13.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 41/2007 (2) ustala wielkości dopuszczalnych połowów na 2007 r. i związane z nimi warunki dla pewnych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe.

(2)

Od dnia 14 listopada 1997 r. Wspólnota jest stroną Międzynarodowej konwencji o ochronie tuńczyka atlantyckiego (3).

(3)

Na dorocznym posiedzeniu Międzynarodowej Komisji ds. Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego (ICCAT) w listopadzie 2006 r. przyjęto zalecenie 2006[05] dotyczące ustanowienia piętnastoletniego planu odbudowy zasobów tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym.

(4)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 41/2007 wielkości dopuszczalnych połowów i związane z nimi warunki dla tuńczyka błękitnopłetwego ustalono tymczasowo w oczekiwaniu na porozumienie dotyczące ostatecznego rozdziału tych zasobów na mocy konwencji ICCAT.

(5)

W celu odbudowy zasobów plan ICCAT w zakresie odbudowy zasobów przewiduje stopniowe zmniejszenie poziomu całkowitego dopuszczalnego połowu (TAC) w latach 2007–2010, ograniczenie połowów na określonych obszarach i w określonych okresach, nową minimalną wielkość tuńczyka błękitnopłetwego, środki dotyczące rybołówstwa sportowego i rekreacyjnego, a także środki kontrolne oraz wprowadzenie Systemu Wspólnej Międzynarodowej Kontroli ICCAT w celu zagwarantowania skuteczności planu odbudowy zasobów.

W celu wniesienia wkładu do ochrony tuńczyka błękitnopłetwego należy wprowadzić środki specjalne od roku 2007 w oczekiwaniu na przyjęcie rozporządzenia Rady wprowadzającego wieloletnie środki na rzecz odbudowy zasobów tuńczyka błękitnopłetwego.

(6)

Połowy tuńczyka błękitnopłetwego przez wspólnotowe statki rybackie rozpoczęły się w lutym 2007 r., należało więc wprowadzić ustalane przez ICCAT środki w zakresie zarządzania i kontroli tych połowów od lutego 2007 r., a nie od dnia 13 czerwca 2007 r., zgodnie z zaleceniem ICCAT 2006[05] w celu zapewnienia zgodności z planem odbudowy zasobów tuńczyka błękitnopłetwego.

(7)

Środki przyjęte na mocy niniejszego rozporządzenia, wyłącznie do celów ich finansowania, są uznawane za plan odbudowy w rozumieniu art. 5 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002.

(8)

Rozporządzenie (WE) nr 41/2007 powinno zatem zostać odpowiednio zmienione,

1)

dodaje się rozdział Xa w brzmieniu:

„ROZDZIAŁ Xa

ŚRODKI SPECJALNE W ODNIESIENIU DO TUŃCZYKA BŁĘKITNOPŁETWEGO WE WSCHODNIM ATLANTYKU I W MORZU ŚRÓDZIEMNYM

SEKCJA 1

Środki w Zakresie Zarządzania

Artykuł 80a

Zakres zastosowania

Niniejszy rozdział określa ogólne zasady stosowania przez Wspólnotę środków specjalnych w odniesieniu do zasobów tuńczyka błękitnopłetwego (Thunnus thynnus) zalecanych przez Międzynarodową Komisję ds. Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego (ICCAT). Ma on zastosowanie do tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym.

Artykuł 80b

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału stosuje się następujące definicje:

Artykuł 80c

Kwoty

1.   Każde państwo członkowskie może przydzielić przysługującą mu kwotę tuńczyka błękitnopłetwego swoim statkom rybackim i tonarom, które mają pozwolenie na prowadzenie czynnych połowów tuńczyka błękitnopłetwego.

2.   Prywatne uzgodnienia handlowe między obywatelami państwa członkowskiego i CPC, zmierzające do wykorzystania statku rybackiego pływającego pod banderą tego państwa członkowskiego do połowów w ramach kwoty tuńczyka przysługującej CPC, zawiera się wyłącznie za zezwoleniem zainteresowanego państwa członkowskiego, które informuje o tym Komisję.

Artykuł 80d

Wspólne operacje połowowe

1.   Wszelkie wspólne operacje połowowe dotyczące tuńczyka błękitnopłetwego z udziałem statków pływających pod banderą państwa członkowskiego lub kilku państw członkowskich są dozwolone wyłącznie po wyrażeniu zgody przez zainteresowane państwo członkowskie lub państwa członkowskie bandery.

2.   W momencie składania wniosku o zezwolenie każde państwo członkowskie podejmuje środki konieczne do uzyskania od swojego statku rybackiego uczestniczącego we wspólnej operacji połowowej szczegółowych informacji dotyczących czasu trwania wspólnej operacji, tożsamości biorących w niej udział operatorów oraz klucza przydziału dokonanych połowów pomiędzy statki.

3.   Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji informacje, o których mowa w ust. 2. Komisja niezwłocznie przekazuje te informacje do Sekretariatu ICCAT.

SEKCJA 2

Środki Techniczne

Artykuł 80e

Sezon zamknięty dla połowów

W drodze odstępstwa od przepisu określonego w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 520/2007 (4):

Artykuł 80f

Stosowanie samolotów

W drodze odstępstwa od przepisu określonego w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 520/2007, zakazuje się stosowania samolotów lub śmigłowców do lokalizowania tuńczyka błękitnopłetwego na obszarze konwencji.

Artykuł 80g

Minimalna wielkość

1.   W drodze odstępstwa od art. 8 i załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 520/2007, ze skutkiem najpóźniej od dnia 30 czerwca 2007 r. minimalną wielkość tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym ustala się na 30 kg lub 115 cm.

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 i bez uszczerbku dla art. 80i, ze skutkiem najpóźniej od dnia 30 czerwca 2007 r. minimalna wielkość tuńczyka błękitnopłetwego (Thunnus thynnus) wynosząca 8 kg lub 75 cm ma zastosowanie do następujących tuńczyków błękitnopłetwych:

3.   Dodatkowe warunki szczegółowe dla tuńczyka błękitnopłetwego złowionego we wschodnim Atlantyku przez statki do połowu tuńczyków wędami ręcznymi, statki do połowu wędami holowanymi i trawlery do połowów pelagicznych określono w części I załącznika XVIa.

Artykuł 80h

Plan pobierania próbek tuńczyka błękitnopłetwego

1.   W drodze odstępstwa od przepisów określonych w art. 11 rozporządzenia (WE) nr 520/2007, każde państwo członkowskie opracowuje program pobierania próbek w celu określenia struktury długościowej złowionego tuńczyka błękitnopłetwego.

2.   Pobieranie próbek w celu oceny wielkości przeprowadza się na 100 sztukach na każde 100 ton żywych ryb albo na próbce stanowiącej 10 % całkowitej liczby ryb umieszczonych w sadzu. Próbkę wielkościową pobiera się na podstawie długości lub wagi podczas odłowu w miejscu hodowli oraz z ryb padłych w trakcie transportu, zgodnie z metodą przyjętą przez ICCAT w odniesieniu do zgłaszania danych w ramach zadania II.

3.   Opracowuje się uzupełniające metody pobierania próbek dotyczące ryb hodowanych dłużej niż rok.

4.   Próbki pobierane są losowo w czasie odłowu i obejmują wszystkie sadze. Dane dotyczące próbek pobranych w roku 2007 r. przekazuje się do ICCAT do dnia 31 maja 2008 r.

Artykuł 80i

Przyłów

1.   Wszystkim statkom rybackim, poławiającym czynnie lub niepoławiającym czynnie tuńczyka błękitnopłetwego, zezwala się na przyłów w maksymalnej wysokości 8 % tuńczyka błękitnopłetwego o wadze 10–30 kg.

2.   Wartość procentową określoną w ust. 1 oblicza się na podstawie całkowitego przyłowu wyrażonego w liczbie ryb przypadającej na wyładunek całkowitych połowów tuńczyka błękitnopłetwego tych statków albo na podstawie ekwiwalentu wagi wyrażonego w procentach.

3.   Przyłów musi być odliczony z kwoty państwa członkowskiego bandery. Zakazuje się odrzutów martwych ryb z przyłowów; odrzuty te odlicza się z kwoty państwa członkowskiego bandery.

4.   Do wyładunków przyłowu tuńczyka błękitnopłetwego stosuje się art. 80n oraz 80p ust. 3.

Artykuł 80j

Rybołówstwo rekreacyjne

1.   W ramach rybołówstwa rekreacyjnego zabrania się połowu, trzymania na pokładzie, przeładunku i wyładunku więcej niż jednego osobnika tuńczyka błękitnopłetwego w ciągu danego rejsu morskiego.

2.   Zabrania się wprowadzania do obrotu tuńczyka błękitnopłetwego złowionego w ramach rybołówstwa rekreacyjnego, chyba że służy to celom charytatywnym.

3.   Każde państwo członkowskie odnotowuje dane dotyczące połowów w ramach rybołówstwa rekreacyjnego i przekazuje te dane Komisji. Komisja przekazuje te informacje Stałemu Komitetowi ICCAT ds. Badań Naukowych i Statystyki.

4.   Każde państwo członkowskie podejmuje niezbędne środki gwarantujące w jak największym stopniu wypuszczanie żywcem tuńczyka błękitnopłetwego, a zwłaszcza młodych osobników, w ramach rybołówstwa rekreacyjnego.

Artykuł 80k

Rybołówstwo sportowe

1.   Każde państwo członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu regulacji rybołówstwa sportowego, zwłaszcza za pomocą zezwoleń na połowy.

2.   Zabrania się wprowadzania do obrotu tuńczyka błękitnopłetwego złowionego w ramach rybackich zawodów sportowych, chyba że służy to celom charytatywnym.

3.   Każde państwo członkowskie odnotowuje dane dotyczące połowów w ramach rybołówstwa sportowego i przekazuje te dane Komisji. Komisja przekazuje te informacje Stałemu Komitetowi ICCAT ds. Badań Naukowych i Statystyki.

4.   Każde państwo członkowskie podejmuje niezbędne środki gwarantujące w jak największym stopniu wypuszczanie żywcem tuńczyka błękitnopłetwego, a zwłaszcza młodych osobników, w ramach rybołówstwa sportowego.

SEKCJA 3

Środki Kontrolne

Artykuł 80l

Rejestr statków upoważnionych do czynnych połowów tuńczyka błękitnopłetwego

1.   Do dnia 14 czerwca 2007 r. każde państwo członkowskie prześle Komisji drogą elektroniczną wykaz wszystkich statków rybackich pływających pod jego banderą, które upoważniono do czynnych połowów tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym poprzez wydanie specjalnego zezwolenia połowowego.

2.   Przed dniem 15 czerwca 2007 r. Komisja prześle te informacje Sekretariatowi Wykonawczemu ICCAT, tak aby statki te wprowadzono do prowadzonego przez ICCAT rejestru statków upoważnionych do połowów tuńczyka błękitnopłetwego.

3.   Wspólnotowe statki rybackie, których dotyczy ten artykuł, a które nie są wprowadzone do rejestru ICCAT, nie mogą poławiać, trzymać na pokładzie, dokonywać przeładunku, transportu, transferu ani wyładunku tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym.

4.   Artykuł 8a ust. 2, 4, 6, 7 i 8 rozporządzenia (WE) nr 1936/2001 stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 80m

Rejestr tonarów upoważnionych do połowów tuńczyka błękitnopłetwego

1.   Do dnia 14 czerwca 2007 r. każde państwo członkowskie prześle Komisji drogą elektroniczną wykaz swoich tonarów upoważnionych do połowów tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym poprzez wydanie specjalnego zezwolenia połowowego. Wykaz zawiera nazwy tonarów i numer rejestracyjny.

2.   Przed dniem 15 czerwca 2007 r. Komisja prześle wykaz Sekretariatowi Wykonawczemu ICCAT, tak aby tonary te wprowadzono do prowadzonego przez ICCAT rejestru tonarów upoważnionych do połowów tuńczyka błękitnopłetwego.

3.   Wspólnotowe tonary niewprowadzone do rejestru ICCAT nie mogą poławiać, trzymać, dokonywać przeładunku ani wyładunku tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym.

4.   Artykuł 8a ust. 2, 4, 6, 7 i 8 rozporządzenia (WE) nr 1936/2001 stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 80n

Wyznaczone porty

1.   Zabrania się wyładunku lub przeładunku ze statków, o których mowa w art. 80l, wszelkich ilości tuńczyka błękitnopłetwego złowionego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym w miejscach innych niż porty wyznaczone przez CPC i państwa członkowskie.

2.   Państwa członkowskie wyznaczają miejsce wykorzystywane do wyładunków lub miejsce w pobliżu brzegu (wyznaczone porty), gdzie zezwala się na operacje wyładunku lub przeładunku tuńczyka błękitnopłetwego.

3.   Państwa członkowskie przekażą Komisji listę wyznaczonych portów do dnia 14 czerwca 2007 r. Komisja przesyła tę informację do Sekretariatu Wykonawczego ICCAT przed dniem 15 czerwca 2007 r. Wszelkie późniejsze zmiany w wykazie co najmniej 15 dni przed wejściem zmiany w życie są zgłaszane Komisji w celu przekazania do Sekretariatu Wykonawczego ICCAT.

Artykuł 80o

Przeładunek

1.   W drodze odstępstwa od art. 11 rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, zabrania się przeładunku tuńczyka błękitnopłetwego na morzu we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym, z wyjątkiem dużych statków łowiących tuńczyka błękitnopłetwego taklami oceanicznymi, prowadzących działania zgodnie z wydanym przez ICCAT zaleceniem 2005[06] ustanawiającym program przeładunków dla dużych statków rybackich łowiących tuńczyka błękitnopłetwego taklami oceanicznymi, ze zmianami.

2.   Przed wejściem do dowolnego portu, co najmniej 48 godzin przed przewidywaną godziną przybycia, kapitan statku, na który dokonuje się przeładunku (statku dokonującego połowów lub statku przetwórni), lub jego przedstawiciel przekazuje właściwym organom państwa członkowskiego, z którego portu chce skorzystać, następujące informacje:

3.   Statkom rybackim dokonującym połowów nie zezwala się na przeładunek, chyba że uzyskały wcześniej zezwolenie od swojego państwa bandery.

4.   Przed rozpoczęciem przeładunku kapitan statku dokonującego połowów informuje swoje państwo bandery o:

5.   Właściwy organ państwa członkowskiego, w którego porcie dokonywany jest przeładunek, przeprowadza kontrolę statku, na który dokonuje się przeładunku, w momencie przybycia i sprawdza towar oraz dokumentację dotyczącą operacji przeładunku.

6.   Właściwy organ państwa członkowskiego, w którego porcie dokonywany jest przeładunek, wysyła w ciągu 48 godzin po zakończeniu przeładunku protokół przeładunku do organu państwa bandery statku dokonującego połowów.

7.   Kapitan statku wspólnotowego, o którym mowa w art. 80l, wypełnia deklarację przeładunkową ICCAT i przekazuje ją właściwym organom państwa członkowskiego, pod którego banderą pływa. Deklarację przekazuje się nie później niż 15 dni po dacie przeładunku w porcie, zgodnie ze wzorem przedstawionym w części III załącznika XVIa.

Artykuł 80p

Wymogi ewidencyjne

1.   Oprócz przestrzegania wymogów art. 6 i 8 rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, kapitan wspólnotowego statku rybackiego, o którym mowa w art. 80l, wprowadza w stosownych przypadkach do dziennika połowowego informacje wymienione w części II załącznika XVIa.

2.   Kapitan statku wspólnotowego, o którym mowa w art. 80l, biorący udział we wspólnej operacji połowowej, wprowadza do dziennika połowowego dodatkowe informacje:

3.   Jeżeli statek dokonujący połowów biorący udział we wspólnej operacji połowowej deklaruje ilość tuńczyka błękitnopłetwego złowionego przy użyciu swoich narzędzi połowowych, kapitan statku zaznacza, dla każdego połowu, w odniesieniu do którego(-ych) statku(-ów) i państwa (państw) bandery liczy się kwotę połowów.

4.   W drodze odstępstwa od przepisów art. 7 rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, co najmniej na 4 godziny przed przewidywaną godziną przybycia do portu kapitan statku wspólnotowego, o którym mowa w art. 80l niniejszego rozporządzenia, lub jego przedstawiciel przekazują właściwemu organowi państwa członkowskiego (w tym państwa członkowskiego bandery) lub CPC, z których portów lub urządzeń wyładunkowych zamierzają skorzystać, następujące informacje:

5.   W przypadku wyładunku w wyznaczonym porcie państwa członkowskiego odpowiedni organ tego państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie bandery przesyła w ciągu 48 godzin od zakończenia wyładunku protokół z wyładunku organowi bandery statku.

Artykuł 80q

Kontrola w porcie lub w miejscu hodowli

1.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki gwarantujące przeprowadzanie kontroli w porcie w stosunku do wszystkich statków figurujących w prowadzonym przez ICCAT rejestrze statków upoważnionych do połowów tuńczyka błękitnopłetwego, wchodzących do wyznaczonego portu w celu wyładunku lub przeładunku tuńczyka błękitnopłetwego złowionego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym.

2.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki zmierzające do kontroli hodowli tuńczyków w sadzach, w miejscach gdzie odbywa się tucz lub hodowla pod ich jurysdykcją.

3.   Jeżeli miejsca tuczu lub hodowli są położone na pełnym morzu, do państw członkowskich, w których siedzibę mają osoby fizyczne i prawne odpowiedzialne za tucz lub hodowlę, stosuje się mutatis mutandis przepisy ust. 2.

Artykuł 80r

Raporty połowowe

1.   Kapitan statku rybackiego dokonującego połowów, o których mowa w art. 80l, przesyła właściwym organom swoich państw członkowskich bandery »raport połowowy« określający ilości tuńczyka błękitnopłetwego złowionego przez ich statki, włącznie z operacjami połowowymi o wyniku zerowym.

2.   Raport przekazuje się po raz pierwszy najpóźniej pod koniec okresu dziesięciu dni po wejściu na obszar wschodniego Atlantyku lub Morza Śródziemnego lub po rozpoczęciu rejsu połowowego. W przypadku wspólnych operacji połowowych kapitan statku dokonującego połowów wskazuje dla każdego połowu statek lub statki, dla którego (których) odlicza się połowy z kwoty państwa (państw) bandery.

3.   Od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia kapitan statku rybackiego przekazuje co 5 dni raport dotyczący ilości tuńczyka błękitnopłetwego, włącznie z operacjami połowowymi o wyniku zerowym.

4.   Każde państwo członkowskie przekazuje otrzymane raporty połowowe drogą elektroniczną lub w inny sposób Komisji. Komisja niezwłocznie przekazuje te informacje do Sekretariatu ICCAT.

5.   Do piętnastego dnia każdego miesiąca państwa członkowskie informują Komisję w formie umożliwiającej komputerowe odczytanie o ilościach tuńczyka błękitnopłetwego złowionego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym, które zostały w poprzednim miesiącu wyładowane, przeładowane, umieszczone w tonarach lub umieszczone w sadzach przez statki pływające pod ich banderami.

Artykuł 80s

Kontrole krzyżowe

1.   Państwa członkowskie sprawdzają, w tym przy użyciu danych VMS (satelitarnego systemu monitorowania statków), przedkładanie dzienników połowowych i odpowiednie informacje odnotowane w dziennikach połowowych swoich statków, w dokumentacji transferowej/przeładunkowej i dokumentacji połowowej.

2.   Państwa członkowskie prowadzą administracyjne kontrole krzyżowe wszystkich wyładunków, wszystkich przeładunków lub hodowli w sadzach, porównując ilości w podziale na gatunki podane w dziennikach połowowych statków lub ilości w podziale na gatunki podane w deklaracji przeładunkowej oraz ilości podane w deklaracji wyładunkowej lub deklaracji dotyczącej hodowli w sadzach z wszelkimi innymi odpowiednimi dokumentami, takimi jak faktura lub dokumenty sprzedaży.

Artykuł 80t

Umieszczanie w sadzach

1.   Państwo członkowskie, którego jurysdykcji podlega miejsce tuczu lub hodowli tuńczyka błękitnopłetwego, w ciągu tygodnia po zakończeniu umieszczania w sadzach przedkłada raport z umieszczania w sadzach, zatwierdzony przez obserwatora, państwu członkowskiemu lub CPC, którego (której) statki złowiły tuńczyka, oraz Komisji. Komisja niezwłocznie przekazuje te informacje do Sekretariatu ICCAT. Raport ten zawiera informacje ujęte w deklaracji umieszczania w sadzach, o której mowa w art. 4b rozporządzenia (WE) nr 1936/2001.

2.   Jeżeli miejsca tuczu lub hodowli są położone na pełnym morzu, do państw członkowskich, w których siedzibę mają osoby fizyczne lub prawne odpowiedzialne za miejsca tuczu lub hodowli, stosuje się mutatis mutandis przepisy ust. 1.

3.   Przed dokonaniem jakiegokolwiek transferu właściwy organ państwa członkowskiego, w którym znajduje się miejsce tuczu lub hodowli, informuje państwo członkowskie bandery lub CPC bandery statku dokonującego połowów o transferze do sadzów ilości złowionych przez statki rybackie pływające pod jego banderą.

Państwo członkowskie bandery statku dokonującego połowów zwraca się do właściwego organu państwa członkowskiego, w którym prowadzony jest tucz lub hodowla, o przejęcie połowów i wypuszczenie ryb do morza, jeżeli po otrzymaniu tej informacji uzna, że:

4.   Kapitan wspólnotowego statku rybackiego wypełnia deklarację transferu ICCAT i przekazuje ją państwu członkowskiemu bandery lub CPC bandery nie później niż 15 dni po dacie transferu na holowniki lub do sadzów, zgodnie ze wzorem przedstawionym w części III załącznika XVIa. Deklaracja transferu towarzyszy rybom podlegającym transferowi podczas transportu do sadzów.

Artykuł 80u

Działania tonarów

1.   Po zakończeniu każdej operacji połowowej w tonarach odnotowuje się połowy i przekazuje się w raporcie połowowym drogą elektroniczną lub w inny sposób właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym znajduje się tonar, w ciągu 48 godzin po zakończeniu każdej operacji połowowej.

2.   Każde państwo członkowskie przekazuje otrzymane raporty połowowe drogą elektroniczną Komisji. Komisja niezwłocznie przekazuje te informacje Sekretariatowi ICCAT.

Artykuł 80v

Program działalności obserwatorów

1.   Każde państwo członkowskie zapewnia obecność obserwatorów na swoich statkach rybackich o długości większej niż 15 m, co najmniej w stosunku do:

Zadania obserwatorów polegają w szczególności na:

Ponadto obserwator prowadzi pracę naukowo-badawczą, taką jak gromadzenie danych w ramach zadania II określonych przez ICCAT, jeżeli wymaga tego ICCAT, na podstawie instrukcji Stałego Komitetu ICCAT ds. Badań Naukowych i Statystyki.

2.   Każde państwo członkowskie, którego jurysdykcji podlega miejsce tuczu lub hodowli tuńczyka błękitnopłetwego, zapewnia obecność obserwatorów podczas wszystkich operacji transferu tuńczyka błękitnopłetwego do sadzów i wszystkich odłowów ryb z miejsca hodowli.

Zadania obserwatorów polegają w szczególności na:

Artykuł 80w

Finansowanie

Środki specjalne w odniesieniu do tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym, wyłącznie do celów ich finansowania, uznaje się za plan odbudowy w rozumieniu art. 5 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002 i kwalifikują się na mocy art. 21 lit. a) pkt i) rozporządzenia (WE) nr 1198/2006 z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego (5).

Artykuł 80x

Środki rynkowe

1.   Zabrania się handlu wspólnotowego, wyładunków, przywozu, wywozu, umieszczania w sadzach w celach tuczu lub hodowli, ponownego wywozu i przeładunków gatunków tuńczyka błękitnopłetwego pochodzących ze wschodniego Atlantyku i z Morza Śródziemnego, którym nie towarzyszy dokładna, pełna i zatwierdzona dokumentacja wymagana na mocy niniejszego rozdziału.

2.   Zabrania się handlu wspólnotowego, przywozu, wyładunków, umieszczania w sadzach w celach tuczu lub hodowli, wywozu, ponownego wywozu i przeładunków tuńczyka błękitnopłetwego (Thunnus thynnus) pochodzącego ze wschodniego Atlantyku i z Morza Śródziemnego złowionego przez statki rybackie, których państwo bandery nie posiada kwoty, limitu połowowego ani przydziału nakładu połowowego w odniesieniu do tuńczyka błękitnopłetwego pochodzącego ze wschodniego Atlantyku i z Morza Śródziemnego, na mocy środków w zakresie zarządzania i ochronnych ICCAT, albo kiedy możliwości połowowe państwa bandery są wyczerpane.

3.   Zabrania się handlu wspólnotowego, przywozu, wyładunków, przetwarzania i wywozu tuńczyka błękitnopłetwego z miejsc tuczu lub hodowli, które nie spełniają wymogów zalecenia 2006[07] ICCAT dotyczącego hodowli tuńczyka błękitnopłetwego.

Artykuł 80y

Współczynniki przeliczeniowe

Do obliczania ekwiwalentu wagi przetworzonego tuńczyka błękitnopłetwego stosuje się współczynniki przeliczeniowe przyjęte przez Stały Komitet ICCAT ds. Badań Naukowych i Statystyki.

Artykuł 80z

System Wspólnej Międzynarodowej Kontroli ICCAT

1.   We Wspólnocie stosuje się System Wspólnej Międzynarodowej Kontroli ICCAT przyjęty przez ICCAT na jej czwartym zwykłym posiedzeniu (Madryt, listopad 1975 r.). Treść zasad systemu zamieszczono w części IV załącznika XVIa.

2.   Państwa członkowskie, których statki rybackie są upoważnione do prowadzenia połowów tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym, wyznaczają inspektorów do prowadzenia inspekcji na morzu.

3.   Komisja lub mianowany przez nią organ może wyznaczyć inspektorów wspólnotowych na potrzeby systemu.

4.   Komisja lub mianowany przez nią organ koordynuje działania w zakresie nadzoru i kontroli w imieniu Wspólnoty. W porozumieniu z zainteresowanymi państwami członkowskimi Komisja może sporządzić w tym celu programy wspólnych kontroli, które umożliwią Wspólnocie wywiązanie się z zobowiązań podjętych w ramach systemu. Państwa członkowskie, których statki prowadzą połowy tuńczyka błękitnopłetwego, przyjmują środki konieczne dla ułatwienia realizacji tych programów, szczególnie w odniesieniu do wymaganych zasobów ludzkich i materialnych oraz odnośnie do okresów i stref wykorzystywania tych zasobów.

5.   Państwa członkowskie poinformują Komisję do dnia 14 czerwca 2007 r. o nazwiskach inspektorów i nazwach statków inspekcyjnych, których (które) zamierzają wyznaczyć na potrzeby systemu w roku następnym. Korzystając z tych informacji, Komisja we współpracy z państwami członkowskimi opracuje plan uczestnictwa Wspólnoty w systemie w 2007 r.; plan ten prześle do Sekretariatu ICCAT i do państw członkowskich.”.

2)

w załączniku I D wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem I do niniejszego rozporządzenia;

3)

tekst załącznika II do niniejszego rozporządzenia dodaje się jako załącznik XVIa.

13.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/17

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

13.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/19

(1)

Artykuł 29 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 stanowi, że w latach gospodarczych 2006/2007, 2007/2008 i 2008/2009 i w celu zapewnienia odpowiednich dostaw do rafinerii wspólnotowych zawiesza się stosowanie ceł przywozowych nakładanych na uzupełniającą ilość surowego cukru trzcinowego pochodzącego z państw, o której mowa w załączniku VI do wymienionego rozporządzenia.

(2)

Wspomnianą uzupełniającą ilość oblicza się zgodnie z art. 19 rozporządzenia Komisji (WE) nr 950/2006 z dnia 28 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady przywozu i rafinacji produktów cukrowniczych w latach gospodarczych 2006/2007, 2007/2008 i 2008/2009 w ramach niektórych kontyngentów taryfowych i umów preferencyjnych (2) na podstawie wyczerpującej prognozy bilansu dostaw cukru surowego do Wspólnoty.

(3)

W odniesieniu do roku gospodarczego 2006/2007 bilans wskazuje na potrzebę przywozu uzupełniającej ilości surowego cukru trzcinowego do rafinacji wynoszącej 334 025 ton wyrażonej jako ekwiwalent cukru białego w celu zaspokojenia zapotrzebowania rafinerii wspólnotowych. Ta uzupełniająca ilość obejmuje szacunkową ocenę wniosków o pozwolenie na przywóz z ostatnich miesięcy roku gospodarczego 2006/2007 dotyczących przywozu, o którym mowa w art. 3 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1100/2006 z dnia 17 lipca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady otwierania kontyngentów taryfowych na surowy cukier trzcinowy przeznaczony do rafinacji pochodzący z krajów najsłabiej rozwiniętych oraz zarządzania tymi kontyngentami w latach gospodarczych 2006/2007, 2007/2008 oraz 2008/2009, a także szczegółowe zasady mające zastosowanie do przywozu produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z krajów najsłabiej rozwiniętych (3).

(4)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1249/2006 z dnia 18 sierpnia 2006 r. ustalającym uzupełniającą ilość surowego cukru trzcinowego pochodzącego z państw AKP oraz Indii celem dostarczenia do rafinerii cukru w okresie od dnia 1 lipca 2006 r. do dnia 30 września 2007 r. (4) oraz rozporządzeniu Komisji (WE) nr 92/2007 z dnia 30 stycznia 2007 r. ustalającym uzupełniającą ilość surowego cukru trzcinowego pochodzącego z państw AKP oraz Indii celem dostarczenia do rafinerii cukru na rok gospodarczy 2006/2007 (5) ustalono już uzupełniające ilości wynoszące odpowiednio 82 500 ton i 120 000 ton. Należy zatem ustalić ostateczną uzupełniającą ilość cukru wynoszącą 131 525 ton na rok gospodarczy 2006/2007.

(5)

Odpowiednie dostawy do rafinerii mogą być zagwarantowane, jedynie jeśli będą przestrzegane tradycyjne porozumienia eksportowe między krajami beneficjentami. Z tego powodu konieczne jest dokonanie podziału między kraje beneficjentów lub grupę krajów. Dla Indii otwiera się ograniczoną ilość 6 000 ton, co daje w przypadku Indii całkowitą ilość 22 000 ton na rok gospodarczy 2006/2007 uważaną z ekonomicznego punktu widzenia za ilość możliwą do przetransportowania. Pozostałe ilości powinny zostać ustalone dla państw AKP, które wspólnie postanowiły wprowadzić pomiędzy sobą procedury przydzielania ilości w celu zapewnienia odpowiednich dostaw do rafinerii cukru.

(6)

Przed przywozem tej uzupełniającej ilości cukru rafinerie dokonują uzgodnień dotyczących dostaw i transportu z krajami beneficjentami i podmiotami gospodarczymi. Aby umożliwić przygotowanie się w odpowiednim czasie do ubiegania się o pozwolenia na przywóz, należy zapewnić wejście w życie niniejszego rozporządzenia w dniu jego publikacji.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

a)

125 525 ton wyrażonych jako cukier biały pochodzący z państw wymienionych w załączniku VI do rozporządzenia (WE) nr 318/2006, z wyjątkiem Indii;

b)

6 000 ton wyrażonych jako cukier biały pochodzący z Indii.

13.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/21

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 ma zagwarantować podjęcie właściwych i skutecznych środków w zakresie wykrywania i kontroli salmonelli oraz innych odzwierzęcych czynników chorobotwórczych na wszystkich stosownych etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji, w szczególności na etapie produkcji pierwotnej, w celu ograniczenia występowania tych czynników i zmniejszenia zagrożenia, jakie stanowią one dla zdrowia publicznego.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 przewiduje ustanowienie celu wspólnotowego dotyczącego ograniczenia częstości występowania wszystkich serotypów salmonelli mających znaczenie dla zdrowia publicznego u brojlerów na etapie produkcji pierwotnej. Ograniczenie to jest istotne, ponieważ zgodnie z tym rozporządzeniem od dnia 12 grudnia 2010 r. w odniesieniu do świeżego mięsa pochodzącego z zakażonych stad brojlerów będą stosowane rygorystyczne środki. W szczególności świeże mięso drobiowe, w tym mięso brojlerów, nie może być wprowadzane do obrotu dla celów spożycia przez ludzi, chyba że salmonelli nie wykryto w 25 gramach tego mięsa.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 stanowi, że cel wspólnotowy ma obejmować liczbowe wyrażenie maksymalnej wartości procentowej jednostek epidemiologicznych z wynikiem pozytywnym i/lub minimalnej wartości procentowej ograniczenia liczby jednostek epidemiologicznych z wynikiem pozytywnym, maksymalny termin, w jakim cel musi zostać osiągnięty, oraz określenie systemów badawczych koniecznych do sprawdzenia, czy cel został osiągnięty. Należy również zawrzeć, w stosownych przypadkach, określenie serotypów o znaczeniu dla zdrowia publicznego.

(4)

Aby ustanowić wspomniany cel wspólnotowy, zgodnie z decyzją Komisji 2005/636/WE dotyczącą badania podstawowego nad występowaniem bakterii Salmonella w stadach brojlerów, w państwach członkowskich zgromadzono porównywalne dane dotyczące częstości występowania omawianych serotypów salmonelli u brojlerów (2).

(5)

Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 przewiduje, że w okresie przejściowym trwającym trzy lata cel wspólnotowy w odniesieniu do brojlerów ma objąć Salmonellę enteritidis i Salmonellę typhimurium. Po tym okresie można uwzględnić inne serotypy mające znaczenie dla zdrowia publicznego.

(6)

Aby móc sprawdzać postępy w realizacji celu wspólnotowego, trzeba przewidzieć w niniejszym rozporządzeniu, że pobieranie próbek w stadach brojlerów należy powtarzać.

(7)

Zgodnie z art. 15 rozporządzenia (WE) nr 2160/2003 skonsultowano się z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) w sprawie ustanowienia celu wspólnotowego w odniesieniu do brojlerów. Konkretnie, Grupa zadaniowa ds. gromadzenia danych o chorobach odzwierzęcych EFSA przyjęła dnia 28 marca 2007 r.„Report on the Analysis of the baseline survey on the prevalence of Salmonella in broiler flocks of Gallus gallus in the EU” (Sprawozdanie z analizy badań podstawowych dotyczących częstości występowania salmonelli w stadach brojlerów gatunku Gallus gallus w UE), 2005/06, część A: Szacunkowa częstość występowania salmonelli (3).

(8)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1091/2005 z dnia 12 lipca 2005 r. wdrażające rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymogów dotyczących stosowania szczególnych metod kontroli w ramach krajowych programów na rzecz zwalczania salmonelli (4) zostało zastąpione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1177/2006 z dnia 1 sierpnia 2006 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (WE) nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymogów dotyczących stosowania szczególnych metod kontroli w ramach krajowych programów zwalczania salmonelli u drobiu (5). W celu zapewnienia jasności przepisów należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 1091/2005.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

13.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/26

(1)

W rozporządzeniach Komisji (WE) nr 1112/2002 (2) i (WE) nr 2229/2004 (3) ustanowiono szczegółowe zasady realizacji czwartego etapu programu prac określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG oraz zawarto wykaz substancji czynnych objętych tymi pracami.

(2)

Stało się jasne, że niektóre z tych substancji czynnych wymienionych w wykazie zamieszczonym w rozporządzeniu (WE) nr 2229/2004 nie znajdowały się nigdy w obrocie jako środki ochrony roślin w rozumieniu dyrektywy 91/414/EWG i, w konsekwencji, nie powinny były zostać umieszczone w tym wykazie. Powyższe substancje powinny zostać usunięte z tego wykazu.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2229/2004.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

13.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/28

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 2015/2006 z dnia 19 grudnia 2006 r. ustanawiające na rok 2007 i 2008 wielkości dopuszczalne połowów dla wspólnotowych statków rybackich dotyczące niektórych głębinowych zasobów rybnych (3), ustanawia kwoty na lata 2007 i 2008.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji, statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2007 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów, przechowywania na statku, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada,

13.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/30

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 41/2007 z dnia 21 grudnia 2006 r. ustalające wielkości dopuszczalnych połowów na 2007 r. i związane z nimi warunki dla pewnych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (3), określa kwoty na rok 2007.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji, statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2007 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów, przechowywania na statku, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada,

13.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/32

(1)

W dniu 24 stycznia 2006 r. Rada przyjęła decyzję 2006/116/WE w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2006 r. do dnia 25 stycznia 2010 r. (1).

(2)

W związku z rezygnacją pana B. CEREXHE zwolniło się stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów,

13.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/33

(1)

Pismem z dnia 22 sierpnia 2005 r., zarejestrowanym dnia 26 sierpnia 2005 r., Niemcy zgłosiły zamiar przyznania regionalnej pomocy inwestycyjnej na rzecz Volkswerft Stralsund. W piśmie z dnia 13 września 2005 r. Komisja poprosiła Niemcy o informacje, których Niemcy udzieliły pismem z dnia 14 października 2005 r., zarejestrowanym dnia 17 października 2005 r. Pismem z dnia 18 listopada 2005 r. Komisja zwróciła się do Niemiec o informacje uzupełniające, które Niemcy przedstawiły w piśmie z dnia 19 grudnia 2005 r., zarejestrowanym dnia 20 grudnia 2005 r.

(2)

Dnia 22 lutego 2006 r. Komisja wszczęła formalne postępowanie wyjaśniające w sprawie domniemanej pomocy państwa. Decyzja Komisji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2). Komisja zwróciła się do wszystkich zainteresowanych stron o przedstawienie uwag dotyczących tej pomocy. Beneficjent, Volkswerft Stralsund, przedstawił je w piśmie z dnia 10 maja 2006 r., zarejestrowanym dnia 11 maja 2006 r. niemiecki Związek Budownictwa Okrętowego i Techniki Morskiej (Verband für Schiffbau und Meerestechnik) przedstawił swoje stanowisko w piśmie z dnia 11 maja 2006 r., zarejestrowanym w tym samym dniu, podobnie uczynił duński Związek Przedsiębiorstw Gospodarki Morskiej – Danske Martime.

(3)

Uwagi te przekazano władzom niemieckim pismami z dnia 12 maja 2006 r. i z dnia 19 maja 2006 r. Odpowiedź Niemiec nadeszła w piśmie z dnia 2 czerwca 2006 r., zarejestrowanym tego samego dnia.

(4)

Niemcy ustosunkowały się do wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego w piśmie z dnia 7 kwietnia 2006 r., zarejestrowanym tego samego dnia. Pismem z dnia 26 lipca 2006 r. Komisja zwróciła się do Niemiec o informacje uzupełniające, których udzieliły one w piśmie z dnia 22 sierpnia 2006 r., zarejestrowanym dnia 23 sierpnia 2006 r.

(5)

Beneficjentem pomocy jest Volkswerft Stralsund GmbH (zwana dalej „stocznią VWS”), mająca siedzibę w kraju związkowym Meklemburgia-Pomorze Przednie (Niemcy), czyli na obszarze objętym pomocą zgodnie z art. 87 ust. 3 lit. a) Traktatu WE. Stocznia VWS należy do duńskiej grupy A.P. Møller i wchodzi w skład grupy stoczni kierowanej przez spółkę Odense Steel Shipyard Ltd. Stocznia VWS jest dużym przedsiębiorstwem i nie zalicza się do małych i średnich przedsiębiorstw w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. dotyczącego definicji mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (3).

(6)

Stocznia VWS zajmuje się projektowaniem i budową statków morskich oraz naprawą i przebudową statków. Buduje głównie średnie kontenerowce, ale również statki pasażerskie, promy i statki specjalistyczne, takie jak pogłębiarki, kablowce, holowniki typu AHTS oraz statki do usuwania substancji szkodliwych. Stocznia jest przystosowana do budowy statków o długości do 260 m.

(7)

Prefabrykacja poszczególnych elementów aż do wielkości sekcji odbywa się na specjalnych liniach produkcyjnych. Montaż końcowy następuje po wcześniejszej konserwacji i malowaniu w hali budowy statków, która umożliwia budowę kadłubów o długości nawet 300 m. Wodowanie statków odbywa się przy pomocy podnośnika dokowego o długości 230 m. Ogranicza to plany budowy statków w stoczni VWS do statków o długości maksymalnej 260 m.

(8)

Aby móc sprostać konkurencji na rynku światowym, stocznia VWS planuje modernizację i racjonalizację produkcji oraz dostosowanie się do zmieniającego się popytu międzynarodowego. Stocznia VWS wychodzi z założenia, że korzystne warunki rynkowe dla statków handlowych utrzymają się jeszcze przez wiele lat oraz że wzrost popytu będzie dotyczył przede wszystkim statków typu „panamax”, których stocznia VWS nie jest w stanie produkować po kosztach konkurencyjnych. Statki typu „panamax” są największymi statkami pływającymi po Kanale Panamskim, tzn. są to statki o maksymalnej długości 300 m i maksymalnej szerokości 32,2 m.

(9)

W celu zwiększenia zdolności produkcyjnej stoczni i umożliwienia bardziej ekonomicznej produkcji większych statków typu „panamax” stocznia VWS wdraża obecnie projekt inwestycyjny. Pozwoli on stoczni VWS osiągnąć pozycję konkurencyjną w segmencie rynkowym statków typu „panamax” i zwiększyć tym samym potencjał zbytu stoczni. Stocznia VWS zakłada, że doprowadzi to do bardziej równomiernego wykorzystania istniejących urządzeń produkcyjnych, a tym samym do zmniejszenia kosztów produkcji statku, dzięki czemu wzrośnie zdolność produkcyjna stoczni.

(10)

Inwestycje dotyczą z jednej strony przetwarzania stali (budowa paneli i sekcji, konserwacja) w celu umożliwienia produkcji i obróbki większych konstrukcji stalowych (sekcji), z drugiej zaś wydłużenia podnośnika dokowego o 40 m, co pozwoliłoby na podnoszenie większych statków.

(11)

W dziedzinie budowy paneli i sekcji, w istniejącej hali należy zbudować nową linię produkcyjną przeznaczoną dla paneli i sekcji częściowych do większych typów statków. Ponadto na pochylni należy stworzyć cztery dodatkowe stanowiska przystosowane do budowy większych sekcji. W dziedzinie konserwacji inwestycje dotyczą powiększenia dwóch z czterech istniejących kabin instalacji konserwujących, aby możliwe było przyjmowanie większych sekcji. Ze względów gospodarczych i technicznych do budowy większych statków konieczna jest zdolność do tworzenia i obróbki większych konstrukcji stalowych, ponieważ montaż końcowy większych statków z mniejszych sekcji byłby nieefektywny. Dzięki wydłużeniu podnośnika dokowego jego wielkość zostanie przystosowana do wielkości hali budowy statków.

(12)

Po zrealizowaniu projektu inwestycyjnego zdolność produkcyjna stoczni VWS wzrośnie zgodnie z informacjami przedstawionymi przez Niemcy z ok. […] (4) t stali/1 000 roboczogodzin w 2005 r. do […] t/1 000 roboczogodzin. Zdolność produkcyjna stoczni mierzona w CGT (skompensowana pojemność rejestrowa brutto) nie zwiększy się z powodu inwestycji; nastąpi jedynie przesunięcie punktu ciężkości ze średnich kontenerowców na duże. Zdolność produkcyjna stoczni w zakresie przetwarzania stali zwiększy się z 56 000 t w 2005 r. do 64 000 t rocznie po zakończeniu projektu inwestycyjnego.

(13)

Realizację projektu rozpoczęto na początku 2005 r. a zakończono dnia 28 lutego 2006 r. Dzięki niemu powstanie 207 nowych miejsc pracy bezpośrednio związanych z inwestycją.

(14)

Projekt inwestycyjny wymaga zmniejszenia pionowej integracji stoczni. Udział prac zlecanych wykonawcom zewnętrznym ma zostać zwiększony z 17 % godzin produkcyjnych w 2005 r. do 28 % do końca 2007 r. Oczekuje się, że wraz z rosnącym udziałem prac zlecanych na zewnątrz w regionie Stralsund powstanie 400 nowych miejsc pracy.

(15)

Całkowite koszty projektu wynoszą 18 669 000 EUR i są tym samym równe kosztom kwalifikowalnym. Koszty te można obliczyć w sposób następujący:

(16)

Niemcy zamierzają przyznać pomoc państwa w wysokości 4 200 500 EUR, co odpowiada 22,5 % kwalifikowalnych kosztów inwestycji wynoszących 18 669 000 EUR. Pomoc przyznawana jest zgodnie z dwoma zatwierdzonymi programami pomocy regionalnej (5). Wniosek o przyznanie pomocy złożono przed rozpoczęciem realizacji projektu inwestycyjnego.

(17)

Formalne postępowanie wyjaśniające wszczęto z uwagi na wątpliwości Komisji co do zgodności ze wspólnym rynkiem. Komisja nie była pewna, czy inwestycje w budowę panelową i sekcyjną nie wykraczają poza zwykłe inwestycje dotyczące poprawy zdolności produkcyjnej istniejących instalacji. Ponadto Komisja miała wątpliwości, czy w przypadku inwestycji w urządzenia do konserwacji i wydłużenia podnośnika dokowego chodzi o inwestycje kwalifikowalne, ponieważ ich cel nie wydaje się prowadzić do zwiększenia zdolności produkcyjnej tych urządzeń.

(18)

Ponadto Komisja miała wątpliwości, czy inwestycje stoczni VWS nie spowodowałyby zwiększenia zdolności produkcyjnej stoczni, co z kolei mogłoby być niezgodne z Zasadami ramowymi dotyczącymi pomocy państwa dla przemysłu stoczniowego (6) i ze wspólnym rynkiem.

(19)

Do Komisji wpłynęły uwagi beneficjenta, niemieckiego Związku Budownictwa Okrętowego i Techniki Morskiej oraz duńskiego Związku Przedsiębiorstw Gospodarki Morskiej.

(20)

Stocznia VWS podkreśla w swoim stanowisku, że celem projektu inwestycyjnego jest zwiększenie produktywności i poprawa wykorzystania istniejących instalacji produkcyjnych. Celem projektu inwestycyjnego nie jest ponadto zwiększenie zdolności produkcyjnej stoczni; takich konsekwencji nie będzie także miała sama realizacja tego projektu. Projekt inwestycyjny jest raczej warunkiem wprowadzenia innowacyjnych produktów, do czego dąży stocznia VWS oraz do wprowadzenia na rynek statków typu „panamax”. Stocznia VWS twierdzi, że rynek statków o pojemności załadowczej od 2 500 TEU do 4 999 TEU (7) jest dla stoczni rynkiem optymalnym, ponieważ ten segment wyróżnia się najwyższym potencjałem zbytu na świecie, a konkurencyjność w Europie jest niewielka.

(21)

Ponadto stocznia VWS zwraca uwagę, że w latach 1993–1998 została ona przebudowana i przystosowana do budowy statków typu „panamax”, czego dowodzi odpowiednia wielkość hali budowy statków. Co więcej w momencie przebudowy nie można było przewidzieć zwiększenia popytu na rynku światowym na rzecz statków typu „panamax”. Ponieważ ówczesny właściciel stoczni VWS, Bremer Vulkan, posiadał już stocznie, które zajmowały się produkcją statków tej klasy, uznał, że stocznia VWS będzie zajmować się produkcją mniejszych statków i w takim wypadku pochylnia dokowa o długości 230 m będzie wystarczająca.

(22)

Stocznia VWS twierdzi, że jej pozycja rynkowa – z różnych powodów – zmieniła się w ciągu ostatnich lat. Bremer Vulkan już nie istnieje. W wyniku niewielkiego zapotrzebowania na dotychczasową paletę produktów stoczni VWS skoncentrowała się ona na budowie kontenerowców o pojemności załadowczej do 3 000 TEU oraz dużych, specjalistycznych statków zaopatrzeniowych do obsługi platform. Zapotrzebowanie na masowce, statki rybackie, promy, statki pasażerskie i tankowce, wcześniej produkowane przez stocznię VWS, spadło, więc zrezygnowano z ich produkcji. Stocznia VWS wyjaśnia poza tym, że rynek mniejszych kontenerowców charakteryzuje się ostrą konkurencją w Niemczech, a częściowo także w Polsce, podczas gdy większe kontenerowce typu „panamax” są produkowane jedynie w niewielu stoczniach europejskich. Stocznia VWS podkreśla, że techniczne wyposażenie stoczni VWS, zwłaszcza hala budowy statków, umożliwia budowę kontenerowców typu „panamax”.

(23)

Aby produkcja kontenerowców typu „panamax” była zasadna z ekonomicznego punktu widzenia, konieczne jest przeprowadzenie w stoczni zmian technicznych. Dotychczas stocznia VWS budowała statki o pojemności od 2 100 TEU do 3 000 TEU i długości od 197 m do 237 m. Statki te budowano z 95 do 111 sekcji stalowych o długości do 16 m. Wielkość tych sekcji jest ograniczona wielkością dostępnego pomieszczenia w warsztatach i w miejscach konserwacji. Długość kontenerowców typu „panamax” wynosi 295 m. Bez zmiany instalacji technicznych jeden statek trzeba by budować ze 170 sekcji, co przy niezmienionej wielkości sekcji spowodowałoby wzrost nakładu pracy o 60 do 70 %. Ponieważ jednak cena rynkowa tych statków jest wyższa jedynie o 20 do 23 %, stocznia VWS musi zwiększyć swoją zdolność produkcyjną, aby móc je produkować w sposób ekonomiczny. W związku z tym niezbędne są inwestycje w celu powiększenia dwóch z istniejących kabin w instalacjach do konserwacji i rozbudowy produkcji paneli i sekcji, aby możliwa była budowa i obróbka sekcji o długości do 32 m.

(24)

Stocznia VWS zwraca uwagę na możliwość wodowania kontenerowców typu „panamax” za pomocą istniejącego podnośnika dokowegp o długości 230 m. Jednak wtedy wystająca część kadłuba musiałaby być asekurowana np. przez dźwig pływający. Taki sposób wodowania związany jest jednak z pewnym ryzykiem i zwiększa koszty.

(25)

Co do zdolności produkcyjnej stoczni, stocznia VWS stwierdza, że mierzona w CGT całkowita zdolność produkcyjna stoczni nie ulegnie zwiększeniu. W 2005 r. stocznia VWS wyprodukowała sześć kontenerowców o pojemności załadowczej 2 500 TEU każdy, co odpowiada 110 000 CGT. W czasie 1 725 000 roboczogodzin przetworzono 56 000 t stali. Po zakończeniu projektu inwestycyjnego stocznia w latach 2006–2007 będzie mogła produkować siedem kontenerowców typu „panamax” rocznie, zużywając 64 000 t stali w czasie 1 900 000 roboczogodzin. Odpowiada to każdorazowo 108 000 CGT w 2006 r. i 2007 r. Wartość CGT pozostanie niezmieniona a liczba roboczogodzin i przetwarzana ilość stali wzrosną o 14 %.

(26)

Stocznia VWS podkreśla, że umowy dotyczące produkcji kontenerowców typu „panamax” zawarła w 2003 r., kiedy to popyt zmienił się z mniejszych statków na rzecz większych typu „panamax” i ta zmiana poważnie zagroziłaby pozycji stoczni, gdyby wciąż budowała tylko mniejsze statki. Analizy procesu produkcji stoczni wykazały, że dzięki inwestycjom, o których mowa, możliwe jest produkowanie większych statków przy utrzymaniu konkurencyjnego poziomu zdolności produkcyjnej.

(27)

Segment rynku statków o pojemności od 2 500 TEU do 4 000 TEU (22 000 CGT do 50 000 CGT), tzn. segment, który w przyszłości będzie obsługiwać stocznia VWS, zaopatrują następujące stocznie: niemiecka stocznia Aker TW (HDW i Schichau Seebeck) oraz polskie stocznie w Gdyni i Szczecinie.

(28)

Stocznie europejskie mają drugi co do wielkości udział w tym segmencie rynku – 26,3 %, po Korei (39,1 %) i przed Chinami (24,8 %). Największymi konkurentami w tym segmencie są więc Korea i Chiny i te państwa będą w przyszłości dyktować warunki konkurencji. Gdyby stocznia VWS nie weszła na rynek kontenerowców typu „panamax”, działałaby w dalszym ciągu na rynku statków zaopatrzeniowych, charakteryzującym się dużą konkurencją w Europie, co wykluczyłoby ją z szybko rozwijającego się rynku kontenerowców typu „panamax”. Stocznia VWS przedłożyła dane, które potwierdzają przesunięcie zapotrzebowania rynku na większe statki i ponadprzeciętny wzrost zapotrzebowania na statki o pojemności od 2 500 TEU do 5 000 TEU.

(29)

Niemiecki Związek Budownictwa Okrętowego i Techniki Morskiej (zwany dalej „Związkiem”) jest zdania, że wątpliwości Komisji dotyczące ewentualnego zwiększenia zdolności produkcyjnej nie mogą wynikać z Zasad ramowych dotyczących pomocy państwa dla przemysłu stoczniowego. Wątpliwości nie potwierdza także obecna sytuacja rynkowa, a zwłaszcza fakt, że planowana pomoc nie spowoduje do zakłóceń konkurencji.

(30)

Związek twierdzi, że kierunek polityki wspólnotowej w zakresie pomocy państwa dla przemysłu stoczniowego zmienił się w ciągu ostatnich lat. Zasady ramowe dotyczące pomocy państwa dla przemysłu stoczniowego nie zawierają przepisów zabraniających przyznawania pomocy inwestycyjnej na zwiększanie zdolności produkcyjnej. Związek wychodzi zatem z założenia, że obecnie tego rodzaju przepisy nie byłyby celowe. Następnie Związek wskazuje, że w Zasadach ramowych dotyczących pomocy państwa dla przemysłu stoczniowego zrezygnowano – w miarę możliwości – z uregulowań sektorowych. Kwestia zdolności produkcyjnej pojawia się jedynie w związku z pomocą na zamykanie przedsiębiorstw. Inne rodzaje pomocy, jak np. pomoc na restrukturyzację, podlegają ogólnym przepisom dotyczącym pomocy państwa.

(31)

Związek twierdzi również, że restrykcyjna wykładnia przepisów jest sprzeczna z inicjatywą LeaderSHIP 2015, będącą elementem realizacji strategii lizbońskiej. Konkurencyjność i produktywność przemysłu europejskiego powinny rosnąć dzięki inwestycjom w badania, rozwój i innowację, w tym także w nowoczesne instalacje produkcyjne. Gdyby pomoc państwa na cele inwestycyjne nie mogła pociągać za sobą zwiększenia zdolności produkcyjnej, byłoby to sprzeczne z celem inicjatywy LeaderSHIP 2015, zwłaszcza z celem utrzymania i poprawy pozycji w określonych segmentach rynku. Jednym z tych segmentów jest rynek małych i średnich kontenerowców, na którym Europa w dalszym ciągu utrzymuje dobrą pozycję w stosunku do Korei i Chin.

(32)

Związek jest zdania, że planowane inwestycje nie zakłócają konkurencji. Obecnie nie istnieją żadne nadwyżki zdolności produkcyjnej, ponieważ światowy przemysł stoczniowy przeżywa rozkwit. Popyt powinien być stale korzystny, przy czym w latach 2008–2009 oczekiwany jest jego lekki spadek. Dzięki ciągle rosnącemu handlowi światowemu rozwija się także transport morski. Dotyczy to przede wszystkim transportu dóbr przemysłowych za pomocą kontenerowców. Zapotrzebowanie na tego typu statki będzie coraz większe.

(33)

Planowane inwestycje stwarzają stoczni VWS możliwość produkcji kontenerowców o pojemności załadowczej do 5 000 TEU. Do tej pory w stoczni VWS budowano statki o pojemności do 3 000 TEU. Rynek kontenerowców o pojemności do 3 000 TEU charakteryzuje się dużą konkurencją, ponieważ ten typ statków budowany jest przez wiele stoczni niemieckich, jak również inne stoczni europejskich, zwłaszcza polskie stocznie w Gdyni i Szczecinie. Mimo to największymi konkurentami na rynku są w dalszym ciągu Korea i Chiny.

(34)

Rynek statków o pojemności załadowczej powyżej 3 000 TEU posiada odmienną strukturę. Wprawdzie niektóre stocznie niemieckie i polskie dysponują warunkami do budowy takich statków, ale budowane są one niemal wyłącznie w Korei i Chinach.

(35)

Związek pozytywnie ocenia potencjał rozwojowy segmentu rynku statków o pojemności powyżej 3 000 TEU na postawie stałego wzrostu obserwowanego w ostatnich latach w segmencie kontenerowców typu „panamax”. Związek podkreśla, że inwestycje stoczni VWS nie spowodują zakłóceń na rynku wewnątrzeuropejskiego, ponieważ ten typ statków budowany jest obecnie niemal wyłącznie przez stocznie koreańskie i chińskie. Następnie Związek podkreśla, że Chiny w dalszym ciągu zwiększają swoje zdolności produkcji statków i udział w rynku, co potwierdza, że mamy do czynienia z konkurencją globalną a nie konkurencją europejską. Ograniczenie inwestycji stoczni europejskich przyniosłoby zatem korzyści tylko konkurentom w Korei i Chinach.

(36)

Stowarzyszenie Stoczniowców Duńskich stwierdza, że wspomniana pomoc nie spowoduje zakłócenia konkurencji, ponieważ statki produkowane przez stocznię VWS, jak również statki, które będzie ona produkować w przyszłości nie zagrażają programom produkcyjnym stoczni duńskich. Związek Przedsiębiorstw Gospodarki Morskiej podkreśla, że planowana pomoc państwa ma na celu poprawę konkurencyjności stoczni VWS na rynku większych kontenerowców. Konkurenci w tym nowym segmencie rynku pochodzą przeważnie z państw nieeuropejskich. Poza tym widoczne jest ogólne przesunięcie zapotrzebowania w stronę większych statków.

(37)

Związek Przedsiębiorstw Gospodarki Morskiej zauważa poza tym, że przemysł stoczniowy otrzymuje duże dotacje w państwach nieeuropejskich. Aby móc sprostać rosnącej konkurencji, należy dokonać poważnych inwestycji w europejski przemysł stoczniowy.

(38)

Niemcy w swoich uwagach dotyczących wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego zwracają uwagę na to, że pkt 26 Zasad ramowych dotyczących pomocy państwa dla przemysłu stoczniowego nie zawiera żadnych przepisów dotyczących zdolności produkcyjnej. Tym samym w pkt 26 nie ma żadnych szczególnych uregulowań, zgodnie z którymi przyznanie pomocy inwestycyjnej na projekty, które wraz ze wzrostem produktywności prowadziłyby do zwiększenia zdolności produkcyjnej, mogłoby być uznane za niedozwolone. Niemcy wyjaśniają również, że wzrost produktywności w przemyśle stoczniowym jest jednym z głównych założeń polityki wspólnotowej w tym sektorze. Inicjatywa LeaderSHIP 2015 ma na celu poprawę konkurencyjności stoczni europejskich oraz zlikwidowanie trudności, które powstały w europejskim przemyśle stoczniowym z racji dotowania budowy statków w Azji. Ten cel, według Niemiec, można osiągnąć tylko poprzez zwiększenie produktywności.

(39)

Niemcy uważają, że z pkt 3 Zasad ramowych dotyczących pomocy państwa dla przemysłu stoczniowego nie można wyprowadzać twierdzenia, iż przy ocenie zgodności ze wspólnym rynkiem należy uwzględniać oddziaływanie projektu inwestycyjnego na zdolność produkcyjną. Niemcy przekonują dalej, że czynniki, o których mowa w pkt 3 Zasad ramowych, nie mają już wpływu na przemysł stoczniowy, który charakteryzuje się obecnie przede wszystkim dobrą sytuacją pod względem zamówień, wysokimi cenami i deficytem zdolności produkcyjnej.

(40)

Niemcy podkreślają ponadto, że udział europejskiego przemysłu stoczniowego w rynku w ostatnich dziesięcioleciach zmalał, a Japonia, Korea i Chiny zwiększyły swoje udziały dzięki dotacjom państwowym. Dotacje te wymieniono w pkt 3 lit. c) Zasad ramowych dotyczących pomocy państwa dla przemysłu stoczniowego jako jeden z czynników, które należy brać pod uwagę. Stocznie europejskie muszą zatem podjąć wysiłki na rzecz zwiększenia swojej produktywności.

(41)

Zgodnie ze stanowiskiem Niemiec każde zwiększenie produktywności prowadzi automatycznie do zwiększenia wydajności linii produkcyjnej. Wzrost zdolności produkcyjnej zgodnie z Zasadami ramowymi dotyczącymi pomocy państwa dla przemysłu stoczniowego nie może więc oznaczać takiej samej wielkości produkcyjnej przy zmniejszonym nakładzie. Niemcy zwracają uwagę na cel pomocy regionalnej, która ma przyczyniać się do rozwoju regionalnego i tworzenia miejsc pracy. W tym rozumieniu wzrost produktywności nie może pociągać za sobą zmniejszenia liczby miejsc pracy.

(42)

Niemcy, odnosząc się do sytuacji rynkowej, zauważają, że zwiększa się ruch towarowy, a w segmencie kontenerowców daje się zauważyć zapotrzebowanie na większe statki. Już teraz istnieją statki o pojemności załadowczej 5 000 TEU, a w najnowszych prognozach mowa jest o statkach o pojemności załadowczej 8 000 TEU. Ponieważ tak duże statki mogą wpływać tylko do nielicznych portów, potrzebne są mniejsze statki do rozładowywania ładunku, które w przyszłości będzie budować stocznia VWS. Przesunięcie zapotrzebowania na większe statki nie spowoduje zatem spadku popytu na mniejsze, produkowane przez stocznię VWS.

(43)

Niemcy przedstawiają dokładne dane o projekcie inwestycyjnym stoczni VWS, mówiące o zdolności produkcyjnej w zakresie przetwarzania stali, nakładzie pracy i zdolności produkcyjnej stoczni przed rozpoczęciem realizacji projektu i po jej zakończeniu. Niemcy twierdzą, że inwestycje są konieczne w celu utrzymania konkurencyjności stoczni i utrzymania 1 200 istniejących miejsc pracy.

(44)

Odnosząc się do potencjalnego zwiększenia zdolności produkcyjnej stoczni, jakie miałoby nastąpić w wyniku inwestycji, Niemcy wskazują, że inwestycje nie dotyczą dziedzin, które można by zakwalifikować jako techniczne wąskie gardła stoczni. Komisja w decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego uznała, że właśnie one decydują o zdolności produkcyjnej danej stoczni. Niemcy wyjaśniają, że zdolność produkcyjna stoczni, mierzona według kryteriów ustalonych przez Komisję, nie zmieni się.

(45)

Ponadto Niemcy podkreślają, że art. 87 ust. 1 Traktatu WE o przyznaniu pomocy inwestycyjnej nie zostanie naruszony i zwracają uwagę na zasadę prywatnego inwestora. Ponieważ stocznia VWS sama ponosi 77,5 % kosztów inwestycyjnych, a tym samym podejmuje ryzyko, można przyjąć, że inwestycje te odpowiadają kryteriom gospodarki rynkowej.

(46)

Zgodnie ze stanowiskiem Niemiec ta pomoc inwestycyjna nie zakłóca konkurencji, i tym samym nie narusza art. 87 ust. 1, ponieważ przemysł stoczniowy jest częścią rynku światowego, na którym konkurencję zakłócają już dotacje dla stoczni azjatyckich. Ponadto zdolności produkcyjne stoczni europejskich są w dużym stopniu wykorzystane i w przyszłości należy liczyć się ze znacznym potencjałem wzrostowym. Ponadto przy ocenie sytuacji na rynku należy brać pod uwagę wyłącznie konkurentów, którzy działają w tym samym segmencie rynku, tzn. zajmują się produkcją kontenerowców typu „panamax”. Księgi zamówień konkurencyjnych stoczni są już zapełnione na najbliższe lata, a zatem ich zdolności produkcyjne są w pełni wykorzystane.

(47)

W odniesieniu do rozwoju rynku w przyszłości i potencjalnej nadwyżki zdolności produkcyjnej, na które Komisja zwróciła uwagę w decyzji o wszczęciu formalnej procedury wyjaśniającej, Niemcy wskazują na zawodność prognoz i zauważają, że Komisja nie dostarczyła żadnych dowodów na taki właśnie rozwój sytuacji na rynku. Fakt, że w przyszłości może pojawić się pewna nadwyżka zdolności produkcyjnej, nie może prowadzić do stwierdzenia, że obecnie planowana pomoc może spowodować zakłócenie konkurencji w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE. Z tych samych powodów nie wpłynie ona również na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(48)

Co do kwestii zgodności z art. 87 ust. 3 Traktatu WE, Niemcy twierdzą, że pomoc jest zgodna z europejską polityką przemysłową, której celem jest poprawa pozycji i zdolności konkurencyjnej europejskiego przemysłu stoczniowego zgodnie z celem inicjatywy LeaderSHIP 2015.

(49)

Niemcy zauważają, że uwagi zainteresowanych stron popierają ocenę Niemiec, z której wynika, że planowana pomoc jest zgodna ze wspólnym rynkiem.

(50)

Zgodnie z art. 87 Traktatu WE wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Zgodnie z orzecznictwem sądów Wspólnoty Europejskiej, kryterium wpływu na handel jest spełnione wówczas, gdy przedsiębiorstwo otrzymujące pomoc prowadzi działalność gospodarczą, w zakres której wchodzi handel między państwami członkowskimi.

(51)

Dofinansowanie przyznał kraj związkowy Meklemburgia-Pomorze Przednie, tym samym należy uznać je za pomoc państwa. Stwarza to stoczni VWS korzyści, jakich nie uzyskałaby na rynku.

(52)

Stocznia VWS produkuje statki morskie. Ponieważ chodzi o sprzedaż statków na dużą skalę, pomoc grozi zakłóceniem konkurencji i wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi. W związku z tym argumenty przedstawione przez Niemcy są nieprzekonujące. Zgodnie z orzecznictwem pomoc, która powoduje wzmocnienie pozycji jednego przedsiębiorstwa wobec jego konkurentów w ramach handlu wewnątrzwspólnotowego, wpływa w sposób ciągły na wymianę handlową między tymi państwami członkowskimi (8).

(53)

Wobec zarzutu Niemiec, że potencjalna przyszła nadwyżka zdolności produkcyjnej nie została udowodniona, jak również nie dowiedziono, że nastąpi zakłócenie konkurencji w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE, należy nadmienić, że pomoc spełnia warunki dotyczące zastosowania art. 87 ust. 1 Traktatu WE, jeśli grozi zakłóceniem konkurencji i jest w stanie wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi (9).

(54)

W odniesieniu do argumentu Związku, że pomoc, o której mowa, nie zakłóci konkurencji na rynku europejskim, ponieważ statki, które w przyszłości będzie budować stocznia VWS, produkowane są obecnie niemal wyłącznie przez Koreę i Chiny, Komisja zwraca uwagę, że kontenerowców produkowanych w przyszłości przez stocznię VWS nie należy postrzegać jako całkowicie odrębnego rynku, ponieważ będą one konkurować z innymi kontenerowcami produkowanymi przez stocznie europejskie.

(55)

W następstwie powyższego dofinansowanie stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE i należy ją odpowiednio ocenić.

(56)

Artykuł 87 ust. 2 i 3 Traktatu WE przewiduje wyjątki od ogólnego zakazu udzielania pomocy określonego w art. 87 ust. 1.

(57)

W celu oceny pomocy przyznawanej na rzecz przemysłu stoczniowego Komisja przyjęła Zasady ramowe dotyczące pomocy państwa dla przemysłu stoczniowego. W myśl tych zasad „przemysł stoczniowy” oznacza budowanie we Wspólnocie pełnomorskich statków handlowych z własnym napędem. Działalność handlowa stoczni VWS podlega tej definicji, więc pomoc należy rozpatrywać w świetle Zasad ramowych dotyczących pomocy państwa dla przemysłu stoczniowego. Komisja nie dysponuje przesłankami wskazującymi, że stocznia VWS produkuje także statki rybackie dla Wspólnoty. Według Wytycznych dla celów analizy pomocy państwa dla rybołówstwa i akwakultury (10) pomoc dla stoczni na budowę statków rybackich dla Wspólnoty jest niedozwolona.

(58)

Punkt 26 Zasad ramowych dotyczących pomocy państwa dla przemysłu stoczniowego stanowi, że „Pomoc regionalna dla przemysłu stoczniowego, naprawiania statków lub adaptacji statków może zostać uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem wyłącznie, gdy spełnia następujące warunki […] [jest] przyznana na inwestycje przeznaczone na polepszenie stanu infrastruktury lub modernizację istniejących stoczni, niezwiązane z finansową restrukturyzacją danych stoczni, których celem jest poprawienie produktywności istniejących instalacji”.

(59)

Intensywność pomocy nie może przekraczać 22,5 % lub obowiązującego pułapu pomocy regionalnej w regionach, o których mowa w art. 87 ust. 3 lit. a) Traktatu WE, w zależności od tego, która z tych wartości jest niższa. Ponadto pomoc musi ograniczać się do wydatków kwalifikowalnych zgodnie z definicją zawartą w odpowiednich wytycznych wspólnotowych w sprawie pomocy regionalnej.

(60)

Realizacja projektu inwestycyjnego umożliwi stoczni VWS zasadną z ekonomicznego punktu widzenia produkcję kontenerowców typu „panamax”. Zgodnie z danymi przedstawionymi przez beneficjenta budowanie statków typu „panamax” (dużo dłuższych od tych budowanych do tej pory przez stocznię) możliwe byłoby przy pomocy istniejących instalacji. Trzeba by je było jednak montować ze 170 sekcji o długości do 16 m, a cały proces byłby nierentowny i niekonkurencyjny. W celu podniesienia tych statków potrzebny byłby dźwig pływający, który asekurowałby część korpusu statku wystającą poza długość podnośnika dokowego. Byłoby to nierentowne i niosło ze sobą podwyższone ryzyko wypadku.

(61)

Po zakończeniu projektu inwestycyjnego w stoczni będzie można budować statki typu „panamax” ze 110 sekcji o długości do 32 m. Inwestycje w nowe linie produkcyjne dla paneli i sekcji częściowych oraz inwestycje w stworzenie czterech dodatkowych stanowisk na potrzeby budowy sekcji jest konieczne do produkcji tych większych sekcji. Powiększenie kabin w instalacjach do konserwacji stwarza stoczni możliwość budowy statków z ww. większych sekcji. Projekt inwestycyjny spowoduje racjonalizację procesu produkcyjnego stoczni VWS.

(62)

Inwestycje w wydłużenie podnośnika dokowego dostosują długość podnośnika do długości podnoszonych statków. Nie będzie wtedy konieczne korzystanie z dźwigu pływającego. Wydłużenie podnośnika dokowego uprości zatem podnoszenie statków typu „panamax”.

(63)

Komisja jest zdania, że dostosowanie instalacji produkcyjnych do potrzeb zasadnej z ekonomicznego punktu widzenia produkcji kontenerowców typu „panamax” można uznać za polepszenie stanu lub modernizację istniejącej stoczni.

(64)

Po zakończeniu realizacji projektu inwestycyjnego zdolność produkcyjna wzrośnie z 32,6 t stali na 1 000 roboczogodzin w 2005 r. do około 38,2 t stali na 1 000 roboczogodzin. Projekt inwestycyjny zwiększy wydajność produkcyjną istniejących instalacji. Zdolność produkcyjna stoczni mierzona w CGT nie zmieni się (11). Zdolność produkcyjna w zakresie przetwarzania stali wzrośnie z 56 000 t w 2005 r. do 64 000 t w 2006 r. Komisja uważa, że wzrost zdolności produkcyjnej w zakresie przetwarzania stali jest zjawiskiem ubocznym ogólnego wzrostu produktywności i nie jest niewspółmierny do wzrostu zdolności produkcyjnej.

(65)

Komisja uznaje zatem, że projekt inwestycyjny, o którym mowa, spełnia wszystkie niezbędne warunki, ponieważ obejmuje inwestycje związane z polepszeniem stanu lub modernizacją istniejących stoczni z zamiarem poprawienia produktywności istniejących instalacji. Komisja przyjmuje do wiadomości, że pomoc ograniczona jest do wsparcia kosztów kwalifikowalnych zgodnie z wytycznymi w sprawie pomocy regionalnej i że obowiązujący górny pułap na poziomie 22,5 % zostanie dochowany.

(66)

Komisja stwierdza, że planowana pomoc regionalna na rzecz stoczni VWS jest zgodna z warunkami przyznawania pomocy regionalnej określonymi w Zasadach ramowych dotyczących pomocy państwa dla przemysłu stoczniowego. Pomoc spełnia zatem warunki konieczne dla uznania jej za zgodną ze wspólnym rynkiem,

13.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/41

(1)

W dniu 16 sierpnia 2006 r. zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 139/2004 w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw („rozporządzenie w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”) do Komisji wpłynęło zgłoszenie koncentracji, w wyniku której spółka P.H. Glatfelter Company („Glatfelter”, Stany Zjednoczone) przejęła w drodze zakupu aktywów wyłączną kontrolę nad branżą Lydney Business, należącą do objętej zarządem przymusowym spółki J.R. Crompton Ltd („Lydney Business”, Zjednoczone Królestwo).

(2)

Glatfelter oraz Lydney Business zajmują się produkcją materiałów włóknistych typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy. Analiza rynku przeprowadzona przez Komisję wykazała, iż pomimo dużego udziału strony zgłaszającej w światowym rynku materiałów włóknistych typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy jej działalność będzie ograniczana przez kilku konkurentów, w szczególności przez brytyjską spółkę Purico, która niedawno znacząco zwiększyła swą moc produkcyjną w Chinach. Ponadto konkurencja ze strony materiałów alternatywnych wobec materiałów włóknistych typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy ograniczy możliwość podnoszenia cen przez stronę zgłaszającą. W związku z tym w decyzji uznano, że połączenie przedsiębiorstw nie będzie stanowić znaczącej przeszkody dla skutecznej konkurencji.

(3)

Glatfelter jest notowanym na nowojorskiej giełdzie producentem papierów specjalistycznych oraz włókien kompozytowych. Do papierów specjalistycznych należą tapety ścienne, specjalny papier drukarski itp. W fabrykach podmiotów zależnych Glatfeltera wytwarzane jest włókno typu „wet laid”, wykorzystywane do produkcji torebek do herbaty, filtrów do kawy i saszetek z kawą, jak również inne papiery specjalistyczne.

(4)

Lydney Business stanowi część aktywów byłej spółki Crompton Ltd objętej zarządem przymusowym (zwanej dalej „Crompton”, Zjednoczone Królestwo). Crompton zajmował się wytwarzaniem papierów specjalistycznych oraz materiałów włóknistych typu „wet laid”; był również wiodącym dostawcą dla przemysłu produkującego torebki do herbaty oraz filtry do kawy. Crompton posiadał na terenie Zjednoczonego Królestwa trzy zakłady produkcyjne wyposażone łącznie w sześć maszyn papierniczych z sitem ukośnym: fabrykę papieru Lydney z trzema maszynami papierniczymi z sitem ukośnym, przetwarzającą również włókna polipropylenowe, fabrykę papieru Simpson Clough Mill z dwiema maszynami papierniczymi z sitem ukośnym oraz fabrykę papieru Devon Valley Mill z jedną maszyną papierniczą z sitem ukośnym oraz jedną maszyną do produkcji papieru płaskositową.

(5)

W dniu 7 lutego 2006 r. spółka Crompton została objęta zarządem przymusowym (postępowanie upadłościowe w Zjednoczonym Królestwie). Wyznaczeni zarządcy („zarządcy”) podjęli decyzję o sprzedaży aktywów Cromptona, a następnie przeprowadzili ich publiczną sprzedaż. Jak twierdzi strona zgłaszająca, po dokonaniu oceny kilku wstępnych ofert orientacyjnych komisarze zaprosili Glatfeltera i inne przedsiębiorstwa do złożenia ostatecznych ofert.

(6)

W dniu 9 marca 2006 r. Glatfelter nabył poprzez swoją spółkę zależną Glatfelter UK większość aktywów zakładu produkcyjnego spółki Crompton w Lydney, Gloucestershire, Zjednoczone Królestwo, wraz ze wszystkimi rzeczowymi aktywami trwałymi oraz wartościami niematerialnymi i prawnymi potrzebnymi do kontynuacji dotychczasowej działalności Lydney Business. Jednakże powyższe nie objęło wszystkich umów oraz wewnętrznych funkcji administracyjnych („back office”), jakimi zajmowano się w siedzibie głównej Cromptona. Aktywa podlegające transakcji zwane są dalej łącznie „Lydney Business”. Transakcja nabycia Lydney Business przez Glatfeltera zwana jest dalej „transakcją Lydney”.

(7)

Po odesłaniu sprawy do Komisji, zgodnie z art. 22 rozporządzenia Rady w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, zarządcy rozwiązali umowę warunkową z Glatfelterem dotyczącą Simpson Clough Business. Następnie w czerwcu 2006 r. sprzedali Simpson Clough Business spółce Purico. Oprócz fabryk papieru Simpson Clough Mill i Devon Valley Mill, w skład Simpson Clough Business wchodzą także: siedziba główna spółki Crompton, prawa do firmy, określone umowy oraz spółka zależna spółki Crompton z siedzibą w Stanach Zjednoczonych, zajmująca się sprzedażą.

(8)

Niniejsza sprawa dotyczy materiałów włóknistych typu „wet laid”. Materiały włókniste typu „wet laid” to cienkie arkusze porowatego materiału powstałe z mieszanki naturalnych i/lub sztucznych włókien, które są produkowane przez maszyny papiernicze z sitem ukośnym. Materiał włóknisty typu „wet laid” powstający w zmodyfikowanym procesie wytwarzania papieru to przypominające papier lub tkaninę struktury włókniste.

(9)

W zakresie materiału włóknistego typu „wet laid” działalność spółki Glatfelter pokrywa się z działalnością Lydney Business w dziedzinie produkcji i sprzedaży materiału włóknistego typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy (torebki do herbaty, filtry do kawy, saszetki z kawą). Obydwa przedsiębiorstwa produkują także materiał włóknisty typu „wet laid” stosowany w akumulatorach.

(10)

Strona zgłaszająca stwierdziła, iż z uwagi na różnorodne zastosowania (np. filtracja herbaty i kawy, separatory do akumulatorów, kiełbaśnice, powłoki), po stronie popytu substytucyjność odmiennych rodzajów materiału włóknistego typu „wet laid” jest ograniczona. Jednakże na podstawie wysokiej substytucyjności po stronie podaży strona zgłaszająca określiła rynek materiałów włóknistych typu „wet laid” jako właściwy rynek produktowy.

(11)

Przeprowadzona przez Komisję analiza wykazała, że ze względu na specyfikację produktu klienci nie zaopatrują się w materiał włóknisty typu „wet laid” do pakowania herbaty i/lub kawy. Substytucyjność po stronie popytu jest więc ograniczona, klasy materiałów włóknistych typu „wet laid” muszą bowiem spełniać bardzo rygorystyczne wymogi w zakresie kompatybilności z maszynami przetwórczymi oraz szczególne wymogi dotyczące produktu w jego końcowym zastosowaniu (np. porowatość, grubość, elastyczność, zgodność z przepisowymi normami).

(12)

W odniesieniu do substytucyjności po stronie podaży strona zgłaszająca twierdzi, iż zmiana profilu produkcji z materiału włóknistego typu „wet laid” o jednym zastosowaniu na materiał włóknisty typu „wet laid” o innym zastosowaniu nie wymaga zazwyczaj znacznych inwestycji. Analiza przeprowadzona przez Komisję tego nie potwierdziła. Niektóre maszyny papiernicze z sitem ukośnym mogą – w ograniczonym zakresie – znaleźć więcej zastosowań. Jednakże większość maszyn papierniczych z sitem ukośnym zaprojektowano w konkretnym celu, są one więc zoptymalizowane pod kątem produkcji konkretnego rodzaju materiału włóknistego typu „wet laid”. W związku z powyższym do produkcji materiałów włóknistych typu „wet laid” używanych w produkcji herbaty i kawy nadają się zasadniczo tylko te maszyny papiernicze z sitem ukośnym, które zostały w tym celu zaprojektowane.

(13)

Nawet w przypadku maszyn papierniczych z sitem ukośnym, które mogą produkować materiały włókniste typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy, ale nie są w tym celu używane, należy dokonać znacznych inwestycji, aby taka produkcja była możliwa. Ponadto modyfikacja maszyny papierniczej z sitem ukośnym zajęłaby sporo czasu.

(14)

Inwestycja od podstaw wymagałaby jeszcze większych nakładów, a wdrożenie projektu trwałoby znacznie dłużej. Poza znacznymi inwestycjami związanymi z nabyciem nowej maszyny papierniczej z sitem ukośnym należałoby opracować organizację sprzedaży, zapewnić wsparcie techniczne oraz stworzyć sieć dystrybucji. Analiza rynku wykazała również, że w większości krajów materiał włóknisty typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy wymaga przed wprowadzeniem na rynek certyfikacji, a klienci muszą dopasować materiał do swoich maszyn.

(15)

W związku z powyższym w decyzji uznano, że właściwy rynek produktowy obejmuje materiał włóknisty typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy.

(16)

Analiza przeprowadzona przez Komisję wykazała, że w segmencie rynku materiałów włóknistych typu „wet laid” do separatorów do akumulatorów istnieje pewna substytucyjność po stronie podaży. Ponieważ wobec materiału włóknistego typu „wet laid” do separatorów do akumulatorów nie stosuje się standardów wymaganych dla materiałów mających kontakt z żywnością, liczba maszyn papierniczych z sitem ukośnym mogących produkować materiał włóknisty typu „wet laid” do separatorów do akumulatorów nie ogranicza się do maszyn używanych w filtracji herbaty i kawy lub w kiełbaśnicach. Większość maszyn mogących produkować materiał włóknisty typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy może natomiast wytwarzać separatory do akumulatorów. Analiza rynku wykazuje, że materiał włóknisty typu „wet laid” do separatorów do akumulatorów jest ponadto produkowany przez maszyny, które, poza innymi zastosowaniami, wytwarzają materiał włóknisty typu „wet laid” do worków do odkurzaczy, taśm klejących i kiełbaśnic.

(17)

W decyzji nie podano dokładnej definicji rynku produktowego, ponieważ nawet przy najbardziej dokładnym określeniu właściwego rynku produktowego jako „materiały włókniste typu »wet laid« do separatorów do akumulatorów” transakcja nie będzie stanowić znaczącego utrudnienia konkurencji.

(18)

Strony zgłaszające stwierdziły, że właściwe rynki geograficzne mają zasięg globalny.

(19)

Analiza rynku przeprowadzona przez Komisję potwierdziła, że rynek geograficzny materiałów włóknistych typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy ma zasięg globalny. Wynika to ze struktury handlu światowego oraz braku zaporowych kosztów transportu. Ponadto w Chinach pojawiły się nowe możliwości produkcyjne (maszyna ZPM), które mogą ograniczać dotychczasowych wytwórców działających przeważnie na terenie EOG. Dostawcy materiałów włóknistych do filtracji herbaty i kawy oraz większość klientów prowadzących działalność na skalę światową potwierdzają ustalenia Komisji.

(20)

W związku z powyższym w decyzji uznano, że właściwy rynek geograficzny materiału włóknistego typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy ma zasięg globalny.

(21)

Jak wynika z analizy rynku, mimo iż klienci zaopatrują się w materiał włóknisty typu „wet laid” do separatorów do akumulatorów i przetwarzają go na terenie EOG, wymogi normatywne nie są postrzegane jako przeszkoda w handlu na skalę światową. Producenci separatorów do akumulatorów zazwyczaj eksportują swój produkt na cały świat. Co więcej, niskie koszty transportu sprzyjają rozwojowi rynku światowego. Brak pomocy technicznej zniechęca niektórych klientów do przywozu produktów, jednakże problem ten można rozwiązać poprzez stworzenie lokalnej sieci sprzedaży i wsparcia technicznego.

(22)

W związku z powyższym w decyzji uznano, że właściwy rynek geograficzny materiału włóknistego typu „wet laid” do separatorów do akumulatorów ma zasięg globalny.

(23)

Na światowym rynku materiałów włóknistych typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy udział powstałego w wyniku połączenia podmiotu w sprzedaży wyniósł w 2005 r. ok. 60–70 % (Glatfelter 30–40 %, Lydney Business 20–30 %). Zanim Crompton został objęty zarządem przymusowym, na rynku działało trzech głównych konkurentów (Glatfelter, Crompton i Ahlstrom). Po realizacji zgłoszonego działania na rynku nadal pozostanie trzech poważnych konkurentów (Glatfelter, Purico i Ahlstrom). Oprócz nabycia należących do Cromptona fabryk papieru Simpson Clough oraz Devon Valley (wraz ze znakiem towarowym Cromptona), spółka Purico uruchamia w Chinach możliwości produkcyjne w zakresie ZMP, dzięki czemu wejdzie na rynek materiałów włóknistych typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy mniej więcej w czasie, gdy zostanie przeprowadzona zgłaszana transakcja. Do spółki Ahlstrom należy obecnie ok. [10–30 %] rynku światowego, a do spółki Purico – ok. [10–30 %].

(24)

Duży udział w rynku oraz znaczny wzrost potencjału gospodarczego podmiotu powstałego po transakcji świadczą o jego pozycji rynkowej. Jednakże możliwość podnoszenia przez niego cen będzie ograniczona obecnością konkurencji, zwłaszcza spółki Purico. Nabywając zakłady Simpson Clough i Devon Valley, Purico zyskała wobec klientów, w tym klientów działających na skalę światową, pozycję renomowanego dostawcy, z której czerpie odpowiednie korzyści. Aktywa nabyte przez spółkę Purico od spółki Crompton oraz najnowsza technologia ZMP wprowadzona w Chinach zapewnią spółce Purico szczególnie korzystną pozycję konkurencyjną w zakresie produkcji materiałów włóknistych typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy przy użyciu ZMP. Analiza rynku potwierdziła, że maszyna ZPM stanowi znaczące ograniczenie działalności konkurencyjnych producentów europejskich, ponieważ w chwili obecnej jest w stanie wytworzyć rocznie 1–10 kt produktu dla tych samych gałęzi przemysłu, dla których produkuje fabryka Simpson Clough, czyli przemysłu materiału włóknistego typu „wet laid” przeznaczonego głównie do filtracji herbaty i kawy.

(25)

Ponadto w przypadku, gdy strona zgłaszająca podniesie ceny lub zmniejszy produkcję materiału włóknistego typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy, spółka Ahlstrom może swą produkcję zwiększyć. Jeśli spółka Glatfelter znacząco zwiększyłaby cenę, dzięki czemu dla spółki Ahlstrom wzrosłaby też rentowność materiałów do filtracji herbaty i kawy, spółka Ahlstrom mogłaby przekierować swoją moc produkcyjną lub zainwestować w zwiększenie mocy poprzez przebudowę posiadanych maszyn lub zakup i przebudowę maszyn używanych. Spółka Ahlstrom posiada know-how i technologie potrzebne do przebudowy i obsługi takich maszyn, a także stosowną sieć dystrybucji i sprzedaży.

(26)

Inni dostawcy materiału włóknistego typu „wet laid” mający możliwość produkcji materiału włóknistego typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy również stanowią ograniczenie działalności Glatfeltera. Obecnie nie wszystkie podmioty mają możliwość produkcji dwuwarstwowych materiałów włóknistych typu „wet laid”, a ich klientami są mniejsi odbiorcy, którzy mają mniejsze wymagania odnośnie do standardów niż więksi klienci. Jednakże, gdy dostawcy ci rozwiną produkcję materiałów włóknistych typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy, mogą również pozyskać większych klientów. Co więcej, nawet bez pozyskiwania większych klientów dostawcy mogą zwiększyć sprzedaż, co spowoduje zmniejszenie sprzedaży u innych producentów działających w sektorze filtracji herbaty i kawy. Uniemożliwi to Glatfelterowi podniesienie cen i ograniczenie produkcji.

(27)

Komisja uważa ponadto, iż alternatywne materiały włókniste do filtracji herbaty i kawy (np. włókniny wytwarzane metodą spun-bond lub włókniny nylonowe) stanowią na tym rynku konkurencję. Choć nie przewiduje się obecnie, aby materiały alternatywne miały w dużym stopniu zastąpić materiał włóknisty typu „wet laid”, istnieje szansa, że zwiększy się w przyszłości moc produkcyjna związana z materiałami włóknistymi typu „wet laid” do filtracji herbaty i kawy. Zmniejszy się tym samym zapotrzebowanie na tradycyjny materiał włóknisty do filtracji herbaty i kawy, co ograniczy możliwość wykorzystania przez stronę zgłaszającą jej pozycji rynkowej i podnoszenia cen.

(28)

W związku z powyższym w decyzji stwierdza się, że nie powinny wystąpić jednostronne efekty, ponieważ możliwość podnoszenia cen przez stronę będzie ograniczona z uwagi na silną konkurencję, a także do pewnego stopnia z powodu istnienia alternatywnych materiałów. Jeśli chodzi o efekty skoordynowane, po dokładnym przeanalizowaniu struktury rynku, reakcji klientów oraz reakcji obecnych i potencjalnych konkurentów w decyzji stwierdzono, że efekty takie nie powinny wystąpić.

(29)

Analiza Komisji wskazuje, że segment rynku obejmujący papier do separatorów do akumulatorów cechuje niski popyt przy wysokim potencjale podaży ze strony innych producentów włókien typu „wet laid” i koncentracja popytu, a także, że planowany udział w rynku połączonego podmiotu byłby niewielki. Na tej podstawie Komisja uważa, że proponowana transakcja nie będzie zakłócać konkurencji na wspomnianym rynku.

(30)

W dniu 6 grudnia 2006 r. Komitet Doradczy ds. Konkurencji na 146 posiedzeniu wydał pozytywną opinię w sprawie projektu decyzji oraz zatwierdził przyjęcie decyzji.

(31)

W decyzji uznano, że proponowana koncentracja nie spowoduje znacznego zakłócenia skutecznej konkurencji na wspólnym rynku ani na znacznej jego części, w szczególności w wyniku stworzenia bądź umocnienia pozycji dominującej. W decyzji proponuje się zatem uznanie koncentracji za zgodną ze wspólnym rynkiem i porozumieniem EOG, zgodnie z art. 2 ust. 2 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw i art. 57 porozumienia EOG. W związku z powyższym stwierdza się, że w drodze procedury ustnej Komisja: przyjęła do wiadomości opinię Komitetu Doradczego z dnia 6 grudnia 2006 r., przyjęła do wiadomości sprawozdanie końcowe urzędnika przeprowadzającego postępowanie wyjaśniające w tej sprawie oraz przyjęła załączoną decyzję w języku angielskim, będącą autentyczną wersją językową.

13.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/45

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG w marcu 2001 r. spółka Makhteshim Agan Ltd. zwróciła się do Zjednoczonego Królestwa z wnioskiem o wpisanie substancji czynnej novaluron do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Decyzja Komisji 2001/861/WE (2) potwierdziła, że dokumentacja jest kompletna oraz że może zostać uznana za zasadniczo spełniającą wymogi dotyczące danych i informacji określone w załączniku II i załączniku III do tej dyrektywy.

(2)

Potwierdzenie kompletności dokumentacji było niezbędne, aby umożliwić poddanie jej szczegółowemu zbadaniu, a także aby umożliwić państwom członkowskim przyznawanie tymczasowych zezwoleń na okresy do trzech lat na środki ochrony roślin zawierające wspomnianą substancję czynną, przy spełnieniu warunków ustanowionych w art. 8 ust. 1 dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności warunku odnoszącego się do szczegółowej oceny substancji czynnej i środka ochrony roślin w świetle wymogów ustanowionych w tej dyrektywie.

(3)

Ocena wpływu oddziaływania wyżej wymienionej substancji czynnej na zdrowie ludzi oraz na środowisko została przeprowadzona w odniesieniu do zastosowań proponowanych przez wnioskodawcę zgodnie z art. 6 ust. 2 i 4 dyrektywy 91/414/EWG. Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy przedłożyło Komisji w dniu 19 września 2005 r. projekt sprawozdania z oceny.

(4)

Po przedłożeniu projektu sprawozdania z oceny przez państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy stwierdzono, iż należy zwrócić się do wnioskodawcy o dalsze informacje; państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy miało zbadać te informacje i przedstawić swoją ocenę. W związku z powyższym dokumentacja jest w dalszym ciągu badana, a zakończenie oceny dokumentacji nie będzie możliwe w ramach czasowych przewidzianych w dyrektywie 91/414/EWG.

(5)

Ponieważ dotychczasowa ocena nie daje jak na razie żadnego powodu do zaniepokojenia, należy umożliwić państwom członkowskim przedłużenie tymczasowych zezwoleń przyznanych na środki ochrony roślin zawierające wspomnianą substancję czynną na okres 24 miesięcy, zgodnie z przepisami art. 8 dyrektywy 91/414/EWG, aby umożliwić tym samym dalsze prowadzenie badania dokumentacji. Przewiduje się, że ocena i proces decyzyjny, z uwzględnieniem decyzji odnoszącej się do przewidywanego włączenia novaluronu do załącznika I, zakończą się w ciągu 24 miesięcy.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

13.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/46

(1)

W odpowiedzi na oficjalne zaproszenie rządu Demokratycznej Republiki Konga (DRK) w dniu 9 grudnia 2004 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2004/847/WPZiB w sprawie misji policyjnej Unii Europejskiej w Kinszasie (DRK) dotyczącej zintegrowanej jednostki policji (EUPOL „Kinszasa”) (1) przewidzianej w globalnym i obejmującym wszystkich porozumieniu w sprawie przekształceń w Demokratycznej Republice Konga podpisanym w Pretorii w dniu 17 grudnia 2002 r. i w memorandum w sprawie bezpieczeństwa i armii z dnia 29 czerwca 2003 r.

(2)

Przeprowadzenie wyborów w DRK w 2006 r. w następstwie ogłoszenia w dniu 18 lutego 2006 r. konstytucji DRK oznaczało koniec procesu transformacji i pozwoliło na stworzenie w 2007 r. rządu. Przyjęty przez niego program przewiduje w szczególności kompleksową reformę sektora bezpieczeństwa, wypracowanie koncepcji krajowej, jak również priorytetowe działania reformatorskie w dziedzinie policji, sił zbrojnych oraz sprawiedliwości.

(3)

Organizacja Narodów Zjednoczonych potwierdziła w drodze kilku rezolucji Rady Bezpieczeństwa swoje poparcie dla procesu reformy sektora bezpieczeństwa i prowadzi w DRK misję Organizacji Narodów Zjednoczonych w DRK (MONUC), która przyczynia się do bezpieczeństwa i stabilności tego kraju. W dniu 15 maja 2007 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję 1756 (2007), która przedłuża mandat misji MONUC i umożliwia jej udział, przy ścisłej współpracy z innymi międzynarodowymi partnerami, w tym z Unią Europejską (UE), w wysiłkach mających na celu wsparcie rządu we wstępnym procesie planowania reformy sektora bezpieczeństwa.

(4)

UE dowiodła stałego poparcia dla procesu transformacji w DRK oraz dla reformy sektora bezpieczeństwa, między innymi przez ustanowienie trzech operacji w ramach Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa (WPZiB) EUSEC RD Kongo (2), EUPOL „Kinszasa” i operacji EUFOR RD Kongo (3).

(5)

Zdając sobie sprawę z korzyści z ogólnego podejścia łączącego różne podjęte inicjatywy, UE wskazała w przyjętych przez Radę konkluzjach z dnia 15 września 2006 r. swoją gotowość do zapewnienia, w ścisłej współpracy z Organizacją Narodów Zjednoczonych, koordynacji wysiłków podejmowanych przez społeczność międzynarodową w sektorze bezpieczeństwa w celu wsparcia w tej dziedzinie władz kongijskich.

(6)

Sekretariat Generalny Rady i służby Komisji Europejskiej przeprowadziły w tym kontekście w październiku 2006 r. i w marcu 2007 r. dwie misje oceniające w DRK w uzgodnieniu z władzami kongijskimi; miały one na celu opracowanie ogólnego podejścia UE w dziedzinie reformy sektora bezpieczeństwa.

(7)

W dniu 7 grudnia 2006 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2006/913/WPZiB zmieniające i przedłużające wspólne działanie 2004/847/WPZiB w sprawie misji policyjnej Unii Europejskiej w Kinszasie (DRK) dotyczącej zintegrowanej jednostki policji. Nowy mandat, który obowiązuje do 30 czerwca 2007 r. pozwala również EUPOL „Kinszasa” na wzmocnienie roli doradczej, którą misja ta pełni wobec policji kongijskiej; celem jest ułatwienie, w powiązaniu z misją EUSEC RD Kongo, procesu reformy sektora bezpieczeństwa w DRK.

(8)

W dniu 14 maja 2007 r. Rada zatwierdziła koncepcję operacji dla misji policyjnej w ramach Europejskiej Polityki w zakresie Bezpieczeństwa i Obrony (EPBiO) w zakresie reformy sektora bezpieczeństwa, mającej odniesienie do wymiaru sprawiedliwości w DRK, zwanej EUPOL RD Kongo. Koncepcja ta przewiduje w szczególności, że zostanie zachowana ciągłość między zakończeniem działań EUPOL „Kinszasa” a rozpoczęciem działań EUPOL RD Kongo.

(9)

W tym samym dniu 14 maja 2007 r. Rada zatwierdziła zmodyfikowaną ogólną koncepcję dotyczącą kontynuacji misji doradczej i pomocowej w zakresie reformy sektora bezpieczeństwa w DRK, EUSEC RD Kongo.

(10)

Należy wspierać synergię pomiędzy obiema misjami z jednoczesnym uwzględnieniem możliwego ich scalenia w jedną misję.

(11)

Aby wzmocnić spójność działań UE w DRK należałoby zapewnić w Kinszasie, jak też w Brukseli, możliwie najściślejszą koordynację między różnymi podmiotami UE, w szczególności poprzez odpowiednie uzgodnienia. Ze względu na sprawowany przez siebie mandat specjalny przedstawiciel UE (SPUE) w regionie Wielkich Jezior Afrykańskich powinien odegrać istotną rolę w tym zakresie.

(12)

W dniu 15 lutego 2007 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2007/112/WPZiB (4) w sprawie mianowania pana Roelanda VAN DE GEERA nowym specjalnym przedstawicielem Unii Europejskiej (SPUE) w regionie Wielkich Jezior Afrykańskich.

(13)

W dniu 11 maja 2007 r. Sekretarz Generalny/Wysoki Przedstawiciel (SG/WP) wystosował do władz kongijskich pismo w celu powiadomienia ich o gotowości UE do dalszego pogłębienia obecnego zaangażowania w dziedzinie reformy sektora bezpieczeństwa, a także w celu uzyskania ich formalnej zgody. W piśmie z dnia 2 czerwca 2007 r. władze kongijskie formalnie zaakceptowały ofertę Unii Europejskiej i zaprosiły ją do rozmieszczenia w tym celu misji.

(14)

Państwa trzecie powinny brać udział w projekcie zgodnie z ogólnymi wytycznymi określonymi przez Radę Europejską.

(15)

Mandat misji jest realizowany w sytuacji, która może ulec pogorszeniu, jeżeli chodzi o aspekt bezpieczeństwa, i zaszkodzić celom WPZiB, określonym w art. 11 Traktatu,

—

przyczynia się do reformy i restrukturyzacji krajowej policji kongijskiej, wspierając ustanowienie skutecznych, profesjonalnych oraz wieloetnicznych/zintegrowanych sił policyjnych, uwzględniając wagę policji znajdującej się w pobliżu w całym kraju, władze kongijskie są w pełni włączone w ten proces,

—

przyczynia się do zwiększenia współdziałania między policją a szerzej rozumianym systemem wymiaru sprawiedliwości,

—

przyczynia się do zapewnienia spójności całokształtu wysiłków na rzecz reformy sektora bezpieczeństwa,

—

ściśle współpracuje z EUSEC RD Kongo i z projektami Komisji Europejskiej oraz koordynując swoje działania z innymi uzgodnionymi na poziomie międzynarodowym staraniami w dziedzinie reformy policji i systemu wymiaru sprawiedliwości.

a)

szef misji;

b)

zespół doradców ds. policji na poziomie strategicznym;

c)

zespół doradców ds. policji na poziomie operacyjnym;

d)

zespół doradców prawnych na poziomie strategicznym i operacyjnym;

e)

wsparcie administracyjne.

a)

eksperci włączeni do różnych grup roboczych zajmujących się reformą policji, jak też doradcy zajmujący kluczowe stanowiska w komitecie monitorującym reformę policji, przewidzianym przez władze kongijskie;

b)

eksperci przydzieleni do krajowej policji kongijskiej, w szczególności zajmujący kluczowe stanowiska, jak również przydzieleni do wsparcia policji sądowej oraz sił policyjnych zajmujących się utrzymaniem porządku;

c)

osoby zajmujące się powiązaniem z wymiarem sprawiedliwości w dziedzinie prawa karnego, które mają włączyć się do działań w dziedzinie policji w kontekście wymiaru sprawiedliwości i kontynuować prace nad ważnymi aspektami reformy wymiaru sprawiedliwości, w tym dotyczącymi wojskowego prawa karnego;

d)

eksperci, którzy mają przyczynić się do prac związanych z aspektami horyzontalnymi reformy sektora bezpieczeństwa.

a)

wydatki są zatwierdzane zgodnie z regułami i procedurami Wspólnoty Europejskiej mającymi zastosowanie do budżetu, z zastrzeżeniem, że żadne zaliczki nie są własnością Wspólnoty. Obywatele państw trzecich są dopuszczeni do uczestniczenia w przetargach;

b)

szef misji składa szczegółowe sprawozdania Komisji, przez którą jest nadzorowany, o działaniach podjętych w ramach swojej umowy.

13.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 151/52

(1)

W odpowiedzi na oficjalne zaproszenie rządu Demokratycznej Republiki Konga (DRK) w dniu 2 maja 2005 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2005/355/WPZiB w sprawie misji doradczej i pomocowej Unii Europejskiej w zakresie reformy sektora bezpieczeństwa Demokratycznej Republiki Konga (DRK) (1) – (EUSEC DR Konga), w szczególności z myślą o wsparciu procesu transformacji w Demokratycznej Republice Konga, w tym stworzenia przekształconej i zintegrowanej krajowej armii utworzonej w wyniku kompleksowego i obejmującego wszystkie strony porozumienia podpisanego przez partie kongijskie w Pretorii w dniu 17 grudnia 2002 r., po którym podpisano akt końcowy w dniu 2 kwietnia 2003 r. w Sun City.

(2)

Przeprowadzenie wyborów w DRK w 2006 r. w następstwie ratyfikacji w 2005 r. konstytucji trzeciej republiki Konga oznaczało koniec procesu transformacji i pozwoliło na stworzenie w 2007 r. rządu; przyjęty przez niego program przewiduje w szczególności kompleksową reformę sektora bezpieczeństwa, wypracowanie koncepcji krajowej, jak również priorytetowe działania reformatorskie w dziedzinie policji, sił zbrojnych oraz sprawiedliwości.

(3)

Organizacja Narodów Zjednoczonych potwierdziła w drodze kilku rezolucji Rady Bezpieczeństwa swoje poparcie dla procesu transformacji i reformy sektora bezpieczeństwa i prowadzi w DRK misję Organizacji Narodów Zjednoczonych w Demokratycznej Republice Konga (MONUC), która przyczynia się do bezpieczeństwa i stabilności tego kraju. W dniu 15 maja 2007 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję 1756 (2007), która przedłuża mandat misji MONUC i umożliwia jej udział – przy ścisłej koordynacji z innymi międzynarodowymi partnerami, a w szczególności z Unią Europejską (EU) – w wysiłkach mających na celu wsparcie rządu we wstępnym procesie planowania reformy sektora bezpieczeństwa.

(4)

UE dowiodła stałego poparcia dla procesu transformacji w DRK oraz dla reformy sektora bezpieczeństwa, między innymi przez przyjęcie dwóch innych wspólnych działań: wspólnego działania 2004/847/WPZiB z dnia 9 grudnia 2004 r. w sprawie misji policyjnej Unii Europejskiej w Kinszasie (DRK) dotyczącej zintegrowanej jednostki policji (EUPOL „Kinszasa”) (2) oraz wspólnego działania 2006/319/WPZiB z dnia 27 kwietnia 2006 r. w sprawie operacji wojskowej Unii Europejskiej wspierającej misję obserwacyjną Organizacji Narodów Zjednoczonych w Demokratycznej Republice Konga (MONUC) podczas wyborów (3) (operacja EUFOR DR Konga).

(5)

Zdając sobie sprawę z korzyści z ogólnego podejścia łączącego różne podjęte inicjatywy UE wskazała w przyjętych przez Radę konkluzjach z dnia 15 września 2006 r. swoją gotowość do zapewnienia, w ścisłej współpracy z Organizacją Narodów Zjednoczonych, koordynacji wysiłków podejmowanych przez społeczność międzynarodową w sektorze bezpieczeństwa w celu wsparcia w tej dziedzinie władz kongijskich.

(6)

W dniu 14 maja 2007 r. Rada zatwierdziła zmodyfikowaną ogólną koncepcję kontynuowania misji doradczej i pomocowej w zakresie reformy sektora bezpieczeństwa w DRK.

(7)

W dniu 14 maja 2007 r. Rada zatwierdziła koncepcję działań operacyjnych dotyczącą misji policyjnej w ramach Wspólnej Polityki Zagranicznej i Obrony w zakresie reformy systemu bezpieczeństwa, mającej odniesienie do wymiaru sprawiedliwości w Demokratycznej Republice Konga, zwanej EUPOL DR Kongo. W dniu 12 czerwca 2007 r. Rada przyjęła wspólne działanie Rady w sprawie misji policyjnej w zakresie reformy systemu bezpieczeństwa, mającej odniesienie do wymiaru sprawiedliwości w Demokratycznej Republice Konga (EUPOL DR Konga). Misja ta zastąpi misję EUPOL Kinszasa.

(8)

Należy sprzyjać synergii pomiędzy obiema misjami, EUPOL DR Kongo i EUSEC DR Kongo, z jednoczesnym uwzględnieniem perspektywy możliwego ich scalenia.

(9)

Aby wzmocnić spójność działań UE w DRK należałoby zapewnić w Kinszasie, jak też w Brukseli, możliwie najściślejszą koordynację między różnymi podmiotami UE, w szczególności poprzez odpowiednie uzgodnienia. Ze względu na sprawowany przez siebie mandat, specjalny przedstawiciel UE (SPUE) w regionie Wielkich Jezior Afrykańskich powinien odegrać ważną rolę w tym zakresie.

(10)

W dniu 15 lutego 2007 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2007/112/WPZiB (4) w sprawie mianowania pana Roelanda VAN DE GEERA nowym specjalnym przedstawicielem Unii Europejskiej (SPUE) w regionie Wielkich Jezior Afrykańskich.

(11)

Sekretarz Generalny/Wysoki Przedstawiciel (SG/WP) do Spraw Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa w wystosowanym do rządu DRK liście z dnia 11 maja 2007 r. wypowiedział się w sprawie przedłużenia zaangażowania UE.

(12)

Wspólne działanie 2005/355/WPZiB było wielokrotnie zmieniane w celu wzmocnienia misji, w szczególności poprzez wspólne działanie 2005/868/WPZiB dotyczące realizacji projektu wsparcia technicznego mającego na celu modernizację łańcucha płatności ministerstwa obrony DRK oraz poprzez wspólne działanie 2007/192/WPZiB dotyczące stworzenia jednostki odpowiedzialnej za wspieranie konkretnych projektów finansowanych lub realizowanych przez państwa członkowskie oraz poprzez doradców na szczeblu administracji wojskowej w poszczególnych prowincjach. Mandat misji kończy się w dniu 30 czerwca 2007 r. i powinien zostać przedłużony oraz zmodyfikowany w świetle znowelizowanej koncepcji działania misji.

(13)

Ze względu na klarowność należy zastąpić wymienione wyżej wspólne działanie wraz z kolejnymi zmianami nowym wspólnym działaniem.

(14)

Państwa trzecie powinny brać udział w projekcie zgodnie z ogólnymi wytycznymi określonymi przez Radę Europejską.

(15)

Obecna sytuacja w zakresie bezpieczeństwa w Demokratycznej Republice Konga (DRK) może ulec pogorszeniu, wywołując potencjalnie poważne reperkusje wpływające na proces umacniania demokracji, państwa prawnego oraz międzynarodowego i regionalnego bezpieczeństwa. Dalsze zaangażowanie wysiłków politycznych i zasobów UE przyczyni się do umocnienia stabilności w regionie,

a)

zapewnienie władzom kongijskim doradztwa oraz wsparcia w ich działaniach na rzecz integracji, restrukturyzacji i odbudowy armii kongijskiej, w szczególności przez:

b)

prowadzenie i zakończenie realizacji projektu wsparcia technicznego dotyczącego modernizacji łańcucha płatności Ministerstwa Obrony DRK, zwanego dalej „projektem dotyczącym łańcucha płatności”, tak aby wykonać zadania określone w ogólnej koncepcji w odniesieniu do tego projektu;

c)

identyfikacja różnych projektów i opcji, w zakresie których Unia Europejska lub państwa członkowskie mogą zdecydować o udzieleniu wsparcia w dziedzinie reformy sektora bezpieczeństwa i przyczynienie się do ich opracowania;

d)

nadzór i zapewnienie realizacji – we współpracy z Komisją – konkretnych projektów finansowanych lub inicjowanych przez państwa członkowskie w ramach celów misji;

oraz

e)

przyczynia się do zapewnienia spójności wysiłków podejmowanych w dziedzinie reformy systemu bezpieczeństwa.

a)

biuro w Kinszasie, w skład którego wchodzą:

b)

doradcy, którzy zajmują kluczowe stanowiska w administracji centralnej ministerstwa obrony w Kinszasie oraz we władzach regionalnych podlegających temu ministerstwu obrony;

c)

zespół odpowiedzialny za projekt dotyczący łańcucha płatności w składzie:

a)

wydatki są zatwierdzane zgodnie z regułami i procedurami Wspólnoty mającymi zastosowanie do budżetu, z zastrzeżeniem, że żadne zaliczki nie są własnością Wspólnoty. Obywatele państw trzecich są dopuszczeni do uczestniczenia w przetargach;

b)

szef misji składa szczegółowe sprawozdania Komisji, przez którą jest nadzorowany, o działaniach podjętych w ramach swojej umowy.