29.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 116/1

(1)

Po dokonaniu przeglądu dotyczącego wygaśnięcia środków, w drodze rozporządzenia (WE) nr 964/2003 (2) (zwanego dalej „rozporządzeniem pierwotnym”) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe w wysokości 58,6 % na przywóz łączników rur lub przewodów rurowych (innych niż łączniki odlewane, kołnierze i łączniki gwintowane), żeliwnych lub stalowych (z wyłączeniem stali nierdzewnej), o maksymalnej średnicy zewnętrznej nieprzekraczającej 609,6 mm, w rodzaju stosowanych do spawania doczołowo lub w innych celach („łączniki rur i przewodów rurowych” lub „produkt objęty postępowaniem”), pochodzących między innymi z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) oraz rozszerzyła stosowanie tych środków na przywóz wymienionych łączników wysyłanych z Tajwanu, z wyjątkiem łączników produkowanych przez trzy konkretne przedsiębiorstwa z Tajwanu.

(2)

W grudniu 2004 r. rozporządzeniami (WE) nr 2052/2004 i nr 2053/2004 Rada rozszerzyła wyżej wymienione ostateczne cła antydumpingowe na przywóz tych samych łączników rur lub przewodów rurowych wysyłanych odpowiednio z Indonezji (3) i Sri Lanki (4).

(3)

W dniu 23 czerwca 2005 r. Komisja otrzymała wniosek zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego o przeprowadzenie dochodzenia dotyczącego domniemanego obchodzenia środków antydumpingowych nałożonych na przywóz łączników rur lub przewodów rurowych pochodzących z ChRL poprzez dokonywanie przeładunku na Filipinach oraz przedstawianie niezgodnych z prawdą deklaracji pochodzenia. Wniosek został złożony przez Komitet Ochrony Przemysłu Łączników Stalowych Używanych w Spawaniu Doczołowym w Unii Europejskiej w imieniu czterech producentów wspólnotowych, reprezentujących znaczącą część wspólnotowej produkcji niektórych łączników rur i przewodów.

(4)

Wnioskodawca stwierdził, przedstawiając wystarczające dowody oparte na domniemaniu faktycznym, że nastąpiła zmiana w strukturze handlu po nałożeniu środków antydumpingowych na przywóz łączników rur lub przewodów rurowych pochodzących z ChRL, polegająca na znacznym wzroście przywozu tych samych produktów z Filipin.

(5)

Zmiana w strukturze handlu miała wynikać z przeładunku łączników rur lub przewodów rurowych pochodzących z ChRL na Filipinach. Stwierdzono ponadto, że nie było innej racjonalnej przyczyny ani ekonomicznego uzasadnienia takich praktyk, niż obowiązujące cło antydumpingowe na łączniki rur lub przewodów rurowych pochodzących z ChRL.

(6)

Wnioskodawca stwierdził również, przedstawiając dowody oparte na domniemaniu faktycznym, że skutki zaradcze istniejących ceł antydumpingowych na łączniki rur lub przewodów rurowych pochodzących z ChRL zostały osłabione zarówno w odniesieniu do ilości, jak i cen oraz że stosowany był dumping w stosunku do normalnych wartości uprzednio ustalonych dla łączników rur lub przewodów rurowych pochodzących z ChRL.

(7)

Komisja wszczęła dochodzenie rozporządzeniem (WE) nr 1288/2005 (5) (zwanym dalej „rozporządzeniem wszczynającym”) w sprawie domniemanego obejścia środków antydumpingowych nałożonych na przywóz rur lub łączników rurowych pochodzących z ChRL poprzez przywóz rur lub łączników rurowych wysyłanych z Filipin, niezależnie od tego, czy zostały zadeklarowane jako pochodzące z Filipin czy też nie, oraz, zgodnie z art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, nakazała organom celnym rejestrowanie, począwszy od dnia 6 sierpnia 2005 r., przywozu łączników rur lub przewodów rurowych wysyłanych z Filipin, niezależnie od tego, czy pochodzą z Filipin, czy też nie.

(8)

Komisja oficjalnie powiadomiła o wszczęciu dochodzenia władze ChRL i Filipin, zainteresowanych producentów/eksporterów, a także znanych importerów we Wspólnocie i przemysł wspólnotowy. Przesłano kwestionariusze producentom/eksporterom w ChRL i na Filipinach, jak również importerom we Wspólnocie wymienionym we wniosku lub znanym Komisji z dochodzenia, które doprowadziło do nałożenia istniejących środków na przywóz łączników rur lub przewodów rurowych pochodzących z ChRL (zwanego dalej „dochodzeniem pierwotnym”). Zainteresowane strony miały możliwość wyrażenia swoich opinii na piśmie i złożenia wniosku o przesłuchanie w ramach limitu czasowego określonego w rozporządzeniu wszczynającym. Wszystkie strony poinformowano, że brak współpracy może spowodować zastosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego oraz rozpoznanie sytuacji na podstawie dostępnych faktów.

(9)

Nie otrzymano żadnych odpowiedzi na kwestionariusze od eksporterów/producentów z Filipin, pomimo że władze filipińskie skontaktowały się z licznymi przedsiębiorstwami najprawdopodobniej zajmującymi się produkcją łączników rur i przewodów rurowych. Nie otrzymano również żadnych odpowiedzi na kwestionariusze od eksporterów/producentów z ChRL.

(10)

Dwóch importerów we Wspólnocie współpracowało i przesłało odpowiedzi na kwestionariusze.

(11)

Wizyty weryfikacyjne odbyły się w zakładach następujących przedsiębiorstw:

Importerzy

(12)

Dochodzenie objęło okres od dnia 1 lipca 2004 r. do dnia 30 czerwca 2005 r. (zwany dalej „okresem objętym dochodzeniem” („OD”)). Zebrano dane od 2001 r. do końca OD celem zbadania rzekomej zmiany w strukturze handlu.

(13)

Jak podano w motywie 9, żaden z producentów/eksporterów z ChRL lub Filipin nie współpracował w trakcie dochodzenia. Trzy przedsiębiorstwa z Filipin zgłosiły się, stwierdzając, że nie produkują ani nie eksportują łączników rur lub przewodów rurowych objętych rozporządzeniem pierwotnym, a jedynie łączniki ze stali nierdzewnej, które nie są objęte obecnym postępowaniem. Uwzględniając powyższe fakty, ustalenia dotyczące przywozu łączników rur lub przewodów rurowych wysyłanych z Filipin do Wspólnoty należało przeprowadzić częściowo na podstawie dostępnych faktów, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(14)

Produktem objętym postępowaniem, którego dotyczy domniemane obejście środków, są – zgodnie z dochodzeniem pierwotnym – łączniki rur lub przewodów rurowych (inne niż łączniki odlewane, kołnierze i łączniki gwintowane), żeliwne lub stalowe (z wyłączeniem stali nierdzewnej), o maksymalnej średnicy zewnętrznej nieprzekraczającej 609,6 mm, w rodzaju stosowanych do spawania doczołowo lub w innych celach, obecnie objętych kodami CN ex 7307 93 11 (kod TARIC 7307931195), ex 7307 93 19 (kod TARIC 7307931995), ex 7307 99 30 (kod TARIC 7307993095) oraz ex 7307 99 90 (kod TARIC 7307999095), pochodzących z ChRL.

(15)

Na podstawie dostępnych informacji oraz danych dostarczonych przez władze Filipin, a także biorąc pod uwagę zmianę struktury handlu opisaną w kolejnej sekcji, należy przyjąć, że w związku z brakiem dowodów przeciwnych, łączniki rur lub przewodów rurowych wywożone do Wspólnoty z ChRL oraz łączniki wysyłane z Filipin mają te same podstawowe cechy fizyczne i chemiczne oraz te same zastosowania. Są więc one uważane za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(16)

Jako że żadna filipińska firma nie podjęła współpracy, zaistniała konieczność określenia wielkości i wartości wywozu produktu podobnego z Filipin do Wspólnoty na podstawie faktów dostępnych zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego. W związku z powyższym wykorzystano dane Eurostatu, będące najwłaściwszymi dostępnymi danymi, w celu ustalenia cen eksportowych i wielkości wywozu z Filipin do Wspólnoty.

Przywóz do Wspólnoty

(17)

Jak wykazuje powyższa tabela, przywóz łączników rur i przewodów rurowych z Filipin wzrósł z 0 ton w 2001 r. do prawie 3 000 ton w OD. Przywóz z Filipin rozpoczął się w 2002 r. w czasie trwania dochodzenia pierwotnego. W 2003 r. przywóz z Filipin znacznie wzrósł, osiągając 700 ton. W 2004 r. przywóz z Filipin do Wspólnoty wzrósł ponadtrzykrotnie, osiągając 2 445 ton. Należy zauważyć, że po rozszerzeniu pierwotnych środków antydumpingowych na przywóz podobnego produktu wysyłanego z Indonezji i Sri Lanki w grudniu 2004 r. przywóz z tych krajów spadł do zera. To całkowite zatrzymanie przywozu z Indonezji i Sri Lanki do Wspólnoty w 2004 r. zbiegło się z największym wzrostem przywozu z Filipin.

(18)

Jednocześnie wywóz z ChRL na Filipiny utrzymał się na niskim, ale stałym poziomie.

Wywóz z ChRL na Filipiny

(19)

Należy jednak zauważyć, że dane użyte w celu ustalenia zmian w strukturze handlu, a w szczególności dane dotyczące wywozu z ChRL do Filipin, należy oceniać w świetle prawdopodobieństwa niezgodnych z prawdą deklaracji pochodzenia (patrz: motyw 22 poniżej) i z tego względu mogą nie oddawać wiernego obrazu sytuacji.

(20)

Powyższe dane prowadzą do wniosku, że zaistniała wyraźna zmiana w strukturze handlu, która rozpoczęła się po zakończeniu dochodzenia pierwotnego i nasiliła się po rozszerzeniu środków na przywóz produktu podobnego z Indonezji i Sri Lanki. Zmiana polegała na zdecydowanym wzroście przywozu łączników rur i przewodów rurowych z Filipin do Wspólnoty, szczególnie w 2005 r. i w OD, co zbiegło się z zatrzymaniem przywozu z dwóch krajów, na które rozszerzono pierwotne środki.

(21)

W związku z powyższym nie ulega wątpliwości, że chiński wywóz, który był przeładowywany w Indonezji i na Sri Lance, został przynajmniej częściowo przekierowany do Filipin po tym jak pierwotne środki antydumpingowe zostały rozszerzone na przywóz z Indonezji i Sri Lanki. Miało to miejsce w szczególności podczas 2004 r. oraz w trakcie OD.

(22)

Jak już stwierdzono w motywie 9 powyżej, żaden z producentów/eksporterów z Filipin nie współpracował w trakcie dochodzenia. Podczas dochodzenia nie znaleziono nawet dowodów na istnienie takich producentów. Co więcej, dowody zebrane w trakcie dochodzenia wykazują, że łączniki rur i przewodów rurowych były w niektórych przypadkach zgłaszane jako wyprodukowane przez filipińskie firmy, które zeznały, iż nie były nigdy zaangażowane w produkcję produktu podobnego. Potwierdzają to informacje zawarte we wniosku o wszczęcie dochodzenia dotyczącego obchodzenia środków, w tym oferty kierowane do potencjalnych importerów, zawierające propozycję sfałszowania dokumentów pochodzenia.

(23)

Z informacji, o których mowa w motywach 17 i 20 powyżej, można wywnioskować, iż wywóz rur i przewodów rurowych wyprodukowanych w ChRL i przesyłanych do Wspólnoty przez Indonezję lub Sri Lankę w latach 2002–2004 został w dużym stopniu przekierowany przez Filipiny, począwszy od 2003 r. aż do końca OD.

(24)

Ponadto, pomimo że wolumen przywozu produktu objętego postępowaniem z ChRL na Filipiny tylko w niewielkim stopniu pokrywał się ze wzrostem wywozu wysyłanego z Filipin do Wspólnoty (patrz: motyw 18 powyżej), gwałtowny wzrost przywozu z Filipin do Wspólnoty należy również rozpatrywać w świetle dowodów dotyczących fałszywych deklaracji lub fałszowania świadectw pochodzenia (patrz: motyw 22 powyżej), a także braku rzeczywistych filipińskich producentów łączników rur i przewodów rurowych oraz zmniejszenia się wywozu tego produktu ze Sri Lanki i Indonezji do Wspólnoty. Całokształt tych elementów świadczy o braku ekonomicznego uzasadnienia dla zaobserwowanej zmianie w strukturze handlu.

(25)

Wobec braku współpracy ze strony wszystkich eksportujących producentów z Filipin i ChRL oraz w związku z brakiem dowodów przeciwnych, stwierdza się, że biorąc pod uwagę zbieżność w czasie z dochodzeniem prowadzącym do rozszerzenia pierwotnych środków na przywóz z Indonezji i Sri Lanki, zmiana struktury handlu była spowodowana nałożeniem ceł antydumpingowych, a nie inną racjonalną przyczyną lub ekonomicznym uzasadnieniem w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(26)

W oparciu o analizę przepływów handlowych przeprowadzoną w motywie 17 powyżej nastąpiła wyraźna ilościowa zmiana w strukturze przywozu łączników rur i przewodów rurowych do Wspólnoty. Skala przywozu deklarowanego jako pochodzącego z Filipin na rynek Wspólnoty była nieznaczna do czerwca 2003 r. Po tej dacie przywóz deklarowany jako pochodzący z Filipin nagle pojawił się i wzrósł znacząco, osiągając wysokość 2 941 ton w OD. Wolumen ten odpowiada 3 % konsumpcji we Wspólnocie obliczonej na podstawie danych liczbowych przedstawionych przez wnioskodawców oraz danych dotyczących przywozu pochodzących z Eurostatu. Uznaje się zatem, że ta znacząca zmiana kierunku w przepływie handlowym osłabiła skutki naprawcze środków antydumpingowych w zakresie ilości przywożonych na rynek Wspólnoty.

(27)

Uwzględniając ceny produktów wysyłanych z Filipin oraz wobec braku współpracy i dowodów przeciwnych, dane Eurostatu wykazują, że średnie ceny eksportowe produktów przywożonych z Filipin w OD były niższe niż średnie ceny eksportowe ustalone dla ChRL w dochodzeniu pierwotnym. Ustalono, że ceny produktów przywożonych z Filipin były niższe o ponad jedną trzecią od cen produktów przywożonych pochodzących z Chin zarówno w 2004 r., jak i w OD. Ponadto ustalono, że średnie ceny eksportowe produktów wywożonych z Filipin do Wspólnoty kształtowały się poniżej poziomu usuwającego szkodę w odniesieniu do cen wspólnotowych, ustalonego w dochodzeniu pierwotnym. W związku z powyższym skutki zaradcze nałożonego cła antydumpingowego zostały osłabione pod względem cen. Szczegółowe dane zamieszczono w poniższej tabeli:

(28)

W związku z powyższym stwierdza się, że zmiana w przepływach handlowych w połączeniu ze znacznym wzrostem przywozu po wyjątkowo niskich cenach z Filipin osłabiła skutki zaradcze środków antydumpingowych pod względem ilości i cen produktu podobnego.

(29)

W celu określenia, czy możliwe jest znalezienie dowodów dumpingu względem produktu objętego postępowaniem wywożonego do Wspólnoty z Filipin w OD, wykorzystano ceny eksportowe ustalone na podstawie danych Eurostatu zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(30)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego porównano te ceny eksportowe z wartością normalną ustaloną wcześniej dla produktu podobnego. W pierwotnym dochodzeniu Tajlandię uznano za odpowiedni kraj o gospodarce rynkowej analogiczny do ChRL na potrzeby ustalenia wartości normalnej.

(31)

W celu sprawiedliwego porównania wartości normalnej z ceną eksportową uwzględniono, w postaci dostosowań, różnice mające wpływ na ceny i porównywalność cen. Dostosowania takie zostały dokonane zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do kosztów transportu i ubezpieczenia, na podstawie informacji zawartych we wniosku.

(32)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego porównanie średniej ważonej wartości normalnej ustalonej w dochodzeniu pierwotnym oraz średniej ważonej cen eksportowych w OD niniejszego dochodzenia, wyrażone jako odsetek ceny cif na granicy Wspólnoty przed ocleniem, wykazało dumping na przywóz łączników rur i przewodów rurowych wysyłanych z Filipin. Ustalony margines dumpingu, wyrażony jako odsetek ceny cif na granicy Wspólnoty przed ocleniem, przekroczył 60 %.

(33)

W związku z powyższym stwierdzeniem obejścia w rozumieniu art. 13 ust. 1 zdanie trzecie rozporządzenia podstawowego oraz zgodnie z art. 13 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia podstawowego, obowiązujące środki antydumpingowe dotyczące przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z ChRL powinny zostać rozszerzone na przywóz tego samego produktu wysyłanego z Filipin, niezależnie od tego, czy został zadeklarowany jako pochodzący z Filipin czy też nie.

(34)

Rozszerzone cło powinno być równe cłu ustanowionemu w art. 1 ust. 2 rozporządzenia pierwotnego.

(35)

Zgodnie z art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, które stanowią o tym, że wszelkie rozszerzone środki stosowane są wobec zarejestrowanego przywozu od daty rejestracji, cło antydumpingowe powinno być pobierane od przywozu łączników rur i przewodów rurowych wysyłanych z Filipin, które zostały przywiezione na teren Wspólnoty w ramach procedury rejestracji nałożonej na mocy rozporządzenia wszczynającego.

(36)

Pomimo że w trakcie niniejszego dochodzenia nie ustalono istnienia na Filipinach żadnego rzeczywistego eksportującego producenta łączników rur i przewodów rurowych, ani też producent taki nie zgłosił się do Komisji, nowi eksportujący producenci, którzy rozważaliby złożenie wniosku o wyłączenie z zastosowania rozszerzonego cła antydumpingowego zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, będą musieli wypełnić kwestionariusz celem umożliwienia Komisji podjęcia decyzji, czy wyłączenie może być im przyznane. Tego rodzaju wyłączenie może zostać udzielone po dokonaniu oceny, między innymi, sytuacji rynkowej produktu objętego postępowaniem, mocy produkcyjnych i stopnia wykorzystania mocy produkcyjnych, zakupów, sprzedaży, prawdopodobieństwa stosowania praktyk, w odniesieniu do których nie ma wystarczającej racjonalnej przyczyny ani ekonomicznego uzasadnienia, oraz dowodów na istnienie dumpingu. W takim przypadku Komisja najprawdopodobniej przeprowadziłaby również wizytę weryfikacyjną na miejscu. Wniosek należałoby niezwłocznie skierować do Komisji, razem z wszelkimi odnośnymi informacjami, zwłaszcza wszelkimi zmianami w działaniach przedsiębiorstwa związanymi z produkcją i sprzedażą.

(37)

Importerzy wciąż mogliby korzystać z wyłączenia z rejestracji lub środków, w takiej mierze, w jakiej ich przywozy pochodzą od eksportujących producentów, którym przyznano tego rodzaju wyłączenie, oraz zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(38)

W przypadkach, w których udzielono wyłączenia, Komisja, po konsultacji z Komitetem Doradczym, zaproponuje odpowiednio zmianę niniejszego rozporządzenia. Wszelkie udzielone wyłączenia będą następnie monitorowane celem zapewnienia zgodności z warunkami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

(39)

Zainteresowane strony zostały poinformowane o istotnych faktach i okolicznościach, na podstawie których Rada zamierzała rozszerzyć obowiązujące ostateczne cło antydumpingowe, i miały możliwość przedstawienia swoich uwag. Nie otrzymano żadnych uwag, których charakter mógłby zmienić wyżej wspomniane wnioski,

Komisja Europejska

Dyrekcja Generalna Handlu

Dyrekcja B

J-79 5/16

B-1049 Bruksela

Faks (32 2) 295 65 05

29.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 116/7

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

29.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 116/9

(1)

Decyzja 98/256/WE zostaje zachowana jako środek przejściowy na mocy załącznika XI do rozporządzenia (WE) nr 999/2001.

(2)

Na mocy decyzji 98/256/WE zakazuje się wywozu ze Zjednoczonego Królestwa żywego bydła i produktów otrzymanych z bydła poddanego ubojowi w Zjednoczonym Królestwie, które mogłyby się znaleźć w łańcuchu żywienia ludzi i zwierząt albo byłyby przeznaczone do stosowania w kosmetykach, produktach farmaceutycznych lub wyrobach medycznych. Ustanawia się pewne odstępstwa, w szczególności w odniesieniu do wywozu wołowiny i produktów z wołowiny w ramach schematu wywozu opartego na datach urodzin (DBES).

(3)

Przed rozważeniem możliwości zniesienia embarga dotyczącego Zjednoczonego Królestwa powinny być spełnione dwa warunki: częstotliwość występowania nie może przekroczyć granicy 200 przypadków BSE na milion sztuk dorosłego bydła i Biuro ds. Żywności i Weterynarii (FVO) musi wydać pozytywną opinię na podstawie kontroli przeprowadzanych w Zjednoczonym Królestwie oraz jego stanu gotowości do przestrzegania prawodawstwa wspólnotowego w szczególności w powiązaniu z identyfikacją i rejestracją bydła oraz badania.

(4)

Na sesji ogólnej w maju 2003 r. OIE zmieniła kryteria wyznaczające granicę pomiędzy krajami średniego (kategoria 4) i wysokiego ryzyka (kategoria 5). W odniesieniu do krajów prowadzących czynny nadzór wyznaczono granicę występowania BSE wynoszącą 200 przypadków na milion sztuk bydła w populacji.

(5)

W czerwcu 2003 r., w związku z tym, że częstotliwość występowania BSE w Zjednoczonym Królestwie zbliżała się do liczby 200 oraz że z tego powodu nie powinno ono być dłużej uznawane za kraj wysokiego ryzyka według kryteriów OIE, Zjednoczone Królestwo zwróciło się z wnioskiem o wydanie pozwolenia na handel na tych samych zasadach, jakie obowiązują inne państwa członkowskie. Na poparcie swojego wniosku Zjednoczone Królestwo przedłożyło dokumentację zawierającą oszacowanie bezwzględnego występowania w oparciu o wyniki systemu częściowego badania obowiązującego w Zjednoczonym Królestwie.

(6)

Panel Naukowy ds. Zagrożeń Biologicznych Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) stwierdził w swojej opinii z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie naukowego uzasadnienia propozycji wprowadzenia zmian w obowiązującym w Zjednoczonym Królestwie schemacie wywozu opartym na datach urodzin (DBES) oraz w przepisie dotyczącym uboju zwierząt w wieku powyżej 30 miesięcy (OTM), że bydło urodzone lub hodowane w Zjednoczonym Królestwie przed dniem 1 sierpnia 1996 r. nie powinno być wprowadzane do łańcuchów żywienia ludzi i zwierząt ze względu na zwiększone występowanie BSE w tej grupie. W odniesieniu do bydła urodzonego po tej dacie, zgodnie z tą opinią, zagrożenie, jakie stwarza BSE dla konsumentów, jest porównywalne z zagrożeniem w innych państwach członkowskich. Od dnia 1 sierpnia 1996 r. w Zjednoczonym Królestwie obowiązywał zakaz stosowania do żywienia zwierząt gospodarskich jakiejkolwiek mączki mięsno-kostnej ze ssaków.

(7)

W dniu 12 maja 2004 r. EFSA opublikował opinię dotyczącą statusu umiarkowanego ryzyka. Zgodnie z tą opinią występowanie BSE w Zjednoczonym Królestwie powinno być mniejsze niż 200 przypadków w okresie między lipcem a grudniem 2004 r. Na plenarnym posiedzeniu w dniach 9 i 10 marca 2005 r. EFSA uznał, że dane uzyskane z nadzoru przeprowadzonego z drugiej połowy 2004 r. potwierdziły wnioski wynikające z opinii wydanej przez niego w maju 2004 r. oraz że według klasyfikacji OIE można uznać Zjednoczone Królestwo za kraj o statusie umiarkowanego ryzyka w odniesieniu do BSE dla całego pogłowia bydła w tym kraju.

(8)

Dnia 19 lipca 2004 r. FVO opublikowało sprawozdanie z misji przeprowadzonej w Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w dniach 26 kwietnia – 7 maja 2004 r., która dotyczyła ogólnego przeglądu środków ochronnych przeciw BSE. W sprawozdaniu stwierdzono, że system obowiązujący w Irlandii Północnej w dużej mierze funkcjonuje dobrze, ale w wielu obszarach w Wielkiej Brytanii stwierdzono niedociągnięcia wymagające dalszej poprawy.

(9)

Dnia 28 września 2005 r. FVO opublikowało sprawozdanie z misji przeprowadzonej w Wielkiej Brytanii w dniach 6–15 czerwca 2005 r., która dotyczyła środków ochronnych przeciw BSE. W wyniku przeprowadzenia misji sprawdzającej stwierdzono, że w większości obszarów osiągnięto zadawalające postępy.

(10)

Dnia 7 listopada 2005 r. Zjednoczone Królestwo zastąpiło zasadę OTM zasadą sprzed 1996 r. Bydło urodzone przed dniem 1 sierpnia 1996 r. będzie na stałe wyłączone z łańcucha żywienia ludzi i zwierząt. Od października 2004 r., w przypadku pogłowia bydła urodzonego po dniu 31 lipca 1996 r., Zjednoczone Królestwo stosuje taki sam program monitorowania jak inne państwa członkowskie. Należy zmienić obecny program monitorowania stosowany do zwierząt podlegających programowi wcześniejszego niszczenia ustanowiony na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 716/96 z dnia 19 kwietnia 1996 r. przyjmującego nadzwyczajne środki wspierania rynku wołowiny w Zjednoczonym Królestwie (5).

(11)

Ze względu na status umiarkowanego ryzyka pogłowia bydła i korzystne wyniki sprawozdań z misji przeprowadzonych przez FVO, ograniczenia związane z BSE dotyczące handlu bydłem i jego produktami mogą zostać zniesione.

(12)

Warunki zniesienia embarga zostały spełnione bez zastrzeżeń w dniu 15 czerwca 2005 r., w którym zakończono misję FVO przeprowadzoną w Wielkiej Brytanii. W związku z tym wpływ niniejszego rozporządzenia na mięso i inne produkty otrzymane ze zwierząt poddanych ubojowi powinien zostać ograniczony do mięsa i innych produktów otrzymanych ze zwierząt poddanych ubojowi po tej dacie.

(13)

Należy zatem uchylić decyzję 98/256/WE, a przepisy ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 999/2001 powinny mieć pełne zastosowanie.

(14)

Na mocy decyzji Komisji 2005/598/WE (6) Zjednoczone Królestwo objęte jest zakazem wprowadzania do obrotu przed dniem 1 sierpnia 1996 r. produktów otrzymanych z bydła urodzonego lub hodowanego w Zjednoczonym Królestwie. Podobnie Zjednoczone Królestwo powinno zagwarantować, że bydło urodzone lub hodowane w Zjednoczonym Królestwie przed dniem 1 sierpnia 1996 r. nie jest wysyłane z jego terytorium do innych państw członkowskich lub państw trzecich.

(15)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 999/2001 kręgosłup bydła w wieku powyżej 24 miesięcy uznaje się za materiał szczególnego ryzyka. Zjednoczone Królestwo korzysta z odstępstwa pozwalającego na wykorzystywanie kręgosłupów otrzymanych ze sztuk bydła w wieku poniżej 30 miesięcy. Ponadto rozporządzenie to ustanawia dla Zjednoczonego Królestwa rozszerzony wykaz materiałów szczególnego ryzyka.

(16)

W następstwie zniesienia obecnych ograniczeń, granica wieku, w którym usuwa się kręgosłup sztukom bydła, oraz wykaz materiałów szczególnego ryzyka, obowiązujące w innych państwach członkowskich, powinny obowiązywać również Zjednoczone Królestwo. Należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 999/2001.

(17)

Ze względu na istniejące obecnie w Zjednoczonym Królestwie i innych państwach członkowskich zróżnicowanie granicy wieku, w którym kręgosłup usuwany jest jako materiał szczególnego ryzyka, do celów kontroli, niniejsze rozporządzenie nie powinno być stosowane ze skutkiem natychmiastowym w odniesieniu do kręgosłupów bydła urodzonego lub hodowanego w Zjednoczonym Królestwie po dniu 31 lipca 1996 r. i poddanego ubojowi przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Takie kręgosłupy i produkty otrzymane z tych kręgosłupów nie powinny być wysyłane ze Zjednoczonego Królestwa do innych państw członkowskich lub państw trzecich.

(18)

Dla zachowania jasności i spójności prawodawstwa wspólnotowego należy uchylić decyzję Komisji 98/351/WE z dnia 29 maja 1998 r. ustalającą datę rozpoczęcia wysyłania produktów bydlęcych z Irlandii Północnej w ramach systemu kwalifikowania stad do wywozu na mocy art. 6 ust. 5 decyzji Rady 98/256/WE (7) oraz decyzję Komisji 1999/514/WE z dnia 23 lipca 1999 r. wyznaczającą datę, od której na mocy art. 6 ust. 5 decyzji Rady 98/256/WE można rozpocząć wysyłkę ze Zjednoczonego Królestwa produktów z wołowiny, zgodnie ze schematem wywozu opartym na datach urodzin (8).

(19)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

29.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 116/14

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 795/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczegółowe zasady w celu wdrożenia systemu jednolitych płatności określonego w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającym wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającym określone systemy wsparcia dla rolników (2) wprowadza przepisy wykonawcze dla jednolitego systemu płatności, począwszy od 2005 r.

(2)

Doświadczenie nabyte przy administracyjnym i operacyjnym wdrażaniu wymienionego systemu na szczeblu krajowym pokazało, że w odniesieniu do niektórych kwestii potrzebne są bardziej szczegółowe zasady, a w odniesieniu do innych kwestii istniejące zasady wymagają wyjaśnienia i dostosowania.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 zmienione rozporządzeniem (WE) nr 319/2006 określa zasady dla systemu pomocy niezwiązanej z wielkością produkcji oraz zasady włączenia wsparcia dla buraka cukrowego, trzciny cukrowej i cykorii do systemu jednolitych płatności. Należy zatem przyjąć odpowiednie zasady szczegółowe. Wspomniane zasady szczegółowe powinny opierać się na tych samych wytycznych co zasady ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 795/2004 w odniesieniu do oliwy z oliwek, tytoniu, bawełny i chmielu.

(4)

Zastosowanie art. 42 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 do wszystkich sektorów włączonych do systemu jednolitych płatności po pierwszym roku stosowania może prowadzić do sytuacji, w której kwoty pozostałe w rezerwie krajowej po przydzieleniu kwot referencyjnych z tej rezerwy krajowej w przypadkach przewidzianych we wspomnianym artykule nie są potrzebne do pokrycia kolejnych przypadków. W takiej sytuacji państwom członkowskim powinno się zezwolić na proporcjonalne zwiększenie wszystkich uprawnień do płatności.

(5)

Artykuł 21 rozporządzenia (WE) nr 795/2004 przewiduje szczegółowe zasady dla rolników, którzy dokonali inwestycji w celu zwiększenia swojej zdolności produkcyjnej lub którzy wzięli działki w długoterminową dzierżawę. Wspomniane przepisy muszą zostać dostosowane w celu uwzględnienia szczególnej sytuacji rolników w sektorze cukru, którzy dokonali takich inwestycji lub zawarli długoterminowe umowy dzierżawy przed wejściem w życie rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (3).

(6)

Doświadczenie pokazuje, że istnieje potrzeba wyjaśnienia terminów, w których rolnik ubiegający o pomoc w ramach jednolitego systemu płatności musi posiadać uprawnienia do płatności.

(7)

Należy wyjaśnić zasady dotyczące przenoszenia uprawnień do płatności w celu umożliwienia dokonywania przeniesienia w terminie przewidzianym na zgłaszanie przeniesienia właściwemu organowi, chyba że właściwy organ jest przeciwny przeniesieniu i powiadamia cedenta o tym fakcie w okresie ustanowionym przez państwo członkowskie.

(8)

Należy dostosować art. 48c rozporządzenia (WE) nr 795/2004 w odniesieniu do państw członkowskich, które już rozpoczęły stosowanie systemu jednolitych płatności w 2005 r.

(9)

Decyzja o włączeniu kwot referencyjnych dla cukru została zawarta w rozporządzeniu Rady (WE) nr 319/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników. Stąd też państwa członkowskie mają bardzo krótki termin na podjęcie niezbędnych kroków, by dostosować się do tego włączenia. Należy przyjąć środki w celu zapewnienia sprawnego przejścia od poprzednich systemów związanych z cukrem do włączenia go w system jednolitych płatności. W szczególności należy zapewnić, by rolnicy mogli korzystać ze swoich praw w rozsądnych terminach. W sytuacjach, gdy możliwość ta jest zagrożona, państwa członkowskie będą musiały przewidzieć przedłużenie terminów składania wniosków ustalonych w rozporządzeniu (WE) nr 1782/2003.

(10)

Aby uniknąć drugiego liniowego procentowego zmniejszenia kwot referencyjnych w przypadku przekroczenia pułapów krajowych, o których mowa w załączniku VIII do rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, należy wyjaśnić stosowanie art. 41 ust. 2 tego rozporządzenia.

(11)

Zgodnie z art. 42 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 rezerwę krajową należy uzupełnić poprzez liniowe procentowe zmniejszenie kwot referencyjnych. Należy ustanowić zasady wyjaśniające, w jaki sposób mają postępować państwa członkowskie, które już zastosowały system jednolitych płatności w 2005 r. w odniesieniu do włączenia kwoty referencyjnej dla buraka cukrowego, trzciny cukrowej i cykorii do uzupełnienia rezerwy krajowej.

(12)

Szczegółowe zasady przewidziane w art. 48d rozporządzenia (WE) nr 795/2004 należy rozszerzyć w celu włączenia wsparcia dla buraka cukrowego, trzciny cukrowej i cykorii.

(13)

W odniesieniu do włączenia wsparcia dla buraka cukrowego, trzciny cukrowej i cykorii należy przyznać przedłużyć terminy określone w art. 49a rozporządzenia (WE) nr 795/2004, w których państwa członkowskie muszą przekazać Komisji pewne informacje.

(14)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 795/2004 ustala datę, z którą można zezwolić tymczasowo na uprawy wtórne w regionach, gdzie zbiór zbóż jest wcześniejszy z powodów klimatycznych, jak określono w art. 51 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1782/2003. Na wniosek Grecji taka data powinna zostać ustalona dla tego państwa członkowskiego.

(15)

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 795/2004 została ustalona średnia liczba hektarów, o której mowa w art. 60 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, na podstawie danych przedstawionych Komisji przez zainteresowane państwa członkowskie. Finlandia przedstawiła odpowiednie dane. Dlatego właściwe jest ustalenie liczby hektarów również dla tego państwa.

(16)

Rozporządzenie (WE) nr 795/2004 powinno zostać odpowiednio zmienione.

(17)

Ponieważ przenoszenie uprawnień może rozpocząć się z dniem 1 stycznia 2006 r., właściwym jest, by niniejsze rozporządzenie obowiązywało z mocą wsteczną od tego dnia.

(18)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komisji Zarządzającej Płatnościami Bezpośrednimi,

1)

w art. 4 dodaje się ustęp w następującym brzmieniu:

„3.   W przypadku gdy kwoty znajdujące się w rezerwie krajowej okazują się być wyższe niż niezbędne do pokrycia przypadków, o których mowa w art. 42 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, państwa członkowskie mogą proporcjonalnie zwiększyć wartość jednostkową wszystkich uprawnień do płatności. Łączna kwota wykorzystana na to zwiększenie nie powinna być wyższa niż łączna kwota wynikająca ze zmniejszenia liniowego zastosowanego zgodnie z art. 42 ust. 1 i 7 niniejszego rozporządzenia.”;

2)

w art. 21 wprowadza się następujące zmiany:

3)

artykuł 24 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1.   Uprawnienia do płatności mogą być zgłaszane do celów płatności raz do roku, wyłącznie przez rolnika, który je ma z dniem upływu ostatecznego terminu na złożenie pojedynczego wniosku zgodnie z art. 11 rozporządzenia (WE) nr 796/2004.

Tym niemniej jeżeli rolnik korzysta z możliwości wprowadzenia poprawek do wniosku zgodnie z art. 15 wspomnianego rozporządzenia, może on również zgłosić uprawnienia do płatności, które ma z dniem powiadomienia o zmianach właściwego organu, pod warunkiem że wspomniane uprawnienia do płatności nie zostały zgłoszone przez innego rolnika w tym samym roku.

Jeżeli rolnik nabywa uprawnienia do płatności w drodze przeniesienia z innego rolnika i jeżeli ten drugi rolnik już wykazał te uprawnienia do płatności, dodatkowe zgłoszenie tych uprawnień do płatności jest przyjmowane wyłącznie wtedy, gdy cedent poinformował właściwy organ o przeniesieniu zgodnie z art. 25 ust. 2 niniejszego rozporządzenia i wycofa wspomniane uprawnienia do płatności ze swojego pojedynczego wniosku w terminach określonych w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 796/2004.”;

4)

w art. 25 ust. 3 otrzymuje następujące brzmienie:

„3.   Państwo członkowskie może wymagać, aby cedent podał przeniesienie do wiadomości właściwego organu państwa członkowskiego, w przypadku gdy przeniesienie stanie się skuteczne, w terminie, który zostanie wyznaczony przez to państwo członkowskie, ale nie wcześniej niż na sześć tygodni przed dniem dokonania przeniesienia i biorąc pod uwagę ostateczny termin na złożenie wniosku w ramach systemu jednolitych płatności. Przeniesienie dokonywane jest w terminie przewidzianym w komunikacie, chyba że właściwy organ sprzeciwi się przeniesieniu i zawiadomi cedenta o tym fakcie w tym okresie. Właściwy organ może sprzeciwić się przeniesieniu wyłącznie w przypadku gdy przeniesienie nie jest zgodne z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 oraz niniejszego rozporządzenia.”;

5)

tytuł rozdziału 6b otrzymuje następujące brzmienie:

6)

w art. 48c wprowadza się następujące zmiany:

7)

w art. 48d wprowadza się następujące zmiany:

8)

w art. 48e wprowadza się następujące zmiany:

9)

w art. 49a wprowadza się następujące zmiany:

10)

Załączniki I i II zastępuje się tekstem Załącznika do niniejszego rozporządzenia.

29.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 116/20

(1)

W następstwie wprowadzenia systemu wsparcia dla cukru do systemu jednolitych płatności należy zmienić pod kilkoma względami rozporządzenie Komisji (WE) nr 796/2004 (2), w szczególności pod względem procedury składania wniosków oraz środków kontrolnych, które mają zostać zastosowane w odniesieniu do wspomnianego systemu wsparcia. Ponadto należy dokładnie określić niektóre aspekty przepisów wymienionego rozporządzenia.

(2)

Stosowanie niektórych przepisów szczegółowych zasad zintegrowanego systemu określonego w rozporządzeniu (WE) nr 796/2004 do systemów ustanowionych w art. 143b i art. 143c rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 zostało przewidziane odpowiednio w art. 136 i art. 140 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1973/2004 z dnia 29 października 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 w odniesieniu do systemów wsparcia przewidzianych w tytułach IV i IVa tego rozporządzenia oraz wykorzystania gruntów odłogowanych do produkcji surowców (3). Rozporządzenie (WE) nr 796/2004 powinno zostać wyjaśnione w tym zakresie.

(3)

Pewna liczba odesłań do innych rozporządzeń jest przestarzała i powinna zostać uaktualniona właściwym odesłaniem.

(4)

O szczegółowe informacje odnośnie do produkcji cukru należy występować w ramach pojedynczego wniosku.

(5)

Zgodnie z art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 796/2004 państwa członkowskie mogą zrezygnować z niektórych przepisów dotyczących pojedynczych wniosków w trakcie pierwszego roku stosowania systemu jednolitych płatności lub w przypadku wprowadzenia nowego elementu do systemu pojedynczych wniosków. Wspomniana rezygnacja powinna również obejmować możliwość zmiany przeznaczenia lub systemu pomocowego w odniesieniu do poszczególnych działek.

(6)

Włączenie kwot referencyjnych dla cukru do systemu jednolitych płatności w następstwie reformy sektora cukru, jak przewidziano w rozporządzeniu Rady (WE) nr 319/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 ustanawiające wspólne zasady dla systemów pomocy bezpośredniej w zakresie wspólnej polityki rolnej oraz określonych systemów wsparcia dla rolników (4) wymaga elastyczności pod względem możliwych uzupełnień lub zmian do pojedynczego wniosku, w przypadku gdy państwo członkowskie stosuje art. 48c ust. 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 795/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady w celu wdrożenia systemu jednolitych płatności określonego w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającym wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającym określone systemy wsparcia dla rolników (5) w 2006 r. Na wspomiane uzupełnienia i zmiany należy zatem zezwolić do dnia 15 czerwca 2006 r. Jednakże należy utrzymać terminy składania pojedynczego wniosku, jak określono w art. 11 rozporządzenia (WE) nr 796/2004, aby umożliwić państwom członkowskim zorganizowanie w odpowiednim czasie własnych programów kontroli.

(7)

Rozdział 10e rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 przewiduje przejściową płatność z tytułu cukru dla państw członkowskich stosujących art. 71 tego rozporządzenia. Artykuł 143ba wspomnianego rozporządzenia przewiduje osobną płatność z tytułu cukru w państwach członkowskich stosujących system jednolitych płatności obszarowych, o których mowa w art. 143b wspomnianego rozporządzenia. Zarówno przejściowa płatność z tytułu cukru, jak i oddzielna płatność z tytułu cukru są ze względu na swój charakter niezwiązane z obszarem rolnym, dlatego przepisy dotyczące pojedynczego wniosku zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 796/2004 nie stosują się do tych systemów płatności. Należy zatem podjąć działania w celu ustanowienia odpowiedniej procedury składania wniosków.

(8)

W sytuacji gdy wiele nowych sektorów jest włączanych do systemu jednolitych płatności, należy przewidzieć, by zasady określone w art. 21a rozporządzenia (WE) nr 796/2004 w zakresie składania wniosków dotyczących systemu jednolitych płatności po terminie miały również zastosowanie w przypadku wniosków rolników dotyczących tych nowych sektorów.

(9)

Kontrole krzyżowe przeprowadzane w związku z pojedynczym wnioskiem należy rozszerzyć o pewne szczegółowe kontrole w odniesieniu do różnych warunków dotyczących informacji dostarczanych przez producentów cukru.

(10)

Biorąc pod uwagę charakterystykę systemów pomocy z tytułu cukru, określoną w tytule IV rozdział 10f rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, należy ustanowić specjalne przepisy dotyczące kontroli.

(11)

W przypadku gdy właściwy organ zwiększa liczbę kontroli na miejscu, możliwe jest również zwiększenie odsetka rolników wybieranych losowo do tych kontroli.

(12)

Jeżeli rolnik zgłosił więcej niż jedno uprawnienie do płatności obszarowej, art. 50 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 796/2004 przewiduje, że podstawą do obliczenia pomocy jest liczba hektarów w powiązaniu z uprawnieniami do płatności. Jeżeli zgłoszony obszar spełnia inne kryteria kwalifikacji, nie ma potrzeby stosowania zmniejszeń lub wykluczeń zgodnie z art. 51 lub 53 wspomnianego rozporządzenia. Wspomniane przepisy należy zatem wyjaśnić w tym zakresie.

(13)

Zasady dotyczące zmniejszeń stosowanych przez odliczenie od płatności kolejnych trzech lat są możliwe jedynie w przypadku płatności dotyczących zwierząt hodowlanych, w ramach tego samego systemu, w którym powstała nieprawidłowość. Jest to sprzeczne z systemami pomocy obszarowej, gdzie odliczenie może mieć miejsce w stosunku do każdej płatności objętej tytułami III i IV rozporządzenia (WE) nr 1782/2003. Należy zatem zharmonizować zasady dla różnych systemów pomocowych.

(14)

Przepisy przejściowe dotyczące przypadków, w których mają zostać zastosowane zmniejszenia poprzez odliczenie od płatności z kolejnych trzech lat obejmują wyłącznie decyzje podjęte w stosunku do wniosków za 2004 r. Biorąc pod uwagę, że płatności dotyczące zwierząt hodowlanych po wprowadzeniu systemu jednolitych płatności zostały włączone do tego systemu, należy umożliwić odliczenie od tego systemu pomocowego.

(15)

Wprowadzenie nowych systemów pomocowych do jednolitego systemu płatności wymaga uaktualnienia odesłań do pułapów budżetowych, o których mowa w art. 71a rozporządzenia (WE) nr 796/2004.

(16)

W chwili wprowadzania systemu jednolitych płatności i pojedynczego wniosku zharmonizowano ostateczny termin dla płatności obszarowych i płatności dotyczących zwierząt hodowlanych. Dlatego właściwe jest zharmonizowanie również ostatecznego terminu zgłaszania przez państwa członkowskie informacji dotyczących tych płatności.

(17)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 796/2004.

(18)

Zmiany przewidziane w niniejszym rozporządzeniu dotyczą wniosków pomocowych dotyczących lat lub okresów premiowych rozpoczynających się z dniem 1 stycznia 2006 r. Niniejsze rozporządzenie powinno być zatem stosowane od dnia 1 stycznia 2006 r.

(19)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Płatności Bezpośrednich,

1)

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 13 wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 14 wprowadza się następujące zmiany:

4)

w art. 15 wprowadza się następujące zmiany:

5)

w art. 16 ust. 1 lit. f) otrzymuje następujące brzmienie:

6)

po art. 17 dodaje się rozdział w następującym brzmieniu:

„ROZDZIAŁ IIIA

PŁATNOŚĆ Z TYTUŁU CUKRU I ODDZIELNA PŁATNOŚĆ Z TYTUŁU CUKRU

Artykuł 17a

Wymogi dotyczące wniosków pomocowych o przyznanie płatności z tytułu cukru i oddzielnej płatności z tytułu cukru

1.   Rolnicy ubiegający się o płatność z tytułu cukru przewidzianą w rozdziale 10e rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 oraz rolnicy ubiegający się o oddzielną płatność z tytułu cukru przewidzianą w art. 143ba wspomnianego rozporządzenia składają wniosek o pomoc zawierający wszystkie informacje niezbędne do ustalenia kwalifikacji do otrzymania pomocy, a w szczególności:

2.   Wniosek o płatność z tytułu cukru lub oddzielną płatność z tytułu cukru musi zostać złożony w terminie ustalonym przez państwo członkowskie nie później niż do 15 maja oraz, w przypadku Estonii, Łotwy i Litwy, nie później niż do 15 czerwca.

Jednakże w odniesieniu do 2006 r. termin, o którym mowa w akapicie pierwszym, nie może być późniejszy niż 30 czerwca 2006 r. w przypadku wniosków o oddzielną płatność z tytułu cukru zgodnie z art. 143ba rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.”;

7)

w art. 21a dodaje się ustęp w następującym brzmieniu:

„3.   Ustępy 1 i 2 mają zastosowanie również w pierwszym roku włączenia nowych sektorów do systemu jednolitych płatności w odniesieniu do wniosków rolników dotyczących ich uczestniczenia w tych sektorach.”;

8)

w art. 24 ust. 1 dodaje się literę w następującym brzmieniu:

9)

w art. 26 wprowadza się następujące zmiany:

10)

w art. 27 ust. 1 dodaje się akapit w następującym brzmieniu:

„Jednakże jeżeli liczba rolników, którzy mają zostać poddani kontrolom na miejscu, przekracza minimalną liczbę rolników, którzy mają zostać poddani kontrolom na miejscu przewidzianym w art. 26 ust. 1 i 2, odsetek wybranych losowo rolników w dodatkowej próbie nie powinien przekraczać 25 %.”;

11)

po art. 31a dodaje się artykuł w następującym brzmieniu:

„Artykuł 31b

Kontrole na miejscu dotyczące producentów cukru

Kontrole na miejscu dotyczące producentów cukru w ramach wniosków o pomoc dla producentów buraków cukrowych i trzciny cukrowej przewidziane w art. 10f tytułu IV rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 sprawdzają:

12)

w art. 32 wprowadza się następujące zmiany:

13)

w art. 36 ust. 1 akapit drugi otrzymuje następujące brzmienie:

„Kontrole na miejscu przeprowadzane w rzeźniach obejmują dokładną analizę dokumentów a posteriori, porównanie z zapisami w skomputeryzowanej bazie danych bydła oraz kontrole podsumowań dla świadectw ubojowych lub informacji takie podsumowania zastępujących, które wysłano do innych państw członkowskich zgodnie z art. 121 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1973/2004.”;

14)

w art. 45 ust. 3 akapit pierwszy otrzymuje następujące brzmienie:

„W drodze odstępstwa od ust. 2 organ właściwy dla celów kontroli w zakresie danych wymogów lub norm może wybrać 1 % próbę kontrolną spośród wszystkich rolników, którzy złożyli wniosek o przyznanie pomocy w ramach systemów pomocowych ustanowionych w tytułach III, IV i IVa rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 oraz którzy mają obowiązek przestrzegania co najmniej jednego wymogu lub normy.”;

15)

w art. 50 ust. 2 otrzymuje następujące brzmienie:

„2.   W przypadku wniosku o pomoc w ramach systemu jednolitych płatności, jeśli istnieje rozbieżność między zadeklarowanymi uprawnieniami do płatności a zadeklarowanym obszarem, płatność będzie obliczana na podstawie mniejszego wymiaru.”;

16)

w art. 51 wprowadza się następujące zmiany:

17)

w art. 53 wprowadza się następujące zmiany:

18)

w art. 59 wprowadza się następujące zmiany:

19)

w art. 60 wprowadza się następujące zmiany:

20)

w art. 62 zdanie pierwsze otrzymuje następujące brzmienie:

„W zakresie deklaracji lub zaświadczeń wydawanych przez ubojnie w związku z premiami ubojowymi przewidzianymi w art. 121 rozporządzenia (WE) nr 1973/2004, jeżeli stwierdzono, że ubojnia wydała fałszywe zaświadczenia lub deklarację na skutek rażącego zaniedbania lub celowo, dane państwo członkowskie stosuje właściwe krajowe sankcje.”;

21)

w art. 64 ust. 2 zdanie trzecie otrzymuje następujące brzmienie:

„Kwota równa kwocie objętej odrzuconym wnioskiem podlega odliczeniu od płatności pomocowych w ramach wszystkich systemów pomocy ustanowionych w tytule III, IV i IVa rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, do których osoba ta jest uprawniona w kontekście wniosków składanych przez nią w okresie roku kalendarzowego następującego po roku kalendarzowym, w którym zostały dokonane ustalenia.”;

22)

w art. 71a ust. 2 lit. d) akapit pierwszy otrzymuje następujące brzmienie:

„w odniesieniu do systemów pomocowych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, dla których ustalono pułap budżetowy zgodnie z art. 64 ust. 2, art. 70 ust. 2, art. 71 ust. 2, art. 110p ust. 1, art. 143b ust. 7 i art. 143ba ust. 2 wspomnianego rozporządzenia, dane państwo członkowskie podsumowuje kwoty wynikające z zastosowania lit. a), b) i c).”;

23)

w art. 73 ust. 2 zdanie pierwsze otrzymuje następujące brzmienie:

„Państwa członkowskie mogą zdecydować, że zwrot nienależnej płatności dokonuje się przez potrącenie tej kwoty z jakiejkolwiek zaliczki lub płatności w ramach systemów pomocowych, o których mowa w tytule III, IV i IVa rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, dokonywanej na rzecz rolnika po dacie podjęcia decyzji o zwrocie.”;

24)

w art. 76 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

25)

w art. 80 ust. 1 dodaje się następujący akapit:

„Jeżeli państwo członkowskie wprowadza system jednolitych płatności po 2005 r., w przypadkach gdy nie stosuje się zmniejszeń poprzez odliczenie zgodnie z art. 59 ust. 2 akapit trzeci, a art. 59 ust. 4 akapit drugi nie mógł być jeszcze w pełni odliczony przed dniem zastosowania systemu jednolitych płatności, pozostającą różnicę należy odliczyć od płatności w ramach któregokolwiek systemu objętego niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem że termin określony w tych przepisach jeszcze nie wygasł.”.

29.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 116/27

(1)

Państwa członkowskie powinny dostarczyć Komisji dostępne dane dotyczące wniosków o przyznanie pomocy na uprawę skrobiowych odmian ziemniaka przewidzianej w art. 93 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 i pomocy dla producentów buraków cukrowych oraz trzciny cukrowej przewidzianej w rozporządzeniu (WE) nr 1782/2003 tytuł IV rozdział 10f. Należy zatem odpowiednio zmienić art. 3 lit. c) rozporządzenia Komisji (WE) nr 1973/2004 (2).

(2)

Artykuł 90 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 ostatnio zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 319/2006 przewiduje możliwość przyznawania pomocy z tytułu upraw energetycznych w odniesieniu do powierzchni, których produkcja jest przedmiotem umowy pomiędzy rolnikiem i podmiotem skupującym. Należy zatem odpowiednio dostosować przepisy wykonawcze dotyczące pomocy z tytułu upraw energetycznych określone w rozporządzeniu (WE) nr 1973/2004.

(3)

Artykuł 33 rozporządzenia (WE) nr 1973/2004 stanowi, że produkty energetyczne są pozyskiwane w większości przez drugą jednostkę przetwórczą. Jednakże w przypadku produktów innych niż spożywcze w ramach systemu odłogowania art. 156 wspomnianego rozporządzenia stanowi, że produkty inne niż spożywcze powinny być uzyskiwane w maksymalnym stopniu przez trzecią jednostkę przetwórczą. Doświadczenie po dwóch latach wdrażania systemu upraw energetycznych pokazuje, że należy dostosować dwa systemy, wprowadzając trzecią jednostkę przetwórczą także do systemu upraw energetycznych. Należy zatem odpowiednio dostosować art. 33, 37 i 38 rozporządzenia (WE) nr 1973/2004.

(4)

Należy przewidzieć szczegółowe zasady dotyczące zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli, o których mowa w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającym szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającym wspólne zasady dla systemów pomocy bezpośredniej w zakresie wspólnej polityki rolnej oraz określonych systemów wsparcia dla rolników (3), które należy stosować w odniesieniu do oddzielnego systemu płatności dotyczącego cukru ustanowionego na mocy art. 143ba rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

(5)

Jednym z celów reformy w sektorze cukru, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (4), jest poprawa zorientowania na rynek sektora cukru w UE. Zatem, w celu zwiększenia zbytu na produkty tego sektora, należy uznać buraki cukrowe, karczochy jerozolimskie i korzenie cykorii za kwalifikujące się do pomocy w ramach systemu wsparcia upraw energetycznych oraz wyrazić zgodę na uprawę tych roślin, do celów innych niż produkcja cukru, na obszarach kwalifikujących się do otrzymania uprawnień z tytułu odłogowania.

(6)

Artykuł 171cm ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1973/2004 uniemożliwia rolnikom składanie wniosków o wypłacenie zaliczki w ramach pomocy z tytułu tytoniu z chwilą rozpoczęcia dostaw. Przepis ten nie pozwala na składanie wniosków w przypadku producentów wczesnych odmian tytoniu. Należy zatem usunąć ten przepis.

(7)

Na podstawie art. 71 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 Słowenia zdecydowała się zastosować system jednolitych płatności w roku 2007. Artykuł 71 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia stanowi, że okres przejściowy stosuje się jedynie do dnia 31 grudnia 2005 r. w odniesieniu do chmielu. Słowenia byłaby zatem zobowiązana do zastosowania systemu jednolitych płatności jedynie w tym sektorze i włączenia do systemu wszystkich innych sektorów w roku 2007. W celu ułatwienia przejścia do systemu jednolitych płatności art. 48a ust. 11 rozporządzenia Komisji (WE) nr 795/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady w celu wdrożenia systemu jednolitych płatności określonego w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającym wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w zakresie wspólnej polityki rolnej oraz określonych systemów wsparcia dla rolników (5) przewiduje dalsze stosowanie poprzedniego systemu w odniesieniu do chmielu w Słowenii do dnia 31 grudnia 2006 r. i w związku z tym wprowadzenie w roku 2007 systemu jednolitych płatności dla wszystkich danych sektorów. Należy zatem dostosować przepisy rozporządzenia (WE) nr 1973/2004 do przepisów znajdujących się w rozporządzeniu (WE) nr 795/2004 i tym samym przewidzieć stosowanie, w Słowenii do dnia 31 grudnia 2006 r., przepisów wykonawczych przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 609/1999 z dnia 19 marca 1999 r. ustanawiającym szczegółowe zasady przyznawania pomocy producentom chmielu (6).

(8)

Zgodnie z art. 71 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1973/2004 Hiszpania zaproponowała poprawkę do załącznika X do wspomnianego rozporządzenia w celu dodania obszarów o mniej korzystnych warunkach gospodarowania w prowincjach La Coruña i Lugo położonych w Autonomicznym Regionie Galicji oraz dostarczyła Komisji szczegółowe uzasadnienie tego wniosku wskazując, że kryteria, o których mowa w art. 113 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 są spełnione. Biorąc pod uwagę to uzasadnienie, należy zmienić załącznik X do rozporządzenia (WE) nr 1973/2004 w celu włączenia danych obszarów.

(9)

Załącznik II do decyzji Komisji K(2004)1439/3 z dnia 29 kwietnia 2004 r. dotyczącej minimalnej wielkości kwalifikującego się obszaru na gospodarstwo, powierzchni użytków rolnych objętej systemem jednolitych płatności obszarowych i rocznych środków finansowych w odniesieniu do 2004 r. dla Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Polski i Słowacji określa powierzchnie użytków rolnych w ramach systemu jednolitej płatności obszarowej, o którym mowa w art. 143b ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003. Odpowiednie dane dotyczące Polski zostały zmienione decyzją Komisji K(2005)4553 z dnia 25 listopada 2005 r. Kwota ta powinna także być ujęta w załączniku XXI do rozporządzenia (WE) nr 1973/2004.

(10)

Załącznik XXI do rozporządzenia (WE) nr 1973/2004 określa powierzchnię użytków rolnych w ramach systemu jednolitej płatności obszarowej dla Słowacji w wysokości 1 976 tys. hektarów. Jednakże właściwa powierzchnia, którą należy uwzględnić wynosi 1 955 tys. hektarów, zgodnie z załącznikiem II do decyzji K(2004)1439/3. Należy ująć tę kwotę w załączniku XXI do rozporządzenia (WE) nr 1973/2004.

(11)

W wyniku dalszego przeglądu na Litwie obliczenia powierzchni użytków rolnych w ramach systemu jednolitej płatności obszarowej zgodnie z art. 143b ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, decyzją Komisji K(2006)1691 z dnia 26 kwietnia 2006 r. zwiększono ogólną powierzchnię użytków rolnych z obecnie 2 288 tys. hektarów do 2 574 tys. hektarów. Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik XXI do rozporządzenia (WE) nr 1973/2004.

(12)

Nowe odmiany tytoniu zostały wprowadzone na rynek Wspólnoty i muszą być one zawarte w załączniku XXV do rozporządzenia (WE) nr 1973/2004.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1973/2004.

(14)

Ponieważ zmiany, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu odnoszą się do lat gospodarczych począwszy od roku 2006, niniejsze rozporządzenie powinno stosować się z dniem 1 stycznia 2006 r. Jednakże w odniesieniu do zmian powierzchni użytków rolnych w ramach systemu jednolitej płatności obszarowej odnośnie do Polski, niniejsze rozporządzenie staje się skuteczne od roku 2005, ponieważ prowadzi do zwiększenia wypłat na rzecz wnioskodawców w ramach tego systemu.

(15)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Płatności Bezpośrednich,

1)

artykuł 3 lit. c) otrzymuje następujące brzmienie:

2)

w art. 23 dodaje się następujący punkt w następującym brzmieniu:

3)

artykuł 24 otrzymuje następujące brzmienie:

4)

artykuł 26 otrzymuje następujące brzmienie:

5)

artykuł 29 otrzymuje następujące brzmienie:

6)

artykuł 31 ust. 2 akapit pierwszy otrzymuje następujące brzmienie:

„Faktyczne ilości dostarczane przez wnioskodawców podmiotom skupującym lub pierwszym jednostkom przetwórczym odpowiadają co najmniej plonowi reprezentatywnemu.”;

7)

w art. 32 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

8)

w rozdziale 8 część wprowadzająca otrzymuje następujące brzmienie:

9)

artykuł 33 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 33

Liczba jednostek przetwórczych

Produkty energetyczne są pozyskiwane w większości przez trzecią jednostkę przetwórczą.”;

10)

artykuł 34 otrzymuje następujące brzmienie:

11)

artykuł 35 otrzymuje następujące brzmienie:

12)

w art. 36 ust. 2 warunki początkowe otrzymują następujące brzmienie:

„Poniższe zobowiązania, nałożone na podmioty skupujące lub jednostki przetwórcze, stanowią zobowiązania podporządkowane w rozumieniu art. 20 rozporządzenia (EWG) nr 2220/85:”;

13)

w art. 37 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„W przypadku gdy pierwsze jednostki przetwórcze sprzedają bądź przenoszą na drugie lub trzecie jednostki przetwórcze w innych państwach członkowskich produkty pośrednie objęte umowami zgodnie z przepisami zawartymi w art. 26, do produktów dołącza się formularze kontrolne T5 wydane zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 2454/93.

W przypadku gdy podmiot skupujący dokonuje sprzedaży bądź odstąpienia na rzecz pierwszej jednostki przetwórczej mającej siedzibę w innym państwie członkowskim produktów pośrednich będących przedmiotem umowy zastosowanie ma akapit pierwszy.”;

14)

artykuł 38 otrzymuje następujące brzmienie:

15)

artykuł 39 otrzymuje następujące brzmienie:

16)

w art. 40 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1.   Właściwe organy państw członkowskich, w których znajdują się podmioty skupujące, przeprowadzają kontrolę co najmniej 25 % podmiotów skupujących mających siedzibę na terytorium tych państw członkowskich, wybranych na podstawie analizy ryzyka. Takie kontrole obejmują fizyczne sprawdzenie i kontrolę dokumentów handlowych celem sprawdzenia spójności między zakupami surowców a odnośnymi dostawami.

1a.   Właściwe organy państw członkowskich, w których miały miejsce procesy przetwarzania, przeprowadzają kontrolę przestrzegania przepisów art. 24 ust. 1 przez co najmniej 25 % jednostek przetwórczych mających siedzibę na terytorium tych państw członkowskich, wybranych na podstawie analizy ryzyka. Kontrole te obejmują co najmniej:

Na potrzeby kontroli opisanej w lit. b) akapit pierwszy, właściwe organy opierają się w szczególności na współczynnikach technicznych procesu przetwarzania przedmiotowych surowców. W przypadku gdy takie współczynniki dla wywozu zawarte są w prawodawstwie wspólnotowym, to są one stosowane. W przypadku gdy w prawodawstwie wspólnotowym nie występują takie współczynniki, ale są inne, to należy je stosować. We wszystkich pozostałych przypadkach kontrola opiera się głównie na współczynnikach ogólnie przyjętych w przemyśle przetwórczym.”;

17)

po art. 142 dodaje się rozdział w brzmieniu:

„ROZDZIAŁ 15a

ODDZIELNE PŁATNOŚCI Z TYTUŁU CUKRU

Artykuł 142a

Stosowanie rozporządzenia (WE) nr 796/2004

W odniesieniu do oddzielnych płatności z tytułu cukru ustanowionego w art. 143ba rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, stosuje się art. 5, 10, 18 do 22, 65, 66, 67, 70, 71a, 72 i 73 rozporządzenia (WE) nr 796/2004.”;

18)

w art. 143 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Uprawy buraka cukrowego, karczochów jerozolimskich lub korzeni cykorii na gruntach odłogowanych są dozwolone na następujących warunkach:

19)

w art. 171cm ust. 5 skreśla się ostatnie zdanie;

20)

w art. 172 ust. 3 dodaje się zdanie w brzmieniu:

„Ma ono nadal zastosowanie do wniosków o dopłaty w Słowenii w odniesieniu do zbiorów w 2006 r. w odniesieniu do rozporządzeniem (EWG) nr 1696/71 oraz do dnia 31 grudnia 2006 r. w odniesieniu do rozporządzenia Rady (WE) nr 1098/98 (8).

21)

w załączniku IX wprowadza się następujące zmiany:

22)

w załączniku X ppkt 3 otrzymuje następujące brzmienie:

23)

w załączniku XXI wprowadza się następujące zmiany:

24)

w załączniku XXIII ostatni tiret otrzymuje brzmienie:

25)

załącznik XXV zastępuje się tekstem znajdującym się w Załączniku do niniejszego rozporządzenia.

29.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 116/36

(1)

Artykuł 1 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 312/2001 (3) przewiduje miesięczne ograniczenie ilości oliwy z oliwek przy wydawaniu pozwoleń na przywóz w ramach kontyngentu przewidzianego w ust. 1 wspomnianego artykułu.

(2)

Rok gospodarczy 2005/2006 we Wspólnocie charakteryzuje się niewielką produkcją oliwy z oliwek, co powoduje trudności z zaopatrzeniem. Aby ułatwić zaopatrzenie rynku wspólnotowego w oliwę z oliwek należy, od dnia 1 maja 2006 r. i w drodze odstępstwa od rozporządzenia (WE) nr 312/2001, zezwolić na wydawanie pozwoleń bez miesięcznego ograniczenia.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Oliwy z Oliwek i Oliwek Stołowych,

29.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 116/37

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1898/2005 z dnia 9 listopada 2005 r. ustanawiającym szczegółowe zasady wprowadzenia w życie rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w odniesieniu do środków w zakresie zbytu śmietany, masła i masła skoncentrowanego na rynku Wspólnoty (2) agencje interwencyjne mogą sprzedawać w drodze przetargu pewne ilości masła pochodzącego ze skupu interwencyjnego, które przechowują, i mogą przyznać pomoc w odniesieniu do śmietany, masła i masła skoncentrowanego. Artykuł 25 wymienionego rozporządzenia przewiduje, że biorąc pod uwagę otrzymane oferty w ramach każdego odrębnego zaproszenia do składania ofert, ustala się minimalną cenę sprzedaży masła oraz maksymalną wysokość pomocy w odniesieniu do śmietany, masła i masła skoncentrowanego. Ustalono dalej, że cena lub pomoc mogą się zmieniać w zależności od planowanego wykorzystania masła, jego zawartości tłuszczu oraz procedury włączania. Wysokość zabezpieczenia przetwórczego, o którym mowa w art. 28 rozporządzenia (WE) nr 1898/2005, ustala się odpowiednio.

(2)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

29.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 116/39

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 343/2006 (3) ustanawia wykaz państw członkowskich, w których został otwarty skup masła, zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999.

(2)

Na podstawie najnowszych informacji przekazanych przez Łotwę, zgodnie z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 2771/1999, Komisja zaobserwowała, że ceny rynkowe masła znajdowały się na poziomie poniżej 92 % ceny interwencyjnej w ciągu dwóch następujących po sobie tygodni. Zatem w Łotwie powinien zostać otwarty skup interwencyjny. Zatem Łotwę należy dodać do wykazu ustanowionego w rozporządzeniu (WE) nr 343/2006.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 343/2006,

29.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 116/40

(1)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia Komisji (WE) nr 214/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 w sprawie interwencji na rynku odtłuszczonego mleka (2) agencje interwencyjne oferują do sprzedaży z mocy stałego zaproszenia do przetargu pewne ilości przechowywanego przez nie mleka w proszku.

(2)

Na podstawie ofert przetargowych otrzymanych w odpowiedzi na każde indywidualne zaproszenie do przetargu zostanie ustalona minimalna cena sprzedaży lub zostanie podjęta decyzja o nierozstrzygnięciu przetargu, zgodnie z art. 24a rozporządzenia (WE) nr 214/2001.

(3)

Na podstawie otrzymanych ofert zostanie ustalona minimalna cena sprzedaży.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

29.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 116/41

(1)

Artykuł 10 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 przewiduje, że przy przywozie produktów, o których mowa w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, pobiera się opłaty celne zgodne ze stawkami Wspólnej Taryfy Celnej. Jednakże w przypadku produktów, o których mowa w ust. 2 tego artykułu, opłaty przywozowe równają się cenie interwencyjnej tych produktów ważnej w czasie przywozu powiększonej o 55 % i pomniejszonej o cenę CIF w przywozie stosowaną do danej wysyłki. Opłaty celne nie mogą jednak przekroczyć stawek Wspólnej Taryfy Celnej.

(2)

Na mocy art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 ceny CIF w przywozie oblicza się na podstawie cen reprezentatywnych dla danego produktu na rynku światowym.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 1249/96 ustala zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 do opłat przywozowych w sektorze zbóż.

(4)

Opłaty przywozowe stosuje się aż do chwili ustalenia i wejścia w życie nowych stawek opłat przywozowych.

(5)

W celu umożliwienia normalnego funkcjonowania systemu opłat przywozowych należy przyjąć jako podstawę ich wyliczenia stawki reprezentatywne dla rynku, stwierdzone w okresie porównawczym.

(6)

Zastosowanie rozporządzenia (WE) nr 1249/96 prowadzi do ustalenia opłat przywozowych w wysokości podanej w załączniku I do niniejszego rozporządzenia,

29.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 116/44

(1)

Na mocy art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 refundacje wywozowe dla zbóż mające zastosowanie w dniu, w którym złożono wniosek o wydanie pozwolenia, stosuje się do wywozu, który ma być realizowany w okresie ważności pozwolenia, jeśli wniesie o to wnioskodawca. W tym wypadku do refundacji może być zastosowana kwota korygująca.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiające niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (2), pozwoliło na ustalenie kwoty korygującej dla produktów, o których mowa w art. 1 lit. a), b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1784/2003. Ta kwota korygująca powinna być wyliczona z uwzględnieniem czynników wymienionych w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95.

(3)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą wymóc konieczność zróżnicowania kwoty korygującej w zależności od miejsca przeznaczenia.

(4)

Kwota korygująca powinna być ustalona równocześnie z refundacją i według takiej samej procedury. Może ona podlegać zmianom w czasie pomiędzy dwoma ustaleniami.

(5)

Z wyżej wymienionych przepisów wynika, że kwota korygująca powinna być ustalona zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

29.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 116/46

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami na światowym rynku produktów, o których mowa w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Przy ustalaniu zwrotów należy wziąć pod uwagę elementy, o których mowa w art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych, a także środków, jakie należy podjąć w przypadku zakłóceń w sektorze zbóż (2).

(3)

Refundacja stosowana do słodów powinna zostać wyliczona z uwzględnieniem ilości zbóż potrzebnej do wytworzenia danych produktów. Ilości te zostały ustalone w rozporządzeniu (WE) nr 1501/95.

(4)

Sytuacja na światowym rynku lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą spowodować konieczność zróżnicowania wysokości refundacji dla niektórych produktów w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(5)

Refundację należy ustalać raz na miesiąc. W tym odstępie czasu może ona zostać zmieniona.

(6)

Zastosowanie tych zasad w aktualnej sytuacji na rynku zbóż, a w szczególności wobec notowań lub cen tych produktów we Wspólnocie i na rynku światowym, prowadzi do ustalenia refundacji w wysokości podanej w Załączniku.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

29.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 116/48

(1)

Na mocy art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 refundacja wywozowa do zbóż mająca zastosowanie w dniu, w którym złożono wniosek o wydanie pozwolenia stosuje się do wywozu, który ma być realizowany w okresie ważności pozwolenia, jeśli wniesie o to wnioskodawca. W tym wypadku do refundacji może być zastosowana kwota korygująca.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiające niektóre szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych oraz środków podejmowanych w przypadku zakłóceń na rynku zbóż (2), pozwoliło na ustalenie kwoty korygującej dla słodu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1784/2003. Ta kwota korygująca powinna być wyliczona z uwzględnieniem czynników wymienionych w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95.

(3)

Z powyższych postanowień wynika, że kwota korygująca powinna być ustalona w wysokości podanej w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

29.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 116/50

(1)

Artykuł 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2681/74 z dnia 21 października 1974 r. w sprawie finansowania przez Wspólnotę wydatków poniesionych w odniesieniu do dostaw produktów rolnych jako pomocy żywnościowej (3) przewiduje, że część wydatków odpowiadająca refundacjom wywozowym ustalonym w tym zakresie zgodnie z regułami wspólnotowymi ponoszona jest przez Sekcję Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej.

(2)

W celu ułatwienia ustalenia budżetu na wspólnotowe akcje pomocy żywnościowej i zarządzania nim oraz w celu umożliwienia Państwom Członkowskim poznania poziomu wspólnotowego udziału w finansowaniu krajowych akcji pomocy żywnościowej należy określić poziom refundacji przyznanych na te akcje.

(3)

Zasady ogólne i warunki zastosowania przewidziane przez art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 i przez art. 13 rozporządzenia (WE) nr 3072/95 w odniesieniu do refundacji wywozowych stosuje się mutatis mutandis do wyżej wymienionych działań.

(4)

Szczególne kryteria, jakie należy wziąć pod uwagę przy wyliczaniu refundacji wywozowych do ryżu, są określone w art. 13 rozporządzenia (WE) nr 3072/95.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

29.4.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 116/52

(1)

Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 przewiduje możliwość podjęcia decyzji o przyznaniu refundacji produkcyjnych do produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. a) i f) wymienionego rozporządzenia, do syropów, o których mowa w lit. d) wyminionego ustępu, i do chemicznie czystej fruktozy (lewulozy) określonej kodem CN 1702 50 00 jako produktu pośredniego, wykorzystywanych do wytwarzania niektórych produktów przemysłu chemicznego, o ile podlegają one jednej z sytuacji określonych w art. 23 ust. 2 Traktatu.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1265/2001 z dnia 27 czerwca 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/2001 w odniesieniu do przyznawania refundacji produkcyjnych do niektórych produktów cukrowych stosowanych w przemyśle chemicznym (2) przewiduje określenie tych refundacji w oparciu o refundacje ustalone do cukru białego.

(3)

Artykuł 9 rozporządzenia (WE) nr 1265/2001 przewiduje, że refundacja produkcyjna do cukru białego ustalana jest comiesięcznie dla okresów rozpoczynających się pierwszego dnia każdego miesiąca.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,