30.6.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/1

---

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 962/2006

z dnia 27 czerwca 2006 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2505/96 otwierające i ustalające zarządzanie autonomicznymi wspólnotowymi kontyngentami taryfowymi na niektóre produkty rolne i przemysłowe

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 26,

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dniu 20 grudnia 1996 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2505/96 otwierające i ustalające zarządzanie autonomicznymi wspólnotowymi kontyngentami taryfowymi na niektóre produkty rolne i przemysłowe (1). Wspólnotowy popyt na te produkty powinien być zaspokojony na jak najkorzystniejszych warunkach. W tym celu nowe wspólnotowe kontyngenty taryfowe powinny być otwierane z zastosowaniem obniżonych lub zerowych stawek celnych dla właściwych wielkości, unikając zakłócenia rynków tych produktów.

(2)	Wielkość kontyngentu w przypadku niektórych autonomicznych wspólnotowych kontyngentów taryfowych jest niewystarczająca, aby zaspokoić potrzeby przemysłu wspólnotowego w obecnym okresie obowiązywania kontyngentu, a zatem powinna zostać zwiększona.

(3)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2505/96,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Kontyngenty taryfowe wymienione w Załączniku do niniejszego rozporządzenia dodaje się do załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 2505/96.

Artykuł 2

Dla okresu obowiązywania kontyngentu od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2006 r. w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 2505/96 wielkość kontyngentu taryfowego dla numeru porządkowego 09.2986 ustala się na 14 315 ton.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lipca 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 345 z 31.12.1996, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 151/2006 (Dz.U. L 25 z 28.1.2006, str. 1).

---

---

30.6.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/3

---

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 963/2006

z dnia 27 czerwca 2006 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1255/96 zawieszające czasowo cła autonomiczne Wspólnej Taryfy Celnej na niektóre produkty przemysłowe, rolne i rybne

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 26,

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W interesie Wspólnoty leży częściowe lub całkowite zawieszenie ceł autonomicznych Wspólnej Taryfy Celnej dla szeregu nowych produktów niewymienionych w Załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1255/96 (1).

(2)

Szereg produktów, o których mowa w powyższym rozporządzeniu, powinno zostać wykreślonych z wykazu w Załączniku, ponieważ utrzymanie zawieszeń ceł autonomicznych Wspólnej Taryfy Celnej nie leży już w interesie Wspólnoty lub opis wymaga modyfikacji w celu uwzględnienia zmian technicznych dotyczących produktów oraz tendencji gospodarczych na rynku.

(3)	Odpowiednio zatem, produkty, których opis wymaga zmiany, powinny zostać uznane za nowe produkty.

(4)

Środek powinien obowiązywać od dnia 1 lipca 2006 r. do dnia 31 grudnia 2008 r., aby umożliwić przeprowadzenie w tym okresie analiz ekonomicznych poszczególnych zawieszeń. Z ośmioletnich doświadczeń wynika, że konieczne jest ustanowienie daty wygaśnięcia zawieszeń wymienionych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia, aby zapewnić uwzględnienie zmian technicznych i gospodarczych. Nie powinno to wykluczać przedterminowego wycofania niektórych środków lub ich utrzymania po zakończeniu okresu obowiązywania, jeżeli przedstawione zostanie uzasadnienie ekonomiczne, zgodnie z zasadami określonymi w komunikacie Komisji dotyczącym autonomicznych zawieszeń i kontyngentów taryfowych (2).

(5)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1255/96,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W Załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1255/96 wprowadza się niniejszym następujące zmiany:

1)	dodaje się produkty wymienione w załączniku I do niniejszego rozporządzenia;

2)	skreśla się produkty, których kody CN wymieniono w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lipca 2006 r.

Jednak w odniesieniu do produktów oznaczonych kodami TARIC 5205310010 i 8414308920 rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 158 z 29.6.1996, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 300/2006 (Dz.U. L 56 z 25.2.2006, str. 1).

(2)  Dz.U. C 128 z 25.4.1998, str. 2.

---

---

---

30.6.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/10

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 964/2006

z dnia 29 czerwca 2006 r.

ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 3223/94 z dnia 21 grudnia 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad stosowania ustaleń dotyczących przywozu owoców i warzyw (1), w szczególności jego art. 4 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)	W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Standardowe wartości w przywozie, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 3223/94, ustalone są zgodnie z tabelą zamieszczoną w Załączniku.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 30 czerwca 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 337 z 24.12.1994, str. 66. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 386/2005 (Dz.U. L 62 z 9.3.2005, str. 3).

---

---

30.6.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/12

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 965/2006

z dnia 29 czerwca 2006 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 327/98 otwierające niektóre kontyngenty celne na przywóz ryżu i ryżu łamanego oraz stanowiące o administrowaniu nimi

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1785/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku ryżu (1), w szczególności jego art. 10 ust. 2 oraz art. 11 ust. 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Porozumienie w formie wymiany listów między Wspólnotą Europejską a Królestwem Tajlandii zgodnie z art. XXIV:6 i art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) 1994 dotyczące zmiany koncesji w harmonogramach Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej w trakcie ich przystąpienia do Unii Europejskiej (2), przyjęte decyzją Rady 2006/324/WE (3), przewiduje zwiększenie rocznego całościowego kontyngentu taryfowego na ryż bielony lub półbielony objęty kodem CN 1006 30 o zerowej stawce celnej; w odniesieniu do 25 516 ton ryżu pochodzącego ze wszystkich krajów i 1 200 ton ryżu pochodzącego z Tajlandii. Przewiduje również otwarcie nowego rocznego kontyngentu taryfowego o zerowej stawce celnej w wysokości 31 788 ton ryżu łamanego objętego kodem CN 1006 40, pochodzącego ze wszystkich krajów.

(2)	Ponadto wyżej wymienione Porozumienie przewiduje otwarcie nowych kontyngentów o stawce celnej w wysokości 15 %, stosowanej do ryżu pochodzącego ze wszystkich krajów, odpowiednio w odniesieniu do 7 ton ryżu niełuskanego objętego kodem CN 1006 10 i 1 634 ton ryżu łuskanego objętego kodem CN 1006 20.

(3)

W celu uproszczenia i ze względu na małe ilości wyżej wymienionego kontyngentu (7 ton ryżu niełuskanego) należy zarządzać tym kontyngentem taryfowym zgodnie z przepisami rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (4).

(4)

Kontyngent 20 000 ton ryżu łuskanego objętego kodem CN 1006 20 o należności celnej w wysokości 88 EUR za tonę, przewidziany w art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 327/98 (5), stał się nieaktualny w wyniku zmiany należności celnej mającej zastosowanie do przywozu ryżu łuskanego, przewidzianej w art. 11a rozporządzenia (WE) nr 1785/2003. Właściwe jest zatem zamknięcie tego kontyngentu.

(5)

Aby nie powodować zakłóceń w normalnym wprowadzaniu do obrotu ryżu wyprodukowanego we Wspólnocie, należy przewidzieć otwarcie kontyngentów w taki sposób, aby przywóz mógł być lepiej wchłonięty przez rynek wspólnotowy. W szczególności w przypadku, gdyby stosowanie procentu redukcji prowadziło do przyznawania pozwoleń w odniesieniu do ilości mniejszych niż dwadzieścia ton oraz gdyby państwa członkowskie przystąpiły do wspomnianego przyznawania w drodze losowania, należy przewidzieć rozdzielenie pozostałych ilości przez właściwe organy krajowe w celu maksymalnego wykorzystania kontyngentu i uniknięcia przyznania bardzo niskich ilości. Z tych samych względów należy również przewidzieć rozdzielenie w przypadku, gdyby zastosowanie procentu redukcji nie pozwalało na stworzenie partii 20 ton.

(6)	W celu zapewnienia właściwego zarządzania tymi kontyngentami należy przewidzieć obowiązek przedstawienia świadectwa pochodzenia, w przypadku gdy kontyngent otwierany jest dla określonego państwa; pozwolenie na wywóz wydane przez to państwo nie jest wymagane.

(7)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 327/98.

(8)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 327/1998 wprowadza się następujące zmiany:

1)

artykuł 1 otrzymuje następujące brzmienie: „Artykuł 1 1.   Każdego roku w dniu 1 stycznia otwierane są następujące roczne całościowe kontyngenty taryfowe na przywóz: a) 63 000 ton ryżu bielonego lub półbielonego objętego kodem CN 1006 30 o zerowej stawce celnej; b) 1 634 ton ryżu łuskanego objętego kodem CN 1006 20 o stałej stawce celnej wynoszącej 15 % ad valorem; c) 100 000 ton ryżu łamanego objętego kodem CN 1006 40 00 o stawce celnej obniżonej o 30,77 % wobec ustalonej w art. 11d rozporządzenia Rady (WE) nr 1785/2003 (6); d) 40 216 ton ryżu bielonego lub półbielonego objętego kodem CN 1006 30 o zerowej stawce celnej; e) 31 788 ton ryżu łamanego objętego kodem CN 1006 40 00 o zerowej stawce celnej. Kontyngenty te są zarządzane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i rozdzielone na kraj pochodzenia i okresowe transze zgodnie z załącznikiem IX. Jednakże w odniesieniu do roku 2006 są one rozdzielone zgodnie z załącznikiem X. 2.   Roczny kontyngent taryfowy w wysokości 7 ton ryżu paddy objętego kodem CN 1006 10 o stawce celnej w wysokości 15 % ad valorem otwiera się w dniu 1 stycznia każdego roku z numerem porządkowym 09.0083. Kontyngent ten jest zarządzany przez Komisję zgodnie z art. 308a do 308c rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 (7).

2)	w art. 3 zapis „art. 1 ust. 1 lit. a), b) i c)” zastępuje się zapisem „art. 1 ust. 1 lit. a) i c)”;

3)

w art. 4 wprowadza się następujące zmiany: a) w ust. 2 tiret trzecie zapis „w art. 1 ust. 1 lit. c)” zastępuje się zapisem „w art. 1 ust. 1 lit. c) i e)”; b) w ust. 4 dodaje się następującą lit. e): „e) w przypadku kontyngentu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. e), jeden z zapisów wymienionych w załączniku XI.”; c) w ust. 5, tiret trzecie otrzymuje następujące brzmienie: „— jeżeli nie jest wymagane żadne pozwolenie na wywóz, wnioskodawcy muszą złożyć tylko jeden wniosek w granicach maksymalnej ilości przewidzianej w odniesieniu do każdej transzy i każdego numeru porządkowego.”;

4)

w art. 5, ust. 3 otrzymuje następujące brzmienie: „3.   Jeżeli redukcja, o której mowa w ust. 2 tiret pierwsze, spowoduje, że jeden lub więcej wniosków dotyczy ilości mniejszych niż 20 ton na jeden wniosek, państwo członkowskie rozdzieli sumę tych ilości poprzez rozlosowanie 20-tonowych partii zwiększonych o pozostałą ilość rozdzieloną w równy sposób pomiędzy 20-tonowe partie. Jednak w przypadku gdy dodanie ilości mniejszych niż 20 ton nie pozwoli na utworzenie 20-tonowych partii, przyznaną pozostałą ilość państwa członkowskie rozdzielają w równy sposób pomiędzy podmioty posiadające pozwolenie na ilość równą lub wyższą niż 20 ton.”;

5)	w art. 6 ust. 1 akapit pierwszy zapis „art. 5 ust. 2” zastępuje się zapisem „art. 5 ust. 2 i 3”;

6)

w art. 7 wprowadza się następujące zmiany: a) ustęp 4 otrzymuje następujące brzmienie: „4.   W drodze odstępstwa od przepisów art. 6 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1342/2003 (8) i na podstawie art. 23 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1291/2000 (9), pozwolenia na przywóz ryżu łuskanego, bielonego i półbielonego oraz ryżu łamanego są ważne od dnia ich faktycznego wystawienia do końca trzeciego miesiąca następującego od tej daty. Jednak pozwolenia na przywóz są ważne do dnia 31 grudnia roku wydania. b) dodaje się ust. 5 w brzmieniu: „5.   W ramach kontyngentów, o których mowa w art. 1 ust. 1, dopuszczenie produktów do swobodnego obrotu we Wspólnocie podlega obowiązkowi przedstawienia świadectwa pochodzenia wystawionego przez właściwe organy krajowe danego państwa, zgodnie z przepisami art. 47 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93. Jednakże w odniesieniu do części wyżej wymienionych kontyngentów dotyczących państw, względem których wymagane jest pozwolenie na wywóz na mocy art. 3 niniejszego rozporządzenia lub w odniesieniu do których pochodzenie jest określone jako »wszystkie państwa«, świadectwo pochodzenia nie jest wymagane.”;

7)	załącznik VI zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku I do niniejszego rozporządzenia;

8)	załączniki IX i X zastępuje się tekstem załącznika II do niniejszego rozporządzenia;

9)	tekst w załączniku III do niniejszego rozporządzenia dodaje się jako załącznik XI.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie obowiązuje od dnia 1 lipca 2006 r., z wyjątkiem art. 1 pkt 6, który stosuje się od dnia 1 stycznia 2007 r.

---

(1)  Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 96. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 797/2006 (Dz.U. L 144 z 31.5.2006, str. 1).

(2)  Dz.U. L 120 z 5.5.2006, str. 19.

(3)  Dz.U. L 120 z 5.5.2006, str. 17.

(4)  Dz.U. L 253 z 11.10.1993, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 402/2006 (Dz.U. L 70 z 9.3.2006, str. 35).

(5)  Dz.U. L 37 z 11.2.1998, str. 5. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2152/2005 (Dz.U. L 342 z 24.12.2005, str. 30).

(6)  Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 96.

(7)  Dz.U. L 253 z 11.10.1993, str. 1.”;

(8)  Dz.U. L 189 z 29.7.2003, str. 12.

(9)  Dz.U. L 152 z 24.6.2000, str. 1.”;

---

---

---

---

30.6.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/21

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 966/2006

z dnia 29 czerwca 2006 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 219/2006 otwierające kontyngent taryfowy na przywóz bananów objętych kodem CN 0803 00 19 pochodzących z krajów AKP i ustalające zasady zarządzania nim w okresie od dnia 1 marca do dnia 31 grudnia 2006 r.

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1964/2005 z dnia 29 listopada 2005 r. w sprawie stawek celnych w odniesieniu do bananów (1), w szczególności jego art. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Pozwolenia na przywóz, wydawane zgodnie z art. 6 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2015/2005 z dnia 9 grudnia 2005 r. w sprawie przywozu bananów pochodzących z krajów AKP w ramach kontyngentu taryfowego otwartego rozporządzeniem Rady (WE) nr 1964/2005 w sprawie stawek celnych mających zastosowanie do bananów w styczniu i lutym 2006 r (2)., były ważne od dnia 1 stycznia 2006 r. do dnia 7 kwietnia 2006 r. W celu zapewnienia odpowiedniego nadzoru obejmującego cały ten przywóz bananów państwa członkowskie powinny informować Komisję nie tylko o ilości bananów wprowadzonych do swobodnego obrotu na podstawie pozwoleń używanych w styczniu i lutym, lecz także o ilości bananów wprowadzonych do swobodnego obrotu na podstawie pozwoleń na marzec i kwiecień 2006 r.

(2)	Należy zatem odpowiednio zmienić art. 6 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Komisji (WE) nr 219/2006 (3) przewidujący te notyfikacje.

(3)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Bananów,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Artykuł 6 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 219/2006 otrzymuje następujące brzmienie:

„b)	Jak najwcześniej, jednak najpóźniej dnia 30 czerwca 2006 r., ilości bananów wprowadzanych do swobodnego obrotu na podstawie pozwoleń wydanych zgodnie z art. 6 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2015/2005”.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 316 z 2.12.2005, str. 1.

(2)  Dz.U. L 324 z 10.12.2005, str. 5.

(3)  Dz.U. L 38 z 9.2.2006, str. 22. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 566/2006 (Dz.U. L 99 z 7.4.2006, str. 6).

---

30.6.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/22

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 967/2006

z dnia 29 czerwca 2006 r.

ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 w odniesieniu do pozakwotowej produkcji cukru

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (1), w szczególności jego art. 13 ust. 2, art. 15 ust. 2 oraz art. 40 ust. 1 lit. c) i ust. 2 lit. d),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Artykuł 12 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 przewiduje, że produkcja w ilości przekraczającej kwotę może zostać użyta do wytworzenia pewnych produktów, przeniesiona na kolejny rok gospodarczy, wykorzystana w ramach szczególnego systemu dostaw dla regionów najbardziej oddalonych zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 247/2006 z dnia 30 stycznia 2006 r. w sprawie szczególnych działań w dziedzinie rolnictwa na rzecz regionów peryferyjnych Unii Europejskiej (2) lub wywieziona w ramach limitu ilościowego.

(2)

Artykuł 15 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 przewiduje pobieranie opłat naliczanych w stosunku do ilości nadwyżek cukru, nadwyżek izoglukozy i nadwyżek syropu inulinowego nieprzeniesionych, niewywiezionych ani niewykorzystanych w ramach szczególnego systemu dostaw dla regionów najbardziej oddalonych, jak również w stosunku do ilości cukru przemysłowego, izoglukozy przemysłowej oraz przemysłowego syropu inulinowego, w stosunku do których w terminie, który zostanie ustalony, nie dostarczono dowodu, że zostały przetworzone na jeden z produktów określonych w art. 13 ust. 2 tego rozporządzenia, oraz w stosunku do ilości cukru, izoglukozy i syropu inulinowego wycofanych z rynku zgodnie z art. 19 tego rozporządzenia, w stosunku do których nie zostały spełnione zobowiązania określone w art. 19 ust. 3.

(3)	Stawkę powyższej opłaty należy ustalić na wysokim poziomie w celu uniknięcia kumulacji produkcji w ilości przekraczającej kwotę, która mogłaby spowodować zakłócenie rynku. Wydaje się stosowne ustalenie stałej opłaty na poziomie należności przywozowych za przywóz cukru białego.

(4)

W odniesieniu do cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego produkowanych w ilości przekraczającej kwotę należy ustanowić pewne przepisy na wypadek zniszczenia i/lub niemożności odzyskania produktu oraz na wypadek zaistnienia siły wyższej uniemożliwiającej użycie produktów, jak przewidziano w art. 12 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

(5)

Artykuł 17 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 przewiduje zatwierdzanie przedsiębiorstw przetwarzających cukier, izoglukozę lub syrop inulinowy na jeden z produktów zawartych w art. 13 ust. 2 tego rozporządzenia. Należy sprecyzować treść wniosku o zatwierdzenie, który przedsiębiorstwa przetwarzające muszą przedstawić właściwym organom państw członkowskich. Należy określić zobowiązania, które przedsiębiorstwa te powinny podjąć w zamian za przyznanie zatwierdzenia, w szczególności obowiązek prowadzenia aktualnego rejestru surowców wchodzących, przetwarzanych i wychodzących w formie przetworzonych produktów. W celu zapewnienia poprawnego funkcjonowania zarządzania cukrem przemysłowym, izoglukozą przemysłową i przemysłowym syropem inulinowym należy przewidzieć kary wobec tych przedsiębiorstw przetwarzających, które nie wypełniają swoich obowiązków lub zobowiązań.

(6)

Należy określić warunki użycia cukru przemysłowego, izoglukozy przemysłowej i przemysłowego syropu inulinowego, o których mowa w art. 12 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 318/2006, w szczególności w zakresie umów na dostawy surowców, zawieranych pomiędzy przedsiębiorstwami produkującymi i przedsiębiorstwami przetwarzającymi, jak również ustanowić listę produktów, określonych w tej literze, zgodnie z art. 13 ust. 2 tego rozporządzenia, biorąc pod uwagę doświadczenia zdobyte w dziedzinie dostaw cukru dla przemysłu chemicznego i farmaceutycznego.

(7)	W celu zwiększenia efektywności systemu kontroli należy ograniczyć użycie cukru przemysłowego, izoglukozy przemysłowej i przemysłowego syropu inulinowego do sprzedaży bezpośredniej pomiędzy zatwierdzonym przedsiębiorstwem produkującym i zatwierdzonym przedsiębiorstwem przetwarzającym.

(8)

W celu ułatwienia użycia cukru przemysłowego oraz dostępu do tego surowca potencjalnym użytkownikom, należy zezwolić producentom na zastąpienie danej ilości jego cukru przemysłowego cukrem wyprodukowanym przez innego producenta mającego siedzibę, w danym przypadku, w innym państwie członkowskim. Jednakże możliwość ta może zostać przyznana jedynie pod warunkiem, że w sposób właściwy zagwarantowane zostaną dodatkowe kontrole ilości produktu dostarczonego i faktycznie użytego przez przemysł. Decyzja o przyznaniu takiej możliwości musi zostać pozostawiona do uznania właściwych organów państw członkowskich, których ta sytuacja dotyczy.

(9)	W celu zagwarantowania odpowiedniego użycia cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego należy przewidzieć odpowiednio wysokie kary dla przedsiębiorstwa przetwarzającego w celu uniknięcia ryzyka wykorzystania surowców do innych celów.

(10)

Artykuł 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 przewiduje, że każde przedsiębiorstwo może podjąć decyzję o przeniesieniu całości lub części nadwyżki swojej produkcji wykraczającej poza posiadaną kwotę cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego, tak aby nadwyżki te były traktowane jako część produkcji z następnego roku gospodarczego. Skutkiem możliwości przeniesienia przez przedsiębiorstwo produkujące cukier całej produkcji cukru wykraczającej poza posiadaną kwotę jest bezpośrednie włączenie producentów buraków w podejmowanie decyzji o przeniesieniu, poprzez porozumienie międzybranżowe, o którym mowa w art. 6 tego rozporządzenia.

(11)	Produkcja izoglukozy odbywa się stale przez cały rok i jest to produkt, który nie nadaje się do przechowywania. Z uwagi na te cechy decyzje o przeniesieniu mogą być podejmowane a posteriori przez przedsiębiorstwa produkujące izoglukozę.

(12)

Ze względu na kontrolę ilości i miejsca przeznaczenia, w odniesieniu do cukru wykorzystywanego w ramach szczególnego systemu dostaw dla regionów najbardziej oddalonych, należy przewidzieć jego bezpośrednią sprzedaż przez przedsiębiorstwo produkujące przedsiębiorstwu z regionu najbardziej oddalonego, zgodnie z warunkami ustanowionymi w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 793/2006 z dnia 12 kwietnia 2006 r. w sprawie szczegółowych zasad wykonawczych do rozporządzenia Rady (WE) 247/2006 w sprawie szczególnych działań w dziedzinie rolnictwa na rzecz regionów peryferyjnych Unii Europejskiej (3). Poprawne zastosowanie obydwu systemów wymaga bliskiej współpracy pomiędzy organami państw członkowskich odpowiedzialnymi za produkcję cukru, w kompetencjach których znajduje się zarządzanie nadwyżkami cukru oraz władzami regionów najbardziej oddalonych, w kompetencjach których znajduje się zarządzanie szczególnym systemem dostaw.

(13)

Wywóz musi być prowadzony w oparciu o pozwolenia na wywóz bez refundacji, wydawane zgodnie z art. 23 rozporządzenia (WE) nr 318/2006, oraz, w przypadku cukru, w ramach kontyngentów otwieranych przez Komisję przy uwzględnieniu zobowiązań Wspólnoty w ramach Światowej Organizacji Handlu. Ze względów administracyjnych jako dowodu wywozu należy używać dokumentów przewidzianych dla wywozu w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1291/2000 z dnia 9 czerwca 2000 r. ustanawiającym wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na wywóz i przywóz oraz świadectw o wcześniejszym ustaleniu refundacji dla produktów rolnych (4). Państwa członkowskie muszą przeprowadzać kontrole bezpośrednie zgodnie z zasadami przewidzianymi w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2090/2002 z dnia 26 listopada 2002 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 386/90 w sprawie kontroli bezpośrednich przy wywozie produktów rolnych kwalifikujących się do refundacji (5).

(14)

W celu zapewnienia przejrzystości i jasności prawnej należy uchylić z dniem 1 lipca 2006 r. rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2670/81 z dnia 14 września 1981 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące produkcji cukru przewyższającej kwotę (6), rozporządzenie Komisji (EWG) nr 65/82 z dnia 13 stycznia 1982 r. ustanawiające szczegółowe zasady przenoszenia cukru na następny rok gospodarczy (7) i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1265/2001 z dnia 27 czerwca 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/2001 w odniesieniu do przyznawania refundacji produkcyjnych do niektórych produktów cukrowych stosowanych w przemyśle chemicznym (8).

(15)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

ZAKRES I DEFINICJE

Artykuł 1

Zakres

Niniejsze rozporządzenie ustanawia warunki użycia lub przeniesienia produkcji cukru, izoglukozy i syropu inulinowego przewyższającej kwotę, jak również zasady dotyczące opłaty za nadwyżki zgodnie z tytułem II, rozdział 3 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a)	„surowiec” oznacza cukier, izoglukozę lub syrop inulinowy;

b)	„surowiec przemysłowy” oznacza cukier przemysłowy, izoglukozę przemysłową lub przemysłowy syrop inulinowy w rozumieniu art. 2 ust. 6 i 7 rozporządzenia (WE) nr 318/2006;

c)	„producent” oznacza przedsiębiorstwo produkujące surowce, zatwierdzone zgodnie z art. 17 rozporządzenia (WE) nr 318/2006;

d)	„przetwórca” oznacza przedsiębiorstwo przetwarzające surowce na jeden lub kilka produktów wymienionych w Załączniku, zatwierdzone zgodnie z art. 5 niniejszego rozporządzenia.

Ilości surowców i surowców przemysłowych wyrażane są w tonach odpowiadających tonom cukru białego lub, w przypadku izoglukozy, w tonach substancji suchej.

ROZDZIAŁ II

OPŁATA

Artykuł 3

Wysokość

1.   Opłata przewidziana w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 zostaje ustalona na kwotę 500 EUR za tonę.

2.   Przed dniem 1 maja następującym po roku gospodarczym, w którym wyprodukowano nadwyżkę, państwo członkowskie informuje producentów o całkowitej kwocie opłaty do uiszczenia. Opłata ta jest płacona przez tychże producentów przed dniem 1 czerwca tego samego roku.

3.   Ilość produktu, której dotyczyła uiszczona opłata, uważa się za sprzedaną na rynku wspólnotowym.

Artykuł 4

Nadwyżka podlegająca opłatom

1.   Opłata pobierana jest od producentów od ilości produkcji przewyższającej wartość posiadanej kwoty produkcyjnej na dany rok gospodarczy.

Opłata nie jest jednak pobierana od nadwyżek produkcji, o których mowa w ust. 1, które zostały:

a)	dostarczone do przetwórcy przed dniem 30 listopada następnego roku gospodarczego w celu przetworzenia ich na produkty wymienione w Załączniku;

b)	przeniesione zgodnie z art. 14 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 i, w przypadku cukru, magazynowane przez producenta do ostatniego dnia danego roku gospodarczego;

c)	dostarczone przed dniem 31 grudnia następnego roku gospodarczego w ramach szczególnego systemu dostaw dla regionów najbardziej oddalonych przewidzianym w tytule II rozporządzenia (WE) nr 247/2006;

d)	wywiezione przed dniem 31 grudnia następnego roku gospodarczego na podstawie pozwolenia na wywóz;

e)	zniszczone lub uszkodzone bez możliwości ich odzyskania w warunkach uznanych przez właściwe organy danego państwa członkowskiego.

2.   Każdy producent cukru przekazuje właściwym organom państwa członkowskiego, przez które został zatwierdzony, do dnia 1 lutego danego roku gospodarczego, informacje dotyczące ilości wyprodukowanego cukru przewyższającego jego kwotę produkcyjną.

Każdy producent cukru przekazuje również, w stosownych przypadkach, przed końcem każdego następnego miesiąca roku gospodarczego, korekty tej produkcji, zaistniałe w miesiącu poprzedzającym ten rok.

3.   Państwa członkowskie określają i przekazują Komisji, najpóźniej do dnia 30 czerwca, informacje na temat ilości, o których mowa w ust. 1 akapit drugi, całości nadwyżek oraz opłat pobranych za poprzedni rok gospodarczy.

4.   Jeśli w przypadku zaistnienia siły wyższej działania, o których mowa w ust. 1 lit. a), c) i d), nie mogą zostać zrealizowane w przewidzianym terminie, właściwe organy państwa członkowskiego, na terytorium którego wyprodukowano nadwyżki cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego, podejmują stosowne środki konieczne ze względu na okoliczności, na które powołuje się zainteresowany.

ROZDZIAŁ III

UŻYCIE PRZEMYSŁOWE

Artykuł 5

Zatwierdzanie

1.   Właściwe organy państw członkowskich zatwierdzają, na ich wniosek, przedsiębiorstwa dysponujące możliwościami użycia surowców przemysłowych do produkcji jednego z produktów wymienionych w Załączniku i które zobowiązują się w szczególności do:

a)	prowadzenia rejestrów zgodnie z art. 11;

b)	przedstawienia, na żądanie tych organów, wszelkich informacji lub dokumentów zaświadczających dotyczących zarządzania oraz kontroli pochodzenia i użycia wymienionych surowców;

c)	poddania się odpowiednim kontrolom administracyjnym i bezpośrednim ze strony tych organów.

2.   Wniosek o zatwierdzenie zawiera informacje dotyczące zdolności produkcyjnej, techniczne współczynniki przetwarzania surowców oraz precyzyjny opis produktu, który ma być wytwarzany. Dane są szacowane dla jednej fabryki.

Właściwe organy państw członkowskich podejmują środki konieczne dla upewnienia się o wiarygodności technicznych współczynników przetwarzania surowców.

Współczynniki te są określane na podstawie testów przeprowadzanych w przedsiębiorstwie przetwarzającym. Wobec braku współczynników właściwych danemu przedsiębiorstwu weryfikacja opiera się na współczynnikach określonych w prawodawstwie wspólnotowym lub, w przypadku ich braku, na współczynnikach ogólnie przyjętych przez dany sektor przemysłu przetwórczego.

3.   Zatwierdzenie jest przyznawane w odniesieniu do produkcji jednego lub kilku produktów gatunkowych. Zostaje ono cofnięte, jeśli stwierdzono, że jeden z warunków przewidzianych w ust. 1 nie jest spełniany. Cofnięcie zatwierdzenia może nastąpić w roku gospodarczym, jednak nie działa ono z mocą wsteczną.

Artykuł 6

Umowy dostawy

1.   Surowce przemysłowe są objęte umową dostawy, o której mowa w art. 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 318/2006, podpisywaną pomiędzy producentem i przetwórcą, który gwarantuje ich użycie na obszarze Wspólnoty w celu wytwarzania produktów wymienionych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia.

2.   Umowa dostawy surowców przemysłowych zawiera co najmniej następujące informacje:

a)	nazwy, adresy i numery zatwierdzenia stron umawiających się;

b)	czas trwania umowy i ilości każdego surowca, który ma zostać dostarczany w danym okresie dostawy;

c)	ceny, informacje dotyczące jakości i wszelkie warunki mające zastosowanie przy dostawach surowców;

d)	zobowiązanie producenta do dostarczania surowców pochodzących z jego produkcji pozakwotowej oraz zobowiązanie przetwórcy do używania dostarczonych ilości wyłącznie do wytwarzania jednego lub więcej produktów, których dotyczy posiadane przez niego zatwierdzenie.

3.   Jeśli producent i przetwórca stanowią część tego samego przedsiębiorstwa, przedsiębiorstwo to sporządza umowę dostawy pro forma zawierającą wszystkie informacje wymienione w ust. 2 z wyłączeniem ceny.

4.   Producent przekazuje kopie wszystkich umów właściwym organom państwa członkowskiego, które dokonały jego zatwierdzenia, oraz właściwym organom państwa członkowskiego, które zatwierdziły przetwórcę, przed pierwszą dostawą zrealizowaną w ramach danej umowy. Kopia nie musi określać ceny, o których mowa w ust. 2 lit. c).

Artykuł 7

Równoważność

1.   Od początku każdego roku gospodarczego do momentu, w którym produkcja osiągnie kwotę, producent może, w ramach umów dostawy, o których mowa w art. 6, zastąpić surowiec przemysłowy przez surowiec wyprodukowany przez niego w ramach kwoty.

2.   Na wniosek danego producenta surowiec wyprodukowany w ramach kwoty i dostarczony zgodnie z ust. 1 zostaje ujęty w księgach rachunkowych jako surowiec przemysłowy, dostarczony przetwórcy, jak przewidziano w art. 4 ust. 1 akapit drugi lit. a), dla tego samego roku gospodarczego.

3.   Właściwe organy państw członkowskich mogą przyjąć, na wniosek zainteresowanych, że ilość cukru wyprodukowana we Wspólnocie przez innego producenta może zostać dostarczona w zastępstwie cukru przemysłowego. W takim przypadku cukier dostarczony przetwórcy, jak przewidziano w art. 4 ust. 1 akapit drugi lit. a), zostaje ujęty w księgach rachunkowych jako surowiec przemysłowy, dostarczony dla tego samego roku gospodarczego.

Właściwe organy danych państw członkowskich zapewniają koordynację czynności kontrolnych i nadzór nad tymi działaniami.

Artykuł 8

Dostawa surowców

Na podstawie dokumentacji dotyczącej dostaw, o której mowa w art. 9 ust. 1, producent podaje co miesiąc właściwym organom państwa członkowskiego, które go zatwierdziły, ilości surowców dostarczone w poprzednim miesiącu z tytułu każdej z umów dostawy, podając, w razie potrzeby, ilości dostarczone zgodnie z art. 7 ust. 1 lub 3.

Ilości, o których mowa w akapicie pierwszym, są uznawane za dostarczone w rozumieniu art. 4 ust. 1 akapit drugi lit. a).

Artykuł 9

Obowiązki przetwórcy

1.   W momencie każdej dostawy przetwórca przekazuje danemu producentowi dokumentację dotyczącą dostaw surowców przemysłowych z tytułu umowy dostawy, o której mowa w art. 6, potwierdzającą dostarczoną ilość.

2.   Przed końcem piątego miesiąca następującego po każdej dostawie przetwórca przedstawia właściwym organom państwa członkowskiego dowód na użycie surowców przemysłowych do wytwarzania produktów zgodnie z zatwierdzeniem, o którym mowa w art. 5, i umową dostawy, o której mowa w art. 6. Dowód ten obejmuje przede wszystkim wpisanie do rejestrów ilości danych produktów, który to wpis następuje automatycznie w trakcie lub po zakończeniu procesu produkcji.

3.   Jeśli przetwórca nie przedstawił dowodu zgodnie z ust. 2, płaci on kwotę w wysokości 5 EUR za tonę danej dostawy i dzień spóźnienia, które naliczane jest od końca piątego miesiąca następującego po dostawie.

4.   Jeśli przetwórca nie przedstawił dowodu, o którym mowa w ust. 2, przed końcem siódmego miesiąca następującego po każdej dostawie, dana ilość uznawana jest za zawyżoną do celów zastosowania art. 13. Zatwierdzenie przetwórcy jest wycofywane na okres od trzech do sześciu miesięcy, w zależności od powagi sytuacji.

Artykuł 10

Informacje przekazywane przez państwa członkowskie

Państwa członkowskie informują Komisję:

a)	najpóźniej pod koniec drugiego miesiąca następującego po danym miesiącu o ilości dostarczonego surowca przemysłowego;

b)

najpóźniej pod koniec miesiąca listopada w odniesieniu do poprzedniego roku gospodarczego: — o ilości dostarczonego surowca przemysłowego, szacowanej w ilości cukru białego, cukru surowego, syropu cukrowego i izoglukozy, — o ilości użytego surowca przemysłowego, szacowanej po pierwsze w ilości cukru białego, cukru surowego, syropu cukrowego i izoglukozy oraz po drugie – stosownie do produktów wymienionych w Załączniku, — o ilości produktów dostarczonych zgodnie z art. 7 ust. 3.

Artykuł 11

Rejestr prowadzony przez przetwórcę

Właściwe organy państwa członkowskiego określają rejestry, które musi prowadzić przetwórca, oraz częstotliwość dokonywania wpisów, które powinno odbywać się co najmniej raz na miesiąc.

Rejestry te, przechowywane przez przetwórcę co najmniej przez 3 lata następujące po roku bieżącym, muszą zawierać co najmniej następujące informacje:

a)	ilości różnych surowców zakupionych w celu przetworzenia;

b)	ilości surowców przetworzonych oraz ilości i rodzaj produktów gotowych, produktów podobnych i produktów ubocznych z nich otrzymanych;

c)	straty spowodowane przetworzeniem;

d)	ilości zniszczone oraz uzasadnienie ich zniszczenia;

e)	ilości i rodzaj produktów sprzedanych lub cedowanych przez przetwórcę.

Artykuł 12

Kontrole przetwórcy

1.   W każdym roku gospodarczym właściwe organy państw członkowskich przeprowadzają kontrolę u co najmniej 50 % zatwierdzonych przedsiębiorstw przetwarzających, wybranych na podstawie analizy ryzyka.

2.   Kontrole obejmują analizę procesu przetwarzania, sprawdzenie dokumentów handlowych i bezpośrednią weryfikację stanów magazynowych, w celu upewnienia się co do zgodności pomiędzy dostawami surowca z ilością produktów gotowych, produktów podobnych i produktów ubocznych.

Kontrole mają na celu upewnienie się co do dokładności instrumentów pomiarowych i analiz laboratoryjnych używanych do określania dostaw surowców, ich wejścia do produkcji, produktów otrzymanych i zmian stanu magazynowego.

Jeśli właściwe organy państwa członkowskiego przewidziały, że niektóre elementy kontroli mogą być realizowane na podstawie próbki, musi ona zapewniać rzetelny i reprezentatywny poziom kontroli.

3.   Każda kontrola stanowi przedmiot sprawozdania z kontroli podpisanego przez kontrolera, zawierającego dokładny opis różnych elementów kontroli. Sprawozdanie to zawiera w szczególności:

a)	datę kontroli i obecne przy niej osoby;

b)	okres i ilości objęte kontrolą;

c)	techniki kontroli, włączając w to, w miarę potrzeby, odniesienie do metod pobierania próbek;

d)	wyniki kontroli i podane zalecenia;

e)	ocenę znaczenia, rozmiaru, stopnia trwałości i czasu trwania ewentualnie stwierdzonych braków i niezgodności, jak również wszelkie elementy, które należy uwzględnić przy podejmowaniu decyzji o zastosowaniu kary.

Każde sprawozdanie z kontroli jest archiwizowane i przechowywane przez co najmniej 3 lata następujące po roku, w którym przeprowadzono kontrolę, w sposób ułatwiający dostęp do niego służbom kontrolnym Komisji.

Artykuł 13

Kary

1.   W przypadku stwierdzenia niezgodności pomiędzy rzeczywistym stanem magazynowym, stanem magazynowym wpisanym do rejestru i dostawami surowców lub w przypadku braku dokumentów pozwalających na ustalenie zgodności pomiędzy tymi elementami zatwierdzenie przetwórcy jest wycofywane na okres ustalany przez państwa członkowskie, nie krótszy jednak niż trzy miesiące, licząc od daty stwierdzenia niezgodności. W okresie wycofania zatwierdzenia przetwórca nie może przyjmować dostaw surowców przemysłowych, może jednak wykorzystywać surowce przemysłowe dostarczone przed dniem wycofania zatwierdzenia.

W przypadku zadeklarowania zawyżonej ilości użytych surowców, przetwórca jest zobowiązany do uiszczenia opłaty w kwocie 500 EUR za tonę zawyżonej ilości.

2.   Zatwierdzenie nie jest cofane zgodnie z ust. 1, jeśli niezgodność pomiędzy rzeczywistym stanem magazynowym i stanem magazynowym wpisanym do rejestrów magazynowych wynika z zaistnienia siły wyższej lub jest mniejsza niż 5 % wagi skontrolowanych surowców lub wynika z przeoczenia bądź zwykłych błędów administracyjnych, pod warunkiem że przedsięwzięto kroki mające zapobiec podobnym pomyłkom w przyszłości.

ROZDZIAŁ IV

PRZENIESIENIE NADWYŻEK

Artykuł 14

Ilości przeniesione

Na mocy art. 14 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 producent może przenieść na następny rok gospodarczy ilość surowca niższą lub równą nadwyżce całości produkcji z bieżącego roku gospodarczego w porównaniu z przydzieloną kwotą, włączając w to ilości uprzednio przeniesione na ten rok gospodarczy zgodnie z tym artykułem lub wycofane z rynku zgodnie z art. 19 tego rozporządzenia.

Artykuł 15

Przeniesienie nadwyżek cukru

1.   Warunki przeniesienia nadwyżek cukru na mocy art. 14 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 są określone porozumieniem międzybranżowym, o którym mowa w art. 6 tego rozporządzenia, i dotyczą w szczególności ilości buraków, która odpowiada ilości cukru do przeniesienia oraz rozdzielenia tej ilości pomiędzy producentów buraków.

2.   Buraki odpowiadające ilości przeniesionego cukru są kupowane przez dane przedsiębiorstwo po cenie co najmniej równej cenie minimalnej i na warunkach mających zastosowanie w odniesieniu do buraków dostarczonych na poczet produkcji w ramach kwoty danego roku gospodarczego, na który cukier jest przeniesiony.

Artykuł 16

Przeniesienie nadwyżek izoglukozy

Producent izoglukozy, który podejmuje decyzję o przeniesieniu z tytułu roku gospodarczego, informuje o swojej decyzji właściwe organy państwa członkowskiego, które go zatwierdziły, przed dniem 31 października następnego roku gospodarczego.

Artykuł 17

Informacje przekazywane przez państwa członkowskie

Państwa członkowskie informują Komisję:

a)	najpóźniej do dnia 1 maja o ilościach cukru buraczanego i syropu inulinowego z bieżącego roku gospodarczego, które mają zostać przeniesione na następny rok gospodarczy;

b)	najpóźniej do dnia 15 lipca o ilościach cukru trzcinowego z bieżącego roku gospodarczego, które mają zostać przeniesione na następny rok gospodarczy;

c)	najpóźniej do dnia 15 listopada o ilościach izoglukozy przeniesionych z poprzedniego roku gospodarczego.

ROZDZIAŁ V

SZCZEGÓLNY SYSTEM DOSTAW I WYWOZU

Artykuł 18

Regiony najbardziej oddalone

1.   Nadwyżki surowca używane do celów szczególnego systemu dostaw zgodnie z art. 12 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 318/2006 i w ramach ograniczeń ilościowych ustanowionych przez programy, o których mowa w art. 24 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 247/2006, są objęte umową sprzedaży bezpośredniej pomiędzy producentem, który je wyprodukował, i operatorem wpisanym w jeden z rejestrów, o których mowa w art. 9 rozporządzenia (WE) nr 793/2006.

2.   Umowa, o której mowa w ust. 1, przewiduje w szczególności przekazanie między stronami:

a)	deklaracji producenta potwierdzającej ilość nadwyżek surowca, dostarczoną z tytułu umowy;

b)	deklarację danego operatora, potwierdzającą dostawę owych nadwyżek w ramach szczególnego systemu dostaw.

W przypadku nadwyżek surowców wnioskowi o zezwolenie na pomoc, o którym mowa w art. 7 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 793/2006, towarzyszy deklaracja producenta, o której mowa w ust. 2 lit. a) niniejszego artykułu. W polu 20 zezwolenia na pomoc umieszcza się zapis „cukier C: nieobjęty pomocą”, o którym mowa w części F załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 793/2006.

Właściwe organy, które wystawiły zezwolenie na pomoc, przekazują kopię tego zezwolenia właściwym organom państwa członkowskiego, w którym został zatwierdzony producent.

Ilości surowców, w odniesieniu do których producent przedstawia deklarację, o której mowa w ust. 2 lit. b), i w odniesieniu do których dane państwo członkowskie dysponuje kopiami zezwolenia na pomoc, są uznawane za dostarczone w ramach szczególnego systemu dostaw, jak przewidziano w art. 4 ust. 1 akapit drugi lit. c).

Artykuł 19

Wywóz

1.   Pozwolenia na wywóz, o których mowa w art. 4 ust. 1 akapit drugi lit. d), są wydawane stosownie do limitów ilościowych wywozu bez refundacji, które ustala Komisja zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 39 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

2.   Nadwyżki są uznawane za wywiezione, jak przewidziano w art. 4 ust. 1 akapit drugi lit. d), jeśli:

a)	produkt został wywieziony bez refundacji jako cukier biały, izoglukoza nieprzetworzona lub syrop inulinowy nieprzetworzony;

b)	dane zgłoszenie wywozowe zostało zaakceptowane przez państwo członkowskie do wywozu przed dniem 1 stycznia następującym po końcu roku gospodarczego, w którym wyprodukowano nadwyżki surowca;

c)

producent przedstawił właściwym organom państwa członkowskiego, do dnia 1 kwietnia następującego po roku gospodarczym, w którym wyprodukowano nadwyżkę: i) pozwolenie na wywóz wydane mu zgodnie z art. 23 rozporządzenia (WE) nr 318/2006; ii) dokumenty, o których mowa w art. 32 i 33 rozporządzenia (WE) nr 1291/2000, konieczne do zwolnienia zabezpieczenia; iii) deklarację poświadczającą, że wywożone ilości są zaksięgowane z tytułu nadwyżek, o których mowa w art. 4 ust. 1 akapit drugi lit. d) niniejszego rozporządzenia.

ROZDZIAŁ VI

POSTANOWIENIA OGÓLNE I KOŃCOWE

Artykuł 20

Kurs przeliczeniowy

W państwach członkowskich, które nie przyjęły euro, obowiązującym kursem przeliczeniowym jest kurs stosowany:

a)	w odniesieniu do opłaty, o której mowa w art. 3, pierwszego dnia roku gospodarczego, w którym wyprodukowano nadwyżkę;

b)	w odniesieniu do kwot do zapłaty, o których mowa w art. 9 ust. 3 oraz w art. 13 ust. 1, pierwszego dnia miesiąca, w którym należy je uiścić.

Artykuł 21

Kontrole i krajowe środki wykonawcze

1.   Państwo członkowskie przeprowadza bezpośrednie kontrole co najmniej pięciu procent:

a)	przeniesionych ilości cukru, o których mowa w art. 14;

b)	ilości surowców dostarczonych w ramach szczególnego systemu dostaw dla regionów najbardziej oddalonych, o których mowa w art. 18;

c)	zgłoszeń wywozowych, o których mowa w art. 19, zgodnie z zasadami przewidzianymi w rozporządzeniu (WE) nr 2090/2002.

2.   Państwo członkowskie przekazuje Komisji, najpóźniej do dnia 30 marca następującego po danym roku gospodarczym, roczne sprawozdanie dotyczące przeprowadzonych kontroli, w szczególności kontroli, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu oraz w art. 12, określające w odniesieniu do każdej kontroli stwierdzone znaczące i nieznaczące niezgodności oraz przedsięwzięte środki i zastosowane kary.

3.   Państwa członkowskie podejmują wszelkie działania konieczne dla prawidłowego stosowania niniejszego rozporządzenia i mogą stosować odpowiednie kary na poziomie krajowym w stosunku do operatorów biorących udział w procedurze.

4.   Państwa członkowskie udzielają sobie wzajemnej pomocy w celu zapewnienia skuteczności kontroli oraz weryfikacji autentyczności przedstawianych dokumentów i wiarygodności wymienianych danych.

Artykuł 22

Uchylenie

Rozporządzenia (EWG) nr 65/82, (EWG) nr 2670/81 i (WE) nr 1265/2001 uchyla się z dniem 1 lipca 2006 r.

Rozporządzenia (EWG) nr 2670/81 i (WE) nr 1265/2001 pozostają w mocy w odniesieniu do produkcji z roku gospodarczego 2005/2006.

Artykuł 23

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lipca 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 58 z 28.2.2006, str. 1.

(2)  Dz.U. L 42 z 14.2.2006, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 318/2006.

(3)  Dz.U. L 145 z 31.5.2006, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 852/2006 (Dz.U. L 158 z 10.6.2006, str. 9).

(4)  Dz.U. L 152 z 24.6.2000, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 410/2006 (Dz.U. L 71 z 10.3.2006, str. 7).

(5)  Dz.U. L 322 z 27.11.2002, str. 4. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1454/2004 (Dz.U. L 269 z 17.8.2004, str. 9).

(6)  Dz.U. L 262 z 16.9.1981, str. 14. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 95/2002 (Dz.U. L 17 z 19.1.2002, str. 37).

(7)  Dz.U. L 9 z 14.1.1982, str. 14. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2223/2000 (Dz.U. L 253 z 7.10.2000, str. 15).

(8)  Dz.U. L 178 z 30.6.2001, str. 63. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 493/2006 (Dz.U. L 89 z 28.3.2006, str. 11).

---

---

30.6.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/32

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 968/2006

z dnia 27 czerwca 2006 r.

ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 320/2006 ustanawiającego tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 320/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. ustanawiające tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie i zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1290/2005 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (1) i w szczególności jego art. 12,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 320/2006 przewiduje pomoc restrukturyzacyjną dla tych przedsiębiorstw, które zrezygnują z produkcji kwotowej, przy czym część pomocy przewidziano dla plantatorów buraków cukrowych, trzciny cukrowej i cykorii, a także dla podmiotów świadczących usługi przy użyciu maszyn rolniczych, aby zrekompensować straty powstające wskutek zamknięcia cukrowni. Przewiduje także pomoc na rzecz dywersyfikacji dla państw członkowskich przeznaczoną na wdrażanie środków do dywersyfikacji w regionach dotkniętych zamknięciem fabryk, pomoc przejściową na rzecz rafinerii przemysłowych oraz pomoc przejściową dla określonych państw członkowskich.

(2)

Przed złożeniem wniosku o pomoc na restrukturyzację przedsiębiorstwa zobowiązane są przeprowadzić konsultacje z plantatorami buraków cukrowych, trzciny cukrowej i cykorii zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 320/2006. Aby zapewnić należytą możliwość wyrażenia opinii plantatorom oraz innym zainteresowanym stronom, należy ustanowić szczegółowe zasady konsultacji.

(3)

Pomoc restrukturyzacyjną przyznaje się na rok gospodarczy, w którym zaprzestano kwotowania produkcji. W przypadku wycofania z produkcji cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego lub przeniesienia z poprzedniego roku gospodarczego i ustanowienia jako pierwszej kwoty produkcji w roku gospodarczym, w którym dane przedsiębiorstwo zamierza zaprzestać produkcji w ramach swojej kwoty, przedsiębiorstwu należy zapewnić możliwość złożenia jednego wniosku o rezygnację z kwoty w dwóch kolejnych latach gospodarczych i uzyskania za każdą część kwoty pomocy restrukturyzacyjnej, przysługującej za rok gospodarczy, w którym zrezygnowano z kwoty.

(4)

Artykuł 3 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 określa, w powiązaniu z rezygnacją z przyznanych kwot, możliwości całkowitego lub częściowego demontażu urządzeń produkcyjnych, skutkujące zróżnicowaniem wysokości pomocy restrukturyzacyjnej. Warunki obowiązujące w przypadku wspomnianych dwóch możliwości powinny uwzględniać przyznanie wyższej kwoty pomocy restrukturyzacyjnej na rzecz całkowitego demontażu ze względu na wyższe koszty z tym związane. Uważa się za właściwe dopuszczenie możliwości utrzymania części fabryki, które nie stanowią części linii produkcyjnej, jeśli możliwe jest zastosowanie ich do innych celów, które przewiduje plan restrukturyzacji, szczególnie gdy takie zastosowanie przyczyni się do powstania miejsc pracy. Z drugiej strony, urządzenia niepowiązanie bezpośrednio z produkcją cukru należy zdemontować, jeżeli w rozsądnym terminie nie mogą zostać wykorzystane w alternatywny sposób, a utrzymanie ich stwarzałoby zagrożenie dla środowiska.

(5)

Po otrzymaniu pierwszej raty pomocy restrukturyzacyjnej przedsiębiorstwa powinny zostać zobowiązane do wypłacenia, zgodnie z kryteriami ustalonymi przez państwo członkowskie i w rozsądnym terminie, części pomocy restrukturyzacyjnej na rzecz plantatorów i podmiotów świadczących usługi przy użyciu maszyn rolniczych, w celu ochrony ich interesów.

(6)	Z powodu finansowych limitów tymczasowych funduszy restrukturyzacyjnych przyznanie pomocy powinno być uzależnione od porządku chronologicznego składania wniosków. Konieczne jest zatem ustanowienie kryteriów określenia tego porządku chronologicznego.

(7)

Decyzja państwa członkowskiego dotycząca dopuszczalności wniosku o pomoc restrukturyzacyjną uzależniona jest od przyjęcia planu restrukturyzacji, przedkładanego razem z wnioskiem. Stąd konieczne jest zdefiniowanie kryteriów i procedury akceptacji planu restrukturyzacji, a także kolejnych zmian takiego planu.

(8)

Jeśli z powodu limitów finansowych tymczasowego funduszu restrukturyzacyjnego zasoby funduszu chwilowo nie wystarczą do przyznania pomocy restrukturyzacyjnej na rzecz wnioskodawcy, którego wniosek został zakwalifikowany, wnioskodawca ten powinien mieć możliwość wycofania swojego wniosku w określonym terminie. W przypadku braku wycofania wniosek powinien zachować ważność z pierwotną datą złożenia i zostać uznany za wniosek na kolejny rok gospodarczy.

(9)

Komisja powinna obliczyć kwotę pomocy na rzecz dywersyfikacji, dodatkowej pomocy na rzecz dywersyfikacji oraz pomocy przejściowej na rzecz określonych państw członkowskich i poinformować każde państwo członkowskie o dostępnej kwocie. Państwo członkowskie powinno poinformować Komisję o jego krajowych programach restrukturyzacji i szczegółowo przedstawić działania, jakie należy podjąć.

(10)

Aby ułatwić rafineriom przemysłowym, które utraciły pewne korzyści, z których korzystały na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/2001 z dnia 19 czerwca 2001 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (2), przystosowanie się do nowej sytuacji w następstwie wejścia w życie rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (3), rozporządzenie (WE) nr 320/2006 przewiduje przyznanie pomocy przejściowej państwom członkowskim, w których znajdowały się w przeszłości rafinerie w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1260/2001. Dane państwa członkowskie powinny przyznać pomoc na rzecz rafinerii przemysłowych znajdujących się na ich terytorium na podstawie biznesplanu przygotowanego przez dane przedsiębiorstwo.

(11)

Aby umożliwić państwom członkowskim kontrolowanie procesu restrukturyzacji, przedsiębiorstwa otrzymujące pomoc powinny przedkładać roczne sprawozdania. Państwa członkowskie powinny przedkładać Komisji sprawozdania z postępów w realizacji planów restrukturyzacji tych przedsiębiorstw, biznesplany rafinerii przemysłowych oraz krajowe programy restrukturyzacji.

(12)	Należy określić zasady kontroli, przeprowadzanych przez państwa członkowskie, w celu zapewnienia w szczególności zgodności planu restrukturyzacji dotyczącego przyznania pomocy restrukturyzacyjnej oraz biznesplanu dotyczącego przyznania pomocy dla rafinerii przemysłowych.

(13)	Należy przewidzieć kary mające zastosowanie w stosunku do przedsiębiorstwa, które nie spełnia zobowiązań wynikających z planu restrukturyzacji lub biznesplanu.

(14)	Komitet Funduszu nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez przewodniczącego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY WSTĘPNE

Artykuł 1

Zakres i definicje

1.   Niniejsze rozporządzenie ustanawia szczegółowe zasady stosowania środków przewidzianych w art. 3, 6, 7, 8 i 9 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 i finansowanych przez fundusz restrukturyzacji ustanowiony w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia.

2.   Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się definicje przewidziane w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

Stosuje się również definicję „dnia roboczego” przewidzianą w art. 2 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1182/71 (4).

ROZDZIAŁ II

WARUNKI PRZYZNANIA POMOCY RESTRUKTURYZACYJNEJ

Artykuł 2

Konsultacje w ramach porozumień branżowych

1.   Konsultacje przeprowadzane w ramach odpowiednich porozumień branżowych, o których mowa w art. 3 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 320/2006, opierają się na szczegółowym harmonogramie oraz projekcie planu restrukturyzacji, który opracowało dane przedsiębiorstwo.

Odpowiednie porozumienie branżowe to porozumienie zawarte na rok gospodarczy, w którym przeprowadza się konsultacje.

Przedsiębiorstwo może zaprosić przedstawicieli pracowników oraz inne strony, których dotyczy plan restrukturyzacji, a które nie są stroną odpowiedniego porozumienia branżowego, do wzięcia udziału w konsultacjach w charakterze obserwatorów.

2.   Konsultacje obejmą wszystkie części planu restrukturyzacji, o którym mowa w art. 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

3.   Zaproszenie do udziału w konsultacjach powinno być przesłane przez dane przedsiębiorstwo. Należy do niego dołączyć projekt planu restrukturyzacji oraz szczegółowy program spotkania, które ma się odbyć. Należy przesłać kopię zaproszenia oraz dokumenty towarzyszące w tym samym czasie do właściwego organu państwa członkowskiego.

4.   Konsultacje powinny składać się z co najmniej dwóch spotkań oraz trwać do 30 dni od dnia wysłania zaproszenia do udziału w konsultacjach, chyba że porozumienie można osiągnąć wcześniej.

5.   Podstawą potwierdzenia, że plan restrukturyzacji został opracowany w ramach konsultacji, o których mowa w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 320/2006, są:

a)	zaproszenie wysłane przez dane przedsiębiorstwo i otrzymane przez pozostałe strony;

b)	podpisy osób biorących udział w spotkaniach lub oświadczenie o ewentualnym wstrzymaniu się od udziału przez którąkolwiek z zaproszonych stron;

c)	projekt planu restrukturyzacji zmieniony przez dane przedsiębiorstwo po konsultacjach, określający elementy uzgodnione przez strony oraz elementy nieuzgodnione;

d)	jeśli istnieją, pisemne stanowiska stron porozumienia branżowego, opinia przedstawicieli pracowników oraz opinie innych zaproszonych stron.

6.   W roku gospodarczym 2006/2007 państwa członkowskie mogą uwzględnić konsultacje prowadzone w ramach danych porozumień branżowych, które odbyły się przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, nawet jeśli nie spełniają wymagań niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Rezygnacja z kwoty

Od roku gospodarczego, dla którego zrezygnowano z kwoty, zgodnie z art. 3 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, nie można uznać za produkcję w ramach tej kwoty, w odniesieniu do danych fabryk, żadnej produkcji cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego ani żadnych ilości cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego, przeniesionych lub wycofanych z poprzedniego roku gospodarczego.

Artykuł 4

Demontaż urządzeń produkcyjnych

1.   W przypadku całkowitego demontażu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 320/2006, wymogi demontażu urządzeń produkcyjnych dotyczą:

a)

wszystkich urządzeń, które są konieczne do produkcji cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego, jak na przykład: urządzenia do magazynowania, badania, mycia i krojenia buraków cukrowych, trzciny cukrowej, zbóż lub cykorii; wszystkie urządzenia niezbędne do ekstrakcji i przetwórstwa lub koncentracji cukru z buraków cukrowych lub trzciny, skrobi ze zbóż, glukozy ze skrobi lub inuliny z cykorii;

b)

części urządzeń, innych niż te, o których mowa w lit. a), bezpośrednio związanych z produkcją cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego oraz koniecznych do produkcji w ramach kwoty, z której zrezygnowano, nawet jeśli mogłyby one zostać zastosowane do wytwarzania innych produktów, takich jak: urządzenia do ogrzewania lub przetwarzania wody, lub do produkcji energii; urządzenia do przetwarzania pulpy z buraków cukrowych lub melasy; urządzenia do transportu wewnętrznego;

c)	wszystkich pozostałych urządzeń, takich jak urządzenia do pakowania, niewykorzystywane oraz przeznaczone do demontażu i usunięcia ze względu na ochronę środowiska.

2.   W przypadku częściowego demontażu zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 320/2006, wymóg demontażu urządzeń produkcyjnych dotyczy urządzeń, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, a które nie służą do innej produkcji lub innego zastosowania fabryki zgodnie z planem restrukturyzacji.

Artykuł 5

Spójność między różnymi źródłami finansowania

Państwa członkowskie zapewniają spójność i kompletność środków lub działań finansowanych z funduszu restrukturyzacji oraz z innych funduszy Wspólnoty na poziomie regionalnym lub krajowym, a także brak wzajemnego powielania środków.

ROZDZIAŁ III

WNIOSEK O POMOC RESTRUKTURYZACYJNĄ I JEJ PRZYZNANIE

Artykuł 6

Zobowiązania państw członkowskich

1.   Najpóźniej czterdzieści pięć dni od otrzymania kopii zaproszenia do udziału w konsultacjach, o których mowa w art. 2 ust. 3, państwo członkowskie informuje strony biorące udział w planie restrukturyzacji o swojej decyzji dotyczącej:

a)

procentu pomocy restrukturyzacyjnej, który zostanie przyznany plantatorom buraków cukrowych, trzciny cukrowej i cykorii oraz podmiotom świadczącym usługi przy użyciu maszyn rolniczych, obiektywnych kryteriów podziału tej części pomocy między dwie grupy oraz w ramach każdej grupy, zgodnie z ustaleniami po konsultacji zainteresowanych stron, oraz okresu, o którym mowa w art. 3 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 320/2006;

b)	okresu demontażu urządzeń produkcyjnych, wygasającego najpóźniej w dniu 30 września 2010 r., oraz spełnienia zobowiązań społecznych lub wymogów środowiskowych, o których mowa w art. 3 ust. 3 lit. c) oraz art. 3 ust. 4 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 320/2006;

c)

w stosownych przypadkach – szczególnych krajowych wymogów dotyczących zobowiązań społecznych i środowiskowych planu restrukturyzacji, które wykraczają poza minimalne wymogi ustawowe nałożone przez prawo wspólnotowe, zgodnie z art. 3 ust. 3 lit. c) oraz art. 3 ust. 4 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, państwo członkowskie, w przypadku gdy zastosowanie ma art. 2 ust. 6, informuje strony o swojej decyzji najpóźniej do dnia 15 lipca 2006 r.

3.   Podmioty świadczące usługi przy użyciu maszyn rolniczych uzyskają rekompensatę za stratę powstałą wskutek utraty wartości ich maszyn specjalistycznych, których nie można zastosować do innych celów.

Artykuł 7

Wniosek o pomoc restrukturyzacyjną

1.   Każdy wniosek o pomoc restrukturyzacyjną dotyczy jednego produktu i jednego roku gospodarczego.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, jeśli kwotę, z której zrezygnowano, uzupełniono częściowo produkcją przeniesioną lub wycofaną z poprzedniego roku gospodarczego, przedsiębiorstwo może zrezygnować z całkowitej kwoty dla danej fabryki lub fabryk pod warunkiem całkowitego lub częściowego demontażu urządzeń produkcyjnych, przeprowadzonego w następujących dwóch etapach:

a)	od pierwszego roku gospodarczego, którego dotyczy wniosek, należy zrezygnować z części kwoty, w ramach której brak jest produkcji przy jednoczesnym złożeniu wniosku o pomoc restrukturyzacyjną na częściowy lub całkowity demontaż, mającą zastosowanie w danym roku gospodarczym;

b)

pozostała część odnośnej kwoty podlegać będzie tymczasowej składce restrukturyzacyjnej, o której mowa w art. 11 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, oraz rezygnacja z niej nastąpi od kolejnego roku gospodarczego przy jednoczesnym złożeniu wniosku o pomoc restrukturyzacyjną na całkowity lub częściowy demontaż urządzeń produkcyjnych, mającą zastosowanie w danym roku gospodarczym.

W przypadku stosowania niniejszego ustępu przedsiębiorstwo może przedłożyć jeden wniosek dotyczący dwóch danych lat gospodarczych.

3.   Wniosek o pomoc restrukturyzacyjną określa część przyznanej kwoty, z której należy zrezygnować, w odniesieniu do każdej fabryki danego przedsiębiorstwa oraz jest spójny z właściwymi wspólnymi porozumieniami, w tym porozumieniami zawartymi między partnerami społecznymi na poziomie sektora lub przedsiębiorstwa dotyczącymi restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego.

Artykuł 8

Otrzymanie wniosku o pomoc restrukturyzacyjną

1.   Przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej w ramach limitów finansowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, odbywa się według porządku chronologicznego składania kompletnych wniosków o pomoc restrukturyzacyjną, w oparciu o daty i godziny czasu lokalnego, zgodnie z potwierdzeniami odbioru danych państw członkowskich, zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu.

2.   Wniosek o pomoc restrukturyzacyjną uznaje się za kompletny po otrzymaniu przez właściwy organ państwa członkowskiego wszystkich elementów, o których mowa w art. 4 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 320/2006.

3.   W terminie pięciu dni roboczych od uznania wniosku za kompletny, właściwy organ państwa członkowskiego wysyła do danego przedsiębiorstwa potwierdzenie odbioru wniosku, które zawiera datę i godzinę złożenia kompletnego wniosku o pomoc restrukturyzacyjną.

4.   Jeśli wniosek nie jest kompletny, właściwy organ państwa członkowskiego zwraca wnioskodawcy, w terminie pięciu dni roboczych od jego otrzymania, wniosek i określa warunki, które nie zostały spełnione.

5.   Wniosek, którego nie uznano za kompletny do dnia, o którym mowa w art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, nie jest uwzględniany w danym roku gospodarczym.

6.   W terminie dwóch dni roboczych po wydaniu potwierdzenia odbioru wniosku właściwy organ państwa członkowskiego informuje Komisję o tym fakcie, stosując w tym celu wzór tabeli z załącznika. W razie konieczności, stosuje się odrębną tabelę dla każdego produktu i każdego roku gospodarczego.

Artykuł 9

Kwalifikowalność do pomocy restrukturyzacyjnej

1.   Bez uszczerbku dla przepisów art. 10, właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje decyzję o kwalifikowalności wniosku o pomoc restrukturyzacyjną oraz informuje wnioskodawcę o swojej decyzji w terminie 30 dni roboczych od otrzymania kompletnego wniosku, jednakże co najmniej w ciągu 10 dni roboczych przed terminem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

2.   Aby wniosek został zakwalifikowany, plan restrukturyzacji powinien:

a)	zawierać podsumowanie najważniejszych celów, środków, działań, a także szacunkowe koszty tych środków i działań, plan finansowy oraz terminarz;

b)	określać dla każdej fabryki części kwoty, z której się rezygnuje, która powinna być niższa lub równa zdolności produkcyjnej, która ma zostać całkowicie lub częściowo zdemontowana;

c)	zawierać zaświadczenie, że urządzenia produkcyjne zostaną częściowo lub w całości zdemontowane oraz usunięte z terenu fabryki;

d)

uwzględniać straty lub poniesione koszty między pomocą, o której mowa w art. 4 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 320/2006, zamknięciem i demontażem urządzeń produkcyjnych, o których mowa w lit. c) tego ustępu, inwestycjami, o których mowa w lit. e) tego ustępu, planem socjalnym, o którym mowa w lit. f) tego ustępu oraz planem środowiskowym, o którym mowa w lit. g) tego ustępu;

e)	wyraźnie ustalać wszystkie działania i koszty finansowane przez fundusz restrukturyzacji oraz, w stosownych przypadkach, pozostałe powiązane elementy, które mają być finansowane przez inne fundusze Wspólnoty.

3.   Jeśli warunki określone w ust. 2 nie zostały spełnione, państwo członkowskie informuje wnioskodawcę o powodach powyższego oraz określa termin odpowiedniego dostosowania planu restrukturyzacji w granicach czasowych, o których mowa w art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

Państwo członkowskie podejmuje decyzję o kwalifikowalności dostosowanego wniosku w ciągu 15 dni roboczych od terminu, o którym mowa w akapicie pierwszym, jednakże co najmniej 10 dni roboczych przed terminem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

Jeśli dostosowany wniosek o pomoc restrukturyzacyjną nie zostanie przedłożony w odpowiednim czasie lub zostanie uznany za niespełniający wymogów, wniosek jest odrzucany, a państwo członkowskie informuje o tym wnioskodawcę oraz Komisję w terminie pięciu dni roboczych. Nowy wniosek złożony przez tego samego wnioskodawcę rozpatruje się według porządku chronologicznego, o którym mowa w art. 8.

4.   W przypadku gdy wnioski uznane są za kwalifikujące się, państwo członkowskie informuje o tym Komisję w ciągu dwóch dni roboczych po podjęciu przez nią decyzji, stosując w tym celu tabelę z Załącznika.

5.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, 3 i 4, państwo członkowskie decyduje o kwalifikowalności wniosku lub dostosowanego wniosku, na rok gospodarczy 2006/2007, co najmniej osiem dni roboczych przed terminem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, oraz powiadamia Komisję o swojej decyzji tego samego dnia.

Artykuł 10

Przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej

1.   Komisja sporządza listę kompletnych wniosków o pomoc restrukturyzacyjną w porządku chronologicznym ich złożenia, zgodnie z potwierdzeniami odbioru od zainteresowanych państw członkowskich.

2.   W terminie ustalonym w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 Komisja określa szacowaną dostępność środków finansowych w ramach funduszu restrukturyzacyjnego odnośnie do wszystkich wniosków dotyczących kolejnego roku gospodarczego, lub w przypadku wniosków na rok gospodarczy 2006/2007, odnośnie do wniosków dotyczących tego roku gospodarczego, otrzymanych w terminie, o którym mowa w art. 4 ust. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia oraz zakwalifikowanych przez państwa członkowskie, a także ocenia wszelką związaną z nimi pomoc.

3.   Komisja informuje Komitet ds. Funduszy Rolniczych, o którym mowa w art. 41 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 (5) o decyzjach podjętych zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu. Na rok gospodarczy 2006/2007 Komisja informuje Komitet ds. Funduszy Rolniczych, o którym mowa w art. 13 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1258/1999 (6).

4.   Państwa członkowskie informują wnioskodawców o przyznaniu pomocy restrukturyzacyjnej na rzecz kwalifikującego się planu restrukturyzacji w terminie, o którym mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 320/2006. Właściwy organ państwa członkowskiego przesyła Komisji kompletną kopię zaakceptowanego planu restrukturyzacji.

Artykuł 11

Zmiany w planie restrukturyzacji

1.   Po przyznaniu pomocy restrukturyzacyjnej wnioskodawca jest zobowiązany do wykonania wszystkich działań określonych w zaakceptowanym planie restrukturyzacji oraz do przestrzegania zobowiązań zawartych we wniosku o pomoc restrukturyzacyjną.

2.   Jakiekolwiek zmiany w zaakceptowanym planie restrukturyzacji wymagają uzgodnienia z państwem członkowskim na podstawie wniosku danego przedsiębiorstwa:

a)	wyjaśniającego powody i problemy wynikłe w trakcie wdrażania;

b)	przedstawiającego proponowane dostosowania lub nowe działania oraz oczekiwane wyniki;

c)	przedstawiającego szczegółowo skutki finansowe i czasowe.

Dostosowania nie mogą zmienić pełnej kwoty pomocy restrukturyzacyjnej, która zostanie przyznana lub kwoty pomocy tymczasowej, którą należy wypłacić zgodnie z art. 11 rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

Państwo członkowskie powiadamia Komisję o dostosowanym planie restrukturyzacji.

Artykuł 12

Wycofanie lub odroczenie wniosku o pomoc restrukturyzacyjną

1.   W ciągu dwóch miesięcy po terminie, o którym mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, wnioskodawca może wycofać kwalifikujące się wnioski, w stosunku do których nie można przyznać pomocy restrukturyzacyjnej na rok gospodarczy, odnośnie do którego zgłoszono wniosek o rezygnację z kwoty.

2.   Jeśli dane przedsiębiorstwo nie wycofa swojego wniosku zgodnie z ust. 1, dostosowuje dany plan restrukturyzacji w ciągu okresu, o którym mowa w tym ustępie, biorąc pod uwagę wysokość dostępnej pomocy restrukturyzacyjnej na kolejny rok gospodarczy, zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

Dla celów art. 8 ust. 1 należy uwzględnić datę złożenia pierwotnego wniosku.

W przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym, wnioskodawca odracza rezygnację ze swojej kwoty na jeden rok gospodarczy i nadal ma obowiązek zapłaty tymczasowej składki restrukturyzacyjnej, o której mowa w art. 11 rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

ROZDZIAŁ IV

INNA POMOC Z FUNDUSZU RESTRUKTURYZACJI

Artykuł 13

Wysokość pomocy na państwo członkowskie

1.   Do dnia 31 października 2006 r. na rok gospodarczy 2006/2007, do dnia 31 marca 2007 r. na rok gospodarczy 2007/2008, do dnia 31 marca 2008 r. na rok gospodarczy 2008/2009 oraz do dnia 31 marca 2009 r. na rok gospodarczy 2009/2010 Komisja ustala kwoty przyznane każdemu państwu członkowskiemu w ramach funduszu restrukturyzacji na:

a)	pomoc na rzecz dywersyfikacji, o której mowa w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 320/2006;

b)	dodatkową pomoc na rzecz dywersyfikacji, o której mowa w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 320/2006;

c)	pomoc przejściową dla niektórych państw członkowskich, o której mowa w art. 9 rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

2.   Kwoty, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b), oblicza się na podstawie:

a)

kwoty pomocy na rzecz dywersyfikacji, zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, pomnożonej przez całościową kwotę cukru, z której zrezygnowało dane państwo członkowskie, któremu należy przyznać pomoc restrukturyzacyjną od: — roku gospodarczego 2006/2007, jeśli kwotę określono w październiku 2006 r., — roku gospodarczego 2007/2008, jeśli kwotę określono w marcu 2007 r., — roku gospodarczego 2008/2009, jeśli kwotę określono w marcu 2008 r., — roku gospodarczego 2009/2010, jeśli kwotę określono w marcu 2009 r.;

b)

kwoty pomocy dodatkowej na rzecz dywersyfikacji, odpowiadającej najwyższemu oprocentowaniu uzyskanemu zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 oraz pomnożonej przez całościową kwotę cukru, o której mowa w lit. a) niniejszego ustępu, do: — roku gospodarczego 2006/2007, jeśli kwotę określono w październiku 2006 r., — roku gospodarczego 2007/2008, jeśli kwotę określono w marcu 2007 r., — roku gospodarczego 2008/2009, jeśli kwotę określono w marcu 2008 r., — roku gospodarczego 2009/2010, jeśli kwotę określono w marcu 2009 r. Kwoty wynikające z obliczeń, o których mowa w akapicie pierwszym, zostaną pomniejszone w stosownych przypadkach, o wszystkie kwoty dodatkowej pomocy na rzecz dywersyfikacji, wcześniej określone według metody przedstawionej w niniejszym literze;

c)	w stosownych przypadkach – kwoty pomocy przejściowej na rzecz określonych państw członkowskich, o których mowa w art. 9 rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

3.   Kwoty wynikające z metody, o której mowa w ust. 2, należy dodać do odpowiednich kwot, określonych zgodnie z ust. 1 za lata poprzednie.

Artykuł 14

Krajowe programy restrukturyzacji

1.   Dane państwa członkowskie zgłaszają Komisji do dnia 30 września 2007, 2008 i 2009 r. krajowe programy restrukturyzacji, szczegółowo opisując działania, które należy podjąć w ramach limitów kwot pomocy na rzecz dywersyfikacji, określonych zgodnie z art. 13 ust. 2 lit. a) kwot pomocy dodatkowej na rzecz dywersyfikacji, określonej zgodnie z art. 13 ust. 2 lit. b), oraz kwoty pomocy przejściowej dla niektórych państw członkowskich, określonej zgodnie z art. 13 ust. 2 lit. c).

2.   Krajowe programy restrukturyzacji uwzględniają co najmniej następujące elementy:

a)	podsumowanie najważniejszych celów, środków, działań, kosztów, interwencji finansowych oraz terminarz dla każdego właściwego regionu;

b)	opis właściwych regionów oraz analizę problemów związanych z restrukturyzacją sektora cukru;

c)

prezentację przewidzianych celów i działań lub środków, uwzględniając ich spójność z zakwalifikowanymi planami restrukturyzacji, o których mowa w art. 9, politykę rozwoju wsi w danych regionach oraz inne środki, podejmowane lub przewidziane w tych regionach, szczególnie w ramach innych funduszy Wspólnoty;

d)	terminarz wszystkich przewidzianych działań lub środków oraz stosowanych kryteriów, w celu odróżnienia ich od podobnych działań lub środków finansowanych w ramach innych funduszy Wspólnoty;

e)

w stosownych przypadkach – kwotę dodatkowej pomocy na rzecz dywersyfikacji, która zostanie przyznana plantatorom buraków cukrowych lub trzciny cukrowej, którzy zdecydują się zrezygnować z dalszej produkcji oraz kryteria obiektywne i niedyskryminujące, którymi należy się kierować przy rozdzielaniu tej pomocy;

f)	plan finansowy ze szczegółowymi danymi na temat kosztów przypadających na działanie lub środek oraz przewidywany terminarz płatności.

3.   Działania lub środki przewidziane w krajowym programie restrukturyzacji należy wprowadzić do dnia 30 września 2010 r.

Artykuł 15

Pomoc przejściowa na rzecz rafinerii przemysłowych

1.   Rafineria przemysłowa, która dnia 30 czerwca 2006 r. była rafinerią przemysłową w rozumieniu art. 7 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, może złożyć wniosek o pomoc przejściową przewidzianą art. 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, którą przyznaje państwo członkowskie, na którego terytorium znajduje się rafineria.

2.   Rafineria przemysłowa składa wniosek o pomoc oraz biznes plan, o którym mowa w art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, w terminie ustalonym przez zainteresowane państwo członkowskie, najpóźniej do dnia 30 września 2007 r.

3.   Biznesplan, o którym mowa w art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, uwzględnia przynajmniej następujące elementy:

a)	podsumowanie najważniejszych celów, środków, działań, kosztów, interwencji finansowych oraz terminarz;

b)	opis oraz analizę problemów napotkanych w trakcie dostosowywania do reformy wspólnotowej organizacji rynku cukru;

c)	prezentację przewidzianych działań lub środków, uwzględniając ich spójność z innymi działaniami, podjętymi lub przewidzianymi w ramach innych funduszy Wspólnoty w danym regionie, których wnioskodawca jest beneficjentem;

d)	terminarz wszystkich przewidzianych działań lub środków oraz stosowanych kryteriów w celu odróżnienia ich od podobnych działań lub środków, które mają zostać sfinansowane z innych funduszy Wspólnoty, których wnioskodawca jest beneficjentem;

e)	plan finansowy ze szczegółowymi danymi na temat kosztów przypadających na działanie lub środek oraz przewidywany terminarz płatności.

4.   Przewidziane działania lub środki w biznes planie uwzględniają jeden lub więcej następujących elementów: inwestycje, demontaż urządzeń produkcyjnych, wkłady do kosztów operacyjnych, przepisy dotyczące amortyzacji wyposażenia oraz inne przepisy uznane za konieczne w celu dostosowania do nowej sytuacji.

5.   Państwo członkowskie decyduje o kwalifikowalności biznesplanu w ramach limitów finansowych określonych w art. 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 i informują wnioskodawcę oraz Komisję o swojej decyzji w ciągu 30 dni roboczych po terminie, o którym mowa w ust. 2. niniejszego artykułu.

Państwo członkowskie informuje Komisję w ciągu tego samego czasu o kwotach, które należy przyznać każdej rafinerii przemysłowej oraz, jeśli stosowne, o kryteriach obiektywnych i niedyskryminujących, które zastosowano przy rozdzielaniu pomocy między poszczególne rafinerie przemysłowe znajdujące się na ich terytorium.

6.   Działania lub środki przewidziane w biznesplanie należy wprowadzić do dnia 30 września 2010 r.

ROZDZIAŁ V

WYPŁATA POMOCY

Artykuł 16

Wypłata pomocy restrukturyzacyjnej

1.   Wypłata każdej raty pomocy restrukturyzacyjnej, zgodnie z art. 10 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, podlega wniesieniu zabezpieczenia w kwocie równej 120 % wysokości danej raty.

2.   W przypadku gdy płatności na rzecz plantatorów i podmiotów świadczących usługi przy użyciu maszyn rolniczych są dokonanywane bezpośrednio przez państwo członkowskie zgodnie z art. 19 ust. 2, kwota danej raty zostaje pomniejszona o kwoty, które zostaną wypłacone na rzecz plantatorów i podmiotów świadczących usługi przy użyciu maszyn rolniczych.

3.   Pomoc restrukturyzacyjna jest wypłacana najpóźniej do dnia 30 września 2011 r.

4.   W stosownych przypadkach Komisja ustala, do dnia 31 stycznia 2008, 2009, 2010 i 2011 r., procent pierwszej i drugiej wypłaty, przewidzianych w art. 10 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 320/2006 oraz przewidywaną datę drugiej wypłaty.

Artykuł 17

Wypłata pomocy na rzecz dywersyfikacji, dodatkowej pomocy na rzecz dywersyfikacji oraz pomocy przejściowej dla niektórych państw członkowskich

1.   W ramach limitów kwot, określanych zgodnie z art. 13 ust. 3, państwa członkowskie wypłacają beneficjentom pomoc na rzecz dywersyfikacji, dodatkową pomoc na rzecz dywersyfikacji i pomoc przejściową dla niektórych państw członkowskich dwa razy w roku w marcu i wrześniu na wydatki kwalifikowane, rzeczywiście poniesione, udokumentowane i skontrolowane.

W przypadku gdy część dodatkowej pomocy na rzecz dywersyfikacji zostanie przyznana plantatorom buraków cukrowych lub trzciny cukrowej, którzy zdecydują się zrezygnować z produkcji zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, państwo członkowskie zagwarantuje, że plantatorzy, o których mowa, definitywnie zrezygnowali z produkcji buraków lub trzciny.

2.   Pierwsza wypłata może nastąpić we wrześniu 2007 r. Pomoc na rzecz dywersyfikacji, dodatkowa pomoc na rzecz dywersyfikacji oraz pomoc przejściowa dla niektórych państw członkowskich jest wypłacana najpóźniej do dnia 30 września 2011 r.

Artykuł 18

Wypłata pomocy przejściowej dla rafinerii przemysłowych

1.   W ramach limitów określonych w art. 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 państwo członkowskie wypłaca beneficjentom pomoc przejściową dla rafinerii przemysłowych, w przypadku wydatków kwalifikowanych na podstawie biznesplanu w dwóch ratach:

a)	40 % we wrześniu 2007 r.;

b)	60 % w marcu 2008 r.

Wypłata każdej raty podlega wniesieniu zabezpieczenia w kwocie równej 120 % wysokości danej raty.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, całość wydatków może zostać pokryta przez jednorazową płatność we wrześniu 2007 r., pod warunkiem że przed dniem 15 września 2007 r.:

a)	wszystkie środki i działania przewidziane w biznesplanie zostały zrealizowane;

b)	przedłożono sprawozdanie końcowe, o którym mowa w art. 24 ust. 2;

c)	państwo członkowskie przeprowadziło kontrole, o których mowa w art. 25.

Wypłata w tym przypadku nie podlega wniesieniu kwoty zabezpieczenia.

Artykuł 19

Wypłata na rzecz plantatorów i podmiotów świadczących usługi przy użyciu maszyn rolniczych

1.   Przedsiębiorstwa dokonują płatności plantatorom buraków cukrowych, trzciny cukrowej oraz cykorii, a także podmiotom świadczącym usługi przy użyciu maszyn rolniczych, nie później niż dwa miesiące po otrzymaniu pierwszej raty pomocy restrukturyzacyjnej oraz na podstawie informacji przekazanych przez państwo członkowskie zgodnie z art. 6 ust. 1.

2.   Wypłaty na rzecz plantatorów i podmiotów świadczących usługi przy użyciu maszyn rolniczych mogą być dokonane bezpośrednio przez państwo członkowskie, poprzez odpowiednią redukcję wypłacanej kwoty pomocy restrukturyzacyjnej, zgodnie z art. 16 ust. 2, w ramach limitów określonych w ust. 3 niniejszego artykułu. W takim przypadku wypłaty są dokonywane równocześnie z wypłatami części pomocy restrukturyzacyjnej należnej przedsiębiorstwu.

3.   Kwota wypłaty, o której mowa w ust. 1 i 2, nie może przewyższać 50 % pierwszej raty. Jeśli kwota ta nie pokryje całej sumy podlegającej wypłacie, pozostałą część należy wypłacić:

a)	nie później niż dwa miesiące po otrzymaniu przez przedsiębiorstwo drugiej raty pomocy, w przypadku gdy wypłata dokonywana jest przez przedsiębiorstwo;

b)	razem z wypłatą dla przedsiębiorstwa drugiej raty pomocy restrukturyzacyjnej, w przypadku gdy wypłata dokonywana jest bezpośrednio przez państwo członkowskie.

Artykuł 20

Decyzja o odroczeniu płatności

Jeżeli Komisja zdecyduje o odroczeniu wypłat pomocy na rzecz dywersyfikacji, dodatkowej pomocy na rzecz dywersyfikacji, pomocy przejściowej dla rafinerii przemysłowych oraz pomocy przejściowej dla określonych państw członkowskich zgodnie z art. 10 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, informuje ona państwa członkowskie o swojej decyzji przed dniem 31 maja i 31 stycznia.

Artykuł 21

Waluta

1.   W przypadku tymczasowego funduszu restrukturyzacji kwoty zobowiązań oraz płatności Komisji oraz kwoty tymczasowej opłaty restrukturyzacyjnej, jak również kwoty wydatków w deklaracjach wydatków sporządzanych przez państwa członkowskie należy wyrażać i wypłacać w euro.

2.   W przypadku jakichkolwiek płatności dokonywanych w walucie innej niż euro, za kurs wymiany należy przyjąć ostatni kurs wymiany określony przez Europejski Bank Centralny przed pierwszym dniem miesiąca danego terminu operacyjnego z którym związana jest płatność.

Dany termin operacyjny jest dniem płatności.

Artykuł 22

Zwolnienie zabezpieczeń

1.   Zabezpieczenia, o których mowa w art. 16 ust. 1 i art. 18 ust. 2, ulegają zwolnieniu, pod warunkiem że:

a)	wszystkie środki i działania przewidziane odpowiednio w planie restrukturyzacji, krajowych programach restrukturyzacji oraz biznesplanie, zostały wprowadzone;

b)	przedłożono sprawozdanie końcowe, o którym mowa w art. 23 ust. 2;

c)	państwa członkowskie przeprowadziły kontrole, o których mowa w art. 25;

d)	przedsiębiorstwo wypłaca pomoc restrukturyzacyjną na rzecz plantatorów buraków cukrowych, trzciny cukrowej oraz cykorii, a także podmiotów świadczących usługi przy użyciu maszyn rolniczych, chyba że wypłaty te dokonywane są bezpośrednio przez państwo członkowskie zgodnie z art. 19 ust. 2.

e)	w stosownych przypadkach wniesiona została opłata z tytułu nadwyżki związana z pozakwotowym cukrem, izoglukozą lub syropem inulinowym magazynowanym na początku roku gospodarczego, którego dotyczy rezygnacja z kwoty.

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1, na życzenie beneficjenta zabezpieczenie może być częściowo zwolnione w odniesieniu do kwoty wydatków rzeczywiście poniesionych dotyczących działań i środków w ramach planu restrukturyzacji lub biznesplanu, pod warunkiem że kontrola, o której mowa w art. 25 ust. 1, została odpowiednio przeprowadzona i że zostało przygotowane sprawozdanie z kontroli, o którym mowa w art. 25 ust. 3.

3.   Z wyjątkiem przypadków siły wyższej, zabezpieczenie nie zostaje zwrócone, jeżeli warunki określone w ust. 1 nie zostały spełnione najpóźniej do dnia 30 września 2011 r.

ROZDZIAŁ VI

SPRAWOZDANIA, KONTROLE I KARY

Artykuł 23

Sprawozdania przedsiębiorstw

1.   Przedsiębiorstwa, które składają wniosek o pomoc restrukturyzacyjną, informują strony biorące udział w procesie konsultacji, o którym mowa w art. 1, o:

a)	decyzjach podjętych przez państwo członkowskie zgodnie z art. 8, 9, 10 i 11;

b)	o tym, co było faktycznie zrealizowane każdego roku w ramach zaakceptowanego planu restrukturyzacji.

2.   Przedsiębiorstwa otrzymujące pomoc w ramach funduszu restrukturyzacyjnego przedkładają roczne sprawozdanie właściwemu organowi państwa członkowskiego, które przyznało pomoc, nie później niż trzy miesiące po zakończeniu roku gospodarczego, w trakcie którego odpowiednie środki zostały wprowadzone.

W sprawozdaniu tym wymienia się przeprowadzone działania lub środki oraz poniesione podczas poprzedniego roku gospodarczego wydatki oraz porównuje się je ze środkami i wydatkami, które wyszczególniono w planie restrukturyzacji lub w biznes planie.

Nie później niż trzy miesiące po wykonaniu wszystkich działań i środków przewidzianych w ramach odnośnego planu restrukturyzacji lub biznesplanu przedsiębiorstwo przedkłada właściwemu organowi państwa członkowskiego sprawozdanie podsumowujące te działania oraz środki i poniesione wydatki.

Artykuł 24

Sprawozdania państw członkowskich

1.   Państwa członkowskie przedkładają Komisji roczne sprawozdania dotyczące planów restrukturyzacji, krajowych programów restrukturyzacji oraz biznesplanów nie później niż sześć miesięcy po zakończeniu danego roku gospodarczego.

Sprawozdania te zawierają:

a)	opis przyjętych działań lub środków oraz przestrzeganie terminu;

b)	zestawienie faktów na podstawie co najmniej jednej kontroli przeprowadzonej na miejscu w fabryce, w odniesieniu do każdego planu restrukturyzacji lub biznesplanu;

c)	porównanie planowanych i faktycznych wydatków;

d)	analizę udziału innych funduszy Wspólnoty oraz ich zgodności z pomocą finansowaną z funduszy restrukturyzacyjnych;

e)	w stosownych przypadkach wszelkie zmiany w planie restrukturyzacji, powody oraz skutki na przyszłość.

2.   Państwo członkowskie przedkłada Komisji do dnia 30 czerwca 2011 r. ostateczne sprawozdanie porównujące wprowadzone działania, środki oraz poniesione wydatki z działaniami, środkami oraz wydatkami przewidywanymi w planach restrukturyzacji, krajowych programach restrukturyzacji i biznes planach oraz wyjaśniające powody rozbieżności.

Sprawozdanie końcowe uwzględnia także listę kar stosowanych podczas całego okresu oraz oświadczenie, że zostały zapłacone wszystkie opłaty, kary lub kwoty związane z cukrem, izoglukozą lub syropem inulinowym, wcześniej wyprodukowanymi przez fabryki częściowo lub w całości zdemontowane.

Artykuł 25

Kontrole

1.   W każdym przedsiębiorstwie i fabryce, która otrzymuje pomoc w ramach funduszu restrukturyzacyjnego, kontrolę przeprowadza właściwy organ państwa członkowskiego w ciągu trzech miesięcy od terminu, o którym mowa w art. 23 ust. 2.

W ramach kontroli sprawdza się zgodność z planem restrukturyzacji lub biznesplanem oraz dokładność i kompletność informacji podanych przez przedsiębiorstwo w sprawozdaniu. Przy pierwszej kontroli w ramach planu restrukturyzacji należy także sprawdzić każdą dodatkową informację, podaną przez przedsiębiorstwo we wniosku o pomoc restrukturyzacyjną, w szczególności należy sprawdzić potwierdzenie, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

2.   Kontrola obejmie we wszystkich przypadkach elementy planu restrukturyzacji, o których mowa w art. 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 320/2006. W odniesieniu do kontroli sporządzane jest sprawozdanie w pełni opisujące przeprowadzone prace, najważniejsze wyniki oraz konieczne działania następcze.

3.   Sprawozdanie z kontroli powinno składać się z następujących części:

a)	części ogólnej zawierającej, w szczególności, następujące informacje: i) beneficjent oraz fabryka objęta kontrolą; ii) osoby uczestniczące w kontroli; iii) czy przekazano beneficjentowi wiadomość o kontroli oraz – jeśli tak się stało – z jakim wyprzedzeniem;

b)

dla każdego elementu planu restrukturyzacji, wymienionego w art. 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 320/2006 oraz dla każdego biznesplanu części odzwierciedlającej oddzielnie przeprowadzone kontrole i zawierającej w szczególności, następujące informacje: i) wymagania i normy podlegające kontroli; ii) charakter i zakres przeprowadzanych kontroli; iii) wyniki kontroli; iv) elementy planu restrukturyzacji lub biznes planu, w stosunku do których stwierdzono brak zgodności;

c)

części oceniającej w odniesieniu do każdego elementu znaczenie stwierdzonej niezgodności na podstawie jej powagi, zakresu, stopnia utrzymywania się oraz wcześniejszej sytuacji, ze wskazaniem wszelkiej niezgodności, która doprowadzi lub powinna doprowadzić do przyjęcia środków zgodnie z art. 26 lub 27.

4.   Beneficjenta informuje się o każdej stwierdzonej niezgodności.

5.   Sprawozdanie z kontroli należy sporządzić w ciągu miesiąca po przeprowadzeniu kontroli.

Artykuł 26

Zwrot

1.   Bez uszczerbku dla ust. 3, w przypadku nieprzestrzegania przez beneficjenta jednego lub więcej zobowiązań w ramach planu restrukturyzacji, biznesplanu lub krajowego programu restrukturyzacji, należy zwrócić część pomocy przyznaną odpowiednio zgodnie z przedmiotowym zobowiązaniem, za wyjątkiem przypadków siły wyższej.

2.   Odsetki obliczane są od 60 dnia następującego po dniu poinformowania beneficjenta o obowiązku zwrotu pomocy, do dnia, w którym pomoc jest faktycznie spłacona.

Stopa oprocentowania równa jest stopie stosowanej przez Europejski Bank Centralny w odniesieniu do jego głównych operacji refinansowania, opublikowanej w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej, obowiązującej w pierwszym dniu kalendarzowym miesiąca, na który przypada data rozliczenia, powiększone o trzy i pół punktu procentowego.

3.   Państwo członkowskie może przyznać beneficjentowi dodatkowy, dwumiesięczny okres na osiągnięcie zgodności ze zobowiązaniem w ramach planu restrukturyzacji lub biznes planu.

Artykuł 27

Kary

1.   Jeżeli beneficjent nie przestrzega odpowiednio jednego lub więcej zobowiązań w ramach planu restrukturyzacji, biznesplanu, krajowego programu restrukturyzacji, zostaje obciążony opłatą w wysokości 10 % kwoty, którą należy zwrócić na mocy art. 26.

2.   Kary, nakładane zgodnie z ust. 1, nie zostają nałożone, jeśli przedsiębiorstwo w zadawalający sposób udowodni właściwemu organowi, że niezgodność wynika z przypadków siły wyższej oraz jeżeli jednoznacznie wskaże niezgodność w sprawozdaniu przedłożonym zgodnie z art. 23 ust. 2.

3.   Jeśli do niezgodności doszło celowo lub wskutek poważnego zaniedbania, beneficjent ma obowiązek zapłaty kwoty wynoszącej 30 % kwoty do pokrycia zgodnie z art. 26.

ROZDZIAŁ VII

POSTANOWIENIE KOŃCOWE

Artykuł 28

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lipca 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 58 z 28.2.2006, str. 42.

(2)  Dz.U. L 178 z 30.6.2001, str. 1. Rozporządzenie uchylone rozporządzeniem (WE) nr 318/2006.

(3)  Dz.U. L 58 z 28.2.2006, str. 1.

(4)  Dz.U. L 124 z 8.6.1971, str. 1.

(5)  Dz.U. L 209 z 11.8.2005, str. 1.

(6)  Dz.U. L 160 z 26.6.1999, str. 103.

---

---

30.6.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/44

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 969/2006

z dnia 29 czerwca 2006 r.

otwierające i ustalające sposób zarządzania kontyngentem taryfowym w odniesieniu do przywozu kukurydzy pochodzącej z państw trzecich

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1784/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku zbóż (1), w szczególności jego art. 12 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Porozumienie w formie wymiany listów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki zgodnie z art. XXIV:6 i art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. (2), przyjęte decyzją Rady 2006/333/WE (3) przewiduje otwarcie wspólnotowego kontyngentu taryfowego na przywóz maksymalnej rocznej ilości 242 074 ton kukurydzy.

(2)

W celu zapewnienia, że przywóz kukurydzy objętej tym kontyngentem taryfowym ma charakter uporządkowany i niespekulacyjny, powinien on podlegać wydawaniu pozwoleń na przywóz. Pozwolenia wydaje się w ramach ustalonych ilości, na prośbę zainteresowanej strony, pod warunkiem, tam, gdzie to właściwe, ustalenia współczynnika przydziału dotyczącego wnioskowanych ilości.

(3)	W celu zapewnienia właściwego zarządzania tym kontyngentem należy ustalić terminy składania wniosków o wydanie pozwolenia oraz określić informacje, które powinny zostać zawarte we wnioskach i pozwoleniach.

(4)	W celu upewnienia się co do rzeczywistych ilości wnioskowanych przez ten sam podmiot gospodarczy należy określić obowiązek podmiotu do złożenia tylko jednego wniosku o wydanie pozwolenia na przywóz w ciągu tygodnia i przewidzieć zarazem sankcje w przypadku nieprzestrzegania tego obowiązku.

(5)	Uwzględniając warunki dostawy, należy ustanowić odstępstwo dotyczące okresu ważności pozwoleń.

(6)

W celu zapewnienia skutecznego zarządzania tym kontyngentem należy wprowadzić odstępstwo od rozporządzenia Komisji (WE) nr 1291/2000 z dnia 9 czerwca 2000 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na przywóz i wywóz oraz świadectw o wcześniejszym ustaleniu refundacji dla produktów rolnych (4), w odniesieniu do zbywalnego charakteru pozwoleń oraz tolerancji dotyczącej ilości dopuszczonych do swobodnego obrotu.

(7)

W celu zapewnienia właściwego zarządzania kontyngentem i w drodze odstępstwa od art. 12 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1342/2003 z dnia 28 lipca 2003 r. ustanawiającego specjalne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na przywóz i wywóz zbóż i ryżu (5) należy określić stosunkowo wysokie zabezpieczenie dla pozwoleń na przywóz.

(8)	W odniesieniu do wnioskowanych i przywożonych ilości między Komisją a państwami członkowskimi należy zapewnić szybkie wzajemne przekazywanie informacji.

(9)

Pochodzenie produktów objętych niniejszym rozporządzeniem określa się zgodnie z przepisami obowiązującymi we Wspólnocie. W celu upewnienia się co do pochodzenia produktów należy nałożyć obowiązek przedstawienia świadectwa pochodzenia wydanego przez władze państw trzecich, z których pochodzi kukurydza, zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym.

(10)	Wdrożenie porozumienia przyjętego decyzją 2006/333/WE przewidziane jest na dzień 1 lipca 2006 r., należy zatem przewidzieć wejście w życie niniejszego rozporządzenia w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(11)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

1.   Otwiera się kontyngent taryfowy w wysokości 242 074 ton kukurydzy objętej kodami CN 1005 10 90 i 1005 90 00 (numer porządkowy 09.4131).

2.   Kontyngent taryfowy otwiera się dnia 1 stycznia każdego roku. Stawka cła przywozowego w obrębie kontyngentu taryfowego wynosi 0 %.

Artykuł 2

1.   Kontyngent podzielony jest na dwie półroczne transze po 121 037 ton każda dla następujących okresów:

a)	transza nr 1: od dnia 1 stycznia do dnia 30 czerwca;

b)	transza nr 2: od dnia 1 lipca do dnia 31 grudnia.

2.   Niewykorzystane ilości przypadające na transzę nr 1 zostaną automatycznie przyznane w ramach transzy nr 2. W przypadku wyczerpania się transzy nr 1 Komisja przewiduje wcześniejsze otwarcie kolejnej transzy, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 25 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003.

Artykuł 3

Cały przywóz w ramach kontyngentu przewidzianego w art. 1 ust. 1 podlega obowiązkowi przedstawienia pozwolenia na przywóz wydanego zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1291/2000, z zastrzeżeniem przepisów niniejszego rozporządzenia.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 podmiot może złożyć tylko jeden wniosek o pozwolenie w ciągu jednego tygodnia. Jeżeli podmiot gospodarczy składa więcej niż jeden wniosek, wszystkie wnioski zostają odrzucone, a zabezpieczenia wniesione w chwili złożenia wniosków zostają przejęte przez zainteresowane państwo członkowskie.

Artykuł 4

1.   Wnioski o pozwolenie na przywóz składa się u odpowiednich organów państw członkowskich, najpóźniej w każdy poniedziałek o godz. 13.00 czasu obowiązującego w Brukseli.

Wnioskodawca składa swój wniosek o pozwolenie we właściwym organie państwa członkowskiego, w którym jest on zarejestrowany do celów podatku VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1291/2000 wnioskodawca wnosi zabezpieczenie na sumę ustaloną w art. 9 niniejszego rozporządzenia.

Każdy wniosek o wydanie pozwolenia wskazuje ilość, która nie może przekroczyć ilości dostępnej w przedmiotowej transzy. Wniosek o wydanie pozwolenia na przywóz i same pozwolenia na przywóz wskazują jeden kraj pochodzenia.

2.   Nie później niż do godziny 18.00 czasu obowiązującego w Brukseli, w ostatnim dniu składania wniosków o pozwolenie, właściwe organy przekazują Komisji drogą elektroniczną zawiadomienie zgodnie ze wzorem ustanowionym w załączniku I oraz całkowitą ilość będącą sumą wszystkich ilości wskazanych we wnioskach o pozwolenie na przywóz. Powiadomień należy dokonywać nawet wtedy, kiedy nie złożono żadnych wniosków w danym państwie członkowskim. Informacja ta jest przekazywana oddzielnie od informacji dotyczącej innych wniosków o pozwolenia na przywóz zbóż.

Jeżeli państwo członkowskie zaniecha wysłania powiadomienia Komisji o wnioskach w wyznaczonym terminie, Komisja uzna, że nie złożono żadnych wniosków w tym państwie członkowskim.

3.   W przypadku gdy całkowita ilość przyznana od początku okresu i ilość określona w ust. 2 przekraczają stosowny subkontyngent na dany okres, Komisja ustala współczynniki przydziału mające zastosowanie do wnioskowanych ilości, nie później niż w trzecim dniu roboczym następującym po ostatnim dniu składania wniosków.

4.   Po ewentualnym zastosowaniu współczynników przydziału ustalonych zgodnie z ust. 3 właściwe organy państw członkowskich wydają, w czwartym dniu roboczym następującym po ostatnim dniu składania wniosków, pozwolenia na przywóz odpowiadające wnioskom przesłanym Komisji zgodnie z ust. 2.

Najpóźniej do godziny 18.00 czasu obowiązującego w Brukseli w dniu wydawania pozwoleń na przywóz właściwe organy państw członkowskich przekazują Komisji drogą elektroniczną, w oparciu o wzór wskazany w załączniku I, całkowitą ilość wynikającą z sumowania ilości, na które tego samego dnia wydano pozwolenia na przywóz.

Artykuł 5

Pozwolenia na przywóz są ważne przez 45 dni od daty ich wydania. Zgodnie z art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1291/2000, okres ważności pozwolenia liczy się od daty faktycznego wydania.

Artykuł 6

W drodze odstępstwa od art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1291/2000 nie przenosi się uprawnień wynikających z pozwolenia na przywóz.

Artykuł 7

W drodze odstępstwa od art. 8 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1291/2000 ilość dopuszczona do swobodnego obrotu nie może przekroczyć ilości wskazanej w polach 17 i 18 pozwolenia na przywóz. W tym celu w polu 19 pozwolenia wpisuje się „0”.

Artykuł 8

Wniosek o pozwolenie na przywóz i pozwolenie na przywóz zawierają następujące informacje:

a)	w polu 8 nazwę kraju pochodzenia produktu, a w polu „tak” krzyżyk;

b)	w polu 20 jedną z pozycji wymienionych w załączniku II;

c)	w polu 24 zapis „zerowa stawka należności przywozowej”.

Pozwolenia są ważne tylko w odniesieniu do produktów pochodzących z państwa wymienionego w polu 8.

Artykuł 9

W drodze odstępstwa od art. 12 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1342/2003, zabezpieczenie w odniesieniu do pozwolenia na przywóz przewidziane w niniejszym rozporządzeniu wynosi 30 EUR za tonę.

Artykuł 10

Korzystanie z kontyngentu taryfowego, o którym mowa w art. 1 uzależnione jest od przedstawienia świadectwa pochodzenia wystawionego przez właściwe organy państwa trzeciego, z którego pochodzi kukurydza, zgodnie z przepisami art. 47 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 (6). Pochodzenie produktów objętych niniejszym rozporządzeniem jest określone zgodnie z przepisami obowiązującymi we Wspólnocie.

Artykuł 11

W odniesieniu do roku 2006 całkowita ilość wynosząca 242 074 tony zostaje otwarta w ramach jednej transzy od dnia 1 lipca do dnia 31 grudnia.

Artykuł 12

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lipca 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 78. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1154/2005 (Dz.U. L 187 z 19.7.2005, str. 11).

(2)  Dz.U. L 124 z 11.5.2006, str. 15.

(3)  Dz.U. L 124 z 11.5.2006, str. 13.

(4)  Dz.U. L 152 z 24.6.2000, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 410/2006 (Dz.U. L 71 z 10.3.2006, str. 7).

(5)  Dz.U. L 189 z 29.7.2003, str. 12. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 830/2006 (Dz.U. L 150 z 3.6.2006, str. 3).

(6)  Dz.U. L 253 z 11.10.1993, str. 1.

---

---

---

30.6.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/49

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 970/2006

z dnia 29 czerwca 2006 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2305/2003 otwierające i ustalające zarządzanie kontyngentem taryfowym Wspólnoty na przywóz jęczmienia z państw trzecich

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1784/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku zbóż (1), w szczególności jego art. 12 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Porozumienie w formie wymiany listów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki zgodnie z art. XXIV ust. 6 i art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) 1994 (2), przyjęte decyzją Rady 2006/333/WE (3), przewiduje w szczególności zwiększenie o 6 215 ton ilości jęczmienia podlegającego kontyngentom taryfowym.

(2)	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2305/2003 (4) otworzyło wspólnotowy kontyngent taryfowy na jęczmień. Należy wdrożyć porozumienie przyjęte decyzją 2006/333/WE, zwiększając ilości objęte tym kontyngentem.

(3)	W celu uproszczenia należy skreślić nieaktualne przepisy rozporządzenia (WE) nr 2305/2003 dotyczące roku 2004.

(4)	W celu zapewnienia przejrzystości należy określić, że wnioski o pozwolenia na przywóz muszą być składane najpóźniej w poniedziałek lub wcześniej.

(5)	W celu zmodernizowania zarządzania systemem należy przewidzieć przekazywanie wymaganych przez Komisję informacji drogą elektroniczną.

(6)	W celu zapewnienia przejrzystości należy także zastąpić pojęcie współczynnika redukcji przez współczynnik przydziału.

(7)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2305/2003.

(8)	Wdrożenie porozumienia przyjętego decyzją 2006/333/WE przewidziane jest na dzień 1 lipca 2006 r., należy zatem przewidzieć wejście w życie niniejszego rozporządzenia z dniem jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(9)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 2305/2003 wprowadza się następujące zmiany:

1)

artykuł 1 otrzymuje następujące brzmienie: „Artykuł 1 1.   Niniejszym zostaje otwarty kontyngent taryfowy na przywóz 306 215 ton jęczmienia objętego kodem CN 1003 00 (numer porządkowy 09.4126). 2.   Kontyngent taryfowy otwierany jest dnia 1 stycznia każdego roku. Należności przywozowe w ramach kontyngentu taryfowego zostają ustalone na poziomie 16 EUR za tonę. Artykuł 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 stosuje się do przywozu produktów określonych w niniejszym rozporządzeniu w ilościach przekraczających ilość przewidzianą w ust. 1 niniejszego artykułu.”;

2)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany: a) w ust. 1 wprowadza się następujące zmiany: i) akapit pierwszy otrzymuje następujące brzmienie: „1.   Wnioski o pozwolenia na przywóz składa się właściwym organom państw członkowskich każdego tygodnia, najpóźniej w poniedziałek do godziny 13.00 (czasu obowiązującego w Brukseli).”; ii) skreśla się akapit trzeci; b) w ust. 2 akapit pierwszy zdanie pierwsze otrzymuje następujące brzmienie: „Nie później niż o godzinie 18.00 (czasu obowiązującego w Brukseli) w ostatnim dniu składania wniosków o pozwolenia właściwe organy przekazują Komisji drogą elektroniczną zawiadomienie zgodne ze wzorem zawartym w załączniku oraz całkowitą ilość będącą sumą wszystkich ilości wskazanych we wnioskach o pozwolenia na przywóz.”; c) ustęp 3 otrzymuje następujące brzmienie: „3.   W przypadku gdy całkowita ilość przyznana od początku roku i ilość określona w ust. 2 przekracza kontyngent na dany rok, Komisja ustanawia, nie później niż trzeciego dnia roboczego po ostatnim dniu składania wniosków, współczynnik przydziału mający zastosowanie do wnioskowanych ilości.”; d) w ust. 4 zdanie pierwsze otrzymuje następujące brzmienie: „Bez uszczerbku dla zastosowania ust. 3, pozwolenia wydawane są w czwartym dniu roboczym następującym po ostatnim dniu składania wniosków.”.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lipca 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 78. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1154/2005 (Dz.U. L 187 z 19.7.2005, str. 11).

(2)  Dz.U. L 124 z 11.5.2006, str. 15.

(3)  Dz.U. L 124 z 11.5.2006, str. 13.

(4)  Dz.U. L 342 z 30.12.2003, str. 7. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 777/2004 (Dz.U. L 123 z 27.4.2004, str. 50).

---

30.6.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/51

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 971/2006

z dnia 29 czerwca 2006 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2375/2002 otwierające i ustalające zarządzanie wspólnotowymi kontyngentami taryfowymi na pszenicę zwyczajną o jakości innej niż wysoka pochodzącą z państw trzecich

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1784/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku zbóż (1), w szczególności jego art. 12 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Porozumienie w formie wymiany listów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki zgodnie z art. XXIV:6 i art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. (2), przyjęte decyzją Rady 2006/333/WE (3), przewiduje w szczególności zwiększenie ilości pszenicy zwyczajnej podlegającej kontyngentom taryfowym.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2375/2002 (4) otworzyło wspólnotowy kontyngent taryfowy na pszenicę zwyczajną o jakości innej niż wysoka. Należy wdrożyć porozumienie przyjęte decyzją 2006/333/WE, zwiększając o 6 787 ton ilości objęte subkontyngentem III dla państw trzecich innych niż Stany Zjednoczone i Kanada.

(3)	W celu zapewnienia przejrzystości należy określić, że wnioski o pozwolenia na przywóz muszą być składane najpóźniej w poniedziałek lub wcześniej.

(4)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2375/2002.

(5)	Wdrożenie porozumienia, przyjętego decyzją 2006/333/WE, przewidziane jest na dzień 1 lipca 2006 r., należy zatem przewidzieć wejście w życie niniejszego rozporządzenia z dniem jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(6)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 2375/2002 wprowadza się następujące zmiany:

1)	w art. 2 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie: „1.   Kontyngent taryfowy wynoszący 2 988 387 ton pszenicy zwyczajnej objętej kodem 1001 90 99 o jakości innej niż wysoka zostaje otwarty.”;

2)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany: a) ustęp 1 otrzymuje następujące brzmienie: „1.   Całościowy kontyngent taryfowy na przywóz podzielony jest na trzy subkontyngenty: — subkontyngent I (numer porządkowy 09.4123): 572 000 ton dla Stanów Zjednoczonych; — subkontyngent II (numer porządkowy 09.4124): 38 000 ton dla Kanady; — subkontyngent III (numer porządkowy 09.4125): 2 378 387 ton dla pozostałych państw trzecich.”; b) ustęp 3 otrzymuje następujące brzmienie: „3.   Subkontyngent III podzielony jest na cztery kwartalne transze dla następujących okresów i ilości: a) transza nr 1: od dnia 1 stycznia do dnia 31 marca – 594 597 ton; b) transza nr 2: od dnia 1 kwietnia do dnia 30 czerwca – 594 597 ton; c) transza nr 3: od dnia 1 lipca do dnia 30 września – 594 597 ton; d) transza nr 4: od dnia 1 października do dnia 31 grudnia – 594 596 ton. Transza nr 3 na rok 2006 wynosi 597 991 ton.”;

3)

w art. 5 wprowadza się następujące zmiany: a) w ust. 1 zdanie pierwsze otrzymuje następujące brzmienie: „Wnioski o pozwolenie na przywóz składa się właściwym organom państw członkowskich każdego tygodnia, najpóźniej w poniedziałek do godziny 13.00 (czasu obowiązującego w Brukseli).”; b) w ust. 2 akapit pierwszy zdanie pierwsze otrzymuje następujące brzmienie: „Nie później niż o godzinie 18 (czasu obowiązującego w Brukseli) w ostatnim dniu składania wniosków o pozwolenia właściwe organy przekazują Komisji drogą elektroniczną zawiadomienie zgodne z wzorem zawartym w załączniku oraz całkowitą ilość będącą sumą wszystkich ilości wskazanych we wnioskach o pozwolenie na przywóz.”; c) ustęp 3 otrzymuje następujące brzmienie: „3.   W przypadku gdy całkowita ilość przyznana od początku okresu i ilość określona w ust. 2 przekraczają stosowny subkontyngent lub daną transzę, Komisja ustanawia, nie później niż trzeciego dnia roboczego po ostatnim dniu składania wniosków, współczynniki przydziału mające zastosowanie do wnioskowanych ilości.”; d) w ust. 4 akapit pierwszy zdanie pierwsze otrzymuje następujące brzmienie: „Po ewentualnym zastosowaniu współczynników przydziału ustalonych zgodnie z ust. 3 właściwe organy państw członkowskich wydają, w czwartym dniu roboczym następującym po ostatnim dniu składania wniosków, pozwolenia na przywóz odpowiadające wnioskom przesłanym Komisji zgodnie z ust. 2.”.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lipca 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 78. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1154/2005 (Dz.U. L 187 z 19.7.2005, str. 11).

(2)  Dz.U. L 124 z 11.5.2006, str. 15.

(3)  Dz.U. L 124 z 11.5.2006, str. 13.

(4)  Dz.U. L 358 z 31.12.2002, str. 88. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 491/2006 (Dz.U. L 89 z 28.3.2006, str. 3).

---

30.6.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 176/53

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 972/2006

z dnia 29 czerwca 2006 r.

ustanawiające szczegółowe zasady mające zastosowanie do przywozu ryżu Basmati oraz przejściowego systemu kontroli w celu określenia jego pochodzenia

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1785/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku ryżu (1), w szczególności jego art. 10 ust. 2 oraz art. 11b,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Porozumienie w formie wymiany listów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Indiami, na podstawie art. XXVIII GATT z 1994 r., dotyczące zmiany koncesji w odniesieniu do ryżu, przewidzianych na liście koncesyjnej WE CXL załączonej do GATT z 1994 r. (2), zatwierdzone decyzją Rady 2004/617/WE (3), przewiduje, że należności przywozowe stosowane przy przywozie niektórych odmian ryżu łuskanego Basmati wynoszą zero.

(2)

Porozumienie w formie wymiany listów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Pakistanem, na podstawie art. XXVIII GATT z 1994 r., dotyczące zmiany koncesji w odniesieniu do ryżu, przewidzianych na liście koncesyjnej WE CXL załączonej do GATT z 1994 r. (4), zatwierdzone decyzją Rady 2004/618/WE (5), przewiduje, że należności przywozowe stosowane przy przywozie niektórych odmian ryżu łuskanego Basmati wynoszą zero.

(3)

Zgodnie z art. 2 ust. 1 decyzji 2004/617/WE i art. 2 ust. 1 decyzji 2004/618/WE Komisja przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1549/2004 (6), które do chwili zmiany rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 wprowadza odstępstwa od wspomnianego rozporządzenia w odniesieniu do systemu przywozu ryżu i ustanawia szczegółowe przejściowe zasady mające zastosowanie do przywozu ryżu Basmati. Ponieważ rozporządzenie (WE) nr 1785/2003 zostało zmienione w tym kierunku, należy w trosce o zachowanie jasności zastąpić rozporządzenie (WE) nr 1549/2004 nowym rozporządzeniem.

(4)

Umowy przyjęte na mocy decyzji 2004/617/WE i 2004/618/WE przewidują wprowadzenie systemu kontroli wspólnotowej opartego na analizie DNA na granicy oraz tymczasowego systemu przywozu ryżu Basmati do dnia wejścia w życie tego systemu kontroli. Ponieważ wspomniany ostateczny system kontroli nie został jeszcze wprowadzony, należy ustanowić szczegółowe zasady przejściowe.

(5)

Aby zastosować zerową stawkę należności przywozowych, ryż Basmati musi należeć do odmiany wymienionej w porozumieniach. W celu upewnienia się, że ryż Basmati, do którego przywiezienia zastosowano zerową stawkę celną, odpowiada tym cechom, należy to poświadczyć za pomocą certyfikatu autentyczności wydanego przez odpowiednie władze.

(6)

W celu uniknięcia nadużyć należy przewidzieć mechanizmy weryfikacji zadeklarowanej odmiany ryżu Basmati. W tym celu należy zastosować przepisy odnoszące się do pobierania próbek przewidziane w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającym przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (7).

(7)	W przypadku zakłóceń rynku tymczasowy system przywozu ryżu Basmati przewiduje procedurę konsultacji z krajem wywozu oraz ewentualne zastosowanie pełnej stawki, w przypadku nieznalezienia podczas konsultacji satysfakcjonującego rozwiązania. Należy określić, co rozumie się przez zakłócenia rynku.

(8)

W celu zapewnienia prawidłowego zarządzania administracyjnego przywozami ryżu Basmati należy określić szczegółowe zasady w sprawie składania wniosków, wydawania pozwoleń i ich wykorzystywania, uzupełniające lub uchylające przepisy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1291/2000 z dnia 9 czerwca 2000 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na wywóz i przywóz oraz świadectw o wcześniejszym ustaleniu refundacji dla produktów rolnych (8) oraz przepisy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1342/2003 z dnia 28 lipca 2003 r. ustalającego specjalne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na przywóz i wywóz zbóż i ryżu (9).

(9)

W celu uniknięcia zakłócenia ciągłości przywozu ryżu Basmati należy ustalić, że certyfikaty autentyczności i pozwolenia na przywóz, wydane przed dniem 1 lipca 2006 r. zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1549/2004, zachowują ważność w trakcie całego okresu ważności, na który zostały wydane, oraz że do produktów przywiezionych w ramach tych pozwoleń stosuje się zerową stawkę należności przywozowych.

(10)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do łuskanego „ryżu Basmati” należącego do jednej z odmian objętych kodami CN 1006 20 17 i CN 1006 20 98 określonych w załączniku IIIa rozporządzenia (WE) nr 1785/2003.

Artykuł 2

1.   Wniosek o pozwolenie na przywóz ryżu Basmati, o którym mowa w art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003, zawiera:

a)	w rubryce 8 – wskazanie kraju pochodzenia i zapis „tak” zaznaczony krzyżykiem;

b)	w rubryce 20 – jeden z zapisów znajdujących się w załączniku I.

2.   Do wniosku o pozwolenie na przywóz ryżu Basmati dołączony jest:

a)	dowód, że wnioskodawca jest osobą fizyczną lub prawną prowadzącą od co najmniej dwunastu miesięcy działalność gospodarczą w sektorze ryżu i zarejestrowaną w państwie członkowskim, w którym złożył wniosek;

b)	certyfikat autentyczności produktu wydany przez właściwy organ kraju wywozu wskazany w załączniku II.

Artykuł 3

1.   Certyfikat autentyczności sporządzany jest na formularzu, którego wzór znajduje się w załączniku III.

Rozmiary formularza wynoszą około 210 × 297 milimetrów. Oryginał sporządzony jest na papierze, na którym za pomocą środków mechanicznych lub chemicznych można wykryć każde fałszerstwo.

Formularze drukuje się i wypełnia w języku angielskim.

Oryginał i kopie wypełnia się na maszynie do pisania lub ręcznie. W ostatnim przypadku należy je wypełnić atramentem i drukowanymi literami.

Na każdym certyfikacie autentyczności w prawej górnej rubryce podany jest numer serii. Kopie mają ten sam numer, co oryginał.

Treść formularza w pozostałych językach wspólnotowych opublikowana jest w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej seria C.

2.   Organ wydający pozwolenie na przywóz zachowuje oryginał certyfikatu autentyczności, a jego kopię przekazuje wnioskodawcy.

Certyfikat autentyczności zachowuje ważność przez dziewięćdziesiąt dni od daty jego wydania.

Ważny jest tylko wtedy, kiedy rubryki są właściwie wypełnione i kiedy jest podpisany.

Artykuł 4

1.   Wniosek o pozwolenie na przywóz ryżu Basmati zawiera:

a)	w rubryce 8 – wskazanie kraju pochodzenia i zapis „tak” zaznaczony krzyżykiem;

b)	w rubryce 20 – jeden z zapisów znajdujących się w załączniku IV.

Kopię certyfikatu autentyczności, o której mowa w art. 3 ust. 2, załącza się do pozwolenia na przywóz.

2.   W drodze odstępstwa od art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1291/2000, uprawnienia wynikające z pozwolenia na przywóz ryżu Basmati nie mogą zostać przeniesione.

3.   W drodze odstępstwa od art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1342/2003, kwota gwarancji w przypadku pozwoleń na przywóz ryżu Basmati wynosi 70 EUR na tonę.

Artykuł 5

Państwa członkowskie drogą elektroniczną przekazują Komisji następujące informacje:

a)

najpóźniej w ciągu dwóch dni roboczych po odmowie wydania pozwolenia na przywóz ryżu Basmati należy podać ilości, o które wystąpiono we wnioskach, z zaznaczeniem daty i powodu odmowy, kodu CN, kraju pochodzenia, organu wydającego pozwolenia i numeru certyfikatu autentyczności, a także nazwiska i adresu wnioskodawcy;

b)	najpóźniej w ciągu dwóch dni roboczych po wydaniu pozwoleń na przywóz ryżu Basmati należy podać ilości, o które wystąpiono we wnioskach, z zaznaczeniem daty, kodu CN, kraju pochodzenia, organu wydającego pozwolenia i numeru certyfikatu autentyczności, a także nazwiska i adresu wnioskodawcy;

c)	w przypadku unieważnienia pozwolenia najpóźniej w ciągu dwóch dni roboczych po unieważnieniu należy podać ilości, dla których pozwolenia unieważniono, jak również nazwiska i adresy wnioskodawców unieważnionych pozwoleń;

d)	ostatniego dnia roboczego każdego miesiąca po upływie miesiąca, w którym nastąpiło dopuszczenie do swobodnego obrotu, należy podać ilości rzeczywiście dopuszczone do swobodnego obrotu z zaznaczeniem kodu CN, kraju pochodzenia, organu wydającego pozwolenia i numeru certyfikatu autentyczności.

Informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, przekazuje się oddzielnie od informacji dotyczących innych wniosków o pozwolenia na przywóz w sektorze ryżu.

Artykuł 6

1.   W ramach kontroli wybiórczych lub kontroli zamierzonych w odniesieniu do działań stanowiących ryzyko fałszerstwa, państwa członkowskie pobierają, na warunkach określonych w art. 242 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, próbki przywiezionego ryżu Basmati. Wysyła się je do właściwego organu kraju pochodzenia, określonego w załączniku V, w celu wykonania testu na odmianę na podstawie DNA.

Państwa członkowskie mogą również wykonać test na odmianę na podstawie tej samej próbki w laboratorium wspólnotowym.

2.   Jeżeli wyniki jednego z testów, o którym mowa w ust. 1, wykażą, że analizowany produkt nie odpowiada temu, co wskazane jest w certyfikacie autentyczności, stosuje się należność przywozową dla ryżu łuskanego objętego kodem CN 1006 20 przewidzianą w art. 11a rozporządzenia (WE) nr 1785/2003.

3.   W przypadku gdy testy, o których mowa w ust. 1, lub inne informacje znajdujące się w posiadaniu Komisji wskazują na istnienie poważnego i trwałego problemu dotyczącego procedur kontroli przeprowadzanych przez właściwy organ kraju pochodzenia, Komisja może skontaktować się z właściwymi organami zainteresowanego kraju pochodzenia. Jeżeli kontakty te nie przyniosą satysfakcjonującego rozwiązania, Komisja może podjąć decyzję o zastosowaniu należności przywozowej za ryż łuskany objęty kodem CN 1006 20 przewidzianej w art. 11a rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 w stosunku do przywozów kontrolowanych przez wspomniany organ na podstawie art. 11b wymienionego rozporządzenia i na warunkach określonych we wskazanym artykule.

Artykuł 7

1.   Za zakłócenia na rynku ryżu uznaje się szczególnie sytuację, w której bez satysfakcjonującego wyjaśnienia stwierdza się znaczny wzrost przywozów ryżu Basmati w jednym z czterech kwartałów roku w stosunku do poprzedniego kwartału.

2.   W przypadku utrzymywania się zakłóceń na rynku ryżu oraz jeśli konsultacje Komisji z władzami zainteresowanych krajów wywozu nie doprowadzą do znalezienia odpowiedniego rozwiązania, należność przywozowa za ryż łuskany objęty kodem CN 1006 20, przewidziana w art. 11a rozporządzenia (WE) nr 1785/2003, może być zastosowana do przywozu ryżu Basmati, na podstawie art. 11b wymienionego rozporządzenia i na warunkach określonych we wskazanym artykule.

Artykuł 8

Komisja aktualizuje załączniki II i V.

Artykuł 9

Certyfikaty autentyczności i pozwolenia na przywóz ryżu Basmati, wydane przed dniem 1 lipca 2006 r. zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1549/2004, zachowują ważność, a w odniesieniu do produktów przywiezionych w ramach tych pozwoleń stosuje się należność przywozową przewidzianą w art. 1b rozporządzenia (WE) nr 1785/2003.

Artykuł 10

Uchyla się rozporządzenie (WE) nr 1549/2004.

Wszelkie odesłania do art. 2–8 i do załączników II–VI rozporządzenia (WE) nr 1549/2004 rozumiane są jako odesłania do art. 2–8 i do załączników I–V do niniejszego rozporządzenia.

Wszelkie odesłania do załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1549/2004 rozumiane są jako odesłania do załącznika IIIa do rozporządzenia (WE) nr 1785/2003.

Artykuł 11

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lipca 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 96. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 797/2006 (Dz.U. L 144 z 31.5.2006, str. 1).

(2)  Dz.U. L 279 z 28.8.2004, str. 19.

(3)  Dz.U. L 279 z 28.8.2004, str. 17. Decyzja zmieniona decyzją 2005/476/WE (Dz.U. L 170 z 1.7.2005, str. 67).

(4)  Dz.U. L 279 z 28.8.2004, str. 25.

(5)  Dz.U. L 279 z 28.8.2004, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2005/476/WE.

(6)  Dz.U. L 280 z 31.8.2004, str. 13. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2152/2005 (Dz.U. L 342 z 24.12.2005, str. 30).

(7)  Dz.U. L 253 z 11.10.1993, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 402/2006 (Dz.U. L 70 z 9.3.2006, str. 35).

(8)  Dz.U. L 152 z 24.6.2000, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 410/2006 (Dz.U. L 71 z 10.3.2006, str. 7).

(9)  Dz.U. L 189 z 29.7.2003, str. 12. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 830/2006 (Dz.U. L 150 z 3.6.2006, str. 3).

---

---

---

---

---

---