Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2019/C 305/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 295 z 2.9.2019

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 288 z 26.8.2019

Dz.U. C 280 z 19.8.2019

Dz.U. C 270 z 12.8.2019

Dz.U. C 263 z 5.8.2019

Dz.U. C 255 z 29.7.2019

Dz.U. C 246 z 22.7.2019

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 4 lipca 2019 r. — Komisja Europejska/Republika Federalna Niemiec

(Sprawa C-377/17) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Usługi na rynku wewnętrznym - Dyrektywa 2006/123/WE - Artykuł 15 - Artykuł 49 TFUE - Swoboda przedsiębiorczości - Honoraria architektów i inżynierów w zakresie usług planowania - Minimalne i maksymalne taryfy)

(2019/C 305/02)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: W. Mölls, L. Malferrari i H. Tserepa-Lacombe, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze i D. Klebs, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Węgry (przedstawiciele: M.Z. Fehér, G. Koós i M.M. Tátrai, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Utrzymując obowiązkowe taryfy za usługi planowania świadczone przez architektów i inżynierów, Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 lit. g) i art. 15 ust. 3 dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym.

2)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Węgry pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 269 z 14.8.2017.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 4 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie preju ycjalnym złożony przez Hof van beroep te Antwerpen — Belgia) — postępowanie karne przeciwko Freddy’emu Lucienowi Magdalenie Kirschsteinowi, Thierry’emu Fransowi Adeline Kirschsteinowi

(Sprawa C-393/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2005/29/WE - Nieuczciwe praktyki handlowe - Zakres stosowania - Pojęcie „praktyk handlowych” - Dyrektywa 2006/123/WE - Usługi na rynku wewnętrznym - Prawo karne - Systemy zezwoleń - Szkolnictwo wyższe - Dyplom nadający stopień „mastera” - Zakaz nadawania pewnych stopni bez upoważnienia)

(2019/C 305/03)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hof van beroep te Antwerpen

Strony w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Freddy Lucien Magdalena Kirschstein, Thierry Frans Adeline Kirschstein

przy udziale: Vlaamse Gemeenschap

Sentencja

1)

Dyrektywę 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącą nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającą dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (dyrektywę o nieuczciwych praktykach handlowych) należy interpretować w ten sposób, że nie ma ona zastosowania do uregulowania krajowego takiego jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewiduje nałożenie sankcji karnych na osoby, które nadają, nie będąc do tego uprzednio uprawnionymi przez właściwy organ, stopień „mastera”.

2)

Artykuł 1 ust. 5 dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym w związku z jej art. 9 i 10 należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewiduje nałożenie sankcji karnych na osoby, które nadają, nie będąc do tego uprzednio uprawnionymi przez właściwy organ, stopień „mastera”, o ile warunki, od których uzależnione jest uzyskanie uprawnienia do nadawania tego stopnia, są zgodne z art. 10 ust. 2 owej dyrektywy, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego.

---

(1)  Dz.U. C 300 z 11.9.2017.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 8 lipca 2019 r. — Komisja Europejska/Królestwo Belgii

(Sprawa C-543/17) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuł 258 TFUE - Środki mające na celu zmniejszenie kosztów realizacji szybkich sieci łączności elektronicznej - Dyrektywa 2014/61/UE - Brak transpozycji lub poinformowania o przepisach transponujących - Artykuł 260 ust. 3 TFUE - Żądanie zasądzenia dziennej okresowej kary pieniężnej - Obliczanie wysokości okresowej kary pieniężnej)

(2019/C 305/04)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Hottiaux, C. Cattabriga, L. Nicolae, G. von Rintelen i R. Troosters, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii (przedstawiciele: początkowo P. Cottin, C. Pochet, J. Van Holm i L. Cornelis, następnie P. Cottin i C. Pochet, pełnomocnicy, wspierani przez P. Verneta, S. Depré i M. Lambert de Rouvroit, avocats, oraz przez A. Van Acker i M.N. Lolla, ekspertów)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: początkowo T. Henze i S. Eisenberg, następnie S. Eisenberg, pełnomocnik), Republika Estońska (przedstawiciel: N. Grünberg, pełnomocnik), Irlandia (przedstawiciele: M. Browne, G. Hodge i A. Joyce, pełnomocnicy, wspierani przez G. Gilmore, BL, i P. McGarry’ego, SC), Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: początkowo A. Gavela Llopis i A. Rubio González, następnie A. Rubio González, pełnomocnicy), Republika Francuska (przedstawiciele: E. de Moustier, C. David, A.-L. Desjonquères, I. Cohen, B. Fodda i D. Colas, pełnomocnicy), Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez S. Fiorentina, avvocato dello Stato), Republika Litewska (przedstawiciele: początkowo G. Taluntytė, L. Bendoraitytė i D. Kriaučiūnas, następnie L. Bendoraitytė, pełnomocnicy), Węgry (przedstawiciele: M.Z. Fehér, G. Koós i Z. Wagner, pełnomocnicy), Republika Austrii (przedstawiciele: G. Hesse, G. Eberhard i C. Drexel, pełnomocnicy), Rumunia (przedstawiciele: C. R. Canțăr, R.I. Hațieganu i L. Lițu, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Poprzez nieprzyjęcie, po upływie określonego w uzasadnionej opinii z dnia 30 września 2016 r. i przedłużonego przez Komisję Europejską terminu, przepisów ustawowych, administracyjnych i wykonawczych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/61/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie środków mających na celu zmniejszenie kosztów realizacji szybkich sieci łączności elektronicznej oraz, a fortiori, niepoinformowanie Komisji o takich przepisach transponujących, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które ciążą na nim zgodnie z art. 13 tej dyrektywy.

2)

Ze względu na to, że, według stanu na dzień badania okoliczności faktycznych przez Trybunał, Królestwo Belgii nadal nie przyjęło przepisów niezbędnych do dokonania transpozycji art. 2 ust. 7–9 i 11, art. 4 ust. 5 oraz art. 8 dyrektywy 2014/61 do jego prawa krajowego w odniesieniu do Regionu Stołecznego Brukseli ani, a fortiori, nie poinformowało Komisji Europejskiej o takich przepisach transponujących, państwo to częściowo trwało w swoim uchybieniu.

3)	Na wypadek, gdyby uchybienie stwierdzone w pkt 2 utrzymywało się w dniu ogłoszenia niniejszego wyroku, Królestwo Belgii zostaje warunkowo zobowiązane do zapłaty na rzecz Komisji Europejskiej okresowej kary pieniężnej w wysokości 5 000 EUR dziennie, licząc od tej daty do zakończenia tego naruszenia.

4)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

5)	Republika Federalna Niemiec, Republika Estońska, Irlandia, Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska, Republika Włoska, Republika Litewska, Węgry, Republika Austrii i Rumunia pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 374 z 6.11.2017.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 4 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vilniaus apygardos administracinis teismas — Litwa) — Baltic Media Alliance Ltd./Lietuvos radijo ir televizijos komisija

(Sprawa C-622/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Swoboda świadczenia usług - Dyrektywa 2010/13/UE - Audiowizualne usługi medialne - Rozpowszechnianie telewizyjne - Artykuł 3 ust. 1 i 2 - Swoboda odbioru i retransmisji - Nawoływanie do nienawiści ze względu na narodowość - Środki podejmowane przez państwo członkowskie będące odbiorcą programu - Nałożony na dostawców usług medialnych i na inne podmioty świadczące usługę rozpowszechniania przez internet kanałów lub przekazów telewizyjnych tymczasowy obowiązek rozpowszechniania lub retransmitowania danego kanału na terytorium tego państwa członkowskiego jedynie w ramach pakietów płatnych)

(2019/C 305/05)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Vilniaus apygardos administracinis teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Baltic Media Alliance Ltd.

Strona pozwana: Lietuvos radijo ir televizijos komisija

Sentencja

Artykuł 3 ust. 1 i 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych) należy interpretować w ten sposób, że środek porządku publicznego przyjęty przez państwo członkowskie, polegający na tym, że dostawcy usług medialnych, których programy są kierowane na terytorium tego państwa członkowskiego, oraz inne podmioty świadczące na rzecz konsumentów z tego państwa członkowskiego usługę rozpowszechniania przez internet kanałów lub przekazów telewizyjnych mają obowiązek rozpowszechniania lub retransmitowania na terytorium tego państwa członkowskiego przez okres dwunastu miesięcy kanału telewizyjnego pochodzącego z innego państwa członkowskiego jedynie w ramach pakietów płatnych, co jednak nie uniemożliwia ściśle rozumianej retransmisji na terytorium tego pierwszego państwa członkowskiego przekazów telewizyjnych tego kanału, nie jest objęty tym przepisem.

---

(1)  Dz.U. C 52 z 12.2.2018.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 4 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof Den Haag — Niderlandy) — postępowanie karne przeciwko Tronexowi BV

(Sprawa C-624/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Odpady - Przemieszczanie - Rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 - Artykuł 2 pkt 1 - Dyrektywa 2008/98/WE - Artykuł 3 pkt 1 - Pojęcia „przemieszczania odpadów” i „odpadów” - Partia towarów pierwotnie przeznaczonych do sprzedaży detalicznej zwróconych przez konsumentów lub towarów, które stały się zbędne w asortymencie sprzedawcy)

(2019/C 305/06)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Gerechtshof Den Haag

Strona w postępowaniu głównym w sprawie karnej

Tronex BV

Sentencja

Przemieszczenie do państwa trzeciego partii urządzeń elektrycznych lub elektronicznych, takich jak urządzenia będące przedmiotem postępowania głównego, które były pierwotnie przeznaczone do sprzedaży detalicznej, ale zostały zwrócone przez konsumenta, lub które z różnych względów zostały odesłane przez sprzedawcę detalicznego dostawcy, należy uznać za „przemieszczanie odpadów” w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów w związku z jego art. 2 pkt 1 i z art. 3 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylającej niektóre dyrektywy, jeżeli ta partia zawiera urządzenia, których sprawne funkcjonowanie nie zostało wcześniej stwierdzone lub które nie są odpowiednio zabezpieczone przed uszkodzeniami podczas transportu. Z drugiej strony tego rodzaju towary w nieotwartych oryginalnych opakowaniach, które stały się zbędne w asortymencie sprzedawcy, nie mogą być uznawane za odpady, jeśli nie ma ku temu dodatkowych wskazań.

---

(1)  Dz.U. C 32 z 29.1.2018.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — postępowanie wszczęte przez Eurobolt BV

(Sprawa C-644/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 267 TFUE - Prawo do skutecznego środka prawnego - Zakres kontroli aktu prawa Unii Europejskiej przez sąd krajowy - Rozporządzenie (WE) nr 1225/2009 - Artykuł 15 ust. 2 - Przekazanie państwom członkowskim nie później niż na 10 dni roboczych przed posiedzeniem Komitetu Doradczego wszelkich istotnych informacji - Pojęcie „istotnych informacji” - Istotne wymogi proceduralne - Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 723/2011 - Rozszerzenie cła antydumpingowego nałożonego na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chin na przywóz tych produktów wysyłanych z Malezji - Ważność)

(2019/C 305/07)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Eurobolt BV

Przy udziale: Staatssecretaris van Financiën

Sentencja

1)

Artykuł 267 TFUE należy interpretować w ten sposób, że w celu zakwestionowania ważności aktu prawa wtórnego Unii podmiot prawa może podnieść przed sądem krajowym zarzuty, które mogą być podniesione w ramach skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej na podstawie art. 263 TFUE, w tym zarzuty dotyczące niespełnienia przesłanek przyjęcia takiego aktu.

2)

Artykuł 267 TFUE w związku z art. 4 ust. 3 TUE należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy ma prawo, przed skierowaniem pytania do Trybunału, zwrócić się do instytucji Unii Europejskiej uczestniczących w opracowywaniu aktu prawa wtórnego Unii, którego ważność jest przed nim kwestionowana, w celu uzyskania od nich konkretnych informacji i elementów, które sąd krajowy uważa za niezbędne w celu rozwiania wszelkich swoich wątpliwości co do ważności danego aktu Unii i uniknięcia zwrócenia się przez niego do Trybunału z pytaniem prejudycjalnym w przedmiocie oceny ważności tego aktu.

3)

Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 723/2011 z dnia 18 lipca 2011 r. rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem (WE) nr 91/2009 na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali wysyłanych z Malezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Malezji, jest nieważne ze względu na to, że zostało przyjęte z naruszeniem art. 15 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. C 52 z 12.2.2018.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof — Niemcy) — Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände — Verbraucherzentrale Bundesverband e.V./Amazon EU Sàrl

(Sprawa C-649/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Ochrona konsumentów - Dyrektywa 2011/83/UE - Artykuł 6 ust. 1 lit. c) - Wymogi informacyjne dotyczące umów zawieranych na odległość i umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa - Ciążący na przedsiębiorcy obowiązek podania jego numeru telefonu i numeru faksu „o ile dostępny” - Zakres)

(2019/C 305/08)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände — Verbraucherzentrale Bundesverband e.V.

Strona przeciwna: Amazon EU Sàrl

Sentencja

Artykuł 6 ust. 1 lit. c) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniającej dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającej dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady należy interpretować, po pierwsze, w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak będące przedmiotem postępowania głównego, które zobowiązuje przedsiębiorcę przed zawarciem z konsumentem umowy na odległość lub umowy poza lokalem przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 7 i 8 tej dyrektywy, do podania bez względu na okoliczności swojego numeru telefonu. Po drugie, wspomniany przepis nie nakłada na przedsiębiorcę obowiązku założenia linii telefonicznej lub numeru faksu czy też utworzenia nowego adresu poczty elektronicznej, aby umożliwić konsumentom skontaktowanie się z nim, oraz zobowiązuje przedsiębiorcę do podania tego numeru telefonu lub faksu lub adresu poczty elektronicznej wyłącznie w wypadkach, w których przedsiębiorca ten dysponuje już takimi środkami komunikacji z konsumentami.

Artykuł 6 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2011/83 należy interpretować w ten sposób, że o ile przepis ten nakłada na przedsiębiorcę obowiązek udostępnienia konsumentowi środka komunikacji, spełniającego wymogi bezpośredniego i skutecznego porozumiewania się, o tyle nie sprzeciwia się on temu, aby przedsiębiorca ten udostępnił środki komunikacji inne niż te wymienione w tymże przepisie w celu spełnienia tych wymogów.

---

(1)  Dz.U. C 112 z 26.3.2018.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 lipca 2019 r. — Viridis Pharmaceutical Ltd./Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), Hecht-Pharma GmbH

(Sprawa C-668/17 P) (1)

(Odwołanie - Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Słowny znak towarowy Boswelan - Rzeczywiste używanie - Brak - Używanie znaku towarowego w ramach badań klinicznych poprzedzających złożenie wniosku o pozwolenie na dopuszczenie produktu leczniczego do obrotu - Uzasadniony powód nieużywania - Pojęcie)

(2019/C 305/09)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Viridis Pharmaceutical Ltd. (przedstawiciele: C. Spintig, S. Pietzcker i M. Prasse, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciel: S. Hanne, pełnomocnik), Hecht-Pharma GmbH (przedstawiciele: J. Sachs i C. Sachs, Rechtsanwälte)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Viridis Pharmaceutical Ltd pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) oraz przez Hecht-Pharma GmbH.

---

(1)  Dz.U. C 83 z 5.3.2018.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 11 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato — Włochy) Telecom Italia SpA/Ministero dello Sviluppo Economico, Infrastrutture e telecomunicazioni per l’Italia SpA (Infratel Italia SpA)

(Sprawa C-697/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Udzielanie zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane - Dyrektywa 2014/24/UE - Artykuł 28 ust. 2 - Przetarg ograniczony - Wykonawcy dopuszczeni do przedstawienia oferty - Konieczność zachowania tożsamości prawnej i materialnej kandydata wybranego w preselekcji z kandydatem przedstawiającym ofertę - Zasada równego traktowania oferentów)

(2019/C 305/10)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Telecom Italia SpA

Strona pozwana: Ministero dello Sviluppo Economico, Infrastrutture e telecomunicazioni per l’Italia SpA (Infratel Italia SpA)

przy udziale: OpEn Fiber SpA

Sentencja

Artykuł 28 ust. 2 zdanie pierwsze dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE należy interpretować w ten sposób, że przepis ten nie stoi na przeszkodzie temu, by ze względu na wymóg tożsamości prawnej i materialnej wykonawców wybranych w ramach preselekcji z wykonawcami, którzy złożą ofertę, w ramach przetargu ograniczonego na udzielenie zamówienia publicznego mógł przedstawić ofertę wybrany w ramach preselekcji kandydat, który zobowiązuje się do przejęcia drugiego kandydata wybranego w ramach preselekcji na podstawie umowy o połączeniu zawartej w okresie pomiędzy etapem preselekcji a etapem przedstawienia ofert i wykonanej po etapie przedstawienia ofert.

---

(1)  Dz.U. C 112 z 26.3.2018.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 11 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Østre Landsret — Dania) — postępowanie zainicjowane przez A

(C-716/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Swobodny przepływ pracowników - Ograniczenia - Wszczęcie postępowania w sprawie umorzenia zobowiązań - Wymóg zamieszkania - Dopuszczalność - Artykuł 45 TFUE - Bezpośrednia skuteczność)

(2019/C 305/11)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Østre Landsret

Strona w postępowaniu głównym

A

Sentencja

1)

Wykładni art. 45 TFUE należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie normie jurysdykcyjnej przewidzianej w przepisach państwa członkowskiego takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, która uzależnia uzyskanie decyzji o umorzeniu zobowiązań od spełnienia wymogu zamieszkiwania przez dłużnika lub jego pobytu w tym państwie członkowskim.

2)

Wykładni art. 45 TFUE należy dokonywać w ten sposób, że wymaga on od sądu krajowego odstąpienia od stosowania wymogu zamieszkania przewidzianego przez krajową normę jurysdykcyjną, taką jak norma rozpatrywana w postępowaniu głównym, niezależnie od tego, czy postępowanie w sprawie umorzenia zobowiązań, również przewidziane w tym przepisie, potencjalnie prowadzi do zagrożenia wierzytelnościom posiadanym przez jednostki na mocy tego przepisu.

---

(1)  Dz.U. C 83 z 5.3.2018.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bezirksgericht Villach — Austria) — Norbert Reitbauer i in./Enrico Casamassima

(Sprawa C-722/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Jurysdykcja w sprawach cywilnych i handlowych - Jurysdykcja wyłączna - Artykuł 24 pkt 1 i 5 - Spory w dziedzinie praw rzeczowych na nieruchomościach i w zakresie wykonania orzeczeń - Sądowa licytacja nieruchomości - Powództwo mające na celu zakwestionowanie podziału kwoty uzyskanej z owej licytacji)

(2019/C 305/12)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bezirksgericht Villach

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Norbert Reitbauer, Dolinschek GmbH, B.T.S. Trendfloor Raumausstattungs-GmbH, Elektrounternehmen K. Maschke GmbH, Klaus Egger, Architekt DI Klaus Egger Ziviltechniker GmbH

Strona pozwana: Enrico Casamassima

Sentencja

Artykuł 24 pkt 1 i 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że wytoczone przez wierzyciela powództwo mające na celu zakwestionowanie podziału kwoty uzyskanej z licytacji sądowej nieruchomości, zmierzające do uzyskania stwierdzenia, po pierwsze, wygaśnięcia wierzytelności w drodze potrącenia z wzajemną wierzytelnością dłużnika, oraz po drugie, bezskuteczności zabezpieczenia rzeczowego zapewniającego wykonanie tej wierzytelności, nie jest objęte zakresem jurysdykcji wyłącznej sądów państwa członkowskiego, w którym położona jest odnośna nieruchomość, ani sądów miejsca prowadzenia postępowania egzekucyjnego.

---

(1)  Dz.U. C 268 z 30.7.2018.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 lipca 2019 r. — VG, wstępująca w prawa MS/Komisja Europejska

(Sprawa C-19/18 P) (1)

(Odwołanie - Skarga o odszkodowanie od Komisji Europejskiej - Decyzja Komisji o zakończeniu współpracy w ramach sieci Team Europe - Naprawienie szkody - Podniesiony przez Komisję zarzut niedopuszczalności - Umowny lub deliktowy charakter sporu)

(2019/C 305/13)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: VG, wstępująca w prawa MS (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: I. Martínez del Peral, C. Ehrbar i B. Mongin, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	VG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 83 z 5.3.2018.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hessisches Finanzgericht — Niemcy) — Federal Express Corporation Deutsche Niederlassung/Hauptzollamt Frankfurt am Main

(Sprawa C-26/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Unia celna - Rozporządzenie (EWG) nr 2913/92 - Artykuły 202 i 203 - Należności celne przywozowe - Powstanie długu celnego z powodu naruszenia przepisów celnych - Podatki - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 2 ust. 1 lit. d) i art. 30 - VAT w przywozie - Zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego - Pojęcie „przywozu” towaru - Wymóg wejścia towaru do obrotu gospodarczego w Unii Europejskiej - Przewóz tego towaru do państwa członkowskiego innego niż to, w którym powstał dług celny)

(2019/C 305/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Hessisches Finanzgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Federal Express Corporation Deutsche Niederlassung

Strona przeciwna: Hauptzollamt Frankfurt am Main

Sentencja

Artykuł 2 ust. 1 lit. d) i art. 30 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, iż w sytuacji, w której dany towar został wprowadzony na terytorium Unii Europejskiej, aby móc uznać, że towar ten wszedł do obrotu gospodarczego Unii w danym państwie członkowskim, nie wystarcza, by w odniesieniu do tego towaru doszło do naruszenia przepisów celnych w tym państwie, które to naruszenie spowodowało powstanie w tym samym państwie długu celnego w przywozie, jeżeli zostanie ustalone, że wspomniany towar został przewieziony do innego państwa członkowskiego, ostatecznego miejsca jego przeznaczenia, w którym to państwie był przedmiotem konsumpcji i w związku z tym zobowiązanie w zakresie VAT w przywozie powstaje wyłącznie w tym drugim państwie członkowskim.

---

(1)  Dz.U. C 152 z 30.4.2018.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 lipca 2019 r. — Komisja Europejska/NEX International Limited, dawniej Icap plc, Icap Management Services Ltd, Icap New Zealand Ltd

(Sprawa C-39/18 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Sektor instrumentów pochodnych, których stopy procentowe są wyrażone w jenach japońskich - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Odpowiedzialność ponoszona przez przedsiębiorstwo ze względu na rolę podmiotu ułatwiającego funkcjonowanie kartelu - Ustalenie wysokości grzywny - Obowiązek uzasadnienia)

(2019/C 305/15)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Mongin, M. Farley, T. Christoforou i V. Bottka, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: NEX International Limited, dawniej Icap plc, Icap Management Services Ltd, Icap New Zealand Ltd (przedstawiciele: C. Riis-Madsen, adwokat, i adwokat S. Frank)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 142 z 23.4.2018.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Østre Landsret — Dania) — A/Udlændinge- og Integrationsministeriet

(Sprawa C-89/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Układ stowarzyszeniowy EWG - Turcja - Decyzja nr 1/80 - Artykuł 13 - Klauzula standstill - Łączenie rodziny w wypadku małżonków - Nowe ograniczenie - Nadrzędny wzgląd interesu ogólnego - Udana integracja - Skuteczne zarządzanie przepływami migracyjnymi - Proporcjonalność)

(2019/C 305/16)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Østre Landsret

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: A

Strona pozwana: Udlændinge- og Integrationsministeriet

Sentencja

Artykuł 13 decyzji nr 1/80 z dnia 19 września 1980 r. w sprawie rozwoju stowarzyszenia, przyjętej przez Radę Stowarzyszenia ustanowioną na mocy Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją, podpisanego w dniu 12 września 1963 r. w Ankarze przez Republikę Turcji z jednej strony i przez państwa członkowskie EWG oraz Wspólnotę z drugiej strony, który został zawarty, zatwierdzony i ratyfikowany w imieniu tej ostatniej decyzją Rady 64/732/EWG z dnia 23 grudnia 1963 r., należy interpretować w ten sposób, że środek krajowy uzależniający łączenie rodziny między pracownikiem tureckim zamieszkującym zgodnie z prawem w danym państwie członkowskim a jego małżonką od warunku, by więzi łączące ich z tym państwem członkowskim były silniejsze od więzi łączących ich z państwem trzecim, stanowi „nowe ograniczenie” w rozumieniu tego przepisu. Takie ograniczenie nie jest uzasadnione.

---

(1)  Dz.U. C 142 z 23.4.2018.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 11 lipca 2019 r. — Komisja Europejska/Republika Grecka

(Sprawa C-91/18) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Podatki akcyzowe od alkoholu i napojów alkoholowych - Artykuł 110 TFUE - Dyrektywa 92/83/EWG - Dyrektywa 92/84/EWG - Rozporządzenie (WE) nr 110/2008 - Stosowanie niższej stawki podatku akcyzowego do wyrobu produktów krajowych zwanych tsipouro i tsikoudia)

(2019/C 305/17)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Kyratsou i F. Tomat, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (przedstawiciele: M. Tassopoulou i D. Tsagkaraki, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą: — na mocy art. 19 i 21 dyrektywy Rady 92/83/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych w związku z art. 23 ust. 2 tej dyrektywy, poprzez przyjęcie i utrzymywanie w mocy przepisów, zgodnie z którymi tsipouro i tsikoudia wytwarzane przez przedsiębiorstwa wykonujące działalność gospodarczą w zakresie wyrobu napojów spirytusowych, zwane „gorzelniami regularnymi”, objęte są stawką podatku akcyzowego obniżoną o 50 % w stosunku do zwykłej stawki krajowej, oraz — na mocy art. 19 i 21 dyrektywy 92/83 w związku z jej art. 22 ust. 1 i z art. 3 ust. 1 dyrektywy Rady 92/84/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie zbliżenia stawek podatku akcyzowego od alkoholu i napojów alkoholowych, poprzez przyjęcie i utrzymywanie w mocy przepisów, zgodnie z którymi tsipouro i tsikoudia wytwarzane przez małe, „okazjonalne” gorzelnie, są objęte, na warunkach przewidzianych w tym ustawodawstwie, znacznie obniżoną stawką podatku akcyzowego.

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 142 z 23.4.2018.

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 4 lipca 2019 r. — FTI Touristik GmbH/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), Harald Prantner, Daniel Giersch

(Sprawa C-99/18 P) (1)

(Odwołanie - Znak towarowy Unii Europejskiej - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) - Zgłoszenie do rejestracji graficznego znaku towarowego zawierającego element słowny „Fl” - Sprzeciw właściciela graficznego znaku towarowego zawierającego element słowny „fly.de” - Oddalenie - Podobieństwo oznaczeń - Nazwa zapisana zwykłym pismem w Biuletynie Znaków Towarowych Unii Europejskiej - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd)

(2019/C 305/18)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: FTI Touristik GmbH (przedstawiciel: A. Parr, Rechtsanwältin)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciele: D. Walicka i D. Botis, pełnomocnicy), Harald Prantner, Daniel Giersch (przedstawiciel: S. Eble, Rechtsanwalt)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	FTI Touristik GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

3)	Harald Prantner i Daniel Giersch pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 182 z 28.5.2018.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Noord-Nederland — Niderlandy) — HQ, IP, reprezentowany przez przedstawiciela ustawowego HQ, JO/Aegean Airlines SA

(Sprawa C-163/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Transport lotniczy - Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 - Wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów - Odwołanie lotu - Pomoc - Prawo do zwrotu kosztów biletu lotniczego od przewoźnika lotniczego - Artykuł 8 ust. 2 - Impreza turystyczna - Dyrektywa 90/314/EWG - Upadłość organizatora imprezy turystycznej)

(2019/C 305/19)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Noord-Nederland

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: HQ, IP, reprezentowany przez przedstawiciela ustawowego HQ, JO

Strona pozwana: Aegean Airlines SA

Sentencja

Artykuł 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, należy interpretować w ten sposób, że pasażer, który na podstawie dyrektywy Rady 90/314/EWG z dnia 13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek może dochodzić od organizatora imprezy turystycznej zwrotu kosztów biletu samolotowego, nie może w związku z tym dochodzić zwrotu kosztów tego biletu na podstawie rzeczonego rozporządzenia od przewoźnika lotniczego, i to również wtedy, gdy ze względów finansowych organizator imprezy turystycznej nie jest w stanie zwrócić tych kosztów oraz gdy nie podjął żadnych środków mających zagwarantować ich zwrot.

---

(1)  Dz.U. C 182 z 28.5.2018.

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 11 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato — Włochy) — Agrenergy Srl (C-180/18 i C-286/18), Fusignano Due Srl (C-287/18)/Ministero dello Sviluppo Economico

(Sprawy połączone C-180/18, C-286/18 i C-287/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Dyrektywa 2009/28/WE - Artykuł 3 ust. 3 lit. a) - Wspieranie użycia energii ze źródeł odnawialnych - Energia elektryczna ze słonecznych instalacji fotowoltaicznych - Zmiana systemu wsparcia - Zasady pewności prawa oraz ochrony uzasadnionych oczekiwań)

(2019/C 305/20)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Agrenergy Srl (C-180/18 i C-286/18), Fusignano Due Srl (C-287/18)

Strona pozwana: Ministero dello Sviluppo Economico

Sentencja

Z zastrzeżeniem ustaleń, których powinien dokonać sąd odsyłający z uwzględnieniem wszystkich istotnych okoliczności, art. 3 ust. 3 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych, zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE w związku z zasadami pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, pozwalającemu państwu członkowskiemu przewidzieć zmniejszenie, a nawet zniesienie ustalonych wcześniej taryf stymulujących za energię ze słonecznych instalacji fotowoltaicznych.

---

(1)  Dz.U. C 182 z 28.5.2018.

Dz.U. C 249 z 16.7.2018.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 10 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Schienen-Control Kommission — Austria) — WESTbahn Management GmbH/ÖBB-Infrastruktur AG

(Sprawa C-210/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Transport - Jednolity europejski obszar kolejowy - Dyrektywa 2012/34/UE - Artykuł 3 - Pojęcie „infrastruktury kolejowej” - Załącznik II - Świadczenia minimalne - Włączenie użytkowania peronów pasażerskich)

(2019/C 305/21)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Schienen-Control Kommission

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: WESTbahn Management GmbH

Strona pozwana: ÖBB-Infrastruktur AG

Sentencja

Załącznik II do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/34/UE z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie utworzenia jednolitego europejskiego obszaru kolejowego należy interpretować w ten sposób, że „perony pasażerskie”, o których mowa w załączniku I do tej dyrektywy, są elementem infrastruktury kolejowej, którego użytkowanie wchodzi w zakres minimalnego pakietu dostępu zgodnie z pkt 1 lit. c) wspomnianego załącznika II.

---

(1)  Dz.U. C 231 z 2.7.2018.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 3 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Varhoven administrativen sad — Bułgaria) — „UniCredit Leasing” EAD/Direktor na Direktsia „Obzhalvane i danachno-osiguritelna praktika” — Sofia pri Tsentralno upravlenie na Natsionalnata agentsia za prihodite (NAP)

(Sprawa C-242/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Podstawa opodatkowania - Obniżenie - Zasada neutralności podatkowej - Rozwiązanie umowy leasingu z uwagi na niewywiązanie się z płatności rat z tytułu umowy leasingu - Decyzja korygująca - Zakres stosowania - Transakcje podlegające opodatkowaniu - Dostawa towarów dokonywana odpłatnie - Zapłata „odszkodowania” w przypadku rozwiązania umowy przed końcem okresu jej obowiązywania - Właściwość Trybunału)

(2019/C 305/22)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Varhoven administrativen sad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca:„UniCredit Leasing” EAD

Strona pozwana: Direktor na Direktsia „Obzhalvane i danachno-osiguritelna praktika” — Sofia pri Tsentralno upravlenie na Natsionalnata agentsia za prihodite (NAP)

Sentencja

1)

Artykuł 90 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że w przypadku rozwiązania umowy leasingu pozwala on na obniżenie podstawy opodatkowania podatkiem od wartości dodanej obliczonej ryczałtowo w decyzji korygującej w odniesieniu do wszystkich rat z tytułu umowy leasingu należnych za cały okres obowiązywania umowy, nawet jeśli decyzja ta stała się prawomocna i stanowi zatem „trwały akt administracyjny” ustalający, zgodnie z prawem krajowym, zaległość podatkową.

2)

Artykuł 90 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym brak zapłaty części rat należnych z tytułu umowy leasingu za okres od dnia zaprzestania płatności do dnia rozwiązania umowy, które to rozwiązanie nie ma mocy wstecznej, z jednej strony, oraz brak zapłaty odszkodowania należnego w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy, odpowiadającego sumie wszystkich niezapłaconych rat z tytułu umowy leasingu do końca okresu obowiązywania tej umowy, z drugiej strony, stanowią przypadki niewywiązania się z płatności, które mogą być objęte odstępstwem od obowiązku obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem od wartości dodanej, przewidzianego w ust. 2 tego artykułu, chyba że podatnik wykaże uzasadnione prawdopodobieństwo, iż dług nie zostanie uregulowany, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

---

(1)  Dz.U. C 211 z 18.6.2018.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 10 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — Staatssecretaris van Financiën/CEVA Freight Holland BV

(Sprawa C-249/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Kodeks celny - Zgłoszenie celne - Błędne wskazanie podpozycji nomenklatury scalonej - Decyzja określająca wysokość należności celnych - Artykuł 78 kodeksu celnego - Rewizja zgłoszenia - Zmiana wartości transakcyjnej - Artykuł 221 kodeksu celnego - Termin przedawnienia prawa do pokrycia długu celnego - Przerwanie biegu)

(2019/C 305/23)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Staatssecretaris van Financiën

Strona przeciwna: CEVA Freight Holland BV

Sentencja

1)

Artykuł 78 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem (WE) 2700/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2000 r., należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy zgłaszający ma prawo wyboru ceny towarów sprzedanych w celu wywozu na obszar Unii Europejskiej, która może zostać uznana za podstawę oceny do celów określenia ich wartości celnej, a z kontroli po zwolnieniu towarów wynika, iż sporządzone przez niego zgłoszenie celne zawiera błędną klasyfikację celną danych towarów, skutkującą zastosowaniem wyższego cła, na podstawie owego art. 78 może on domagać się rewizji tego zgłoszenia w celu zastąpienia pierwotnie wskazanej ceny niższą ceną transakcyjną dla obniżenia wysokości swojego długu celnego.

2)

Artykuł 221 ust. 1 i 3 rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem nr 2700/2000, należy interpretować w ten sposób, że do państw członkowskich należy określenie — przy poszanowaniu zasad skuteczności i równoważności — daty, w której należy dokonać powiadomienia dłużnika o kwocie należności celnych, aby przerwać bieg trzyletniego terminu przedawnienia, po upływie którego dług celny wygasa.

---

(1)  Dz.U. C 276 z 6.8.2018.

Wyrok Trybunału (ósma izba izba) z dnia 10 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa — Łotwa) — SIA „Kuršu zeme”/Valsts ieņēmumu dienests

(Sprawa C-273/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Prawo do odliczenia naliczonego VAT - Artykuł 168 - Łańcuch dostaw towarów - Odmowa prawa do odliczenia z powodu istnienia tego łańcucha - Obowiązek właściwego organu podatkowego wykazania istnienia praktyki stanowiącej nadużycie)

(2019/C 305/24)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SIA „Kuršu zeme”

Strona przeciwna: Valsts ieņēmumu dienests

Sentencja

Artykuł 168 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r., należy interpretować w ten sposób, że w celu odmowy prawa do odliczenia naliczonego podatku od wartości dodanej (VAT) okoliczność, iż do nabycia towarów doszło w ramach łańcucha kolejnych transakcji sprzedaży pomiędzy kilkoma osobami oraz że podatnik wszedł w posiadanie danych towarów w magazynie osoby uczestniczącej w tym łańcuchu, innej niż osoba wykazana na fakturze jako dostawca, sama w sobie nie wystarcza do stwierdzenia istnienia praktyki stanowiącej nadużycie ze strony podatnika lub innych osób uczestniczących we wspomnianym łańcuchu, ponieważ właściwy organ podatkowy jest zobowiązany do wykazania istnienia nienależnej korzyści podatkowej, jaką uzyskali ów podatnik lub owe pozostałe osoby.

---

(1)  Dz.U. C 259 z 23.7.2018.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 11 lipca 2019 r. — Komisja Europejska/Republika Włoska

(Sprawa C-304/18) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środki własne - Należności celne - Ustalenie długu celnego - Wpis w odrębnych rachunkach - Obowiązek udostępnienia środków własnych Unii - Procedura odzyskiwania wszczęta z opóźnieniem - Odsetki za opóźnienie)

(2019/C 305/25)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo Z. Malůšková, M. Owsiany-Hornung i F. Tomat, następnie Z. Malůšková i F. Tomat, pełnomocnicy)

Strona przeciwna: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez G. Albenzia, avvocato dello Stato)

Sentencja

1)

Odmawiając udostępnienia tradycyjnych zasobów własnych w wysokości 2 120 309,50 EUR wskazanych w powiadomieniu o odpisie IT(07)08 917, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej zgodnie z art. 8 decyzji Rady 94/728/WE Euratom z dnia 31 października 1994 r. w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich, art. 8 decyzji Rady 2000/597/WE Euratom z dnia 29 września 2000 r. w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich, art. 8 decyzji Rady 2007/436/WE Euratom z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich i art. 8 decyzji Rady 2014/335/UE Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej, a także art. 10, 11 i 17 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1552/89 z dnia 29 maja 1989 r., w sprawie stosowania decyzji 88/376/EWG, Euratom w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnoty, art. 10, 11 i 17 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonującego decyzję 94/728, oraz art. 10, 12 i 13 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 609/2014 z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie metod i procedury udostępniania tradycyjnych zasobów własnych, zasobów własnych opartych na VAT i zasobów własnych opartych na DNB oraz w sprawie środków w celu zaspokojenia potrzeb gotówkowych.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Republika Włoska pokrywa własne koszty oraz cztery piąte kosztów poniesionych przez Komisję Europejską

4)	Komisja Europejska pokrywa jedną piątą własnych kosztów.

---

(1)  Dz.U. C 221 z 25.6.2018.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 3 lipca 2019 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) — Zjednoczone Królestwo] — Commissioners for Her Majesty's Revenue and Customs/The Chancellor, Masters and Scholars of the University of Cambridge

(Sprawa C-316/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Odliczenie podatku naliczonego - Koszty zarządzania funduszem dotacyjnym dokonującym inwestycji w celu pokrycia kosztów ogółu transakcji objętych podatkiem należnym dokonanych przez podatnika - Koszty ogólne)

(2019/C 305/26)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Commissioners for Her Majesty's Revenue and Customs

Strona przeciwna: The Chancellor, Masters and Scholars of the University of Cambridge

Sentencja

Artykuł 168 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że podatnik wykonujący zarówno działalność opodatkowaną podatkiem od wartości dodanej, jak i działalność zwolnioną z tego podatku, który otrzymane darowizny i dotacje inwestuje w fundusz i który wykorzystuje dochody pochodzące z tego funduszu na pokrycie kosztów ogółu takiej działalności, nie jest uprawniony do odliczenia, z tytułu kosztów ogólnych, podatku od wartości dodanej naliczonego i związanego z kosztami takich inwestycji.

---

(1)  Dz.U. C 249 z 16.7.2018.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 10 lipca 2019 r. — Caviro Distillerie Srl, Distillerie Bonollo SpA, Distillerie Mazzari SpA, Industria Chimica Valenzana (ICV) SpA/Komisja Europejska

(Sprawa C-345/18 P) (1)

(Odwołanie - Polityka handlowa - Dumping - Decyzja wykonawcza (UE) 2016/176 - Przywóz kwasu winowego pochodzącego z Chin i produkowanego przez Hangzhou Bioking Biochemical Engineering Co. Ltd - Rozporządzenie (WE) nr 1225/2009 - Artykuł 3 ust. 2, 3 i 5 - Brak istotnej szkody - Oczywisty błąd w ocenie - Ustalenie szkody - Ocena wszystkich istotnych czynników ekonomicznych i wskaźników oddziałujących na stan przemysłu Unii Europejskiej - Udział w rynku)

(2019/C 305/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Caviro Distillerie Srl, Distillerie Bonollo SpA, Distillerie Mazzari SpA i Industria Chimica Valenzana (ICV) SpA (przedstawiciel: R. MacLean, Solicitor)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.F. Brakeland i A. Demeneix, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Caviro Distillerie Srl, Distillerie Bonollo SpA, Distillerie Mazzari SpA i Industria Chimica Valenzana (ICV) SpA zostają obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 259 z 23.7.2018.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 3 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie — Polska) — Delfarma Sp. z o.o./Prezes Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych

(C-387/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuły 34 i 36 TFUE - Swobodny przepływ towarów - Środki o skutku równoważnym z ograniczeniami ilościowymi - Ochrona zdrowia i życia ludzi - Przywóz równoległy produktów leczniczych - Referencyjne produkty lecznicze i generyczne produkty lecznicze - Warunek, wedle którego zarówno przywożony produkt leczniczy, jak i produkt leczniczy będący przedmiotem pozwolenia na dopuszczenie do obrotu w państwie członkowskim przywozu powinny być albo oba referencyjnymi produktami leczniczymi, albo oba generycznymi produktami leczniczymi)

(2019/C 305/28)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Delfarma Sp. z o.o.

Strona pozwana: Prezes Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych

Sentencja

Artykuły 34 i 36 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego takim jak przepisy rozpatrywane w postępowaniu głównym, które wymagają dla wydania pozwolenia na przywóz równoległy produktu leczniczego, aby ów produkt leczniczy i produkt leczniczy będący przedmiotem pozwolenia na dopuszczenie do obrotu w tym państwie członkowskim były oba referencyjnymi produktami leczniczymi lub oba generycznymi produktami leczniczymi, i które w konsekwencji zakazują wydania jakiegokolwiek pozwolenia na przywóz równoległy produktu leczniczego, jeżeli jest on generycznym produktem leczniczym, gdy produkt leczniczy dopuszczony już do obrotu w tym państwie członkowskim jest produktem referencyjnym.

---

(1)  Dz.U. C 294 z 20.8.2018.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal administratif — Luksemburg) — Nicolas Aubriet/Ministre de l’Enseignement supérieur et de la Recherche

(Sprawa C-410/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Swobodny przepływ osób - Równość traktowania - Przywileje socjalne - Rozporządzenie (UE) nr 492/2011 - Artykuł 7 ust. 2 - Pomoc finansowa na naukę w szkole wyższej - Studenci niebędący rezydentami - Warunek związany z okresem przepracowanym przez ich rodziców na terytorium krajowym - Minimalny pięcioletni okres - Siedmioletni okres odniesienia - Sposób obliczania okresu odniesienia - Data złożenia wniosku o pomoc finansową - Dyskryminacja pośrednia - Względy uzasadniające - Proporcjonalność)

(2019/C 305/29)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal administratif

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Nicolas Aubriet

Strona pozwana: Ministre de l’Enseignement supérieur et de la Recherche

Sentencja

Wykładni art. 45 TFUE i art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 492/2011 z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Unii należy dokonywać w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, takim jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które uzależniają przyznanie pomocy finansowej na naukę w szkole wyższej studentom niebędącym rezydentami od spełnienia warunku, że w dniu złożenia wniosku o pomoc finansową jedno z rodziców studenta wykonywało pracę najemną lub prowadziło działalność na własny rachunek w tym państwie członkowskim przez okres co najmniej pięciu lat w trakcie siedmioletniego okresu odniesienia, liczonego wstecz od daty złożenia wspomnianego wniosku o pomoc finansową, w zakresie, w jakim przepisy te nie pozwalają wystarczająco szeroko uchwycić istnienia potencjalnego dostatecznego powiązania z rynkiem pracy tego państwa członkowskiego.

---

(1)  Dz.U. C 301 z 27.8.2018.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 11 lipca 2019 r. — Mykola Yanovych Azarov/Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-416/18 P) (1)

(Odwołanie - Środki ograniczające przyjęte w związku z sytuacją na Ukrainie - Zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych - Wykaz osób, podmiotów i organów, do których ma zastosowanie zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych - Pozostawienie nazwiska skarżącego - Decyzja organu państwa trzeciego - Obowiązek Rady zbadania, czy decyzja ta została podjęta z poszanowaniem prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej)

(2019/C 305/30)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Mykola Yanovych Azarov (przedstawiciele: A. Egger i G. Lansky, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J.-P. Hix i J. Bauerschmidt, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 26 kwietnia 2018 r., Azarov/Rada (T-190/16, niepublikowany, EU:T:2018:232), zostaje uchylony

2)

Stwierdza się nieważność decyzji Rady (WPZiB) 2016/318 z dnia 4 marca 2016 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/311 z dnia 4 marca 2016 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie w zakresie, w jakim dotyczą one Mykoly Yanovycha Azarova.

3)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona zarówno postępowania w pierwszej instancji, jak i postępowania odwoławczego.

---

(1)  Dz.U. C 301 z 27.8.2018.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 11 lipca 2019 r. — Komisja Europejska/Republika Włoska

(Sprawa C-434/18) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2011/70/Euratom - Odpowiedzialne i bezpieczne gospodarowanie wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi - Program krajowy - Obowiązek zgłoszenia Komisji Europejskiej)

(2019/C 305/31)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo G. Gattinara i M. Patakia, następnie G. Gattinara i R. Tricot, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez G. Palatiella, avvocato dello Stato)

Sentencja

1)

Nie zgłaszając Komisji Europejskiej programu krajowego dotyczącego realizacji polityki w dziedzinie gospodarowania wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art 15 ust. 4 w związku z art. 13 ust. 1 dyrektywy Rady 2011/70/Euratom z dnia 19 lipca 2011 r. ustanawiającej ramy wspólnotowe w zakresie odpowiedzialnego i bezpiecznego gospodarowania wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 285 z 13.8.2018.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 11 lipca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Městský soud v Praze — Republika Czeska) — CS i in./České aerolinie a.s.

(Sprawa C-502/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Transport - Wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów - Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 - Artykuł 5 ust. 1 lit. c) - Artykuł 7 ust. 1 - Prawo do odszkodowania - Lot łączony - Lot składający się z dwóch lotów obsługiwanych przez różnych przewoźników lotniczych - Duże opóźnienie w ramach drugiego lotu, którego miejsca odlotu i przylotu znajdowały się poza Unią Europejską i który był obsługiwany przez przewoźnika mającego siedzibę w państwie trzecim)

(2019/C 305/32)

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Městský soud v Praze

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: CS, DR, EQ, FP, GO, HN, IM, JL, KK, LJ, MI

Strona pozwana: České aerolinie a.s.

Sentencja

Artykuł 5 ust. 1 lit. c) i art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, w związku z art. 3 ust. 5 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że w ramach lotu łączonego, składającego się z dwóch lotów i będącego przedmiotem jednej rezerwacji, rozpoczynającego się z lotniska znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego i kończącego się na lotnisku znajdującym się w państwie trzecim z przesiadką na lotnisku w innym państwie trzecim, pasażer, który przyleciał do miejsca docelowego z opóźnieniem wynoszącym trzy godziny lub więcej, wynikającym z drugiego lotu obsługiwanego — w ramach umowy o wspólnej obsłudze połączeń — przez przewoźnika mającego siedzibę w państwie trzecim, może wytoczyć powództwo o odszkodowanie na podstawie tego rozporządzenia przeciwko wspólnotowemu przewoźnikowi, który realizował pierwszy lot.

---

(1)  Dz.U. C 341 z 24.9.2018.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Krajský súd v Prešove (Słowacja) w dniu 25 czerwca 2019 r. — LH/PROFI CREDIT Slovakia, s.r.o.

(Sprawa C-485/19)

(2019/C 305/33)

Język postępowania: słowacki

Sąd odsyłający

Krajský súd v Prešove

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: LH

Strona pozwana: PROFI CREDIT Slovakia, s.r.o.

Pytania prejudycjalne

A

1) Czy art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwany dalej „art. 47 karty”) i dorozumiane prawo konsumenta do skutecznego środka ochrony prawnej należy interpretować w ten sposób, że jest z nimi sprzeczny przepis § 107 ust. 2 Občianský zákonník [słowackiego kodeksu cywilnego] dotyczący przedawnienia prawa konsumenta w obiektywnym terminie trzech lat, zgodnie z którym prawo konsumenta do zwrotu świadczenia wynikającego z nieuczciwego warunku umownego ulega przedawnieniu także wtedy, gdy sam konsument nie jest w stanie dokonać oceny nieuczciwego warunku umownego, a termin przedawnienia upływa również w sytuacji, gdy konsument nie był świadomy nieuczciwego charakteru warunku umownego? 2) Jeżeli przepis regulujący przedawnienie prawa konsumenta w obiektywnym terminie trzech lat, pomimo braku świadomości konsumenta, jest zgodny z art. 47 karty i zasadą skuteczności, sąd odsyłający zwraca się w takim przypadku z pytaniem: Czy z art. 47 karty i zasadą skuteczności sprzeczna jest taka praktyka krajowa, zgodnie z którą na konsumencie spoczywa ciężar udowodnienia przed sądem, że osoby działające w imieniu kredytodawcy miały świadomość, iż kredytodawca narusza prawa konsumenta, w danym wypadku świadomość, że nie wskazując rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania (RRSO) kredytodawca narusza przepis prawa, oraz świadomość, że w takim wypadku kredyt jest nieoprocentowany, a poprzez pobranie odsetek kredytodawca uzyskał bezpodstawne wzbogacenie? 3) W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie w części A pkt 2, względem których osób spośród członków zarządu, wspólników lub przedstawicieli handlowych kredytodawcy konsument powinien wykazać świadomość, o której mowa w pytaniu w części A pkt 2? 4) Jeżeli odpowiedź na pytanie w części A pkt 2 jest przecząca, jaki stopień wiedzy jest wystarczający do osiągnięcia celu, a mianowicie wykazania przez dostawcę zamiaru naruszenia właściwych przepisów dotyczących rynku finansowego?

B

1) Czy skutki dyrektyw i orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie, takie jak Rasmussen, C-441/14, EU:C:2016:278; Pfeiffer, od C-397/01 do C-403/01, EU:C:2004:584, pkt 113, 114; Kücükdeveci, C-555/07, EU:C:2010:21, pkt 48; Impact, C-268/06, EU:C:2008:223, pkt 100; Dominguez, C-282/10, pkt 25, 27, oraz Association de médiation sociale, C-176/12, EU:C:2014:2, pkt 38, sprzeciwiają się takiej praktyce krajowej, na podstawie której sąd krajowy doszedł do wniosku dotyczącego wykładni zgodnej z prawem Unii bez stosowania metod wykładni i bez należytego uzasadnienia? 2) Jeżeli po zastosowaniu metod wykładni, w tym w szczególności wykładni celowościowej, autentycznej, historycznej, systematycznej, logicznej (metoda a contrario, metoda reductio ad absurdum) i po zastosowaniu krajowego porządku prawnego jako całości, dla osiągnięcia celu w art. 10 ust. 2 lit. h) i i) dyrektywy 2008/48 (1) (zwanej dalej „dyrektywą”), sąd dojdzie do wniosku, że wykładnia zgodna z prawem Unii prowadzi do sytuacji contra legem, czy jest wówczas możliwe — na przykład porównując stosunki w przypadku dyskryminacji lub ochrony zatrudnionych — przyznanie skutku bezpośredniego wskazanemu przepisowi dyrektywy, w celu ochrony przedsiębiorców względem konsumentów w stosunkach kredytowych, a niestosowanie przepisu prawa niezgodnego z prawem Unii?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U. 2008, L 133, s. 66).

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 6 maja 2019 r. w sprawie T-281/18, ABLV Bank AS/Europejski Bank Centralny (EBC), wniesione w dniu 17 lipca 2019 r. przez ABLV Bank AS

(Sprawa C-551/19 P)

(2019/C 305/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: ABLV Bank AS (przedstawiciele: O.H. Behrends, M. Kirchner, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Centralny (EBC)

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie postanowienia Sądu z dnia 6 maja 2019 r. w sprawie T-281/18;

—	stwierdzenie dopuszczalności skargi zmierzającej do stwierdzenia nieważności;

—	przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpatrzenia w celu rozpoznania skargi zmierzającej do stwierdzenia nieważności;

—	obciążenie EBC kosztami wnoszącego odwołanie i kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący podnosi dwa zarzuty na poparcie swego odwołania:

1)	Naruszenie przez Sąd art. 263 TFUE poprzez brak oparcie swojego postanowienia na rzeczywiście podjętej przez EBC decyzji.

2)	Zaskarżone postanowienie jest oparte na nieprawidłowej wykładni art. 18 ust. 1 SRMR (1).

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1).

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 6 maja 2019 r. w sprawie T-283/18, Bernis i in./Europejski Bank Centralny (EBC), wniesione w dniu 17 lipca 2019 r. przez Ernests Bernis, Oļegs Fiļs, OF Holding SIA, Cassandra Holding Company SIA

(Sprawa C-552/19 P)

(2019/C 305/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Ernests Bernis, Oļegs Fiļs, OF Holding SIA, Cassandra Holding Company SIA (przedstawiciele: O.H. Behrends, M. Kirchner, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Centralny (EBC)

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uchylenie postanowienia Sądu z dnia 6 maja 2019 r. w sprawie T-283/18;

—	stwierdzenie dopuszczalności skargi zmierzającej do stwierdzenia nieważności;

—	przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpatrzenia w celu rozpoznania skargi zmierzającej do stwierdzenia nieważności;

—	obciążenie EBC kosztami wnoszących odwołanie i kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący podnosi dwa zarzuty na poparcie swego odwołania:

1)	Naruszenie przez Sąd art. 263 TFUE poprzez brak oparcie swojego postanowienia na rzeczywiście podjętej przez EBC decyzji.

2)	Zaskarżone postanowienie jest oparte na nieprawidłowej wykładni art. 18 ust. 1 SRMR (1).

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 26 lipca 2019 r. — Komisja Europejska/Republika Włoska

(Sprawa C-573/19)

(2019/C 305/36)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Gattinara, E. Manhaeve, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o stwierdzenie, że

1)

ze względu na systematyczne i ciągłe nieprzestrzeganie dopuszczalnych rocznych wartości stężenia NO2 — począwszy od 2010 r. i w sposób nieprzerwany w strefach IT0118 (aglomeracja Turynu), IT0306 (aglomeracja Mediolanu), IT0307 (aglomeracja Bergamo), IT0308 (aglomeracja Brescii), IT0309 (strefa A — nizina o wysokim stopniu urbanizacji), IT0906 (aglomeracja Florencji), IT0711 (gmina Genua), IT1215 (aglomeracja Rzymu); — od 2010 do 2012 r., a następnie, począwszy od 2014 r. i w sposób nieprzerwany, w strefach IT1912 (aglomeracja Katanii) i IT1914 (strefy przemysłowe), które to nieprzestrzeganie utrzymuje się do dziś dnia, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniu nałożonemu na nią w czytanych łącznie przepisach art. 13 i załącznika XI do dyrektywy 2008/50/WE w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy (1);

2)

nie przyjmując, począwszy od dnia 11 czerwca 2010 r., środków odpowiednich do tego, aby zapewnić przestrzeganie dopuszczalnych dla NO2 wartości we wskazanych w pkt 1 strefach, Republika Włoska uchybiła, również w systematyczny i ciągły sposób, zobowiązaniom nałożonym na nią w art. 23 ust. 1 dyrektywy 2008/50 jako takim oraz w związku z załącznikiem XV pkt A tej dyrektywy, które to uchybienie utrzymuje się do dziś dnia;

3)	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W pierwszym zarzucie swej skargi Komisja twierdzi, że uzyskane przez nią dane dotyczące stężenia NO2 w powietrzu świadczą o systematycznym i ciągłym naruszaniu czytanych łącznie przepisów art. 13 i załącznika XI do dyrektywy 2008/50/WE. Zgodnie z tymi przepisami, czytanymi łącznie, poziom stężenia tych substancji nie może przekraczać pewnych dopuszczalnych rocznych wartości stężeń. Na niektórych obszarach te wartości są nieprzerwanie przekraczane od ponad dziesięciu lat.

W drugim zarzucie swej skargi Komisja twierdzi, że Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom nałożonym na nią w art. 23 ust. 1 dyrektywy 2008/50 jako takim oraz w związku z załącznikiem XV pkt A tej dyrektywy. Po pierwsze, plany ochrony powietrza, które zostały przyjęte po przekroczeniu dopuszczalnych wartości stężeń NO2, nie umożliwiają ani przestrzegania tych wartości, ani ograniczenia ich przekraczania w możliwie najkrótszym okresie. Po drugie, wiele z tych planów nie zawiera wymaganych w załączniku XV pkt A dyrektywy informacji, których to wskazanie jest obowiązkowe w rozumieniu art. 23 ust. 1 akapit trzeci tej dyrektywy.

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy (Dz.U. 2008, L 152, s. 1).

Wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — Binca Seafoods/Komisja

(Sprawa T-94/15) (1)

(Produkcja i etykietowanie produktów ekologicznych - Rozporządzenie (WE) nr 834/2007 - Zmiany rozporządzenia (WE) nr 889/2008 - Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1358/2014 - Zakaz stosowania hormonów - Nieprzedłużenie przewidzianego w art. 95 ust. 11 rozporządzenia nr 889/2008 okresu przejściowego dotyczącego zwierząt akwakultury - Metody reprodukcji - Wyjątkowe zezwolenie na pozyskiwanie młodych dziko żyjących osobników na potrzeby odchowu - Równość traktowania)

(2019/C 305/37)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Binca Seafoods GmbH (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat H. Schmidt)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Lewis, G. von Rintelen i K. Walkerová, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1358/2014 z dnia 18 grudnia 2014 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 889/2008 ustanawiające szczegółowe zasady wdrażania rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 w odniesieniu do pochodzenia zwierząt akwakultury ekologicznej, praktyk gospodarskich w sektorze akwakultury, paszy dla zwierząt i produktów akwakultury ekologicznej oraz substancji dopuszczonych do stosowania w akwakulturze ekologicznej (Dz.U. 2014, L 365, s. 97).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Binca Seafoods GmbH zostaje obciążona kosztami postępowań przed Sądem i Trybunałem

---

(1)  Dz.U. C 155 z 11.5.2015.

Wyrok Sądu z dnia 11 lipca 2019 r. — Silver Plastics i Johannes Reifenhäuser/Komisja

(Sprawa T-582/15) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyk - Rynek opakowań spożywczych do sprzedaży detalicznej - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE - Dowód uczestnictwa w kartelu - Jednolite i ciągłe naruszenie - Zasada równości broni - Prawo do „konfrontacji” - Komunikat w sprawie współpracy - Znaczna wartość dodana - Możliwość przypisania noszącego znamiona naruszenia zachowania - Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. - Równość traktowania - Górna granica grzywny)

(2019/C 305/38)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Silver Plastics GmbH & Co. KG (Troisdorf, Niemcy) i Johannes Reifenhäuser Holding GmbH & Co. KG (Troisdorf) (przedstawiciele: M. Wirtz, S. Möller i W. Carstensen, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Biolan, G. Meessen, I. Zaloguin i L. Wildpanner, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie główne częściowego stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2015)4336 final z dnia 24 czerwca 2015 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz art. 53 Porozumienia EOG (Sprawa AT.39563 — Opakowania spożywcze do sprzedaży detalicznej) oraz, tytułem żądania ewentualnego, obniżenie grzywny nałożonej solidarnie na skarżące.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Silver Plastics GmbH & Co. KG i Johannes Reifenhäuser Holding GmbH & Co. KG zostają obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 16 z 18.1.2016.

Wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — Sony i Sony Electronics/Komisja

(Sprawa T-762/15) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek napędów optycznych - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Porozumienia o znamionach zmowy dotyczące przetargów na napędy optyczne do komputerów przenośnych i komputerów stacjonarnych - Naruszenie ze względu na cel - Prawo do obrony - Obowiązek uzasadnienia - Zasada dobrej administracji - Grzywny - Jednolite i ciągłe naruszenie - Wytyczne z 2006 r. w sprawie metody ustalania grzywien)

(2019/C 305/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sony Corporation (Tokio, Japonia) i Sony Electronics, Inc (San Diego, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: R. Snelders, adwokat, N. Levy i E. Kelly, solicitors)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo M. Farley, A. Biolan, C. Giolito, F. van Schaik i L. Wildpanner, następnie M. Farley, F. van Schaik, L. Wildpanner i A. Dawes, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie zmierzające w pierwszej kolejności do stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji C(2015) 7135 final z dnia 21 października 2015 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa AT.39639 — Napędy optyczne), a posiłkowo do obniżenia wysokości grzywny nałożonej na skarżące.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Sony Corporation i Sony Electronics, Inc. pokrywają własne koszty, a także koszty poniesione przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 98 z 14.3.2016.

Wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — Sony Optiarc i Sony Optiarc America/Komisja

(Sprawa T-763/15) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Porozumienia o znamionach zmowy dotyczące przetargów na napędy dysków optycznych do komputerów przenośnych i komputerów stacjonarnych - Naruszenie ze względu na cel - Prawo do obrony - Obowiązek uzasadnienia - Zasada dobrej administracji - Grzywny - Jednolite i ciągłe naruszenie - Wytyczne z 2006 r. w sprawie metody ustalania grzywien)

(2019/C 305/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sony Optiarc, Inc (Atsugi, Japonia) i Sony Optiarc America, Inc (San Jose, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokat R. Snelders, N. Levy i E. Kelly, solicitors)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo M. Farley, A. Biolan, C. Giolito, F. van Schaik i L. Wildpanner, a następnie M. Farley, F. van Schaik, L. Wildpanner i A. Dawes, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE — a podniesione tytułem głównym — żądanie stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji C(2015) 7135 final z dnia 21 października 2015 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa AT.39639 — Napędy optyczne), oraz posiłkowo — żądanie obniżenia wysokości grzywny nałożonej na stronę skarżącą.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Sony Optiarc, Inc. i Sony Optiarc America, Inc. pokrywają własne koszty, a także koszty poniesione przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 98 z 14.3.2016.

Wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — Quanta Storage/Komisja

(Sprawa T-772/15) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek napędów optycznych - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Porozumienia o znamionach zmowy dotyczące przetargów na napędy dysków optycznych do komputerów przenośnych i komputerów stacjonarnych - Prawo do obrony - Obowiązek uzasadnienia - Zasada dobrej administracji - Grzywny - Jednolite i ciągłe naruszenie - Wytyczne z 2006 r. w sprawie metody ustalania grzywien)

(2019/C 305/41)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Quanta Storage, Inc. (Taoyuan City, Tajwan) (przedstawiciele: adwokat O. Geiss, B. Hartnett, barrister, i W. Sparks, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Giolito i F. van Schaik, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata C. Thomasa)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie zmierzające głównie do stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji C(2015) 7135 final z dnia 21 października 2015 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa AT.39639 — Napędy optyczne), a posiłkowo do obniżenia wysokości grzywny nałożonej na skarżącą.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Żądanie Komisji Europejskiej dotyczące podwyższenia kwoty grzywny nałożonej na spółkę Quanta Storage Inc. zostaje oddalone.

3)	Quanta Storage pokrywa własne koszty, a także cztery piąte kosztów poniesionych przez Komisję.

---

(1)  Dz.U. C 98 z 14.3.2016.

Wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — Hitachi-LG Data Storage i Hitachi-LG Data Storage Korea/Komisja

(Sprawa T-1/16) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek napędów optycznych - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Porozumienia o znamionach zmowy dotyczące przetargów organizowanych przez dwóch producentów komputerów - Nieograniczone prawo orzekania - Naruszenie zasady dobrej administracji - Obowiązek uzasadnienia - Punkt 37 wytycznych z 2006 r. w sprawie metody ustalania grzywien - Szczególne okoliczności - Naruszenie prawa)

(2019/C 305/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hitachi-LG Data Storage, Inc. (Tokio, Japonia) i Hitachi-LG Data Storage Korea, Inc. (Seul, Korea Południowa) (przedstawiciele: adwokaci L. Gyselen i N. Ersbøll)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo A. Biolan, M. Farley, C. Giolito i F. van Schaik, następnie A. Biolan, M. Farley i F. van Schaik, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie obniżenia kwoty grzywny nałożonej na skarżące przez Komisję Europejską w decyzji C(2015) 7135 final z dnia 21 października 2015 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa AT.39639 — Napędy optyczne).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hitachi-LG Data Storage, Inc. i Hitachi-LG Data Storage Korea, Inc. pokrywają własne koszty, a także koszty poniesione przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 98 z 14.3.2016.

Wyrok Sądu z dnia 19 czerwca 2019 r. — L’Oréal/EUIPO — Guinot (MASTER SMOKY)

(Sprawa T-179/16 RENV) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego MASTER SMOKY - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy MASTERS COLORS PARIS - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 305/43)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: L’Oréal (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan i P. Péters)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Hanf, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Guinot (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Sion)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 lutego 2016 r. (sprawa R 2905/2014-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Guinot a L’Oréal.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	L’Oréal zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 222 z 20.6.2016.

Wyrok Sądu z dnia 19 czerwca 2019 r. — L’Oréal/EUIPO — Guinot (MASTER SHAPE)

(Sprawa T-180/16 RENV) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego MASTER SHAPE - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy MASTERS COLORS PARIS - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 305/44)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: L’Oréal (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan i P. Péters)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Hanf, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Guinot (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Sion)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 lutego 2016 r. (sprawa R 2907/2014-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Guinot a L’Oréal.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	L’Oréal zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 222 z 20.6.2016.

Wyrok Sądu z dnia 19 czerwca 2019 r. — L’Oréal/EUIPO — Guinot (MASTER PRECISE)

(Sprawa T-181/16 RENV) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego MASTER PRECISE - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy MASTERS COLORS PARIS - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 305/45)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: L’Oréal (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan i P. Péters)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Hanf, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Guinot (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Sion)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 lutego 2016 r. (sprawa R 2911/2014-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Guinot a L’Oréal.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	L’Oréal zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 222 z 20.6.2016.

Wyrok Sądu z dnia 19 czerwca 2019 r. — L’Oréal/EUIPO — Guinot (MASTER DUO)

(Sprawa T-182/16 RENV) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego MASTER DUO - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy MASTERS COLORS PARIS - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 305/46)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: L’Oréal (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan i P. Péters)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Hanf, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Guinot (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Sion)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 lutego 2016 r. (sprawa R 2916/2014-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Guinot a L’Oréal.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	L’Oréal zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 222 z 20.6.2016.

Wyrok Sądu z dnia 19 czerwca 2019 r. — L’Oréal/EUIPO — Guinot (MASTER DRAMA)

(Sprawa T-183/16 RENV) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego MASTER DRAMA - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy MASTERS COLORS PARIS - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 305/47)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: L’Oréal (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan i P. Péters)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Hanf, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Guinot (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Sion)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 lutego 2016 r. (sprawa R 2500/2014-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Guinot a L’Oréal.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	L’Oréal zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 222 z 20.6.2016.

Wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — Keolis CIF i in./Komisja

(Sprawa T-289/17) (1)

(Pomoc państwa - System pomocy wprowadzony przez Francję w latach 1994 - 2008 - Dotacje inwestycyjne przyznane przez region Île-de-France - Decyzja uznająca system pomocy za zgodny z rynkiem wewnętrznym - Pojęcia „pomocy istniejącej” i „nowej pomocy” - Artykuł 107 TFUE - Artykuł 108 TFUE - Artykuł 1 lit. b) ppkt (i) i (v) rozporządzenia (UE) 2015/1589 - Termin przedawnienia - Artykuł 17 rozporządzenia 2015/1589)

(2019/C 305/48)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Keolis CIF (Le Mesnil-Amelot, Francja) oraz 7 innych skarżących, których nazwy figurują w załączniku do wyroku (przedstawiciele: R. Sermier i D. Epaud, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Armati, C. Georgieva-Kecsmar i T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji (UE) 2017/1470 z dnia 2 lutego 2017 r. dotyczącej programów pomocy SA.26763 2014/C (ex 2012/NN) przyznanej przez Francję na rzecz przedsiębiorstw świadczących usługi transportu autobusowego w regionie Île-de-France (Dz.U. 2017, L 209, s. 24).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Keolis CIF oraz pozostałe skarżące, których nazwy figurują w załączniku, pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 239 z 24.7.2017.

Wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — MAN Truck & Bus/EUIPO — Halla Holdings (MANDO)

(Sprawa T-698/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego MANDO - Wcześniejsze graficzne, międzynarodowe i krajowy, znaki towarowe MAN - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy Man - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 305/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: MAN Truck & Bus (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Röhl)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: początkowo J. Ivanauskas i D. Walicka, następnie J. Ivanauskas i H. O'Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Halla Holdings Corp. (Yongin-si, Korea Południowa) (przedstawiciele: adwokaci M.R. Hirsch i C. de Haas)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 13 lipca 2017 r. (sprawa R 1919/2016-1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Man Truck & Bus a Halla Holdings.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 13 lipca 2017 r. (sprawa R 1919/2016-1) w zakresie, w jakim stwierdzono w niej brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku słownego znaku towarowego MANDO i wcześniejszego graficznego znaku towarowego MAN objętego rejestracją międzynarodową nr 863 418.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 437 z 18.12.2017.

Wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — Café del Mar i in/EUIPO — Guiral Broto (Café del Mar)

(Sprawa T-772/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy Café del Mar - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Zła wiara - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 305/50)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Café del Mar, SC (Sant Antoni de Portmany, Hiszpania), José Les Viamonte (Sant Antoni de Portmany) i Carlos Andrea González (Sant Josep de sa Talaia, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci F. Miazzetto i J. Gracia Albero)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Ramón Guiral Broto (Marbella, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. de Castro Hermida)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 września 2017 r. (sprawa R 1540/2015-5), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Café del Mar oraz J. Les Viamonte i C. Andreą Gonzálezem z jednej strony, a R. Guiralem Brotem z drugiej strony.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 4 września 2017 r. (sprawa R 1540/2015-5).

2)	EUIPO pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Café del Mar SC oraz José Les Viamonte i Carlosa Andreę Gonzáleza w postępowaniu przed Sądem.

3)	Ramón Guiral Broto poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Café del Mar SC oraz José Les Viamonte i Carlosa Andreę Gonzáleza w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

---

(1)  Dz.U. C 22 z 22.1.2018.

Wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — Café del Mar i in/EUIPO — Guiral Broto (Café del Mar)

(Sprawa T-773/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy Café del Mar - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Zła wiara - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 305/51)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Café del Mar, SC (Sant Antoni de Portmany, Hiszpania), José Les Viamonte (Sant Antoni de Portmany) i Carlos Andrea González (Sant Josep de sa Talaia, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci F. Miazzetto i J. Gracia Albero)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Ramón Guiral Broto (Marbella, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. de Castro Hermida)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 września 2017 r. (sprawa R 1542/2015-5), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Café del Mar oraz J. Les Viamonte i C. Andreą Gonzálezem z jednej strony, a R. Guiralem Brotem z drugiej strony.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 4 września 2017 r. (sprawa R 1542/2015-5).

2)	EUIPO pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Café del Mar SC oraz José Les Viamonte i Carlosa Andreę Gonzáleza w postępowaniu przed Sądem.

3)	Ramón Guiral Broto poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Café del Mar SC oraz José Les Viamonte i Carlosa Andreę Gonzáleza w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

---

(1)  Dz.U. C 22 z 22.1.2018.

Wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — Café del Mar i in/EUIPO — Guiral Broto (C del M)

(Sprawa T-774/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy C del M - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Zła wiara - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 305/52)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Café del Mar, SC (Sant Antoni de Portmany, Hiszpania), José Les Viamonte (Sant Antoni de Portmany) i Carlos Andrea González (Sant Josep de sa Talaia, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci F. Miazzetto i J. Gracia Albero)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Ramón Guiral Broto (Marbella, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. de Castro Hermida)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 września 2017 r. (sprawa R 1618/2015-5), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Café del Mar oraz J. Les Viamonte i C. Andreą Gonzálezem z jednej strony, a R. Guiralem Brotem z drugiej strony.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 4 września 2017 r. (sprawa R 1618/2015-5).

2)	EUIPO pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Café del Mar SC oraz José Les Viamonte i Carlosa Andreę Gonzáleza w postępowaniu przed Sądem.

3)	Ramón Guiral Broto poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Café del Mar SC oraz José Les Viamonte i Carlosa Andreę Gonzáleza w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

---

(1)  Dz.U. C 22 z 22.1.2018.

Wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — MAN Truck & Bus/EUIPO — Halla Holdings (MANDO)

(Sprawa T-792/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego MANDO - Wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy MAN i wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy MAN - Wcześniejszy krajowy znak towarowy Man - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 305/53)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: MAN Truck & Bus (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Röhl)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: początkowo J. Ivanauskas i D. Walicka, następnie J. Ivanauskas i H. O’Neill., pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Halla Holdings Corp. (Yongin-si, Korea Południowa) (przedstawiciele: adwokaci M.R. Hirsch i C. de Haas)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 września 2017 r. (sprawa R 1677/2016-1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Man Truck & Bus a Halla Holdings.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 14 września 2017 r. (sprawa R 1677/2016-1) w zakresie, w jakim stwierdzono w niej brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd między graficznym znakiem towarowym MANDO a wcześniejszą rejestracją międzynarodową nr 863 418 znaku towarowego MAN

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 42 z 5.2.2018.

Wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — Fashion Energy/EUIPO — Retail Royalty (1st AMERICAN)

(Sprawa T-54/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego 1st AMERICAN - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy przedstawiający orła - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Zasada kontradyktoryjności - Artykuł 95 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 - Skarga wzajemna)

(2019/C 305/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fashion Energy Srl (Mediolan, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci T. Müller i F. Togo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: L. Rampini i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Retail Royalty Co. (Las Vegas, Nevada, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci M. Dick i J. Bogatz)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 listopada 2017 r. (sprawa R 693/2017-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Retail Royalty a Fashion Energy.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 15 listopada 2017 r. (sprawa 693/2017–2).

2)	Skarga wzajemna zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

3)	Tytułem skargi głównej, EUIPO i Retail Royalty Co. pokrywają własne koszty i zostają obciążeni, po połowie, kosztami poniesionymi przez Fashion Energy Srl.

4)	Tytułem skargi wzajemnej, Retail Royalty pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Fashion Energy i EUIPO.

---

(1)  Dz.U. C 123 z 9.4.2018.

yrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — Miles-Bramwell Executive Services/EUIPO (FREE)

(Sprawa T-113/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego FREE - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 305/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Miles-Bramwell Executive Services Ltd (Alfreton, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: początkowo J. Mellor, QC, G. Parsons i A. Zapalowski, solicitors, następnie J. Mellor, G. Parsons i F. McConnell, solicitor

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Folliard-Monguiral i H. O’Neill, pełnomocnicy).

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 listopada 2017 r. (sprawa R 2164/2016-1), dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego FREE jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Miles-Bramwell Executive Services Ltd pokrywa koszty własne oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

---

(1)  Dz.U. C 152 z 30.4.2018.

Wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — Miles-Bramwell Executive Services/EUIPO (FREE)

(Sprawa T-114/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego FREE - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 305/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Miles-Bramwell Executive Services Ltd (Alfreton, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: początkowo J. Mellor, QC, G. Parsons i A. Zapalowski, solicitors, następnie J. Mellor, G. Parsons i F. McConnell, solicitor

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Folliard-Monguiral i H. O’Neill, pełnomocnicy).

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 listopada 2017 r. (sprawa R 2166/2016-1), dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego FREE jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Miles-Bramwell Executive Services Ltd pokrywa koszty własne oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

---

(1)  Dz.U. C 152 z 30.4.2018.

Wyrok Sądu z dnia 26 czerwca 2019 r. — Agencja Wydawnicza Technopol/EUIPO (200 PANORAMICZNYCH)

(Sprawy połączone od T-117/18 do T-121/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownych unijnych znaków towarowych 200 PANORAMICZNYCH, 300 PANORAMICZNYCH, 400 PANORAMICZNYCH, 500 PANORAMICZNYCH i 1000 PANORAMICZNYCH - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001 - Brak nadużycia władzy)

(2019/C 305/57)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Agencja Wydawnicza Technopol sp. z o.o. (Częstochowa, Polska) (przedstawiciel: C. Rogula, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)

Przedmiot

Skargi na pięć decyzji Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 grudnia 2017 r. (sprawy R 2194/2016-5, R 2195/2016-5, R 2200/2016-5, R 2201/2016-5 i R 2208/2016-5) dotyczących rejestracji oznaczeń słownych 200 PANORAMICZNYCH, 300 PANORAMICZNYCH, 400 PANORAMICZNYCH, 500 PANORAMICZNYCH i 1000 PANORAMICZNYCH jako unijnych znaków towarowych.

Sentencja

1)	Skargi zostają oddalone.

2)	Agencja Wydawnicza Technopol sp. z o.o. zostaje obciążona kosztami, w tym kosztami poniesionymi przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

---

(1)  Dz.U. C 142 z 23.4.2018.

Wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — Gruppo Armonie/EUIPO (mo.da)

(Sprawa T-264/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego mo·da - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji w części Unii - Artykuł 7 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001 - Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001)

(2019/C 305/58)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Gruppo Armonie SpA (Casalgrande, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Medri)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: L. Rampini, pełnomocnik).

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 lutego 2018 r. (sprawa R 2065/2017-5), dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego mo da jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Gruppo Armonie SpA pokrywa koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 221 z 25.6.2018.

Wyrok Sądu z dnia 27 czerwca 2019 r. — Sandrone/EUIPO — J. García Carrión (Luciano Sandrone)

(Sprawa T-268/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Luciano Sandrone - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy DON LUCIANO - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 47 ust. 2 i 3 rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001 - Zgłoszenie słownego znaku towarowego złożonego z imienia i nazwiska - Wcześniejszy znak towarowy złożony z tytułu i imienia - Neutralność porównania konceptualnego - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd)

(2019/C 305/59)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Luciano Sandrone (Barolo, Włochy) (przedstawiciel: adwokat A. Borra)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: K. Kompari i H. O’Neill, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: J. García Carrión, SA. (Jumilla, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 lutego 2018 r. (sprawa R 1207/2017-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między J. García Carrión a Lucianem Sandronem.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 26 lutego 2018 r. (sprawa R 1207/2017-2).

2)	EUIPO pokrywa, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Luciana Sandronego.

---

(1)  Dz.U. C 231 z 2.7.2018.

Wyrok Sądu z dnia 27 czerwca 2019 r. — Aldi/EUIPO — Crone (CRONE)

(Sprawa T-385/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego CRONE - Wcześniejsze unijne znaki towarowe, graficzne crane i słowny CRANE - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 305/60)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Aldi GmbH & Co. KG (Mülheim an der Ruhr, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci N. Lützenrath, U. Rademacher, C. Fürsen i M. Minkner)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Crawcour i D. Hanf, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Christoph Michael Crone (Krefeld, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. van Maele i H.-Y. Cho)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 marca 2018 r. (sprawa R 1100/2017-1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Aldi a Ch. M. Cronem.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Aldi GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 285 z 13.8.2018.

Wyrok Sądu z dnia 20 czerwca 2019 r. — Nonnemacher/EUIPO — Ingram (WKU)

(Sprawa T-389/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy WKU - Wcześniejsze słowne unijne znaki towarowe WKA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 60 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Brak utraty roszczenia w wyniku tolerowania - Artykuł 61 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001)

(2019/C 305/61)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Klaus Nonnemacher (Karlsruhe, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Zierhut)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Paul Ingram (Birmingham, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat A. Haberl)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 kwietnia 2018 r. (sprawa R 399/2017-1) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między P. Ingramem a K. Nonnemacherem.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Klaus Nonnemacher zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 285 z 13.8.2018.

Wyrok Sądu z dnia 20 czerwca 2019 r. — Nonnemacher/EUIPO — Ingram (WKU WORLD KICKBOXING AND KARATE UNION)

(Sprawa T-390/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy WKU WORLD KICKBOXING AND KARATE UNION - Wcześniejsze słowne unijne znaki towarowe WKA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 60 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Brak utraty roszczenia w wyniku tolerowania - Artykuł 61 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001)

(2019/C 305/62)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Klaus Nonnemacher (Karlsruhe, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Zierhut)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Paul Ingram (Birmingham, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat A. Haberl)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 kwietnia 2018 r. (sprawa R 409/2017-1) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między P. Ingramem a K. Nonnemacherem.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Klaus Nonnemacher zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 285 z 13.8.2018.

Wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — mobile.de/EUIPO — Droujestvo S Ogranichena Otgovornost „Rezon” (mobile.ro)

(Sprawa T-412/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy mobile.ro - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy mobile - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 18 rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 2017/1001)

(2019/C 305/63)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: mobile.de GmbH (Dreilinden, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Lührig)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Droujestvo S Ogranichena Otgovornost „Rezon” (Sofia, Bułgaria) (przedstawiciele: adwokaci M. Yordanova-Harizanova i V. Grigorova)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 29 marca 2018 r. (sprawa R 111/2015-1) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Droujestvo S Ogranichena Otgovornost „Rezon” a mobile.de.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	mobile.de GmbH pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążona kosztami postępowania poniesionymi przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i Droujestvo S Ogranichena Otgovornost „Rezon”.

---

(1)  Dz.U. C 294 z 20.8.2018.

Wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2019 r. — Audimas/EUIPO — Audi (AUDIMAS)

(Sprawa T-467/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Graficzny znak towarowy AUDIMAS - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy AUDI - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 305/64)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Audimas AB (Kowno, Litwa) (przedstawiciel: adwokat G. Domkutė-Lukauskienė)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 maja 2018 r. (sprawa R 2425/2017-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Audi a Audimas.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Audimas AB zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 341 z 24.9.2018.

Wyrok Sądu z dnia 26 czerwca 2019 r. — Balani Balani i in./EUIPO — Play Hawkers (HAWKERS)

(Sprawa T-651/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego HAWKERS - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy - HAWKERS - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001)

(2019/C 305/65)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Sonu Gangaram Balani Balani (Las Palmas de Gran Canaria, Hiszpania), Anup Suresh Balani Shivdasani (Las Palmas de Gran Canaria) i Amrit Suresh Balani Shivdasani (Las Palmas de Gran Canaria) (przedstawiciel: adwokat A. Díaz Marrero

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i H. O’Neill, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Play Hawkers, SL (Elche, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 sierpnia 2018 r. (sprawa R 396/2018-2), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Play Hawkers a S.G. Balanim Balanim, A.S. Balanim Shivdasanim i A.S. Balanim Shivdasanim.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Sonu Gangaram Balani Balani, Anup Suresh Balani Shivdasani i Amrit Suresh Balani Shivdasani zostają obciążeni kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 4 z 7.1.2019.

Skarga wniesiona w dniu 15 czerwca 2019 r. — UI/Komisja

(Sprawa T-362/19)

(2019/C 305/66)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: UI (przedstawiciele: adwokat J. Diaz Cordova)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Urzędu Administrowania i Wypłacania Należności Indywidualnych Komisji Europejskiej z dnia 27 sierpnia 2018 r. odmawiającej przyznania skarżącemu dodatku zagranicznego.

—	orzeczenie o kosztach według norm przepisanych.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy, w ramach którego skarżący twierdzi, w związku z pkt 48 wyroku z dnia 14 grudnia 1995 r., Diamantaras/Komisja (T-72/94, EU:T:1995:212) oraz z pkt 57 wyroku z dnia 9 marca 2010 r., Tzvetanova/Komisja (F-33/09, EU:F:2010:18), że nie miał zwykłego miejsca pracy/miejsca pobytu w Belgii przez cały odnośny okres. W związku z tym jest uprawniony do otrzymania dodatku zagranicznego w pełnej wysokości.

2.

Zarzut drugi, w ramach którego skarżący twierdzi, w związku postanowieniem z dnia 26 września 2007 r., Salvador Roldán przeciwko Komisji (F-129/06, EU:F:2007:166), że zarejestrowanie spółki lub zakup nieruchomości w danym państwie wystarczająco świadczy o posiadaniu trwałych związków z tym państwem (w niniejszej sprawie z Rumunią). Ponieważ tak jest w jego wypadku, skarżący jest uprawniony do otrzymania dodatku zagranicznego w pełnej wysokości.

3.

Zarzut trzeci, w ramach którego skarżący twierdzi, w związku z ww. wyrokiem z dnia 9 marca 2010 r., Tzvetanova/Komisja (F-33/09, EU:F:2010:18), że informacje pochodzące od belgijskiego urzędu gminy, na których oparła się strona pozwana w swojej odpowiedzi, mają charakter czysto formalny i nie mogą stanowić podstawy ustalenia zwykłego miejsca pobytu danej osoby. W związku z tym skarżący jest uprawniony do otrzymania dodatku zagranicznego w pełnej wysokości.

4.

Zarzut czwarty, w ramach którego skarżący twierdzi, w związku z pkt 32 i 33 wyroku z dnia 24 kwietnia 2001 r., Miranda/Komisja (T-37/99, EU:T:2001:122), w związku z orzecznictwem dotyczącym sprawy Del Vaglio (która zakończyła się wydaniem postanowienia z dnia 12 października 2004 r., Del Vaglio/Komisja (C-352/03 P, niepublikowanego, EU:C:2004:613) oraz w związku z wyrokiem z dnia 15 marca 2011 r., Gaëtan Barthélémy Maxence Mioni/Komisja (F-28/10, EU:F:2011:23), że nie zamierzał uczynić Belgii swoim trwałym centrum interesów życiowych, przesądzającym o jego zwykłym pobycie, czego dowodem jest złożenie przez niego w odnośnym okresie zgłoszenia Limosa. W związku z tym skarżący jest uprawniony do otrzymania dodatku zagranicznego w pełnej wysokości. Skarżący zwraca uwagę na okoliczność, że strona pozwana w swojej odpowiedzi błędnie skupiła się tylko na jego fizycznej obecności w Belgii.

Skarga wniesiona w dniu 9 lipca 2019 r. — BASF/Komisja

(Sprawa T-472/19)

(2019/C 305/67)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: BASF AS (Oslo, Norwegia) (przedstawiciele: E. Wright, Barrister-at-law, adwokaci A. Rusanov i H. Boland)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności — w całości lub w zakresie, w jakim dotyczy strony skarżącej — decyzji wykonawczej Komisji C(2019) 4336 final z dnia 6 czerwca 2019 r. dotyczącej, w ramach art. 31 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, pozwoleń na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych stosowanych u ludzi zawierających estry etylowe kwasów omega-3 do stosowania doustnego we wtórnej profilaktyce zawału mięśnia sercowego;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zgodnie z zarzutem pierwszym zaskarżona decyzja jest pozbawiona ważnej podstawy prawnej — Strona skarżąca podnosi, że wydając zaskarżoną decyzję, Komisja Europejska nie przestrzegała i nie wypełniła swoich zobowiązań ciążących na tej instytucji na mocy art. 116 dyrektywy 2001/83/WE (1); — W szczególności strona skarżąca twierdzi, że strona pozwana nie wykazała, że produkt leczniczy Omacor jest szkodliwy, nieskuteczny terapeutycznie, oraz że stosunek ryzyka do korzyści nie przemawia na korzyść produktu lub że jego skład jakościowy i ilościowy nie odpowiada składowi zdeklarowanemu; — Zaskarżona decyzja narusza ponadto zasadę wypracowaną przez orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości, zgodnie z którą domniemywa się stosunku ryzyka do korzyści przemawiającego na korzyść produktu oraz skuteczności Omacoru, a do Komisji Europejskiej należy wykazanie, że dostępne dane kliniczne przemawiają za obaleniem tego domniemania.

2.

Zgodnie z zarzutem drugim wydając zaskarżoną decyzję strona pozwana naruszyła ogólną zasadę proporcjonalności prawa Unii. — W ramach tego zarzutu strona skarżąca podnosi ponownie, że strona pozwana nie wykazała braku skuteczności terapeutycznej Omacoru lub że stosunek ryzyka do korzyści nie przemawiał na korzyść Omacoru. Ponadto strona skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja w oczywisty sposób narusza zasadę proporcjonalności; — Nawet gdyby istniały uzasadnione obawy dotyczące skuteczności lub stosunku ryzyka do korzyści nieprzemawiającego na korzyść Omacoru strona pozwana powinna była rozważyć środki, które mogłyby odnieść się do tych obaw i które byłyby mniej restrykcyjne niż zaskarżona decyzja

---

(1)  Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. 2001 L 311, s. 67).

Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2019 r. — NRW. Bank/SRB

(Sprawa T-478/19)

(2019/C 305/68)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: NRW. Bank (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: D. Flore i J. Seitz, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji z dnia 16 kwietnia 2019 r. (SRB/ES/SRF/2019/10) wraz z załącznikiem do niej, dotyczącej obliczenia składek pobieranych ex ante na rzecz Jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na rok 2019 oraz szczegółów obliczeń w zakresie, w jakim dotyczą one strony skarżącej o numerze identyfikacyjnym instytucji DE05740;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga jest skierowana przeciwko decyzji strony pozwanej z dnia 16 kwietnia 2019 r. wraz z załącznikiem do niej, dotyczącej obliczenia składek pobieranych ex ante na rzecz Jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na rok 2019 oraz szczegółów obliczeń w zakresie, w jakim dotyczą one strony skarżącej o numerze identyfikacyjnym instytucji DE05740.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy: nieważność zaskarżonej decyzji ze względu na brak wystarczającego uzasadnienia — Skarżąca podnosi, że na podstawie art. 263 ust. 2 TFUE zaskarżona decyzja jest nieważna już ze względu na to, że wydając zaskarżoną decyzję pozwana naruszyła istotne wymogi proceduralne. Zaskarżona decyzja nie została uzasadniona w sposób wystarczający, co jest jednak wymagane w sposób konieczny na podstawie art. 296 ust. 2 TFUE.

2.

Zarzut drugi: naruszenie przez zaskarżoną decyzję rozporządzenia delegowanego 2015/63/UE (1) podlegającego wykładni w świetle prawa wyższego rzędu — W tym kontekście skarżąca podnosi, że z koniecznej wykładni rozporządzenia delegowanego 2015/63/UE w świetle dyrektywy 2014/59/UE (2) i rozporządzenia nr 806/2014/UE (3) wynika, że określenie wysokości składki pozwanej musi koniecznie opierać się na profilu ryzyka, co nie zostało prawidłowo dokonane przez pozwaną. Ponadto dokonując wykładni rozporządzenia delegowanego nr 2015/63/UE pozwana powinna była wziąć pod uwagę cel, jakim jest oszczędzanie budżetów publicznych, określony w dyrektywie 2014/59/UE i rozporządzeniu nr 806/2014/UE, czego nie uczyniła. Zaskarżona decyzja narusza również ogólną zasadę równości. Ponadto zastosowanie przez pozwaną metody obliczania w przypadku internetowych kredytów bankowych narusza również rozporządzenie delegowane nr 2015/63/UE i rozporządzenie nr 806/2014/UE.

3.

Zarzut trzeci, podniesiony pomocniczo: naruszenie prawa wyższego rzędu przez art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 — Skarżąca podnosi, że gdyby nie było możliwe dokonanie wykładni art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63/UE zgodnie z prawem wyższej rangi, tj. rozporządzeniem nr 806/2014/UE, dyrektywą 2014/59/UE i ogólną zasadą równości, wówczas art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63/UE byłby sprzeczny z prawem wyższej rangi, niezgodny z prawem i nie powinien był być stosowany przez pozwaną.

4.

Zarzut czwarty, podniesiony pomocniczo: naruszenie prawa wyższego rzędu przez metodę obliczania przewidzianą w rozporządzeniu delegowanym 2015/63/UE — Skarżąca podnosi, że gdyby zastosowanie przez pozwaną metody obliczania było zgodne z rozporządzeniem delegowanym 2015/63/UE, wówczas metoda obliczania określona w rozporządzeniu delegowanym 2015/63/UE byłaby sama w sobie sprzeczna z prawem wyższej rangi. Metoda obliczania określona w rozporządzeniu delegowanym 2015/63/UE nie spełniałaby wymogów ogólnej zasady równości i obowiązkowego oparcia się na profilu ryzyka określonego w rozporządzeniu nr 806/2014/UE i dyrektywie 2014/59/UE.

5.

Zarzut piąty: naruszenie przez zaskarżoną decyzję art. 8 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 2015/81/EU (4) — W zarzucie piątym skarżąca podnosi, że na podstawie art. 8 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego nr 2015/81/UE pozwana powinna była odliczyć całość zaległej składki wpłaconej przez skarżącą w 2015 r. i już przekazanej do Jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF) w związku z wyłączeniem skarżącej z zakresu stosowania rozporządzenia nr 806/2014/UE.

---

(1)  Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/63 z dnia 21 października 2014 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 11, s. 44).

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2014, L 173, s. 190).

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1).

(4)  Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2015/81 z dnia 19 grudnia 2014 r. określające jednolite warunki stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 15, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 8 lipca 2019 r. — Hypo Vorarlberg Bank/SRB

(Sprawa T-479/19)

(2019/C 305/69)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Hypo Vorarlberg Bank AG (Bregenz, Österreich) (przedstawiciele: G. Eisenberger i A. Brenneis, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji z dnia 16 kwietnia 2019 r. w sprawie obliczenia składek ex ante do Jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na rok 2019 (SRB/ES/SRF/2019/10) („Decision of the Single Resolution Board of 16 April 2019 on the calculation of the 2019 ex-ante contributions to the Single Resolution Fund (SRB/ES/SRF/2019/10)”) wraz z załącznikiem, w każdym razie w zakresie, w jakim decyzja ta, wraz z załącznikiem dotyczy składki ciążącej na skarżącej, oraz

—	obciążenie Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych ze względu na brak ujawnienia zaskarżonej decyzji w całości — Zaskarżona decyzja nie została w pełni ujawniona skarżącej, z naruszeniem art. 1 ust. 2 TUE, art. 15, 296 i 298 TFUE oraz art. 42 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”). Znajomość nieprzekazanych informacji jest niezbędna jako centralny element decyzji w celu umożliwienia zrozumienia i zweryfikowania obliczenia składek.

2.

Zarzut drugi: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych poprzez niewystarczające uzasadnienie zaskarżonej decyzji — Zaskarżona decyzja narusza obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 ust. 2 TFUE i art. 41 ust. 1 i 2 lit. c) karty, ponieważ ani podstawa, ani szczegóły obliczeń nie zostały ujawnione. W odniesieniu do zakresu swobodnego uznania pozwanej nie wyjaśniono, jakie wyceny (i z jakich względów) zostały dokonane przez pozwaną.

3.

Zarzut trzeci: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych poprzez brak konsultacji i naruszenie prawa do bycia wysłuchanym — Skarżąca nie została wysłuchana przed wydaniem zaskarżonej decyzji, ani przed wydaniem opartego na niej zawiadomienia o wysokości składki, co jest sprzeczne z art. 41 ust. 1 i 2 lit. a) karty.

4.

Zarzut czwarty: Niezgodność z prawem rozporządzenia delegowanego (UE) nr 2015/63 (1) jako podstawy upoważniającej do wydania zaskarżonej decyzji — W ramach zarzutu czwartego skarżąca podnosi, że art. 4–7 i 9 oraz załącznik I do rozporządzenia delegowanego 2015/63 — na którym opiera się zaskarżona decyzja — tworzą nieprzejrzysty system ustalania składek, który jest sprzeczny z art. 16, 17 i 47 karty, i który nie zapewnia poszanowania art. 20 i 21 karty oraz dochowania zasady proporcjonalności i pewności prawa. Pomocniczo zarzut ten podniesiono również w odniesieniu do tych przepisów dyrektywy 2014/59/UE (2) i rozporządzenia (UE) nr 806/2014 (3), które czynią wiążącym system składek — zdaniem skarżącej niezgodny z wskazanymi podstawowymi prawami i wartościami prawa Unii — wprowadzony w życie rozporządzeniem delegowanym 2015/63.

---

(1)  Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/63 z dnia 21 października 2014 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 11, s. 44).

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2014, L 173, s. 190)

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 8 lipca 2019 r. — Portigon/SRB

(Sprawa T-481/19)

(2019/C 305/70)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Portigon AG (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: D. Bliesener, V. Jungkind i F. Geber, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej z dnia 16 kwietnia 2019 r. dotyczącej obliczenia składek pobieranych ex ante na rzecz Jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na rok 2019 (SRB/ES/SRF/2019/10) w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;

—	zawieszenie postępowania na podstawie art. 69 lit. c) i d) regulaminu postępowania przed Sądem do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia w postępowaniach dotyczących skarg T-365/16, T-420–17 i T-413/18 lub zakończenia ich w inny sposób;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 70 ust. 2 akapit pierwszy do trzeciego rozporządzenia nr 806/2014/UE (1) w związku z art. 8 ust. 1 lit. d) rozporządzenia wykonawczego nr 2015/81/UE (2), art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59/UE (3), art. 114 TFUE — Pozwana niesłusznie nałożyła na skarżącą obowiązek opłacania składek, ponieważ rozporządzenie nr 806/2014/UE i dyrektywa 2014/59/UE nie przewidują obowiązku opłacania składek przez instytucje w likwidacji. Artykuł 114 TFUE zakazuje nakładania składek na instytucje takie jak skarżąca. — Prawodawca nie powinien był opierać obowiązku płacenia składek na art. 114 TFUE z powodu braku związku z rynkiem wewnętrznym. Ogólnounijne zharmonizowane rozporządzenia w sprawie składek nie ułatwiały korzystania z podstawowych swobód ani nie utrudniały zauważalnych zakłóceń konkurencji w odniesieniu do instytucji wycofujących się z rynku. — Pozwana niesłusznie nałożyła na skarżącą obowiązek opłacania składek, ponieważ instytucja ta nie jest narażona na ryzyko, likwidacja na podstawie rozporządzenia (UE) nr 806/2014 jest wykluczona, a instytucja nie ma znaczenia dla stabilności systemu finansowego. — Skarżąca nie prowadzi żadnej nowej działalności od 2012 r. i znajduje się w stanie likwidacji w wyniku decyzji Komisji w sprawie pomocy. Większość jej pozostałych zobowiązań utrzymuje powierniczo dla innego podmiotu prawnego — Rozporządzenie delegowane 2015/63/UE (4) narusza art. 114 TFUE oraz art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59/UE jako podstawowej regulacji dotyczącej obliczania składek (art. 290 ust. 1 zdanie drugie TFUE).

2.

Zarzut drugi: Naruszenie art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”), ponieważ metoda obliczania nie pozwala na pełne uzasadnienie zaskarżonej decyzji. W zakresie, w jakim obliczenie opiera się na rozporządzeniu delegowanym 2015/63 UE, nie może ono być stosowane.

3.	Zarzut trzeci: naruszenie art. 16 i 20 karty, ponieważ ze względu na szczególną sytuację skarżącej zaskarżona decyzja narusza ogólną zasadę równego traktowania. Ponadto zaskarżona decyzja wkracza w sposób nieproporcjonalny w swobodę przedsiębiorczości skarżącej.

4.	Zarzut czwarty (pomocniczo): naruszenie art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014/UE w związku z art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59/UE, ponieważ przy obliczaniu kwoty składki strona pozwana powinna była wyłączyć zobowiązania wolne od ryzyka z istotnych zobowiązań.

5.	Zarzut piąty (pomocniczo): naruszenie art. 70 ust. 6 rozporządzenia nr 806/2014/UE w związku z art. 5 ust. 3 i 4 rozporządzenia delegowanego nr 2015/63/UE, ponieważ pozwana błędnie obliczyła wysokość składek skarżącej na podstawie podejścia brutto w odniesieniu do umów na instrumenty pochodne.

6.	Zarzut szósty (pomocniczo): naruszenie art. 70 ust. 6 rozporządzenia nr 806/2014/UE w związku z art. 6 ust. 8 lit. a) rozporządzenia delegowanego nr 2015/63/UE, ponieważ pozwana błędnie uznała skarżącą za instytucję podlegającą reorganizacji.

7.	Zarzut siódmy: naruszenie art. 41 ust. 1 i ust. 2 lit. a) karty, ponieważ strona pozwana powinna była wysłuchać skarżącą przed wydaniem zaskarżonej decyzji.

8.	Zarzut ósmy: naruszenie art. 41 ust. 1 i 2 lit. c) karty i art. 296 ust. 2 TFUE w związku z tym, że pozwana nie uzasadniła w wystarczający sposób zaskarżonej decyzji.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1).

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2015/81 z dnia 19 grudnia 2014 r. określające jednolite warunki stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 15, s. 1)

(3)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2014, L 173, s. 190).

(4)  Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/63 z dnia 21 października 2014 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 11, s. 44).

Skarga wniesiona w dniu 8 lipca 2019 r. — CV i in./Komisja

(Sprawa T-496/19)

(2019/C 305/71)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: CV, CW i CY (przedstawiciel: adwokat J.N. Louis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności Komisji oddalającej ich wniosek z dnia 4 czerwca 2018 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji oddalającej ich wniosek o przyjęcie środków zapobiegających naruszeniu zasady równowagi siły nabywczej między urzędnikami i pracownikami, bez względu na miejsce ich zatrudnienia, skarżący podnoszą trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia i zasady równowagi siły nabywczej między urzędnikami, bez względu na miejsce ich zatrudnienia. W pierwszej kolejności skarżący wskazują, że zaskarżona decyzja jest pozbawiona uzasadnienia, co uniemożliwia im zrozumienie zasadności tej decyzji, a Sądowi sprawowanie kontroli sądowej. W drugiej kolejności skarżący są zdania, że sprawują funkcje w takich samych warunkach jak ich koledzy zatrudnieni w przedstawicielstwie Komisji Europejskiej w Paryżu i że powinni zatem otrzymywać, tak jak ci ostatni, odszkodowanie ryczałtowe za sprawowane funkcje. Wreszcie są oni zdania, że poszanowanie zasady równowagi siły nabywczej nie jest zgodne z istnieniem takiego samego współczynnika korygującego dla urzędników zatrudnionych w Paryżu, Strasburgu, Marsylii i Valenciennes.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady równego traktowania i niedyskryminacji w zakresie, w jakim skarżący nie otrzymują odszkodowania ryczałtowego za sprawowane funkcje, odmiennie niż ich koledzy zatrudnieni w przedstawicielstwie Komisji Europejskiej w Paryżu, podczas gdy wykonują swe funkcje w takich samych warunkach jak ci ostatni.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku staranności wymagającego od właściwego organu wskazania, w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, względów, jakie skłoniły ten organ do nadania pierwszeństwa interesowi służby.

Skarga wniesiona w dniu 8 lipca 2019 r. — CZ i in./ESDZ

(Sprawa T-497/19)

(2019/C 305/72)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: CZ, DB, DC i DD (przedstawiciel: adwokat J.N. Louis)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji ESDZ oddalającej ich wniosek z dnia 4 czerwca 2018 r.;

—	obciążenie ESDZ kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi o stwierdzenie nieważności decyzji ESDZ oddalającej ich wniosek o przyjęcie środków zapobiegających naruszeniu zasady równowagi siły nabywczej między urzędnikami i pracownikami, bez względu na miejsce ich zatrudnienia, skarżący podnoszą trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia i zasady równowagi siły nabywczej między urzędnikami, bez względu na miejsce ich zatrudnienia. W pierwszej kolejności skarżący wskazują, że zaskarżona decyzja jest pozbawiona uzasadnienia, co uniemożliwia im zrozumienie zasadności tej decyzji, a Sądowi sprawowanie kontroli sądowej. W drugiej kolejności skarżący są zdania, że sprawują funkcje w takich samych warunkach jak ich koledzy zatrudnieni w przedstawicielstwie Komisji Europejskiej w Paryżu i że powinni zatem otrzymywać, tak jak ci ostatni, odszkodowanie ryczałtowe za sprawowane funkcje. Wreszcie są oni zdania, że poszanowanie zasady równowagi siły nabywczej nie jest zgodne z istnieniem takiego samego współczynnika korygującego dla urzędników zatrudnionych w Paryżu, Strasburgu, Marsylii i Valenciennes.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady równego traktowania i niedyskryminacji w zakresie, w jakim skarżący nie otrzymują odszkodowania ryczałtowego za sprawowane funkcje, odmiennie niż ich koledzy zatrudnieni w przedstawicielstwie Komisji Europejskiej w Paryżu, podczas gdy wykonują swe funkcje w takich samych warunkach jak ci ostatni.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku staranności wymagającego od właściwego organu wskazania, w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, względów, jakie skłoniły ten organ do nadania pierwszeństwa interesowi służby.

Skarga wniesiona w dniu 12 lipca 2019 r. — DE/Parlament Europejski

(Sprawa T-505–19)

(2019/C 305/73)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: DE (przedstawiciel: adwokat T. Oeyen)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 30 października 2018 r., w której Parlament Europejski odmówił przyznania stronie skarżącej odpowiedniego urlopu okolicznościowego umożliwiającego sprawowanie opieki nad urodzonymi bliźniętami, które urodziła matka zastępcza;

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do równego traktowania i prawa do niedyskryminacji. — Odmawiając stronie skarżącej prawa do urlopu w związku z narodzinami dziecka równoważnego urlopowi macierzyńskiemu lub urlopowi adopcyjnemu, zaskarżona decyzja narusza prawa podstawowe strony skarżącej do równego traktowania i niedyskryminacji, określone w art. 21 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w art. 14 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) i w art. 1 lit. d) regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej. Osoby homoseksualne stanowią grupę rodziców, która najczęściej korzysta z matki zastępczej, i są one poszkodowane w sposób nieproporcjonalny dokonaną przez Parlament wykładnią przepisów regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej w dziedzinie urlopu w związku z narodzinami dziecka, która to wykładnia wynika z zaskarżonej decyzji.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa strony skarżącej do ochrony życia rodzinnego. — Nie przyznając stronie skarżącej odpowiedniego urlopu okolicznościowego umożliwiającego opiekę na urodzonymi dziećmi, równoważnego urlopowi macierzyńskiemu lub urlopowi adopcyjnemu, zaskarżona decyzja narusza art. 8 EKPC, który chroni prawo skarżącego do życia rodzinnego w związku z art. 14 EKPC.

3.	Zarzut trzeci dotyczący okoliczności, że zaskarżona decyzja została przyjęta z naruszeniem zasady dobrej administracji. — w szczególności podniesiono, że strona pozwana: (i) odmówiła stronie skarżącej prawa do bycia wysłuchanym; (ii) niewystarczająco uzasadniła decyzję.

4.

Zarzut czwarty dotyczący niezgodności z prawem przepisów w dziedzinie urlopu okolicznościowego zawartych w regulaminie pracowniczym urzędników, gdyby przyjąć sposób wykładni przedstawiony przez stronę pozwaną w zaskarżonej decyzji. — Z takich samych względów jak przedstawione w zarzutach pierwszym, drugim i trzecim powyżej, strona skarżąca podnosi, że dokonana przez stronę pozwaną wykładnia art. 57 regulaminu pracowniczego w związku z art. 6 załącznika V do wspomnianego regulaminu, wynikająca z zaskarżonej decyzji, zgodnie z którą urzędnikom i innym pracownikom Parlamentu Europejskiego, którzy mają dziecko urodzone przez matkę zastępczą, nie przysługuje prawo do urlopu okolicznościowego równoważnego urlopowi macierzyńskiemu lub urlopowi adopcyjnemu, jest niezgodna z prawem.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia prawa i błędnego stosowania art. 6 załącznika II do regulaminu pracowniczego oraz przepisów wewnętrznych Parlamentu Europejskiego w dziedzinie urlopów. — W sytuacji gdyby Sąd orzekł, że skarżący nie ma prawa do urlopu w związku z narodzinami dziecka równoważnego urlopowi macierzyńskiemu lub urlopowi adopcyjnemu, skarżący twierdzi, że — jako ojciec bliźniąt — ma prawo do 20 dni urlopu. Prawo to ma zastosowanie niezależnie od mechanizmu prawnego, w ramach którego skarżący ponosi odpowiedzialność rodzicielską.

Skarga wniesiona w dniu 19 lipca 2019 r. — Lego/EUIPO — Delta Sport Handelskontor (Klocki do zestawu do budowania zabawek)

(Sprawa T-515/19)

(2019/C 305/74)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lego A/S (Billund, Dania) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard i J. Fuhrmann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Delta Sport Handelskontor GmbH (Hamburg, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Strona skarżąca przed Sądem

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy nr 1664 368–0006

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 kwietnia 2019 r. w sprawie R 31/3–4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	utrzymanie w mocy decyzji Wydziału Unieważnień EUIPO z dnia 30 października 2017 r. oddalającej wniosek o unieważnienie prawa do wzoru wspólnotowego nr 1664 368–0006;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania, oraz, na wypadek gdyby druga strona postępowania przed EUIPO wstąpiła do sprawy w charakterze interwenienta, obciążenie jej kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 6/2002;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 6/2002;

—	Naruszenie art. 62 rozporządzenia (WE) nr 6/2002.

Skarga wniesiona w dniu 22 lipca 2019 r. — Sipcam Oxon/Komisja

(Sprawa T-518/19)

(2019/C 305/75)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sipcam Oxon SpA (Mediolan, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci C. Mereu, P. Sellar)

Strona pozwana: Kosmisja Europaejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/677 z dnia 29 kwietnia 2019 r.;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami niniejszego postępowania w całości.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.	Zgodnie z zarzutem pierwszym — przyjęcie zaskarżonego rozporządzenia jest wynikiem oczywistych błędów w ocenie.

2.	Zgodnie z zarzutem drugim — zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte w wyniku postępowania, w ramach którego zostało naruszone prawo strony skarżącej do obrony.

3.	Zgodnie z zarzutem trzecim — zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte z naruszeniem zasady pewności prawa ze względu na nieprawidłowe zastosowanie wytycznych.

4.	Zgodnie z zarzutem czwartym — zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte z naruszeniem zasady proporcjonalności.

5.	Zgodnie z zarzutem piątym — zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte z naruszeniem zasady ostrożności.

Skarga wniesiona w dniu 22 lipca 2019 r. — Forte/Parlament

(Sprawa T-519/19)

(2019/C 305/76)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Forte (Neapol, Włochy) (przedstawiciele: C. Forte i G. Forte, avvocati)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	tytułem żądania głównego — stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu;

—	tytułem żądania głównego — stwierdzenie nieważności każdego aktu zapowiadającego związanego i wynikającego z zaskarżonego aktu, powodującego skutki prawne w stosunku do strony skarżącej;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga jest skierowana przeciwko decyzji Parlamentu Europejskiego D(2019)20777 podpisanej przez Sunego Hansena, przewodniczącego Wydziału Wynagrodzeń i Praw Socjalnych Posłów do Parlamentu Europejskiego Dyrekcji Praw Finansowych i Socjalnych w Dyrekcji generalnej ds. Finansów Parlamentu Europejskiego, w sprawie ponownego określenia uprawnień emerytalnych z tytułu zaprzestania aktywności w następstwie wejścia w życie w dniu 1 stycznia 2019 r. Deliberazione dell’Ufficio di Presidenza della Camera dei Deputati N. 14/2018 (uchwały prezydium izby deputowanych nr 14/2018, Włochy) i odzyskania niesłusznie wypłaconej kwoty.

Zarzuty i główne argumenty są podobne do podniesionych w sprawach T-345/19, Santini/Parlament; T-347/19, Falqui/Parlament; oraz T-389/19, Coppo Gavazzi/Parlament.

Strona skarżąca podnosi w szczególności nielogiczność uzasadnienia zaskarżonej decyzji, brak oceny zgodności z prawem Deliberazione 14/2018 w odniesieniu do ogólnych zasad prawa Unii Europejskiej: racjonalności, proporcjonalności, pewności, przewidywalności i uzasadnionych oczekiwań, a także ochrony praw nabytych, naruszenie art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej, naruszenie rozporządzenia finansowego, naruszenie zasad równego traktowania i niedziałania prawa wstecz, a także naruszenie zasady dostępu do ochrony i do sprawiedliwości.

Skarga wniesiona w dniu 19 lipca 2019 r. — Haswani/Rada

(Sprawa T-521/19)

(2019/C 305/77)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: George Haswani (Jabrud, Syria) (przedstawiciel: adwokat G. Karouni)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2016/850 z dnia 27 maja 2016 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/840 z dnia 27 maja 2016 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2017/917 z dnia 29 maja 2017 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/907 z dnia 29 maja 2017 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii;

—	stwierdzenie nieważności decyzja wykonawczej Rady (WPZiB) 2017/1245 z dnia 10 lipca 2017 r. w sprawie wykonania decyzji 2013/255/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/1241 z dnia 10 lipca 2017 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/778 z dnia 28 maja 2018 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/774 z dnia 28 maja 2018 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2019/806 z dnia 17 maja 2019 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2019/798 z dnia 17 maja 2019 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii;

—

w konsekwencji — nakazanie usunięcia nazwiska George’a Haswaniego z załączników do ww. aktów; — zasądzenie od Rady na rzecz skarżącego kwoty 100 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez skarżącego; — obciążenie Rady zarówno jej własnymi kosztami, jak i kosztami poniesionymi przez skarżącego, które uzasadni on w trakcie postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 296 akapit drugi TFUE. Skarżący zarzuca Radzie Unii Europejskiej, że zadowoliła się niejasnymi i ogólnymi rozważaniami, nie wskazując w sposób specyficzny i konkretny powodów, dla których uważa ona, w ramach wykonywania swoich uprawnień dyskrecjonalnych w zakresie oceny, że skarżącego należy objąć przedmiotowymi środkami ograniczającymi. I tak Rada nie podnosi żadnego konkretnego i obiektywnego elementu, który zarzucano by skarżącemu i który mógłby uzasadniać przedmiotowe środki.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności wbrew prawom podstawowym. Skarżący twierdzi, że sporny środek należy uznać za nieważny, ponieważ jest nieproporcjonalny do deklarowanego celu i stanowi nadmierną ingerencję w swobodę prowadzenia działalności gospodarczej oraz w prawo własności, zapisane odpowiednio w art. 16 i 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Dysproporcja wynika z tego, że sporny środek dotyczy całości wpływowej działalności gospodarczej, bez żadnego dodatkowego kryterium.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący oczywistego błędu w ocenie oraz braku dowodów. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skuteczność kontroli sądowej gwarantowanej w art. 47 karty wymaga w szczególności, by w ramach kontroli zgodności z prawem powodów uzasadniających decyzję o umieszczeniu lub pozostawieniu nazwiska określonej osoby w wykazie osób objętych sankcjami sąd Unii upewnił się, że decyzja ta opiera się na wystarczająco solidnej podstawie faktycznej. Zdaniem skarżącego twierdzenia Rady dotyczące zarówno tego, że jest on „ściśle powiązany z reżimem”, jak i jego domniemanej roli pośrednika w transakcjach dotyczących ropy naftowej między reżimem a ISIL, należy definitywnie odrzucić, ponieważ są one całkowicie bezzasadne oraz pozbawione jakiejkolwiek podstawy faktycznej mogącej je poprzeć.

4.	Zarzut czwarty, dotyczący żądania zadośćuczynienia. Zarzucenie pewnych poważnych, niedowiedzionych czynów naraża skarżącego i jego rodzinę na niebezpieczeństwa, co obrazuje wagę doznanej krzywdy, uzasadniającą żądanie odszkodowawcze.

Skarga wniesiona w dniu 23 lipca 2019 r. — Aldi/EUIPO (BBQ BARBECUE SEASON)

(Sprawa T-522/19)

(2019/C 305/78)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Aldi GmbH & Co. KG (Mühlheim an der Ruhr, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci N. Lützenrath, U. Rademacher, C. Fürsen i M. Minkner)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający element słowny „BBQ BARBECUE SEASON” w kolorach czarnym, szarym, białym, pomarańczowym, jasnopomarańczowym i ciemnopomarańczowym — zgłoszenie nr 17 879 203

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 maja 2019 r. w sprawie R 1359/2018-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 23 lipca 2019 r. — Sky/EUIPO — Safran Electronics & Defense (SKYNAUTE by SAGEM)

(Sprawa T-523/19)

(2019/C 305/79)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sky Ltd (Isleworth, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokat A. Zalewska, i A. Brackenbury, Solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Safran Electronics & Defense (Boulogne-Billancourt, Francja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Safran Electronics & Defense

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego SKYNAUTE by SAGEM — zgłoszenie nr 14 821 334

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 maja 2019 r. w sprawie R 919/2018-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie zgłoszenia skarżącej;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą w niniejszym postępowaniu i w postępowaniu przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 8 ust. 2 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 25 lipca 2019 r. — Nord Stream 2/Parlament i Rada

(Sprawa T-526/19)

(2019/C 305/80)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nord Stream 2 AG (Zug, Szwajcaria) (przedstawiciele: L. Van den Hende, J. Penz, adwokaci, i M. Schonberg, Solicitor)

Strona pozwana: Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności całej dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/692 z dnia 17 kwietnia 2019 r.

—	obciążenie pozwanych kosztami niniejszego postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady równego traktowania będącej ogólną zasadą prawa Unii, jako że dyrektywa zmieniająca pozbawia skarżącą możliwości odstąpienia od stosowania przepisów dyrektywy 2009/73/EC (1) pomimo dużych nakładów inwestycyjnych poniesionych już w chwili przyjęcia dyrektywy zmieniającej, a nawet jeszcze przed przedstawieniem projektu tej dyrektywy, podczas gdy wszystkie inne istniejące podmorskie gazociągi importowe kwalifikują się do objęcia odstępstwem.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności będącej ogólną zasadą prawa Unii, jako że dyrektywa zmieniająca nie jest w stanie osiągnąć zamierzonych przez nią celów i nie może w żadnym razie przyczynić się w wystarczającym stopniu do realizacji tych celów, które przewyższają obciążenia, jakie ona nakłada.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady pewności prawa będącej ogólną zasadą prawa Unii, jako że dyrektywa zmieniająca nie uwzględnia odpowiednich dostosowań w odniesieniu do szczególnej sytuacji skarżącej, lecz przeciwnie, ma na celu w szczególności wywarcie na nią negatywnego wpływu.

4.	Zarzut czwarty dotyczący nadużycia władzy, ponieważ dyrektywę zmieniającą przyjęto w celu innym niż cele, dla których przyznano uprawnienia wykorzystane do jej przyjęcia.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, ponieważ dyrektywę zmieniającą przyjęto z naruszeniem wymogów nałożonych na podstawie protokołu nr 1 do TUE i TFUE w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej, protokołu nr 2 do TUE i TFUE w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności oraz porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa.

6.	Zarzut szósty dotyczący braku uzasadnienia wymaganego na podstawie art. 296 TFUE.

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/73/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylająca dyrektywę 2003/55/WE (Dz.U. L 211 z 14.8.2009, s. 94–136).

Skarga wniesiona w dniu 24 lipca 2019 r. — Arranz de Miguel i in./EBC i SRB

(Sprawa T-528/19)

(2019/C 305/81)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Ricardo Arranz de Miguel (Madryt, Hiszpania), Alejandro Arranz Padierna de Villapadierna (Madryt), Felipe Arranz Padierna de Villapadierna (Madryt), Ricardo Arranz Padierna de Villapadierna (Madryt), Nicolás Arranz Padierna de Villapadierna (Madryt) (przedstawiciele: adwokaci R. Pelayo Jiménez i A. Muñoz Aranguren)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (EBC), Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Stwierdzenie powstania odpowiedzialności pozaumownej EBC i SRB w wyniku opisanych w skardze uchybień i zasądzenie od nich odszkodowania na rzecz skarżących z tytułu wyrządzonej szkody, szacowanej według wartości ich akcji, a ewentualnie o zasądzenie od pozwanych instytucji odszkodowania w wysokości 0,8442 EUR za akcję.

—

Powiększenie zasądzonej kwoty o odsetki wyrównawcze obliczone zgodnie z rocznym wskaźnikiem inflacji stwierdzonym przez EUROSTAT w Hiszpanii w okresie od 6 czerwca 2017 r. do daty wydania wyroku, oraz o odsetki za opóźnienie, od dnia ogłoszenia wyroku stwierdzającego obowiązek naprawienia szkody do faktycznej spłaty odszkodowania.

—	Obciążenie pozwanych instytucji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Główne zarzuty i argumenty są podobne do tych podniesionych w sprawie T-659/17 Vallina Fonseca/Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (Dz.U. 2017, C 424, s. 42).

W odniesieniu do Europejskiego Banku Centralnego, skarżąca podnosi w szczególności naruszenie zasady uzasadnionych oczekiwań i naruszenie obowiązku staranności i dobrej administracji.