28.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 379/1

(1)

Konieczne jest kontynuowanie realizacji Europejskiego planu działania na rzecz żywności ekologicznej i rolnictwa ekologicznego w oparciu o konkretne środki, mając na uwadze zapewnienie uproszczenia i ogólnej spójności.

(2)

Dozwolone powinno być wprowadzanie na rynek wspólnotowy produktów ekologicznych przywożonych do Wspólnoty po opatrzeniu ich etykietą – jako produktów rolnictwa ekologicznego – jeżeli zostały one wyprodukowane zgodnie z zasadami produkcji oraz z zastrzeżeniem mechanizmów kontroli, które są zgodne lub równoważne z prawodawstwem wspólnotowym.

(3)

Państwa trzecie, których normy produkcji i mechanizmy kontroli są równoważne z normami i mechanizmami stosowanymi we Wspólnocie powinny zostać uznane, oraz powinien zostać opublikowany ich wykaz. Powinny zostać również uznane jednostki kontrolujące lub organy kontroli właściwe do przeprowadzania kontroli w państwach, które nie są ujęte w wykazie uznawanych państw trzecich, oraz powinien zostać sporządzony ich wykaz. Podmioty gospodarcze z państw trzecich produkujące z bezpośrednim zachowaniem przepisów wspólnotowych, powinny mieć możliwość poddania swojej działalności kontroli jednostek kontrolujących i organów kontroli uznanych przez Komisję jako właściwe do tego celu.

(4)

Zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2092/91 z dnia 24 czerwca 1991 r. w sprawie produkcji ekologicznej produktów rolnych oraz znakowania produktów rolnych i środków spożywczych (2), państwa członkowskie mogą do dnia 31 grudnia 2006 r. pod pewnymi warunkami wydawać importerom zezwolenia na wprowadzenie na rynek wspólnotowy konkretnych produktów. Aby umożliwić zastąpienie tego sytemu przywozu nowym systemem, powinno zostać ono zmienione.

(5)

Aby zapobiec zakłóceniom handlu międzynarodowego, konieczne jest przedłużenie możliwości wydawania przez państwa członkowskie importerom zezwoleń na wprowadzanie na rynek wspólnotowy produktów w drodze indywidualnych decyzji, do czasu wprowadzenia środków niezbędnych do funkcjonowania nowego systemu, w szczególności środków dotyczących uznawania jednostek kontrolujących i organów kontroli uprawnionych do przeprowadzania kontroli w tych państwach trzecich.

(6)

Rozporządzenie (EWG) nr 2092/91 powinno w związku z tym zostać odpowiednio zmienione,

1)

art. 10 ust. 1 lit. b) otrzymuje następujące brzmienie:

2)

art. 11 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 11

1.   Produkt przywieziony z państwa trzeciego może być wprowadzony na rynek wspólnotowy i opatrzony etykietą z oznaczeniem odnoszącym się do metod produkcji ekologicznej, pod warunkiem że:

2.   Komisja uznaje, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2, jednostki kontrolujące i organy kontroli, o których mowa w ust. 1 lit. b), w tym jednostki kontrolujące i organy kontroli, o których mowa w art. 9, za uprawnione do przeprowadzania kontroli i wydawania dokumentacji, o której mowa w ust. 1 lit. c), w państwach trzecich oraz sporządza wykaz tych jednostek kontrolujących i organów kontroli.

Jednostki kontrolujące spełniają wymogi określone w odpowiedniej europejskiej normie EN 45011 lub w najnowszej wersji przewodnika ISO 65 pt. „Ogólne wymogi dla jednostek prowadzących systemy certyfikacji produktów” opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, seria C. Jednostki kontrolujące są poddawane regularnym ocenom na miejscu, monitorowaniu i wieloletnim ponownym ocenom ich działalności przez podmiot akredytujący.

Oceniając wnioski w sprawie uznania, Komisja zwraca się do jednostki kontrolującej lub organu kontroli o przedstawienie wszelkich niezbędnych informacji. Komisja może także powierzyć ekspertom zadanie przeprowadzenia na miejscu analizy zasad produkcji i czynności kontrolnych przeprowadzanych w państwie trzecim przez daną jednostkę kontrolującą lub dany organ kontroli.

Uznane jednostki kontrolujące lub organy kontroli przedstawiają sprawozdania oceniające – wydane przez podmiot akredytujący lub, w stosownych przypadkach, właściwy organ – w sprawie regularnych ocen na miejscu, monitorowania i wieloletnich ponownych ocen ich działalności.

Na podstawie tych sprawozdań oceniających Komisja, wspomagana przez państwa członkowskie, zapewnia właściwy nadzór uznanych jednostek kontrolujących i organów kontroli przez regularne przeglądy zasadności ich uznania. Charakter sprawowanego nadzoru jest określany na podstawie oceny ryzyka wystąpienia nieprawidłowości lub naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia.

3.   Produkt przywieziony z państwa trzeciego może być również wprowadzony na rynek wspólnotowy i opatrzony etykietą z oznaczeniem odnoszącym się do metod produkcji ekologicznej, pod warunkiem że:

Oryginał świadectwa, o którym mowa w niniejszym akapicie, musi towarzyszyć towarom podczas ich transportu do obiektów pierwszego odbiorcy. Później importer musi przechowywać świadectwo do dyspozycji jednostki kontrolującej lub, w stosownych przypadkach, organu kontroli, przez co najmniej dwa lata.

4.   Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2, Komisja może uznać państwa trzecie, których system produkcji jest zgodny z normami równoważnymi normom określonym w art. 5 i 6 i których mechanizmy kontroli zapewniają skuteczność równoważną mechanizmom określonym w art. 8 i 9, oraz może sporządzić wykaz tych państw. Ocena równoważności powinna uwzględniać wytyczne CAC/GL 32 Kodeksu żywnościowego (Codex Alimentarius).

Oceniając wnioski w sprawie uznania, Komisja zwraca się do państwa trzeciego o dostarczenie wszelkich niezbędnych informacji. Komisja może powierzyć ekspertom zadanie sprawdzenia na miejscu zasad produkcji i mechanizmów kontroli danego państwa trzeciego.

Do dnia 31 marca każdego roku uznane w ten sposób państwa trzecie wysyłają Komisji zwięzłe sprawozdanie roczne dotyczące wprowadzenia w życie i egzekwowania przepisów dotyczących ich mechanizmów kontroli.

Na podstawie informacji zawartych w tych sprawozdaniach rocznych Komisja, wspomagana przez państwa członkowskie, zapewnia właściwy nadzór uznanych państw trzecich poprzez regularne przeglądy zasadności ich uznania. Charakter nadzoru jest określany na podstawie oceny ryzyka wystąpienia nieprawidłowości lub naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia.

5.   W odniesieniu do produktów, które nie zostały przywiezione na mocy ust. 1 ani nie zostały przywiezione z państwa trzeciego uznanego na mocy ust. 4, Komisja może, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2, uznać jednostki kontrolujące i organy kontroli, w tym jednostki kontrolujące i organy kontroli, o których mowa w art. 9, za uprawnione do przeprowadzania kontroli i wydawania świadectw w państwach trzecich do celów ust. 3 oraz może sporządzić wykaz tych jednostek kontrolujących i organów kontroli. Ocena równoważności powinna uwzględniać wytyczne CAC/GL 32 Kodeksu żywnościowego (Codex Alimentarius).

Komisja rozpatruje wszelkie wnioski w sprawie uznania przedłożone przez jednostkę kontrolującą lub organ kontroli w państwie trzecim.

Oceniając wnioski w sprawie uznania, Komisja zwraca się do jednostki kontrolującej lub organu kontroli o przedstawienie wszelkich niezbędnych informacji. Jednostka kontrolująca lub organ kontroli są poddawane regularnym ocenom na miejscu, monitorowaniu i wieloletnim ponownym ocenom ich działalności przez podmiot akredytujący lub, w stosownych przypadkach, właściwy organ. Komisja może powierzyć ekspertom zadanie przeprowadzenia na miejscu analizy zasad produkcji i czynności kontrolnych przeprowadzanych w państwie trzecim przez daną jednostkę kontrolującą lub organ kontroli.

Uznane jednostki kontrolujące lub organy kontroli przedstawiają sprawozdania oceniające – wydane przez podmiot akredytujący lub, w stosownych przypadkach, właściwy organ – w sprawie regularnych ocen na miejscu, monitorowania i wieloletnich ponownych ocen ich działalności.

Na podstawie tych sprawozdań oceniających Komisja, wspomagana przez państwa członkowskie, zapewnia właściwy nadzór uznanych jednostek kontrolujących i organów kontroli poprzez regularne przeglądy zasadności ich uznania. Charakter nadzoru określany jest na podstawie oceny ryzyka wystąpienia nieprawidłowości lub naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia lub przepisów przyjętych na jego podstawie.

6.   W okresie rozpoczynającym się w dniu 1 stycznia 2007 r., a kończącym się 12 miesięcy po opublikowaniu pierwszego wykazu jednostek kontrolujących i organów kontroli uznanych zgodnie z ust. 5, właściwe organy państwa członkowskiego mogą udzielić zezwolenia importerom w tym państwie członkowskim, w którym importer powiadomił o swojej działalności zgodnie z art. 8 ust. 1, na wprowadzanie do obrotu produktów przywiezionych z państw trzecich nieuwzględnionych w wykazie, o którym mowa w ust. 4, pod warunkiem że importer przedstawi wystarczające dowody spełnienia warunków, o których mowa w ust. 3 lit. a) i b). Jeżeli warunki przestają być spełniane, zezwolenie zostaje wycofane w trybie natychmiastowym. Zezwolenia wygasają najpóźniej 24 miesiące po opublikowaniu pierwszego wykazu jednostek kontrolujących i organów kontroli uznanych zgodnie z ust. 5. Przywożony produkt powinien posiadać świadectwo kontroli wydane przez jednostkę lub organ, które zostały zatwierdzone w odniesieniu do wydawania świadectw kontroli przez właściwy organ państwa członkowskiego wydającego zezwolenie. Oryginał świadectwa musi towarzyszyć towarom podczas ich transportu do obiektów pierwszego odbiorcy; później importer musi przechowywać świadectwo do dyspozycji jednostki kontrolującej lub, w stosownych przypadkach, organu kontroli przez co najmniej dwa lata.

Każde państwo członkowskie informuje inne państwa członkowskie i Komisję o każdym zezwoleniu wydanym na mocy niniejszego ustępu, w tym o odpowiednich normach produkcji i o mechanizmach kontroli.

Na wniosek państwa członkowskiego lub z inicjatywy Komisji zezwolenie wydane na mocy niniejszego ustępu jest badane przez komitet, o którym mowa w art. 14. Jeżeli w wyniku badania okaże się, że warunki, o których mowa w ust. 3 lit. a) i b) niniejszego artykułu nie są spełnione, Komisja zwraca się do państwa członkowskiego, które wydało zezwolenie, o jego wycofanie.

Wszelkie zezwolenia na wprowadzenie do obrotu produktów przywiezionych z państwa trzeciego, które zostały wydane importerowi przed dniem 31 grudnia 2006 r. przez właściwy organ odpowiedniego państwa członkowskiego na mocy niniejszego ustępu zachowują ważność nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2007 r.

7.   Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2, Komisja przyjmuje szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu, a w szczególności dotyczące:

3)

w art. 16 ust. 3 skreśla się drugi akapit;

4)

w pkt C załącznika III wprowadza się następujące zmiany:

28.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 379/5

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 994/98 upoważnia Komisję do określenia w rozporządzeniu progu, poniżej którego uznaje się, że środki pomocy nie spełniają wszystkich kryteriów określonych w art. 87 ust. 1 Traktatu, w związku z czym nie podlegają procedurze zgłoszenia przewidzianej w art. 88 ust. 3 Traktatu.

(2)

Komisja stosowała art. 87 i 88 Traktatu, w szczególności wyjaśniając w wielu swoich decyzjach pojęcie pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu. Komisja określiła również kierunki swoich działań w odniesieniu do pułapu de minimis, poniżej którego można uznać, że art. 87 ust. 1 nie ma zastosowania, najpierw w zawiadomieniu w sprawie stosowania zasady de minimis do pomocy państwa (3), a następnie w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis  (4). W świetle dotychczasowych doświadczeń zdobytych podczas stosowania wyżej wymienionego rozporządzenia oraz w celu uwzględnienia zmian w zakresie inflacji i produktu krajowego brutto we Wspólnocie do roku 2006 włącznie, a także prawdopodobnego rozwoju wydarzeń w okresie obowiązywania niniejszego rozporządzenia, właściwe wydaje się dokonanie przeglądu niektórych warunków ustanowionych w rozporządzeniu (WE) nr 69/2001 oraz zastąpienie tego rozporządzenia nowym.

(3)

Ze względu na zasady, które stosuje się w sektorze podstawowej produkcji produktów rolnych, produktów rybołówstwa i akwakultury, a także biorąc pod uwagę, że w sektorach tych kwoty pomocy mniejsze od określonych w niniejszym rozporządzeniu mogłyby spełniać kryteria art. 87 ust. 1 Traktatu, niniejsze rozporządzenie nie powinno stosować się do tych sektorów. Biorąc pod uwagę zmiany zachodzące w sektorze transportu, zwłaszcza zaś przekształcenia, jakim uległo wiele rodzajów działalności transportowej w wyniku liberalizacji rynku, wyłączenie sektora transportu spod zakresu stosowania rozporządzenia de minimis przestało być celowe. Zakres tego rozporządzenia należy zatem rozszerzyć na cały sektor transportu. Ogólny pułap pomocy de minimis należy jednak odpowiednio dostosować, biorąc pod uwagę niewielki rozmiar, jakim przeciętnie charakteryzują się podmioty gospodarcze działające w sektorze drogowego transportu towarowego i osobowego. Z tego samego powodu, a także w związku z nadwyżką mocy przewozowych w sektorze i celami polityki transportowej w dziedzinie natężenia ruchu i transportu towarowego, z zakresu rozporządzenia należy wykluczyć pomoc na nabywanie pojazdów przeznaczonych do drogowego transportu towarowego przez podmioty gospodarcze wykonujące działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego. Nie zmienia to przychylnego podejścia Komisji do pomocy państwa na cele związane z czystszymi i bardziej przyjaznymi środowisku pojazdami, które to podejście znalazło wyraz we wspólnotowych aktach prawnych, innych niż niniejsze rozporządzenie. W kontekście rozporządzenia Rady (WE) nr 1407/2002 z dnia 23 lipca 2002 r. w sprawie pomocy państwa dla przemysłu węglowego (5) niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do sektora węglowego.

(4)

Biorąc pod uwagę podobieństwa w przetwarzaniu i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych oraz produktów innych niż rolne, niniejsze rozporządzenie powinno stosować się do przetwarzania i wprowadzania do obrotu produktów rolnych, z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków. Za przetwarzanie lub wprowadzanie do obrotu nie można w tym względzie uznać czynności wykonywanych w gospodarstwach jako niezbędny element przygotowania produktu do pierwszej sprzedaży, takich jak zbiór, koszenie czy młócka zbóż, pakowanie jaj itp., ani też pierwszej sprzedaży na rzecz podmiotów zajmujących się odsprzedażą lub przetwórstwem. Z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia pomoc przyznawana podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność w zakresie przetwarzania produktów rolnych lub ich wprowadzania do obrotu nie powinna już podlegać rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1860/2004 z dnia 6 października 2004 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis dla sektora rolnego i sektora rybołówstwa (6). Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany do rozporządzenia (WE) nr 1860/2004.

(5)

Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich orzekł, że z chwilą przyjęcia przez Wspólnotę aktów prawnych w celu ustanowienia wspólnej organizacji rynku w danym sektorze rolnictwa, państwa członkowskie mają obowiązek powstrzymania się od wszelkich działań mogących zaszkodzić tej organizacji lub wprowadzających od niej odstępstwa. Z tego względu niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy, której wysokość ustalona jest na podstawie ceny lub ilości produktów nabytych lub wprowadzonych na rynek. Nie powinno też stosować się do wsparcia de minimis, które wiąże się z obowiązkiem dzielenia się środkami pomocy z producentami surowców.

(6)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno stosować się do pomocy eksportowej de minimis ani pomocy de minimis faworyzującej produkty krajowe względem produktów przywożonych. Nie powinno mieć zwłaszcza zastosowania do pomocy finansującej tworzenie i funkcjonowanie sieci dystrybucyjnej w innych państwach. Pomoc na pokrycie kosztów uczestnictwa w targach handlowych bądź kosztów badań lub usług doradczych potrzebnych do wprowadzenia nowego lub już istniejącego produktu na nowy rynek nie stanowi zwykle pomocy eksportowej.

(7)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno stosować się do podmiotów gospodarczych w trudnej sytuacji w rozumieniu Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji (7) w związku z trudnościami, jakie wiążą się z ustaleniem ekwiwalentu dotacji brutto pomocy udzielanej tego typu podmiotom gospodarczym.

(8)

W świetle doświadczeń Komisji można uznać, że pomoc nieprzekraczająca pułapu 200 000 EUR w okresie trzech kolejnych lat nie wpływa na handel między państwami członkowskimi i/lub nie zakłóca bądź nie grozi zakłóceniem konkurencji, a zatem nie podlega przepisom art. 87 ust. 1 Traktatu. Dla podmiotów gospodarczych działających w sektorze transportu drogowego pułap należy ustalić na poziomie 100 000 EUR.

(9)

Lata, które w tym celu należy brać pod uwagę, to lata budżetowe stosowane przez podmiot gospodarczy w danym państwie członkowskim do celów podatkowych. Stosowny okres trzech lat należy oceniać w sposób ciągły, zatem dla każdego przypadku nowej pomocy de minimis należy ustalić łączną kwotę pomocy de minimis przyznaną w ciągu danego roku budżetowego oraz dwóch poprzedzających go lat budżetowych. W tym celu powinno się uwzględnić pomoc przyznaną przez państwo członkowskie, nawet gdy jest ona finansowana w całości lub w części ze środków Wspólnoty. Nie powinno być możliwe rozbijanie środków pomocy, których wartość wykracza poza pułap de minimis, na kilka mniejszych części w celu sprowadzenia tych części do poziomu mieszczącego się w zakresie niniejszego rozporządzenia.

(10)

Zgodnie z zasadami regulującymi kwestie dotyczące pomocy objętej zakresem art. 87 ust. 1 Traktatu za datę przyznania pomocy de minimis należy uznać moment, w którym podmiot gospodarczy uzyskuje prawo przyjęcia takiej pomocy zgodnie z obowiązującym, krajowym systemem prawnym.

(11)

Aby uniknąć przypadków obchodzenia maksymalnej intensywności pomocy określonej w różnych instrumentach wspólnotowych, pomocy de minimis nie powinno łączyć się z pomocą państwa w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikowanych, w przypadku gdyby taka kumulacja miała skutkować osiągnięciem wyższego poziomu intensywności pomocy niż ustalony w zależności od specyficznych uwarunkowań każdego przypadku w rozporządzeniu o zwolnieniu grupowym lub decyzji przyjętej przez Komisję.

(12)

W trosce o przejrzystość, równe traktowanie oraz prawidłowe stosowanie pułapu de minimis wszystkie państwa członkowskie powinny stosować tę samą metodę obliczeń. Aby ułatwić te obliczenia oraz pozostać w zgodzie z obecną praktyką stosowania zasady de minimis, kwoty przyznanej pomocy, które nie mają formy dotacji pieniężnych, powinny być przeliczane na ekwiwalent dotacji brutto. Przy obliczaniu ekwiwalentu dotacji dla przejrzystych rodzajów pomocy, innych niż dotacje lub pomocy wypłacanej w kilku ratach, należy stosować rynkowe stopy procentowe obowiązujące w chwili przyznawania takiej pomocy. Mając na względzie jednolite, przejrzyste i proste stosowanie zasad pomocy państwa, za rynkowe stopy procentowe stosowane do celów niniejszego rozporządzenia należy uznać stopy referencyjne okresowo ustalane przez Komisję na podstawie obiektywnych kryteriów oraz publikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich i w Internecie. Może jednak zaistnieć konieczność dodania do stopy wyjściowej nowych punktów bazowych w związku z ustanowionymi zabezpieczeniami lub ryzykiem związanym z beneficjentem.

(13)

W trosce o przejrzystość, równe traktowanie i możliwość skutecznego monitorowania niniejsze rozporządzenie powinno stosować się jedynie do pomocy de minimis o przejrzystym charakterze. Pomoc uznaje się za przejrzystą wówczas, gdy można na zasadzie ex ante dokładnie obliczyć ekwiwalent dotacji brutto bez potrzeby dokonywania oceny ryzyka. Dokładne obliczenie możliwe jest przykładowo w odniesieniu do dotacji, subwencji na spłatę odsetek i ograniczonych zwolnień podatkowych. Pomocy polegającej na wniesieniu kapitału nie należy uznawać za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że łączna kwota dokapitalizowania ze środków publicznych nie przekracza pułapu de minimis. Pomocy polegającej na zastosowaniu kapitału podwyższonego ryzyka, o której mowa w Wytycznych wspólnotowych w sprawie pomocy państwa na wspieranie inwestycji kapitału podwyższonego ryzyka w małych i średnich przedsiębiorstwach (8), nie należy uznawać za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że kapitał dostarczany każdemu z docelowych podmiotów gospodarczych w ramach obowiązującego w danym przypadku programu podwyższonego ryzyka nie przekracza pułapu pomocy de minimis. Pomoc polegającą na udzielaniu pożyczek należy uznać za przejrzystą pomoc de minimis, gdy ekwiwalent dotacji brutto został obliczony na podstawie rynkowych stóp procentowych obowiązujących w chwili przyznania pomocy.

(14)

Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza sytuacji, w której środka przyjętego przez państwo członkowskie nie można uznać za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu na podstawie innych przesłanek niż te określone w niniejszym rozporządzeniu, na przykład w przypadku wniesienia dodatkowego kapitału, gdyż decyzję o zastosowaniu takiego środka podjęto zgodnie z zasadą inwestora rynkowego.

(15)

Uznaje się za niezbędne zapewnienie pewności prawnej co do programów gwarancyjnych, które nie mogą wpływać na wymianę handlową i zakłócać konkurencji, a w odniesieniu do których dostępne są dane pozwalające na wiarygodną ocenę wszelkich potencjalnych skutków. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem pozwolić na przeniesienie ogólnego pułapu de minimis w wysokości 200 000 EUR na pułap gwarancyjny oparty na kwocie gwarantowanej indywidualnej pożyczki, będącej podstawą takiej gwarancji. Właściwe jest ustalenie takiego specjalnego pułapu przy użyciu metod oceny kwoty pomocy państwa zawartych w programach gwarancyjnych obejmujących pożyczki na rzecz rentownych podmiotów gospodarczych. Metody i dane stosowane do obliczania wartości pułapu właściwego dla gwarancji nie powinny dotyczyć podmiotów gospodarczych znajdujących się w trudnej sytuacji, o których mowa w Wytycznych wspólnotowych w sprawie pomocy państwa na ratowanie i restrukturyzację firm znajdujących się w trudnej sytuacji. Specjalny pułap nie powinien zatem mieć zastosowania do pomocy indywidualnej ad hoc przyznanej poza zakresem programu gwarancyjnego, do pomocy przyznanej podmiotom gospodarczym znajdującym się w trudnej sytuacji ani do gwarancji na transakcje bazowe niestanowiące pożyczki, takie jak gwarancje na transakcje kapitałowe. Przy ustalaniu wysokości specjalnego pułapu należy opierać się na założeniu, że biorąc pod uwagę górną stopę procentową (wskaźnik niedotrzymania zobowiązań netto) w wysokości 13 % – co w przypadku programów gwarancyjnych we Wspólnocie stanowi najgorszy scenariusz – gwarancję wynoszącą 1 500 000 EUR można uznać za mającą ekwiwalent dotacji brutto równy ogólnemu pułapowi pomocy de minimis. Kwotę tę należy obniżyć do 750 000 EUR w przypadku podmiotów gospodarczych działających w sektorze transportu drogowego. Takie specjalne pułapy powinny obejmować jedynie gwarancje pokrywające do 80 % pożyczki bazowej. Do oceny ekwiwalentu dotacji brutto zawartego w gwarancji państwa członkowskie mogą stosować metodologię zaakceptowaną przez Komisję i zgłoszoną wcześniej na podstawie któregoś z rozporządzeń Komisji dotyczących pomocy państwa, np. rozporządzenia Komisji (WE) nr 1628/2006 z dnia 24 października 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do regionalnej pomocy inwestycyjnej (9), o ile taka zatwierdzona metodologia wyraźnie odnosi się do tego rodzaju gwarancji i tego rodzaju transakcji bazowych, jakie w danym przypadku wchodzą w grę w kontekście stosowania niniejszego rozporządzenia.

(16)

Bezpośrednio po zgłoszeniu danego środka pomocy przez państwo członkowskie Komisja może zbadać, czy środek ten – niebędący dotacją, pożyczką, gwarancją, wkładem kapitałowym ani środkiem z zakresu kapitału wysokiego ryzyka – prowadzi do powstania ekwiwalentu dotacji brutto o wartości mniejszej niż wysokość pułapu de minimis, przez co mógłby zostać objęty przepisami niniejszego rozporządzenia.

(17)

Komisja ma obowiązek czuwać nad przestrzeganiem zasad przyznawania pomocy państwa, a w szczególności nad tym, ab zasady te były respektowane przy przyznawaniu pomocy de minimis. Zgodnie z zasadą współpracy ustanowioną w art. 10 Traktatu państwa członkowskie powinny ułatwiać osiągnięcie tego celu poprzez ustanowienie niezbędnego mechanizmu gwarantującego, że łączna kwota pomocy przyznawanej zgodnie z zasadą de minimis temu samemu podmiotowi gospodarczemu przez trzy kolejne lata budżetowe nie przekroczy pułapu 200 000 EUR. W tym celu, przyznając pomoc de minimis, państwa członkowskie powinny poinformować zainteresowany podmiot gospodarczy o kwocie pomocy oraz o tym, że ma ona charakter de minimis, umieszczając odesłanie do niniejszego rozporządzenia. Ponadto przed przyznaniem takiej pomocy zainteresowane państwo członkowskie powinno uzyskać od tego podmiotu gospodarczego oświadczenie o wszelkiej innej pomocy de minimis otrzymanej w bieżącym roku budżetowym oraz w ciągu dwóch poprzedzających go lat budżetowych, a także starannie sprawdzić, czy przyznanie nowej pomocy de minimis nie spowoduje przekroczenia pułapu de minimis. Innym narzędziem kontroli przestrzegania pułapu powinien być rejestr centralny lub – w przypadku programów gwarancyjnych ustanowionych przez Europejski Fundusz Inwestycyjny – prawo do sporządzenia przez Fundusz własnego wykazu beneficjentów i nakładania na państwa członkowskie obowiązku przekazywania tym beneficjentom informacji na temat otrzymywanej przez nich pomocy de minimis.

(18)

Rozporządzenie (WE) nr 69/2001 przestaje obowiązywać z dniem 31 grudnia 2006 r. Niniejsze rozporządzenie powinno być zatem stosowane od dnia 1 stycznia 2007 r. W związku z tym, że rozporządzenie (WE) nr 69/2001 nie miało zastosowania do sektora transportu, który nie podlegał do tej pory przepisom o pomocy de minimis, a także biorąc pod uwagę bardzo ograniczone zastosowanie pomocy de minimis w sektorze przetwarzania i wprowadzania do obrotu produktów rolnych oraz z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków, niniejsze rozporządzenie powinno stosować się do pomocy przyznanej przed jego wejściem w życie podmiotom gospodarczym działającym w sektorze transportu i w sektorze przetwarzania i wprowadzania do obrotu produktów rolnych. Niniejsze rozporządzenie powinno także pozostać bez wpływu na wszelką pomoc indywidualną przyznaną zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 69/2001 i w czasie obowiązywania tego rozporządzenia.

(19)

Uwzględniając doświadczenie Komisji, a w szczególności częstotliwość, z jaką zasadniczo należy dokonywać przeglądu polityki pomocy państwa, właściwe jest ograniczenie okresu stosowania niniejszego rozporządzenia. Na wypadek, gdyby niniejsze rozporządzenie przestało obowiązywać i nie zostało przedłużone, państwa członkowskie powinny dysponować sześciomiesięcznym okresem dostosowawczym w odniesieniu do pomocy de minimis objętej niniejszym rozporządzeniem,

a)

pomocy przyznawanej podmiotom gospodarczym działającym w sektorach rybołówstwa i akwakultury, objętych rozporządzeniem Rady (WE) nr 104/2000 (10);

b)

pomocy przyznawanej podmiotom gospodarczym działającym w dziedzinie produkcji podstawowej produktów rolnych wymienionych w załączniku I do Traktatu;

c)

pomocy przyznawanej podmiotom gospodarczym działającym w dziedzinie przetwarzania i wprowadzania do obrotu produktów rolnych wymienionych w załączniku I do Traktatu w następujących przypadkach:

d)

pomocy przyznawanej na działalność związaną z wywozem do państw trzecich lub państw członkowskich, tzn. pomocy bezpośrednio związanej z ilością wywożonych produktów, tworzeniem i prowadzeniem sieci dystrybucyjnej lub innymi wydatkami bieżącymi związanymi z prowadzeniem działalności eksportowej;

e)

pomocy uwarunkowanej pierwszeństwem korzystania z towarów krajowych w stosunku do towarów sprowadzanych z zagranicy;

f)

pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom działającym w sektorze węglowym zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu (WE) nr 1407/2002;

g)

pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego;

h)

pomocy przyznawanej podmiotom gospodarczym znajdującym się w trudnej sytuacji.

a)

„produkty rolne” oznaczają produkty wymienione w załączniku I do Traktatu WE, z wyjątkiem produktów rybołówstwa;

b)

„przetwarzanie produktów rolnych” oznacza czynności wykonywane na produkcie rolnym, w wyniku których powstaje produkt będący również produktem rolnym, z wyjątkiem wykonywanych w gospodarstwach czynności niezbędnych do przygotowania produktów zwierzęcych lub roślinnych do pierwszej sprzedaży;

c)

„wprowadzanie do obrotu produktów rolnych” oznacza posiadanie lub wystawianie produktu w celu sprzedaży, oferowanie go na sprzedaż, dostawę lub każdy inny sposób wprowadzania produktu na rynek, z wyjątkiem jego pierwszej sprzedaży przez producenta surowców na rzecz podmiotów zajmujących się odsprzedażą lub przetwórstwem i czynności przygotowujących produkt do pierwszej sprzedaży; sprzedaż produktu przez producenta surowców konsumentowi końcowemu uznaje się za wprowadzanie do obrotu produktów rolnych, jeśli następuje w odpowiednio wydzielonym do tego celu miejscu.

a)

pomoc polegającą na udzielaniu pożyczek uznaje się za przejrzystą pomoc de minimis, gdy ekwiwalent dotacji brutto został obliczony na podstawie rynkowych stóp procentowych obowiązujących w chwili przyznania pomocy;

b)

pomocy polegającej na wniesieniu kapitału nie uznaje się za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że łączna kwota dokapitalizowania ze środków publicznych nie przekracza pułapu de minimis;

c)

pomocy obejmującej środki w zakresie kapitału podwyższonego ryzyka nie uznaje się za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że kapitał dostarczany każdemu z docelowych podmiotów gospodarczych w ramach programu kapitału podwyższonego ryzyka nie przekracza pułapu de minimis;

d)

pomoc indywidualnej przyznanej w ramach programu gwarancyjnego podmiotom gospodarczym, które nie należą do kategorii podmiotów gospodarczych w trudnej sytuacji, uznaje się za przejrzystą pomoc de minimis wówczas, gdy gwarantowana część pożyczki bazowej udzielonej w ramach takiego programu nie przekracza kwoty 1 500 000 EUR na podmiot gospodarczy. Pomoc indywidualną przyznaną w ramach programu gwarancyjnego podmiotom gospodarczym działającym w sektorze transportu drogowego, które nie należą do kategorii podmiotów gospodarczych w trudnej sytuacji, uznaje się za przejrzystą pomoc de minimis wówczas, gdy gwarantowana część pożyczki bazowej udzielonej w ramach takiego programu nie przekracza kwoty 750 000 EUR na podmiot gospodarczy. Jeśli gwarantowana część pożyczki bazowej stanowi jedynie określony odsetek wysokości tego pułapu, ekwiwalent dotacji brutto tej gwarancji uznaje się za odpowiadający temu samemu odsetkowi obowiązującego pułapu określonego w art. 2 ust. 2. Wartość gwarancji nie może przekroczyć 80 % wartości pożyczki bazowej. Programy gwarancyjne uznaje się także za przejrzyste, jeśli: i) przed wdrożeniem programu metodologia obliczania ekwiwalentu dotacji brutto gwarancji została zaakceptowana po uprzednim zgłoszeniu jej Komisji zgodnie z innym rozporządzeniem przyjętym przez Komisję w dziedzinie pomocy państwa; ii) zatwierdzona metodologia wyraźnie odnosi się do tego rodzaju gwarancji i tego rodzaju transakcji bazowych, jakie w danym przypadku wchodzą w grę w kontekście stosowania niniejszego rozporządzenia

a)

Europejsku Fundusz Inwestycyjny na podstawie informacji, które zobowiązani są mu dostarczać pośrednicy finansowi, ustanawia co roku wykaz beneficjentów pomocy i wielkości ekwiwalentu dotacji brutto, jakie każdy z nich otrzymuje. Europejski Fundusz Inwestycyjny wysyła takie informacje zainteresowanemu państwu członkowskiemu i Komisji;

b)

zainteresowane państwo członkowskie w ciągu trzech miesięcy od daty otrzymania takich informacji z EFI kieruje je do beneficjentów końcowych; natomiast

c)

zainteresowane państwo członkowskie uzyskuje od każdego beneficjenta oświadczenie o tym, że całkowita wartość uzyskanej przez niego pomocy de minimis nie przekracza pułapu określonego w art. 2 ust. 2. W przypadku gdy pułap ten zostanie przekroczony w odniesieniu do co najmniej jednego beneficjenta, zainteresowane państwo członkowskie musi zadbać o to, by środek pomocy, który doprowadził do przekroczenia pułapu, został zgłoszony Komisji, albo by środek taki odzyskano od beneficjenta.

a)

w pkt 1 skreśla się wyrazy „przetwarzaniem i wprowadzaniem na rynek”;

b)

skreśla się pkt 3.

28.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 379/11

(1)

W dniu 22 lutego 2006 r. Komisja otrzymała skargę dotyczącą niektórych siodełek pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (zwanej dalej „ChRL”) złożoną na mocy art. 5 rozporządzenia podstawowego przez Europejską Unię Producentów Siodełek (zwaną dalej „skarżącym”) w imieniu producentów reprezentujących większą część, w tym przypadku 99 %, łącznej wspólnotowej produkcji niektórych siodełek.

(2)

Skarga zawierała dowód stosowania dumpingu i istotnej szkody będącej jego skutkiem, co uznano za wystarczające uzasadnienie wszczęcia postępowania.

(3)

Postępowanie wszczęto dnia 7 kwietnia 2006 r. poprzez opublikowanie zawiadomienia o jego wszczęciu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(4)

Komisja oficjalnie powiadomiła o wszczęciu postępowania producentów eksportujących z ChRL, importerów, przedsiębiorstwa handlowe, użytkowników, dostawców i zainteresowane stowarzyszenia, przedstawicieli ChRL oraz skarżących producentów wspólnotowych i innych zainteresowanych producentów wspólnotowych. Zainteresowane strony otrzymały możliwość przedstawienia swoich opinii na piśmie oraz złożenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(5)

Aby umożliwić zainteresowanym producentom eksportującym złożenie wniosku o traktowanie na zasadach rynkowych („MET”) lub o indywidualne traktowanie („IT”), Komisja przesłała im formularze wniosków. Trzy grupy eksportujących producentów i jeden indywidualny eksportujący producent złożyli wniosek o MET zgodnie z art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego lub o IT, jeżeli w toku dochodzenia zostanie ustalone, że nie spełniają one kryteriów wymaganych do przyznania MET. Należy zwrócić uwagę na fakt, iż trzech spośród tych eksportujących producentów składało się z dwóch lub większej liczby przedsiębiorstw powiązanych prowadzących działalność w zakresie produkcji i/lub sprzedaży siodełek.

(6)

Wobec dużej liczby eksportujących producentów z ChRL, importerów i producentów we Wspólnocie, Komisja zaznaczyła w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, że w niniejszym dochodzeniu może zostać zastosowana kontrola wyrywkowa w celu ustalenia dumpingu i szkody, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(7)

Aby umożliwić Komisji podjęcie decyzji o konieczności kontroli wyrywkowej, a jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona – by umożliwić dobór próby, wszyscy producenci eksportujący z ChRL, importerzy wspólnotowi i producenci wspólnotowi zostali poproszeni o zgłoszenie się do Komisji i dostarczenie podstawowych informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, dotyczących ich działalności związanej z produktem objętym postępowaniem w okresie objętym dochodzeniem (od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2005 r.).

(8)

Jeśli chodzi o eksportujących producentów, ze względu na fakt, iż tylko trzy grupy przedsiębiorstw i jedno indywidualne przedsiębiorstwo współpracowały w toku dochodzenia, postanowiono, iż przeprowadzenie kontroli wyrywkowej nie jest wymagane.

(9)

W odniesieniu do producentów wspólnotowych, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego, dokonano doboru próby, przyjmując za kryterium największą reprezentatywną wielkość produkcji siodełek, która może zostać objęta dochodzeniem w dostępnym czasie. Na podstawie odpowiedzi uzyskanych od producentów wspólnotowych Komisja wybrała pięć przedsiębiorstw z dwóch różnych państw członkowskich. Pod względem wielkości produkcji, wspomnianych pięć objętych próbą przedsiębiorstw reprezentowało 86 % łącznej produkcji wspólnotowej. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego skonsultowano się z zainteresowanymi stronami i nie wniosły one sprzeciwu. Ponadto pozostałych producentów wspólnotowych poproszono o dostarczenie pewnych ogólnych danych w celu analizy szkody. Ponadto, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego, w odniesieniu do importerów dokonano doboru próby, przyjmując za kryterium największą reprezentatywną wielkość przywozu do Wspólnoty produktu objętego postępowaniem, która może zostać poddana dochodzeniu w dostępnym czasie. W oparciu o otrzymane od różnych importerów informacje i przy uwzględnieniu faktu, iż dostarczone informacje są różnej jakości, do próby wybrano dwóch importerów z jednego państwa członkowskiego. Obydwaj wybrani do próby importerzy stanowią łącznie 21 % przywozu produktu objętego postępowaniem do Wspólnoty. Ze względu na małą liczbę odpowiedzi otrzymanych od użytkowników uznano, że przeprowadzanie kontroli wyrywkowej wśród użytkowników nie jest konieczne.

(10)

Komisja rozesłała kwestionariusze do wszystkich zainteresowanych stron oraz do wszystkich innych przedsiębiorstw, które zgłosiły się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Odpowiedzi wpłynęły od czterech producentów eksportujących z ChRL i od jednego producenta z analogicznego państwa, tj. Brazylii. Pełne odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano również od producentów wspólnotowych wybranych do próby. Pomimo iż na pytania zawarte w formularzu kontroli wyrywkowej odpowiedziało czterech importerów, jedynie dwóch z nich współpracowało, udzielając pełnej odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Oprócz tego pełne odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu udzieliło również czterech użytkowników siodełek. Ponadto otrzymano także odpowiedź na pytania zawarte w kwestionariuszu od jednego dostawcy surowca.

(11)

Komisja zwróciła się o wszystkie informacje, które uznała za niezbędne do celu ustalenia istnienia dumpingu, powstałych szkód i interesu wspólnotowego, zweryfikowała je oraz przeprowadziła weryfikację w siedzibach następujących przedsiębiorstw:

(12)

Biorąc pod uwagę potrzebę ustanowienia wartości normalnej dla producentów eksportujących z ChRL, którym może nie zostać przyznane MET, przeprowadzono weryfikację w celu ustalenia wartości normalnej na podstawie danych z kraju analogicznego, którym w tym przypadku była Brazylia, w siedzibie następującego przedsiębiorstwa:

(13)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2005 r. (zwany dalej „okresem objętym dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od dnia 1 stycznia 2002 r. do końca okresu objętego dochodzeniem (zwany dalej „okresem badanym”).

(14)

Produktem objętym postępowaniem są niektóre siodełka oraz zasadnicze ich części (tj. podstawy, wkładki, pokrycia) do rowerów dwukołowych i pozostałych rowerów (w tym trzykołowych wózków rowerów dostawczych), bezsilnikowych, rowerów wyposażonych w pomocnicze silniki, z wózkiem bocznym lub bez, urządzeń treningowych do siłowni i do użytku domowego (zwane dalej „produktem objętym postępowaniem” lub „siodełkami”) pochodzące z Chińskiej Republiki Ludowej. Produkt ten zgłaszany jest zwykle w ramach kodów CN 8714 95 00, ex 8714 99 90 i ex 9506 91 10.

(15)

Siodełko składa się zazwyczaj z trzech części: podstawy, na której osadzone jest siodełko i która jest zazwyczaj wytwarzana w drodze procesu wtryskiwania plastyku do formy; wkładki przyklejonej do podstawy mającej zwiększyć wygodę siodełka, która może być zrobiona z różnego rodzaju pianki syntetycznej lub innych materiałów; pokrycia, wytwarzanego z materiału sztucznego lub skóry naturalnej, które pokrywa wkładkę oraz krawędzie podstawy, nadając siodełku estetyczny wygląd i sprawiając, że jest ono przyjemniejsze w dotyku. Oprócz wymienionych powyżej części, siodełko posiada również zazwyczaj metalowy mechanizm mocujący, taki jak widełki czy klamra, a ponadto może także zawierać sprężynowy lub elastomerowy mechanizm amortyzacyjny.

(16)

Produkt objęty postępowaniem jest stosowany w rowerach dwukołowych i innych podobnych pojazdach, jak również w urządzeniach stacjonarnych, takich jak urządzenia treningowe do siłowni. Dochodzenie wykazało, iż pomimo różnic w kształcie, materiałach i procesie produkcyjnym różne typy produktu objętego postępowaniem posiadają te same podstawowe właściwości fizyczne i techniczne oraz są wykorzystywane do tych samych celów. Dlatego też dla celów niniejszego postępowania uważa się je za jeden produkt.

(17)

Dochodzenie wykazało, że podstawowe właściwości fizyczne i techniczne siodełek produkowanych i sprzedawanych przez przemysł wspólnotowy we Wspólnocie, siodełek produkowanych i sprzedawanych na chińskim rynku krajowym oraz siodełek przywożonych do Wspólnoty z ChRL, jak również produkowanych i sprzedawanych w Brazylii, są takie same, oraz że produkty te są wykorzystywane do takich samych celów.

(18)

Tymczasowo uznano zatem, że wszystkie wyżej wymienione produkty są produktami podobnymi w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(19)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego, w dochodzeniu antydumpingowym dotyczących przywozu pochodzącego z ChRL, wartość normalną określa się zgodnie z ust. 1–6 wspomnianego artykułu dla producentów, w odniesieniu do których stwierdzono, że spełniają kryteria określone w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(20)

W skrócie i wyłącznie w celu ułatwienia wyszukiwania informacji, kryteria MET są podsumowane poniżej:

(21)

Dwie grupy producentów eksportujących i jeden indywidualny producent eksportujący zwrócili się z wnioskiem o MET na mocy art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego i w określonym terminie wypełniło formularz wniosku o MET dla producentów eksportujących. Komisja uzyskała i zweryfikowała w siedzibach tych przedsiębiorstw wszystkie informacje przedstawione we wnioskach o MET, które zostały uznane za niezbędne. Dochodzenie ujawniło, że MET może być przyznane wyłącznie dwóm grupom producentów eksportujących, natomiast w przypadku jednej grupy przedsiębiorstw oraz jednego indywidualnego przedsiębiorstwa wniosek o MET należy odrzucić.

(22)

W odniesieniu do indywidualnego producenta eksportującego dochodzenie wykazało, że przedsiębiorstwo to nie spełnia kryteriów 1–3 wymienionych powyżej. Konkretnie, przedsiębiorstwo nie wykazało, że decyzje gospodarcze były podejmowane w odpowiedzi na sygnały rynkowe, bez znacznej ingerencji ze strony państwa, tym bardziej iż wielkość sprzedaży na rynku krajowym oraz rynkach eksportowych jest ograniczona postanowieniami umowy spółki tego przedsiębiorstwa, które nie mogą być zmieniane bez zgody państwa. Przedsiębiorstwo nie wykazało również, iż nie występują znaczne zniekształcenia przeniesione z poprzedniego systemu gospodarki nierynkowej, w szczególności poprzez dostarczenie pisemnego dowodu nabycia praw do gruntu.

(23)

Ponadto jedna grupa producentów eksportujących nie poinformowała o swych związkach z głównym odbiorcą krajowym zarówno w formularzu wniosku o traktowanie na zasadach rynkowych, jak i w odpowiedzi na kwestionariusz antydumpingowy. Związek ten wyszedł na jaw dopiero przy okazji kontroli krzyżowych przeprowadzonych w siedzibach producentów eksportujących. Komisja w sposób konsekwentny kieruje się polityką zakładającą, iż MET/IT są określane dla grup przedsiębiorstw powiązanych, jako całości. Z tego też względu przyznanie temu eksporterowi MET/IT wymagałoby pełnej współpracy w dochodzeniu ze strony przedsiębiorstwa powiązanego, w celu dokładnego określenia jego działalności w zakresie produktu objętego postępowaniem, spełniania kryteriów przyznawania MET oraz wpływu związku na transakcje zwierane między obydwoma przedsiębiorstwami. Warunek ten nie został jednak spełniony, gdyż przedsiębiorstwo powiązane nie współpracowało w czasie dochodzenia. W związku z powyższym Komisja nie była w stanie określić MET/IT dla tej grupy przedsiębiorstw. Należy zwrócić uwagę na fakt, iż kwestia ta miała wpływ na znaczą część sprzedaży dokonywanej przez eksporterów na rynku krajowym. Ponadto tego rodzaju celowe pominięcie pewnych informacji poddaje w wątpliwość wiarygodność innych informacji i dokumentów przedłożonych Komisji. W świetle tego pominięcia i jego znaczenia zarówno pod względem analizy MET, jak i kwestii określenia dumpingu, które byłoby oparte na indywidualnych danych przesłanych przez tę grupę eksporterów, stwierdzono, że dostarczyli oni fałszywe i wprowadzające w błąd informacje w rozumieniu art. 18 rozporządzenia podstawowego. Przedsiębiorstwo zostało bezzwłocznie powiadomione o powodach, ze względu na które zamierzano nie uwzględniać przedstawionych informacji, oraz otrzymało możliwość udzielenia dalszych wyjaśnień zgodnie z art. 18 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Jednakże wyjaśnienia udzielone przez przedsiębiorstwo były niezadowalające i nie zdołały przekonać Komisji, że przedsiębiorstwo nie podało informacji wprowadzających w błąd, jak również rozwiać wątpliwości co do rzetelności pozostałych przekazanych przez nie danych. Z tego też względu wspomniana grupa producentów eksportujących została uznana za niewspółpracującą w dochodzeniu, wskutek czego wnioski o MET i IT zostały odrzucone.

(24)

Zainteresowanym stronom umożliwiono zgłoszenie swoich uwag w odniesieniu do powyższych ustaleń.

(25)

W związku z powyższym MET przyznano dwóm grupom producentów eksportujących:

(26)

W myśl art. 2 ust. 7 lit. a) cło obowiązujące na terenie całego kraju, jeśli takie istnieje, ustala się dla państw, których dotyczy ten artykuł, z wyjątkiem przypadków, w których przedsiębiorstwa są w stanie wykazać, że spełniają wszystkie kryteria ustanowione w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(27)

Producent eksportujący, któremu nie można było przyznać MET, wystąpił również o IT na wypadek nieprzyznania mu MET. Jednakże wniosek tego przedsiębiorstwa o traktowanie indywidualne (IT) również został odrzucony, z uwagi na fakt, iż przedsiębiorstwo nie spełniało kryteriów przewidzianych w art. 9 ust. 5 lit. b), a konkretnie kryterium wymagające swobodnego określania cen eksportowych i ilości.

(28)

Określając wartość normalną, Komisja ustaliła najpierw, czy ogólna wielkość krajowej sprzedaży siodełek każdego przedmiotowego producenta eksportującego była reprezentatywna w porównaniu z jego łączną wielkością sprzedaży eksportowej do Wspólnoty. Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego sprzedaż krajową uznano za reprezentatywną, gdy wielkość łącznej sprzedaży krajowej producenta eksportującego wynosiła co najmniej 5 % wielkości jego łącznej sprzedaży eksportowej do Wspólnoty.

(29)

Dwie grupy przedsiębiorstw, którym przyznano MET, obejmują pięć przedsiębiorstw produkujących siodełka na wywóz, z których trzy dokonują również sprzedaży na rynku krajowym. Jedno przedsiębiorstwo dokonywało sprzedaży na rynku krajowym, natomiast nie sprzedawało na wywóz.

(30)

W przypadku producentów eksportujących, których łączną sprzedaż krajową uznano za reprezentatywną, Komisja określiła rodzaje siodełek sprzedawanych na rynku krajowym, które były identyczne lub bezpośrednio porównywalne z rodzajami produktu przeznaczonymi na wywóz do Wspólnoty.

(31)

Dla każdego z tych rodzajów ustalono, czy sprzedaż na rynku krajowym była wystarczająco reprezentatywna dla celów art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajową określonego rodzaju produktu uznano za wystarczająco reprezentatywną, jeżeli ogólna wielkość sprzedaży krajowej tego rodzaju w OD stanowiła co najmniej 5 % ogólnej wielkości sprzedaży porównywalnego rodzaju wywożonego do Wspólnoty.

(32)

Następnie Komisja zbadała, w odniesieniu do każdego przedsiębiorstwa, czy krajowa sprzedaż każdego typu produktu objętego postępowaniem dokonywana w ilościach reprezentatywnych może być uważana za dokonaną w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, poprzez ustalenie proporcji sprzedaży rozpatrywanego typu produktu z zyskiem niezależnym odbiorcom na rynku krajowym.

(33)

W przypadkach gdy wielkość sprzedaży danego rodzaju siodełek, sprzedawanych po cenie sprzedaży netto równej lub wyższej od obliczonych kosztów produkcji, przekraczała 80 % łącznej wielkości sprzedaży dla tego rodzaju, a średnia ważona cen tego rodzaju była równa lub wyższa od kosztów produkcji, wartość normalna dla danego rodzaju produktu oparta była na rzeczywistej cenie krajowej. Cenę tę obliczano jako średnią ważoną cenę łącznej sprzedaży krajowej tego typu, dokonanej w OD, bez względu na to, czy była to sprzedaż z zyskiem, czy nie.

(34)

W przypadku gdy wielkość sprzedaży z zyskiem danego rodzaju siodełek stanowiła najwyżej 80 % ogólnej wielkości sprzedaży tego typu, lub gdy średnia ważona ceny dla tego typu była niższa niż koszty produkcji, wartość normalna dla danego rodzaju produktu oparta była na rzeczywistej cenie krajowej, obliczonej jako średnia ważona sprzedaży z zyskiem wyłącznie dla tego rodzaju, pod warunkiem że sprzedaż ta stanowiła przynajmniej 10 % łącznej wielkości sprzedaży dla tego rodzaju.

(35)

Wreszcie, w przypadku gdy wielkość sprzedaży z zyskiem jakiegokolwiek rodzaju siodełek stanowiła mniej niż 10 % łącznej wielkości sprzedaży tego rodzaju produktu, uznano, że ten konkretny rodzaj sprzedawany jest w ilościach niewystarczających do tego, aby cena krajowa mogła stanowić odpowiednią podstawę dla ustalenia wartości normalnej.

(36)

We wszystkich przypadkach, w których nie można było zastosować ceny sprzedaży krajowej określonego rodzaju produktu sprzedawanego przez producenta eksportującego, stosowano konstruowaną wartość normalną.

(37)

Zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego konstruowania wartości normalnej dokonano poprzez dodanie do kosztów wytworzenia wywożonych rodzajów, dostosowanych w razie potrzeby, rozsądnej wartości na wydatki związane ze sprzedażą, wydatki ogólne i administracyjne (zwane dalej „SG&A”) oraz odpowiedniej marży zysku. We wszystkich przypadkach SG&A i zysk ustalono zgodnie z metodami wskazanymi w art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. W tym celu Komisja zbadała, czy dane o poniesionych kosztach SG&A oraz zyskach osiągniętych przez każdego z zainteresowanych producentów eksportujących na rynku krajowym są wiarygodne.

(38)

Rzeczywiste krajowe koszty SG&A uznawano za wiarygodne, jeżeli łączna wielkość sprzedaży na rynku krajowym przez zainteresowane przedsiębiorstwo mogła być uznana za reprezentatywną w porównaniu z wielkością sprzedaży eksportowej do Wspólnoty. Krajową marżę zysku obliczono w oparciu o sprzedaż krajową tych rodzajów, które były sprzedawane w zwykłym obrocie handlowym. W tym celu zastosowano opisaną powyżej metodologię.

(39)

W przypadku trzech przedsiębiorstw, których sprzedaż była reprezentatywna, stwierdzono, że większość rodzajów produktu objętego postępowaniem, które były wywożone, sprzedawano na rynku krajowym w zwykłym obrocie handlowym. Dla rodzajów, które nie spełniały tych warunków, normalna wartość była konstruowana przy użyciu metodologii opisanej powyżej oraz informacji o SG&A i zyskach każdego z zainteresowanych przedsiębiorstw.

(40)

W przypadku dwóch przedsiębiorstw, które nie dokonywały reprezentatywnej sprzedaży krajowej, wysokość SG&A i zysku została określona na podstawie średniej SG&A i zysku czterech przedsiębiorstw, które dokonywały reprezentatywnej sprzedaży krajowej.

(41)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego wartość normalną dla producentów eksportujących, którym nie przyznano MET, należy ustalić na podstawie cen lub wartości konstruowanej w kraju analogicznym.

(42)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja stwierdziła, że zamierza wykorzystać Brazylię jako właściwy kraj analogiczny dla celów ustalenia wartości normalnej, a zainteresowane strony zostały zaproszone do zgłaszania uwag w tej sprawie.

(43)

Żaden z producentów eksportujących z ChRL, któremu nie przyznano MET, nie sprzeciwił się tej propozycji.

(44)

Jednakże jeden importer oraz jeden producent eksportujący, któremu nie przyznano MET, twierdzili, że Brazylia nie jest odpowiednim krajem analogicznym i że w tym celu należy wybrać raczej Tajwan lub Meksyk.

(45)

Jeśli chodzi o Tajwan, stwierdzono, że choć przemysł w dziedzinie części rowerowych jest tam rozwinięty, to jednak większość produkcji przeniesiono do ChRL. W rezultacie tajwańskie przedsiębiorstwa produkujące siodełka byłyby w znacznej mierze tymi samymi przedsiębiorstwami lub powiązanymi z przedsiębiorstwami, które dokonują wywozu z ChRL do Wspólnoty po cenach, wobec których wysuwa się zarzut dumpingu. Ponadto zwyczajny podział pracy pomiędzy te grupy oznacza, że na Tajwanie produkuje się obecnie tylko kilka wyspecjalizowanych modeli o najwyższej marży zysku, podczas gdy znakomita większość produkcji średniej i niższej klasy modeli została przeniesiona do ChRL ze względu na koszty. Dlatego też ceny lub koszty modeli siodełek na Tajwanie nie byłyby najlepszym odpowiednikiem dla określenia wartości normalnej siodełek produkowanych w ChRL.

(46)

Jeśli chodzi o Meksyk, jest on uważany za państwo o otwartym i konkurencyjnym rynku, którego wielkość to około 1/8 rynku brazylijskiego. Komisja skontaktowała się z dwoma znanymi producentami w Meksyku, jednak nie uzyskała żadnej propozycji współpracy.

(47)

Dochodzenie wykazało, że w przypadku Brazylii mamy do czynienia z konkurencyjnym rynkiem produktu objętego postępowaniem, na którym działa co najmniej trzech producentów krajowych, o różnej wielkości, i na który dokonuje się przywozu w wysokości ok. 15 % konsumpcji krajowej wynoszącej 8–9 mln siodełek rocznie. Jeden producent eksportujący zarzucił, iż poziom konkurencji na rynku brazylijskim jest wątpliwy z uwagi na małą liczbę producentów. Jednakże dochodzenie wykazało, iż nie ma dowodów na pozycję dominującą jednego z producentów brazylijskich, lub też na to, że ceny są ustalane w sposób naruszający konkurencję. Nie było również powodu, aby sądzić, że takie czynniki jak dostęp do surowców, koszty i inne warunki produkcji na Tajwanie lub w Meksyku byłyby bardziej zbliżone do czynników w ChRL, niż w Brazylii. Uznano zatem, iż rynek brazylijski jest odpowiedni w celu ustalenia wartości normalnej.

(48)

Skontaktowano się z trzema znanymi producentami eksportującymi w Brazylii, z których jeden zgodził się na współprac. Producentowi temu przesłano więc kwestionariusz, a dane podane przez niego w odpowiedzi zostały zweryfikowane w jego siedzibie. Producent ten jest powiązany z jednym z producentów wspólnotowych, nie ma jednak powodu, aby sądzić, iż może to wpłynąć na wiarygodność danych, które zostały dodatkowo poddane weryfikacji w siedzibie producenta.

(49)

Biorąc pod uwagę powyższe, tymczasowo uznano, że Brazylia stanowi najwłaściwszy kraj analogiczny w myśl art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

(50)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego wartość normalną dla producentów eksportujących, którym nie przyznano MET, ustalono na podstawie zweryfikowanych informacji otrzymanych od producenta z kraju analogicznego, tj. na podstawie faktycznie płaconych lub należnych cen na rynku brazylijskim za porównywalne rodzaje produktów, zgodnie z metodologią przedstawioną powyżej.

(51)

Wartość normalna została ustalona w oparciu o wszystkie faktycznie płacone lub należne ceny na rynku brazylijskim za porównywalne rodzaje produktów z uwagi na to, iż stwierdzono, że wszystkie transakcje były dokonywane w zwykłym obrocie handlowym.

(52)

Wszyscy producenci eksportujący dokonywali sprzedaży na wywóz do Wspólnoty albo bezpośrednio do niezależnych odbiorców we Wspólnocie, albo poprzez powiązane lub niepowiązane przedsiębiorstwa mające siedziby w Hongkongu, na Brytyjskich Wyspach Dziewiczych lub na Tajwanie.

(53)

W przypadku gdy produkt objęty postępowaniem był wywożony bezpośrednio do niezależnych odbiorców we Wspólnocie, cena eksportowa ustalana była w oparciu o rzeczywiście płacone lub należne ceny za produkt objęty postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(54)

W przypadku sprzedaży za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego mającego siedzibę poza Wspólnotą cena eksportowa była ustalana na podstawie ceny, po której przywożone produkty zostały w pierwszej kolejności odsprzedane niezależnemu odbiorcy we Wspólnocie.

(55)

Wartość normalną i ceny eksportowe porównywano na podstawie ex-works. W celu zapewnienia sprawiedliwego porównania wartości normalnej i ceny eksportowej uwzględniono w formie dostosowania różnice mające wpływ na ceny i porównywalność cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Odpowiednie dostosowania dotyczące kosztów transportu, ubezpieczenia, manipulacyjnych i dodatkowych oraz opłat kredytowych, prowizji i opłat bankowych przyznano we wszystkich przypadkach, które uznano za uzasadnione, prawidłowe i poparte zweryfikowanymi materiałami dowodowymi.

(56)

W odniesieniu do sprzedaży dokonywanej za pośrednictwem przedsiębiorstw powiązanych na Tajwanie, w przypadku gdy stwierdzono, iż przedsiębiorstwa te pełniły funkcje podobne do agenta działającego na zlecenie, dokonano dostosowania zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego. Mając na uwadze fakt, iż rozliczenie kosztów SG&A przedstawione przez przedsiębiorstwo powiązane nie mogło być uznane za wiarygodne, dostosowanie to zostało oparte na danych dotyczących SG&A i zysku uzyskanych od niepowiązanego przedsiębiorstwa handlowego.

(57)

W przypadku przedsiębiorstw, którym przyznano MET, średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu objętego postępowaniem wywożonego do Wspólnoty porównano ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiadającego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(58)

Zgodnie z utrwaloną praktyką Komisja dla celów ustalenia marginesu dumpingu traktuje powiązanych producentów eksportujących lub producentów eksportujących należących do tej samej grupy jako jeden podmiot gospodarczy i ustala dla nich jednolity margines dumpingu. Podejście takie zastosowano przede wszystkim dlatego, iż indywidualne marginesy dumpingu umożliwiałyby obchodzenie środków antydumpingowych, co sprawia, że są one wtedy nieskuteczne, gdyż w przypadku różnych marginesów dumpingu producenci eksportujący mogliby wywozić swoje produkty do Wspólnoty za pośrednictwem tego przedsiębiorstwa, dla którego ustalono najniższy margines dumpingu.

(59)

Zgodnie z tą praktyką powiązanych producentów eksportujących należących do tej samej grupy uznano za jeden podmiot i przyznano im jeden margines dumpingu, obliczony na podstawie średniej ważonej marginesów dumpingu współpracujących producentów w danej grupie.

(60)

Na tej podstawie tymczasowe średnie ważone marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem, są następujące:

(61)

Aby obliczyć ogólnokrajowy margines dumpingu mający zastosowanie do wszystkich pozostałych producentów eksportujących z ChRL, Komisja najpierw określiła poziom współpracy. Dokonano porównania pomiędzy całkowitą wielkością wywozu wskazaną w odpowiedziach na kwestionariusze trzech współpracujących producentów eksportujących a łączną wielkością przywozu dumpingowego obliczoną zgodnie z motywem 71. Otrzymana w ten sposób wielkość procentowa to 23 %. Na tej podstawie poziom współpracy uznano za niski.

(62)

Dlatego też uznano, iż należy określić ogólnokrajowy margines dumpingu jako średnią ważoną:

(63)

Na tej podstawie, ogólnokrajowy margines dumpingu został tymczasowo ustalony na poziomie 30,9 % ceny CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem.

(64)

Wiadomo, że we Wspólnocie produkt objęty postępowaniem jest produkowany przez dziewięciu producentów, w których imieniu złożono skargę. Są to producenci we Włoszech, Polsce, Zjednoczonym Królestwie i Portugalii, którzy stanowią 99 % produkcji wspólnotowej w OD.

(65)

Ponadto na etapie wszczęcia postępowania znany był tylko jeden producent wspólnotowy niebędący skarżącym. Biorąc pod uwagę wielkość produkcji dziewięciu wspólnotowych skarżących producentów oraz producenta, który nie wystąpił ze skargą, łączna produkcja produktu podobnego wyniosła w OD 16 165 936 sztuk.

(66)

Następujący producenci wspólnotowi poparli skargę:

(67)

Ponieważ dziewięciu skarżących współpracujących producentów wspólnotowych (zarówno objętych, jak i nieobjętych próbą) reprezentuje 99 % produkcji Wspólnoty produktu podobnego, stanowią oni przemysł wspólnotowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Producenci wspólnotowi objęci próbą w dochodzeniu (zwani dalej „producentami objętymi próbą”) stanowili 86 % łącznej wspólnotowej produkcji siodełek w OD. Pozostali producenci wspólnotowi zostali poproszeni o dostarczenie ogólnych danych potrzebnych do analizy szkody.

(68)

Poziom konsumpcji we Wspólnocie ustalono na podstawie wielkości sprzedaży na rynku wspólnotowym przez pięciu objętych próbą producentów wspólnotowych, czterech producentów wspólnotowych, którzy nie zostali włączeni do próby, jednego producenta, który nie złożył skargi oraz przywozu z ChRL i z innych państw trzecich w ramach odpowiednich kodów CN, zgodnie z danymi Eurostatu. Jak wspomniano w motywie 14, produkt objęty postępowaniem jest obecnie zgłaszany w ramach kodów CN 8714 95 00, ex 8714 99 90 i ex 9506 91 10. Dane Eurostatu dotyczące dwóch ostatnich kodów CN (ex 8714 99 90 i ex 9506 91 10) obejmują również inne części rowerów dwukołowych oraz urządzeń do ćwiczeń. Z uwagi na to, iż z tych danych obejmujących szersze kategorie produktów nie można było oddzielić danych dotyczących wyłącznie siodełek, postanowiono ustalić statystyki importowe wyłącznie w oparciu o jeden kod CN, tj. 8714 95 00. W rezultacie wielkości przywozu uwzględnione przy ustalaniu konsumpcji we Wspólnocie mogą być w niedużym stopniu zaniżone.

(69)

Na podstawie tych danych stwierdzono, że w okresie badanym konsumpcja wzrosła o 17 % z 20 701 027 sztuk w 2002 r. do 24 179 012 sztuk w 2005 r.

Tabela 1

(70)

Jak powiedziano wcześniej, obecne dochodzenie wykazało, że średnie marginesy dumpingu określone dla ChRL są wyższe niż próg de minimis, zdefiniowany w art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego oraz że wielkość przywozu z ChRL nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

(71)

Wielkość przywozu została określona w oparciu o dane Eurostatu. Jak wspomniano w motywie (68) przedstawione poniżej dane dotyczące przywozu mogą być nieznacznie zaniżone. Ponadto Eurostat posiada również dane statystyczne dotyczące wielkości przywozu siodełek do rowerów dwukołowych podane w jednostkach 100 kg, a nie w sztukach. Dlatego też uznano za właściwe użycie jednostki 500 g na sztukę jako średnią wagę siodełek przywożonych z ChRL, ponieważ taką właśnie wagą posługiwał się jeden producent eksportujący i jeden niepowiązany importer.

(72)

W omawianym okresie przywóz z ChRL zwiększył się czterokrotnie. Wielkość przywozu wzrosła z 1 416 814 sztuk w 2002 r. do 6 276 749 sztuk w OD. Udział w rynku wzrósł odpowiednio z 7 % w 2002 r. do 26 % w OD. Dane te należy rozpatrywać w świetle konsumpcji, która wzrosła tylko o 17 %, czyli stosunkowo mniej niż wzrost przywozu z ChRL.

(73)

Jeden niepowiązany importer stwierdził, że statystyki dotyczące przywozu są zawyżone, ponieważ w skardze określono średnią wagę jednej sztuki siodełka na 400 g. Zdaniem tego przedsiębiorstwa średnia waga siodełek przywożonych z ChRL wynosi od 600 do 800 g. Z drugiej jednak strony, to samo przedsiębiorstwo potwierdziło w czasie wizyty weryfikacyjnej przeprowadzonej w jego siedzibie, że średnia waga siodełek przywożonych z ChRL wynosi 500 g, czyli dokładnie tyle samo, co waga użyta przez Komisję do przeliczenia na sztuki danych Eurostatu wyrażonych w jednostkach 100 kg. Importer twierdził także, że statystyki dotyczące przywozu z ChRL są zbyt obszerne, ponieważ obejmują również pokrycia do siodełek używane dla ochrony siodełka. Jak wspomniano w motywie (70) powyżej, statystyki importowe dotyczyły wyłącznie jednego kodu CN (tj. CN 8714 95 00) niebędącego akurat tym kodem, w ramach którego zwykle zgłasza się pokrycia do siodełek, dlatego też zarzut importera jest nieuzasadniony.

Tabela 2

(74)

Średnia ważona cena importowa siodełek pochodzących z ChRL stopniowo spadała każdego roku przez cały okres badany i łącznie spadek ten wyniósł 21 %, tj. z 1,4 EUR za sztukę do 1,1 EUR za sztukę w okresie od 2002 r. do OD.

Tabela 3

(75)

Aby określić podcięcie cenowe, Komisja przeanalizowała dane dotyczące OD. Za odpowiednie ceny przemysłu wspólnotowego wzięto ceny stosowane wobec niezależnych odbiorców, dostosowane w razie potrzeby do poziomu ex-works, tj. z wyłączeniem kosztów transportu we Wspólnocie i po odliczeniu obniżek i rabatów. Ceny różnych rodzajów siodełek, określone według podstawy, wkładki, pokrycia, widelca i wagi, zostały porównane z cenami sprzedaży podobnych rodzajów stosowanymi przez eksporterów, po odliczeniu obniżek i dostosowane, w odpowiednich przypadkach, do ceny CIF na granicy Wspólnoty z odpowiednim dostosowaniem odnośnie do kosztów odprawy celnej (1,2 %) oraz kosztów ponoszonych po przywozie, ponoszonych przez importera we Wspólnocie.

(76)

Do obliczenia średnich ważonych marginesów podcięcia cenowego wzięto pod uwagę ceny eksportowe współpracujących producentów eksportujących. W OD średni ważony margines podcięcia cenowego współpracujących producentów wynosił 67,3 %. Ponadto, biorąc pod uwagę całość przywozu siodełek, tj. zarówno od współpracujących, jak i niewspółpracujących producentów eksportujących z ChRL, obliczenie średniego ważonego marginesu podcięcia cenowego w oparciu o dane Eurostatu wykazało podobny średni margines podcięcia cenowego w wysokości 70 % w OD.

(77)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego badanie wpływu przywozu dumpingowego na przemysł Wspólnoty zawierało ocenę wszystkich czynników gospodarczych, które wywierają wpływ na stan przemysłu Wspólnoty w badanym okresie.

(78)

Analizę tę przeprowadzono dla przedsiębiorstw objętych próbą. Jednakże w celu uzyskania kompletnego obrazu sytuacji przemysłu wspólnotowego, poniżej przedstawiono również informacje dotyczące tych wskaźników, dla których dostępne były wiarygodne informacje na temat całego przemysłu wspólnotowego. Na tej podstawie wyniki przemysłu wyrażone za pomocą takich czynników, jak: ceny, wynagrodzenia, inwestycje, zyski, zwrot z inwestycji, przepływy pieniężne, czy zdolność do pozyskania kapitału, zostały ustalone w oparciu o informacje przekazane przez objęte próbą przedsiębiorstwa. Czynniki dotyczące szkody jak udział rynkowy, wielkość sprzedaży oraz produkcja ustalono dla całego przemysłu wspólnotowego.

(79)

Wielkość produkcji całego przemysłu wspólnotowego wskazuje wyraźnie na występowanie ujemnej tendencji w badanym okresie. Podczas gdy w 2002 r. wielkość produkcji wynosiła 19 546 740 sztuk siodełek, w OD przemysł wspólnotowy wyprodukował jedynie 16 165 936 sztuk, co stanowi spadek o prawie 3,5 mln sztuk (17 %) w porównaniu do 2002 r. Ponieważ siodełka produkuje się generalnie na konkretne zamówienie odbiorcy, ujemna tendencja w wielkości produkcji może być bezpośrednio związana ze spadkiem popytu na siodełka produkowane przez przemysł wspólnotowy.

Tabela 4

(80)

Moce produkcyjne zostały ustalone na podstawie nominalnej mocy jednostek produkcyjnych, którymi dysponuje przemysł wspólnotowy, z uwzględnieniem przerw w produkcji oraz faktu, że w niektórych przypadkach część mocy była wykorzystywana do wytwarzania innych produktów na tych samych liniach produkcyjnych, np. kierownicy do wózków inwalidzkich.

(81)

Moce produkcyjne w odniesieniu do siodełek zwiększyły się o 5 % w badanym okresie, z 29 492 120 sztuk w 2002 r. do 30 921 920 sztuk w OD. Nieznaczny wzrost mocy produkcyjnych wynika z inwestycji poczynionych w 2004 r. i OD w zakresie produkcji nowych rodzajów produktu, używanych w dwukołowych rowerach wyścigowych. Stopa wykorzystania mocy produkcyjnych odzwierciedla spadek produkcji i popytu. Ulegała ona stopniowemu zmniejszeniu w badanym okresie, osiągając jedynie 45 % wykorzystania w OD.

Tabela 5

(82)

Jeżeli chodzi o zapasy na koniec roku, znaczna większość produkcji robiona jest na zamówienie. Dlatego też, z uwagi na fakt, iż badanym okresie zanotowano zmniejszenie się zapasów o 35 %, uważa się, że w tym przypadku zapasy nie stanowią właściwego wskaźnika szkody.

Tabela 6

(83)

Między 2002 r. a 2003 r. inwestycje na produkcje produktu podobnego zmalały z 3 808 057 EUR na 1 664 147 EUR. W 2004 r. producenci wspólnotowi zwiększyli swoje nakłady inwestycyjne i wydali na ten cel 3 381 996 EUR, czyli prawie dwa razy tyle co w roku poprzednim. Podczas OD inwestycje wyniosły 3 638 962 EUR, co oznacza zmniejszenie o 4 % w porównaniu do poziomu osiągniętego na początku badanego okresu w 2002 r. W trakcie dochodzenia ustalono, że inwestycje przeznaczone na budynki, zakłady i maszyny miały głównie na celu utrzymanie mocy produkcyjnych, natomiast tylko w OD oraz w mniejszym stopniu w 2004 r. miały one na celu opracowanie nowych rodzajów produktu. Ze względu na niskie wykorzystanie mocy produkcyjnych, o którym mowa powyżej, inwestycje w żadnym przypadku nie miały na celu zwiększenia ogólnej wielkości produkcji.

(84)

Dochodzenie wykazało, że przemysł wspólnotowy uważany jest za światowego lidera w zakresie projektowania siodełek i związanych z tym innowacji. Pomiędzy rokiem 2000 a OD producenci wspólnotowi zaprojektowali i wprowadzili na rynek ponad tysiąc nowych rodzajów siodełek. Wydatki na badania i rozwój stanowią ok. 8–10 % całkowitego obrotu przemysłu wspólnotowego. W celu utrzymania tej pozycji przemysł wspólnotowy musi utrzymać pewny poziom inwestycji, nawet w sytuacji niskiego wykorzystania mocy produkcyjnych.

Tabela 7

(85)

Istnieją dwa główne kanały sprzedaży dla siodełek: Rynek „producentów pierwotnego wyposażenia” (ang. original equipment manufacturer – OEM) oraz rynek części zamiennych. W pierwszym przypadku siodełka są sprzedawane w celu zamontowania na nowych rowerach, natomiast w drugim przypadku są one sprzedawane w celu zastąpienia używanych siodełek. Ustalono, że udział sprzedaży na rynku OEM wynosi ok. 60 %, a udział sprzedaży na rynku części zamiennych ok. 40 % całego rynku. Podobnie jak opony, siodełka należą do najczęściej wymienianych części rowerów.

(86)

Wielkość sprzedaży całego przemysłu wspólnotowego zmniejszyła się o 20 % w badanym okresie, z 15 109 569 sztuk do 12 139 162 sztuk w OD, co oznacza, że przemysł wspólnotowy sprzedał prawie 3 mln siodełek mniej w OD niż w 2002 r. Po niewielkim spadku o 1 % w 2003 r. w porównaniu do 2002 r. zmniejszenie wielkości sprzedaży było bardziej znaczne w 2004 r. i w OD.

(87)

Jeżeli chodzi o wartość, w całym badanym okresie sprzedaż odnotowana przez przemysł wspólnotowy wzrosła jedynie o 1 %. Wartość sprzedaży dokonanej na rynku wspólnotowym wzrosła o 5 % z 54 460 180 w 2002 r. do 56 978 530 EUR w 2003 r., a następnie wzrosła do 58 052 609 EUR w 2004 r. Jednakże w OD wartość sprzedaży dokonanej przez przemysł wspólnotowy zmniejszyła się o prawie 3 mln EUR w porównaniu z rokiem poprzednim. Fakt, że wartość sprzedaży i jej wielkość nie podążały według tego samego trendu związany jest ze wzrostem średnich cen, co zostanie przedstawione poniżej.

(88)

W związku ze spadkiem wielkości sprzedaży udział przemysłu wspólnotowego w rynku również znacznie się obniżył z 81 % w 2002 r. do 58 % w OD. Innymi słowy, w całym badanym okresie przemysł wspólnotowy stracił 23 punkty procentowe udziału w rynku w związku z rosnącym przywozem z ChRL.

Tabela 8

(89)

Średnia jednostkowa cena sprzedaży dokonywanej przez przemysł wspólnotowy zwiększyła się o 25 % w badanym okresie. Wzrost ten można przypisać z jednej strony zwiększonymi kosztami zakupu surowców, które miały wpływ na cały przemysł, a z drugiej strony coraz większym nastawieniem się na wytwarzanie zaawansowanych technologicznie rodzajów produktu, które wymagają bardziej kosztownych surowców oraz większego nakładu pracy.

(90)

Główne surowce używane do produkcji siodełek to m.in. skorupy plastikowe, pokrycia, poliuretan, szyny i klamry. Ceny tych surowców są pośrednio związane ze zmianami cen ropy naftowej i metali. Surowce są najbardziej kosztotwórczym składnikiem kosztów produkcji siodełek (stanowią ok. połowy całkowitego kosztu produkcji) i mają bezpośredni wpływ na zmiany cen sprzedaży.

(91)

Stwierdzono, że średnie ceny surowców były stabilne między 2002 a 2003 r., natomiast począwszy od 2003 r., a także w OD, wzrosły, co miało odzwierciedlenie w wyższych cenach sprzedaży przemysłu wspólnotowego.

(92)

Jeden niepowiązany importer stwierdził, że wzrost cen stosowanych przez przemysł wspólnotowy związany jest ze zmianą w popycie konsumentów. Przedsiębiorstwo to twierdziło, że zmniejszył się popyt na rowery o niskich cenach, a zatem również na siodełka o niskich cenach, natomiast zwiększył się popyt na droższe i bardziej zaawansowane siodełka. Stwierdzeniu temu zaprzecza fakt, iż przywozy siodełek o niskich cenach z ChRL zwiększyły się w wartościach względnych znacznie bardziej niż ogólna konsumpcja siodełek we Wspólnocie, jak stwierdzono w motywie 72.

Tabela 9

(93)

Podczas badanego okresu średnia ważona rentowność z obrotów netto przemysłu wspólnotowego znacznie się zmniejszyła z 3,8 % w 2002 r. do jedynie 0,4 % w OD. Rentowność wzrosła do 5,0 % w 2003 r., następnie spadła do 3,1 % w 2004 r., a w OD osiągnęła 0,4 %. Niska marża zysku związana jest z faktem, iż przemysł wspólnotowy nie był w stanie w wystarczającym stopniu przenieść wyższych kosztów surowców na odbiorców.

Tabela 10

W OD przemysł wspólnotowy osiągnął przepływ środków pieniężnych w wysokości 3 990 473 EUR; kwota ta jest o ok. 1,1 mln EUR (ok. 22 %) niższa w porównaniu z rokiem 2002. Nadal znaczny poziom płynności finansowej przemysłu wspólnotowego związany jest z faktem, iż przemysł ten jest przemysłem kapitałochłonnym, wymagającym wysokich kwot amortyzacji. Ogólnie rzecz biorąc, można zaobserwować zbieżność trendu między rentownością i płynnością finansową przemysłu wspólnotowego.

Tabela 11

(94)

Zwrot z aktywów netto obliczono, wyrażając marżę zysku netto przed opodatkowaniem produktu podobnego jako odsetek wartości księgowej netto aktywów trwałych przyporządkowanych produktowi podobnemu. Wskaźnik ten podążał według tego samego trendu co rentowność: jego wartość zmniejszyła się z 12 % w 2002 r. do jedynie 1 % w OD.

Tabela 12

(95)

Nie było skarg od przemysłu wspólnotowego ani wskazówek świadczących o tym, że przemysł wspólnotowy napotyka na problemy z pozyskiwaniem kapitału, uznano więc, że przemysł wspólnotowy jako całość był w stanie pozyskać kapitał na swoją działalność w czasie badanego okresu.

(96)

Zatrudnienie w przemyśle wspólnotowym pozostawało stabilne w całym badanym okresie. Po niewielkim wzroście w 2003 i 2004 r. przemysł wspólnotowy zatrudniał w OD 418 osób w pełnym wymiarze godzin, czyli praktycznie tyle samo co w 2002 r. Jednakże należy zauważyć, że producenci wspólnotowi zlecają znaczną część swojej produkcji innym małym i średnim przedsiębiorstwom mającym siedzibę we Wspólnocie, a w kilku przypadkach zlecają prawie całą produkcję innym małym i średnim przedsiębiorstwom. W związku z tym całkowita liczba osób zatrudnionych w pełnym wymiarze godzin przy produkcji siodełek jest znacznie wyższa niż liczba pracowników bezpośrednio zatrudnionych przez przemysł wspólnotowy. Szacuje się, że całkowita liczba osób zatrudnionych przy produkcji produktu podobnego jest przynajmniej trzy razy wyższa, tj. wyniosła ok. 1 200 osób w OD. Średnie zarobki roczne kształtowały się podobnie do ogólnych kosztów pracy, tj. wzrosły o 5 % w badanym okresie z 7 784 339 EUR w 2002 r. do 8 190 911 EUR w OD, co jest poniżej stopy inflacji w tym samym okresie.

Tabela 13

(97)

Produktywność mierzona jako wynik (produkcja) przypadająca na pracownika w ciągu roku osiągnęła 42 225 szt. w 2002 r. i ciągle spadała w kolejnych latach, osiągając 33 317 szt. w OD. Spadek ten związany jest z malejącą wielkością produkcji.

Tabela 14

(98)

Podczas gdy konsumpcja wspólnotowa zwiększyła się o 17 % między 2002 r. a OD, wielkość sprzedaży przemysłu wspólnotowego pozostała na niezmiennym poziomie w tym samym okresie. Stąd też sprzedaż przemysłu wspólnotowego wzrosła zdecydowanie mniej niż popyt w badanym okresie. Z drugiej strony, udział w rynku przywozu z ChRL wzrósł o 19 punktów procentowych.

(99)

Jeżeli chodzi o wpływ rzeczywistego marginesu dumpingu na przemysł wspólnotowy, to, biorąc pod uwagę wielkość i ceny przywozu z ChRL, wpływ ten nie może być uznany za nieistotny.

(100)

Nie stwierdzono, by przemyśle wspólnotowym następowała poprawa po skutkach wcześniejszego dumpingu lub subsydiowania.

(101)

Analiza wskaźników szkody wykazała, że sytuacja przemysłu wspólnotowego uległa znacznemu pogorszeniu w badanym okresie. Większości wskaźników szkody (wielkość sprzedaży, wielkość produkcji, wykorzystanie mocy produkcyjnych, rentowność, zwrotu z inwestycji, inwestycje, przepływ środków pieniężnych i zatrudnienie) wykazało negatywną tendencję w badanym okresie.

(102)

Co prawda niektóre wskaźniki wykazały stabilną (wartość sprzedaży, zdolność do pozyskiwania kapitału) lub nawet pozytywną (średnie ceny sprzedaży, poziom wykorzystania mocy produkcyjnych, poziom zapasów) tendencję. Jednakże wzrost cen sprzedaży i wartości sprzedaży netto w OD nie może być przypisywany poprawie sytuacji przemysłu wspólnotowego, lecz był on zwykłym następstwem wzrostu cen surowców oraz przestawienia przemysłu wspólnotowego na wytwarzanie bardziej zaawansowanych technologicznie rodzajów produktu. Jeżeli chodzi o zapasy, jak zaznaczono w motywie 82, ze względu na szczególny charakter tego przemysłu, poziom zapasów nie może zostać uznany za istotny czynnik do celów ustalenia szkody.

(103)

Biorąc pod uwagę negatywny w szerokiej mierze rozwój wskaźników związanych z zyskiem, można uznać, że rentowność przemysłu wspólnotowego stoi pod znakiem zapytania, jeżeli sytuacja ta nie zostanie naprawiona. W związku z faktem, iż przemysł wspólnotowy składa się z małych i średnich przedsiębiorstw, które prowadzą działalność kapitałochłonną, jest bardzo mało prawdopodobne, by przemysł ten mógł długo przetrwać pod względem finansowym, jeżeli sytuacja się nie zmieni.

(104)

W świetle powyższych faktów stwierdza się, iż przemysł wspólnotowy poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(105)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy przywóz po cenach dumpingowych produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL wyrządził szkodę przemysłowi wspólnotowemu w takim stopniu, iż można ją sklasyfikować jako istotną. Zbadano również znane czynniki inne niż przywóz po cenach dumpingowych, które mogłyby wyrządzić szkodę przemysłowi wspólnotowemu w tym samym okresie, aby upewnić się, czy szkoda wyrządzona przez te czynniki nie została przypisana przywozowi po cenach dumpingowych.

(106)

Przywóz z ChRL wzrósł ponad czterokrotnie w badanym okresie, dokładniej mówiąc jego wielkość wzrosła o 343 %, a jego udział w rynku wzrósł o 19 punktów procentowych. Jednocześnie średnie ceny przywozów wszystkich producentów eksportujących z ChRL spowodowały podcięcie średnich cen przemysłu wspólnotowego o 70,1 % w OD. Zasadniczy wzrost wielkości przywozów z ChRL po cenach, które utrzymywały się znacznie poniżej cen przemysłu wspólnotowego, oraz wzrost ich udziału w rynku w badanym okresie zbiegły się w czasie z widocznym pogorszeniem się ogólnej sytuacji finansowej przemysłu wspólnotowego w tym samym okresie.

(107)

Podczas gdy ceny jednostkowe produktów przywożonych z ChRL odnotowały spadek o 21 % w badanym okresie z 1,4 EUR w 2002 r. na 1,1 EUR w OD, ceny stosowane przez przemysł wspólnotowy wzrosły o 26 % w badanym okresie z 3,6 EUR w 2002 r. na 4,5 EUR w OD. Ta odmienna ewolucja cen może jedynie po części zostać przypisana różnym składem gatunkowym produktów wytwarzanych we Wspólnocie i w ChRL. Ponadto producenci wspólnotowi przedstawili dowody, świadczące, iż dostęp do surowców i ich ceny są podobne we Wspólnocie i w ChRL. Wykazali oni również, że koszty surowców wykorzystywanych do produkcji siodełek wzrosły we Wspólnocie w badanym okresie. Istotnie, niektórzy eksportujący producenci z ChRL sprzedawali swoje produkty do Wspólnoty poniżej kosztów surowców, co wyraźnie wskazuje na fakt, że nie mamy tutaj do czynienia z sytuacją niskich cen wynikających z przewagi komparatywnej producentów z ChRL, lecz z istnieniem praktyk dumpingowych.

(108)

Skutkiem tych nieuczciwych praktyk cenowych stosowanych w ramach przywozu po cenach dumpingowych z ChRL było poddanie cen przemysłu wspólnotowego dużej presji, co sprawiło, że nie mogły one nawet odzwierciedlić rosnących kosztów surowców. Fakt ten został dodatkowo potwierdzony przez znaczny spadek rentowności przemysłu wspólnotowego.

(109)

Na podstawie powyższych ustaleń oczywiste jest, że tani przywóz z ChRL, który w znaczący sposób podciął ceny przemysłu wspólnotowego, miał decydujący wpływ na pogorszenie się sytuacji przemysłu wspólnotowego, co odzwierciedla w szczególności spadek wielkości produkcji i sprzedaży, udziału w rynku oraz gwałtowny spadek rentowności.

(110)

W przypadku jednego producenta eksportującego ustalono margines dumpingu poniżej poziomu de minimis. Dlatego też przywóz pochodzący od tego przedsiębiorstwa nie został uwzględniony w powyższej analizie szkody. Udział przywozu dokonywanego przez tego producenta eksportującego w całym przywozie znajdował się w przedziale 28–33 % w latach 2002 i 2003 r., 18–23 % w 2004 r., a w OD osiągnął poziom 12–17 %. Średnie ceny stosowane przez to przedsiębiorstwo były znacznie niższe niż średnie ceny przemysłu Wspólnoty przez cały badany okres. Jednakże średnia marginesów podcięcia dla tego przedsiębiorstwa była o wiele niższa niż dla przedsiębiorstw, dla których ustalono praktykowanie dumpingu. Biorąc pod uwagę fakt, iż wielkość przywozu pochodzącego od tego przedsiębiorstwa nie była znaczna oraz, co bardziej istotne, gwałtownie zmniejszyła się w badanym okresie, stwierdza się, że przywóz po cenach niedumpingowych nie naruszył związku przyczynowego, czyli że przywóz po cenach dumpingowych z ChRL wyrządził istotną szkodą przemysłowi wspólnotowemu.

(111)

Według Eurostatu oraz zgodnie z informacjami zebranymi w czasie dochodzenia głównymi krajami trzecimi, z których przywożone są siodełka, to Tajwan, Indie i Wietnam.

(112)

Przywóz z Tajwanu wyniósł 1 145 000 sztuk w 2002 r. i wzrósł w badanym okresie o 25 %, osiągając w OD 1 429 200 szt. Udział w rynku siodełek przywożonych z Tajwanu wyniósł 6 % w 2002 r. i nie różnił się od udziału w OD. Przywóz z Tajwanu dokonywany był po cenach zbliżonych do cen przemysłu wspólnotowego. Biorąc pod uwagę fakt, że udział w rynku przywozu z Tajwanu pozostał w badanym okresie na niezmienionym poziomie (6 %) oraz że jego ceny były zbliżone do cen przemysłu wspólnotowego, przywozu tego nie uznaje się za mający negatywny wpływ na sytuację przemysłu wspólnotowego.

(113)

Przywóz z Indii wyniósł 204 200 sztuk w 2002 r. i wzrósł o 30 %, osiągając poziom 264 600 szt. w OD. Średnie ceny przywozu z Indii pozostały, przez cały badany okres, na niższym poziomie niż ceny przywozu z ChRL. Wyniosły one 0,63 EUR w 2002 r., następnie wzrosły do 0,91 EUR w 2003 r., po czym spadły gwałtownie do 0,47 EUR i osiągnęły wartość 0,6 EUR w OD. Jednakże udział w rynku tego przywozu wynosił jedynie 1 % przez cały badany okres. W związku z powyższym stwierdza się, że pomimo niskiego poziomu cen przywozu z Indii, nie wywarł on znacznego wpływu na sytuację przemysłu wspólnotowego.

(114)

Jeżeli chodzi o przywóz z Wietnamu, dane Eurostatu wskazują na bardzo niski poziom przywozu w 2002 r. (4 400 szt.), który wzrósł do 136 600 szt. w OD. Ceny przywozu z Wietnamu kształtowały się na tym samym poziomie co ceny przywozu z ChRL. Jednakże, podobnie jak w przypadku Indii, udział w rynku przywozu z Wietnamu wynosił poniżej 1 % w 2002 i 2003 r. i ledwo osiągnął 1 % w 2004 r. i w OD. W związku z tym uznaje się, że przywóz ten nie wywarł on znacznego wpływu na sytuację przemysłu wspólnotowego.

(115)

W związku z powyższym można tymczasowo przyjąć, że przywozy z innych krajów niż ChRL nie miały udziału w istotnej szkodzie poniesionej przez przemysł wspólnotowy.

(116)

Jak wspomniano w powyższym motywie 84, inwestycje na badania i rozwój stanowią ok. 8–10 % całkowitego obrotu przemysłu wspólnotowego. Inwestycje te obejmują badania pozycji ciała na siodełku oraz opracowanie i testowanie nowych modeli siodełek. Kilku producentów wspólnotowych twierdziło, że niektórzy producenci eksportujący z ChRL kopiowali chronione patentem produkty europejskie, w związku z czym odnosili korzyść w porównaniu z producentami wspólnotowymi, co odzwierciedlają niższe ceny siodełek przywożonych z ChRL. Z drugiej strony jeden niepowiązany importer zauważył, że produkty podrobione nie pochodziły wyłącznie z ChRL, lecz były również przedmiotem sporów między producentami we Wspólnocie. Uznaje się, że podrabianie produktów jest istotnym problemem dla tego przemysłu i, że praktyki takie mogły pogorszyć sytuację przemysłu wspólnotowego. W każdym razie straty poniesione na skutek łamania praw własności intelektualnej przez sam przemysł wspólnotowy nie są na tyle znaczne, by naruszyć silny związek przyczynowy pomiędzy przywozem dumpingowym a istotną szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy. Należy również zauważyć, że ze względu na fakt, iż przywóz z ChRL po cenach dumpingowych korzystał z naruszeń praw własności intelektualnej, naruszenia te nie mogą stanowić osobnego czynnika, ponieważ odnosiłyby się one w dalszym ciągu do przywozu po cenach dumpingowych.

(117)

Zbieżność czasowa między wzrostem przywozu dumpingowego z ChRL, wzrostem udziałów w rynku oraz stwierdzonym podcięciem cenowym, z jednej strony, a wyraźnym pogorszeniem się sytuacji przemysłu wspólnotowego, z drugiej strony, prowadzi do wniosku, że ten dumpingowy przywóz spowodował istotną szkodę poniesioną przez przemysł wspólnotowy w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Poddano analizie również inne czynniki, jednak uznano, że nie odgrywały one decydującej roli w poniesionej szkodzie.

(118)

Opierając się na powyższej analizie – w ramach której odpowiednio rozgraniczono i rozdzielono wpływy wszystkich innych znanych czynników na sytuację przemysłu wspólnotowego od wyrządzającego szkodę wpływu przywozów dumpingowych – tymczasowo uznaje się, że przywozy siodełek z ChRL wyrządziły istotną szkodę przemysłowi wspólnotowemu, w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(119)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy pomimo stwierdzenia dumpingu wyrządzającego szkodę istniały jakiekolwiek istotne powody, aby stwierdzić, że podjęcie odpowiednich środków w tym konkretnym przypadku nie leży w interesie Wspólnoty. W tym celu należy rozważyć wpływ możliwych środków na wszystkie strony zaangażowane w postępowanie, jak również możliwe skutki zaniechania przyjęcia tych środków.

(120)

Szkodliwa sytuacja przemysłu wspólnotowego wynikła z jego trudności w konkurowaniu z dumpingowym przywozem sprzedawanym po niskich cenach.

(121)

Nałożenie środków powinno pozwolić przemysłowi wspólnotowemu na zwiększenie wielkości sprzedaży i udziału w rynku, a zatem osiągnięcie lepszego efektu skali i poziomu zysku koniecznego dla uzasadnienia dalszego inwestowania w infrastrukturę produkcyjną i badania i, w związku z tym, na zachowanie konkurencyjności.

(122)

Jeden z importerów twierdził, że jeden z producentów wspólnotowych zajmował pozycję dominującą, jednak nie poparł tego twierdzenia żadnymi dowodami. Biorąc pod uwagę fakt, iż przez cały badany okres siodełka były produkowane przez co najmniej dziesięciu konkurujących ze sobą producentów wspólnotowych oraz że postępowanie nie ujawniło żadnych elementów, które mogłyby wesprzeć ten zarzut, wniosek ten został odrzucony.

(123)

Jeżeli środki nie zostaną nałożone, pogarszanie się sytuacji przemysłu wspólnotowego będzie postępowało. Przemysł ten nie będzie mógł inwestować w nowe technologie ani skutecznie konkurować z przywozami z państw trzecich. Ponadto, jeżeli środki nie zostaną nałożone, przemysł wspólnotowy straciłby znacznie udział w rynku siodełek klasy średniej, co spowodowałoby, że nie byłby w stanie pokryć ze sprzedaży swoich kosztów stałych. Niektóre przedsiębiorstwa byłyby wówczas zmuszone zakończyć wytwarzanie produktu podobnego i zwolnić swoich pracowników, co miało już miejsce w przypadku jednego producenta wspólnotowego w 2005 r. Stwierdza się zatem, że nałożenie środków antydumpingowych leży w interesie przemysłu wspólnotowego.

(124)

Jeżeli chodzi o importerów, jedynie dwóch niepowiązanych importerów odpowiedziało na kwestionariusz, a następnie przeprowadzono wizytę weryfikacyjną u jednego z nich. Wielkość przywozu produktu objętego postępowaniem dokonywanego przez tych dwóch importerów odpowiadała 21 % łącznego przywozu z ChRL do Wspólnoty oraz 7 % konsumpcji Wspólnoty.

(125)

Biorąc pod uwagę fakt, że większość całego przywozu siodełek do Wspólnoty jest przeprowadzana przez importerów, którzy nie są powiązani z producentami eksportującymi, przywóz dokonywany przez tych niepowiązanych importerów został uznany za reprezentatywny dla wszystkich innych niepowiązanych importerów.

(126)

Dla tych dwóch importerów przywóz produktu objętego postępowaniem z ChRL stanowił 100 % ich całkowitego przywozu siodełek. W przypadku pierwszego importera odpowiednia wartość sprzedaży siodełek wyniosła 8 % całkowitego obrotu tego importera w OD. Sprzedaż siodełek importowanych z ChRL przynosiła zysk w OD. Jednakże rentowność sprzedaży siodełek była o 0,7 punktu procentowego niższa od ogólnej rentowności tego przedsiębiorstwa, która wahała się w przedziale 2–6 % w OD. W przypadku drugiego importera wartość sprzedaży przywożonych siodełek wyniosła jedynie 1,2 % całkowitego obrotu tego przedsiębiorstwa w OD, a rentowność sprzedaży siodełek uznano za zbliżoną od ogólnej rentowności tego przedsiębiorstwa. Z informacji przekazanych przez innych importerów można przypuszczać, że sytuacja dwóch powyższych importerów jest reprezentatywna dla większości importerów siodełek z ChRL.

(127)

Ponieważ oba przedsiębiorstwa dokonywały przywozu siodełek wyłącznie z ChRL, można stwierdzić, że nałożenie środków może mieć negatywny wpływ na sytuację finansową tych przedsiębiorstw. Jednakże biorąc pod uwagę niewielki udział sprzedaży siodełek w całkowitym obrocie i zysku tych przedsiębiorstw, nie należy spodziewać się, że przyjęcie środków będzie miało znaczący wpływ finansowy na ogólną sytuację tych dwóch importerów. Ponadto przedsiębiorstwa te mogłyby przywozić siodełka od przedsiębiorstw, dla których nie stwierdzono stosowania dumpingu, lub z innych krajów trzecich, np. z Tajwanu.

(128)

Czterech użytkowników i dystrybutorów produktu objętego postępowaniem odpowiedziało na kwestionariusz przesłany przez Komisję. Są to przedsiębiorstwa wykorzystujące siodełka produkowane we Wspólnocie oraz siodełka przywożone przy montowaniu rowerów. Te cztery przedsiębiorstwa wykorzystały łącznie 1 255 655 siodełek w OD, z czego większość (55 %) pochodziła z ChRL. Ilość siodełek przywożonych z ChRL i wykorzystanych przez te cztery przedsiębiorstwa stanowiła 5,7 % wielkości sprzedaży przemysłu wspólnotowego oraz 2,9 % całkowitej wspólnotowej konsumpcji siodełek w OD. Jeżeli chodzi o przedsiębiorstwa montujące rowery, ustalono, że siodełka stanowią jedynie niewielki składnik kosztu całego roweru. W zależności od modelu udział siodełek w całkowitym koszcie roweru waha się w przedziale 1–4 %.

(129)

Dwóch z czterech użytkowników stwierdziło, że nałożenie cła antydumpingowego najprawdopodobniej nie miałby dużego wpływu na ich działalność, ponieważ mieliby możliwość przeniesienia wzrostu cen siodełek na swoich konsumentów końcowych. Ponadto stwierdzili oni, że różnica cen między siodełkami produkowanymi i sprzedawanymi przez przemysł wspólnotowy a siodełkami przywożonymi z ChRL jest tak duża, że nawet po nałożeniu cła antydumpingowego siodełka pochodzące z ChRL byłyby nadal konkurencyjne.

(130)

Pozostali dwaj użytkownicy nie dostarczyli wersji bez klauzuli poufności swoich odpowiedzi na kwestionariusz. W związku z tym, zgodnie z art. 19 ust. 3 informacje te zostały tymczasowo pominięte.

(131)

Jeden producent eksportujący stwierdził, że nałożenie cła antydumpingowego nie leży w interesie Wspólnoty, ponieważ stanowiłoby to dodatkowe zagrożenie dla rentowności europejskich producentów rowerów. Przedsiębiorstwo to twierdziło, że wspólnotowi producenci rowerów zaniechaliby swojej działalności montażowej i rozpoczęliby przywożenie kompletnych rowerów z ChRL pomimo istnienia cła antydumpingowego na przywóz rowerów. W tym kontekście należy zaznaczyć, że eksporterzy nie biorą udziału w procedurze ustalania interesu Wspólnoty. Niemniej jednak przedstawiony argument został poddany merytorycznej analizie. Biorąc pod uwagę fakt, że dwóch z czterech użytkowników siodełek rowerowych stwierdziło, że nałożenie środków najprawdopodobniej nie miałoby dużego wpływu na ich działalność, ponieważ koszt siodełka stanowi niewielką część kosztu roweru, argument powinien zostać odrzucony.

(132)

Uwzględniając fakt, że czterech wspomnianych producentów nabywało znaczną część siodełek (45 % w OD) we Wspólnocie oraz mając na uwadze stosunkowo niski udział siodełka w kosztach gotowego roweru, stwierdza się, że wpływ związany z nałożeniem środków antydumpingowych na siodełka, na ogólne koszty użytkowników nie byłby znaczny. Jeżeli nawet wystąpiłby taki wpływ, jest bardzo prawdopodobne, aby użytkownicy przywożonych siodełek byli w stanie przenieść dodatkowe koszty z tym związane na swoich odbiorców.

(133)

Jeden dostawca surowców udzielił odpowiedzi na kwestionariusz. Przedsiębiorstwo to sprzedaje metalowe części siodełek producentom we Wspólnocie, są to: ramy i sprężyny wykonane z żelaza, stali, tytanu, wanadu, manganu lub stali węglowej. Przedsiębiorstwo opowiedziało się za nałożeniem cła antydumpingowego, ponieważ spodziewa się ono wzrostu produkcji wspólnotowej, a zatem zwiększeniem popytu na dostarczane przez nie surowce.

(134)

Na podstawie powyższych ustaleń i przy braku jakichkolwiek innych elementów czy reakcji ze strony organizacji konsumenckich stwierdza się, że wpływ proponowanych środków na konsumentów będzie prawdopodobnie nieznaczny.

(135)

W związku z powyższym stwierdza się, że z perspektywy interesu Wspólnoty nie istnieją istotne powody, by nie wprowadzać tymczasowych ceł antydumpingowych.

(136)

Biorąc pod uwagę wnioski dotyczące dumpingu, wynikającej z niego szkody, związku przyczynowego i interesu wspólnotowego, należy zastosować środki tymczasowe w celu zapobieżenia dalszemu ponoszeniu szkody przez przemysł wspólnotowy z powodu przywozu po cenach dumpingowych.

(137)

Środki te powinny być nałożone na poziomie wystarczającym, by usunąć szkodę powodowaną przez ten przywóz, bez przekroczenia ustalonego marginesu dumpingu. Przy obliczaniu kwoty cła koniecznego dla usunięcia skutków szkodliwego dumpingu, uznano, że wszelkie przyjmowane środki powinny umożliwić przemysłowi wspólnotowemu pokrycie kosztów produkcji oraz osiągnięcie takiego zysku przed opodatkowaniem, jaki byłby możliwy dla tego rodzaju przemysłu w takim sektorze w normalnych warunkach konkurencji, tzn. przy braku przywozu po cenach dumpingowych. Marża zysku przed opodatkowaniem wykorzystana w tym obliczeniu wynosiła 5 % obrotu i została oparta na rentowności ustalonej w poprzednich postępowaniach dla producentów części rowerowych, które obejmowały producentów wspólnotowych, o których mowa w motywie 67.

(138)

Niezbędny wzrost cen został wówczas określony na podstawie porównania średnich ważonych cen eksportowych, obliczonych przy ustalaniu podcięcia cenowego (patrz: motyw 75 powyżej), z ceną nie wyrządzającą szkody, po jakiej przemysł wspólnotowy sprzedaje produkty na rynku wewnętrznym. Cena niewyrządzająca szkody została uzyskana przez skorygowanie ceny sprzedaży przemysłu wspólnotowego o rzeczywistą stratę/zysk odnotowaną/odnotowany w OD oraz przez dodanie wspomnianej powyżej marży zysku. Różnica uzyskana z tego porównania została następnie wyrażona jako odsetek łącznej wartości importowej CIF.

(139)

W celu wyliczenia poziomu usuwającego szkodę dla terytorium całego kraju, dla wszystkich pozostałych eksporterów z ChRL, należy przypomnieć, że poziom ich współpracy był niski. W związku z tym obliczono margines dumpingu jako średnią ważoną marginesów dumpingu obliczonych dla współpracującego eksportera i najwyższych ustalonych marginesów dumpingu dla reprezentatywnych rodzajów produktu wywożonych przez tego samego eksportera.

(140)

Ustalone marginesy szkody były znacznie wyższe od ustalonych marginesów dumpingu.

(141)

W związku z powyższym uznaje się, że tymczasowe cło antydumpingowe powinno zostać nałożone na poziomie ustalonego marginesu dumpingu, ale nie powinno być wyższe od marginesu szkody ustalonego powyżej zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(142)

Indywidualne stawki ceł antydumpingowych podane w niniejszym rozporządzeniu ustalono na podstawie ustaleń z niniejszego dochodzenia. W związku z tym odzwierciedlają one sytuację tych przedsiębiorstw ustaloną w niniejszym dochodzeniu. Wspomniane stawki celne (w odróżnieniu od obowiązującego na terenie całego kraju cła stosowanego do „wszystkich innych przedsiębiorstw”) mają wyłączne zastosowanie do przywozu produktów pochodzących z kraju objętego postępowaniem i wyprodukowanych przez przedmiotowe przedsiębiorstwa, a zatem przez wymienione podmioty prawne. Przywożone produkty wyprodukowane przez jakiekolwiek inne przedsiębiorstwo niewymienione wyraźnie z nazwy i adresu w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, włącznie z podmiotami powiązanymi z podmiotami wyraźnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i podlegają stawce celnej mającej zastosowanie do „wszystkich innych przedsiębiorstw”.

(143)

Wszelkie wnioski o zastosowanie wspomnianych indywidualnych stawek cła antydumpingowego dla przedsiębiorstw (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po ustanowieniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) powinny być bezzwłocznie skierowane do Komisji (3) wraz z wszystkimi właściwymi informacjami, w szczególności dotyczącymi wszelkich zmian w zakresie działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą na rynek krajowy i na rynki zagraniczne, wynikających np. z wyżej wspomnianej zmiany nazwy lub zmiany dotyczącej podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą. W uzasadnionych przypadkach, po przeprowadzeniu konsultacji z Komitetem Doradczym, Komisja zmieni odpowiednio niniejsze rozporządzenie w drodze aktualizacji wykazu przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek celnych. Aby zapewnić prawidłowe stosowanie ceł antydumpingowych, margines dumpingu obowiązujący dla całego kraju powinien mieć zastosowanie do producentów, którzy nie dokonywali wywozu do wspólnoty w OD.

(144)

Na podstawie powyższych ustaleń tymczasowe stawki celne wynoszą:

(145)

W celu zminimalizowania ryzyka obchodzenia cła w związku z wysoką różnicą w stawkach ceł uważa się, że w tym przypadku potrzebne są specjalnie środki do zapewnienia odpowiedniego stosowania ceł antydumpingowych. Wyłącznie przywóz produktu objętego postępowaniem wytwarzanego przez odpowiedniego producenta eksportującego może korzystać z specjalnego marginesu dumpingu obliczonego dla zainteresowanego producenta. Wspomniane środki specjalne obejmują:

(146)

Przedstawienie organom celnym danego państwa członkowskiego ważnej faktury handlowej, która będzie zgodna z wymogami określonymi w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Przywóz, któremu nie towarzyszy taka faktura, podlega rezydualnemu cłu antydumpingowemu mającemu zastosowanie do wszystkich innych przedsiębiorstw.

(147)

Przypomina się, że jeżeli wywóz dokonywany przez przedsiębiorstwo korzystające z niższej indywidualnej stawki celnej wzrośnie w znacznym stopniu po nałożeniu środków antydumpingowych, tego rodzaju wzrost wielkości wywozu może zostać uznany za stanowiący sam w sobie zmianę w strukturze handlu ze względu na nałożenie środków w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W takich okolicznościach oraz pod warunkiem spełnienia określonych wymagań może zostać wszczęte dochodzenie w sprawie obchodzenia nałożonych środków. Podczas tego dochodzenia można między innymi zbadać potrzebę zniesienia indywidualnych stawek celnych, a następnie nałożyć cło obowiązujące dla całego kraju.

(148)

W celu zapewnienia dobrego zarządzania należy ustalić okres, w którym zainteresowane strony, które zgłosiły się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, miałyby możliwość przedstawienia swoich opinii na piśmie i wystąpienia z wnioskiem o przesłuchanie. Ponadto należy podkreślić, iż ustalenia w sprawie nałożenia ceł antydumpingowych dokonane na potrzeby niniejszego rozporządzenia mają charakter tymczasowy i mogą zostać ponownie rozważone przy nakładaniu wszelkich ostatecznych ceł,

28.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 379/37

(1)

Należy ustanowić środki przejściowe w celu umożliwienia importerom z Bułgarii i Rumunii korzystania z postanowień rozporządzenia Komisji (WE) nr 1870/2005 z dnia 16 listopada 2005 r. otwierającego i ustanawiającego zarządzanie kontyngentami taryfowymi i wprowadzające system pozwoleń na przywóz i świadectw pochodzenia czosnku przywożonego z państw trzecich (1). Środki te powinny obejmować w szczególności definicje ilości referencyjnej oraz tradycyjnych i nowych importerów.

(2)

Dlatego należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1870/2005.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Świeżych Owoców i Warzyw,

1)

W art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

2)

W art. 3 dodaje się następujący ust. 4:

„4.   W drodze odstępstwa od ust. 1 i 2, w odniesieniu do okresów przywozu 2006/07, 2007/08 i 2008/09 oraz wyłącznie w odniesieniu do Bułgarii i Rumunii:

3)

W załączniku II wprowadza się następujące zmiany:

4)

W załączniku III wprowadza się następujące zmiany:

28.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 379/39

(1)

W wyniku przystąpienia Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej konieczne jest wprowadzenie pewnych zmian technicznych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2295/2003 (1).

(2)

Załączniki I, II i V do rozporządzenia (WE) nr 2295/2003 zawierają pewne zapisy we wszystkich językach wspólnotowych według stanu na dzień 31 grudnia 2006 r. Wspomniane załączniki powinny również zawierać zapisy w języku bułgarskim i rumuńskim.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2295/2003,

1)

Artykuł 4 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Właściwy organ przyznaje zakładowi pakującemu odrębny numer identyfikacyjny, którego kod początkowy jest następujący:

2)

Załączniki I, II i V zmienia się zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

28.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 379/47

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 795/2004 (2) wprowadza przepisy wykonawcze dla systemu jednolitych płatności począwszy od roku 2005.

(2)

Artykuł 54 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 stanowi, że rolnicy wyłączają z produkcji hektary kwalifikujące do uprawnień z tytułu odłogowania; art. 56 ust. 1 tego rozporządzenia stanowi, że grunty zgłoszone jako odłogowane nie mogą być wykorzystywane do celów rolniczych.

(3)

Artykuł 32 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 795/2004 stanowi, że powierzchnie odłogowane muszą pozostawać powierzchniami odłogowanymi przez okres rozpoczynający się najpóźniej dnia 15 stycznia i upływający najwcześniej z dniem 31 sierpnia.

(4)

Komisja często ustanawiała odstępstwo od tych zasad w odpowiedzi na zgłaszane przez rolników zapotrzebowanie na pasze w regionach dotkniętych przez klęski żywiołowe, w szczególności przez susze. Szczególne okoliczności lokalnych klęsk żywiołowych wymagają analizy i niezwłocznego podjęcia decyzji. Doświadczenie pokazuje, że w celu szybkiego podjęcia właściwych działań w przypadku lokalnych klęsk żywiołowych stosowne byłoby przekazanie państwom członkowskim uprawnień w zakresie podejmowania takich decyzji, pod warunkiem że uzasadniają to wyjątkowe okoliczności.

(5)

W związku z tym państwa członkowskie powinny być uprawnione do uznawania przypadków poważnych klęsk żywiołowych stwarzających znaczne zagrożenie dla gruntów gospodarstw rolnych w danym regionie oraz do wystarczająco wczesnego upoważnienia wszystkich poszkodowanych producentów do wykorzystywania gruntów zgłoszonych jako odłogowane do celów żywienia zwierząt. Państwa członkowskie powinny powiadomić Komisję o takich decyzjach krajowych, a zwłaszcza o niekorzystnych warunkach klimatycznych, które uzasadniają ich podjęcie.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 795/2004.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Płatności Bezpośrednich,

28.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 379/49

(1)

Artykuł 3 ust. 2 lit. f) rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (2) przewiduje, że wydatki Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) związane z rynkiem rybołówstwa zarządzane są w sposób scentralizowany.

(2)

Artykuł 35 rozporządzenia (WE) nr 104/2000 określa rodzaje wydatków ponoszonych przez państwa członkowskie.

(3)

Finansowanie tych wydatków odbywa się zgodnie z zasadami scentralizowanego zarządzania bezpośredniego między Komisją i państwami członkowskimi.

(4)

W celu zapewnienia właściwego zarządzania funduszami Wspólnoty i ochrony interesów finansowych Wspólnoty rozporządzenie (WE) nr 1290/2005 zawiera pewne zobowiązania państw członkowskich dotyczące zarządzania tymi funduszami i ich kontroli oraz udzielania informacji dotyczących prawnych i administracyjnych ram wypełniania tych zobowiązań i odzyskiwania niesłusznie wypłaconych kwot, jeśli zostaną wykryte nieprawidłowości w zarządzaniu tymi funduszami. Ponadto interesy finansowe Wspólnoty w odniesieniu do wydatków finansowanych na mocy art. 35 rozporządzenia (WE) nr 104/2000 są chronione przez odpowiednie zasady dotyczące ochrony tych interesów określone w rozporządzeniu Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (3), rozporządzeniu (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (4), rozporządzeniu Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowym i innym nieprawidłowościami (5) i rozporządzeniu Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (6).

(5)

Aby zapewnić prawidłowe zarządzanie przepływami pieniężnymi, w szczególności ponieważ na pierwszym etapie państwa członkowskie same uruchamiają środki finansowe na pokrycie wydatków określonych w art. 35 rozporządzenia (WE) nr 104/2000, zanim, co pół roku, Komisja zwróci im poniesione wydatki, państwa członkowskie gromadzą odpowiednie informacje dotyczące tych wydatków oraz przekazują je Komisji wraz z deklaracją wydatków.

(6)

Komisja zwraca państwom członkowskim poniesione wydatki co pół roku na podstawie wspomnianych deklaracji wydatków i dokumentów uwierzytelniających te deklaracje.

(7)

Aby umożliwić Komisji efektywne wykorzystywanie informacji pochodzących od państw członkowskich, informacje te należy przesyłać pocztą elektroniczną.

(8)

Aby uniknąć stosowania różnych kursów walutowych w odniesieniu do pomocy wypłacanej organizacjom producentów w walutach innych niż euro, z jednej strony, i w deklaracjach wydatków, z drugiej strony, zainteresowane państwa członkowskie powinny stosować w swoich deklaracjach wydatków ten sam kurs wymiany walut co kurs stosowany przy dokonywaniu płatności dla beneficjentów. Stosowane kursy wymiany walut ustanawiane są zgodnie z terminami operacyjnymi określonymi w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1925/2000 ustanawiającym terminy operacyjne dla kursów walutowych stosowanych do obliczania niektórych kwot przewidzianych w mechanizmach rozporządzenia Rady (WE) nr 104/2000 w sprawie wspólnej organizacji rynku produktów rybołówstwa i akwakultury (7).

(9)

W celu zapewnienia podstawy prawnej dla płatności dokonanych w pierwszym okresie referencyjnym niniejsze rozporządzenie stosuje się z mocą wsteczną od dnia 16 października 2006 r.

a)

wydatki poniesione w poprzednim sześciomiesięcznym okresie referencyjnym;

b)

całkowite wydatki poniesione od początku roku budżetowego do końca poprzedniego sześciomiesięcznego okresu referencyjnego.

28.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 379/54

(1)

Niektóre państwa członkowskie złożyły wnioski o zmianę niektórych z centrów wymienionych w załączniku do rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2273/93 (2), aby mogły być one lepiej usytuowane lub aby w większym stopniu odpowiadały wymaganym warunkom. Należy zatem przyjąć wspomniane wnioski.

(2)

W związku z przystąpieniem Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej konieczne jest określenie centrów interwencyjnych dla tych nowych państw członkowskich i włączenie ich do wykazu sporządzonego w rozporządzeniu (EWG) nr 2273/93.

(3)

Należy zatem zmienić rozporządzenie (EWG) nr 2273/93.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,