10.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 63/1

(1)

W następstwie dochodzenia wszczętego w maju 2000 r. („pierwotne dochodzenie”) Rada nałożyła w sierpniu 2001 r., zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1676/2001 (2), ostateczne cła antydumpingowe na przywóz folii z politereftalanu etylenu (PET) pochodzącej, między innymi, z Indii. Cła nałożone na przywóz folii PET pochodzącej z Indii wahają się od 0 % do 62,6 %.

(2)

Cło antydumpingowe obowiązujące w odniesieniu do przywozu od Jindal Poly Films Limited, poprzednio jako Jindal Polyester Limited (zawiadomienie o zmianie nazwy opublikowane w dniu 2 grudnia 2004 r. (3), wynosi 0 %. Przywóz folii PET od spółki podlega również cłu wyrównawczemu w wysokości 7 %, nałożonemu w 1999 r. rozporządzeniem Rady (WE) nr 2597/1999 (4).

(3)

Wniosek o przeprowadzenie częściowej rewizji tymczasowej ograniczonej do dumpingu w odniesieniu do Jindal Poly Films Limited wpłynął od następujących producentów wspólnotowych: Du Pont Teijin Films, Mitsubishi Polyester Film GmbH oraz Nuroll SpA („wnioskodawcy”). Wnioskodawcy reprezentują znaczną część wspólnotowej produkcji folii PET. Toray Plastics Europe wyraziła swoje poparcie dla wniosku, chociaż nie była formalnym wnioskodawcą.

(4)

Wnioskodawcy twierdzili, że margines dumpingu stosowanego przez Jindal Poly Films Limited uległ zmianie i był wyższy niż ustalono w ramach pierwotnego dochodzenia, które doprowadziło do nałożenia obowiązujących środków.

(5)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że wniosek zawierał wystarczające dowody prima facie, Komisja ogłosiła w dniu 19 lutego 2004 r. wszczęcie częściowej rewizji tymczasowej zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Ogłoszenie to odbyło się w drodze zawiadomienia o wszczęciu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (5).

(6)

Zakres rewizji ograniczono do zbadania dumpingu w odniesieniu do Jindal Poly Films Limited. Dochodzeniem objęto okres od dnia 1 stycznia 2003 r. do dnia 31 grudnia 2003 r.

(7)

Komisja oficjalnie powiadomiła Jindal Poly Films Limited, przedstawicieli kraju wywozu oraz producentów wspólnotowych o wszczęciu rewizji. Zainteresowane strony otrzymały możliwość przedstawienia swoich opinii na piśmie oraz złożenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(8)

W celu otrzymania informacji uznanych za niezbędne dla dochodzenia Komisja przesłała kwestionariusz Jindal Poly Films Limited, będącej zainteresowanym producentem eksportującym. Jindal Poly Films Limited podjęła współpracę poprzez udzielenie odpowiedzi na ten kwestionariusz. Komisja przeprowadziła wizytę weryfikacyjną w lokalu spółki w New Delhi w celu sprawdzenia informacji podanych w kwestionariuszu.

(9)

Produktem rozpatrywanym jest, jak określono w pierwotnym dochodzeniu, folia z politereftalanu etylenu (PET), pochodząca z Indii, zwykle zgłaszana w ramach kodów CN ex 3920 62 19 i ex 3920 62 90.

(10)

Podobnie jak w pierwotnym dochodzeniu, uznano, że folia PET produkowana i sprzedawana na krajowym rynku indyjskim, folia PET wywożona z Indii do Wspólnoty oraz folia PET produkowana i sprzedawana przez przemysł wspólnotowy na rynku Wspólnoty mają takie same właściwości i zastosowania fizyczne i techniczne. Są więc one uważane za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(11)

W celu określenia wartości normalnej sprawdzono najpierw, czy całkowita sprzedaż krajowa producenta eksportującego była reprezentatywna w rozumieniu art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, tj. czy stanowiła co najmniej 5 % całkowitego wolumenu sprzedaży rozpatrywanego produktu wywożonego do Wspólnoty.

(12)

Zbadano następnie, czy całkowita sprzedaż krajowa każdego typu produktu stanowiła co najmniej 5 % całkowitego wolumenu sprzedaży tego samego typu produktu wywożonego do Wspólnoty.

(13)

W odniesieniu do tych typów produktów, których sprzedaż krajowa stanowiła co najmniej 5 % wolumenu sprzedaży tego samego typu produktu wywożonego do Wspólnoty, zbadano następnie, czy dokonano wystarczającej sprzedaży w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W odniesieniu do każdego typu produktu, którego wielkość sprzedaży krajowej po cenach wyższych od kosztów produkcji stanowiła co najmniej 80 % sprzedaży, wartość normalna ustalana była w oparciu o średnią ważoną cenę sprzedaży faktycznie płaconą za całą sprzedaż krajową. W odniesieniu do tych typów produktów, których wielkość transakcji przynoszących zysk była mniejsza od 80 %, jednak nie mniejsza niż 10 % sprzedaży, wartość normalna ustalana była na podstawie średniej ważonej ceny sprzedaży faktycznie płaconej jedynie w ramach przynoszących zysk transakcji krajowych.

(14)

W odniesieniu do typów produktów, w których ceny krajowe producenta eksportującego nie mogły zostać wykorzystane dla ustalenia wartości normalnej ze względu na niewystarczającą reprezentatywność lub brak sprzedaży w zwykłym obrocie handlowym, wartość normalna została obliczona na podstawie kosztów produkcji poniesionych przez danego producenta eksportującego, powiększonych o uzasadnione koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne („koszty SOiA”) oraz kwotę zysku zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego.

(15)

Koszty SOiA zostały oparte na kosztach poniesionych przez producenta eksportującego przy sprzedaży omawianego produktu na rynku krajowym, które uznano za reprezentatywne. Marża zysku została obliczona na podstawie średniej ważonej marży zysku spółki uzyskanej w ramach sprzedaży na rynku krajowym tych typów produktu, które zostały sprzedane w wystarczających ilościach w zwykłym obrocie handlowym.

(16)

Producent eksportujący zgłosił sprzedaż (jedna przesyłka) skierowaną do spółki powiązanej we Wspólnocie. Ze względu na nieznaczną ilość produktu objętą tą przesyłką sprzedaż ta została pominięta.

(17)

Pozostała sprzedaż eksportowa rozpatrywanego produktu do Wspólnoty, w okresie objętym dochodzeniem, skierowana była do niezależnych klientów. Z tego względu cenę eksportową ustalono zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego na podstawie faktycznie zapłaconej lub należnej ceny eksportowej.

(18)

Porównania wartości normalnej i ceny eksportowej dokonano na bazie ceny ex-works. W celu zapewnienia rzetelnego porównania pomiędzy wartością normalną a ceną eksportową dokonano należnego uwzględnienia, w formie dostosowania, różnic wpływających na porównywalność ceny zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Odpowiednio, dokonano dostosowania uwzględniającego różnice w zakresie upustów, rabatów, transportu, ubezpieczenia, przygotowania, ładowania i kosztów dodatkowych, pakowania, kosztów kredytu i prowizji tam, gdzie było to właściwe i zostało poparte należycie udokumentowanymi dowodami.

(19)

Jindal Poly Films Limited wnioskowała o skorygowanie wartości normalnej w oparciu o uwzględnienie cła przywozowego nie pobranego w ramach systemu wstępnych pozwoleń (ALS) na przywozy surowców wykorzystywanych przy produkcji towarów przeznaczonych na wywóz. ALS umożliwia przywóz surowców wolny od opłat celnych, pod warunkiem że przedsiębiorstwo dokona wywozu odpowiadającej ilości i wartości gotowego produktu, określonej zgodnie z oficjalnie ustanowionymi normami dotyczącymi środków produkcyjnych i produktów. Przywozy w ramach ALS mogą być wykorzystane do produkcji towarów przeznaczonych na wywóz albo do uzupełnienia krajowych środków produkcyjnych wykorzystywanych do produkcji takich towarów. Spółka twierdziła, że wykorzystywała wywozy rozpatrywanego produktu do WE w celu spełnienia wymogów dotyczących przywozu surowców w ramach ALS.

(20)

Nie wyciągnięto żadnych wniosków w kwestii zasadności przyznania dostosowania, biorąc pod uwagę, że dostosowanie takie nie miałoby wpływu na końcowy wynik postępowania rewizyjnego.

(21)

Producent eksportujący wnioskował, dla ograniczonej ilości wywozów, o dostosowanie ceny eksportowej zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. k) rozporządzenia podstawowego w oparciu o korzyści uzyskane w związku z wywozem w ramach systemu paszportowego uprawnienia celnego („DEPB”) po dokonaniu wywozu. W ramach tego systemu punkty uzyskane przy wywozie rozpatrywanego produktu mogą być wykorzystane w celu pokrycia należnych opłat celnych z tytułu przywozu jakiegokolwiek towaru lub zostać odsprzedane innym przedsiębiorstwom. Ponadto nie jest wymagane, aby przywożone towary były wykorzystywane wyłącznie do produkcji wywożonych produktów. Producent nie wykazał, że korzyści uzyskiwane w ramach systemu DEPB po dokonaniu wywozu miały wpływ na porównywalność cen, a w szczególności, że klienci stale płacą inne ceny na rynku krajowym wskutek korzyści płynących z tego systemu. W związku z powyższym wniosek ten został odrzucony.

(22)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego, margines dumpingu został ustalony na podstawie porównania pomiędzy średnią ważoną wartością normalną a średnią ważoną cen eksportowych.

(23)

Porównanie to wykazało, że margines dumpingu wynosi 0 %.

(24)

Na podstawie powyższych faktów i ustaleń oraz dostępnych informacji wyciągnięto wniosek, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, że niniejsze dochodzenie rewizyjne powinno zostać zakończone, a nałożone rozporządzeniem (WE) nr 1676/2001 cło antydumpingowe w wysokości 0 % na przywóz folii PET produkowanej i wywożonej do Wspólnoty Europejskiej przez spółkę Jindal Poly Films Limited powinno zostać utrzymane.

(25)

Wszystkie zainteresowane strony zostały poinformowane o zasadniczych faktach i ustaleniach, na podstawie których podjęto decyzję o utrzymaniu obowiązującego cła antydumpingowego i otrzymały możliwość przedstawienia swoich uwag.

(26)

Wnioskodawcy argumentowali, że obliczenia dotyczące dumpingu należało przeprowadzić na podstawie porównania pomiędzy średnią ważoną wartością normalną a cenami poszczególnych transakcji wywozowych, ponieważ utrzymywali oni, że miał miejsce ukierunkowany dumping w odniesieniu do określonej kategorii nabywców. Ich zdaniem, jeżeli określony typ folii sprzedawany był wyłącznie klientom w ramach określonego segmentu przeznaczenia końcowego, świadczy to o stosowaniu dumpingu ukierunkowanego na konkretną grupę nabywców. Uznali oni również, że ich podejście byłoby uzasadnione ze względu na wzrost zdolności produkcyjnej Indii, który według nich dotyczył głównie jednego konkretnego typu folii. W tym względzie należy przede wszystkim zauważyć, że omawiany typ folii był sprzedawany nie tylko klientom nabywającym jedynie ten typ folii, ale również tym klientom, którzy nabywali także inne typy folii. Porównanie cen dla tych samych typów folii sprzedawanych różnym klientom nie wykazało zróżnicowania cenowego w zależności od klienta. W przypadku braku takiego zróżnicowania występowanie domniemanego dumpingu stosowanego w odniesieniu do konkretnego modelu jest nieistotne dla celów ustalenia metodologii obliczania dumpingu, zgodnie z przepisami art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego. Ponadto należy również zauważyć, że zmiany zachodzące w zakresie zdolności produkcyjnej nie są istotnym czynnikiem przy określaniu metodologii używanej przy ustalaniu marginesu dumpingu. Ponieważ nie wykryto przypadków stosowania dumpingu ukierunkowanego na konkretnych nabywców, region lub czas, wniosek został oddalony, a porównanie pomiędzy średnią ważoną wartością normalną a średnią ważoną cen eksportowych nadal uznano za odpowiednią metodologię obliczeniową,

10.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 63/4

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

10.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 63/6

(1)

Artykuł 173 do 177 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 przewidują, że Komisja okresowo ustala wartości jednostkowe dla produktów wskazanych w klasyfikacji w załączniku 26 do tego rozporządzenia.

(2)

Stosowanie zasad i kryteriów określonych w wyżej wymienionych artykułach do elementów przekazanych Komisji zgodnie z art. 173 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 prowadzi do ustanowienia wartości jednostkowych określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia w stosunku do produktów, o których mowa,

10.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 63/12

(1)

Zgodnie z treścią art. 33 rozporządzenia (WE) nr 1254/1999, różnica między cenami na rynku światowym i we Wspólnocie Europejskiej produktów, o których mowa w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1254/1999, może być pokrywana przez refundację wywozową.

(2)

Warunki przyznawania specjalnych refundacji wywozowych dla niektórych mięs wołowych i cielęcych oraz dla niektórych konserw w odniesieniu do niektórych miejsc przeznaczenia zostały określone w rozporządzeniach: (EWG) nr 32/82 (2), (EWG) nr 1964/82 (3), (EWG) nr 2388/84 (4), (EWG) nr 2973/79 (5) oraz (WE) nr 2051/96 (6).

(3)

Zastosowanie tych norm i kryteriów do przewidywanej sytuacji na rynku wołowiny i cielęciny prowadzi do ustalenia refundacji w poniższy sposób.

(4)

Dla uproszczenia, w odniesieniu do zwierząt żywych, należy zaprzestać przyznawania refundacji wywozowych dla kategorii będących przedmiotem handlu o niewielkim znaczeniu z krajami trzecimi. Ponadto, mając na względzie ogólną troskę o dobrostan zwierząt, należy ograniczać jak tylko można refundacje wywozowe dla żywych zwierząt przeznaczonych do uboju. W związku z tym, refundacje wywozowe dla tych zwierząt powinny być przyznawane jedynie w odniesieniu do tych krajów trzecich, które ze względu na kulturę i/lub religię tradycyjnie przywożą znaczną liczbę zwierząt przeznaczonych do uboju. W odniesieniu do żywych zwierząt przeznaczonych do reprodukcji, w celu uniknięcia jakichkolwiek nadużyć, refundacje wywozowe dla hodowlanego bydła czystej rasy powinno się ograniczyć do jałówek i krów w wieku 30 miesięcy lub poniżej.

(5)

W odniesieniu do niektórych miejsc przeznaczenia eksportu, należy przyznawać refundacje wywozowe dla niektórych mięs świeżych i chłodzonych, wymienionych w załączniku i oznaczonych kodem CN 0201, dla niektórych mięs mrożonych wymienionych w załączniku i oznaczonych kodem CN 0202, dla niektórych mięs i podrobów wymienionych w załączniku i oznaczonych kodem CN 0206 oraz dla niektórych innych wyrobów i konserw mięsnych i podrobowych, wymienionych w załączniku i oznaczonych kodem CN 1602 50 10.

(6)

Istnieją tradycyjne stosunki handlowe ze Szwajcarią w dziedzinie eksportu wołowiny bez kości, solonej i suszonej. Dla utrzymania tej wymiany handlowej, należy ustalać kwotę refundacji w taki sposób, by pokrywała różnicę midzy cenami na rynku szwajcarskim i cenami eksportowymi Państw Członkowskich.

(7)

W odniesieniu do niektórych innych produktów i konserw mięsnych i podrobowych wymienionych w załączniku i opatrzonych kodami CN od 1602 50 31 do 1602 50 80, udział Wspólnoty Europejskiej w handlu międzynarodowym może być utrzymany poprzez przyznawanie eksporterom refundacji w wysokości odpowiadającej refundacji stosowanej do tej pory.

(8)

W odniesieniu do innych produktów z sektora wołowiny i cielęciny, z uwagi na nikłe znaczenie udziału Wspólnoty w handlu światowym, ustalanie refundacji nie jest konieczne.

(9)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3846/87 (7) ustaliło nomenklaturę produktów rolnych do celów refundacji wywozowych i wszystkie refundacje ustala się w oparciu o kody produktów na podstawie wspomnianej nomenklatury.

(10)

Należy dostosować wysokość refundacji dla wszystkich mięs mrożonych do kwot ustalonych dla mięs świeżych lub chłodzonych, z wyjątkiem mięs pochodzących od dorosłych osobników męskich.

(11)

W celu wzmocnienia kontroli produktów oznaczonych kodem CN 1602 50, należy przewidzieć przyznanie refundacji jedynie dla tych produktów, które zostały wytworzone w ramach systemu przewidzianego w art. 4 rozporządzenia Rady (EWG) nr 565/80 z dnia 4 marca 1980 r. w sprawie zaliczek na poczet refundacji wywozowych dla produktów rolnych (8).

(12)

Refundacje powinno się przyznawać jedynie produktom dopuszczonym do swobodnego obrotu we Wspólnocie Europejskiej. W związku z tym, aby móc korzystać z refundacji, produkty muszą spełniać warunki oznakowania sanitarnego, przewidziane w dyrektywie Rady 64/433/EWG (9), dyrektywie Rady 94/65/WE (10) i dyrektywie Rady 77/99/EWG (11).

(13)

Warunki określone w art. 6 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 1964/82 nakazują zmniejszenie refundacji specjalnej, o ile ciężar przeznaczonego na eksport mięsa bez kości jest niższy od 95 % wagi całkowitej kawałków oddzielonych od kości, ale nie niższy niż 85 % tej wagi.

(14)

Negocjacje dotyczące przyjęcia dodatkowych koncesji, prowadzone w ramach Układu Europejskiego między Wspólnotą Europejską a krajami stowarzyszonymi z Europy Środkowej i Wschodniej, mają szczególnie na celu liberalizację handlu produktami podlegającymi wspólnej organizacji rynku wołowiny i cielęciny. W tym kontekście zdecydowano między innymi o zniesieniu refundacji wywozowej dla produktów, których miejscem przeznaczenia jest Rumunia. Należy zatem wykluczyć wymieniony kraj z listy miejsc przeznaczenia objętych refundacją i przewidzieć, że zniesienie refundacji wywozowych do tego kraju nie może prowadzić do tworzenia zróżnicowanej refundacji w przypadku eksportowania do innych krajów.

(15)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wołowiny i Cielęciny,

—

załącznik I rozdział XI dyrektywy 64/433/EWG,

—

załącznik I rozdział VI dyrektywy 94/65/WE,

—

załącznik B rozdział VI dyrektywy 77/99/EWG.

10.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 63/17

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 795/2004 (2) wprowadza przepisy wykonawcze dla systemu płatności jednolitych, który obowiązuje od roku 2005. Administracyjne i operacyjne wdrażanie systemu, które rozpoczęto na tej podstawie na poziomie krajowym, ukazało potrzebę wprowadzenia szczegółowych przepisów w odniesieniu do niektórych aspektów systemu oraz sprecyzowania i dostosowania w niektórych aspektach obowiązujących przepisów.

(2)

W szczególności właściwym jest określenie zakresu stosowania definicji terminu „uprawy wieloroczne” w powiązaniu z warunkami kwalifikującymi do uzyskania dopłat dla gruntów, które mają być przekształcone w odłogi i w powiązaniu z systemem pomocy dla upraw energetycznych, o którym mowa w art. 88 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

(3)

Aby ze względów administracyjnych ograniczyć powstawanie częściowych praw do płatności do niezbędnego minimum, art. 3 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 795/2004 określa, że w przypadku przeniesienia wszystkie istniejące częściowe prawa do płatności muszą zostać wykorzystane, zanim istniejące prawo będzie mogło zostać podzielone. Należy uściślić, że przepis ten odnosi się do istniejących częściowych praw o tym samym charakterze, takich jak normalne prawa do płatności, płatności za grunty odłogowane, prawa połączone z zezwoleniem na podstawie art. 60 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

(4)

Zgodnie z art. 7 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 795/2004 rolnicy, którzy wydzierżawili lub sprzedali hektary są wyłączeni z mechanizmu przewidzianego w tym artykule. Jeśli jednak sprzedaż i kupno, względnie dzierżawa jednakowej liczby hektarów nie naruszają celu tego mechanizmu, będzie miał on zastosowanie także w tych przypadkach.

(5)

Artykuł 10 rozporządzenia (WE) nr 795/2004 przewiduje, że część kwoty referencyjnej powraca w szczególnych sytuacjach do rezerwy krajowej. Z przyczyn administracyjnych właściwym jest upoważnienie Państw Członkowskich do zastosowania takiej obniżki po przekroczeniu określonego pułapu.

(6)

Zgodnie z art. 21 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 795/2004 dzierżawa traktowana jest jako zakup ziemi w celu inwestycyjnym. Inwestycje w moce produkcyjne dokonane w formie dzierżawy powinny więc również zostać uwzględnione.

(7)

Artykuł 22 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 795/2004 ma na celu uwzględnienie przypadków rolników, którzy znaleźli się w szczególnej sytuacji na skutek zakupu ziemi, która była przedmiotem dzierżawy w trakcie okresu referencyjnego. Właściwym jest określenie zakresu stosowania tego przepisu poprzez zdefiniowanie warunków dzierżawy, które mają zostać uwzględnione.

(8)

Akapit drugi art. 46 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 stanowi, że za wyjątkiem działania siły wyższej albo okoliczności szczególnych, rolnik może przenieść swoje prawa do płatności bez posiadania ziemi dopiero kiedy wykorzystał, zgodnie z art. 44 tego rozporządzenia, co najmniej 80 % swoich praw do płatności w ciągu co najmniej jednego roku kalendarzowego albo jeśli dobrowolnie zrzekł się na rzecz rezerwy krajowej wszystkich swoich praw do płatności, których nie wykorzystał w pierwszym roku stosowania systemu płatności jednolitych. Właściwym jest określenie warunków stosowania tego przepisu.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 795/2004.

(10)

Od dnia 1 stycznia 2006 r. art. 51 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, zmieniony rozporządzeniem Rady (WE) nr 864/2004 (3), upoważnia Państwa Członkowskie do zezwolenia na uprawy wtórne na hektarach uprawnionych do dopłat, w okresie najwyżej trzech miesięcy, zaczynającym się 15 sierpnia każdego roku. Biorąc pod uwagę, że do 31 grudnia 2004 r. praktyki takie były zgodne z obowiązującymi przepisami dotyczącymi dopłat bezpośrednich, i że rolnicy mogą ponownie otrzymać takie zezwolenie w ramach nowego przepisu od 1 stycznia 2006 r., zaprzestanie tych praktyk na jeden rok doprowadziłoby do poważnych problemów gospodarczych u rolników przyzwyczajonych do nich oraz do powstania praktycznych i szczególnych problemów w zakresie uznawania ziemi za podlegającą dopłatom. W celu zapewnienia ciągłości środków oraz zapewnienia rolnikom w tych Państwach Członkowskich, które podejmą stosowną decyzję, możliwości podjęcia w odpowiednim momencie decyzji odnośnie zasiewu, konieczne jest i należycie uzasadnione umożliwienie stosowania takiej możliwości w 2005 roku w drodze odstępstwa od rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

(11)

Ponieważ system płatności jednolitych stosowany jest od 1 stycznia 2005 r., właściwym jest by niniejsze rozporządzenie obowiązywało z mocą wsteczną od tego dnia.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Płatności Bezpośrednich,

1)

w art. 2 pkt. c) i d) otrzymują brzmienie:

2)

w art. 3 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   Ustępy 2 i 3 mają zastosowanie tylko wówczas, jeśli rolnik po zadeklarowaniu lub przeniesieniu istniejących praw do płatności lub częściowych praw do płatności o tym samym charakterze, nadal musi zadeklarować lub przenieść prawo do płatności lub częściowe prawo do płatności wraz z częścią hektara.”;

3)

w art. 7 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6.   Do celów ust. 1, 2, 3 i 4, hektary przeniesione w drodze sprzedaży lub dzierżawy i niezastąpione jednakową liczbą hektarów, zostają włączone do liczby hektarów zadeklarowanych przez rolnika.”;

4)

w art. 10 dodaje się następujący ust. 6:

„6.   Państwa Członkowskie mogą ustalić pułap, powyżej którego ust. 1 znajduje zastosowanie.”;

5)

w art. 21 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   Długoterminowe, zawarte na sześć lub więcej lat umowy dzierżawy, które zaczęły obowiązywać najpóźniej z dniem 15 maja 2004 r., traktowane są przy stosowaniu ust. 1 jako zakup ziemi lub inwestycja w moce wytwórcze.”;

6)

w art. 22 ust. 2 dodaje się następujący akapit:

„Do celów stosowania niniejszego ustępu, »ziemia będąca przedmiotem umowy dzierżawy« oznacza ziemię, która w momencie zakupu lub po nim była przedmiotem umowy dzierżawy, która to umowa nigdy nie została przedłużona, za wyjątkiem sytuacji, kiedy przedłużenie to było nałożone przez przepis prawny.”;

7)

w art. 25 dodaje się następujący akapit:

„4.   Dla stosowania akapitu drugiego art. 46 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, kwota wykorzystanych przez rolnika praw do płatności jest obliczana na podstawie liczby praw do płatności przyznanych mu w pierwszym roku obwiązywania systemu płatności jednolitych, z wyłączeniem praw do płatności sprzedanych łącznie z ziemią, i musi zostać wykorzystana w ciągu jednego roku kalendarzowego.”;

8)

artykuł 47 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 47

Przekroczenie pułapów

Jeśli suma kwot, które mają być wypłacone w ramach każdego systemu zgodnie z art. 66 do art. 71 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 przekracza pułap ustalony zgodnie z art. 64 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, należna kwota będzie poporcjonalnie zmniejszona w danym roku.”.

10.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 63/20

—

930,57 t produktów A,

—

248,86 t produktów B.

10.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 63/21

(1)

Protokół do Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi z jednej strony, a Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczpospolitej Polskiej, Republiki Słowenii oraz Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej został podpisany w imieniu Wspólnoty Europejskiej i jej Państw Członkowskich dnia 12 grudnia 2004 r., zgodnie z decyzją Rady 2004/896/WE (1).

(2)

W oczekiwaniu na wejście w życie Protokołu jest on tymczasowo stosowany od dnia 1 maja 2004 r.

(3)

Protokół powinien zostać zawarty.

10.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 63/23

(1)

Od momentu przyjęcia decyzji Komisji 2004/475/WE (1) zmieniła się sytuacja dotycząca zakładów czerpiących korzyści z okresu przejściowego w celu osiągnięcia pełnej zgodności z wymogami Wspólnoty.

(2)

Jeden zakład mięsny zaprzestał prowadzenia działalności dnia 31 grudnia 2004 r.

(3)

Jeden zakład mleczarski z wykazu zakładów w okresie przejściowym zaprzestanie prowadzenia działalności jako zakład o wysokiej zdolności produkcyjnej. Ograniczy on swoją produkcję w celu zgodności z zasadami określonymi przez prawodawstwo wspólnotowe dla zakładów z ograniczoną zdolnością produkcyjną. W związku z powyższym zakład ten powinien zostać wykreślony z wykazu zakładów w okresie przejściowym.

(4)

Trzy zakłady mięsne z wykazu zakładów w okresie przejściowym podjęły znaczne wysiłki w celu budowy nowych urządzeń. Jednakże zakłady te nie są w stanie ukończyć procesu modernizacyjnego we wskazanym terminie z powodu wyjątkowych ograniczeń technicznych. W związku z powyższym uzasadnione jest zapewnienie im większej ilości czasu na ukończenie procesu modernizacyjnego.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić Załącznik do decyzji 2004/475/WE. W celu zapewnienia jasności należy go zastąpić.

(6)

Środki, o których mowa w niniejszej decyzji, są zgodnie z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt,

10.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 63/25

(1)

Decyzja Komisji 2004/122/WE (3) została przyjęta w odpowiedzi na wybuch influenzy drobiu w kilku krajach azjatyckich, włączając Japonię i Koreę Południową.

(2)

Japonia i Korea Południowa przedstawiły Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (OIE) ostateczne sprawozdanie na temat sytuacji związanej z influenzą drobiu na ich terytorium oraz środków podjętych w celu kontrolowania tej choroby. Ponadto Japonia i Korea Południowa zadeklarowały, że ich kraje są wolne od influenzy drobiu oraz wysłały informacje na temat stanu zdrowia zwierząt do Komisji wraz z wnioskiem o odpowiednie zmienienie decyzji 2004/122/WE. Środki ochronne przyjęte na mocy decyzji 2004/122/WE dla tych krajów nie powinny zatem dłużej obowiązywać.

(3)

Warunki przywozu żywych ptaków innych niż drób z państw trzecich są ustanowione w decyzji Komisji 2000/666/WE (4), zasady te stosuje się zatem również w odniesieniu do Japonii i Korei Południowej. Żywe ptaki inne niż drób muszą być między innymi poddane kwarantannie i badaniu na obecność influenzy drobiu.

(4)

Biorąc pod uwagę sytuację choroby w Kambodży, Chinach, Indonezji, Laosie, Malezji, Pakistanie, Tajlandii i Wietnamie, istnieje konieczność dalszego przedłużenia okresu obowiązywania środków ochronnych dotyczących tych państw przewidzianych w decyzji 2004/122/WE.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt,

1)

artykuł 3 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 3

Państwa Członkowskie zawieszają przywóz z Malezji następujących produktów:

2)

artykuł 4 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 4

1.   Państwa Członkowskie zawieszają przywóz z Kambodży, Chińskiej Republiki Ludowej, włączając terytorium Hongkongu, Indonezji, Laosu, Malezji, Pakistanu, Tajlandii i Wietnamu następujących produktów:

3)

w art. 7 datę „31 marca 2005 r.” zastępuje się datą „30 września 2005 r.”.

10.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 63/27

(1)

Zgodnie z dyrektywą 88/378/EWG zabawki uznawane są za spełniające zasadnicze wymogi bezpieczeństwa, o których mowa w art. 3 tej dyrektywy, jeśli spełniają krajowe normy stosowane wobec nich, transponujące zharmonizowane normy, których numery referencyjne zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(2)

Państwa Członkowskie są zobowiązane do opublikowania numerów referencyjnych norm krajowych transponujących zharmonizowane normy, których numery referencyjne zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(3)

W dniu 15 lipca 1998 r. Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN), działający z upoważnienia Komisji, sporządził i przyjął zharmonizowaną normę EN 71-1:1998 „Bezpieczeństwo zabawek – część 1: właściwości mechaniczne i fizyczne”, wymienioną po raz pierwszy w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich w dniu 28 lipca 1999 r. (3).

(4)

Zgodnie z klauzulą 4.6 tej zharmonizowanej normy zabawki i części zabawek wykonane z rozciągliwego tworzywa, które na podstawie próby cylindra zakwalifikowane są jako małe części, nie mogą rozciągać się w żadną stronę o więcej niż 50 % testowane zgodnie z klauzulą 8.14, to znaczy w całości zanurzone w pojemniku, przy zachowaniu określonych warunków, przez okres 24 godzin.

(5)

Władze Hiszpanii twierdzą, że pomimo zgodności z odpowiednią zharmonizowaną normą takie produkty mogą nadal stanowić zagrożenie dla zdrowia dzieci w przypadku, gdy małe części zostaną oderwane i połknięte.

(6)

Po przeprowadzeniu testów na grupie zabawek wykonanych z rozciągliwego tworzywa hiszpańskie władze doszły do wniosku, że jeśli zabawki pozostawi się zanurzone w pojemniku na okres dłuższy niż 24-godzinny, o którym mowa w klauzuli 8.14, mogą one nadal zwiększać objętość. Mając na uwadze fakt, iż przejście danego przedmiotu przez przewód żołądkowo-jelitowy może trwać dłużej niż 24 godziny, okres 24 godzin przyjęty dla metody testującej może być niewystarczający dla sprawdzenia ryzyka uszkodzeń ciała w przypadkach, gdy małe zabawki lub ich części zostają połknięte.

(7)

Ponadto ryzyko uszkodzenia jest szczególnie poważne, gdy łatwo można oderwać małe kawałki lub elementy. Pomimo iż zgodnie z klauzulą 4.6 zharmonizowanej normy zabawki oraz ich części składowe muszą przejść próbę cylindra, nie uwzględnia ona możliwości, że w przypadku niektórych zabawek, które nie mieszczą się w cylindrze i nie mają małych części składowych, dzieci mimo to mogą łatwo odgryźć, wykręcić lub oderwać małe fragmenty tworzywa.

(8)

W związku z powyższym, na podstawie informacji przedłożonych przez władze Hiszpanii, inne władze krajowe, Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN) oraz Stały Komitet ustanowiony na mocy dyrektywy 98/34/WE jasne jest, że zgodność ze zharmonizowaną normą EN 71-1:1998 „Bezpieczeństwo zabawek – część 1: właściwości mechaniczne i fizyczne” w zakresie klauzuli 4.6 oraz klauzuli 8.14, w odniesieniu do 24-godzinnego testu zanurzenia, nie wystarcza do zapewnienia zasadniczych wymogów bezpieczeństwa.

(9)

Zatem należy określić treść właściwej uwagi towarzyszącej publikacji odesłań do zharmonizowanej normy EN 71-1:1998 „Bezpieczeństwo zabawek – część 1: właściwości mechaniczne i fizyczne”,

10.3.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 63/29

1.

Skreśla się rozdział 26 Wytycznych w sprawie pomocy państwa.

2.

Państwa EFTA zostają poinformowane listem zawierającym kopię niniejszej decyzji.

3.

Komisja Wspólnot Europejskich zostaje poinformowana poprzez przesłanie kopii niniejszej decyzji, zgodnie z lit. d) protokołu 27 do Porozumienia EOG.

4.

Niniejsza decyzja zostaje opublikowana w Sekcji EOG Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej oraz w Suplemencie EOG.

5.

Niniejsza decyzja jest autentyczna w języku angielskim.