Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2021/C 163/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 148 z 26.4.2021

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 138 z 19.4.2021

Dz.U. C 128 z 12.4.2021

Dz.U. C 110 z 29.3.2021

Dz.U. C 98 z 22.3.2021

Dz.U. C 88 z 15.3.2021

Dz.U. C 79 z 8.3.2021

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 4 marca 2021 r. – Komisja Europejska / Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-664/18) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środowisko naturalne - Dyrektywa 2008/50/WE - Jakość otaczającego powietrza - Artykuł 13 ust. 1 i załącznik XI - Systematyczne i trwałe przekroczenie wartości dopuszczalnych dla dwutlenku azotu (NO2) w niektórych strefach Zjednoczonego Królestwa - Artykuł 23 ust. 1 - Załącznik XV - „Jak najkrótszy” okres przekroczenia - Odpowiednie środki)

(2021/C 163/02)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo J. Norris i K. Petersen, następnie E. Manhaeve i J. Norris, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: F. Shibili, pełnomocnik, wspierany przez J. Morrison, Barrister)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: początkowo T. Henze i S. Eisenberg, następnie J. Möller i S. Eisenberg, pełnomocnicy, wspierani przez U. Karpensteina, F. Fellenberga i K. Dingemann, Rechtsanwälte)

Sentencja

1)

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej poprzez systematyczne i trwałe przekraczanie rocznych wartości dopuszczalnych ustalonych dla NO2 w szesnastu strefach Zjednoczonego Królestwa, a mianowicie w strefach UK0001 (Greater London Urban Area); UK0002 (West Midlands Urban Area); UK0003 (Greater Manchester Urban Area); UK 0004 (West Yorkshire Urban Area); UK 0013 (Teesside Urban Area); UK0014 (The Potteries); UK0018 (Kingston upon Hull); UK0019 (Southampton Urban Area); UK0024 (Glasgow Urban Area); UK0029 (Eastern); UK0031 (South East); UK0032 (East Midlands); UK0033 (North West & Merseyside); UK0034 (Yorkshire & Humberside); UK0035 (West Midlands) i UK0036 (North East), jak również godzinowych wartości dopuszczalnych ustalonych dla NO2 w strefie UK0001 (Greater London Urban Area), od dnia 1 stycznia 2010 r. do roku 2017 włącznie, uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 13 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy w związku z załącznikiem XI do tej dyrektywy oraz poprzez nieprzyjęcie od dnia 11 czerwca 2010 r. odpowiednich środków w celu zapewnienia przestrzegania wartości dopuszczalnych ustalonych dla NO2 we wszystkich tych strefach, uchybiło zobowiązaniom spoczywającym na nim na mocy art. 23 ust. 1 dyrektywy 2008/50/WE w związku z załącznikiem XV do tej dyrektywy, a w szczególności przewidzianemu w art. 23 ust. 1 akapit drugi tej dyrektywy zobowiązaniu do zapewnienia, aby okres, w którym nie są one dotrzymane, był jak najkrótszy.

2)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywa, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 445 z 10.12.2018.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 4 marca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Förvaltningsrätten i Malmö – Szwecja) – A / Migrationsverket

(Sprawa C-193/13) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Kontrole graniczne, azyl i imigracja - Konwencja wykonawcza do układu z Schengen - Dokonanie sprawdzenia w Systemie Informacyjnym Schengen (SIS) w trakcie rozpatrywania wniosku złożonego przez obywatela państwa trzeciego, wobec którego dokonano wpisu do celów odmowy wjazdu - Artykuł 25 ust. 1 - Kodeks graniczny Schengen - Warunki wjazdu obywateli państw trzecich - Artykuł 6 ust. 1 i 5 - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 7 i art. 24 ust. 2 - Odmowa przedłużenia ważności dokumentu pobytowego dla celów łączenia rodzin z powodu braku ustalenia tożsamości wnioskodawcy w sposób pewny)

(2021/C 163/03)

Język postępowania: szwedzki

Sąd odsyłający

Förvaltningsrätten i Malmö

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: A

Strona przeciwna: Migrationsverket

Sentencja

Artykuł 25 ust. 1 Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. między rządami państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach, podpisanej w Schengen (Luksemburg) w dniu 19 czerwca 1990 r., która weszła w życie w dniu 26 marca 1995 r., zmienionej rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 265/2010 z dnia 25 marca 2010 r., należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, które zezwala na wydanie, przedłużenie ważności lub odnowienie dokumentu pobytowego dla celów łączenia rodzin, wnioskowanego na terytorium tego państwa członkowskiego przez obywatela państwa trzeciego, wobec którego dokonano wpisu do celów odmowy wjazdu na obszar Schengen i którego tożsamości nie dało się ustalić za pomocą ważnego dokumentu podróży, jeżeli interesy państwa członkowskiego, które dokonało wpisu i którego opinii uprzednio zasięgnięto, zostały wzięte pod uwagę oraz jeżeli dokument pobytowy został wydany, odnowiony lub jego ważność została przedłużona jedynie z „ważnych powodów” w rozumieniu tego postanowienia.

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie unijnego kodeksu zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen), a w szczególności jego art. 6 ust. 1 lit. a), należy interpretować w ten sposób, że nie ma on zastosowania do obywatela państwa trzeciego znajdującego się w takiej sytuacji.

---

(1)  Dz.U. C 155 z 6.5.2019.

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 3 marca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de la Comunidad Valenciana – Hiszpania) – Promociones Oliva Park SL / Tribunal Económico Administrativo Regional (TEAR) de la Comunidad Valenciana

(Sprawa C-220/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2008/118/WE - Ogólne zasady dotyczące podatku akcyzowego - Artykuł 1 ust. 2 - Dodatkowe podatki pośrednie nakładane na wyroby akcyzowe - Dyrektywa 2009/28/WE - Promowanie używania energii wytworzonej ze źródeł odnawialnych - Artykuł 1, art. 3 ust. 1 i 2 oraz art. 3 ust. 3 lit. a), ten ostatni przepis rozpatrywany w związku z art. 2 lit. k) - Dyrektywa 2009/72/WE - Wspólne zasady rynku wewnętrznego energii elektrycznej - Podatek od wartości wytworzonej energii elektrycznej - Charakter i struktura podatku - Podatek obciążający w ten sam sposób energię elektryczną wytworzoną ze źródeł odnawialnych i energię elektryczną wytworzoną ze źródeł nieodnawialnych)

(2021/C 163/04)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Superior de Justicia de la Comunidad Valenciana

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Promociones Oliva Park SL

Strona przeciwna: Tribunal Económico Administrativo Regional (TEAR) de la Comunidad Valenciana

Sentencja

1)

Artykuł 1 ust. 2 dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu przewidującemu pobór podatku obciążającego wytwarzanie i wprowadzanie energii elektrycznej do sieci elektrycznej na terytorium krajowym, w przypadku którego to podatku podstawa opodatkowania składa się z całkowitej kwoty dochodów podatnika z wykonywania tej działalności, bez uwzględnienia ilości energii elektrycznej faktycznie wytworzonej i wprowadzonej do tej sieci.

2)

Artykuł 1, art. 3 ust. 1 i 2 oraz art. 3 ust. 3 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE, ten ostatni przepis rozpatrywany w związku z art. 2 akapit drugi lit. k) tej dyrektywy, należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu przewidującemu pobór podatku obciążającego jednolitą stawką wytwarzanie energii elektrycznej i jej wprowadzanie do sieci elektrycznej, w tym gdy ta energia elektryczna jest wytwarzana ze źródeł odnawialnych, który to podatek nie ma na celu ochrony środowiska, lecz zwiększenie wysokości wpływów budżetowych.

3)

Artykuł 107 ust. 1 TFUE i art. 32–34 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu przewidującemu pobór podatku krajowego obciążającego wytwarzanie i wprowadzanie energii elektrycznej do sieci elektrycznej na terytorium państwa członkowskiego, podczas gdy ten podatek nie ma zastosowania do wprowadzania do tej sieci energii elektrycznej wytworzonej w innych państwach członkowskich.

---

(1)  Dz.U. C 213 z 24.6.2019.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 4 marca 2021 r. – Komisja Europejska / Fútbol Club Barcelona, Królestwo Hiszpanii

(Sprawa C-362/19 P) (1)

(Odwołanie - Pomoc państwa - Pomoc przyznana na rzecz określonych klubów piłkarskich - Artykuł 107 ust. 1 TFUE - Pojęcie „korzyści” - System pomocy - Rozporządzenie (UE) 2015/1589 - Artykuł 1 lit. d) - Obniżona stawka podatkowa - Podmioty o celu niezarobkowym - Mniej korzystne odliczenie podatkowe - Wpływ - Odwołanie wzajemne - Artykuły 169 i 178 regulaminu postępowania przed Trybunałem)

(2021/C 163/05)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Němečková, B. Stromsky i G. Luengo, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Fútbol Club Barcelona (przedstawiciele: R. Vallina Hoset, J. Roca Sagarra, J. del Saz Cordero, A. Sellés Marco i R. Salas Lúcia, abogados), Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: S. Centeno Huerta, J. Ruiz Sánchez i A. Rubio González, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 26 lutego 2019 r., Fútbol Club Barcelona/Komisja (T-865/16, EU:T:2019:113), zostaje uchylony w zakresie, w jakim uwzględnia zarzut drugi podniesiony w pierwszej instancji i stwierdza nieważność decyzji Komisji (UE) 2016/2391 z dnia 4 lipca 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA.29769 (2013/C) (ex 2013/NN) przyznanej przez Hiszpanię na rzecz określonych klubów piłkarskich.

2)	Skarga wniesiona w sprawie T-865/16 przez Fútbol Club Barcelona o stwierdzenie nieważności decyzji 2016/2391 zostaje oddalona.

3)	Fútbol Club Barcelona pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Komisję Europejską w ramach postępowania przed Sądem Unii Europejskiej.

4)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty poniesione w ramach niniejszego postępowania odwoławczego.

5)	Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 238 z 15.7.2019.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 3 marca 2021 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Corte suprema di cassazione – Włochy) – Poste Italiane SpA (C-434/19), Agenzia delle entrate – Riscossione (C-435/19) / Riscossione Sicilia SpA agente riscossione per la provincia di Palermo e delle altre provincie siciliane (C-434/19), Poste Italiane SpA (C-435/19)

(Sprawy połączone C-434/19 i C-435/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Pomoc państwa - Konkurencja - Artykuł 107 ust. 1 TFUE - Przesłanki stosowania - Artykuł 106 ust. 2 TFUE - Usługi w ogólnym interesie gospodarczym - Prowadzenie usługi pocztowego rachunku bieżącego w celu poboru komunalnego podatku od nieruchomości - Przedsiębiorstwa korzystające ze specjalnych lub z wyłącznych praw przyznanych im przez państwa członkowskie - Prowizje ustalone jednostronnie przez przedsiębiorstwo będące beneficjentem - Nadużycie pozycji dominującej - Artykuł 102 TFUE - Niedopuszczalność)

(2021/C 163/06)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Poste Italiane SpA (C-434/19), Agenzia delle entrate – Riscossione (C-435/19)

Druga strona postępowania: Riscossione Sicilia SpA agente riscossione per la provincia di Palermo e delle altre provincie siciliane (C-434/19), Poste Italiane SpA (C-435/20)

przy udziale: Poste italiane SpA – Bancoposta (C-435/19)

Sentencja

Artykuł 107 TFUE należy interpretować w ten sposób, że środek krajowy, za pomocą którego podmioty upoważnione do poboru imposta comunale sugli immobili (komunalnego podatku od nieruchomości) są zobowiązane do posiadania otwartego w ich imieniu rachunku bieżącego w spółce Poste Italiane SpA w celu umożliwienia podatnikom zapłaty tego podatku oraz zapłaty prowizji za prowadzenie owego rachunku bieżącego, stanowi „pomoc państwa” w rozumieniu tego postanowienia, pod warunkiem że środek ten można przypisać państwu, że przysparza on spółce Poste Italiane selektywnej korzyści przy użyciu zasobów państwowych i że może on zakłócać konkurencję i wymianę handlową między państwami członkowskimi, czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego.

---

(1)  Dz.U. C 328 z 30.9.2019.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 4 marca 2021 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Vänersborgs tingsrätt, mark- och miljödomstolen – Szwecja) – Föreningen Skydda Skogen (C-473/19), Naturskyddsföreningen i Härryda, Göteborgs Ornitologiska Förening (C-474/19) / Länsstyrelsen i Västra Götalands län, B.A.B. (C-473/19), U.T.B. (C-474/19)

(Sprawy połączone C-473/19 i C-474/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory - Artykuł 12 ust. 1 - Dyrektywa 2009/147/WE - Ochrona dzikiego ptactwa - Artykuł 5 - Leśnictwo - Zakazy mające na celu zapewnienie ochrony gatunków chronionych - Przedsięwzięcie ostatecznej wycinki lasu - Teren, na którym występują gatunki chronione)

(2021/C 163/07)

Język postępowania: szwedzki

Sąd odsyłający

Vänersborgs tingsrätt, mark- och miljödomstolen

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: Föreningen Skydda Skogen (C-473/19), Naturskyddsföreningen i Härryda, Göteborgs Ornitologiska Förening (C-474/19)

Strony pozwane: Länsstyrelsen i Västra Götalands län, B.A.B. (C-473/19), U.T.B. (C-474/19)

Sentencja

1)

Artykuł 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on praktyce krajowej, zgodnie z którą zakazy przewidziane w tym przepisie dotyczą jedynie gatunków, które są wymienione w załączniku I do tej dyrektywy, są zagrożone na określonym poziomie lub których populacja wykazuje tendencję do długotrwałego spadku.

2)

Artykuł 12 ust. 1 lit. a)–c) dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory należy interpretować w ten sposób, że z jednej strony sprzeciwia się on praktyce krajowej, zgodnie z którą jeżeli przedmiot działalności człowieka, takiej jak działalność w zakresie gospodarki leśnej lub zagospodarowania gruntów, jest w sposób oczywisty inny niż zabijanie lub niepokojenie gatunków zwierząt, to zakazy przewidziane w tym przepisie mają zastosowanie wyłącznie w przypadku ryzyka negatywnego oddziaływania na stan ochrony danych gatunków, a z drugiej strony ochrona przyznana przez ten przepis nie przestaje obowiązywać w odniesieniu do gatunków, które osiągnęły właściwy stan ochrony.

3)

Artykuł 12 ust. 1 lit. d) dyrektywy 92/43 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on praktyce krajowej, zgodnie z którą w przypadku gdy wskutek danego działania, rozpatrywanego oddzielnie lub w połączeniu z innymi, pomimo podjętych środków zapobiegawczych dochodzi bezpośrednio bądź pośrednio do utraty trwałej funkcjonalności ekologicznej w siedlisku przyrodniczym danego gatunku na danym obszarze w wyniku szkód, niszczenia lub pogorszenia jego stanu, zakaz przewidziany w tym przepisie obowiązuje dopiero od momentu, w którym zaistnieje ryzyko pogorszenia się stanu ochrony danego gatunku.

---

(1)  Dz.U. C 288 z 26.8.2019.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 4 marca 2021 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa – CAAD) – Portugalia] – Frenetikexito – Unipessoal Lda / Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-581/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 2 ust. 1 lit. c) - Świadczenia podlegające opodatkowaniu VAT - Zwolnienia - Artykuł 132 ust. 1 lit. c) - Świadczenia opieki medycznej w ramach zawodów medycznych i paramedycznych - Coaching i doradztwo żywieniowe - Działalność sportowa, działalność związana z utrzymaniem i poprawą kondycji fizycznej - Pojęcia „jednego złożonego świadczenia”, „świadczenia pomocniczego względem świadczenia głównego” i „niezależności świadczeń” - Kryteria)

(2021/C 163/08)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa – CAAD)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Frenetikexito – Unipessoal Lda

Strona przeciwna: Autoridade Tributária e Aduaneira

Sentencja

Dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że z zastrzeżeniem weryfikacji przez sąd odsyłający, usługa coachingu żywieniowego świadczona przez wykwalifikowanego i uprawnionego profesjonalistę w placówkach sportowych – i ewentualnie w ramach programów obejmujących również usługi związane z utrzymaniem i poprawą kondycji fizycznej – stanowi odrębne i niezależne świadczenie usług i nie jest objęta zwolnieniem przewidzianym w art. 132 ust. 1 lit. c) tej dyrektywy.

---

(1)  Dz.U. C 383 z 11.11.2019.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 4 marca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf – Niemcy) – Agrimotion S.A. / ADAMA Deutschland GmbH

(Sprawa C-912/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Wprowadzanie do obrotu środków ochrony roślin - Rozporządzenie (WE) nr 1107/2009 - Artykuł 52 ust. 1 - Pozwolenie na handel równoległy - Indywidualny charakter tego pozwolenia)

(2021/C 163/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: Agrimotion S.A.

Druga strona postępowania: ADAMA Deutschland GmbH

Sentencja

Artykuł 52 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylającego dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG należy interpretować w ten sposób, że jedynie posiadacz pozwolenia na handel równoległy może wprowadzić środek ochrony roślin do obrotu w państwie członkowskim, które wydało to pozwolenie.

---

(1)  Dz.U. C 95 z 23.3.2020.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 4 marca 2021 r. – Carmen Liaño Reig / Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

(Sprawa C-947/19 P) (1)

(Odwołanie - Unia gospodarcza i walutowa - Unia bankowa - Restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych - Jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych (SRM) - Procedura restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji - Przyjęcie programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español SA - Rozporządzenie (UE) nr 806/2014 - Artykuł 24 - Instrument zbycia działalności - Artykuł 21 - Umorzenie i konwersja instrumentów kapitałowych - Instrumenty w Tier II - Skarga o stwierdzenie nieważności - Stwierdzenie częściowej nieważności - Brak możliwości oddzielenia - Niedopuszczalność)

(2021/C 163/10)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnosząca odwołanie: Carmen Liaño Reig (przedstawiciel: F. López Antón, abogado)

Druga strona postępowania: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) (przedstawiciele: A. Valavanidou, S. Branca i J. King, pełnomocnicy, które wspierali B. Meyring i T. Klupsch, Rechtsanwälte, a także F. B. Fernández de Trocóniz Robles, abogado)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Carmen Liaño Reig zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 87 z 16.3.2020.

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 3 marca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf – Niemcy) – VS / Hauptzollamt Münster

(Sprawa C-7/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Unia celna - Unijny kodeks celny - Rozporządzenie (UE) nr 952/2013 - Artykuł 87 ust. 4 - Miejsce powstania długu celnego - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 2 ust. 1 - Artykuły 70 i 71 - Zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego w zakresie VAT w przywozie i jego wymagalności - Miejsce powstania zobowiązania podatkowego - Stwierdzenie niewypełnienia obowiązku określonego w przepisach celnych Unii - Towar fizycznie wwieziony na obszar celny Unii w jednym państwie członkowskim, lecz wprowadzony do obrotu gospodarczego Unii w państwie członkowskim, w którym stwierdzono naruszenie)

(2021/C 163/11)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VS

Druga strona postępowania: Hauptzollamt Münster

Sentencja

Artykuł 71 ust. 1 akapit drugi dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że zobowiązanie w zakresie podatku od wartości dodanej w przywozie dotyczące towarów podlegających należnościom celnym powstaje w państwie członkowskim, w którym dokonano stwierdzenia niewypełnienia obowiązku ustanowionego wprzepisach celnych Unii, w sytuacji gdy odnośne towary – jakkolwiek zostały fizycznie wwiezione na obszar celny Unii w innym państwie członkowskim – zostały wprowadzone do obrotu gospodarczego Unii w państwie członkowskim w którym dokonano tego stwierdzenia.

---

(1)  Dz.U. C 137 z 27.4.2020.

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 25 czerwca 2020 r. w sprawie T-22/19, Noguer Enríquez i in./Komisja Europejska, wniesione w dniu 26 sierpnia 2020 r. przez CF, TB, LO S.A. i UM S.L.

(Sprawa C-403/20 P)

(2021/C 163/12)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: CF, TB, LO S.A. i UM S.L. (przedstawiciele: J. Álvarez González i S. San Felipe Menéndez, abogados)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Postanowieniem z dnia 3 marca 2021 r. Sąd (siódma izba) w części odrzucił odwołanie jako oczywiście niedopuszczalne, a w części oddalił je jako oczywiście bezzasadne oraz orzekł, że CF, TB, LO S.A. i UM S.L. pokrywają własne koszty.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal correctionnel de Limoges (Francja) w dniu 23 października 2020 r. – postępowanie karne przeciwko DS

(Sprawa C-557/20)

(2021/C 163/13)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal correctionnel de Limoges

Strona w postępowaniu głównym w sprawie karnej

DS

przy udziale: Union française des maréchaux-ferrants

Postanowieniem z dnia 16 marca 2021 r. Trybunał (szósta izba) uznał, że wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal correctionnel de Limoges (Francja) orzeczeniem z dnia 11 września 2020 r. jest oczywiście niedopuszczalny.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht (Niemcy) w dniu 16 października 2020 r. – AR / St. Vincenz-Krankenhaus GmbH

(Sprawa C-727/20)

(2021/C 163/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesarbeitsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: AR

Druga strona postępowania: St. Vincenz-Krankenhaus GmbH

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 7 dyrektywy 2003/88 (1) i art. 31 ust. 2 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej sprzeciwiają się wykładni przepisu krajowego takiego jak § 7 ust. 3 Bundesurlaubsgesetz, zgodnie z którą dotychczas niezrealizowane prawo do corocznego płatnego urlopu przysługującego pracownikowi, który w trakcie roku urlopowego stał się niezdolny do pracy z powodu choroby i który mógłby jeszcze skorzystać przynajmniej z części urlopu w trakcie roku urlopowego przed wystąpieniem choroby, w przypadku nieprzerwanie nadal występującej niezdolności do pracy, wygasa po upływie 15 miesięcy od zakończenia roku urlopowego również w przypadku, gdy pracodawca rzeczywiście nie umożliwił pracownikowi skorzystania z prawa do urlopu poprzez stosowne wezwanie i poinformowanie?

2)	W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy przy spełnieniu tych przesłanek wygaśnięcie jest wyłączone również w późniejszym momencie w przypadku nadal utrzymującej się niezdolności do pracy?

---

(1)  Dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. 2003, L 299, s. 9).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 22 stycznia 2021 r. – flightright GmbH / Ryanair DAC, dawniej Ryanair Ltd

(Sprawa C-37/21)

(2021/C 163/15)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Hamburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: flightright GmbH

Strona pozwana: Ryanair DAC, dawniej Ryanair Ltd

Pytania prejudycjalne

1)

Czy opóźnione udzielenie przez zarządzającego ruchem lotniczym zezwolenia na start stanowi samo w sobie nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 (1), czy też należy w tym względzie udzielić odpowiedzi przeczącej z uwagi na to, że opóźnienia w udzielaniu przez zarządzającego ruchem lotniczym zezwoleń na start, tzw. przesunięcia przydzielonego czasu na start, nie stanowią zdarzenia, które w ruchu lotniczym „wykracza ponad przeciętność”, lecz zdarzenie należące do zwykłego i przewidywalnego przebiegu i ramowych warunków funkcjonowania międzynarodowego przewozu lotniczego, ponieważ jest to zdarzenie będące nieodłączonym elementem normalnego wykonywania działalności przewoźników lotniczych?

2)

Czy należy uznać za fakt znany sądowi z urzędu, że tzw. przesunięcia przydzielonego czasu na start dokonywane przez zarządzającego ruchem lotniczym w ramach międzynarodowego ruchu lotniczego nie stanowią okoliczności, które wykraczają ponad przeciętność w rozumieniu orzecznictwa Trybunału, lecz zwyczajne, zwykłe, przewidywalne zdarzenia towarzyszące ruchowi lotniczemu, czy też należy w tym zakresie przeprowadzić w przypadku sporu dowód z opinii biegłego, który zostałby uwzględniony tylko wówczas, gdyby przesunięcia przydzielonego czasu na start występowały w międzynarodowym ruchu lotniczym wyjątkowo rzadko, a nie regularnie?

3)

Czy przesunięcia przydzielonego czasu na start dokonywane przez zarządzającego ruchem lotniczym można uznać za nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 tylko wtedy, gdy spowodowane są one okolicznościami, które mogą być uznane za nadzwyczajne w rozumieniu art. 5 ust. 3., a więc przykładowo w razie wypadku lub zagrożenia terrorystycznego, ale już nie w razie gdy spowodowane są zwykle występującymi warunkami pogodowymi w chwili i miejscu danego zdarzenia, które tymczasowo wpływają na ruch lotniczy?

4)

Czy niekorzystna pogoda będąca przyczyną przesunięcia przydzielonego czasu na start stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 w szczególności tylko wówczas, gdy taka niekorzystna pogoda stanowi sama w sobie nadzwyczajną okoliczność, a zatem gdy taka niekorzystna pogoda w danym miejscu i w danym czasie „wykracza ponad przeciętność”, nie wpisuje się w ramy „zwykłych i przewidywalnych warunków pogodowych” w danym miejscu i w danym czasie, lecz „wykracza poza nie”?

5)

Czy niekorzystne warunki pogodowe, niewykraczające w określonym miejscu i w określonym czasie ponad przeciętność, niewykraczające w określonym miejscu i w określonym czasie poza zwykłe i przewidywalne warunki pogodowe, są zdarzeniami będącymi nieodłącznym elementem normalnego wykonywania działalności przewoźników lotniczych i normalnych ramowych warunków funkcjonowania międzynarodowego przewozu lotniczego w rozumieniu przyjętej przez Trybunał Sprawiedliwości wykładni art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Wien (Austria) w dniu 1 lutego 2021 r. – FK

(Sprawa C-58/21)

(2021/C 163/16)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Wien

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: FK

Druga strona postępowania: Rechtsanwaltskammer Wien

Pytania prejudycjalne

1)

W jaki sposób należy dokonywać wykładni art. 13 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (1), jeżeli centrum zainteresowania dla działalności danej osoby pod względem ilościowym znajduje się w państwie, które nie jest członkiem Unii i w którym osoba ta również zamieszkuje, a ponadto osoba ta wykonuje pracę w dwóch państwach członkowskich (Republice Federalnej Niemiec i Austrii), przy czym praca ta w obu państwach członkowskich rozkłada się w ten sposób, że jej wyraźnie przeważająca część przypada na jedno państwo członkowskie (w tym konkretnym przypadku Republikę Federalną Niemiec)?

2)	Na wypadek gdyby z wykładni tego przepisu wynikała właściwość Austrii, zadaje się następujące pytanie:

3)

Czy przepis zawarty w § 50 ust. 2 pkt 2 lit. c) ppkt aa) Rechtsanwaltsordnung (2) (ustawy o adwokaturze, Austria) oraz oparty na nim przepis zawarty w § 26 akapit pierwszy pkt 8 Satzung Teil A 2018 (statutu cześć A 2018, Austria) są dopuszczalne w świetle prawa Unii, czy też naruszają prawo Unii i prawa gwarantowane w prawie Unii, przewidując, że przesłanką przyznania prawa do emerytury jest zrzeczenie się wykonywania zawodu adwokata odpowiednio w kraju i za granicą [§ 50 ust. 2 lit. c) aa)] czy też gdziekolwiek jest on wykonywana [§ 26 akapit pierwszy pkt 8 Satzung Teil A 2018 (statutu cześć A 2018)]?

---

(1)  Dz.U. 2004, L 166, s. 1.

(2)  RGBl. nr 96/1868 w brzmieniu BGBl I Nr. 10/2017.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez rechtbank Den Haag, zittingsplaats Zwolle (Niderlandy) w dniu 29 stycznia 2021 r. – O.T.E. / Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

(Sprawa C-66/21)

(2021/C 163/17)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Den Haag, zittingsplaats Zwolle

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: O.T.E.

Strona pozwana: Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

Pytania prejudycjalne

1)

a. Czy biorąc pod fakt, że Niderlandy zaniechały określenia w prawie krajowym początku biegu zagwarantowanego w art. 6 ust. 1 dyrektywy 2004/81/WE (1) okresu przeznaczonego na zastanowienie się, przepis ten należy interpretować w ten sposób, że okres przeznaczony na zastanowienie się rozpoczyna swój bieg z mocy prawa w chwili, w której cudzoziemiec zgłosi handel ludźmi organom niderlandzkim (poinformuje je o tym)? b. Czy biorąc pod fakt, że Niderlandy zaniechały określenia w prawie krajowym czasu trwania zagwarantowanego w art. 6 ust. 1 dyrektywy 2004/81/WE okresu przeznaczonego na zastanowienie się, przepis ten należy interpretować w ten sposób, że okres przeznaczony na zastanowienie się kończy się z mocy prawa po tym, jak zostanie zgłoszone zawiadomienie o handlu ludźmi lub dany obywatel państwa trzeciego powiadomi o odstąpieniu od złożenia takiego zawiadomienia?

2)	Czy przez nakaz wydalenia w rozumieniu art. 6 ust. 2 dyrektywy 2004/81/WE należy także rozumieć środki zmierzające do wydalenia obywatela państwa trzeciego z terytorium państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego?

3)

a. Czy art. 6 ust. 2 dyrektywy 2004/81/WE sprzeciwia się wydaniu decyzji o przekazaniu w trakcie zagwarantowanego w ust. 1 tego artykułu okresu przeznaczonego na zastanowienie się? b. Czy art. 6 ust. 2 dyrektywy 2004/81/WE sprzeciwia się wykonaniu lub przygotowaniu do wykonania w trakcie okresu przeznaczonego do zastanowienia się zagwarantowanego w ust. 1 tego artykułu wydanej już decyzji o przekazaniu?

---

(1)  Dyrektywa Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie dokumentu pobytowego wydawanego obywatelom państw trzecich, którzy są ofiarami handlu ludźmi lub podlegali działaniom ułatwiającym nielegalną imigrację, którzy współpracują z właściwymi władzami (Dz.U. 2004, L 261, s. 19).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag, zittingsplaats 's-Hertogenbosch (Niderlandy) w dniu 4 lutego 2021 r. – X / Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

(Sprawa C-69/21)

(2021/C 163/18)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Den Haag, zittingsplaats 's-Hertogenbosch

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek odwoławczy: X

Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

Pytania prejudycjalne

1)

Czy znaczne zwiększenie się intensywności bólu na skutek zaprzestania leczenia, przy jednoczesnym braku zmian w obrazie choroby, może stanowić sytuację będącą w sprzeczności z art. 19 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej: „kartą”) w związku z art. 1 i 4 karty, jeżeli nie zostanie wyrażona zgoda na zawieszenie obowiązku opuszczenia terytorium krajowego na podstawie dyrektywy 2008/115/WE (1) (zwanej dalej: „dyrektywą powrotową”)?

2)

Czy określenie stałego terminu, w ramach którego, aby możliwe było przyjęcie, że istnieją względy medyczne stojące na przeszkodzie wykonaniu wynikającego z dyrektywy powrotowej zobowiązania do powrotu, ujawnić mają się skutki zaprzestania leczenia medycznego, jest zgodne z art. 4 w zw. z art. 1 karty? Jeżeli określenie stałego terminu nie jest sprzeczne z prawem Unii, to czy państwo członkowskie może określić jeden ogólny termin, który byłby taki sam dla wszystkich możliwych stanów zdrowia i wszystkich możliwych skutków medycznych?

3)	Czy uregulowanie, zgodnie z którym skutki faktycznego wydalenia powinny być oceniane wyłącznie w ramach badania, czy i pod jakimi warunkami cudzoziemiec może podróżować, jest zgodne z art. 19 ust. 2 karty w zw. z art. 1 i 4 karty oraz dyrektywą powrotową?

4)

Czy art. 7 karty w zw. z art. 1 i 4 karty oraz w kontekście dyrektywy powrotowej ustanawia wymóg, aby stan medyczny cudzoziemca oraz leczenie, któremu jest on poddawany w związku tym stanem w państwie członkowskim, były uwzględniane w ramach oceny tego, czy należy mu zezwolić na pobyt ze względu na potrzebę ochrony życia prywatnego? Czy art. 19 ust. 2 karty w zw. z art. 1 i 4 karty oraz w kontekście dyrektywy powrotowej ustanawia wymóg, aby w ramach oceny, czy problemy zdrowotne mogą stać na przeszkodzie wydaleniu, uwzględniane były również życie prywatne i życie rodzinne w rozumieniu art. 7 karty?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich, Dz.U. 2008, L 348, s. 98.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas (Litwa) w dniu 12 lutego 2021 r. – Lietuvos Respublikos vidaus reikalų ministerija

(Sprawa C-88/21)

(2021/C 163/19)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas

Strona w postępowaniu głównym

Lietuvos Respublikos vidaus reikalų ministerija

Pytania prejudycjalne

1.

Czy art. 39 decyzji Rady 2007/533/WSiSW z dnia 12 czerwca 2007 r. w sprawie utworzenia, funkcjonowania i użytkowania Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II), w szczególności jego ust. 3, należy interpretować w ten sposób, że nakłada on obowiązek wprowadzenia zakazu rejestracji przedmiotów, w odniesieniu do których dokonano wpisu w Systemie Informacyjnym Schengen, mimo iż ten wpis nie jest już aktualny (pojazd został odnaleziony; postępowanie karne w państwie członkowskim, w którym odnaleziono pojazd, zostało umorzone z tej przyczyny, że w owym państwie członkowskim nie popełniono czynu zabronionego; państwo, które dokonało wpisu, zostało poinformowane, ale nie podejmuje żadnych działań w celu usunięcia wpisu z systemu)?

2.

Czy art. 39 decyzji Rady 2007/533/WSiSW z dnia 12 czerwca 2007 r. w sprawie utworzenia, funkcjonowania i użytkowania Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II), w szczególności jego ust. 3, należy interpretować w ten sposób, że zobowiązuje on państwo członkowskie, które odnalazło przedmiot, w odniesieniu do którego dokonano wpisu zgodnie z art. 38 ust. 1 owej decyzji, do wprowadzenia w prawie krajowym uregulowań zakazujących podejmowania jakichkolwiek działań dotyczących odnalezionego przedmiotu innych aniżeli działania zmierzające do urzeczywistnienia celu wskazanego w art. 38 (zajęcie lub wykorzystanie jako dowód w postępowaniu karnym)?

3.

Czy art. 39 decyzji Rady 2007/533/WSiSW z dnia 12 czerwca 2007 r. w sprawie utworzenia, funkcjonowania i użytkowania Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II), w szczególności jego ust. 3, należy interpretować w ten sposób, że zezwala on państwom członkowskim na ustanawianie regulacji prawnych przewidujących wyjątki od zakazu rejestracji pojazdów, w odniesieniu do których dokonano wpisu w SIS zgodnie z art. 38 owej decyzji, na które to wyjątki można by się powołać wówczas, gdy właściwe organy państwa członkowskiego podjęły kroki w celu poinformowania o odnalezionym przedmiocie państwa, które dokonało wpisu?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas (Litwa) w dniu 12 lutego 2021 r. – „Romega” UAB / Valstybinė maisto ir veterinarijos tarnyba

(Sprawa C-89/21)

(2021/C 163/20)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas

Strona w postępowaniu głównym

Wnosząca odwołanie: „Romega” UAB

Druga strona postępowania: Valstybinė maisto ir veterinarijos tarnyba

Pytania prejudycjalne

Czy art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2073/2005 z dnia 15 listopada 2005 r. w sprawie kryteriów mikrobiologicznych dotyczących środków spożywczych (1) oraz art. 14 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (2) należy interpretować w ten sposób, że przyznają one właściwym organom nadzoru państwa członkowskiego margines uznania w zakresie stwierdzenia, że świeże mięso drobiowe spełniające wymogi określone w wierszu l.28 rozdziału 1 załącznika I do rozporządzenia nr 2073/2005 nie spełnia wymogów art. 14 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 178/2002 w sytuacji, gdy produkt spożywczy należący do tej kategorii żywności jest zanieczyszczony serotypami Salmonella innymi niż serotypy określone w wierszu l.28 rozdziału 1 załącznika I do rozporządzenia nr 2073/2005, jak to stwierdzono w niniejszej sprawie?

---

(1)  Dz.U. 2005 L 338, s. 1.

(2)  Dz.U. 2002 L 31, s. 1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd – Błagojewgrad (Bułgaria) w dniu 16 lutego 2021 r. – МV – 98 / Naczałnik na otdeł „Operatiwni dejnosti” – grad Sofia w gławna direkcija „Fiskalen kontroł” pri Centrałno uprawlenie na Nacjonałnata agencija za prichodite

(Sprawa C-97/21)

(2021/C 163/21)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administratiwen syd – Błagojewgrad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: МV – 98

Strona przeciwna: Naczałnik na otdeł „Operatiwni dejnosti” – grad Sofia w gławna direkcija „Fiskalen kontroł” pri Centrałno uprawlenie na Nacjonałnata agencija za prichodite

1.

Czy art. 273 dyrektywy 2006/112/WE (1) Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej i art. 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że dopuszczają one krajowe uregulowanie prawne takie jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, na mocy którego można kumulować postępowanie administracyjne dotyczące stosowania przymusowego środka administracyjnego i postępowanie karnoadministracyjne dotyczące nałożenia sankcji majątkowej za ten sam czyn przeciwko tej samej osobie, polegający na braku zarejestrowania i naliczenia sprzedaży towarów poprzez wystawienie dokumentu sprzedaży?

1.1.

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy art. 273 dyrektywy 2006/112 i art. 52 ust. 1 karty należy interpretować w ten sposób, że nie dopuszczają one krajowego uregulowania prawnego takiego jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, na mocy którego można kumulować postępowanie administracyjne dotyczące stosowania przymusowego środka administracyjnego i postępowanie karnoadministracyjne dotyczące nałożenia sankcji majątkowej za ten sam czyn przeciwko tej samej osobie, polegający na braku zarejestrowania i naliczenia sprzedaży towarów poprzez wystawienie dokumentu sprzedaży, w sytuacji gdy w uregulowaniu tym nie ustanowiono równocześnie obowiązku organów właściwych do przeprowadzenia obydwu postępowań i sądów, dotyczącego kontroli skutecznego stosowania zasady proporcjonalności, przy uwzględnieniu ogólnego ciężaru skumulowanych środków w stosunku do ciężaru konkretnego naruszenia?

2.

Jeśli możność stosowania art. 50 i art. 52 ust. 1 karty nie zostanie potwierdzona w niniejszym wypadku, czy art. 273 dyrektywy 2006/112 i art. 49 ust. 3 karty należy interpretować w ten sposób, że nie dopuszczają one krajowego uregulowania prawnego takiego jak art. 186 ust. 1 Zakon za danyk wyrchu dobawenata stojnost (ustawy o podatku od wartości dodanej, zwanej dalej „ZDDS”), w którym za ten sam czyn tej samej osoby – polegający na braku zarejestrowania i naliczenia sprzedaży towarów poprzez wystawienie dokumentu sprzedaży – przewidziano, obok nałożenia sankcji majątkowej określonej w art. 185 ust. 2 ZDDS, zastosowanie przymusowego środka administracyjnego polegającego na „opieczętowaniu obiektu” przez okres 30 dni?

3.

Czy art. 47 akapit pierwszy karty należy interpretować w ten sposób, że dopuszcza on środki ustanowione w prawie krajowym w celu zagwarantowania ochrony interesu określonego w art. 273 dyrektywy 2006/112, takie jak wstępne wykonanie przymusowego środka administracyjnego polegającego na „opieczętowaniu obiektu” przez okres 30 dni w ramach ochrony domniemanego interesu publicznego, przy czym ochrona przed tym wstępnym wykonaniem jest ograniczona przed sądem do oceny przeciwnego, porównywalnego interesu prywatnego?

---

(1)  Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Specializiran nakazatelen syd (Bułgaria) w dniu 22 lutego 2021 r. – postępowanie karne przeciwko IR

(Sprawa C-105/21)

(2021/C 163/22)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Specializiran nakazatelen syd

Strony w postępowaniu głównym

IR

Pytania prejudycjalne

1)

Czy sytuacja, w której wydający nakaz organ sądowy, o którym mowa w art. 6 ust. 1 decyzji ramowej [Rady 2002/584 z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi], nie podjął żadnych starań, aby powiadomić poszukiwaną osobę o faktycznych i prawnych podstawach jej aresztowania i o możliwościach zaskarżenia tego aresztowania, podczas gdy osoba ta znajduje się na terytorium państwa członkowskiego wykonującego nakaz, jest zgodna z art. 6 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z art. 5 ust. 4, art. 5 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 lit. c) europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, a także z art. 47 karty, prawem do swobodnego przemieszczania się i pobytu, zasadą równоważności oraz zasadą wzajemnego zaufania?

2)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy zasada pierwszeństwa prawa Unii przed prawem krajowym wymaga, by organ wydający nakaz nie dokonywał takiego powiadomienia, a także – jeśli pomimo braku takiego powiadomienia poszukiwana osoba wystąpi z żądaniem uchylenia krajowego nakazu aresztowania – czy wymaga ona, by wydający nakaz organ sądowy rozpatrzył co do istoty to żądanie dopiero po przekazaniu poszukiwanej osoby?

3)	Jakie są odpowiednie środki prawne przewidziane w prawie Unii, aby dokonać takiego powiadomienia?

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 15 grudnia 2020 r. w sprawie T-24/20, Junqueras i Vies / Parlament, wniesione w dniu 25 lutego 2021 r. przez Oriola Junquerasa i Viesa

(Sprawa C-115/21 P)

(2021/C 163/23)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Oriol Junqueras i Vies (przedstawiciel: adwokat A. Van den Eynde Adroer)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie postanowienia szóstej izby Sądu Unii Europejskiej z dnia 15 grudnia 2020 r. w sprawie T-24/20;

—	uznanie skargi wniesionej przez tę stronę za w pełni dopuszczalną;

—	powtórzenie postępowania w tym celu, by – w wyniku stwierdzenia dopuszczalności skargi – szósta izba Sądu Unii Europejskiej kontynuowała jej rozpatrywanie;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności oraz niniejszego postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Pierwszy: Naruszenie prawa poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sprawie art. 13 ust. 3 i 7 ust. 3 europejskiego aktu wyborczego (1976) (1). Nie ma utraty mandatu lecz zastosowanie podstawy niepołączalności niewykazanej zgodnie z art. 7 ust. 3 europejskiego aktu wyborczego (1976). Parlament Europejski nie mógł odnotować żadnej utraty mandatu O. Junquerasa ani zaistnienia żadnej podstawy niepołączalności wykazanej zgodnie z art. 7 ust. 3 europejskiego aktu wyborczego (1976), ponieważ nie zaistniało ani jedno, ani drugie; „odnotowując”, Parlament Europejski przyznaje skutki prawne decyzji, która nie mogła ich mieć i staje się decyzją zaskarżalną w rozumieniu art. 263 TFUE, naruszającą interesy O. Junquerasa (w szczególności art. 39 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, zwanej dalej „kartą” i art. 9 protokołu nr 7 o przywilejach i immunitetach UE).

Drugi: Naruszenie prawa poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 4 ust. 7 regulaminu Parlamentu Europejskiego. Zaskarżone postanowienie narusza prawo, ponieważ stwierdzono w nim, że Parlament Europejski nie ma kompetencji, by odmówić uznania podstaw niepołączalności zgodnie z tym przepisem. Z powodu niezastosowania art. 4 ust. 7 regulaminu Parlamentu Europejskiego decyzja Parlamentu zmienia sytuację prawną O. Junquerasa, narusza jego prawa (w szczególności w myśl art. 39 karty i art. 9 protokołu nr 7 o przywilejach i immunitetach UE) i w związku z tym zaskarżone postanowienie narusza prawo poprzez stwierdzenie, że nie można wnieść skargi zgodnie z art. 263 TFUE.

Trzeci: Błędna wykładnia art. 8 i 12 europejskiego aktu wyborczego i art. 3 ust. 3 regulaminu Parlamentu Europejskiego, ponieważ podstawa niepołączalności zastosowana wobec O. Junquerasa nie jest właściwa dla procedury wyborczej. Nie można wyprowadzić wniosku, że państwo może ustanowić rzeczoną podstawę niepołączalności zgodnie z przepisami o procedurze wyborczej, o których mowa w europejskim akcie wyborczym (1976). Postanowienie narusza prawo poprzez brak stwierdzenia sprzeczności art. 13 ust. 3 europejskiego aktu wyborczego (1976) i art. 4 ust. 7 regulaminu Parlamentu Europejskiego z art. 39 (oba ustępy) karty, art. 41 (ust. 1 i 2) karty, art. 21 (ust. 2) karty, ponieważ ustanawiają ograniczenia praw w sposób sprzeczny z art. 52 ust. 1 i 3 karty. Postanowienie narusza prawo poprzez nieuwzględnienie przyznania karcie rangi normatywnej równej prawu pierwotnemu Unii Europejskiej. Zastosowanie przepisów sprzecznych z kartą uwidacznia, że zaskarżony akt jest decyzją wywierającą skutki na sytuację prawną O. Junquerasa i zaskarżalną zgodnie z art. 263 TFUE i dlatego zaskarżone postanowienie narusza prawo. Subsydiarnie, w postanowieniu należało osiągnąć wykładnię art. 13 ust. 3 europejskiego aktu wyborczego (1976) i art. 4 ust. 7 regulaminu Parlamentu Europejskiego zgodną z prawami chronionymi w karcie i orzecznictwem Trybunału, z uwzględnieniem również wyjątkowych okoliczności konkretnego przypadku oraz informacji, którymi Parlament Europejski już dysponował. Zaskarżony akt narusza prawo poprzez nieuwzględnienie, że w konkretnym przypadku można było dojść do wniosku, że wystąpił błąd rzeczowy w rozumieniu art. 4 ust. 7 regulaminu Parlamentu Europejskiego, który upoważniał Parlament do odmowy stwierdzenia wakatu lub uznania zastosowanej podstawy niepołączalności. Tym samym zaskarżone postanowienie narusza prawo, ponieważ sporny akt jest decyzją wywołującą skutki prawne wobec O. Junquerasa i jest zaskarżalny zgodnie z art. 263 TFUE.

Czwarty: Zaskarżone postanowienie narusza prawo poprzez stwierdzenie, ze inicjatywa Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego zgodnie z art. 8 regulaminu Parlamentu Europejskiego nie jest w myśl prawa Unii obowiązkowa. Porządek prawny należy interpretować jako całość, a art. 39 karty (podlegający obowiązkowemu stosowaniu przez państwa członkowskie stosownie do art. 51 ust. 1 karty), obowiązek lojalnej współpracy i art. 9 protokołu nr 7 o przywilejach i immunitetach UE oraz art. 6 regulaminu Parlamentu Europejskiego powodują, że obowiązkowe staje się przestrzeganie praw O. Junquerasa, jeżeli państwo członkowskie zostało powiadomione o sytuacji przez Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego zgodnie z art. 8 regulaminu Parlamentu. W zaskarżonym postanowieniu dokonano błędnej interpretacji, że w sprawie nie zachodzą szczególne okoliczności powodujące, że bezczynność Parlamentu Europejskiego jest aktem zaskarżalnym (różne wnioski o ochronę immunitetu O. Junquerasa, które zostały zignorowane, a przede wszystkim wyrok Trybunału uznający jego status wybranego [członka Parlamentu Europejskiego] i pozwalający stwierdzić naruszenie jego praw przez brak wniosku o uchylenie jego immunitetu). W zaskarżonym postanowieniu dokonano błędnej interpretacji, że w szczególnych okolicznościach konkretnego przypadku odmowa rozpatrzenia wniosku o ochronę w trybie pilnym z art. 8 regulaminu Parlamentu Europejskiego jest decyzją odmawiającą O. Junquerasowi skutków prawnych w zakresie ochrony jego immunitetu i w związku z tym podlegającą zaskarżeniu zgodnie z art. 263 TFUE.

---

(1)  Dz.U. L 278 z 8.10.1976, s. 5

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 16 grudnia 2020 r. w sprawie T-207/18, PlasticsEurope / ECHA, wniesione w dniu 25 lutego 2021 r. przez PlasticsEurope

(Sprawa C-119/21 P)

(2021/C 163/24)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: PlasticsEurope (przedstawiciele: R. Cana, avocat, E. Mullier, avocate)

Druga strona postępowania: Europejska Agencja Chemikaliów, Republika Federalna Niemiec, Republka Francuska, ClientEarth

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-207/18;

—	stwierdzenie nieważności spornego aktu;

—	tytułem ewentualnym, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania w przedmiocie zgłoszonego przez wnoszącego odwołanie żądania stwierdzenia nieważności;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami niniejszego postępowania, w tym kosztami poniesionymi przed Sądem i kosztami poniesionymi przez interwenientów.

Zarzuty i główne argumenty

1.

Zakresu uznania przyznanego Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA) przy dokonywaniu oceny substancji do celów zidentyfikowania ich jako substancji wzbudzających szczególnie duże obawy zgodnie z art 57 lit. f) rozporządzenia (WE) 1907/2006 (1) (zwanego dalej „rozporządzeniem REACH”) nie można interpretować w taki sposób, aby pozostawić ECHA całkowitą i niepodważalną swobodę popełniania oczywistych błędów przy wyborze i ocenie „dowodów naukowych” na podstawie wspomnianego art. 57 lit. f). Sąd jednak zgodził się na to, orzekając, że oczywisty błąd w ocenie można bowiem stwierdzić tylko wtedy, gdy ECHA całkowicie i błędnie pominęła wiarygodne badanie, którego uwzględnienie zmieniłoby całościową ocenę dowodów w taki sposób, że ostateczna decyzja zostałaby pozbawiona wiarygodności. Sąd przyznał ponadto, że ECHA mogła opierać się na niewiarygodnych badaniach i że ich niska wiarygodność nie wykluczała ich uwzględnienia. Sąd posunął się jeszcze dalej, akceptując poleganie na niewiarygodnych i mało przekonujących badaniach naukowych, kiedy ich wyniki potwierdzały docelową hipotezę ECHA dotyczącą rzekomych niebezpiecznych właściwości substancji. Postępując tak, Sąd naruszył prawo i zasadę wysokich standardów naukowych.

2.

Sąd naruszył prawo i dokonał niewłaściwej wykładni art. 57 lit. f) rozporządzenia REACH, a także naruszył prawo wnoszącego odwołanie do bycia wysłuchanym, błędnie interpretując argumenty wnoszącego odwołanie w odniesieniu do wymogu ustalenia, że substancja daje powody do obaw równoważnych obawom stwarzanym przez substancje zidentyfikowane na podstawie art. 57 lit. a) – e) rozporządzenia REACH.

3.	Sąd naruszył prawo, dokonując oceny dowodów związanych z argumentami wnoszącego odwołanie co do wiarygodności badań naukowych, oraz przeinaczył przedstawione mu dowody.

4.	Uznając, że dokonana przez ECHA ocena dowodów naukowych była poparta przez zasadę ostrożności, Sąd dokonał nieprawidłowej interpretacji tej zasady, a zatem naruszył prawo.

5.

Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że półprodukty nie są wyłączone z procedury identyfikacji przewidzianej w art. 57 i 59 rozporządzenia REACH ze względu na to, że przepisy te dotyczą wyłącznie swoistych właściwości danej substancji, nie zaś jej zastosowań (co miałoby obejmować kwestię tego, czy substancja jest półproduktem, czy też nim nie jest), i że dokonanie przez ECHA takiej identyfikacji nie było nieproporcjonalne.

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. 2006, L 396, s. 1).

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 16 grudni 2020 r. w sprawie T-93/18, International Skating Union / Komisja Europejska, wniesione w dniu 26 lutego 2021 r. przez International Skating Union

(Sprawa C-124/21 P)

(2021/C 163/25)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: International Skating Union (przedstawiciel: J.F. Bellis, avocat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Mark Jan Hendrik Tuitert, Niels Kerstholt, European Elite Athletes Association

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej T-93/18, International Skating Union/Komisja, w zakresie, w jakim oddalono w nim skargę wnoszącej odwołanie;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 8 grudnia 2017 r. w sprawie AT/40208 – Zasady kwalifikowania zawodników Międzynarodowej Unii Łyżwiarskiej; oraz

—	obciążenie Komisji oraz interwenientów w pierwszej instancji kosztami niniejszego postępowania i kosztami postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy: Sąd naruszył art. 263 TFUE oraz orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości dotyczące art. 101 TFUE, uznając, że zasady kwalifikowania zawodników ISU ograniczają konkurencję ze względu na cel.

Część 1: Sąd nie zbadał żadnego z argumentów wnoszącej odwołanie kwestionujących dokonaną przez Komisję ocenę okoliczności faktycznych uzasadniających stwierdzenie ograniczenia konkurencji ze względu na cel, przedstawioną w decyzji Komisji z dnia 8 grudnia 2017 r. w sprawie AT/40208 – Zasady kwalifikowania zawodników Międzynarodowej Unii Łyżwiarskiej (zwanej dalej „sporną decyzją”).

Wszystkie argumenty wnoszącej odwołanie podważające dokonaną przez Komisję ocenę okoliczności faktycznych uzasadniających zawarte w art. 1 spornej decyzji stwierdzenie, że ISU naruszyła art. 101 TFUE poprzez „przyjęcie i stosowanie” zasad kwalifikowania zawodników zostały albo błędnie uznane za nieskuteczne, albo po prostu pominięte.

Część 2: Sąd ponownie zdefiniował ograniczenie konkurencji, o którym mowa w niniejszej sprawie, naruszając ciążący na nim obowiązek niezastępowania rozumowania Komisji własnym rozumowaniem, oraz błędnie zakwalifikował elementy omówione przez Komisję w sekcji 8.5 spornej decyzji jako istotne dla stwierdzenia ograniczenia konkurencji ze względu na cel, naruszając orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości dotyczące art. 101 TFUE.

Zamiast przeprowadzić kontrolę zawartego w spornej decyzji stwierdzenia naruszenia, sąd określił nowe naruszenie konkurencji ze względu na cel, które wywiódł z: 1) abstrakcyjnej analizy zasad kwalifikowania zawodników ISU, niepowiązanej z żadną analizą tego, w jaki sposób są one stosowane w praktyce; oraz 2) elementów omówionych przez Komisję w sekcji 8.5 spornej decyzji, które nie są związane ze stwierdzeniem w tej decyzji naruszenia ze względu na cel (sekcja 8.3).

Część 3: Sąd dopuścił się naruszeń prawa w związku z analizą czterech elementów, na które powołała się Komisja w celu stwierdzenia, że zasady kwalifikowania zawodników ISU stanowią ograniczenie konkurencji ze względu na cel.

Treść zasad kwalifikowania zawodników: z poziomu sankcji nakładanych w ramach stosowania zasad kwalifikowania zawodników nie można wywieść żadnego wniosku co do domniemanego ograniczającego celu tych zasad. Niekorzystne dla konkurencji skutki wynikają ze stosowania sankcji tylko wówczas, gdy odmowa zatwierdzenia danego wydarzenia jest nieuzasadniona. Sam poziom sankcji nie świadczy w żaden sposób o treści zasad.

Cele zasad kwalifikowania zawodników ISU: z uznanie, że system preautoryzacji ISU służy realizacji uzasadnionego celu powinno być dla Sądu podstawą do wyciągnięcia wniosku, że zasady kwalifikowania zawodników ISU nie mogą ograniczać konkurencji ze względu na cel.

Kontekst prawny i gospodarczy zasad kwalifikowania zawodników ISU: Sąd błędnie zinterpretował wyrok w sprawie C-67/13, Cartes Bancaires, uznając za nieistotną okoliczność, że wszystkie zawody łyżwiarstwa szybkiego organizowane przez osoby trzecie były zatwierdzane przez ISU na tej podstawie, że nie było żadnych „interakcji” między rynkiem łyżwiarstwa figurowego, a właściwym rynkiem łyżwiarstwa szybkiego.

Przyświecający ISU zamiar ograniczenia konkurencji: okoliczność, że zamiar nie jest niezbędnym czynnikiem analizy „ze względu na cel”, nie upoważnia Sądu do oddalenia jako bezskutecznych argumentów wnoszącej odwołanie podważających dokonaną przez Komisję ocenę okoliczności faktycznych zawartą w motywach 175–178 spornej decyzji, na której Komisja oparła się w celu stwierdzenia, że ISU naruszyła art. 101 TFUE poprzez przyjęcie i stosowanie zasad kwalifikowania zawodników.

Zarzut drugi: Sąd naruszył prawo, nie odnosząc się do zarzutu czwartego podniesionego przez wnoszącą odwołanie w jej skardze, według którego decyzja ISU odmawiająca zatwierdzenia zawodów Dubai Icederby 2014 nie wchodzi w zakres art. 101 TFUE, ponieważ decyzja ta służyła realizacji uzasadnionego celu zgodnego z kodeksem etycznym ISU, który zakazuje wszelkich form wspierania zakładów.

Sąd naruszył prawo, błędnie uznając, że zarzut wnoszącej odwołanie zawiera abstrakcyjne rozważania na temat zasadności celu, jakim jest ochrona integralności łyżwiarstwa szybkiego. W zarzucie tym zakwestionowano odmowę uznania przez Komisję zasadności wyrażonych przez ISU wątpliwości etycznych odnoszących się do koncepcji zawodów łyżwiarstwa szybkiego połączonych z zakładami sportowymi, które miały być oferowane na miejscu podczas imprezy w Dubaju. Sąd pominął przedstawione przez ISU dowody, a w szczególności sprawozdanie z przeprowadzonej na forum Zgromadzenia Narodowego Korei Południowej debaty, w której odrzucono tę koncepcję ze względu na duże ryzyko manipulacji, co potwierdza obawy etyczne wyrażone przez ISU. Zawody Dubai Icederby są jedynym wydarzeniem sportowym, które nie zostało zatwierdzone w ramach systemu preautoryzacji ISU.

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 16 grudnia 2020 r. w sprawie T-430/18, American Airlines / Komisja Europejska, wniesione w dniu 26 lutego 2021 r. przez American Airlines, Inc.

(Sprawa C-127/21 P)

(2021/C 163/26)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: American Airlines, Inc. (przedstawiciele: J.P. Poitras, avocat, J. Ruiz Calzado, abogado, J. Wileur, avocat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Delta Air Lines, Inc.

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	zawieszenie i uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2017) 2788 final z dnia 30 kwietnia 2018 r.;

—	tytułem żądania ewentualnego, ponowne skierowanie sprawy do Sądu Unii Europejskiej, aby ten wydał rozstrzygnięcie zgodne z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości;

—	obciążenie Komisji poniesionymi przez nią i przez wnoszącą odwołanie kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania przed Sądem;

—	podjęcie wszelkich innych środków, które Trybunał uzna za konieczne.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie opiera je na jednym tylko zarzucie, dotyczącym tego, że Sąd miał dopuścić się naruszenia prawa zatwierdzając przyjętą przez Komisję błędną wykładnię, zgodnie z którą kryterium „właściwego wykorzystania” zawarte w klauzuli 1.10 zobowiązań dotyczących połączenia American Airlines-US Airways (zwanych dalej „zobowiązaniami”) oznacza jedynie „brak wykorzystania stanowiącego nadużycie” i że, w konsekwencji, błędnie zatwierdził w tym wyroku decyzję Komisji C(2018) 2788 final z dnia 30 kwietnia 2018 r., przyznającej Delta Air Lines prawa nabyte (sprawa M.6607 – US Airways/American Airlines).

Zarzut ten dzieli się na trzy części:

W pierwszej z nich wnosząca odwołanie skupia się na prawidłowym z prawnego punktu widzenia podejściu do wykładni kryterium „właściwego wykorzystania” przy przyznawaniu praw nabytych z tytułu klauzuli 1.10 zobowiązań i wykazuje, że Sąd w swym podejściu do wykładni dopuścił się naruszenia prawa.

W drugiej części wnosząca odwołanie wskazuje, że Sąd również dopuścił się naruszenia prawa zatwierdzając analizę Komisji, zgodnie z którą „właściwe wykorzystanie” oznacza jedynie „brak wykorzystania stanowiącego nadużycie”, zatwierdzając w ten sposób błędnie to, iż Delta nie wykorzystuje 470 korekt czasu na start lub lądowanie.

W trzeciej części wnosząca odwołanie wyjaśnia, jakich naruszeń prawa dopuścił się Sąd w wykładni klauzuli 1.9 zobowiązań, a w szczególności sfomułowania „w sposób zgodny ze złożoną ofertą” na podstawie błędnej analizy prawnej formularza RM.

Skarga wniesiona w dniu 5 marca 2021 r. – Parlament Europejski / Komisja Europejska

(Sprawa C-144/21)

(2021/C 163/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Parlament Europejski (przedstawiciele: L. Visaggio, C. Ionescu Dima, M. Menegatti, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 i 5, a także art. 2, 3, 4, 5, 7, 9 i 10 decyzji wykonawczej Komisji C(2020) 8797 z dnia 18 grudnia 2020 r. zezwalającej częściowo na określone zastosowania trójtlenku chromu na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 (1) (Chemservice GmbH i in.), w zakresie, w jakim wskazane przepisy tej decyzji przewidują zezwolenia na zastosowania 2, 4 i 5 (oraz zastosowanie 1 w związku ze sporządzaniem mieszanin dla zastosowań 2, 4 i 5) oznaczone sygnaturami od REACH/20/18/0 do REACH/20/18/27;

—	tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji C(2020) 8797 z dna 18 grudnia 2020 r. w całości;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut, w ramach którego twierdzi, ze zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem wymogów określonych w art. 60 ust. 4 i 7 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady, wobec czego należy stwierdzić jej nieważność w zakresie, w jakim przewiduje ona zezwolenia dla zastosowań 2, 4 i 5 (oraz zastosowania 1 w związku ze sporządzaniem mieszanin dla zastosowań 2, 4 i 5) oznaczone sygnaturami od REACH/20/18/0 do REACH/20/18/27. Tytułem żądania ewentualnego, na wypadek gdyby Trybunał uznał, że zawarte w zaskarżonej decyzji zezwolenia dla zastosowania 6, oznaczone sygnaturami od REACH/20/18/28 do REACH/20/18/34 są na tyle ściśle związane z zezwoleniami dla innych zastosowań, że zezwoleń udzielonych dla zastosowań 2, 4 i 5 (oraz zastosowania 1 w związku ze sporządzaniem mieszanin dla zastosowań 2, 4 i 5) nie da się oddzielić od pozostałej części zaskarżonej decyzji, strona skarżąca utrzymuje, że należy stwierdzić nieważność tej decyzji w całości.

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. 2006, L 396, s. 1).

Wyrok Sądu z dnia 10 marca 2021 r. – ViaSat / Komisja

(Sprawa T-245/17) (1)

(Skarga na bezczynność i o stwierdzenie nieważności - Sieci i usługi łączności elektronicznej - Zharmonizowane wykorzystanie widma częstotliwości 2 GHz - Ogólnoeuropejskie systemy dostarczające satelitarne usługi komunikacji ruchomej (MSS) - Decyzja 2007/98/WE - Zharmonizowana procedura selekcji operatorów - Zezwolenia dla wybranych operatorów - Decyzja 626/2008/WE - Wezwanie do działania - Brak wezwania do usunięcia uchybienia - Zajęcie stanowiska przez Komisję - Niedopuszczalność - Odmowa działania - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność - Kompetencje Komisji)

(2021/C 163/28)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ViaSat, Inc. (Carlsbad, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci E. Righini, J. Ruiz Calzado, P. de Bandt, M. Gherghinaru i L. Panepinto)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Braun, L. Nicolae i V. Di Bucci, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Królestwo Niderlandów (przedstawiciel: M. Bulterman, pełnomocnik), Eutelsat SA (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci L. de la Brosse i C. Barraco-David)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: EchoStar Mobile Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciel: A. Robertson, QC), Inmarsat Ventures Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci C. Spontoni, B. Amory i É. Barbier de La Serre oraz A. Howard, barrister)

Przedmiot

Tytułem żądania głównego, oparte na art. 265 TFUE żądanie stwierdzenia, że Komisja niezgodnie z prawem zaniechała podjęcia pewnych działań w ramach zharmonizowanego stosowania przepisów dotyczących świadczenia satelitarnych usług łączności ruchomej (MSS) w paśmie częstotliwości 2 GHz oraz, tytułem ewentualnym, żądanie oparte na art. 263 TFUE, zmierzające do stwierdzenia nieważności pism Komisji z dnia 14 i 21 lutego 2017 r., w których odpowiedziała ona na wezwanie skarżącej do działania.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	ViaSat, Inc. pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Eutelsat SA, Królestwo Niderlandów, EchoStar Mobile Ltd i Inmarsat Ventures Ltd pokrywają własne koszty

---

(1)  Dz.U. C 213 z 3.7.2017.

Wyrok Sądu z dnia 10 marca 2021 r. – Ayuntamiento de Quart de Poblet / Komisja

(Sprawa T-539/18) (1)

(Klauzula arbitrażowa - Program ramowy na rzecz innowacji i konkurencyjności (2007 – 2013) - Umowy „Highly scalable Deployment model of Inclusive E-GOvern” (DIEGO) i „Speeding Every European Digital” (SEED) - Noty obciążeniowe - Koszty kwalifikowalne - Uzasadnienie kosztów - Wiarygodność harmonogramów prac poświęconych realizacji projektów)

(2021/C 163/29)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Ayuntamiento de Quart de Poblet (Quart de Poblet, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci B. Sanchis Piqueras i J.A. Rodríguez Pellitero)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Estrada de Solà i M. Ilkova, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 272 TFUE żądanie zmierzające zasadniczo do stwierdzenia nieistnienia wierzytelności umownych, które – jak twierdzi Komisja – przysługują tej instytucji wobec strony skarżącej na podstawie umów o udzielenie dotacji DIEGO i SEED.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Ayuntamiento de Quart de Poblet pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 427 z 26.11.2018.

Wyrok Sądu z dnia 10 marca 2021 r. – Kerry Luxembourg / EUIPO – Ornua (KERRYMAID)

(Sprawa T-693/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie unijnego słownego znaku towarowego KERRYMAID - Wcześniejszy unijny graficzny znak towarowy zawierający element słowny Kerrygold - Względna podstawa odmowy rejestracji - Nazwa geograficzna - Element dominujący - Zgodne współistnienie - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Stosowanie prawa w czasie)

(2021/C 163/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kerry Luxembourg Sàrl (Luksemburg, Luksemburg) (przestawiciele: F. Traub, avocat, i I. Connor, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: H. O’Neill i S. Hanne, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą, będąca interwenientem w postępowaniu przed Sądem: Ornua Co-operative Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci E. Armijo Chávarri i A. Sanz Cerralbo)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 lipca 2019 r. (sprawa R 2473/2013-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Kerry Luxembourg a Ornua.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Kerry Luxembourg Sàrl pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i Ornua Co-operative Ltd.

---

(1)  Dz.U. C 413 z 9.12.2019.

Wyrok Sądu z dnia 10 marca 2021 r. – FI / Komisja

(Sprawa T-694/19) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Żyjący małżonek - Renta rodzinna - Artykuły 18, 19 i 20 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego - Przesłanki kwalifikujące - Czas trwania małżeństwa - Zarzut niezgodności z prawem - Równość traktowania - Proporcjonalność)

(2021/C 163/31)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: FI (przedstawiciel: adwokat F. Moyse)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Mongin i T. Bohr, pełnomocnicy)

Interwenientci popierający stronę pozwaną: Parlament Europejski (przedstawiciele: J. Van Pottelberge i J. Steele, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i R. Meyer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 8 marca i z dnia 1 kwietnia 2019 r. oddalających wniosek o przyznanie skarżącemu renty rodzinnej.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 8 marca 2019 r. i z dnia 1 kwietnia 2019 r. oddalających wniosek o przyznanie FI renty rodzinnej.

2)	Komisja pokrywa, poza własnymi kosztami postępowania, koszty poniesione przez FI.

3)	Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej pokrywają każde własne koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 399 z 25.11.2019.

Wyrok Sądu z dnia 24 lutego 2021 r. – Liga Nacional de Fútbol Profesional / EUIPO (El Clasico)

(Sprawa T-809/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Graficzny znak towarowy El Clasico - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Charakter opisowy - Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2021/C 163/32)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Liga Nacional de Fútbol Profesional (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci C. Casas Feu i C.J. Riesco Losa)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: S. Palmero Cabezas i A. Crawcour, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 października 2019 r. (sprawa R 1966/2018-2) dotyczącą międzynarodowej rejestracji wskazującej Unię Europejską graficznego znaku towarowego El Clasico.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Liga Nacional de Fútbol Profesional zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 27 z 27.1.2020.

Wyrok Sądu z dnia 24 lutego 2021 r. – Bezos Family Foundation / EUIPO – SNCF Mobilités (VROOM)

(Sprawa T-56/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego VROOM - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy POP & VROOM - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2021/C 163/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bezos Family Foundation (Seattle, Waszyngton, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci A. Klett, M. Schaffner i M. Lambert Maillard)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Folliard-Monguiral i V. Ruzek, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: SNCF Mobilités, établissement public à caractère industriel et commercial (Saint-Denis, Francja)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 listopada 2019 r. (sprawa R 1288/2019-5), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między SNCF Mobilités a Bezos Family Foundation.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Bezos Family Foundation est condamnée aux dépens.

---

(1)  Dz.U. C 87 z 16.3.2020.

Wyrok Sądu z dnia 24 lutego 2021 r. – Sonova / EUIPO – Digitmarket (B-Direct)

(Sprawa T-61/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Słowny znak towarowy B-Direct - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy bizdirect - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2021/C 163/34)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Sonova AG (Stäfa, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat A. Sabellek)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: R. Manea i A. Söder, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Digitmarket – Sistemas de lnformação SA (Maia, Portugalia)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 listopada 2019 r. (sprawa R 88/2019-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Digitmarket – Sistemas de Informação a Sonovą.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Sonova AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 87 z 16.3.2020.

Wyrok Sądu z dnia 10 marca 2021 r. – Hauz 1929 / EUIPO – Houzz (HAUZ LONDON)

(Sprawa T-66/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego HAUZ LONDON - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy HOUZZ - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2021/C 163/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hauz 1929 Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat N. Lyberis)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: V. Ruzek, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Houzz, Inc. (Palo Alto, Kalifornia, Stany Zjednoczone)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 listopada 2019 r. (sprawa R 884/2019-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Houzz a Hauz 1929.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hauz 1929 Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 95 z 23.3.2020.

Wyrok Sądu z dnia 10 marca 2021 r. – Hauz 1929 / EUIPO – Houzz (HAUZ NEW YORK)

(Sprawa T-67/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego HAUZ NEW YORK - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy HOUZZ - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2021/C 163/36)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hauz 1929 Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat N. Lyberis)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: V. Ruzek, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Houzz, Inc. (Palo Alto, Kalifornia, Stany Zjednoczone)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 listopada 2019 r. (sprawa R 886/2019-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Houzz a Hauz 1929.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hauz 1929 Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 95 z 23.3.2020.

Wyrok Sądu z dnia 10 marca 2021 r. – Hauz 1929 / EUIPO – Houzz (HAUZ EST 1929)

(Sprawa T-68/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego HAUZ EST 1929 - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy HOUZZ - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2021/C 163/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hauz 1929 Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat N. Lyberis)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: V. Ruzek, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Houzz, Inc. (Palo Alto, Kalifornia, Stany Zjednoczone)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 listopada 2019 r. (sprawa R 885/2019-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Houzz a Hauz 1929.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hauz 1929 Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 95 z 23.3.2020.

Wyrok Sądu z dnia 10 marca 2021 r. – Puma / EUIPO – CAMäleon (PUMA-System)

(Sprawa T-71/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego PUMA-System - Wcześniejsze graficzne unijne znaki towarowe PUMA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Naruszenie renomy - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2021/C 163/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Puma SE (Herzogenaurach, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat P. González-Bueno Catalán de Ocón)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Gája i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: CAMäleon Produktionsautomatisierung GmbH (Dettenhausen, Niemcy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 listopada 2019 r. (sprawa R 404/2019-1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Puma a CAMäleon Produktionsautomatisierung.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 27 listopada 2019 r. (sprawa R 404/2019-1) w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza oddaliła odwołanie Puma SE dotyczące zgłoszenia do rejestracji oznaczenia słownego PUMA-System jako unijnego znaku towarowego dla towarów i usług z klas 7, 9, 16 i 42 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, odpowiadających dla każdej z tych klas następującemu opisowi: — klasa 7: „śrubokręty elektryczne”; — klasa 9: „sprzęt komputerowy”, „komputery”, „sprzęt do przetwarzania danych i komputery”, „peryferia komputerowe”, „sprzęt peryferyjny do komputerów”, „magnetyczne i optyczne nośniki danych”, „drukarki komputerowe”, „detektory ciepła” i „mierniki panelowe”; — klasa 16: „katalogi dotyczące oprogramowania komputerowego”, „podręczniki do obsługi oprogramowania komputerowego”, „podręczniki instruktażowe”, „podręczniki instruktarzowe dla komputerów, telefonów komórkowych i urządzeń typu Hand-Held” i „książki; — klasa 42: „aktualizacja i konserwacja oprogramowania i programów komputerowych”, „konfiguracja sprzętu komputerowego za pomocą oprogramowania”, „konfiguracja sieci komputerowych za pomocą oprogramowania”, „konfiguracja oprogramowania komputerowego”, „usługi doradcze w zakresie sprzętu komputerowego i oprogramowania komputerowego” i „usługi wsparcia technicznego w zakresie oprogramowania komputerowego”.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Puma i EUIPO zostają obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 114 z 6.4.2020.

Wyrok Sądu z dnia 10 marca 2021 r. – Golvabia Innovation / EUIPO (MaxWear)

(Sprawa T-99/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego MaxWear - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2021/C 163/39)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Golvabia Innovation AB (Anderstorp, Szwecja) (przedstawiciel: adwokat D. Thorbjörnsson)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: T. von Schantz i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy).

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 grudnia 2019 r. (sprawa R 888/2019-1), dotyczącą zgłoszenia do rejestracji oznaczenia słownego MaxWear jako znaku towarowego Unii Europejskiej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Golvabia Innovation AB zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 129 z 20.4.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 4 marca 2021 r. – Brand IP Licensing / EUIPO – Facebook (lovebook)

(Sprawa T-728/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie zgłoszenia do rejestracji - Umorzenie postepowania)

(2021/C 163/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Brand IP Licensing Ltd (Tortola, Brytyjskie Wyspy Dziewicze) (przedstawiciel: J. MacKenzie, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: L. Rampini i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Facebook, Inc. (Menlo Park, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: Y. Zhou, solicitor)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 października 2018 r. (sprawa R 2279/2017-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Facebook a Brand IP Licensing.

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Brand IP Licensing Ltd i Facebook, Inc. pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

---

(1)  Dz.U. C 54 z 11.2.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 23 lutego 2021 r. – Frutas Tono / EUIPO – Agrocazalla (Marién)

(Sprawa T-587/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Interwencja drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą - Odpowiedź na skargę złożona po terminie - Niedopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta na podstawie art. 173 § 1 regulaminu postępowania - Unieważnienie wcześniejszego słownego znaku towarowego służącego za podstawę zaskarżonej decyzji - Umorzenie postępowania)

(2021/C 163/41)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Frutas Tono, SL (Benifairó de la Valldigna, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat A. Cañizares Doménech)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Agrocazalla, SL (Lorca, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 25 czerwca 2019 r. (sprawa R 171/2018-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Agrocazalla a Frutas Tono.

Sentencja

1)	Agrocazalla, SL nie zostaje dopuszczona do udziału w sprawie.

2)	Agrocazalla pokrywa własne koszty.

3)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

4)	Każda ze stron ponosi własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 363 z 28.10.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 5 marca 2021 r. – Aquind i in. / Komisja

(Sprawa T-885/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Energia - Transeuropejska infrastruktura energetyczna - Rozporządzenie (UE) nr 347/2013 - Przekazanie uprawnień Komisji - Artykuł 290 TFUE - Akt delegowany zmieniający unijną listę projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania - Charakter aktu w okresie, w którym Parlament i Rada mogą wyrazić sprzeciw - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Oczywista niedopuszczalność)

(2021/C 163/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Aquind Ltd (Wallsend, Zjednoczone Królestwo), Aquind Energy Sàrl, (Luksemburg, Luksemburg), Aquind SAS (Rouen, Francja) (przedstawiciele: S. Goldberg, C. Davis, J. Bille, solicitors, i E. White, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: O. Beynet, Y. Marinova i B. De Meester, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: J. Möller, D. Klebs, S. Heimerl i S. Costanzo, pełnomocnicy), Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: J. Ruiz Sánchez, pełnomocnik), Republika Francuska (przedstawiciele: A.L. Desjonquères, C. Mosser i A. Daniel, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/389 Komisji z dnia 31 października 2019 r. zmieniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 347/2013 w odniesieniu do unijnej listy projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania (Dz.U. 2020, L 74, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna

2)	Aquind Ltd, Aquind Energy Sàrl i Aquind SAS pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję, w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

3)	Republika Federalna Niemiec, Królestwo Hiszpanii i Republika Francuska pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 68 z 2.3.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 4 marca 2021 r. – NEC OncoImmunity / EASME

(Sprawa T-132/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Program ramowy w zakresie badań naukowych i innowacji „Horizon 2020” (2014 – 2020) - Umowa o udzielenie dotacji - Pismo w sprawie wypowiedzenia - Akt wpisujący się w ramy czysto umowne, z którymi jest nierozerwalnie związany - Niedopuszczalność - Rozporządzenie (UE) nr 1290/2013 - Utrata statusu MŚP)

(2021/C 163/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: NEC OncoImmunity AS (Oslo, Norwegia) (przedstawiciele: adwokaci T. Nordby, R. Bråthen i O. Brouwer)

Strona pozwana: Agencja Wykonawcza ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw (przedstawiciele: G. Niddam i A. Galea, pełnomocnicy, których wspierali adwokaci D. Waelbroeck i A. Duron)

Przedmiot

Tytułem żądania głównego wniosek na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie nieważności domniemanej decyzji zawartej w piśmie EASME nr Ares (2019) 7905893 z dnia 23 grudnia 2019 r. dotyczącej wypowiedzenia umowy o udzielenie dotacji zawartej w ramach programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji „Horizon 2020” (2014–2020) oraz, tytułem żądania ewentualnego, wniosek na podstawie art. 272 TFUE o stwierdzenie, że zostały naruszone postanowienia tej umowy.

Sentencja

1)	Skarga została odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	NEC OncoImmunity AS zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 161 z 11.5.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 26 lutego 2021 r. – Vulkano Research and Development / EUIPO – Ega (EGA Master)

(Sprawa T-135/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Wycofanie wniosku o unieważnienie prawa do znaku - Umorzenie postępowania)

(2021/C 163/44)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Vulkano Research and Development, SL (Vitoria-Gasteiz, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci V. Wellens i C. Schellekens)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Walicka i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Ega sp. z o.o. sp.k. (Starogard Gdański, Polska) (przedstawiciele: adwokaci K. Błach Morysińska i K. Dobrowolski)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 13 grudnia 2013 r. (sprawa R 1038/2018-1) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Egą a Vulkano Research and Development.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Vulkano Research and Development, SL i Ega sp. z o.o. sp.k. pokrywają własne koszty oraz, po połowie, koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

---

(1)  Dz.U. C 161 z 11.5.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 8 marca 2021 r. – KG / Parlament

(Sprawa T-251/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności i o zadośćuczynienie - Służba publiczna - Emerytura - Skorzystanie ze współczynnika korygującego w odniesieniu do ustalenia praw emerytalnych - Odmowa zajęcia stanowiska w przedmiocie wniosku skarżącego - Brak niekorzystnego aktu - Niedopuszczalność)

(2021/C 163/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: KG (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues i A. Champetier)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: T. Lazian i I. Terwinghe, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 270 TFUE żądanie, po pierwsze, stwierdzenia nieważności pisma Parlamentu z dnia 30 sierpnia 2019 r., w którym Parlament odmówił wydania decyzji dotyczącej zastosowania współczynnika korygującego w odniesieniu do przyszłego ustalenia praw emerytalnych skarżącej, jak również decyzji oddalającej zażalenie dotyczące tego pisma, oraz po drugie, wypłaty zadośćuczynienia za krzywdę, jaką z tego powodu miała ponieść skarżąca.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 247 z 27.7.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 25 lutego 2021 r. – Ultrasun / EUIPO (ULTRASUN)

(Sprawa T-437/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego ULTRASUN - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2021/C 163/46)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Ultrasun AG (Zurych, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci A. von Mühlendahl i H. Hartwig)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: E. Markakis, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 kwietnia 2020 r. (sprawa R 1453/2019-4), dotyczącą zgłoszenia oznaczenia słownego ULTRASUN jako unijnego znaku towarowego

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Ultrasun AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 279 z 24.8.2020.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 23 lutego 2021 r. – Symrise / ECHA

(Sprawa T-655/20 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - REACH - Substancja 2-ethylhexyl salicylate - Kontrola zgodności rejestracji z przepisami - Obowiązek dostarczenia pewnych informacji, do których uzyskania konieczne jest przeprowadzenie badań na zwierzętach - Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Brak pilnego charakteru)

(2021/C 163/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Symrise AG (Holzminden, Niemcy) (przedstawiciele: R. Cana, E. Mullier i H. Widemann, adwokaci)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów (przedstawiciele: W. Broere, N. Knight i M. Heikkilä, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 278 i 279 TFUE żądanie zarządzenia środków tymczasowych polegających, po pierwsze, na zawieszeniu wykonania wydanej przez Radę Odwoławczą Europejskiej Agencji Chemikaliów decyzji z dnia 18 sierpnia 2020 r. w sprawie nr A-009–2018 dotyczącej dokumentacji rejestracyjnej skarżącej dla substancji 2-ethylhexyl salicylate i, po drugie, nakazania przedłużenia, na czas tego zawieszenia, terminu wyznaczonego na podanie do wiadomości wyników testów.

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Postanowienie Sądu z dnia 10 marca 2021 r. – El Corte Inglés / EUIPO – Kassl (STUDIO KASSL)

(Sprawa T-7/21) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie zgłoszenia do rejestracji - Umorzenie postępowania)

(2021/C 163/48)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: El Corte Inglés, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J.L. Rivas Zurdo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J.F. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Kassl Holding BV (Amsterdam, Niderlandy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 29 października 2020 r. (sprawa R 880/2020-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między El Corte Inglés a Kassl.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 62 z 22.2.2021.

Skarga wniesiona w dniu 7 grudnia 2020 r. – Kirimova / EUIPO

(Sprawa T-727/20)

(2021/C 163/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nigar Kirimova (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokatka A. Parassina)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji dyrektora wykonawczego EUIPO z dnia 30 września 2020 r.;

—

nakazanie EUIPO przyznania jej odstępstwa od wymogu posiadania obywatelstwa jednego z państw członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego przewidzianego w art. 120 ust. 4 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (1) (zwanego dalej „rozporządzeniem 2017/1001”);

—	nakazanie EUIPO umieszczenia jej nazwiska na liście zawodowych pełnomocników zgodnie art. 120 rozporządzenia 2017/1001;

—	obciążenie EUIPO całością kosztów i wydatków.

Zarzuty i główne argumenty

W skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora wykonawczego EUIPO nr ER 93419–2020 z dnia 30 września 2020 r. w przedmiocie jej wniosku o umieszczenie jej nazwiska na liście zawodowych pełnomocników zgodnie z art. 120 rozporządzenia 2017/1001 i wniosku o przyznanie jej odstępstwa przewidzianego w art. 120 ust. 4 lit. b) tego rozporządzenia.

Na poparcie skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady pewności prawa.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 120 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001 ze względu na brak jego interpretacji i zastosowania w świetle podstawowych zasad Unii Europejskiej i podstawowego zakazu dyskryminacji.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady dobrej administracji poprzez nadużycie uprawnień dyskrecjonalnych.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 94 i 97 rozporządzenia 2017/1001 poprzez naruszenia prawa do bycia wysłuchanym.

5.	Zarzut piąty dotyczący nieprawidłowej oceny dowodu przedstawionego w sprawie.

---

(1)  Dz.U. 2017 L 154, s. 1.

Skarga wniesiona w dniu 22 stycznia 2021 r. – Rumunia / Komisja

(Sprawa T-33/21)

(2021/C 163/50)

Język postępowania: rumuński

Strony

Strona skarżąca: Rumunia (przedstawiciele: E. Gane i L. Bațagoi, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie częściowej nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2020/1734 z dnia 18 listopada 2020 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (1) w zakresie, w jakim dotyczy ona wydatków w łącznej kwocie 18 717 475,08 EUR dokonanych przez akredytowaną agencję płatniczą w Rumunii, zadeklarowanych w ramach EFRROW, które stanowią korektę ryczałtową (25 %) zastosowaną do wydatków dokonanych w latach budżetowych 2017, 2018, 2019 w odniesieniu do środka 215 podśrodka 1a krajowego programu rozwoju obszarów wiejskich (KPROW) 2007–2013;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący niezgodnego z prawem wykonania przez Komisję uprawnienia do wyłączenia niektórych kwot z finansowania Unii na podstawie art. 52 rozporządzenia nr 1306/2013, co doprowadziło do naruszenia art. 76–78 rozporządzenia nr 1605/2002, art. 40 ust. 3 rozporządzenia nr 1698/2005, art. 12 ust. 6 i 7 rozporządzenia nr 907/2014, a także zasad pewności prawa, uzasadnionych oczekiwań i dobrej administracji — Po zatwierdzeniu metod obliczania wydatków dotyczących podśrodka 1a i jego wyników w drodze wydania decyzji wykonawczej C(2012)3529 final w sprawie zatwierdzenia sprostowania do programie rozwoju obszarów wiejskich w Rumunii na okres programowania 2007–2013, Komisja powinna była wypełnić swe obowiązki w przypadku, w którym w następstwie przeprowadzenia późniejszego audytu finansowego wspomniane metody uznano za sprzeczne z art. 40 ust. 3 rozporządzenia nr 1698/2005. — Równocześnie Komisja błędnie uznała w następstwie przeprowadzenia audytów finansowych, że metody obliczania odnoszące się do cen dotyczących podśrodka 1a mogły doprowadzić do nadmiernej rekompensaty dla beneficjentów i naruszyła w ten sposób art. 40 ust. 3 rozporządzenia nr 1698/2005. — Komisja błędnie zastosowała art. 12 ust. 6 i 7 rozporządzenia nr 907/2014 jak i własne wytyczne w sprawie obliczania korekt finansowych, gdy ustaliła powód zastosowania korekt i charakter odnośnych korekt. — Zaskarżona decyzja narusza zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań w kontekście, w którym, przyjmując decyzję wykonawczą C(2012)3529 final, Komisja spowodowała powstanie uzasadnionych oczekiwań po stronie organów rumuńskich oraz po stronie beneficjentów w odniesieniu do prawidłowości metod obliczania wydatków dotyczących podśrodka 1a i co do ich wyników. — Poprzez swoje zachowanie, które urzeczywistniło się w odrębnych stanowiskach i w udzielonej po terminie odpowiedzi przekazanej organom rumuńskim w związku z sytuacją, której była przyczyną sama Komisja, naruszyła ona zasady pewności prawa i dobrej administracji.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia w rozumieniu art. 296 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej — Komisja nie przedstawiła w odniesieniu do podśrodka wystarczającego i odpowiedniego uzasadnienia 1a faktu, że rzekomo błędne metody obliczania stanowiły okoliczność faktyczną odpowiadającą sytuacjom objętym art. 12 ust. 6 i 7 rozporządzenia nr 907/2014 lub nieprawidłowe w rozumieniu wytycznych Komisji w sprawie metod obliczania korekt finansowych ani w przedmiocie swojego zmiennego stanowiska odnośnie do kwalifikacji prawnej rzekomo błędnych metod obliczania.

---

(1)  Dz.U. 2020, L 390, s. 10.

Skarga wniesiona w dniu 3 lutego 2021 r. – Sistem ecologica / Komisja

(Sprawa T-81/21)

(2021/C 163/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca:„Sistem ecologica” production, trade and services d.o.o. Srbac (Bośnia i Hercegowina) (przedstawiciele: D. Diris, D. Rjabynina i C. Kocks, lawyers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie niezgodności z prawem zaniechania przez OLAF podjęcia w stosunku do skarżącej środków przewidzianych przez właściwe przepisy, a mianowicie powiadomienia jej o decyzji o wszczęciu dochodzenia lub śledztwa dotyczącego jej indywidualnie, powiadomienia jej o dochodzeniach lub śledztwach, które mogą jej dotyczyć osobiście oraz umożliwienia jej wypowiedzenia się w przedmiocie wszystkich dotyczących jej faktów przed wyciągnięciem dotyczących jej indywidualnie wniosków z tych dochodzeń lub śledztw;

—	stwierdzenie nieważności decyzji OLAF z dnia 25 listopada 2020 r. oddalającej wniosek skarżącej o udostępnienie jej akt dochodzenia;

—	stwierdzenie nieważności decyzji OLAF z dnia 25 listopada 2020 r. o uznaniu uwag skarżącej z dnia 16 października 2020 r. za zażalenia;

—	stwierdzenie nieważności decyzji OLAF z dnia 27 listopada 2020 r. oddalającej zażalenia skarżącej z dnia 16 października 2020 r;

—	stwierdzenie nieważności decyzji OLAF z dnia 8 grudnia 2020 r. o zamknięciu dotyczącego jej dochodzenia;

—	stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez OLAF w dniu 21 grudnia 2020 r., na mocy której zażalenia skarżącej z dnia 14 grudnia 2020 r. nie zostaną uznane za zażalenia;

—

stwierdzenie, że dotyczące jej informacje i dane oraz wszelkie istotne dowody przekazane władzom krajowym stanowią niedopuszczalny materiał dowodowy, wśród których znajduje się sprawozdanie z misji OLAF z dnia 16 stycznia 2020 r., komunikat z dnia 9 czerwca 2020 r. oraz sprawozdanie końcowe z dnia 8 grudnia 2020 r;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem wszelkich procedur dochodzeniowych przeprowadzonych w ramach dochodzenia w następstwie wspomnianych decyzji;

—	uznanie wszelkich wniosków wyciągniętych z tych dochodzeń za niezgodne z prawem;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem wszelkich informacji przekazanych władzom krajowym, w tym komunikatu z dnia 9 czerwca 2020 r. i sprawozdania końcowego z dnia 8 grudnia 2020 r;

—

zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącej kwoty 3 026 388,74 EUR tytułem odszkodowania za szkodę, oszacowaną tymczasowo, wraz z odsetkami w wysokości 8 % rocznie od dnia 15 czerwca 2020 r. do dnia całkowitej zapłaty, z powodu bezprawnego zachowania OLAF-u oraz szkody wyrządzonej działalności zawodowej i reputacji skarżącej;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi czternaście zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasad przejrzystości i niezależności dochodzenia prowadzonego przez OLAF.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady bezstronności.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do nieobciążania samego siebie.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa do informacji na podstawie art. 7 ust. 2 rozporządzenia (UE, Euratom) 883/2013 (1).

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym przed podjęciem niekorzystnych środków.

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenia prawa do domniemania niewinności.

7.	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasad poufności i ochrony danych, zgodnie z art. 10 rozporządzenia (UE, Euratom) 883/2013.

8.	Zarzut ósmy dotyczący naruszenia art. 41 ust. 2 lit. b) karty: naruszenie prawa skarżącej do dostępu do akt oraz zasady dobrej administracji.

9.	Zarzut dziewiąty dotyczący naruszenia rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (2).

10.	Zarzut dziesiąty dotyczący naruszenia zasady należytej staranności.

11.	Zarzut jedenasty dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia.

12.	Zarzut dwunasty dotyczący naruszenia prawa do obrony strony skarżącej.

13.	Zarzut trzynasty dotyczący stwierdzenia nieważności decyzji OLAF.

14.	Zarzut czternasty dotyczący pozaumownej odpowiedzialności OLAF za szkody poniesione przez skarżącą.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. 2013 L 248, s. 1).

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001 L 145, s. 43).

Skarga wniesiona w dniu 5 lutego 2021 r. – Primagra / Komisja

(Sprawa T-101/21)

(2021/C 163/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Primagra a.s. (Milín, Republika Czeska) (przedstawiciele: adwokaci S. Sobolová i O. Billard)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zakazu udzielania dotacji nałożonego pismem pozwanej z dnia 22 października 2020 r., ARES (2020) 5759350;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy, zgodnie z którym prawa podstawowe skarżącej zostały naruszone zarówno bezpośrednio jak i pośrednio przez pozwaną, ponieważ w toku postępowania prowadzącego do przyjęcia zaskarżonych środków skarżąca nigdy nie mogła skorzystać z prawa do bycia wysłuchaną.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym pozwana nie ma kompetencji w zakresie przeprowadzania audytu konkretnych dotacji i podejmowania decyzji w przedmiocie konkretnych wniosków o przyznanie dotacji z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych. Do uprawnień pozwanej w tym zakresie należy bowiem jedynie badanie ogólnej zgodności systemów zarządzania i kontroli wdrożonych przez państwa członkowskie, nie posiada ona natomiast żadnych uprawnień w zakresie przeprowadzania szczegółowego audytu i podejmowania decyzji w przedmiocie konkretnych wniosków o przyznanie dotacji złożonych przez poszczególne przedsiębiorstwa.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym pozwana nie ma kompetencji w zakresie wykładni i stosowania prawa wewnętrznego państw członkowskich, ponieważ jej kompetencje są ściśle ograniczone zasadą przyznania określoną w art. 5 i 13 traktatu o Unii Europejskiej. Wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą być interpretowane w sposób ścisły, a z łącznej wykładni zasady przyznania i postanowień traktatów jasno wynika, że pozwana nie ma kompetencji do stosowania prawa wewnętrznego państwa członkowskiego. W każdym razie przepisy prawa czeskiego, na które powołuje się pozwana, nie mogą być poddane kontroli na podstawie rozporządzenia nr 1303/2013 (1), które stanowi podstawę prawną postępowania audytowego, który doprowadziło do przyjęcia zaskarżonych środków.

4.

Zarzut czwarty, zgodnie z którym pozwana nie przytoczyła treści przepisów prawa czeskiego, dopuściła się błędu w ich wykładni i stosowaniu. Zamiast wykazać treść prawa czeskiego, jak wymaga tego orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości, pozwana dokonała rażąco błędnej wykładni tego prawa, a w szczególności § 4c ustawy o konflikcie interesów, celowo ignorując orzecznictwo sądów czeskich, jak również ostateczną, wiążącą i wykonalną decyzję władz czeskich dotyczącą przedmiotu postępowania audytowego prowadzącego do przyjęcia zaskarżonych środków.

5.	Zarzut piąty, zgodnie z którym pozwana dopuściła się również błędu w wykładni i stosowaniu prawa UE, ponieważ błędnie stwierdziła naruszenie art. 61 rozporządzenia finansowego (2) i nie uwzględniła, że czeskie przepisy dotyczące konfliktu interesów są sprzeczne z podstawowymi zasadami prawa UE.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz.U. 2013, L 347, p. 320).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. 2018, L 193, p. 1).

Skarga wniesiona w dniu 3 marca 2021 r. – Malacalza Investimenti i Malacalza / EBC

(Sprawa T-134/21)

(2021/C 163/53)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca:: Malacalza Investimenti Srl (Genua, Włochy) i Vittorio Malacalza (Genua) (przedstawiciele: adwokaci L. Boggio, S. Carbone i A. D’Angelo)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	zasądzenie od Europejskiego Banku Centralnego tytułem odszkodowania zapłaty:

—	na rzecz Malacalza Investimenti s.r.l. kwoty 870 525 670 EUR lub innej, wyższej lub niższej ustalonej w stosownym wypadku przez Sąd na zasadzie słuszności;

—	na rzecz Vittoria Malacalzy kwoty 4 546 022 EUR lub innej, wyższej lub niższej ustalonej w stosownym wypadku przez Sąd na zasadzie słuszności;

—	zasądzenie na rzecz obu skarżących kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Przedmiotem niniejszej sprawy jest wniosek na podstawie art. 268 i 340 TFUE o naprawienie szkody wyrządzonej skarżącym wskutek szeregu zachowań EBC, które wiążą się z wykonywaniem jego funkcji nadzorczej nad Banca Carige S.p.A. (zwanym dalej „bankiem Carige”) i polegają bądź na zaniechaniu wymaganych działań, bądź na podejmowaniu szkodliwych działań.

Na poparcie skargi skarżący podnoszą następujące zarzuty.

1.

W pierwszej kolejności skarżący zarzucają, że Europejski Bank Centralny (EBC) przyczynił się do określenia obrazu sytuacji i perspektyw banku, w zaufaniu do którego akcjonariusze zainwestowali znaczne środki w kupno akcji banku Carige oraz w związku z subskrypcją kapitału i wpłatami na podwyższenie kapitału. Następnie EBC zniweczył oczekiwania poprzez sprzeczne zachowania i poprzez podejmowanie niespójnych działań, narzucając nieuzasadnione, nieproporcjonalne oraz niezgodne z prawem pod innymi względami środki, które stanowią część całościowego niezgodnego z prawem i szkodliwego postępowania. W tym względzie skarżący powołują się między innymi i w szczególności na: i) oczekiwania, które powstały w odniesieniu do sytuacji banku Carige wskutek dokonania podwyższenia kapitału w 2014 r. i w 2015 r.; ii) mające następnie miejsce zniweczenie tych oczekiwań w wyniku zachowań i działań EBC; iii) niezgodność z prawem tych działań i bezprawność całościowego postępowania, którego część one stanowią; iv) oczekiwania, które powstały w odniesieniu do sytuacji banku Carige wskutek dokonania podwyższenia kapitału w 2017 r.; v) mające następnie miejsce zniweczenie tych oczekiwań w wyniku zachowań i działań EBC; vi) niezgodność z prawem tych działań i bezprawność całościowego postępowania, którego część one stanowią; vii) niezgodność z prawem działań EBC – zwiastunów poważnych szkód polegających na utracie wartości akcji akcjonariuszy banku Carige – które to działania spowodowały konieczność zbycia kredytów o zmniejszonej wartości w nieuzasadniony i nieproporcjonalny sposób oraz w rozmiarze, który jest sprzeczny z zasadą równego traktowania i innymi zasadami.

2.

Ponadto skarżący zarzucają, że EBC wpływał w niedopuszczalny sposób na sprawowanie zarządu bankiem i ingerował w ten zarząd, wspierając tym samym autokratyczne zarządzanie ze strony dyrektorów zarządzających, co pozostaje w sprzeczności z regułami prawa spółek i normalną dialektyką kolegialnego organu administracji, aby zapewnić wykonanie nieprawidłowo zarządzonych środków, co utrudniało reakcję na niewłaściwe i szkodliwe praktyki w zakresie zarządzania oraz spowodowało powstanie słabego punktu banku.

3.

Co więcej, skarżący zarzucają EBC, że przyczynił się do stworzenia przesłanek, na których tenże bank oparł niezgodną z prawem decyzję o oddaniu banku Carige pod zarząd nadzwyczajny oraz że wskutek tego zachowania oraz innych późniejszych zachowań przyczynił się do niezgodnego z prawem podwyższenia kapitału z wykluczeniem opcji na akcje, zatwierdzonego w 2019 r., które to podwyższenie spowodowało znaczną utratę wartości akcji akcjonariuszy.

4.

Skarżący twierdzą, że powody odpowiedzialności EBC wiążą się z klauzulą generalną wyrażoną w art. 340 akapity drugi i trzeci Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), z okolicznością, że pod wieloma względami zachowania i działania EBC były sprzeczne z obowiązkami ciążącymi na nim w związku ze sprawowaną przez ten bank funkcją nadzoru, między innymi w odniesieniu do zapewnienia prawidłowego i ostrożnego zarządzaniami bankami, oraz z naruszeniem zasad ochrony własności, proporcjonalności, dobrej administracji, równości, bezstronności i równego traktowania, przejrzystości, dobrej wiary i ochrony uzasadnionych oczekiwań, ze szczególnym uwzględnieniem art. 17, 20 i 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 5 akapit czwarty traktatu UE i art. 16 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63).

5.	W odniesieniu w szczególności do skarżącego Vittoria Malacalzy jako byłego członka zarządu i wiceprezesa banku Carige zarzucane są wydarzenia i powody, które wiążą się konkretnie z jego pozycją.

Skarga wniesiona w dniu 11 marca 2021 r. – El Corte Inglés / EUIPO – Rimex Trading (UNK UNIK)

(Sprawa T-144/21)

(2021/C 163/54)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: El Corte Inglés, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J.L. Rivas Zurdo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Rimex Trading (Sofía, Bułgaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego UNK UNIK – zgłoszenie nr 17 940 710

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 grudnia 2021 r. w sprawie R 2889/2019-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim poprzez oddalenie odwołania wnoszącego sprzeciw utrzymuje w mocy decyzję Wydziału Sprzeciwów o odrzuceniu sprzeciwu B 3 069 013 i o zgodzie na rejestrację unijnego znaku towarowego nr 17 940 710 UNK UNIK (graficznego).

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania strony lub stron sprzeciwiających się niniejszej skardze.

Podniesione zarzuty

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 12 marca 2021 r. – Gugler France / EUIPO – Gugler (GUGLER)

(Sprawa T-147/21)

(2021/C 163/55)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Gugler France (Les Auxons, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Grolée)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Alexander Gugler (Maxdorf, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy GUGLER – unijny znak towarowy nr 3 324 902

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 9 grudnia 2020 r. w sprawie R 893/2020-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	unieważnienie prawa do unijnego znaku towarowego nr 3 324 902 na podstawie art. 51 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) 40/94;

—	obciążenie EUIPO lub Alexandera Guglera kosztami Gugler France związanymi z postępowaniem przed EUIPO i przed Sądem.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 51 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) 40/94.

Sprostowanie do komunikatu w Dzienniku Urzędowym w sprawie C-518/20

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 19 z dnia 18 stycznia 2021 r. )

(2021/C 163/56)

Treść komunikatu w Dzienniku Urzędowym w sprawie C-518/20 Fraport zostaje zmieniona następująco:

---

(1)  Dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. 2003, L 299, s. 9).