1.	Przydziału spraw dokonuje się niezwłocznie po wpłynięciu skargi, z zastrzeżeniem możliwości późniejszego zastosowania art. 28 regulaminu postępowania, do izb w składzie trzech sędziów.

Sprawy z zakresu służby publicznej, tj. sprawy z zakresu stosunku zatrudnienia łączącego Unię Europejską z jej pracownikami rozdziela się między cztery izby specjalnie wyznaczone w tym celu w decyzji dotyczącej przydziału sędziów do izb, zgodnie z systemem rotacyjnym ustalonym według kolejności zarejestrowania spraw w sekretariacie.

Sprawy z zakresu własności intelektualnej, o których mowa w tytule IV regulaminu postępowania, rozdziela się między sześć izb specjalnie wyznaczonych w tym celu w decyzji dotyczącej przydziału sędziów do izb, zgodnie z systemem rotacyjnym ustalonym według kolejności zarejestrowania spraw w sekretariacie.

Sprawy inne niż te, o których mowa w pkt 2 i 3, rozdziela się między izby zgodnie z dwoma oddzielnymi systemami rotacyjnymi ustalonymi według kolejności zarejestrowania spraw w sekretariacie:

—

dla spraw dotyczących stosowania reguł konkurencji odnoszących się do przedsiębiorstw, przepisów dotyczących pomocy udzielanej przez państwo, przepisów dotyczących handlowych środków ochronnych, przepisów dotyczących subsydiów zagranicznych zakłócających rynek wewnętrzny oraz przepisów dotyczących rynków i usług cyfrowych,

—	dla pozostałych spraw.

5.	Prezes Sądu może odstąpić od stosowania systemów rotacyjnych, o których mowa w pkt 2, 3 i 4, ze względu na powiązanie między sprawami, jak również celem zapewnienia zrównoważonego podziału pracy.

6.	Powyższe kryteria przydzielania spraw do izb przyjmuje się na okres od 12 lipca 2023 r. do 31 sierpnia 2025 r.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/3

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 29 czerwca 2023 r. – Komisja Europejska/Irlandia

(Sprawa C-444/21) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środowisko naturalne - Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory - Specjalne obszary ochrony - Atlantycki region biogeograficzny - Artykuł 4 ust. 4 i art. 6 ust. 1 - Brak wyznaczenia specjalnych obszarów ochrony i ustalenia celów ochrony - Brak środków ochronnych lub ich niewystarczający charakter)

(2023/C 286/03)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Hermes i M. Noll-Ehlers, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia (przedstawiciele: M. Browne, A. Joyce, M. Lane i J. Quaney, pełnomocnicy, których wspierały E. Barrington, SC, A. Carroll, BL i M. Gray, SC)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: J. Möller i A. Hoesch, pełnomocnicy)

Sentencja

Nie wyznaczywszy możliwie najszybciej, nie później niż w ciągu sześciu lat, jako specjalnych obszarów ochrony 217 z 423 terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, umieszczonych w wykazie ustalonym w decyzji Komisji 2004/813/WE z dnia 7 grudnia 2004 r. przyjmującej, na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, wykaz terenów atlantyckiego regionu biogeograficznego mających znaczenie dla Wspólnoty, uaktualnionej decyzją Komisji 2008/23/WE z dnia 12 listopada 2007 r. przyjmującą, na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, pierwszy zaktualizowany wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, składających się na atlantycki region biogeograficzny, a także uaktualnionej decyzją Komisji 2009/96/WE z dnia 12 grudnia 2008 r. przyjmującą, na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, drugi zaktualizowany wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, składających się na atlantycki region biogeograficzny, Irlandia uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 4 ust. 4 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, zmienionej dyrektywą Rady 2013/17/UE z dnia 13 maja 2013 r.

2)	Nie określając szczegółowych celów ochrony właściwych dla danego terenu w odniesieniu do 140 z 423 terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, o których mowa w pkt 1 sentencji, Irlandia uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 4 ust. 4 dyrektywy 92/43, zmienionej dyrektywą 2013/17.

Nie przyjąwszy koniecznych środków ochronnych odpowiadających ekologicznym wymaganiom typów siedlisk przyrodniczych wymienionych w załączniku I i gatunków wymienionych w załączniku II do dyrektywy 92/43, zmienionej dyrektywą 2013/17, w odniesieniu do 423 terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, o których mowa w pkt 1 sentencji, Irlandia uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 6 ust. 1 zmienionej dyrektywy 92/43.

4)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

5)	Irlandia pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

6)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 382 z 20.9.2021.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/4

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 29 czerwca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof – Niemcy) – Verband Sozialer Wettbewerb eV/famila-Handelsmarkt Kiel GmbH & Co. KG

[Sprawa C-543/21 (1), Verband Sozialer Wettbewerb (Opakowania z doliczoną kaucją)]

(Odesłanie prejudycjalne - Ochrona konsumentów - Podawanie cen produktów - Dyrektywa 98/6/WE - Artykuł 2 lit. a) - Pojęcie „ceny sprzedaży” - Produkty sprzedawane w opakowaniach z doliczoną kaucją - Uregulowanie krajowe wymagające podania kwoty kaucji oddzielnie od ceny sprzedaży)

(2023/C 286/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: Verband Sozialer Wettbewerb eV

Druga strona postępowania rewizyjnego: famila-Handelsmarkt Kiel GmbH & Co. KG

Sentencja

Artykuł 2 lit. a) dyrektywy 98/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. w sprawie ochrony konsumenta przez podawanie cen produktów oferowanych konsumentom

należy interpretować w ten sposób, że:

pojęcie „ceny sprzedaży”, o którym mowa w tym przepisie, nie obejmuje kwoty kaucji, którą konsument jest zobowiązany uiścić przy zakupie produktów sprzedawanych w opakowaniach zwrotnych.

(1) Dz.U. C 490 z 6.12.2021.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/5

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 29 czerwca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court – Irlandia) – X/International Protection Appeals Tribunal, Minister for Justice and Equality, Ireland, Attorney General

[Sprawa C-756/21 (1), International Protection Appeals Tribunal i in. (Zamach w Pakistanie)]

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólna polityka w dziedzinie azylu i ochrony uzupełniającej - Dyrektywa 2004/83/WE - Minimalne normy dotyczące warunków przyznania statusu uchodźcy lub statusu ochrony uzupełniającej - Artykuł 4 ust. 1 zdanie drugie - Współpraca państwa członkowskiego z wnioskodawcą przy ocenie istotnych elementów jego wniosku - Zakres - Ogólna wiarygodność wnioskodawcy - Artykuł 4 ust. 5 lit. e) - Kryteria oceny - Wspólne procedury udzielania ochrony międzynarodowej - Dyrektywa 2005/85/WE - Odpowiednie rozpatrzenie - Artykuł 8 ust. 2 i 3 - Kontrola sądowa - Artykuł 39 - Zakres - Autonomia proceduralna państw członkowskich - Zasada skuteczności - Rozsądny termin na wydanie decyzji - Artykuł 23 ust. 2 i art. 39 ust. 4 - Konsekwencje ewentualnego naruszenia)

(2023/C 286/05)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court (Irlandia)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: X

Strona pozwana: International Protection Appeals Tribunal, Minister for Justice and Equality, Ireland, Attorney General

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1 dyrektywy Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osób, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony, oraz zawartości przyznawanej ochrony

należy interpretować w ten sposób, że:

—

przewidziany w tym przepisie obowiązek współpracy nakłada na organ rozpatrujący obowiązek uzyskania, po pierwsze, precyzyjnych i aktualnych informacji dotyczących wszystkich istotnych okoliczności faktycznych związanych z ogólną sytuacją istniejącą w państwie pochodzenia osoby ubiegającej się o azyl i o udzielenie ochrony międzynarodowej, a także, po drugie, opinii sądowo-lekarskiej dotyczącej jej zdrowia psychicznego, jeżeli istnieją poszlaki wskazujące na istnienie problemów ze zdrowiem psychicznym mogących wynikać z traumatycznego zdarzenia, które miało miejsce w tym państwie pochodzenia, a skorzystanie z takiej opinii okazuje się niezbędne lub istotne dla dokonania oceny rzeczywistych potrzeb udzielenia ochrony międzynarodowej wspomnianemu wnioskodawcy, pod warunkiem że szczegółowe zasady korzystania z takiej opinii są zgodne w szczególności z prawami podstawowymi zagwarantowanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej;

—

stwierdzenie, w ramach sprawowania kontroli sądowej drugiej instancji przewidzianej w prawie krajowym, naruszenia określonego w tym przepisie obowiązku współpracy niekoniecznie musi, samo w sobie, prowadzić do uchylenia orzeczenia oddalającego skargę wniesioną na decyzję oddalającą wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej, ponieważ można zobowiązać osobę ubiegającą się o udzielenie ochrony międzynarodowej do wykazania, że wspomniane orzeczenie oddalające skargę mogłoby być inne w braku takiego naruszenia.

Prawo Unii, w tym w szczególności art. 23 ust. 2 i art. 39 ust. 4 dyrektywy Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich,

należy interpretować w ten sposób, że:

—

terminy, które upłynęły między z jednej strony złożeniem wniosku o udzielenie azylu a z drugiej strony wydaniem decyzji przez organ rozpatrujący oraz orzeczenia przez właściwy sąd pierwszej instancji, nie mogą być uzasadnione zmianami ustawodawstwa krajowego, które nastąpiły w toku tych terminów, oraz

—

nierozsądny charakter jednego lub drugiego ze wspomnianych terminów nie może uzasadnić – sam w sobie i w braku jakiejkolwiek poszlaki wskazującej na to, że przewlekłość postępowania administracyjnego lub postępowania przed sądem wywarła wpływ na rozstrzygnięcie sporu – uchylenia orzeczenia właściwego sądu pierwszej instancji.

Artykuł 4 ust. 5 lit. e) dyrektywy 2004/83

należy interpretować w ten sposób, że:

fałszywe oświadczenie zawarte w pierwotnym wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, które zostało wyjaśnione i cofnięte przez osobę ubiegającą się o azyl, gdy tylko pojawiła się możliwość, nie może uniemożliwić – samo w sobie – wykazania ogólnej wiarygodności tej osoby w rozumieniu tego przepisu.

(1) Dz.U. C 472 z 12.12.2022.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/6

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 29 czerwca 2023 r. – TUIfly GmbH/Komisja Europejska

(Sprawa C-763/21 P) (1)

(Odwołanie - Pomoc państwa - Środki wdrożone przez Republikę Austrii na rzecz portu lotniczego w Klagenfurcie, Ryanaira i innych przedsiębiorstw lotniczych korzystających z tego portu lotniczego - Decyzja uznająca środki pomocowe za częściowo niezgodne z rynkiem wewnętrznym - Artykuł 107 ust. 1 TFUE - Inwestor prywatny działający w warunkach gospodarki rynkowej - Analiza ex ante rentowności przyrostowej - Rentowność lotniska w długim terminie - Stosowanie - Artykuł 107 ust. 3 lit. c) TFUE - Pomoc przeznaczona na ułatwianie rozwoju niektórych działań gospodarczych lub niektórych regionów gospodarczych - Kryterium oceny właściwe dla analizy zgodności z rynkiem wewnętrznym - Rentowność nowych połączeń lotniczych)

(2023/C 286/06)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona wnosząca odwołanie: TUIfly GmbH (przedstawiciele: L. Giesberts, D i J. Westarp, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Blanck, A. Bouchagiar i J. Ringborg, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	TUIfly GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 73 z 14.2.2022.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/7

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 29 czerwca 2023 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Hessischer Verwaltungsgerichtshof (C-829/21) i przez Verwaltungsgericht Darmstadt (C-129/22) – Niemcy) – TE, RU, reprezentowana przez przedstawiciela ustawowego TE (C-829/21), EF (C-129/22)/Stadt Frankfurt am Main (C-829/21), Stadt Offenbach am Main (C-129/22)

[Sprawy połączone C-829/21 i C-129/22 (1), Stadt Frankfurt am Main (Odnowienie zezwolenia na pobyt w drugim państwie członkowskim) i in.]

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka imigracyjna - Status obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi - Dyrektywa 2003/109/WE - Artykuł 9 ust. 4 akapit drugi, art. 14 ust. 1, art. 15 ust. 4 akapit drugi, art. 19 ust. 2 i art. 22 - Prawo obywateli państw trzecich do uzyskania statusu rezydenta długoterminowego w państwie członkowskim - Wydanie przez pierwsze państwo członkowskie „zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE” z nieograniczonym okresem ważności - Obywatel państwa trzeciego nieobecny na terytorium pierwszego państwa członkowskiego przez okres przekraczający sześć lat - Konsekwencja w postaci utraty statusu rezydenta długoterminowego - Wniosek o odnowienie dokumentu pobytowego wydanego przez drugie państwo członkowskie na mocy przepisów rozdziału III dyrektywy 2003/109/WE - Oddalenie wniosku przez drugie państwo członkowskie z powodu utraty tego statusu - Przesłanki)

(2023/C 286/07)

Język postępowania: niemiecki

Sądy odsyłające

Hessischer Verwaltungsgerichtshof, Verwaltungsgericht Darmstadt

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: TE, RU, reprezentowana przez przedstawiciela ustawowego TE (C-829/21), EF (C-129/22)

Strony przeciwne: Stadt Frankfurt am Main (C-829/21), Stadt Offenbach am Main (C-129/22)

Sentencja

Dyrektywę Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącą statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi, zmienioną dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/51/UE z dnia 11 maja 2011 r., w szczególności jej art. 22 ust. 1 lit. b),

należy interpretować w ten sposób, że:

państwo członkowskie może odmówić odnowienia zezwolenia na pobyt, które wydało obywatelowi państwa trzeciego na podstawie przepisów rozdziału III tej zmienionej dyrektywy, w związku z przesłanką, wykazaną w art. 9 ust. 4 akapit drugi wspomnianej zmienionej dyrektywy, zgodnie z którą, w związku z nieobecnością na terytorium państwa członkowskiego, które przyznało takiemu obywatelowi status rezydenta długoterminowego, przez okres przekraczający sześć lat, w sytuacji gdy to ostatnie państwo członkowskie nie skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 9 ust. 4 akapit trzeci tej zmienionej dyrektywy, obywatel ten utracił ten status w tym samym państwie członkowskim, pod warunkiem że termin sześciu lat upłynął najpóźniej w dniu złożenia wniosku o odnowienie rzeczonego zezwolenia i że obywatel ten został uprzednio wezwany do przedstawienia dowodu ewentualnej obecności na wspomnianym terytorium, w trakcie biegu tego terminu.

Artykuł 9 ust. 4 akapit drugi i art. 22 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2003/109, zmienionej dyrektywą 2011/51,

należy interpretować w ten sposób, że:

drugie państwo członkowskie, które wdraża te przepisy w dwóch odrębnych przepisach, dokonuje prawidłowej ich transpozycji do prawa krajowego, w sytuacji gdy pierwszy przepis powtarza przesłankę utraty statusu rezydenta długoterminowego przewidzianą w art. 9 ust. 4 akapit drugi tej zmienionej dyrektywy, a drugi przepis przewiduje, że zezwolenie na pobyt na podstawie przepisów rozdziału III wspomnianej zmienionej dyrektywy powinno zostać cofnięte, jeżeli dany obywatel państwa trzeciego utracił status rezydenta długoterminowego w państwie członkowskim, które je wydało, przy czym przepis ten nie zawiera konkretnego odniesienia do jednej z przesłanek utraty wspomnianego statusu określonych w art. 9 tej samej zmienionej dyrektywy.

Artykuł 15 ust. 4 akapit drugi dyrektywy 2003/109, zmienionej dyrektywą 2011/51,

należy interpretować w ten sposób, że:

państwo członkowskie, w którym obywatel państwa trzeciego złożył wniosek o wydanie zezwolenia na pobyt na podstawie przepisów rozdziału III tej zmienionej dyrektywy lub o odnowienie takiego zezwolenia, nie może oddalić tego wniosku z tego powodu, że obywatel ten nie dołączył do swojego wniosku dokumentów potwierdzających, że posiada odpowiednie warunki mieszkaniowe, jeżeli to państwo członkowskie nie wdrożyło tego przepisu.

(1) Dz.U. C 138 z 28.3.2022

Dz.U. C 237 z 20.6.2022

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/8

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 29 czerwca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny – Polska) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej/C. sp. z o.o. w likwidacji

[Sprawa C-108/22 (1), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (VAT – Konsolidator usług hotelowych)]

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Procedura szczególna dla biur podróży - Zakres stosowania - Konsolidator usług hotelowych nabywający tego rodzaju usługi na własny rachunek i odsprzedający je innym przedsiębiorcom bez usług dodatkowych)

(2023/C 286/08)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Strona przeciwna: C. sp. z o.o. w likwidacji

Sentencja

Artykuł 306 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej

należy interpretować w ten sposób, że:

świadczenie podatnika polegające na zakupie usług noclegowych od innych podatników i na ich odsprzedaży innym podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą jest objęte procedurą szczególną podatku od wartości dodanej mającą zastosowanie do biur podróży, mimo że usługom tym nie towarzyszą usługi dodatkowe.

(1) Dz.U. C 284 z 25.7.2022.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/9

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 29 czerwca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Relação de Lisboa – Portugalia) – Super Bock Bebidas SA, AN, BQ/Autoridade da Concorrência

(Sprawa C-211/22 (1), Super Bock Bebidas)

(Odesłanie prejudycjalne - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Artykuł 101 TFUE - Porozumienia wertykalne - Ceny minimalne odsprzedaży ustalone przez dostawcę dla jego dystrybutorów - Pojęcie „ograniczenia konkurencji ze względu na cel” - Pojęcie „porozumienia” - Dowód zgodności oświadczeń woli między dostawcą a jego dystrybutorami - Praktyka obejmująca prawie całe terytorium państwa członkowskiego - Wpływ na handel między państwami członkowskimi - Rozporządzenie (WE) nr 2790/1999 i rozporządzenie (UE) nr 330/2010 - Najpoważniejsze ograniczenie)

(2023/C 286/09)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal da Relação de Lisboa

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Super Bock Bebidas SA, AN, BQ

Druga strona postępowania: Autoridade da Concorrência

Sentencja

Artykuł 101 ust. 1 TFUE

należy interpretować w ten sposób, że:

stwierdzenie, iż porozumienie wertykalne dotyczące ustalania cen minimalnych odsprzedaży zawiera ograniczenie konkurencji „ze względu na cel”, może być dokonane dopiero po ustaleniu, że porozumienie to wykazuje wystarczający stopień szkodliwości dla konkurencji, z uwzględnieniem treści jego postanowień, celów, do których osiągnięcia zmierza, a także wszystkich elementów charakteryzujących kontekst gospodarczy i prawny, w jaki porozumienie to się wpisuje.

Artykuł 101 ust. 1 TFUE

należy interpretować w ten sposób, że:

„porozumienie” w rozumieniu tego artykułu istnieje, w przypadku gdy dostawca narzuca swoim dystrybutorom minimalne ceny odsprzedaży produktów wprowadzanych przez siebie do obrotu, w zakresie, w jakim narzucenie tych cen przez dostawcę i ich przestrzeganie przez dystrybutorów odzwierciedla wyraz zgodnej woli tych stron. Ta zgodna wola może wynikać zarówno z postanowień danej umowy dystrybucyjnej, w przypadku gdy zawiera ona wyraźne wezwanie do przestrzegania cen minimalnych odsprzedaży lub co najmniej zezwala dostawcy na narzucenie takich cen, jak i z zachowania stron, a w szczególności z ewentualnego istnienia wyraźnego lub dorozumianego przyzwolenia ze strony dystrybutorów na wezwanie do przestrzegania cen minimalnych odsprzedaży.

Artykuł 101 TFUE w związku z zasadą skuteczności

należy interpretować w ten sposób, że:

istnienie „porozumienia”, w rozumieniu tego artykułu, między dostawcą a jego dystrybutorami można wykazać nie tylko za pomocą dowodów bezpośrednich, lecz również poprzez obiektywne i spójne poszlaki, z których można wywnioskować istnienie takiego porozumienia.

Artykuł 101 ust. 1 TFUE

należy interpretować w ten sposób, że:

okoliczność, iż porozumienie wertykalne dotyczące ustalania cen minimalnych odsprzedaży obejmuje prawie całe, ale nie całe terytorium państwa członkowskiego, nie stoi na przeszkodzie temu, by porozumienie to mogło wpływać na handel między państwami członkowskimi.

(1) Dz.U. C 266 z 11.7.2022.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/10

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 29 czerwca 2023 r. – Komisja Europejska/Republika Portugalska

(Sprawa C-220/22) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środowisko naturalne - Dyrektywa 2008/50/WE - Jakość otaczającego powietrza - Systematyczne i trwałe przekraczanie rocznej wartości dopuszczalnej określonej dla dwutlenku azotu (NO2) - Odpowiednie działania - Jak najkrótszy okres przekroczenia)

(2023/C 286/10)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: I. Melo Sampaio i M. Noll-Ehlers, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska (przedstawiciele: H. Almeida, P. Barros da Costa i J. Reis Silva, pełnomocnicy)

Sentencja

Republika Portugalska:

—

przekraczając od dnia 1 stycznia 2010 r. do 2020 r. włącznie w sposób systematyczny i trwały roczną wartość dopuszczalną określoną dla dwutlenku azotu (NO2) w strefach Lisboa Norte (PT-3001), Porto Litoral (PT-1004) i Entre Douro e Minho (PT-1009), uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 13 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy w związku z sekcją B załącznika XI do tej dyrektywy;

—

uchybiła w odniesieniu do wszystkich tych stref zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 23 ust. 1 dyrektywy 2008/50, rozpatrywanego indywidualnie oraz w związku z sekcją A załącznika XV do tej dyrektywy, a w szczególności ciążącemu na niej obowiązkowi podjęcia, na podstawie art. 23 ust. 1 akapit drugi, odpowiednich działań, tak aby okres przekroczenia był jak najkrótszy.

2)	Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 257 z 4.7.2022.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/10

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 29 czerwca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d’appel de Liège – Belgia) – Cabot Plastics Belgium SA/État belge

(Sprawa C-232/22 (1), Cabot Plastics Belgium)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 44 - Miejsce świadczenia usług - Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 - Artykuł 11 ust. 1 - Świadczenie usług - Miejsce opodatkowania - Pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” - Odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego - Zdolność do odbioru i wykorzystywania usług świadczonych na własne potrzeby stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - Świadczenie usług polegających na produkcji z materiałów powierzonych i usług dodatkowych - Wyłączne zobowiązanie umowne między spółką będącą usługodawcą z państwa członkowskiego a spółką będącą usługobiorcą mającą siedzibę w państwie trzecim - Spółki prawnie niezależne)

(2023/C 286/11)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d’appel de Liège

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Cabot Plastics Belgium SA

Strona przeciwna: État belge

Sentencja

Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., oraz art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112

należy interpretować w ten sposób, że:

podatnik będący usługobiorcą, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią Europejską, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę podmiot świadczący dane usługi, pod względem prawnym odrębny od tego usługobiorcy, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, i to nawet wówczas, gdy podatnik świadczący usługi wykonuje na rzecz tego podatnika będącego usługobiorcą, w wykonaniu wyłącznego zobowiązania umownego, usługi w postaci produkcji z materiałów powierzonych oraz szereg świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających, które przyczyniają się do działalności gospodarczej podatnika będącego usługobiorcą w tym państwie członkowskim.

(1) Dz.U. C 276 z 18.7.2022.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/11

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 29 czerwca 2023 r. – Airoldi Metalli SpA/Komisja Europejska

(Sprawa C-467/22 P) (1)

(Odwołanie - Dumping - Przywóz elementów wyciskanych z aluminium pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej - Ostateczne cło antydumpingowe - Skarga o stwierdzenie nieważności - Legitymacja procesowa czynna - Artykuł 263 akapit czwarty TFUE - Przesłanka, zgodnie z którą akt musi dotyczyć skarżącego indywidualnie - Akt regulacyjny niewymagający przyjęcia środków wykonawczych)

(2023/C 286/12)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona wnosząca odwołanie: Airoldi Metalli SpA (przedstawiciele: M. Campa, M. Pirovano, D. Rovetta, V. Villante, avvocati i P. Gjørtler, advokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Luengo i P. Němečková, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Airoldi Metalli SpA pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 326 z 29.8.2022.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/12

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 29 czerwca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État – Francja) – Association interprofessionnelle des fruits et légumes frais (Interfel)/Ministre de l’Agriculture et de la Souveraineté alimentaire

(Sprawy połączone od C-501/22 do C-504/22 (1), Interfel i in.)

(Odesłanie prejudycjalne - Rolnictwo i rybołówstwo - Wspólna organizacja rynków - Rozporządzenie (UE) nr 1308/2013 - Artykuł 164 ust. 1 i 4 - Normy handlowe - Rozszerzenie porozumienia międzybranżowego - Porozumienie przewidujące przepisy surowsze niż przepisy Unii Europejskiej)

(2023/C 286/13)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Association interprofessionnelle des fruits et légumes frais (Interfel)

Strona pozwana: Ministre de l’Agriculture et de la Souveraineté alimentaire

Sentencja

Artykuł 164 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007

należy interpretować w ten sposób, że:

stosowaniem tego przepisu objęte jest ustalanie w drodze porozumienia, decyzji lub uzgodnionej praktyki przyjętych w ramach uznanej organizacji producentów, uznanego zrzeszenia organizacji producentów lub uznanej organizacji międzybranżowej terminów zbiorów lub terminów wprowadzania do obrotu produktu rolnego.

Artykuł 164 ust. 1 i 4 rozporządzenia nr 1308/2013

należy interpretować w ten sposób, że:

państwo członkowskie może postanowić na wniosek uznanej organizacji producentów, uznanego zrzeszenia organizacji producentów lub uznanej organizacji międzybranżowej działających w jednym lub większej liczbie określonych obszarów gospodarczych tego państwa członkowskiego i uznanych za reprezentatywne dla produkcji, handlu lub przetwarzania danego produktu, że niektóre porozumienia, decyzje lub uzgodnione praktyki przyjęte w ramach tej organizacji producentów, tego zrzeszenia organizacji producentów lub tej organizacji międzybranżowej będą wiążące dla innych podmiotów gospodarczych, które działają w tych obszarach gospodarczych i które nie są członkami wspomnianej organizacji producentów, wspomnianego zrzeszenia organizacji producentów lub wspomnianej organizacji międzybranżowej, jeżeli przepisy przewidziane w tych porozumieniach, decyzjach lub uzgodnionych praktykach, dotyczące co najmniej jednego z celów wymienionych w ust. 4 lit. a) i c)–n) tego artykułu, są surowsze niż przepisy Unii Europejskiej lub normy przyjęte przez Europejską Komisję Gospodarczą Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ).

(1) Dz.U. C 424 z 7.11.2022.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/13

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 18 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Alba Iulia – Rumunia) – Vantage Logistics SRL/Administraţia Judeţeană a Finanţelor Publice Alba, Auto Help Alba SRL, Banca Transilvania SA, BRD – Groupe Société Générale SA, SC Croma SRL, SC Polaris M.Holding, SC Elit România Piese Auto Originale SRL

(Sprawa C-200/22 (1), Vantage Logistics)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Postępowanie upadłościowe - Plan restrukturyzacji - Dyrektywa (UE) 2019/1023 - Zastosowanie ratione temporis i ratione materiae - Artykuł 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Oczywisty brak właściwości Trybunału)

(2023/C 286/14)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Alba Iulia

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: Vantage Logistics SRL

Druga strona postępowania: Administraţia Judeţeană a Finanţelor Publice Alba, Auto Help Alba SRL, Banca Transilvania SA, BRD – Groupe Société Générale SA, SC Croma SRL, SC Polaris M.Holding, SC Elit România Piese Auto Originale SRL

przy udziale: SC Nedo Auto Service SRL, CH Insolvency IPURL, w charakterze zarządcy SC Nedo Auto Service SRL

Sentencja

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest oczywiście niewłaściwy do udzielenia odpowiedzi na pytanie zadane w trybie prejudycjalnym przez Curtea de Apel Alba Iulia (sąd okręgowy w Albie Iulii, Rumunia) postanowieniem z dnia 22 lutego 2022 r.

(1) Dz.U. C 222 z 7.6.2022.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/13

Postanowienie Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 17 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria regionale per il Friuli Venezia Giulia – Włochy) – Ferriere Nord SpA, SIAT – Società Italiana Acciai Trafilati SpA, Acciaierie di Verona SpA/Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato (AGCM), Agenzia delle entrate – Riscossione

(Sprawa C-560/22 (1), Ferriere Nord i in.)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Krajowe organy ochrony konkurencji - Wprowadzenie opłaty przeznaczonej na ich finansowanie - Brak powiązania z prawem Unii - Oczywisty brak właściwości Trybunału - Brak dostatecznych wyjaśnień - Oczywista niedopuszczalność)

(2023/C 286/15)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Commissione tributaria regionale per il Friuli Venezia Giulia

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Ferriere Nord SpA, SIAT – Società Italiana Acciai Trafilati SpA, Acciaierie di Verona SpA

Druga strona postępowania: Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato (AGCM), Agenzia delle entrate – Riscossione

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria regionale per il Friuli Venezia Giulia (regionalną komisję podatkową dla Friuli-Wenecji Julijskiej, Włochy) postanowieniem z dnia 30 czerwca 2022 r. jest oczywiście niedopuszczalny.

(1) Dz.U. C 441 z 21.11.2022.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/14

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 26 kwietnia 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Förvaltningsrätten i Göteborg – Szwecja) – A.L./Migrationsverket

(Sprawa C-629/22 (1), Migrationsverket)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Polityka imigracyjna - Dyrektywa 2008/115/WE - Wspólne normy i procedury stosowane przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich - Artykuł 6 ust. 2 - Decyzja nakazująca powrót, której towarzyszy trzyletni zakaz wjazdu - Obywatel państwa trzeciego posiadający ważne zezwolenie na pobyt wydane przez inne państwo członkowskie - Brak umożliwienia temu obywatelowi przez krajowy organ policji udania się na terytorium tego innego państwa członkowskiego przed wydaniem wobec niego decyzji nakazującej powrót)

(2023/C 286/16)

Język postępowania: szwedzki

Sąd odsyłający

Förvaltningsrätten i Göteborg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: A.L.

Strona przeciwna: Migrationsverket

Sentencja

Artykuł 6 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich

należy interpretować w ten sposób, że

właściwe organy państwa członkowskiego są zobowiązane umożliwić obywatelowi państwa trzeciego nielegalnie przebywającemu na terytorium tego państwa członkowskiego oraz posiadającemu ważne zezwolenie na pobyt lub inne zezwolenie upoważniające go do pobytu wydane przez inne państwo członkowskie udanie się do tego innego państwa członkowskiego przed wydaniem, w stosownym przypadku, wobec niego decyzji nakazującej powrót, nawet jeśli organy te uznają za prawdopodobne, że obywatel ten nie zastosuje się do wezwania do udania się do tego innego państwa członkowskiego.

Artykuł 6 ust. 2 dyrektywy 2008/115

należy interpretować w ten sposób, że

w zakresie, w jakim wymaga on, by państwa członkowskie umożliwiały obywatelom państw trzecich nielegalnie przebywającym na ich terytorium udanie się do państwa członkowskiego, które wydało w stosunku do nich ważne zezwolenie na pobyt lub inne zezwolenie upoważniające ich do pobytu, przed wydaniem, w stosownym przypadku, wobec nich decyzji nakazującej powrót, jest bezpośrednio skuteczny i jednostki mogą powoływać się na ten przepis przed sądami krajowymi.

Artykuł 6 ust. 2 dyrektywy 2008/115

należy interpretować w ten sposób, że

jeżeli, niezgodnie z tym przepisem, państwo członkowskie nie umożliwia obywatelowi państwa trzeciego nielegalnie przebywającemu na jego terytorium natychmiastowego udania się do państwa członkowskiego, które wydało w stosunku do niego ważne zezwolenie na pobyt lub inne zezwolenie upoważniające go do pobytu, przed wydaniem wobec niego decyzji nakazującej powrót, to właściwe organy krajowe, w tym sądy krajowe rozpatrujące skargę na decyzję nakazującą powrót i towarzyszący jej zakaz wjazdu, są zobowiązane do podjęcia wszelkich niezbędnych środków w celu usunięcia uchybienia organu krajowego w zakresie obowiązków wynikających z tego przepisu.

(1) Dz.U. C 482 z 19.12.2022.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/15

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 27 czerwca 2023 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo – Portugalia) – Finalgarve – Sociedade de Promoção Imobiliária e Turística SA/Ministério do Planeamento e das Infraestruturas

(SprawaC-24/23 (1), Finalgarve)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 § 2 i art. 94 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Wymóg przedstawienia kontekstu prawnego postępowania głównego oraz powodów uzasadniających konieczność udzielenia odpowiedzi na pytania prejudycjalne - Brak dostatecznych wyjaśnień - Oczywista niedopuszczalność)

(2023/C 286/17)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal Administrativo

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: Finalgarve – Sociedade de Promoção Imobiliária e Turística SA

Druga strona postępowania: Ministério do Planeamento e das Infraestruturas

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (najwyższy sąd administracyjny, Portugalia), postanowieniem z dnia 15 grudnia 2022 r. jest oczywiście niedopuszczalny.

(1) Data złożenia: 18 stycznia 2023 r.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/15

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 21 grudnia 2022 r. w sprawie T-537/18, Vialto Consulting Kft./Komisja, wniesione w dniu 2 marca 2023 r. przez Vialto Consulting Kft.

(Sprawa C-130/23 P)

(2023/C 286/18)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Vialto Consulting Kft. (przedstawiciele: S. Paliou i A. Skoulikis, dikigoroi)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 21 grudnia 2022 r. w sprawie Τ-537/18 (1);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi na jego poparcie trzy zarzuty:

Po pierwsze, zaskarżony wyrok obarczony jest naruszeniem prawa i przeinaczeniem okoliczności faktycznych w odniesieniu do opublikowania na stronie internetowej Komisji decyzji o wykluczeniu wnoszącej odwołanie. Sąd stwierdził, że opublikowanie na stronie internetowej Komisji decyzji o wykluczeniu było zgodne z zasadą proporcjonalności, pomimo że powody przedstawione przez Komisję w celu uzasadnienia takiej publikacji nie były ani szczególne, ani odmienne od powodów przedstawionych w celu uzasadnienia wykluczenia, jak wymaga tego art. 106 ust. 16 rozporządzenia nr 966/2012 (2).

Po drugie, zaskarżony wyrok obarczony jest naruszeniem prawa w odniesieniu do niespełnienia wymogu podawania informacji, o którym mowa w art. 106 ust. 16 rozporządzenia nr 966/2012. Wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd naruszył prawo w zakresie, w jakim uznał, iż pominięcie wskazania w publikacji decyzji o wykluczeniu braku prawomocnego wyroku lub ostatecznej decyzji administracyjnej, które to wskazanie jest wymagane na podstawie art. 106 ust. 16 rozporządzenia nr 966/2012, nie stanowi naruszenia istotnego wymogu proceduralnego i nie wpływa na sytuację prawną i faktyczną wnoszącej odwołanie.

Po trzecie, zaskarżony wyrok obarczony jest naruszeniem prawa w odniesieniu do oddalenia żądania odszkodowawczego. Ponieważ ustalenia Sądu, w których uznał on, że nie naruszono zasady proporcjonalności wskutek opublikowania na stronie internetowej Komisji decyzji o wykluczeniu wnoszącej odwołanie, są obarczone naruszeniem prawa i nie mogą się ostać, należy również uchylić punkty zaskarżonego wyroku, w których Sąd oddalił żądanie odszkodowawcze wnoszącej odwołanie, uzasadniając to tym, iż nie wykazano żadnego niezgodnego z prawem działania Komisji.

(1) ECLI:EU:T:2022:852.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. 2012, L 298, s. 1).

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d’appel d’Amiens (Francja) w dniu 27 marca 2023 r. – Air France SA/M.G. z domu L., X.G., C.G., R.G., L.G.

(Sprawa C-194/23, Air France)

(2023/C 286/19)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d'appel d’Amiens

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: Air France SA

Druga strona postępowania: M.G. z domu L., X.G., C.G., R.G., L.G.

Pytania prejudycjalne

Czy pojęcie „lotu łączonego”, o którym mowa w art. 2 lit. h) rozporządzenia nr 261/2004 (1) należy interpretować w ten sposób, że okoliczność, że loty były przedmiotem jednej rezerwacji, stanowi warunek konieczny istnienia takiego lotu, czy też okoliczność ta jest po prostu jedną spośród innych wskazówek, a sąd krajowy może – w przypadku odrębnych rezerwacji – zbadać inne elementy, które pozwalają stwierdzić, że loty stanowią całość?

Jeżeli pojęcie „lotu łączonego” może być zastosowane także w przypadku odrębnych rezerwacji, czy pojęcie to należy interpretować w ten sposób, że okoliczności przesiadki takie, jak w rozpatrywanej sprawie, trwającej 19 godzin wraz z rezerwacją pobytu na noc w hotelu poza terenem lotniska, wykluczają możliwość uznania lotów za całość?

Jeżeli pojęcie „lotu łączonego” należy odrzucić, czy pojęcie „dalszego odszkodowania”, o którym mowa w art. 12 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004, należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono odszkodowanie za koszty transportu, które stały się bezprzedmiotowe, które nie mogą zostać zwrócone na podstawie art. 8 tego rozporządzenia?

Czy pojęcie „dalszego odszkodowania”, o którym mowa w art. 12 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono całość szkód wynikających z niewykonania umowy niezależnie od ograniczeń przewidzianych przez prawo krajowe, takich jak przewidywalność szkody w prawie francuskim?

(1) Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Amsterdam (Niderlandy) w dniu 24 kwietnia 2023 r. – Booking.com BV, Booking.com (Deutschland) GmbH/25hours Hotel Company Berlin GmbH i in.

[Sprawa C-264/23, Booking.com i Booking.com (Deutschland)]

(2023/C 286/20)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Amsterdam

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Booking.com BV, Booking.com (Deutschland) GmbH

Strona pozwana: 25hours Hotel Company Berlin GmbH, Aletto Kudamm GmbH, Air-Hotel Wartburg Tagungs- & Sporthotel GmbH, Andel’s Berlin Hotelbetriebs GmbH, Angleterre Hotel GmbH & Co. KG, Atrium Hotelgesellschaft mbH, Azimut Hotelbetrieb Köln GmbH & Co. KG, Barcelo Cologne GmbH, Business Hotels GmbH, Cocoon München GmbH, DJC Operations GmbH, Dorint GmbH, Eleazar Novum GmbH, Empire Riverside Hotel GmbH & Co. KG, Explorer Hotel Fischen GmbH & Co. KG, Explorer Hotel Nesselwang GmbH & Co. KG, Explorer Hotel Schönau GmbH & Co. KG, Fleming’s Hotel Management und Servicegesellschaft mbH & Co. KG, G. Stürzer GmbH Hotelbetriebe, Hotel Bellevue Dresden Betriebs GmbH, Hotel Europäischer Hof W.A.L. Berk GmbH & Co KG, Hotel Hafen Hamburg. Wilhelm Bartels GmbH & Co. KG, Hotel John F GmbH, Hotel Obermühle GmbH, Hotel Onyx GmbH, Hotel Rubin GmbH, Hotel Victoria Betriebs- und Verwaltungs GmbH, Hotel Wallis GmbH, i31 Hotel GmbH, IntercityHotel GmbH, ISA Group GmbH, Kur-Cafe Hotel Allgäu GmbH, Lindner Hotels AG, M Privathotels GmbH & Co. KG, Maritim Hotelgesellschaft mbH, MEININGER Shared Services GmbH, Oranien Hotelbetriebs GmbH, Platzl Hotel Inselkammer KG, prize Deutschland GmbH, Relexa Hotel GmbH, SANA BERLIN HOTEL GmbH, SavFra Hotelbesitz GmbH, Scandic Hotels Deutschland GmbH, Schlossgarten Hotelgesellschaft mbH, Seaside Hotels GmbH & Co. KG, SHK Hotel Betriebsgesellschaft mbH, Steigenberger Hotels GmbH, Sunflower Management GmbH & Co. KG, The Mandala Hotel GmbH, The Mandala Suites GmbH, THR Hotel am Alexanderplatz Berlin Betriebs- und Management GmbH, THR III Berlin Prager-Platz Hotelbetriebs- und Beteiligungsgesellschaft mbH, THR München Konferenz und Event Hotelbetriebs- und Management GmbH, THR Rhein/Main Hotelbetriebs- und Beteiligungs-GmbH, THR XI Berlin Hotelbetriebs- und Beteiligungsgesellschaft mbH, THR XXX Hotelbetriebs- und Beteiligungs-GmbH, Upstalsboom Hotel + Freizeit GmbH & Co. KG, VI VADI HOTEL Betriebsgesellschaft mbH & Co. KG, Weissbach Hotelbetriebsgesellschaft mbH, Wickenhäuser & Egger AG, Wikingerhof GmbH & Co. KG, Hans-Hermann Geiling (Hotel Präsident), Karl Herfurtner (Hotel Stadt München e.K.)

Pytania prejudycjalne

1)	Czy szeroką i wąską klauzulę równości można uznać za ograniczenie dodatkowe w kontekście art. 101 ust. 1 TFEU?

W jaki sposób stosując rozporządzenie (UE) nr 330/2010 (1) należy zdefiniować rynek właściwy, w sytuacji gdy w transakcjach pośredniczy platforma online travel agency (OTA), na której obiekty noclegowe mogą oferować swoje pokoje i nawiązywać kontakt z podróżnymi mogącymi zarezerwować pokój za pośrednictwem tej platformy?

(1) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 330/2010 z dnia 20 kwietnia 2010 r. w sprawie stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do kategorii porozumień wertykalnych i praktyk uzgodnionych (Dz.U. 2010, L 102, s. 1).

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy Katowice – Zachód w Katowicach (Polska) w dniu 28 kwietnia 2023 r. – Skarb Państwa – Dyrektor Okręgowego Urzędu Miar w K. przeciwko Z. sp.j.

(Sprawa C-279/23, Skarb Państwa)

(2023/C 286/21)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy Katowice – Zachód w Katowicach

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Skarb Państwa – Dyrektor Okręgowego Urzędu Miar w K.

Strona pozwana: Z. sp.j.

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 6 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (1) stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym sąd krajowy może oddalić powództwo o zasądzenie rekompensaty za koszty odzyskania należności, o której mowa w tym przepisie, z tego powodu, że opóźnienie dłużnika w zapłacie nie było znaczne lub z tej przyczyny, że kwota należności, z której zapłatą opóźnił się dłużnik, była niewielka?

(1) Dz. U. 2011, L 48, s. 1

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbeitsgericht Mainz (Niemcy) w dniu 2 maja 2023 r. – TC/Firma Haus Jacobus Alten- und Altenpflegeheim gGmbH

(Sprawa C-284/23, Haus Jacobus)

(2023/C 286/22)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Arbeitsgericht Mainz

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: TC

Strona pozwana: Firma Haus Jacobus Alten- und Altenpflegeheim gGmbH

Pytania prejudycjalne

Do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej kieruje się wniosek o wydanie na podstawie art. 267 TFUE orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie pytania, czy niemieckie uregulowanie krajowe z § § 4 i 5 Kündigungsschutzgesetz (ustawy o ochronie przed zwolnieniami), zgodnie z którym kobieta korzystająca ze szczególnej ochrony przed zwolnieniem jako kobieta w ciąży musi koniecznie wnieść powództwo w terminach tam unormowanych, aby zachować tę ochronę, jest zgodna z dyrektywą Rady 92/85/EWG (1).

(1) Dyrektywa Rady 92/85/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią (dziesiąta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) (Dz.U. 2006, L 376, s. 36).

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Braşov (Rumunia) w dniu 3 maja 2023 r. – Asociaţia Crescătorilor de Vaci „Bălţată Românească” Tip Simmental/Genetica din Transilvania Cooperativă Agricolă, Agenţia Naţională pentru Zootehnie „Prof. Dr. G.K. Constantinescu”

(Sprawa C-286/23, Asociaţia Crescătorilor de Vaci „Bălţată Românească” Tip Simmental)

(2023/C 286/23)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Braşov

Strony

Strona skarżąca: Asociaţia Crescătorilor de Vaci „Bălţată Românească” Tip Simmental

Druga strona postepowania: Genetica din Transilvania Cooperativă Agricolă, Agenţia Naţională pentru Zootehnie „Prof. Dr. G.K. Constantinescu”

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy art. 4 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (UE) 2016/1012 (1) w związku z przepisami lit. A pkt 4 części 1 załącznika I do tego rozporządzenia oraz [motywu] 24 preambuły owego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że związek hodowców może zostać uznany, nawet jeśli jego celem jest jedynie przyciągnięcie, poprzez podpisanie wniosków lub podjęcie zobowiązań w tym względzie, hodowców już zarejestrowanych w zatwierdzonym programie hodowlanym innego związku, czy też konieczne jest, aby w dniu złożenia wniosku o uznanie hodowcy ci faktycznie wchodzi w skład portfela związku składającego wniosek o uznanie?

Czy przepisy art. 13 rozporządzenia (UE) 2016/1012 oraz przepisy lit. B pkt 2 ppkt a) części 1 załącznika I do rozporządzenia (UE) 2016/1012 w związku z przepisami [motywu] 24 preambuły tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że hodowcom przyznaje się swobodę wyboru spośród programów hodowlanych mających na celu doskonalenie rasy, do których mogą oni zapisywać swoje zwierzęta hodowlane czystorasowe, oraz, w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy swoboda ta może zostać ograniczona koniecznością uniknięcia szkody lub podważenia programu hodowlanego, w którym hodowcy ci już uczestniczą, poprzez przystąpienie lub obietnicę przystąpienia tych hodowców do innego programu hodowlanego, który ma zostać zatwierdzony?

Czy przepisy art. 10 ust. 1 w związku z przepisami [motywu] 21 preambuły rozporządzenia (UE) 2016/1012 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji, gdy stwierdzone zostanie wystąpienie jednego z przypadków, o których mowa w art. 10 ust. 1 lit. a)-c), właściwy organ, który uznał związek hodowców, jest zobowiązany odmówić zatwierdzenia programu hodowlanego, który może zagrozić innemu programowi w odniesieniu do aspektów wskazanych [w tym artykule], czy też użycie wyrażenia „[…] może odmówić […]” oznacza przyznanie organowi swobody uznania w tym względzie?

Czy przepisy art. 8 i 10 rozporządzenia (UE) 2016/1012 w związku z [motywem] 21 preambuły tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy program hodowlany, którego głównym celem jest doskonalenie rasy, jest już realizowany w państwie członkowskim, dopuszczalne jest zatwierdzenie nowego programu hodowlanego w odniesieniu do tej samej rasy, w tym samym państwie (dla tego samego obszaru geograficznego), którego głównym celem jest także doskonalenie rasy i w ramach którego mogą być pozyskane zwierzęta hodowlane objęte realizowanym już programem hodowlanym?

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1012 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie zootechnicznych i genealogicznych warunków dotyczących hodowli zwierząt hodowlanych czystorasowych i mieszańców świni, handlu nimi i wprowadzania ich na terytorium Unii oraz handlu ich materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu i jego wprowadzania na terytorium Unii oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 652/2014, dyrektywy Rady 89/608/EWG i 90/425/EWG i uchylające niektóre akty w dziedzinie hodowli zwierząt („rozporządzenie w sprawie hodowli zwierząt”) (Dz.U. L 171, s. 66).

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 9 maja 2023 r. – ENGIE Deutschland GmbH/Landesregulierungsbehörde beim Sächsischen Staatsministerium für Wirtschaft, Arbeit und Verkehr

(Sprawa C-293/23, ENGIE Deutschland)

(2023/C 286/24)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek odwoławczy: ENGIE Deutschland GmbH

Druga strona postępowania: Landesregulierungsbehörde beim Sächsischen Staatsministerium für Wirtschaft, Arbeit und Verkehr

Pozostali uczestnicy postępowania: Zwickauer Energieversorgung GmbH, Bundesnetzagentur für Elektrizität, Gas, Telekommunikation, Post und Eisenbahnen

Pytania prejudycjalne

Czy art. 2 pkt 28 i 29 oraz art. 30 i nast. dyrektywy 2019/944 (1) sprzeciwiają się przepisowi takiemu jak § 3 pkt 24a w związku z § 3 pkt 16 Gesetz über die Elektrizitäts- und Gasversorgung (Energiewirtschafstsgesetz) (ustawy o zaopatrzeniu w energię elektryczną i gaz), w myśl którego operatora instalacji energetycznej do oddawania energii nie dotyczą obowiązki operatora systemu dystrybucyjnego, jeżeli zamiast dotychczasowego systemu dystrybucji wznosi on i eksploatuje instalację energetyczną, aby dostarczać energię elektryczną wytwarzaną w elektrowni kogeneracyjnej do kilku bloków mieszkalnych składających się z maksymalnie 200 wynajmowanych lokali mieszkalnych przy rocznej ilości przesyłanej energii na poziomie do 1 000 MWh, przy czym koszty wzniesienia i eksploatacji instalacji energetycznej ponoszą odbiorcy końcowi (najemcy) jako część miesięcznej opłaty podstawowej uiszczanej w sposób jednolity za dostarczaną energię cieplną, a operator sprzedaje wytwarzaną energię elektryczną najemcom?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/944 z dnia 5 czerwca 2019 r. w sprawie wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej oraz zmieniająca dyrektywę 2012/27/UE (Dz.U. 2019, L 158, s. 125).

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bayerischer Anwaltsgerichtshof (Niemcy) w dniu 9 maja 2023 r. – Halmer Rechtsanwaltsgesellschaft UG/Rechtsanwaltskammer München

(Sprawa C-295/23, Halmer Rechtsanwaltsgesellschaft)

(2023/C 286/25)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bayerischer Anwaltsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Halmer Rechtsanwaltsgesellschaft UG

Strona przeciwna: Rechtsanwaltskammer München

Wezwani do udziału w sprawie: SIVE Beratung und Beteiligung GmbH, dr Daniel Halmer, Rechtsanwalt

Pytania prejudycjalne

1.	Czy stanowi niedopuszczalne ograniczenie swobodnego przepływu kapitału przewidzianego w art. 63 ust. 1 TFUE, gdy według prawa danego państwa członkowskiego należy bezwzględnie cofnąć dopuszczenie spółki adwokackiej do wykonywania zawodu, jeżeli

1.1.

udział w spółce adwokackiej zostanie przeniesiony na osobę niespełniającą szczególnych wymogów zawodowych, które zgodnie z prawem tego państwa członkowskiego muszą być spełnione w wypadku nabycia udziału w spółce? Zgodnie z tymi przepisami udział w spółce adwokackiej może zostać nabyty jedynie przez adwokata lub innego członka izby adwokackiej, rzecznika patentowego, doradcę podatkowego, pełnomocnika podatkowego (Steuerbevollmächtigter), biegłego rewidenta (audytora) lub biegłego rewidenta księgowego, osobę wykonującą zawód adwokacki w innym państwie, której udzielono zezwolenia na wykonywanie doradztwa prawnego w kraju, względnie rzecznika patentowego, doradcę podatkowego, pełnomocnika podatkowego, biegłego rewidenta (audytora) lub biegłego rewidenta księgowego z innego państwa, któremu udzielono zezwolenia na wykonywanie tej działalności w kraju, lub też przez lekarza lub aptekarza,

1.2.	wspólnik spełnia wprawdzie szczególne wymogi określone w 1.1., ale nie wykonuje działalności zawodowej w ramach spółki adwokackiej?

1.3.	w wyniku przeniesienia jednego albo większej ilości udziałów lub praw głosu większość z nich przestaje przysługiwać adwokatom?

Czy stanowi niedopuszczalne ograniczenie swobodnego przepływu kapitału przewidzianego w art. 63 ust. 1 TFUE okoliczność, że wspólnikowi, który nie jest uprawniony do wykonywania zawodu w rozumieniu 1.1., nie przysługuje prawo głosu, chociaż statut spółki w celu ochrony niezależności osób wykonujących zawód adwokata oraz działalności adwokackiej spółki zawiera postanowienia, za pomocą których zapewnia się, iż spółka jest reprezentowana wyłącznie przez adwokatów jako zarządzających lub prokurentów, zakazuje się wspólnikom i zgromadzeniu wspólników oddziaływania na zarządzanie poprzez polecenia lub pośrednio przez grożenie niekorzystnymi skutkami, a uchwały wspólników, które naruszają te postanowienia, są bezskuteczne, zaś adwokackie zobowiązanie do zachowania tajemnicy jest rozszerzone na wspólników oraz osoby działające na ich zlecenie?

3.	Czy ograniczenia wskazane w pytaniach pierwszym i drugim spełniają warunki określone w art. 15 ust. 3 lit. a)–c) dyrektywy 2006/123/WE (1) (zwanej dalej „dyrektywą dotyczącą usług”) dla dopuszczalnych ingerencji w swobodę świadczenia usług?

Na wypadek, gdyby Trybunał uznał, iż nie doszło do ingerencji w prawo skarżącej do korzystania ze swobodnego przepływu kapitału (pytania pierwsze i drugie) i nie doszło do naruszenia dyrektywy dotyczącej usług (pytanie trzecie):

Czy wskutek ograniczeń wskazanych w pytaniach pierwszym i drugim doszło do naruszenia swobody przedsiębiorczości przewidzianej w art. 49 TFUE w stosunku do wezwanej do udziału w sprawie SIVE?

(1) Dyrektywa 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. 2006, L 376, s. 36).

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nederlandstalige Ondernemingsrechtbank Brussel (Belgia) w dniu 8 maja 2023 r. – Inter IKEA Systems BV/Algemeen Vlaams Belang VZW i in.

(Sprawa C-298/23, Inter IKEA Systems)

(2023/C 286/26)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Nederlandstalige Ondernemingsrechtbank Brussel

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Inter IKEA Systems BV

Strona pozwana: Algemeen Vlaams Belang VZW, S, T, U, V, Vrijheidsfonds VZW

Pytania prejudycjalne

Czy wolność wypowiedzi, włącznie z wolnością wygłaszania opinii politycznych i parodii politycznej, która jest zagwarantowana w art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz w art. 11 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, może stanowić „uzasadnioną przyczynę” użycia oznaczenia identycznego ze znanym znakiem towarowym lub do niego podobnego w rozumieniu art. 9 ust. 2 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 (1) z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej oraz art. 10 ust. 2 lit. c) i art. 10 ust. 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2436 (2) z dnia 16 grudnia 2015 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych?

Jakie kryteria powinien w stosownych przypadkach wziąć pod uwagę sąd krajowy dokonując oceny równowagi pomiędzy prawami podstawowymi i jaką wagę należy przypisać każdemu z tych kryteriów?

W szczególności, czy sąd krajowy może wziąć pod uwagę poniższe kryteria lub czy istnieją kryteria dodatkowe:

—	stopień, w jakim wypowiedź ma handlowy cel lub charakter;

—	stopień, w jakim między stronami występują motywy konkurencyjne;

—	stopień, w jakim wypowiedź leży w interesie ogólnym, jest istotna pod względem społecznym lub jest punktem wyjścia dla debaty;

—	związek pomiędzy powyższymi kryteriami;

—	poziom renomy przedmiotowego znaku towarowego;

—	zakres stanowiącego naruszenie użycia, jego intensywność i systematyczność oraz zakres rozpowszechnienia, pod względem terytorium, czasu i objętości, biorąc pod uwagę również i stopień ich proporcjonalności w stosunku do zamierzonego przesłania wypowiedzi;

—	zakres, w jakim wypowiedź oraz okoliczności towarzyszące tej wypowiedzi – takie jak tytuł tej wypowiedzi oraz jej promocja – naruszają renomę, odróżniający charakter i wizerunek przedmiotowych znaków towarowych (tzw. „funkcję reklamową”);

—

zakres, w jakim wypowiedź cechuje się własnym, oryginalnym wkładem, a także zakres, w jakim podjęto próby uniknięcia wprowadzenia w błąd lub skojarzenia z znakami towarowymi, na które się powołano, lub wrażenia, że istnieje związek handlowy lub inny związek pomiędzy wypowiedzią a właścicielem znaku towarowego (tzw. „funkcja wskazania pochodzenia”), biorąc pod uwagę również i sposób, w jaki właściciel znaku towarowego zbudował konkretny wizerunek za pomocą reklamy i komunikacji?

(1) Dz.U. 2017, L 154, s. 1.

(2) Dz.U. 2015, L 336, s. 1.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy Katowice – Wschód w Katowicach (Polska) w dniu 10 maja 2023 r. – M. J. przeciwko C. J.

(Sprawa C-302/23, Piekiewicz (1))

(2023/C 286/27)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy Katowice – Wschód w Katowicach

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: M. J.

Strona pozwana: C. J.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 2 ust. 1 i 3 w zw. z art. 25 ust. 1 i 2 w zw. z motywami 12, 13, 18, 21, 22 i 49 preambuły rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 910/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym oraz uchylającego dyrektywę 1999/93/WE (2) należy interpretować w ten sposób, że sąd państwa członkowskiego ma obowiązek przyjęcia pisma procesowego wniesionego do tegoż sądu, a podpisanego podpisem elektronicznym, o którym mowa w art. 3 pkt 10 rozporządzenia, w sytuacji gdy przepisy krajowe państwa członkowskiego nie przewidują możliwości wnoszenia pism procesowych do sądu przy użyciu podpisu elektronicznego w inny sposób aniżeli za pośrednictwem systemu teleinformatycznego?

(1) Niniejszej sprawie została nadana fikcyjna nazwa, która nie odpowiada rzeczywistej nazwie żadnej ze stron postępowania.

(2) Dz.U.2014, L 257, s.73

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa (Senāts) (Łotwa) w dniu 31 maja 2023 r. – Pārtikas drošības, dzīvnieku veselības un vides zinātniskais institūts BIOR/Valsts ieņēmumu dienests

(Sprawa C-344/23, BIOR)

(2023/C 286/28)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa (Senāts)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca/druga strona postępowania kasacyjnego: Pārtikas drošības, dzīvnieku veselības un vides zinātniskais institūts BIOR

Druga strona postępowania w pierwszej instancji/strona wnosząca skargę kasacyjną: Valsts ieņēmumu dienests

Pytania prejudycjalne

Czy zawarte w art. 46 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1186/2009 z dnia 16 listopada 2009 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych (1) wyrażenie „przyrządy lub aparatura naukowa” należy interpretować w ten sposób, że może ono obejmować wyposażenie, które ze względu na swoją strukturę techniczną i samo działanie służy bezpośrednio samo w sobie jako środek badań naukowych?

Czy Nomenklaturę scaloną zawartą w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (2), zmienionym rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2017/1925 z dnia 12 października 2017 r. (3), należy interpretować w ten sposób, że podpozycja 3926 90 92 90 Nomenklatury scalonej może obejmować wykonane z tworzywa sztucznego znaczniki ryb?

(1) Dz.U. 2009, L 324, s. 23.

(2) Dz.U. 1987, L 256, s. 1.

(3) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/1925 z dnia 12 października 2017 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. 2017, L 282, s. 1).

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/25

Wyrok Sądu z dnia 28 czerwca 2023 r. – CEDC International/EUIPO – Underberg (Kształt źdźbła trawy w butelce)

(Sprawa T-145/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie trójwymiarowego unijnego znaku towarowego - Kształt źdźbła trawy w butelce - Wcześniejsze krajowe znaki towarowe - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Pojęcie „agenta” lub „przedstawiciela” - Wymóg bezpośredniego porozumienia umownego)

(2023/C 286/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: CEDC International sp. z o.o. (Oborniki Wielkopolskie, Polska) (przedstawiciel: M. Fijałkowski, radca prawny)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Stoyanova-Valchanova i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Underberg AG (Dietlikon, Szwajcaria) (przedstawiciele: A. Renck i C. Stöber, adwokaci)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 22 grudnia 2021 r. (sprawa R 1954/2020-5).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	CEDC International sp. z o.o. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 198 z 16.5.2022.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/25

Wyrok Sądu z dnia 28 czerwca 2023 r. – Hofmeir Magnetics / EUIPO – Healthfactories (Hofmag)

(Sprawa T-452/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Hofmag - Niezarejestrowany wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy HOFMAG - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak używania w obrocie handlowym oznaczenia o zasięgu większym niż lokalny - Artykuł 8 ust. 4 i art. 60 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2023/C 286/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hofmeir Magnetics Ltd (Witney, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat S. Baur)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: E. Markakis,, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Healthfactories GmbH (Saaldorf-Surheim, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Vischer)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 3 maja 2022 r. (sprawa R 1367/2021-5).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hofmeir Magnetics Ltd pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Healthfactories GmbH.

3)	Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 340 z 5.9.2022.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/26

Wyrok Sądu z dnia 28 czerwca 2023 r. – UGA Nutraceuticals/EUIPO – BASF (OMEGOR)

(Sprawa T-495/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Słowny znak towarowy OMEGOR - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy OMACOR - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2023/C 286/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: UGA Nutraceuticals Srl (Gubbio, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Riva, J. Graffer i A. Ottolini)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: M. Chylińska i T. Frydendahl, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: BASF AS (Oslo, Norwegia)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 10 czerwca 2022 r. (sprawa R 1168/2021-4).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	UGA Nutraceuticals Srl i Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 380 z 3.10.2022.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/27

Wyrok Sądu z dnia 28 czerwca 2023 r.– UGA Nutraceuticals/EUIPO – BASF (OMEGOR VITALITY)

(Sprawa T-496/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego OMEGOR VITALITY - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy OMACOR - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2023/C 286/36)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: UGA Nutraceuticals Srl (Gubbio, Włochy) (przedstawiciele: M. Riva, J. Graffer i A. Ottolini, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: M. Chylińska i T. Frydendahl, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: BASF AS (Oslo, Norwegia)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	UGA Nutraceuticals Srl i Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 380 z 3.10.2022.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/27

Wyrok Sądu z dnia 28 czerwca 2023 r. – C. & S./EUIPO – Scuderia AlphaTauri (CS jeans your best fashion partner)

(Sprawa T-645/22) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy CS jeans your best fashion partner - Brak rzeczywistego używania znaku towarowego - Charakter używania - Brak używania w odniesieniu do towarów, dla których znak towarowy jest zarejestrowany - Artykuł 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2023/C 286/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: C. & S. Srl (Umbertide, Włochy) (przedstawiciel: adwokat E. Montelione)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: T. Frydendahl, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Scuderia AlphaTauri SpA (Faenza, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci A. Renck i S. Petivlasova)

Przedmiot

W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 4 sierpnia 2022 r. (sprawa R 182/2022-1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	C. & S. Srl pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Scuderia AlphaTauri SpA.

3)	Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 463 z 5.12.2022.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/28

Skarga wniesiona w dniu 10 maja 2023 r. – Maud Tea & Seed and Fresh Produce Consortium of Kenya/Komisja

(Sprawa T-247/23)

(2023/C 286/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Maud Tea & Seed Co. Ltd (Kalkuta, Indie), Fresh Produce Consortium of Kenya Ltd (Nairobi, Kenia) (przedstawiciele: D. Waelbroeck i I. Antypas, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia (1) w całości lub, tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim obniża ono najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości chlotianidyny i tiametoksamu w herbatach oraz świeżych owocach i warzywach lub na ich powierzchni;

—	obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy, dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie stanowi wykonanie przez Komisję kompetencji eksterytorialnej, która wykracza poza uprawnienia przekazane Komisji na podstawie rozporządzenia NDP (2) i narusza traktaty Unii oraz ogólne zasady prawa międzynarodowego publicznego.

Zarzut drugi, dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie w sposób oczywisty wykracza poza przedmiotowy zakres uprawnień przekazanych Komisji na podstawie rozporządzenia NDP; pomocniczo, jeżeli rozporządzenie NDP zostanie uznane za wystarczającą podstawę prawną zaskarżonego rozporządzenia, wówczas samo rozporządzenie NDP zostało przyjęte ultra vires, ponieważ wykracza poza dopuszczalny zakres uprawnień przekazanych na mocy traktatów Unii.

3.	Zarzut trzeci, dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie narusza szereg przepisów rozporządzenia NDP.

4.	Zarzut czwarty, dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie narusza zasadę proporcjonalności.

5.	Zarzut piąty, dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie narusza zasady pewności prawa i przejrzystości.

(1) Rozporządzenie Komisji (UE) 2023/334 z dnia 2 lutego 2023 r. zmieniające załączniki II i V do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości chlotianidyny i tiametoksamu w określonych produktach lub na ich powierzchni (Dz.U. 2023, L 47, s. 29).

(2) Rozporządzenie (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni, zmieniające dyrektywę Rady 91/414/EWG (Dz.U. 2005, L 70, s. 1).

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/29

Skarga wniesiona w dniu 29 maja 2023 r. – Tsakiris/EUIPO – Tsakiris-Protypos Viomichania Trofimon-Snacks AVEE (Le Petit Déjeuner TSAKIRIS FAMILY)

(Sprawa T-303/23)

(2023/C 286/39)

Język skargi: grecki

Strony

Strona skarżąca: Tsakiris Anonymi Etaireia Paragogis & Emporias Trofimon (Saloniki, Grecja) (przedstawiciel: A. Papaspyropoulos)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Tsakiris-Protypos Viomichania Trofimon-Snacks-AVEE (Atalanti, Grecja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy Le Petit Déjeuner TSAKIRIS FAMILY

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 marca 2023 r. w sprawie R 1012/2020-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/29

Skarga wniesiona w dniu 23 maja 2023 r. – Fest/Parlament

(Sprawa T-305/23)

(2023/C 286/40)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Nicolaus Fest (Zagrzeb, Chorwacja) (przedstawiciel: adwokat G. Seidel)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 14 marca 2023 r. [P9_TA(2023) 0061] w przedmiocie wniosku o uchylenie immunitetu Nicolausa Festa [2022/2056(IMM)] zatwierdzającego sprawozdanie sporządzone przez Ilanę Cicurel (A9–0055/2023).

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 8 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej (1)

Skarżący argumentuje, że wyrażane opinie, które mu się zarzuca, stanowiły część debaty parlamentarnej na temat ochrony dzieci, która odbyła się na sesji plenarnej Parlamentu Europejskiego, oraz że mieściły się w interesie ogólnym i zakresie wolności wypowiedzi posła do Parlamentu Europejskiego. Zarzucany mu tweet był odpowiedzią na tweet byłego członka niemieckiego Bundestagu, który swoim tweetem bezpośrednio odniósł się do zarzutu postawionego przez powoda w debacie parlamentarnej. Jego zdaniem Parlament Europejski nie powinien był uchylać jego immunitetu parlamentarnego z tego powodu.

2.	Zarzut drugi dotyczący istnienia fumus persecutionis Skarżący podejrzewa, że berlińska prokuratura, która wszczęła postępowanie karne, zrobiła to wyłącznie w celu zaszkodzenia przeciwnikowi politycznemu lub pomszczenia upokorzenia we wcześniejszym postępowaniu.

(1) Protokół nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej (Dz.U. 2012, L 326, s. 266).

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/30

Skarga wniesiona w dniu 26 maja 2023 r. – British American Tobacco Polska Trading/Komisja

(Sprawa T-311/23)

(2023/C 286/41)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: British American Tobacco Polska Trading sp. z o.o. (Warszawa, Polska) (przedstawiciele: L. Van den Hende, M. Schonberg i J. Penz-Evren, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 marca 2023 r. oddalającej w sposób dorozumiany żądania udzielenia dostępu do dokumentów podniesione przez skarżącą w ramach wniosku EASE 2022/6296, złożonego zgodnie z art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (1);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym zaskarżony środek narusza art. 2 ust. 1 i 3 rozporządzenia 1049/2001 z uwagi na to, że Komisja Europejska nie zapewniła dostępu do wszystkich dokumentów objętych zakresem żądań skarżącej, to znaczy:

—	dokumentów roboczych wykorzystanych do opracowania sprawozdania Komisji Europejskiej w sprawie stwierdzenia istotnej zmiany okoliczności w odniesieniu do podgrzewanych wyrobów tytoniowych zgodnie z dyrektywą 2014/40/EU (2); oraz

—	informacji z odpowiednich podstawowych baz danych, które można uznać za istniejące dokumenty objęte zakresem żądań.

2.	Zarzut drugi, dotyczący braku uzasadnienia wymaganego zgodnie z art. 296 TFEU.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001 L 145, s. 43).

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/40/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich w sprawie produkcji, prezentowania i sprzedaży wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów oraz uchylająca dyrektywę 2001/37/WE (Dz.U. 2014 L 127, s. 1).

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/31

Skarga wniesiona w dniu 8 czerwca 2023 r. – Net Technologies Finland/Komisja

(Sprawa T-319/23)

(2023/C 286/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Net Technologies Finland Oy (Helsinki, Finland) (przedstawiciele: S. Pappas i A. Pappas, lawyers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej przyjętej na podstawie art. 299 TFUE w dniu 27.3.2023 R. (notyfikowanej skarżącej w dniu 29.3.2023 R.) dotyczącej zwrotu kwoty 188 477,27 EUR od Net Technologies Finland Oy; oraz

—	obciążenie strony pozwanej jej własnymi kosztami postępowania, a także kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w niniejszym postępowaniu.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze o stwierdzenie nieważności podniesiono, że zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem, ponieważ jej uzasadnienie jest obarczone błędem co do prawa. Opiera się ono bowiem na notach debetowych z dnia 7 maja 2020 r. i ustaleniach końcowego sprawozdania z audytu, które są niezgodne z prawem. W tym celu podniesiono dwa zarzuty nieważności.

Zarzut pierwszy jest podzielony na dwie części:

—

w pierwszej części wyjaśniono, że ustalenia końcowego sprawozdania z audytu, a w związku z tym noty debetowe, są niezgodne z prawem, ponieważ wynikają z zastosowania zasady, która nie była prawnie wiążąca, a zatem nie podlegała stosowaniu. Jak wyjaśniono w opisie stanu faktycznego, audytorzy REA doszli do wniosku, że koszty konsultantów wewnętrznych były niekwalifikowalne, stosując kryteria zawarte w przewodniku FP7 w taki sposób, jakby stanowiły one wiążące warunki. Niemniej jednak przewodnik FP7 nie jest wiążący.

—	w drugiej części przedstawiono argument, że w niniejszej sprawie zasada dobrej wiary nie może uzasadniać stosowania przewodnika FP7 pomimo jego niewiążącego charakteru.

W ramach drugiego zarzutu nieważności podniesiono, że przy założeniu, iż kryteria przewodnika FP7 miały zastosowanie, zostały one zastosowane nieprawidłowo. Innymi słowy, ustalenia końcowego sprawozdania z audytu i noty debetowe przyjęte na jego podstawie są obarczone błędami w ocenie. Opierając się na tych elementach, zaskarżona decyzja jest również obarczona tymi błędami w ocenie i narusza zapisany w art. 41 Karty praw podstawowych obowiązek dokładnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/32

Skarga wniesiona w dniu 9 czerwca 2023 r. – Biogen Netherlands/Komisja

(Sprawa T-327/23)

(2023/C 286/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Biogen Netherlands BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: C. Schoonderbeek i B. Jong, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej, będącej stroną pozwaną, z dnia 15 lutego 2023 r. [C(2023) 1211 (final)] przyznającej na podstawie rozporządzenia (WE) nr 726/2004 (1) pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego stosowanego u ludzi „Dimethyl Fumarate Accord – fumaran dimetylu”, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut, dotyczący błędnej interpretacji pojęcia ogólnego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu w rozumieniu art. 6 ust. 1 akapit drugi dyrektywy (2) i zastosowania tego pojęcia do produktów leczniczych Tecfidera i Fumaderm, co doprowadziło do błędnego wniosku w zaskarżonej decyzji, że w rozpatrywanym okresie ochrona prawna danych w odniesieniu do Tecfidery już wygasła.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków (Dz.U. 2004, L 136, s. 1).

(2) Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. 2001, L 311, s. 67).

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/32

Skarga wniesiona w dniu 15 czerwca 2023 r. – Republika Czeska/Komisja

(Sprawa T-329/23)

(2023/C 286/44)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, J. Vláčil i L. Halajová, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	nakazanie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez Komisję Europejską, dokonania zwrotu na rzecz Republiki Czeskiej kwoty z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w łącznej wysokości 61 111 077,21 CZK, która bez podstawy prawnej została warunkowo wpłacona na rachunek Komisji Europejskiej;

—	obciążenie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez Komisję Europejską, kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi, co następuje:

Sprawa dotyczy przywozu określonych artykułów tekstylnych, obuwia i okularów przeciwsłonecznych w listopadzie i grudniu 2011 r. w ramach tzw. kampanii rabatowej w odniesieniu do przywozu o zaniżonej wartości z Azji. Sporna kwota odpowiada różnicy między cłem, które zostało pobrane na podstawie deklarowanej wartości celnej towarów a cłem, które zdaniem Komisji Europejskiej powinno zostać pobrane na podstawie wartości statystycznej towarów skalsyfikowanych pod tym samym kodem TARIC, po odliczeniu kosztów odzyskania należności. Komisja Europejska najpierw zażądała zapłaty stwierdzonej różnicy na podstawie 50 % wartości statystycznej, w związku z czym w dniu 15 czerwca 2018 r., by nie powstały odsetki za zwłokę na rachunek Komisji Europejskiej została warunkowo wpłacona kwota 28 307 935,78 CZK. Po kilku latach Komisja Europejska wezwała do zapłaty różnicy do 100 % wartości statystycznej, w związku z czym w dniu 20 grudnia 2022 r. na rachunek Komisji Europejskiej została ponownie warunkowo wpłacona kwota 33 444 448,24 CZK. W międzyczasie Komisja Europejska umożliwiała Republice Czeskiej odzyskanie poprzez potrącenie kwoty 641 306,81 CZK z uwagi na błędnie uwzględnione niektóre pozycje.

Tym zachowaniem Komisja Europejska spowodowała powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii. Nie istniała żadna podstawa prawna dla wpłaty spornych kwot na rachunek Komisji Europejskiej. Republika Czeska wypełniła wszystkie swoje zobowiązania wynikające z prawa Unii, przeprowadzając dokładną kontrolę towarów i związanej z nimi dokumentacji w odniesieniu do całego rozpatrywanego przywozu oraz, w następstwie ustaleń tej kontroli, dokonując wymiaru i poboru cła na podstawie zadeklarowanej wartości celnej. Jednocześnie Republika Czeska podnosi, że nawet gdyby zadeklarowana wartość celna została zakwestionowana, to jej zdaniem cło nie mogłoby zostać pobrane na podstawie wartości statystycznej. Wartość celna powinna była zostać ustalona zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającym Wspólnotowy kodeks celny i rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającym przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, czyli przede wszystkim na podstawie wartości celnej takich samych lub podobnych towarów. W każdym razie Komisja zastosowała nieprawidłowy kurs wymiany EUR na CZK w odniesieniu do przywozu dokonanego w listopadzie 2011 r., tym samym niesłusznie zawyżając żądaną kwotę.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/33

Skarga wniesiona w dniu 16 czerwca 2023 r. – Importaciones Origen Pacífico/EUIPO – Molinos Nacionales (Juana de Origen)

(Sprawa T-331/23)

(2023/C 286/45)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Importaciones Origen Pacífico SL (Walencja, Hiszpania) (przedstawiciel: Á. Pérez Lluna, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Molinos Nacionales C.A. (Puerto Cabello, Wenezuela)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy Juana de Origen – unijny znak towarowy nr 16 517 948

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie stwierdzenia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 24 marca 2023 r. w sprawie R 818/2022-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami niniejszego postępowania oraz obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku i postępowania odwoławczego przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—	Wygaśnięcie prawa do znaków towarowych, na których opiera się unieważnienie prawa do spornego znaku towarowego;

—	Brak rzeczywistego używania znaków towarowych, na których opiera się unieważnienie prawa do spornego znaku towarowego, wymaganego przez art. 64 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Brak potwierdzenia złej wiary zgłaszającego art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/34

Skarga wniesiona w dniu 19 czerwca 2023 r. – Azaconsa/EUIPO – Lugar da Veiga (SHIP)

(Sprawa T-332/23)

(2023/C 286/46)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Azaconsa SL (Alicante, Hiszpania) (przedstawiciele: L. Broschat García i L. Polo Flores, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Lugar da Veiga SLL (Lugo, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy SHIP – zgłoszenie nr 18 124 707

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 kwietnia 2023 r. w sprawie R 1465/2022-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	dopuszczenie spornego znaku towarowego do rejestracji w klasie 35;

—	obciążenie kosztami każdego, kto zakwestionuje niniejszą skargę.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/35

Skarga wniesiona w dniu 16 czerwca 2023 r. – Nehera i in./EUIPO – Zdút (nehera)

(Sprawa T-334/23)

(2023/C 286/47)

Język skargi: angielski

Strony

Skarżący: Isabel Nehera (Sutton, Ontario, Kanada), Natacha Sehnal (Montferrier-sur-Lez, Francja), Jean-Henri Nehera (Burnaby, British Columbia, Kanada) (przedstawiciel: adwokat W. Woll)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ladislav Zdút (Bratysława, Słowacja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy nehera – unijny znak towarowy nr 11 794 112

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 kwietnia 2023 r. w sprawie R 1216/2020-4

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez drugą stronę postępowania przed Izbą Odwoławczą, w tym niezbędnymi kosztami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym przed Izbą Odwoławczą;

—	obciążenie EUIPO, oprócz własnych kosztów, kosztami poniesionymi przez skarżących.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie prawa do rzetelnego procesu sądowego.

—	Naruszenie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/35

Skarga wniesiona w dniu 17 czerwca 2023 r. – Nehera i in./EUIPO – Zdút (NEHERA)

(Sprawa T-335/23)

(2023/C 286/48)

Język skargi: angielski

Strony

Skarżący: Isabel Nehera (Sutton, Ontario, Kanada), Natacha Sehnal (Montferrier-sur-Lez, Francja), Jean-Henri Nehera (Burnaby, British Columbia, Kanada) (przedstawiciel: adwokat W. Woll)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ladislav Zdút (Bratysława, Słowacja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy NEHERA – unijny znak towarowy nr 12 812 319

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 kwietnia 2023 r. w sprawie R 1217/2020-4

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez drugą stronę postępowania przed Izbą Odwoławczą, w tym niezbędnymi kosztami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym przed Izbą Odwoławczą;

—	obciążenie EUIPO, oprócz własnych kosztów, kosztami poniesionymi przez skarżących.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie prawa do rzetelnego procesu sądowego.

—	Naruszenie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/36

Skarga wniesiona w dniu 17 czerwca 2023 r. – Nehera i in./EUIPO – Zdút (NEHERA PRAGUE)

(Sprawa T-336/23)

(2023/C 286/49)

Język skargi: angielski

Strony

Skarżący: Isabel Nehera (Sutton, Ontario, Kanada), Natacha Sehnal (Montferrier-sur-Lez, Francja), Jean-Henri Nehera (Burnaby, British Columbia, Kanada) (przedstawiciel: adwokat W. Woll)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ladislav Zdút (Bratysława, Słowacja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy NEHERA PRAGUE – unijny znak towarowy nr 12 671 681

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 kwietnia 2023 r. w sprawie R 1218/2020-4

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez drugą stronę postępowania przed Izbą Odwoławczą, w tym niezbędnymi kosztami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym przed Izbą Odwoławczą;

—	obciążenie EUIPO, oprócz własnych kosztów, kosztami poniesionymi przez skarżących.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie prawa do rzetelnego procesu sądowego.

—	Naruszenie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/37

Skarga wniesiona w dniu 17 czerwca 2023 r. – Nehera i in./EUIPO – Zdút (NEHERA)

(Sprawa T-337/23)

(2023/C 286/50)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Isabel Nehera (Sutton, Ontario, Kanada), Natacha Sehnal (Montferrier-sur-Lez, Francja), Jean-Henri Nehera (Burnaby, Kolumbia Brytyjska, Kanada) (przedstawiciel: W. Woll, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ladislav Zdút (Bratysława, Słowacja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy NEHERA – unijny znak towarowy nr 16 799 678

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 kwietnia 2023 r. w sprawie R 1219/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez drugą stronę postępowania przed izbą odwoławczą, w tym niezbędnymi kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem odwoławczym przed izbą odwoławczą;

—	obciążenie EUIPO, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez skarżących.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie prawa do rzetelnego procesu;

—	Naruszenie art. 52 ust 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/38

Skarga wniesiona w dniu 20 czerwca 2023 r. – Barry’s Bootcamp/EUIPO – Hummel (Przedstawienie dwóch odwróconych szewronów)

(Sprawa T-340/23)

(2023/C 286/51)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Barry’s Bootcamp Holdings LLC (Miami, Floryda, Stany Zjednoczone Ameryki) (przedstawiciele: M. Hawkins, T. Dolde i C. Zimmer, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Hummel Holding A/S (Aarhus, Dania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską graficznego znaku towarowego (Przedstawienie dwóch odwróconych szewronów) – rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 915 962

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 marca 2023 r. w sprawie R 1422/2022-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie strony pozwanej i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą, jeżeli przystąpi do sprawy w charakterze interwenienta, kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/38

Skarga wniesiona w dniu 23 czerwca 2023 r. – Sergio Rossi/EUIPO – Stefano Ricci (sr 1)

(Sprawa T-334/23)

(2023/C 286/52)

Język skargi: włoski

Strony

Strona skarżąca: Sergio Rossi SpA (San Mauro Pascoli, Włochy) (przedstawiciel: C. Sala, avvocato)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Stefano Ricci SpA (Fiesole, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy sr 1 – unijny znak towarowy nr 15 861 248

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 maja 2023 r. w sprawie R 89/2021-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO oraz interwenienta kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą) w odniesieniu do ciążącego na administracji obowiązku uzasadniania swoich decyzji;

—	Przekroczenie uprawnień i brak właściwości Izby Odwoławczej EUIPO do oceny charakteru odróżniającego wcześniejszych znaków towarowych;

—	Brak uzasadnienia w odniesieniu do rozstrzygającej kwestii sporu (naruszenie art. 41 ust. 2 karty) oraz naruszenie zasad ogólnych prawa Unii, czyli zasad legalizmu, równego traktowania i dobrej administracji;

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001, art. 17 ust. 3 rozporządzenia delegowanego Komisji nr 2018/625 oraz art. 41 ust. 2 karty, w szczególności w odniesieniu do oceny charakteru odróżniającego krajowych, a nie unijnych znaków towarowych, określenia właściwego kręgu odbiorców, a także dalszej analizy podobieństwa rozpatrywanych oznaczeń.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/39

Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2023 r. – AC Marca Brands/EUIPO – den Ouden (SANITIEN)

(Sprawa T-345/23)

(2023/C 286/53)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: AC Marca Brands, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: D. Pellisé Urquiza i J. C. Quero Navarro, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Julia den Ouden (Amsterdam, Niderlandy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego „SANITIEN” – zgłoszenie nr 18 384 320

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 kwietnia 2023 r. w sprawie R 1733/2022-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO lub J. den Ouden kosztami niniejszego postępowania oraz postępowania w sprawie sprzeciwu i postępowania odwoławczego przed EUIPO.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 i 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

14.8.2023

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 286/40

Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2023 r. – Kern Pharma/Komisja

(Sprawa T-351/23)

(2023/C 286/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kern Pharma, SL (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: K. Roox, T. De Meese, J. Stuyck i C. Dumont, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie jej skargi o stwierdzenie nieważności za dopuszczalną i zasadną;

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji C(2023) 3067 (final) z dnia 2 maja 2023 r. (opublikowanej w dniu 4 maja 2023 r.) zmieniającej pozwolenie na dopuszczenie do obrotu wydane decyzją C(2014) 601 (final) dla produktu leczniczego stosowanego u ludzi „Tecfidera – fumaran dimetylu” (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) oraz każdej późniejszej decyzji w zakresie, w jakim utrzymują one w mocy lub zastępują tę decyzję, w tym wszelkie następcze działania regulacyjne, w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy, dotyczący niedotrzymania przez Komisję Europejską terminu na uzyskanie przedłużenia ochrony obrotu zgodnie z wymogami art. 14 ust. 11 rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (1).

Zarzut drugi, dotyczący tego, że Komisja Europejska popełniła oczywisty błąd odnośnie do interpretacji i wykonania wyroku z dnia 16 marca 2023 r., Komisja i in./Pharmaceutical Works Polpharma (od C-438/21 P do C-440/21 P, EU:C:2023:213), a w szczególności popełniła błąd, uznając sprawozdanie oceniające ad hoc z dnia 11 listopada 2021 r. za pozbawione znaczenia.

3.	Zarzut trzeci, dotyczący tego, że Komisja Europejska popełniła oczywisty błąd, opierając się w zaskarżonej decyzji na błędnych danych naukowych dostępnych w chwili wydania tej decyzji.

4.	Zarzut czwarty, będący zarzutem niezgodności z prawem w odniesieniu do pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu spółki Biogen udzielonego decyzją wykonawczą Komisji C(2014) 60 (final) (2), i zmierzający w konsekwencji do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.

5.	Zarzut piąty, dotyczący naruszenia praw podstawowych skarżącej, a w szczególności prawa do rzetelnego procesu, prawa do obrony, prawa do bycia wysłuchaną i prawa do przedstawienia podstawy prawnej zgodnie z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

6.	Zarzut szósty, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji naruszono prawo skarżącej do pewności prawa poprzez de facto cofnięcie przyznanego skarżącej bezwarunkowego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu, bez dokonania oceny niezgodności z prawem tego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu.

7.	Zarzut siódmy, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji naruszono uzasadnione oczekiwania skarżącej poprzez nieuwzględnienie praw nabytych skarżącej i osoby trzeciej na podstawie bezwarunkowego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu.

8.	Zarzut ósmy, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji naruszono prawo własności skarżącej ustanowione w art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz zasadę proporcjonalności.

(2) Decyzja wykonawcza Komisji C(2014) 601 final z dnia 30 stycznia 2014 r. przyznająca pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego stosowanego u ludzi „Tecfidera – fumaran dimetylu” na podstawie rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 286

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 66 14 sierpnia 2023

Spis treści		Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2023/C 286/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1
	Sąd
2023/C 286/02	Kryteria przedzielania spraw do izb	2