9.11.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 310/1

(1)

W celu zwiększenia skuteczności pomocy zewnętrznej Wspólnoty proponowane są nowe ramy planowania i przekazywania pomocy. Niniejsze rozporządzenie stanowi jeden z ogólnych instrumentów bezpośrednio wspierających politykę zewnętrzną Unii Europejskiej.

(2)

Rada Europejska podczas posiedzenia w Kopenhadze w dniach 12. i 13. grudnia 2002 r. potwierdziła, że rozszerzenie Unii Europejskiej stanowi istotną szansę rozwinięcia stosunków z krajami ościennymi w oparciu o wspólne wartości polityczne i gospodarcze oraz że Unia Europejska pozostaje na stanowisku, że należy dążyć do zapobiegania powstawania nowych linii podziału w Europie, promować stabilność i dobrobyt zarówno wewnątrz Unii Europejskiej, jak i poza jej nowymi granicami.

(3)

Rada Europejska podczas posiedzenia w Brukseli w dniach 17. i 18. czerwca 2004 r. ponownie podkreśliła wagę, jaką przywiązuje do wzmocnienia współpracy z tymi sąsiadami, w oparciu o zasadę partnerstwa oraz współodpowiedzialności oraz w oparciu o wspólne wartości w zakresie demokracji i poszanowania praw człowieka.

(4)

Uprzywilejowane stosunki pomiędzy Unią Europejską oraz jej sąsiadami powinny się opierać na przestrzeganiu wspólnych wartości, w tym demokracji, praworządności, dobrego sprawowania rządów i poszanowania praw człowieka, zasad gospodarki rynkowej, otwartego, opartego na prawie oraz uczciwego handlu, zrównoważonego rozwoju oraz zmniejszania ubóstwa.

(5)

Ważne jest, aby pomoc wspólnotowa na podstawie niniejszego rozporządzenia była świadczona zgodnie z międzynarodowymi porozumieniami i konwencjami, których stronami są Wspólnota, państwa członkowskie i kraje partnerskie, oraz aby była udzielana przy uwzględnieniu ogólnych zasad prawa międzynarodowego akceptowanych wspólnie przez strony.

(6)

W Europie Wschodniej i na Kaukazie Południowym podstawę stosunków umownych stanowią umowy o partnerstwie i współpracy. W basenie Morza Śródziemnego partnerstwo euro-śródziemnomorskie („proces barceloński”) zapewnia ramy dla współpracy regionalnej, uzupełnione siecią układów stowarzyszeniowych.

(7)

W ramach europejskiej polityki sąsiedztwa Unia Europejska wraz z krajami partnerskimi określiła szereg priorytetów, które zostaną zrealizowane za pomocą serii wspólnie uzgodnionych planów działań, obejmujących szereg obszarów kluczowych dla poszczególnych działań, w tym zagadnienia dialogu politycznego i reform politycznych, reform handlu i gospodarki, sprawiedliwego rozwoju społeczno-ekonomicznego, wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, energii, transportu, społeczeństwa informacyjnego, środowiska, badań naukowych i innowacji , rozwoju społeczeństwa obywatelskiego oraz kontaktów międzyludzkich. Postępy poczynione w zakresie realizacji tych priorytetów przyczynią się do wykorzystania całego potencjału umów o partnerstwie i współpracy, a także układów stowarzyszeniowych.

(8)

Mając na celu wspieranie krajów partnerskich w przestrzeganiu wspólnych wartości i zasad oraz ich wysiłków wkładanych w realizację planów działań, Wspólnota powinna być w stanie udzielać tym krajom pomocy i wspierać różnorodne formy współpracy pomiędzy nimi oraz między państwami członkowskimi a tymi krajami w celu rozwoju strefy wspólnej stabilności, bezpieczeństwa i dobrobytu, która zakłada znaczący poziom integracji gospodarczej i współpracy politycznej.

(9)

Wspieranie reform politycznych, gospodarczych i społecznych w krajach sąsiadujących należy do istotnych celów pomocy wspólnotowej. W rejonie śródziemnomorskim zadaniu temu służyć będzie śródziemnomorski wymiar Strategicznego Partnerstwa z Regionem Śródziemnomorskim i Bliskim Wschodem. Przy współpracy ze śródziemnomorskimi sąsiadami z Afryki Północnej pod uwagę wzięte zostaną odpowiednie elementy strategii Unii Europejskiej na rzecz Afryki.

(10)

Ważne jest, aby wsparcie na rzecz sąsiadujących krajów rozwijających się udzielane w ramach określonych przez europejską politykę sąsiedztwa było spójne z celami i zasadami polityki rozwojowej Wspólnoty Europejskiej, tak jak to ujęto we wspólnym oświadczeniu zatytułowanym „Konsensus europejski w sprawie rozwoju” (2), przyjętym w dniu 20 grudnia 2005 r. przez Radę i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie, Parlament Europejski i Komisję.

(11)

Unia Europejska oraz Rosja zadecydowały o rozwinięciu szczególnego partnerstwa strategicznego poprzez utworzenie czterech wspólnych obszarów; pomoc wspólnotowa będzie wykorzystywana do wspierania rozwoju tego partnerstwa i do promowania współpracy transgranicznej przy granicach Rosji z jej sąsiadami z Unii Europejskiej.

(12)

Wymiar północny stanowi ramy współpracy między Unią Europejską, Rosją, Norwegią i Islandią, dlatego istotne jest, by pomoc wspólnotowa służyła także wspieraniu działań przyczyniających się do wdrożenia takich ram. Nowe cele tej polityki zostaną określone w deklaracji politycznej oraz w ramowym dokumencie politycznym, opracowanym na podstawie wytycznych zatwierdzonych na posiedzeniu ministerialnym wymiaru północnego w dniu 21 listopada 2005 r.

(13)

W przypadku partnerów z basenu Morza Śródziemnego pomoc i współpraca powinny być umiejscowione w ramach partnerstwa euro-śródziemnomorskiego ustanowionego w deklaracji barcelońskiej w dniu 28 listopada 1995 r. i potwierdzonego po upływie 10 lat przy okazji szczytu euro-śródziemnomorskiego w dniu 28 listopada 1995 r., oraz uwzględniać zawarte w tym kontekście porozumienie w sprawie ustanowienia do roku 2010 obszaru wolnego handlu towarami i rozpoczęciu procesu asymetrycznej liberalizacji.

(14)

Istotne jest promowanie współpracy zarówno przy zewnętrznych granicach Unii Europejskiej, jak i pomiędzy krajami partnerskimi, zwłaszcza tymi, które są blisko siebie położone.

(15)

W celu uniknięcia tworzenia nowych linii podziału szczególnie ważne jest usunięcie przeszkód stojących na drodze skutecznej współpracy transgranicznej wzdłuż zewnętrznych granic Unii Europejskiej. Współpraca transgraniczna powinna przyczynić się do zintegrowanego i zrównoważonego rozwoju regionalnego pomiędzy sąsiadującymi terenami przygranicznymi oraz harmonijnej integracji terytorialnej w obrębie Wspólnoty i z krajami sąsiednimi. Zamiar ten najlepiej można osiągnąć poprzez połączenie celów polityki zewnętrznej ze zrównoważoną środowiskowo spójnością gospodarczą i społeczną.

(16)

W celu udzielania pomocy sąsiedzkim krajom partnerskim w osiąganiu ich celów oraz promowania współpracy pomiędzy nimi a państwami członkowskimi pożądane jest ustanowienie jednego instrumentu ukierunkowanego na realizację polityk, który zastąpi szereg istniejących instrumentów, zapewniając spójność i uproszczenie programowania oraz zarządzania pomocą.

(17)

Niniejszy instrument powinien wesprzeć również współpracę transgraniczną pomiędzy krajami partnerskimi a państwami członkowskimi, znacznie zwiększając efektywność poprzez wykorzystanie jednolitego mechanizmu zarządzania i jednolitego zestawu procedur. Powinien on opierać się na doświadczeniach zdobytych w trakcie realizacji programów sąsiedztwa w okresie 2004–2006 i działać w oparciu o takie zasady, jak wieloletnie programowanie, partnerstwo i współfinansowanie.

(18)

Istotne jest, aby regiony przygraniczne, które należą do państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) i które biorą obecnie udział we współpracy transgranicznej z państwami członkowskimi i krajami partnerskimi, mogły nadal współpracować w oparciu o swoje zasoby własne.

(19)

Niniejsze rozporządzenie ustanawia kopertę finansową na okres 2007–2013, która stanowi dla władzy budżetowej podstawową kwotę referencyjną, zgodnie z punktem 37 Porozumienia międzyinstytucjonalnego pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (3).

(20)

Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny być przyjmowane zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (4).

(21)

Procedura zarządzania powinna być stosowana w przypadkach określania przepisów wykonawczych dotyczących współpracy transgranicznej i przy przyjmowaniu dokumentów strategicznych, programów działań i środków specjalnych nieprzewidzianych w dokumentach strategicznych, których koszt przekracza 10 000 000 EUR.

(22)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, to jest promowanie wzmocnionej współpracy i stopniowej integracji gospodarczej pomiędzy Unią Europejską i krajami sąsiadującymi, nie mogą być w wystarczający sposób osiągnięte przez państwa członkowskie i mogą, ze względu na zakres działań, zostać lepiej osiągnięte na szczeblu Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości ustanowioną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(23)

Niniejsze rozporządzenie stwarza konieczność uchylenia rozporządzeń Rady (EWG) nr 1762/92 z dnia 29 czerwca 1992 r. w sprawie wykonania protokółów o współpracy finansowej i technicznej zawartych przez Wspólnotę ze śródziemnomorskimi państwami trzecimi (5), (WE) nr 1734/94 z dnia 11 lipca 1994 r. w sprawie współpracy finansowej i technicznej z Zachodnim Brzegiem i Strefą Gazy (6) i (WE) nr 1488/96 z dnia 23 lipca 1996 r. w sprawie środków finansowych i technicznych (MEDA) towarzyszących reformom struktur gospodarczych i społecznych w ramach partnerstwa eurośródziemnomorskiego (7). Podobnie, niniejsze rozporządzenie zastąpi rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 99/2000 z dnia 29 grudnia 1999 r. dotyczącego świadczenia pomocy dla państw partnerskich w Europie Wschodniej i Azji Środkowej (8), które wygasa z dniem 31 grudnia 2006 r.,

a)

promowanie dialogu politycznego i reform;

b)

promowanie zbliżenia przepisów ustawowych i wykonawczych do wyższych standardów we wszystkich istotnych obszarach, a w szczególności w celu popierania stopniowego udziału krajów partnerskich w rynku wewnętrznym oraz intensyfikacji handlu;

c)

wzmacnianie instytucji i organów krajowych odpowiedzialnych za opracowanie i skuteczną realizację polityk w obszarach objętych układami stowarzyszeniowymi, umowami o partnerstwie i współpracy oraz innymi umowami wielostronnymi, w których Wspólnota lub jej państwa członkowskie oraz kraje partnerskie są stronami, a które służą osiągnięciu celów określonych w niniejszym artykule;

d)

promowanie praworządności i dobrych rządów, w tym wzmacnianie skuteczności administracji publicznej oraz bezstronności i efektywności wymiaru sprawiedliwości, a także wspieranie walki z korupcją i oszustwami;

e)

promowanie zrównoważonego rozwoju we wszystkich aspektach;

f)

dalsze wysiłki na rzecz rozwoju regionalnego i lokalnego, zarówno w rejonach wiejskich, jak i miejskich, w celu zredukowania zaburzeń równowagi oraz zwiększenia regionalnego i lokalnego potencjału zdolności rozwojowych;

g)

promowanie ochrony środowiska, ochrony dziedzictwa naturalnego i zrównoważonego zarządzania bogactwami naturalnymi, takimi jak słodka woda i zasoby morskie;

h)

wspieranie polityk skierowanych na zwalczanie ubóstwa w celu przyczynienia się do osiągnięcia Milenijnych Celów Rozwoju ONZ;

i)

wspieranie polityk na rzecz rozwoju społecznego, integracji społecznej, równości kobiet i mężczyzn, niedyskryminacji, zatrudnienia i ochrony socjalnej, w tym ochrony pracowników migrujących, dialogu społecznego oraz przestrzegania praw związków zawodowych i podstawowych standardów pracy, w tym również w zakresie pracy dzieci;

j)

wspieranie polityk służących promocji zdrowia, edukacji i kształcenia, w tym nie tylko środków zapobiegania najpoważniejszym chorobom oraz schorzeniom zakaźnym i niezakaźnym, lecz również dostępu dziewcząt i kobiet do usług i edukacji zdrowotnej w zakresie zdrowia reprodukcyjnego i zdrowia w okresie niemowlęcym;

k)

promowanie i ochrona praw człowieka oraz podstawowych wolności, w tym praw kobiet i dzieci;

l)

wspieranie procesu demokratyzacji, między innymi w ramach środków, takich jak pomoc dostarczana organizacjom społeczeństwa obywatelskiego i propagowanie pluralizmu w mediach, oraz obserwacja wyborów i pomoc w ich przeprowadzaniu;

m)

wspieranie rozwoju społeczeństwa obywatelskiego i organizacji pozarządowych;

n)

wspieranie rozwoju gospodarki rynkowej, w tym działań mających na celu wspieranie sektora prywatnego oraz rozwój małych i średnich przedsiębiorstw, zachęcanie do inwestowania i promowanie światowego handlu;

o)

promowanie współpracy w sektorach energii, telekomunikacji i transportu, m.in. w zakresie wzajemnych połączeń, sieci oraz ich eksploatacji, wzmacniania bezpieczeństwa transportu międzynarodowego i energetyki oraz promowanie odnawialnych źródeł energii, wydajności energetycznej i czystego transportu;

p)

udzielanie wsparcia dla działań mających na celu zwiększenie bezpieczeństwa żywności dla ludności, zwłaszcza w obszarze sanitarnym i fitosanitarnym;

q)

zapewnianie skutecznego i bezpiecznego sprawowania kontroli nad granicami;

r)

wspieranie reform i zwiększanie możliwości w zakresie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, w tym zagadnień takich, jak azyl, migracja i readmisja oraz zwalczanie handlu ludźmi, terroryzmu i przestępczości zorganizowanej – łącznie z jej finansowaniem, praniem pieniędzy i oszustwami podatkowymi – a także zapobieganie im;

s)

wspieranie współpracy administracyjnej w celu zwiększenia przejrzystości oraz wymiany informacji w dziedzinie podatków, mając na celu zwalczanie unikania i uchylania się od podatków;

t)

promowanie udziału w działalności Wspólnoty w zakresie badań naukowych i innowacji;

u)

promowanie współpracy między państwami członkowskimi a krajami partnerskimi w zakresie szkolnictwa wyższego oraz mobilności wykładowców, pracowników naukowo-badawczych i studentów;

v)

promowanie dialogu wielokulturowego, kontaktów międzyludzkich, w tym także związków ze społecznościami imigrantów zamieszkującymi w państwach członkowskich, współpracy między organizacjami społeczeństwa obywatelskiego oraz instytucjami kulturalnymi, a także wymian młodzieży;

w)

wspieranie współpracy mającej na celu ochronę dziedzictwa historycznego i kulturowego oraz wspieranie jego potencjału rozwojowego, w tym także poprzez turystykę;

x)

wspieranie udziału krajów partnerskich w programach i agencjach Wspólnoty;

y)

wspieranie, poprzez wspólne inicjatywy lokalne, współpracy transgranicznej mającej na celu promowanie zrównoważonego rozwoju gospodarczego, społecznego i środowiskowego w regionach przygranicznych oraz zintegrowanego rozwoju terytorialnego na zewnętrznych granicach Wspólnoty;

z)

promowanie regionalnej oraz subregionalnej współpracy i integracji, w tym także w stosownych przypadkach z krajami niekwalifikującymi się do objęcia pomocą wspólnotową na podstawie niniejszego rozporządzenia;

aa)

udzielanie wsparcia w sytuacjach pokryzysowych, w tym wsparcia dla uchodźców i wysiedleńców i pomocy w przygotowaniach na wypadek klęsk i katastrof;

bb)

zachęcanie do komunikacji oraz promowanie wymiany pomiędzy partnerami w zakresie środków i działań finansowanych w ramach programów;

cc)

podejmowanie wspólnych wyzwań tematycznych w obszarach wspólnego zainteresowania oraz realizacja wszelkich innych celów zgodnych z zakresem niniejszego rozporządzenia.

a)

krajowe, wielokrajowe, tematyczne i transgraniczne dokumenty strategiczne oraz wieloletnie programy indykatywne, o których mowa w art. 7, obejmujące:

b)

wspólne programy operacyjne w dziedzinie współpracy transgranicznej, o której mowa w art. 9, roczne programy działań, o których mowa w art. 12, oraz środki specjalne, o których mowa w art. 13.

a)

wszystkie jednostki terytorialne odpowiadające poziomowi 3 NUTS lub równoważne położone wzdłuż granic lądowych między państwami członkowskimi a krajami partnerskimi;

b)

wszystkie jednostki terytorialne odpowiadające poziomowi 3 NUTS lub równoważne położone wzdłuż przepraw morskich o szczególnym znaczeniu;

c)

wszystkie jednostki terytorialne odpowiadające poziomowi 2 NUTS lub równoważne położone wzdłuż wybrzeża basenu morskiego wspólnego dla państw członkowskich i krajów partnerskich.

a)

nie można ustalić wspólnego programu operacyjnego z powodu problemów powstałych w relacjach pomiędzy uczestniczącymi krajami lub między Unią Europejską a krajem partnerskim;

b)

do dnia 30 czerwca 2010 r. kraje uczestniczące nie przedłożyły Komisji wspólnego programu operacyjnego;

c)

kraj partnerski nie podpisał porozumienia w sprawie finansowania do końca roku następującego po przyjęciu programu;

d)

wspólny program operacyjny nie może zostać zrealizowany wskutek problemów powstałych w relacjach między krajami uczestniczącymi;

a)

kraje i regiony partnerskie oraz ich instytucje;

b)

jednostki lokalne krajów partnerskich, takie jak regiony, departamenty, prowincje i gminy;

c)

wspólne organy utworzone przez kraje i regiony partnerskie oraz Wspólnotę;

d)

organizacje międzynarodowe, w tym organizacje regionalne, organy, służby lub misje ONZ, międzynarodowe instytucje finansowe i banki rozwoju, jeżeli przyczyniają się one do realizacji celów niniejszego rozporządzenia;

e)

instytucje i organy Wspólnoty, lecz jedynie w ramach wdrażania środków wspierających typu, o którym mowa w art. 16;

f)

agencje Unii Europejskiej;

g)

następujące podmioty i instytucje Państw Członkowskich, krajów i regionów partnerskich lub jakiegokolwiek innego państwa trzeciego spełniającego kryteria dostępu do zewnętrznej pomocy wspólnotowej, o których mowa w art. 21, jeżeli przyczyniają się one do realizacji celów niniejszego rozporządzenia:

h)

następujące podmioty niepaństwowe:

a)

do finansowania pomocy technicznej i ukierunkowanych działań administracyjnych, w tym działań w zakresie współpracy, w których biorą udział eksperci sektora publicznego oddelegowani przez uczestniczące w programie państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne z tych państw;

b)

do finansowania inwestycji i działań z nimi związanych;

c)

do wniesienia wkładu na rzecz EBI lub innych pośredników finansowych zgodnie z art. 23, w celu finansowania pożyczek, inwestycji w akcje lub udziały, funduszy gwarancyjnych lub funduszy inwestycyjnych;

d)

w wyjątkowych przypadkach na rzecz programów redukcji zadłużenia w ramach przyjętego na poziomie międzynarodowym programu redukcji zadłużenia;

e)

do sektorowego lub ogólnego wsparcia budżetowego, jeśli zarządzanie wydatkami publicznymi w państwie partnerskim jest wystarczająco przejrzyste, wiarygodne i skuteczne i jeśli państwo to wprowadziło prawidłowo sformułowane polityki sektorowe lub makroekonomiczne zatwierdzone przez głównych darczyńców, w tym, w odpowiednich przypadkach, międzynarodowe instytucje finansowe;

f)

do subsydiowania odsetek, zwłaszcza od kredytów związanych z ochroną środowiska;

g)

do zapewnienia ubezpieczenia od ryzyka niehandlowego;

h)

do wniesienia wkładu na fundusz ustanowiony przez Wspólnotę, jej państwa członkowskie, organizacje międzynarodowe i regionalne, innych darczyńców lub kraje partnerskie;

i)

do wniesienia wkładu na rzecz kapitału międzynarodowych instytucji finansowych lub regionalnych banków rozwoju;

j)

do pokrywania kosztów niezbędnych do skutecznego administrowania projektami i programami i nadzorowania ich przez kraje korzystające z pomocy wspólnotowej;

k)

do finansowania mikroprojektów;

l)

do finansowania środków związanych z bezpieczeństwem żywności.

a)

państwa członkowskie, ich władze regionalne i lokalne oraz ich agencje publiczne i parapaństwowe;

b)

państwa członkowskie EOG, Szwajcarię i inne państwa trzecie będące darczyńcami, w szczególności przez ich agencje publiczne i parapaństwowe;

c)

organizacje międzynarodowe, w tym regionalne, w szczególności międzynarodowe i regionalne instytucje finansowe;

d)

spółki, przedsiębiorstwa oraz inne organizacje prywatne i podmioty gospodarcze, a także inne podmioty niepaństwowe;

e)

kraje i regiony partnerskie otrzymujące finansowanie.

a)

procedury kraju lub regionu partnerskiego będącego beneficjentem są zgodne z zasadami przejrzystości, proporcjonalności, równego traktowania i niedyskryminacji oraz nie dopuszczają do powstawania konfliktów interesów;

b)

kraj lub region partnerski będący beneficjentem zobowiązuje się do regularnego sprawdzania prawidłowej realizacji działań finansowanych z budżetu Wspólnoty, do podjęcia odpowiednich środków w celu zapobiegania nieprawidłowościom i nadużyciom oraz do wszczynania, w razie konieczności, postępowań sądowych w celu odzyskania niesłusznie wypłaconych środków.

a)

przynajmniej 95 procent koperty finansowej przyznaje się na programy krajowe i wielokrajowe, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. a) pkt i);

b)

do 5 procent koperty finansowej przyznaje się na programy współpracy transgranicznej, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. a) pkt ii).

9.11.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 310/15

(1)

W dniach 23. i 24. marca 2000 r. w Lizbonie Rada Europejska wyznaczyła cel uczynienia z Unii Europejskiej najbardziej konkurencyjnej i dynamicznej, opartej na wiedzy gospodarki na świecie. Podkreśliła ona znaczenie stworzenia klimatu sprzyjającego małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP) oraz uznała za ważne rozpowszechnianie najlepszych praktyk i zapewnienie większej zbieżności między państwami członkowskimi. W dniach 15. i 16. czerwca 2001 r. w Göteborgu Rada Europejska uzgodniła strategię Unii na rzecz zrównoważonego rozwoju w celu zapewnienia, aby wzrost gospodarczy, integracja społeczna i ochrona środowiska dotrzymywały sobie kroku. Istotną rolę w zrównoważonym rozwoju odgrywają wzorce produkcyjne przedsiębiorstw.

(2)

Aby przyczynić się do zwiększenia konkurencyjności i innowacyjności we Wspólnocie, do rozwoju społeczeństwa wiedzy oraz do zrównoważonego rozwoju opartego na harmonijnym wzroście gospodarczym, powinno się ustanowić Program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji (zwany dalej „Programem ramowym”).

(3)

Jest to zgodne z przedstawionym na wiosennym posiedzeniu Rady Europejskiej komunikatem Komisji z dnia 2 lutego 2005 r. zatytułowanym „Wspólne działania na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia – Nowy początek Strategii Lizbońskiej”, domagającym się działań, które zapewnią wzrost i konkurencyjność oraz sprawią, że Europa stanie się bardziej atrakcyjnym miejscem do inwestowania i pracy, oraz przypominającym, że konieczne jest pobudzanie przedsiębiorczości, przyciąganie wystarczającego kapitału podwyższonego ryzyka dla zakładania przedsiębiorstw oraz utrzymanie silnej europejskiej bazy przemysłowej, przy jednoczesnym wspieraniu innowacji, zwłaszcza innowacji ekologicznych, wykorzystania technologii informacyjnych i komunikacyjnych (TIK) oraz zrównoważonego korzystania z zasobów. Podczas gdy konkurencyjność jest w dużej mierze zapewniana przez aktywne przedsiębiorstwa działające na otwartych, opartych na zasadach konkurencji rynkach oraz wspierana przez właściwe warunki ramowe, w szczególności przez ramy prawne przyjazne innowacjom, finansowanie przez Wspólnotę ma do odegrania rolę w zwiększeniu wsparcia i zapewnieniu uzupełniającego finansowania w celu zaradzenia sytuacjom, w których zawodzi rynek.

(4)

Europejska Karta Małych Przedsiębiorstw (zwana dalej „Kartą”), zatwierdzona przez Radę Europejską w Santa Maria de Feira w dniach 19. i 20. czerwca 2000 r., nazywa małe przedsiębiorstwa „kręgosłupem europejskiej gospodarki”. Specyficzne właściwości, wymogi i oczekiwania małych przedsiębiorstw i zakładów rzemieślniczych powinny być bardziej efektywnie uwzględniane w politykach krajowych i europejskich. Środki wspólnotowe mające na celu wspieranie MŚP, takie jak komunikat Komisji z dnia 10 listopada 2005 r. zatytułowany „Wdrażanie wspólnotowego programu lizbońskiego – Nowoczesna polityka wzrostu i zatrudnienia dla MŚP”, powinny uwzględniać cele określone w Karcie, a Program ramowy powinien być wykorzystany jako środek prowadzący do osiągnięcia tych celów.

(5)

Program ramowy powinien być w szczególności skierowany do MŚP w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. dotyczącym definicji mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw (4). Powinien on kłaść szczególny nacisk na charakterystyczne cechy i potrzeby „gazel biznesu”, a także mikroprzedsiębiorstw i zakładów rzemieślniczych oraz szczególnych grup docelowych, w tym kobiet przedsiębiorców.

(6)

Program ramowy powinien skupić te szczegółowe środki Wspólnoty w dziedzinie przedsiębiorczości, MŚP, konkurencyjności przemysłu, innowacji, TIK, technologii dla środowiska oraz inteligentnej energii, które do chwili obecnej są regulowane następującymi aktami prawnymi: decyzją Rady 96/413/WE z dnia 25 czerwca 1996 r. w sprawie wdrożenia wspólnotowego programu działań na rzecz wzmocnienia konkurencyjności przemysłu europejskiego (5), decyzją nr 1336/97/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 czerwca 1997 r. w sprawie zbioru wytycznych dla transeuropejskich sieci telekomunikacyjnych (6), rozporządzeniem (WE) nr 1655/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 lipca 2000 r. dotyczącym instrumentu finansowego na rzecz środowiska (LIFE) (7), decyzją Rady 2000/819/WE z dnia 20 grudnia 2000 r. w sprawie wieloletniego programu na rzecz przedsiębiorstw i przedsiębiorczości, w szczególności małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) (2001–2005) (8), decyzją Rady 2001/48/WE z dnia 22 grudnia 2000 r. przyjmującą wieloletni wspólnotowy program mający na celu stymulowanie rozwoju i wykorzystania europejskich zasobów cyfrowych w sieciach globalnych oraz promowanie różnorodności językowej w społeczeństwie informacyjnym (9), decyzją nr 1230/2003/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. przyjmującą wieloletni program działania w dziedzinie energii: „Inteligentna Energia – Europa” (2003–2006) (10) w celu wsparcia zrównoważonego rozwoju w dziedzinie energii oraz decyzją nr 2256/2003/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. przyjmującą wieloletni program (2003–2005) monitorowania planu działań e-Europa 2005, rozpowszechniania dobrych praktyk oraz poprawy bezpieczeństwa sieci i informacji (MODINIS) (11).

(7)

Program ramowy powinien określić zbiór wspólnych celów, całkowitą kopertę finansową przeznaczoną na osiągnięcie tych celów, różne rodzaje środków wykonawczych oraz zawierać ustalenia dotyczące monitorowania i oceny oraz ochrony interesów finansowych Wspólnoty.

(8)

Zgodnie z komunikatem Komisji z dnia 11 marca 2003 r. zatytułowanym „Polityka innowacji: dostosowanie podejścia Unii w kontekście strategii lizbońskiej” i w świetle opracowanego przez OECD Podręcznika z Oslo, innowacja jest rozumiana jako pojęcie obejmujące odnowienie i poszerzenie gamy produktów i usług oraz powiązanych z nimi rynków; opracowanie nowych metod projektowania, produkcji, dostaw i dystrybucji; wprowadzenie zmian w zarządzaniu, organizacji pracy, warunkach pracy i umiejętnościach siły roboczej; pojęcie innowacji obejmuje innowacje technologiczne, pozatechnologiczne i organizacyjne.

(9)

Program ramowy nie powinien obejmować działań w zakresie badań i rozwoju technologicznego przeprowadzanych zgodnie z art. 166 Traktatu. Powinien on mieć charakter uzupełniający w stosunku do Siódmego programu ramowego Wspólnoty na rzecz badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) (12) (zwanego dalej „Siódmym programem ramowym na rzecz badań”) i poruszać kwestie innowacji, które obejmują innowacje pozatechnologiczne i technologiczne, które wykroczyły poza końcowy etap demonstracji i są gotowe do powielania rynkowego (testowanie innowacji do zastosowań rynkowych). Należy upewnić się, że nie występuje luka w finansowaniu pomiędzy rozwojem badań naukowych a zastosowaniem (transfer technologii, w tym faza zalążkowa). Dlatego też finansowanie transferu wyników badań na rynek jest zadaniem, które należy realizować w ścisłej koordynacji z Siódmym programem ramowym na rzecz badań i innymi stosownymi programami badawczymi.

(10)

Program ramowy powinien również obejmować powielanie rynkowe istniejących technologii, które maja być stosowane w nowy i nowatorski sposób. W niektórych okolicznościach projekty pilotażowe dotyczące demonstracji technologicznych będą objęte oboma programami, tj. Programem ramowym i Siódmym programem ramowym na rzecz badań. Będzie się tak działo wyłącznie w przypadku, gdy niektóre rozwiązania technologiczne (na przykład normy techniczne w dziedzinie TIK) będą musiały być zatwierdzone na etapie powielania rynkowego innej zademonstrowanej już technologii.

(11)

Program ramowy powinien uzupełniać fundusze strukturalne i inne właściwe programy wspólnotowe, umożliwiając jednocześnie funkcjonowanie każdego instrumentu zgodnie z jego własnymi szczególnymi procedurami. W ten sposób te same kwalifikujące się koszty nie powinny być finansowane podwójnie.

(12)

Wspólne cele Programu ramowego powinny zostać osiągnięte przez programy szczegółowe zatytułowane: „Program na rzecz przedsiębiorczości i innowacji”, „Program na rzecz wspierania polityki w zakresie TIK” oraz „Inteligentna Energia – Program dla Europy”.

(13)

Zasady przejrzystości i równych szans dla obu płci powinny być uwzględniane we wszystkich programach i działaniach objętych zakresem Programu ramowego.

(14)

Niniejsza decyzja określa kopertę finansową dla całego okresu obowiązywania Programu ramowego będącą głównym punktem odniesienia dla władzy budżetowej podczas corocznej procedury budżetowej w rozumieniu pkt 37 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (13).

(15)

Dla każdego programu szczegółowego powinien zostać zarezerwowany szczególny, orientacyjny budżet.

(16)

W celu zapewnienia, aby finansowanie było przyznawane jedynie w celu zaradzenia sytuacjom, w których zawodzi rynek, oraz w celu uniknięcia zakłóceń w funkcjonowaniu rynku, finansowanie ze środków Programu ramowego powinno być zgodne z przepisami wspólnotowymi dotyczącymi pomocy państwa i związanymi z nimi instrumentami oraz z obowiązującą wspólnotową definicją MŚP.

(17)

Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym (zwane dalej „porozumieniem EOG”) oraz protokoły do układów stowarzyszeniowych przewidują udział zainteresowanych państw w programach Wspólnoty. Udział innych państw trzecich powinien być możliwy, jeżeli pozwalają na to układy i procedury.

(18)

Program ramowy i programy szczegółowe powinny być regularnie monitorowane i poddawane ocenie, co pozwoli na ich ewentualne dostosowanie. Tam, gdzie jest to możliwe, w sprawozdaniach z oceny powinno się poddać analizie uwzględnienie problematyki płci w działaniach w ramach programu.

(19)

Powinny również zostać podjęte właściwe środki zapobiegające nieprawidłowościom i nadużyciom oraz kroki niezbędne dla odzyskania utraconych, niewłaściwie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych środków finansowych zgodnie z rozporządzeniami Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (14) i (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowym i innym nieprawidłowościami (15) oraz rozporządzeniem (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (16).

(20)

Wzrost i konkurencyjność przedsiębiorstw w sektorach przemysłu i usług zależą od ich zdolności do szybkiego dostosowywania się do zmian, do wykorzystywania ich potencjału innowacyjnego oraz do opracowywania produktów wysokiej jakości. Przed tym wyzwaniem stoją przedsiębiorstwa każdej wielkości, szczególnie jednak przedsiębiorstwa mniejsze. Uzasadnione jest więc ustanowienie Programu na rzecz przedsiębiorczości i innowacji.

(21)

Wspólnota może odgrywać rolę katalizatora oraz koordynatora wysiłków państw członkowskich. Może ona wnieść własny wkład do ich osiągnięć oraz je uzupełniać, w szczególności poprzez wspieranie wymiany krajowych i regionalnych doświadczeń i praktyk, definiowanie i rozpowszechnianie najlepszych praktyk i innowacyjnych pomysłów oraz przyczynianie się do tego, że usługi wspierające przedsiębiorstwa i innowacje, zwłaszcza usługi dla MŚP, są dostępne w całej Europie.

(22)

Komunikat Komisji z dnia 28 stycznia 2004 r. zatytułowany „Stymulowanie technologii zrównoważonego rozwoju: plan działania w dziedzinie technologii środowiskowych dla Unii Europejskiej” apeluje o programy Wspólnoty służące wspieraniu rozwoju i wykorzystaniu technologii środowiskowych oraz o mobilizację instrumentów finansowych w celu podziału ryzyka inwestowania w technologie środowiskowe.

(23)

W celu wspierania powstania europejskiego rynku innowacyjnych produktów i usług państwa członkowskie i Komisja muszą stworzyć atrakcyjne warunki dla innowacyjnych produktów i usług, m. in. za pomocą proaktywnego podejścia do zamówień publicznych w celu wspierania tworzenia wiodących rynków, poprawiając jednocześnie ich dostępność dla MŚP i jakość usług publicznych, oraz za pomocą lepszych uregulowań prawnych i standardów opartych na wczesnym przewidywaniu potrzeb. Komisja powinna opracować wytyczne w kwestii zamówień publicznych sprzyjających innowacji.

(24)

W odniesieniu do innowacji technologicznych powinno się zachęcać MŚP do zaangażowania w sektory zaawansowanej technologii, takie jak przemysł kosmiczny i bezpieczeństwo, oraz do opracowywania aplikacji wykorzystujących możliwości oferowane przez system nawigacji satelitarnej Galileo.

(25)

Innowacje ekologiczne to wszelkie formy innowacji zmierzające do znacznego i widocznego postępu w kierunku realizacji celu w postaci zrównoważonego rozwoju, poprzez ograniczanie oddziaływania na środowisko lub osiąganie większej skuteczności i odpowiedzialności w zakresie wykorzystywania zasobów, w tym energii. Innowacja ekologiczna jest pojęciem ewoluującym, a Program ramowy musi w związku z tym zapewniać możliwość reagowania na zmiany. Promowanie innowacji ekologicznych poprzez Program ramowy ma na celu przyczynianie się do wdrażania planu działania w sprawie technologii środowiskowych.

(26)

Uwzględniając działania w ramach Programu LIFE+ na rzecz środowiska („LIFE+”), Program ramowy powinien zachęcać do stosowania technologii środowiskowych za pomocą projektów pilotażowych i projektów powielania rynkowego, likwidując lukę między udaną demonstracją innowacyjnych technologii a ich wprowadzeniem na rynek oraz usuwając bariery w zdobywaniu rynku, promując podejście opierające się na zasadzie dobrowolności w takich dziedzinach, jak zarządzanie środowiskiem oraz skupiając odpowiednie podmioty w ramach sieci. Powinien on wspierać innowacje ekologiczne przedsiębiorstw poprzez realizację projektów i wspólnych inwestycji w fundusze kapitału podwyższonego ryzyka, lecz nie powinien podwójnie finansować tych samych kosztów, które są finansowane w ramach LIFE+.

(27)

Rynkowe instrumenty finansowe Wspólnoty dla MŚP uzupełniają i wzmacniają efekty programów finansowania na poziomie krajowym. Mogą one w szczególności wspierać prywatne inwestycje na rzecz stworzenia nowych, innowacyjnych przedsiębiorstw oraz mogą wspierać przedsiębiorstwa o dużym potencjale wzrostu w fazie ekspansji w celu zmniejszenia stwierdzonej luki w zakresie kapitału własnego. Mogą one polepszyć dostęp istniejących MŚP do kredytów przeznaczonych na działania, które wspierają ich konkurencyjność i potencjał wzrostu.

(28)

Europejski Fundusz Inwestycyjny (EFI) jest wyspecjalizowaną instytucją Wspólnoty, która zapewnia kapitał podwyższonego ryzyka oraz instrumenty gwarancyjne dla MŚP. Jego działania skupiają się na wspieraniu mikrofinansowania i finansowania we wczesnej fazie zgodnie z zapotrzebowaniem rynku i najlepszymi praktykami. Przyczynia się on do osiągnięcia celów Wspólnoty, w tym społeczeństwa opartego na wiedzy, innowacji, wzrostu, zatrudnienia oraz wspierania ducha przedsiębiorczości. EFI zapewnia wymaganą ciągłość w zarządzaniu programami Wspólnoty i zebrał w tej dziedzinie rozległe doświadczenia. Z tego względu zarządzanie przez EFI w imieniu Komisji instrumentami finansowymi Wspólnoty dla MŚP uznane zostało w niezależnych ocenach za dobrą praktykę. EFI dysponuje również fachową wiedzą potrzebną do wspierania nowych działań inicjowanych przez państwa członkowskie w oparciu o partnerstwo publiczno-prywatne, mających na celu przyciągnięcie kapitału podwyższonego ryzyka z rynków kapitałowych z korzyścią dla innowacyjnych małych przedsiębiorstw.

(29)

Przyszłe zmiany w otoczeniu finansowym i nowe standardy rachunkowości sprawiają, że instytucje finansowe stają się bardziej wyczulone na punkcie ryzyka, prowadzą do stworzenia „kultury ratingu” i mogą ograniczyć ofertę kredytową dla MŚP, przynajmniej w okresie przejściowym. Program na rzecz przedsiębiorczości i innowacji powinien w związku z tym stanowić odpowiedź na zmieniające się potrzeby finansowe MŚP, w tym potrzebę finansowania bliskiego przedsiębiorstwom oraz ich adaptacji do nowego otoczenia finansowego, przy jednoczesnym unikaniu zakłóceń w funkcjonowaniu rynku. Ponadto działania powinny przyczynić się do wzmocnienia zdolności instytucji finansowych do oceny ryzyka związanego z innowacjami w celu opracowania systemu oceny technologii i poprawy zdolności MŚP do lepszego wykorzystywania instrumentów finansowych dostępnych na rynkach.

(30)

Wysokiej jakości usługi wspierające przedsiębiorstwa i innowacje odgrywają ważną rolę w zapewnieniu dostępu MŚP do informacji dotyczących funkcjonowania i możliwości wewnętrznego rynku towarów i usług, jak również w ponadnarodowym transferze innowacji, wiedzy i technologii. Mają też one kluczowe znaczenie w ułatwianiu MŚP dostępu do informacji o dotyczących ich przepisach Wspólnoty, także tych planowanych, co pozwala im na przygotowanie i dostosowanie się do nich w sposób najbardziej racjonalny z punktu widzenia kosztów. Istniejące europejskie sieci wsparcia dla przedsiębiorstw, na przykład ośrodki Euro Info i centra przekazu innowacji, przyczyniły się do zdobycia znacznego doświadczenia i kwalifikacji. Zewnętrzne oceny podkreśliły konieczność wzmocnienia horyzontalnej roli europejskich usług wspierających przedsiębiorstwa, łącznie z optymalizacją współpracy między istniejącymi usługami i panelami wsparcia technicznego w celu utworzenia jednego punktu obsługi świadczącego usługi w pełnym zakresie na podstawie zobowiązania do nieodsyłania petenta. Dotyczy to rozpowszechniania informacji o programach Wspólnoty i wspierania udziału MŚP w tych programach, w szczególności udziału MŚP w Siódmym programie ramowym na rzecz badań. W ocenach podkreśla się również znaczenie ułatwienia wymiany między Komisją a MŚP.

(31)

Wspólnota powinna zaopatrzyć się w solidną bazę analityczną w celu wspierania kształtowania polityk w dziedzinie MŚP, przedsiębiorczości, innowacji i konkurencyjności w sektorach przemysłu. Baza taka powinna stanowić wartość dodaną w stosunku do informacji dostępnych w tych dziedzinach na poziomie krajowym. Wspólnota powinna troszczyć się o wspólne rozwijanie strategii konkurencyjności dla sektorów przemysłu i usług oraz o wspieranie najlepszych praktyk związanych z otoczeniem i kulturą przedsiębiorstw, włączając w to kwalifikacje, społeczną odpowiedzialność przedsiębiorstw i równe szanse dla kobiet i mężczyzn, a także wspieranie zakładania przedsiębiorstw przez młodych przedsiębiorców, między innymi poprzez kształcenie i ustawiczne szkolenie, od etapu edukacji szkolnej do etapu studiów wyższych.

(32)

Na posiedzeniu w Brukseli w dniach 20. i 21. marca 2003 r. Rada Europejska nadała innowacjom i przedsiębiorczości znaczenie priorytetowe oraz podkreśliła, że Europa musi uczynić więcej dla przekształcania pomysłów w rzeczywistą wartość dodaną. Wezwała ona do dalszych działań zmierzających do stworzenia warunków sprzyjających innowacyjności przedsiębiorstw. Linearny model innowacji, który zakłada, że badania prowadzą bezpośrednio do innowacji, okazał się niewystarczający dla wyjaśnienia osiągnięć innowacji i dla zaproponowania właściwych odpowiedzi w postaci polityki na rzecz innowacji. Uznając fakt, że przedsiębiorstwa stanowią jądro procesu innowacji, w ramach Programu na rzecz przedsiębiorczości i innowacji powinno się przewidzieć środki finansowe na pobudzanie innowacyjnych działań przedsiębiorstw i przekształcanie innowacji w produkty rynkowe oraz środki stymulujące zarządzanie innowacjami i kulturę innowacji. Powinno to umożliwić zapewnienie, aby innowacje przyczyniały się do wspierania konkurencyjności i były praktycznie realizowane na poziomie przedsiębiorstw. Na posiedzeniu w Brukseli w dniach 25. i 26. marca 2004 r. Rada Europejska wskazała, że czyste technologie są niezbędne dla pełnego wykorzystania synergii między przedsiębiorstwem a środowiskiem. Wspieranie innowacji ekologicznych, obejmujących także innowacyjne czyste technologie, może pomóc w wykorzystaniu ich potencjału.

(33)

Rynek transferu i przyswajania wiedzy jest często nieprzejrzysty, a zarówno brak informacji, jak i powiązań stwarza bariery rynkowe. Przedsiębiorstwa mają także problemy z integracją technologii niebędących częścią ich tradycyjnego obszaru działalności oraz z uzyskaniem dostępu do nowych rodzajów umiejętności. Ryzyko finansowe wiążące się z innowacjami może być wysokie, zyski mogą się opóźniać z powodu problemów w rozwoju, a podatki mogą nie być neutralne, jeśli chodzi o sukces lub porażkę. Może brakować umiejętności potrzebnych dla wykorzystania pojawiających się możliwości. Bariery instytucjonalne lub prawne mogą opóźniać lub przeszkadzać w pojawieniu się nowych rynków i dostępu do nich. Prawo upadłościowe może w dużym stopniu zniechęcać do podejmowania ryzyka związanego z działalnością gospodarczą ze względu na obawę przed niepowodzeniem. Sytuacja gospodarcza może poza tym decydować o tym, czy innowacja ma miejsce, czy też nie. Rozwój otoczenia przedsiębiorstw pobudzającego przedsiębiorczość, konkurencyjność i innowację powinien obejmować usprawnienie reform gospodarczych i administracyjnych związanych z przedsiębiorstwami i innowacjami, w szczególności gwarantujących podwyższenie konkurencyjności, zmniejszenie obciążeń administracyjnych w stosunku do MŚP i stworzenie lepszego środowiska prawnego dla przedsiębiorczości, tworzenia i transferu przedsiębiorstw, wzrostu i innowacji.

(34)

Te bariery wejścia na rynek technologii innowacyjnych są szczególnie istotne w przypadku technologii środowiskowych. Zbyt często ceny rynkowe nie uwzględniają w pełni środowiskowych kosztów produktów i usług. Ta część kosztów, która nie jest nieuwzględniana w cenach rynkowych, ponoszona jest przez społeczeństwo jako całość, a nie przez sprawców zanieczyszczeń. Ta nieprawidłowość funkcjonowania rynku, w połączeniu z interesem Wspólnoty w zachowaniu zasobów, zapobieganiu zanieczyszczeniom i ochronie środowiska przy możliwie niskich kosztach, uzasadnia zwiększone wsparcie dla innowacji ekologicznych.

(35)

Działania Wspólnoty na rzecz innowacji mają na celu wsparcie rozwijania polityki w zakresie innowacji w państwach członkowskich i ich regionach oraz ułatwienie wykorzystania synergii między regionalną, krajową i europejską polityką w zakresie innowacji a działaniami wspierającymi. Wspólnota może ułatwić wymiany ponadnarodowe, wzajemne uczenie się i tworzenie sieci oraz nadać rozmach współpracy w zakresie polityki na rzecz innowacji. Sieci wzajemnych kontaktów między zainteresowanymi stronami mają istotne znaczenie dla ułatwienia przepływu wiedzy i pomysłów, które są niezbędne dla innowacji.

(36)

Rezolucja Rady zatwierdzona na posiedzeniu Rady ds. Telekomunikacji w Brukseli w dniu 9 grudnia 2004 r. stanowi podstawę dla wniosku dotyczącego nowej inicjatywy na rzecz społeczeństwa informacyjnego mającej wzmocnić wkład społeczeństwa informacyjnego w osiągnięcia Europy. W swoim wymienionym wyżej komunikacie z dnia 2 lutego 2005 r. Komisja proponuje skupienie wysiłków na „zapewnieniu silniejszego i trwałego wzrostu oraz tworzeniu liczniejszych i lepszych miejsc pracy”. Komisja podkreśla, że wykorzystanie TIK zarówno przez sektor prywatny, jak i publiczny stanowi kluczowy element dla poprawy osiągnięć w zakresie innowacji oraz konkurencyjności w Europie. W związku z tym powinno się ustanowić Program na rzecz wspierania polityki w zakresie TIK.

(37)

Działania w ramach Programu na rzecz wspierania polityki dotyczącej TIK powinny także przyczyniać się do realizacji celów strategii i2010, uwzględniając jednocześnie inne programy wspólnotowe w dziedzinie TIK w celu uniknięcia dublowania działań.

(38)

Technologie informacyjne i komunikacyjne stanowią podstawę gospodarki opartej na wiedzy. Przypada na nie około połowy wzrostu wydajności w nowoczesnych gospodarkach i dostarczają one jedyne swoim rodzaju rozwiązania dla istotnych wyzwań społecznych. Poprawa usług sektora publicznego i usług użyteczności publicznej musi nastąpić w ścisłej współpracy z odpowiednimi politykami Wspólnoty, na przykład w obszarach zdrowia publicznego, edukacji i kształcenia zawodowego, środowiska, transportu, rozwoju rynku wewnętrznego oraz konkurencji.

(39)

Powinno się wspierać zastosowanie i możliwie najlepsze wykorzystanie innowacyjnych rozwiązań opartych na technologiach informacyjnych i komunikacyjnych, w szczególności w zakresie usług w dziedzinach będących przedmiotem zainteresowania publicznego, łącznie z poprawą jakości życia defaworyzowanych grup społecznych, takich jak osoby niepełnosprawne lub osoby starsze. Wsparcie Wspólnoty powinno także ułatwić koordynację i realizację działań na rzecz rozwoju społeczeństwa informacyjnego we wszystkich państwach członkowskich.

(40)

Średniookresowa ocena programu eTEN (transeuropejskie sieci telekomunikacyjne) zaleca zastosowanie podejścia zorientowanego na potrzeby w przypadku interwencji Wspólnoty w projekty wspierające transeuropejskie usługi w dziedzinach będących przedmiotem zainteresowania publicznego.

(41)

W komunikatach Komisji dotyczących administracji elektronicznej (eRząd) oraz elektronicznych usług w dziedzinie zdrowia (eZdrowie) oraz związanych z nimi wnioskach Rady apeluje się o zwiększone wysiłki na rzecz innowacji, wymiany dobrych praktyk, interoperacyjności oraz wyraża się potrzebę zwiększonych synergii między pokrewnymi programami Wspólnoty. Interoperacyjność ma bardzo duże znaczenie dla rozwoju społeczeństwa informacyjnego.

(42)

Ramy prawne dla podjęcia wyzwań związanych z treściami cyfrowymi w społeczeństwie informacyjnym zostały określone w dyrektywie 96/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 1996 r. w sprawie ochrony prawnej baz danych (17), dyrektywie 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (18) oraz dyrektywie 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego (19).

(43)

Stosowanie różnych praktyk wśród państw członkowskich wciąż stwarza bariery techniczne uniemożliwiające szeroki dostęp do informacji sektora publicznego w Unii i ich ponowne wykorzystanie.

(44)

Działania Wspólnoty dotyczące treści cyfrowych powinny uwzględniać wielojęzyczny i wielokulturowy charakter Wspólnoty.

(45)

Zasoby naturalne, których rozważne i racjonalne wykorzystywanie jest przewidziane w art. 174 Traktatu, obejmują, oprócz odnawialnych źródeł energii, ropę naftową, gaz ziemny i paliwa stałe, które stanowią podstawowe źródła energii, lecz są również głównymi źródłami emisji dwutlenku węgla.

(46)

Zielona księga Komisji zatytułowana „W kierunku europejskiej strategii na rzecz zabezpieczenia dostaw energii” stwierdza, że Unia Europejska staje się coraz bardziej uzależniona od zewnętrznych źródeł energii i że uzależnienie to może wzrosnąć w perspektywie 20–30 lat do 70 %. Dlatego podkreśla ona potrzebę rozważenia polityki w zakresie dostaw w kontekście zdecydowanego działania w zakresie polityki dotyczącej zużycia energii oraz apeluje o lepsze zarządzanie zużyciem energii i kształtowanie go z uwzględnieniem perspektywy ekologicznej, szczególnie w transporcie oraz w budownictwie. Zielona księga apeluje również o nadanie priorytetowego znaczenia rozwijaniu nowych i odnawialnych źródeł energii w reakcji na światowe ocieplenie klimatu i dla osiągnięcia, ustalonego już we wcześniejszych planach działania i rezolucjach, celu polegającego na zwiększeniu udziału energii ze źródeł odnawialnych w zużyciu energii brutto Wspólnoty do 12 % do roku 2010.

(47)

Dyrektywa 2001/77/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie wspierania produkcji na rynku wewnętrznym energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych (20) wymaga, aby państwa członkowskie wyznaczyły orientacyjne cele krajowe zgodne z ogólnym orientacyjnym celem Wspólnoty wynoszącym 12 % krajowego zużycia energii brutto do 2010 r., i w szczególności z 22,1 % orientacyjnym udziałem energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych w całkowitym zużyciu energii elektrycznej we Wspólnocie do 2010 r. Komunikat Komisji z dnia 26 maja 2004 r. zatytułowany „Udział energii odnawialnej w UE” ostrzega, że cel 12 % udziału energii odnawialnej w ogólnym zużyciu energii we Wspólnocie w roku 2010 nie zostanie osiągnięty, jeżeli nie zostaną podjęte istotne dodatkowe wysiłki.

(48)

Dyrektywa 2002/91/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (21) wymaga, aby państwa członkowskie określiły minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej dla nowych i istniejących budynków, zapewniły certyfikację energetyczną budynków oraz przewidziały regularne kontrole kotłów grzewczych i systemów klimatyzacji w budynkach.

(49)

Dyrektywa 2003/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych (22) wymaga, aby państwa członkowskie zapewniły, aby na ich rynkach oferowany był określony minimalny udział biopaliw i innych paliw odnawialnych.

(50)

Dyrektywa 2004/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie wspierania kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na ciepło użytkowe na rynku wewnętrznym energii i zmieniająca dyrektywę 92/42/EWG (23) wymaga, aby państwa członkowskie przeprowadziły analizy własnego potencjału w zakresie wysoko wydajnej kogeneracji i ustanowiły systemy wspierania odzwierciedlające stwierdzony potencjał krajowy.

(51)

W celu ułatwienia realizacji tych działań Wspólnoty, osiągnięcia większego udziału w rynku przez odnawialne źródła energii oraz poprawy efektywności energetycznej potrzebne są szczegółowe programy wsparcia na poziomie Wspólnoty dla stworzenia możliwości zmierzania w kierunku zrównoważonych systemów energetycznych, w szczególności dla wsparcia standaryzacji wyposażenia technicznego związanego z wytwarzaniem energii ze źródeł odnawialnych lub korzystaniem z niej, dla zwiększenia wykorzystania technologii i rozpowszechniania najlepszych praktyk w zakresie sterowania zużyciem. To samo odnosi się do środków Wspólnoty dotyczących przedstawiania informacji o efektywności energetycznej urządzeń elektrycznych, elektronicznych, biurowych i komunikacyjnych oraz standaryzacji urządzeń świetlnych, grzewczych i klimatyzacyjnych. W związku z tym powinno się ustanowić program „Inteligentna Energia – Program dla Europy”.

(52)

Program „Inteligentna Energia – Program dla Europy” powinien przyczyniać się do realizacji ogólnych celów w zakresie zwiększenia dywersyfikacji i bezpieczeństwa dostaw energii oraz poprawy konkurencyjności przedsiębiorstw w Unii, w szczególności MŚP, służąc równocześnie ochronie środowiska naturalnego i wypełnianiu międzynarodowych zobowiązań w tej dziedzinie. Środki na rzecz efektywniejszego wykorzystywania energii w tym programie szczegółowym powinny koncentrować się również na udoskonaleniu procesów produkcyjnych pod względem technologicznym oraz zwiększaniu efektywności poprzez poprawę logistyki transportowej.

(53)

Osiągnięcie pełnych efektów istniejącej strategii w zakresie zrównoważonej energii wymaga nie tylko ciągłości we wsparciu Wspólnoty dla rozwijania i realizacji polityki oraz usuwania istniejących barier pozatechnologicznych poprzez rozszerzone kampanie informacyjne, lecz przede wszystkim wsparcia w przyspieszaniu inwestycji i stymulowaniu wprowadzania na rynek innowacyjnych technologii w całej Wspólnocie.

(54)

Odnawialne źródła energii i zwiększona efektywność energetyczna przynoszą nie tylko korzyści dla środowiska, przedsiębiorstwa działające w tych branżach znajdują się wśród przedsiębiorstw o najszybszym wzroście we Wspólnocie, tworząc nowe miejsca pracy. Europejski przemysł w zakresie energii odnawialnej odgrywa wiodącą w świecie rolę w rozwoju technologii związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Dzięki takim technologiom następuje poprawa spójności gospodarczej i społecznej oraz zmniejsza się rozproszenie zasobów.

(55)

Decyzja nr 1230/2003/WE wygaśnie dnia 31 grudnia 2006 r.

(56)

Działania w trzech z czterech szczególnych obszarów programu ustanowionego decyzją nr 1230/2003/WE powinny być kontynuowane na podstawie niniejszego Programu ramowego: (i) wspieranie efektywnego wykorzystywania energii i racjonalne wykorzystywanie zasobów energetycznych („SAVE”); (ii) wspieranie nowych i odnawialnych źródeł energii („ALTENER”); oraz (iii) wspieranie efektywnego wykorzystywania energii i wykorzystywania nowych i odnawialnych źródeł energii w transporcie („STEER”).

(57)

Międzynarodowy wymiar („COOPENER”) programu ustanowionego decyzją nr 1230/2003/WE powinien być kontynuowany w ramach nowych instrumentów Wspólnoty dotyczących pomocy dla państw trzecich jako element programu tematycznego dotyczącego środowiska i zrównoważonego zarządzania zasobami naturalnymi, w tym energią. Powinno się jednak ściśle powiązać odpowiednie elementy programu tematycznego oraz programu „Inteligentna Energia – Program dla Europy”, tak aby ułatwić MŚP wykorzystanie potencjalnych rynków zbytu inteligentnej energii poza Europą.

(58)

W zgodzie z zasadami dobrych rządów i lepszego stanowienia prawa Komisja zleciła niezależnym ekspertom przeprowadzenie oceny ex ante odnowionego wieloletniego programu Wspólnoty w dziedzinie energii, który zastąpi bieżący program „Inteligentna Energia – Program dla Europy” po dniu 31 grudnia 2006 r. W swoim sprawozdaniu eksperci dochodzą do wniosku, że program „Inteligentna Energia – Program dla Europy” powinien być kontynuowany po roku 2006 oraz przekształcony w bardziej wszechstronny i ambitny instrument. Celem tego programu powinno również być dalsze umocnienie pozycji Europy i osiągnięcie większej doskonałości w dziedzinie zrównoważonych technologii energetycznych i ich stosowania.

(59)

W procesie wdrażania Programu ramowego powinno się uwzględnić potrzebę zagwarantowania jego przyjazności dla użytkownika i uproszczenia administracyjnego. Komisja powinna opublikować i szeroko rozpowszechnić podręcznik użytkownika, określający jasne, proste i przejrzyste ogólne zasady udziału beneficjentów w Programie ramowym. Powinno to w szczególności ułatwić udział MŚP. W podręczniku użytkownika powinno się opisać prawa i obowiązki beneficjentów, kwestie finansowe, takie jak kwalifikujące się koszty i stopy wsparcia, zasady dotyczące przepisów i procedur administracyjnych, w szczególności przyjazne dla użytkownika procedury składania wniosków, obejmujące w razie potrzeby dwuetapowy proces składania wniosków, pod warunkiem że taka procedura nie wydłuży czasu między oceną a podpisaniem umowy, zasady korzystania z wyników projektów i ich rozpowszechniania, a także zasady oceny i wyboru projektów oraz przyznawania pomocy.

(60)

Na podstawie analizy kosztów względem korzyści Komisja może wykorzystać nową lub istniejącą agencję wykonawczą do realizacji Programu ramowego zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiającym statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi (24).

(61)

W ramach Programu ramowego powinny również być wspierane analizy dotyczące przyszłych struktur i potrzeb europejskiej polityki w zakresie innowacji.

(62)

Jako że cele niniejszej decyzji dotyczące zwiększenia konkurencyjności i innowacji we Wspólnocie nie mogą być w sposób wystarczający osiągnięte przez państwa członkowskie z powodu potrzeby ustanowienia wielostronnych partnerstw, transnarodowej mobilności oraz wymiany informacji w skali całej Wspólnoty, a w związku z tym mogą być lepiej osiągnięte na poziomie Wspólnoty z uwagi na charakter niezbędnych działań i środków, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności ustanowioną w tym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów.

(63)

Środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (25).

(64)

Uwzględniając charakter zagadnień będących przedmiotem programów szczegółowych, Komisja powinna być wspierana w realizacji poszczególnych programów szczegółowych przez różne komitety. Komitety te będą okresowo odbywać w jednym czasie posiedzenia w celu umożliwienia wspólnych posiedzeń, na których będą omawiane kwestie przekrojowe lub wspólne, zgodnie z ustaleniami komitetu zarządzającego EIP we współpracy z Komisją.

(65)

W celu poprawy spójności między elementami Programu ramowego i jego skuteczności Komisja powinna uzyskać wsparcie ze strony panelu doradczego ds. konkurencyjności i innowacji.

(66)

Decyzja nr 456/2005/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 2005 r. ustanawiająca wieloletni program wspólnotowy mający na celu zwiększenie dostępności, użyteczności i wykorzystania zasobów cyfrowych w Europie (26) ustanawia wieloletni program zwany „eContentplus”. Decyzja ta wygaśnie w dniu 31 grudnia 2008 r. Środki przewidziane w celu rozszerzenia dostępności, funkcjonalności i użyteczności treści cyfrowych w Europie powinny być kontynuowane po tej dacie w ramach Programu na rzecz wspierania polityki w zakresie TIK, ustanowionego niniejszą decyzją.

(67)

Środki przewidziane w decyzji 96/413/WE powinny zostać włączone do Programu na rzecz przedsiębiorczości i innowacji. Decyzja 96/413/WE powinna zatem zostać uchylona,

a)

zwiększanie konkurencyjności przedsiębiorstw, w szczególności MŚP;

b)

promowanie wszelkich form innowacji, w tym innowacji ekologicznych;

c)

przyśpieszenie tworzenia trwałego , konkurencyjnego, innowacyjnego społeczeństwa informacyjnego o charakterze integrującym;

d)

promowanie efektywności energetycznej oraz odnawialnych źródeł energii we wszystkich sektorach, w tym w sektorze transportu.

a)

Program na rzecz przedsiębiorczości i innowacji;

b)

Program na rzecz wspierania polityki w zakresie technologii informacyjnych i komunikacyjnych (TIK);

c)

program „Inteligentna Energia – Program dla Europy”.

a)

państw Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) będącymi członkami Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG), zgodnie z warunkami określonymi w porozumieniu EOG;

b)

państw przystępujących i kandydujących korzystających ze strategii przedakcesyjnej, zgodnie z ogólnymi zasadami oraz warunkami ogólnymi dotyczącymi uczestnictwa tych państw w programach wspólnotowych ustanowionych w odpowiednich umowach ramowych oraz decyzjach rady stowarzyszenia;

c)

państw Zachodnich Bałkanów, zgodnie z przepisami, które zostaną określone w wyniku zawarcia z tymi państwami umów ramowych w sprawie ich uczestnictwa w programach wspólnotowych;

d)

innych państw trzecich, o ile pozwalają na to umowy oraz procedury.

a)

dostępu do finansowania przeznaczonego na rozpoczęcie i rozwój działalności MŚP oraz na inwestycje w działalność innowacyjną;

b)

tworzenia otoczenia przyjaznego dla współpracy MŚP, w szczególności na szczeblu współpracy transgranicznej;

c)

wszystkich form innowacji w przedsiębiorstwach;

d)

innowacji ekologicznej;

e)

kultury przedsiębiorczości i innowacji;

f)

reform administracyjnych i gospodarczych związanych z przedsiębiorczością i innowacyjnością.

a)

zwiększenie wysokości inwestycji kapitału podwyższonego ryzyka oraz instrumentów inwestycyjnych oferowanych przez „anioły biznesu”;

b)

zapewnienie efektu dźwigni finansowej instrumentom finansowania wierzycielskiego MŚP;

c)

poprawę otoczenia finansowego i gotowości inwestycyjnej MŚP.

a)

rozwój usług wspierających działalność MŚP;

b)

działania na rzecz środków umożliwiających MŚP współpracę i zachęcających je do współpracy z innymi przedsiębiorstwami i innymi podmiotami innowacyjnymi za granicą, w tym zaangażowania MŚP w dziedzinie norm europejskich i międzynarodowych;

c)

promowanie i ułatwianie międzynarodowej współpracy przedsiębiorstw, w tym na poziomie regionalnym i poprzez sieci MŚP sprzyjające koordynacji i rozwojowi ich działalności gospodarczej i przemysłowej.

a)

promowanie innowacji charakterystycznych dla danego sektora, klastrów, sieci innowacji, partnerstwa publiczno-prywatnego w zakresie innowacji oraz współpracy z właściwymi organizacjami międzynarodowymi i stosowanie zarządzania innowacjami;

b)

wspieranie krajowych i regionalnych programów na rzecz innowacji gospodarczych;

c)

wspieranie wykorzystania innowacyjnych technologii i koncepcji oraz innowacyjnego stosowania istniejących technologii i koncepcji;

d)

usługi wspierające na rzecz międzynarodowej wymiany wiedzy i transferu technologii oraz ochrony własności intelektualnej i przemysłowej, a także zarządzania nią;

e)

opracowywanie i badanie nowych rodzajów usług innowacyjnych;

f)

rozwój technologii i wiedzy poprzez archiwizację i transfer danych.

a)

wspieranie wykorzystania technologii środowiskowych i innowacji ekologicznych;

b)

współinwestowanie w fundusze kapitału podwyższonego ryzyka, które zapewniają kapitał między innymi przedsiębiorstwom inwestującym w innowacje ekologiczne zgodnie z procedurą określoną w załączniku II;

c)

promowanie sieci i klastrów na rzecz innowacji ekologicznych oraz partnerstw publiczno-prywatnych w dziedzinie innowacji ekologicznych, opracowywanie innowacyjnych usług dla przedsiębiorstw oraz ułatwianie lub wspieranie innowacji ekologicznych;

d)

promowanie nowych i zintegrowanych sposobów podejścia do innowacji ekologicznych w takich dziedzinach, jak zarządzanie środowiskiem i przyjazne dla środowiska projektowanie produktów, procesów i usług, z uwzględnieniem ich całego cyklu życia.

a)

kształtowanie postaw, umiejętności i kultury przedsiębiorczości oraz równoważenie ryzyka i korzyści wynikających z przedsiębiorczości, w szczególności w przypadku kobiet i młodych ludzi;

b)

wspieranie otoczenia gospodarczego sprzyjającego innowacji, rozwojowi i wzrostowi przedsiębiorstw;

c)

wspieranie opracowywania polityk oraz współpracy miedzy podmiotami, w tym współpracy ponadnarodowej pomiędzy zarządzającymi programami na poziomie krajowym i regionalnym, w szczególności w celu promowania programów i środków przyjaznych dla MŚP;

d)

zachęcanie do tworzenia i transferu przedsiębiorstw.

a)

gromadzenie danych, analizę i monitorowanie realizacji oraz opracowywanie i koordynację polityk;

b)

wkład na rzecz definiowania i promowania strategii konkurencyjności związanych z sektorami przemysłowym i usługowym;

c)

wspieranie wzajemnej edukacji w administracji krajowej, regionalnej i lokalnej.

a)

instrument na rzecz wysokiego wzrostu i innowacji w MŚP (GIF);

b)

system poręczeń dla MŚP (SMEG);

c)

system rozwijania zdolności MŚP (CBS).

a)

wspieranie zakładania i finansowania MŚP oraz zmniejszenie luki w finansowaniu poprzez zwiększanie dostępności kapitału własnego i kapitału ryzyka, która uniemożliwia MŚP wykorzystanie ich potencjału wzrostu, w celu usprawnienia europejskiego rynku kapitału podwyższonego ryzyka;

b)

wspieranie innowacyjnych MŚP o wysokim potencjale wzrostu, w szczególności zajmujących się badaniami, rozwojem oraz innymi innowacyjnymi działaniami.

—

element pierwszy – „GIF1” – obejmuje inwestycje realizowane we wczesnej fazie rozwoju przedsiębiorstwa (faza zalążkowa i faza startu). Instrument obejmuje inwestycje w wyspecjalizowane fundusze podwyższonego ryzyka, takie jak fundusze finansujące wczesne stadium rozwoju przedsiębiorstwa, fundusze działające w skali regionalnej, fundusze skupiające się na określonych sektorach, technologiach lub działaniach w dziedzinie badań i rozwoju technologii oraz fundusze związane z inkubatorami, które z kolei udostępniają kapitał MŚP. Może również być współinwestorem w funduszach i instrumentach finansowych wspieranych przez „anioły biznesu”,

—

element drugi – „GIF2” – obejmuje inwestycje na etapie ekspansji i dokonuje inwestycji w wyspecjalizowane fundusze podwyższonego ryzyka, które z kolei udostępniają kapitał typu „quasi-equity” lub kapitał własny innowacyjnym MŚP o wysokim potencjale wzrostu w fazie ich ekspansji. Inwestycje z GIF2 unikają kapitału typu „buy-out” lub refinansowania służącego wyprzedaży aktywów nabywanego przedsiębiorstwa.

a)

udzielanie kontrgwarancji lub, tam, gdzie to właściwe, współgwarancji na rzecz programów gwarancyjnych działających w kwalifikujących się państwach;

b)

udzielanie gwarancji bezpośrednich na rzecz innych właściwych pośredników finansowych.

—

element pierwszy, a) finansowanie długu przy pomocy pożyczek lub leasingu, zmniejsza szczególne trudności MŚP przy pozyskiwaniu funduszy albo wynikające z ryzyka postrzeganego jako większe w przypadku inwestycji w niektóre działania związane z wiedzą, takie jak rozwój technologiczny, innowacje i transfer technologii, albo wynikające z braku wystarczającego zabezpieczenia;

—

element drugi, b) finansowanie przy pomocy mikrokredytów, ma zachęcać instytucje finansowe do odgrywania większej roli w zakresie udzielania kredytów na mniejsze kwoty, które z reguły pociągają za sobą proporcjonalnie wyższe jednostkowe koszty obsługi kredytobiorców nieposiadających wystarczającego zabezpieczenia. Oprócz gwarancji lub kontrgwarancji pośrednicy finansowi mogą otrzymywać dotacje kompensujące częściowo wysokie koszty administracyjne charakterystyczne dla finansowania przy pomocy mikrokredytów,

—

element trzeci, c) gwarancje dla inwestycji funduszy kapitału własnego lub kapitału typu „quasi-equity” w MŚP, obejmuje inwestycje udostępniające kapitał zalążkowy lub kapitał w fazie startu, jak również finansowanie mezaninowe, mające na celu zmniejszenie szczególnych trudności, na jakie napotykają MŚP z powodu słabej struktury finansowej oraz wynikających z transferu przedsiębiorstwa,

—

element czwarty, d) sekurytyzacja portfeli dłużnych MŚP, pozwoli na pozyskanie dodatkowych środków na pokrycie długu dla MŚP zgodnie z właściwymi uzgodnieniami dotyczącymi podziału ryzyka z odnośnymi instytucjami. Wsparcie dla tych transakcji zależy od tego, czy instytucja zobowiąże się przeznaczyć znaczną część uzyskanej płynności pozyskanego kapitału na pożyczki dla nowych MŚP w rozsądnym okresie. Kwota nowych środków na pokrycie długu jest obliczana w stosunku do kwoty gwarantowanego ryzyka portfela i negocjowana – wraz z okresem – indywidualnie z każdą instytucją.

a)

poprawa odnoszącej się do inwestycji i technologii specjalistycznej wiedzy o funduszach i innych pośrednikach finansowych inwestujących w innowacyjne MŚP lub MŚP wykazujące znaczny potencjał wzrostu;

b)

zwiększanie podaży kredytów dla MŚP poprzez ulepszenie procedur oceny wiarygodności finansowej w ramach kredytowania MŚP.

a)

usług w zakresie informacji, informacji zwrotnej, współpracy podmiotów gospodarczych i umiędzynarodowienia;

b)

usług w dziedzinie innowacji oraz transferu zarówno technologii, jak i wiedzy;

c)

usług zachęcających MŚP do udziału w Siódmym programie ramowym na rzecz badań.

a)

badania, gromadzenie danych, badania opinii publicznej i publikacje, o ile to możliwe oparte na oficjalnych danych statystycznych;

b)

tworzenie partnerstw i spotkania ekspertów, w tym ekspertów reprezentujących instytucje publiczne, ekspertów delegowanych przez MŚP oraz inne zainteresowane strony, konferencje i inne wydarzenia;

c)

podnoszenie świadomości, tworzenie sieci oraz inne związane z tym działania;

d)

analiza porównawcza wyników na szczeblu krajowym i regionalnym oraz praca nad opracowaniem dobrych praktyk, w tym ich rozpowszechnianie i realizacja.

a)

analiza i monitorowanie konkurencyjności i kwestii sektorowych, w tym roczny raport Komisji na temat konkurencyjności przemysłu europejskiego;

b)

przygotowanie ocen wpływu środków wspólnotowych o szczególnym znaczeniu dla konkurencyjności przedsiębiorstw oraz ich publikacja w celu określenia obszarów w ramach obowiązujących przepisów wymagających uproszczenia lub potrzeby nowych instrumentów legislacyjnych dla zwiększenia atrakcyjności innowacji we Wspólnocie;

c)

ocena określonych aspektów lub określonych środków wykonawczych w odniesieniu do Programu na rzecz przedsiębiorczości i innowacji;

d)

rozpowszechnianie właściwych informacji w odniesieniu do Programu na rzecz przedsiębiorczości i innowacji.

a)

środki niezbędne do jego realizacji;

b)

priorytety;

c)

cele ilościowe i jakościowe;

d)

odpowiednie kryteria oceny oraz wskaźniki jakościowe i ilościowe do analizy skuteczności wyników, które będą przyczyniać się do osiągnięcia celów programów szczegółowych i programu ramowego jako całości;

e)

harmonogramy operacyjne;

f)

zasady udziału;

g)

kryteria wyboru i oceny środków.

a)

stworzenie jednolitej europejskiej przestrzeni informacyjnej i wzmacnianie rynku wewnętrznego produktów i usług z zakresu TIK, a także produktów i usług opartych na TIK;

b)

pobudzanie innowacji poprzez zwiększenie zakresu stosowania TIK oraz inwestycji w te technologie;

c)

stworzenie społeczeństwa informacyjnego o charakterze integrującym oraz bardziej skutecznych i wydajnych usług w dziedzinach będących przedmiotem publicznego zainteresowania oraz poprawa jakości życia.

a)

zapewnienie łatwego dostępu do usług opartych na TIK oraz tworzenie warunków odpowiednich dla szybkiej, właściwej i skutecznej konwergencji komunikacji i usług cyfrowych, obejmujących między innymi interoperacyjność, stosowanie otwartych standardów oraz bezpieczeństwo i aspekty zaufania;

b)

poprawę warunków dla rozwoju treści cyfrowych, uwzględniając wielojęzyczność i różnorodność kulturową;

c)

monitorowanie Europejskiego społeczeństwa informacyjnego poprzez gromadzenie danych i analizę rozwoju, dostępności oraz korzystania z usług komunikacji cyfrowej, w tym rozwoju Internetu, dostępu do połączeń szerokopasmowych i ich wykorzystania oraz rozwoju treści i usług.

a)

promowanie innowacji w procesach, usługach i produktach, które są możliwe dzięki TIK, w szczególności w MŚP i usługach publicznych, z uwzględnieniem wymagań dotyczących niezbędnych wymogów dotyczących kwalifikacji;

b)

umożliwianie współdziałania podmiotów publicznych i prywatnych, jak również partnerstw na rzecz przyśpieszenia innowacji oraz inwestycji w TIK;

c)

promowanie i podnoszenie świadomości na temat możliwości i korzyści, jakie TIK i ich nowe zastosowania oferują obywatelom i podmiotom gospodarczym, w tym zwiększanie zaufania i otwartości wobec nowych TIK oraz zachęcanie do debaty na poziomie europejskim na temat pojawiających się tendencji i rozwoju w zakresie TIK.

a)

zwiększenie dostępności TIK, w tym treści cyfrowych, oraz umiejętności ich wykorzystywania przez użytkowników;

b)

wzmacnianie zaufania i pewności, jak również wspieranie wykorzystania TIK, w szczególności w odniesieniu do kwestii prywatności;

c)

poprawę jakości, skuteczności, dostępności i dostępu do usług elektronicznych w dziedzinach będących przedmiotem zainteresowania publicznego oraz uczestnictwa, jakie umożliwiają TIK, w tym – tam, gdzie to właściwe – interoperacyjnych ogólnoeuropejskich lub transgranicznych usług publicznych, jak również tworzenie elementów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania i rozpowszechnianie dobrych praktyk.

a)

projekty obejmujące realizację, projekty pilotażowe oraz projekty obejmujące powielanie rynkowe;

b)

działania na rzecz najlepszych praktyk w celu rozpowszechniania wiedzy i dzielenia się doświadczeniami w całej Wspólnocie;

c)

sieci tematyczne grupujące różne zainteresowane podmioty wokół jednego celu, w celu ułatwienia działań koordynacyjnych i transferu wiedzy.

a)

badania, gromadzenie danych, badania opinii publicznej i publikacje, o ile to możliwe oparte na oficjalnych danych statystycznych;

b)

spotkania ekspertów, w tym ekspertów reprezentujących instytucje publiczne, ekspertów delegowanych przez MŚP oraz inne zainteresowane strony, konferencje i inne wydarzenia;

c)

podnoszenie świadomości, tworzenie sieci oraz inne związane z tym działania;

d)

analiza porównawcza realizacji na szczeblu krajowym oraz praca nad opracowaniem dobrych praktyk, w tym ich rozpowszechnianie i realizacja.

a)

promowanie, rozpowszechnianie, działania informacyjne i komunikacyjne;

b)

wymiana informacji, wiedzy i doświadczeń, organizacja konferencji, seminariów, warsztatów lub innych spotkań oraz zarządzanie działaniami prowadzonymi przez klastry.

a)

środki niezbędne do ich realizacji;

b)

priorytety;

c)

cele ilościowe i jakościowe;

d)

odpowiednie kryteria oceny oraz wskaźniki jakościowe i ilościowe do analizy skuteczności w zakresie osiągania wyników, które będą przyczyniać się do osiągnięcia celów poszczególnych programów i Programu ramowego jako całości;

e)

harmonogramy operacyjne;

f)

zasady udziału;

g)

kryteria wyboru i oceny środków.

a)

poprawę efektywności energetycznej oraz racjonalne wykorzystanie zasobów energetycznych;

b)

promowanie nowych i odnawialnych źródeł energii i wspieranie dywersyfikacji źródeł energii;

c)

promowanie efektywności energetycznej oraz zastosowania nowych i odnawialnych źródeł energii w transporcie.

a)

dostarczanie elementów niezbędnych dla poprawy zrównoważonego rozwoju, rozwijanie potencjału miast i regionów, jak również opracowywanie środków legislacyjnych wymaganych dla osiągnięcia wyznaczonych celów strategicznych; tworzenie środków i instrumentów służących do realizacji działań następczych, monitorowania i oceny wpływu środków przyjętych przez Wspólnotę i jej państwa członkowskie w obszarach, których dotyczy ten program;

b)

wzmacnianie we wszystkich państwach członkowskich inwestycji w nowe i najbardziej skuteczne technologie w dziedzinie efektywności energetycznej, odnawialnych źródeł energii oraz dywersyfikacji źródeł energii, w tym w transporcie, poprzez likwidację luki pomiędzy udanymi prezentacjami technologii innowacyjnych a ich rzeczywistym wprowadzeniem na rynek na szeroką skalę w celu pobudzenia publicznych i prywatnych inwestycji, promowanie ważnych technologii strategicznych, obniżenie kosztów, zwiększenie doświadczenia rynkowego oraz przyczynienie się do zmniejszenia ryzyka finansowego i innych rodzajów ryzyka oraz barier, które hamują tego rodzaju inwestycje;

c)

usuwanie niezwiązanych z technologią przeszkód na drodze do tworzenia skutecznych i inteligentnych wzorców produkcji i zużycia energii poprzez promowanie zwiększania możliwości instytucyjnych między innymi na poziomie lokalnym i regionalnym, poprzez podnoszenie świadomości, zwłaszcza poprzez edukację, wspieranie wymiany doświadczenia i know-how wśród głównych zaangażowanych podmiotów, a także na poziomie ogólnym wśród przedsiębiorstw i obywateli, oraz poprzez stymulowanie rozprzestrzeniania najlepszych praktyk i najlepszych dostępnych technologii, w szczególności poprzez ich promowanie na poziomie Wspólnoty.

a)

poprawę efektywności energetycznej i zapewnianie racjonalnego zużycia energii, w szczególności w sektorach budownictwa i przemysłowym, z wyłączeniem działań objętych art. 41;

b)

wsparcie dla opracowywania środków legislacyjnych i ich stosowania.

a)

promowanie nowych i odnawialnych źródeł energii do celów scentralizowanej i rozproszonej produkcji energii elektrycznej, cieplnej i chłodniczej oraz wspieranie tym samym zróżnicowania źródeł energii, z wyjątkiem działań objętych art. 41;

b)

włączanie nowych i odnawialnych źródeł energii do środowiska lokalnego oraz systemów energetycznych;

c)

wsparcie dla opracowywania środków legislacyjnych i ich stosowania.

a)

inicjatywy wspierające dotyczące wszystkich aspektów transportu mających związek z energią oraz dotyczące zróżnicowania paliw;

b)

promowanie paliw odnawialnych oraz efektywności energetycznej w transporcie;

c)

wsparcie dla opracowywania środków legislacyjnych i ich stosowania.

a)

włączanie efektywności energetycznej i odnawialnych źródeł energii do kilku sektorów gospodarki;

b)

łączenie różnych instrumentów, narzędzi i podmiotów w ramach tego samego działania lub projektu.

a)

badania strategiczne na podstawie wspólnej analizy oraz regularnego monitorowania rozwoju rynku oraz tendencji w zakresie energii do celów opracowania przyszłych środków legislacyjnych lub do celów przeglądu obowiązującego prawodawstwa, w tym w odniesieniu do funkcjonowania wewnętrznego rynku energii, dla realizacji średnio- i długoterminowej strategii w dziedzinie energii w celu promowania zrównoważonego rozwoju, jak również dla opracowania wspólnie z przemysłem i innymi zainteresowanymi podmiotami długoterminowych dobrowolnych zobowiązań oraz dla opracowywania norm, systemów oznakowania oraz systemów certyfikacji; w odpowiednich przypadkach również we współpracy z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi;

b)

tworzenie, rozszerzanie lub reorganizacja struktur i instrumentów na rzecz zrównoważonego rozwoju w dziedzinie energii, włącznie z zarządzaniem energią na poziomie lokalnym i regionalnym, jak również tworzenie właściwych produktów finansowych i instrumentów rynkowych w oparciu o doświadczenia obecnie i uprzednio działających sieci;

c)

promowanie trwałych systemów energetycznych i urządzeń w celu przyspieszenia ich przenikania na rynek oraz stymulowanie inwestycji w celu ułatwienia przejścia od demonstracji do wprowadzenia do obrotu bardziej wydajnych technologii, kampanie uświadamiające i tworzenie struktur instytucjonalnych;

d)

tworzenie struktur informacyjnych, edukacyjnych i szkoleniowych, wykorzystywanie wyników, promowanie i rozpowszechnianie know-how oraz najlepszych praktyk obejmujących ogół konsumentów, rozpowszechnianie wyników działań i projektów oraz współpraca z państwami członkowskimi za pośrednictwem sieci operacyjnych;

e)

monitorowanie wdrażania oraz wpływu prawodawstwa wspólnotowego oraz środków wspierających.

a)

środki niezbędne do ich realizacji;

b)

priorytety;

c)

cele ilościowe i jakościowe;

d)

odpowiednie kryteria oceny oraz wskaźniki jakościowe i ilościowe do analizy skuteczności w zakresie osiągania wyników, które będą przyczyniać się do osiągnięcia celów poszczególnych programów i Programu ramowego jako całości;

e)

harmonogramy operacyjne;

f)

zasady udziału;

g)

kryteria wyboru i oceny środków.

a)

Komitet ds. Programu na rzecz Przedsiębiorczości i Innowacji (EIP), zwany komitetem zarządzającym EIP;

b)

Komitet ds. Programu na rzecz Wspierania Polityki dotyczącej TIK, zwany komitetem zarządzającym TIK;

c)

Komitet ds. Programu „Inteligentna Energia – Program dla Europy” (IEE), zwany komitetem zarządzającym IEE.