31.3.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 93/1

---

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 509/2006

z dnia 20 marca 2006 r.

w sprawie produktów rolnych i środków spożywczych będących gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 37,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (1),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Produkcja, przetwarzanie i dystrybucja produktów rolnych i środków spożywczych odgrywają ważną rolę w gospodarce Wspólnoty.

(2)

Należy wspierać różnorodność produkcji rolnej. Promowanie tradycyjnych produktów o specyficznych cechach może przynieść gospodarce wiejskiej istotne korzyści, w szczególności na obszarach mniej uprzywilejowanych lub oddalonych, zarówno poprzez zwiększanie dochodów rolników, jak i zatrzymanie społeczności wiejskiej na tych obszarach.

(3)

W celu zapewnienia właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego w sektorze środków spożywczych podmioty gospodarcze powinny dysponować instrumentami pozwalającymi na podniesienie wartości rynkowej ich produktów przy równoczesnej ochronie konsumentów przed niewłaściwymi praktykami, a także zagwarantowaniu prowadzenia uczciwego handlu.

(4)

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2082/92 z dnia 14 lipca 1992 r. w sprawie świadectw o szczególnym charakterze dla produktów rolnych i środków spożywczych (2) definiuje świadectwa specyficznego charakteru, natomiast rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1848/93 (3) ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia (EWG) nr 2082/92 określa i wprowadza pojęcie „gwarantowana tradycyjna specjalność”. Produkty posiadające świadectwa specyficznego charakteru, nazywane częściej „gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami”, zaspokajają popyt konsumentów na tradycyjne produkty o szczególnych cechach. W obliczu różnorodności produktów na rynku oraz obfitości informacji na ich temat konsument, aby móc dokonać lepszego wyboru, musi dysponować jasną i zwięzłą informacją dotyczącą szczególnych cech tych środków spożywczych.

(5)

Dla większej jasności należy zaprzestać stosowania wyrażenia „świadectwo specyficznego charakteru” i stosować jedynie wyrażenie „gwarantowana tradycyjna specjalność”, które jest bardziej zrozumiałe, a także, aby uczynić cel niniejszego rozporządzenia bardziej czytelnym dla producentów i konsumentów, należy dokładnie określić pojęcie „specyficzny charakter” i wprowadzić definicję pojęcia „tradycyjny”.

(6)

Niektórzy producenci chcieliby odnosić korzyści rynkowe ze sprzedaży tradycyjnych produktów rolnych lub tradycyjnych środków spożywczych, których cechy odróżniają je wyraźnie od innych podobnych produktów rolnych lub środków spożywczych. W celu ochrony konsumentów gwarantowana tradycyjna specjalność powinna podlegać kontroli. Taki dobrowolny system umożliwiający podmiotom upowszechnianie na obszarze całej Wspólnoty informacji o jakości produktu rolnego lub środka spożywczego powinien gwarantować, że wszelkie informacje o jego jakości wykorzystywane w handlu będą uzasadnione.

(7)

Etykietowanie produktów rolnych i środków spożywczych podlega ogólnym zasadom określonym w dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych (4). Jednakże ze względu na ich specyficzny charakter, w odniesieniu do gwarantowanych tradycyjnych specjalności, należy przyjąć szczególne przepisy uzupełniające. Aby identyfikacja gwarantowanych tradycyjnych specjalności wyprodukowanych na terenie Wspólnoty była łatwiejsza i szybsza, obowiązkowe powinno być umieszczanie na etykietach oznaczenia „gwarantowana tradycyjna specjalność” lub odpowiadającego mu symbolu, przy czym podmiotom powinien zostać przyznany rozsądny okres na dostosowanie się do tego wymogu.

(8)

Aby zagwarantować zgodność z wymogami dotyczącymi gwarantowanych tradycyjnych specjalności oraz spójność w ich zakresie, grupy producentów powinny same określić w specyfikacji produktu jego specyficzne cechy. Producenci z państw trzecich powinni mieć możliwość zarejestrowania gwarantowanej tradycyjnej specjalności.

(9)

Gwarantowane tradycyjne specjalności chronione we Wspólnocie powinny podlegać systemowi kontroli opartemu na rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (5), a także systemowi kontroli mających na celu zapewnienie, przed wprowadzeniem produktów rolnych i środków spożywczych do obrotu, że podmioty stosują się do wymogów specyfikacji produktu.

(10)	Aby gwarantowane tradycyjne specjalności mogły korzystać z ochrony, powinny zostać zarejestrowane na szczeblu Wspólnoty. Wpis do rejestru powinien również dostarczać informacji podmiotom uczestniczącym w handlu oraz konsumentom.

(11)

Organy krajowe danego państwa członkowskiego powinny rozpatrywać każdy wniosek o rejestrację zgodnie z minimalnymi wspólnymi zasadami obejmującymi procedurę wnoszenia sprzeciwu na szczeblu krajowym w celu zagwarantowania, że dany produkt rolny lub środek spożywczy ma charakter tradycyjny i posiada specyficzne cechy. Następnie wniosek powinien zostać rozpatrzony przez Komisję w celu zagwarantowania jednolitego podejścia do wniosków o rejestrację wnoszonych przez państwa członkowskie i przez producentów z państw trzecich.

(12)

Aby procedura rejestracji przebiegała sprawniej, należy unikać rozpatrywania sprzeciwów nieuzasadnionych i służących przewlekaniu postępowania oraz określić warunki dopuszczalności sprzeciwów przekazywanych Komisji. Obywatelom państw trzecich mającym uzasadniony interes powinno zostać przyznane prawo do złożenia sprzeciwu na podstawie tych samych kryteriów co producentom ze Wspólnoty. Kryteria te powinny być oceniane w odniesieniu do terytorium Wspólnoty. W świetle zdobytego doświadczenia należy dostosować okres konsultacji, w przypadkach wniesienia sprzeciwów.

(13)	Należy wprowadzić przepisy wyjaśniające zakres ochrony przyznany na mocy niniejszego rozporządzenia, stanowiące w szczególności, że niniejsze rozporządzenie powinno obowiązywać bez uszczerbku dla istniejących przepisów dotyczących znaków towarowych i oznaczeń geograficznych.

(14)

Aby zapobiec tworzeniu nierównych warunków konkurencji, każdy producent, także z państwa trzeciego, powinien mieć możliwość użycia zarejestrowanej nazwy wraz z określonym oznaczeniem oraz, w odpowiednich przypadkach, symbolem wspólnotowym związanym z „gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami” albo samej zarejestrowanej nazwy, pod warunkiem że wytwarzany lub przetwarzany produkt rolny lub środek spożywczy jest zgodny ze stosowną specyfikacją produktu, a producent podlega kontroli odpowiednich organów lub jednostek zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia.

(15)	Oznaczenia dotyczące specyficznego charakteru produktu rolnego lub środka spożywczego powinny podlegać ochronie prawnej oraz kontroli, aby mogły być one jednocześnie atrakcyjne dla producentów i wiarygodne dla konsumentów.

(16)	Państwa członkowskie powinny mieć możliwość pobierania opłat w celu pokrycia ponoszonych kosztów.

(17)	Środki niezbędne do wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (6).

(18)

Należy wprowadzić przepisy pozwalające na określenie w niniejszym rozporządzeniu przepisów mających zastosowanie do wniosków o rejestrację, które Komisja otrzymała przed jego wejściem w życie. Należy pozostawić podmiotom rozsądny termin na dostosowania w zakresie zarówno prywatnych jednostek kontrolnych, jak i sposobu etykietowania produktów rolnych i środków spożywczych wprowadzanych do obrotu jako gwarantowane tradycyjne specjalności.

(19)	W celu zapewnienia jasności i przejrzystości należy uchylić rozporządzenie (EWG) nr 2082/92 i zastąpić je niniejszym rozporządzeniem,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zakres stosowania

1.   Niniejsze rozporządzenie określa zasady, zgodnie z którymi za gwarantowaną tradycyjną specjalność można uznać:

a)	produkty rolne przeznaczone do spożycia przez ludzi, wymienione w załączniku I do Traktatu;

b)	środki spożywcze wymienione w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

Załącznik I do niniejszego rozporządzenia może zostać zmieniony zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

2.   Niniejsze rozporządzenie stosuje się bez uszczerbku dla innych szczególnych przepisów wspólnotowych.

3.   Do gwarantowanych tradycyjnych specjalności będących przedmiotem niniejszego rozporządzenia nie ma zastosowania dyrektywa 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (7).

Artykuł 2

Definicje

1.   Do celów niniejszego rozporządzenia:

a)	„specyficzny charakter” oznacza cechę lub zespół cech, które w sposób wyraźny odróżniają produkt rolny lub środek spożywczy od podobnych im produktów lub środków spożywczych należących do tej samej kategorii;

b)	„tradycyjny” oznacza udokumentowany jako będący w użyciu na rynku wspólnotowym przynajmniej przez okres wskazujący na przekaz z pokolenia na pokolenie; okres ten powinien odpowiadać okresowi zwykle przypisywanemu jednemu pokoleniu i wynosić co najmniej 25 lat;

c)	„gwarantowana tradycyjna specjalność” oznacza tradycyjny produkt rolny lub środek spożywczy uznany przez Wspólnotę ze względu na jego specyficzny charakter poprzez jego rejestrację zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

d)	„grupa” oznacza każdą organizację producentów lub przetwórców, niezależnie od jej formy prawnej lub składu, których działalność związana jest z tym samym produktem rolnym lub środkiem spożywczym.

2.   Cecha lub zespół cech, o których mowa w ust. 1 lit. a), mogą odnosić się do nieodłącznych cech produktu, takich jak jego właściwości fizyczne, chemiczne, mikrobiologiczne lub organoleptyczne, do metody produkcji lub do szczególnych warunków występujących przy jego produkcji.

Sposobu prezentacji produktu rolnego lub środka spożywczego nie uznaje się za cechę w rozumieniu ust. 1 lit. a).

Specyficzny charakter zdefiniowany w ust. 1 lit. a) nie może ograniczać się do składu jakościowego lub ilościowego, lub do sposobu produkcji określonego w przepisach wspólnotowych lub krajowych, w normach ustalonych przez organy normalizacyjne lub w normach nieobowiązkowych; zasada ta jednak nie ma zastosowania w przypadku, gdy wyżej wymienione przepisy lub normy zostały ustanowione w celu określenia specyfiki produktu.

W skład grupy, o której mowa w ust. 1 lit. d), mogą wchodzić inne zainteresowane strony.

Artykuł 3

Rejestr

Komisja prowadzi rejestr gwarantowanych tradycyjnych specjalności uznanych na całym terytorium Wspólnoty na mocy niniejszego rozporządzenia.

Rejestr składa się z dwóch wykazów gwarantowanych tradycyjnych specjalności rozróżnianych w zależności od tego, czy użycie nazwy produktu lub środka spożywczego jest zastrzeżone dla producentów stosujących się do wymogów specyfikacji produktu.

Artykuł 4

Wymogi dotyczące produktów i nazw

1.   Aby produkt rolny lub środek spożywczy mógł zostać wpisany do rejestru, o którym mowa w art. 3, musi być produkowany przy użyciu tradycyjnych surowców lub musi charakteryzować się tradycyjnym składem lub sposobem produkcji lub przetwarzania odzwierciedlającym tradycyjny rodzaj produkcji lub przetwarzania.

Nie jest dopuszczalna rejestracja produktów rolnych lub środków spożywczych, których specyficzny charakter związany jest z ich miejscem pochodzenia lub pochodzeniem geograficznym. Bez uszczerbku dla art. 5 ust. 1 zezwala się na używanie w nazwie określeń geograficznych.

2.   W celu zarejestrowania nazwa musi:

a)	być sama w sobie specyficzna; lub

b)	wyrażać specyficzny charakter produktu rolnego lub środka spożywczego.

3.   Specyficzna nazwa, o której mowa w ust. 2 lit. a), musi być tradycyjna i zgodna z przepisami krajowymi lub być przyjęta zwyczajowo.

Nie można zarejestrować nazwy wyrażającej specyficzny charakter, o której mowa w ust. 2 lit. b), jeżeli:

a)	odnosi się ona tylko do informacji natury ogólnej używanych w odniesieniu do grupy produktów rolnych lub środków spożywczych, lub określonych w szczególnych przepisach wspólnotowych;

b)	jest ona myląca, czego szczególnym przykładem jest odniesienie się do oczywistej cechy produktu lub do cechy nieodpowiadającej specyfikacji produktu, co może wprowadzić konsumenta w błąd w odniesieniu do cech produktu.

Artykuł 5

Ograniczenia użycia nazw

1.   Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie bez uszczerbku dla przepisów wspólnotowych lub przepisów państw członkowskich dotyczących własności intelektualnej, w szczególności dotyczących oznaczeń geograficznych i znaków towarowych.

2.   Nazwa odmiany roślin lub rasy zwierząt może być używana w nazwie gwarantowanej tradycyjnej specjalności, pod warunkiem że nie wprowadza ona w błąd co do właściwości produktu.

Artykuł 6

Specyfikacja produktu

1.   Aby produkt rolny lub środek spożywczy mógł zostać uznany za gwarantowaną tradycyjną specjalność, musi być zgodny ze specyfikacją produktu.

2.   Specyfikacja produktu zawiera następujące informacje:

a)	nazwę, o której mowa w art. 4 ust. 2, w jednym lub w kilku językach, ze wskazaniem, czy grupa składa wniosek o rejestrację z zastrzeżeniem lub bez zastrzeżenia nazwy oraz czy grupa wnosi o skorzystanie z przepisów art. 13 ust. 3;

b)	opis produktu rolnego lub środka spożywczego obejmujący jego główne właściwości fizyczne, chemiczne, mikrobiologiczne lub organoleptyczne;

c)	opis metody produkcji, którą producenci zobowiązani są stosować, w odpowiednich przypadkach łącznie z właściwościami i cechami użytych surowców lub składników i metody otrzymywania produktu rolnego lub środka spożywczego;

d)	najważniejsze elementy określające specyficzny charakter produktu i, w odpowiednich przypadkach, wykorzystaną podstawę odniesienia;

e)	najważniejsze elementy świadczące o tradycyjnym charakterze produktu, zgodnie z art. 4 ust. 1 akapit pierwszy;

f)	minimalne wymogi oraz procedury kontroli specyficznego charakteru.

Artykuł 7

Wniosek o rejestrację

1.   Do złożenia wniosku o rejestrację gwarantowanej tradycyjnej specjalności uprawniona jest wyłącznie grupa.

Kilka grup z różnych państw członkowskich lub państw trzecich może złożyć wspólny wniosek.

2.   Grupa może złożyć wniosek o rejestrację wyłącznie w odniesieniu do produkowanych lub otrzymywanych przez nią produktów rolnych lub środków spożywczych.

3.   Wniosek o rejestrację zawiera co najmniej:

a)	nazwę i adres grupy składającej wniosek;

b)	specyfikację produktu, o której mowa w art. 6;

c)	nazwę i adres organów lub jednostek dokonujących kontroli zgodności z wymogami specyfikacji produktu oraz ich szczegółowe zadania;

d)	dokumenty potwierdzające specyficzny i tradycyjny charakter produktu.

4.   W przypadku gdy grupa została ustanowiona w państwie członkowskim, wniosek o rejestrację jest składany w tym państwie członkowskim.

Państwo członkowskie rozpatruje wniosek przy wykorzystaniu właściwych środków w celu sprawdzenia, czy jest on uzasadniony i czy spełnia wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu.

5.   Państwo członkowskie w ramach rozpatrywania wniosku, o którym mowa w ust. 4 akapit drugi, wszczyna krajową procedurę sprzeciwu zapewniającą odpowiednie opublikowanie wniosku i przewidującą rozsądny okres, w którym każda osoba fizyczna lub prawna mająca uzasadniony interes i ustanowiona lub zamieszkała na terytorium tego państwa, może wnieść sprzeciw wobec wniosku.

Państwo członkowskie bada dopuszczalność zgłoszonego sprzeciwu zgodnie z kryteriami wymienionymi w art. 9 ust. 3 akapit pierwszy.

6.   Jeżeli państwo członkowskie uznaje, że wymogi art. 4, 5 i 6 zostały spełnione, przekazuje Komisji:

a)	nazwę i adres grupy składającej wniosek;

b)	specyfikację produktu, o której mowa w art. 6;

c)	nazwę i adres organów lub jednostek dokonujących kontroli zgodności z wymogami specyfikacji produktu oraz ich szczegółowe zadania;

d)	oświadczenie państwa członkowskiego, że uznało ono wniosek złożony przez grupę za spełniający wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu oraz w przepisach wykonawczych do niego.

7.   W przypadku gdy wniosek dotyczący produktu rolnego lub środka spożywczego pochodzi od grupy z państwa trzeciego, jest on przekazywany Komisji bezpośrednio lub za pośrednictwem organów tego państwa i zawiera on informacje określone w ust. 3.

8.   Dokumenty przekazywane Komisji, o których mowa w niniejszym artykule, są sporządzane w jednym z języków urzędowych instytucji Unii Europejskiej lub dołączane jest do nich poświadczone tłumaczenie na jeden z tych języków.

Artykuł 8

Rozpatrywanie wniosków przez Komisję

1.   Komisja rozpatruje wniosek otrzymany zgodnie z art. 7 przy wykorzystaniu właściwych środków w celu sprawdzenia, czy jest on uzasadniony i czy spełnia wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu. Rozpatrywanie wniosku nie powinno trwać dłużej niż 12 miesięcy.

Komisja co miesiąc podaje do wiadomości publicznej wykaz nazw, w odniesieniu do których złożono jej wniosek o rejestrację, a także datę ich przedłożenia Komisji.

2.   Jeżeli po rozpatrzeniu wniosku zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy Komisja uznaje, że wymogi niniejszego rozporządzenia zostały spełnione, publikuje ona w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej informacje, o których mowa w art. 7 ust. 3 lit. a), b) i c).

Jeśli wymogi niniejszego rozporządzenia nie zostały spełnione, Komisja podejmuje decyzję o odrzuceniu wniosku zgodnie z procedurą określoną w art. 18 ust. 2.

Artykuł 9

Sprzeciwy

1.   W terminie sześciu miesięcy od dnia publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, przewidzianej w art. 8 ust. 2 akapit pierwszy, każde Państwo Członkowskie lub państwo trzecie może zgłosić sprzeciw wobec proponowanej rejestracji poprzez wniesienie do Komisji należycie uzasadnionego oświadczenia o sprzeciwie.

2.   Każda osoba fizyczna lub prawna mająca uzasadniony interes, ustanowiona lub zamieszkała w Państwie Członkowskim innym niż państwo wnoszące o rejestrację lub w państwie trzecim może również zgłosić sprzeciw wobec wnioskowanej rejestracji poprzez złożenie należycie uzasadnionego oświadczenia o sprzeciwie.

Osoby fizyczne lub prawne ustanowione lub zamieszkałe w Państwie Członkowskim wnoszą taki sprzeciw w tym Państwie Członkowskim w terminie umożliwiającym zgłoszenie sprzeciwu zgodnie z ust. 1.

Osoby fizyczne lub prawne ustanowione lub zamieszkałe w państwie trzecim wnoszą sprzeciw do Komisji, bezpośrednio lub za pośrednictwem organów danego państwa trzeciego, w terminie określonym w ust. 1.

3.   Za dopuszczalne uznaje się sprzeciwy, które wpłynęły do Komisji w terminie określonym w ust. 1, jeżeli:

a)	wykazano w nich, że nie zostały spełnione wymogi, o których mowa w art. 2, 4 i 5; lub

b)	w przypadku wniosku na podstawie art. 13 ust. 2, wykazano w nich, że dana nazwa jest używana zgodne z prawem, szeroko znana i używana w sposób mający znaczenie gospodarcze w odniesieniu do podobnych produktów rolnych lub środków spożywczych.

Komisja bada dopuszczalność sprzeciwów.

Kryteria, o których mowa w akapicie pierwszym, są oceniane w odniesieniu do terytorium Wspólnoty.

4.   W przypadku gdy Komisja nie otrzyma żadnego dopuszczalnego na mocy ust. 3 sprzeciwu, dokonuje rejestracji nazwy.

Rejestracja jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

5.   Jeżeli sprzeciw jest dopuszczalny zgodnie z ust. 3, Komisja wzywa zainteresowane strony do podjęcia odpowiednich konsultacji.

Jeżeli w terminie sześciu miesięcy zainteresowane strony osiągnęły porozumienie, powiadamiają one Komisję o wszystkich czynnikach, które umożliwiły osiągnięcie tego porozumienia, w tym o opiniach wnioskodawcy i zgłaszającego sprzeciw. Jeżeli informacje opublikowane na mocy art. 8 ust. 2 nie zostały zmienione lub zmieniono je jedynie w nieznacznym stopniu, Komisja postępuje zgodnie z ust. 4 niniejszego artykułu. W innych przypadkach Komisja ponownie rozpatruje wniosek zgodnie z art. 8 ust. 1.

Jeżeli nie osiągnięto porozumienia, Komisja podejmuje decyzję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2, uwzględniając uczciwe i tradycyjne stosowanie oraz rzeczywiste ryzyko błędnego zrozumienia.

Decyzja ta jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

6.   Dokumenty przekazywane Komisji, o których mowa w niniejszym artykule, są sporządzane w jednym z języków urzędowych instytucji Unii Europejskiej lub dołączane jest do nich poświadczone tłumaczenie na jeden z tych języków.

Artykuł 10

Cofnięcie rejestracji

Jeśli Komisja, działając zgodnie ze przepisami wykonawczymi, o których mowa w art. 19 lit. f), uzna, że przestała być zapewniona zgodność z wymogami specyfikacji produktu rolnego lub środka spożywczego będącego gwarantowaną tradycyjną specjalnością, wszczyna zgodnie z art. 18 ust. 2 postępowanie w sprawie cofnięcia rejestracji; cofnięcie rejestracji jest publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 11

Zmiany w specyfikacji produktu

1.   O dokonanie zmiany w specyfikacji produktu występować może państwo członkowskie na wniosek grupy ustanowionej na jego terytorium lub grupa ustanowiona w państwie trzecim. W tym ostatnim przypadku wniosek jest przekazywany Komisji bezpośrednio lub za pośrednictwem organów tego państwa trzeciego.

We wniosku należy wykazać uzasadniony interes gospodarczy oraz opisać wnioskowane zmiany i podać ich uzasadnienie.

Wniosek o zatwierdzenie zmian podlega procedurze przewidzianej w art. 7, 8 i 9.

Jeżeli zaproponowane zmiany są nieznaczne, Komisja podejmuje decyzję o ich przyjęciu bez stosowania procedury określonej w art. 8 ust. 2 i art. 9.

Komisja, w odpowiednich przypadkach, publikuje te nieznaczne zmiany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2.   Państwo członkowskie zapewnia, by każdy producent lub przetwórca stosujący się do wymogów specyfikacji produktu, do którego została zgłoszona zmiana, został poinformowany o publikacji. Oprócz sprzeciwów określonych w art. 9 ust. 3 dopuszczalne są sprzeciwy wykazujące posiadanie interesu gospodarczego w produkcji gwarantowanej tradycyjnej specjalności.

3.   W przypadku gdy zmiana dotyczy tymczasowej zmiany specyfikacji wynikającej z nałożenia przez organy władzy publicznej obowiązkowych środków sanitarnych lub fitosanitarnych, wniosek jest przekazywany Komisji przez państwo członkowskie na wniosek grupy producentów lub przez grupę ustanowioną w państwie trzecim. Zastosowanie ma procedura określona w ust. 1 akapit czwarty.

Artykuł 12

Nazwy, oznaczenia i symbol

1.   Jedynie producenci spełniający wymogi specyfikacji produktu mogą odwołać się do gwarantowanej tradycyjnej specjalności na etykiecie, w reklamie lub innych dokumentach związanych z produktem rolnym lub środkiem spożywczym.

2.   W przypadku odwoływania się na etykiecie produktu rolnego lub środka spożywczego wyprodukowanego na terytorium Wspólnoty do gwarantowanej tradycyjnej specjalności na etykiecie zamieszczana jest zarejestrowana nazwa wraz z symbolem wspólnotowym albo oznaczeniem „gwarantowana tradycyjna specjalność”.

3.   Oznaczenie, o którym mowa w ust. 2, nie jest obowiązkowe przy etykietowaniu gwarantowanych tradycyjnych specjalności wyprodukowanych poza terytorium Wspólnoty.

Artykuł 13

Szczegółowe przepisy dotyczące zarejestrowanej nazwy

1.   Począwszy od daty publikacji określonej w art. 9 ust. 4 lub 5, nazwa wpisana do rejestru określonego w art. 3 może być używana jedynie do identyfikacji produktu rolnego lub środka spożywczego odpowiadającego specyfikacji produktu będącego gwarantowaną tradycyjną specjalnością zgodnie ze zasadami określonymi w art. 12. Zarejestrowane nazwy mogą jednak być nadal używane przy etykietowaniu produktów nieodpowiadających zarejestrowanej specyfikacji produktu, jednak bez możliwości umieszczania na nich oznaczenia „gwarantowana tradycyjna specjalność”, skrótu „GTS” lub odpowiadającego mu symbolu wspólnotowego.

2.   Gwarantowana tradycyjna specjalność może jednakże zostać zarejestrowana z zastrzeżeniem nazwy dla produktu rolnego lub środka spożywczego zgodnego z opublikowaną specyfikacją produktu, pod warunkiem że grupa wnosiła o to w swoim wniosku o rejestrację oraz że z procedury przewidzianej w art. 9 nie wynika, że nazwa jest używana zgodnie z prawem, szeroko znana i używana w sposób mający znaczenie gospodarcze w odniesieniu do podobnych produktów rolnych lub środków spożywczych. Począwszy od daty publikacji określonej w art. 9 ust. 4 lub ust. 5, nazwa ta, nawet jeśli nie towarzyszy jej oznaczenie „gwarantowana tradycyjna specjalność”, skrót „GTS” lub odpowiadający mu symbol wspólnotowy, nie może być wykorzystywana przy etykietowaniu podobnych produktów rolnych lub środków spożywczych nieodpowiadających zarejestrowanej specyfikacji produktu.

3.   W odniesieniu do nazw, w przypadku których wnioskuje się o rejestrację w jednym języku, grupa może określić w specyfikacji produktu, że podczas wprowadzania produktu do obrotu etykieta może zawierać, poza nazwą produktu w języku pierwotnym, informację w innych językach urzędowych, że produkt został uzyskany zgodnie z tradycją regionu, państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, z którego pochodzi wniosek.

Artykuł 14

Kontrole urzędowe

1.   Państwa członkowskie wyznaczają właściwy organ lub organy odpowiedzialne za kontrole w zakresie przestrzegania obowiązków określonych w niniejszym rozporządzeniu, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004.

2.   Państwa członkowskie zapewniają, że każdy podmiot spełniający wymogi rozporządzenia będzie uprawniony do objęcia go systemem kontroli urzędowych.

3.   Komisja podaje do wiadomości publicznej nazwę i adres organów i jednostek, o których mowa w ust. 1 lub w art. 15, i okresowo aktualizuje te dane.

Artykuł 15

Kontrola zgodności ze specyfikacją produktu

1.   W przypadku produktów rolnych i środków spożywczych wyprodukowanych we Wspólnocie, kontrola zgodności ze specyfikacją produktu przed jego wprowadzeniem do obrotu jest zapewniana przez:

—	jeden lub kilka właściwych organów, o których mowa w art. 14, lub

—	jeden lub kilka organów kontrolnych w rozumieniu art. 2 rozporządzenia (WE) nr 882/2004, działających jako jednostki certyfikujące produkty.

Koszty takiej kontroli zgodności ze specyfikacją produktu są ponoszone przez podmioty podlegające kontroli.

2.   W przypadku produktów rolnych i środków spożywczych wyprodukowanych w państwie trzecim kontrola zgodności ze specyfikacją produktu przed jego wprowadzeniem do obrotu jest zapewniana przez:

—	jeden lub kilka organów władzy publicznej wyznaczonych przez państwo trzecie, lub

—	jedną lub kilka jednostek certyfikujących produkty.

3.   Jednostki certyfikujące produkty, o których mowa w ust. 1 i 2, spełniają wymogi europejskiej normy EN45011 lub przewodnika 65 ISO/IEC (wymagania ogólne dotyczące jednostek prowadzących systemy certyfikacji wyrobów), a od dnia 1 maja 2010 r. są akredytowane zgodnie z tymi normami.

4.   Jeżeli organy określone w ust. 1 i 2 postanowiły przeprowadzić kontrolę zgodności ze specyfikacją produktu, zapewniają one odpowiednie gwarancje obiektywności i bezstronności oraz dysponują wykwalifikowanym personelem i zasobami niezbędnymi do wykonywania swoich zadań.

Artykuł 16

Deklaracje producentów składane wyznaczonym organom lub jednostkom

1.   Producent z państwa członkowskiego zamierzający po raz pierwszy wyprodukować gwarantowaną tradycyjną specjalność, nawet jeśli jest członkiem grupy, która złożyła pierwotny wniosek, uprzednio powiadamia o tym określone w art. 14 ust. 3, wyznaczone organy lub jednostki państwa członkowskiego, w którym jest on ustanowiony, zgodnie z instrukcjami właściwych organów, o których mowa w art. 14 ust. 1.

2.   Producent z państwa trzeciego zamierzający po raz pierwszy wyprodukować gwarantowaną tradycyjną specjalność, nawet jeśli jest członkiem grupy, która złożyła pierwotny wniosek, uprzednio powiadamia o tym określone w art. 14 ust. 3, wyznaczone organy lub jednostki, zgodnie z ewentualnymi instrukcjami grupy producentów lub organu państwa trzeciego.

Artykuł 17

Ochrona

1.   Państwa członkowskie podejmują konieczne środki zapewniające ochronę prawną przed wszelkiego rodzaju nadużywaniu lub mylącemu używaniu oznaczenia „gwarantowana tradycyjna specjalność”, skrótu „GTS” i odpowiadającego mu symbolu wspólnotowego oraz przed wszelkimi imitacjami nazw zarejestrowanych i zastrzeżonych zgodnie z art. 13 ust. 2.

2.   Zarejestrowane nazwy są chronione przed wszelkimi działaniami mogącymi prowadzić do wprowadzenia w błąd konsumenta, w tym praktykami sugerującymi, że produkt rolny lub środek spożywczy jest gwarantowaną tradycyjną specjalnością uznaną przez Wspólnotę.

3.   Państwa członkowskie podejmują wszelkie odpowiednie środki w celu zapewnienia, że oznaczenia handlowe używane na szczeblu krajowym nie dają podstaw do pomylenia ich z nazwami zarejestrowanymi i zastrzeżonymi na mocy art. 13 ust. 2.

Artykuł 18

Procedura komitetu

1.   Komisja jest wspierana przez Stały Komitet ds. Gwarantowanych Tradycyjnych Specjalności.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3.   Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 19

Przepisy wykonawcze i przejściowe

1.   Przepisy wykonawcze w celu wdrożenia niniejszego rozporządzenia przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2. Dotyczą one w szczególności:

a)	informacji, które muszą zostać zawarte w specyfikacji produktu, o której mowa w art. 6 ust. 2;

b)	składania wniosku o rejestrację na mocy art. 7 ust. 1 przez grupy pochodzące z różnych państw członkowskich lub z państw trzecich;

c)	przekazywania Komisji wniosków o rejestrację, o których mowa w art. 7 ust. 3 i 6 oraz w art. 7 ust. 7, a także wniosków o dokonanie zmian, o których mowa w art. 11;

d)	rejestru gwarantowanych tradycyjnych specjalności, o którym mowa w art. 3;

e)	sprzeciwów, o których mowa w art. 9, w tym odpowiednich konsultacji między zainteresowanymi stronami;

f)	cofnięcia rejestracji gwarantowanej tradycyjnej specjalności, o którym mowa w art. 10;

g)	oznaczenia i symbolu, o których mowa w art. 12;

h)	definicji nieznacznych zmian, o których mowa w art. 11 ust. 1 akapit trzeci;

i)	warunków kontroli zgodności ze specyfikacją.

2.   Nazwy już zarejestrowane na mocy rozporządzenia (EWG) nr 2082/92 w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia zostają automatycznie wpisane do rejestru, o którym mowa w art. 3. Odpowiednie specyfikacje produktu są traktowane jako specyfikacje produktu, o których mowa w art. 6 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

3.   W przypadku oczekujących na rozpatrzenie wniosków o rejestrację, oświadczeń i innych wniosków, które Komisja otrzymała przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia:

a)	nie mają zastosowania procedury określone w art. 7;

b)	jeżeli specyfikacje produktu zawierają elementy niewymienione w art. 6, Komisja może zażądać nowej wersji specyfikacji produktu zgodnej z przepisami tego artykułu, jeśli jest to niezbędne do rozpatrzenia wniosku.

Artykuł 20

Opłaty

Państwa członkowskie mogą pobierać opłaty na pokrycie kosztów poniesionych w związku z rozpatrywaniem wniosków o rejestrację, sprzeciwów, wniosków o wprowadzenie zmian i wniosków o cofnięcie rejestracji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 21

Uchylenie

Niniejszym uchyla się rozporządzenie (EWG) nr 2082/92.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia traktowane są jako odesłania do niniejszego rozporządzenia i powinny być odczytywane zgodnie z tabelą korelacji zawartą w załączniku II.

Artykuł 22

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Przepisy art. 12 ust. 2 stosuje się jednak od dnia 1 maja 2009 r., bez uszczerbku dla produktów wprowadzonych do obrotu przed tą datą.

---

(1)  Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

(2)  Dz.U. L 208 z 24.7.1992, str. 9. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 806/2003 (Dz.U. L 122 z 16.5.2003, str. 1).

(3)  Dz.U. L 168 z 10.7.1993, str. 35. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2167/2004 (Dz.U. L 371 z 18.12.2004, str. 8).

(4)  Dz.U. L 109 z 6.5.2000, str. 29. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2003/89/WE (Dz.U. L 308 z 25.11.2003, str. 15).

(5)  Dz.U. L 165 z 30.4.2004, str. 1. Wersja poprawiona w Dz.U. L 191 z 28.5.2004, str. 1.

(6)  Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.

(7)  Dz.U. L 204 z 21.7.1998, str. 37.

---

---

---

31.3.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 93/12

---

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

z dnia 20 marca 2006 r.

w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 37,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (1),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Produkcja, wytwarzanie i dystrybucja produktów rolnych i środków spożywczych odgrywają ważną rolę w gospodarce Wspólnoty.

(2)

Należy wspierać różnorodność produkcji rolnej w celu osiągnięcia na rynkach lepszej równowagi między popytem a podażą. Promowanie produktów o specyficznych cechach może przynieść gospodarce wiejskiej istotne korzyści, w szczególności na obszarach mniej uprzywilejowanych lub oddalonych, zarówno poprzez zwiększenie dochodów rolników, jak i zatrzymanie społeczności wiejskiej na tych obszarach.

(3)	Coraz więcej konsumentów przywiązuje większą wagę do jakości spożywanych środków spożywczych niż do ich ilości. Poszukiwanie konkretnych produktów tworzy popyt na produkty rolne lub środki spożywcze posiadające rozpoznawalne pochodzenie geograficzne.

(4)	Z uwagi na dużą różnorodność produktów wprowadzanych na rynek oraz dużą ilość dostarczanych o nich informacji konsument, aby móc dokonać najlepszego wyboru, powinien otrzymywać wyraźne i zwięzłe informacje o pochodzeniu produktów.

(5)

Produkty rolne i środki spożywcze podlegają, w odniesieniu do ich etykietowania, ogólnym zasadom ustanowionym w szczególności w dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych (2). Z uwagi na ich szczególny charakter, w odniesieniu do produktów rolnych i środków spożywczych, pochodzących z określonego obszaru geograficznego i wymagających od producentów umieszczania odpowiednich symboli lub oznaczeń wspólnotowych na opakowaniach, powinny zostać przyjęte dodatkowe przepisy szczególne. Umieszczanie tych symboli lub oznaczeń powinno stać się obowiązkowe w przypadku nazw wspólnotowych – z jednej strony, aby ta kategoria produktów i związane z nimi gwarancje stały się lepiej znane konsumentom, a z drugiej strony, w celu umożliwienia łatwiejszej identyfikacji tych produktów na rynku i tym samym ułatwienia kontroli. Producentom powinien zostać przyznany odpowiedni okres na dostosowanie się do powyższego obowiązku.

(6)

Należy przyjąć przepisy dotyczące wspólnotowego podejścia do kwestii nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych. Ramowe przepisy wspólnotowe dotyczące systemu ochrony pozwalają na opracowanie oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia, ponieważ przewidując ujednolicone podejście, zapewniają uczciwą konkurencję między producentami wyrobów noszących takie oznaczenia i zwiększają wiarygodność produktów w oczach konsumentów.

(7)	Przyjmowane przepisy powinny obowiązywać, nie naruszając istniejących obecnie przepisów wspólnotowych dotyczących wina i napojów spirytusowych.

(8)

Zakres stosowania niniejszego rozporządzenia powinien być ograniczony do niektórych produktów rolnych i środków spożywczych, których cechy charakterystyczne są powiązane z pochodzeniem geograficznym. Zakres stosowania rozporządzenia może jednak zostać rozszerzony i obejmować inne produkty rolne lub środki spożywcze.

(9)	W ramach obecnych praktyk należy określić dwa rodzaje opisów geograficznych, mianowicie: chronione oznaczenia geograficzne i chronione nazwy pochodzenia.

(10)	Produkt rolny lub środek spożywczy posiadający taki opis powinien spełniać określone wymogi wymienione w specyfikacji.

(11)

Objęcie ochroną oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia w państwach członkowskich powinno wymagać ich zarejestrowania na szczeblu wspólnotowym. Wpis do rejestru powinien służyć też dostarczeniu informacji podmiotom uczestniczącym w handlu oraz konsumentom. W celu zapewnienia, że nazwy zarejestrowane we Wspólnocie spełniają wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu, wnioski powinny być rozpatrywane przez organy krajowe danego państwa członkowskiego, z zastrzeżeniem zgodności z minimalnymi przepisami wspólnymi, w tym krajową procedurą sprzeciwu. Komisja powinna następnie uczestniczyć w rozpatrywaniu wniosków w celu upewnienia się, że spełniają one wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu i że we wszystkich państwach członkowskich stosowane jest jednolite podejście.

(12)

Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (porozumienie TRIPS z 1994 r. zawarte w załączniku 1C do umowy ustanawiającej Światową Organizację Handlu) zawiera szczegółowe przepisy dotyczące dostępności, nabywania, zakresu stosowania, utrzymywania oraz dochodzenia praw własności intelektualnej.

(13)	Ochrona na mocy niniejszego rozporządzenia powinna, pod warunkiem rejestracji, być również dostępna dla oznaczeń geograficznych państw trzecich, w przypadkach gdy są one chronione w kraju pochodzenia.

(14)	Procedura rejestracji powinna umożliwić każdej osobie fizycznej lub prawnej w państwie członkowskim lub państwie trzecim, mającej uzasadniony interes, na ochronę swoich praw poprzez zgłoszenie sprzeciwu.

(15)

Powinny istnieć procedury pozwalające na dokonywanie po rejestracji, w związku z postępem technicznym, zmian specyfikacji na wniosek grup mających uzasadniony interes oraz pozwalające na cofnięcie rejestracji oznaczenia geograficznego lub nazwy pochodzenia produktu rolnego lub środka spożywczego, w szczególności jeżeli taki produkt lub środek spożywczy przestał być zgodny ze specyfikacją, na podstawie której przyznano oznaczenie geograficzne lub nazwę pochodzenia.

(16)

Nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne chronione na terytorium Wspólnoty powinny podlegać wiarygodnemu systemowi oficjalnych kontroli, opartemu na systemie kontroli zgodnym z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (3), jak również systemowi kontroli zapewniających zgodność ze specyfikacją danych produktów rolnych i środków spożywczych.

(17)	Państwa członkowskie powinny mieć możliwość pobierania opłat w celu pokrycia ponoszonych kosztów.

(18)	Środki niezbędne do wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (4).

(19)

Nazwy zarejestrowane na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 2081/92 z dnia 14 lipca 1992 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia dla produktów rolnych i środków spożywczych (5) przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia powinny być nadal chronione na mocy niniejszego rozporządzenia i automatycznie wprowadzone do rejestru. Należy także przewidzieć środki przejściowe mające zastosowanie do wniosków o rejestrację otrzymanych przez Komisję przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia.

(20)	W celu zapewnienia jasności i przejrzystości należy uchylić rozporządzenie (EWG) nr 2081/92 i zastąpić je niniejszym rozporządzeniem,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zakres stosowania

1.   Niniejsze rozporządzenie określa zasady ochrony nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych wymienionych w załączniku I do Traktatu produktów rolnych przeznaczonych do spożycia przez ludzi oraz środków spożywczych wymienionych w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, a także produktów rolnych wymienionych w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.

Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się jednak ani do produktów z sektora wina, z wyłączeniem octów winnych, ani do napojów spirytusowych. Niniejszy ustęp pozostaje bez uszczerbku dla rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (6).

Załączniki I i II do niniejszego rozporządzenia mogą być zmieniane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 2.

2.   Niniejsze rozporządzenie stosuje się bez uszczerbku dla innych szczególnych przepisów wspólnotowych.

3.   Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (7) nie ma zastosowania ani do nazw pochodzenia, ani do oznaczeń geograficznych objętych niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 2

Nazwa pochodzenia i oznaczenie geograficzne

1.   Do celów niniejszego rozporządzenia:

a)

„nazwa pochodzenia” oznacza nazwę regionu, określonego miejsca lub, w wyjątkowych przypadkach, kraju, która służy do oznaczenia produktu rolnego lub środka spożywczego: — pochodzącego z tego regionu, określonego miejsca lub kraju, — którego jakość lub cechy charakterystyczne są w istotnej lub wyłącznej mierze zasługą środowiska geograficznego, na które składają się czynniki naturalne i ludzkie, oraz — którego produkcja, przetwarzanie i przygotowywanie mają miejsce na określonym obszarze geograficznym;

b)

„oznaczenie geograficzne” oznacza nazwę regionu, określonego miejsca lub, w wyjątkowych przypadkach, kraju, która służy do oznaczenia produktu rolnego lub środka spożywczego: — pochodzącego z tego regionu, określonego miejsca lub kraju, oraz — którego określona jakość, renoma lub inna cecha charakterystyczna może być przypisana temu pochodzeniu geograficznemu, oraz — którego produkcja lub przetwarzanie lub przygotowywanie mają miejsce na określonym obszarze geograficznym.

2.   Tradycyjne nazwy geograficzne lub niegeograficzne służące do oznaczenia produktu rolnego lub środka spożywczego, spełniające wymogi, o których mowa w ust. 1, są również uznawane za nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficzne.

3.   Nie naruszając ust. 1 lit. a), jako nazwy pochodzenia traktuje się niektóre określenia geograficzne danych produktów, w przypadku których surowce do ich wytworzenia pochodzą z obszaru geograficznego bardziej rozległego lub różnego od obszaru, w którym następuje przetworzenie, pod warunkiem że spełnione są następujące wymogi:

a)	obszar produkcji surowca jest określony;

b)	istnieją szczególne warunki produkcji surowców; oraz

c)	istnieje system kontroli gwarantujący przestrzeganie warunków określonych w lit. b).

Określenia, o których mowa, musiały być uznawane za nazwy pochodzenia w kraju pochodzenia przed dniem 1 maja 2004 r.

Artykuł 3

Charakter rodzajowy, konflikt z nazwami odmian roślin, ras zwierząt, homonimami i znakami towarowymi

1.   Nazwy, które stały się nazwami rodzajowymi, nie mogą być rejestrowane.

Dla celów niniejszego rozporządzenia „nazwa, która stała się nazwą rodzajową” oznacza nazwę produktu rolnego lub środka spożywczego, która – mimo iż jest związana z miejscem lub regionem, w którym produkt lub środek spożywczy był pierwotnie produkowany lub wprowadzany na rynek – stała się powszechną nazwą produktu rolnego lub środka spożywczego we Wspólnocie.

W celu stwierdzenia, czy dana nazwa stała się nazwą rodzajową, uwzględnia się wszelkie czynniki, w szczególności:

a)	aktualną sytuację w państwach członkowskich i na obszarach spożycia;

b)	właściwe przepisy krajowe lub wspólnotowe.

2.   Dana nazwa nie może zostać zarejestrowana jako nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne, jeśli koliduje z nazwą odmiany roślin lub rasy zwierząt i może z tego powodu wprowadzić w błąd konsumenta co do prawdziwego pochodzenia danego produktu.

3.   Rejestracji nazwy homonimicznej lub częściowo homonimicznej w stosunku do nazwy już zarejestrowanej na mocy niniejszego rozporządzenia dokonuje się z należytym uwzględnieniem lokalnego i tradycyjnego użycia oraz rzeczywistego ryzyka błędnego zrozumienia. W szczególności:

a)

nazwa homonimiczna prowadząca do błędnego przekonania konsumenta, że produkty pochodzą z innego terytorium, nie podlega rejestracji nawet w przypadku gdy ta nazwa i jej brzmienie są dokładnie takie same jak nazwa faktycznego terytorium, regionu lub miejsca pochodzenia danych produktów rolnych lub środków spożywczych;

b)

stosowanie zarejestrowanej nazwy homonimicznej uwarunkowane jest istnieniem w praktyce wystarczającego rozróżnienia między później rejestrowaną nazwą homonimiczną a nazwą już zamieszczoną w rejestrze, z uwzględnieniem konieczności równego traktowania zainteresowanych producentów i unikania wprowadzania konsumenta w błąd.

4.   Nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne nie są rejestrowane, jeśli przy uwzględnieniu renomy danego znaku towarowego, jego powszechnej znajomości oraz okresu, przez jaki jest on używany, rejestracja mogłaby wprowadzić w błąd konsumenta co do prawdziwego pochodzenia produktu.

Artykuł 4

Specyfikacja produktu

1.   Korzystanie z chronionej nazwy pochodzenia (ChNP) lub chronionego oznaczenia geograficznego (ChOG) jest dozwolone jedynie w przypadku gdy produkt rolny lub środek spożywczy są zgodne ze specyfikacją produktu.

2.   Specyfikacja produktu zawiera co najmniej następujące elementy:

a)	nazwę produktu rolnego lub środka spożywczego zawierającą nazwę pochodzenia lub oznaczenie geograficzne;

b)	opis produktu rolnego lub środka spożywczego zawierający, w odpowiednich przypadkach, skład surowcowy i główne właściwości fizyczne, chemiczne, mikrobiologiczne lub organoleptyczne produktu albo środka spożywczego;

c)	określenie obszaru geograficznego i, w odpowiednich przypadkach, szczegółowe informacje dotyczące zgodności z wymogami, o których mowa w art. 2 ust. 3;

d)	dowód, że dany produkt rolny lub środek spożywczy pochodzą z określonego obszaru geograficznego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. a) lub b), w zależności od przypadku;

e)

opis metody otrzymywania produktu rolnego lub środka spożywczego i, w odpowiednich przypadkach, opis miejscowych oryginalnych i niezmiennych metod otrzymywania oraz informacje dotyczące pakowania, jeśli grupa w rozumieniu art. 5 ust. 1 składająca wniosek określi i poda przyczyny, dla których pakowanie musi odbywać się w obrębie określonego obszaru geograficznego w celu zachowania jakości, zagwarantowania pochodzenia lub zapewnienia kontroli;

f)

szczegółowe informacje potwierdzające: i) związek między jakością i cechami charakterystycznymi produktu rolnego lub środka spożywczego a środowiskiem geograficznym, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. a) lub, w zależności od przypadku, ii) związek między określoną jakością, renomą lub inną cechą charakterystyczną produktu rolnego lub środka spożywczego a pochodzeniem geograficznym, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. b);

g)	nazwy i adresy organów lub jednostek przeprowadzających kontrolę zgodności z wymogami specyfikacji produktu oraz ich szczegółowe zadania;

h)	szczególne zasady etykietowania danego produktu rolnego lub środka spożywczego;

i)	wymogi określone w przepisach wspólnotowych lub krajowych.

Artykuł 5

Wniosek o rejestrację

1.   Do złożenia wniosku uprawniona jest wyłącznie grupa.

Do celów niniejszego rozporządzenia „grupa” oznacza, niezależnie od jej formy prawnej i składu, każdą organizację producentów lub przetwórców tego samego produktu rolnego lub środka spożywczego. W skład grupy mogą także wchodzić inne zainteresowane strony. Osoba fizyczna lub prawna może być traktowana jako grupa, zgodnie ze przepisami wykonawczymi, o których mowa w art. 16 lit. c).

W przypadku nazwy określającej transgraniczny obszar geograficzny lub tradycyjnej nazwy związanej z transgranicznym obszarem geograficznym kilka grup może złożyć wspólny wniosek, zgodnie z przepisami wykonawczymi, o których mowa w art. 16 lit. d).

2.   Grupa może złożyć wniosek o rejestrację wyłącznie w odniesieniu do produkowanych lub otrzymywanych przez nią produktów rolnych lub środków spożywczych.

3.   Wniosek o rejestrację zawiera co najmniej:

a)	nazwę i adres grupy składającej wniosek;

b)	specyfikację produktu, o której mowa w art. 4;

c)

jednolity dokument zawierający następujące elementy: i) główne elementy specyfikacji produktu: nazwę, opis produktu, w odpowiednich przypadkach łącznie ze szczególnymi zasadami dotyczącymi jego pakowania i etykietowania, zwięzłe określenie obszaru geograficznego; ii) opis związku między produktem a środowiskiem geograficznym lub pochodzeniem geograficznym, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. a) lub b), w zależności od przypadku, a w odpowiednich przypadkach włącznie z tymi elementami opisu produktu lub metody jego otrzymania, które uzasadniają ten związek.

4.   Jeśli wniosek o rejestrację dotyczy obszaru geograficznego znajdującego się w określonym państwie członkowskim, jest on kierowany do tego państwa członkowskiego.

Państwo członkowskie rozpatruje wniosek przy wykorzystaniu właściwych środków w celu sprawdzenia, czy jest on uzasadniony i czy spełnia wymogi niniejszego rozporządzenia.

5.   Państwo członkowskie, w ramach rozpatrywania wniosku, o którym mowa w ust. 4 akapit drugi, wszczyna krajową procedurę sprzeciwu, zapewniającą odpowiednie opublikowanie wniosku i przewidującą rozsądny okres, w którym każda osoba fizyczna lub prawna, mająca uzasadniony interes i ustanowiona lub zamieszkała na terytorium tego państwa, może zgłosić sprzeciw wobec wniosku.

Państwo członkowskie bada dopuszczalność sprzeciwu zgodnie z kryteriami wymienionymi w art. 7 ust. 3 akapit pierwszy.

Jeśli państwo członkowskie uznaje, że wymogi niniejszego rozporządzenia zostały spełnione, podejmuje decyzję pozytywną i przekazuje Komisji dokumenty, o których mowa w ust. 7, w celu podjęcia przez nią ostatecznej decyzji. W przeciwnym przypadku państwo członkowskie podejmuje decyzję o odrzuceniu wniosku.

Państwo członkowskie zapewnia podanie pozytywnej decyzji do wiadomości publicznej oraz zapewnia każdej osobie fizycznej lub prawnej mającej uzasadniony interes możliwość wniesienia środków odwoławczych.

Państwo członkowskie zapewnia publikację tej wersji specyfikacji produktu, która była przedmiotem pozytywnej decyzji i zapewnia dostęp do niej drogą elektroniczną.

6.   Państwo członkowskie może przyznać danej nazwie ochronę tymczasową na szczeblu krajowym, zgodną z niniejszym rozporządzeniem, oraz, w odpowiednich przypadkach, przewidzieć okres dostosowawczy; ochrona tymczasowa oraz okres dostosowawczy zaczynają obowiązywać od dnia złożenia wniosku Komisji.

Okres dostosowawczy, o którym mowa w akapicie pierwszym, może być przyznany tylko pod warunkiem, że zainteresowane przedsiębiorstwa wprowadzały do obrotu dane produkty zgodnie z prawem, nieprzerwanie używając danych nazw przez okres co najmniej ostatnich pięciu lat oraz że podniosły tę kwestię w ramach krajowej procedury sprzeciwu, o której mowa w ust. 5 akapit pierwszy.

Ochrona tymczasowa na szczeblu krajowym wygasa w dniu wydania decyzji o rejestracji na mocy niniejszego rozporządzenia.

Za skutki ochrony tymczasowej na szczeblu krajowym, jeśli nazwa nie została zarejestrowana zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, odpowiedzialność ponosi dane państwo członkowskie.

Środki zastosowane przez państwa członkowskie zgodnie z akapitem pierwszym rodzą skutki wyłącznie na szczeblu krajowym i nie mają skutków dla handlu wewnątrzwspólnotowego lub międzynarodowego.

7.   W przypadku każdej pozytywnej decyzji, o której mowa w ust. 5 akapit trzeci, dane państwo członkowskie przekazuje Komisji:

a)	nazwę i adres grupy składającej wniosek;

b)	jednolity dokument, o którym mowa w ust. 3 lit. c);

c)	oświadczenie państwa członkowskiego, że uznało ono wniosek złożony przez grupę i będący przedmiotem pozytywnej decyzji za spełniający wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu oraz w przepisach wykonawczych do niego;

d)	informacje dotyczące publikacji specyfikacji produktu, zgodnie z ust. 5 akapit piąty.

8.   Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do zapewnienia zgodności z ust. 4–7 do dnia 31 marca 2007 r.

9.   Jeśli wniosek o rejestrację dotyczy obszaru geograficznego znajdującego się w państwie trzecim, zawiera on elementy określone w ust. 3 oraz dowody, że dana nazwa jest chroniona w państwie pochodzenia.

Wniosek kierowany jest do Komisji bezpośrednio lub za pośrednictwem organów danego państwa trzeciego.

10.   Dokumenty przekazywane Komisji, o których mowa w niniejszym artykule, są sporządzane w jednym z języków urzędowych instytucji Unii Europejskiej lub dołączane jest do nich poświadczone tłumaczenie na jeden z tych języków.

Artykuł 6

Rozpatrywanie wniosków przez Komisję

1.   Komisja rozpatruje wniosek otrzymany zgodnie z art. 5 przy wykorzystaniu właściwych środków w celu sprawdzenia, czy jest on uzasadniony i czy spełnia wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu. Rozpatrywanie wniosku nie powinno trwać dłużej niż 12 miesięcy.

Komisja co miesiąc podaje do wiadomości publicznej wykaz nazw, w odniesieniu do których złożono jej wnioski o rejestrację, a także datę ich przedłożenia Komisji.

2.   Jeżeli po rozpatrzeniu wniosku zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy Komisja uznaje, że wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu zostały spełnione, publikuje ona w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej jednolity dokument i informacje dotyczące publikacji specyfikacji produktu zgodnie z art. 5 ust. 5 akapit piąty.

Jeśli wymogi niniejszego rozporządzenia nie zostały spełnione, Komisja podejmuje decyzję o odrzuceniu wniosku zgodnie z procedurą określoną w art. 15 ust. 2.

Artykuł 7

Sprzeciw, decyzja o rejestracji

1.   W terminie sześciu miesięcy od daty publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przewidzianej w art. 6 ust. 2 akapit pierwszy każde państwo członkowskie lub państwo trzecie może zgłosić sprzeciw wobec proponowanej rejestracji, poprzez wniesienie do Komisji należycie uzasadnionego sprzeciwu.

2.   Każda osoba fizyczna lub prawna, mająca uzasadniony interes, ustanowiona lub zamieszkała w państwie członkowskim innym niż państwo wnoszące o rejestrację lub w państwie trzecim, może również zgłosić sprzeciw wobec planowanej rejestracji poprzez wniesienie należycie uzasadnionego oświadczenia o sprzeciwie.

Osoby fizyczne lub prawne ustanowione lub zamieszkałe w państwie członkowskim wnoszą sprzeciw w tym państwie członkowskim w terminie umożliwiającym zgłoszenie sprzeciwu zgodnie z ust. 1.

Osoby fizyczne lub prawne ustanowione lub zamieszkałe w państwie trzecim wnoszą sprzeciw do Komisji, bezpośrednio lub za pośrednictwem organów danego państwa trzeciego, w terminie określonym w ust. 1.

3.   Za dopuszczalne uznaje się sprzeciwy, które wpłynęły do Komisji w terminie określonym w ust. 1, jeżeli:

a)	wykazano w nich, że nie zostały spełnione wymogi, o których mowa w art. 2; lub

b)	wykazano w nich, że rejestracja proponowanej nazwy byłaby sprzeczna z art. 3 ust. 2, 3 i 4; lub

c)

wykazano w nich, że rejestracja proponowanej nazwy zagroziłaby istnieniu całkowicie lub częściowo identycznej nazwy lub znaku towarowego, lub istnieniu produktów, które były zgodnie z prawem wprowadzane do obrotu przez okres co najmniej pięciu lat poprzedzających publikację, o której mowa w art. 6 ust. 2; lub

d)	wskazano w nich powody pozwalające stwierdzić, że nazwa, której rejestracji dotyczy wniosek, jest nazwą rodzajową w rozumieniu art. 3 ust. 1.

Komisja bada dopuszczalność sprzeciwów.

Kryteria, o których mowa w lit. b), c) i d) akapitu pierwszego, są oceniane w odniesieniu do terytorium Wspólnoty, które w przypadku praw własności intelektualnej obejmuje jedynie terytorium lub terytoria, na których wspomniane prawa podlegają ochronie.

4.   W przypadku gdy Komisja nie otrzyma żadnego sprzeciwu dopuszczalnego na mocy ust. 3, dokonuje rejestracji nazwy.

Rejestracja jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

5.   Jeżeli sprzeciw jest dopuszczalny zgodnie z ust. 3, Komisja wzywa zainteresowane strony do podjęcia odpowiednich konsultacji.

Jeżeli w terminie sześciu miesięcy zainteresowane strony osiągnęły porozumienie, powiadamiają one Komisję o wszystkich czynnikach, które umożliwiły osiągnięcie tego porozumienia, w tym o opiniach wnioskodawcy i zgłaszającego sprzeciw. Jeżeli informacje opublikowane zgodnie z art. 6 ust. 2 nie zostały zmienione lub zmieniono je w nieznacznym stopniu, co należy określić zgodnie z art. 16 lit. h), Komisja postępuje zgodnie z ust. 4 niniejszego artykułu. W innych przypadkach Komisja ponownie rozpatruje wniosek zgodnie z art. 6 ust. 1.

Jeżeli nie osiągnięto porozumienia, Komisja podejmuje decyzję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 2, uwzględniając uczciwe i tradycyjne stosowanie oraz rzeczywiste ryzyko błędnego zrozumienia.

Decyzja ta zostaje opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

6.   Komisja prowadzi rejestr chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych.

7.   Dokumenty przekazywane Komisji, o których mowa w niniejszym artykule, są sporządzane w jednym z języków urzędowych instytucji Unii Europejskiej lub dołączane jest do nich poświadczone tłumaczenie na jeden z tych języków.

Artykuł 8

Nazwy, oznaczenia i symbole

1.   Nazwa zarejestrowana zgodnie z niniejszym rozporządzeniem może być używana przez każdy podmiot wprowadzający do obrotu produkty rolne lub środki spożywcze, które są zgodne z daną specyfikacją produktu.

2.   Na etykietach produktów rolnych i środków spożywczych pochodzących ze Wspólnoty i wprowadzanych do obrotu pod nazwą zarejestrowaną zgodnie z niniejszym rozporządzeniem znajdują się oznaczenia „chroniona nazwa pochodzenia” i „chronione oznaczenie geograficzne” lub odpowiadające im symbole wspólnotowe.

3.   Oznaczenia, o których mowa w ust. 2, oraz odpowiadające im symbole wspólnotowe, mogą również znajdować się na etykietach produktów rolnych i środków spożywczych pochodzących z państw trzecich i wprowadzanych do obrotu pod nazwą zarejestrowaną zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 9

Zatwierdzenie zmian w specyfikacji produktu

1.   Grupa spełniająca wymogi określone w art. 5 ust. 1 i 2 oraz posiadająca uzasadniony interes może wystąpić o zatwierdzenie zmiany w specyfikacji produktu, mającej na celu w szczególności uwzględnienie postępów w wiedzy naukowej i technicznej lub ponowne określenie obszaru geograficznego, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. c).

Wniosek zawiera opis zmian, których dotyczy, oraz ich uzasadnienie.

2.   Jeśli zmiana pociąga za sobą potrzebę dokonania jednej lub większej ilości zmian w jednolitym dokumencie, wniosek o zatwierdzenie zmiany podlega procedurze określonej w art. 5, 6 i 7. Jeżeli jednak proponowane zmiany są nieznaczne, Komisja podejmuje decyzję w sprawie zatwierdzenia zmiany z pominięciem procedury określonej w art. 6 ust. 2 i art. 7; w przypadku zatwierdzenia zmiany dokonuje publikacji informacji, o których mowa w art. 6 ust. 2.

3.   Jeżeli zmiana nie pociąga za sobą żadnych zmian w jednolitym dokumencie, obowiązują następujące zasady:

i)	w przypadku gdy obszar geograficzny jest położony w danym państwie członkowskim, wypowiada się ono co do zatwierdzenia zmiany i w przypadku gdy opowiada się ono za zmianą, publikuje zmienioną specyfikację produktu oraz powiadamia Komisję o zatwierdzonych zmianach i ich uzasadnieniu;

ii)	w przypadku gdy obszar geograficzny znajduje się w państwie trzecim, Komisja rozstrzyga o zatwierdzeniu wnioskowanej zmiany.

4.   Jeżeli zmiana dotyczy tymczasowej zmiany specyfikacji produktu, wynikającej z nałożenia przez organy władzy publicznej obowiązkowych środków sanitarnych lub fitosanitarnych, zastosowanie mają procedury określone w ust. 3.

Artykuł 10

Kontrole urzędowe

1.   Państwa członkowskie wyznaczają właściwy organ lub organy odpowiedzialne za kontrole zgodności z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004.

2.   Państwa członkowskie zapewniają, że każdy podmiot spełniający wymogi niniejszego rozporządzenia będzie uprawniony do objęcia go systemem kontroli urzędowych.

3.   Komisja podaje do wiadomości publicznej nazwę i adres organów oraz jednostek, o których mowa w ust. 1 lub w art. 11, i okresowo aktualizuje te dane.

Artykuł 11

Kontrola zgodności ze specyfikacją produktu

1.   W przypadku oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia odnoszących się do obszaru geograficznego we Wspólnocie kontrola zgodności ze specyfikacją produktu przed jego wprowadzeniem do obrotu jest zapewniana przez:

—	jeden lub kilka właściwych organów, o których mowa w art. 10, lub

—	jeden lub kilka organów kontrolnych w rozumieniu art. 2 rozporządzenia (WE) nr 882/2004, działających jako jednostki certyfikujące produkty.

Koszty takiej kontroli zgodności ze specyfikacją produktu są ponoszone przez podmioty podlegające kontroli.

2.   W przypadku oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia odnoszących się do obszaru geograficznego w państwie trzecim kontrola zgodności ze specyfikacją produktu przed jego wprowadzeniem do obrotu jest zapewniana przez:

—	jeden lub kilka organów władzy publicznej wyznaczonych przez państwo trzecie, lub

—	jeden lub kilka jednostek certyfikujących produkty.

3.   Jednostki certyfikujące produkty, o których mowa w ust. 1 i 2, spełniają wymogi europejskiej normy EN45011 lub przewodnika 65 ISO/IEC (wymagania ogólne dotyczące jednostek prowadzących systemy certyfikacji wyrobów), a od dnia 1 maja 2010 r. są akredytowane zgodnie z tymi normami.

4.   Jeżeli organy określone w ust. 1 i 2 postanowiły przeprowadzić kontrolę zgodności ze specyfikacją produktu, zapewniają one odpowiednie gwarancje obiektywności i bezstronności, oraz dysponują wykwalifikowanym personelem i zasobami niezbędnymi do wykonywania swoich zadań.

Artykuł 12

Cofnięcie rejestracji

1.   Jeżeli Komisja, działając zgodnie z przepisami wykonawczymi, o których mowa w art. 16 lit. k), uzna, że przestała być zapewniona zgodność danego produktu rolnego lub środka spożywczego objętego nazwą chronioną ze specyfikacją produktu, wszczyna zgodnie z art. 15 ust. 2 postępowanie w sprawie cofnięcia rejestracji; cofnięcie rejestracji jest publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2.   Każda osoba fizyczna lub prawna, mająca uzasadniony interes, może wystąpić o cofnięcie rejestracji, przedstawiając uzasadnienie swojego wniosku.

Procedurę określoną w art. 5, 6 i 7 stosuje się odpowiednio.

Artykuł 13

Ochrona

1.   Zarejestrowane nazwy są chronione przed:

a)	wszelkim bezpośrednim lub pośrednim wykorzystaniem w celach komercyjnych zarejestrowanej nazwy dla produktów nieobjętych rejestracją, o ile produkty te są porównywalne do produktów zarejestrowanych pod tą nazwą lub jeśli stosowanie nazwy pozwala na czerpanie korzyści z renomy nazwy chronionej;

b)	wszelkim nadużywaniem, imitacją lub przywołaniem ich, nawet jeśli wskazane jest prawdziwe pochodzenie produktu lub jeśli chroniona nazwa została przetłumaczona lub towarzyszy jej określenie takie, jak: „rodzaj”, „typ”, „metoda”, „na sposób”, „imitacja” lub inne podobne określenie;

c)

wszelkim innym nieprawdziwym lub wprowadzającym w błąd określeniem miejsca pochodzenia lub wytwarzania, właściwości lub podstawowych cech produktu, znajdującym się na opakowaniu zewnętrznym lub wewnętrznym, w materiale reklamowym lub w dokumentach odnoszących się do danego produktu, jak również stosowaniem opakowań mogących stworzyć fałszywe wrażenie co do jego pochodzenia;

d)	wszelkimi innymi praktykami, które mogłyby wprowadzać konsumenta w błąd co do rzeczywistego pochodzenia produktu.

Jeżeli zarejestrowana nazwa zawiera w sobie nazwę produktu rolnego lub środka spożywczego, która jest uważana za nazwę rodzajową, stosowanie tej nazwy rodzajowej w odniesieniu do odpowiednich produktów rolnych lub środków spożywczych nie jest uważane za sprzeczne z akapitem pierwszym lit. a) lub b).

2.   Nazwy chronione nie mogą stać się nazwami rodzajowymi.

3.   W przypadku nazw, w odniesieniu do których wniosek o rejestrację złożono na mocy art. 5, okres przejściowy, trwający nie dłużej niż pięć lat, może zostać przewidziany na mocy art. 7 ust. 5 wyłącznie w przypadku uznania za dopuszczalny sprzeciwu, według którego zarejestrowanie proponowanej nazwy zagrażałoby istnieniu nazwy całkowicie lub częściowo identycznej lub istnieniu produktów będących zgodnie z prawem w sprzedaży od co najmniej pięciu lat poprzedzających datę publikacji, o której mowa w art. 6 ust. 2.

Okres przejściowy może zostać również przewidziany dla przedsiębiorstw ustanowionych w państwie członkowskim lub państwie trzecim, w którym znajduje się dany obszar geograficzny, pod warunkiem że przedsiębiorstwa te wprowadzały zgodnie z prawem do obrotu dane produkty, używając w sposób ciągły odpowiednich nazw przez okres co najmniej pięciu lat poprzedzających datę publikacji, o której mowa w art. 6 ust. 2, oraz że podniosły tę kwestię w ramach krajowej procedury sprzeciwu, o której mowa w art. 5 ust. 5 akapity pierwszy i drugi, lub w ramach wspólnotowej procedury sprzeciwu, o której mowa w art. 7 ust. 2. Okres przejściowy, o którym mowa w niniejszym akapicie, łącznie z okresem dostosowawczym, o którym mowa w art. 5 ust. 6, nie może przekraczać pięciu lat. Jeżeli długość okresu dostosowawczego, o którym mowa w art. 5 ust. 6, przekracza pięć lat, okresu przejściowego nie przyznaje się.

4.   Bez uszczerbku dla art. 14, Komisja może zezwolić, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 15 ust. 2, na współistnienie nazwy zarejestrowanej i nazwy niezarejestrowanej określającej miejsce w państwie członkowskim lub państwie trzecim, jeśli nazwa ta jest identyczna z nazwą zarejestrowaną, pod warunkiem że zostały spełnione wszystkie wymienione poniżej wymogi:

a)	nazwa niezarejestrowana identyczna z nazwą zarejestrowaną była używana zgodnie z prawem w sposób stały i uczciwy przez okres co najmniej dwudziestu pięciu lat przed dniem 24 lipca 1993 r.;

b)	wykazano, że używanie nazwy nie miało na celu w żadnym momencie wykorzystania renomy nazwy zarejestrowanej ani że nazwa nie wprowadzała i nie mogła wprowadzać konsumentów w błąd co do rzeczywistego pochodzenia produktu;

c)	problem związany z identyczną nazwą był podnoszony przed zarejestrowaniem nazwy.

Współistnienie nazwy zarejestrowanej i identycznej nazwy niezarejestrowanej nie może trwać dłużej niż piętnaście lat, a po upływie tego okresu nazwa niezarejestrowana nie może być dłużej używana.

Używanie danej niezarejestrowanej nazwy geograficznej jest dozwolone jedynie w przypadkach gdy kraj pochodzenia jest wyraźnie i jasno wskazany na etykiecie.

Artykuł 14

Związek między znakami towarowymi, nazwami pochodzenia i oznaczeniami geograficznymi

1.   W przypadkach gdy nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne zostało zarejestrowane na podstawie niniejszego rozporządzenia, wniosek o rejestrację znaku towarowego, odpowiadający jednemu z przypadków wymienionych w art. 13 i odnoszący się do tej samej kategorii produktów, jest odrzucany, o ile wniosek o rejestrację znaku towarowego został złożony po złożeniu w Komisji wniosku o rejestrację.

Znaki towarowe zarejestrowane z naruszeniem akapitu pierwszego są unieważniane.

2.   Przy poszanowaniu prawa wspólnotowego używanie znaku towarowego odpowiadającego jednemu z przypadków określonych w art. 13, zgłoszonego, zarejestrowanego lub – o ile jest to przewidziane w odpowiednich przepisach – nabytego poprzez używanie go w dobrej wierze na terytorium Wspólnoty, przed dniem objęcia ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego w kraju pochodzenia albo przed dniem 1 stycznia 1996 r., może być dalej dozwolone, niezależnie od rejestracji danej nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, o ile brak jest podstaw unieważnienia lub wygaśnięcia znaku towarowego określonych w pierwszej dyrektywie Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (8) oraz w rozporządzeniu Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (9).

Artykuł 15

Procedura komitetu

1.   Komisję wspiera stały Komitet ds. Chronionych Oznaczeń Geograficznych i Chronionych Nazw Pochodzenia.

2.   W razie odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3.   Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 16

Przepisy wykonawcze

Przepisy wykonawcze w celu wdrożenia niniejszego rozporządzenia przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 2. Dotyczą one w szczególności:

a)	wykazu surowców, o którym mowa w art. 2 ust. 3;

b)	informacji, które muszą zostać zawarte w specyfikacji produktu, o której mowa w art. 4 ust. 2;

c)	warunków, na jakich osoba fizyczna lub prawna może być traktowana jako grupa;

d)	składania wniosku o rejestrację dla nazwy odnoszącej się do transgranicznego obszaru geograficznego, o której mowa w art. 5 ust. 1 akapit trzeci;

e)	treści i sposobu przekazywania do Komisji dokumentów, o których mowa w art. 5 ust. 7 i 9;

f)	sprzeciwu, o którym mowa w art. 7, w tym przepisów dotyczących odpowiednich konsultacji między zainteresowanymi stronami;

g)	oznaczeń i symboli, o których mowa w art. 8;

h)	definicji nieznacznych zmian, o których mowa w art. 7 ust. 5 akapit drugi i w art. 9 ust. 2, przy uwzględnieniu, że nieznaczna zmiana nie może dotyczyć podstawowych cech charakterystycznych produktu ani zmienić związku;

i)	rejestru nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych, o którym mowa w art. 7 ust. 6;

j)	warunków kontroli zgodności ze specyfikacją produktu;

k)	warunków cofnięcia rejestracji.

Artykuł 17

Przepisy przejściowe

1.   Nazwy, które w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia są wyszczególnione w Załączniku do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1107/96 (10), oraz nazwy wyszczególnione w Załączniku do rozporządzenia Komisji (WE) nr 2400/96 (11) zostają automatycznie wpisane do rejestru, o którym mowa w art. 7 ust. 6 niniejszego rozporządzenia. Odpowiadające im specyfikacje produktów są uznawane za specyfikacje, o których mowa w art. 4 ust. 1. Pozostają w mocy wszelkie szczegółowe przepisy przejściowe związane z takimi rejestracjami.

2.   W przypadku oczekujących na rozpatrzenie wniosków o rejestrację, sprzeciwów i wniosków o unieważnienie, które Komisja otrzymała przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia:

a)	nie mają zastosowania procedury określone w art. 5 bez uszczerbku dla przepisów art. 13 ust. 3; oraz

b)	jednolity dokument, o którym mowa w art. 5 ust. 3 lit. c), zostaje zastąpiony streszczeniem specyfikacji produktu sporządzonym zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 383/2004 (12).

3.   W razie konieczności Komisja przyjmuje inne przepisy przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 15 ust. 2.

Artykuł 18

Opłaty

Państwa Członkowskie mogą pobierać opłaty na pokrycie kosztów, w tym kosztów poniesionych w związku z rozpatrywaniem wniosków o rejestrację, sprzeciwów, wniosków o wprowadzenie zmian i wniosków o cofnięcie rejestracji na podstawie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 19

Uchylenie

Niniejszym uchyla się rozporządzenie (EWG) nr 2081/92.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia traktowane są jako odesłania do niniejszego rozporządzenia i powinny być odczytywane zgodnie z tabelą korelacji zawartą w załączniku III.

Artykuł 20

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Przepisy art. 8 ust. 2 stosuje się jednak ze skutkiem od dnia 1 maja 2009 r., bez uszczerbku dla produktów już wprowadzonych do obrotu przed tą datą.

---

(1)  Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

(2)  Dz.U. L 109 z 6.5.2000, str. 29. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2003/89/WE (Dz.U. L 308 z 25.11.2003, str. 15).

(3)  Dz.U. L 165 z 30.4.2004, str. 1.

(4)  Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.

(5)  Dz.U. L 208 z 24.7.1992, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 806/2003 (Dz.U. L 122 z 16.5.2003, str. 1).

(6)  Dz.U. L 179 z 14.7.1999, str. 1.

(7)  Dz.U. L 204 z 21.7.1998, str. 37.

(8)  Dz.U. L 40 z 11.2.1989, str. 1.

(9)  Dz.U. L 11 z 14.1.1994, str. 1.

(10)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1107/96 z dnia 12 czerwca 1996 r. w sprawie rejestracji oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia zgodnie z procedurą określoną w art. 17 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2081/92 (Dz.U. L 148 z 21.6.1996, str. 1). Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 704/2005 (Dz.U. L 118 z 5.5.2005, str. 14).

(11)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2400/96 z dnia 17 grudnia 1996 r. w sprawie wpisu niektórych nazw do „Rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych” przewidzianego w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2081/92 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia dla produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. L 327 z 18.12.1996, str. 11). Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 417/2006 (Dz.U. L 72 z 11.3.2006, str. 8).

(12)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 383/2004 z dnia 1 marca 2004 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2081/92 w odniesieniu do streszczenia głównych punktów opisu produktu (Dz.U. L 64 z 2.3.2004, str. 16).

---

---

---

---

31.3.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 93/26

---

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 511/2006

z dnia 27 marca 2006 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1531/2002 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz odbiorników telewizji kolorowej pochodzących między innymi z Chińskiej Republiki Ludowej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (1) („rozporządzenie podstawowe”), w szczególności jego art. 8 i 9,

uwzględniając wniosek przedstawiony przez Komisję po konsultacji z Komitetem Doradczym,

a także mając na uwadze, co następuje:

A.   WCZEŚNIEJSZA PROCEDURA

(1)	W sierpniu 2002 r. rozporządzeniem (WE) nr 1531/2002 (2) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz odbiorników telewizji kolorowej („produkt objęty postępowaniem”), pochodzących między innymi z Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL).

(2)

Równolegle Komisja przyjęła, decyzją 2002/683/WE (3), wspólne zobowiązanie złożone przez Haier Electrical Appliances Corp., Ltd, Hisense Import & Export Co., Ltd, Konka Group Co., Ltd, Sichuan Changhong Electric Co., Ltd, Skyworth Multimedia International (Shenzen) Co., Ltd, TCL King Electrical Appliances (Hui Zhou) Co., Ltd oraz Xiamen Overseas Chinese Electronic Co., Ltd („Przedsiębiorstwa”) wraz z Chińską Izbą Handlową Importerów i Eksporterów Maszyn i Produktów Elektronicznych (CCCME).

(3)	W rezultacie przywóz do Wspólnoty produktu objętego postępowaniem, pochodzącego z ChRL, wytwarzanego przez Przedsiębiorstwa w typie objętym zobowiązaniem („produkt objęty zobowiązaniem”), został zwolniony z ostatecznych ceł antydumpingowych.

B.   NARUSZENIE WARUNKÓW ZOBOWIĄZANIA

(4)

Zobowiązanie złożone przez Przedsiębiorstwa nakłada na nie obowiązek m.in. wywozu produktu objętego zobowiązaniem do pierwszego niezależnego odbiorcy we Wspólnocie po cenach nieprzekraczających pułapów pewnych minimalnych cen importowych, a także przestrzegania pewnych pułapów ilościowych określonych w zobowiązaniu. Te pułapy cenowe i ilościowe służą usunięciu szkodliwych skutków dumpingu.

(5)

Aby zapewnić przestrzeganie warunków zobowiązania, CCCME oraz przedsiębiorstwa zgodziły się ponadto dostarczać wszelkich informacji uznanych przez Komisję za niezbędne oraz zezwalać na wizyty weryfikacyjne na swoim terenie w celu sprawdzenia dokładności i prawdziwości danych zawartych w sprawozdaniach kwartalnych.

(6)

Jak wskazano w motywie 239 rozporządzenia (WE) nr 1531/2002, zobowiązanie wyraźnie przewiduje, że jego naruszenie przez Przedsiębiorstwa lub przez CCCME uznaje się za jego naruszenie przez wszystkich sygnatariuszy. Brak współpracy z Komisją Europejską w kontroli realizacji zobowiązania także uznaje się za naruszenie zobowiązania.

(7)

W związku z powyższym Komisja zwróciła się z wnioskiem o przeprowadzenie wizyt weryfikacyjnych na terenie CCCME oraz na terenie dwóch przedsiębiorstw, które zgłosiły najwyższą wielkość sprzedaży produktu objętego postępowaniem, tj. Xiamen Overseas Chinese Electronic Co., Ltd oraz Konka Group Co., Ltd. Komisja wystosowała do CCCME, Xiamen Overseas Chinese Electronic Co., Ltd oraz do Konka Group Co., Ltd pisma poprzedzające wizyty weryfikacyjne, w których wskazała daty przeprowadzenia takich wizyt. CCCME oraz Xiamen Overseas Chinese Electronic Co., Ltd potwierdziły, że zgadzają się na przeprowadzenie wizyt weryfikacyjnych, w sprawie których Komisja złożyła wniosek. Jednak przedsiębiorstwo Konka Group Co., Ltd nie zgodziło się na taką wizytę, tym samym naruszając złożone zobowiązanie.

(8)	Charakter stwierdzonego naruszenia jest opisany bardziej szczegółowo w decyzji Komisji 2006/258/WE (4).

(9)	W związku z tym naruszeniem decyzją 2006/258/WE wycofano przyjęcie zobowiązania złożonego przez Przedsiębiorstwa wraz z CCCME. Należy zatem niezwłocznie nałożyć ostateczne cło antydumpingowe na przywóz do Wspólnoty produktu objętego postępowaniem wywożonego przez przedsiębiorstwa, o których mowa.

(10)

Zgodnie z art. 8 ust. 9 rozporządzenia podstawowego stawkę cła antydumpingowego należy określić na podstawie faktów ustalonych w kontekście dochodzenia, które doprowadziło do złożenia zobowiązania. Ponieważ dochodzenie to zakończyło się ostatecznym ustaleniem, w drodze rozporządzenia (WE) nr 1531/2002, co do występowania dumpingu i wynikającej z niego szkody, uznaje się za właściwe ustalenie stawki ostatecznego cła antydumpingowego na poziomie i w formie określonej w tym rozporządzeniu, tj. w wysokości 44,6 % ceny netto CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem.

C.   ZMIANA ROZPORZĄDZENIA (WE) NR 1531/2002

(11)	W związku z powyższym rozporządzenie (WE) nr 1531/2002 powinno zostać odpowiednio zmienione,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 1531/2002 wprowadza się następujące zmiany:

1)	uchyla się art. 3, załącznik I i załącznik II;

2)	zmienia się numerację art. 4 i 5 odpowiednio na art. 3 i 4.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 56 z 6.3.1996, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2117/2005 (Dz.U. L 340 z 23.12.2005, str. 17).

(2)  Dz.U. L 231 z 29.8.2002, str. 1.

(3)  Dz.U. L 231 z 29.8.2002, str. 42.

(4)  Patrz: str. 63 niniejszego Dziennika Urzędowego.

---

31.3.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 93/28

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 512/2006

z dnia 30 marca 2006 r.

ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 3223/94 z dnia 21 grudnia 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad stosowania ustaleń dotyczących przywozu owoców i warzyw (1), w szczególności jego art. 4 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)	W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Standardowe wartości w przywozie, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 3223/94, ustalone są zgodnie z tabelą zamieszczoną w Załączniku.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 31 marca 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 337 z 24.12.1994, str. 66. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 386/2005 (Dz.U. L 62 z 9.3.2005, str. 3).

---

---

31.3.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 93/30

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 513/2006

z dnia 30 marca 2006 r.

w sprawie przyjęcia tymczasowych przepisów dotyczących wydawania pozwoleń przywozowych, o których wydanie złożono wniosek na mocy rozporządzenia (WE) nr 565/2002 ustanawiającego metodę zarządzania kontyngentami taryfowymi i wprowadzającego system świadectw pochodzenia czosnku przywożonego z państw trzecich

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2200/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw (1), w szczególności jego art. 31 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 565/2002 (2) stanowi, że państwa członkowskie mają obowiązek powiadomić Komisję o złożonych wnioskach o wydanie pozwoleń w poniedziałki i czwartki każdego tygodnia oraz wydać pozwolenia piątego dnia roboczego następującego od dnia złożenia wniosku, pod warunkiem że Komisja nie podjęła w tym czasie żadnych środków.

(2)	Czwartek 13 kwietnia, piątek 14 kwietnia i poniedziałek 17 kwietnia 2006 r. są dniami wolnymi w Komisji. Należy zatem przełożyć wydanie pozwoleń, o których wydanie wniosek złożono w okresie od poniedziałku 10 kwietnia do piątku 14 kwietnia 2006 r.

(3)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Świeżych Owoców i Warzyw,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Pozwolenia przywozowe, o których wydanie złożono wniosek w okresie od poniedziałku 10 kwietnia do piątku 14 kwietnia 2006 r. na mocy rozporządzenia (WE) nr 565/2002, zostaną wydane w piątek 21 kwietnia 2006 r., pod warunkiem że Komisja nie podjęła w tym czasie żadnych środków zgodnie z art. 8 ust. 2 wymienionego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 297 z 21.11.1996, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 47/2003 (Dz.U. L 7 z 11.1.2003, str. 64).

(2)  Dz.U. L 86 z 3.4.2002, str. 11. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 537/2004 (Dz.U. L 86 z 24.3.2004, str. 9).

---

31.3.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 93/31

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 514/2006

z dnia 30 marca 2006 r.

wprowadzające odstępstwo od rozporządzenia (WE) nr 824/2000 w zakresie terminu dostaw zbóż do agencji interwencyjnych w niektórych państwach członkowskich w roku gospodarczym 2005/2006

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1784/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze zbóż (1), w szczególności jego art. 6,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 824/2000 z dnia 19 kwietnia 2000 r. ustanawiające procedury przejęcia zbóż przez agencje interwencyjne oraz metody analizy do oznaczania jakości zbóż (2) przewiduje, że w przypadku przyjęcia oferty podmioty gospodarcze są jak najszybciej powiadamiane o harmonogramie dostaw. W tym celu art. 4 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia przewiduje, że realizacja ostatniej dostawy do agencji interwencyjnej, dla której przygotowano ofertę, następuje nie później niż na koniec czwartego miesiąca następującego po miesiącu wpłynięcia oferty.

(2)	Rok gospodarczy 2005/2006 jest drugim rokiem stosowania mechanizmu interwencyjnego skupu zbóż w państwach członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r.

(3)

Z powodu korzystnych warunków klimatycznych zbiory w roku 2005 znowu okazały się obfite. Z tego powodu poziom cen na rynku wewnętrznym okazał się niższy w porównaniu z poziomem cen interwencyjnych. W rezultacie od chwili rozpoczęcia skupu interwencyjnego w listopadzie 2005 r. agencjom interwencyjnym zaoferowano stosunkowo duże ilości zbóż. Z powodu znacznej ilości zboża zaoferowanego agencjom interwencyjnym oraz rozproszenia geograficznego samych agencji przewidziany termin dostaw, czyli 31 marca 2006 r., nie może zostać dotrzymany. W celu umożliwienia odpowiedniego przejmowania oferowanych ilości należy przedłużyć termin dostaw i w związku z powyższym wprowadzić odstępstwo od rozporządzenia (WE) nr 824/2000.

(4)	Sytuacja na rynku ma charakter kryzysowy i wymaga natychmiastowego podjęcia działań, należy zatem przewidzieć niezwłoczne wprowadzenie w życie środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.

(5)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W drodze odstępstwa od art. 4 ust. 3 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 824/2000, ostatnia dostawa zbóż w celu przejęcia przez agencję interwencyjną w roku gospodarczym 2005/2006 w Republice Czeskiej, Estonii, na Cyprze, na Łotwie, Litwie, Węgrzech, Malcie, w Polsce, w Słowenii oraz na Słowacji musi zostać zrealizowana nie później niż z końcem siódmego miesiąca następującego po potwierdzeniu odbioru oferty i w każdym przypadku nie później niż do dnia 31 lipca 2006 r.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 21. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1154/2005 (Dz.U. L 187 z 19.7.2005, str. 11).

(2)  Dz.U. L 100 z 20.4.2000, str. 31. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1068/2005 (Dz.U. L 174 z 7.7.2005, str. 65).

---

31.3.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 93/32

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 515/2006

z dnia 30 marca 2006 r.

ustanawiające środek przejściowy na rok gospodarczy 2005/2006 w odniesieniu do finansowania składowania zboża oferowanego do skupu interwencyjnego w Republice Czeskiej, Estonii, na Cyprze, Łotwie, Litwie, Węgrzech, Malcie, w Polsce, Słowenii i Słowacji

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając Traktat o przystąpieniu Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji,

uwzględniając Akt przystąpienia Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji, w szczególności jego art. 41 akapit pierwszy,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1784/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku zbóż (1),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Na wniosek niektórych państw członkowskich rozporządzenie Komisji (WE) nr 514/2006 (2) przedłuża, w roku gospodarczym 2005/2006, o trzy miesiące maksymalny termin dostawy zbóż oferowanych do skupu interwencyjnego w państwach członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty Europejskiej dnia 1 maja 2004 r., nie zezwalając jednakże na dostawę po dniu 31 lipca 2006 r.

(2)

Środek ten może powodować dodatkowe koszty składowania zboża dostarczonego w tym nowym terminie, ale po upływie terminu ustalonego pierwotnie w art. 4 ust. 3 akapit trzeci rozporządzenia Komisji (WE) nr 824/2000 z dnia 19 kwietnia 2000 r. ustanawiającego procedury przejęcia zbóż przez agencje interwencyjne oraz metody analizy do oznaczania jakości zbóż (3).

(3)

Zgodnie z art. 6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1883/78 z dnia 2 sierpnia 1978 r. ustanawiającego ogólne reguły finansowania interwencji przez Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej, Sekcja Gwarancji (4), Sekcja Gwarancji EFOGR finansuje wydatki związane z czynnościami fizycznymi wynikającymi ze składowania. Wydatki państw członkowskich na ewentualny zwrot wyżej wymienionych dodatkowych kosztów składowania należy traktować jak wydatki wynikające z kosztów składowania ponoszonych w normalnej sytuacji przez agencje interwencyjne i przewidzieć finansowanie przez Sekcję Gwarancji EFOGR na podstawie tej samej kwoty ryczałtowej, uwzględniając miesięczne podwyżki ceny interwencyjnej określone w art. 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003.

(4)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. EFOGR,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Jeśli zboże oferowane do skupu interwencyjnego w Republice Czeskiej, Estonii, na Cyprze, Łotwie, Litwie, Węgrzech, Malcie, w Polsce, Słowenii i Słowacji było rzeczywiście finansowane przez agencję interwencyjną po zakończeniu terminu dostaw określonego w art. 4 ust. 3 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 824/2000, wydatki państwa członkowskiego dotyczące poniesionych kosztów składowania, między końcem tego terminu a datą rzeczywistej dostawy do magazynu wskazanego w planie dostawy, przy czym dostawa ta powinna nastąpić w terminie określonym w rozporządzeniu (WE) nr 514/2006, są traktowane jak wydatki, o których mowa w rozporządzeniu (EWG) nr 1883/78.

Artykuł 2

Kwota ryczałtowa, o której mowa w art. 6 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 1883/78, obliczana jest na podstawie kwoty ryczałtowej zwracanej państwom członkowskim przez Wspólnotę za składowanie zboża skupionego interwencyjnie w trakcie roku gospodarczego 2005/2006, ustanowionej decyzją Komisji z dnia 12 października 2005 r. (5), mianowicie 1,31 EUR za tonę na miesiąc, od której odejmowana jest kwota miesięcznej podwyżki, określonej w art. 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003, mianowicie 0,46 EUR za tonę na miesiąc, która została dodana do ceny interwencyjnej za każdy miesiąc przekraczający termin, o którym mowa w art. 4 ust. 3 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 824/2000.

Wydatki te są uwzględnione w rocznych sprawozdaniach finansowych, o których mowa w art. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3492/90 (6), jako wydatki na czynności fizyczne związane ze skupem produktów prowadzonym przez agencje interwencyjne.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się do roku gospodarczego 2005/2006.

---

(1)  Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 78. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1154/2005 (Dz.U. L 187 z 19.7.2005, str. 11).

(2)  Patrz: str. 31 niniejszego Dziennika Urzędowego.

(3)  Dz.U. L 100 z 20.4.2000, str. 31. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1068/2005 (Dz.U. L 174 z 7.7.2005, str. 65).

(4)  Dz.U. L 216 z 5.8.1978, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 695/2005 (Dz.U. L 114 z 4.5.2005, str. 1).

(5)  C(2005) 3752. Decyzja nieopublikowana.

(6)  Dz.U. L 337 z 4.12.1990, str. 3.

---

31.3.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 93/34

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 516/2006

z dnia 30 marca 2006 r.

ustalające ceny reprezentatywne i kwoty dodatkowych należności przywozowych na melasę w sektorze cukru, stosowane od dnia 31 marca 2006 r.

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1260/2001 z dnia 19 czerwca 2001 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (1), w szczególności jego art. 24 ust. 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1422/95 z dnia 23 czerwca 1995 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące przywozu melasy w sektorze cukru i zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 785/68 (2), przewiduje, że cenę importową CIF melasy, ustaloną zgodnie z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 785/68 (3), uważa się za „cenę reprezentatywną”. Uważa się, że ta cena została ustalona dla jakości standardowej określonej w art. 1 rozporządzenia (EWG) nr 785/68.

(2)

Dla celów ustalania cen reprezentatywnych, należy wziąć pod uwagę wszelkie informacje przewidziane w art. 3 rozporządzenia (EWG) nr 785/68, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w art. 4 wymienionego rozporządzenia, oraz, w przypadku gdy ma to zastosowanie, dla celów takiego ustalenia można zastosować metodę przewidzianą w art. 7 rozporządzenia (EWG) nr 785/68.

(3)	Dla celów dostosowania cen, nieodnoszącego się do jakości standardowej, należy, w zależności od jakości oferowanej melasy, zwiększyć lub zmniejszyć ceny w zależności od wyników otrzymanych w zastosowaniu art. 6 rozporządzenia (EWG) nr 785/68.

(4)

Kiedy istnieje różnica między ceną spustową dla rozpatrywanego produktu a ceną reprezentatywną, należy ustalić dodatkowe należności przywozowe zgodnie z warunkami przewidzianymi w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1422/95. W przypadku zawieszenia stosowania należności przywozowych w zastosowaniu art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1422/95, należy ustalić szczególne kwoty dla tych należności.

(5)	Należy ustalić ceny reprezentatywne i dodatkowe należności celne w odniesieniu do przywozu rozpatrywanych produktów, zgodnie z art. 1 ust. 2 i art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1422/95.

(6)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Ceny reprezentatywne i dodatkowe należności stosowane do przywozu produktów, o których mowa w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1422/95 są wskazane w Załączniku.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 31 marca 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 178 z 30.6.2001, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 39/2004 (Dz.U. L 6 z 10.1.2004, str. 16).

(2)  Dz.U. L 141 z 24.6.1995, str. 12. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 79/2003 (Dz.U. L 13 z 18.1.2003, str. 4).

(3)  Dz.U. L 145 z 27.6.1968, str. 12. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1422/95.

---

---

31.3.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 93/36

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 517/2006

z dnia 30 marca 2006 r.

ustalające refundacje wywozowe do cukru białego i cukru surowego w stanie nieprzetworzonym

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1260/2001 z dnia 19 czerwca 2001 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (1), w szczególności jego art. 27 ust. 5 akapit drugi,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Zgodnie z art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. a) wymienionego rozporządzenia a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, refundacje do cukrów białego i surowego, niedenaturowanych i wywiezionych w stanie nieprzetworzonym muszą zostać ustalone przy uwzględnieniu sytuacji na rynku wspólnotowym i rynku światowym cukru, i w szczególności elementów kalkulacji cen i kosztów, o których mowa w art. 28 wymienionego rozporządzenia. Zgodnie z tym samym artykułem, należy również uwzględnić gospodarcze aspekty proponowanego wywozu.

(3)

W odniesieniu do cukru surowego, refundację należy ustalić dla jakości standardowej, która jest określona w załączniku I, pkt II rozporządzenia (WE) nr 1260/2001. Wymieniona refundacja jest ponadto ustalana zgodnie z art. 28 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001. Cukier krystaliczny został określony w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2135/95 z dnia 7 września 1995 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania przyznawania refundacji wywozowych w sektorze cukru (2). Kwotę tak obliczonej refundacji w odniesieniu do cukrów aromatyzowanych lub zawierających substancje barwiące należy zastosować do ich zawartości sacharozy, zatem należy ją ustalać w odniesieniu na 1 % tej zawartości.

(4)	W przypadkach szczególnych kwota refundacji może być ustalona w instrumentach prawnych innego typu.

(5)	Refundację należy ustalać co dwa tygodnie. Można ją zmieniać w tym odstępie czasowym.

(6)

Art. 27 ust. 5 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 przewiduje, że sytuacja na rynku światowym lub specyficzne wymagania pewnych rynków mogą uczynić koniecznym zróżnicowanie refundacji do produktów określonych w art. 1 wymienionego rozporządzenia w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(7)	Znaczący i szybki wzrost preferencyjnego przywozu cukru pochodzącego z zachodnich krajów bałkańskich od początku 2001 r., oraz wywozu cukru ze Wspólnoty do tych krajów wydaje się być istotnie sztuczny.

(8)	Aby uniknąć wszelkiego nadużycia w związku z ponownym przywozem do Wspólnoty produktów w sektorze cukru, dla których przyznano refundację wywozową, należy nie ustalać refundacji do produktów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do wszystkich zachodnich krajów bałkańskich.

(9)	Biorąc pod uwagę te informacje i aktualną sytuację na rynkach w sektorze cukru, a w szczególności notowania lub ceny cukru we Wspólnocie i na rynku światowym, należy ustalić refundację w odpowiedniej wysokości.

(10)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Refundacje, które przyznaje się do wywozu produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, w stanie nieprzetworzonym i niedenaturowanych, ustalone są zgodnie z Załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 31 marca 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 178 z 30.6.2001, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 39/2004 (Dz.U. L 6 z 10.1.2004, str. 16).

(2)  Dz.U. L 214 z 8.9.1995, str. 16.

---

---

31.3.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 93/38

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 518/2006

z dnia 30 marca 2006 r.

ustalające refundacje wywozowe do syropów i niektórych innych produktów w sektorze cukru, wywożonych w stanie nieprzetworzonym

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1260/2001 z dnia 19 czerwca 2001 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (1), w szczególności jego art. 27 ust. 5 akapit drugi,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Zgodnie z art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d) wymienionego rozporządzenia, a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Zgodnie z art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2135/95 z dnia 7 września 1995 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania przyznawania refundacji wywozowych w sektorze cukru (2), refundacja za 100 kg produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, będących przedmiotem wywozu, równa jest kwocie podstawowej pomnożonej przez zawartość sacharozy, powiększoną, jeżeli właściwe, o zawartość innych cukrów przemienionych na sacharozę. Tę zawartość sacharozy, stwierdzoną w odniesieniu do rozpatrywanego produktu, określa się zgodnie z przepisami art. 3 rozporządzenia (WE) nr 2135/95.

(3)

Zgodnie z przepisami art. 30 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, podstawowa kwota refundacji w odniesieniu do sorbozy wywożonej w stanie nieprzetworzonym musi być równa podstawowej kwocie refundacji, pomniejszonej o jedną setną refundacji produkcyjnej obowiązującej, zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1265/2001 z dnia 27 czerwca 2001 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/2001 w odniesieniu do przyznawania refundacji produkcyjnych do niektórych produktów cukrowych stosowanych w przemyśle chemicznym (3), w odniesieniu do produktów wymienionych w Załączniku do tego ostatniego rozporządzenia.

(4)

Zgodnie z przepisami art. 30 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, w odniesieniu do pozostałych produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d) wymienionego rozporządzenia, wywożonych w stanie nieprzetworzonym, podstawowa kwota refundacji musi być równa jednej setnej kwoty ustalonej, biorąc pod uwagę różnicę między ceną interwencyjną dla cukru białego, obowiązującą w strefach Wspólnoty bez deficytu w trakcie miesiąca, dla którego została ustalona kwota podstawowa a notowaniami lub cenami cukru białego, stwierdzonymi na rynku światowym, oraz konieczność ustanowienia równowagi między wykorzystaniem produktów podstawowych Wspólnoty w celu wywozu produktów przetworzonych w przeznaczeniu do państw trzecich a wykorzystaniem produktów z tych krajów, dopuszczonych do obrotu na mocy ustaleń o uszlachetnianiu czynnym.

(5)	W myśl art. 30 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, stosowanie kwoty podstawowej może być ograniczone do niektórych produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d) wymienionego rozporządzenia.

(6)

W myśl art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, istnieje możliwość zastosowania refundacji wywozowej do wywozu w stanie nieprzetworzonym produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. f), g) i h) wymienionego rozporządzenia. Poziom refundacji musi być określony dla 100 kg suchej masy, biorąc pod uwagę w szczególności refundację stosowaną do wywozu produktów określonych kodem CN 1702 30 91, refundację stosowaną do wywozu produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 oraz aspekty gospodarcze proponowanego wywozu. W odniesieniu do produktów, o których mowa w lit. f) i g) wymienionego ust. 1, refundacji udziela się tylko produktom odpowiadającym warunkom określonym w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 2135/95, a w odniesieniu do produktów, o których mowa w lit. h), refundacji udziela się tylko produktom odpowiadającym warunkom określonym w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 2135/95.

(7)	Wyżej wymienione refundacje muszą być ustalone raz na miesiąc. Mogą być zmieniane w tym odstępie czasowym.

(8)

Artykuł 27 ust. 5 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 przewiduje, że sytuacja na rynku światowym lub specyficzne wymagania pewnych rynków mogą uczynić koniecznym zróżnicowanie refundacji do produktów określonych w art. 1 wymienionego rozporządzenia w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(9)	Znaczący i szybki wzrost preferencyjnego przywozu cukru pochodzącego z zachodnich krajów bałkańskich od początku 2001 r., oraz wywozu cukru ze Wspólnoty do tych krajów wydaje się być istotnie sztuczny.

(10)	Aby uniknąć wszelkiego nadużycia w związku z ponownym przywozem do Wspólnoty produktów w sektorze cukru, dla których przyznano refundację wywozową, nie należy ustalać refundacji do produktów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do wszystkich zachodnich krajów bałkańskich.

(11)	Biorąc pod uwagę te informacje, należy ustalić refundacje do rozpatrywanych produktów w odpowiedniej wysokości.

(12)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Refundacje, które przyznaje się do wywozu w stanie nieprzetworzonym produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d), f), g) i h) rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, ustalone są zgodnie z Załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 31 marca 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 178 z 30.6.2001, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 39/2004 (Dz.U. L 6 z 10.1.2004, str. 6).

(2)  Dz.U. L 214 z 8.9.1995, str. 16.

(3)  Dz.U. L 178 z 30.6.2001, str. 63.

---

---

31.3.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 93/41

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 519/2006

z dnia 30 marca 2006 r.

ustalające maksymalne kwoty refundacji wywozowej do cukru białego przeznaczonego do niektórych państw trzecich w ramach 22. przetargu częściowego wykonanego w ramach stałego przetargu przewidzianego przez rozporządzenie (WE) nr 1138/2005

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1260/2001 z dnia 19 czerwca 2001 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (1), w szczególności jego art. 27 ust. 5 akapit drugi,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1138/2005 z dnia 15 lipca 2005 r. w sprawie stałego przetargu ustalającego opłaty wyrównawcze i/lub refundacje wywozowe do cukru białego na rok gospodarczy 2004/2005 (2) przystępuje się do przetargów częściowych w sprawie wywozu wspomnianego cukru do niektórych państw trzecich.

(2)	Zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1138/2005, jeżeli właściwe, ustala się maksymalną kwotę refundacji wywozowej dla rozpatrywanego przetargu częściowego, biorąc pod uwagę w szczególności sytuację i przewidywany rozwój rynku cukru we Wspólnocie i na rynku światowym.

(3)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W 22. przetargu częściowym na cukier biały, wykonanym zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1138/2005, maksymalną kwotę refundacji wywozowej ustala się w wysokości 27,260 EUR/100 kg.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 31 marca 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 178 z 30.6.2001, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 39/2004 (Dz.U. L 6 z 10.1.2004, str. 16).

(2)  Dz.U. L 185 z 16.7.2005, str. 3.

---

31.3.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 93/42

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 520/2006

z dnia 30 marca 2006 r.

ustalające refundacje produkcyjne do cukru białego wykorzystywanego w przemyśle chemicznym na okres od 1 do 30 kwietnia 2006 r.

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1260/2001 z dnia 19 czerwca 2001 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (1), w szczególności jego art. 7 ust. 5 tiret piąte,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 przewiduje możliwość podjęcia decyzji o przyznaniu refundacji produkcyjnych do produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. a) i f) wymienionego rozporządzenia, do syropów, o których mowa w lit. d) wyminionego ustępu, i do chemicznie czystej fruktozy (lewulozy) określonej kodem CN 1702 50 00 jako produktu pośredniego, wykorzystywanych do wytwarzania niektórych produktów przemysłu chemicznego, o ile podlegają one jednej z sytuacji określonych w art. 23 ust. 2 Traktatu.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1265/2001 z dnia 27 czerwca 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/2001 w odniesieniu do przyznawania refundacji produkcyjnych do niektórych produktów cukrowych stosowanych w przemyśle chemicznym (2) przewiduje określenie tych refundacji w oparciu o refundacje ustalone do cukru białego.

(3)	Artykuł 9 rozporządzenia (WE) nr 1265/2001 przewiduje, że refundacja produkcyjna do cukru białego ustalana jest comiesięcznie dla okresów rozpoczynających się pierwszego dnia każdego miesiąca.

(4)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Refundację produkcyjną do cukru białego, o której mowa w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1265/2001, ustala się w wysokości 23,731 EUR/100 kg netto na okres od 1 do 30 kwietnia 2006 r.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 kwietnia 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 178 z 30.6.2001, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 39/2004 (Dz.U. L 6 z 10.1.2004, str. 16).

(2)  Dz.U. L 178 z 30.6.2001, str. 63.

---

31.3.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 93/43

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 521/2006

z dnia 30 marca 2006 r.

ustalające refundacje wywozowe do mieszanek paszowych pochodzenia zbożowego

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1784/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku zbóż (1), w szczególności jego art. 13 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami produktów, o których mowa w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, na rynku światowym a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta refundacją wywozową.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1517/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 w odniesieniu do ustaleń dotyczących wywozu i przywozu mieszanek paszowych pochodzenia zbożowego oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1162/95 ustanawiające specjalne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na przywóz i wywóz w sektorze zbóż i ryżu (2) określiło w art. 2 szczególne kryteria, jakie należy uwzględnić przy wyliczaniu refundacji do tych produktów.

(3)

Przy wyliczaniu należy także uwzględnić zawartość produktów zbożowych. Dla uproszczenia, refundacja powinna być wypłacana do dwóch kategorii „produktów zbożowych”, a więc po pierwsze – kukurydzy, zboża najpowszechniej używanego do produkcji mieszanek paszowych wywożonych, i produktów na bazie kukurydzy, a po drugie – „innych zbóż”, które są produktami zbożowymi kwalifikującymi się do przyznania refundacji, z wyłączeniem kukurydzy i produktów na bazie kukurydzy. Refundacja powinna być przyznana ze względu na ilość produktu zbożowego zawartego w mieszance paszowej.

(4)	Ponadto kwota refundacji powinna także uwzględniać możliwości i warunki sprzedaży tych produktów na rynku światowym, potrzebę uniknięcia zakłóceń na rynku wspólnotowym i ekonomiczny aspekt wywozu.

(5)	Obecna sytuacja na rynku zbóż, a w szczególności perspektywy zaopatrzenia, uzasadniają zniesienie wszelkich refundacji dotyczących wywozu.

(6)	Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Refundacje wywozowe do mieszanek paszowych, objętych rozporządzeniem (WE) nr 1784/2003 i podlegających rozporządzeniu (WE) nr 1517/95, ustala się zgodnie z Załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 31 marca 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 78. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1154/2005 (Dz.U. L 187 z 19.7.2005, str. 11).

(2)  Dz.U. L 147 z 30.6.1995, str. 51.

---

---

31.3.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 93/45

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 522/2006

z dnia 30 marca 2006 r.

ustalające refundacje wywozowe w odniesieniu do mleka i przetworów mlecznych

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1255/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych (1), w szczególności jego art. 31 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Artykuł 31 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 stanowi, że różnica między cenami produktów wyszczególnionych w art. 1 tego rozporządzenia na rynku światowym a cenami tych produktów wewnątrz Wspólnoty może zostać objęta refundacją wywozową.

(2)	Biorąc pod uwagę aktualną sytuację rynku mleka i przetworów mlecznych, refundacje wywozowe powinny zostać ustalone zgodnie z zasadami i niektórymi kryteriami przewidzianymi w art. 31 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999.

(3)	Artykuł 31 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 stanowi, że ze względu na sytuację na rynku światowym lub specyficzne wymagania niektórych rynków może zaistnieć konieczność zróżnicowania refundacji w zależności od miejsca przeznaczenia.

(4)

Protokół ustaleń pomiędzy Wspólnotą Europejską a Republiką Dominikańską w sprawie ochrony przywozu mleka w proszku w Republice Dominikańskiej (2), zatwierdzony decyzją Rady 98/486/WE (3), stanowi, że określone ilości wspólnotowych przetworów mlecznych wywożonych do Republiki Dominikańskiej mogą być objęte obniżoną stawką celną. Z powyższych względów należy obniżyć o odpowiednią wartość procentową refundacje wywozowe przyznane produktom eksportowanym w ramach tego systemu.

(5)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Mleka i Przetworów Mlecznych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zgodnie z art. 31 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 refundacje wywozowe udzielane są w odniesieniu do produktów i ilości określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem że spełnione są wymogi przewidziane w art. 1 ust. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 174/1999 (4).

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 31 marca 2006 r.

---

(1)  Dz.U. L 160 z 26.6.1999, str. 48. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1913/2005 (Dz.U. L 307 z 25.11.2005, str. 2).

(2)  Dz.U. L 218 z 6.8.1998, str. 46.

(3)  Dz.U. L 218 z 6.8.1998, str. 45.

(4)  Dz.U. L 20 z 27.1.1999, str. 8.

---

---