27.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/1

—

Estonia 83,4.

27.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/2

(1)

Po rozszerzeniu Wspólnoty w dniu 1 stycznia 1995 r. i w dniu 1 maja 2004 r. rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3149/92 (3) nie zostało dostosowane tak, aby uwzględniono w nim zapisy w językach nowych państw członkowskich, które przystąpiły w tych dniach do Wspólnoty. Należy zatem uwzględnić w nim zapisy w tych językach.

(2)

Dla zachowania spójności z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 725/2007 (4) dostosowującym rozporządzenie (EWG) nr 3149/92 w wyniku przystąpienia Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie powinno obowiązywać od dnia 1 stycznia 2007 r.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (EWG) nr 3149/92.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

1)

w art. 7 ust. 5 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„Deklaracje wysyłkowe wystawiane przez agencję interwencyjną dostawcy zawierają jeden z zapisów znajdujących się w załączniku.”;

2)

tekst znajdujący się w załączniku do niniejszego rozporządzenia dodaje się jako załącznik.

27.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/4

(1)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3149/92 (2) zawiera zapisy we wszystkich językach Wspólnoty w składzie na dzień 31 grudnia 2006 r. Należy zatem uzupełnić wykaz o zapisy w języku bułgarskim i rumuńskim.

(2)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (EWG) nr 3149/92,

27.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/6

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

27.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/8

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 999/2001 określa przepisy monitorowania przenośnych gąbczastych encefalopatii u bydła, owiec i kóz oraz środki zwalczania, które należy zastosować po potwierdzeniu przypadku wystąpienia przenośnej gąbczastej encefalopatii (TSE) u owiec i kóz.

(2)

W październiku 2005 r. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) przyjął opinię w sprawie klasyfikacji nietypowych przypadków TSE u małych przeżuwaczy. W swojej opinii EFSA stwierdza, że możliwe jest przyjęcie definicji operacyjnej trzęsawki nietypowej i przedstawia elementy umożliwiające jej klasyfikację. EFSA zaleca również, aby programy nadzoru, włącznie z ustaleniami dotyczącymi testów i pobierania próbek, były wykorzystywane w celu umożliwienia wykrycia wszystkich form TSE u małych przeżuwaczy.

(3)

Dlatego też właściwe wydaje się wprowadzenie definicji TSE małych przeżuwaczy, przypadków trzęsawki, trzęsawki klasycznej i nietypowej.

(4)

W przypadku gdy zwierzę poddane ubojowi w celu spożycia przez ludzi uzyska pozytywny wynik szybkiego testu przeprowadzanego zgodnie z obowiązującymi przepisami, a mianowicie z załącznikiem III do rozporządzenia (WE) nr 999/2001, oprócz tuszy z wynikiem pozytywnym, co najmniej jedna tusza znajdująca się bezpośrednio przed tuszą z wynikiem pozytywnym oraz dwie tusze znajdujące się bezpośrednio po tuszy z wynikiem pozytywnym na tej samej linii ubojowej podlegają zniszczeniu.

(5)

Całkowite zniszczenie znajdujących się na tej samej linii ubojowej trzech tusz znajdujących się przed tuszą z wynikiem pozytywnym i bezpośrednio za nią stanowi niewielką stratę w porównaniu z grożącym ryzykiem. Wspomniane tusze należy zniszczyć tylko w przypadku, gdy wynik szybkiego testu potwierdzono jako pozytywny lub gdy nie da się uzyskać ani wyniku pozytywnego, ani negatywnego po przebadaniu tuszy przy pomocy metod referencyjnych.

(6)

Rozporządzenie (WE) nr 999/2001 zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 214/2005 (2) oraz rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1041/2006 (3) ustanawia wzmożone programy monitorowania kóz i owiec po wykryciu przypadku gąbczastej encefalopatii bydła (BSE) u kozła w 2005 r. i trzech niestandardowych przypadków TSE u owiec, w których przypadku nie można było wykluczyć BSE. Wspomniane programy monitorujące należy poddać przeglądowi ze względu na wyniki dwóch lat intensywnych badań, które nie doprowadziły do wykrycia jakiegokolwiek dodatkowego przypadku BSE u owiec i kóz. Celem zagwarantowania skutecznej realizacji programów, poddane przeglądowi wymogi monitorowania powinny mieć zastosowanie od dnia 1 lipca 2007 r.

(7)

Należy dokonywać oceny programów monitorowania owiec i kóz oraz ich przeglądu w świetle nowych danych naukowych.

(8)

Wydaje się, że w związku ze zwiększoną kontrolą owiec i kóz obecnie obowiązująca surowa polityka uboju i odnawiania stad dotkniętych TSE jest niewspółmierna do sytuacji. Ponadto kilka problemów, związanych przede wszystkim z odnową zarażonych stad, utrudnia skuteczne wykonanie środków podejmowanych w wyniku wykrycia TSE w stadzie.

(9)

W dniu 8 marca 2007 r. EFSA przyjęła opinię dotyczącą określonych aspektów związanych z zagrożeniem TSE u owiec i kóz. W opinii tej wspomniany urząd stwierdza, że nie istnieją dowody na epidemiologiczne lub molekularne powiązanie między klasyczną i/lub nietypową trzęsawką i TSE u ludzi oraz, że czynnik BSE jest jedynym czynnikiem TSE określonym jako odzwierzęcy czynnik chorobotwórczy. Ponadto urząd uważa, że obecnie stosowane testy dyskryminujące, określone w prawodawstwie unijnym jako mające zastosowanie do rozróżniania między trzęsawką a BSE są miarodajne w odróżnianiu BSE, od trzęsawki klasycznej i nietypowej.

(10)

Dodatkowe czynniki potwierdzające potrzebę ponownej oceny środków zwalczania TSE u małych przeżuwaczy obejmują brak naukowych dowodów wskazujących na to, że trzęsawka jest zakaźna dla ludzi, wykluczenie BSE w przypadkach TSE u małych przeżuwaczy oraz wykrycie przypadków nietypowej trzęsawki o ograniczonym zakresie infekcji w stadzie, ale również pojawiającej się u owiec posiadających genotyp uznawany za odporny na BSE i trzęsawkę klasyczną.

(11)

Struktura sektora owiec i kóz na terenie Wspólnoty cechuje się znacznym zróżnicowaniem, dlatego też państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania alternatywnych polityk pod warunkiem ustalenia zharmonizowanych zasad.

(12)

Mapa drogowa dotycząca TSE, przyjęta przez Komisję w dniu 15 lipca 2005 r. jako jeden ze strategicznych celów określa przegląd środków zwalczania dla małych przeżuwaczy z uwzględnieniem nowych, dostępnych narzędzi diagnostycznych, gwarantujących obecny poziom ochrony konsumenta.

(13)

W dniu 13 lipca 2006 r. EFSA przyjął opinię w sprawie programów hodowli owiec odpornych na TSE. W opinii tej EFSA stwierdza, że tego rodzaju programy hodowli zwiększają odporność populacji owiec na obecnie znane rodzaje TSE i dlatego też przyczyniają się do lepszego zdrowia zwierząt oraz lepszej ochrony konsumentów. EFSA wystosował również zalecenia dotyczące określenia genotypu białka prionowego.

(14)

Artykuł 6a rozporządzenia (WE) nr 999/2001 stanowi, że państwa członkowskie mogą wprowadzić programy hodowli celem wyboru populacji owiec odpornych na TSE. Niezbędne jest wprowadzenie zharmonizowanych wymogów minimalnych dotyczących takich programów hodowli.

(15)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 999/2001.

(16)

Decyzja Komisji 2003/100/WE z dnia 13 lutego 2003 r. ustanawiająca minimalne wymogi w zakresie tworzenia programów hodowli owiec odpornych na przenośne encefalopatie gąbczaste (4) jest przestarzała, ponieważ jej przepisy zostaną obecnie zastąpione przepisami określonymi w niniejszym rozporządzeniu. Dla celów przejrzystości i pewności prawnej wspomnianą decyzję należy uchylić.

(17)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

27.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/21

(1)

Sporządzanie przez państwa członkowskie sprawozdań z praktycznego wdrażania dyrektyw, stanowiących podstawę okresowych sprawozdań Komisji w sprawie wdrożenia wspólnotowych zasad dotyczących bezpieczeństwa i zdrowia pracowników, jest przewidziane przez dyrektywę Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (3), jak również przez dyrektywy szczegółowe w rozumieniu art. 16 ust. 1 tej dyrektywy, mianowicie dyrektywę Rady 89/654/EWG z dnia 30 listopada 1989 r. dotyczącą minimalnych wymagań w dziedzinie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w miejscu pracy (4), dyrektywę Rady 89/655/EWG z dnia 30 listopada 1989 r. dotyczącą minimalnych wymagań w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny użytkowania sprzętu roboczego przez pracowników podczas pracy (5), dyrektywę Rady 89/656/EWG z dnia 30 listopada 1989 r. w sprawie minimalnych wymagań w dziedzinie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników korzystających z wyposażenia ochronneg (6), dyrektywę Rady 90/269/EWG z dnia 29 maja 1990 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących ochrony zdrowia i bezpieczeństwa podczas ręcznego przemieszczania ciężarów w przypadku możliwości wystąpienia zagrożenia, zwłaszcza urazów kręgosłupa pracowników (7), dyrektywę Rady 90/270/EWG z dnia 29 maja 1990 r. w sprawie minimalnych wymagań w dziedzinie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia przy pracy z urządzeniami wyposażonymi w monitory ekranowe (8), dyrektywę Rady 92/57/EWG z dnia 24 czerwca 1992 r. w sprawie wdrożenia minimalnych wymagań bezpieczeństwa i ochrony zdrowia na tymczasowych lub ruchomych budowach (9), dyrektywę Rady 92/58/EWG z dnia 24 czerwca 1992 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących znaków bezpieczeństwa i/lub zdrowia w miejscu pracy (10), dyrektywę Rady 92/85/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią (11), dyrektywę Rady 92/91/EWG z dnia 3 listopada 1992 r. dotyczącą minimalnych wymagań mających na celu poprawę warunków bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników w zakładach górniczych wydobywających kopaliny otworami wiertniczymi (12), dyrektywę Rady 92/104/EWG z dnia 3 grudnia 1992 r. w sprawie minimalnych wymagań w zakresie poprawy bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników odkrywkowego i podziemnego przemysłu wydobywczego (13), dyrektywę Rady 93/103/WE z dnia 23 listopada 1993 r. dotyczącą minimalnych wymagań w dziedzinie bezpieczeństwa i zdrowia w pracy na statkach rybackich (14), dyrektywę Rady 98/24/WE z dnia 7 kwietnia 1998 r. w sprawie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników przed ryzykiem związanym ze środkami chemicznymi w miejscu pracy (15), dyrektywę 1999/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1999 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników zatrudnionych na stanowiskach pracy, na których może wystąpić atmosfera wybuchowa (16), dyrektywę 2002/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie minimalnych wymagań w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa dotyczących narażenia pracowników na ryzyko spowodowane czynnikami fizycznymi (wibracji) (17), dyrektywę 2003/10/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie minimalnych wymagań w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa dotyczących narażenia pracowników na ryzyko spowodowane czynnikami fizycznymi (hałasem) (18), dyrektywę 2004/40/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych wymagań w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa dotyczących narażenia pracowników na ryzyko spowodowane czynnikami fizycznymi (polami elektromagnetycznymi) (19) oraz dyrektywę 2006/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie minimalnych wymagań w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa dotyczących narażenia pracowników na ryzyko spowodowane czynnikami fizycznymi (sztucznym promieniowaniem optycznym) (20).

(2)

Sprawozdanie z praktycznego wdrażania dyrektyw jest również wymagane przez dyrektywę Rady 91/383/EWG z dnia 25 czerwca 1991 r. uzupełniającą środki mające wspierać poprawę bezpieczeństwa i zdrowia w pracy pracowników pozostających w stosunku pracy na czas określony lub w czasowym stosunku pracy (21), dyrektywę Rady 92/29/EWG z dnia 31 marca 1992 r. dotyczącą minimalnych wymagań w dziedzinie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w celu poprawy opieki medycznej na statkach (22) oraz dyrektywę Rady 94/33/WE z dnia 22 czerwca 1994 r. w sprawie ochrony pracy osób młodych (23).

(3)

Przepisy dotyczące sporządzania sprawozdań zawarte w dyrektywach szczegółowych w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG oraz w dyrektywach 91/383/EWG, 92/29/EWG i 94/33/WE są niespójne zarówno w odniesieniu do częstotliwości sporządzania sprawozdań, jak i ich treści.

(4)

Obowiązek sporządzania przez państwa członkowskie sprawozdań z praktycznego wdrażania dyrektyw oraz obowiązek sporządzania przez Komisję sprawozdania w oparciu o sprawozdania krajowe stanowią istotną część cyklu legislacyjnego, pozwalającą na dokonanie bilansu i oceny różnych aspektów praktycznego wdrażania dyrektyw; właściwe zatem jest rozszerzenie tego obowiązku na dyrektywy, które nie przewidują obowiązku sporządzania sprawozdań, mianowicie na dyrektywę 2000/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie ochrony pracowników przed ryzykiem związanym z narażeniem na działanie czynników biologicznych w miejscu pracy (siódma dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) (24), dyrektywę 2004/37/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie ochrony pracowników przed zagrożeniem dotyczącym narażenia na działanie czynników rakotwórczych lub mutagenów podczas pracy (szósta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) (25) oraz dyrektywę Rady 83/477/EWG z dnia 19 września 1983 r. w sprawie ochrony pracowników przed ryzykiem związanym z narażeniem na działanie azbestu w miejscu pracy (druga dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 8 dyrektywy 80/1107/EWG) (26).

(5)

Konieczne jest zatem zharmonizowanie przepisów dyrektywy 89/391/EWG, dyrektyw szczegółowych w rozumieniu jej art. 16 ust. 1 oraz dyrektyw 83/477/EWG, 91/383/EWG, 92/29/EWG i 94/33/WE.

(6)

Komunikat Komisji zatytułowany „Dostosowanie się do zmian w pracy i w społeczeństwie: nowa strategia wspólnotowa na rzecz zdrowia i bezpieczeństwa na lata 2002–2006” przewiduje opracowywanie wniosków legislacyjnych mających uprościć i zracjonalizować sprawozdania z wdrażania dyrektyw. Kwestia ta została również uznana za jeden z priorytetów przy upraszczaniu prawodawstwa wspólnotowego, w kontekście inicjatywy zmierzającej do ulepszenia jakości prawa.

(7)

Sporządzanie sprawozdań należy uprościć poprzez ujednolicenie częstotliwości przekazywania sprawozdań z praktycznego wdrażania dyrektyw Komisji i wprowadzenie tylko jednego sprawozdania z praktycznego wdrażania dyrektyw, które składałoby się z części ogólnej, mającej zastosowanie do wszystkich dyrektyw i odrębnych rozdziałów poświęconych zagadnieniom regulowanym przez każdą z dyrektyw. Przepisy te, a w szczególności wprowadzenie nowego art. 17a do dyrektywy 89/391/EWG pozwolą ponadto na rozciągnięcie obowiązku sporządzania tego rodzaju sprawozdań na dyrektywy szczegółowe w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG, nieprzewidujące obowiązku sporządzania sprawozdań, mianowicie na dyrektywy 2000/54/WE i 2004/37/WE, jak również na wszystkie przyszłe dyrektywy szczegółowe w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG.

(8)

Odpowiednią częstotliwością sporządzania i przekazywania Komisji przez państwa członkowskie wspomnianych sprawozdań powinno być 5 lat; pierwsze sprawozdanie powinno wyjątkowo obejmować dłuższy okres; struktura sprawozdań powinna być spójna, aby umożliwić właściwe ich wykorzystanie; sprawozdania powinny być sporządzane na podstawie kwestionariusza przyjętego przez Komisję po konsultacjach z Komitetem Doradczym ds. Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Miejscu Pracy, i zawierać odpowiednie informacje na temat środków zapobiegawczych stosowanych w państwach członkowskich, umożliwiające Komisji, przy uwzględnieniu wszelkich badań Europejskiej Agencji ds. Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Miejscu Pracy oraz Europejskiej Fundacji na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy, dokonanie właściwej oceny funkcjonowania przepisów w praktyce.

(9)

Zgodnie z art. 138 ust. 2 Traktatu, Komisja przeprowadziła konsultacje z partnerami społecznymi na poziomie Wspólnoty w sprawie możliwego kierunku działania Wspólnoty w tej kwestii.

(10)

Po przeprowadzeniu tych konsultacji, Komisja stwierdziła, że działanie Wspólnoty jest pożądane i ponownie przeprowadziła konsultacje z partnerami społecznymi na poziomie Wspólnoty w sprawie treści proponowanego wniosku, zgodnie z art. 138 ust. 3 Traktatu.

(11)

W następstwie drugiego etapu konsultacji, partnerzy społeczni nie poinformowali Komisji o woli rozpoczęcia procesu, którego wynikiem mogłoby być zawarcie umowy określonej w art. 138 ust. 4 Traktatu.

(12)

Państwa członkowskie powinny przyjąć środki konieczne do transpozycji zmian przewidzianych w niniejszej dyrektywie, które mogłyby, ze względu na specyficzny charakter niniejszej dyrektywy i w razie takiej potrzeby, przyjąć formę środków administracyjnych,

1)

art. 18 ust. 3 i 4 dyrektywy 89/391/EWG;

2)

art. 10 ust. 3 i 4 dyrektywy 89/654/EWG;

3)

art. 10 ust. 3 i 4 dyrektywy 89/655/EWG;

4)

art. 10 ust. 3 i 4 dyrektywy 89/656/EWG;

5)

art. 9 ust. 3 i 4 dyrektywy 90/269/EWG;

6)

art. 11 ust. 3 i 4 dyrektywy 90/270/EWG;

7)

art. 10 ust. 3 i 4 dyrektywy 91/383/EWG;

8)

art. 9 ust. 3 i 4 dyrektywy 92/29/EWG;

9)

art. 14 ust. 4 i 5 dyrektywy 92/57/EWG;

10)

art. 11 ust. 4 i 5 dyrektywy 92/58/EWG;

11)

art. 14 ust. 4, 5 i 6 dyrektywy 92/85/EWG;

12)

art. 12 ust. 4 dyrektywy 92/91/EWG;

13)

art. 13 ust. 4 dyrektywy 92/104/EWG;

14)

art. 13 ust. 3 i 4 dyrektywy 93/103/WE;

15)

art. 17 ust. 4 i 5 dyrektywy 94/33/WE;

16)

art. 15 dyrektywy 98/24/WE;

17)

art. 13 ust. 3 dyrektywy 1999/92/WE;

18)

art. 13 dyrektywy 2002/44/WE;

19)

art. 16 dyrektywy 2003/10/WE;

20)

art. 12 dyrektywy 2004/40/WE;

21)

art. 12 dyrektywy 2006/25/WE.

27.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/25

(1)

Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy poinformowało Komisję, że może być konieczne objęcie przeglądem najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości (NDP) diazynonu zawartych w dyrektywie 90/642/EWG w świetle zagrożeń związanych ze spożyciem przez konsumentów. Propozycje dokonania przeglądu wspólnotowych NDP zostały przedłożone Komisji.

(2)

Wspólnotowe NDP oraz poziomy zalecane przez Kodeks żywnościowy ustala się i ocenia według podobnych procedur. Dla diazynonu istnieje kilka najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości (NDP) zalecanych przez Kodeks żywnościowy. Wspólnotowe NDP oparte na NDP zalecanych przez Kodeks żywnościowy zostały także poddane ocenie przez państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy w świetle nowych informacji na temat ryzyka dla konsumentów.

(3)

Długoterminowe i krótkoterminowe narażenie konsumentów na działanie diazynonu za pośrednictwem produktów spożywczych zostało ponownie zbadane i ocenione zgodnie ze wspólnotowymi procedurami i praktykami, z uwzględnieniem wytycznych opublikowanych przez Światową Organizację Zdrowia (2). Na tej podstawie należy ustalić nowe najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości (NDP) gwarantujące, że nie występuje niedopuszczalne narażenie konsumentów.

(4)

Tam gdzie to właściwe, krótkoterminowe narażenie konsumentów na działanie diazynonu za pośrednictwem każdego z produktów spożywczych, które mogą zawierać jego pozostałości, zostało ocenione zgodnie ze wspólnotowymi procedurami i praktykami, z uwzględnieniem wytycznych opublikowanych przez Światową Organizację Zdrowia. Stwierdzono, że obecność pozostałości pestycydów na poziomie lub poniżej nowych najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości (NDP) nie spowoduje ostrych skutków toksycznych.

(5)

Konieczne są zatem zmiany najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości (NDP) określonych w załączniku II do dyrektywy 90/642/EWG, aby umożliwić właściwy nadzór i kontrolę nad zakazem stosowania pestycydów i ochronić konsumenta.

(6)

Za pośrednictwem Światowej Organizacji Handlu (WTO) zostały przeprowadzone konsultacje z partnerami handlowymi Wspólnoty na temat nowych NDP, a ich uwagi w tej sprawie zostały uwzględnione.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik II do dyrektywy 90/642/EWG.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

27.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/33

(1)

W piśmie z dnia 9 października 2006 r., które wpłynęło do Sekretariatu Generalnego Komisji w dniu 11 października 2006 r., Włochy wniosły o upoważnienie do wprowadzenia środków stanowiących odstępstwo od przepisów dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (2), regulujących prawo podatnika do odliczenia VAT płaconego od zakupionych towarów i usług oraz przepisów nakładających wymóg opodatkowania składników majątku przedsiębiorstwa używanych do celów prywatnych.

(2)

Dyrektywa 77/388/WE została zastąpiona dyrektywą 2006/112/WE.

(3)

Zgodnie z art. 395 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE, pismem z dnia 28 lutego 2007 r. Komisja przekazała pozostałym państwom członkowskim wniosek złożony przez Włochy. Pismem z dnia 21 listopada 2006 r. Komisja zawiadomiła Włochy, że posiada wszystkie informacje, które uznaje za niezbędne dla rozpatrzenia wniosku.

(4)

Artykuł 168 dyrektywy 2006/112/WE ustanawia prawo podatnika do odliczenia VAT nałożonego na dostarczane mu towary i świadczone na jego rzecz usługi, które są wykorzystywane na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika. Artykuł 26 ust. 1 lit. a) tej dyrektywy zawiera wymóg rozliczania się z VAT w przypadku użycia składników majątku przedsiębiorstwa do celów prywatnych.

(5)

Trudne jest dokładne określenie zakresu wykorzystywania pojazdów do celów prywatnych, a nawet jeśli jest to możliwe, procedura jest często skomplikowana. W ramach środków, których dotyczy wniosek, kwota podatku VAT podlegająca odliczeniu w przypadku pojazdów, które nie są używane wyłącznie do celów działalności gospodarczej, powinna, z pewnymi wyjątkami, stanowić zryczałtowany odsetek. W oparciu o obecnie dostępne informacje władze Włoch uznają, że stawka 40 % jest właściwa. Jednocześnie w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania wymóg rozliczenia się z VAT w przypadku wykorzystywania pojazdu do celów prywatnych powinien być zawieszony, jeśli pojazd podlega powyższemu ograniczeniu. Środki te mogą być uzasadnione potrzebą uproszczenia procedury poboru VAT i zapobieżenia uchylaniu się od płacenia podatków wynikającemu z niewłaściwego prowadzenia dokumentacji.

(6)

Środki stanowiące odstępstwo powinny być czasowo ograniczone, aby można było ocenić ich skuteczność oraz stwierdzić, czy określony odsetek jest odpowiedni, ponieważ pierwotna jego wysokość opiera się na wstępnych ustaleniach dotyczących użycia do celów działalności gospodarczej.

(7)

W listopadzie 2004 r. Komisja przedstawiła wniosek dotyczący dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 77/388/EWG, obecnie dyrektywę 2006/112/WE, w odniesieniu do prawa do odliczania podatku VAT (3). Środki stanowiące odstępstwo powinny wygasnąć z chwilą wejścia proponowanej dyrektywy w życie, jeśli nastąpi ono wcześniej niż data określona w decyzji,

—

pojazd stanowi jedno z narzędzi pracy podatnika w ramach wykonywania jego działalności;

—

pojazd jest używany jako taksówka;

—

pojazd jest używany do celów szkoleniowych przez szkołę nauki jazdy;

—

pojazd jest używany do celów wynajmu lub leasingu;

—

pojazd jest używany przez przedstawicieli handlowych.

27.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/35

27.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/35