19.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 227/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

19.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 227/3

(1)

Nałożony na Komisję obowiązek powiadomienia władzy budżetowej do 15 kwietnia o anulowaniu środków przeniesionych na dany rok, które nie zostały przyznane do dnia 31 marca, okazał się zbyt trudny do spełnienia, dlatego termin powinien zostać przedłużony o dwa tygodnie, do dnia 30 kwietnia.

(2)

Należy sprecyzować, że w przypadku zastosowania systemu podziału środków tymczasowych na dwanaście części za całkowite środki przyznane na poprzedni rok budżetowy uważa się wartość środków przeznaczonych na ten rok budżetowy po skorygowaniu o przesunięcia dokonane w trakcie tego roku budżetowego.

(3)

Należy wyjaśnić, że zasady dotyczące kursów wymiany euro na inne waluty, określone w art. 7 i 8 rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 (2), odnoszą się wyłącznie do przeliczeń dokonywanych przez intendentów, nie zaś do przeliczeń dokonywanych przez wykonawców zamówień lub beneficjentów na podstawie szczególnych zasad uzgodnionych w zamówieniach lub umowach na dotacje. Dla usprawnienia procedury księgowy Komisji powinien posiadać upoważnienie do ustalania miesięcznego kursu księgowego euro, używanego do celów związanych z rachunkowością. Ponadto w celu zapewnienia przejrzystości i równego traktowania urzędników wspólnotowych należy ustanowić szczegółowy przepis dotyczący kursów wymiany stosowanych do rozliczania wydatków poniesionych przez pracowników w walucie innej niż euro.

(4)

Jeżeli chodzi o zasadę należytego zarządzania finansami, należy wyjaśnić treść oceny ex ante, natomiast zakres ocen ex ante, przejściowej i ex post należy lepiej ukierunkować, mając na względzie zasadę proporcjonalności. W ocenach powinno w ten sposób nastąpić przeorientowanie priorytetów, tak by skupiały się one na wnioskach, które wpływają na działalność gospodarczą i/lub obywateli oraz obejmowały projekty pilotażowe i działania przygotowawcze, których realizacja będzie kontynuowana w przyszłości. Ponadto należy zapewnić komplementarność, jeżeli projekty lub działania podlegają już ocenie (na przykład zadania realizowane wspólnie przez Komisję i państwa członkowskie).

(5)

Urząd intendenta odpowiedzialny za weryfikację ex ante procesu zatwierdzania wydatków może dla celów takiej weryfikacji uznać, że kilka podobnych transakcji indywidualnych związanych z rutynowymi wydatkami personalnymi, takimi jak: wynagrodzenia, emerytury, zwrot kosztów podróży służbowych i kosztów leczenia, stanowi pojedynczą operację. W takim przypadku właściwy intendent powinien zgodnie z dokonaną przez siebie oceną ryzyka przeprowadzić odpowiednią weryfikację ex post.

(6)

Wskazane jest, aby w sprawozdaniach z procedur negocjacyjnych uwzględniać jedynie takie przypadki, które stanowią odstępstwo od normalnych procedur przetargowych.

(7)

Od dnia 1 stycznia 2005 r. w następstwie wprowadzenia rachunkowości memoriałowej dane rachunkowe dostępne są w każdej chwili w systemie komputerowym. Od tego czasu logiczniejszym i szybszym rozwiązaniem jest sporządzanie zestawienia obrotów i sald z dniem zakończenia obowiązków przez księgowego. Jeśli zakończy on swoje obowiązki dnia 31 grudnia, zestawienie obrotów i sald można przygotować tego samego dnia, nie czekając na zamknięcie rachunków tymczasowych.

(8)

Aby księgowy mógł skutecznie wykonywać swoje obowiązki w zakresie zarządzania finansami, powinien posiadać upoważnienie do przekazania instytucjom finansowym, w których otworzył rachunki, nazwisk i wzorów podpisów urzędników uprawnionych do sygnowania operacji bankowych.

(9)

Należy zwiększyć maksymalną kwotę, jaką może wypłacić administrator środków zaliczkowych, z 30 000 EUR do 60 000 EUR, kiedy wypłata przy wykorzystaniu procedur budżetowych jest fizycznie niemożliwa lub mniej skuteczna.

(10)

W świetle art. 21a Regulaminu pracowniczego urzędników i warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich intendent delegowany lub subdelegowany powinien mieć prawo niezastosowania się do wcześniej potwierdzonej instrukcji, jeżeli jest ona w sposób oczywisty niezgodna z prawem.

(11)

Biorąc pod uwagę fakt, że role intendenta i księgowego w procedurze windykacji przez potrącenie wzajemnie się uzupełniają, jest uzasadnione, by konsultowali się oni ze sobą przed dokonaniem odpowiednich potrąceń.

(12)

W przypadku gdy dłużnik jest organem krajowym lub jedną z jego jednostek administracyjnych, w celu uwzględnienie procedur obowiązujących na szczeblu krajowym księgowy powinien poinformować zainteresowane państwa członkowskie przynajmniej 10 dni roboczych przed zamiarem windykacji przez potrącenie. W porozumieniu z państwem członkowskim lub zainteresowaną jednostką administracyjną księgowy powinien jednak mieć możliwość przystąpienia do windykacji przez potrącenie przed tym terminem.

(13)

W przypadku gdy spłata zadłużenia następuje przed terminem, nie nalicza się odsetek za zwłokę (okres karencji), a windykacja przez potrącenie przed tym terminem powinna ograniczać się do przypadków, w których księgowy ma uzasadnione powody, aby sądzić, że zagrożony jest interes finansowy Wspólnot.

(14)

W celu ochrony interesów finansowych Wspólnot gwarancje bankowe, które zabezpieczają roszczenie Wspólnoty do czasu rozstrzygnięcia postępowania odwoławczego w sprawie grzywny, powinny być całkowicie niezależne od zobowiązań wynikających z umowy.

(15)

Należy dokładniej określić treść decyzji w sprawie finansowania. Należy dokładnie zdefiniować pojęcie „istotnych składników” działania powodującego wydatki z budżetu w kontekście dotacji i zamówień publicznych. Ponadto wyjaśnić należy, że program pracy, o którym mowa w art. 110 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002, nazywanego dalej „rozporządzeniem finansowym”, może stanowić decyzję w sprawie finansowania, pod warunkiem że zapewnia on dostatecznie szczegółową podstawę działań.

(16)

W wyniku zaciągnięcia globalnego zobowiązania budżetowego każdy intendent – a nie tylko intendent delegowany – może ponosić odpowiedzialność za zobowiązania prawne służące realizacji takich zobowiązań globalnych.

(17)

Terminy płatności w ramach zamówień i umów na dotacje, które uzależnione są od zatwierdzenia sprawozdania lub poświadczenia, należy ustalić na nowo, tak by realizacja płatności faktycznie odbywała się na podstawie zatwierdzonych sprawozdań lub zaświadczeń. Ponadto termin zatwierdzenia sprawozdań dotyczących umów na dotacje, które przewidują działania szczególnie trudne w ocenie, powinien odpowiadać terminom obowiązującym obecnie dla złożonych umów na usługi.

(18)

Nie zmieniając obowiązujących terminów i nie naruszając praw beneficjentów, w celu uproszczenia procedur właściwy intendent powinien móc również podjąć decyzję, że zatwierdzenie sprawozdania lub poświadczenia oraz dokonanie płatności możliwe są w jednym terminie.

(19)

Progi dla umów o niskiej wartości, zawartych przed 1994 r., należy zaktualizować i podnieść odpowiednio z 50 000 EUR do 60 000 EUR oraz z 13 800 EUR do 25 000 EUR. Należy ponadto uściślić, że wszelkie zamówienia o wartości mniejszej lub równej 60 000 EUR mogą być udzielane na podstawie procedury negocjacyjnej.

(20)

Ponadto zasady wykonawcze powinny dokładniej określić procedurę obowiązującą dla niektórych rodzajów zamówień na usługi z dziedziny badań naukowych i rozwoju oraz niektórych rodzajów zamówień na usługi nadawcze, nieobjętych zakresem dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (3). W świetle zasady przejrzystości zamówień tych można udzielać na podstawie procedury negocjacyjnej po wcześniejszym opublikowaniu ogłoszenia o przetargu.

(21)

W celu dalszego uproszczenia zarządzania procedurami przyznawania zamówień podmioty gospodarcze powinny mieć możliwość uczestniczenia w procedurze przyznawania zamówień na podstawie honorowego oświadczenia, że nie dotyczy ich żadna z okoliczności stanowiących podstawę wykluczenia z takiej procedury; nie dotyczy to procedury ograniczonej, dialogu konkurencyjnego oraz procedury negocjacyjnej po publikacji ogłoszenia o zamówieniu, gdy instytucja zamawiająca ogranicza liczbę kandydatów zaproszonych do negocjacji lub do złożenia ofert. Jednak zgodnie z przepisami dyrektywy 2004/18/WE oraz aby lepiej chronić interesy finansowe Wspólnot, w przypadku umów objętych dyrektywą 2004/18/WE oraz o dużej wartości, należących do obszaru działań zewnętrznych, podmiot gospodarczy, któremu ma być przyznane zamówienie, powinien być zobowiązany do przedstawienia dowodów potwierdzających jego pierwotne oświadczenie. Ilekroć kandydat lub oferent zobowiązany jest do przedstawienia dowodów, instytucja zamawiająca powinna wziąć pod uwagę dowody przedstawione przez danego kandydata lub oferenta w trakcie innej procedury przyznawania zamówień wszczętej przez tę samą instytucję zamawiającą, pod warunkiem jednak, że od daty wystawienia stosownych dokumentów nie upłynął więcej niż jeden rok i że są one nadal ważne.

(22)

W obszarze działań zewnętrznych powinna poprawić się skuteczność konkurencyjnej procedury negocjacyjnej, natomiast procedura negocjacyjna powinna być dopuszczalna w przypadku dwukrotnego niepowodzenia w zastosowaniu konkurencyjnej procedury negocjacyjnej oraz w przypadku pojedynczego niepowodzenia, gdy konkurencyjna procedura negocjacyjna następuje po nieudanym wykorzystaniu umowy ramowej. Możliwość zniesienia wymogu udokumentowania możliwości technicznych i gospodarczych powinna być dopuszczalna w zakresie ograniczonym progami obowiązującymi w danej dziedzinie polityki dla poszczególnych rodzajów zamówień. W takim przypadku właściwy intendent powinien mieć również możliwość uzasadnienia swojego wyboru. Komitet oceniający lub instytucja zamawiająca powinny mieć możność zwrócenia się do kandydatów lub oferentów z prośbą o dostarczenie dodatkowych dokumentów lub wyjaśnień, tak jak ma to miejsce w przypadku zamówień udzielanych samodzielnie przez instytucje.

(23)

W obszarze działań zewnętrznych należy również uprościć ramy prawne zamówień publicznych tam, gdzie regulują one kwestię publikacji wstępnych ogłoszeń informacyjnych na temat międzynarodowych zaproszeń do składania ofert, oraz kwestię wymogu przedstawienia gwarancji. Wstępne ogłoszenie informacyjne powinno zostać opublikowane jak najszybciej, niekoniecznie jednak przed dniem 31 stycznia. Ponadto gwarancji dobrego wykonania należy wymagać jedynie w przypadku zamówień o dużej wartości, a intendent powinien, w zależności od przeprowadzonej przez siebie oceny ryzyka, mieć możliwość zniesienia wymogu udzielania gwarancji, w przypadku gdy adresatem prefinansowania jest instytucja publiczna.

(24)

W celu ograniczenia obciążenia administracyjnego przy udzielaniu dotacji należy przyjąć, że w decyzji o przyznaniu dotacji możliwe jest uzasadnienie pozycji monopolistycznej beneficjenta, wynikającej z mocy prawa lub faktycznie występującej.

(25)

Wymóg załączania do wniosku zaświadczenia o kontroli zewnętrznej powinien dotyczyć wyłącznie wniosków o dotacje opiewających na kwotę równą lub wyższą niż 500 000 EUR w przypadku działań i równą lub wyższą niż 100 000 EUR w przypadku dotacji operacyjnych.

(26)

Gdy jest to stosowne lub konieczne, należy ułatwić beneficjentom możliwość współfinansowania w formie rzeczowej, a do instytucji działających w ogólnym interesie europejskim, objętych dotacjami operacyjnymi, powinny być zaliczone instytucje europejskie zaangażowane w promowanie obywatelstwa europejskiego i innowacji.

(27)

Wnioskodawcy powinni zostać możliwie jak najszybciej zawiadomieni o odrzuceniu ich wniosku.

(28)

W przypadku dotacji operacyjnych udzielanych instytucjom, które działają w ogólnym interesie europejskim, zastosowanie zasady braku zysku powinno się ograniczać do takiego odsetka współfinansowania, jaki odpowiada wkładowi finansowemu Wspólnoty do danego budżetu operacyjnego, tak aby uwzględnić prawa innych organów publicznych wnoszących udział finansowy, które to organy same są zobowiązane do odzyskania określonego odsetka zysków odpowiadającego ich wkładowi. Przy obliczaniu kwoty podlegającej zwrotowi nie należy brać pod uwagę udziału procentowego, jaki stanowią w budżecie operacyjnym wkłady rzeczowe.

(29)

Aby chronić interesy finansowe Wspólnot, wymóg gwarancji na prefinansowanie powinien mieć zastosowanie w każdym przypadku gdy przekracza ono 80 % całkowitej kwoty dotacji i 60 000 EUR.

(30)

W przypadku gdy prefinansowanie jest podzielone i gdy wykorzystanie wszelkiego wcześniejszego prefinansowania jest poniżej 70 %, nowe prefinansowanie powinno być możliwe, przy czym kwota nowej płatności powinna zostać zmniejszona o niewykorzystane kwoty poprzedniej płatności.

(31)

Należy sprecyzować, że w przypadku instytucji publicznych załączane do wniosków o dotacje lub do wniosków o płatność sprawozdania z kontroli zewnętrznej lub poświadczenia mogą zostać sporządzone przez właściwego i niezależnego urzędnika publicznego.

(32)

Po tym, jak w grudniu 2004 r. księgowy Komisji zgodnie z art. 133 rozporządzenia finansowego przyjął zasady i metody rachunkowości oraz ujednolicony plan kont, należy uaktualnić tytuł poświęcony prezentacji sprawozdań, tak by usunąć z niego przepisy, które nie są już konieczne.

(33)

Aby uwzględnić decyzję 2005/118/WE Parlamentu Europejskiego, Rady, Komisji, Trybunału Sprawiedliwości, Trybunału Obrachunkowego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, Komitetu Regionów i Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich ustanawiającą Europejską Szkołę Administracji (4), wykaz europejskich urzędów należy uzupełnić tak, by uwzględniał fakt, że Europejska Szkoła Administracji jest połączona administracyjnie z Biurem Doboru Kadr Wspólnot Europejskich.

(34)

Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany do rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2342/2002,

1)

w art. 6 ust. 3 akapit drugi wyrazy: „15 kwietnia” zastępuje się wyrazami „30 kwietnia”;

2)

dodaje się art. 6a w następującym brzmieniu:

„Artykuł 6a

Dwunaste części środków tymczasowych

(art. 13 ust. 2 rozporządzenia finansowego)

Za całkowite środki przyznane na poprzedni rok budżetowy, o których mowa w art. 13 ust. 2 rozporządzenia finansowego, należy uznawać środki na ten rok budżetowy, o których mowa w art. 5 niniejszego rozporządzenia, po skorygowaniu o przesunięcia dokonane w ciągu tego roku budżetowego.”;

3)

artykuły 7 i 8 otrzymują następujące brzmienie:

„Artykuł 7

Kurs przeliczenia między euro a innymi walutami

(art. 16 rozporządzenia finansowego)

1.   Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych, wynikających ze stosowania regulacji sektorowych, przeliczenie między euro a inną walutą jest dokonywane przez właściwego intendenta przy wykorzystaniu dziennego kursu wymiany euro, publikowanego w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

W przypadku gdy przeliczenia między euro a innymi walutami dokonują wykonawcy lub beneficjenci, zastosowanie mają szczególne uzgodnienia dotyczące przeliczenia określone w warunkach zamówienia, umowach w sprawie dotacji lub umowach w sprawie finansowania.

2.   Jeżeli dzienny kurs wymiany euro nie jest opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w odniesieniu do danej waluty, właściwy intendent wykorzystuje kurs księgowy określony w ust. 3.

3.   Do celów związanych z prowadzeniem kont, o których mowa w art. 132–137 rozporządzenia finansowego oraz z zastrzeżeniem art. 213 niniejszego rozporządzenia, przeliczanie euro na inną walutę odbywa się za pomocą miesięcznego kursu księgowego wymiany euro. Kurs księgowy ustalany jest przez księgowego Komisji przy wykorzystaniu wszelkich źródeł informacji, jakie uzna on za wiarygodne, na podstawie kursu na przedostatni dzień roboczy miesiąca poprzedzającego miesiąc, dla którego dokonuje się ustalenia.

Artykuł 8

Kurs, który ma być wykorzystany do przeliczenia między euro a innymi walutami

(art. 16 rozporządzenia finansowego)

1.   Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych wynikających ze stosowania regulacji sektorowych lub ze szczególnych umów dotyczących zamówień publicznych, umów na dotacje lub umów w sprawie finansowania, przy przeliczeniu euro na inne waluty właściwy intendent stosuje kurs obowiązujący w dniu, w którym departament zatwierdzający wystawił zlecenie płatnicze lub zlecenie windykacji.

2.   W przypadku kont zaliczkowych w euro kurs stosowany do przeliczania euro na inne waluty ustala się według dnia, w którym bank dokonuje płatności.

3.   W przypadku operacji prowadzonych w walutach krajowych przy wykorzystaniu kont zaliczkowych, jak określono w art. 16 rozporządzenia finansowego, przy przeliczaniu euro na inne waluty stosuje się kurs obowiązujący w miesiącu, w którym dokonuje się wydatków z danego konta zaliczkowego.

4.   W celu zwrotu wydatków ryczałtowych lub wydatków wynikających z regulaminu pracowniczego urzędników oraz warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (zwanych dalej „regulaminem pracowniczym”), których pułap jest ustalony i które wypłacane są w walucie innej niż euro, należy przyjąć kurs obowiązujący w dniu powstania należności.”;

4)

artykuł 21 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 21

Ocena

(art. 27 rozporządzenia finansowego)

1.   Wszystkie wnioski dotyczące programów i działań pociągających za sobą wydatki z budżetu są przedmiotem oceny ex ante, w której uwzględnia się:

2.   Wnioski takie zawierają ustalenia dotyczące nadzoru, sprawozdawczości i oceny, w których uwzględnia się zakres odpowiedzialności na wszystkich szczeblach rządu zaangażowanych w realizację proponowanego programu lub działania.

3.   Wszystkie programy i działania, w tym projekty pilotażowe i działania przygotowawcze, w przypadku których uruchomione zasoby przekraczają 5 000 000 EUR, są przedmiotem oceny przejściowej i/lub oceny ex post w zakresie przydzielonych zasobów ludzkich i finansowych oraz uzyskanych wyników w celu sprawdzenia ich zgodności z ustalonymi celami, w tym:

Przepisów akapitu pierwszego lit. a) i b) nie stosuje się do tych projektów lub działań, w odniesieniu do których wymóg określony w wyżej wymienionych przepisach może zostać spełniony za sprawą sprawozdań końcowych przesyłanych przez organy realizujące działanie.

4.   Oceny, o których mowa w ust. 1 i 3, muszą być proporcjonalne w stosunku do uruchomionych zasobów i oddziaływania danego programu czy działania.”;

5)

w art. 45 wprowadza się następujące zmiany:

6)

w art. 47 wprowadza się następujące zmiany:

7)

w art. 54 zdanie pierwsze otrzymuje następujące brzmienie:

„Intendenci delegowani rejestrują w odniesieniu do każdego roku budżetowego umowy zawarte w ramach procedur negocjacyjnych, określonych w art. 126 ust. 1 lit. a)–g), 127 ust. 1 lit. a)–d), 242, 244 i 246.”;

8)

artykuł 56 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 56

Zakończenie pełnienia obowiązków przez księgowego

(art. 61 rozporządzenia finansowego)

1.   Zestawienie obrotów i sald sporządza się natychmiast po zakończeniu pełnienia obowiązków przez księgowego.

2.   Księgowy kończący pełnienie swych obowiązków lub – w przypadku gdy jest to niemożliwe – urzędnik z tego samego departamentu przekazuje zestawienie obrotów i sald wraz z protokołem przekazania obowiązków nowemu księgowemu.

Nowy księgowy podpisuje przyjęcie zastawienia obrotów i sald w ciągu miesiąca od daty jego przekazania, mając prawo do zgłoszenia zastrzeżeń.

Protokół przekazania obowiązków zawiera również wyniki zestawienia obrotów i sald oraz wszelkie zastrzeżenia.

3.   Każda instytucja powiadamia władzę budżetową o wyznaczeniu lub zakończeniu pełnienia obowiązków przez księgowego.”;

9)

w art. 60 akapit drugi otrzymuje następujące brzmienie:

„W tym celu księgowy każdej instytucji przekazuje wszystkim instytucjom finansowym, w których dana instytucja otworzyła rachunek, nazwiska i wzory podpisów upoważnionych członków personelu.”;

10)

w art. 64 wprowadza się następujące zmiany:

11)

w art. 66 ust. 2 otrzymuje następujące brzmienie:

„2.   Administrator środków zaliczkowych może tymczasowo uznawać i dokonywać płatności wydatków na podstawie szczegółowych zasad określonych w instrukcjach przekazanych przez właściwego intendenta. Instrukcje takie powinny określać zasady i warunki wstępnego zatwierdzenia i realizacji płatności oraz, gdzie to stosowne, warunki składania podpisu pod zobowiązaniami prawnymi w rozumieniu art. 94 ust. 1 lit. e).”;

12)

w art. 67 ust. 2, akapit drugi otrzymuje następujące brzmienie:

„Maksymalna kwota, jaką może wypłacić administrator środków zaliczkowych, w przypadku gdy dokonanie płatności w ramach procedur budżetowych jest fizycznie niemożliwe lub nieskuteczne, nie przekracza dla żadnej pozycji wydatków 60 000 EUR.”;

13)

w art. 68 pierwsze dwa zdania otrzymują następujące brzmienie:

„Administratorzy środków zaliczkowych wybierani są spośród urzędników, a w razie potrzeby i wyłącznie w należycie uzasadnionych przypadkach – spośród innych członków personelu.”;

14)

w art. 70 wprowadza się następujące zmiany:

15)

w art. 73 ust. 1, zdanie drugie otrzymuje następujące brzmienie:

„Jeżeli instrukcje są potwierdzone pisemnie, a potwierdzenie takie przychodzi w odpowiednim czasie i jest wystarczająco jasne, w taki sposób, że odnosi się wyraźnie do punktów, które intendent delegowany lub subdelegowany zakwestionował, intendent nie może ponosić odpowiedzialności z tytułu wykonania takich instrukcji. Musi on wykonać takie instrukcje, chyba że są one w sposób oczywisty niezgodne z prawem lub stanowią naruszenie norm bezpieczeństwa.”;

16)

w art. 78 ust. 3, lit. b)–e) otrzymują następujące brzmienie:

17)

w art. 81 ust. 1, lit. f) otrzymuje następujące brzmienie:

18)

artykuł 83 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 83

Windykacja przez potrącenie

(art. 73 rozporządzenia finansowego)

1.   W przypadku gdy dłużnik posiada również roszczenie względem Wspólnot, które jest potwierdzone, opiewa na ustaloną kwotę i jest wymagalne, a także odnosi się sumy określonej w zleceniu płatności, księgowy po upływie terminu, o którym mowa w art. 78 ust. 3 lit. b), dokonuje windykacji ustalonych kwot wierzytelności przez potrącenie.

W wyjątkowych okolicznościach księgowy dokonuje windykacji przez potrącenie przed upływem terminu, o którym mowa w art. 78 ust. 3 lit. b), jeśli jest to konieczne do ochrony interesów finansowych Wspólnot i gdy ma on uzasadnione powody, aby przypuszczać, że kwota należna Komisji zostałaby w przeciwnym razie utracona.

2.   Każdorazowo przed dokonaniem tego rodzaju windykacji zgodnie z ust. 1 księgowy konsultuje się z właściwym intendentem oraz informuje o tym zainteresowanych dłużników.

W przypadku gdy dłużnik jest organem krajowym lub jedną z jego jednostek administracyjnych, księgowy informuje zainteresowane państwo członkowskie o zamiarze windykacji przez potrącenie z przynajmniej 10-dniowym wyprzedzeniem. W porozumieniu z państwem członkowskim lub zainteresowaną jednostką administracyjną księgowy może jednak przystąpić do windykacji przed upływem tego terminu.

3.   Potrącenie, o którym mowa w ust. 1, musi mieć taki sam skutek, jak płatność, zapewniając w stosownych przypadkach Wspólnotom kwotę zadłużenia wraz z należnymi odsetkami.”;

19)

w art. 84 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1.   Bez uszczerbku dla art. 83, jeżeli nie dokonano windykacji pełnej kwoty w terminie, o którym mowa w art. 78 ust. 3 lit. b), określonym w nocie debetowej, księgowy powiadamia właściwego intendenta oraz bezzwłocznie wszczyna procedurę mającą na celu windykację przy wykorzystaniu wszystkich dostępnych prawnie sposobów, w tym przez wyegzekwowanie w stosownych przypadkach wszelkich uprzednio złożonych gwarancji.”;

20)

w art. 85 akapit pierwszy, lit. a) otrzymuje następujące brzmienie:

21)

dodaje się art. 85a w następującym brzmieniu:

„Artykuł 85a

Windykacja grzywien, okresowych kar pieniężnych i innych kar

(art. 73 i 74 rozporządzenia finansowego)

1.   W przypadku wniesienia do sądu wspólnotowego sprawy przeciwko Komisji w związku z nałożeniem przez nią grzywny, okresowej kary pieniężnej lub innej kary zgodnie z Traktatem WE lub Traktatem Euratom i do czasu, kiedy wykorzystane zostaną wszystkie środki odwoławcze, księgowy tymczasowo pobiera kwoty należne od dłużnika lub zwraca się do niego o dostarczenie gwarancji finansowej. Wymagana gwarancja jest niezależna od zobowiązania do zapłaty grzywny, okresowej kary pieniężnej lub innej kary i jest płatna na pierwsze żądanie. Gwarancja obejmuje kwotę główną roszczenia wraz z należnymi odsetkami, określonymi w art. 86 ust. 5.

2.   Po wykorzystaniu wszystkich środków odwoławczych tymczasowo pobrane kwoty wraz z uzyskanymi z nich odsetkami zapisywane są w budżecie lub zwracane dłużnikowi. W przypadku gwarancji finansowej są one realizowane lub uwalniane.”;

22)

w art. 86 wprowadza się następujące zmiany:

23)

artykuł 90 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 90

Decyzja w sprawie finansowania

(art. 75 rozporządzenia finansowego)

1.   Decyzje w sprawie finansowania określają istotne składniki działania powodujące wydatki z budżetu.

2.   W przypadku dotacji decyzję o przyjęciu rocznego programu prac, o którym mowa w art. 110 rozporządzenia finansowego, uznaje się za decyzję w sprawie finansowania w rozumieniu art. 75 rozporządzenia finansowego, pod warunkiem że stanowi on dostatecznie szczegółową podstawę działań.

W przypadku zamówień publicznych, w których środki wykorzystywane są zgodnie z rocznym programem prac, stanowiącym dostatecznie szczegółową podstawę działań, program taki również uznaje się za decyzję w sprawie finansowania w odniesieniu do danego zamówienia.

3.   Aby zostać uznanym za dostatecznie szczegółową podstawę działań, program prac przyjęty przez Komisję określa:

Jeśli roczny program prac nie zapewnia takiej szczegółowej podstawy dla jednego lub większej liczby działań, należy go odpowiednio zmienić lub też przyjąć szczegółową decyzję w sprawie finansowania, w której zawarte będą informacje dla danych działań określone w lit. a) i b) akapitu pierwszego.

4.   Bez uszczerbku dla żadnego przepisu szczególnego aktu podstawowego, każda istotna zmiana w przyjętej już decyzji w sprawie finansowania wymaga zastosowania tej samej procedury, co w przypadku początkowej decyzji.”;

24)

w art. 94 ust. 1, lit. d) i e) otrzymują następujące brzmienie:

25)

w art. 100 wprowadza się następujące zmiany:

26)

artykuł 101 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 101

Forma materialna »dopuszczenia płatności«

(art. 79 rozporządzenia finansowego)

W systemie nieskomputeryzowanym »dopuszczenie płatności« przyjmuje formę pieczęci, obejmującej podpis właściwego intendenta lub upoważnionego przez niego członka personelu o odpowiednich kompetencjach technicznych, zgodnie z art. 97. W systemie skomputeryzowanym »dopuszczenie płatności« przyjmuje formę zatwierdzenia przy użyciu bezpiecznego hasła, dokonanego przez właściwego intendenta lub upoważnionego przez niego członka personelu o odpowiednich kompetencjach technicznych.”;

27)

w art. 106 ust. 3 otrzymuje następujące brzmienie:

„3.   W odniesieniu do zamówień i umów na dotacje, w ramach których płatność jest uzależniona od zatwierdzenia sprawozdania lub poświadczenia, termin do celów okresów płatności, o których mowa w ust. 1 i 2, rozpoczyna swój bieg z chwilą zatwierdzenia danego sprawozdania lub zaświadczenia. Beneficjent zostaje bezzwłocznie poinformowany.

Termin przyznany na zatwierdzenie nie może przekroczyć:

Właściwy intendent powiadamia beneficjenta oficjalnym pismem o wszelkich przypadkach zawieszenia okresu przeznaczonego na zatwierdzenie sprawozdania lub poświadczenia.

Właściwy intendent może również podjąć decyzję o zatwierdzeniu sprawozdania lub poświadczenia i płatności w jednym terminie. Termin ten nie może przekraczać stosownych łącznych maksymalnych terminów na zatwierdzenie sprawozdania lub poświadczenia oraz dokonanie płatności.”;

28)

w art. 114 akapit czwarty otrzymuje następujące brzmienie:

„Na podstawie sprawozdania i przesłuchania instytucja przyjmuje uzasadnioną decyzję kończącą procedurę lub uzasadnioną decyzję zgodnie z art. 22 i 86 oraz załącznikiem IX regulaminu pracowniczego. Decyzje nakładające środki dyscyplinarne lub kary finansowe zgłaszane są zainteresowanym stronom i przekazywane do celów informacyjnych innym instytucjom oraz Trybunałowi Obrachunkowemu.”;

29)

w art. 116 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1.   Zamówienia dotyczące budynków obejmują kupno, długoterminową dzierżawę, prawo użytkowania, leasing, wynajem lub kupno na raty, z opcją zakupu lub bez, ziemi, istniejących budynków i innych nieruchomości.”;

30)

w art. 118 ust. 3 akapit pierwszy, zdanie drugie otrzymuje następujące brzmienie:

„Bez uszczerbku dla zamówień podpisanych w wyniku procedury negocjacyjnej, o której mowa w art. 126, ogłoszenie o zamówieniu jest obowiązkowe w odniesieniu do następujących zamówień: zamówień, których wartość szacunkowa jest równa lub wyższa niż progi określone w art. 158 ust. 1 lit. a) i c); zamówień związanych z badaniami naukowymi i rozwojem, wymienionych w kategorii 8 załącznika II A do dyrektywy 2004/18/WE, których szacunkowa wartość jest równa lub wyższa niż próg określony w art. 158 ust. 1 lit. b) niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do zamówień na badania i rozwój.”;

31)

w art. 119 ust. 1, lit. b) otrzymuje następujące brzmienie:

32)

w art. 126 ust. 1, akapit drugi otrzymuje następujące brzmienie:

„Instytucje zamawiające mogą również stosować procedurę negocjacyjną bez uprzedniej publikacji ogłoszenia o zamówieniu, w przypadku zamówień o wartości mniejszej lub równej 60 000 EUR.”;

33)

w art. 127 ust. 1 dodaje się następujące lit. f) i g):

34)

w art. 128 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1.   Zaproszenie do składania ofert stanowi środek wstępnej selekcji kandydatów, którzy zostaną zaproszeni do złożenia ofert w odpowiedzi na przyszłe ograniczone zaproszenia do składania ofert o wartości przewyższającej 60 000 EUR, z zastrzeżeniem przepisów art. 126 i 127.”;

35)

artykuł 129 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 129

Zamówienia o niskiej wartości

(art. 91 rozporządzenia finansowego)

1.   Procedura negocjacyjna obejmująca konsultacje z co najmniej pięcioma kandydatami może być stosowana w odniesieniu do zamówień o wartości niższej lub równej 60 000 EUR.

Jeżeli w wyniku konsultacji z kandydatami instytucja zamawiająca otrzymuje tylko jedną ważną pod względem administracyjnym i technicznym ofertę, zamówienie takie może być udzielone, pod warunkiem że spełnione są niezbędne do tego kryteria.

2.   W przypadku zamówień o wartości mniejszej lub równej 25 000 EUR zastosować można procedurę, o której mowa w ust. 1, obejmującą konsultacje z co najmniej trzema kandydatami.

3.   Zamówienia o wartości mniejszej lub równej 3 500 EUR mogą być przyznawane na podstawie jednej oferty.

4.   Płatności dotyczące pozycji wydatków na kwotę mniejszą lub równą 200 EUR mogą polegać na zwykłym opłaceniu faktury bez konieczności wcześniejszego przyjęcia oferty przetargowej.”;

36)

artykuł 134 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 134

Dowody

(art. 93 i 94 rozporządzenia finansowego)

1.   Kandydaci i oferenci przedstawiają oświadczenie honorowe, opatrzone odpowiednimi podpisami i datą, w którym stwierdzają oni, że nie dotyczy ich żadna z sytuacji, o których mowa w art. 93 i 94 rozporządzenia finansowego.

Jednakże w przypadku procedury ograniczonej, dialogu konkurencyjnego oraz procedury negocjacyjnej po publikacji ogłoszenia o zamówieniu, gdy instytucja zamawiająca ogranicza liczbę kandydatów zaproszonych do negocjacji lub do złożenia ofert, wszyscy kandydaci zobowiązani są złożyć poświadczenia, o których mowa w ust. 3.

2.   Oferent, któremu ma zostać udzielone zamówienie, dostarcza dowody określone w ust. 1 w terminie wyznaczonym przez instytucję zamawiającą w następujących przypadkach:

W przypadku zamówień o wartości poniżej progów, o których mowa w lit. a) i b), i w razie wątpliwości, czy oferent, któremu ma zostać udzielone zamówienie, nie znajduje się w jednej z sytuacji wykluczenia, instytucja zamawiająca może zażądać od niego dowodów, o których mowa w ust. 3.

3.   Instytucja zamawiająca przyjmuje jako wystarczający dowód, że oferenta, któremu ma zostać udzielone zamówienie, nie dotyczy żadna z sytuacji opisanych w art. 93 ust. 1 lit. a), b) lub e) rozporządzenia finansowego, przedstawienie aktualnego zaświadczenia o niekaralności, a w razie jego braku – inny aktualny i równoważny dokument wystawiony niedawno przez organ sądowy lub administracyjny kraju siedziby lub pochodzenia, wskazujący, że wymogi te są spełnione. Instytucja zamawiająca przyjmuje jako wystarczający dowód, że oferenta nie dotyczy żadna z sytuacji, opisanych w art. 93 ust. 1 lit. d) rozporządzenia finansowego, ostatnie poświadczenie wydane przez właściwy organ danego państwa.

Jeżeli dokument lub poświadczenie określone w akapicie pierwszym nie zostało wydane w danym kraju, a także w innych przypadkach wykluczenia określonych w art. 93 rozporządzenia finansowego, może ono zostać zastąpione zaprzysiężonym lub, jeżeli to niemożliwe, uroczystym oświadczeniem, złożonym przez zainteresowaną osobę przed organem sądowym lub administracyjnym, notariuszem lub wykwalifikowanym organem zawodowym kraju siedziby lub pochodzenia.

4.   W zależności od ustawodawstwa kraju, w którym oferent ma zarejestrowaną działalność, dokumenty określone w ust. 1 i 3 dotyczą osób prawnych i/lub osób fizycznych, włączając, gdzie jest to uznane za niezbędne przez instytucję zamawiającą, dyrektorów spółek lub jakiekolwiek osoby o uprawnieniach do reprezentowania, podejmowania decyzji i prowadzenia kontroli w odniesieniu do kandydata lub oferenta.

5.   W razie wątpliwości, czy kandydaci lub oferenci nie znajdują się w jednej z sytuacji wykluczenia, instytucje zamawiające mogą samodzielnie zwrócić się do właściwych władz, określonych w ust. 3, w celu uzyskania informacji na temat tej sytuacji, które ich zdaniem są niezbędne.

6.   Instytucja zamawiająca może zwolnić kandydata lub oferenta z obowiązku przedstawienia dowodów, o których mowa w ust. 3, jeżeli dowody takie zostały jej już wcześniej złożone w trakcie innej procedury udzielania zamówienia i pod warunkiem, że od chwili wystawienia stosownych dokumentów nie upłynął więcej niż jeden rok oraz że dokumenty te są nadal ważne.

W takim przypadku kandydat lub oferent składa honorowe oświadczenie, że złożył już wymagane dowody w trakcie poprzedniej procedury udzielania zamówienia, oraz potwierdza, że w jego sytuacji nie zaszła od tej pory żadna zmiana.”;

37)

w art. 135 wprowadza się następujące zmiany:

38)

w art. 138 ust. 1, wyrażenie wprowadzające otrzymuje następujące brzmienie:

„Bez uszczerbku dla art. 94 rozporządzenia finansowego, zamówienia są udzielane w jeden z następujących dwóch sposobów:”;

39)

w art. 145 ust. 2, akapit pierwszy otrzymuje następujące brzmienie:

„W przypadku gdy wartość zamówienia przekracza próg ustanowiony w art. 129 ust. 1, właściwy intendent wyznacza komitet do otwierania ofert.”;

40)

w art. 146 ust. 1, akapit drugi otrzymuje następujące brzmienie:

„Komitet wyznaczany jest przez właściwego intendenta w celu wydania opinii w sprawie zamówień o wartości powyżej progu, określonego w art. 129 ust. 1.”;

41)

artykuł 152 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 152

Gwarancja na prefinansowanie

(art. 102 rozporządzenia finansowego)

Gwarancja jest wymagana w zamian za płatność prefinansowania przekraczającą 150 000 EUR lub w przypadku określonym w art. 135 ust. 6 akapit drugi.

Jeżeli jednak wykonawcą jest instytucja publiczna, właściwy intendent może na podstawie przeprowadzonej przez siebie oceny ryzyka znieść taki wymóg.

Gwarancja zostaje zwrócona w trakcie lub po odliczeniu prefinansowania od płatności zaliczkowych lub płatności sald wykonawcy, zgodnie z warunkami zamówienia.”;

42)

tytuł art. 155 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 155

Zamówienia odrębne i zamówienia podzielone na części

(art. 91 i 105 rozporządzenia finansowego)”;

43)

w art. 157 lit. b) otrzymuje następujące brzmienie:

44)

w art. 158 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1.   Progi określone w art. 105 rozporządzenia finansowego są następujące:

45)

w art. 162 lit. a) otrzymuje następujące brzmienie:

46)

w art. 164 dodaje się ust. 1a w następującym brzmieniu:

„1a.   Umowa na dotację może określać ustalenia i terminy zawieszenia, zgodnie z art. 183.”;

47)

w art. 165 dodaje się ust. 3 w następującym brzmieniu:

„3.   W przypadku dotacji operacyjnych udzielanych instytucjom, które działają w ogólnym interesie europejskim, Komisja posiada prawo do windykacji określonego odsetka rocznego zysku, który odpowiada wkładowi finansowemu Wspólnoty do budżetu operacyjnego danych instytucji, o ile instytucje te są również finansowane przez organy publiczne, które same są zobowiązane do odzyskania określonego odsetka zysków odpowiadającego ich wkładowi. Przy obliczaniu kwoty podlegającej zwrotowi nie należy brać pod uwagę udziału procentowego, jaki stanowią w budżecie operacyjnym wkłady rzeczowe.”;

48)

w art. 168 ust. 1, lit. c) otrzymuje następujące brzmienie:

49)

w art. 172 wprowadza się następujące zmiany:

50)

w art. 173 wprowadza się następujące zmiany:

51)

w art. 176 wprowadza się następujące zmiany:

52)

artykuł 179 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 179

Informacje dla kandydatów

(art. 116 rozporządzenia finansowego)

Kandydaci są informowani w najkrótszym możliwym terminie, w żadnym razie nie później niż 15 dni kalendarzowych od wysłania do beneficjentów decyzji o przyznaniu dotacji.”;

53)

w art. 180 wprowadza się następujące zmiany:

54)

w art. 182 wprowadza się następujące zmiany:

55)

skreśla się art. 195, 196, 197, 198, 200 i 202;

56)

artykuł 211 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 211

Uzgodnienie kont

(art. 135 rozporządzenia finansowego)

1.   Dane w księdze głównej przechowywane są i zorganizowane w taki sposób, aby uzasadnić zawartość każdego konta zawartego w zestawieniu obrotów i sald.

2.   Jeżeli chodzi o wykaz aktywów trwałych, stosuje się przepisy art. 220–227.”;

57)

skreśla się art. 212;

58)

w art. 213 wprowadza się następujące zmiany:

59)

artykuł 222 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 222

Wprowadzanie pozycji do spisu

(art. 138 rozporządzenia finansowego)

Wszystkie nabyte pozycje o terminie użytkowania dłuższym niż jeden rok, które nie są produktami konsumpcyjnymi i których cena zakupu lub koszt produkcji są wyższe niż podany w zasadach rachunkowości przyjętych na mocy art. 133 rozporządzenia finansowego, zostają wprowadzone do spisu i zapisane na kontach aktywów trwałych.”;

60)

w art. 240 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1.   Ogłoszenie wstępne o międzynarodowym zaproszeniu do składania ofert przesyłane jest do Urzędu Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich najwcześniej jak to możliwe w odniesieniu do zamówień na dostawy i usługi oraz jak najszybciej po podjęciu decyzji dopuszczającej program zamówień na roboty budowlane.”;

61)

w art. 241 wprowadza się następujące zmiany:

62)

w art. 242 wprowadza się następujące zmiany:

63)

w art. 243 wprowadza się następujące zmiany:

64)

w art. 244 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

65)

w art. 245 wprowadza się następujące zmiany:

66)

w art. 246 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

67)

w art. 250 ust. 3 i 4 otrzymują następujące brzmienie:

„3.   Jeżeli prefinansowanie przekracza 150 000 EUR, wymagana jest gwarancja. Jeżeli jednak wykonawcą jest instytucja publiczna, właściwy intendent może na podstawie przeprowadzonej przez siebie oceny ryzyka znieść taki wymóg.

Gwarancja zostaje zwrócona w trakcie lub po odliczeniu prefinansowania od płatności okresowych lub płatności sald dokonanych na rzecz wykonawcy, zgodnie z warunkami zamówienia.

4.   Instytucja zamawiająca może wymagać gwarancji dobrego wykonania opiewającej na kwotę określoną w dokumentacji przetargowej, odpowiadającą 5 do 10 % całkowitej wartości zamówienia. Gwarancję określa się na podstawie obiektywnych kryteriów, takich jak rodzaj i wartość zamówienia.

Gwarancja wykonania wymagana jest jednak w przypadku przekroczenia następujących progów:

Gwarancja zachowuje ważność co najmniej do czasu ostatecznego odbioru dostaw lub robót. Jeżeli zamówienie nie jest właściwie zrealizowane, całość gwarancji zostaje zatrzymana.”;

68)

w art. 252 ust. 3 dodaje się akapit w następującym brzmieniu:

„Jednakże komitet oceniający lub instytucja zamawiająca mogą zwrócić się do kandydatów lub oferentów z prośbą o dostarczenie dodatkowych materiałów lub o objaśnienie dokumentów towarzyszących złożonych w związku z kryteriami wyłączenia i kryteriami wyboru w terminie przez siebie wyznaczonym i w zgodzie z zasadą równego traktowania.”;

69)

w art. 257 akapit pierwszy, lit. c) otrzymuje następujące brzmienie:

70)

w art. 260 skreśla się akapit drugi;

71)

w art. 262 dodaje się akapity w następującym brzmieniu:

„Zobowiązania budżetowe zarządzane globalnie i odpowiadające środkom administracyjnym w rodzaju wspólnym dla wszystkich tytułów mogą być zapisywane globalnie na kontach budżetowych po uprzednim dokonaniu klasyfikacji podsumowującej według typu, zgodnie z art. 27.

Odpowiadające temu wydatki księguje się w ramach linii budżetowych każdego tytułu i rozdziela tak samo jak środki.”;

72)

w art. 264 dodaje się akapit w następującym brzmieniu:

„Jeżeli jednak w odniesieniu do transakcji dokonywanych w państwach trzecich niemożliwe jest zastosowanie żadnej z wymienionych form gwarancji najmu, intendent może przyjąć inne formy gwarancji, pod warunkiem że zapewniają one równoważny poziom ochrony interesów finansowych Wspólnot.”;

73)

w art. 271 ust. 1 i 2 otrzymują następujące brzmienie:

„1.   Progi i kwoty określone w art. 54, 67, 119, 126, 128, 129, 130, 135, 151, 152, 164, 172, 173, 180, 181, 182, 226, 241, 243, 245 i 250 aktualizuje się co trzy lata zgodnie ze zmianami wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych we Wspólnocie.

2.   Progi, o których mowa w art. 157 lit. b) oraz w art. 158 ust. 1, w odniesieniu do zamówień są aktualizowane co dwa lata zgodnie z art. 78 ust. 1 dyrektywy 2004/18/WE.”.

19.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 227/22

(1)

Artykuł 29 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 stanowi, że w latach gospodarczych 2006/2007, 2007/2008 i 2008/2009 w celu zapewnienia odpowiednich dostaw do wspólnotowych rafinerii cukru należy zawiesić cła przywozowe dla uzupełniającej ilości surowego cukru trzcinowego pochodzącego z państw, o których mowa w załączniku VI do tego rozporządzenia.

(2)

Ta ilość uzupełniająca powinna zostać obliczona zgodnie z art. 19 rozporządzenia Komisji (WE) nr 950/2006 z dnia 28 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady przywozu i rafinacji produktów cukrowniczych w latach gospodarczych 2006/2007, 2007/2008 i 2008/2009 zgodnie z niektórymi kontyngentami taryfowymi i umowami preferencyjnymi (2) na podstawie prognozowanego bilansu dostaw cukru surowego. W odniesieniu do roku gospodarczego 2006/2007 bilans wykazuje konieczność przywozu uzupełniającej ilości cukru surowego, tak aby zaspokoić zapotrzebowanie wspólnotowych rafinerii cukru.

(3)

Aby zapewnić wspólnotowym rafineriom cukru wystarczające dostawy cukru surowego zaspokajające ich tradycyjne zapotrzebowanie, ilość uzupełniająca powinna zostać rozdzielona pomiędzy zainteresowane państwa trzecie w sposób zapewniający pełną dostawę. W odniesieniu do Indii za właściwe uznaje się utrzymanie rocznej ilości wynoszącej 10 000 ton, zwiększonej do 12 500 ton w celu uwzględnienia 15-miesięcznego okresu w roku gospodarczym 2006/2007. W odniesieniu do pozostałego zapotrzebowania ogólna ilość powinna zostać ustalona dla państw AKP, które wspólnie postanowiły wprowadzić pomiędzy sobą procedury przydzielania ilości w celu zapewnienia odpowiednich dostaw do rafinerii cukru.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

a)

70 000 ton wyrażonych jako cukier biały pochodzący z państw wymienionych w załączniku VI do rozporządzenia (WE) nr 318/2006, z wyjątkiem Indii;

b)

12 500 ton wyrażonych jako cukier biały pochodzący z Indii.

19.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 227/23

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1973/2004 (2) ustanawia przepisy wykonawcze dotyczące systemów wsparcia powiązanego z produkcją przewidzianych w tytułach IV i IVa rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 w odniesieniu do wykorzystania odłogowanych gruntów do produkcji surowców w ramach systemu płatności jednolitych przewidzianego w tytule III tego rozporządzenia oraz w ramach dopłaty obszarowej do roślin uprawnych przewidzianej w rozdziale 10 w tytule IV tego rozporządzenia.

(2)

Artykuł 3 rozporządzenia (WE) nr 1973/2004 przewiduje dane, które państwa członkowskie powinny przekazać Komisji, oraz poszczególne terminy ich przekazania. Rozporządzenie (WE) nr 1973/2004 przewiduje ponadto przekazanie dodatkowych informacji na temat różnych systemów wsparcia. W celu uproszczenia należy wyjaśnić, jakie informacje powinny być przekazywane Komisji w ciągu całego roku.

(3)

W art. 64 rozporządzenia (WE) nr 1973/2004 termin „odłogowanie” oznacza pozostawienie odłogiem areału kwalifikującego się do płatności obszarowych na mocy art. 108 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003. Aby objąć tą definicją wszystkie systemy odłogowania objęte art. 107 tego rozporządzenia, definicja ta powinna objąć swoim zakresem ust. 1 art. 107.

(4)

Artykuł 171cj rozporządzenia (WE) nr 1973/2004 przewiduje, że waga tytoniu, na podstawie której oblicza się pomoc, musi być skorygowana, jeżeli wilgotność względna odbiega od poziomu ustalonego dla danej odmiany w załączniku XXVIII do tego rozporządzenia. Poziomy te muszą być skorygowane, aby móc włączyć prawidłową wersję uproszczoną przez dane państwa członkowskie.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1973/2004.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego Płatnościami Bezpośrednimi,

1)

artykuł 3 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 3

Przekazywanie informacji

1.   Państwa członkowskie przekazują Komisji pocztą elektroniczną następujące dane:

2.   Zgodnie z ust. 1 przekazywane informacje dotyczą powierzchni wyrażonych w hektarach z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku, ilości wyrażonych w tonach z dokładnością do trzech miejsc po przecinku oraz liczby wniosków bez miejsc po przecinku.

3.   Jeżeli informacje wymagane w ust. 1 ulegają zmianie, w szczególności w wyniku kontroli lub korekt bądź poprawy poprzednich danych, aktualne dane należy przekazać Komisji w ciągu jednego miesiąca od wystąpienia takiej zmiany.”;

2)

w art. 4 wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 14 ust. 1 i 2 otrzymują następujące brzmienie:

„1.   Najpóźniej do dnia 1 września państwa członkowskie przekazują Komisji wykaz odmian wpisanych do rejestru krajowego i zaklasyfikowanych według kryteriów określonych w pozycji 2 załącznika I do rozporządzenia Rady (WE) nr 1785/2003 (3), w przypadku zmian do tego wykazu.

2.   W przypadku Gujany Francuskiej informacje dotyczące powierzchni, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. c) ppkt i), przekazywane są na podstawie średniej powierzchni obsianych w trakcie dwóch cykli uprawy, o których mowa w art. 12 akapit drugi.

4)

w art. 44 akapit drugi otrzymuje następujące brzmienie:

„Takie informacje zawierają w szczególności dane dotyczące:

5)

w art. 62 wyrazy wprowadzające otrzymują brzmienie:

„Dla celów art. 102 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 najpóźniej do dnia 1 września roku, za który wnioskowana jest płatność obszarowa, państwa członkowskie określają następujące elementy:”;

6)

artykuł 64 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 64

Definicja

Do celów art. 107 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 termin «odłogowanie» oznacza pozostawienie odłogiem powierzchni kwalifikującej się do płatności obszarowych na mocy art. 108 tego rozporządzenia.”;

7)

artykuł 69 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 69

Przekazywanie informacji

Jeżeli powierzchnie, o których mowa w art. 59 i 60, zostają uznane za przekroczone, dane państwo członkowskie ustala natychmiast, lecz nie później niż do dnia 15 listopada danego roku, ostateczny poziom przekroczenia i powiadamia o tym Komisję najpóźniej do dnia 1 grudnia danego roku. Dane wykorzystane do obliczenia poziomu, o jaki przekroczona została powierzchnia bazowa, przekazuje się na formularzu określonym w załączniku VI.”;

8)

artykuł 76 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 76

Powiadomienia

Najpóźniej do dnia 31 października każdego roku państwa członkowskie powiadamiają Komisję o wszelkich zmianach w wykazie obszarów geograficznych, na których prowadzi się okresowy wypas zwierząt, o których mowa w art. 114 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 i art. 73 niniejszego rozporządzenia.”;

9)

w art. 84 wprowadza się następujące zmiany:

10)

artykuł 106 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 106

Powiadomienia

1.   Do dnia 1 stycznia każdego roku państwa członkowskie powiadamiają Komisję o:

2.   Posługując się tabelą zamieszczoną w części 3 załącznika XVIII, najpóźniej do dnia 31 lipca każdego roku państwa członkowskie powiadamiają Komisję o:

11)

w art. 131 wprowadza się następujące zmiany:

12)

w art. 169 wprowadza się następujące zmiany:

13)

w art. 171ai wyrazy wprowadzające w ust. 1 otrzymują następujące brzmienie:

„Do dnia 31 stycznia danego roku państwa członkowskie powiadamiają plantatorów bawełny o:”;

14)

skreśla się artykuł 171bd;

15)

załącznik III zastępuje się tekstem w załączniku I do niniejszego rozporządzenia;

16)

załącznik VI zastępuje się tekstem w załączniku II do niniejszego rozporządzenia;

17)

załącznik IX zastępuje się tekstem w załączniku III do niniejszego rozporządzenia;

18)

załączniki XI i XII zastępuje się tekstem w załączniku IV do niniejszego rozporządzenia;

19)

skreśla się załącznik XIV;

20)

załącznik XVIII zastępuje się tekstem w załączniku V do niniejszego rozporządzenia;

21)

załącznik XXVIII zastępuje się tekstem w załączniku VI do niniejszego rozporządzenia.

19.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 227/38

(1)

Ceny reprezentatywne i kwoty dodatkowych należności stosowanych do przywozu cukru białego, cukru surowego i niektórych syropów w odniesieniu do roku gospodarczego 2006/2007 zostały ustalone rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1002/2006 (3). Te ceny i kwoty zostały ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1236/2006 (4).

(2)

Dane, którymi obecnie dysponuje Komisja, prowadzą do zmiany wymienionych kwot, zgodnie z zasadami i szczegółowymi przepisami wykonawczymi przewidzianymi w rozporządzeniu (WE) nr 951/2006,

19.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 227/40

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 796/2006 otworzyło skup masła w trybie przetargu na okres do dnia 31 sierpnia 2006 r. zgodnie z art. 6 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 1255/1999.

(2)

Na podstawie najnowszych informacji przekazanych przez Łotwę i Republikę Czeską Komisja stwierdziła, że ceny rynkowe masła znajdowały się na poziomie niższym niż 92 % ceny interwencyjnej w ciągu dwóch następujących po sobie tygodni. Należy zatem otworzyć skup interwencyjny w trybie przetargu w tych państwach członkowskich. Wymienione wyżej państwa członkowskie należy zatem dodać do wykazu zamieszczonego w rozporządzeniu (WE) nr 796/2006.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 796/2006,

19.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 227/41

(1)

Artykuł 1 rozporządzenia (WE) nr 2247/2003 przewiduje możliwość wydawania pozwoleń na przywóz produktów wołowych i cielęcych pochodzących z Botswany, Kenii, Madagaskaru, Suazi, Zimbabwe i Namibii. Przywóz jednak musi się zamykać w granicach ilościowych przewidzianych dla każdego z tych eksportujących krajów trzecich.

(2)

Złożone między 1 a 10 sierpnia 2006 r. wnioski o wydanie pozwoleń na przywóz produktów pochodzących z Botswany, Kenii, Madagaskaru, Suazi, Zimbabwe i Namibii, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2247/2003, wyrażone w ilościach mięsa bez kości, nie przewyższają ilości dostępnych dla tych państw. Jest zatem możliwe wydanie pozwoleń na przywóz wnioskowanych ilości.

(3)

Ilości, na jakie mogą być składane wnioski o wydanie pozwoleń po dniu 1 września 2006 r., należy ustalić w ramach ogólnej ilości 52 100 t.

(4)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza zastosowania dyrektywy Rady 72/462/EWG z dnia 12 grudnia 1972 r. w sprawie problemów zdrowotnych i inspekcji weterynaryjnych podczas przywozu z państw trzecich bydła, trzody chlewnej, owiec i kóz oraz świeżego mięsa i produktów mięsnych (4),

Niemcy:

Zjednoczone Królestwo:

19.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 227/43

(1)

Dyrektywa 97/24/WE jest szczególną dyrektywą na potrzeby procedury homologacji typu, ustanowionej dyrektywą 2002/24/WE.

(2)

Dyrektywa 2002/51/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie zmniejszenia poziomu emisji substancji zanieczyszczających środowisko z silnikowych pojazdów dwu- i trzykołowych oraz zmieniająca dyrektywę 97/24/WE (3) wprowadziła nowe dopuszczalne wielkości emisji dotyczące motocykli dwukołowych, stosowane w dwóch etapach.

(3)

Światowe przepisy techniczne (GTR) nr 2 Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ (UN/ECE) „Procedury pomiarowe dla dwukołowych motocykli wyposażonych w silniki o zapłonie iskrowym lub samoczynnym w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń gazowych, emisji CO2 i zużycia paliwa” zostały przyjęte z uwagi na powstanie globalnego rynku motocykli. Ich celem jest harmonizacja w skali światowej procedur pomiaru emisji wykorzystywanych w homologacji typu motocykli. Ponadto są one dostosowane do najnowszych zmian w ramach postępu technicznego i uwzględniają szczególne cechy motocykli.

(4)

Zgodnie z art. 8 ust. 5 dyrektywy 2002/51/WE należy wprowadzić procedurę testową zgodną z GTR nr 2 wraz z nowym zestawem wartości dopuszczalnych. Procedura testowa powinna być wprowadzona jako alternatywna procedura homologacji typu do wyboru producenta w drugim obowiązkowym etapie przewidzianym w dyrektywie 2002/51/WE. Nowe wartości dopuszczalne powinny być ustalone w korelacji z drugim obowiązkowym etapem przewidzianym w dyrektywie 2002/51/WE. Rygorystyczność wymogów dotyczących emisji z motocykli nie ulegnie zatem obniżeniu.

(5)

W związku z tym dyrektywa 97/24/WE powinna zostać odpowiednio zmieniona.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Komitetu ds. Dostosowania do Postępu Technicznego, ustanowionego dyrektywą Rady 70/156/EWG (4),

19.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 227/46

(1)

W piśmie z dnia 31 stycznia 2001 r. Niemcy zgłosiły Komisji środek podjęty na rzecz kółek rolniczych w Bawarii. Dalsze informacje zostały przekazane w piśmie z dnia 11 maja 2001 r., które Komisja otrzymała dnia 16 maja 2001 r., oraz w piśmie z dnia 9 października 2001 r., które Komisja otrzymała dnia 11 października 2001 r.

(2)

W piśmie z dnia 9 października 2001 r. Niemcy poinformowały, że środek istnieje już od 1970 r. i dotychczas nie został zgłoszony. W związku z tym pomoc została wpisana do wykazu pomocy niezgłoszonych.

(3)

W piśmie z dnia 7 lutego 2003 r. Komisja przekazała Niemcom swoją decyzję o wszczęciu postępowania zgodnie z art. 88 ust. 2 Traktatu WE w związku z tym środkiem. W decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego Komisja zwróciła uwagę na to, że nie wnosi zastrzeżeń do tej części środka, która polega na pomocy socjalnej dla gospodarstw, ponieważ jest ona zgodna z postanowieniami pkt 14 wytycznych Wspólnoty dotyczących pomocy państwa w sektorze rolnictwa (2) (zwanych dalej „wytycznymi wspólnotowymi”) i w związku z tym według art. 87 ust. 3 lit. c) traktatu WE jest zgodna z zasadami wspólnego rynku.

(4)

Decyzja Komisji o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag odnośnie do przedmiotowej pomocy.

(5)

Komisja otrzymała uwagi zainteresowanych stron w następujących pismach: z dnia 29 kwietnia 2003 r., otrzymane dnia 2 maja 2003 r., z dnia 5 maja 2003 r., otrzymane 6 maja 2003 r., z dnia 26 maja 2003 r., otrzymane dnia 28 maja 2003 r., a także w wiadomości elektronicznej z dnia 12 lutego 2003 r., którą zarejestrowano dnia 14 lutego 2003 r.

(6)

Niemcy przekazały Komisji swoje uwagi w piśmie z dnia 4 kwietnia 2003 r., które Komisja otrzymała dnia 8 kwietnia 2003 r. W piśmie z dnia 29 sierpnia 2003 r., które Komisja otrzymała dnia 3 września 2003 r., Niemcy zajęły stanowisko odnośnie do uwag zainteresowanych stron.

(7)

Dnia 19 maja 2004 r. postępowanie zostało podzielone, a Komisja wydała ostateczną decyzję (4) zatwierdzającą na przyszłość zgłoszoną pomoc, którą Niemcy zamierzały przyznać w latach 2001 do 2005.

(8)

W piśmie z dnia 14 września 2004 r., które Komisja otrzymała dnia 16 września 2004 r., Niemcy przekazały dalsze informacje o niezgłoszonej części środka, o które Komisja poprosiła w piśmie z dnia 24 maja 2004 r.

(9)

Niniejsza decyzja dotyczy tylko i wyłącznie pomocy, którą Niemcy bezprawnie przyznały kółkom rolniczym w Bawarii przed 2001 r. (nie dotyczy ona środków na pomoc socjalną dla gospodarstw).

(10)

Celem środka jest ułatwienie współpracy gospodarstw rolnych i leśnych w Bawarii poprzez subwencjonowanie tzw. „Maschinen- und Betriebshilferinge” („kółka rolnicze i samopomocy”). Podstawę prawną środka stanowi Ustawa z dnia 8 sierpnia 1974 r. o wspieraniu rolnictwa w Bawarii (Gesetz zur Förderung der bayerischen Landwirtschaft – zwana dalej LwFöG).

(11)

Beneficjentami środka są kółka rolnicze w Bawarii oraz Kuratorium Bayerischer Maschinen- und Betriebshilferinge e.V. (Rada Nadzorcza Kółek Rolniczych i Samopomocy – zwana dalej KBM).

(12)

Kółka rolnicze są rolniczymi organizacjami samopomocy, działającymi lokalnie lub regionalnie. Zgodnie z art. 9 LwFöG mogą one podejmować działalność wyłącznie w następujących dziedzinach:

(13)

Kółka rolnicze są tylko pośrednikami. Właściwą usługę, a więc pracę wykonywaną przez maszyny i ludzi, świadczą rolnicy, otrzymując za nią wynagrodzenie według cen rynkowych, które płacą przedsiębiorstwa korzystające z usługi (= rolnicy). Kółka rolnicze otrzymują za swoje usługi składki członkowskie rolników oraz opłatę za konkretną usługę.

(14)

Nie wszystkie działania podejmowane przez kółka rolnicze są subwencjonowane przez państwo. Subwencje nie dotyczą przede wszystkim koordynacji oferty noclegów dla turystów, która jest oddzielnie wykazywana w bilansie.

(15)

Ustawa LwFöG ogranicza działalność kółek rolniczych do działalności podstawowej wymienionej w motywie 12 (5), która jest subwencjonowana (poza nielicznymi wyjątkami). Kółka rolnicze mogą tworzyć prawnie samodzielne spółki zależne, które mogą prowadzić również inną działalność (art. 10 lit. c) LwFöG), o ile nie ma to negatywnego wpływu na działalność podstawową. Do działalności ubocznej, którą w bilansie należy ujmować oddzielnie (art. 12 LwFöG), należy:

(16)

KBM jest organizacją zrzeszającą kółka rolnicze w Bawarii. W latach od 1994 do 2000 do KBM należało od 83 do 90 kółek rolniczych, skupiających około 100 000 gospodarstw rolnych i leśnych. KBM otrzymywało środki finansowe na wykonywanie następujących zadań:

(17)

Niemcy poinformowały, że KBM oraz kółka rolnicze otrzymują pomoc od 1974 r. Artykuł 15 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (6) przewiduje dziesięcioletni okres przedawnienia kompetencji Komisji w zakresie windykacji pomocy. Komisja wszczęła postępowanie wyjaśniające w 2001 r., co oznacza, że zgodnie z art. 15 ust. 2 wyżej wymienionego rozporządzenia okres dziesięcioletni sięga 1991 r. Dlatego postępowanie wyjaśniające nie dotyczy pomocy wypłaconej przed tym terminem.

(18)

Przedłożone przez Niemcy i zaprezentowane w poniższej tabeli dane dotyczące wypłat z budżetu obejmują tylko środki finansowe wypłacone na rzecz KBM i kółek rolniczych w okresie od 1992 r. do 2000 r.

(19)

Pomoc finansowano ze środków kraju związkowego Bawaria. Miała ona formę bezpośrednich dotacji dla KBM, organizacji zrzeszającej kółka rolnicze. Część otrzymanych środków KBM przekazywało w postaci środków finansowych i usług do należących do niego kółek rolniczych. Pomoc dla kółek rolniczych obliczano jako udział procentowy wydatków koniecznych na wykonywanie zadań głównych w wydatkach łącznych.

(20)

Wstępne postępowanie wyjaśniające nie wykazało, czy środki publiczne otrzymywane przez KBM są zapłatą za usługi świadczone przez KBM na rzecz kółek rolniczych, a ich wysokość nie przekracza cen rynkowych za takie usługi, czy też zapłata ta przekracza ceny rynkowe i w związku z tym oznacza subwencjonowanie kosztów działalności KBM. Nie wyjaśniono, czy do prawdopodobnej pomocy stosuje się rozporządzenie Komisji (WE) nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis  (7). Komisja nie dysponowała informacjami, od czego uzależniona jest taka pomoc inwestycyjna lub inne koszty kwalifikowane i czy stosuje się do niej rozporządzenie Komisji (WE) nr 70/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (8). Możliwe, że taką pomoc należy uznać za pomoc operacyjną, która jest niezgodna z zasadami wspólnego rynku (9).

(21)

Te same wątpliwości dotyczą środków finansowych przekazywanych na rzecz kółek rolniczych. Przede wszystkim nie wyjaśniono, czy środki publiczne przyznawane kółkom rolniczym za pośrednictwem KBM przeznacza się tylko na zmniejszenie kosztów usług świadczonych na rzecz rolników, co pozwalałoby zakładać, że pomoc przeznaczana jest wyłącznie dla rolników, czy też beneficjentem ostatecznym części środków były kółka rolnicze jako przedsiębiorstwo, co oznacza, że otrzymały pomoc.

(22)

Wstępne badanie środka wykazało ponadto, że gospodarstwa rolne i leśne przynajmniej częściowo skorzystały z pomocy. Komisja wyraziła poważne wątpliwości, czy na podstawie pkt 14 wytycznych wspólnotowych można zatwierdzić środki przeznaczone na pracowników pomocniczych dla gospodarstw oraz wymianę maszyn między gospodarstwami, czy też w tym przypadku mamy raczej do czynienia z pomocą operacyjną na rzecz producentów rolnych.

(23)

Ponadto należało wyjaśnić, czy można jednoznacznie rozdzielić różne rodzaje działalności kółek rolniczych i czy pomoc państwa na rzecz kółek rolniczych nie prowadzi do zakłócenia konkurencji w innych sektorach gospodarki (tzn. w gałęziach, których nie obejmuje oficjalna działalność podstawowa kółek rolniczych).

(24)

Komisja otrzymała szereg skarg. Skarżący twierdzą, że działalność kółek rolniczych obejmuje nie tylko działalność podstawową wymienioną w motywie 12, ale również inne usługi, jak usługi komunalne (np. odśnieżanie, budowa/utrzymanie dróg, budowa oczyszczalni ścieków), utrzymanie ogrodów i terenów zielonych czy budowę boisk i pól golfowych, które stanowią działalność konkurencyjną dla innych przedsiębiorstw.

(25)

Ponieważ kółka rolnicze i ich spółki zależne korzystają z tego samego personelu oraz pomieszczeń biurowych, a działalności podstawowej kółek rolniczych nie można wyraźnie rozgraniczyć od ich pozostałej działalności gospodarczej, zdaniem skarżących nie można faktycznie rozdzielić rodzajów działalności, które otrzymują wsparcie ze środków publicznych, od tych, które tego wsparcia nie otrzymują. Skarżący są zdania, że pomoc mogła służyć pośrednio do subwencjonowania innych rodzajów działalności i w ten sposób przyczyniać się także do zakłócenia konkurencji poza sektorem rolnym.

(26)

W trakcie formalnego postępowania wyjaśniającego Komisja otrzymała uwagi od czterech zainteresowanych stron. Zainteresowane strony nie zgłaszają żadnych zarzutów odnośnie do subwencjonowania działalności podstawowej kółek rolniczych, a więc pomocy socjalnej i pomocy przeznaczonej na pracowników pomocniczych dla gospodarstw oraz wymiany maszyn między gospodarstwami.

(27)

Przedmiotem uwag jest działalność uboczna wykonywana przez kółka rolnicze za pośrednictwem ich spółek zależnych, na przykład odśnieżanie w zimie lub utrzymanie ogrodów i terenów zielonych na zlecenie innych przedsiębiorstw. W niektórych przypadkach nie da się odróżnić spółek zależnych od kółek rolniczych, ponieważ występują one pod tymi samymi nazwami i zatrudniają ten sam personel. Informacje przedłożone przez zainteresowane strony świadczą również o tym, że kółka rolnicze prawdopodobnie same oferują określone usługi na rynku (np. sprzedaż materiałów). W uwagach przedłożonych przez jedną z zainteresowanych stron znalazły się szczegółowe informacje, które świadczą o tym, że jedno z kółek rolniczych prawdopodobnie oferowało środki ochrony roślin po cenach niższych niż ceny sprzedaży producenta, z pewnością natomiast poniżej cen rynkowych. Z uwag zainteresowanych stron wynika, że w innych przypadkach, na przykład w przetargach publicznych, jako oferenci występowały wprawdzie spółki zależne prowadzące działalność gospodarczą, ale wykonanie świadczeń powierzano już podwykonawcom, między innymi kółkom rolniczym. Zdaniem zainteresowanych stron nie można zatem jednoznacznie rozgraniczyć działalności podstawowej od pozostałej działalności gospodarczej kółek rolniczych.

(28)

Ponieważ kółka rolnicze lub KBM i ich spółki zależne korzystają z tego samego personelu oraz pomieszczeń biurowych, nie można zapobiec pośredniemu subwencjonowaniu działalności gospodarczej, o czym była mowa w motywie 25. Jedna z zainteresowanych stron wyraziła ponadto przekonanie, że kółka rolnicze nadużywają swojej dominującej pozycji na wspólnym rynku w rozumieniu art. 82 traktatu WE oraz że zawierają porozumienia i prowadzą praktyki ograniczające konkurencję w rozumieniu art. 81 traktatu WE.

(29)

Należy zauważyć, że dokumenty przedłożone przez zainteresowane strony na potwierdzenie ich twierdzeń nie dotyczą w sposób szczególny okresu sprzed 2001 r., który jest przedmiotem niniejszej decyzji. Komisja jest zdania, że pomimo to dokumenty te są istotne do oceny, czy przed 2001 r. mogło dojść do pośredniego subwencjonowania i do zakłócenia konkurencji poza sektorem rolnym.

(30)

W piśmie z dnia 4 kwietnia 2003 r. Niemcy wyraziły przekonanie, że zarówno KBM, jak i kółka rolnicze nie są przedsiębiorstwami w rozumieniu przepisów dotyczących pomocy państwa. KBM nie oferuje dóbr ani usług na określonym rynku, a działalności kółek rolniczych dotowanej przez państwo nie można uznać za działalność gospodarczą, ponieważ nie ma ona na celu osiągnięcia zysku.

(31)

W piśmie z dnia 14 września 2004 r., zawierającym dodatkowe informacje, Niemcy zajęły stanowisko, zgodnie z którym fakt, że statuty kółek rolniczych zabraniają im wykonywania działalności gospodarczej, jest wystarczającym dowodem na to, że pomoc służy wyłącznie rolnikom, czego nie trzeba dalej udowadniać. Niemcy przedłożyły dane liczbowe, z których wynika, że duża część środków finansowych, które za pośrednictwem kółek rolniczych trafiają do rolników, przypada na pomoc socjalną dla gospodarstw. Niemcy doszły do wniosku, że można założyć, iż kwoty wypłacane przez Wolny Kraj Związkowy Bawaria na rzecz kółek rolniczych oraz KBM w całości przekazywane są rolnikom, którzy są jedynymi beneficjentami.

(32)

W piśmie z dnia 4 kwietnia 2003 r. Niemcy stwierdziły, że pomoc przyznana rolnikom za pośrednictwem kółek rolniczych spełnia kryteria definicji pomocy bagatelnej (de minimis) w rozumieniu pkt 14 wytycznych wspólnotowych i że przestrzegano przepisów tego samego pkt 14. Taką pomoc można zatem uznać za zgodną z zasadami wspólnego rynku.

(33)

W piśmie z dnia 4 kwietnia 2003 r. Niemcy zacytowały wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 24 lipca 2003 r. w sprawie C-280/00 (Altmark Trans GmbH, Regierungspräsidium Magdeburg) (10), zgodnie z którym płatności wyrównawcze państwa, jeżeli są tylko świadczeniem wzajemnym za świadczenie usług publicznych, pod pewnymi warunkami są wyłączone z definicji pomocy. Niemcy są zdania, że te przesłanki zostały spełnione w omawianym przypadku.

(34)

Niemcy zajęły następujące stanowisko odnośnie do zastrzeżeń, które zainteresowane strony zgłosiły w stosunku do wpływu środka na określoną nierolniczą działalność kółek rolniczych, oraz odnośnie do zarzutu pośredniego subwencjonowania innych rodzajów działalności.

(35)

W piśmie z dnia 14 września 2004 r. Niemcy wyjaśniły, że w latach 1994 do 2000 utworzono trzynaście samodzielnych spółek zależnych, które prowadzą działalność wymienioną w motywie 15.

(36)

Artykuł 12 zdanie 5 LwFöG nakłada na KBM, kółka rolnicze oraz wszystkie spółki zależne obowiązek prowadzenia oddzielnych ksiąg handlowych. Władze Bawarii sprawdziły, czy obowiązek ten jest wypełniany.

(37)

Ponieważ KBM oraz kółka rolnicze mogą prowadzić tylko działalność podstawową zapisaną w ich statutach, a spółki zależne prowadzące działalność gospodarczą tylko pięć rodzajów działalności ubocznej wymienionych w ustawie, Niemcy uznały, że prowadzenie rejestru czasu pracy jest zbędne.

(38)

Niemcy twierdzą, że podjęto wystarczające kroki oraz wprowadzono mechanizm kontroli, które gwarantują, że pomoc przeznaczona jest wyłącznie na trzy rodzaje działalności podstawowej kółek rolniczych, co wyklucza niebezpieczeństwo pośredniego subwencjonowania działalności nierolniczej, a mianowicie:

(39)

Zgodnie z art. 87 ust. 1 traktatu WE wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest zabroniona, jeżeli wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(40)

Jak wykazano poniżej, przesłanki te zostały spełnione.

(41)

Przedmiotowy środek jest finansowany z zasobów państwowych.

(42)

Działalność KBM nie obejmuje produkcji, przetwarzania i sprzedaży produktów wymienionych w załączniku I do traktatu WE.

(43)

Niemcy przedłożyły listę rodzajów działalności prowadzonych przez KBM (patrz: motyw 16). W niektórych przypadkach mamy do czynienia z działalnością niegospodarczą. Usługami świadczonymi na określonym rynku w szczególności nie można nazwać działalności KBM jako głównego reprezentanta w rozmowach z Ministerstwem Rolnictwa i Leśnictwa Bawarii (Bayerisches Staatsministerium für Landwirtschaft und Forsten), następnie działalności w zakresie nadzoru służbowego i fachowego nad kierownictwem kółek rolniczych oraz zarządzania środkami publicznymi na rzecz kółek rolniczych. Tych rodzajów działalności nie można więc uznać za działalność gospodarczą. W odniesieniu do tych rodzajów działalności KBM nie jest przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu WE.

(44)

Środki finansowe na pokrycie kosztów administracji KBM nie spełniają wszystkich kryteriów art. 87 ust. 1 traktatu WE. Zatem nie mamy do czynienia z pomocą państwa w rozumieniu wyżej wymienionego artykułu.

(45)

Jednak KBM prowadzi również działalność gospodarczą:

(46)

Ponieważ te dobra i usługi oferowane są na określonym rynku i ponieważ w tym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, KBM należy uznać za przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 87 ust. 1 (11) traktatu WE.

(47)

Prawdopodobnie korzyść z usług doradczych oraz szkoleniowych, które oferuje KBM, odnoszą głównie kółka rolnicze i ich spółki zależne, ponieważ te usługi oferowane są bezpłatnie lub po kosztach własnych, niższych od cen rynkowych. Niemcy nie przedłożyły jednak informacji, czy roczne składki otrzymywane przez KBM odpowiadają rzeczywistym kosztom ponoszonym przez KBM na te rodzaje działalności i czy w związku z tym można je uznać za rynkowe wynagrodzenie za usługi świadczone na zlecenie Wolnego Kraju Związkowego Bawaria przez KBM na rzecz kółek rolniczych, albo czy składki nie przewyższają kosztów. Ponadto przyznanie środków publicznych dla KBM nie jest wyraźnie uzależnione od spełnienia warunku przekazania wszystkich środków pomocowych w pełnej wysokości kółkom rolniczym lub ich spółkom zależnym. Opierając się na przedłożonych informacjach, nie można zatem całkowicie wykluczyć, że przedmiotowy środek zawiera element pomocy na rzecz KBM.

(48)

Nie można również stwierdzić, że pomoc ta jest tak nieznaczna, że w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 69/2001 nie stanowi ona pomocy państwa, ponieważ nie spełnia wszystkich kryteriów art. 87 ust. 1 traktatu WE.

(49)

Należy założyć, że środek na rzecz działalności gospodarczej KBM może mieć wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Zgodnie z orzeczeniem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Altmark Trans GmbH i Regierungspräsidium Magdeburg (12) nie istnieje pułap lub stopa procentowa, dla których można założyć brak wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Ani relatywnie niska wartość pomocy, ani to, że beneficjent jest relatywnie małym przedsiębiorstwem, nie wyklucza z góry możliwości negatywnego wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(50)

Środki finansowe otrzymane przez KBM należy zatem uznać za pomoc państwa na korzyść KBM w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu WE.

(51)

Oferując odpłatne usługi (koordynacja udostępniania maszyn, wymiana pracowników itp.) na rzeczywistym lub potencjalnym rynku, kółka rolnicze prowadzą działalność gospodarczą. Należy je zatem uznać za przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu WE.

(52)

Kółka rolnicze nie są właścicielami maszyn. Nie zatrudniają wynajmowanych pracowników. Ich działalność podstawowa obejmuje wyłącznie pośrednictwo, które można porównać z działalnością pośrednika nieruchomości lub agencją pośrednictwa pracy, które kontaktują oferenta z nabywcą. Działalność kółek rolniczych nie obejmuje produkcji, przetwarzania i sprzedaży produktów wymienionych w załączniku I do traktatu WE.

(53)

Wykonując działalność podstawową, kółka rolnicze ponoszą typowe koszty operacyjne i koszty pracowników, jak np. wynagrodzenia, wynajem pomieszczeń biurowych oraz inne koszty działalności biura. Gdyby nie pomoc państwa, koszty te byłyby finansowane ze składek członkowskich i doraźnych płatności rolników za udostępnienie pracowników i/lub maszyn. Pomoc państwa przyznawana kółkom rolniczym powoduje głównie obniżenie składek członkowskich oraz płatności doraźnych. Można założyć, że pomoc wypłacana kółkom rolniczym przynajmniej częściowo trafia do rolników, którzy są ich członkami, a z dostępnych dokumentów wynika, że duża część funduszy, które kółka rolnicze otrzymały za pośrednictwem KBM, rzeczywiście trafiła do rolników.

(54)

Niemcy nie przedstawiły jednak przekonywujących dowodów na to, że kółka rolnicze nie zatrzymały żadnej części pomocy, ponieważ nie były one ustawowo zobowiązane do przekazywania rolnikom pełnych kwot otrzymanej pomocy w postaci usług świadczonych po obniżonych cenach.

(55)

Kółka rolnicze i ich spółki zależne odnoszą także korzyść gospodarczą z usług doradczych oraz szkolenia personelu, które świadczy dla nich KBM, ponieważ usługi te oferowane są bezpłatnie lub po cenach niższych od cen rynkowych.

(56)

Niemcy nie przedłożyły Komisji żadnych informacji, na podstawie których Komisja mogłaby obliczyć wartość tej formy pomocy otrzymanej przez kółka rolnicze.

(57)

Dlatego też nie można stwierdzić, czy pomoc, którą kółka rolnicze prawdopodobnie otrzymały od KBM w postaci środków finansowych i usług, jest tak nieznaczna, że można ją uznać za pomoc bagatelną (de minimis) zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 69/2001.

(58)

Opierając się na przedłożonych informacjach, należy zatem założyć, że środek sprzyja niektórym przedsiębiorstwom (kółkom rolniczym) w Bawarii.

(59)

Ponadto należy założyć, że środek na rzecz kółek rolniczych może zakłócać konkurencję i mieć wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi, ponieważ niektóre usługi świadczone przez kółka rolnicze mogą być również oferowane transgranicznie. Zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunały Sprawiedliwości nie istnieje pułap lub stopa procentowa, dla których można założyć brak wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Ani relatywnie niska wartość pomocy, ani to, że beneficjent jest relatywnie małym przedsiębiorstwem, nie wyklucza z góry możliwości negatywnego wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi (13).

(60)

Środek należy zatem uznać za pomoc państwa na korzyść kółek rolniczych w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu WE.

(61)

Badanie problemów dotyczących przepisów gospodarczych i podatkowych w państwach członkowskich, a także związanych z tym skarg innych podmiotów gospodarczych, należy zasadniczo do kompetencji państw członkowskich. W omawianym przypadku jest jednak prawdopodobne, że przyznana pomoc zakłóca konkurencję. Z tego względu Komisja zbadała pomoc odnośnie do obu wyżej wymienionych kwestii w trakcie prowadzonego postępowania.

(62)

Uwagi przedłożone przez zainteresowane strony świadczą o tym, że pomoc przyznana kółkom rolniczym oraz KBM mogła przyczynić się do pośredniego subwencjonowania działalności ubocznej prowadzonej przez spółki zależne kółek rolniczych.

(63)

Jeżeli nie można przekonująco udowodnić, że istnieje wyraźny, faktyczny i prawny rozdział między działalnością spółki nadrzędnej (kółka rolniczego) a działalnością spółki zależnej, to nie można wykluczyć, że spółka zależna otrzymała część środków publicznych przyznanych spółce nadrzędnej.

(64)

Z tego względu należy zbadać faktyczną i prawną sytuację w latach 1994 do 2000 w odniesieniu do zobowiązań i środków zapobiegawczych nałożonych przez Niemcy po to, aby nie dopuścić do pośredniego subwencjonowania spółek zależnych kółek rolniczych.

(65)

Niemcy twierdzą w swoich uwagach, że kółka rolnicze i ich spółki zależne sporządzają oddzielne bilanse, korzystają z oddzielnych pomieszczeń i personelu, i zajmują się innymi kwestiami merytorycznymi. Dostępne dokumenty świadczą jednak o czymś innym.

(66)

Artykuł 12 zdanie 1 LwFöG nakazuje prowadzenie oddzielnej księgowości i sporządzanie oddzielnych bilansów dla kółek rolniczych i ich spółek zależnych. Wydaje się, że Bawaria dopełniła tego obowiązku i kontroluje jego wypełnianie.

(67)

Kółka rolnicze i ich spółki zależne są jednak ściśle powiązane logistycznie. W wielu przypadkach najwyraźniej korzystają one z tych samych pomieszczeń. I tak na przykład KBM, spółka zależna MR Bayern GmbH i spółka zależna „meinhof.de AG” miały ten sam adres i numer telefonu, korzystały również z tych samych pomieszczeń biurowych.

(68)

LwFöG nie przewiduje rozgraniczenia personelu. W rzeczywistości KBM, kółka rolnicze oraz ich spółki zależne mają przeważnie ten sam personel. Zwłaszcza personel kółek rolniczych jest przeważnie zatrudniony w ich spółkach zależnych. I tak przewodniczący zarządu KBM pełnił i nadal pełni funkcję przewodniczącego rady nadzorczej spółki „meinhof.de AG”, a dyrektor zarządzający spółki MR Bayern GmbH był jednocześnie dyrektorem zarządzającym spółki „meinhof.de AG”.

(69)

Wszystko wskazuje na to, że Niemcy były poinformowane o powiązaniach między kółkami rolniczymi i ich spółkami zależnymi. Jedno z pism Ministerstwa Rolnictwa i Leśnictwa Bawarii z 1997 r. wyjaśnia zasady, według których ma być przeprowadzona kontrola księgowa w kółkach rolniczych. Pismo zawiera wskazówkę, że prace wykonane przez personel kółek rolniczych w imieniu spółek zależnych prowadzących działalność gospodarczą należy rozliczyć według cen rynkowych i że tę zapłatę za usługi wykonane przez kółka rolnicze należy odjąć od „koniecznych kosztów”, które stanowią podstawę obliczania pomocy państwa dla kółek rolniczych.

(70)

Nie można dokładnie sprawdzić, ile czasu pracownicy kółek rolniczych przeznaczali na zadania spółek zależnych, ponieważ nie prowadzi się szczegółowej ewidencji pracy, z której wynikałoby, ile godzin przepracowano na rzecz kółek rolniczych, a ile na rzecz ich spółek zależnych, zwłaszcza że korzystano z tych samych pomieszczeń.

(71)

Fakt, że pomoc państwa jest automatycznie redukowana o 10 %, jeżeli kółko rolnicze prowadzi działalność uboczną poprzez spółkę zależną prowadzącą działalność gospodarczą, również świadczy o tym, że nie można w pełni rozdzielić rodzajów działalności, ponieważ faktyczne oddzielenie spółki zależnej prowadzącej działalność gospodarczą byłoby neutralne dla „koniecznych kosztów”, które muszą pokryć kółka rolnicze, wykonując swoje zadania podstawowe.

(72)

W 2001 r. Niemcy wprowadziły system szczegółowej ewidencji pracy, zgodnie z którym każde kółko rolnicze musiało przez sześć miesięcy ewidencjonować, ile godzin personel przeznaczył na zadania kółek rolniczych („działalność podstawową”), a ile na zadania spółek zależnych prowadzących działalność gospodarczą („działalność uboczną”). System wprowadzono, aby stwierdzić, ile czasu zajmuje pracownikom kółek rolniczych działalność uboczna. Wprowadzenie takiego systemu świadczy pośrednio o tym, że słuszne było założenie Komisji, że przed 2001 r. nie istniał pełen rozdział personalny i merytoryczny.

(73)

Wspólnie reklamowano się w prasie i na stronie internetowej, a z dostępnych dokumentów wynika, że spółki zależne prowadzące działalność gospodarczą nader często używały znaku firmowego kółek rolniczych. I tak na przykład spółka zależna „meinhof.de AG” używała znaku firmowego „MR”, należącego do kółek rolniczych, na formularzach zamówień, informacjach dla członków i swojej stronie internetowej. Czytelnicy prasy lokalnej nie są w stanie odróżnić ogłoszenia kółek rolniczych od ogłoszeń ich spółek zależnych. Nie wyjaśniono również, w jaki sposób kółka rolnicze i spółki zależne dzielą koszty reklamy.

(74)

Dlatego Komisja jest zdania, że Niemcy nie dysponują systemem, który z góry skutecznie wykluczałby pośrednie subwencjonowanie spółek zależnych poprzez kółka rolnicze. Poza tym nie można wykluczyć, że spółki zależne otrzymały część pomocy państwa przyznanej kółkom rolniczym lub KBM, na przykład w postaci personelu lub usług, które udostępniono spółkom zależnym bezpłatnie lub po cenach niższych od cen rynkowych.

(75)

Przedłożone informacje nie są wystarczające do stwierdzenia, czy ten element pomocy na rzecz spółek zależnych był na tyle nieznaczny, że można nie uznać go za pomoc państwa na podstawie rozporządzenia (WE) nr 69/2001.

(76)

W związku z zastrzeżeniami, które Niemcy zgłosiły w swoich uwagach, jakoby zgodnie z wyrokiem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Altmark Trans GmbH i Regierungspräsidium Magdeburg (14) przedmiotowy środek nie spełniał kryteriów definicji pomocy, Komisja bez zagłębiania się w sprawę zwraca uwagę na to, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki wymienione w wyroku w sprawie Altmark. Po pierwsze, pośredniczenie w wymianie maszyn i pracowników pomiędzy rolnikami, jak opisano powyżej, jest normalną działalnością gospodarczą, a nie usługą świadczoną w ogólnym interesie gospodarczym, związaną z dokładnie zdefiniowanymi zobowiązaniami z tytułu wykonywania usług publicznych. Po drugie, nie ustalono z góry parametrów, które służą do obliczenia wysokości płatności wyrównawczych. Po trzecie, Niemcy nie udowodniły, że wysokość płatności wyrównawczych nie przekracza kwoty koniecznej do pokrycia całości lub części powstałych kosztów wykonywania usług w ogólnym interesie gospodarczym, z uwzględnieniem aktualnych przychodów i odpowiednich zysków.

(77)

Środek przysporzył korzyści również gospodarstwom rolnym. Mogły one korzystać z sieci kółek rolniczych w całym kraju związkowym pośredniczących w wymianie maszyn i pracowników w zamian za składki członkowskie lub opłaty za pośrednictwo, które nie pokrywały pełnych kosztów.

(78)

Niemcy poinformowały, że intensywność pomocy przyznanej kółkom rolniczym w danym okresie wynosiła ok. 50 % „koniecznych kosztów”. Uwzględniając łączną wysokość pomocy (ok. 5 mln EUR rocznie) oraz liczbę rolników, którzy dzięki członkostwu w kółkach rolniczych mogli korzystać z ich usług (ok. 100 000), należy stwierdzić, że nawet gdyby pomoc została przekazana rolnikom w pełnej wysokości, wartość pomocy na rzecz jednego rolnika nie przekroczyłaby średnio 50 EUR rocznie.

(79)

Artykuł 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1860/2004 z dnia 6 października 2004 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis dla sektora rolnego i sektora rybołówstwa (15), które opiera się na doświadczeniach Komisji w tej dziedzinie, przewiduje, że bardzo niskie kwoty pomocy w sektorze rolnym można uznać pod pewnymi warunkami za środki niespełniające wszystkich kryteriów określonych w art. 87 ust. 1 traktatu WE. Komisja stwierdziła w szczególności, że pomoc nieprzekraczająca łącznie 3 000 EUR w okresie trzech lat nie zakłóca lub nie grozi zakłóceniem konkurencji i w związku z tym nie stosuje się do niej art. 87 ust. 1 traktatu WE, przy założeniu, że łączna kwota pomocy przyznanej przedsiębiorstwom sektora rolnego w okresie trzech lat nie przekracza 0,3 % wartości rocznej produkcji rolnej (przy czym łączna kwota pomocy w sektorze rolnym w Niemczech wyniosła 133 470 000 EUR w 2001 r.).

(80)

Artykuł 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1860/2004 przewiduje, że rozporządzenie dotyczy także pomocy przyznanej przed wejściem w życie tego rozporządzenia, o ile pomoc spełnia kryteria wymienione w rozporządzeniu. Komisja jest zdania, że w omawianym przypadku przesłanki te zostały spełnione; a mianowicie kwoty pomocy otrzymane przez poszczególne osoby były bardzo niskie, łączna kwota wypłacona przez Niemcy wynosiła tylko ok. 5 mln EUR rocznie, pomoc nie dotyczyła działalności przeznaczonej na eksport, nie była uzależniona od stosowania produktów krajowych ze stratą dla produktów importowanych i nie zależała od ceny lub ilości sprzedawanych produktów. W związku z decyzją w sprawie przyznania pomocy N 145/04 (16) Komisja przeprowadziła już analizę ekonomiczną wymaganą przez rozporządzenie.

(81)

Należy zauważyć, że Komisja zbadała zgodność tego samego środka z pkt 14 wytycznych wspólnotowych w decyzji zatwierdzającej pomoc dla rolników w przyszłości (17) i doszła do wniosku, że w związku ze szczególnymi warunkami tego środka jest on zgodny z traktatem WE. Z zasad wymienionych w rozporządzeniu (WE) nr 1860/2004, które należy tutaj zastosować, wynika, że w niniejszym przypadku nie jest konieczne badanie według pkt 14 wytycznych wspólnotowych.

(82)

Pomoc przyznana rolnikom w postaci usług świadczonych przez kółka rolnicze po niższych cenach nie stanowi zatem pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu WE.

(83)

Ze wszystkich powyższych powodów Komisja doszła do wniosku, że przedmiotowy środek stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu WE na korzyść KBM, poszczególnych kółek rolniczych oraz ich spółek zależnych. Nie stwierdzono pomocy na rzecz rolników.

(84)

W związku z tym należy sprawdzić, czy można zastosować wyłączenia lub zwolnienia od zasady zakazu pomocy państwa wymienione w art. 87 ust. 2 i 3 traktatu WE. Przedmiotowego środka nie można uznać za pomoc o charakterze socjalnym zgodnie z art. 87 ust. 2 lit. a) traktatu WE ani za pomoc mającą na celu naprawienie szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi lub innymi zdarzeniami nadzwyczajnymi zgodnie z art. 87 ust. 2 lit. b) traktatu WE, ani za pomoc przyznawaną gospodarce niektórych regionów Republiki Federalnej Niemiec dotkniętych podziałem Niemiec zgodnie z art. 87 ust. 2 lit. c) traktatu WE. Nie można zastosować również szczególnych okoliczności art. 87 ust. 3 lit. a), b), d) lub e) traktatu WE. Niemcy nie powołały się również na te przepisy. Jedyną podstawę umożliwiającą zastosowanie wyłączenia stanowi art. 87 ust. 3 lit. c) traktatu WE.

(85)

Jak stwierdzono w motywach 42 do 50, nie jest jasne, czy do pomocy przyznanej KBM można zastosować rozporządzenie (WE) nr 69/2001. Zgodnie z przedłożonymi informacjami pomoc ta nie jest przeznaczona na inwestycje i nie można do niej zastosować rozporządzenia (WE) nr 70/2001. Nie wymieniono innych okoliczności kwalifikujących.

(86)

Zgodnie z konsekwentnym kierunkiem orzecznictwa środki finansowe przyznane KBM należy uznać za pomoc operacyjną niezgodną z zasadami wspólnego rynku (18), o ile nie zostały one przekazane kółkom rolniczym i jeżeli przekraczają kwoty maksymalne określone w rozporządzeniu (WE) nr 69/2001.

(87)

Jak stwierdzono w motywach 42 do 60, kółka rolnicze i ich spółki zależne odniosły korzyść z usług doradczych oraz szkoleń personelu, które świadczy dla nich KBM. Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 68/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 traktatu WE do pomocy szkoleniowej (19) te środki należy zakwalifikować jako pomoc na szkolenia. Odnośnie do usług doradczych można zastosować rozporządzenie (WE) nr 70/2001. Jednak informacje przedłożone Komisji przez Niemcy nie są wystarczające do oceny, czy przestrzegano postanowień tych rozporządzeń.

(88)

W odniesieniu do środków finansowych przekazanych przez KBM bezpośrednio do kółek rolniczych obowiązują, przy uwzględnieniu istotnych różnic, stwierdzenia zawarte w motywach 85 i 86. Nie można wykluczyć, że w związku z niewystarczającym rozgraniczeniem kółek rolniczych od ich spółek zależnych kółka rolnicze zatrzymały część pomocy i przekazały ją swoim spółkom zależnym.

(89)

Z drugiej jednak strony Niemcy przedłożyły dane liczbowe, z których wynika, że duża część pomocy rzeczywiście trafiła do rolników. Komisja jest zdania, że można założyć, że środki finansowe wypłacone przez Bawarię kółkom rolniczym za pośrednictwem KBM faktycznie trafiły do rolników, o ile odpowiadają one przeciętnym kosztom usług zgodnie z danymi przedłożonymi przez Niemcy.

(90)

Z tego wynika, że środki finansowe, które przekraczają kwoty obliczone według przeciętnych kosztów za przedmiotowe usługi oraz przekraczają kwoty w sposób udokumentowany przekazane rolnikom, a także te, które przekraczają górny pułap 100 000 EUR na beneficjenta w ciągu trzech lat, ustanowiony w rozporządzeniu (WE) nr 69/2001, należy uznać za pomoc operacyjną niezgodną z zasadami wspólnego rynku.

(91)

Ustawa o wspieraniu rolnictwa w Bawarii przewiduje wybór i dotacje dla tylko jednej tego rodzaju organizacji w Bawarii. KBM wybrano już w 1972 r. Niemcy poinformowały w swoich uwagach, że jest to organizacja samopomocy rolników w Bawarii posiadająca specjalny status, w związku z tym, że nie istnieją porównywalne, konkurencyjne organizacje.

(92)

Nie zagłębiając się w materię, wydaje się, że wybór KBM nie narusza wspólnotowych przepisów dotyczących koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych. Komisja zastrzega sobie jednak możliwość dalszej analizy środka z punktu widzenia prawa wspólnotowego w zakresie udzielania zamówień publicznych.

(93)

Komisja doszła do wniosku, że Niemcy bezprawnie zastosowały środek, który jest przedmiotem niniejszej decyzji, i w związku z tym naruszyły postanowienia art. 88 ust. 3 traktatu WE. Z wyżej wymienionych powodów Komisja zajęła następujące stanowisko:

(94)

Pomoc przyznana rolnikom w postaci pośredniczenia w wymianie maszyn i pracowników nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu WE.

(95)

O ile pomoc przyznana KBM nie została przekazana kółkom rolniczym, jest ona niezgodna z zasadami wspólnego rynku. W związku z tym wzywa się Niemcy do windykacji pomocy niezgodnej z zasadami wspólnego rynku zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999, o ile do tej pomocy nie stosuje się rozporządzenia (WE) nr 69/2001.

(96)

Jeżeli pomoc przyznana kółkom rolniczym oraz ich spółkom zależnym nie została przekazana rolnikom, jest ona niezgodna z zasadami wspólnego rynku. Udowodnienie wysokości pomocy przekazanej rolnikom jest zadaniem Niemiec. Obliczenia należy przeprowadzić na podstawie przeciętnych kosztów usług wykonanych przez kółka rolnicze bez ich spółek zależnych prowadzących działalność gospodarczą, aby wyłączyć z obliczeń kwoty, które być może przysporzyły korzyści spółkom zależnym.

(97)

Wzywa się Niemcy do windykacji pomocy niezgodnej z zasadami wspólnego rynku zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999, o ile do tej pomocy nie stosuje się rozporządzenia (WE) nr 69/2001,

19.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 227/58