ISSN 1977-1002

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

C 187
European flag  

Wydanie polskie

Informacje i zawiadomienia

Rocznik 62
3 czerwca 2019

Spis treśći

Strona

 

IV   Informacje

 

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

 

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

2019/C 187/01

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

1

 

V   Ogłoszenia

 

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

 

CDJ

2019/C 187/02

Sprawa C-377/16: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 marca 2019 r. — Królestwo Hiszpanii/Parlament Europejski (Skarga o stwierdzenie nieważności — System językowy — Procedura selekcyjna dotycząca członków personelu kontraktowego — Zaproszenie do składania kandydatur — Kierowcy — Grupa funkcyjna I — Znajomość języków — Ograniczenie wyboru języka 2 w ramach procedury selekcyjnej do języków angielskiego, francuskiego i niemieckiego — Język komunikacji — Rozporządzenie nr 1 — Regulamin pracowniczy urzędników — Warunki zatrudnienia innych pracowników — Dyskryminacja ze względu na język — Względy uzasadniające — Interes służby)

2

2019/C 187/03

Sprawa C-405/16 P: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 marca 2019 r. — Republika Federalna Niemiec/Komisja Europejska (Odwołanie — Pomoc państwa — Pomoc przyznana mocą niektórych przepisów zmienionej niemieckiej ustawy dotyczącej energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych (EEG z 2012 r.) — Pomoc na rzecz producentów energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych i ograniczona dopłata EEG dla odbiorców energochłonnych — Decyzja uznająca pomoc za częściowo niezgodną z rynkiem wewnętrznym — Pojęcie pomocy państwa — Korzyść — Zasoby państwowe — Publiczna kontrola zasobów — Środek zbliżony do podatku od zużycia energii elektrycznej)

3

2019/C 187/04

Sprawa C-620/16: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 27 marca 2019 r. — Komisja Europejska/Republika Federalna Niemiec (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Artykuł 258 TFUE — Decyzja 2014/699/UE — Zasada lojalnej współpracy — Artykuł 4 ust. 3 TUE — Dopuszczalność — Skutki zarzucanego państwu zachowania w dniu upływu terminu wyznaczonego w uzasadnionej opinii — Ciągłe skutki dla jedności i spójności działań międzynarodowych Unii Europejskiej — Wystarczający charakter środków przyjętych przez dane państwo członkowskie w celu zastosowania się do uzasadnionej opinii — Głosowanie przez Republikę Federalną Niemiec przeciwko stanowisku Unii określonemu w decyzji 2014/699/UE podczas 25. sesji Komisji Rewizyjnej Międzyrządowej Organizacji Międzynarodowych Przewozów Kolejami (OTIF) oraz sprzeciw wyrażony przez to państwo członkowskie wobec tego stanowiska i wobec określonych w tej decyzji zasad wykonywania prawa głosu)

3

2019/C 187/05

Sprawa C-621/16 P: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 marca 2019 r. — Komisja Europejska/Republika Włoska, Republika Litewska (Odwołanie — System językowy — Konkursy otwarte mające na celu nabór administratorów — Ogłoszenie o konkursie — Administratorzy (AD 5) — Administratorzy (AD 6) w dziedzinie ochrony danych — Znajomość języków — Ograniczenie wyboru drugiego języka konkursów do języków angielskiego, francuskiego i niemieckiego — Język komunikacji z Europejskim Urzędem Doboru Kadr (EPSO) — Rozporządzenie nr 1 — Regulamin pracowniczy urzędników — Dyskryminacja ze względu na język — Względy uzasadniające — Interes służby — Kontrola sądowa)

4

2019/C 187/06

Sprawa C-680/16 P: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 27 marca 2019 r. — Dr. August Wolff GmbH & Co. KG Arzneimittel, Remedia d.o.o./Komisja Europejska (Odwołanie — Produkty lecznicze stosowane u ludzi — Dyrektywa 2001/83/WE — Artykuł 30 ust. 1 — Komitet ds. Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi — Przekazanie sprawy do komitetu uzależnione od warunku, że nie została podjęta uprzednio decyzja krajowa — Substancja czynna estradiol — Decyzja Komisji Europejskiej nakazująca państwom członkowskim cofnięcie i zmianę krajowych pozwoleń na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych do użytku miejscowego zawierających 0,01% estradiolu w swej masie)

5

2019/C 187/07

Sprawy połączone C-70/17 i C-179/17: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 marca 2019 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Tribunal Supremo, Juzgado de Primera Instancia no 1 de Barcelona — Hiszpania) — Abanca Corporación Bancaria SA/Alberto García Salamanca Santos (C-70/17), Bankia SA/Alfonso Antonio Lau Mendoza, Verónica Yuliana Rodríguez Ramírez (C-179/17) (Odesłanie prejudycjalne — Ochrona konsumentów — Dyrektywa 93/13/EWG — Artykuły 6 i 7 — Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich — Zawarty w umowie warunek dotyczący natychmiastowej wymagalności kredytu hipotecznego — Stwierdzenie nieuczciwego charakteru części warunku — Uprawnienia sądu krajowego w przypadku warunku uznanego za nieuczciwy — Zastąpienie nieuczciwego warunku w umowie przepisem prawa krajowego\)

6

2019/C 187/08

Sprawa C-127/17: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 21 marca 2019 r. — Komisja Europejska/Rzeczpospolita Polska (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Transport — Dyrektywa 96/53/WE — Ruch międzynarodowy — Pojazdy odpowiadające określonym w tej dyrektywie maksymalnym wartościom obciążenia i wymiarów — Używanie takich pojazdów, zarejestrowanych lub znajdujących się już w ruchu w danym państwie członkowskim, na terytorium innego państwa członkowskiego — System specjalnych zezwoleń — Artykuły 3 i 7 — Akt o przystąpieniu z 2003 r. — Postanowienia przejściowe — Punkt 8 ust. 3 załącznika XII)

7

2019/C 187/09

Sprawa C-163/17: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 19 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof Baden-Württemberg — Niemcy) — Abubacarr Jawo/Bundesrepublik Deutschland (Odesłanie prejudycjalne — Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości — System dubliński — Rozporządzenie (UE) nr 604/2013 — Przekazanie osoby ubiegającej się o azyl do państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej — Pojęcie ucieczki — Zasady przedłużenia terminu na przekazanie — Artykuł 4 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej — Poważne ryzyko nieludzkiego lub poniżającego traktowania po zakończeniu procedury azylowej — Warunki życia beneficjentów ochrony międzynarodowej we wspomnianym państwie członkowskim)

7

2019/C 187/10

Sprawa C-236/17 P: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 27 marca 2019 r. — Canadian Solar Emea GmbH i in./Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska (Odwołanie — Dumping — Przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chin — Ostateczne cło antydumpingowe — Rozporządzenie (WE) nr 1225/2009 — Artykuł 3 ust. 7 — Artykuł 9 ust. 4 — Czasowy zakres stosowania rozporządzenia (UE) nr 1168/2012)

9

2019/C 187/11

C-237/17 P: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 27 marca 2019 r. — Canadian Solar Emea GmbH, Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Inc., Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Inc., Csi Cells Co. Ltd, Csi Solar Power (China), Inc./Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska (Odwołanie — Subwencje — Przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chin — Ostateczne cło wyrównawcze — Rozporządzenie (WE) nr 597/2009)

9

2019/C 187/12

Sprawy połączone C-266/17 i C-267/17: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 21 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf, Niemcy) — Rhein-Sieg-Kreis (C-266/17), Rhenus Veniro GmbH & Co. KG (C-267/17)/Verkehrsbetrieb Hüttebräucker GmbH, BVR Busverkehr Rheinland GmbH (C-266/17), Kreis Heinsberg (C-267/17) (Odesłanie prejudycjalne — Transport — Usługi publiczne w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego — Rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 — Artykuł 5 ust. 1 i 2 — Bezpośrednie udzielenie zamówienia — Umowy o świadczenie usług w zakresie autobusowego i tramwajowego pasażerskiego transportu publicznego — Warunki — Dyrektywa 2004/17/WE — Dyrektywa 2004/18/WE)

10

2019/C 187/13

Sprawy połączone C-297/17, C-318/17, C-319/17 i C-438/17: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 19 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht — Niemcy) — Bashar Ibrahim (C-297/17), Mahmud Ibrahim i in. (C-318/17), Nisreen Sharqawi, Yazan Fattayrji, Hosam Fattayrji (C-319/17)/ Bundesrepublik Deutschland, Bundesrepublik Deutschland/Taus Magamadov (C-438/17) (Odesłanie prejudycjalne — Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości — Wspólne procedury udzielania i cofania ochrony międzynarodowej — Dyrektywa 2013/32/UE — Artykuł 33 ust. 2 lit. a) — Odrzucenie przez organy państwa członkowskiego wniosku o udzielenie azylu jako niedopuszczalnego ze względu na uprzednie udzielenie ochrony uzupełniającej w innym państwie członkowskim — Artykuł 52 — Zakres stosowania ratione temporis tej dyrektywy — Artykuły 4 i 18 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej — Nieprawidłowości systemowe w zakresie procedury azylowej w owym innym państwie członkowskim — Systematyczne odrzucanie wniosków o udzielenie azylu — Rzeczywiste i udowodnione ryzyko bycia poddanym nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu — Warunki życia beneficjentów ochrony uzupełniającej w owym innym państwie)

11

2019/C 187/14

Sprawy połączone C-350/17 i C-351/17: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 21 marca 2019 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Consiglio di Stato — Włochy) — Mobit Soc.cons.arl/Regione Toscana (C-350/17), Autolinee Toscane SpA/Mobit Soc.cons.arl (C-351/17) (Odesłanie prejudycjalne — Rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 — Usługi publiczne w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego — Artykuł 5 — Udzielanie zamówień prowadzących do zawarcia umów o świadczenie usług publicznych — Artykuł 5 ust. 2 — Bezpośrednie udzielenie zamówienia — Pojęcie podmiotu wewnętrznego — Organ sprawujący kontrolę analogiczną — Artykuł 8 ust. 2 — Przepisy przejściowe — Termin do bezpośredniego udzielenia zamówienia)

13

2019/C 187/15

Sprawa C-427/17: Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 28 marca 2019 r. — Komisja Europejska/Irlandia (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa 91/271/EWG — Zbieranie i oczyszczanie ścieków komunalnych — Wyjątkowe okoliczności — Najlepsza wiedza techniczna, bez powodowania nadmiernych kosztów — Zasada proporcjonalności kosztów — Ciężar dowodu — Środki dowodowe)

14

2019/C 187/16

Sprawa C-443/17: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 21 marca 2019 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) — Zjednoczone Królestwo] — Abraxis Bioscience LLC/Comptroller General of Patents (Odesłanie prejudycjalne — Produkt leczniczy stosowany u ludzi — Dodatkowe świadectwo ochronne dla produktów leczniczych — Rozporządzenie (WE) nr 469/2009 — Artykuł 3 lit. d) — Warunki przyznania — Uzyskanie pierwszego pozwolenia na dopuszczenie produktu do obrotu jako produktu leczniczego — Pozwolenie dotyczące produktu jako produktu leczniczego stanowiącego nową postać już znanego aktywnego składnika)

15

2019/C 187/17

Sprawa C-444/17: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 19 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation — Francja) — Préfet des Pyrénées Orientales/ Abdelaziz Arib, Procureur de la République près le tribunal de grande instance de Montpellier, Procureur général près la cour d’appel de Montpellier (Odesłanie prejudycjalne — Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości — Kontrola graniczna, azyl i imigracja — Rozporządzenie (UE) 2016/399 — Artykuł 32 — Tymczasowe przywrócenie przez państwo członkowskie kontroli na jego granicach wewnętrznych — Nielegalny wjazd obywatela państwa trzeciego — Zrównanie granic wewnętrznych z granicami zewnętrznymi — Dyrektywa 2008/115/WE — Zakres stosowania — Artykuł 2 ust. 2 lit. a)

15

2019/C 187/18

Sprawa C-465/17: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 21 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf — Niemcy) — Falck Rettungsdienste GmbH, Falck A/S/Stadt Solingen (Odesłanie prejudycjalne — Udzielanie zamówień publicznych — Dyrektywa 2014/24/UE — Artykuł 10 lit. h) — Wyłączenia szczególne dotyczące zamówień na usługi — Usługi obrony cywilnej, ochrony ludności i zapobiegania niebezpieczeństwom — Organizacje lub stowarzyszenia o charakterze niekomercyjnym — Usługi transportu sanitarnego pacjentów — Kwalifikowany transport sanitarny)

16

2019/C 187/19

Sprawy połączone od C-487/17 do C-489/17: Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 28 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione — Włochy) — postępowania karne przeciwko Alfonsowi Verlezzie i in. (Odesłanie prejudycjalne — Środowisko naturalne — Dyrektywa 2008/98/WE i decyzja 2000/532/WE — Odpady — Klasyfikacja odpadów jako niebezpiecznych — Odpady, którym można przypisać kody odpowiadające zarówno odpadom niebezpiecznym, jak i odpadom innym niż niebezpieczne)

17

2019/C 187/20

Sprawa C-498/17: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 21 marca 2019 r. — Komisja Europejska/Republika Włoska (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa 1999/31/WE — Artykuł 14 lit. b) i c) — Składowanie odpadów — Istniejące składowiska odpadów — Naruszenie)

18

2019/C 187/21

Sprawa C-545/17: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 27 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy — Polska) — Mariusz Pawlak/Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Odesłanie prejudycjalne — Rynek wewnętrzny usług pocztowych — Dyrektywy 97/67/WE i 2008/6/WE — Artykuł 7 ust. 1 — Pojęcie wyłącznych lub szczególnych praw w zakresie ustanawiania i świadczenia usług pocztowych — Artykuł 8 — Prawo państw członkowskich do organizowania usługi przesyłek poleconych stosowanej w procedurach sądowych — Termin do złożenia pisma procesowego w sądzie — Wykładnia prawa krajowego zgodna z prawem Unii — Granice — Skutek bezpośredni, na który powołuje się podmiot będący emanacją państwa członkowskiego w ramach sporu przeciwko jednostce)

19

2019/C 187/22

Sprawa C-578/17: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 27 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus — Finlandia) — postępowanie wszczęte przez Oy Hartwall Ab (Odesłanie prejudycjalne — Zbliżanie ustawodawstw — Znaki towarowe — Dyrektywa 2008/95/WE — Artykuł 2 i art. 3 ust. 1 lit. b) — Odmowa lub unieważnienie rejestracji — Ocena in concreto charakteru odróżniającego — Kwalifikacja znaku towarowego — Wpływ — Kolorowy znak towarowy lub graficzny znak towarowy — Przedstawienie znaku towarowego w formie graficznej — Przesłanki rejestracji — Przedstawienie graficzne niewystarczająco jasne i precyzyjne)

20

2019/C 187/23

Sprawa C-590/17: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 21 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation — Francja) — Henri Pouvin, Marie Dijoux, małżonka H. Pouvina/Electricité de France (EDF) (Odesłanie prejudycjalne — Dyrektywa 93/13/EWG — Zakres stosowania — Artykuł 2 lit. b) i c) — Pojęcia konsumenta i przedsiębiorcy — Sfinansowanie nabycia nieruchomości stanowiącej główne miejsce zamieszkania — Pożyczka na zakup nieruchomości udzielona przez pracodawcę pracownikowi i jego małżonkowi będącemu współpożyczkobiorcą solidarnym)

21

2019/C 187/24

Sprawa C-637/17: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 28 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Judicial da Comarca de Lisboa — Portugalia) — Cogeco Communications Inc/Sport TV Portugal SA, Controlinveste-SGPS SA, NOS-SGPS SA (Odesłanie prejudycjalne — Artykuł 102 TFUE — Zasady równoważności i skuteczności — Dyrektywa 2014/104/UE — Artykuł 9 ust. 1 — Artykuł 10 ust. 2–4 — Artykuły 21 i 22 — Powództwa o odszkodowanie w prawie krajowym za naruszenia przepisów prawa konkurencji państw członkowskich i Unii Europejskiej — Skutki decyzji krajowych — Termin przedawnienia — Transpozycja — Stosowanie w czasie)

21

2019/C 187/25

Sprawa C-681/17: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 27 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof — Niemcy) — slewo — schlafen leben wohnen GmbH/Sascha Ledowski (Odesłanie prejudycjalne — Ochrona konsumentów — Dyrektywa 2011/83/UE — Artykuł 6 ust. 1 lit. k) oraz art. 16 lit. e) — Umowa zawarta na odległość — Prawo do odstąpienia od umowy — Wyjątki — Pojęcie zapieczętowanych towarów, które nie nadają się do zwrotu ze względu na ochronę zdrowia lub ze względów higienicznych, a których opakowanie zostało otwarte po dostarczeniu — Materac, którego ochrona została zdjęta przez konsumenta po dostarczeniu)

22

2019/C 187/26

Sprawa C-702/17: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 21 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato — Włochy) — Unareti SpA/Ministero dello Sviluppo Economico i in. (Odesłanie prejudycjalne — Rynek wewnętrzny gazu ziemnego — Koncesja na świadczenie publicznych usług w dziedzinie dystrybucji — Wcześniejsze rozwiązanie koncesji z upływem okresu przejściowego — Zwrot należny byłym koncesjonariuszom od koncesjonariusza wchodzącego na rynek — Zasada pewności prawa)

23

2019/C 187/27

Sprawa C-60/18: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 28 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tallinna Ringkonnakohus — Estonia) — AS Tallinna Vesi/Keskkonnaamet (Odesłanie prejudycjalne — Środowisko naturalne — Odpady — Dyrektywa 2008/98/WE — Ponowne użycie i odzysk odpadów — Ścisłe kryteria dotyczące zniesienia statusu odpadu w odniesieniu do osadów ściekowych po operacji odzysku — Brak kryteriów określonych na poziomie Unii Europejskiej lub na poziomie krajowym)

24

2019/C 187/28

Sprawa C-101/18: Wyrok Trybunału (dziesiąta izba izba) z dnia 28 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato — Włochy) — Idi Srl/Arcadis — Agenzia Regionale Campana Difesa Suolo (Odesłanie prejudycjalne — Koordynacja procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi — Dyrektywa 2004/18/WE — Artykuł 45 ust. 2 akapit pierwszy lit. b) — Sytuacja podmiotowa kandydata lub oferenta — Możliwość wykluczenia przez państwa członkowskie z udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego wykonawcy objętego postępowaniem układowym — Uregulowanie krajowe przewidujące wykluczenie osób, wobec których toczy się postępowanie układowe, chyba że w planie restrukturyzacyjnym przewidziano kontynuowanie działalności — Wykonawca, który złożył wniosek o otwarcie postępowania układowego, zastrzegając sobie możliwość przedstawienia planu przewidującego kontynuowanie działalności)

25

2019/C 187/29

Sprawa C-129/18: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom — Zjednoczone Królestwo) — SM/Entry Clearance Officer, UK Visa Section (Odesłanie prejudycjalne — Obywatelstwo Unii Europejskiej — Prawo obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich — Dyrektywa 2004/38/WE — Członkowie rodziny obywatela Unii — Artykuł 2 pkt 2 lit. c) — Pojęcie bezpośredniego zstępnego — Dziecko pozostające pod stałą opieką prawną w ramach algierskiego systemu kafali (oddanie na wychowanie) — Artykuł 3 ust. 2 lit. a) — Inni członkowie rodziny — Artykuł 7, art. 24 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej — Życie rodzinne — Najlepszy interes dziecka)

26

2019/C 187/30

Sprawa C-144/18 P: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 28 marca 2019 r. — River Kwai International Food Industry Co. Ltd/Association européenne des transformateurs de maïs doux (AETMD), Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska (Odwołanie — Dumping — Ostateczne cło antydumpingowe na przywozie określonej przetworzonej lub zakonserwowanej kukurydzy cukrowej w postaci ziaren pochodzącej z Tajlandii — Przegląd okresowy przeprowadzony na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009)

27

2019/C 187/31

Sprawa C-201/18: Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 27 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d’appel de Mons — Belgia) — Mydibel SA/État belge (Odesłanie prejudycjalne — Podatek od wartości dodanej (VAT) — Dyrektywa 2006/112/WE — Harmonizacja ustawodawstw podatkowych — Odliczenie podatku naliczonego — Nieruchomości nabyte jako dobra inwestycyjne — Sprzedaż i leasing zwrotny (sale and lease back) — Korekta odliczeń VAT — Zasada neutralności VAT — Zasada równego traktowania)

27

2019/C 187/32

Sprawa C-245/18: Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 21 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale ordinario di Udine — Włochy) — Tecnoservice Int. Srl, w upadłości/Poste Italiane SpA (Odesłanie prejudycjalne — Usługi płatnicze w ramach rynku wewnętrznego — Dyrektywa 2007/64/WE — Artykuł 74 ust. 2 — Zlecenie płatnicze przelewu — Nieprawidłowy unikatowy identyfikator podany przez płatnika — Wykonanie transakcji płatniczej na podstawie unikatowego identyfikatora — Odpowiedzialność dostawcy usług płatniczych odbiorcy)

28

2019/C 187/33

Sprawa C-275/18: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud — Czechy) — Milan Vinš/Odvolací finanční ředitelství (Odesłanie prejudycjalne — Wspólny system podatku od wartości dodanej — Dyrektywa 2006/112/WE — Artykuł 131 i art. 146 ust. 1 lit. a) — Zwolnienie dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych poza Unię Europejską — Przesłanka zwolnienia ustanowiona w prawie krajowym — Objęcie towarów określoną procedurą celną — Dowód objęcia procedurą wywozu)

29

2019/C 187/34

Sprawa C-312/18 P: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 21 marca 2019 r. — Eco-Bat Technologies Ltd, Berzelius Metall GmbH, Société traitements chimiques des métaux/Komisja Europejska (Odwołanie — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Rynek recyklingu akumulatorów samochodowych — Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i nakładająca grzywny — Decyzja w sprawie sprostowania dodająca wartość zakupów dokonanych przez adresatów, którą pominięto w decyzji początkowej — Termin do wniesienia skargi — Rozpoczęcie biegu terminu — Przekroczenie terminu — Niedopuszczalność)

30

2019/C 187/35

Sprawa C-81/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Cluj (Rumunia) w dniu 1 lutego 2019 r. — NG, OH/SC Banca Transilvania SA

30

2019/C 187/36

Sprawa C-83/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Olt (Rumunia) w dniu 5 lutego 2019 r. — Asociația Forumul Judecătorilor Din România/Inspecția Judiciară

31

2019/C 187/37

Sprawa C-127/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Pitești (Rumunia) w dniu 18 lutego 2019 r. — Asociația Forumul Judecătorilor din România, Asociația Mișcarea pentru Apărarea Statutului Procurorilor/Consiliul Superior al Magistraturii

32

2019/C 187/38

Sprawa C-138/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 20 lutego 2019 r. — DY

33

2019/C 187/39

Sprawa C-139/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 20 lutego 2019 r. — DY

34

2019/C 187/40

Sprawa C-140/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 20 lutego 2019 r. — EX

36

2019/C 187/41

Sprawa C-141/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 20 lutego 2019 r. — EX

37

2019/C 187/42

Sprawa C-184/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel București (Rumunia) w dniu 26 lutego 2019 r. — Hecta Viticol SRL/Agenția Națională de Administrare Fiscală (ANAF) — Direcția Generală de Soluționare a Contestațiilor, Biroul Vamal de Interior Buzău, Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice Galați

38

2019/C 187/43

Sprawa C-187/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-527/17, De Loecker/ESDZ, wniesione w dniu 22 lutego 2019 r. przez Europejską Służbę Działań Zewnętrznych

39

2019/C 187/44

Sprawa C-195/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel București (Rumunia) w dniu 28 lutego 2019 r. — PJ/QK

40

2019/C 187/45

Sprawa C-211/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Miskolci Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Węgry) w dniu 6 marca 2019 r. — UO/Készenléti Rendőrség

41

2019/C 187/46

Sprawa C-223/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht Wiener Neustadt (Austria) w dniu 13 marca 2019 r. — YS/NK

42

2019/C 187/47

Sprawa C-225/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag na posiedzeniu w ośrodku zamiejscowym w Haarlem (Niderlandy) w dniu 14 marca 2019 r. — R.N.N.S./Minister van Buitenlandse Zaken

43

2019/C 187/48

Sprawa C-226/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag na posiedzeniu w ośrodku zamiejscowym w Haarlem (Niderlandy) w dniu 14 marca 2019 r. — K.A./Minister van Buitenlandse Zaken

44

2019/C 187/49

Sprawa C-229/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof te Amsterdam (Niderlandy) w dniu 14 marca 2019 r. — Dexia Nederland BV/XXX

46

2019/C 187/50

Sprawa C-237/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria (Węgry) w dniu 19 marca 2019 r. — Gömböc Kutató, Szolgáltató és Kereskedelmi Kft./Szellemi Tulajdon Nemzeti Hivatala

46

2019/C 187/51

Sprawa C-241/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 16 stycznia 2019 r. w sprawie T-477/17, Haswani/Rada, wniesione w dniu 18 marca 2019 r. przez George’a Haswaniego

47

2019/C 187/52

Sprawa C-258/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria (Węgry) w dniu 27 marca 2019 r. — EUROVIA Ipari, Kereskedelmi, Szállítmányozási és Idegenforgalmi Kft./Nemzeti Adó- és Vámhivatal Felebbviteli Igazgatósága

48

2019/C 187/53

Sprawa C-260/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 16 stycznia 2019 r. w sprawie T-412/16, Bena Properties/Rada, wniesione w dniu 26 marca 2019 r. przez Bena Properties Co. SA

49

2019/C 187/54

Sprawa C-261/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 16 stycznia 2019 r. w sprawie T-413/16, Cham/Rada, wniesione w dniu 26 marca 2019 r. przez Cham Holding Co. SA

50

2019/C 187/55

Sprawa C-262/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Polymeles Protodikeio Athinon (Grecja) w dniu 28 marca 2019 r. — RM, SN/Agrotiki Trapeza tis Ellados AE

51

2019/C 187/56

Sprawa C-272/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Wiesbaden (Niemcy) w dniu 1 kwietnia 2019 r. — VQ/Land Hessen

52

2019/C 187/57

Sprawa C-277/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Općinski sud u Zadru (Chorwacja) w dniu 2 kwietnia 2019 r. — R.D., A.D./Raiffeisenbank St. Stefan-Jagerberg-Wolfsberg eGen

53

2019/C 187/58

Sprawa C-281/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal administratif de Paris (Francja) w dniu 3 kwietnia 2019 r. — XS/Rektor Akademii Paryskiej

55

2019/C 187/59

Sprawa C-316/19: Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2019 r. — Komisja Europejska/Republika Słowenii

55

 

GCEU

2019/C 187/60

Sprawa T-388/11: Wyrok Sądu z dnia 10 kwietnia 2019 r. — Deutsche Post/Komisja (Pomoc państwa — Sektor pocztowy — Finansowanie zwiększonych kosztów wynagrodzeń i świadczeń socjalnych części personelu Deutsche Post z dotacji i wpływów uzyskanych tytułem wynagrodzenia za świadczenie usług po cenach regulowanych — Decyzja o rozszerzeniu formalnego postępowania wyjaśniającego — Decyzja stwierdzająca istnienie nowej pomocy państwa, wydana po zakończeniu etapu badania wstępnego — Skarga o stwierdzenie nieważności — Akt zaskarżalny — Interes prawny — Dopuszczalność — Konsekwencje stwierdzenia nieważności decyzji końcowej — Obowiązek uzasadnienia)

57

2019/C 187/61

Sprawa T-182/15: Wyrok Sądu z dnia 9 kwietnia 2019 r. — Sopra Steria Group/Parlament (Zamówienia publiczne na usługi — Postępowanie przetargowe — Świadczenie usług informatycznych na rzecz Parlamentu oraz innych instytucji i organów Unii — Wykluczenie z udziału w procedurach udzielania zamówień — Potencjalny konflikt interesów — Nieudzielenie informacji wymaganych przez instytucję zamawiającą — Artykuł 107 ust. 1 lit. b) rozporządzenia finansowego — Przejrzystość — Proporcjonalność — Równość traktowania — Artykuł 102 ust. 1 rozporządzenia finansowego)

58

2019/C 187/62

Sprawa T-259/15: Wyrok Sądu z dnia 9 kwietnia 2019 r. — Close i Cegelec/Parlament (Zamówienia publiczne na roboty budowlane — Postępowanie przetargowe — Budowa centrali elektrycznej — Rozbudowa i modernizacja budynku im. Konrada Adenauera w Luksemburgu — Odrzucenie oferty jednego z oferentów — Udzielenie zamówienia innemu oferentowi — Kryteria wyboru — Sytuacja ekonomiczna i finansowa — Kwalifikacje techniczne i zawodowe — Obowiązek uzasadnienia — Oczywisty błąd w ocenie)

58

2019/C 187/63

Sprawa T-492/15: Wyrok Sądu z dnia 12 kwietnia 2019 r. — Deutsche Lufthansa/Komisja (Skarga o stwierdzenie nieważności — Pomoc państwa — Środki wdrożone przez Niemcy na rzecz portu lotniczego Frankfurt-Hahn i przedsiębiorstw lotniczych korzystających z tego portu lotniczego — Decyzja uznająca środki na rzecz portu lotniczego Frankfurt-Hahn za pomoc państwa zgodną z rynkiem wewnętrznym i stwierdzająca brak pomocy państwa na rzecz przedsiębiorstw lotniczych korzystających z tego portu lotniczego — Brak indywidualnego oddziaływania — Brak bezpośredniego oddziaływania — Niedopuszczalność)

59

2019/C 187/64

Sprawa T-300/16: Wyrok Sądu z dnia 10 kwietnia 2019 r. — Jindal Saw i Jindal Saw Italia/Komisja (Subsydia — Przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego pochodzących z Indii — Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/387 — Nałożenie ostatecznego cła wyrównawczego — Przepisy indyjskie nakładające podatek eksportowy na rudę żelaza oraz podwójną opłatę za kolejowy transport towarowy, co jest niekorzystne dla transportu rudy żelaza na eksport — Artykuł 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia (WE) nr 597/2009 [zastąpionego rozporządzeniem (UE) 2016/1037] — Wkład finansowy — Dostawa towarów — Działanie polegające na powierzeniu podmiotowi prywatnemu funkcji stanowiącej wkład finansowy — Artykuł 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 597/2009 — Szczególność subsydium — Artykuł 6 lit. b) rozporządzenia nr 597/2009 — Obliczenie korzyści — Szkoda poniesiona przez przemysł Unii — Obliczenie podcięcia cenowego i marginesu szkody — Związek przyczynowy — Dostęp do poufnych danych dochodzenia antysubsydyjnego — Prawo do obrony)

60

2019/C 187/65

Sprawa T-301/16: Wyrok Sądu z dnia 10 kwietnia 2019 r. — Jindal Saw i Jindal Saw Italia/Komisja (Dumping — Przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego pochodzących z Indii — Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/388 — Rozporządzenie (WE) nr 1225/2009 [zastąpione rozporządzeniem (UE) 2016/1036] — Margines dumpingu — Określenie ceny eksportowej — Powiązanie między eksporterem a importerem — Wiarygodna cena eksportowa — Skonstruowanie ceny eksportowej — Rozsądna marża w odniesieniu do kosztów sprzedaży, kosztów administracyjnych i kosztów ogólnych — Rozsądna marża zysku — Szkoda poniesiona przez przemysł Unii — Obliczenie podcięcia cenowego i marginesu szkody — Związek przyczynowy — Dostęp do poufnych danych dochodzenia antydumpingowego — Prawo do obrony)

61

2019/C 187/66

Sprawa T-643/16: Wyrok Sądu z dnia 10 kwietnia 2019 r. — Gamaa Islamya Egypt/Rada (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko osobom, grupom i podmiotom w ramach walki z terroryzmem — Zamrożenie środków finansowych — Możliwość zakwalifikowania organu państwa trzeciego jako właściwej władzy w rozumieniu wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB — Podstawa faktyczna decyzji o zamrożeniu środków finansowych — Obowiązek uzasadnienia — Uwierzytelnianie aktów Rady)

62

2019/C 187/67

Sprawy T-910/16 i T-911/16: Wyrok Sądu z dnia 4 kwietnia 2019 r. — Hesse i Wedl & Hofmann/EUIPO (TESTA ROSSA) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku — Graficzny unijny znak towarowy TESTA ROSSA — Stwierdzenie częściowego wygaśnięcia prawa do znaku — Artykuł 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001] — Dowód używania — Używanie spornego znaku towarowego na zewnątrz — Równość traktowania)

64

2019/C 187/68

Sprawa T-5/17: Wyrok Sądu z dnia 4 kwietnia 2019 R. — Sharif/Rada (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające przyjęte wobec Syrii — Zamrożenie środków finansowych — Prawo do obrony — Prawo do skutecznej ochrony sądowej — Oczywisty błąd w ocenie — Prawo własności — Proporcjonalność — Naruszenie dobrego imienia)

64

2019/C 187/69

Sprawa T-51/17: Wyrok Sądu z dnia 10 kwietnia 2019 r. — Polska/Komisja (EFRG i EFRROW — Wydatki wyłączone z finansowania — Sektor owoców i warzyw — Pomoc dla grup producentów — Wydatki poniesione przez Polskę — Niedociągnięcia w zakresie kluczowych kontroli — Kontrola planów uznawania i kryteriów uznania — Kontrole dotyczące wniosków o przyznanie pomocy — Spójność handlowa — Zasadność wydatków — Uchybienia systemowe — Ryzyko dla EFRG — Korekty ryczałtowe wynoszące 25 %)

65

2019/C 187/70

Sprawa T-108/17: Wyrok Sądu z dnia 4 kwietnia 2019 r. — ClientEarth/Komisja (REACH — Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 — Ftalan bis(2-etyloheksylu) (DEHP) — Oddalenie jako bezzasadnego wniosku o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej dotyczącej decyzji w sprawie zezwolenia na wprowadzenie do obrotu — Naruszenie prawa — Oczywisty błąd w ocenie — Artykuł 10 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006)

66

2019/C 187/71

Sprawa T-223/17: Wyrok Sądu z dnia 11 kwietnia 2019 r. — Adapta Color/EUIPO — Coatings Foreign IP (ADAPTA POWDER COATINGS) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Graficzny unijny znak towarowy ADAPTA POWDER COATINGS — Unieważnienie przez izbę odwoławczą — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001] — Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania — Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001) — Naruszenie prawa do bycia wysłuchanym — Obowiązek uzasadnienia — Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 rozporządzenia 2017/1001) — Dowody przedstawione po raz pierwszy przed Sądem)

67

2019/C 187/72

Sprawa T-224/17: Wyrok Sądu z dnia 11 kwietnia 2019 r. — Adapta Color/EUIPO — Coatings Foreign IP (Bio proof ADAPTA) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Graficzny unijny znak towarowy Bio proof ADAPTA — Unieważnienie przez izbę odwoławczą — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001] — Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania — Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001) — Naruszenie prawa do bycia wysłuchanym — Obowiązek uzasadnienia — Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 rozporządzenia 2017/1001) — Dowody przedstawione po raz pierwszy przed Sądem)

68

2019/C 187/73

Sprawa T-225/17: Wyrok Sądu z dnia 11 kwietnia 2019 r. — Adapta Color/EUIPO — Coatings Foreign IP (Bio proof ADAPTA) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Graficzny unijny znak towarowy Bio proof ADAPTA — Unieważnienie przez izbę odwoławczą — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001] — Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania — Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001) — Naruszenie prawa do bycia wysłuchanym — Obowiązek uzasadnienia — Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 rozporządzenia 2017/1001) — Dowody przedstawione po raz pierwszy przed Sądem)

69

2019/C 187/74

Sprawa T-229/17: Wyrok Sądu z dnia 10 kwietnia 2019 r. — Niemcy/Komisja (Zbliżanie ustawodawstw — Rozporządzenie (UE) nr 305/2011 — Rozporządzenie (UE) nr 1025/2012 — Wyroby budowlane — Normy zharmonizowane EN 14342:2013 i EN 14904:2006 — Obowiązek uzasadnienia)

70

2019/C 187/75

Sprawa T-319/17: Wyrok Sądu z dnia 9 kwietnia 2019 r. — Aldridge i in./Komisja (Służba publiczna — Personel tymczasowy — OLAF — Umowa na czas nieokreślony — Decyzja dyrektora OLAF u ustanawiająca jednorazowe przeszeregowanie do następnej wyższej grupy — Wniosek o rozpoczęcie corocznej procedury zmiany zaszeregowania — Przepis o charakterze generalnym — Termin do wniesienia skargi — Rozpoczęcie biegu terminu — Publikacja w intranecie — Niedopuszczalność)

71

2019/C 187/76

Sprawa T-371/17: Wyrok Sądu z dnia 9 kwietnia 2019 r. — Qualcomm i Qualcomm Europe/Komisja (Konkurencja — Rynek zestawów chipów pasma podstawowego wykorzystywanych w konsumenckich urządzeniach elektronicznych — Postępowanie administracyjne — Artykuł 18 ust. 3 i art. 24 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1/2003 — Decyzja w sprawie żądania informacji — Obowiązek uzasadnienia — Konieczność żądanych informacji — Proporcjonalność — Ciężar dowodu — Zasada nemo se ipsum accusare tenetur — Zasada dobrej administracji)

72

2019/C 187/77

Sprawa T-655/17: Wyrok Sądu z dnia 11 kwietnia 2019 r. — Inditex/EUIPO — Ansell (ZARA TANZANIA ADVENTURES) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego ZARA TANZANIA ADVENTURES — Wcześniejsze słowne unijne znaki towarowe ZARA — Względna podstawa odmowy rejestracji — Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/1001] — Czerpanie nienależnej korzyści z charakteru odróżniającego lub renomy wcześniejszych znaków towarowych — Działanie na szkodę charakteru odróżniającego lub renomy wcześniejszych znaków towarowych)

73

2019/C 187/78

Sprawa T-765/17: Wyrok Sądu z dnia 11 kwietnia 2019 r. — Kiku/CPVO — Sächsisches Landesamt für Umwelt, Landwirtschaft und Geologie (Pinova) (Odmiany roślin — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do ochrony — Odmiana jabłka Pinova — Oddalenie wniosku o unieważnienie — Nowość odmiany — Artykuł 10 rozporządzenia (WE) nr 2100/94 — Ciężar dowodu — Artykuł 76 rozporządzenia nr 2100/94 — Badanie przez CPVO stanu faktycznego z urzędu)

74

2019/C 187/79

Sprawa T-277/18: Wyrok Sądu z dnia 9 kwietnia 2019 r. — Zitro IP/EUIPO (PICK & WIN MULTISLOT) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego PICK & WIN MULTISLOT — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Brak charakteru odróżniającego — Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

74

2019/C 187/80

Sprawa T-303/18 RENV: Wyrok Sądu z dnia 10 kwietnia 2019 r. — AV/Komisja (Służba publiczna — Personel tymczasowy — Zatrudnienie — Artykuł 13 WZIP — Badanie lekarskie przed zatrudnieniem — Niekompletne oświadczenia złożone podczas badania lekarskiego — Niepowiadomienie przez zainteresowanego o chorobie — Późniejsze odkrycie przez organ upoważniony do zawierania umów o pracę — Artykuł 32 WZIP — Zastosowanie pięcioletniego zastrzeżenia medycznego z mocą wsteczną — Skierowanie sprawy do komitetu ds. inwalidztwa — Rozsądny termin — Odpowiedzialność — Krzywda)

75

2019/C 187/81

Sprawa T-323/18: Wyrok Sądu z dnia 11 kwietnia 2019 r. — Fomanu/EUIPO — Fujifilm Imaging Germany (Przedstawienie motyla) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku — Graficzny unijny znak towarowy przedstawiający motyla — Rzeczywiste używanie znaku towarowego — Częściowe wygaśnięcie prawa do znaku — Artykuł 18 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/1001 — Artykuł 58 ust. 1 lit. a) i art. 58 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001)

76

2019/C 187/82

Sprawa T-403/18: Wyrok Sądu z dnia 11 kwietnia 2019 r. — Pharmadom/EUIPO — Objectif Pharma (WS wellpharma shop) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego WS wellpharma shop — Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy WELL AND WELL — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

77

2019/C 187/83

Sprawa T-468/18: Wyrok Sądu z dnia 3 kwietnia 2019 r. — NSC Holding/EUIPO — Ibercondor (CONDOR SERVICE, NSC) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego CONDOR SERVICE, NSC — Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy IBERCONDOR — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Właściwy krąg odbiorców — Podobieństwo usług — Podobieństwo oznaczeń — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

77

2019/C 187/84

Sprawa T-477/18: Wyrok Sądu z dnia 11 kwietnia 2019 r. — Užstato sistemos administratorius/EUIPO — DPG Deutsche Pfandsystem (Przedstawienie butelki ze strzałką) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego przedstawiającego butelkę ze strzałką — Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy przedstawiający puszkę, butelkę i strzałkę — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

78

2019/C 187/85

Sprawa T-555/18: Wyrok Sądu z dnia 3 kwietnia 2019 r. — Medrobotics/EUIPO (See More. Reach More. Treat More.) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego See More. Reach More. Treat More. — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Brak charakteru odróżniającego — Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

79

2019/C 187/86

Sprawa T-701/18: Skarga wniesiona w dniu 8 kwietnia 2019 r. — SJ/Komisja

80

2019/C 187/87

Sprawa T-177/19: Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2019 r. — Exxonmobil Petroleum & Chemical/ECHA

80

2019/C 187/88

Sprawa T-186/19: Skarga wniesiona w dniu 29 marca 2019 r. — Zubedi/Rada

82

2019/C 187/89

Sprawa T-189/19: Skarga wniesiona w dniu 3 kwietnia 2019 r. — Haikal/Rada

82

2019/C 187/90

Sprawa T-211/19: Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2019 r. — Le Pen/Parlament

84

2019/C 187/91

Sprawa T-213/19: Skarga wniesiona w dniu 8 kwietnia 2019 r. — AW/Parlament

85

2019/C 187/92

Sprawa T-239/19: Skarga wniesiona w dniu 9 kwietnia 2019 r. — Vinos de Arganza/EUIPO — Nordbrand Nordhausen (ENCANTO)

85

2019/C 187/93

Sprawa T-241/19: Skarga wniesiona w dniu 10 kwietnia 2019 r. — Hiszpania/Komisja

86

2019/C 187/94

Sprawa T-249/19: Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2019 r. — Karpeta-Kovalyova/Komisja

87

2019/C 187/95

Sprawa T-250/19: Skarga wniesiona w dniu 15 kwietnia 2019 r. — Tradición CZ/EUIPO — Rivero Argudo (TRADICIÓN CZ, S.L.)

88

2019/C 187/96

Sprawa T-255/19: Skarga wniesiona w dniu 18 kwietnia 2019 r. — Baustoffwerke Gebhart & Söhne/EUIPO (BIOTON)

89

PL

 

IV Informacje

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/1

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2019/C 187/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 182 z 27.5.2019

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 172 z 20.5.2019

Dz.U. C 164 z 13.5.2019

Dz.U. C 155 z 6.5.2019

Dz.U. C 148 z 29.4.2019

Dz.U. C 139 z 15.4.2019

Dz.U. C 131 z 8.4.2019

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

V Ogłoszenia

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

CDJ

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 marca 2019 r. — Królestwo Hiszpanii/Parlament Europejski

(Sprawa C-377/16) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - System językowy - Procedura selekcyjna dotycząca członków personelu kontraktowego - Zaproszenie do składania kandydatur - Kierowcy - Grupa funkcyjna I - Znajomość języków - Ograniczenie wyboru języka 2 w ramach procedury selekcyjnej do języków angielskiego, francuskiego i niemieckiego - Język komunikacji - Rozporządzenie nr 1 - Regulamin pracowniczy urzędników - Warunki zatrudnienia innych pracowników - Dyskryminacja ze względu na język - Względy uzasadniające - Interes służby)

(2019/C 187/02)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: M.J. García-Valdecasas Dorrego i M.A. Sampol Pucurull, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: D. Nessaf, C. Burgos i M. Rantala, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność zaproszenia do składania kandydatur Pracownicy kontraktowi — Grupa funkcyjna I — Kierowcy (M/K), EP/CAST/S/16/2016.

2)

Stwierdza się nieważność bazy danych utworzonej na mocy zaproszenia do składania kandydatur Pracownicy kontraktowi — Grupa funkcyjna I — Kierowcy (M/K), EP/CAST/S/16/2016.

3)

Parlament Europejski zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 314 z 29.8.2016.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/3

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 marca 2019 r. — Republika Federalna Niemiec/Komisja Europejska

(Sprawa C-405/16 P) (1)

(Odwołanie - Pomoc państwa - Pomoc przyznana mocą niektórych przepisów zmienionej niemieckiej ustawy dotyczącej energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych (EEG z 2012 r.) - Pomoc na rzecz producentów energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych i ograniczona dopłata EEG dla odbiorców energochłonnych - Decyzja uznająca pomoc za częściowo niezgodną z rynkiem wewnętrznym - Pojęcie „pomocy państwa” - Korzyść - Zasoby państwowe - Publiczna kontrola zasobów - Środek zbliżony do podatku od zużycia energii elektrycznej)

(2019/C 187/03)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze i R. Kanitz, pełnomocnicy, wspierani przez T. Lübbiga, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Herrmann i T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 10 maja 2016 r., Niemcy/Komisja (T-47/15, EU:T:2016:281), zostaje uchylony.

2)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji (UE) 2015/1585 z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie programu pomocy SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN) [wdrożonego przez Niemcy w celu wsparcia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz odbiorców energochłonnych].

3)

Komisja Europejska zostaje obciążona zarówno kosztami postępowania odwoławczego, jak kosztami postępowania w pierwszej instancji

(1)  Dz.U. C 326 z 5.9.2016.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/3

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 27 marca 2019 r. — Komisja Europejska/Republika Federalna Niemiec

(Sprawa C-620/16) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuł 258 TFUE - Decyzja 2014/699/UE - Zasada lojalnej współpracy - Artykuł 4 ust. 3 TUE - Dopuszczalność - Skutki zarzucanego państwu zachowania w dniu upływu terminu wyznaczonego w uzasadnionej opinii - Ciągłe skutki dla jedności i spójności działań międzynarodowych Unii Europejskiej - Wystarczający charakter środków przyjętych przez dane państwo członkowskie w celu zastosowania się do uzasadnionej opinii - Głosowanie przez Republikę Federalną Niemiec przeciwko stanowisku Unii określonemu w decyzji 2014/699/UE podczas 25. sesji Komisji Rewizyjnej Międzyrządowej Organizacji Międzynarodowych Przewozów Kolejami (OTIF) oraz sprzeciw wyrażony przez to państwo członkowskie wobec tego stanowiska i wobec określonych w tej decyzji zasad wykonywania prawa głosu)

(2019/C 187/04)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: W. Mölls, L. Havas, J. Hottiaux i J. Norris-Usher, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze i J. Möller, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: R. Liudvinaviciute-Cordeiro i J.P. Hix, pełnomcnicy)

Sentencja

1)

Poprzez głosowanie podczas 25. sesji Komisji Rewizyjnej Międzyrządowej Organizacji Międzynarodowych Przewozów Kolejami (OTIF) wbrew stanowisku określonemu w decyzji Rady 2014/699/UE z dnia 24 czerwca 2014 r. określającej stanowisko, jakie ma być przyjęte w imieniu Unii Europejskiej na 25. sesji Komisji Rewizyjnej OTIF w odniesieniu do pewnych zmian w Konwencji o międzynarodowym przewozie kolejami (COTIF) oraz w załącznikach do tej konwencji, oraz poprzez publiczny sprzeciw zarówno wobec tego stanowiska, jak i wobec przewidzianych w tej decyzji zasad wykonywania prawa głosu, Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy tej decyzji oraz art. 4 ust. 3 TUE.

2)

Republika Federalna Niemiec zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)

Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty.

(1)  Dz.U. C 22 z 22.1.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/4

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 marca 2019 r. — Komisja Europejska/Republika Włoska, Republika Litewska

(Sprawa C-621/16 P) (1)

(Odwołanie - System językowy - Konkursy otwarte mające na celu nabór administratorów - Ogłoszenie o konkursie - Administratorzy (AD 5) - Administratorzy (AD 6) w dziedzinie ochrony danych - Znajomość języków - Ograniczenie wyboru drugiego języka konkursów do języków angielskiego, francuskiego i niemieckiego - Język komunikacji z Europejskim Urzędem Doboru Kadr (EPSO) - Rozporządzenie nr 1 - Regulamin pracowniczy urzędników - Dyskryminacja ze względu na język - Względy uzasadniające - Interes służby - Kontrola sądowa)

(2019/C 187/05)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Pignataro-Nolin i G. Gattinara, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez P. Gentilego, avvocato dello Stato), Republika Litewska

Interwenient popierający stronę pozwaną: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: M.J. García-Valdecasas Dorrego, pełnomocnik)

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Republikę Włoską.

3)

Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty.

(1)  Dz.U. C 46 z 13.2.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/5

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 27 marca 2019 r. — Dr. August Wolff GmbH & Co. KG Arzneimittel, Remedia d.o.o./Komisja Europejska

(Sprawa C-680/16 P) (1)

(Odwołanie - Produkty lecznicze stosowane u ludzi - Dyrektywa 2001/83/WE - Artykuł 30 ust. 1 - Komitet ds. Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi - Przekazanie sprawy do komitetu uzależnione od warunku, że nie została podjęta uprzednio decyzja krajowa - Substancja czynna estradiol - Decyzja Komisji Europejskiej nakazująca państwom członkowskim cofnięcie i zmianę krajowych pozwoleń na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych do użytku miejscowego zawierających 0,01% estradiolu w swej masie)

(2019/C 187/06)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Dr. August Wolff GmbH & Co. KG Arzneimittel, Remedia d.o.o. (przedstawiciele: P. Klappich i C. Schmidt, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: B.R. Killmann, A. Sipos i M. Šimerdová, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 20 października 2016 r., August Wolff i Remedia/Komisja (T-672/14, niepublikowany, EU:T:2016:623), zostaje uchylony.

2)

Stwierdza się nieważność decyzji wykonawczej Komisji C(2014) 6030 final z dnia 19 sierpnia 2014 r. dotyczącej pozwoleń na dopuszczenie do obrotu, na podstawie art. 31 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, produktów leczniczych do użytku miejscowego stosowanych u ludzi, o wysokim stężeniu estradiolu, w zakresie, w jakim zobowiązuje ona państwa członkowskie do przestrzegania przewidzianych w niej obowiązków w odniesieniu do produktów leczniczych do użytku miejscowego zawierających 0,01% estradiolu w swej masie, wymienionych i niewymienionych w załączniku I, na które posiadają pozwolenia Dr. August Wolff GmbH & Co. KG Arzneimittel i Remedia d.o.o., z wyjątkiem ograniczenia, w myśl którego wskazane w tym załączniku produkty lecznicze do użytku miejscowego zawierające 0,01% estradiolu w swej masie mogą być jeszcze stosowane tylko dopochwowo.

3)

Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami poniesionymi zarówno w postępowaniu w pierwszej instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym, z wyjątkiem kosztów postępowania w przedmiocie środka tymczasowego, które pokrywają Dr. August Wolff GmbH & Co. KG Arzneimittel i Remedia d.o.o.

(1)  Dz.U. C 78 z 13.3.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/6

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 marca 2019 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Tribunal Supremo, Juzgado de Primera Instancia no 1 de Barcelona — Hiszpania) — Abanca Corporación Bancaria SA/Alberto García Salamanca Santos (C-70/17), Bankia SA/Alfonso Antonio Lau Mendoza, Verónica Yuliana Rodríguez Ramírez (C-179/17)

(Sprawy połączone C-70/17 i C-179/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Ochrona konsumentów - Dyrektywa 93/13/EWG - Artykuły 6 i 7 - Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich - Zawarty w umowie warunek dotyczący natychmiastowej wymagalności kredytu hipotecznego - Stwierdzenie nieuczciwego charakteru części warunku - Uprawnienia sądu krajowego w przypadku warunku uznanego za „nieuczciwy” - Zastąpienie nieuczciwego warunku w umowie przepisem prawa krajowego\)

(2019/C 187/07)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Supremo, Juzgado de Primera Instancia no 1 de Barcelona

Strony w postępowaniach głównym

Wierzyciele egzekwujący: Abanca Corporación Bancaria SA (C-70/17), Bankia SA (C-179/17)

Dłużnicy egzekwowani: Alberto García Salamanca Santos (C-70/17), Alfonso Antonio Lau Mendoza, Verónica Yuliana Rodríguez Ramírez (C-179/17)

Sentencja

Artykuły 6 i 7 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, po pierwsze, że stoją one na przeszkodzie temu, żeby uznany za nieuczciwy warunek dotyczący natychmiastowej wymagalności kredytu hipotecznego został częściowo utrzymany w mocy poprzez usunięcie elementów przesądzających o jego nieuczciwym charakterze w przypadku, gdyby to usunięcie sprowadzało się do mającej wpływ na istotę tych warunków zmiany ich treści, i po drugie, że te same przepisy nie sprzeciwiają się temu, aby sąd krajowy zaradził skutkom nieważności takiego mającego nieuczciwy charakter warunku poprzez zastąpienie go przepisem, na którym został oparty ten warunek, w nowym brzmieniu, mającym zastosowanie w przypadku porozumienia stron pod warunkiem, że umowa kredytu hipotecznego nie może dalej obowiązywać w przypadku usunięcia tego mającego nieuczciwy charakter warunku i że stwierdzenie nieważności całej umowy naraża konsumentów na szczególnie niekorzystne konsekwencje.

(1)  Dz.U. C 121 z 18.4.2017.

Dz.U. C 231 z 17.7.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/7

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 21 marca 2019 r. — Komisja Europejska/Rzeczpospolita Polska

(Sprawa C-127/17) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Transport - Dyrektywa 96/53/WE - Ruch międzynarodowy - Pojazdy odpowiadające określonym w tej dyrektywie maksymalnym wartościom obciążenia i wymiarów - Używanie takich pojazdów, zarejestrowanych lub znajdujących się już w ruchu w danym państwie członkowskim, na terytorium innego państwa członkowskiego - System specjalnych zezwoleń - Artykuły 3 i 7 - Akt o przystąpieniu z 2003 r. - Postanowienia przejściowe - Punkt 8 ust. 3 załącznika XII)

(2019/C 187/08)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Hottiaux i W. Mölls, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: B. Majczyna, M. Kamejsza-Kozłowska, J. Sawicka, pełnomocnicy, wspierani przez J. Waszkiewicza, eksperta)

Sentencja

1)

Nakładając na przedsiębiorstwa transportowe wymóg posiadania specjalnych zezwoleń umożliwiających poruszanie się po niektórych drogach publicznych, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie przepisów art. 3 i 7 dyrektywy Rady 96/53/WE z dnia 25 lipca 1996 r. ustanawiającej dla niektórych pojazdów drogowych poruszających się na terytorium Wspólnoty maksymalne dopuszczalne wymiary w ruchu krajowym i międzynarodowym oraz maksymalne dopuszczalne obciążenia w ruchu międzynarodowym, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/719 z dnia 29 kwietnia 2015 r., w związku z pkt 3.1 i 3.4 załącznika I do tej dyrektywy 96/53.

2)

Rzeczpospolita Polska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. 151 C z 15.5.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/7

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 19 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof Baden-Württemberg — Niemcy) — Abubacarr Jawo/Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-163/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - System dubliński - Rozporządzenie (UE) nr 604/2013 - Przekazanie osoby ubiegającej się o azyl do państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej - Pojęcie „ucieczki” - Zasady przedłużenia terminu na przekazanie - Artykuł 4 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Poważne ryzyko nieludzkiego lub poniżającego traktowania po zakończeniu procedury azylowej - Warunki życia beneficjentów ochrony międzynarodowej we wspomnianym państwie członkowskim)

(2019/C 187/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof Baden-Württemberg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Abubacarr Jawo

Strona pozwana: Bundesrepublik Deutschland

Sentencja

1)

Artykuł 29 ust. 2 zdanie drugie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca należy interpretować w ten sposób, że wnioskodawca „ucieka” w rozumieniu tego przepisu, w przypadku gdy celowo wymyka się organom krajowym właściwym do dokonania przekazania, w celu jego udaremnienia. Można domniemywać, że jest tak w przypadku, gdy przekazania tego nie można wykonać ze względu na fakt, że wnioskodawca ten opuścił miejsce zamieszkania, które zostało mu przydzielone, nie informując o swej nieobecności właściwych organów krajowych, pod warunkiem że został on poinformowany o ciążących na nim w tym zakresie obowiązkach, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego. Wspomniany wnioskodawca zachowuje możliwość wykazania, że fakt, iż nie powiadomił organów o swej nieobecności, jest uzasadniony ważnymi względami, a nie zamiarem wymknięcia się tym organom.

Artykuł 27 ust. 1 rozporządzenia nr 604/2013 należy interpretować w ten sposób, że w ramach postępowania zmierzającego do podważenia decyzji o przekazaniu zainteresowana osoba może powoływać się na art. 29 ust. 2 tego rozporządzenia, utrzymując, że ponieważ nie uciekła, to sześciomiesięczny termin na przekazanie upłynął.

2)

Artykuł 29 ust. 2 zdanie drugie rozporządzenia nr 604/2013 należy interpretować w ten sposób, że w celu przedłużenia terminu na przekazanie do maksymalnie osiemnastu miesięcy wystarczy, aby wnioskujące państwo członkowskie przed upływem sześciomiesięcznego terminu poinformowało odpowiedzialne państwo członkowskie o fakcie, że dana osoba uciekła, i wskazało w tym samym czasie nowy termin na przekazanie.

3)

Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że jego zakresem stosowania objęta jest kwestia, czy art. 4 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie temu, aby osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową została przekazana na podstawie art. 29 rozporządzenia nr 604/2013 do państwa członkowskiego, które zgodnie z tym rozporządzeniem jest w pierwszej kolejności odpowiedzialne za rozpatrzenie jej wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, jeśli w przypadku przyznania takiej ochrony w tym państwie członkowskim istniałoby poważne ryzyko, że osoba ta zostanie poddana nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu w rozumieniu tego art. 4 ze względu na przewidywalne warunki życia, jakie czekałyby ją jako beneficjenta ochrony międzynarodowej we wspomnianym państwie członkowskim.

Artykuł 4 karty praw podstawowych należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie takiemu przekazaniu osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, chyba że sąd rozpoznający skargę na decyzję o przekazaniu stwierdzi, na podstawie obiektywnych, wiarygodnych, dokładnych i należycie zaktualizowanych danych oraz w świetle standardu ochrony praw podstawowych gwarantowanego prawem Unii, rzeczywisty charakter tego ryzyka dla tej osoby ze względu na fakt, że w przypadku przekazania znalazłaby się ona, niezależnie od jej woli oraz osobistych wyborów, w sytuacji skrajnej deprywacji materialnej.

(1)  Dz.U. C 318 z 25.9.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/9

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 27 marca 2019 r. — Canadian Solar Emea GmbH i in./Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska

(Sprawa C-236/17 P) (1)

(Odwołanie - Dumping - Przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chin - Ostateczne cło antydumpingowe - Rozporządzenie (WE) nr 1225/2009 - Artykuł 3 ust. 7 - Artykuł 9 ust. 4 - Czasowy zakres stosowania rozporządzenia (UE) nr 1168/2012)

(2019/C 187/10)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Canadian Solar Emea GmbH, Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Inc., Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Inc., Csi Cells Co. Ltd, Csi Solar Power Group Co. Ltd, wcześniej Csi Solar Power (China) Inc. (przedstawiciele: J. Bourgeois i A. Willems, avocats, S. De Knop, M. Meulenbelt i B. Natens, advocaten)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: H. Marcos Fraile, pełnomocnik, wspierany przez N. Tuominen, avocată), Komisja Europejska (przedstawiciele: N. Kuplewatzky, J.F. Brakeland i T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Odwołania zostają oddalone.

2)

Canadian Solar Emea GmbH, Canadian Solar Manufacturing (Changshu) Inc., Canadian Solar Manufacturing (Luoyang) Inc., Csi Cells Co. Ltd oraz Csi Solar Power Group Co. Ltd zostają obciążone kosztami postępowania związanymi z odwołaniem głównym.

3)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty związane z odwołaniem głównym.

4)

Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania związanymi z odwołaniem wzajemnym.

5)

Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty związane z odwołaniem wzajemnym.

(1)  Dz.U. C 239 z 24.7.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/9

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 27 marca 2019 r. — Canadian Solar Emea GmbH, Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Inc., Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Inc., Csi Cells Co. Ltd, Csi Solar Power (China), Inc./Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska

(C-237/17 P) (1)

(Odwołanie - Subwencje - Przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chin - Ostateczne cło wyrównawcze - Rozporządzenie (WE) nr 597/2009)

(2019/C 187/11)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Canadian Solar Emea GmbH, Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Inc., Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Inc., Csi Cells Co. Ltd, Csi Solar Power Group Co. Ltd, wcześniej Csi Solar Power (China) Inc. (przedstawiciele: J. Bourgeois i A. Willems, avocats, S. De Knop i M. Meulenbelt, advocaten)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: H. Marcos Fraile, pełnomocnik, wspierany przez N. Tuominen, avocată), Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche, J.F. Brakeland i N. Kuplewatzky, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Odwołania zostają oddalone.

2)

Canadian Solar Emea GmbH, Canadian Solar Manufacturing (Changshu) Inc., Canadian Solar Manufacturing (Luoyang) Inc., Csi Cells Co. Ltd oraz Csi Solar Power Group Co. Ltd zostają obciążone kosztami postępowania związanymi z odwołaniem głównym.

3)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty związane z odwołaniem głównym.

4)

Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania związanymi z odwołaniem wzajemnym.

5)

Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty związane z odwołaniem wzajemnym.

(1)  Dz.U. C 239 z 24.7.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/10

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 21 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf, Niemcy) — Rhein-Sieg-Kreis (C-266/17), Rhenus Veniro GmbH & Co. KG (C-267/17)/Verkehrsbetrieb Hüttebräucker GmbH, BVR Busverkehr Rheinland GmbH (C-266/17), Kreis Heinsberg (C-267/17)

(Sprawy połączone C-266/17 i C-267/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Transport - Usługi publiczne w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego - Rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 - Artykuł 5 ust. 1 i 2 - Bezpośrednie udzielenie zamówienia - Umowy o świadczenie usług w zakresie autobusowego i tramwajowego pasażerskiego transportu publicznego - Warunki - Dyrektywa 2004/17/WE - Dyrektywa 2004/18/WE)

(2019/C 187/12)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

(Sprawa C-266/17)

Strona skarżąca: Rhein-Sieg-Kreis

Strona pozwana: Verkehrsbetrieb Hüttebräucker GmbH, BVR Busverkehr Rheinland GmbH

Przy udziale: Regionalverkehr Köln GmbH (C-266/17)

(Sprawa C-267/17)

Strona skarżąca: Rhenus Veniro GmbH & Co. KG

Strona pozwana: Kreis Heinsberg

Przy udziale: WestVerkehr GmbH (C-267/17)

Sentencja

Artykuł 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego nie ma zastosowania do bezpośredniego udzielania zamówień prowadzących do zawarcia umów o świadczenie usług publicznych w zakresie autobusowego transportu pasażerskiego, które nie są udzielane w formie koncesji na usługi w rozumieniu dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych oraz dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi.

(1)  Dz.U. C 283 z 28.8.2017.

Dz.U. C 269 z 14.8.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/11

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 19 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht — Niemcy) — Bashar Ibrahim (C-297/17), Mahmud Ibrahim i in. (C-318/17), Nisreen Sharqawi, Yazan Fattayrji, Hosam Fattayrji (C-319/17)/ Bundesrepublik Deutschland, Bundesrepublik Deutschland/Taus Magamadov (C-438/17)

(Sprawy połączone C-297/17, C-318/17, C-319/17 i C-438/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Wspólne procedury udzielania i cofania ochrony międzynarodowej - Dyrektywa 2013/32/UE - Artykuł 33 ust. 2 lit. a) - Odrzucenie przez organy państwa członkowskiego wniosku o udzielenie azylu jako niedopuszczalnego ze względu na uprzednie udzielenie ochrony uzupełniającej w innym państwie członkowskim - Artykuł 52 - Zakres stosowania ratione temporis tej dyrektywy - Artykuły 4 i 18 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Nieprawidłowości systemowe w zakresie procedury azylowej w owym innym państwie członkowskim - Systematyczne odrzucanie wniosków o udzielenie azylu - Rzeczywiste i udowodnione ryzyko bycia poddanym nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu - Warunki życia beneficjentów ochrony uzupełniającej w owym innym państwie)

(2019/C 187/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: Bashar Ibrahim (C–297/17), Mahmud Ibrahim, Fadwa Ibrahim, Bushra Ibrahim, Mohammad Ibrahim, Ahmad Ibrahim (C–318/17), Nisreen Sharqawi, Yazan Fattayrji, Hosam Fattayrji (C–319/17), Bundesrepublik Deutschland (C-438/17)

Strony pozwane: Bundesrepublik Deutschland (C-297/17, C-318/17, C-319/17), Taus Magamadov (C-438/17)

Sentencja

1)

Artykuł 52 akapit pierwszy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej należy interpretować w ten sposób, że pozwala on państwom członkowskim przewidzieć natychmiastowe stosowanie przepisu prawa krajowego transponującego art. 33 ust. 2 lit. a) tej dyrektywy do wniosków o udzielenie azylu, w sprawie których nie wydano jeszcze ostatecznych decyzji, a które zostały złożone przed dniem 20 lipca 2015 r. oraz przed wejściem w życie tego przepisu krajowego. Natomiast art. 52 akapit pierwszy, w świetle w szczególności wspomnianego art. 33, stoi na przeszkodzie takiemu natychmiastowemu stosowaniu w sytuacji, w której zarówno wniosek o udzielenie azylu, jak i wniosek o wtórne przejęcie zostały złożone przed wejściem w życie dyrektywy 2013/32 i, zgodnie z art. 49 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, podlegają jeszcze w pełni zakresowi stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiającego kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl wniesionego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego.

2)

W sytuacji takiej jak sytuacja rozpatrywana w sprawach C-297/17, C-318/17 i C-319/17 art. 33 dyrektywy 2013/32 należy interpretować w ten sposób, iż pozwala on państwom członkowskim na odrzucenie wniosku o udzielenie azylu jako niedopuszczalnego na podstawie swego ust. 2 lit. a), przy czym państwa członkowskie nie muszą ani nie mogą w pierwszej kolejności odwołać się do przewidzianych w rozporządzeniu nr 604/2013 procedur przejęcia lub wtórnego przejęcia.

3)

Artykuł 33 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2013/32 należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi on na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie skorzystało z oferowanej przez ten przepis możliwości odrzucenia wniosku o nadanie statusu uchodźcy jako niedopuszczalnego ze względu na to, że wnioskodawcy już udzielono ochrony uzupełniającej w innym państwie członkowskim, w przypadku gdy przewidywalne warunki życia, jakie czekałyby wspomnianego wnioskodawcę jako beneficjenta ochrony uzupełniającej w owym innym państwie członkowskim, nie naraziłyby go na poważne ryzyko nieludzkiego lub poniżającego traktowania w rozumieniu art. 4 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Okoliczność, że beneficjenci takiej ochrony uzupełniającej we wspomnianym państwie członkowskim nie otrzymują żadnych świadczeń na pokrycie kosztów utrzymania lub otrzymują je w znacznie ograniczonym zakresie w porównaniu do innych państw członkowskich, jednakże w tym zakresie nie są traktowani inaczej niż obywatele owego państwa członkowskiego, może prowadzić do stwierdzenia, że wnioskodawca ten byłby narażony na takie rzeczywiste ryzyko traktowania sprzecznego z art. 4 karty, tylko wtedy, gdyby skutkowała ona tym, iż znalazłby się on, ze względu na właściwy mu szczególny stopień narażenia, niezależnie od swojej woli oraz osobistych wyborów, w sytuacji skrajnej deprywacji materialnej.

4)

Artykuł 33 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2013/32 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on temu, aby państwo członkowskie skorzystało ze wspomnianej możliwości, w przypadku gdy procedura azylowa w innym państwie członkowskim, które udzieliło wnioskodawcy ochrony uzupełniającej, prowadzi do systematycznego odmawiania, bez rzeczywistego rozpatrzenia, przyznania statusu uchodźcy osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową, które spełniają warunki określone w rozdziałach II i III dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony.

(1)  Dz.U. C 309 z 18.9.2017.

Dz.U. C 347 z 16.10.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/13

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 21 marca 2019 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Consiglio di Stato — Włochy) — Mobit Soc.cons.arl/Regione Toscana (C-350/17), Autolinee Toscane SpA/Mobit Soc.cons.arl (C-351/17)

(Sprawy połączone C-350/17 i C-351/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 - Usługi publiczne w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego - Artykuł 5 - Udzielanie zamówień prowadzących do zawarcia umów o świadczenie usług publicznych - Artykuł 5 ust. 2 - Bezpośrednie udzielenie zamówienia - Pojęcie „podmiotu wewnętrznego” - Organ sprawujący kontrolę analogiczną - Artykuł 8 ust. 2 - Przepisy przejściowe - Termin do bezpośredniego udzielenia zamówienia)

(2019/C 187/14)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

(Sprawa C-350/17)

Strona skarżąca: Mobit Soc. cons. arl

Strona pozwana: Regione Toscana

przy udziale: Autolinee Toscane SpA, Régie Autonome des Transports Parisiens (RATP) (C-350/17)

(Sprawa C-351/17)

Strona skarżąca: Autolinee Toscane SpA

Strona pozwana: Mobit Soc. cons. arl

przy udziale: Regione Toscana, Régie Autonome des Transports Parisiens (RATP) (C-351/17)

Sentencja

Artykuł 5 i art. 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 należy interpretować w ten sposób, że art. 5 tego rozporządzenia nie podlega zastosowaniu w odniesieniu do postępowania w przedmiocie udzielenia zamówienia, które toczyło się przed dniem 3 grudnia 2019 r., wobec czego właściwy organ udzielający, w drodze decyzji o udzieleniu zamówienia kończącej postępowanie przetargowe zgodne z zasadami konkurencji, zamówienia polegającego na zawarciu umowy w sprawie koncesji na lokalne usługi publicznego transportu pasażerskiego nie jest przed tą datą zobowiązany do przestrzegania rzeczonego art. 5.

(1)  Dz.U. C 330 z 2.10.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/14

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 28 marca 2019 r. — Komisja Europejska/Irlandia

(Sprawa C-427/17) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 91/271/EWG - Zbieranie i oczyszczanie ścieków komunalnych - Wyjątkowe okoliczności - Najlepsza wiedza techniczna, bez powodowania nadmiernych kosztów - Zasada proporcjonalności kosztów - Ciężar dowodu - Środki dowodowe)

(2019/C 187/15)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Mifsud-Bonnici i E. Manhaeve, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia (przedstawiciele: J. Quaney, M. Browne i M.A. Joyce, pełnomocnicy, wspierani przez S. Kingston, BL, C. Toland, SC, i B. Murray, SC)

Sentencja

1)

Irlandia uchybia zobowiązaniom spoczywającym na niej:

—

na mocy art. 3 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych, zmienionej rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1137/2008 z dnia 22 października 2008 r., oraz sekcji A i przypisu dolnego 1 załącznika I do tej dyrektywy, ze zmianami, przez to, że nie zapewniła, by wody zbierane w połączonej komunalnej kanalizacji ściekowej i deszczowej były zatrzymywane i kierowane do oczyszczania zgodnie z wymogami tej dyrektywy, ze zmianami, w wypadku aglomeracji Athlone, Cork City, Enniscorthy oprócz townland Killagoley, Fermoy, Mallow, Midleton, Ringaskiddy i Roscommon Town;

—

na mocy art. 4 ust. 1 lub 3 dyrektywy 91/271, zmienionej rozporządzeniem nr 1137/2008, w związku z jej art. 10 i sekcją B załącznika I do niej, ze zmianami, przez to, że nie wprowadziła wtórnego lub równoważnego oczyszczania w wypadku aglomeracji Arklow, Athlone, Ballybofey/Stranorlar, Cobh, Cork City, Enfield, Enniscorthy, Fermoy, Killybegs, Mallow, Midleton, Passage/Monkstown, Rathcormac, Ringaskiddy, Ringsend, Roscommon Town, Shannon Town, Tubbercurry i Youghal;

—

na mocy art. 5 ust. 2 i 3 dyrektywy 91/271, zmienionej rozporządzeniem nr 1137/2008, w związku z jej art. 10 i sekcją B załącznika I do niej, ze zmianami, przez to, że nie zapewniła, by ścieki komunalne wprowadzane do systemu zbierania aglomeracji Athlone, Cork City, Dundalk, Enniscorthy oprócz townland Killagoley, Fermoy, Killarney, Killybegs, Longford, Mallow, Midleton, Navan, Nenagh, Portarlington, Ringsend, Roscrea i Tralee przed zrzutem na obszary wrażliwe były poddawane bardziej rygorystycznemu oczyszczaniu niż opisane w art. 4 tej dyrektywy, ze zmianami, zgodnie z wymaganiami sekcji B załącznika I do wspomnianej dyrektywy, ze zmianami, i

—

na mocy art. 12 dyrektywy 91/271, zmienionej rozporządzeniem nr 1137/2008, przez to, że nie zapewniła, by zrzuty ścieków z oczyszczalni ścieków komunalnych aglomeracji Arklow i Castlebridge podlegały ustanowionym wcześniej regulacjom lub szczególnym zezwoleniom.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

Irlandia zostaje obciążona kosztami.

(1)  Dz.U. C 293 z 4.9.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/15

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 21 marca 2019 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) — Zjednoczone Królestwo] — Abraxis Bioscience LLC/Comptroller General of Patents

(Sprawa C-443/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Produkt leczniczy stosowany u ludzi - Dodatkowe świadectwo ochronne dla produktów leczniczych - Rozporządzenie (WE) nr 469/2009 - Artykuł 3 lit. d) - Warunki przyznania - Uzyskanie pierwszego pozwolenia na dopuszczenie produktu do obrotu jako produktu leczniczego - Pozwolenie dotyczące produktu jako produktu leczniczego stanowiącego nową postać już znanego aktywnego składnika)

(2019/C 187/16)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court of Justice (Chancery Division)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Abraxis Bioscience LLC

Druga strona postępowania: Comptroller General of Patents

Sentencja

Artykuł 3 lit. d) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 469/2009 z dnia 6 maja 2009 r. dotyczącego dodatkowego świadectwa ochronnego dla produktów leczniczych w związku z art. 1 lit. b) tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że pozwolenie na dopuszczenie do obrotu, o którym mowa w art. 3 lit. b) wspomnianego rozporządzenia, powołane na poparcie wniosku o wydanie dodatkowego świadectwa ochronnego dotyczącego nowej postaci znanego aktywnego składnika, nie może zostać uznane za pierwsze pozwolenie na dopuszczenie do obrotu danego produktu jako produktu leczniczego, gdy ten aktywny składnik był już jako taki przedmiotem takiego pozwolenia.

(1)  Dz.U. C 309 z 18.9.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/15

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 19 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation — Francja) — Préfet des Pyrénées Orientales/ Abdelaziz Arib, Procureur de la République près le tribunal de grande instance de Montpellier, Procureur général près la cour d’appel de Montpellier

(Sprawa C-444/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Kontrola graniczna, azyl i imigracja - Rozporządzenie (UE) 2016/399 - Artykuł 32 - Tymczasowe przywrócenie przez państwo członkowskie kontroli na jego granicach wewnętrznych - Nielegalny wjazd obywatela państwa trzeciego - Zrównanie granic wewnętrznych z granicami zewnętrznymi - Dyrektywa 2008/115/WE - Zakres stosowania - Artykuł 2 ust. 2 lit. a)

(2019/C 187/17)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour de cassation

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Préfet des Pyrénées-Orientales

Strona przeciwna: Abdelaziz Arib, Procureur de la République près le tribunal de grande instance de Montpellier, Procureur général près la cour d’appel de Montpellier

Sentencja

Artykuł 2 ust. 2 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich w związku z art. 32 rozporządzenia (UE) 2016/399 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie unijnego kodeksu zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeksu granicznego Schengen) należy interpretować w ten sposób, że przepis ten nie ma zastosowania do sytuacji obywatela państwa trzeciego zatrzymanego w bezpośrednim sąsiedztwie granicy wewnętrznej danego państwa członkowskiego i nielegalnie przebywającego na terytorium tego państwa, nawet gdy to państwo członkowskie przywróciło na podstawie art. 25 tego kodeksu kontrolę graniczną na tej granicy ze względu na zaistnienie poważnego zagrożenia dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego rzeczonego państwa członkowskiego.

(1)  Dz.U. C 330 z 2.10.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/16

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 21 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf — Niemcy) — Falck Rettungsdienste GmbH, Falck A/S/Stadt Solingen

(Sprawa C-465/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Udzielanie zamówień publicznych - Dyrektywa 2014/24/UE - Artykuł 10 lit. h) - Wyłączenia szczególne dotyczące zamówień na usługi - Usługi obrony cywilnej, ochrony ludności i zapobiegania niebezpieczeństwom - Organizacje lub stowarzyszenia o charakterze niekomercyjnym - Usługi transportu sanitarnego pacjentów - Kwalifikowany transport sanitarny)

(2019/C 187/18)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Falck Rettungsdienste GmbH, Falck A/S

Strona przeciwna: Stadt Solingen

Sentencja

1)

Artykuł 10 lit. h) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE należy interpretować w ten sposób, że przewidziany w nim wyjątek od stosowania reguł udzielania zamówień publicznych obejmuje udzielanie pomocy w sytuacjach pilnych pacjentom przez ratownika lub sanitariusza w karetce pogotowia ratunkowego w ramach kodu CPV [„Wspólnego słownika zamówień” (Common Procurement Vocabulary)] 75252000-7 (służby ratownicze), a także kwalifikowany transport sanitarny, obejmujący poza świadczeniem przewozu udzielanie pomocy w pojeździe sanitarnym przez sanitariusza wspieranego przez pomocnika ratowniczego w ramach kodu 85143000-3 (usługi transportu sanitarnego), o ile ów kwalifikowany transport sanitarny jest faktycznie wykonywany przez personel odpowiednio przeszkolony w zakresie pierwszej pomocy i dotyczy pacjenta, w przypadku którego istnieje ryzyko pogorszenia się jego stanu zdrowia podczas tego transportu.

2)

Artykuł 10 lit. h) dyrektywy 2014/24 należy interpretować w ten sposób, że z jednej strony sprzeciwia się on temu, by stowarzyszenia pożytku publicznego uznane przez prawo krajowe za organizacje obrony cywilnej i ochrony ludności były uważane za „organizacje lub stowarzyszenia o charakterze niekomercyjnym” w rozumieniu tego przepisu, w zakresie, w jakim uznawanie statusu stowarzyszenia pożytku publicznego nie jest na mocy prawa krajowego uzależnione od dążenia do osiągnięcia celu niekomercyjnego, a z drugiej strony, że organizacje lub stowarzyszenia o celu wykonywania zadań społecznych i niekomercyjnym, reinwestujące ewentualne zyski, by osiągnąć cel organizacji lub stowarzyszenia stanowią „organizacje lub stowarzyszenia o charakterze niekomercyjnym” w rozumieniu tego przepisu.

(1)  Dz.U. C 330 z 2.10.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/17

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 28 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione — Włochy) — postępowania karne przeciwko Alfonsowi Verlezzie i in.

(Sprawy połączone od C-487/17 do C-489/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Dyrektywa 2008/98/WE i decyzja 2000/532/WE - Odpady - Klasyfikacja odpadów jako niebezpiecznych - Odpady, którym można przypisać kody odpowiadające zarówno odpadom niebezpiecznym, jak i odpadom innym niż niebezpieczne)

(2019/C 187/19)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Alfonso Verlezza, Riccardo Traversa, Irene Cocco, Francesco Rando, Carmelina Scaglione, Francesco Rizzi, Antonio Giuliano, Enrico Giuliano, Refecta Srl, E. Giovi Srl, Vetreco Srl, SE.IN Srl

Sentencja

1)

Załącznik III do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylającej niektóre dyrektywy, zmienionej rozporządzeniem Komisji (UE) nr 1357/2014 z dnia 18 grudnia 2014 r., a także załącznik do decyzji Komisji 2000/532/WE z dnia 3 maja 2000 r. zastępującej decyzję 94/3/WE ustanawiającą wykaz odpadów zgodnie z art. 1 lit. a) dyrektywy Rady 75/442/EWG w sprawie odpadów oraz decyzję Rady 94/904/WE ustanawiającą wykaz odpadów niebezpiecznych zgodnie z art. 1 ust. 4 dyrektywy Rady 91/689/EWG w sprawie odpadów niebezpiecznych, zmienionej decyzją Komisji 2014/955/UE z dnia 18 grudnia 2014 r., należy interpretować w ten sposób, że posiadacz odpadów mogących zostać zaklasyfikowane albo pod kodami odpowiadającymi odpadom niebezpiecznym, albo pod kodami odpowiadającymi odpadom innym niż niebezpieczne, lecz których skład nie jest od razu znany, powinien w celu dokonania tej klasyfikacji określić ów skład i poszukiwać niebezpiecznych substancji, których obecności można się tam racjonalnie spodziewać, aby ustalić, czy odpady te mają właściwości niebezpieczne, i może w tym celu korzystać z pobierania próbek, analiz chemicznych i badań przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 440/2008 z dnia 30 maja 2008 r. ustalającym metody badań zgodnie z rozporządzeniem (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1907/2006 w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) lub z innego rodzaju pobierania próbek, analiz chemicznych i badań uznanych na szczeblu międzynarodowym.

2)

Zasadę ostrożności należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji, gdy po przeprowadzeniu oceny ryzyka możliwie kompletnej przy uwzględnieniu szczególnych okoliczności danego przypadku posiadacz odpadów mogących zostać zaklasyfikowane albo pod kodami odpowiadającymi odpadom niebezpiecznym, albo pod kodami odpowiadającymi odpadom innym niż niebezpieczne nie ma praktycznie możliwości stwierdzenia obecności substancji niebezpiecznych lub dokonania oceny właściwości niebezpiecznych danych odpadów, odpady te należy zaklasyfikować jako niebezpieczne.

(1)  Dz.U. C 374 z 6.11.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/18

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 21 marca 2019 r. — Komisja Europejska/Republika Włoska

(Sprawa C-498/17) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 1999/31/WE - Artykuł 14 lit. b) i c) - Składowanie odpadów - Istniejące składowiska odpadów - Naruszenie)

(2019/C 187/20)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Gattinara, F. Thiran i E. Sanfrutos Cano, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, i G. Palatiello, avvocato dello Stato)

Sentencja

1)

Nie przyjmując w odniesieniu do składowisk odpadów położonych w miejscowościach: Avigliano (Serre Le Brecce), Ferrandina (Venita), Genzano di Lucania (Matinella), Latronico (Torre), Lauria (Carpineto), Maratea (Montescuro), Moliterno (Tempa La Guarella), Potenza (dwa składowiska, Montegrosso-Pallareta), Rapolla (Albero in Piano), Roccanova (Serre), Sant’Angelo Le Fratte (Farisi), Campotosto (Reperduso), Capistrello (Trasolero), Francavilla (Valle Anzuca), L’Aquila (Ponte delle Grotte), Andria (D’Oria G. & C.), Canosa (CO.BE.MA), Bisceglie (CO.GE.SER), Andria (F.lli Acquaviva), Trani (BAT Igea), Torviscosa (spółka Caffaro), Atella (Cafaro), Corleto Perticara (Tempa Masone), Marsico Nuovo (Galaino), Matera (La Martella), Pescopagano (Domacchia), Rionero in Volture (Ventaruolo), Salandra (Piano del Governo), San Mauro Forte (Priati), Senise (Palomabara), Tito (Aia dei Monaci), Tito (Valle del Forno), Capestrano (Tirassegno), Castellalto (Colle Coccu), Castelvecchio Calvisio (Termine), Corfinio (Cannucce), Corfinio (Case querceto), Mosciano S. Angelo (Santa Assunta), S. Omero (Ficcadenti), Montecorvino Pugliano (Parapoti), San Bartolomeo in Galdo (Serra Pastore), Trivigano (dawniej Cava Zof) i Torviscosa (de La Valletta), wszystkich koniecznych środków w celu zamknięcia bez zbędnej zwłoki, zgodnie z art. 7 lit. g) i art. 13 dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów, tych spośród składowisk odpadów, które nie uzyskały zezwolenia na dalsze prowadzenie działalności na podstawie art. 8 tej dyrektywy, lub wszystkich koniecznych środków niezbędnych w celu zapewnienia zgodności z ową dyrektywą tych z wymienionych składowisk, które uzyskały zezwolenie na dalszą działalność, bez uszczerbku dla przesłanek określonych w pkt 1 załącznika I do tej samej dyrektywy, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 14 lit. b) i c) dyrektywy 1999/31.

2)

Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 338 z 9.10.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/19

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 27 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy — Polska) — Mariusz Pawlak/Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

(Sprawa C-545/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rynek wewnętrzny usług pocztowych - Dyrektywy 97/67/WE i 2008/6/WE - Artykuł 7 ust. 1 - Pojęcie „wyłącznych lub szczególnych praw w zakresie ustanawiania i świadczenia usług pocztowych” - Artykuł 8 - Prawo państw członkowskich do organizowania usługi przesyłek poleconych stosowanej w procedurach sądowych - Termin do złożenia pisma procesowego w sądzie - Wykładnia prawa krajowego zgodna z prawem Unii - Granice - Skutek bezpośredni, na który powołuje się podmiot będący emanacją państwa członkowskiego w ramach sporu przeciwko jednostce)

(2019/C 187/21)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Najwyższy

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Mariusz Pawlak

Strona przeciwna: Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

Sentencja

1)

Artykuł 7 ust. 1 zdanie pierwsze w związku z art. 8 dyrektywy 97/67/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r., należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisowi prawa krajowego, który uznaje za równoznaczne z wniesieniem pisma procesowego do danego sądu jedynie złożenie takiego pisma w placówce pocztowej jednego operatora wyznaczonego do świadczenia usługi powszechnej, i to bez obiektywnego uzasadnienia opartego na względach porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego.

2)

Organ władzy publicznej uznany za emanację państwa członkowskiego nie może powoływać się na dyrektywę 97/67, zmienioną dyrektywą 2008/6, jako taką, wobec jednostki.

(1)  Dz.U. C 13 z 15.1.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/20

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 27 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus — Finlandia) — postępowanie wszczęte przez Oy Hartwall Ab

(Sprawa C-578/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Znaki towarowe - Dyrektywa 2008/95/WE - Artykuł 2 i art. 3 ust. 1 lit. b) - Odmowa lub unieważnienie rejestracji - Ocena in concreto charakteru odróżniającego - Kwalifikacja znaku towarowego - Wpływ - Kolorowy znak towarowy lub graficzny znak towarowy - Przedstawienie znaku towarowego w formie graficznej - Przesłanki rejestracji - Przedstawienie graficzne niewystarczająco jasne i precyzyjne)

(2019/C 187/22)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu głównym

Oy Hartwall Ab

przy udziale: Patentti- ja rekisterihallitus

Sentencja

1)

Artykuł 2 i art. 3 ust. 1 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych należy interpretować w ten sposób, że wskazana przez zgłaszającego w chwili dokonania zgłoszenia kwalifikacja danego oznaczenia jako „kolorowego znaku towarowego” lub „graficznego znaku towarowego” stanowi istotną okoliczność obok pozostałych okoliczności związanych z określeniem, czy oznaczenie to może stanowić znak towarowy w rozumieniu art. 2 tej dyrektywy, a także czy w danym wypadku ten znak towarowy ma charakter odróżniający w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) wspomnianej dyrektywy, lecz nie zwalnia organu właściwego w dziedzinie znaków towarowych z obowiązku przeprowadzenia całościowej analizy in concreto charakteru odróżniającego rozpatrywanego znaku towarowego, co skutkuje tym, że organ ten nie może odmówić rejestracji danego oznaczenia jako znaku towarowego jedynie ze względu na to, że oznaczenie to nie nabyło charakteru odróżniającego w następstwie używania w odniesieniu do zgłoszonych towarów i usług.

2)

Artykuł 2 dyrektywy 2008/95 należy interpretować w ten sposób, że w okolicznościach takich jak rozpatrywane w postępowaniu głównym stoi on na przeszkodzie rejestracji danego oznaczenia jako znaku towarowego ze względu na istnienie sprzeczności w zgłoszeniu — co powinien zbadać sąd odsyłający.

(1)  Dz.U. C 412 z 4.12.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/21

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 21 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation — Francja) — Henri Pouvin, Marie Dijoux, małżonka H. Pouvina/Electricité de France (EDF)

(Sprawa C-590/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 93/13/EWG - Zakres stosowania - Artykuł 2 lit. b) i c) - Pojęcia „konsumenta” i „przedsiębiorcy” - Sfinansowanie nabycia nieruchomości stanowiącej główne miejsce zamieszkania - Pożyczka na zakup nieruchomości udzielona przez pracodawcę pracownikowi i jego małżonkowi będącemu współpożyczkobiorcą solidarnym)

(2019/C 187/23)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour de cassation

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Henri Pouvin, Marie Dijoux, małżonka H. Pouvina

Strona przeciwna: Electricité de France (EDF)

Sentencja

Artykuł 2 lit. b) dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że pracownika przedsiębiorstwa i jego współmałżonka, którzy zawierają z tym przedsiębiorstwem umowę o kredyt, zasadniczo zastrzeżoną dla członków personelu rzeczonego przedsiębiorstwa, przeznaczoną na sfinansowanie zakupu nieruchomości do celów prywatnych, powinno się uważać za „konsumentów” w rozumieniu tego przepisu.

Artykuł 2 lit. c) dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że owo przedsiębiorstwo należy uznać za „przedsiębiorcę” w rozumieniu tego przepisu, gdy zawiera ono umowę kredytu w ramach swojej działalności handlowej lub zawodowej, nawet jeśli udzielanie kredytów nie stanowi jego głównej działalności.

(1)  Dz.U. C 437 z 18.12.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/21

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 28 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Judicial da Comarca de Lisboa — Portugalia) — Cogeco Communications Inc/Sport TV Portugal SA, Controlinveste-SGPS SA, NOS-SGPS SA

(Sprawa C-637/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 102 TFUE - Zasady równoważności i skuteczności - Dyrektywa 2014/104/UE - Artykuł 9 ust. 1 - Artykuł 10 ust. 2–4 - Artykuły 21 i 22 - Powództwa o odszkodowanie w prawie krajowym za naruszenia przepisów prawa konkurencji państw członkowskich i Unii Europejskiej - Skutki decyzji krajowych - Termin przedawnienia - Transpozycja - Stosowanie w czasie)

(2019/C 187/24)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Judicial da Comarca de Lisboa

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Cogeco Communications Inc

Strona pozwana: Sport TV Portugal SA, Controlinveste-SGPS SA, NOS-SGPS SA

Sentencja

1)

Artykuł 22 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/104/UE z dnia 26 listopada 2014 r. w sprawie niektórych przepisów regulujących dochodzenie roszczeń odszkodowawczych z tytułu naruszenia prawa konkurencji państw członkowskich i Unii Europejskiej, objęte przepisami prawa krajowego, należy interpretować w ten sposób, że dyrektywa ta nie ma zastosowania do sporu w postępowaniu głównym.

2)

Artykuł 102 TFUE oraz zasadę skuteczności należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one uregulowaniu krajowemu, które z jednej strony przewiduje, iż termin przedawnienia w odniesieniu do powództw o odszkodowanie wynosi trzy lata i rozpoczyna bieg w dniu, w którym poszkodowany dowiedział się o swoim prawie do odszkodowania, nawet jeśli osoba odpowiedzialna za naruszenie nie jest znana, a z drugiej strony nie przewiduje możliwości zawieszenia lub przerwania biegu tego terminu w toku postępowania prowadzonego przed krajowym organem ochrony konkurencji.

(1)  Dz.U. C 32 z 29.1.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/22

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 27 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof — Niemcy) — slewo — schlafen leben wohnen GmbH/Sascha Ledowski

(Sprawa C-681/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Ochrona konsumentów - Dyrektywa 2011/83/UE - Artykuł 6 ust. 1 lit. k) oraz art. 16 lit. e) - Umowa zawarta na odległość - Prawo do odstąpienia od umowy - Wyjątki - Pojęcie „zapieczętowanych towarów, które nie nadają się do zwrotu ze względu na ochronę zdrowia lub ze względów higienicznych, a których opakowanie zostało otwarte po dostarczeniu” - Materac, którego ochrona została zdjęta przez konsumenta po dostarczeniu)

(2019/C 187/25)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: slewo — schlafen leben wohnen GmbH

Strona pozwana: Sascha Ledowski

Sentencja

Artykuł 16 lit. e) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniającej dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającej dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, należy interpretować w ten sposób, że zakresem pojęcia „zapieczętowanych towarów, które nie nadają się do zwrotu ze względu na ochronę zdrowia lub ze względów higienicznych, [a] których opakowanie zostało otwarte po dostarczeniu” w rozumieniu tego przepisu nie jest objęty towar taki jak materac, którego ochrona została zdjęta przez konsumenta po jego dostarczeniu.

(1)  Dz.U. C 112 z 26.3.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/23

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 21 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato — Włochy) — Unareti SpA/Ministero dello Sviluppo Economico i in.

(Sprawa C-702/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rynek wewnętrzny gazu ziemnego - Koncesja na świadczenie publicznych usług w dziedzinie dystrybucji - Wcześniejsze rozwiązanie koncesji z upływem okresu przejściowego - Zwrot należny byłym koncesjonariuszom od koncesjonariusza wchodzącego na rynek - Zasada pewności prawa)

(2019/C 187/26)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Unareti SpA

Strona pozwana: Ministero dello Sviluppo Economico, Presidenza del Consiglio dei Ministri — Dipartimento per gli Affari Regionali, Autorità Garante per l’Energia Elettrica il Gas e il Sistema Idrico — Sede di Milano, Presidenza del Consiglio dei Ministri — Conferenza Stato Regioni ed Unificata, Ministero per gli affari regionali, Dipartimento per gli affari regionali e le autonomie, Conferenza Unificata Stato Regioni e Enti Locali

Sentencja

Prawo Unii w dziedzinie koncesji na świadczenie usług publicznych w świetle zasady pewności prawa należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ono na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak będące przedmiotem postępowania głównego, zmieniającemu ramy normatywne dla obliczenia zwrotu, do którego uprawnieni są posiadacze koncesji na dystrybucję gazu ziemnego udzielonych bez przeprowadzenia postępowania przetargowego ze względu na wcześniejsze rozwiązanie wspomnianych koncesji w celu udzielenia nowych koncesji po przeprowadzeniu postępowania przetargowego.

(1)  Dz.U. C 112 z 26.3.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/24

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 28 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tallinna Ringkonnakohus — Estonia) — AS Tallinna Vesi/Keskkonnaamet

(Sprawa C-60/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Odpady - Dyrektywa 2008/98/WE - Ponowne użycie i odzysk odpadów - Ścisłe kryteria dotyczące zniesienia statusu odpadu w odniesieniu do osadów ściekowych po operacji odzysku - Brak kryteriów określonych na poziomie Unii Europejskiej lub na poziomie krajowym)

(2019/C 187/27)

Język postępowania: estoński

Sąd odsyłający

Tallinna Ringkonnakohus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: AS Tallinna Vesi

Strona pozwana: Keskkonnaamet

przy udziale: Keskkonnaministeerium

Sentencja

Artykuł 6 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylającej niektóre dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że:

—

nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak rozpatrywane w sprawie głównej, na mocy którego — jeśli nie określono na poziomie Unii Europejskiej żadnego kryterium ustalania utraty statusu odpadu w odniesieniu do określonego rodzaju odpadów — utrata takiego statusu jest uzależniona od istnienia kryteriów określonych na podstawie ogólnie obowiązującego krajowego aktu prawnego dotyczącego tego rodzaju odpadów, oraz

—

nie umożliwia on posiadaczowi odpadów w okolicznościach takich jak rozpatrywane w sprawie głównej żądania od właściwego organu państwa członkowskiego lub od sądu tego państwa członkowskiego stwierdzenia utraty statusu odpadu.

(1)  Dz.U. C 142 z 23.4.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/25

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba izba) z dnia 28 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato — Włochy) — Idi Srl/Arcadis — Agenzia Regionale Campana Difesa Suolo

(Sprawa C-101/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Koordynacja procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi - Dyrektywa 2004/18/WE - Artykuł 45 ust. 2 akapit pierwszy lit. b) - Sytuacja podmiotowa kandydata lub oferenta - Możliwość wykluczenia przez państwa członkowskie z udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego wykonawcy objętego postępowaniem układowym - Uregulowanie krajowe przewidujące wykluczenie osób, wobec których „toczy się” postępowanie układowe, chyba że w planie restrukturyzacyjnym przewidziano kontynuowanie działalności - Wykonawca, który złożył wniosek o otwarcie postępowania układowego, zastrzegając sobie możliwość przedstawienia planu przewidującego kontynuowanie działalności)

(2019/C 187/28)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Idi Srl

Strona pozwana: Arcadis — Agenzia Regionale Campana Difesa Suolo

przy udziale: Regione Campania

Sentencja

Artykuł 45 ust. 2 akapit pierwszy lit. b) dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie obowiązywaniu uregulowania krajowego, takiego jak to rozpatrywane w postępowaniu głównym, które dopuszcza wykluczenie z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego wykonawcy, który na dzień wydania decyzji o wykluczeniu złożył wniosek o otwarcie postępowania układowego, zastrzegając sobie prawo przedłożenia planu przewidującego kontynuację działalności.

(1)  Dz.U. C 166 z 14.5.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/26

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom — Zjednoczone Królestwo) — SM/Entry Clearance Officer, UK Visa Section

(Sprawa C-129/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Obywatelstwo Unii Europejskiej - Prawo obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich - Dyrektywa 2004/38/WE - Członkowie rodziny obywatela Unii - Artykuł 2 pkt 2 lit. c) - Pojęcie „bezpośredniego zstępnego” - Dziecko pozostające pod stałą opieką prawną w ramach algierskiego systemu kafali (oddanie na wychowanie) - Artykuł 3 ust. 2 lit. a) - Inni członkowie rodziny - Artykuł 7, art. 24 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Życie rodzinne - Najlepszy interes dziecka)

(2019/C 187/29)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Supreme Court of the United Kingdom

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SM

Strona pozwana: Entry Clearance Officer, UK Visa Section

przy udziale: Coram Children’s Legal Centre (CCLC), AIRE Centre

Sentencja

Zawarte w art. 2 pkt 2 lit. c) dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG, pojęcie „bezpośredniego zstępnego” obywatela Unii należy interpretować w ten sposób, że nie obejmuje ono dziecka umieszczonego pod stałą opieką prawną obywatela Unii w ramach algierskiej kafali, ponieważ to umieszczenie nie stwarza między nimi żadnej więzi pokrewieństwa.

Jednak do właściwych organów krajowych należy ułatwienie wjazdu i pobytu takiego dziecka jako innego członka rodziny obywatela Unii zgodnie z art. 3 ust. 2 lit. a) tej dyrektywy, w świetle art. 7 i art. 24 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, poprzez przeprowadzenie zrównoważonej i racjonalnej oceny wszystkich aktualnych i stosownych okoliczności danego przypadku, uwzględniającej różne wchodzące w grę interesy, a w szczególności najlepszy interes danego dziecka. W przypadku gdyby po przeprowadzeniu tej oceny zostało ustalone, że dziecko i jego opiekun, obywatel Unii, prowadzą prawdziwe życie rodzinne i że to dziecko jest zależne od swoich opiekunów, wymogi związane z prawem podstawowym do poszanowania życia rodzinnego, w związku z obowiązkiem uwzględnienia najlepszego interesu dziecka, przemawiają co do zasady za przyznaniem wspomnianemu dziecku prawa wjazdu i pobytu, aby umożliwić mu życie ze swym opiekunem w przyjmującym państwie członkowskim tego ostatniego.

(1)  Dz.U. C 134 z 16.4.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/27

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 28 marca 2019 r. — River Kwai International Food Industry Co. Ltd/Association européenne des transformateurs de maïs doux (AETMD), Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska

(Sprawa C-144/18 P) (1)

(Odwołanie - Dumping - Ostateczne cło antydumpingowe na przywozie określonej przetworzonej lub zakonserwowanej kukurydzy cukrowej w postaci ziaren pochodzącej z Tajlandii - Przegląd okresowy przeprowadzony na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009)

(2019/C 187/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: River Kwai International Food Industry Co. Ltd (przedstawiciele: F. Graafsma i J. Cornelis, advocaten)

Druga strona postępowania: Association européenne des transformateurs de maïs doux (AETMD) (przedstawiciele: A. Willems i C. Zimmermann, avocats, oraz S. De Knop, advocaat), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciel: S. Boelaert, pełnomocnik), Komisja Europejska (przedstawiciele: J.F. Brakeland i A. Demeneix, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

River Kwai International Food Industry Co. Ltd pokrywa, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Association européenne des transformateurs de maïs doux (AETMD) oraz Radę Unii Europejskiej.

3)

Komisja Europejska ponosi własne koszty.

(1)  Dz.U. C 142 z 23.4.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/27

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 27 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d’appel de Mons — Belgia) — Mydibel SA/État belge

(Sprawa C-201/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Harmonizacja ustawodawstw podatkowych - Odliczenie podatku naliczonego - Nieruchomości nabyte jako dobra inwestycyjne - Sprzedaż i leasing zwrotny (sale and lease back) - Korekta odliczeń VAT - Zasada neutralności VAT - Zasada równego traktowania)

(2019/C 187/31)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d’appel de Mons

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: Mydibel SA

Druga strona postępowania: État belge

Sentencja

1)

Z zastrzeżeniem weryfikacji przez sąd odsyłający istotnych elementów stanu faktycznego i krajowych ram prawnych art. 184, 185, 187 i 188 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2009/162/UE z dnia 22 grudnia 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że nie ustanawiają one obowiązku korekty podatku od wartości dodanej (VAT) obciążającego nieruchomość, który został wstępnie prawidłowo odliczony, w przypadku gdy nieruchomość ta była przedmiotem niepodlegającej opodatkowaniu VAT transakcji sale and lease back (sprzedaż i leasing zwrotny) w okolicznościach takich jak okoliczności rozpatrywane w postępowaniu głównym.

2)

Interpretowanie art. 184, 185, 187 i 188 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2009/162, w taki sposób, iż ustanawiają one obowiązek korekty wstępnie odliczonego podatku od wartości dodanej (VAT) w okolicznościach takich jak okoliczności rozpatrywane w postępowaniu głównym, jest zgodne z zasadami neutralności VAT i równego traktowania.

(1)  Dz.U. C 182 z 28.5.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/28

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 21 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale ordinario di Udine — Włochy) — Tecnoservice Int. Srl, w upadłości/Poste Italiane SpA

(Sprawa C-245/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Usługi płatnicze w ramach rynku wewnętrznego - Dyrektywa 2007/64/WE - Artykuł 74 ust. 2 - Zlecenie płatnicze przelewu - Nieprawidłowy unikatowy identyfikator podany przez płatnika - Wykonanie transakcji płatniczej na podstawie unikatowego identyfikatora - Odpowiedzialność dostawcy usług płatniczych odbiorcy)

(2019/C 187/32)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale ordinario di Udine

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Tecnoservice Int. Srl, w upadłości

Strona pozwana: Poste Italiane SpA

Sentencja

Artykuł 74 ust. 2 dyrektywy 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego zmieniającej dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE i 2006/48/WE i uchylającej dyrektywę 97/5/WE należy interpretować w ten sposób, że gdy zlecenie płatnicze zostaje wykonane zgodnie z podanym przez użytkownika usług płatniczych unikatowym identyfikatorem, który nie odpowiada nazwie odbiorcy wskazanego przez tegoż użytkownika, przewidziane przez ten przepis ograniczenie odpowiedzialności dostawcy usług płatniczych stosuje się zarówno do dostawcy usług płatniczych płatnika, jak i do dostawcy usług płatniczych odbiorcy.

(1)  Dz.U. C 249 z 16.7.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/29

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud — Czechy) — Milan Vinš/Odvolací finanční ředitelství

(Sprawa C-275/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólny system podatku od wartości dodanej - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 131 i art. 146 ust. 1 lit. a) - Zwolnienie dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych poza Unię Europejską - Przesłanka zwolnienia ustanowiona w prawie krajowym - Objęcie towarów określoną procedurą celną - Dowód objęcia procedurą wywozu)

(2019/C 187/33)

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Nejvyšší správní soud

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Milan Vinš

Strona przeciwna: Odvolací finanční ředitelství

Sentencja

Artykuł 146 ust. 1 lit. a) w związku z art. 131 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego uzależniał zwolnienie z podatku od wartości dodanej przewidziane dla towarów przeznaczonych do wywozu poza terytorium Unii Europejskiej od przesłanki, aby towary te zostały objęte procedurą celną wywozu, w sytuacji, w której jest bezsporne, że zostały spełnione materialnoprawne przesłanki zwolnienia, w tym w szczególności przesłanka faktycznego wyprowadzenia danych towarów z terytorium Unii.

(1)  Dz.U. C 221 z 25.6.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/30

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 21 marca 2019 r. — Eco-Bat Technologies Ltd, Berzelius Metall GmbH, Société traitements chimiques des métaux/Komisja Europejska

(Sprawa C-312/18 P) (1)

(Odwołanie - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek recyklingu akumulatorów samochodowych - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i nakładająca grzywny - Decyzja w sprawie sprostowania dodająca wartość zakupów dokonanych przez adresatów, którą pominięto w decyzji początkowej - Termin do wniesienia skargi - Rozpoczęcie biegu terminu - Przekroczenie terminu - Niedopuszczalność)

(2019/C 187/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Eco-Bat Technologies Ltd, Berzelius Metall GmbH, Société traitements chimiques des métaux (przedstawiciele: M. Brealey QC, I. Vandenborre, advocaat, S. Dionnet, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Conte, I. Rogalski, J. Szczodrowski i F. van Schaik, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje odrzucone.

2)

Eco-Bat Technologies Ltd, Berzelius Metall GmbH i Société traitements chimiques des métaux (STCM) zostają obciążone kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 231 z 2.7.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/30

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Cluj (Rumunia) w dniu 1 lutego 2019 r. — NG, OH/SC Banca Transilvania SA

(Sprawa C-81/19)

(2019/C 187/35)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Cluj

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: NG, OH

Strona pozwana: SC Banca Transilvania SA

Pytania prejudycjalne

1)

Czy wykładni art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG (1) należy dokonywać w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, aby postanowienie umowne, które zawiera normę względnie obowiązującą, od której strony mogły odstąpić, lecz w rzeczywistości nie uczyniły tego z powodu braku negocjacji, tak jak w niniejszym przypadku analizowanym w odniesieniu do postanowienia wymagającego spłaty kredytu w walucie obcej, w której został on udzielony, było zbadane pod kątem jego nieuczciwego charakteru?

2)

Czy w sytuacji, w której przy udzielaniu kredytu w walucie obcej konsumentom nie przedstawiono obliczeń/szacunków dotyczących ekonomicznych skutków, jakie niosłyby ze sobą jakiekolwiek wahania kursów walutowych w odniesieniu do ogólnych zobowiązań płatniczych wynikających z umowy, można zasadnie utrzymywać, że takie postanowienie, zgodnie z którym ryzyko walutowe ponosi w całości konsument (zgodnie z zasadą nominalizmu), jest jasne i zrozumiałe oraz że sprzedawca lub dostawca/bank w dobrej wierze wywiązał się z obowiązku udzielenia informacji drugiej stronie umowy, jeśli maksymalny pułap zadłużenia konsumentów ustanowiony przez Banca Națională a României (narodowy bank Rumunii) został obliczony na podstawie kursu walutowego obowiązującego w dniu przyznania kredytu?

3)

Czy dyrektywa 93/13/EWG i dotyczące jej orzecznictwo oraz zasada skuteczności stoją na przeszkodzie utrzymaniu w niezmienionej formie umowy po stwierdzeniu nieuczciwego charakteru postanowienia umownego dotyczącego ponoszenia ryzyka kursowego? Jaka zmiana umożliwiłaby odstąpienie od stosowania nieuczciwego postanowienia i poszanowanie zasady skuteczności?

(1)  Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s. 29).

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/31

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Olt (Rumunia) w dniu 5 lutego 2019 r. — Asociația „Forumul Judecătorilor Din România”/Inspecția Judiciară

(Sprawa C-83/19)

(2019/C 187/36)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul Olt

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Asociația „Forumul Judecătorilor din România”

Strona pozwana: Inspecția Judiciară

Pytania prejudycjalne

1)

Czy mechanizm współpracy i weryfikacji (MWiW), ustanowiony decyzją Komisji 2006/928/WE z dnia 13 grudnia 2006 r. (1), należy uznawać za akt przyjęty przez instytucję Unii w rozumieniu art. 267 TFUE, który może być przedmiotem wykładni dokonywanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej?

2)

Czy treść, charakter i czas obowiązywania mechanizmu współpracy i weryfikacji (MWiW), ustanowionego decyzją Komisji 2006/928/WE z dnia 13 grudnia 2006 r., są objęte zakresem stosowania Traktatu o przystąpieniu Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej, podpisanego przez Rumunię w Luksemburgu w dniu 25 kwietnia 2005 r.? Czy wymogi sformułowane w sprawozdaniach sporządzanych w ramach tego mechanizmu są dla Rumunii wiążące?

3)

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nakłada on na państwa członkowskie obowiązek ustanowienia środków niezbędnych do zapewnienia skutecznej ochrony sądowej w dziedzinach objętych prawem Unii, a mianowicie gwarancji niezależnych postępowań dyscyplinarnych dla sędziów rumuńskich, eliminujących wszelkie ryzyko związane z wpływem politycznym na przebieg takich postępowań, takie jak bezpośrednie mianowanie przez rząd kierownictwa Inspecția Judiciară (Inspekcji Sądowej, Rumunia), nawet na zasadzie tymczasowości?

4)

Czy art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że państwa członkowskie muszą przestrzegać kryteriów praworządności, wymaganych również w sprawozdaniach sporządzanych w ramach mechanizmu współpracy i weryfikacji (MWiW), ustanowionego decyzją Komisji 2006/928/WE z dnia 13 grudnia 2006 r., w przypadku procedur bezpośredniego mianowania przez rząd kierownictwa Inspecția Judiciară (Inspekcji Sądowej, Rumunia), nawet na zasadzie tymczasowości?

(1)  Decyzja Komisji 2006/928/WE z dnia 13 grudnia 2006 r. ustanawiająca mechanizm współpracy i weryfikacji postępów Rumunii w realizacji niektórych szczególnych założeń w dziedzinie reformy systemu sądownictwa i walki z korupcją (Dz.U. 2006, L 354, s. 56).

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/32

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Pitești (Rumunia) w dniu 18 lutego 2019 r. — Asociația „Forumul Judecătorilor din România”, Asociația „Mișcarea pentru Apărarea Statutului Procurorilor”/Consiliul Superior al Magistraturii

(Sprawa C-127/19)

(2019/C 187/37)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Pitești

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Asociația „Forumul Judecătorilor din România”, Asociația „Mișcarea pentru Apărarea Statutului Procurorilor”

Strona pozwana: Consiliul Superior al Magistraturii

Pytania prejudycjalne

1)

Czy mechanizm współpracy i weryfikacji (MWiW), ustanowiony decyzją Komisji 2006/928/WE z dnia 13 grudnia 2006 r. (1), należy uznawać za akt przyjęty przez instytucję Unii w rozumieniu art. 267 TFUE, który może być przedmiotem wykładni dokonywanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej?

2)

Czy treść, charakter i czas obowiązywania mechanizmu współpracy i weryfikacji (MWiW), ustanowionego decyzją Komisji 2006/928/WE z dnia 13 grudnia 2006 r., są objęte zakresem stosowania Traktatu o przystąpieniu Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej, podpisanego przez Rumunię w Luksemburgu w dniu 25 kwietnia 2005 r.? Czy wymogi sformułowane w sprawozdaniach sporządzanych w ramach tego mechanizmu są dla Rumunii wiążące?

3)

Czy art. 2 w związku z art. 4 ust. 3 TUE należy interpretować w ten sposób, że ciążący na Rumunii obowiązek przestrzegania wymogów ustanowionych w sprawozdaniach sporządzanych w ramach mechanizmu współpracy i weryfikacji (MWiW) ustanowionego decyzją Komisji 2006/928/WE z dnia 13 grudnia 2006 r. mieści się w zakresie obowiązku przestrzegania przez państwo członkowskie zasad państwa prawa?

4)

Czy art. 2 TUE, a w szczególności obowiązek poszanowania wartości państwa prawa, sprzeciwia się, ze względu na możliwość pośredniego wywierania nacisku na sędziów, ustawodawstwu, na mocy którego w ramach prokuratury przy Înalta Curte de Casație și Justiție (wysokim trybunale kasacyjnym i sprawiedliwości, Rumunia) tworzona i organizowana jest sekcja odpowiedzialna za prowadzenie dochodzeń w sprawach przestępstw popełnionych w ramach systemu sądownictwa?

5)

Czy zasada niezawisłości sądów ustanowiona w art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zgodnie z jej wykładnią dokonaną w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (wyrok z dnia 27 lutego 2018 r., Associazione Sindical dos Juízes Portugues, C-64/16, EU:C:2018:117), sprzeciwia się utworzeniu w ramach prokuratury przy Înalta Curte de Casație și Justiție (wysokim trybunale kasacyjnym i sprawiedliwości) sekcji odpowiedzialnej za prowadzenie dochodzeń w sprawach przestępstw popełnionych w ramach systemu sądownictwa, jeśli wziąć pod uwagę procedury powoływania i odwoływania prokuratorów zatrudnionych w tej sekcji, zasady pełnienia przez nich funkcji w ramach tej sekcji, a także sposób, w jaki ustanawiana jest jej właściwość w związku z niewielką liczbą stanowisk w tej sekcji?

(1)  Decyzja Komisji 2006/928/WE z dnia 13 grudnia 2006 r. ustanawiająca mechanizm współpracy i weryfikacji postępów Rumunii w realizacji niektórych szczególnych założeń w dziedzinie reformy systemu sądownictwa i walki z korupcją (Dz.U. 2006, L 354, s. 56).

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/33

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 20 lutego 2019 r. — DY

(Sprawa C-138/19)

(2019/C 187/38)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: DY

Organ, którego działania skarga: Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld

Uczestnik postępowania: Finanzpolizei

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 56 TFUE i dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (1) oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE (2) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który przewiduje bardzo wysokie grzywny, w szczególności wysokie kary minimalne nakładane łącznie na danego pracownika, za naruszenie formalnych obowiązków w przypadku transgranicznego zatrudnienia pracowników, takich jak brak utrzymywania dokumentów dotyczących wynagrodzeń lub brak zawiadomienia centralnego urzędu koordynacji (zawiadomienia ZKO)?

2)

W wypadku nieudzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej:

Czy art. 56 TFUE i dyrektywę 96/71/WE oraz dyrektywę 2014/67/UE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie nakładaniu kumulatywnych grzywien za naruszenie obowiązków formalnych w przypadku transgranicznego zatrudnienia pracowników bez bezwzględnej górnej granicy?

3)

Czy art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które w wypadku przedwczesnego zakończenia lub przerwania tymczasowej działalności w państwie przyjmującym przewidują obowiązkowe powiadomienie o zmianie ZKO?

4)

W wypadku udzielenia na pytanie trzecie odpowiedzi przeczącej:

Czy art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które nie przewidują odpowiedniego terminu na zgłoszenie zmiany?

5)

Czy art. 56 TFUE i art. 9 dyrektywy 2014/67/UE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które przewidują, że późniejsze przedłożenie odpowiednich i istotnych dokumentów w rozsądnym terminie nie spełnia wymogu udostępnienia dokumentów?

6)

Czy art. 56 TFUE i art. 9 dyrektywy 2014/67/UE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które nakładają na zagranicznego usługodawcę obowiązek przedstawienia dokumentów wykraczających poza zakres dokumentów, o których mowa w art. 9 dyrektywy 2014/67/UE i które nie są ani istotne, ani właściwe, i które nie są określone w prawie krajowym, takich jak na przykład: rejestry płac, arkusze kont płac, listy płac, zaświadczenia o potrąceniu podatku, rejestracja i wyrejestrowanie, ubezpieczenie zdrowotne, rejestracja i dodatkowe listy rozliczeniowe, dokumenty związane z klasyfikacją płac, zaświadczenia?

(1)  Dz.U. 1997, L 18, s. 1.

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, zmieniająca rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym (Dz.U. 2014, L 159, s. 11).

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/34

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 20 lutego 2019 r. — DY

(Sprawa C-139/19)

(2019/C 187/39)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: DY

Organ, którego działania skarga: Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld

Uczestnik postępowania: Finanzpolizei

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 56 TFUE i dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (1) oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE (2) należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który przewiduje bardzo wysokie grzywny, w szczególności wysokie kary minimalne nakładane łącznie na danego pracownika, za naruszenie formalnych obowiązków w przypadku transgranicznego zatrudnienia pracowników, takich jak brak utrzymywania dokumentów dotyczących wynagrodzeń lub brak zawiadomienia centralnego urzędu koordynacji (zawiadomienia ZKO)?

2)

W wypadku nieudzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej:

Czy art. 56 TFUE i dyrektywę 96/71/WE oraz dyrektywę 2014/67/UE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie nakładaniu kumulatywnych grzywien za naruszenie obowiązków formalnych w przypadku transgranicznego zatrudnienia pracowników bez bezwzględnej górnej granicy?

3)

Czy art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które w wypadku przedwczesnego zakończenia lub przerwania tymczasowej działalności w państwie przyjmującym przewidują obowiązkowe powiadomienie o zmianie ZKO?

4)

W wypadku udzielenia na pytanie trzecie odpowiedzi przeczącej:

Czy art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które nie przewidują odpowiedniego terminu na zgłoszenie zmiany?

5)

Czy art. 56 TFUE i art. 9 dyrektywy 2014/67/UE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które przewidują, że późniejsze przedłożenie odpowiednich i istotnych dokumentów w rozsądnym terminie nie spełnia wymogu udostępnienia dokumentów?

6)

Czy art. 56 TFUE i art. 9 dyrektywy 2014/67/UE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które nakładają na zagranicznego usługodawcę obowiązek przedstawienia dokumentów wykraczających poza zakres dokumentów, o których mowa w art. 9 dyrektywy 2014/67/UE i które nie są ani istotne, ani właściwe, i które nie są określone w prawie krajowym, takich jak na przykład: rejestry płac, arkusze kont płac, listy płac, zaświadczenia o potrąceniu podatku, rejestracja i wyrejestrowanie, ubezpieczenie zdrowotne, rejestracja i dodatkowe listy rozliczeniowe, dokumenty związane z klasyfikacją płac, zaświadczenia?

(1)  Dz.U. 1997, L 18, s. 1.

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, zmieniająca rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym (Dz.U. 2014, L 159, s.11).

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/36

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 20 lutego 2019 r. — EX

(Sprawa C-140/19)

(2019/C 187/40)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: EX

Organ, którego działania skarga: Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld

Uczestnik postępowania: Finanzpolizei

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 56 TFUE i dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (1) oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE (2) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który przewiduje bardzo wysokie grzywny, w szczególności wysokie kary minimalne nakładane łącznie na danego pracownika, za naruszenie formalnych obowiązków w przypadku transgranicznego zatrudnienia pracowników, takich jak brak utrzymywania dokumentów dotyczących wynagrodzeń lub brak zawiadomienia centralnego urzędu koordynacji (zawiadomienia ZKO)?

2)

W wypadku nieudzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej:

Czy art. 56 TFUE i dyrektywę 96/71/WE oraz dyrektywę 2014/67/UE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie nakładaniu kumulatywnych grzywien za naruszenie obowiązków formalnych w przypadku transgranicznego zatrudnienia pracowników bez bezwzględnej górnej granicy?

3)

Czy art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które w wypadku przedwczesnego zakończenia lub przerwania tymczasowej działalności w państwie przyjmującym przewidują obowiązkowe powiadomienie o zmianie ZKO?

4)

W wypadku udzielenia na pytanie trzecie odpowiedzi przeczącej:

Czy art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które nie przewidują odpowiedniego terminu na zgłoszenie zmiany?

5)

Czy art. 56 TFUE i art. 9 dyrektywy 2014/67/UE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które przewidują, że późniejsze przedłożenie odpowiednich i istotnych dokumentów w rozsądnym terminie nie spełnia wymogu udostępnienia dokumentów?

6)

Czy art. 56 TFUE i art. 9 dyrektywy 2014/67/UE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które nakładają na zagranicznego usługodawcę obowiązek przedstawienia dokumentów wykraczających poza zakres dokumentów, o których mowa w art. 9 dyrektywy 2014/67/UE i które nie są ani istotne, ani właściwe, i które nie są określone w prawie krajowym, takich jak na przykład: rejestry płac, arkusze kont płac, listy płac, zaświadczenia o potrąceniu podatku, rejestracja i wyrejestrowanie, ubezpieczenie zdrowotne, rejestracja i dodatkowe listy rozliczeniowe, dokumenty związane z klasyfikacją płac, zaświadczenia?

(1)  Dz.U. 1997, L 18, s.1.

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, zmieniająca rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym (Dz.U. 2014, L 159, s.11).

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/37

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 20 lutego 2019 r. — EX

(Sprawa C-141/19)

(2019/C 187/41)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: EX

Organ, którego działania skarga: Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld

Uczestnik postępowania: Finanzpolizei

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 56 TFUE i dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (1) oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE (2) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który przewiduje bardzo wysokie grzywny, w szczególności wysokie kary minimalne nakładane łącznie na danego pracownika, za naruszenie formalnych obowiązków w przypadku transgranicznego zatrudnienia pracowników, takich jak brak utrzymywania dokumentów dotyczących wynagrodzeń lub brak zawiadomienia centralnego urzędu koordynacji (zawiadomienia ZKO)?

2)

W wypadku nieudzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej:

Czy art. 56 TFUE i dyrektywę 96/71/WE oraz dyrektywę 2014/67/UE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie nakładaniu kumulatywnych grzywien za naruszenie obowiązków formalnych w przypadku transgranicznego zatrudnienia pracowników bez bezwzględnej górnej granicy?

3)

Czy art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które w wypadku przedwczesnego zakończenia lub przerwania tymczasowej działalności w państwie przyjmującym przewidują obowiązkowe powiadomienie o zmianie ZKO?

4)

W wypadku udzielenia na pytanie trzecie odpowiedzi przeczącej:

Czy art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które nie przewidują odpowiedniego terminu na zgłoszenie zmiany?

5)

Czy art. 56 TFUE i art. 9 dyrektywy 2014/67/UE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które przewidują, że późniejsze przedłożenie odpowiednich i istotnych dokumentów w rozsądnym terminie nie spełnia wymogu udostępnienia dokumentów?

6)

Czy art. 56 TFUE i art. 9 dyrektywy 2014/67/UE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które nakładają na zagranicznego usługodawcę obowiązek przedstawienia dokumentów wykraczających poza zakres dokumentów, o których mowa w art. 9 dyrektywy 2014/67/UE i które nie są ani istotne, ani właściwe, i które nie są określone w prawie krajowym, takich jak na przykład: rejestry płac, arkusze kont płac, listy płac, zaświadczenia o potrąceniu podatku, rejestracja i wyrejestrowanie, ubezpieczenie zdrowotne, rejestracja i dodatkowe listy rozliczeniowe, dokumenty związane z klasyfikacją płac, zaświadczenia?

(1)  Dz.U. 1997, L 18, s. 1.

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, zmieniająca rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym (Dz.U. 2014, L 159, s. 11).

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/38

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel București (Rumunia) w dniu 26 lutego 2019 r. — Hecta Viticol SRL/Agenția Națională de Administrare Fiscală (ANAF) — Direcția Generală de Soluționare a Contestațiilor, Biroul Vamal de Interior Buzău, Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice Galați

(Sprawa C-184/19)

(2019/C 187/42)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel București

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Hecta Viticol SRL

Strona przeciwna: Agenția Națională de Administrare Fiscală (ANAF) — Direcția Generală de Soluționare a Contestațiilor, Biroul Vamal de Interior Buzău, Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice Galați

Pytania prejudycjalne

1)

Czy przepisy art. 7, 11 [i] 15 dyrektywy Rady 92/83/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych (1) oraz przepisy art. 5 dyrektywy Rady 92/84/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie zbliżenia stawek podatku akcyzowego dla alkoholu i napojów alkoholowych (2) stoją na przeszkodzie przepisom art. I pkt 21 i art. IV ust. 1 dekretu z mocą ustawy nr 54/2010 z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącego niektórych środków zwalczania unikania opodatkowania?

2)

Czy zasada pewności prawa i zasada uzasadnionej ochrony stoją na przeszkodzie normie zawartej w art. I pkt 21 oraz w art. IV ust. 1 dekretu z mocą ustawy nr 54/2010 z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącego niektórych środków zwalczania unikania opodatkowania w zakresie, w jakim wprowadza ona zmianę stawki podatku akcyzowego na przefermentowane napoje niemusujące, inne niż piwo i wino?

(1)  Dz.U. 1992, L 316, s. 21.

(2)  Dz.U. 1992, L 316, s. 29.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/39

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-527/17, De Loecker/ESDZ, wniesione w dniu 22 lutego 2019 r. przez Europejską Służbę Działań Zewnętrznych

(Sprawa C-187/19 P)

(2019/C 187/43)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Europejska Służba Działań Zewnętrznych (przedstawiciele: S. Marquardt, R. Spac, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Stéphane De Loecker

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie zaskarżonego wyroku;

—

oddalenie skargi jako bezzasadnej w zakresie, w jakim dotyczy ona żądania stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 10 października 2016 r. o oddaleniu skargi dotyczącej mobbingu, skierowanej przeciwko ówczesnemu Chief Operating Officer ESDZ;

—

obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie jest skierowane przeciwko pkt 57, 58 i 65 zaskarżonego wyroku. Zdaniem ESDZ Sąd naruszył prawo poprzez stwierdzenie w pkt 65 swego wyroku, że ESDZ nie wykonała prawidłowo wyroku z dnia 16 grudnia 2015 r., De Loecker/ESDZ (F-34/15), i naruszyła prawo skarżącego do bycia wysłuchanym poprzez zaniechanie jego wysłuchania w ramach wstępnej analizy poprzedzającej wszczęcie dochodzenia administracyjnego.

W tym kontekście ESDZ twierdzi, że Sąd naruszył prawo przy ocenie okoliczności faktycznych sprawy poprzez przeinaczenie prowadzonego postępowania i pominięcie faktu, że ESDZ wysłuchała skarżącego, dając mu możliwość przedstawienia wszelkich elementów uzupełniających jego pierwotną skargę, przed przedłożeniem akt sprawy służbom Komisji do celów przeprowadzenia dochodzenia wstępnego.

Poza tym wyrok De Loecker/SEAE (F-34/15) został błędnie zinterpretowany w ten sposób, że nakłada on na ESDZ obowiązek wysłuchania skarżącego już na etapie postepowania wstępnego (pkt 55–57 zaskarżonego wyroku).

Wreszcie, ESDZ twierdzi, że Sąd popełnił błąd w ocenie w zakresie postępowania poprzez zastosowanie do niniejszej sprawy wniosków z wyroku z dnia 14 lutego 2017 r., Kerstens/Komisja (T-270/16 P) (przytoczonego w pkt 58 zaskarżonego wyroku). Sąd nie uwzględnił faktu, że w niniejszej sprawie chodzi tylko o analizę wstępną, a nie o dochodzenie administracyjne.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/40

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel București (Rumunia) w dniu 28 lutego 2019 r. — PJ/QK

(Sprawa C-195/19)

(2019/C 187/44)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel București

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: PJ

Strona pozwana: QK

Pytania prejudycjalne

1)

Czy mechanizm współpracy i weryfikacji (MWiW) ustanowiony decyzją Komisji 2006/928/WE z dnia 13 grudnia 2006 r. (1) oraz wymogi ustanowione w sprawozdaniach sporządzanych w ramach tego mechanizmu są dla Rumunii wiążące?

2)

Czy art. 67 ust. 1 TFUE oraz art. 2 zdanie pierwsze i art. 9 zdanie pierwsze TUE sprzeciwiają się uregulowaniu krajowemu ustanawiającemu sekcję prokuratury, która ma wyłączną właściwość do prowadzenia dochodzeń w sprawach dotyczących wszelkiego rodzaju przestępstw popełnionych przez sędziów lub prokuratorów?

3)

Czy zasada pierwszeństwa prawa europejskiego, wyrażona w wyroku z dnia 15 lipca 1964 r., Costa, 6/64, EU:C:1964:66, oraz w późniejszym utrwalonym orzecznictwie Trybunału, sprzeciwia się uregulowaniu krajowemu, które zezwala instytucji polityczno-sądowniczej, takiej jak Curtea Constituțională a României (rumuński trybunał konstytucyjny), na dopuszczanie się naruszeń powyższej zasady w drodze orzeczeń, które nie podlegają zaskarżeniu?

(1)  Decyzji Komisji 2006/928/WE z dnia 13 grudnia 2006 r. w sprawie ustanowienia mechanizmu współpracy i weryfikacji postępów Rumunii w realizacji określonych założeń w zakresie reformy systemu sądownictwa oraz walki z korupcją (Dz.U. 2006, L 354, s. 56).

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/41

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Miskolci Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Węgry) w dniu 6 marca 2019 r. — UO/Készenléti Rendőrség

(Sprawa C-211/19)

(2019/C 187/45)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Miskolci Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UO

Strona pozwana: Készenléti Rendőrség

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 1 ust. 3 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (1) należy interpretować w ten sposób, że podmiotowy zakres stosowania tej dyrektywy jest określony przez art. 2 dyrektywy 89/391/EWG w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (2)?

2)

Czy w przypadku odpowiedzi twierdzącej art. 2 ust. 2 dyrektywy 89/391/EWG w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy należy interpretować w ten sposób, że art. 2 pkt 1 i 2 dyrektywy 2003/88/EWG Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy nie ma zastosowania do policjanta będącego członkiem personelu zawodowego oddziału interwencyjnego policji?

(1)  Dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. 2003, L 299, s. 9)

(2)  D.U. 1989, L 183, s. 1.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/42

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht Wiener Neustadt (Austria) w dniu 13 marca 2019 r. — YS/NK

(Sprawa C-223/19)

(2019/C 187/46)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesgericht Wiener Neustadt

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: YS

Strona pozwana: NK

Pytania prejudycjalne

1)

Czy zakres stosowania dyrektywy Rady [79/7/EWG] z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego (1) i dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (2) obejmuje przepisy państwa członkowskiego, jeśli wskutek stosowania tych przepisów były pracodawca powinien przy wypłacie emerytur zakładowych potrącić kwoty pieniężne znacznie wyższemu odsetkowi mężczyzn mających roszczenie o emeryturę zakładową niż kobiet mających roszczenie o emeryturę zakładową i pracodawca ten może swobodnie dysponować tymi kwotami, oraz czy takie przepisy są dyskryminujące w znaczeniu tych dyrektyw?

2)

Czy zakres stosowania dyrektywy 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (3) obejmuje przepisy państwa członkowskiego dyskryminujące ze względu na wiek, ponieważ ciężar finansowy ponoszą wyłącznie osoby starsze mające prywatnoprawne roszczenie o emeryturę zakładową, której wypłata została uzgodniona w umowie jako bezpośrednio zdefiniowane świadczenie, podczas gdy młode i relatywnie młode osoby, które zawarły umowy o emerytury zakładowe, nie ponoszą obciążenia finansowego?

3)

Czy do emerytur zakładowych należy stosować przepisy karty, w szczególności zawarte w art. 20 i 21 karty zakazy dyskryminacji, również wtedy, gdy przepisy państwa członkowskiego nie obejmują dyskryminacji zakazanej zgodnie z dyrektywą 79/7/EWG, dyrektywą 2000/78/WE i dyrektywą 2006/54/WE?

4)

Czy art. 20 i nast. karty należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, które stosują prawo Unii w rozumieniu art. 51 karty i dyskryminują osoby posiadające prywatnoprawne roszczenie o emeryturę zakładową ze względu na płeć, wiek, majątek lub z innych przyczyn, jak np. z powodu stosunków własnościowych, w których znajduje się obecnie ich były pracodawca w stosunku do innych osób mających roszczenie o emeryturę zakładową, i czy karta zakazuje tego rodzaju dyskryminacji?

5)

Czy przepisy krajowe zobowiązujące tylko małą grupę osób, które na podstawie umowy są uprawnione do emerytury zakładowej w postaci bezpośrednio zdefiniowanego świadczenia do świadczeń finansowych na rzecz ich byłych pracodawców, dyskryminują także ze względu na majątek w rozumieniu art. 21 karty, jeśli obejmują one tylko osoby otrzymujące relatywnie wysokie emerytury zakładowe?

6)

Czy art. 17 karty należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, które przewidują ingerencję w postaci pozbawienia własności, następującą bezpośrednio na mocy ustawy i bez odszkodowania, w zawartą między dwiema osobami prywatnymi umowę dotyczącą emerytury zakładowej opartej na formule bezpośrednio zdefiniowanego świadczenia, na niekorzyść byłego pracownika przedsiębiorstwa, które zabezpieczyło wypłatę emerytury zakładowej i nie znajduje się w trudnej sytuacji ekonomicznej?

7)

Czy ustawowo nałożony obowiązek niewypłacania przez byłego pracodawcę osobie mającej roszczenie o emeryturę zakładową części uzgodnionego wynagrodzenia (uzgodnionej emerytury zakładowej) oznacza jako naruszenie swobody umów naruszenie prawa własności pracodawcy?

8)

Czy art. 47 karty należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, które pozbawiają własności bezpośrednio na mocy ustawy i nie przewidują innej możliwości zaskarżenia pozbawienia własności niż w drodze powództwa przeciwko beneficjentowi pozbawienia własności (byłemu pracodawcy i dłużnikowi umowy emerytalnej) o odszkodowanie i zwrot [odebranej na podstawie tych przepisów] kwoty pieniężnej?

(1)  Dz.U. 1979, L 6, s. 24.

(2)  Dz.U. 2006, L 204, s. 23.

(3)  Dz.U. 2000, L 303, s. 16.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/43

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag na posiedzeniu w ośrodku zamiejscowym w Haarlem (Niderlandy) w dniu 14 marca 2019 r. — R.N.N.S./Minister van Buitenlandse Zaken

(Sprawa C-225/19)

(2019/C 187/47)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Den Haag na posiedzeniu w ośrodku zamiejscowym w Haarlem

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: R.N.N.S.

Strona przeciwna: Minister van Buitenlandse Zaken

Pytania prejudycjalne

1)

Czy sądowy środek odwoławczy, o którym mowa w art. 32 ust. 3 kodeksu wizowego (1), od ostatecznej decyzji w przedmiocie odmowy wydania wizy opartej na podstawie, o której mowa w art. 32 ust. 1 zdanie wprowadzające i lit. a) ppkt (vi) kodeksu wizowego, stanowi w poniższych okolicznościach skuteczny środek prawny przed sądem w rozumieniu art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (karty), gdy:

—

w uzasadnieniu decyzji państwo członkowskie poprzestało na wskazaniu: „został Pan uznany przez jedno lub więcej państw członkowskich za zagrożenie dla porządku publicznego, bezpieczeństwa wewnętrznego, zdrowia publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 19, a obecnie art. 21 kodeksu granicznego Schengen lub za zagrożenie dla stosunków międzynarodowych jednego lub więcej państw członkowskich”;

—

w decyzji ani w administracyjnym postępowaniu odwoławczym państwo członkowskie nie wskazało, który konkretnie powód lub powody — spośród czterech wymienionych w art. 32 ust. 1 zdanie wprowadzające i lit. a) ppkt (vi) kodeksu wizowego — został powołany;

—

państwo członkowskie nie udzieliło w postępowaniu odwoławczym bliższych merytorycznych informacji lub uzasadnienia powodu lub powodów stanowiących podstawę sprzeciwu innego państwa członkowskiego, względnie państw członkowskich?

2)

Czy w okolicznościach opisanych w pytaniu pierwszym można mówić o dobrej administracji w rozumieniu art. 41 karty, w szczególności w związku z obowiązkiem uzasadniania decyzji przez wydające je instytucje?

3)

a)

Czy na pytania pierwsze i drugie należy udzielić odmiennej odpowiedzi, jeżeli państwo członkowskie wskazałoby w ostatecznej decyzji w przedmiocie wizy rzeczywiście istniejącą, a przy tym wyraźnie określoną możliwość wniesienia środka odwoławczego w innym państwie członkowskim, do określonego z nazwy właściwego organu w tym państwie członkowskim (względnie w państwach członkowskich), które złożyło (względnie złożyły) sprzeciw w rozumieniu art. 32 ust. 1 zdanie wprowadzające i lit. a) ppkt (vi) kodeksu wizowego, w ramach którego to postępowania przedmiotem rozpoznania mogłaby zostać objęta podstawa odmowy udzielenia wizy?

b)

Czy dla udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze w związku z pytaniem trzecim lit. a) wymagane jest zawieszenie wydania rozstrzygnięcia w postępowaniu w przedmiocie środka odwoławczego, toczącym się w państwie członkowskim, które wydało ostateczną decyzję i przeciwko temu państwu, do czasu, gdy osoba ubiegająca się o wizę będzie miała możliwość wniesienia środka odwoławczego w innym państwie członkowskim (względnie w państwach członkowskich), a jeżeli osoba ta z tej możliwości skorzysta, to do czasu wydania (ostatecznego) rozstrzygnięcia w przedmiocie tego środka odwoławczego?

4)

Czy dla odpowiedzi na powyższe pytania znaczenie ma okoliczność, czy organom państwa członkowskiego (względnie państwu członkowskiemu) (względnie państwom członkowskim), które złożyło (względnie złożyły) sprzeciw wobec wydania wizy, zostanie umożliwione przystąpienie do postępowania w przedmiocie sądowego środka odwoławczego od ostatecznej decyzji jako drugiemu podmiotowi mającemu status strony przeciwnej i w ten sposób będzie ono mogło (względnie będą one mogły) przedstawić uzasadnienie dla powodu lub powodów, które legły u podstaw sprzeciwu?

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Wizowy (kodeks wizowy) (Dz.U. 2009, L 243, s. 1).

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/44

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag na posiedzeniu w ośrodku zamiejscowym w Haarlem (Niderlandy) w dniu 14 marca 2019 r. — K.A./Minister van Buitenlandse Zaken

(Sprawa C-226/19)

(2019/C 187/48)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Den Haag na posiedzeniu w ośrodku zamiejscowym w Haarlem

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: K.A.

Strona przeciwna: Minister van Buitenlandse Zaken

Pytania prejudycjalne

1)

Czy sądowy środek odwoławczy, o którym mowa w art. 32 ust. 3 kodeksu wizowego (1), od ostatecznej decyzji w przedmiocie odmowy wydania wizy opartej na podstawie, o której mowa w art. 32 ust. 1 zdanie wprowadzające i lit. a) ppkt (vi) kodeksu wizowego stanowi w poniższych okolicznościach skuteczny środek prawny przed sądem w rozumieniu art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (karty), gdy:

—

w uzasadnieniu decyzji państwo członkowskie poprzestało na wskazaniu: „został Pan uznany przez jedno lub więcej państw członkowskich za zagrożenie dla porządku publicznego, bezpieczeństwa wewnętrznego, zdrowia publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 19, a obecnie art. 21 kodeksu granicznego Schengen lub za zagrożenie dla stosunków międzynarodowych jednego lub więcej państw członkowskich”;

—

w decyzji ani w administracyjnym postępowaniu odwoławczym państwo członkowskie nie wskazało, który konkretnie powód lub powody — spośród czterech wymienionych w art. 32 ust. 1 zdanie wprowadzające i lit. a) ppkt (vi) kodeksu wizowego — został powołany;

—

państwo członkowskie nie udzieliło w postępowaniu odwoławczym bliższych merytorycznych informacji lub uzasadnienia powodu lub powodów stanowiących podstawę sprzeciwu innego państwa członkowskiego, względnie państw członkowskich?

2)

Czy w okolicznościach opisanych w pytaniu pierwszym można mówić o dobrej administracji w rozumieniu art. 41 karty, w szczególności w związku z obowiązkiem uzasadniania decyzji przez wydające je instytucje?

3)

a)

Czy na pytania pierwsze i drugie należy udzielić odmiennej odpowiedzi, jeżeli państwo członkowskie wskazałoby w ostatecznej decyzji w przedmiocie wizy rzeczywiście istniejącą, a przy tym wyraźnie określoną możliwość wniesienia środka odwoławczego w innym państwie członkowskim, do określonego z nazwy właściwego organu w tym państwie członkowskim (względnie w państwach członkowskich), które złożyło (względnie złożyły) sprzeciw w rozumieniu art. 32 ust. 1 zdanie wprowadzające i lit. a) ppkt (vi) kodeksu wizowego, w ramach którego to postępowania przedmiotem rozpoznania mogłaby zostać objęta podstawa odmowy udzielenia wizy?

b)

Czy dla udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze w związku z pytaniem trzecim lit. a) wymagane jest zawieszenie wydania rozstrzygnięcia w postępowaniu w przedmiocie środka odwoławczego, toczącym się w państwie członkowskim, które wydało ostateczną decyzję, i przeciwko temu państwu, do czasu, gdy osoba ubiegająca się o wizę będzie miała możliwość wniesienia środka odwoławczego w innym państwie członkowskim (względnie w państwach członkowskich), a jeżeli osoba ta z tej możliwości skorzysta, to do czasu wydania (ostatecznego) rozstrzygnięcia w przedmiocie tego środka odwoławczego?

4)

Czy dla odpowiedzi na powyższe pytania znaczenie ma okoliczność, czy organom państwa członkowskiego (względnie państwu członkowskiemu) (względnie państwom członkowskim), które złożyło (względnie złożyły) sprzeciw wobec wydania wizy, zostanie umożliwione przystąpienie do postępowania w przedmiocie sądowego środka odwoławczego od ostatecznej decyzji jako drugiemu podmiotowi mającemu status strony przeciwnej i w ten sposób będzie ono mogło (względnie będą one mogły) przedstawić uzasadnienie dla powodu lub powodów, które legły u podstaw sprzeciwu?

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Wizowy (kodeks wizowy) (Dz.U. 2009, L 243, s. 1).

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/46

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof te Amsterdam (Niderlandy) w dniu 14 marca 2019 r. — Dexia Nederland BV/XXX

(Sprawa C-229/19)

(2019/C 187/49)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Gerechtshof te Amsterdam

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek odwoławczy: Dexia Nederland BV

Druga strona postępowania: XXX

Pytanie prejudycjalne

Czy dyrektywę 93/13 (1) należy interpretować w ten sposób, że postanowienie umowne powinno być w świetle zawartych w tej dyrektywie kryteriów uznane za nieuczciwe już wtedy, jeżeli oceniane z uwzględnieniem wszelkich okoliczności związanych z zawarciem umowy może jedynie spowodować znaczącą nierównowagę w zależności od okoliczności, które nastąpią w trakcie trwania stosunku umownego, w szczególności w ten sposób, że postanowienie to ustala możliwy zysk przedsiębiorcy uzyskiwany w przypadku przedterminowego zakończenia umowy jako określony procent pozostałych do zapłaty rat leasingowych, w odróżnieniu od odpowiednich regulacji prawa krajowego, zgodnie z którymi zysk ten nie jest ustalony z góry, lecz ustala się go z uwzględnieniem okoliczności związanych z zakończeniem umowy, w szczególności wysokości poziomu oprocentowania, przy zastosowaniu którego przedterminowo uzyskana kwota może być inwestowana w trakcie pozostałego okresu, na jaki umowa była zawarta?

(1)  Dyrektywa Rady 93/13EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s. 29).

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/46

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria (Węgry) w dniu 19 marca 2019 r. — Gömböc Kutató, Szolgáltató és Kereskedelmi Kft./Szellemi Tulajdon Nemzeti Hivatala

(Sprawa C-237/19)

(2019/C 187/50)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Kúria

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Gömböc Kutató, Szolgáltató és Kereskedelmi Kft.

Strona pozwana: Szellemi Tulajdon Nemzeti Hivatala.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 3 ust. 1 lit. e) pkt (ii) dyrektywy 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (1) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku oznaczeń składających się wyłącznie z kształtu towaru:

a)

badanie, czy kształt jest niezbędny do uzyskania zamierzonego efektu technicznego, może zostać przeprowadzone jedynie na podstawie przedstawienia graficznego figurującego w rejestrze,

b)

czy można brać pod uwagę również sposób postrzegania przez właściwy krąg odbiorców?

Innymi słowy, czy można brać pod uwagę to, że właściwy krąg odbiorców wie, że kształt, którego dotyczy wniosek o rejestrację, jest niezbędny do uzyskania zamierzonego efektu technicznego?

2)

Czy art. 3 ust. 1 lit. e) pkt (iii) dyrektywy 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych należy interpretować w ten sposób, że podstawa odmowy ma zastosowanie do tych oznaczeń składających się wyłącznie z kształtu towaru, co do których można ustalić, w oparciu o sposób postrzegania towaru przez nabywcę lub o posiadaną przez niego wiedzę o przedstawionym graficznie towarze, czy kształt zwiększa znacznie wartość towaru?

3)

Czy art. 3 ust. 1 lit. e) pkt (iii) dyrektywy 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych należy interpretować w ten sposób, że podstawa odmowy ma zastosowanie do oznaczeń składających się wyłącznie z kształtu,

a)

który, ze względu na swój indywidualny charakter, już korzysta z ochrony udzielanej wzorom, lub

b)

którego estetyka sama z siebie zwiększa w pewien sposób wartość towaru?

(1)  Dz.U. 2008, L 299, s. 25.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/47

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 16 stycznia 2019 r. w sprawie T-477/17, Haswani/Rada, wniesione w dniu 18 marca 2019 r. przez George’a Haswaniego

(Sprawa C-241/19 P)

(2019/C 187/51)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: George Haswani (przedstawiciel: G. Karouni, avocat)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku z dnia 16 stycznia 2019 r. w sprawie T-477/17 w całości;

—

nakazanie usunięcia nazwiska George’a Haswaniego z załączników do aktów zaskarżonych przed Sądem;

—

przejęcie sprawy do rozpoznania oraz:

—

stwierdzenie nieważności decyzji 2015/1836 i rozporządzenia 2015/1828;

—

zasądzenie od Rady kwoty 100 000 EUR z tytułu krzywdy doznanej przez G. Haswaniego;

—

obciążenie Rady jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez wnoszącego odwołanie zarówno przed Sądem, jak i przed Trybunałem.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa, naruszenia decyzji 2015/1836 (motyw 6) i decyzji 2013/255 (motyw 5), zmienionej decyzją 2015/1836, oraz przeniesienia ciężaru dowodu i naruszenia zasady domniemania niewinności.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia i braku uzasadnienia.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności i braku uzasadnienia.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/48

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria (Węgry) w dniu 27 marca 2019 r. — EUROVIA Ipari, Kereskedelmi, Szállítmányozási és Idegenforgalmi Kft./Nemzeti Adó- és Vámhivatal Felebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-258/19)

(2019/C 187/52)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Kúria

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: EUROVIA Ipari, Kereskedelmi, Szállítmányozási és Idegenforgalmi Kft.

Strona pozwana: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

Pytania prejudycjalne

1)

Czy praktyka państwa członkowskiego, które dla celów skorzystania z prawa do odliczenia podatku uwzględnia wyłącznie chwilę wystąpienia zdarzenia podatkowego, nie biorąc pod uwagę, że zakres wykonania zobowiązania był przedmiotem sporu w postępowaniu cywilnym między stronami rozstrzygniętego w drodze sądowej, oraz że faktura została wystawiona dopiero po wydaniu prawomocnego wyroku, jest sprzeczna z zasadą neutralności podatkowej i z formalnymi wymogami prawa do odliczenia VAT?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy możliwe jest przekroczenie terminu przedawnienia w celu skorzystania z prawa do odliczenia VAT, które w ustawodawstwie państwa członkowskiego wynosi pięć lat od chwili wyświadczenia usług?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy na skorzystanie z prawa do odliczenia ma wpływ zachowanie odbiorcy faktury w niniejszej sprawie polegające na braku zapłaty wynagrodzenia wykonawcy określonego na podstawie prawomocnego wyroku do czasu postępowania egzekucyjnego wszczętego przez wykonawcę, z którego to względu faktura została wystawiona dopiero po upływie terminu przedawnienia?

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/49

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 16 stycznia 2019 r. w sprawie T-412/16, Bena Properties/Rada, wniesione w dniu 26 marca 2019 r. przez Bena Properties Co. SA

(Sprawa C-260/19 P)

(2019/C 187/53)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: Bena Properties Co. SA (przedstawiciel: E. Ruchat, avocat)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącej odwołanie

—

stwierdzenie, że odwołanie jest dopuszczalne i zasadne;

—

w rezultacie, stwierdzenie nieważności wyroku z dnia 16 stycznia 2019 r., Bena Properties/Rada, T-412/16.

W drodze nowego rozstrzygnięcia:

—

stwierdzenie nieważności decyzji 2016/850/WPZiB z dnia 27 maja 2016 r. i wydanych w jej następstwie aktów wykonawczych w zakresie, w jakim dotyczą one wnoszącej odwołanie;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia prawa polegającego na tym, że Sąd nie uwzględnił prawa wnoszącej odwołanie do bycia wysłuchanym przed przyjęciem nowych środków ograniczających, przyznanego na mocy art. 41 karty praw podstawowych.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia prawa, przeinaczenia okoliczności faktycznych w ten sposób, że Sąd pominął artykuły prasowe przedstawione przez wnoszącą odwołanie na poparcie jej skargi o stwierdzenie nieważności w celu wykazania, że nie wspierała ona reżimu syryjskiego.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa w ten sposób, że Sąd nie orzekł niezgodności z prawem przepisów 27 i 28 decyzji 2013/255/WPZiB (2), zgodnie z którymi przynależność do rodziny Al-Assad lub do rodziny Makhlouf stanowi autonomiczne kryterium uzasadniające nałożenie sankcji, jednocześnie odwracając ciężar dowodu.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/50

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 16 stycznia 2019 r. w sprawie T-413/16, Cham/Rada, wniesione w dniu 26 marca 2019 r. przez Cham Holding Co. SA

(Sprawa C-261/19 P)

(2019/C 187/54)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: Cham Holding Co. SA (przedstawiciel: E. Ruchat, avocat)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącej odwołanie

—

stwierdzenie, że odwołanie jest dopuszczalne i zasadne;

—

w rezultacie, stwierdzenie nieważności wyroku z dnia 16 stycznia 2019 r., Cham/Rada, T-413/16.

W drodze nowego rozstrzygnięcia:

—

stwierdzenie nieważności decyzji 2016/850/WPZiB z dnia 27 maja 2016 r. i wydanych w jej następstwie aktów wykonawczych w zakresie, w jakim dotyczą one wnoszącej odwołanie;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia prawa polegającego na tym, że Sąd nie uwzględnił prawa wnoszącej odwołanie do bycia wysłuchanym przed przyjęciem nowych środków ograniczających, przyznanego na mocy art. 41 karty praw podstawowych.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia prawa, przeinaczenia okoliczności faktycznych w ten sposób, że Sąd pominął artykuły prasowe przedstawione przez wnoszącą odwołanie na poparcie jej skargi o stwierdzenie nieważności w celu wykazania, że nie wspierała ona reżimu syryjskiego.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa w ten sposób, że Sąd nie orzekł niezgodności z prawem przepisów 27 i 28 decyzji 2013/255/WPZiB (2), zgodnie z którymi przynależność do rodziny Al-Assad lub do rodziny Makhlouf stanowi autonomiczne kryterium uzasadniające nałożenie sankcji, jednocześnie odwracając ciężar dowodu.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/51

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Polymeles Protodikeio Athinon (Grecja) w dniu 28 marca 2019 r. — RM, SN/Agrotiki Trapeza tis Ellados AE

(Sprawa C-262/19)

(2019/C 187/55)

Język postępowania: grecki

Sąd odsyłający

Polymeles Protodikeio Athinon

Strony

Strona powodowa: RM, SN.

Strona pozwana: Agrotiki Trapeza tis Ellados AE

Pytania prejudycjalne

1)

Czy przepis przewidziany w art. 70 ust. 1 ustawy 4235/2014, stanowiący, co następuje: „[…] W odniesieniu do hipotek lub wzmianek dotyczących hipotek wpisanych w odpowiednich księgach wieczystych i ewentualnie przez właściwy sąd wieczystoksięgowy na rzecz banku »ΑGROTIKI TRAPEZA TIS ELLADOS Α.Ε.« (zwanego dalej bankiem), już objętego procedurą likwidacji szczególnej, wobec rolników będących osobami fizycznymi lub rolników będących osobami fizycznymi i osobami trzecimi, które to hipoteki lub wzmianki o hipotekach obciążają nieruchomości rolne tychże rolników lub ich urządzenia do produkcji rolnej jako zabezpieczenie wszystkich wierzytelności banku wynikających z pożyczek — kwoty kapitału, odsetek, odsetek za zwłokę, w tym odsetek od zaległych odsetek oraz od odsetek za zwłokę, składek, kosztów lub wydatków i innych środków określonych w odpowiedniej umowie o finansowanie — w celu udzielenia rolnikom będącym osobami fizycznymi krótko- i średnioterminowego finansowania we wspomnianym banku, które odnosi się wyłącznie do ich działalności rolnej i którego spłata jest opóźniona w całości lub w części, kwotę finansowania, dla której została wpisana hipoteka lub wzmianka dotycząca hipoteki, ogranicza się do stu dwudziestu procent (120 %) finansowanego kapitału, pod warunkiem że wszystkie wyżej wymienione wierzytelności banku wynikające z finansowania nie przekraczają (w tym kwoty już spłacone) dwukrotności kapitału początkowego, natomiast ograniczenie do dwukrotności kapitału uzyskanego finansowania stosuje się, jeżeli wszystkie wyżej wymienione wierzytelności przekraczają dwukrotność kapitału początkowego w chwili wejścia w życie niniejszego artykułu, a od tej chwili finansowanie staje się zaległe i wymagalne, o ile już nie stało się zaległe i wymagalne. W przypadku wpisania hipoteki lub wzmianki dotyczącej hipoteki, która obciąża więcej niż jedną nieruchomość rolną rolnika będącego osobą fizyczną lub rolnika będącego osobą fizyczną i osobą trzecią, bank ogranicza hipotekę lub wzmiankę dotyczącą hipoteki do jednej lub więcej nieruchomości zabezpieczających wierzytelność banku do wysokości określonych progów, a w pierwszej kolejności do tej lub do tych nieruchomości, które nie stanowią pierwszego mieszkania lub głównego magazynu dostaw rolnych rolnika lub osoby trzeciej”, należy interpretować w ten sposób, że przepis ów jest objęty pojęciem pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej?

2)

Czy przepis ten, przewidziany w art. 70 ust. 1 ustawy 4235/2014, jest zgodny z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej?

3)

Czy przepis ten, przewidziany w art. 70 ust. 1 ustawy 4235/2014, można uznać za zgodny z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej?

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/52

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Wiesbaden (Niemcy) w dniu 1 kwietnia 2019 r. — VQ/Land Hessen

(Sprawa C-272/19)

(2019/C 187/56)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Wiesbaden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VQ

Strona przeciwna: Land Hessen

Pytania prejudycjalne

1)

Czy rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych, zwane dalej „RODO”) (1) — tu art. 15 RODO regulujący prawo dostępu przysługujące osobie, której dane dotyczą — znajduje zastosowanie do komisji parlamentu jednostki terytorialnej państwa członkowskiego odpowiedzialnej za rozpatrywanie petycji obywateli — tu Petitionsausschuss des Hessischen Landtages (komisji ds. petycji parlamentu krajowego kraju związkowego Hesja) — i czy taką komisję należy kwalifikować jako organ publiczny w rozumieniu art. 4 pkt 7 RODO?

2)

Czy sąd odsyłający można kwalifikować jako niezawisły i bezstronny sąd w rozumieniu art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w związku z art. 47 akapit drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej?

(1)  Dz.U. 2016, L 119, s. 1.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/53

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Općinski sud u Zadru (Chorwacja) w dniu 2 kwietnia 2019 r. — R.D., A.D./Raiffeisenbank St. Stefan-Jagerberg-Wolfsberg eGen

(Sprawa C-277/19)

(2019/C 187/57)

Język postępowania: chorwacki

Sąd odsyłający

Općinski sud u Zadru

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: R.D., A.D.

Strona pozwana: Raiffeisenbank St. Stefan-Jagerberg-Wolfsberg eGen.

Pytania prejudycjalne

1)

Jaki jest zasięg i zakres ochrony konsumentów wynikający z dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniającej dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady [oraz uchylającej dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady] (1) oraz z dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi i zmieniającej dyrektywy 2008/48/WE i 2013/36/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (2)?

2)

Z uwagi na to, że strona pozwana kwestionuje posiadanie przez powodów statusu konsumentów: Czy powodowie są konsumentami w rozumieniu postanowień dyrektywy [2011/83/UE] oraz w rozumieniu dyrektywy [2014/17/UE]?

3)

Czy krajowy przepis prawny zawarty w art. 3 ust. 1 pkt a) Zakon o potrošačkom kreditiranju (ustawy o kredycie konsumenckim) […] jest sprzeczny z art. 4 dyrektywy [2014/17/UE] i z art. 3 dyrektywy 2008/48/WE (3) oraz pozostałymi celami i założeniami ochrony konsumentów określonymi w preambule dyrektywy 2014/17/UE, ponieważ ustanawia on górną granicę ochrony konsumentów w nawiązaniu do określonej kwoty, a konkretnie do 1 000 000,00 HRK?

4)

Czy art. 5 ust. 1 dyrektywy [2014/17/UE] należy interpretować w taki sposób, że w sytuacji kiedy strona pozwana, będąca spółdzielnią kredytową zarejestrowaną w Republice Austrii, nie miała zezwolenia HNB na prowadzenie działalności udzielania kredytów konsumenckich w 2007 i 2008 roku, ani specjalnej zgody Ministarstvo financija (ministerstwa finansów) zgodnie z art. 22 ustawy o kredycie konsumenckim, ani nie była zarejestrowanym przedstawicielstwem lub oddziałem na terytorium Republiki Chorwacji to stanowiło to powód do stwierdzenia nieważności umowy o kredyt oraz naruszenie przywołanego przepisu dyrektywy, ponieważ (ewentualnie) bezpośrednio zagraża to prawom konsumenta przysługującym osobom fizycznym na terytorium Republiki Chorwacji, jako że strona pozwana nie podlegała wymaganemu nadzorowi przewidzianemu w przepisach prawnych w celu ochrony konsumentów i tworzenia jednakowych standardów i kryteriów udzielania kredytów konsumentom (w tym przypadku kredytów hipotecznych) zgodnie z preambułą dyrektywy [2014/17/UE]?

5)

Czy można uznać, że w tej sytuacji doszło do naruszenia art. 18, 19 i 20 dyrektywy 2014/17/UE z uwagi na to, że dobra wiara i uczciwość stanowią standardy prawne, względnie że przy zawarciu umowy o kredyt doszło do naruszenia dyrektywy z uwagi na fakt, że kredytu udzielono przy zastosowaniu stopy procentowej w wysokości 9,4% R[R]SO, podczas gdy konsumentom krajowym — obywatelom austriackim — strona pozwana udzielała kredytów przy zastosowaniu stopy procentowej w wysokości 4 % [art. 1000 austriackiego ABGB [Allgemeines Bürgerliches Gesetzbuch (części ogólnej kodeksu cywilnego)], która to stopa procentowa jest zmienna, ponieważ strona pozwana — jako instytucja kredytowa — jednostronnie ją zmienia i udziela kredytów jedynie pod warunkiem ustanowienia hipoteki?

6)

Czy można uznać, że doszło do naruszenia postanowień dyrektywy 2014/17/UE lub dyrektyw 2008/48/WE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 z uwagi na krajowe uregulowanie art. 2 Zakon o kreditnim institucijama (ustawy o instytucjach kredytowych) i krajowe uregulowanie art. 5 ust. 1 pkt 2 Zakon o kreditnim institucijama (ustawy o instytucjach kredytowych), gdy stronie pozwanej — jako instytucji kredytowej prawa austriackiego — umożliwiono, aby bez zezwolenia i nadzoru krajowego organu wykonywała działalność udzielania kredytów konsumenckich na rzecz obywateli chorwackich na terytorium Republiki Chorwacji i czy można uznać, że w takiej sytuacji cytowane krajowe przepisy nie stanowiły wystarczającej ochrony konsumentów będących osobami fizycznymi, przewidzianej w art. 5 dyrektywy 2014/17/UE (zatytułowanym „Właściwe organy”) oraz że strona pozwana nie postępowała zgodnie z zasadami dobrej wiary i uczciwości przewidzianymi w art. 4 Zakon o obveznim odnosima (ustawa o zobowiązaniach), co w konsekwencji oznacza, że postanowienia umowy o kredyt są nieważne?

7)

Czy przy okazji zawarcia umowy o kredyt wystąpiły braki formalne lub czy […] w postępowaniu głównym doszło do naruszenia postanowień art. 13, 14 i 16 dyrektywy 2014/17/UE poprzez uzgodnienie art. A umowy o kredyt jednorazowy — s. 2, gdzie stwierdza się: „Efektywna roczna stopa procentowa (RRSO) wynosi 9,4%. W przypadku opóźnień w płatnościach fikcyjna roczna stopa procentowa zostaje podana do wiadomości w dokumencie wywieszonym przy okienku”?

8)

Czy można uznać, że w sytuacji takiej jak zaistniała w postępowaniu głównym doszło do naruszenia postanowień art. 13, 14 i 16 dyrektywy 2014/17/UE z uwagi na to, że kwestionowane umowy o kredyt są umowami adhezyjnymi, to znaczy sporządzonymi w sposób typowy na uprzednio istniejących wzorcach umownych strony pozwanej, drukowany[ch] w języku niemieckim, nieprzetłumaczonymi w całości na język ojczysty strony powodowej, a zawarcie umowy nie było poprzedzone ogłaszaniem się poprzez sieć pośredników strony pozwanej (spółdzielni) w Republice Chorwacji, którzy to pośrednicy, jak i sama strona pozwana, zgodnie z chorwackimi przepisami nie mieli zezwolenia HNB na prowadzenie działalności udzielania kredytów lub zgody Ministarstvo financija (ministerstwa finansów) na prowadzenie działalności udzielania kredytów konsumenckich na terytorium Republiki Chorwacji?

9)

Czy można uznać, że w sytuacji takiej jak zaistniała w postępowaniu głównym doszło do naruszenia postanowień dyrektywy 2014/17/UE, względnie dyrektyw 2008/48/WE i 2013/36/UE (4) oraz rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 (5), gdy krajowe przepisy, a mianowicie art. 2 ust. 1, 2 i 3, art. 5 ust. 1 pkt 1 i 2 Zakon o kreditnim institucijama (ustawy o instytucjach kredytowych) umożliwiły stronie pozwanej — jako instytucji kredytowej prawa austriackiego —, aby bez zezwolenia chorwackiego krajowego organu nadzoru, udzielała kredytów konsumenckich obywatelom chorwackim na terytorium Republiki Chorwacji i czy można uznać, że w takiej sytuacji te krajowe przepisy nie stanowiły wystarczającej ochrony konsumentów będących osobami fizycznymi zgodnie z art. 5 (zatytułowanym „Właściwe organy”) dyrektywy 2014/17/UE – oraz że strona pozwana nie postępowała zgodnie z zasadami dobrej wiary i uczciwości przewidzianymi w art. 4 Zakon o obveznim odnosima (ustawa o zobowiązaniach), co w konsekwencji oznacza, że postanowienia umowy o kredyt są nieważne?

10

Czy brak istnienia w momencie zawarcia umów o kredyt w 2007 i 2008 r. odpowiednich przepisów transponujących do chorwackiego prawa krajowego, które to przepisy regulowałyby szczegółowo możliwość oraz warunki zadłużania się chorwackich obywateli za granicą spowodował znaczącą nierównowagę w sytuacji, z jednej strony, kredytobiorców, a, z drugiej strony, banku oraz czy ta luka prawna sprawiła, że pozostali oni bez ochrony, co byłoby sprzeczne z postanowieniami dyrektywy 2014/17/UE, a w szczególności z jej art. 13?

(1)  Dz.U. 2011, L 304, s. 64.

(2)  Dz.U. 2014, L 60, s. 34.

(3)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG, Dz.U. 2008, L 133, s. 66.

(4)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE, Dz.U. 2013, L 176, s. 338.

(5)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE, Dz.U. 2010, L 331, s. 12.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/55

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal administratif de Paris (Francja) w dniu 3 kwietnia 2019 r. — XS/Rektor Akademii Paryskiej

(Sprawa C-281/19)

(2019/C 187/58)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal administratif de Paris

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: XS

Strona pozwana: Rektor Akademii Paryskiej

Pytania prejudycjalne

Czy uregulowanie francuskie, które nie uwzględnia dla potrzeb zmiany zaszeregowania w korpusie nauczycieli okresów pracy wykonywanej uprzednio przez pracownika na rzecz Komisji Europejskiej lub szerzej, na rzecz instytucji Unii Europejskiej, chociaż przewiduje uwzględnienie między innymi uprzedniej aktywności zawodowej wykonywanej na rzecz administracji państwa członkowskiego Unii Europejskiej, narusza zobowiązania zawarte w art. 45 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i jego zakres stosowania?

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/55

Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2019 r. — Komisja Europejska/Republika Słowenii

(Sprawa C-316/19)

(2019/C 187/59)

Język postępowania: słoweński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn i B. Rous Demiri)

Strona pozwana: Republika Słowenii

Żądania strony skarżącej

Na podstawie art. 258 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wnosi do Trybunału Sprawiedliwości o stwierdzenie, że dokonując jednostronnego zatrzymania w pomieszczeniach Banku Słowenii dokumentów dotyczących wykonywania zadań ESBC i Eurosystemu oraz nie podejmując lojalnej współpracy w tym zakresie z EBC, Republika Słowenii uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 343 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 39 Protokołu nr 4 w sprawie Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, art. 2, 18 i 22 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, a także art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej.

Komisja wnosi ponadto do Trybunału o obciążenie Republiki Słowenii kosztami postępowania.

Motywy i główne argumenty

W związku z przeszukaniem pomieszczeń i zatrzymaniem dokumentów w Banku Słowenii w dniu 6 lipca 2016 r. naruszona została nietykalność archiwów Unii w rozumieniu art. 343 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 39 protokołu nr 4 oraz art. 2 i 22 protokołu nr 7 w związku z art. 18 tegoż protokołu nr 7, a także w rozumieniu art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. Przeszukanie pomieszczeń i zatrzymanie dokumentów zostały przeprowadzone jednostronnie, bez zgody EBC, i — w sytuacji braku porozumienia między EBC a władzami słoweńskimi — bez orzeczenia wydanego przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Niezależnie od wielokrotnych ostrzeżeń słoweńskie organy, które dokonały zatrzymania dokumentów, nie próbowały przeprowadzić oddzielenia dokumentów należących do archiwów Unii i nie podjęły konstruktywnych rozmów w tej kwestii z EBC.

GCEU

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/57

Wyrok Sądu z dnia 10 kwietnia 2019 r. — Deutsche Post/Komisja

(Sprawa T-388/11) (1)

(Pomoc państwa - Sektor pocztowy - Finansowanie zwiększonych kosztów wynagrodzeń i świadczeń socjalnych części personelu Deutsche Post z dotacji i wpływów uzyskanych tytułem wynagrodzenia za świadczenie usług po cenach regulowanych - Decyzja o rozszerzeniu formalnego postępowania wyjaśniającego - Decyzja stwierdzająca istnienie nowej pomocy państwa, wydana po zakończeniu etapu badania wstępnego - Skarga o stwierdzenie nieważności - Akt zaskarżalny - Interes prawny - Dopuszczalność - Konsekwencje stwierdzenia nieważności decyzji końcowej - Obowiązek uzasadnienia)

(2019/C 187/60)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Post AG (Bonn, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci J. Sedemund, T. Lübbig i M. Klasse)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Grespan, T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: UPS Europe SPRL/BVBA, dawniej UPS Europe NV/SA (Bruksela, Belgia), oraz United Parcel Service Deutschland Sàrl & Co. OHG, dawniej UPS Deutschland Inc. & Co. OHG (Neuss, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo adwokaci T. Ottervanger i E. Henny, następnie adwokat T. Ottervanger, a w końcu adwokat R. Wojtek)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2011) 3081 wersja ostateczna z dnia 10 maja 2011 r. w sprawie rozszerzenia formalnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE, dotyczącego pomocy państwa C 36/07 (ex NN 25/07) przyznanej przez Republikę Federalną Niemiec na rzecz Deutsche Post, której streszczenie opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (Dz.U. 2011, C 263, s. 4).

Sentencja

1)

Zarzut niedopuszczalności zostaje oddalony.

2)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej C(2011) 3081 wersja ostateczna z dnia 10 maja 2011 r. w sprawie rozszerzenia formalnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE, dotyczącego pomocy państwa C 36/07 (ex NN 25/07) przyznanej przez Republikę Federalną Niemiec na rzecz Deutsche Post.

3)

Komisja pokrywa własne koszty, jak również koszty poniesione przez Deutsche Post AG.

4)

UPS Europe SPRL/BVBA i United Parcel Service Deutschland Sàrl & Co. OHG pokrywają indywidualnie własne koszty.

(1)  Dz.U. C 282 z 24.9.2011.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/58

Wyrok Sądu z dnia 9 kwietnia 2019 r. — Sopra Steria Group/Parlament

(Sprawa T-182/15) (1)

(Zamówienia publiczne na usługi - Postępowanie przetargowe - Świadczenie usług informatycznych na rzecz Parlamentu oraz innych instytucji i organów Unii - Wykluczenie z udziału w procedurach udzielania zamówień - Potencjalny konflikt interesów - Nieudzielenie informacji wymaganych przez instytucję zamawiającą - Artykuł 107 ust. 1 lit. b) rozporządzenia finansowego - Przejrzystość - Proporcjonalność - Równość traktowania - Artykuł 102 ust. 1 rozporządzenia finansowego)

(2019/C 187/61)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sopra Steria Group SA (Annecy-le-Vieux, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Verlinden, R. Martens i J. Joossen)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: pełnomocnicy B. Simon i L. Tapper Brandberg)

Interwenientci popierający stronę pozwaną: CGI Luxembourg SA (Bertrange, Luksemburg) i Intrasoft International SA (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat N. Korogiannakis)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie zmierzające do stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu podjętych w ramach postępowania przetargowego PE/ITEC-ITS14 dotyczącego świadczenia usług informatycznych na rzecz Parlamentu oraz innych instytucji i organów Unii Europejskiej, odrzucających oferty konsorcjów IBI IUS i STEEL, w skład których wchodziła skarżąca, w odniesieniu do części nr 2 i 3.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Sopra Steria Group SA pokrywa, poza własnymi kosztami, również koszty poniesione przez Parlament Europejski.

3)

CGI Luxembourg SA i Intrasoft International SA pokrywają własne koszty.

(1)  Dz.U. C 262 z 10.8.2015.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/58

Wyrok Sądu z dnia 9 kwietnia 2019 r. — Close i Cegelec/Parlament

(Sprawa T-259/15) (1)

(Zamówienia publiczne na roboty budowlane - Postępowanie przetargowe - Budowa centrali elektrycznej - Rozbudowa i modernizacja budynku im. Konrada Adenauera w Luksemburgu - Odrzucenie oferty jednego z oferentów - Udzielenie zamówienia innemu oferentowi - Kryteria wyboru - Sytuacja ekonomiczna i finansowa - Kwalifikacje techniczne i zawodowe - Obowiązek uzasadnienia - Oczywisty błąd w ocenie)

(2019/C 187/62)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: SA Close (Harzé-Aywaille, Belgia), Cegelec (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci J.M. Rikkers i J.L. Teheux)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: początkowo M. Rantala i M. Mraz, następnie J.M. Stenier, B. Schäfer i M. Mraz, pełnomocnicy)

Przedmiot

Złożony na podstawie art. 263 TFUE wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu z dnia 19 marca 2015 r. o odrzuceniu oferty złożonej przez skarżących w przetargu INLO-D-UPIL-T-14-AO 4 dotyczącym zamówienia publicznego na roboty budowlane dotyczącego części 73 (centralne zasilanie energią elektryczną) projektu rozbudowy i modernizacji budynku im. Konrada Adenauera w Luksemburgu i o udzieleniu zamówienia na tę część innemu oferentowi.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

SA Close i Cegelec oraz Parlament Europejski pokrywają własne koszty postepowania, w tym koszty postępowania w przedmiocie środków tymczasowych.

(1)  Dz.U. C 236 z 20.7.2015.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/59

Wyrok Sądu z dnia 12 kwietnia 2019 r. — Deutsche Lufthansa/Komisja

(Sprawa T-492/15) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Pomoc państwa - Środki wdrożone przez Niemcy na rzecz portu lotniczego Frankfurt-Hahn i przedsiębiorstw lotniczych korzystających z tego portu lotniczego - Decyzja uznająca środki na rzecz portu lotniczego Frankfurt-Hahn za pomoc państwa zgodną z rynkiem wewnętrznym i stwierdzająca brak pomocy państwa na rzecz przedsiębiorstw lotniczych korzystających z tego portu lotniczego - Brak indywidualnego oddziaływania - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2019/C 187/63)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Lufthansa AG (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciel: A. Martin-Ehlers, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Herrmann, T. Maxian Rusche i S. Noë, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Land Rheinland-Pfalz (Niemcy) (przedstawiciel: profesor C. Koenig); a także Ryanair DAC, dawniej Ryanair Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: G. Berrisch, adwokat, i B. Byrne, solicitor)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji (UE) 2016/789 z dnia 1 października 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.21121 (C 29/2008) (ex NN 54/07) wdrożonej przez Niemcy, dotyczącej finansowania portu lotniczego Frankfurt-Hahn oraz stosunków finansowych między tym portem lotniczym a Ryanairem (Dz.U. 2016, L 134, s. 46)

Sentencja

1)

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)

Deutsche Lufthansa AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 363 z 3.11.2015.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/60

Wyrok Sądu z dnia 10 kwietnia 2019 r. — Jindal Saw i Jindal Saw Italia/Komisja

(Sprawa T-300/16) (1)

(Subsydia - Przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego pochodzących z Indii - Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/387 - Nałożenie ostatecznego cła wyrównawczego - Przepisy indyjskie nakładające podatek eksportowy na rudę żelaza oraz podwójną opłatę za kolejowy transport towarowy, co jest niekorzystne dla transportu rudy żelaza na eksport - Artykuł 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia (WE) nr 597/2009 [zastąpionego rozporządzeniem (UE) 2016/1037] - Wkład finansowy - Dostawa towarów - Działanie polegające na „powierzeniu” podmiotowi prywatnemu funkcji stanowiącej wkład finansowy - Artykuł 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 597/2009 - Szczególność subsydium - Artykuł 6 lit. b) rozporządzenia nr 597/2009 - Obliczenie korzyści - Szkoda poniesiona przez przemysł Unii - Obliczenie podcięcia cenowego i marginesu szkody - Związek przyczynowy - Dostęp do poufnych danych dochodzenia antysubsydyjnego - Prawo do obrony)

(2019/C 187/64)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Jindal Saw Ltd (New Delhi, Indie), Jindal Saw Italia SpA (Triest, Włochy) (przedstawiciele: R. Antonini i E. Monard, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.F. Brakeland i G. Luengo, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Saint-Gobain Pam (Pont à Mousson, Francja) (przedstawiciele: O. Prost, A. Coelho Dias i C. Bouvarel, adwokaci)

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 263 TFUE i zmierzające do stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/387 z dnia 17 marca 2016 r. nakładającego ostateczne cło wyrównawcze na przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego (zwanego także żeliwem sferoidalnym) pochodzących z Indii (Dz.U. 2016, L 73, s. 1) w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżących.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/387 z dnia 17 marca 2016 r. nakładającego ostateczne cło wyrównawcze na przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego (zwanego także żeliwem sferoidalnym) pochodzących z Indii w zakresie dotyczącym spółki Jindal Saw Ltd.

2)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Jindal Saw i Jindal Saw Italia SpA.

3)

Saint-Gobain Pam pokrywa własne koszty.

(1)  Dz.U. C 314 z 29.8.2016.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/61

Wyrok Sądu z dnia 10 kwietnia 2019 r. — Jindal Saw i Jindal Saw Italia/Komisja

(Sprawa T-301/16) (1)

(Dumping - Przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego pochodzących z Indii - Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/388 - Rozporządzenie (WE) nr 1225/2009 [zastąpione rozporządzeniem (UE) 2016/1036] - Margines dumpingu - Określenie ceny eksportowej - Powiązanie między eksporterem a importerem - Wiarygodna cena eksportowa - Skonstruowanie ceny eksportowej - Rozsądna marża w odniesieniu do kosztów sprzedaży, kosztów administracyjnych i kosztów ogólnych - Rozsądna marża zysku - Szkoda poniesiona przez przemysł Unii - Obliczenie podcięcia cenowego i marginesu szkody - Związek przyczynowy - Dostęp do poufnych danych dochodzenia antydumpingowego - Prawo do obrony)

(2019/C 187/65)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Jindal Saw Ltd (New Delhi, Indie), Jindal Saw Italia SpA (Triest, Włochy) (przedstawiciele: R. Antonini i E. Monard, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.F. Brakeland i G. Luengo, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Saint-Gobain Pam (Pont à Mousson, Francja) (przedstawiciele: O. Prost, A. Coelho Dias i C. Bouvarel, adwokaci)

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 263 TFUE i zmierzające do stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/388 z dnia 17 marca 2016 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego (zwanego także „żeliwem sferoidalnym”) pochodzących z Indii (Dz.U. 2016, L 73, s. 53) w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżących.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/388 z dnia 17 marca 2016 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego (zwanego także „żeliwem sferoidalnym”) pochodzących z Indii w zakresie dotyczącym spółki Jindal Saw Ltd.

2)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Jindal Saw i Jindal Saw Italia SpA.

3)

Saint-Gobain Pam pokrywa własne koszty.

(1)  Dz.U. C 314 z 29.8.2016.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/62

Wyrok Sądu z dnia 10 kwietnia 2019 r. — Gamaa Islamya Egypt/Rada

(Sprawa T-643/16) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko osobom, grupom i podmiotom w ramach walki z terroryzmem - Zamrożenie środków finansowych - Możliwość zakwalifikowania organu państwa trzeciego jako właściwej władzy w rozumieniu wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB - Podstawa faktyczna decyzji o zamrożeniu środków finansowych - Obowiązek uzasadnienia - Uwierzytelnianie aktów Rady)

(2019/C 187/66)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Al-Gama’a al-Islamiyya Egypt (Gamaa Islamya Egypt) (przedstawiciel: adwokat L. Glock)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo G. Étienne i H. Marcos Fraile, następnie H. Marcos Fraile, B. Driessen i V. Piessevaux, oraz wreszcie H. Marcos Fraile, B. Driessen i A. Sikora-Kalėda, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo J. Norris, L. Havas, R. Tricot i L. Baumgart, następnie R. Tricot, C. Zadra i A. Tizzano, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie, na podstawie art. 263 TFUE, stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Rady (WPZiB) 2016/1136 z dnia 12 lipca 2016 r. w sprawie aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylenia decyzji (WPZiB) 2015/2430 (Dz.U. 2016, L 188, s. 21), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/1127 z dnia 12 lipca 2016 r. w sprawie wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2425 (Dz.U. 2016, L 188, s. 1), po drugie, decyzji Rady (WPZiB) 2017/154 z dnia 27 stycznia 2017 r. w sprawie aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylającej decyzję (WPZiB) 2016/1136 (Dz.U. 2017, L 23, s. 21), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/150 z dnia 27 stycznia 2017 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/1127 (Dz.U. 2017, L 23, s. 3), po trzecie, decyzji Rady (WPZiB) 2017/1426 z dnia 4 sierpnia 2017 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylającej decyzję (WPZiB) 2017/154 (Dz.U. 2017, L 204, s. 95), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/1420 z dnia 4 sierpnia 2017 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/150 (Dz.U. 2017, L 204, s. 3), po czwarte, decyzji Rady (WPZiB) 2018/475 z dnia 21 marca 2018 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu, i uchylenia decyzji (WPZiB) 2017/1426 (Dz.U. 2018, L 79, s. 26), rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/468 z dnia 21 marca 2018 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/1420 (Dz.U. 2018, L 79, s. 7), po piąte, decyzji Rady (WPZiB) 2018/1084 z dnia 30 lipca 2018 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu, i uchylenia decyzji (WPZiB) 2018/475 (Dz.U. 2018, L 194, s. 144), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1071 z dnia 30 lipca 2018 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/468 (Dz.U. 2018, L 194, s. 23), w zakresie, w jakim akty te dotyczą strony skarżącej.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Rady (WPZiB) 2016/1136 z dnia 12 lipca 2016 r. w sprawie aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylenia decyzji (WPZiB) 2015/2430, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/1127 z dnia 12 lipca 2016 r. w sprawie wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2425, decyzji Rady (WPZiB) 2017/154 z dnia 27 stycznia 2017 r. w sprawie aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylającej decyzję (WPZiB) 2016/1136, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/150 z dnia 27 stycznia 2017 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/1127, decyzji Rady (WPZiB) 2017/1426 z dnia 4 sierpnia 2017 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylającej decyzję (WPZiB) 2017/154, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/1420 z dnia 4 sierpnia 2017 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/150, decyzji Rady (WPZiB) 2018/475 z dnia 21 marca 2018 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu, i uchylenia decyzji (WPZiB) 2017/1426, rozporządzenie wykonawczego Rady (EU) 2018/468 z dnia 21 marca 2018 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/1420, decyzji Rady (WPZiB) 2018/1084 z dnia 30 lipca 2018 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu, i uchylenia decyzji (WPZiB) 2018/475, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1071 z dnia 30 lipca 2018 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/468, w zakresie, w jakim akty te dotyczą „»Gama’a al-Islamiyya« (znanej także pod nazwą »Al Gama’a al-Islamiyya«) (»grupa islamska« — »GI«)”.

2)

Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Al-Gama’a al-Islamiyya Egypt (Gamaa Islamya Egypt).

3)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

(1)  Dz.U. C 419 z 14.11.2016.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/64

Wyrok Sądu z dnia 4 kwietnia 2019 r. — Hesse i Wedl & Hofmann/EUIPO (TESTA ROSSA)

(Sprawy T-910/16 i T-911/16) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy TESTA ROSSA - Stwierdzenie częściowego wygaśnięcia prawa do znaku - Artykuł 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Dowód używania - Używanie spornego znaku towarowego na zewnątrz - Równość traktowania)

(2019/C 187/67)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca w sprawie T-910/16: Kurt Hesse (Norymberga, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Krogmann)

Strona skarżąca w sprawie T–911/16: Wedl & Hofmann GmbH (Mils, Austria) (przedstawiciel: adwokat T. Raubal)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: M. Fischer, pełnomocnik)

Pozostałe strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będące interwenientami przed Sądem, odpowiednio w sprawie T-910/16 i w sprawie T-911/16: Wedl & Hofmann GmbH i Kurt Hesse

Przedmiot

Skargi na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 października 2016 r. (sprawa R 68/2016-1) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między K. Hessem a Wedl & Hofmann.

Sentencja

1)

Sprawy T-910/16 i T-911/16 zostają połączone do celów wydania wyroku.

2)

Skargi zostają oddalone.

3)

W sprawie T-910/16 Kurt Hesse zostaje obciążony kosztami postępowania.

4)

W sprawie T-911/16 Wedl & Hofmann GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 53 z 20.2.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/64

Wyrok Sądu z dnia 4 kwietnia 2019 R. — Sharif/Rada

(Sprawa T-5/17) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte wobec Syrii - Zamrożenie środków finansowych - Prawo do obrony - Prawo do skutecznej ochrony sądowej - Oczywisty błąd w ocenie - Prawo własności - Proporcjonalność - Naruszenie dobrego imienia)

(2019/C 187/68)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ammar Sharif (Damaszek, Syria) (przedstawiciele: B. Kennelly, QC, i J. Pobjoy, barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: S. Kyriakopoulou, P. Mahnič i V. Piessevaux, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Havas i J. Norris, pełnomocnicy)

Przedmiot

Tytułem głównym, oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2016/1897 z dnia 27 października 2016 r. w sprawie wykonania decyzji 2013/255/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2016, L 293, s. 36), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/1893 z dnia 27 października 2016 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. 2016, L 293, s. 25), decyzji Rady (WPZiB) 2017/917 z dnia 29 maja 2017 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2017, L 139, s. 62; sprostowanie Dz.U. 2017, L 146, s. 159), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/907 z dnia 29 maja 2017 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. 2017, L 139, s. 15; sprostowanie Dz.U. 2017, L 146, s. 159), decyzji Rady (WPZiB) 2018/778 z dnia 28 maja 2018 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2018, L 131, s. 16) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/774 z dnia 28 maja 2018 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. 2018, L 131, s. 1) w zakresie, w jakim te akty dotyczą skarżącego, oraz, tytułem ewentualnym, oparte na art. 277 TFUE żądanie stwierdzenia braku zastosowania art. 28 ust. 2 lit. a) decyzji Rady 2013/255/WPZiB z dnia 31 maja 2013 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2013, L 147, s. 14; sprostowania: Dz.U. 2014, L 305, s. 116; Dz.U. 2015, L 50, s. 48; Dz.U. 2016, L 336, s. 42; Dz.U. 2017, L 146, s. 159; Dz.U. 2018, L 167, s. 36; Dz.U. 2018, L 190, s. 20), w brzmieniu ustalonym decyzją Rady (WPZiB) 2015/1836 z dnia 12 października 2015 r. (Dz.U. 2015, L 266, s. 75), oraz art. 15 ust. 1a lit. a) rozporządzenia Rady (UE) nr 36/2012 z dnia 18 stycznia 2012 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii oraz uchylającego rozporządzenie (UE) nr 442/2011 (Dz.U. 2012, L 16, s. 1; sprostowania: Dz.U. 2012, L 212, s. 20; Dz.U. 2012, L 227, s. 15; Dz.U. 2013, L 123, s. 28; Dz.U. 2013, L 127, s. 27; Dz.U. 2014, L 305, s. 115; Dz.U. 2017, L 146, s. 159; Dz.U. 2018, L 167, s. 36; Dz.U. 2018, L 190, s. 20), w brzmieniu ustalonym rozporządzeniem Rady (UE) 2015/1828 z dnia 12 października 2015 r. (Dz.U. 2015, L 266, s. 1), w zakresie, w jakim te przepisy dotyczą skarżącego.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Ammar Sharif pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

3)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

(1)  Dz.U. C 53 z 20.2.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/65

Wyrok Sądu z dnia 10 kwietnia 2019 r. — Polska/Komisja

(Sprawa T-51/17) (1)

(EFRG i EFRROW - Wydatki wyłączone z finansowania - Sektor owoców i warzyw - Pomoc dla grup producentów - Wydatki poniesione przez Polskę - Niedociągnięcia w zakresie kluczowych kontroli - Kontrola planów uznawania i kryteriów uznania - Kontrole dotyczące wniosków o przyznanie pomocy - Spójność handlowa - Zasadność wydatków - Uchybienia systemowe - Ryzyko dla EFRG - Korekty ryczałtowe wynoszące 25 %)

(2019/C 187/69)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: B. Majczyna, K. Straś, M. Pawlicka i B. Paziewska, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo K. Skelly i A. Stobiecka-Kuik, następnie A. Stobiecka-Kuik i D. Milanowska, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności części decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2016/2018 z dnia 15 listopada 2016 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2016, L 312, s. 26) w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy korekt ryczałtowych zastosowanych w odniesieniu do Rzeczypospolitej Polskiej.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Rzeczpospolita Polska pokrywa, poza własnymi kosztami, trzy czwarte kosztów poniesionych przez Komisję Europejską.

3)

Komisja pokrywa jedną czwartą własnych kosztów.

(1)  Dz.U. C 86 z 20.3.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/66

Wyrok Sądu z dnia 4 kwietnia 2019 r. — ClientEarth/Komisja

(Sprawa T-108/17) (1)

(REACH - Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 - Ftalan bis(2-etyloheksylu) (DEHP) - Oddalenie jako bezzasadnego wniosku o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej dotyczącej decyzji w sprawie zezwolenia na wprowadzenie do obrotu - Naruszenie prawa - Oczywisty błąd w ocenie - Artykuł 10 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006)

(2019/C 187/70)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ClientEarth (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: A. Jones, barrister)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Gattinara, R. Lindenthal i K. Mifsud-Bonnici, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Europejska Agencja Chemikaliów (przedstawiciele: M. Heikkilä i W. Broere, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności pisma Komisji z dnia 7 grudnia 2016 r., w którym instytucja ta oddaliła wniosek o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej złożony przez skarżącą w dniu 2 sierpnia 2016 r. w odniesieniu do decyzji wykonawczej Komisji C(2016) 3549 final z dnia 16 czerwca 2016 r. udzielającej zezwolenia na zastosowanie ftalanu bis(2 etyloheksylu) (DEHP) na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

ClientEarth pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)

Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA) pokrywa własne koszty.

(1)  Dz.U. C 121 z 18.4.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/67

Wyrok Sądu z dnia 11 kwietnia 2019 r. — Adapta Color/EUIPO — Coatings Foreign IP (ADAPTA POWDER COATINGS)

(Sprawa T-223/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy ADAPTA POWDER COATINGS - Unieważnienie przez izbę odwoławczą - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001) - Naruszenie prawa do bycia wysłuchanym - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 rozporządzenia 2017/1001) - Dowody przedstawione po raz pierwszy przed Sądem)

(2019/C 187/71)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Adapta Color, SL (Peñiscola, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci G. Macías Bonilla, G. Marín Raigal i E. Armero Lavie)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Markakis, A. Söder i D. Walicka, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Coatings Foreign IP Co. LLC (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: A. Rajendra, solicitor, i S. Malynicz, QC)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 6 lutego 2017 r. (sprawa R 2522/2015-5) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Coatings Foreign IP a Adapta Color.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Adapta Color, SL zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 202 z 26.6.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/68

Wyrok Sądu z dnia 11 kwietnia 2019 r. — Adapta Color/EUIPO — Coatings Foreign IP (Bio proof ADAPTA)

(Sprawa T-224/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy Bio proof ADAPTA - Unieważnienie przez izbę odwoławczą - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001) - Naruszenie prawa do bycia wysłuchanym - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 rozporządzenia 2017/1001) - Dowody przedstawione po raz pierwszy przed Sądem)

(2019/C 187/72)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Adapta Color, SL (Peñiscola, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci G. Macías Bonilla, G. Marín Raigal i E. Armero Lavie)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Markakis, A. Söder i D. Walicka, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Coatings Foreign IP Co. LLC (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: A. Rajendra, solicitor, i S. Malynicz, QC)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 6 lutego 2017 r. (sprawa R 2521/2015-5) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Coatings Foreign IP a Adapta Color.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Adapta Color, SL zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 202 z 26.6.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/69

Wyrok Sądu z dnia 11 kwietnia 2019 r. — Adapta Color/EUIPO — Coatings Foreign IP (Bio proof ADAPTA)

(Sprawa T-225/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy Bio proof ADAPTA - Unieważnienie przez izbę odwoławczą - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 7 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001) - Naruszenie prawa do bycia wysłuchanym - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 rozporządzenia 2017/1001) - Dowody przedstawione po raz pierwszy przed Sądem)

(2019/C 187/73)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Adapta Color, SL (Peñiscola, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci G. Macías Bonilla, G. Marín Raigal i E. Armero Lavie)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Markakis, A. Söder i D. Walicka, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Coatings Foreign IP Co. LLC (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: A. Rajendra, solicitor, i S. Malynicz, QC)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 6 lutego 2017 r. (sprawa R 311/2016-5) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Coatings Foreign IP a Adapta Color.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Adapta Color, SL zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 202 z 26.6.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/70

Wyrok Sądu z dnia 10 kwietnia 2019 r. — Niemcy/Komisja

(Sprawa T-229/17) (1)

(Zbliżanie ustawodawstw - Rozporządzenie (UE) nr 305/2011 - Rozporządzenie (UE) nr 1025/2012 - Wyroby budowlane - Normy zharmonizowane EN 14342:2013 i EN 14904:2006 - Obowiązek uzasadnienia)

(2019/C 187/74)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: początkowo T. Henze i J. Möller, następnie J. Möller, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów M. Winkelmüllera, F. van Schewicka i M. Kottmanna)

Strona przeciwna: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo G. Zavvos i C. Hermes, następnie C. Hermes i M. Huttunen, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Finlandii (przedstawiciel: S. Hartikainen, pełnomocnik)

Przedmiot

Wniosek oparty na art. 263 TFUE i zmierzający do stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Komisji (UE) 2017/133 z dnia 25 stycznia 2017 r. w sprawie utrzymania z ograniczeniem w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odniesienia do normy zharmonizowanej EN 14342:2013 „Podłogi drewniane — Właściwości, ocena zgodności i oznakowanie” zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 (Dz.U. 2017, L 21, s. 113), po drugie, decyzji Komisji (EU) 2017/145 z dnia 25 stycznia 2017 r. w sprawie utrzymania z ograniczeniem w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odniesienia do normy zharmonizowanej EN 14904:2006 „Nawierzchnie terenów sportowych — Halowe nawierzchnie sportowe przeznaczone do uprawiania wielu dyscyplin sportowych — Specyfikacja” zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 (Dz.U. 2017, L 22, s. 62), po trzecie, komunikatu Komisji z dnia 10 marca 2017 r. w ramach wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 z dnia 9 marca 2011 r. ustanawiającego zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu wyrobów budowlanych i uchylającego dyrektywę Rady 89/106/EWG (Dz.U. 2017, C 76, s. 32) w zakresie, w jakim odnosi się do norm zharmonizowanych EN 14342:2013 i EN 14904:2006, po czwarte, komunikatu Komisji z dnia 11 sierpnia 2017 r. w ramach wykonania rozporządzenia nr 305/2011 (Dz.U. 2017, C 267, s. 16) w zakresie dotyczącym norm zharmonizowanych EN 14342:2013 i EN 14904:2006, po piąte, komunikatu Komisji z dnia 15 grudnia 2017 r. w ramach wykonania rozporządzenia nr 305/2011 (Dz.U. 2017, C 435, s. 41) w zakresie dotyczącym norm zharmonizowanych EN 14342:2013 i EN 14904:2006, oraz po szóste, komunikatu Komisji z dnia 9 marca 2018 r. w ramach wykonania rozporządzenia nr 305/2011 (Dz.U. 2017, C 92, s. 139) w zakresie dotyczącym norm zharmonizowanych EN 14342:2013 i EN 14904:2006

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)

Republika Finlandii pokrywa własne koszty.

(1)  Dz.U. C 195 z 19.6.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/71

Wyrok Sądu z dnia 9 kwietnia 2019 r. — Aldridge i in./Komisja

(Sprawa T-319/17) (1)

(Służba publiczna - Personel tymczasowy - OLAF - Umowa na czas nieokreślony - Decyzja dyrektora OLAF u ustanawiająca jednorazowe przeszeregowanie do następnej wyższej grupy - Wniosek o rozpoczęcie corocznej procedury zmiany zaszeregowania - Przepis o charakterze generalnym - Termin do wniesienia skargi - Rozpoczęcie biegu terminu - Publikacja w intranecie - Niedopuszczalność)

(2019/C 187/75)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Adam Aldridge (Schaerbeek, Belgia) i 32 innych skarżących, których nazwiska wymieniono w załączniku do wyroku (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues, A. Tymen i A. Champetier)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo L. Radu Bouyon i M. Mensi, następnie L. Radu Bouyon i G. Berscheid, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora generalnego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) z dnia 15 lipca 2016 r. oddalającej wniosek skarżących o przeprowadzenie corocznego postępowania w sprawie zmiany zaszeregowania oraz decyzji dyrektora generalnego OLAF z dnia 13 lutego 2017 r. oddalającej zażalenie złożone na decyzję z dnia 15 lipca 2016 r., i po drugie, o naprawienie szkody i krzywdy, które skarżący w swej ocenie ponieśli.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Adam Aldridge i inni pracownicy oraz byli pracownicy tymczasowi Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), których nazwiska wymieniono w załączniku do wyroku, pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1)  Dz.U. C 249 z 31.7.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/72

Wyrok Sądu z dnia 9 kwietnia 2019 r. — Qualcomm i Qualcomm Europe/Komisja

(Sprawa T-371/17) (1)

(Konkurencja - Rynek zestawów chipów pasma podstawowego wykorzystywanych w konsumenckich urządzeniach elektronicznych - Postępowanie administracyjne - Artykuł 18 ust. 3 i art. 24 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1/2003 - Decyzja w sprawie żądania informacji - Obowiązek uzasadnienia - Konieczność żądanych informacji - Proporcjonalność - Ciężar dowodu - Zasada nemo se ipsum accusare tenetur - Zasada dobrej administracji)

(2019/C 187/76)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Qualcomm, Inc. (San Diego, Kalifornia, Stany Zjednoczone), Qualcomm Europe, Inc. (Sacramento, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci M. Pinto de Lemos Fermiano Rato i M. Davilla)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. van Vliet, G. Conte, M. Farley i C. Urraca Caviedes, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C (2017) 2258 final z dnia 31 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 18 ust. 3 i art. 24 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 [sprawa AT.39711 — Qualcomm (drapieżne ceny)].

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Qualcomm, Inc. i Qualcomm Europe, Inc. zostają obciążone kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w przedmiocie środka tymczasowego.

(1)  Dz.U. C 256 z 7.8.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/73

Wyrok Sądu z dnia 11 kwietnia 2019 r. — Inditex/EUIPO — Ansell (ZARA TANZANIA ADVENTURES)

(Sprawa T-655/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego ZARA TANZANIA ADVENTURES - Wcześniejsze słowne unijne znaki towarowe ZARA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Czerpanie nienależnej korzyści z charakteru odróżniającego lub renomy wcześniejszych znaków towarowych - Działanie na szkodę charakteru odróżniającego lub renomy wcześniejszych znaków towarowych)

(2019/C 187/77)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Industria de Diseño Textil, SA (Inditex) (Arteixo, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci G. Marín Raigal, G. Macías Bonilla, P. López Ronda i E. Armero Lavie)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: V. Ruzek, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Zainab Ansell i Roger Ansell (Moshi, Tanzania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 lipca 2017 r. (sprawy połączone R 2330/2011-2 i R 2369/2011-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między z jednej strony Industria de Diseño Textil a z drugiej strony Z. Ansell i R. Ansellem.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 5 lipca 2017 r. (sprawy połączone R 2330/2011-2 i R 2369/2011-2) w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza uwzględniła częściowo odwołanie wniesione przez Z. Ansell i R. Ansella (sprawa R 2369/2011-2) i dopuściła do rejestracji zgłoszony znak towarowy w odniesieniu do usług wymienionych w pkt 3 sentencji tej decyzji i należących do klas 39 i 43 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

EUIPO pokrywa, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Industria de Diseño Textil, SA (Inditex) w trakcie postępowania przed Sądem.

(1)  Dz.U. C 402 z 27.11.2017.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/74

Wyrok Sądu z dnia 11 kwietnia 2019 r. — Kiku/CPVO — Sächsisches Landesamt für Umwelt, Landwirtschaft und Geologie (Pinova)

(Sprawa T-765/17) (1)

(Odmiany roślin - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do ochrony - Odmiana jabłka Pinova - Oddalenie wniosku o unieważnienie - Nowość odmiany - Artykuł 10 rozporządzenia (WE) nr 2100/94 - Ciężar dowodu - Artykuł 76 rozporządzenia nr 2100/94 - Badanie przez CPVO stanu faktycznego z urzędu)

(2019/C 187/78)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Kiku GmbH (Girlan, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci G. Würtenberger i R. Kunze)

Strona pozwana: Wspólnotowy Urząd Ochrony Odmian Roślin (CPVO) (przedstawiciele: M. Ekvad, F. Mattina i O. Lamberti, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów A. von Mühlendahla i H. Hartwiga)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą CPVO będąca interwenientem przed Sądem: Sächsisches Landesamt für Umwelt, Landwirtschaft und Geologie (Drezno, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo adwokat T. Leidereiter, następnie adwokat B. Lorenzen)

Przedmiot

Skarga wniesiona na decyzję izby odwoławczej CPVO z dnia 16 sierpnia 2017 r. (sprawa A 005/2016) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do ochrony pomiędzy Kiku a Sächsisches Landesamt für Umwelt, Landwirtschaft und Geologie.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Kiku GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 22 z 22.1.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/74

Wyrok Sądu z dnia 9 kwietnia 2019 r. — Zitro IP/EUIPO (PICK & WIN MULTISLOT)

(Sprawa T-277/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego PICK & WIN MULTISLOT - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 187/79)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Zitro IP Sàrl (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat A. Canela Giménez)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 marca 2018 r. (sprawa R 978/2017-4) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego PICK & WIN MULTISLOT jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Zitro IP Sàrl zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 231 z 2.7.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/75

Wyrok Sądu z dnia 10 kwietnia 2019 r. — AV/Komisja

(Sprawa T-303/18 RENV) (1)

(Służba publiczna - Personel tymczasowy - Zatrudnienie - Artykuł 13 WZIP - Badanie lekarskie przed zatrudnieniem - Niekompletne oświadczenia złożone podczas badania lekarskiego - Niepowiadomienie przez zainteresowanego o chorobie - Późniejsze odkrycie przez organ upoważniony do zawierania umów o pracę - Artykuł 32 WZIP - Zastosowanie pięcioletniego zastrzeżenia medycznego z mocą wsteczną - Skierowanie sprawy do komitetu ds. inwalidztwa - Rozsądny termin - Odpowiedzialność - Krzywda)

(2019/C 187/80)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: AV (przedstawiciel: adwokat J.N. Louis)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Bohr i L. Vernier, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 270 TFUE dotyczące, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 16 września 2014 r., w której organ upoważniony do zawierania umów o pracę w tej instytucji zdecydował o zastosowaniu wobec skarżącego zastrzeżenia medycznego określonego w art. 32 warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej i o nieprzyznaniu mu renty inwalidzkiej, oraz po drugie, naprawienia szkody, jaką skarżący miał ponieść w następstwie przyjęcia tej decyzji.

Sentencja

1)

Żądanie stwierdzenia nieważności zostaje oddalone.

2)

Od Komisji Europejskiej zasądza się zapłatę na rzecz AV kwoty 3000 EUR.

3)

W pozostałym zakresie żądanie odszkodowawcze zostaje oddalone.

4)

AV i Komisja pokrywają własne koszty związane z początkowym postępowaniem przed Sądem do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej wszczętym na podstawie skargi w sprawie F-91/15 oraz z niniejszym postępowaniem w trybie przekazania do ponownego rozpoznania w sprawie T-303/18 RENV.

5)

AV pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję w postępowaniu odwoławczym w sprawie T-701/16 P.

(1)  Dz.U. C 406 z 7.12.2015 R. (sprawa początkowo zarejestrowana przed Sądem do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej pod sygnaturą F 91/15 i przekazana Sądowi Unii Europejskiej w dniu 1.9.2016 R.).

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/76

Wyrok Sądu z dnia 11 kwietnia 2019 r. — Fomanu/EUIPO — Fujifilm Imaging Germany (Przedstawienie motyla)

(Sprawa T-323/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy przedstawiający motyla - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Częściowe wygaśnięcie prawa do znaku - Artykuł 18 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Artykuł 58 ust. 1 lit. a) i art. 58 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001)

(2019/C 187/81)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Fomanu AG (Neustadt an der Waldnaab, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Reichart)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: R. Manea i D. Walicka, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Fujifilm Imaging Germany GmbH & Co. KG (Willich, Niemcy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 marca 2018 r. (sprawa R 2241/2016-2) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między Fujifilm Imaging Germany a Fomanu.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Fomanu AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 240 z 9.7.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/77

Wyrok Sądu z dnia 11 kwietnia 2019 r. — Pharmadom/EUIPO — Objectif Pharma (WS wellpharma shop)

(Sprawa T-403/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego WS wellpharma shop - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy WELL AND WELL - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 187/82)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Pharmadom (Boulogne-Billancourt, Francja) (przedstawiciel: adwokat M.P. Dauquaire)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: S. Pétrequin i A. Folliard-Monguiral, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Objectif Pharma (Vandoeuvre-lès-Nancy, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Nappey)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 marca 2018 r. (sprawa R 1448/2017-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Pharmadom a Objectif Pharma.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Pharmadom zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 301 z 27.8.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/77

Wyrok Sądu z dnia 3 kwietnia 2019 r. — NSC Holding/EUIPO — Ibercondor (CONDOR SERVICE, NSC)

(Sprawa T-468/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego CONDOR SERVICE, NSC - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy IBERCONDOR - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Właściwy krąg odbiorców - Podobieństwo usług - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 187/83)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: NSC Holding GmbH & Cie. KG (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Eichhorst)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Söder, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO, interwenient przed Sądem: Ibercondor, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat A. Canela Giménez)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 maja 2018 r. (sprawa R 2440/2017-4), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Ibercondor Barcelona SA a NSC Holding.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

NSC Holding GmbH & Cie. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 328 z 17.9.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/78

Wyrok Sądu z dnia 11 kwietnia 2019 r. — Užstato sistemos administratorius/EUIPO — DPG Deutsche Pfandsystem (Przedstawienie butelki ze strzałką)

(Sprawa T-477/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego przedstawiającego butelkę ze strzałką - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy przedstawiający puszkę, butelkę i strzałkę - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 187/84)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Užstato sistemos administratorius VšĮ (Wilno, Litwa) (przedstawiciel: adwokat I. Lukauskienė)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: P. Sipos i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: DPG Deutsche Pfandsystem GmbH (Berlin, Niemcy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 maja 2018 r. (sprawa R 2203/2017-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między DPG Deutsche Pfandsystem a Užstato sistemos administratorius.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Užstato sistemos administratorius VšĮ zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 341 z 24.9.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/79

Wyrok Sądu z dnia 3 kwietnia 2019 r. — Medrobotics/EUIPO (See More. Reach More. Treat More.)

(Sprawa T-555/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego See More. Reach More. Treat More. - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 187/85)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Medrobotics Corp. (Raynham, Massachusetts, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci B. Bittner i U. Heinrich)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Folliard-Monguiral i H. O’Neill, pełnomocnicy).

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 lipca 2018 r. (sprawa R 463/2018-2), dotyczącą zgłoszenia do rejestracji oznaczenia słownego See More. Reach More. Treat More. jako znaku towarowego Unii Europejskiej.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Medrobotics Corp. pokrywa koszty postępowania.

(1)  Dz.U. C 427 z 26.11.2018.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/80

Skarga wniesiona w dniu 8 kwietnia 2019 r. — SJ/Komisja

(Sprawa T-701/18)

(2019/C 187/86)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: SJ (przedstawiciele: J. MacGuill, solicitor, i E. Martin-Vignerte, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności odmowy Komisji Europejskiej udzielenia dostępu do dokumentów na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (1), wynikającej z decyzji potwierdzającej C(2018) 6642 final z dnia 4 października 2018 r. i doręczonej stronie skarżącej w dniu 8 października 2018 r.;

—

w odniesieniu do kosztów — orzeczenie, że każda ze stron pokrywa własne koszty lub, w przypadku wygranej przez stronę skarżącą, obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że w oparciu o ogólne domniemanie nieujawnienia strona pozwana w rzeczywistości przeniosła ciężar dowodu i obciążyła stronę skarżącą dowodem niemożliwym do przeprowadzenia, co jest sprzeczne z przytoczonym orzecznictwem.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do istnienia nadrzędnego interesu publicznego, z naruszeniem zasad ustanowionych w stosownym orzecznictwie.

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43 — wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 1, t. 3, s. 331).

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/80

Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2019 r. — Exxonmobil Petroleum & Chemical/ECHA

(Sprawa T-177/19)

(2019/C 187/87)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Exxonmobil Petroleum & Chemical BVBA (Antwerpia, Belgia) (przedstawiciele: M. Navin-Jones, solicitor, i adwokat A. Kołtunowska)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—

stwierdzenie nieważności decyzji ECHA ED/88/2018 dotyczącej włączenia substancji wzbudzających szczególnie duże obawy do kandydackiej listy substancji do ewentualnego włączenia do załącznika XIV, opublikowanej w dniu 15 stycznia 2019 r., w zakresie, w jakim dotyczy ona fenantrenu; oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca podnosi, że strona pozwana popełniła oczywisty błąd w ocenie bardzo trwałych właściwości fenantrenu i przekroczyła swe kompetencje, a także naruszyła art. 59 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. (1) poprzez:

—

oparcie się na ustaleniu poczynionym w dokumencie pomocniczym komitetu państw członkowskich z 2009 r. w sprawie bardzo trwałych właściwości fenantrenu jako składnika smoły węglowej o wysokiej temperaturze, bez dokonania własnej oceny dostępnych informacji, a tym samym powielenie błędów zawartych w tym dokumencie pomocniczym;

—

wyciągnięcie wniosków odnośnie do bardzo trwałych właściwości fenantrenu, których nie uzasadniają dowody, na których się oparto;

—

nieuwzględnienie dostępnych dowodów, które byłyby źródłem istotnych pytań dotyczących wiarygodności i skrajnego konserwatyzmu analizy dotyczącej symulacji osadów wodnych OECD 308 w odniesieniu do fenantrenu;

—

niewzięcie pod uwagę informacji podających w wątpliwość obliczenia przeprowadzone w celu dostosowania wyników analizy OECD 308, tak aby uwzględniała ona temperaturę;

—

brak oceny nowych dowodów dotyczących trwałości fenantrenu, które zostałyby udostępnione stronie pozwanej w toku konsultacji publicznych; oraz

—

niewzięcie pod uwagę wszystkich istotnych informacji przy ustalaniu mocy dowodowej trwałych właściwości fenantrenu, konkretnie w odniesieniu do fotodegradacji, rozpuszczania i ulatniania się fenantrenu.

2.

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca twierdzi, że przyjmując zaskarżony akt, strona pozwana naruszyła obowiązującą w prawie Unii Europejskiej zasadę proporcjonalności.

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. 2006, L 396, s. 1).

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/82

Skarga wniesiona w dniu 29 marca 2019 r. — Zubedi/Rada

(Sprawa T-186/19)

(2019/C 187/88)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Khaled Zubedi (Damaszek, Syria) (przedstawiciele: M. Lester, QC, i M. O’Kane, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2019/87 z dnia 21 stycznia 2019 r. (1) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2019/85 z dnia 21 stycznia 2019 r. (2) w zakresie, w jakim stosują się one do strony skarżącej; oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi jeden zarzut dotyczący tego, że strona pozwana popełniła oczywisty błąd w ocenie, obejmując skarżącego środkami ograniczającymi Unii Europejskiej dotyczącymi Syrii.

Skarżący został objęty decyzją wykonawczą Rady (WPZiB) 2019/87 i rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) 2019/85 na tej podstawie, że należy on do grupy odnoszących sukcesy biznesmenów w Syrii, o których strona pozwana twierdzi, iż czerpią oni wszyscy ogromne korzyści z reżimu prezydenta al-Assada oraz wspierają go, podejmując wspólne przedsięwzięcia ze spółkami wspieranymi przez państwo w celu zagospodarowania wywłaszczonych gruntów należących do osób wysiedlonych z powodu konfliktu w Syrii. Jest to całkowicie nieprawdziwe w odniesieniu do skarżącego, kryteria umieszczenia w wykazie nie zostały spełnione, a argumenty pozwanej zostały oparte na niewystarczająco solidnej podstawie.

(1)  Decyzja wykonawcza Rady (WPZiB) 2019/87 z dnia 21 stycznia 2019 r. w sprawie wykonania decyzji 2013/255/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. L 18I z 21.1.2019, s. 13).

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2019/85 z dnia 21 stycznia 2019 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. L 18I z 21.1.2019, s. 4).

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/82

Skarga wniesiona w dniu 3 kwietnia 2019 r. — Haikal/Rada

(Sprawa T-189/19)

(2019/C 187/89)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Skarżący: Maen Haikal (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat Stanisław Koew)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna w całości, oraz stwierdzenie zasadności wszystkich wskazanych w niej podstaw prawnych,

—

stwierdzenie, że zaskarżone akty mogą zostać częściowo unieważnione,

—

stwierdzenie częściowej nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2019/87 z dnia 21 stycznia 2019 r. w sprawie wykonania decyzji 2013/255/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii w części, w której środki te dotyczą Maena Haikala,

—

stwierdzenie częściowej nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2019/85 z dnia 21 stycznia 2019 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii w części, w której środki te dotyczą Maena Haikala, oraz

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącego, wydatkami, honorariami i innymi opłatami związanymi z jego obroną.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący nieprzestrzegania obowiązku uzasadnienia przez Radę — art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC), art. 296 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) i art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady legalności i proporcjonalności przestępstw i kar — art. 49 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do skutecznej ochrony sądowej — art. 6 i 13 EKPC, art. 215 TFUE i art. 41 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

4.

Zarzut czwarty dotyczący popełnionego przez Radę błędu w ocenie.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia prawa własności, zasady proporcjonalności i swobody gospodarczej — art. 1 protokołu dodatkowego do EKPC i art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia prawa do normalnych warunków życiowych — art. 2 i 4 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 3 i 25 Powszechnej deklaracji praw człowieka ONZ.

7.

Zarzut siódmy dotyczący istotnego naruszenia reputacji — art. 8 i art. 10 ust. 2 EKPC.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/84

Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2019 r. — Le Pen/Parlament

(Sprawa T-211/19)

(2019/C 187/90)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-Marie Le Pen (Saint-Cloud, Francja) (przedstawiciel: adwokat F. Wagner)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego P8_TA-PROV(2019)0136 z dnia 12 marca 2019 r. w przedmiocie wniosku o uchylenie immunitetu skarżącego 2018/2247(IMM), rzeczywiście uchylającej immunitet skarżącego;

—

obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej (Dz.U. 2010, C 83, s. 266), art. 5 ust. 1 i ust. 5 regulaminu Parlamentu Europejskiego (Dz.U. 2005, L 44, s. 1) oraz komunikatów do posłów nr 11/2003 i 11/2016.

2.

Zarzut drugi, dotyczący nadużycia proceduralnego. Skarżący uważa, że godząc się na uchylenie immunitetu parlamentarnego skarżącego, Parlament pozwala francuskiemu sędziemu śledczemu na przejęcie, za okres 2009–2014, roli sekretarza generalnego Parlamentu i w ten sposób narusza art. 68 ust. 1 przepisy wykonawczych do statutu posła do Parlamentu Europejskiego, który przyznaje sekretarzowi generalnemu wyłączną kompetencję do decydowania o nienależności świadczenia i do zarządzenia wydania tytułu egzekucyjnego wobec danego posła europejskiego.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący nadużycia władzy, nadużycia proceduralnego oraz naruszenia rozsądnego terminu do rozpoczęcia ścigania. Skarżący podnosi, że Parlament dopuścił się nadużycia proceduralnego, które negatywnie wpływa na wykonywanie przez skarżącego prawa do obrony, ponieważ po prawie trzech mandatach bez zastrzeżeń ze strony sekretarza generalnego skarżący nie uważał za konieczne przechowywania dowodów pracy swoich asystentów i jest bezbronny wobec sędziego.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia art. 43 komunikatu do posłów nr 11/2016, ponieważ celem leżącym u podstaw ścigania jest utrudnienie działalności posłów jednej z głównych partii opozycyjnych.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/85

Skarga wniesiona w dniu 8 kwietnia 2019 r. — AW/Parlament

(Sprawa T-213/19)

(2019/C 187/91)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: AW (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i S. Rodrigues)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 7 sierpnia 2018 r. wydanych przez stronę pozwaną, w których oddalono wnioski skarżącego o uznanie zawodowego pochodzenia dwóch chorób (bólu karku i pokrzywki stresowej) oraz, w razie potrzeby, decyzji z dnia 19 lutego 2019 r., na podstawie której strona pozwana oddaliła zażalenie złożone przez skarżącego w dniu 16 października 2018 r. na decyzje z dnia 7 sierpnia 2018 r.;

—

obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 22 ust. 3 wspólnych zasad ubezpieczenia urzędników Wspólnot Europejskich od wypadków i chorób zawodowych (zwanych dalej „wspólnymi zasadami”) z powodu uchybień proceduralnych popełnionych przez komisję lekarską.

2.

Zarzut drugi dotyczący połączonego naruszenia art. 22 wspólnych zasad i art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ komisja lekarska nie działała niezależnie, lecz na polecenie Parlamentu.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/85

Skarga wniesiona w dniu 9 kwietnia 2019 r. — Vinos de Arganza/EUIPO — Nordbrand Nordhausen (ENCANTO)

(Sprawa T-239/19)

(2019/C 187/92)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Vinos de Arganza, SL (Toral de los Vados, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat L. Broschat García)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Nordbrand Nordhausen GmbH (Nordhausen, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy ENCANTO — zgłoszenie nr 15 542 251

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 stycznia 2019 r. w sprawie R 392/2018-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

oddalenie sprzeciwu;

—

dopuszczenie do rejestracji zgłoszonego znaku towarowego;

—

obciążenie EUIPO oraz interwenienta kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/86

Skarga wniesiona w dniu 10 kwietnia 2019 r. — Hiszpania/Komisja

(Sprawa T-241/19)

(2019/C 187/93)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: A. Rubio González, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 grudnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA 34914 (2013/C) udzielonej przez Zjednoczone Królestwo w związku z systemem podatkowym spółek na Gibraltarze;

—

obciążenie kosztami pozwanej instytucji.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art.107 ust. 1 TFUE poprzez nieprawidłowe zastosowanie kryterium selektywności terytorialnej.

—

W tym zakresie twierdzi, że w chwili przyjęcia zaskarżonej decyzji Komisja była w posiadaniu danych i elementów, które świadczyły o istnieniu pomocy państwa selektywnej z terytorialnego punktu widzenia, co powinno wzbudzić u niej wątpliwości co do zakresu selektywności pomocy. Ponieważ Komisja ograniczyła się do kryterium materialnej selektywności, doszła ona do błędnych wniosków, gdyż istnieje lub może istnieć więcej pomocy niż wskazane w zaskarżonej decyzji.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 296 TFUE, ponieważ zaskarżona decyzja jest aktem, który formalnie pozbawiony jest uzasadnienia i odpowiedniej oceny w dziedzinie selektywności.

—

W tym zakresie podnosi, iż Komisja nie uzasadnia, ponieważ nie odnosi się do argumentów, jakie co do selektywności terytorialnej przedstawiło w trakcie postępowania Królestwo Hiszpanii. Chodzi o akt, który materialnie pozbawiony jest uzasadnienia w wyniku błędnej wykładni zawartej w wyroku Sądu z dnia 18 grudnia 2008 r., Government of Gibraltar/Komisja, T-211/04 i T-215/04, EU:T:2008:595. Ponieważ Trybunał uchylił ten wyrok (wyrok z dnia 15 listopada 2011 r., Komisja i Hiszpania/Government of Gibraltar i Zjednoczone Królestwo, C-106/09 P i C-107/09 P, EU:C:2011:732), przywrócone zostało kryterium z decyzji Komisji 2005/261/WE z dnia 30 stycznia 2004 r., bez uzasadnienia zmiany owego kryterium.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/87

Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2019 r. — Karpeta-Kovalyova/Komisja

(Sprawa T-249/19)

(2019/C 187/94)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Marina Karpeta-Kovalyova (Woluwe Saint Pierre, Belgia) (przedstawiciel: adwokat S. Pappas)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności obu zaskarżonych decyzji, którego skutkiem będzie dokonanie przez Komisję Europejską ponownej oceny statusu strony skarżącej i przyznanie jej dodatku zagranicznego, diety dziennej, dodatku na zagospodarowanie, kosztów podróży w związku z rozpoczęciem służby i kosztów przeprowadzki;

—

obciążenie strony pozwanej jej własnymi kosztami postępowania, a także kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w niniejszym postępowaniu.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnej wykładni art. 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego, dotyczącego definicji zwykłego miejsca zamieszkania, biorąc pod uwagę, że zaskarżone decyzje nie uwzględniają statusu dyplomatycznego małżonka strony skarżącej, obejmującego większość krytycznego okresu pięciu lat, który kończy się sześć miesięcy przed podjęciem przez nią służby, oraz że uwzględniały one umowy przejściowe, które strona skarżąca zawarła, podczas gdy jej rodzina wróciła do państwa pochodzenia.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie popełnionego w zaskarżonych decyzjach na podstawie bezzasadnych założeń, ponieważ nie uwzględniają one okoliczności faktycznych, które w sposób niezaprzeczalny i wykraczający poza jakąkolwiek ocenę świadczą o przeniesieniu całego gospodarstwa domowego strony skarżącej z Brukseli z powrotem do państwa pochodzenia.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/88

Skarga wniesiona w dniu 15 kwietnia 2019 r. — Tradición CZ/EUIPO — Rivero Argudo (TRADICIÓN CZ, S.L.)

(Sprawa T-250/19)

(2019/C 187/95)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Tradición CZ, SL (Jerez de la Frontera, Hiszpania) (przedstawiciel: M. Aznar Alonso, abogado)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: María Dolores Rivero Argudo (Jerez de la Frontera, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego TRADICIÓN CZ, S.L. — zgłoszenie nr 14 977 045

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 lutego 2019 r. w sprawie R 257/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

zawieszenie niniejszego postępowania do czasu wydania ostatecznej decyzji w prowadzonym przed EUIPO postępowaniu 33785-C w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku nr 7272594 RIVERO CZ, na który powołano się w sprzeciwie;

—

uznanie pierwszego zarzutu skargi za zasadny i stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji z uwagi na ustalenie braku prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych;

—

posiłkowo i dodatkowo, uznanie drugiego zarzutu skargi za zasadny i stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji z uwagi na ustalenie braku prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych w odniesieniu do usług sprzedaży octów i moszczu z klasy 35;

—

obciążenie kosztami postępowania EUIPO i M.D. Rivero Argudo w razie wstąpienia przez nią do niniejszego postępowania w charakterze interwenienta.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

3.6.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 187/89

Skarga wniesiona w dniu 18 kwietnia 2019 r. — Baustoffwerke Gebhart & Söhne/EUIPO (BIOTON)

(Sprawa T-255/19)

(2019/C 187/96)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Baustoffwerke Gebhart & Söhne GmbH & Co. KG (Aichstetten, Niemcy) (przedstawiciele: adwokat E. Strauß)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy BIOTON — zgłoszenie nr 17 746 009

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 lutego 2019 r. w sprawie R 1887/2018-4

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i dopuszczenie do rejestracji unijnego znaku towarowego BIOTON dla wszystkich zgłoszonych towarów;

—

posiłkowo, przekazanie sprawy EUIPO ze wskazaniem dokonania zmiany zaskarżonej decyzji i dopuszczenie do rejestracji unijnego znaku towarowego nr 17 746 009 BIOTON;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.