej przed dniem 3 czerwca 2003 r., ponieważ byłoby to sprzeczne z zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań. W tym względzie Zjednoczone Królestwo odniosło się do decyzji Komisji 2003/612/WE z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie kredytów na zakup kwot połowowych na Wyspach Szetlandzkich (Zjednoczone Królestwo) (10) oraz do decyzji Komisji 2006/226/WE z dnia 7 grudnia 2005 r. w sprawie inwestycji Shetland Leasing and Property Developments na Wyspach Szetlandzkich (Zjednoczone Królestwo) (11), stwierdzając, że do dnia 3 czerwca 2003 r. Rada Wysp Szetlandzkich miała prawo uważać, że fundusze wykorzystane na tę pomoc były prywatne, a nie publiczne.

(13)

Po pierwsze trzeba ustalić, czy środek można uznać za pomoc państwa, a jeżeli tak, to czy jest on zgodny ze wspólnym rynkiem.

(14)

Pomoc została przyznana ograniczonej liczbie przedsiębiorstw sektora rybołówstwa i dlatego ma ona charakter selektywny. Pomoc została przyznana przez Radę Wysp Szetlandzkich z zasobów państwa, przynosząc korzyści przedsiębiorstwom, które bezpośrednio konkurują z innymi przedsiębiorstwami sektora rybołówstwa, zarówno z obszaru Zjednoczonego Królestwa, jak i z innych państw członkowskich. Dlatego też pomoc ta zakłóca konkurencję lub grozi jej zakłóceniem i należy uznać ją za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 Traktatu WE.

(15)

Według Zjednoczonego Królestwa przed przystąpieniem Zjednoczonego Królestwa do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej stosowane były dwa ogólne programy, o których mowa w motywie 4. Komisja zwraca jednak uwagę, że zgodnie z przekazanymi informacjami program pomocy dla osób po raz pierwszy obejmujących udziały w statkach został wprowadzony w życie dopiero w 1982 r. Jednak z powodu braku archiwum Zjednoczone Królestwo nie było w stanie przedstawić dowodów, że środki pomocy istniały już przed przystąpieniem Zjednoczonego Królestwa do Wspólnoty. Ponadto Zjednoczone Królestwo potwierdziło, że na przestrzeni lat programy pomocy zostały zmienione i że zmiany te nigdy nie były zgłaszane Komisji zgodnie z art. 88 ust. 3 Traktatu WE (poprzedni art. 93 ust. 3). W związku z tym pomoc tę należy rozpatrywać jako nową pomoc.

(16)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 nie określa żadnego terminu na analizę „pomocy przyznanej bezprawnie”, określonej definicją w art. 1 ust. f) tego rozporządzenia, mianowicie pomocy wdrożonej zanim Komisja może stwierdzić, czy pomoc jest zgodna ze wspólnym rynkiem. Jednakże art. 15 tego rozporządzenia stanowi, że uprawnienia Komisji do żądania zwrotu pomocy są ograniczone do 10 lat oraz że ten termin rozpoczyna się z dniem bezprawnego przyznania pomocy beneficjentowi, a jest przerwany przez jakiekolwiek działanie podjęte przez Komisję. W związku z tym Komisja uznaje, że w tym przypadku nie jest konieczna analiza pomocy objętej takim terminem, to jest pomocy przyznanej ponad 10 lat przed działaniem podjętym przez Komisję w odniesieniu do tej pomocy.

(17)

Komisja uznaje, że w tym przypadku termin ten został przerwany przez wniosek Komisji o przekazanie informacji, który został przesłany do Zjednoczonego Królestwa dnia 24 sierpnia 2004 r. Z tego względu wspomniany termin ma zastosowanie do pomocy przyznanej beneficjentom przed dniem 24 sierpnia 1994 r. W konsekwencji Komisja ograniczyła swoją ocenę do pomocy przyznanej w okresie między dniem 24 sierpnia 1994 r. a styczniem 2005 r.

(18)

Pomoc państwa można uznać za zgodną ze wspólnym rynkiem, jeżeli stosują się do niej wyjątki przewidziane w Traktacie WE. Jeżeli chodzi o pomoc państwa dla sektora rybołówstwa, uznaje się, że środki pomocy państwa są zgodne ze wspólnym rynkiem, jeżeli spełniają one warunki Wytycznych dotyczących badania pomocy państwa dla sektora rybołówstwa i akwakultury. Zgodnie z pkt 5.3 akapit drugi wytycznych z 2004 r.: „»pomoc przyznana bezprawnie« w rozumieniu art. 1 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 659/1999 będzie oceniona zgodnie z wytycznymi obowiązującymi w momencie wejścia w życie aktu administracyjnego ustanawiającego tę pomoc”. Jest to również zgodne z ogólnymi zasadami wyrażonymi w zawiadomieniu Komisji w sprawie określenia zasad mających zastosowanie do oceny bezprawnie przyznanej pomocy państwa (12). Z tego powodu pomoc należy oceniać pod kątem jej zgodności z wytycznymi z 1994 r., 1997 r. oraz 2001 r.

(19)

Jeżeli chodzi o pomoc przyznaną na nabycie udziałów w nowych statkach, Komisja w decyzji o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 Traktatu WE zwróciła uwagę, że pomoc przyznana przed dniem 1 lipca 2001 r. można uznać za zgodną ze wspólnym rynkiem. Jednak po tej dacie warunki programu pomocy nie były już zgodne z obowiązującymi warunkami i dlatego Komisja miała poważne wątpliwości, czy jakakolwiek pomoc tego rodzaju przyznana po tej dacie była zgodna.

(20)

Na podstawie informacji przekazanych przez Zjednoczone Królestwo można stwierdzić, że po dniu 1 lipca 2001 r. nie przyznano żadnej pomocy na nabycie udziałów w nowych statkach oraz że od dnia 14 stycznia 2005 r. program już nie obowiązuje.

(21)

Zgodnie z pkt 2.2.3.3 wytycznych z 1994 r., 1997 r. i 2001 r. pomoc można uznać za zgodną ze wspólnym rynkiem jedynie w przypadku gdy dany statek może być użytkowany przez co najmniej kolejne 10 lat. Ponadto zgodnie z wytycznymi z 1994 r. i 1997 r. statek musi mieć co najmniej 10 lat, a zgodnie z wytycznymi z 2001 r. co najmniej 20 lat.

(22)

Program nie zawiera żadnych warunków dotyczących wieku statków, a Zjednoczone Królestwo potwierdziło, że żadne inne warunki lub działania nie mogły zapewnić zgodności z tym warunkiem. Co więcej program nie wymagał, aby statki były użytkowane przez co najmniej kolejne 10 lat. To sprawia, że program jest w wyraźny sposób niezgodny z wytycznymi z 1994 r., 1997 r. i 2001 r.

(23)

Niezgodności tej nie eliminuje przewidziany w ramach programu wymóg utrzymania udziału w statku przez co najmniej kolejne pięć lat i użytkowania go w tym okresie do celów połowowych. Przepis ten jedynie zapewniał, że statki będą eksploatowane przez pierwsze pięć lat, a więc tylko przez połowę okresu wymaganego w ramach wytycznych.

(24)

W związku z powyższym uznaje się, że pomoc przyznana w ramach programu pomocy na nabycie udziałów w używanych statkach jest niezgodna ze wspólnym rynkiem.

(25)

Zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 w przypadku podjęcia negatywnych decyzji w sprawie pomocy przyznanej bezprawnie, Komisja podejmuje decyzję, że dane państwo członkowskie musi podjąć wszelkie konieczne środki w celu windykacji pomocy od beneficjenta.

(26)

Zjednoczone Królestwo wskazało, że Komisja nie może wymagać windykacji pomocy, jeżeli byłoby to sprzeczne z zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań, twierdząc, że zasada ta ma zastosowanie w przedmiotowej sprawie.

(27)

Środki wykorzystywane na finansowanie programu pochodzą z tych samych funduszy, które są wykorzystywane na pomoc, co do której Komisja odniosła się negatywnie w decyzjach 2003/612/WE i 2006/226/WE, o których mowa w motywie 12 niniejszej decyzji. W tych przypadkach Komisja uznała, że fundusze te należy uznać za zasoby państwa dla celów art. 87 ust. 1 Traktatu WE. Jednocześnie Komisja przyznała, że w konkretnych okolicznościach analizowanych spraw, po stronie Rady Wysp Szetlandzkich i zaangażowanych podmiotów powstały uzasadnione oczekiwania dotyczące prywatnego charakteru omawianego funduszu poprzez połączenie kilku elementów, które wykluczały windykację niezgodnej z przepisami pomocy państwa.

(28)

Komisja uznaje jednak, że w tym przypadku elementy uwzględnione w decyzjach 2003/612/WE i 2006/226/WE nie mogą być stosowane w ten sam sposób i że nie powstały uzasadnione oczekiwania. Komisja zwraca w szczególności uwagę na działania i oświadczenia Zjednoczonego Królestwa, wyraźnie pokazujące, że w czasie przyznawania pomocy organy odpowiedzialne były przekonane, że analizowany program jest w rzeczywistości programem pomocy państwa i że zastosowanie mają zasady dotyczące pomocy państwa.

(29)

Dochodząc do tego wniosku, Komisja zauważa, że w przeciwieństwie do pomocy będącej przedmiotem decyzji 2003/612/WE i 2006/226/WE omawiany program został stworzony jako typowy program pomocy i dotyczy bezpośrednich dotacji na rzecz rybaków, przyznawanych bezpośrednio przez Radę Wysp Szetlandzkich. Ponadto konkretne okoliczności tej sprawy wyraźnie pokazują, że władze Zjednoczonego Królestwa uważały, że zastosowanie mają zasady dotyczące pomocy państwa, jako że niezmiennie uwzględniały wydatki ponoszone w ramach tego programu w rocznych sprawozdaniach Zjednoczonego Królestwa dotyczących pomocy państwa przekazywanych Komisji zgodnie ze zobowiązaniami wspólnotowymi. W odpowiedzi na pytania Komisji Zjednoczone Królestwo stwierdziło w piśmie z dnia 10 grudnia 2004 r., że „płatności realizowane w ramach programów były uwzględniane w rocznym spisie pomocy państwa, który przez wiele lat corocznie przesyłano Komisji zgodnie z wymogami”, a w piśmie z dnia 6 kwietnia 2005 r. że „nasze władze przez wiele lat działały w dobrej wierze i w przekonaniu, że programy pomocy były zgodne z wytycznymi w sprawie pomocy państwa”.

(30)

Uwzględniając te oświadczenia oraz okoliczności tej sprawy, Komisja uważa, że zażądanie windykacji pomocy nie może być uznane za sprzeczne z ogólną zasadą prawa wspólnotowego. Tym samym zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 Komisja uważa, że Zjednoczone Królestwo musi podjąć wszelkie konieczne środki w celu windykacji pomocy od beneficjenta programu (niezależnie od podjętych już działań), bez uszczerbku dla przypadków podlegających rozporządzeniu Komisji (WE) nr 875/2007 z dnia 24 lipca 2007 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis dla sektora rybołówstwa i zmieniającemu rozporządzenie (WE) nr 1860/2004. (13).

(31)

W tym względzie należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 w celu przywrócenia skutecznej konkurencji windykacja powinna obejmować odsetki. Odsetki te należy wyliczyć narastająco zgodnie z rozdziałem V rozporządzenia Komisji (WE) nr 794/2004 (14). Zjednoczone Królestwo powinno zatem zagwarantować, aby również windykacje już przeprowadzone lub wciąż będące w trakcie realizacji spełniały ten warunek, a w przypadkach gdy windykacja nie uwzględniła takich odsetek, należy podjąć konieczne środki w celu windykacji od tych beneficjentów również odpowiedniej kwoty odsetek.

(32)

Komisja zwraca się do Zjednoczonego Królestwa o odesłanie załączonego kwestionariusza dotyczącego obecnego stanu postępowania windykacyjnego i sporządzenie wykazu beneficjentów, których dotyczy windykacja pomocy.

(33)

W świetle oceny przeprowadzonej w sekcji IV, Komisja stwierdza, że Zjednoczone Królestwo bezprawnie przyznało pomoc w ramach programu, naruszając art. 88 ust. 3 Traktatu WE.

(34)

Komisja uważa, że pomoc przyznana w ramach tego programu nie jest zgodna ze wspólnym rynkiem, o ile dotyczy ona pomocy przyznanej na pierwsze nabycie udziału w używanym statku rybackim.

(35)

Jako że po dniu 1 lipca 2001 r. nie przyznano żadnej pomocy na pierwsze nabycie udziału w nowym statku rybackim, wszystkie przypadki przyznania takiej pomocy przyznanej w ramach programu uznaje się za zgodne ze wspólnym rynkiem.

a)

wykaz beneficjentów, którzy otrzymali pomoc, o której mowa w art. 1 niniejszej decyzji, a która nie spełnia warunków określonych w rozporządzeniu (WE) nr 875/2007, z podaniem całkowitej kwoty pomocy otrzymanej przez każdego beneficjenta;

b)

całkowita kwota (część główna i odsetki) podlegająca windykacji od każdego beneficjenta;

c)

szczegółowy opis środków już podjętych oraz planowanych celem zastosowania się do niniejszej decyzji; oraz

d)

dokumenty wykazujące, że beneficjentom nakazano zwrócić pomoc.