25.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1059/2003 (3) stanowi ramy prawne klasyfikacji podziału regionalnego w celu umożliwienia zbierania, opracowania i rozpowszechniania na obszarze Wspólnoty porównywalnych danych statystyk regionalnych.

(2)

Wszystkie statystyki Państw Członkowskich przekazywane Komisji, w podziale na jednostki terytorialne, powinny uwzględniać klasyfikację NUTS, tam gdzie jest ona stosowana.

(3)

Konieczne jest dostosowanie załączników do rozporządzenia (WE) nr 1059/2003 w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji do Unii Europejskiej.

(4)

W związku z powyższym rozporządzenie (WE) nr 1059/2003 powinno zostać odpowiednio zmienione,

1.

Załącznik I zostaje zmieniony zgodnie z tekstem załącznika I do niniejszego rozporządzenia.

2.

Załączniki II i III zastępuje się tekstem załączników II i III do niniejszego rozporządzenia.

25.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/9

(1)

Do zadań Wspólnoty należy popieranie w całej Wspólnocie harmonijnego, trwałego i zrównoważonego rozwoju działalności gospodarczej poprzez ustanowienie wspólnego rynku oraz unii gospodarczej i walutowej. W tym celu rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w którym zapewniony jest swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału.

(2)

Wprowadzanie do systemu finansowego korzyści pochodzących z działań sprzecznych z prawem oraz ich inwestowanie po wypraniu jest szkodliwe dla zdrowego i trwałego rozwoju gospodarczego. W związku z tym dyrektywa Rady 91/308/EWG z dnia 10 czerwca 1991 r. w sprawie uniemożliwienia korzystania z systemu finansowego w celu prania pieniędzy (3) wprowadziła wspólnotowy mechanizm zapobiegający praniu brudnych pieniędzy poprzez monitorowanie transakcji dokonywanych za pośrednictwem instytucji kredytowych i finansowych oraz w ramach określonych grup zawodowych. Ponieważ istnieje ryzyko, że zastosowanie tego mechanizmu doprowadzi do zwiększonych przepływów środków pieniężnych w nielegalnych celach, dyrektywa 91/308/EWG powinna zostać uzupełniona o system kontroli środków pieniężnych wwożonych do Wspólnoty lub wywożonych ze Wspólnoty.

(3)

Obecnie takie systemy kontroli stosowane są jedynie przez nieliczne Państwa Członkowskie działające na podstawie przepisów krajowych. Rozbieżności w przepisach są niekorzystne dla prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego. Podstawowe elementy powinny zatem zostać zharmonizowane na poziomie Wspólnoty w celu zapewnienia równoważnego poziomu kontroli przepływów środków pieniężnych przez granice Wspólnoty. Harmonizacja taka nie powinna jednak wpływać na możliwość stosowania przez Państwa Członkowskie krajowych systemów kontroli przepływów środków pieniężnych w obrębie Wspólnoty, zgodnie z istniejącymi postanowieniami Traktatu.

(4)

Należy także wziąć pod uwagę uzupełniające działania innych gremiów międzynarodowych, w szczególności Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (FATF), ustanowionej na szczycie G-7 w Paryżu w 1989 r. IX Zalecenie Specjalne FATF z dnia 22 października 2004 r. wzywa rządy do podjęcia działań mających na celu wykrywanie fizycznych przepływów środków pieniężnych, w tym poprzez system deklaracji lub innych obowiązków ujawniania.

(5)

Odpowiednio, środki pieniężne przewożone przez osoby fizyczne wjeżdżające do Wspólnoty lub wyjeżdżające ze Wspólnoty powinny podlegać zasadzie składania obowiązkowej deklaracji. Zasada ta umożliwiłaby służbom celnym zebranie informacji o takich przepływach środków pieniężnych oraz, w miarę potrzeby, przekazanie tych informacji innym organom. Służby celne są obecne na granicach Wspólnoty, gdzie kontrole są najskuteczniejsze, a niektóre z tych służb zgromadziły już praktyczne doświadczenie w tej dziedzinie. Należy stosować rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97 z 13 marca 1997 r. w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi Państw Członkowskich i współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego (4). Wzajemna pomoc powinna zapewnić zarówno prawidłowe kontrolowanie przepływów środków pieniężnych, jak i przekazywanie informacji, które mogą okazać się przydatne w osiąganiu celów dyrektywy 91/308/EWG.

(6)

Z uwagi na prewencyjny cel i odstraszający charakter obowiązku złożenia deklaracji, powinno się go dopełniać przy wjeździe do Wspólnoty lub przy wyjeździe ze Wspólnoty. Jednakże w celu skoncentrowania działań organów na istotnych przepływach środków pieniężnych, obowiązkowi temu powinny podlegać jedynie przepływy środków pieniężnych w kwocie 10 000 EUR lub wyższej. Należy także podkreślić, że obowiązek złożenia deklaracji dotyczy osoby fizycznej przewożącej środki pieniężne, bez względu na to, czy jest ona ich właścicielem czy nie.

(7)

Powinno stosować się wspólny standard dla informacji podlegających przekazywaniu. Ułatwi to właściwym organom wymianę informacji.

(8)

Pożądane jest wprowadzenie definicji niezbędnych do jednolitej interpretacji niniejszego rozporządzenia.

(9)

Informacje zebrane przez właściwe organy na podstawie niniejszego rozporządzenia powinny być przekazane organom, o których mowa w art. 6 ust. 1 dyrektywy 91/308/EWG.

(10)

Do przetwarzania danych osobowych przez właściwe organy Państw Członkowskich w ramach niniejszego rozporządzenia znajduje zastosowanie dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (5) oraz rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (6).

(11)

Jeżeli istnieją przesłanki wskazujące, że kwoty środków pieniężnych są związane z działaniami sprzecznymi z prawem powiązanymi z przepływem środków pieniężnych, o których mowa w dyrektywie 91/308/EWG, informacje zebrane przez właściwe organy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem mogą być przekazane właściwym organom innych Państw Członkowskich lub Komisji. Podobnie należy zapewnić możliwość przekazywania określonych informacji, gdy tylko istnieją przesłanki wskazujące na przepływy środków pieniężnych w kwotach poniżej progu określonego w niniejszym rozporządzeniu.

(12)

Właściwym organom powinno się przyznać uprawnienia niezbędne do sprawowania skutecznej kontroli nad przepływami środków pieniężnych.

(13)

Uprawnienia właściwych organów powinny być uzupełnione o obowiązek ustanowienia sankcji przez Państwa Członkowskie. Jednakże sankcje powinny być nakładane jedynie za niezłożenie deklaracji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(14)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia nie może zostać osiągnięty w wystarczający sposób przez Państwa Członkowskie, a w związku z tym, z uwagi na transgraniczny wymiar zjawiska prania brudnych pieniędzy na rynku wewnętrznym, możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podejmować środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia tego celu.

(15)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych oraz zasad uznanych w art. 6 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej oraz zawartych w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności w jej art. 8,

1)

„właściwe organy” oznaczają organy celne Państw Członkowskich lub wszelkie inne organy uprawnione przez Państwa Członkowskie do stosowania niniejszego rozporządzenia;

2)

„środki pieniężne” oznaczają:

a)

składającego deklarację, w tym imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia oraz obywatelstwo;

b)

właściciela środków pieniężnych;

c)

przewidzianego odbiorcy środków pieniężnych;

d)

kwoty i rodzaju środków pieniężnych;

e)

pochodzenia i zamierzonego celu przeznaczenia środków pieniężnych;

f)

trasy przewozu;

g)

środka transportu.

25.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/13

(1)

Zagrożenia, jakie stwarzają dla człowieka i dla środowiska naturalnego toluen i trichlorobenzen (TCB) zostały poddane ocenie zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 793/93 z dnia 23 marca 1993 r. w sprawie oceny i kontroli ryzyk stwarzanych przez istniejące substancje (3). Ocena ryzyka ujawniła potrzebę ograniczenia tych zagrożeń, a Komitet Naukowy ds. Toksyczności, Ekotoksyczności i Środowiska Naturalnego (CSTEE) potwierdził te wnioski.

(2)

Zalecenie Komisji 2004/394/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie wyników oceny ryzyka i strategii zmniejszania ryzyka dla następujących substancji: acetonitryl; akrylamid; akrylonitryl; kwas akrylowy; butadien; fluorowodór; nadtlenek wodoru; kwas metakrylowy; metakrylan metylu; toluen; trichlorobenzen (4), przyjęte w ramach rozporządzenia (EWG) nr 793/93, zawiera strategię ograniczenia zagrożeń stwarzanych przez toluen i TCB oraz zalecenie wprowadzenia ograniczeń w celu zmniejszenia ryzyka wynikającego z niektórych zastosowań tych substancji.

(3)

Ograniczenie wprowadzania do obrotu oraz stosowania toluenu i TCB wydaje się w związku z tym niezbędne dla ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska naturalnego.

(4)

Niniejsza dyrektywa ma na celu wprowadzenie środków harmonizujących w odniesieniu do toluenu i TCB, służących prawidłowemu funkcjonowaniu rynku wewnętrznego poprzez zapewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska naturalnego, zgodnie z postanowieniami art. 95 Traktatu.

(5)

Niniejszą dyrektywę stosuje się bez uszczerbku dla przepisów wspólnotowych ustanawiających minimalne wymagania w zakresie ochrony pracowników zawarte w dyrektywie Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (5) oraz w dyrektywach szczegółowych wydanych na podstawie tej dyrektywy, w szczególności w dyrektywie Rady 98/24/WE z dnia 7 kwietnia 1998 r. w sprawie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników przed ryzykiem związanym ze środkami chemicznymi w miejscu pracy (czternasta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) (6) oraz w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/37/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie ochrony pracowników przed zagrożeniem dotyczącym narażenia na działanie czynników rakotwórczych lub mutagennych podczas pracy (szósta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy Rady 89/391/EWG) (7).

(6)

Dyrektywa Rady 76/769/EWG (8) powinna zostać odpowiednio zmieniona,

25.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/15

(1)

Masowy przepływ brudnych pieniędzy może szkodzić stabilności i wiarygodności sektora finansowego oraz stanowić zagrożenie dla jednolitego rynku, zaś terroryzm wstrząsa podstawami naszego społeczeństwa. W uzupełnieniu instrumentów prawokarnych, rezultaty mogą przynieść działania zapobiegawcze prowadzone za pośrednictwem systemu finansowego.

(2)

Działania przestępców i ich wspólników podejmowane w celu ukrycia pochodzenia korzyści z przestępstwa lub przeznaczenia pieniędzy pochodzących z legalnych lub nielegalnych źródeł na cele terrorystyczne mogą stanowić poważne zagrożenie dla solidności, uczciwości i stabilności instytucji kredytowych i finansowych oraz dla zaufania do całego systemu finansowego. W celu uniknięcia przyjęcia przez Państwa Członkowskie środków ochrony swoich systemów finansowych, które mogłyby kolidować z funkcjonowaniem rynku wewnętrznego oraz z zasadami państwa prawnego i wspólnotowej polityki publicznej, konieczne jest podjęcie przez Wspólnotę działań w tym obszarze.

(3)

Jeśli na poziomie Wspólnoty nie zostaną przyjęte określone środki koordynujące, osoby zajmujące się praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu mogą się starać wykorzystywać swobodę przepływu kapitału i swobodę świadczenia usług finansowych, które stanowią część zintegrowanego obszaru finansowego, aby ułatwić sobie prowadzenie działalności przestępczej.

(4)

W odpowiedzi na te problemy w dziedzinie prania pieniędzy, przyjęto dyrektywę Rady 91/308/EWG z dnia 10 czerwca 1991 r. w sprawie uniemożliwienia korzystania z systemu finansowego w celu prania pieniędzy (4). Dyrektywa ta wymagała od Państw Członkowskich wprowadzenia zakazu prania pieniędzy i zobowiązania sektora finansowego, obejmującego instytucje kredytowe i szeroką gamę innych instytucji finansowych, do identyfikowania swoich klientów, prowadzenia odpowiednich rejestrów, ustanowienia wewnętrznych procedur szkolenia personelu i zabezpieczeń w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz zgłaszania właściwym organom wszelkich przypadków, w których zachodzi podejrzenie prania pieniędzy.

(5)

Pranie pieniędzy i finansowanie terroryzmu odbywa się często w kontekście międzynarodowym. Środki przyjęte wyłącznie na poziomie krajowym, a nawet wspólnotowym, bez uwzględnienia koordynacji i współpracy na poziomie międzynarodowym, miałyby bardzo ograniczone skutki. Dlatego środki przyjmowane przez Wspólnotę w tej dziedzinie powinny być zgodne z innymi działaniami podjętymi w ramach innych gremiów międzynarodowych. Działania Wspólnoty powinny w szczególności nadal uwzględniać 40 zaleceń Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (zwanej dalej „FATF”), która jest wiodącym organem międzynarodowym aktywnie prowadzącym walkę z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu. W związku z tym, że w 2003 r. 40 zaleceń FATF znacząco znowelizowano i rozszerzono, niniejsza dyrektywa powinna być dostosowana do tego nowego standardu międzynarodowego.

(6)

Układ Ogólny w sprawie Handlu Usługami (GATS) pozwala swoim członkom na przyjmowanie środków niezbędnych do ochrony moralności publicznej, zapobiegania oszustwom, jak również przyjmowanie środków ze względów ostrożności, włącznie z zapewnieniem stabilności i integralności systemu finansowego.

(7)

Mimo, że początkowo definicja prania pieniędzy była ograniczona jedynie do przestępstw narkotykowych, w ostatnich latach obserwuje się trend w kierunku poszerzenia tej definicji w oparciu o szerszy zakres przestępstw źródłowych. Szerszy zakres przestępstw źródłowych ułatwia zgłaszanie podejrzanych transakcji i współpracę międzynarodową w tej dziedzinie. Dlatego też definicję poważnego przestępstwa należy dostosować do definicji poważnego przestępstwa zawartej w decyzji ramowej Rady 2001/500/WSiSW z dnia 26 czerwca 2001 r. w sprawie prania brudnych pieniędzy oraz identyfikacji, wykrywania, zamrożenia, zajęcia i konfiskaty narzędzi oraz zysków pochodzących z przestępstwa (5).

(8)

Ponadto wykorzystywanie systemu finansowego dla skierowania pieniędzy pochodzących z przestępstwa, a nawet z legalnego źródła na cele terrorystyczne stwarza wyraźne ryzyko dla integralności, prawidłowego funkcjonowania, wiarygodności i stabilności systemu finansowego. W związku z tym środki zapobiegawcze zawarte w niniejszej dyrektywie powinny objąć nie tylko manipulowanie pieniędzmi pochodzącymi z przestępstwa, ale także gromadzenie pieniędzy lub mienia na cele terrorystyczne.

(9)

Dyrektywa 91/308/EWG, mimo iż nałożyła obowiązek identyfikacji klienta, zawierała stosunkowo niewiele szczegółów dotyczących stosownych procedur. Mając na względzie kluczowe znaczenie tego aspektu zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, właściwe jest wprowadzenie, zgodnie z nowym standardem międzynarodowym, przepisów o większym stopniu szczegółowości dotyczących identyfikacji klienta i rzeczywistego beneficjenta oraz weryfikacji ich tożsamości. W tym celu niezbędna jest dokładna definicja „rzeczywistego beneficjenta”. W przypadkach, w których indywidualni beneficjenci podmiotu prawnego lub porozumienia prawnego, takich jak fundacja lub trust, jeszcze nie zostali określeni, w związku z czym niemożliwa jest identyfikacja osoby jako rzeczywistego beneficjenta, wystarczyłaby identyfikacja kategorii osób, które mają być beneficjentami fundacji lub trustu. Wymóg ten nie powinien obejmować identyfikacji osób w obrębie tej kategorii osób.

(10)

Instytucje i osoby objęte niniejszą dyrektywą powinny, zgodnie z niniejszą dyrektywą, identyfikować i weryfikować tożsamość rzeczywistego beneficjenta. Od tych instytucji i osób powinno zależeć, czy, aby spełnić ten wymóg, skorzystają z publicznych spisów rzeczywistych beneficjentów, poproszą swoich klientów o odpowiednie dane lub zdobędą informacje w inny sposób, biorąc pod uwagę, że zakres takich środków należytej staranności wobec klienta wiąże się z ryzykiem prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, zależnie od typu klienta, stosunków gospodarczych, produktów lub transakcji.

(11)

Umowy kredytowe, w przypadku których konto kredytowe służy wyłącznie do obsługi kredytu, a spłata kredytu ściągana jest z konta, które otwarto w imieniu klienta w instytucji kredytowej objętej niniejszą dyrektywą zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. a)–c), powinny zasadniczo być uważane za przykład typów mniej ryzykownych transakcji.

(12)

W zakresie, w jakim osoby dokonujące przysporzeń mienia na rzecz podmiotu prawnego lub porozumienia prawnego sprawują znaczącą kontrolę nad korzystaniem z tego mienia, powinny one być identyfikowane jako rzeczywisty beneficjent.

(13)

Stosunek trustu jest wykorzystywany na szeroką skalę w transakcjach handlowych, jako uznana na arenie międzynarodowej cecha finansowych rynków giełdowych o ścisłym nadzorze. Obowiązek określenia rzeczywistego beneficjenta nie wynika wyłącznie z faktu, iż w tym szczególnym przypadku zachodzi stosunek trustu.

(14)

Niniejsza dyrektywa powinna również znajdować zastosowanie do działalności objętych nią instytucji i osób, prowadzonej przez Internet.

(15)

Ponieważ zacieśnienie kontroli w sektorze finansowym skłoniło osoby zajmujące się praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu do poszukiwania alternatywnych metod ukrywania pochodzenia dochodów z przestępstwa i ponieważ te metody mogą być wykorzystane do finansowania terroryzmu, należy objąć obowiązkiem zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu pośredników w zakresie ubezpieczeń na życie oraz podmioty świadczące usługi dla trustów i przedsiębiorstw.

(16)

Podmioty, za których działania odpowiedzialność prawną ponosi już zakład ubezpieczeń i które są zatem objęte niniejszą dyrektywą, nie powinny być zaliczane do kategorii pośredników ubezpieczeniowych..

(17)

Sprawowanie funkcji dyrektora lub sekretarza przedsiębiorstwa nie czyni samo w sobie z nikogo podmiotu świadczącego usługi dla trustów lub przedsiębiorstw. W związku z tym definicja obejmuje jedynie te osoby, które sprawują funkcję dyrektora lub sekretarza przedsiębiorstwa na rzecz strony trzeciej oraz w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

(18)

Duże płatności gotówkowe wielokrotnie okazały się związane z dużym ryzykiem prania pieniędzy i finansowania terroryzmu. Dlatego też w tych Państwach Członkowskich, które zezwalają na płatności gotówkowe przekraczające ustanowiony próg, wszystkie osoby fizyczne i prawne prowadzące handel towarami w ramach działalności gospodarczej powinny zostać objęte zakresem niniejszej dyrektywy w przypadku przyjmowania takich płatności gotówkowych. Sprzedawcy towarów o dużej wartości, takich jak kamienie szlachetne lub metale szlachetne, czy też dzieła sztuki, oraz licytatorzy w każdym przypadku podlegają dyrektywie w takim zakresie, w jakim przyjmują zapłatę w gotówce w wysokości 15 000 EUR lub większej. W celu zapewnienia skutecznej kontroli przestrzegania niniejszej dyrektywy przez tę potencjalnie szeroką grupę instytucji i osób, Państwa Członkowskie mogą skupić swoją działalność kontrolną w szczególności na tych osobach fizycznych i prawnych, prowadzących handel towarami, które narażone są na stosunkowo wysokie ryzyko prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zgodnie z zasadą nadzoru opartego na ryzyku. Mając na względzie różne sytuacje w różnych Państwach Członkowskich, Państwa Członkowskie mogą zdecydować się na przyjęcie surowszych przepisów w celu należytego zaradzenia ryzyku związanemu z wysokimi płatnościami gotówkowymi.

(19)

Dyrektywa 91/308/EWG objęła notariuszy i innych prawników wykonujących wolne zawody zakresem wspólnotowego systemu zwalczania prania pieniędzy; w niniejszej dyrektywie powinni oni nadal pozostać objęci tym systemem; prawnicy wykonujący wolne zawody, w znaczeniu określonym przez Państwa Członkowskie, powinni podlegać przepisom dyrektywy w przypadku udziału w transakcjach finansowych lub korporacyjnych, włączając w to świadczenie usług doradztwa podatkowego, wówczas gdy istnieje największe ryzyko, iż usługi świadczone przez tych prawników mogą być nadużywane do celów prania korzyści pochodzących z działalności przestępczej lub do celów finansowania terroryzmu.

(20)

W przypadku gdy niezależni przedstawiciele prawnie uznanych i kontrolowanych zawodów związanych z doradztwem prawnym, tacy jak adwokaci, ustalają sytuację prawną klienta lub reprezentują klienta w postępowaniu prawnym, nie byłoby właściwe, aby na podstawie niniejszej dyrektywy nakładać na nich obowiązek raportowania w odniesieniu do takich działań podejrzeń o pranie pieniędzy lub finansowanie terroryzmu. Muszą istnieć odstępstwa od obowiązku raportowania informacji uzyskanych przed, w czasie lub po zakończeniu postępowania sądowego, albo przy ustalaniu sytuacji prawnej klienta. Doradztwo prawne podlega obowiązkowi zachowania tajemnicy zawodowej, chyba że doradca prawny bierze udział w praniu pieniędzy lub finansowaniu terroryzmu, porada prawna jest udzielana w celu prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu lub prawnik wie, że klient szuka porady prawnej do celów prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu.

(21)

Bezpośrednio porównywalne usługi należy traktować w ten sam sposób, gdy są one świadczone przez przedstawicieli zawodów, które podlegają niniejszej dyrektywie. W celu przestrzegania praw określonych w Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz w Traktacie o Unii Europejskiej, w przypadku audytorów, zewnętrznych księgowych oraz doradców podatkowych, którzy, w niektórych Państwach Członkowskich, mogą bronić lub reprezentować klienta podczas postępowania prawnego lub ustalać sytuację prawną klienta, informacje, które uzyskują w trakcie wykonywania powyższych zadań nie powinny podlegać obowiązkowi raportowania zgodnie z niniejszą dyrektywą.

(22)

Należy przyznać, że ryzyko prania pieniędzy i finansowania terroryzmu nie jest w każdym przypadku takie same. Zgodnie z podejściem opartym na ryzyku, należy wprowadzić do prawodawstwa wspólnotowego zasadę, zgodnie z którą w stosownych przypadkach dozwolone jest stosowanie uproszczonych zasad identyfikacji klienta.

(23)

Odstępstwo dotyczące identyfikacji rzeczywistych beneficjentów wspólnych rachunków posiadanych przez notariuszy lub innych prawników wykonujących zawód poza stosunkiem pracy powinno pozostawać bez uszczerbku dla zobowiązań, które ciążą zgodnie z niniejszą dyrektywą na tych notariuszach lub innych prawnikach wykonujących zawód poza stosunkiem pracy. Obejmuje to wymóg, aby tacy notariusze lub inni prawnicy wykonujący zawód poza stosunkiem pracy sami dokonywali identyfikacji rzeczywistych beneficjentów wspólnych rachunków, które posiadają.

(24)

W równej mierze prawodawstwo wspólnotowe powinno uznać, że niektóre sytuacje stwarzają zwiększone ryzyko prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu; mimo że powinno się ustalać tożsamość i profil działalności wszystkich klientów, występują przypadki, gdy wymagane są szczególnie rygorystyczne procedury identyfikacji i weryfikacji klienta.

(25)

Dotyczy to zwłaszcza stosunków gospodarczych z osobami, które zajmują lub zajmowały ważne stanowiska publiczne, szczególnie z krajów, gdzie szerzy się korupcja. Tego typu stosunki mogą narazić sektor finansowy szczególnie na poważne ryzyko utraty wiarygodności lub ryzyko prawne. Międzynarodowe wysiłki na rzecz walki z korupcją uzasadniają zwrócenie większej uwagi na tego typu przypadki oraz stosowanie ogółu standardowych zasad identyfikacji klienta w stosunku do osób na eksponowanych stanowiskach politycznych na szczeblu krajowym, zaś wzmocnionych zasad identyfikacji klienta w stosunku do osób na eksponowanych stanowiskach politycznych zamieszkujących w innych Państwach Członkowskich lub państwach trzecich.

(26)

Otrzymanie zezwolenia od zwierzchników najwyższego szczebla na nawiązanie stosunków gospodarczych nie powinno oznaczać zezwolenia zarządu, lecz bezpośredniego wyższego szczebla hierarchii, któremu podlega osoba ubiegająca się o takie zezwolenie.

(27)

W celu uniknięcia wielokrotnej identyfikacji i weryfikacji klienta, prowadzącej do opóźnień i nieefektywności w działalności gospodarczej, należy zezwolić na wprowadzanie klientów, których identyfikację przeprowadzono gdzie indziej, pod warunkiem zastosowania właściwych środków bezpieczeństwa. W przypadkach, w których instytucja lub osoba objęte niniejszą dyrektywą zdaje się na stronę trzecią, ostateczną odpowiedzialność za ustalenie tożsamości klienta ponosi instytucja lub osoba, do której klient zostaje wprowadzony. Strona trzecia lub wprowadzający również ponosi odpowiedzialność za spełnienie wszelkich wymogów określonych w dyrektywie, w tym wymogu raportowania podejrzanych transakcji oraz przechowywania dokumentacji, w zakresie, w jakim łączą go stosunki z klientem objętym niniejszą dyrektywą.

(28)

W przypadku zaistnienia stosunków pośrednictwa lub zlecania zadań podmiotom zewnętrznym na podstawie umowy pomiędzy instytucjami lub osobami objętymi niniejszą dyrektywą a zewnętrznymi osobami fizycznymi lub prawnymi, których nie obejmuje niniejsza dyrektywa, jakiekolwiek zobowiązania w zakresie zwalczania prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu obciążające tych pośredników lub dostawców usług w ramach przynależności do instytucji i osób objętych niniejszą dyrektywą mogą wynikać wyłącznie z umowy, a nie z niniejszej dyrektywy. Za przestrzeganie niniejszej dyrektywy powinna być odpowiedzialna instytucja lub osoba nią objęta.

(29)

Transakcje podejrzane powinny być raportowane do jednostki analityki finansowej (FIU), która działa w charakterze krajowego centrum odpowiedzialnego za otrzymywanie, analizowanie i rozpowszechnianie wśród właściwych organów raportów o transakcjach podejrzanych i innych informacji dotyczących potencjalnego prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. Nie powinno to nakładać na Państwa Członkowskie obowiązku zmiany systemu raportowania, w przypadku gdy raport przekazywany jest za pośrednictwem prokuratury lub inne organy wymiaru sprawiedliwości, o ile informacja przekazywana jest niezwłocznie jednostkom analityki finansowej z zachowaniem jej pierwotnej formy i treści, umożliwiając im należyte prowadzenie ich działalności, w tym międzynarodowej współpracy z innymi jednostkami analityki finansowej.

(30)

Jako odstępstwo od ogólnego zakazu przeprowadzania transakcji podejrzanych, instytucje i osoby podlegające niniejszej dyrektywie mogą wykonywać podejrzane transakcje przed poinformowaniem właściwych organów, w przypadku gdy powstrzymanie się od ich wykonania jest niemożliwe lub może zaszkodzić działaniom mającym na celu wykrycie osób czerpiących korzyści z domniemanego prania pieniędzy lub finansowania działań terrorystycznych. Powinno to jednak pozostawać bez uszczerbku dla zobowiązań międzynarodowych przyjętych przez Państwa Członkowskie w zakresie bezzwłocznego zamrażania funduszy i innych aktywów należących do terrorystów, organizacji terrorystycznych lub podmiotów finansujących terroryzm, zgodnie z odpowiednimi rezolucjami Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych.

(31)

W zakresie, w jakim Państwo Członkowskie zdecydowało o skorzystaniu z wyłączeń określonych w art. 23 ust. 2, może ono zezwolić organowi samorządu reprezentującemu osoby wymienione w tym artykule na nieprzekazywanie jednostce analityki finansowej żadnych informacji otrzymanych od tych osób w okolicznościach określonych w art. 23 ust. 2 lub zobowiązać go do tego.

(32)

Zaobserwowano szereg przypadków, gdy pracownicy, którzy zgłosili swoje podejrzenia co do prania pieniędzy, spotykali się z groźbami lub wrogimi działaniami. Chociaż niniejsza dyrektywa nie może ingerować w procedury sądowe Państw Członkowskich, jest to sprawa o znaczeniu kluczowym dla efektywności systemu przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu. Państwa Członkowskie powinny mieć świadomość istnienia tego problemu i uczynić wszystko, co w ich mocy, aby ochronić pracowników przed tego rodzaju groźbom lub wrogim działaniom.

(33)

Ujawnienie informacji, o których mowa w art. 28, powinno odbywać się zgodnie z przepisami dotyczącymi przekazywania danych osobowych państwom trzecim ustanowionymi w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (6). Ponadto przepisy art. 28 nie mogą kolidować z przepisami krajowymi w zakresie ochrony danych i tajemnicy zawodowej.

(34)

Osoby, które dokonują jedynie konwersji dokumentów papierowych na dane w formie elektronicznej i działają na podstawie umowy z instytucją kredytową lub finansową, nie są objęte zakresem stosowania niniejszej dyrektywy, tak samo jak każda osoba fizyczna lub prawna, która jedynie dostarcza instytucjom kredytowym lub finansowym systemów informacyjnych lub systemów wspierających przekazywanie funduszy, lub systemu rozliczeniowego i rozrachunkowego.

(35)

Pranie pieniędzy i finansowanie terroryzmu są problemami o skali międzynarodowej, dlatego wysiłki na rzecz ich zwalczania winny mieć charakter globalny. W przypadku gdy instytucje kredytowe i finansowe Wspólnoty posiadają oddziały i filie w państwach trzecich, gdzie występują luki w przepisach w tej dziedzinie, powinny one stosować standardy wspólnotowe w celu uniknięcia stosowania całkiem odmiennych standardów w ramach instytucji lub grupy instytucji lub, jeśli ich zastosowanie jest niemożliwe, powiadomić o tym właściwe organy rodzimego Państwa Członkowskiego.

(36)

Istotne jest, aby instytucje kredytowe i finansowe były w stanie błyskawicznie odpowiadać na wnioski o udzielenie informacji, czy utrzymują one stosunki gospodarcze ze wskazanymi osobami. Do celów stwierdzenia takich stosunków gospodarczych, aby umożliwić szybkie przekazanie tej informacji, instytucje kredytowe i finansowe powinny posiadać skuteczne systemy odpowiednie do rozmiarów i charakteru działalności. W szczególności w odniesieniu do instytucji kredytowych i większych instytucji finansowych właściwym byłoby dysponowanie systemami elektronicznymi. Przepis ten jest szczególnie ważny w kontekście procedur prowadzących do zamrażania lub zajmowania aktywów (w tym aktywów należących do terrorystów), zgodnie z przepisami krajowymi lub wspólnotowymi mającymi na względzie zwalczanie terroryzmu.

(37)

Niniejsza dyrektywa ustanawia szczegółowe przepisy dotyczące procedury identyfikacji klienta, w tym zaostrzone zasady w odniesieniu do klientów lub stosunków gospodarczych wysokiego ryzyka, takich jak odpowiednie procedury w celu określenia, czy dana osoba jest osobą zajmującą eksponowane stanowisko polityczne i określone dodatkowe, bardziej szczegółowe wymogi, takie jak istnienie procedur i polityk w zakresie zapewnienia przestrzegania przepisów. Wszystkie te wymogi mają być spełnione przez każdą z instytucji i osób podlegających niniejszej dyrektywie, podczas gdy od Państw Członkowskich oczekuje się dostosowania szczegółowej implementacji niniejszych przepisów w zależności od specyfiki różnych zawodów oraz różnic w skali i rozmiarze instytucji i osób objętych niniejszą dyrektywą.

(38)

W celu utrzymania mobilizacji instytucji i innych podmiotów podlegających przepisom wspólnotowym w tej dziedzinie należy przekazywać im informacje zwrotne dotyczące użyteczności przekazywanych przez nie raportów i działań podejmowanych w ich wyniku, o ile jest to wykonalne. Aby umożliwić przekazywanie informacji zwrotnych oraz przegląd efektywności systemów zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, Państwa Członkowskie powinny prowadzić i doskonalić odpowiednie statystyki.

(39)

Podczas krajowej rejestracji lub wydawania zezwoleń dla podmiotów prowadzących działalność kantorową, podmiotów świadczących usługi dla trustów lub przedsiębiorstw, a także kasyn gry, właściwe organy powinny zapewnić, że osoby, które faktycznie kierują lub będą kierowały działalnością takich podmiotów, oraz rzeczywiści beneficjenci takich podmiotów są odpowiednimi osobami posiadającymi wymagane kwalifikacje i cieszącymi się zaufaniem. Kryteria oceny, czy dana osoba jest odpowiednią osobą posiadającą wymagane kwalifikacje i cieszącą się zaufaniem, powinny być określane, zgodnie z prawem krajowym. Kryteria te powinny przynajmniej odzwierciedlać potrzebę ochrony tych podmiotów przed wykorzystywaniem ich przez osoby zarządzające nimi lub ich rzeczywistych beneficjentów do celów przestępczych.

(40)

Biorąc pod uwagę międzynarodowy charakter prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, powinno zachęcać się w najszerszym możliwym wymiarze do koordynacji i współpracy między jednostkami analityki finansowej, zgodnie z decyzją Rady 2000/642/WSiSW z dnia 17 października 2000 r. dotyczącą zasad współpracy pomiędzy jednostkami analityki finansowej Państw Członkowskich w odniesieniu do wymiany informacji (7), z uwzględnieniem ustanowienia unijnej sieci FIU-NET. W tym celu Komisja powinna udzielić takiej pomocy, jaka może być potrzebna do ułatwienia takiej koordynacji, w tym pomocy finansowej.

(41)

Z uwagi na znaczenie walki z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu Państwa Członkowskie powinny ustanowić w prawie krajowym skuteczne, proporcjonalne i odstraszające sankcje w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą. Powinny zostać przyjęte przepisy w zakresie sankcji dotyczących osób fizycznych i prawnych. Ponieważ osoby prawne często uczestniczą w złożonych operacjach prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, sankcje należy dostosować do działalności prowadzonej przez osoby prawne.

(42)

Osoby fizyczne prowadzące jakąkolwiek z działalności wymienionych w art. 2 ust. 1 pkt 3) lit. a) i b) w ramach struktury osoby prawnej, ale poza stosunkiem pracy, powinny ponosić niezależnie odpowiedzialność za przestrzeganie przepisów niniejszej dyrektywy, z wyjątkiem art. 35.

(43)

Wyjaśnienie aspektów technicznych przepisów określonych w niniejszej dyrektywie może być niezbędne w celu zapewnienia skutecznej i wystarczająco spójnej implementacji niniejszej dyrektywy, biorąc pod uwagę różne instrumenty finansowe, zawody i ryzyko w różnych Państwach Członkowskich oraz zaawansowanie techniczne w zakresie walki z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu. W związku z tym Komisja powinna być upoważniona do przyjęcia środków wykonawczych, takich jak kryteria służące do identyfikowania sytuacji o niskim i wysokim ryzyku, w których mogłoby być wystarczające stosowanie uproszczonych zasad zachowania należytej staranności lub byłoby właściwe stosowanie zaostrzonych zasad należytej staranności, z zastrzeżeniem, że nie zmieniają one zasadniczych elementów niniejszej dyrektywy oraz pod warunkiem że Komisja działa zgodnie z zasadami w niej ustanowionymi, po konsultacji z Komitetem ds. Zapobiegania Praniu Pieniędzy i Finansowaniu Terroryzmu.

(44)

Środki niezbędne dla wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (8). W tym celu powinien zostać utworzony nowy Komitet ds. Zapobiegania Praniu Pieniędzy i Finansowaniu Terroryzmu, który zastąpi Komitet Kontaktowy ds. Prania Pieniędzy utworzony na podstawie dyrektywy 91/308/EWG.

(45)

Z uwagi na bardzo istotne zmiany, które należałoby wprowadzić w dyrektywie 91/308/EWG, powinno się zastąpić tę dyrektywę w celu zachowania przejrzystości.

(46)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, to jest zapobieganie wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, nie może zostać w wystarczającym stopniu osiągnięty przez Państwa Członkowskie i ze względu na zakres i efekty działania można go lepiej zrealizować na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest niezbędne dla osiągnięcia tego celu.

(47)

Podczas wykonywania uprawnień wykonawczych zgodnie z niniejszą dyrektywą, Komisja powinna przestrzegać następujących zasad: konieczność zachowania wysokiego poziomu przejrzystości i konsultacji z instytucjami i osobami objętymi niniejszą dyrektywą oraz z Parlamentem Europejskim i Radą; konieczność zapewnienia, że właściwe organy będą w stanie zapewnić konsekwentne przestrzeganie przepisów; zapewnienie długoterminowej równowagi kosztów i korzyści w odniesieniu do instytucji i osób objętych niniejszą dyrektywą we wszystkich środkach wykonawczych; konieczność poszanowania niezbędnej elastyczności przy stosowaniu środków wykonawczych zgodnie z podejściem opartym na ocenie ryzyka; konieczność zapewnienia spójności z innymi przepisami wspólnotowymi w tej dziedzinie; konieczność ochrony Wspólnoty, jej Państw Członkowskich i ich obywateli przed skutkami prania pieniędzy i finansowania terroryzmu.

(48)

Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej. Żaden z przepisów niniejszej dyrektywy nie powinien być interpretowany lub wykonywany w sposób, który nie jest zgodny z Europejską Konwencją Praw Człowieka,

a)

konwersję lub przekazywanie mienia, ze świadomością, że pochodzi ono z działalności przestępczej lub z udziału w takiej działalności, w celu ukrywania lub zatajania nielegalnego pochodzenia tego mienia albo udzielenia pomocy osobie, która bierze udział w takiej działalności, dla umożliwienia jej uniknięcia konsekwencji prawnych takiego działania;

b)

ukrycie lub zatajenie prawdziwego charakteru mienia, jego źródła, miejsca położenia, rozporządzania nim, przemieszczania, własności lub praw do mienia, ze świadomością, że mienie to pochodzi z działalności przestępczej lub z udziału w takiej działalności;

c)

nabycie, posiadanie lub korzystanie z mienia, ze świadomością w momencie jego otrzymania, że mienie to pochodzi z działalności o charakterze przestępczym lub z udziału w takiej działalności;

d)

udział lub współdziałanie w popełnieniu, usiłowanie popełnienia, jak też pomocnictwo, podżeganie, ułatwianie oraz doradzanie przy popełnieniu czynów określonych w powyższych literach.

1)

instytucji kredytowych;

2)

instytucji finansowych;

3)

następujących osób prawnych lub fizycznych podczas wykonywania swych czynności zawodowych:

1)

„instytucja kredytowa” oznacza instytucję kredytową w rozumieniu definicji zawartej w art. 1 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. odnoszącej się do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (10) oraz obejmuje znajdujące się we Wspólnocie oddziały w znaczeniu art. 1 ust. 3 wspomnianej dyrektywy, instytucji kredytowych posiadających swoje siedziby na terytorium Wspólnoty lub poza nią;

2)

„instytucja finansowa” oznacza:

3)

„mienie” oznacza wszelkiego rodzaju aktywa, materialne lub niematerialne, rzeczy ruchome lub nieruchomości oraz dokumenty lub instrumenty prawne w jakiejkolwiek formie, włącznie z elektroniczną lub cyfrową, zaświadczające o prawie własności lub innych prawach do tych aktywów;

4)

„działalność przestępcza” oznacza jakiekolwiek przestępczy udział w popełnieniu poważnego przestępstwa;

5)

„poważne przestępstwa” oznaczają co najmniej:

6)

„rzeczywisty beneficjent”, oznacza osobę fizyczną lub osoby fizyczne, które ostatecznie są właścicielami lub sprawują kontrolę nad klientem lub osobą fizyczną, w imieniu których przeprowadzana jest transakcja lub prowadzona jest działalność. Rzeczywisty beneficjent obejmuje co najmniej:

7)

„podmiot świadczący usługi na rzecz trustów i przedsiębiorstw” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która poprzez swoją działalność świadczy osobom trzecim następujące usługi:

8)

„osoby zajmujące eksponowane stanowiska polityczne” oznaczają osoby fizyczne, które sprawują lub sprawowały znaczące funkcje publiczne, jak również członkowie najbliższej rodziny oraz osoby znane jako bliscy współpracownicy tych osób;

9)

„stosunki gospodarcze” oznaczają stosunki zawodowe lub handlowe, związane z działalnością gospodarczą instytucji i osób objętych niniejszą dyrektywą, które w momencie nawiązywania kontaktów rokują nadzieje na długotrwałe ich utrzymywanie;

10)

„bank fikcyjny” oznacza instytucję kredytową lub instytucję prowadzącą równoważną działalność, utworzoną na terytorium państwa, w którym nie jest ona fizycznie obecna, w taki sposób, by miało miejsce rzeczywiste zarządzanie nią i kierowanie, która to instytucja nie jest stowarzyszona z grupą finansową działającą w sposób prawnie uregulowany.

a)

przy nawiązywaniu stosunków gospodarczych;

b)

przy przeprowadzaniu sporadycznych transakcji w wysokości 15 000 EUR lub więcej bez względu na to, czy transakcja jest przeprowadzana jako pojedyncza operacja czy kilka operacji, które wydają się być ze sobą powiązane.

c)

gdy istnieje podejrzenie prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu bez względu na jakiekolwiek odstępstwo, zwolnienie lub wartości graniczne;

d)

gdy istnieją wątpliwości co do prawdziwości lub odpowiedniości wcześniej otrzymanych danych dotyczących tożsamości klienta.

a)

identyfikację klienta i weryfikację jego tożsamości na podstawie dokumentów, danych lub informacji pochodzących z rzetelnego i niezależnego źródła;

b)

identyfikowanie, w odpowiednich przypadkach, rzeczywistego beneficjenta i podejmowanie uzależnionych od ryzyka i uzasadnionych środków weryfikowania jego tożsamości, tak by dana instytucja lub osoba objęta niniejszą dyrektywą była przekonana, że wie, kim jest rzeczywisty beneficjent, włączając, w przypadku podmiotów prawnych, trustów i podobnych porozumień prawnych, podejmowanie uzależnionych od ryzyka i uzasadnionych środków w celu zrozumienia struktury własności i kontroli klienta;

c)

uzyskanie informacji na temat celu i zamierzonego charakteru stosunków gospodarczych;

d)

prowadzenie bieżącego monitoringu stosunków gospodarczych, włącznie z badaniem transakcji podejmowanych w trakcie trwania tych stosunków w celu zapewnienia, że prowadzone transakcje są zgodne z wiedzą danej instytucji lub osoby na temat klienta, profilu działalności oraz ryzyka, w tym, w miarę konieczności, źródeł pochodzenia środków, jak również zapewnienie, że posiadane dokumenty, dane lub informacje są na bieżąco uaktualniane.

a)

spółek notowanych na giełdzie, których papiery wartościowe są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym, w rozumieniu dyrektywy 2004/39/WE, w co najmniej jednym Państwie Członkowskim oraz notowanych na giełdzie spółek z państw trzecich podlegających wymaganiom ujawniania informacji zgodnym z przepisami wspólnotowymi;

b)

rzeczywistych beneficjentów rachunków połączonych notariuszy i innych prawników wykonujących wolne zawody z Państw Członkowskich lub państw trzecich, pod warunkiem że są oni zobowiązani do przestrzegania wymogów w zakresie zwalczania prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu zgodnych ze standardami międzynarodowymi oraz są objęci nadzorem pod względem zgodności z tymi wymogami, a także pod warunkiem że informacja o tożsamości rzeczywistego beneficjenta jest udostępniana na wniosek instytucjom działającym w charakterze instytucji depozytowych dla rachunków połączonych;

c)

krajowych organów władzy publicznej,

a)

polis ubezpieczeniowych na życie, w przypadku gdy składka roczna nie przewyższa 1 000 EUR lub składka jednorazowa nie przewyższa 2 500 EUR;

b)

polis ubezpieczeniowych w funduszach emerytalnych, pod warunkiem że takie polisy nie zawierają klauzuli o odpłatnym zrzeczeniu się przez ubezpieczonego praw wynikających z polisy, oraz nie mogą być użyte jako dodatkowe zabezpieczenie;

c)

powszechnych towarzystw emerytalnych, funduszy emerytalnych i innych systemów emerytalnych, które zapewniają świadczenia emerytalne dla pracowników, gdzie składkę odlicza się od wynagrodzenia i których regulamin nie dopuszcza przeniesienia uprawnień;

d)

pieniędzy elektronicznych, w rozumieniu art. 1 ust. 3 lit. b) dyrektywy 2000/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością (16), jeżeli maksymalna kwota przechowywana na nośniku nie przekracza 150 EUR w przypadku urządzenia, które nie może zostać ponownie naładowane, a w przypadku urządzenia, które może zostać ponownie naładowane – kiedy obowiązuje ograniczenie łącznej kwoty transakcji przeprowadzonych w danym roku kalendarzowym do 2 500 EUR, z wyjątkiem przypadków, gdy posiadacz określony w art. 3 dyrektywy 2000/46/WE dokonał w tym samym roku kalendarzowym wykupu na kwotę w wysokości co najmniej 1 000 EUR,

a)

zapewnienie, że tożsamość klienta jest ustalana na podstawie dodatkowych dokumentów, danych lub informacji;

b)

dodatkowe środki weryfikacji lub potwierdzenia autentyczności przedstawionych dokumentów lub wymaganie poświadczenia ich zgodności przez instytucję kredytową lub finansową objętą niniejszą dyrektywą;

c)

zapewnienie, aby pierwsza płatność w ramach operacji została zrealizowana za pośrednictwem rachunku otwartego w imieniu klienta w instytucji kredytowej.

a)

gromadziły wystarczające informacje o instytucji będącej korespondentem w celu zrozumienia w pełni charakteru jej działalności, ustalenia na podstawie publicznie dostępnych informacji wiarygodności instytucji i jakości nadzoru;

b)

oceniały środki kontroli w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu stosowane przez instytucję będącą korespondentem;

c)

uzyskiwały zgodę zwierzchników najwyższego szczebla przed ustanowieniem nowej relacji bankowości korespondencyjnej;

d)

sporządzały dokumentację określającą zakres odpowiedzialności każdej instytucji;

e)

w odniesieniu do kont przejściowych upewniały się, że instytucja kredytowa będąca korespondentem przeprowadziła weryfikację tożsamości i podjęła odpowiednie działania w ramach bieżących procedur zachowania należytej staranności w stosunku do klientów mających bezpośredni dostęp do rachunków bankowych korespondenta oraz że ma on możliwość udostępnienia na żądanie tej instytucji stosownych danych dotyczących zachowania należytej staranności wobec klienta.

a)

posiadania odpowiednich procedur opartych na ocenie ryzyka w celu ustalenia, czy klient jest osobą zajmującą politycznie eksponowane stanowisko;

b)

uzyskania zezwolenia zwierzchników najwyższego szczebla na nawiązanie stosunków gospodarczych z takimi klientami;

c)

podejmowania odpowiednich środków w celu ustalenia źródła majątku i źródła pochodzenia środków zaangażowanych w ramach stosunków gospodarczych lub transakcji;

d)

prowadzenia ciągłej, wzmożonej kontroli danego stosunku gospodarczego.

a)

podlegają obowiązkowi uznanej ustawowo rejestracji zawodowej;

b)

stosują wymogi należytej staranności wobec klienta i wymogi w zakresie przechowywania rejestrów określone w niniejszej dyrektywie lub równoznaczne z nimi, a spełnianie przez nie wymogów niniejszej dyrektywy podlega nadzorowi zgodnie z przepisami rozdziału V, sekcja 2 lub mieszczą się one w państwie trzecim, w którym obowiązują wymogi równoważne z określonymi w niniejszej dyrektywie.

a)

niezwłocznym informowaniu, z własnej inicjatywy, jednostki analityki finansowej w przypadku gdy instytucja lub osoba objęta niniejszą dyrektywą wie, podejrzewa lub ma uzasadnione podstawy by podejrzewać, że popełniono lub usiłowano popełnić przestępstwo prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu;

b)

niezwłocznym dostarczaniu jednostce analityki finansowej, na jej żądanie, wszelkich niezbędnych informacji, zgodnie z procedurami określonymi w mających zastosowanie przepisach.

a)

w przypadku ustalania tożsamości klienta z zachowaniem należytej staranności, kopii lub wypisów z wymaganych dowodów przez okres co najmniej pięciu lat od momentu zakończenia stosunków gospodarczych z danym klientem;

b)

w przypadku stosunków gospodarczych i transakcji, dotyczących ich dowodów i rejestrów składających się z oryginalnych dokumentów lub ich kopii, które, zgodnie z odpowiednimi przepisami krajowymi, mogą stanowić dowód w postępowaniach sądowych, przez okres co najmniej pięciu lat od momentu przeprowadzenia transakcji lub zakończenia stosunków gospodarczych.

a)

uprawnienia do reprezentowania osoby prawnej;

b)

uprawnienia do podejmowania decyzji w imieniu osoby prawnej; lub

c)

uprawnienia do sprawowania kontroli w ramach osoby prawnej.

a)

wyjaśnienie technicznych aspektów definicji zawartych w art. 3 ust. 2 lit. a) i d), art. 6, 7, 8, 9 i 10;

b)

określenie kryteriów technicznych oceny, czy w sytuacjach, o których mowa w art. 11 ust. 2 i 5, istnieje niskie ryzyko prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu;

c)

określenie kryteriów technicznych oceny, czy w sytuacjach, o których mowa w art. 13, istnieje wysokie ryzyko prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu;

d)

określenie kryteriów technicznych oceny, czy zgodnie z art. 2 ust. 2 uzasadnione jest niestosowanie niniejszej dyrektywy wobec niektórych osób prawnych lub fizycznych prowadzących działalność finansową w sposób sporadyczny lub w bardzo ograniczonym zakresie.

25.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 309/37

(1)

Układy zapewniające dodatkową ochronę przed uderzeniami czołowymi w pojazdach silnikowych są w ostatnich latach coraz powszechniej używane. Niektóre z tych układów stanowią zagrożenie dla bezpieczeństwa pieszych i innych użytkowników dróg w razie zderzenia. Dlatego też wymagane jest podjęcie środków mających na celu ochronę społeczeństwa przed takimi zagrożeniami.

(2)

Przednie układy zabezpieczające mogą stanowić element fabrycznego wyposażenia pojazdu lub być wprowadzane na rynek jako oddzielne jednostki techniczne. Wymogi techniczne dotyczące homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do jakichkolwiek przednich układów zabezpieczających, w które pojazd może być wyposażony, powinny być zharmonizowane w celu zapobieżenia przyjmowaniu wymogów, które różnią się w poszczególnych Państwach Członkowskich, oraz zapewnienia właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego. Z tych samych przyczyn konieczne jest zharmonizowanie wymogów technicznych dotyczących homologacji typu przednich układów zabezpieczających jako oddzielnych jednostek technicznych w rozumieniu dyrektywy Rady 70/156/EWG z dnia 6 lutego 1970 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do homologacji typu pojazdów silnikowych i ich przyczep (3).

(3)

Konieczne jest kontrolowanie stosowania przednich układów zabezpieczających oraz określenie wymogów dotyczących badań, konstrukcji i montażu, odnoszące się do przednich układów zabezpieczających, będących częścią fabrycznego wyposażenia pojazdu lub dostępnych na rynku jako oddzielna jednostka techniczna. Badania muszą nakładać obowiązek projektowania przednich układów zabezpieczających w sposób, który poprawi bezpieczeństwo pieszych i zmniejszy liczbę rannych w wypadkach.

(4)

Powyższe wymagania powinny być także rozpatrywane w kontekście ochrony pieszych i innych niechronionych użytkowników dróg oraz w odniesieniu do dyrektywy 2003/102/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. odnoszącej się do ochrony pieszych i innych niechronionych użytkowników dróg przed i w razie zderzenia z pojazdem silnikowym (4). Niniejsza dyrektywa powinna być poddana przeglądowi w świetle dalszych badań i doświadczeń pozyskanych podczas pierwszych czterech lat jej stosowania.

(5)

Niniejsza dyrektywa jest jedną z dyrektyw szczegółowych w ramach procedury wspólnotowej homologacji typu ustanowionej dyrektywą 70/156/EWG.

(6)

Komisja powinna monitorować oddziaływanie niniejszej dyrektywy i składać sprawozdania Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Jeżeli zostanie uznane za konieczne wprowadzenie dalszych udoskonaleń w zakresie ochrony pieszych, Komisja powinna przedstawić wniosek w sprawie zmian niniejszej dyrektywy, stosownie do postępu technicznego.

(7)

Uznaje się jednakże, że niektóre pojazdy objęte zakresem niniejszej dyrektywy, które mogą być wyposażone w przednie układy zabezpieczające, nie będą podlegać dyrektywie 2003/102/WE. Uważa się, że w przypadku takich pojazdów spełnienie wymogów dotyczących badań oddziaływania na górną część nogi mogłoby się okazać technicznie niewykonalne. W celu ułatwienia poprawy bezpieczeństwa pieszych w zakresie urazów głowy niezbędne może być wprowadzenie alternatywnych wymogów w stosunku do badań oddziaływania na górną część nogi, które obowiązywać będą wyłącznie w przypadku tych pojazdów, zapewniając równocześnie, że montaż jakiegokolwiek przedniego układu zabezpieczającego nie prowadzi do zwiększenia ryzyka wystąpienia urazów nóg u pieszych lub innych niechronionych użytkowników dróg.

(8)

Środki niezbędne do wdrożenia niniejszej dyrektywy oraz jej dostosowania do postępu naukowego i technicznego należy podejmować zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (5).

(9)

W związku z tym, że cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie promowanie bezpieczeństwa pieszych i innych niechronionych użytkowników dróg poprzez wskazanie wymagań technicznych dla homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do przednich układów zabezpieczających, nie może być skutecznie osiągnięty przez Państwa Członkowskie, ale może być osiągnięty w lepszy sposób na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu.

(10)

Niniejsza dyrektywa jest częścią Europejskiego programu działań na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego i może być uzupełniana przez środki krajowe mające na celu zakazanie lub ograniczenie stosowania przednich układów zabezpieczających już obecnych na rynku przed jej wejściem w życie.

(11)

Dyrektywa 70/156/EWG powinna zostać z tego względu odpowiednio zmieniona,

1)

„pojazd” oznacza każdy pojazd silnikowy kategorii M1 w rozumieniu art. 2 dyrektywy 70/156/EWG i załącznika II do tej dyrektywy, o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, oraz każdy pojazd silnikowy kategorii N1 w rozumieniu art. 2 dyrektywy 70/156/EWG i załącznika II do tej dyrektywy;

2)

„oddzielna jednostka techniczna” oznacza oddzielną jednostkę techniczną w rozumieniu art. 2 dyrektywy 70/156/EWG i przeznaczoną do montażu i używania w jednym lub wielu istniejących typach pojazdów.

a)

nie odmawiają udzielenia homologacji typu WE lub krajowej homologacji typu;

b)

nie zakazują rejestracji, sprzedaży lub wprowadzenia do eksploatacji.

a)

nie odmawiają udzielenia homologacji typu WE lub krajowej homologacji typu;

b)

nie zakazują sprzedaży lub wprowadzenia do eksploatacji.

a)

uznają, że świadectwa zgodności, dołączone do nowych pojazdów zgodnie z dyrektywą 70/156/EWG, utraciły ważność dla celów art. 7 ust. 1 tej dyrektywy;

b)

zakazują rejestracji, sprzedaży lub wprowadzenia do eksploatacji nowych pojazdów, do których nie jest dołączone świadectwo zgodności stosownie do dyrektywy 70/156/EWG.