31.12.2007

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 350/1

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1580/2007

z dnia 21 grudnia 2007 r.

ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2200/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw (1), w szczególności jego art. 1 ust. 3,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2201/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków przetworów owocowych i warzywnych (2), w szczególności jego art. 1 ust. 3,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1182/2007 z dnia 26 września 2007 r. ustanawiające przepisy szczegółowe dotyczące sektora owoców i warzyw, zmieniające dyrektywy 2001/112/WE i 2001/113/WE oraz rozporządzenia (EWG) nr 827/68, (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96, (WE) nr 2826/2000, (WE) nr 1782/2003 i (WE) nr 318/2006 oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 2202/96 (3), w szczególności jego art. 42,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1182/2007 zmieniło poprzedni system dotyczący sektora owoców i warzyw, ustanowiony rozporządzeniami (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i rozporządzeniem Rady (WE) nr 2202/96 z dnia 28 października 1996 r. wprowadzającym program pomocy wspólnotowej dla producentów niektórych owoców cytrusowych (4).

(2)

Obowiązujące przepisy wykonawcze odnoszące się do sektora owoców i warzyw zawarte są w licznych rozporządzeniach, z których większość była wielokrotnie zmieniana. W związku ze zmianami wprowadzonymi do systemu owoców i warzyw rozporządzeniem (WE) nr 1182/2007 oraz w świetle zdobytego doświadczenia należy zmienić te przepisy wykonawcze. Z uwagi na zakres zmian konieczne jest, celem zachowania przejrzystości, włączenie wszystkich przepisów wykonawczych do nowego oddzielnego rozporządzenia.

(3)

Należy zatem uchylić następujące rozporządzenia Komisji: — rozporządzenie (WE) nr 3223/94 z dnia 21 grudnia 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad stosowania ustaleń dotyczących przywozu owoców i warzyw (5), — rozporządzenie (WE) nr 1555/96 z dnia 30 lipca 1996 r. w sprawie zasad stosowania dodatkowych ceł w przywozie owoców i warzyw (6), — rozporządzenie (WE) nr 961/99 z dnia 6 maja 1999 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące rozszerzenia zasad wydanych przez organizacje producentów w sektorze owocowo-warzywnym (7), — rozporządzenie (WE) nr 544/2001 z dnia 20 marca 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 w odniesieniu do dodatkowej pomocy finansowej funduszom operacyjnym (8), — rozporządzenie (WE) nr 1148/2001 z dnia 12 czerwca 2001 r. w sprawie kontroli zgodności norm handlowych mających zastosowanie do świeżych owoców i warzyw (9), — rozporządzenie (WE) nr 2590/2001 z dnia 21 grudnia 2001 r. zatwierdzające działania w celu kontroli zgodności z normami handlowymi mającymi zastosowanie do świeżych owoców i warzyw, przeprowadzanych w Szwajcarii przed przywozem do Wspólnoty Europejskiej (10), — rozporządzenie (WE) nr 1791/2002 z dnia 9 października 2002 r. zatwierdzające działania w celu kontroli zgodności z normami handlowymi mającymi zastosowanie do świeżych owoców i warzyw, przeprowadzane w Maroku przed przywozem do Wspólnoty Europejskiej (11), — rozporządzenie (WE) nr 2103/2002 z dnia 28 listopada 2002 r. zatwierdzające działania w celu kontroli zgodności z normami handlowymi mającymi zastosowanie do świeżych owoców i warzyw przeprowadzane w Republice Południowej Afryki przed przywozem do Wspólnoty Europejskiej (12), — rozporządzenie (WE) nr 48/2003 z dnia 10 stycznia 2003 r. ustanawiające zasady mające zastosowanie do mieszanek różnych rodzajów świeżych owoców i warzyw w tych samych opakowaniach przeznaczonych do sprzedaży (13), — rozporządzenie (WE) nr 606/2003 z dnia 2 kwietnia 2003 r. zatwierdzające działania w celu kontroli zgodności z normami handlowymi mającymi zastosowanie do świeżych owoców i warzyw przeprowadzane w Izraelu przed przywozem do Wspólnoty (14), — rozporządzenie (WE) nr 761/2003 z dnia 30 kwietnia 2003 r. zatwierdzające działania w celu kontroli zgodności norm handlowych mających zastosowanie do świeżych owoców i warzyw, przeprowadzane w Indiach przed przywozem do Wspólnoty (15), — rozporządzenie (WE) nr 1432/2003 z dnia 11 sierpnia 2003 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 w odniesieniu do warunków uznawania organizacji producentów i wstępnego uznawania grup producentów (16), — rozporządzenie (WE) nr 1433/2003 z dnia 11 sierpnia 2003 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 w odniesieniu do funduszy operacyjnych, programów operacyjnych i pomocy finansowej (17), — rozporządzenie (WE) nr 1943/2001 z dnia 3 listopada 2003 r. ustanawiające zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 w odniesieniu do pomocy dla organizacji producentów, którym udzielono wstępnie uznania (18), — rozporządzenie (WE) nr 103/2004 z dnia 21 stycznia 2004 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 w odniesieniu do ustaleń interwencyjnych i wycofywania z rynku niektórych produktów w sektorze owoców i warzyw (19), — rozporządzenie (WE) nr 1557/2004 z dnia 1 września 2004 r. zatwierdzające działania przeprowadzane na terenie Nowej Zelandii, mające na celu kontrolę zgodności norm handlowych mających zastosowanie do niektórych świeżych owoców przed ich importem na teren Wspólnoty (20), — rozporządzenie (WE) nr 179/2006 z dnia 1 lutego 2006 r. wprowadzające system pozwoleń na przywóz w odniesieniu do jabłek przywożonych z krajów trzecich (21), — rozporządzenie (WE) nr 430/2006 z dnia 15 marca 2006 r. zatwierdzające działania przeprowadzane na terenie Senegalu, mające na celu kontrolę zgodności norm handlowych mających zastosowanie do świeżych owoców i warzyw przed ich przywozem do Wspólnoty (22), — rozporządzenie (WE) nr 431/2006 z dnia 15 marca 2006 r. zatwierdzające działania przeprowadzane na terenie Kenii, mające na celu kontrolę zgodności norm handlowych mających zastosowanie do świeżych owoców i warzyw przed ich przywozem do Wspólnoty (23), — rozporządzenie (WE) nr 1790/2006 z dnia 5 grudnia 2006 r. zatwierdzające działania przeprowadzane na terenie Turcji, mające na celu kontrolę zgodności norm handlowych mających zastosowanie do świeżych owoców i warzyw przed ich przywozem do Wspólnoty (24),

(4)	Należy przyjąć szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

(5)	Należy ustalić lata gospodarcze dla owoców i warzyw. Z uwagi na fakt, iż w przedmiotowym sektorze nie ma już programów pomocy związanych z sezonem zbiorów odnośnych produktów, wszystkie lata gospodarcze mogą zostać ujednolicone, tak aby odpowiadały one latom kalendarzowym.

(6)	Rozporządzenie (WE) nr 1182/2007 upoważnia Komisję do ustanowienia norm handlowych w odniesieniu do owoców i warzyw i w art. 2 ust. 7 stanowi, że obowiązujące rozporządzenia przewidujące takie normy powinny pozostać w mocy do momentu przyjęcia nowych norm.

(7)	Jednakże należy dopuścić wyjątki i zwolnienia od stosowania norm handlowych w przypadku pewnych działań, które albo mają bardzo marginalny i/lub szczególny charakter, albo należą do działań początkowych w łańcuchu dystrybucji, bądź w przypadku produktów przeznaczonych do przetworzenia.

(8)	Szczegółowe informacje wymagane w ramach norm handlowych muszą być wyraźnie widoczne na opakowaniu/etykiecie.

(9)

Opakowania zawierające różne rodzaje świeżych owoców i warzyw stają się coraz bardziej powszechne na rynku, w odpowiedzi na zapotrzebowanie ze strony niektórych konsumentów. Uczciwe praktyki handlowe wymagają, aby świeże owoce i warzywa sprzedawane w tym samym opakowaniu charakteryzowały się jednorodną jakością. W przypadku produktów, w odniesieniu do których nie zostały przyjęte normy wspólnotowe, może to zostać zapewnione przez odwołanie się do przepisów ogólnych. Należy ustanowić wymogi w zakresie etykietowania w przypadku mieszanek różnych rodzajów owoców i warzyw w tym samym opakowaniu. Wymogi te powinny być mniej rygorystyczne niż wymogi przewidziane w normach handlowych, w celu uwzględnienia w szczególności wolnego miejsca dostępnego na etykiecie.

(10)	Każde państwo członkowskie powinno wyznaczyć organy kontrolne, które są odpowiedzialne za przeprowadzanie kontroli zgodności na każdym etapie obrotu. Jeden z tych organów powinien być odpowiedzialny za kontakty między pozostałymi wyznaczonymi organami oraz za koordynację ich działań.

(11)	Z uwagi na fakt, iż informacje na temat handlowców i ich głównych cech są nieodzownym narzędziem w analizie dokonywanej przez państwa członkowskie, konieczne jest utworzenie bazy danych obejmującej handlowców z sektora świeżych owoców i warzyw w każdym państwie członkowskim.

(12)

Kontrole zgodności powinny być przeprowadzane za pomocą badania próbek i powinny koncentrować się na handlowcach, którzy najprawdopodobniej posiadają towary nieodpowiadające normom. Biorąc pod uwagę właściwości własnych rynków krajowych, państwa członkowskie powinny ustanawiać zasady ustalające pierwszeństwo kontroli w odniesieniu do poszczególnych kategorii handlowców. W celu zapewnienia przejrzystości o tych zasadach należy informować Komisję.

(13)

Państwa członkowskie powinny zapewnić, że wywóz świeżych owoców i warzyw do krajów trzecich odpowiada normom handlowym i poświadczyć zgodność, zgodnie z Protokołem Genewskim w sprawie standaryzacji świeżych owoców i warzyw oraz suchych i suszonych owoców, zawartym w ramach programu Europejskiej Komisji Gospodarczej Narodów Zjednoczonych i OECD dotyczącego stosowania norm międzynarodowych do owoców i warzyw.

(14)

Przywóz świeżych owoców i warzyw z krajów trzecich powinien odpowiadać normom handlowym lub normom im równoważnym. Dlatego też kontrole zgodności muszą być przeprowadzane przed wprowadzeniem tych towarów na wspólnotowy obszar celny, z wyjątkiem drobnych partii, uważanych przez organy kontrolne za obarczone niskim ryzykiem braku zgodności. W niektórych krajach trzecich, zapewniających dostateczne gwarancje zgodności, kontrole przedwywozowe mogą być przeprowadzane przez organy kontrolne tych krajów trzecich. W przypadku korzystania z tego rodzaju możliwości państwa członkowskie powinny regularnie sprawdzać skuteczność/jakość kontroli przedwywozowych przeprowadzanych przez organy kontrolne kraju trzeciego i informować Komisję o wynikach tych weryfikacji.

(15)

Nie wymaga się, aby produkty przeznaczone do przetworzenia były zgodne z normami handlowymi, a więc należy zapewnić, aby nie były one sprzedawane na rynku produktów świeżych. Produkty przeznaczone do przetworzenia powinny być odpowiednio oznakowane, a w niektórych przypadkach/jeżeli to możliwe powinno im towarzyszyć zaświadczenie o ostatecznym przeznaczeniu produktu pozwalające na dokonanie kontroli.

(16)

Owoce i warzywa poddane kontroli zgodności z normami handlowymi powinny podlegać kontroli tego samego rodzaju na wszystkich etapach obrotu. W tym celu należy zastosować wytyczne dotyczące kontroli zalecane przez Europejską Komisję Gospodarczą Narodów Zjednoczonych, zgodne z odpowiednimi zaleceniami OECD. Jednakże należy ustanowić przepisy szczególne w odniesieniu do kontroli na etapie sprzedaży detalicznej.

(17)	Należy ustanowić przepis dotyczący uznawania organizacji producentów w odniesieniu do produktów, w sprawie których złożyli oni wnioski. Jeżeli wniosek o uznanie dotyczy wyłącznie produktów przeznaczonych do przetworzenia, należy zagwarantować, że zostaną one faktycznie dostarczone do przetworzenia.

(18)

Aby pomóc w osiągnięciu celów sektora owoców i warzyw i zapewnić organizacjom producentów możliwość prowadzenia działalności w sposób trwały i efektywny, organizacjom producentów należy zapewnić całkowitą stabilność działania. Należy zatem ustanowić minimalny okres członkostwa producenta w organizacji producentów. Ustanowienie okresów składania rezygnacji z członkostwa oraz dat, od których rezygnacja ta staje się skuteczna, należy pozostawić państwom członkowskim.

(19)

Główna i zasadnicza działalność organizacji producentów powinna być związana z koncentracją podaży i wprowadzaniem do obrotu. Niemniej jednak organizacjom producentów należy dać możliwość zaangażowania w inną działalność, nawet o charakterze handlowym. Należy wspierać współpracę między organizacjami producentów poprzez umożliwienie im obrotu owocami i warzywami zakupionymi wyłącznie od innej uznanej organizacji producentów i nieuwzględnianie tego obrotu w kalkulacjach dotyczących zarówno podstawowej działalności, jak i innych form działalności. Jeśli chodzi o zapewnianie środków technicznych, możliwość tę należy rozszerzyć i objąć nią również członków organizacji producentów.

(20)

Organizacje producentów mogą posiadać udziały w spółkach zależnych, które pomagają im w zwiększeniu wartości dodanej produkcji ich członków. Należy ustalić zasady obliczania wartości tej produkcji stanowiącej przedmiot obrotu. Po okresie przejściowym mającym na celu umożliwienie ich dostosowania, główne działania tych przedsiębiorstw zależnych powinny być takie same jak działania organizacji producentów.

(21)

Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące uznawania i działalności stowarzyszeń organizacji producentów, ponadnarodowych organizacji producentów i ponadnarodowych stowarzyszeń organizacji producentów przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 1182/2007. Celem zapewnienia spójności przepisy te powinny być możliwie jak najbardziej podobne do przepisów ustanowionych dla organizacji producentów.

(22)	W celu ułatwienia koncentracji dostaw należy wspierać łączenie się istniejących organizacji producentów w nowe organizacje poprzez ustalenie zasad w odniesieniu do łączenia programów operacyjnych połączonych organizacji.

(23)

Zachowując zasadę, zgodnie z którą producenci tworzą organizację producentów z własnej inicjatywy i kontrolują ją, ustanowienie warunków przyjmowania na członków organizacji producentów i/lub stowarzyszenia organizacji producentów innych osób fizycznych lub prawnych należy pozostawić państwom członkowskim.

(24)

W celu zagwarantowania, że organizacje producentów faktycznie reprezentują minimalną ilość producentów, państwa członkowskie powinny podjąć środki w celu zagwarantowania, że mniejszość członków, na których przypada przeważająca część produkcji w danej organizacji producentów, nie ma nadmiernego wpływu na jej zarządzanie i funkcjonowanie.

(25)	W celu uwzględnienia różnych okoliczności związanych z produkcją i obrotem we Wspólnocie, państwa członkowskie powinny ustanowić warunki wstępnego uznawania grup producentów przedkładających plan uznawania.

(26)

W celu wspierania procesu tworzenia stabilnych organizacji producentów, zdolnych do wnoszenia trwałego wkładu w realizację celów sektora owoców i warzyw, wstępne uznanie należy przyznawać tylko tym grupom producentów, które są w stanie wykazać zdolność sprostania wszystkim wymaganiom dotyczącym uznawania w wyznaczonym terminie.

(27)

Należy określić informacje, jakie grupy producentów muszą uwzględnić w planie uznawania. Aby umożliwić grupom producentów lepsze sprostanie warunkom uznania, konieczne jest zezwolenie na zmiany w planie uznawania. W tym celu należy ustanowić przepis umożliwiający państwom członkowskim zażądanie od organizacji producentów podjęcia działań naprawczych w celu zapewnienia, że ich plan zostanie wykonany.

(28)

Grupa producentów może spełnić warunki uznania przed zakończeniem planu uznawania. Należy ustanowić przepis umożliwiający takim grupom składanie wniosków o uznanie wraz z projektem programów operacyjnych. W celu zachowania spójności, przyznanie takiego uznania danej grupie producentów musi oznaczać zakończenie jej planu uznawania oraz przerwanie pomocy przewidzianej w odniesieniu do tego planu. Jednakże w celu uwzględnienia wieloletniego finansowania inwestycji, w odniesieniu do inwestycji kwalifikujących się do pomocy inwestycyjnej należy przewidzieć możliwość przeniesienia do programów operacyjnych.

(29)

W celu ułatwienia prawidłowego stosowania systemu pomocy na pokrycie kosztów utworzenia i czynności administracyjnych grup producentów, pomoc ta powinna być przyznawana według stawki zryczałtowanej. W celu uwzględnienia ograniczeń budżetowych należy ustanowić pułap pomocy według stawki zryczałtowanej. Ponadto biorąc pod uwagę różne potrzeby finansowe grup producentów różnej wielkości, pułap ten należy dostosować do wartości produkcji rynkowej grup producentów.

(30)	W trosce o zachowanie spójności oraz w celu zapewnienia płynnej zmiany statusu na status uznanej grupy producentów, do organizacji producentów należy stosować takie same zasady w odniesieniu do ich głównej działalności i w odniesieniu do wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu.

(31)	W przypadku połączenia, pomoc może być nadal przyznawana grupom producentów powstałym w wyniku połączenia, w celu uwzględnienia potrzeb finansowych nowych grup i zapewnienia prawidłowego stosowania systemu pomocy.

(32)

Celem ułatwienia korzystania z systemu wsparcia dla programów operacyjnych należy jasno zdefiniować stanowiącą przedmiot obrotu produkcję organizacji producentów, łącznie z określeniem produktów, które mogą być brane pod uwagę, i fazy obrotu, w której oblicza się wartość produkcji. Należy umożliwić także stosowanie dodatkowych metod obliczania produkcji rynkowej w przypadku rocznych wahań lub niewystarczających danych. Aby zapobiec nieprawidłowemu korzystaniu z systemu, organizacjom producentów nie należy z zasady pozwalać na zmianę okresów odniesienia w trakcie realizacji programu.

(33)

Aby zapewnić właściwe wykorzystanie pomocy, należy ustanowić zasady zarządzania funduszami operacyjnymi i wkładami finansowymi członków, przewidując możliwie jak największą elastyczność, pod warunkiem że wszyscy producenci mogą korzystać z funduszu operacyjnego i w sposób demokratyczny uczestniczyć w podejmowaniu decyzji dotyczących jego wykorzystania.

(34)	Należy ustanowić przepisy dotyczące zakresu i struktury strategii krajowej na rzecz trwałych programów operacyjnych oraz ramy krajowe na rzecz działań w zakresie ochrony środowiska. Ma to na celu optymalizację przydzielania zasobów finansowych oraz poprawę jakości strategii.

(35)

W celu prawidłowego zarządzania należy ustanowić procedury w zakresie prezentacji i zatwierdzania programów operacyjnych, łącznie z nieprzekraczalnymi terminami, tak aby właściwe organy mogły dokonać odpowiedniej oceny informacji oraz aby środki i działania mogły zostać włączone do programów lub z nich wyeliminowane. Ponieważ zarządzanie programami odbywa się w cyklu rocznym, należy przewidzieć, by programy niezatwierdzone przed upływem danego terminu zostały odroczone na rok.

(36)

Należy ustanowić procedurę corocznego wprowadzania zmian do programów operacyjnych na następny rok, aby można je było dostosować w celu uwzględnienia nowych warunków, których nie można było przewidzieć w chwili wstępnej prezentacji programów. Ponadto należy umożliwić zmianę środków i kwot funduszu operacyjnego w trakcie każdego roku realizacji programu. Wszystkie takie zmiany powinny podlegać określonym ograniczeniom i warunkom określanym przez państwa członkowskie oraz powinny być obowiązkowo zgłaszane właściwym organom, aby zapewnić zachowanie ogólnych celów zatwierdzonych programów.

(37)	Ze względu na bezpieczeństwo finansowe i pewność prawną należy sporządzić wykazy działań i wydatków, które nie mogą zostać objęte programami operacyjnymi.

(38)

W przypadku inwestycji w indywidualnych gospodarstwach, aby zapobiec nieuzasadnionemu wzbogaceniu się podmiotu prywatnego posiadającego silne powiązania z organizacją podczas okresu użytkowania inwestycji, należy ustanowić przepisy umożliwiające organizacji odzyskanie końcowej wartości inwestycji, bez względu na to, czy inwestycja taka jest własnością członka czy organizacji.

(39)

Aby zapewnić właściwe stosowanie systemu, należy określić informacje, które należy umieszczać we wnioskach o przyznanie pomocy, jak również procedury dotyczące wypłacania pomocy. Aby zapobiec trudnościom w przepływie środków pieniężnych, organizacjom producentów należy udostępnić system płatności zaliczkowych wraz z właściwymi zabezpieczeniami. Z podobnych względów alternatywny system należy udostępnić w przypadku zwrotu poniesionych wydatków.

(40)

Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące zakresu i stosowania środków zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych. W miarę możliwości przepisy te powinny być elastyczne i nadawać się do szybkiego zastosowania w sytuacji kryzysowej, zezwalając tym samym państwom członkowskim i organizacjom producentów na podejmowanie decyzji. Jednakże przepisy powinny zapobiegać nadużyciom oraz ustalać ograniczenia, w ramach których niektóre środki mogą być stosowane, w tym pod względem finansowym. Powinny także zagwarantować należyte przestrzeganie wymogów fitosanitarnych i środowiskowych.

(41)

W odniesieniu do wycofywania z rynku należy przyjąć szczegółowe zasady uwzględniające potencjalne znaczenie tego środka. W szczególności należy ustanowić zasady dotyczące systemu większego wsparcia dla owoców i warzyw wycofywanych z rynku, które są nieodpłatnie przekazywane jako pomoc humanitarna przez organizacje charytatywne oraz niektóre inne organizacje i instytucje. Ponadto należy ustalić maksymalne poziomy wsparcia w odniesieniu do wycofywania z rynku w celu zapewnienia, że nie staną się one stałym zastępczym rynkiem zbytu dla produktów w porównaniu z wprowadzaniem ich do obrotu. W związku z powyższym dla produktów, w odniesieniu do których maksymalny poziom wspólnotowej rekompensaty z tytułu wycofania produktów został ustalony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 2200/96, należy nadal stosować ten poziom, z zastrzeżeniem pewnego zwiększenia w celu odnotowania, że wycofania te są obecnie współfinansowane. W odniesieniu do innych produktów, w przypadku których doświadczenie jeszcze nie wykazało ryzyka masowych wycofań, należy zezwolić państwom członkowskim na ustalenie maksymalnych poziomów wsparcia. Jednakże, z podobnych powodów, należy we wszystkich przypadkach ustalić ilościowy limit wycofań z podziałem na produkty i na organizacje producentów.

(42)

Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące krajowej pomocy finansowej, którą państwa członkowskie mogą przyznawać w tych regionach Wspólnoty, w których stopień zorganizowania producentów jest szczególnie niski, w tym definicję niskiego stopnia zorganizowania. Należy również ustanowić procedury dotyczące zatwierdzenia takiej pomocy krajowej oraz zatwierdzania i kwoty zwrotu pomocy ze środków Wspólnoty, jak również odsetka zwrotu, które powinny być podobne do procedur obecnie obowiązujących.

(43)

Należy również przyjąć szczegółowe przepisy, w szczególności przepisy proceduralne, dotyczące warunków, na jakich można rozszerzyć zakres obowiązywania przepisów ustanowionych przez organizacje producentów lub stowarzyszenia tych organizacji w sektorze owoców i warzyw na wszystkich producentów prowadzących działalność w konkretnym obszarze gospodarczym. Jeżeli produkty są sprzedawane na pniu, należy jasno określić, które zasady mają być rozszerzone odpowiednio w odniesieniu do producentów i nabywców.

(44)

Producenci jabłek we Wspólnocie znaleźli się niedawno w trudnej sytuacji z powodu, między innymi, znaczącego zwiększenia przywozu jabłek z niektórych krajów trzecich półkuli południowej. W związku z tym należy usprawnić monitorowanie przywozu jabłek. Odpowiednim instrumentem do osiągnięcia tego celu jest mechanizm oparty na wydawaniu pozwoleń na przywóz i uzależniony od złożenia zabezpieczenia zapewniającego realizację działań, w odniesieniu do których wystąpiono o przyznanie pozwoleń. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1291/2000 ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na przywóz i wywóz oraz świadectw o wcześniejszym ustaleniu refundacji dla produktów rolnych (25) oraz rozporządzenie (EWG) nr 2220/85 ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu zabezpieczeń w odniesieniu do produktów rolnych (26) powinny mieć zastosowanie.

(45)

Należy przyjąć szczegółowe zasady dotyczące systemu cen wejścia dla owoców i warzyw. Większość łatwo psujących się owoców i warzyw dostarcza się w formie przesyłek, co stwarza wyjątkowe trudności przy ustalaniu ich wartości. Należy określić możliwe metody obliczania cen wejścia, na podstawie których przywożone produkty powinny być klasyfikowane we Wspólnej Taryfie Celnej. W szczególności należy ustanowić standardowe wartości w przywozie na podstawie średniej ważonej średnich cen produktów, a w odniesieniu do przypadków, w których brak jest cen produktów określonego pochodzenia, musi zostać ustanowiony przepis szczególny. W pewnych okolicznościach należy ustanowić przepis o złożeniu zabezpieczenia w celu zagwarantowania prawidłowego stosowania systemu.

(46)

Należy przyjąć szczegółowe zasady dotyczące należności przywozowej, którą można nałożyć na niektóre produkty poza należnością przewidzianą we Wspólnej Taryfie Celnej. Dodatkowa należność może zostać nałożona, jeżeli wielkość przywozu danego produktu przekracza wartości progowe ustalone dla produktu i okresu stosowania. Towary w drodze do Wspólnoty nie podlegają dodatkowej należności przywozowej, należy zatem przyjąć przepisy szczególne dla takich towarów.

(47)	Należy ustanowić przepis dotyczący właściwego monitorowania i oceny trwających programów i systemów w celu oceny ich skuteczności i wydajności zarówno przez organizacje producentów jak i państwa członkowskie.

(48)

Należy ustanowić środki/przepisy dotyczące rodzaju, formatu i środków komunikacji koniecznych do wykonania niniejszego rozporządzenia. Środki/przepisy te powinny obejmować powiadomienia państw członkowskich dokonywane przez producentów i organizacje producentów oraz powiadomienia Komisji dokonywane przez państwa członkowskie, jak również konsekwencje w następstwie spóźnionych lub nieścisłych powiadomień.

(49)

Należy ustanowić środki dotyczące kontroli koniecznych w celu zapewnienia prawidłowego stosowania niniejszego rozporządzenia i rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 oraz odpowiednie sankcje stosowane w przypadku stwierdzonych nieprawidłowości. Środki te powinny obejmować zarówno określone kontrole i sankcje ustanowione na poziomie wspólnotowym, jak również dodatkowe kontrole krajowe i sankcje. Kontrole i sankcje powinny być odstraszające, skuteczne oraz proporcjonalne. Należy ustanowić przepisy dotyczące przypadków oczywistego błędu, siły wyższej bądź innych wyjątkowych okoliczności, aby zapewnić sprawiedliwe traktowanie producentów. Należy ustanowić przepisy dotyczące sztucznie stworzonych sytuacji w celu zapobiegania wyciąganiu z takich sytuacji jakichkolwiek korzyści.

(50)	Należy przyjąć przepisy w celu zagwarantowania płynnego przejścia z poprzedniego systemu na nowy system ustanowiony w niniejszym rozporządzeniu oraz wdrożenie przepisów przejściowych ustanowionych w art. 55 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

(51)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Owoców i Warzyw,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY WSTĘPNE

Artykuł 1

Zakres i stosowanie terminów

1.   Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy wykonawcze do rozporządzeń (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007.

2.   Terminy użyte w rozporządzeniach, o których mowa w ust. 1, posiadają takie samo znaczenie, gdy są stosowane w niniejszym rozporządzeniu, o ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej.

Artykuł 2

Lata gospodarcze

Lata gospodarcze dla produktów wymienionych w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2200/96 i w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2201/96 trwają od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia.

TYTUŁ II

KLASYFIKACJA PRODUKTÓW

ROZDZIAŁ I

Ogólne zasady

Artykuł 3

Wyjątki i zwolnienia od stosowania norm handlowych

1.   W drodze odstępstwa od przepisów art. 2 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 nie jest wymagane przestrzeganie norm handlowych w odniesieniu do:

a)	produktów wysłanych do zakładów przetwórczych innych niż te, w odniesieniu do których minimalne wymagania dotyczące jakości dla produktów przeznaczonych na potrzeby przetwórstwa przemysłowego są szczegółowo określone w niniejszym rozporządzeniu,

b)	produktów przekazywanych przez producenta w jego gospodarstwie konsumentom do ich własnego użytku, oraz

c)	produktów z danego regionu, które są sprzedawane w handlu detalicznym na terenie regionu do celów spożycia z utrwaloną lokalnie tradycją, na podstawie decyzji Komisji przyjętej na wniosek państwa członkowskiego w oparciu o procedurę, o której mowa w art. 46 rozporządzenia (WE) nr 2200/96.

2.   W drodze odstępstwa od przepisów art. 2 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 nie jest wymagane przestrzeganie norm handlowych w obrębie danego obszaru produkcji w odniesieniu do:

a)	produktów sprzedanych lub dostarczonych przez producenta do punktów przygotowania i pakowania lub magazynów albo wysłanych z jego gospodarstwa do tego rodzaju punktów, oraz

b)	produktów wysłanych z magazynów do punktów przygotowania i pakowania.

3.   W drodze odstępstwa od przepisów art. 2 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 państwa członkowskie mogą zwolnić z wymogu zgodności z normami handlowymi lub z niektórymi przepisami norm handlowych następujące produkty:

a)	produkty zaprezentowane lub oferowane do sprzedaży, sprzedane, dostarczone lub wprowadzone do obrotu w każdy inny sposób przez producenta na rynki hurtowe, w szczególności na rynki producenta położone w obszarze produkcji, oraz

b)	produkty wysłane z tych rynków hurtowych do punktów przygotowania i pakowania oraz magazynów mieszczących się na tym samym obszarze produkcji.

W przypadku gdy stosuje się akapit pierwszy, dane państwo członkowskie informuje Komisję o podjętych działaniach.

4.   Właściwemu organowi państwa członkowskiego przedstawiane są dowody na to, że produkty objęte ust. 1 lit. a) i ust. 2, spełniają ustanowione warunki, zwłaszcza w odniesieniu do ich planowanego wykorzystania.

Artykuł 4

Szczegółowe informacje

1.   Szczegółowe informacje wymagane w ramach norm handlowych ustanowionych zgodnie z art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 muszą być przedstawione czytelnie w widocznym miejscu na jednej stronie opakowania lub wydrukowane w nieusuwalny sposób bezpośrednio na opakowaniu lub na etykiecie, która stanowi integralną część opakowania lub jest do niego przymocowana.

2.   W przypadku towarów wysyłanych luzem lub ładowanych bezpośrednio na środek transportu, szczegółowe informacje, o których mowa w ust. 1, są zamieszczane w dokumencie towarzyszącym lub na dokumencie umieszczonym w widocznym miejscu w środku transportu.

Artykuł 5

Szczegółowe informacje na etapie sprzedaży detalicznej

Na etapie sprzedaży detalicznej, na którym produkty są pakowane, szczegółowe informacje wymagane zgodnie z normami handlowymi ustanowionymi zgodnie z art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 są umieszczane w czytelny i dobrze widoczny sposób.

W przypadku produktów paczkowanych, o których mowa w dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (27), poza wszystkimi informacjami przewidzianymi w normach handlowych, podana jest waga netto. Jednakże w przypadku produktów sprzedawanych zazwyczaj na sztuki wymóg podawania wagi netto nie ma zastosowania, jeżeli liczba sztuk jest widoczna i może być łatwo obliczona lub jeżeli liczba ta podana jest na etykiecie.

Produkty mogą być prezentowane bez opakowania, pod warunkiem że detalista wystawia towar przeznaczony do sprzedaży wraz z kartą, która jest umieszczona w widocznym miejscu i zawiera czytelne informacje szczegółowe określone w normach handlowych i w art. 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 dotyczącym odmiany, kraju pochodzenia i klasy produktu.

Artykuł 6

Opakowanie jednostkowe

1.   Opakowania jednostkowe świeżych owoców i warzyw o wadze netto wynoszącej trzy kilogramy lub mniej mogą zawierać mieszanki różnych rodzajów świeżych owoców i warzyw, pod warunkiem że:

a)	produkty charakteryzują się jednorodną jakością i każdy rodzaj tych produktów odpowiada normom zgodnie z ust. 2,

b)	opakowanie posiada właściwe oznakowanie zgodnie z ust. 3 oraz

c)	rodzaj mieszanki nie powoduje wprowadzania konsumenta w błąd.

2.   Produkty zawarte w opakowaniach określonych w ust. 1 muszą należeć do tej samej klasy handlowej, zgodnie z załącznikiem I.

W przypadku gdy mieszanka zawiera owoce i warzywa nieobjęte wspólnotowymi normami handlowymi, produkty te muszą być klasyfikowane w tej samej klasie, zgodnie z załącznikiem I.

3.   Oznakowanie na opakowaniach jednostkowych, o których mowa w ust. 1, i/lub na każdym zawierającym je opakowaniu, zawiera co najmniej poniższe dane szczegółowe:

a)

nazwę i adres podmiotu pakującego i/lub wysyłającego. Ten zapis można zastąpić: (i) dla wszystkich opakowań z wyjątkiem produktów paczkowanych, oficjalnie wydanym lub zatwierdzonym oznaczeniem kodowym oznaczającym podmiot pakujący i/lub wysyłający, wskazanym w ścisłym powiązaniu z zapisem „Podmiot pakujący i/lub wysyłający” (lub równoznacznymi skrótami); (ii) wyłącznie dla opakowań jednostkowych, nazwą i adresem sprzedającego z siedzibą we Wspólnocie, wskazanymi w ścisłym powiązaniu z zapisem „Zapakowane dla:” lub równoznacznym zapisem. W tym przypadku etykieta zawiera również kod oznaczający podmiot pakujący i/lub wysyłający. Podmiot sprzedający podaje wszystkie informacje uznane za niezbędne przez organ kontrolny, dotyczące znaczenia tego kodu,

b)	nazwę każdego z produktów/rodzajów produktu zawartych w opakowaniu,

c)	nazwę odmiany lub rodzaju handlowego, w przypadku każdego produktu występującego w mieszance, w stosunku do którego we wspólnotowej normie handlowej istnieje taki wymóg w odniesieniu do produktów niezmieszanych,

d)	kraj pochodzenia każdego z produktów, którego to dotyczy, obok nazwy odnośnych produktów, oraz

e)

klasę.

W przypadku owoców i warzyw objętych wspólnotowymi normami handlowymi wymienione dane szczegółowe zastępują dane szczegółowe określone w omawianych normach.

ROZDZIAŁ II

Kontrole zgodności z normami handlowymi

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 7

Zakres

Niniejszy rozdział ustanawia zasady dla państw członkowskich przy przeprowadzaniu na wszystkich etapach wprowadzania do obrotu kontroli zgodności z normami handlowymi ustanowionymi zgodnie z art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

Artykuł 8

Właściwe organy

1.   Każde państwo członkowskie wyznacza:

a)	jeden właściwy organ odpowiedzialny za koordynację i kontakty w zakresie objętym niniejszym rozdziałem, zwany dalej „organem koordynującym”, oraz

b)	organ lub organy kontrolne odpowiedzialne za stosowanie art. 2 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, zwane dalej „organami kontrolnymi”.

2.   Państwa członkowskie przekazują Komisji:

a)	nazwę oraz pocztowy i elektroniczny adres organu koordynującego, który wyznaczyły zgodnie z ust. 1,

b)	nazwę oraz pocztowy i elektroniczny adres organów kontrolnych, które wyznaczyły zgodnie z ust. 1,

c)	dokładny opis odpowiednich zakresów działalności organów kontrolnych, które wyznaczyły.

3.   Organ koordynujący może być organem kontrolnym lub jednym z organów kontrolnych lub każdym innym organem wyznaczonym zgodnie z ust. 1.

4.   Komisja udostępnia publicznie w sposób, który uznaje za właściwy, wykaz organów koordynujących wyznaczonych przez państwa członkowskie.

Artykuł 9

Baza danych obejmująca handlowców

1.   Państwa członkowskie tworzą bazę danych obejmującą handlowców owoców i warzyw, która – zgodnie z warunkami ustanowionymi w niniejszym artykule – zawiera wykaz handlowców zajmujących się obrotem świeżymi owocami i warzywami, w odniesieniu do których ustanowiono normy na mocy art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

Do celów niniejszego rozdziału „handlowiec” oznacza osobę fizyczną lub prawną posiadającą świeże owoce i warzywa podlegające normom handlowym w celu ich prezentowania lub oferowania do sprzedaży, sprzedaży lub obrotu nimi w każdy inny sposób na własny rachunek lub w imieniu strony trzeciej na terytorium Wspólnoty i/lub ich wywozu do krajów trzecich.

2.   Państwa członkowskie określają warunki regulujące włączenie poniższych handlowców do bazy danych:

a)	handlowcy, których działalność jest zwolniona z obowiązku zgodności z normami handlowymi na mocy art. 3, oraz

b)	osoby fizyczne lub prawne, których działalność w sektorze owoców i warzyw jest ograniczona albo do przewozu towarów albo do sprzedaży małych ilości na etapie detalicznym.

3.   W przypadku gdy baza danych składa się z kilku odrębnych elementów, organ koordynujący zapewnia, że baza danych, jej elementy oraz ich aktualizacja są jednolite. Aktualizacja dokonywana jest w szczególności przez organy kontrolne wykorzystujące informacje zebrane w czasie kontroli przeprowadzanych na wszystkich etapach obrotu.

4.   Przedmiotowa baza danych zawiera w odniesieniu do każdego handlowca: numer rejestracyjny, nazwę, adres, informacje potrzebne do zaliczenia go do jednej z kategorii wymienionych w art. 10, w szczególności informacje na temat jego pozycji w łańcuchu obrotu, informacje dotyczące znaczenia handlowca, informacje dotyczące danych zebranych w czasie poprzednich kontroli każdego handlowca, jak również inne informacje, które uważane są za niezbędne do celów kontroli.

5.   Handlowcy dostarczają informacje uznane przez państwa członkowskie za niezbędne do stworzenia i aktualizowania bazy danych. Państwa członkowskie określają warunki, na których handlowcy nieposiadający siedziby na ich terytorium, ale prowadzący działalność handlową na tym terytorium, wykazywani są w bazie danych tych państw.

Sekcja 2

Kontrole przeprowadzone na rynku wewnętrznym

Artykuł 10

Kontrole zgodności na rynku wewnętrznym

1.   Państwa członkowskie wprowadzają system badania próbek przy kontrolach zgodności z normami handlowymi produktów posiadanych przez handlowców na wszystkich etapach obrotu.

W ramach tego systemu państwa członkowskie określają, w oparciu o analizę ryzyka dotyczącą handlowca zajmującego się obrotem towarami niezgodnymi z normami handlowymi, częstotliwość, z jaką kontrole muszą być wykonywane przez organy kontrolne. Częstotliwość kontroli musi być wystarczająca, aby zapewnić zgodność z zasadami wspólnotowymi, w odniesieniu do każdej uprzednio określonej kategorii handlowca.

Przedmiotowa analiza ryzyka odnosi się w szczególności do wielkości przedsiębiorstw handlowych, ich pozycji w łańcuchu obrotu, informacji zebranych w czasie poprzednich kontroli oraz innych ewentualnych parametrów, które są określane przez państwa członkowskie.

Handlowcy zajmujący się przygotowaniem i pakowaniem owoców i warzyw, szczególnie w regionie produkcji, podlegają kontrolom o większej częstotliwości niż handlowcy innych kategorii. Kontrole mogą być przeprowadzane także w czasie transportu.

W przypadku gdy kontrole ujawniają znaczące nieprawidłowości, organy kontrolne zwiększają częstotliwość kontroli handlowców, których to dotyczy.

2.   Handlowcy dostarczają organom kontrolnym wszystkie informacje, które organy te uważają za konieczne w celu zorganizowania i przeprowadzania kontroli.

3.   Państwa członkowskie mogą zezwolić handlowcom gwarantującym jednolity i wysoki stopień zgodności wysyłanych przez nich owoców i warzyw podlegających normom handlowym na stosowanie wzoru przedstawionego w załączniku II przy etykietowaniu każdego opakowania. Zezwolenia udziela się na okres trzech lat z możliwością przedłużenia.

Ponadto, w celu skorzystania ze wzoru, handlowcy:

a)	posiadają personel przeprowadzający kontrole, który odbył szkolenie zatwierdzone przez państwo członkowskie,

b)	posiadają odpowiedni sprzęt do przygotowania i pakowania produktu,

c)	zobowiązują się do prowadzenia kontroli zgodności towarów, które wysyłają, oraz do posiadania rejestru, w którym zapisywane są wszystkie czynności przeprowadzanych kontroli.

Gdy handlowiec nie może dłużej gwarantować wysokiego i jednolitego stopnia zgodności lub gdy jeden z warunków wymienionych w akapicie drugim nie jest już spełniany, państwo członkowskie cofa zezwolenie dla danego handlowca na stosowanie wzoru z załącznika II przy etykietowaniu każdego opakowania.

4.   Organ koordynujący powiadamia Komisję o przepisach dotyczących systemu kontroli określonego w ust. 1. Powiadomienie to obejmuje różne kategorie handlowców, które zostały zidentyfikowane, oraz częstotliwość kontroli określoną w odniesieniu do każdej z nich, jak również, w razie potrzeby, szczegółowe warunki wprowadzenia w życie ust. 3, szczegółowe warunki wprowadzenia w życie art. 11 ust. 1, łącznie z minimalnym odsetkiem kontroli w odniesieniu do różnych handlowców, których to dotyczy. Organ ten niezwłocznie powiadamia Komisję o wszelkich kolejnych zmianach w tym systemie.

5.   Organy kontrolne państwa członkowskiego, na którego terytorium stwierdzono, że partia towarów z innego państwa członkowskiego nie odpowiada normom z powodu wad lub zepsucia, co mogło zostać wykryte w czasie pakowania, bezzwłocznie powiadamiają o takich przypadkach niezgodności stwierdzonej do etapu sprzedaży hurtowej, łącznie z centrami dystrybucji, władze innych państw członkowskich, których może to dotyczyć.

Artykuł 11

Kontrole zgodności w punkcie wywozu

1.   Na etapie wywozu właściwy organ kontrolny gwarantuje poprzez kontrolę zgodności, że produkty przeznaczone do wywozu do krajów trzecich opuszczają obszar celny Wspólnoty jedynie w przypadku, gdy są zgodne z normami handlowymi.

Eksporter dostarcza organom kontrolnym wszystkie informacje, które organy te uważają za konieczne w celu zorganizowania i przeprowadzania kontroli.

2.   Państwa członkowskie mogą określić, w odniesieniu do każdej kategorii danego handlowca oraz na podstawie analizy ryzyka, minimalny odsetek przesyłek i ilości podlegających kontrolom zgodności przez właściwy organ kontrolny na etapie wywozu. Odsetek ten jest wystarczający do zapewnienia zgodności z zasadami wspólnotowymi. W przypadku gdy kontrole te ujawniają znaczące nieprawidłowości, organy kontrolne zwiększają odsetek sprawdzanych przesyłek realizowanych przez handlowców, których to dotyczy.

Państwa członkowskie mogą stosować przepisy wymienione w akapicie pierwszym w odniesieniu do handlowców spełniających poniższe warunki:

a)	zapewnienie wystarczających gwarancji stałego i wysokiego stopnia zgodności w przypadku owoców i warzyw wprowadzanych przez tych handlowców do obrotu,

b)	posiadanie personelu przeprowadzającego kontrole, który odbył szkolenie zatwierdzone przez państwo członkowskie,

c)	zobowiązanie się do kontrolowania zgodności towarów wprowadzanych przez tych handlowców do obrotu, oraz

d)	zobowiązanie się do prowadzenia rejestru, w którym zapisywane są wszystkie kontrole przeprowadzone przez tych handlowców.

3.   Po zakończeniu czynności kontrolnych wymienionych w ust. 1 organ kontrolny wystawia świadectwo zgodności zgodnie z załącznikiem III dla każdej partii przeznaczonej do wywozu uznanej przez niego za zgodną z normami handlowymi. W przypadku gdy przesyłka wywozowa składa się z kilku partii, zgodność tych partii można poświadczyć na jednym świadectwie, w którym wyraźnie wymienia się poszczególne partie składające się na daną przesyłkę.

W przypadku gdy, zgodnie z ust. 2, partie, których dotyczy świadectwo zgodności, nie zostały sprawdzone przez właściwy organ kontrolny na etapie wywozu, zapis „kontrola we własnym zakresie (art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 0000/2007” umieszczany jest w polu 13 (Uwagi) świadectwa.

4.   Zgłoszenie wywozowe może zostać przyjęte przez właściwy organ celny tylko wtedy, gdy:

a)	towarom towarzyszy albo świadectwo, o którym mowa w ust. 3, albo świadectwo, o którym mowa w art. 19 ust. 2, lub gdy

b)	właściwy organ kontrolny poinformował w odpowiedni sposób organ celny, że w odniesieniu do danych partii wystawione zostało jedno z dwóch wymienionych świadectw.

Artykuł 12

Kontrole zgodności w punkcie przywozu

1.   Przed dopuszczeniem do swobodnego obrotu produkty z krajów trzecich podlegają kontroli w zakresie zgodności z normami handlowymi.

Importerzy dostarczają organom kontrolnym wszystkie informacje, które organy te uważają za niezbędne w celu zorganizowania i przeprowadzania kontroli wymienionych w ust. 2 i w art. 16 ust. 1.

2.   Nie naruszając przepisów sekcji 3 urzędowy organ kontrolny przeprowadza kontrolę zgodności w punkcie przywozu w stosunku do każdej przywiezionej partii oraz, w przypadku gdy wymienione produkty odpowiadają wymaganym normom, wystawia świadectwo zgodności określone w załączniku III. W przypadku gdy przesyłka przywozowa składa się z kilku partii, zgodność tych partii można poświadczyć na jednym świadectwie, w którym wyraźnie wymienia się poszczególne partie składające się na daną przesyłkę

3.   Organy celne zezwalają na dopuszczenie do swobodnego obrotu tylko wtedy, gdy:

a)	towarom towarzyszy świadectwo, o którym mowa w ust. 2, świadectwo, o którym mowa w art. 14 ust. 1, albo świadectwo, o którym mowa w art. 19 ust. 2, lub gdy

b)	właściwy organ kontrolny poinformował w odpowiedni sposób organ celny, że w odniesieniu do danych partii wystawione zostało jedno z wymienionych świadectw.

4.   W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1, 2 i 3, w przypadku gdy właściwy organ kontrolny w punkcie przywozu uznaje, iż istnieje niskie ryzyko, że niektóre partie nie odpowiadają normom handlowym, może zrezygnować z kontroli tych partii. W tym celu wysyła on ostemplowane oświadczenie do organu celnego lub informuje ten organ celny w inny sposób, że może on przeprowadzać procedury odprawy celnej.

Do celów stosowania akapitu pierwszego, organ kontrolny z wyprzedzeniem ustanawia kryteria oceny ryzyka wystąpienia braku zgodności partii, na podstawie analizy ryzyka dla każdego rodzaju przywozu przez siebie określonego, minimalny odsetek przesyłek i ilości podlegających kontroli przez właściwy organ kontrolny na etapie wywozu. Każdy odsetek wymieniony na mocy niniejszego ustępu w każdym przypadku musi być znacząco wyższy niż odsetek stosowany zgodnie z art. 16 ust. 1.

5.   Aby udoskonalić jednolitość stosowania ust. 4 w państwach członkowskich, Komisja przyjmuje wspólne wytyczne dotyczące jego stosowania. Organ koordynujący niezwłocznie powiadamia Komisję o zasadach stosowania ust. 4, w tym o kryteriach i minimalnym odsetku, określonych w ust. 4 akapit drugi, oraz o wszelkich kolejnych zmianach wymienionych zasad.

6.   W przypadku gdy przy przywozie z kraju trzeciego stwierdzono, że partia towarów nie odpowiada normom, organ koordynujący danego państwa członkowskiego niezwłocznie powiadamia o tym Komisję i organy koordynujące pozostałych państw członkowskich, których może to dotyczyć, i które następnie przekazują powyższą informację, o ile to konieczne, na ich terytorium. Komisja jest powiadamiana za pośrednictwem systemu elektronicznego wskazanego przez Komisję.

Sekcja 3

Kontrole przeprowadzane przez kraje trzecie

Artykuł 13

Zatwierdzenie czynności kontrolnych przeprowadzanych przez kraje trzecie przed przywozem do Wspólnoty

1.   Na wniosek kraju trzeciego Komisja może zatwierdzić, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 46 rozporządzenia (WE) nr 2200/96, czynności związane z kontrolą zgodności przeprowadzone przez dany kraj trzeci przed przywozem do Wspólnoty.

2.   Zatwierdzenie, o którym mowa w ust. 1, może zostać udzielone krajom trzecim, które o to wnioskują i na których terytorium spełnione są wspólnotowe normy handlowe lub przynajmniej normy równoważne, w przypadku produktów wywożonych do Wspólnoty.

W zatwierdzeniu wskazuje się władzę publiczną kraju trzeciego, na której spoczywa odpowiedzialność związana z wykonywaniem czynności kontrolnych, o których mowa w ust. 1. Władza ta odpowiada za kontakty ze Wspólnotą. Zatwierdzenie określa także organy kontrolne kierujące odpowiednimi kontrolami, zwane dalej „organami kontrolnymi kraju trzeciego”.

Zatwierdzenie może mieć jedynie zastosowanie do produktów pochodzących z danego kraju trzeciego i może być ograniczone do niektórych produktów.

3.   Organy kontrolne kraju trzeciego są organami urzędowymi lub urzędowo uznawanymi przez władzę, o której mowa w ust. 2, zapewniającymi wystarczające gwarancje i posiadającymi niezbędny personel, wyposażenie i pomieszczenia w celu przeprowadzania kontroli zgodnie z metodami, o których mowa w art. 20 ust. 1, lub metodami równoważnymi.

4.   Wykaz państw, których kontrole zgodności zostały zatwierdzone zgodnie z niniejszym artykułem, oraz odnośne produkty określone są w załączniku IV część A. Informacje dotyczące ich władz publicznych i organów kontrolnych określone są w części B tego załącznika, a wzory świadectw, o których mowa w ust. 14 – w części C tego samego załącznika.

Artykuł 14

Świadectwa

1.   Organy kontrolne kraju trzeciego przygotowują, w odniesieniu do każdej partii skontrolowanej przed jej wprowadzeniem na obszar celny Wspólnoty, albo świadectwo zgodności określone w załączniku III albo inny formularz uzgodniony między Komisją a krajem trzecim. W przypadku gdy przesyłka przywozowa składa się z kilku partii, zgodność tych partii można poświadczyć na jednym świadectwie, w którym wyraźnie wymienia się poszczególne partie składające się na daną przesyłkę.

Standardowe formularze, na których wystawia się świadectwa przewidziane w akapicie pierwszym, sporządzane są w ramach zatwierdzenia, o którym mowa w art. 13 ust. 1.

2.   Świadectwo opatrzone jest napisem „oryginał”. Gdy wymagane są dodatkowe kopie, powinny być opatrzone pieczątką z napisem „kopia”. Właściwe organy we Wspólnocie akceptują wyłącznie oryginał świadectwa.

Formularz ma wymiary 210 × 297 mm; dopuszcza się tolerancję długości do plus 8 mm lub minus 5 mm. Papier użyty na formularze jest biały, bezdrzewny, zwymiarowany do pisania i waży nie mniej niż 40 g/m2.

Formularze są drukowane i wypełniane w jednym z języków urzędowych Wspólnoty.

Formularze wypełnia się przy wykorzystaniu procesu mechanograficznego lub podobnego.

Wpisów nie wolno wycierać ani nadpisywać. Wszelkie zmiany wprowadza się, skreślając nieprawidłowe dane i, w odpowiednim przypadku, dodając wymagane dane. Zmiany takie są parafowane przez osobę wprowadzającą je i zatwierdzane przez organ wystawiający.

Każde świadectwo opatrzone jest numerem seryjnym, który umożliwia zidentyfikowanie świadectwa, oraz jest ostemplowane przez organ wystawiający i podpisane przez osobę lub osoby do tego upoważnione.

Organ wystawiający zachowuje kopię każdego wystawionego przez siebie świadectwa.

Artykuł 15

Zawieszenie zatwierdzenia

Komisja może zawiesić zatwierdzenie, jeżeli ustali, że w znaczącej liczbie partii i/lub ilości towary nie odpowiadają informacjom zawartym w świadectwach zgodności wystawionych przez organy kontrolne kraju trzeciego lub gdy nie ma zadowalającej odpowiedzi na wnioski o przeprowadzenie kontroli a posteriori, o którym mowa w art. 16 ust. 2.

Artykuł 16

Dodatkowe kontrole przeprowadzane przez państwa członkowskie

1.   Państwa członkowskie prowadzają kontrole fizyczne w punkcie przywozu produktów przywożonych zgodnie z warunkami ustanowionymi w niniejszej sekcji w zakresie zgodności z normami, przeprowadzając kontrole zgodności w odniesieniu do każdego zainteresowanego kraju trzeciego, w stosunku do znaczącego odsetka przesyłek i ilości przywożonych na wymienionych warunkach. Odsetek ten musi być wystarczający, aby zapewnić zgodność z zasadami wspólnotowymi przez organy kontrolne kraju trzeciego. Państwa członkowskie gwarantują, że środki ustanowione w art. 20 ust. 3 są stosowane w odniesieniu do skontrolowanych partii, w przypadku gdy partie te nie są zgodne z normami handlowymi.

W przypadku gdy kontrole ujawniają znaczące nieprawidłowości, państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję, a organy kontrolne zwiększają odsetek przesyłek i ilości kontrolowanych zgodnie z przepisami niniejszego artykułu.

Jeżeli państwo członkowskie pobiera opłatę w celu pokrycia kosztów kontroli, o których mowa w niniejszym ustępie, opłata ta kształtuje się na poziomie odzwierciedlającym niższy odsetek przesyłek i ilości kontrolowanych w przypadku tych kontroli niż w przypadku kontroli wymienionych w art. 12.

2.   Jeżeli tylko pojawiają się wątpliwości co do autentyczności świadectwa, o którym mowa w ust. 14 ust 1. akapit pierwszy, lub prawdziwości informacji w nim zawartych, przeprowadza się kontrolę a posteriori.

Właściwy organ we Wspólnocie zwraca świadectwo bądź jego kopię urzędowemu korespondentowi w kraju trzecim, jak określono w art. 13 ust. 2 akapit drugi, podając, w odpowiednim przypadku, powody zapytania i wszelkie uzyskane informacje sugerujące, że świadectwo nie jest autentyczne lub że informacje w nim zawarte są nieprawdziwe. Komisja jest zawiadamiana możliwie jak najszybciej o wnioskach o przeprowadzenie kontroli a posteriori oraz o wynikach w odniesieniu do każdego wniosku.

W przypadku wystąpienia z wnioskiem o przeprowadzenie kontroli a posteriori importer danych produktów może wystąpić do właściwych organów kontrolnych o przeprowadzenie kontroli zgodności, jak określono w art. 12.

Artykuł 17

Obowiązek powiadomienia

1.   Organ koordynujący przedstawia Komisji co kwartał, najpóźniej do końca kwartału następującego po zakończeniu danego kwartału, informacje dotyczące każdego kraju trzeciego i danego produktu, obejmujące dane na temat liczby partii i łącznych ilości przywiezionych zgodnie z art. 13, dane na temat liczby partii i łącznych ilości skontrolowanych w zakresie zgodności, jak określono w art. 16 ust. 1, oraz na temat tych partii, co do których organy kontrolne stwierdziły, że nie odpowiadają one danym wymienionym w świadectwach zgodności wystawionych przez organ kontrolny kraju trzeciego, ze wskazaniem ilości w odniesieniu do każdej partii oraz rodzaju wad dających podstawę do powyższych ustaleń.

2.   Organy celne współpracują ściśle z organem koordynującym i/lub organami kontrolnymi, w szczególności w zakresie stosowania art. 16 ust. 1 i 2, i dostarczają im wszelkie niezbędne informacje.

Artykuł 18

Współpraca administracyjna

1.   Niniejszą sekcję stosuje się z zastrzeżeniem ustanowienia procedury współpracy administracyjnej między Wspólnotą a każdym zainteresowanym krajem trzecim.

Aby kwalifikować się do tej procedury, zainteresowane kraje trzecie przysyłają Komisji wszystkie odnośne informacje o czynnościach kontrolnych, w szczególności wzory odcisków pieczęci używanych przez organy kontrolne kraju trzeciego i, w odpowiednim przypadku, niezwłocznie wszelkie zmiany tych informacji. Komisja przekazuje te informacje i wszelkie późniejsze zmiany organom koordynującym państw członkowskich, które informują o tym organy celne i inne właściwe organy.

Po ustanowieniu współpracy administracyjnej i po jakiejkolwiek istotnej zmianie informacji przekazanych przez zainteresowany kraj trzeci, zarówno w ramach tej współpracy administracyjnej, jak i w odniesieniu do nazw i adresów urzędowego korespondenta i organów kontrolnych, Komisja udostępnia publicznie stosowne zawiadomienie w sposób, który uznaje za właściwy.

2.   Zatwierdzenie krajów trzecich, o którym mowa w art. 13 ust. 4, stosuje się od daty opublikowania przez Komisję zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, dotyczącego ustanowienia współpracy administracyjnej pomiędzy Wspólnotą a danym krajem trzecim.

Sekcja 4

Produkty przeznaczone do przetworzenia

Artykuł 19

Produkty przeznaczone do przetworzenia

1.   Do celów stosowania niniejszego rozporządzenia, produktami przeznaczonymi do przetworzenia są świeże owoce i warzywa podlegające normom handlowym, wysyłane do zakładów przetwórczych, gdzie są przetwarzane na produkty sklasyfikowane w pozycji CN innej niż pozycja odnosząca się do wyjściowego produktu świeżego.

2.   Właściwe organy kontrolne wystawiają świadectwo przeznaczenia do celów przetwórczych określone w załączniku V w odniesieniu do produktów przeznaczonych do wywozu do krajów trzecich oraz produktów przywożonych do Wspólnoty, w przypadku gdy tego rodzaju produkty są przeznaczone do przetworzenia i dlatego, zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. a), nie muszą być zgodne z normami handlowymi. Organy te gwarantują, że przestrzegane są przepisy specjalne dotyczące etykietowania ustanowione w ust. 4 niniejszego artykułu.

3.   W przypadku przywozu, po wystawieniu zaświadczenia, o którym mowa w ust. 2, właściwy organ kontrolny niezwłocznie wysyła do organu koordynującego państwa członkowskiego, w którym ma się odbywać przetwarzanie, kopię zaświadczenia oraz inne informacje potrzebne do ewentualnej kontroli czynności przetwarzania. Po przetworzeniu zakład przetwórczy zwraca zaświadczenie właściwemu organowi kontrolnemu, który zapewnia, że produkty zostały rzeczywiście przetworzone.

4.   Opakowanie produktów przeznaczonych do przetworzenia musi być wyraźnie oznakowane przez pakującego określeniem „przeznaczone do przetworzenia” albo innym równoznacznym sformułowaniem. W przypadku towarów wysyłanych luzem, bezpośrednio ładowanych na środek transportu, oznaczenie to musi być podane w dokumencie towarzyszącym towarom albo musi widnieć na dokumencie umieszczonym w widocznym miejscu wewnątrz środka transportu.

5.   Państwa członkowskie podejmują wszelkie odpowiednie środki, w szczególności środki odnoszące się do współpracy z pozostałymi zainteresowanymi państwami członkowskimi, mające na celu zapobieganie wysyłaniu towarów przeznaczonych na rynek świeżych owoców i warzyw poza region produkcji jako towary przeznaczone do przetworzenia.

Sekcja 5

Metoda kontroli

Artykuł 20

Metoda kontroli

1.   Kontrole zgodności przewidziane w niniejszym rozdziale, z wyjątkiem kontroli w punkcie detalicznej sprzedaży konsumentowi finalnemu, przeprowadza się zgodnie z metodami określonymi w załączniku VI, chyba że niniejsze rozporządzenie stanowi inaczej.

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy szczególne dla kontroli zgodności w punkcie detalicznej sprzedaży konsumentowi finalnemu.

2.   W przypadku gdy inspektorzy stwierdzają, że towary odpowiadają normom handlowym, organ kontrolny może wystawić świadectwo zgodności określone w załączniku III. W każdym przypadku świadectwo to wystawia się w punkcie przywozu lub wywozu.

3.   W przypadku gdy towary nie odpowiadają normom, organ kontrolny wystawia orzeczenie o niezgodności do wiadomości handlowca lub jego przedstawiciela. Towary, w odniesieniu do których zostało wystawione orzeczenie o niezgodności, nie mogą być przemieszczane bez zezwolenia organu kontrolnego, który wydał takie orzeczenie. Wydanie zezwolenia może wymagać spełnienia warunków określonych przez organ kontrolny.

Handlowcy mogą podjąć decyzję o doprowadzeniu wszystkich lub niektórych towarów do stanu zgodności. Towary doprowadzone do stanu zgodności nie mogą być wprowadzane do obrotu przed zagwarantowaniem przez właściwy organ kontrolny, przy pomocy wszystkich odpowiednich środków, że dane towary rzeczywiście zostały doprowadzone do stanu zgodności. Organ ten wystawia, gdzie stosowne, świadectwo zgodności, jak określono w załączniku III, w odniesieniu do partii lub części partii wyłącznie po doprowadzeniu towarów do stanu zgodności.

Jeżeli organ kontrolny przychyla się do prośby handlowca o umożliwienie doprowadzenia towarów do stanu zgodności w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym przeprowadzona została kontrola stwierdzająca brak zgodności, państwa członkowskie podejmują środki, które uznają za właściwe, w szczególności w zakresie wzajemnej współpracy, w celu sprawdzenia, czy towary zostały doprowadzone do stanu zgodności.

W przypadku gdy towary nie mogą zostać doprowadzone do stanu zgodności ani przeznaczone na paszę dla zwierząt, do przetwórstwa przemysłowego lub wykorzystane w jakikolwiek inny sposób w celach nieżywnościowych, organ kontrolny może, w razie potrzeby, zażądać od handlowców podjęcia odpowiednich środków w celu zagwarantowania, że dane produkty nie zostaną wprowadzone do obrotu.

Handlowcy dostarczają wszystkie informacje uznane za niezbędne przez państwa członkowskie w celu stosowania niniejszego ustępu.

4.   Do celów stosowania niniejszego rozdziału faktury i dokumenty towarzyszące wskazują klasę jakości, kraj pochodzenia produktów oraz, gdzie to stosowne, fakt, iż są one przeznaczone do przetworzenia. Wymóg ten nie ma zastosowania w odniesieniu do detalicznej sprzedaży konsumentowi finalnemu.

TYTUŁ III

ORGANIZACJE PRODUCENTÓW

ROZDZIAŁ I

Wymogi i uznawanie

Sekcja 1

Definicje

Artykuł 21

Definicje

1.   Do celów niniejszego tytułu:

a)	„producent” oznacza rolnika określonego w art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007,

b)	„spółka zależna” oznacza spółkę, w której udziały posiada jedna bądź kilka organizacji producentów lub ich stowarzyszeń oraz która przyczynia się do celów organizacji producentów lub stowarzyszenia organizacji producentów,

c)	„ponadnarodowa organizacja producentów” oznacza każdą organizację, w której przynajmniej jedno z gospodarstw producentów znajduje się na terytorium innego państwa członkowskiego niż główna siedziba,

d)	„ponadnarodowe stowarzyszenie organizacji producentów” oznacza każde stowarzyszenie organizacji producentów, w którym przynajmniej jedna ze stowarzyszonych organizacji znajduje się na terytorium innego państwa członkowskiego niż główna siedziba,

e)

„cel konwergencji” oznacza cel działania dla najmniej rozwiniętych państw członkowskich i regionów zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym dotyczącym Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności na okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.,

f)

„środek” oznacza jedno z poniższych: (i) działania mające na celu planowanie produkcji, w tym nabycie środków trwałych, (ii) działania mające na celu poprawę lub utrzymanie jakości produkcji, w tym nabycie środków trwałych, (iii) działania mające na celu poprawę obrotu, w tym nabycie środków trwałych, oraz działania promocyjne i komunikacyjne inne niż działania promocyjne i komunikacyjne objęte podpunktem (vi), (iv) badania naukowe i produkcja eksperymentalna, w tym nabycie środków trwałych, (v) działania w zakresie szkolenia inne niż działania w zakresie szkolenia objęte podpunktem (vi) oraz działania mające na celu wspieranie dostępu do usług doradczych, (vi) każdy z sześciu instrumentów zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych wymienionych w art. 9 ust. 2 akapit pierwszy lit. a) do f) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, (vii) działania w zakresie ochrony środowiska, o których mowa w art. 9 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, w tym nabycie środków trwałych, (viii) inne działania, w tym nabycie środków trwałych innych niż środki trwałe objęte podpunktami (i), (ii), (iii), (iv) oraz (vii), które spełniają jeden lub więcej celów, o których mowa w art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

g)	„działanie” oznacza określone działanie lub instrument mający na celu osiągnięcie konkretnego celu operacyjnego, przyczyniające się do realizacji jednego lub więcej celów, o których mowa w art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

h)	„produkt uboczny” oznacza produkt powstały w wyniku przygotowania i/lub przetworzenia owoców lub warzyw, mający dodatnią wartość ekonomiczną, lecz niebędący głównym zamierzonym rezultatem.

i)	„pierwsze przetworzenie” oznacza przetworzenie owoców lub warzyw na inny produkt wymieniony w załączniku I do Traktatu WE. Czyszczenia, krojenia, rozbioru, suszenia i pakowania świeżych produktów w celu sprzedaży nie uznaje się za pierwsze przetworzenie,

j)

„zasada międzybranżowa”, o której mowa w art. 10 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, oznacza jedną lub więcej działalności wymienionych w art. 20 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, zatwierdzonych przez państwo członkowskie i zarządzanych wspólnie przez organizację producentów lub stowarzyszenie organizacji producentów i przynajmniej jeden inny podmiot z sektora przetwórstwa spożywczego i/lub łańcucha dystrybucji,

k)

„wskaźnik wyjściowy” oznacza wskaźnik odzwierciedlający stan lub tendencję istniejącą na początku okresu programowania, który może dostarczyć informacji przydatnych: (i) przy analizie sytuacji wyjściowej w celu ustanowienia krajowej strategii na rzecz trwałych programów operacyjnych lub programu operacyjnego, (ii) jako punkt odniesienia przy ocenie wyników i skutków krajowej strategii lub programu operacyjnego i/lub (iii) przy interpretacji wyników i skutków krajowej strategii lub programu operacyjnego.

2.   Państwa członkowskie określają odnośne osoby prawne na ich terytorium do celów art. 3 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 w świetle ich krajowych struktur prawnych i administracyjnych. W razie potrzeby ustanawiają również przepisy dotyczące jasnego zdefiniowania części osób prawnych do celów stosowania tych artykułów.

Sekcja 2

Wymogi mające zastosowanie do organizacji producentów

Artykuł 22

Zakres produktów

1.   Państwa członkowskie uznają organizacje producentów na mocy art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 w odniesieniu do produktu lub grupy produktów określonych we wniosku o uznanie, z zastrzeżeniem wszelkich decyzji podjętych na mocy art. 4 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia.

2.   Państwa członkowskie uznają organizacje producentów w odniesieniu do produktów przeznaczonych wyłącznie do przetworzenia jedynie w przypadku, gdy mogą zagwarantować, że produkty te zostają dostarczone do przetworzenia za pośrednictwem systemu zamówień na dostawy albo w inny sposób.

Artykuł 23

Minimalna liczba członków

Przy ustalaniu minimalnej liczby członków organizacji producentów na mocy art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 państwa członkowskie mogą postanowić, że w przypadku gdy wnioskodawca starający się o uznanie składa się całkowicie lub częściowo z członków będących podmiotami prawnymi lub będącymi jasno określonymi częściami podmiotów prawnych i składającymi się z producentów, minimalną liczbę producentów można obliczyć na podstawie liczby producentów stowarzyszonych w każdym podmiocie prawnym lub w jasno określonej części podmiotu prawnego.

Artykuł 24

Minimalny okres członkostwa

1.   Minimalny okres członkostwa producenta nie może wynosić mniej niż rok.

2.   Rezygnację z członkostwa zgłasza się organizacji na piśmie. Państwa członkowskie ustanawiają okresy wypowiedzenia, które nie powinny przekraczać sześciu miesięcy, oraz daty, od których rezygnacja staje się skuteczna.

Artykuł 25

Struktura i działalność organizacji producentów

Państwa członkowskie gwarantują, że organizacje producentów posiadają do dyspozycji personel, infrastrukturę oraz wyposażenie niezbędne do spełnienia wymogów ustanowionych w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 oraz zapewniają ich funkcjonowanie w zakresie podstawowych zadań, w szczególności w odniesieniu do:

a)	wiedzy ich członków na temat produkcji,

b)	zbierania, sortowania, przechowywania i pakowania produkcji swoich członków,

c)	zarządzania handlowego i budżetowego, oraz

d)	scentralizowanej księgowości i systemu fakturowania.

Artykuł 26

Wartość lub wielkość produkcji rynkowej

Do celów art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 wartość lub wielkość produkcji rynkowej obliczana jest na tej samej podstawie co wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu ustanowiona w art. 52 i 53 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 27

Udzielanie pomocy technicznej

Do celów art. 4 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, organizacja producentów, która jest uznana w odniesieniu do produktu wymagającego udzielenia pomocy technicznej, uznawana jest za wywiązującą się ze swoich zobowiązań, jeżeli udziela odpowiedniej pomocy technicznej, sama lub za pośrednictwem swoich członków, bądź poprzez spółki zależne lub outsourcing.

Artykuł 28

Działalność główna organizacji producentów

1.   Działalność główna organizacji producentów związana jest z koncentracją podaży i wprowadzaniem do obrotu produktów swoich członków, w odniesieniu do których jest uznana.

2.   Wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu sprzedawanej przez członków własnych organizacji producentów oraz członków innych organizacji producentów przewyższa wartość całej innej sprzedawanej przez nich produkcji stanowiącej przedmiot obrotu.

Obliczenia dokonuje się wyłącznie na podstawie produktów, w odniesieniu do których dana organizacja producentów jest uznawana.

3.   W przypadkach, w których art. 52 ust. 7 ma zastosowanie, ust. 2 niniejszego artykułu stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do odnośnych spółek zależnych od dnia 1 stycznia 2012 r.

Artykuł 29

Outsourcing

Outsourcing działalności organizacji producentów oznacza, że dana organizacja producentów zawiera z innym podmiotem, m.in. z jednym ze swoich członków lub z jedną ze swoich spółek zależnych, umowę handlową na prowadzenie odnośnej działalności. Dana organizacja producentów pozostaje jednak odpowiedzialna za zapewnienie zrealizowania tej działalności oraz za całkowitą kontrolę zarządzania i nadzór nad umową handlową na prowadzenie odnośnej działalności.

Akapit pierwszy ma zastosowanie z uwzględnieniem niezbędnych zmian w przypadku, gdy stowarzyszenie organizacji producentów stosuje outsourcing jakiejś działalności.

Artykuł 30

Ponadnarodowe organizacje producentów

1.   Główna siedziba ponadnarodowej organizacji producentów znajduje się w państwie członkowskim, w którym organizacja posiada znaczną ilość gospodarstw lub znaczną liczbę członków i/lub osiąga znaczny poziom produkcji stanowiącej przedmiot obrotu.

2.   Państwo członkowskie, w którym znajduje się główna siedziba ponadnarodowej organizacji producentów, jest odpowiedzialne za:

a)	uznawanie ponadnarodowej organizacji producentów,

b)	zatwierdzenie programu operacyjnego ponadnarodowej organizacji producentów,

c)

ustanowienie niezbędnej współpracy administracyjnej z innymi państwami członkowskimi, w których mają siedziby członkowie organizacji, w zakresie zgodności z warunkami uznawania oraz systemu kontroli i sankcji. Te inne państwa członkowskie są zobowiązane do udzielenia wszelkiej niezbędnej pomocy państwu członkowskiemu, w którym znajduje się główna siedziba członka organizacji, oraz

d)	przedstawienie, na wniosek pozostałych państw członkowskich, wszelkiej niezbędnej dokumentacji, w tym obowiązujących przepisów udostępnionych innym państwom członkowskim, w których mają siedziby członkowie organizacji, przetłumaczonej na urzędowy język wnioskujących państw członkowskich.

Artykuł 31

Łączenie organizacji producentów

1.   W przypadku połączenia organizacji producentów mających przed połączeniem różne programy operacyjne, organizacje te realizują te programy jednocześnie i oddzielnie do 1 stycznia roku następującego po połączeniu. W takim przypadku odnośna organizacja producentów występuje z wnioskiem o połączenie programów operacyjnych w drodze zmiany, zgodnie z przepisami art. 66. W przeciwnym wypadku odnośna organizacja producentów występuje niezwłocznie z wnioskiem o połączenie programów operacyjnych w drodze zmiany, zgodnie z przepisami art. 67.

2.   W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1 państwa członkowskie mogą zezwolić organizacjom producentów występujących z takim wnioskiem z właściwie uzasadnionych powodów na jednoczesne wdrażanie oddzielnych programów operacyjnych do czasu zakończenia realizacji tych programów.

Artykuł 32

Członkowie niebędący producentami

1.   Państwa członkowskie mogą ustalić, czy i na jakich warunkach osoba fizyczna lub prawna niebędąca producentem może zostać członkiem organizacji producentów.

2.   Przy ustalaniu warunków, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie zapewniają, w szczególności, zgodność z art. 3 ust. 1 lit. a) i ust. 4 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

3.   Osoby fizyczne lub prawne, o których mowa w ust. 1:

a)	nie są uwzględniane w kryteriach uznawania,

b)	nie korzystają bezpośrednio ze środków finansowanych przez Wspólnotę.

Państwa członkowskie mogą ograniczyć lub odmówić takim osobom fizycznym prawa do głosowania przy podejmowaniu decyzji odnoszących się do funduszy operacyjnych, zgodnie z warunkami ustanowionymi w ust. 2.

Artykuł 33

Demokratyczna odpowiedzialność organizacji producentów

Państwa członkowskie podejmują wszelkie środki, które uznają za niezbędne, celem uniknięcia nadużycia władzy czy wpływów przez jednego lub więcej członków w zakresie zarządzania organizacją producentów i jej funkcjonowania, które to środki obejmują prawo do głosowania.

Sekcja 3

Stowarzyszenia organizacji producentów

Artykuł 34

Uznawanie stowarzyszeń organizacji producentów

1.   Państwa członkowskie mogą uznać jedynie stowarzyszenia organizacji producentów zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 w odniesieniu do działalności dotyczących produktu lub produktów określonych we wniosku o uznanie.

2.   Stowarzyszenie organizacji producentów może zostać uznane zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 i wykonywać którąkolwiek z działalności organizacji producentów, nawet jeżeli wprowadzanie do obrotu odnośnych produktów nadal jest realizowane przez jej członków.

Artykuł 35

Działalność główna stowarzyszeń organizacji producentów

Artykuł 28 ust. 2 i 3 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do stowarzyszeń organizacji producentów.

Artykuł 36

Członkowie stowarzyszeń organizacji producentów niebędący organizacjami producentów

1.   Państwa członkowskie mogą ustalić, czy i na jakich warunkach osoba fizyczna lub prawna niebędąca uznaną organizacją producentów może zostać członkiem stowarzyszenia organizacji producentów.

2.   Członkowie uznanego stowarzyszenia organizacji producentów, którzy nie są uznaną organizacją producentów:

a)	nie są uwzględniani w kryteriach uznawania,

b)	nie głosują przy podejmowaniu decyzji odnoszących się do funduszy operacyjnych,

c)	nie korzystają bezpośrednio ze środków finansowanych przez Wspólnotę.

Artykuł 37

Ponadnarodowe stowarzyszenia organizacji producentów

1.   Główna siedziba ponadnarodowego stowarzyszenia organizacji producentów znajduje się w państwie członkowskim, w którym stowarzyszenie posiada znaczną ilość organizacji członkowskich i/lub organizacje członkowskie osiągają znaczny poziom produkcji stanowiącej przedmiot obrotu.

2.   Państwo członkowskie, w którym znajduje się główna siedziba ponadnarodowego stowarzyszenia organizacji producentów, jest odpowiedzialne za:

a)	uznanie stowarzyszenia,

b)	zatwierdzenie, w razie potrzeby, programu operacyjnego stowarzyszenia,

c)

ustanowienie niezbędnej współpracy administracyjnej z innymi państwami członkowskimi, w których mają siedziby stowarzyszone organizacje, w zakresie zgodności z warunkami uznawania oraz systemu kontroli i sankcji. Te inne państwa członkowskie są zobowiązane do udzielenia wszelkiej niezbędnej pomocy państwu członkowskiemu, w którym znajduje się główna siedziba, oraz

d)	przedstawienie, na wniosek pozostałych państw członkowskich, wszelkiej niezbędnej dokumentacji, w tym obowiązujących przepisów udostępnionych innym państwom członkowskim, w których mają siedziby członkowie organizacji, przetłumaczonej na urzędowy język wnioskujących państw członkowskich.

Sekcja 4

Grupy producentów

Artykuł 38

Przedkładanie planów uznawania

1.   Podmiot prawny lub jasno określona część podmiotu prawnego przedkłada plan uznawania, o którym mowa w art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym dany podmiot ma główną siedzibę.

2.   Państwa członkowskie ustanawiają:

a)	kryteria minimalne, które podmiot prawny lub jasno określona część podmiotu prawnego powinna spełniać, aby móc przedłożyć plan uznawania,

b)	zasady sporządzania projektów oraz zasady dotyczące treści i wdrażania planów uznawania,

c)	okres, w którym były członek organizacji producentów ma zakaz wstępowania do grupy producentów po wystąpieniu z organizacji producentów w zakresie produktów, w odniesieniu do których dana organizacja producentów została uznana, oraz

d)	procedury administracyjne w odniesieniu do zatwierdzania, monitorowania i realizacji planów uznawania.

Artykuł 39

Zawartość planów uznania

Projekt planu uznawania obejmuje przynajmniej:

a)

opis sytuacji wyjściowej, w szczególności w odniesieniu do liczby członków organizacji producentów, z uwzględnieniem wszystkich szczegółów dotyczących członków, produkcji, w tym wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu, obrotu i infrastruktury, w tym infrastruktury będącej w posiadaniu poszczególnych członków grupy producentów, jeżeli jest ona przeznaczona do wykorzystania przez samą grupę producentów,

b)	proponowaną datą rozpoczęcia realizacji planu oraz okres jej trwania, który nie przekracza pięciu lat oraz

c)	działania, jakie należy podjąć w celu uzyskania uznania.

Artykuł 40

Zatwierdzanie planów uznawania

1.   Właściwy organ krajowy podejmuje decyzję dotyczącą projektu planu uznawania w terminie trzech miesięcy od otrzymania planu wraz ze wszystkimi dokumentami uzupełniającymi.

2.   Po dokonaniu kontroli, o których mowa w art. 113, właściwy organ krajowy, stosownie do przypadku,

a)	zatwierdza plan i udziela wstępnego uznania,

b)	zwraca się o wprowadzenie zmian do planu,

c)	odrzuca plan.

Plan może zostać zatwierdzony, w razie konieczności, tylko w przypadku gdy zostały w nim uwzględnione zmiany wymagane na mocy lit. b).

Właściwy organ krajowy powiadamia podmiot prawny lub jasno określoną część podmiotu prawnego o swojej decyzji.

Artykuł 41

Realizacja planów uznawania

1.   Realizacja planu uznawania zostaje podzielona na okresy roczne rozpoczynające się 1 stycznia. Państwa członkowskie mogą zezwolić grupom producentów na podzielenie tych okresów rocznych na okresy półroczne.

Plan uznawania rozpoczyna się, zgodnie z propozycją, o której mowa w art. 39 lit. b):

a)	1 stycznia po dniu jego zatwierdzenia przez właściwy organ krajowy, lub

b)	niezwłocznie po dniu jego zatwierdzenia.

2.   Państwa członkowskie ustanawiają warunki, na jakich grupy producentów mogą występować z wnioskiem o wprowadzenie zmian do planów w trakcie ich realizacji. Do wniosków takich załącza się niezbędne dokumenty uzupełniające.

3.   Właściwy organ krajowy podejmuje decyzję w sprawie zmian do planów w terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania wniosku o wprowadzenie zmian, po rozważeniu dostarczonych dowodów. W przypadku braku decyzji odnośnie do wniosku o wprowadzenie zmian w ustalonym terminie, wniosek uważa się za odrzucony.

Artykuł 42

Wnioski o uznanie organizacji producentów

Grupy producentów realizujące plan uznawania mogą w każdej chwili złożyć wniosek o uznanie na mocy art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007. Takie wnioski składane są w każdym wypadku przed zakończeniem okresu przejściowego, o którym mowa w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

Od dnia złożenia takiego wniosku przedmiotowa grupa może przedstawić projekt programu operacyjnego na mocy art. 64.

Artykuł 43

Działalność główna grup producentów

Artykuł 28 ma zastosowanie z uwzględnieniem niezbędnych zmian do grup producentów.

Artykuł 44

Wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu

1.   Artykuł 52 ma zastosowanie z uwzględnieniem niezbędnych zmian do grup producentów.

2.   W przypadku zmniejszenia wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu z właściwie umotywowanych dla państwa członkowskiego przyczyn, pozostających poza zakresem odpowiedzialności grupy producentów i od niej niezależnych, wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu nie może być mniejsza niż 65 % wartości danego produktu deklarowanej w poprzednim wniosku lub wnioskach o pomoc obejmujących ostatni okres roczny, stwierdzonej przez państwo członkowskie, a w przypadku jej braku – wartości pierwotnie zadeklarowanej w zatwierdzonym planie uznawania.

Artykuł 45

Finansowanie planów uznawania

1.   Stawki pomocy, o których mowa w art. 7 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, zmniejsza się o połowę w stosunku do produkcji stanowiącej przedmiot obrotu przekraczającej 1 000 000 EUR.

2.   Pomoc, o której mowa w art. 7 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, podlega pułapowi dla każdej grupy producentów wynoszącemu 100 000 EUR na okres roczny.

3.   W przypadku gdy okres realizacji nie obejmuje całego roku kalendarzowego, pułapy określone w ust. 2 zostają proporcjonalnie zmniejszone.

4.   Pomoc, o której mowa w art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, jest wypłacana:

a)	w ratach rocznych lub półrocznych na zakończenie każdego rocznego lub półrocznego okresu realizacji planu uznania, lub

b)	w ratach obejmujących część rocznego okresu, jeżeli plan rozpoczyna się w trakcie okresu rocznego lub jeżeli uznanie zostaje udzielone na mocy art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 przed zakończeniem okresu rocznego.

Aby obliczyć wysokość rocznych rat państwa członkowskie mogą zastosować jako podstawę roczną produkcję stanowiącą przedmiot obrotu odpowiadającą okresowi innemu niż okres, w odniesieniu do którego wypłacana jest rata, jeżeli wymagają tego kontrole. Różnica pomiędzy okresami jest mniejsza niż okres, za który wypłacana jest rata.

5.   Kurs walutowy stosowany w odniesieniu do kwot określonych w ust. 1 i 2 jest ostatnim kursem opublikowanym przez Centralny Bank Europejski przed pierwszym dniem okresu, na który przypada przedmiotowa pomoc.

Artykuł 46

Pomoc na inwestycje niezbędne w celu uzyskania uznania

Odnośnie do inwestycji związanych z realizacją planów uznawania, o których mowa w art. 39 lit. c) niniejszego rozporządzenia, w odniesieniu do których udziela się pomocy zgodnie z art. 7 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007:

a)	wyklucza się inwestycje, które mogłyby zakłócić konkurencję w ramach innych rodzajów działalności gospodarczej organizacji, oraz

b)	inwestycje przynoszące pośrednie lub bezpośrednie korzyści takim środkom finansowane są proporcjonalnie do ich wykorzystania w odniesieniu do sektorów lub produktów, którym udzielono wstępnego uznania.

Artykuł 47

Wniosek o przyznanie pomocy

1.   Grupa producentów składa tylko jeden wniosek o pomoc, o której mowa w art. 7 ust. 3 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 w terminie trzech miesięcy od końca każdego z okresów rocznych lub półrocznych określonych w art. 45 ust. 4 niniejszego rozporządzenia. Wniosek zawiera deklarację wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu w odniesieniu do okresu, dla którego wnioskowana jest pomoc.

2.   Wnioski o przyznanie pomocy dotyczące okresów półrocznych można składać tylko pod warunkiem, że plan uznawania jest podzielony na okresy półroczne, określone w art. 41 ust 1. Wszystkim wnioskom o przyznanie pomocy towarzyszy pisemne oświadczenie grupy producentów stwierdzające, że grupa:

a)	przestrzega i będzie przestrzegać przepisów rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 i niniejszego rozporządzenia, oraz

b)	nie korzystała, nie korzysta i nie będzie korzystać, bezpośrednio ani pośrednio, z podwójnego finansowania wspólnotowego lub krajowego w odniesieniu do działań realizowanych zgodnie ze swoim planem uznawania, na które przysługuje finansowanie wspólnotowe na mocy niniejszego rozporządzenia.

3.   Państwa członkowskie ustalają termin wypłacenia pomocy, który w każdym wypadku przypada nie później niż sześć miesięcy po otrzymaniu wniosku.

Artykuł 48

Kwalifikowalność

Państwa członkowskie oceniają kwalifikowalność grup producentów do uzyskania pomocy na mocy niniejszego rozporządzenia w celu ustalenia, czy przyznanie pomocy jest należycie uzasadnione, z uwzględnieniem warunków i daty ewentualnego uprzedniego przyznania pomocy publicznej na rzecz organizacji lub grup producentów, z których pochodzą członkowie danej grupy producentów, oraz ewentualnych przypadków przemieszczania się członków między organizacjami producentów i grupami producentów.

Artykuł 49

Wkład Wspólnoty

1.   Wkład Wspólnoty w finansowanie pomocy określonej w art. 7 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 wynosi maksymalnie:

a)	75 % kwalifikujących się wydatków publicznych w regionach kwalifikujących się w ramach celu konwergencji, oraz

b)	50 % kwalifikujących się wydatków publicznych w pozostałych regionach.

2.   Wkład Wspólnoty w finansowanie pomocy określonej w art. 7 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, wyrażony jako dotacja kapitałowa lub w równoważniku dotacji kapitałowej, nie przekracza jako odsetek kwalifikowalnych kosztów inwestycji:

a)	50 % w regionach kwalifikowalnych w ramach celu konwergencji, oraz

b)	30 % w pozostałych regionach.

Zainteresowane państwa członkowskie zobowiązują się do wkładu w finansowaniu przynajmniej 5 % kwalifikowalnych kosztów inwestycji.

Na pokrycie kwalifikowalnych kosztów inwestycji beneficjenci pomocy płacą przynajmniej:

a)	25 % w regionach kwalifikowalnych w ramach celu konwergencji, oraz

b)	45 % w pozostałych regionach.

Artykuł 50

Łączenie przedsiębiorstw

1.   Pomoc przewidziana w art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, może zostać przyznana lub może nadal być przyznawana grupom producentów, którym udzielono wstępnego uznania i które powstały w wyniku połączenia dwóch lub więcej grup producentów, którym udzielono wstępnego uznania.

2.   W celu obliczenia kwoty pomocy, o której mowa w ust. 1, grupa producentów powstała w wyniku połączenia zastępuje grupy, które się połączyły.

3.   W przypadku połączenia dwóch lub więcej grup producentów, nowy podmiot przejmuje prawa i obowiązki grupy producentów, której najwcześniej przyznano status wstępnego uznania.

4.   W przypadku gdy grupa producentów, której udzielono wstępnego uznania, łączy się z uznaną organizacją producentów, powstały podmiot nie kwalifikuje się już do wstępnego uznania jako grupa producentów, ani do przyznania pomocy, o której mowa w art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007. Powstały w wyniku połączenia podmiot jest nadal traktowany jako uznana organizacja producentów, pod warunkiem że przestrzega obowiązujących wymogów. W razie konieczności organizacja producentów występuje z wnioskiem o zmianę swojego programu operacyjnego i w tym celu art. 31 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Jednakże działania przeprowadzone przez grupę producentów przed takim połączeniem są nadal kwalifikowalne na warunkach ustalonych w planie uznawania.

Artykuł 51

Konsekwencje uznania

1.   Udzielanie pomocy, o której mowa w art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, zostaje zakończone wraz z przyznaniem uznania.

2.   W przypadku przedłożenia programu operacyjnego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem państwo członkowskie gwarantuje, że nie dochodzi do podwójnego finansowania środków ustanowionych w planie uznawania.

3.   Inwestycje kwalifikujące się do przyznania pomocy lub koszty, o których mowa w art. 7 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, mogą zostać przeniesione do programów operacyjnych, pod warunkiem że są zgodne z wymogami niniejszego rozporządzenia.

4.   Państwa członkowskie ustalają okres, rozpoczynający się po zrealizowaniu planu uznawania, w ramach którego grupa producentów musi zostać uznana jako organizacja producentów. Okres ten nie przekracza czterech miesięcy.

ROZDZIAŁ II

Fundusze i programy operacyjne

Sekcja 1

Wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu

Artykuł 52

Podstawa obliczania

1.   Do celów niniejszego rozdziału wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu danej organizacji producentów oblicza się na podstawie produkcji członków organizacji producentów, w odniesieniu do której dana organizacja producentów jest uznana.

2.   Wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu obejmuje produkcję członków, którzy występują z organizacji producentów lub do niej przystępują. Państwa członkowskie określają warunki w celu uniknięcia dwukrotnego policzenia.

3.   Państwa członkowskie mogą zezwolić organizacjom producentów na zawarcie wartości produktów ubocznych w wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu.

4.   Wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu obejmuje wartość produktów wycofanych z rynku zgodnie z art. 10 ust. 4 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, liczonych po średniej cenie tych produktów, które zostały wprowadzone do obrotu przez organizację producentów w poprzednim roku.

5.   Wyłącznie produkcja członków organizacji producentów wprowadzona do obrotu przez samą organizację producentów lub zgodnie z art. 3 ust. 3 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 wliczana jest do wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu.

6.   Produkcję stanowiącą przedmiot obrotu fakturuje się na etapie „loco organizacja producentów”:

a)	w stosownych przypadkach, jako produkt pakowany, przygotowany lub który został poddany pierwszemu przetworzeniu,

b)	z wykluczeniem podatku VAT, oraz

c)

z wykluczeniem kosztów transportu wewnętrznego, w przypadku znacznej odległości między scentralizowanymi punktami składowania lub pakowania organizacji producentów a jej punktem dystrybucji. Państwa członkowskie uwzględniają stosowanie odliczeń od fakturowanej wartości, w przypadku produktów fakturowanych na różnych etapach przetwarzania, dostawy lub transportu.

7.   Wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu można również obliczać na etapie loco spółka zależna, na tych samych zasadach jak zasady ustanowione w ust. 6, pod warunkiem że przynajmniej 90 % kapitału należy:

a)	do organizacji producentów lub stowarzyszeń organizacji producentów, bądź

b)	z zastrzeżeniem zgody państwa członkowskiego, do będących spółdzielniami członków organizacji producentów lub stowarzyszeń organizacji producentów, jeżeli przyczynia się to do celów wymienionych w art. 3 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

8.   W przypadku gdy obniżenie wielkości produkcji spowodowane jest zjawiskiem atmosferycznym bądź chorobami zwierząt lub roślin bądź epidemiami szkodników, odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia otrzymane w związku z ubezpieczeniem płodów rolnych, o którym mowa w rozdziale III sekcja 6, lub równoznacznych środków zarządzanych przez organizację producentów może zostać włączone do wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu.

Artykuł 53

Okres odniesienia

1.   Roczny pułap pomocy określony w art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 oblicza się corocznie na podstawie wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu w ciągu dwunastomiesięcznego okresu odniesienia określanego przez państwa członkowskie.

2.   Okres odniesienia ustalany jest przez państwa członkowskie dla każdej organizacji producentów jako:

a)	dwunastomiesięczny okres rozpoczynający się nie wcześniej niż 1 stycznia trzy lata przed rokiem wdrożenia programu operacyjnego i kończący się najpóźniej 1 sierpnia tego samego roku, lub

b)	średnia wartość trzech kolejnych okresów dwunastomiesięcznych rozpoczynających się nie wcześniej niż 1 stycznia pięć lat przed rokiem wdrożenia programu operacyjnego i kończących się najpóźniej 1 sierpnia tego samego roku.

3.   Okres dwunastomiesięczny stanowi okres sprawozdawczy odnośnej organizacji producentów.

Okres odniesienia nie może zmieniać się w trakcie programu operacyjnego, z wyjątkiem sytuacji należycie uzasadnionych.

4.   W przypadku obniżenia wartości produktu z właściwie umotywowanych dla państwa członkowskiego przyczyn, pozostających poza zakresem odpowiedzialności organizacji producentów i od niej niezależnych, wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu, o której mowa w ust. 1, nie może być mniejsza niż 65 % wartości danego produktu w poprzednim okresie odniesienia.

Przyczyny określone w akapicie pierwszym muszą być należycie uzasadnione.

5.   W przypadku gdy niedawno uznane organizacje producentów nie posiadają wystarczających dla zastosowania przepisów ust. 2 danych historycznych dotyczących produkcji stanowiącej przedmiot obrotu, za wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu można uznać wartość produkcji rynkowej podaną przez organizację producentów do celów uznania. Wartość tę oblicza się jako średnią wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu za trzy poprzednie lata wszystkich producentów będących członkami organizacji producentów, gdy złożono wniosek o uznanie.

6.   Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne w celu uzyskania informacji dotyczących wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu organizacji producentów, które nie przedłożyły programów operacyjnych.

7.   W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1 i 6, wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu za okres odniesienia obliczana jest zgodnie z przepisami obowiązującymi w danym okresie odniesienia.

Sekcja 2

Fundusze operacyjne

Artykuł 54

Zarządzanie

Państwa członkowskie zapewniają, aby sposób zarządzania funduszami operacyjnymi umożliwiał audytorom zewnętrznym coroczną identyfikację, sprawdzenie i poświadczenie ich wydatków i dochodów.

Artykuł 55

Finansowanie funduszy operacyjnych

Wkłady finansowe do funduszu operacyjnego, o którym mowa w art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, określane są przez organizację producentów.

Wszyscy producenci mają możliwość korzystania z funduszu operacyjnego i wszyscy producenci mają możliwość demokratycznego uczestnictwa w podejmowaniu decyzji dotyczących wykorzystania funduszy organizacji producentów i wkładów finansowych do funduszy operacyjnych.

Artykuł 56

Informowanie o szacunkowych kwotach

Najpóźniej do 15 września organizacje producentów przekazują państwom członkowskim informacje o szacunkowych kwotach wkładu Wspólnoty oraz wkładu ich członków oraz samej organizacji producentów do funduszy operacyjnych na następny rok, wraz z programami operacyjnymi lub wnioskami o zatwierdzenie zmian.

Państwa członkowskie mogą wyznaczyć datę późniejszą niż 15 września.

Obliczenia szacunkowej kwoty funduszy operacyjnych dokonuje się na podstawie programów operacyjnych i wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu. Kalkulacja ta dzielona jest pomiędzy wydatki na środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych oraz na inne środki.

Sekcja 3

Programy operacyjne

Artykuł 57

Strategia krajowa

1.   Ogólna struktura i zawartość strategii krajowej, o której mowa w art. 12 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, ustanawiana jest, od dnia 1 stycznia 2009 r., zgodnie z wytycznymi określonymi w załączniku VII. Przed tą datą państwa członkowskie ustalają jej ogólną strukturę i zawartość. Strategia może zawierać elementy regionalne.

Strategia krajowa obejmuje wszystkie podjęte decyzje i przepisy przyjęte przez państwa członkowskie w zastosowaniu tytułu III rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 oraz niniejszego tytułu.

2.   Strategia krajowa wraz z ramami krajowymi, o których mowa w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, ustanawiana jest przed przedstawieniem projektów programów operacyjnych w danym roku. Ramy krajowe włącza się po przedstawieniu ich Komisji i, jeżeli to konieczne, po dokonaniu ich zmiany, zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

3.   Analiza sytuacji wyjściowej stanowi część procesu opracowywania strategii krajowej, a za jej przeprowadzenie odpowiedzialne jest państwo członkowskie. Pozwala ona na określenie i ocenę potrzeb, które mają zostać zaspokojone, dokonanie klasyfikacji potrzeb pod względem priorytetów, zdefiniowanie celów, jakie należy osiągnąć poprzez realizację programów operacyjnych, oczekiwanych rezultatów i określonych ilościowo celów, jakie należy osiągnąć w stosunku do sytuacji wyjściowej, oraz na określenie najwłaściwszych instrumentów i działań prowadzących do osiągnięcia tych celów.

4.   Państwa członkowskie zapewniają również monitorowanie i ocenę strategii krajowej oraz jej wdrożenie poprzez programy operacyjne.

Strategia krajowa może zostać zmieniona, w szczególności w świetle monitorowania i oceny. Zmian takich należy dokonywać przed przedstawieniem projektów programów operacyjnych w danym roku.

5.   Państwa członkowskie ustalają w strategii krajowej maksymalny odsetek funduszu operacyjnego, jaki można przeznaczyć na poszczególne środki i/lub rodzaj działania i/lub wydatków w celu zapewnienia odpowiedniej równowagi pomiędzy różnymi środkami.

Artykuł 58

Ramy krajowe na rzecz działań w zakresie ochrony środowiska

1.   Oprócz powiadomienia przewidzianego w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, państwa członkowskie powiadamiają również Komisję o wszelkich zmianach w ramach krajowych, które podlegają procedurze ustanowionej w art. 12 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1182/2007. Komisja udostępnia ramy pozostałym państwom członkowskim w sposób, jaki uzna za stosowny.

2.   Ramy krajowe ustanawiają niewyczerpujący wykaz działań w zakresie ochrony środowiska i warunków obowiązujących w związku z tym w państwie członkowskim do celów art. 9 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 oraz – w odniesieniu do każdego działania w zakresie ochrony środowiska – wskazują:

a)	konkretne powstałe zobowiązanie lub zobowiązania, oraz

b)	uzasadnienie działania oparte na jego spodziewanym wpływie na środowisko w stosunku do potrzeb i priorytetów dotyczących środowiska.

Artykuł 59

Zasady uzupełniające państw członkowskich

Państwa członkowskie mogą przyjąć zasady uzupełniające rozporządzenie (WE) nr 1182/2007 i niniejsze rozporządzenie, dotyczące kwalifikowalności środków, działań lub wydatków w ramach programów operacyjnych.

Artykuł 60

Związek z programami rozwoju obszarów wiejskich

1.   Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2 działaniom objętym środkami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem nie udziela się żadnego wsparcia na mocy programu rozwoju obszarów wiejskich państw członkowskich lub programów zatwierdzonych na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.

2.   W przypadku gdy wyjątkowo udzielono wsparcia na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, zgodnie z art. 5 ust. 6 wymienionego rozporządzenia środkom, które w przeciwnym razie potencjalnie kwalifikowałyby się do przyznania pomocy na mocy niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie gwarantują, że beneficjent może otrzymać wsparcie na dane działanie jedynie w ramach jednego systemu.

W tym celu państwa członkowskie, przy uwzględnianiu środków zawierających takie wyjątki w swoich programach rozwoju obszarów wiejskich, gwarantują, że strategia krajowa, o której mowa w art. 57 niniejszego rozporządzenia, określa kryteria i zasady administracyjne, które będą one stosować w programach rozwoju obszarów wiejskich.

W stosownych przypadkach i nie naruszając przepisów art. 10 ust. 1 i 3 oraz art. 11 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, poziom wsparcia środków objętych niniejszym rozporządzeniem nie przekracza poziomu, który ma zastosowanie do środków objętych programem rozwoju obszarów wiejskich.

Wsparcie na rzecz działań w zakresie ochrony środowiska innych niż nabycie środków trwałych ograniczone jest do maksymalnych kwot ustalonych w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 dla płatności rolnośrodowiskowych. Kwoty te mogą zostać zwiększone w wyjątkowych przypadkach, biorąc pod uwagę szczególne okoliczności, które należy uzasadnić w strategii krajowej, o której mowa w art. 57 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 61

Zawartość programów operacyjnych i wydatki kwalifikujące się do przyznania pomocy

1.   Programy operacyjne obejmują:

a)	opis sytuacji wyjściowej w oparciu o, w razie potrzeby, wskaźniki wyjściowe wymienione w załączniku XIV.

b)

cele programu, z uwzględnieniem perspektyw w zakresie produkcji i zbytu, oraz wyjaśnienie, w jaki sposób program przyczynia się do strategii krajowej, jak również potwierdzenie, że jest zgodny ze strategią krajową, wraz z równowagą między działaniami. Opis celów odsyła do celów zdefiniowanych w strategii krajowej i wskazuje wymierne cele, aby ułatwić monitorowanie postępów czynionych stopniowo przy realizacji programu;

c)

szczegółowy opis środków, jakie mają zostać podjęte – w tym środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych obejmujące oddzielne działania – oraz środki służące osiągnięciu tych celów w każdym roku realizacji programu. Opis wskazuje stopień, w jakim różne proponowane środki: (i) uzupełniają i są spójne z innymi środkami, w tym ze środkami finansowanymi lub kwalifikującymi się do udzielenia wsparcia w ramach innych funduszy Wspólnoty Europejskiej, w szczególności wsparcia na rozwój obszarów wiejskich. W związku z tym należy również, w razie potrzeby, wskazać środki zrealizowane w ramach wcześniejszych programów operacyjnych; (ii) nie pociągają za sobą ryzyka podwójnego finansowania przez fundusze Wspólnoty Europejskiej;

d)	czas trwania programu oraz

e)	aspekty finansowe, a mianowicie: (i) metoda obliczania oraz poziom wkładów finansowych, (ii) procedura finansowania funduszu operacyjnego, (iii) informacje niezbędne do uzasadnienia różnych poziomów wkładu, oraz (iv) budżet i harmonogram podejmowania działań w każdym roku realizacji programu.

2.   Różne działania w zakresie ochrony środowiska mogą być łączone między sobą, pod warunkiem że się uzupełniają i są zgodne.

W przypadku łączenia działań w zakresie ochrony środowiska poziom wsparcia uwzględnia konkretne utracone dochody i dodatkowe koszty wynikające z połączenia.

3.   Inwestycje, łącznie z inwestycjami na mocy umów leasingu, których okres spłaty przekracza długość realizacji programu operacyjnego, w należycie uzasadnionych z ekonomicznego punktu widzenia przypadkach, mogą zostać przeniesione do następnego programu operacyjnego, w szczególności w sytuacji, gdy okres amortyzacji podatkowej jest dłuższy niż pięć lat.

W przypadku zastępowania inwestycji wartość końcowa zastąpionych inwestycji:

a)	zostaje dodana do funduszu operacyjnego organizacji producentów, lub

b)	zostaje odjęta od kosztu zastąpienia.

Inwestycje lub działania mogą być realizowane w gospodarstwach indywidualnych członków organizacji producentów, pod warunkiem że przyczyniają się do osiągnięcia celów programu operacyjnego. W przypadku wystąpienia członka z organizacji, państwa członkowskie zapewniają odzyskanie inwestycji lub jej wartości końcowej, chyba że państwo członkowskie zadecyduje inaczej.

4   Programy operacyjne nie obejmują działań lub wydatków, o których mowa w wykazie określonym w załączniku VIII.

5.   Kwalifikujące się do przyznania pomocy wydatki poniesione w ramach programów operacyjnych zostają ograniczone do rzeczywistych poniesionych kosztów. Jednakże państwa członkowskie mogą w zamian za to ustalić – z góry i w odpowiednio uzasadniony sposób – standardowe stawki ryczałtowe w następujących przypadkach:

a)	jeżeli takie standardowe stawki ryczałtowe są określone w załączniku VIII,

b)	dla dodatkowych kosztów transportu zewnętrznego za kilometr, w zestawieniu z kosztami transportu drogowego, poniesione w przypadku korzystania z transportu kolejowego i/lub drogą wodną w ramach środka mającego na celu ochronę środowiska oraz

c)	dla dodatkowych kosztów i utraconych dochodów wynikających z działań w zakresie ochrony środowiska, obliczanych zgodnie z art. 53 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1974/2006.

Państwa członkowskie weryfikują te stawki przynajmniej co pięć lat.

6.   Aby działanie kwalifikowało się, w ponad 50 %, co do wartości, odnośnymi produktami dla tego działania są produkty, w odniesieniu do których dana organizacja producentów jest uznana. W celu uwzględnienia w 50 % produkty muszą pochodzić od członków danej organizacji producentów lub członków innej organizacji producentów. Odpowiednie przepisy art. 52 mają zastosowanie do obliczania wartości.

Artykuł 62

Dokumenty do przedłożenia

Do programów operacyjnych załącza się w szczególności:

a)	dowody ustanowienia funduszu operacyjnego,

b)	pisemne zobowiązanie organizacji producentów do spełnienia wymogów rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 i niniejszego rozporządzenia, oraz

c)	pisemne zobowiązanie organizacji producentów, że nie otrzymała i nie otrzyma, bezpośrednio lub pośrednio, innego finansowania wspólnotowego bądź krajowego, w odniesieniu do działań kwalifikujących się do uzyskania pomocy na podstawie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 63

Częściowe programy operacyjne

1.   Zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 państwo członkowskie może zezwolić stowarzyszeniu organizacji producentów na przedstawienie własnego częściowego programu operacyjnego, który składa się z określonych działań, nie podejmowanych przez dwóch lub więcej członków organizacji producentów w ramach ich programów operacyjnych.

2.   Do częściowych programów operacyjnych mają zastosowanie te same zasady co do innych programów operacyjnych, a programy częściowe rozpatruje się wraz z programami operacyjnymi członków organizacji producentów.

3.   Państwa członkowskie dopilnowują, aby:

a)	działania były w pełni finansowane z wkładów członków organizacji producentów, wypłacanych z funduszy operacyjnych tych organizacji,

b)	działania i odpowiadający im udział finansowy zostały wymienione w programie operacyjnym każdej uczestniczącej organizacji producentów, oraz

c)	nie istniało ryzyko udzielenia podwójnej pomocy i aby art. 60 miał zastosowanie z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Artykuł 64

Termin składania

Organizacja producentów przedkłada programy operacyjne do zatwierdzenia właściwemu organowi w państwie członkowskim, w którym znajduje się główna siedziba organizacji producentów, najpóźniej do dnia 15 września roku poprzedzającego rok realizacji programów. Państwa członkowskie mogą jednak odroczyć ten termin.

W przypadku gdy dany podmiot prawny lub jasno określona część podmiotu prawnego, w tym grupa producentów, przedkłada wniosek o uznanie jako organizacja producentów, może jednocześnie przedłożyć do zatwierdzenia program operacyjny, o którym mowa w akapicie pierwszym. Zatwierdzenie tego programu jest uzależnione od otrzymania uznania najpóźniej w terminie określonym w art. 65 ust. 2.

Artykuł 65

Decyzja

1.   Właściwy organ krajowy, w odpowiednim przypadku:

a)	zatwierdza kwoty funduszy i programy, które spełniają wymogi rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 oraz wymogi niniejszego rozdziału,

b)	zatwierdza programy, pod warunkiem zaakceptowania przez organizację producentów określonych zmian, lub

c)	odrzuca programy lub część programów.

2.   Właściwy organ krajowy podejmuje decyzje dotyczące programów i funduszy najpóźniej do dnia 15 grudnia roku, w którym zostały przedłożone.

Państwa członkowskie informują organizacje producentów o podjętych decyzjach najpóźniej dnia 15 grudnia.

Jednakże, z należycie uzasadnionych przyczyn, właściwy organ krajowy może podjąć decyzję dotyczącą programów operacyjnych i funduszy najpóźniej do dnia 20 stycznia po dacie złożenia wniosku. Decyzja zatwierdzająca może określać kwalifikowalność wydatków od dnia 1 stycznia roku następującego po dacie złożenia wniosku.

Artykuł 66

Zmiany w programach operacyjnych na kolejne lata

1.   Najpóźniej do dnia 15 września organizacje producentów mogą wystąpić z wnioskiem o wprowadzenie zmian w programach operacyjnych, które mają być stosowane od dnia 1 stycznia następnego roku, w tym – w razie potrzeby – o przedłużenie okresu ich trwania do maksymalnego okresu pięciu lat.

Państwa członkowskie mogą jednak odroczyć termin składania wniosków.

2.   Do wniosków o wprowadzenie zmian załącza się dokumenty uzupełniające, wraz z podaniem przyczyny, charakteru i konsekwencji przedmiotowych zmian.

3.   Właściwy organ podejmuje decyzje dotyczące wniosków o wprowadzenie zmian w programach operacyjnych najpóźniej do dnia 15 grudnia.

Jednakże, z należycie uzasadnionych przyczyn, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję dotyczącą zmian w programach operacyjnych do dnia 20 stycznia po dacie złożenia wniosku. Decyzja zatwierdzająca może określać kwalifikowalność wydatków od dnia 1 stycznia roku następującego po dacie złożenia wniosku.

Artykuł 67

Zmiany w programach operacyjnych w trakcie roku

1.   Państwa członkowskie mogą zezwolić na zmiany w programach operacyjnych w trakcie roku na określonych przez nie warunkach.

2.   Właściwy organ krajowy może zezwolić organizacjom producentów w trakcie roku na:

a)	tylko częściowe wykonanie ich programów operacyjnych,

b)	zmianę treści programu operacyjnego, w tym – w razie potrzeby – na przedłużenie całkowitego okresu jego realizacji do pięciu lat,

c)

zwiększenie kwoty funduszu operacyjnego o maksymalnie 25 % kwoty początkowo zatwierdzonej i zmniejszenie jej o odsetek, który powinny ustalić państwa członkowskie, pod warunkiem zachowania ogólnych celów programu operacyjnego. Państwa członkowskie mogą zwiększyć ten odsetek w przypadku połączenia organizacji producentów, o którym mowa w art. 31 ust. 1.

3.   Państwa członkowskie określają warunki, na jakich można wprowadzać zmiany do programów operacyjnych w trakcie roku bez uprzedniego zatwierdzenia ich przez właściwy organ krajowy. Zmiany te kwalifikują się do pomocy tylko w przypadku, gdy organizacja producentów niezwłocznie poinformuje o nich właściwy organ.

Artykuł 68

Forma programów operacyjnych

1.   Programy operacyjne realizowane są w okresach rocznych, od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia.

2.   Programy operacyjne zatwierdzone najpóźniej dnia 15 grudnia realizowane są od dnia 1 stycznia następnego roku.

Realizacja programów zatwierdzonych po dniu 15 grudnia może zostać odroczona na rok.

W drodze odstępstwa od akapitów pierwszego i drugiego niniejszego ustępu, w przypadku gdy zastosowanie ma art. 65 ust. 2 akapit trzeci lub art. 66 ust. 3 akapit drugi, realizacja programów operacyjnych zatwierdzonych zgodnie z wymienionymi przepisami rozpoczyna się najpóźniej dnia 31 stycznia po ich zatwierdzeniu.

Sekcja 4

Pomoc

Artykuł 69

Zatwierdzona kwota pomocy

Najpóźniej do dnia 15 grudnia państwa członkowskie powiadamiają organizacje producentów i stowarzyszenia organizacji producentów o zatwierdzonej kwocie pomocy, zgodnie z wymogiem art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

W przypadku zastosowania art. 65 ust. 2 akapit trzeci lub art. 66 ust. 3 akapit drugi niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie informują o zatwierdzonej kwocie pomocy najpóźniej dnia 20 stycznia.

Artykuł 70

Wnioski

1.   Najpóźniej dnia 15 lutego roku następującego po roku, dla którego wnioskowana jest pomoc, organizacje producentów składają do właściwego organu wniosek o przyznanie pomocy lub o jej wyrównanie, w odniesieniu do każdego programu operacyjnego będącego przedmiotem wniosku o pomoc.

2.   Do wniosków załącza się dokumenty uzupełniające zawierające informacje dotyczące:

a)	wnioskowanej pomocy,

b)	wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu,

c)	wkładów finansowych wniesionych przez organizację producentów i jej członków,

d)	wydatków poniesionych w związku z programem operacyjnym,

e)	wydatków związanych z zapobieganiem kryzysom i zarządzaniem w rozbiciu na działania,

f)	odsetka funduszu operacyjnego wydanego na zapobieganie kryzysom i zarządzanie w sytuacjach kryzysowych w rozbiciu na działania,

g)	zgodności z art. 9 ust. 2 i art. 9 ust. 3 lit. a) lub b) oraz art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007,

h)	pisemnego zobowiązania organizacji producentów, że nie otrzymała podwójnego finansowania wspólnotowego bądź krajowego w odniesieniu do środków i/lub działań kwalifikujących się do udzielenia pomocy w ramach niniejszego rozporządzenia, oraz

i)	w przypadku wniosku o wypłacenie na podstawie standardowej stawki ryczałtowej, o której mowa w art. 61 ust. 4 – dowodu realizacji danego działania.

3.   Wnioski mogą obejmować wydatki ujęte w programie, lecz nieponiesione, w przypadku udowodnienia, że:

a)	danych działań nie można było przeprowadzić do dnia 31 grudnia roku realizacji przedmiotowego programu operacyjnego z przyczyn niezależnych od danej organizacji producentów,

b)	działania te można przeprowadzić do dnia 30 kwietnia następnego roku, oraz

c)	w funduszu operacyjnym nadal znajduje się równowartość wkładu organizacji producentów.

Pomoc jest wypłacana, zaś zabezpieczenie wniesione zgodnie z art. 72 ust. 3 zostaje zwolnione tylko pod warunkiem, że dowód wykonania zaplanowanych wydatków, o których mowa w lit. b) akapit pierwszy zostanie dostarczony najpóźniej dnia 30 kwietnia roku następującego po roku, na który wydatki były zaplanowane, oraz na podstawie faktycznie ustanowionego prawa do pomocy.

4.   W przypadku złożenia wniosków po terminie przewidzianym w ust. 1, kwota pomocy zostaje zmniejszona o 1 % za każdy dzień zwłoki.

W wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach właściwy organ może przyjąć wnioski po terminie przewidzianym w ust. 1, jeżeli przeprowadzono niezbędne kontrole, a ostateczny termin płatności przewidziany w art. 71 został zachowany.

Artykuł 71

Wypłata pomocy

Państwa członkowskie wypłacają pomoc najpóźniej dnia 15 października roku następującego po realizacji programu.

Artykuł 72

Zaliczki

1.   Państwa członkowskie mogą zezwolić organizacjom producentów na złożenie wniosku o wypłacenie zaliczki części pomocy, w kwocie odpowiadającej przewidywanym wydatkom wynikającym z programu operacyjnego, w trakcie trzy- lub czteromiesięcznego okresu rozpoczynającego się w miesiącu, w którym złożony został wniosek.

2.   Wnioski o wypłacenie zaliczki składa się, w zależności od decyzji danego państwa członkowskiego, albo co trzy miesiące – w styczniu, kwietniu, lipcu i październiku – albo co cztery miesiące – w styczniu, maju i we wrześniu.

Łączna kwota zaliczek na dany rok nie może przekraczać 80 % początkowo zatwierdzonej kwoty pomocy w odniesieniu do danego programu operacyjnego.

3.   Zaliczki wypłaca się pod warunkiem złożenia zabezpieczenia stanowiącego równowartość 110 % zaliczki, zgodnie z rozporządzeniem nr 2220/85.

Państwa członkowskie zobowiązane są określić warunki gwarantujące, że wkłady finansowe do funduszy operacyjnych były wnoszone zgodnie z art. 54 i art. 55 niniejszego rozporządzenia oraz że wcześniejsze zaliczki zostały faktycznie wykorzystane.

4.   Wnioski o zwolnienie zabezpieczeń można składać w trakcie roku bieżącego programu i załącza się do nich odpowiednie dokumenty uzupełniające.

Zabezpieczenia zwalnia się w odniesieniu do wypłaconych zaliczek w wysokości do 80 %.

5.   Zobowiązanie pierwotne w rozumieniu art. 20 rozporządzenia (WE) nr 2220/85 obejmuje wykonanie działań określonych w programach operacyjnych, z zastrzeżeniem zobowiązań przewidzianych w art. 62 lit. b) i c) niniejszego rozporządzenia.

W przypadku niewywiązania się ze zobowiązania pierwotnego lub poważnego niewypełnienia zobowiązań przewidzianych w art. 62 lit. b) i c), zabezpieczenie ulega przepadkowi, bez uszczerbku dla innych kar stosowanych zgodnie z rozdziałem V sekcja 3.

W przypadku niespełnienia innych wymogów, zabezpieczenie ulega przepadkowi w wysokości proporcjonalnej do wagi stwierdzonej nieprawidłowości.

6.   Państwa członkowskie mogą ustanowić kwotę minimalną i terminy, których należy przestrzegać w odniesieniu do zaliczek.

Artykuł 73

Wypłaty częściowe

Państwa członkowskie mogą zezwolić organizacjom producentów na ubieganie się o wypłacenie części pomocy odpowiadającej wydatkom wynikającym z danego programu operacyjnego.

Wnioski można składać w dowolnym czasie, ale nie częściej niż trzy razy w danym roku. Do wniosków załącza się odpowiednie dokumenty uzupełniające.

Łączna kwota wypłat w odniesieniu do wniosków o wypłacenie części pomocy nie może przekraczać 80 % kwoty pomocy zatwierdzonej początkowo dla danego programu operacyjnego lub kwoty faktycznie poniesionych wydatków, w zależności od tego, która z nich jest niższa.

Państwa członkowskie mogą ustanowić kwotę minimalną i terminy, których należy przestrzegać w odniesieniu do wypłat częściowych.

ROZDZIAŁ III

Środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych

Sekcja 1

Postanowienia ogólne

Artykuł 74

Wybór środków zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych

Państwa członkowskie mogą przewidzieć, że jeden lub więcej środków wymienionych w art. 9 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 nie ma zastosowania na ich terytorium.

Artykuł 75

Pożyczki na finansowanie środków zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych

Pożyczki zaciągnięte na finansowanie środków zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych zgodnie z art. 9 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, których okres spłaty przekracza czas trwania programu operacyjnego, mogą zostać przeniesione na następny program operacyjny z należycie uzasadnionych powodów ekonomicznych.

Sekcja 2

Wycofywanie z rynku

Artykuł 76

Definicja

Niniejsza sekcja ustanawia zasady dotyczące wycofywania z rynku, o którym mowa w art. 9 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007. Do celów niniejszego rozdziału „produkty wycofane z rynku” i „produkty niewystawione na sprzedaż” oznaczają produkty będące przedmiotem takiego wycofania z rynku.

Artykuł 77

Normy handlowe

1.   Jeśli dla danego produktu istnieją normy handlowe, o których mowa w art. 2 ust. 2 i 7 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, taki produkt wycofany z rynku powinien być zgodny ze wspomnianymi normami, za wyjątkiem przepisów dotyczących prezentacji i oznakowania produktów. Produkty mogą być wycofywane luzem, a produkty różnej wielkości mogą być wycofywane jednocześnie, pod warunkiem spełnienia minimalnych wymogów dla klasy II, w szczególności wymogów dotyczących jakości i wielkości.

Jednakże określone w odpowiednich normach produkty miniaturowe powinny spełniać wymogi mających zastosowanie norm handlowych, włącznie z przepisami dotyczącymi prezentacji i oznakowania produktów.

2.   Jeżeli dla danego produktu nie istnieją wspomniane normy handlowe, produkty wycofane z rynku spełniają wymagania minimalne określone w załączniku IX. Państwa członkowskie mogą ustanawiać dodatkowe zasady jako uzupełnienie tych wymagań minimalnych.

Artykuł 78

Trzyletnia średnia dotycząca wycofań z rynku w celu bezpłatnej dystrybucji

Ograniczenie do 5 % wielkości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu, o którym mowa w art. 10 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, obliczane jest na podstawie średniej arytmetycznej całkowitej ilości produktów, w odniesieniu do których uznano organizację producentów i wprowadzonych na rynek za pośrednictwem tej organizacji w ciągu trzech poprzednich lat.

W odniesieniu do niedawno uznanych organizacji producentów, dane dotyczące lat gospodarczych poprzedzających uznanie są następujące:

a)	jeśli organizacja była grupą producentów, równoważne dane dla tej grupy producentów, w stosownych przypadkach, lub

b)	wielkość mająca zastosowanie do wniosku o uznanie.

Artykuł 79

Wcześniejsze powiadomienia o operacjach wycofywania

1.   Organizacje producentów i stowarzyszenia organizacji producentów powiadamiają z wyprzedzeniem właściwe organy krajowe na piśmie, za pomocą przekazów konwencjonalnych lub elektronicznych, o każdej operacji wycofywania, którą zamierzają przeprowadzić. W szczególności powiadomienie powinno określać wykaz produktów objętych interwencją oraz ich główne cechy charakterystyczne, zgodnie z odpowiednimi normami handlowymi, szacunkową ilość każdego z produktów, planowane wykorzystanie oraz miejsce, w którym może zostać dokonana kontrola wycofanych produktów przewidziana w art. 110. Powiadomienia zawierają świadectwo zgodności wycofanych produktów z mającymi zastosowanie normami handlowymi lub wymaganiami minimalnymi, o których mowa w art. 77.

2.   Państwa członkowskie ustalają szczegółowe zasady, według których organizacje producentów składają powiadomienia, o których mowa w ust. 1, w szczególności w odniesieniu do terminów.

3.   W terminach, o których mowa w ust. 2, państwa członkowskie:

a)	przeprowadzają kontrolę, o której mowa w art. 110 ust. 1, po której – w przypadku niewykrycia żadnych nieprawidłowości – udzielają zezwolenia na przeprowadzenie operacji wycofania, zgodnie z adnotacją kontrolną, lub

b)

w przypadkach określonych w art. 110 ust. 3, nie przeprowadzają kontroli, o której mowa w art. 110 ust. 1, i powiadamiają o tym w formie pisemnej organizację producentów za pomocą przekazów konwencjonalnych lub elektronicznych oraz udzielają zezwolenia na przeprowadzenie operacji wycofania zgodnie z powiadomieniem.

Artykuł 80

Wsparcie

1.   Wsparcie, obejmujące zarówno wkład Wspólnoty i wkład organizacji producentów, na wycofanie z rynku wynosi nie więcej niż kwoty określone w załączniku X w odniesieniu do produktów, o których mowa w wymienionym załączniku. W odniesieniu do pozostałych produktów państwa członkowskie ustalają maksymalne kwoty wsparcia.

2.   Wycofanie z rynku nie przekracza 5 % wielkości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu jakiegokolwiek produktu jakiejkolwiek danej organizacji producentów.

Wielkość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu odpowiada średniej wielkości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu w trakcie poprzednich trzech lat. Jeżeli informacja ta jest niedostępna, stosuje się wielkość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu, w odniesieniu do której dana organizacja producentów została uznana.

Odsetki, o których mowa w akapicie pierwszym, są rocznymi średnimi z trzyletniego okresu. Przewiduje się margines błędu wynoszący 3 %.

Artykuł 81

Przeznaczenia wycofanych produktów

1.   Państwa członkowskie określają dozwolone przeznaczenie produktów będących przedmiotem wycofywania z rynku. Państwa członkowskie przyjmują przepisy, aby uniknąć wszelkiego negatywnego wpływu na środowisko lub jakichkolwiek negatywnych konsekwencji fitosanitarnych wynikających z wycofania lub przeznaczenia wycofanych produktów. Koszty poniesione przez organizacje producentów w związku ze zgodnością z wymienionymi przepisami kwalifikują się jako część wsparcia dla operacji wycofania z rynku udzielanego w ramach programu operacyjnego.

2.   Przeznaczenia, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, obejmują bezpłatną dystrybucję w rozumieniu art. 10 ust. 4 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 oraz każde inne równoznaczne przeznaczenie zatwierdzone przez państwa członkowskie.

Państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne kroki, aby ułatwić kontakty i współpracę między organizacjami producentów i odbiorcami zatwierdzonymi przez nie, na wniosek, w celu bezpłatnej dystrybucji.

3.   Przekazanie produktów przemysłowi przetwórczemu jest możliwe jedynie pod warunkiem, że nie prowadzi do zakłóceń konkurencji w odniesieniu do danego przemysłu we Wspólnocie lub w odniesieniu do produktów przywożonych.

Artykuł 82

Koszty transportu

1.   Koszty transportu w przypadku bezpłatnej dystrybucji wszystkich produktów wycofanych z rynku kwalifikują się do programu operacyjnego na podstawie stawek zryczałtowanych, ustalonych w oparciu o odległości między miejscem wycofania, a miejscem dostawy określone w załączniku XI.

W przypadku transportu morskiego Komisja określa koszty transportu na podstawie rzeczywistych kosztów transportu oraz odległości. Określona w ten sposób wysokość rekompensaty nie może przekroczyć kosztów transportu lądowego najkrótszą trasą od miejsca załadunku do teoretycznego miejsca wyjazdu. Do kwot określonych w załączniku XI stosuje się współczynnik korygujący 0,6.

2.   Koszty transportu należy wypłacić stronie, która faktycznie ponosi koszty transportu dotyczące danej operacji.

Płatność dokonywana jest po przedstawieniu następujących dokumentów uzupełniających, potwierdzających w szczególności:

a)	nazwy organizacji beneficjentów,

b)	ilości produktów, których dotyczy wypłata,

c)	zgodę organizacji beneficjentów oraz zastosowany środek transportu, oraz

d)	faktycznie poniesione koszty transportu.

Artykuł 83

Koszty sortowania i pakowania

1.   Koszty sortowania i pakowania świeżych owoców i warzyw wycofanych z rynku w celu bezpłatnej dystrybucji kwalifikują się w ramach programów operacyjnych w wysokości stawki zryczałtowanej 132 EUR za tonę (waga netto), w przypadku produktów w opakowaniach o wadze netto nieprzekraczającej 25 kilogramów.

2.   Na opakowaniach produktów przeznaczonych do bezpłatnej dystrybucji należy umieścić godło europejskie oraz jedno lub więcej odniesień określonych w załączniku XII.

3.   Zwrot kosztów sortowania i pakowania przysługuje organizacjom producentów, które przeprowadziły te czynności.

Płatność dokonywana jest po przedstawieniu następujących dokumentów uzupełniających, potwierdzających w szczególności:

a)	nazwy organizacji beneficjentów,

b)	ilości produktów, których dotyczy wypłata, oraz

c)	zgodę organizacji beneficjentów, określającą prezentację.

Artykuł 84

Zobowiązania odbiorców wycofanych produktów

1.   Odbiorcy wycofanych produktów, o których mowa w art. 10 ust. 4 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 zobowiązują się do:

a)	przestrzegania niniejszego rozporządzenia,

b)	prowadzenia osobnych ewidencji towarów oraz rozliczeń finansowych dotyczących wspomnianych operacji,

c)	akceptacji kontroli przewidzianych w przepisach wspólnotowych, oraz

d)	dostarczania dokumentów uzupełniających dotyczących ostatecznego przeznaczenia każdego z przedmiotowych produktów, w formie świadectwa przejęcia (lub równoważnego dokumentu) potwierdzającego, że wycofane produkty zostały przejęte przez osobę trzecią w celu dokonania bezpłatnej dystrybucji.

Państwa członkowskie mogą zadecydować, że odbiorcy nie muszą prowadzić ewidencji lub rozliczeń, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b), jeżeli otrzymują jedynie niewielkie ilości i uważają, że ryzyko jest niewielkie. Decyzja ta i jej uzasadnienie są odnotowywane;

2.   Odbiorcy wycofanych produktów do innych przeznaczeń zobowiązują się do:

a)	przestrzegania niniejszego rozporządzenia,

b)	prowadzenia osobnych ewidencji towarów oraz rozliczeń finansowych dotyczących przedmiotowych operacji, jeśli państwo członkowskie uzna to za konieczne mimo, że przed dostawą produkt został poddany denaturacji,

c)	akceptacji kontroli przewidzianych w przepisach wspólnotowych, oraz

d)	niewystępowania o dodatkową pomoc na alkohol produkowany z przedmiotowych produktów w przypadku wycofanych produktów przeznaczonych do destylacji.

Sekcja 3

Zbieranie zielonych owoców i warzyw oraz niezbieranie

Artykuł 85

Definicje zbierania zielonych owoców i warzyw oraz niezbierania

1.   Zbieranie zielonych owoców i warzyw oznacza całkowity zbiór niekwalifikujących się do zbytu produktów na danym obszarze przeprowadzany przed rozpoczęciem normalnych zbiorów. Przedmiotowe produkty nie były uszkodzone przed rozpoczęciem zbierania zielonych owoców i warzyw z powodu warunków klimatycznych, choroby lub innych powodów.

2.   Niezbieranie polega na niepozyskiwaniu z danego obszaru jakiejkolwiek produkcji w celach handlowych w trakcie normalnego cyklu produkcyjnego. Zniszczenie produktów w wyniku niekorzystnych zjawisk klimatycznych lub choroby nie jest jednak uważane za niezbieranie.

3.   Zbieranie zielonych owoców i warzyw oraz niezbieranie są czynnościami dodatkowymi i niezwiązanymi z normalnymi metodami uprawy.

Artykuł 86

Warunki stosowania zbierania zielonych owoców i warzyw oraz niezbierania

1.   W odniesieniu do zbierania zielonych owoców i warzyw oraz niezbierania państwa członkowskie:

a)

przyjmują szczegółowe przepisy dotyczące wdrożenia środków, w tym przepisy dotyczące wcześniejszych powiadomień o niezbieraniu i o zbieraniu zielonych owoców i warzyw, ich zawartości i terminów, kwoty rekompensaty, która ma być wypłacona, oraz stosowania środków, jak również przyjmują wykaz produktów kwalifikujących się w ramach tych środków,

b)	przyjmują przepisy, aby uniknąć wszelkiego negatywnego wpływu na środowisko lub jakichkolwiek negatywnych konsekwencji fitosanitarnych wynikających ze stosowania tych środków,

c)	zapewniają możliwość sprawdzenia prawidłowości wykonania przedmiotowych środków i nie zatwierdzają ich stosowania jeśli nie ma takiej możliwości,

d)	sprawdzają prawidłowość wykonania przedmiotowych środków, w tym w odniesieniu do przepisów, o których mowa w lit. a) i b).

2.   Organizacje producentów i stowarzyszenia organizacji producentów powiadamiają z wyprzedzeniem właściwe organy krajowe na piśmie, za pomocą przekazów konwencjonalnych lub elektronicznych, o każdej operacji zbierania zielonych owoców i warzyw lub niezbierania, którą zamierzają przeprowadzić.

Do pierwszego powiadomienia z danego roku i dla danego produktu dołączają analizę na podstawie przewidywanej sytuacji na rynku, która uzasadnia zbieranie zielonych owoców i warzyw jako środek zapobiegania kryzysom.

3.   Zbieranie zielonych owoców i warzyw oraz niezbieranie nie są stosowane jednocześnie w odniesieniu do tego samego produktu i tego samego obszaru w danym roku lub w kolejnych dwóch latach.

4.   Kwoty rekompensaty, obejmujące zarówno wkład Wspólnoty i wkład organizacji producentów, za zbieranie zielonych owoców i warzyw oraz niezbieranie, są płatnościami na hektar ustalonymi przez państwo członkowskie, zgodnie z ust. 1 lit. a):

a)	na poziomie pokrywającym jedynie dodatkowe koszty powstałe w wyniku stosowania środka, przy uwzględnieniu zarządzania fitosanitarnego i środowiskowego koniecznego do osiągnięcia zgodności z przepisami przyjętymi zgodnie z ust. 1 lit. b) lub

b)	na poziomie pokrywającym nie więcej niż 90 % maksymalnego poziomu wsparcia za wycofywanie z rynku, o którym mowa w art. 80.

Sekcja 4

Działania promocyjne i komunikacyjne

Artykuł 87

Wdrażanie środków promocyjnych i komunikacyjnych

1.   Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy dotyczące wprowadzenia środków promocyjnych i komunikacyjnych. Przepisy te pozwalają na szybkie stosowanie tych środków w razie potrzeby.

2.   Działania w ramach środków promocyjnych i komunikacyjnych są uzupełniające w stosunku do działań promocyjnych i komunikacyjnych stosowanych przez daną organizację producentów.

Sekcja 5

Szkolenia

Artykuł 88

Wdrażanie działań szkoleniowych

W odniesieniu do działań szkoleniowych państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy dotyczące ich wdrożenia.

Sekcja 6

Ubezpieczanie zbiorów

Artykuł 89

Cel ubezpieczania zbiorów

Ubezpieczanie zbiorów zarządzane jest przez organizację producentów, która przyczynia się do ochrony dochodów producentów i do pokrycia strat rynkowych organizacji producentów i/lub jej członków, w przypadku gdy są one zagrożone przez klęski żywiołowe, niekorzystne zjawiska klimatyczne oraz, w stosownych przypadkach, choroby lub epidemie szkodników.

Artykuł 90

Wdrażanie środków ubezpieczania zbiorów

1.   W odniesieniu do środków ubezpieczania zbiorów państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy w sprawie wdrażania tych środków, obejmujące przepisy konieczne do zapewnienia, by środki ubezpieczania zbiorów nie zakłócały konkurencji na rynku ubezpieczeń.

2.   Państwa członkowskie mogą wnieść dodatkowy krajowy wkład finansowy w celu wsparcia środków ubezpieczania zbiorów, które korzystają z funduszu operacyjnego. Całkowite wsparcie publiczne na ubezpieczanie zbiorów nie może jednak przekroczyć:

a)	80 % kosztów składek ubezpieczeniowych opłaconych przez producentów tytułem ubezpieczenia od strat powstałych w wyniku niekorzystnych zjawisk klimatycznych, które można zaliczyć do klęsk żywiołowych;

b)	50 % kosztów składek ubezpieczeniowych opłaconych przez producentów tytułem ubezpieczenia od: (i) strat, o których mowa w lit. a), oraz innych strat spowodowanych niekorzystnymi zjawiskami klimatycznymi; oraz (ii) strat spowodowanych chorobami zwierząt lub roślin lub epidemiami szkodników.

Ograniczenie ustanowione w akapicie pierwszym lit. b) ma zastosowanie nawet w przypadkach, w których fundusz operacyjny kwalifikuje się do 60 % wspólnotowej pomocy finansowej zgodnie z art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

3.   Środki ubezpieczania zbiorów nie obejmują odszkodowań otrzymanych z tytułu ubezpieczeń, które zwracają producentom ponad 100 % utraconych dochodów, uwzględniając jednocześnie wszelkie rekompensaty uzyskane przez producentów w ramach innych programów wsparcia związanych z przedmiotowym ubezpieczeniem.

4.   Do celów niniejszego artykułu „niekorzystne zjawiska klimatyczne, które można zaliczyć do klęsk żywiołowych” mają to samo znaczenie, co w art. 2 ust. 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1857/2006 (28).

Sekcja 7

Wsparcie na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na rozwój funduszy wspólnego inwestowania

Artykuł 91

Warunki wsparcia na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na rozwój funduszy wspólnego inwestowania

1.   Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy dotyczące stosowania wsparcia na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na rozwój funduszy wzajemnego inwestowania.

2.   Wsparcie na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na rozwój funduszy wspólnego inwestowania wynosi w pierwszym, drugim i trzecim roku funkcjonowania funduszu wspólnego inwestowania odpowiednio następujący odsetek wkładu organizacji producentów na rzecz funduszu wspólnego inwestowania w pierwszym, drugim i trzecim roku jego funkcjonowania:

a)	10 %, 8 % i 4 % w państwach członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. lub później,

b)	5 %, 4 % i 2 % w pozostałych państwach członkowskich.

3.   Państwa członkowskie mogą określić pułapy dla kwot, które organizacja producentów może otrzymać na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na rozwój funduszy wspólnego inwestowania.

Sekcja 8

Pomoc państwa na środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych

Artykuł 92

Szczegółowe przepisy w krajowych strategiach

Państwa członkowskie wypłacające pomoc państwa zgodnie z art. 43 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 określają szczegółowe przepisy w sprawie wdrożenia tego przepisu w swoich krajowych strategiach.

ROZDZIAŁ IV

Krajowa pomoc finansowa

Artykuł 93

Stopień zorganizowania producentów

Do celów art. 11 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 stopień zorganizowania producentów w regionie państwa członkowskiego jest uważany za szczególnie niski, jeśli organizacje producentów, stowarzyszenia organizacji producentów i grupy producentów wprowadziły do obrotu mniej niż 20 % średniej wartości produkcji owoców i warzyw w ostatnich trzech latach, dla których dostępne są dane.

Artykuł 94

Zezwolenie na wypłatę krajowej pomocy finansowej

1.   Państwa członkowskie przedstawiają Komisji wniosek o pozwolenie na wypłatę krajowej pomocy finansowej zgodnie z art. 11 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 w danym roku kalendarzowym do dnia 15 stycznia danego roku.

Do wniosku dołącza się dowody na to, że stopień zorganizowania producentów w danym regionie jest szczególnie niski, jak określono w art. 93 niniejszego rozporządzenia, oraz szczegółowe dane dotyczące odnośnych organizacji producentów, wysokości przedmiotowego wsparcia oraz odsetka wkładów finansowych dokonanych zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

2.   Komisja zatwierdza lub odrzuca wniosek w ciągu trzech miesięcy od jego złożenia. Jeżeli Komisja nie udzieli odpowiedzi w wymienionym terminie uważa się, że wniosek został zatwierdzony.

Artykuł 95

Wnioskowanie o krajową pomoc finansową i jej płatność

Organizacje producentów wnioskują o krajową pomoc finansową i państwa członkowskie wypłacają ją zgodnie z art. 70–73.

Artykuł 96

Maksymalny odsetek zwrotu krajowej pomocy finansowej ze środków Wspólnoty

Odsetek zwrotu krajowej pomocy finansowej ze środków Wspólnoty wynosi 60 % krajowej pomocy finansowej przyznanej organizacji producentów.

Artykuł 97

Zwrot krajowej pomocy finansowej ze środków Wspólnoty

1.   Państwa członkowskie przedstawiają Wspólnocie wniosek o zwrot zatwierdzonej krajowej pomocy finansowej rzeczywiście wypłaconej organizacjom producentów, do dnia 1 marca roku następującego po rocznej realizacji programów operacyjnych.

Do wniosków dołączone zostają dowody potwierdzające, że warunki określone w art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 zostały spełnione w poprzednich trzech latach oraz szczegółowe dane dotyczące odnośnych organizacji producentów, kwoty faktycznie wypłaconej pomocy oraz odsetka faktycznie dokonanych wkładów finansowych zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

2.   Komisja podejmuje decyzję o zatwierdzeniu lub odrzuceniu wniosku.

3.   W przypadku zatwierdzenia zwrotu pomocy ze środków Wspólnoty kwalifikujące się wydatki deklarowane są Komisji zgodnie z procedurą określoną w art. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 883/2006 (29).

ROZDZIAŁ V

Postanowienia ogólne

Sekcja 1

Przekazywanie informacji

Artykuł 98

Sprawozdania organizacji producentów

1.   Organizacje producentów składają roczne sprawozdania, towarzyszące wnioskom o przyznanie pomocy, dotyczące wykonania programów operacyjnych.

Sprawozdania te dotyczą:

a)	programów operacyjnych zrealizowanych w trakcie poprzedniego roku,

b)	podstawowych zmian w programach operacyjnych, oraz

c)	różnic między szacowaną pomocą a pomocą wnioskowaną.

2.   Dla każdego zrealizowanego programu operacyjnego sprawozdanie roczne wskazuje:

a)	osiągnięcia i wyniki programu operacyjnego, w oparciu o, w stosownych przypadkach, wspólne wskaźniki produktu i rezultatu określone w załączniku XIV oraz, w stosownych przypadkach, dodatkowe wskaźniki produktu i rezultatu określone w krajowej strategii; oraz

b)	podsumowanie głównych problemów napotkanych w trakcie zarządzania programem i działań podjętych w celu zapewnienia jakości i skuteczności realizacji programu.

W stosownych przypadkach sprawozdanie roczne określa, jakie skuteczne środki ochronne zostały wprowadzone, zgodnie ze strategią krajową i w zastosowaniu art. 9 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, w celu ochrony środowiska przed ewentualnymi wzmożonymi zagrożeniami ze strony inwestycji otrzymujących wsparcie w ramach programu operacyjnego.

3.   W ostatnim roku stosowania programu operacyjnego sprawozdanie roczne, o którym mowa w ust. 1, zostaje zastąpione sprawozdaniem końcowym.

Sprawozdania końcowe powinny ukazywać zakres, w jakim osiągnięto cele zakładane w programach. Powinny wyjaśniać zmiany dotyczące działań i/lub metod oraz określać czynniki, które przyczyniły się do sukcesu lub porażki realizacji programu, które zostały lub będą uwzględnione przy sporządzaniu kolejnych programów operacyjnych lub przy okazji zmian istniejących programów operacyjnych.

4.   Nie naruszając przepisów szczegółowych określonych w niniejszym rozporządzeniu, jeśli organizacja producentów nie przekaże państwu członkowskiemu informacji wymaganych na mocy niniejszego rozporządzenia lub rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, lub jeśli przekazane informacje nie będą prawidłowe w świetle obiektywnych faktów wiadomych państwu członkowskiemu, państwo członkowskie zawiesza zatwierdzenie danego programu operacyjnego na następny rok do czasu prawidłowego przekazania informacji.

Państwo członkowskie opisuje w swoim sprawozdaniu rocznym, o którym mowa w art. 99 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, szczegóły dotyczące takich przypadków.

Artykuł 99

Informacje wymagane od państw członkowskich

1.   Państwa członkowskie wyznaczają jeden właściwy organ odpowiedzialny za przekazywanie informacji, między Komisją a państwami członkowskimi, na temat organizacji producentów, grup producentów i stowarzyszeń organizacji producentów. Państwa członkowskie informują Komisję o wyznaczeniu wspomnianego właściwego organu i podają jego dane teleadresowe.

2.   Państwa członkowskie zgłaszają Komisji najpóźniej w dniu 31 stycznia całkowitą kwotę funduszu operacyjnego zatwierdzoną dla wszystkich programów operacyjnych. Zgłoszenie wyraźnie podaje zarówno całkowitą kwotę funduszu operacyjnego, jak i całkowitą kwotę finansowania wspólnotowego wspomnianego funduszu operacyjnego. Następnie kwoty te są dalej podane w podziale na środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych oraz inne środki.

3.   Państwa członkowskie zgłaszają Komisji najpóźniej w dniu 15 listopada danego roku roczne sprawozdanie na temat organizacji producentów i grup producentów oraz funduszy operacyjnych, programów operacyjnych i planów uznawania przeprowadzonych w minionym roku. Roczne sprawozdanie zawiera w szczególności informacje określone w załączniku XIII.

Sekcja 2

Kontrole

Artykuł 100

Jeden system identyfikacji

Państwa członkowskie zapewniają stosowanie jednego systemu identyfikacji w odniesieniu do wszystkich wniosków o pomoc złożonych przez tę samą organizację producentów lub grupę producentów. Wspomniana identyfikacja jest zgodna z systemem rejestrowania tożsamości, o którym mowa w art. 18 ust. 1 lit. f) rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 (30).

Artykuł 101

Wnioski o przyznanie pomocy

Nie naruszając przepisów szczegółowych niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie przewidują odpowiednie procedury składania wniosków o przyznanie pomocy, wniosków o uznanie lub zatwierdzenie programu operacyjnego oraz wniosków o płatność.

Artykuł 102

Badanie próbek

W przypadkach, w których należy przeprowadzić kontrolę poprzez badanie próbek, państwa członkowskie zapewniają, dzięki charakterowi i częstotliwości kontroli oraz na podstawie analizy ryzyka, właściwe dostosowanie kontroli do danego środka.

Artykuł 103

Kontrole administracyjne

Kontrole administracyjne przeprowadzane są w odniesieniu do wszystkich wniosków o wsparcie lub wniosków o płatność i obejmują wszystkie elementy, których administracyjna kontrola jest możliwa i stosowna. Wspomniane procedury wymagają rejestracji podjętych operacji, wyników weryfikacji i środków podjętych w odniesieniu do rozbieżności.

Artykuł 104

Kontrole na miejscu

1.   Każda kontrola na miejscu stanowi przedmiot sprawozdania monitorującego umożliwiającego zapoznanie się ze szczegółami przeprowadzonych kontroli. W sprawozdaniu należy w szczególności zamieścić następujące dane:

a)	kontrolowane programy pomocy oraz wnioski,

b)	osoby obecne w trakcie kontroli,

c)	kontrolowane działania, środki i dokumenty, oraz

d)	wyniki kontroli.

2.   Beneficjentowi można umożliwić podpisanie sprawozdania, aby potwierdził swoją obecność w czasie kontroli oraz zgłosił uwagi. W przypadku gdy stwierdza się nieprawidłowości, beneficjent może otrzymać kopię sprawozdania z kontroli.

3.   Dopuszcza się wcześniejsze powiadomienie o planowanej kontroli na miejscu pod warunkiem, że osiągnięcie celu kontroli nie jest zagrożone. Wcześniejsze powiadomienie powinno ograniczać się do niezbędnego minimalnego terminu.

4.   Kontrole na miejscu przewidziane w niniejszym rozporządzeniu oraz inne kontrole przewidziane w przepisach Wspólnoty dotyczących dotacji do rolnictwa przeprowadza się w miarę możliwości jednocześnie. Jednakże w 2008 r., o ile to konieczne, kontrole na miejscu mogą być przeprowadzane przez różne organy w różnych terminach.

Artykuł 105

Zatwierdzanie wniosków o uznanie i zatwierdzanie programów operacyjnych

1.   Przed uznaniem organizacji producentów na mocy art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 państwa członkowskie przeprowadzają kontrolę na miejscu w organizacji producentów w celu sprawdzenia zgodności z warunkami uznawania.

2.   Przed zatwierdzeniem programu operacyjnego na mocy art. 65 właściwy organ krajowy sprawdza przy użyciu wszelkich odpowiednich środków, w tym kontroli na miejscu, program operacyjny przedłożony do zatwierdzenia i, w stosownych przypadkach, wnioski o jego zmianę. Kontrole te w szczególności dotyczą:

a)	dokładności informacji przedstawionych zgodnie z art. 61 ust. 1 lit. a), b) i e),

b)	zgodności programów z przepisami art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 oraz z ramami krajowymi i strategią krajową,

c)	kwalifikowalność działań oraz kwalifikowalność i zasadność zaproponowanych wydatków,

d)

spójności i jakości technicznej programów, rzetelności szacunków i planu pomocy oraz harmonogramu jego realizacji. Kontrole pozwalają na sprawdzenie, czy określono wymierne cele, tak aby można było monitorować ich realizację, a także czy ustanowione cele są możliwe do osiągnięcia poprzez wdrożenie proponowanych działań, oraz

e)

zgodność operacji, dla których wnioskuje się o wsparcie, ze stosowanymi krajowymi i wspólnotowymi przepisami dotyczącymi w szczególności, i w stosownych przypadkach, zamówień publicznych, pomocy państwa oraz innych odpowiednich obowiązkowych norm ustanowionych w ustawodawstwie krajowym albo w ramach krajowych lub strategii krajowej.

Artykuł 106

Kontrole wniosków o przyznanie pomocy dla programów operacyjnych

Przed przyznaniem pomocy państwa członkowskie przeprowadzają kontrole administracyjne wszystkich wniosków o przyznanie pomocy oraz kontrole na miejscu poprzez badanie próbek.

Artykuł 107

Kontrole administracyjne wniosków o przyznanie pomocy dla programów operacyjnych

1.   Kontrole administracyjne wniosków o przyznanie pomocy obejmują w szczególności i w zakresie, w jakim jest to stosowne w przypadku danego wniosku, weryfikację:

a)	sprawozdania rocznego lub, w stosownych przypadkach, sprawozdania końcowego przekazanego wraz z wnioskiem, dotyczącego wykonania programu operacyjnego;

b)	wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu, wkładów finansowych do funduszu operacyjnego i poniesionych wydatków;

c)	dostarczania produktów i usług oraz autentyczności wnioskowanych wydatków;

d)	zgodności przeprowadzonych działań z działaniami zawartymi w zatwierdzonym programie operacyjnym; oraz

e)	przestrzegania ograniczeń i pułapów, w szczególności finansowych.

2.   Płatności finansowane w ramach programu operacyjnego udokumentowane są fakturami i dokumentami potwierdzającymi dokonanie płatności. Jeżeli nie jest to możliwe, płatności należy udokumentować dokumentami o równoważnej wartości dowodowej. Używane faktury wystawiane są w imieniu organizacji producentów, stowarzyszenia organizacji producentów, grupy producentów lub spółki zależnej, o której mowa w art. 52 ust. 7, lub – z zastrzeżeniem zgody państwa członkowskiego – w imieniu jednego lub więcej członków wymienionych podmiotów.

Artykuł 108

Kontrole na miejscu wniosków o przyznanie pomocy na rzecz programów operacyjnych

1.   W kontekście weryfikacji wniosków o przyznanie pomocy, o których mowa w art. 70 ust. 1, państwa członkowskie przeprowadzają kontrole na miejscu w organizacjach producentów, aby zapewnić zgodność z warunkami przyznawania pomocy lub jej salda na dany rok.

Kontrole te w szczególności dotyczą:

a)	zgodności z kryteriami uznawania na dany rok;

b)	wykorzystania funduszu operacyjnego w danym roku, w tym wydatków zadeklarowanych we wnioskach o zaliczki lub wypłaty częściowe; oraz

c)	drugiego szczebla kontroli wydatków związanych z wycofywaniem z rynku oraz zbieraniem zielonych owoców i warzyw oraz niezbieraniem.

2.   Kontrole określone w ust. 1 obejmują corocznie znaczną część wniosków. Część ta stanowi przynajmniej 30 % całkowitej kwoty pomocy w państwach członkowskich, które mają więcej niż 10 uznanych organizacji producentów. W innych przypadkach każda organizacja producentów kontrolowana jest przynajmniej raz na trzy lata.

Każda organizacja producentów jest co najmniej raz kontrolowana przed wypłaceniem jej pomocy lub jej salda za ostatni rok realizacji programu operacyjnego.

3.   Wyniki kontroli na miejscu są poddawane ocenie w celu ustalenia, czy napotykane problemy mają charakter systemowy, pociągający za sobą ryzyko dla innych podobnych działań, beneficjentów lub organów. Ocena określa również przyczyny takich sytuacji, wszelkie dalsze kontrole, które mogą być wymagane, a także niezbędne działania korygujące i zapobiegawcze.

W przypadku, gdy kontrole wykazują poważne nieprawidłowości w regionie lub w części regionu lub w odniesieniu do konkretnej organizacji producentów, państwo członkowskie przeprowadza dodatkowe kontrole w trakcie danego roku oraz zwiększa ilość wniosków poddawanych kontroli w roku następnym.

4.   Na podstawie analizy ryzyka państwo członkowskie określa, które organizacje producentów należy poddać kontroli.

Analiza ryzyka uwzględnia w szczególności:

a)	kwotę pomocy,

b)	wyniki kontroli w latach ubiegłych,

c)	element losowy, oraz

d)	inne parametry określane przez państwa członkowskie, w szczególności czy organizacje producentów są zaangażowane w program zapewniania jakości oficjalnie uznany przez państwa członkowskie lub przez niezależne organy certyfikujące.

Artykuł 109

Kontrole na miejscu środków programów operacyjnych

1.   Za pomocą kontroli na miejscu dotyczących środków programów operacyjnych, państwa członkowskie sprawdzają w szczególności:

a)	realizację działań zawartych w programie operacyjnym;

b)	czy realizacja lub zamierzona realizacja działania jest zgodna z zastosowaniem opisanym w zatwierdzonym programie operacyjnym;

c)	dla odpowiedniej liczby pozycji wydatków, zgodność przedmiotowych wydatków z przepisami prawa wspólnotowego pod kątem charakteru i terminowości, oraz zgodności z zatwierdzonymi specyfikacjami;

d)	czy poniesione wydatki są udokumentowane dokumentami księgowymi lub innymi; oraz

e)	wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu.

2.   Wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu sprawdzana jest na podstawie danych z systemu rachunkowości wymaganego na mocy prawa krajowego.

W tym celu państwa członkowskie mogą zadecydować, że wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu poświadczana jest w ten sam sposób, co dane księgowe wymagane na mocy prawa krajowego.

Sprawdzenie deklaracji wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu może być przeprowadzane przed przekazaniem odpowiedniego wniosku o przyznanie pomocy.

3.   Oprócz okoliczności wyjątkowych kontrole na miejscu obejmują sprawdzenie działania podczas jego realizacji lub jeśli jest ono niematerialne, organizatora działania. Zwłaszcza działania w indywidualnych gospodarstwach objętych próbką, o której mowa w art. 108 ust. 2, są przedmiotem przynajmniej jednej kontroli mającej na celu sprawdzenie sposobu ich przeprowadzania.

Państwa członkowskie mogą jednak zdecydować o nieprzeprowadzaniu takich kontroli w odniesieniu do mniejszych operacji lub jeżeli uznają, że istnieje niewielkie ryzyko, iż warunki dotyczące otrzymania pomocy nie są spełnione lub operacja nie została w rzeczywistości zrealizowana. Decyzja ta i jej uzasadnienie są odnotowywane.

4.   Wszystkie zobowiązania i obowiązki organizacji producentów lub jej członków, które mogą być sprawdzone podczas wizytacji, są przedmiotem kontroli na miejscu.

5.   Jedynie kontrole spełniające wszystkie wymogi niniejszego artykułu mogą być uwzględnione przy obliczaniu wskaźnika przeprowadzonych kontroli określonego w art. 108 ust. 2.

Artykuł 110

Kontrole pierwszego szczebla operacji wycofania

1.   Państwa członkowskie przeprowadzają kontrole pierwszego szczebla czynności związanych z wycofywaniem z rynku w każdej organizacji producentów, obejmujące kontrolę dokumentacji, identyfikacji oraz kontrolę fizyczną wagi produktów wycofanych z rynku, w stosownym wypadku poprzez badanie próbek, oraz kontrolę zgodności z przepisami art. 77, zgodnie z procedurami ustalonymi w rozdziale II tytułu II. Kontrolę przeprowadza się po otrzymaniu powiadomienia określonego w art. 79 ust. 1 w terminach przewidzianych w art. 79 ust. 2

2.   Kontrole pierwszego szczebla przewidziane w ust. 1 obejmują 100 % ilości produktów wycofanych z rynku. Po zakończeniu tej kontroli, wycofane produkty inne niż produkty przeznaczone do bezpłatnej dystrybucji, zostają poddane denaturacji lub przekazane do celów przemysłu przetwórczego pod nadzorem właściwych organów, na zasadach i warunkach określonych przez dane państwo członkowskie na mocy art. 81.

Jeżeli jednak produkty są przeznaczone do bezpłatnej dystrybucji, państwa członkowskie mogą poddać kontroli mniejszą ilość niż określono w ust. 2 niniejszego artykułu, pod warunkiem, że nie będzie to mniej niż 10 % danej ilości w ciągu roku gospodarczego. Kontrola może odbyć się w organizacji producentów i/lub siedzibach odbiorców wycofanych produktów. Jeżeli kontrola wykazuje znaczne nieprawidłowości, właściwe organy przeprowadzają dodatkowe kontrole.

Artykuł 111

Kontrole drugiego szczebla operacji wycofania

1.   W ramach kontroli, o których mowa w art. 108, państwa członkowskie przeprowadzają kontrole drugiego szczebla.

Państwa członkowskie ustalają kryteria analizy oraz oceny ryzyka danej organizacji producentów, która przeprowadziła niezgodne operacje wycofania. Kryteria takie dotyczą, między innymi, wyników przeprowadzonych kontroli pierwszego i drugiego szczebla oraz tego, czy dana organizacja producentów posiada pewne rodzaje procedur zapewniania jakości. Państwa członkowskie wykorzystują te kryteria w celu określenia minimalnej częstotliwości wykonywania kontroli drugiego szczebla w odniesieniu do każdej organizacji producentów.

2.   Kontrole, o których mowa w ust. 1, obejmują kontrole na miejscu przeprowadzane na terenie należącym do organizacji producentów oraz odbiorców wycofanych produktów, w celu zapewnienia spełnienia warunków wymaganych do wypłaty wspólnotowego wsparcia. Wspomniane kontrole obejmują:

a)	określoną ewidencję zapasów oraz ewidencję księgową, prowadzone przez organizacje producentów przeprowadzające przynajmniej jedną operację wycofania w trakcie danego roku gospodarczego;

b)

weryfikację ilości będących przedmiotem obrotu, zadeklarowanych we wnioskach o przyznanie pomocy, której celem jest w szczególności sprawdzenie ewidencji zapasów oraz ewidencji księgowej, faktur oraz, w razie potrzeby, ich wiarygodności oraz zagwarantowanie, że zadeklarowane ilości są zgodne z danymi podanymi w rozliczeniach i/lub danymi podatkowymi odnośnej organizacji producentów;

c)

kontrole prawidłowości rozliczeń finansowych, w szczególności prawidłowości wpływów netto danych organizacji producentów, zadeklarowanych przez te organizacje we wnioskach o wypłatę, proporcjonalność wszelkich kosztów wycofania, wpisy rachunkowe dotyczące otrzymanych przez organizacje producentów wspólnotowego wsparcia oraz wszelkich innych kwot wypłaconych członkom tych organizacji oraz zagwarantowanie, że podane wyżej informacje są prawidłowe; oraz

d)	kontrole dotyczące przeznaczenia wycofanych produktów, zadeklarowanego we wnioskach o wypłatę oraz kontrole dotyczące odpowiedniej denaturacji zapewniające, że zarówno organizacje producentów jak i odbiorcy stosują się do przepisów niniejszego rozporządzenia.

3.   Kontrole, o których mowa w ust. 2, przeprowadzane są w odnośnych organizacjach producentów oraz u odbiorców stowarzyszonych z tymi organizacjami. Każda kontrola obejmuje próbki produktów stanowiące przynajmniej 5 % ilości wycofanych podczas danego roku gospodarczego przez daną organizację producentów.

4.   Ewidencja zapasów oraz ewidencja księgowa, o których mowa w ust. 2 lit. a) wykazują, w stosunku do każdego z wycofanych produktów, następujące przepływy wyrażone objętościowo:

a)	produkcję dostarczoną przez członków danej organizacji producentów oraz członków innych organizacji producentów zgodnie z art. 3 ust. 3 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007;

b)	sprzedaż dokonaną przez daną organizację producentów, z podziałem na poszczególne produkty przygotowane na rynek produktów świeżych oraz inne rodzaje produktów włącznie z surowcami przeznaczonymi na potrzeby przemysłu przetwórczego; oraz

c)	produkty wycofane z rynku.

5.   Kontrole przeznaczenia produktów określonych w ust. 4 lit. c) obejmują w szczególności:

a)	wyrywkowe kontrole ksiąg rachunkowych prowadzonych przez odbiorców oraz, jeśli to konieczne, weryfikację zgodności tych ksiąg z wymogami przepisów krajowych; oraz

b)	kontrole sprawdzające zgodność z odpowiednimi wymogami w zakresie ochrony środowiska;

6.   Jeżeli kontrole drugiego szczebla wykażą istotne nieprawidłowości, właściwe organy przeprowadzają bardziej szczegółowe kontrole drugiego szczebla dla danego roku gospodarczego oraz zwiększają częstotliwość kontroli drugiego szczebla w odniesieniu do odnośnych organizacji producentów lub ich stowarzyszeń, w następnym roku gospodarczym.

Artykuł 112

Zbieranie zielonych owoców i warzyw oraz niezbieranie

1.   Przed rozpoczęciem operacji zbierania zielonych owoców i warzyw państwa członkowskie sprawdzają za pomocą kontroli na miejscu czy dane produkty nie są uszkodzone a działka była utrzymywana w dobrym stanie. Po przeprowadzeniu operacji zbierania zielonych owoców i warzyw państwa członkowskie sprawdzają czy zostały one całkowicie zebrane z danego obszaru, a zebrany produkt został poddany denaturacji.

Po zakończeniu okresu zbiorów państwa członkowskie sprawdzają wiarygodność analizy opartej na przewidywanej sytuacji na rynku, o której mowa w art. 86 ust. 2. Analizują również wszelkie różnice między oczekiwaną sytuacją na rynku a rzeczywistą sytuacją na rynku.

2.   Przed rozpoczęciem operacji niezbierania państwa członkowskie sprawdzają za pomocą kontroli na miejscu, czy dany obszar był utrzymywany w dobrym stanie i nie przeprowadzono już na nim częściowych zbiorów, a produkt jest dobrze rozwinięty i czy, ogólnie, jest w dobrym stanie, a jego jakość odpowiednia i pozwalająca na wprowadzenie do obrotu.

Państwa członkowskie zapewniają poddanie produktu denaturacji. Jeśli nie jest to możliwe gwarantują, dzięki kontroli na miejscu lub kontrolom w okresie zbiorów, że zbiory nie odbywają się.

3.   Artykuł 111 ust. 1, 2, 3 i 6 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Artykuł 113

Kontrole przed zatwierdzeniem planu uznawania grupy producentów

1.   Przed zatwierdzeniem planu uznawania grupy producentów na mocy art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 państwa członkowskie przeprowadzają kontrolę na miejscu podmiotu prawnego lub jasno określonej części podmiotu prawnego.

2.   Zainteresowane państwo członkowskie weryfikuje za pomocą wszelkich odpowiednich środków, łącznie z kontrolami na miejscu:

a)	dokładność informacji podanych w planie uznawania,

b)	spójność handlową i jakość techniczną planu, rzetelność szacunków i harmonogram wdrożenia,

c)	kwalifikowalność działań oraz kwalifikowalność i zasadność zaproponowanych wydatków, oraz

d)

zgodność operacji, dla których wnioskuje się o wsparcie, ze stosowanymi krajowymi i wspólnotowymi przepisami, dotyczącymi w szczególności zamówień publicznych, pomocy państwa oraz innych odpowiednich obowiązkowych norm ustanowionych w ustawodawstwie krajowym albo w ramach krajowych lub strategii krajowej.

Artykuł 114

Kontrola wniosków grup producentów o przyznanie pomocy

1.   Przed przyznaniem pomocy państwa członkowskie przeprowadzają kontrole administracyjne wszystkich wniosków o przyznanie pomocy przedstawionych przez grupy producentów oraz kontrole na miejscu poprzez badanie próbek.

2.   Po otrzymaniu wniosków o przyznanie pomocy, o których mowa w art. 47, państwa członkowskie przeprowadzają kontrole na miejscu w grupach producentów, aby zapewnić zgodność z warunkami przyznawania pomocy na dany rok.

Kontrole te w szczególności dotyczą:

a)	zgodności z kryteriami uznawania na dany rok; oraz

b)	wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu oraz wdrożenia środków zawartych w planach uznawania oraz poniesionych wydatków.

3.   Kontrole, o których mowa w ust. 2, obejmują corocznie znaczną część wniosków. Część ta stanowi przynajmniej 30 % łącznej kwoty pomocy.

Wszystkie grupy producentów muszą zostać skontrolowane przynajmniej raz na pięć lat.

4.   Artykuły 107 i 109 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Artykuł 115

Ponadnarodowe organizacje producentów i ponadnarodowe stowarzyszenia organizacji producentów

1.   Państwo członkowskie, w którym ponadnarodowa organizacja producentów lub ponadnarodowe stowarzyszenie organizacji producentów ma swoją główną siedzibę, ponosi pełną odpowiedzialność za zorganizowanie kontroli danej organizacji lub stowarzyszenia i w stosownych przypadkach nakłada na nie sankcje.

2.   Pozostałe państwa członkowskie, od których wymaga się zapewnienia współpracy administracyjnej, o której mowa w art. 30 ust. 2 lit. c) i art. 37 ust. 2 lit. c), przeprowadzają kontrole administracyjne i na miejscu zgodnie z wymaganiami państwa członkowskiego, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, i przekazują na ich temat sprawozdania. Przestrzegają wszystkich terminów określonych przez państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1.

3.   Przepisy stosowane w państwie członkowskim, o którym mowa w ust. 1, mają zastosowanie w odniesieniu do organizacji producentów, programu operacyjnego i funduszu operacyjnego. Natomiast w odniesieniu do kwestii fitosanitarnych i środowiskowych oraz w odniesieniu do rozdysponowania wycofanych produktów zastosowanie mają przepisy państwa członkowskiego, w którym odbywa się produkcja.

Sekcja 3

Sankcje

Artykuł 116

Nieprzestrzeganie kryteriów uznawania

1.   Państwo członkowskie wycofuje uznanie organizacji producentów w przypadku stwierdzenia poważnego naruszenia przestrzegania kryteriów uznawania wynikającego z zamierzonego działania organizacji producentów lub poważnego zaniedbania z jej strony.

W szczególności państwa członkowskie wycofują uznanie organizacji producentów, jeśli naruszenie przestrzegania kryteriów uznawania dotyczy:

a)	naruszenia wymogów art. 23, 25, art. 28 ust. 1 i 2 lub art. 33, lub

b)	sytuacji, w której wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu spada w dwóch kolejnych latach poniżej progu określonego przez państwo członkowskie zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

Wycofanie uznania na mocy niniejszego ustępu staje się skuteczne od dnia, w którym warunki uznawania nie były spełnione, z zastrzeżeniem wszelkich przepisów horyzontalnych obowiązujących na poziomie krajowym w zakresie okresów przedawnienia.

2.   W przypadku gdy ust. 1 nie ma zastosowania, państwa członkowskie zawieszają uznanie organizacji producentów, jeśli naruszenie przestrzegania kryteriów uznawania jest poważne ale tylko czasowe.

W okresie zawieszenia pomoc nie jest wypłacana. Zawieszenie staje się skuteczne od dnia, w którym przeprowadzono kontrolę i kończy się w dniu kontroli, która wykazała spełnienie odpowiednich kryteriów.

Okres zawieszenia nie powinien przekraczać 12 miesięcy. Jeśli odnośne kryteria nie są w dalszym ciągu przestrzegane po 12 miesiącach, uznanie zostaje wycofane.

Państwa członkowskie mogą dokonywać płatności po terminie ustalonym w art. 71, jeżeli jest to konieczne do zastosowania niniejszego ustępu.

3.   W pozostałych przypadkach naruszenia przestrzegania kryteriów uznawania, w których ust. 1 i 2 nie mają zastosowania, państwa członkowskie wysyłają pisemne ostrzeżenie określające środki naprawcze, które należy zastosować. Państwa członkowskie mogą zawiesić płatność pomocy do chwili zastosowania środków naprawczych.

Niezastosowanie środków naprawczych w okresie 12 miesięcy zostanie uznane za poważne naruszenie przestrzegania kryteriów, co spowoduje zastosowanie ust. 2.

Artykuł 117

Oszustwo

1.   Bez uszczerbku dla wszelkich innych kar stosowanych na mocy prawodawstwa wspólnotowego i krajowego państwa członkowskie wycofują uznanie organizacji producentów, stowarzyszenia organizacji producentów lub grupy producentów w przypadku stwierdzenia popełnienia przez nie oszustwa w odniesieniu do pomocy objętej rozporządzeniem (WE) nr 1182/2007.

2.   Państwa członkowskie mogą zawiesić uznanie organizacji producentów, stowarzyszenia organizacji producentów lub grupy producentów lub zawiesić płatności na ich rzecz, jeśli istnieją w stosunku do tych organizacji podejrzenia popełnienia oszustwa w odniesieniu do pomocy objętej rozporządzeniem (WE) nr 1182/2007.

Artykuł 118

Grupy producentów

1.   Państwa członkowskie, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, stosują sankcje przewidziane w art. 116 i/lub 119 w odniesieniu do planów uznawania.

2.   Oprócz ust. 1, jeśli po zakończeniu okresu ustanowionego przez państwo członkowskie na mocy art. 51 ust. 4 grupa producentów nie zostanie uznana za organizację producentów, państwo członkowskie odzyskuje:

a)	100 % pomocy wypłaconej danej grupie producentów, jeśli nieuzyskanie przez nią uznania było wynikiem jej zamierzonego działania lub poważnego zaniedbania z jej strony; lub

b)	50 % pomocy wypłaconej danej grupie producentów we wszystkich pozostałych przypadkach.

Artykuł 119

Program operacyjny

1.   Płatności oblicza się na podstawie kwoty, którą uznano za kwalifikującą się do otrzymania pomocy.

2.   Państwo członkowskie sprawdza wniosek o przyznanie pomocy otrzymany od beneficjenta i określa kwoty, które kwalifikują się do wsparcia. Państwo członkowskie określa:

a)	kwotę, którą należy wypłacić beneficjentowi jedynie w oparciu o wniosek;

b)	kwotę, którą należy wypłacić beneficjentowi po sprawdzeniu kwalifikowalności wniosku.

3.   Jeżeli kwota określona zgodnie z ust. 2 lit. a) przekracza kwotę określoną zgodnie z ust. 2 lit. b) o więcej niż 3 %, kwotę faktycznie należną beneficjentowi obniża się. Kwota obniżki równa jest różnicy między kwotami obliczonymi w ust. 2 lit. a) i b).

Nie stosuje się jednak żadnej obniżki jeżeli organizacja producentów lub grupa producentów może wykazać, że nie jest odpowiedzialna za włączenie niekwalifikującej się kwoty.

4.   Ustępy 2 i 3 stosuje się, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, do niekwalifikujących się wydatków określonych w trakcie kontroli na miejscu.

5.   Jeżeli wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu jest zadeklarowana i sprawdzona przed złożeniem wniosku o przyznanie pomocy, obniżka ma zastosowanie do wartości produkcji stanowiącej przedmiot obrotu zastosowanej przy obliczaniu należnych kwot zgodnie z ust. 2 i 3.

6.   W przypadku stwierdzenia, że beneficjent umyślnie złożył fałszywą deklarację, daną operację wyklucza się ze wsparcia z programu operacyjnego lub planu uznawania i odzyskuje się wszystkie kwoty, które już zostały wypłacone na tę operację. Ponadto beneficjent zostanie wyłączony, w odniesieniu do tej operacji, z otrzymywania wsparcia w ramach danego programu operacyjnego w następnym roku.

Artykuł 120

Sankcje w wyniku kontroli pierwszego szczebla operacji wycofania

Jeśli w wyniku kontroli, o której mowa w art. 110, wykryte zostaną nieprawidłowości w odniesieniu do norm handlowych lub wymagań minimalnych, o których mowa w art. 77, od beneficjenta zażąda się:

a)	spłaty kwoty rekompensaty obliczonej na podstawie ilości wycofanych produktów niezgodnych z normami handlowymi lub wymaganiami minimalnymi, jeśli ilości te wynoszą mniej niż 10 % ilości zgłoszonych zgodnie z art. 79 w odniesieniu do danej operacji wycofania,

b)	zapłacenia kary w wysokości podwójnej kwoty rekompensaty, jeśli ilości te wynoszą między 10–25 % zgłoszonych ilości, lub

c)	zapłacenia kary w wysokości rekompensaty za całkowitą ilość zgłoszoną zgodnie z art. 79, jeśli ilości te przekraczają 25 % zgłoszonej ilości.

Artykuł 121

Inne sankcje mające zastosowanie do organizacji producentów w odniesieniu do operacji wycofania

1.   Sankcje, o których mowa w art. 119, obejmują pomoc, o którą wnioskowano w odniesieniu do operacji wycofania jako zintegrowanych części wydatków programu operacyjnego.

2.   Wydatki na operację wycofania uznaje się za niekwalifikujące się, jeśli produkty niewystawione na sprzedaż nie zostały unieszkodliwione jak przewidziało państwo członkowskie na mocy art. 81 ust. 1 lub jeśli wycofanie lub jego przeznaczenie miało negatywny wpływ na środowisko lub jakiekolwiek negatywne konsekwencje naruszające przepisy przyjęte na mocy art. 81 ust. 1.

Artykuł 122

Sankcje mające zastosowanie do odbiorców wycofanych produktów

W przypadkach wykrycia nieprawidłowości, które mogą być przypisane odbiorcom wycofanych produktów w trakcie kontroli przeprowadzonych zgodnie z art. 110 i 111 zastosowanie mają następujące sankcje:

a)	odbiorcy przestają się kwalifikować do otrzymywania wycofanych produktów, oraz

b)	odbiorcy produktów wycofanych z rynku są zobowiązani do spłaty wartości produktów, które otrzymują, oraz związanych z tym kosztów sortowania, pakowania oraz transportu zgodnie z przepisami ustanowionymi przez państwa członkowskie. W tym przypadku organizacja producentów zwraca wkład Wspólnoty.

Sankcja przewidziana w lit. a) staje się natychmiast skuteczna i trwa co najmniej przez okres jednego roku gospodarczego oraz może zostać przedłużona w zależności od wagi stwierdzonej nieprawidłowości.

Artykuł 123

Zbieranie zielonych owoców i warzyw oraz niezbieranie

1.   W odniesieniu do zbierania zielonych owoców i warzyw, jeśli okaże się, że organizacja producentów nie wypełniła swoich zobowiązań, będzie musiała zapłacić jako karę kwotę rekompensaty dotyczącej obszarów, w odniesieniu do których zobowiązanie nie zostało wypełnione. Niewypełnienie zobowiązań obejmuje następujące przypadki:

a)	państwo członkowskie stwierdza, podczas sprawdzania, o którym mowa w art. 112 ust. 1 akapit drugi, że środek polegający na zbieraniu zielonych owoców nie był uzasadniony na podstawie analizy przewidywanej sytuacji na rynku wówczas panującej.

b)	obszar zgłoszony do zbierania zielonych owoców i warzyw nie kwalifikuje się do zbierania zielonych owoców i warzyw, lub

c)	produkt nie został całkowicie zebrany z danego obszaru lub nie został poddany denaturacji.

2.   W odniesieniu do niezbierania, jeśli okaże się, że organizacja producentów nie wypełniła swoich zobowiązań, będzie musiała zapłacić jako karę kwotę rekompensaty dotyczącej obszarów, w odniesieniu do których zobowiązanie nie zostało wypełnione. Niewypełnienie zobowiązań obejmuje następujące przypadki:

a)	obszar zgłoszony do niezbierania nie kwalifikuje się do niezbierania,

b)	zbiór lub częściowy zbiór miał jednak miejsce, lub

c)	miał miejsce negatywny wpływ na środowisko lub jakiekolwiek negatywne konsekwencje fitosanitarne, za które odpowiedzialna jest organizacja producentów.

3.   Kary określone w ust. 1 i 2 mają zastosowanie oprócz wszelkich zmniejszeń płatności dokonywanych na mocy art. 119.

Artykuł 124

Uniemożliwianie kontroli na miejscu

Wniosek o przyznanie pomocy zostaje odrzucony w odniesieniu do danej części wydatków, jeśli organizacja producentów, jej członek lub właściwy przedstawiciel uniemożliwia przeprowadzenie kontroli na miejscu.

Artykuł 125

Windykacja pomocy

Nienależnie wypłacona pomoc, z odsetkami, podlega windykacji od organizacji producentów, stowarzyszeń organizacji producentów, grup producentów lub innych zainteresowanych operatorów. Przepisy art. 73 rozporządzenia (WE) nr 796/2004 (31) stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Zastosowanie sankcji administracyjnych i ściągnięcie wypłaconych nienależnych kwot, zgodnie z niniejszą sekcją, bez uszczerbku dla powiadamiania Komisji o nieprawidłowościach na mocy rozporządzenia 1848/2006 (32).

Sekcja 4

Monitorowanie i ocena programów operacyjnych i krajowych strategii

Artykuł 126

Wspólny zestaw wskaźników wydajności

1.   Zarówno krajowe strategie jak i programy operacyjne są przedmiotem monitorowania i oceny mających na celu ocenę postępów realizacji celów określonych dla programów operacyjnych oraz wydajności i skuteczności w odniesieniu do tych celów.

2.   Postęp, wydajność i skuteczność oceniane są za pomocą wspólnego zestawu wskaźników wydajności odnoszących się do sytuacji wyjściowej oraz do realizacji finansowej, produktów, rezultatów i oddziaływania realizowanych programów operacyjnych.

3.   Wspólny zestaw wskaźników wydajności wymieniony jest w załączniku XIV do niniejszego rozporządzenia.

4.   Jeśli państwo członkowskie uzna to za stosowne, krajowa strategia określa ograniczony zestaw dodatkowych wskaźników specjalnie dla tej strategii odzwierciedlający krajowe i/lub regionalne potrzeby, warunki i cele określone dla programów operacyjnych realizowanych przez organizacje producentów. O ile istnieją, wyklucza się dodatkowe wskaźniki dotyczące celów w dziedzinie ochrony środowiska, które nie są objęte wspólnymi wskaźnikami wydajności.

Artykuł 127

Procedury monitorowania i oceny w odniesieniu do programów operacyjnych

1.   Organizacje producentów zapewniają monitorowanie i ocenę swoich programów operacyjnych dzięki zastosowaniu odpowiednich wskaźników ze wspólnego zestawu wskaźników wydajności, o którym mowa w art. 126 i, w stosownych przypadkach, dodatkowych wskaźników określonych w strategii krajowej.

W tym celu ustanawiają system zbierania, rejestrowania i przechowywania informacji przydatnych do zestawiania tych wskaźników.

2.   Monitorowanie ma na celu ocenę postępów w realizacji konkretnych celów, które zostały określone dla programu operacyjnego. Przeprowadzane jest przy pomocy wskaźników finansowych, produktu i rezultatu. Wyniki tego działania mają służyć:

a)	weryfikacji jakości realizacji programu;

b)	określeniu wszelkich potrzeb dostosowań lub przeglądu programu operacyjnego mających na celu osiągnięcie celów ustanowionych dla programu lub poprawę zarządzania programem, w tym zarządzania finansowego;

c)	przyczynieniu się do realizacji wymogów dotyczących sprawozdawczości w odniesieniu do realizacji programu operacyjnego.

Informacje dotyczące wyników działań monitorujących umieszczane są w każdym sprawozdaniu rocznym, o którym mowa w art. 98 ust. 1, które organizacja producentów ma obowiązek przekazać organowi krajowemu odpowiedzialnemu za zarządzanie strategią krajową.

3.   Ocena przyjmuje formę oddzielnego sprawozdania z oceny średniookresowej.

Ocena średniookresowa, którą można przeprowadzić przy pomocy wyspecjalizowanego biura doradztwa, ma na celu zbadanie stopnia wykorzystania zasobów finansowych, wydajności i skuteczności programu operacyjnego oraz ocenę postępów dokonanych w odniesieniu do ogólnych celów programu. W tym celu należy wykorzystać wspólne wskaźniki dotyczące sytuacji wyjściowej, wyników i, w stosownych przypadkach, oddziaływania.

W stosownych przypadkach ocena średniookresowa zawiera ocenę jakościową rezultatów i oddziaływania działań w zakresie ochrony środowiska mających na celu:

a)	zapobieganie erozji gleby,

b)	zmniejszenie stosowania i/lub lepsze gospodarowanie środkami ochrony roślin,

c)	ochronę siedlisk i różnorodności biologicznej, lub

d)	ochronę krajobrazu.

Wyniki tego działania będą wykorzystane do:

a)	poprawy jakości programów operacyjnych zarządzanych przez organizację producentów,

b)	określenia wszelkich potrzeb znacznej zmiany programu operacyjnego,

c)	przyczynienia się do realizacji wymogów dotyczących sprawozdawczości w odniesieniu do realizacji programów operacyjnych, oraz

d)	wyciągnięcia wniosków pomagających w poprawie jakości, wydajności i skuteczności przyszłych programów operacyjnych zarządzanych przez organizację producentów.

Ocena średniookresowa będzie przeprowadzana w trakcie realizacji programu operacyjnego, w terminie pozwalającym na uwzględnienie wyników oceny przy przygotowywaniu następnego programu operacyjnego.

Sprawozdanie z oceny średniookresowej dołączane jest do odpowiedniego sprawozdania rocznego, o którym mowa w art. 98 ust. 1.

Artykuł 128

Procedury monitorowania i oceny w odniesieniu do strategii krajowej

1.   Monitorowanie i ocena w odniesieniu do strategii krajowej przeprowadzane są przy użyciu odpowiednich wskaźników ze wspólnego zestawu wskaźników wydajności, o którym mowa w art. 126 i, w stosownych przypadkach, dodatkowych wskaźników określonych w strategii krajowej.

2.   Państwa członkowskie ustanawiają system zbierania, rejestrowania i przechowywania informacji w formie elektronicznej odpowiedni do celów zestawiania wskaźników, o których mowa w art. 126. W tym celu opierają się na informacjach przekazanych przez organizację producentów w odniesieniu do monitorowania i oceny ich programów operacyjnych.

3.   Monitorowanie odbywa się na bieżąco i ma na celu ocenę postępów w realizacji celów określonych dla programów operacyjnych. Przeprowadzane jest przy pomocy wskaźników finansowych, produktu i rezultatu. Do tego celu wykorzystywane są informacje dostarczane w rocznych sprawozdaniach z realizacji przekazywanych przez organizacje producentów dotyczące monitorowania ich programów operacyjnych. Wyniki monitorowania będą wykorzystane do:

a)	weryfikacji jakości realizacji programów operacyjnych,

b)	określenia wszelkich potrzeb dostosowań lub przeglądu strategii krajowej mających na celu osiągnięcie celów ustanowionych dla tej strategii lub poprawę zarządzania realizacją strategii, w tym zarządzania finansowego programami operacyjnymi, oraz

c)	przyczynienia się do realizacji wymogów dotyczących sprawozdawczości w odniesieniu do realizacji strategii krajowej.

4.   Ocena ukierunkowana jest na ocenę postępów realizacji ogólnych celów strategii. Przeprowadzana jest przy pomocy wskaźników dotyczących sytuacji wyjściowej, wyników i, w stosownych przypadkach, oddziaływania. Do tego celu wykorzystywane są wyniki monitorowania i ocena średniookresowa programów operacyjnych zawarte w rocznych sprawozdaniach z postępów i sprawozdaniach końcowych przekazywanych przez organizacje producentów. Wyniki oceny będą wykorzystane do:

a)	poprawy jakości strategii;

b)	określenia wszelkich potrzeb znacznej zmiany strategii; oraz

c)	przyczynienia się do realizacji wymogów dotyczących sprawozdawczości w odniesieniu do realizacji strategii krajowej.

Ocena obejmuje dokonanie oceny w 2012 r., która powinna być przeprowadzona w terminie umożliwiającym zawarcie jej wyników w odrębnym sprawozdaniu z oceny, które należy załączyć, w tym samym roku, do rocznego sprawozdania krajowego, o którym mowa w art. 99 ust. 3. Sprawozdanie oceni stopień wykorzystania zasobów finansowych, wydajność i skuteczność realizowanych programów operacyjnych oraz oceni skutki i wpływ tych programów w odniesieniu do celów określonych w strategii oraz, w stosownych przypadkach, innych celów określonych w art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007. Będzie miało na celu wyciągnięcie wniosków pomagających w poprawie jakości przyszłych krajowych strategii, a zwłaszcza określenie możliwych niedociągnięć w definicji celów lub środków kwalifikujących się do wsparcia lub potrzeb określenia nowych instrumentów.

ROZDZIAŁ VI

Rozszerzenie zasad na producentów w określonym obszarze gospodarczym

Artykuł 129

Zgłoszenie wykazu obszarów gospodarczych

Zgłoszenie wykazu obszarów gospodarczych przewidziane w art. 14 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 obejmuje wszelkie informacje potrzebne do oceny, czy warunki ustanowione w art. 14 ust. 2 akapit pierwszy tego rozporządzenia zostały spełnione.

Artykuł 130

Zgłoszenie obowiązujących przepisów; reprezentatywność

1.   Kiedy państwo członkowskie powiadamia o przepisach, które wprowadziło jako obowiązujące dla danego produktu oraz obszaru gospodarczego zgodnie z art. 15 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, w tym samym czasie informuje Komisję o:

a)	organizacji producentów lub stowarzyszeniu organizacji, które wystąpiły o rozszerzenie zasad,

b)	liczbie producentów, którzy należą do takiej organizacji lub stowarzyszenia, oraz o łącznej liczbie producentów na danym obszarze gospodarczym; informacje takie przekazywane są w odniesieniu do sytuacji panującej w czasie składania wniosku o rozszerzenie zasad,

c)	produkcji ogółem na obszarze gospodarczym oraz o wielkości produkcji wprowadzonej do obrotu przez organizację producentów lub stowarzyszenie w trakcie ostatniego roku gospodarczego, dla którego dostępne są dane liczbowe,

d)	dacie, począwszy od której zasady, które mają być rozszerzone, odnosiły się do odnośnej organizacji producentów lub stowarzyszenia, oraz

e)	dacie, począwszy od której rozszerzenie ma obowiązywać, oraz o okresie stosowania rozszerzenia.

2.   Do celów określenia reprezentatywności w rozumieniu art. 14 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, państwa członkowskie ustanawiają zasady, wyłączając:

a)	producentów, których produkcja jest ukierunkowana głównie na sprzedaż bezpośrednią konsumentom w gospodarstwie lub na obszarze produkcyjnym,

b)	sprzedaż bezpośrednią, o której mowa w lit. a),

c)	produkty dostarczone do przetworzenia, jak określono w art. 14 ust. 4 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 z wyjątkiem sytuacji, gdy przedmiotowe zasady stosuje się wyłącznie lub częściowo do takiego produktu.

Artykuł 131

Wkład finansowy

Jeżeli państwo członkowskie podejmuje decyzję, zgodnie z art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, że producenci, którzy nie należą do organizacji producentów, są zobowiązani do wkładu finansowego, przesyła Komisji informacje potrzebne do oceny zgodności z warunkami określonymi we wspomnianym artykule. Informacje takie obejmują w szczególności podstawę, według której obliczany jest wkład oraz jego kwotę jednostkową, beneficjenta lub beneficjentów oraz rodzaj różnych kosztów, o których mowa w art. 21 lit. a) i b).

Artykuł 132

Rozszerzenia na okres przekraczający jeden rok gospodarczy

W wypadku podjęcia decyzji o zastosowaniu rozszerzenia na okres przekraczający jeden rok gospodarczy, państwa członkowskie sprawdzają, w odniesieniu do każdego roku gospodarczego, czy warunki odnoszące się do reprezentatywności ustanowionej w art. 14 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 są nadal przestrzegane w całym okresie stosowania rozszerzenia. Jeżeli wykryją, że warunki nie są już przestrzegane, niezwłocznie uchylają rozszerzenie ze skutkiem od początku następnego roku gospodarczego. Niezwłocznie informują Komisję o wszelkich uchyleniach, a Komisja udostępnia publicznie takie informacje w sposób, który uznaje za właściwy.

Artykuł 133

Produkty sprzedawane na pniu; nabywcy

1.   W przypadkach gdy producenci, którzy nie należą do organizacji producentów, sprzedają swoje produkty na pniu, uznaje się, że nabywca, do celów zgodności z zasadami określonymi w pkt 1 lit. e) i f) oraz w pkt 3 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, wyprodukował dany produkt.

2.   Zainteresowane państwo członkowskie może podjąć decyzję, że zasady wymienione w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 inne niż zasady określone w ust. 1 mogą stać się wiążące dla nabywców, gdy są oni odpowiedzialni za zarządzanie daną produkcją.

TYTUŁ IV

HANDEL Z KRAJAMI TRZECIMI

ROZDZIAŁ I

Pozwolenia na przywóz

Artykuł 134

Pozwolenia na przywóz jabłek

1.   Dopuszczenie do swobodnego obrotu jabłek objętych kodem CN 0808 10 80 wymaga przedstawienia pozwolenia na przywóz.

2.   Rozporządzenie (WE) nr 1291/2000 ma zastosowanie do pozwoleń na przywóz wydanych zgodnie z niniejszym artykułem.

3.   Importerzy mogą przedstawiać wnioski o pozwolenia na przywóz właściwym organom dowolnego państwa członkowskiego.

Wpisują oni nazwę kraju pochodzenia w rubryce 8 wniosku o przywóz i zaznaczają słowo „tak” krzyżykiem.

4.   Wraz z wnioskiem importerzy składają zabezpieczenie zgodnie z tytułem III rozporządzenia (EWG) nr 2220/85 gwarantujące dotrzymanie zobowiązania do przywozu w okresie ważności pozwolenia na przywóz. Zabezpieczenie to wynosi 15 EUR na tonę.

Z wyjątkiem przypadków wystąpienia siły wyższej, zabezpieczenie ulega przepadkowi w całości lub w części, jeżeli przywóz nie jest prowadzony lub jest prowadzony jedynie częściowo w okresie ważności pozwolenia na przywóz.

5.   Pozwolenia na przywóz są wydawane bezzwłocznie każdemu wnioskodawcy bez względu na miejsce jego siedziby we Wspólnocie.

Kraj pochodzenia wpisuje się w rubryce 8 pozwolenia na przywóz, a słowo „tak” zaznacza się krzyżykiem.

6.   Okres ważności pozwolenia na przywóz wynosi trzy miesiące.

Pozwolenia na przywóz są ważne wyłącznie dla przywozów pochodzących z krajów w nich wskazanych.

7.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję, nie później niż o godz. 12:00 w południe (czasu lokalnego obowiązującego w Brukseli), w każdą środę tygodnia, o ilościach jabłek, dla których w poprzednim tygodniu zostały wydane pozwolenia na przywóz, w podziale według kraju trzeciego będącego krajem pochodzenia.

Takie powiadomienie przekazywane jest za pośrednictwem systemu elektronicznego wskazanego przez Komisję.

ROZDZIAŁ II

Należności przywozowe i system cen wejścia

Sekcja 1

System cen wejścia

Artykuł 135

Zakres i definicje

1.   Niniejsza sekcja określa zasady stosowania art. 34 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

2.   Do celów niniejszej sekcji:

a)	„partia” oznacza towary przedstawione zgodnie ze zgłoszeniem o dopuszczeniu do swobodnego obrotu, obejmujące wyłącznie towary o tym samym pochodzeniu w ramach jednego kodu Nomenklatury Scalonej oraz

b)	„importer” oznacza zgłaszającego w rozumieniu art. 4 ust. 18 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 (33).

Artykuł 136

Zgłaszanie cen

1.   W odniesieniu do każdego produktu oraz w odniesieniu do okresów wymienionych w części A załącznika XV, dla każdego dnia targowego oraz dla każdego miejsca pochodzenia, państwa członkowskie przekazują Komisji najpóźniej do godziny 12:00 w południe (czasu brukselskiego) następnego dnia roboczego:

a)

średnie reprezentatywne ceny produktów przywożonych z krajów trzecich, sprzedawanych na reprezentatywnych rynkach przywozowych określonych w art. 137 ust. 1, oraz znaczące ceny zarejestrowane na innych rynkach w odniesieniu do znacznych ilości przywożonych produktów lub w przypadku braku cen dla rynków reprezentatywnych, znaczące ceny dla przywożonych produktów zarejestrowane na innych rynkach oraz

b)	łączne ilości odnoszące się do cen określonych w lit. a).

W przypadku, gdy łączne ilości określone w lit. b) są mniejsze niż jedna tona, odpowiadających im cen nie przekazuje się Komisji.

2.   Ceny określone w ust. 1 lit. a) należy rejestrować:

a)	dla każdego z produktów wymienionych w części A załącznika XV,

b)	dla wszystkich dostępnych odmian oraz wielkości, oraz

c)	na etapie importera/hurtownika lub na etapie hurtownika/detalisty w przypadku braku danych na temat cen na etapie importera/hurtownika.

Zostaną one pomniejszone o następujące kwoty:

a)	marżę handlową w wysokości 15 % dla centrów handlowych Londynu, Mediolanu i Rungis oraz w wysokości 8 % dla pozostałych centrów handlowych, oraz

b)	koszty transportu i ubezpieczenia na obszarze celnym Wspólnoty.

W odniesieniu do kosztów przewozu i ubezpieczenia potrącanych zgodnie z drugim akapitem, państwa członkowskie mogą ustalić standardową kwotę potrącenia. Kwoty te, jak również sposoby ich obliczania, są niezwłocznie podawane do wiadomości Komisji.

3.   Ceny zarejestrowane zgodnie z ust. 2 w przypadku gdy zostały ustalone na etapie hurtownika/detalisty, najpierw pomniejsza się o kwotę równą 9 %, aby uwzględnić marżę handlową hurtownika, a następnie o kwotę równą 0,7245 EUR za 100 kg, aby uwzględnić koszty przeładunku oraz podatków i opłat rynkowych.

4.   Za reprezentatywne uznaje się:

a)	ceny produktów w klasie I, o ile ilości w tej klasie stanowią co najmniej 50 % łącznych ilości wprowadzonych do obrotu,

b)	ceny produktów w klasie I oraz, w przypadku gdy produkty w tej klasie stanowią mniej niż 50 % łącznych ilości, ceny ustalone na produkty klasy II w odniesieniu do ilości umożliwiających pokrycie 50 % łącznych ilości wprowadzonych do obrotu,

c)

ceny ustalone dla produktów klasy II, w przypadku braku cen produktów klasy I, chyba, że podjęto decyzję o zastosowaniu współczynnika korygującego w stosunku do nich, jeśli w wyniku warunków produkcji dla produktów danego pochodzenia produkty te nie są normalnie i zwyczajowo wprowadzane do obrotu w klasie I ze względu na ich cechy jakościowe.

Współczynnik korygujący określony w akapicie pierwszym lit. c) stosuje się do cen po potrąceniu wartości określonych w ust. 2.

Artykuł 137

Reprezentatywne rynki

Państwa członkowskie informują Komisję o zwyczajowych dniach rynkowych na rynkach wymienionych w załączniku XVI, które uznaje się za reprezentatywne.

Artykuł 138

Standardowe wartości przywozowe

1.   W odniesieniu do każdego produktu oraz na okres wymieniony w części A załącznika XV Komisja ustala każdego dnia roboczego oraz dla każdego miejsca pochodzenia standardową wartość przywozową równą średniej ważonej cen reprezentatywnych, określonych w art. 136, pomniejszonej o standardową kwotę wynoszącą 5 EUR/100 kg oraz opłaty celne ad valorem.

2.   Jeśli zgodnie z niniejszą sekcją ustala się standardową wartość przywozową dla produktów oraz dla okresów obowiązywania wymienionych w części A załącznika XV, ceny jednostkowej, o której mowa w art. 152 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 (34) nie stosuje się. Zastępuje się ją standardową wartością przywozową, określoną w ust. 1.

3.   W przypadku, gdy nie obowiązuje standardowa wartość przywozowa dla produktu określonego pochodzenia, stosuje się średnią standardowych wartości przywozowych obowiązujących w odniesieniu do danego produktu.

4.   W okresach obowiązywania wymienionych w części A załącznika XV stosuje się standardowe wartości przywozowe do czasu ich zmiany. Przestają one jednak obowiązywać, w przypadku niepowiadomienia Komisji o średniej cenie reprezentatywnej przez siedem kolejnych dni rynkowych.

Jeżeli na podstawie akapitu pierwszego do danego produktu nie stosuje się żadnej standardowej wartości przywozowej, standardowa wartość przywozowa stosowana w odniesieniu do tego produktu jest równa ostatniej średniej standardowej wartości przywozowej.

5.   W drodze odstępstwa od ust. 1, ze skutkiem od pierwszego dnia okresu obowiązywania określonego w części A załącznika XIV, jeśli nie można było obliczyć standardowej wartości przywozowej, nie stosuje się żadnej standardowej wartości przywozowej od pierwszego dnia okresów obowiązywania wskazanych w załączniku XV część A.

6.   Ceny reprezentatywne w EUR przelicza się stosując reprezentatywne kursy rynkowe wyliczane na dany dzień.

7.   Komisja udostępnia publicznie standardowe wartości przywozowe wyrażone w EUR, w sposób który uznaje za właściwy.

Artykuł 139

Podstawa cen wejścia

1.   Cena wejścia, stanowiąca podstawę klasyfikacji produktów wymienionych w części A załącznika XV zgodnie z Taryfą Celną Wspólnot Europejskich, równa się, według uznania importera:

a)

cenie FOB produktów w kraju ich pochodzenia, powiększonej o koszty ubezpieczenia i przewozu do granic obszaru celnego Wspólnoty w przypadku, gdy taka cena i takie koszty są znane w chwili sporządzania zgłoszenia o dopuszczeniu produktów do swobodnego obrotu. W przypadku gdy wyżej wymienione ceny są wyższe o więcej niż 8 % od wartości standardowej, stosowanej dla danego produktu w momencie sporządzania zgłoszenia o dopuszczeniu do swobodnego obrotu, importer musi złożyć zabezpieczenie, określone w art. 248 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93. Do tego celu kwotą należności przywozowej, której ostatecznie mogą podlegać produkty, jest kwota należności, którą importer uiściłby gdyby dany produkt został sklasyfikowany na podstawie wskazanej wartości standardowej; lub

b)

wartości celnej wyliczonej zgodnie z art. 30 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 stosowanej tylko w odniesieniu do danych przywożonych produktów. W takim przypadku należność przywozową należy potrącić zgodnie z przepisami przewidzianymi w art. 138 ust. 1. W takim przypadku importer składa zabezpieczenie, określone w art. 248 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, równe kwocie należności, którą musiałby zapłacić, gdyby klasyfikacja produktów została dokonana na podstawie standardowej wartości przywozowej mającej zastosowanie w odniesieniu do danej partii towarów; lub

c)	standardowej wartości przywozowej wyliczonej zgodnie z art. 138 niniejszego rozporządzenia.

2.   Cena wejścia, stanowiąca podstawę klasyfikacji produktów wymienionych w części B załącznika XV zgodnie z Taryfą Celną Wspólnot Europejskich, musi równać się, według uznania importera:

a)

cenie FOB produktów w kraju pochodzenia, powiększonej o koszty ubezpieczenia i przewozu do granic terytorium celnego Wspólnoty, w przypadku gdy taka cena i takie koszty są znane w chwili składania zgłoszenia celnego. Jeżeli organy celne uznają, że wymagane jest zabezpieczenie, na podstawie art. 248 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, importer musi złożyć zabezpieczenie równe maksymalnej kwocie cła na dany produkt; lub

b)

wartości celnej wyliczonej zgodnie z art. 30 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 stosowanej tylko w odniesieniu do danych przywożonych produktów. W takim przypadku należność przywozową należy potrącić zgodnie z przepisami przewidzianymi w art. 138 ust. 1. W takim przypadku importer musi złożyć zabezpieczenie, określone w art. 248 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, równe maksymalnej kwocie cła na dany produkt.

3.   W przypadku gdy cena wejścia jest obliczana na podstawie ceny FOB produktów w kraju pochodzenia, wartość celna obliczana jest na podstawie danej sprzedaży po tej cenie.

W przypadku gdy cena wejścia jest obliczana zgodnie z jedną z procedur przewidzianych w ust. 1 lit. b) lub c) lub w ust. 2 lit. b), wartość celna obliczana jest na tej samej podstawie, co cena wejścia.

4.   Importer ma jeden miesiąc od sprzedaży danych produktów, z zastrzeżeniem terminu do czterech miesięcy od daty zgłoszenia o dopuszczeniu do swobodnego obrotu, na wykazanie, że partia towarów została sprzedana zgodnie z warunkami potwierdzającymi poprawność cen, określonych w ust. 1 lit. a) akapit drugi lub ust. 2 lit. a) lub na określenie wartości celnej, określonej w ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. a). Niedotrzymanie jednego z tych terminów pociąga za sobą utratę złożonego zabezpieczenia, bez uszczerbku dla stosowania przepisów ust. 5.

Złożone zabezpieczenie jest zwalniane w stopniu, w jakim udowodnione zostały w sposób zgodny z wymogami organów celnych warunki rozdysponowania towaru.

W innym przypadku, złożone zabezpieczenie ulega przepadkowi stanowiąc płatność z tytułu należności przywozowych.

5.   Na odpowiednio uzasadniony wniosek importera termin czterech miesięcy, o którym mowa w ust. 4, może być przedłużony przez właściwe organy, maksymalnie o trzy miesiące.

6.   Jeżeli przy weryfikacji właściwe organy stwierdzą, że wymogi niniejszego artykułu nie zostały spełnione, ściągają należność zgodnie z art. 220 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92. Kwota należności, która ma zostać odzyskana lub pozostaje do odzyskania, obejmuje odsetki narosłe od daty dopuszczenia do swobodnego obrotu do daty ściągnięcia należności. Stosowana jest stopa procentowa obowiązująca w odniesieniu do ściągania należności na mocy prawa krajowego

Sekcja 2

Dodatkowe należności przywozowe

Artykuł 140

Zakres i definicje

1.   Dodatkowa należność przywozowa, określona w art. 35 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, dalej „dodatkowa należność”, może być stosowana w odniesieniu do produktów oraz w okresach wymienionych w załączniku XVII na warunkach określonych w niniejszej sekcji.

2.   Wartości progowe w odniesieniu do dodatkowych należności wymienione są w załączniku XVII.

Artykuł 141

Zgłaszanie ilości

1.   W odniesieniu do każdego z produktów wymienionych w załączniku XVII oraz we wskazanych okresach, państwa członkowskie zgłaszają Komisji dane szczegółowe na temat ilości wprowadzanych do swobodnego obrotu, z zastosowaniem metody nadzoru przywozów preferencyjnych określonych w art. 308d rozporządzenia (EWG) nr 2454/93

Takie zgłoszenie ma miejsce nie później niż o godzinie 12.00 czasu lokalnego w Brukseli, w każdą środę, dla wielkości przywozu wprowadzonego do swobodnego obrotu w poprzednim tygodniu.

2.   Zgłoszenia o dopuszczeniu do swobodnego obrotu produktów objętych niniejszą sekcją, które mogą być zaakceptowane przez organy celne na wniosek zgłaszającego, niezawierające niektórych danych szczegółowych określonych w załączniku 37 do rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, zawierają, w uzupełnieniu do danych szczegółowych określonych w art. 254 wspomnianego rozporządzenia, wskazanie masy netto (kg) danych produktów.

W przypadku stosowania uproszczonej procedury zgłoszenia określonej w art. 260 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 w celu wprowadzenia do swobodnego obrotu produktów objętych niniejszą sekcją, uproszczone zgłoszenia zawierają, w uzupełnieniu do innych wymagań, wskazanie masy netto (kg) danych produktów.

W przypadku stosowania procedury odprawy lokalnej określonej w art. 263 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 w celu wprowadzenia do swobodnego obrotu produktów objętych niniejszą sekcją, powiadomienie organów celnych określonych w art. 266 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia zawiera wszelkie dane konieczne do ustalenia identyfikacji towarów, jak również wskazanie masy netto (kg) danych produktów.

Artykuł 266 ust. 2 lit. b) nie ma zastosowania w odniesieniu do przywozu produktów objętych niniejszą sekcją.

Artykuł 142

Nakładanie dodatkowej należności

1.   Jeżeli okaże się, że dla jednego z produktów i dla jednego z okresów wymienionych w załączniku XVII, ilość wprowadzona do swobodnego obrotu przekracza odpowiednią wielkość progową, Komisja nałoży dodatkową należność, chyba że jest mało prawdopodobne, by dany przywóz doprowadził do zakłóceń na rynku Wspólnoty lub skutki byłyby nieproporcjonalne do zamierzonego celu.

2.   Dodatkową należność pobiera się od ilości wprowadzonych do swobodnego obrotu po terminie stosowania tej należności, pod warunkiem że:

a)	ich klasyfikacja taryfowa ustalona zgodnie z art. 139 pociąga za sobą zastosowanie najwyższych specjalnych należności mających zastosowanie do przywozu produktów przedmiotowego pochodzenia,

b)	przywóz jest dokonany w okresie stosowania dodatkowej należności.

Artykuł 143

Kwota dodatkowej należności

Dodatkowa należność nałożona na mocy art. 142 stanowi jedną trzecią należności stosowanej wobec danego produktu zgodnie ze Wspólną Taryfą Celną.

Jednakże w przypadku przywozu korzystającego z preferencji taryfowych odnośnie do cła ad valorem dodatkowa należność stanowi jedną trzecią specjalnej należności na ten produkt, jeżeli stosuje się art. 142 ust. 2.

Artykuł 144

Zwolnienia z dodatkowej należności

1.   Z dodatkowej należności są zwolnione:

a)	towary przywożone w ramach kontyngentów taryfowych wymienionych w załączniku VII do Nomenklatury Scalonej;

b)	towary w drodze do Wspólnoty, określone w ust. 2.

2.   Za towary w drodze do Wspólnoty uważa się towary, jeżeli:

a)	opuściły kraj pochodzenia przed podjęciem decyzji o nałożeniu dodatkowej należności, oraz

b)	są transportowane z zastosowaniem dokumentu przewozowego ważnego od miejsca załadunku w kraju pochodzenia do miejsca rozładunku we Wspólnocie, sporządzonego przed nałożeniem dodatkowej należności.

3.   Zainteresowane strony dostarczają organom celnym dowód na to, że zostały spełnione wymogi ust. 2.

Jednak organy te mogą uznać, że towary opuściły kraj pochodzenia przed datą nałożenia dodatkowej należności, jeżeli dostarczony zostanie jeden z następujących dokumentów:

a)	dla transportu morskiego - konosament wskazujący, że załadunek miał miejsce przed tą datą,

b)	dla transportu kolejowego - list przewozowy przyjęty przez władze kolejowe kraju pochodzenia przed tą datą,

c)	dla transportu drogowego - umowa przewozu drogowego (CMR) lub inny dokument tranzytowy sporządzony w kraju pochodzenia przed tą datą, jeżeli spełnione są warunki ustanowione w dwustronnych lub wielostronnych umowach zawartych w kontekście tranzytu wspólnotowego lub wspólnego tranzytu,

d)	dla transportu lotniczego - lotniczy list przewozowy wskazujący, że przewoźnik lotniczy przyjął towary przed tą datą.

TYTUŁ V

PRZEPISY OGÓLNE, UCHYLAJĄCE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 145

Kontrole

Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych niniejszego rozporządzenia lub innego prawodawstwa wspólnotowego, państwa członkowskie wprowadzają kontrole i środki w zakresie koniecznym do zapewnienia prawidłowego stosowania rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 i niniejszego rozporządzenia. Muszą one być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające, w celu zapewnienia odpowiedniej ochrony interesów finansowych Wspólnot.

W szczególności zapewniają one:

a)	możliwość sprawdzenia wszystkich kryteriów kwalifikowalności ustanowionych przez Wspólnotę lub w ustawodawstwie krajowym lub w strategii krajowej

b)	posiadanie przez państwa członkowskie odpowiedzialne za przeprowadzanie kontroli wystarczającej liczby odpowiednio wykwalifikowanego i doświadczonego personelu do skutecznego przeprowadzania kontroli oraz

c)	ustanowienie przepisów w celu unikania nieregularnego, podwójnego finansowania środków w ramach niniejszego rozporządzenia i innych wspólnotowych lub krajowych systemów.

Artykuł 146

Krajowe sankcje

Bez uszczerbku dla jakichkolwiek sankcji określonych w niniejszym rozporządzeniu lub rozporządzeniu (WE) nr 1182/2007 państwa członkowskie zapewniają stosowanie sankcji na poziomie krajowym względem nieprawidłowości popełnionych w odniesieniu do wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu i rozporządzeniu (WE) nr 1182/2007, sankcje te są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające w celu zapewnienia odpowiedniej ochrony interesów finansowych Wspólnot.

Artykuł 147

Sztucznie stworzone sytuacje

Nie naruszając jakichkolwiek przepisów szczególnych określonych w niniejszym rozporządzeniu lub rozporządzeniu (WE) nr 1182/2007, nie dokonuje się żadnych płatności na rzecz beneficjentów, odnośnie do których stwierdzono, że sztucznie stworzyli warunki wymagane do otrzymania takich płatności, aby uzyskać korzyści sprzeczne z celami danego systemu wsparcia.

Artykuł 148

Przekazywanie informacji

1.   Nie naruszając jakichkolwiek przepisów szczególnych niniejszego rozporządzenia, wszystkie informacje przekazywane Komisji przez państwa członkowskie na mocy niniejszego rozporządzenia przekazywane są w sposób określony przez Komisję i w wymaganym przez nią formacie.

Informacje przekazane w inny sposób i w innej formie niż określone przez Komisję mogą zostać uznane za nieprzekazane, nie naruszając przepisów ust. 3.

2.   Nie naruszając przepisów szczególnych niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie podejmują wszelkie środki konieczne do zapewnienia, że są w stanie dotrzymać terminów przekazywania informacji określonych w niniejszym rozporządzeniu.

3.   Jeśli państwo członkowskie nie przekaże informacji zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia lub rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 lub jeśli informacja okaże się niepoprawna w świetle obiektywnych faktów wiadomych Komisji, Komisja może zawiesić część lub całość miesięcznych płatności, o których mowa w art. 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 (35), w odniesieniu do sektora owoców i warzyw, do chwili prawidłowego przekazania informacji.

Artykuł 149

Oczywiste błędy

Wszelkie informacje, żądania lub wnioski przedstawione państwu członkowskiemu na mocy niniejszego rozporządzenia lub rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, obejmujące wniosek o przyznanie pomocy, mogą być dostosowane w dowolnym czasie po ich złożeniu w przypadku stwierdzenia oczywistych błędów przez właściwy organ.

Artykuł 150

Siła wyższa i okoliczności nadzwyczajne

Jeśli na mocy niniejszego rozporządzenia lub rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, mają być nałożone sankcje lub wycofane korzyści lub uznanie, nie są one nakładane lub wycofywane w przypadkach zaistnienia siły wyższej lub innych nadzwyczajnych okoliczności w rozumieniu art. 40 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

Przypadek zaistnienia siły wyższej musi jednak zostać zgłoszony wraz z odpowiednimi dowodami satysfakcjonującymi właściwy organ, temu organowi w ciągu dziesięciu dni roboczych od dnia, w którym zainteresowana osoba była w stanie to zrobić.

Artykuł 151

Uchylenia

Należy zatem uchylić rozporządzenia (WE) nr 3223/94, (WE) nr 1555/96, (WE) nr 961/1999, (WE) nr 544/2001, (WE) nr 1148/2001, (WE) nr 2590/2001, (WE) nr 1791/2002, (WE) nr 2103/2002, (WE) nr 48/2003, (WE) nr 606/2003, (WE) nr 761/2003, (WE) nr 1432/2003, (WE) nr 1433/2003, (WE) nr 1943/2003, (WE) nr 103/2004, (WE) nr 1557/2004, (WE) nr 179/2006, (WE) nr 430/2006, (WE) nr 431/2006, i (WE) nr 1790/2006.

Jednakże uchylone rozporządzenia mają w dalszym ciągu zastosowanie, w stosownych przypadkach, do celów art. 55 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

Artykuł 152

Przepisy przejściowe

1.   Niezależnie od przepisów art. 2 niniejszego rozporządzenia, wyłącznie do celów stosowania art. 55 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 w odniesieniu do produktów wymienionych w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2201/96 stosuje się definicje lat gospodarczych obowiązujące przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia.

2.   Zatwierdzanie wszystkich programów operacyjnych przedłożonych w 2007 r. odbywa się zgodnie z zasadami obowiązującymi bezpośrednio przed terminem stosowania niniejszego rozporządzenia.

Programy operacyjne korzystające z pomocy określonej w art. 55 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 mogą z niej korzystać do momentu ich zakończenia pod warunkiem, że są zgodne z zasadami obowiązującymi przez terminem stosowania niniejszego rozporządzenia.

W drodze odstępstwa od art. 66 i 67 niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie mogą przyjąć wszelkie niezbędne przepisy w celu umożliwienia organizacjom producentów dokonania zmiany swoich programów operacyjnych tak szybko jak to możliwe po terminie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, celem stosowania przepisów art. 55 ust. 3 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

3.   Do celów stosowania art. 55 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 zasadami dotyczącymi minimalnych parametrów surowców dostarczanych do przetworzenia oraz minimalnych wymagań dotyczących jakości dla produktów gotowych, stosowanymi w dalszym ciągu w odniesieniu do surowców zebranych na terytorium państw członkowskich korzystających z przejściowych przepisów na mocy art. 68b lub art. 143bc rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, oprócz wszelkich odnośnych norm handlowych, o których mowa w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, są zasady zawarte w rozporządzeniach Komisji wymienionych w załączniku XVIII.

Artykuł 153

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2008 r.

---

(1)  Dz.U. L 297 z 21.11.1996, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 6/2005 (Dz.U. L 2 z 5.1.2005, str. 3).

(2)  Dz.U. L 297 z 21.11.1996, str. 29. Rozporządzenie ostatnio zmienione Aktem przystąpienia z 2003 r.

(3)  Dz.U. L 273 z 17.10.2007, str. 1.

(4)  Dz.U. L 297 z 21.11.1996, str. 49. Rozporządzenie ostatnio zmienione Aktem przystąpienia z 2003 r.

(5)  Dz.U. L 337 z 24.12.1994, str. 66. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 756/2007 (Dz.U. L 172 z 30.6.2007, str. 41).

(6)  Dz.U. L 193 z 3.8.1996, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 977/2007 (Dz.U. L 217 z 22.8.2007, str. 9).

(7)  Dz.U. L 119 z 7.5.1999, str. 23.

(8)  Dz.U. L 81 z 21.3.2001, str. 20.

(9)  Dz.U. L 156 z 13.6.2001, str. 9. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 408/2003 (Dz.U. L 62 z 6.3.2003, str. 8).

(10)  Dz.U. L 345 z 29.12.2001, str. 20.

(11)  Dz.U. L 272 z 10.10.2002, str. 7.

(12)  Dz.U. L 324 z 29.11.2002, str. 11.

(13)  Dz.U. L 7 z 11.1.2003, str. 65.

(14)  Dz.U. L 86 z 3.4.2003, str. 15.

(15)  Dz.U. L 109 z 1.5.2003, str. 7.

(16)  Dz.U. L 203 z 12.8.2003, str. 18.

(17)  Dz.U. L 203 z 12.8.2003, str. 25. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 576/2006 (Dz.U. L 100 z 8.4.2006, str. 4).

(18)  Dz.U. L 286 z 4.11.2003, str. 5. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 222/2005 (Dz.U. L 39 z 11.2.2005, str. 17).

(19)  Dz.U. L 16 z 23.1.2004, str. 3.

(20)  Dz.U. L 283 z 2.9.2004, str. 3.

(21)  Dz.U. L 29 z 2.2.2006, str. 26.

(22)  Dz.U. L 79 z 16.3.2006, str. 7.

(23)  Dz.U. L 79 z 16.3.2006, str. 9.

(24)  Dz.U. L 339 z 6.12.2006, str. 8.

(25)  Dz.U. L 152 z 24.6.2000, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1913/2006 (Dz.U. L 365 z 21.12.2006, str. 52).

(26)  Dz.U. L 205 z 3.8.1985, str. 5. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1913/2006 (Dz.U. L 365 z 21.12.2006, str. 52).

(27)  Dz.U. L 109 z 6.5.2000, str. 29. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2006/142/WE (Dz.U. L 368 z 23.12.2006, str. 110).

(28)  Dz.U. L 358 z 16.12.2006, str. 3.

(29)  Dz.U. L 171 z 23.6.2006, str. 1.

(30)  Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 1.

(31)  Dz.U. L 141 z 30.4.2004, str. 18.

(32)  Dz.U. L 355 z 15.12.2006, str. 56.

(33)  Dz.U. L 302 z 19.10.1992, str. 1.

(34)  Dz.U. L 253 z 11.10.1993, str. 1.

(35)  Dz.U. L 209 z 11.8.2005, str. 1.

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---