4.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 214/1

(1)

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1208/81 z dnia 28 kwietnia 1981 r. ustalające wspólnotową skalę klasyfikacji tusz dojrzałego bydła (3) zostało znacząco zmienione (4). Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości powinno zostać skodyfikowane.

(2)

Wspólnotową skalę klasyfikacji tusz dojrzałego bydła stosuje się do celów notowania cen i środków interwencyjnych w sektorze wołowiny i cielęciny.

(3)

Klasyfikacja tusz bydła dojrzałego musi być dokonana na podstawie uformowania oraz otłuszczenia. Łączne użycie tych dwóch kryteriów umożliwia podział tusz na klasy. Tak sklasyfikowane tusze muszą być zidentyfikowane.

(4)

W celu zapewnienia jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia we Wspólnocie należy określić przepisy w sprawie kontroli na miejscu dokonywanych przez wspólnotowy komitet kontrolny,

a)

„tusza”: ciało ubitego zwierzęcia po wykrwawieniu, wytrzewieniu i oskórowaniu, prezentowana:

b)

„półtusza”: produkt otrzymany poprzez podzielenie tuszy określonej w lit. a) symetrycznie przez środek każdego kręgu szyjnego, piersiowego, lędźwiowego i krzyżowego oraz przez środek mostka i spojenia miednicznego.

—

bez nerek, tłuszczu okołonerkowego i tłuszczu miednicznego,

—

bez cienkiego mięśnia przepony lub grubego mięśnia przepony,

—

bez ogona,

—

bez rdzenia kręgowego,

—

bez tłuszczu mosznowego,

—

bez tłuszczu na zrazowej części wewnętrznej,

—

bez żyły szyjnej z przyległym tłuszczem.

A.

tusze niekastrowanych młodych samców w wieku poniżej 2 lat;

B.

tusze innych niekastrowanych samców;

C.

tusze kastrowanych samców;

D.

tusze samic, które się cieliły;

E.

tusze innych samic.

a)

uformowania, jak określono w załączniku I;

b)

otłuszczenia, jak określono w załączniku II.

4.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 214/7

(1)

Rozporządzenie Rady nr 26 z dnia 4 kwietnia 1962 r. dotyczące stosowania niektórych reguł konkurencji w odniesieniu do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi (2) zostało zasadniczo zmienione (3). Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości powinno zostać skodyfikowane.

(2)

Na mocy art. 36 Traktatu jedną z kwestii, w odniesieniu do których należy podjąć decyzję w ramach wspólnej polityki rolnej, jest to, czy reguły konkurencji ustanowione w Traktacie należy stosować do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi. Przepisy niniejszego rozporządzenia będą musiały zostać uzupełnione w świetle zmian w tej polityce.

(3)

Reguły konkurencji odnoszące się do porozumień, decyzji i praktyk, o których mowa w art. 81 Traktatu, oraz odnoszące się do nadużywania pozycji dominującej muszą mieć zastosowanie do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi w zakresie, w jakim ich stosowanie nie utrudnia funkcjonowania krajowych organizacji rynków rolnych czy też nie zagraża osiągnięciu celów wspólnej polityki rolnej.

(4)

Szczególna uwaga została zapewniona w przypadku organizacji rolników, które zajmują się głównie wspólną produkcją lub sprzedażą produktów rolnych czy też korzystaniem ze wspólnych urządzeń, o ile takie wspólne działanie nie wyklucza konkurencji czy też nie zagraża osiągnięciu celów art. 33 Traktatu.

(5)

W celu zarówno uniknięcia zahamowania rozwoju wspólnej polityki rolnej, jak i zagwarantowania pewności prawa, a także niedyskryminacyjnego traktowania zainteresowanych przedsiębiorstw, Komisja musi mieć wyłączne uprawnienia, z zastrzeżeniem kontroli ze strony Trybunału Sprawiedliwości, do określania, czy warunki przewidziane w dwóch poprzednich motywach zostały spełnione w odniesieniu do porozumień, decyzji i praktyk, o których mowa w art. 81 Traktatu.

(6)

W celu zastosowania, w ramach rozwoju wspólnej polityki rolnej, reguł pomocy dla produkcji rolnej lub handlu produktami rolnymi Komisja powinna być w stanie opracować listę istniejących, nowych czy też proponowanych form pomocy, udzielić właściwych uwag państwom członkowskim i zaproponować im odpowiednie środki działania,

4.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 214/10

(1)

Umowa pomiędzy Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Rządem Ludowej Republiki Angoli w sprawie połowów ryb na wodach przybrzeżnych Angoli (2) (zwana dalej umową) została podpisana w Luandzie w dniu 1 lutego 1989 r. i weszła w życie w tym dniu zgodnie z art. 15 tej umowy.

(2)

Ostatni protokół załączony do umowy, ustanawiający w okresie od dnia 3 sierpnia 2002 r. do dnia 2 sierpnia 2004 r. możliwości połowowe dla gatunków przydennych, gatunków pelagicznych i gatunków tuńczyka oraz wsparcie finansowe, o którym mowa w wymienionym protokole (3), nie zostały przedłużone, ponieważ niektóre warunki ustanowione w nowych ramach prawnych dotyczących biologicznych zasobów wodnych przyjętych przez Rząd Republiki Angoli w październiku 2004 r. są niezgodne z wymogami Wspólnoty w zakresie dokonywania przez statki rybackie Wspólnoty połowów na wodach Angoli.

(3)

Właściwe jest zatem wypowiedzenie wspomnianej umowy zgodnie z procedurą określoną w jego art. 14.

(4)

Na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 2792/1999 z dnia 17 grudnia 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady i uzgodnienia dotyczące pomocy strukturalnej Wspólnoty w sektorze rybołówstwa (4), Państwa Członkowskie mogą przyznać rekompensatę rybakom oraz właścicielom statków rybackich za tymczasowe zaprzestanie działalności w przypadku, gdy okres obowiązywania umowy w sprawie połowów nie zostanie przedłużony lub gdy umowa zostanie zawieszona z uwagi na te floty Wspólnoty, których działalność jest uzależniona od tej umowy. Rekompensata może być przyznana na okres nie dłuższy niż sześć miesięcy. Okres ten może zostać przedłużony o kolejne sześć miesięcy, pod warunkiem że dla floty, której to dotyczy, wykonany zostanie plan przekształcenia zatwierdzony przez Komisję.

(5)

W dniu 18 lipca 2005 r. Komisja przyjęła decyzję zatwierdzającą plan przekształcenia dla statków rybackich, w odniesieniu do których nie przedłużono okresu obowiązywania protokołu w sprawie połowów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Republiką Angoli w ramach programu operacyjnego IFOR dotyczącego wspólnotowych interwencji strukturalnych w sektorze rybołówstwa dla regionów objętych celem I w Hiszpanii w latach 2000–2006.

(6)

W celu ułatwienia wykonania wspomnianego planu przekształcenia objęte planem statki rybackie Wspólnoty, które w wyniku niniejszego wypowiedzenia zaprzestają działalności na mocy umowy, powinny zostać zwolnione z niektórych przepisów rozporządzenia (WE) nr 2792/1999. W szczególności nie powinny one podlegać obowiązkowi zwrotu pomocy publicznej z tytułu tymczasowego zaprzestania działalności lub pomocy na odnowę, modernizację i wyposażenie ani obowiązkowi wykazania ciągłości działalności w roku poprzedzającym ich skreślenie z rejestru statków rybackich Wspólnoty,

4.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 214/12

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

4.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 214/14

(1)

Artykuł 21 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającym wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w zakresie wspólnej polityki rolnej oraz określonych systemów wsparcia dla rolników (2) przewiduje zmniejszenie kwot płatności w przypadku spóźnionego złożenia wniosku o pomoc.

(2)

W niektórych państwach członkowskich wystąpiły wyjątkowe okoliczności związane z administracją pojedynczych wniosków na 2006 r. Sytuacja ta z kolei w różnym stopniu wpłynęła na możliwości składania przez rolników w tych państwach członkowskich pojedynczych wniosków w terminie przewidzianym w art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 796/2004. Dlatego sytuacja ta może stworzyć niewspółmierne zagrożenie prawa niektórych rolników do otrzymania pełnej pomocy, jaka im się należy w normalnych warunkach.

(3)

We Francji, Włoszech, Niderlandach, Portugalii, Hiszpanii i Wielkiej Brytanii wystąpiły niespodziewane problemy w praktycznej realizacji Systemu Jednolitej Płatności ze względu na nieprzewidziane trudności administracyjne i techniczne. Ponadto włączenie sektora oliwy z oliwek do tego systemu znacznie zwiększyło stopień jego złożoności. Duża liczba rolników składających wnioski oraz skomplikowane obliczenia deklarowanych obszarów uprawy oliwek dodatkowo skomplikowały obsługę wniosków za rok 2006 we Francji, Włoszech, Portugalii i Hiszpanii.

(4)

Ze względu na trudną sytuację wywołaną przez powodzie na Węgrzech i niespodziewane trudności techniczne z drukowaniem odpowiednich informacji graficznych w Polsce wydawanie rolnikom pełnych formularzy przez właściwe organy było znacznie opóźnione i wpłynęło na możliwości składania przez rolników wniosków w przewidzianym terminie.

(5)

Ze względu na tę sytuację właściwym będzie niezastosowanie w odniesieniu do 2006 r. zmniejszenia kwot płatności za każdy dzień roboczy o 1 %, a nieprzyjmowania wniosków, o którym mowa w art. 21 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 796/2004, nie powinno się stosować w odniesieniu do wniosków złożonych przed dniem ustalonym na podstawie szczególnych okoliczności w danym państwie członkowskim.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Płatności Bezpośrednich,

a)

do dnia 31 maja 2006 r.:

b)

do dnia 15 czerwca 2006 r.:

4.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 214/19

(1)

Ceny reprezentatywne i kwoty dodatkowych należności stosowanych do przywozu cukru białego, cukru surowego i niektórych syropów w odniesieniu do roku gospodarczego 2006/2007 zostały ustalone rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1002/2006 (3). Te ceny i kwoty zostały ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1174/2006 (4).

(2)

Dane, którymi obecnie dysponuje Komisja, prowadzą do zmiany wymienionych kwot, zgodnie z zasadami i szczegółowymi przepisami wykonawczymi przewidzianymi w rozporządzeniu (WE) nr 951/2006,

4.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 214/21

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 zawiera wykaz osób, grup i podmiotów, w stosunku do których stosuje się zamrożenie funduszy oraz zasobów gospodarczych na mocy tego rozporządzenia.

(2)

W dniu 25 lipca 2006 r. Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa ONZ postanowił zmienić listę osób, grup i podmiotów, względem których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych. Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I,

4.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 214/29

(1)

Zgodnie z dyrektywą 2005/60/WE instytucje i osoby nią objęte zobowiązane są stosować, w oparciu o ocenę ryzyka, środki wzmożonej należytej staranności wobec klienta w przypadku transakcji lub stosunków gospodarczych z osobami zajmującymi eksponowane stanowiska polityczne zamieszkującymi w innych państwach członkowskich lub w krajach trzecich. W kontekście takiej analizy ryzyka zasoby instytucji i osób objętych dyrektywą powinny być skoncentrowane w szczególności na produktach i transakcjach, z którymi wiąże się wysokie ryzyko prania pieniędzy. Osoby zajmujące eksponowane stanowiska polityczne są rozumiane jako osoby, które sprawują znaczące funkcje publiczne, jak również członkowie ich najbliższej rodziny oraz osoby znane jako bliscy współpracownicy tych osób. Aby zapewnić spójne stosowanie pojęcia „osoby zajmujące eksponowane stanowisko polityczne”, określając grupy osób zaliczających się do tej kategorii, należy w szczególności wziąć pod uwagę różnice społeczne, polityczne i gospodarcze pomiędzy poszczególnymi krajami.

(2)

Instytucje i osoby objęte dyrektywą 2005/60/WE mogą nie stwierdzić, że dany klient należy do jednej z kategorii osób zajmujących eksponowane stanowiska polityczne, mimo że zastosowały uzasadnione i odpowiednie środki w tym względzie. W związku z tym państwa członkowskie, wykonując swoje uprawnienia w zakresie stosowania tej dyrektywy, powinny odpowiednio rozważyć potrzebę zagwarantowania, aby wymienione osoby nie były automatycznie pociągane do odpowiedzialności za tego typu błąd. Państwa członkowskie powinny także rozważyć ułatwienie stosowania tej dyrektywy poprzez przekazanie instytucjom i osobom stosownych wytycznych w tym zakresie.

(3)

Funkcji publicznych na szczeblu niższym niż krajowy zasadniczo nie należy uznawać za znaczące. Jednakże w przypadku gdy ich znaczenie polityczne jest porównywalne ze znaczeniem podobnych funkcji na szczeblu krajowym, instytucje i osoby objęte niniejszą dyrektywą powinny ustalić, na podstawie oceny ryzyka, czy osoby sprawujące takie funkcje publiczne należy uznać za osoby zajmujące eksponowane stanowiska polityczne.

(4)

Dyrektywa 2005/60/WE zobowiązuje instytucje i osoby nią objęte do zidentyfikowania bliskich współpracowników osób fizycznych, które sprawują znaczące funkcje publiczne, wówczas gdy współpraca taka jest publicznie znana lub gdy instytucja lub osoba mają powody sądzić, że współpraca taka istnieje. Nie jest zatem wymagane prowadzenie aktywnych dociekań przez instytucje i osoby objęte dyrektywą.

(5)

Osób określanych jako osoby zajmujące eksponowane stanowiska polityczne nie należy uznawać za takie po zakończeniu sprawowania przez nie funkcji publicznych, z uwzględnieniem minimalnego okresu przejściowego.

(6)

Biorąc pod uwagę, że zastosowanie, w oparciu o ocenę ryzyka, ogólnych procedur należytej staranności wobec klienta w sytuacjach obarczonych niewielkim ryzykiem stanowi zgodnie z dyrektywą 2005/60/WE standardowe narzędzie, jak również fakt, że uproszczone procedury należytej staranności wobec klienta wymagają zrównoważenia kontrolami w innych elementach systemu w celu zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, stosowanie uproszczonych procedur należytej staranności wobec klienta należy ograniczyć do wąskiej grupy przypadków. W tych przypadkach instytucje i osoby objęte wymienioną dyrektywą będą nadal podlegać tym samym wymogom i będą zobowiązane między innymi do stałego monitorowania stosunków biznesowych w celu wykrywania skomplikowanych transakcji lub transakcji o wyjątkowo dużej wartości, które nie mają wyraźnego celu gospodarczego lub prawnego.

(7)

Krajowe organy władzy publicznej zasadniczo uznaje się za klientów, z którymi związane jest niskie ryzyko w ich państwach członkowskich, w związku z czym mogą one zgodnie z dyrektywą 2005/60/WE podlegać uproszczonym procedurom należytej staranności wobec klienta. Jednakże żadne europejskie instytucje, organy, urzędy ani agencje, w tym Europejski Bank Centralny (EBC), nie kwalifikują się bezpośrednio do uproszczonych procedur należytej staranności wobec klienta w ramach kategorii „krajowe organy władzy publicznej” lub, w przypadku EBC, kategorii „instytucje kredytowe i finansowe”, wskazanych w dyrektywie. W przypadku tych jednostek ryzyko prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu nie jest jednak wysokie, dlatego więc powinny one zostać uznane za klientów, z którymi związane jest niskie ryzyko, i podlegać uproszczonym procedurom należytej staranności wobec klienta, pod warunkiem że spełnione są odpowiednie kryteria.

(8)

Ponadto stosowanie uproszczonych procedur należytej staranności wobec klienta powinno być możliwe w przypadku osób prawnych, które prowadzą działalność finansową i które nie są instytucjami finansowymi zgodnie z definicją zawartą w dyrektywie 2005/60/WE, lecz które spełniają wymóg przejrzystości w odniesieniu do ich tożsamości oraz wymogi dotyczące mechanizmów kontroli, w szczególności w zakresie zwiększonego nadzoru. Jest to możliwe w przypadku przedsiębiorstw świadczących usługi w zakresie ubezpieczeń powszechnych.

(9)

W przypadku produktów i powiązanych transakcji stosowanie uproszczonych procedur należytej staranności wobec klienta powinno być możliwe w ograniczonym zakresie, na przykład gdy korzyści płynące z danego produktu finansowego nie mogą zasadniczo zostać zrealizowane na rzecz osób trzecich oraz gdy korzyści te mogą być zrealizowane jedynie w perspektywie długoterminowej, jak w przypadku niektórych ubezpieczeń inwestycyjnych lub produktów oszczędnościowych, lub jeżeli produkt finansowy zapewnia finansowanie rzeczowych składników aktywów w postaci umów leasingowych, na podstawie których prawny i faktyczny tytuł własności składnika aktywów pozostaje przy firmie leasingowej, lub w postaci kredytów konsumpcyjnych o niskiej wartości, pod warunkiem że transakcje realizowane są za pośrednictwem rachunków bankowych i nie przekraczają określonego progu. Kontrolowane przez państwo produkty skierowane na ogół do określonych kategorii klientów, takie jak produkty oszczędnościowe na rzecz dzieci, powinny zostać objęte uproszczonymi procedurami należytej staranności wobec klienta, nawet jeżeli nie wszystkie kryteria są spełnione. Przez kontrolę państwa należy rozumieć działania wykraczające poza standardowy nadzór rynków finansowych, przy czym kontrola ta nie powinna obejmować produktów emitowanych bezpośrednio przez państwo, takich jak instrumenty dłużne.

(10)

Przed dopuszczeniem stosowania uproszczonych procedur należytej staranności wobec klienta państwa członkowskie powinny ocenić, czy w przypadku danych klientów lub produktów i powiązanych transakcji ryzyko prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu jest niskie, zwracając szczególną uwagę na wszelkie działania tych klientów lub na wszelkiego rodzaju produkty lub transakcje, które mogą, ze względu na swój charakter, być używane lub wykorzystywane w celu prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. W szczególności wszelkie działania podejmowane przez klientów w odniesieniu do produktów, z którymi związane jest niskie ryzyko, mające na celu zachowanie anonimowości lub ukrycie tożsamości, należy uznać za obarczone ryzykiem i potencjalnie podejrzane.

(11)

W niektórych przypadkach osoby fizyczne lub prawne mogą prowadzić działalność finansową w sposób sporadyczny lub w bardzo ograniczonym zakresie, jako działalność uzupełniającą w stosunku do innej działalności niefinansowej, jak hotele świadczące usługi wymiany walut na rzecz swoich klientów. Zgodnie z dyrektywą 2005/60/WE państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o wyłączeniu tego rodzaju działalności finansowej z zakresu stosowania wymienionej dyrektywy. Oceny sporadycznego lub bardzo ograniczonego charakteru tych działań należy dokonać przy uwzględnieniu określonych dla transakcji progów ilościowych, jak również obrotów danego przedsiębiorstwa. Progi te należy ustalić na szczeblu krajowym dla określonych rodzajów działalności finansowej, tak aby uwzględnić różnice pomiędzy poszczególnymi krajami.

(12)

Ponadto osoba prowadząca działalność finansową w sposób sporadyczny lub w bardzo ograniczonym zakresie nie powinna świadczyć pełnego zakresu usług finansowych, lecz jedynie usługi konieczne w celu usprawnienia jej działalności podstawowej. W przypadku gdy działalność podstawowa danej osoby jest związana z działalnością objętą dyrektywą 2005/60/WE, działalności finansowej prowadzonej w sposób sporadyczny lub w bardzo ograniczonym zakresie nie należy wyłączać z zakresu stosowania dyrektywy, nie dotyczy to podmiotów zajmujących się handlem towarami.

(13)

Niektóre rodzaje działalności finansowej, takie jak usługi przelewu lub przekazu środków pieniężnych, mogą być potencjalnie częściej używane lub wykorzystywane w celu prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. Dlatego konieczne jest zagwarantowanie, aby usługi te lub podobna działalność finansowa nie zostały wyłączone z zakresu stosowania dyrektywy 2005/60/WE.

(14)

Należy wprowadzić przepisy umożliwiające, w razie konieczności, jak najszybsze cofnięcie decyzji przyjętej na podstawie art. 2 ust. 2 dyrektywy 2005/60/WE.

(15)

Państwa członkowskie powinny zagwarantować, aby decyzje o wyłączeniu nie były wykorzystywane w celu prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. W szczególności powinny one unikać przyjmowania decyzji na podstawie art. 2 ust. 2 dyrektywy 2005/60/WE, jeżeli władze krajowe mają szczególne trudności z egzekwowaniem przepisów lub monitorowaniem ich wykonywania, na skutek nakładania się kompetencji państw członkowskich, jak w przypadku usług finansowych świadczonych na pokładzie statków zapewniających transport pomiędzy portami w różnych państwach członkowskich.

(16)

Stosowanie niniejszej dyrektywy pozostaje bez uszczerbku dla stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2580/2001 z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu (2) oraz rozporządzenia Rady (WE) nr 881/2002 z dnia 27 maja 2002 r. wprowadzającego niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami i uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 467/2001 zakazujące wywozu niektórych towarów i usług do Afganistanu, wzmacniające zakaz lotów i rozszerzające zamrożenie funduszy i innych środków finansowych w odniesieniu do talibów w Afganistanie (3).

(17)

Środki ustanowione niniejszą dyrektywą są zgodne z opinią Komitetu ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy i Finansowania Terroryzmu,

1)

technicznych aspektów definicji osób zajmujących eksponowane stanowiska polityczne, podanej w art. 3 ust. 8 wymienionej dyrektywy;

2)

technicznych kryteriów oceny tego, czy w określonych sytuacjach ryzyko prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, o którym mowa w art. 11 ust. 2 i 5 wymienionej dyrektywy, jest niewielkie;

3)

technicznych kryteriów oceny, czy zgodnie z art. 2 ust. 2 dyrektywy 2005/60/WE uzasadnione jest niestosowanie tej dyrektywy do określonych osób fizycznych lub prawnych, które prowadzą działalność finansową w sposób sporadyczny lub w bardzo ograniczonym zakresie.

a)

szefów państw, szefów rządów, ministrów oraz wiceministrów lub zastępców ministrów;

b)

członków parlamentu;

c)

członków sądów najwyższych, trybunałów konstytucyjnych oraz innych organów sądowych wysokiego szczebla, których decyzje nie podlegają apelacji, z wyjątkiem sytuacji nadzwyczajnych;

d)

członków trybunałów obrachunkowych oraz zarządów banków centralnych;

e)

ambasadorów, chargés d’affaires oraz wyższych oficerów sił zbrojnych;

f)

członków organów administracyjnych, zarządczych lub nadzorczych przedsiębiorstw państwowych.

a)

małżonka/małżonkę;

b)

partnera traktowanego przez prawo krajowe jak małżonek/małżonka;

c)

dzieci i ich małżonków lub partnerów;

d)

rodziców.

a)

osoby fizyczne, o których wiadomo, że są współbeneficjentami podmiotów prawnych lub porozumień prawnych, lub utrzymują inne bliskie stosunki biznesowe z osobą określoną w ust. 1;

b)

osoby fizyczne będące jedynymi beneficjentami podmiotów prawnych lub porozumień prawnych, o których wiadomo, że zostały założone na faktyczną korzyść osoby określonej w ust. 1.

a)

klient pełni funkcje publiczne na mocy Traktatu o Unii Europejskiej, traktatów ustanawiających Wspólnoty Europejskie lub wspólnotowego prawa pochodnego;

b)

tożsamość klienta jest publicznie dostępna, przejrzysta i pewna;

c)

działalność klienta, jak również jego rachunkowość są przejrzyste;

d)

klient jest odpowiedzialny przed instytucją wspólnotową bądź organami państwa członkowskiego albo istnieją inne właściwe procedury weryfikacji zapewniające kontrolę działalności klienta.

a)

klient jest jednostką, która prowadzi działalność finansową wykraczającą poza zakres wskazany w art. 2 dyrektywy 2005/60/WE, lecz na którą rozciągnięte zostały wymogi wymienionej dyrektywy na mocy przepisów krajowych zgodnie z jej art. 4;

b)

tożsamość klienta jest publicznie dostępna, przejrzysta i pewna;

c)

na mocy przepisów krajowych klient musi podlegać wymogowi zezwolenia na prowadzenie działalności finansowej i możliwa jest odmowa wydania takiego zezwolenia, jeżeli właściwe organy uznają, że osoby, które faktycznie kierują lub będą kierowały działalnością danej jednostki, lub rzeczywiści beneficjenci tej jednostki nie są odpowiednimi osobami posiadającymi wymagane kwalifikacje;

d)

klient podlega nadzorowi, w rozumieniu art. 37 ust. 3 dyrektywy 2005/60/WE, przez właściwe organy w zakresie zgodności z krajowymi przepisami transponującymi wymienioną dyrektywą oraz, w stosownych przypadkach, z dodatkowymi wymogami wynikającymi z przepisów krajowych;

e)

niewywiązanie się przez klienta z zobowiązań, o których mowa w lit. a), podlega skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym karom obejmującym odpowiednie środki administracyjne lub kary administracyjne.

a)

produkt stanowi przedmiot pisemnej umowy;

b)

związane z nim transakcje są realizowane za pośrednictwem rachunku klienta w instytucji kredytowej objętej dyrektywą 2005/60/WE lub w instytucji kredytowej mieszczącej się w kraju trzecim, w którym obowiązują wymogi równoważne wobec ustanowionych w wymienionej dyrektywie;

c)

produkt lub związana z nim transakcja nie są anonimowe, a ich charakter umożliwia terminowe stosowanie art. 7 lit. c) dyrektywy 2005/60/WE;

d)

produkt podlega uprzednio określonemu górnemu progowi;

e)

korzyści z danego produktu lub związanych z nim transakcji nie mogą być realizowane na rzecz osób trzecich, z wyjątkiem przypadku śmierci, inwalidztwa, osiągnięcia uprzednio określonego zaawansowanego wieku i podobnych przypadków;

f)

w przypadku produktów lub związanych z nimi transakcji umożliwiających inwestycje środków w aktywa finansowe lub roszczenia, w tym roszczenia ubezpieczeniowe lub innego rodzaju roszczenia warunkowe:

a)

działalność finansowa jest ograniczona pod względem wartości bezwzględnych;

b)

działalność finansowa jest ograniczona pod względem transakcji;

c)

działalność finansowa nie jest działalnością podstawową;

d)

działalność finansowa jest działalnością pomocniczą bezpośrednio związaną z działalnością podstawową;

e)

z wyłączeniem działalności, o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 3 lit. e) dyrektywy 2005/60/WE, działalność podstawowa nie jest działalnością, o której mowa w art. 2 ust. 1 wymienionej dyrektywy;

f)

działalność finansowa realizowana jest wyłącznie na rzecz klientów korzystających z działalności podstawowej i nie jest oferowana na szerszą skalę.

4.8.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 214/35

(1)

Wspólnota wycofała się już z produkcji i konsumpcji chlorofluorowęglowodorów, innych całkowicie fluorowcowanych chlorofluorowęglowodorów, halonów, tetrachlorku węgla, 1,1,1-trichloroetanu, wodorobromofluorowęglowodoru oraz bromochlorometanu.

(2)

Każdego roku Komisja jest zobowiązana określić niezbędne zastosowania dla tych substancji kontrolowanych, ilości, jakie mogą być stosowane, jak również przedsiębiorstwa, które mogą je stosować.

(3)

Decyzja IV/25 stron Protokołu montrealskiego w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową, dalej zwanego „Protokołem montrealskim”, ustala kryteria stosowane przez Komisję przy określaniu wszelkich niezbędnych zastosowań oraz zezwala na produkcję i konsumpcję konieczną do zaspokojenia potrzeb wynikających z niezbędnych zastosowań substancji kontrolowanych w każdej ze stron.

(4)

Decyzja XV/8 stron Protokołu montrealskiego zezwala na produkcję i konsumpcję niezbędną dla zaspokojenia potrzeb wynikających z niezbędnych zastosowań substancji kontrolowanych wymienionych w załącznikach A, B i C (grupa II i III substancji) Protokołu montrealskiego do celów laboratoryjnych i analitycznych wymienionych w załączniku IV do sprawozdania z siódmego spotkania stron, z zastrzeżeniem warunków określonych w załączniku II do sprawozdania z szóstego spotkania stron oraz decyzji VII/11, XI/15 i XV/5 stron Protokołu montrealskiego. Decyzja XVII/10 stron Protokołu montrealskiego zezwala na produkcję i konsumpcję substancji kontrolowanej wymienionej w załączniku E Protokołu montrealskiego konieczną do zaspokojenia potrzeb wynikających z zastosowań laboratoryjnych i analitycznych bromku metylu.

(5)

Zgodnie z ust. 3 decyzji XII/2 stron Protokołu montrealskiego w sprawie środków ułatwiających przejście na inhalatory ciśnieniowe (MDI) niezawierające chlorofluorowęglowodorów wszystkie państwa członkowskie powiadomiły (2) Program Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska (UNEP), że chlorofluorowęglowodory (CFC) nie są już niezbędne przy produkcji inhalatorów ciśnieniowych zawierających chlorofluorowęglowodory (CFC-MDI) z salbutamolem, przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu we Wspólnocie Europejskiej.

Austria, Belgia, Republika Czeska, Dania, Estonia, Niemcy, Grecja, Węgry, Łotwa, Litwa, Norwegia, Portugalia, Niderlandy, Republika Słowacka i Słowenia powiadomiły UNEP, że wykorzystanie chlorofluorowęglowodorów (CFC) nie jest już uważane za niezbędne przy produkcji inhalatorów ciśnieniowych (MDI) przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu we Wspólnocie Europejskiej, zawierających czynne składniki należące do kategorii terapeutycznej „krótkodziałających bronchodilatorów beta-agonistycznych”, w szczególności terbutalin (3), fenoterol, orcyprenalinę, reproterol, carbuterol, heksoprenalinę, pirbuterol, klenbuterol, bitolterol i prokaterol.

Belgia, Republika Czeska, Estonia, Niemcy, Węgry, Łotwa, Niderlandy, Republika Słowacka, Słowenia i Szwecja powiadomiły UNEP, że wykorzystanie chlorofluorowęglowodorów (CFC) nie jest już uważane za niezbędne przy produkcji inhalatorów ciśnieniowych (MDI) przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu we Wspólnocie Europejskiej, zawierających czynne składniki należące do kategorii terapeutycznej „wdychanych sterydów”, w szczególności beklometazon, deksametazon, flunizolid, flutikazon, budezonid (4) i triamcinolon.

Dania (beklometazon, flutikazon), Irlandia (beklometazon, flutikazon), Finlandia (beklometazon, flutikazon), Francja (beklometazon, flutikazon), Włochy (beklometazon, flutikazon, budezonid), Malta (flutikazon, budezonid), Portugalia (flutikazon, budezonid), Słowenia (beklometazon, flutikazon, budezonid), Hiszpania (beklometazon, flutikazon) i Zjednoczone Królestwo (flutikazon) powiadomiły UNEP, że wykorzystanie chlorofluorowęglowodorów (CFC) nie jest już uważane za niezbędne przy produkcji inhalatorów ciśnieniowych (MDI) przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu we Wspólnocie Europejskiej, zawierających czynne składniki należące do kategorii terapeutycznej „wdychanych sterydów” wymienione w nawiasach po każdym państwie członkowskim.

Belgia, Republika Czeska, Dania, Estonia, Finlandia, Francja, Niemcy, Grecja, Łotwa, Niderlandy, Republika Słowacka i Słowenia powiadomiły UNEP, że wykorzystanie chlorofluorowęglowodorów (CFC) nie jest już uważane za niezbędne przy produkcji inhalatorów ciśnieniowych (MDI) przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu we Wspólnocie Europejskiej, zawierających czynne składniki należące do kategorii terapeutycznej „niesteroidowych środków przeciwzapalnych”, w szczególności kromoglikan sodu i nedrokromil.

Portugalia powiadomiła UNEP, że wykorzystanie chlorofluorowęglowodorów (CFC) nie jest już uważane za niezbędne przy produkcji inhalatorów ciśnieniowych (MDI) przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu we Wspólnocie Europejskiej, zawierających czynny składnik kromoglikan sodu. Hiszpania powiadomiła UNEP, że wykorzystanie chlorofluorowęglowodorów (CFC) nie jest już uważane za niezbędne przy produkcji inhalatorów ciśnieniowych (MDI) przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu we Wspólnocie Europejskiej, zawierających czynny składnik nedrokromil.

Belgia, Cypr, Republika Czeska, Dania, Estonia, Finlandia, Niemcy, Grecja, Węgry, Irlandia, Łotwa, Malta, Niderlandy, Republika Słowacka, Hiszpania, Szwecja i Zjednoczone Królestwo powiadomiły UNEP, że wykorzystanie chlorofluorowęglowodorów (CFC) nie jest już uważane za niezbędne przy produkcji inhalatorów ciśnieniowych (MDI) przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu we Wspólnocie Europejskiej, zawierających czynne składniki należące do kategorii terapeutycznej „bronchodilatorów antycholinergicznych”, w szczególności bromek ipratropium i bromek oksytropium.

Portugalia powiadomiła UNEP, że wykorzystanie chlorofluorowęglowodorów (CFC) nie jest już uważane za niezbędne przy produkcji inhalatorów ciśnieniowych (MDI) przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu we Wspólnocie Europejskiej, zawierających czynny składnik bromek ipratropium.

Niemcy powiadomiły UNEP, że wykorzystanie chlorofluorowęglowodorów (CFC) nie jest już uważane za niezbędne przy produkcji inhalatorów ciśnieniowych (MDI) przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu we Wspólnocie Europejskiej, zawierających czynne składniki należące do kategorii terapeutycznej „długodziałających bronchodilatorów beta-agonistycznych”, w szczególności formoterol i salmeterol.

Włochy powiadomiły UNEP, że wykorzystanie chlorofluorowęglowodorów (CFC) nie jest już uważane za niezbędne przy produkcji inhalatorów ciśnieniowych (MDI) przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu we Wspólnocie Europejskiej, zawierających czynny składnik formoterol.

Niemcy i Niderlandy powiadomiły UNEP, że wykorzystanie chlorofluorowęglowodorów (CFC) nie jest już uważane za niezbędne przy produkcji inhalatorów ciśnieniowych (MDI) przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu we Wspólnocie Europejskiej, zawierających połączenia czynnych składników.

Artykuł 4 ust. 4 ppkt i) lit. b) rozporządzenia (WE) nr 2037/2000 uniemożliwia stosowanie i wprowadzanie do obrotu CFC, chyba że są one uznane za niezbędne zgodnie z warunkami opisanymi w art. 3 ust. 1 tego rozporządzenia. Wspomniane ustalenia dotyczące braku niezbędności zmniejszyły zatem popyt na CFC wykorzystywane w inhalatorach ciśnieniowych wprowadzanych do obrotu we Wspólnocie Europejskiej. Ponadto art. 4 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 2037/2000 uniemożliwia przywóz inhalatorów ciśnieniowych zawierających CFC oraz wprowadzenie ich do obrotu, chyba że CFC w nich zawarte są uznane za niezbędne zgodnie z warunkami opisanymi w art. 3 ust. 1.

(6)

W dniu 8 lipca 2005 r. Komisja opublikowała zawiadomienie (5) skierowane do tych przedsiębiorstw we Wspólnocie 25 państw członkowskich, które wnoszą o rozważenie przez Komisję kwestii wykorzystania substancji kontrolowanych do niezbędnych zastosowań we Wspólnocie w 2006 r. oraz otrzymała deklaracje w sprawie zamierzonych niezbędnych zastosowań substancji kontrolowanych w 2006 r.

(7)

W celu zapewnienia zainteresowanym przedsiębiorstwom i podmiotom gospodarczym możliwości dalszego korzystania z systemu zezwoleń w odpowiednim czasie właściwym jest, aby niniejsza decyzja była stosowana od dnia 1 stycznia 2006 r.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ustanowionego na mocy art. 18 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2037/2000,

1)

Kontyngenty na niezbędne zastosowania medyczne dla chlorofluorowęglowodorów 11, 12, 113, 114 oraz 115 przyznaje się przedsiębiorstwom wymienionym w załączniku II.

2)

Kontyngenty na niezbędne zastosowania laboratoryjne dla chlorofluorowęglowodorów 11, 12, 113, 114 i 115 oraz innych całkowicie fluorowcowanych chlorofluorowęglowodorów przyznaje się przedsiębiorstwom wymienionym w załączniku III.

3)

Kontyngenty na niezbędne zastosowania laboratoryjne dla halonów przyznaje się przedsiębiorstwom wymienionym w załączniku IV.

4)

Kontyngenty na niezbędne zastosowania laboratoryjne dla tetrachlorku węgla przyznaje się przedsiębiorstwom wymienionym w załączniku V.

5)

Kontyngenty na niezbędne zastosowania laboratoryjne dla 1,1,1-trichloroetanu przyznaje się przedsiębiorstwom wymienionym w załączniku VI.

6)

Kontyngenty na krytyczne zastosowania laboratoryjne i analityczne dla bromku metylu przyznaje się przedsiębiorstwom wymienionym w załączniku VII.

7)

Kontyngenty na niezbędne zastosowania laboratoryjne dla wodorobromofluorowęglowodorów przyznaje się przedsiębiorstwom wymienionym w załączniku VIII.

8)

Kontyngenty na niezbędne zastosowania laboratoryjne dla bromochlorometanu przyznaje się przedsiębiorstwom wymienionym w załączniku IX.

9)

Kontyngenty na niezbędne zastosowanie chlorofluorowęglowodorów 11, 12, 113, 114 oraz 115, innych całkowicie fluorowcowanych chlorofluorowęglowodorów, tetrachlorku węgla, 1,1,1-trichloroetanu, wodorobromofluorowęglowodorów i bromochlorometanu określone są w załączniku X.

w imieniu Boehringer Ingelheim (Francja)