28.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

28.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/3

(1)

Artykuł 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 958/2006 z dnia 28 czerwca 2006 r. dotyczącego stałego przetargu na ustalenie refundacji wywozowych na cukier biały w odniesieniu do roku gospodarczego 2006/2007 (2) otwiera stały przetarg w celu określenia refundacji wywozowych na cukier biały objęty kodem CN 1701 99 10 do wszystkich miejsc przeznaczenia, z wyjątkiem Albanii, Bułgarii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii i Czarnogóry (3), Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii oraz Rumunii.

(2)

Zgodnie z art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 38/2007 z dnia 17 stycznia 2007 r. otwierającego przetarg stały na odsprzedaż cukru znajdującego się w posiadaniu agencji interwencyjnych w Belgii, Republice Czeskiej, Hiszpanii, Irlandii, Włoszech, na Węgrzech, w Polsce, Słowacji i Szwecji z przeznaczeniem na wywóz (4) wymienione agencje interwencyjne oferują na sprzedaż z przeznaczeniem na wywóz do wszystkich miejsc przeznaczenia, z wyłączeniem Albanii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii, Serbii, Kosowa i Czarnogóry, w drodze przetargu stałego, całkowitą ilość wynoszącą 852 681 ton cukru przyjętego do skupu interwencyjnego i przeznaczonego na wywóz.

(3)

Zgodnie z art. 32 i 33 rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 refundacje wywozowe mogą zostać ustalone w celu zmniejszenia luki konkurencyjnej między wywozem Wspólnoty a wywozem państw trzecich. Wywóz wspólnotowy do niektórych bliskich miejsc przeznaczenia i do krajów trzecich, przyznający produktom wspólnotowym preferencyjne traktowanie w przywozie, korzysta obecnie ze szczególnie uprzywilejowanej pozycji konkurencyjnej. Refundacje wywozowe do tych miejsc przeznaczenia powinny być zatem zniesione.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 958/2006 oraz (WE) nr 38/2007.

(5)

Z uwagi na terminy przedstawiania ofert przetargowych określone w rozporządzeniach (WE) nr 958/2006 oraz (WE) nr 38/2007 niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie natychmiastowym. Aby jednak zachować prawa oferentów, którzy przedstawili swoje oferty w terminie wcześniejszym, powinno być ono stosowane jedynie w odniesieniu do ofert przedstawionych po jego wejściu w życie.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

28.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/5

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1483/2006 (2) otworzyło stałe przetargi na odsprzedaż na rynku Wspólnoty zbóż znajdujących się w posiadaniu agencji interwencyjnych państw członkowskich.

(2)

Mając na uwadze sytuację na rynkach żyta i jęczmienia we Wspólnocie oraz wzrost popytu na zboża odnotowany w różnych regionach w trakcie ostatnich tygodni, niezbędne okazuje się udostępnienie w niektórych państwach członkowskich nowych ilości zbóż znajdujących się w posiadaniu agencji interwencyjnych. W związku z tym należy zezwolić danym agencjom interwencyjnym państw członkowskich na przystąpienie do zwiększenia ilości zgłoszonych do przetargu odnoszących się do żyta o 96 150 ton w Niemczech; w odniesieniu do jęczmienia – o 342 tony na Litwie.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1483/2006.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

28.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/10

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 990/2006 (2) otworzyło stałe przetargi na wywóz zbóż znajdujących się w posiadaniu agencji interwencyjnych państw członkowskich.

(2)

Przypadki odsprzedaży na rynku wewnętrznym zdecydowanie ostatnio nasiliły się, w szczególności ze względu na korzystniejsze warunki odsprzedaży na rynku wewnętrznym niż sprzedaży z przeznaczeniem na wywóz w ramach rozporządzenia Komisji (WE) nr 1483/2006 dotyczącego otwarcia przetargu stałego na odsprzedaż na rynku wspólnotowym zbóż znajdujących się w posiadaniu agencji interwencyjnych państw członkowskich (3).

(3)

Biorąc pod uwagę tę sytuację oraz w celu udostępnienia do odsprzedaży na rynku wewnętrznym ilości żyta obecnie objętego stałym przetargiem na żyto w ramach rozporządzenia (WE) nr 990/2006, w przypadku Niemiec ilości objęte wspomnianymi przetargami powinny zostać zmniejszone o 96 150 ton.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 990/2006.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

28.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/15

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2247/2003 (2) otwiera na zasadzie wieloletniej dla okresów od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia kontyngent na przywóz niektórych produktów w sektorze wołowiny i cielęciny pochodzących z państw AKP. Produkty kwalifikujące się do przywozu w ramach tego kontyngentu są wymienione w załączniku I do wymienionego rozporządzenia.

(2)

Artykuł 6 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1301/2006 z dnia 31 sierpnia 2006 r. ustanawiającego wspólne zasady zarządzania kontyngentami taryfowymi na przywóz produktów rolnych, podlegającymi systemowi pozwoleń na przywóz (3) stanowi, że wnioskodawcy ubiegający się o pozwolenie na przywóz składają nie więcej niż jeden wniosek o pozwolenie na przywóz w odniesieniu do danego numeru porządkowego kontyngentu na dany okres lub podokres obowiązywania przywozowego kontyngentu taryfowego. Ponadto art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1445/95 z dnia 26 czerwca 1995 r. w sprawie zasad stosowania pozwoleń na przywóz i na wywóz w sektorze wołowiny i cielęciny oraz uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 2377/80 (4) stanowi, że bez uszczerbku dla bardziej szczegółowych przepisów, wnioski o udzielenie pozwolenia składane są na produkty jednej pozycji Nomenklatury Scalonej lub jednej z grup pozycji Nomenklatury Scalonej, wymienionych w załączniku I do wymienionego rozporządzenia. Mając na uwadze szeroki zakres produktów, które mogą być przywożone w ramach rozporządzenia (WE) nr 2247/2003, wnioskodawcy powinni móc podzielić swój jednolity wniosek w odniesieniu do danego numeru porządkowego kontyngentu według kodów CN lub ich grup.

(3)

Do celów statystycznych pozwolenia wydane na mocy rozporządzenia (WE) nr 2247/2003 powinny określać ilości dla każdego kodu CN lub ich grupy.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2247/2003.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mięsa Wołowego i Cielęcego,

1)

w art. 4 ust. 2 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Bez uszczerbku dla art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1445/95, wnioski złożone w odniesieniu do jednego numeru porządkowego kontyngentu mogą dotyczyć jednego lub wielu produktów objętych kodami CN lub ich grupami wymienionymi w załączniku I do wymienionego rozporządzenia. W przypadku gdy wnioski dotyczą wielu kodów CN, określa się odpowiednie ilości, o które się wnioskuje w odniesieniu do każdego kodu CN lub ich grupy. We wszystkich przypadkach wszystkie kody CN i ich opisy powinny być wpisane odpowiednio w rubryce 16 i 15 wniosków o pozwolenia i pozwoleń.”;

2)

w art. 5 ust. 2 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Każde wydane pozwolenie określa ilości odpowiednie dla każdego kodu CN lub ich grupy.”.

28.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/17

(1)

Artykuł 34 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2771/1999 z dnia 16 grudnia 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w zakresie interwencji na rynku masła i śmietany (2) stanowi, że kwota pomocy na prywatne składowanie, o której mowa w art. 6 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999, ustalana jest każdego roku.

(2)

Artykuł 6 ust. 3 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 stanowi, że wielkość pomocy ustala się w świetle kosztów składowania i prawdopodobnych tendencji cen masła świeżego i masła z zapasów.

(3)

W odniesieniu do kosztów składowania, szczególnie kosztów przyjęcia i wydania danych produktów, należy uwzględnić dzienne koszy składowania w chłodni i finansowe koszty składowania.

(4)

Artykuł 29 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2771/1999 stanowi, że przyjęcie do składowania powinno mieć miejsce w okresie od dnia 15 marca do dnia 15 sierpnia. Obecna sytuacja na rynku masła uzasadnia przesunięcie daty rozpoczęcia czynności związanych ze składowaniem w roku 2007 na dzień 1 marca. W związku z tym należy wprowadzić odstępstwo od przepisów tego artykułu.

(5)

Komitet Zarządzający ds. Mleka i Przetworów Mlecznych nie wydał opinii w terminie ustalonym przez jego przewodniczącego,

—

15,88 EUR w odniesieniu do stałych kosztów składowania,

—

0,30 EUR w odniesieniu do kosztów składowania w chłodni za każdy dzień składowania na podstawie umowy,

—

kwota na dzień składowania na podstawie umowy obliczona na podstawie 90 % ceny interwencyjnej na masło, obowiązującej w dniu rozpoczęcia składowania na podstawie umowy, oraz na podstawie rocznej stopy oprocentowania równej 3,75 %.

28.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/19

(1)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3149/92 (1) zawiera zapisy we wszystkich językach Wspólnoty w składzie na dzień 31 grudnia 2006 r. Należy zatem uzupełnić wykaz o zapisy w języku bułgarskim i rumuńskim.

(2)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (EWG) nr 3149/92,

28.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/21

(1)

Po rozszerzeniu Wspólnoty w dniu 1 stycznia 1995 r. i w dniu 1 maja 2004 r. rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3149/92 (2) nie zostało dostosowane tak, aby uwzględniono w nim zapisy w językach nowych państw członkowskich, które przystąpiły w tych dniach do Wspólnoty. Należy zatem uwzględnić w nim zapisy w tych językach.

(2)

Dla zachowania spójności z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 208/2007 (3) dostosowującym rozporządzenie (EWG) nr 3149/92 w wyniku przystąpienia Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie powinno obowiązywać od dnia 1 stycznia 2007 r.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (EWG) nr 3149/92.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

1)

w art. 7 ust. 5 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„Deklaracje wysyłkowe wystawiane przez agencję interwencyjną dostawcy zawierają jeden z zapisów znajdujących się w załączniku.”;

2)

tekst znajdujący się w załączniku do niniejszego rozporządzenia dodaje się jako załącznik.

28.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/23

(1)

Artykuł 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1282/2006 z dnia 17 sierpnia 2006 r. ustanawiającego specjalne szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 dotyczącego pozwoleń na wywóz i refundacji wywozowych w odniesieniu do mleka i przetworów mlecznych (2) ustanawia okresy ważności pozwoleń na wywóz.

(2)

Obniżka ceny interwencyjnej masła od dnia 1 lipca 2007 r. może wpłynąć na różnicę pomiędzy tą ceną a światową ceną rynkową.

(3)

Jako środek ostrożności w celu ochrony budżetu wspólnotowego przed niepotrzebnymi wydatkami i uniknięcia spekulacyjnego stosowania systemu refundacji wywozowych w sektorze przetworów mlecznych, w odniesieniu do produktów zawierających tłuszcz mlekowy, należy ograniczyć okres ważności pozwoleń na wywóz przy ustalonej z góry kwocie refundacji do dnia 30 czerwca 2007 r.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

28.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/24

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 809/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. wykonujące dyrektywę 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie informacji zawartych w prospektach emisyjnych oraz formy, włączenia przez odniesienie i publikacji takich prospektów emisyjnych oraz rozpowszechniania reklam (2) szczegółowo określa informacje, jakie prospekt emisyjny musi zawierać w przypadku różnych typów papierów wartościowych, tak aby spełniać wymogi art. 5 ust. 1 tej dyrektywy. Obejmują one między innymi informacje finansowe dotyczące emitenta, które muszą zostać zamieszczone w prospekcie emisyjnym celem umożliwienia inwestorom oceny jego sytuacji finansowej.

(2)

W niektórych przypadkach sytuacja finansowa emitenta jest jednak na tyle ściśle powiązana z sytuacją finansową innych jednostek, że dla osiągnięcia pełnej skuteczności art. 5 ust. 1 dyrektywy 2003/71/WE – czyli dla spełnienia wymogu zamieszczenia w prospekcie emisyjnym wszystkich informacji koniecznych w celu umożliwienia inwestorom dokonania przemyślanej oceny sytuacji finansowej i perspektyw emitenta – niezbędne są informacje finansowe dotyczące tych jednostek. Może tak się zdarzyć w przypadku emitenta o złożonej historii finansowej lub takiego, który poczynił znaczące zobowiązania finansowe.

(3)

Celem zapewnienia w takich przypadkach pełnej skuteczności art. 5 ust. 1 dyrektywy 2003/71/WE oraz zwiększenia pewności prawnej w tym zakresie, konieczne jest sprecyzowanie, że wymogi informacyjne określone w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 809/2004 należy rozumieć jako odnoszące się również do informacji finansowych jednostek innych niż emitent w przypadku, gdy pominięcie tych informacji uniemożliwiałoby inwestorom dokonanie przemyślanej oceny sytuacji finansowej emitenta.

(4)

Biorąc pod uwagę fakt, że zgodnie z art. 3 rozporządzenia (WE) nr 809/2004 właściwy organ nie może żądać zamieszczenia w prospekcie emisyjnym informacji niewskazanych w załącznikach, konieczne jest wyjaśnienie zakresu odpowiedzialności właściwych organów w tym kontekście.

(5)

W przypadku emitenta o złożonej historii finansowej dotyczące go historyczne informacje finansowe mogą nie obejmować całej zorganizowanej działalności gospodarczej emitenta, gdyż jej część będzie uwzględniona w informacjach finansowych sporządzonych przez inną jednostkę. Może tak być w przypadku, gdy emitent dokonał znaczącego nabycia innej jednostki, które nie zostało jeszcze uwzględnione w jego sprawozdaniach finansowych; emitent jest nowo utworzonym holdingiem; emitent składa się ze spółek, które podlegały wspólnej kontroli lub znajdowały się we wspólnej własności, ale nigdy nie tworzyły grupy; lub gdy emitent został utworzony jako odrębna osoba prawna w następstwie podziału istniejącego przedsiębiorstwa. W takich przypadkach całość lub część działalności gospodarczej emitenta w okresie, za który emitent zobowiązany jest do przedstawienia historycznych informacji finansowych, prowadzona była przez inną jednostkę.

(6)

W chwili obecnej nie jest jednak możliwe sporządzenie wyczerpującego wykazu przypadków, w których emitenta należałoby uznać za emitenta o złożonej historii finansowej. Niewykluczone jest pojawienie się nowych, innowacyjnych rodzajów transakcji, które nie będą objęte tego rodzaju wykazem. Dlatego właściwe jest stworzenie ogólnej definicji okoliczności, w których emitent powinien zostać uznany za emitenta o złożonej historii finansowej.

(7)

Emitent powinien zostać uznany za emitenta, który poczynił znaczące zobowiązania finansowe w przypadku, gdy zawarł wiążące porozumienie w sprawie nabycia lub zbycia znaczącej jednostki lub części działalności, które nie zostało jeszcze wykonane w momencie zatwierdzenia prospektu emisyjnego. Jeśli po dokonaniu uzgodnionej transakcji miałaby nastąpić znacząca zmiana brutto aktywów, pasywów i zysków emitenta, właściwe jest, by w takich przypadkach obowiązywały te same wymogi informacyjne, jakie obowiązują emitenta, który zrealizował już nabycie lub zbycie.

(8)

Ponieważ przypadki emitentów o złożonej historii finansowej lub tych, którzy poczynili znaczące zobowiązania finansowe, mają nietypowy czy wręcz indywidualny charakter, niemożliwe jest określenie, dla każdego ewentualnego przypadku, informacji koniecznych do spełnienia wymogu określonego w dyrektywie 2003/71/WE. W związku z tym wymagane informacje uzupełniające powinny obejmować wszystkie informacje, które są w danym przypadku konieczne dla zagwarantowania, że prospekt emisyjny spełnia wymóg określony w art. 5 ust. 1 dyrektywy 2003/71/WE. Dlatego właściwy organ, któremu podlega emitent, powinien oddzielnie dla każdego przypadku określać rodzaj wymaganych ewentualnie informacji uzupełniających. Fakt, że właściwy organ może zażądać tego rodzaju informacji uzupełniających, nie oznacza, że organ ten powinien stosować w stosunku do tych informacji lub do całego prospektu emisyjnego, standardy kontroli surowsze niż standardy, o których mowa w art. 13 dyrektywy 2003/71/WE.

(9)

Biorąc pod uwagę złożoność każdego przypadku, określenie szczegółowych zasad, które miałyby być jednolicie stosowane we wszystkich przypadkach przez właściwe organy, nie byłoby ani możliwe od strony praktycznej, ani też nie przyniosłoby spodziewanych efektów. Konieczne jest raczej stworzenie elastycznych ram, które pozwolą, z jednej strony, ustanowić skuteczne i proporcjonalne wymogi informacyjne, zaś z drugiej strony, zapewnić odpowiednią ochronę inwestorów dzięki udostępnianiu wystarczających i właściwych informacji.

(10)

Należy zrezygnować z wymogu przedstawiania uzupełniających informacji finansowych w przypadkach, gdy informacje finansowe zawarte w zbadanych przez biegłego rewidenta skonsolidowanych sprawozdaniach finansowych emitenta, w jakichkolwiek informacjach pro forma lub w informacjach finansowych przygotowanych z zastosowaniem metody łączenia udziałów (jeśli stosowane standardy rachunkowości dopuszczają takie rozwiązanie) jawią się jako wystarczające dla inwestorów do dokonania przemyślanej oceny aktywów i pasywów, sytuacji finansowej, zysków i strat oraz perspektyw emitenta i każdego poręczyciela, oraz wszelkich praw związanych z emitowanymi papierami wartościowymi.

(11)

Biorąc pod uwagę fakt, że uzupełniające informacje mogą być konieczne jedynie w przypadku, gdy prospekt emisyjny dotyczy akcji lub innych papierów wartościowych uprawniających do nabycia lub objęcia akcji, uzasadnione jest, by właściwe organy, określając, czy w danym przypadku zachodzi taka potrzeba, za podstawę oceny w odniesieniu do zakresu informacji finansowych oraz stosowanych zasad rachunkowości i badania sprawozdań finansowych przyjęły wymogi określone w pkt 20.1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 809/2004. Właściwy organ nie powinien nakładać wymogów wykraczających poza określone w pkt 20.1 załącznika I bądź zwiększać ich uciążliwości. Powinno być jednak dopuszczalne dostosowywanie stosowania tych wymogów do charakteru danego przypadku, wynikającego ze szczególnego charakteru papierów wartościowych, gospodarczej istoty transakcji, w wyniku których emitent dokonał nabycia zorganizowanej działalności gospodarczej, szczególnego rodzaju tej zorganizowanej działalności oraz zakresu informacji zawartych już w prospekcie emisyjnym.

(12)

Dokonując tego określenia, właściwe organy powinny uwzględnić zasadę proporcjonalności. W przypadkach, w których możliwe są inne sposoby spełnienia wymogu określonego w art. 5 ust. 1 dyrektywy 2003/71/WE, poprzez zamieszczenie różnego rodzaju uzupełniających informacji finansowych lub przedstawienie tych informacji w różnych formach, właściwe organy nie powinny żądać od emitenta spełnienia tego wymogu w sposób, który jest bardziej kosztowny lub uciążliwy niż odpowiednia alternatywa.

(13)

Właściwe organy powinny również uwzględnić, czy emitent ma dostęp do informacji finansowych dotyczących innej jednostki. Nieproporcjonalne byłoby żądanie przedstawienia takich informacji w przypadku, gdy emitent nie jest w stanie ich uzyskać bez nadmiernych nakładów. Uwzględnienie tego może być istotne zwłaszcza w przypadku „wrogiego przejęcia”. Równie nieproporcjonalne mogłoby być żądanie przedstawienia informacji finansowych nieistniejących w momencie sporządzania prospektu emisyjnego lub żądanie zbadania bądź przekształcenia uzupełniających informacji finansowych, jeśli związane z tym koszty dla emitenta przeważają ewentualne korzyści dla inwestorów.

(14)

Z powyższych względów rozporządzenie (WE) nr 809/2004 winno zostać odpowiednio zmienione.

(15)

W kwestiach technicznych zasięgnięto opinii Komitetu Europejskich Organów Nadzoru Papierów Wartościowych (CESR),

1)

w art. 3 akapit drugi zdanie drugie otrzymuje brzmienie:

„Z zastrzeżeniem art. 4a ust. 1, właściwy organ nie może żądać zamieszczenia w prospekcie emisyjnym informacji niewskazanych w załącznikach I–XVII.”;

2)

dodaje się art. 4a w brzmieniu:

„Artykuł 4a

Schemat dokumentu rejestracyjnego dla akcji w przypadku złożonej historii finansowej lub znaczących zobowiązań finansowych

1.   W przypadku gdy emitent papieru wartościowego w rozumieniu art. 4 ust. 2 ma złożoną historię finansową lub poczynił znaczące zobowiązania finansowe, w wyniku czego konieczne jest włączenie do dokumentu rejestracyjnego określonych informacji finansowych dotyczących jednostki innej niż emitent celem spełnienia wymogu określonego w art. 5 ust. 1 dyrektywy 2003/71/WE, informacje te uznawane są za informacje finansowe dotyczące emitenta. W takim przypadku właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego wymaga od emitenta, oferującego lub osoby składającej wniosek o dopuszczenie do obrotu włączenia tych informacji finansowych do dokumentu rejestracyjnego.

Te informacje finansowe mogą obejmować informacje pro forma przygotowane zgodnie z załącznikiem II. W tym przypadku, jeśli emitent poczynił znaczące zobowiązania finansowe, te informacje pro forma muszą przedstawiać przewidywane skutki transakcji, do której zobowiązał się emitent, odniesienia do terminu »transakcja« w załączniku II należy rozumieć odpowiednio.

2.   Każde żądanie na podstawie ust. 1 w odniesieniu do zakresu informacji finansowych oraz stosowanych zasad rachunkowości i badania sprawozdań finansowych właściwy organ opiera na wymogach określonych w pkt 20.1 załącznika I, z zastrzeżeniem możliwości adekwatnego ich dostosowania w kontekście następujących czynników:

Jeśli wymóg określony w art. 5 ust. 1 dyrektywy 2003/71/WE może w danym przypadku zostać spełniony na różne sposoby, pierwszeństwo ma ten, który jest najmniej kosztowny lub uciążliwy.

3.   Ustęp 1 nie narusza określonej przepisami prawa krajowego odpowiedzialności innych osób za informacje zawarte w prospekcie emisyjnym, w tym osób wymienionych w art. 6 ust. 1 dyrektywy 2003/71/WE. Osoby te są w szczególności odpowiedzialne za włączenie do dokumentu rejestracyjnego wszelkich informacji wymaganych przez właściwy organ zgodnie z ust. 1.

4.   Do celów ust. 1 emitent jest uznawany za emitenta o złożonej historii finansowej, jeśli spełnia wszystkie poniższe warunki:

5.   Do celów ust. 1 emitent jest uznawany za emitenta, który poczynił znaczące zobowiązania finansowe, jeśli zawarł wiążące porozumienie w sprawie dokonania transakcji, której dokonanie prawdopodobnie spowoduje znaczącą zmianę brutto.

Fakt, że takie porozumienie uzależnia dokonanie transakcji od spełnienia określonych warunków, w tym uzyskania zgody organu regulacyjnego, nie stanowi przeszkody dla uznania porozumienia za wiążące, jeśli spełnienie tych warunków wydaje się w zasadzie pewne.

W szczególności porozumienie jest uznawane za wiążące, jeśli uzależnia dokonanie transakcji od wyniku oferty papierów wartościowych, których dotyczy prospekt emisyjny, lub – w przypadku przedstawienia oferty przejęcia – oferta papierów wartościowych, których dotyczy prospekt emisyjny, służy sfinansowaniu tego przejęcia.

6.   Do celów ust. 5 niniejszego artykułu oraz pkt 20.2 załącznika I znacząca zmiana brutto oznacza zmianę o więcej niż 25 % w odniesieniu do przynajmniej jednego wskaźnika wielkości zorganizowanej działalności gospodarczej emitenta.”;

3)

W załączniku I pkt 20.1 akapit pierwszy oraz w załączniku X pkt 20.1 i 20.1bis po pierwszym zdaniu dodaje się każdorazowo zdanie w brzmieniu:

„Jeśli emitent w okresie, za który wymagane są historyczne informacje finansowe, dokonał zmiany dnia bilansowego, zbadane przez biegłego rewidenta historyczne informacje finansowe obejmują przynajmniej 36 miesięcy lub cały okres prowadzenia działalności przez emitenta, w zależności od tego, który z tych okresów jest krótszy.”;

4)

w załączniku IV pkt 13.1 akapit pierwszy, w załączniku VII pkt 8.2 i 8.2bis, w załączniku IX pkt 11.1 oraz w załączniku XI pkt 11.1 po pierwszym zdaniu dodaje się każdorazowo zdanie w brzmieniu:

„Jeśli emitent w okresie, za który wymagane są historyczne informacje finansowe, dokonał zmiany dnia bilansowego, zbadane przez biegłego rewidenta historyczne informacje finansowe obejmują przynajmniej 24 miesiące lub cały okres prowadzenia działalności przez emitenta, w zależności od tego, który z tych okresów jest krótszy.”.

28.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/28

(1)

Artykuł 19 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG) stanowi, że umawiające się strony zobowiązują się kontynuować wysiłki w celu osiągnięcia stopniowej liberalizacji handlu rolnego między nimi.

(2)

Na podstawie art. 19 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym Wspólnota Europejska i Republika Islandii prowadziły w 2005 r. dwustronne negocjacje handlowe dotyczące rolnictwa, które pomyślnie zakończono w dniu 14 grudnia 2006 r.

(3)

Porozumienie w formie wymiany listów powinno zostać zatwierdzone,

28.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/47

(1)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 2037/2000 stosowanie i wprowadzanie do obrotu wodorochlorofluorowęglowodorów (HCFCs) jest zabronione.

(2)

W dniu 14 lutego 2006 r. właściwy organ Zjednoczonego Królestwa złożył wniosek o czasowe wyłączenie do dnia 31 grudnia 2010 r. na mocy art. 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 2037/2000 dla firmy AGC Chemicals Europe, Ltd.

(3)

Firma AGC Chemicals Europe, Ltd. (dalej zwana ASAHI) jest dostawcą fluorowanej żywicy etyleno-tetrafluoroetylenowej (ETFE), wykorzystywanej jako materiał izolacyjny przewodów elektrycznych oraz jako surowiec przy produkcji filmów. Intensywne badania mające na celu zidentyfikowanie substancji niezubożającej warstwy ozonowej alternatywnej dla HCFC-225cb, prowadzone z dużym zaangażowaniem przez ASAHI, wykazują znaczny postęp. Jako substancję alternatywną proponuje się metanol, lecz proces wymaga dalszych prac badawczo-rozwojowych, zanim substancja ta będzie mogła być wykorzystywana w zastępstwie HCFC-225cb. W trakcie obecnie stosowanego procesu HCFC-225cb podlega recyklingowi, a pozostałości HCFC-225cb są odzyskiwane. Przedostawanie się substancji do atmosfery jest ograniczone do minimum.

(4)

Komisja starannie zbadała techniczne i ekonomiczne aspekty produkcji fluoropolimerów dla celów opisanych przez ASAHI i stwierdziła, że w chwili obecnej nie jest dostępna żadna alternatywna substancja lub technologia osiągalna z technicznego i ekonomicznego punktu widzenia oraz że w tym konkretnym przypadku czasowe stosowanie HCFC-225cb jest nieodzowne. Należy zatem zezwolić na czasowe wyłączenie w celu stosowania i wprowadzania do obrotu HCFC-225cb.

(5)

W swoim wniosku o zezwolenie na wyłączenie ASAHI zaproponowała rozwiązanie alternatywne i zobowiązała się do wdrożenia go przed upływem terminu ważności wyłączenia. Należy zatem ustanowić przepis zobowiązujący właściwy organ do przedstawienia sprawozdania z wyników stosowania odpowiedniego rozwiązania alternatywnego. Należy również ustanowić przepisy zobowiązujące Zjednoczone Królestwo do monitorowania procesu wdrażania oraz zapewniające automatyczne zakończenie wyłączenia w przypadku pełnego wdrożenia rozwiązania alternatywnego.

(6)

Artykuł 16 rozporządzenia (WE) nr 2037/2000 nakłada wymóg odzyskiwania substancji zubożających warstwę ozonową. Na mocy tego artykułu pozostałości HCFC-225cb po zakończeniu procesu są odzyskiwane z instalacji zgodnie z art. 16 w sposób określony w tym artykule. Nie mogą one być wprowadzane do obrotu na rynku WE i z tego względu muszą zostać zwrócone producentowi, jak to przewiduje ASAHI.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji zgodne są z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 18 rozporządzenia (WE) nr 2037/2000,

28.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 61/49

(1)

Dnia 23 grudnia 2006 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję nr 1737 (2006) („rezolucja RB ONZ 1737 (2006)”), w której wzywa Iran do niezwłocznego wstrzymania niektórych działań wrażliwych z punktu widzenia rozprzestrzeniania materiałów jądrowych oraz w której wprowadza pewne środki ograniczające wobec Iranu.

(2)

Dnia 22 stycznia 2007 r. Rada Unii Europejskiej z zadowoleniem przyjęła środki zawarte w rezolucji RB ONZ 1737 (2006) i wezwała wszystkie kraje do ich pełnego i niezwłocznego wdrożenia.

(3)

Rezolucja RB ONZ 1737 (2006) zakazuje bezpośredniego lub pośredniego dostarczania, sprzedawania lub przekazywania Iranowi produktów, materiałów, sprzętu, towarów i technologii, które mogłyby wesprzeć działania Iranu związane ze wzbogacaniem, utylizacją czy ciężką wodą lub opracowywanie systemów przenoszenia broni jądrowej. Te produkty, materiały, sprzęt, towary i technologie są wymienione w wykazach grupy dostawców jądrowych (NSG) i reżimu kontroli technologii rakietowych (MTCR).

(4)

Rezolucja RB ONZ 1737 (2006) zakazuje również świadczenia pomocy technicznej, prowadzenia szkoleń technicznych, dostarczania pomocy finansowej, dokonywania inwestycji, świadczenia usług pośrednictwa lub innych usług związanych z produktami objętymi zakazem wywozu. Rada uważa za właściwe rozszerzenie tego zakazu na wszystkie produkty wymienione w wykazach grupy dostawców jądrowych i reżimu kontroli technologii rakietowych i uważa, że zakazy te powinny również obejmować finansowanie.

(5)

Rezolucja RB ONZ 1737 (2006) przewiduje, że powinno się również zakazać wywozu niektórych innych produktów w przypadku stwierdzenia, że mogłyby one wesprzeć działania związane ze wzbogacaniem, utylizacją czy ciężką wodą lub opracowywanie systemów przenoszenia broni jądrowej lub wesprzeć prowadzenie działań, co do których MAEA wyraziła zaniepokojenie; wywóz takich produktów powinien zatem wymagać zezwolenia właściwych organów państw członkowskich.

(6)

Rezolucja RB ONZ 1737 (2006) zakazuje również nabywania od Iranu produktów objętych wyżej wymienionym zakazem wywozu.

(7)

Rezolucja RB ONZ 1737 (2006) wzywa państwa członkowskie do zachowania czujności wobec wjazdu na ich terytorium lub przejazdu przez nie osób zaangażowanych w działania Iranu wrażliwe z punktu widzenia rozprzestrzeniania materiałów jądrowych lub zaangażowanych w opracowywanie systemów przenoszenia broni jądrowej, a także osób bezpośrednio związanych z takimi działaniami lub udzielających im wsparcia, wskazanych w rezolucji RB ONZ 1737 (2006) oraz dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub komitet ustanowiony na mocy pkt 18 rezolucji RB ONZ 1737 (2006) („komitet”).

(8)

Zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 22 stycznia 2007 r. i z celami rezolucji RB ONZ 1737 (2006) ograniczenia dotyczące wjazdu należy stosować wobec osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub komitet oraz wobec dodatkowych osób na podstawie tych samych kryteriów co kryteria stosowane przez Radę Bezpieczeństwa lub komitet w celu określenia zainteresowanych osób.

(9)

Ponadto rezolucja RB ONZ 1737 (2006) nakazuje zamrożenie funduszy, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, których właścicielami są osoby lub podmioty – lub posiadanych, przechowywanych lub kontrolowanych, bezpośrednio lub pośrednio, przez osoby lub podmioty – wskazane przez Radę Bezpieczeństwa ONZ lub przez komitet jako zaangażowane w działania Iranu wrażliwe z punktu widzenia rozprzestrzeniania materiałów jądrowych lub w opracowywanie systemów przenoszenia broni jądrowej, a także osoby bezpośrednio związane z takimi działaniami lub udzielające im wsparcia, lub przez osoby lub podmioty działające w ich imieniu lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane, także w nielegalny sposób; rezolucja ta wprowadza także obowiązek nieudostępniania tym osobom lub podmiotom lub na rzecz tych osób lub podmiotów jakichkolwiek funduszy, aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych.

(10)

Zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 22 stycznia 2007 r. oraz aby osiągnąć cele rezolucji RB ONZ 1737 (2006) środki ograniczające, o których mowa w motywie 9, powinny również mieć zastosowanie wobec dodatkowych osób i podmiotów określonych przez Radę na podstawie tych samych kryteriów, co kryteria stosowane przez Radę Bezpieczeństwa lub komitet, w celu określenia osób lub podmiotów, o których mowa.

(11)

Rezolucja RB ONZ 1737 (2006) wzywa państwa członkowskie do zachowania czujności i zapobiegania specjalistycznemu kształceniu lub szkoleniu obywateli Iranu w dziedzinach, które mogą wesprzeć wrażliwe z punktu widzenia rozprzestrzeniania materiałów jądrowych działania Iranu lub opracowywanie systemów przenoszenia broni jądrowej.

(12)

Działanie ze strony Wspólnoty jest niezbędne w celu zastosowania określonych środków,

a)

produktów, materiałów, sprzętu, towarów i technologii wymienionych w wykazach grupy dostawców jądrowych i reżimu kontroli technologii rakietowych;

b)

wszelkich dodatkowych produktów, materiałów, sprzętu, towarów i technologii, określonych przez Radę Bezpieczeństwa lub komitet, które mogłyby wesprzeć działania związane ze wzbogacaniem, utylizacją czy ciężką wodą lub opracowywanie systemów przenoszenia broni jądrowej.