13.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 326/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

13.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 326/3

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 14/2004 z dnia 30 grudnia 2003 r. ustanawiające bilansy dostaw i pomocy wspólnotowej dla dostaw niektórych podstawowych produktów do spożycia przez ludzi, do przetworzenia i jako nakłady rolnicze oraz dla dostaw zwierząt żywych i jaj do regionów najbardziej oddalonych na mocy rozporządzeń Rady (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001 i (WE) nr 1454/2001 (4), ustanawia prognozy bilansu dostaw i określa wysokość pomocy wspólnotowej.

(2)

Obecny poziom wykonania rocznych bilansów dostaw różnych produktów rolnych do francuskich departamentów zamorskich, Azorów i Madery i Wysp Kanaryjskich pokazuje, że ustalone ilości dostaw tych produktów znajdują się poniżej wymagań, ze względu na niespodziewanie wyższe zapotrzebowanie.

(3)

Ilości i opisy tych produktów należy dostosować do aktualnych potrzeb w danych najbardziej oddalonych regionach.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 14/2004.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opiniami zainteresowanych komitetów zarządzających,

1)

Części 1 i 3 załącznika I zastępuje się tekstem załącznika I do niniejszego rozporządzenia.

2)

Część 7 załącznika III zastępuje się tekstem załącznika II do niniejszego rozporządzenia.

3)

Części 4 i 11 załącznika V zastępuje się tekstem załącznika III do niniejszego rozporządzenia.

13.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 326/8

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 3199/93 (2) stanowi, że substancje skażające stosowane w każdym Państwie Członkowskim do celów całkowitego skażania alkoholu zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. a) dyrektywy 92/83/EWG należy opisać w Załączniku do tego rozporządzenia.

(2)

Zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. a) dyrektywy 92/83/EWG, Państwa Członkowskie są zobowiązane zwolnić z podatku akcyzowego alkohole, które zostały całkowicie skażone zgodnie z wymaganiami jakiegokolwiek Państwa Członkowskiego, pod warunkiem że wymagania te zostały należycie zgłoszone i zaakceptowane zgodnie z warunkami ustanowionymi w ust. 3 i 4 tego artykułu.

(3)

Łotwa zgłosiła zmiany procesu skażania nr 2 zatwierdzonego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 3199/93.

(4)

Dnia 25 marca 2005 r. Komisja przesłała przedstawione przez Łotwę informacje innym Państwom Członkowskim.

(5)

Nie nadesłano żadnych zastrzeżeń w stosunku do zgłoszonych wymagań.

(6)

W związku z powyższym, należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 3199/93.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Podatku Akcyzowego,

13.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 326/10

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 872/2004 wymienia osoby fizyczne i prawne, organy i inne podmioty objęte zamrożeniem funduszy i zasobów gospodarczych zgodnie z tym rozporządzeniem.

(2)

W dniu 30 listopada 2005 r. Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa ONZ postanowił uzupełnić listę osób, grup i podmiotów, względem których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych, o dwie osoby fizyczne i kilka osób prawnych lub podmiotów. Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I.

(3)

W celu zapewnienia skuteczności środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, musi ono wejść w życie niezwłocznie,

13.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 326/13

(1)

Wspólna polityka azylowa, w tym Wspólny Europejski System Azylowy, jest częścią składową wytyczonego przez Unię Europejską celu, polegającego na stopniowym ustanowieniu przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości otwartej dla tych, którzy, zmuszeni przez okoliczności, poszukują zgodnie z prawem ochrony we Wspólnocie.

(2)

Na specjalnym posiedzeniu w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 r. Rada Europejska uzgodniła, że podejmie prace mające na celu ustanowienie Wspólnego Europejskiego Systemu Azylowego, opartego na pełnym i łącznym stosowaniu Konwencji Genewskiej dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r., zmienionej Protokołem Nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r. („Konwencja Genewska”), potwierdzając w ten sposób zasadę non-refoulement i zapewniając, że nikt nie będzie odsyłany tam, gdzie narażony jest na prześladowania.

(3)

W konkluzjach z Tampere przewidziano, że w niedługim terminie Wspólny Europejski System Azylowy powinien objąć wspólne normy rzetelnych i skutecznych procedur azylowych w Państwach Członkowskich, a w dłuższym terminie zasady wspólnotowe prowadzące do wspólnej procedury azylowej we Wspólnocie Europejskiej.

(4)

Minimalne normy dotyczące procedur nadawania lub cofania statusu uchodźcy w Państwach Członkowskich są wobec tego pierwszym środkiem w zakresie procedur azylowych.

(5)

Głównym celem niniejszej dyrektywy jest wprowadzenie minimalnych ram we Wspólnocie Europejskiej dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy.

(6)

Zbliżenie przepisów dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy powinno pomóc w ograniczeniu wtórnego przepływu osób ubiegających się o azyl między Państwami Członkowskimi, w przypadkach gdy tego rodzaju przepływ byłby spowodowany różnicami w ramach prawnych.

(7)

Z samego charakteru minimalnych norm wynika, że Państwa Członkowskie powinny mieć możliwość wprowadzenia lub utrzymania korzystniejszych przepisów wobec obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, którzy poszukują ochrony międzynarodowej w Państwie Członkowskim, w przypadku gdy można przyjąć, że taki wniosek złożyła osoba, która jest uchodźcą w rozumieniu art. 1 lit. A) Konwencji Genewskiej.

(8)

Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i przestrzega zasad uznanych w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

(9)

W odniesieniu do traktowania osób objętych zakresem niniejszej dyrektywy, Państwa Członkowskie związane są zobowiązaniami wynikającymi z aktów prawa międzynarodowego, których są stronami i które zakazują dyskryminacji.

(10)

Istotne jest, aby decyzje w sprawie wszystkich wniosków o udzielenie azylu podejmowane były na podstawie faktów oraz, w pierwszej instancji, przez organy, których personel posiada odpowiednią wiedzę lub przechodzi niezbędne szkolenie w dziedzinie azylu i spraw uchodźców.

(11)

Podejmowanie decyzji w sprawie wniosków o udzielenie azylu w możliwie jak najkrótszym terminie leży w interesie zarówno Państw Członkowskich, jak i wnioskodawców. Organizacja postępowania w sprawie wniosków o udzielenie azylu powinna być pozostawiona uznaniu Państw Członkowskich, tak aby mogły one, zgodnie ze swoimi potrzebami krajowymi, traktować priorytetowo lub przyspieszać postępowanie w przypadku dowolnego wniosku, biorąc pod uwagę normy zawarte w niniejszej dyrektywie.

(12)

Pojęcie porządku publicznego może obejmować skazanie za popełnienie poważnego przestępstwa.

(13)

W interesie prawidłowego uznania osób potrzebujących ochrony za uchodźców w rozumieniu art. 1 Konwencji Genewskiej każdy wnioskodawca powinien, z zastrzeżeniem określonych wyjątków, mieć skuteczny dostęp do procedur, możliwość współpracy i właściwego komunikowania się z właściwymi organami w celu przedstawienia odpowiednich faktów swojej sprawy oraz wystarczające gwarancje proceduralne prowadzenia swojej sprawy na wszystkich etapach procedury. Ponadto procedura rozpatrywania wniosku o udzielenie azylu powinna zapewniać wnioskodawcy przynajmniej prawo pobytu na czas podejmowania decyzji przez organ rozpatrujący, możliwość skorzystania z usług tłumacza w celu przedstawienia swojej sprawy w przypadku przesłuchania przez organy, możliwość kontaktowania się z przedstawicielem Wysokiego Komisarza Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) lub z którąkolwiek organizacją działającą w jego imieniu, prawo do odpowiedniego zawiadomienia o decyzji, faktycznego i prawnego uzasadnienia tej decyzji, możliwość konsultowania się z doradcą prawnym lub innym doradcą oraz prawo do informacji o swojej sytuacji prawnej w decydujących momentach przebiegu procedury w języku, co do którego istnieją rozsądne przypuszczenia, że zostanie on przez niego zrozumiany.

(14)

Ponadto należy ustanowić szczególne gwarancje proceduralne dla małoletnich bez opieki ze względu na ich bezbronność. W tym kontekście, Państwa Członkowskie powinny przede wszystkim brać pod uwagę najlepszy interes dziecka.

(15)

W przypadku gdy wnioskodawca składa kolejny wniosek, nie przedstawiając nowych dowodów lub argumentów, zobowiązywanie Państwa Członkowskiego do przeprowadzenia pełnej procedury ponownego rozpatrzenia byłoby niewspółmierne. W tych przypadkach Państwa Członkowskie powinny mieć wybór między procedurami przewidującymi wyjątki od gwarancji, z których zwykle korzysta wnioskodawca.

(16)

Wiele wniosków o udzielenie azylu składanych jest na granicy lub w strefie tranzytowej Państwa Członkowskiego przed wydaniem decyzji w sprawie wjazdu wnioskodawcy. Państwa Członkowskie powinny móc utrzymać obowiązujące procedury dostosowane do szczególnej sytuacji tych wnioskodawców na granicy. Powinny zostać określone wspólne zasady dotyczące ewentualnych wyjątków poczynionych w tych okolicznościach w odniesieniu do gwarancji, z których zwykle korzystają wnioskodawcy. Procedury graniczne powinny stosować się głównie do tych wnioskodawców, którzy nie spełniają warunków wjazdu na terytorium Państw Członkowskich.

(17)

Kluczową okolicznością, na której opiera się w pełni uzasadniony wniosek o udzielenie azylu, jest bezpieczeństwo wnioskodawcy w jego kraju pochodzenia. W przypadku gdy państwo trzecie może zostać uznane za bezpieczny kraj pochodzenia, Państwa Członkowskie powinny być w stanie określić je jako bezpieczne i domniemywać, że jest ono bezpieczne dla danego wnioskodawcy, chyba że przedstawi on poważne przeciwdowody.

(18)

Uwzględniając osiągnięty poziom harmonizacji dotyczący warunków, które powinni spełnić obywatele państw trzecich i bezpaństwowcy, aby mogli ubiegać się o przyznanie statusu uchodźcy, powinno ustanowić się wspólne kryteria określania państw trzecich jako bezpiecznych krajów pochodzenia.

(19)

W przypadku gdy Rada upewniła się, że kryteria te są spełnione w stosunku do danego kraju pochodzenia, oraz w konsekwencji włączyła je do wspólnej minimalnej listy bezpiecznych krajów pochodzenia, która ma być przyjęta na mocy niniejszej dyrektywy, Państwa Członkowskie powinny być zobowiązane rozpatrzyć wniosek osoby posiadającej obywatelstwo tego kraju lub bezpaństwowca mającego poprzednie miejsce zamieszkania w tym kraju, na podstawie wzruszalnego domniemania odnoszącego się do bezpieczeństwa tego kraju. W świetle znaczenia politycznego określania bezpiecznych krajów pochodzenia, w szczególności biorąc pod uwagę konsekwencje oceny sytuacji dotyczącej praw człowieka w kraju pochodzenia oraz ich następstwa dla polityk Unii Europejskiej w dziedzinie stosunków zewnętrznych, Rada powinna podejmować wszystkie decyzje w sprawie ustalenia lub zmian listy po konsultacji z Parlamentem Europejskim.

(20)

Ze statusu Bułgarii i Rumunii, jako państw kandydujących do przystąpienia do Unii Europejskiej, oraz z postępu, jakiego dokonały te kraje na drodze do uzyskania członkostwa, wynika, że powinny one zostać uznane za będące bezpiecznymi krajami pochodzenia do czasu ich przystąpienia do Unii Europejskiej.

(21)

Określenie państwa trzeciego jako bezpiecznego kraju pochodzenia do celów niniejszej dyrektywy nie może stanowić bezwarunkowej gwarancji bezpieczeństwa dla obywateli tego kraju. Ocena decydująca o takim określeniu, z uwagi na jej charakter, może jedynie brać pod uwagę ogólne uwarunkowania cywilne, prawne i polityczne w tym kraju oraz to, czy osoby, które w danym państwie zostaną uznane winnymi prześladowań, tortur lub nieludzkiego albo poniżającego traktowania, lub karania, w praktyce podlegają karom. Z tego powodu ważne jest, aby Państwo określone jako bezpieczne dla wnioskodawcy nie mogło dłużej za takie uchodzić w przypadku, gdy wnioskodawca wykaże, że istnieją poważne przyczyny przemawiające za tym, że dane państwo w jego szczególnej sytuacji nie jest dla niego bezpieczne.

(22)

Państwa Członkowskie powinny rozpatrzyć wszystkie wnioski pod względem merytorycznym, to jest ocenić, czy dany wnioskodawca spełnia warunki statusu uchodźcy zgodnie z dyrektywą Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm uznawania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców za uchodźców lub osoby, które z innych względów wymagają ochrony międzynarodowej, statusu tych osób oraz zakresu przyznawanej pomocy (4), z wyjątkiem przypadków, w których niniejsza dyrektywa stanowi inaczej, w szczególności w przypadku, gdy można w sposób rozsądny przypuszczać, że inne państwo rozpatrzyłoby wniosek lub zapewniłoby wystarczającą ochronę. W szczególności, Państwa Członkowskie nie powinny być zobowiązane do merytorycznej oceny wniosku o udzielenie azylu w przypadku, gdy pierwsze państwo azylu przyznało wnioskodawcy status uchodźcy lub przyznało inną wystarczającą ochronę, a wnioskodawca będzie podlegał readmisji do tego kraju.

(23)

Państwa Członkowskie nie powinny być również zobowiązane do merytorycznej oceny wniosku o udzielenie azylu w przypadku, gdy można w sposób rozsądny oczekiwać, że wnioskodawca z powodu związku z państwem trzecim, określonych prawem krajowym, może poszukiwać ochrony w tym państwie trzecim. Państwa Członkowskie powinny postępować według tej zasady jedynie w przypadku, gdy dany wnioskodawca byłby bezpieczny w tym państwie trzecim. W celu uniknięcia wtórnego przepływu wnioskodawców powinno ustanowić się wspólne zasady, według których Państwa Członkowskie uznają lub określają państwa trzecie jako bezpieczne.

(24)

Ponadto, w odniesieniu do niektórych europejskich państw trzecich, w których przestrzega się szczególnie wysokich norm w zakresie praw człowieka i ochrony uchodźców, Państwa Członkowskie powinny mieć możliwość odstąpienia od rozpatrywania lub odstąpienia od rozpatrywania w całości wniosków o udzielenie azylu dotyczących wnioskodawców, którzy wjechali na ich terytorium z takich europejskich państw trzecich. Z uwagi na potencjalne następstwa, jakie może mieć dla wnioskodawcy częściowe rozpatrzenie wniosku lub odstąpienie od rozpatrzenia, niniejsze stosowanie koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego powinno być ograniczone do przypadków obejmujących państwa trzecie, co do których Rada upewniła się, że wysokie normy bezpieczeństwa danego państwa trzeciego, określone w niniejszej dyrektywie, są spełnione. Rada powinna podjąć decyzję w tej kwestii po konsultacji z Parlamentem Europejskim.

(25)

Z charakteru wspólnych norm dotyczących koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego określonej w niniejszej dyrektywie wynika, że praktyczny skutek koncepcji uzależniony jest od tego, czy dane państwo trzecie zezwoli danemu wnioskodawcy wjechać na swoje terytorium.

(26)

W odniesieniu do cofnięcia statusu uchodźcy Państwa Członkowskie powinny zapewnić, że osoby korzystające ze statusu uchodźcy są należycie informowane o możliwym ponownym rozpatrzeniu ich statusu oraz o tym, że mają możliwość przedstawienia ich punktu widzenia zanim organy mogą podjąć umotywowaną decyzję o cofnięciu ich statusu. Jednakże powinna istnieć możliwość odstąpienia od tych gwarancji, w przypadku gdy powody ustania statusu uchodźcy nie wiążą się ze zmianą warunków, na podstawie których nastąpiło przyznanie statusu uchodźcy.

(27)

W myśl podstawowej zasady prawa wspólnotowego, od decyzji podjętych w sprawie wniosku o udzielenie azylu oraz w sprawie cofnięcia statusu uchodźcy służą skuteczne środki odwoławcze przed sądem lub trybunałem w rozumieniu art. 234 Traktatu. Skuteczność środków odwoławczych, również w odniesieniu do badania odpowiednich faktów, uzależniona jest od systemu administracyjnego i sądowego każdego Państwa Członkowskiego postrzeganego jako całość.

(28)

Zgodnie z art. 64 Traktatu niniejsza dyrektywa nie wpływa na wykonywanie obowiązków ciążących na Państwach Członkowskich w odniesieniu do utrzymania prawa i porządku oraz ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego.

(29)

Niniejsza dyrektywa nie dotyczy procedur objętych rozporządzeniem Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiającym kryteria i mechanizmy określania Państwa Członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl, wniesionego w jednym z Państw Członkowskich przez obywatela państwa trzeciego (5).

(30)

Wykonanie niniejszej dyrektywy powinno być oceniane w regularnych odstępach czasu nieprzekraczających dwóch lat.

(31)

W związku z tym, że cel niniejszej dyrektywy, mianowicie ustanowienie minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w Państwach Członkowskich, nie mogą być skutecznie osiągnięte przez Państwa Członkowskie, a mogą one, z uwagi na rozmiary i skutki działania, być lepiej osiągnięte na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podejmować środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest niezbędne dla osiągnięcia tego celu.

(32)

Zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Zjednoczone Królestwo notyfikowało listem z dnia 24 stycznia 2001 r. swoją chęć uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej dyrektywy.

(33)

Zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Irlandia notyfikowała listem z dnia 14 lutego 2001 r. swoją chęć uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej dyrektywy.

(34)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie jest nią związana, ani nie podlega jej stosowaniu,

a)

„Konwencja Genewska” oznacza Konwencję dotyczącą statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r., zmienioną Protokołem Nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r.;

b)

„wniosek” lub „wniosek o udzielenie azylu” oznacza wniosek złożony przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, który to wniosek może być rozumiany jako wniosek o zapewnienie przez Państwo Członkowskie ochrony międzynarodowej na podstawie Konwencji Genewskiej. Każdy wniosek o ochronę międzynarodową jest uznawany za wniosek o udzielenie azylu, chyba że osoba go składająca wyraźnie wnioskuje o inny rodzaj ochrony, która może być stosowana oddzielnie;

c)

„wnioskodawca” lub „osoba ubiegająca się o azyl” oznacza obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, który złożył wniosek o udzielenie azylu, w odniesieniu do którego nie została jeszcze podjęta ostateczna decyzja;

d)

„ostateczna decyzja” oznacza decyzję, w której stwierdza się, czy obywatelowi państwa trzeciego lub bezpaństwowcowi można nadać status uchodźcy na mocy dyrektywy 2004/83/WE, i która już nie podlega środkowi odwoławczemu w ramach rozdziału V niniejszej dyrektywy, niezależnie od tego, czy skutkiem takiego środka odwoławczego jest pozwolenie wnioskodawcom na pozostanie w danych Państwach Członkowskich w oczekiwaniu na jego wynik, z zastrzeżeniem załącznika III niniejszej dyrektywy;

e)

„organ rozpatrujący” oznacza każdy organ quasi-sądowy lub organ administracyjny w Państwie Członkowskim odpowiedzialny za rozpatrywanie wniosków o udzielenie azylu i właściwy do podejmowania decyzji w pierwszej instancji w takich sprawach, z zastrzeżeniem załącznika I;

f)

„uchodźca” oznacza obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, spełniającego wymogi art. 1 Konwencji Genewskiej określone w dyrektywie 2004/83/WE;

g)

„status uchodźcy” oznacza uznanie przez Państwo Członkowskie obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca za uchodźcę;

h)

„małoletni bez opieki” oznacza osobę w wieku poniżej 18 lat, która przybywa na terytorium Państw Członkowskich bez opieki osoby dorosłej, odpowiedzialnej za nią prawnie lub zwyczajowo, i dopóki nie zostanie skutecznie objęta opieką takiej osoby; obejmuje to również małoletniego, który zostaje pozostawiony bez opieki po wjeździe na terytorium Państw Członkowskich;

i)

„przedstawiciel” oznacza osobę działającą w charakterze opiekuna prawnego w imieniu organizacji reprezentującej małoletniego bez opieki, osobę działającą w imieniu krajowej organizacji odpowiedzialnej za ochronę i opiekę nad małoletnimi, lub każdego innego odpowiedniego przedstawiciela wyznaczonego do dbania o najlepsze interesy małoletniego bez opieki;

j)

„cofnięcie statusu uchodźcy” oznacza podjętą przez właściwy organ decyzję w sprawie cofnięcia, ustania lub odmowy przedłużenia statusu uchodźcy danej osobie zgodnie z dyrektywą 2004/83/WE;

k)

„pozostawać w Państwie Członkowskim” oznacza pozostawać na terytorium, w tym na granicy lub w strefach tranzytowych Państwa Członkowskiego, w którym wniosek o udzielenie azylu został złożony lub jest rozpatrywany.

a)

postępowania w sprawach, w których rozważane jest przekazanie wnioskodawcy do innego państwa zgodnie z zasadami ustanawiającymi kryteria i mechanizmy określania państwa odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie azylu, do momentu, kiedy przeniesienie rzeczywiście nastąpi lub państwo wezwane odmówi przejęcia odpowiedzialności za rozpatrzenie wniosku lub przyjęcia wnioskodawcy;

b)

podejmowania decyzji w sprawie wniosku w świetle przepisów dotyczących bezpieczeństwa narodowego, pod warunkiem że przed podjęciem tej decyzji przeprowadzono konsultacje z organem rozpatrującym, dotyczących tego, czy wnioskodawca może być uznany za uchodźcę na mocy dyrektywy 2004/83/WE;

c)

przeprowadzania wstępnego rozpatrzenia zgodnie z art. 32, pod warunkiem że organ ten ma dostęp do akt wnioskodawcy dotyczących poprzedniego wniosku;

d)

postępowania w sprawach w ramach procedur, o których mowa w art. 35 ust. 1;

e)

odmowy pozwolenia na wjazd w ramach procedury, o której mowa w art. 35 ust. 2–5, z zastrzeżeniem warunków i przepisów określonych w tych ustępach;

f)

ustalenia, że wnioskodawca zamierza wjechać lub wjechał do Państwa Członkowskiego z bezpiecznego kraju trzeciego zgodnie z art. 36, z zastrzeżeniem warunków i przepisów określonych w tym artykule.

a)

przypadki, w których małoletni może złożyć wniosek we własnym imieniu;

b)

przypadki, w których wniosek małoletniego bez opieki musi zostać złożony przez przedstawiciela, zgodnie z art. 17 ust. 1 lit. a);

c)

przypadki, w których złożenie wniosku o udzielenie azylu jest uznawane jednocześnie za złożenie wniosku o udzielenie azylu dla małoletniego stanu wolnego.

a)

wnioski były rozpatrywane, a decyzje podejmowane indywidualnie, obiektywnie i bezstronnie;

b)

otrzymywane były precyzyjne i aktualne informacje z różnych źródeł, takich jak Wysoki Komisarz Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR), dotyczące ogólnej sytuacji panującej w krajach pochodzenia osób ubiegających się o azyl oraz, tam, gdzie jest to konieczne, w krajach, przez które przejeżdżały one tranzytem, oraz aby takie informacje były udostępniane personelowi odpowiedzialnemu za rozpatrywanie wniosków i podejmowanie decyzji;

c)

personel rozpatrujący wnioski i podejmujący decyzje posiadał wiedzę dotyczącą właściwych standardów stosowanych w dziedzinie prawa azylowego i uchodźczego.

a)

informowania w języku, co do którego istnieją rozsądne przypuszczenia, że zostanie on przez nie zrozumiany, o procedurze, której będą podlegały, oraz o ich prawach i obowiązkach w trakcie tej procedury, oraz ewentualnych skutkach nieprzestrzegania ich obowiązków i braku współpracy z organami. Są one informowane o terminach, a także przysługujących im środkach, służących spełnieniu obowiązku przedstawienia elementów, o których mowa w art. 4 dyrektywy 2004/83/WE. Informacje te są udzielane w takim terminie, aby umożliwić tym osobom wykonywanie praw zagwarantowanych niniejszą dyrektywą i wypełnienie obowiązków, o których mowa w art. 11;

b)

jeżeli jest to konieczne, zapewnienia pomocy tłumacza w celu przedłożenia ich sprawy właściwym organom. Państwa Członkowskie uznają za konieczne zapewnienie takiej pomocy przynajmniej, gdy organ rozpatrujący wezwie wnioskodawcę na przesłuchanie, o którym mowa w art. 12 i 13, a odpowiednia komunikacja nie może zostać zapewniona bez pomocy tłumacza. W takim przypadku oraz w innych przypadkach, gdy właściwe organy wzywają wnioskodawcę, koszty pomocy tłumacza są pokrywane ze środków publicznych;

c)

braku odmowy możliwości kontaktu z UNHCR lub jakąkolwiek inną organizacją działającą w imieniu UNHCR na terytorium Państwa Członkowskiego na mocy umowy z tym Państwem Członkowskim;

d)

otrzymania w rozsądnym terminie zawiadomienia o decyzji organu rozpatrującego w sprawie ich wniosku o udzielenie azylu. Jeżeli doradca prawny lub inny doradca jest prawnym przedstawicielem wnioskodawcy, Państwa Członkowskie mogą wybrać powiadomienie go o swojej decyzji zamiast powiadamiania osoby ubiegającej się o azyl;

e)

poinformowania o wyniku decyzji organu rozpatrującego w języku, co do którego istnieją rozsądne przypuszczenia, że zostanie on przez nie zrozumiany, w przypadku gdy nie pomaga im ani nie reprezentuje ich doradca prawny lub inny doradca oraz gdy nie mają dostępu do bezpłatnej pomocy prawnej. Przedstawione informacje obejmują informację o sposobach odwołania od negatywnej decyzji zgodnie z postanowieniami art. 9 ust. 2.

a)

osoby ubiegające się o azyl są zobowiązane do kontaktowania się z właściwymi organami lub do osobistego stawiennictwa przed nimi, niezwłocznie albo w wyznaczonych terminach;

b)

osoby ubiegające się o azyl muszą przekazać posiadane przez siebie dokumenty istotne dla rozpatrzenia wniosku, takie jak paszporty;

c)

osoby ubiegające się o azyl są zobowiązane do informowania właściwych organów o swoim aktualnym miejscu pobytu lub adresie zamieszkania oraz o wszelkich zmianach w tym zakresie w najkrótszym możliwym terminie. Państwa Członkowskie mogą postanowić, że wnioskodawca musi przyjmować wszelką korespondencję odpowiednio w ostatnim miejscu pobytu lub pod ostatnim adresem zamieszkania, jaki wskazał;

d)

właściwe organy mogą przeszukiwać wnioskodawcę oraz przedmioty, które nosi przy sobie;

e)

właściwe organy mogą fotografować wnioskodawcę; oraz

f)

właściwe organy mogą nagrywać ustne wypowiedzi wnioskodawcy, pod warunkiem że został on o tym uprzednio poinformowany.

a)

organ rozpatrujący jest w stanie podjąć pozytywną decyzję na podstawie dostępnych dowodów; lub

b)

właściwy organ odbył już spotkanie z wnioskodawcą w celu udzielenia mu pomocy przy wypełnianiu wniosku i przedstawienia zasadniczych informacji dotyczących wniosku w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 2004/83/WE; lub

c)

organ rozpatrujący, na podstawie pełnego rozpatrzenia informacji przedstawionych przez wnioskodawcę, uważa wniosek za bezzasadny, w przypadkach gdy zachodzą okoliczności wymienione w art. 23 ust. 4 lit. a), c), g), h) oraz j).

a)

zapewniają, aby osoba prowadząca przesłuchanie była wystarczająco kompetentna do uwzględnienia osobistych lub ogólnych okoliczności towarzyszących złożeniu wniosku, w tym odmienności kulturowej i bezbronności wnioskodawcy, w takim stopniu, jaki jest możliwy; oraz

b)

wyznaczają tłumacza, który jest w stanie zapewnić właściwą komunikację pomiędzy wnioskodawcą a osobą prowadzącą przesłuchanie. Komunikacja taka nie musi koniecznie odbywać się w języku preferowanym przez osobę ubiegającą się o azyl, jeżeli jest inny język, co do którego istnieją rozsądne przypuszczenia, że będzie on przez nią zrozumiany, oraz w którym jest w stanie się komunikować.

a)

jedynie na postępowanie przed sądem lub trybunałem zgodnie z rozdziałem V, nie zaś w przypadku każdego bezpośredniego odwołania lub rewizji przewidzianych w ustawodawstwie krajowym, w tym w ponownym wysłuchaniu odwołania następującego po bezpośrednim odwołaniu lub rewizji; lub

b)

jedynie osobom, które nie posiadają wystarczających środków; lub

c)

jedynie doradcom prawnym lub innym doradcom wyraźnie wyznaczonym w ustawodawstwie krajowym do pomocy lub reprezentacji osób ubiegających się o azyl; lub

d)

jedynie jeżeli istnieje prawdopodobieństwo uwzględnienia odwołania lub rewizji.

a)

nałożyć ograniczenia finansowe lub czasowe na świadczenie bezpłatnej pomocy lub reprezentacji prawnej, pod warunkiem że nie ograniczają one arbitralnie dostępu do pomocy lub reprezentacji prawnej;

b)

zapewnić, aby w odniesieniu do opłat i innych kosztów traktowanie wnioskodawców nie było korzystniejsze niż traktowanie zazwyczaj przyznawane ich obywatelom w kwestiach dotyczących pomocy prawnej.

a)

w najkrótszym możliwym terminie podejmują środki w celu zapewnienia, aby przedstawiciel małoletniego bez opieki reprezentował go lub udzielał mu pomocy w odniesieniu do rozpatrywania wniosku. Może być to również przedstawiciel, o którym mowa w art. 19 dyrektywy Rady 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl (7);

b)

zapewniają, aby przedstawiciel małoletniego bez opieki miał możliwość poinformowania go o znaczeniu i możliwych skutkach przesłuchania oraz, gdzie stosowne, o sposobie przygotowania się do przesłuchania. Państwa Członkowskie zezwolą przedstawicielowi na bycie obecnym podczas przesłuchania oraz na zadawanie pytań lub zgłaszanie uwag w ramach określonych przez osobę prowadzącą przesłuchanie.

a)

zgodnie ze wszelkim prawdopodobieństwem osiągnie pełnoletność – przed wydaniem decyzji w pierwszej instancji; lub

b)

może bezpłatnie zapewnić sobie doradcę prawnego lub innego doradcę, uprawnionego w takim charakterze mocy prawa krajowego do wypełniania zadań przypisanych powyżej przedstawicielowi; lub

c)

pozostaje lub pozostawał w związku małżeńskim.

a)

w przypadku gdy małoletni bez opieki uczestniczy w przesłuchaniu dotyczącym jego wniosku o udzielenie azylu, o którym mowa w art. 12–14, przesłuchanie to było prowadzone przez osobę posiadającą niezbędną wiedzę o szczególnych potrzebach małoletnich;

b)

decyzje organu rozpatrującego w sprawach wniosku małoletniego bez opieki były przygotowywane przez urzędnika posiadającego niezbędną wiedzę o szczególnych potrzebach małoletnich.

a)

małoletni bez opieki zostali poinformowani przed rozpatrzeniem ich wniosku o udzielenie azylu i w języku, co do którego istnieją rozsądne przypuszczenia, że zostanie on przez nich zrozumiany, o możliwości ustalenia wieku w drodze badania lekarskiego. Obejmuje to informację na temat sposobu przeprowadzenia badania i ewentualnych konsekwencji wyniku badania lekarskiego dla rozpatrzenia wniosku o azyl, jak również konsekwencji odmowy przez małoletniego bez opieki poddania się badaniu lekarskiemu;

b)

małoletni bez opieki lub ich przedstawiciele wyrazili zgodę na przeprowadzenie badania w celu ustalenia wieku danych małoletnich; oraz

c)

decyzja o odrzuceniu wniosku o udzielenie azylu złożonego przez małoletniego bez opieki, który odmówił poddania się takiemu badaniu lekarskiemu, nie była oparta wyłącznie na tej odmowie.

a)

nie odpowiedział on na żądania dostarczenia informacji zasadniczych z punktu widzenia wniosku w rozumieniu art. 4 dyrektywy 2004/83/WE lub nie stawił się na przesłuchanie, o którym mowa w art. 12–14, chyba że wnioskodawca wykaże w rozsądnym czasie, że powyższe niedopełnienie było spowodowane okolicznościami, na które nie miał on wpływu;

b)

zbiegł z lub opuścił bez zezwolenia miejsce, w którym zamieszkiwał lub był przetrzymywany, nie kontaktując się z właściwymi organami w rozsądnym czasie, lub nie wypełnił w rozsądnym czasie obowiązku zgłaszania się lub innych obowiązków kontaktowania się.

a)

dostęp do osób ubiegających się o azyl, w tym osób przetrzymywanych oraz w strefie tranzytowej lotniska lub portu;

b)

dostęp do informacji na temat poszczególnych wniosków o udzielenie azylu, przebiegu procedury oraz na temat podjętych decyzji, pod warunkiem że wyrazi na to zgodę osoba ubiegająca się o azyl;

c)

przedstawianie wszelkim właściwym organom swojej opinii, w wykonaniu jego zadań nadzorczych na mocy art. 35 Konwencji Genewskiej, w odniesieniu do poszczególnych wniosków o udzielenie azylu na każdym etapie procedury.

a)

nie ujawniają bezpośrednio informacji odnoszących się do poszczególnych wniosków o udzielenie azylu, ani do samego faktu złożenia takiego wniosku, domniemanemu sprawcy lub sprawcom prześladowania osoby ubiegającej się o azyl;

b)

nie ubiegają się o informacje od domniemanego sprawcy lub sprawców prześladowań w sposób, który może doprowadzić takie osoby do otrzymania bezpośredniej informacji o fakcie złożenia wniosku przez danego wnioskodawcę, oraz narazić na ryzyko integralność fizyczną wnioskodawcy lub osób pozostających pod jego opieką lub wolność i bezpieczeństwo członków jego rodziny pozostających w kraju pochodzenia.

a)

został poinformowany o opóźnieniu; albo

b)

otrzymał, na swój wniosek, informację dotyczącą terminu, w którym należy się spodziewać podjęcia decyzji w sprawie jego wniosku. Informacja taka nie stanowi wobec danego wnioskodawcy zobowiązania Państwa Członkowskiego do podjęcia decyzji w podanym terminie.

a)

wnioskodawca, przedstawiając wniosek i stan faktyczny, poruszył jedynie kwestie, które nie mają związku lub mają minimalny związek z rozpatrywaniem, czy spełnia on warunki statusu uchodźcy na mocy dyrektywy 2004/83/WE; lub

b)

wnioskodawca w sposób oczywisty nie spełnia warunków statusu uchodźcy lub nie może uzyskać statusu uchodźcy w Państwie Członkowskim na mocy dyrektywy 2004/83/WE; lub

c)

wniosek o udzielenie azylu uważany jest za bezzasadny:

d)

wnioskodawca wprowadził organy w błąd, przedstawiając fałszywe informacje lub dokumenty lub zatajając odpowiednie informacje lub dokumenty dotyczące swojej tożsamości lub narodowości, które mogłyby mieć negatywny wpływ na decyzję; lub

e)

wnioskodawca złożył inny wniosek o udzielenie azylu zawierający inne dane osobowe; lub

f)

wnioskodawca nie przedstawił informacji pozwalających ustalić z wystarczającą pewnością jego tożsamość lub obywatelstwo, lub jest prawdopodobne, że, w złej wierze, zniszczył lub pozbył się dokumentu tożsamości lub dokumentu podróży, który mógłby dopomóc w ustaleniu jego tożsamości lub obywatelstwa; lub

g)

wnioskodawca przedstawił niespójne, sprzeczne, nieprawdopodobne lub niewystarczające wyjaśnienia, które czynią w sposób oczywisty nieprzekonującym jego wniosek w odniesieniu do tego, że był obiektem prześladowań, o których mowa w dyrektywie 2004/83/WE; lub

h)

wnioskodawca przedstawił kolejny wniosek, który nie przedstawia nowych elementów w odniesieniu do jego szczególnej sytuacji lub sytuacji w jego kraju pochodzenia; lub

i)

bez wystarczającego powodu wnioskodawca, mając taką możliwość, nie złożył wniosku wcześniej; lub

j)

wnioskodawca składa wniosek jedynie w celu opóźnienia lub zakłócenia wykonania wcześniejszej lub zbliżającej się decyzji mogącej skutkować jego wydaleniem; lub

k)

bez ważnych powodów wnioskodawca nie wypełnił obowiązków, o których mowa w art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 2004/83/WE lub w art. 11 ust. 2 lit. a) i b) oraz art. 20 ust. 1 niniejszej dyrektywy; lub

l)

wnioskodawca wjechał nielegalnie na terytorium Państwa Członkowskiego lub przedłużył nielegalnie swój pobyt oraz bez ważnego powodu nie zgłosił się do organów, lub nie złożył wniosku o udzielenie azylu w możliwie najkrótszym terminie, zważywszy takie okoliczności swojego wjazdu; lub

m)

wnioskodawca stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego lub porządku publicznego w Państwie Członkowskim, lub wnioskodawca został już wcześniej przymusowo wydalony z poważnych powodów związanych z bezpieczeństwem i porządkiem publicznym na mocy prawa krajowego; lub

n)

wnioskodawca odmawia wypełnienia obowiązku poddania się pobraniu swoich odcisków palców zgodnie z właściwym prawodawstwem wspólnotowym lub ustawodawstwem krajowym; lub

o)

wniosek został złożony przez małoletniego, niepozostającego w związku małżeńskim, do którego stosuje się art. 5 ust. 4 lit. c), po uprzednim odrzuceniu wniosku rodziców lub rodzica odpowiedzialnego za małoletniego, i nie wniesiono żadnych nowych elementów odnoszących się do jego szczególnej sytuacji lub sytuacji w jego kraju pochodzenia.

a)

wstępne rozpatrywanie dla potrzeb postępowania w rozważanych sprawach w ramach określonych w sekcji IV;

b)

procedury dla potrzeb postępowania w rozważanych sprawach w ramach określonych w sekcji V.

a)

inne Państwo Członkowskie przyznało już status uchodźcy;

b)

państwo niebędące Państwem Członkowskim jest uważane za pierwszy kraj azylu dla wnioskodawcy, na mocy art. 26;

c)

państwo niebędące Państwem Członkowskim jest uważane za bezpieczny dla wnioskodawcy kraj trzeci, na mocy art. 27;

d)

wnioskodawcy zezwolono na pozostanie w danym Państwie Członkowskim na innych podstawach i w wyniku tego przyznano mu status o równoważnych prawach i świadczeniach co status uchodźcy na mocy dyrektywy 2004/83/WE;

e)

wnioskodawcy zezwolono na pozostanie w danym Państwie Członkowskim na innej podstawie, która chroni go przed wydaleniem w oczekiwaniu na wynik procedury określania statusu na mocy lit. d);

f)

wnioskodawca złożył identyczny wniosek po ostatecznej decyzji;

g)

osoba pozostająca pod opieką wnioskodawcy złożyła wniosek po tym, jak na mocy art. 6 ust. 3 wyraziła zgodę, aby jej sprawa stanowiła część wniosku złożonego w jej imieniu i nie zachodzą fakty dotyczące sytuacji tej osoby uzasadniające odrębny wniosek.

a)

została ona uznana w tym państwie za uchodźcę i nadal może korzystać z ochrony gwarantowanej jej w związku z nadanym statusem; lub

b)

w inny sposób korzysta z wystarczającej ochrony w tym państwie, włącznie z ochroną zapewnioną jej na podstawie zasady non-refoulement;

a)

życie i wolność tej osoby nie są zagrożone z powodu rasy, religii, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej lub poglądów politycznych; i

b)

przestrzegana jest zasada non-refoulement zgodnie z postanowieniami Konwencji Genewskiej;

c)

przestrzegany jest określony w prawie międzynarodowym zakaz wydalania, gdy jest ono sprzeczne z prawem do wolności od tortur oraz okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania; i

d)

istnieje możliwość ubiegania się o status uchodźcy i, jeśli status taki zostanie przyznany, otrzymania ochrony zgodnie z postanowieniami Konwencji Genewskiej.

a)

zasadom wymagającym związku pomiędzy osobą ubiegającą się o azyl a danym państwem trzecim, na podstawie których udanie się do tego państwa byłoby rozsądne dla tej osoby;

b)

zasadom dotyczącym metodologii, za pomocą której właściwe organy upewniają się, że można zastosować koncepcję bezpiecznego kraju trzeciego w odniesieniu do konkretnego państwa lub konkretnego wnioskodawcy. Metodologia taka obejmuje rozpatrywanie poszczególnych spraw w celu ustalenia, czy dane państwo jest bezpieczne dla konkretnego wnioskodawcy lub krajowe określenie państw ogólnie uznawanych za bezpieczne;

c)

zasadom pozwalającym, zgodnie z prawem międzynarodowym, na odrębne badanie, czy dany kraj trzeci jest bezpieczny dla konkretnego wnioskodawcy, które, co najmniej, pozwolą wnioskodawcy na odwołanie się od zastosowania koncepcji bezpiecznego kraju trzeciego na takiej podstawie, że będzie on tam poddany torturom, okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu lub karze.

a)

informują zgodnie z tym wnioskodawcę; i

b)

wydają mu dokument informujący organy państwa trzeciego, w języku tego państwa, że wniosek nie został rozpatrzony merytorycznie.

a)

prześladowaniom określonym w art. 9 dyrektywy 2004/83/WE; ani

b)

torturom lub nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu, lub karom.

a)

posiada on obywatelstwo tego państwa; lub

b)

jest on bezpaństwowcem i uprzednio stale zamieszkiwał w tym państwie;

a)

po wycofaniu lub zaprzestaniu popierania uprzedniego wniosku na mocy art. 19 lub 20;

b)

po podjęciu decyzji co do uprzedniego wniosku. Państwa Członkowskie mogą również zadecydować o zastosowaniu tej procedury wyłącznie po podjęciu ostatecznej decyzji.

a)

zobowiązywać danego wnioskodawcę do wskazania faktów i przedstawienia dowodów, które uzasadniają nową procedurę;

b)

wymagać przedstawienia przez danego wnioskodawcę nowych informacji w określonym terminie po ich uzyskaniu;

c)

zapewnić, aby wstępne rozpatrywanie wniosku prowadzone było wyłącznie na podstawie pisemnych informacji bez przesłuchania.

a)

wnioskodawca został w odpowiedni sposób poinformowany o wyniku wstępnego rozpatrzenia wniosku i, jeżeli wniosek nie będzie dalej rozpatrywany, o powodach i możliwościach odwołania od decyzji lub jej rewizji;

b)

jeżeli zachodzi jedna z sytuacji, o których mowa w art. 32 ust. 2, organ rozpatrujący w możliwie najkrótszym terminie kontynuuje rozpatrywanie kolejnego wniosku zgodnie z przepisami rozdziału II.

a)

mogą pozostać na granicy lub w strefie tranzytowej Państwa Członkowskiego, bez uszczerbku dla art. 7;

b)

są niezwłocznie informowane o swoich prawach i obowiązkach, jak określono w art. 10 ust. 1 lit. a);

c)

mają dostęp, jeżeli jest to konieczne, do pomocy tłumacza, jak określono w art. 10 ust. 1 lit. b);

d)

przed podjęciem przez właściwy organ decyzji w ramach takich procedur, są przesłuchane w odniesieniu do ich wniosku o udzielenie azylu przez osoby dysponujące odpowiednią wiedzą o właściwych normach stosowanych w dziedzinie prawa azylowego i dotyczącego uchodźców, jak określono w art. 12–14;

e)

mogą skonsultować się z doradcą prawnym lub innym doradcą uprawnionym do takiej działalności lub posiadającym odpowiednie zezwolenie na podstawie prawa krajowego, jak określono w art. 15 ust. 1; oraz

f)

mają wyznaczonego przedstawiciela w przypadku małoletnich bez opieki, jak określono w art. 17 ust. 1, chyba że stosuje się art. 17 ust. 2 lub 3.

a)

ratyfikowało i przestrzega postanowień Konwencji Genewskiej bez jakichkolwiek ograniczeń geograficznych;

b)

posiada ustanowione prawem procedury azylowe;

c)

ratyfikowało Europejską Konwencję o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności i przestrzega jej postanowień, w tym norm odnoszących się do skutecznych środków odwoławczych; i

d)

zostało określone jako bezpieczne przez Radę zgodnie z ust. 3.

a)

informują odpowiednio wnioskodawcę; oraz

b)

wydają mu dokument informujący organy państwa trzeciego, w języku tego państwa, że wniosek nie został rozpatrzony merytorycznie.

a)

otrzymania pisemnej informacji, że właściwy organ ponownie rozpatruje spełnianie przez nią warunków statusu uchodźcy wraz z podaniem powodów takiego ponownego rozpatrzenia; oraz

b)

możliwości przedstawienia, w trakcie przesłuchania zgodnie z art. 10 ust. 1 lit. b) oraz art. 12–14 lub w formie oświadczenia pisemnego, powodów, dla których jej status uchodźcy nie powinien zostać cofnięty.

c)

właściwy organ mógł otrzymywać precyzyjne i aktualne informacje z różnych źródeł, takich jak, w stosownych przypadkach, informacje z UNHCR, odnośnie ogólnej sytuacji panującej w krajach pochodzenia danych osób; oraz

d)

w przypadku gdy zbierane są informacje dotyczące indywidualnej sprawy do celów ponownego rozpatrzenia statusu uchodźcy, nie są one uzyskane od osoby lub osób biorących udział w prześladowaniach w sposób, który mógłby doprowadzić takie osoby do uzyskania bezpośrednich informacji, że dana osoba jest uchodźcą i że jej status jest poddawany ponownemu rozpatrzeniu, lub stanowić zagrożenie dla integralności fizycznej tej osoby lub osób pozostających pod jej opieką, lub dla wolności i bezpieczeństwa członków jej rodziny pozostających w kraju pochodzenia.

a)

decyzji podjętej w sprawie ich wniosków o udzielenie azylu, w tym decyzji:

b)

odmowy ponownego rozpoczęcia rozpatrywania wniosku po jego umorzeniu na mocy art. 19 i 20;

c)

decyzji o pozostawieniu bez rozpatrzenia kolejnego wniosku na mocy art. 32 i 34;

d)

decyzji o odmowie wjazdu w ramach procedur określonych na mocy art. 35 ust. 2;

e)

decyzji o cofnięciu statusu uchodźcy na mocy art. 38.

a)

kwestii, czy środek odwoławczy na mocy ust. 1 skutkuje zezwoleniem wnioskodawcy na pozostanie w danym Państwie Członkowskim w oczekiwaniu na wynik zastosowania tego środka;

b)

możliwości ustanowienia środków odwoławczych lub ochronnych, w przypadku gdy środek odwoławczy na mocy ust. 1 nie skutkuje zezwoleniem wnioskodawcy na pozostanie w danym Państwie Członkowskim w oczekiwaniu na wynik zastosowania tego środka. Państwa Członkowskie mogą również ustanowić środek odwoławczy z urzędu; oraz

c)

przyczyn odwołania od decyzji na mocy art. 25 ust. 2 lit. c) zgodnie z metodologią stosowaną na mocy art. 27 ust. 2 lit. b) i c).

13.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 326/35

(1)

Przystąpienie Wspólnoty Europejskiej do Konwencji w sprawie Międzynarodowej Komisji Ochrony Odry przed Zanieczyszczeniami (1) i do Konwencji w sprawie Międzynarodowej Konwencji Ochrony Łaby (2) (zwanych dalej „Konwencjami o Odrze i Łabie”) było niezbędne, ponieważ obie Konwencje zostały zawarte z państwami trzecimi i dotyczyły kwestii objętych wspólnotową polityką ochrony środowiska.

(2)

Od dnia 1 maja 2004 r., po przystąpieniu Republiki Czeskiej i Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, wszystkie Umawiające się Strony obu Konwencji o Odrze i Łabie są Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej. W związku z tym nie ma już podstawy, zgodnie z którą wymagana byłaby zgoda Wspólnoty na związanie takimi Konwencjami. Obecnie nie jest konieczne ani uzasadnione, by Wspólnota była ich stroną.

(3)

Ponadto, rozszerzenie Unii Europejskiej spowodowało radykalną zmianę w stosunkach prawnych między Umawiającymi się Stronami. Wraz z przystąpieniem podstawowe cele Konwencji o Odrze i Łabie mogą być osiągane poprzez środki przewidziane w prawodawstwie wspólnotowym.

(4)

Akt Przystąpienia z 2003 r. nie przewiduje specjalnych postanowień w odniesieniu do zaistniałej sytuacji i dlatego należy przyjąć niezbędne środki zgodnie z jego art. 57, który dopuszcza poprawianie takich pominięć.

(5)

Należy jednak podkreślić, że, ze skutkiem od dnia przystąpienia, Wspólnota nie jest już stroną Konwencji o Odrze i Łabie i należy przyjąć określone środki przejściowe,

13.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 326/37

(1)

Dyrektywa Rady 68/414/EWG (1) nakłada na Państwa Członkowskie obowiązek utrzymywania minimalnych zapasów ropy naftowej i/lub produktów ropopochodnych.

(2)

Straty w produkcji ropy naftowej i produktów ropopochodnych wywołane przez huragan Katrina spowodowały zakłócenia w dostawach ropy na świecie, mając tym samym wpływ na dostawy ropy dla Wspólnoty.

(3)

W obliczu huraganu Katrina Międzynarodowa Agencja Energii (IEA) zwróciła się do kilku Państw Członkowskich z prośbą o wzięcie udziału we wstępnej wspólnej akcji międzynarodowej podjętej w odpowiedzi na zakłócenia w dostawach wywołane przez huragan, celem pokrycia strat w produkcji ropy w okresie od dnia 2 września do 2 października 2005 r., która może jednak wiązać się z koniecznością kontynuowania działań po dniu 2 października 2005 r. w niektórych Państwach Członkowskich.

(4)

Państwa Członkowskie nienależące do IEA wyraziły swoje poparcie dla nadzwyczajnej akcji podjętej przez Państwa Członkowskie biorące udział w uwalnianiu zapasów.

(5)

W przypadku niektórych Państw Członkowskich udział we wstępnej wspólnej akcji może skutkować zmniejszeniem zapasów ropy naftowej poniżej obowiązkowych poziomów minimalnych ustanowionych dyrektywą 68/414/EWG.

(6)

Artykuł 7 akapit drugi dyrektywy 68/414/EWG wymaga, aby Państwa Członkowskie przed podjęciem konsultacji przewidzianych w art. 7 akapit pierwszy tej dyrektywy powstrzymały się od korzystania ze swoich zapasów w ilościach, które spowodowałyby zmniejszenie tych zapasów poniżej obowiązkowego poziomu minimalnego.

(7)

Ilości ropy naftowej, które mają zostać uwolnione przez poszczególne Państwa Członkowskie, najprawdopodobniej nie spowodują obniżenia ogólnego poziomu zapasów ropy we Wspólnocie poniżej obowiązkowych poziomów minimalnych.

(8)

Całkowity poziom zapasów benzyny (kategoria I) we Wspólnocie znacznie przewyższa obowiązkowy poziom minimalny i jest o wiele wyższy w przełożeniu na liczbę dni dziennego zużycia wewnątrz Wspólnoty niż poziom zapasów olejów napędowych (kategoria II).

(9)

Po zakończeniu procesu uwalniania zapasów Państwa Członkowskie będą musiały uzupełnić zapasy ropy naftowej do wysokości obowiązkowych poziomów minimalnych. Przewiduje się, że wspomniane uzupełnianie zapasów będzie odbywać się przez dłuższy czas, włącznie z rokiem 2006, aby uniknąć wywierania niepotrzebnej presji na rynek ropy.

(10)

Artykuł 1 dyrektywy Rady 73/238/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. w sprawie środków zmniejszania skutków trudności w dostawach ropy naftowej i produktów ropopochodnych (2) wskazuje, że w przypadku wystąpienia trudności w dostawach ropy naftowej lub produktów ropopochodnych uprawnienia przyznane właściwym władzom w Państwach Członkowskich powinny umożliwić tym władzom nałożenie, między innymi, szczególnych lub ogólnych ograniczeń zużycia.

(11)

Artykuł 3 dyrektywy 73/238/EWG stanowi, że konsultacje pomiędzy Państwami Członkowskimi i Komisją mają odbywać się w ramach grupy (tj. Grupy ds. Dostaw Ropy), aby zapewnić koordynację środków podjętych lub zaproponowanych przez Państwa Członkowskie na podstawie art. 1 wspomnianej dyrektywy.

(12)

Środki wymienione w niniejszym zaleceniu są zgodne z wynikami konsultacji, które zostały przeprowadzone na podstawie art. 7 akapit pierwszy dyrektywy 68/414/EWG oraz art. 3 dyrektywy 73/238/EWG,

1)

W swoich planach uwalniania zapasów ropy naftowej w następstwie zakłóceń w dostawach wywołanych przez huragan Katrina Państwa Członkowskie powinny dać pierwszeństwo zapasom benzyny należącym do kategorii I, a nie zapasom oleju napędowego należącym do kategorii II.

2)

Państwa Członkowskie powinny przystąpić do realizacji planów uwalniania zapasów ropy naftowej celem przyłączenia się do międzynarodowej wspólnej akcji wynikłej z zakłóceń w dostawach wywołanych przez huragan Katrina, aby pokryć straty w produkcji ropy w okresie od dnia 2 września do dnia 2 października 2005 r., nawet jeśli wspomniane zwalnianie zapasów spowoduje tymczasowe zmniejszenie zapasów ropy naftowej posiadanych przez te Państwa poniżej obowiązkowych poziomów minimalnych.

3)

Państwa Członkowskie powinny uzupełnić swoje zapasy ropy naftowej w porozumieniu z Komisją, co usprawni przyjęcie przez poszczególne Państwa Członkowskie elastycznych programów, należycie uwzględniających warunki panujące na rynku. Państwa Członkowskie, po uwolnieniu wszystkich zapasów ropy naftowej, które zamierzały uwolnić, powinny przedstawić plany uzupełnienia tych zapasów.

4)

Na spotkaniach Grupy ds. Dostaw Ropy, począwszy od spotkania, które odbędzie się przed końcem 2005 r., Państwa Członkowskie powinny zbadać możliwe środki ograniczenia zużycia ropy, włączając środki ograniczenia popytu, na wypadek kolejnych zakłóceń w dostawach. W szczególności Państwa Członkowskie powinny rozważyć dwa oddzielne zestawy środków ograniczenia popytu: zestaw „miękkich” i wysoce opłacalnych środków w przypadku zakłóceń w dostawach na mniejszą skalę oraz inny zestaw środków dla zakłóceń na większą skalę. Państwa Członkowskie powinny zobowiązać się, że wdrożenie powyższych środków będzie koordynowane poprzez Grupę ds. Dostaw Ropy.

5)

Niniejsze zalecenie skierowane jest do Państw Członkowskich.

13.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 326/39

(1)

Dyrektywa 2002/54/WE określa pewne przepisy dotyczące obrotu materiałem siewnym buraka. Wymieniona dyrektywa stanowi również, że z zastrzeżeniem spełnienia pewnych warunków, Państwa Członkowskie mogą być całkowicie lub częściowo zwolnione z obowiązku stosowania niniejszej dyrektywy.

(2)

Materiał siewny buraka w normalnych warunkach nie rozmnaża się i nie jest wprowadzany do obrotu na Cyprze i Malcie. Ponadto uprawy buraka mają minimalne znaczenie gospodarcze w wyżej wymienionych krajach.

(3)

Tak długo, jak warunki te będą spełnione, właściwe Państwa Członkowskie powinny być zwolnione z obowiązku stosowania przepisów dyrektywy 2002/54/WE dotyczących przedmiotowego materiału.

(4)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa,