—

uwzględniając art. 26 Powszechnej deklaracji praw człowieka (PDPC), w myśl którego „każdy człowiek ma prawo do nauki. Nauka jest bezpłatna, przynajmniej na stopniu podstawowym. Nauka podstawowa jest obowiązkowa.”,

—

uwzględniając dokument pt. „Przekształcamy nasz świat: agenda na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030”, przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 25 września 2015 r., w którym uznaje się, że równość, włączenie społeczne i równouprawnienie płci są nierozerwalnie powiązane z prawem do edukacji dla wszystkich,

—

uwzględniając cele zrównoważonego rozwoju ONZ, a w szczególności cel nr 4: „Zapewnienie równego dostępu do edukacji integracyjnej o wysokiej jakości i wspieranie możliwości uczenia się przez całe życie dla wszystkich ludzi”, jak też deklarację z Inczhon z 2015 r. oraz ramy dotyczące działań na rzecz wdrożenia celu zrównoważonego rozwoju nr 4, które stanowią, że „równouprawnienie płci jest nierozerwalnie związane z prawem do nauki dla wszystkich”,

—

uwzględniając zalecenie nr 36 (2017) Komitetu ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet w sprawie prawa dziewcząt i kobiet do nauki,

—

uwzględniając program działań z Addis Abeby dotyczący finansowania rozwoju, przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 27 lipca 2015 r.,

—

uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ nr 35/L 2 z dnia 22 czerwca 2017 r. pt. „Prawo do edukacji: działania następcze po rezolucji Rady Praw Człowieka 8/4”,

—

uwzględniając komunikat Komisji z 2002 r. pt. „Edukacja i szkolenia w kontekście ograniczania ubóstwa w krajach rozwijających się” (COM(2002)0116),

—

uwzględniając dokument roboczy Komisji z 2010 r. dotyczący umocnienia i poprawy edukacji w krajach rozwijających się pt. „Zwiększenie zakresu i usprawnienie edukacji w krajach rozwijających się” (SEC(2010)0121),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 2018 r. w sprawie edukacji w sytuacjach nadzwyczajnych i w czasie przedłużających się kryzysów (COM(2018)0304),

—

uwzględniając deklarację z Charlevoix w sprawie wysokiej jakości edukacji dziewcząt, nastolatek i kobiet w krajach rozwijających się, przyjętą przez G7 w dniu 9 czerwca 2018 r.,

—

uwzględniając Konsensus europejski w sprawie polityki rozwoju oraz Unijny kodeks postępowania w sprawie podziału pracy w ramach polityki na rzecz rozwoju (COM(2007)0072),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 31 maja 2018 r. w sprawie wdrożenia wspólnego dokumentu roboczego służb Komisji (SWD(2015)0182) pt. „Równość płci i wzmocnienie pozycji kobiet: odmiana losu dziewcząt i kobiet w kontekście stosunków zewnętrznych UE w latach 2016–2020” (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 kwietnia 2018 r. w sprawie w sprawie poprawy zdolności obsługi zadłużenia przez kraje rozwijające się (2),

—

uwzględniając sprawozdanie UNESCO w sprawie monitorowanie edukacji na świecie, opublikowane w 2017 r. i zatytułowane: „Accountability in education: Meeting our commitments” [Rozliczalność w dziedzinie edukacji: dotrzymajmy naszych zobowiązań],

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A8-0327/2018),

A.

mając na uwadze, że edukacja jest podstawowym prawem człowieka i ma zasadnicze znaczenia dla osiągnięcia ogółu celów zrównoważonego rozwoju; mając na uwadze, że pozwala ona uniknąć przekazywania ubóstwa z pokolenia na pokolenie i odgrywa kluczową rolę w osiąganiu równouprawnienia płci i wzmacnianiu pozycji kobiet; mając na uwadze, że edukacja jako przestrzeń praw wykracza poza równość w ujęciu arytmetycznym i ma na celu promowanie prawdziwego równouprawnienia płci w edukacji;

B.

mając na uwadze, że ostatni komunikat Komisji w sprawie edukacji w krajach rozwijających się pochodzi z 2002 r., a jedyną aktualizację komunikatu stanowi dokument roboczy z 2010 r.;

C.

mając na uwadze, że pomoc w dziedzinie edukacji stanowiła 8,3 % całości pomocy rozwojowej w 2009 r.; mając na uwadze, że proporcja ta w 2015 r. zmalała do 6,2 %; mając ponadto na uwadze, że w przypadku Unii i państw członkowskich w tym samym okresie odsetek ten zmalał z 11 do 7,6 %;

D.

mając na uwadze, że pomoc Unii i państw członkowskich UE w dziedzinie edukacji podstawowej w okresie między 2009 r. a 2015 r. zmniejszyła się o 33,9 %, czyli w większym stopniu niż pomoc w dziedzinie edukacji ogółem (15,2 %);

E.

mając na uwadze, że w 2015 r. 264 mln dzieci i młodzieży będących w wieku, w którym powinny one być objęte edukacją na szczeblu podstawowym lub średnim, nie uczęszczały do szkół;

F.

mając na uwadze, że pod koniec 2017 r. liczba uchodźców na całym świecie wynosiła ponad 25,4 mln, z czego 7,4 mln to dzieci w wieku szkolnym, przy czym 4 mln z nich nie miało dostępu do jakiegokolwiek kształcenia podstawowego; mając na uwadze, że w krajach dotkniętych niestabilnością i konfliktami 37 % więcej dziewcząt niż chłopców nie uczęszcza do szkoły podstawowej, natomiast młode kobiety prawie o 90 % częściej nie uczęszczają do szkół ponadpodstawowych w porównaniu do ich rówieśniczek z krajów nieobjętych konfliktem;

G.

mając na uwadze, że według raportu ONZ z 2017 r. o celach zrównoważonego rozwoju w 2011 r. tylko około jedna czwarta szkół w Afryce Subsaharyjskiej posiadała energię elektryczną, a mniej niż połowa miała dostęp do podstawowej wody pitnej; mając też na uwadze, że Afryka Subsaharyjska ma najniższy odsetek wyszkolonych nauczycieli w szkołach podstawowych i średnich;

H.

mając na uwadze, że dotychczasowe wsparcie na rzecz edukacji w krajach rozwijających zbytnio koncentrowało się na liczbie zarejestrowanych uczniów, a za mało na jakości nauczania; mając na uwadze, że 4. cel zrównoważonego rozwoju ukierunkowany jest na zapewnienie wysokiej jakości edukacji dla wszystkich do 2030 r.;

I.

mając na uwadze trudności, jakie napotykają niektóre przedsiębiorstwa w krajach rozwijających się w znalezieniu siły roboczej o kwalifikacjach odpowiadających ich potrzebom;

J.

mając na uwadze, że godne pochwały starania podjęte w roku 2016 nie wystarczyły jednak do nadrobienia narosłych opóźnień, wobec czego starania te należy kontynuować i rozszerzyć ich zakres;

K.

mając na uwadze, że według danych UNESCO aby osiągnąć cel zrównoważonego rozwoju nr 4 do roku 2030, należałoby sześciokrotnie zwiększyć pomoc w dziedzinie edukacji w krajach o niskich i średnich niższych dochodach; mając na uwadze, że według opinii Międzynarodowej Komisji ds. Finansowania Możliwości Edukacyjnych na Świecie pomoc w dziedzinie edukacji powinna wynieść 89 mld USD w 2030 r. w stosunku do obecnych 12 mld USD;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

—

uwzględniając traktaty UE, a w szczególności art. 2, 3, 4, 6 i 7 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając europejską konwencję praw człowieka (EKPC),

—

uwzględniając konstytucję Rumunii,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 marca 2014 r. pt. „Nowe ramy UE na rzecz umocnienia praworządności” (COM(2014)0158),

—

uwzględniając swoją debatę na temat demokracji i sprawiedliwości w Rumunii, która odbyła się w dniu 2 lutego 2017 r.,

—

uwzględniając swoją debatę z dnia 7 lutego 2018 r. na temat zagrożeń dla praworządności wynikających z reformy systemu wymiaru sprawiedliwości Rumunii,

—

uwzględniając swoją debatę z dnia 3 października 2018 r. na temat praworządności w Rumunii,

—

uwzględniając wymianę poglądów z dnia 1 października 2018 r. z pierwszym wiceprzewodniczącym Komisji Fransem Timmermansem w Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych,

—

uwzględniając wysłuchanie, które odbyło się 22 marca 2017 r. w Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, w sprawie demokracji i sprawiedliwości w Rumunii,

—

uwzględniając wspólne stanowisko przewodniczącego Komisji Junckera i pierwszego wiceprzewodniczącego Komisji Timmermansa z dnia 24 stycznia 2018 r. w sprawie ostatnich wydarzeń w Rumunii,

—

uwzględniając wspólną opinię Komisji Weneckiej z dnia 16 marca 2018 r. w sprawie rumuńskiego projektu ustawy nr 140/2017 dotyczącej wprowadzenia zmian do rozporządzenia rządu nr 26/2000 w sprawie stowarzyszeń i fundacji,

—

uwzględniając opinię Komisji Weneckiej z dnia 20 października 2018 r. w sprawie poprawek wprowadzonych do rumuńskich ustaw nr 303/2004 w sprawie statusu sędziów i prokuratorów, nr 304/2004 w sprawie organizacji wymiaru sprawiedliwości oraz nr 317/2004 w sprawie Najwyższej Rady Sądownictwa,

—

uwzględniając opinię Komisji Weneckiej z dnia 20 października 2018 r. w sprawie poprawek wprowadzonych do rumuńskiego kodeksu karnego i kodeksu postępowania karnego, ustaw mających wpływ również na ustawę nr 78/2000 w sprawie zapobiegania aktom korupcji oraz wykrywania i sankcjonowania ich, a także ustawę nr 304/2004 w sprawie organizacji wymiaru sprawiedliwości,

—

uwzględniając sprawozdanie ad hoc w sprawie Rumunii z dnia 11 kwietnia 2018 r. sporządzone przez Grupę Państw Przeciwko Korupcji (GRECO) Rady Europy,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 15 listopada 2017 r. sporządzone w ramach mechanizmu współpracy i weryfikacji na temat postępów poczynionych w Rumunii,

—

uwzględniając przyjęcie przez rumuński parlament w grudniu 2017 r. trzech ustaw reformujących sądownictwo, zmieniających ustawy nr 303/2004 w sprawie statusu sędziów i prokuratorów, ustawy nr 304/2004 w sprawie organizacji wymiaru sprawiedliwości oraz ustawy nr 317/2004 w sprawie Najwyższej Rady Sądownictwa, uwzględniając przyjęcie poprawek do kodeksu karnego w czerwcu 2018 r. i kodeksu postępowania karnego w lipcu 2018 r.,

—

uwzględniając rezolucję 2226/2018 i zalecenie 2134/2018 Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy,

—

uwzględniając orzeczenie rumuńskiego trybunału konstytucyjnego z dnia 20 października 2018 r., w którym stwierdzono, że 64 poprawki do kodeksu postępowania karnego z 96 są niezgodne z konstytucją, uwzględniając orzeczenie rumuńskiego trybunału konstytucyjnego z dnia 25 października 2018 r. w którym stwierdzono, że 30 poprawek do kodeksu karnego jest niezgodnych z konstytucją,

—

uwzględniając wielokrotne masowe protesty, odbywające się od stycznia 2017 r., sprzeciwiające się korupcji i popierające praworządność, w tym masowy protest „Diaspora w domu”, który odbył się dnia 10 sierpnia 2018 r. w Bukareszcie, po którym setki osób potrzebowały opieki medycznej na skutek brutalnej interwencji policji,

—

uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że Unia Europejska opiera się na wartościach poszanowania godności ludzkiej, wolności, demokracji, równości, praworządności i poszanowania praw człowieka, w tym praw osób należących do mniejszości, oraz że wartości te są wspólne państwom członkowskim w społeczeństwie opartym na pluralizmie, niedyskryminacji, tolerancji, sprawiedliwości, solidarności oraz równości kobiet i mężczyzn (art. 2 TUE);

B.

mając na uwadze, że art. 6 ust. 3 TUE potwierdza, iż prawa podstawowe, zagwarantowane przez EKPC oraz wynikające ze wspólnych tradycji konstytucyjnych państw członkowskich, stanowią ogólne zasady prawa Unii;

C.

mając na uwadze, że UE funkcjonuje na zasadzie domniemania wzajemnego zaufania oraz na założeniu, że państwa członkowskie przestrzegają zasad demokracji, praworządności i praw podstawowych zapisanych w EKPC i Karcie praw podstawowych;

D.

mając na uwadze niezawisłość sądownictwa zapisaną w art. 47 Karty praw podstawowych i art. 6 EKPC, która jest niezbędnym wymogiem demokratycznej zasady podziału władzy;

E.

mając na uwadze, że w sprawozdaniu w sprawie Rumunii z kwietnia 2018 r. sporządzonym przez Grupę Państw Przeciwko Korupcji (GRECO) Rady Europy wyrażono poważne obawy dotyczące niektórych aspektów ustaw w sprawie statusu sędziów i prokuratorów, w sprawie organizacji wymiaru sprawiedliwości i w sprawie Najwyższej Rady Sądownictwa przyjętych przez rumuński parlament, a także w sprawie projektu poprawek do ustawodawstwa karnego; mając na uwadze, że GRECO ma wątpliwości co do procedury ustawodawczej, obawia się ich wpływu na niezależność sędziów i sugeruje, że mogło dojść do dorozumianego naruszenia norm antykorupcyjnych;

F.

mając na uwadze, że w opinii Komisji Weneckiej nr 924/2018 z dnia 20 października 2018 r., która ograniczała się do „niektórych szczególnie kontrowersyjnych aspektów projektów”, stwierdzono, że „choć do projektów wprowadzono mile widziane ulepszenia na skutek krytyki i wielu orzeczeń trybunału konstytucyjnego, (…) w trzech projektach wprowadzono ważne aspekty, które (…) mogą skutkować wywieraniem nacisku na sędziów i prokuratorów oraz, w ostatecznej konsekwencji, podważyć niezależność sądownictwa i jego członków oraz, wraz z uregulowaniami dotyczącymi wczesnej emerytury, jego wydajność i jakość oraz wywrzeć negatywny wpływ na walkę z korupcją”, a aspekty te prawdopodobnie mogą „podważyć zaufanie publiczne do sądownictwa” (1);

G.

mając na uwadze, że Komisja Wenecka stwierdziła w swojej opinii nr 930/2018 z dnia 20 października 2018 r., że „koniecznym i właściwym było podjęcie reform kodeksów karnych przez rumuński parlament, by wdrożyć orzeczenia trybunału konstytucyjnego i właściwe dyrektywy UE,” oraz że wiele poprawek „poważnie pogorszy skuteczność rumuńskiego systemu sądownictwa karnego w walce z wieloma rodzajami przestępstw, w tym z przestępstwami związanymi z korupcją, przestępstwami z użyciem przemocy i przestępczością zorganizowaną” (2);

H.

mając na uwadze, że Komisja Wenecka w swojej wspólnej opinii nr 914/2018 z dnia 16 marca 2018 r. przyjęła z zadowoleniem fakt, że „podczas posiedzeń w Bukareszcie inicjatorzy projektu ustawy wyrazili gotowość do wprowadzenia poprawek do projektu ustawy w niektórych aspektach” oraz wezwała rumuńskie władze do uwzględnienia jej najważniejszych zaleceń głoszących, że „nowe wymogi dotyczące sprawozdawczości i ujawniania informacji przewidziane w projekcie ustawy, w tym sankcje w postaci zawieszenia działalności i rozwiązania jej w przypadku nieprzestrzegania, są w oczywisty sposób niepotrzebne i nieproporcjonalne i należy je uchylić” oraz że publikowanie szczegółowych sprawozdań finansowych co sześć miesięcy i wskazywanie źródeł dochodów, bez względu na ich kwotę, wraz z sankcjami rozwiązania działalności wywrze „mrożący skutek na społeczeństwo obywatelskie” i będzie sprzeczne z „wolnością zrzeszania się i prawem do poszanowania życia prywatnego” (3);

I.

mając na uwadze, że Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy wezwało Rumunię do odrzucenia proponowanych niedawno projektów ustaw narzucających dodatkowe obowiązki sprawozdawczości finansowej na organizacje pozarządowe oraz do zmiany ich zgodnie z zaleceniami Komisji Weneckiej i Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE/ODIHR), a także do poddania ich szerokim konsultacjom społecznym przed ich przyjęciem (4);

J.

mając na uwadze, że w dniu 19 lipca 2018 r. Komisja odwołała Rumunię do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ze względu na brak włączenia czwartej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy do prawa krajowego; mając na uwadze, że w dniu 24 października 2018 r. parlament rumuński przyjął „projekt ustawy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu”;

K.

mając na uwadze, że trwa debata dotycząca roli rumuńskich służb wywiadowczych (SRI) i ich domniemanego zakłócania działalności rumuńskiego sądownictwa, co rodzi pytania na temat możliwego zakresu tych zakłóceń i metod ich przeprowadzania; mając na uwadze, że Komisja Wenecka stwierdza w swojej opinii z dnia 20 października 2018 r., że „konieczny wydaje się szczegółowy przegląd norm prawnych dotyczących kontroli nad służbami wywiadowczymi”;

L.

mając na uwadze, że w maju 2016 r. zainicjowano petycję o zmianę rumuńskiej konstytucji, by ograniczyć definicję rodziny do małżeństwa kobiety i mężczyzny; mając na uwadze, że wiele grup działających na rzecz praw człowieka wyrażało zaniepokojenie, że ten wniosek może doprowadzić do naruszenia międzynarodowych standardów praw człowieka i zwiększyć homofobiczną dyskryminację w Rumunii; mając na uwadze, że zmianę tę parlament zatwierdził większością dwóch trzecich głosów; mając na uwadze, że w referendum w tej sprawie nie uzyskano wymaganej frekwencji 30 %;

M.

mając na uwadze, że według corocznego przeglądu sytuacji w zakresie praw człowieka osób LGBTI w Europie w 2018 r., opublikowanego przez europejski oddział Międzynarodowego Stowarzyszenia Lesbijek i Gejów (ILGA-Europe), Rumunia zajmuje 25. miejsce spośród 28 państw członkowskich UE w odniesieniu do ustawodawstwa dotyczącego osób LGBTI, mowy nienawiści wobec nich i dyskryminacji skierowanej przeciw nim;

N.

mając na uwadze, że Unia Europejska jest zobowiązana do poszanowania wolności i pluralizmu mediów, jak również prawa do informacji i swobody wypowiedzi; mając na uwadze, że informowanie o nieprawidłowościach stanowi kluczową część dziennikarstwa śledczego i wolności prasy, a zgodnie z komunikatem Komisji z 23 kwietnia 2018 r. w sprawie wzmocnienia ochrony sygnalistów na szczeblu UE (COM(2018)0214) w większości państw członkowskich sygnaliści są chronieni jedynie w bardzo ograniczonej liczbie sytuacji; mając na uwadze, że funkcje strażnika publicznego pełnione przez media są istotnym czynnikiem podtrzymania tych praw oraz ochrony wszystkich innych praw podstawowych;

O.

mając na uwadze, że Reporterzy bez Granic zwrócili uwagę na próby zamienienia rumuńskich mediów w narzędzia propagandy politycznej oraz wyrazili zaniepokojenie cenzurą polityczną w mediach (5);

P.

mając na uwadze, że art. 12 Karty praw podstawowych stanowi, że każdy ma prawo do swobodnego, pokojowego zgromadzania się oraz do swobodnego stowarzyszania się na wszystkich poziomach, zwłaszcza w sprawach politycznych, związkowych i obywatelskich;

Q.

mając na uwadze, że doniesienia o brutalnej interwencji rumuńskiej policji podczas protestów w dniu 10 sierpnia 2018 r. wywołały poważne zaniepokojenie w odniesieniu do proporcjonalności użycia siły i naruszeń praw podstawowych protestujących, co poskutkowało trwającymi śledztwami w sprawie rumuńskich organów ścigania;

R.

mając na uwadze, że korupcja nadal pozostaje wyzwaniem w UE; mając na uwadze, że charakter i zakres korupcji może różnić się w poszczególnych państwach członkowskich, ale szkodzi ona UE jako całości, jej gospodarce i społeczeństwu, hamuje rozwój gospodarczy, podważa demokrację i narusza praworządność;

S.

mając na uwadze, że w dniu 9 lipca 2018 r. usunięto ze stanowiska prokuratora głównego Krajowej Dyrekcji Antykorupcyjnej (DNA) wbrew stanowisku Rady Sądownictwa po wydaniu przez trybunał konstytucyjny orzeczenia ograniczającego władzę prezydenta. mając na uwadze, że – przeciwnie – Komisja Wenecka w swojej opinii z dnia 20 października 2018 r. stwierdziła, że należy „wzmocnić niezależność prokuratorów i utrzymać i zwiększyć rolę instytucji takich jak urząd prezydenta i CSM [Najwyższa Rada Sądownictwa], które mogą zrównoważyć wpływ ministra [sprawiedliwości]”; mając na uwadze, że w dniu 24 października 2018 r. minister sprawiedliwości zażądał zwolnienia prokuratora generalnego, oskarżywszy go o przekraczanie jego uprawnień;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

—

uwzględniając art. 2 i art. 3 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) oraz art. 19 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając art. 10, 21 i 22 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne (dyrektywa w sprawie równości rasowej) (1),

—

uwzględniając kryteria kopenhaskie oraz ogół prawodawstwa Unii (unijny dorobek prawny), które musi stosować kraj kandydujący, jeśli wyraża chęć przystąpienia do Unii Europejskiej,

—

uwzględniając Deklarację praw osób należących do mniejszości narodowych lub etnicznych, religijnych i językowych oraz Deklarację praw ludów tubylczych, przyjęte przez ONZ;

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1948 r.,

—

uwzględniając rezolucję ONZ A/RES/60/7 w sprawie pamięci o Holokauście przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne w dniu 1 listopada 2005 r.,

—

uwzględniając europejską konwencję praw człowieka i załączone do niej protokoły, w szczególności protokół nr 12 dotyczący zakazu dyskryminacji,

—

uwzględniając sprawozdanie w sprawie praw podstawowych z 2018 r. opublikowane przez Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA) oraz drugie badanie Unii Europejskiej na temat mniejszości i dyskryminacji (EU-MIDIS II) opublikowane przez FRA,

—

uwzględniając Konwencję ONZ o prawach osób niepełnosprawnych oraz załączony do niej protokół fakultatywny (A/RES/61/106) przyjęty w dniu 13 grudnia 2006 r.,

—

uwzględniając Konwencję ramową Rady Europy o ochronie mniejszości narodowych i Europejską kartę języków regionalnych lub mniejszościowych,

—

uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 1985 w sprawie sytuacji i praw mniejszości narodowych w Europie przyjętą w 2014 r.,

—

uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 2153 w sprawie promowania włączenia Romów i wędrowców przyjętą w 2017 r.,

—

uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 2196 w sprawie ochrony i promowania języków regionalnych lub mniejszościowych w Europie przyjętą w 2018 r.,

—

uwzględniając rezolucję Kongresu Władz Lokalnych i Regionalnych Rady Europy nr 424 w sprawie obecnej sytuacji języków regionalnych i mniejszościowych w Europie przyjętą w 2017 r.,

—

uwzględniając zalecenie Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 1201 w sprawie protokołu dodatkowego do europejskiej konwencji praw człowieka dotyczącego praw mniejszości przyjęte w 1993 r.,

—

uwzględniając deklarację Komitetu Ministrów Rady Europy na temat nasilającej się w Europie antycygańskości i rasistowskiej przemocy wobec Romów przyjętą w dniu 1 lutego 2012 r.,

—

uwzględniając wytyczne nr 5 w sprawie stosunków między Radą Europy a Unią Europejską przyjęte podczas trzeciego szczytu szefów państw i rządów Rady Europy w Warszawie w dniach 16 i 17 maja 2005 r.,

—

uwzględniając dokument kopenhaski OBWE z 1990 r. oraz liczne zalecenia tematyczne i wytyczne na temat praw mniejszości wydane przez Wysokiego Komisarza ds. Mniejszości Narodowych OBWE oraz Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka OBWE,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 lutego 2018 r. w sprawie ochrony i niedyskryminacji mniejszości w państwach członkowskich UE (2),

—

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2017 r. w sprawie aspektów praw podstawowych w integracji Romów w UE: walka z antycygańskością (3),

—

uwzględniając decyzję ramową Rady 2008/913/WSiSW z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwalczania pewnych form i przejawów rasizmu i ksenofobii za pomocą środków prawnokarnych (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2016 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw podstawowych w Unii Europejskiej (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 kwietnia 2015 r. z okazji Międzynarodowego Dnia Romów – antycyganizm w Europie i uznanie przez UE dnia pamięci o ludobójstwie Romów podczas drugiej wojny światowej (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 września 2013 r. w sprawie języków europejskich zagrożonych wymarciem oraz różnorodności językowej w Unii Europejskiej, (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2005 r. w sprawie ochrony mniejszości i polityki walki z dyskryminacją w rozszerzonej Europie (8),

—

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie sprawozdania na temat obywatelstwa UE z 2017 r.: wzmocnienie praw obywateli w Unii demokratycznych przemian (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2016 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w kwestii utworzenia unijnego mechanizmu dotyczącego demokracji, praworządności i praw podstawowych (10),

—

uwzględniając wyroki i orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), w szczególności w sprawie T-646/13 – Minority SafePack – one million signatures for diversity in Europe przeciwko Komisji Europejskiej, a także orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPC),

—

uwzględniając sprawozdania i badania FRA, takie jak sprawozdanie pt. „Respect for and protection of persons belonging to minorities 2008–2010” [Poszanowanie i ochrona osób należących do mniejszości – stan rzeczy w latach 2008–2010], a także inne właściwe sprawozdania opublikowane przez krajowe, europejskie i międzynarodowe organizacje i organizacje pozarządowe na ten temat,

—

uwzględniając działalność i ustalenia intergrupy Parlamentu Europejskiego do spraw tradycyjnych mniejszości, wspólnot narodowych i języków,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Kultury i Edukacji (A8-0353/2018),

A.

mając na uwadze, że prawa osób należących do mniejszości stanowią nieodłączną część praw człowieka, które są uniwersalne, niepodzielne i niezależne; mając na uwadze zasadnicze znaczenie ochrony i wspierania praw mniejszości dla pokoju, bezpieczeństwa i stabilności oraz dla wspierania tolerancji, wzajemnego poszanowania, zrozumienia i współpracy między wszystkimi osobami mieszkającymi na danym terytorium;

B.

mając na uwadze, że UE jest mozaiką kultur, języków, religii, tradycji i historii, stanowiącą społeczność różnych obywateli zjednoczonych wokół wspólnych podstawowych wartości; mając na uwadze, że to bogactwo Europy nie jest dane raz na zawsze oraz że należy je chronić i pielęgnować;

C.

mając na uwadze, że około 8 % obywateli UE należy do mniejszości narodowej, a około 10 % posługuje się językiem regionalnym lub mniejszościowym; mając na uwadze, że uporczywe nękanie, dyskryminacja – w tym dyskryminacja z wielu przyczyn jednocześnie i dyskryminacja krzyżowa – oraz przemoc odbierają obywatelom możliwość pełnego korzystania z podstawowych praw i wolności oraz utrudniają im równy udział w życiu społecznym;

D.

mając na uwadze, że ochrona praw osób należących do mniejszości może pomagać w budowaniu zrównoważonej przyszłości Europy oraz przyczyniać się do zagwarantowania, aby przestrzegane były zasady godności, równości i niedyskryminacji; mając na uwadze, że korzyści nie ograniczają się do mniejszości, ponieważ taka ochrona i takie wsparcie przyniosą stabilność, rozwój gospodarczy i dobrobyt wszystkim ludziom;

E.

mając na uwadze, że za pośrednictwem Traktatu z Lizbony termin „osoby należące do mniejszości” wprowadzono do prawa pierwotnego UE, co stanowiło pierwsze wyraźne odniesienie tego rodzaju w historii prawa Unii; mając na uwadze, że art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej stanowi, że „Unia opiera się na wartościach poszanowania godności osoby ludzkiej, wolności, demokracji, równości, państwa prawnego, jak również poszanowania praw człowieka, w tym praw osób należących do mniejszości” oraz że „wartości te są wspólne państwom członkowskim w społeczeństwie opartym na pluralizmie, niedyskryminacji, tolerancji, sprawiedliwości, solidarności oraz na równości kobiet i mężczyzn”; zauważa, że wartości te są wspólne wszystkim państwom członkowskim oraz muszą być chronione i czynnie promowane przez UE i każde państwo członkowskie z osobna we wszystkich strategiach politycznych, zarówno w wymiarze wewnętrznym, jak i międzynarodowym, w spójny sposób; mając na uwadze, że prawa te zasługują, by traktować je tak samo jak inne prawa zapisane w traktatach;

F.

mając na uwadze, że traktaty UE, zgodnie z podejściem prawa międzynarodowego w tym zakresie, nie definiują terminu „mniejszości”; mając na uwadze, że zgodnie z art. 17 TUE Komisja musi zapewnić stosowanie traktatów;

G.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 19 TFUE Rada, stanowiąc jednomyślnie zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą i po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego, może podjąć odpowiednie działania w celu zwalczania dyskryminacji;

H.

mając na uwadze, że pojęcie „mniejszości narodowe” stało się terminem prawa UE w wyniku jego zapisania w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej; mając na uwadze, że w art. 21 Karty wyraźnie podkreślono, że dyskryminacja jest zakazana; mając na uwadze, że należy zwrócić szczególną uwagę na ochronę praw podstawowych przysługujących osobom znajdującym się w najtrudniejszej sytuacji;

I.

mając na uwadze, że art. 9 TUE ustanawiający obywatelstwo Unii Europejskiej wyraźnie stanowi, że Unia przestrzega zasady równości swoich obywateli, którzy są traktowani z jednakową uwagą przez jej instytucje, organy i jednostki organizacyjne;

J.

mając na uwadze, że Konwencja ramowa o ochronie mniejszości narodowych i karta języków są istotnymi osiągnięciami międzynarodowego systemu ochrony mniejszości i ważnymi międzynarodowymi narzędziami służącymi ustalaniu norm dla państw-stron; mając na uwadze, że efekty tych aktów są osłabione ze względu na powolny proces ratyfikacji, zastrzeżenia zgłaszane przez strony oraz brak uprawnień kontrolnych, wskutek czego stają się one zależne od dobrej woli państw; mając na uwadze, że systematyczny brak realizacji orzeczeń, decyzji i zaleceń również prowadzi do normalizacji nieprzestrzegania tych dwóch aktów międzynarodowych;

K.

mając na uwadze, że przy opracowywaniu wspólnych europejskich minimalnych norm w celu ochrony praw osób należących do mniejszości należy uwzględniać najlepsze praktyki stosowane już w państwach członkowskich, np. we Włoszech (Górna Adyga/Tyrol Południowy) lub w Niemczech (Szlezwik-Holsztyn);

L.

mając na uwadze, że prawa osób należących do mniejszości są gwarantowane zarówno przez wielostronne, jak i dwustronne umowy międzynarodowe oraz zapisane w porządkach konstytucyjnych wielu państw członkowskich, a ich przestrzeganie stanowi istotną przesłankę do oceny praworządności;

M.

mając na uwadze, że dyrektywa w sprawie równości rasowej stanowi kluczowy środek prawny służący zwalczaniu dyskryminacji etnicznej lub rasowej; mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie jeszcze nie wdrożyły jej w pełni; mając na uwadze, że art. 5 tej dyrektywy stanowi, że dla zapewnienia całkowitej równości zasada równego traktowania nie stanowi przeszkody w utrzymywaniu lub przyjmowaniu przez państwo członkowskie szczególnych środków mających zapobiegać niedogodnościom związanym z pochodzeniem rasowym lub etnicznym lub je wyrównywać;

N.

mając na uwadze, że motto Unii Europejskiej „Zjednoczona w różnorodności”, przyjęte w 2000 r., podkreśla poszanowanie różnorodności jako jednej z podstawowych wartości, na których opiera się Unia Europejska;

O.

mając na uwadze, że kryteria kopenhaskie stanowią część kryteriów przystąpienia do UE; mając na uwadze, że jedno z trzech kryteriów kopenhaskich wyraźnie wymaga od państw zagwarantowania demokracji, praworządności, praw człowieka oraz poszanowania i ochrony mniejszości; mając na uwadze, że prawa mniejszości przestają być monitorowane po uzyskaniu przez kraj kandydujący członkostwa w UE;

P.

mając na uwadze, że doświadczenie pokazuje, iż kraje kandydujące są bardziej skłonne do przestrzegania kryteriów kopenhaskich; mając na uwadze, że w wyniku braku odpowiednich ram, które gwarantowałyby spełnianie tych kryteriów po przystąpieniu do UE, niektóre państwa członkowskie mogą wykonać ogromny krok wstecz po uzyskaniu członkostwa w UE; mając na uwadze, że UE dotąd nie wypracowała wspólnych unijnych norm ochrony mniejszości w państwach członkowskich;

Q.

mając na uwadze, że obecnie Unia posiada narzędzia o tylko ograniczonej skuteczności w zakresie reagowania na systematyczne i instytucjonalne przejawy dyskryminacji, rasizmu i ksenofobii; mając na uwadze, że pomimo licznych apeli kierowanych do Komisji podjęto jedynie ograniczone działania, aby zapewnić skuteczną ochronę osób należących do mniejszości;

R.

mając na uwadze, że należy opracować solidne mechanizmy i procedury dotyczące praworządności, aby zapewnić przestrzeganie zasad i wartości traktatowych w całej Unii; mając na uwadze, że poszanowanie praw osób należących do mniejszości stanowi część składową tych wartości; mając na uwadze, że powinny istnieć skuteczne mechanizmy służący eliminacji nadal występujących braków; mając na uwadze, że takie mechanizmy powinny opierać się na udokumentowanych faktach, być obiektywne i niedyskryminujące oraz zgodne z zasadami pomocniczości, konieczności i proporcjonalności, obowiązywać w odniesieniu zarówno do instytucji państw członkowskich, jak i instytucji unijnych, a także opierać się na podejściu stopniowym, obejmującym zarówno sferę prewencyjną, jak i sferę naprawczą; mając na uwadze, że Parlament potwierdził swoje poparcie w tym względzie w rezolucji z dnia 25 października 2016 r. zawierającej zalecenia dla Komisji w sprawie utworzenia unijnego mechanizmu dotyczącego demokracji, praworządności i praw podstawowych oraz że mogłoby to stanowić centralny punkt skoordynowanego europejskiego podejścia do sprawowania rządów, czego obecnie brakuje;

S.

mając na uwadze, że języki są integralną częścią europejskiej tożsamości i stanowią najbardziej bezpośredni kulturowy środek wyrazu; mając na uwadze, że poszanowanie różnorodności językowej stanowi podstawową wartość UE, jak określono np. w art. 22 Karty i w preambule do TUE, gdzie mowa o inspiracji „kulturowym, religijnym i humanistycznym dziedzictwem Europy, z którego wynikają powszechne wartości, stanowiące nienaruszalne i niezbywalne prawa człowieka, jak również wolność, demokracja, równość oraz państwo prawne”;

T.

mając na uwadze, że różnorodność językowa jest istotnym elementem bogactwa kulturowego regionu; mając na uwadze, że 40–50 mln osób w UE posługuje się jednym z jej 60 języków regionalnych i mniejszościowych, przy czym niektóre z nich są poważnie zagrożone; mając na uwadze, że w całej Europie można dostrzec zanikanie języków mniejszościowych; mając na uwadze, że języki, którymi posługują się niewielkie społeczności i które nie mają statusu języków urzędowych, są jeszcze bardziej zagrożone wymarciem;

U.

mając na uwadze, że jak się szacuje jedna osoba na tysiąc jako pierwszego języka używa narodowego języka migowego; mając na uwadze, że językom tym należy nadać status języków urzędowych;

V.

mając na uwadze, że w otwartych społeczeństwach tożsamość indywidualna, a także tożsamość narodowa są ważne i nie wykluczają się wzajemnie; mając na uwadze, że krajowe systemy ustawodawcze państw członkowskich zawierają istotne luki w odniesieniu do mniejszości oraz wykazują niski poziom harmonizacji i symetrii;

W.

mając na uwadze, że dziedzictwo kulturowe Europy jest bogate i różnorodne; mając na uwadze, że dziedzictwo kulturowe wzbogaca życie poszczególnych obywateli; mając na uwadze, że art. 3 TUE stanowi, że Unia „szanuje swoją bogatą różnorodność kulturową i językową oraz czuwa nad ochroną i rozwojem dziedzictwa kulturowego Europy”; mając na uwadze, że osoby należące do mniejszości od wieków żyjących w Europie wnoszą wkład w to bogate, wyjątkowe i różnorodne dziedzictwo oraz stanowią nieodłączną część europejskiej tożsamości;

X.

mając na uwadze, że występują duże rozbieżności między państwami członkowskimi w uznawaniu mniejszości i w poszanowaniu ich praw; mając na uwadze, że mniejszości w UE wciąż spotykają się z zinstytucjonalizowaną dyskryminacją i są przedmiotem poniżających stereotypów, a nawet ich prawa nabyte często są ograniczane lub stosowane wybiórczo;

Y.

mając na uwadze, że istnieje różnica między ochroną mniejszości a polityką antydyskryminacyjną; mając na uwadze, że brak dyskryminacji nie wystarcza, aby powstrzymać asymilację; mając na uwadze, że faktyczna równość wykracza poza powstrzymywanie się od dyskryminacji i oznacza zagwarantowanie mniejszościom możliwości korzystania z przysługujących im praw, takich jak prawo do tożsamości, posługiwania się językiem i nauki, prawa kulturalne i obywatelskie itd., na równi z większością;

Z.

mając na uwadze, że nasilenie przemocy ksenofobicznej i mowy nienawiści w Unii Europejskiej, często promowane przez siły skrajnie prawicowe, dotyka osoby należące do mniejszości i jest wymierzone w te osoby;

AA.

mając na uwadze, że obywatele UE należący do mniejszości oczekują wzmożonych działań na szczeblu UE na rzecz ochrony ich praw, o czym świadczą liczne petycje złożone do Parlamentu Europejskiego w tej kwestii;

AB.

mając na uwadze, że pod europejską inicjatywą obywatelską „Minority Safepack” podpisało się 1 215 879 osób z całej UE, co pokazuje, że obywatele UE chcą wzmocnienia ram prawnych regulujących politykę dotyczącą mniejszości na szczeblu UE;

AC.

mając na uwadze, że można by znacznie poprawić sposób, w jaki prawa mniejszości są faktycznie urzeczywistniane w UE; mając na uwadze, że legitymacja instytucji demokratycznych opiera się na uczestnictwie i reprezentacji wszystkich grup społecznych, w tym osób należących do mniejszości;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

61.

62.

63.

64.

65.

66.

67.

68.

69.

70.

71.

72.

73.

74.

75.

76.

77.

78.

79.

80.

—

uwzględniając art. 208, 209, 210, 211 i 214 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając szczyt Organizacji Narodów Zjednoczonych na temat zrównoważonego rozwoju i dokument końcowy przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 25 września 2015 r. pt. „Przekształcamy nasz świat: Agenda na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030”, jak również 17 celów zrównoważonego rozwoju,

—

uwzględniając Europejski konsensus w sprawie rozwoju: „Nasz świat, nasza godność, nasza przyszłość” (1), przyjęty w maju 2017 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 października 2015 r. zatytułowany „Handel z korzyścią dla wszystkich – W kierunku bardziej odpowiedzialnej polityki handlowej i inwestycyjnej” (COM(2015)0497),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 2 maja 2017 r. pt. „Cyfryzacja na rzecz rozwoju: uwzględnianie technologii i usług cyfrowych w unijnej polityce rozwojowej (SWD(2017)0157),

—

uwzględniając strategię jednolitego rynku cyfrowego dla Europy, przyjętą w maju 2015 r.,

—

uwzględniając Europejski plan inwestycji zewnętrznych,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z wdrażania strategii polityki handlowej „Handel z korzyścią dla wszystkich – Kształtowanie nowoczesnej polityki handlowej w celu wykorzystania możliwości płynących z globalizacji” (COM(2017)0491),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 grudnia 2017 r.„W kierunku aktu o jednolitym rynku cyfrowym” (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 grudnia 2015 r. w sprawie przygotowań do Światowego Szczytu Humanitarnego: wyzwania i szanse w zakresie pomocy humanitarnej (3),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 maja 2014 r. zatytułowany „Większa rola sektora prywatnego w osiąganiu trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu w krajach rozwijających się” (COM(2014)0263),

—

uwzględniając konkluzje Rady z listopada 2017 r. w sprawie cyfryzacji na rzecz rozwoju,

—

uwzględniając 11. konferencję ministerialną WTO, która odbyła się w Buenos Aires (Argentyna) w dniach 10–13 grudnia 2017 r.,

—

uwzględniając inicjatywy Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego wspierające kraje rozwijające się (ITU-D),

—

uwzględniając Umowę o technologii informacyjnej Światowej Organizacji Handlu (ITA),

—

uwzględniając deklarację ministerialną złożoną w 2016 r. w Cancún przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) w sprawie gospodarki cyfrowej,

—

uwzględniając wspólną deklarację ministrów ds. technologii informacyjno-komunikacyjnych grupy G7 na posiedzeniu w Takamatsu (Japonia) w dniach 29 i 30 kwietnia 2016 r.,

—

uwzględniając inicjatywę Konferencji Narodów Zjednoczonych do spraw Handlu i Rozwoju (UNCTAD) pt. „Handel elektroniczny z korzyścią dla wszystkich”,

—

uwzględniając konwencję o prawach osób niepełnosprawnych oraz załączony do niej protokół fakultatywny (A/RES/61/106),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A8-0338/2018),

A.

mając na uwadze, że w konsensusie europejskim w sprawie rozwoju z 2017 r. podkreśla się znaczenie technologii i usług informacyjno-komunikacyjnych jako czynników umożliwiających zrównoważony rozwój i wzrost sprzyjający włączeniu społecznemu;

B.

mając na uwadze, że strategia Komisji w sprawie cyfryzacji na rzecz rozwoju (D4D) obejmuje wzrost gospodarczy i prawa człowieka, zdrowie, edukację, rolnictwo i bezpieczeństwo żywnościowe, podstawową infrastrukturę, gospodarkę wodną i infrastrukturę sanitarną, zarządzanie, ochronę socjalną, a także cele przekrojowe w zakresie płci i środowiska;

C.

mając na uwadze, że technologie cyfrowe oferują możliwość zapewnienia zrównoważonego charakteru i ochrony środowiska; mając jednak na uwadze, że do produkcji sprzętu cyfrowego używa się niektórych rzadkich metali o niewielkich możliwościach recyklingu i ograniczonych dostępnych rezerwach, a odpady elektroniczne i elektryczne stanowią wyzwanie środowiskowe i zdrowotne; mając na uwadze, że według wspólnego badania Programu Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska (UNEP) i Interpolu (4) zużyty sprzęt elektryczny i elektroniczny (WEEE) stanowi jeden z głównych obszarów przestępczości przeciwko środowisku naturalnemu;

D.

mając na uwadze, że według zaktualizowanej wersji bazy danych Banku Światowego „Identification for Development Global Dataset (ID4D)”) z 2017 r. szacuje się, że 1,1 mld ludzi na całym świecie nie jest w stanie oficjalnie potwierdzić swojej tożsamości, w tym rejestracji urodzenia, przy czym 78 % tych osób mieszka w Afryce Subsaharyjskiej i w Azji; mając na uwadze, że stanowi to główną przeszkodę w realizacji celu zrównoważonego rozwoju 16.9, ale także w byciu podmiotem w środowisku cyfrowym i w czerpaniu z niego korzyści;

E.

mając na uwadze, że technologie cyfrowe są wyraźnie wymienione w pięciu celach należących do celów zrównoważonego rozwoju (cel 4 dotyczący edukacji, cel 5 dotyczący równości płci, cel 8 dotyczący godnej pracy i wzrostu gospodarczego, cel 9 dotyczący infrastruktury, uprzemysłowienia i innowacji oraz cel 17 dotyczący partnerstw);

F.

mając na uwadze, że w celach zrównoważonego rozwoju podkreślono, iż zapewnienie mieszkańcom krajów najsłabiej rozwiniętych powszechnego i przystępnego cenowo dostępu do internetu do 2020 r. będzie miało zasadnicze znaczenie dla wspierania rozwoju, ponieważ rozwój gospodarki cyfrowej może stymulować godziwe zatrudnienie i wzrost sprzyjający włączeniu społecznemu, wielkość eksportu i jego dywersyfikację;

G.

mając na uwadze, że według UNCTAD cyfryzacja w coraz większym stopniu prowadzi do powstawania monopoli i stwarza nowe wyzwania dla polityki antymonopolowej i polityki konkurencji zarówno w krajach rozwijających się, jak i w krajach rozwiniętych (5);

H.

mając na uwadze, że podczas ogólnego przeglądu wdrażania wyników Światowego Szczytu Społeczeństwa Informacyjnego (6) Zgromadzenie Ogólne ONZ zobowiązało się wykorzystać potencjał technologii informacyjno-komunikacyjnych w celu osiągnięcia celów Agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 i innych celów rozwoju uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym, zauważając, że technologie informacyjno-komunikacyjne mogą przyspieszyć postępy we wszystkich 17 celach zrównoważonego rozwoju;

I.

mając na uwadze, że łączność pozostaje wyzwaniem i problemem leżącym u podstaw różnego rodzaju przepaści cyfrowej zarówno w zakresie dostępu do technologii informacyjno-komunikacyjnych, jak i korzystania z nich;

J.

mając na uwadze, że tempo rozwoju gospodarki cyfrowej oraz znaczne braki, jakie występują w gospodarce cyfrowej krajów rozwijających się w zakresie rozwoju bezpiecznej polityki krajowej, regulacji i ochrony konsumentów, wskazują na pilną potrzebę działań w zakresie budowania zdolności i wsparcia technicznego dla krajów rozwijających się, a zwłaszcza dla krajów najsłabiej rozwiniętych;

K.

mając na uwadze, że znajomość technologii cyfrowych i umiejętności w tym zakresie mają kluczowe znaczenie dla rozwoju społecznego i osobistego oraz postępu, a także dla promowania przedsiębiorczości i budowania silnej gospodarki cyfrowej;

L.

mając na uwadze, że cyfryzacja powinna również pomóc w poprawie niesienia pomocy humanitarnej i odporności, zapobiegania ryzyku związanemu z klęskami żywiołowymi i wsparcia przejściowego łączącego pomoc humanitarną ze wsparciem na rzecz rozwoju w warunkach niestabilnej sytuacji i konfliktów;

M.

mając na uwadze, że ponad połowa ludności na świecie nadal pozostaje poza internetem, a postęp w dążeniu do osiągnięcia celu zrównoważonego rozwoju 9 dotyczącego znacznego zwiększenia dostępu do technologii informacyjno-komunikacyjnych, a także dążenia do zapewnienia powszechnego i przystępnego cenowo dostępu do internetu w krajach najsłabiej rozwiniętych do 2020 r. są powolne;

N.

mając na uwadze, że na całym świecie występuje ogromny wzrost usług łączności mobilnej, a liczba użytkowników łączności mobilnej przekracza obecnie liczbę osób mających dostęp do energii elektrycznej, urządzeń sanitarnych lub czystej wody;

O.

mając na uwadze, że innowacje humanitarne muszą być zgodne z zasadami humanitarnymi (humanitaryzm, neutralność, bezstronność i niezależność) oraz z zasadą godności;

P.

mając na uwadze, że innowacje humanitarne muszą być prowadzone w celu propagowania praw, godności i zdolności ludności otrzymującej pomoc, a wszyscy członkowie społeczności dotkniętej kryzysem powinni mieć możliwość korzystania z innowacji bez dyskryminacyjnych barier w korzystaniu z nich;

Q.

mając na uwadze, że należy wykorzystywać analizę ryzyka i ograniczanie ryzyka w celu zapobiegania nieumyślnym szkodom, w tym szkodom naruszającym prywatność i bezpieczeństwo danych oraz wpływającym na lokalne gospodarki;

R.

mając na uwadze, że eksperymenty, projekty pilotażowe i próby muszą być prowadzone zgodnie z uznanymi międzynarodowo normami etycznymi;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

—

uwzględniając zasady zawarte w art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), w szczególności wspieranie demokracji i państwa prawnego oraz utrzymanie pokoju, zapobieganie konfliktom i umacnianie bezpieczeństwa międzynarodowego,

—

uwzględniając wspólne stanowisko Rady 2008/944/WPZiB z dnia 8 grudnia 2008 r. określające wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego (wspólne stanowisko) (1),

—

uwzględniając 19. sprawozdanie roczne przygotowane zgodnie z art. 8 ust. 2 wspólnego stanowiska (2),

—

uwzględniając decyzję Rady (WPZiB) 2018/101 z dnia 22 stycznia 2018 r. w sprawie propagowania skutecznych kontroli wywozu broni (3) i decyzję Rady (WPZiB) 2017/915 z dnia 29 maja 2017 r. w sprawie działań informacyjnych Unii wspierających wdrożenie Traktatu o handlu bronią (4),

—

uwzględniając uaktualniony wspólny wykaz uzbrojenia Unii Europejskiej przyjęty przez Radę w dniu 26 lutego 2018 r. (5),

—

uwzględniając przewodnik do wspólnego stanowiska określający wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego,

—

uwzględniając Porozumienie z Wassenaar z dnia 12 maja 1996 r. w sprawie kontroli eksportu broni konwencjonalnej oraz towarów i technologii podwójnego zastosowania, wraz ze zaktualizowanymi w grudniu 2017 r. wykazami tych towarów i technologii oraz amunicji (6),

—

uwzględniając ramy strategiczne i plan działania UE z dnia 25 czerwca 2012 r. w dziedzinie praw człowieka i demokracji, a w szczególności jego rezultat 11 lit. e), oraz Plan działania UE z dnia 20 lipca 2015 r. dotyczący praw człowieka i demokracji na lata 2015–2019, w szczególności jego cel 21 lit. d),

—

uwzględniając Traktat o handlu bronią przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne ONZ dnia 2 kwietnia 2013 r. (7), który wszedł w życie 24 grudnia 2014 r.,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/43/WE z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie uproszczenia warunków transferów produktów związanych z obronnością we Wspólnocie (8),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 428/2009 z dnia 5 maja 2009 r. ustanawiające wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania (9), zmienione rozporządzeniem (UE) nr 599/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r., oraz wykaz produktów i technologii podwójnego zastosowania zawarty w załączniku I do tego rozporządzenia (zwane dalej „rozporządzeniem w sprawie produktów podwójnego zastosowania”),

—

uwzględniając cele zrównoważonego rozwoju ONZ, zwłaszcza cel 16 dotyczący promowania pokojowych i inkluzywnych społeczeństw sprzyjających zrównoważonemu rozwojowi,

—

uwzględniając program działania ONZ na rzecz rozbrojenia („Zapewnienie naszej wspólnej przyszłości”),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2134 z dnia 23 listopada 2016 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 1236/2005 w sprawie handlu niektórymi towarami, które mogłyby być użyte do wykonywania kary śmierci, tortur lub innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania (10),

—

uwzględniając sprawozdanie Biura Wysokiego Komisarza NZ ds. Praw Człowieka dla Rady Praw Człowieka dotyczące wpływu transferu broni na korzystanie z praw człowieka (11),

—

uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w tej sprawie, w szczególności rezolucję z dnia 13 września 2017 r. (12) i rezolucję z dnia 17 grudnia 2015 r. (13) w sprawie wdrażania wspólnego stanowiska,

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego europejski program rozwoju przemysłu obronnego mający na celu wspieranie konkurencyjności i innowacyjności przemysłu obronnego UE (COM(2017)0294) oraz wniosek dotyczący rozporządzenia ustanawiającego Europejski Fundusz Obronny (COM(2018)0476),

—

uwzględniając swoje rezolucje w sprawie sytuacji humanitarnej w Jemenie z dnia 25 lutego 2016 r. (14), 15 czerwca 2017 r. (15) i 30 listopada 2017 r. (16),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie stosowania uzbrojonych dronów (17),

—

uwzględniając sprawozdanie Rady Praw Człowieka z dnia 17 sierpnia 2018 r. dotyczące sytuacji w zakresie praw człowieka w Jemenie, w tym naruszeń i nadużyć od września 2014 r. (A/HRC/39/43),

—

uwzględniając art. 52 i art. 132 ust. 2 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0335/2018),

A.

mając na uwadze, że art. 51 Karty Narodów Zjednoczonych przewiduje niezbywalne prawo do osobistej lub wspólnej obrony własnej;

B.

mając na uwadze, że wywóz i transfery broni wywierają niezaprzeczalny wpływ na prawa człowieka i bezpieczeństwo ludzkie, na rozwój społeczno-gospodarczy i demokrację; mając na uwadze, że wywóz broni przyczynia się także do powstawania okoliczności, w których ludzie są zmuszeni opuścić swoje kraje; mając na uwadze, że są to przesłanki dla ustanowienia rygorystycznego, przejrzystego, skutecznego, powszechnie akceptowanego i wspólnie stworzonego systemu kontroli zbrojeń;

C.

mając na uwadze, że wspólne stanowisko stanowi prawnie wiążące ramy określające osiem kryteriów, mając na uwadze, że jeśli kryteria te nie są spełnione, należy odmówić wydania zezwolenia na wywóz (kryteria 1–4) lub przynajmniej należy rozważyć odmowę (kryteria 5–8); mając na uwadze, że decyzja o transferze lub odmowie transferu wszelkich technologii wojskowych lub sprzętu wojskowego pozostaje w gestii każdego państwa członkowskiego zgodnie z art. 4 ust. 2 wspólnego stanowiska;

D.

mając na uwadze, że ostatnie dane (18) pokazują, iż wywóz broni z UE-28 stanowił w latach 2013–2017 ponad 27 % ogólnoświatowej wartości wywozu broni, co czyni UE drugim co do wielkości dostawcą broni na świecie, po Stanach Zjednoczonych (34 %), a przed Rosją (22 %); mając na uwadze, że w latach 2015 i 2016 odnotowano największą – od początku zbierania danych przez UE – liczbę wydanych zezwoleń na wywóz broni o łącznej wartości 195,95 mld EUR w 2015 r. oraz – zgodnie z najnowszym sprawozdaniem Grupy Roboczej ds. Wywozu Broni Konwencjonalnej (COARM) – o łącznej wartości 191,45 mld EUR w 2016 r. (19); mając na uwadze, że niestety dane z 2015 r. i 2016 r. są mylące i niedokładne, ponieważ liczba zezwoleń jest po części bardziej wyrazem woli niż dokładną liczbą wskazującą rzeczywisty wywóz, który ma się uwidocznić w najbliższej przyszłości;

E.

mając na uwadze, że sprawozdania roczne grupy roboczej COARM są jak dotąd jedynym instrumentem, którego celem jest monitorowanie stosowania wspólnego stanowiska; mając na uwadze, że sprawozdania te przyczyniają się do zwiększenia przejrzystości wywozu broni przez państwa członkowskie oraz że znacznie zwiększyła się liczba wytycznych i wyjaśnień w przewodnikach; mając na uwadze, że wspólne stanowisko przyczyniło się do zwiększenia dostępnych informacji w sprawie udzielania zezwoleń na wywóz broni;

F.

mając na uwadze, że zarówno globalne, jak i regionalne środowisko bezpieczeństwa znacznie się zmieniły, w szczególności w południowym i wschodnim sąsiedztwie Unii, co uwypukla pilną potrzebę poprawy i zwiększenia bezpieczeństwa metodyk zapewniania informacji niezbędnych do sporządzania ocen ryzyka na potrzeby wydawania zezwoleń na wywóz;

G.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 3 wspólnego stanowiska osiem kryteriów określa jedynie standardy minimalne i nie narusza prawa państw członkowskich do stosowania bardziej restrykcyjnych środków polityki kontroli zbrojeń; mając na uwadze, że proces decyzyjny prowadzący do wydania lub odmowy wydania zezwolenia na wywóz broni leży w wyłącznych kompetencjach państw członkowskich;

H.

mając na uwadze, że nie wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej przekazują pełne informacje grupie roboczej COARM; mając na uwadze, że ze względu na różne systemy gromadzenia danych i różne procedury przekazywania informacji w poszczególnych państwach członkowskich oraz ze względu na rozbieżności w interpretacji ośmiu kryteriów przez państwa członkowskie, zbiory danych są niepełne i różnią się, a praktyki w zakresie wywozu broni są bardzo rozbieżne; przypomina, że wymiana informacji musi odbywać się z poszanowaniem przepisów krajowych i procedur administracyjnych obowiązujących w poszczególnych krajach;

I.

mając na uwadze, że obecnie nie istnieje mechanizm ujednoliconej, niezależnej weryfikacji i sprawozdawczości w odniesieniu do przestrzegania ośmiu kryteriów wspólnego stanowiska;

J.

mając na uwadze, że w ostatnich latach przyjęto środki dotyczące handlu bronią strzelecką i lekką, w tym zaktualizowany wykaz towarów i technologii podwójnego zastosowania w ramach porozumienia z Wassenaar; mając na uwadze, że choć zaczęto uwzględniać takie kwestie, jak kontrola pośrednictwa w handlu bronią, licencjonowana produkcja poza UE i kontrola użytkowników końcowych oraz, w pewnym zakresie, zostały one objęte wspólnym stanowiskiem, wiele produktów, w szczególności z sektora towarów podwójnego zastosowania, cybertechnologii i technologii nadzoru, nadal nie jest objętych systemem kontroli;

K.

mając na uwadze, że 19. sprawozdanie roczne wskazuje, że 40,5 % zezwoleń na wywóz broni o wartości 77,5 mld EUR wydano na rzecz państw Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej, w większości do Arabii Saudyjskiej, Egiptu i Zjednoczonych Emiratów Arabskich (ZEA), których udział w tym wywozie wyniósł 57,9 mld EUR;

L.

mając na uwadze, że w niektórych przypadkach broń wywożona do niektórych krajów, na przykład do Arabii Saudyjskiej, Zjednoczonych Emiratów Arabskich i członków kierowanej przez Arabię Saudyjską koalicji, była wykorzystywana w konfliktach takich jak w Jemenie; mając na uwadze, że taki wywóz stanowi wyraźne naruszenie wspólnego stanowiska;

M.

mając na uwadze, że w rezolucji z dnia 25 lutego 2016 r. w sprawie sytuacji humanitarnej w Jemenie Parlament Europejski wezwał wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do rozpoczęcia inicjatywy zmierzającej do nałożenia na Arabię Saudyjską unijnego embarga na broń;

N.

mając na uwadze, że broń objęta zezwoleniem na transfer przez państwa członkowskie UE, a następnie wykorzystywana w obecnym konflikcie w Jemenie ma katastrofalny wpływ na zrównoważony rozwój w tym kraju;

O.

mając na uwadze, że sektor obronny stał się centralnym elementem polityki UE, a globalna strategia UE stanowi, że „stabilny, innowacyjny i konkurencyjny europejski przemysł obronny ma kluczowe znaczenie dla strategicznej autonomii Europy i dla wiarygodnej WPBiO” (20); mając na uwadze, że wywóz uzbrojenia ma zasadnicze znaczenie dla wzmocnienia bazy technologiczno-przemysłowej europejskiego sektora obronnego oraz że przemysł obronny czuwa przede wszystkim nad zapewnieniem zdolności obronnych i bezpieczeństwa państw członkowskich UE, przyczyniając się jednocześnie do wdrożenia WPZiB; mając na uwadze, że głównym zadaniem Europejskiego Funduszu Obrony i prekursorskiego Europejskiego programu rozwoju przemysłu obronnego, który niedawno został uruchomiony, jest „wspieranie konkurencyjności europejskiego przemysłu obronnego” (21);

P.

mając na uwadze, że środki z zakresu przejrzystości, takie jak kontrola wywożonej broni, przyczyniają się do zwiększania zaufania między państwami;

Q.

mając na uwadze, że w art. 10 wspólnego stanowiska jednoznacznie stwierdzono, że przestrzeganie ośmiu kryteriów jest nadrzędne wobec realizacji wszelkich gospodarczych, socjalnych, handlowych lub przemysłowych interesów państw członkowskich;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

—

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE) oraz Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2016 r. zawierającą zalecenia dla Komisji dotyczące ustanowienia unijnego mechanizmu na rzecz demokracji, praworządności i praw podstawowych (1),

—

uwzględniając Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC), orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka oraz konwencje, zalecenia, rezolucje i sprawozdania Zgromadzenia Parlamentarnego, Komitetu Ministrów, Komisarza Praw Człowieka i Komisji Weneckiej Rady Europy,

—

uwzględniając opinię Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 1/2018 z dnia 17 lipca 2018 r. w sprawie wniosku z dnia 2 maja 2018 r. dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ochrony budżetu Unii w przypadku uogólnionych braków w zakresie praworządności w państwach członkowskich,

—

uwzględniając sprawozdanie Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA) za rok 2018 dotyczące praw podstawowych,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 marca 2014 r. pt. „Nowe ramy UE na rzecz umocnienia praworządności” (COM(2014)0158),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 września 2018 r. w sprawie wniosku wzywającego Radę do stwierdzenia, zgodnie z art. 7 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej, istnienia wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez Węgry wartości, na których opiera się Unia (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 marca 2018 r. w sprawie decyzji Komisji o zastosowaniu art. 7 ust. 1 TUE w związku z sytuacją w Polsce (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 listopada 2017 r. w sprawie praworządności na Malcie (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 kwietnia 2018 r. w sprawie ochrony dziennikarzy śledczych w Europie: przypadek słowackiego dziennikarza Jána Kuciaka i Martiny Kušnírovej (5),

—

uwzględniając swoją debatę na posiedzeniu plenarnym z dnia 3 października 2018 r. na temat praworządności w Rumunii,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 marca 2018 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw podstawowych w UE w 2016 r. (6),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 2 maja 2018 r. dotyczący rozporządzenia Rady określającego wieloletnie ramy finansowe na lata 2021–2027 (COM(2018)0322),

—

uwzględniając tablicę wyników wymiaru sprawiedliwości UE z 2018 r.,

—

uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że Unia Europejska opiera się na wartościach poszanowania godności ludzkiej, wolności, demokracji, równości, praworządności i poszanowania praw człowieka, w tym praw osób należących do mniejszości, oraz mając na uwadze, że wartości te są wspólne państwom członkowskim;

B.

mając na uwadze, że praworządność, demokracja i prawa podstawowe pozostają we wzajemnych relacjach, wzmacniają się nawzajem i razem chronią konstytucyjnego rdzenia UE i jej państw członkowskich;

C.

mając na uwadze, że w 2014 r. Komisja ustanowiła ramy na rzecz praworządności; mając na uwadze, że ramy te zostały użyte tylko raz, oraz mając na uwadze, że instrument ten nie wystarcza do zapobiegania lub zaradzenia zagrożeniom dla praworządności;

D.

mając na uwadze, że Unia Europejska nie dysponuje obiektywnym i trwałym mechanizmem do monitorowania demokracji, praw podstawowych i praworządności we wszystkich państwach członkowskich;

E.

mając na uwadze, że w tablicy wyników wymiaru sprawiedliwości UE z 2018 r. wskazano, że wciąż obecne są wyzwania dotyczące funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości w państwach członkowskich oraz wpływu niektórych reform przeprowadzanych w państwach członkowskich;

F.

mając na uwadze, że na rozpatrzenie oczekuje duża liczba postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego w dziedzinie sprawiedliwości, praw podstawowych i obywatelstwa (7);

G.

mając na uwadze, że FRA opublikowała kilka sprawozdań zwracających uwagę na wyzwania dla demokracji, praworządności i praw podstawowych w różnych państwach członkowskich, w których zwrócono uwagę na takie zjawiska, jak ograniczanie przestrzeni dla organizacji społeczeństwa obywatelskiego w Europie (8);

H.

mając na uwadze, że odnotowano odpowiedzi ad hoc na zagrożenia dla demokracji, praworządności i praw podstawowych, co doprowadziło do zastosowania diametralnie różnych podejść w poszczególnych państwach członkowskich;

I.

mając na uwadze, że Komisja zainicjowała procedurę opisaną w art. 7 ust. 1 TUE w związku z sytuacją w Polsce oraz że Parlament Europejski zainicjował tę samą procedurę w związku z sytuacją na Węgrzech;

J.

mając na uwadze, że jego Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych ustanowiła grupę monitorującą praworządność, która rozpoczęła swoje prace w odniesieniu do zabójstw dziennikarzy śledczych i praworządności;

K.

mając na uwadze, że te odpowiedzi UE stanowią przede wszystkim reakcję i nie zapobiegają występowaniu odnośnych zjawisk, a także odpowiedziom tym szkodzi fakt, że w różnych państwach członkowskich na wyzwania dotyczące demokracji, praworządności i praw podstawowych zwraca się uwagę w sposób nierówny i upolityczniony;

L.

mając na uwadze, że w dniu 2 maja 2018 r. Komisja opublikowała wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ochrony budżetu Unii w przypadku uogólnionych braków w zakresie praworządności w państwach członkowskich (COM(2018)0324);

M.

mając na uwadze, że Europejski Trybunał Obrachunkowy w swojej opinii nr 1/2018 dotyczącej wniosku dotyczącego rozporządzenia podkreślił, że należy dokładniej wskazać źródła wskazówek i procedur, na podstawie których ustalić można uogólnione braki w zakresie praworządności w państwach członkowskich;

N.

mając na uwadze, że poprzednie sprawozdania o zwalczaniu korupcji w UE i sprawozdania krajowe europejskiego semestru z 2018 r. wskazują w różnych państwach członkowskich na poważne obawy dotyczące korupcji, która prowadzi do zachwiania zaufania obywateli do instytucji i praworządności;

O.

mając na uwadze, że wyzwania dotyczące praworządności i demokracji w państwach członkowskich narażają przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, ufundowaną na domniemaniu wzruszalnym (praesumptio iuris tantum) wzajemnego zaufania;

P.

mając na uwadze, że wyzwania dotyczące praworządności i demokracji w państwach członkowskich narażają legitymację działań zewnętrznych Unii, szczególnie w odniesieniu do jej polityki przystąpienia i sąsiedztwa;

Q.

mając na uwadze, że wszystkie instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii zobowiązane są do poszanowania, ochrony i promowania demokracji, praworządności i praw podstawowych;

R.

mając na uwadze, że Unia wciąż nie przystąpiła do EKPC, mimo że ma obowiązek to uczynić na podstawie art. 6 ust. 2 TUE;

S.

mając na uwadze, że Komisja i Rada nie przedsięwzięły działań w związku z rezolucją Parlamentu w sprawie ustanowienia mechanizmu UE na rzecz demokracji, praworządności i praw podstawowych i dotychczas odmówiły przyjęcia porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie Paktu UE na rzecz demokracji, praworządności i praw podstawowych;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

—

uwzględniając art. 8 oraz tytuł V, a w szczególności art. 21, 22, 36 i 37, Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) oraz część piątą Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając układ o stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Gruzją, z drugiej strony, który w pełni wszedł w życie w dniu 1 lipca 2016 r.,

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje: rezolucję z dnia 18 grudnia 2014 r. zawierającą projekt decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej układu o stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Gruzją, z drugiej strony (1) oraz rezolucję z dnia 21 stycznia 2016 r. w sprawie układów o stowarzyszeniu / pogłębionych i kompleksowych stref wolnego handlu z Gruzją, Mołdawią i Ukrainą (2), a także swoje zalecenie z dnia 15 listopada 2017 r. w sprawie Partnerstwa Wschodniego (3) oraz rezolucję ustawodawczą z dnia 14 marca 2018 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udzielenia dalszej pomocy makrofinansowej Gruzji (4) i rezolucję z dnia 14 czerwca 2018 r. w sprawie okupowanych terytoriów Gruzji 10 lat po rosyjskiej inwazji (5),

—

uwzględniając roczne krajowe plany działania na rzecz wdrożenia układu o stowarzyszeniu między Unią Europejską a Gruzją,

—

uwzględniając wspólny dokument roboczy Komisji Europejskiej i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) z dnia 9 listopada 2017 r. w sprawie sprawozdania z wdrożenia układu o stowarzyszeniu przez Gruzję (SWD(2017)0371),

—

uwzględniając wspólne deklaracje ze szczytów Partnerstwa Wschodniego, z których ostatnia została przyjęta w dniu 24 listopada 2017 r. w Brukseli,

—

uwzględniając ramy współpracy „20 deliverables for 2020” [20 kluczowych celów na 2020 r.] ustanowione podczas szczytu w Rydze w 2015 r. i promujące silniejszą gospodarkę, bardziej zdecydowane sprawowanie rządów, lepszą jakość sieci połączeń i silniejsze społeczeństwo,

—

uwzględniając jednolite ramy wsparcia UE dla Gruzji na lata 2017–2020,

—

uwzględniając wyniki czwartego posiedzenia Rady Stowarzyszenia UE–Gruzja, które odbyło się w dniu 5 lutego 2018 r.,

—

uwzględniając wyniki posiedzeń Zgromadzenia Parlamentarnego Euronest, z których ostatnie odbyło się w dniach 25–27 czerwca 2018 r., w wyniku których przyjęto siedem rezolucji i wezwano UE do większego zaangażowania w wysiłki mediacyjne w dziedzinie zamrożonych konfliktów,

—

uwzględniając oświadczenie końcowe i zalecenia z szóstego posiedzenia Komisji Parlamentarnej Stowarzyszenia UE–Gruzja, które odbyło się w dniu 26 kwietnia 2018 r.,

—

uwzględniając wspólną deklarację z trzeciego posiedzenia Platformy Społeczeństwa Obywatelskiego UE–Gruzja, które odbyło się w dniu 22 marca 2018 r.,

—

uwzględniając pierwsze sprawozdanie Komisji w ramach mechanizmu zawieszającego zwolnienie z obowiązku wizowego, opublikowane w dniu 20 grudnia 2017 r. (COM(2017)0815),

—

uwzględniając końcową opinię Komisji Weneckiej z dnia 19 marca 2018 r. w sprawie reformy konstytucyjnej w Gruzji (CDL-AD(2018)005),

—

uwzględniając wspólny dokument roboczy służb z dnia 21 września 2015 r. pt. „Równość płci i wzmocnienie pozycji kobiet: odmiana losu dziewcząt i kobiet w kontekście stosunków zewnętrznych UE w latach 2016–2020” (SWD(2015)0182),

—

uwzględniając sprawozdanie Transparency International z dnia 2 lipca 2015 r. pt. „Sytuacja pod względem korupcji w Armenii, Azerbejdżanie, Gruzji, Mołdawii i na Ukrainie”,

—

uwzględniając ekspertyzy sporządzone dla Komisji Spraw Zagranicznych, w tym badanie dotyczące reformy ordynacji wyborczej w trzech krajach stowarzyszonych w ramach wschodniego sąsiedztwa – na Ukrainie, w Gruzji i Mołdawii oraz jej wpływu na rozwój sytuacji politycznej w tych krajach, opublikowane dnia 26 października 2017 r. (6), badanie zatytułowane „Układy o stowarzyszeniu między UE a Mołdawią, Gruzją i Ukrainą”, opublikowane dnia 28 czerwca 2018 r. (7), oraz badanie porównawcze pt. „Rozwój instytucjonalnych ram wdrażania układów o stowarzyszeniu z Gruzją, Mołdawią i Ukrainą”, opublikowane we wrześniu 2018 r. (8),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu, art. 1 ust. 1 lit. e) oraz załącznik 3 do decyzji Konferencji Przewodniczących z dnia 12 grudnia 2002 r. dotyczącej procedury udzielania zgody na sporządzenie sprawozdań z własnej inicjatywy,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A8-0320/2018),

A.

mając na uwadze, że stosunki między UE a Gruzja są stale pogłębiane przez nowe ważne osiągnięcia zgodne z układem o stowarzyszeniu między UE a Gruzją, pogłębioną i kompleksową strefą wolnego handlu (DCFTA) i programem stowarzyszeniowym, takie jak wprowadzenie systemu bezwizowego i przystąpienie Gruzji do Wspólnoty Energetycznej;

B.

mając na uwadze, że pełne poszanowanie podstawowych wartości, m.in. demokracji, praworządności, dobrych rządów, praw człowieka i podstawowych wolności, w tym praw mniejszości, stanowi podstawę dalszej integracji europejskiej;

C.

mając na uwadze, że sytuacja humanitarna w okupowanych regionach, jakimi są Osetia Południowa i Abchazja, i izolacja tych regionów nadal stanowią dla Gruzji jedno z podstawowych wyzwań;

D.

mając na uwadze, że wskaźnik postrzegania korupcji za 2017 r. opracowany przez Transparency International pokazuje utrzymanie dobrych wyników w obszarze walki z korupcją;

E.

mając na uwadze, że nowa krajowa strategia na rzecz zwalczania przestępczości zorganizowanej na lata 2017–2020 oraz towarzyszący jej plan działania przyjęty w 2017 r. koncentrują się na walce ze „złodziejami w majestacie prawa”, na przemycie środków odurzających i cyberprzestępczości, a także na wprowadzeniu działań policyjnych opartych na analizie i na współpracy ze społecznościami lokalnymi;

F.

mając na uwadze, że konwencja stambulska, którą ustanowiono w celu zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej, weszła w życie w dniu 1 września 2017 r. oraz że powołano międzyagencyjną komisję ds. równouprawnienia płci, przemocy wobec kobiet i przemocy domowej;

G.

mając na uwadze, że w światowym rankingu wolności prasy opracowanym przez organizację Reporterzy bez Granic odnotowano nieznaczną poprawę polegającą na awansie Gruzji z 64. miejsca w 2017 r. na 61. miejsce w 2018 r.;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

—

uwzględniając art. 8 oraz tytuł V, w szczególności art. 21, 22, 36 i 37, Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) oraz część piątą Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając układ o stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Mołdawii, z drugiej strony, który w pełni wszedł w życie z dniem 1 lipca 2016 r.,

—

uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje, zwłaszcza rezolucję z dnia 5 lipca 2018 r. w sprawie kryzysu politycznego w Mołdawii po unieważnieniu wyborów na urząd burmistrza Kiszyniowa (1), z dnia 15 listopada 2017 r. w sprawie Partnerstwa Wschodniego w perspektywie szczytu w listopadzie 2017 r. (2), rezolucję z dnia 4 lipca 2017 r. w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Republice Mołdawii (3) i z dnia 21 stycznia 2016 r. w sprawie układów o stowarzyszeniu / pogłębionych i kompleksowych stref wolnego handlu z Gruzją, Mołdawią i Ukrainą (4),

—

uwzględniając podpisanie w listopadzie 2017 r. protokołu ustaleń, umowy pożyczki i umowy o udzielenie dotacji na pomoc makrofinansową opiewającej na kwotę 100 mln EUR na lata 2017–2018,

—

uwzględniając mołdawski krajowy plan działania w zakresie wdrażania układu o stowarzyszeniu Mołdawia–Unia Europejska w latach 2017–2019 (NAPIAA),

—

uwzględniając wspólny dokument roboczy Komisji Europejskiej i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) w sprawie sprawozdania z realizacji układu o stowarzyszeniu z Mołdawią z dnia 3 kwietnia 2018 r. (SWD(2018)0094),

—

uwzględniając wspólne deklaracje ze szczytów Partnerstwa Wschodniego, z których ostatnią wydano dnia 24 listopada 2017 r. w Brukseli,

—

uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych w sprawie Republiki Mołdawii z dnia 26 lutego 2018 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Transparency International pt. „Sytuacja pod względem korupcji w Armenii, Azerbejdżanie, Gruzji, Mołdawii i na Ukrainie” opublikowane w dniu 2 lipca 2015 r.,

—

uwzględniając opinie i zalecenia Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (ODIHR) oraz Komisji Weneckiej Rady Europy, a zwłaszcza tę z dnia 15 marca 2018 r. w sprawie reformy ordynacji wyborczej w Mołdawii,

—

uwzględniając działania i zalecenia Zgromadzenia Parlamentarnego Euronest, Forum Społeczeństwa Obywatelskiego Partnerstwa Wschodniego oraz innych przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego w Mołdawii,

—

uwzględniając wyniki wizyty delegacji Komisji Spraw Zagranicznych w Mołdawii w dniach 3 i 4 kwietnia 2018 r.,

—

uwzględniając ekspertyzy sporządzone dla Komisji Spraw Zagranicznych, w tym badanie dotyczące reformy ordynacji wyborczej w trzech krajach stowarzyszonych w ramach wschodniego sąsiedztwa – na Ukrainie, w Gruzji i Mołdawii oraz jej wpływu na rozwój sytuacji politycznej w tych krajach, opublikowane dnia 26 października 2017 r. (5), europejską ocenę wdrożenia pt. „Układy o stowarzyszeniu między UE a Mołdawią, Gruzją i Ukrainą”, opublikowaną dnia 28 czerwca 2018 r. (6), oraz badanie porównawcze pt. „Rozwój instytucjonalnych ram wdrażania układów o stowarzyszeniu z Gruzją, Mołdawią i Ukrainą”, opublikowane w lipcu 2018 r. (7),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu, a także art. 1 ust. 1 lit. e) decyzji Konferencji Przewodniczących z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie procedury udzielania zgody na sporządzenie sprawozdań z własnej inicjatywy i załącznik 3 do tej decyzji,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A8-0322/2018),

A.

mając na uwadze, że relacje polityczne i gospodarcze między Unią Europejską a Republiką Mołdawii pogłębiły się w ramach Partnerstwa Wschodniego, a zwłaszcza wraz z podpisaniem w dniu 27 czerwca 2014 r. i z wejściem w życie z dniem 1 lipca 2016 r. układu o stowarzyszeniu UE-Mołdawia obejmującego pogłębioną i kompleksową strefę wolnego handlu (DCFTA);

B.

mając na uwadze, że układ o stowarzyszeniu jest oparty na wspólnych wartościach, które obejmują „poszanowanie zasad demokratycznych, praw człowieka i podstawowych wolności proklamowanych w Powszechnej deklaracji praw człowieka i określonych w europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, Akcie końcowym Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie z Helsinek z 1975 r. oraz Paryskiej karcie dla nowej Europy z 1990 r.”;

C.

mając na uwadze, że na mocy tego układu Mołdawia zobowiązała się do przeprowadzenia na podstawie prawodawstwa i praktyk UE zasadniczych reform wewnętrznych w wielu dziedzinach, sprzyjających dobrym rządom, rozwojowi gospodarczemu i wzmocnieniu współpracy z UE; mając na uwadze, że UE, wspierając te wysiłki, zobowiązała się zapewnić Mołdawii znaczne wsparcie finansowe i budżetowe w kwocie 1,14 mld EUR przyznanych środków od 2007 r. oraz finansowanie w ramach programu regionalnego;

D.

mając na uwadze, że DCFTA umożliwia mołdawskim towarom i usługom uprzywilejowany dostęp do rynku UE; mając na uwadze, że wskutek zawarcia DCFTA wartość handlu między UE a Mołdawią wzrosła w 2017 r. o 20 % (do 4 mld EUR); mając na uwadze, że obecnie UE jest największym partnerem handlowym Mołdawii, gdyż 55 % całkowitej wymiany handlowej tego kraju odbywa się z UE; mając na uwadze, że UE jest też największym inwestorem w Mołdawii; mając na uwadze, że wstępne dane za 2018 r. potwierdzają ten pozytywny trend; mając na uwadze, że poziom wykorzystania preferencji dla Mołdawii wynosi 90 %, co potwierdza, że DCFTA okazała się korzystna dla mołdawskich przedsiębiorstw, pracowników i obywateli; mając na uwadze, że odnotowano postępy w kluczowych obszarach, takich jak środki sanitarne i fitosanitarne, bariery techniczne w handlu, procedury celne oraz zamówienia publiczne; mając na uwadze, że zgodnie z postanowieniami rozdziału dotyczącego handlu i zrównoważonego rozwoju powołano wewnętrzne grupy doradcze oraz że do tej pory zebrały się one trzykrotnie;

E.

mając na uwadze, że w zamian za przeprowadzenie przez Mołdawię reform w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i bezpieczeństwa, w tym walki z korupcją, w 2014 r. UE przystała także na możliwość bezwizowego przemieszczania się po strefie Schengen obywateli Mołdawii posiadających paszport biometryczny; mając na uwadze, że w ciągu pierwszych czterech lat od wdrożenia tego systemu bezwizowego skorzystało z niego ponad 1,5 mln obywateli Mołdawii;

F.

mając na uwadze, że UE wielokrotnie wyrażała zaniepokojenie obniżeniem standardów demokratycznych w wyniku decyzji podejmowanych ostatnio przez władze mołdawskie, w tym z racji unieważnienia z niejasnych powodów i w nieprzejrzysty sposób wyborów lokalnych w Kiszyniowie w czerwcu 2018 r., reformy ordynacji wyborczej z lipca 2017 r., przyjętej wbrew zaleceniom, aby tego nie robić, wystosowanym przez ODIHR i Komisję Wenecką, braku postępów w ściganiu sądowym osób odpowiedzialnych za oszustwa bankowe na kwotę 1 mld USD, które ujawniono w 2014 r., oraz wzrostu liczby przypadków łamania praw człowieka, szczególnie wobec niezależnych sędziów, dziennikarzy i opozycjonistów;

G.

mając na uwadze, że w wyniku tej sytuacji UE nie wypłaciła w 2017 r. ostatnich dwóch transz w ramach programu wsparcia budżetowego na rzecz reformy wymiaru sprawiedliwości, ponieważ władze mołdawskie nie wykazały się wystarczającym zaangażowaniem w reformowanie tego sektora, a w 2018 r. UE zawiesiła wypłatę pierwszej transzy pomocy makrofinansowej, ponieważ nie spełniono warunków politycznych załączonych do decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 lipca 2017 r., w której zaznaczono, że „jednym z wstępnych warunków przyznania pomocy makrofinansowej jest respektowanie przez kraj będący beneficjentem skutecznych mechanizmów demokratycznych, w tym wielopartyjnego systemu parlamentarnego i praworządności, oraz zagwarantowanie poszanowania praw człowieka”;

H.

mając na uwadze, że odkąd podjęto powyższe decyzje rozwój sytuacji w ostatnim czasie budzi jeszcze większe zaniepokojenie, szczególnie tzw. pakiet reform fiskalnych przyjęty w lipcu 2018 r., obejmujący system abolicji podatkowej, który zwiększa ryzyko prania pieniędzy, a także dalsze wywieranie presji na opozycję i przeprowadzane przez nią pokojowe demonstracje oraz na redakcje małych, niezależnych mediów, które z trudem prowadzą działalność pomimo przyjęcia w lipcu 2018 r. nowego kodeksu medialnych usług audiowizualnych;

I.

mając na uwadze, że w 2017 r. organizacja Transparency International umieściła Mołdawię na 122. miejscu na 180 (na równi z Azerbejdżanem i Mali) z uwagi na wskaźnik postrzegania korupcji; mając na uwadze, że organizacja Reporterzy bez Granic umieściła Mołdawię na 81. miejscu na 180 w ramach światowego rankingu wolności prasy, co oznacza spadek z 56. miejsca, na którym sklasyfikowano ten kraj w 2014 r.;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.