25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 24 września 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État - Francja) – GC, AF, BH, ED/Commission nationale de l’informatique et des libertés (CNIL)

(Sprawa C-136/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dane osobowe - Ochrona osób fizycznych w zakresie przetwarzania tych danych znajdujących się na stronach internetowych - Dyrektywa 95/46/WE - Rozporządzenie (UE) 2016/679 - Wyszukiwarki internetowe - Przetwarzanie danych zamieszczonych na stronach internetowych - Szczególne kategorie danych określone w art. 8 tej dyrektywy oraz art. 9 i 10 tego rozporządzenia - Stosowanie tych przepisów do operatora wyszukiwarki - Zakres obowiązków tego operatora w świetle powyższych przepisów - Publikacja danych na stronach internetowych wyłącznie w celach dziennikarskich lub w celu uzyskania wyrazu artystycznego lub literackiego - Wpływ na rozpatrzenie żądania usunięcia linków - Artykuły 7, 8 i 11 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej)

(2019/C 399/02)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: GC, AF, BH, ED

Strona pozwana: Commission nationale de l’informatique et des libertés (CNIL)

przy udziale: Premier ministre, Google LLC, następcy prawnego Google Inc.

Sentencja

Przepisy art. 8 ust. 1 i 5 dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych należy interpretować w ten sposób, że zakaz lub ograniczenia przetwarzania szczególnych kategorii danych osobowych, o których mowa w tych przepisach, mają zastosowanie, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w tej dyrektywie, również do operatora wyszukiwarki w ramach jego zobowiązań, kompetencji i możliwości jako administratora danych dokonującego ich przetwarzania w trakcie działania tej wyszukiwarki, przy okazji kontroli przeprowadzanej przez tego operatora pod nadzorem właściwych organów krajowych, w następstwie wniesienia żądania przez osobę, której dane dotyczą.

Przepisy art. 8 ust. 1 i 5 dyrektywy 95/46 należy interpretować w ten sposób, że na ich podstawie operator wyszukiwarki jest co do zasady zobowiązany, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w tej dyrektywie, do uwzględniania żądań usunięcia linków prowadzących do stron internetowych zawierających dane osobowe należące do szczególnych kategorii danych określonych w tych przepisach.

Artykuł 8 ust. 2 lit. e) dyrektywy 95/46 należy interpretować w ten sposób, że na jego podstawie taki operator może odmówić uwzględnienia żądania usunięcia linków, jeżeli stwierdzi, że rozpatrywane linki prowadzą do treści zawierających dane osobowe należące do szczególnych kategorii danych, o których mowa w tym art. 8 ust. 1, lecz których przetwarzanie jest objęte jednym z wyjątków przewidzianych we wspomnianym art. 8 ust. 2 lit. e), pod warunkiem że przetwarzanie to spełnia wszystkie inne warunki zgodności przetwarzania z prawem ustanowione w tej dyrektywie i o ile osobie, której dane dotyczą, zgodnie z art. 14 ust. 1 lit. a) tej dyrektywy nie przysługuje prawo sprzeciwu wobec takiego przetwarzania z ważnych i uzasadnionych przyczyn związanych z jej szczególną sytuacją.

Przepisy dyrektywy 95/46 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy do operatora wyszukiwarki skierowano żądanie usunięcia linku do strony internetowej, na której są opublikowane dane osobowe należące do szczególnych kategorii danych, o których mowa w art. 8 ust. 1 lub 5 tej dyrektywy, operator ten musi, na podstawie wszystkich istotnych elementów danego przypadku i uwzględniając powagę ingerencji w ustanowione w art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawa podstawowe do poszanowania życia prywatnego i ochrony danych osobowych przysługujące osobie, której dane dotyczą, sprawdzić, czy z uwagi na względy związane z ważnym interesem publicznym, o których mowa w art. 8 ust. 4 wspomnianej dyrektywy oraz zgodnie z warunkami określonymi w tym ostatnim przepisie, umieszczenie takiego linku na wyświetlanej liście wyników wyszukiwania mającego za punkt wyjścia imię i nazwisko osoby, której dane dotyczą, jest ściśle niezbędne do ochrony prawa do wolności informacji przysługującego internautom potencjalnie zainteresowanym uzyskaniem, dzięki takiemu wyszukiwaniu, dostępu do tej strony internetowej, która to wolność jest chroniona na podstawie art. 11 tej karty.

Przepisy dyrektywy 95/46 należy interpretować w ten sposób, że:

—

z jednej strony, informacje dotyczące postępowania sądowego, które było prowadzone wobec osoby fizycznej, oraz, w stosownych przypadkach, informacje dotyczące wyroku skazującego, który w nim zapadł, stanowią dane dotyczące „przestępstw (czynów zabronionych)” i „wyroków skazujących” w rozumieniu art. 8 ust. 5 tej dyrektywy, a

—

z drugiej strony, operator wyszukiwarki jest zobowiązany do uwzględnienia żądania usunięcia linków prowadzących do stron internetowych zawierających takie informacje, jeżeli informacje te dotyczą wcześniejszego etapu rozpatrywanego postępowania sądowego i nie odpowiadają już, biorąc pod uwagę przebieg tego postępowania, aktualnej sytuacji, w zakresie, w jakim, w ramach weryfikacji względów związanych z ważnym interesem publicznym, o których mowa w art. 8 ust. 4 wspomnianej dyrektywy, stwierdzono, że w świetle wszystkich okoliczności sprawy zagwarantowane w art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawa podstawowe osoby, której dane dotyczą, mają charakter nadrzędny wobec praw przysługujących potencjalnie zainteresowanym internautom, które to prawa są chronione na podstawie art. 11 tej karty.

(1) Dz.U. C 168 z 29.5.2017.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/3

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 24 września 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État – Francja) – Google LLC, następca prawny Google Inc./Commission nationale de l’informatique et des libertés (CNIL)

(Sprawa C-507/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dane osobowe - Ochrona osób fizycznych w zakresie przetwarzania tych danych - Dyrektywa 95/46/WE - Rozporządzenie (UE) 2016/679 - Wyszukiwarki internetowe - Przetwarzanie danych znajdujących się na stronach internetowych - Zakres terytorialny prawa do usunięcia linków)

(2019/C 399/03)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Google LLC, następca prawny Google Inc.

Strona pozwana: Commission nationale de l’informatique et des libertés (CNIL)

Sentencja

Artykuł 12 lit. b) i art. 14 akapit pierwszy lit. a) dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych oraz art. 17 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46 (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych) należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji gdy operator wyszukiwarki uwzględnia żądanie usunięcia linków na podstawie wskazanych przepisów, jest on zobowiązany do usunięcia owych linków nie ze wszystkich wersji swojej wyszukiwarki, ale z tych wersji wyszukiwarki, które odpowiadają wszystkim państwom członkowskim, w razie konieczności w powiązaniu z zastosowaniem środków, które spełniają wymogi przewidziane prawem i które rzeczywiście uniemożliwiają internautom – przeprowadzającym, z terytorium któregoś z państw członkowskich, wyszukiwania w oparciu o imię i nazwisko osoby, której dane dotyczą – uzyskanie, dzięki liście wyników wyświetlonej po przeprowadzeniu tego wyszukiwania, dostępu do linków będących przedmiotem rzeczonego wniosku, lub przynajmniej poważnie zniechęcają ich do uzyskania dostępu do owych linków.

(1) Dz.U. C 347 z 16.10.2017.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/4

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 18 września 2019 r. – Komisja Europejska/Republika Włoska

(Sprawa C-526/17) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuł 258 TFUE - Dyrektywa 2004/18/WE - Koordynacja procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi - Koncesje na roboty budowlane - Przedłużenie okresu obowiązywania istniejącej koncesji na budowę i eksploatację autostrady bez opublikowania ogłoszenia o zamówieniu)

(2019/C 399/04)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Gattinara, P. Ondrůšek i A. Tokár, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez V. Nunziatę, E. De Bonisa i P. Pucciariella, avvocati dello Stato)

Sentencja

Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 2 i 58 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi, zmienionej rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1422/2007 z dnia 4 grudnia 2007 r., przedłużając, bez publikacji ogłoszenia o zamówieniu, okres obowiązywania koncesji dotyczącej odcinka autostrady A12 Livorno-Civitavecchia łączącego Livorno i Cecinę (Włochy) poprzez przesunięcie terminu wygaśnięcia tej koncesji z dnia 31 października 2028 r. na dzień 31 grudnia 2046 r..

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Europejska pokrywa, poza własnymi kosztami, trzy czwarte kosztów poniesionych przez Republikę Włoską. Republika Włoska pokrywa jedną czwartą swoich kosztów.

(1) Dz.U. C 347 z 16.10.2017.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/5

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 września 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof – Niemcy) – Finanzamt Kyritz/Wolf-Henning Peters

(Sprawa C-700/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 132 ust. 1 lit. b) i c) - Zwolnienia - Opieka szpitalna i medyczna - Świadczenie opieki medycznej w ramach zawodów medycznych i paramedycznych - Brak stosunku zaufania między podmiotem świadczącym opiekę a pacjentem)

(2019/C 399/05)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Finanzamt Kyritz

Strona przeciwna: Wolf-Henning Peters

Sentencja

Artykuł 132 ust. 1 lit. b) i c) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że świadczenia opieki medycznej, takie jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które są świadczone przez lekarza specjalistę w zakresie chemii klinicznej i diagnostyki laboratoryjnej, mogą być objęte zwolnieniem z podatku od wartości dodanej przewidzianym w art. 132 ust. 1 lit. c) tej dyrektywy, jeżeli nie spełniają wszystkich przesłanek stosowania zwolnienia przewidzianego w art. 132 ust. 1 lit. b) owej dyrektywy.

Artykuł 132 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że przewidziane w nim zwolnienie z podatku od wartości dodanej nie jest uzależnione od przesłanki polegającej na tym, aby dane świadczenie opieki medycznej było realizowane w ramach stosunku zaufania między pacjentem a podmiotem świadczącym opiekę.

(1) Dz.U. C 104 z 19.3.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/6

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 26 września 2019 r. – Oleksandr Viktorovych Klymenko/Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-11/18 P) (1)

(Odwołanie - Środki ograniczające przyjęte w związku z sytuacją na Ukrainie - Zamrożenie środków i zasobów gospodarczych - Wykaz osób, podmiotów i organów, do których ma zastosowanie zamrożenie środków finansowych - Pozostawienie nazwiska skarżącego w wykazie - Decyzja wydana przez organ państwa trzeciego - Obowiązek zweryfikowania przez Radę, że wspomniana decyzja została wydana z poszanowaniem prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej - Obowiązek uzasadnienia)

(2019/C 399/06)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Oleksandr Viktorovych Klymenko (przedstawiciel: adwokat M. Phelippeau)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Vitro i J.P. Hix, pełnomocnicy.)

Sentencja

1)	Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 8 listopada 2017 r., Klymenko/Rada (T-245/15, niepublikowany, EU:T:2017:792), zostaje uchylony.

Stwierdza się nieważność decyzji Rady (WPZiB) 2015/364 z dnia 5 marca 2015 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/357 z dnia 5 marca 2015 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie, decyzji Rady (WPZiB) 2016/318 z dnia 4 marca 2016 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/311 z dnia 4 marca 2016 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie, decyzji Rady (WPZiB) 2017/381 z dnia 3 marca 2017 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/374 z dnia 3 marca 2017 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie, w zakresie, w jakim te akty dotyczą Oleksandra Viktorovycha Klymenki.

3)	Rada Unii Europejskiej pokrywa koszty poniesione w ramach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego.

(1) Dz.U. C 94 z 12.3.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/7

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 18 września 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof – Austria) – Tiroler Gebietskrankenkasse/Michael Moser

(Sprawa C-32/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zabezpieczenie społeczne - Pracownicy migrujący - Rozporządzenie (WE) nr 987/2009 - Artykuł 60 - Świadczenia rodzinne - Prawo do otrzymania różnicy między wysokością zasiłku wychowawczego wypłacanego w państwie członkowskim właściwym w pierwszej kolejności a wysokością zasiłku z tytułu opieki nad dzieckiem wypłacanym w państwie członkowskim właściwym w drugiej kolejności)

(2019/C 399/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Tiroler Gebietskrankenkasse

Strona pozwana: Michael Moser

Sentencja

Artykuł 60 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego należy interpretować w ten sposób, że przewidziany w tym przepisie obowiązek uwzględnienia, dla celów ustalenia zakresu prawa do świadczeń rodzinnych danej osoby, „całej rodziny, tak jak gdyby wszystkie osoby zainteresowane podlegały ustawodawstwu zainteresowanego państwa członkowskiego”, ma zastosowanie zarówno w wypadku, gdy świadczenia są przyznawane zgodnie z prawem właściwym w pierwszej kolejności na podstawie art. 68 ust. 1 lit. b) ppkt (i) rozporządzenia (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, jak również w wypadku, gdy świadczenia są należne zgodnie z innym lub kilkoma innymi ustawodawstwami.

Artykuł 68 rozporządzenia nr 883/2004 należy interpretować w ten sposób, że wysokość dodatku deferencyjnego przysługującego pracownikowi zgodnie z prawem państwa członkowskiego właściwego w dalszej kolejności w rozumieniu tego artykułu należy obliczyć w oparciu o dochód rzeczywiście uzyskany przez tego pracownika w państwie członkowskim zatrudnienia.

(1) Dz.U. C 152 z 30.4.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/8

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 19 września 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Ítélőtábla - Węgry) – Ottília Lovasné Tóth/ERSTE Bank Hungary Zrt

(Sprawa C-34/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Ochrona konsumentów - Dyrektywa 93/13/EWG - Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich - Artykuł 3 ust. 1 i 3 - Załącznik do dyrektywy 93/13/EWG - Punkt 1 lit. m) i q) - Umowa kredytu hipotecznego - Akt notarialny - Nadanie klauzuli wykonalności przez notariusza - Odwrócenie ciężaru dowodu - Artykuł 5 ust. 1 - Jasne i zrozumiałe sformułowanie)

(2019/C 399/08)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Ítélőtábla

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ottília Lovasné Tóth

Strona pozwana: ERSTE Bank Hungary Zrt

Sentencja

Artykuł 3 ust. 3 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich w związku z pkt 1 lit. q) załącznika do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie kwalifikuje on jako nieuczciwego – w sposób ogólny i bez przeprowadzenia dodatkowego badania – warunku umowy, który nie był przedmiotem indywidualnych negocjacji i którego celem lub skutkiem jest odwrócenie ciężaru dowodu na niekorzyść konsumenta.

Artykuł 3 ust. 3 dyrektywy 93/13 w związku z pkt 1 lit. q) załącznika do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że, z jednej strony, nie dotyczy on warunku, którego celem lub skutkiem jest wywołanie u konsumenta racjonalnego przekonania, że jest on zobowiązany do wykonania wszystkich swoich zobowiązań umownych, nawet jeśli uzna, iż niektóre świadczenia nie są należne, ponieważ klauzula ta nie osłabia pozycji prawnej konsumenta, biorąc pod uwagę mające zastosowanie przepisy krajowe, i, z drugiej strony, że dotyczy on warunku, którego celem lub skutkiem jest utrudnienie korzystania przez konsumenta z powództw lub środków odwoławczych, w przypadku gdy kwota pozostała do zapłaty jest ustalona przez akt notarialny mający moc dowodową, umożliwiający wierzycielowi zakończenie sporu w sposób jednostronny i ostateczny.

Artykuł 5 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że nie ustanawia on wymogu, aby przedsiębiorca udzielił dodatkowych informacji dotyczących klauzuli sformułowanej w sposób jasny, ale której skutki prawne mogą być ustalone wyłącznie w drodze wykładni przepisów prawa krajowego, które nie są przedmiotem jednolitego orzecznictwa.

Artykuł 3 ust. 3 dyrektywy 93/13 w związku z pkt 1 lit. m) załącznika do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie dotyczy on warunku umownego, który upoważnia przedsiębiorcę do dokonania oceny jednostronnie, czy świadczenie, którego obowiązek spełnienia spoczywa na konsumencie, zostało wykonane zgodnie z umową.

(1) Dz.U. C 240 z 9.7.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/9

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 18 września 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Wien - Austria) – Skarb Państwa Rzeczpospolitej Polskiej – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad/Stephan Riel, występujący w charakterze zarządcy tymczasowego majątku Alpine Bau GmbH

(Sprawa C-47/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Jurysdykcja w sprawach cywilnych i handlowych - Zakres stosowania - Artykuł 1 ust. 2 lit. b) - Upadłość, układy i inne podobne postępowania - Wyłączenie - Powództwo zmierzające do uzyskania ustalenia istnienia wierzytelności dla celów jej wpisu na listę wierzytelności w ramach postępowania upadłościowego - Zastosowanie rozporządzenia (WE) nr 1346/2000 - Artykuł 41 - Treść zgłoszenia wierzytelności - Postępowanie główne i wtórne postępowanie upadłościowe - Zawisłość sprawy i sprawy wiążące się ze sobą - Stosowanie w drodze analogii art. 29 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 - Niedopuszczalność)

(2019/C 399/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Wien

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek odwoławczy: Skarb Państwa Rzeczpospolitej Polskiej – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad

Druga strona postępowania: Stephan Riel, występujący w charakterze zarządcy tymczasowego majątku Alpine Bau GmbH

Sentencja

Artykuł 1 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że powództwo o ustalenie istnienia wierzytelności dla celów jej wpisu na listę wierzytelności w ramach postępowania upadłościowego, takie jak wytoczone w postępowaniu głównym, jest wyłączone z zakresu stosowania tego rozporządzenia.

Artykuł 29 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że nie znajduje on zastosowania, również w drodze analogii, do powództwa takiego jak wytoczone w postępowaniu głównym, wyłączonego z zakresu stosowania owego rozporządzenia, lecz objętego zakresem stosowania rozporządzenia nr 1346/2000.

Artykuł 41 rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego należy interpretować w ten sposób, że wierzyciel może w ramach postępowania upadłościowego zgłosić wierzytelność, nie wskazując formalnie chwili jej powstania, jeżeli prawo państwa członkowskiego, na którego terytorium zostało wszczęte postępowanie upadłościowe, nie wymaga podania tej informacji, a informacja ta może w sposób nienastręczający szczególnych trudności zostać wywiedziona z dowodów, o których mowa w tym art. 41, czego ocena spoczywa na właściwym organie, któremu zostało powierzone sprawdzenie wierzytelności.

(1) Dz.U. C 142 z 23.4.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/10

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 26 września 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Lombardia - Włochy) – Vitali SpA/Autostrade per l'Italia SpA

(Sprawa C-63/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuły 49 i 56 TFUE - Udzielanie zamówień publicznych - Dyrektywa 2014/24/UE - Artykuł 71 - Podwykonawstwo - Przepisy krajowe ograniczające możliwość zlecenia wykonania zamówienia podwykonawcy do 30 % całkowitej kwoty zamówienia)

(2019/C 399/10)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per la Lombardia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Vitali SpA

Strona przeciwna: Autostrade per l'Italia SpA

Sentencja

Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającą dyrektywę 2004/18/WE, zmienioną rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2015/2170 z dnia 24 listopada 2015 r. należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie obowiązywaniu uregulowania krajowego takiego jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, na mocy którego część zamówienia, której wykonanie wolno oferentowi podzlecić osobom trzecim, nie może przekraczać 30 % całkowitej wartości zamówienia.

(1) Dz.U. C 166 z 14.5.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/10

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 19 września 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden – Niderlandy) – Sociale Verzekeringsbank/F. van den Berg (C-95/18), H.D. Giesen (C-95/18), C.E. Franzen (C-96/18)

(Sprawa C-95/18 i C-96/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zabezpieczenie społeczne pracowników migrujących - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 - Artykuł 13 - Właściwe ustawodawstwo - Osoba zamieszkała w państwie członkowskim objęta zakresem stosowania rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 - Świadczenie związane z systemem ubezpieczenia emerytalnego lub z zasiłkami rodzinnymi - Państwo członkowskie miejsca zamieszkania i państwo członkowskie miejsca zatrudnienia - Odmowa)

(2019/C 399/11)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Sociale Verzekeringsbank

Strona pozwana: F. van den Berg (C-95/18), H.D. Giesen (C-95/18), C.E. Franzen (C-96/18)

Sentencja

Artykuły 45 i 48 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie ustawodawstwu państwa członkowskiego, na mocy którego pracownik migrujący zamieszkujący na terytorium tego państwa członkowskiego – podlegający ustawodawstwu z zakresu zabezpieczenia społecznego państwa członkowskiego miejsca zatrudnienia na podstawie art. 13 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu zmienionym i zaktualizowanym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r., zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 1992/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. – nie jest ubezpieczony w ramach ubezpieczeń społecznych tego państwa miejsca zamieszkania, nawet jeżeli ustawodawstwo państwa członkowskiego miejsca zatrudnienia nie przyznaje temu pracownikowi żadnego prawa do emerytury lub zasiłku rodzinnego.

Artykuł 13 rozporządzenia nr 1408/71, w brzmieniu zmienionym i zaktualizowanym rozporządzeniem nr 118/97, zmienionego rozporządzeniem nr 1992/2006, należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uzależnieniu przez państwo członkowskie – na którego terytorium zamieszkuje pracownik migrujący i które nie jest właściwe na podstawie tego przepisu – przyznania prawa do emerytury temu pracownikowi migrującemu od obowiązku ubezpieczenia, wymagającego zapłaty obowiązkowych składek.

(1) Dz.U. C 161 z 7.5.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/11

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 18 września 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság – Węgry) – VIPA Kereskedelmi és Szolgáltató Kft./Országos Gyógyszerészeti és Élelmezés-egészségügyi Intézet

(Sprawa C-222/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Transgraniczna opieka zdrowotna - Dyrektywa 2011/24/UE - Artykuł 3 lit. k) i art. 11 ust. 1 - Recepta - Pojęcie - Uznawanie recepty wystawionej w innym państwie członkowskim przez osobę uprawnioną - Warunki - Swobodny przepływ towarów - Zakaz środków o skutku równoważnym z ograniczeniami ilościowymi w wywozie - Artykuły 35 i 36 TFUE - Ograniczenie w wydawaniu przez aptekę produktów leczniczych wymagających recepty lekarskiej - Formularz zamówienia wystawiony w innym państwie członkowskim - Względy uzasadniające - Ochrona zdrowia i życia ludzi - Dyrektywa 2001/83/WE - Artykuł 81 akapit drugi - Zaopatrywanie ludności państwa członkowskiego w produkty lecznicze)

(2019/C 399/12)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VIPA Kereskedelmi és Szolgáltató Kft.

Druga strona postępowania: Országos Gyógyszerészeti és Élelmezés-egészségügyi Intézet

Sentencja

Artykuł 3 lit. k) i art. 11 ust. 1 dyrektywy 2011/24/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, na mocy którego nie jest dozwolone, by apteka w tym państwie członkowskim wydawała produkty lecznicze wymagające recepty lekarskiej na podstawie formularza zamówienia, w razie gdy ten formularz zamówienia został wystawiony przez pracownika służby zdrowia uprawnionego do przepisywania produktów leczniczych i do wykonywania działalności w innym państwie członkowskim, podczas gdy takie wydawanie jest dozwolone, gdy taki formularz zamówienia został wystawiony przez pracownika służby zdrowia uprawnionego do wykonywania działalności w tym pierwszym państwie członkowskim, a zgodnie z tym uregulowaniem takie formularze zamówienia nie zawierają nazwiska danego pacjenta.

Artykuły 35 i 36 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie takiemu uregulowaniu państwa członkowskiego w zakresie, w jakim uregulowanie to jest uzasadnione celem ochrony zdrowia i życia ludzi, jest odpowiednie do osiągnięcia tego celu i nie wykracza poza to, co konieczne do jego osiągnięcia, czego sprawdzenie należy do sądu odsyłającego.

(1) Dz.U. C 221 z 25.6.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/12

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 19 września 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Noord-Holland - Niderlandy) – Trace Sport/Inspecteur van de Belastingdienst/Douane, kantoor Eindhoven

(Sprawa C-251/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka handlowa - Cła antydumpingowe - Przywóz rowerów wysyłanych z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji - Rozszerzenie na te kraje ostatecznego cła antydumpingowego nałożonego na przywóz rowerów pochodzących z Chin - Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 501/2013 - Ważność - Dopuszczalność - Niewniesienie skargi o stwierdzenie nieważności przez skarżącą w postępowaniu głównym - Powiązany importer - Legitymacja procesowa do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności - Rozporządzenie (WE) nr 1225/2009 - Artykuł 13 - Obejście - Artykuł 18 - Brak współpracy - Dowód - Łańcuch poszlak)

(2019/C 399/13)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Noord-Holland

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Trace Sport

Strona przeciwna: Inspecteur van de Belastingdienst/Douane, kantoor Eindhoven

Sentencja

Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 501/2013 z dnia 29 maja 2013 r. rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe, nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 990/2011 na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, na przywóz rowerów wysyłanych z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji jest nieważne w zakresie, w jakim ma zastosowanie do przywozu rowerów wysyłanych ze Sri Lanki, niezależnie od tego, czy zostały one zgłoszone bądź nie jako pochodzące ze Sri Lanki.

(1) Dz.U. C 276 z 6.8.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/14

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 18 września 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social n.o 33 de Madrid – Hiszpania) – José Manuel Ortiz Mesonero/UTE Luz Madrid Centro

(Sprawa C-366/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 2010/18/UE - Zmienione Porozumienie ramowe dotyczące urlopu rodzicielskiego - Uregulowanie krajowe uzależniające udzielenie urlopu rodzicielskiego od zmniejszenia wymiaru czasu pracy z proporcjonalnym obniżeniem wynagrodzenia - Praca zmianowa ze zmiennym rozkładem czasu pracy - Wniosek pracownika o wykonywanie pracy w stałych godzinach w celu sprawowania opieki nad małoletnimi dziećmi - Dyrektywa 2006/54/WE - Równość szans oraz równość traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy - Dyskryminacja pośrednia - Częściowa niedopuszczalność)

(2019/C 399/15)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Social n.o 33 de Madrid

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: José Manuel Ortiz Mesonero

Strona pozwana: UTE Luz Madrid Centro

Sentencja

Dyrektywę Rady 2010/18/UE z dnia 8 marca 2010 r. w sprawie wdrożenia zmienionego Porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez BUSINESSEUROPE, UEAPME, CEEP i ETUC oraz uchylającą dyrektywę 96/34/WE należy interpretować w ten sposób, że nie ma ona zastosowania do uregulowania krajowego, takiego jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przyznaje pracownikowi, w celu sprawowania bezpośredniej opieki nad małoletnimi lub członkami rodziny pozostającymi na jego utrzymaniu, prawo do zmniejszenia zwykłego wymiaru czasu pracy z proporcjonalnym obniżeniem wynagrodzenia, bez możliwości – gdy obejmujący go zwykły system pracy ma charakter zmianowy ze zmiennym rozkładem czasu pracy – korzystania ze stałego rozkładu czasu pracy przy zachowaniu zwykłego czasu pracy.

(1) Dz.U. C 294 z 20.8.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/14

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 19 września 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rayonen sad Lukovit – Bułgaria) – postępowanie karne przeciwko EP

(Sprawa C-467/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach karnych - Artykuły 6, 47 i art. 51 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Dyrektywa 2012/13/UE - Artykuł 8 ust. 2 - Dyrektywa 2013/48/UE - Artykuł 12 - Dyrektywa (UE) 2016/343 - Artykuł 3 - Uregulowanie krajowe umożliwiające, ze względów terapeutycznych i bezpieczeństwa, umieszczenie w szpitalu psychiatrycznym osób, które w stanie niepoczytalności dokonały czynów stanowiących zagrożenie dla społeczeństwa - Prawo do informacji o prawach - Prawo dostępu do obrońcy - Prawo do skutecznego środka prawnego - Domniemanie niewinności - Osoba wymagająca szczególnego traktowania)

(2019/C 399/16)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Rayonen sad Lukovit

Strona w postępowaniu głównym w sprawie karnej

przy udziale: Rayonna prokuratura Lom, KM, HO

Sentencja

Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/13/UE z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/48/UE z dnia 22 października 2013 r. w sprawie prawa dostępu do adwokata w postępowaniu karnym i w postępowaniu dotyczącym europejskiego nakazu aresztowania oraz w sprawie prawa do poinformowania osoby trzeciej o pozbawieniu wolności i prawa do porozumiewania się z osobami trzecimi i organami konsularnymi w czasie pozbawienia wolności należy interpretować w ten sposób, że mają one zastosowanie do postępowania sądowego takiego jak przewidziane w uregulowaniu krajowym rozpatrywanym w postępowaniu głównym, które umożliwia, ze względów terapeutycznych i bezpieczeństwa, umieszczenie w szpitalu psychiatrycznym osób, które w stanie niepoczytalności dokonały czynów stanowiących zagrożenie dla społeczeństwa. Dyrektywę 2012/13 należy interpretować w ten sposób, że osoby podejrzewane o popełnienie przestępstwa należy powiadomić o przysługujących im prawach możliwie najszybciej od momentu, w którym dotyczące ich podejrzenia uzasadniają, w kontekście innym niż pilny, ograniczenie ich wolności przez właściwe organy za pomocą środków przymusu, a najpóźniej – przed ich pierwszym formalnym przesłuchaniem przez policję.

Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 8 ust. 2 dyrektywy 2012/13 i art. 12 dyrektywy 2013/48 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, w którym przewidziano postępowanie sądowe umożliwiające, ze względów terapeutycznych i bezpieczeństwa, umieszczenie w szpitalu psychiatrycznym osób, które w stanie niepoczytalności dokonały czynów stanowiących zagrożenie dla społeczeństwa, jeżeli uregulowanie to nie umożliwia właściwemu sądowi zbadania, czy wskazane w tych dyrektywach uprawnienia procesowe były przestrzegane w toku niepodlegających takiej kontroli sądowej postępowań poprzedzających postępowanie, w którym rozpatruje on sprawę.

Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym oraz art. 51 ust. 1 karty praw podstawowych należy interpretować w ten sposób, że ani ta dyrektywa, ani to postanowienie karty nie mają zastosowania do postępowania sądowego dotyczącego umieszczenia w szpitalu psychiatrycznym w celach terapeutycznych takiego jak przewidziane w art. 155 i nast. Zakon za zdraveto (ustawy o ochronie zdrowia), rozpatrywanego w postępowaniu głównym, z tego powodu, że istnieje ryzyko – ze względu na stan zdrowia danej osoby – iż osoba ta stanowi zagrożenie dla swojego zdrowia lub dla zdrowia osób trzecich.

Wskazaną w art. 3 dyrektywy 2016/343 zasadę domniemania niewinności należy interpretować w ten sposób, że wymaga ona – w ramach postępowania sądowego dotyczącego umieszczenia w szpitalu psychiatrycznym ze względów terapeutycznych i bezpieczeństwa osób, które w stanie niepoczytalności dokonały czynów stanowiących zagrożenie dla społeczeństwa, takiego jak rozpatrywane w postępowaniu głównym – przedstawienia przez prokuraturę dowodu na to, że osoba, co do której wnioskowano o umieszczenie w szpitalu, jest sprawcą czynów uznanych za stanowiące takie zagrożenie.

(1) Dz.U. C 352 z 1.10.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/15

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 19 września 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof - Niemcy) – Gesamtverband Autoteile-Handel e.V./KIA Motors Corporation

(Sprawa C-527/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Pojazdy silnikowe - Rozporządzenie (WE) nr 715/2007 - Artykuł 6 ust. 1 zdanie pierwsze - Informacje dotyczące naprawy i utrzymania pojazdów - Obowiązki producenta względem niezależnych podmiotów - Nieograniczony i znormalizowany dostęp do tych informacji - Zasady - Zakaz dyskryminacji)

(2019/C 399/17)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Gesamtverband Autoteile-Handel e.V.

Strona przeciwna: KIA Motors Corporation

Sentencja

Artykuł 6 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów należy interpretować w ten sposób, że nie nakłada na producentów samochodów obowiązku udzielenia niezależnym podmiotom dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów w formacie umożliwiającym przetwarzanie elektroniczne.

Artykuł 6 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 715/2007 należy interpretować w ten sposób, że wówczas, gdy producent samochodów otworzył dla autoryzowanych punktów sprzedaży i stacji obsługi dodatkowy kanał informacyjny dla celów sprzedaży przez te podmioty oryginalnych części zamiennych poprzez zaangażowanie dostawcy usług informacyjnych, nie stanowi to dostępu dla podmiotów niezależnych, który byłby dyskryminujący w stosunku do dostępu, z którego korzystają autoryzowane punkty sprzedaży i stacje obsługi w rozumieniu tego przepisu, o ile podmioty niezależne posiadają dostęp do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów, który jest niedyskryminujący w zakresie dostępu i treści udostępnianych autoryzowanym punktom sprzedaży i stacjom obsługi.

(1) Dz.U. C 445 z 10.12.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/16

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 19 września 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Upper Tribunal - Zjednoczone Królestwo) – The Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs/Henrika Dakneviciute

(Sprawa C-544/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 49 TFUE - Swoboda przedsiębiorczości - Działalność na własny rachunek - Obywatelka państwa członkowskiego, która zaprzestała prowadzenia działalności na własny rachunek z uwagi na fizyczne ograniczenia związane z zaawansowaną ciążą i okresem poporodowym - Zachowanie statusu osoby prowadzącej działalność na własny rachunek)

(2019/C 399/18)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Upper Tribunal

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: The Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs

Druga strona postępowania: Henrika Dakneviciute

Sentencja

Artykuł 49 TFUE należy interpretować w ten sposób, że kobieta, która zaprzestaje prowadzenia działalności na własny rachunek z powodów ograniczeń fizycznych związanych z zaawansowaną ciążą i okresem poporodowym, zachowuje status osoby prowadzącej działalność na własny rachunek pod warunkiem, że podejmie ona tę działalność lub inną działalność na własny rachunek lub też znajdzie pracę w rozsądnym terminie po narodzinach jej dziecka.

(1) Dz.U. C z 436 z 3.12.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/17

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 26 września 2019 r. – Komisja Europejska/Królestwo Hiszpanii

(Sprawa C-556/18) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Polityka Unii Europejskiej w dziedzinie gospodarki wodnej - Dyrektywa 2000/60/WE - Artykuł 13 ust. 1 i 7 oraz art. 15 ust. 1 - Brak przyjęcia, opublikowania i przekazania Komisji Europejskiej poddanych przeglądowi i uaktualnionych planów gospodarowania wodami w dorzeczach wysp Lanzarote, Fuerteventura, Gran Canaria, Tenerife, La Gomera, La Palma i El Hierro (Hiszpania) - Artykuł 14 - Brak informowania społeczeństwa i brak konsultacji w sprawie przeglądu i uaktualniania)

(2019/C 399/19)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Manhaeve i S. Pardo Quintillán, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: M.J. García-Valdecasas Dorrego, pełnomocnik)

Sentencja

Nie wywiązując się w wyznaczonym terminie z obowiązku informowania społeczeństwa w sprawie przeglądu i uaktualnienia planów gospodarowania wodami w dorzeczach wysp Lanzarote, Fuerteventura, Gran Canaria, Teneryfa, La Gomera, La Palma i El Hierro i przeprowadzenia konsultacji w tym zakresie oraz nie przyjmując, nie publikując i nie przekazując Komisji w wyznaczonym terminie przeglądu i uaktualnienia tych planów gospodarowania wodami, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 13 ust. 7 w związku z art. 13 ust. 1, art. 14 i art. 15 ust. 1 dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej przytoczonych przepisów dyrektywy 2000/60/WE, zmienionej dyrektywą 2013/64/UE Rady z dnia 17 grudnia 2013 r.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 381 z 22.10.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/18

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 26 września 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Szombathelyi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság – Węgry) – UTEP 2006. SRL/Vas Megyei Kormányhivatal Hatósági Főosztály, Hatósági, Építésügyi és Oktatási Osztály

(Sprawa C-600/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Transport drogowy - Artykuły 91 i 92 TFUE - Rozporządzenie (UE) nr 165/2014 - Artykuł 32 ust. 3, art. 33 ust. 1 i art. 41 ust. 1 - Naruszenie przepisów dotyczących używania tachografów - Obowiązek ustanowienia przez państwa członkowskie skutecznych, odstraszających i niedyskryminacyjnych sankcji - Małe i średnie przedsiębiorstwa będące rezydentami i będące nierezydentami - Odmienne traktowanie)

(2019/C 399/20)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Szombathelyi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UTEP 2006. SRL

Strona pozwana: Vas Megyei Kormányhivatal Hatósági Főosztály, Hatósági, Építésügyi és Oktatási Osztály

Sentencja

Artykuł 41 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie tachografów stosowanych w transporcie drogowym i uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie praktyce administracyjnej państwa członkowskiego, zgodnie z którą w odróżnieniu od niebędących rezydentami małych i średnich przedsiębiorstw transportu drogowego na przedsiębiorstwa, które mają siedzibę na terytorium tego państwa członkowskiego, może zostać nałożona złagodzona sankcja, polegająca na pisemnym upomnieniu zamiast grzywny administracyjnej, w sytuacji gdy takie małe i średnie przedsiębiorstwa dopuszczają się po raz pierwszy naruszenia przepisów rozporządzenia nr 165/2014 o takim samym stopniu wagi.

(1) Dz.U. C 436 z 3.12.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/18

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 18 września 2019 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Conseil d„État – Francja) – AQ (C-662/18), DN (C-672/18)/Ministre de l”Action et des Comptes publics

(Sprawy połączone C-662/18 i 672/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki bezpośrednie - Dyrektywa 90/434/EWG - Dyrektywa 2009/133/WE - Artykuł 8 - Zyski kapitałowe wynikające z czynności wymiany papierów wartościowych - Zbycie papierów wartościowych otrzymanych w wyniku wymiany - Odroczenie opodatkowania zysku kapitałowego - Opodatkowanie akcjonariuszy - Opodatkowanie według różnych zasad dotyczących podstawy opodatkowania i różnych stawek - Kwoty wolne od podatku obniżające podstawę opodatkowania uwzględniające okres posiadania papierów wartościowych)

(2019/C 399/21)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: AQ (C-662/18), DN (C-672/18)

Strona przeciwna: Ministre de l’Action et des Comptes publics

Sentencja

Artykuł 8 ust. 1 i 6 dyrektywy Rady 2009/133/WE z dnia 19 października 2009 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku łączenia, podziałów, podziałów przez wydzielenie, wnoszenia aktywów i wymiany udziałów dotyczących spółek różnych państw członkowskich oraz przeniesienia statutowej siedziby SE lub SCE z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego oraz art. 8 ust. 1 i art. 8 ust. 2 akapit drugi dyrektywy Rady 90/434/EWG z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku łączenia, podziałów, wnoszenia aktywów i wymiany udziałów, dotyczących spółek różnych państw członkowskich, należy interpretować w ten sposób, że w ramach czynności wymiany papierów wartościowych wymagają one zastosowania do zysku kapitałowego związanego z wymienionymi papierami wartościowymi i objętego odroczeniem opodatkowania, jak również do zysku kapitałowego wynikającego ze zbycia papierów wartościowych otrzymanych w wyniku wymiany, takiego samego traktowania pod względem podatkowym w odniesieniu do stawki opodatkowania i zastosowania kwoty wolnej od podatku w celu uwzględnienia okresu posiadania papierów wartościowych, jak to, które odnosiłoby się do zysku kapitałowego, który zostałby osiągnięty przy zbyciu papierów wartościowych istniejących przed czynnością wymiany, gdyby ta ostatnia nie miała miejsca.

(1) Dz.U. C 4 z 7.1.2019.

Dz.U. C 25 z 21.1.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa - CAAD) (Portugalia) w dniu 17 lipca 2019 r. – ALLIANZGI-FONDS AEVN/Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-545/19)

(2019/C 399/25)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa - CAAD).

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: ALLIANZGI-FONDS AEVN.

Strona przeciwna: Autoridade Tributária e Aduaneira.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 56 [WE] (obecnie art. 63 TFUE) dotyczący swobodnego przepływu kapitału lub art. 49 [WE] (obecnie art. 56 TFUE) dotyczący swobody świadczenia usług stoją na przeszkodzie systemowi podatkowemu, takiemu jak będący przedmiotem sporu w postępowaniu głównym, określonemu w art. 22 Estatuto dos Benefícios Fiscais (ustawy o korzyściach podatkowych), który przewiduje pobór podatku u źródła o charakterze ostatecznym od dywidend wypłacanych przez spółki portugalskie na rzecz instytucji zbiorowego inwestowania niebędących rezydentami Portugalii i mających siedzibę w innych [państwach członkowskich] […] Unii, przy czym jednocześnie instytucje zbiorowego inwestowania utworzone zgodnie z portugalskim ustawodawstwem podatkowym i będące rezydentami do celów podatkowych w Portugalii mogą skorzystać ze zwolnienia z podatku pobieranego u źródła od wspomnianych dochodów?

Czy uregulowanie krajowe będące przedmiotem sporu w postępowaniu głównym, które przewiduje pobór podatku u źródła od dywidend wypłacanych instytucjom zbiorowego inwestowania niebędącym rezydentami oraz zastrzegają na rzecz instytucji zbiorowego inwestowania będących rezydentami możliwość uzyskania zwolnienia z takiego poboru u źródła, powodują niekorzystne traktowanie dywidend wypłacanych instytucjom zbiorowego inwestowania niebędącym rezydentami, gdyż te ostatnie nie mają żadnej możliwości skorzystania z rzeczonego zwolnienia?

Czy system podatkowy mający zastosowanie do posiadaczy jednostek uczestnictwa instytucji zbiorowego inwestowania ma znaczenie dla oceny dyskryminującego charakteru prawa portugalskiego przewidującego szczególne i odmienne traktowanie pod względem podatkowym instytucji zbiorowego inwestowania (będących rezydentami), z jednej strony, i posiadaczy jednostek uczestnictwa instytucji zbiorowego inwestowania, z drugiej strony? Czy też, biorąc pod uwagę, że na system podatkowy dotyczący instytucji zbiorowego inwestowania będących rezydentami nie ma żadnego wpływu okoliczność, iż posiadacze ich jednostek uczestnictwa są lub nie są rezydentami w Portugalii, w celu określenia porównywalnego charakteru sytuacji w ramach oceny dyskryminacyjnego charakteru wspomnianego uregulowania należy wziąć pod uwagę jedynie opodatkowanie mające zastosowanie na poziomie instytucji inwestycyjnej?

Czy dopuszczalne jest odmienne traktowanie instytucji zbiorowego inwestowania będących rezydentami i niebędących rezydentami w Portugalii, biorąc pod uwagę, że osoby fizyczne lub prawne będące rezydentami w Portugalii, które posiadają jednostki uczestnictwa w instytucjach zbiorowego inwestowania (będących lub niebędących rezydentami), w obu przypadkach podlegają w ten sam sposób (i zasadniczo nie są z niego zwolnione) opodatkowaniu podatkiem od dochodów wypłacanych przez instytucje zbiorowego inwestowania, nawet jeżeli posiadacze jednostek uczestnictwa niebędący rezydentami podlegają wyższemu opodatkowaniu?

Czy w świetle okoliczności, że rozpatrywana w niniejszej sprawie dyskryminacja dotyczy różnicy w opodatkowaniu dochodów wynikających z dywidend wypłacanych przez instytucje zbiorowego inwestowania będące rezydentami na rzecz posiadaczy ich jednostek uczestnictwa, zgodne z prawem jest w celu oceny porównywalnego charakteru opodatkowania dochodów uwzględnienie innych podatków, opłat lub obciążeń należnych w związku z inwestycjami dokonywanymi przez instytucje zbiorowego inwestowania? W szczególności, czy w celu oceny porównywalnego charakteru zgodne z prawem i dopuszczalne jest uwzględnienie wpływu podatków na aktywa i wydatki lub innego podatku, a nie wyłącznie podatku od dochodów instytucji zbiorowego inwestowania, w tym wszelkich podatków szczególnych?

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo per il Lazio (Włochy) w dniu 14 sierpnia 2019 r. – Granarolo SpA/Ministero dell’Ambiente e della Tutela del Territorio e del Mare i in.

(Sprawa C-617/19)

(2019/C 399/26)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Granarolo SpA

Druga strona postępowania: Ministero dell’Ambiente e della Tutela del Territorio e del Mare, Ministero dello Sviluppo Economico, Comitato nazionale per la gestione della Direttiva 2003/87/CE e per il supporto nella gestione delle attività di progetto del protocollo di Kyoto

Pytania prejudycjalne

Czy art. 3 lit. e) dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE, zmienionej dyrektywą 2009/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „urządzenia” obejmuje również sytuację taką jak rozpatrywana w niniejszej sprawie, w której kogenerator zbudowany przez skarżącą na jej obiekcie przemysłowym w celu zapewnienia energii dla jej zakładu produkcyjnego został następnie zbyty, w drodze zbycia części przedsiębiorstwa, innej spółce działającej w sektorze energetycznym na podstawie umowy przewidującej, po pierwsze, przeniesienie na nabywcę urządzenia kogeneracyjnego do produkcji energii elektrycznej i ciepła, świadectw, dokumentów, deklaracji zgodności, licencji, koncesji, zezwoleń i pozwoleń wymaganych do eksploatacji urządzenia oraz prowadzenia działalności, ustanowienie na rzecz nabywcy prawa zabudowy na obszarze zakładu, który jest odpowiedni i służy do eksploatacji oraz utrzymania urządzenia, a także praw służebności na rzecz urządzenia wykorzystywanego jako kogenerator, wraz z otaczającym je obszarem wyłącznym, a po drugie, dostawy energii wyprodukowanej we wspomnianym urządzeniu dokonywane przez nabywcę na rzecz zbywcy przez okres 12 lat, po cenach określonych w umowie?

W szczególności czy pojęcie „technicznych powiązań”, o którym mowa w wymienionym art. 3 lit. e), może obejmować powiązania między kogeneratorem a zakładem produkcyjnym tego rodzaju, że mimo iż ów zakład produkcyjny, należący do innego podmiotu, korzysta z uprzywilejowanych stosunków z kogeneratorem w zakresie dostaw energii (powiązanie poprzez sieć dystrybucji energii, specjalna umowa na dostawy zawarta ze spółką energetyczną będącą nabywcą urządzenia, zobowiązanie się tej spółki do dostarczania minimalnej ilości energii do zakładu produkcyjnego z zastrzeżeniem zwrotu kwoty odpowiadającej różnicy między kosztami dostaw energii na rynku a cenami przewidzianymi w umowie, obniżka cen sprzedaży energii po upływie dziesięciu lat i sześciu miesięcy od daty zawarcia umowy, przyznanie prawa do odkupu kogeneratora w dowolnym czasie przez spółkę zbywającą, konieczność uzyskania zgody spółki zbywającej na wykonanie prac w urządzeniu kogeneracyjnym), może nadal prowadzić działalność nawet w przypadku przerwy w dostawach energii lub w przypadku awarii lub zaprzestania działalności kogeneratora?

Wreszcie, czy w przypadku faktycznego zbycia urządzenia służącego do wytwarzania energii przez podmiot będący producentem, który jest w tym samym miejscu właścicielem zakładu przemysłowego, innej spółce działającej w sektorze energetycznym ze względów związanych z poprawą efektywności, możliwość wydzielenia odpowiednich emisji z zezwolenia ETS posiadanego przez właściciela zakładu przemysłowego, w następstwie zbycia[,] i możliwy skutek w postaci „wycieku” emisji z systemu ETS, spowodowany faktem, że urządzenie służące do wytwarzania energii, rozpatrywane oddzielnie, nie przekroczyło progu kwalifikacyjnego dla „operatorów stanowiących niewielkie źródło emisji”[,] stanowią naruszenie zasady sumowania źródeł, o której mowa w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, czy też przeciwnie, stanowią prostą i zgodną z prawem konsekwencję decyzji organizacyjnych operatorów, która nie jest zakazana przez ETS?

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 23 sierpnia 2019 r. – Sappi Austria Produktions-GmbH & Co KG und Wasserverband „Region Gratkorn-Gratwein”

(Sprawa C-629/19)

(2019/C 399/27)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Sappi Austria Produktions-GmbH & Co KG, Wasserverband „Region Gratkorn-Gratwein”

Druga strona postępowania: Landeshauptmann von Steiermark

Pytania prejudycjalne

Czy w świetle odstępstwa przewidzianego w art. 2 ust. 2 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98 z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylającej niektóre dyrektywy (1) w związku z dyrektywą Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącą oczyszczania ścieków komunalnych i/lub dyrektywą w sprawie osadów ściekowych, zmienioną rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1137/2008 z dnia 22 października 2008 (2) r., osad ściekowy należy uznać za odpad?

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

Czy art. 6 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylającej niektóre dyrektywy pozwala na zaklasyfikowanie substancji jako mającej status produktu ubocznego w rozumieniu funkcjonującego w prawie Unii pojęcia „odpady”, jeżeli do tej substancji dodawany jest ze względów technologicznych niewielki procent innych substancji, które w przeciwnym razie musiałyby zostać uznane za odpady, jeżeli nie ma to wpływu na skład substancji jako całości i przynosi znaczne korzyści dla środowiska naturalnego?

(1) Dz.U. 2008, L 312, s. 3.

(2) Dz.U. 2008, L 311, s. 1.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen (Belgia) w dniu 22 sierpnia 2019 r. – Federale Overheidsdienst Financiën, Openbaar Ministerie/Metalen Galler NV, KGH Belgium NV, LW-Idee GmbH

(Sprawa C-632/19)

(2019/C 399/28)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen

Strony w postępowaniu głównym

Oskarżyciele: Federale Overheidsdienst Financiën, Openbaar Ministerie.

Oskarżeni: Metalen Galler NV, KGH Belgium NV, LW-Idee GmbH.

Pytania prejudycjalne

Czy rozporządzenie Rady (WE) nr 91/2009 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (1) jest nieważne ze względu na naruszenie art. 6 ust. 6, art. 6 ust. 7 i art. 2 ust. 10 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (2) lub też rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (3), ponieważ Komisja nie umożliwiła w odpowiednim czasie chińskim producentom/eksporterom zapoznania się z informacjami dotyczącymi typu produktów, na podstawie których ustalana jest wartość normalna i/lub dlatego, że w ramach obliczania wysokości marginesu dumpingu dla przedmiotowych produktów, porównując wartość normalną produktów producenta z Indii z ceną eksportową podobnych produktów chińskich, Komisja odmówiła uwzględnienia czynników, co do których można dokonać dostosowania, a mających związek z przywozowymi należnościami celnymi nakładanymi na surowce i podatkami pośrednimi w państwie stanowiącym punkt odniesienia, tj. Indiach oraz różnicami w (kosztach) produkcji?

Czy rozporządzenie Rady (WE) nr 91/2009 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej narusza art. 6 ust. 6, art. 6 ust. 7 i art. 2 ust. 10 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej, ponieważ Komisja przekazała informacje o produktach z opóźnieniem, naruszając w ten sposób interesy chińskich producentów/eksporterów?

(1) Dz.U. 2009, L 29, s. 1.

(2) Dz.U. 2009, L 343, s. 51.

(3) Dz.U. 1996, L 56, s. 1.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/25

(Sprawa C-633/19)

(2019/C 399/29)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen

Strony w postępowaniu głównym

Oskarżyciele: Federale Overheidsdienst Financiën, Openbaar Ministerie.

Oskarżeni: Metalen Galler NV, Vollers Belgium NV, LW-Idee GmbH.

Pytania prejudycjalne

Czy rozporządzenie Rady (WE) nr 91/2009 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (1) jest nieważne ze względu na naruszenie art. 6 ust. 6, art. 6 ust. 7 i art. 2 ust. 10 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (2) lub też rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (3), ponieważ Komisja nie umożliwiła w odpowiednim czasie chińskim producentom/eksporterom zapoznania się z informacjami dotyczącymi typu produktów, na podstawie których ustalana jest wartość normalna i/lub dlatego, że w ramach obliczania wysokości marginesu dumpingu dla przedmiotowych produktów, porównując wartość normalną produktów producenta z Indii z ceną eksportową podobnych produktów chińskich, Komisja odmówiła uwzględnienia czynników, co do których można dokonać dostosowania, a mających związek z przywozowymi należnościami celnymi nakładanymi na surowce i podatkami pośrednimi w państwie analogicznym, tj. Indiach oraz różnicami w (kosztach) produkcji?

Czy rozporządzenie Rady (WE) nr 91/2009 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej narusza art. 6 ust. 6, art. 6 ust. 7 i art. 2 ust. 10 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej, ponieważ Komisja przekazała informacje o produktach z opóźnieniem, naruszając w ten sposób interesy chińskich producentów/eksporterów?

Artykuł 1 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 91/2009 nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (ze zmianami) stanowi, że indywidualna stawka cła antydumpingowego stosowana w odniesieniu do Ningbo Jinding Fastener Co. Ltd., Ningbo City i wynosząca 64,4% jest uwarunkowana przedstawieniem organom celnym państw członkowskich ważnej faktury handlowej, która będzie zgodna z wymogami określonymi w załączniku II, a w przypadku nieprzedstawienia takiej faktury obowiązuje stawka celna mająca zastosowanie do wszystkich innych przedsiębiorstw. Czy indywidualna stawka cła antydumpingowego może zostać jeszcze przyznana w ramach wezwania do pokrycia ceł antydumpingowych po wszczęciu dochodzenia przez OLAF wobec dokonującego zgłoszenia w dobrej wierze, gdy OLAF stwierdził, że przedmiotowe elementy złączne nie pochodzą, wbrew wskazaniu, z Indonezji, lecz są w rzeczywistości wytwarzane w Chinach przez przedsiębiorstwo Ningbo Jinding Fastener Co. Ltd., lecz nie istnieje możliwość przedłożenia faktury zawierającej żądaną informację dla potrzeb indywidualnego cła antydumpingowego, ponieważ celem eksporterów było właśnie wprowadzenie w błąd organów państw członkowskich?

(1) Dz.U. 2009, L 29, s. 1.

(2) Dz.U. 2009, L 343, s. 51.

(3) Dz.U. 1996, L 56, s. 1.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Włochy) w dniu 28 sierpnia 2019 r. – Azienda Agricola Ambrosi Nicola Giuseppe i in./Agenzia per le Erogazioni in Agricoltura (AGEA), Ministero delle Politiche Agricole e Forestali

(Sprawa C-640/19)

(2019/C 399/30)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Azienda Agricola Ambrosi Nicola Giuseppe, Azienda Agricola Castagna Giovanni, Soc. Azienda Agricola Castellani Enio, Nereo e Giuliano Ss, Azienda Agricola De Fanti Maria Teresa, Azienda Agricola Giacomazzi Vilmare, Soc. Azienda Agricola Iseo di Lunardi Giampaolo e Silvano Ss, Soc. Azienda Agricola Mastrolat di Mastrotto Franco e Luca Ss, Azienda Agricola Righetti Michele e Damiano, Azienda Agricola Scandola Stefano e Gianni, Azienda Agricola Tadiello Roberto, Azienda Agricola Turazza Mario, Azienda Agricola Zuin Tiziano, 2 B Società Agricola Srl ed Altri, Azienda Agricola Fracasso Claudio, Azienda Agricola Pozzan Mirko

Druga strona postępowania: Agenzia per le Erogazioni in Agricoltura (AGEA), Ministero delle Politiche Agricole e Forestali

Pytania prejudycjalne

Czy art. 1, 2 i 3 rozporządzenia (EWG) nr 856/1984 (1), art. 1 i art. 2 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 3950/1992 (2); art. 1 ust. 1 i art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1788/2003 (3) oraz art. 55, 64 i 65 rozporządzenia (WE) nr 1234/07 (4) wraz z załącznikami, w zakresie, w jakim mają one na celu ochronę równowagi między popytem a podażą na przetwory mleczne na rynku UE, należy interpretować w ten sposób, że z obliczania „kwot mlecznych” wyłączają one przeznaczoną na wywóz do państw nienależących do UE produkcję serów objętych ChNP, w sposób zgodny z celami ochrony określonymi dla wspomnianych przetworów w art. 13 rozporządzenia (EWG) nr 2081/1992 (5), jak potwierdzono w art. 4 i 13 rozporządzenia 510/2006 (6) oraz w art. 4 i 13 rozporządzenia 1151/2012 (7), zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 32 (dawny art. 27), art. 39 (dawny art. 33), art. 40 (dawny art. 34), art. 41 (dawny art. 35) TFUE?

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej, czy wspomniane przepisy, zgodnie z ich powyższą interpretacją, stoją na przeszkodzie włączeniu do indywidualnych ilości referencyjnych kwot mleka przeznaczonych do produkcji serów ChNP przeznaczonych na wywóz poza Unię Europejską, jak wynika z art. 2 dekretu z mocą ustawy nr 49 z dnia 28 marca 2003 r., przekształconego ze zmianami w ustawę nr 119 z dnia 30 maja 2003 r., i art. 2 ustawy nr 468 z dnia 26 listopada 1992 r., w zakresie, w jakim jest on przywołany w wyżej wymienionym art. 2 dekretu z mocą ustawy nr 49/2003?

Tytułem ewentualnym, na wypadek, gdyby przedstawiona wykładnia została uznana za nieprawidłową,

czy art. 1, 2 i 3 rozporządzenia (EWG) nr 856/1984; art. 1 i art. 2 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 3950/1992; art. 1 ust. 1 i art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1788/2003 oraz art. 55, 64 i 65 rozporządzenia (WE) nr 1234/07 oraz załączniki do niego (wraz z krajowymi przepisami włoskimi stanowiącymi ich transpozycję, zawartymi w art. 2 dekretu z mocą ustawy nr 49 z dnia 28 marca 2003 r., przekształconego ze zmianami w ustawę nr 119 z dnia 30 maja 2003 r., i w art. 2 ustawy nr 468 z dnia 26 listopada 1992 r., w zakresie, w jakim jest on przywołany we wspomnianym art. 2 dekretu z mocą ustawy nr 49/2003), które włączają, a nie wyłączają z obliczenia ilości przyznanej państwom członkowskim mleko wykorzystywane do produkcji serów objętych ChNP wywożonych lub przeznaczonych na rynek państw nienależących do Unii Europejskiej i w zakresie tego wywozu, są sprzeczne z celami ochrony określonymi w rozporządzeniu (EWG) nr 2081/1992, które chroni produkty objęte ChNP, ze szczególnym uwzględnieniem art. 13, jak potwierdzono w rozporządzeniu (WE) nr 510/2006 i rozporządzeniu 1151/2012, a także w odniesieniu do celów ochrony określonych w art. 4 tego rozporządzenia, oraz czy są one ponadto sprzeczne z art. 32 (dawny art. 27), art. 39 (dawny art. 33), art. 40 (dawny art. 34), art. 41 (dawny art. 35) TFUE, jak również z zasadami: pewności prawa, ochrony uzasadnionych oczekiwań, proporcjonalności i niedyskryminacji oraz swobodnej inicjatywy gospodarczej dla celów wywozu poza UE?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 856/z dnia 31 marca 1984 r. zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 804/68 w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze mleka i przetworów mlecznych (Dz.U. 1984, L 90, s. 10).

(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3950/92 z dnia 28 grudnia 1992 r. ustanawiające opłatę wyrównawczą w sektorze mleka i przetworów mlecznych (Dz.U. 1992, L 405, s. 1).

(3) Rozporządzenie (WE) nr 1788/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające opłatę wyrównawczą w sektorze mleka i przetworów mlecznych (Dz.U. 2003, L 270, s. 123).

(4) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku) (Dz.U. 2007, L 299, s. 1).

(5) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2081/92 z dnia 14 lipca 1992 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. 1992, L 208, s. 1).

(6) Rozporządzenie Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. 2006, L 93, s. 12).

(7) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. 2012, L 343, s. 1).

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Central Administrativo Norte (Portugalia) w dniu 30 sierpnia 2019 r. – RESOPRE - Sociedade Revendedora de Aparelhos de Precisão, SA/Município de Peso da Régua

(Sprawa C-643/19)

(2019/C 399/31)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Central Administrativo Norte

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca/wnosząca odwołanie: RESOPRE - Sociedade Revendedora de Aparelhos de Precisão, SA

Druga strona postępowania: Município de Peso da Régua

Pytania prejudycjalne

Czy prawo Unii Europejskiej (w szczególności art. 56 ust. 1 oraz art. 60 ust. 4 dyrektywy 2014/24/[UE] (1), jak również zasada wolnej konkurencji) dopuszcza, by instrukcje dla oferentów dotyczące przedumownego etapu postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, którego przedmiotem jest udzielenie koncesji na użytkowanie działek gruntu w celu zainstalowania i eksploatacji parkometrów oraz kontroli przestrzegania obowiązujących w gminie przepisów uchwały o strefach płatnego parkowania czasowego, stanowiły, iż oferenci zobowiązani są zaprezentować oprogramowanie i urządzenie (parkometr), które mają być dostarczone, w celu wykazania zgodności zarówno z wymaganiami określonymi w specyfikacji warunków zamówienia, jak i cechami opisanymi w ofertach, oraz przewidywały kryterium udzielenia zamówienia dotyczące „odpowiedniego pod względem technicznym i funkcjonalnym charakteru rozwiązania”, który zostanie oceniony na podstawie przeprowadzonej prezentacji (zobacz pkt 16 i 17 instrukcji dla oferentów)?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (Dz.U. 2004, L 94, s. 65).

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Milano (Włochy) w dniu 2 września 2019 r. – KO przeciwko Fallimento Consulmarketing SpA

(Sprawa C-652/19)

(2019/C 399/33)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale di Milano

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca sprzeciw: KO

Druga strona postępowania: Fallimento Consulmarketing SpA

Pytania prejudycjalne

Czy zasady równego traktowania i niedyskryminacji zawarte w klauzuli 4 dyrektywy 99/70/WE (1) w sprawie warunków zatrudnienia stoją na przeszkodzie przepisom art. 1 akapit drugi i art. 10 decreto legislativo [dekretu legislacyjnego] 23/15, które, w odniesieniu do niezgodnych z prawem zwolnień grupowych ze względu na naruszenie kryteriów selekcji, przewidują dwa różne systemy ochrony, zgodnie z którymi w ramach tej samej procedury zapewniona jest odpowiednia, skuteczna i odstraszająca ochrona stosunków pracy na czas nieokreślony nawiązanych przed dniem 7 marca 2015 r., w odniesieniu do których przewidziano środki zaradcze w postaci przywrócenia do pracy i opłacenia składek przez pracodawcę, natomiast wprowadzają ochronę o charakterze wyłącznie odszkodowawczym w ramach minimalnej i maksymalnej granicy, o mniejszej skuteczności i mniejszym oddziaływaniu odstraszającym w odniesieniu do stosunków pracy na czas określony o takim samym stażu pracy, ponieważ zostały one nawiązane przed wspomnianą datą, lecz zostały przekształcone w stosunki pracy na czas nieokreślony po dniu 7 marca 2015 r.?

Czy przepisy art. 20 i 30 Karty praw podstawowych oraz dyrektywy 98/59/WE (2) stoją na przeszkodzie przepisowi takiemu jak zawarty w art. 10 dekretu legislacyjnego nr 23/15, który wprowadza jedynie w odniesieniu do pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony (lub pracowników, których stosunek pracy na czas określony został przekształcony w stosunek pracy na czas nieokreślony), począwszy od dnia 7 marca 2015 r., przepis, zgodnie z którym w przypadku niezgodnego z prawem zwolnienia grupowego ze względu na naruszenie kryteriów selekcji, w odróżnieniu od innych podobnych stosunków pracy uprzednio nawiązanych i objętych tą samą procedurą, nie jest przewidziane przywrócenie do pracy, natomiast wprowadza konkurencyjny system ochrony, który ma charakter wyłącznie odszkodowawczy, nieodpowiedni do przywrócenia skutków ekonomicznych wynikających z utraty zatrudnienia i mniej korzystny niż inny współistniejący system mający zastosowanie do innych pracowników, których stosunki pracy mają takie same cechy, z wyjątkiem daty przekształcenia lub nawiązania stosunku pracy?

(1) Dyrektywa Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. 1999, L 175, s. 43).

(2) Dyrektywa Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstwa państw członkowskich odnoszącego się do zwolnień grupowych (Dz.U. 1998, L 225, s. 16).

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/30

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 26 czerwca 2019 r. w sprawie T-466/16, NRW.Bank/SRB, wniesione w dniu 4 września 2019 r. przez NRW.Bank

(Sprawa C-662/19 P)

(2019/C 399/35)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: NRW.Bank (przedstawiciele: adwokaci J. Seitz, J. Witte i D. Flore)

Druga strona postępowania: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB), Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

1.	uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 26 czerwca 2019 r. w sprawie T-466/16 oraz stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej i drugiej strony postępowania dotyczącej rocznej składki strony skarżącej na rzecz funduszu restrukturyzacji za rok składkowy 2016;

2.	posiłkowo, uchylenie wskazanego w pkt 1 wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

3.	obciążenie kosztami drugiej strony postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi dwa zarzuty:

Po pierwsze, jego skarga o stwierdzenie nieważności nie została - w przeciwieństwie do tego, co stwierdził Sąd – złożona po terminie w rozumieniu art. 263 akapit szósty TFUE. Decyzja strony pozwanej dotycząca rocznej składki strony skarżącej na rzecz fundusz restrukturyzacji za rok 2016 opiera się bowiem na dwóch następujących po sobie decyzjach strony pozwanej, czyli tak zwanych „pierwszej decyzji SRB” i „drugiej decyzji SRB”. Obie decyzje SRB były skierowane jedynie do krajowego organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (zwanego dalej „FMSA”), a strona skarżąca nie została o nich bezpośrednio poinformowana, ani nie zostały one jej przekazane. Strona skarżąca dowiedziała się o możliwym istnieniu tych decyzji SRB (a nie o ich treści) jedynie poprzez decyzje FMSA w sprawie poboru, czyli tak zwane „pierwsza decyzja FMSA” i „druga decyzja FMSA”.

W przeciwieństwie do ustaleń Sądu decydującą okolicznością do celów obliczenia terminu na złożenie skargi o stwierdzenie nieważności jest zatem jedynie dzień doręczenia stronie skarżącej drugiej decyzji FMSA. Druga decyzja SRB zastąpiła bowiem pierwszą decyzję SRB.

Jednak nawet przy założeniu, że druga decyzja SRB nie zastąpiła całkowicie pierwszej decyzji SRB, lecz ją tylko zmieniła, początek biegu terminu na złożenie skargi – zgodnie z orzecznictwem – także opierałby się na dniu doręczenia stronie skarżącej drugiej decyzji FMSA.

Strona skarżąca uważa ponadto, że – w przeciwieństwie do ustaleń Sądu – biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy, nie była ona zobowiązana do żądania pierwszej decyzji SRB oraz do zaznajomienia się w ten sposób z treścią tej decyzji i jej uzasadnieniem. Otóż taki obowiązek nie powstaje w żadnym razie, gdy – tak jak w niniejszym przypadku – brak jest pewności zarówno co do osoby zainteresowanej, jak i co do przedmiotu rzekomego wymogu złożenia wniosku.

Wreszcie, już na podstawie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, a w każdym razie z uwagi na usprawiedliwiony błąd należy uznać, że termin na złożenie skargi został zachowany.

Po drugie, Sąd popełnił błąd, uznając, że strona skarżąca nie przedstawiła żadnych zarzutów ani argumentów w odniesieniu do drugiej decyzji SRB. Stwierdzenie to narusza wynikające z art. 47 akapit drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawo skarżącej do bycia wysłuchaną. Sąd pominął szereg uwag przedstawionych przez stronę skarżącą i nie uwzględnił ich w jego orzeczeniu, pozbawiając tym samym stronę skarżącą sprawiedliwego procesu.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/31

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Gera (Niemcy) w dniu 6 września 2019 r. – MM/Volkswagen AG

(Sprawa C-663/19)

(2019/C 399/36)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Gera

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: MM

Strona pozwana: Volkswagen AG

Pytania prejudycjalne

Czy § 6 ust. 1 i § 27 ust. 1 Verordnung über die EG-Genehmigung für Kraftfahrzeuge und ihre Anhänger sowie für Systeme, Bauteile und selbstständige technische Einheiten für diese Fahrzeuge (rozporządzenia o homologacji typu WE pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, Niemcy, zwanego dalej „EG-FGV”) (1) względnie art. 18 ust. 1 i art. 26 ust. 1 dyrektywy 2007/46/WE (2) należy interpretować w ten sposób, że producent narusza obowiązek wydania ważnego certyfikatu zgodnie z § 6 ust. 1 EG-FGV (względnie obowiązek przedstawienia certyfikatu zgodności w myśl art. 18 ust. 1 dyrektywy 2007/46/WE), jeżeli zamontował w pojeździe zabronione urządzenie ograniczające skuteczność działania w rozumieniu art. 5 ust. 2 i art. 3 pkt 10 rozporządzenia (WE) nr 715/2007 (3), a wprowadzenie takiego pojazdu do obrotu narusza zakaz wprowadzania do obrotu pojazdu nieposiadającego ważnego certyfikatu zgodności w myśl § 27 ust. 1 EG-FGV (względnie zakaz sprzedaży bez ważnego certyfikatu zgodności w rozumieniu art. 26 ust. 1 dyrektywy 2007/46/WE)?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej:

1a)

Czy celem § 6 i § 27 EG-FGV względnie art. 18 ust. 1, art. 26 ust. 1 i art. 46 dyrektywy 2007/46/WE jest ochrona również klienta końcowego, a – w przypadku odsprzedaży na rynku wtórnym – w szczególności kolejnego nabywcy samochodu, także w odniesieniu do jego swobody rozporządzania i majątku? Czy nabycie używanego pojazdu, który wprowadzono do obrotu bez ważnego certyfikatu zgodności, jest objęte zakresem niebezpieczeństw, których zapobieżeniu miało służyć ustanowienie tych norm?

Czy celem art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 715/2007 jest ochrona również klienta końcowego, a – w przypadku odsprzedaży na rynku wtórnym – w szczególności kolejnego nabywcy samochodu, także w odniesieniu do jego swobody rozporządzania i majątku? Czy nabycie używanego pojazdu, w którym zamontowano zabronione urządzenie ograniczające skuteczność działania, jest objęte zakresem niebezpieczeństw, których zapobieżeniu miało służyć ustanowienie tej normy?

Czy § 6 i § 27 EG-FGV czy też art. 18 ust. 1, art. 26 ust. 1 i art. 46 dyrektywy 2007/46/WE oraz art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 715/2007 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku ich naruszenia przy określaniu rozmiaru szkody poniesionej przez klienta końcowego należy zaniechać uwzględnienia odszkodowania za rzeczywiste użytkowanie pojazdu w całości lub w części (w danym wypadku, w jaki sposób czy też w jakim zakresie?), jeżeli klient końcowy ze względu na to naruszenie może żądać i żąda unieważnienia umowy sprzedaży pojazdu? Czy wykładnia ta ulega jakiejkolwiek zmianie, jeżeli naruszenie wiąże się z wprowadzeniem w błąd organów udzielających homologacji i klientów końcowych w zakresie spełnienia wszystkich przesłanek homologacji i nieograniczonej dopuszczalności użytkowania pojazdu w ruchu drogowym, a naruszenia i wprowadzenia w błąd dopuszczono się w celu ograniczenia kosztów i maksymalizacji zysków poprzez duży zbyt przy jednoczesnym zapewnieniu sobie przewagi konkurencyjnej kosztem nieświadomych klientów?

(1) EG-Fahrzeuggenehmigungsverordnung z dnia 3 lutego 2011 r. (BGBl. I, s. 126), ostatnio zmienione przez art. 7 rozporządzenia z dnia 23 marca 2017 r. (BGBl. I, s. 522).

(2) Dyrektywa 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiająca ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (Dz.U. 2007, L 263, s. 1).

(3) Rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów (Dz.U. 2007, L 171, s.1).

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/32

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa (Senāts) (Łotwa) w dniu 18 września 2019 r. – SIA „Soho Group”/Patērētāju tiesību aizsardzības centrs

(Sprawa C-686/19)

(2019/C 399/37)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa (Senāts)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca/wnosząca odwołanie: SIA „Soho Group”

Druga strona postępowania: Patērētāju tiesību aizsardzības centrs

Pytania prejudycjalne

Czy pojęcie „całkowitego kosztu kredytu ponoszonego przez konsumenta”, zdefiniowane w art. 3 lit. g) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE (1) z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG, stanowi autonomiczne pojęcie prawa Unii Europejskiej?

Czy koszty z tytułu przedłużenia terminu spłaty kredytu są objęte zakresem pojęcia „całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta”, zdefiniowanego w art. 3 lit. g) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG, w sytuacji takiej jak w niniejszej sprawie, jeżeli postanowienia dotyczące przedłużenia terminu spłaty kredytu stanowią część postanowień i warunków umowy o kredyt uzgodnionych między kredytobiorcą a kredytodawcą?

(1) Dz.U. 2008, L 133, s. 166.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/33

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Belgia) w dniu 25 września 2019 r. – G.M.A./État belge

(Sprawa C-710/19)

(2019/C 399/39)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: G.M.A.

Strona pozwana: État belge

Pytania prejudycjalne

Czy art. 45 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej należy interpretować i stosować w ten sposób, że przyjmujące państwo członkowskie ma obowiązek, po pierwsze, wyznaczenia osobie poszukującej pracy rozsądnego terminu, umożliwiającego jej zapoznanie się z ofertami zatrudnienia, które mogą spełniać jej wymagania, i podjęcie środków niezbędnych do uzyskania zatrudnienia, po drugie, przyjęcia, że termin na poszukiwanie pracy nie może w żadnym przypadku być krótszy niż sześć miesięcy, i po trzecie, zezwolenia na pobyt na swoim terytorium osobie poszukującej pracy przez cały okres przed upływem tego terminu, nie wymagając od niej wykazania rzeczywistej szansy na zatrudnienie?

Czy art. 15 i 31 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich (1) oraz art. 41 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także ogólne zasady pierwszeństwa prawa Unii Europejskiej oraz skuteczności dyrektyw należy interpretować i stosować w ten sposób, że sądy krajowe przyjmującego państwa członkowskiego przy rozpoznawaniu skargi o uchylenie decyzji, w której odmówiono uznania prawa obywatela Unii do pobytu przekraczającego trzy miesiące, mają obowiązek uwzględnienia nowych okoliczności zaistniałych po wydaniu decyzji przez organy krajowe, jeśli mogą one zmienić sytuację zainteresowanej osoby w taki sposób, że sytuacja ta nie pozwala już na ograniczenie prawa pobytu tej osoby w przyjmującym państwie członkowskim?

(1) Dyrektywa 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium Państw Członkowskich, zmieniająca rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylająca dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (Dz.U. 2004, L 158, s. 77).

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/34

Skarga wniesiona w dniu 3 października 2019 r. – Komisja Europejska/Republika Bułgarii

(Sprawa C-730/19)

(2019/C 399/40)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Marinova, E. Manhaeve)

Strona pozwana: Republika Bułgarii

Żądania strony skarżącej

Komisja Europejska wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, że Republika Bułgarii uchybiła swoim zobowiązaniom określonym w art. 13 ust. 1 w związku z załącznikiem XI do dyrektywy 2008/50/WE (1), ponieważ systematycznie i stale nie przestrzega ona na obszarze BG0006 (Południowozachodni):

i)	od 2007 r., okresowej godzinnej wartości dopuszczalnej SO2;

ii)	od 2007 r., z wyjątkiem 2010 r. i 2012 r., okresowej dobowej wartości dopuszczalnej SO2;

—

stwierdzenie, że od dnia 11 czerwca 2010 r. Republika Bułgarii nie wykonuje swych zobowiązań określonych w art. 23 ust. 1 w związku z załącznikiem XV, rozdział A dyrektywy 2008/50/WE, a w szczególności zobowiązań określonych w art. 23 ust. 1 akapit drugi związanych z zapewnieniem możliwie najkrótszego okresu przekroczenia wspomnianych dopuszczalnych wartości SO2 na obszarze BG0006 (Południowozachodni);

—	obciążenie Republiki Bułgarii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W pierwszej kolejności Komisja jest zdania, że Bułgaria naruszyła przepisy zawarte w art. 13 ust. 1 w związku z załącznikiem XI do dyrektywy 2008/50/WE w zakresie, w jakim na obszarze BG0006 (Południowozachodni) systematycznie i stale nie przestrzega się godzinnych i dziennych dopuszczalnych wartości SO2.

W drugiej kolejności Komisja jest zdania, że Bułgaria naruszyła przepisy zawarte w art. 23 ust. 1 akapit drugi w związku z załącznikiem XV, rozdział A dyrektywy 2008/50/WE w zakresie, w jakim od dnia 11 czerwca 2010 r. nie uwzględniła ona w swoim planie dotyczącym jakości powietrza odpowiednich środków, aby zapewnić, że okres przekroczenia jest możliwie najkrótszy.

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy, Dz.U. 2008, L 152, s. 1.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/35

Skarga wniesiona w dniu 9 października 2019 r. – Parlament Europejski/Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-743/19)

(2019/C 399/41)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Parlament Europejski (przedstawiciele: L. Visaggio, I. Anagnostopoulou, C. Biz, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji (UE) 2019/1199 z dnia 13 czerwca 2019 r. (1).

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W zarzucie pierwszym Parlament podnosi brak uprawnień autora zaskarżonej decyzji, czy będzie to Rada, czy też ogół państw członkowskich, do określenia lokalizacji siedziby Europejskiego Urzędu ds. Pracy. Parlament jest bowiem zdania, że art. 341 TFUE nie stanowi właściwej podstawy prawnej dla określenia siedziby organów Unii takich jak agencje zdecentralizowane. W niniejszym przypadku Europejski Urząd ds. pracy został ustanowiony przez ustawodawcę Unii rozporządzeniem (UE) 2019/1149 (2), przyjętym na podstawie art. 46 i 48 TFUE zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą. Parlament twierdzi, że art. 341 TFUE nie pozbawia ustawodawcy Unii, który ustanowił Europejski Urząd ds. Pracy, jego uprawnienia do podjęcia decyzji o lokalizacji siedziby tego Urzędu, poprzez przyznanie jej państwom członkowskim., i że wobec tego ów przepis nie może stanowić ważnej podstawy prawnej zaskarżonej decyzji.

W zarzucie drugim, podniesionym tytułem ewentualnym na wypadek gdyby Trybunał uznał, że art. 341 TFUE stanowi właściwą podstawę prawną dla zaskarżonej decyzji, Parlament podnosi całkowity brak uzasadnienia rzeczonej decyzji. Parlament twierdzi, że jako akt prawny Unii, zaskarżona decyzja podlega obowiązkowi uzasadnienia ustanowionemu w art. 296 akapit drugi TFUE, którego jednak w najmniejszym stopniu nie spełnia, ponieważ powody, dla których Bratysława została wybrana na siedzibę Europejski Urząd ds. Pracy, pozostały całkowicie nieokreślone.

(1) Decyzja podjęta za wspólnym porozumieniem przedstawicieli rządów państw członkowskich (UE) 2019/1199 z dnia 13 czerwca 2019 r. w sprawie lokalizacji siedziby Europejskiego Urzędu ds. Pracy (Dz.U. 2019 L 189, s. 68).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1149 z dnia 20 czerwca 2019 r. ustanawiające Europejski Urząd ds. Pracy, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 883/2004, (UE) nr 492/2011 i (UE) 2016/589 oraz uchylające decyzję (UE) 2016/344, (Dz.0.U 2019 L 186, s. 21).

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/36

Skarga wniesiona w dniu 10 października 2019 r. – Komisja Europejska/Republika Włoska

(Sprawa C-744/19)

(2019/C 399/42)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Tricot, G. Gattinara, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

Komisja wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, że

—

nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do pełnego wykonania dyrektywy Rady 2013/59/Euratom z dnia 5 grudnia 2013 r. ustanawiającej podstawowe normy bezpieczeństwa w celu ochrony przed zagrożeniami wynikającymi z narażenia na działanie promieniowania jonizującego oraz uchylająca dyrektywy 89/618/Euratom, 90/641/Euratom, 96/29/Euratom, 97/43/Euratom i 2003/122/Euratom (1)

—	oraz nie przekazując Komisji przepisów tego rodzaju,

—	Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom nałożonym na nią przez art. 106 tej dyrektywy;

2)	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W jedynym zarzucie skargi Komisja podnosi, że ani nie przyjmując, ani nie przekazując Komisji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do pełnego wykonania dyrektywy 2013/59, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom spoczywającym na niej na mocy art. 106 tej dyrektywy.

(1) Dz.U. 2014, L 13, s. 1.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/37

Wyrok Sądu z dnia 17 września 2019 r. – Włochy i Eurallumina/Komisja

(Sprawy połączone T-119/07 i T-207/07) (1)

(Pomoc państwa - Dyrektywa 2003/96/WE - Podatek akcyzowy od olejów mineralnych - Oleje mineralne wykorzystywane jako paliwo przy produkcji tlenku glinu - Zwolnienie z podatku akcyzowego - Selektywny charakter - Wytyczne w sprawie krajowej pomocy regionalnej - Wspólnotowe wytyczne dotyczące pomocy państwa na rzecz ochrony środowiska naturalnego z 2001 r. - Uzasadnione oczekiwania - Domniemanie zgodności z prawem aktów wydanych przez instytucje - Zasada dobrej administracji - Obowiązek uzasadnienia - Sprzeczność w uzasadnieniu)

(2019/C 399/43)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca w sprawie T-119/07: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierany przez G. Aiella i P. Garofolego, avvocati dello Stato)

Strona skarżąca w sprawie T-207/07: Eurallumina SpA (Portoscuso, Włochy) (przedstawiciele: początkowo L. Martin Alegi, R. Denton i E. Cormack, następnie L. Martin Alegi, R. Denton, A. Stratakis i L. Philippou, solicitors)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: w sprawie T-119/07, V. Di Bucci, N. Khan, G. Conte i K. Walkerová, pełnomocnicy, i w sprawie T-207/07, początkowo V. Di Bucci, N. Khan, G. Conte i K. Walkerová, następnie N. Khan i V. Bottka, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądania stwierdzenia nieważności, w całości lub w części, decyzji Komisji 2007/375/WE z dnia 7 lutego 2007 r. w sprawie zwolnienia z podatku akcyzowego od olejów mineralnych wykorzystywanych jako paliwo do produkcji tlenku glinu w Gardanne, w regionie Shannon oraz na Sardynii wprowadzonego odpowiednio przez Francję, Irlandię i Włochy [C 78/2001 (ex NN 22/01), C 79/2001 (ex NN 23/01) i C 80/2001 (ex NN 26/01)] (Dz.U. 2007, L 147, s. 29), w zakresie, w jakim Komisja stwierdza w niej istnienie pomocy państwa przyznanej przez Republikę Włoską od dnia 1 stycznia 2004 r. na podstawie zwolnienia z podatku akcyzowego od olejów mineralnych wykorzystywanych jako paliwo do produkcji tlenku glinu na Sardynii (Włochy) oraz nakazuje Republice Włoskiej odzyskanie rzeczonej pomocy lub anulowanie bądź wstrzymanie jej wypłaty.

Sentencja

1)	Skargi zostają oddalone.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania w sprawie T-119/07.

3)	Eurallumina SpA zostaje obciążona kosztami postępowania w sprawie T-207/07.

(1) Dz.U. C 129 z 9.6.2007.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/38

Wyrok Sądu z dnia 17 września 2019 r. – Irlandia i Aughinish Alumina/Komisja

(Sprawy połączone T-129/07 i T-130/07) (1)

(2019/C 399/44)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca w sprawie T-129/07: Irlandia (przedstawiciele: początkowo D. O’Hagan i E. Alkin, następnie E. Alkin, E. Creedon i A. Joyce, wreszcie E. Alkin, A. Joyce, M. Browne i G. Hodge, pełnomocnicy, wpierani przez P. McGarry’ego, SC)

Strona skarżąca w sprawie T-130/07: Aughinish Alumina Ltd (Askeaton, Irlandia) (przedstawiciele: początkowo J. Handoll i C. Waterson, następnie C. Waterson i C. Little, solicitors)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo V. Di Bucci, N. Khan, G. Conte i K. Walkerová, następnie N. Khan i V. Bottka, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądania stwierdzenia nieważności – w całości lub w części – decyzji Komisji 2007/375/WE z dnia 7 lutego 2007 r. w sprawie zwolnienia z podatku akcyzowego od olejów mineralnych wykorzystywanych jako paliwo do produkcji tlenku glinu w Gardanne, w regionie Shannon oraz na Sardynii wprowadzonego odpowiednio przez Francję, Irlandię i Włochy [C 78/2001 (ex NN 22/01), C 79/2001 (ex NN 23/01) i C 80/2001 (ex NN 26/01)] (Dz.U. 2007, L 147, s. 29), w zakresie, w jakim Komisja stwierdza w niej istnienie pomocy państwa przyznanej przez Irlandię od dnia 1 stycznia 2004 r. na podstawie zwolnienia z podatku akcyzowego od olejów mineralnych wykorzystywanych jako paliwo do produkcji tlenku glinu w regionie Shannon (Irlandia) oraz nakazuje Irlandii odzyskanie rzeczonej pomocy lub anulowanie czy wstrzymanie jej wypłaty.

Sentencja

1)	Skargi zostają oddalone.

2)	Irlandia zostaje obciążona kosztami postępowania w sprawie T-129/07.

3)	Aughinish Alumina Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania w sprawie T-130/07.

(1) Dz.U. C 140 z 23.6.2007.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/39

Wyrok Sądu z dnia 19 września 2019 r. – FIH Holding i FIH/Komisja

(Sprawa T-386/14 RENV) (1)

(Pomoc państwa - Sektor bankowy - Pomoc przyznana FIH w formie przeniesienia aktywów o obniżonej wartości do nowej spółki zależnej i późniejszego ich odkupu przez duńską spółkę stabilności finansowej - Pomoc państwa na rzecz banków w okresie kryzysu gospodarczego - Decyzja uznająca pomoc za zgodną z rynkiem wewnętrznym - Dopuszczalność - Obliczenie kwoty pomocy - Oczywisty błąd w ocenie)

(2019/C 399/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: FIH Holding A/S (Kopenhaga, Dania) i FIH A/S, dawniej FIH Erhvervsbank A/S (Kopenhaga) (przedstawiciel: adwokat O. Koktvedgaard)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, A. Bouchagiar i K. Blanck, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2014/884/UE z dnia 11 marca 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.34445 (12/C) wdrożonej przez Danię na rzecz przeniesienia aktywów związanych z nieruchomościami z FIH do duńskiej spółki stabilności finansowej (Dz.U. 2014, L 357, s. 89).

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji 2014/884/UE z dnia 11 marca 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.34445 (12/C) wdrożonej przez Danię na rzecz przeniesienia aktywów związanych z nieruchomościami z FIH do duńskiej spółki stabilności finansowej.

2)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez FIH Holding A/S i FIH A/S.

(1) Dz.U. C 253 z 4.8.2014.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/39

Wyrok Sądu z dnia 12 września 2019 r. – Achemos Grupė i Achema/Komisja

(Sprawa T-417/16) (1)

(Pomoc państwa - Pomoc dla Klaipėdos Nafta w celu budowy w porcie morskim w Kłajpedzie terminalu LNG i zarządzania nim - Decyzja uznająca pomoc za zgodną z rynkiem wewnętrznym - Artykuł 106 ust. 2 TFUE - Artykuł 107 ust. 3 lit. c) TFUE - Decyzja o niewnoszeniu zastrzeżeń - Bezpieczeństwo dostaw - Usługa w ogólnym interesie gospodarczym)

(2019/C 399/46)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Achemos Grupė UAB (Wilno, Litwa) i Achema AB (Janów, Litwa) (przedstawiciele: początkowo R. Martens i C. Maczkovics, następnie R. Martens i V. Ostrovskis, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: É. Gippini Fournier, N. Kuplewatzky i L. Armati, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Litewska (przedstawiciele: początkowo D. Kriaučiūnas i R. Dzikovič, następnie R. Dzikovič, pełnomocnicy), Klaipėdos Nafta AB (Kłajpeda, Litwa) (przedstawiciele: K. Kačerauskas i V. Vaitkutė Pavan, adwokaci)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2013) 7884 final z dnia 20 listopada 2013 r., w której pomoc państwa SA.36740 (2013/NN) przyznana przez Litwę na rzecz Klaipedos Nafta – Terminal LNG, została uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym (Dz.U. 2016, C 161, s. 1)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Achemos Grupė UAB i Achema AB pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Republika Litewska i Klaipėdos Nafta AB pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 371 z 10.10.2016.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/40

Wyrok Sądu z dnia 19 września 2019 r. – FV/Rada

(Sprawa T-153/17) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Sprawozdania z oceny - Postępowanie w sprawie oceny 2014 i 2015 - Interes prawny - Obowiązek uzasadnienia - Oczywisty błąd w ocenie - Obowiązek staranności)

(2019/C 399/47)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: FV (przedstawiciel: adwokat S. Pappas)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i R. Meyer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniesione na podstawie art. 270 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności sprawozdań z oceny skarżącej za okresy od 1 stycznia do 31 grudnia 2014 r. i od 1 stycznia do 31 grudnia 2015 r., przyjętych ostatecznie w dniu 5 grudnia 2016 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	FV pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Radę Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. C 382 z 13.11.2017.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/41

Wyrok Sądu z dnia 19 września 2019 r. – WhiteWave Services/EUIPO – Fernandes (VeGa one)

(Sprawa T-176/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego znaku towarowego Unii Europejskiej VeGa one - Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską jako wcześniejszy słowny znak towarowy Vegas - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 399/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: WhiteWave Services, Inc. (Broomfield, Kolorado, Stany Zjednoczone), dopuszczona do wstąpienia do sprawy w miejsce Sequel Naturals ULC (przedstawiciel: adwokat H. Lindström)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: P. Sipos, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Carlos Fernandes (Groß-Umstadt, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Stein)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 9 stycznia 2017 r. (sprawa R 2466/2015-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy C. Fernandesem a Sequel Naturals.

Sentencja

1)	WhiteWave Services, Inc. zostaje dopuszczona do wstąpienia do sprawy w miejsce Sequel Naturals ULC jako strona skarżąca.

2)	Skarga zostaje oddalona.

3)	WhiteWave Services pokrywa, poza własnymi kosztami postępowania, koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

4)	Carlos Fernandes pokrywa własne koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 144 z 8.5.2017.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/42

Wyrok Sądu z dnia 19 września 2019 r. – Zehejiang Jndia Pipeline Industry/Komisja

(Sprawa T-228/17) (1)

(Dumping - Przywóz niektórych spawanych doczołowo łączników rur i przewodów rurowych ze stali nierdzewnej, nawet obrobionych, pochodzących z Chin i Tajwanu - Nałożenie ostatecznych ceł antydumpingowych - Wartość normalna - Dostosowania - Oczywisty błąd w ocenie - Obowiązek uzasadnienia)

(2019/C 399/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Zehejiang Jndia Pipeline Industry Co. Ltd (Wenzhou, Chiny) (przedstawiciel: S. Hirsbrunner, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche, N. Kuplewatzky i E. Schmidt, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: B. Driessen i H. Marcos Fraile, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga oparta na art. 263 TFUE, zmierzająca do stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/141 z dnia 26 stycznia 2017 r. nakładającego ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych spawanych doczołowo łączników rur i przewodów rurowych ze stali nierdzewnej, nawet obrobionych, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Tajwanu (Dz.U. 2017, L 22, s. 14).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Zhejiang Jndia Pipeline Industry Co. Ltd zostaje obciążona, poza kosztami własnymi, również kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)	Rada Unii Europejskiej pokrywa koszty własne.

(1) Dz.U. C 195 z 19.6.2017.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/42

Wyrok Sądu z dnia 20 września 2019 r. – Dehousse/Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

(Sprawa T-433/17) (1)

(Dostęp do dokumentów - Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej - Dokumenty znajdujące się w posiadaniu instytucji w ramach jej działalności administracyjnej - Wniosek o udostępnienie dokumentów złożony przez byłego sędziego Sądu - Częściowa odmowa dostępu - Odpowiedzialność pozaumowna Unii)

(2019/C 399/50)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Franklin Dehousse (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i S. Rodrigues)

Strona pozwana: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (przedstawiciele: J. Inghelram, Á. Almendros Manzano i V. Hanley-Emilsson, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 18 maja i z dnia 22 maja 2017 r., w których Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej odmówił uwzględnienia wniosków o udostępnienie pewnych dokumentów, złożonych przez skarżącego odpowiednio w dniu 27 stycznia 2017 r. i w dniu 14 grudnia 2016 r., a po drugie, oparte na art. 268 TFUE żądanie zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej skarżący miał doznać wskutek zawinionego zachowania Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, gdy TSUE odmówił uwzględnienia wniosków o udzielenie informacji złożonych przez skarżącego między dniem 15 lipca a dniem 10 sierpnia 2016 r.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji z dnia 18 maja 2017 r. w sprawie nieuwzględnienia drugiego wniosku potwierdzającego o udostępnienie pewnych dokumentów złożonego przez Franklina Dehousse’a w zakresie, w jakim w decyzji tej odmówiono dostępu do „dwustronnej wymiany korespondencji między prezesem Skourisem lub szefem jego gabinetu a wszystkimi niemieckimi władzami publicznymi między 2011 r. a 2015 r. włącznie”.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 300 z 11.9.2017.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/43

Wyrok Sądu z dnia 19 września 2019 r. – Arysta LifeScience Netherlands/Komisja

(Sprawa T-476/17) (1)

(Środki ochrony roślin - Substancja czynna o nazwie diflubenzuron - Przegląd zatwierdzenia - Artykuł 21 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 - Prawo do obrony - Nadużycie władzy - Oczywisty błąd w ocenie - Procedura odnowienia zatwierdzenia - Artykuł 14 rozporządzenia nr 1107/2009 - Nałożenie w procedurze przeglądu dodatkowych ograniczeń zawężających zakres zastosowania przedmiotowej substancji czynnej przed zakończeniem procedury odnowienia zatwierdzenia - Proporcjonalność)

(2019/C 399/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Arysta LifeScience Netherlands BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci C. Mereu i M. Grunchard)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Lewis, I. Naglis i G. Koleva, pełnomocnicy)

Przedmiot

Przedstawione na podstawie art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/855 z dnia 18 maja 2017 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011 w odniesieniu do warunków zatwierdzenia substancji czynnej diflubenzuron (Dz.U. 2017, L 128, s. 10).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Arysta LifeScience Netherlands BV pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w niniejszym postępowaniu oraz w postępowaniu w sprawie wniosku o zastosowanie środków tymczasowych.

(1) Dz.U. C 357 z 23.10.2017.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/44

Wyrok Sądu z dnia 12 września 2019 r. – Republika Czeska/Komisja

(Sprawa T-629/17) (1)

(EFRR - EFS - Zmniejszenie pomocy finansowej - Zamówienia publiczne - Artykuł 99 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1083/2006 - Artykuł 16 lit. b) dyrektywy 2004/18/WE - Wyłączenie szczególne - Zamówienia publiczne na usługi dotyczące zakupu, rozwoju, produkcji lub koprodukcji programów przeznaczonych do transmisji przez organizacje nadawcze)

(2019/C 399/52)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, J. Vláčil i T. Müller, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Arenas et P. Ondrůšek, pełnomocnicy

Interwenient popierający stronę skarżącą: Rrzeczpospolita Polska (przedstawiciele: B. Majczyna i K. Rudzińska, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji C(2017) 4682 final z dnia 6 lipca 2017 r. uchylającej część pomocy Europejskiego Funduszu Społecznego na rzecz programu operacyjnego „Szkolenie na rzecz Konkurencyjności” w ramach celów „Konwergencja” i „Konkurencyjność i zatrudnienie” w Republice Czeskiej, a także część pomocy Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego na rzecz programów operacyjnych „Badania naukowe i rozwój innowacji” w ramach celów „Konwergencja” i „Konkurencyjność i zatrudnienie” w Republice Czeskiej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Czeska zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Rzeczpospolita Polska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 369 z 30.10.2017.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/45

Wyrok Sądu z dnia 19 września 2019 r. – BTC/Komisja

(Sprawa T-786/17) (1)

(Klauzula arbitrażowa - Umowa o udzielenie dotacji zawarta w ramach programu ramowego eTEN odnoszącego się do transeuropejskich sieci telekomunikacyjnych - Projekt „SafeChemo” - Raport z dochodzenia OLAF-u, stwierdzający brak kwalifikowalności niektórych poniesionych wydatków - Częściowy zwrot wypłaconych kwot - Żądanie wzajemne)

(2019/C 399/53)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: BTC Srl (Bolzano, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci L. von Lutterotti i A. Frei)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Katsimerou i B.R. Killmann, pełnomocnicy)

Przedmiot

Z jednej strony oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności po pierwsze decyzji Komisji Ares (2017) 4709558 z dnia 27 września 2017 r. nakazującej zwrot środków finansowych wypłaconych skarżącej w wykonaniu umowy C046311 w sprawie finansowania projektu zatytułowanego „ePrescription and Automation for a Safe Management of Cytostatistics”, zawartej w ramach programu eTEN, dotyczącego transeuropejskich sieci telekomunikacyjnych, po drugie pisma Komisji Ares(2017) 4790311 z dnia 2 października 2017 r. przekazujacego notę obciążeniową nr 3241712708, a po trzecie noty obciążeniowej nr 3241712708, zaś z drugiej strony oparte na art. 272 TFUE żądanie uznania za bezzasadne żądania dokonania zwrotu na rzecz Komisji, a także żądanie wzajemne zmierzające do uzyskania zobowiązania skarżącej do zwrotu kwoty wypłaconej niesłusznie w wykonaniu tej umowy.

Sentencja

1)	Skarga wniesiona przez BTC Srl zostaje oddalona.

2)	BTC zapłaci na rzecz Komisji Europejskiej kwotę główną 380 989,49 EUR, powiększoną o odsetki za zwłokę w wysokości 3,50% od dnia 17 listopada 2017 r. do dnia całkowitej zapłaty tej kwoty.

3)	BTS pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję.

(1) Dz.U. C 42 z 5.2.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/45

Wyrok Sądu z dnia 19 września 2019 r. – FV/Rada

(Sprawa T-27/18 RENV) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Sprawozdanie z oceny - Postępowanie w sprawie oceny 2013 - Interes prawny - Obowiązek uzasadnienia - Oczywisty błąd w ocenie - Obowiązek staranności)

(2019/C 399/54)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: FV (przedstawiciele: adwokaci, początkowo L. Levi, następnie É. Boigelot)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i R. Meyer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniesione na podstawie art. 270 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności sprawozdania z oceny skarżącej za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2013 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	FV pokrywa własne koszty poniesione w postępowaniu w sprawie F-40/15 oraz koszty niniejszego postępowania odwoławczego.

3)	Rada Unii Europejskiej pokrywa koszty poniesione w postępowaniu w sprawie T-639/16 P.

(1) Dz.U. C 178 z 1.6.2015 (sprawa początkowo zarejestrowana w Sądzie do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej pod sygnaturą F-40/15), przekazana do Sądu Unii Europejskiej w dniu 1.9.2016 r.).

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/46

Wyrok Sądu z dnia 20 września 2019 r. – Wenezuela/Rada

(Sprawa T-65/18) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte w związku z sytuacją w Wenezueli - Skarga wniesiona przez państwo trzecie - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2019/C 399/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Boliwariańska Republika Wenezueli (przedstawiciele: adwokaci F. Di Gianni i L. Giuliano)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo P. Mahnič i L. Ozola, następnie P. Mahnič i A. Antoniadis, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, rozporządzenia Rady (UE) 2017/2063 z dnia 13 listopada 2017 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli (Dz.U. 2017, L 295, s. 21), po drugie, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1653 z dnia 6 listopada 2018 r. wykonującego rozporządzenie (UE) 2017/2063 (Dz.U. 2018, L 276, s. 1) oraz, po trzecie, decyzji Rady (WPZiB) 2018/1656 z dnia 6 listopada 2018 r. zmieniającej decyzję (WPZiB) 2017/2074 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli (Dz.U 2018, L 276, s. 10) w zakresie, w jakim przepisy tych aktów dotyczą Boliwariańskiej Republiki Wenezueli.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Boliwariańska Republika Wenezueli pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. C 134 z 16.4.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/47

Wyrok Sądu z dnia 12 września 2019 r. – Manéa/CdT

(Sprawa T-225/18) (1)

(Służba publiczna - Personel tymczasowy - Umowa na czas określony - Decyzja o nieprzedłużeniu umowy ze skarżącą - Cofnięcie decyzji i wydanie nowej decyzji o nieprzedłużeniu umowy wywierającej skutki od dnia wydania pierwszej decyzji - Odpowiedzialność)

(2019/C 399/56)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Camelia Manéa (Echternach, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci M.A. Lucas i M. Bertha)

Strona pozwana: Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej (przedstawiciele: J. Rikkert i M. Garnier, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 270 TFUE i mające na celu, po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji CdT z dnia 29 maja 2017 r. o nieprzedłużeniu ze skarżącą umowy o pracę, po drugie, nakazanie CdT przywrócenia skarżącej do pracy oraz po trzecie, zasądzenie na rzecz skarżącej odszkodowania za szkodę i zadośćuczynienia za krzywdę wynikające dla niej z jednej strony z utraty zatrudnienia na czas nieokreślony i z drugiej strony z decyzji CdT z dnia 12 listopada 2015 r. o nieprzedłużeniu umowy ze skarżącą.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Camélia Manéa zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 221 z 25.6.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/48

Wyrok Sądu z dnia 11 września 2019 r. – Azarov/Rada

(Sprawa T-286/18) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte w związku z sytuacją na Ukrainie - Zamrożenie środków finansowych - Wykaz osób, podmiotów i organów, do których ma zastosowanie zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych - Pozostawienie nazwiska skarżącego w wykazie - Ciążący na Radzie obowiązek ustalenia, czy decyzja organu państwa trzeciego została przyjęta z poszanowaniem prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej)

(2019/C 399/57)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Mykola Yanovych Azarov (Kijów, Ukraina) (przedstawiciele: adwokaci A. Egger i G. Lansky)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J. Bauerschmidt i P. Mahni, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie, na podstawie art. 263 TFUE, stwierdzenia nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/333 z dnia 5 marca 2018 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. 2018, L 63, s. 48) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/326 z dnia 5 marca 2018 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. 2018, L 63, s. 5) w zakresie, w jakim nazwisko skarżącego zostało utrzymane w wykazie osób, podmiotów i organów, do których stosuje się te środki ograniczające.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Rady (WPZiB) 2018/333 z dnia 5 marca 2018 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/326 z dnia 5 marca 2018 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie w zakresie, w jakim nazwisko Mykoly Yanovycha Azarova zostało utrzymane w wykazie osób, podmiotów i organów, do których stosuje się te środki ograniczające.

2)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 240 z 9.7.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/49

Wyrok Sądu z dnia 19 września 2019 r. – Unifarco/EUIPO – GD Tecnologie Interdisciplinari Farmaceutiche (TRICOPID)

(Sprawa T-359/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego TRICOPID - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy TRICODIN - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 399/58)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Unifarco SpA (Santa Giustina, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci A. Perani i J. Graffer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: L. Rampini, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: GD Tecnologie Interdisciplinari Farmaceutiche Srl (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci E. Pepe i M. Farinola)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 13 marca 2018 r. (sprawa R 2150/2017-5), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między GD Tecnologie Interdisciplinari Farmaceutiche a Unifarco.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Unifarco SpA pokrywa koszty postępowania, w tym koszty poniesione przez GD Tecnologie Interdisciplinari Farmaceutiche Srl w postępowaniu przed izbą odwoławczą Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

(1) Dz.U. C 276 z 6.8.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/49

Wyrok Sądu z dnia 19 września 2019 r. – WI/Komisja

(Sprawa T-379/18) (1)

(Służba publiczna - Emerytury i renty - Renta rodzinna - Zarejestrowany związek partnerski niebędący małżeństwem - Odmowa przyznania - Artykuł 1 ust. 2 lit. c) ppkt iv) załącznika VII do regulaminu pracowniczego - Możliwość zawarcia cywilnego związku małżeńskiego - Zasada dobrej administracji - Obowiązek staranności - Wyjątkowe okoliczności)

(2019/C 399/59)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: WI (przedstawiciele: adwokaci T. Bontinck i A. Guillerme)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Mongin i L. Radu Bouyon, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 16 sierpnia 2017 r. w zakresie, w jakim nie przyznaje ona skarżącemu renty rodzinnej, decyzji z dnia 13 września 2017 r. w zakresie, w jakim odmawia przyznania skarżącemu renty rodzinnej oraz decyzji z dnia 9 marca 2018 r. oddalającej zażalenie złożone przez skarżącego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	WI zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 341 z 24.9.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/50

Wyrok Sądu z dnia 17 września 2019 r. – TrekStor/EUIPO (Theatre)

(Sprawa T-399/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Theatre - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c)rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 399/60)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: TrekStor Ltd (Hong Kong, Chiny) (przedstawiciele: adwokaci O. Spieker, A. Schönfleisch, M. Alber i N. Willich)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel S. Hanne, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 kwietnia 2018 r. (sprawa R 2238/2017-2), dotyczącą zgłoszenia oznaczenia słownego Theatre jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	TrekStor Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 294 z 20.8.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/51

Wyrok Sądu z dnia 17 września 2019 r. – Grupo Bimbo/EUIPO – Rubio Snacks (Tia Rosa)

(Sprawa T-464/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego Tia Rosa - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy TIA ROSA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Podobieństwo towarów - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 399/61)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Grupo Bimbo, SAB de CV (przedstawiciel: adwokat N. Fernández Fernández-Pacheco)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i H. O’Neill, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Rubio Snacks, SL (Bullas, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci I. Temiño Ceniceros i J. Oria Sousa-Montes)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 maja 2018 r. (sprawa R 2739/2017-5), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Rubio Snacks a Grupo Bimbo.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Grupo Bimbo, SAB de CV zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 328 z 17.9.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/51

Wyrok Sądu z dnia 17 września 2019 r. – Pharmadom/EUIPO – IRF (MediWell)

(Sprawa T-502/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego MediWell - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy WELL AND WELL i wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy well & well LES PHARMACIENS - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 399/62)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pharmadom (Boulogne-Billancourt, Francja) (przedstawiciel: adwokat M.-P. Dauquaire)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: S. Bonne i H. O’Neill, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: IRF s. r. o. (Bratysława, Słowacja)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 czerwca 2018 r. (sprawa R 6/2018-5), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Pharmadom a IRF.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Pharmadom zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 373 z 15.10.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/52

Wyrok Sądu z dnia 12 września 2019 r. – XI/Komisja

(Sprawa T-528/18) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Choroba zawodowa - Mobbing - Wniosek o udzielenie wsparcia - Oddalenie wniosku - Odpowiedź na zażalenie zawierająca dane medyczne - Tajemnica lekarska - Wniosek o usunięcie tych danych - Ochrona osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych - Prawo do poszanowania życia prywatnego - Odpowiedzialność)

(2019/C 399/63)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: XI (przedstawiciele: adwokat N. Lhoëst)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Berscheid, B. Mongin i R. Striani, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniesione na podstawie art. 270 TFUE żądanie, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 25 maja 2018 r. (sprawa R/56/18) oddalającej zażalenie skarżącej na decyzję odmowną w sprawie jej wniosku o udzielenie wsparcia złożonego na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, a po drugie, odszkodowania za poniesione przez skarżącą szkody.

Sentencja

1)	Od Komisji Europejskiej zasądza się wypłacenie na rzecz XI kwoty 2 500 EUR.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 408 z 12.11.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/53

Wyrok Sądu z dnia 17 września 2019 r. – Aroma Essence/EUIPO – Refan Bulgaria (Gąbka toaletowa)

(Sprawa T-532/18) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający gąbkę toaletową - Wcześniejsze wzory - Podstawy unieważnienia - Badanie przez izbę odwoławczą z urzędu okoliczności stanowiących ujawnienie - Ciężar dowodu spoczywający na wnoszącym o unieważnienie prawa do wzoru - Wymogi dotyczące przedstawienia wcześniejszego wzoru)

(2019/C 399/64)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Aroma Essence Ltd (Kazanłyk, Bułgaria) (przedstawiciel: adwokat A. Nastev)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Ivanauskas i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Refan Bulgaria OOD (Trud, Bułgaria)

Przedmiot

Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 lipca 2018 r. (sprawa R 1197/2017-3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Aroma Essence a Refan Bulgaria.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Aroma Essence Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 392 z 29.10.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/54

Wyrok Sądu z dnia 11 września 2019 r. – YL/Komisja

(Sprawa T-545/18) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Postępowanie w sprawie awansu (2017) - Decyzja o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania AD 7 ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2017 r. - Artykuł 45 regulaminu pracowniczego - Artykuł 9 ust. 3 załącznika IX do regulaminu pracowniczego - Nadużycie władzy - Kara dyscyplinarna)

(2019/C 399/65)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: YL (przedstawiciele: adwokaci P. Yon i B. de Lapasse)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo L. Radu Bouyon i R. Striani, następnie R. Radu Bouyon i B. Mongin, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie, na podstawie art. 270 TFUE, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji Komisji, podanej do wiadomości personelowi tej instytucji w dniu 13 listopada 2017 r., o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania AD 7 w ramach postępowania w sprawie awansu (2017), po drugie, awansowania skarżącego do grupy zaszeregowania AD 7 ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2017 r., oraz po trzecie, zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej skarżący w swej ocenie doznał.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	YL zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 427 z 26.11.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/54

Wyrok Sądu z dnia 17 września 2019 r. – Rose Gesellschaft/EUIPO – Iviton (TON JONES)

(Sprawa T-633/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego TON JONES - Wcześniejsze graficzne, krajowy i międzynarodowy, znaki towarowe Jones - Dowód rzeczywistego używania wcześniejszych znaków towarowych - Artykuł 47 ust. 2 i 3 rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Artykuł 18 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 - Artykuł 10 rozporządzenia delegowanego (UE) 2018/625)

(2019/C 399/66)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Rose Gesellschaft mbH (Wiedeń, Austria) (przedstawiciel: adwokat R. Kornfeld)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: M. Fischer, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Iviton s. r. o. (Preszów, Słowacja)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 lipca 2018 r. (sprawa R 2136/2017-2), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Magda Rose GmbH & Co. KG a Iviton.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Rose Gesellschaft mbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 455 z 17.12.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/55

Wyrok Sądu z dnia 17 września 2019 r. – Geske/EUIPO (revolutionary air pulse technology)

(Sprawa T-634/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego revolutionary air pulse technology - Względna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 399/67)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: André Geske (Lübbecke, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat R. Albrecht)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Sesma Merino i D. Walicka, pełnomocnicy).

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 września 2018 r. (sprawa R 2721/2017-2), dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego revolutionary air pulse technology jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	André Geske pokrywa koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 4 z 7.1.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/56

Wyrok Sądu z dnia 19 września 2019 r. – Società agricola Giusti Dal Col/EUIPO – DMC (GIUSTI WINE)

(Sprawa T-678/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską - Wniosek o przyznanie ochrony słownemu międzynarodowemu znakowi towarowemu GIUSTI WINE - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy DeGIUSTI - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 399/68)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Società agricola Giusti Dal Col Srl (Nervesa della Battaglia, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Pizzigati i A. Mayr)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: L. Rampini, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: DMC Srl (San Vendemiano, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci B. Osti i C. Spagnolo)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 3 września 2018 r. (sprawa R 1154/2017-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy DMC a Società agricola Giusti Dal Col.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Società agricola Giusti Dal Col Srl zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 25 z 21.1.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/56

Wyrok Sądu z dnia 19 września 2019 r. – Showroom/EUIPO – E-Gab (SHOWROOM)

(Sprawa T-679/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego SHOWROOM - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy SHOWROOM86 - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 399/69)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Showroom sp. z o.o. (Warszawa, Polska) (przedstawiciel: M. Janicka-Kapłon, radca prawny)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Śliwińska i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: E-Gab NV (Ternat, Belgia)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 września 2018 r. (sprawa R 1834/2017-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między E-Gab a Showroom.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Showroom sp. z o.o. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 25 z 21.1.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/57

Wyrok Sądu z dnia 19 września 2019 r. – La Caixa/EUIPO – Imagic Vision (imagin bank)

(Sprawa T-761/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego imagin bank - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy imagic - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Brak podobieństwa oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 399/70)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Fundación bancaria caixa d'estalvis i pensions de Barcelona La Caixa (Palma de Mallorca, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci I. Valdelomar Serrano, P. Román Maestre, D. Liern Cendrero, D. Gabarre Armengol i J.L. Rodríguez Fuensalida)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: H. O'Neill, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Imagic Vision, SL (Madryt, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 października 2018 r. (sprawa R 1954/2017-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Imagic Vision a Fundación bancaria caixa d’estalvis i pensions de Barcelona La Caixa.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 22 października 2018 r. (sprawa R 1954/2017-4).

2)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Fundación bancaria caixa d’estalvis i pensions de Barcelona La Caixa.

(1) Dz.U. C 72 z 25.2.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/58

Wyrok Sądu z dnia 11 września 2019 r. – Orkla Foods Danmark/EUIPO (PRODUCED WITHOUT BOILING SCANDINAVIAN DELIGHTS ESTABLISHED 1834 FRUIT SPREAD)

(Sprawa T-34/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego PRODUCED WITHOUT BOILING SCANDINAVIAN DELIGHTS ESTABLISHED 1834 FRUIT SPREAD - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 399/71)

Język postępowania: duński

Strony

Strona skarżąca: Orkla Foods Danmark A/S (Taastrup, Dania) (przedstawiciel: adwokat S. Hansen)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. García Murillo i J.F. Crespo Carrillo, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 października 2018 r. (sprawa R 309/2018-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego PRODUCED WITHOUT BOILING SCANDINAVIAN DELIGHTS ESTABLISHED 1834 FRUIT SPREAD jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Orkla Foods Danmark A/S zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 112 z 25.3.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/59

Postanowienie Sądu z dnia 11 września 2019 r. – Haswani/Rada

(Sprawa T-231/15 RENV) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte wobec Syrii - Zamrożenie środków finansowych - Artykuł 86 regulaminu postępowania przed Sądem - Dostosowanie skargi - Dopuszczalność - Konieczność dostosowania zarzutów i argumentów - Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części prawnie oczywiście bezzasadna)

(2019/C 399/72)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: George Haswani (Yabroud, Syria) (przedstawiciel: adwokat G. Karouni)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Sikora-Kalėda i S. Kyriakopoulou, pełnomocnicy)

Interwenient, popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Havas, R. Tricot i A. Bouquet, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2015/383 z dnia 6 marca 2015 r. w sprawie wykonania decyzji 2013/255/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2015, L 64, s. 41), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/375 z dnia 6 marca 2015 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. 2015, L 64, s. 10), decyzji Rady (WPZiB) 2015/837 z dnia 28 maja 2015 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2015, L 132, s. 82), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/828 z dnia 28 maja 2015 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. 2015, L 132, s. 3), decyzji Rady (WPZiB) 2016/850 z dnia 27 maja 2016 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2016, L 141, s. 125) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/840 z dnia 27 maja 2016 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. 2016, L 141, s. 30) w zakresie, w jakim te akty dotyczą skarżącego, oraz po drugie, oparte na art. 268 TFUE żądanie naprawienia szkody, jaką skarżący miał ponieść wskutek tych aktów.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	George Haswani pokrywa koszty własne oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej w sprawach C-313/17 P i T-231/15 RENV.

3)	Komisja Europejska pokrywa koszty własne poniesione w sprawach C-313/17 P i T-231/15 RENV.

(1) Dz.U. C 213 z 29.6.2015.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/60

Postanowienie Sądu z dnia 17 czerwca 2019 r. – BS/Parlament

(Sprawa T-593/18) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Zawiadomienie o zmianie uprawnień emerytalnych - Dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu - Dodatek edukacyjny - Dziecko cierpiące na niepełnosprawność, która nie pozwala na samodzielne utrzymywanie się - Rzeczywiste utrzymywanie dziecka - Artykuł 2 załącznika VII do regulaminu pracowniczego - Zwrot nienależnych kwot - Oczywisty błąd w ocenie - Prawo do dobrej administracji - Skarga o stwierdzenie nieważności)

(2019/C 399/73)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: BS (przedstawiciele: adwokaci M. Maes i J.N. Louis)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: początkowo D. Boytha i T. Lazian, następnie T. Lazian i C. González Argüelles, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE o stwierdzenie nieważności po pierwsze, zawiadomienia Parlamentu z dnia 10 sierpnia 2017 r. o zmianie uprawnień emerytalnych skarżącego oraz po drugie, „o ile zajdzie taka potrzeba”, decyzji o odzyskaniu nienależnych kwot w wysokości 1589,16 EUR za miesiące wrzesień, październik i listopad 2017 r. oraz 4815,16 EUR, co wynika z rozliczenia wypłaty emerytury skarżącego z grudnia 2017 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	BS pokrywa własne koszty postępowania oraz koszty poniesione przez Parlament Europejski.

(1) Dz.U. C 427 z 26.11.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/60

Postanowienie Sądu z dnia 16 września 2019 r. – ZH/ECHA

(Sprawa T-617/18) (1)

(Służba publiczna - Personel tymczasowy - Sprawozdanie z oceny za rok 2016 - Zwolnienie chorobowe - Wniosek o odszkodowanie - Zażalenie złożone po upływie trzymiesięcznego terminu przewidzianego w art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego - Siła wyższa - Usprawiedliwiony błąd - Oczywista niedopuszczalność)

(2019/C 399/74)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ZH (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i N. Flandin)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów (przedstawiciele: M. Heikkilä, T. Zbihlej i C.M. Bergerat, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Duron)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE o stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny skarżącej za 2016 r. oraz o naprawienie krzywdy, jakiej w swej ocenie doznała.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	ZH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 436 z 3.12.2018.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/61

Postanowienie Sądu z dnia 11 września 2019 r. – ruwido austria/EUIPO (transparent pairing)

(Sprawa T-649/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego transparent pairing - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2019/C 399/75)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: ruwido austria GmbH (Neumarkt am Wallersee, Austria) (przedstawiciel: adwokat A. Ginzburg)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: W. Schramek i A. Söder, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 30 sierpnia 2018 r. (sprawa R 2487/2017-2) dotyczącą zgłoszenia oznaczenia słownego transparent pairing jako znaku towarowego Unii Europejskiej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Spółka ruwido austria GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 4 z 7.1.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/62

Postanowienie Sądu z dnia 16 września 2019 r. – Polska/Komisja

(Sprawa T-703/18) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Europejski Fundusz Społeczny - Program operacyjny „Wiedza, edukacja, rozwój” - Pismo przekazujące do wiadomości ostateczne sprawozdanie z audytu - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Akt przygotowawczy - Niedopuszczalność)

(2019/C 399/76)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Arenas i M. Siekierzyńska, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji, która miała zostać zawarta w piśmie z dnia 17 września 2018 r., w którym instytucja ta przekazała do wiadomości Rzeczypospolitej Polskiej ostateczne sprawozdanie z audytu dotyczącego programu operacyjnego „Wiedza, edukacja, rozwój”.

Sentencja

1.	Skarga zostaje odrzucona.

2.	Postępowanie w przedmiocie wniosku Republiki Czeskiej o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

3.	Rzeczpospolita Polska i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

4.	Republika Czeska pokrywa koszty związane z wnioskiem o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta.

(1) Dz.U. C 54 z 11.2.2019

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/62

Postanowienie Sądu z dnia 11 września 2019 r. – Cham Holding i Bena Properties/Rada

(Sprawa T-55/19) (1)

(Skarga o odszkodowanie - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte wobec Syrii - Zamrożenie środków finansowych - Brak właściwości)

(2019/C 399/77)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Cham Holding Co. SA (Damaszek, Syria) i Bena Properties Co. SA (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Jaume i V. Piessevaux, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 268 TFUE żądanie mające na celu uzyskanie odszkodowania za szkodę, jaką skarżący mieli ponieść w związku z decyzją Rady (WPZiB) 2018/778 z dnia 28 maja 2018 r. zmieniającą decyzję 2013/255/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2018, L 131, s. 16) oraz wydanymi w jej następstwie aktami wykonawczymi, a także w związku z decyzją Rady (WPZiB) 2019/806 z dnia 17 maja 2019 r. zmieniającą decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2019, L 132, s. 36), w zakresie w jakim akty te dotyczą skarżących.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Cham Holding Co. SA i Bena Properties Co. SA pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. C 139 z 15.4.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/63

Postanowienie Sądu z dnia 11 września 2019 r. Syriatel Mobile Telecom/Rada

(Sprawa T-56/19) (1)

(Skarga o odszkodowanie i zadośćuczynienie - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte wobec Syrii - Zamrożenie środków finansowych - Brak właściwości)

(2019/C 399/78)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Syriatel Mobile Telecom (Joint Stock Company) (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Jaume i V. Piessevaux, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 268 TFUE żądanie naprawienia szkody, jaką skarżąca miała ponieść w następstwie przyjęcia decyzji Rady (WPZiB) 2018/778 z dnia 28 maja 2018 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2018, L 131, s. 16) i późniejszych aktów wykonawczych do niej, a także w następstwie decyzji Rady (WPZiB) 2019/806 z dnia 17 maja 2019 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2019, L 132, s. 36) w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Syriatel Mobile Telecom (Joint Stock Company) pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej

(1) Dz.U. C 139 z 15.4.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/64

Postanowienie Sądu z dnia 11 września 2019 r. – Makhlouf/Rada

(Sprawa T-57/19) (1)

(Skarga o odszkodowanie i zadośćuczynienie - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte wobec Syrii - Zamrożenie środków finansowych - Brak właściwości)

(2019/C 399/79)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Rami Makhlouf (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Jaume i V. Piessevaux, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 268 TFUE żądanie naprawienia szkody, jaką skarżący miał ponieść w następstwie przyjęcia decyzji Rady (WPZiB) 2018/778 z dnia 28 maja 2018 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2018, L 131, s. 16) i późniejszych aktów wykonawczych do niej, a także w następstwie decyzji Rady (WPZiB) 2019/806 z dnia 17 maja 2019 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2019, L 132, s. 36) w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Rami Makhlouf pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej

(1) Dz.U. C 139 z 15.4.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/65

Postanowienie Sądu z dnia 11 września 2019 r. – Othman/Rada

(Sprawa T-58/19) (1)

(Skarga o odszkodowanie i zadośćuczynienie - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte wobec Syrii - Zamrożenie środków finansowych - Brak właściwości)

(2019/C 399/80)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Razan Othman (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Jaume i V. Piessevaux, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Razan Othman pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej

(1) Dz.U. C 139 z 15.4.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/65

Postanowienie Sądu z dnia 11 września 2019 r. – Makhlouf/Rada

(Sprawa T-59/19) (1)

(Skarga o odszkodowanie i zadośćuczynienie - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte wobec Syrii - Zamrożenie środków finansowych - Brak właściwości)

(2019/C 399/81)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ehab Makhlouf (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Jaume i V. Piessevaux, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Ehab Makhlouf pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej

(1) Dz.U. C 139 z 15.4.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/66

Postanowienie Sądu z dnia 11 września 2019 r. – Drex Technologies/Rada

(Sprawa T-61/19) (1)

(Skarga o odszkodowanie i zadośćuczynienie - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte wobec Syrii - Zamrożenie środków finansowych - Brak właściwości)

(2019/C 399/82)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Drex Technologies SA (Tortola, Brytyjskie Wyspy Dziewicze) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Jaume i V. Piessevaux, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Drex Technologies SA pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej

(1) Dz.U. C 139 z 15.4.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/67

Postanowienie Sądu z dnia 11 września 2019 r. – Almashreq Investment Fund/Rada

(Sprawa T-62/19) (1)

(Skarga o odszkodowanie i zadośćuczynienie - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte wobec Syrii - Zamrożenie środków finansowych - Brak właściwości)

(2019/C 399/83)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Almashreq Investment Fund (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Jaume i V. Piessevaux, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Almashreq Investment Fund pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej

(1) Dz.U. C 139 z 15.4.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/67

Postanowienie Sądu z dnia 18 września 2019 r. – Nosio/EUIPO – Passi (LA PASSIATA)

(Sprawa T-70/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania)

(2019/C 399/84)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nosio SpA (Mezzocorona, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci J. Graffer i A. Ottolini)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: M.L. Capostagno i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Passi AG (Rothrist, Szwajcaria)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 listopada 2018 r. (sprawa R 928/2018-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Passi a Nosio.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Nosio SpA pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

(1) Dz.U. C 122 z 1.4.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/68

Postanowienie Sądu z dnia 11 września 2019 r. – Souruh/Rada

(Sprawa T-137/19) (1)

(Skarga o odszkodowanie i zadośćuczynienie - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte wobec Syrii - Zamrożenie środków finansowych - Brak właściwości)

(2019/C 399/85)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Souruh SA (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Jaume i V. Piessevaux, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Souruh SA pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej

(1) Dz.U. C 148 z 29.4.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/69

Postanowienie Sądu z dnia 18 września 2019 r. – Nosio/EUIPO – Passi (PASSIATA)

(Sprawa T-142–19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania)

(2019/C 399/86)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nosio SpA (Mezzocorona, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci J. Graffer i A. Ottolini)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: M.L. Capostagno i H. O’Neill, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Passi AG (Rothrist, Szwajcaria)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby EUIPO z dnia 23 listopada 2018 r. (sprawa R 927/2018-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy spółkami Passi i Nosio.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Spółka Nosio SpA pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

(1) Dz.U. C 148 z 29.04.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/69

Postanowienie Sądu z dnia 12 września 2019 r. – Puma/EUIPO (SOFTFOAM)

(Sprawa T-182/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego SOFTFOAM - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2019/C 399/87)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Puma SE (Herzogenaurach, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Schunke)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 stycznia 2019 r. (sprawa R 1399/2018-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego SOFTFOAM jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Puma SE zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 172 z 20.5.2019.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/70

Skarga wniesiona w dniu 31 lipca 2019 r. – Sarantos i in./Parlament i Komisja

(Sprawa T-547/19)

(2019/C 399/88)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Archimandritis Sarantis Sarantos (Marousi, Grecja) i 6 pozostałych skarżących (przedstawiciel: C. Papasotiriou, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska i Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2019 r. numer referencyjny 2018/0104 (COD), Lex 1939/PE-CONS 70/19 w sprawie poprawy zabezpieczeń dowodów osobistych obywateli Unii i dokumentów pobytowych wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin korzystającym z prawa do swobodnego przemieszczania się (1);

—	obciążenie pozwanych kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie narusza godność człowieka, życie prywatne i wolność oraz prawo do ochrony danych osobowych i prawo wyrażania zgody na wszelkie przetwarzanie takich danych.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie narusza przekonania religijne skarżących, co stanowi naruszenie między innymi art. 10 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że poprzez wprowadzenie bez wcześniejszej zgody obywateli wymogu obowiązkowego uzyskania elektronicznego dowodu tożsamości, zaskarżone rozporządzenie narusza prawo skarżących do sprzeciwu z konkretnych wyżej wymienionych względów przekonania religijne, co stanowi naruszenie art. 10 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie poprzez naruszenie przekonań religijnych skarżących skutkuje również uchybieniem ich godności człowieka, ponieważ przekonania religijne są jej podstawowym wyrazem, czego skutkiem jest naruszenie art. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1157 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie poprawy zabezpieczeń dowodów osobistych obywateli Unii i dokumentów pobytowych wydawanych obywatelom Unii i członkom ich rodzin korzystającym z prawa do swobodnego przemieszczania się (Dz.U. 2019, L 188, s. 67).

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/71

Skarga wniesiona w dniu 9 września 2019 r. – Canon/Komisja

(Sprawa T-609/19)

(2019/C 399/89)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Canon Inc. (Tokio, Japonia) (przedstawiciele: U. Soltész, W. Bosch, C. von Köckritz, K. Winkelmann, J. Schindler, D. Arts, W. Devroe, adwokaci, oraz M. Reynolds, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2019) 4559 wersja ostateczna z dnia 27 czerwca 2019 r. nakładającej grzywny za brak zgłoszenia koncentracji z naruszeniem art. 4 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1) oraz za wprowadzenie w życie koncentracji z naruszeniem art. 7 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (sprawa M.8179 – Canon/Toshiba Medical Systems Corporation, procedura art. 14 ust. 2), doręczonej skarżącej w dniu 1 lipca 2019 r.;

—	tytułem żądania ewentualnego, uchylenie lub znaczne obniżenie nałożonych na nią grzywien;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego naruszenia prawa przez Komisję poprzez błędne zastosowanie kryterium prawnego służącego ocenie art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004.

—

Skarżąca podnosi, że Komisja pomija istniejące orzecznictwo, opierając się na bezprecedensowym i bezzasadnym pojęciu „częściowego wprowadzenia w życie pojedynczej koncentracji”. W szczególności ocena Komisji nie wskazuje na to, że przedmiotowa transakcja tymczasowa przyczyniła się do długotrwałej zmiany kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem w sposób wymagany przez orzecznictwo.

Zarzut drugi dotyczący tego, że mimo iż nie wykazano umyślności lub zaniedbania ze strony skarżącej, Komisja nałożyła na skarżącą grzywnę z naruszeniem art. 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004, zasady nulla poena sine lege i ochrony uzasadnionych oczekiwań, zasady proporcjonalności i zasady zbiegu naruszeń. Skarżąca wnosi zatem do Sądu, aby Sąd skorzystał z nieograniczonego prawa orzekania na podstawie art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 i art. 261 TFUE w celu stwierdzenia w całości nieważności decyzji dotyczącej grzywien lub ich znaczącego obniżenia.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne. Odmawiając skarżącej możliwości ustosunkowania się do nowych argumentów i faktów/dowodów w formalnej odpowiedzi na dodatkowe uzupełniające pisemne zgłoszenie zastrzeżeń lub w piśmie przedstawiającym okoliczności faktyczne oraz w trakcie innego spotkania wyjaśniającego, skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła art. 18 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 oraz przysługujące skarżącej prawo do obrony.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw) (Dz.U. 2004, L 24, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 8, t. 3, s. 40).

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/72

Skarga wniesiona w dniu 10 września 2019 r. – UPL Europe i Aceto Agricultural Chemical/Komisja

(Sprawa T-612/19)

(2019/C 399/90)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: UPL Europe Ltd (Warrington Cheshire, Zjednoczone Królestwo) i Aceto Agricultural Chemical Corp. Ltd (Port Washington, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci C. Mereu i P. Sellar)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego (UE) 2019/989 z dnia 17 czerwca 2019 r. (1);

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia w następstwie oczywistych błędów w ocenie.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia praw do obrony skarżących w postępowaniu, w którym przyjęto zaskarżone rozporządzenie.

3.	Zarzut trzeci dotyczący przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia z naruszeniem zasady proporcjonalności.

4.	Zarzut czwarty dotyczący przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia z naruszeniem zasady ostrożności.

(1) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2019/989 z dnia 17 czerwca 2019 r. w sprawie nieodnowienia zatwierdzenia substancji czynnej chloroprofam, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (Dz.U. 2019, L 160, s. 11).

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/73

Skarga wniesiona w dniu 17 września 2019 r. – KF/Centrum Satelitarne Unii Europejskiej

(Sprawa T-619/19)

(2019/C 399/91)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: KF (przedstawiciele: adwokat A. Kunst, i N. Macaulay, Barrister)

Strona pozwana: Centrum Satelitarne Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora Centrum Satelitarnego Unii Europejskiej (Satcen) z dnia 3 lipca 2019 r., doręczonej stronie skarżącej w dniu 8 lipca 2019 r., w sprawie wznowienia dochodzenia administracyjnego dotyczącego jej zachowania, a także orzeczenie że Satcen nie wykonało wyroku Sądu z dnia 25 października 2018 r. wydanego w sprawie KF/Centrum Satelitarne Unii Europejskiej (sprawa T-286/15, EU:T:2018:718), z naruszeniem art. 266 TFUE;

—	stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora Satcenu z dnia 2 sierpnia 2019 r. oddalającej zażalenie na decyzję z dnia 3 lipca 2019 r., doręczonej w dniu 9 sierpnia 2019 r.;

—	nakazanie Satcen zapłaty na rzecz strony skarżącej pełnego i słusznego odszkodowania za wyrządzoną szkodę, wynikającego ze wspomnianego wyroku w sprawie T-286/15;

—	nakazanie Satcen zapłaty na rzecz strony skarżącej odszkodowania za szkodę i zadośćuczynienia za krzywdę wyrządzone jej w następstwie wznowienia dochodzenia administracyjnego, oszacowanych tymczasowo ex æquo et bono na kwotę 30 000 EUR;

—	nakazanie Satcen zapłaty odsetek ze względu na nieuzasadnioną zwłokę w wypłacie zadośćuczynienia za krzywdę w wysokości 10 000 EUR, które zasądzono w wyroku w sprawie T-286/15;

—	stwierdzenie braku możności stosowania art. 25 i załącznika X do regulaminu pracowniczego Satcenu, a także przepisów dotyczących komisji odwoławczej, zgodnie z art. 277 TFUE;

—	obciążenie Satcenu kosztami postępowania, powiększonymi o odsetki w wysokości 8 %.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawomocności związanej z postępowaniem sądowym przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 266 TFUE, prawa do dobrej administracji i obowiązku staranności.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/74

Skarga wniesiona w dniu 16 września 2019 r. – Ace of spades/EUIPO – Krupp i Borrmann (Kształt butelki szampana rosé)

(Sprawa T-620/19)

(2019/C 399/92)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ace of spades Holdings LLC (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat A. Gómez López)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Gerhard Ernst Krupp (Monachium, Niemcy) i Elmar Borrmann (Reith, Austria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Trójwymiarowy unijny znak towarowy (Kształt butelki szampana rosé) – zgłoszenie nr 16 252 629

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 czerwca 2019 r. w sprawie R 1/2019-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie niniejszej skargi;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, ewentualnie uchylenie zaskarżonej decyzji wskutek błędnego zastosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 i stwierdzenie istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd między kolidującymi znakami towarowymi;

—	obciążenie strony pozwanej i interwenienta, na wypadek, gdyby przystąpił do postępowania, kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/75

Skarga wniesiona w dniu 16 września 2019 r. – Ace of spades/EUIPO – Krupp i Borrmann (Kształt butelki szampana Grande reserve)

(Sprawa T-621/19)

(2019/C 399/93)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ace of spades Holdings LLC (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat A. Gómez López)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Gerhard Ernst Krupp (Monachium, Niemcy) i Elmar Borrmann (Reith, Austria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Trójwymiarowy unijny znak towarowy (Kształt butelki szampana Grande reserve) – zgłoszenie nr 16 252 637

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie R 2/2019-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie niniejszej skargi;

—

—	obciążenie strony pozwanej i interwenienta, na wypadek, gdyby przystąpił do postępowania, kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/76

Skarga wniesiona w dniu 16 września 2019 r. – Ace of spades/EUIPO – Krupp i Borrmann (Kształt butelki szampana prestige)

(Sprawa T-622/19)

(2019/C 399/94)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ace of spades Holdings LLC (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat A. Gómez López)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Gerhard Ernst Krupp (Monachium, Niemcy) i Elmar Borrmann (Reith, Austria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Trójwymiarowy unijny znak towarowy (Kształt butelki szampana prestige) – zgłoszenie nr 16 255 821

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 czerwca 2019 r. w sprawie R 3/2019-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie niniejszej skargi;

—

—	obciążenie strony pozwanej i interwenienta, na wypadek, gdyby przystąpił do postępowania, kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/77

Skarga wniesiona w dniu 17 września 2019 r. – Welter’s/EUIPO (Kształt uchwytu z włosiem)

(Sprawa T-624/19)

(2019/C 399/95)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Welter’s Co. Ltd (Touliu, Tajwan) (przedstawiciel: adwokat T. Meinke)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie trójwymiarowego unijnego znaku towarowego (Kształt uchwytu z włosiem) w kolorze białym – zgłoszenie nr 17 902 351

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 lipca 2019 r. w sprawie R 2428/2018-5

Żądania

Strona skarżąca kwestionuje zgodność zaskarżonej decyzji z prawem i wnosi do Sądu o nakazanie EUIPO wpisu zgłoszonego znaku towarowego do rejestru unijnych znaków towarowych także dla następujących towarów należących do klasy 21: szczotki; materiały do pędzli; wykałaczki; grzebienie; szczoteczki do zębów; szczoteczki do czyszczenia powierzchni międzyzębowych.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/77

Skarga wniesiona w dniu 20 września 2019 r. – L. Oliva Torras/EUIPO –Mecánica del Frío (Sprzęgła do pojazdów)

(Sprawa T-629/19)

(2019/C 399/96)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: L. Oliva Torras, SA (Manresa, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat E. Sugrañes Coca)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Mecánica del Frío, SL (Cornellá de Llobregat, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy (Sprzęgła do pojazdów) – Wzór wspólnotowy nr 2217 588–0004

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 lipca 2019 r. w sprawie R 1399/2017-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Odnośnie do podstawy unieważnienia: strona skarżąca wnosi o to, by zostały utrzymane w mocy w tym zakresie wnioski Izby Odwoławczej i zostało przeprowadzone postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru z uwagi na podstawy unieważnienia prawa do wzoru wspólnotowego w świetle każdego z art. 4–9 rozporządzenia w sprawie wzorów wspólnotowych, „Wymagania dotyczące ochrony”;

—

Odnośnie do wcześniejszej publikacji, na której opierają się argumenty dotyczące braku nowości i indywidualnego charakteru: porównanie przeprowadzone przez Wydział Unieważnień i Izbę Odwoławczą jedynie na podstawie grafiki A (reprodukcja z katalogu) jest nieprawidłowe i strona skarżąca wnosi o przeprowadzenie porównania z uwzględnieniem wszystkich przedstawionych dowodów i szczególnych okoliczności tej sprawy.

—

Co do istoty: brak nowości wzoru wspólnotowego. Strona skarżąca wnosi o unieważnienie prawa do wzoru ze względu na fakt, że jest on prawie identyczny i tym samym stanowi nieobjętą upoważnieniem, praktycznie identyczną imitację wzoru, który wykorzystuje w handlu strona skarżąca. W konsekwencji zaskarżony wzór wspólnotowy nie spełnia wymagania dotyczącego nowości, koniecznego w celu uzyskania ochrony poprzez rejestrację wzoru wspólnotowego.

—

Co do istoty: brak indywidualnego charakteru wzoru wspólnotowego. Strona skarżąca wnosi o unieważnienie prawa do zaskarżonego wzoru z powodu braku indywidualnego charakteru w porównaniu z wzorami ujawnionymi wcześniej przez L. Oliva Torras, S.A. z uwzględnieniem niewielkiego zakresu swobody twórczej narzuconego przez funkcjonalność techniczną części, która powinna być montowana w silniku pojazdu, cech poinformowanego użytkownika i podobieństwa porównywanych części.

—

Co do istoty: istnienie wyłączeń z ochrony wzoru wspólnotowego na podstawie art. 8 rozporządzenia w sprawie wzorów wspólnotowych. Strona skarżąca wnosi o unieważnienie prawa do zaskarżonego wzoru z tego powodu, że jest on objęty zakazem ustanowionym w art. 8 ust. 1 i 2, ponieważ wygląd wzoru jest podyktowany wyłącznie jego funkcją techniczną, oraz o unieważnienie prawa do niego z tego powodu, że jest on objęty absolutnym zakazem z art. 4 rozporządzenia w sprawie wzorów wspólnotowych, gdyż stanowi część składową produktu złożonego.

—	Co do istoty: niezgodność wzoru wspólnotowego z art. 9 rozporządzenia w sprawie wzorów wspólnotowych. Strona skarżąca wnosi o utrzymanie w mocy decyzji Izby Odwoławczej w tym zakresie.

—	Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem, „Ogólne zasady podziału kosztów”, strona skarżąca wnosi o to, by obciążyć kosztami, na żądanie strony przeciwnej, stronę przegrywającą sprawę.

—

Zgodnie z art. 68 regulaminu postępowania przed Sądem strona skarżąca wnosi o połączenie sprawy ze sprawą T-100/19, w odniesieniu, do której wniosła ona o przeprowadzenie ustnego etapu postępowania, a wniosek ten oczekuje na rozstrzygnięcie. Zgodnie z tymże przepisem sprawy mające ten sam przedmiot mogą w każdej chwili, z urzędu lub na wniosek strony głównej, zostać ze względu na ich powiązanie połączone, alternatywnie lub kumulatywnie, do celów łącznego rozpoznania w ramach pisemnego lub ustnego etapu postępowania lub do wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.

Podniesione zarzuty

Naruszenie przepisów art. 4–9 oraz art. 61 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/79

Skarga wniesiona w dniu 19 września 2019 r. – FC/EASO

(Sprawa T-634/19)

(2019/C 399/97)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: FC (przedstawiciel: adwokat V. Christianos)

Strona pozwana: Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego EASO o sygnaturze EASO/ED/2019/309 z dnia 20 czerwca 2019 r., w której oddalono zażalenie skarżącej z dnia 21 lutego 2019 r. złożone na podstawie art. 90 ust. 2 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej;

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego EASO o sygnaturze EASO/ED/2018/365 z dnia 14 grudnia 2018 r. w sprawie zawieszenia skarżącej w pełnieniu obowiązków, wstrzymania wypłaty jej wynagrodzenia i zakazu dostępu do budynków EASO;

—	zasądzenie od EASO na rzecz skarżącej kwoty 6504,00 EUR tytułem naprawienia szkody majątkowej;

—	zasądzenie od EASO na rzecz skarżącej kwoty 250 000,00 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę i uszczerbek na zdrowiu;

—	obciążenie EASO całością kosztów poniesionych przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżone decyzje są wadliwe, ponieważ naruszają prawo skarżącej do dobrej administracji, w szczególności wyrażonej konkretnie w zasadach bezstronności i obiektywizmu, a także naruszają materialne prawo skarżącej do bycia wysłuchaną.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że poprzez sposób, w jaki zaskarżone decyzje zostały upublicznione, doszło do naruszenia danych osobowych skarżącej, domniemania jej niewinności oraz zasady proporcjonalności.

3.	Zarzut trzeci dotyczący oczywistego błędu w ocenie popełnionego w zaskarżonych decyzjach i niewystarczającego uzasadnienia.

4.	Zarzut czwarty dotyczący tego, że zaskarżone decyzje naruszają prawo skarżącej do obrony i zasadniczo uniemożliwiają jej wykonywanie tego prawa.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/80

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2019 r. – Chemours Netherlands/ECHA

(Sprawa T-636/19)

(2019/C 399/98)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Chemours Netherlands BV (Dordrecht, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci R. Cana, E. Mullier i F. Mattioli)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim włącza ona kwas 2,3,3,3,3-tetrafluoro-2-(heptafluoropropropoksy)propionowy, jego sole i jego halogenki acylowe (obejmujące dowolny z jego indywidualnych izomerów i ich kombinacje) na kandydacką listę substancji wzbudzających szczególnie duże obawy dla zdrowia ludzkiego jako substancję wzbudzającą równoważne obawy oraz w zakresie, w jakim włącza ona kwas 2,3,3,3,3-tetrafluoro-2-(heptafluoropropropoksy)propionowy, jego sole i jego halogenki acylowe (obejmujące dowolny z ich indywidualnych izomerów i ich kombinacje) na kandydacką listę substancji wzbudzających szczególnie duże obawy dla środowiska jako substancję wzbudzającą równoważne obawy.

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

—	zarządzenie wszelkich innych środków pozostających w interesie wymiaru sprawiedliwości

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że ECHA naruszyła art. 57 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (1) i przekroczyła kompetencje przysługujące jej na podstawie tego przepisu oraz w dopuściła się oczywistego błędu w ocenie.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza zasadę proporcjonalności, ponieważ nie jest ani konieczna, ani odpowiednia.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. 2006, L 396, s. 1).

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/81

Skarga wniesiona w dniu 25 września 2019 r. – Sun Stars & Sons przeciwko OHIM – Carpathian Springs (Kształt butelki)

(Sprawa T-637/19)

(2019/C 399/99)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sun Stars & Sons Pte Ltd (Singapur, Singapur) (przedstawiciel: M. Maček, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Carpathian Springs SA (Vatra Dornei, Rumunia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Trójwymiarowy unijny znak towarowy (Kształt butelki) – zgłoszenie nr 14 979 959

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 6 sierpnia 2019 r. w sprawie R 317/2018-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO jego kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Sun Stars & Sons Pte Ltd.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 95 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	naruszenie art. 94 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 oraz art. 296 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

—	naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/82

Skarga wniesiona w dniu 25 września 2019 r. – Sun Stars & Sons przeciwko OHIM – Valvis Holding (Kształt butelki)

(Sprawa T-638/19)

(2019/C 399/100)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sun Stars & Sons Pte Ltd (Singapur, Singapur) (przedstawiciel: M. Maček, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Valvis Holding SA (Bukareszt, Rumunia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Trójwymiarowy unijny znak towarowy (Kształt butelki) – zgłoszenie nr 14 979 942

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 6 sierpnia 2019 r. w sprawie R 649/2018-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO jego kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Sun Stars & Sons Pte Ltd.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 95 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	naruszenie art. 94 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 oraz art. 296 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

—	naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/83

Skarga wniesiona w dniu 26 września 2019 r. – IMG przeciwko Komisji

(Sprawa T-645/19)

(2019/C 399/101)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: International Management Group (IMG) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: L. Levi i J.-Y. de Cara, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi w niniejszej sprawie za dopuszczalną i zasadną,

a w konsekwencji:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 18 lipca 2019 r. określającej środki w celu wykonania wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2019 r. w sprawach połączonych C-183/17 P i C-184/17 P, IMG przeciwko Komisji (EU:C:2019:78);

—	skazanie pozwanej na naprawienie szkody materialnej i niematerialnej;

—	obciążenie pozwanej całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut, oparty na naruszeniu art. 266 TFUE, zasady powagi rzeczy osądzonej w odniesieniu do wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r. International Management Group przeciwko Komisji (C-183/17 P i C-184/17 P, EU:C:2019:78), rozporządzenia finansowego z 2012 r. oraz zasad powierzonych kompetencji i pewności prawa.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/83

Skarga wniesiona w dniu 26 września 2019 r. – Brands Up/EUIPO (Credit24)

(Sprawa T-651/19)

(2019/C 399/102)

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: Brands Up OÜ (Tallinn, Estonia) (przedstawiciel: adwokat M. Welin)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego „Credit24” – zgłoszenie nr 17 941 316

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 lipca 2019 r. w sprawie R 465/2019-2

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	rejestrację unijnego znaku towarowego nr 17 941 316;

—	nakazanie usunięcia określenia „wątpliwy” z decyzji eksperta EUIPO z dnia 20 grudnia 2018 r., s. 1;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001;

—	Naruszenie zasad równego traktowania i spójności orzecznictwa.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/84

Skarga wniesiona w dniu 26 września 2019 r. – Elevolution - Engenharia/Komisja

(Sprawa T-652/19)

(2019/C 399/103)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Elevolution - Engenharia SA (Amadora, Portugalia) (przedstawiciele: M. Marques Mendes, R. Campos, A. Dias Henriques, M. Troncoso Ferrer i C. García Fernández, adwokaci)

Strona przeciwna: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie zasadności skargi i stwierdzenie nieważności całej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący błędu w decyzji Komisji Europejskiej z dnia 12 lipca 2019 r. wydanej przez ówczesnego Dyrektora Dyrekcji Generalnej ds. Współpracy Międzynarodowej i Rozwoju (DEVCO), dokument Ares(2019)4611765 – 16/07/2019, która wyklucza skarżącą na okres trzech lat z postępowań w sprawie udzielenia zamówień publicznych i przyznawania subwencji finansowanych z EDF (Europejskiego Funduszu Rozwoju) w ramach rozporządzenia Rady (UE) nr 2015/323, a ponadto zarządza publikację o wykluczeniu na stronie internetowej Komisji, w odniesieniu do następujących okoliczności:

Skarżąca uważa, że Komisja w decyzji popełniła błąd co do okoliczności faktycznych, w szczególności w odniesieniu do opóźnień w wykonaniu robót, za które wina nie może zostać przypisana skarżącej. Należało zakończyć postępowanie pojednawcze przewidziane w umowie, a skarżącej nie można przypisać winy za brak ustanowienia sądu arbitrażowego.

Zarzut drugi dotyczący braku uzasadnienia oraz wady polegającej na naruszeniu prawa, w szczególności art. 143 ust. 5 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 2018/1046 oraz art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także zasady dobrej administracji:

Decyzja nie zawiera uzasadnienia, ponieważ nie pozwala skarżącej na zapoznanie się z analizą i wnioskami wynikającymi z wcześniejszego obowiązkowego kontradyktoryjnego postępowania, prowadzonego przez zespół przewidziany przez rozporządzenie finansowe. Poprzez pominięcie wcześniejszego postępowania kontradyktoryjnego, nie wspominając o jego wynikach, decyzja obarczona jest również wadą naruszenia prawa, podważając i naruszając art. 143 rozporządzenia finansowego, w szczególności jego ust. 5, a także narusza prawo do dobrej administracji przewidziane w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 109 ust. 1 lit. b) (do dnia 1 stycznia 2016 r.) i art. 106 ust. 1 lit. a) (od dnia 1 stycznia 2016 r.), a następnie art. 47 Karty praw Podstawowych:

Przy podejmowaniu decyzji o wykluczeniu lub nie skarżącej z postępowań o udzielenie zamówień publicznych i subwencji regulowanych przez rozporządzenie (UE) nr 2015/323 i rozporządzenie Rady (UE) nr 2018/1877, Komisja jest jednocześnie sędzią i powodem. W scenariuszu, w którym pytanie o to, czy doszło do naruszenia umowy, nie zostało jeszcze rozstrzygnięte, branie pod uwagę jedynie argumentów Komisji lub zleceniodawcy i wykluczenie skarżącej, prowadzi do naruszenia art. 47 karty praw podstawowych, ponieważ narusza zasadę równości broni.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 136 ust. 3 rozporządzenia finansowego i zasady proporcjonalności, ustanowionej w art. 49 karty praw podstawowych:

Komisja zastosowała najcięższą z sankcji przewidzianych w art. 106 ust. 14 lit. c) rozporządzenia 966/2012, w brzmieniu nadanym przez rozporządzenie nr 2015/1929, która to sankcja jest również najcięższą z sankcji przewidzianych w rozporządzeniu finansowym. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności faktyczne, a także to, że kwestia tego, czy skarżąca poważnie naruszyła zobowiązania umowne jest nadal nieudowodnioną kwestią sub iudice, zastosowanie najcięższej z przewidzianych w art. 106 ust. 14 lit. c) rozporządzenia nr 966/2012 sankcji oznacza naruszenie zasady proporcjonalności ustanowionej w art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/85

Skarga wniesiona w dniu 30 września 2019 r. – FF/Komisja

(Sprawa T-653/19)

(2019/C 399/104)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: FF (przedstawiciel: A. Fittante, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 31 lipca 2019 r. oddalającej pierwszy wniosek skarżącego z dnia 9 lipca 2019 r. o odszkodowanie;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 sierpnia 2019 r. oddalającej wniosek z dnia 23 lipca 2019 r. o udzielenie dostępu do dokumentów Komisji poprzez wgląd w oryginał fotografii mężczyzny, któremu amputowano nogę, wykorzystywanej jako ostrzeżenie zdrowotne na opakowaniach wyrobów tytoniowych zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/40/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r.;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami i wydatkami związanymi z postępowaniem, przy czym wskazuje się, że skarżący zwrócił się o pomoc prawną.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, ponieważ w spornych decyzjach nie dochowano obowiązku uzasadnienia i w związku z tym nie pozwalają one skarżącemu zrozumieć zakresu decyzji podjętej względem niego i zapewnić obrony jego interesów, a także nie pozwalają sądowi dokonać weryfikacji zgodności z prawem.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia traktatów i każdej normy prawnej dotyczącej ich stosowania, to znaczy całości przepisów Unii Europejskiej, a w szczególności Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i zasad ogólnych, których przestrzeganie Unia Europejska jest zobowiązana zapewnić i które chronią prawo do ochrony własnego wizerunku, prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz prawo do godności.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/86

Skarga wniesiona w dniu 30 września 2019 r. – FF/Komisja

(Sprawa T-654/19)

(2019/C 399/105)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: FF (przedstawiciel: A. Fittante, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, że Komisja Europejska naruszyła prawo skarżącego do poszanowania dobrego imienia, prywatności osobistej i rodzinnej, wizerunku i godności poprzez nieuprawnione wykorzystanie jego wizerunku wśród fotografii zaproponowanych przez Komisję w celu umieszczenia ostrzeżeń zdrowotnych na opakowaniach wyrobów tytoniowych zgodnie z dyrektywą delegowaną Komisji 2014/109/UE;

—	nakazanie natychmiastowego zaprzestania używania spornej fotografii w Unii i wycofania wszystkich wyrobów tytoniowych dostępnych w sprzedaży w różnych zakładach upoważnionych do sprzedaży takich wyrobów i noszących wizerunek skarżącego;

—	zastrzeżenie dla skarżącego prawa do uzupełnienia jego żądania zadośćuczynienia za krzywdę i szkodę finansową po sporządzeniu ekspertyzy, o którą wniesiono w odrębnej skardze i powiadomienie przez Komisję Europejską o liczbie opakowań sprzedanych w Unii ze spornym wizerunkiem;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami i wydatkami związanymi z postępowaniem, przy czym wskazuje się, że skarżący zwrócił się o pomoc prawną.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi jeden zarzut dotyczący naruszenia praw podstawowych zapisanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, która zapewnia każdemu prawo do poszanowania jego godności oraz życia prywatnego i rodzinnego.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/87

Skarga wniesiona w dniu 27 września 2019 r. – Ferriera Valsabbia i Valsabbia Investimenti/Komisja

(Sprawa T-655/19)

(2019/C 399/106)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Ferriera Valsabbia SpA (Odolo, Włochy), Valsabbia Investimenti SpA (Odolo) (przedstawiciele: D. Slater, Solicitor, adwokaci G. Carnazza i D. Fosselard)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Stwierdzenie nieważności decyzji w części dotyczącej strony skarżącej.

—	Obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 266 TFUE oraz art. 14 i art. 27 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1) oraz art. 11, 12 i 14 rozporządzenia Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszącego się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 traktatu WE (Dz.U. 2004, L 123, s. 18)

—

W tym względzie skarżąca podnosi, że Komisja nie naprawiła zarzuconego jej przez Trybunał w wyroku z dnia 21 września 2017 r., Ferriera Valsabbia, Valsabbia Investimenti i Alfa Acciai/Komisja (sprawy połączone C-86/15 P i C-87/15 P, EU:C:2017:717) uchybienia proceduralnego, w następstwie którego Komisja wydała zaskarżoną decyzję.

Zarzut drugi dotyczący błędnej wykładni i naruszenia art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz naruszenia art. 296 TFUE.

—	W tym względzie strona skarżąca podnosi, że Komisja uznała, iż nie ma kompetencji do oceny ewentualnego naruszenia zasady rozsądnego terminu postępowania.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia i błędnej wykładni art. 6 europejskiej Konwencji praw człowieka oraz art. 41 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej skutkujących naruszeniem prawa i przekroczeniem uprawnień.

—	W tym względzie strona skarżąca podnosi, że Komisja faktycznie naruszyła zasadę rozsądnego terminu postępowania.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 296 TFUE, błędnego i wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia oraz oczywistego błędu w ocenie.

—	W tym względzie strona skarżąca podnosi, że Komisja uzasadniła ponowne wydanie zaskarżonej decyzji domniemanym wyważeniem interesów wchodzących w grę w postępowaniu, co jednak wydaje się niedostateczne, a ponadto zawiera szereg błędów w ustaleniach faktycznych.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/89

Skarga wniesiona w dniu 28 września 2019 r. – Feralpi/Komisja

(Sprawa T-657/19)

(2019/C 399/108)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Feralpi Holding SpA (Brescia, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci G. Roberti i I. Perego)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności, w całości lub w części, decyzji Komisji w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej, lub

—	uchylenie lub co najmniej obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w decyzji Komisji;

—	w razie potrzeby stwierdzenie niezgodności z prawem i braku zastosowania art. 25 ust. 3-6 rozporządzenie (WE) nr 1/2003;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga dotyczy decyzji Komisji C(2019)4969 final z dnia 4 lipca 2019 r. dotyczącej naruszenia art. 65 traktatu EWWiS – sprawa AT.37956 – Pręty zbrojeniowe do betonu, notyfikowanej w dniu 18 lipca 2019 r.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy: Komisja naruszyła art. 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”).

Zarzut drugi: Komisja naruszyła art. 41, 47 i 51 karty oraz art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (zwanej dalej „EKPC”), a także obowiązek uzasadnienia, ponieważ nie wzięła pod uwagę zbyt długiego czasu trwania postępowania, które poprzedziło przyjęcie, po raz trzeci, takiej samej decyzji nakładającej karę.

3.	Zarzut trzeci: Komisja naruszyła art. 41, 47 i 51 karty oraz art. 6 EKPC, a także obowiązek uzasadnienia, ponieważ gdyby uwzględniła czas trwania postępowania i jego cechy szczególne, nie przyjęłaby po raz trzeci takiej samej decyzji nakładającej karę.

4.	Zarzut czwarty: Komisja naruszyła art. 41, 47 i 51 karty oraz art. 6 EKPC, a także zasadę proporcjonalności i obowiązek uzasadnienia, ponieważ wykonując swoje dyskrecjonalne uprawnienie do ponownego przyjęcia, nie wyważyła prawidłowo interesów.

Zarzut piąty: Komisja naruszyła art. 41 karty, zasadę prawa do obrony oraz art. 14 i 27 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu, a także art. 11, 12 i 14 rozporządzenia Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 Traktatu WE, ponieważ przesłuchanie zorganizowane w trakcie postępowania nie mogło naprawić niezgodności z prawem stwierdzonej przez Trybunał w wyroku wydanym w sprawie C-85.15 P.

6.	Zarzut szósty: Komisja naruszyła art. 65 EWWiS i zasadę domniemania niewinności z uwagi na nieprzestrzeganie zasad dotyczących ciężaru dowodu przy stwierdzeniu udziału skarżącej w kartelu w latach 1989-1995.

7.	Zarzut siódmy: Komisja naruszyła art. 65 EWWiS, uznając za stwierdzone istnienie złożonego, jednolitego i ciągłego kartelu, trwające – jeśli chodzi o skarżącą – od 1989 r. do 2000 r.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/90

Skarga wniesiona w dniu 25 września 2019 r. – Universität Bremen/Komisja i REA

(Sprawa T-660/19)

(2019/C 399/109)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Universität Bremen (Bremen, Niemcy) (przedstawiciel: profesor C. Schmid)

Strona pozwana: Agencja Wykonawcza ds. Badań Naukowych (REA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 16 lipca 2019 r. w sprawie odrzucenia propozycji nr 870693 (TenOpt), w programie Horizon 2020 Framework Programme, Call: H2020-SC6-GOVERNANCE-2019;

—	Obciążenie strony ozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja narusza wynikające z rule of law dla niej roszczenie o zbadanie jej wniosku o dotację bez bez przekroczenia granic swobody uznania. W szczególności opinia ta jest obciążona następującymi uchybieniami:

—	Oparcie rozstrzygnięcia na błędnym stanie faktycznym; innymi słowy błędne przedstawienie w opinii zasadniczej treści wniosku o dotację;

—	Niedotrzymanie ogólnie obowiązujących skal ocen;

—	Nierówne traktowanie, arbitralność i rozważania niemające znaczenia dla sprawy.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/91

Skarga wniesiona w dniu 30 września 2019 r. – Cinkciarz.pl/EUIPO (€$)

(Sprawa T-665/19)

(2019/C 399/110)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Cinkciarz.pl sp. z o.o. (Zielona Góra, Polska) (przedstawiciele: E. Skrzydło-Tefelska, radca prawny i K. Gajek, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego €$ – zgłoszenie nr 13 839 998

Zaskarżona decyzja: Decyzja Perwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 lipca 2019 r. w sprawie R 1345/2018-1

Żądanie

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 zd. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2017/1001 w związku z art. 41 ust. 2 lit. c Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	Naruszenie art. 95 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2017/1001;

—	Naruszenie art. 72 ust. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. i) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2017/1001.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/91

Skarga wniesiona w dniu 30 września 2019 r. – Ferriere Nord/Komisja

(Sprawa T-667/19)

(2019/C 399/111)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Ferriere Nord SpA (Osoppo, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci W. Viscardini, G. Donà i B. Comparini)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

tytułem żądania głównego – stwierdzenie na podstawie art. 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 4 lipca 2019 r. C(2019) 4969 final – doręczonej w dniu 18 lipca 2019 r. – nakładającej na skarżącą grzywnę w wysokości 2 237 000 EUR po przeprowadzeniu procedury stosowania art. 65 traktatu EWWiS (AT.37.956 - Pręty zbrojeniowe do betonu);

—	tytułem żądania ewentualnego – stwierdzenie nieważności części decyzji C(2019) 4969 final i w konsekwencji obniżenie grzywny;

—	w każdym wypadku – obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jedenaście zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do obrony

—

Skarżąca podnosi w tym względzie naruszenie art. 47 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”), art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (zwanej dalej „EKPC”), art. 14 i 27 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu i art. 11, 12, 13 i 14 rozporządzenia Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszącego się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 traktatu, ponieważ wysłuchanie w dniu 23 kwietnia 2018 r. nie konwalidowało naruszenia istotnych wymogów proceduralnych stwierdzonego przez Trybunał Sprawiedliwości wyrokiem z dnia 21 września 2017 w sprawie C-88/15 P.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady ne bis in idem

—

W tym względzie podnoszone jest naruszenie art. 50 karty, ponieważ chociaż wyrok Trybunału Sprawiedliwości uchylił wyrok Sądu – i w konsekwencji poprzedzającą go decyzję Komisji – z powodów proceduralnych, Sąd jednak rozstrzygnął już w przedmiocie okoliczności faktycznych podniesionych przez Komisję przeciwko skarżącej. Komisja nie mogła zatem przyjąć nowej decyzji opartej na tych samych faktach.

Zarzut trzeci dotyczący błędnej interpretacji, a w konsekwencji naruszenia obowiązku zapewnienia poszanowania prawa do dobrej administracji i rozsądnego czasu trwania postępowania, oraz braku uzasadnienia

—	Skarżąca podnosi w tym względzie, że w świetle art. 41 i 47 karty i art. 6 EKPC Komisja uznała bez odpowiedniego uzasadnienia, a w każdym wypadku błędnie, że nie jest zobowiązana do oceny rozsądnego charakteru czasu trwania postępowania, odsyłając tę ocenę do organu sądowego.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady rozsądnego czasu trwania postępowania, przekroczenia uprawnień i naruszenia prawa do obrony

—

W tym kontekście podnoszone jest naruszenie art. 41 i 47 karty i art. 6 EKPC, ponieważ Komisja skorzystała z uprawnienia do przeprowadzenia kontroli nałożenia kar, które już jej nie przysługiwało z powodu nierozsądnego czasu trwania postępowania, bez względu na naruszenie – którego w każdym wypadku zostało wykazane – prawa do obrony, wynikające z takiego czasu trwania.

Zarzut piąty dotyczący braku lub błędnego uzasadnienia, przekroczenia uprawnień, naruszenia zasady proporcjonalności oraz naruszenia art. 41 i 47 karty i art. 6 EKPC

—	W tym kontekście podnoszone jest, że Komisja nie wykazała, iż posiada uzasadniony interes w ponownym przyjęciu decyzji, która jest w konsekwencji wynikiem przekroczenia uprawnień.

Zarzut szósty dotyczący niezgodności z prawem art. 25 rozporządzenia nr 1/2003, podniesiony na podstawie art. 277 TFUE, i wygaśnięcia uprawnienia do przeprowadzenia kontroli i nałożenia kary

—	Podnoszona jest niezgodność z prawem art. 25 rozporządzenia nr 1/2003 ze względu na jego sprzeczność z zasadami rozsądnego czasu trwania postępowania i proporcjonalności.

Zarzut siódmy dotyczący częściowej niezgodności z prawem decyzji z dnia 4 lipca 2019 r., co się tyczy wystąpienia zakwestionowanych zachowań, naruszenia ogólnych zasad w dziedzinie ciężaru dowodu i zasady in dubio pro reo

—	W tym kontekście podnoszone jest, że niektóre z zachowań zarzuconych Ferriere Nord nie mają charakteru antykonkurencyjnego, a w każdym wypadku nie zostały wykazane przez Komisję.

Zarzut ósmy dotyczący niezgodności z prawem podwyższenia grzywny z tytułu powrotu do naruszenia, będącej wynikiem naruszenia prawa do obrony

—

Podnoszone jest, że podwyższenie grzywny z tytułu powrotu do naruszenia jest niezgodne z prawem, ponieważ ani w powiadomieniu o zarzutach, ani w jakimkolwiek późniejszym akcie podjętego ponownie postępowania Komisja nie podniosła takiej okoliczności obciążającej, uniemożliwiając w ten sposób skarżącej obronę w tym zakresie.

Zarzut dziewiąty dotyczący niezgodności z prawem podwyższenia grzywny z tytułu powrotu do naruszenia z powodu nadmiernego upływu czasu i naruszenia zasady proporcjonalności

—

W tym kontekście podnoszone jest, że choć można uznać, iż przedział czasu, który upłynął od stwierdzenia pierwszego naruszenia do zachowania zarzuconego w zaskarżonej decyzji, nie jest nadmierny, należy uwzględnić, że w chwili ponownego przyjęcia zaskarżonej decyzji upłynęło jednak 30 lat od stwierdzenia pierwszego naruszenia.

10.

Zarzut dziesiąty dotyczący niezgodności z prawem podwyższenia grzywny z tytułu powrotu do naruszenia ze względu na nadmierne podwyższenie i brak uzasadnienia

—	W tym kontekście podnoszone jest, że wzrost o 50 % kary z tytułu powrotu do naruszenia nie jest uzasadniony, także mając na uwadze niezwykle długi czas postępowania.

11.

Zarzut jedenasty dotyczący naruszenia zasady równego traktowania przy obniżeniu grzywny z tytułu okoliczności łagodzącej

—	Zdaniem skarżącej obniżka grzywny zastosowana wobec niej z tytułu okoliczności łagodzącej jest niewystarczająca, gdyż jest ona proporcjonalnie niższa od obniżki przyznanej innemu przedsiębiorstwu na tej samej podstawie.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/93

Skarga wniesiona w dniu 1 października 2019 r. – Ardagh Metal Beverage Holdings/EUIPO (Znak dźwiękowy)

(Sprawa T-668/19)

(2019/C 399/112)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Ardagh Metal Beverage Holdings GmbH & Co. KG (Bonn, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Abrar)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Dźwiękowy unijny znak towarowy – zgłoszenie nr 17 912 475

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 24 lipca 2019 r. w sprawie R 530/2019-2

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania poniesionymi w związku z postępowaniem odwoławczym.

Podniesione zarzuty

—	Przeinaczenie stanu faktycznego [naruszenie art. 72 ust. 2 i art. 95 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001];

—	Naruszenie obowiązku uzasadnienia [art. 72 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001];

—	Niezastosowanie się do właściwego orzecznictwa;

—	Naruszenie art. 72 ust. 2 i art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 72 ust. 2 i art. 95 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie prawa do bycia wysłuchanym [art. 72 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001].

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/94

Skarga wniesiona w dniu 2 października 2019 r. – Novomatic/EUIPO – Brouwerij Haacht (PRIMUS)

(Sprawa T-669/19)

(2019/C 399/113)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Novomatic AG (Gumpoldskirchen, Austria) (przedstawiciel: W. Mosing, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Brouwerij Haacht NV (Boortmeerbeek, Belgia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego „PRIMUS” – zgłoszenie nr 14 712 723

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 lipca 2019 r. w sprawie R 2528/2018-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO oraz, w razie przystąpienia przez nią na piśmie do sprawy w charakterze interwenienta, drugiej strony postępowania przed EUIPO własnymi kosztami oraz pokrycie kosztów poniesionych przez skarżącą w postępowaniu przed Sądem i w postępowaniu odwoławczym przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, a mianowicie wymogu przedstawienia dowodów pod względem pewności prawa;

—	Naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań;

—	Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 2 lit. b) rozporządzenia delegowanego (UE) 2018/625 Komisji.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/95

Skarga wniesiona w dniu 1 października 2019 r. – FG/Parlament

(Sprawa T-670/19)

(2019/C 399/114)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: FG (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i M. Vandenbussche)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna;

w konsekwencji:

—	stwierdzenie nieważności decyzji odrzucającej jego kandydaturę i decyzji o powołaniu [dane poufne] (1) na stanowisko [dane poufne];

—	o ile zajdzie taka potrzeba, stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 21 czerwca 2019 r. oddalającej zażalenie;

—	naprawienie doznanej krzywdy opisanej w skardze;

—	przyznanie kwoty 10 000 EUR ustalonej ex aequo et bono tytułem tymczasowym jako zadośćuczynienie za doznaną krzywdę;

—

w ramach środków organizacji postępowania nakazanie stronie pozwanej przedstawienia:

—	pełnego sprawozdania dotyczącego rozmów kwalifikacyjnych i rekomendacji, przygotowanych przez komitet doradczy;

—	listy tematów poruszanych przez kandydatów podczas rozmów kwalifikacyjnych;

—	wykazu kryteriów oceny merytorycznej stosowanych przez komitet doradczy oraz, w stosownych przypadkach, organ powołujący;

—	protokołu z obrad Prezydium dotyczących decyzji w sprawie naboru;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia.

Zarzut drugi dotyczący niezgodności z prawem decyzji z dnia 16 maja 2000 r. i art. 6 ogłoszenia o naborze, ponieważ naruszają one zasady dobrej administracji, pewności prawa i zakazu dyskryminacji oraz naruszają art. 27 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej. W każdym razie stosowana w tym przypadku procedura rekrutacyjna jest niezgodna z prawem z tych samych powodów.

—

Po pierwsze, organowi powołującemu nie doręczono pełnej opinii komitetu na temat osiągnięć kandydatów w czasie, gdy miał on wydać decyzję o powołaniu i w konsekwencji dokonać wyboru. Oznacza to, że wspomniane osiągnięcia nie zostały ocenione ani przez komitet, ani przez organ powołujący w sposób obiektywny i przejrzysty na podstawie wcześniej ustalonych (czy tym bardziej przekazanych) kryteriów.

—

Po drugie, rekomendacje załączone do sprawozdania z rozmów kwalifikacyjnych nie zostały w inny sposób określone. Komitet ogranicza się do sporządzenia sprawozdania z rozmów kwalifikacyjnych, ale decyzja z dnia 16 maja 2000 r. nie przewiduje przeprowadzenia przez komitet porównania osiągnięć w trakcie rozmów kwalifikacyjnych. Decyzja z dnia 16 maja 2000 r. nie uściśla również, czy Prezydium, jako organ powołujący, musi przyjąć kryteria w tym celu, tym bardziej, że nie wydaje się, aby miało dostęp do kryteriów ustanowionych przez komitet, gdyby takie istniały, a tak nie jest.

—

Po trzecie, decyzja z dnia 16 maja 2000 r. nie uściśla, czy organ powołujący posiada wszystkie akta kandydatów. Chociaż strona pozwana twierdzi, że członkowie Prezydium mieli do dyspozycji akta osobowe kandydatów, to jednak nie twierdzi, że owi członkowie rzeczywiście zapoznali się z tymi aktami, a w szczególności z aktami skarżącego.

—	Po czwarte, decyzja z dnia 16 maja 2000 r. nie przewiduje informowania kandydatów o kryteriach ustalonych przez komitet i organ powołujący w celu dokonania przez nich oceny i porównania osiągnięć.

Zarzut trzeci dotyczący oczywistego błędu w ocenie i naruszenia interesów służby. Skarżący podnosi w tym względzie, że powołując [dane poufne] na stanowisko [dane poufne] organ powołujący popełnił oczywisty błąd w ocenie, który dotyczy zarówno przestrzegania warunków określonych w ogłoszeniu o wolnym stanowisku oraz ogłoszeniu o naborze, jak i porównania odpowiednich osiągnięć [dane poufne] z osiągnięciami skarżącego. Organ powołujący również wyraźnie naruszył interes służby.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasad obiektywizmu i bezstronności oraz art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej jak i nadużycia władzy w ramach zaskarżonych decyzji.

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia obowiązku staranności.

(1) Dane poufne utajnione.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/97

Skarga wniesiona w dniu 2 października 2019 r. – Companhia de Seguros Índico/Komisja

(Sprawa T-672/19)

(2019/C 399/115)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Companhia de Seguros Índico SA (Maputu, Mozambik) (przedstawiciele: R. Oliveira i J. Schmid Moura, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji wydanej przez Komisję Europejską w dniu 18 lipca 2019 r., i

—	obciążenie Komisji jej własnymi kosztami oraz kosztami skarżącej.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady dobrej wiary i nadużycia prawa:

Uruchomienie przez Biuro Krajowego Urzędnika ds. współpracy pomiędzy Republiką Mozambiku a UE (GON) gwarancji ustanowionych przez skarżącą, które leży u podstaw niniejszego sporu i które doprowadziło do wydania obecnie zaskarżanej decyzji Komisji, obarczone jest oczywistym naruszeniem zasady dobrej wiary i stanowi wyraźne nadużycie prawa. Brak zapłaty gwarancji przez skarżącą, uruchomionych bezprawnie przez GON, doprowadził KomisjEuropejską do przyjęcia zaskarżonej decyzji, na mocy której skarżąca została wykluczona na okres trzech lat z uczestnictwa w postępowaniach w sprawie udzielenia zamówień publicznych regulowanych przez rozporządzenie Rady (UE) nr 2018/1877 i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 2018/1046 lub z korzystania funduszów Unii ze względu na rzekome poważne wykroczenie zawodowe oraz z uwagi na istotne niedociągnięcia w wykonaniu podstawowych zobowiązań wynikających z wykonania zamówienia finansowanego z budżetu ogólnego Unii.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 106 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012:

Zaskarżona decyzja powinna zostać uchylona, ponieważ Komisja Europejska dopuściła się trzech oczywistych błędów przy „wstępnej kwalifikacji prawnej” zachowania skarżącej, ponieważ:

—	zachowania skarżącej nie można zaklasyfikować jako „poważnego wykroczenia zawodowego” w rozumieniu art. 106 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012; i

—	zachowania skarżącej nie można zaklasyfikować jako „istotnych niedociągnięć w wykonaniu zamówienia finansowanego z budżetu” w rozumieniu art. 106 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 106 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012:

Należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, ponieważ Komisja Europejska naruszyła zasadę proporcjonalności, a tym samym wykluczenie skarżącej jest nieproporcjonalne.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/98

Skarga wniesiona w dniu 2 października 2019 r. – Polfarmex/EUIPO – Kaminski (SYRENA)

(Sprawa T-677/19)

(2019/C 399/116)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Polfarmex S.A. (Kutno, Polska) (przedstawiciel: B. Matusiewicz-Kulig, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Arkadiusz Kaminski (Etobicoke, Ontario, Kanada)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „SYRENA” – unijny znak towarowy nr 9 262 767

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 lipca 2019 r. w sprawach połączonych R 1861/2018-2 i R 1840/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części, w której stwierdzono w niej, że sporny znak towarowy zachowuje ważność dla „samochodów” należących do klasy 12;

oraz

—	zmianę zaskarżonej decyzji poprzez stwierdzenie wygaśnięcia prawa do spornego znaku towarowego w całości, w tym dla „samochodów” należących do klasy 12 z powodu braku rzeczywistego używania;

ewentualnie,

—	przekazanie sprawy EUIPO do ponownego rozpoznania;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 i art. 95 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z motywem 42 tego rozporządzenia i art. 55 ust. 1 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 18 ust. 1, art. 58 ust. 1 lit. a) i art. 58 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 94 ust. 1, art. 95 ust. 1 i motywem 42 tego rozporządzenia oraz art. 55 ust. 1 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie art. 58 ust. 2 i art. 64 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1, art. 64 ust. 1 i motywu 42 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/99

Skarga wniesiona w dniu 4 października 2019 r. – Health Product Group/EUIPO – Bioline Pharmaceutical (Enterosgel)

(Sprawa T-678/19)

(2019/C 399/117)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Health Product Group sp. z o.o. (Warszawa, Polska) (przedstawiciel: M. Kondrat, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Bioline Pharmaceutical AG (Baar, Szwajcaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską słownego znaku towarowego „Enterosgel” – rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 896 788

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 sierpnia 2019 r. w sprawie R 482/2018-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i unieważnienie prawa do znaku towarowego;

—	zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/100

Skarga wniesiona w dniu 4 października 2019 r. – Argyraki/Komisja

(Sprawa T-679/19)

(2019/C 399/118)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Vassilia Argyraki (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat N. de Montigny)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji PMO z dnia 30 listopada 2018 r. dotyczącej sposobu obliczania uprawnień emerytalnych oraz, co do zasady, zastosowania przepisów regulaminu pracowniczego dotyczących uprawnień emerytalnych w odniesieniu do skarżącej w chwili przejścia na emeryturę;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi na ww. decyzję Urzędu Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych (PMO) strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący odejścia od linii orzeczniczej Torné (wyrok z dnia 14 grudnia 2018 r., Torné/Komisja, T-128/17, EU:T:2018:969).

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 21 i 22 załącznika XIII do Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej.

3.	Zarzut trzeci dotyczący nierównego traktowania.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/100

Skarga wniesiona w dniu 7 października 2019 r. – Euroapotheca/EUIPO – General Nutrition Investment (GNC LIVE WELL)

(Sprawa T-686/19)

(2019/C 399/119)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Euroapotheca UAB (Wilno, Litwa) (przedstawiciele: adwokaci R. Žabolienė i E. Saukalas)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: General Nutrition Investment Co. (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy GNC LIVE WELL –unijny znak towarowy nr 940 981

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 30 lipca 2019 r. w sprawie R 2189/2018-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

Naruszenie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/101

Skarga wniesiona w dniu 8 października 2019 r. – inMusic Brands/EUIPO – Equipson (Marq)

(Sprawa T-687/19)

(2019/C 399/120)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: inMusic Brands, Inc. (Cumberland, Rhode Island, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: D. Rose, Solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Equipson, SA (Silla, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „Marq” – unijny znak towarowy nr 14 585 699

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 30 lipca 2019 r. w sprawie R 1759/2018-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości i utrzymanie w mocy rejestracji w odniesieniu do właściwych towarów;

—	obciążenie EUIPO i wszystkich stron postępowania przed Izbą Odwoławczą ich własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w postępowaniu przed Sądem, Izbą Odwoławczą i Wydziałem Unieważnień.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 60 ust. 1 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

25.11.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/102

Skarga wniesiona w dniu 9 października 2019 r. – FI/Komisja

(Sprawa T-694/19)

(2019/C 399/121)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: FI (przedstawiciel: F. Moyse, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 8 marca 2019 r., z dnia 1 kwietnia 2019 r. oraz z dnia 12 sierpnia 2019 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi na decyzje odmowne Komisji z dnia 8 marca 2019 r., z dnia 1 kwietnia 2019 r. oraz z dnia 12 sierpnia 2019 r. w sprawie przyznania renty rodzinnej skarżący podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący niezgodności z prawem art. 18–20 załącznika VIII do Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”), co wynika z naruszenia zasady równego traktowania i dyskryminacji ze względu na wiek, charakter stosunku prawnego, wspólne życie i niepełnosprawność.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa w odniesieniu do stosowania art. 18 i 20 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego, ponieważ Komisja powinna była dokonać wykładni tych przepisów w ten sposób, że odnoszą się one do wspólnego życia małżeńskiego w parze, bez względu na to, czy para pozostaje w związku małżeńskim, zawarła związek partnerski czy też pozostaje w wolnym związku.

3.	Zarzut trzeci dotyczący błędu w wykładni pojęcia małżonka w rozumieniu przepisów mających zastosowanie do renty rodzinnej, ponieważ zmiany zachodzące w społeczeństwie zachodni wymagałyby szerokiej wykładni tego pojęcia.

4.	Zarzut czwarty dotyczący oczywistego błędu w ocenie, wynikającego z nieuwzględnienia szczególnej sytuacji skarżącego. Skarżący twierdzi w tym względzie, po pierwsze, że mieszkał z żoną przez ponad dziewiętnaście lat, a po drugie, że jego małżeństwo trwało cztery lata, siedem miesięcy i osiem dni.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 399

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 62 25 listopada 2019

Spis treśći		Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2019/C 399/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1