Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2020/C 191/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 175 z 25.5.2020.

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 162 z 11.5.2020.

Dz.U. C 161 z 11.5.2020.

Dz.U. C 137 z 27.4.2020.

Dz.U. C 129 z 20.4.2020.

Dz.U. C 114 z 6.4.2020.

Dz.U. C 103 z 30.3.2020.

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (Polska) w dniu 23 grudnia 2019 r. – Grupa Warzywna Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu

(Sprawa C-935/19)

(2020/C 191/02)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Grupa Warzywna Sp. z o.o.

Strona pozwana: Dyrektor Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu

Pytania prejudycjalne

Czy dodatkowe zobowiązanie podatkowe takie jak przewidziane w treści art. 112 b ust. 2 ustawy o VAT jest zgodne z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1)(a w szczególności art. 2, art. 250, art. 273), art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, art. 325 TFUE i zasadą proporcjonalności?

---

(1)  Dz. Urz. 2006, L 347 s.1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Polska) w dniu 31 grudnia 2019 r. – M.A. przeciwko Konsulowi Rzeczypospolitej Polskiej w N.

(Sprawa C-949/19)

(2020/C 191/03)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: M.A.

Strona pozwana: Konsul Rzeczypospolitej Polskiej w N.

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 21 ust. 2a Konwencji wykonawczej do układu Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. między Rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach (1) w powiązaniu z art. 47 akapit pierwszy Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy rozumieć w ten sposób, że obywatel państwa trzeciego, któremu odmówiono wydania wizy długoterminowej i który nie może skorzystać z wynikającego z art. 21 ust. 1 Konwencji wykonawczej do układu Schengen prawa swobodnego przemieszczania się po terytoriach innych państw członkowskich, powinien mieć zapewnione prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem?

---

(1)  Dz.U.2000, L 239 s. 19; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 19 Tom 002 P. 9 – 52

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Gdańsku (Polska) w dniu 16 stycznia 2020 r. – I.W., R.W. przeciwko Bankowi BPH S.A.

(Sprawa C-19/20)

(2020/C 191/04)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Gdańsku

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: I.W., R.W.

Strona pozwana: Bank BPH S.A.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 3. ust 1. i 2. w zw. art. 4. ust 1. w zw. z art. 6 ust 1. i art. 7 ust 1. Dyrektywy Rady 93/13 EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1) winien być rozumiany w ten sposób, że sąd krajowy ma obowiązek stwierdzenia nieuczciwości (w rozumieniu art. 3 ust 1. Dyrektywy) warunku umowy zawartej z konsumentem także wówczas, gdy w dacie orzekania na skutek dokonanej przez strony w formie aneksu zmiany treści umowy, warunek został zmieniony tak, że nie ma charakteru nieuczciwego, a stwierdzenie nieuczciwości warunku w jego pierwotnym brzmieniu może skutkować upadkiem (unieważnieniem) całej umowy?

2)

Czy art. 6 ust 1 w zw. z art. 3 ust. 1 i 2 zdanie 2 oraz art. 2. Dyrektywy Rady 93/13/ EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich winien być rozumiany w ten sposób, że zezwala sądowi krajowemu na stwierdzenie nieuczciwości tylko niektórych elementów warunku umownego dotyczącego ustalanego przez bank kursu wymiany waluty, do której indeksowany jest udzielony konsumentowi kredyt (tak jak w postępowaniu głównym) tj. przez eliminację zapisu dotyczącego ustalanej jednostronnie i w niejasny sposób marży banku będącej składową kursu wymiany, a pozostawienie jednoznacznego postanowienia odnoszącego się do średniego kursu banku centralnego (Narodowego Banku Polskiego), co nie rodzi potrzeby zastąpienia wyeliminowanej treści jakimkolwiek przepisem prawa, a skutkować będzie przywróceniem rzeczywistej równowagi pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą, choć zmieni istotę zapisu dotyczącego spełnienia świadczenia przez konsumenta z korzyścią dla niego?

3)

Czy art. 6. ust. 1. w związku z art. 7. ust 1. Dyrektywy Rady 93/13/ EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy rozumieć w ten sposób, że nawet w sytuacji wprowadzenia przez ustawodawcę krajowego środków zapewniających zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków umownych, takich jak badany w postępowaniu głównym, poprzez wprowadzenie przepisów nakładających na banki obowiązek szczegółowego określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego wyliczana jest kwota kredytu, rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu, interes publiczny sprzeciwia się stwierdzeniu nieuczciwości tylko niektórych elementów warunku umownego w sposób opisany w pytaniu drugim?

4)

Czy brak obowiązywania umowy, o którym mowa w art. 6 ust. 1 Dyrektywy Rady 93/13/ EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, stanowiący rezultat wyłączenia nieuczciwych warunków umownych, określonych w art. 2. lit a) w zw. z art. 3. Dyrektywy, należy rozumieć w ten sposób, że jest to sankcja, która może nastąpić jako rezultat konstytutywnego orzeczenia sądu wydanego na wyraźne żądanie konsumenta z konsekwencjami od momentu zawarcia umowy tj. ex tunc, a roszczenia restytucyjne konsumenta i przedsiębiorcy stają się wymagalne wraz z uprawomocnieniem się wyroku?

5)

Czy art. 6. ust 1. Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich w związku z art. 47. Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej z dnia 30 marca 2010 r. należy rozumieć w ten sposób, że nakłada on na sąd krajowy obowiązek informowania konsumenta, który zgłosił żądanie stwierdzenia nieważności umowy w związku z eliminacją warunków nieuczciwych, o skutkach prawnych takiego rozstrzygnięcia, w tym także o możliwych roszczeniach restytucyjnych przedsiębiorcy (banku), nawet nie zgłoszonych w danym postępowaniu a także takich, których zasadność nie jest jednoznacznie przesądzona, nawet w sytuacji, gdy konsument jest reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika?

---

(1)  Dz. U.1993, L 95, s. 29; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 15 Tom 002 P. 288 – 293

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Köln (Niemcy) w dniu 23 stycznia 2020 r. – Biofa AG / Sikma D. Vertriebs GmbH und Co. KG

(Sprawa C-29/20)

(2020/C 191/05)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Köln

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Biofa AG

Strona pozwana: Sikma D. Vertriebs GmbH und Co. KG

Pytanie prejudycjalne

Czy w wyniku zatwierdzenia substancji czynnej rozporządzeniem wykonawczym przyjętym na podstawie art. 9 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 528/2012 (1) w postępowaniu sądowym w państwie członkowskim należy przyjąć za wiążące, że substancja, która była przedmiotem zatwierdzenia, jest przeznaczona w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 528/2012 do stosowania w inny sposób niż poprzez działanie czysto fizyczne lub mechaniczne, czy też rozpoznający sprawę sąd państwa członkowskiego jest zobowiązany dokonać ustaleń faktycznych w zakresie tego, czy spełnione są warunki określone w art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 528/2012, także po wydaniu rozporządzenia wykonawczego?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 528/2012 z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie udostępniania na rynku i stosowania produktów biobójczych (Dz.U. 2012, L 167, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 29 stycznia 2020 r. – E / Finanzamt N

(Sprawa C-45/20)

(2020/C 191/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: E

Druga strona postępowania: Finanzamt N

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 168 lit. a) w związku z art. 167 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) stoi na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym prawo do odliczenia podatku naliczonego jest wykluczone w przypadkach, w których istnieje prawo wyboru zaliczenia przy nabyciu usług, jeżeli przed upływem ustawowego terminu złożenia rocznej deklaracji podatku obrotowego nie została podjęta decyzja o zaliczeniu możliwa do stwierdzenia przez organy podatkowe?

2)

Czy art. 168 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej stoi na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym jeżeli brak jest (wystarczających) przesłanek zaliczenia do aktywów przedsiębiorstwa, zakłada się lub istnieje odpowiednie domniemanie zaliczenia do sfery prywatnej?

---

(1)  Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 29 stycznia 2020 r. – Z / Finanzamt G

(Sprawa C-46/20)

(2020/C 191/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Z

Druga strona postępowania: Finanzamt G

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 168 lit. a) w związku z art. 167 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) stoi na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym prawo do odliczenia podatku naliczonego jest wykluczone w przypadkach, w których istnieje prawo wyboru zaliczenia przy nabyciu usług, jeżeli przed upływem ustawowego terminu złożenia rocznej deklaracji podatku obrotowego nie została podjęta decyzja o zaliczeniu możliwa do stwierdzenia przez organy podatkowe?

2)

Czy art. 168 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej stoi na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym jeżeli brak jest (wystarczających) przesłanek zaliczenia do aktywów przedsiębiorstwa, zakłada się lub istnieje odpowiednie domniemanie zaliczenia do sfery prywatnej?

---

(1)  Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Polska) w dniu 28 stycznia 2020 r. – UAB „P” przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Białymstoku

(Sprawa C-48/20)

(2020/C 191/08)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UAB „P”

Strona pozwana: Dyrektor Izby Skarbowej w Białymstoku

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 203 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) oraz zasadę proporcjonalności należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie zastosowaniu, w sytuacji takiej jak w postępowaniu głównym, przepisu krajowego takiego jak art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (2) do faktur z nienależnie wykazanym VAT wystawionych przez podatnika działającego w dobrej wierze, jeżeli:

—

działanie podatnika nie wiązało się z oszustwem podatkowym, ale wynikało z błędnej wykładni przepisów prawa dokonanej przez strony biorące udział w transakcji, opartej o wykładnię przepisów prezentowaną przez organy podatkowe i powszechną praktykę w tym zakresie w momencie dokonywania transakcji, przyjmującą wadliwie, że wystawca faktury dokonuje dostawy towarów, podczas gdy faktycznie świadczy usługę pośrednictwa finansowego zwolnioną od VAT oraz

—	odbiorca faktury z nienależnie wykazanym VAT miałby prawo do żądania jego zwrotu przy prawidłowym zafakturowaniu transakcji przez podatnika faktycznie dokonującego na jego rzecz dostawy towarów?

---

(1)  Dz. U. 2006, L 347 s.1

(2)  Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, ze zm.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie (Polska) w dniu 31 stycznia 2020 r. – Ministerstwo Sprawiedliwości przeciwko R.G.

(Sprawa C-55/20)

(2020/C 191/09)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ministerstwo Sprawiedliwości

Strona pozwana: R.G.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy do postępowania dotyczącego odpowiedzialności dyscyplinarnej adwokatów i prawników zagranicznych wpisanych na listę adwokatów, w ramach której to odpowiedzialności adwokata można w szczególności obciążyć karą pieniężną, zawiesić w czynnościach zawodowych lub wydalić z adwokatury, a prawnika zagranicznego można w szczególności obciążyć karą pieniężną, zawiesić jego prawo do świadczenia pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej lub zakazać mu świadczenia pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej, stosuje się przepisy rozdziału III dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (1) (dalej: „dyrektywa usługowa”), w tym art. 10 ust. 6 dyrektywy usługowej? W razie odpowiedzi pozytywnej, czy do powyższego postępowania prowadzonego przed sądami adwokackimi w sprawach, w których od orzeczeń tych sądów nie przysługuje żaden środek zaskarżenia do sądów państwowych lub w których od orzeczeń takich przysługuje wyłącznie nadzwyczajny środek zaskarżenia, jakim jest kasacja do Sądu Najwyższego, zastosowanie mają przepisy Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (dalej: „Karta”), w tym jej art. 47, także w sprawach, w których wszystkie istotne elementy występują w obrębie jednego państwa członkowskiego?

2)

Czy w sprawie, w której – w postępowaniu, o którym mowa w pytaniu pierwszym – właściwym do rozpoznania kasacji od orzeczenia lub postanowienia adwokackiego sądu dyscyplinarnego lub zażalenia na zarządzenie o odmowie przyjęcia takiej kasacji zgodni z obowiązującymi przepisami krajowymi jest organ, który w ocenie tego sądu zgodnej oceną wyrażoną przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 grudnia 2019 r„ sygnatura akt III PO 7/18, nie jest niezawisłym i bezstronnym sądem w rozumieniu art. 47 Karty konieczne jest pominięcie przepisów krajowych ustanawiających właściwość takiego organu, a obowiązkiem adwokackiego sądu dyscyplinarnego jest przekazanie takiej kasacji lub zażalenia do rozpoznania organowi sądowemu, który byłby właściwy, gdyby wspomniane przepisy nie stały temu na przeszkodzie?

3)

Czy w sprawie, w której – w postępowaniu, o którym mowa w pytaniu pierwszym – kasacja od orzeczenia lub postanowienia adwokackiego sądu dyscyplinarnego, zgodnie ze stanowiskiem owego sądu, nie przysługuje ani Prokuratorowi Generalnemu ani Rzecznikowi Praw Obywatelskich, stanowisko to jest zaś: a) sprzeczne ze stanowiskiem wyrażonym w uchwale składu 7 sędziów z dnia 27 listopada 2019 r., sygnatura akt II DSI 67/18, przez Izbę Dyscyplinarną Sądu Najwyższego, tj. organ, który zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi jest właściwy do rozpoznania zażalenia na zarządzenie o odmowie przyjęcia kasacji, lecz który w ocenie adwokackiego sądu dyscyplinarnego zgodnej z oceną wyrażoną przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 grudnia 2019 r., sygnatura akt III PO 7/18, nie jest niezawisłym i bezstronnym sądem w rozumieniu art. 47 Karty, b) zgodne ze stanowiskiem wyrażanym uprzednio przez Izbę Karną Sądu Najwyższego, tj. organ sądowy, który byłby właściwy do rozpoznania takiego zażalenia, gdyby wspomniane przepisy nie stały temu na przeszkodzie, adwokacki sąd dyscyplinarny może (względnie powinien) pominąć stanowisko wyrażone przez Izbę Dyscyplinarną Sądu Najwyższego?

4)

Czy jeżeli w sprawie, o której mowa w pytaniu trzecim, adwokackiemu sądowi dyscyplinarnemu przedstawiono do rozpoznania odwołanie Ministra Sprawiedliwości, zaś: a) jednym z czynników, które w ocenie Sądu Najwyższego wyrażonej w wyroku z dnia 5 grudnia 2019 r., sygnatura akt III PO 7/18, a także w ocenie adwokackiego sądu dyscyplinarnego, uzasadniają przyjęcie, że Izba Dyscyplinarna Sądu Najwyższego, tj. organ, o którym mowa w pytaniu trzecim w lit. a, nie jest niezawisłym i bezstronnym sądem w rozumieniu art. 47 Karty, jest wpływ władzy wykonawczej, w tym właśnie Ministra Sprawiedliwości, na jej skład osobowy, b) funkcję Prokuratora Generalnego, który zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Izbę Dyscyplinarną Sądu Najwyższego, tj. organ, o którym mowa w pytaniu trzecim lit. a, miałby być uprawniony do wniesienia kasacji od postanowienia zapadłego na skutek odwołania, zaś zgodnie ze stanowiskiem Izby Karnej Sądu Najwyższego, tj. organu sądowego, o którym mowa w pytaniu trzecim lit. b, oraz zgodnie ze stanowiskiem adwokackiego sądu dyscyplinarnego, takiego uprawnienia nie posiada, pełni z mocy prawa właśnie Minister Sprawiedliwości, to adwokacki sąd dyscyplinarny winien pozostawić odwołanie to bez rozpoznania, jeżeli tylko w ten sposób może zapewnić zgodność postępowania z art. 47 Karty, a w szczególności uniknąć ingerencji w to postępowanie ze strony organu niebędącego niezawisłym i bezstronnym sądem w rozumieniu tego przepisu?

---

(1)  Dz. U. 2006, L 376, s. 36

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzgericht (Austria) w dniu 4 lutego 2020 r. – K / Finanzamt Linz

(Sprawa C-58/20)

(2020/C 191/10)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: K

Pozwany organ: Finanzamt Linz

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 135 ust. 1 lit. g) dyrektywy 2006/112/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „zarządzanie specjalnymi funduszami inwestycyjnymi” oznacza również wykonywanie zadań podatkowych powierzone przez spółkę zarządzającą osobie trzeciej polegających na zapewnieniu zgodnego z prawem opodatkowania dochodów z funduszy inwestycyjnych uzyskiwanych przez posiadaczy jednostek uczestnictwa?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzgericht (Austria) w dniu 4 lutego 2020 r. – DBKAG / Finanzamt Linz

(Sprawa C-59/20)

(2020/C 191/11)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: DBKAG

Pozwany organ: Finanzamt Linz

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 135 ust. 1 lit. g) dyrektywy 2006/112/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że do celów przewidzianego w tym przepisie zwolnienia z podatku pojęcie „zarządzanie specjalnymi funduszami inwestycyjnymi” obejmuje również przyznanie przez licencjodawcę będącego osobą trzecią towarzystwu funduszy inwestycyjnych (TFI) prawa do korzystania ze specjalnego oprogramowania opracowanego specjalnie dla zarządzania specjalnymi funduszami inwestycyjnymi, jeżeli to specjalne oprogramowanie, tak jak w postępowaniu głównym, jest przeznaczone wyłącznie do wykonywania specyficznej i istotnej działalności związanej z zarządzaniem specjalnymi funduszami inwestycyjnymi, niemniej jednak jest stosowane na technicznej infrastrukturze TFI i może spełniać swoje funkcje tylko przy mającym drugorzędne znaczenie współdziałaniu TFI i z bieżącym zastosowaniem danych rynkowych dostarczanych przez TFI?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.. 2006, L 347, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 13 lutego 2020 r. – ZM / E. A. Frerichs

(Sprawa C-73/20)

(2020/C 191/12)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: ZM jako syndyk masy upadłości spółki Oeltrans Befrachtungsgesellschaft mbH

Druga strona postępowania: E. A. Frerichs

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 13 rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (1) oraz art. 12 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) (2) należy interpretować w ten sposób, że prawo właściwe dla umowy zgodnie z tym ostatnim rozporządzeniem jest również właściwe dla płatności dokonanej przez osobę trzecią w wykonaniu umownego zobowiązania pieniężnego jednej ze stron umowy?

---

(1)  Dz.U. 2000, L 160, s. 1.

(2)  Dz.U. 2008, L 177, s. 6.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa — CAAD) (Portugalia) w dniu 27 lutego 2020 r. – RC/Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-103/20)

(2020/C 191/13)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa — CAAD)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: RC

Strona przeciwna: Autoridade Tributária e Aduaneira

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 12, 18, 39, 43 i 56 WE stoją na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak to będące przedmiotem postępowania głównego, które poddaje zyski kapitałowe wynikające ze zbycia nieruchomości położonej w państwie członkowskim przez osobę będącą rezydentem innego państwa członkowskiego, co do zasady, odmiennemu traktowaniu pod względem podatkowym niż to, które miałoby zastosowanie w odniesieniu do tego samego rodzaju transakcji do zysków kapitałowych osiągniętych przez osobę będącą rezydentem w państwie, w którym znajduje się wspomniana nieruchomość, lecz które to uregulowanie przewiduje możliwość, że zgodnie z wyborem podatnika niebędącego rezydentem ów podatnik będzie opodatkowany w taki sam sposób jak podatnik będący rezydentem?

2)

W szczególności, czy wyżej wymienione przepisy prawa Unii stoją na przeszkodzie współistnieniu: i) przepisu przewidującego zastosowanie specjalnej stawki podatku wynoszącej 28 % do zysków kapitałowych z nieruchomości osiągniętych przez osoby niebędące rezydentami?; ii) przepisu przewidującego, że całość zysków kapitałowych osiągniętych w ciągu roku, odnoszących się do zbycia dokonanego przez osoby będące rezydentami, uwzględnia się jedynie w wysokości 50 % ich wartości?; oraz iii) przepisu przewidującego, że osoby będące rezydentami w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej mogą wybrać opodatkowanie według ogólnych stawek podatku mających zastosowanie do osób będących rezydentami (zamiast specjalnej stawki podatku mającej zastosowanie do osób niebędących rezydentami), pod warunkiem że zostaną skumulowane wszystkie ich dochody, w tym dochody uzyskane na terytorium tego państwa i poza nim, na takich samych warunkach, jakie mają zastosowanie do osób będących rezydentami?

3)

Innymi słowy, czy przepisy prawa Unii stoją na przeszkodzie temu, by osoba niebędąca rezydentem musiała wybierać między i) opodatkowaniem w wysokości 100 % podatku według specjalnej stawki podatkowej, lub ii) opodatkowaniem w wysokości 50 %, tak samo jak osoby będące rezydentami, według stawek podatku mających zastosowanie do osób będących rezydentami, pod warunkiem że wszystkie jej dochody zostaną skumulowane na tych samych warunkach, które mają zastosowanie do osób będących rezydentami?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation du Grand-Duché de Luxembourg (Luksemburg) w dniu 9 marca 2020 r. – XI / Caisse pour l'avenir des enfants

(Sprawa C-129/20)

(2020/C 191/14)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour de cassation du Grand-Duché de Luxembourg (Luxembourg)

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: XI

Druga strona postępowania kasacyjnego: Caisse pour l'avenir des enfants

Pytania prejudycjalne

Czy klauzula 1 ust. 1 i ust. 2 oraz klauzula 2 ust. 1 i ust. 3 lit. b) porozumienia ramowego w sprawie urlopu rodzicielskiego zawartego w dniu 14 grudnia 1995 r. przez ogólne organizacje międzybranżowe UNICE, CEEP oraz ETUC, wykonanego w drodze dyrektywy Rady 96/34/WE z dnia 3 czerwca 1996 r. w sprawie porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego (1) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one stosowaniu przepisu prawa krajowego, takiego jak art. 29 bis zmienionej loi du 16 avril 1979 fixant le statut général des fonctionnaires de l’État (ustawy określającej ogólne warunki zatrudnienia urzędników państwowych) w brzmieniu wynikającym z loi du 22 décembre 2006 (ustawy z dnia 22 grudnia 2006 r., Mémorial, A, 2006, nr 242, s. 4838), który uzależnia udzielenie urlopu rodzicielskiego od spełnienia podwójnej przesłanki wymagającej, aby pracownik był legalnie zatrudniony w zakładzie pracy i był objęty z tego tytułu zabezpieczeniem społecznym – po pierwsze – przez nieprzerwany okres co najmniej dwunastu kolejnych miesięcy poprzedzających bezpośrednio moment rozpoczęcia urlopu rodzicielskiego – a po drugie – w momencie porodu lub przysposobienia dziecka lub dzieci, przy czym spełnienie tej drugiej przesłanki jest wymagane nawet w przypadku, gdy poród lub przysposobienie miały miejsce ponad dwanaście miesięcy wcześniej niż rozpoczęcie urlopu rodzicielskiego?

---

(1)  Dz.U. WE L 145 z dnia 19 czerwca 1996 r. s. 4 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 5, t. 2, s. 285.

Wyrok Sądu z dnia 2 kwietnia 2020 r. – Isigny – Sainte Mère/EUIPO (Kształt złotego opakowania z rodzajem fali)

(Sprawa T-546/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie trójwymiarowego unijnego znaku towarowego - Kształt złotego opakowania z rodzajem fali - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Brak charakteru odróżniającego)

(2020/C 191/15)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Isigny – Sainte Mère (Isigny-sur-Mer, Francja) (przedstawiciel: adwokat D. Mallo Saint-Jalmes)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: V. Ruzek, pełnomocnik).

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 maja 2019 r. (sprawa R 1513/2018-5) dotyczącą rejestracji oznaczenia trójwymiarowego tworzonego przez kształt złotego opakowania z rodzajem fali w charakterze unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Isigny-Sainte Mère zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 312 z 16.9.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 26 marca 2020 r. – AF / FRA

(Sprawa T-31/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności i o odszkodowanie - Służba publiczna - Personel tymczasowy - Umowa na czas nieokreślony - Obowiązki administratora jako doradcy politycznego w grupie zaszeregowania AD 12 - Zaszeregowanie na stanowisko typu „administrator” - Regulamin pracowniczy z 2014 r. - Brak uprawnienia do zmiany zaszeregowania do wyższej grupy - Postępowanie w sprawie zmiany zaszeregowania w 2017 r. - Odmowa uwzględnienia skarżącego do celów zmiany jego zaszeregowania do grupy AD 13 - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2020/C 191/16)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: AF (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i N. Flandin)

Strona pozwana: Agencja Praw Podstawowych Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. O’Flaherty, pełnomocnik, wspierany przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji FRA z dnia 9 maja 2018 r. o niewpisaniu nazwiska skarżącego na listę członków personelu tymczasowego, którzy mogą zostać przeniesieni do grupy zaszeregowania AD 13 w ramach postępowania w sprawie zmiany zaszeregowania w 2017 r. oraz, po drugie, o naprawienie szkody poniesionej w ocenie skarżącego w związku z tą decyzją.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Agencja Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA) pokrywa własne koszty postępowania i zostaje obciążona jedną czwartą kosztów poniesionych przez AF.

3)	AF pokrywa trzy czwarte własnych kosztów postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 103 z 18.3.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 9 marca 2020 r. – Cypr / EUIPO – Filotas Bellas & Yios (Halloumi Vermion)

(Sprawa T-60/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Unieważnienie prawa do znaku towarowego służące za podstawę wniosku o unieważnienie prawa do znaku - Umorzenie postępowania)

(2020/C 191/17)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Republika Cypryjska (przedstawiciele: S. Malynicz, QC, i V. Marsland, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Gája i H. O’Neill, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Filotas Bellas & Yios AE (Alexandreia, Grecja)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 listopada 2018 r. (sprawa R 2296/2017-4), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku towarowego między Republiką Cypryjską a Filotas Bellas & Yios.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Republika Cypryjska pokrywa koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 112 z 25.3.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 31 marca 2020 r. – AP / EFI

(Sprawa T-155/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności i odszkodowanie - Służba publiczna - Personel EFI - Przedłożenie przez pracownika rezygnacji ze stanowiska z przyczyn osobistych - Urlop z powodu ciężkiej choroby, która rozpoczęła się przed wybraną przez pracownika datą zakończenia umowy o pracę - Wniosek o wycofanie rezygnacji złożony po wybranej przez pracownika dacie zakończenia umowy o pracę - Odmowa przyjęcia przez EFI złożonego z mocą wsteczną wniosku o wycofanie rezygnacji - Przełożenie daty zakończenia umowy o pracę z uwagi na zwolnienie chorobowe - Możliwość zastosowania art. 33 regulaminu pracowniczego EFI - Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części prawnie oczywiście bezzasadna)

(2020/C 191/18)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: AP (przedstawiciel: adwokat L. Levi.)

Strona pozwana: Europejski Fundusz Inwestycyjny (przedstawiciele: M. Leander, N. Panayotopoulos i F. Dascalescu, pełnomocnicy, których wspierają adwokaci P.E. Partsch i T. Evans)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE i art. 50a statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, mająca na celu, po pierwsze, stwierdzenie nieważności pism EFI z dnia 30 sierpnia i 3 października 2018 r. oddalających wniosek skarżącej z dnia 20 czerwca 2018 r., po drugie, zasądzenie od EFI na rzecz skarżącej świadczeń, o których mowa w art. 33 regulaminu pracowniczego EFI i, po trzecie, uzyskanie zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej skarżąca w swej ocenie doznała.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona w części jako oczywiście niedopuszczalna, a w części jako prawnie oczywiście bezzasadna.

2)	AP zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 155 z 6.5.2019

Postanowienie Sądu z dnia 23 marca 2020 r. – Highgate Capital Management/Komisja

(Sprawa T-280/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Pomoc państwa - Skarga - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność)

(2020/C 191/19)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Highgate Capital Management LLP (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: M. Struys, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciel: K. Blanck, A. Bouchagiar i K.-Ph. Wojcik, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji odrzucającej wniesioną do niej skargę dotyczącą pomocy państwa, która miała zostać w bezprawny sposób przyznana Eurobank Ergasias poprzez sprzedaż Piraeus Bank Bulgaria (sprawa SA.53105); decyzja ta miała zostać zawarta w piśmie DG COMP Komisji z dnia 8 marca 2019 r. oraz w poczynionym w dniu 20 marca 2019 r. publicznym oświadczeniu członka Komisji ds. konkurencji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosku o dopuszczenie greckiego funduszu stabilności finansowej (Hellenic Financial Stability Fund) do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	Highgate Capital Management LLP pokrywa koszty własne, w tym również te związane z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego, z wyjątkiem kosztów związanych z wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

4)	Grecki fundusz stabilności finansowej (Hellenic Financial Stability Fund) pokrywa własne koszty związane z wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

---

(1)  Dz.U. C 213 z 24.6.2019

Postanowienie Sądu z dnia 2 kwietnia 2020 r. – Gerber / Parlament i Rada

(Sprawa T-326/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Obszar celny Unii - Rozporządzenie (UE) 2019/474 - Dyrektywa (UE) 2019/475 - Włączenie gminy Campione d’Italia oraz włoskich wód jeziora Lugano - Brak indywidualnego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2020/C 191/20)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Tibor Gerber (Campione d’Italia, Włochy) (przedstawiciel: adwokat N. Amadei)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: L. Visaggio i C. Biz, pełnomocnicy); Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Lo Monaco i E. Ambrosini, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/474 z dnia 19 marca 2019 r. zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 952/2013 ustanawiające unijny kodeks celny w zakresie dotyczącym części odnoszącej się do włączenia włoskiej gminy Campione d’Italia oraz włoskich wód jeziora Lugano w obszar celny Unii; po drugie oparte na art. 264 TFUE żądanie orzeczenia, że dyrektywa Rady (UE) 2019/475 z dnia 18 lutego 2019 r. zmieniająca dyrektywy 2006/112/WE i 2008/118/WE w odniesieniu do włączenia włoskiej gminy Campione d’Italia oraz włoskich wód jeziora Lugano do obszaru celnego Unii i do terytorialnego zakresu stosowania dyrektywy 2008/118/WE (Dz.U. 2019, L 83, s. 42) nie wywołuje skutków prawnych; po trzecie, oparte na art. 278 i 279 TFUE żądanie zastosowania środków tymczasowych zmierzających do zawieszenia stosowania rozporządzenia 2019/474, dyrektywy 2019/475 oraz wszystkich przepisów wykonawczych do tych aktów.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Postępowanie w zakresie dotyczącym wniosków Komisji Europejskiej i Republiki Włoskiej o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenientów zostaje umorzone.

3)	Tibor Gerber pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Parlament Europejski i Radę Unii Europejskiej, w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środków tymczasowych.

4)	Komisja i Republika Włoska pokrywają własne koszty związane z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenientów.

---

(1)  Dz.U. C 238 z 15.7.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 31 marca 2020 r. – ZU / ESDZ

(Sprawa T-499/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Służba publiczna - Urzędnicy - Zwolnienie chorobowe - Negatywna opinii służby medycznej - Zmiany w informatycznym systemie zarządzania personelem - Akty niepodlegające zaskarżeniu - Akty niewywołujące niekorzystnych skutków - Nieprawidłowość postępowania poprzedzającego wniesienie skargi - Przedwczesna skarga - Niedopuszczalność)

(2020/C 191/21)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ZU (przedstawiciel: adwokat C. Bernard-Glanz)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych (przedstawiciele: R. Spac i S. Marquardt, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 270 TFUE żądanie zmierzające do stwierdzenia nieważności decyzji ESDZ z dnia 31 sierpnia 2018 r. i z dnia 10 stycznia 2019 r. oraz pisma Komisji Europejskiej z dnia 30 sierpnia 2018 r. przewidującej obniżenie wymiaru zwolnienia chorobowego skarżącego oraz ewentualnie decyzji Komisji z dnia 1 kwietnia 2019 r. oddalającej jego zażalenie z dnia 30 listopada 2018 r. na to pismo oraz na każdą kolejną ewentualną decyzję o obniżeniu wymiaru jego corocznego urlopu wypoczynkowego o czas jego nieobecności w dniach 28–31 sierpnia 2018 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	ZU pokrywa koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 348 z 14.10.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 31 marca 2020 r. – Merly / Parlament

(Sprawa T-505/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Służba publiczna - Akredytowany asystent parlamentarny - Urlop okolicznościowy z tytułu urodzenia dzieci przez matkę zastępczą - Odpowiedź na żądanie udzielenia informacji - Brak niekorzystnego aktu - Niedopuszczalność)

(2020/C 191/22)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Grégory Merly (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat T. Oeyen)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: M. Windisch i C. González Argüelles, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE o stwierdzenie nieważności rzekomej decyzji odmownej Parlamentu z dnia 30 października 2018 r. w sprawie przyznania skarżącemu urlopu specjalnego, równoważnego z urlopem macierzyńskim lub specjalnym, do którego uprawnieni są rodzice adopcyjni.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Grégory Merly zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 305 z 9.9.2019

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 13 marca 2020 r. – Helsingin kaupunki / Komisja

(Sprawa T-597/19 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Pomoc państwa - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym i nakazująca jej odzyskanie - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

(2020/C 191/23)

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: Helsingin kaupunki (Finlandia) (przedstawiciel: adwokat I. Aalto-Setälä)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Huttunen i F. Tomat, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Republika Finlandii (przedstawiciel: J. Heliskoski, pełnomocnik)

Przedmiot

Wniosek na podstawie art. 278 i 279 TFUE o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2019) 3152 final z dnia 28 czerwca 2019 r. dotyczącej pomocy państwa SA.33846 (2015/C) (ex 2014/NN) (ex 2011/CP) przyznanej przez Republikę Finlandii na rzecz Helsingin Bussiliikenne Oy.

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Postanowienie z dnia 19 września 2019 r., Helsingin kaupunki/Komisja (T-597/19 R, niepublikowane) zostaje uchylone.

3)	Postępowanie w sprawie wniosku Nobina Oy o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta oraz w sprawie wniosku Helsingin kaupunki o zachowanie poufności zostaje umorzone.

4)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie, z wyjątkiem kosztów poniesionych przez Nobina Oy i Nobina AB, które pokrywają swoje koszty związane z ich wnioskiem o dopuszczenie interwencji w postępowaniu w przedmiocie środka tymczasowego.

Postanowienie Sądu z dnia 6 marca 2020 r. – Nutravita / EUIPO – Pegaso (nutravita Healthy Mind, Body & Soul.)

(Sprawa T-814/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania)

(2020/C 191/24)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nutravita Ltd (Maidenhead, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci H. Dhondt i J. Cassiman)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Gája, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Pegaso Srl (Negrar, Włochy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 września 2019 r. (sprawa R 80/2019-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Pegaso Srl a Nutravita Ltd.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Nutravita Ltd pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

---

(1)  Dz.U. C 27 z 27.1.2020.

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2020 r. – Gruppe Nymphenburg Consult / EUIPO (Limbic® Types)

(Sprawa T-96/20)

(2020/C 191/25)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Gruppe Nymphenburg Consult AG (Monachium, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci R. Kunze i G. Würtenberger)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy Limbic® Types – zgłoszenie nr 12 316 469

Zaskarżona decyzja: Decyzja Wielkiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 grudnia 2019 r. w sprawie R 1276/2017-G

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001

—	Naruszenie art. 72 ust. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001

—	Naruszenie art. 95 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001

—	Naruszenie art. 96 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 24 lutego 2020 r. – IN / EASME

(Sprawa T-119/20)

(2020/C 191/26)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: IN (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Strona pozwana: Agencja Wykonawcza ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie niniejszej skargi za dopuszczalną i zasadą;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 kwietnia 2019 r. wydanej przez dyrektora wykonawczego EASME działającego w charakterze organu upoważnionego do zawierania umów o pracę (OUZU), dotyczącej nieprzedłużenia umowy skarżącego, która wygasała w dniu 30 kwietnia 2019 r.;

—	stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny skarżącego za 2018 r., którego wersja ostateczna została sporządzona w dniu 3 czerwca 2019 r.;

—	ewentualnie, stwierdzenie nieważności decyzji OUZU z dnia 15 listopada 2019 r. o oddaleniu zażalenia skarżącego;

—	zasądzenie od strony pozwanej obowiązku naprawienia wyrządzonej krzywdy;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym oraz naruszenia decyzji z dnia 4 lutego 2019 r., zatytułowanej „EASME Policy for Management of employment contracts”.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku staranności.

3.	Zarzut trzeci dotyczący oczywistych błędów w ocenie.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady pewności prawa i legalności, naruszenia rozsądnego terminu oraz zasady dobrej administracji i obowiązku staranności.

5.	Zarzut piąty dotyczący żądania stwierdzenia nieważności sprawozdania z oceny ze względu na oczywiste błędy w ocenie.

Skarżący twierdzi ponadto, że uchybienia wskazane w ramach zarzutów zmierzających do stwierdzenia nieważności zaskarżonych decyzji stanowią błędy obciążające stronę pozwaną. W konsekwencji żąda także naprawienia krzywdy, jakiej doznał w wyniku zaskarżonych decyzji.

Skarga wniesiona w dniu 27 lutego 2020 r. – Francja/ECHA

(Sprawa T-127/20)

(2020/C 191/27)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: A.-L. Desjonquères i E. Leclerc, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady Odwoławczej ECHA z dnia 17 grudnia 2019 r. w sprawach połączonych A-003-2018, A-004-2018 i A-005-2018, w której uchylone zostały decyzje ECHA z dnia 21 grudnia 2017 r. dotyczące oceny substancji dla chlorku glinu, chlorku glinu zasadowego oraz siarczanu glinu;

—	obciążenie ECHA kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty, oparte na naruszeniu prawa.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia prawa, jakiego zdaniem skarżącej miała się dopuścić Rada Odwoławcza ECHA rozstrzygając w zaskarżonej decyzji, że ECHA powinna była wziąć pod uwagę badanie Schönholzer (1997), choć badanie to nie zostało podane do jej wiadomości w trakcie procedury oceny substancji. W tym względzie skarżąca podnosi następujące zarzuty szczegółowe: — po pierwsze, naruszenie art. 47 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1907/2006 z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniającego dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. 2006, L 396, s. 1); — po drugie, uchybienie spoczywającemu na producentach i importerach substancji chemicznych obowiązku dostarczania wszystkich istotnych informacji i dostępnych na temat zagrożeń stwarzanych przez te substancje, który to obowiązek stanowi jedną z głównych osi ustanowionego w tym rozporządzeniu systemu ochrony; — po trzecie, zastosowanie nieodpowiedniego poziomu kontroli trzech wydanych przez ECHA decyzji w przedmiocie oceny rozpatrywanych substancji.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia prawa, jakiego zdaniem skarżącej miała się dopuścić Rada Odwoławcza ECHA opierając się w zaskarżonej decyzji na błędnej wykładni orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości, zgodnie z którym, aby wykazać, że konieczne jest skierowanie żądania dodatkowych informacji, ECHA powinna w szczególności wykazać, że istnieje realistyczna możliwość, iż żądane informacje umożliwią podjęcie ulepszonych środków kontroli ryzyka.

Skarga wniesiona w dniu 19 marca 2020 r. – BSH Hausgeräte/EUIPO (Home Connect)

(Sprawa T-152/20)

(2020/C 191/28)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: BSH Hausgeräte GmbH (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat Rechtsanwalt S. Biagosch)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy Home Connect – zgłoszenie nr 18 077 851

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 stycznia 2020 r. w sprawie R 1751/2019-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 19 marca 2020 r. – Bachmann / EUIPO (LIGHTYOGA)

(Sprawa T-153/20)

(2020/C 191/29)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Gabriele Bachmann (Bad Grönenbach, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Weil)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy LIGHTYOGA – zgłoszenie nr 18 054 218

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 grudnia 2019 r. w sprawie R 2346/2019-2

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uwzględnienie odwołania;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 19 marca 2020 r. – Bachmann / EUIPO (LIGHTYOGA)

(Sprawa T-157/20)

(2020/C 191/30)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Gabriele Bachmann (Bad Grönenbach, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Weil)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy LIGHTYOGA – zgłoszenie nr 18 054 208

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 9 grudnia 2019 r. w sprawie R 2317/2019-2

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uwzględnienie odwołania;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 20 marca 2020 r. – TrekStor / EUIPO – Yuneec Europe (Breeze)

(Sprawa T-158/20)

(2020/C 191/31)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: TrekStor Ltd (Hongkong, Chiny) (przedstawiciele: O. Spieker, A. Schönfleisch, N. Willich i N. Achilles)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Yuneec Europe GmbH (Kaltenkirchen, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy Breeze – zgłoszenie nr @@ / rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 16 369 613

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 stycznia 2020 r. w sprawie R 470/2019-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 2 kwietnia 2020 r. – Isopix / Parlament

(Sprawa T-163/20)

(2020/C 191/32)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Isopix SA (Ixelles, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci P. Van den Bulck i J. Fahner)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej decyzji Parlamentu Europejskiego doręczonej pismem z dnia 24 marca 2020 r., w której poinformowano skarżącą o odrzuceniu jej oferty złożonej w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego COMM/DG/AWD/2019/854 oraz o udzieleniu przedmiotowego zamówienia innemu oferentowi;

—	nakazanie Parlamentowi przeprowadzenia ponownej analizy ofert; tytułem żądania ewentualnego, zasądzenie od Parlamentu na rzecz skarżącej odszkodowania za utratę szansy na otrzymanie zamówienia, jak również z tytułu kosztów i wydatków poniesionych w związku z udziałem w postępowaniu przetargowym;

—	nakazanie Parlamentowi przedstawienia sprawozdania z analizy ofert;

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia. Skarżąca twierdzi, że przesłane jej przez Parlament pisma nie stanowią uzasadnienia odpowiadającego wymogom ogólnego rozporządzenia finansowego, ponieważ nie zawierają one informacji na temat korzyści jakościowych wybranej oferty, kryterium ceny ani ostatecznej oceny uzyskanej przez ofertę skarżącej.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasad przejrzystości i równego traktowania. Skarżąca twierdzi, że jej oferta, przygotowana specjalnie do wyświetlania na ekranie, została oceniona na podstawie jej wersji papierowej, wbrew postanowieniom zaproszenia do składania ofert. W rezultacie zasadnicza część oferty została wyłączona z oceny, co pozostaje w sprzeczności z wymogami przejrzystości i równego traktowania.

3.	Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia obowiązku staranności. Zdaniem skarżącej Parlament nie dopełnił obowiązku starannego sprawdzenia, czy fotografowie, których życiorysy zostały przedstawione w ofercie wybranego oferenta, wyrazili zgodę na pracę w Brukseli i w Strasburgu.

4.

Zarzut czwarty dotyczący oczywistego błędu w ocenie popełnionego przez Parlament, który nie wykluczył oferty wybranego oferenta, mimo że oferta ta była niezgodna z kryterium wyboru wymagającym, aby oferent posiadał zespół składający się z co najmniej 15 osób w przypadku części 1 i 12 osób w przypadku części 2.

Skarga wniesiona w dniu 20 marca 2020 r. – Creaton South-East Europe / EUIPO – Henkel (CREATHERM)

(Sprawa T-168/20)

(2020/C 191/33)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Creaton South-East Europe Kft. (Lenti, Węgry) (przedstawiciele: adwokaci J. Muyldermans i P. Maeyaert)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Henkel AG & Co. KGaA (Düsseldorf, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „CREATHERM” – zgłoszenie nr 17 481 011

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie R 1090/2019-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i interwenienta kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 23 marca 2020 r. – Marina Yachting Brand Management Company / EUIPO – Industries Sportswear Company (MARINA YACHTING)

(Sprawa T-169/20)

(2020/C 191/34)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Marina Yachting Brand Management Company Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci A. von Mühlendahl, C. Eckhartt i P. Böhner)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Industries Sportswear Company SRL (Wenecja, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „MARINA YACHTING” – unijny znak towarowy nr 11 111 317

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 lutego 2020 r. w sprawach połączonych R 252/2019-2 i R 253/2019-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą, jeśli postanowi przystąpić do postępowania w charakterze interwenienta, kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 103 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 27 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 18 marca 2020 r. – Rochefort / Parlament

(Sprawa T-170/20)

(2020/C 191/35)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Robert Rochefort (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci M. Stasi, J. Teheux i J. Rikkers)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 17 grudnia 2019 r.;

—	stwierdzenie nieważności noty debetowej z dnia 22 stycznia 2020 r. nr 7000000069, na mocy której skarżącemu nakazano zwrot kwoty 61 423,40 EUR;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi na decyzję sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 17 grudnia 2019 r., na mocy której nakazano mu zwrot nienależnie wypłaconych kwot w związku z zatrudnieniem asystenta parlamentarnego, oraz na wydaną w związku z tą decyzją notę debetową, skarżący podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący niewystarczającego uzasadnienia zaskarżonej decyzji ze względu na niejasność uzasadnienia sekretarza generalnego oraz w zakresie, w jakim nie wskazał on w tym uzasadnieniu powodów, dla których uznał, że przedstawione mu dokumenty nie stanowią dowodów wykonywania pracy.

2.	Zarzut drugi dotyczący odwrócenia ciężaru dowodu. W tym względzie skarżący twierdzi, że to nie on powinien przedstawić dowody wykonywania pracy przez swojego asystenta parlamentarnego, lecz to Parlament powinien przedstawić dowód przeciwny.

3.	Zarzut trzeci dotyczący błędu w ocenie, jaki zawiera zaskarżona decyzja ze względu na to, że sekretarz generalny Parlamentu Europejskiego oparł się na nieprawdziwych okolicznościach.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności ze względu na to, że dochodzona od skarżącego kwota opiera się na założeniu, że jego asystent parlamentarny nigdy dla niego nie pracował.

Skarga wniesiona w dniu 18 marca 2020 r. – Rochefort / Parlament

(Sprawa T-171/20)

(2020/C 191/36)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Robert Rochefort (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci M. Stasi, J. Teheux i J. Rikkers)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 17 grudnia 2019 r.;

—	stwierdzenie nieważności noty debetowej z dnia 22 stycznia 2020 r. nr 7000000071, na mocy której skarżącemu nakazano zwrot kwoty 27 241 EUR;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi na decyzję sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 17 grudnia 2019 r., na mocy której nakazano mu zwrot nienależnie wypłaconych kwot w związku z zatrudnieniem asystenta parlamentarnego, oraz na wydaną w związku z tą decyzją notę debetową, skarżący podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący niewystarczającego uzasadnienia zaskarżonej decyzji ze względu na niejasność uzasadnienia sekretarza generalnego oraz w zakresie, w jakim nie wskazał on w tym uzasadnieniu powodów, dla których uznał, że przedstawione mu dokumenty nie stanowią dowodów wykonywania pracy.

2.	Zarzut drugi dotyczący odwrócenia ciężaru dowodu. W tym względzie skarżący twierdzi, że to nie on powinien przedstawić dowody wykonywania pracy przez swojego asystenta parlamentarnego, lecz to Parlament powinien przedstawić dowód przeciwny.

3.	Zarzut trzeci dotyczący błędu w ocenie, jaki zawiera zaskarżona decyzja ze względu na to, że sekretarz generalny Parlamentu Europejskiego oparł się na nieprawdziwych okolicznościach.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności ze względu na to, że dochodzona od skarżącego kwota opiera się na założeniu, że jego asystent parlamentarny pracował dla niego jedynie kilka dni.

Skarga wniesiona w dniu 18 marca 2020 r. – Rochefort / Parlament

(Sprawa T-172/20)

(2020/C 191/37)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Robert Rochefort (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci M. Stasi, J. Teheux i J. Rikkers)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 17 grudnia 2019 r.;

—	stwierdzenie nieważności noty debetowej z dnia 22 stycznia 2020 r. nr 7000000019, na mocy której skarżącemu nakazano zwrot kwoty 60 499,38 EUR;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi na decyzję sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 17 grudnia 2019 r., na mocy której nakazano mu zwrot nienależnie wypłaconych kwot w związku z zatrudnieniem asystenta parlamentarnego, oraz na wydaną w związku z tą decyzją notę debetową, skarżący podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący niewystarczającego uzasadnienia zaskarżonej decyzji ze względu na niejasność uzasadnienia sekretarza generalnego oraz w zakresie, w jakim nie wskazał on w tym uzasadnieniu powodów, dla których uznał, że przedstawione mu dokumenty nie stanowią dowodów wykonywania pracy.

2.	Zarzut drugi dotyczący odwrócenia ciężaru dowodu. W tym względzie skarżący twierdzi, że to nie on powinien przedstawić dowody wykonywania pracy przez swojego asystenta parlamentarnego, lecz to Parlament powinien przedstawić dowód przeciwny.

3.	Zarzut trzeci dotyczący błędu w ocenie, jaki zawiera zaskarżona decyzja ze względu na to, że sekretarz generalny Parlamentu Europejskiego oparł się na nieprawdziwych okolicznościach.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności ze względu na to, że dochodzona od skarżącego kwota opiera się na założeniu, że jego asystent parlamentarny nigdy dla niego nie pracował.

Skarga wniesiona w dniu 23 marca 2020 r. – Henry Cotton’s Brand Management Company / EUIPO – Industries Sportswear Company (Henry Cotton’s)

(Sprawa T-173/20)

(2020/C 191/38)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Henry Cotton’s Brand Management Company Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci A. von Mühlendahl, C. Eckhartt i P. Böhner)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Industries Sportswear Company SRL (Wenecja, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „Henry Cotton’s” – unijne znaki towarowe nr 821 769 i nr 2 580 728

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 lutego 2020 r. w sprawach połączonych R 254/2019-2 i R 255/2019-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą, jeśli postanowi przystąpić do postępowania w charakterze interwenienta, kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 103 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 27 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 30 marca 2020 r. – Sam McKnight / EUIPO – Carolina Herrera (COOL GIRL)

(Sprawa T-176/20)

(2020/C 191/39)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sam McKnight Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard i J. Fuhrmann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Carolina Herrera Ltd (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „COOL GIRL” – zgłoszenie nr 16 681 975

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 30 stycznia 2020 r. w sprawie R 689/2019-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO oraz ewentualnie, jeśli druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą przystąpi do postępowania, interwenienta kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 30 marca 2020 r. – Himmel v EUIPO – Ramirez Monfort (Hispano Suiza)

(Sprawa T-177/20)

(2020/C 191/40)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Erwin Leo Himmel (Walchwil, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat A. Gomoll)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Gonzalo Andres Ramirez Monfort (Barcelona, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy Hispano Suiza – zgłoszenie nr 16 389 397

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 stycznia 2020 r. w sprawie R 67/2019-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 46 ust. 1 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 6 kwietnia 2020 r. – Bavaria Weed / EUIPO (BavariaWeed)

(Sprawa T-178/20)

(2020/C 191/41)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Bavaria Weed GmbH (Herrsching am Ammersee, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat J. Wolhändler)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy – zgłoszenie nr 17 997 323

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 stycznia 2020 r. w sprawie R 1458/2019-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania odwoławczego.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. f) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie zasad równego traktowania i dobrej administracji.

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2020 r. – Griba / CPVO (Stark Gugger)

(Sprawa T-181/20)

(2020/C 191/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Griba Baumschulgenossenschaft landwirtschaftliche Gesellschaft (Terlan, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Würtenberger)

Strona pozwana: Wspólnotowy Urząd Ochrony Odmian Roślin (CPVO)

Dane dotyczące postępowania przed CPVO

Sporne wspólnotowe prawo do ochrony odmian roślin: odmiana jabłka Stark Gugger – wspólnotowe prawo do ochrony odmian roślin nr 2011/1918

Zaskarżona decyzja: decyzja Izby Odwoławczej CPVO z dnia 24 stycznia 2020 r. w sprawie A 008/2018

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie CPVO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 76 rozporządzenia Rady (UE) nr 2100/94;

—	naruszenie art. 8 rozporządzenia Rady (UE) nr 2100/94;

—	naruszenie art. 57 ust. 3 rozporządzenia Rady (UE) nr 2100/94;

—	naruszenie art. 75 rozporządzenia Rady (UE) nr 2100/94;

—	naruszenie zasady równego traktowania.

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2020 r. – Griba / CPVO (Gala Perathoner)

(Sprawa T-182/20)

(2020/C 191/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Griba Baumschulgenossenschaft landwirtschaftliche Gesellschaft (Terlan, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Würtenberger)

Strona pozwana: Wspólnotowy Urząd Ochrony Odmian Roślin (CPVO)

Dane dotyczące postępowania przed CPVO

Sporne wspólnotowe prawo do ochrony odmian roślin: odmiana jabłka Gala Perathoner – wspólnotowe prawo do ochrony odmian roślin nr 2009/0353

Zaskarżona decyzja: decyzja Izby Odwoławczej CPVO z dnia 17 stycznia 2020 r. w sprawie A 004/2016

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie CPVO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 76 rozporządzenia Rady (UE) nr 2100/94;

—	naruszenie art. 8 rozporządzenia Rady (UE) nr 2100/94;

—	naruszenie art. 57 ust. 3 rozporządzenia Rady (UE) nr 2100/94;

—	naruszenie art. 75 rozporządzenia Rady (UE) nr 2100/94;

—	naruszenie zasady równego traktowania.

Skarga wniesiona w dniu 7 kwietnia 2020 r. – Schneider / EUIPO – Raths (Teslaplatte)

(Sprawa T-183/20)

(2020/C 191/44)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Christian Schneider (Leverkusen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat R. Buttron)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Oliver Raths (Männedorf, Szwajcaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy Teslaplatte – unijny znak towarowy nr. 11 222 155

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie R 247/2019-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	zmiana zaskarżonej decyzji poprzez oddalenie w całości odwołania drugiej strony postępowania z dnia 28 stycznia 2019 r.;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2020 r. – Tikal Marine Systems / EUIPO – Ultra Safety Systems (Tikal Tef-Gel)

(Sprawa T-185/20)

(2020/C 191/45)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tikal Marine Systems GmbH (Norderstedt, Niemcy) (przedstawiciel: prawnik M. Mahnkopf)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ultra Safety Systems Inc. (Mangonia Park, Floryda, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „Tikal Tef-Gel” – unijny znak towarowy nr 12 971 461

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 29 stycznia 2020 r. w sprawie R 2500/2018-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 28 listopada 2018 r.;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uznanie rozpatrywanego znaku towarowego za ważny;

—	obciążenie EUIPO i interwenienta kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 3 kwietnia 2020 r . – Chatwal / EUIPO – Timehouse Capital (THE TIME)

(Sprawa T-186/20)

(2020/C 191/46)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Chatwal Hotels & Resorts LLC (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: N. Hine, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Timehouse Capital GmbH (Grasbrunn, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „THE TIME” – zgłoszenie nr 16 614 471

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 stycznia 2020 r. w sprawie R 2264/2018-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	oddalenie sprzeciwu;

—	uwzględnienie spornego zgłoszenia;

—	obciążenie EUIPO lub drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 9 kwietnia 2020 r. – Davide Groppi / EUIPO – Viabizzuno (Lampade)

(Sprawa T-187/20)

(2020/C 191/47)

Język skargi: włoski

Strony

Strona skarżąca: Davide Groppi Srl (Piacenza, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Boscariol de Roberto, D. Capra i V. Malerba)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Viabizzuno Srl (Bentivoglio, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Strona skarżąca

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy nr 2 503 680–0001

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 stycznia 2020 r. w sprawie R 126/2019-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie strony pozwanej i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą kosztami i wydatkami.

Podniesione zarzuty

Naruszenie art. 6 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002.

Skarga wniesiona w dniu 6 kwietnia 2020 r. – Chiquita Brands / EUIPO – Fyffes International (HOYA)

(Sprawa T-189/20)

(2020/C 191/48)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Chiquita Brands LLC (Fort Lauderdale, Floryda, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat W. Pors)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Fyffes International Unlimited Company (Dublin, Irlandia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy „HOYA” w kolorach żółtym, niebieskim i czarnym – zgłoszenie nr 10 612 166

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 stycznia 2020 r. w sprawie R 962/2019-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uwzględnienie w całości wniosku skarżącego o unieważnienie prawa do znaku;

—	obciążenie EUIPO i interwenienta kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 64 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 95 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie zakazu reformatio in peius oraz art. 71 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 7 kwietnia 2020 r. – Almea / EUIPO – Sanacorp Pharmahandel (Almea)

(Sprawa T-190/20)

(2020/C 191/49)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Almea Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: R. Furneaux i E. Humphreys, solicitors)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Sanacorp Pharmahandel GmbH (Planegg, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy Almea – zgłoszenie nr 14 030 126

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie R 246/2019-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania przed Izbą Odwoławczą i Sądem.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 9 kwietnia 2020 r. – Tikal Marine Systems / EUIPO – Ultra Safety Systems (Ultra Tef-Gel)

(Sprawa T-192/20)

(2020/C 191/50)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tikal Marine Systems GmbH (Norderstedt, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Mahnkopf)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ultra Safety Systems Inc. (Mangonia Park, Floryda, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „Ultra Tef-Gel” – zgłoszenie nr 15 369 739

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 29 stycznia 2020 r. w sprawie R 2499/2018-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 28 listopada 2018 r;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	orzeczenie, że rozpatrywany znak towarowy jest ważny;

—	obciążenie EUIPO i interwenienta kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 6 kwietnia 2020 r. – Berebene/EUIPO – Consorzio vino Chianti Classico (GHISU)

(Sprawa T-201/20)

(2020/C 191/51)

Język skargi: włoski

Strony

Strona skarżąca: Berebene Srl (Rzym, Włochy) (przedstawiciel: adwokat A. Massimiani)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Consorzio vino Chianti Classico (Radda in Chianti, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Wniosek o rejestrację graficznego unijnego znaku towarowego w kolorze GHISU – zgłoszenie nr 17 232 571

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 stycznia 2020 r. w sprawie R 592/2019-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	w związku z tym nakazanie rejestracji graficznego unijnego znaku towarowego GHISU nr 17 232 571 również dla towarów z klasy 33 klasyfikacji nicejskiej;

—	obciążenie EUIPO kosztami poniesionymi w postępowaniu w sprawie sprzeciwu oraz w postępowaniu przed Sądem.

Podniesione zarzuty

—	Błędne porównanie kolidujących ze sobą znaków towarowych oraz błędna ogólna ocena możliwości wprowadzenia w błąd i uzyskania nieuczciwej przewagi.

Skarga wniesiona w dniu 9 kwietnia 2020 r. – JH / Europol

(Sprawa T-208/20)

(2020/C 191/52)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: JH (przedstawiciel: adwokat M. Quaas)

Strona pozwana: Agencja Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że wydana w dniu 2 kwietnia 2019 r. przez dyrektora wykonawczego decyzja o zwolnieniu skarżącego z natychmiastowym skutkiem z kierowania jednostką organizacyjną GDPT (Ochrona osób) działu Governance Directorate Europejskiego Urzędu Policji Europol jest niezgodny z prawem; oraz

—	zasądzenie od pozwanego na rzecz skarżącego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę według uznania Sądu.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

1.

Naruszenie regulaminu pracowniczego Europolu Skarżący podnosi, że sporne środki dyscyplinarne nie są przewidziane w regulaminie pracowniczym Europolu. Pozwany obszedł obowiązujące przepisy regulaminu pracowniczego i próbował uzasadnić zastosowane środki dyscyplinarne, dopiero po kilku miesiącach, w drodze wydanej z mocą wsteczną decyzji o przeniesieniu, powołując się na reorganizację.

2.	Uszczerbek na zdrowiu i niezdolność do pracy Skarżący domaga się zasądzenia zadośćuczynienia, ponieważ istnieją dowody, że w następstwie zastosowania tego niezgodnego z prawem środka poniósł on uszczerbek na zdrowiu, przez co uniemożliwiło dalsze wykonywanie przez niego pracy.

Skarga wniesiona w dniu 17 kwietnia 2020 r. – Gaz-System / ACER

(Sprawa T-212/20)

(2020/C 191/53)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Operator Gazociągów Przesyłowych Gaz-System S.A. (Warszawa, Polska) (przedstawiciele: adwokaci E. Buczkowska, M. Trepka)

Strona pozwana: Agencja ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej ACER nr A-006-2019 z dnia 7 lutego 2020 r.;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza ACER popełniła oczywisty błąd w zakresie wykładni art. 28 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2019/942 (1), polegający na nieprzeprowadzeniu szczegółowego badania i pełnej kontroli decyzji ACER nr 10/2019. To nieuzasadnione samoograniczenie, którego według skarżącej dokonała Izba Odwoławcza ACER miało bezpośredni wpływ na treść rozstrzygnięcia zaskarżonej decyzji.

2.

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca twierdzi, że błędnie przyjęto, iż ACER nie naruszyła zasady przejrzystości przewidzianej w art. 15 TFUE, art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 37 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/459 (2) i art. 6 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2019/942, mimo że ACER (i) arbitralnie zmieniła wymogi dotyczące kryteriów w zakresie technicznych wymogów jakości, jakie muszą spełniać składane ofert oraz (ii) postanowiła od początku powtórzyć postępowanie prowadzące do wyboru platformy, bez żadnego uzasadnienia zmiany swej decyzji w tym zakresie.

3.

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca twierdzi, że błędnie przyjęto, iż ACER nie naruszyła zasady równego traktowania poprzez określenie w sposób arbitralny wymogów dla analizy przypadku w ramach zadań B(i) i B(ii), co doprowadziło do uprzywilejowania platform, które w chwili składania ofert nie spełniały podstawowych wymogów.

4.

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca twierdzi, że błędnie przyjęto, iż ACER nie naruszyła zasady przejrzystości przewidzianej w art. 15 TFUE, art. 41 ust. 1 i art. 41 ust. 2 lit.) karty praw podstawowych poprzez swe arbitralne działanie i brak przedstawienia wyjaśnienia co do wymogów analizy przypadku, co wywarło wpływ na przygotowywanie ofert przez platformy rezerwacyjnej zdolności, zanim oferty te zostały złożone.

5.

W ramach zarzutu piątego strona skarżąca twierdzi, że błędnie przyjęto, iż decyzja ACER nr 10/2019 jest należycie uzasadniona, a tym samym nie narusza w oczywisty sposób art. 296 TFUE, ani art. 41 ust. 2 lit. c) i art. 47 karty praw podstawowych, pomimo że przedstawione w tej decyzji uzasadnienie nie pozwala na odtworzenie rozumowania ACER, które doprowadziło do wyboru platformy RPB, oraz znacząco ogranicza możliwość zaskarżenia tej decyzji przez skarżącą.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/942 z dnia 5 czerwca 2019 r. ustanawiające Agencję Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (Dz.U. 2019, L 158, s. 22-53).

(2)  Rozporządzenie Komisji (UE) 2017/459 z dnia 16 marca 2017 r. ustanawiające kodeks sieci dotyczący mechanizmów alokacji zdolności w systemach przesyłowych gazu i uchylające rozporządzenie (UE) nr 984/2013 (Dz.U. L 72, 17.3.2017, s. 1-28).