31.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 236/1

(1)

Rada nałożyła, rozporządzeniem (WE) nr 2597/1999 (3), ostateczne cło wyrównawcze na przywóz folii z politereftalanu polietylenu PET („produkt objęty postępowaniem”), objętej kodami CN ex 3920 62 19 i ex 3920 62 90, pochodzącej z Indii. Dochodzenie prowadzące do przyjęcia tego rozporządzenia zwane jest dalej „dochodzeniem pierwotnym”. Środki przyjęły formę cła ad valorem na poziomie od 3,8 % do 19,1 % nałożonego na przywóz dokonywany przez indywidualnie wymienionych eksporterów, ze stawką cła rezydualnego w wysokości 19,1 % nałożoną na przywóz produktu objętego postępowaniem przez wszystkie inne przedsiębiorstwa. Stawka cła wyrównawczego, jakie nałożono na folię PET wytwarzaną i wywożoną przez Garware Polyester Limited (dalej: „Garware” lub „przedsiębiorstwo”) wynosiła 3,8 %. Pierwotne dochodzenie objęło okres od dnia 1 października 1997 r. do dnia 30 września 1998 r.

(2)

Rozporządzeniem (WE) nr 367/2006 z dnia 27 lutego 2006 r. (4) Rada utrzymała ostateczne cło wyrównawcze nałożone rozporządzeniem (WE) nr 2597/1999 na przywóz folii PET pochodzącej z Indii w wyniku przeglądu wygaśnięcia przeprowadzonego na mocy art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(3)

Rozporządzeniem (WE) nr 366/2006 (5) Rada zmieniła własne rozporządzenie (WE) nr 1676/2001 (6) w następstwie częściowego przeglądu okresowego cła antydumpingowego obowiązującego w odniesieniu do pięciu producentów z Indii i nałożyła cło antydumpingowe o stawkach w wysokości od 0 % do 18 %. Cło antydumpingowe nałożone na przywóz folii PET przez Garware wynosi 17,4 %. Należy zwrócić uwagę, iż stawka cła antydumpingowego mająca zastosowanie do Garware została dostosowana przez uwzględnienie poziomu subsydiowania niwelowanego przez środki wyrównawcze nałożone rozporządzeniem (WE) nr 367/2006 (patrz: motyw 71 poniżej).

(4)

Wniosek o dokonanie częściowego przeglądu okresowego rozporządzenia Rady (WE) nr 2597/1999, ograniczonego do poziomu cła wyrównawczego mającego zastosowanie do Garware został złożony przez następujących producentów wspólnotowych: DuPont Teijin Films, Mitsubishi Polyester Film GmbH, Nuroll SpA i Toray Plastics Europe („wnioskodawcy”). Wnioskodawcy reprezentują znaczną część wspólnotowej produkcji folii PET.

(5)

Wnioskodawcy wnieśli zarzut, iż w odniesieniu do przywozu folii PET przez Garware, poziom obowiązujących środków wyrównawczych nie jest już wystarczający, aby równoważyć powodujące szkodę subsydiowanie, z uwagi na istotne zmiany w warunkach subsydiowania Garware.

(6)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że istnieją wystarczające dowody do wszczęcia częściowego przeglądu okresowego, Komisja ogłosiła w dniu 12 lipca 2005 r., zawiadomieniem opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (7), wszczęcie częściowego przeglądu okresowego, zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego.

(7)

Celem dochodzenia, ograniczonego do zbadania subsydiowania przedsiębiorstwa Garware, będącego jednym z producentów eksportujących, była ocena konieczności utrzymania, zniesienia lub zmiany poziomu obowiązujących środków. Dochodzenie objęło okres od dnia 1 kwietnia 2004 r. do dnia 31 marca 2005 r.

(8)

Komisja oficjalnie powiadomiła producenta eksportującego objętego dochodzeniem, rząd Indii oraz wnioskodawców o wszczęciu częściowego przeglądu okresowego. Zainteresowane strony otrzymały możliwość przedstawienia swoich opinii na piśmie oraz złożenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(9)

W celu uzyskania informacji uznanych za niezbędne dla dochodzenia Komisja przesłała kwestionariusze do Garware, który podjął współpracę, udzielając odpowiedzi na kwestionariusz. Przeprowadzono wizytę weryfikacyjną na terenie zakładów Garware w Indiach.

(10)

Zarówno Garware, jak rząd Indii oraz wnioskodawcy zostali poinformowani o istotnych ustaleniach dochodzenia i mieli możliwość złożenia swoich uwag w tej kwestii (patrz: motyw 73 poniżej).

(11)

Produktem objętym postępowaniem jest, jak określono w pierwotnym dochodzeniu, folią politereftalanu etylenu (PET) pochodzącą z Indii, zwykle zgłaszaną w ramach kodu CN ex 3920 62 19.

(12)

Tak samo jak w pierwotnym dochodzeniu, ustalono, iż folia PET, wytwarzana i sprzedawana przez Garware na rynku krajowym w Indiach, oraz folia PET, wywożona do Wspólnoty z Indii, mają te same podstawowe właściwości fizyczne i techniczne oraz te same zastosowania. Dlatego też zostały uznane za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(13)

W oparciu o informacje zawarte we wniosku o wszczęcie przeglądu i w oparciu o odpowiedzi na kwestionariusz Komisji przebadano następujące programy, co do których istnieje domniemanie, że są subsydiowane:

i)

systemy zezwoleń zaliczkowych dotyczących wywozu (Advance License Scheme)/zamówień wcześniejszego uwolnienia (Advance Release Order);

ii)

program „paszportowy” uprawnienia celnego (Duty Entitlement Passbook Scheme);

iii)

specjalne strefy ekonomiczne/program jednostek zorientowanych na wywóz (Export Oriented Units Scheme);

iv)

program wspierania przywozu dóbr inwestycyjnych promujący wywóz (Export Promotion Capital Goods Scheme);

v)

programy podatku dochodowego (Income Tax Schemes):

vi)

program kredytów eksportowych (Export Credit Scheme);

vii)

świadectwo bezcłowego uzupełnienia zapasów (Duty-Free Replenishment Certificate).

(14)

Programy wyszczególnione powyżej w ppkt i)–iv) oraz vii) oparte są na Ustawie o handlu zagranicznym (rozwój i regulacja) z 1992 r. (nr 22 z 1992 r.), która weszła w życie w dniu 7 sierpnia 1992 r. („Ustawa o handlu zagranicznym”). Ustawa o handlu zagranicznym upoważnia rząd Indii do wydawania zawiadomień dotyczących polityki wywozowej i przywozowej. Pięcioletni plan w dziedzinie polityki wywozowej i przywozowej na okres od dnia 1 kwietnia 2002 r. do dnia 31 marca 2007 r. został opublikowany przez rząd Indii („plan EXIM 2002–2007”). Ponadto rząd Indii wydał Podręcznik procedur („Podręcznik HOP I 2002–2007”), przedstawiający procedury, które regulują plan EXIM 2002–2007; podręcznik ten jest regularnie aktualizowany (8).

(15)

Programy podatku dochodowego wymienione powyżej w ppkt v) opierają się na Ustawie o podatku dochodowym z 1961 r., którą corocznie zmienia Ustawa o finansach.

(16)

Program kredytowania wywozu wymieniony powyżej w ppkt vi) jest oparty na sekcjach 21 i 35A Ustawy o regulacji bankowości z 1949 r., która zezwala Bankowi Rezerw Indii kierować bankami handlowymi w zakresie kredytów eksportowych.

(17)

W oparciu o informacje zawarte we wniosku o wszczęcie przeglądu i w oparciu o odpowiedzi na kwestionariusz Komisji Komisja przebadała również pakietowy program zachęt (dalej: „PPZ”) rządu stanu Maharasztra z 1992 r. Program ten opiera się na rezolucjach Departamentu ds. Przemysłu, Energetyki i Pracy rządu stanu Maharasztra.

(18)

Szczegółowy opis programu znajduje się w ust. 4.1.1–4.1.14 planu EXIM 2002–2007 oraz w rozdziałach 4.1–4.30 Podręcznika HOP I 2002–2007.

(19)

Ustalono, że Garware nie korzystał ze wsparcia w ramach ALS/ARO w okresie objętym dochodzeniem.

(20)

Szczegółowy opis DEPBS zawarto w ust. 4.3 planu EXIM 2002–2007 oraz w rozdziale 4 Podręcznika HOP I 2002–2007. W czasie pierwotnego dochodzenia funkcjonowały dwie odmiany DEPBS: program poprzedzający wywóz i następujący po wywozie. W kwietniu 2000 r. zaprzestano udzielania pomocy w ramach DEPBS poprzedzającej wywóz, dlatego też jedynie forma pomocy następującej po wywozie została uwzględniona w niniejszym przeglądzie.

(21)

Do korzystania z tego programu jest uprawniony każdy wytwórca eksporter lub handlowiec eksporter. Garware korzystał z tego programu w okresie objętym dochodzeniem.

(22)

Uprawniony eksporter może ubiegać się w ramach DEPBS o kredyt w wartości obliczanej jako określony procent wartości produktów wywiezionych w ramach tego programu. Takie stawki procentowe DEPBS zostały przez władze indyjskie ustalone dla większości produktów, w tym również dla produktu objętego postępowaniem. Stawki DEPBS ustalono w oparciu o standardowe normy nakładów i wyników SION uwzględniające domniemaną zawartość przywozu w nakładach na wywożony produkt oraz wielkość należności celnych za ten domniemany przywóz, niezależnie od tego, czy cła przywozowe zostały rzeczywiście zapłacone czy nie.

(23)

Aby przedsiębiorstwo kwalifikowało się do wsparcia w ramach programu, musi ono dokonywać wywozu towarów. W momencie transakcji wywozowej eksporter musi przedstawić władzom Indii oświadczenie o dokonywaniu wywozu w ramach DEPBS. Przed wywozem indyjskie władze celne wystawiają wywozowy list przewozowy umożliwiający wywóz towarów. List ten określa między innymi wysokość środków, które zostaną przyznane w ramach DEPBS dla tej transakcji wywozowej. W tym momencie eksporter zna kwotę, jaką otrzyma. Po wystawieniu wywozowego listu przewozowego przez władze celne rząd Indii nie może odmówić przyznania środków w ramach DEPBS. Stawka DEPBS, odpowiednia do obliczenia wysokości przyznanych środków, jest stawką obowiązującą w dniu złożenia oświadczenia o dokonywaniu wywozu. Nie ma zatem możliwości dokonania zmiany poziomu pomocy z mocą wsteczną.

(24)

Stwierdzono również, że zgodnie z indyjskimi standardami rachunkowości kredyty otrzymane z DEPBS mogą być księgowane zgodnie z zasadą memoriałową jako przychód na rachunku z działalności operacyjnej, po wywiązaniu się z obowiązku wywozowego.

(25)

Środki te mogą być przeznaczone na zapłatę należności celnych z tytułu późniejszego przywozu jakichkolwiek towarów, w stosunku do których nie istnieją ograniczenia przywozowe, z wyjątkiem dóbr inwestycyjnych. Przywiezione towary, za które cło zostało opłacone z tych środków, mogą być sprzedawane na rynku krajowym (podlegając podatkowi od sprzedaży) lub wykorzystane w inny sposób.

(26)

Kredyty DEPBS są zbywalne bez ograniczeń i ważne w okresie 12 miesięcy od daty przyznania.

(27)

Wniosek o przyznanie kredytów DEPBS może obejmować do 25 transakcji wywozowych albo ich nieograniczoną ilość, gdy jest wypełniany w formie elektronicznej. W rzeczywistości nie istnieją ściśle określone terminy składania wniosków o objęcie programem DEPBS, ponieważ terminy, o których mowa w rozdziale 4.47 Podręcznika HOP I 2002–2007, są obliczane zawsze od momentu ostatniej transakcji wywozowej wymienionej w danym wniosku o objęcie programem DEPBS.

(28)

Przedsiębiorstwo zwróciło uwagę Komisji na fakt, iż program ten ma zostać wkrótce zakończony i zastąpiony obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2006 r. programem według tego przedsiębiorstwa „spójnym z zasadami WTO”. Pierwotnie DEPBS miał stracić moc obowiązującą z dniem 1 kwietnia 2005 r., jednakże okres jego obowiązywania przedłużono do 1 kwietnia 2006 r., ponieważ program, który miał go zastąpić, nie był gotowy do wdrożenia przed tym terminem. Jak dotąd przedsiębiorstwo nie poinformowało o ewentualnym wprowadzeniu w życie takiego nowego programu w wymienionym terminie. W każdym przypadku ta domniemana zmiana nie wchodziłaby w okres objęty dochodzeniem przeglądowym.

(29)

Pomoc w ramach DEPBS stanowi subsydia w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Środki w ramach DEPBS stanowią wkład finansowy rządu Indii, ponieważ zostaną ostatecznie wykorzystane jako wyrównanie przywozowych opłat celnych, tym samym zmniejszając uzyskiwany przez rząd Indii przychód z ceł, które w innym przypadku byłyby należne. Ponadto środki w ramach DEPBS zapewniają korzyści eksporterowi, gdyż poprawiają jego płynność finansową.

(30)

Ponadto środki w ramach DEPBS są uwarunkowane na mocy prawa wynikami eksportu, i tym samym są uważane za szczególne i podlegające środkom wyrównawczym zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(31)

Program ten nie może być uznany za dopuszczalny system zwrotu cła czy zastępczy system zwrotu w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt ii) rozporządzenia podstawowego. Nie są one zgodne ze ścisłymi zasadami zamieszczonymi w załączniku I pozycja i), w załączniku II (definicja oraz zasady systemu ceł zwrotnych) oraz w załączniku III (definicja i zasady zwrotu zastępczego) do rozporządzenia podstawowego. Eksporter nie jest zobowiązany do rzeczywistego wykorzystania towarów przywożonych na zasadach bezcłowych do procesu produkcji, a kwota przyznanej korzyści nie jest obliczana w powiązaniu z rzeczywiście wykorzystaną ilością takich komponentów. Ponadto nie istnieje system ani procedura służąca ustaleniu ilości komponentów wykorzystanych w procesie produkcji wywiezionego produktu lub czy wystąpiła nadwyżka zaistniałych opłat przywozowych w rozumieniu pozycji i) załącznika I oraz załączników II i III rozporządzenia podstawowego. Wreszcie, eksporter kwalifikuje się do korzystania z programu DEPB niezależnie od tego, czy przywozi jakiekolwiek komponenty. Aby uzyskać korzyści, wystarczy, aby eksporter dokonał jedynie wywozu gotowych produktów, bez potrzeby wykazywania, że którykolwiek z użytych komponentów pochodził z przywozu. Stąd też nawet eksporterzy, którzy nabywali wszystkie komponenty ze źródeł lokalnych i nie przywozili żadnych towarów, które można było użyć jako komponentów w procesie produkcji, kwalifikują się do korzystania z programu DEPBS.

(32)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 oraz 5 rozporządzenia podstawowego kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych została obliczona w rozumieniu kwoty korzyści przeniesionych na ich odbiorcę, co ustalono w trakcie dochodzenia przeglądowego. Biorąc to pod uwagę, uznano, że przeniesienie korzyści na odbiorcę zostało dokonane w momencie realizacji transakcji wywozowej na warunkach określonych w tym programie. Od tego momentu rząd Indii ponosi odpowiedzialność z tytułu rezygnacji z opłat celnych, co stanowi wkład finansowy w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt ii) rozporządzenia podstawowego.

(33)

W świetle powyższego uznaje się za właściwe oszacowanie korzyści wynikających z programu DEPBS jako sumy kredytów przyznanych w odniesieniu do wszystkich transakcji wywozowych dokonanych na warunkach programu w trakcie okresu objętego dochodzeniem. Przedsiębiorstwo podniosło fakt obniżki stawki mającej zastosowanie w ramach DEPBS z 11 % do 8 %, która weszła w życie z dniem 26 maja 2005 r., co oznacza, że domniemana zmiana nie wchodzi w okres objęty dochodzeniem przeglądowym; dlatego też, nie mogąc zweryfikować skutków ani znaczenia tej zmiany, argument ten należy odrzucić zgodnie z art. 5 rozporządzenia podstawowego.

(34)

Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego poniesione opłaty niezbędne do uzyskanie subsydium zostały odjęte od kwot otrzymanych kredytów dla uzyskania wielkości subsydium w liczniku.

(35)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego kwota subsydium została przydzielona na całkowity obrót wywozu dokonanego w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium zależy od wielkości wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych ani przetransportowanych. Garware korzystał z tego systemu w okresie objętym dochodzeniem i uzyskał subsydium w wysokości 10,3 %.

(36)

Szczegóły tych programów są zawarte odpowiednio w rozdziałach 6 (EOUS) oraz 7 (SSE) planu EXIM 2002–2007 oraz Podręcznika HOP I 2002-2007.

(37)

Ustalono, że Garware nie korzystał ze wsparcia w ramach wymienionych programów w okresie objętym dochodzeniem, dlatego też nie zachodzi potrzeba dalszej analizy tych programów pod kątem podlegania środkom wyrównawczym.

(38)

Szczegółowy opis EPCGS zawarto w rozdziale 5 planu EXIM 2002–2007 oraz w rozdziale 5 Podręcznika HOP I 2002–2007.

(39)

Do korzystania z tego programu kwalifikują się producenci eksporterzy i handlowcy eksporterzy „powiązani z” producentami pomocniczymi i dostawcami usług. Jak ustalono, Garware korzystał z tego programu w okresie objętym dochodzeniem.

(40)

Pod warunkiem spełnienia obowiązku wywozu przedsiębiorstwo kwalifikuje się do przywozu dóbr kapitałowych (nowych oraz – od kwietnia 2003 r. – używanych dóbr kapitałowych mających do 10 lat) według obniżonej stawki cła. W tym celu rząd Indii na wniosek i za opłatą wydaje zezwolenie w ramach programu EPCG. Od kwietnia 2000 r. począwszy, program ten przewiduje dla przywozu dóbr obniżoną stawkę celną wynoszącą 5 % dla wszystkich dóbr przywożonych na podstawie założeń tego programu. Aby spełnić wymóg eksportu, przywożone dobra kapitałowe winny zostać wykorzystane do wyprodukowania określonej ilości dóbr na wywóz w określonym okresie.

(41)

EPCGS zapewnia subsydia w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Obniżenie stawki cła stanowi wkład finansowy rządu Indii, jako że ulga ta zmniejsza przychody rządu Indii z tytułu cła, które w przeciwnym wypadku byłoby należne. Ponadto obniżenie cła przenosi korzyść na eksportera, gdyż kwota cła zaoszczędzonego na imporcie poprawia płynność finansową przedsiębiorstwa.

(42)

Co więcej, prawo do skorzystania z programu EPCG jest uwarunkowane prowadzeniem działalności eksportowej, gdyż nie można uzyskać takich pozwoleń bez podjęcia przez przedsiębiorstwo zobowiązania do prowadzenia działalności eksportowej. Został on zatem uznany za konkretny przypadek, który należy objąć środkami wyrównawczymi w myśl art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(43)

Program ten nie może być uznany za dopuszczalny system zwrotu cła czy zastępczy system zwrotu w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt ii) rozporządzenia podstawowego. Dobra kapitałowe nie wchodzą w zakres takich dopuszczalnych systemów określonych w załączniku I pozycja i) rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie zostały one wykorzystane do wytworzenia wywiezionych produktów.

(44)

Licznik został ustalony w opisany poniżej sposób. Kwota subsydium została obliczona zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia podstawowego na podstawie kwoty niezapłaconego cła od przywiezionych dóbr kapitałowych rozłożonego na okres, który odzwierciedla normalny okres amortyzacji dla takiej kategorii dóbr kapitałowych w branży związanej z produkcją folii PET. Do kwoty tej dodano odsetki w celu odzwierciedlenia pełnej wartości korzyści uzyskanej w odnośnym okresie. Niezbędne opłaty poniesione na uzyskanie subsydium zostały odjęte zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(45)

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego wielkość subsydium została rozdzielona pomiędzy przychód z dokonanego wywozu w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium jest uwarunkowane prowadzeniem działalności eksportowej. Ustalono, że Garware uzyskał subsydia w wysokości 1,8 %.

(46)

Podstawą prawną tego programu jest Ustawa o podatku dochodowym z 1961 r., corocznie uaktualniana Ustawą o finansach. Ten ostatni dokument określa corocznie podstawę poboru podatków oraz różnego typu zwolnienia i odliczenia, o jakie można się ubiegać. Przedsiębiorstwa prowadzące działalność eksportową mogą ubiegać się o zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie postanowień działów 10A, 10B i 80HHC Ustawy o podatku dochodowym z 1961 r.

(47)

Ponieważ ustalono, że Garware nie korzystał ze wsparcia w ramach ITES w okresie objętym dochodzeniem, nie zachodzi potrzeba dalszej analizy tych programów pod kątem podlegania środkom wyrównawczym.

(48)

Szczegóły tego programu zostały określone w Okólniku głównym IECD nr 5/04.02.01/2002-03 (Kredyt eksportowy w walucie zagranicznej) i w Okólniku głównym IECD nr 10/04.02.01/2003-04 (Kredyt eksportowy w rupiach) Indyjskiego Banku Rezerw („RBI”), adresowanym do wszystkich banków komercyjnych w Indiach.

(49)

Do korzystania z tego programu kwalifikują się producenci eksporterzy i handlowcy eksporterzy. Jak ustalono, Garware korzystał z tego programu w okresie objętym dochodzeniem.

(50)

W ramach tego programu RBI ustala obowiązujący górny pułap stopy odsetkowej stosowanej do kredytów eksportowych, zarówno w rupiach indyjskich, jak i w walucie obcej, którą banki komercyjne mogą obciążyć eksportera „z zamiarem udostępnienia eksporterom kredytów po stawkach konkurencyjnych w skali międzynarodowej”. Program ECS składa się z dwóch podprogramów, programu kredytu eksportowego przedwysyłkowego („kredyt fazy pakowania”), który obejmuje kredyty udzielane eksporterowi na sfinansowanie zakupu, przetwarzania, wytwarzania, pakowania lub wysyłki towarów przedeksportowych oraz z kredytu eksportowego powysyłkowego, który zapewnia kapitał operacyjny w postaci pożyczek dla sfinansowania należności z tytułu eksportu. RBI zaleca również bankom komercyjnym udostępnienie określonej kwoty własnych kredytów bankowych netto na rzecz finansowania eksportu.

(51)

W wyniku funkcjonowania powyższych okólników głównych RBI eksporterzy mogą uzyskać kredyty eksportowe według preferencyjnych stóp odsetkowych względem stóp odsetkowych zwykłych kredytów komercyjnych („kredyty gotówkowe”), ustalanych na podstawie warunków rynkowych.

(52)

Po pierwsze, poprzez obniżenie kosztów finansowych w porównaniu do rynkowych stóp odsetkowych wymienione powyżej preferencyjne stopy odsetkowe przenoszą na takiego eksportera korzyść w rozumieniu art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Mimo iż kredyty na warunkach preferencyjnych w ramach programu ECS są przyznawane przez banki komercyjne, to korzyść stanowi wkład finansowy ze strony rządu w rozumieniu art. 2 ust. 1 ppkt iv) rozporządzenia podstawowego. Bank RBI jest instytucją publiczną, wobec czego podlega definicji „władzy publicznej” według art. 1 ust. 3 rozporządzenia podstawowego i instruuje banki komercyjne odnośnie przyznawania finansowania na warunkach preferencyjnych przedsiębiorstwom prowadzącym działalność eksportową. Takie finansowanie na warunkach preferencyjnych odpowiada subsydiowaniu, które uznaje się za szczególne i podlega zastosowaniu środków wyrównawczych, gdyż uzyskanie preferencyjnych stawek stóp odsetkowych jest uwarunkowane prowadzeniem działalności eksportowej, zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(53)

Kwota subsydium jest obliczana na podstawie różnicy pomiędzy odsetkami zapłaconymi z tytułu kredytu eksportowego wykorzystanego w okresie objętym dochodzeniem a kwotą, jaka byłaby należna, gdyby takie same stawki stóp odsetkowych były stosowane do zwykłych kredytów komercyjnych, z jakich korzysta przedsiębiorstwo. Kwota odnośnego subsydium (licznik) została przypisana do całości obrotów z wywozu zrealizowanego w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym jako właściwy mianownik zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ uzyskanie subsydium jest uwarunkowane prowadzeniem działalności wywozowej i nie miało odniesienia do wielkości towarów wytwarzanych, produkowanych, wywożonych czy transportowanych. Garware korzystał z tego systemu i uzyskał subsydium w wysokości 1,2 %.

(54)

Szczegółowy opis programu znajduje się w ust. 4.2.1–4.2.7 planu EXIM 2002–2007 oraz w ust. 4.31–4.36 Podręcznika HOP I 2002–2007.

(55)

Ponieważ ustalono, że Garware nie korzystał ze wsparcia w ramach DFRC w okresie objętym dochodzeniem, nie zachodzi potrzeba dalszej analizy tych programów pod kątem podlegania środkom wyrównawczym.

(56)

W ramach tworzenia zachęt do rozwoju przemysłu w słabiej rozwiniętych obszarach stanu Maharasztra od 1964 r. rząd stanu Maharasztra przyznaje bodźce finansowe nowoutworzonym jednostkom przedsiębiorstw zlokalizowanym w rozwijających się regionach stanu w ramach programu znanego powszechnie pod nazwą „Pakietowy program zachęt rządu”. Od chwili jego utworzenia program ten był kilkakrotnie zmieniany, a „Program z 1993 r.” obowiązywał od dnia 1 października 1993 r. do dnia 31 marca 2001 r., natomiast ostatnia zmiana – „Program z 2001 r.” – została wprowadzona dnia 31 marca 2001 r. i pozostanie w mocy do dnia 31 marca 2006 r. Program PSI ze strony rządu stanu Maharasztra składa się z kilku podprogramów, wśród których głównymi są: zwolnienie z lokalnych podatków od sprzedaży i refundacja podatku terytorialnego.

(57)

Warunkiem kwalifikowalności do skorzystania z programu jest dokonanie przez przedsiębiorstwo inwestycji w mniej rozwiniętych obszarach poprzez założenie nowego przedsiębiorstwa przemysłowego bądź poprzez szeroko zakrojone inwestycje kapitałowe w rozwój lub dywersyfikację już istniejącego przedsiębiorstwa przemysłowego. Obszary takie zostały podzielone pod względem poziomu rozwoju gospodarczego na różne kategorie (np. obszar słabo rozwinięty, obszar słabiej rozwinięty, obszar najsłabiej rozwinięty). Głównymi kryteriami do ustalenia wysokości zachęt finansowych są: obszar obecnej lub przyszłej lokalizacji przedsiębiorstwa oraz wielkość inwestycji.

(58)

Zwolnienie z lokalnego podatku od sprzedaży: towary normalnie podlegają centralnemu podatkowi od sprzedaży (dla transakcji sprzedaży międzystanowej) lub państwowemu podatkowi od sprzedaży (dla transakcji sprzedaży realizowanych w granicach stanu) według różnych poziomów w zależności od stanu/stanów, w których dokonuje się transakcji. Nie istnieje podatek od sprzedaży dóbr w transakcjach przywozowych lub wywozowych, natomiast transakcje sprzedaży krajowej podlegają podatkowi od sprzedaży według obowiązujących stawek. W ramach programu zwolnień wyznaczone jednostki nie podlegają żadnym podatkom od sprzedaży z tytułu zrealizowanych przez siebie transakcji sprzedaży. Podobnie wyznaczone jednostki są zwolnione z płacenia lokalnych podatków od zakupu towarów od dostawcy, który sam kwalifikuje się do zwolnienia w ramach odnośnego programu. Transakcje sprzedaży nie przenoszą jakichkolwiek korzyści na wyznaczoną jednostkę sprzedającą, natomiast transakcja zakupu przenosi korzyść na jednostkę sprzedającą. Jak ustalono, Garware korzystał z tego programu w okresie objętym dochodzeniem.

(59)

Refundacja podatku octroi: octroi jest podatkiem nakładanym przez władze lokalne w Indiach, w tym przez rząd stanu Maharasztra, na towary przekraczające granice terytorialne miasta lub dystryktu. Przedsiębiorstwa przemysłowe kwalifikują się do refundacji podatku octroi ze strony rządu stanu Maharasztra, jeżeli ich zakład jest zlokalizowany w określonych wyznaczonych miastach i dystryktach na terytorium danego stanu. Całkowita kwota, która może podlegać refundacji, jest ograniczona do 100 % inwestycji w kapitał trwały. Jak ustalono, Garware korzystał z tego programu w okresie objętym dochodzeniem.

(60)

PSI rządu stanu Maharasztra przyznaje subsydia w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt ii) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Dwa analizowane wyżej podprogramy stanowią wkład finansowy rządu stanu Maharasztra, gdyż ulga ta obniża jego dochody, które byłyby należne w przeciwnym wypadku. Ponadto dane zwolnienie/refundacja przenosi korzyść na przedsiębiorstwo, gdyż poprawia jego płynność finansową.

(61)

Przedsiębiorstwo argumentowało, że podatek od sprzedaży zniesiono z dniem 1 kwietnia 2005 r. i że rząd stanu Maharasztra miał od tego czasu wprowadzić system podatku VAT („Value Added Tax”), zgodnie z którym każde przedsiębiorstwo musi płacić pełną stawkę podatku. Jednakże domniemana zmiana zaszła po upływie okresu objętego dochodzeniem, dlatego zweryfikowanie skutków lub znaczenia tej zmiany nie jest możliwe. W każdym razie nie przedstawiono stosownych dowodów w odniesieniu do nowego systemu ani wynikających z niego zobowiązań przedsiębiorstwa. Zgodnie z art. 5 rozporządzenia podstawowego argument ten należy odrzucić.

(62)

Program jest jedynie dostępny przedsiębiorstwom, które zainwestowały w pewnych wskazanych rejonach geograficznych należących do obszaru jurysdykcji stanu Maharasztra. Nie jest on dostępny przedsiębiorstwom z siedzibą poza tym obszarem. Poziom korzyści jest zróżnicowany w zależności od położenia. Program ma charakter szczególny zgodnie z art. 3 ust. 2 lit. a) oraz art. 3 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, w związku z czym podlega opłatom wyrównawczym.

(63)

Jeśli chodzi o zwolnienie z podatku od sprzedaży, kwota subsydium została obliczona na podstawie kwoty podatku od sprzedaży zazwyczaj należnego w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym, który jednak pozostał niezapłacony dzięki uczestnictwu w programie. Podobnie, w przypadku podatku terytorialnego octroi korzyść dla eksportera została obliczona jako kwota podatku terytorialnego octroi refundowanego w okresie objętym dochodzeniem. Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego te kwoty subsydiów (licznik) zostały następnie rozdzielone na całkowitą wysokość sprzedaży w okresie dochodzenia przeglądowego jako właściwy mianownik, ponieważ subsydium nie jest faktycznie uwarunkowane wynikami wywozu i nie zostało przyznane w odniesieniu do ilości wytworzonych, wyprodukowanych, wywiezionych lub przetransportowanych. W danym okresie Garware korzystał z obu tych systemów i uzyskał subsydia w wysokości 1,6 %.

(64)

Kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, określona zgodnie z postanowieniami rozporządzenia podstawowego, wyrażona ad valorem, dla eksportującego producenta objętego dochodzeniem wynosi 14,9 %. Ta wysokość subsydiów przekracza próg de minimis wskazany w art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(65)

Uznaje się zatem, iż – zgodnie z art. 19 rozporządzenia podstawowego – obecnie obowiązujące środki nie są dłużej wystarczające dla zrównoważenia subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, które powodują szkodę dla przemysłu wspólnotowego.

(66)

Zgodnie z art. 19 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy dalsze stosowanie obowiązujących środków nie będzie wystarczające dla zrównoważenia stanowiących podstawę środków wyrównawczych subsydiów, które powodują szkodę.

(67)

Jak ustalono, Garware korzystał z subsydiowania będącego podstawą środków wyrównawczych, przyznanego przez władze indyjskie w okresie objętym dochodzeniem. Co więcej, stopa subsydiowania ustalona w wyniku niniejszego przeglądu znacząco przekracza ustalenia poczynione w pierwotnym dochodzeniu. Analizowane wyżej programy subsydiowania dostarczają powtarzających się korzyści. Z wyjątkiem DEPBS i zwrotu podatku od sprzedaży, nie ma przesłanek, aby sądzić, że w przewidywalnej przyszłości programy te zostaną zakończone. Według opinii Garware wejście w życie programu, który miał zastąpić DEPBS, przewidywano na 1 kwietnia 2006 r. Przedsiębiorstwo nie potwierdziło dotychczas, by fakt ten miał miejsce. Sytuacja wynikająca z zastąpienia DEPBS przez program rzekomo „spójny z zasadami WTO”, co do którego Komisja nie posiada informacji, będzie musiał zostać oceniony w odpowiednim czasie. Wobec braku jakichkolwiek udokumentowanych dowodów zastąpienia programu DEBPS dla potrzeb niniejszego przeglądu należy uznać, że program DEPBS nadal obowiązuje. Podobnie, przedsiębiorstwo nie dostarczyło jak dotąd żadnych szczegółów na temat systemu podatku zbliżonego do „VAT”, który miałby rzekomo zastąpić podatek od sprzedaży rządu stanu Maharasztra po upływie okresu objętego dochodzeniem, dlatego też stwierdzono, iż dla potrzeb niniejszego przeglądu należy uznać, że program podatku od sprzedaży nadal obowiązuje.

(68)

Jako że wykazane zostało, iż przedsiębiorstwo korzysta z subsydiowania znacznie wyższego niż wcześniej i że prawdopodobnie nadal będzie otrzymywało subsydia o wysokości znacznie przewyższającej ustaloną w toku pierwotnego dochodzenia, należy stwierdzić, że dalsze stosowanie obowiązujących środków nie będzie wystarczające dla zrównoważenia stanowiących podstawę środków wyrównawczych subsydiów, które powodują szkodę, i że poziom tych środków należy odpowiednio zmienić, tak by odzwierciedlał nowe ustalenia.

(69)

Mając na uwadze wnioski dotyczące poziomu subsydiowania prowadzonego przez Garware przywozu produktu objętego postępowaniem i fakt, iż obecnie obowiązujące środki nie są wystarczające dla zrównoważenia ustalonego poziomu stanowiących podstawę środków wyrównawczych subsydiów, stawkę cła wyrównawczego nałożonego na przywóz produktu objętego postępowaniem przez Garware należy odpowiednio zmienić, tak by odzwierciedlała nowe ustalenia w kwestii poziomu subsydiów.

(70)

Zmieniona stawka cła wyrównawczego ustalona w motywie 72 poniżej została określona na poziomie nowo ustalonej w toku niniejszego przeglądu stopy subsydiowania, jako że margines szkody ustalony w toku pierwotnego dochodzenia nadal ją przewyższa.

(71)

Ponieważ, zgodnie z art. 24 ust. 1 rozporządzenia podstawowego oraz art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 384/96, żaden produkt nie może być objęty jednocześnie cłem antydumpingowym i wyrównawczym, aby zaradzić tej samej sytuacji powstałej w wyniku dumpingu lub subsydiowania wywozu, obowiązujące cło wyrównawcze, które zgodnie z ustaleniami niniejszego przeglądu odpowiada subsydiom wywozowym (13,3 %) zostaje odliczone od mającego zastosowanie do Garware cła antydumpingowego nałożonego rozporządzeniem (WE) nr 1676/2001. W następstwie zmian w tym ostatnim rozporządzeniu, wprowadzonych rozporządzeniem (WE) nr 366/2006, ustalony dla Garware margines dumpingu wyniósł 20,1 %. Z tego odjęte zostało 2,7 %, odzwierciedlające obowiązujący wówczas poziom cła wyrównawczego odpowiadającego subsydiom wywozowym, i w konsekwencji przyjęta stawka cła antydumpingowego mającego zastosowanie do przedsiębiorstwa Garway wyniosła 17,4 %. W wyniku niniejszego przeglądu indywidualna stawka cła antydumpingowego dla Garway zostanie uszczuplona o kolejne 10,6 %, odzwierciedlające obowiązujące cło wyrównawcze odpowiadające ustalonemu poziomowi subsydiowania; cło antydumpingowe nałożone na przywóz dokonywany przez Garware powinno zatem zostać zmniejszone do poziomu 6,8 %.

(72)

Na podstawie powyższego proponowana ostateczna stawka cła, wyrażona procentowo w stosunku do ceny cif na granicy Wspólnoty przed ocleniem, wynosi, jak następuje:

(73)

Zainteresowane strony, tj. Garware, rząd Indii i wnioskodawców, poinformowano o istotnych faktach i okolicznościach, na podstawie których zamierzono zalecić zmiany obowiązujących środków, i miały one możliwość przedstawienia swoich uwag. Nie otrzymano żadnych uwag w tym względzie ze strony Garware ani rządu Indii; uwagi wnioskodawców wyrażały jedynie zgodę na wnioski, do jakich doszła Komisja.

(74)

Określone dla indywidualnego przedsiębiorstwa stawki cła wyrównawczego oraz antydumpingowego, zawarte w tym rozporządzeniu, zostały określone na podstawie ustaleń poczynionych w toku dochodzeń, poprzedzających przyjęcie rozporządzenia (WE) nr 367/2006 i rozporządzenia (WE) nr 366/2006, jak również poczynionych w obecnym dochodzeniu przeglądowym. Dlatego też odzwierciedlają one sytuację rozpoznaną w czasie dochodzenia i odnoszącą się do Garware. Co za tym idzie, wymienione stawki celne (w przeciwieństwie do krajowych stawek stosowanych wobec „wszystkich innych przedsiębiorstw”) są wyłącznie stosowane do przywozu produktów pochodzących z kraju, którego dotyczy postępowanie oraz wyprodukowanych przez wymienione przedsiębiorstwa, a więc przez konkretne osoby prawne. Przywiezione produkty wyprodukowane przez inne przedsiębiorstwo, niewymienione konkretnie z nazwy i adresu w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, włącznie z podmiotami powiązanymi z podmiotami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i podlegają stawce celnej mającej zastosowanie do „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(75)

Wszelkie wnioski o zastosowanie wspomnianych indywidualnych stawek cła wyrównawczego i antydumpingowego dla przedsiębiorstw (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po utworzeniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) należy kierować do Komisji (9) wraz z wszystkimi odpowiednimi informacjami, w szczególności dotyczącymi wszelkich zmian w zakresie działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą na rynek krajowy i na rynki zagraniczne, wynikających np. z wyżej wspomnianej zmiany nazwy lub zmiany podmiotu zajmującego się produkcją lub sprzedażą,

31.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 236/11

(1)

W dniu 2 czerwca 2005 r. Komisja opublikowała zawiadomienie (2) wszczynające postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu na teren Wspólnoty niektórych lodówek side-by-side pochodzących z Republiki Korei. W dniu 1 marca 2006 r. Komisja nałożyła rozporządzeniem (WE) nr 355/2006 (3) („rozporządzenie w sprawie ceł tymczasowych”) tymczasowe cło antydumpingowe na ten sam produkt.

(2)

Po powiadomieniu o istotnych faktach i wnioskach, na podstawie których podjęto decyzję o nałożeniu tymczasowych środków antydumpingowych, kilka zainteresowanych stron przedłożyło zgłoszenia pisemne przedstawiające ich opinie w sprawie tymczasowych ustaleń. Stronom, które wystąpiły z takim wnioskiem, umożliwiono przedstawienie swojego stanowiska.

(3)

Komisja prowadziła dalsze badanie i weryfikację informacji uważanych za niezbędne do ostatecznych ustaleń.

(4)

Wszystkie strony zostały poinformowane o istotnych faktach i wnioskach, na podstawie których zamierzano zalecić nałożenie ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz niektórych lodówek side-by-side pochodzących z Republiki Korei oraz ostateczne pobranie kwot zabezpieczonych w postaci cła tymczasowego. Wyznaczono im również okres, w którym mogły składać uwagi związane z przedstawieniem wymienionych istotnych faktów i wniosków, na podstawie których nakłada się ostateczne środki antydumpingowe.

(5)

Ustne i pisemne uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały uwzględnione i odpowiednio do nich, w uzasadnionych przypadkach, zmieniono ustalenia.

(6)

Ci sami producenci eksportujący, o których mowa w motywach 11 i 12 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, powtórzyli i rozwinęli swoje argumenty odnośnie do danego zakresu produktów.

(7)

W szczególności zaś wspomniany eksporter twierdzi, że zakres produktów powinien obejmować wszystkie chłodziarko-zamrażarki o dużej pojemności (powyżej 400 litrów), ponieważ segmentacja tychże chłodziarko-zamrażarek byłaby niezgodna z dotychczasową praktyką stosowaną przez instytucje wspólnotowe, nie brałaby pod uwagę dowodów przedstawionych przez inne zainteresowane strony, a także nie uwzględniałaby warunków rynkowych (wniosek i)).

(8)

Wspomniany eksporter w dalszej części wniosku twierdzi, że jeśli wniosek i) zostanie odrzucony, wszelkie próby segmentacji rynku chłodziarko-zamrażarek powinny wykluczać z zakresu produktów objętych postępowaniem trzydrzwiowe modele chłodziarko-zamrażarek side-by-side (zgodnie z opisem w motywie 12 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych). Zasadniczo eksporter ten twierdził, że to nie charakterystyka zewnętrzna modelu (w szczególności drzwi) ma znaczenie, ale jego układ wewnętrzny. W szczególności zaś eksporter ten uznał, że konfiguracja komory mrożącej i chłodzącej jest podstawową cechą wyróżniającą lodówkę side-by-side (wniosek ii)).

(9)

Ustaloną praktyką instytucji wspólnotowych przy definiowaniu produktu objętego postępowaniem jest odniesienie się przede wszystkim do podstawowej charakterystyki fizycznej i technicznej takich produktów. Ponadto, jeżeli nie ma wyraźnych linii podziału pomiędzy różnymi segmentami, wówczas modele należące do różnych segmentów produktów są zazwyczaj rozpatrywane jako stanowiące jeden produkt.

(10)

Po dokładnym rozpatrzeniu wszystkich wniosków przedłożonych przez wszystkie zainteresowane strony w toku postępowania ustalono, że rynek chłodziarko-zamrażarek tradycyjnie podzielony jest na trzy segmenty: segment lodówek z zamrażalnikiem na dole (komora chłodziarki znajduje się nad komorą zamrażalnika), segment lodówek z zamrażalnikiem u góry (komora zamrażalnika znajduje się w górnej części lodówki nad komorą chłodziarki) oraz segment lodówek side-by-side (drzwi umieszczone jedne obok drugich side-by-side prowadzą do komór położonych jedna obok drugiej side-by-side). Podział na takie trzy osobne segmenty jest niekwestionowany i znany wszystkim podmiotom działającym w tej branży. Eksporter przyznał to w wielu pisemnych wnioskach. Ponadto wniosek sporządzony na podstawie „dowodów pochodzących od innych stron postępowania” oddaje w rzeczywistości wybiórczą interpretację wniosku złożonego przez producenta sprzętu AGD, który popiera środki, jednak nie jest producentem podobnego produktu (patrz: motywy 10 i 104 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych). W tym wniosku producent sprzętu AGD wskazuje, że na zasadzie efektu domina przywóz dumpingowy negatywnie wpłynął na dokonywaną przez niego sprzedaż innych produktów na rynku wspólnotowym. Jednak sam fakt, że producent doświadczył efektu domina, nie jest przekonującym argumentem na poparcie tezy, że wszystkie chłodziarko-zamrażarki o dużej pojemności powyżej 400 litrów powinny zostać objęte postępowaniem, niezależnie od tego, w którym z opisanych powyżej segmentów się znalazły. W rzeczywistości ustalono, że oba produkty różnią się całkowicie pod względem technologicznym i fizycznym.

(11)

Uważa się zatem, że na rynku chłodziarko-zamrażarek istnieje wyraźna linia podziału pomiędzy tymi trzema segmentami produktów. Dlatego stwierdza się, że wniosek tego eksportera o rozszerzenie zakresu produktów objętych postępowaniem tak, aby postępowanie objęło wszystkie chłodziarko-zamrażarki, jest nieuzasadniony. W związku z powyższym wniosek i) musiał zostać odrzucony.

(12)

We wniosku ii) eksporter stara się o wyłączenie z zakresu postępowania pewnego modelu chłodziarko-zamrażarki objętego postępowaniem (w dalszej części zwanego „modelem trzydrzwiowym”), określonego w motywie 12 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(13)

Od wszczęcia postępowania Komisja zdefiniowała zakres produktów na podstawie ich charakterystyki zewnętrznej, tzn. na podstawie obecności przynajmniej dwóch oddzielnych drzwi zewnętrznych umieszczonych jedne obok drugich – side-by-side. Na podstawie charakterystyki fizycznej produktów oraz ich postrzegania przez klientów uznano takie podejście za zasadne. Jeżeli chodzi o charakterystykę fizyczną, uznano, że obecność dwojga oddzielnych drzwi umieszczonych jedne obok drugich side-by-side jest cechą najbardziej widoczną. Jeżeli chodzi o postrzeganie produktów przez klientów, kluczowym faktem jest to, że wnioskodawca w sposób ciągły sprzedawał i reklamował model trzydrzwiowy jako lodówkę side-by-side. Komisja uzyskała informacje, że rozmieszczenie komór wewnętrznych typowej chłodziarko-zamrażarki side-by-side jest inne niż w modelu trzydrzwiowym, jednak takie rozróżnienie nie zostało uznane za decydujące o wyłączeniu modelu trzydrzwiowego side-by-side z definicji produktu, ponieważ nie przedstawiono w tej kwestii przekonujących dowodów. Na podstawie dostępnych wówczas informacji Komisja wskazała w motywie 14 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że „nie istnieje powszechna definicja lodówek side-by-side”.

(14)

Po wprowadzeniu środków tymczasowych nadal prowadzono postępowanie w tej kwestii. Wspomniany powyżej eksporter przedstawił dodatkowe dowody potwierdzające definicję segmentu chłodziarko-zamrażarek side-by-side opartą na podstawie konfiguracji wewnętrznej komór, nie zaś na podstawie mocowania drzwi. Po przedstawieniu ostatecznych wniosków, w świetle dowodów dostarczonych przez tego samego eksportera, w dalszej części postępowania oceniano stanowiska wyrażone przez niektóre najważniejsze instytucje badawcze oraz organy klasyfikacyjne, z których większość klasyfikowała chłodziarko-zamrażarki na podstawie konfiguracji wewnętrznej, a nie na podstawie mocowania drzwi. W związku z powyższym uznano, że ze względu na cechy fizyczne model trzydrzwiowy nie może zostać włączony do segmentu chłodziarko-zamrażarek side-by-side, jak wykazano w motywie 10 powyżej. Jeżeli chodzi o postrzeganie produktów przez klientów, zarówno wnioskodawca, jak i producenci wspólnotowi dostarczyli wyniki badań konsumentów popierające ich wnioski, ale wzajemnie sprzeczne. W tym względzie wyciągnięcie jednoznacznych wniosków okazało się niemożliwe.

(15)

Z powyższego wynika, że model trzydrzwiowy należy uznać za model należący do segmentu chłodziarko-zamrażarek z zamrażalnikiem na dole, a nie do segmentu chłodziarko-zamrażarek side-by-side. W związku z tym wniosek ii) przyjęto.

(16)

W rezultacie uznano za stosowne dokonanie przeglądu definicji produktu znajdującej się w rozporządzeniu tymczasowym. W związku z powyższym produkt objęty postępowaniem ostatecznie definiuje się jako chłodziarko-zamrażarkę o pojemności przekraczającej 400 litrów z komorami zamrażalnika i chłodziarki umieszczonymi jedna obok drugiej side-by-side, pochodzącą z Republiki Korei, obecnie objętą kodem CN ex 8418 10 20.

(17)

Wobec braku innych uwag treść motywów od 18 do 22 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych dotycząca normalnej wartości zostaje niniejszym potwierdzona.

(18)

Jak przewidziano w motywie 23 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, cena eksportowa dla sprzedaży na rynku wspólnotowym ustalona przez powiązanych importerów została skonstruowana na podstawie ceny odsprzedaży pierwszemu niezależnemu klientowi zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Cena eksportowa w tym przypadku została skonstruowana z wykorzystaniem marży zysku importera produktu objętego postępowaniem, który został uznany za importera niezależnego. Po ujawnieniu stronom zainteresowanym faktów jeden producent eksportujący stwierdził, że przedsiębiorstwo, którego marżę zysku wykorzystano, nie jest importerem niepowiązanym, ale pierwszym niezależnym klientem jednego z powiązanych z nim importerów. Wniosek dokładnie sprawdzono, a następnie uznano, że omawianego przedsiębiorstwa nie można zakwalifikować jako importera niepowiązanego. Uznano zatem, że marża zysku tego przedsiębiorstwa nie może zostać użyta w celu konstruowania cen eksportowych. Wobec tego należało znaleźć inne źródło, na podstawie którego można obliczyć rozsądną marżę zysku zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. W ramach omawianego dochodzenia nie udało się zdobyć informacji na temat zysku innego niezależnego importera. W związki z faktem, że oba produkty należą do tego samego sektora produktów AGD oraz że postępowanie dotyczy tych samych producentów eksportujących z Republiki Korei, uznano za rozsądne zastosowanie w tym celu 5-procentowej marży zysku zastosowanej w postępowaniu antydumpingowym dotyczącym kuchenek mikrofalowych (4).

(19)

Wobec braku innych uwag motywy od 23 do 24 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych dotyczące ustalenia ceny eksportowej zostają niniejszym potwierdzone.

(20)

Jak wskazano w motywie 26 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w przypadkach gdy nie można dokonać bezpośredniego porównania pomiędzy modelami eksportowanymi oraz modelami sprzedawanymi na rynku krajowym, w celu ustalenia wartości normalnej w jak największym stopniu w oparciu o sprzedaż producentów eksportujących na rynku krajowym, dostosowano wartość normalną ustaloną dla pewnych modeli tak, aby odzwierciedlała ona wartość rynkową wynikającą z różnic cech fizycznych pomiędzy modelami sprzedawanymi na rynku wspólnotowym oraz modelem eksportowanym zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Dwóch producentów eksportujących zakwestionowało takie dostosowanie wprowadzone na etapie tymczasowym.

(21)

Jeden z producentów eksportujących twierdził, że nie należało dokonywać żadnych dostosowań, ponieważ nawet jeśli istniały różnice w cechach fizycznych pomiędzy modelami eksportowanymi a modelami sprzedawanymi na rynku krajowym zaproponowanymi do porównania, takie różnice nie miałyby żadnego wpływu na cenę rynkową. Wniosek ten został oddalony, ponieważ liczba cech odróżniających modele eksportowane od zaproponowanych do porównania modeli sprzedawanych na rynku krajowym sięgała siedmiu; cechy te w wielu przypadkach okazały się cechami bardzo istotnymi, takimi jak np. zasobnik na wodę i lód, wykończenie drzwi oraz układ regulacji temperatury. W związku z powyższym prawidłowa logika gospodarcza nakazuje uznać, że tego typu różnice powinny mieć wpływ na wartość rynkową tychże modeli.

(22)

Drugi producent eksportujący, dla którego Komisja na etapie tymczasowym przeprowadziła dostosowanie tak, aby odpowiednio odzwierciedlić wartość rynkową wynikającą z różnic cech fizycznych produktu, zakwestionował uzyskane wyniki obliczeń. Po ujawnieniu temu producentowi faktów przedsiębiorstwo zwróciło uwagę Komisji na niektóre elementy w podejściu Komisji, które mogą prowadzić do zakłóceń wartości normalnej skonstruowanej w ten sposób i zwrócił się o skonstruowanie wartości normalnej modeli eksportowanych bez odpowiadających im sprzedaży krajowych. Wniosek zbadano i stwierdzono, że niektóre dostosowania poczynione przez Komisję w odniesieniu do złożonego przez przedsiębiorstwo wniosku dotyczącego właściwości fizycznych mogły prowadzić do zakłóceń wartości normalnych. Dlatego też zadecydowano o skonstruowaniu wartości normalnej dla tego przedsiębiorstwa w sytuacjach, gdy nie można dokonać bezpośredniego porównania pomiędzy modelami eksportowanymi oraz modelami produkowanymi na rynku krajowym zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(23)

Wszyscy trzej producenci eksportujący zakwestionowali tymczasowe stwierdzenie o nieprzyznaniu dostosowania, powołując się na art. 2 ust. 10 lit. g) rozporządzenia podstawowego, z tytułu kosztów kredytowania, poniesionych rzekomo w związku ze sprzedażą na rynku krajowym. Trzej eksporterzy udowodnili, że warunki kredytu zostały uzgodnione w umowie i wprowadzone przez przedsiębiorstwa w życie. Wykazano również przyporządkowanie wpływów do konkretnych faktur. W świetle powyższych rozważań ustalono, że koszty kredytu poniesione na rynku krajowym mają wpływ na porównywalność cen zgodnie z wymogami art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego i w rezultacie zdecydowano o przyznaniu dostosowania z tytułu tychże kosztów.

(24)

Jeden producent eksportujący złożył wniosek o wyłączenie z obliczania dumpingu sprzedaży produktów uszkodzonych lub nieprawidłowo działających jednego z importerów powiązanych. Taka sprzedaż stanowiła bardzo nieznaczną część sprzedaży danego przedsiębiorstwa na rynku wspólnotowym i została osobno wykazana i zweryfikowana podczas wizyty weryfikacyjnej na miejscu. Udowodniono, że sprzedaż ta faktycznie dotyczyła nieprawidłowo działających lub uszkodzonych produktów, a także że klienci oraz ceny tychże produktów byli zupełnie różni od klientów i cen w przypadku normalnej sprzedaży. W świetle braku porównywalnej sprzedaży na rynku krajowym przedsiębiorstwa nie ma możliwości przeprowadzenia jednoznacznego porównania takich sprzedaży. W związku z powyższym niniejszy wniosek przyjęto.

(25)

Ten sam producent eksportujący zakwestionował tymczasowe postanowienie Komisji o odrzuceniu przedstawionych kosztów frachtu morskiego w celu dostosowania ceny eksportowej na mocy art. 2 ust. 10 lit. e) rozporządzenia podstawowego. Przedstawione koszty frachtu morskiego odrzucono, ponieważ zostały zafakturowane eksporterowi przez przedsiębiorstwo powiązane. Producent eksportujący obecnie wykazał, że przedsiębiorstwo powiązane jest podmiotem zajmującym się logistyką, który zlecił usługi transportowe niezależnym przedsiębiorstwom spedycyjnym. Ponadto wykazano, że przedsiębiorstwo powiązane wystawiło eksporterowi fakturę obejmującą rzeczywiste koszty frachtu morskiego w wysokości zafakturowanej przez niezależną firmę spedycyjną oraz dodatkowo uzasadnioną marżę za swoje usługi. Zdecydowano zatem, że przedstawione koszty frachtu morskiego mogą być uznane za wiarygodne, zaś obliczenia odpowiednio zmieniono.

(26)

Oprócz dokonanych dostosowań, jak określono w motywach 22 do 25 niniejszego rozporządzenia, ustalenia dotyczące porównania wartości normalnej i cen eksportowych, jak opisano w motywach 25 do 30 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zostają niniejszym potwierdzone.

(27)

Wszystkie trzy firmy zakwestionowały zastosowaną przez Komisję metodologię obliczania marginesu dumpingu. Tak jak wyjaśniono w motywach 31 do 34 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w celu odzwierciedlenia w obliczeniach dumpingu znaczących różnic w cenach eksportowych, które tworzyły układ cen eksportowych różniący się między różnymi regionami, a także ze względu na to, że porównanie średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną cen eksportowych lub z pojedynczymi transakcjami wywozowymi oraz transakcjami na rynku krajowym nie ujawniałoby pełnej skali stosowanego dumpingu, porównano średnią ważoną wartość normalną z cenami wszystkich poszczególnych transakcji wywozowych do Wspólnoty. Ponieważ w przypadku wszystkich trzech producentów eksportujących potwierdzono istnienie znaczących różnic cen sprzedaży pomiędzy regionami, a także ze względu na powody przedstawione w motywach od 31 do 34 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, faktycznie uzasadnione jest porównanie średniej ważonej wartości normalnej z cenami wszystkich poszczególnych transakcji wywozowych do Wspólnoty. Zastrzeżenia producentów eksportujących zostają wobec tego oddalone.

(28)

W związku z powyższymi dostosowaniami oraz po poprawieniu pewnych błędów rachunkowych ostatecznie ustalona wielkość dumpingu wyrażona jako wartość procentowa ceny cif na granicy Wspólnoty przed ocleniem kształtuje się następująco:

(29)

Ze względu na brak jakichkolwiek nowych i ważnych informacji lub argumentów w tym względzie ustalenia w motywach 37 do 40 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(30)

Po wprowadzeniu środków tymczasowych dokonano przeglądu definicji zakresu produktów zgodnie z opisem w motywie 16 powyżej. Podobnie z analizy szkody wyłączono dane dotyczące modelu trzydrzwiowego. W każdym razie należy pamiętać, że przemysł wspólnotowy nie produkował tego rodzaju produktu w OD, a wielkość przywozu modelu trzydrzwiowego pochodzącego z Republiki Korei była znikoma.

(31)

Jako że margines dumpingu dla Samsung Electronics Corporation („Samsung”) jest de minimis podczas OD (patrz: motyw 28 powyżej), należy odróżnić ten przywóz od pozostałej części przywozu z Republiki Korei. Ten drugi będzie dalej zwany „przywozem dumpingowym”. Motywy od 44 do 47 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym zastąpione następującymi wnioskami. W celu zapewnienia poufności dane dotyczące przywozu dwóch pozostałych producentów z Republiki Korei przedstawiono w formie zindeksowanej.

(32)

Na tej podstawie wielkość przywozu dumpingowego znacząco wzrosła (o 266 %) pomiędzy rokiem 2002 a OD. Pomiędzy rokiem 2002 i 2003 r. wzrosła ona o 83 %, w 2004 r. o kolejne 153 punkty procentowe, a w OD o kolejne 30 punktów procentowych. Podczas OD wielkość przywozu dumpingowego pozostawała na poziomie pomiędzy 180 000 a 250 000 sztuk.

(33)

Odpowiadający wielkości przywozu dumpingowego udział w rynku wzrósł o około 20 punktów procentowych pomiędzy rokiem 2002 a OD i osiągnął poziom pomiędzy 42 a 50 % w OD. Pod względem wskaźników udział w rynku wzrósł o 21 % w roku 2003, a następnie o kolejne 43 punkty procentowe w roku 2004 i o 6 punktów procentowych w OD. W ujęciu ogólnym udziały w rynku pomiędzy rokiem 2002 a OD wzrosły o 70 %.

(34)

Wreszcie, średnie ceny przywozu dumpingowego zmniejszyły się o około 5 % pomiędzy rokiem 2002 a OD, a porównując poszczególne modele, stwierdza się, że przywóz dumpingowy podciął ceny producentów wspólnotowych o od 34,4 % do 42 %, w zależności od eksportera.

(35)

Podobnie niniejszym zastąpiony zostaje motyw 68 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Wielkość przywozu dumpingowego produktu objętego postępowaniem, pochodzącego z Republiki Korei, wzrosła aż o 266 % pomiędzy rokiem 2002 a OD, zaś udział w rynku odpowiadający wielkości przywozu dumpingowego wzrósł o około 20 punktów procentowych pomiędzy rokiem 2002 a OD. Średnie ceny przywozu po cenach dumpingowych były stale niższe od cen przemysłu wspólnotowego w badanym okresie. Z porównania poszczególnych modeli wynika, że przywóz dumpingowy podciął ceny producentów wspólnotowych o od 34,4 % do 42 % w zależności od eksportera, zaś w przypadku niektórych modeli podcięcie cen było jeszcze większe.

(36)

Ze względu na brak jakichkolwiek nowych i ważnych informacji lub argumentów w zakresie szkody ustalenia w motywach 41 do 71 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone z wyjątkiem motywów od 44 do 47 oraz motywu 68, które zostały omówione powyżej.

(37)

Jak przedstawiono powyżej, margines dumpingu dla przedsiębiorstwa Samsung był de minimis podczas OD. Jednak wzrost między rokiem 2002 a OD wielkości przywozu dumpingowego aż o 266 % oraz odpowiadający mu wzrost udziału w rynku Wspólnoty o około 20 punktów procentowych, a także stwierdzone podcięcie cenowe zbiegły się z pogorszeniem sytuacji ekonomicznej przemysłu wspólnotowego.

(38)

Ponieważ margines dumpingu dla przedsiębiorstwa Samsung był de minimis podczas OD, należało zbadać, czy przywóz towarów produkowanych przez przedsiębiorstwo Samsung mógł mimo wszystko powodować szkodę dla przemysłu wspólnotowego. W celu zapewnienia poufności dane dotyczące przedsiębiorstwa Samsung przedstawiono poniżej w formie zindeksowanej.

(39)

Wielkość przywozu pochodzącego od przedsiębiorstwa Samsung zwiększyła się o 88 % między 2002 r. a OD. Dokładniej w latach 2002–2003 wzrosła o 56 %, w roku 2004 o kolejne 27 punktów procentowych, a w OD o 5 punktów procentowych. W OD wielkość przywozu pochodzącego od przedsiębiorstwa Samsung wynosiła pomiędzy 100 000 a 170 000 sztuk.

(40)

Odpowiadający tej wielkości udział w rynku zmniejszył się o około 5 punktów procentowych pomiędzy rokiem 2002 a OD, by osiągnąć poziom mieszczący się pomiędzy 28 a 36 % w OD. Pod względem wskaźników udział w rynku wzrósł o 3 % w roku 2003, jednak później zmniejszył się o 13 punktów procentowych w 2004 i o kolejne 2 punkty procentowe w OD. W ujęciu ogólnym udziały w rynku wynosiły 12 % pomiędzy rokiem 2002 a OD.

(41)

Wreszcie, średnie ceny przywozu pochodzącego od przedsiębiorstwa Samsung zmniejszyły się o około 14 % w okresie pomiędzy rokiem 2002 a OD, zaś porównując poszczególne modele, stwierdza się, że przywóz pochodzący od przedsiębiorstwa Samsung podciął ceny producentów wspólnotowych o 34,1 %.

(42)

Mając na uwadze wzrost wielkości przywozu pochodzącego od przedsiębiorstwa Samsung oraz stwierdzone podcięcie cenowe, nie można wykluczyć, że taki przywóz przyczynił się do szkody przemysłu wspólnotowego. Jednak zauważono również, że: i) przywóz pochodzący od przedsiębiorstwa Samsung zwiększał się w dużo mniejszym tempie niż inny przywóz pochodzący z Republiki Korei w okresie pomiędzy rokiem 2002 a OD; ii) w przeciwieństwie do tego, udział w rynku przywozu pochodzącego od przedsiębiorstwa Samsung w porównaniu z innym przywozem z Republiki Korei zmniejszył się o około 5 punktów procentowych w okresie pomiędzy rokiem 2002 a OD; iii) wynikająca z tego obecność przywozu pochodzącego od przedsiębiorstwa Samsung na rynku wspólnotowym zarówno pod względem wielkości, jak i udziału w rynku była znacząco mniejsza niż obecność innego przywozu z Republiki Korei w OD; oraz iv) porównanie poszczególnych modeli wykazało, że ceny stosowane przez przedsiębiorstwo Samsung, aczkolwiek niższe niż ceny stosowane przez przemysł wspólnotowy, są konsekwentnie wyższe niż ceny przywozu innych producentów z Republiki Korei.

(43)

W związku z powyższym uznaje się, że przywóz od przedsiębiorstwa Samsung przyczynił się do szkody dla przemysłu wspólnotowego, jednak w dużo mniejszym stopniu niż przywóz dumpingowy pozostałych producentów z Republiki Korei. Wpływ przywozu pochodzącego od przedsiębiorstwa Samsung został zatem uznany za niewystarczający do naruszenia związku przyczynowo-skutkowego między przywozem po cenach dumpingowych a szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy.

(44)

Ze względu na brak jakichkolwiek nowych i ważnych informacji lub argumentów ustalenia w motywach od 72 do 96 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone, z wyjątkiem pierwszego zdania motywu 73, omówionego powyżej.

(45)

Ze względu na brak jakichkolwiek nowych i ważnych informacji lub argumentów w tym względzie ustalenia w motywach od 97 do 114 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają niniejszym potwierdzone.

(46)

Biorąc pod uwagę wnioski dotyczące dumpingu, szkody, związku przyczynowego oraz interesu Wspólnoty, a także zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, ostateczne cło antydumpingowe powinno być nałożone na poziomie marginesu dumpingu, jednak nie powinno być ono wyższe niż margines szkody przedstawiony w motywie 119 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, potwierdzony w niniejszym rozporządzeniu. Ponieważ marginesy szkody były zawsze wyższe od marginesów dumpingu, podstawą środków powinien być margines dumpingu.

(47)

W związku z powyższym ostateczne cła są następujące:

(48)

Ze względu na ustaloną dla producentów eksportujących w Republice Korei wysokość marginesu dumpingu oraz uwzględniając poziom szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu, uważa się za konieczne, aby kwoty zabezpieczone tymczasowym cłem antydumpingowym, nałożonym na mocy rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zostały ostatecznie pobrane na poziomie nałożonego cła ostatecznego. Ponieważ z definicji zakresu produktu wyłączono model trzydrzwiowy (patrz: motywy od 12 do 16 powyżej), a cła ostateczne są niższe od ceł tymczasowych, kwoty zabezpieczone tymczasowo na przywóz lodówek trzydrzwiowych przekraczające ostateczną stawkę cła antydumpingowego zostaną zwrócone.

(49)

Indywidualne stawki ceł antydumpingowych podane w niniejszym rozporządzeniu określono na podstawie ustaleń z niniejszego dochodzenia. W związku z tym odzwierciedlają one sytuację tych przedsiębiorstw, ustaloną w niniejszym dochodzeniu. Co za tym idzie, wymienione stawki celne (w przeciwieństwie do krajowych stawek stosowanych wobec „wszystkich innych przedsiębiorstw”) są stosowane wyłącznie do przywozu produktów pochodzących z kraju, którego dotyczy postępowanie, oraz wyprodukowanych przez wymienione przedsiębiorstwa, a więc przez konkretne osoby prawne. Przywiezione produkty wyprodukowane przez inne przedsiębiorstwo niewymienione konkretnie z nazwy i adresu w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, włącznie z podmiotami powiązanymi z podmiotami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i podlegają stawce celnej mającej zastosowanie do „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw”.

(50)

Wszelkie wnioski dotyczące stosowania indywidualnych dla danego przedsiębiorstwa stawek cła antydumpingowego (np. po zmianie nazwy podmiotu lub po ustanowieniu nowych podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą) powinny być bezzwłocznie skierowane do Komisji, łącznie ze wszystkimi właściwymi informacjami, w szczególności dotyczącymi zmiany w działalności przedsiębiorstwa w zakresie produkcji, sprzedaży krajowej i eksportowej związanej np. z wymienioną zmianą nazwy lub zmianą dotyczącą podmiotów zajmujących się produkcją lub sprzedażą. Stosownie do potrzeb, rozporządzenie zostanie odpowiednio zmienione poprzez aktualizację wykazu spółek korzystających z ceł indywidualnych,

31.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 236/18

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

31.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 236/20

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 795/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. (2) wprowadza przepisy wykonawcze dla systemu płatności jednolitych, który obowiązuje od roku 2005.

(2)

Doświadczenie zdobyte przy administracyjnym i operacyjnym wdrażaniu wspomnianego systemu na szczeblu krajowym pokazało, że w odniesieniu do niektórych kwestii potrzebne są bardziej szczegółowe zasady, a w odniesieniu do innych kwestii istniejące zasady wymagają wyjaśnienia i dostosowania.

(3)

W celu ułatwienia przenoszenia uprawnień do płatności rolnikom należy przewidzieć utworzenie częściowych uprawnień do płatności bez gruntów i ich przenoszenie.

(4)

W przypadku gdy uprawnienia do płatności, których wartość jednostkowa została powiększona o więcej niż 20 % przez kwoty referencyjne z rezerwy krajowej, nie były wykorzystane zgodnie z art. 42 ust. 8 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, jedynie wzrost wartości zostaje niezwłocznie przeniesiony do rezerwy krajowej.

(5)

Uprawnienia do płatności przyznane z rezerwy krajowej na podstawie aktów administracyjnych lub orzeczeń sądowych w celu przyznania rolnikom rekompensaty nie podlegają ograniczeniom zgodnie z art. 42 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

(6)

W celu ułatwienia obiegu uprawnień do płatności rolnicy mogą dobrowolne przenieść uprawnienia do płatności do rezerwy krajowej.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 795/2004.

(8)

Zważywszy, że przypadki, o których mowa w art. 1 ust. 2 i 4, mogły mieć miejsce odpowiednio od dnia 1 stycznia 2005 r. lub od dnia 1 stycznia 2006 r., należy zapewnić, aby artykuły te stosowały się wstecznie od tych dat.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komisji Zarządzającej Płatnościami Bezpośrednimi,

1)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 6 ust. 3, akapit trzeci otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 42 ust. 8 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 ma zastosowanie do uprawnień do płatności, których wartość jednostkowa zwiększona została o więcej niż 20 %, zgodnie z akapitem drugim niniejszego ustępu. Artykuł 42 ust. 8 akapit drugi tego rozporządzenia stosuje się jedynie, w zakresie zwiększonej wartości, do uprawnień do płatności, których wartość jednostkowa zwiększona została o więcej niż 20 %, zgodnie z akapitem drugim niniejszego ustępu.”;

3)

w art. 23a dodaje się następujące zdanie:

„Artykułu 42 ust. 8 tego rozporządzenia nie stosuje się do uprawnień do płatności przyznanych na mocy tego artykułu.”;

4)

w art. 24 dodaje się następujący ustęp:

„3.   Rolnik może dobrowolne przenieść uprawnienia do płatności do rezerwy krajowej, z wyjątkiem uprawnień do płatności z tytułu odłogowania.”;

5)

artykuł 50 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 50

1.   Państwa członkowskie podają, drogą elektroniczną, do wiadomości Komisji w każdym roku:

2.   W przypadku regionalnego wdrażania systemu płatności jednolitych, przewidzianego w art. 58 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, państwa członkowskie podają do wiadomości odpowiednią część pułapu ustanowionego zgodnie z ust. 3 tego artykułu do dnia 15 września pierwszego roku wdrażania.

Co się tyczy pierwszego roku stosowania systemu płatności jednolitych, informacje, o których mowa w ust. 1 lit. a), oparte są na tymczasowych uprawnieniach do płatności. Takie same informacje oparte na ostatecznych uprawnieniach do płatności należy przekazać do dnia 1 marca następnego roku.

3.   W przypadku stosowania środków na mocy art. 69 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 państwa członkowskie podają do wiadomości łączną liczbę wniosków złożonych na rok bieżący, wraz z odpowiednią łączną kwotą dla każdego z sektorów, których dotyczy zatrzymanie na mocy tego artykułu do dnia 1 września.

Do dnia 1 września ostateczne dane dotyczące łącznej liczby wniosków złożonych na mocy art. 69 tego rozporządzenia, przyjętych na rok poprzedni, i odpowiednią łączną kwotę płatności, które zostały przyznane dla każdego z sektorów, których na mocy tego artykułu dotyczy zatrzymanie.”.

31.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 236/22

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 51/2006 z dnia 22 grudnia 2005 r. ustalające wielkości dopuszczalnych połowów na 2006 r. i związane z nimi warunki dla niektórych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (3), określa kwoty na rok 2006.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji, statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w Załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy zasobu w nim określonego przyznaną na 2006 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów tego zasobu oraz jego przechowywania na pokładzie, przeładunku i wyładunku,

31.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 236/24

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 51/2006 z dnia 22 grudnia 2005 r. ustalające wielkości dopuszczalnych połowów na 2006 r. i związane z nimi warunki dla niektórych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (3), określa kwoty na rok 2006.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji, statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w Załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy zasobu w nim określonego przyznaną na 2006 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów tego zasobu oraz jego przechowywania na pokładzie, przeładunku i wyładunku,

31.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 236/26

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 51/2006 z dnia 22 grudnia 2005 r. ustalające wielkości dopuszczalnych połowów na 2006 r. i związane z nimi warunki dla niektórych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (3), określa kwoty na rok 2006.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji, statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w Załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy zasobu w nim określonego przyznaną na 2006 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów tego zasobu oraz jego przechowywania na pokładzie, przeładunku i wyładunku,

31.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 236/28

(1)

Dnia 1 czerwca 2005 r. Komisja przedstawiła inicjatywę i2010, służącą optymalizacji wykorzystania nowych technologii informatycznych na rzecz zwiększenia wzrostu gospodarczego, tworzenia nowych miejsc pracy oraz poprawy jakości życia obywateli Europy. Komisja wymienia biblioteki cyfrowe jako kluczowy element inicjatywy i2010. W komunikacie „i2010: biblioteki cyfrowe” z dnia 30 września 2005 r. (1) Komisja przedstawiła swoją strategię na rzecz digitalizacji, udostępnienia w Internecie oraz ochrony zasobów cyfrowych w zakresie wspólnej pamięci europejskiej. Ta wspólna pamięć obejmuje materiały drukowane (książki, czasopisma, gazety), zdjęcia, obiekty muzealne, materiały archiwalne oraz materiały audiowizualne (zwane dalej „dorobkiem kulturowym”).

(2)

Państwom członkowskim należy zalecić działania mające na celu realizację tej strategii, celem optymalizacji wykorzystania przy pomocy Internetu gospodarczego i kulturalnego potencjału europejskiego dziedzictwa kulturowego.

(3)

W związku z powyższym należy wspierać produkcję materiałów cyfrowych wykorzystujących zasoby bibliotek, archiwów i muzeów. Dostęp do tych materiałów przez Internet umożliwi obywatelom Europy wykorzystanie ich w nauce, pracy i rekreacji. Pozwoli to na stworzenie w Internecie wyraźnego profilu różnorodnego i wielojęzycznego dziedzictwa kulturowego Europy. Ponadto zasoby cyfrowe mogą być wykorzystywane w różnych sektorach gospodarki, jak np. w turystyce i w oświacie, a także w działalności twórczej.

(4)

We wnioskach Rady z dnia 15–16 listopada 2004 r. w sprawie planu pracy w dziedzinie kultury na lata 2005–2006 podkreślono wkład działalności twórczej i branż „kreatywnych” w rozwój gospodarczy Europy oraz potrzebę skoordynowanych działań w zakresie digitalizacji.

(5)

Zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z 16 listopada 2005 r. w sprawie dziedzictwa filmowego i konkurencyjności związanych z nim działań przemysłowych (2) zawierało już zalecenie podjęcia przez państwa członkowskie odpowiednich kroków służących intensywniejszemu wykorzystaniu nowych i cyfrowych technologii w gromadzeniu, katalogowaniu, ochronie i konserwacji dzieł kinematograficznych. Jeśli chodzi o dzieła kinematograficzne, niniejsze zalecenie w wielu aspektach uzupełnia zalecenie Parlamentu i Rady w sprawie dziedzictwa filmowego.

(6)

Digitalizacja jest ważnym sposobem zapewnienia szerszego dostępu do zasobów kulturowych. W niektórych przypadkach jest to jedyny sposób zapewnienia dostępu do tych zasobów dla przyszłych pokoleń. Z tego względu w państwach członkowskich podejmowanych jest obecnie wiele inicjatyw w zakresie digitalizacji, lecz starania te są rozproszone. Skoordynowane działania państw członkowskich na rzecz digitalizacji dziedzictwa kulturowego doprowadziłyby do większej spójności w wyborze materiałów do digitalizacji i pozwoliłyby uniknąć powielania niektórych działań. Skutkowałyby one również pewniejszymi warunkami działania dla przedsiębiorstw inwestujących w technologie służące digitalizacji. Przegląd obecnych i planowanych działań w zakresie digitalizacji oraz odpowiednich celów ilościowych przyczyniłby się do osiągnięcia powyższych celów.

(7)

Sponsorowanie digitalizacji przez sektor prywatny oraz partnerstwa publiczno-prywatne mogą prowadzić do włączenia podmiotów prywatnych do starań w zakresie digitalizacji i powinny być nadal wspierane.

(8)

Inwestycje w nowe technologie oraz duże obiekty służące digitalizacji mogą obniżyć koszty digitalizacji przy zachowaniu lub polepszeniu jakości, powinny więc być zalecane.

(9)

Wspólny wielojęzyczny punkt dostępu umożliwiłby wyszukiwanie w Internecie rozproszonego – to znaczy znajdującego się w różnych miejscach i należącego do różnych podmiotów – dziedzictwa kulturowego Europy zapisanego w formie cyfrowej. Taki punkt dostępu zwiększyłby jego dostrzegalność i podkreśliłby jego wspólne cechy. Punkt dostępu powinien bazować na istniejących inicjatywach, jak np. Biblioteka Europejska (The European Library, TEL), w ramach której współpracują już biblioteki w Europie. Tam, gdzie jest to możliwe, powinien on w szerokim zakresie włączyć prywatnych właścicieli praw do zasobów kulturowych oraz wszystkie zainteresowane strony. Należy wspierać jednoznaczne zobowiązanie państw członkowskich oraz instytucji kulturalnych do stworzenia takiego punktu dostępu.

(10)

Jedynie część zasobów znajdujących się w bibliotekach, archiwach i muzeach można zaliczyć do dóbr publicznych w związku z faktem, iż nie podlegają (już) one ochronie praw własności intelektualnej, podczas gdy pozostałe zasoby są chronione tymi prawami. Ponieważ prawa własności intelektualnej są ważnym instrumentem wspierania kreatywności, europejskie dziedzictwo kulturowe powinno być zdigitalizowane, udostępnione i chronione przy pełnym poszanowaniu praw autorskich i pokrewnych. Szczególnie istotne w tym zakresie są art. 5 ust. 2 lit. c), art. 5 ust. 3 lit. n) i art. 5 ust. 5, a także motyw (40) dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (3). Procedury wydawania zezwoleń w obszarach takich jak dzieła osierocone – w przypadku których określenie, kto jest posiadaczem praw autorskich, jest niemożliwe lub bardzo trudne – a także dzieła, których nakład został wyczerpany, lub które nie są już rozprowadzane (w przypadku materiałów audiowizualnych), mogą ułatwić wyjaśnienie kwestii prawnych, a tym samym uprościć digitalizację i późniejsze udostępnienie w Internecie. Dlatego też w ścisłej współpracy z właścicielami praw należy wspierać wprowadzenie takich procedur.

(11)

Przepisy prawa krajowego mogą stanowić przeszkodę w korzystaniu z dzieł stanowiących własność publiczną, na przykład poprzez wymóg uzyskania zezwolenia w każdym przypadku powielania dzieła. Takie przeszkody należy zidentyfikować i podjąć działania w celu ich usunięcia.

(12)

Rezolucja Rady C/162/02 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie zachowania pamięci przyszłości – ochrona zasobów cyfrowych dla przyszłych pokoleń (4) zawiera propozycje celów oraz głównych działań służących ochronie zasobów cyfrowych dla przyszłych pokoleń. Jednakże w państwach członkowskich nie istnieją obecnie żadne przejrzyste i kompleksowe koncepcje w zakresie ochrony zasobów cyfrowych. Brak takich koncepcji stanowi zagrożenie dla przetrwania zasobów cyfrowych i może skutkować utratą materiałów wytworzonych jedynie w formie cyfrowej. Opracowanie skutecznych środków ochrony zasobów cyfrowych ma dalekosiężne skutki, nie tylko dla ochrony zasobów instytucji publicznych, ale także dla każdej organizacji zobowiązanej lub pragnącej chronić zasoby cyfrowe.

(13)

Szereg państw członkowskich wprowadził lub rozważa wprowadzenie przepisów prawnych nakładających na producentów materiałów cyfrowych obowiązek wykonania jednej lub więcej kopii takiego materiału dla uprawnionego podmiotu przechowującego. Konieczna jest i powinna być wspierana skuteczna współpraca państw członkowskich w celu uniknięcia zbytniego zróżnicowania zasad dotyczących egzemplarza obowiązkowego w przypadku materiałów cyfrowych.

(14)

Tak zwany „web-harvesting” jest nową techniką gromadzenia materiałów w Internecie na potrzeby ochrony zasobów cyfrowych. Polega ona na aktywnym gromadzeniu materiałów przez uprawnione instytucje, zamiast czekania na przekazanie ich do przechowania, co pozwala na zminimalizowanie obciążeń administracyjnych dla producentów materiałów cyfrowych; prawodawstwo krajowe powinno więc dopuszczać taką technikę,

1)

gromadziły informacje o trwającej i planowanej digitalizacji książek, czasopism, gazet, zdjęć, obiektów muzealnych, materiałów archiwalnych, materiałów audiowizualnych (zwanych dalej „dorobkiem kulturowym”) oraz sporządzały przeglądy poświęcone takiej digitalizacji w celu uniknięcia powielania działań oraz wspierania współpracy i synergii na szczeblu europejskim;

2)

określiły cele ilościowe dla digitalizacji materiałów analogowych znajdujących się w archiwach, bibliotekach i muzeach, ze wskazaniem oczekiwanego wzrostu ilości zasobów cyfrowych, które mogłyby stanowić część europejskiej biblioteki cyfrowej, a także wskazaniem środków budżetowych przyznanych przez władze publiczne;

3)

wspierały partnerstwo między instytucjami kulturalnymi a sektorem prywatnym w celu tworzenia nowych sposobów finansowania digitalizacji dorobku kulturowego;

4)

tworzyły duże ośrodki digitalizacji i zapewniały ich funkcjonowanie, jako element ośrodków kompetencji na rzecz rozwoju digitalizacji w Europie lub w ścisłej współpracy z nimi;

5)

wspierały utworzenie europejskiej biblioteki cyfrowej w postaci wielojęzycznego wspólnego punktu dostępu to rozproszonych – to znaczy znajdujących się w różnych miejscach i należących do różnych podmiotów – zasobów kulturowych Europy w formie cyfrowej poprzez:

6)

ulepszały warunki ramowe dla digitalizacji i udostępnienia w Internecie dorobku kulturowego poprzez:

7)

określiły krajowe strategie na rzecz długoterminowej ochrony zasobów cyfrowych i dostępu do nich przy pełnym poszanowaniu praw autorskich, które:

8)

wymieniały się informacjami na temat strategii i planów działania;

9)

wprowadziły zapisy do prawa krajowego pozwalające na wielokrotne powielanie oraz zmianę formatu i/lub nośnika dorobku kulturowego przez instytucje publiczne w celu ochrony zasobów cyfrowych, zgodnie ze wspólnotowymi i międzynarodowymi przepisami w zakresie ochrony własności intelektualnej;

10)

podczas określania zasad i procedur przekazywania egzemplarza obowiązkowego w przypadku materiałów powstałych w formie cyfrowej – uwzględniały sytuację w innych państwach członkowskich w celu uniknięcia nadmiernych rozbieżności w tych zasadach;

11)

wprowadziły zapisy do prawa krajowego służące ochronie zasobów internetowych przez uprawnione instytucje za pomocą technik gromadzenia materiałów w Internecie takich jak „web-harvesting”, zgodnie ze wspólnotowymi i międzynarodowymi przepisami w zakresie ochrony własności intelektualnej;

12)

przekazywały informację do Komisji – po 18 miesiącach od publikacji niniejszego zalecenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, a następnie co dwa lata – na temat działań podjętych w odpowiedzi na niniejsze zalecenie.

31.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 236/31

(1)

Dyrektywa 91/414/EWG przewiduje ustalenie wspólnotowej listy substancji czynnych dopuszczonych do wykorzystania w środkach ochrony roślin.

(2)

Dokumentacja dotycząca substancji czynnej chromafenozyd została przedłożona władzom Węgier przez przedsiębiorstwo Calliope SAS w dniu 12 grudnia 2004 r., wraz z wnioskiem o włączenie jej do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Dokumentacja dotycząca halosulfuronu, została przedłożona władzom Włoch przez przedsiębiorstwo Nissan Chemical Europe SARL w dniu 19 maja 2005 r. wraz z wnioskiem o włączenie tej substancji do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Dokumentacja dotycząca tembotrionu została przedłożona władzom Austrii przez przedsiębiorstwo Bayer CropScience AG w dniu 25 listopada 2005 r. wraz z wnioskiem o włączenie tej substancji do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Dokumentacja dotycząca walifenalu została przedłożona władzom Węgier przez przedsiębiorstwo ISAGRO SpA w dniu 2 września 2005 r. wraz z wnioskiem o włączenie tej substancji do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. Dokumentacja dotycząca wirusa żółtej mozaiki cukini (szczep niezłośliwy) została przedłożona władzom Zjednoczonego Królestwa przez Central Science Laboratory w dniu 16 marca 2005 r. wraz z wnioskiem o włączenie tej substancji do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG.

(3)

Władze Zjednoczonego Królestwa, Austrii, Włoch i Węgier poinformowały Komisję, że po wstępnym rozpatrzeniu, dokumentacja dotycząca określonych substancji czynnych wydaje się spełniać wymogi w zakresie danych i informacji określone w załączniku II do dyrektywy 91/414/EWG. Przedłożone dokumentacje wydają się również spełniać wymogi dotyczące danych i informacji określone w załączniku III do dyrektywy 91/414/EWG w odniesieniu do jednego środka ochrony roślin zawierającego przedmiotową substancję czynną. Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG dokumentacje zostały następnie przekazane przez poszczególnych wnioskodawców Komisji i pozostałym państwom członkowskim oraz Stałemu Komitetowi ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt.

(4)

Niniejsza decyzja ma na celu formalne potwierdzenie na poziomie wspólnotowym, że dokumentacje uznano za zasadniczo spełniające wymogi dotyczące danych i informacji określone w załączniku II oraz, w odniesieniu do co najmniej jednego środka ochrony roślin zawierającego omawianą substancję czynną, wymogi załącznika III do dyrektywy 91/414/EWG.

(5)

Niniejsza decyzja nie narusza prawa Komisji do występowania do wnioskodawcy o przedłożenie uzupełniających danych lub informacji, wyjaśniających pewne pozycje zawarte w dokumentacji.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodnie z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

31.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 236/34

31.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 236/35

31.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 236/35