22.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 191/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1165/98 (3) ustanowiło wspólne ramy podstawowe dotyczące gromadzenia, tworzenia, przekazywania i oceny wspólnotowych statystyk dotyczących przedsiębiorstw do celów analizy cyklu gospodarczego.

(2)

Wprowadzenie w życie rozporządzenia (WE) nr 1165/98 za pomocą rozporządzeń Komisji (WE) nr 586/2001 (4), (WE) nr 588/2001 (5) i (WE) nr 606/2001 (6), dotyczących, odpowiednio, definicji Głównych Grupowań Przemysłowych, definicji zmiennych oraz przyznawania Państwom Członkowskim odstępstw, umożliwiło zdobycie praktycznego doświadczenia, które pozwala określić środki mające na celu dalszą poprawę w zakresie krótkoterminowych statystyk.

(3)

W swoim planie działań dotyczącym wymogów statystycznych unii gospodarczo-walutowej (UGW) oraz w kolejnych sprawozdaniach z postępu prac nad wdrażaniem tego planu działań Rada Ecofin określiła dodatkowe podstawowe aspekty dla poprawy statystyk objętych rozporządzeniem (WE) nr 1165/98.

(4)

W odniesieniu do swojej polityki pieniężnej Europejski Bank Centralny (EBC) potrzebuje dalszego opracowywania krótkoterminowych statystyk, zgodnie z założeniami dokumentu dotyczącego statystycznych wymogów EBC, w dziedzinie ogólnych statystyk gospodarczych, a w szczególności opracowywać terminowe, wiarygodne i istotne agregaty dla strefy euro.

(5)

Komitet ds. programów statystycznych, utworzony na mocy decyzji Rady 89/382/EWG, Euratom (7), określił podstawowe europejskie wskaźniki gospodarcze, który wykraczają poza zakres rozporządzenia (WE) nr 1165/98.

(6)

W związku z tym w rozporządzeniu (WE) nr 1165/98 należy wprowadzić zmiany w dziedzinach o szczególnym znaczeniu dla polityki pieniężnej oraz dla analizy cyklu koniunkturalnego.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Programów Statystycznych.

(8)

Wdrożenie strategii lizbońskiej w zakresie wzrostu i zatrudnienia obejmuje zmniejszenie niepotrzebnego obciążenia przedsiębiorstw i rozpowszechnianie nowych technologii,

1)

artykuł 4 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

2)

artykuł 10 otrzymuje brzmienie:

3)

artykuł 12 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

4)

artykuł 14 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

5)

w art. 17 dodaje się literę w brzmieniu:

6)

załączniki A do D zostają zmienione zgodnie z Załącznikiem.

22.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 191/16

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 2236/95 (3) przewiduje między innymi współfinansowanie badań związanych z projektami stanowiącymi przedmiot wspólnego zainteresowania do kwoty, która zwykle nie przekracza 50 % całkowitych kosztów, zaś maksymalny wkład Wspólnoty w projekty w dziedzinie telekomunikacji nie może przekraczać 10 % całkowitych kosztów inwestycji.

(2)

Decyzja nr 1336/97/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 czerwca 1997 r. w sprawie zbioru wytycznych dla transeuropejskich sieci telekomunikacyjnych (4) określa projekty stanowiące przedmiot wspólnego zainteresowania. Doświadczenie wynikające ze stosowania tej decyzji wskazuje, że mniej niż jeden projekt na dwadzieścia obejmuje wprowadzanie usług, zaś pozostałe obejmują badania związane z ich wprowadzeniem. W wyniku tego bezpośrednie oddziaływanie pomocy finansowej w zakresie transeuropejskich sieci telekomunikacyjnych jest ograniczone.

(3)

Koszty wprowadzenia usług transeuropejskich opartych na sieciach elektronicznego przesyłu danych są znacząco wyższe od kosztów porównywalnych usług w obrębie jednego Państwa Członkowskiego ze względu na bariery językowe, kulturowe, prawne i administracyjne.

(4)

Stwierdzono, że koszty analiz przygotowawczych dotyczących usług w sektorze telekomunikacyjnym stanowią znaczną część całkowitej kwoty inwestycji niezbędnej do wprowadzenia usługi, w wyniku czego maksymalny dopuszczalny na podstawie rozporządzenia (WE) nr 2236/95 wkład Wspólnoty jest przeznaczany na tego rodzaju analizy, uniemożliwiając tym samym udzielenie pomocy na wprowadzenie usług. W wyniku tego udzielanie pomocy finansowej na podstawie tego rozporządzenia jak dotąd miało niewielki bezpośredni wpływ na stymulowanie wprowadzania usług.

(5)

Pomoc wspólnotowa powinna być przyznawana przede wszystkim na projekty, których celem jest stymulowanie wprowadzania usług, w ten sposób przyczyniając się w jak największym zakresie do rozwoju społeczeństwa informacyjnego. Dlatego też konieczne jest zwiększenie maksymalnego udziału Wspólnoty, proporcjonalnie do rzeczywistych kosztów wynikających z transeuropejskiego charakteru usługi. Zwiększenie wkładu Wspólnoty powinno jednakże dotyczyć wyłącznie usług interesu publicznego, które muszą pokonać bariery językowe, kulturowe, prawne i administracyjne,

22.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 191/18

(1)

Artykuł 9 dyrektywy Rady 1999/37/WE z 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów rejestracyjnych pojazdów (3) stanowi, że Państwa Członkowskie wspierają się nawzajem w wykonywaniu tej dyrektywy i mogą wymieniać informacje na poziomie dwustronnym lub wielostronnym, w szczególności w celu kontroli, przed dokonaniem rejestracji pojazdu, jego statusu prawnego, w razie konieczności w Państwie Członkowskim, w którym był on wcześniej zarejestrowany. Kontrola taka może obejmować w szczególności wykorzystanie sieci elektronicznej.

(2)

System Informacyjny Schengen (lub „SIS”), utworzony na mocy postanowień Tytułu IV Konwencji wykonawczej z 1990 r. do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach (4)(zwanej dalej „Konwencją z Schengen z 1990 r.”) i włączony w ramy Unii Europejskiej zgodnie z Protokołem załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, ustanawia elektroniczną sieć łączącą Państwa Członkowskie i zawiera, między innymi, dane na temat pojazdów silnikowych o pojemności silnika przekraczającej 50 cm3, które zostały skradzione, przywłaszczone lub utracone w inny sposób. Zgodnie z art. 100 Konwencji z Schengen z 1990 r., dane dotyczące takich pojazdów silnikowych, poszukiwanych w celu zajęcia lub w celu wykorzystania w charakterze dowodu w postępowaniu karnym, wprowadza się do SIS.

(3)

Decyzja Rady 2004/919/WE z 22 grudnia 2004 r. dotycząca zwalczania przestępczości transgranicznej związanej z pojazdami (5) obejmuje korzystanie z SIS jako integralnej części strategii w zakresie ścigania przestępstw związanych z pojazdami.

(4)

Zgodnie z art. 101 ust. 1 Konwencji z Schengen z 1990 r. dostęp do danych wprowadzonych do SIS oraz prawo do ich bezpośredniego przeglądania jest zastrzeżone wyłącznie dla organów odpowiedzialnych za kontrole graniczne oraz inne kontrole policyjne i celne prowadzone w ramach danego kraju, jak również za koordynację tych kontroli.

(5)

Artykuł 102 ust. 4 Konwencji z Schengen z 1990 r. stanowi, że dane te zasadniczo nie mogą być wykorzystywane do celów administracyjnych.

(6)

Służby odpowiedzialne w Państwach Członkowskich za wydawanie świadectw rejestracji pojazdów i wyznaczone do tego celu w sposób wyraźny powinny mieć dostęp do danych wprowadzonych do SIS, dotyczących skradzionych, przywłaszczonych lub utraconych w inny sposób pojazdów silnikowych o pojemności silnika przekraczającej 50 cm3, przyczep i naczep o masie własnej przekraczającej 750 kg oraz skradzionych, przywłaszczonych, utraconych w inny sposób lub unieważnionych świadectw rejestracji pojazdów i tablic rejestracyjnych pojazdów, w celu umożliwienia im sprawdzenia, czy pojazdy zgłoszone im do rejestracji zostały skradzione, przywłaszczone lub utracone w inny sposób. W tym celu niezbędne jest przyjęcie przepisów zapewniających powyższym służbom dostęp do tych danych oraz zezwolenie im na wykorzystywanie ich do celów administracyjnych związanych z prawidłowym wydawaniem świadectw rejestracji pojazdów.

(7)

Państwa Członkowskie powinny podjąć niezbędne środki w celu zapewnienia, aby w wypadku wyjawienia wpisu zostały podjęte środki określone w art. 100 ust. 2 Konwencji z Schengen z 1990 r.

(8)

W zaleceniu Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2003 r. skierowanym do Rady w sprawie Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) przedstawiono szereg istotnych problemów i rozważań dotyczących rozwoju SIS, w szczególności w odniesieniu do dostępu do SIS prywatnych instytucji, takich jak służby zajmujące się rejestrowaniem pojazdów.

(9)

Jeżeli służby odpowiedzialne w Państwach Członkowskich za wydawanie świadectw rejestracji pojazdów nie są służbami rządowymi, dostęp do SIS powinien być udzielany pośrednio, to znaczy za pośrednictwem organów, o których mowa w art. 101 ust. 1 Konwencji z Schengen z 1990 r., odpowiedzialnych za zapewnienie zgodności ze środkami przyjętymi przez te Państwa Członkowskie zgodnie z art. 118 tej Konwencji.

(10)

Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (6) oraz szczególne postanowienia dotyczące ochrony danych zawarte w Konwencji z Schengen z 1990 r., które uzupełniają i precyzują zasady zawarte w tej dyrektywie, mają zastosowanie do przetwarzania danych osobowych przez służby odpowiedzialne w Państwach Członkowskich za wydawanie świadectw rejestracji pojazdów.

(11)

Jako że cel niniejszego rozporządzenia, czyli udzielenie dostępu do SIS służbom odpowiedzialnym w Państwach Członkowskich za wydawanie świadectw rejestracji pojazdów w celu ułatwienia im wykonywania ich zadań zgodnie z dyrektywą 1999/37/WE, nie może zostać osiągnięty w wystarczający sposób przez Państwa Członkowskie ze względu na szczególny charakter SIS jako wspólnego systemu informacji, a w związku z tym jego osiągnięcie możliwe jest wyłącznie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjmować środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(12)

Państwa Członkowskie powinny dysponować wystarczająco długim okresem na podjęcie praktycznych środków niezbędnych do zastosowania niniejszego rozporządzenia.

(13)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii, niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt G decyzji Rady 1999/437/WE z 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania Układu zawartego przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącego włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (7).

(14)

W odniesieniu do Szwajcarii, niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia tego państwa we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt G decyzji 1999/437/WE w związku z art. 4 ust. 1 decyzji Rady 2004/860/WE (8) z dnia 25 października 2004 r. w sprawie podpisania w imieniu Wspólnoty Europejskiej oraz tymczasowego stosowania niektórych postanowień tej Umowy.

(15)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

(16)

Niniejsze rozporządzenie stanowi akt oparty na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związany w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu Przystąpienia z 2003 r.,

22.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 191/22

(1)

Plan Działania w sprawie Wymogów Statystycznych Unii Gospodarczo-Walutowej (UGW) zaakceptowany przez Radę Ecofin we wrześniu 2000 r., określa, że pilnie potrzebny jest ograniczony zestaw kwartalnych sprawozdań sektorowych i że sprawozdania te powinny być dostępne w ciągu 90 dni od zakończenia danego kwartału.

(2)

Wspólne Sprawozdanie Rady Ecofin i Komisji dla Rady Europejskiej w sprawie statystyk i wskaźników strefy EUR, przyjęte przez Radę Ecofin w dniu 18 lutego 2003 r., podkreśla, że priorytetowe działania w kilku dziedzinach, w tym kwartalne sprawozdania krajowe sporządzane przez sektor instytucjonalny, powinny zostać w całości zrealizowane przed upływem 2005 r.

(3)

Do analizy ruchów cyklicznych w gospodarce Unii Europejskiej i prowadzenia polityki monetarnej w ramach UGW niezbędne są statystyki makroekonomiczne dotyczące zachowań gospodarczych i wzajemnych stosunków poszczególnych sektorów instytucjonalnych, których nie można określić poprzez dane sporządzone na poziomie gospodarki jako całości. Zachodzi zatem potrzeba sporządzania kwartalnych sprawozdań przez sektor instytucjonalny, dla całej Unii Europejskiej i dla strefy euro.

(4)

Sporządzanie tych sprawozdań jest częścią kompleksowego celu stworzenia systemu rocznych i kwartalnych sprawozdań dla Unii Europejskiej i strefy euro. System obejmuje główne agregaty makroekonomiczne oraz finansowe i niefinansowe sprawozdania sektorów instytucjonalnych. Celem jest osiągnięcie spójności we wszystkich tych sprawozdaniach i, w odniesieniu do sprawozdań dotyczących reszty świata, pomiędzy bilansem płatniczym a danymi ze sprawozdań krajowych.

(5)

Sporządzanie sprawozdań europejskich przez sektor instytucjonalny zgodnie z zasadami europejskiego systemu rachunków narodowych i regionalnych we Wspólnocie, określonymi w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2223/96 (3), wymaga przekazywania przez Państwa Członkowskie kwartalnych sprawozdań krajowych sporządzanych przez sektor instytucjonalny. Jednakże sprawozdania europejskie muszą odzwierciedlać gospodarkę obszaru europejskiego jako całości i mogą różnić się od prostej sumy sprawozdań Państw Członkowskich. W szczególności, celem jest uwzględnienie transakcji instytucji i organów Unii Europejskiej w sprawozdaniach z danego obszaru (odpowiednio Unii Europejskiej lub strefy euro).

(6)

Sporządzanie szczególnych statystyk Wspólnoty podlega zasadom zawartym w rozporządzeniu Rady (WE) nr 322/97 z 17 lutego 1997 r. w sprawie statystyk wspólnotowych (4).

(7)

Ze względu na fakt, że cel niniejszego rozporządzenia, to jest sporządzanie dla Unii Europejskiej i strefy euro kwartalnych sprawozdań niefinansowych przez sektor instytucjonalny, nie może być osiągnięty w zadowalający sposób przez Państwa Członkowskie, a ze względu na rozmiar i skutki działania możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości przewidzianą w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne, do osiągnięcia tego celu. W szczególności, w przypadku gdy Państwa Członkowskie mają nieznaczny udział w całości dochodów i wydatków europejskich, nie powinny być one zobowiązane do składania bardzo szczegółowych sprawozdań.

(8)

Środki niezbędne do wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (5).

(9)

Zasięgnięto opinii Komitetu ds. Programu Statystycznego powołanego decyzją Rady 89/382/EWG, Euratom (6) oraz Komitetu ds. Statystyk Walutowych, Finansowych i Bilansu Płatniczego powołanego decyzją Rady 91/115/EWG (7),

a)

ustalenie harmonogramu przekazywania punktów P.1, P.2, D.42, D.43, D.44, D.45 i B.4G zgodnie z art. 2 ust. 2;

b)

wymóg, aby transakcje określone w załączniku zostały rozbite według odpowiednich sektorów zgodnie z art. 2 ust. 2;

c)

korektę harmonogramu kwartalnych przekazów zgodnie z art. 2 ust. 4;

d)

dostosowanie udziału (1 %) w kwocie dla całej Wspólnoty w celu określenia zobowiązania do przekazywania danych dotyczących wszystkich sektorów instytucjonalnych zgodnie z art. 3 ust. 3;

e)

określenie norm jakości danych zgodnie z art. 6 ust. 1.

a)

przedstawia informacje dotyczące jakości sporządzanych statystyk;

b)

ocenia korzyści dla Wspólnoty, Państw Członkowskich oraz podmiotów dostarczających informacji statystycznych i korzystających z opracowanych informacji statystycznych w porównaniu z kosztami ich opracowania;

c)

określa, w świetle uzyskanych wyników, obszary, w jakich niezbędne są ewentualne ulepszenia i zmiany.

22.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 191/29

(1)

Rozbieżności pomiędzy przepisami prawnymi lub środkami administracyjnymi przyjętymi przez Państwa Członkowskie w stosunku do eko-projektu dla produktów wykorzystujących energię mogą stwarzać bariery w handlu i zniekształcać konkurencję we Wspólnocie i w związku z tym mogą mieć bezpośredni wpływ na ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Harmonizacja przepisów krajowych jest jedynym środkiem zapobiegającym powstawaniu wspomnianych barier w handlu i nieuczciwej konkurencji.

(2)

Produkty wykorzystujące energię („PWE”) mają duży udział w zużywaniu zasobów naturalnych i energii we Wspólnocie. Wywierają one również innego rodzaju poważny wpływ na środowisko. W przypadku przeważającej większości kategorii produktów dostępnych na rynku wspólnotowym można zaobserwować bardzo zróżnicowany stopień wpływu na środowisko, mimo iż mają one podobne parametry funkcjonalne. W celu zrównoważonego rozwoju, należy zachęcać do ciągłej poprawy ogólnego wpływu tych produktów na środowisko, w szczególności poprzez określenie głównych źródeł negatywnych wpływów na środowisko oraz unikanie przenoszenia zanieczyszczeń, o ile poprawa taka nie wiązałaby się z nadmiernymi kosztami.

(3)

Eko-projekt dla produktów jest podstawowym czynnikiem w strategii Wspólnoty dotyczącej Zintegrowanej Polityki Produktowej. Jako podejście zapobiegawcze, mające na celu optymalizację oddziaływania produktów na środowisko przy zachowaniu ich cech funkcjonalnych, daje rzeczywiste nowe możliwości producentom, konsumentom oraz całemu społeczeństwu.

(4)

Poprawa wydajności energetycznej — gdzie jedną z dostępnych opcji jest lepsze wykorzystanie energii elektrycznej przez końcowych użytkowników — uznawana jest za istotny wkład w osiągnięcie docelowych wartości emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie. Zapotrzebowanie na energię elektryczną jest jedną z najszybciej rosnących kategorii zużycia końcowego energii i przewiduje się, że wzrośnie on w ciągu następnych 20 do 30 lat w razie braku jakiejkolwiek strategii działania, która zrównoważyłaby tę tendencję. Znaczne obniżenie konsumpcji energii zgodnie z sugestią Komisji wyrażoną w jej Europejskim Programie Ochrony Klimatu (ECPP) jest możliwe. Zmiany klimatyczne są jednym z priorytetów Szóstego Wspólnotowego Programu Działania na rzecz Środowiska, ustanowionego decyzją nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3). Oszczędność energii jest jednym z najefektywniejszych pod względem kosztów sposobów zwiększenia bezpieczeństwa dostaw i ograniczenia zależności od importu. Dlatego też należy przyjąć istotne środki i ustalić cele dotyczące zapotrzebowania.

(5)

Należy podjąć działania podczas fazy projektowania PWE, ponieważ wydaje się, że o zanieczyszczeniu powstającym w cyklu życia produktu przesądza się na tym etapie, a także właśnie wtedy decyduje się o większości związanych z tym kosztów.

(6)

Należy ustanowić spójne ogólne zasady stosowania we Wspólnocie wymogów dotyczących eko-projektu dla PWE w celu zapewnienia swobodnego przepływu produktów, które spełniają te wymogi oraz w celu poprawy ogólnego poziomu wpływu, jaki wywierają na środowisko. Takie wymogi wspólnotowe powinny uwzględniać zasady uczciwej konkurencji i obrotu międzynarodowego.

(7)

Wymogi eko-projektu powinny zostać ustalone z uwzględnieniem celów i priorytetów Szóstego Wspólnotowego Programu Działania na rzecz Środowiska, w tym odpowiednich, mających zastosowanie celów właściwych strategii tematycznych tego programu.

(8)

Celem niniejszej dyrektywy jest osiągnięcie wysokiego poziomu ochrony środowiska przez redukcję potencjalnego wpływu PWE na środowisko, co będzie w efekcie korzystne dla konsumentów i innych użytkowników końcowych. Zrównoważony rozwój wymaga również należytego uwzględnienia wpływu zdrowotnego, społecznego i ekonomicznego przewidywanych środków. Poprawa wydajności energetycznej produktów przyczynia się do bezpieczeństwa dostaw energii, które stanowi podstawę zdrowej gospodarki, a tym samym zrównoważonego rozwoju.

(9)

Państwo Członkowskie, które uzna za konieczne utrzymanie przepisów krajowych ze względu na znaczące potrzeby w zakresie ochrony środowiska lub wprowadzenie nowych przepisów opartych na nowych dowodach naukowych dotyczących ochrony środowiska ze względu na szczególny problem tego Państwa Członkowskiego, powstały po przyjęciu obowiązujących środków wykonawczych, może to zrobić zgodnie z warunkami określonymi w art. 95 ust. 4, 5 i 6 Traktatu, który przewiduje uprzednią notyfikację i uzyskanie zgody Komisji.

(10)

W celu zmaksymalizowania korzyści dla środowiska, wynikających z ulepszonych projektów, konieczne może być poinformowanie konsumentów o cechach środowiskowych i ekologiczności PWE oraz doradzanie im, jak używać takiego produktu w sposób przyjazny dla środowiska.

(11)

Celem podejścia określonego w Zielonej Księdze na temat Zintegrowanej Polityki Produktowej, która jest głównym elementem innowacyjnym szóstego wspólnotowego programu działania na rzecz środowiska, jest zmniejszenie oddziaływania produktów na środowisko w całym ich cyklu życia. Uwzględnienie oddziaływania produktu na środowisko w całym jego cyklu życia już na etapie projektowania otwiera duże możliwości w zakresie ułatwienia poprawy takiego oddziaływania w oszczędny sposób. Konieczna jest odpowiednia elastyczność umożliwiająca wzięcie pod uwagę tego czynnika podczas projektowania produktu z uwzględnieniem aspektów technicznych, funkcjonalnych i ekonomicznych.

(12)

Pomimo, że pożądane jest wszechstronne podejście do ekologiczności produktów, ograniczenie emisji gazów cieplarnianych poprzez zwiększoną efektywność energetyczną powinno być traktowane jako najważniejszy cel ochrony środowiska, do czasu przyjęcia planu roboczego.

(13)

Konieczne i uzasadnione może okazać się ustanowienie określonych ilościowo wymogów dotyczących eko-projektu dla niektórych produktów lub ich aspektów środowiskowych w celu zminimalizowania ich oddziaływania na środowisko. Biorąc pod uwagę pilną potrzebę działania na rzecz wykonania zobowiązań objętych Protokołem z Kyoto do Konwencji ramowej Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) oraz bez uszczerbku dla zintegrowanego podejścia promowanego w niniejszej dyrektywie, należy nadać pierwszeństwo tym środkom, które mogą znacząco wpłynąć na redukcję emisji gazów cieplarnianych przy niskich kosztach. Środki takie mogą także przyczynić się do zrównoważonego wykorzystywania zasobów oraz stanowić znaczący wkład do 10-letnich ram dla programów dotyczących zrównoważonej produkcji i konsumpcji uzgodnionych na światowym szczycie w sprawie zrównoważonego rozwoju w Johannesburgu we wrześniu 2002 r.

(14)

Ogólną zasadą jest, że zużycie energii przez PWE w trybie czuwania lub po wyłączeniu powinno być ograniczone do minimum koniecznego dla ich należytego funkcjonowania.

(15)

Mimo, że najlepsze produkty czy technologie dostępne na rynku, włączając w to rynki międzynarodowe, powinny być traktowane jako wzorce, poziom wymogów dotyczących eko-projektu powinien być ustalany na podstawie analizy technicznej, ekonomicznej i środowiskowej. Elastyczność metody ustalania poziomu wymogów może ułatwić szybką poprawę działań w zakresie środowiska. Zainteresowane zaangażowane strony powinny konsultować się i aktywnie współpracować przy tej analizie. Ustanowienie obowiązkowych środków wymaga odpowiednich konsultacji z zainteresowanymi stronami. Konsultacje takie mogą uwypuklić potrzebę wprowadzania środków stopniowo lub przyjęcia środków przejściowych. Wprowadzenie celów pośrednich zwiększa przewidywalność polityki, pozwala na dostosowanie cyklu rozwoju produktów oraz usprawnia planowanie długoterminowe przez zainteresowane strony.

(16)

Pierwszeństwo powinno zostać przyznane cyklom alternatywnym działania, np. samoregulacjom ustalanym przez daną branżę, jeśli prawdopodobne jest, iż takie działanie spowoduje szybsze lub mniej kosztowne osiągnięcie celów polityki niż wprowadzenie wymogów obowiązkowych. Środki legislacyjne mogą okazać się konieczne, jeżeli siły rynkowe nie będą ewoluować w odpowiednim kierunku lub z zadawalającą szybkością.

(17)

Samoregulacja, w tym dobrowolne umowy jako jednostronne zobowiązania branży, może przyczynić się do szybkiego postępu ze względu na możliwość jej szybkiego i oszczędnego wdrożenia, a także umożliwić elastyczne i odpowiednie dostosowanie do opcji technologicznych i wrażliwości rynku.

(18)

Dla oceny dobrowolnych umów lub innych środków samoregulacji przedstawionych jako alternatywa dla środków wykonawczych, powinny być dostępne informacje dotyczące przynajmniej następujących kwestii: otwartość na udział, wartość dodana, reprezentatywność, określone i rozłożone w czasie cele, udział społeczeństwa obywatelskiego, nadzór i sprawozdawczość, opłacalność administrowania inicjatywą samoregulacji, zrównoważony charakter.

(19)

Rozdział 6 komunikatu Komisji „Umowy dotyczące ochrony środowiska na poziomie Wspólnoty w ramach planu działań dotyczącego uproszczenia i ulepszenia środowiska regulacyjnego” może stanowić użyteczną wskazówkę podczas oceniania samoregulacji przez branżę w kontekście niniejszej dyrektywy.

(20)

Niniejsza dyrektywa powinna także wspierać wdrażanie eko-projektu w małych i średnich przedsiębiorstwach (MŚP) oraz w bardzo małych przedsiębiorstwach. Takie wdrażanie można ułatwić poprzez powszechny i łatwy dostęp do informacji związanych z przyjaznym dla środowiska charakterem ich produktów.

(21)

PWE spełniające wymogi dotyczące eko-projektu, ustanowione w środkach wykonawczych do niniejszej dyrektywy, powinny posiadać oznakowanie „CE” i związane z nim informacje w celu umożliwienia wprowadzenia ich na rynek wewnętrzny oraz ich swobodnego przepływu. Rygorystyczne egzekwowanie środków wykonawczych jest niezbędne w celu redukcji oddziaływania na środowisko PWE podlegających regulacji oraz zapewnienia uczciwej konkurencji.

(22)

Podczas przygotowywania środków wykonawczych oraz swojego planu roboczego Komisja powinna skonsultować się z przedstawicielami Państw Członkowskich, a także z zainteresowanymi stronami związanymi z daną grupą produktów, jak przemysł, w tym MŚP oraz rzemiosło, związki zawodowe, handlowcy, detaliści, importerzy, organizacje ochrony środowiska oraz organizacje konsumenckie.

(23)

Podczas przygotowywania środków wykonawczych Komisja powinna także należycie uwzględnić istniejące przepisy krajowe w zakresie ochrony środowiska, w szczególności dotyczące substancji toksycznych, które zdaniem Państw Członkowskich należy zachować, nie obniżając przy tym istniejących i uzasadnionych poziomów ochrony w Państwach Członkowskich.

(24)

Należy uwzględnić moduły i zasady planowane do wykorzystania w dyrektywach harmonizacji technicznej ustanowione w decyzji Rady 93/465/EWG z dnia 22 lipca 1993 r. dotyczącej modułów stosowanych w różnych fazach procedur oceny zgodności oraz zasad umieszczania i używania oznakowania zgodności CE, które mają być stosowane w dyrektywach harmonizacji technicznej (4).

(25)

Organy nadzoru powinny wymieniać informacje dotyczące przewidywanych środków w zakresie objętym niniejszą dyrektywą w celu poprawy nadzoru rynku. W takiej współpracy powinno się jak najlepiej wykorzystywać elektroniczne środki komunikacji oraz odpowiednie programy wspólnotowe. Należy ułatwić wymianę informacji o ekologiczności produktu w trakcie cyklu jego życia oraz o osiągnięciach w rozwiązaniach projektowych. Gromadzenie i rozpowszechnianie całości wiedzy zgromadzonej wskutek działań producentów w zakresie eko-projektu stanowi jedną z podstawowych korzyści wynikających z niniejszej dyrektywy.

(26)

Właściwym organem jest zazwyczaj organ publiczny lub organ prywatny, wyznaczony przez władze publiczne i zapewniający niezbędną bezstronność i dostępność wiedzy technicznej dla przeprowadzania weryfikacji produktu co do jego zgodności ze stosownymi środkami wykonawczymi.

(27)

Biorąc pod uwagę znaczenie unikania niezgodności z wymogami, Państwa Członkowskie zapewniają dostępność niezbędnych środków dla skutecznego nadzoru rynku.

(28)

W odniesieniu do szkolenia i informacji o eko-projekcie dla MŚP, może okazać się stosowne rozważenie działań towarzyszących.

(29)

W interesie funkcjonowania rynku wewnętrznego jest posiadanie norm zharmonizowanych na poziomie Wspólnoty. Po opublikowaniu odniesienia do takiej normy w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zgodność z nią powinna uzasadniać domniemanie zgodności z odpowiednimi wymogami określonymi w środku wykonawczym przyjętym na podstawie niniejszej dyrektywy, chociaż powinny zostać dopuszczone również inne środki wykazywania takiej zgodności.

(30)

Jedną z głównych ról zharmonizowanych norm powinna być pomoc producentom w zastosowaniu środków wykonawczych przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy. Normy takie mogłyby być istotne podczas ustalania metod pomiaru i testowania. W przypadku ogólnych wymogów eko-projektu zharmonizowane normy mogłyby być znacząco pomocne jako wytyczne dla producentów przy ustalaniu ekologicznego profilu ich produktu, zgodnie z wymogami odpowiedniego środka wykonawczego. Normy te w wyraźny sposób wskazywałyby na związki pomiędzy ich przepisami a wymogami, których dotyczą. Celem zharmonizowanych norm nie powinno być ustalanie limitów dla aspektów środowiskowych.

(31)

Do celów definicji używanych w niniejszej dyrektywie użyteczne będzie odwołanie się do odpowiednich norm międzynarodowych, takich jak ISO 14040.

(32)

Niniejsza dyrektywa jest zgodna z niektórymi zasadami wdrażania nowego podejścia określonymi w rezolucji Rady z dnia 7 maja 1985 r. w sprawie nowego podejścia do harmonizacji technicznej i norm (5) oraz odniesień do zharmonizowanych norm europejskich. Rezolucja Rady z dnia 28 października 1999 r. w sprawie roli normalizacji w Europie (6) zalecała, aby Komisja dokonała analizy, czy zasada nowego podejścia jako sposób poprawy i uproszczenia ustawodawstwa tam, gdzie to możliwe, może zostać rozszerzona na sektory dotychczas nią nieobjęte.

(33)

Niniejsza dyrektywa uzupełnia istniejące instrumenty wspólnotowe, takie jak dyrektywa Rady 92/75/EWG z dnia 22 września 1992 r. w sprawie wskazania, poprzez etykietowanie oraz standardowe informacje o produkcie, zużycia energii oraz innych zasobów przez urządzenia gospodarstwa domowego (7), rozporządzenie (WE) nr 1980/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 lipca 2000 r. w sprawie zrewidowanego programu przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego (8), rozporządzenie (WE) nr 2422/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego programu znakowania efektywności energetycznej urządzeń biurowych (9), dyrektywa 2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (10), dyrektywa 2002/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie ograniczenia stosowania niektórych niebezpiecznych substancji w sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (11) oraz dyrektywa Rady 76/769/EWG z dnia 27 lipca 1976 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do ograniczeń we wprowadzaniu do obrotu i stosowaniu niektórych substancji i preparatów niebezpiecznych (12). Synergia pomiędzy niniejszą dyrektywą a istniejącymi instrumentami Wspólnoty powinny przyczynić się do zwiększenia ich wpływu na tworzenie spójnych wymogów dla producentów.

(34)

Ponieważ dyrektywa Rady 92/42/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie wymogów sprawności dla nowych kotłów wody gorącej opalanych paliwem płynnym lub gazowym (13), dyrektywa 96/57/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 września 1996 r. w sprawie wymogów efektywności energetycznej chłodziarek, chłodziarko-zamrażarek i zamrażarek typu domowego (14) i dyrektywa 2000/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie wymogów efektywności energetycznej stateczników do oświetlenia fluorescencyjnego (15) zawierają już przepisy służące weryfikacji wymogów dotyczących efektywności energetycznej, powinny one zostać zintegrowane z obecnymi uregulowaniami.

(35)

Dyrektywa 92/42/EWG przewiduje system oceny charakterystyki energetycznej kotłów za pomocą gwiazdek. Ponieważ Państwa Członkowskie i przedstawiciele branży zgadzają się, że system oceny za pomocą gwiazdek nie przyniósł spodziewanych wyników, dyrektywę 92/42/EWG należy zmienić, aby otworzyć drogę bardziej skutecznym systemom.

(36)

Wymogi określone w dyrektywie Rady 78/170/EWG z dnia 13 lutego 1978 r. odnoszącej się do wysokiej jakości wytwornic ciepła używanych do ogrzewania pomieszczeń i wytwarzania ciepłej wody w budynkach nieprzemysłowych, nowych lub istniejących, a także do izolowania instalacji rozprowadzania ciepła i ciepłej wody sanitarnej w nowych budynkach nieprzemysłowych (16) zostały zastąpione przepisami dyrektywy 92/42/EWG, dyrektywy Rady 90/396/EWG z dnia 29 czerwca 1990 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do urządzeń spalania paliw gazowych (17) oraz dyrektywy 2002/91/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (18). Dlatego dyrektywa 78/170/EWG powinna zostać uchylona.

(37)

Dyrektywa Rady 86/594/EWG z dnia 1 grudnia 1986 r. w sprawie hałasu emitowanego przez urządzenia gospodarstwa domowego (19) określa warunki, na jakich publikacja informacji na temat hałasu emitowanego przez takie urządzenia może być wymagana przez Państwa Członkowskie, a także definiuje procedurę mającą na celu określenie poziomu hałasu. Do celów harmonizacji emisje hałasów powinny zostać włączone do zintegrowanej oceny działań w zakresie środowiska. Ponieważ niniejsza dyrektywa zapewnia takie zintegrowane podejście, dyrektywa 86/594/EWG powinna zostać uchylona.

(38)

Środki konieczne do wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (20).

(39)

Państwa Członkowskie powinny ustalić sankcje nakładane w przypadku naruszeń przepisów krajowych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą. Sankcje takie powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(40)

Należy mieć na uwadze ust. 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (21), który stanowi, że „Rada będzie zachęcać Państwa Członkowskie do sporządzania dla siebie i w interesie Wspólnoty swoich własnych tabel, które będą, tak dalece jak to tylko możliwe, odzwierciedlać korelacje pomiędzy dyrektywą a środkami transpozycji, i do ich publikowania”.

(41)

Ponieważ Państwa Członkowskie nie mogą w zadowalającym stopniu osiągnąć celu proponowanego działania, a mianowicie zapewnić funkcjonowania rynku wewnętrznego przez wymaganie, aby produkty charakteryzowały się odpowiednim poziomem ekologiczności, a ze względu na skalę i osiągane efekty możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia wyżej wymienionego celu.

(42)

Komitet Regionów był konsultowany, ale nie wydał opinii,

1)

„produkt wykorzystujący energię” lub „PWE” oznacza produkt, który po wprowadzeniu na rynek i/lub do użytkowania, jest uzależniony od poboru energii (elektryczność, paliwa kopalne i odnawialne źródła energii) dla działania zgodnego z przeznaczeniem lub produkt do wytwarzania, przesyłania i pomiaru wspomnianej energii, łącznie z częściami uzależnionymi od poboru energii, które mają zostać włączone do PWE objętych niniejszą dyrektywą, które są wprowadzane na rynek i/lub do użytkowania jako osobne części dla użytkowników końcowych, a których ekologiczność może być oceniana osobno;

2)

„części i podzespoły” oznacza części, które mają zostać włączone do PWE oraz które nie są wprowadzane na rynek i/lub do użytkowania jako osobne części dla użytkowników końcowych lub których ekologiczność nie może być oceniana osobno;

3)

„środki wykonawcze” oznaczają środki przyjmowane na podstawie niniejszej dyrektywy, ustanawiające wymogi dotyczące eko-projektu w odniesieniu do zdefiniowanych PWE lub ich aspektów środowiskowych;

4)

„wprowadzenie na rynek” oznacza udostępnienie PWE po raz pierwszy na rynku wspólnotowym z zamiarem jego dystrybucji lub używania na terytorium Wspólnoty za wynagrodzeniem lub bezpłatnie i niezależnie od techniki sprzedaży;

5)

„wprowadzenie do użytkowania” oznacza pierwsze wykorzystanie PWE zgodnie z jego przeznaczeniem przez użytkownika końcowego we Wspólnocie;

6)

„producent” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która produkuje PWE objęte niniejszą dyrektywą i jest odpowiedzialna za ich zgodność z niniejszą dyrektywą, zamierza wprowadzić je na rynek i/lub do użytkowania pod własną nazwą producenta lub znakiem towarowym lub do własnego użytku producenta. W razie braku producenta zdefiniowanego w pierwszym zdaniu lub importera zdefiniowanego w pkt 8, za producenta uważana będzie osoba fizyczna lub prawna, która wprowadza na rynek i/lub do użytkowania PWE objęte niniejszą dyrektywą;

7)

„autoryzowany przedstawiciel” oznacza osobę fizyczną lub prawną mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę we Wspólnocie, która otrzymała pisemne upoważnienie od producenta do wykonywania w jego imieniu wszelkich lub niektórych z jego zobowiązań oraz formalności wynikających z niniejszej dyrektywy;

8)

„importer” oznacza osobę fizyczną lub prawną mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Wspólnoty, która w ramach swojej działalności gospodarczej wprowadza na rynek Wspólnoty produkt pochodzący z państwa trzeciego;

9)

„materiały” oznaczają wszelkie materiały wykorzystywane w cyklu życia danego PWE;

10)

„projektowanie produktu” oznacza zbiór procesów, przekształcających wymogi prawne, techniczne, dotyczące bezpieczeństwa, funkcjonalne, rynkowe i inne wymogi, które mają być spełniane przez dany PWE, w specyfikację techniczną tego PWE;

11)

„aspekt środowiskowy” oznacza element lub funkcję danego PWE, która może wchodzić we wzajemną reakcję ze środowiskiem podczas cyklu życia produktu;

12)

„oddziaływanie na środowisko” oznacza wszelkie zmiany w środowisku, w całości lub częściowo wynikające z działania danego PWE podczas jego cyklu życia;

13)

„cykl życia” oznacza kolejne i połączone ze sobą etapy istnienia PWE od wykorzystania surowca do ostatecznej likwidacji;

14)

„ponowne wykorzystanie” oznacza działanie, dzięki któremu dany PWE lub jego części, które osiągnęły koniec pierwotnego użytkowania, są wykorzystywane w tym samym celu, dla którego zostały stworzone, łącznie z dalszym wykorzystaniem danego PWE, który jest zwracany do punktów skupu, dystrybutorów, placówek zajmujących się recyklingiem lub producentów, a także ponownym wykorzystaniem danego PWE po odnowieniu;

15)

„recykling” oznacza ponowne przetworzenie w procesie produkcyjnym odpadów materiałowych do pierwotnego celu produktu lub do innych celów, jednak z wyłączeniem odzyskiwania energii;

16)

„odzyskiwanie energii” oznacza wykorzystanie odpadów palnych jako sposobu wytwarzania energii w procesie bezpośredniego spalania z użyciem innych odpadów lub bez ich użycia, ale z odzyskiwaniem ciepła;

17)

„odzyskiwanie” oznacza którąkolwiek z odpowiednich operacji określonych w załączniku II B do dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (22);

18)

„odpady” oznaczają jakąkolwiek substancję lub obiekt należący do kategorii określonych w załączniku I do dyrektywy 75/442/EWG, którą (który) właściciel wyrzuca, zamierza wyrzucić albo do wyrzucenia której (którego) jest zobowiązany;

19)

„niebezpieczne odpady” oznaczają wszelkie odpady objęte art. 1 ust. 4 dyrektywy Rady 91/689/EWG z dnia 12 grudnia 1991 r. w sprawie odpadów niebezpiecznych (23);

20)

„profil ekologiczny” oznacza opis, zgodnie ze środkiem wykonawczym mającym zastosowanie do PWE, elementów wejściowych i wyjściowych (jak materiały, emisje i odpady), związanych z danym PWE w całym jego cyklu życia, które są ważne z punktu widzenia oddziaływania przez niego na środowisko oraz są wyrażone w ilościach fizycznych, które można zmierzyć;

21)

„ekologiczność” w stosunku do danego PWE oznacza wyniki zarządzania przez producenta aspektami środowiskowymi PWE, znajdującymi odzwierciedlenie w dokumentacji technicznej;

22)

„poprawa ekologiczności” oznacza proces udoskonalania ekologiczności danego PWE w odniesieniu do kolejnych generacji produktu, chociaż niekoniecznie dotycząca wszystkich aspektów środowiskowych produktu jednocześnie;

23)

„eko-projekt” oznacza uwzględnienie aspektów środowiskowych przy projektowaniu produktu celem poprawy ekologiczności PWE podczas jego całego cyklu życia;

24)

„wymóg dotyczący eko-projektu” oznacza jakikolwiek wymóg związany z danym PWE lub projektem danego PWE, którego celem jest poprawa jego ekologiczności, lub jakikolwiek wymóg dotyczący dostarczania informacji odnoszących się do aspektów środowiskowych danego PWE;

25)

„ogólny wymóg dotyczący eko-projektu” oznacza jakikolwiek wymóg dotyczący eko-projektu w oparciu o całkowity profil danego PWE bez ustanowionych wartości granicznych w zakresie poszczególnych aspektów środowiskowych;

(26)

„szczególny wymóg dotyczący eko-projektu” oznacza określony ilościowo i dający się zmierzyć wymóg dotyczący eko-projektu, odnoszący się do konkretnego aspektu środowiskowego danego PWE, np. zużycie energii podczas używania, obliczane dla danej jednostki parametrów wyjściowych;

27)

„zharmonizowana norma” oznacza specyfikację techniczną przyjętą przez uznany urząd normalizacyjny na podstawie upoważnienia uzyskanego od Komisji, zgodnie z procedurami ustanowionymi w dyrektywie 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (24) w celu ustalenia wymogu europejskiego, zgodność z którym nie jest obowiązkowa.

i)

organizowania odpowiednich kontroli zgodności PWE na odpowiednią skalę oraz zobowiązywania producenta lub jego upoważnionych przedstawicieli do wycofania niezgodnych PWE z rynku, zgodnie z art. 7,

ii)

żądania przedstawienia wszelkich niezbędnych informacji przez zaangażowane strony, jak to określono w środkach wykonawczych,

iii)

pobierania próbek produktów i poddawania ich testom zgodności.

—

zapewnienia, że PWE wprowadzony na rynek lub do użytku jest zgodny z niniejszą dyrektywą oraz danym środkiem wykonawczym,

—

udostępnienia deklaracji zgodności oraz dokumentacji technicznej

a)

czy informacje mogą być dostarczane za pomocą zharmonizowanych symboli lub uznanych kodów lub innych środków;

b)

rodzaj użytkownika przewidywany dla PWE oraz charakter informacji, które mają zostać przekazane.

a)

niespełnienia wymogów odpowiedniego środka wykonawczego;

b)

nieprawidłowego zastosowania zharmonizowanych norm, o których mowa w art. 10 ust. 2;

c)

usterek w zharmonizowanych normach, o których mowa w art. 10 ust. 2.

—

wymagane informacje na temat roli, jaką mogą oni odegrać w zrównoważonym korzystaniu z danego produktu,

—

jeśli wymagają tego środki wykonawcze: profil ekologiczny produktu oraz korzyści wynikające z eko-projektu.

a)

wysokość sprzedaży PWE we Wspólnocie jest znacząca, orientacyjnie wynosi więcej niż 200 000 sztuk w ciągu roku według najnowszych dostępnych danych;

b)

PWE, uwzględniając ilości wprowadzone na rynek i/lub do użytkowania, ma znaczący wpływ na środowisko naturalne we Wspólnocie, jak to określono w strategicznych priorytetach Wspólnoty określonych w decyzji nr 1600/2002/WE;

c)

PWE posiada znaczący potencjał w zakresie poprawy jego ekologiczności bez pociągania za sobą nadmiernych kosztów, ze szczególnym uwzględnieniem:

a)

priorytety ekologiczne Wspólnoty, jak te określone w decyzji nr 1600/2002/WE lub w programie Komisji dotyczącym Europejskiego Programu Ochrony Klimatu (ECCP);

b)

odpowiednie akty prawne Wspólnoty oraz samoregulację, takie jak dobrowolne umowy, które po ocenie zgodnej z art. 17 powinny w założeniu umożliwić szybsze osiągnięcie politycznych celów lub niższe wydatki, niż zostało to przyjęte w obowiązkowych wymogach.

a)

weźmie pod uwagę cykl życia PWE, a także jego wszystkie istotne aspekty środowiskowe, w tym efektywność energetyczną. Kompleksowość analiz aspektów środowiskowych i zdolności do ich poprawy musi być proporcjonalna do ich znaczenia. Przyjęcie wymogów dotyczących eko-projektu w zakresie istotnych aspektów środowiskowych danego PWE, nie może być nadmiernie opóźnione z powodu niepewności dotyczących innych aspektów;

b)

dokonuje oceny, która uwzględni wpływ na środowisko, konsumentów i producentów, w tym małe i średnie przedsiębiorstwa, z punktu widzenia konkurencyjności, biorąc pod uwagę także rynki spoza Wspólnoty, innowacyjności, dostępu do rynku oraz kosztów i korzyści;

c)

uwzględnia istniejące krajowe ustawodawstwo w zakresie środowiska, które Państwa Członkowskie uważają za właściwe;

d)

przeprowadza odpowiednie konsultacje z zaangażowanymi stronami;

e)

przygotuje memorandum wyjaśniające do projektu środka wykonawczego w oparciu o ocenę, o której mowa w lit. b);

f)

ustala datę/daty wprowadzenia, wszelkie tymczasowe lub przejściowe środki lub okresy, uwzględniając w szczególności ewentualny wpływ na MŚP lub na poszczególne grupy produktów wytwarzanych przede wszystkim przez MŚP.

a)

nie mogą mieć znacznego negatywnego wpływu na funkcjonalność produktu z punktu widzenia użytkownika;

b)

nie mogą mieć negatywnego wpływu na zdrowie, bezpieczeństwo i środowisko naturalne;

c)

nie mogą mieć znacznego negatywnego wpływu na konsumentów, w szczególności co do dostępności cenowej i kosztu cyklu życia produktu;

d)

nie mogą mieć znacznego negatywnego wpływu na konkurencyjność przemysłu;

e)

co do zasady, ustalenie wymogu dotyczącego eko-projektu nie może skutkować narzuceniem technologii jednego producenta pozostałym producentom;

f)

nie może zostać narzucone nadmierne obciążenie administracyjne na producentów.

—

środki wykonawcze, poczynając od tych produktów, które zostały określone przez ECCP jako posiadające duży potencjał redukcji emisji gazów cieplarnianych w sposób oszczędny, takich jak sprzęt grzewczy i służący do grzania wody, systemy o napędzie elektrycznym, oświetlenie i sprzęt biurowy zarówno do użytku domowego, jak i w sektorze usług, urządzenia gospodarstwa domowego, elektronika użytkowa oraz systemy HVAC (ogrzewanie, wentylacja i klimatyzacja),

—

oddzielny środek wykonawczy służący zmniejszeniu strat wynikających ze stosowania trybu czuwania dla danej grupy produktów.

1)

skreśla się art. 6;

2)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 10a

Niniejsza dyrektywa stanowi środek wykonawczy, w rozumieniu w art. 15 dyrektywy 2005/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 2005 r. ustanawiającej zasady ogólne ustalania wymogów dotyczących eko-projektu dla produktów wykorzystujących energię (26), odnoszący się do efektywności energetycznej podczas użytkowania, zgodnie z powołaną dyrektywą, i może być zmieniona lub uchylona zgodnie z art. 19 ust. 2 dyrektywy 2005/32/WE.

3)

skreśla się załącznik I, sekcja 2;

4)

skreśla się załącznik II.

22.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 191/59

(1)

Polityka Wspólnoty w dziedzinie środowiska naturalnego, tak jak to ustanowiono w programach działania na rzecz środowiska naturalnego, a w szczególności w szóstym wspólnotowym programie działań na rzecz środowiska przyjętym decyzją nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4), na podstawie art. 174 Traktatu, stawia sobie za cel uzyskanie takich poziomów jakości powietrza, które nie powodują skutków nie do zaakceptowania oraz ryzyka dla zdrowia ludzi i dla środowiska.

(2)

Dyrektywa Rady 1999/32/WE z 26 kwietnia 1999 r. odnosząca się do redukcji zawartości siarki w niektórych paliwach ciekłych (5) ustala maksymalną dopuszczalną zawartość siarki w ciężkim oleju opałowym, oleju napędowym oraz oleju napędowym żeglugowym, stosowanych we Wspólnocie.

(3)

Dyrektywa 1999/32/WE zobowiązuje Komisję do rozważenia, jakie środki mogłyby zostać podjęte w celu zredukowania wpływu spalania paliw żeglugowych, innych niż oleje napędowe żeglugowe, na zakwaszanie i, jeżeli zachodzi taka potrzeba, do przedłożenia stosownej propozycji.

(4)

Emisje ze statków pochodzące ze spalania paliw żeglugowych o wysokiej zawartości siarki przyczyniają się do zanieczyszczenia powietrza w formie dwutlenku siarki oraz pyłów, szkodząc zdrowiu ludzkiemu, niszcząc środowisko, własność publiczną i prywatną oraz dziedzictwo kulturowe, a także przyczyniając się do zakwaszenia.

(5)

Ludzie i środowisko naturalne w obszarach przybrzeżnych i w pobliżu portów są szczególnie narażeni na zanieczyszczenia pochodzące ze statków stosujących paliwa o wysokiej zawartości siarki. Dlatego też konieczne jest podjęcie szczególnych środków w tym zakresie.

(6)

Środki zawarte w niniejszej dyrektywie uzupełniają środki krajowe Państw Członkowskich, mające na celu wprowadzenie poziomów zanieczyszczeń powietrza określonych w dyrektywie 2001/81/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (6).

(7)

Redukcja zawartości siarki w paliwach ma pewne zalety dla statków, w zakresie efektywności ich eksploatacji oraz kosztów ich konserwacji, a także ułatwia efektywne wykorzystanie pewnych technologii ograniczających emisje, takich jak selektywna redukcja katalityczna.

(8)

Traktat wymaga uwzględnienia szczególnych cech regionów peryferyjnych Wspólnoty, a mianowicie francuskich departamentów zamorskich, Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich.

(9)

W 1997 r. konferencja dyplomatyczna przyjęła Protokół wprowadzający zmiany do Międzynarodowej konwencji o zapobieganiu zanieczyszczeniu morza przez statki z 1973 r., zmodyfikowanej Protokołem z 1978 r. dotyczącym tej konwencji (zwanej dalej „Konwencją MARPOL”). Na mocy tego Protokołu dodano do Konwencji MARPOL nowy załącznik VI, zawierający przepisy dotyczące zapobiegania zanieczyszczaniu powietrza przez statki. Protokół z 1997 r., a tym samym załącznik VI do Konwencji MARPOL, wszedł w życie w dniu 19 maja 2005 r.

(10)

Załącznik VI do Konwencji MARPOL uznaje pewne obszary za Obszary Kontroli Emisji Tlenku Siarki (zwane dalej „Obszarami Kontroli Emisji SOx”). Do takich obszarów zaliczono już Morze Bałtyckie. Dyskusja w ramach Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) doprowadziła do porozumienia w sprawie zasady uznania Morza Północnego wraz z Kanałem La Manche za Obszar Kontroli Emisji SOx po wejściu w życie załącznika VI.

(11)

Biorąc pod uwagę globalny charakter żeglugi morskiej, należy dołożyć wszelkich starań, aby znaleźć rozwiązania o zasięgu międzynarodowym. Zarówno Komisja, jak i Państwa Członkowskie powinny zmierzać do zapewnienia, w ramach działań IMO, ogólnoświatowej redukcji maksymalnej dopuszczalnej zwartości siarki w paliwach żeglugowych, łącznie z analizą korzyści związanych z uznaniem nowych stref morskich za Obszary Kontroli Emisji SOx zgodnie z załącznikiem VI do Konwencji MARPOL.

(12)

Wprowadzenie w życie zobowiązań dotyczących zawartości siarki w paliwach żeglugowych jest niezbędne dla osiągnięcia celów niniejszej dyrektywy. Wiarygodne wykonanie niniejszej dyrektywy wymaga wprowadzenia efektywnego systemu pobierania próbek oraz odstraszających sankcji na obszarze całej Wspólnoty. Państwa Członkowskie powinny podjąć działania wykonawcze w stosunku do statków pływających pod ich banderą oraz statków pływających pod wszelkimi banderami podczas pobytu w ich portach. Równie ważna dla Państw Członkowskich jest ścisła współpraca w celu podjęcia dodatkowych działań wykonawczych w stosunku do innych statków zgodnie z międzynarodowym prawem morskim.

(13)

Należy zapewnić przemysłowi morskiemu odpowiednią ilość czasu na dokonanie technicznych adaptacji w celu uzyskania maksymalnej wartości dopuszczalnej 0,1 % wagowo siarki w paliwach żeglugowych stosowanych w statkach żeglugi śródlądowej oraz w statkach cumujących w portach Wspólnoty. Z tego też względu termin wykonania tego wymogu należy ustalić na dzień 1 stycznia 2010 r. Ponieważ dotrzymanie tego terminu może wiązać się z technicznymi problemami dla Grecji, przewiduje się tymczasowe odstępstwo dla określonych statków pływających w obrębie terytorium Republiki Greckiej

(14)

Niniejsza dyrektywa powinna być postrzegana jako pierwszy krok w trwałym procesie redukcji emisji siarki do wód morskich, stwarzający widoki na dalsze redukcje emisji poprzez obniżenie wartości dopuszczalnych siarki w paliwach oraz technologie ograniczania emisji, a także stwarzający widoki na rozwój instrumentów ekonomicznych mających zachęcać do znacznej redukcji emisji.

(15)

Istotnym jest wzmocnienie pozycji Państw Członkowskich w negocjacjach w ramach IMO, tak aby w szczególności na etapie rewizji załącznika VI do Konwencji MARPOL dać asumpt do rozważenia bardziej ambitnych środków, zarówno w odniesieniu do niższych wartości dopuszczalnych zawartości siarki w ciężkich olejach opałowych stosowanych przez statki, jak i użycia równorzędnych, alternatywnych środków ograniczających emisje.

(16)

W swojej rezolucji A.926(22) Zgromadzenie IMO wezwało rządy, w szczególności tych regionów, w których wyznaczono Obszary Kontroli Emisji SOx, do zapewnienia dostępności bunkrowego oleju opałowego o niskiej zawartości siarki w obszarze ich jurysdykcji oraz do zwrócenia się do przedsiębiorstw przemysłu naftowego i żeglugowego o ułatwienie dostępu do bunkrowego oleju opałowego o niskiej zawartości siarki oraz o ułatwienie jego stosowania. Państwa Członkowskie powinny podjąć odpowiednie działania w celu zapewnienia, aby lokalni dostawcy paliwa żeglugowego udostępniali paliwo odpowiadające tym wymogom, w ilościach wystarczających do pokrycia zapotrzebowania.

(17)

IMO przyjęła wytyczne dotyczące pobierania próbek oleju opałowego w celu zweryfikowania jego zgodności z Załącznikiem VI do Konwencji MARPOL. Ponadto IMO opracuje wytyczne dotyczące systemów oczyszczania gazów spalinowych oraz innych metod technologicznych ograniczających emisje SOx w Obszarach Kontroli Emisji SOx.

(18)

Dyrektywa 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanieczyszczeń do powietrza z dużych obiektów energetycznego spalania (7) przekształca dyrektywę Rady 88/609/EWG (8). Dyrektywa 1999/32/WE powinna zostać odpowiednio zmieniona zgodnie z jej art. 3 ust. 4.

(19)

Właściwym jest, aby istniejący Komitet ds. Bezpiecznych Mórz i Zapobiegania Zanieczyszczeniu Morza przez Statki ustanowiony rozporządzeniem (WE) nr 2099/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (9) wspierał Komisję w zakresie zatwierdzania technologii ograniczających emisje.

(20)

Technologie ograniczające emisje mogą zapewnić co najmniej równorzędną lub nawet większą redukcję emisji niż w przypadku użycia paliw o niskiej zawartości siarki, pod warunkiem że nie mają one ujemnego wpływu na ekosystemy i są opracowywane zgodnie z odpowiednimi mechanizmami zatwierdzania i kontroli. Istotnym jest, aby istniały odpowiednie warunki sprzyjające rozwojowi nowych technologii ograniczających emisje.

(21)

Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa na Morzu powinna w razie potrzeby wspierać Komisję oraz Państwa Członkowskie w monitorowaniu wykonania niniejszej dyrektywy.

(22)

Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (10).

(23)

Dyrektywa 1999/32/WE powinna zostać zatem odpowiednio zmieniona,

1)

artykuł 1 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

2)

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

3)

artykuł 3 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 3

Maksymalna zawartość siarki w ciężkim oleju opałowym

1.   Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne kroki w celu zapewnienia, aby od dnia 1 stycznia 2003 r. w obrębie ich terytorium nie były stosowane ciężkie oleje opałowe, w których zawartość siarki przekracza 1 % na jednostkę masy.

3.   Przepisy ust. 2 zostaną poddane przeglądowi i, stosownie do potrzeb, zmienione w przypadku przyszłych zmian dyrektywy 2001/80/WE.”

4)

w art. 4 wprowadza się następujące zmiany:

5)

dodaje się następujące artykuły:

„Artykuł 4a

Maksymalna zawartość siarki w paliwach żeglugowych stosowanych w Obszarach Kontroli Emisji SOx oraz na statkach pasażerskich wykonujących regularne usługi do lub z portów Wspólnoty

1.   Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne kroki w celu zapewnienia, aby paliwa żeglugowe nie były stosowane na ich morskich wodach terytorialnych, w wyłącznych strefach ekonomicznych oraz w strefach kontroli zanieczyszczeń, będących częścią Obszarów Kontroli Emisji SOx, jeżeli zawartość siarki w tych paliwach przekracza 1,5 % na jednostkę masy. Dotyczy to wszelkich statków pływających pod wszystkimi banderami, w tym statków, które rozpoczęły swój rejs poza Wspólnotą.

2.   Daty stosowania ust. 1 są następujące:

3.   Państwa Członkowskie są odpowiedzialne za wykonanie ust. 1 co najmniej w odniesieniu do:

Państwa Członkowskie mogą również podjąć dodatkowe działania wykonawcze w odniesieniu do innych statków zgodnie z międzynarodowym prawem morskim.

4.   Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne kroki w celu zapewnienia, aby, począwszy od dnia, o którym mowa w ust. 2 lit. a), w statkach pasażerskich wykonujących regularnie usługi do lub z portu Wspólnoty na morzach terytorialnych, w wyłącznych strefach ekonomicznych oraz w strefach kontroli zanieczyszczeń nie były stosowane paliwa żeglugowe, w których zawartość siarki przekracza 1,5 % na jednostkę masy. Państwa Członkowskie są odpowiedzialne za wykonanie niniejszego postanowienia co najmniej w odniesieniu do statków pływających pod ich banderą oraz statków pływających pod wszystkimi banderami podczas pobytu w ich portach.

5.   Począwszy od dnia, o którym mowa w ust. 2 lit. a), Państwa Członkowskie wymagają prawidłowego prowadzenia dzienników okrętowych, z uwzględnieniem operacji wymiany paliwa, jako warunku wejścia statków do portów Wspólnoty.

6.   Począwszy od dnia, o którym mowa w ust. 2 a), oraz zgodnie z prawidłem 18 załącznika VI do Konwencji MARPOL, Państwa Członkowskie:

7.   Począwszy od dnia, o którym mowa w ust. 2 lit. a), Państwa Członkowskie zapewnią, aby oleje żeglugowe typu diesel nie były wprowadzane na rynek w obrębie ich terytorium, jeżeli zawartość siarki w tym paliwie przekracza 1,5 % na jednostkę masy.

8.   Komisja informuje Państwa Członkowskie o datach stosowania, o których mowa w ust. 2 lit. b), oraz publikuje je w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 4b

Maksymalna zawartość siarki w paliwach żeglugowych stosowanych w statkach żeglugi śródlądowej oraz w statkach cumujących w portach Wspólnoty

1.   Państwa Członkowskie podejmą wszelkie niezbędne kroki w celu zapewnienia, aby, ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2010 r., następujące statki nie stosowały paliw żeglugowych o zawartości siarki przekraczającej 0,1 % na jednostkę masy:

2.   Ustępu 1 nie stosuje się do statków:

3.   Ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2010 r. Państwa Członkowskie zapewnią, aby olej napędowy żeglugowy nie był wprowadzany na rynek w obrębie ich terytorium, jeżeli zawartość siarki w tym paliwie przekracza 0.1 % na jednostkę masy.

Artykuł 4c

Testy i stosowanie nowych technologii ograniczających emisje

1.   Państwa Członkowskie mogą, w razie potrzeby we współpracy z innymi Państwami Członkowskimi, zezwolić na przeprowadzenie testów technologii ograniczających emisje na statkach pływających pod ich banderą lub na obszarach morskich w obrębie ich jurysdykcji. Podczas tych testów stosowanie paliw żeglugowych spełniających wymogi art. 4a oraz 4b nie jest obowiązkowe, jeżeli:

2.   Technologie ograniczania emisji dla statków pływających pod banderą Państwa Członkowskiego są zatwierdzane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2099/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. ustanawiającego Komitet ds. bezpiecznych mórz i zapobiegania zanieczyszczeniu morza przez statki (COSS) (13), z uwzględnieniem:

3.   Należy ustalić kryteria stosowania technologii ograniczających emisje na statkach pływających pod wszystkimi banderami w portach zamkniętych i ujściach rzek we Wspólnocie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 9 ust. 2. Komisja informuje o tych kryteriach IMO.

4.   Jako alternatywa do stosowania paliw żeglugowych niskosiarkowych spełniających wymogi określone w art. 4a i 4b, Państwa Członkowskie mogą zezwolić statkom na stosowanie zatwierdzonych technologii ograniczania emisji, jeżeli statki te:

6)

w art. 6 wprowadza się następujące zmiany:

7)

artykuł 7 otrzymuje następujące brzmienie:

„Artykuł 7

Sprawozdania i przegląd

1.   Na podstawie wyników pobierania próbek, analiz i kontroli przeprowadzonych zgodnie z art. 6, Państwa Członkowskie do dnia 30 czerwca każdego roku dostarczają Komisji krótkie sprawozdanie dotyczące zawartości siarki w paliwach płynnych objętych zakresem niniejszej dyrektywy i stosowanych na ich terytorium w poprzednim roku kalendarzowym. Sprawozdanie to zawiera informację o całkowitej liczbie przetestowanych próbek z podziałem na rodzaj paliwa oraz wskazuje każdorazowo użytą ilość paliwa i wyliczoną średnią zawartość siarki. Państwa Członkowskie informują również o liczbie kontroli przeprowadzonych na pokładzie statków oraz o średniej zawartości siarki w paliwach żeglugowych, stosowanych na ich terytorium, które nie są objęte zakresem niniejszej dyrektywy w dniu 11 sierpnia 2005 r..

2.   Na podstawie, między innymi:

Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, do 2008 r., sporządzone sprawozdanie.

Komisja może wraz ze sprawozdaniem przedłożyć propozycję zmian do niniejszej dyrektywy, w szczególności w odniesieniu do:

Komisja poświęci szczególną uwagę propozycjom dotyczącym:

3.   Do dnia 31 grudnia 2005 r. Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu oraz Radzie sprawozdanie dotyczące możliwego stosowania instrumentów ekonomicznych, w tym mechanizmów takich jak zróżnicowane opłaty oraz opłaty za kilometr, zbywalne pozwolenia na emisję oraz potrącenia.

Komisja, może rozważyć, w ramach przeglądu w 2008 r., przedłożenie wniosków w sprawie instrumentów ekonomicznych jako środków alternatywnych lub uzupełniających, pod warunkiem że można będzie jednoznacznie wykazać korzyści, jakie niosą one dla środowiska naturalnego i zdrowia.

4.   Wszelkie zmiany niezbędne do technicznego dostosowania do art. 2 pkt 1, 2, 3, 3a, 3b, oraz 4 lub art. 6 ust. 2 w świetle postępu naukowo-technicznego zostaną przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 9 ust. 2. Dostosowanie takie nie spowoduje jakiejkolwiek bezpośredniej zmiany zakresu obowiązywania niniejszej dyrektywy lub wartości dopuszczalnych siarki w paliwie określonych w niniejszej dyrektywie.”;

8)

artykuł 9 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 9

Procedura komitetu

1.   Komisję wspiera komitet.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 5 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE (14) z uwzględnieniem jej art. 8.

Termin ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3.   Komitet przyjmie swój regulamin wewnętrzny.

9)

do niniejszej dyrektywy dodaje się tekst zawarty w Załączniku.

22.7.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 191/70

(1)

W 2003 r. Komisja powołała Grupę Osobistości z dziedziny badań nad bezpieczeństwem, której zasadnicze zadanie polegało na przedstawieniu propozycji zasad i priorytetów Europejskiego Programu Badań nad Bezpieczeństwem (ESRP).

(2)

Po przedstawieniu przez Grupę Osobistości w 2004 r. raportu zatytułowanego „Badania na rzecz bezpiecznej Europy”, w komunikacie Komisji z dnia 7 września 2004 r. zatytułowanym „Badania nad bezpieczeństwem — następny etap” (1) zaproponowano powołanie Zespołu Doradczego ds. Europejskich Badań nad Bezpieczeństwem (ESRAB).

(3)

Konieczne jest powołanie ESRAB oraz określenie jego zadań i struktury.

(4)

ESRAB powinien wnieść wkład w treść i wdrożenie Europejskiego Programu Badań nad Bezpieczeństwem.

(5)

W skład ESRAB powinni wejść eksperci reprezentujący różne zainteresowane grupy, a mianowicie użytkowników, przemysł i organizacje badawcze. ESRAB powinien składać się z dwóch grup o różnych, ale uzupełniających się rolach, stosownie do ich dziedzin działalności.

(6)

Bez uszczerbku dla komisyjnych reguł dotyczących bezpieczeństwa zawartych w Załączniku do decyzji Komisji 2001/844/WE, EWWiS, Euratom (2), należy określić zasady dotyczące ujawniania informacji przez członków ESRAB.

(7)

Należy ustalić termin stosowania niniejszej decyzji. W odpowiednim czasie Komisja rozważy celowość przedłużenia tego terminu,

a)

określanie misji strategicznych, obszarów zainteresowania i priorytetów ESRP na podstawie raportu Grupy Osobistości „Badania na rzecz bezpiecznej Europy”, z uwzględnieniem powołania Europejskiej Agencji Obrony oraz działań podejmowanych na szczeblu krajowym i międzyrządowym;

b)

zdolności technologiczne, jakie mają być zapewnione przez uczestników programu; Komitet przedstawi zalecenie dotyczące strategii na rzecz poprawy bazy technologicznej europejskiego przemysłu w celu zwiększenia jego konkurencyjności;

c)

strategiczne i operacyjne aspekty ESRP, z uwzględnieniem doświadczeń i rezultatów uzyskanych w ramach działań przygotowawczych na rzecz poprawy europejskiego potencjału przemysłowego w dziedzinie badań nad bezpieczeństwem (3), uzyskanych od służb Komisji aktywnie zainteresowanych dziedziną bezpieczeństwa, w tym badaniami objętymi programem ramowym na rzecz badań Wspólnoty Europejskiej, oraz od innych grup eksperckich i doradczych;

d)

kwestie wdrożeniowe, takie jak wymiana informacji niejawnych oraz prawa własności intelektualnej;

e)

optymalizacja wykorzystania publicznej infrastruktury badawczej i analitycznej w ramach Europejskiego Programu Badań nad Bezpieczeństwem;

f)

strategia komunikacji służąca promowaniu wiedzy na temat ESRP oraz informowaniu o programach badawczych uczestników.

a)

grupy zajmującej się wymogami zamawiających badania nad bezpieczeństwem;

b)

grupy zajmującej się wymogami dostawców technologii.