		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 54

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 63 17 lutego 2020

Spis treści		Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2020/C 54/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2020/C 54/02	Sprawa C-332/18 P: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 11 grudnia 2019 r. – Mytilinaios Anonymos Etairia – Omilos Epicheiriseon, dawniej Alouminion tis Ellados VEAE/Komisja Europejska, Dimosia Epicheirisi Ilektrismou AE (DEI) (Odwołanie – Pomoc państwa – Produkcja aluminium – Preferencyjna taryfa opłat za dostarczanie energii elektrycznej przyznana w drodze umowy – Decyzja uznająca pomoc za zgodną z rynkiem wewnętrznym – Rozwiązanie umowy – Zawieszenie skutków rozwiązania umowy przez sąd w postępowaniu w przedmiocie środków tymczasowych – Decyzja uznająca pomoc za bezprawnie przyznaną)	2
2020/C 54/03	Sprawa C-376/18: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Najvyšší súd Slovenskej republiky – Słowacja) – Slovenské elektrárne a.s./Úrad pre vybrané hospodárske subjekty, dawniej Daňový úrad pre vybrané daňové subjekty (Odesłanie prejudycjalne – Dopuszczalność – Wspólne zasady rynku wewnętrznego energii elektrycznej – Dyrektywa 2009/72/WE – Zakres stosowania – Artykuł 3 – Cele – Zasada niedyskryminacji – Opłata specjalna od dochodów podmiotów posiadających zezwolenie na prowadzenie działalności w sektorach regulowanych – Sektor energii elektrycznej)	3
2020/C 54/04	Sprawa C-380/18: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Niderlandy) – Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid/E.P. (Odesłanie prejudycjalne – Kontrole graniczne, azyl i imigracja – Rozporządzenie (UE) 2016/399 – Unijny kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) – Artykuł 6 – Warunki wjazdu obywateli państw trzecich – Pojęcie zagrożenia dla porządku publicznego – Decyzja nakazująca powrót wobec nielegalnie przebywającego obywatela państwa trzeciego)	3
2020/C 54/05	Sprawy połączone C-381/18 i C-382/18: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Niderlandy) – G.S. (C-381/18), V.G. (C-382/18)/Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid (Odesłanie prejudycjalne – Kontrole graniczne, azyl i imigracja – Polityka imigracyjna – Dyrektywa 2003/86/WE – Prawo do łączenia rodzin – Wymagania dotyczące wykonania prawa do łączenia rodziny – Pojęcie względów porządku publicznego – Odrzucenie wniosku o zezwolenie na wjazd i pobyt członka rodziny – Wycofanie dokumentu pobytowego członka rodziny lub odmowa przedłużenia jego ważności)	4
2020/C 54/06	Sprawa C-433/18: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein oikeus - Finlandia) – ML/Aktiva Finants OÜ (Odesłanie prejudycjalne – Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 – Jurysdykcja i uznawanie orzeczeń sądowych oraz ich wykonywanie w sprawach cywilnych i handlowych – Wymóg zagwarantowania postępowania kontradyktoryjnego i skutecznego środka odwoławczego – Orzeczenie sądu krajowego stwierdzające wykonalność wyroku wydanego przez sąd innego państwa członkowskiego – Postępowanie w przedmiocie przyjęcia krajowego środka zaskarżenia do rozpoznania)	5
2020/C 54/07	Sprawa C-435/18: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof - Austria) – Otis GmbH, Schindler Liegenschaftsverwaltung GmbH, Schindler Aufzüge und Fahrtreppen GmbH, Kone AG,Thyssenkrupp Aufzüge GmbH/Land Oberösterreich i in. (Odesłanie prejudycjalne – Artykuł 101 TFUE – Naprawienie szkód spowodowanych przez kartel – Prawo do odszkodowania dla osób, które nie działają jako dostawcy lub nabywcy na rynku, którego dotyczy kartel – Szkoda poniesiona przez podmiot publiczny, który udzielił pożyczek preferencyjnych w celu nabycia towarów objętych kartelem)	6
2020/C 54/08	Sprawa C-450/18: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social no 3 de Gerona – Hiszpania) – WA/Instituto Nacional de la Seguridad Social (Odesłanie prejudycjalne – Polityka społeczna – Dyrektywa 79/7/EWG – Równość traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego – Artykuł 4 ust. 1 i 2 – Artykuł 7 ust. 1 – Obliczanie wysokości świadczeń – Dyrektywa 2006/54/WE – Równość traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy – Przepisy prawa krajowego przewidujące prawo do dodatku emerytalnego lub rentowego w przypadku kobiet mających przynajmniej dwoje dzieci biologicznych lub przysposobionych i otrzymujących rentę składkową z tytułu całkowitej niezdolności do pracy – Nieprzyznanie tego prawa mężczyznom znajdującym się w identycznej sytuacji – Sytuacja porównywalna – Dyskryminacja bezpośrednia ze względu na płeć – Odstępstwa – Brak)	7
2020/C 54/09	Sprawa C-519/18: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság – Węgry) – TB/Bevándorlási és Menekültügyi Hivatal (Odesłanie prejudycjalne – Polityka imigracyjna – Prawo do łączenia rodzin – Dyrektywa 2003/86/WE – Artykuł 10 ust. 2 – Przepis fakultatywny – Wymagania dotyczące wykonania prawa do łączenia rodziny – Członek rodziny uchodźcy niewymieniony w art. 4 – Pojęcie osoby pozostającej na utrzymaniu)	7
2020/C 54/10	Sprawa C-708/18: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 11 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul București - Rumunia) – TK/Asociația de Proprietari bloc M5A-ScaraA (Odesłanie prejudycjalne – Ochrona osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych – Karta praw podstawowych Unii Europejskiej – Artykuły 7 i 8 – Dyrektywa 95/46/WE – Artykuł 6 ust. 1 lit. c) i art. 7 lit. f) – Podstawy prawne przetwarzania danych osobowych – Ustawodawstwo krajowe zezwalające na monitoring wideo w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony osób, mienia i przedmiotów wartościowych oraz realizacji uzasadnionych interesów bez zgody osoby, której dane dotyczą – Instalacja systemu monitoringu wideo w częściach wspólnych budynku mieszkalnego)	8
2020/C 54/11	Sprawa C-783/18: Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. – Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej/Wajos GmbH (Odwołanie – Znak towarowy Unii Europejskiej – Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Znaki towarowe pozbawione charakteru odróżniającego – Trójwymiarowe znaki towarowe tworzone przez kształt samego towaru – Kryteria oceny charakteru odróżniającego – Obowiązek uzasadnienia – Kształt pojemnika – Amfora)	9
2020/C 54/12	Sprawa C-87/19: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 11 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas - Litwa) – TV Play Baltic AS/Lietuvos radijo ir televizijos komisija (Odesłanie prejudycjalne – Sieci i usługi łączności elektronicznej – Dyrektywa 2002/21/WE (dyrektywa ramowa) – Artykuł 2 lit. m) – Udostępnianie sieci łączności elektronicznej – Pojęcie – Dyrektywa 2002/22/WE (dyrektywa o usłudze powszechnej) – Artykuł 31 ust. 1 – Obowiązek transmitowania określonych kanałów radiowych lub telewizyjnych – Operator oferujący pakiet kanałów drogą satelitarną – Uzasadnione obowiązki rozpowszechniania – Warunki – Artykuł 56 TFUE – Proporcjonalność)	10
2020/C 54/13	Sprawa C-143/19 P: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. – Der Grüne Punkt – Duales System Deutschland GmbH/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (Odwołanie – Znak towarowy Unii Europejskiej – Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 – Artykuły 15 i 66 – Rzeczywiste używanie unijnego znaku wspólnego – Znak odnoszący się do systemu zbiórki i odzysku odpadów opakowaniowych – Umieszczanie na opakowaniach towarów, dla których znak towarowy jest zarejestrowany)	11
2020/C 54/14	Sprawy połączone C-566/19 PPU i C-626/19 PPU: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Cour d’appel, Rechtbank Amsterdam - Niderlandy, Luksemburg) – Wykonanie europejskich nakazów aresztowania wydanych przeciwko JR (C-566/19 PPU), YC (C-626/19 PPU) (Odesłanie prejudycjalne – Pilny tryb prejudycjalny – Współpraca policyjna i wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych – Europejski nakaz aresztowania – Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW – Artykuł 6 ust. 1 – Pojęcie wydającego nakaz organu sądowego – Kryteria – Europejski nakaz aresztowania wydany przez prokuraturę państwa członkowskiego w celu przeprowadzenia postępowania karnego)	11
2020/C 54/15	Sprawa C-625/19 PPU: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Amsterdam - Niderlandy) – Wykonanie europejskiego nakazu aresztowania wydanego przeciwko XD (Odesłanie prejudycjalne – Pilny tryb prejudycjalny – Współpraca policyjna i wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych – Europejski nakaz aresztowania – Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW – Artykuł 6 ust. 1 – Pojęcie wydającego nakaz organu sądowego – Kryteria – Europejski nakaz aresztowania wydany przez prokuraturę państwa członkowskiego w celu przeprowadzenia postępowania karnego)	12
2020/C 54/16	Sprawa C-627/19 PPU: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Amsterdam - Niderlandy) – Wykonanie europejskiego nakazu aresztowania wydanego przeciwko ZB (Odesłanie prejudycjalne – Pilny tryb prejudycjalny – Współpraca policyjna i wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych – Europejski nakaz aresztowania – Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW – Artykuł 6 ust. 1 – Pojęcie wydającego nakaz organu sądowego – Kryteria – Europejski nakaz aresztowania wydany przez prokuraturę państwa członkowskiego w celu wykonania kary)	13
2020/C 54/17	Sprawa C-725/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Judecătoria Sector 2 București (Rumunia) w dniu 1 października 2019 r. – IO/Impuls Leasing România IFN SA	14
2020/C 54/18	Sprawa C-734/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul București (Rumunia) w dniu 4 października 2019 r. – ITH Comercial Timișoara SRL/Agenția Națională de Administrare Fiscală - Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice București, Agenția Națională de Administrare Fiscală – Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice București – Administrația Sector 1 a Finanțelor Publice	14
2020/C 54/19	Sprawa C-748/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 15 października 2019 r. – Prokuratura Rejonowa w Mińsku Mazowieckim przeciwko WB	17
2020/C 54/20	Sprawa C-749/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 15 października 2019 r. – Prokuratura Rejonowa Warszawa-Żoliborz w Warszawie przeciwko XA, YZ	18
2020/C 54/21	Sprawa C-750/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 15 października 2019 r. – Prokuratura Rejonowa Warszawa - Wola w Warszawie przeciwko DT	19
2020/C 54/22	Sprawa C-751/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 15 października 2019 r. – Prokuratura Rejonowa w Pruszkowie przeciwko ZY	20
2020/C 54/23	Sprawa C-752/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 15 października 2019 r. – Prokuratura Rejonowa Warszawa - Ursynów w Warszawie przeciwko AX	22
2020/C 54/24	Sprawa C-753/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 15 października 2019 r. – Prokuratura Rejonowa Warszawa - Wola w Warszawie przeciwko BV	23
2020/C 54/25	Sprawa C-754/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 15 października 2019 r. – Prokuratura Rejonowa Warszawa - Wola w Warszawie przeciwko CU	24
2020/C 54/26	Sprawa C-763/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Apelacyjny w Krakowie (Polska) w dniu 18 października 2019 r. – D.S. przeciwko S.P., A.P., D.K., Sz. w K.	25
2020/C 54/27	Sprawa C-764/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Apelacyjny w Krakowie (Polska) w dniu 18 października 2019 r. – C. S.A. przeciwko Syndykowi masy upadłości I.T. w upadłości likwidacyjnej	26
2020/C 54/28	Sprawa C-765/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Apelacyjny w Krakowie (Polska) w dniu 18 października 2019 r. – M.Ś., I.Ś. przeciwko R.B.P. Spółka Akcyjna	27
2020/C 54/29	Sprawa C-790/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Brașov (Rumunia) w dniu 24 października 2019 r. – postępowanie karne przeciwko LG, MH	28
2020/C 54/30	Sprawa C-811/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Înalta Curte de Casație și Justiție (Rumunia) w dniu 4 listopada 2019 r. – postępowanie karne przeciwko FQ, GP, HO, IN, JM	28
2020/C 54/31	Sprawa C-822/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Alba Iulia (Rumunia) w dniu 5 listopada 2019 r. – Flavourstream SRL/Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice Brașov, Agenția Națională de Administrare Fiscală - Direcția Generală a Vămilor - Direcția Regională Vamală Brașov - Biroul Vamal de Interior Sibiu	29
2020/C 54/32	Sprawa C-834/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Vicenza (Włochy) w dniu 15 listopada 2019 r. – AV/Ministero della Giustizia, Republika Włoska	30
2020/C 54/33	Sprawa C-837/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa - CAAD) (Portugalia) w dniu 19 listopada 2019 r. – Super Bock Bebidas S.A/Autoridade Tributária e Aduaneira	31
2020/C 54/34	Sprawa C-843/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Cataluña (Hiszpania) w dniu 20 listopada 2019 r. – Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS)/BT	32
2020/C 54/35	Sprawa C-846/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal d'arrondissement (Luksemburg) w dniu 21 listopada 219 r. – EQ/Administration de l'Enregistrement, des Domaines et de la TVA	32
2020/C 54/36	Sprawa C-861/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social no 26 de Barcelona (Hiszpania) w dniu 26 listopada 2019 r. – LJ/INSS (Instituto Nacional de la Seguridad Social)	33
2020/C 54/37	Sprawa C-865/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal d’instance de Rennes (Francja) w dniu 27 listopada 2019 r. – Caisse de Crédit Mutuel Le Mans Pontlieue/OG	34
2020/C 54/38	Sprawa C-870/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 26 listopada 2019 r. – Prefettura Ufficio territoriale del governo di Firenze/MI	35
2020/C 54/39	Sprawa C-871/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 26 listopada 2019 r. – Prefettura Ufficio territoriale del governo di Firenze/TB	35
2020/C 54/40	Sprawa C-876/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 20 września 2019 r. w sprawie T-636/17, PlasticsEurope/ECHA, wniesione w dniu 29 listopada 2019 r. przez PlasticsEurope	36
2020/C 54/41	Sprawa C-879/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy (Polska) w dniu 2 grudnia 2019 r. – FORMAT Urządzenia i Montaże Przemysłowe przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Warszawie	37
2020/C 54/42	Sprawa C-884/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 24 września 2019 r. w sprawie T-586/14 RENV, Xinyi PV Products (Anhui) Holdings/Komisja, wniesione w dniu 3 grudnia 2019 r. przez Komisję Europejską	38
2020/C 54/43	Sprawa C-890/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 24 września 2019 r. w sprawie T-121/15, Fortischem/Komisja, wniesione w dniu 4 grudnia 2019 r. przez Fortischem a.s.	39
2020/C 54/44	Sprawa C-895/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (Polska) w dniu 4 grudni a 2019 r. – A. przeciwko Dyrektorowi Krajowej Informacji Skarbowej	40
2020/C 54/45	Sprawa C-898/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 24 września 2019 r. w sprawach połączonych T-755/15 i T-759/15, Luxembourg i Fiat Chrysler Finance Europe/Komisja, wniesione w dniu 4 grudnia 2019 r. przez Irlandię	41
2020/C 54/46	Sprawa C-899/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 24 września 2019 r. w sprawie T-391/17, Rumunia/Komisja, wniesionego w dniu 4 grudnia 2019 r. przez Rumunię	42
2020/C 54/47	Sprawa C-900/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 6 grudnia 2019 r. – One Voice, Ligue pour la protection des oiseaux/Ministre de la Transition écologique et solidaire	43
2020/C 54/48	Sprawa C-904/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie (Polska) w dniu 10 grudnia 2019 r. – E. Sp. z o.o przeciwko K.S.	43
2020/C 54/49	Sprawa C-913/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy w Białymstoku (Polska) w dniu 13 grudnia 2019 r. – CNP spółka z o.o. przeciwko Gefion Insurance A/S	45
	Sąd
2020/C 54/50	Sprawa T-21/18: Wyrok Sądu z dnia 17 grudnia 2019 r. – Polska/Komisja (EFRG i EFRROW – Wydatki wyłączone z finansowania – Sektor owoców i warzyw – Pomoc dla grup producentów – Wydatki poniesione przez Polskę – Braki w kontrolach kluczowych i wtórnych – Kontrola planów dochodzenia do uznania i kryteriów uznania – Kontrole dotyczące wniosków o przyznanie pomocy – Kwalifikowalność grup producentów – Spójność handlowa – Konieczność i kwalifikowalność inwestycji – Zasadność wydatków – Uchybienia systemowe – Ryzyko dla EFRG – Działania naprawcze – Korekty ryczałtowe wynoszące 25 %)	46
2020/C 54/51	Sprawa T-22/18: Wyrok Sądu z dnia 19 grudnia 2019 r. – Bułgaria/Komisja (EFRG i EFRROW – Wydatki wyłączone z finansowania – Wydatki poniesione przez Bułgarię – Rozwój obszarów wiejskich – Jakość kontroli na miejscu – Kontrola kryteriów dopuszczalności i wyboru – Korekty finansowe – Kontrole ex post – Metoda stosowana w celu obliczenia korekt finansowych – Powtórzenie – Środki zaradcze – Procedura rozliczania zgodności – Pewność prawa – Zasada należytego zarządzania finansami – Proporcjonalność)	47
2020/C 54/52	Sprawa T-100/18: Wyrok Sądu z dnia 19 grudnia 2019 r. – Wehrheim/EBC (Służba Publiczna – Personel EBC – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Anulowanie – Odpowiedzialność – Szkoda i krzywda – Zawinione działanie administracji)	47
2020/C 54/53	Sprawa T-295/18: Wyrok Sądu z dnia 19 grudnia 2019 r. – Grecja/Komisja (EFRG i EFRROW – Wydatki wyłączone z finansowania – Wydatki dokonane przez Grecję – Rozwój obszarów wiejskich – Pomoc bezpośrednia niezwiązana z wielkością produkcji – Kontrole kluczowe – Ryczałtowe korekty finansowe)	48
2020/C 54/54	Sprawa T-383/18: Wyrok Sądu z dnia 19 grudnia 2019 r. – Sta*Ware EDV Beratung/EUIPO – Accelerate IT Consulting (businessNavi) (Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku – Graficzny unijny znak towarowy businessNavi – Rzeczywiste używanie znaku towarowego – Częściowe wygaśnięcie prawa do znaku – Artykuł 51 ust. 1 lit. a) i art. 51 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. a) i art. 51 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/1001)	49
2020/C 54/55	Sprawa T-504/18: Wyrok Sądu z dnia 19 grudnia 2019 r. – XG/Komisja (Personel prywatnej spółki świadczącej usługi informatyczne w ramach instytucji – Odmowa udzielenia dostępu do pomieszczeń Komisji – Właściwość organu wydającego akt)	50
2020/C 54/56	Sprawa T-317/19 R: Postanowienie prezesa Sądu z dnia 7 listopada 2019 r. – AMVAC Netherlands/Komisja (Środek tymczasowy – Środki ochrony roślin – Rozporządzenie (WE) nr 1107/2009 – Substancja czynna etoprofos – Warunki zatwierdzenia dla wprowadzenia do obrotu substancji – Wniosek o zawieszenie wykonania – Brak pilnego charakteru)	50
2020/C 54/57	Sprawa T-715/19: Skarga wniesiona w dniu 21 października 2019 r. – Wagenknecht/Rada Europejska	51
2020/C 54/58	Sprawa T-804/19: Skarga wniesiona w dniu 20 listopada 2019 r. – HC/Komisja	52
2020/C 54/59	Sprawa T-823/19: Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2019 r. – JMS Sports/EUIPO – Inter-Vion (Spiralne gumki do włosów)	53
2020/C 54/60	Sprawa T-829/19: Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2019 r. – Palírna U Zeleného stromu/EUIPO – Bacardi (BLEND 42 VODKA)	54
2020/C 54/61	Sprawa T-830/19: Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2019 r. – Palírna U Zeleného stromu/EUIPO – Bacardi (BLEND 42 VODKA)	55
2020/C 54/62	Sprawa T-831/19: Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2019 r. – Palírna U Zeleného stromu/EUIPO – Bacardi (BLEND 42 FIRST CZECH BLENDED VODKA)	56
2020/C 54/63	Sprawa T-849/19: Skarga wniesiona w dniu 16 grudnia 2019 r. – Leonardo/Frontex	57
2020/C 54/64	Sprawa T-853/19: Skarga wniesiona w dniu 17 grudnia 2019 r. – Tehrani/EUIPO – Blue Genes (Earnest Sewn)	59
2020/C 54/65	Sprawa T-854/19: Skarga wniesiona w dniu 17 grudnia 2019 r. – Franz Schröder/EUIPO – RDS Design (MONTANA)	60
2020/C 54/66	Sprawa T-855/19: Skarga wniesiona w dniu 17 grudnia 2019 r. – Franz Schröder/EUIPO – RDS Design (MONTANA)	61
2020/C 54/67	Sprawa T-856/19: Skarga wniesiona w dniu 17 grudnia 2019 r. – Franz Schröder/EUIPO – RDS Design (MONTANA)	62
2020/C 54/68	Sprawa T-859/19: Skarga wniesiona w dniu 9 grudnia 2019r. – Alkemie Group/EUIPO – Mann & Schröder (ALKEMIE)	63
2020/C 54/69	Sprawa T-860/19: Skarga wniesiona w dniu 9. grudnia 2019 r. – Alkemie Group/EUIPO – Mann & Schröder (ALKEMIE)	63

IV Informacje

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/1

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2020/C 54/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 45 z 10.2.2020

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 36 z 3.2.2020

Dz.U. C 27 z 27.1.2020

Dz.U. C 19 z 20.1.2020

Dz.U. C 10 z 13.1.2020

Dz.U. C 432 z 23.12.2019

Dz.U. C 423 z 16.12.2019

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

V Ogłoszenia

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

Trybunał Sprawiedliwości

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/2

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 11 grudnia 2019 r. – Mytilinaios Anonymos Etairia – Omilos Epicheiriseon, dawniej Alouminion tis Ellados VEAE/Komisja Europejska, Dimosia Epicheirisi Ilektrismou AE (DEI)

(Sprawa C-332/18 P) (1)

(Odwołanie - Pomoc państwa - Produkcja aluminium - Preferencyjna taryfa opłat za dostarczanie energii elektrycznej przyznana w drodze umowy - Decyzja uznająca pomoc za zgodną z rynkiem wewnętrznym - Rozwiązanie umowy - Zawieszenie skutków rozwiązania umowy przez sąd w postępowaniu w przedmiocie środków tymczasowych - Decyzja uznająca pomoc za bezprawnie przyznaną)

(2020/C 54/02)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Mytilinaios Anonymos Etairia – Omilos Epicheiriseon, dawniej Alouminion tis Ellados VEAE (przedstawiciele: N. Korogiannakis, N. Keramidas, E. Chrysafis, D. Diakopoulos i A. Komninos, dikigoroi, oraz K. Struckmann, Rechtsanwalt)

Pozostali uczestnicy postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouchagiar i E. Gippini Fournier, pełnomocnicy), Dimosia Epicheirisi Ilektrismou AE (DEI) (przedstawiciele: E. Bourtzalas i D. Waelbroeck, avocats, oraz C. Synodinos, H. Tagaras, E. Salaka, dikigoroi)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Mytilinaios Anonymos Etairia – Omilos Epicheiriseon zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 285 z 13.8.2018.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/3

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Najvyšší súd Slovenskej republiky – Słowacja) – Slovenské elektrárne a.s./Úrad pre vybrané hospodárske subjekty, dawniej Daňový úrad pre vybrané daňové subjekty

(Sprawa C-376/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dopuszczalność - Wspólne zasady rynku wewnętrznego energii elektrycznej - Dyrektywa 2009/72/WE - Zakres stosowania - Artykuł 3 - Cele - Zasada niedyskryminacji - Opłata specjalna od dochodów podmiotów posiadających zezwolenie na prowadzenie działalności w sektorach regulowanych - Sektor energii elektrycznej)

(2020/C 54/03)

Język postępowania: słowacki

Sąd odsyłający

Najvyšší súd Slovenskej republiky

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Slovenské elektrárne a.s.

Strona przeciwna: Úrad pre vybrané hospodárske subjekty, dawniej Daňový úrad pre vybrané daňové subjekty

Sentencja

Dyrektywę 2009/72/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającą dyrektywę 2003/54/WE, a w szczególności jej art. 3 ust. 1–3 i 10, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które ustanawia opłatę specjalną od dochodów z działalności prowadzonej zarówno w kraju, jak i za granicą, przez przedsiębiorstwa działające na podstawie zezwolenia wydanego przez organ władzy publicznej w różnych sektorach działalności regulowanej, w tym przedsiębiorstwa posiadające zezwolenie na dostawy energii elektrycznej wydane przez właściwy krajowy organ regulacyjny.

(1) Dz.U. C 285 z 13.8.2018.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/3

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Niderlandy) – Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid/E.P.

(Sprawa C-380/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Kontrole graniczne, azyl i imigracja - Rozporządzenie (UE) 2016/399 - Unijny kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) - Artykuł 6 - Warunki wjazdu obywateli państw trzecich - Pojęcie „zagrożenia dla porządku publicznego” - Decyzja nakazująca powrót wobec nielegalnie przebywającego obywatela państwa trzeciego)

(2020/C 54/04)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

Strona pozwana: E.P.

Sentencja

Artykuł 6 ust. 1 lit. e) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie unijnego kodeksu zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeksu granicznego Schengen) należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie praktyce krajowej, zgodnie z którą właściwe organy mogą wydać decyzję nakazującą powrót wobec obywatela państwa trzeciego niepodlegającego obowiązkowi wizowemu, który przebywa na terytorium państw członkowskich w ramach pobytu krótkoterminowego, na tej podstawie, że jest on uważany za osobę stanowiącą zagrożenie dla porządku publicznego, ponieważ jest podejrzewany o popełnienie przestępstwa – pod warunkiem, że praktyka ta jest stosowana jedynie wówczas, gdy, po pierwsze, przestępstwo to jest pod względem rodzaju i zagrożenia karą wystarczająco poważne, by uzasadniać natychmiastowe zakończenie pobytu tego obywatela na terytorium państw członkowskich, oraz, po drugie, organy te posiadają spójne, obiektywne i dokładne informacje na poparcie swoich podejrzeń. Dokonanie stosownych ustaleń należy do sądu odsyłającego.

(1) Dz.U. C 294 z 20.8.2018.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/4

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Niderlandy) – G.S. (C-381/18), V.G. (C-382/18)/Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

(Sprawy połączone C-381/18 i C-382/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Kontrole graniczne, azyl i imigracja - Polityka imigracyjna - Dyrektywa 2003/86/WE - Prawo do łączenia rodzin - Wymagania dotyczące wykonania prawa do łączenia rodziny - Pojęcie „względów porządku publicznego” - Odrzucenie wniosku o zezwolenie na wjazd i pobyt członka rodziny - Wycofanie dokumentu pobytowego członka rodziny lub odmowa przedłużenia jego ważności)

(2020/C 54/05)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: G.S. (C-381/18), V.G. (C-382/18)

Strona pozwana: Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

Sentencja

Na podstawie art. 267 TFUE Trybunał jest właściwy do dokonania wykładni art. 6 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 2003/86/WE z dnia 22 września 2003 r. w sprawie prawa do łączenia rodzin, w sytuacji gdy sąd powinien wypowiedzieć się w przedmiocie wniosku o zezwolenie na wjazd i pobyt obywatela państwa trzeciego będącego członkiem rodziny obywatela Unii, który to obywatel Unii nie skorzystał z prawa do swobodnego przemieszczania się, jeżeli przepis ten znalazł zastosowanie do takiej sytuacji, w sposób bezpośredni i bezwarunkowy, poprzez prawo krajowe.

Artykuł 6 ust. 1 i 2 dyrektywy 2003/86 należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie praktyce krajowej, zgodnie z którą właściwe organy mogą – ze względów porządku publicznego – po pierwsze, odrzucić wniosek o zezwolenie na wjazd i pobyt na podstawie tej dyrektywy z uwagi na wyrok skazujący, który zapadł podczas wcześniejszego pobytu na terytorium danego państwa członkowskiego, oraz, po drugie, wycofać dokument pobytowy wydany na podstawie tej dyrektywy lub odmówić przedłużenia jego ważności, jeżeli wobec wnioskodawcy orzeczono karę wystarczająco poważną w stosunku do okresu pobytu, pod warunkiem że praktyka ta jest stosowana jedynie w sytuacji, gdy przestępstwo, które uzasadniało dany wyrok skazujący, miało wagę wystarczającą do wykazania, że niezbędne jest uniemożliwienie pobytu tego wnioskodawcy, oraz że organy te dokonują indywidualnej oceny przewidzianej w art. 17 tej dyrektywy. Dokonanie stosownych ustaleń należy do sądu odsyłającego.

(1) Dz.U. C 294 z 20.8.2018.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/5

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein oikeus - Finlandia) – ML/Aktiva Finants OÜ

(Sprawa C-433/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Jurysdykcja i uznawanie orzeczeń sądowych oraz ich wykonywanie w sprawach cywilnych i handlowych - Wymóg zagwarantowania postępowania kontradyktoryjnego i skutecznego środka odwoławczego - Orzeczenie sądu krajowego stwierdzające wykonalność wyroku wydanego przez sąd innego państwa członkowskiego - Postępowanie w przedmiocie przyjęcia krajowego środka zaskarżenia do rozpoznania)

(2020/C 54/06)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Korkein oikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: ML

Strona przeciwna: Aktiva Finants OÜ

Sentencja

Artykuł 43 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przeprowadzeniu postępowania w przedmiocie przyjęcia środka zaskarżenia do rozpoznania, w ramach którego, po pierwsze, sąd odwoławczy rozstrzyga w przedmiocie przyjęcia danego środka do rozpoznania w oparciu o orzeczenie wydane w pierwszej instancji, względem którego wniesiono środek zaskarżenia, ewentualne uwagi drugiej strony postępowania oraz, w razie potrzeby, w oparciu o inne elementy akt sprawy, a po drugie, w ramach którego środek należy przyjąć do rozpoznania w szczególności, jeżeli istnieją wątpliwości co do zasadności zaskarżonego orzeczenia, jeżeli ocena zasadności tego orzeczenia nie jest możliwa bez przyjęcia środka zaskarżenia do rozpoznania lub jeżeli istnieje inna istotna przyczyna uzasadniająca przyjęcie środka zaskarżenia do rozpoznania.

Artykuł 43 ust. 3 rozporządzenia nr 44/2001 należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przeprowadzeniu postępowania w przedmiocie rozpoznania środka zaskarżenia od orzeczenia w sprawie stwierdzenia wykonalności, w ramach którego nie jest wymagane uprzednie wysłuchanie drugiej strony postępowania, w sytuacji gdy wydane orzeczenie jest dla niej korzystne.

(1) Dz.U. C 352 z 1.10.2018.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/6

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof - Austria) – Otis GmbH, Schindler Liegenschaftsverwaltung GmbH, Schindler Aufzüge und Fahrtreppen GmbH, Kone AG,Thyssenkrupp Aufzüge GmbH/Land Oberösterreich i in.

(Sprawa C-435/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 101 TFUE - Naprawienie szkód spowodowanych przez kartel - Prawo do odszkodowania dla osób, które nie działają jako dostawcy lub nabywcy na rynku, którego dotyczy kartel - Szkoda poniesiona przez podmiot publiczny, który udzielił pożyczek preferencyjnych w celu nabycia towarów objętych kartelem)

(2020/C 54/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Otis GmbH, Schindler Liegenschaftsverwaltung GmbH, Schindler Aufzüge und Fahrtreppen GmbH, Kone AG, Thyssenkrupp Aufzüge GmbH

Strona pozwana: Land Oberösterreich, Gemeinnützige Wohnungsgenossenschaft „Lebensräume” eingetragene GmbH, EBS Wohnungsgesellschaft mbH, WAG Wohnungsanlagen GmbH, WSG Gemeinnützige Wohn- und Siedlergemeinschaft reg.GmbH, Neue Heimat Oberösterreich Gemeinnützige Wohnungs- und SiedlungsgesmbH, BRW Gemeinnützige Wohnungs- und Siedlungsgenossenschaft „Baureform Wohnstätte” eingetragene Gen.m.b.H., Gemeinnützige Wohnungs- und Siedlungsgenossenschaft „Familie” eingetragene Gen.m.b.H., VLW Vereinigte Linzer Wohnungsgenossenschaften Gemeinnützige GmbH, Gemeinnützige Steyrer Wohn- und Siedlungs Genossenschaft „Styria” reg.Gen.m.b.H., Innviertler Gemeinnützige Wohnungs- und Siedlungsgenossenschaft reg.Gen.m.b.H., Gemeinnützige Wohnungsgesellschaft der Stadt Steyr GmbH, Gemeinnützige Industrie-Wohnungsaktiengesellschaft, Gemeinnützige Siedlungsgesellschaft m.b.H. für den Bezirk Vöcklabruck, GEWOG Neues Heim Gemeinnützige Wohnungsgesellschaft m.b.H.

Sentencja

Artykuł 101 TFUE należy interpretować w ten sposób, że podmioty, które nie działają jako dostawcy lub nabywcy na właściwym rynku dotkniętym działaniem kartelu, lecz które udzieliły odbiorcom produktów oferowanych na tym rynku dotacji w formie pożyczek preferencyjnych, mogą żądać zasądzenia od przedsiębiorstw uczestniczących w tym kartelu naprawienia szkody, jaką poniosły z uwagi na fakt, że skoro kwota tych dotacji była wyższa niż w wypadku braku istnienia tego kartelu, podmioty te nie były w stanie wykorzystać tej różnicy na inne bardziej dochodowe cele.

(1) Dz.U. C 352 z 1.10.2018.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/7

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social no 3 de Gerona – Hiszpania) – WA/Instituto Nacional de la Seguridad Social

(Sprawa C-450/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 79/7/EWG - Równość traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego - Artykuł 4 ust. 1 i 2 - Artykuł 7 ust. 1 - Obliczanie wysokości świadczeń - Dyrektywa 2006/54/WE - Równość traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy - Przepisy prawa krajowego przewidujące prawo do dodatku emerytalnego lub rentowego w przypadku kobiet mających przynajmniej dwoje dzieci biologicznych lub przysposobionych i otrzymujących rentę składkową z tytułu całkowitej niezdolności do pracy - Nieprzyznanie tego prawa mężczyznom znajdującym się w identycznej sytuacji - Sytuacja porównywalna - Dyskryminacja bezpośrednia ze względu na płeć - Odstępstwa - Brak)

(2020/C 54/08)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Social no 3 de Gerona

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: WA

Strona pozwana: Instituto Nacional de la Seguridad Social

Sentencja

Dyrektywę Rady 79/7/EWG z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego, który ze względu na wkład demograficzny kobiet w system zabezpieczenia społecznego ustanawia prawo do dodatku rentowego w przypadku kobiet mających przynajmniej dwoje dzieci biologicznych lub przysposobionych i otrzymujących rentę składkową z tytułu trwałej niezdolności do pracy w ramach krajowego systemu zabezpieczenia społecznego, podczas gdy znajdujący się w identycznej sytuacji mężczyźni nie mają prawa do takiego dodatku.

(1) Dz.U. C 399 z 5.11.2018.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/7

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság – Węgry) – TB/Bevándorlási és Menekültügyi Hivatal

(Sprawa C-519/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka imigracyjna - Prawo do łączenia rodzin - Dyrektywa 2003/86/WE - Artykuł 10 ust. 2 - Przepis fakultatywny - Wymagania dotyczące wykonania prawa do łączenia rodziny - Członek rodziny uchodźcy niewymieniony w art. 4 - Pojęcie „osoby pozostającej na utrzymaniu”)

(2020/C 54/09)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: TB

Strona pozwana: Bevándorlási és Menekültügyi Hivatal

Sentencja

Artykuł 10 ust. 2 dyrektywy Rady 2003/86/WE z dnia 22 września 2003 r. w sprawie prawa do łączenia rodzin należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie zezwalało na łączenie rodziny obejmujące siostrę uchodźcy tylko wtedy, gdy ze względu na jej stan zdrowia nie jest ona w stanie zaspokoić własnych potrzeb, pod warunkiem że:

—	po pierwsze, brak możliwości zaspokojenia własnych potrzeb został oceniony z uwzględnieniem szczególnej sytuacji, w jakiej znajdują się uchodźcy, i po przeprowadzeniu zindywidualizowanego badania biorącego pod uwagę wszystkie istotne czynniki oraz

—

po drugie, można wykazać, również z uwzględnieniem szczególnej sytuacji, w jakiej znajdują się uchodźcy, i po przeprowadzeniu zindywidualizowanego badania biorącego pod uwagę wszystkie istotne czynniki, że uchodźca rzeczywiście zapewnia wsparcie materialne danej osoby lub że uchodźca okazuje się członkiem rodziny w największym stopniu zdolnym do zapewnienia wymaganego wsparcia materialnego.

(1) Dz.U. C 436 z 3.12.2018.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/8

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 11 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul București - Rumunia) – TK/Asociația de Proprietari bloc M5A-ScaraA

(Sprawa C-708/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Ochrona osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuły 7 i 8 - Dyrektywa 95/46/WE - Artykuł 6 ust. 1 lit. c) i art. 7 lit. f) - Podstawy prawne przetwarzania danych osobowych - Ustawodawstwo krajowe zezwalające na monitoring wideo w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony osób, mienia i przedmiotów wartościowych oraz realizacji uzasadnionych interesów bez zgody osoby, której dane dotyczą - Instalacja systemu monitoringu wideo w częściach wspólnych budynku mieszkalnego)

(2020/C 54/10)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul București

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: TK

Strona pozwana: Asociația de Proprietari bloc M5A-ScaraA

Sentencja

Artykuł 6 ust. 1 lit. c) i art. 7 lit. f) dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych w związku z art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które zezwalają na zainstalowanie systemu monitoringu wideo, takiego jak system będący przedmiotem postępowania głównego, w częściach wspólnych budynku mieszkalnego w celu realizacji uzasadnionych interesów polegających na zapewnieniu bezpieczeństwa oraz ochrony osób i mienia, bez zgody osób, których dane dotyczą, jeżeli przetwarzanie danych osobowych przy użyciu rozpatrywanego systemu monitoringu wideo spełnia przesłanki określone w rzeczonym art. 7 lit. f), co powinien zweryfikować sąd odsyłający.

(1) Dz.U. C 65 z 18.2.2019.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/9

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. – Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej/Wajos GmbH

(Sprawa C-783/18) (1)

(Odwołanie - Znak towarowy Unii Europejskiej - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Znaki towarowe pozbawione charakteru odróżniającego - Trójwymiarowe znaki towarowe tworzone przez kształt samego towaru - Kryteria oceny charakteru odróżniającego - Obowiązek uzasadnienia - Kształt pojemnika - Amfora)

(2020/C 54/11)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Hanf, pełnomocnik)

Strona pozwana: Wajos GmbH (przedstawiciele: J. Schneiders, R. Krillke i B. Schneiders, Rechtsanwälte)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Wajos GmbH.

(1) Dz.U. C 112 z 25.3.2019.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/10

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 11 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas - Litwa) – TV Play Baltic AS/Lietuvos radijo ir televizijos komisija

(Sprawa C-87/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Sieci i usługi łączności elektronicznej - Dyrektywa 2002/21/WE (dyrektywa ramowa) - Artykuł 2 lit. m) - Udostępnianie sieci łączności elektronicznej - Pojęcie - Dyrektywa 2002/22/WE (dyrektywa o usłudze powszechnej) - Artykuł 31 ust. 1 - Obowiązek transmitowania określonych kanałów radiowych lub telewizyjnych - Operator oferujący pakiet kanałów drogą satelitarną - Uzasadnione obowiązki rozpowszechniania - Warunki - Artykuł 56 TFUE - Proporcjonalność)

(2020/C 54/12)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: TV Play Baltic AS

Strona pozwana: Lietuvos radijo ir televizijos komisja

przy udziale: Lietuvos nacionalinis radijas ir televizija VšĮ

Sentencja

Artykuł 2 lit. m) dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy ramowej) należy interpretować w ten sposób, że działalność polegająca na retransmitowaniu programów telewizyjnych za pomocą sieci satelitarnych należących do osób trzecich nie wchodzi w zakres pojęcia „udostępnianie sieci łączności elektronicznej” w rozumieniu tego przepisu.

Artykuł 31 ust. 1 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywy o usłudze powszechnej) należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by państwa członkowskie nałożyły obowiązek nadawania programu telewizyjnego na przedsiębiorstwa, które za pośrednictwem sieci satelitarnych będących własnością osób trzecich retransmitują programy telewizyjne chronione systemem warunkowego dostępu i oferują swoim klientom pakiety programów telewizyjnych.

Artykuł 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by państwa członkowskie nakładały obowiązek bezpłatnego rozpowszechniania kanału telewizyjnego na przedsiębiorstwa, które poprzez sieci satelitarne należące do osób trzecich retransmitują programy telewizyjne chronione systemem warunkowego dostępu i oferują swoim klientom pakiety programów telewizyjnych, z zastrzeżeniem – po pierwsze – że znacznej liczbie lub znacznemu odsetkowi użytkowników końcowych wszystkich środków rozpowszechniania programów telewizyjnych ów obowiązek rozpowszechniania umożliwia dostęp do kanału korzystającego z tego obowiązku i – po drugie – że uwzględni się rozmieszczenie geograficzne użytkowników końcowych usług świadczonych przez operatora, na którego nałożono ten obowiązek rozpowszechniania, okoliczność, że operator ten retransmituje rzeczony kanał bez kodowania i że rzeczony kanał jest dostępny bezpłatnie przez Internet, a także poprzez naziemną sieć telewizyjną, czego sprawdzenie należy do sądu odsyłającego.

(1) Dz.U. C 155 z 6.5.2019.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/11

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. – Der Grüne Punkt – Duales System Deutschland GmbH/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

(Sprawa C-143/19 P) (1)

(Odwołanie - Znak towarowy Unii Europejskiej - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Artykuły 15 i 66 - Rzeczywiste używanie unijnego znaku wspólnego - Znak odnoszący się do systemu zbiórki i odzysku odpadów opakowaniowych - Umieszczanie na opakowaniach towarów, dla których znak towarowy jest zarejestrowany)

(2020/C 54/13)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Der Grüne Punkt – Duales System Deutschland GmbH (przedstawiciel: P. Goldenbaum, Rechtsanwältin)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Hanf, pełnomocnik)

Sentencja

1)	Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 12 września 2018 r., Der Grüne Punkt/EUIPO – Halston Properties (Przedstawienie okręgu z dwoma strzałkami) (T-253/17, EU:T:2018:909) zostaje uchylony.

2)	Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 20 lutego 2017 r. (sprawa R 1357/2015-5).

3)	Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Der Grüne Punkt – Duales System Deutschland GmbH, zarówno w niniejszym postępowaniu odwoławczym, jak i w postępowaniu w pierwszej instancji.

(1) Dz.U. C 220 z 1.7.2019.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/11

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Cour d’appel, Rechtbank Amsterdam - Niderlandy, Luksemburg) – Wykonanie europejskich nakazów aresztowania wydanych przeciwko JR (C-566/19 PPU), YC (C-626/19 PPU)

(Sprawy połączone C-566/19 PPU i C-626/19 PPU) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Pilny tryb prejudycjalny - Współpraca policyjna i wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych - Europejski nakaz aresztowania - Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW - Artykuł 6 ust. 1 - Pojęcie „wydającego nakaz organu sądowego” - Kryteria - Europejski nakaz aresztowania wydany przez prokuraturę państwa członkowskiego w celu przeprowadzenia postępowania karnego)

(2020/C 54/14)

Język postępowania: francuski i niderlandzki

Sądy odsyłające

Cour d’appel, Rechtbank Amsterdam

Strony w postępowaniu głównym

JR (C-566/19 PPU), YC (C-626/19 PPU)

Sentencja

Wykładni artykułu 6 ust. 1 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., należy dokonywać w ten sposób, że pojęcie „wydającego nakaz organu sądowego” w rozumieniu tego przepisu obejmuje prokuratorów państwa członkowskiego, właściwych w zakresie postępowania karnego i podlegających kierownictwu i kontroli swych przełożonych, jeżeli ich status zapewnia im gwarancję niezależności, w szczególności od władzy wykonawczej, w ramach wydawania europejskiego nakazu aresztowania.

Wykładni decyzji ramowej 2002/584, zmienionej decyzją ramową 2009/299, należy dokonywać w ten sposób, że wymogi wynikające ze skutecznej ochrony sądowej, z której korzystać powinna osoba, przeciwko której wydano europejski nakaz aresztowania w celu przeprowadzenia postępowania karnego, są spełnione, jeżeli zgodnie z ustawodawstwem wydającego nakaz państwa członkowskiego przesłanki wydania tego nakazu, a w szczególności jego proporcjonalny charakter, podlegają w tym państwie członkowskim kontroli sądowej.

(1) Dz.U. C 337 z 7.10.2019.

Dz. U. C 383 z 11.11.2019.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/12

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 12 grudnia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Amsterdam - Niderlandy) – Wykonanie europejskiego nakazu aresztowania wydanego przeciwko XD

(Sprawa C-625/19 PPU) (1)

(2020/C 54/15)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Amsterdam

Strona w postępowaniu głównym

Sentencja

Wykładni decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., należy dokonywać w ten sposób, że wymogi wynikające ze skutecznej ochrony sądowej, z której korzystać powinna osoba, przeciwko której wydano europejski nakaz aresztowania w celu przeprowadzenia postępowania karnego, są spełnione, jeżeli zgodnie z ustawodawstwem wydającego nakaz państwa członkowskiego przesłanki wydania tego nakazu, a w szczególności jego proporcjonalny charakter, podlegają w tym państwie członkowskim kontroli sądowej.

(1) Dz.U. C 382 z 11.11.2019.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/13

(Sprawa C-627/19 PPU) (1)

(2020/C 54/16)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Amsterdam

Strona w postępowaniu głównym

Sentencja

Wykładni decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., należy dokonywać w ten sposób, że decyzja ta nie sprzeciwia się ustawodawstwu państwa członkowskiego, które, przyznając uprawnienie do wydania europejskiego nakazu aresztowania w celu wykonania kary organowi, który chociaż uczestniczy w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości tego państwa członkowskiego, to jednak sam nie jest sądem, nie przewiduje odrębnego środka zaskarżenia przed sądem decyzji tego organu o wydaniu takiego europejskiego nakazu aresztowania.

(1) Dz.U. C 383 z 11.11.2019.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Judecătoria Sector 2 București (Rumunia) w dniu 1 października 2019 r. – IO/Impuls Leasing România IFN SA

(Sprawa C-725/19)

(2020/C 54/17)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Judecătoria Sector 2 București

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca sprzeciw: IO

Strona przeciwna: Impuls Leasing România IFN SA

Pytanie prejudycjalne

Czy dyrektywę 93/13/EWG (1) należy interpretować w świetle zasady skuteczności w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak obowiązujące przepisy rumuńskie dotyczące przesłanek dopuszczalności sprzeciwu wobec egzekucji – art. 713 ust. 2 kodeksu postępowania cywilnego zmienionego ustawą nr 310/2018 –, które w ramach sprzeciwu wobec egzekucji nie umożliwiają zbadania, na wniosek konsumenta lub przez sąd, z urzędu, czy warunki umowy leasingu stanowiącej tytuł wykonawczy są nieuczciwe z tego względu, że na podstawie prawa powszechnego istnieje roszczenie, w ramach którego umowy zawarte między „konsumentem” a „przedsiębiorcą” („vânzător sau furnizor”) mogłyby zostać sprawdzone pod względem istnienia nieuczciwych warunków w rozumieniu tej dyrektywy?

(1) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s. 29).

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul București (Rumunia) w dniu 4 października 2019 r. – ITH Comercial Timișoara SRL/Agenția Națională de Administrare Fiscală - Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice București, Agenția Națională de Administrare Fiscală – Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice București – Administrația Sector 1 a Finanțelor Publice

(Sprawa C-734/19)

(2020/C 54/18)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul București

Strony

Strona skarżąca: ITH Comercial Timișoara SRL

Strona przeciwna: Agenția Națională de Administrare Fiscală - Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice București, Agenția Națională de Administrare Fiscală – Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice București – Administrația Sector 1 a Finanțelor Publice

Pytania prejudycjalne

1.1.

Czy przepisy dyrektywy Rady 2006/112/WE (1) z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, w szczególności art. 167 i 168, a także zasady: pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, niedyskryminacji i neutralności podatkowej dopuszczają odmówienie podatnikowi prawa do odliczenia VAT związanego z niektórymi kosztami inwestycji poniesionymi przez podatnika z zamiarem ich przeznaczenia na dokonanie transakcji podlegającej opodatkowaniu w przypadku, gdy planowana inwestycja zostanie następnie zaniechana, czy też stoją temu na przeszkodzie?

1.2.	Czy te same przepisy i te same zasady dopuszczają, czy też stoją na przeszkodzie temu, by prawo do odliczenia, w przypadku zaniechania inwestycji, było kwestionowane również w okolicznościach innych niż te, w których podatnik dopuścił się nadużycia lub unikania opodatkowania?

1.3.

Czy te same przepisy i te same zasady dopuszczają, czy też stoją na przeszkodzie dokonaniu wykładni w ten sposób, że okoliczności, w których prawo do odliczenia może zostać zakwestionowane w przypadku zaniechania inwestycji, obejmują:

1.3.1.

późniejsze wystąpienie ryzyka braku realizacji inwestycji, znanego podatnikowi w chwili poniesienia kosztów inwestycji, wynikającego z okoliczności, że organ władzy publicznej nie zatwierdził planu zagospodarowania przestrzennego niezbędnego do realizacji danej inwestycji?

1.3.2.

zmianę w czasie okoliczności gospodarczych, w związku z czym planowana inwestycja traci rentowność, jaką miała w chwili jej rozpoczęcia?

1.4.

1.4.1.

nadużycie lub unikanie opodatkowania, uzasadniające zakwestionowanie prawa do odliczenia, mogą być przedmiotem domniemania, czy też muszą zostać udowodnione przez organy podatkowe?

1.4.2.

dowód nadużycia lub unikania opodatkowania może zostać przedstawiony w drodze domniemania faktycznego, czy też konieczne są obiektywne środki dowodowe?

1.5.

Czy przepisy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej i ogólne zasady prawa europejskiego zezwalają, czy też wykluczają, by w przypadku zaniechania inwestycji nadużycie lub unikanie opodatkowania, które uzasadniają zakwestionowanie prawa do odliczenia, były uwzględniane, jeżeli podatnik nie może skorzystać z towarów i usług, w odniesieniu do których odliczył VAT, w jakimkolwiek celu, a zatem nawet w celach wyłącznie prywatnych?

1.6.

Czy wykładni przepisów dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej i ogólnych zasad prawa europejskiego należy dokonywać w ten sposób, że w przypadku zaniechania inwestycji okoliczności zaistniałe po poniesieniu kosztów przez podatnika, takie jak np. i) wystąpienie kryzysu gospodarczego lub ii) wystąpienie ryzyka braku realizacji inwestycji istniejącego w dniu, w którym zostały poniesione koszty inwestycji (np. okoliczność, że organ władzy publicznej nie zatwierdził planu zagospodarowania przestrzennego niezbędnego dla realizacji danej inwestycji) lub iii) zmiana szacunków dotyczących rentowności inwestycji, stanowią okoliczności niezależne od podatnika, które mogą zostać uwzględnione przy ocenie jego dobrej wiary?

1.7.

Czy wykładni przepisów dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, w szczególności art. 184 i 185, a także zasad: pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, niedyskryminacji i neutralności podatkowej należy dokonywać w ten sposób, że zaniechanie inwestycji stanowi przypadek korekty VAT?

Innymi słowy, czy zakwestionowanie prawa do odliczenia VAT z tytułu niektórych kosztów inwestycji poniesionych przez podatnika z zamiarem ich przeznaczenia na dokonanie transakcji podlegającej opodatkowaniu w przypadku, gdy inwestycja zostanie następnie zaniechana, odbywa się w ramach mechanizmu korekty VAT?

1.8.

Czy przepisy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej dopuszczają przepisy krajowe, które w sposób ograniczony przewidują zachowanie prawa do odliczenia VAT związanego z zaniechanymi inwestycjami wyłącznie w dwóch przypadkach określonych poprzez zwięzłe powołanie się na dwa wyroki Trybunału Sprawiedliwości: (i.) w przypadku, gdy ze względu na okoliczności, które są od niego niezależne, podatnik nigdy nie wykorzystuje takich towarów/usług na potrzeby swojej działalności gospodarczej, jak stwierdzono w wyroku Trybunału w sprawie C-37/95, Belgische Staat/Ghent Coal Terminal NV, a także (ii.) w innych przypadkach, w których nabyte towary/usługi, w odniesieniu do których skorzystano z prawa do odliczenia, nie są wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej podatnika z przyczyn obiektywnych, które są od niego niezależne, jak stwierdzono w wyroku Trybunału w sprawie C-110/94, Intercommunale voor zeewaterontzilting (INZO)/Belgische Staat, czy też stoją na przeszkodzie takim przepisom krajowym?

1.9.

Czy przepisy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań dopuszczają, czy też stoją na przeszkodzie temu, by organy podatkowe cofnęły zawarte we wcześniejszych protokołach kontroli podatkowej lub we wcześniejszych decyzjach dotyczących odwołań administracyjnych ustalenia, zgodnie z którymi:

1.9.1.

osoba fizyczna nabyła towary i usługi z zamiarem ich przeznaczenia na dokonanie transakcji podlegającej opodatkowaniu?

1.9.2.

zawieszenie lub zaniechanie projektu inwestycyjnego zostało spowodowane określoną okolicznością niezależną od podatnika?

2.1.	Czy przepisy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, w szczególności art. 28, dopuszczają stosowanie mechanizmu agenta również poza umową zlecenia bez reprezentacji, czy też stoją temu na przeszkodzie?

2.2.

Czy wykładni przepisów dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, w szczególności jej art. 28, należy dokonywać w ten sposób, że mechanizm agenta ma zastosowanie w przypadku, gdy podatnik buduje budynek zgodnie z warunkami i wymogami dotyczącymi działalności innej osoby prawnej w celu zachowania własności budynku i jedynie oddania tego budynku w najem, po ukończeniu jego budowy, wspomnianej drugiej osobie prawnej?

2.3.

Czy wykładni tych samych przepisów należy dokonywać w ten sposób, że w opisanej wyżej sytuacji wykonawca musi wystawić fakturę z tytułu kosztów inwestycji związanych z budową budynku, poniesionych przez osobę prawną, na rzecz której będzie on wynajmować wspomniany budynek po ukończeniu jego budowy, i pobrać VAT należny od tej osoby prawnej?

2.4.

Czy wykładni tych samych przepisów należy dokonywać w ten sposób, że w opisanej wyżej sytuacji wykonawca ma obowiązek wystawić fakturę z tytułu kosztów inwestycji i pobrać należny VAT w przypadku, gdy ostatecznie zakończy prace budowlane z powodu drastycznego ograniczenia działalności gospodarczej osoby, na rzecz której wspomniany budynek powinien był zostać oddany w najem, które to zmniejszenie jest spowodowane nieuchronną niewypłacalnością tejże osoby?

2.5.

Czy wykładni przepisów dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej i ogólnych zasad prawa europejskiego należy dokonywać w ten sposób, że organy podatkowe mogą dokonać zmiany kwalifikacji transakcji przeprowadzonych przez podatnika, bez uwzględnienia postanowień umów zawartych przez tego podatnika, nawet jeżeli dane umowy nie są pozorne?

2.6.

Czy przepisy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, w szczególności zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań dopuszczają, czy też stoją na przeszkodzie temu, by organy podatkowe cofnęły ustalenia w zakresie prawa podatnika do odliczenia VAT, zawarte we wcześniejszych protokołach kontroli podatkowej lub we wcześniejszych decyzjach dotyczących odwołań administracyjnych?

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 15 października 2019 r. – Prokuratura Rejonowa w Mińsku Mazowieckim przeciwko WB

(Sprawa C-748/19)

(2020/C 54/19)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Prokuratura Rejonowa w Mińsku Mazowieckim

Strona pozwana: WB

Pytania prejudycjalne

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi w związku z art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej i wyrażoną w nim wartością państwa prawnego oraz art. 6 ust. 1–2 w związku z motywem 22 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 (1) należy interpretować w ten sposób, że do naruszenia wymogów skutecznej ochrony sądowej, w tym niezawisłości sądownictwa, oraz wymogów wynikających z domniemania niewinności dochodzi w sytuacji, w której postępowanie sądowe, takie jak postępowanie karne przeciwko oskarżonemu o popełnienie przestępstwa z art. 200 § 1 k.k. i inne, ukształtowane jest w taki sposób, że:

—

w składzie sądu zasiada sędzia (HO) delegowany na podstawie jednoosobowej decyzji Ministra Sprawiedliwości z sądu znajdującego się jeden szczebel niżej w hierarchii, przy czym nie są znane kryteria, jakimi kierował się Minister Sprawiedliwości, delegując tego sędziego, a prawo krajowe nie przewiduje sądowej kontroli takiej decyzji i umożliwia Ministrowi Sprawiedliwości odwołanie sędziego z delegacji w każdej chwili;

Czy do naruszenia wymogów, o których mowa w pkt 1, dochodzi w sytuacji, w której od orzeczenia wydanego w postępowaniu sądowym, takim jak opisane w pkt 1, stronom przysługuje nadzwyczajny środek zaskarżenia do sądu takiego jak Sad Najwyższy, którego orzeczenia nie podlegają zaskarżeniu według prawa wewnętrznego, a prawo krajowe nakłada na prezesa komórki organizacyjnej tego sądu (izby), właściwej do rozpoznania środka zaskarżenia, obowiązek przydzielania spraw zgodnie z alfabetyczną listą sędziów tej izby, wyraźnie zakazując pominięcia jakiegokolwiek sędziego, a w przydziale spraw uczestniczy również osoba powołana na wniosek organu kolegialnego, takiego jak Krajowa Rada Sądownictwa, którego skład kreowany jest w ten sposób, że jego członkami są sędziowie:

wybierani przez izbę parlamentu, która głosuje zbiorczo na listę kandydatów, ustaloną wcześniej przez komisję parlamentarną spośród kandydatów przedstawionych przez frakcje parlamentarzystów lub organ tej izby, na podstawie zgłoszeń grup sędziów lub obywateli – z czego wynika, że w toku procedury wyborczej kandydaci trzykrotnie popierani są przez polityków;

b)	stanowiący większość członków tego organu, wystarczającą do podjęcia decyzji o skierowaniu wniosków o powołanie na stanowiska sędziowskie, jak również innych wiążących decyzji wymaganych przez prawo krajowe?

Jaki skutek, z punktu widzenia prawa Unii Europejskiej, w tym przepisów i wymogów przywołanych w pkt 1, ma orzeczenie wydane w postępowaniu sądowym, ukształtowanym w sposób opisany w pkt 1, oraz orzeczenie wydane w postępowaniu przed Sądem Najwyższym, gdy w jego wydaniu uczestniczy osoba, o której mowa w pkt 2?

4)	Czy prawo Unii Europejskiej, w tym przepisy przywołane w pkt 1, uzależniają skutki orzeczeń, o których mowa w pkt 3 od tego, czy dany sąd orzekł na korzyść lub na niekorzyść oskarżonego?

(1) Dz.U.2016, L 65, s. 1; Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 15 października 2019 r. – Prokuratura Rejonowa Warszawa-Żoliborz w Warszawie przeciwko XA, YZ

(Sprawa C-749/19)

(2020/C 54/20)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Prokuratura Rejonowa Warszawa-Żoliborz w Warszawie

Strona pozwana: XA, YZ

Pytania prejudycjalne

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi w związku z art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej i wyrażoną w nim wartością państwa prawnego oraz art. 6 ust. 1–2 w związku z motywem 22 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 (1) należy interpretować w ten sposób, że do naruszenia wymogów skutecznej ochrony sądowej, w tym niezawisłości sądownictwa, oraz wymogów wynikających z domniemania niewinności dochodzi w sytuacji, w której postępowanie sądowe, takie jak postępowanie karne przeciwko oskarżonym o popełnienie przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. i inne, ukształtowane jest w taki sposób, że:

—

w składzie sądu zasiada sędzia delegowany na podstawie jednoosobowej decyzji Ministra Sprawiedliwości z sądu znajdującego się jeden szczebel niżej w hierarchii, przy czym nie są znane kryteria, jakimi kierował się Minister Sprawiedliwości, delegując tego sędziego, a prawo krajowe nie przewiduje sądowej kontroli takiej decyzji i umożliwia Ministrowi Sprawiedliwości odwołanie sędziego z delegacji w każdej chwili;

b)	stanowiący większość członków tego organu, wystarczającą do podjęcia decyzji o skierowaniu wniosków o powołanie na stanowiska sędziowskie, jak również innych wiążących decyzji wymaganych przez prawo krajowe?

4)	Czy prawo Unii Europejskiej, w tym przepisy przywołane w pkt 1, uzależniają skutki orzeczeń, o których mowa w pkt 3 od tego, czy dany sąd orzekł na korzyść lub na niekorzyść oskarżonego?

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 15 października 2019 r. – Prokuratura Rejonowa Warszawa - Wola w Warszawie przeciwko DT

(Sprawa C-750/19)

(2020/C 54/21)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Prokuratura Rejonowa Warszawa - Wola w Warszawie

Strona pozwana: DT

Pytania prejudycjalne

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi w związku z art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej i wyrażoną w nim wartością państwa prawnego oraz art. 6 ust. 1–2 w związku z motywem 22 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 (1) należy interpretować w ten sposób, że do naruszenia wymogów skutecznej ochrony sądowej, w tym niezawisłości sądownictwa, oraz wymogów wynikających z domniemania niewinności dochodzi w sytuacji, w której postępowanie sądowe, takie jak postępowanie karne przeciwko oskarżonej o popełnienie przestępstwa z art. 62 § 2 k.k.s. i inne, ukształtowane jest w taki sposób, że:

—

w składzie sądu zasiada sędzia (JM) delegowany na podstawie jednoosobowej decyzji Ministra Sprawiedliwości z sądu znajdującego się jeden szczebel niżej w hierarchii, przy czym nie są znane kryteria, jakimi kierował się Minister Sprawiedliwości, delegując tego sędziego, a prawo krajowe nie przewiduje sądowej kontroli takiej decyzji i umożliwia Ministrowi Sprawiedliwości odwołanie sędziego z delegacji w każdej chwili;

b)	stanowiący większość członków tego organu, wystarczającą do podjęcia decyzji o skierowaniu wniosków o powołanie na stanowiska sędziowskie, jak również innych wiążących decyzji wymaganych przez prawo krajowe?

4)	Czy prawo Unii Europejskiej, w tym przepisy przywołane w pkt 1, uzależniają skutki orzeczeń, o których mowa w pkt 3 od tego, czy dany sąd orzekł na korzyść lub na niekorzyść oskarżonego?

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 15 października 2019 r. – Prokuratura Rejonowa w Pruszkowie przeciwko ZY

(Sprawa C-751/19)

(2020/C 54/22)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Prokuratura Rejonowa w Pruszkowie

Strona pozwana: ZY

Pytania prejudycjalne

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi w związku z art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej i wyrażoną w nim wartością państwa prawnego oraz art. 6 ust. 1–2 w związku z motywem 22 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 (1) należy interpretować w ten sposób, że do naruszenia wymogów skutecznej ochrony sądowej, w tym niezawisłości sądownictwa, oraz wymogów wynikających z domniemania niewinności dochodzi w sytuacji, w której postępowanie sądowe, takie jak postępowanie karne przeciwko skazanemu z wniosku o wydanie wyroku łącznego, ukształtowane jest w taki sposób, że:

—

w składzie sądu zasiada sędzia (KL) delegowany na podstawie jednoosobowej decyzji Ministra Sprawiedliwości z sądu znajdującego się jeden szczebel niżej w hierarchii, przy czym nie są znane kryteria, jakimi kierował się Minister Sprawiedliwości, delegując tego sędziego, a prawo krajowe nie przewiduje sądowej kontroli takiej decyzji i umożliwia Ministrowi Sprawiedliwości odwołanie sędziego z delegacji w każdej chwili;

b)	stanowiący większość członków tego organu, wystarczającą do podjęcia decyzji o skierowaniu wniosków o powołanie na stanowiska sędziowskie, jak również innych wiążących decyzji wymaganych przez prawo krajowe?

4)	Czy prawo Unii Europejskiej, w tym przepisy przywołane w pkt 1, uzależniają skutki orzeczeń, o których mowa w pkt 3 od tego, czy dany sąd orzekł na korzyść lub na niekorzyść oskarżonego?

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 15 października 2019 r. – Prokuratura Rejonowa Warszawa - Ursynów w Warszawie przeciwko AX

(Sprawa C-752/19)

(2020/C 54/23)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Prokuratura Rejonowa Warszawa - Ursynów w Warszawie

Strona pozwana: AX

Pytania prejudycjalne

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi w związku z art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej i wyrażoną w nim wartością państwa prawnego oraz art. 6 ust. 1–2 w związku z motywem 22 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 (1) należy interpretować w ten sposób, że do naruszenia wymogów skutecznej ochrony sądowej, w tym niezawisłości sądownictwa, oraz wymogów wynikających z domniemania niewinności dochodzi w sytuacji, w której postępowanie sądowe, takie jak postępowanie karne przeciwko oskarżonemu o czyn z art. 177 § 1 k.k. i inne, ukształtowane jest w taki sposób, że:

—

w składzie sądu zasiada sędzia (LK) delegowany na podstawie jednoosobowej decyzji Ministra Sprawiedliwości z sądu znajdującego się jeden szczebel niżej w hierarchii, przy czym nie są znane kryteria, jakimi kierował się Minister Sprawiedliwości, delegując tego sędziego, a prawo krajowe nie przewiduje sądowej kontroli takiej decyzji i umożliwia Ministrowi Sprawiedliwości odwołanie sędziego z delegacji w każdej chwili;

b)	stanowiący większość członków tego organu, wystarczającą do podjęcia decyzji o skierowaniu wniosków o powołanie na stanowiska sędziowskie, jak również innych wiążących decyzji wymaganych przez prawo krajowe?

4)	Czy prawo Unii Europejskiej, w tym przepisy przywołane w pkt 1, uzależniają skutki orzeczeń, o których mowa w pkt 3 od tego, czy dany sąd orzekł na korzyść lub na niekorzyść oskarżonego?

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/23

(Sprawa C-753/19)

(2020/C 54/24)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Prokuratura Rejonowa Warszawa - Wola w Warszawie

Strona pozwana: BV

Pytania prejudycjalne

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi w związku z art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej i wyrażoną w nim wartością państwa prawnego oraz art. 6 ust. 1–2 w związku z motywem 22 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 (1) należy interpretować w ten sposób, że do naruszenia wymogów skutecznej ochrony sądowej, w tym niezawisłości sądownictwa, oraz wymogów wynikających z domniemania niewinności dochodzi w sytuacji, w której postępowanie sądowe, takie jak postępowanie karne przeciwko skazanemu z wniosku o wydanie wyroku łącznego, ukształtowane jest w taki sposób, że:

—

w składzie sądu zasiada sędzia (MJ) delegowany na podstawie jednoosobowej decyzji Ministra Sprawiedliwości z sądu znajdującego się jeden szczebel niżej w hierarchii, przy czym nie są znane kryteria, jakimi kierował się Minister Sprawiedliwości, delegując tego sędziego, a prawo krajowe nie przewiduje sądowej kontroli takiej decyzji i umożliwia Ministrowi Sprawiedliwości odwołanie sędziego z delegacji w każdej chwili;

b)	stanowiący większość członków tego organu, wystarczającą do podjęcia decyzji o skierowaniu wniosków o powołanie na stanowiska sędziowskie, jak również innych wiążących decyzji wymaganych przez prawo krajowe?

4)	Czy prawo Unii Europejskiej, w tym przepisy przywołane w pkt 1, uzależniają skutki orzeczeń, o których mowa w pkt 3 od tego, czy dany sąd orzekł na korzyść lub na niekorzyść oskarżonego?

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/24

(Sprawa C-754/19)

(2020/C 54/25)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Prokuratura Rejonowa Warszawa - Wola w Warszawie

Strona pozwana: CU

Pytania prejudycjalne

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi w związku z art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej i wyrażoną w nim wartością państwa prawnego oraz art. 6 ust. 1–2 w związku z motywem 22 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 (1) należy interpretować w ten sposób, że do naruszenia wymogów skutecznej ochrony sądowej, w tym niezawisłości sądownictwa, oraz wymogów wynikających z domniemania niewinności dochodzi w sytuacji, w której postępowanie sądowe, takie jak postępowanie karne przeciwko oskarżonemu o popełnienie przestępstwa z art. 296 § 2 k.k. i inne, ukształtowane jest w taki sposób, że:

—

w składzie sądu zasiada sędzia (NI) delegowany na podstawie jednoosobowej decyzji Ministra Sprawiedliwości z sądu znajdującego się jeden szczebel niżej w hierarchii, przy czym nie są znane kryteria, jakimi kierował się Minister Sprawiedliwości, delegując tego sędziego, a prawo krajowe nie przewiduje sądowej kontroli takiej decyzji i umożliwia Ministrowi Sprawiedliwości odwołanie sędziego z delegacji w każdej chwili;

b)	stanowiący większość członków tego organu, wystarczającą do podjęcia decyzji o skierowaniu wniosków o powołanie na stanowiska sędziowskie, jak również innych wiążących decyzji wymaganych przez prawo krajowe?

4)	Czy prawo Unii Europejskiej, w tym przepisy przywołane w pkt 1, uzależniają skutki orzeczeń, o których mowa w pkt 3 od tego, czy dany sąd orzekł na korzyść lub na niekorzyść oskarżonego?

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Apelacyjny w Krakowie (Polska) w dniu 18 października 2019 r. – D.S. przeciwko S.P., A.P., D.K., Sz. w K.

(Sprawa C-763/19)

(2020/C 54/26)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Apelacyjny w Krakowie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: D.S.

Strona pozwana: S.P., A.P., D.K., Sz. w K.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 19 ust.1 akapit drugi, art. 2, art. 4 ust.3 oraz art. 6 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej w zw. z art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej i z art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nie jest sędzią niezawisłym w rozumieniu prawa unijnego osoba powołana do pełnienia urzędu sędziego z rażącym naruszeniem reguł prawa Państwa Członkowskiego dotyczących powołania sędziów, w szczególności polegającym na powołaniu tej osoby do pełnienia urzędu sędziego na skutek wskazania organu nie dającego gwarancji niezależności od władz wykonawczej i ustawodawczej oraz bezstronności, przy systemowym wyłączeniu kontroli sądowej legalności procedury nominacyjnej, a także polegającym na powołaniu tej osoby do pełnienia urzędu sędziego mimo uprzedniego zaskarżenia do właściwego sądu krajowego (Naczelnego Sądu Administracyjnego) uchwały organu krajowego (Krajowej Rady Sądownictwa) obejmującej wniosek o jej powołanie do pełnienia urzędu sędziego, mimo wstrzymania wykonania tej uchwały zgodnie z prawem krajowym oraz mimo niezakończenia postępowania przed właściwym sądem krajowym (Naczelnym Sądem Administracyjnym) przed doręczeniem aktu powołania?

—	a w związku z tym nie jest sądem niezawisłym, bezstronnym i ustanowionym uprzednio z mocy ustawy w rozumieniu prawa Unii Europejskiej sąd, w którego składzie zasiadają osoby powołane w wyżej wskazanych warunkach?

W razie udzielenia pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze - czy art. 19 ust.1 akapit drugi, art. 2, art. 4 ust.3 oraz art. 6 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej w zw. z art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej i z art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że orzeczenie wydane przez sędziego i sąd ostatniej instancji, ustanowiony w sposób opisany w pkt 1, nie jest orzeczeniem w sensie prawnym (jest orzeczeniem nieistniejącym) w rozumieniu przepisów prawa Unii Europejskiej, a oceny w tym zakresie może dokonać sąd powszechny spełniający wymogi stawiane sądowi w rozumieniu przepisów unijnych?

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Apelacyjny w Krakowie (Polska) w dniu 18 października 2019 r. – C. S.A. przeciwko Syndykowi masy upadłości I.T. w upadłości likwidacyjnej

(Sprawa C-764/19)

(2020/C 54/27)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Apelacyjny w Krakowie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: C. S.A.

Strona pozwana: Syndyk masy upadłości I.T. w upadłości likwidacyjnej

Pytania prejudycjalne

—	a w związku z tym nie jest sądem niezawisłym, bezstronnym i ustanowionym uprzednio z mocy ustawy w rozumieniu prawa Unii Europejskiej sąd, w którego składzie zasiadają osoby powołane w wyżej wskazanych warunkach?

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Apelacyjny w Krakowie (Polska) w dniu 18 października 2019 r. – M.Ś., I.Ś. przeciwko R.B.P. Spółka Akcyjna

(Sprawa C-765/19)

(2020/C 54/28)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Apelacyjny w Krakowie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: M.Ś., I.Ś.

Strona pozwana: R.B.P. Spółka Akcyjna

Pytania prejudycjalne

—	a w związku z tym nie jest sądem niezawisłym, bezstronnym i ustanowionym uprzednio z mocy ustawy w rozumieniu prawa Unii Europejskiej sąd, w którego składzie zasiadają osoby powołane w wyżej wskazanych warunkach?

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Brașov (Rumunia) w dniu 24 października 2019 r. – postępowanie karne przeciwko LG, MH

(Sprawa C-790/19)

(2020/C 54/29)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Brașov.

Strony w postępowaniu głównym

LG, MH

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 1 ust. 3 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniającej rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylającej dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że osoba, która popełnia czyn stanowiący przestępstwo prania pieniędzy, jest zawsze osobą inną niż ta, która popełnia przestępstwo bazowe (przestępstwo źródłowe, z którego pochodzą środki pieniężne będące przedmiotem czynu prania pieniędzy)?

(1) Dz.U. 2015, L 141, s. 73.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Înalta Curte de Casație și Justiție (Rumunia) w dniu 4 listopada 2019 r. – postępowanie karne przeciwko FQ, GP, HO, IN, JM

(Sprawa C-811/19)

(2020/C 54/30)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Înalta Curte de Casație și Justiție

Oskarżeni

FQ, GP, HO, IN, JM

Pytania prejudycjalne

Czy art. 19 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej, art. 325 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 58 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniającej rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylającej dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE (1), art. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Radu (UE) 2017/1371 z dnia 5 lipca 2017 r. w sprawie zwalczania za pośrednictwem prawa karnego nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii (2) [przyjętej w nawiązaniu do konwencji] sporządzonej na podstawie art. K.3 Traktatu o Unii Europejskiej o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 czerwca 1995 r. należy interpretować w ten sposób, że wykluczają one wydanie orzeczenia przez organ niezaliczany do władz sądowniczych, Curtea Constituțională a României (trybunał konstytucyjny Rumunii), orzekający w przedmiocie wyjątku proceduralnego dotyczącego ewentualnego niezgodnego z prawem składu orzekającego, w świetle zasady specjalizacji sędziów Înalta Curte de Casație și Justiție (wysokiego trybunału kasacyjnego i sprawiedliwości, Rumunia) (nieprzewidzianej w konstytucji rumuńskiej), które nakłada na organ sądowy obowiązek skierowania spraw będących przedmiotem postępowania odwoławczego (devolutiva) celem ponownego rozpatrzenia w pierwszej instancji przed tym samym sądem?

Czy art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej i art. 47 akapit drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, aby organ niezaliczany do władz sądowniczych, stwierdził niezgodność z prawem składu orzekającego izby sądu najwyższego (składu, w którym urząd sprawują sędziowie, spełniający w momencie awansu m.in. wymóg posiadania specjalizacji wymaganej do awansu do izby karnej sądu najwyższego)?

Czy pierwszeństwo prawa Unii należy interpretować w ten sposób, że zezwala ono sądowi krajowemu na odstąpienie od wykonania orzeczenia trybunału konstytucyjnego dokonującego wykładni normy niższego rzędu niż konstytucja dotyczącej organizacji Înalta Curte de Casație și Justiție (wysokiego trybunału kasacyjnego i sprawiedliwości) zawartej w ustawie krajowej o zapobieganiu, wykrywaniu i karaniu przestępstw korupcyjnych, normy, która jest interpretowana przez organ sądowy w ten sam sposób od szesnastu lat?

4.	Czy zgodnie z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej[,] [z]asada swobodnego dostępu do wymiaru sprawiedliwości obejmuje specjalizację sędziów i tworzenie wyspecjalizowanych składów sądu najwyższego?

(1) Dz.U. 2015, L 141, s. 73.

(2) Dz.U. 2017, L 198, s. 29.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Alba Iulia (Rumunia) w dniu 5 listopada 2019 r. – Flavourstream SRL/Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice Brașov, Agenția Națională de Administrare Fiscală - Direcția Generală a Vămilor - Direcția Regională Vamală Brașov - Biroul Vamal de Interior Sibiu

(Sprawa C-822/19)

(2020/C 54/31)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Alba Iulia

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie, strona pozwana w pierwszej instancji: Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice Brașov, Agenția Națională de Administrare Fiscală - Direcția Generală a Vămilor - Direcția Regională Vamală Brașov - Biroul Vamal de Interior Sibiu

Druga strona postępowania, strona skarżąca w pierwszej instancji: Flavourstream SRL

Pytanie prejudycjalne

Czy nomenklaturę zawartą w załączniku I do rozporządzenia nr 2658/87, w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem wykonawczym 2016/1821 (1), należy interpretować w ten sposób, że produkt „AURIC GMO FREE”, będący przedmiotem niniejszego sporu, należy klasyfikować do podpozycji taryfowej 17 029 095 czy do podpozycji 29 124 900 tej nomenklatury?

(1) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/1821 z dnia 6 października 2016 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. 2016, L 294, s. 1).

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/30

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Vicenza (Włochy) w dniu 15 listopada 2019 r. – AV/Ministero della Giustizia, Republika Włoska

(Sprawa C-834/19)

(2020/C 54/32)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale di Vicenza

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: AV

Strona pozwana: Ministero della Giustizia, Republika Włoska

Pytanie prejudycjalne

Czy praktyka krajowa wyłączająca z pojęcia „pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze godzin”, o którym mowa w klauzuli 2 porozumienia ramowego stanowiącego załącznik do dyrektywy 97/81/WE (1), oraz z pojęcia „pracownika zatrudnionego na czas określony”, o którym mowa w klauzuli 2 porozumienia ramowego stanowiącego załącznik do dyrektywy 99/70/WE (2), Giudice Onorario di Tribunale (sędziego honorowego, GOT), który wykonuje swoją pracę w [sposób przedstawiony w uzasadnieniu], stoi na przeszkodzie zapewnieniu skuteczności (effet utile) dyrektyw 97/81/WE i 99/70/WE?

(1) Dyrektywa Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotycząca Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców/UNICE/, Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych/CEEP/oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych/ETUC/(Dz.U. 1998, L 14, s. 9).

(2) Dyrektywa Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. 1999, L 175, s. 43).

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/31

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa - CAAD) (Portugalia) w dniu 19 listopada 2019 r. – Super Bock Bebidas S.A/Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-837/19)

(2020/C 54/33)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Arbitral T.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Super Bock Bebidas S.A.

Strona pozwana: Autoridade Tributária e Aduaneira

Pytania prejudycjalne

Czy art. 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy (1)(stanowiący, że państwa członkowskie „mogą zachować [utrzymać w mocy] wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej dyrektywy”) należy interpretować w ten sposób, że zezwalał on nowemu państwu członkowskiemu, w dniu jego przystąpienia, na wprowadzenie do swojego prawa krajowego wyłączeń z prawa do odliczenia naliczonego VAT?

Czy art. 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy ma taki sam zakres co art. 176 akapit drugi dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. (2) (zgodnie z którym państwa członkowskie, które przystąpiły do Wspólnoty po dniu 1 stycznia 1979 r., mogą utrzymać w mocy wszystkie wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu przystąpienia), w odniesieniu do właściwej daty, która jest istotna w celu ustalenia które „wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym” mogą zostać utrzymane?

W wypadku, gdyby w świetle szóstej dyrektywy Portugalia mogła utrzymać w mocy wszystkie wyłączenia przewidziane w przepisach krajowych tego państwa na dzień 1 stycznia 1989 r., tj. na dzień wejścia w życie szóstej dyrektywy w Portugalii, czy możliwość ta została zmieniona mocą dyrektywy 2006/112/WE, w ten sposób, że jako datę właściwą wskazuje ona datę przystąpienia (1 stycznia 1986 r.)?

Czy art. 176 akapit drugi dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. nie stoi na przeszkodzie występowaniu sytuacji, w której w dniu przystąpienia Portugalii do Wspólnot Europejskich wchodzą w życie przepisy (takie jak zawarte w art. 21 ust. 1 Código do Imposto sobre o Valor Acrescentado, CIVA), które przewidują wyłączenie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do niektórych wydatków (w tym wydatków na zakwaterowanie, żywność, napoje, leasing pojazdów, paliwa i opłaty za przejazd), w wypadku gdy przepisy te zostały już opublikowane, a ich wejście w życie było początkowo przewidziane przed przystąpieniem, ale zostało przesunięte na datę przystąpienia?

Czy art. 168 lit. a) dyrektywy 2006/112 i zasadę neutralności należy interpretować w ten sposób, że stoją na przeszkodzie temu, aby w prawie krajowym państwa członkowskiego utrzymano w mocy przepisy dotyczące wyłączenia z prawa do odliczenia podatku naliczonego (takie jak te, o których mowa w art. 21 ust. 1 CIVA, dotyczące wydatków na zakwaterowanie, wyżywienie, napoje, leasing pojazdów, paliwa i opłaty za przejazd), stosowane nawet jeśli zostanie ustalone, że nabyte towary i usługi zostały wykorzystane do celów opodatkowanych transakcji podatnika?

Czy art. 176 dyrektywy 2006/112 i zasada proporcjonalności stoją na przeszkodzie stosowaniu wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które nie są przewidziane w tej dyrektywie, ale które państwa członkowskie mogą utrzymać na mocy akapitu drugiego tego artykułu, w wypadku stwierdzenia, że dany wydatek ma charakter ściśle związanych z działalnością zawodową, a towary i usługi zostały wykorzystane do celów opodatkowanych transakcji podatnika?

(1) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, Dz.U. 1977, L 145, s. 1.

(2) Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/32

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Cataluña (Hiszpania) w dniu 20 listopada 2019 r. – Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS)/BT

(Sprawa C-843/19)

(2020/C 54/34)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Superior de Justicia de Cataluña

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS)

Druga strona postępowania: BT

Pytanie prejudycjalne

Czy przepis prawa krajowego, taki jak art. 208 [ust. 1 lit.] c) Ley General de la Seguridad Social (powszechnej ustawy o zabezpieczeniu społecznym) z 2015 r., zgodnie z którym osoby objęte ogólnym systemem [zabezpieczenia społecznego] mogą przejść na dobrowolną, wcześniejszą emeryturę jedynie wówczas, gdy kwota należnej im emerytury obliczona według zasad ogólnych, bez dodatku uzupełniającego do wysokości emerytury minimalnej, jest co najmniej równa emeryturze minimalnej, jest sprzeczny z prawem wspólnotowym w zakresie, w jakim dyskryminuje on pośrednio kobiety objęte ogólnym systemem [zabezpieczenia społecznego] poprzez stosowanie go wobec znacznie większej liczby kobiet niż mężczyzn?

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/32

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal d'arrondissement (Luksemburg) w dniu 21 listopada 219 r. – EQ/Administration de l'Enregistrement, des Domaines et de la TVA

(Sprawa C-846/19)

(2020/C 54/35)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal d'arrondissement

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: EQ

Strona przeciwna: Administration de l'Enregistrement, des Domaines et de la TVA

Pytania prejudycjalne

Czy pojęcie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit 2 dyrektywy 2006/112/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono świadczenie usług w ramach stosunku trójstronnego, w którym usługodawca otrzymuje zlecenie na te usługi od podmiotu, który nie jest tożsamy z usługobiorcą, czy też świadczenie takich usług jest z tego pojęcia wyłączone?

2)	Czy odpowiedź na pytanie pierwsze zmienia się w zależności od tego, czy usługi są świadczone w ramach zadań powierzonych przez niezależny organ sądowy?

3)	Czy odpowiedź na pytanie pierwsze zmienia się w zależności od tego, czy wynagrodzenie usługodawcy jest pokrywane przez odbiorcę usługi, czy też jest ono ponoszone przez państwo, w którym działa podmiot zlecający usługodawcy wykonanie tych usług?

Czy pojęcie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit 2 dyrektywy 2006/112/WE należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono świadczenie usług w przypadku, gdy wynagrodzenie usługodawcy nie jest wymagane przepisami prawnymi, a jego wielkość, jeśli zostanie przyznane, a) podlega ocenie dokonywanej odrębnie dla każdego przypadku, b) jest zawsze uzależniona od sytuacji majątkowej odbiorcy usług i c) jest obliczana na podstawie ryczałtu, bądź udziału w dochodach odbiorcy usług, albo, w zależności od wykonanych usług, czy też świadczenie takich usług jest z tego pojęcia wyłączone?

Czy pojęcie „świadczenia usług i dostawy towarów ściśle związanych z opieką i pomocą społeczną”, o którym mowa w art. 132 ust. 1 lit. g) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono świadczenia wykonywane w ramach systemu ochrony osób pełnoletnich ustanowionego w ustawie i podlegającego kontroli niezależnego organu sądowego, czy też świadczenie takich usług jest z tego pojęcia wyłączone?

Czy pojęcie „podmiotów uznanych za podmioty o charakterze społecznym”, o którym mowa w art. 132 ust. 1 lit. g) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, należy interpretować w ten sposób, że dla celów uznania, że podmiot ma charakter społeczny, nakłada ono określone wymogi w odniesieniu do formy działalności usługodawcy, bądź w odniesieniu do celu zarobkowego lub niezarobkowego działalności usługodawcy, czy też bardziej ogólnie, ogranicza poprzez inne kryteria lub warunki zakres stosowania zwolnienia przewidzianego w art. 132 ust. 1 lit. g), lub czy samo wykonywanie usług „związanych z opieką i pomocą społeczną” jest wystarczające, aby nadać odnośnemu podmiotowi charakter społeczny?

Czy pojęcie „podmiotów uznanych za podmioty o charakterze społecznym przez dane państwo członkowskie”, o którym mowa w art. 132 ust. 1 lit. g) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że wymaga ono procesu uznawania opierającego się na wcześniej ustalonej procedurze i kryteriach, czy też organ sądowy może dokonać w razie potrzeby uznania ad hoc w każdym poszczególnym przypadku?

Czy zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań w rozumieniu orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej umożliwia organowi zobowiązanemu do pobrania VAT żądanie od podatnika VAT zapłaty VAT dotyczącego transakcji gospodarczych dokonanych w okresie, który upłynął w chwili wydania decyzji podatkowej przez ten organ, po tym, jak organ ten akceptował przez długi czas poprzedzające ten okres deklaracje VAT wspomnianego podatnika niewłączające transakcji gospodarczych tego rodzaju do transakcji podlegających opodatkowaniu? Czy ta możliwość dla organu zajmującego się poborem VAT jest ograniczona pewnymi warunkami?

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/33

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social no 26 de Barcelona (Hiszpania) w dniu 26 listopada 2019 r. – LJ/INSS (Instituto Nacional de la Seguridad Social)

(Sprawa C-861/19)

(2020/C 54/36)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Social no 26 de Barcelona

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie od decyzji organu emerytalno-rentowego: LJ

Strona pozwana: INSS (Instituto Nacional de la Seguridad Social)

Pytania prejudycjalne

Czy można przyjąć, że dodatek macierzyński, o którym mowa w art. 60 Ley General de la Seguridad Social (hiszpańskiej ustawy o zabezpieczeniu społecznym - LGSS), której skonsolidowany tekst został zatwierdzony Real Decreto Legislativo (królewskim dekretem ustawodawczym) 8/2015, stanowi pozytywny środek lub działanie mające na celu osiągnięcie pełnej równości kobiet i mężczyzn w rozumieniu art. 157 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytanie, czy sprzeczne z zasadą proporcjonalności, której powinny podlegać wszystkie działania pozytywne, jest ustanowione w jedynym przepisie końcowym Real Decreto Legislativo (królewskiego dekretu ustawodawczego) 8/2015 ograniczenie w czasie świadczeń mających za podstawę zdarzenia zaistniałe począwszy od dnia 1 stycznia 2016 r.?

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/34

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal d’instance de Rennes (Francja) w dniu 27 listopada 2019 r. – Caisse de Crédit Mutuel Le Mans Pontlieue/OG

(Sprawa C-865/19)

(2020/C 54/37)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal d’instance de Rennes

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Caisse de Crédit Mutuel Le Mans Pontlieue

Strona pozwana: OG

Pytania prejudycjalne

Czy w sytuacji gdy rzeczywista roczna stopa oprocentowania udzielonego konsumentowi kredytu wynosi 5,364511%, wynikająca z dyrektyw 98/7/WE z dnia 16 lutego 1998 r. (1), 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. (2). i 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. (3). zasada, zgodnie z którą „Wynik obliczeń podaje się z dokładnością do co najmniej jednego miejsca po przecinku. Jeżeli cyfra występująca na kolejnym miejscu po przecinku jest większa lub równa 5, cyfrę poprzedzającą zwiększa się o jeden”, pozwala przyjąć, że wskazana w ofercie kredytu rzeczywista roczna stopa oprocentowania kształtująca się na poziomie 5,363% jest prawidłowa?

(1) Dyrektywa 98/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. zmieniająca dyrektywę 87/102/EWG w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących kredytu konsumenckiego (Dz.U. 1998, L 101, s. 17).

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U. 2008, L 133, s. 66).

(3) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi i zmieniająca dyrektywy 2008/48/WE i 2013/36/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 60, s. 34).

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/35

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 26 listopada 2019 r. – Prefettura Ufficio territoriale del governo di Firenze/MI

(Sprawa C-870/19)

(2020/C 54/38)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Prefettura Ufficio territoriale del governo di Firenze

Druga strona postępowania kasacyjnego: MI

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 15 [ust. 7 rozporządzenia nr 3821/85 (1)] może być interpretowany w konkretnym przypadku kierowcy pojazdu jako przepis, który mówi o jednym łącznym zachowaniu, którego konsekwencją jest popełnienie jednego naruszenia i nałożenie jednej kary, czy też może skutkować przy zastosowaniu kumulacji kar taką liczbą naruszeń i kar, ile było dni, dla których nie okazano wykresówek tachografu w przewidzianym czasie („bieżący dzień i poprzednie 28 dni”)?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz.U. 1985, L 370, s. 8).

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/35

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 26 listopada 2019 r. – Prefettura Ufficio territoriale del governo di Firenze/TB

(Sprawa C-871/19)

(2020/C 54/39)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Prefettura Ufficio territoriale del governo di Firenze

Druga strona postępowania kasacyjnego: TB

Pytanie prejudycjalne

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz.U. 1985, L 370, s. 8).

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/36

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 20 września 2019 r. w sprawie T-636/17, PlasticsEurope/ECHA, wniesione w dniu 29 listopada 2019 r. przez PlasticsEurope

(Sprawa C-876/19 P)

(2020/C 54/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: PlasticsEurope (przedstawiciele: R. Cana, E. Mullier, F. Mattioli, adwokaci)

Druga strona postępowania: Europejska Agencja Chemikaliów, Republika Francuska, ClientEarth

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-636/17;

—	stwierdzenie nieważności decyzji ED/30/2017 wydanej przez dyrektora wykonawczego ECHA z dnia 6 lipca 2017 r.;

—	alternatywnie – odesłanie sprawy do Sądu w celu ponownego rozpoznania skargi wnoszącego odwołanie o stwierdzenie nieważności;

—	obciążenie pozwanej kosztami niniejszego postępowania, w tym kosztami postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie uzasadnia je następującymi zarzutami:

A.	Sąd naruszył prawo poprzez błędną interpretację rozporządzenia REACH (1) i uznanie, że agencja nie jest zobowiązana do wykazania istnienia naukowych dowodów prawdopodobnych poważnych skutków zgodnie z art. 57 lit. f) REACH.

Sąd naruszył prawo przy ocenie dostępnych mu dowodów i przy ocenie okoliczności faktycznych popartych tymi dowodami. W szczególności Sąd błędnie stwierdził, że ECHA wykazała „prawdopodobne” poważne skutki; nie przeprowadził badania, czy ECHA faktycznie poddała ocenie informacje dotyczące równoważnych obaw, a zamiast tego błędnie oparł się na ustaleniu przyjętym przez ECHA, że kryterium to zostało spełnione; błędnie oddalił zarzut wnoszącej odwołanie dotyczący znaczenia wniosków Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) dla niniejszej sprawy; błędnie stwierdził, że wnioski EFSA wspierają decyzję ECHA i są z nią spójne; wypaczył dowody przedłożone przez strony.

C.	Sąd naruszył zasadę równego traktowania, traktując wnoszącego odwołanie mniej korzystnie niż ECHA.

D.	Sąd naruszył prawo poprzez błędną interpretację art. 2 ust. 8 lit. b) rozporządzenia REACH i uchybił swemu obowiązkowi uzasadnienia poprzez nierozpatrzenie dodatkowych argumentów wnoszącej odwołanie dotyczących produktów pośrednich.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. 2006, L 396, s. 1).

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/37

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy (Polska) w dniu 2 grudnia 2019 r. – FORMAT Urządzenia i Montaże Przemysłowe przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Warszawie

(Sprawa C-879/19)

(2020/C 54/41)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Najwyższy

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: FORMAT Urządzenia i Montaże Przemysłowe

Strona pozwana: Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Warszawie

Pytanie prejudycjalne

Czy użyte w art. 14 ust. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu wynikającym z rozporządzenia Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r. (1) zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 1992/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady dnia 18 grudnia 2006 r. (2) pojęcie osoby zwykle zatrudnionej na terytorium dwóch lub więcej państw członkowskich należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono osobę, która w ramach jednej i tej samej umowy o pracę zawartej z jednym i tym samym pracodawcą i podczas okresu objętego tą umową świadczy pracę na terytorium każdego z co najmniej dwóch państw członkowskich nie jednocześnie lub równolegle, ale podczas kolejnych bezpośrednio po sobie następujących, kilkumiesięcznych okresów?

(1) Dz. U. 1997, L 28, s. 1; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 05 Tom 003 P. 3 - 231

(2) Dz. U. 2006, L 392, s. 1

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/38

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 24 września 2019 r. w sprawie T-586/14 RENV, Xinyi PV Products (Anhui) Holdings/Komisja, wniesione w dniu 3 grudnia 2019 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-884/19 P)

(2020/C 54/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, A. Demeneix, T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Xinyi PV Products (Anhui) Holdings Ltd, GMB Glasmanufaktur Brandenburg GmbH

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu (piąta izba) z dnia 24 września 2019 r. w sprawie T-586/14 RENV, Xinyi PV Products (Anhui) Holdings Ltd/Komisja;

—	oddalenie pierwszego zarzutu skargi wniesionej w pierwszej instancji jako bezzasadnego;

—	przekazanie sprawy w zakresie zarzutów od drugiego do czwartego skargi wniesionej w pierwszej instancji Sądowi do ponownego rozpoznania;

—	orzeczenie, że rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów niniejszego postępowania oraz kosztów poprzedzających je postępowań powiązanych, w tym kosztów postępowania, które doprowadziło do wydania wyroku pierwotnego, nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi trzy zarzuty.

Po pierwsze, Sąd naruszył prawo w pkt 55-61 wyroku, dokonując błędnej wykładni art. 2 ust. 7 lit. b) oraz art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego (1). Sąd uznał, że przepisy te przewidują wymóg, zgodnie z którym przyznania statusu MET (2) można odmówić jedynie w przypadku, gdy Komisja stwierdzi, że zastosowanie art. 2 ust. 1-6 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do przedsiębiorstwa wnioskującego o przyznanie statusu MET prowadziłoby do sztucznych rezultatów. Innymi słowy, ocena musi wykazać dokładny wpływ stwierdzonych wahań na dokumentację księgową przedsiębiorstwa. Tymczasem obowiązek wykazania wpływu wahań na ceny, koszty i nakłady istnieje tylko w odniesieniu do pierwszej części art. 2 ust. 7 lit. c) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego, gdzie wymóg ten jest wyraźnie wskazany. W sprawie Rada/Zhejiang Xinan Chemical Industrial Group Trybunał oparł ten wymóg na tym konkretnym sformułowaniu. Nie ma możliwości rozszerzenia tego rozumowania w drodze analogii na wszystkie pięć kryteriów przyznania statusu MET określonych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

Po drugie, Sąd kilkukrotnie naruszył prawo w pkt 62-73 wyroku. W pierwszej kolejności [należy zauważyć, że] koszt kapitału stanowi czynnik produkcji, podobnie jak koszt pracy. W związku z tym oba programy subsydiów mają bezpośredni związek z kosztami produkcji. W drugiej kolejności, Sąd nie rozważył dokonanej przez Komisję oceny wpływu obu programów subsydiów na skarżącego w pierwszej instancji, zarówno w zakresie określenia właściwego okresu, jak i całkowitej otrzymanej kwoty. Zamiast tego zastąpił on ocenę ekonomiczną Komisji swoją własną oceną.

Po trzecie, wyrok jest dotknięty uchybieniami proceduralnymi. Skarżący w pierwszej instancji nie zakwestionował sposobu, w jaki Komisja zinterpretowała art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego, kwestionując jedynie sposób, w jaki Komisja zastosowała ten przepis do okoliczności faktycznych. W związku z tym Sąd orzekł ultra vires. Ponadto Sąd nie dał Komisji możliwości przedstawienia swojego stanowiska w odniesieniu do nowej wykładni art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego sformułowanej w wyroku, naruszając w ten sposób prawo Komisji do rzetelnego procesu sądowego.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2009, L 343, s. 51; sprostowanie Dz.U. 2016, L 44, s. 20).

(2) Przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/39

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 24 września 2019 r. w sprawie T-121/15, Fortischem/Komisja, wniesione w dniu 4 grudnia 2019 r. przez Fortischem a.s.

(Sprawa C-890/19 P)

(2020/C 54/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Fortischem a.s. (przedstawiciele: C. Arhold, Rechtsanwalt oraz adwokaci P. Hodál i M. Staroň)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, AlzChem AG, dawniej AlzChem Trostberg GmbH, dawniej AlzChem Hart GmbH

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	stwierdzenie nieważności art. 1, 3 i 5zaskatżonej decyzji (1);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy odwołania: Sąd naruszył prawo poprzez błędną wykładnię i błędne zastosowanie art. 107 ust. 1 TFUE, art. 108 ust. 2 TFUE i art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 (2), stwierdzając, że w przypadku takim jak niniejszy decyzja o odzyskaniu może zostać rozszerzona na wnoszącą odwołanie, nawet jeżeli wnosząca odwołanie zapłaciła cenę rynkowa za aktywa beneficjenta pomocy.

Zarzut drugi odwołania: Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że ciężar dowodu, iż wnoszącej odwołanie została przekazana pomoc poprzez sprzedaż aktywów poniżej ceny rynkowej, nie spoczywa na Komisji.

Zarzut trzeci odwołania: Sąd naruszył prawo lub przeinaczył okoliczności faktyczne, pomijając szereg domniemań (prawie niepodważalnych) wskazujących, że za aktywa została zapłacona cena rynkowa.

Zarzut czwarty odwołania: Sąd naruszył prawo, dokonując błędnej wykładni pojęcia kryteriów „zakresu transakcji” i „ekonomicznej logiki transakcji” do celów stwierdzenia ciągłości ekonomicznej.

Zarzut piąty odwołania: Sąd naruszył prawo, uznając, że Komisja może stwierdzić istnienie ciągłości gospodarczej na podstawie tylko dwóch z ustalonych kryteriów, chociaż wszystkie pozostałe kryteria przemawiały przeciwko istnieniu ciągłości gospodarczej.

Zarzut szósty odwołania: Sąd naruszył prawo poprzez błędną wykładnię i błędne zastosowanie właściwego przepisu ustawy zakazującego zwolnień zbiorowych oraz poprzez błędne zakwalifikowanie prawne okoliczności faktycznych, stwierdzając, że zwolnienia grupowe stanowią korzyść dla NCHZ, nie zaś rzeczywisty niekorzystny skutek w postaci wzrostu kosztów, i nie obniżając kwoty zarzucanej pomocy państwa o kwotę odpowiadającą wzrostowi kosztów.

Zarzut siódmy odwołania: Sąd naruszył prawo, zastępując uzasadnienie zaskarżonej decyzji swoim własnym uzasadnieniem, zważywszy że Komisja nie przedstawiła żadnego argumentu lub wyjaśnienia co do tego, w jaki sposób zakaz zwolnień grupowych stanowi korzyść dla NCHZ.

(1) Decyzja Komisji (UE) 2015/1826 z dnia 15 października 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.33797 (2013/C) (ex 2013/NN) (ex 2011/CP) wdrożonej przez Słowację na rzecz NCHZ (Dz.U. 2015, L 269, s. 71).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [108 TFUE] (Dz.U. 1999, L 83, s. 1).

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/40

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (Polska) w dniu 4 grudni a 2019 r. – A. przeciwko Dyrektorowi Krajowej Informacji Skarbowej

(Sprawa C-895/19)

(2020/C 54/44)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: A.

Strona pozwana: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 167 w zw. z art. 178 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1)) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisom krajowym, które warunkują realizację prawa do odliczenia podatku naliczonego w tym samym okresie rozliczeniowym, w którym rozliczeniu podlega podatek należny w stosunku do transakcji stanowiących wspólnotowe nabycie towarów, od wykazania podatku należnego z tytułu takich transakcji we właściwej deklaracji podatkowej, złożonej w terminie zawitym (w Polsce 3 miesiące) od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów i usług powstał obowiązek podatkowy?

(1) Dz. U.2006, L 347 s.1

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/41

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 24 września 2019 r. w sprawach połączonych T-755/15 i T-759/15, Luxembourg i Fiat Chrysler Finance Europe/Komisja, wniesione w dniu 4 grudnia 2019 r. przez Irlandię

(Sprawa C-898/19 P)

(2020/C 54/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Irlandia (przedstawiciele: M. Browne, A. Joyce, J. Quaney, P. Gallagher SC, Agents, S. Kingston, B. Doherty, BL)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Fiat Chrysler Finance Europe

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi o:

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 24 września 2019 r. w sprawach połączonych T-755/15 i T759/19, Luxembourg i Fiat Chrysler Finance Europe/Komisja;

—	uchylenie decyzji Komisji z dnia 21 października 2015 r. (1) oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy: Sąd dopuścił się naruszenia prawa i niewłaściwie zastosował art. 107 ust. 1 TFUE w odniesieniu do zasady ceny rynkowej.

Zarzut drugi: Sąd dopuścił się naruszenia prawa i niewłaściwie zastosował art. 107 ust. 1 TFUE w kontekście analizy selektywności.

Zarzut trzeci: Sąd naruszył spoczywający na nim obowiązek uzasadnienia.

Zarzut czwarty: wyrażając zgodę na ponowną ocenę przez Komisję decyzji krajowych organów podatkowych w oparciu o proponowaną przez Komisję interpretację zasady ceny rynkowej, której wynik był niemożliwy do przewidzenia, a treść nieznana, Sąd naruszył zasadę pewności prawa.

Zarzut piąty: Sąd naruszył art. 4 i 5 TUE i w sposób niedopuszczalny wykorzystał przepisy dotyczące pomocy państwa dokonując ukrytej harmonizacji przepisów państwa członkowskiego dotyczących podatków bezpośrednich.

(1) Decyzja Komisji (UE) 2016/2326 z dnia 21 października 2015 r. w sprawie pomocy państwa SA.38375 (2014/C ex 2014/NN) przyznanej przez Luksemburg na rzecz grupy Fiat [notyfikowana jako dokument C(2015) 7152] (Dz.U. 2016, L 351, s. 1).

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/42

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 24 września 2019 r. w sprawie T-391/17, Rumunia/Komisja, wniesionego w dniu 4 grudnia 2019 r. przez Rumunię

(Sprawa C-899/19 P)

(2020/C 54/46)

Język postępowania: rumuński

Strony

Wnosząca odwołanie: Rumunia (przedstawiciele: E. Gane, L. Lițu, M. Chicu, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Węgry

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uwzględnienie odwołania, uchylenie w całości wyroku Sądu w sprawie T-391/17, wydanie orzeczenia w sprawie T-391/17 uwzględniającego skargę o stwierdzenie nieważności decyzji (UE) 2017/652

lub

—	uwzględnienie odwołania, uchylenie w całości wyroku Sądu w sprawie T-391/17 oraz przekazanie sprawy T-391/17 do ponownego rozpoznania przez Sąd Unii Europejskiej, aby w nowym wyroku uwzględnił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji (UE) 2017/652;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie postanowień traktatów Unii Europejskiej dotyczących kompetencji Unii

Sąd naruszył prawo, uznając, z naruszeniem zasady kompetencji powierzonych zapisanej w art. 5 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej, że wartości wymienione w art. 2 TUE stanowią konkretne/obiektywne akty wchodzące w zakres kompetencji Unii Europejskiej oraz zwracając się do Komisji o przedstawienie konkretnych aktów, których podstawowym celem jest poszanowanie praw osób należących do mniejszości narodowych i językowych oraz bogatej różnorodności kulturowej i językowej.

Naruszenie art. 296 ust. 2 TFUE

Sąd dokonał błędnej wykładni art. 296 ust. 2 TFUE w zakresie dotyczącym ciążącego na Komisji obowiązku uzasadnienia, uznając błędnie, że wspomniany obowiązek został spełniony w odniesieniu do okoliczności rozpatrywanej sprawy, w których Komisja nie przedstawiła względów prawnych o istotnym znaczeniu w systematyce decyzji (UE) 2017/652, a ponadto, w sposób znaczący zmienił on swe poprzednie stanowisko, nie przedstawiając zmian, które nastąpiły w tym względzie, mogących uzasadniać taką zmianę stawiska.

Nieprawidłowości proceduralne mogące naruszać interesy wnoszącej odwołanie

Z uwagi na okoliczność, że w ramach ustnego etapu postępowania w sprawie T-391/17, dyskusje skupiły się – na polecenie Sądu – wyłącznie na kwestiach dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności, podczas gdy w zaskarżonym wyroku Sąd ten zajął się wyłącznie kwestiami związanymi z istotą sporu, wymóg prawidłowości postępowania nie został spełniony.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/43

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 6 grudnia 2019 r. – One Voice, Ligue pour la protection des oiseaux/Ministre de la Transition écologique et solidaire

(Sprawa C-900/19)

(2020/C 54/47)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: One Voice, Ligue pour la protection des oiseaux

Strona pozwana: Ministre de la Transition écologique et solidaire

Interwenient: Fédération nationale des Chasseurs

Pytania prejudycjalne

Czy przepis art. 9 ust. 1 lit. c) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. (1) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, aby państwa członkowskie zezwalały na stosowanie środków, urządzeń lub metod chwytania lub zabijania, które mogłyby prowadzić – choćby w minimalnym stopniu i wyłącznie tymczasowo – do dodatkowych odłowów? Jeśli tak, jakie kryteria – mając w szczególności na uwadze ograniczone proporcje lub skalę dodatkowych odłowów, co do zasady nieśmiercionośny charakter dozwolonej metody polowania oraz obowiązek uwolnienia przypadkowo schwytanych okazów bez poważnych okaleczeń – można przyjąć, aby uznać, że kryterium selektywności ustanowione tym przepisem zostało spełnione?

Czy dyrektywę z dnia 30 listopada 2009 r. należy interpretować w ten sposób, że cel polegający na ochronie stosowania tradycyjnych metod i środków polowania na ptaki dla celów rekreacyjnych i w zakresie, w jakim spełnione są wszystkie inne przesłanki ustanowione w art. 9 ust. 1 lit. c) może uzasadniać brak innego zadowalającego rozwiązania, w rozumieniu tego przepisu dyrektywy, zezwalając tym samym na odstąpienie od ogólnego zakazu stosowania tych metod i środków łowieckich, ustanowionego art. 8 ust. tej dyrektywy?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz.U. 2010, L 20, s. 7).

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/43

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie (Polska) w dniu 10 grudnia 2019 r. – E. Sp. z o.o przeciwko K.S.

(Sprawa C-904/19)

(2020/C 54/48)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: E. Sp. z o.o

Strona pozwana: K.S.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1) oraz jej motywy dwudziesty i dwudziesty czwarty, zgodnie z którymi umowy powinny być sporządzane prostym i zrozumiałym językiem, a konsument powinien mieć faktycznie możliwość zapoznania się ze wszystkimi warunkami umowy, a wszelkie wątpliwości powinny być interpretowane na jego korzyść oraz sądy i organy administracyjne państw członkowskich muszą mieć do swojej dyspozycji stosowne i skuteczne środki zapobiegające stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, w związku z art. 10 ust. 1 i 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (2), oraz jej motywem 31 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisowi art. 339 § 2 k.p.c. rozumianemu tak, że przepis art. 339 § 2 k.p.c. pozwala na wydanie wyroku zaocznego w sprawie konsumenckiej (o spłatę kredytu konsumenckiego) także w wypadku, gdy nie została przez powoda przedłożona umowa konsumencka (umowa kredytu konsumenckiego), a w konsekwencji nie zostało przeprowadzone badanie tej umowy pod kątem potencjalnie nieuczciwych warunków w umowie zawartych, nie sprawdzono czy umowa zawierała wszelkie wymagane prawem elementy a jednocześnie nakazuje wydając wyrok zaoczny oprzeć się jedynie na twierdzeniach strony powodowej o faktach bez analizy dowodów pod kątem powzięcia „uzasadnionych wątpliwości” w rozumieniu tego przepisu?

Czy też może w świetle orzeczeń Trybunału z dnia 1 października 2015 r., ERSTE Bank Hungary (C–32/14, EU:C:2015:637, pkt 62); z dnia 10 września 2014 r., Kušionova (C–34/13, EU:C:2014:2189, pkt 56); z dnia 6 października 2009 r., Asturcom Telecomunicaciones (C–40/08, EU:C:2009:615, pkt 47) dopuszczalną jest taka wykładnia art. 339 § 2 k.p.c., iż możliwym jest wydanie wyroku zaocznego w sprawie o spłatę kredytu konsumenckiego konsumenckiej (o kredyt konsumencki), w której powód nie załączył do pozwu umowy, a w konsekwencji bez badania umowy pod kątem potencjalnie nieuczciwych warunków w umowie zawartych, a także sprawdzenia czy umowa zawierała wszelkie wymagane przez prawo elementy, opierając się jedynie o twierdzenia powoda o faktach?”

Czy art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz jej motywy dwudziesty i dwudziesty czwarty, zgodnie z którymi umowy powinny być sporządzane prostym i zrozumiałym językiem, a konsument powinien mieć faktycznie możliwość zapoznania się ze wszystkimi warunkami umowy, a wszelkie wątpliwości powinny być interpretowane na jego korzyść oraz sądy i organy administracyjne państw członkowskich muszą mieć do swojej dyspozycji stosowne i skuteczne środki zapobiegające stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, w związku z art. 10 ust. 1 i 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG, oraz jej motywem 31 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisowi ort. 339 § 2 k.p.c. rozumianemu tak, że przepis art. 339 § 2 k.p.c. stoi na przeszkodzie zbadaniu przez sąd krajowy umowy konsumenckiej (o kredyt konsumencki, załączonej przez powoda) pod kątem potencjalnie nieuczciwych warunków w umowie zawartych, zbadaniu czy umowa zawiera wszystkie wymagane prawem elementy a jednocześnie nakazuje wydając wyrok zaoczny oprzeć się jedynie na twierdzeniach strony powodowej bez analizy dowodów pod kątem powzięcia „uzasadnionych wątpliwości” w rozumieniu tego przepisu?

Czy też może w świetle orzeczeń Trybunału z dnia 1 października 2015 r., ERSTE Bank Hungary (C–32/14, EU:C:2015:637, pkt 62); z dnia 10 września 2014 r., Kušionova (C– 34/13, EU:C:2014:2189, pkt 56); z dnia 6 października 2009 r., Asturcom Telecomunicaciones (C–40/08, EU:C:2009:615, pkt 47) dopuszczalną jest taka wykładnia art. 339 § 2 k.p.c., iż możliwym jest wydanie wyroku zaocznego w sprawie [o spłatę kredytu konsumenckiego] konsumenckiej (o kredyt konsumencki) bez badania przedłożonej przez powoda umowy dołączonej do pozwu pod kątem potencjalnie nieuczciwych warunków w umowie zawartych, a także sprawdzenia czy umowa zawierała wszelkie wymagane przez prawo elementy, opierając się jedynie o twierdzenia powoda o faktach?

(1) Dz.U. 1993, L 95, s. 29; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 15 Tom 002 P. 288 - 293

(2) Dz.U.2008, L 133, s. 66

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/45

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy w Białymstoku (Polska) w dniu 13 grudnia 2019 r. – CNP spółka z o.o. przeciwko Gefion Insurance A/S

(Sprawa C-913/19)

(2020/C 54/49)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy w Białymstoku

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: CNP spółka z o.o.

Strona pozwana: Gefion Insurance A/S

Pytania prejudycjalne

Czy art. 13 ust. 2 w zw. z art. 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (1)należy interpretować w ten sposób, że w sporze między przedsiębiorcą, który nabył od poszkodowanego wierzytelność przeciwko zakładowi ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, a tym zakładem ubezpieczeń, nie jest wyłączone ustalenie jurysdykcji sądu na podstawie art. 7 pkt 2 lub art. 7 pkt 5 rozporządzenia?

Czy - w przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie 1) - art. 7 pkt 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że działająca w państwie członkowskim spółka prawa handlowego, likwidująca szkody majątkowe w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, działająca w ramach umowy z zakładem ubezpieczeń mającym siedzibę w innym państwie członkowskim, jest jego filią, agencją lub innym oddziałem?

Czy - w przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie 1) - art. 7 pkt 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że stanowi samodzielną podstawę jurysdykcji sądu państwa członkowskiego, w którym doszło do zdarzenia powodującego szkodę i przed którym wierzyciel będący nabywcą wierzytelności od poszkodowanego w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wytacza powództwo przeciwko zakładowi ubezpieczeń mającemu siedzibę w innym państwie członkowskim?

(1) Dz. U. 2012, L 351, s 1

Sąd

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/46

Wyrok Sądu z dnia 17 grudnia 2019 r. – Polska/Komisja

(Sprawa T-21/18) (1)

(EFRG i EFRROW - Wydatki wyłączone z finansowania - Sektor owoców i warzyw - Pomoc dla grup producentów - Wydatki poniesione przez Polskę - Braki w kontrolach kluczowych i wtórnych - Kontrola planów dochodzenia do uznania i kryteriów uznania - Kontrole dotyczące wniosków o przyznanie pomocy - Kwalifikowalność grup producentów - Spójność handlowa - Konieczność i kwalifikowalność inwestycji - Zasadność wydatków - Uchybienia systemowe - Ryzyko dla EFRG - Działania naprawcze - Korekty ryczałtowe wynoszące 25 %)

(2020/C 54/50)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: B. Majczyna, M. Pawlicka i D. Krawczyk, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Lewis i A. Stobiecka-Kuik, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności części decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2017/2014 z dnia 8 listopada 2017 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2017, L 292, s. 61).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Rzeczpospolita Polska pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 104 z 19.3.2018.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/47

Wyrok Sądu z dnia 19 grudnia 2019 r. – Bułgaria/Komisja

(Sprawa T-22/18) (1)

(EFRG i EFRROW - Wydatki wyłączone z finansowania - Wydatki poniesione przez Bułgarię - Rozwój obszarów wiejskich - Jakość kontroli na miejscu - Kontrola kryteriów dopuszczalności i wyboru - Korekty finansowe - Kontrole ex post - Metoda stosowana w celu obliczenia korekt finansowych - Powtórzenie - Środki zaradcze - Procedura rozliczania zgodności - Pewność prawa - Zasada należytego zarządzania finansami - Proporcjonalność)

(2020/C 54/51)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Republika Bułgarii (przedstawiciele: E. Petranova i L. Zaharieva, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Aquilina, G. Koleva i V. Bottka, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie, na podstawie art. 263 TFUE, mające na celu stwierdzenie częściowej nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2017/2014 z dnia 8 listopada 2017 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2017, L 292, s. 61).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Bułgarii zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 104 z 19.3.2018.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/47

Wyrok Sądu z dnia 19 grudnia 2019 r. – Wehrheim/EBC

(Sprawa T-100/18) (1)

(Służba Publiczna - Personel EBC - Wynagrodzenie - Dodatek zagraniczny - Anulowanie - Odpowiedzialność - Szkoda i krzywda - Zawinione działanie administracji)

(2020/C 54/52)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Christine Wehrheim (Offenbach, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat N. de Montigny)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: F. von Lindeiner i A. Andrzejewska, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot

Oparte na art. 270 TFUE i na art. 50a tatutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej żądanie odszkodowania za szkodę i zadośćuczynienia za krzywdę, jakie skarżąca miała ponieść ze względu na błąd popełniony przez EBC w trakcie określania jej uprawnień finansowych w momencie jej zatrudniania, który spowodował przyznanie jej dodatku zagranicznego, a następnie jego anulowanie.

Sentencja

Od Europejskiego Banku Centralnego (EBC) zasądza się na rzecz Christiny Wehrheim zapłatę 1 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, wraz z odsetkami od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku, zgodnie ze stopą stosowaną przez EBC do jego podstawowych operacji refinansowania, powiększoną o trzy i pól punktu procentowego, do dnia zapłaty przez EBC kwoty 1 000 EUR.

2)	W pozostałym zakresie skargę oddala się.

3)	C. Wehrheim i EBC pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 152 z 30.4.2018.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/48

Wyrok Sądu z dnia 19 grudnia 2019 r. – Grecja/Komisja

(Sprawa T-295/18) (1)

(EFRG i EFRROW - Wydatki wyłączone z finansowania - Wydatki dokonane przez Grecję - Rozwój obszarów wiejskich - Pomoc bezpośrednia niezwiązana z wielkością produkcji - Kontrole kluczowe - Ryczałtowe korekty finansowe)

(2020/C 54/53)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Grecka (przedstawiciele: G. Kanellopoulos, I. Pachi, A. Vasilopoulou i E. Chroni, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Triantafyllou i J. Aquilina, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2018/304 z dnia 27 lutego 2018 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2018, L 59, s. 3).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 249 z 16.7.2018.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/49

Wyrok Sądu z dnia 19 grudnia 2019 r. – Sta*Ware EDV Beratung/EUIPO – Accelerate IT Consulting (businessNavi)

(Sprawa T-383/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy businessNavi - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Częściowe wygaśnięcie prawa do znaku - Artykuł 51 ust. 1 lit. a) i art. 51 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. a) i art. 51 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 54/54)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Sta*Ware EDV Beratung GmbH (Starnberg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Bölling i M. Graf)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: S. Hanne, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Accelerate IT Consulting GmbH (Ahlen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat H. Hofmann)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 maja 2018 r. (sprawa R 434/2017-5) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między Sta*Ware EDV Beratung a Accelerate IT Consulting.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Sta*Ware EDV Beratung GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 294 z 20.8.2018.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/50

Wyrok Sądu z dnia 19 grudnia 2019 r. – XG/Komisja

(Sprawa T-504/18) (1)

(Personel prywatnej spółki świadczącej usługi informatyczne w ramach instytucji - Odmowa udzielenia dostępu do pomieszczeń Komisji - Właściwość organu wydającego akt)

(2020/C 54/55)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: XG (przedstawiciele: adwokaci S. Kaisergruber i A. Burghelle-Vernet)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Ehrbar i T. Bohr, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 3 lipca 2018 r. o utrzymaniu w mocy decyzji odmownej w sprawie udzielenia skarżącemu dostępu do pomieszczeń Komisji.

Sentencja

1)	Śtwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 3 lipca 2018 r. o utrzymaniu w mocy decyzji odmownej w sprawie udzielenia skarżącemu dostępu do pomieszczeń Komisji.

2)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 373 z 15.10.2018.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/50

Postanowienie prezesa Sądu z dnia 7 listopada 2019 r. – AMVAC Netherlands/Komisja

(Sprawa T-317/19 R)

(Środek tymczasowy - Środki ochrony roślin - Rozporządzenie (WE) nr 1107/2009 - Substancja czynna etoprofos - Warunki zatwierdzenia dla wprowadzenia do obrotu substancji - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

(2020/C 54/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: AMVAC Netherlands BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci C. Mereu, M. Grunchard i S. Englebert)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castilla-Contreras i I. Naglis, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek na podstawie art. 278 i 279 TFUE o zawieszenie wykonania rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/344 z dnia 28 lutego 2019 r. w sprawie nieodnowienia zatwierdzenia substancji czynnej etoprofos, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (Dz.U. 2019, L 62, s. 7).

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/51

Skarga wniesiona w dniu 21 października 2019 r. – Wagenknecht/Rada Europejska

(Sprawa T-715/19)

(2020/C 54/57)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lukáš Wagenknecht (Pardubice, Czechy) (przedstawiciel: adwokat A. Dolejská)

Strona pozwana: Rada Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie, że Rada Europejska niezgodnie z prawem zaniechała działania w sprawie konfliktu interesów Andreja Babiša, premiera Czech, w odniesieniu do budżetu Unii Europejskiej.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że skarżący pismem z dnia 5 czerwca 2019 r. wezwał Radę Europejską do podjęcia działania, a w dniu 10 czerwca 2019 r. przesłał Radzie Europejskiej wezwanie do działania na podstawie art. 265 TFUE, zwracając się o niezapraszanie Andreja Babiša z uwagi na zarzucany mu konflikt interesów na posiedzenie Rady Europejskiej z dnia 20 czerwca 2019 r., na którym omawiano budżet Unii Europejskiej w ramach pkt 4 porządku obrad.

—	Skarżący zauważa, że w dniu 20 czerwca 2019 r. premier Czech, A. Babiš, któremu zarzuca się konflikt interesów, był jednak obecny na posiedzeniu Rady Europejskiej, na którym omawiano budżet Unii Europejskiej w ramach pkt 4 porządku obrad.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że odpowiedź Rady Europejskiej na sformułowane przez skarżącego wezwanie do podjęcia działania była nierozstrzygająca, wewnętrznie sprzeczna i nie przedstawiała jej stanowiska.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że niewykluczenie przez Radę Europejską A. Babiša z obrad poświęconych przyszłemu budżetowi Unii Europejskiej na posiedzeniach Rady Europejskiej dotyczy skarżącego bezpośrednio, gdyż:

i.	żaden inny akt pośredni nie jest konieczny do wykluczenia osób, których dotyczy konflikt interesów, z posiedzenia Rady Europejskiej; i

ii.

ma to wpływ na sytuację prawną skarżącego ze względu na to, że jest on: a) wybranym przedstawicielem czeskiego senatu, któremu jako członkowi specjalnej komisji senackiej powołanej w tym celu powierzono zbadanie zarzucanego premierowi Czech konfliktu interesów, b) przyszłym konkurentem kandydatów partii ANO 2011 kontrolowanej przez premiera Czech.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że zarzucane Radzie Europejskiej zaniechanie podjęcia działania w sprawie zarzucanego premierowi Czech, A. Babišowi, konfliktu interesów dotyczy skarżącego indywidualnie z uwagi na:

i.	konstytucyjny obowiązek kontrolowania poprawnego przyjmowania aktów prawnych Unii Europejskiej, w tym budżetu Unii Europejskiej (wieloletnich ram finansowych 2021–2027);

ii.

konstytucyjny obowiązek obejmujący prawo do kontrolowania premiera Czech w związku z podejmowaniem przez niego działań w Radzie Europejskiej, w tym obowiązek odpowiedzialnego pełnienia funkcji członka specjalnej komisji senackiej powołanej do zbadania zarzucanego premierowi Czech, A. Babišowi, konfliktu interesów;

iii.

wybór skarżącego do czeskiego senatu w 2018 r. w rywalizacji z kandydatami partii ANO 2011 kontrolowanej przez premiera Czech.

Skarżący twierdzi, że odmowa przyjęcia przez Sąd niniejszej sprawy do rozpoznania sprowadzałaby się do pozbawienia dostępu do wymiaru sprawiedliwości, skutkując faktyczną niemożnością kontrolowania członków rządu przez deputowanych do parlamentów narodowych w odniesieniu do działań podejmowanych w Radzie Europejskiej lub Radzie.

Zarzut piąty dotyczący tego, że Rada Europejska ma obowiązek działania w sprawie konfliktu interesów na mocy art. 325 ust. 1 TFUE i art. 61 ust. 1 rozporządzenia finansowego (1).

—	Skarżący podnosi, że zostały spełnione wszystkie przesłanki powodujące uruchomienie obowiązku podjęcia przez Radę Europejską działania, to znaczy zapobieżenia powstaniu zarzucanemu premierowi Czech, A. Babišowi, konfliktu interesów oraz jego zneutralizowania.

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenia obowiązku działania przez Radę Europejską zgodnie z art. 325 ust. 1 TFUE i wspomnianym art. 61 ust. 1 rozporządzenia finansowego.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. 2018, L 193, s. 1).

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/52

Skarga wniesiona w dniu 20 listopada 2019 r. – HC/Komisja

(Sprawa T-804/19)

(2020/C 54/58)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: HC (przedstawiciele: adwokaci G. Pandey i V. Villante)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO) z dnia 20 sierpnia 2019 r. oddalającej zażalenie strony skarżącej złożone w dniu 17 kwietnia 2019 r. na podstawie art. 90 ust. 2 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, w tym oddalenie wniosku o odszkodowanie w wysokości 50 000 EUR;

—	stwierdzenie nieważności decyzji EPSO/komisji konkursowej z dnia 21 marca 2019 r. oddalającej wniosek strony skarżącej o ponowne rozpatrzenie decyzji komisji konkursowej o niedopuszczeniu jej do następnego etapu konkursu;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 28 stycznia 2019 r. na internetowym koncie EPSO o niewpisaniu strony skarżącej na listę urzędników wybranych w ramach konkursu EPSO/AD/363/18;

—

stwierdzenie nieważności ogłoszenia o konkursie otwartym EPSO/AD/363/18, opublikowanego w dniu 11 października 2018 r. (1), oraz wynikającego z niego projektu listy urzędników wybranych do udziału we wspomnianym konkursie w całości lub stwierdzenie, że jest on niezgodny z prawem i nie znajduje zastosowania do strony skarżącej na podstawie art. 277 TFUE;

—	zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony skarżącej kwoty 50 000 EUR tytułem odszkodowania za szkodę wynikającą z wyżej wymienionych zaskarżonych decyzji;

—	w razie potrzeby, jako kwestię wstępną, stwierdzenie nieważności i niemożności stosowania w niniejszym postępowaniu art. 90 regulaminu pracowniczego na podstawie art. 277 TFUE.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do doświadczenia zawodowego strony skarżącej i w tym kontekście naruszenia obowiązku uzasadnienia decyzji oraz art. 25 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej i art. 296 TFUE.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i prawa strony skarżącej do bycia wysłuchanym oraz, w tym kontekście, naruszenia obowiązku uzasadnienia i art. 296 TFUE.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 1, 2, 3 i 4 rozporządzenia nr 1 z 1958 r. (2). oraz, w tym kontekście, naruszenia art. 1d i 28 regulaminu pracowniczego, jak również art. 1 ust. 1 lit. f) załącznika III do regulaminu pracowniczego oraz zasad równego traktowania i niedyskryminacji.

4.	Zarzut czwarty dotyczący niezgodności z prawem oceny zdolności (talent screener) w świetle art. 1d, 4, 7 i 29 regulaminu pracowniczego.

(1) Dz.U. 2018 C 368A, s. 1.

(2) Rozporządzenie Rady nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. 17 z 6.10.1958; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 01 Tom 001 s. 3).

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/53

Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2019 r. – JMS Sports/EUIPO – Inter-Vion (Spiralne gumki do włosów)

(Sprawa T-823/19)

(2020/C 54/59)

Język skargi: polski

Strony

Strona skarżąca: JMS Sports sp. z o.o. (Łódź, Polska) (przedstawiciele: D. Piróg oraz J. Słupski, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Inter-Vion S.A. (Warszawa, Polska)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Strona skarżąca przed Sądem

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy (spiralne gumki do włosów) – wzór wspólnotowy nr 1723 677-0001

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 13 września 2019 r. w sprawie R 1573/2018-3

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO;

—	w przypadku wstąpienia przez interwenienta do postępowania – nakazanie interwenientowi pokrycia własnych kosztów.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002;

—	Naruszenie zasady rozkładu ciężaru dowodu;

—	Naruszenie zasady równości stron w procesie.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/54

Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2019 r. – Palírna U Zeleného stromu/EUIPO – Bacardi (BLEND 42 VODKA)

(Sprawa T-829/19)

(2020/C 54/60)

Język skargi: czeski

Strony

Strona skarżąca: Palírna U Zeleného stromu a.s. (Uście nad Łabą, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat T. Chleboun)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Bacardi & Co. Ltd (Meyrin, Szwajcaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego BLEND 42 VODKA – zgłoszenie nr 12 945 879

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 września 2019 r. w sprawie R 2531/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	połączenie postępowań ze skarg na decyzję strony pozwanej z dnia 5 września 2019 r. w sprawach R 2531/2018-2, R 2532/2018-2 i R 2533/2018-2;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie strony pozwanej i interwenienta kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/55

Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2019 r. – Palírna U Zeleného stromu/EUIPO – Bacardi (BLEND 42 VODKA)

(Sprawa T-830/19)

(2020/C 54/61)

Język skargi: czeski

Strony

Strona skarżąca: Palírna U Zeleného stromu a.s. (Uście nad Łabą, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat T. Chleboun)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Bacardi & Co. Ltd (Meyrin, Szwajcaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego BLEND 42 VODKA w kolorach jasnoniebieskim i ciemnoniebieskim – zgłoszenie nr 12 946 034

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 września 2019 r. w sprawie R 2532/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	połączenie postępowań ze skarg na decyzję strony pozwanej z dnia 5 września 2019 r. w sprawach R 2531/2018-2, R 2532/2018-2 i R 2533/2018-2;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie strony pozwanej i interwenienta kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/56

Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2019 r. – Palírna U Zeleného stromu/EUIPO – Bacardi (BLEND 42 FIRST CZECH BLENDED VODKA)

(Sprawa T-831/19)

(2020/C 54/62)

Język skargi: czeski

Strony

Strona skarżąca: Palírna U Zeleného stromu a.s. (Uście nad Łabą, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat T. Chleboun)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Bacardi & Co. Ltd (Meyrin, Szwajcaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego BLEND 42 FIRST CZECH BLENDED VODKA w kolorach białym, czerwonym, szarym, jasnoniebieskim, ciemnoniebieskim i pomarańczowym – zgłoszenie nr 12 946 182

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 września 2019 r. w sprawie R 2533/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	połączenie postępowań ze skarg na decyzję strony pozwanej z dnia 5 września 2019 r. w sprawach R 2531/2018-2, R 2532/2018-2 i R 2533/2018-2;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie strony pozwanej i interwenienta kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/57

Skarga wniesiona w dniu 16 grudnia 2019 r. – Leonardo/Frontex

(Sprawa T-849/19)

(2020/C 54/63)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Leonardo SpA (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Esposito, F. Caccioppoli i G. Calamo)

Strona pozwana: Europejska Agencja Straży Granicznej i Przybrzeżnej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	co do istoty, stwierdzenie nieważności aktów prawnych wymienionych poniżej;

—	wciąż co do istoty, zasądzenie od strony pozwanej odszkodowania za wszelkie poniesione i przyszłe szkody, bezpośrednie i pośrednie, wynikające w jakikolwiek sposób z niezgodnego z prawem charakteru zaskarżonego przetargu;

—

w ramach środków dowodowych: nakazanie sporządzenia opinii biegłego na podstawie art. 91 lit. e) i art. 96 regulaminu postępowania przed Sądem w celu ustalenia, że: a) klauzule zaskarżonego przetargu są nieracjonalne, zbędne i niezgodne z przepisami obowiązującymi w tym obszarze; b) zaskarżone klauzule uniemożliwiają Leonardo złożenie oferty; c) podział zamówienia na dwie lub więcej części jest uzasadniony z punktu widzenia kosztów i technicznej wykonalności;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko ogłoszeniu o zamówieniu na usługi FRONTEX/OP/888/2019/JL/CG, zatytułowanemu „Zdalnie kierowany bezzałogowy system powietrzny (RPAS) do celów długodystansowego nadzoru morskiego z powietrza, prowadzonego na średniej wysokości”, opublikowanemu w dniu 18 października 2019 r. w Suplemencie do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej (przetargi elektroniczne) pod numerem referencyjnym 2019/S 202–490010 oraz przeciwko załączonym do niego aktom prawnym, a w szczególności następującym aktom:

—	Invitation to tender (zaproszenie do składania ofert), dostępne pod linkiem: https://etendering.ted.europa.eu/cft/cft-document.html?docId=61915;

—	Financial proposal (propozycja finansowa), dostępna pod linkiem: https://etendering.ted.europa.eu/cft/cft-document.html?docId=61916;

—	Declaration (oświadczenie), dostępne pod linkiem: https://etendering.ted.europa.eu/cft/cft-document.html?docId=61917;

—	Annexe I – Tender Specifications (załącznik I – „Specyfikacja”): https://etendering.ted.europa.eu/cft/cft-document.html?docId=61918;

—	Tender Submission Form (formularz przedłożenia oferty), dostępny pod linkiem: https://etendering.ted.europa.eu/cft/cft-document.html?docId=61919;

—	Draft contract (projekt umowy), dostępny pod linkiem: https://etendering.ted.europa.eu/cft/cft-document.html?docId=61919;

—	Agreement of non-disclosure (umowa o nieujawnianiu informacji), dostępna pod linkiem: https://etendering.ted.europa.eu/cft/cft-document.html?docId=61922;

—	Appendix 1 (dodatek 1), dostępny pod linkiem: https://etendering.ted.europa.eu/cft/cft-document.html?docId=61924;

—	Appendix 2 (dodatek 2), dostępny pod linkiem: https://etendering.ted.europa.eu/cft/cft-document.html?docId=61925;

—	Appendix 3 (dodatek 3), dostępny pod linkiem: https://etendering.ted.europa.eu/cft/cft-document.html?docId=61926;

—	Sprostowanie – Ogłoszenie zmian lub dodatkowych informacji, opublikowane w suplemencie do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej, (przetargi elektroniczne) pod numerem referencyjnym 2019/S 216–528930, dostępne pod linkiem: https://ted.europa.eu/udl?uri=TED:NOTICE:528930–2019:TEXT:FR:HTML&tabId=0,

—	Sprostowanie – Ogłoszenie zmian lub dodatkowych informacji, opublikowane w suplemencie do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej (przetargi elektroniczne) pod numerem referencyjnym 2019/S 226–553006), dostępne pod linkiem: https://ted.europa.eu/udl?uri=TED:NOTICE:553006–2019:TEXT:FR:HTML&src=0,

—	wyjaśnienia opublikowane przez Frontex dotyczące lex specialis (opublikowane na stronie: https://etendering.ted.europa.eu/cft/cft-questions.html?cftId=5444);

—	protokół z posiedzenia informacyjnego, które odbyło się w siedzibie Fronteksu w dniu 28 października 2019 r.; oraz wszelkie inne wymienione wyżej uprzednie akty prawne, związane z nimi i wynikające z nich.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów prawnych w zakresie, w jakim naruszają one zasady przejrzystości, proporcjonalności, równego traktowania i niedyskryminacji ze względu na ich ogólną i nieracjonalną treść, tzn., że w niektórych przypadkach nakładają one na oferentów, co się tyczy strony skarżącej, szczególne wymogi techniczne, które są całkowicie zbędne, nieproporcjonalne, nadmierne i niefunkcjonalne dla celów świadczenia usług lub takie, które uniemożliwiają uczestnictwo strony skarżącej lub nakładają na nią nadmierne obciążenia ekonomiczne w stopniu zagrażającym konkurencyjności oferty. W konsekwencji akty te naruszają motywy 96 i 108 oraz art. 160, 161 i 166 ogólnego rozporządzenia finansowego (UE, Euratom) nr 2018/1046 (1) oraz pkt 17.1, 17.3 i 17.8 załącznika I do tego rozporządzenia, a także dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/23 (2) i 2014/24 (3). Ponadto są one wadliwe z uwagi na przekroczenie kompetencji, w szczególności naruszenie zasady proporcjonalności, nielogiczny i nieprawidłowy charakter, przeinaczenie podstawowych założeń, nierówne traktowanie, niesprawiedliwość i nadużycie władzy.

Strona skarżąca wnosi ponadto o stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów prawnych z powodu braku podziału zamówienia na części. W szczególności podnosi ona naruszenie art. 160 ust. 1 i 2 rozporządzenia finansowego 2018/1046 oraz pkt 33.1 załącznika I do niego oraz niestosowanie pkt 18.2 akapit trzeci załącznika I do tego rozporządzenia.

3.	Strona skarżąca podnosi również naruszenie art. 176 i 179 rozporządzenia finansowego 2018/1046 z uwagi na fakt, że przepisy dotyczące zaproszenia do składania ofert dopuszczają udział osób z państw trzecich.

4.	Wreszcie, ze względu na niezgodność z prawem zaskarżonych aktów, skarżąca wnosi o odszkodowanie za wszelkie poniesione i przyszłe szkody, bezpośrednie i pośrednie, wynikające w jakikolwiek sposób z niezgodnego z prawem charakteru zaskarżonego zaproszenia do składania ofert.

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/23/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania koncesji (Dz.U. 2014, L 94, s. 1).

(3) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (Dz.U. 2014, L 94, s. 65).

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/59

Skarga wniesiona w dniu 17 grudnia 2019 r. – Tehrani/EUIPO – Blue Genes (Earnest Sewn)

(Sprawa T-853/19)

(2020/C 54/64)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Reza Hossein Khan Tehrani (Nordhorn, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat D. Wiedemann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Blue Genes, Inc. (Gardena, Kalifornia, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „Earnest Sewn” – unijny znak towarowy nr 12 302 071

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 października 2019 r. w sprawie R 531/2018-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 30 stycznia 2019 r. w sprawie 12618 C dotyczącej wniosku o unieważnienie prawa do unijnego znaku towarowego nr 12 302 071„Earnest Sewn”;

—	nakazanie utrzymania rejestracji unijnego znaku towarowego nr 12 302 071„Earnest Sewn”;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 60 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/60

Skarga wniesiona w dniu 17 grudnia 2019 r. – Franz Schröder/EUIPO – RDS Design (MONTANA)

(Sprawa T-854/19)

(2020/C 54/65)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Franz Schröder GmbH & Co. KG (Delbrück-Nordhagen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci L. Pechan i N. Fangmann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: RDS Design ApS (Allerød, Dania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „MONTANA” – unijny znak towarowy nr 10 708 881

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 października 2019 r. w sprawie R 2393/2018-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uwzględnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku i unieważnienie prawa do unijnego znaku towarowego nr 10 708 881 dla zakwestionowanych towarów i usług;

—	obciążenie EUIPO i ewentualnie drugiej strony w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w toku postępowania odwoławczego.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 95 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/61

Skarga wniesiona w dniu 17 grudnia 2019 r. – Franz Schröder/EUIPO – RDS Design (MONTANA)

(Sprawa T-855/19)

(2020/C 54/66)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Franz Schröder GmbH & Co. KG (Delbrück-Nordhagen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci L. Pechan i N. Fangmann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: RDS Design ApS (Allerød, Dania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską znaku towarowego „MONTANA” – rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 1 211 278

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 października 2019 r. w sprawie R 1006/2019-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uwzględnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku i uznanie skutków rejestracji międzynarodowej nr 1 211 278 za nieważne w odniesieniu do Unii Europejskiej dla zakwestionowanych towarów;

—	obciążenie EUIPO i ewentualnie drugiej strony w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w toku postępowania odwoławczego.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 95 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/62

Skarga wniesiona w dniu 17 grudnia 2019 r. – Franz Schröder/EUIPO – RDS Design (MONTANA)

(Sprawa T-856/19)

(2020/C 54/67)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Franz Schröder GmbH & Co. KG (Delbrück-Nordhagen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci L. Pechan i N. Fangmann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: RDS Design ApS (Allerød, Dania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską znaku towarowego „MONTANA” – rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 869 610

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 października 2019 r. w sprawie R 2394/2018-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uwzględnienie wniosku o unieważnienie prawa do znaku i uznanie skutków rejestracji międzynarodowej nr 869 610 za nieważne w odniesieniu do Unii Europejskiej dla zakwestionowanych towarów i usług;

—	obciążenie EUIPO i ewentualnie drugiej strony w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w toku postępowania odwoławczego.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 95 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/63

Skarga wniesiona w dniu 9 grudnia 2019r. – Alkemie Group/EUIPO – Mann & Schröder (ALKEMIE)

(Sprawa T-859/19)

(2020/C 54/68)

Język skargi: polski

Strony

Strona skarżąca: Alkemie Group sp. z o.o. (Gdynia, Polska) (przedstawiciel: A. Korbela, radca prawny)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Mann & Schröder GmbH (Siegelsbach, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca przed Sądem

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego ALKEMIE – zgłoszenie nr 16 417 644

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 września 2019 r. w sprawie R 2230/2018-2

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO oraz Mann & Schröder GmbH kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2017/1001.

17.2.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/63

Skarga wniesiona w dniu 9. grudnia 2019 r. – Alkemie Group/EUIPO – Mann & Schröder (ALKEMIE)

(Sprawa T-860/19)

(2020/C 54/69)

Język skargi: polski

Strony

Strona skarżąca: Alkemie Group sp. z o.o. (Gdynia, Polska) (przedstawiciel: A. Korbela, radca prawny)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Mann & Schröder GmbH (Siegelsbach, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca przed Sądem

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego ALKEMIE – zgłoszenie nr 16 417 669

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 września 2019 w sprawie R 2231/2018-2

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO oraz Mann & Schröder GmbH kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2017/1001.