ZAŁĄCZNIK

DEKLARACJA WSPÓLNOTY EUROPEJSKIEJ ZGODNIE Z ART. 19 KONWENCJI O DOSTĘPIE DO INFORMACJI, UDZIALE SPOŁECZEŃSTWA W PODEJMOWANIU DECYZJI ORAZ DOSTĘPIE DO SPRAWIEDLIWOŚCI W SPRAWACH DOTYCZĄCYCH ŚRODOWISKA

Wspólnota Europejska oświadcza, że zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską, w szczególności z jego art. 175 ust. 1, posiada kompetencje do zawierania umów międzynarodowych oraz do realizacji obowiązków z nich wynikających, które przyczyniają się do osiągnięcia następujących celów:

—	zachowania, ochrony i poprawy jakości środowiska naturalnego,

—	ochrony zdrowia ludzkiego,

—	ostrożnego i racjonalnego wykorzystywania zasobów naturalnych,

—	promowania na płaszczyźnie międzynarodowej środków zmierzających do rozwiązania regionalnych lub światowych problemów środowiska naturalnego.

Ponadto Wspólnota Europejska oświadcza, że przyjęła już wiele instrumentów prawnych wiążących jej Państwa Członkowskie, które wprowadzają w życie postanowienia tej Konwencji, oraz że przedstawi Depozytariuszowi i uaktualni, w miarę potrzeby, wykaz tych instrumentów prawnych, zgodnie z art. 10 ust. 2 i art. 19 ust. 5 Konwencji. W szczególności Wspólnota Europejska oświadcza, że obowiązujące instrumenty prawne nie obejmują w pełni realizacji obowiązków wynikających z art. 9 ust. 3 Konwencji, jako że odnoszą się one do procedur administracyjnych i sądowych mających na celu kwestionowanie działań i zaniechań osób prywatnych i władz publicznych innych niż instytucje Wspólnoty Europejskiej objęte art. 2 ust. 2 lit. d) Konwencji oraz że w wyniku tego jej Państwa Członkowskie są odpowiedzialne za wykonanie tych obowiązków w momencie zatwierdzenia Konwencji przez Wspólnotę Europejską i nie zmieni się to, o ile i do czasu, gdy Wspólnota, wykonując swoje uprawnienia na mocy Traktatu WE, przyjmie przepisy prawa wspólnotowego obejmujące wykonanie tych obowiązków.

Ponadto Wspólnota ponawia swoją deklarację złożoną przy podpisaniu Konwencji, że instytucje Wspólnoty będą stosować Konwencję w ramach istniejących i przyszłych zasad dotyczących dostępu do dokumentów i innych odpowiednich zasad prawa wspólnotowego w dziedzinie objętej Konwencją.

Wspólnota Europejska jest odpowiedzialna za wykonanie tych obowiązków wynikających z Konwencji, które są objęte obowiązującym prawem wspólnotowym.

Realizacja kompetencji Wspólnoty podlega ze swej natury ciągłemu rozwojowi.

DEKLARACJA WSPÓLNOTY EUROPEJSKIEJ W SPRAWIE PEWNYCH SZCZEGÓLNYCH POSTANOWIEŃ NA MOCY DYREKTYWY 2003/4/WE

W odniesieniu do art. 9 Konwencji z Aarhus Wspólnota Europejska wzywa Strony Konwencji do zwrócenia uwagi na art. 2 ust. 2 i art. 6 dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska. Przepisy te dają Państwom Członkowskim Wspólnoty Europejskiej, w wyjątkowych przypadkach i na szczegółowo określonych warunkach, możliwość wyłączenia pewnych instytucji i organów ze stosowania zasad dotyczących procedur odwoławczych w odniesieniu do decyzji w sprawie wniosków o udostępnienie informacji.

W związku z tym ratyfikacja Konwencji z Aarhus przez Wspólnotę Europejską obejmuje wszelkie zastrzeżenia Państw Członkowskich Wspólnoty Europejskiej w zakresie, w jakim takie zastrzeżenia są zgodne z art. 2 ust. 2 i art. 6 dyrektywy 2003/4/WE.

KONWENCJA O DOSTĘPIE DO INFORMACJI, UDZIALE SPOŁECZEŃSTWA W PODEJMOWANIU DECYZJI ORAZ DOSTĘPIE DO WYMIARU SPRAWIEDLIWOŚCI W SPRAWACH DOTYCZĄCYCH ŚRODOWISKA

sporządzono w Aarhus, w Danii, w dniu 25 czerwca 1998 roku

Strony niniejszej Konwencji,

przypominając zasadę 1 Deklaracji sztokholmskiej w sprawie środowiska człowieka,

przypominając także zasadę 10 Deklaracji z Rio w sprawie środowiska i rozwoju,

przypominając również rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 37/7 z dnia 28 października 1982 roku w sprawie Światowej Karty Przyrody oraz nr 45/94 z dnia 14 grudnia 1990 r. o potrzebie zapewnienia zdrowego środowiska dla pomyślności jednostek,

przypominając Europejską Kartę Środowiska i Zdrowia uchwaloną na pierwszej Europejskiej konferencji na temat środowiska i zdrowia Światowej Organizacji Zdrowia we Frankfurcie nad Menem dnia 8 grudnia 1989 roku,

potwierdzając potrzebę ochrony, zachowania i ulepszania stanu środowiska oraz zapewnienia zrównoważonego i przyjaznego środowisku rozwoju,

uznając, że odpowiednia ochrona środowiska jest niezbędna dla ludzkiej pomyślności i korzystania z podstawowych praw człowieka, włączając w to prawo do życia jako takiego,

uznając, że każda osoba ma prawo do życia w środowisku odpowiednim dla jej zdrowia i pomyślności oraz obowiązek, tak osobiście, jak i we współdziałaniu z innymi, ochrony i ulepszania środowiska dla dobra obecnego i przyszłych pokoleń,

uważając, że aby być zdolnym do dochodzenia tego prawa i spełniania tego obowiązku, obywatele muszą mieć dostęp do informacji, muszą być uprawnieni do uczestnictwa w podejmowaniu decyzji i muszą mieć dostęp do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska oraz uznając, iż obywatele mogą potrzebować w tym zakresie pomocy, aby realizować swoje uprawnienia,

uznając, że w sprawach dotyczących środowiska ułatwiony dostęp do informacji i udział społeczeństwa w podejmowaniu decyzji poprawia jakość i wykonanie decyzji, przyczynia się do wzrostu społecznej świadomości zagadnień ochrony środowiska, daje społeczeństwu możliwość zgłaszania swych poglądów, a władzy publicznej możliwość ich należytego uwzględnienia,

dążąc w ten sposób do wzmożenia odpowiedzialności i jawności w podejmowaniu decyzji i wzmocnienia społecznego poparcia dla decyzji dotyczących środowiska,

uznając celowość jawności we wszystkich gałęziach władzy i zachęcając organy ustawodawcze do stosowania zasad tej konwencji w swoim postępowaniu,

uznając też, że społeczeństwo powinno być świadome procedur udziału w podejmowaniu decyzji w sprawach dotyczących środowiska, mieć do nich swobodny dostęp i wiedzieć, jak z nich korzystać,

uznając także znaczenie odpowiednich ról, jakie indywidualni obywatele, organizacje pozarządowe i sektor prywatny mogą odgrywać w ochronie środowiska,

pragnąc promować edukację ekologiczną, aby pogłębiać rozumienie zagadnień środowiska i zrównoważonego rozwoju, oraz wzmacniać powszechną wiedzę społeczeństwa o rozstrzygnięciach mających wpływ na środowisko i zrównoważony rozwój oraz udział w ich podejmowaniu,

zauważając w tym kontekście znaczenie wykorzystania środków masowego przekazu oraz elektronicznych lub innych przyszłych form komunikacji,

uznając znaczenie pełnego zintegrowania aspektów środowiskowych w podejmowaniu decyzji urzędowych oraz związanej z tym potrzeby posiadania przez władze publiczne rzetelnych, pełnych i aktualnych informacji dotyczących ochrony środowiska,

potwierdzając, iż władze publiczne gromadzą informacje dotyczące środowiska w interesie publicznym,

mając na uwadze, że skuteczne mechanizmy prawne powinny być dostępne dla społeczeństwa, w tym dla organizacji społecznych, tak aby chronione były jego słuszne interesy, a prawo egzekwowane,

zauważając znaczenie dostarczania konsumentom rzetelnej informacji o produktach dla umożliwienia im dokonywania wyborów ze świadomością wynikających stąd konsekwencji dla środowiska,

dostrzegając zaniepokojenie społeczeństwa zamierzonym uwalnianiem genetycznie zmodyfikowanych organizmów do środowiska oraz potrzebę wzmożonej jawności i zwiększonego udziału społeczeństwa w podejmowaniu decyzji w tej dziedzinie,

przekonane, że wykonywanie niniejszej Konwencji przyczyni się do umocnienia demokracji w regionie Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ),

świadome roli, jaką w tym względzie odgrywa EKG ONZ, i przypominając, inter alia, Wytyczne EKG w dziedzinie dostępu do informacji dotyczących ochrony środowiska oraz udziału społeczeństwa w podejmowaniu decyzji w sprawach związanych z ochroną środowiska zaaprobowane w Deklaracji ministerialnej przyjętej na Trzeciej Konferencji Ministerialnej „Środowisko dla Europy” w Sofii, Bułgaria, dnia 25 października 1995 roku,

mając w pamięci stosowne postanowienia Konwencji o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym (Espoo 1991 rok) oraz Konwencji w sprawie transgranicznych skutków awarii przemysłowych i Konwencji o ochronie i użytkowaniu cieków granicznych i jezior międzynarodowych, obydwu podpisanych w Helsinkach dnia 17 marca 1992 roku oraz innych regionalnych konwencji,

przeświadczone, że przyjęcie niniejszej Konwencji przyczyni się do dalszego wzmocnienia procesu „Środowisko dla Europy” i wyników Czwartej konferencji ministerialnej w Aarhus w Danii w czerwcu 1998 roku,

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Cel

W celu przyczynienia się do ochrony prawa każdej osoby, z obecnego oraz przyszłych pokoleń, do życia w środowisku odpowiednim dla jej zdrowia i pomyślności, każda ze Stron gwarantuje, w sprawach dotyczących środowiska, uprawnienia do dostępu do informacji, udziału społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępu do wymiaru sprawiedliwości zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji.

Artykuł 2

Definicje

W rozumieniu niniejszej Konwencji,

1)	„Strona” oznacza, jeżeli z tekstu nie wynika inaczej, Umawiającą się Stronę niniejszej Konwencji;

2)

„władza publiczna” oznacza: a) organy administracji publicznej na krajowym, regionalnym lub innym poziomie; b) osoby fizyczne lub prawne pełniące zgodnie z prawem krajowym funkcje administracji publicznej, włączając w to wykonywanie specjalnych obowiązków, zadań lub usług mających związek ze środowiskiem; c) wszelkie inne osoby fizyczne lub prawne posiadające publiczne kompetencje lub funkcje albo wykonujące publiczne usługi, mające związek ze środowiskiem, pod nadzorem organu lub osoby wymienionych powyżej w literach a) lub b); d) instytucje jakiejkolwiek regionalnej organizacji integracji gospodarczej, o której mowa w artykule 17, która jest Stroną niniejszej Konwencji. Definicja ta nie obejmuje organów lub instytucji w zakresie, w jakim działają jako władza sądownicza lub ustawodawcza.

3)

„informacja dotycząca środowiska” oznacza każdą informację w pisemnej, wizualnej, słownej, elektronicznej lub jakiejkolwiek innej materialnej formie, dotyczącą: a) stanu elementów środowiska, takich jak powietrze i atmosfera, woda, gleba, grunty, krajobraz i obiekty przyrodnicze, różnorodność biologiczna oraz jej składniki, w tym genetycznie zmodyfikowane organizmy, oraz wzajemnego oddziaływania pomiędzy tymi elementami; b) czynników, takich jak substancje, energia, hałas i promieniowanie, a także działań i środków, włączając w to środki administracyjne, porozumienia dotyczące ochrony środowiska, wytyczne polityki, ustawodawstwo, plany i programy, które mają lub mogą mieć wpływ na elementy środowiska w zakresie określonym powyżej w literze a), oraz rachunków zysków i strat i innych ekonomicznych analiz lub opracowań wykorzystywanych przy podejmowaniu decyzji dotyczących środowiska; c) stanu zdrowia i bezpieczeństwa ludzi, warunków życia ludzkiego, miejsc o znaczeniu kulturowym oraz obiektów budowlanych, w zakresie, w jakim wpływa lub może wpływać na nie stan elementów środowiska lub, za pośrednictwem tych elementów, czynniki, działania lub środki wymienione w literze b);

4)	„społeczeństwo” oznacza jedną lub więcej osób fizycznych lub prawnych oraz, zgodnie z krajowym ustawodawstwem lub praktyką, ich stowarzyszenia, organizacje lub grupy;

5)

„zainteresowana społeczność” oznacza część społeczeństwa, która jest lub może być dotknięta skutkami lub ma interes w podejmowanej decyzji dotyczącej środowiska; dla potrzeb niniejszej definicji organizacje pozarządowe działające na rzecz ochrony środowiska i spełniające wymagania przewidziane w prawie krajowym uważa się za posiadające interes w tym zakresie.

Artykuł 3

Postanowienia ogólne

1.   Każda ze Stron podejmuje niezbędne ustawodawcze, administracyjne i inne środki, włączając w to środki zapewniające zgodność pomiędzy postanowieniami realizującymi postanowienia niniejszej Konwencji odnoszące się do informacji, udziału społeczeństwa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości, jak również właściwe środki egzekucyjne dla ustanowienia i utrzymania jasnych, przejrzystych i spójnych ram dla realizacji postanowień niniejszej Konwencji.

2.   Każda ze Stron będzie dąży do zapewnienia, że urzędnicy i władze będą pomagać i udzielać wskazówek społeczeństwu, aby w sprawach dotyczących środowiska urzeczywistniać dostęp do informacji, ułatwiać udział w podejmowaniu decyzji i urzeczywistniać dostęp do wymiaru sprawiedliwości.

3.   Każda ze Stron wspiera edukację ekologiczną i wiedzę społeczeństwa w zakresie ochrony środowiska, zwłaszcza o tym, jak w sprawach dotyczących środowiska uzyskiwać dostęp do informacji, uczestniczyć w podejmowaniu decyzji i uzyskiwać dostęp do wymiaru sprawiedliwości.

4.   Każda ze Stron zapewnia odpowiednie uznanie i wsparcie dla stowarzyszeń, organizacji i grup działających na rzecz ochrony środowiska i sprawia, że jej krajowy porządek prawny jest zgodny z tym zobowiązaniem.

5.   Postanowienia niniejszej Konwencji nie naruszają prawa Strony do utrzymania lub wprowadzenia środków przewidujących, w sprawach dotyczących środowiska, swobodniejszy dostęp do informacji, zwiększony udział społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz szerszy dostęp do wymiaru sprawiedliwości, niż jest to wymagane w niniejszej Konwencji.

6.   Niniejsza konwencja nie narusza istniejących praw w zakresie dostępu do informacji, udziału społeczeństwa w podejmowaniu decyzji i dostępu do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska.

7.   Każda ze Stron działa na rzecz zastosowania zasad niniejszej Konwencji w międzynarodowych procesach podejmowania decyzji dotyczących środowiska i w ramach prac organizacji międzynarodowych w sprawach związanych ze środowiskiem.

8.   Każda ze Stron zapewnia, że osoby realizujące swoje uprawnienia w zgodzie z postanowieniami niniejszej Konwencji nie sa w wyniku tego w żaden sposób karane, prześladowane lub szykanowane. Przepis ten nie narusza kompetencji sądów krajowych do orzekania o zwrocie uzasadnionych kosztów w postępowaniu sądowym.

9.   W ramach odpowiednich postanowień niniejszej Konwencji społeczeństwu przysługuje dostęp do informacji, udział w podejmowaniu decyzji i dostęp do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, bez względu na obywatelstwo, przynależność państwową lub miejsce zamieszkania, a w przypadku osoby prawnej, bez względu na to, gdzie jest jej siedziba lub miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 4

Dostęp do informacji dotyczących środowiska

1.

a) bez konieczności wykazywania jakiegokolwiek interesu; b) w żądanej formie, chyba że: i) uzasadnione jest udostępnienie jej przez władzę publiczną w innej formie, w którym to przypadku podać należy przyczyny udostępnienia jej w tej formie; lub ii) informacja jest już powszechnie dostępna w innej formie.

2.   Informacje dotyczące środowiska, o których mowa w ustępie 1, udostępnia się tak szybko, jak tylko to możliwe, lecz nie później niż jeden miesiąc po zgłoszeniu żądania, chyba że zakres i stopień skomplikowania informacji uzasadnia przedłużenie tego okresu do dwóch miesięcy od żądania. Wnioskodawca jest informowany o każdym przedłużeniu oraz przyczynach je uzasadniających.

3.

a) władza publiczna, do której żądanie jest skierowane, nie posiada żądanej informacji dotyczącej środowiska; b) żądanie jest oczywiście bezzasadne lub sformułowane w sposób zbyt ogólny; lub c) żądanie dotyczy materiału będącego w trakcie kompletowania albo dotyczy wewnętrznego komunikowania się władz publicznych, jeżeli takie wyłączenie jest przewidziane w prawie krajowym lub zwyczajowej praktyce, biorąc pod uwagę społeczny interes przemawiający za ujawnieniem informacji.

4.   Można odmówić udzielenia informacji dotyczącej środowiska, jeżeli ujawnienie jej miałoby szkodliwy wpływ na:

a)	poufność postępowania prowadzonego przez władze publiczne, tam gdzie zachowanie takiej poufności jest przewidziane przez prawo krajowe;

b)	stosunki międzynarodowe, obronę narodową lub bezpieczeństwo publiczne;

c)	wymiar sprawiedliwości, prawo do bezstronnego procesu lub zdolność prowadzenia przez władzę publiczną dochodzenia w sprawach karnych lub dyscyplinarnych;

d)	tajemnicę handlową lub przemysłową, jeżeli tajemnica taka jest chroniona przez prawo dla obrony uzasadnionych interesów gospodarczych; mieszczące się w tych ramach informacje o wprowadzanych zanieczyszczeniach mające znaczenie dla ochrony środowiska należy ujawniać;

e)	prawa własności intelektualnej;

f)	poufność danych lub akt osobowych dotyczących osoby fizycznej, tam gdzie zachowanie takiej poufności jest przewidziane przez prawo krajowe, a osoba ta nie zgadza się na ujawnienie społeczeństwu informacji;

g)	interesy strony trzeciej, która dostarczyła żądanej informacji, nie będąc lub potencjalnie nie będąc prawnie zobowiązaną do uczynienia tego i kiedy strona ta nie zgadza się na ujawnienie takich materiałów; lub

h)	środowisko, którego informacja dotyczy, tak jak miejsca lęgowe rzadkich gatunków.

Powyższe powody umożliwiające odmowę są interpretowane w sposób zawężający, biorąc pod uwagę społeczny interes przemawiający za ujawnieniem informacji i to, czy żądana informacja dotyczy wprowadzania zanieczyszczeń do środowiska.

5.   Jeżeli władza publiczna nie posiada żądanej informacji dotyczącej środowiska, to ta władza publiczna, tak szybko jak jest to możliwe, informuje wnioskodawcę o innej władzy publicznej, do której, jak uważa, można się zwrócić po żądaną informację, lub przekazuje żądanie do tej władzy publicznej, informując odpowiednio wnioskodawcę.

6.   Każda ze Stron zapewnia, że jeżeli informacje wyłączone z ujawniania zgodnie z ustępem 3 litera c) i z ustępem 4 można oddzielić bez naruszenia poufności informacji wyłączonych, to władze publiczne udostępniają pozostałą część żądanych informacji dotyczących środowiska.

7.   Odmowa następuje na piśmie, jeżeli żądanie było złożone na piśmie lub jeżeli wnioskodawca tego zażąda. W odmowie wskazuje się jej przyczyny oraz zamieszcza informacje o możliwościach dostępu do procedury odwoławczej ustanowionej zgodnie z postanowieniami artykułu 9. Odmowę przekazuje się tak szybko, jak tylko jest to możliwe, lecz nie później niż w ciągu jednego miesiąca, chyba że stopień skomplikowania informacji uzasadnia przedłużenie tego okresu do dwóch miesięcy od żądania. Wnioskodawca jest informowany o każdym przedłużeniu oraz przyczynach uzasadniających przedłużenie.

8.   Każda ze Stron może upoważnić swoje władze publiczne do pobierania opłat za dostarczenie informacji, ale opłaty te nie mogą jednak przekraczać uzasadnionych stawek.

Władza publiczna chcąca pobierać takie opłaty za dostarczenie informacji udostępnia wnioskodawcom tabelę opłat, które mogą być pobrane, określając okoliczności, w których mogą one być pobierane lub umorzone oraz kiedy dostarczenie informacji jest uwarunkowane wcześniejszym wniesieniem takiej opłaty.

Artykuł 5

Zbieranie i rozpowszechnianie informacji dotyczących środowiska

1.

a) że władze publiczne gromadzą i uaktualniają informacje dotyczące środowiska, odpowiednio do pełnionych funkcji; b) stworzenie obowiązkowego systemu zapewniającego odpowiedni dopływ do władzy publicznej informacji o planowanych i prowadzonych działaniach mogących znacząco wpływać na środowisko; c) w wypadku bezpośredniego zagrożenia ludzkiego zdrowia lub środowiska, które spowodowane zostało wskutek ludzkiej działalności lub powstało z przyczyn naturalnych, wszystkie informacje, które mogą być przydatne społeczeństwu do podjęcia środków służących zapobieżeniu lub złagodzeniu szkody wiążącej się z zagrożeniem i które są w posiadaniu władzy publicznej, są przekazywane bezpośrednio i bez zwłoki członkom społeczeństwa, których to może dotyczyć.

inter alia

a)

dostarczanie społeczeństwu dostatecznej informacji o rodzaju i zakresie informacji dotyczących środowiska będących w posiadaniu odpowiednich władz publicznych oraz o podstawowych terminach i warunkach, na jakich takie informacje są udostępniane i osiągalne, jak również o postępowaniu umożliwiającym ich otrzymanie;

b)	podjęcie i prowadzenie praktycznych przedsięwzięć, takich jak: i) publicznie dostępne wykazy, rejestry lub zbiory danych; ii) zobowiązanie urzędników do wspierania społeczeństwa w urzeczywistnianiu dostępu do informacji zgodnie z niniejszą konwencją; oraz iii) wyznaczenie punktów kontaktowych; oraz

c)	udostępnianie bez opłat informacji dotyczących środowiska zawartych w wykazach, rejestrach lub zbiorach danych, o których mowa w literze b).

3.

a) sprawozdania o stanie środowiska, o których mowa w ust. 4; b) teksty aktów prawnych dotyczących lub mających znaczenie dla środowiska; c) gdy ma to zastosowanie — wytyczne polityki, plany i programy dotyczące lub mające znaczenie dla środowiska, a także porozumienia dotyczące ochrony środowiska; oraz d) inne informacje w zakresie, w jakim dostępność takich informacji w tej formie mogłaby ułatwiać stosowanie przepisów prawa krajowego mających na celu wykonywanie niniejszej Konwencji, o ile takie informacje istnieją już w formie elektronicznej.

4.   Każda ze Stron publikuje, w regularnych odstępach czasu nieprzekraczających trzech lub czterech lat, i rozpowszechnia krajowe sprawozdania o stanie środowiska, zawierające informacje o jakości środowiska i informacje o oddziaływaniach na środowisko.

inter alia

a)	ustawodawstwa i dokumentów, takich jak przygotowywane na różnych szczeblach administracji publicznej teksty strategii, wytycznych polityki, programów i planów działania mających znaczenie dla środowiska oraz sprawozdań o postępach w ich realizacji;

b)	międzynarodowych traktatów, konwencji i porozumień odnoszących się do zagadnień dotyczących środowiska; oraz

c)	innych ważnych międzynarodowych dokumentów odnoszących się do zagadnień dotyczących środowiska, jeśli ma to zastosowanie.

6.   Każda ze Stron zachęca podmioty, których działalność ma znaczący wpływ na środowisko, do regularnego informowania społeczeństwa o wpływie ich działalności i produktów na środowisko, tam, gdzie ma to zastosowanie, również w ramach dobrowolnych systemów znakowania ekologicznego lub przeglądów ekologicznych albo w inny sposób.

7.

a) publikuje dane i analizy tych danych, które brano pod uwagę jako istotne i ważne przy wyznaczaniu ważniejszych propozycji dotyczących polityki w odniesieniu do środowiska; b) publikuje lub w inny sposób udostępnia istniejące materiały wyjaśniające ich kontakty ze społeczeństwem w sprawach wchodzących w zakres niniejszej Konwencji; c) przedstawia w odpowiedniej formie informacje o wykonywaniu przez organy administracji publicznej na wszystkich poziomach funkcji publicznych lub dostarczaniu usług publicznych mających znaczenie dla środowiska.

8.   Każda ze Stron rozwija mechanizmy mające na celu zapewnienie społeczeństwu dostatecznej informacji o produktach w sposób, który pozwoli konsumentom na dokonywanie wyborów ze świadomością wynikających stąd konsekwencji dla środowiska.

9.   Każda ze Stron podejmuje kroki, aby sukcesywnie tworzyć, z uwzględnieniem procesów międzynarodowych, tam, gdzie ma to zastosowanie, spójny, ogólnokrajowy system wykazów lub rejestrów zanieczyszczeń w postaci publicznie dostępnej skomputeryzowanej bazy danych zestawionych na podstawie ujednoliconych sprawozdań. Taki system może obejmować wprowadzanie, uwalnianie i przemieszczanie się określonego rodzaju substancji i produktów, wliczając w to wodę, energię i wykorzystane zasoby, z określonych rodzajów działalności do elementów środowiska i do miejsc ich oczyszczania lub składowania na danym terenie lub poza nim.

10.   Żadne z postanowień niniejszego artykułu nie narusza prawa Strony do odmowy ujawniania niektórych informacji dotyczących ochrony środowiska zgodnie z artykułem 3 ustępy 3 i 4.

Artykuł 6

Udział społeczeństwa w podejmowaniu decyzji dotyczących konkretnych przedsięwzięć

1.

a) stosuje postanowienia niniejszego artykułu w odniesieniu do decyzji o wydaniu pozwolenia na podjęcie planowanych przedsięwzięć wymienionych w załączniku I; b) stosuje, zgodnie z jej prawem krajowym, postanowienia niniejszego artykułu również do decyzji co do planowanych przedsięwzięć nieobjętych zakresem załącznika I, które mogą mieć znaczące oddziaływanie na środowisko. W tym celu Strony określają, czy takie proponowane przedsięwzięcie podlega tym postanowieniom; oraz c) może zdecydować, w indywidualnych przypadkach, jeśli prawo krajowe tak przewiduje, aby nie stosować postanowień niniejszego artykułu do planowanych przedsięwzięć służących celom obrony narodowej, jeśli uzna, iż zastosowanie ich mogłoby mieć szkodliwy wpływ na te cele.

inter alia

a)	planowanym przedsięwzięciu i treści wniosku, na podstawie którego decyzja ma być podjęta;

b)	rodzaju możliwych rozstrzygnięć lub projekcie decyzji;

c)	władzy publicznej właściwej do wydania decyzji;

d)

przewidywanej procedurze, w tym, w zakresie, w jakim taka informacja jest już dostępna: i) wszczęciu postępowania; ii) możliwości udziału społeczeństwa; iii) czasie i miejscu przewidywanej rozprawy publicznej; iv) władzy publicznej, u której można uzyskać stosowne informacje, oraz miejscu, gdzie te informacje są wyłożone do wglądu; v) właściwej władzy publicznej lub jakimkolwiek innym organie publicznym, do których mogą być składane uwagi i zapytania, oraz terminach składania uwag i zapytań; oraz vi) o tym, jakie informacje dotyczące ochrony środowiska odnoszące się do planowanego przedsięwzięcia są dostępne; oraz

e)	fakcie, czy przedsięwzięcie podlega krajowemu lub transgranicznemu postępowaniu w sprawie oceny oddziaływania na środowisko.

3.   Procedury umożliwiające udział społeczeństwa zawierają rozsądne terminy dla różnych etapów, które zapewniają dostateczny okres czasu na poinformowanie społeczeństwa, zgodnie z postanowieniami ustępu 2, i na przygotowanie się i skuteczne uczestnictwo społeczeństwa w podejmowaniu decyzji w sprawach dotyczących środowiska.

4.   Każda ze Stron umożliwia udział społeczeństwa na tyle wcześnie, aby wszystkie możliwości były jeszcze dostępne i aby udział społeczeństwa był skuteczny.

5.   Każda ze Stron powinna, tam gdzie ma to zastosowanie, zachęcać przyszłych wnioskodawców, aby jeszcze przed złożeniem wniosku o pozwolenie na podjęcie planowanego przedsięwzięcia rozpoznali zasięg zainteresowanej społeczności, rozpoczęli dyskusje i udzielili informacji dotyczących celów planowanego przedsięwzięcia.

6.

a) opis miejsca oraz fizycznej i technicznej charakterystyki planowanego przedsięwzięcia, wliczając w to oszacowanie spodziewanych odpadów i emisji; b) opis znaczących oddziaływań planowanego przedsięwzięcia na środowisko; c) opis przewidzianych środków zmierzających do zapobieżenia lub do redukcji tych oddziaływań, w tym emisji; d) streszczenie powyższego w języku nietechnicznym; e) zarys ważniejszych wariantów alternatywnych rozważanych przez wnioskodawcę; f) zgodnie z krajowym ustawodawstwem, ważniejsze sprawozdania i opinie, będące w posiadaniu władzy publicznej w momencie, gdy zgodnie z ustępem 2 zainteresowana społeczność powinna być poinformowana.

7.   Procedury dotyczące udziału społeczeństwa pozwalają społeczeństwu na składanie, w formie pisemnej lub, jeśli ma to miejsce, na rozprawie publicznej lub przesłuchaniu z udziałem wnioskodawcy, wszelkich uwag, informacji, analiz i opinii, które uważa ono za odnoszące się do planowanego przedsięwzięcia.

8.   Każda ze Stron zapewnia, że w decyzjach będą należycie uwzględnione rezultaty uzyskane w wyniku udziału społeczeństwa.

9.   Każda ze Stron zapewnia, że gdy tylko decyzja zostanie podjęta przez władzę publiczną, społeczeństwo zostanie niezwłocznie o niej poinformowane, zgodnie z odpowiednimi procedurami. Każda ze Stron udostępnia społeczeństwu sentencję decyzji wraz z przesłankami i ustaleniami, na których oparto decyzję.

10.   Każda ze Stron zapewnia, że kiedy władza publiczna zmienia lub uaktualnia warunki prowadzenia przedsięwzięć, o których mowa w ustępie 1, postanowienia ustepów od 2 do 9 niniejszego artykułu są stosowane mutatis mutandis i gdzie będzie to miało zastosowanie.

11.   Każda ze Stron, w ramach swojego prawa krajowego, w miarę możliwości odpowiednio stosuje postanowienia niniejszego artykułu w odniesieniu do decyzji o wydaniu pozwolenia na zamierzone uwolnienie genetycznie zmodyfikowanych organizmów do środowiska.

Artykuł 7

Udział społeczeństwa w odniesieniu do planów, programów i wytycznych polityki mających znaczenie dla środowiska

Każda ze Stron podejmuje odpowiednie praktyczne lub inne postanowienia umożliwiające społeczeństwu udział w przygotowywaniu planów i programów mających znaczenie dla środowiska, w ramach przejrzystych i bezstronnych mechanizmów, otrzymując uprzednio niezbędne informacje. W ramach tych mechanizmów stosowany będzie artykuł 6 ustępy 3, 4 i 8. Zakres podmiotowy udziału społeczeństwa określi właściwa władza publiczna, biorąc pod uwagę cele niniejszej Konwencji. Każda ze Stron dołoży starań, aby w odpowiednim zakresie przewidzieć możliwości udziału społeczeństwa w przygotowywaniu wytycznych polityki mających znaczenie dla środowiska.

Artykuł 8

Udział społeczeństwa w przygotowywaniu przepisów wykonawczych lub powszechnie obowiązujących aktów normatywnych

Każda ze Stron stara się promować rzeczywisty udział społeczeństwa, na odpowiednim etapie i gdy wszystkie możliwości są jeszcze dostępne, w przygotowywaniu przez władze publiczne przepisów wykonawczych i innych powszechnie obowiązujących aktów normatywnych, które mogą mieć znaczące oddziaływanie na środowisko.

W tym celu podjęte być powinny następujące kroki:

a)	powinny zostać określone terminy umożliwiające rzeczywiste uczestnictwo;

b)	projekty aktów powinny być opublikowane lub w inny sposób dostępne publicznie; oraz

c)	społeczeństwo powinno mieć możliwość zgłaszania uwag, bezpośrednio lub poprzez reprezentatywne ciała opiniodawcze.

Rezultaty udziału społeczeństwa są brane pod uwagę tak dalece, jak to jest możliwe.

Artykuł 9

Dostęp do wymiaru sprawiedliwości

1.   Każda ze Stron zapewnia, w ramach krajowego porządku prawnego, że każda osoba, która stwierdzi, że jej żądanie udostępnienia informacji zgodnie z postanowieniami artykułu 4 pozostało nierozpatrzone, niesłusznie odrzucone w całości lub w części, załatwione nieodpowiednio lub w inny sposób potraktowane niezgodnie z postanowieniami tego artykułu, ma dostęp do procedury odwoławczej przed sądem lub innym niezależnym i bezstronnym organem powołanym na mocy ustawy.

W sytuacji gdy Strona zapewnia takie odwołanie do sądu, umożliwia też takiej osobie dostęp do szybkiej procedury prawnej, bezpłatnej lub niedrogiej, umożliwiającej ponowne rozpatrzenie sprawy przez władzę publiczną lub rewizję przez niezależny i bezstronny organ inny niż sąd.

Ostateczne rozstrzygnięcia regulowane niniejszym ustępem 1 są wiążące dla władzy publicznej posiadającej informacje. Uzasadnienie podaje się pisemnie, przynajmniej wtedy, gdy odmawia się dostępu do informacji na mocy tego ustępu.

2.   Każda ze Stron zapewnia, w ramach krajowego porządku prawnego, że członkowie zainteresowanej społeczności:

a)	mający wystarczający interes; lub, alternatywnie,

b)

powołujący się na naruszenie uprawnień, jeśli przepisy postępowania administracyjnego Strony wymagają tego jako przesłanki, mają dostęp do procedury odwoławczej przed sądem lub innym niezależnym i bezstronnym organem powołanym z mocy ustawy, dla kwestionowania legalności z przyczyn merytorycznych lub formalnych każdej decyzji, działania lub zaniechania w sprawach regulowanych postanowieniami artykułu 6 oraz, jeśli przewiduje tak prawo krajowe i z zastrzeżeniem ustępu 3 poniżej, innymi postanowieniami niniejszej Konwencji.

Określenie tego, co stanowi wystarczający interes oraz naruszenie uprawnień, następuje zgodnie z wymaganiami prawa krajowego i stosownie do celu, jakim jest przyznanie zainteresowanej społeczności szerokiego dostępu do wymiaru sprawiedliwości w zakresie określonym niniejszą konwencją. Dla osiągnięcia tego interes organizacji pozarządowej spełniającej wymagania, o których mowa w artykule 2 ustęp 5, uważa się za wystarczający w rozumieniu litery a). Taką organizację uważa się również za posiadającą uprawnienia mogące być przedmiotem naruszeń w rozumieniu litery b).

Postanowienia niniejszego ustępu 2 nie wykluczają możliwości istnienia procedury odwoławczej przed organem administracyjnym i nie mają wpływu na obowiązek wyczerpania administracyjnych procedur odwoławczych przed skorzystaniem z sądowej procedury odwoławczej, jeżeli taki obowiązek jest przewidziany w prawie krajowym.

3.   Dodatkowo i bez naruszania postanowień odnoszących się do procedur odwoławczych, o których mowa w ustępach 1 i 2, każda ze Stron zapewnia, że członkowie społeczeństwa spełniający wymagania, o ile takie istnieją, określone w prawie krajowym, mają dostęp do administracyjnej lub sądowej procedury umożliwiającej kwestionowanie działań lub zaniechań osób prywatnych lub władz publicznych naruszających przepisy jej prawa krajowego w dziedzinie środowiska.

4.   Dodatkowo i bez naruszania postanowień ustępu 1, procedury, o których mowa powyżej w ustępach 1, 2 i 3, przewidują odpowiednie i prawnie skuteczne środki zaradcze, włączając w to, jeśli okaże się to potrzebne, wstrzymanie wykonania kwestionowanego działania, oraz są bezstronne, oparte na zasadzie równości, terminowe i niedyskryminacyjne ze względu na koszty. Rozstrzygnięcia regulowane niniejszym artykułem przedstawia się lub dokumentuje w formie pisemnej. Rozstrzygnięcia sądów i, tam gdzie to możliwe, innych organów są publicznie dostępne.

5.   Dla wsparcia realizacji postanowień niniejszego artykułu każda ze Stron zapewnia informowanie społeczeństwa o dostępie do administracyjnych lub sądowych środków odwoławczych oraz rozważa stworzenie odpowiedniego mechanizmu udzielania pomocy, aby zlikwidować lub zredukować finansowe i inne ograniczenia dostępu do wymiaru sprawiedliwości.

Artykuł 10

Spotkania stron

1.   Pierwsze spotkanie Stron zwołuje się nie później niż w ciągu jednego roku od daty wejścia w życie niniejszej Konwencji. Następnie zwykłe spotkania Stron odbywają się co najmniej raz na dwa lata, chyba że Strony zdecydują inaczej, lub na pisemną prośbę każdej ze Stron, pod warunkiem że w ciągu sześciu miesięcy od zakomunikowania jej wszystkim Stronom przez Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ taka prośba uzyska poparcie co najmniej jednej trzeciej Stron.

2.

a) dokonują przeglądu polityki oraz prawnych i metodologicznych rozwiązań w odniesieniu do dostępu do informacji, udziału społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępu do wymiaru sprawiedliwości, mając na celu dalsze doskonalenie tych rozwiązań; b) wymieniają informacje dotyczące doświadczeń w zawieraniu oraz wykonywaniu umów dwu- i wielostronnych oraz innych porozumień mających odniesienie do celów niniejszej Konwencji, w których uczestniczy jedna lub więcej Stron; c) poszukują, gdy okaże się to potrzebne, pomocy odpowiednich organów EKG ONZ, jak również innych kompetentnych organów międzynarodowych i wyspecjalizowanych komitetów we wszystkich sprawach związanych z osiągnięciem celów niniejszej Konwencji; d) ustanawiają takie organy pomocnicze, jakie okażą się niezbędne; e) przygotowują, gdy to się okaże potrzebne, protokoły do niniejszej Konwencji; f) rozpatrują i przyjmują propozycje zmian do niniejszej Konwencji zgodnie z postanowieniami artykułu 14; g) rozpatrują i podejmują wszelkie dodatkowe działania, jakie mogą być konieczne dla osiągnięcia celów niniejszej Konwencji; h) na pierwszym spotkaniu rozpatrują i przyjmują w drodze porozumienia reguły proceduralne dotyczące swych spotkań oraz spotkań organów pomocniczych; i) na pierwszym spotkaniu dokonują przeglądu wykonania postanowień artykułu 5 ustęp 9 i rozważają, jakie kroki są niezbędne dla dalszego rozwoju systemu, o którym mowa w tym ustępie, biorąc pod uwagę rozwój międzynarodowych procesów, w tym rozważają wypracowanie odpowiedniego instrumentu dotyczącego rejestrów lub wykazów powstawania i przemieszczania zanieczyszczeń, który mógłby być załączony do niniejszej Konwencji.

3.   Spotkanie Stron może, jeśli okaże się to potrzebne, rozważyć ustanowienie, na zasadzie porozumienia, mechanizmów finansowania.

4.   Organizacja Narodów Zjednoczonych, jej wyspecjalizowane agencje i Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej, jak również każde państwo lub regionalna organizacja integracji gospodarczej, uprawnione na mocy artykułu 17 do podpisania niniejszej Konwencji, lecz niebędące jej Stroną, jak również każda organizacja międzynarodowa kompetentna w dziedzinach, których dotyczy niniejsza Konwencja, są uprawnione do uczestniczenia jako obserwatorzy w spotkaniach Stron.

5.   Każda pozarządowa organizacja kompetentna w dziedzinach, których dotyczy niniejsza Konwencja, która zawiadomiła Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej o chęci uczestnictwa w tym spotkaniu, jest uprawniona do uczestniczenia jako obserwator, o ile przynajmniej jedna trzecia Stron obecnych na spotkaniu nie sprzeciwi się temu.

6.   Dla celów określonych w ustępach 4 i 5 w regułach proceduralnych, o których mowa powyżej w ustępie 2 litera h), określa się praktyczne szczegóły procedury dopuszczania do uczestnictwa i inne związane z tym warunki.

Artykuł 11

Prawo głosowania

1.   Z wyjątkiem przewidzianym w ustępie 2, każda ze Stron niniejszej Konwencji ma prawo do jednego głosu.

2.   Regionalne organizacje integracji gospodarczej, w sprawach podlegających ich właściwości, będą miały prawo do głosowania ilością głosów równą liczbie ich Państw Członkowskich, które są Stronami niniejszej Konwencji. Organizacje te nie mogą korzystać z prawa do głosowania, jeżeli ich Państwa Członkowskie korzystają ze swego prawa do głosowania i odwrotnie.

Artykuł 12

Sekretariat

a)	zwołuje i przygotowuje spotkania Stron;

b)	przekazuje Stronom sprawozdania i inne informacje otrzymywane zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji;

c)	wszelkie inne funkcje, które mogą określić Strony.

Artykuł 13

Załączniki

Załączniki do niniejszej Konwencji stanowią jej integralną część.

Artykuł 14

Poprawki do konwencji

1.   Każda ze Stron może zaproponować poprawki do niniejszej Konwencji.

2.   Tekst proponowanej poprawki do niniejszej Konwencji przedkłada się na piśmie Sekretarzowi Wykonawczemu Europejskiej Komisji Gospodarczej, który przekazuje go wszystkim Stronom co najmniej na dziewięćdziesiąt dni przed spotkaniem Stron, na którym będzie proponowane ich przyjęcie.

3.   Strony podejmują wszystkie wysiłki, aby przyjęcie proponowanych poprawek do niniejszej Konwencji odbywało się drogą porozumienia. Jeżeli jednak wszystkie środki dla osiągnięcia porozumienia zostają wyczerpane i nie osiągnie się zgodnego stanowiska, to wyjątkowo poprawka może zostać przyjęta większością trzech czwartych głosów Stron obecnych i głosujących.

4.   Poprawki do niniejszej Konwencji, przyjęte zgodnie z postanowieniami ustepu 3, są przekazywane przez Depozytariusza wszystkim Stronom do ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia. Poprawki do konwencji inne niż dotyczące Załącznika wchodzą w życie dla Stron, które je ratyfikowały, przyjęły lub zatwierdziły, dziewięćdziesiątego dnia po otrzymaniu przez Depozytariusza zawiadomienia o ich ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu przez co najmniej trzy czwarte Stron. W późniejszym terminie, dla pozostałych Stron, wchodzą one w życie w dziewięćdziesiąt dni po przedłożeniu przez nie dokumentów o ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu poprawek.

5.   Każda ze Stron, która nie jest w stanie przyjąć poprawki do Załącznika do niniejszej Konwencji, zawiadamia o tym na piśmie Depozytariusza w ciągu dwunastu miesięcy od przekazania wiadomości o przyjęciu. Depozytariusz bez zwłoki powiadamia wszystkie Strony o każdym takim otrzymanym zawiadomieniu. Strona może w każdej chwili zastąpić takie zawiadomienie zgłoszeniem przyjęcia i po złożeniu u Depozytariusza dokumentu potwierdzającego przyjęcie poprawki do takiego Załącznika poprawki stają się obowiązujące dla tej Strony.

6.   Po upływie dwunastu miesięcy od przekazania przez Depozytariusza, zgodnie z ustępem 4, poprawka do Załącznika staje się obowiązująca dla tych Stron, które nie przekazały zawiadomienia Depozytariuszowi zgodnie z postanowieniami ustępu 5, pod warunkiem że nie więcej niż jedna trzecia Stron przekazała takie zawiadomienie.

7.   Do celów niniejszego artykułu termin „Strony obecne i głosujące” oznacza Strony obecne i oddające głos „za” lub „przeciw”.

Artykuł 15

Przegląd wykonania

Spotkanie Stron ustanawia, na zasadzie porozumienia, dobrowolny mechanizm o charakterze niespornym, niesądowym i doradczym, do przeglądu przestrzegania postanowień niniejszej Konwencji. Mechanizm ten musi umożliwiać rozpatrywanie powiadomień od społeczeństwa w sprawach związanych z niniejszą Konwencją.

Artykuł 16

Rozstrzyganie sporów

1.   W razie powstania pomiędzy dwoma lub więcej Stronami sporu dotyczącego wykładni lub stosowania niniejszej Konwencji, starają się one rozwiązać spór w drodze negocjacji lub za pomocą jakiegokolwiek innego sposobu rozstrzygania sporów, uzgodnionego przez strony sporu.

2.	a) przedłożenie sporu Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości; b) arbitraż zgodnie z procedurą ustaloną w załączniku II.

3.   Jeżeli strony sporu zgodziły się na obydwa sposoby rozstrzygania sporów, o których mowa w ustępie 2 niniejszego artykułu, spór może zostać poddany tylko Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości, chyba że strony uzgodnią inaczej.

Artykuł 17

Podpisanie

Niniejsza Konwencja jest otwarta do podpisu w Aarhus (Dania) dnia 25 czerwca 1998 r., a następnie do dnia 21 grudnia 1998 r. w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku dla Państw Członkowskich Europejskiej Komisji Gospodarczej, jak również dla państw posiadających status doradczy w Europejskiej Komisji Gospodarczej stosownie do postanowień ustępów 8 i 11 rezolucji Rady Gospodarczo-Społecznej nr 36 (IV) z dnia 28 marca 1947 r., oraz regionalnych organizacji integracji gospodarczej utworzonych przez Państwa Członkowskie Europejskiej Komisji Gospodarczej, którym Państwa Członkowskie przekazały kompetencje w sprawach regulowanych niniejszą Konwencją, włączając w to kompetencję do zawierania umów w tych sprawach.

Artykuł 18

Depozytariusz

Funkcję Depozytariusza niniejszej Konwencji pełni Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 19

Ratyfikacja, zatwierdzenie, przyjęcie lub przystąpienie

1.   Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu przez Państwa Sygnatariuszy lub regionalne organizacje integracji gospodarczej.

2.   Niniejsza konwencja jest otwarta dla przystąpienia od dnia 22 grudnia 1998 r. przez państwa i organizacje, o których mowa w artykule 17.

3.   Każde inne państwo, niewymienione w ustępie 2, które jest członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych, może przystąpić do Konwencji po przyjęciu przez Spotkanie Stron.

4.   Każda z organizacji, o których mowa w artykule 17, stająca się Stroną niniejszej Konwencji, a której żadne z Państw Członkowskich nie jest Stroną, przyjmuje na siebie wszystkie zobowiązania wynikające z niniejszej Konwencji. W przypadku organizacji, której jedno lub więcej Państw Członkowskich jest Stroną niniejszej Konwencji, organizacja i jej Państwa Członkowskie decydują o podziale odpowiedzialności za wypełnienie zobowiązań wynikających z niniejszej Konwencji. W takich przypadkach organizacja i jej Państwa Członkowskie nie mogą równocześnie korzystać z uprawnień wynikających z niniejszej Konwencji.

5.   Regionalne organizacje integracji gospodarczej, o których mowa w artykule 17, w swoich dokumentach dotyczących ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia określają zakres swoich kompetencji odnośnie do spraw regulowanych niniejszą Konwencją. Organizacje te informują Depozytariusza o każdej istotnej zmianie w zakresie ich kompetencji.

Artykuł 20

Wejście w życie

1.   Niniejsza Konwencja wchodzi w życie dziewięćdziesiątego dnia od dnia złożenia szesnastego dokumentu potwierdzającego ratyfikację, przyjęcie, zatwierdzenie lub przystąpienie.

2.   Dla potrzeb ustępu 1 żadnego dokumentu złożonego przez regionalną organizację integracji gospodarczej nie zalicza się jako dodatkowego w stosunku do złożonych przez Państwa Członkowskie takiej organizacji.

3.   Dla każdego państwa lub organizacji, o których mowa w artykule 16, które ratyfikują, przyjmują lub zatwierdzają niniejszą Konwencję albo też przystępują do niej po złożeniu szesnastego dokumentu potwierdzającego ratyfikację, przyjęcie, zatwierdzenie lub przystąpienie, Konwencja wchodzi w życie dziewięćdziesiątego dnia po dniu złożenia przez to państwo lub organizację dokumentu potwierdzającego ratyfikację, przyjęcie, zatwierdzenie lub przystąpienie.

Artykuł 21

Wypowiedzenie

W każdym czasie, po upływie trzech lat od chwili wejścia w życie niniejszej Konwencji w odniesieniu do danej Strony, Strona ta może wypowiedzieć Konwencję poprzez złożenie Depozytariuszowi pisemnego zawiadomienia. Każde takie wypowiedzenie staje się skuteczne dziewięćdziesiątego dnia od dnia otrzymania wypowiedzenia przez Depozytariusza.

Artykuł 22

Teksty autentyczne

Oryginał niniejszej Konwencji, którego teksty angielski, francuski i rosyjski są jednakowo autentyczne, zostaje złożony u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

NA DOWÓD CZEGO niżej podpisani, należycie w tym celu upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.

SPORZĄDZONO w Aarhus (Dania), dnia 25 czerwca 1998 roku

ZAŁĄCZNIK I

LISTA DZIAŁALNOŚCI, O KTÓRYCH MOWA W ARTYKULE 6 USTĘP 1 LIT. a)

1.	Sektor energetyczny:

—	rafinerie ropy naftowej i gazu ziemnego,

—	instalacje do gazyfikacji i skraplania,

—	elektrownie termiczne i inne instalacje spalające o mocy wejściowej 50 megawatów i więcej,

—	piece koksownicze,

—	elektrownie jądrowe i inne reaktory jądrowe, łącznie z demontażem i likwidacją takich elektrowni lub reaktorów (1) (z wyjątkiem instalacji badawczych do produkcji i konwersji materiałów rozszczepialnych i paliworodnych, których maksymalna moc nie przekracza 1 kW ciągłego ładunku termicznego),

—	instalacje do wtórnego przetwarzania napromieniowanego paliwa jądrowego,

—

instalacje przeznaczone: — do produkcji lub wzbogacania paliwa jądrowego, — do przetwarzania napromieniowanego paliwa jądrowego lub odpadów wysokoaktywnych, — do ostatecznego usuwania napromieniowanego paliwa jądrowego, — wyłącznie do ostatecznego usuwania odpadów jądrowych, — wyłącznie do składowania (planowanego na ponad 10 lat) napromieniowanego paliwa jądrowego i odpadów radioaktywnych w miejscu innym niż miejsce produkcji.

2.	Produkcja i obróbka metali:

—	instalacje do prażenia lub spiekania rud metali (łącznie z rudą siarczkową),

—	instalacje do produkcji surówki stalowej (wytop pierwotny lub wtórny), w tym odlewnictwo ciągłe, o wydajności ponad 2,5 tony na godzinę,

—

instalacje do przetwarzania metali żelaznych: i) walcownie na gorąco o wydajności ponad 20 ton stali surowej na godzinę; ii) kuźnie z młotami, których moc przekracza 50 kilodżuli na młot, w których użyta moc cieplna przekracza 20 MW; iii) stosowanie ochronnych stopowych pokryć metalicznych o wsadzie ponad 2 tony surowej stali na godzinę,

—	odlewnie metali żelaznych o dobowej wydajności produkcyjnej ponad 20 ton,

—

instalacje: i) do produkcji surowych metali nieżelaznych z rud, koncentratów lub surowców wtórnych w procesach metalurgicznych, chemicznych lub elektrolitycznych; ii) do produkcji hutniczej, w tym do wytwarzania stopów, metali nieżelaznych, łącznie z produktami z odzysku (rafinacja, odlewanie itp.), o dobowej wydolności przetopu ponad 4 tony w przypadku ołowiu i kadmu lub 20 ton w przypadku wszystkich innych metali,

—	instalacje do powierzchniowej obróbki metali i tworzyw sztucznych z zastosowaniem procesów elektrolitycznych lub chemicznych tam, gdzie objętość kadzi produkcyjnych przekracza 30 m3.

3.	Przemysł mineralny:

—	instalacje do produkcji klinkieru cementowego w piecach obrotowych o dobowej wydajności produkcyjnej ponad 500 ton lub wapna w piecach obrotowych o dobowej zdolności produkcyjnej ponad 50 ton lub w innych piecach o dobowej zdolności produkcyjnej ponad 50 ton,

—	instalacje do produkcji azbestu oraz wytwarzania produktów na bazie azbestu,

—	instalacje do wytwarzania szkła, w tym włókien szklanych, o dobowej zdolności wytopu ponad 20 ton,

—	instalacje do topienia substancji mineralnych, w tym do produkcji włókien mineralnych, o dobowej zdolności wytopu ponad 20 ton,

—

instalacje do wytwarzania produktów ceramicznych metodą wypalania, a w szczególności dachówki, cegły, cegły ogniotrwałej, płytek, wyrobów kamionkowych lub porcelany, o dobowej zdolności produkcyjnej ponad 75 ton i/lub pojemności pieca ponad 4 m sześciennych oraz gęstości ustawienia produktu w piecu ponad 300 kg/m3 sześcienny.

4.	Przemysł chemiczny: termin produkcja, w rozumieniu poszczególnych kategorii zawartych w niniejszym ustępie, oznacza produkcję na skalę przemysłową poprzez chemiczne przetwarzanie substancji lub grup substancji wymienionych w literach od a) do g):

a)

instalacje chemiczne do produkcji podstawowych chemikaliów organicznych, takich jak: i) węglowodory proste (liniowe lub cykliczne, nasycone lub nienasycone, alifatyczne lub aromatyczne); ii) węglowodory zawierające tlen, takie jak alkohole, aldehydy, ketony, kwasy karboksylowe, estry, octany, etery, nadtlenki, żywice epoksydowe; iii) siarkowe pochodne węglowodorów; iv) azotowe pochodne węglowodorów, takie jak aminy, amidy, związki azotawe, nitrozwiązki lub azotany, nitryle, cyjaniany, izocyjaniany; v) fosforowe pochodne węglowodorów; vi) chlorowcowe pochodne węglowodorów; vii) związki organometaliczne; viii) podstawowe materiały z tworzyw sztucznych (polimery, włókna syntetyczne i włókna celulozowe); ix) gumy syntetyczne; x) barwniki i pigmenty; xi) środki powierzchniowo czynne;

b)

instalacje chemiczne do produkcji podstawowych chemikaliów nieorganicznych, takich jak: i) gazy, takie jak amoniak, chlor lub chlorowodór, fluor lub fluorowodór, tlenki węgla, wodór, dwutlenek siarki, tlenochlorek węgla; ii) kwasy, takie jak kwas chromowy, kwas fluorowodorowy, kwas fosforowy, oleum, kwas siarkawy; iii) zasady, takie jak wodorotlenek amonowy, wodorotlenek potasowy, wodorotlenek sodowy; iv) sole, takie jak chlorek amonowy, chloran potasowy, węglan potasowy, węglan sodowy, nadboran, azotan srebrowy; v) niemetale, tlenki metali lub inne organiczne związki nieorganiczne, takie jak węglik wapniowy, krzem, węglik krzemowy;

c)	instalacje chemiczne do produkcji nawozów sztucznych na bazie fosforu, azotu lub potasu (nawozy proste lub wieloskładnikowe);

d)	instalacje chemiczne do produkcji podstawowych środków ochrony roślin i biocydy;

e)	instalacje wykorzystujące procesy chemiczne lub biologiczne do produkcji podstawowych produktów farmaceutycznych;

f)	instalacje chemiczne do produkcji materiałów wybuchowych;

g)	instalacje chemiczne, w których wykorzystywane jest przetwarzanie chemiczne lub biologiczne do produkcji proteinowych dodatków do żywności, środków fermentacyjnych i innych substancji proteinowych.

5.	Gospodarka odpadami:

—	instalacje do spalania, odzysku, oczyszczania lub usuwania do ziemi odpadów niebezpiecznych,

—	instalacje do spalania odpadów komunalnych o wydajności ponad 3 tony na godzinę,

—	instalacje do usuwania odpadów innych niż niebezpieczne o wydajności ponad 50 ton na godzinę,

—	składowiska odpadów odbierające ponad 10 ton odpadów na dobę lub o całkowitej pojemności ponad 25 000 ton, z wyjątkiem składowisk odpadów obojętnych.

6.	Oczyszczalnie ścieków o wydajności ponad 150 000 równoważnika zaludnienia.

7.	Zakłady przemysłowe do:

a)	produkcji masy celulozowo-papierniczej z drewna lub z podobnych materiałów włóknistych;

b)	produkcji papieru i tektury, o zdolności produkcyjnej ponad 20 ton na dobę.

8.

a) Budowa dalekobieżnych linii kolejowych oraz portów lotniczych (2) z głównym pasem startowym o długości 2 100 m i dłuższym; b) budowa dróg samochodowych i autostrad (3); c) budowa nowej drogi o czterech i więcej pasmach ruchu lub zmiana linii drogi lub poszerzenie istniejącej drogi o dwóch i mniej pasmach ruchu, tak aby zapewnić cztery lub więcej pasm ruchu, jeżeli ciągła długość odcinka nowej drogi lub zmiany linii drogi lub drogi poszerzanej będzie wynosiła 10 km i więcej.

9.

a) Śródlądowe drogi wodne i porty dla śródlądowego ruchu wodnego, które umożliwiają ruch statków o wyporności ponad 1 350 ton; b) porty handlowe, pirsy do załadunku i rozładunku połączone z portami lądowymi i zewnętrznymi (z wyjątkiem pirsów promowych), które mogą przyjmować statki o wyporności ponad 1 350 ton.

10.	Programy wydobywania wód gruntowych lub programy sztucznego przetaczania wód gruntowych tam, gdzie roczna objętość wydobywanych lub przetaczanych wód jest równoważna lub przekracza 10 milionów metrów sześciennych.

11.

a) Prace na rzecz transferu zasobów wodnych pomiędzy zlewniami rzek tam, gdzie celem tego transferu jest zapobieganie ewentualnym niedoborom wody i gdzie objętość transferowanej wody przekracza 100 milionów metrów sześciennych rocznie; b) we wszystkich innych przypadkach — prace na rzecz transferu zasobów wodnych pomiędzy zlewniami rzek tam, gdzie przepływ wieloletni w zlewni poboru wody przekracza 2 000 milionów metrów sześciennych rocznie i gdzie objętość przemieszczanej wody przekracza 5 % tego przepływu. Z obydwu powyższych przypadków wykluczony jest transfer wody do picia rurociągami.

12.	Wydobycie ropy naftowej i gazu ziemnego do celów komercyjnych tam, gdzie wydobywana objętość przekracza 500 ton na dobę w przypadku ropy naftowej i 500 000 metrów sześciennych na dobę w przypadku gazu.

13.	Zapory i inne instalacje służące do powstrzymywania lub stałego przechowywania wody tam, gdzie nowa lub dodatkowa objętość wody powstrzymywanej lub przechowywanej przekracza 10 milionów metrów sześciennych.

14.	Rurociągi do transportu gazu, ropy naftowej lub chemikaliów o średnicy powyżej 80 mm i długości powyżej 40 km.

15.	Instalacje do intensywnej hodowli drobiu i świń o liczbie większej niż: a) 40 000 miejsc w przypadku drobiu; b) 2 000 miejsc do produkcji świń (powyżej 30 kg); lub c) 750 miejsc dla loch.

16.	Kamieniołomy i górnictwo odkrywkowe tam, gdzie powierzchnia miejsca wydobycia przekracza 25 hektarów, lub wydobywanie torfu tam, gdzie powierzchnia miejsca wydobycia przekracza 150 hektarów.

17.	Budowa napowietrznych elektrycznych linii energetycznych o napięciu 220 kV i więcej oraz o długości większej niż 15 km.

18.	Instalacje do przechowywania ropy naftowej, produktów petrochemicznych lub chemicznych o pojemności 200 000 ton lub więcej.

19.

Inne rodzaje działalności: — zakłady wstępnej obróbki (operacje, takie jak płukanie, bielenie, merceryzacja) lub barwienia włókien albo tekstyliów tam, gdzie wydajność obróbki przekracza 10 ton na dobę, — zakłady garbowania skór zwierzęcych i innych tam, gdzie wydajność przerobu przekracza 12 ton wykończonego produktu na dobę, a) rzeźnie o dobowej wydajności tusz powyżej 50 ton na dobę; b) procesy obróbki i przetwarzania mające na celu wytwarzanie produktów żywnościowych z: i) surowców zwierzęcych (innych niż mleko) o dobowej wydajności wykończonych produktów większej niż 75 ton; ii) surowców roślinnych o dobowej wydajności wykończonych produktów większej niż 300 ton (wartość przeciętna w stosunku kwartalnym); c) oczyszczanie i przetwarzanie mleka, przy ilości uzyskiwanego mleka większej niż 200 ton na dobę (wartość przeciętna w stosunku rocznym), — instalacje do usuwania lub recyklingu tusz zwierzęcych i odpadów zwierzęcych o wydajności przetwarzania ponad 10 ton na dobę, — instalacje do powierzchniowego oczyszczania substancji, obiektów lub produktów z wykorzystaniem rozpuszczalników organicznych, w szczególności do wykańczania powierzchniowego, drukowania, powlekania, odtłuszczania, impregnacji wodoodpornej, sortowania według wymiarów, malowania, czyszczenia lub impregnowania, o wydajności przerobowej powyżej 150 kg na godzinę lub powyżej 200 ton rocznie, — instalacje do produkcji elektrod węglowych (trudno palnego węgla) lub elektrografitu poprzez spopielanie lub grafityzację.

20.	Wszelka działalność nieujęta w ustępach 1–19 tam, gdzie w ramach procedur oceny wpływu na środowisko, z mocy krajowego porządku prawnego, przewidziany jest udział społeczeństwa.

21.

Postanowienia artykułu 6 ustęp 1 litera a) niniejszej Konwencji nie stosuje się do żadnego z wyżej wymienionych przedsięwzięć w przypadku podejmowania ich wyłącznie lub głównie w celu badania, opracowania i testowania nowych metod lub produktów przez mniej niż dwa lata, chyba że mogłyby one spowodować znaczny ujemny wpływ na środowisko lub zdrowie.

22.

Wszelkie zmiany lub poszerzenie zakresu działalności tam, gdzie takie zmiany lub poszerzenie zakresu spełnia kryteria lub wartości progowe ustanowione w niniejszym załączniku, podlegają postanowieniom artykułu 6 ustęp 1 litera a) niniejszej Konwencji. Wszelkie inne zmiany lub poszerzenie zakresu działalności podlegają postanowieniom artykułu 6 ustęp 1 litera b) Konwencji.

---

(1)  Elektrownie jądrowe i inne reaktory jądrowe przestają być takimi instalacjami z chwilą, gdy całe paliwo jądrowe i inne elementy skażone radioaktywnie zostaną na stałe usunięte z miejsca instalacji.

(2)  W rozumieniu niniejszej Konwencji „port lotniczy” oznacza port lotniczy, który odpowiada definicji określonej w Konwencji chicagowskiej z 1944 roku powołującej Międzynarodową Organizację Lotnictwa Cywilnego (International Civil Aviation Organization — załącznik 14).

(3)  W rozumieniu niniejszej Konwencji „autostrada” oznacza drogę samochodową, która odpowiada definicji określonej w Umowie europejskiej o głównych międzynarodowych arteriach komunikacyjnych (European Agreement on Main International Traffic Arteries) z dnia 15 listopada 1975 roku.

ZAŁĄCZNIK II

ARBITRAŻ

1.

W przypadku poddania sporu arbitrażowi, stosownie do artykułu 16 ustęp 2 niniejszej Konwencji, strona lub strony zawiadamiają sekretariat o przedmiocie arbitrażu, wskazując w szczególności artykuły niniejszej Konwencji, których interpretacja lub zastosowanie jest przedmiotem sporu. Sekretariat przekazuje otrzymaną informację wszystkim Stronom niniejszej Konwencji.

2.

Trybunał arbitrażowy składa się z trzech członków. Zarówno strona lub strony skarżące, jak i inna strona lub strony w sporze, wyznaczają po jednym arbitrze. Dwóch wyznaczonych w ten sposób arbitrów mianuje wspólnie trzeciego arbitra, który jest przewodniczącym trybunału arbitrażowego. Przewodniczący trybunału arbitrażowego nie może być obywatelem strony biorącej udział w sporze, ani jego miejsce stałego pobytu nie może znajdować się na terytorium żadnej z tych stron, nie może być związany w żadnym charakterze z przedmiotem sporu.

3.	Jeżeli przewodniczący trybunału arbitrażowego nie został wyznaczony w ciągu dwóch miesięcy od wyznaczenia drugiego arbitra, Sekretarz Wykonawczy Europejskiej Komisji Gospodarczej, na prośbę jednej ze stron sporu, mianuje przewodniczącego w ciągu następnych dwóch miesięcy.

4.

Jeżeli jedna ze stron w sporze nie wyznaczy arbitra w ciągu dwóch miesięcy od przyjęcia zawiadomienia, druga strona może poinformować o tym Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, który wyznaczy przewodniczącego trybunału arbitrażowego w ciągu następnych dwóch miesięcy. Po nominacji przewodniczącego trybunału arbitrażowego poprosi stronę, która nie wyznaczyła arbitra, o zrobienie tego w ciągu dwóch miesięcy. Po tym okresie poinformuje on o braku arbitra Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, który dokona tej nominacji w ciągu następnych dwóch miesięcy.

5.	Trybunał arbitrażowy wydaje decyzje zgodnie z międzynarodowym prawem oraz w zgodzie z postanowieniami niniejszej Konwencji.

6.	Każdy trybunał arbitrażowy ustanowiony na mocy niniejszych postanowień przyjmuje własne przepisy proceduralne.

7.	Decyzje trybunału arbitrażowego, dotyczące zarówno spraw proceduralnych, jak i przedmiotu sporu, są podejmowane większością głosów jego członków.

8.	Trybunał może zastosować wszelkie odpowiednie środki dla ustalenia faktów.

9.

Strony sporu ułatwiają pracę trybunału arbitrażowego oraz, wykorzystując wszelkie środki znajdujące się w ich dyspozycji, w szczególności: a) dostarczają wszelkich stosownych dokumentów, wymagań i informacji; oraz b) umożliwiają mu, jeśli to będzie konieczne, powoływanie świadków lub ekspertów oraz uzyskiwanie ich zeznań.

10.	Strony i arbitrzy są zobowiązani przestrzegać poufności każdej informacji, którą otrzymają poufnie w czasie postępowania przed trybunałem arbitrażowym.

11.	Trybunał arbitrażowy może, na żądanie jednej ze stron, zalecić przejściowe środki ochrony.

12.

Jeżeli jedna ze stron w sporze nie zjawi się przed trybunałem arbitrażowym lub nie zdoła obronić swoich wniosków, druga strona może zażądać, aby trybunał arbitrażowy kontynuował postępowanie i wydał decyzję końcową. Nieobecność strony lub niepowodzenie strony w obronie swoich wniosków nie stanowi przeszkody dla postępowania.

13.	Trybunał arbitrażowy może wysłuchać skarg i uznać skargi przeciwne powstające bezpośrednio z przedmiotu sporu.

14.

Wydatki trybunału arbitrażowego, włącznie z wynagrodzeniem jego członków, ponoszą strony sporu w równych częściach, jeżeli trybunał nie określi tego inaczej z powodu szczególnych okoliczności sprawy. Trybunał prowadzi zapisy wszystkich wydatków i sporządza dla stron na ten temat końcowe oświadczenie w tej sprawie.

15.	Każda ze Stron niniejszej Konwencji, która ma interes prawny w odniesieniu do przedmiotu sporu i której może dotyczyć decyzja w sprawie rozstrzygnięcia sporu, może za zgodą trybunału interweniować w czasie postępowania.

16.	Trybunał arbitrażowy wydaje orzeczenie w ciągu pięciu miesięcy od daty jego powołania, jeżeli nie uzna za konieczne przedłużenia terminu na okres nieprzekraczający pięciu miesięcy.

17.	Orzeczenie trybunału arbitrażowego jest uzasadniane. Orzeczenie to jest ostateczne i wiążące dla wszystkich stron sporu. Trybunał arbitrażowy przekazuje orzeczenie stronom sporu oraz sekretariatowi. Sekretariat przekaże otrzymaną informację wszystkim Stronom niniejszej Konwencji.

18.

Każdy spór, który może powstać pomiędzy Umawiającymi się Stronami, dotyczący interpretacji lub wykonania orzeczenia końcowego, może być przedłożony przez każdą Umawiającą się Stronę trybunałowi arbitrażowemu, który wydał decyzję, lub, jeżeli ten ostatni nie jest osiągalny, innemu trybunałowi utworzonemu w tym celu w sposób, w jaki został powołany pierwszy.

UMOWA

między Wspólnotą Europejską a Republiką Albanii o readmisji osób przebywających nielegalnie

WYSOKIE UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY,

WSPÓLNOTA EUROPEJSKA, zwana dalej „Wspólnotą”, oraz

REPUBLIKA ALBANII, zwana dalej „Albanią”,

ZDECYDOWANE wzmocnić współpracę w celu skuteczniejszego zwalczania nielegalnej imigracji,

PRAGNĄC ustanowić poprzez niniejszą Umowę, na zasadzie wzajemności, szybkie i skuteczne procedury identyfikacji oraz bezpiecznego i właściwego powrotu osób, które nie spełniają lub przestały spełniać warunki wjazdu, pobytu lub zamieszkania na terytorium Albanii lub jednego z Państw Członkowskich Unii Europejskiej, oraz ułatwić w duchu współpracy przejazd takich osób,

PODKREŚLAJĄC, że niniejsza umowa pozostaje bez uszczerbku dla praw, zobowiązań i obowiązków Wspólnoty, Państw Członkowskich Unii Europejskiej i Albanii wynikających z prawa międzynarodowego, a w szczególności Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka z dnia 4 listopada 1950 r., Konwencji z dnia 28 lipca 1951 r. i Protokołu z dnia 31 stycznia 1967 r. o statusie uchodźców oraz dokumentów międzynarodowych dotyczących ekstradycji,

UZNAJĄC, że postanowienia niniejszej Umowy, która wchodzi w zakres przepisów tytułu IV Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, nie mają zastosowania do Królestwa Danii, zgodnie z Protokołem w sprawie stanowiska Danii załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską,

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Definicje

Do celów niniejszej umowy:

a)	„Państwo Członkowskie” oznacza każde Państwo Członkowskie Unii Europejskiej, z wyjątkiem Królestwa Danii;

b)	„obywatel Państwa Członkowskiego” oznacza każdą osobę posiadającą obywatelstwo Państwa Członkowskiego, w rozumieniu definicji przyjętej dla celów Wspólnoty;

c)	„obywatel Albanii” oznacza każdą osobę posiadającą obywatelstwo Albanii;

d)	„obywatel państwa trzeciego” oznacza każdą osobę posiadającą obywatelstwo inne niż Albanii lub jednego z Państw Członkowskich;

e)	„bezpaństwowiec” oznacza każdą osobę nieposiadającą obywatelstwa;

f)

„zezwolenie na zamieszkanie” oznacza dowolnego rodzaju zezwolenie wydane przez Albanię lub przez jedno z Państw Członkowskich, uprawniające daną osobę do zamieszkiwania na terytorium tego państwa. Nie obejmuje ono czasowych zezwoleń na przebywanie na jego terytorium w związku z rozpatrywaniem wniosku o azyl lub wniosku o zezwolenie na zamieszkanie;

g)	„wiza” oznacza zezwolenie lub decyzję podjętą przez Albanię lub jedno z Państw Członkowskich, wymagane w związku z wjazdem na terytorium lub przejazdem przez terytorium tego państwa. Nie obejmuje ono lotniskowych wiz tranzytowych.

SEKCJA I

OBOWIĄZKI ALBANII W ZAKRESIE READMISJI

Artykuł 2

Readmisja własnych obywateli

1.   Na wniosek Państwa Członkowskiego, bez dalszych formalności poza przewidzianymi w niniejszej Umowie, Albania dokonuje readmisji wszystkich osób, które nie spełniają lub przestały spełniać obowiązujące warunki wjazdu, przebywania lub zamieszkiwania na terytorium wnioskującego Państwa Członkowskiego, pod warunkiem udowodnienia lub uprawdopodobnienia, że są one obywatelami Albanii.

To samo stosuje się do osób, które pozbawiono lub które zrzekły się obywatelstwa Albanii po wjeździe na terytorium Państwa Członkowskiego, o ile osoby takie nie uzyskały przynajmniej obietnicy naturalizacji przez to Państwo Członkowskie.

2.   Albania, w miarę potrzeby, niezwłocznie wydaje osobie, której readmisja została zaakceptowana, dokument podróży wymagany do jej powrotu, z okresem ważności wynoszącym przynajmniej 6 miesięcy. Jeżeli z przyczyn prawnych lub faktycznych dana osoba nie może zostać przekazana w okresie ważności pierwotnie wydanego dokumentu podróży, Albania przedłuża ważność dokumentu podróży w ciągu 14 dni kalendarzowych lub, w miarę potrzeby, wydaje nowy dokument podróży z takim samym okresem ważności. Jeżeli w ciągu 14 dni kalendarzowych Albania nie wyda dokumentu podróży, nie przedłuży jego okresu ważności lub w miarę potrzeby nie odnowi go, uznaje się, że zaakceptowała wykorzystanie standardowego dokumentu podróży UE dla celów wydalenia (1).

Artykuł 3

Readmisja obywateli państw trzecich i bezpaństwowców

1.   Na wniosek Państwa Członkowskiego, bez dalszych formalności poza przewidzianymi w niniejszej umowie, Albania dokonuje readmisji wszystkich obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, którzy nie spełniają lub przestali spełniać obowiązujące warunki wjazdu, przebywania lub zamieszkiwania na terytorium wnioskującego Państwa Członkowskiego, pod warunkiem udowodnienia lub uprawdopodobnienia, że osoby te:

a)	w chwili wjazdu posiadały ważną wizę lub zezwolenie na zamieszkanie wydane przez Albanię; lub

b)	wjechały na terytorium Państw Członkowskich po przebywaniu lub przejeździe przez terytorium Albanii.

2.   Obowiązek readmisji określony w ust. 1 nie ma zastosowania, jeśli:

a)	obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec jedynie przemieszczał się drogą lotniczą przez lotnisko międzynarodowe w Albanii; lub

b)

wnioskujące Państwo Członkowskie wydało obywatelowi państwa trzeciego lub bezpaństwowcowi wizę lub zezwolenie na zamieszkanie przed lub po jego wjeździe na jego terytorium, chyba że — osoba ta posiada wizę lub zezwolenie na zamieszkanie wydane przez Albanię, które ma dłuższy okres ważności; lub — wiza lub zezwolenie na zamieszkanie wydane przez wnioskujące Państwo Członkowskie zostało uzyskane przy wykorzystaniu podrobionych lub sfałszowanych dokumentów.

3.   Albania, w miarę potrzeby, niezwłocznie wydaje osobie, której readmisja została zaakceptowana, dokument podróży wymagany do jej powrotu, z okresem ważności wynoszącym przynajmniej 6 miesięcy. Jeżeli z przyczyn prawnych lub faktycznych dana osoba nie może zostać przekazana w okresie ważności pierwotnie wydanego dokumentu podróży, Albania przedłuża ważność dokumentu podróży w ciągu 14 dni kalendarzowych lub, w miarę potrzeby, wydaje nowy dokument podróży z takim samym okresem ważności. Jeżeli w ciągu 14 dni kalendarzowych Albania nie wyda dokumentu podróży, nie przedłuży jego okresu ważności lub w miarę potrzeby nie odnowi go, uznaje się, że zaakceptowała wykorzystanie standardowego dokumentu podróży UE dla celów wydalenia.

SEKCJA II

OBOWIĄZKI WSPÓLNOTY W ZAKRESIE READMISJI

Artykuł 4

Readmisja własnych obywateli

1.   Na wniosek Albanii, bez dalszych formalności poza przewidzianymi w niniejszej Umowie, Państwo Członkowskie dokonuje readmisji wszystkich osób, które nie spełniają lub przestały spełniać obowiązujące warunki wjazdu, przebywania lub zamieszkiwania na terytorium Albanii, pod warunkiem udowodnienia lub uprawdopodobnienia, że są one obywatelami tego Państwa Członkowskiego.

To samo stosuje się do osób, które pozbawiono lub które zrzekły się obywatelstwa Państwa Członkowskiego po wjeździe na terytorium Albanii, o ile osoby takie nie uzyskały przynajmniej obietnicy naturalizacji przez Albanię.

2.   Państwo Członkowskie, w miarę potrzeby, niezwłocznie wydaje osobie, której readmisję zaakceptowano, dokument podróży wymagany dla jej powrotu, z okresem ważności wynoszącym przynajmniej 6 miesięcy. Jeżeli z przyczyn prawnych lub faktycznych dana osoba nie może zostać przekazana w okresie ważności pierwotnie wydanego dokumentu podróży, zainteresowane Państwo Członkowskie przedłuża ważność dokumentu podróży w ciągu 14 dni kalendarzowych lub, w miarę potrzeby, wydaje nowy dokument podróży z takim samym okresem ważności. Jeżeli w ciągu 14 dni kalendarzowych zainteresowane Państwo Członkowskie nie wyda dokumentu podróży, nie przedłuży jego okresu ważności lub w miarę potrzeby nie odnowi go, uznaje się, że zaakceptowało wykorzystanie albańskiego zaświadczenia dla celów wydalenia (2).

Artykuł 5

Readmisja obywateli państw trzecich i bezpaństwowców

1.   Na wniosek Albanii, bez dalszych formalności poza przewidzianymi w niniejszej Umowie, Państwo Członkowskie dokonuje readmisji wszystkich obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, którzy nie spełniają lub przestali spełniać obowiązujące warunki wjazdu, przebywania lub zamieszkiwania na terytorium Albanii, pod warunkiem udowodnienia lub uprawdopodobnienia, że osoby te:

a)	w chwili wjazdu posiadały ważną wizę lub zezwolenie na zamieszkanie wydane przez Państwo Członkowskie, do którego skierowano wniosek; lub

b)	wjechały na terytorium Albanii po przebywaniu lub przejeździe przez Państwo Członkowskie, do którego skierowano wniosek.

2.   Obowiązek readmisji określony w ust. 1 nie ma zastosowania, jeśli:

a)	obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec jedynie przemieszczał się drogą lotniczą przez lotnisko międzynarodowe w Państwie Członkowskim, do którego skierowano wniosek; lub

b)

Albania wydała obywatelowi państwa trzeciego lub bezpaństwowcowi wizę lub zezwolenie na zamieszkanie przed lub po jego wjeździe na jej terytorium, chyba że — osoba ta posiada wizę lub zezwolenie na zamieszkanie wydane przez Państwo Członkowskie, do którego skierowano wniosek, o dłuższym okresie ważności; lub — wiza lub zezwolenie na zamieszkanie wydane przez Albanię zostało uzyskane przy wykorzystaniu podrobionych lub sfałszowanych dokumentów.

3.   Obowiązek readmisji zawarty w ustępie 1 dotyczy Państwa Członkowskiego, które wydało wizę lub zezwolenie na zamieszkanie. Jeśli wizę lub zezwolenie na zamieszkanie wydały ponad dwa Państwa Członkowskie, zobowiązanie do readmisji określone w ustępie 1 stosuje się do Państwa Członkowskiego, które wydało dokument o dłuższym okresie ważności lub, jeśli jeden lub więcej z nich wygasł, dokument, który jest nadal ważny. Jeżeli wygasły wszystkie dokumenty, zobowiązanie do readmisji określone w ustępie 1 dotyczy Państwa Członkowskiego, które wydało dokument z najpóźniejszą datą ważności. Jeśli nie można przedstawić żadnego takiego dokumentu, obowiązek z ust. 1 stosuje się do Państwa Członkowskiego, z którego nastąpił ostatni wyjazd.

4.   Państwo Członkowskie, w miarę potrzeby, niezwłocznie wydaje osobie, której readmisja została zaakceptowana, dokument podróży wymagany dla jej powrotu, z okresem ważności wynoszącym przynajmniej 6 miesięcy. Jeżeli z przyczyn prawnych lub faktycznych dana osoba nie może zostać przekazana w okresie ważności pierwotnie wydanego dokumentu podróży, zainteresowane Państwo Członkowskie przedłuża ważność dokumentu podróży w ciągu 14 dni kalendarzowych lub, w miarę potrzeby, wydaje nowy dokument podróży z takim samym okresem ważności. Jeżeli w ciągu 14 dni kalendarzowych zainteresowane Państwo Członkowskie nie wyda dokumentu podróży, nie przedłuży jego okresu ważności lub w miarę potrzeby nie odnowi go, uznaje się, że zaakceptowało wykorzystanie albańskiego zaświadczenia dla celów wydalenia.

SEKCJA III

PROCEDURA READMISJI

Artykuł 6

Zasada

1.   Z zastrzeżeniem ustępu 2, przekazanie osoby do readmisji na podstawie jednego z obowiązków zawartych w artykułach 2—5 wymaga złożenia wniosku o readmisję do właściwego organu Państwa, do którego kierowany jest wniosek.

2.   Wniosek o readmisję może być zastąpiony pisemnym zawiadomieniem właściwego organu Państwa, do którego kierowany jest wniosek, w rozsądnym terminie przed powrotem danej osoby, o ile osoba podlegająca readmisji posiada ważny dokument podróży i w miarę potrzeby ważną wizę lub zezwolenie na zamieszkanie wydane przez Państwo, do którego kierowany jest wniosek.

Artykuł 7

Wniosek o readmisję

1.   W zakresie, w jakim jest to możliwe, wniosek o readmisję powinien zawierać następujące informacje:

a)	dane osoby podlegającej readmisji (np. imiona, nazwiska, data urodzenia i, w miarę możliwości — miejsce urodzenia, imię ojca, imię matki oraz ostatnie miejsce zamieszkania);

b)	wskazanie środków, na podstawie których udowodniono lub uprawdopodobniono obywatelstwo, przejazd, spełnienie warunków readmisji obywateli państw trzecich i bezpaństwowców oraz nielegalny wjazd i zamieszkiwanie.

2.   W zakresie, w jakim jest to możliwe, wniosek o readmisję powinien także zawierać następujące informacje:

a)	wskazanie, że osoba przekazywana może potrzebować pomocy lub opieki, pod warunkiem że dana osoba udzieliła wyraźnej zgody na taką informację;

b)	wszelkie inne środki ochrony lub bezpieczeństwa, jakie mogą być niezbędne w indywidualnym przypadku przekazania.

3.   Wspólny formularz wykorzystywany do składania wniosków o readmisję stanowi załącznik 5 do niniejszej Umowy.

Artykuł 8

Sposoby udowodnienia obywatelstwa

1.   Udowodnienie obywatelstwa zgodnie z artykułem 2 ustęp 1 i artykułem 4 ustęp 1 może nastąpić w szczególności na podstawie któregokolwiek z dokumentów wymienionych w załączniku 1 do niniejszej Umowy, nawet po upływie ich okresu ważności. W przypadku przedstawienia takich dokumentów Państwa Członkowskie i Albania uznają wzajemnie obywatelstwo bez potrzeby przeprowadzania dalszego dochodzenia. Dowód obywatelstwa nie może opierać się na sfałszowanych dokumentach.

2.   Uprawdopodobnienie obywatelstwa zgodnie z artykułem 2 ustęp 1 i artykułem 4 ustęp 1 może nastąpić w szczególności na podstawie któregokolwiek z dokumentów wymienionych w załączniku 2 do niniejszej Umowy, nawet po upływie ich okresu ważności. W przypadku przedstawienia takich dokumentów Państwa Członkowskie i Albania uznają obywatelstwo za ustalone, o ile nie mogą udowodnić, iż jest inaczej. Uprawdopodobnienie obywatelstwa nie może opierać się na sfałszowanych dokumentach.

3.   Jeżeli nie może zostać przedstawiony żaden z dokumentów wymienionych w załączniku 1 lub 2, odpowiednie przedstawicielstwa dyplomatyczne i konsularne Albanii lub zainteresowanego Państwa Członkowskiego, na wniosek, przeprowadzą bez zbędnej zwłoki rozmowę z osobą podlegającą readmisji w celu ustalenia jej obywatelstwa.

Artykuł 9

Dowody dotyczące obywateli państw trzecich i bezpaństwowców

1.   Udowodnienie spełnienia warunków readmisji obywateli państw trzecich i bezpaństwowców zgodnie z artykułem 3 ustęp 1 i artykułem 5 ustęp 1 następuje poprzez którykolwiek ze środków wymienionych w załączniku 3 do niniejszej Umowy; nie może być oparte na sfałszowanych dokumentach. Wszelkie dowody są wzajemnie uznawane przez Państwa Członkowskie i Albanię bez potrzeby przeprowadzania dalszego dochodzenia.

2.   Uprawdopodobnienie spełnienia warunków readmisji obywateli państw trzecich i bezpaństwowców zgodnie z artykułem 3 ustęp 1 i artykułem 5 ustęp 1 następuje poprzez którykolwiek ze środków wymienionych w załączniku 4 do niniejszej Umowy; nie może być oparte na sfałszowanych dokumentach. W przypadku uprawdopodobnienia Państwa Członkowskie i Albania uznają warunki za spełnione, o ile nie mogą udowodnić, iż jest inaczej.

3.   Bezprawność wjazdu, przebywania lub zamieszkiwania ustala się na podstawie dokumentów podróży danej osoby, w których brakuje wizy lub innego zezwolenia na zamieszkanie na terytorium Państwa wnioskującego. Oświadczenie Państwa wnioskującego, że dana osoba nie posiada niezbędnych dokumentów podróży, wizy lub zezwolenia na zamieszkanie stanowi również środek uprawdopodobnienia bezprawnego wjazdu, przebywania lub zamieszkiwania.

Artykuł 10

Terminy

1.   Wniosek o readmisję musi być złożony właściwemu organowi Państwa, do którego kierowany jest wniosek, nie później niż w ciągu roku od uzyskania przez właściwy organ Państwa wnioskującego informacji, że obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec nie spełnia lub przestał spełniać obowiązujące warunki wjazdu, przebywania lub zamieszkiwania. W przypadku gdy występują przeszkody prawne lub faktyczne niepozwalające na terminowe złożenie wniosku, na prośbę Państwa wnioskującego termin jest przedłużany, ale jedynie do czasu ustania przeszkód.

2.   Odpowiedź na wniosek o readmisję należy przekazać bez zbędnej zwłoki, a w każdym wypadku nie później niż w ciągu 14 dni kalendarzowych; odmowę spełnienia żądania readmisji należy uzasadnić. Termin ten rozpoczyna bieg od dnia otrzymania żądania readmisji. Jeżeli w tym terminie nie udzielono odpowiedzi, uznaje się, że wyrażono zgodę na przekazanie.

3.   Po uzyskaniu zgody lub, odpowiednio, po upływie terminu 14 dni kalendarzowych dana osoba zostaje przekazana bez zbędnej zwłoki w ciągu najdalej trzech miesięcy. Na wniosek Państwa wnioskujacego, termin ten może być przedłużony o okres potrzebny do usunięcia przeszkód prawnych lub natury praktycznej.

Artykuł 11

Sposoby przekazania i środki transportu

1.   Przed przekazaniem osoby właściwe organy Albanii i zainteresowanego Państwa Członkowskiego dokonują pisemnych uzgodnień dotyczących terminu przekazania, miejsca wjazdu, ewentualnego konwoju i innych informacji dotyczących przekazania.

2.   Nie jest zakazany żaden środek transportu, lotniczy, morski ani lądowy. Powrót drogą lotniczą nie jest ograniczony do wykorzystania narodowych przewoźników Albanii lub Państw Członkowskich i może odbyć się lotem rejsowym lub czarterowym. W przypadku powrotów konwojowanych konwoje nie są ograniczone do osób uprawnionych z Państwa wnioskującego, pod warunkiem że są to uprawnione osoby z Albanii lub dowolnego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 12

Omyłkowa readmisja

Albania przyjmie z powrotem bez zwłoki wszelkie osoby poddane readmisji przez Państwo Członkowskie, a Państwo Członkowskie przyjmie ponownie bez zwłoki każdą osobę poddaną readmisji przez Albanię, jeżeli w ciągu okresu 3 miesięcy od przekazania zainteresowanej osoby zostanie ustalone, że nie zostały spełnione wymogi określone w artykułach 2–5 niniejszej Umowy. W takich przypadkach właściwe organy Albanii i zainteresowanych Państw Członkowskich wymieniają także wszelkie dostępne informacje związane z faktyczną tożsamością, obywatelstwem lub drogą przejazdu osób podlegających ponownemu przyjęciu.

SEKCJA IV

PRZEJAZDY

Artykuł 13

Zasady

1.   Państwa Członkowskie i Albania powinny ograniczyć przejazdy obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców do przypadków, kiedy takie osoby nie mogą zostać bezpośrednio przekazane do państwa przeznaczenia.

2.   Albania zezwala na przejazd obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, w przypadku gdy zwraca się o to Państwo Członkowskie, a Państwo Członkowskie zezwala na przejazd obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, w przypadku gdy zwraca się o to Albania, jeśli zapewniona jest dalsza podróż w ewentualnych innych państwach przejazdu i readmisja przez państwo przeznaczenia.

3.   Albania lub Państwo Członkowskie może odmówić przejazdu:

a)

jeśli obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca dotyczy rzeczywiste ryzyko bycia poddanym torturom albo nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu lub karze, albo karze śmierci lub prześladowaniom z powodu rasy, religii, narodowości, przynależności do szczególnej grupy społecznej lub przekonań politycznych w państwie przeznaczenia lub innym państwie przejazdu; lub

b)	jeśli wobec obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca prowadzone jest postępowanie karne lub są wobec niego stosowane sankcje w państwie, do którego skierowano wniosek lub w innym państwie przejazdu; lub

c)	ze względu na zdrowie publiczne, bezpieczeństwo wewnętrzne, porządek publiczny lub inne narodowe interesy państwa, do którego skierowano wniosek.

4.   Albania lub Państwo Członkowskie mogą odwołać każde wydane zezwolenie, jeśli w późniejszym czasie pojawią się lub zostaną ujawnione okoliczności wymienione w ustępie 3, które mogą zakłócić przejazd, lub jeśli dalsza podróż w ewentualnych innych państwach przejazdu i readmisja przez państwo przeznaczenia nie są już zapewnione. W takim przypadku państwo wnioskujące powinno, w miarę potrzeby, bezzwłocznie przyjąć z powrotem obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca.

Artykuł 14

Procedura przejazdu

1.   Wniosek o zgodę na przejazd jest składany na piśmie właściwemu organowi państwa, do którego jest kierowany, i zawiera następujące informacje:

a)	rodzaj przejazdu (drogą lotniczą, lądową lub morską), możliwe inne państwa przejazdu i zamierzone ostateczne miejsce przeznaczenia;

b)	dane o osobie, której dotyczy wniosek (np. nazwisko, imię, nazwisko rodowe, inne używane bądź znane nazwiska lub pseudonimy, datę urodzenia, płeć oraz — o ile to możliwe — miejsce urodzenia, narodowość, język, rodzaj i numer dokumentu podróży);

c)	przewidywane miejsce wjazdu, czas przejazdu i ewentualne użycie konwoju;

d)	deklarację, że według państwa wnioskującego zostały spełnione warunki określone w artykule 13 ustęp 2 oraz że nie są znane żadne powody do odmowy zgodnie z artykułem 13 ustęp 3. Wspólny formularz wykorzystywany przy składaniu wniosków o zgodę na przejazd stanowi załącznik 6 do niniejszej umowy.

2.   W ciągu pięciu dni kalendarzowych państwo, do którego skierowano wniosek, potwierdza na piśmie państwu wnioskującemu o wjazd miejsce wjazdu oraz przewidywany czas wjazdu lub informuje o odmowie zgody na wjazd i jej przyczynach.

3.   Jeśli przejazd odbywa się drogą lotniczą, osoba, której dotyczy readmisja, oraz jej ewentualni konwojenci są zwolnieni z obowiązku uzyskania lotniskowych wiz tranzytowych.

4.   Z zastrzeżeniem wzajemnych konsultacji, właściwe organy państwa, do którego skierowano wniosek, udzielają pomocy przy przejeździe, w szczególności nadzorując osoby, których dotyczy wniosek oraz zapewniając odpowiednie pomieszczenia.

SEKCJA V

KOSZTY

Artykuł 15

Koszty transportu i przejazdu

Bez uszczerbku dla prawa właściwych organów do dochodzenia kosztów związanych z readmisją od osoby, której ona dotyczy, lub od osób trzecich, wszelkie koszty transportu do granicy państwa ostatecznego przeznaczenia wynikłe w związku z readmisją i przejazdem zgodnie z niniejszą umową ponosi państwo wnioskujące.

SEKCJA VI

OCHRONA DANYCH I KLAUZULA O BRAKU WPŁYWU

Artykuł 16

Ochrona danych

Udostępnienie danych osobowych może mieć miejsce wyłącznie, gdy jest konieczne do wykonania niniejszej Umowy przez właściwe organy Albanii lub Państwa Członkowskiego, w zależności od sytuacji. Przetwarzanie i postępowanie z danymi osobowymi w poszczególnych przypadkach podlega prawu krajowemu Albanii, a gdy administratorem danych jest właściwy organ Państwa Członkowskiego, przepisom dyrektywy 95/46/WE (3) oraz przepisom krajowym danego Państwa Członkowskiego przyjętym zgodnie z tą dyrektywą. Dodatkowo stosuje się następujące zasady:

a)	dane osobowe muszą być przetwarzane rzetelnie i legalnie;

b)	dane osobowe muszą być gromadzone do określonych, jednoznacznych i legalnych celów wykonania niniejszej Umowy i nie mogą być poddawane dalszemu przetwarzaniu ani przez organy je przekazujące, ani przez organy otrzymujące w sposób niezgodny z tym celem;

c)

dane osobowe muszą być odpowiednie, istotne oraz nienadmierne ilościowo w stosunku do celów, dla których są gromadzone i/lub przetwarzane; w szczególności można przekazywać jedynie dane osobowe dotyczące: — informacji o osobie, która ma zostać przekazana (np. nazwisko, imiona, poprzednie nazwiska, inne używane bądź znane nazwiska lub pseudonimy, płeć, stan cywilny, data i miejsce urodzenia, obecna i wszystkie poprzednie narodowości); — paszportu, dowodu tożsamości lub prawa jazdy (numer, data ważności, data wydania, organ wydający, miejsce wydania); — przystanków w podróży i trasy; — innych informacji koniecznych do zidentyfikowania osoby, która ma zostać przekazana lub do zbadania spełnienia wymagań dotyczących readmisji zgodnie z niniejszą umową;

d)	dane osobowe muszą być dokładne oraz, w razie konieczności, aktualizowane;

e)	dane osobowe muszą być przechowywane w formie umożliwiającej identyfikację osób, których dotyczą, przez czas nie dłuższy niż jest to konieczne do celów, dla których dane zostały zgromadzone lub dla których są przetwarzane;

f)

zarówno organ przekazujący dane, jak i organ otrzymujący dane podejmują wszelkie rozsądne środki, aby zapewnić sprostowanie, usunięcie lub zablokowanie danych osobowych, których przetwarzanie jest niezgodne z przepisami niniejszego artykułu, szczególnie ze względu na to, że dane te nie są odpowiednie, istotne, dokładne lub nienadmierne ilościowo w stosunku do celów ich przetwarzania. Obejmuje to także zawiadomienie drugiej Strony o każdym sprostowaniu, usunięciu lub zablokowaniu danych osobowych;

g)	organ otrzymujący dane informuje na wniosek organu przekazującego dane o sposobie wykorzystania tych danych oraz osiągniętych dzięki temu efektach;

h)	dane osobowe można przekazywać jedynie właściwym organom. Dalsze przekazywanie danych innym jednostkom wymaga uprzedniej zgody organu przekazującego dane;

i)	organy przekazujące i otrzymujące dane są zobowiązane do sporządzenia pisemnego potwierdzenia przekazania i otrzymania danych osobowych.

Artykuł 17

Klauzula o braku wpływu

1.   Niniejsza umowa pozostaje bez uszczerbku dla praw, zobowiązań i obowiązków Wspólnoty, Państw Członkowskich i Albanii wynikających z prawa międzynarodowego, a w szczególności Konwencji europejskiej z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie praw człowieka, Konwencji z dnia 28 lipca 1951 r. i Protokołu z dnia 31 stycznia 1967 r. o statusie uchodźców oraz dokumentów międzynarodowych dotyczących ekstradycji.

2.   Żadne postanowienia niniejszej umowy nie stanowią przeszkody dla powrotu osoby na mocy innych formalnych lub nieformalnych uzgodnień.

SEKCJA VII

WPROWADZENIE W ŻYCIE I STOSOWANIE

Artykuł 18

Wspólny Komitet ds. Readmisji

1.   Umawiające się Strony zapewniają sobie wzajemną pomoc w stosowaniu i dokonywaniu wykładni niniejszej umowy. W tym celu ustanawiają Wspólny Komitet ds. Readmisji (zwany dalej „komitetem”), do którego zadań należy w szczególności:

a)	monitorowanie stosowania niniejszej Umowy;

b)	decydowanie o koniecznych do jednolitego stosowania niniejszej Umowy uzgodnieniach dotyczących jej wykonania;

c)	regularna wymiana informacji o protokołach wykonawczych sporządzonych przez poszczególne Państwa Członkowskie i Albanię zgodnie z artykułem 19;

d)	decydowanie o zmianach załączników do niniejszej Umowy;

e)	zalecanie zmian niniejszej Umowy.

2.   Decyzje komitetu są wiążące dla Umawiających się Stron.

3.   Komitet jest złożony z przedstawicieli Wspólnoty oraz Albanii; Wspólnota jest reprezentowana przez Komisję wspieraną przez ekspertów z Państw Członkowskich.

4.   Komitet spotyka się w miarę konieczności na wniosek jednej z Umawiających się Stron.

5.   Komitet przyjmuje swój regulamin.

Artykuł 19

Protokoły wykonawcze

1.   Albania i poszczególne Państwa Członkowskie mogą sporządzić protokoły wykonawcze dotyczące:

a)	określania właściwych organów, przejść granicznych oraz wymiany punktów kontaktowych;

b)	warunków powrotów konwojowanych, w tym przejazdu konwojowanych obywateli państw trzecich oraz bezpaństwowców;

c)	dodatkowych środków i dokumentów w stosunku do wymienionych w załącznikach 1–4 do niniejszej Umowy.

2.   Protokoły wykonawcze, o których mowa w ustępie 1, wchodzą w życie po powiadomieniu komitetu ds. readmisji, o którym mowa w artykule 18.

3.   Albania wyraża zgodę na stosowanie przepisów protokołu wykonawczego sporządzonego z jednym Państwem Członkowskim również w stosunkach z innym Państwem Członkowskim po zgłoszeniu takiego wniosku przez to drugie państwo.

Artykuł 20

Stosunek do dwustronnych porozumień o readmisji lub uzgodnień Państw Członkowskich

Przepisy niniejszej Umowy mają pierwszeństwo przed przepisami jakichkolwiek dwustronnych porozumień o readmisji lub uzgodnień co do readmisji osób przebywających nielegalnie, które zgodnie z artykułem 19 zostały lub mogą zostać zawarte między pojedynczymi Państwami Członkowskimi i Albanią.

SEKCJA VIII

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 21

Terytorialny zakres stosowania

1.   Z zastrzeżeniem artykułu 2, niniejsza Umowa ma zastosowanie na terytorium, na którym stosuje się Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską oraz na terytorium Albanii.

2.   Niniejszej Umowy nie stosuje się na terytorium Królestwa Danii.

Artykuł 22

Wejście w życie, okres obowiązywania i wygaśnięcie

1.   Niniejsza Umowa podlega ratyfikacji lub zatwierdzeniu przez Umawiające się Strony zgodnie z ich odpowiednimi procedurami.

2.   Z zastrzeżeniem ustępu 3, niniejsza Umowa wchodzi w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca następującego po wzajemnym notyfikowaniu sobie przez umawiające się Strony zakończenia procedur określonych w ustępie pierwszym.

3.   Artykuły 3 i 5 niniejszej Umowy wchodzą w życie 2 lata po dacie określonej w ustępie 2.

4.   Niniejsza Umowa zostaje zawarta na czas nieokreślony.

5.   Każda z Umawiających się Stron może wypowiedzieć niniejszą Umowę poprzez oficjalne powiadomienie drugiej Umawiającej się Strony. Niniejsza Umowa przestaje obowiązywać sześć miesięcy od dnia takiej notyfikacji.

Artykuł 23

Załączniki

Załączniki od 1 do 6 stanowią integralną część niniejszej Umowy.

---

(1)  Zalecenie Rady z dnia 30 listopada 1994 r. dotyczące przyjęcia standardowego dokumentu podróży dla celów wydalenia obywateli państw trzecich (Dz.U. C 274 z 19.9.1996, str. 18).

(2)  Zatwierdzone instrukcją nr 553 z dnia 19 listopada 2003 r. p.o. ministra spraw zagranicznych w sprawie wydawania przez przedstawicielstwa Albanii przepustek na powrót do Albanii.

(3)  Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, str. 31). Dyrektywa zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 (Dz.U. L 284 z 31.10.2004, str. 1).

ZAŁĄCZNIK 1

Wspólny wykaz dokumentów, których okazanie uznaje sie za udowodnienie obywatelstwa

(Art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 1)

—	Paszport dowolnego rodzaju (paszporty krajowe, paszporty dyplomatyczne, paszporty wojskowe, paszporty wspólne, paszporty zastępcze, w tym dziecięce);

—	dowody tożsamości dowolnego rodzaju (w tym czasowe i tymczasowe);

—	książeczki wojskowe i wojskowe dowody tożsamości;

—	książeczki marynarskie i książeczki żeglarskie;

—	zaświadczenia o obywatelstwie oraz inne urzędowe dokumenty, w których określono lub które wskazują obywatelstwo.

ZAŁĄCZNIK 2

Wspólny wykaz dokumentów, których okazanie uznaje się za uprawdopodobnienie obywatelstwa

(Art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 1)

—	Kserokopie dokumentów wymienionych w załączniku 1 do niniejszej Umowy;

—	prawa jazdy lub ich kserokopie;

—	akty urodzenia lub ich kserokopie;

—	legitymacje wydawane przez przedsiębiorstwa lub ich kserokopie;

—	oświadczenia świadków;

—	oświadczenia samych zainteresowanych osób oraz język, którym się posługują, włącznie z określeniem języka w wyniku oficjalnego testu;

—	każdy inny dokument, który może być pomocny przy ustaleniu obywatelstwa zainteresowanej osoby.

ZAŁĄCZNIK 3

Wspólny wykaz dokumentów uznawanych za dowód spełnienia warunków readmisji obywateli państw trzecich i bezpaństwowców

(Art. 3 ust. 1 i art. 5 ust. 1)

—	Stempel wjazdu/wyjazdu lub podobne potwierdzenie w dokumencie podróży danej osoby lub inny dowód wjazdu/wyjazdu (np. fotograficzny);

—

dokumenty, zaświadczenia i wszelkiego rodzaju rachunki (np. rachunki hotelowe, potwierdzenia wizyty lekarskiej lub leczenia szpitalnego, przepustki do instytucji publicznych/prywatnych, umowy najmu samochodu, potwierdzenia operacji dokonanych kartami kredytowymi itd.), które w jasny sposób wskazują, że dana osoba pozostawała na terytorium państwa, do którego skierowano wniosek;

—	bilety i/lub wykazy pasażerów samolotu, pociągu, autokaru lub statku, które wskazują na pobyt i trasę podróży zainteresowanej osoby na terytorium państwa, do którego skierowano wniosek;

—	informacje, które wskazują, że zainteresowana osoba korzystała z usług kurierskich lub biura podróży;

—	oficjalne oświadczenia złożone w szczególności przez funkcjonariuszy służb granicznych oraz innych świadków, którzy mogą poświadczyć, że zainteresowana osoba przekraczała granicę;

—	oficjalne oświadczenie danej osoby złożone w ramach postępowania sądowego lub administracyjnego.

ZAŁĄCZNIK 4

Wspólny wykaz dokumentów uznawanych za środek uprawdopodobnienia spełnienia warunków readmisji obywateli państw trzecich i bezpaństwowców

(Art. 3 ust. 1 i art. 5 ust. 1)

—	Opis miejsca i okoliczności zatrzymania zainteresowanej osoby po wjeździe na terytorium państwa wnioskującego, sporządzony przez odpowiednie organy tego państwa;

—	informacje odnoszące się do tożsamości i/lub pobytu osoby dostarczone przez organizację międzynarodową;

—	sprawozdania/potwierdzenie informacji złożone przez członków rodziny, towarzyszy podróży itd.;

—	oświadczenie zainteresowanej osoby.

ZAŁĄCZNIK 5

ZAŁĄCZNIK 6

WSPÓLNA DEKLARACJA W SPRAWIE STANOWISKA WOBEC PRZYSZŁEGO UKŁADU O STABILIZACJI I STOWARZYSZENIU

Strony przyjmują do wiadomości, że w dniu 31 stycznia 2003 roku rozpoczęły się negocjacje w sprawie zawarcia Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Albanią, z jednej strony, a Wspólnotą i jej Państwami Członkowskimi, z drugiej strony, który będzie również zawierał przepisy dotyczące zapobiegania i kontroli nielegalnej imigracji oraz readmisji. W związku z tym Strony postanawiają, że niniejsza Umowa będzie uwzględniona w całości w odpowiednich przepisach Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu.

WSPÓLNA DEKLARACJA W SPRAWIE ARTYKUŁU 3

Strony przyjmują do wiadomości, że obowiązek readmisji wobec obywateli państw trzecich i bezpaństwowców posiadających ważną wizę wydaną przez Albanię (artykuł 3 ustęp 1 litera a) niniejszej Umowy) powstaje jedynie w przypadku, gdy użyto tej wizy do wjazdu na terytorium Albanii.

WSPÓLNA DEKLARACJA W SPRAWIE ARTYKUŁU 18

Spotkania Wspólnego Komitetu ds. Readmisji są zwoływane, w miarę możliwości, równolegle ze spotkaniami odpowiedniego podkomitetu ustanowionego na mocy przyszłego Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu.

Komitet będzie na bieżąco informował podkomitet o swoich pracach.

Regulamin Wspólnego Komitetu ds. Readmisji będzie zgodny z regulaminem tego podkomitetu.

WSPÓLNA DEKLARACJA DOTYCZĄCA DANII

Umawiające się Strony przyjmują do wiadomości, że niniejsza Umowa nie znajduje zastosowania na terytorium Królestwa Danii, ani wobec obywateli Królestwa Danii. W związku z tym właściwe jest zawarcie przez Albanię i Danię umowy w sprawie readmisji na takich samych warunkach, jak niniejsza Umowa.

WSPÓLNA DEKLARACJA DOTYCZĄCA ISLANDII I NORWEGII

Umawiające się Strony przyjmują do wiadomości bliskie stosunki między Wspólnotą Europejską a Islandią i Norwegią, w szczególności w związku z Umową z dnia 18 maja 1999 r. dotyczącą włączenia tych państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen. W związku z tym właściwe jest zawarcie przez Albanię oraz Islandię i Norwegię umowy w sprawie readmisji na takich samych warunkach, jak niniejsza Umowa.

TLUMACZENIE

UMOWA

między Wspólnotą Europejską a Demokratyczno-Socjalistyczną Republiką Sri Lanki o readmisji osób przebywających nielegalnie

WSPÓLNOTA EUROPEJSKA, dalej zwana „Wspólnotą”,

i

DEMOKRATYCZNO-SOCJALISTYCZNA REPUBLIKA SRI LANKI, dalej zwana „Sri Lanką”,

dalej zwane „Umawiającymi się Stronami”,

ZDECYDOWANE wzmocnić współpracę w celu skuteczniejszego zwalczania nielegalnej imigracji,

ZANIEPOKOJONE znaczącym wzrostem działań zorganizowanych grup przestępczych związanych z przemytem migrantów oraz związaną z tym działalnością przestępczą,

PRAGNĄC ustanowić drogą niniejszej umowy i na zasadzie wzajemności szybkie i skuteczne procedury identyfikacji oraz bezpiecznego i właściwego powrotu osób, które nie spełniają lub przestały spełniać warunki wjazdu, przebywania lub zamieszkania na terytoriach Sri Lanki lub jednego z Państw Członkowskich Unii Europejskiej oraz ułatwić przejazd takich osób w duchu współpracy,

PODKREŚLAJĄC, że niniejsza umowa pozostaje bez uszczerbku dla praw, zobowiązań i obowiązków Wspólnoty, Państw Członkowskich Unii Europejskiej i Sri Lanki powstałych na mocy prawa międzynarodowego,

UZNAJĄC, że postanowienia niniejszej umowy, mieszczącej się w zakresie Tytułu IV Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, nie stosują się do Królestwa Danii, zgodnie z protokołem w sprawie stanowiska Danii załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską,

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Definicje

Dla celów niniejszej Umowy:

a)	„Państwo Członkowskie” oznacza każde Państwo Członkowskie Unii Europejskiej, z wyjątkiem Królestwa Danii;

b)	„obywatel Państwa Członkowskiego” oznacza każdą osobę posiadającą obywatelstwo Państwa Członkowskiego, określone do celów Wspólnoty;

c)	„obywatel Sri Lanki” oznacza każdą osobę posiadającą obywatelstwo Sri Lanki;

d)	„obywatel państwa trzeciego” oznacza każdą osobę posiadającą obywatelstwo inne niż Sri Lanki lub jednego z Państw Członkowskich;

e)

„bezpaństwowiec” oznacza każdą osobę nieposiadającą obywatelstwa. Nie obejmuje osób, które pozbawiono obywatelstwa lub które się go zrzekły po wjeździe odpowiednio na terytorium Sri Lanki lub jednego z Państw Członkowskich, o ile takie osoby nie uzyskały co najmniej przyrzeczenia naturalizacji przez to państwo;

f)

„zezwolenie na pobyt” oznacza zezwolenie każdego typu wydane przez Sri Lankę lub jedno z Państw Członkowskich, uprawniające osobę do przebywania na jego terytorium. Nie obejmuje ono czasowych zezwoleń na pozostawanie na jego terytorium w związku z rozpatrywaniem wniosku o azyl lub wniosku o zezwolenie na pobyt;

g)	„wiza” oznacza wydane zezwolenie lub decyzję podjętą przez Sri Lankę lub jedno z Państw Członkowskich, wymagane w związku z wjazdem lub przejazdem przez terytorium Sri Lanki lub Państwa Członkowskiego. Nie obejmuje lotniskowych wiz tranzytowych,

SEKCJA 1

OBOWIĄZKI READMISJI ZE STRONY SRI LANKI

Artykuł 2

Readmisja własnych obywateli

1.   Na wniosek Państwa Członkowskiego i bez dalszych formalności poza przewidzianymi w niniejszej umowie, Sri Lanka przyjmuje ponownie wszystkie osoby, które nie spełniają lub przestały spełniać obowiązujące warunki wjazdu, przebywania lub zamieszkania na terytorium wnioskującego Państwa Członkowskiego, pod warunkiem udowodnienia lub racjonalnego przyjęcia na podstawie dostarczonych dowodów opartych na domniemaniu faktycznym, że te osoby są obywatelami Sri Lanki.

2.   Na wniosek Państwa Członkowskiego Sri Lanka w miarę potrzeby i niezwłocznie wyda osobie, która ma podlegać readmisji, dokument podróży wymagany do jej powrotu, z okresem ważności wynoszącym przynajmniej 6 miesięcy. Jeżeli z przyczyn prawnych lub faktycznych osoba zainteresowana nie może zostać przekazana w okresie ważności pierwotnie wydanego dokumentu podróży, Sri Lanka przedłuży ważność dokumentu podróży lub w miarę potrzeby sprawnie wyda nowy dokument podróży o takim samym okresie ważności, zazwyczaj w ciągu 14 dni kalendarzowych i w okresie nie dłuższym niż 30 dni kalendarzowych. Jeśli Sri Lanka nie potwierdziła otrzymania wniosku o readmisję Państwa Członkowskiego w ciągu 30 dni kalendarzowych, uznaje się, że wspólny tymczasowy dokument podróży do celów powrotu, załączony w załączniku 7 do niniejszej umowy, został zaakceptowany.

Artykuł 3

Readmisja obywateli państw trzecich i bezpaństwowców

1.   Na wniosek Państwa Członkowskiego i bez dalszych formalności poza przewidzianymi w niniejszej umowie, Sri Lanka przyjmie ponownie wszystkich obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, którzy nie spełniają lub przestali spełniać obowiązujące warunki wjazdu, przebywania lub zamieszkania na terytorium wnioskującego Państwa Członkowskiego, pod warunkiem udowodnienia lub racjonalnego przyjęcia na podstawie dostarczonych dowodów opartych na domniemaniu faktycznym, że te osoby:

a)	w chwili wjazdu posiadały ważną wizę lub zezwolenie na pobyt wydane przez Sri Lankę; lub

b)

wjechały bezprawnie na terytorium Państwa Członkowskiego bezpośrednio z terytorium Sri Lanki. W rozumieniu tego akapitu osoba wjeżdża bezpośrednio z terytorium Sri Lanki, jeśli przybyła na terytorium Państwa Członkowskiego drogą powietrzną lub morską bez międzylądowania ani zawijania do portu w innym państwie.

2.   Obowiązek readmisji zawarty w ust. 1 nie ma zastosowania, jeśli:

a)	obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec jedynie przemieszczał się drogą powietrzną przez Lotnisko Międzynarodowe Colombo; lub

b)	wnioskujące Państwo Członkowskie wydało obywatelowi państwa trzeciego lub bezpaństwowcowi wizę lub zezwolenie na pobyt przed lub po wjeździe na jego terytorium, o ile taka osoba nie posiada wizy lub zezwolenia na pobyt wydanego przez Sri Lankę, które ma dłuższy okres ważności.

3.   Na wniosek Państwa Członkowskiego Sri Lanka w miarę potrzeby i niezwłocznie wyda osobie, która ma podlegać readmisji, dokument podróży wymagany do jej powrotu, z okresem ważności wynoszącym przynajmniej 6 miesięcy. Jeżeli z przyczyn prawnych lub faktycznych osoba zainteresowana nie może zostać przekazana w okresie ważności pierwotnie wydanego dokumentu podróży, Sri Lanka przedłuży ważność dokumentu podróży lub w miarę potrzeby sprawnie wyda nowy dokument podróży o takim samym okresie ważności, zazwyczaj w ciągu 14 dni kalendarzowych i w okresie nie dłuższym niż 30 dni kalendarzowych. Jeśli Sri Lanka nie potwierdziła otrzymania wniosku o readmisję Państwa Członkowskiego w ciągu 30 dni kalendarzowych, uznaje się, że wspólny tymczasowy dokument podróży do celów powrotu, załączony w załączniku 7 do niniejszej umowy, został zaakceptowany.

SEKCJA II

OBOWIĄZKI READMISJI ZE STRONY WSPÓLNOTY

Artykuł 4

Readmisja własnych obywateli

1.   Na wniosek Sri Lanki i bez dalszych formalności poza przewidzianymi w niniejszej umowie, Państwo Członkowskie przyjmie ponownie wszystkie osoby, które nie spełniają lub przestały spełniać obowiązujące warunki wjazdu, przebywania lub zamieszkania na terytorium Sri Lanki, pod warunkiem udowodnienia lub racjonalnego przyjęcia na podstawie dostarczonych dowodów opartych na domniemaniu faktycznym, że te osoby są obywatelami Państwa Członkowskiego.

2.   Na wniosek Sri Lanki Państwo Członkowskie w miarę potrzeby i niezwłocznie wyda osobie, która ma podlegać readmisji, dokument podróży wymagany do jej powrotu, z okresem ważności wynoszącym przynajmniej 6 miesięcy. Jeżeli z przyczyn prawnych lub faktycznych osoba zainteresowana nie może zostać przekazana w okresie ważności pierwotnie wydanego dokumentu podróży, Państwo Członkowskie przedłuży ważność dokumentu podróży lub w miarę potrzeby sprawnie wyda nowy dokument podróży o takim samym okresie ważności, zazwyczaj w ciągu 14 dni kalendarzowych i w okresie nie dłuższym niż 30 dni kalendarzowych. Jeśli Państwo Członkowskie nie potwierdziło otrzymania wniosku o readmisję Sri Lanki w ciągu 30 dni kalendarzowych, uznaje się, że wspólny tymczasowy dokument podróży do celów powrotu, załączony w załączniku 7 do niniejszej umowy, został zaakceptowany.

Artykuł 5

Readmisja obywateli państw trzecich i bezpaństwowców

1.   Na wniosek Sri Lanki i bez dalszych formalności poza przewidzianymi w niniejszej umowie, Państwo Członkowskie przyjmie ponownie wszystkich obywateli państw trzecich i bezpaństwowców, którzy nie spełniają lub przestali spełniać obowiązujące warunki wjazdu, przebywania lub zamieszkania na terytorium Sri Lanki, pod warunkiem udowodnienia lub racjonalnego przyjęcia na podstawie dostarczonych dowodów opartych na domniemaniu faktycznym, że te osoby:

a)	posiadają lub w chwili wjazdu posiadały ważną wizę lub zezwolenie na pobyt wydane przez Państwo Członkowskie, do którego skierowano wniosek; lub

b)

wjechały nieprawnie na terytorium Sri Lanki bezpośrednio z terytorium Państwa Członkowskiego, do którego skierowano wniosek. W rozumieniu tego akapitu osoba wjeżdża bezpośrednio z terytorium Państwa Członkowskiego, jeśli przybyła na terytorium Sri Lanki drogą powietrzną lub morską bez międzylądowania ani zawijania do portu w innym państwie.

2.   Obowiązek readmisji zawarty w ust. 1 nie ma zastosowania, jeśli:

a)	obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec jedynie przemieszczał się drogą powietrzną przez lotnisko międzynarodowe w Państwie Członkowskim, do którego skierowano wniosek; lub

b)	Sri Lanka wydała obywatelowi państwa trzeciego lub bezpaństwowcowi wizę lub zezwolenie na pobyt przed lub po wjeździe na jego terytorium, o ile taka osoba nie posiada wizy lub zezwolenia na pobyt o dłuższym okresie ważności wydanej przez Państwo Członkowskie, do którego skierowano wniosek.

3.   Jeśli wizę lub zezwolenie na pobyt wydały ponad dwa Państwa Członkowskie, zobowiązanie readmisji, o którym mowa w ust. 1, stosuje się do Państwa Członkowskiego, które wydało dokument o dłuższym okresie ważności lub jeśli okres ważności jednego lub więcej z nich wygasł — dokument, który jest nadal ważny. Jeżeli okresy ważności wszystkich dokumentów wygasły, zobowiązanie readmisji, o którym mowa w ust. 1 dotyczy Państwa Członkowskiego, które wydało dokument z najwcześniejszą datą ważności.

4.   Na wniosek Sri Lanki Państwo Członkowskie w miarę potrzeby i niezwłocznie wyda osobie, która ma podlegać readmisji, dokument podróży wymagany do jej powrotu, z okresem ważności wynoszącym co najmniej sześć miesięcy. Jeżeli z przyczyn prawnych lub faktycznych osoba zainteresowana nie może zostać przekazana w okresie ważności pierwotnie wydanego dokumentu podróży, Państwo Członkowskie sprawnie wyda nowy dokument podróży o takim samym okresie ważności, zazwyczaj w ciągu 14 dni kalendarzowych i w okresie nie dłuższym niż 30 dni kalendarzowych. Jeśli Państwo Członkowskie nie potwierdziło otrzymania wniosku o readmisję Sri Lanki w ciągu 30 dni kalendarzowych, uznaje się, że wspólny tymczasowy dokument podróży do celów powrotu, załączony w załączniku 7 do niniejszej umowy, został zaakceptowany.

SEKCJA III

PROCEDURA READMISJI

Artykuł 6

Zasada

1.   Z zastrzeżeniem ust. 2, każde przekazanie osoby, która ma podlegać readmisji na podstawie jednego z obowiązków zawartych w art. 2–5 wymaga przedłożenia wniosku o readmisję do właściwych władz państwa, do którego kierowany jest wniosek.

2.   Wniosek o readmisję może zostać zastąpiony pisemnym zawiadomieniem Umawiającej się Strony, do której skierowano wniosek, w odpowiednim terminie przed powrotem zainteresowanej osoby, z zastrzeżeniem, że:

a)	osoba, która ma podlegać readmisji posiada ważny dokument podróży oraz w miarę potrzeby ważną wizę lub zezwolenie na pobyt państwa, do którego skierowano wniosek; i

b)	osoba, która ma podlegać readmisji wyraża chęć powrotu do państwa, do którego skierowano wniosek.

Artykuł 7

Wniosek o readmisję

1.   W stopniu, w jakim jest to możliwe, wniosek o readmisję powinien zawierać następujące dane:

a)

informacje o osobie, która ma podlegać readmisji (np. imiona, nazwisko, nazwisko rodowe, wcześniejsze nazwiska, przezwiska lub pseudonimy, data i miejsce urodzenia, płeć, rysopis, imiona i nazwiska ojca i matki, obecna i wszystkie poprzednie narodowości, język, stan cywilny, nazwiska współmałżonka, dzieci (jeśli dotyczy) lub innych najbliższych krewnych, ostatnie miejsce pobytu, numer paszportu lub dowodu tożsamości, prawo jazdy, szkoły);

b)	wskazanie środków, których okazanie stanowi dowód lub dowód oparty na domniemaniu faktycznym obywatelstwa, przejazdu i nieprawnego wjazdu oraz pobytu.

2.   W stopniu, w jakim jest to możliwe, wniosek o readmisję powinien także zawierać następujące dane:

a)	oświadczenie wskazujące, że osoba przekazywana może potrzebować pomocy lub opieki, pod warunkiem że osoba zainteresowana udzieliła wyraźnej zgody na takie oświadczenie;

b)	wszelkie inne środki ochrony lub bezpieczeństwa, jakie mogą być niezbędne w indywidualnym przypadku przekazania.

3.   Wspólny formularz do wykorzystania przy przedłożeniu wniosku o readmisję stanowi załącznik 5 do niniejszej umowy.

Artykuł 8

Środki dowodowe dotyczące obywatelstwa

1.   Dowód obywatelstwa zgodnie z art. 1 ust. 2 i art. 4 ust. 1 może być dostarczony w szczególności przez wszelkie dokumenty wymienione w załączniku 1 do niniejszej umowy, nawet jeśli wygasł ich okres ważności. Jeżeli zostaną przedstawione takie dokumenty, Państwa Członkowskie i Sri Lanka uznają wzajemnie obywatelstwo bez potrzeby uzupełniającego dochodzenia. Dowód obywatelstwa nie może być dostarczony przez sfałszowane dokumenty.

2.   Dowód obywatelstwa oparty na domniemaniu faktycznym na mocy art. 1 ust. 2 i art. 4 ust. 2 może być dostarczony w szczególności przez wszelkie dokumenty wymienione w załączniku 2 do niniejszej umowy, nawet jeśli wygasł ich okres ważności. Dowód obywatelstwa oparty na domniemaniu faktycznym nie może być dostarczony przez sfałszowane dokumenty.

3.   Z wyjatkiem przypadków, gdy autentyczne dokumenty, o których mowa w załączniku 1, są dostępne, odpowiednie przedstawicielstwa dyplomatyczne Sri Lanki lub zainteresowanego Państwa Członkowskiego czynią na wniosek i bez zbędnej zwłoki przygotowania do rozmowy z osobą, która ma podlegać readmisji w celu ustalenia jej obywatelstwa.

Artykuł 9

Środki dowodowe dotyczące obywateli państw trzecich i bezpaństwowców

1.   Dowód warunków readmisji obywateli państw trzecich i bezpaństwowców, o którym mowa w art. 3 ust. 1 i art. 5 ust. 1, zostaje dostarczony w szczególności przez środki wymienione w załączniku 3 do niniejszej umowy; nie może być dostarczony przez sfałszowane dokumenty. Wszelkie dowody zostają wzajemnie uznane przez Umawiające się Strony bez potrzeby uzupełniającego dochodzenia.

2.   Dowód warunków readmisji obywateli państw trzecich i bezpaństwowców oparty na domniemaniu faktycznym, o którym mowa w art. 3 ust. 1 i art. 5 ust. 1 zostaje dostarczony w szczególności przez środki wymienione w załączniku 4 do niniejszej umowy; nie może być dostarczony przez sfałszowane dokumenty. Gdy zostanie przedstawiony dowód oparty na domniemaniu faktycznym, Państwa Członkowskie i Sri Lanka uznają warunki za ustalone, o ile nie mogą udowodnić inaczej. W wątpliwych przypadkach Umawiające się Strony będą się konsultować zmierzając do przesłuchania bez zbędnej zwłoki osoby, która ma podlegać readmisji.

3.   Bezprawność wjazdu, przebywania lub zamieszkania zostaje ustalona przez dokumenty podróży zainteresowanej osoby, w których brakuje wizy lub innego zezwolenia na pobyt na terytorium państwa wnioskującego. Oświadczenie państwa wnioskującego, że zainteresowana osoba nie posiada niezbędnych dokumentów podróży, wizy lub zezwolenia na pobyt również stanowi oparty na domniemaniu faktycznym dowód bezprawnego wjazdu, przebywania lub zamieszkania.

Artykuł 10

Terminy

1.   Wniosek o readmisję musi być przedłożony właściwym władzom państwa, do którego kierowany jest wniosek, w ciągu maksymalnie jednego roku po uzyskaniu przez właściwe władze państwa wnioskującego informacji, że obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec nie spełnia lub przestał spełniać obowiązujące warunki wjazdu, przebywania lub zamieszkania. Jeśli istnieją prawne lub faktyczne przeszkody niepozwalające na terminowe przedłożenie wniosku, termin zostanie przedłużony, ale jedynie do czasu zakończenia istnienia tych przeszkód.

2.   Na wniosek o readmisję należy odpowiedzieć bez zbędnej zwłoki, zazwyczaj w ciągu 15 dni kalendarzowych i w okresie nie dłuższym niż 30 dni kalendarzowych; odmowę wniosku o readmisję należy uzasadnić. Termin ten zaczyna biec od dnia otrzymania wniosku o readmisję. Jeżeli w ciągu tego terminu nie otrzymano potwierdzenia otrzymania wniosku, zgodę na przekazanie uznaje się za otrzymaną.

3.   Po otrzymaniu zgody lub odpowiednio jeśli nie przesłano potwierdzenia w ciągu 30 dni kalendarzowych, zainteresowana osoba zostaje przekazana bez zbędnej zwłoki najpóźniej w odpowiednim terminie wynoszącym trzy miesiące. Na wniosek, termin ten może być przedłużony o czas potrzebny do zlikwidowania przeszkód prawnych lub praktycznych.

Artykuł 11

Sposoby przekazania i środki transportu

1.   Przed przekazaniem osoby, właściwe władze Sri Lanki i zainteresowanego Państwa Członkowskiego dokonują pisemnych uzgodnień dotyczących terminu przekazania, miejsca wjazdu, ewentualnego konwoju i innych informacji dotyczących przekazania.

2.   Żaden środek transportu, lotniczy, morski ani lądowy nie jest zakazany. Powrót drogą powietrzną nie jest ograniczony do wykorzystania krajowych przewoźników Umawiających się Stron i może odbyć się lotem rejsowym, jak również czarterowym. W przypadku powrotów konwojowanych, konwoje nie są ograniczone do osób uprawnionych z Państwa wnioskującego, pod warunkiem że są to uprawnione osoby z Sri Lanki lub dowolnego Państwa Członkowskiego. Sri Lanka i zainteresowane Państwo Członkowskie przeprowadzają uprzednie wzajemne konsultacje dotyczące sposobów korzystania z lotów czarterowych.

SEKCJA IV

PRZEJAZDY

Artykuł 12

Zasady

1.   Państwa Członkowskie i Sri Lanka powinny ograniczyć przejazdy obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców do przypadków, kiedy takie osoby nie mogą zostać bezpośrednio odwiezione do państwa przeznaczenia.

2.   Sri Lanka zezwala na przejazd obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, jeśli występuje z tym wnioskiem Państwo Członkowskie, a Państwo Członkowskie zezwala na przejazd obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców, jeśli występuje z tym wnioskiem Sri Lanka, pod warunkiem że została zapewniona dalsza podróż w ewentualnych innych państwach przejazdu i readmisja przez państwo przeznaczenia.

3.   Sri Lanka lub Państwo Członkowskie może odmówić przejazdu:

a)

jeśli obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec ponosi rzeczywiste ryzyko prześladowań, może się przeciw niemu rozpocząć postępowanie karne lub mogą zostać na niego nałożone sankcje karne w innym państwie przejazdu lub może być zagrożony postępowaniem karnym na terytorium państwa, do którego skierowanot wniosek; lub

b)	ze względu na zdrowie publiczne, bezpieczeństwo wewnętrzne, porządek publiczny lub inne narodowe interesy państwa, do którego skierowano wniosek.

4.   Sri Lanka lub Państwo Członkowskie mogą cofnąć każde wydane zezwolenie, jeśli w późniejszym czasie pojawiły się lub zostały ujawnione okoliczności wymienione w ust. 3, które mogą zakłócić przejazd, lub jeśli dalsza podróż w ewentualnych innych państwach przejazdu i readmisja przez państwo przeznaczenia przestały być zapewnione.

Artykuł 13

Procedura przejazdu

1.   Wniosek o przejazd musi zostać przedłożony na piśmie właściwym władzom i ma zawierać następujące informacje:

a)	rodzaj przejazdu (drogą powietrzną, lądową lub morską), ewentualne inne państwa przejazdu i zamierzone ostateczne miejsce przeznaczenia;

b)	informacje o osobie, której wniosek dotyczy (np. nazwisko, imię, nazwisko rodowe, przezwiska lub pseudonimy, data urodzenia, płeć oraz tam, gdzie to możliwe miejsce urodzenia, narodowość, język, rodzaj i numer dokumentu podróży);

c)	przewidywane miejsce wjazdu, czas przejazdu i ewentualne użycie konwoju;

d)	deklarację, że wobec państwa wnioskującego zostały spełnione warunki określone w art. 12 ust. 2 oraz że nie są znane żadne powody do odmowy w rozumieniu art. 12 ust. 3.

Wspólny formularz do wykorzystania przy przedłożeniu wniosku o przejazd stanowi Załącznik 6 do niniejszej umowy.

2.   W odpowiednim terminie państwo, do którego skierowano wniosek, informuje na piśmie państwo wnioskujące o wjazd, potwierdzając miejsce wjazdu oraz przewidywany czas wjazdu, lub poinformuje o odmowie wjazdu i jej przyczynach.

3.   Jeśli przejazd odbywa się drogą powietrzną, osoba, która podlega readmisji, oraz jej ewentualni konwojenci są zwolnieni z obowiązku uzyskania lotniskowych wiz tranzytowych.

4.   Z zachowaniem wzajemnych konsultacji, właściwe władze państwa, do którego skierowano wniosek, oferują pomoc w przejeździe, w szczególności nadzorując osoby, których dotyczy wniosek oraz zapewniając dostęp do odpowiednich dla tego celu udogodnień.

SEKCJA V

KOSZTY

Artykuł 14

Koszty transportu i przejazdu

Bez uszczerbku dla prawa właściwych władz do dochodzenia kosztów związanych z readmisją od osoby, która jej podlega lub od osób trzecich, wszelkie koszty transportu do granicy państwa ostatecznego przeznaczenia poniesione w związku z readmisją i przejazdem zgodnie z niniejszą umową ponosi państwo wnioskujące.

SEKCJA VI

OCHRONA DANYCH I KLAUZULA O BRAKU WPŁYWU

Artykuł 15

Ochrona danych

Udostępnienie danych osobowych może mieć miejsce wyłącznie wtedy, jeśli jest konieczne do wykonania niniejszej umowy przez właściwe władze Sri Lanki lub Państwa Członkowskiego, w zależności od sytuacji. Przetwarzanie i postępowanie z danymi osobowymi w poszczególnych przypadkach podlega prawu krajowemu Sri Lanki, a tam, gdzie administratorem danych są właściwe władze Państwa Członkowskiego, przepisom dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 28 z 23.11.1995, str. 31) oraz ustawodawstwu krajowemu danego Państwa Członkowskiemu przyjętemu zgodnie z tą dyrektywą. Dodatkowo stosuje się następujące zasady:

a)	dane osobowe muszą być przetwarzane rzetelnie i legalnie;

b)	dane osobowe muszą być gromadzone do określonych, jednoznacznych i legalnych celów wykonania niniejszej umowy i nie mogą być poddawane dalszemu przetwarzaniu w sposób niezgodny z tym celem, ani przez władze je przekazujące, ani przez odbiorcę;

c)

dane osobowe muszą być prawidłowe, stosowne oraz nienadmierne ilościowo w stosunku do celów, do których zostały zgromadzone i/lub dalej przetworzone; w szczególności można przekazywać jedynie dane osobowe dotyczące: — informacji o osobie, która ma zostać przekazana (np. imiona, nazwiska, inne poprzednie nazwiska, przezwiska lub pseudonimy, płeć, nazwiska ojca i matki, data i miejsce urodzenia, obecna i wszystkie poprzednie narodowości, ostatnie miejsce pobytu, szkoły, stan cywilny, nazwiska współmałżonka i dzieci, jeśli dotyczy oraz nazwiska innych najbliższych krewnych), — paszportu, dowodu tożsamości lub prawa jazdy (numer, data ważności, data wydania, organ wydający, miejsce wydania), — przystanków w podróży i planu podróży, — innych informacji koniecznych do zidentyfikowania osoby, która ma zostać przekazana lub do zbadania wymagań readmisji zgodnie z niniejszą umową;

d)	dane osobowe muszą być dokładne oraz, w razie konieczności, aktualizowane;

e)	dane osobowe muszą być przechowywane w formie umożliwiającej identyfikację osób, których dane dotyczą przez czas nie dłuższy niż jest to konieczne do celów, do których dane zostały zgromadzone lub do których są dalej przetwarzane;

f)

zarówno władze przekazujące dane, jak i ich odbiorca, podejmują wszelkie odpowiednie środki, aby zapewnić odpowiednio do przypadku sprostowanie, usunięcie lub zablokowanie danych osobowych, których przetwarzanie jest niezgodne z postanowieniami niniejszego artykułu, szczególnie ze względu na to, że dane te nie są odpowiednie, stosowne, dokładne lub nienadmierne ilościowo w stosunku do celów ich przetwarzania. Do tych środków należy również powiadomienie drugiej Strony o każdym sprostowaniu, usunięciu lub zablokowaniu danych osobowych;

g)	odbiorca danych informuje na wniosek władz przekazujących dane o sposobie użycia tych danych oraz osiągniętych w ten sposób skutkach;

h)	dane osobowe można przekazywać jedynie właściwym władzom. Dalsze przekazanie danych innym instytucjom wymaga uprzedniej zgody władz przekazujących dane;

i)	władze przekazujące i otrzymujące dane są zobowiązane do sporządzenia pisemnego potwierdzenia przekazania i otrzymania danych osobowych.

Artykuł 16

Klauzula o braku wpływu

1.   Niniejsza umowa pozostaje bez uszczerbku dla praw, zobowiązań i obowiązków Wspólnoty, Państw Członkowskich i Sri Lanki powstających na mocy prawa międzynarodowego, w szczególności każdej obowiązującej konwencji międzynarodowej lub umowy, której są stronami.

2.   Żadne postanowienia niniejszej umowy nie stanowią przeszkody do powrotu osoby na mocy innych formalnych lub nieformalnych uzgodnień.

SEKCJA VII

WPROWADZENIE W ŻYCIE I STOSOWANIE

Artykuł 17

Wspólny Komitet ds. Readmisji

1.   Umawiające się Strony zapewniają sobie wzajemną pomoc w stosowaniu i dokonywaniu wykładni niniejszej umowy. W tym celu ustanawiają Wspólny Komitet ds. Readmisji (dalej zwany „wspólnym komitetem”), który będzie w szczególności miał za zadanie:

a)	monitorowanie stosowania niniejszej umowy;

b)	decydowanie o koniecznych do jej jednolitego stosowania uzgodnień dotyczących jej wykonania;

c)	regularne wymienianie informacji o protokołach wykonawczych sporządzonych przez poszczególne Państwa Członkowskie i Sri Lankę zgodnie z art. 18;

d)	decydowanie o szczególnych uzgodnieniach dotyczących wykonania niniejszej umowy zmierzających do uporządkowanego zarządzania przepływami powrotnymi;

e)	decydowanie o zmianach załączników do niniejszej umowy;

f)	zalecanie zmian niniejszej umowy.

2.   Decyzje wspólnego komitetu są wiążące dla Umawiających się Stron.

3.   Wspólny komitet jest złożony z przedstawicieli Wspólnoty oraz Sri Lanki; Wspólnota jest reprezentowana przez Komisję Wspólnot Europejskich wspieraną przez ekspertów z Państw Członkowskich.

4.   Wspólny komitet spotyka się w miarę konieczności na wniosek jednej z Umawiających się Stron.

5.   Wspólny komitet ustanawia swój regulamin.

Artykuł 18

Protokoły wykonawcze

1.   Sri Lanka i Państwa Członkowskie mogą sporządzić protokoły wykonawcze obejmujące:

a)	zasady wyznaczania właściwych władz, przejść granicznych oraz wymiany punktów kontaktowych;

b)	warunki powrotów konwojowanych, w tym przejazd obywateli państw trzecich oraz bezpaństwowców z konwojem;

c)	środków i dokumentów dodatkowych wobec wymienionych w załącznikach 1–4 do niniejszej umowy.

2.   Protokoły wykonawcze, o których mówi ust. 1, wejdą w życie po powiadomieniu wspólnego komitetu ds. readmisji (art. 17).

3.   Sri Lanka wyraża zgodę na stosowanie przepisów protokołu wykonawczego sporządzonego z jednym Państwem Członkowskim również w stosunkach z dowolnym innym Państwem Członkowskim po zgłoszeniu takiego wniosku przez to ostatnie.

Artykuł 19

Stosunek do dwustronnych porozumień o readmisji lub uzgodnień Państw Członkowskich

Przepisy niniejszej umowy mają pierwszeństwo przed przepisami jakichkolwiek dwustronnych porozumień o readmisji lub uzgodnień co do readmisji osób przebywających nielegalnie, które zgodnie z art. 18 zostały lub mogą zostać zawarte między pojedynczymi Państwami Członkowskimi a Sri Lanką, co najmniej w takim zakresie, w jakim postanowienia tych umów są niezgodne z postanowieniami niniejszej umowy.

SEKCJA VIII

POSTANOWIENIA KOŃCOWE

Artykuł 20

Terytorialny zakres stosowania

1.   Z zastrzeżeniem art. 2, niniejsza umowa stosuje się na terytorium, na którym stosuje się Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską oraz na terytorium Sri Lanki.

2.   Niniejsza umowa nie stosuje się na terytorium Królestwa Danii.

Artykuł 21

Wejście w życie, okres obowiązywania i wypowiedzenie

1.   Niniejsza umowa podlega ratyfikacji lub zatwierdzeniu przez Umawiające się Strony zgodnie z ich procedurami.

2.   Niniejsza umowa wchodzi w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca następującego po wzajemnym powiadomieniu się przez Umawiające się Strony o zakończeniu procedur określonych w ustępie pierwszym.

3.   Niniejsza umowa zostaje zawarta na czas nieokreślony.

4.   Każda z Umawiających się Stron może wypowiedzieć niniejszą umowę poprzez oficjalne powiadomienie drugiej Umawiającej się Strony. Niniejsza umowa przestaje obowiązywać sześć miesięcy od dnia takiego powiadomienia.

Artykuł 22

Załączniki

Załączniki 1–7 stanowią integralną część niniejszej umowy.

ZAŁĄCZNIK 1

Wspólny wykaz dokumentów, których przedstawienie jest uznawane za udokumentowanie obywatelstwa

(Artykuł 2 ustęp 1; artykuł 3 ustęp 1; artykuł 4 ustęp 1 i artykuł 5 ustęp 1)

—	Ważne lub nieważne paszporty dowolnego rodzaju, wydane przez urzędowe władze Państw Członkowskich lub Sri Lanki (paszporty krajowe, paszporty dyplomatyczne, paszporty wojskowe oraz tam, gdzie się je wydaje, paszporty wspólne i paszporty zastępcze, w tym dziecięce),

—	ważne dowody tożsamości dowolnego rodzaju, wydane przez władze urzędowe Państw Członkowskich lub Sri Lanki (w tym czasowe i tymczasowe),

—	zaświadczenia o obywatelstwie lub inne urzędowe dokumenty, w których wymieniono obywatelstwo lub które je wskazują,

—	książeczki wojskowe i wojskowe dowody tożsamości,

—	książeczki marynarskie i książeczki żeglarskie.

ZAŁĄCZNIK 2

Wspólny wykaz dokumentów, których przedstawienie jest uznawane za dowód obywatelstwa oparty na domniemaniu faktycznym

(Artykuł 2 ustęp 1; artykuł 3 ustęp 1; artykuł 4 ustęp 1 i artykuł 5 ustęp 1)

—	Kserokopie (1) wszelkich dokumentów wymienionych w załączniku 1 do niniejszej umowy,

—	kserokopie (1) świadectw o obywatelstwie oraz innych dokumentów urzędowych, w których wymieniono obywatelstwo lub które je wskazują,

—	prawa jazdy lub ich kserokopie (1),

—	akty urodzenia lub ich kserokopie (1),

—	inne dokumenty urzędowe wydane przez władze państwa, do którego skierowano wniosek,

—	służbowe dowody tożsamości lub ich kserokopie (1),

—	oświadczenia świadków,

—	oświadczenia samych zainteresowanych osób oraz język, którym się posługują.

---

(1)  Dla celów niniejszego załącznika termin „kserokopie” oznacza kserokopie wykonane oficjalnie przez władze Sri Lanki lub Państw Członkowskich.

ZAŁĄCZNIK 3

Wspólny wykaz dokumentów uznawanych za dokumentujące warunki readmisji obywateli państw trzecich i bezpaństwowców

(Artykuł 3 ustęp 1; artykuł 5 ustęp 1)

—	Stempel wjazdu/wyjazdu lub podobne potwierdzenie w dokumencie podróży zainteresowanej osoby lub inny dowód wjazdu/wyjazdu (np. fotograficzny),

—	dokumenty o charakterze urzędowym, takie jak wpis i wypis ze szpitala, które jasno wskazują, że zainteresowana osoba przebywała na terytorium państwa, do którego skierowano wniosek,

—	bilety i/lub wykazy pasażerów samolotu lub statku, które wskazują na przebywanie zainteresowanej osoby na terytorium państwa, do którego skierowano wniosek,

—	informacje, które wskazują, że zainteresowana osoba korzystała z usług kuriera lub biura podróży,

—	oficjalne oświadczenia złożone w szczególności przez funkcjonariuszy służb granicznych oraz innych świadków, którzy mogą poświadczyć, że zainteresowana osoba przekraczała granicę,

—	oficjalne oświadczenie zainteresowanej osoby złożone w postępowaniu sądowym lub administracyjnym.

ZAŁĄCZNIK 4

Wspólny wykaz dokumentów, uznawanych za dowód oparty na domniemaniu faktycznym warunków readmisji obywateli państw trzecich i bezpaństwowców

(Artykuł 3 ustęp 1; artykuł 5 ustęp 1)

—	Opis miejsca i okoliczności zatrzymania zainteresowanej osoby po wjeździe na terytorium państwa wnioskującego, sporządzony przez odpowiednie władze tego państwa,

—	informacje odnoszące się do tożsamości i/lub pobytu osoby dostarczone przez organizację międzynarodową,

—	sprawozdania/potwierdzenia informacji złożone przez członków rodziny,

—	dokumenty o charakterze nieurzędowym, takie jak rachunki hotelowe, umowy wynajmu samochodu lub potwierdzenia operacji dokonanych kartami kredytowymi, które w jasny sposób określają nazwisko i numer paszportu lub inne cechy pozwalające zidentyfikować zainteresowaną osobę.

ZAŁĄCZNIK 5

ZAŁĄCZNIK 6

ZAŁĄCZNIK 7

WSPÓLNA DEKLARACJA W SPRAWIE ART. 2 UST. 1

Strony przyjmują do wiadomości, że na mocy konstytucji Sri Lanki i zgodnie z jej obowiązującym prawem dotyczącym obywatelstwa (Ustawa o obywatelstwie Citizenship Act nr 18 z 1948 r.), obywatel Sri Lanki nie może zostać pozbawiony obywatelstwa Sri Lanki bez uzyskania innego obywatelstwa. Podobnie zrzeczenie się obywatelstwa przez obywatela Sri Lanki staje się prawnie skuteczne tylko wtedy, gdy taka osoba uzyska obywatelstwo innego państwa.

Jeśli taka sytuacja prawna miałaby ulec zmianie, Strony zgadzają się na wzajemne konsultacje przeprowadzone w odpowiednim czasie.

WSPÓLNA DEKLARACJA W SPRAWIE ART. 3 UST. 1 LIT. B) ORAZ ART. 5 UST. 1 LIT. B)

Strony uzgadniają, że zwykłe pobyty w trakcie przemieszczania drogą powietrzną w państwie trzecim nie są uważane w rozumieniu tych dwóch przepisów za „międzylądowania ani zawijania do portu w innym państwie”.

WSPÓLNA DEKLARACJA DOTYCZĄCA DANII

Umawiające się Strony przyjmują do wiadomości, że niniejsza umowa nie stosuje się do terytorium Królestwa Danii. W tych okolicznościach uznaje się za właściwe zawarcie przez Sri Lankę i Danię umowy w sprawie readmisji na takich samych warunkach jak niniejsza umowa.

WSPÓLNA DEKLARACJA DOTYCZĄCA ISLANDII I NORWEGII

Umawiające się Strony przyjmują do wiadomości bliskie stosunki między Wspólnotą Europejską oraz Islandią i Norwegią, w szczególności ze względu na umowę z dnia 18 maja 1999 r. dotyczącą włączenia tych państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen. W tych okolicznościach uznaje się za właściwe zawarcie przez Sri Lankę oraz Islandię i Norwegię umowy w sprawie readmisji na takich samych warunkach jak niniejsza umowa.

WSPÓLNA DEKLARACJA W SPRAWIE UŁATWIENIA WSPÓŁPRACY SŁUŻB ŚCIGANIA

Delegacje Wspólnoty i Sri Lanki zobowiązują się do podjęcia wspólnego wysiłku dla zwalczania nielegalnej imigracji. Zgadzają się, że jeśli mają zostać podjęte szeroko zakrojone działania zmierzające do rozwiązania problemu nielegalnej imigracji pochodzącej ze Sri Lanki, należy ustanowić skuteczne środki współpracy wynikające z tej sytuacji.

Dodatkowo obie Strony uznają potrzebę podjęcia środków przeciwko zorganizowanej działalności przestępczej, takiej jak handel ludźmi, przemyt migrantów i finansowanie do celów terrorystycznych, które stały się powodem wzrastającego niepokoju.

Dlatego też Wspólnota Europejska, zgodnie ze wszystkimi odpowiednimi instrumentami międzynarodowymi, w tym protokołami z Palermo dotyczącymi zwalczania handlu ludźmi i przemytu migrantów, oraz działając w zakresie swoich kompetencji, będzie zachęcać i ułatwiać współpracę między służbami ścigania, służbami imigracyjnymi i innymi właściwymi władzami Państw Członkowskich, stosownie do przypadku, a ich odpowiednikami w Sri Lance, zgodnie z ich prawem krajowym.