4.3.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 64/1

(1)

Międzynarodowy kodeks zarządzania bezpieczną eksploatacją statków i zapobieganiem zanieczyszczaniu, zwany dalej „Kodeksem ISM”, został przyjęty przez Międzynarodową Organizację Morską (IMO) w roku 1993. Kodeks ten stał się stopniowo dokumentem wiążącym w odniesieniu do większości statków odbywających rejsy międzynarodowe dzięki przyjęciu w maju 1994 r. rozdziału IX „Zarządzanie bezpieczną eksploatacją statków” Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu z 1974 r. (SOLAS).

(2)

Kodeks ISM został zmieniony przez IMO rezolucją MSC.104 (73), przyjętą w dniu 5 grudnia 2000 r.

(3)

W rezolucji IMO A.788 (19) z dnia 23 listopada 1995 r. zostały przyjęte wytyczne dotyczące wdrażania przez administracje Kodeksu ISM. Wytyczne te zostały następnie zmienione rezolucją A.913(22), przyjętą w dniu 29 listopada 2001 r.

(4)

Na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 3051/95 z 8 grudnia 1995 r. w sprawie zarządzania zapewniającego bezpieczeństwo na promach pasażerskich (typu ro-ro) (3) od dnia 1 lipca 1996 r. Kodeks ISM stał się dokumentem wiążącym we Wspólnocie dla wszystkich promów pasażerskich typu ro-ro uprawiających żeglugę regularną na trasach wiodących do i z portów państw członkowskich, zarówno w rejsach krajowych, jak i międzynarodowych, oraz niezależnie od ich bandery. Był to pierwszy krok w kierunku zapewnienia jednolitego i spójnego wdrażania Kodeksu ISM we wszystkich państwach członkowskich.

(5)

W dniu 1 lipca 1998 r. na mocy przepisów rozdziału IX Konwencji SOLAS Kodeks ISM stał się dokumentem wiążącym dla armatorów eksploatujących w rejsach międzynarodowych statki pasażerskie, w tym także pasażerskie jednostki szybkie, a także tankowce, chemikaliowce, gazowce, masowce oraz towarowe jednostki szybkie o pojemności brutto 500 i większej.

(6)

Od dnia 1 lipca 2002 r. Kodeks ISM stał się wiążący dla armatorów eksploatujących inne statki towarowe w rejsach międzynarodowych oraz ruchome platformy wiertnicze o pojemności brutto 500 i większej.

(7)

Możliwe jest skuteczne podniesienie poziomu bezpieczeństwa życia ludzkiego na morzu oraz ochrony środowiska dzięki ścisłemu i obowiązkowemu stosowaniu Kodeksu ISM.

(8)

Pożądane jest, by Kodeks ISM był bezpośrednio stosowany w odniesieniu do statków pływających pod banderą państwa członkowskiego, jak również statków, niezależnie od ich bandery, odbywających wyłącznie rejsy krajowe lub uprawiających żeglugę regularną na trasach do i z portów państw członkowskich.

(9)

Przyjęcie nowego rozporządzenia stosowanego bezpośrednio powinno zapewnić wdrożenie Kodeksu ISM przy założeniu, że decyzję o stosowaniu Kodeksu wobec statków eksploatowanych wyłącznie na terenie portów, niezależnie od ich bandery, pozostawia się państwom członkowskim.

(10)

W związku z tym rozporządzenie (WE) nr 3051/95 powinno zostać uchylone.

(11)

Jeżeli państwo członkowskie uzna, że stosowanie przez armatorów w praktyce szczególnych przepisów części A Kodeksu ISM odnoszących się do pewnych statków lub kategorii statków odbywających wyłącznie rejsy krajowe w tym państwie członkowskim sprawia trudności, może ono odstąpić w całości lub częściowo od stosowania tych przepisów, wprowadzając środki zapewniające osiągnięcie celów Kodeksu na równoważnym poziomie. Może ono, w odniesieniu do takich statków i armatorów, przyjąć alternatywne procedury certyfikacji i weryfikacji.

(12)

Niezbędne jest uwzględnienie dyrektywy Rady 95/21/WE z dnia 19 czerwca 1995 r. dotyczącej kontroli państwa portu (4).

(13)

Niezbędne jest uwzględnienie dyrektywy Rady 94/57/WE z dnia 22 listopada 1994 r. w sprawie wspólnych reguł i norm dotyczących organizacji dokonujących inspekcji i przeglądów na statkach oraz odpowiednich działań administracji morskich (5) w celu określenia uznanych organizacji dla potrzeb niniejszego rozporządzenia, oraz dyrektywy Rady 98/18/WE z 17 marca 1998 r. w sprawie reguł i norm bezpieczeństwa statków pasażerskich (6) w celu określenia zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do statków pasażerskich odbywających rejsy krajowe.

(14)

Środki niezbędne w celu zmiany załącznika II powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (7).

(15)

W związku z tym, że cele niniejszego rozporządzenia, to jest podniesienie poziomu zarządzania bezpieczeństwem, bezpiecznej eksploatacji statków oraz zapobiegania zanieczyszczeniom ze statków, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie i z uwagi na to możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów,

a)

ustanowienie, wdrożenie i właściwe utrzymywanie przez armatorów na statkach i na lądzie systemów zarządzania bezpieczeństwem; oraz

b)

kontrolę tych systemów przez administrację państwa bandery i państwa portu.

1)

„Kodeks ISM” oznacza Międzynarodowy kodeks zarządzania bezpieczną eksploatacją statków i zapobieganiem zanieczyszczaniu, który został przyjęty przez Międzynarodową Organizację Morską rezolucją Zgromadzenia A.741 (18) z dnia 4 listopada 1993 r., z późniejszymi zmianami wprowadzonymi przez rezolucję Komitetu Bezpieczeństwa Morskiego MSC.104 (73) z dnia 5 grudnia 2000 r., zawartymi w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, w uaktualnionej wersji;

2)

„uznana organizacja” oznacza podmiot uznany zgodnie z przepisami dyrektywy 94/57/WE;

3)

„armator” oznacza właściciela statku lub jakąkolwiek inną organizację lub osobę, taką jak zarządzający statkiem lub czarterujący nieobsadzony załogą statek, która przejęła od właściciela odpowiedzialność za eksploatację statku i która zobowiązała się tym samym do przejęcia wszystkich obowiązków oraz odpowiedzialności wynikających z Kodeksu ISM;

4)

„statek pasażerski” oznacza statek, w tym także pasażerską jednostkę szybką, przewożący więcej niż dwunastu pasażerów, lub pasażerską jednostkę zanurzalną;

5)

„pasażer” oznacza każdą osobę inną niż:

6)

„jednostka szybka” oznacza jednostkę szybką według definicji z prawidła X-1/2 Konwencji SOLAS w jej uaktualnionej wersji. Wobec jednostek szybkich zastosowanie mają ograniczenia wskazane w art. 2 lit. f) dyrektywy 98/18/WE;

7)

„statek towarowy” oznacza statek, w tym także jednostkę szybką, niebędący statkiem pasażerskim;

8)

„rejs międzynarodowy” oznacza rejs z portu państwa członkowskiego lub jakiegokolwiek innego państwa do portu położonego poza terytorium tego państwa lub odwrotnie;

9)

„rejs krajowy” oznacza rejs między portem państwa członkowskiego a tym samym lub innym portem tego państwa członkowskiego;

10)

„żegluga regularna” oznacza szereg połączeń realizowanych przez statki w sposób umożliwiający obsługę ruchu pomiędzy dwoma lub kilkoma punktami:

11)

„prom pasażerski typu ro-ro” oznacza morski statek pasażerski według definicji zawartej w rozdziale II-1 Konwencji SOLAS w jej uaktualnionej wersji;

12)

„pasażerska jednostka zanurzalna” oznacza ruchomą jednostkę przewożącą pasażerów, która jest eksploatowana głównie pod wodą i korzysta ze wsparcia udzielanego z powierzchni wody lub lądu, np. statku nawodnego lub urządzeń lądowych, do celów monitorowania oraz do przynajmniej jednego spośród następujących celów:

13)

„ruchoma platforma wiertnicza” oznacza jednostkę zdolną do prowadzenia operacji wiertniczych w celu poszukiwania lub wydobywania zasobów położonych pod dnem morskim, takich jak węglowodory płynne lub gazowe, siarka lub sól;

14)

„pojemność brutto” oznacza pojemność brutto statku ustaloną zgodnie z Międzynarodową konwencją o pomierzaniu pojemności statków z 1969 r. lub, w przypadku statków odbywających wyłącznie rejsy krajowe, których pojemność brutto nie została pomierzona zgodnie z powyższą konwencją, pojemność brutto statku ustaloną zgodnie z przepisami krajowymi dotyczącymi pomierzania pojemności.

a)

statków towarowych i pasażerskich pod banderą państwa członkowskiego odbywających rejsy międzynarodowe;

b)

statków towarowych i pasażerskich odbywających wyłącznie rejsy krajowe, bez względu na ich banderę;

c)

statków towarowych i pasażerskich eksploatowanych na trasach do i z portów państw członkowskich, bez względu na ich banderę;

d)

ruchomych platform wiertniczych, nad którymi władzę sprawuje państwo członkowskie.

a)

okrętów wojennych lub przeznaczonych do przewozu oddziałów wojskowych albo innych statków należących do państwa członkowskiego lub eksploatowanych przez nie i używanych jedynie w celach innych niż handlowe do wykonywania zadań władzy publicznej;

b)

statków nieposiadających napędu mechanicznego, statków drewnianych o prymitywnej konstrukcji, jachtów i jednostek rekreacyjnych, o ile nie są one jednostkami załogowymi i nie przewożą więcej niż 12 pasażerów w celach handlowych;

c)

statków rybackich;

d)

statków towarowych i ruchomych platform wiertniczych o pojemności brutto mniejszej niż 500;

e)

statków pasażerskich innych niż promy pasażerskie typu ro-ro, na obszarach morskich klasy C i D, zgodnie z definicją zawartą w art. 4 dyrektywy 98/18/WE.

a)

państwo członkowskie powiadamia Komisję o odstępstwie i środkach, które zamierza przyjąć;

b)

w przypadku podjęcia w ciągu sześciu miesięcy od daty powiadomienia, zgodnie z procedurą określoną w art. 12 ust. 2, decyzji o tym, że proponowane odstępstwo jest nieuzasadnione lub że proponowane środki są niewystarczające, państwo członkowskie zobowiązane jest do zmiany proponowanych przepisów lub do rezygnacji z ich przyjęcia;

c)

państwo członkowskie podaje przyjęte środki do wiadomości publicznej z bezpośrednim odniesieniem do ust. 1 i, w odpowiednich przypadkach, do ust. 2.

4.3.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 64/37

(1)

W oparciu o komunikat Komisji w sprawie zrównoważonego rozwoju Rada Europejska wyszczególniła cele stanowiące ogólne wytyczne dla przyszłego rozwoju w priorytetowych dziedzinach, takich jak zasoby naturalne i zdrowie publiczne.

(2)

Woda jest deficytowym zasobem naturalnym, w związku z czym należy odpowiednio do tego ją traktować, dbać o jej jakość, chronić i gospodarować nią. W szczególności wody powierzchniowe należą do zasobów odnawialnych o ograniczonej możności przywrócenia ich należytego stanu naruszonego działalnością człowieka.

(3)

Polityka Wspólnoty dotycząca środowiska naturalnego powinna być skierowana na zapewnienie wysokiego poziomu ochrony i przyczyniać się do zapewnienia zachowania, ochrony i poprawy jakości środowiska oraz ochrony zdrowia ludzkiego.

(4)

W grudniu 2000 r. Komisja przyjęła komunikat dla Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rozwoju nowej polityki dotyczącej wody w kąpieliskach oraz rozpoczęła zakrojone na szeroką skalę konsultacje ze wszystkimi zainteresowanymi i zaangażowanymi stronami. Najistotniejszym rezultatem tych konsultacji było szerokie poparcie dla opracowania nowej dyrektywy opartej na najnowszych wynikach badań naukowych i zapewniającej szerszy udział społeczeństwa.

(5)

Decyzja nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 2002 r. ustanawiająca szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego (5) zawiera zobowiązanie do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony wody w kąpieliskach, łącznie ze zmianą dyrektywy Rady 76/160/EWG z dnia 8 grudnia 1975 r. dotyczącej jakości wody w kąpieliskach (6).

(6)

Zgodnie z postanowieniami Traktatu przy opracowywaniu polityki w dziedzinie środowiska naturalnego Wspólnota uwzględnia, między innymi, dostępne dane naukowo-techniczne. Niniejsza dyrektywa powinna wykorzystać wyniki badań naukowych przy wprowadzaniu najbardziej niezawodnych parametrów wskaźnikowych służących przewidywaniu ryzyka mikrobiologicznego dla zdrowia oraz dla osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony. Należy niezwłocznie podjąć dalsze badania epidemiologiczne dotyczące ryzyka dla zdrowia związanego z kąpielą, szczególnie w wodach słodkich.

(7)

W celu poprawy efektywności oraz mądrego wykorzystania zasobów, niniejsza dyrektywa powinna być sciśle skoordynowana z innym prawodawstwem wspólnotowym dotyczącym wód, takim jak dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotycząca oczyszczania ścieków komunalnych (7), 91/676/EWG z dnia 12 grudnia 1991 r. dotycząca ochrony wód przed zanieczyszczeniami powodowanymi przez azotany pochodzenia rolniczego (8) oraz dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (9).

(8)

Odpowiednie informacje dotyczące planowanych środków oraz postępów w ich wdrażaniu powinny być rozpowszechniane wśród osób zainteresowanych. Społeczeństwo powinno otrzymywać należyte i aktualne informacje dotyczące wyników kontroli jakości wody w kąpieliskach oraz środków zarządzania ryzykiem w celu zapobiegania zagrożeniom dla zdrowia, szczególnie w związku z przewidywalnymi przypadkami występowania zanieczyszczenia krótkotrwałego lub sytuacjami wyjątkowymi. Należy zastosować nową technologię, która umożliwia informowanie społeczeństwa na temat wód w kąpieliskach w całej Wspólnocie w sposób skuteczny i jednolity.

(9)

Dla celów kontroli istnieje potrzeba stosowania zharmonizowanych metod i praktyk analizy. W celu uzyskania realistycznej klasyfikacji wód w kąpieliskach niezbędne są obserwacje i oceny jakości na przestrzeni dłuższego okresu.

(10)

Osiągnięcie właściwego stanu powinno następować poprzez odpowiednie środki zarządzania i zapewnienia jakości, a nie jedynie poprzez pomiary i obliczenia. Z uwagi na to system określania profilów wody w kąpieliskach jest właściwy dla zapewnienia lepszego rozpoznawania ryzyk, co stanowi podstawę środków zarządzania jakością. Równocześnie należy zwrócić szczególną uwagę na zgodność z normami jakości oraz na spójne przejście od stosowania postanowień dyrektywy 76/160/EWG.

(11)

W dniu 17 lutego 2005 r. Wspólnota ratyfikowała Konwencję UNECE o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (Konwencja z Aarhus). W związku z tym właściwe jest, by niniejsza dyrektywa zawierała przepisy dotyczące publicznego dostępu do informacji oraz zapewnienia udziału społeczeństwa w jej implementacji w celu uzupełnienia dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska (10) oraz dyrektywy 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. przewidującej udział społeczeństwa w odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie środowiska (11).

(12)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, a mianowicie uzyskanie dobrej jakości wody w kąpieliskach oraz wysokiego poziomu ochrony w państwach członkowskich w oparciu o wspólne standardy, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie i możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(13)

Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (12).

(14)

W każdym sezonie kąpielowym widoczne jest, że wspólnotowa polityka dotycząca wody w kąpieliskach ma wciąż duże znaczenie z uwagi na ochronę społeczeństwa przed przypadkowymi jak i długotrwałymi zanieczyszczeniami przedostającymi się do wody na obszarach kąpielisk wspólnotowych lub w ich pobliżu. Ogólna jakość wód w kąpieliskach uległa znacznej poprawie od wejścia w życie dyrektywy 76/160/EWG. Jednakże dyrektywa ta odzwierciedla stan wiedzy i doświadczenia z wczesnych lat siedemdziesiątych. Od tego czasu uległy zmianie zarówno sposoby wykorzystania wody w kąpieliskach, jak i stan wiedzy naukowej i technicznej. Z uwagi na to dyrektywa ta powinna zostać uchylona,

a)

kontrolowania i klasyfikacji jakości wody w kąpieliskach;

b)

zarządzania jakością wody w kąpieliskach; oraz

c)

udostępniania społeczeństwu informacji na temat jakości wody w kąpieliskach.

a)

basenów pływackich oraz basenów uzdrowiskowych;

b)

zamkniętych zbiorników wodnych podlegających oczyszczaniu lub wykorzystywanych w celach terapeutycznych;

c)

sztucznych, zamkniętych zbiorników wodnych, oddzielonych od wód powierzchniowych i wód podziemnych.

1)

terminy „wody powierzchniowe”, „wody podziemne”, „wody śródlądowe”, „wody przejściowe”, „wody przybrzeżne” oraz „dorzecze” mają takie samo znaczenie, jak w dyrektywie 2000/60/WE;

2)

„właściwy organ” oznacza organ lub organy, które państwo członkowskie wyznaczyło do zapewnienia zgodności z wymogami niniejszej dyrektywy lub inny organ lub podmiot, któremu ta rola została przekazana;

3)

„stały” oznacza – w odniesieniu do zakazu kąpieli lub zalecenia niekąpania się – trwający co najmniej przez jeden pełny sezon kąpielowy;

4)

„duża liczba” oznacza, w odniesieniu do kąpiących się, liczbę, którą właściwy organ uznaje za dużą, uwzględniając w szczególności wcześniejsze tendencje lub udostępnianą infrastrukturę lub udogodnienia, albo inne środki podjęte w celu promowania kąpieli;

5)

„zanieczyszczenie” oznacza obecność skażenia mikrobiologicznego lub innych organizmów lub odpadów, niekorzystnie wpływających na jakość wody i stanowiących zagrożenie dla zdrowia kąpiących się, o którym mowa w art. 8 i 9 oraz w załączniku I, kolumna A;

6)

„sezon kąpielowy” oznacza okres, podczas którego można się spodziewać dużej liczby kąpiących się;

7)

„środki zarządzania” oznacza następujące środki podjęte w odniesieniu do wód w kąpieliskach:

8)

„krótkotrwałe zanieczyszczenie” oznacza skażenie mikrobiologiczne, o którym mowa w załączniku I, kolumna A, którego przyczyny można jasno zidentyfikować i nie przewiduje się, że będzie ono miało niekorzystny wpływ na jakość wody w kąpielisku przez okres dłuższy niż około 72 godziny od pierwszego naruszenia jakości wody w kąpielisku, i dla którego właściwy organ ustalił procedury prognozowania takich przypadków i działań w przypadku ich wystąpienia, zgodnie z postanowieniami załącznika II;

9)

„sytuacja wyjątkowa” oznacza wydarzenie lub splot wydarzeń mających wpływ na jakość wody w kąpielisku w danej lokalizacji, którego występowania nie przewiduje się przeciętnie częściej niż raz na cztery lata;

10)

„zestaw danych o jakości wody w kąpielisku” oznacza dane uzyskane zgodnie z postanowieniami art. 3;

11)

„ocena jakości wody w kąpielisku” oznacza proces oceniania jakości wody w kąpielisku, przy użyciu metod oceny określonych w załączniku II;

12)

„rozmnożenie sinic” oznacza nagromadzenie sinic w postaci kożucha, smugu lub piany;

13)

termin „opinia publiczna” ma takie samo znaczenie, jak w dyrektywie Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (13).

a)

spodziewana jest większość kąpiących się; lub

b)

spodziewane jest największe ryzyko zanieczyszczenia, zgodnie z profilem wody w kąpielisku.

a)

w odniesieniu do każdego kąpieliska;

b)

po zakończeniu sezonu kąpielowego;

c)

na podstawie zestawu danych o jakości wody w kąpielisku, opracowanego w odniesieniu do danego sezonu kąpielowego oraz trzech poprzedzających sezonów kąpielowych; oraz

d)

zgodnie z procedurą określoną w załączniku II.

—

spełniony jest wymóg określony w ust. 3, lub

—

w przypadku kąpielisk, w których sezon kąpielowy nie przekracza 8 tygodni, zestaw danych o wodzie w kąpielisku wykorzystany do przeprowadzenia oceny obejmuje co najmniej 8 próbek,

a)

kąpielisko zostało niedawno wyznaczone;

b)

wystąpiły zmiany, które mogą mieć wpływ na klasyfikację wody w kąpielisku zgodnie z art. 5, w którym to przypadku ocena przeprowadzana jest na podstawie zestawu danych o jakości wody w kąpielisku, składających się wyłącznie z wyników próbek zgromadzonych od chwili wystąpienia zmian; lub

c)

kąpielisko zostało już ocenione zgodnie z dyrektywą 76/160/EWG, w którym to przypadku wykorzystywane są równoważne dane zgromadzone zgodnie z tą dyrektywą oraz, w tym celu, uznaje się parametry 2 i 3 z załącznika do dyrektywy 76/160/EWG za równoważne parametrom 2 i 1 z załącznika I, kolumna A, do niniejszej dyrektywy.

a)

sąsiadują one ze sobą;

b)

uzyskały one zbliżone oceny za poprzednie cztery lata, zgodnie z postanowieniami ust. 2, 3 i 4 lit. c); oraz

c)

posiadają one profile wody w kąpielisku, z których wszystkie wskazują na wspólne czynniki ryzyka lub ich brak.

a)

„niedostateczną”;

b)

„dostateczną”;

c)

„dobrą”; lub

d)

„doskonałą”.

a)

w odniesieniu do każdego kąpieliska, w którym wodę zaklasyfikowano jako „niedostateczną”, począwszy od sezonu kąpielowego, który następuje po jej klasyfikacji, zostaną podjęte następujące działania:

b)

jeżeli woda w kąpielisku została zaklasyfikowana jako „niedostateczna” przez pięć kolejnych lat, wprowadza się stały zakaz kąpieli lub stałe zalecenie niekąpania się. Jednakże państwo członkowskie może wprowadzić stały zakaz kąpieli lub stałe zalecenie niekąpania się przed końcem pięcioletniego okresu, jeżeli uzna, że osiągnięcie jakości „dostatecznej” jest nieosiągalne lub nieproporcjonalnie kosztowne.

—

zasięgania informacji na temat możliwości udziału, oraz

—

zgłaszania propozycji, uwag lub skarg.

a)

bieżącej klasyfikacji wody w kąpielisku oraz zakazu kąpieli lub zalecenia niekąpania się, o których mowa w niniejszym artykule, za pomocą jasnego i prostego znaku lub symbolu;

b)

ogólnego opisu wody w kąpielisku w języku nietechnicznym, w oparciu o profil wody w kąpielisku ustalony zgodnie z postanowieniami załącznika III;

c)

w przypadku wód w kąpieliskach, w których mogą występować krótkotrwałe zanieczyszczenia:

d)

informacji dotyczącej rodzaju oraz spodziewanego czasu trwania sytuacji wyjątkowych w trakcie takich wydarzeń;

e)

w każdym przypadku gdy zostaje wprowadzony zakaz kąpieli lub zalecenie niekąpania się – zawiadomienia instruującego ludność wraz ze wskazaniem powodów;

f)

w każdym przypadku gdy zostaje wprowadzony stały zakaz kąpieli lub stałe zalecenie niekąpania się – fakt, że dany obszar nie stanowi już kąpieliska, wraz z uzasadnieniem; oraz

g)

wskazanie źródła dokładniejszych informacji zgodnie z ust. 2.

a)

wykazu kąpielisk;

b)

klasyfikacji wody w każdym kąpielisku na przestrzeni ostatnich trzech lat oraz profilu wody w kąpielisku, włączając wyniki kontroli przeprowadzonych zgodnie z niniejszą dyrektywą od ostatniej klasyfikacji;

c)

w przypadku wód w kąpieliskach zaklasyfikowanych jako wody „niedostateczne”, informacji dotyczących przyczyn zanieczyszczenia, środków podjętych w celu zapobieżenia narażeniu kąpiących się na kontakt z zanieczyszczeniem oraz zwalczania przyczyn tego zanieczyszczenia, zgodnie z postanowieniami art. 5 ust. 4; oraz

d)

w przypadku kąpielisk, w których mogą wystąpić krótkotrwałe zanieczyszczenia, ogólnych informacji o:

a)

wyników odpowiednich europejskich badań epidemiologicznych, prowadzonych przez Komisję we współpracy z państwami członkowskimi;

b)

innych prac naukowych, analitycznych i epidemiologicznych, w tym dotyczących wirusów, istotnych dla parametrów jakości wody w kąpieliskach; oraz

c)

zaleceń Światowej Organizacji Zdrowia.

a)

określeniu normy EN/ISO dotyczącej równoważności metod mikrobiologicznych dla celów art. 3 ust. 9;

b)

ustanowieniu szczegółowych zasad wprowadzenia w życie postanowień art. 8 ust. 1, art. 12 ust. 1 lit. a) oraz art. 12 ust. 4;

c)

dostosowaniu metod analizy do parametrów określonych w załączniku I w świetle postępu naukowego i technicznego;

d)

dostosowaniu postanowień załącznika V w świetle postępu naukowego i technicznego;

e)

ustaleniu wytycznych dla wspólnej metody oceny pojedynczych próbek.

4.3.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 64/52

(1)

Dyrektywa Rady 76/464/EWG z dnia 4 maja 1976 r. w sprawie zanieczyszczenia spowodowanego przez niektóre substancje niebezpieczne odprowadzane do środowiska wodnego Wspólnoty (3) została kilkakrotnie znacząco zmieniona (4). Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości powinna zostać ujednolicona.

(2)

Istnieje potrzeba ogólnego i jednoczesnego działania państw członkowskich w celu ochrony środowiska wodnego Wspólnoty przed zanieczyszczeniem spowodowanym w szczególności przez niektóre trwałe, toksyczne i ulegające bioakumulacji substancje.

(3)

Opracowano kilka konwencji mających na celu ochronę międzynarodowych cieków wodnych i środowiska morskiego przed zanieczyszczeniem. Ważne jest zapewnienie skoordynowanego wykonania tych konwencji.

(4)

Wszelkie niezgodności pomiędzy obowiązującymi w różnych państwach członkowskich przepisami dotyczącymi odprowadzania niektórych substancji niebezpiecznych do środowiska wodnego mogą tworzyć nierówne warunki konkurencji i w ten sposób bezpośrednio wpływać na funkcjonowanie wspólnego rynku.

(5)

Decyzja nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 2002 r. ustanawiająca szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego (5) przewiduje wiele działań chroniących wody słodkie i morskie przed niektórymi zanieczyszczeniami.

(6)

Dla zapewnienia skutecznej ochrony środowiska wodnego Wspólnoty niezbędne stało się opracowanie pierwszego wykazu, zwanego wykazem I, obejmującego niektóre substancje wybrane głównie na podstawie ich toksyczności, trwałości i podatności na bioakumulację, z wyłączeniem tych, które są biologicznie nieszkodliwe lub są szybko przetwarzane na substancje biologicznie nieszkodliwe, a także drugiego wykazu, zwanego wykazem II, obejmującego substancje szkodliwe dla środowiska wodnego, ale których działanie można ograniczyć do danego obszaru, a samo działanie zależy od właściwości i położenia wody, do której substancje są odprowadzane. Każdy zrzut tych substancji wymaga uprzedniego zezwolenia określającego normy emisji.

(7)

Zanieczyszczenie powstałe wskutek odprowadzania różnych substancji niebezpiecznych z wykazu I musi zostać wyeliminowane. W dyrektywach, o których mowa w załączniku IX do dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (6), ustanowiono wartości dopuszczalne. Artykuł 16 dyrektywy 2000/60/WE ustala procedury, na podstawie których są ustanawiane odpowiednie środki kontroli i środowiskowe normy jakości mające zastosowanie do substancji priorytetowych.

(8)

Niezbędne jest zmniejszenie zanieczyszczenia wody substancjami z wykazu II. W tym celu państwa członkowskie powinny tworzyć programy obejmujące środowiskowe normy jakości dla wód, sporządzone zgodnie z dyrektywami Rady, jeśli takie istnieją. Stosowane do tych substancji normy emisji oblicza się w zależności od tych środowiskowych norm jakości.

(9)

Jest istotne, aby jedno lub więcej państw członkowskich mogło, indywidualnie lub wspólnie, przyjąć bardziej rygorystyczne środki niż ustalone w niniejszej dyrektywie.

(10)

Należy przeprowadzić spis zrzutów niektórych szczególnie niebezpiecznych substancji do środowiska wodnego Wspólnoty w celu poznania ich pochodzenia.

(11)

Może być konieczne dokonanie przeglądu i w razie potrzeby uzupełnienie wykazów I i II w załączniku I na podstawie dotychczasowych doświadczeń, w tym poprzez przesunięcie niektórych substancji z wykazu II do wykazu I.

(12)

Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku II, część B,

a)

śródlądowych wód powierzchniowych;

b)

wód terytorialnych;

c)

wewnętrznych wód przybrzeżnych.

a)

„śródlądowe wody powierzchniowe” oznaczają wszystkie słodkie wody powierzchniowe, stojące i płynące, znajdujące się na terytorium jednego lub większej liczby państw członkowskich;

b)

„wewnętrzne wody przybrzeżne” oznaczają wody położone po lądowej stronie linii podstawowej, od której mierzona jest szerokość wód terytorialnych, rozciągające się w przypadku cieków wodnych do granicy wód słodkich;

c)

„granica wód słodkich” oznacza miejsce w cieku wodnym, gdzie podczas odpływu oraz w okresie niskiego przepływu wody słodkiej występuje wyraźny wzrost zasolenia wynikający z obecności wody morskiej;

d)

„zrzut” oznacza wprowadzenie do wód określonych w art. 1 substancji wymienionych w wykazie I lub wykazie II załącznika I, z wyjątkiem:

e)

„zanieczyszczanie” oznacza odprowadzanie przez ludzi, bezpośrednio lub pośrednio, substancji lub energii do środowiska wodnego, czego wynikiem jest zagrożenie ludzkiego zdrowia, szkody w zasobach żywych i ekosystemach wodnych, zniszczenia urządzeń lub zakłócenia innych sposobów wykorzystania wody.

a)

wszystkie zrzuty do wód, o których mowa w art. 1, zawierające którąkolwiek z takich substancji, wymagają uprzedniego zezwolenia właściwych władz danego państwa członkowskiego;

b)

zezwolenie określa normy emisji dla zrzutów którejkolwiek z tych substancji do wód, o których mowa w art. 1, oraz, jeśli jest to niezbędne dla wdrożenia niniejszej dyrektywy, dla zrzutów którejkolwiek z tych substancji do urządzeń kanalizacyjnych;

c)

zezwolenie wydaje się tylko na czas określony. Zezwolenia mogą być odnawiane, z uwzględnieniem wszelkich zmian wartości dopuszczalnych emisji określonych w dyrektywach wymienionych w załączniku IX do dyrektywy 2000/60/WE.

a)

maksymalne dozwolone stężenie substancji w zrzucie. W przypadku rozcieńczenia wartość dopuszczalna emisji, określona w dyrektywach wymienionych w załączniku IX do dyrektywy 2000/60/WE, jest dzielona przez współczynnik rozcieńczenia;

b)

maksymalną dopuszczalną ilość substancji w zrzucie w ciągu jednego lub większej liczby podanych okresów wyrażoną, w razie potrzeby, w jednostce masy substancji zanieczyszczającej na jednostkę charakterystyczną dla danego działania powodującego zanieczyszczenie (np. jednostka masy na jednostkę surowca lub na jednostkę produktu).

4.3.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 64/60

(1)

Pomimo że realizacja zalecenia Rady 98/561/WE z dnia 24 września 1998 r. w sprawie europejskiej współpracy w zakresie zapewniania jakości w szkolnictwie wyższym (3) jest znaczącym sukcesem, o czym świadczy sprawozdanie Komisji z dnia 30 września 2004 r., to jednak nadal występuje potrzeba poprawy funkcjonowania europejskiego szkolnictwa wyższego, w szczególności pod względem jakości, tak aby stało się ono bardziej przejrzyste i godne zaufania dla obywateli europejskich oraz dla studentów i uczonych z innych kontynentów.

(2)

Zalecenie 98/561/WE wzywało do wsparcia i, tam gdzie jest to możliwe, do stworzenia przejrzystych systemów zapewniania jakości. Prawie wszystkie państwa członkowskie utworzyły krajowe systemy zapewniania jakości i zainicjowały lub też umożliwiły utworzenie jednej lub więcej agencji do spraw zapewniania jakości lub akredytacji.

(3)

Zalecenie 98/561/WE wzywało, aby systemy zapewniania jakości były oparte na szeregu ważnych elementów, w tym ocenie programów lub instytucji poprzez oceny wewnętrzne, kontrole zewnętrzne, uczestnictwo studentów, publikację wyników oraz udział międzynarodowy. Wyniki oceny zapewniania jakości odgrywają znaczącą rolę we wspieraniu instytucji szkolnictwa wyższego w podnoszeniu wyników.

(4)

Istotne elementy, o których mowa w motywie 3, zostały z reguły już wdrożone we wszystkich systemach zapewniania jakości i zostały potwierdzone przez europejskich ministrów edukacji w Berlinie we wrześniu 2003 r. w kontekście procesu bolońskiego w dążeniu do stworzenia europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego.

(5)

Do utworzonego w 2000 r. Europejskiego Stowarzyszenia na Rzecz Zapewniania Jakości w Szkolnictwie Wyższym (ENQA) należy coraz więcej agencji do spraw zapewniania jakości lub akredytacji ze wszystkich państw członkowskich.

(6)

W kontekście procesu bolońskiego ministrowie edukacji z 45 krajów przyjęli zaproponowane przez ENQA normy i wytyczne dla zapewniania jakości w europejskim obszarze szkolnictwa wyższego na posiedzeniu w Bergen w dniach 19–20 maja 2005 r. i w następstwie posiedzenia w Berlinie we wrześniu 2003 r. Z zadowoleniem przyjęli oni również zasadę europejskiego rejestru agencji do spraw zapewniania jakości kształcenia, opartego na krajowej ocenie, i wezwali ENQA do dalszego rozwijania praktyk wdrożeniowych we współpracy z Europejskim Stowarzyszeniem Uniwersytetów (EUA), Europejskim Stowarzyszeniem Instytucji Szkolnictwa Wyższego (EURASHE) i Narodowymi Związkami Studenckimi w Europie (ESIB) i następnie do przedstawienia sprawozdania ministrom za pośrednictwem Grupy Wdrażającej z Bolonii. Ponadto podkreślili oni znaczenie współpracy pomiędzy agencjami uznanymi na poziomie krajowym w celu poszerzenia wzajemnego uznawania akredytacji lub decyzji w sprawie zapewniania jakości.

(7)

Działania UE wspierające zapewnienie jakości powinny być rozwijane w zgodzie z działalnością podejmowaną w kontekście procesu bolońskiego.

(8)

Pożądane jest sporządzenie rejestru niezależnych i godnych zaufania agencji do spraw zapewniania jakości działających w Europie, zarówno regionalnych, jak i krajowych, ogólnych lub specjalistycznych, publicznych lub prywatnych, w celu wspierania przejrzystości w szkolnictwie wyższym i pomocy w uznawaniu kwalifikacji oraz okresów studiów za granicą.

(9)

W kontekście strategii lizbońskiej Rada Europejska w Barcelonie w marcu 2002 r. stwierdziła w swoich konkluzjach, że europejskie systemy edukacji i szkolenia powinny stać się „światowym wzorem jakości”,

1)

zachęcały wszystkie instytucje szkolnictwa wyższego działające na ich terytorium do wprowadzenia lub opracowania rygorystycznych wewnętrznych systemów zapewniania jakości, zgodnie z normami i wytycznymi dla zapewnienia jakości w europejskim obszarze szkolnictwa wyższego, przyjętymi w Bergen w kontekście procesu bolońskiego;

2)

zachęcały wszystkie agencje do spraw zapewniania jakości lub akredytacji, działające na ich terytorium, do niezależności w ocenach, do stosowania elementów zapewniania jakości określonych w zaleceniu 98/561/WE i do stosowania wspólnego zbioru ogólnych norm oraz wytycznych przyjętych w Bergen, dla celów przeprowadzania ocen. Normy te powinny być dalej rozwijane we współpracy z przedstawicielami sektora szkolnictwa wyższego. Powinny one być stosowane w taki sposób, aby chronić i promować różnorodność i innowacje;

3)

zachęcały przedstawicieli organów krajowych, sektora szkolnictwa wyższego oraz agencji do spraw zapewniania jakości i akredytacji, wraz z partnerami społecznymi, do utworzenia „Europejskiego rejestru agencji do spraw zapewniania jakości” („europejski rejestr”) w oparciu o ocenę krajową, który uwzględnia zasady określone w Załączniku, oraz do zdefiniowania warunków rejestracji i zasad zarządzania rejestrem;

4)

umożliwiały instytucjom szkolnictwa wyższego, działającym na ich terytorium, dokonanie wyboru, spośród agencji do spraw zapewniania jakości lub akredytacji wpisanych do europejskiego rejestru, agencji, która odpowiada ich potrzebom i profilowi, pod warunkiem że jest to zgodne z ich ustawodawstwem krajowym lub dozwolone przez ich organy krajowe;

5)

zezwalały instytucjom szkolnictwa wyższego na uzyskanie oceny uzupełniającej ze strony innej agencji wpisanej do europejskiego rejestru, na przykład w celu wzmocnienia ich międzynarodowej renomy;

6)

wspierały współpracę pomiędzy agencjami w celu budowania między nimi wzajemnego zaufania i uznawania ocen zapewniania jakości i akredytacji, przyczyniając się w ten sposób do uznawania kwalifikacji w celu podejmowania studiów lub pracy w innym kraju;

7)

zapewniały publiczny dostęp do ocen dokonywanych przez agencje zapewniania jakości lub akredytacji wpisane do europejskiego rejestru,

1)

kontynuowania, w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi, jej wsparcia dla współpracy pomiędzy instytucjami szkolnictwa wyższego, agencjami do spraw zapewniania jakości i akredytacji, właściwymi organami i innymi podmiotami działającymi na tym polu;

2)

przedstawiania Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów co trzy lata sprawozdań w sprawie postępu w rozwoju systemów zapewnienia jakości w różnych państwach członkowskich oraz w sprawie działań w zakresie współpracy na poziomie europejskim, w tym postępu osiągniętego w realizacji powyższych celów.