30.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/1

(1)

Rada i Parlament Europejski z zadowoleniem przyjęły komunikat Komisji skierowany do Rady i Parlamentu Europejskiego, dotyczący planu działania UE w zakresie egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa (Forest Law Enforcement, Governance and Trade – FLEGT), uznany za pierwszy krok na drodze do uregulowania pilnej kwestii nielegalnego wyrębu drewna i związanego z tym handlu.

(2)

Plan działania kładzie nacisk na reformy zarządzania i tworzenie odpowiednich zdolności, wspierane przez działania ukierunkowane na rozwijanie wielostronnej współpracy oraz uzupełniające środki po stronie popytu służące zmniejszeniu zużycia nielegalnie pozyskanego drewna, jak również przyczyniające się do osiągnięcia szerszego celu, jakim jest zrównoważona gospodarka zasobami leśnymi w państwach produkujących drewno.

(3)

Zgodnie z planem działań, utworzenie systemu zezwoleń ma stanowić środek służący zapewnieniu, że wyłącznie produkty z drewna, które zostało pozyskane legalnie, zgodnie z prawem krajowym państwa produkującego drewno, mogą być przywożone do Wspólnoty; plan działań podkreśla, że system zezwoleń nie powinien zakłócać zgodnego z prawem handlu.

(4)

Wprowadzenie w życie systemu zezwoleń wymaga, aby przywóz przedmiotowych produktów z drewna na terytorium Wspólnoty podlegał systemowi kontroli i weryfikacji, którego celem jest zagwarantowanie legalności takich produktów.

(5)

W tym celu Wspólnota powinna zawrzeć dobrowolne umowy o partnerstwie z państwami i organizacjami regionalnymi, które nałożyłyby na państwo partnerskie lub organizację regionalną prawnie wiążące zobowiązanie do wdrożenia systemu zezwoleń zgodnie z harmonogramem określonym w każdej umowie o partnerstwie.

(6)

W ramach systemu zezwoleń określone produkty z drewna wywożone z państwa partnerskiego i wprowadzane do Wspólnoty przez jakikolwiek punkt celny, wyznaczony do dopuszczania do swobodnego obrotu, powinny być objęte zezwoleniem wydanym przez to państwo partnerskie, stwierdzającym, że dane produkty z drewna zostały wykonane z krajowego drewna, którego wyrąb był legalny lub z drewna legalnie przywiezionego do państwa partnerskiego zgodnie z krajowymi przepisami, jak określono w odpowiedniej umowie o partnerstwie. Wypełnienie tych wymogów powinno podlegać monitorowaniu przez stronę trzecią.

(7)

Właściwe organy Państw Członkowskich powinny kontrolować, czy każda dostawa objęta jest ważnym zezwoleniem przed dopuszczeniem dostawy objętej tym zezwoleniem do swobodnego obrotu we Wspólnocie.

(8)

Każde Państwo Członkowskie powinno określić sankcje mające zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia.

(9)

Początkowo system zezwoleń powinien obejmować ograniczony asortyment produktów z drewna. W uzgodnionych przypadkach asortyment produktów może zostać rozszerzony o inne kategorie produktów.

(10)

Istotne jest dokonywanie terminowego przeglądu załączników określających państwa i produkty objęte systemem zezwoleń. Przeglądy te powinny uwzględniać postęp osiągnięty we wdrażaniu umów o partnerstwie. Państwo partnerskie może zostać wpisane do załącznika I po zawiadomieniu przez nie Komisji, a następnie potwierdzeniu przez Komisję, że dane państwo partnerskie zastosowało wszelkie środki kontrolne wymagane w celu wydawania zezwoleń dotyczących wszystkich produktów wyszczególnionych w załączniku II. Państwo partnerskie może zostać wykreślone z załącznika I w przypadku wypowiedzenia przez nie umowy o partnerstwie z zachowaniem rocznego okresu wypowiedzenia, albo ze skutkiem natychmiastowym w przypadku zawieszenia zawartej z nim umowy o partnerstwie.

(11)

Załącznik II może zostać zmieniony po uzgodnieniu takiej zmiany przez Komisję i wszystkie państwa partnerskie. Załącznik III może zostać zmieniony po uzgodnieniu takiej zmiany przez Komisję i zainteresowane państwo partnerskie.

(12)

Zmiany w załącznikach I, II i III stanowią środki wykonawcze o charakterze technicznym i celem uproszczenia oraz przyspieszenia procedury przyjęcie ich powinno zostać powierzone Komisji. Zmiany takie powinny zawierać kody produktów o czterocyfrowym oznaczeniu poziomu pozycji lub sześciocyfrowym oznaczeniu poziomu podpozycji według aktualnej wersji załącznika I do Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów.

(13)

Środki konieczne do wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (1), z uwzględnieniem różnic między środkami podlegającymi procedurze komitetu regulacyjnego a środkami podlegającymi procedurze komitetu zarządzającego, przy czym, w pewnych przypadkach, procedura komitetu zarządzającego jest, ze względu na większą skuteczność, najwłaściwsza,

1)

„system zezwoleń w zakresie egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa” (zwany dalej systemem zezwoleń FLEGT) oznacza wydawanie zezwoleń na wywóz produktów z drewna z państw partnerskich do Wspólnoty oraz wdrożenie go we Wspólnocie, w szczególności jego przepisów dotyczących kontroli granicznych;

2)

„państwo partnerskie” oznacza państwo lub organizację regionalną, które są stroną umowy o partnerstwie i zostały wymienione w załączniku I;

3)

„umowa o partnerstwie” oznacza umowę pomiędzy Wspólnotą a państwem partnerskim, w której Wspólnota i państwo partnerskie zobowiązują się do współpracy na rzecz wspierania planu działań FLEGT oraz wdrożenia systemu zezwoleń FLEGT;

4)

„organizacja regionalna” oznacza organizację złożoną z suwerennych państw, wyszczególnionych w załączniku I, które przeniosły na tę organizację swoje uprawnienia w zakresie zawierania w ich imieniu umów o partnerstwie w odniesieniu do kwestii regulowanych systemem zezwoleń FLEGT;

5)

„zezwolenie FLEGT” oznacza dokument odnoszący się do dostawy lub uczestnika rynku, sporządzony w standardowym formacie, zabezpieczony przed sfałszowaniem i przeróbkami oraz możliwy do zweryfikowania, odpowiednio wydany i zatwierdzony przez organ zezwalający państwa partnerskiego, który stwierdza, że dostawa jest zgodna z wymogami systemu zezwoleń FLEGT. Wydawanie i rejestrowanie zezwoleń oraz powiadamianie o nich może następować w formie papierowej lub elektronicznej;

6)

„uczestnik rynku” oznacza podmiot prywatny lub publiczny prowadzący działalność w zakresie leśnictwa, przetwórstwa drzewnego lub handlu produktami z drewna;

7)

„organ(-y) zezwalający(-e)” oznacza organ(-y) wyznaczony(-e) przez państwo partnerskie do wydawania i zatwierdzania zezwoleń FLEGT;

8)

„właściwy(-e) organ(-y)” oznacza organ(-y) wyznaczony(-e) przez Państwo Członkowskie do weryfikowania zezwoleń FLEGT;

9)

„produkty z drewna” oznaczają produkty wymienione w załącznikach II i III, do których zastosowanie ma system zezwoleń FLEGT, i które w przypadku przywozu do Wspólnoty nie mogą być zakwalifikowane jako „towary pozbawione charakteru handlowego” zgodnie z definicją zawartą w art. 1 pkt 6) rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (2);

10)

„legalnie produkowane drewno” oznacza produkty z drewna wykonane z krajowego drewna, którego wyrąb był legalny lub z drewna legalnie przywiezionego do państwa partnerskiego zgodnie z przepisami krajowymi tego państwa partnerskiego określonymi w umowie o partnerstwie;

11)

„przywóz” oznacza dopuszczenie produktów z drewna do swobodnego obrotu w rozumieniu art. 79 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/1992 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (3);

12)

„dostawa” oznacza dostawę produktów z drewna;

13)

„wywóz” oznacza, że produkty z drewna fizycznie opuszczają terytorium państwa partnerskiego lub zostają z niego wywiezione celem przywiezienia ich do Wspólnoty;

14)

„monitorowanie przez stronę trzecią” oznacza system, w ramach którego organizacja, która jest niezależna od organów rządowych państwa partnerskiego oraz jego sektora leśnego i sektora drzewnego, monitoruje działanie systemu zezwoleń FLEGT i sporządza sprawozdania z jego działania.

a)

ilość produktów z drewna przywożonych do Państwa Członkowskiego w ramach systemu zezwoleń FLEGT według pozycji HS określonych w załącznikach II i III oraz według poszczególnych państw partnerskich;

b)

liczbę otrzymanych zezwoleń FLEGT według pozycji HS określonych w załącznikach II i III oraz według poszczególnych państw partnerskich;

c)

liczbę przypadków oraz ilości produktów z drewna, w odniesieniu do których zastosowano art. 6 ust. 1.

30.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/7

30.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/9

(1)

Rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87 (1) ustanowiono nomenklaturę towarów, zwaną dalej „Nomenklaturą Scaloną”, i określono konwencyjne stawki celne Wspólnej Taryfy Celnej.

(2)

Na mocy decyzji 2005/959/WE z dnia 21 grudnia 2005 r. w sprawie zawarcia Porozumienia w formie wymiany listów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią zgodnie z art. XXIV:6 i art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) 1994 dotyczącego zmiany koncesji w harmonogramach Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej w trakcie ich przystąpienia do Unii Europejskiej (2), Rada zatwierdziła w imieniu Wspólnoty wyżej wymienione Porozumienie w celu zamknięcia negocjacji wszczętych zgodnie z art. XXIV:6 GATT 1994.

(3)

Rozporządzenie (EWG) nr 2658/87 powinno zatem zostać odpowiednio uzupełnione,

30.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/11

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 104/2000 stanowi, że wspólnotowe ceny wycofania i sprzedaży dla każdego z produktów wymienionych w załączniku I do tego rozporządzenia należy ustalić na podstawie świeżości, wielkości lub wagi oraz formy prezentacji produktu poprzez zastosowanie wskaźnika przeliczeniowego dla danej kategorii produktów do kwoty nieprzekraczającej 90 % odpowiedniej ceny orientacyjnej.

(2)

Ceny wycofania mogą być wyliczone z zastosowaniem wskaźnika dostosowania w strefach wyładunku położonych daleko od głównych ośrodków konsumpcji Wspólnoty. Ceny orientacyjne na rok połowowy 2006 zostały ustalone dla wszystkich danych produktów na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr …/… (2).

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Produktów Rybołówstwa,

30.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/19

(1)

Wspólnotowa cena sprzedaży jest ustalana przed rozpoczęciem roku połowowego dla każdego z produktów wymienionych w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 104/2000, na poziomie równym co najmniej 70 % oraz nieprzekraczającym 90 % ceny orientacyjnej.

(2)

Rozporządzenie Rady (WE) nr …/… (2) ustala ceny orientacyjne na rok połowowy 2006 dla wszystkich objętych nim produktów.

(3)

Ceny rynkowe różnią się znacznie w zależności od gatunków oraz od formy prezentacji produktów, w szczególności w przypadku kalmara i morszczuka.

(4)

Dlatego wskaźniki przeliczeniowe należy ustalić dla różnych gatunków i form prezentacji produktów mrożonych wyładowanych na terenie Wspólnoty w celu ustalenia poziomu ceny, która uruchamia środek interwencyjny przewidziany w art. 25 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 104/2000.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Produktów Rybołówstwa,

30.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/21

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 104/2000 stanowi, że ceny referencyjne obowiązujące we Wspólnocie mogą być ustalane corocznie według kategorii produktu dla produktów, których dotyczy zawieszenie cła na mocy art. 28 ust. 1. To samo odnosi się do produktów, które podlegając albo obowiązującemu zmniejszeniu cła w ramach WTO, albo innym porozumieniom preferencyjnym, muszą stosować się do cen referencyjnych.

(2)

W przypadku produktów wymienionych w załączniku I, pkt A i B, do rozporządzenia (WE) nr 104/2000, cena referencyjna jest taka sama jak cena wycofania ustalona zgodnie z art. 20 ust. 1 tego rozporządzenia.

(3)

Wspólnotowe ceny wycofania i sprzedaży danych produktów na rok połowowy 2006 określono w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2176/2005 (2).

(4)

Cenę referencyjną produktów innych niż wymienione w załącznikach I i II do rozporządzenia (WE) nr 104/2000 ustala się na podstawie wyliczonej średniej wartości celnej odnotowanej na rynkach importowych lub w portach importowych w ciągu trzech lat bezpośrednio poprzedzających datę ustalenia ceny referencyjnej.

(5)

Nie ma potrzeby ustalania cen referencyjnych dla wszystkich gatunków objętych kryteriami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 104/2000, w szczególności dla gatunków importowanych z państw trzecich w niewielkich ilościach.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Produktów Rybołówstwa,

30.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/25

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 104/2000 stanowi, że pomoc może być przyznawana w odniesieniu do ilości niektórych świeżych produktów wycofanych z obrotu i przetworzonych w celu ich utrwalenia i składowanych lub konserwowanych.

(2)

Celem tej pomocy jest przyznanie odpowiedniej zachęty organizacjom producentów do przetwarzania lub konserwowania produktów wycofanych z obrotu, tak aby można było uniknąć ich niszczenia.

(3)

Kwota pomocy powinna zostać ustalona tak, aby nie zakłócać równowagi na rynku w odniesieniu do danych produktów oraz tak, aby nie zakłócać konkurencji.

(4)

Kwota pomocy nie powinna przekraczać kosztów technicznych i finansowych związanych z czynnościami, które są niezbędne do utrwalania i składowania, zarejestrowanych we Wspólnocie w roku połowowym poprzedzającym rok, o którym mowa.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Produktów Rybołówstwa,

30.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/27

(1)

Kwota pomocy nie powinna przekraczać sumy kosztów technicznych i finansowych zarejestrowanych we Wspólnocie w roku połowowym poprzedzającym rok, o którym mowa.

(2)

W celu zniechęcenia do długoterminowego składowania, skrócenia terminów płatności i zmniejszenia obciążenia kontrolami, kwota pomocy w odniesieniu do prywatnego składowania powinna być płacona w jednej pojedynczej racie.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Produktów Rybołówstwa i Akwakultury,

—

:

pierwszy miesiąc

:

200 EUR za tonę,

—

:

drugi miesiąc

:

0 EUR za tonę.

30.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/28

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 104/2000 przewiduje rekompensatę finansową wypłacaną organizacjom producentów, które wycofują na określonych warunkach produkty wymienione w załączniku I, pkt A i B, do tego rozporządzenia. Kwota takiej rekompensaty finansowej powinna zostać obniżona o kwoty standardowe w przypadku produktów przeznaczonych do celów innych niż spożycie przez ludzi.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2493/2001 z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawie zbytu określonych produktów rybołówstwa wycofanych z rynku (2) określa sposoby zbytu produktów wycofanych z obrotu. Wartość takich produktów powinna być ustalona na standardowym poziomie w odniesieniu do każdego z tych sposobów zbytu, uwzględniając przeciętne przychody, jakie mogą być uzyskane z takiego zbytu w różnych Państwach Członkowskich.

(3)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2509/2000 z dnia 15 listopada 2000 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 104/2000 w zakresie przyznawania rekompensat finansowych za wycofywanie niektórych produktów rybołówstwa (3), szczególne zasady przewidują, że w przypadku gdy organizacja producentów lub któryś z jej członków wystawia swe produkty na sprzedaż w Państwie Członkowskim innym niż to, w którym jest ona uznawana, należy o tym poinformować organ odpowiedzialny za przyznanie rekompensaty finansowej znajdujący się w Państwie Członkowskim, w którym organizacja producentów jest uznawana. Odliczana kwota standardowa powinna zatem być kwotą stosowaną w tym Państwie Członkowskim.

(4)

Ta sama metoda obliczania powinna być stosowana przy obliczaniu zaliczek na rekompensaty finansowe, zgodnie z art. 6 rozporządzenia (WE) nr 2509/2000.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Produktów Rybołówstwa,

30.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/31

(1)

Artykuł 99 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 stanowi, że kwota wnioskowanej pomocy nie może przekroczyć pułapu ustalonego przez Komisję. Gdy całkowita kwota wnioskowanej pomocy przekroczy ustalony pułap, pomoc przypadająca na producenta powinna być proporcjonalnie zmniejszana.

(2)

Rozdział 10 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1973/2004 (2) ustanawia warunki uzyskania pomocy w odniesieniu do materiału siewnego. Artykuł 49 tego rozporządzenia stanowi, iż pomoc w odniesieniu do materiału siewnego przyznaje się wyłącznie pod warunkiem że beneficjent takiej pomocy wprowadził dany materiał siewny na rynek do celów siewu przed 15 czerwca roku następującego po tym, w którym dokonano zbioru tego materiału.

(3)

Potrzeba zastosowania ewentualnego współczynnika redukcji w tym samym roku wiąże się z poważnymi trudnościami we wdrożeniu nowego systemu. Jedyną alternatywą w celu uniknięcia stosowania takiego współczynnika redukcji jest ogólne przyznanie wszystkich dopłat w przypadku wprowadzenia do obrotu całego materiału siewnego, tj. kiedy znana jest całkowita ilość materiału siewnego. Jednakże opóźniłoby to znacznie termin wypłat dla producentów i mogłoby skutkować dla nich problemami finansowymi. Aby uniknąć takiej sytuacji należy wprowadzić system zaliczek na pomoc w odniesieniu do materiału siewnego.

(4)

Rozporządzenie (WE) nr 1782/2003, ostatnio zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 864/2004 (3), określa reguły dotyczące wsparcia związanego z wielkością produkcji bawełny, oliwy z oliwek i surowca tytoniowego.

(5)

Możliwość przyznawania bezpośredniej pomocy do produkcji bawełny przewidziana jest w szczególności w rozdziale 10a tytułu IV rozporządzenia (WE) nr 1782/2003. W związku z tym zachodzi konieczność ustanowienia szczegółowych zasad przyznawania tej pomocy.

(6)

Artykuł 110b ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 przewiduje, że korzystanie z pomocy na hektar dla bawełny jest uzależnione od obowiązku użycia przez rolnika dopuszczonych odmian i uprawiania bawełny na polach zatwierdzonych przez Państwa Członkowskie. Należy zatem określić kryteria zatwierdzenia zarówno dla odmian, jak i gruntów nadających się do produkcji bawełny.

(7)

Aby otrzymać pomoc na hektar dla bawełny rolnicy muszą obsiewać zatwierdzone grunty. Należy określić kryteria definiujące obsiewanie. Wyznaczenie przez Państwa Członkowskie minimalnej gęstości obsadzenia tych gruntów z uwzględnieniem warunków glebowo-klimatycznych i specyfiki regionu musi stanowić obiektywne kryterium ustalenia, czy siew został wykonany prawidłowo.

(8)

Przekroczenie krajowych obszarów bazowych wyznaczonych dla bawełny w art. 110c ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 powoduje zmniejszenie kwoty pomocy do wypłacenia na kwalifikujący się hektar. Jednakże dla Grecji należy określić sposób obliczania obniżonej kwoty z uwzględnieniem podziału obszaru krajowego na podobszary, do których stosuje się różne kwoty pomocy.

(9)

Państwa Członkowskie muszą dokonać zatwierdzenia organizacji międzybranżowych producentów bawełny na podstawie obiektywnych kryteriów wielkości organizacji międzybranżowych, ich zadań oraz wewnętrznej organizacji. Wielkość organizacji międzybranżowej musi być określona z uwzględnieniem zdolności członka-przedsiębiorcy zajmującego się odziarnianiem bawełny do przyjęcia wystarczającej ilości nieodziarnionej bawełny. Organizacja międzybranżowa, której głównym celem jest poprawa jakości dostarczanej bawełny, musi prowadzić działania, które wpisują się w te ramy z korzyścią dla swoich członków.

(10)

Aby uniknąć komplikacji na poziomie zarządzania systemem pomocy, ten sam producent może należeć tylko do jednej organizacji międzybranżowej. Z tych samych powodów, jeżeli producent będący członkiem organizacji międzybranżowej zobowiązuje się dostarczać wytworzoną przez siebie bawełnę, może ją dostarczać tylko do przedsiębiorcy zajmującego się odziarnianiem bawełny, który jest członkiem tej samej organizacji.

(11)

Zgodnie z art. 110e rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, organizacje międzybranżowe mogą podejmować decyzje o zróżnicowaniu pomocy, do której mają prawo członkowie-producenci. Skala zróżnicowania musi być zgodna z kryteriami dotyczącymi, w szczególności, jakości bawełny, która ma zostać dostarczona, z wyłączeniem kryteriów dotyczących wzrostu produkcji. W tym celu organizacje międzybranżowe muszą określić kategorie działek rolnych w szczególności w zależności od kryteriów dotyczących jakości bawełny produkowanej na tych działkach.

(12)

Aby określić kwotę pomocy, jaka ma być wypłacona członkom-producentom międzybranżowych organizacji produkcji bawełny, skala musi przewidywać metodę podziału całkowitej kwoty pomocy zróżnicowanej między poszczególnymi kategoriami działek rolnych, procedury oceny i klasyfikacji każdej działki w jednej z tych kategorii, obliczenie kwoty pomocy na kwalifikujący się hektar w zależności od budżetu będącego w dyspozycji na każdą kategorię oraz całkowitej liczby hektarów zaliczanych do każdej kategorii.

(13)

Aby zaklasyfikować działki rolne do jednej z kategorii określonych zgodnie ze skalą, dostarczana bawełna może być poddana badaniu w obecności wszystkich zainteresowanych stron.

(14)

Ponieważ członek-producent nie jest zobowiązany do dostarczania bawełny, musi on przynajmniej, w przypadku niedostarczenia bawełny, mieć prawo do niezróżnicowanej części pomocy. Skala zróżnicowania musi uwzględniać taką sytuację, określając minimalną kwotę pomocy na kwalifikujący się hektar w przypadku braku dostawy.

(15)

Do stosowania skali i w celu uproszczenia wszystkie działki rolne jednego producenta należy traktować jako należące do tej samej kategorii działek rolnych dostarczających bawełnę tej samej jakości.

(16)

Agencja płatnicza, po otrzymaniu powiadomienia organizacji międzybranżowej dotyczącego kwoty pomocy, jaka ma być wypłacona członkom-producentom, musi przeprowadzić konieczne weryfikacje i wypłacić pomoc.

(17)

Skala musi być zatwierdzona przez Państwo Członkowskie. W trosce o poinformowanie członków-producentów we właściwym czasie należy określić datę, przed upływem której Państwo Członkowskie musi podjąć decyzję o zatwierdzeniu lub nie skali organizacji międzybranżowej oraz ewentualnych wprowadzonych w wyniku tego przez nie zmianach. Ponieważ organizacja międzybranżowa nie jest zobowiązana do przyjęcia skali zróżnicowania musi sama mieć możliwość podjęcia decyzji o przerwaniu stosowania skali, powiadamiając o tym Państwo Członkowskie.

(18)

System pomocy dla bawełny wiąże się z tym, że Państwa Członkowskie przekazują swoim producentom niektóre informacje dotyczące uprawy bawełny, jak i dotyczące zatwierdzonych odmian, obiektywnych kryteriów zatwierdzania gruntów i minimalnej gęstości obsadzenia gruntów. W trosce o poinformowanie rolników we właściwym czasie, Państwo Członkowskie musi przekazać im te informacje przed określoną datą.

(19)

Ponieważ Komisja jest zobowiązana do kontroli właściwego stosowania przepisów dotyczących stosowania szczególnej pomocy dla bawełny, Państwa Członkowskie muszą jej we właściwym czasie dostarczyć te same informacje, jak również informacje dotyczące organizacji międzybranżowych.

(20)

Stosowanie systemu pomocy dla bawełny przewidziane rozporządzeniem (WE) nr 1782/2003 czyni bezprzedmiotowymi przepisy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1591/2001 z dnia 2 sierpnia 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania systemu pomocy dla bawełny (4). Należy zatem uchylić wymienione rozporządzenie.

(21)

Rozdział 10b tytułu IV rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 przewiduje możliwość przyznawania pomocy bezpośredniej do gajów oliwnych. Zachodzi zatem konieczność ustanowienia szczegółowych zasad przyznawania tej pomocy.

(22)

Artykuł 110i rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 stanowi, że Państwa Członkowskie określają wysokość pomocy na GIS-ha upraw oliwek dla maksimum pięciu kategorii gajów oliwnych. W tym celu do Komisji należy określenie wspólnych kryteriów ochrony środowiska i kryteriów społecznych, związanych z charakterystyką krajobrazu i tradycji społecznych.

(23)

Aby poprawić kontrole konieczne, informacje na temat przynależności każdego rolnika do danych kategorii gajów oliwnych muszą być rejestrowane w systemie informacji geograficznej dla uprawy oliwek. W przypadku zmiany warunków środowiskowych i warunków społecznych należy przewidzieć możliwość dostosowania kategorii raz w roku.

(24)

Pomoc w odniesieniu do gajów oliwnych przyznawana jest na GIS-ha upraw oliwek. W związku z tym dla każdego rolnika należy obliczyć powierzchnię kwalifikującą się do pomocy z zastosowaniem wspólnej metody, gdzie jednostka powierzchni jest wyrażona jako liczba GIS-ha upraw oliwek. Aby uprościć procedury administracyjne należy wprowadzić odstępstwa zarówno w stosunku do działek rolnych o minimalnej wielkości określonej przez Państwo Członkowskie, jak i dla działek przeznaczonych na produkcję oliwek znajdujących się w jednostce administracyjnej, w której Państwo Członkowskie wprowadziło system alternatywny dla GIS upraw oliwek.

(25)

Do wypłacenia pomocy do gajów oliwnych na GIS-ha upraw oliwek konieczne jest, aby przede wszystkim i dla poinformowania rolników we właściwym czasie, Państwo Członkowskie określiło na początku każdego roku wskaźnikową kwotę pomocy dla gajów oliwnych na GIS-ha upraw oliwek, dla każdej kategorii gajów oliwnych. Taka kwota wskaźnikowa musi być obliczana na podstawie dostępnych danych na temat liczby rolników i powierzchni korzystających z pomocy dla gajów oliwnych; na podstawie dokładniejszych danych Państwo Członkowskie wyznacza później ostateczną kwotę pomocy.

(26)

Zgodnie z kryteriami kwalifikacyjnymi określonymi dla pomocy dla gajów oliwnych, liczba drzewek oliwnych znajdujących się w gaju oliwnym nie może się różnić więcej niż 10 % od liczby zarejestrowanej z dniem 1 stycznia 2005 r. W celu kontroli przestrzegania tego ustalenia Państwa Członkowskie muszą ustalić informacje niezbędne do identyfikacji danej działki rolnej. W odniesieniu do Francji i Portugalii należy przewidzieć przesunięcie ustalenia informacji dotyczących danych działek rolnych na późniejsze daty w celu uwzględnienia powierzchni obsadzonych drzewkami oliwnymi w ramach programów zatwierdzonych na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1638/98 z dnia 20 lipca 1998 r. zmieniającego rozporządzenie nr 136/66/EWG w sprawie ustanowienia wspólnej organizacji rynku olejów i tłuszczów (5).

(27)

Aby umożliwić Komisji kontrolę właściwego stosowania końcowych przepisów dotyczących wypłacania pomocy dla gajów oliwnych, Państwa Członkowskie powinny regularnie przekazywać informacje na temat obszarów uprawy oliwek korzystających z pomocy oraz wysokości pomocy udzielanej dla każdej kategorii gajów oliwnych.

(28)

Rozdział 10c tytuł IV rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 przewiduje możliwość przyznawania bezpośredniej pomocy do produkcji tytoniu. Zachodzi zatem konieczność ustanowienia szczegółowych zasad przyznawania tej pomocy.

(29)

W celu zapewnienia jasności należy ustanowić niektóre definicje.

(30)

Odmiany tytoniu należy sklasyfikować w grupach według metody suszenia oraz kosztów produkcji, uwzględniając przy tym opisy stosowane w handlu międzynarodowym.

(31)

Mając na uwadze, że przedsiębiorstwa dokonujące pierwszego przetworzenia występują w charakterze strony umowy, konieczne jest zatwierdzenie takich przedsiębiorstw upoważnionych do zawierania umów kontraktacji. Zatwierdzenie może zostać wycofane w przypadku nieprzestrzegania przepisów, a Państwa Członkowskie należy zobowiązać do ustanowienia specjalnych warunków regulujących przetwarzanie tytoniu.

(32)

Zgodnie z art. 110k rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, do celów przyznawania pomocy należy ustalić uznane obszary produkcyjne, na podstawie tradycyjnych obszarów produkcyjnych dla każdej z grup odmian tytoniu. Państwom Członkowskim należy zezwolić na wprowadzanie ograniczeń w odniesieniu do obszarów produkcyjnych, zwłaszcza w celu poprawy jakości.

(33)

Aby umożliwić skuteczną kontrolę i efektywne zarządzanie płatnościami w ramach pomocy, produkcję tytoniu należy uzależnić od umów kontraktacji zawieranych między producentami i pierwszymi przetwórcami. Należy określić podstawowe zapisy umowy kontraktacji w odniesieniu do każdego zbioru. Należy ustalić na tyle wczesne ostateczne terminy zawierania i rejestracji umów kontraktacji, aby od samego początku roku zbiorów zagwarantować producentom stabilne rynki zbytu dla kolejnego zbioru, a przetwórcom regularne dostawy.

(34)

W przypadku zawarcia umowy kontraktacji ze stowarzyszeniem producentów, w celu zapewnienia skuteczności kontroli, należy zgłosić zasadnicze szczegółowe informacje dotyczące każdego producenta. Aby zapobiec zakłóceniu konkurencji oraz umożliwić monitorowanie trudności, stowarzyszeniom producentów należy zakazać angażowania się w proces pierwszego przetwarzania. W celu zachowania struktur rynkowych należy ustanowić przepis zezwalający producentowi na przynależność tylko do jednego stowarzyszenia producentów.

(35)

Surowiec tytoniowy kwalifikujący się do przyznania pomocy musi być rzetelnej, uczciwej i handlowej jakości oraz musi być pozbawiony określonych cech, które uniemożliwiają jego normalny obrót.

(36)

Mając na uwadze szczególny charakter systemu pomocy, należy ustanowić przepis dotyczący rozstrzygania sporów przez wspólne komitety.

(37)

Aby umożliwić odpowiednie zarządzanie kopertą finansową dla surowca tytoniowego, Państwa Członkowskie powinny ustalić orientacyjną kwotę pomocy według odmian i grup odmian na początku roku zbiorów, natomiast ostateczną kwotę pomocy – po zrealizowaniu wszystkich dostaw. Ostateczna kwota pomocy nie powinna przekraczać poziomu premii z 2005 roku.

(38)

Aby wspierać poprawę jakości oraz wartość produkcji tytoniu, należy zezwolić Państwom Członkowskim na różnicowanie kwot pomocy ustalonych dla każdej odmiany lub grupy odmian według jakości dostarczanego tytoniu.

(39)

Pomoc należy wypłacać za ilości liści tytoniu dostarczane przez producentów do pierwszych przetwórców, z zastrzeżeniem, że spełniają one minimalne wymogi w zakresie jakości. Pomoc należy poddać weryfikacji w przypadku gdy zawartość wilgoci w dostarczonym tytoniu różni się od tej ustalonej dla każdej grupy odmian na podstawie racjonalnych minimalnych wymogów dotyczących jakości. W celu uproszczenia kontroli przy dostawie należy ustalić wielkość pobieranych próbek, częstotliwość ich pobierania oraz metodę wyliczania zmodyfikowanej masy w celu określenia zawartości wilgoci.

(40)

W celu zapobieżenia oszustwom związanym z przenoszeniem tytoniu z jednego zbioru na drugi, należy ograniczyć okres dostarczania tytoniu do przetwórców. W niektórych Państwach Członkowskich kontrole przeprowadza się raczej w miejscu dostawy tytoniu aniżeli w miejscu jego przetwarzania. Należy określić miejsca, do których tytoń musi być dostarczany oraz kontrole, które należy przeprowadzać; Państwa Członkowskie powinny zatwierdzić takie ośrodki skupu.

(41)

Aby zapobiec nadużyciom, należy ustanowić warunki regulujące kwestie płatności pomocy. Jednakże odpowiedzialność za podjęcie ustaleń w odniesieniu do dalszego zarządzania oraz kontroli spoczywa na Państwach Członkowskich.

(42)

Pomoc może zostać wypłacona wyłącznie po sprawdzeniu przy dostawach całego tytoniu wyprodukowanego w Państwie Członkowskim, co gwarantuje faktyczne wykonanie wszystkich tych czynności. Jednakże wypłatę producentom zaliczek w wysokości 50 % orientacyjnej kwoty pomocy należy uwarunkować wniesieniem odpowiedniego zabezpieczenia.

(43)

Z przyczyn administracyjnych pomoc w każdym Państwie Członkowskim należy przyznawać wyłącznie w odniesieniu do produktów wytwarzanych na terytorium tego Państwa Członkowskiego. W przepisach należy uwzględnić przypadki, w których tytoń jest przetwarzany w innych Państwach Członkowskich niż Państwo Członkowskie, w którym został wyprodukowany. W takich sytuacjach, ilość surowca tytoniowego należy przypisać producentom w Państwie Członkowskim, w którym został on wyprodukowany.

(44)

W wyniku polityki reform w sektorze tytoniu, program wykupu kwot w odniesieniu do tytoniu nie będzie już realizowany. Jednak producenci, którzy uczestniczyli w tym programie w 2002 i 2003 roku będą nadal otrzymywać płatności w kwocie wykupu, odpowiednio do końca 2007 i 2008 roku. Cena wykupu w chwili obecnej ustalona jest jako wartość procentowa premii w danym roku zbiorów. Z dniem 1 stycznia 2006 r. obecny system premii zostanie wycofany, a zatem zachodzi konieczność ustanowienia w formie środka przejściowego nowej podstawy wyliczania przyszłej ceny wykupu kwot. Poziomy premii za surowiec tytoniowy nie zmieniły się w latach zbiorów obejmujących okres od 2002 do 2005 roku. W związku z tym, dla zachowania ciągłości, za podstawę do wyliczenia ceny wykupu należy przyjąć poziom premii z 2005 roku.

(45)

W wyniku zniesienia progu gwarancji oraz systemu premii przewidzianych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2075/92, można uchylić rozporządzenie Komisji (WE) nr 2848/98 z dnia 22 grudnia 1998 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2075/92 (6) w zakresie systemu premii, określania kwot produkcyjnych i przyznawania specjalnej pomocy grupom producentów w sektorze surowca tytoniowego (7). Przepisy rozporządzenia Komisji (EWG) nr 85/93 z dnia 19 stycznia 1993 r. dotyczącego agencji kontrolnych w sektorze tytoniu (8), zdezaktualizowały się i można zatem je uchylić.

(46)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1973/2004.

(47)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Płatności Bezpośrednich,

1)

do art. 1 ust. 1 dodaje się następujące punkty:

2)

artykuł 3 ust. 1 lit. a) otrzymuje następujące brzmienie:

3)

artykuł 21 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1.   Bez uszczerbku dla przepisów art. 28 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, pomoc do skrobi ziemniaczanej wypłacana jest indywidualnemu rolnikowi przez Państwo Członkowskie, na którego terytorium znajduje się gospodarstwo dostarczające ziemniaki do celów wytwarzania skrobi ziemniaczanej, po dostarczeniu przez tego rolnika całej ilości dla danego roku gospodarczego do przedsiębiorstwa wytwarzającego skrobię ziemniaczaną, w terminie czterech miesięcy od daty przedstawienia dowodu określonego w art. 20 niniejszego rozporządzenia oraz pod warunkiem dotrzymania warunków, o których mowa w art. 19 niniejszego rozporządzenia.”;

4)

dodaje się art. 49a w brzmieniu:

„Artykuł 49a

Zaliczki

Państwa Członkowskie mogą przyznawać hodowcom nasion zaliczki od dnia 1 grudnia roku gospodarczego. Płatność taka jest proporcjonalna do ilości nasion, które zostały wprowadzone na rynek do celów siewu w rozumieniu przepisów art. 49, pod warunkiem spełnienia wszystkich warunków przedstawionych w rozdziale 10.”;

5)

dodaje się rozdział 17a w brzmieniu:

„ROZDZIAŁ 17a

SPECJALNE DOPŁATY DO UPRAW BAWEŁNY

Artykuł 171a

Zatwierdzenie gruntów rolnych do celów produkcji bawełny

Państwa Członkowskie określają obiektywne kryteria, na podstawie których zatwierdza się grunty do szczególnej pomocy dla bawełny przewidzianej w art. 110a rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

Te podstawowe kryteria oparte są co najmniej na jednym z następujących elementów:

Artykuł 171aa

Zatwierdzanie odmian do siewu

Państwa Członkowskie zatwierdzają odmiany zarejestrowane we wspólnotowym katalogu, które dostosowuje się do potrzeb rynku.

Artykuł 171ab

Warunki kwalifikacyjne

Obsianie powierzchni określonych w art. 110b ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 osiąga się przez uzyskanie minimalnej gęstości obsadzenia pól wyznaczanej przez Państwo Członkowskie z uwzględnieniem warunków glebowo-klimatycznych i, w zależności od przypadku, specyfiki regionalnej.

Artykuł 171ac

Praktyki rolne

Państwa Członkowskie mają prawo określać szczególne zasady praktyk rolnych niezbędnych do utrzymania upraw w normalnych warunkach wzrostu z wyjątkiem czynności zbioru.

Artykuł 171ad

Obliczenia kwoty pomocy do kwalifikującego się hektara

1.   Bez uszczerbku dla art. 171ag niniejszego rozporządzenia, w przypadku Hiszpanii i Portugalii, jeżeli obszar bawełny kwalifikujący się do pomocy jest większy od krajowego obszaru bazowego określonego w art. 110c ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, kwotę pomocy określoną w ust. 2 tego artykułu mnoży się przez współczynnik redukcji, uzyskany w wyniku podziału obszaru bazowego przez obszar kwalifikujący się do pomocy.

2.   Bez uszczerbku dla art. 171ag niniejszego rozporządzenia, w przypadku Grecji, jeżeli obszar bawełny kwalifikujący się do pomocy jest większy od 300 000 hektarów, kwotę pomocy do wypłacenia na hektar otrzymuje się poprzez zsumowanie kwoty 594 EUR pomnożonej przez 300 000 hektarów i dodatkowej kwoty pomnożonej przez obszar przekraczający 300 000, a następnie dzieląc tę sumę przez całkowity obszar kwalifikujący się do pomocy.

Kwota dodatkowa określona w pierwszym akapicie jest równa:

Artykuł 171ae

Zatwierdzenie organizacji międzybranżowych

Każdego roku do dnia 31 grudnia Państwa Członkowskie zatwierdzają do wysiewu na kolejny rok każdą organizację międzybranżową produkcji bawełny, która wystąpi o to z wnioskiem i która:

Jednakże Państwa Członkowskie zatwierdzają organizacje międzybranżowe produkcji bawełny do dnia 28 lutego 2006 r.

Artykuł 171af

Obowiązki producentów

1.   Ten sam producent nie może być członkiem kilku organizacji międzybranżowych.

2.   Producent będący członkiem organizacji międzybranżowej jest zobowiązany dostarczać wyprodukowaną bawełnę przedsiębiorcy zajmującemu się odziarnianiem bawełny, który należy do tej samej organizacji.

3.   Przynależność producentów do zatwierdzonej organizacji międzybranżowej musi wynikać z dobrowolnego przystąpienia.

Artykuł 171ag

Różnicowanie pomocy

1.   Włączając zwiększenie pomocy przewidziane w art. 110d ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, skala, o której mowa w art. 110e tego rozporządzenia (zwana dalej „skalą”) określa:

Do celów stosowania lit. a) kwota bazowa jest równa co najmniej niezróżnicowanej części pomocy na kwalifikujący się hektar, przewidzianej w art. 110c ust. 2 rozporządzenia nr 1782/2003, dostosowanej, w zależności od przypadku, zgodnie z ust. 3 tego artykułu.

Obliczenie, o którym mowa w lit. a) przewiduje również sytuację, w której nie dostarczono bawełny przedsiębiorcy zajmującemu się jej odziarnianiem. W tym przypadku minimalna kwota pomocy na kwalifikujący się hektar do pobrania przez zainteresowanego członka-producenta jest równa co najmniej niezróżnicowanej części pomocy na kwalifikujący się hektar, przewidzianej w art. 110c ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, dostosowanej, w zależności od przypadku, zgodnie z ust. 3 tego artykułu.

2.   Działki rolne dzieli się na kilka kategorii, określonych przez organizacje międzybranżowe z uwzględnieniem co najmniej następujących kryteriów jakościowych:

Skala określa procedury pozwalające na dokonanie oceny każdej działki rolnej z uwzględnieniem tych kryteriów i zaklasyfikowanie jej do określonej kategorii.

W żadnym przypadku skala nie może zawierać kryteriów związanych ze wzrostem produkcji i wprowadzeniem bawełny na rynek.

Do celów stosowania skali wszystkie działki rolne tego samego producenta mogą być traktowane jak działki jednej średniej kategorii działek rolnych, dostarczających bawełnę o takiej samej jakości.

3.   W razie potrzeby, w celu klasyfikacji w skali kategorii działek rolnych, nieodziarniona bawełna jest badana na podstawie próbek reprezentatywnych w chwili dostawy do przedsiębiorstwa zajmującego się odziarnianiem bawełny w obecności wszystkich zainteresowanych stron.

4.   Organizacja międzybranżowa podaje do wiadomości agencji płatniczej kwotę wynikającą z zastosowania skali, która ma być wypłacona każdemu z jej producentów. Agencja płatnicza dokonuje płatności po sprawdzeniu zgodności i dopuszczalności przedmiotowych dopuszczalności kwot pomocy.

Artykuł 171ah

Zatwierdzenie i zmiany skali

1.   Po raz pierwszy skala podawana jest do wiadomości zainteresowanego Państwa Członkowskiego w celu jej zatwierdzenia do dnia 28 lutego 2006 r. do siewu w 2006 r.

Państwo Członkowskie podejmuje decyzję o zatwierdzeniu lub niezatwierdzeniu skali w terminie jednego miesiąca od momentu jej przekazania.

2.   Do dnia 31 stycznia zatwierdzone organizacje międzybranżowe podają do wiadomości zainteresowanego Państwa Członkowskiego zmiany wprowadzone w skali dla siewu w roku bieżącym.

Wprowadzone w skali zmiany uważa się za zatwierdzone, z wyjątkiem przypadku gdy zainteresowane Państwo Członkowskie zgłosi zastrzeżenia w terminie jednego miesiąca od daty określonej w pierwszym akapicie.

W przypadku niezatwierdzenia zmian skali pomoc, która ma zostać wypłacona, jest pomocą obliczoną na podstawie zatwierdzonej skali bez uwzględnienia niezatwierdzonych zmian.

3.   Jeśli organizacja międzybranżowa podejmuje decyzję o przerwaniu stosowania skali powiadamia o tym Państwo Członkowskie. Przerwanie stosowania nabiera mocy dla siewu w następnym roku.

Artykuł 171ai

Powiadamianie producentów i Komisji

1.   Do dnia 31 stycznia danego roku Państwa Członkowskie informują rolników produkujących bawełnę oraz Komisję o:

2.   W przypadkach cofnięcia zatwierdzenia odmiany Państwa Członkowskie informują o tym rolników najpóźniej do dnia 31 stycznia dla siewu w roku następnym.

3.   Państwa Członkowskie przekazują Komisji następujące informacje:

6)

dodaje się następujący rozdział 17b w brzmieniu:

„ROZDZIAŁ 17b

POMOC DLA UPRAW OLIWEK

Artykuł 171b

Kategorie gajów oliwnych

1.   Państwa Członkowskie określają gaje oliwne kwalifikujące się do pomocy przewidzianej w art. 110g rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 i klasyfikują w najwyżej jednej z pięciu kategorii na podstawie kryteriów wybranych z:

2.   Państwa Członkowskie określają przynależność każdego zainteresowanego rolnika do kategorii określonych w ust. 1 każdej działki upraw oliwek kwalifikującej się do pomocy. Informacja ta jest rejestrowana w systemie informacji geograficznej dla uprawy oliwek (»GIS uprawa oliwek«).

3.   Państwa Członkowskie mogą raz w roku dostosować kategorie gajów oliwnych określone zgodnie z ust. 1.

Jeżeli wynikiem dostosowania kategorii jest zmiana klasyfikacji gajów oliwnych nowa klasyfikacja obowiązuje począwszy od roku następującego po roku dostosowania.

Artykuł 171ba

Obliczanie powierzchni

1.   Z zastosowaniem wspólnej metody określonej w załączniku XXIV Państwa Członkowskie obliczają dla każdego producenta powierzchnię kwalifikującą się do pomocy.

Powierzchnie wyrażane są w GIS-ha upraw oliwek, z dwoma liczbami po przecinku.

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 wspólnej metody określonej w załączniku XXIV nie stosuje się, gdy:

Artykuł 171bb

Kwota pomocy

1.   Do dnia 31 stycznia każdego roku Państwa Członkowskie określają kwotę wskaźnikową pomocy GIS-ha upraw oliwek dla każdej kategorii gajów oliwnych.

2.   Do dnia 31 października danego roku Państwa Członkowskie określają kwotę pomocy GIS-ha upraw oliwek dla każdej kategorii gajów oliwnych.

Kwota ta jest obliczana poprzez pomnożenie kwoty wskaźnikowej, określonej w ust. 1, przez współczynnik odpowiadający maksymalnej kwocie pomocy, określonej w art. 110i ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 z uwzględnieniem, w zależności od przypadku, obniżki przewidzianej w ust. 4 tego artykułu, podzielonej przez sumę kwot wynikających z pomnożenia kwoty wskaźnikowej pomocy, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, określonej dla każdej kategorii, przez odpowiednią powierzchnię.

3.   Państwa Członkowskie mogą stosować ust. 1 i 2 na poziomie regionalnym.

Artykuł 171bc

Określenie danych bazowych

1.   Do dnia 1 stycznia 2005 r., na podstawie danych GIS upraw oliwek i oświadczeń rolników, Państwa Członkowskie określają dla każdej działki upraw oliwek, w celu stosowania art. 110h lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, liczbę i lokalizację kwalifikujących się gajów oliwnych, powierzchnię upraw oliwek i kwalifikującą się powierzchnię działki upraw oliwek oraz jej kategorię zgodnie z art. 171b.

2.   W przypadku obszarów z drzewkami oliwnymi posadzonymi w ramach programów nowych upraw we Francji i Portugalii, zatwierdzonych przez Komisję na mocy art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1638/98 (9), i zarejestrowanych w GIS upraw oliwek przed 1 stycznia 2007 r., Państwa Członkowskie określają informacje, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w dniu 1 stycznia 2006 r. dla działek rolnych obsadzonych w 2005 r. i w dniu 1 stycznia 2007 r. dla działek rolnych obsadzonych w 2006 r. Informacje te podawane są do wiadomości rolników najpóźniej we wniosku indywidualnym na rok 2007.

Artykuł 171bd

Powiadomienia

Każdego roku Państwa Członkowskie przekazują do wiadomości Komisji:

7)

dodaje się rozdział 17c w brzmieniu:

„ROZDZIAŁ 17 c

POMOC DO TYTONIU

Artykuł 171c

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

Artykuł 171ca

Grupy odmian surowca tytoniowego

Odmiany surowca tytoniowego można sklasyfikować w następujących grupach:

Odmiany w ramach każdej grupy wymieniono w załączniku XXV.

Artykuł 171cb

Pierwsi przetwórcy

1.   Państwa Członkowskie zatwierdzają pierwszych przetwórców prowadzących działalność na ich terytoriach oraz ustanawiają odpowiednie warunki udzielania takiego zatwierdzenia.

Zatwierdzony pierwszy przetwórca jest uprawniony do zawierania umów kontraktacji z zastrzeżeniem, że sprzedaje przedsiębiorstwom wytwarzającym tytoń przynajmniej 60 % tytoniu pochodzenia wspólnotowego, który wprowadza do obrotu, bezpośrednio lub pośrednio bez dalszego przetwarzania.

2.   Państwo Członkowskie może wycofać zatwierdzenie w przypadku, gdy przetwórca nie stosuje się do przepisów dotyczących surowca tytoniowego, jakie obowiązują na poziomie Wspólnoty lub krajowym i jest to wynikiem jego zamierzonego działania albo poważnych zaniedbań.

Artykuł 171cc

Strefy produkcji

Strefami produkcji określonymi w art. 110k lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 w odniesieniu do każdej grupy odmian są strefy ustanowione w załączniku XXVI do niniejszego rozporządzenia.

Państwa Członkowskie mogą wyznaczyć bardziej ograniczone strefy produkcji, zwłaszcza w celu zapewnienia jakości. Ograniczone strefy produkcji nie mogą wychodzić poza obszar jednostki administracyjnej lub, w przypadku Francji, poza terytorium kantonu.

Artykuł 171cd

Umowy kontraktacji

1.   Umowy kontraktacji, o których mowa w art. 110k lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 zawiera się między pierwszym przetwórcą, z jednej strony, a producentem lub reprezentującym go stowarzyszeniem producentów, z drugiej strony, z zastrzeżeniem, że stowarzyszenie producentów jest uznane w danym Państwie Członkowskim.

2.   Umowy kontraktacji zawiera się w odniesieniu do odmian lub grup odmian. Zobowiązują one pierwszego przetwórcę do przyjęcia dostawy ilości tytoniu w liściach przewidzianej w umowie, natomiast producenta lub reprezentujące go stowarzyszenie producentów zobowiązują do dostarczenia pierwszemu przetwórcy danej ilości w zakresie odpowiadającym ich faktycznej produkcji.

3.   W odniesieniu do każdego zbioru, umowy kontraktacji muszą zawierać przynajmniej następujące szczegółowe informacje:

4.   W przypadku opóźnienia w ponownym zasadzeniu tytoniu, producent jest zobowiązany powiadomić o tym fakcie przetwórcę oraz właściwe władze Państwa Członkowskiego tego przetwórcy za pomocą listu poleconego wysłanego przed tym terminem, podając przyczynę opóźnienia oraz szczegółowe informacje na temat zmian wprowadzonych w obszarze danej działki.

5.   Strony umowy kontraktacji mogą zwiększyć ilości wyszczególnione początkowo w umowie, nanosząc odpowiednie zmiany na piśmie. Zmianę należy przedłożyć właściwym władzom w celu jej zarejestrowania najpóźniej 40 dnia po ostatecznym terminie zawierania umów kontraktacji określonym w art. 171ce ust. 1.

Artykuł 171ce

Zawieranie i rejestracja umów

1.   Z wyjątkiem przypadku siły wyższej, umowy kontraktacji można zawierać do dnia 30 kwietnia roku zbiorów. Państwa Członkowskie mogą wyznaczyć wcześniejszy termin.

2.   Z wyjątkiem przypadku siły wyższej, umowy kontraktacji po ich zawarciu muszą zostać przedłożone właściwemu organowi w celu dokonania rejestracji nie później niż 15 dni po nieprzekraczalnym terminie ustanowionym na ich zawieranie, określonym w ust. 1.

Właściwym organem jest organ tego Państwa Członkowskiego, na którego terytorium ma się odbywać przetwarzanie.

Jeżeli przetwarzanie ma mieć miejsce w Państwie Członkowskim innym niż państwo, w którym tytoń był uprawiany, właściwy organ Państwa Członkowskiego, w którym ma się odbywać przetwarzanie, niezwłocznie przesyła kopię zarejestrowanej umowy właściwemu organowi Państwa Członkowskiego producenta. Jeżeli ten sam organ nie przeprowadza kontroli systemu pomocy, przesyła kopię zarejestrowanej umowy do odpowiedniego organu kontroli.

3.   W przypadku przekroczenia ostatecznego terminu zawierania umów, o którym mowa w ust. 1, lub terminu składania umów kontraktacji określonego w ust. 2 o maksymalnie 15 dni, kwota pomocy, jaka ma zostać wypłacona ulega zmniejszeniu o 20 %.

Artykuł 171cf

Umowy ze stowarzyszeniem producentów

1.   W przypadku zawierania umowy kontraktacji między pierwszym przetwórcą a stowarzyszeniem producentów należy do niej załączyć wykaz z nazwiskami stowarzyszonych producentów, wraz z podaniem maksymalnych ilości, jakie mają zostać dostarczone, dokładnej lokalizacji działki oraz obszaru tych działek, zgodnie z przepisami art. 171cd ust. 3 lit. c), d) i e).

Wykaz należy przedłożyć do rejestracji właściwemu organowi najpóźniej do dnia 15 maja roku zbiorów.

2.   Stowarzyszenia producentów, o których mowa w ust. 1 nie mogą dokonywać pierwszego przetwarzania tytoniu.

3.   Producenci tytoniu mogą należeć tylko do jednego stowarzyszenia producentów.

Artykuł 171cg

Minimalne wymogi jakości

Tytoń dostarczany przetwórcom musi być rzetelnej, uczciwej i handlowej jakości oraz musi być pozbawiony cech wymienionych w załączniku XXVII. Surowsze wymogi w odniesieniu do jakości mogą zostać ustanowione przez Państwo Członkowskie lub uzgodnione przez umawiające się strony.

Artykuł 171ch

Spory

Państwa Członkowskie mogą postanowić, że spory dotyczące jakości tytoniu dostarczonego pierwszemu przetwórcy przekazywane są organowi arbitrażowemu. Państwa Członkowskie ustanawiają zasady dotyczące przynależności do takich organów oraz ich procedury decyzyjne. Organy arbitrażowe muszą składać się, w tej samej liczbie, z jednego lub większej ilości przedstawicieli producentów i przetwórców.

Artykuł 171ci

Poziom pomocy

W zastosowaniu art. 110k lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, Państwa Członkowskie ustalają orientacyjną kwotę pomocy na kg odmiany tytoniu lub grupy odmian do dnia 15 marca roku zbiorów. Państwa Członkowskie mogą różnicować poziom pomocy w zależności od jakości dostarczonego tytoniu. Poziom pomocy w odniesieniu do każdej odmiany lub grupy odmian nie może przekraczać wysokości premii według grup odmian ustalonej dla zbiorów w 2005 roku na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 546/2002 (10).

Państwa Członkowskie ustalają ostateczną kwotę pomocy na kg odmiany lub grupy odmian tytoniu w terminie 15 dni roboczych od dnia dostawy całego tytoniu z danego zbioru. Jeżeli łączna kwota pomocy wnioskowana w Państwie Członkowskim przekracza próg krajowy ustanowiony w art. 110l rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, dostosowany zgodnie z art. 110m tego rozporządzenia, Państwo Członkowskie dokonuje liniowej redukcji kwot wypłacanych każdemu producentowi.

Artykuł 171cj

Obliczanie kwoty pomocy

1.   Kwotę pomocy, która ma zostać wypłacona producentom oblicza się na podstawie masy tytoniu w liściach danej odmiany lub grupy odmian odpowiadającej minimalnej wymaganej jakości oraz przejętej przez pierwszego przetwórcę.

2.   Jeżeli zawartość wilgoci różni się od poziomu ustanowionego w załączniku XXVIII dla danej odmiany, masę dostosowuje się do każdego punktu procentowego różnicy, w granicach tolerancji ustanowionych w tym załączniku.

3.   Metody oznaczania zawartości wilgoci, poziomów i częstotliwości pobierania próbek oraz metodę obliczania zmodyfikowanej masy określono w załączniku XXIX.

Artykuł 171ck

Dostawa

1.   Z wyjątkiem przypadku siły wyższej, producenci muszą dostarczyć całość swojej produkcji pierwszemu przetwórcy do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku zbiorów, pod groźbą utraty uprawnień do otrzymania pomocy. Państwa Członkowskie mogą wyznaczyć wcześniejszy termin.

2.   Dostawa musi nastąpić bezpośrednio do miejsca, gdzie tytoń będzie przetwarzany, lub, jeżeli Państwo Członkowskie na to zezwala, do zatwierdzonego ośrodka skupu. Właściwy organ kontroli zatwierdza takie ośrodki skupu, które muszą posiadać właściwe urządzenia, wagi oraz pomieszczenia.

3.   W przypadku niedostarczenia nieprzetworzonego tytoniu do miejsc określonych w ust. 2 lub w przypadku gdy przewożący różne ilości tytoniu z ośrodka skupu do zakładu przetwórczego nie posiada zezwolenia na realizację przewozów, przedsiębiorstwo dokonujące pierwszego przetworzenia będące odbiorcą danego tytoniu zobowiązane jest zapłacić Państwu Członkowskiemu kwotę równą pomocy dla danej ilości tytoniu. Kwota ta jest księgowana na rachunku Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR).

Artykuł 171cl

Płatność

Właściwy organ Państwa Członkowskiego wypłaca producentowi kwotę pomocy na podstawie świadectwa kontroli wydanego przez właściwy organ kontroli poświadczający realizację dostawy tytoniu.

Artykuł 171cm

Zaliczki

1.   Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 796/2004, Państwa Członkowskie mogą stosować system zaliczek w odniesieniu do pomocy dla producentów tytoniu.

2.   Producenci mogą składać wnioski o zaliczkę po dniu 16 września roku zbiorów. Do wniosków załączają poniższe dokumenty, z wyjątkiem przypadków gdy Państwo Członkowskie postanawia inaczej, ponieważ jest już w posiadaniu takich dokumentów:

3.   Płatność zaliczki, której maksymalna wysokość wynosi 50 % kwoty pomocy podlegającej wypłacie na podstawie orientacyjnego poziomu pomocy ustalonego zgodnie z art. 171ci, podlega wymogowi wniesienia zabezpieczenia równego kwocie zaliczki plus 15 % tej kwoty.

Zabezpieczenie jest zwracane po wypłaceniu całej kwoty pomocy, zgodnie z przepisami art. 19 rozporządzenia (EWG) nr 2220/85.

4.   Zaliczka jest wypłacana od dnia 16 października roku zbiorów i musi zostać wypłacona w terminie 30 dni od daty otrzymania wniosku określonego w ust. 2 oraz dowodu wniesienia zabezpieczenia, o którym mowa w ust. 3.

Wypłaconą zaliczkę odlicza się od kwoty pomocy do tytoniu wypłacanej na mocy art. 171cl.

5.   Państwa Członkowskie ustalają wszelkie dalsze warunki regulujące przyznawanie zaliczek, w szczególności ostateczny termin składania wniosków. Producenci nie mogą składać wniosków o zaliczkę z chwilą rozpoczęcia dostaw.

Artykuł 171cn

Przetwórstwo o charakterze transgranicznym

1.   Pomoc lub zaliczki wypłacane są przez Państwo Członkowskie, w którym tytoń został wyprodukowany.

2.   Jeżeli tytoń jest przetwarzany w Państwie Członkowskim innym niż to, w którym został wyprodukowany, Państwo Członkowskie, w którym odbywa się przetwarzanie tytoniu, po dokonaniu koniecznych kontroli, zobowiązane jest przekazać Państwu Członkowskiemu, w którym tytoń został wyprodukowany wszystkie informacje potrzebne do umożliwienia mu wypłaty kwoty pomocy lub zwrócenia zabezpieczenia.

Artykuł 171co

Powiadamianie Komisji

1.   Każde zainteresowane Państwo Członkowskie, najpóźniej do dnia 31 stycznia każdego roku zbiorów, zobowiązane jest przekazać Komisji następujące informacje:

Komisja publikuje wykaz organów odpowiedzialnych za rejestrację umów kontraktacji oraz zatwierdzonych zakładów pierwszego przetwórstwa w serii „C”Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

2.   Każde zainteresowane Państwo Członkowskie zobowiązane jest niezwłocznie informować Komisję o krajowych środkach podjętych w celu zastosowania przepisów niniejszego rozdziału.

Artykuł 171cp

Środek przejściowy

Bez uszczerbku dla przyszłych zmian, producenci, których kwoty produkcyjne tytoniu zostały wykupione podczas zbiorów w 2002 i 2003 roku zgodnie z art. 14 rozporządzenia (EWG) nr 2075/92, od dnia 1 stycznia 2006 r. i przez okres pięciu lat następujących po roku, w którym został zrealizowany wykup ich kwoty, są uprawnieni do otrzymywania kwoty równej wartości procentowej premii przyznanej za zbiory w 2005 r., zgodnie z wykazem przedstawionym w tabelach znajdujących się w załączniku XXX. Kwoty te są wypłacane do dnia 31 maja każdego roku.

8)

w art. 172 wprowadza się następujące zmiany:

9)

Załącznik do niniejszego rozporządzenia dodaje się jako załączniki XXIV–XXX.