19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/1

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 1371/2005 (2), Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz wyrobów walcowanych płaskich ze stali krzemowej elektrotechnicznej o ziarnach zorientowanych („elektrotechniczne blachy teksturowane”) pochodzących ze Stanów Zjednoczonych Ameryki („USA”) i Rosji („rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych”).

(2)

Decyzją 2005/622/WE (3) Komisja przyjęła zobowiązanie cenowe złożone przez dwóch współpracujących producentów eksportujących, w odniesieniu do których wprowadzono specjalne stawki celne dla przedsiębiorstw wynoszące odpowiednio 31,5 % (AK Steel Corporation, USA) i 11,5 % (Novolipetsk Iron and Steel Corporation (NLMK), Rosja). Ogólnokrajowe cła antydumpingowe mające zastosowanie do wszystkich innych przedsiębiorstw, z wyjątkiem Viz Stal, Rosja – objętego zerową stawką celną – wynoszą 37,8 % dla USA i 11,5 % dla Rosji.

(3)

Posiadane przez Komisję informacje wskazują na to, iż niektóre elektrotechniczne blachy teksturowane, o grubości zazwyczaj nieprzekraczającej 0,1 mm oraz z uwagi na m.in. wysoką wydajność elektromagnetyczną, małą wagę i niski poziom wytwarzania ciepła przy ich używaniu, posiadają właściwości, które nie występują w innych typach elektrotechnicznych blach teksturowanych. W związku z tym właściwościami uważa się, że takie produkty mają również inne zastosowanie, zazwyczaj w przemyśle inżynierii lotniczej i medycznej. Dlatego też stwierdzono, że należy dokonać przeglądu tej sprawy w odniesieniu do zakresu produktu.

(4)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie częściowego przeglądu okresowego, Komisja wszczęła, na mocy zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, częściowy przegląd okresowy, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego (4). Dochodzenie dotyczyło wyłącznie określenia produktów, które objęte są obowiązującymi środkami, celem oceny, czy istnieje potrzeba zmiany zakresu produktu.

(5)

Produktem objętym przeglądem są wyroby walcowane płaskie ze stali krzemowej elektrotechnicznej o ziarnach zorientowanych, obecnie sklasyfikowane w ramach kodów CN 7225 11 00 (o szerokości 600 mm lub większej) oraz 7226 11 00 (o szerokości mniejszej niż 600 mm). Powyższe kody podane są jedynie w celach informacyjnych.

(6)

Elektrotechniczne blachy teksturowane są produkowane z walcowanych na gorąco kręgów krzemowej stali stopowej o różnej grubości, których szczególna struktura ziaren jest zorientowana jednolicie w celu umożliwienia przewodzenia pola magnetycznego z dużą wydajnością. Brak wydajności w odniesieniu do wymienionego przewodzenia magnetycznego nazywany jest „stratą magnetyczną”, która jest podstawowym wskaźnikiem jakości produktu.

(7)

Rynek podzielony jest zazwyczaj na gatunki blach o „wysokiej przepuszczalności”, o wysokim stopniu przewodzenia lub zwykłe. Gatunki o wysokiej przepuszczalności umożliwiają osiągnięcie niższych strat magnetycznych dla każdej grubości blach. Takie właściwości są szczególnie odpowiednie dla przemysłowych producentów transformatorów elektrycznych.

(8)

Komisja oficjalnie poinformowała o wszczęciu przeglądu wspólnotowych producentów elektrotechnicznych blach teksturowanych, wszystkich znanych importerów i użytkowników we Wspólnocie oraz wszystkich znanych producentów eksportujących w USA i Rosji.

(9)

Komisja zwróciła się o przekazanie informacji do wszystkich wyżej wymienionych stron, jak również do wszystkich innych stron, które zgłosiły się przed upływem terminu określonego w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Komisja dała wszystkim zainteresowanym stronom możliwość przedstawienia na piśmie swoich stanowisk oraz wystąpienia z wnioskiem o przesłuchanie.

(10)

Następujące przedsiębiorstwa współpracowały podczas dochodzenia i dostarczyły Komisji odpowiednich informacji:

Producenci wspólnotowi

Producenci elektrotechnicznych blach teksturowanych w USA

Producenci elektrotechnicznych blach teksturowanych w Rosji

Producenci cienkich elektrotechnicznych blach teksturowanych w USA

Producenci cienkich elektrotechnicznych blach teksturowanych we Wspólnocie

Użytkownicy cienkich elektrotechnicznych blach teksturowanych we Wspólnocie

(11)

Żaden z producentów elektrotechnicznych blach teksturowanych, którzy byli objęci dochodzeniem w ramach postępowania prowadzącego do wprowadzenia obowiązujących środków, nie produkuje elektrotechnicznych blach teksturowanych o grubości wskazanej w obecnym dochodzeniu dotyczącym zakresu produktu.

(12)

ThyssenKrupp Electrical Steel GmbH i Orb Electrical Steels Limited (Cogent) nie produkują cienkich elektrotechnicznych blach teksturowanych, podobna sytuacja występuje w przypadku producentów w USA, tj. AK Steel Corporation i Allegheny Technologies Incorporated, oraz producentów rosyjskich – VIZ Stal i NLMK. W konsekwencji wskazany produkt nie był związany z bezpośrednimi interesami wymienionych producentów i żaden z nich nie sprzeciwił się ewentualnemu wyłączeniu cienkich elektrotechnicznych blach teksturowanych z zakresu środków.

(13)

Produkcja cienkich elektrotechnicznych blach teksturowanych wiąże się z procesem ponownego walcowania przeprowadzanego przez wyspecjalizowane przedsiębiorstwa, z których tylko dwa znane są Komisji w krajach, których dotyczy postępowanie: producent z USA – Arnold Magnetic Technologies oraz producent rosyjski – Ileko (Asha). Jedynie pierwsze z wymienionych przedsiębiorstw współpracowało. Jak wskazano w motywach 10 i 11 powyżej – tego rodzaju produkcji nie prowadzi się we Wspólnocie.

(14)

Do 1971 r. AK Steel Corporation produkowało cienkie elektrotechniczne blachy teksturowane zwane blachami gatunku T. Proces produkcji rozpoczynał się w oparciu o gotowe gatunki elektrotechnicznej blachy teksturowanej (zwykłe i o wysokiej przepuszczalności), z których usuwano powłokę, a następnie blachy były ponownie walcowane, wyżarzane i powlekane. Gatunek ten znalazł specyficzne zastosowania końcowe w przemyśle samolotowym, transformatorach oraz w szerokim asortymencie produktów elektrotechnicznych, w przypadku których rozmiar i waga materiału odgrywa decydującą rolę. Ustalono, że tego rodzaju cienkie elektrotechniczne blachy teksturowane nie mogą być stosowane zamiennie z innymi elektrotechnicznymi blachami teksturowanymi.

(15)

Zbadano również, czy blachy gatunku T składały się z produktu, który można by odróżnić od „zwykłych” elektrotechnicznych blach teksturowanych na podstawie właściwości technicznych. Ustalono, że proces ponownego walcowania (polegający na mechanicznym rozciąganiu i rozpłaszczaniu na zimno), z ponownym wyżarzaniem i ponownym powlekaniem, zmienia zasadniczo techniczne specyfikacje produktu. Fakt ten znajduje potwierdzenie w utracie ważności gwarancji na produkt udzielanej przez pierwotnego producenta.

(16)

Stwierdzono również, że właściwości fizyczne dotyczące grubości nie są ograniczone do 0,10 mm – maksymalnego poziomu grubości wskazanego w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Najczęściej spotykana w obrocie handlowym grubość wynosi 0,1016 mm oraz 0,1524 mm, określana zazwyczaj w USA jako 4 „milicale” i 6 „milicali”. Jeden „milical” wynosi jedną tysięczną cala lub 0,0254 mm.

(17)

W związku z powyższym definicję produktu dotyczącą cienkich elektrotechnicznych blach teksturowanych należało sprecyzować i wskazać, że są one poddawane ponownemu walcowaniu do grubości nieprzekraczającej 0,16 mm, ponownie wyżarzane i ponownie powlekane.

(18)

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, zgodnie z którymi cienkie elektrotechniczne blachy teksturowane mają odmienne podstawowe właściwości fizyczne i techniczne oraz zastosowania końcowe od pozostałych elektrotechnicznych blach teksturowanych, uznano za właściwe zwolnić przywóz elektrotechnicznych blach teksturowanych o grubości nieprzekraczającej 0,16 mm z obowiązujących środków antydumpingowych.

(19)

W konsekwencji należy zwrócić lub umorzyć ostateczne cła antydumpingowe, które zostały uiszczone lub zaksięgowane zgodnie z art. 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1371/2005 w jego pierwotnej wersji, w odniesieniu do towarów nieobjętych art. 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1371/2005 zmienionego niniejszym rozporządzeniem.

(20)

Wnioski o zwrot lub umorzenie należy składać do krajowych organów celnych zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa celnego.

(21)

Ponieważ obecne dochodzenie przeglądowe skupia się na doprecyzowaniu zakresu produktu oraz mając na uwadze, że wskazany rodzaj produktu nie miał podlegać pierwotnym środkom, uważa się za właściwe, by zastosować wymienione ustalenia od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, aby zapobiec wyrządzeniu szkód importerom tego produktu. Ponadto zważywszy, że pierwotne rozporządzenie weszło w życie stosunkowo niedawno, a oczekiwana ilość wniosków o zwrot jest niewielka, nie ma istotnych powodów, aby uniemożliwić zastosowanie z mocą wsteczną.

(22)

Niniejszy przegląd nie ma wpływu na termin, w którym wygasa rozporządzenie (WE) nr 1371/2005 zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego,

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/4

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/6

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2402/96 (3) otworzyło roczny kontyngent taryfowy na przywóz 10 000 ton i dodatkowy, autonomiczny roczny kontyngent taryfowy na przywóz 5 ton skrobi z manioku (numer porządkowy 09.4064).

(2)

Z komunikatu sporządzonego zgodnie z art. 10 rozporządzenia (WE) nr 2402/96 wynika, że wnioski złożone w okresie w dniu 15 stycznia 2008 r. do godziny 13.00 czasu obowiązującego w Brukseli, zgodnie z art. 9 wspomnianego rozporządzenia, dotyczą ilości większych niż ilości dostępne. Należy zatem określić, w jakiej mierze pozwolenia na przywóz mogą być wydawane, poprzez ustalenie współczynnika przydziału, jaki należy zastosować do ilości objętych wnioskami.

(3)

Należy również zaprzestać wydawania pozwoleń na przywóz w ramach rozporządzenia (WE) nr 2402/1996 w bieżącym okresie obowiązywania kontyngentu,

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/7

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/9

(1)

Ceny reprezentatywne i kwoty dodatkowych należności stosowanych do przywozu cukru białego, cukru surowego i niektórych syropów w odniesieniu do roku gospodarczego 2007/2008 zostały ustalone rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1109/2007 (3). Te ceny i kwoty zostały ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 37/2008 (4).

(2)

Dane, którymi obecnie dysponuje Komisja, prowadzą do zmiany wymienionych kwot, zgodnie z zasadami i szczegółowymi przepisami wykonawczymi przewidzianymi w rozporządzeniu (WE) nr 951/2006,

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/11

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 zawiera wykaz osób, grup i podmiotów, których fundusze oraz zasoby ekonomiczne podlegają zamrożeniu zgodnie z tym rozporządzeniem.

(2)

W dniu 21 grudnia 2007 r. Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa ONZ postanowił zmienić wykaz osób, grup i podmiotów, których fundusze i zasoby ekonomiczne powinny zostać zamrożone. Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany do załącznika I,

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/17

(1)

Artykuł 95 ust. 5 i ust. 6 akapit pierwszy Traktatu stanowi:

„5.   (…) jeśli po przyjęciu przez Radę lub Komisję środka harmonizującego państwo członkowskie uzna za niezbędne wprowadzenie przepisów krajowych opartych na nowych dowodach naukowych dotyczących ochrony środowiska naturalnego lub środowiska pracy ze względu na specyficzny problem tego państwa, który pojawił się po przyjęciu środka harmonizującego, notyfikuje ono Komisji projektowane środki oraz powody ich wprowadzenia.

6.   W terminie 6 miesięcy od notyfikacji określonych w ustępach (…) 5, Komisja zatwierdza lub odrzuca przepisy krajowe, o których mowa, po sprawdzeniu, czy są one środkiem arbitralnej dyskryminacji lub ukrytym ograniczeniem w handlu między państwami członkowskimi i czy stanowią one przeszkodę w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego.”.

(2)

W piśmie z dnia 13 kwietnia 2007 r. Stałe Przedstawicielstwo Rzeczpospolitej Polskiej przy Unii Europejskiej zgłosiło Komisji, zgodnie z art. 95 ust. 5 Traktatu WE, art. 111 i 172 projektu ustawy Prawo o organizmach genetycznie zmodyfikowanych, jako odstępstwa od przepisów dyrektywy 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (1) w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i uchylającej dyrektywę Rady 90/220/EWG (zwanej dalej „dyrektywą 2001/18/WE”).

(3)

Pismem z dnia 9 lipca 2007 r. Komisja poinformowała władze polskie o otrzymaniu zgłoszenia na podstawie art. 95 ust. 5 Traktatu WE oraz że od tego momentu rozpoczął się sześciomiesięczny okres na dokonanie oceny zgłoszenia zgodnie z art. 95 ust. 6.

(4)

Komisja opublikowała również zawiadomienie dotyczące wniosku w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2), w celu poinformowania innych zainteresowanych stron o projektowanych środkach krajowych, które Polska zamierza przyjąć (3).

(5)

Dyrektywa jest oparta o art. 95 Traktatu WE. Celem dyrektywy jest zbliżanie prawa i procedur państw członkowskich w zakresie wydawania zezwoleń na uprawy GMO przeznaczone do zamierzonego uwolnienia do środowiska. Zgodnie z art. 34 państwa członkowskie były zobowiązane do dokonania transpozycji dyrektywy do prawa krajowego do dnia 17 października 2002 r.

(6)

Dyrektywa ustanawia stopniowy proces zatwierdzania na podstawie indywidualnej oceny ryzyka dla zdrowia ludzkiego i środowiska zanim jakikolwiek organizm zmodyfikowany genetycznie lub produkt składający się z lub zawierający organizmy zmodyfikowane genetycznie albo mikroorganizmy zmodyfikowane genetycznie (GMMs) może być uwolniony do środowiska lub wprowadzony do obrotu. Dyrektywa przewiduje dwie różne procedury, uwolnienie w celach doświadczalnych (tzw. uwolnienie z części B) oraz uwolnienie w celu wprowadzenia do obrotu (tzw. uwolnienie z części C). Uwolnienie z części B wymaga zezwolenia na szczeblu krajowym, podczas gdy uwolnienie z części C podlega procedurze wspólnotowej, z końcową decyzją ważną w całej Unii Europejskiej. Dyrektywa reguluje uwolnienie w celu wprowadzenia do obrotu i uwolnienie do środowiska w celu doświadczalnym zwierząt transgenicznych na tej podstawie, że są one klasyfikowane jako organizmy genetycznie zmodyfikowane. Podczas gdy żadne zwierzę transgeniczne ani ryba nie zostały jeszcze zatwierdzone dla tych celów, dyrektywa przewiduje taką możliwość. Poza powyższymi przepisami dotyczącymi procedur zatwierdzania, art. 23 dyrektywy zawiera „klauzulę ochronną”. Przepis tego artykułu stanowi, że „jeżeli państwo członkowskie, w wyniku uzyskania po wydaniu zezwolenia nowych lub dodatkowych informacji mających wpływ na ocenę ryzyka dla środowiska lub w wyniku ponownej oceny posiadanych wcześniej informacji na podstawie nowych lub dodatkowych danych naukowych, ma uzasadnione podstawy, aby uważać, że GMO w charakterze lub w składzie produktu, który prawidłowo zgłoszono i dla którego uzyskano zezwolenie na piśmie na mocy niniejszej dyrektywy, stanowi ryzyko dla zdrowia ludzkiego lub środowiska naturalnego, to dane państwo członkowskie może tymczasowo ograniczyć lub zakazać stosowania i/lub sprzedaży tego GMO w charakterze lub w składzie produktu na swoim terytorium”. Ponadto w przypadku poważnego ryzyka państwo członkowskie może powziąć środki nadzwyczajne, takie jak zawieszenie lub zakończenie wprowadzania do obrotu GMO i musi poinformować Komisję o decyzji powziętej na podstawie art. 23 oraz o powodach powzięcia takiej decyzji. Na tej podstawie zostaje podjęta decyzja na szczeblu Wspólnoty wobec zastosowanej klauzuli ochronnej, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 30 ust. 2 dyrektywy 2001/18/WE.

(7)

Zgodnie z art. 1, rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (4) (zwane dalej „rozporządzeniem (WE) nr 1829/2003”) ma na celu: a) ustanowienie podstawy zapewniania wysokiego poziomu ochrony życia i zdrowia ludzkiego, zdrowia i dobrego stanu zwierząt, środowiska naturalnego i interesów konsumenta w związku z genetycznie zmodyfikowaną żywnością i paszą przy jednoczesnym zapewnieniu skutecznego funkcjonowania rynku wewnętrznego; b) ustanowienie wspólnotowych procedur zatwierdzania i nadzoru genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy; c) ustanowienie przepisów dotyczących etykietowania genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy. Uwzględniając te różne cele, rozporządzenie to jest oparte na art. 37, 95 i 152 ust. 4 lit. b) Traktatu WE. Rozporządzenie to stosuje się do GMO przeznaczonych do użycia w żywności i paszy, żywności lub paszy zawierającej lub składającej się z GMO oraz żywności lub paszy produkowanej z albo zawierającej składniki produkowane z GMO. Zgodnie z motywem 11 rozporządzenia, zezwolenie może być takżprodukcjie wydane w odniesieniu do GMO przewidzianych do stosowania w charakterze materiału źródłowego do żywności lub paszy.

(8)

Rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 ustanawia scentralizowany system zezwoleń GMO (art. 3–7 dla genetycznie zmodyfikowanej żywności i art. 5–19 dla genetycznie zmodyfikowanej paszy). Każde zastosowanie powinno być wsparte dokumentacją dostarczającą informacji wymaganych na podstawie załącznika III i IV do dyrektywy 2001/18/WE oraz informacji i wniosków odnośnie do oceny ryzyka dokonanej zgodnie z zasadami określonymi w załączniku II do dyrektywy (art. 5 ust. 5 lit. a) oraz art. 17 ust. 5 lit. a)). Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) przygotowuje opinię odnośnie do każdego zezwolenia (art. 6 i 18). W przypadku GMO wchodzących w zakres niniejszego rozporządzenia, które mają być używane jako nasiona lub innego rodzaju materiał rozmnożeniowy roślin, art. 6 ust. 3 lit. c) oraz 18 ust. 3 lit. c) wymagają, by EFSA przekazał dokonanie oceny ryzyka środowiskowego właściwemu organowi krajowemu. Artykuł 8 rozporządzenia ustala zasady stosowane do „bieżących produktów” zdefiniowanych jako produkty żywnościowe wprowadzane do obrotu na podstawie dyrektywy Rady 90/220/EWG (5) przed wejściem w życie rozporządzenia (WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego i Rady (6) lub zgodnie z przepisami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 258/97 albo innych produktów, które zostały legalnie wprowadzone do obrotu przed datą stosowania niniejszego rozporządzenia i o których przedsiębiorcy odpowiedzialni za wprowadzanie do obrotu zawiadomili Komisję w ciągu sześciu miesięcy od daty stosowania tego rozporządzenia że produkty zostały wprowadzone do obrotu we Wspólnocie przed datą stosowania tego rozporządzenia. Zgodnie z tym samym art. 8 produkty te mogą być nadal wprowadzane do obrotu, używane i przetwarzane pod pewnymi warunkami. Artykuł 20 rozporządzenia określa taką samą procedurę dla produktów paszowych, które zostały zatwierdzone na podstawie dyrektywy 90/22/EWG albo dyrektywy 2001/18/WE, w tym w przypadku używania w charakterze paszy na podstawie dyrektywy Rady 82/471/EWG (7), produkowanych z GMO lub na podstawie dyrektywy Rady 70/524/EWG (8), które zawierają, składają się lub zostały wyprodukowane z GMO. W terminie jednego roku od daty stosowania niniejszego rozporządzenia oraz po sprawdzeniu, czy przedłożono i zweryfikowano wszystkie wymagane informacje, przedmiotowe produkty wpisuje się do wspólnotowego rejestru genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy („rejestr”).

(9)

Władze polskie załączyły do swojego zgłoszenia wszystkie przepisy projektu ustawy. Jednakże zgodnie z uzasadnieniem przekazanym przez władze polskie, odstępstwo od dyrektywy 2001/18/WE ma odnosić się tylko art. 111 ust. 2, 5 i 6 części IV projektu ustawy, który dotyczy zamierzonego uwolnienia GMO w celach doświadczalnych oraz art. 172. Odpowiednio, ocena dokonana w niniejszej decyzji ograniczy się do tych przepisów, bez uszczerbku dla innych formalnych procedur, dzięki którym zostanie dokonana ostateczna oceny zgodności pozostałej części ustawy, w tym pozostałych przepisów art. 111, z prawodawstwem wspólnotowym.

(10)

Artykuł 111 określa zawartość wniosku o wydanie decyzji w sprawie zamierzonego uwolnienia organizmów genetycznie zmodyfikowanych:

Zgodnie z art. 111 ust. 1: „Wniosek o wydanie decyzji w sprawie zamierzonego uwolnienia, powinien zawierać.”

Zgodnie z art. 111 ust. 2: „Do wniosku o wydanie decyzji w sprawie zamierzonego uwolnienia dołącza się:”

(11)

Artykuł 172 stanowi:

„1.   Wprowadza się zakaz prowadzenia upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych, z zastrzeżeniem ust. 2.

2.   Minister właściwy do spraw rolnictwa, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska oraz po zasięgnięciu opinii rady gminy, na terenie której prowadzona będzie uprawa roślin genetycznie zmodyfikowanych, wydaje decyzję w sprawie utworzenia strefy wskazanej do prowadzenia upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych na określonym obszarze położonym na terenie gminy (strefa wskazana do prowadzenia upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych), po złożeniu przez wnioskodawcę, o którym mowa w art. 4 pkt 21 lit. f), wniosku o wydanie decyzji w sprawie strefy wskazanej do prowadzenia upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych.

3.   Wniosek o wydanie decyzji w sprawie utworzenia strefy wskazanej do prowadzenia upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych powinien zawierać:

4.   Wniosek składa się w formie pisemnej i w wersji elektronicznej.

5.   Do wniosku, o którym mowa w ust. 3, dołącza się pisemne oświadczenia posiadaczy gruntów położonych w obrębie izolacji przestrzennej od gruntu, na którym jest planowana uprawa roślin genetycznie zmodyfikowanych, że nie wyrażają sprzeciwu w związku z zamiarem utworzenia strefy wskazanej do prowadzenia upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych.

6.   Kopię wniosku o wydanie decyzji w sprawie strefy wskazanej do prowadzenia upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych, w formie pisemnej i w wersji elektronicznej, w terminie 5 dni od dnia jego wniesienia, minister właściwy do spraw rolnictwa przekazuje:

którzy, w terminie 45 dni od dnia doręczenia im kopii wniosku, o którym mowa w ust. 3, przekazują ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa stanowisko w sprawie wraz z uzasadnieniem.

7.   Minister właściwy do spraw środowiska przekazuje ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa stanowisko, o którym mowa w ust. 6 pkt 1, po zasięgnięciu opinii Zespołu, o którym mowa w art. 26 ust. 4 i opinii Komisji, o której mowa w art. 25.

8.   Rada gminy, o której mowa w ust. 6 pkt 2, niezwłocznie po otrzymaniu wniosku, przekazuje informacje w nim zawarte do wiadomości publicznej w miejscowości, na terenie której ma być utworzona ta strefa, w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie.”.

(12)

Władze polskie zgłosiły Komisji wszystkie przepisy art. 172. Bez uszczerbku dla innych oficjalnych procedur, które ocenią zgodność pozostałej części ustawy z prawodawstwem wspólnotowym, Komisja uważa, że wszystkie przepisy art. 172 stanowią odstępstwo od przepisów dyrektywy 2001/18/WE.

(13)

Zakres wyżej wymienionych przepisów, wraz z wyjaśnieniami z uzasadnienia, sugeruje, że wywrą one głównie wpływ na uwolnienie GMO we wszystkich innych celach z wyjątkiem wprowadzenia do obrotu (głównie dla prób terenowych) w ramach części B (art. 5–11) dyrektywy 2001/18/WE.

(14)

Zakres art. 172 ust. 1 projektu ustawy sugeruje, że wywrze on wpływ głównie na:

(15)

Informacje na temat projektu ustawy, przedstawiające interpretację wpływu ustawy i jej zgodności z prawodawstwem wspólnotowym są zawarte w przekazanym uzasadnieniu do projektu ustawy (str. 12 i 16–17) oraz tekście zgłoszenia (str. 3–5).

(16)

Zgodnie z polskim zgłoszeniem (str. 3–4) oraz uzasadnieniem (str. 12) następujące argumenty przemawiają za istnieniem „elementów związanych ze szczególnymi warunkami” w rozumieniu art. 95 ust. 5 Traktatu WE:

(17)

Podczas ustalania reguł dotyczących zamierzonego uwolnienia organizmów zmodyfikowanych genetycznie do środowiska w celach doświadczalnych, przyjęto zasadę, że należy stworzyć maksymalnie surowy reżim oceniania bezpieczeństwa danego eksperymentu polowego w kontekście jego bezpieczeństwa dla środowiska. Jest to szczególnie istotne, ponieważ uwolnienie jest pierwszym etapem badań w których organizm zmodyfikowany genetycznie wchodzi w kontakt ze środowiskiem i doświadczenie jest przeprowadzane bez tak skutecznych środków ochrony jak te stosowane w przypadku systemów zamkniętych.

(18)

Wpływ takiego organizmu na środowisko nie jest znany i może być potencjalnie szkodliwy (odnosi się to w szczególności do organizmów innych niż zmodyfikowane genetycznie rośliny wyższe). Takie czynności wymagają więc zachowania szczególnych warunków bezpieczeństwa, co jest zgodne z zasadą ostrożności stosowaną w państwach członkowskich UE. Ze względu na bogactwo bioróżnorodności w Polsce, wprowadzenie organizmów genetycznie zmodyfikowanych do środowiska może spowodować poważne zakłócenia w jego funkcjonowaniu.

(19)

Zasadą naczelną stało się więc maksymalnie surowe ocenianie wszystkich elementów składowych danego eksperymentu polowego. Szczególny nacisk położono na uwarunkowania środowiskowe (skład gleb, faunę, florę, obecność gatunków chronionych, uwarunkowania klimatyczne itd.).

(20)

Propozycje te (tzn. uzależnienie uwolnienia od zgody właścicieli działek sąsiadujących z poletkiem oraz postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) nakładają dodatkowe obciążenia na wnioskodawcę ale nie wyłączają one możliwości dalszego prowadzenia prac pociągających za sobą zamierzone uwolnienie GMO do środowiska. Tak restrykcyjne podejście do kwestii uwolnienia jest także związane ze strukturą polskiego rolnictwa, które należy do jednego z najbardziej rozdrobnionych we Wspólnocie. Stanowi to poważny problem nie tylko dla komercyjnej uprawy roślin GM ale także dla bezpiecznej lokalizacji eksperymentów polowych.

(21)

Władze polskie nie odwołują się do żadnych nowych dowodów naukowych dotyczących ochrony środowiska od czasu przyjęcia dyrektywy.

(22)

Zgodnie z polskim zgłoszeniem (str. 4–5) oraz uzasadnieniem (str. 16–17) zasady dotyczące upraw komercyjnych w przepisach krajowych są oparte w dużym stopniu na zaleceniu Komisji 2003/556/WE z dnia 23 lipca 2003 r. w sprawie wytycznych dotyczących opracowania krajowych strategii oraz najlepszych praktyk w celu zapewnienia współistnienia upraw zmodyfikowanych genetycznie z uprawami tradycyjnymi i ekologicznymi (9).

(23)

Koncepcja tworzenia stref wyznaczonych dla upraw roślin zmodyfikowanych genetycznie opiera się na pkt 3.3 załącznika wspomnianego zalecenia, który dotyczy współpracy pomiędzy sąsiednimi gospodarstwami. Uwzględniono także pkt 2 oraz ppkt 3.3.2 (skoordynowane środki zarządzania), które przewidują dobrowolne łączenie pól różnych gospodarstw w celu uprawiania podobnych odmian roślin (zmodyfikowanych genetycznie, tradycyjnych albo ekologicznych) na danym terenie, oraz ppkt 3.3.3 dotyczący dobrowolnych porozumień pomiędzy rolnikami w strefach jednego typu produkcji.

(24)

Zgodnie z projektem ustawy, uprawa roślin genetycznie zmodyfikowanych powinna ograniczyć się do obszarów, które nie zawierają elementów cennych z punktu widzenia zachowania środowiska naturalnego a ich struktura agrarna umożliwia bezpieczną uprawę roślin transgenicznych, bez szkody dla działalności innych rolników.

(25)

Zaproponowane w projekcie ustawy przepisy pozwalają na minimalizację ryzyka związanego z wymieszaniem materiału rozmnożeniowego, bądź krzyżowaniem się roślin zmodyfikowanych genetycznie z niezmodyfikowanymi oraz umożliwiają kontrolę upraw genetycznie zmodyfikowanych.

(26)

Podstawą do wprowadzenia odstępstw w przepisach krajowych w odniesieniu do ograniczenia upraw roślin transgenicznych jest wyjście naprzeciw oczekiwaniom polskiego społeczeństwa. Przepisy ograniczające uprawę roślin GM mają na celu ewentualne zapobieżenie szkodom, jakie mogą wyniknąć po przedostaniu się transgenów do upraw tradycyjnych. Obawy związane z uprawą roślin GM łączą się głównie z brakiem możliwości wyeliminowania zagrożenia zanieczyszczenia upraw z powodu ewentualnych przekrzyżowań. Wynika to z faktu, że rolnictwo polskie charakteryzuje się bardzo dużym rozdrobnieniem. W Polsce funkcjonuje prawie 2 miliony gospodarstw, a średnia powierzchnia gospodarstwa wynosi niecałe 8 ha. Polskie rolnictwo charakteryzuje tradycyjny system produkcji. Jednocześnie odnotowuje się rosnące zainteresowanie produkcją ekologiczną. W warunkach tak wysokiego rozdrobnienia rolnictwa niemożliwa jest izolacja upraw GMO od upraw tradycyjnych i ekologicznych, co dodatkowo może stanowić poważne zagrożenie dla rozwijającego się w Polsce rolnictwa ekologicznego. W tej sytuacji niekontrolowane wprowadzenie do upraw roślin transgenicznych może być przyczyną strat dla rolników.

(27)

Niechęć polskich rolników pogłębia też fakt braku przepisów w zakresie rekompensat i zadośćuczynienia za straty powstałe w rolnictwie na skutek niekontrolowanego przekrzyżowania odmian. Jak dotychczas brak jest krajowych przepisów dotyczących współistnienia trzech form rolnictwa – tradycyjnego, ekologicznego i wykorzystującego rośliny transgeniczne, dopiero projektowane przepisy są próbą uregulowania tej kwestii.

(28)

Władze polskie nie odwołują się do żadnych nowych dowodów naukowych od czasu przyjęcia dyrektywy dotyczących ochrony środowiska.

(29)

Artykuł 95 ust. 5 Traktatu WE stosuje się do nowych środków krajowych, które wprowadzają wymogi niezgodne z wymogami zawartymi w środkach harmonizacji na poziomie Wspólnoty, powołując się na ochronę środowiska naturalnego lub środowiska pracy ze względu na specyficzny problem danego państwa, który pojawił się po przyjęciu środka harmonizującego i które są uzasadnione nowymi dowodami naukowymi.

(30)

Ponadto na mocy art. 95 ust. 6 Traktatu WE Komisja zatwierdza lub odrzuca projekt przepisów krajowych, o których mowa, po sprawdzeniu, czy są one środkiem arbitralnej dyskryminacji lub ukrytym ograniczeniem w handlu między państwami członkowskimi i czy stanowią one przeszkodę w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego.

(31)

Zgłoszenie dokonane przez władze polskie dnia 13 kwietnia 2007 r. zmierza do uzyskania zatwierdzenia wprowadzenia nowego art. 111 ust. 2, 5 i 6 oraz art. 172 ustawy traktowanych przez władze polskie jako odstępstwo od dyrektywy 2001/18/WE.

(32)

Polska dokonała tego zgłoszenia tylko jako odstępstwa od dyrektywy 2001/18/WE. Dlatego też ocena prawna zawarta w niniejszej decyzji skupi się tylko na dyrektywie 2001/18/WE.

(33)

Dyrektywa 2001/18/WE harmonizuje na szczeblu Wspólnoty zasady dotyczące zamierzonego uwolnienia GMO, uwolnienia w celach doświadczalnych albo w celu wprowadzenia do obrotu. Ten horyzontalny akt prawny może być traktowany jako kluczowy w przypadku każdego zamierzonego uwolnienia GMO do środowiska w Unii Europejskiej, w szczególności ponieważ zatwierdzenia zgodne z prawodawstwem dotyczącym genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (rozporządzenie (WE) nr 1829/2003) są dokonywane także według jego podstawowych zasad.

(34)

Przy porównywaniu przepisów dyrektywy 2001/18/WE i zgłoszonych środków krajowych okazuje się, że te ostatnie są bardziej restrykcyjne niż te zawarte w dyrektywie, w szczególności w odniesieniu do następujących aspektów:

(35)

W świetle powyższego, jeżeli GMO otrzyma zezwolenie na uprawę w UE na podstawie procedury przewidzianej w dyrektywie 2001/18/WE, państwa członkowskie nie mogą wprowadzać żadnych dodatkowych ograniczeń w odniesieniu do jego uprawy. Jednak polska ustawa zakazuje ich uprawiania w innych miejscach niż wyznaczone do tego specjalne strefy, nawet jeżeli takie ograniczenie nie jest przewidziane w pisemnym zezwoleniu udzielonym na podstawie dyrektywy.

(36)

Projekt ustawy narusza dyrektywę 2001/18/WE w takim zakresie w jakim ogranicza on uprawy wszystkich GMO w Polsce, podczas gdy dyrektywa (art. 13–18) przewiduje procedurę dokonania indywidualnej analizy ryzyka na szczeblu wspólnotowym przed zatwierdzeniem wprowadzenia GMO do obrotu.

(37)

Proponowane ograniczenia upraw nasion genetycznie zmodyfikowanych w Polsce stanowią także barierę dla wprowadzania do obrotu nasion genetycznie zmodyfikowanych, które byłyby zatwierdzone do tego celu na podstawie dyrektywy 2001/18/WE. Projekt ustawy miałby więc wpływ na genetycznie zmodyfikowane nasiona już zatwierdzone dla celów wprowadzenia do obrotu na podstawie istniejącego prawodawstwa wspólnotowego oraz dla celów przyszłych zatwierdzeń.

(38)

Artykuł 111 ust. 2, 5 i 6 projektu polskiej ustawy zmierza do ograniczenia upraw nasion genetycznie zmodyfikowanych dla celów uwolnienia doświadczalnego. Uwolnienie dla celów doświadczalnych nasion genetycznie zmodyfikowanych jest uregulowane w dyrektywie 2001/18/WE jednak raczej na poziomie krajowym niż wspólnotowym. Zgodnie z art. 6 ust. 1 dyrektywy („Standardowa procedura zatwierdzenia”), zgłoszenie każdego uwolnienia dla celów doświadczalnych musi zostać przedłożone właściwemu organowi państwa członkowskiego, na którego terytorium uwolnienie ma nastąpić. Zgodnie z art. 6 ust. 8 zgłaszający może przeprowadzić uwolnienie jedynie wtedy, gdy otrzymał pisemne zezwolenie właściwego organu i musi spełnić wszelkie warunki postawione w tym zezwoleniu. Dlatego też przepisy zgłoszonego projektu ustawy, które ustanawiają dodatkowe wymogi administracyjne dla zatwierdzenia takich uwolnień, takie jak zgoda władz lokalnych albo pisemna deklaracja właścicieli działek sąsiadujących, że nie sprzeciwiają się uwolnieniom, niezależnie od potencjalnego ryzyka, musi być uznana za niezgodną z dyrektywą.

(39)

Artykuł 172 ust. 1 zabrania upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych, z zastrzeżeniem ust. 2, tzn. utworzenia specjalnych stref przez ministra właściwego ds. rolnictwa. Ogólny zakaz jest sprzeczny z art. 19 dyrektywy 2001/18/WE, który stanowi, że jeżeli wydano pisemne zezwolenie na wprowadzenie do obrotu GMO w charakterze lub w składzie produktu, produkt ten może być stosowany we Wspólnocie bez dodatkowego zgłoszenia przy ścisłym przestrzeganiu specyficznych warunków stosowania oraz środowisk i/lub regionów geograficznych określonych w zezwoleniu. Ponadto ogólny zakaz z projektu polskiej ustawy jest sprzeczny z art. 22 dyrektywy, który stanowi, że państwa członkowskie nie mogą zabraniać, ograniczać ani utrudniać wprowadzenia do obrotu GMO w charakterze lub w składzie produktów, które są zgodne z wymaganiami ustanowionymi w tej dyrektywie.

(40)

Zgodnie z art. 23 dyrektywy 2001/18/WE, jeżeli państwo członkowskie, na podstawie nowych informacji ujawnionych po dacie wydania zezwolenia, ma uzasadnione podstawy, aby uważać, że GMO w charakterze lub w składzie produktu, który prawidłowo zgłoszono i dla którego uzyskano zezwolenie na piśmie na mocy dyrektywy 2001/18/WE, stanowi ryzyko dla zdrowia ludzkiego lub środowiska naturalnego, to dane państwo członkowskie może tymczasowo ograniczyć lub zakazać stosowania i/lub sprzedaży tego GMO w charakterze lub w składzie produktu na swoim terytorium. Przepis ten wskazuje, że uprawa GMO może być zabroniona tylko w indywidualnych przypadkach i na podstawie szczególnych okoliczności (nowe informacje ujawnione od daty wydania zezwolenia), nie stanowi on jednak podstawy do przyjęcia ogólnego zakazu upraw albo innego stosowania GMO.

(41)

Jak wynika z powyższego, i co polskie władze wyjaśniły w swoim zgłoszeniu, art. 111 ust. 2, 5 i 6 oraz art. 172 są niezgodne z dyrektywą 2001/18/WE. W tych okolicznościach nie ma potrzeby dokonywania dalszej analizy tych przepisów z punktu widzenia prawa wspólnotowego, a w szczególności rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, w kontekście niniejszej decyzji. Jednakże ocena dokonana na podstawie dyrektywy 2001/18/WE nie wyklucza oceny zgodności zgłoszonego projektu ustawy z innymi aktami prawa wspólnotowego, w tym w szczególności rozporządzeniem (WE) nr 1829/2003, w ramach innych procedur wspólnotowych.

(42)

Artykuł 95 ust. 5 Traktatu WE stanowi odstępstwo od zasady jednolitego stosowania prawa wspólnotowego oraz zasady jedności wspólnego rynku. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, wszelkie wyjątki od zasady jednolitego stosowania prawa wspólnotowego oraz jedności wspólnego rynku muszą być interpretowane zawężająco. Dlatego też wyjątki przewidziane w art. 95 ust. 5 Traktatu WE muszą być interpretowane w taki sposób, żeby jego zakres nie wykraczał poza przypadki, do których się wprost odnosi.

(43)

W świetle ram czasowych ustanowionych w art. 95 ust. 6 Traktatu WE, Komisja sprawdzając czy projektowane środki krajowe zgłoszone na mocy art. 95 ust. 5 są uzasadnione, powinna przyjąć za podstawę „względy” przedstawione przez państwo członkowskie. Oznacza to, zgodnie z postanowieniami Traktatu WE, że obowiązek udowodnienia, że przedmiotowe środki krajowe są uzasadnione spoczywa na państwie członkowskim występującym z wnioskiem. Biorąc pod uwagę ramy proceduralne ustanowione w art. 95 Traktatu WE, w tym w szczególności ścisły termin przyjęcia decyzji, Komisja zwykle musi ograniczyć się do przeanalizowania zasadności elementów przedstawianych przez wnioskujące państwo członkowskie, bez samodzielnego poszukiwania możliwych uzasadnień.

(44)

Ponadto i biorąc także pod uwagę wyjątkowy charakter omawianych środków krajowych, ciężar dowodu istnienia wymogów uzasadniających przyjęcie takich środków zgodnie z art. 95 ust. 5 Traktatu WE spoczywa na państwach członkowskich dokonujących zgłoszenia.

(45)

Artykuł 95 ust. 5 Traktatu wymaga, że kiedy państwo członkowskie uważa za niezbędne wprowadzenie krajowych przepisów stanowiących odstępstwo od środka harmonizującego, przepisy te powinny być uzasadnione na podstawie następujących łącznych warunków (11):

(46)

Dlatego też, na podstawie wspomnianego artykułu, wprowadzenie krajowych środków niezgodnych ze środkiem harmonizującym przyjętym na poziomie Wspólnoty musi być przede wszystkim uzasadnione nowymi dowodami naukowymi dotyczącymi ochrony środowiska naturalnego lub środowiska pracy.

(47)

Jak wynika z pkt 45 niniejszej decyzji, to na państwie członkowskim, które zgłosiło potrzebę odstępstwa, spoczywa obowiązek dostarczenia nowych dowodów naukowych wspierających zgłoszone środki.

(48)

Uzasadnienie podniesione przez Polskę (tekst zgłoszenia, str. 3–5) obejmuje:

(49)

Z argumentów przedstawionych przez władze polskie wynika, że nie odwołują się one do żadnych nowych informacji związanych z ochroną środowiska zarówno w zgłoszeniu, jak i towarzyszącym uzasadnieniu. Uzasadnienie obejmuje szerszy zakres spraw, takich jak niepewność dotycząca pierwszego etapu badań, zachowanie stanu przyrody i zagadnienia związane z odpowiedzialnością. Argumenty te nie odwołują się do nowych badań naukowych, literatury albo innych możliwych ustaleń dokonanych po przyjęciu dyrektywy 2001/18/WE i wskazujących na istnienie nowych dowodów dotyczących ochrony środowiska naturalnego lub środowiska pracy.

(50)

Z uwagi na powyższe, wobec braku nowych dowodów naukowych, Komisja nie ma podstaw do przekazania zgłoszenia do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z prośbą o opinię zgodnie z art. 28 ust. 2 dyrektywy 2001/18/WE.

(51)

Z uwagi na fakt, że dostarczenie nowych dowodów naukowych stanowi łączny warunek spełnienia wymogów z art. 95 ust. 5 Traktatu WE, ich brak skutkuje odrzuceniem zgłoszenia bez potrzeby dalszego badania spełnienia innych kryteriów.

(52)

Artykuł 95 ust. 5 Traktatu WE wymaga, że jeżeli państwo członkowskie uzna za niezbędne wprowadzenie przepisów krajowych stanowiących odstępstwo od środka harmonizującego na poziomie Wspólnoty, przepisy te muszą być uzasadnione nowymi dowodami naukowymi dotyczącymi ochrony środowiska naturalnego lub środowiska pracy ze względu na specyficzny problem tego państwa, który pojawił się po przyjęciu środka harmonizującego.

(53)

Polskie zgłoszenie nie zawiera żadnych nowych dowodów naukowych dotyczących ochrony środowiska naturalnego lub środowiska pracy, które pojawiły się po przyjęciu dyrektywy 2001/18/WE w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i które wymagałyby wprowadzenia zgłoszonych środków krajowych.

(54)

Dlatego też wniosek władz polskich o wprowadzenie art. 111 ust. 2, 5 i 6 oraz art. 172 stanowiących odstępstwo od przepisów dyrektywy 2001/18/WE w zakresie uwolnienia dla celów doświadczalnych oraz upraw GMO w Polsce nie spełnia warunków ustanowionych w art. 95 ust. 5.

(55)

W świetle udostępnionych elementów pozwalających na ocenę zasadności uzasadnienia dotyczącego zgłoszonych środków krajowych oraz w świetle powyższych rozważań, Komisja uważa, że polski wniosek o wprowadzenie przepisów krajowych stanowiących odstępstwo od dyrektywy 2001/18/WE, przekazany dnia 13 kwietnia 2007 r., nie spełnia warunków określonych w art. 95 ust. 5 Traktatu WE, ponieważ władze polskie nie dostarczyły nowych dowodów naukowych dotyczących ochrony środowiska naturalnego lub środowiska pracy ze względu na specyficzny problem tego państwa.

(56)

Komisja uważa więc, że zgłoszone środki krajowe nie mogą zostać zatwierdzone zgodnie z art. 95 ust. 6 Traktatu,

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/26

(1)

Decyzja Komisji 2002/231/WE z dnia 18 marca 2002 r. ustanawiająca zrewidowane kryteria ekologiczne odnoszące się do wspólnotowego programu przyznawania oznakowań ekologicznych dla obuwia i zmieniająca decyzję 1999/179/WE (2) traci ważność dnia 31 marca 2008 r.

(2)

Decyzja Komisji 2002/255/WE z dnia 25 marca 2002 r. ustanawiająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego odbiornikom telewizyjnym (3) traci ważność dnia 31 marca 2008 r.

(3)

Decyzja Komisji 2002/272/WE z dnia 25 marca 2002 r. ustanawiająca kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego twardym pokryciom podłogowym (4) traci ważność dnia 31 marca 2008 r.

(4)

Decyzja Komisji 2002/371/WE z dnia 15 maja 2002 r. ustanawiająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego wyrobom włókienniczym oraz zmieniająca decyzję 1999/178/WE (5) traci ważność dnia 31 maja 2008 r.

(5)

Decyzja Komisji 2003/200/WE z dnia 14 lutego 2003 r. ustalająca zrewidowane kryteria ekologiczne przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego detergentom pralniczym i zmieniająca decyzję 1999/476/WE (6) traci ważność dnia 29 lutego 2008 r.

(6)

Decyzja Komisji 2003/287/WE z dnia 14 kwietnia 2003 r. ustanawiająca ekologiczne kryteria przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego usługom hotelarskim (7) traci ważność dnia 30 kwietnia 2008 r.

(7)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1980/2000 przeprowadzono we właściwym czasie przegląd kryteriów ekologicznych oraz związanych z nimi wymogów oceny i weryfikacji, ustanowionych wyżej wymienionymi decyzjami.

(8)

Biorąc pod uwagę, że przegląd poszczególnych decyzji znajduje się na różnych etapach, należy przedłużyć okres ważności kryteriów ekologicznych oraz wymogów o 12 miesięcy w przypadku decyzji 2002/255/WE i 2002/371/WE, o 18 miesięcy w przypadku decyzji 2003/287/WE oraz o 24 miesiące w przypadku decyzji 2002/231/WE, 2002/272/WE i 2003/200/WE.

(9)

Jako że zobowiązanie do przeglądu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1980/2000 dotyczy wyłącznie kryteriów ekologicznych oraz wymogów oceny i weryfikacji, decyzje 2002/231/WE, 2002/255/WE, 2002/272/WE, 2002/371/WE, 2003/200/WE i 2003/287/WE powinny pozostać w mocy.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzje 2002/231/WE, 2002/255/WE, 2002/272/WE, 2002/371/WE, 2003/200/WE i 2003/287/WE.

(11)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu powołanego na mocy art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1980/2000,

19.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 16/28

(1)

Jeśli ilości nawozu naturalnego, które państwo członkowskie zamierza stosować w przeliczeniu na hektar rocznie, różnią się od ilości określonej w załączniku III pkt 2 akapit drugi zdanie pierwsze i jego lit. a) do dyrektywy 91/676/EWG, muszą one być ustalone tak, by nie stanowiły przeszkody w realizacji celów określonych w art. 1 wymienionej dyrektywy i muszą być uzasadnione na podstawie obiektywnych kryteriów, na przykład tak, jak w omawianym przypadku, długich okresów wegetacji i upraw o wysokim poborze azotu.

(2)

Belgia złożyła wniosek do Komisji o przyznanie odstępstwa na mocy załącznika III pkt 2 akapit trzeci do dyrektywy 91/676/EWG w odniesieniu do regionu Flandrii.

(3)

Odstępstwo to dotyczy zamiaru zezwolenia przez Belgię na stosowanie w określonych gospodarstwach we Flandrii do 250 kg azotu na hektar rocznie, pochodzącego z odchodów zwierzęcych, na działkach stanowiących użytki zielone i zawierających uprawy kukurydzy podsiewanej użytkami zielonymi oraz do 200 kg azotu na hektar rocznie, pochodzącego z odchodów zwierzęcych, na działkach zawierających uprawy pszenicy ozimej, po których następuje uprawa międzyplonu, i na działkach zawierających uprawy buraków.

(4)

Akt prawny wprowadzający w życie dyrektywę 91/676/EWG w regionie Flandrii – „Dekret w sprawie ochrony wód przed zanieczyszczeniami powodowanymi przez azotany pochodzenia rolniczego” (dekret w sprawie nawozu naturalnego) – przyjęto dnia 22 grudnia 2006 r. (2) i ma on również zastosowanie do odstępstwa, o przyznanie którego złożono wniosek.

(5)

Dekret w sprawie nawozu naturalnego ma zastosowanie na całym terytorium Flandrii.

(6)

Akt prawny wprowadzający w życie dyrektywę 91/676/EWG obejmuje ograniczenia dotyczące stosowania zarówno w odniesieniu do azotu, jak i fosforu. Stosowanie fosforu w nawozach chemicznych jest zasadniczo zabronione, chyba że przeprowadzono analizę gleby, a właściwy organ wydał odpowiednie pozwolenie.

(7)

Przedłożone dane dotyczące jakości wody wykazują tendencję spadkową w zakresie średniego stężenia azotanów w wodach gruntowych oraz w zakresie średniego stężenia składników pokarmowych (w tym fosforu) w wodach powierzchniowych.

(8)

Stosowanie azotu pochodzącego z odchodów zwierzęcych uległo w latach 1997–2005 zmniejszeniu z 162 mln kg do 122 mln kg, a stosowanie fosforu (P2O5) pochodzącego z odchodów zwierzęcych uległo w tym samym okresie zmniejszeniu z 72 mln kg do 50 mln kg, co w obydwu przypadkach wynika ze zmniejszenia liczby zwierząt, stosowania pasz o niskiej zawartości składników pokarmowych i przetwarzania nawozu naturalnego. Od roku 1991 stosowanie azotu i fosforu z nawozów chemicznych uległo zmniejszeniu odpowiednio o 44 % i 82 % i wynosi obecnie 57 kg azotu na hektar i 6 kg fosforanu na hektar.

(9)

Dodatkowe dokumenty przedłożone w notyfikacji świadczą o tym, że proponowana ilość, wynosząca odpowiednio 250 i 200 kg azotu w przeliczeniu na hektar rocznie pochodzącego z odchodów zwierzęcych, jest uzasadniona na podstawie obiektywnych kryteriów, takich jak długie okresy wegetacji i uprawy o wysokim poborze azotu.

(10)

Po przeanalizowaniu wniosku Komisja stwierdza, że proponowana ilość wynosząca odpowiednio 250 i 200 kg azotu w przeliczeniu na hektar rocznie pochodzącego z odchodów zwierzęcych nie będzie stanowiła przeszkody w realizacji celów dyrektywy 91/676/EWG, z zastrzeżeniem spełnienia pewnych rygorystycznych warunków.

(11)

W celu niedopuszczenia, aby stosowanie odstępstwa, o przyznanie którego złożono wniosek, doprowadziło do intensyfikacji chowu zwierząt gospodarskich, właściwe organy powinny zapewnić ograniczenie dozwolonego pogłowia zwierząt gospodarskich w każdym gospodarstwie (prawa do emisji składników pokarmowych) w regionie Flandrii, zgodnie z przepisami dekretu w sprawie nawozu naturalnego z dnia 22 grudnia 2006 r.

(12)

Niniejszą decyzję stosuje się w powiązaniu z drugim programem działania obowiązującym w regionie Flandrii na lata 2007–2010 (dekret w sprawie nawozu naturalnego z dnia 22 grudnia 2006 r.).

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Azotanów ustanowionego na mocy art. 9 dyrektywy 91/676/EWG,

a)

„gospodarstwa” oznaczają gospodarstwa prowadzące chów zwierząt gospodarskich lub nieprowadzące takiego chowu;

b)

„działka” oznacza pojedyncze pole lub grupę pól, jednolitych pod względem upraw, typu gleby i praktyk nawożenia;

c)

„użytki zielone” oznaczają trwałe lub krótkotrwałe użytki zielone (krótkotrwałe pastwiska zakładane są zwykle na okres krótszy niż cztery lata);

d)

„uprawy o wysokim poborze azotu i długim okresie wegetacji” oznaczają użytki zielone, kukurydzę podsiewaną (przed zbiorami lub po nich) trawą koszoną i usuwaną z pola, stanowiącą międzyplon, pszenicę ozimą, po uprawie której następuje uprawa międzyplonu, buraki cukrowe lub buraki pastewne;

e)

„wypasane zwierzęta gospodarskie” oznaczają bydło (z wyjątkiem cieląt), owce, kozy i konie;

f)

„przetwarzanie nawozu naturalnego” oznacza fizyczno-mechaniczny proces oddzielania nawozu świńskiego na dwie frakcje – stałą i oczyszczoną, przeprowadzany w celu poprawy stosowania nawozów na gruntach rolnych i lepszego odzyskiwania azotu i fosforu;

g)

„profil glebowy” oznacza warstwę gleby sięgającą od poziomu gruntu do głębokości 0,90 m, chyba że średni najwyższy poziom wód gruntowych jest niższy; w takim przypadku jest to warstwa sięgająca do głębokości średniego najwyższego poziomu wód gruntowych.

a)

liczbę zwierząt gospodarskich, opis systemu magazynowania i przechowywania wraz z pojemnością dostępną do celów przechowywania nawozu naturalnego;

b)

obliczenie azotu i fosforu pochodzących z nawozu naturalnego i wytworzonych w gospodarstwie;

c)

opis przetwarzania nawozu naturalnego i oczekiwane cechy przetworzonego nawozu naturalnego;

d)

ilość, rodzaj i cechy nawozu dostarczonego poza gospodarstwo lub do gospodarstwa;

e)

obliczenie azotu i fosforu pochodzących z nawozu naturalnego i wykorzystanych w gospodarstwie;

f)

płodozmian oraz powierzchnię działek zawierających uprawy o wysokim poborze azotu i długim okresie wegetacji oraz działek zawierających inne uprawy, wraz ze szkicową mapką określającą położenie poszczególnych działek;

g)

przewidywalne wymagania upraw w zakresie azotu i fosforu w podziale na poszczególne działki;

h)

stosowane ilości azotu i fosforu pochodzących z nawozu naturalnego w podziale na poszczególne działki;

i)

stosowane ilości azotu i fosforu pochodzących z nawozów chemicznych i innych nawozów w podziale na poszczególne działki.

a)

użytki zielone należy zaorać na wiosnę;

b)

użytki zielone nie obejmują roślin strączkowych ani innych roślin wiążących azot atmosferyczny;

c)

po zaoraniu trawy następuje bezpośrednio uprawa roślin o wysokim poborze azotu, a w roku, w którym nastąpiło zaoranie trwałych użytków zielonych, nie stosuje się nawozów;

d)

międzyplony wysiewa się bezpośrednio po zbiorach pszenicy ozimej i nie później niż dnia 10 września;

e)

w celu zapewnienia stałej pokrywy roślinnej na gruntach ornych, która pozwala odzyskać azotany wymyte z podglebia w okresie jesiennym oraz ogranicza ich wymywanie w okresie zimowym, nie wykonuje się orki międzyplonów przed dniem 15 lutego.