1)

Badanie pytania prejudycjalnego nie wykazało, by istniał jakikolwiek element mogący podważać ważność:

2)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia Rady (WE) nr 501/2009 z dnia 15 czerwca 2009 r. wykonującego art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom, mających na celu zwalczanie terroryzmu, i uchylającego decyzję 2009/62/WE, w zakresie, w jakim na jego mocy nazwa organizacji Tygrysy — Wyzwoliciele Tamilskiego Ilamu została pozostawiona w wykazie przewidzianym w art. 2 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 2580/2001 z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom, mających na celu zwalczanie terroryzmu.

1)

Analiza pytań przedłożonych Trybunałowi dotyczących ważności nie wykazała niczego, co mogłoby podważyć ważność rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1395 z dnia 18 sierpnia 2016 r. nakładającego ponownie ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i wyprodukowanych przez Buckinghan Shoe Mfg Co., Ltd., Buildyet Shoes Mfg., DongGuan Elegant Top Shoes Co. Ltd, Dongguan Stella Footwear Co Ltd, Dongguan Taiway Sports Goods Limited, Foshan City Nanhai Qun Rui Footwear Co., Jianle Footwear Industrial, Sihui Kingo Rubber Shoes Factory, Synfort Shoes Co. Ltd., Taicang Kotoni Shoes Co. Ltd., Wei Hao Shoe Co. Ltd., Wei Hua Shoe Co. Ltd., Win Profile Industries Ltd oraz w sprawie wykonania wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawach połączonych C-659/13 i C-34/14 ani rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1647 z dnia 13 września 2016 r. nakładającego ponownie ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Wietnamu i wyprodukowanych przez Best Royal Co. Ltd, Lac Cuong Footwear Co., Ltd, Lac Ty Co., Ltd, Saoviet Joint Stock Company (Megastar Joint Stock Company), VMC Royal Co Ltd, Freetrend Industrial Ltd. oraz jej spółkę powiązaną Freetrend Industrial A (Vietnam) Co, Ltd., Fulgent Sun Footwear Co., Ltd, General Shoes Ltd, Golden Star Co, Ltd, Golden Top Company Co., Ltd, Kingmaker Footwear Co. Ltd., Tripos Enterprise Inc., Vietnam Shoe Majesty Co., Ltd, oraz w sprawie wykonania wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawach połączonych C-659/13 i C-34/14.

2)

Zasady dotyczące przedawnienia przewidziane w art. 221 ust. 3 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 2700/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2000 r., znajdują zastosowanie do poboru ceł antydumpingowych nałożonych na mocy rozporządzeń wykonawczych, o których mowa w pkt 1 sentencji niniejszego wyroku.

1)

Wprowadzając opłatę za użytkowanie infrastruktury dla pojazdów samochodowych osobowych i przewidując jednocześnie zwolnienie z podatku od pojazdów samochodowych w wysokości co najmniej równej pobranej opłacie na korzyść właścicieli pojazdów zarejestrowanych w Niemczech, Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 18, 34, 56 i 92 TFUE.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

Republika Federalna Niemiec zostaje obciążona kosztami w wysokości trzech czwartych kosztów poniesionych przez Republikę Austrii i pokrywa własne koszty.

4)

Republika Austrii pokrywa jedną czwartą własnych kosztów.

5)

Królestwo Niderlandów i Królestwo Danii pokrywają własne koszty.

1)

Dla uznania, że straty spółki zależnej niebędącej rezydentem mają charakter ostateczny w rozumieniu pkt 55 wyroku z dnia 13 grudnia 2005 r., Marks & Spencer (C-446/03, EU:C:2005:763), okoliczność, że państwo członkowskie, którego rezydentem jest spółka zależna, nie pozwala na przeniesienie strat spółki na innego podatnika w przypadku połączenia, podczas gdy takie przeniesienie jest przewidziane przez państwo członkowskie, którego rezydentem jest spółka dominująca, w przypadku połączenia spółek będących rezydentami, nie ma decydującego znaczenia, chyba że spółka dominująca wykaże, iż nie ma ona możliwości uwzględnienia tych strat poprzez doprowadzenie do tego, w szczególności w drodze zbycia, by zostały one uwzględnione podatkowo przez osobę trzecią w przyszłych latach podatkowych.

2)

W sytuacji gdyby okoliczność wskazana w pytaniu pierwszym miała znaczenie, nieistotny byłby fakt, iż w państwie siedziby spółki zależnej nie istnieje żaden inny podmiot, który mógłby odliczyć te straty w przypadku połączenia, gdyby zezwolono na takie odliczenie.

1)

Pojęcie ostatecznych strat spółki zależnej niebędącej rezydentem w rozumieniu pkt 55 wyroku z dnia 13 grudnia 2005 r., Marks & Spencer (C-446/03, EU:C:2005:763), nie ma zastosowania do spółki pośrednio zależnej, chyba że wszystkie spółki znajdujące się w strukturze grupy pomiędzy spółką dominującą występującą o grupową ulgę podatkową oraz spółką pośrednio zależną ponoszącą straty, które mogą zostać uznane za ostateczne, są rezydentami tego samego państwa członkowskiego.

2)

Dla celów oceny ostatecznego charakteru strat spółki zależnej niebędącej rezydentem w rozumieniu pkt 55 wyroku z dnia 13 grudnia 2005 r., Marks & Spencer (C-446/03, EU:C:2005:763), okoliczność, że państwo członkowskie, na którego terytorium ma siedzibę spółka zależna, nie pozwala na przeniesienie strat spółki na innego podatnika w roku likwidacji, nie jest rozstrzygająca, chyba że spółka dominująca wykaże, iż nie ma ona możliwości takiego uwzględnienia tych strat, które doprowadziłoby do tego, w szczególności w drodze zbycia, że zostaną one uwzględnione przez osobę trzecią w przyszłych latach podatkowych.

3)

W przypadku gdy okoliczność, o której mowa w pkt 2 niniejszej sentencji, miałaby znaczenie, bez znaczenia jest środek, przez który uregulowanie państwa siedziby spółki zależnej wykazującej straty, które mogą zostać zakwalifikowane jako ostateczne, skutkuje tym, że część strat nie mogła zostać odliczona od bieżących zysków deficytowej spółki zależnej lub od zysków innego podmiotu należącego do tej samej grupy.

1)

Wniosek o dopuszczenie nowych dowodów zostaje oddalony.

2)

Odwołanie zostaje oddalone.

3)

RF pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

1)

Artykuł 3 lit. u) dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/29/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że instalacja taka jak instalacja będąca przedmiotem postępowania głównego, która w ramach swojej działalności polegającej na „spalaniu paliw w instalacjach o całkowitej nominalnej mocy cieplnej przekraczającej 20 [megawatów (MW)]” w rozumieniu załącznika I do tej dyrektywy wytwarza energię elektryczną wykorzystywaną zasadniczo na własne potrzeby, powinna być uważana za „wytwórcę energii elektrycznej” w rozumieniu tego przepisu, jeżeli instalacja ta, po pierwsze, prowadzi jednocześnie działalność w zakresie wytwarzania produktu, który nie jest objęty zakresem tego załącznika, a po drugie, wprowadza w sposób ciągły, za wynagrodzeniem, część wytworzonej energii elektrycznej, choćby nieznaczną, do publicznej sieci elektroenergetycznej, do której rzeczona instalacja powinna być w sposób ciągły przyłączona ze względów technicznych.

2)

Artykuł 3 lit. c) decyzji Komisji 2011/278/UE z dnia 27 kwietnia 2011 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87 należy interpretować w ten sposób, że instalacja taka jak instalacja będąca przedmiotem postępowania głównego, w zakresie, w jakim powinna być uznana za „wytwórcę energii elektrycznej” w rozumieniu art. 3 lit. u) dyrektywy 2003/87, nie ma prawa do uzyskania bezpłatnych uprawnień do emisji w związku z działalnością polegającą na „spalaniu paliw w instalacjach o całkowitej nominalnej mocy cieplnej przekraczającej 20 MW”, o którym mowa w załączniku I do tej dyrektywy, gdy ciepło to jest stosowane do celów innych niż produkcja energii elektrycznej, gdyż taka instalacja nie spełnia przesłanek przewidzianych w art. 10a ust. 4–8 tej dyrektywy.

1)

Artykuł 30 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 82/97 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 grudnia 1996 r., należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy wartość celna towarów, takich jak produkty lecznicze rozpatrywane w postępowaniu głównym, jest obliczana przy zastosowaniu metody odliczeniowej przewidzianej w tym przepisie, właściwe krajowe organy celne powinny przy ustalaniu „towarów podobnych” wziąć pod uwagę każdy istotny element, taki jak odpowiedni skład tych towarów, ich substytucyjny charakter w kontekście ich skutków oraz ich zamienność handlową, dokonując w ten sposób oceny okoliczności faktycznych z uwzględnieniem każdej okoliczności, która może mieć wpływ na rzeczywistą wartość gospodarczą tych towarów, włączając w to pozycję na rynku przywożonego towaru i jego producenta.

2)

Artykuł 152 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia nr 2913/92 należy interpretować w ten sposób, że w celu ustalenia jednostkowej ceny przywożonych towarów zgodnie z metodą przewidzianą w art. 30 ust. 2 lit. c) rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem nr 82/97, przewidziany w art. 152 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 2454/93 termin 90 dni, w którym przywożone towary powinny być sprzedane w Unii Europejskiej, jest terminem zawitym.

3)

Artykuł 30 ust. 2 lit. c) rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem nr 82/97, należy interpretować w ten sposób, że przy ustalaniu wartości celnej przywożonych towarów na podstawie tego przepisu nie można uwzględnić obniżek cen sprzedaży tych towarów.

1.

Odwołanie od wyroku Sądu jest oparte na naruszeniu art. 263 akapit czwarty TFUE i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z art. 6 i 13 europejskiej konwencji praw człowieka.

2.

Strona wnosząca odwołanie podnosi przede wszystkim naruszenie art. 263 akapit czwarty TFUE, ponieważ Sąd nie uwzględnił okoliczności, że Associazione GranoSalus ma legitymację procesową na mocy indywidualnej legitymacji procesowej swoich członków, a to ze względu na fakt, iż zaskarżone rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/2324 „dotyczy ich bezpośrednio i indywidualnie”, jako „akt regulacyjny, który dotyczy ich bezpośrednio i nie wymaga środków wykonawczych”.

W tym względzie Associazione GranoSalus podnosi, że Sąd błędnie zastosował wskazany wyżej przepis, ponieważ wykluczył spełnienie wymogu indywidualnego oddziaływania z powodu tego, że „zaskarżony akt dotyczy rzekomo niektórych z członków [strony wnoszącej odwołanie] z uwagi na ich ogólną cechę konsumentów oraz obywateli Unii” (pkt 57 postanowienia).

Taka kwalifikacja członków Associazione GranoSalus jest jednak błędna w świetle statutu stowarzyszenia, zgodnie z którym jego członkowie, a poprzez nich Associazione GranoSalus, są rzecznikami i promotorami interesu polegającego na ochronie interesu konsumentów i producentów rolnych poprzez wdrażanie, między innymi, „działań służących zwalczaniu, głównie na poziomie wspólnotowym, ewentualnego podwyższenia progów dla mikotoksyn i innych zanieczyszczeń w celu ochrony zdrowia konsumentów, w szczególności dzieci”.

Spełnienie warunku indywidualnego oddziaływania, kumulatywnego z warunkiem bezpośredniego oddziaływania, niesłusznie nie zostało uwzględnione przez Sąd przy wydawaniu orzeczenia w tym względzie.

3.

Associazione GranoSalus podnosi również, że Sąd w swoim postanowieniu niesłusznie stwierdził, iż warunek bezpośredniego oddziaływania, niezbędny dla dopuszczalności skargi zgodnie z art. 263 akapit czwarty ostatni człon zdania TFUE nie był spełniony ze względu na domniemane istnienie krajowych środków wykonawczych do zaskarżonego rozporządzenia (UE) 2017/2324, uzasadniając w tym względzie swoje orzeczenie rzekomą możliwością „przedłużenia zezwoleń na dopuszczenie do obrotu środków ochrony roślin zawierających substancję czynną »glifosat«, wydanych przez państwa członkowskie”, którą to okoliczność uznał za mogącą stanowić „środki wykonawcze do zaskarżonego aktu w rozumieniu art. 263 akapit czwarty [ostatni człon zdania] TFUE” (pkt 84 i 85 zaskarżonego postanowienia).

Błędny charakter tej oceny wynika z wykazanej w aktach okoliczności, że państwo członkowskie, w którym Associazione GranoSalus i jej członkowie mają siedzibę (Włochy), otrzymało rozporządzenie (UE) 2017/2324 z komunikatem Ministero della Salute (ministerstwa zdrowia, Włochy) z dnia 19 grudnia 2017 r., przewidującym zwykłe przedłużenie zatwierdzenia substancji czynnej glifosat na okres nieprzekraczający pięciu lat, przedłużając jednocześnie do dnia 15 grudnia 2022 r. zezwolenie na środki ochrony roślin zawierające glifosat, bez dokonania żadnej oceny, choćby dyskrecjonalnej, w odniesieniu do uregulowań technicznych, o których mowa w załącznikach I i II do rozporządzenia (UE) 2017/2324.

Associazione GranoSalus podnosi w tym względzie, że nawet gdyby uznać komunikat ministerialny z dnia 19 grudnia 2017 r. za środek wykonawczy, Sąd nie uwzględnił faktu, że ten sam komunikat nie był zaskarżalny przez sądem krajowym, ponieważ jest to wykluczone przez prawo włoskie i przez odnośne orzecznictwo [Consiglio di Stato (rada stanu, Włochy), wyrok nr 6243 z dnia 9 listopada 2005 r.].

4.

Associazione GranoSalus zaskarża zatem postanowienie ze względu na naruszenia art. 263 akapit czwarty ostatni człon zdania TFUE, ponieważ Sąd nie uwzględnił określonego w skardze przedmiotu sporu. Wskazuje w tym względzie, że Sąd nie uwzględnił okoliczności, iż bezpośrednie oddziaływanie zaskarżonego rozporządzenia na Associazione GranoSalus, a poprzez nią na jej członków, wynika z potencjalnie rakotwórczego charakteru substancji czynnej glifosat [zob. badanie przeprowadzone przez Międzynarodową Agencję Badań nad Rakiem, opublikowane w dniu 20 marca 2015 r., pominięte w zaskarżonym rozporządzeniu (UE) 2017/2324], której zatwierdzenie należy do wyłącznej właściwości Unii Europejskiej i nie powinno być przedmiotem zezwolenia należącego do właściwości państw członkowskich, a to dlatego, że zezwolenie krajowe na środki ochrony roślin nie wymaga żadnej oceny dotyczącej substancji czynnej glifosat, która został już zatwierdzona na wcześniejszym etapie przez Unię Europejską, co wyklucza możliwość wydania lub odmowy przez państwo włoskie zezwolenia na wprowadzenie do obrotu środków ochrony roślin z odniesieniem do substancji czynnej glifosat. W niniejszym przypadku Sąd zbadał zatem wymagania, o których jest mowa w art. 263 akapit czwarty ostatni człon zdania TFUE, bez uwzględnienia argumentów przedstawionych w postępowaniu, mianowicie okoliczności, że pozostałości glifosatu znajdują się w wodach gruntowych, w żywności i w glebie, z czego wynika szkoda, jaką wprowadzenie na rynek takiej substancji wyrządza terytorium, obywatelom państw członkowskich i interesom, których rzecznikiem jest Associazione GranoSalus, a poprzez nią jej członkowie.

Sąd powinien był zatem zbadać oddziaływanie, o którym jest mowa w przywołanym wcześniej art. 263 akapit czwarty ostatni człon zdania TFUE, w odniesieniu do tej okoliczności i do postanowień statutu Associazione GranoSalus, a także w odniesieniu do szczególnego statusu członków Associazione GranoSalus, czego nie uczynił w zaskarżonym postanowieniu.

5.

W oparciu o powyższe Associazione GranoSalus podważa dokonaną przez Sąd w pierwszej instancji wykładnię art. 263 akapit czwarty ostatni człon zdania TFUE, która czyni ów przepis nieskutecznym i jest niezgodna z wolą prawodawcy europejskiego. W tym względzie strona wnosząca odwołanie odnosi się do uwag przedstawionych w szeregu postępowań przez rzeczników generalnych (zob. opinia rzecznika generalnego w sprawie C-456/13 P; opinia rzecznika generalnego w sprawie C-583/11 P; opinia rzecznika generalnego w sprawach połączonych od C-622/16 P do C-624/16 P), zgodnie z którymi taka ograniczająca wykładnia pozbawia art. 263 znaczenia i rzeczywistego skutku.

Wobec powyższego Associazione GranoSalus podnosi, że wykładnia art. 263 akapit czwarty ostatni człon zdania TFUE dokonana przez Sąd w zaskarżonym postanowieniu pozostaje w oczywistej sprzeczności z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej („Każdy, kogo prawa i wolności zagwarantowane przez prawo Unii zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem, zgodnie z warunkami przewidzianymi w niniejszym artykule. Każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia jego sprawy […]”) oraz z art. 6 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) i 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) europejskiej konwencji praw człowieka, uniemożliwiając przewidziane wniesienie do Sądu skargi w sprawie bezpośredniego oddziaływania w takich okolicznościach faktycznych i tym samym naruszając w sposób nieuzasadniony system ochrony praw ustanowiony w prawie Unii.

1)

Czy art. 26 ust. 2 akapit pierwszy lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 1099/2009 z dnia 24 września 2009 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas ich uśmiercania (1) należy interpretować w ten sposób, że państwa członkowskie mogą, w drodze odstępstwa od art. 4 ust. 4 tego rozporządzenia oraz w celu ochrony dobrostanu zwierząt, przyjmować przepisy takie jak ustanowione w decreet van het Vlaamse Gewest van 7 juli 2017 houdende wijziging van de wet van 14 augustus 1986 betreffende de bescherming en het welzijn der dieren, wat de toegelaten methodes voor het slachten van dieren betreft [rozporządzeniu Regionu Flamandzkiego z dnia 7 lipca 2017 r. zmieniającym ustawę z dnia 14 sierpnia 1986 r. o ochronie i dobrostanie zwierząt w odniesieniu do dozwolonych metod uboju zwierząt], które przewidują z jednej strony zakaz uboju bez ogłuszenia zwierząt, mający zastosowanie również do uboju przeprowadzonego zgodnie z obrzędami religijnymi, oraz z drugiej strony alternatywny sposób ogłuszania dla uboju przeprowadzonego zgodnie z obrzędami religijnymi, który opiera się na odwracalnym ogłuszeniu oraz wymogu, że ogłuszenie nie może powodować śmierci zwierzęcia?

2)

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź twierdząca, to czy art. 26 ust. 2 akapit pierwszy lit. c) przedmiotowego rozporządzenia interpretowany w sposób, o którym mowa w pytaniu pierwszym, narusza art. 10 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej?

3)

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź twierdząca, to czy art. 26 ust. 2 akapit pierwszy lit. c) w związku z art. 4 ust. 4 przedmiotowego rozporządzenia, interpretowany w sposób, o którym mowa w pytaniu pierwszym, narusza art. 20, 21 i 22 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej poprzez wprowadzenie jedynie warunkowego odstępstwa od obowiązku ogłuszenia zwierzęcia w odniesieniu do uboju według szczególnych metod wymaganych przez obrzędy religijne (art. 4 ust. 4 w związku z art. 26 ust. 2), podczas gdy w odniesieniu do uśmiercania zwierząt podczas polowań, połowów oraz wydarzeń sportowych i kulturalnych przewidziano z powodów określonych w motywach rozporządzenia przepisy, zgodnie z którymi działania te nie podlegają zakresowi zastosowania rozporządzenia lub też obowiązkowi ogłuszenia zwierzęcia podczas jego uśmiercania (art. 1 ust. 1 akapit drugi i art. 1 ust. 3)?

1.

przy zastosowaniu stopniowanej stawki ryczałtowej zamiast stawki uwzględniającej dokładny (mierzony przy użyciu współczesnych narzędzi technicznych) udział repertuaru chronionego przez organizację zbiorowego zarządzania, który został wykorzystany w ramach utworów odtworzonych podczas wydarzenia muzycznego?

2.

który uzależnia opłaty licencyjne od elementów zewnętrznych, takich jak m.in. cena biletu wstępu, cena sprzedawanych napojów i przekąsek, budżet artystyczny wykonawców oraz budżet związany z pozostałymi elementami, takimi jak dekoracje?

—

Stwierdzenie, że Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 7 ust. 1 i 5 oraz art. 15 ust. 1 dyrektywy 2007/60/WE (1) w zakresie dotyczącym obszarów dorzeczy ES120 Gran Canaria, ES122 Fuerteventura, ES123 Lanzarote, ES124 Teneryfa, ES125 La Palma, ES126 La Gomera i ES127 El Hierro;

—

stwierdzenie, że Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 10 ust. 1 i 2 dyrektywy 2007/60/WE w zakresie obszarów dorzeczy ES120 Gran Canaria, ES122 Fuerteventura i ES125 La Palma;

—

obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

1)

Czy art. 57 ust. 4 lit. c) i g) w związku z art. 57 ust. 6 i 7 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE (1) z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on takiemu stosowaniu, zgodnie z którym wykonawca jest zobowiązany do przedstawiania z własnej inicjatywy dowodów podjęcia środków w celu wykazania swojej rzetelności?

2)

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy poddany takiej wykładni art. 57 ust. 4 lit. c) i g) w związku z art. 57 ust. 6 i 7 dyrektywy 2014/24 mają skutek bezpośredni?

—

stwierdzenie nieważności art. 17 ust. 4 lit. b) oraz art. 17 ust. 4 lit. c) in fine (to znaczy w części obejmującej sformułowanie: „a także dołożyli wszelkich starań, aby zapobiec ich przyszłemu zamieszczaniu zgodnie z lit. b)”) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/790 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie prawa autorskiego i praw pokrewnych na jednolitym rynku cyfrowym oraz zmiany dyrektyw 96/9/WE i 2001/29/WE (1);

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

1)

Czy art. 20 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2011/16 (1) należy interpretować w ten sposób, że wniosek o udzielenie informacji sformułowany przez władze wnioskującego państwa członkowskiego, w którym podatnicy, których dotyczy wniosek o udzielenie informacji, zostali zidentyfikowani jedynie poprzez przymiot akcjonariusza i rzeczywistego właściciela osoby prawnej, bez wcześniejszego wskazania tych podatników w sposób indywidualny poprzez podanie ich nazwisk przez organ wnioskujący, jest zgodny z ustanowionymi w tym przepisie wymogami dotyczącymi identyfikacji?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy art. 1 ust. 1 i art. 5 tej samej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że poszanowanie normy przewidywalnego związku wymaga, aby wnioskujące państwo członkowskie mogło — w celu wykazania, że nie poszukuje informacji na ślepo pomimo braku indywidualnej identyfikacji podatników, o których mowa — wykazać na podstawie jasnych i wystarczających wyjaśnień, iż prowadzi ukierunkowane dochodzenie dotyczące ograniczonej grupy osób, a nie zwykłe dochodzenie w ramach ogólnej kontroli podatkowej, oraz że dochodzenie to jest oparte na uzasadnionych podejrzeniach niewypełnienia określonego obowiązku prawnego?

3)

Czy art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że kiedy:

podmiotowi temu należy przyznać, po ostatecznym uznaniu w sposób incydentalny ważności wydanych wobec niego decyzji nakazującej i nakładającej grzywnę, termin wstrzymujący obowiązek zapłaty grzywny w celu umożliwienia mu ustosunkowania się do decyzji nakazującej po uzyskaniu w ten sposób znajomości okoliczności dotyczących przewidywalnego związku definitywnie potwierdzonego przez właściwy sąd?

1)

Czy art. 10 dyrektywy 2008/115/WE (1) (zwanej dalej »dyrektywą powrotową«) w związku z art. 4 i 24 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej »kartą«), motywem 22 i art. 5 lit. a) dyrektywy powrotowej oraz art. 15 dyrektywy 2011/95/UE (2) (zwanej dalej „dyrektywą w sprawie kwalifikacji”) należy interpretować w ten sposób, że przed nałożeniem na małoletniego bez opieki obowiązku powrotu państwo członkowskie powinno upewnić się i przeprowadzić dochodzenie w zakresie tego, czy w każdym wypadku w kraju pochodzenia istnieją co do zasady i są dostępne odpowiednie warunki przyjęcia?

2)

Czy art. 6 ust. 1 dyrektywy powrotowej w związku z art. 21 karty należy interpretować w ten sposób, że nie zezwala on państwu członkowskiemu na wprowadzanie rozróżnień w zależności od wieku przy udzielaniu zgody na legalny pobyt na jego terytorium, jeżeli zostanie stwierdzone, że małoletni bez opieki nie kwalifikuje się do uzyskania statusu uchodźcy bądź ochrony uzupełniającej?

3)

Czy art. 6 ust. 4 dyrektywy powrotowej należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy małoletni bez opieki nie wypełnia ciążącego na nim obowiązku powrotu, a państwo członkowskie nie podejmuje i nie będzie podejmować konkretnych działań zmierzających do jego wydalenia, obowiązek powrotu ulega zawieszeniu, a tym samym należy udzielić zezwolenia na legalny pobyt? Czy art. 8 ust. 1 dyrektywy powrotowej należy interpretować w ten sposób, że wydanie wobec małoletniego bez opieki decyzji nakazującej powrót, a następnie niepodejmowanie czynności zmierzających do jego wydalenia do czasu, aż małoletni ten osiągnie osiemnasty rok życia, należy uważać za sprzeczne z zasadą lojalnej współpracy i zasadą lojalności wobec Unii?

1)

Czy spoczywający na sądzie krajowym obowiązek nakazania beneficjentowi pomocy zapłaty odsetek od bezprawnej pomocy (zob. wyrok CELF (1)) ma zastosowanie także w sytuacji takiej jak ta analizowana w niniejszej sprawie, w której bezprawna pomoc państwa stanowiła rekompensatę z tytułu świadczenia usługi publicznej, którą to pomoc następnie uznano za zgodną z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 106 ust. 2 TFUE, i w której zatwierdzenia dokonano w oparciu o ocenę ogólnej sytuacji finansowej całego przedsiębiorstwa świadczącego usługę publiczną, w tym jego kapitalizacji?

2)

Czy spoczywający na sądzie krajowym obowiązek nakazania beneficjentowi pomocy zapłaty odsetek od bezprawnej pomocy (zob. wyrok CELF) ma zastosowanie także w odniesieniu do kwot, które — w okolicznościach takich jak te analizowane w niniejszej sprawie — są przekazywane przez beneficjenta pomocy przedsiębiorstwom powiązanym na podstawie publicznoprawnego zobowiązania, lecz które są kwalifikowane w ostatecznej decyzji Komisji jako przysparzające beneficjentowi pomocy korzyść w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE?

3)

Czy spoczywający na sądzie krajowym obowiązek nakazania beneficjentowi pomocy zapłaty odsetek od bezprawnej pomocy (zob. wyrok CELF) ma zastosowanie także w odniesieniu do pomocy państwa, którą beneficjent pomocy, w okolicznościach takich jak te analizowane w niniejszej sprawie, otrzymał od kontrolowanego przez państwo przedsiębiorstwa, jeżeli zasoby takiego przedsiębiorstwa pochodzą częściowo ze sprzedaży usług świadczonych przez beneficjenta pomocy?

1.

uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 10 kwietnia 2019 r. w sprawie T-229/17, Republika Federalna Niemiec/Komisja Europejska;

2.

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2017/133 z dnia 25 stycznia 2017 r. w sprawie utrzymania z ograniczeniem w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odniesienia do normy zharmonizowanej EN 14342:2013 „Podłogi drewniane — Właściwości, ocena zgodności i oznakowanie” zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 (1);

3.

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2017/145 z dnia 25 stycznia 2017 r. w sprawie utrzymania z ograniczeniem w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odniesienia do normy zharmonizowanej EN 14904:2006 „Nawierzchnie terenów sportowych — Halowe nawierzchnie sportowe przeznaczone do uprawiania wielu dyscyplin sportowych — Specyfikacja” zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 (2);

4.

stwierdzenie nieważności komunikatów Komisji w ramach wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 ustanawiającego zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu wyrobów budowlanych i uchylającego dyrektywę Rady 89/106/EWG z dnia 10 marca 2017 r., 11 sierpnia 2017 r., 15 grudnia 2017 i 9 marca 2018 r. (3) w zakresie, w jakim dotyczą one norm zharmonizowanych EN 14342:2013 i EN 14904:2006;

5.

tytułem ewentualnym wobec żądań drugiego, trzeciego i czwartego, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

6.

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

—

Uwzględnienie odwołania, uchylenie w całości postanowienia Sądu w sprawie T-530/18, ponowne rozpatrzenie sprawy T-530/18 oraz uwzględnienie skargi o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2018/873 z dnia 13 czerwca 2018 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (1):

—

uwzględnienie odwołania, uchylenie w całości postanowienia Sądu w sprawie T-530/18, przekazanie sprawy T-530/18 w celu ponownego rozpatrzenia Sądowi Unii Europejskiej, który w ramach tego uwzględni skargę o stwierdzenie nieważności i stwierdzi częściową nieważność decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2018/873, jak wskazano powyżej;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

A.

Naruszenie art. 263 i 297 TFUE, a także zasady pewności prawa

B.

Naruszenie zasady kontradyktoryjności również w świetle art. 64 regulaminu postępowania przed Sądem.

Rumunia uznaje, że Sąd naruszył zasadę kontradyktoryjności, nie umożliwiając władzom rumuńskim zajęcia stanowiska w odniesieniu do informacji przekazanych przez Komisję Europejską w odpowiedzi na pytanie Sądu, a które to informacje stanowiły podstawę odrzucenia skargi jako niedopuszczalnej.

—

stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 270 TFUE, decyzji o wykluczeniu skarżącego z konkursu otwartego EPSO/AD/338/17;

—

stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 263 ust. 4 TFUE, decyzji Komisji Europejskiej C(2018) 3969;

—

stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 270 TFUE, listy rezerwy kadrowej konkursu otwartego EPSO/AD/356/18;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 3 i 7 załącznika III do regulaminu pracowniczego, interpretowanych w szczególności w wyrokach T-361/10, Pachitis/Komisja, i T-587/16, HM/Komisja.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że zdaniem skarżącego procedura przygotowania testu e-tray stanowi naruszenie obowiązku zachowania poufności prac komisji konkursowej, o którym mowa w art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że przebieg testu e-tray w sposób przewidziany przez EPSO stanowił dla skarżącego pośrednią dyskryminację ze względu na niepełnosprawność oraz naruszenie obowiązku zapewnienia racjonalnych usprawnień.

W odniesieniu do żądania stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2018) 3969 na podstawie art. 263 ust. 4 TFUE

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasad określonych w wyrokach T-516/14, Alexandrou/Komisja, i C-491/15 P, Typke/Komisja.

W odniesieniu do żądania stwierdzenia nieważności listy rezerwowej konkursu otwartego EPSO/AD/356/18 na podstawie art. 270 TFUE

5.

Zarzut piąty dotyczący braku kompetencji EPSO, ponieważ EPSO nie przesłało komisji konkursowej wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy na podstawie pkt 4.2.2 ogólnych przepisów konkursowych albo ze względu na zastąpienie jej w podjęciu decyzji lub w uzasadnieniu.

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia przepisów regulaminu pracowniczego i dyrektywy o dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność.

—

stwierdzenie nieważności lub zmianę zaskarżonego aktu;

—

stwierdzenie, że strona skarżąca jest uprawniona do tego, aby jej formularz „osoba prawna” został zatwierdzony, a w konsekwencji — do uzyskania spornego finansowania.

—

naruszenia art. 131 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002;

—

naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa;

—

naruszenia zasady proporcjonalności i zakazu wydawania arbitralnych rozstrzygnięć;

—

oczywistego błędu w ocenie;

—

oraz braku adekwatnego, wystarczającego i właściwego uzasadnienia, jako że w zaskarżonej decyzji uznano, iż uzasadnione oczekiwania i pewność prawa nie zostały naruszone w odniesieniu do strony skarżącej.

—

stwierdzenie naruszenia zobowiązań Komisji Europejskiej w odniesieniu do zapewnienia przestrzegania przez Rumunię obowiązków wynikających z dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych;

—

stwierdzenie naruszenia zobowiązań Komisji Europejskiej w odniesieniu do zapewnienia przestrzegania przez Rumunię obowiązków wynikających z dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylającej decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW;

—

stwierdzenie naruszenia zobowiązań Komisji Europejskiej w odniesieniu do zapewnienia przestrzegania przez Rumunię obowiązków wynikających z rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych);

—

stwierdzenie naruszenia zobowiązań Komisji Europejskiej w odniesieniu do zapewnienia przestrzegania przez Rumunię zasad praworządności, niezawisłości sądów oraz praw podstawowych osób podlegających ich jurysdykcji;

—

zasądzenie od strony pozwanej zadośćuczynienia za krzywdę szacowaną na 2 EUR;

—

zobowiązanie strony pozwanej do wyeliminowania w przyszłości tych niedociągnięć.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez Komisję Europejską nałożonych na nią zobowiązań związanych z niezawisłością sądów, wynikających z decyzji w sprawie wprowadzenia mechanizmu współpracy i weryfikacji, traktatów oraz Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez Komisję Europejską nałożonych na nią zobowiązań w dziedzinie ochrony danych osobowych.

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 21 marca 2019 r. w sprawie proponowanego nabycia przez skarżących znacznego pakietu akcji w banku docelowym;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że okres oceny, jakim dysponował EBC zgodnie z art. 22 ust. 2 dyrektywy 2013/36/UE (1), upłynął przed wydaniem zaskarżonej decyzji, a zatem EBC nie mógł już sprzeciwić się proponowanemu nabyciu.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że EBC naruszył postepowanie przewidziane w art. 15 rozporządzenia o Jednolitym Mechanizmie Nadzorczym (2) oraz art. 85 i 87 rozporządzenia ramowego w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego (3).

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest oparta na błędnej wykładni i zastosowaniu kryteriów oceny na podstawie art. 23 dyrektywy 2013/36/UE oraz łotewskich przepisów implementujących.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że EBC naruszył zasadę proporcjonalności.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że EBC nie wziął pod uwagę uznaniowego charakteru decyzji sprzeciwiającej się proponowanemu nabyciu.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że EBC zniekształcił istotne dla sprawy okoliczności faktyczne.

7.

Zarzut siódmy dotyczący tego, że EBC naruszył zasadę uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa.

8.

Zarzut ósmy dotyczący tego, że EBC naruszył zasadę nemo auditor poprzez brak uwzględnienia jego własnej odpowiedzialności za utratę zaufania w proces regulacyjny.

—

uznanie skargi o stwierdzenie nieważności za dopuszczalną;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji Rady do przyjęcia zaskarżonej decyzji, ponieważ Unia i Królestwo Maroka nie mają kompetencji do zawarcia umowy międzynarodowej mającej zastosowanie do Sahary Zachodniej w miejsce ludu Sahrawi, reprezentowanego przez Front Polisario.

2.

Zarzut drugi dotyczący uchybienia zobowiązaniu do zbadania kwestii przestrzegania praw podstawowych i międzynarodowego prawa humanitarnego, ponieważ Rada nie zbadała tej kwestii przed przyjęciem zaskarżonej decyzji.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez Radę ciążącego na niej zobowiązania do wykonania wyroków Trybunału, ponieważ zaskarżona decyzja nie uwzględnia uzasadnienia wyroku z dnia 27 lutego 2018 r., Western Sahara Campaign UK (C-266/16, EU:C:2018:118).

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasad i wartości kierujących działaniami Unii na scenie międzynarodowej, z tego względu że:

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ zaskarżona decyzja jest sprzeczna deklaracjami Unii, która wielokrotnie nalegała na konieczność przestrzegania zasad samostanowienia i względnego skutku traktatów.

6.

Zarzut szósty dotyczący błędnego zastosowania zasady proporcjonalności, ponieważ, biorąc pod uwagę odrębny status Sahary Zachodniej, niematerialny charakter prawa do samostanowienia i status ludu Sahrawi jako strony trzeciej, nie do Rady należy ustanowienie związku proporcjonalności między rzekomymi „korzyściami” wynikającymi z umowy w sprawie połowów a jej konsekwencjami dla zasobów naturalnych Sahary Zachodniej.

7.

Zarzut siódmy dotyczący sprzeczności ze wspólną polityką rybołówstwa, ponieważ zgodnie z umową zawartą na mocy zaskarżonej decyzji statki Unii Europejskiej będą mogły uzyskać dostęp do zasobów rybnych ludu Sahrawi bez jego zgody, w zamian za rekompensatę finansową wypłacaną organom marokańskim, podczas gdy wody Sahary Zachodniej nie są „wodami” marokańskimi w rozumieniu art. 61 i 62 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza.

8.

Zarzut ósmy dotyczący naruszenia prawa do samostanowienia, ponieważ:

9.

Zarzut dziewiąty, dotyczący naruszenia zasady względnego skutku traktatów, ponieważ zaskarżona decyzja odmawia ludowi Sahrawi statusu strony trzeciej w stosunkach UE–Maroko i nakłada na niego zobowiązania międzynarodowe w odniesieniu do jego terytorium krajowego i zasobów naturalnych bez jego zgody.

10.

Zarzut dziesiąty, dotyczący naruszenia międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego prawa karnego, ponieważ:

11.

Zarzut jedenasty dotyczący naruszenia zobowiązań Unii wynikających z prawa odpowiedzialności międzynarodowej, ponieważ poprzez zawarcie umowy międzynarodowej z Królestwem Marokańskim, mającej zastosowanie do Sahary Zachodniej, zaskarżona decyzja potwierdza poważne naruszenia prawa międzynarodowego popełnione przez marokańskie siły okupacyjne wobec ludu Sahrawi oraz zapewnia pomoc i wsparcie w utrzymywaniu sytuacji wynikającej z tych naruszeń.

—

uznanie wniesionej przez nią skargi o stwierdzenie nieważności za dopuszczalną;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

—

stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—

stwierdzenie, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności decyzji Komisji z dnia 7 marca 2019 r. w sprawie AT.40023 w odniesieniu do rynku francuskiego oraz istniejących lub przyszłych umów zawartych przez Groupe Canal +;

—

obciążenie Komisji wszystkimi kosztami poniesionymi przez spółkę Groupe Canal +.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący nadużycia uprawnień przez Komisję w zakresie, w jakim zobowiązania, które uznała ona za wiążące, aby skończyć z „geo-blokowaniem” w sektorze kinematograficznym, są sprzeczne z reformami prawnymi przyjętymi niedawno przez prawodawcę Unii.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie art. 101 ust. 1 TFUE popełnionego przez Komisję w zakresie, w jakim uznała ona, że zobowiązania zaproponowane przez NBCUniversal, Sony Pictures, Warner Bros i Sky nie mają wpływu na różnorodność kulturową i, bardziej ogólnie, na finansowanie oraz wykorzystywanie filmów w Europejskim Obszarze Gospodarczym.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności w zakresie, w jakim Komisja uznała za wiążące zobowiązania, które są w oczywisty sposób nieproporcjonalne do wskazanych zastrzeżeń w zakresie konkurencji oraz naruszają interesy osób trzecich.

—

stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—

w konsekwencji — stwierdzenie częściowej nieważności zaskarżonej decyzji;

—

spowodowanie naprawienia krzywdy spowodowanej ogółem aktów i zachowań PMO, które powinny zostać poddane całościowej ocenie, a którą to krzywdę skarżąca szacuje ex aequo et bono na kwotę 50 000 EUR;

—

obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 1 i 25 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, naruszenia art. 6 załącznika VIII do Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) oraz istnienia błędu w ocenie. W tej kwestii skarżąca uważa, że nie istnieje żadne uzasadnienie ani żadna podstawa prawna usprawiedliwiająca decyzję PMO o dalszym zajmowaniu dwóch trzecich jej świadczenia emerytalnego.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia zasady legalności i pewności prawa. Zdaniem skarżącej regulamin pracowniczy stanowi „lex specialis” i ma pierwszeństwo przed każdym prawem krajowym: w dziedzinie minimalnego poziomu utrzymania istnieją istotne przepisy regulaminu pracowniczego, wyłączające stosowanie zarówno ogólnego europejskiego prawa pracy, jak i krajowego prawa pracy.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia zasady dobrej administracji i obowiązku dbałości w ten sposób, że nie zostało przedstawione żadne uzasadnienie dotyczące faktów lub dowodów, które mogłyby usprawiedliwić podjęcie przez PMO decyzji o zastrzeżeniu sobie prawa do ponownego zajęcia kwoty 3 839,60 EUR na zapadających w przyszłości kwotach świadczeń emerytalnych skarżącej.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia zasady równości i niedyskryminacji, w szczególności w zakresie, w jakim — gdyby zgodzić się z interpretacją PMO — minimalny poziom utrzymania zależy od państwa, w którym urzędnik mieszka.

Skarżąca domaga się również zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej miała doznać w wyniku nieprawidłowości, których dopuścił się PMO, które to nieprawidłowości nie pozwalają jej na godne życie.

—

stwierdzenie, że nie doprowadzając do zakończenia formalnego postępowania wyjaśniającego w sprawie SA.34402 (2015/C ex 2012/NN) w rozsądnym terminie zgodnie z art. 108 ust. 2 TFUE, względnie art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 2015/1589 (1), strona pozwana uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 108 TFUE;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Naruszenie art. 108 TFUE poprzez niedoprowadzenie do zakończenia formalnego postępowania wyjaśniającego

2.

Naruszenie prawa do rozsądnego czasu trwania postępowania jako część prawa do dobrej administracji, o którym mowa w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej

3.

Naruszenie art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z art. 20 karty.

4.

Naruszenie prawa do uzasadnienia w ramach prawa do skutecznego środka zaskarżenia zgodnie z art. 47 i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej

—

stwierdzenie nieważności komunikatu Dyrekcji Generalnej ds. Finansów Parlamentu Europejskiego, w którym transponowana została uchwała Prezydium Izby Deputowanych nr 14/2018 z dnia 12 lipca 2018 r. i uchwała Rady Prezydium Senatu Republiki nr 6/2018, a także

—

stwierdzenie nieważności ponownego określenia i obliczenia świadczenia emerytalnego przyznanego przez Parlament Europejski;

—

w konsekwencji — stwierdzenie prawa strony skarżącej do utrzymania przedmiotowego świadczenia emerytalnego w uzyskanej wysokości nabytego na podstawie przepisów obowiązujących przed uchwałą Prezydium Izby nr 14/2018 lub uchwałą Rady Prezydium Senatu Republiki nr 6/2018, wraz ze zobowiązaniem Parlamentu Europejskiego do wypłaty na rzecz strony skarżącej wszystkich niesłusznie wstrzymanych kwot powiększonych o rewaluację pieniężną i odsetki ustawowe od daty wstrzymania do dnia zapłaty, oraz

—

nakazanie Parlamentowi Europejskiemu wykonania wyroku, który zostanie wydany, oraz natychmiastowego i całkowitego przywrócenia pierwotnej kwoty świadczenia emerytalnego, a także naprawienia wszelkich szkód w zakresie, w jakim okaże się to należne stronie skarżącej;

—

w każdym wypadku — zasądzenie pełnego zwrotu wydatków, w tym wynagrodzenia adwokata wraz z VAT, opłatami skarbowymi i ze zryczałtowanymi kosztami.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 60 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 60 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim oddala ona odwołanie;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zostało oddalone odwołanie;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

uznanie podstaw odwołania za uzasadnione i stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji; stwierdzenie istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd między kolidującymi znakami towarowymi, a w rezultacie — nakazanie odmowy rejestracji zgłoszonego znaku towarowego.

—

obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą, jeśli weźmie udział w postępowaniu przed Sądem, kosztami postępowania.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

zobowiązanie EUIPO do potwierdzenia ważności spornej międzynarodowej rejestracji znaku towarowego nr 898 322 dla wszystkich zarejestrowanych towarów i usług z klas 39 i 41;

—

obciążenie EUIPO oraz interwenienta, Sky Limited, kosztami postępowania przed Sądem oraz kosztami postępowania przed Czwartą Izbą Odwoławczą.

—

Naruszenie art. 60 ust. 1 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

naruszenie art. 94 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/592 z dnia 10 kwietnia 2019 r. zmieniającego rozporządzenie (UE) 2018/1806 wymieniające państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu, w związku z wystąpieniem Zjednoczonego Królestwa z Unii;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej i Parlamentu Europejskiego całością kosztów postępowania, w tym kosztami adwokackimi do wysokości 5 000 EUR.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez rozporządzenie (UE) 2019/592 praw nabytych wynikających z obywatelstwa europejskiego.

W pierwszej kolejności skarżący twierdzą, że Parlament i Rada naruszyły ich prawo do życia prywatnego i rodzinnego, ponieważ żyją oni od ponad piętnastu lat w innym państwie członkowskim Unii, z którym łączą ich ścisłe więzy: niektórzy mają małżonka i dzieci będące obywatelami innego państwa członkowskiego lub posiadają w nim nieruchomość.

W drugiej kolejności skarżący twierdzą, że zaskarżone rozporządzenie narusza zasadę równości, ponieważ uznaje ono ustanie praw, jakie wywodzą oni z ich obywatelstwa europejskiego, nie dokonując żadnego rozróżnienia pomiędzy obywatelami podlegającymi zasadzie zniesienia ich prawa do głosowania po piętnastu latach zamieszkiwania poza Zjednoczonym Królestwem a innymi obywatelami.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez zaskarżone rozporządzenie statusu Gibraltaru, ponieważ odniesienie w zaskarżonym rozporządzeniu do Gibraltaru jako do „kolonii Korony Brytyjskiej” może stworzyć klimat, który nie sprzyja pojednaniu między Hiszpanią a Zjednoczonym Królestwem, ze szkodą dla praw mieszkańców Gibraltaru.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zwolnienia z obowiązku wizowego przyznanego obywatelom brytyjskim przez rozporządzenie 2018/1240 z tego względu, że skarżący będą musieli ubiegać się o zezwolenie na podróż ETIAS i że istnieje zatem możliwość, iż wydanie tego zezwolenia zostanie im odmówione.

—

stwierdzenie nieważności komunikatu Dyrekcji Generalnej ds. Finansów Parlamentu Europejskiego, w którym transponowana została uchwała Prezydium Izby Deputowanych nr 14/2018 z dnia 12 lipca 2018 r. i uchwała Rady Prezydium Senatu Republiki nr 6/2018, a także

—

stwierdzenie nieważności ponownego określenia i obliczenia świadczenia emerytalnego przyznanego przez Parlament Europejski;

—

w konsekwencji — stwierdzenie prawa strony skarżącej do utrzymania przedmiotowego świadczenia emerytalnego w uzyskanej wysokości nabytego na podstawie przepisów obowiązujących przed uchwałą Prezydium Izby nr 14/2018 lub uchwałą Rady Prezydium Senatu Republiki nr 6/2018, wraz ze zobowiązaniem Parlamentu Europejskiego do wypłaty na rzecz strony skarżącej wszystkich niesłusznie wstrzymanych kwot powiększonych o rewaluację pieniężną i odsetki ustawowe od daty wstrzymania do dnia zapłaty, oraz

—

nakazanie Parlamentowi Europejskiemu wykonania wyroku, który zostanie wydany, oraz natychmiastowego i całkowitego przywrócenia pierwotnej kwoty świadczenia emerytalnego, a także naprawienia wszelkich szkód w zakresie, w jakim okaże się to należne stronie skarżącej;

—

w każdym wypadku — zasądzenie pełnego zwrotu wydatków, w tym wynagrodzenia adwokata wraz z VAT, opłatami skarbowymi i ze zryczałtowanymi kosztami.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu odmawiającej skarżącym dostępu do specjalnej służby recepcyjnej utworzonej dla wybranych posłów do Parlamentu Europejskiego oraz instrukcji Przewodniczącego Parlamentu z dnia 29 maja 2019 r., która uniemożliwiła im złożenie pisemnego oświadczenia wymaganego na podstawie art. 3 ust. 2 regulaminu Parlamentu Europejskiego;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu, potwierdzonej pismem Przewodniczącego Parlamentu z dnia 27 czerwca 2019 r. bez podstawy prawnej, o nieuwzględnieniu ogłoszonych oficjalnie przez Hiszpanię wyników wyborów do Parlamentu Europejskiego z dnia 26 maja 2019 r. oraz późniejszej decyzji o uwzględnieniu innej i niepełnej listy posłów wyłonionych w wyborach, przekazanej w dniu 17 czerwca 2019 r. przez władze hiszpańskie, która nie obejmuje skarżących;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu o uznaniu komunikatu hiszpańskiej komisji wyborczej z dnia 20 czerwca 2019 r. za równoznaczny z pozbawieniem skuteczności poświadczenia o uzyskaniu przez skarżących wyboru do Parlamentu Europejskiego, które stanowi niezgodne z prawem stwierdzenie wakatu, a tym samym narusza z winy Parlamentu art. 13 aktu wyborczego z 1976 r.;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu, potwierdzonej pismem Przewodniczącego Parlamentu z dnia 27 czerwca 2019 r. bez podstawy prawnej, odmawiającej zagwarantowania skarżącym, zgodnie z art. 3 ust. 2 regulaminu Parlamentu Europejskiego, prawa do zasiadania w Parlamencie i w jego organach oraz do korzystania z pełni związanych z tym praw od dnia pierwszego posiedzenia do czasu wydania orzeczenia w sprawie sporów wniesionych zarówno do Parlamentu, jak i do hiszpańskich organów sądowych;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Przewodniczącego Parlamentu, potwierdzonej pismem Przewodniczącego Parlamentu z dnia 27 czerwca 2019 r. bez podstawy prawnej, odmawiającej skarżącym prawa do korzystania z przywilejów i immunitetów na podstawie art. 9 Protokołu (nr 7) w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, zgodnie z art. 8 regulaminu Parlamentu Europejskiego;

—

obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami postępowania i zasądzenie od strony pozwanej, na podstawie art. 340 akapit drugi TFUE, odszkodowania za poniesioną szkodę: utratę miesięcznego wynagrodzenia należnego posłom do Parlamentu Europejskiego oraz symbolicznego 1 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że decyzja Parlamentu odmawiająca skarżącym dostępu do specjalnej służby recepcyjnej utworzonej dla nowo wybranych posłów do Parlamentu Europejskiego oraz instrukcja Przewodniczącego Parlamentu z dnia 29 maja 2019 r. naruszają art. 20, 21 i art. 39 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”).

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że decyzja Parlamentu o nieuwzględnieniu ogłoszonych oficjalnie przez Hiszpanię wyników wyborów do Parlamentu Europejskiego z dnia 26 maja 2019 r. oraz późniejszej decyzji o uwzględnieniu innej i niepełnej listy posłów wyłonionych w dniu 20 czerwca 2019 r. przekazanej przez władze hiszpańskie, która nie obejmuje skarżących, narusza art. 12 aktu wyborczego z 1976 r. i art. 3 ust. 2 decyzji Rady Europejskiej 2018/937 (1) w związku z art. 39 ust. 2 karty, art. 10 ust. 1 i 2 TUE, art. 14 ust. 2 i 3 TUE oraz art. 1 ust. 3 aktu wyborczego z 1976 r.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że decyzja Parlamentu o uznaniu komunikatu hiszpańskiej komisji wyborczej z dnia 20 czerwca 2019 r. za równoznaczny z pozbawieniem skuteczności poświadczenia o uzyskaniu przez skarżących wyboru do Parlamentu Europejskiego stanowi niezgodne z prawem stwierdzenie wakatu, które narusza z winy Parlamentu art. 13 aktu wyborczego z 1976 r, a tym samym narusza art. 6 ust. 2, art. 8 i 13 aktu wyborczego z 1976 r. w związku z art. 39 ust. 2 karty, art. 10 ust. 1 i 2 TUE, art. 14 ust. 2 i 3 TUE oraz art. 1 ust. 3 aktu wyborczego z 1976 r.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że decyzja Parlamentu odmawiająca zagwarantowania skarżącym, zgodnie z art. 3 ust. 2 regulaminu Parlamentu Europejskiego, prawa do zasiadania w Parlamencie i w jego organach oraz do korzystania z pełni związanych z tym praw od dnia pierwszego posiedzenia do czasu wydania orzeczenia w sprawie sporów wniesionych zarówno do Parlamentu, jak i hiszpańskich organów sądowych narusza art. 3 ust. 2 regulaminu Parlamentu Europejskiego oraz art. 5 ust. 1 i art. 12 aktu wyborczego z 1976 r. w związku z art. 39 ust. 2 karty, art. 10 ust. 1 i 2 TUE, art. 14 ust. 2 i 3 TUE oraz art. 1 ust. 3 aktu wyborczego z 1976 r.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że decyzja Przewodniczącego Parlamentu odmawiająca skarżącym prawa do korzystania z przywilejów i immunitetów na podstawie art. 9 Protokołu (nr 7) w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej narusza art. 5 ust. 2 regulaminu Parlamentu Europejskiego, art. 6 ust. 2 aktu wyborczego z 1976 r. i art. 9 wspomnianego protokołu w związku z art. 39 ust. 2 karty, art. 10 ust. 1 i 2 TUE, art. 14 ust. 2 i 3 TUE oraz art. 1 ust. 3 aktu wyborczego z 1976 r.

—

uznanie za niebyły lub stwierdzenie całkowitej nieważności aktu, o którym skarżąca została powiadomiona w drodze zaskarżonego komunikatu, poprzez który Parlament Europejski ponownie określił uprawnienia emerytalne z tytułu zaprzestania aktywności i nakazał odzyskanie kwoty wypłaconej na podstawie poprzedniego wyliczenia emerytury;

—

nakazanie Parlamentowi Europejskiemu zwrotu wszystkich kwot niesłusznie wstrzymanych, wraz z odsetkami ustawowymi od dnia dokonanego potrącenia, i zobowiązanie Parlamentu Europejskiego do wykonania wydanego wyroku i do podjęcia wszelkich inicjatyw, aktów lub środków koniecznych do zapewnienia natychmiastowego i pełnego przywrócenia pierwotnej wysokości świadczenia emerytalnego;

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

1.

W ramach zarzutu pierwszego skarżąca podnosi brak właściwości organu, który wydał akt, naruszenia istotnych wymogów proceduralnych i wynikającego z tego naruszenia art. 41 karty praw podstawowych.

2.

W ramach zarzutu drugiego skarżąca podnosi brak podstawy prawnej zaskarżonego aktu i naruszenie prawa przy wykładni art. 75 przepisów wykonawczych do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego.

3.

W ramach zarzutu trzeciego skarżąca podnosi, że komunikat wyraźnie narusza zastrzeżenie prawne ustanowione w art. 75 ust. 2 przepisów wykonawczych do statutu, odnoszącym się wyraźnie do warunków przewidzianych w prawie krajowym, co wyklucza znaczenie wewnętrznych uchwał izby deputowanych państwa członkowskiego.

4.

W ramach zarzutu czwartego skarżąca podnosi oczywiste naruszenie ogólnych zasad prawa europejskiego, takich jak zasada pewności prawa, uzasadnionych oczekiwań, ochrony praw nabytych i zasady równości.

—

uznanie za niebyły lub stwierdzenie całkowitej nieważności aktu, o którym skarżąca została powiadomiona w drodze zaskarżonego komunikatu, poprzez który Parlament Europejski ponownie określił uprawnienia emerytalne z tytułu zaprzestania aktywności i nakazał odzyskanie kwoty wypłaconej na podstawie poprzedniego wyliczenia emerytury;

—

nakazanie Parlamentowi Europejskiemu zwrotu wszystkich kwot niesłusznie wstrzymanych, wraz z odsetkami ustawowymi od dnia dokonanego potrącenia, i zobowiązanie Parlamentu Europejskiego do wykonania wydanego wyroku i do podjęcia wszelkich inicjatyw, aktów lub środków koniecznych do zapewnienia natychmiastowego i pełnego przywrócenia pierwotnej wysokości świadczenia emerytalnego;

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

—

uznanie za niebyły lub stwierdzenie całkowitej nieważności aktu, o którym skarżąca została powiadomiona w drodze zaskarżonego komunikatu, poprzez który Parlament Europejski ponownie określił uprawnienia emerytalne z tytułu zaprzestania aktywności i nakazał odzyskanie kwoty wypłaconej na podstawie poprzedniego wyliczenia emerytury;

—

nakazanie Parlamentowi Europejskiemu zwrotu wszystkich kwot niesłusznie wstrzymanych, wraz z odsetkami ustawowymi od dnia dokonanego potrącenia, i zobowiązanie Parlamentu Europejskiego do wykonania wydanego wyroku i do podjęcia wszelkich inicjatyw, aktów lub środków koniecznych do zapewnienia natychmiastowego i pełnego przywrócenia pierwotnej wysokości świadczenia emerytalnego;

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

—

uznanie za niebyły lub stwierdzenie całkowitej nieważności aktu, o którym skarżąca została powiadomiona w drodze zaskarżonego komunikatu, poprzez który Parlament Europejski ponownie określił uprawnienia emerytalne z tytułu zaprzestania aktywności i nakazał odzyskanie kwoty wypłaconej na podstawie poprzedniego wyliczenia emerytury;

—

nakazanie Parlamentowi Europejskiemu zwrotu wszystkich kwot niesłusznie wstrzymanych, wraz z odsetkami ustawowymi od dnia dokonanego potrącenia, i zobowiązanie Parlamentu Europejskiego do wykonania wydanego wyroku i do podjęcia wszelkich inicjatyw, aktów lub środków koniecznych do zapewnienia natychmiastowego i pełnego przywrócenia pierwotnej wysokości świadczenia emerytalnego;

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

A)

Tytułem głównym:

B)

Tytułem pomocniczym, na wypadek braku uwzględnienia roszczeń głównych:

C)

W każdym przypadku — o obciążenie Jednolitej Rady kosztami niniejszego postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy braku dochodzenia, błędnej oceny stanu faktycznego, naruszenia i błędnego zastosowania art. 5 lit. a) rozporządzenia 2015/63, a także naruszenia zasady niedyskryminacji i dobrej administracji.

2.

Zarzut drugi dotyczy braku dochodzenia, błędnej oceny stanu faktycznego, naruszenia i błędnego zastosowania art. 5 lit. f) rozporządzenia 2015/63, a także naruszenia zasad niedyskryminacji i dobrej administracji.

3.

Zarzut trzeci dotyczy bezprawności zachowania organu Unii i odpowiedzialności pozaumownej z art. 238 TFUE.

4.

Zarzut czwarty, pomocniczo i na wypadek, dotyczący naruszenia zasady skuteczności i równego traktowania oraz związanego z tym braku zastosowania rozporządzenia 2015/63.