10.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 444/1

ZALECENIE RADY

z dnia 26 listopada 2018 r.

w sprawie propagowania automatycznego wzajemnego uznawania kwalifikacji uzyskanych w ramach kształcenia i szkolenia na poziomie wyższym i średnim II stopnia oraz efektów uczenia się osiągniętych w okresach nauki za granicą

(2018/C 444/01)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 165 i 166,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Mobilność edukacyjna sprzyja zdobywaniu wiedzy, umiejętności, kompetencji i doświadczenia, w tym kompetencji osobistych i społecznych oraz świadomości kulturalnej, które mają zasadnicze znaczenie dla aktywnego udziału w społeczeństwie i rynku pracy, jak również dla propagowania tożsamości europejskiej.

(2)

W swoim komunikacie pt. „Wzmocnienie tożsamości europejskiej dzięki edukacji i kulturze” (1) Komisja Europejska określiła wizję stworzenia do 2025 r. europejskiego obszaru edukacji, w którym granice nie są przeszkodą w uczeniu się, studiowaniu i prowadzeniu badań, m.in. przez usunięcie przeszkód w uznawaniu kwalifikacji, zarówno na poziomie szkół, jak i instytucji szkolnictwa wyższego.

(3)

W konkluzjach Rady Europejskiej z dnia 14 grudnia 2017 r. wezwano państwa członkowskie, Radę i Komisję, zgodnie z ich odpowiednimi kompetencjami, do podejmowania dalszych kroków, aby promować współpracę państw członkowskich w zakresie wzajemnego uznawania dyplomów wykształcenia wyższego i świadectw ukończenia szkoły średniej (2).

(4)

Konwencja o uznaniu kwalifikacji związanych z uzyskaniem wyższego wykształcenia w Regionie Europejskim (lizbońska konwencja o uznawaniu kwalifikacji) i teksty ją uzupełniające, opracowana przez Radę Europy oraz Unesco, zapewnia ramy prawne uznawania kwalifikacji uzyskanych w ramach kształcenia na poziomie wyższym i na poziomie średnim II stopnia dających dostęp do szkolnictwa wyższego.

(5)

W komunikacie sformułowanym na konferencji w Bukareszcie w 2012 r. ministrowie edukacji z europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego zobowiązali się do osiągnięcia długoterminowego celu, jakim jest automatyczne uznawanie porównywalnych stopni akademickich. Poczyniono postępy, również dzięki pracy Grupy Pionierskiej ds. Automatycznego Uznawania, ale cel nie został jeszcze osiągnięty.

(6)	W 2002 r. ministrowie odpowiedzialni za kształcenie i szkolenie zawodowe w państwach członkowskich zobowiązali się do realizacji procesu kopenhaskiego – procesu pogłębiania współpracy, który propaguje uznawanie kwalifikacji i kompetencji.

(7)

Kluczową rolę w zwiększeniu przejrzystości odgrywa zwłaszcza zapewnianie jakości, które pomaga w zbudowaniu wzajemnego zaufania. Istotne jest zatem, aby korzystać z dotychczasowych osiągnięć w kontekście norm i wytycznych dla zapewniania jakości w europejskim obszarze szkolnictwa wyższego, europejskich ram odniesienia na rzecz zapewniania jakości w kształceniu i szkoleniu zawodowym oraz odwoływać się do europejskich ram kwalifikacji dla uczenia się przez całe życie.

(8)	Należy kontynuować prace nad wdrożeniem europejskiego systemu transferu i akumulacji punktów oraz europejskiego systemu transferu osiągnięć w kształceniu i szkoleniu zawodowym, w celu ułatwienia uznawania efektów uczenia się w krajowym prawodawstwie, w tym w ramach mobilności.

(9)	Celem zalecenia Rady z dnia 22 maja 2017 r. w sprawie europejskich ram kwalifikacji dla uczenia się przez całe życie (3) jest poprawa przejrzystości, porównywalności i możliwości przenoszenia kwalifikacji, a tym samym ułatwienie ich uznawania.

(10)

W swojej rezolucji z dnia 20 kwietnia 2012 r. w sprawie modernizacji europejskich systemów szkolnictwa wyższego Parlament Europejski apeluje do UE i państw członkowskich o podjęcie dodatkowych starań w celu zapewnienia bardziej skutecznego uznawania dyplomów i większej harmonizacji kwalifikacji akademickich (4).

(11)

W coraz bardziej zglobalizowanym świecie istotne jest, aby uczniowie i studenci mogli w jak najlepszy sposób wykorzystać wszystkie możliwości uczenia się w całej UE. Aby było to możliwe, kwalifikacje przyznane przez właściwy organ w jednym państwie członkowskim powinny być ważne w każdym innym państwie członkowskim do celów uzyskania dostępu do dalszych etapów nauki. Obejmuje to obywateli państw trzecich, którzy posiadają kwalifikacje z jednego państwa członkowskiego i przenoszą się do innego państwa członkowskiego. Brak wspomnianego automatycznego uznawania kwalifikacji i efektów uczenia się osiągniętych w okresach nauki za granicą ogranicza jednak tę mobilność. Ogólnounijne podejście do automatycznego uznawania zapewni spójność i przejrzystość niezbędne do przezwyciężenia pozostałych barier.

(12)

W obszarze szkolnictwa wyższego procedury uznawania często pozostają zbyt skomplikowane lub zbyt kosztowne i zbyt wielu przemieszczających się studentów nie uzyskuje pełnego uznania osiągniętych efektów uczenia się. Wiele państw członkowskich podjęło jednak inicjatywę na rzecz postępów na drodze do automatycznego, wzajemnego uznawania, w tym przez podpisanie umów regionalnych. Inicjatywy te mogłyby służyć jako modele do utworzenia ogólnounijnego systemu.

(13)

Jeśli chodzi o kształcenie i szkolenie na poziomie średnim II stopnia, osoby posiadające kwalifikacje dające dostęp do szkolnictwa wyższego w jednym państwie członkowskim często nie mają pewności co do dostępu do szkolnictwa wyższego w innym państwie członkowskim. W szczególności niektóre państwa członkowskie nie uznają kwalifikacji, które otwierają dostęp do szkolnictwa wyższego dla osób posiadających kwalifikacje na poziomie średnim II stopnia w zakresie kształcenia i szkolenia zawodowego, uzyskane w innych państwach członkowskich. Ponadto chociaż krótsze okresy nauki za granicą niekoniecznie stwarzają problemy związane z uznawaniem, to niepewność co do uznania okresu nauki od trzech miesięcy do jednego roku pozostaje istotnym wyzwaniem.

(14)

Stopniowe podejście będzie wspierać państwa członkowskie we wdrażaniu warunków, które umożliwią automatyczne wzajemne uznawanie. Podejście to będzie się opierało na narzędziach, które już wdrożono w odniesieniu do szkolnictwa wyższego oraz kształcenia i szkolenia zawodowego, lecz udoskonali ich wykorzystanie i będzie stopniowo podnosić poziom ambicji. W odniesieniu do kształcenia i szkolenia ogólnego na poziomie średnim II stopnia zostanie uruchomiony proces współpracy, którego celem będzie zbudowanie niezbędnego poziomu zaufania między różnymi systemami kształcenia i szkolenia w państwach członkowskich. Niniejsze zalecenie stanowi uzupełnienie inicjatyw państw członkowskich, a zobowiązania mają charakter dobrowolny.

(15)

Niniejsze zalecenie pozostaje bez uszczerbku dla systemu wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych i zharmonizowanych minimalnych wymogów w zakresie wykształcenia dla kilku zawodów na mocy dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (5) zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/55/UE (6),

NINIEJSZYM ZALECA, ABY PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE:

zgodnie z prawem krajowym i prawem unijnym, dostępnymi zasobami i uwarunkowaniami krajowymi, wychodząc od lizbońskiej konwencji o uznawaniu kwalifikacji (7) i tekstów ją uzupełniających oraz w ścisłej współpracy ze wszystkimi właściwymi zainteresowanymi stronami:

Podstawowa zasada

Do 2025 r. podjęły działania niezbędne do:

osiągnięcia automatycznego wzajemnego uznawania (8) do celów dalszego kształcenia bez konieczności przechodzenia oddzielnej procedury uznawania, tak aby:

(i)

kwalifikacje na poziomie wykształcenia wyższego uzyskane w jednym państwie członkowskim były automatycznie uznawane (9) na tym samym poziomie do celów zapewnienia dostępu do dalszych studiów w innych państwach, bez uszczerbku dla uprawnień instytucji szkolnictwa wyższego lub właściwych organów do określenia specyficznych kryteriów przyjmowania na konkretne programy lub sprawdzania autentyczności dokumentów;

(ii)

efekty uczenia się osiągnięte w okresie nauki za granicą na poziomie szkolnictwa wyższego w jednym państwie członkowskim były automatycznie i w pełni uznawane w innych państwach członkowskich, jak uzgodniono uprzednio w porozumieniu o programie zajęć i potwierdzono w wykazie zaliczeń, zgodnie z europejskim systemem transferu i akumulacji punktów;

poczyniły znaczne postępy na drodze do automatycznego wzajemnego uznawania na potrzeby dalszego uczenia się, tak by:

(i)

kwalifikacje zdobyte podczas kształcenia i szkolenia na poziomie średnim II stopnia dające dostęp do szkolnictwa wyższego w państwie członkowskim, w którym przyznano kwalifikacje, były uznawane tylko do celów dostępu do szkolnictwa wyższego, w innych państwach członkowskich, bez uszczerbku dla prawa instytucji szkolnictwa wyższego lub właściwych organów do określania konkretnych kryteriów dopuszczenia do konkretnych programów lub do sprawdzania autentyczności dokumentów;

(ii)

efekty uczenia się osiągnięte w okresie nauki za granicą, w innym państwie członkowskim, trwającym do jednego roku, zdobyte podczas kształcenia i szkolenia na poziomie średnim II stopnia były uznawane w każdym innym państwie członkowskim, a w kraju pochodzenia od osoby uczącej się nie wymagano powtarzania roku lub powtórnego osiągnięcia efektów uczenia się uzyskanych za granicą, pod warunkiem że te efekty uczenia się są zasadniczo zgodne z krajowymi programami nauczania w kraju pochodzenia.

Szkolnictwo wyższe

Uznając znaczenie dbania o przejrzystość i budowanie wzajemnego zaufania do systemów szkolnictwa wyższego innych państw, tak by osiągnąć automatyczne wzajemne uznawanie do celów dalszego kształcenia, uzgodniły spełnienie następujących warunków, w ramach których:

a)	krajowe ramy lub systemy kwalifikacji odwołują się do europejskich ram kwalifikacji, a odwołanie to jest poddawane przeglądowi i uaktualniane w stosownych przypadkach, i przeprowadzana jest samocertyfikacja w odniesieniu do ram kwalifikacji europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego;

systemy szkolnictwa wyższego są zorganizowane zgodnie ze strukturami i zasadami procesu bolońskiego, w tym ze strukturą trzystopniową, oraz, jeśli jest to stosowne dla danego państwa członkowskiego, z krótkim cyklem kształcenia zgodnie z ramami kwalifikacji europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego; oraz

zewnętrzne zapewnianie jakości przeprowadzają niezależne agencje ds. zapewniania jakości wpisane do europejskiego rejestru agencji ds. zapewniania jakości, lub będące w trakcie procesu rejestracji, i które w związku z tym odbywa się zgodnie z normami i wytycznymi dla zapewniania jakości w europejskim obszarze szkolnictwa wyższego oraz z europejskim podejściem do zapewniania jakości wspólnych programów.

We współpracy z siecią krajowych ośrodków ds. uznawalności akademickiej i informacji, instytucjami szkolnictwa wyższego, agencjami ds. zapewniania jakości i innymi kluczowymi zainteresowanymi stronami opracowały krajowe wytyczne, aby wspierać instytucje szkolnictwa wyższego w tworzeniu i skutecznym wdrażaniu następujących narzędzi przejrzystości, zgodnie z wytycznymi europejskiego systemu transferu i akumulacji punktów, zapewniając w ten sposób spójność i ograniczając obciążenia administracyjne dla instytucji szkolnictwa wyższego oraz osób uczących się:

a)	aktualnego katalogu przedmiotów z opisami programów studiów, wykazem pojedynczych jednostek edukacyjnych i tabelami rozkładu ocen;

b)	suplementów do dyplomu dla wszystkich absolwentów, wydawanych automatycznie i nieodpłatnie w powszechnie używanym języku i – jeżeli jest to możliwe – w formacie cyfrowym; oraz

c)	przejrzystych kryteriów uznawania stosowanych w każdej instytucji szkolnictwa wyższego.

We współpracy z siecią krajowych ośrodków ds. uznawalności akademickiej i informacji zapewniały wsparcie eksperckie i szkolenia dla instytucji szkolnictwa wyższego, aby wdrażać takie krajowe wytyczne oraz monitorować ich wdrażanie.

Kształcenie i szkolenie na poziomie średnim II stopnia

Aby poczynić znaczne postępy na drodze do automatycznego wzajemnego uznawania kwalifikacji uzyskanych w ramach kształcenia i szkolenia na poziomie średnim II stopnia wyłącznie do celów dalszej nauki, dbały o przejrzystość i budowały wzajemne zaufanie do swoich systemów kształcenia i szkolenia szczebla średniego poprzez:

a)	zapewnienie, by krajowe ramy lub systemy kwalifikacji zawierały odniesienie do europejskich ram kwalifikacji, a odniesienie to było poddawane przeglądowi i uaktualniane w stosownych przypadkach;

b)	wymianę informacji i propagowanie wzajemnego uczenia się w odniesieniu do systemów zapewniania jakości w edukacji szkolnej, przy jednoczesnym pełnym poszanowaniu różnych podejść krajowych do zapewniania jakości; oraz

c)	rozwijanie kolejnych instrumentów zapewniania jakości w kształceniu i szkoleniu zawodowym zgodnie z europejskimi ramami odniesienia na rzecz zapewniania jakości w kształceniu i szkoleniu zawodowym oraz ich kolejnymi wersjami.

Ułatwiały mobilność i uznawanie efektów uczenia się osiągniętych w okresach nauki za granicą podczas kształcenia i szkolenia na poziomie średnim II stopnia przez:

a)	wspieranie instytucji kształcenia i szkolenia na poziomie średnim II stopnia w sprawie ogólnych zasad i narzędzi służących uznawaniu, na przykład poprzez szkolenie lub materiały zawierające wytyczne;

b)	propagowanie stosowania przejrzystych kryteriów i narzędzi, takich jak oparte na efektach uczenia się porozumienia o programie zajęć zawarte między instytucjami wysyłającymi i przyjmującymi. W dziedzinie kształcenia i szkolenia zawodowego – zwiększanie wykorzystania unijnych narzędzi (10) oraz

c)	propagowanie korzyści płynących z mobilności wśród instytucji kształcenia i szkolenia na poziomie średnim II stopnia i osób uczących się, a także wśród ich rodzin.

Sieć krajowych ośrodków ds. uznawalności akademickiej i informacji

Rozwijały zdolność sieci krajowych ośrodków ds. uznawalności akademickiej i informacji oraz ewaluatorów kwalifikacji i wzmacniały ich rolę, w szczególności w odniesieniu do rozpowszechniania informacji, wykorzystania narzędzi internetowych w celu zwiększenia wydajności, przejrzystości i spójności, a także osiągnięcia celu polegającego na ograniczeniu obciążeń administracyjnych i finansowych dla osób korzystających z usług wspomnianych podmiotów.

Drożność i mobilność

Analizowały dobre praktyki w odniesieniu do uznawania dotychczasowych efektów uczenia się i oraz w odniesieniu do drożności ścieżek pomiędzy sektorami kształcenia i szkolenia, w szczególności między sektorami kształcenia i szkolenia zawodowego a szkolnictwa wyższego.

Baza danych

Rozwijały bazę danych przez gromadzenie i rozpowszechnianie danych o zakresie i rodzaju przypadków uznania do celów niniejszego zalecenia.

Sprawozdania i ocena

10.

W terminie trzech lat od przyjęcia niniejszego zalecenia, a następnie w regularnych odstępach czasu, przedstawiały – za pośrednictwem istniejących ram i narzędzi – sprawozdania dotyczące doświadczeń, dobrych praktyk, w tym porozumień regionalnych, i postępów poczynionych na drodze do automatycznego wzajemnego uznawania kwalifikacji i efektów uczenia się osiągniętych w okresach nauki za granicą.

NINIEJSZYM Z ZADOWOLENIEM PRZYJMUJE ZAMIERZENIE KOMISJI W ZAKRESIE:

11.

Zapewnienia ukierunkowanego wsparcia państwom członkowskim, w tym w zakresie wzajemnego uczenia się, określania przeszkód występujących w obecnej praktyce uznawania kwalifikacji, wymiany dobrych praktyk i ułatwiania współpracy między państwami członkowskimi i zainteresowanymi stronami, organami ds. uznawania i organizacjami międzynarodowymi, w szczególności z Radą Europy i Organizacją Narodów Zjednoczonych ds. Oświaty, Nauki i Kultury. Ta współpraca ma na celu zapewnienie pełnego wdrożenia instrumentów procesu bolońskiego w odniesieniu do szkolnictwa wyższego w Unii, lizbońskiej konwencji o uznawaniu kwalifikacji i jej tekstów uzupełniających, a także instrumentów procesu kopenhaskiego w odniesieniu do kształcenia i szkolenia zawodowego.

12.

W dziedzinie ogólnego kształcenia średniego II stopnia – uruchomienia procesu unijnej współpracy w strategicznych ramach europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia (ET 2020) lub innych zastępujących je zasad ramowych, wraz z państwami członkowskimi, aby zainicjować bliższą współpracę i wymianę praktyk między państwami członkowskimi na poziomie kształcenia średniego II stopnia, by osiągnąć cele niniejszego zalecenia polegające na dbaniu o przejrzystość i budowaniu wzajemnego zaufania do systemów edukacji szkolnej w całej Unii.

13.

Stworzenia, we współpracy z państwami członkowskimi, przyjaznej dla użytkownika usługi online na szczeblu Unii zapewniającej informacje o zdobywanych w ramach kształcenia i szkolenia na poziomie średnim II stopnia kwalifikacjach dających dostęp do szkolnictwa wyższego w każdym państwie członkowskim, poprzez dalsze rozwijanie istniejących platform internetowych.

14.

Badania synergii między unijnymi narzędziami przejrzystości (11) oraz, w odpowiednich przypadkach, dalszego ich rozwijania w celu poprawy współpracy i mobilności między sektorami kształcenia i szkolenia.

15.

Badania, we współpracy z państwami członkowskimi, potencjału nowych technologii, takich jak technologia łańcucha bloków, w zakresie ułatwiania automatycznego wzajemnego uznawania.

16.

Badania, we współpracy z państwami członkowskimi i siecią krajowych ośrodków ds. uznawalności akademickiej i informacji, możliwości rozszerzenia ich roli na inne sektory kształcenia i szkolenia, a także tego w jaki sposób wspierać je w przypadku takiego rozszerzenia roli.

17.

Wspierania korzystania z europejskich źródeł finansowania, takich jak Erasmus+ lub europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne, w odpowiednich przypadkach i zgodnie z ich potencjałem finansowym, podstawą prawną, procedurami podejmowania decyzji i priorytetami określonymi na lata 2014–2020, bez uszczerbku dla negocjacji w sprawie następnych wieloletnich ram finansowych. Wzmacniania mobilności w kształceniu i szkoleniu na poziomie średnim w ramach programu Erasmus+ i jego następcy.

18.

Przedstawienia Radzie w terminie czterech lat sprawozdania z działań następczych podejmowanych w związku z niniejszym zaleceniem za pośrednictwem istniejących ram i narzędzi, w oparciu o wkłady państw członkowskich,

Sporządzono w Brukseli dnia 26 listopada 2018 r.

W imieniu Rady

J. BOGNER-STRAUSS

Przewodniczący

(1) COM(2017) 673 final.

(2) EUCO 19/1/17 REV 1.

(3) Dz.U. C 189 z 15.6.2017, s. 15.

(4) P7_TA(2012)0139.

(5) Dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz.U. L 255 z 30.9.2005, s. 22).

(6) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/55/UE z dnia 20 listopada 2013 r. zmieniająca dyrektywę 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych i rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym („rozporządzenie w sprawie IMI”) (Dz.U. L 354 z 28.12.2013, s. 132).

(7) Konwencja o uznaniu kwalifikacji związanych z uzyskaniem wyższego wykształcenia w Regionie Europejskim.

(8) Jak określono w załączniku.

(9) Zgodnie z definicją zawartą w lizbońskiej konwencji o uznawaniu kwalifikacji i jak ostatnio potwierdzono w przypadku procesu bolońskiego w komunikacie z Paryża z 25 maja 2018 r.

(10) Takich jak te udostępnione na platformie internetowej Europass i w ramach protokołu ustaleń i porozumienia o programie zajęć, które są częścią europejskiego systemu transferu osiągnięć w kształceniu i szkoleniu zawodowym.

(11) Takie jak suplement do dyplomu, suplement do świadectwa, europejski system transferu i akumulacji punktów, europejski system transferu osiągnięć w kształceniu i szkoleniu zawodowym, europejskie ramy kwalifikacji i te udostępnione w ramach platformy internetowej Europass.

ZAŁĄCZNIK

GLOSARIUSZ

Automatyczne wzajemne uznawanie kwalifikacji: prawo przysługujące osobom posiadającym kwalifikacje określonego poziomu wydane przez jedno z państw członkowskich do ubiegania się o przystąpienie do programu kształcenia na poziomie szkolnictwa wyższego kolejnego stopnia w dowolnym innym państwie członkowskim, bez konieczności przechodzenia oddzielnej procedury uznawania. Pozostaje to bez uszczerbku dla prawa instytucji szkolnictwa wyższego lub właściwego organu do ustanowienia określonych kryteriów oceny i przyjmowania na konkretne programy. Nie narusza ono prawa do sprawdzenia, czy kwalifikacje są autentyczne, oraz – w przypadku kwalifikacji zdobytych w ramach kształcenia i szkolenia na poziomie średnim II stopnia – czy rzeczywiście dają dostęp do szkolnictwa wyższego w państwie członkowskim, które je przyznało lub, w należycie uzasadnionych przypadkach, czy przyznane kwalifikacje spełniają wymogi dostępu do konkretnego programu studiów w przyjmującym państwie członkowskim.

Automatyczne wzajemne uznawanie efektów uczenia się osiągniętych w okresie nauki za granicą: na poziomie szkolnictwa wyższego, prawo do uznawania efektów uczenia się osiągniętych w okresie nauki: jak uzgodniono uprzednio w porozumieniu o programie zajęć i potwierdzono w wykazie zaliczeń, zgodnie z opisem w ramach europejskiego systemu transferu i akumulacji punktów (ECTS). Konkretnie oznacza to stosowanie zasady ujętej w przewodniku dla użytkowników ECTS z 2015 r., w którym stwierdza się, że: „[w]szystkie punkty uzyskane w okresie studiów za granicą lub w okresie mobilności wirtualnej – jak uzgodniono w porozumieniu o programie zajęć i potwierdzono w wykazie zaliczeń – powinny zostać przekazane niezwłocznie i zaliczone na poczet danego stopnia wykształcenia studentów, bez żadnych dodatkowych prac lub oceny danego studenta”. Na poziomie szkolnictwa średniego II stopnia, prawo do uznania efektów uczenia się osiągniętych w okresie nauki za granicą w jednym państwie członkowskim w kraju pochodzenia, pod warunkiem że efekty uczenia się są co do zasady zgodne z tymi określonymi w krajowych programach nauczania kraju pochodzenia. Nie narusza to prawa instytucji edukacyjnej i szkoleniowej do określenia konkretnych wymogów w okresie poprzedzającym mobilność edukacyjną, lub do sprawdzenia, czy wymogi te zostały spełnione po zakończeniu okresu mobilności edukacyjnej.

Łańcuch bloków: sposób umożliwiający rejestrowanie i udostępnianie informacji przez społeczność. Każdy członek społeczności przechowuje swoją własną kopię informacji. Wpisów dokonuje się na stałe, są one przejrzyste i można je przeszukiwać. Każda aktualizacja to nowy „blok” dodany na końcu „łańcucha”.

Suplement do świadectwa: dokument dołączony do świadectwa potwierdzającego wykształcenie i wyszkolenie zawodowe lub do świadectwa kwalifikacji, wydany przez właściwe organy lub podmioty w celu ułatwienia osobom trzecim – zwłaszcza w innym kraju – zrozumienia efektów uczenia się osiągniętych przez posiadacza tych kwalifikacji oraz charakteru, stopnia, kontekstu, treści i statusu ukończonego kształcenia, odbytych szkoleń oraz zdobytych kwalifikacji.

Katalog przedmiotów: zgodnie z opisem zawartym w Przewodniku dla użytkowników systemu ECTS (2015 r.)„[k]atalog przedmiotów zawiera szczegółowe, zrozumiałe i aktualne informacje na temat kształcenia w danej instytucji (informacje ogólne na temat instytucji, jej zasobów i oferowanych usług oraz informacje akademickie dotyczące programów kształcenia i poszczególnych komponentów edukacyjnych). Informacje te należy udostępnić studentom przed rozpoczęciem przez nich nauki lub w trakcie studiów w celu umożliwienia im dokonania właściwych wyborów i jak najefektywniejszego wykorzystania czasu. Katalog przedmiotów powinien być zamieszczony na stronie internetowej instytucji i zawierać takie informacje jak nazwa modułu/przedmiotu w języku narodowym (lub regionalnym, jeśli dotyczy) i w języku angielskim, tak by wszystkie zainteresowane osoby miały do niego łatwy dostęp. Instytucja sama decyduje o formacie katalogu oraz kolejności zamieszczanych w nim informacji. Katalog powinien być opublikowany na tyle wcześnie, aby studenci mieli czas na podjęcie decyzji”.

Właściwy organ: osoba lub organizacja, która posiada przekazane lub powierzone zgodnie z prawem kompetencje, zdolność lub prawo do wykonywania wyznaczonej funkcji.

Ewaluator kwalifikacji: osoba, która ocenia kwalifikacje lub podejmuje decyzje w sprawie ich uznawania.

Suplement do dyplomu: dokument dołączony do dyplomu wyższego wykształcenia, wydany przez właściwe organy lub podmioty w celu ułatwienia osobom trzecim – zwłaszcza w innym kraju – zrozumienia efektów uczenia się osiągniętych przez posiadacza tych kwalifikacji oraz charakteru, stopnia, kontekstu, treści i statusu zdobytego wykształcenia, odbytych szkoleń oraz zdobytych kwalifikacji.

Europejskie podejście do zapewniania jakości wspólnych programów: zatwierdzone przez ministrów edukacji europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego w 2015 r.; jego celem jest poprawa zapewniania jakości wspólnych programów przez ustalenie norm i usunięcie przeszkód w ich uznawaniu.

Europejski system transferu osiągnięć w kształceniu i szkoleniu zawodowym (ECVET): techniczne ramy transferu, uznawania oraz – w stosownych przypadkach – akumulacji efektów uczenia się poszczególnych osób, tak by mogły one uzyskać określone kwalifikacje. Europejski system transferu osiągnięć w kształceniu i szkoleniu zawodowym opiera się na opisie kwalifikacji w jednostkach efektów uczenia się, na procesach transferu, uznawania i akumulacji oraz na szeregu dokumentów uzupełniających, takich jak protokoły ustaleń i porozumienia o programie zajęć.

Europejski system transferu i akumulacji punktów (ECTS): zgodnie z opisem w Przewodniku dla użytkowników systemu ECTS (2015 r.), „zorientowany na studenta system transferu i akumulacji punktów, oparty na zasadzie przejrzystości procesów uczenia się, nauczania i oceniania. Jego celem jest ułatwienie planowania, realizacji i oceny programów studiów oraz mobilności studentów poprzez uznawanie osiągnięć w uczeniu się, kwalifikacji oraz okresów uczenia się”.

Ramy kwalifikacji dla europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego (EHEA QF): nadrzędne ramy dotyczące kwalifikacji w obejmującym 48 państw europejskim obszarze szkolnictwa wyższego. Obejmują one cztery cykle (krótki cykl, studia licencjackie, magisterskie, doktoranckie), w tym, w kontekście krajowym, kwalifikacje pośrednie, ogólne wskaźniki dla każdego cyklu oparte na efektach uczenia się i kompetencjach oraz przedziały punktów w pierwszym i drugim cyklu.

Europejski rejestr agencji ds. zapewniania jakości (EQAR): rejestr agencji ds. zapewnienia jakości, w którym wymieniono te agencje, które wykazały znaczną zgodność ze wspólnym zestawem zasad dotyczących zapewnienia jakości w Europie. Zasady te określono w normach i wytycznych zapewniania jakości (ESGQA) w europejskim obszarze szkolnictwa wyższego.

Europejskie ramy odniesienia na rzecz zapewniania jakości w kształceniu i szkoleniu zawodowym (EQAVET): wspólnota służąca wymianie dobrych praktyk, skupiająca państwa członkowskie, partnerów społecznych i Komisję Europejską w celu rozwijania i poprawy zapewniania jakości w kształceniu i szkoleniu zawodowym.

Europejskie ramy kwalifikacji (ERK): narzędzie odniesienia, które ułatwia komunikację i porównywanie systemów kwalifikacji w Europie. Na ramy składa się osiem wspólnych europejskich poziomów odniesienia, które opisano w kategoriach efektów uczenia się: wiedza, umiejętności oraz odpowiedzialność i autonomia. Dzięki temu można odnosić wszelkie krajowe systemy kwalifikacji, krajowe ramy kwalifikacji i kwalifikacje w Europie do poziomów europejskich ram kwalifikacji. Osoby uczące się, absolwenci, podmioty oferujące programy i pracodawcy mogą korzystać z tych poziomów, aby zrozumieć i porównać kwalifikacje przyznawane w różnych krajach i przez różne systemy kształcenia i szkolenia.

Porozumienie o programie zajęć: w obszarze szkolnictwa wyższego zgodnie z opisem w Przewodniku dla użytkowników systemu ECTS (2015 r.): formalne porozumienie trzech stron, których dotyczy mobilność – studenta, uczelni wysyłającej i uczelni przyjmującej (lub organizacji/przedsiębiorstwa przyjmującego) – którego celem jest ułatwienie zorganizowania i uznania mobilności w celu uzyskania punktów zaliczeniowych. Trzy strony podpisują porozumienie przed rozpoczęciem okresu mobilności; ma ono służyć jako potwierdzenie dla studenta, że osiągnięcia i przypisane im punkty zaliczeniowe uzyskane w trakcie mobilności zostaną przeniesione. W obszarze kształcenia i szkolenia na poziomie średnim II stopnia porozumienie trzech stron, których dotyczy mobilność – ucznia/praktykanta, lub jego rodziny, instytucji wysyłającej i przyjmującej lub organizacji/przedsiębiorstwa przyjmującego – którego celem jest ułatwienie zorganizowania i uznania okresu nauki. Wszystkie strony podpisujące porozumienie o programie zajęć zobowiązują się do przestrzegania wszystkich ustalonych zasad, co gwarantuje uznawanie bez żadnych dodatkowych wymogów okresu nauki lub efektów uczenia się ucznia/praktykanta.

Efekty uczenia się: określenie, co uczący się wie, rozumie i jest w stanie zrobić po zakończeniu procesu uczenia się, ujęte w kategoriach wiedzy, umiejętności i kompetencji.

Krajowe ramy kwalifikacji: narzędzie służące do klasyfikowania kwalifikacji na wyszczególnione według przyjętego zespołu kryteriów poziomy osiągnięć w uczeniu się, które ma na celu integrację i koordynację krajowych podsystemów kwalifikacji oraz poprawę przejrzystości, dostępności, rozwoju i jakości kwalifikacji w odniesieniu do rynku pracy i społeczeństwa obywatelskiego.

Instytucja szkolnictwa wyższego: każdy rodzaj instytucji szkolnictwa wyższego, która zgodnie z krajowym prawem lub praktyką oferuje uznawane stopnie lub inne uznawane kwalifikacje szkolnictwa wyższego, niezależnie od nazwy danej instytucji, a także każdy inny rodzaj instytucji szkolnictwa wyższego, który jest uznawany przez władze krajowe za element systemu szkolnictwa wyższego tego kraju.

Kwalifikacje: formalny wynik procesu oceny i walidacji uzyskany w sytuacji, w której właściwy organ lub podmiot stwierdza, że dana osoba osiągnęła efekty uczenia się zgodne z określonymi standardami.

Uznawanie dotychczasowych efektów uczenia się: uznawanie efektów uczenia się uzyskanych w drodze kształcenia i szkolenia formalnego lub uczenia się pozaformalnego lub nieformalnego przed wystąpieniem o walidację (1).

Normy i wytyczne zapewniania jakości (ESGQA) w europejskim obszarze szkolnictwa wyższego: zestaw norm i wytycznych dla wewnętrznego i zewnętrznego zapewniania jakości w szkolnictwie wyższym, opracowanych w ramach procesu bolońskiego. Dostarczają one wskazówek dotyczących obszarów, które są niezbędne do skutecznego zapewniania jakości i efektywnych środowisk edukacyjnych w szkolnictwie wyższym. Normy i wytyczne zapewniania jakości w europejskim obszarze szkolnictwa wyższego należy rozpatrywać w szerszym kontekście obejmującym ramy kwalifikacji, europejski system transferu i akumulacji punktów i suplement do dyplomu, które przyczyniają się do propagowania przejrzystości i wzajemnego zaufania w europejskim obszarze szkolnictwa wyższego.

Wykaz zaliczeń: zgodnie z opisem w Przewodniku dla użytkowników systemu ECTS (2015 r.); aktualny rejestr postępów studenta w nauce, zawierający: zrealizowane komponenty edukacyjne, liczbę przyznanych punktów zaliczeniowych ECTS i uzyskane oceny. Jest to dokument niezbędny do rejestrowania postępów oraz do uznawania osiągnięć w nauce, również w przypadku mobilności studentów. Większość instytucji opracowuje wykaz zaliczeń, wykorzystując swoje bazy danych.

(1) Zalecenie Rady z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie walidacji uczenia się pozaformalnego i nieformalnego (Dz.U. C 398 z 22.12.2012, s. 1).

10.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 444/11

OPINIA EUROPEJSKIEGO BANKU CENTRALNEGO

z dnia 9 listopada 2018 r.

w sprawie projektu rozporządzenia w sprawie ustanowienia Europejskiego Instrumentu Stabilizacji Inwestycji

(CON/2018/51)

(2018/C 444/05)

Wprowadzenie i podstawa prawna

W dniu 10 lipca 2018 r. Europejski Bank Centralny (EBC) otrzymał wniosek Parlamentu Europejskiego o wydanie opinii w sprawie projektu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ustanowienia Europejskiego Instrumentu Stabilizacji Inwestycji (1) (zwanego dalej „projektem rozporządzenia”).

Właściwość EBC do wydania opinii wynika z art. 127 ust. 4 oraz art. 282 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, jako że projekt rozporządzenia, z uwagi na jego cel dotyczący stabilizacji makroekonomicznej, ma znaczenie w kontekście głównego celu Europejskiego Systemu Banków Centralnych (ESBC) w postaci utrzymania stabilności cen oraz, bez uszczerbku dla tego celu, w kontekście wspierania ogólnych polityk gospodarczych w Unii, zgodnie z art. 127 ust. 1 i art. 282 ust. 2 Traktatu oraz art. 2 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego (zwanego dalej „Statutem ESBC”). Projekt rozporządzenia zawiera także postanowienia wpływające na rolę EBC jako agenta skarbowego dla podmiotów publicznych zgodnie z art. 21 ust. 2 Statutu ESBC.

Rada Prezesów wydała niniejszą opinię zgodnie ze zdaniem pierwszym art. 17 ust. 5 Regulaminu Europejskiego Banku Centralnego.

Uwagi ogólne

Ustanowienie Europejskiego Instrumentu Stabilizacji Inwestycji (EISI) ma na celu ochronę krajowych inwestycji publicznych w razie wystąpienia dużych asymetrycznych wstrząsów makroekonomicznych w państwach członkowskich, których walutą jest euro, oraz państwach spoza strefy euro uczestniczących w mechanizmie kursowym (ERM II) (łącznie zwanych dalej „uczestniczącymi państwami członkowskimi”), a także zapobieganie ryzyku rozprzestrzeniania się skutków ubocznych. (2) Instrument EISI stanowiłby część szerszego pakietu nowych instrumentów unijnych ukierunkowanych na zwiększenie odporności strefy euro. Odporność ta przyczyniłaby się do pogłębienia unii gospodarczej i walutowej (UGW). W projekcie rozporządzenia przewiduje się, że wsparcie z EISI byłoby uzależnione od zgodności z wybranymi decyzjami i zaleceniami przyjętymi w unijnych ramach nadzoru budżetowego i makroekonomicznego (3). W tym kontekście należy zauważyć, że unijne ramy nadzoru budżetowego mają na celu zapewnienie prowadzenia przez państwa członkowskie racjonalnej polityki budżetowej i tworzenie przez nie buforów fiskalnych w okresach dobrej koniunktury gospodarczej (4).

W sprawozdaniu pięciu przewodniczących z dnia 22 czerwca 2015 r. (5) podkreślono potrzebę ukończenia budowy struktury gospodarczej i instytucjonalnej UGW. Biorąc pod uwagę doświadczenie kryzysu finansowego i gospodarczego, zalecono podjęcie dalszych działań integracyjnych w celu poprawy odporności państw członkowskich na poważne pogorszenie koniunktury gospodarczej. Wobec państw członkowskich sformułowano oczekiwanie wspierania inicjatyw mających na celu zwiększenie odporności gospodarek krajowych oraz uzupełnienia tych wysiłków dodatkowymi krokami ukierunkowanymi na ukończenie tworzenia unii budżetowej i gospodarczej – w szczególności utworzenie wspólnego instrumentu stabilizacji makroekonomicznej. Instrument taki istnieje we wszystkich uniach walutowych i ma na celu zapewnienie lepszego radzenia sobie ze wstrząsami gospodarczymi, niemożliwego do osiągnięcia na poziomie krajowym. Odpowiednio zaprojektowany wspólny instrument stabilizacji makroekonomicznej zwiększyłby odporność gospodarczą poszczególnych uczestniczących państw członkowskich i całej strefy euro, wspierając w ten sposób również jednolitą politykę pieniężną.

W tym kontekście EBC z zadowoleniem przyjmuje nowy impuls do dyskusji na temat sposobów ustanowienia wspólnego instrumentu stabilizacji makroekonomicznej dla uczestniczących państw członkowskich. Przy ustanawianiu takiego instrumentu ważne jest zapewnienie skutecznej stabilizacji makroekonomicznej, w szczególności na wypadek wystąpienia głębokiej recesji w całej strefie euro. W tym celu wystarczający powinien być instrument stabilizacji fiskalnej. Należy tutaj zauważyć, że propozycja EISI przewiduje pulę środków finansowych na pożyczki równoległe w maksymalnej wysokości 30 mld EUR, co stanowi w przybliżeniu jedynie 0,3 % produktu krajowego brutto (PKB) strefy euro. Aby stabilizacja była skuteczna, konieczne jest także, by wsparcie z EISI było uruchamiane i zapewniane w sposób terminowy. Odpowiednie kryteria uruchomienia wsparcia z EISI powinny dokonywać skutecznego rozróżnienia pomiędzy rozwojem cyklicznym a zmianami strukturalnymi. Przewidziane kryterium uruchomienia wsparcia z EISI jest powiązane ze średnią stopą bezrobocia w okresie 60 kwartałów. Tak długi okres czasu wydaje się nieuzasadniony, biorąc pod uwagę, że w państwach, w których w ciągu ostatnich piętnastu lat odnotowano silną tendencję wzrostową lub spadkową w odniesieniu do stopy bezrobocia, jej bieżąca wysokość może znacznie odbiegać od średniej dla 60 kwartałów. Przewidziane kryterium uruchomienia wsparcia z EISI w niewystarczającym stopniu uwzględnia z jednej brak elastyczności rynków pracy w niektórych państwach członkowskich, w których nie były one objęte reformą, a z drugiej strony – reformy zwiększające odporność przeprowadzone w innych państwach członkowskich. Istotne jest, aby wsparcie z EISI stanowiło uzupełnienie środków motywujących do prowadzenia właściwej krajowej polityki budżetowej i gospodarczej, a w szczególności do przeprowadzania reform mających na celu sprostanie krajowym wyzwaniom strukturalnym i wzmocnienie zgodności z unijnymi ramami nadzoru budżetowego i makroekonomicznego. Wsparcie z EISI powinno być powiązane z historią przestrzegania przez uczestniczące państwo członkowskie unijnych ram nadzoru budżetowego i makroekonomicznego. W tym kontekście przewidziane kryteria kwalifikowalności wydają się niewystarczające – w szczególności kryterium ustanawiające wymóg niepodlegania decyzji Rady stwierdzającej, że nie zostały podjęte żadne skuteczne działania w celu skorygowania nadmiernego deficytu zgodnie z art. 126 ust. 8 lub art. 126 ust. 11 Traktatu w okresie dwóch lat przed złożeniem wniosku o wsparcie z EISI (6). To kryterium kwalifikowalności umożliwiłoby udzielanie wsparcia z EISI tym państwom członkowskim, które nie naruszają postanowień paktu stabilności i wzrostu pomimo istnienia utrzymujących się niedociągnięć w zakresie wymogów dostosowania strukturalnego. Istotne jest, aby przyszły instrument stabilizacyjny zapewniał państwom członkowskim motywację do tworzenia w okresach dobrej koniunktury gospodarczej buforów fiskalnych, które mogą ulec uszczupleniu w okresie recesji. Wreszcie konieczne jest doprecyzowanie wzajemnych relacji pomiędzy projektem rozporządzenia a wykorzystaniem elastyczności w ramach paktu stabilności i wzrostu, w szczególności w związku z tzw. klauzulą inwestycyjną (7), której cel w postaci utrzymania inwestycji w trudnym okresie gospodarczym jest zbliżony do celu EISI. Co istotne, konieczne jest wprowadzenie zapisu zapewniającego, aby poziom wsparcia z EISI był współmierny do poziomu wymaganego do utrzymania zdolności obsługi zadłużenia.

Uwagi szczegółowe

1. Wykorzystanie dochodów pieniężnych jako podstawy obliczania wysokości wkładów krajowych do Funduszu Wsparcia Stabilizacyjnego

Fundusz Wsparcia Stabilizacyjnego byłby prawie w całości pokrywany z rocznych wkładów uczestniczących państw członkowskich. Wysokość tych wkładów byłaby obliczana zgodnie z umową określającą sposób przekazywania wkładów do Funduszu Wsparcia Stabilizacyjnego zawartą pomiędzy uczestniczącymi państwami członkowskimi (8) (zwaną dalej „projektem umowy”). Na podstawie projektu umowy roczny wkład do Funduszu Wsparcia Stabilizacyjnego każdego państwa członkowskiego, którego walutą jest euro, stanowiłby równowartość 6 % kwoty dochodów pieniężnych przydzielonej jego KBC na koniec poprzedniego roku obrachunkowego zgodnie z art. 32 Statutu ESBC. Roczny wkład państw członkowskich spoza strefy euro uczestniczących w ERM II byłby obliczany przy użyciu wzoru uwzględniającego całkowity dochód pieniężny Eurosystemu, gdzie udział przydzielony państwu członkowskiemu spoza strefy euro uczestniczącemu w ERM II ustala się wyłącznie na podstawie PKB, a nie liczby ludności.

1.1. Niezależność instytucjonalna

Do zasady niezależności instytucjonalnej wyraźnie odwołuje się art. 130 Traktatu i art. 7 Statutu ESBC. W obu tych artykułach zawarto zakaz zwracania się przez krajowe banki centralne i członków ich organów decyzyjnych o instrukcje do instytucji lub organów Unii, rządów któregokolwiek z państw członkowskich lub też innego podmiotu publicznego lub prywatnego, a także zakaz przyjmowania takich instrukcji. Ponadto instytucje i organy Unii oraz rządy państw członkowskich mają obowiązek szanować tę zasadę i nie dążyć do wywierania wpływu na członków organów decyzyjnych KBC przy wykonywaniu ich zadań związanych z ESBC (9). Podczas gdy w projekcie umowy jasno wskazano, że wkłady do Funduszu Wsparcia Stabilizacyjnego stanowią zobowiązania płatnicze uczestniczących państwach członkowskich, zasada niezależności instytucjonalnej wymaga, by rządy państw członkowskich nie wywierały presji na swoje KBC. W tym kontekście odwołanie w projekcie umowy do wkładu krajowego państwa członkowskiego jako „równowartości 6 % kwoty dochodów pieniężnych przydzielonej jego KBC” wskazuje, iż jest to jedynie wzór do obliczania zobowiązań płatniczych uczestniczących państw członkowskich. Ogranicza to ryzyko potencjalnego wywierania presji na organy decyzyjne KBC w zakresie ich niezależnego procesu decyzyjnego dotyczącego strategii inwestycyjnych i ryzyka oraz podziału zysków. Wreszcie EBC z zadowoleniem przyjąłby zniesienie obowiązku nałożonego na niego na mocy projektu rozporządzenia w postaci informowania Komisji, najpóźniej do 30 kwietnia danego roku, o wysokości dochodów pieniężnych rozdzielonych pomiędzy KBC Eurosystemu zgodnie z art. 32 Statutu ESBC do celów obliczania wkładów uczestniczących państw członkowskich. Zniesienie tego obowiązku pozwoliłoby na uniknięcie ryzyka ingerencji w niezależność instytucjonalną EBC. EBC jest gotowy do współpracy z Komisją w tym zakresie, zgodnie z motywem 27 projektu rozporządzenia, w którym wskazuje się, że EBC powinien przekazywać Komisji informację o kwocie dochodu pieniężnego, do której uprawnione są poszczególne KBC Eurosystemu.

1.2. Niezależność finansowa

Zasada niezależności finansowej wymaga, aby KBC dysponowały wystarczającymi środkami do wykonywania ich zadań związanych z uczestnictwem w ESBC i zadań krajowych. Państwo członkowskie nie może dopuszczać do tego, aby jego krajowy bank centralny dysponował zasobami finansowymi niewystarczającymi na realizację tych zadań (10). Zgodnie z projektem rozporządzenia wkłady krajowe do Funduszu Wsparcia Stabilizacyjnego, o których mowa w projekcie umowy, podlegają zapłacie przez uczestniczącego państwa członkowskie. Nie stanowią one wkładów ani zobowiązań KBC wobec EBC. Projekt rozporządzenia nie wydaje się zatem wpływać na zdolność KBC do samodzielnego dysponowania odpowiednimi środkami finansowymi niezbędnymi do wykonywania ich mandatu.

1.3. Dodatkowe uwagi

1.3.1.

EBC rozumie, że obliczanie wysokości wkładów krajowych do Funduszu Wsparcia Stabilizacyjnego następuje w oderwaniu od rzeczywistych dochodów lub zysków banków centralnych. Wysokość dochodów pieniężnych rozdzielonych pomiędzy KBC można uznać za parametr obliczeniowy, który zmienia się co roku. Kwota 6 %, o której mowa w projekcie umowy jako o punkcie odniesienia do obliczania wysokości wkładów krajowych do Funduszu Wsparcia Stabilizacyjnego, powinna zatem dotyczyć ostatecznej kwoty dochodów pieniężnych przydzielonej danemu KBC. Tak powinno być nawet w przypadku częściowego lub całkowitego potrącenia straty poniesionej przez EBC z dochodów pieniężnych za dany rok obrachunkowy, zgodnie z art. 33 ust. 2 Statutu ESBC (11).

1.3.2.

EBC zauważa, że powiązanie wysokości wkładów do Funduszu Wsparcia Stabilizacyjnego uczestniczących państw członkowskich z dochodami pieniężnymi poprzez zastosowanie określonej z góry wartości procentowej automatycznie prowadzi do zmienności wysokości wkładów uczestniczących państw członkowskich. Zmienność ta może mieć wpływ na przekazywanie nowych środków do Funduszu Wsparcia Stabilizacyjnego.

1.3.3.

W projekcie rozporządzenia wykorzystuje się roczne dochody pieniężne Eurosystemu jako podstawę do obliczania rocznych wkładów zarówno państw członkowskich, których walutą jest euro, jak i państw członkowskich spoza strefy euro uczestniczących w ERM II. W odniesieniu do państw członkowskich, których walutą jest euro, dochody pieniężne są rozdzielane pomiędzy ich KBC zgodnie z ich odpowiednimi udziałami w kluczu kapitałowym EBC, które są ważone w równej mierze zgodnie z udziałem każdego z państw członkowskich w liczbie ludności i PKB Unii, zgodnie z art. 29 Statutu ESBC. Wkłady do Funduszu Wsparcia Stabilizacyjnego państw członkowskich spoza strefy euro uczestniczących w ERM II są jednak obliczane na podstawie dochodów pieniężnych Eurosystemu, które są skalowane dla każdego państwa członkowskiego wyłącznie na podstawie danych dotyczących jego PKB. Rozbieżność ta może skutkować stosunkowo większymi lub mniejszymi wkładami państw członkowskich spoza strefy euro uczestniczących w ERM II.

2. Zarządzanie pożyczkami

2.1.

Tak jak przewidziano w projekcie rozporządzenia, EBC jest gotowy do dokonania niezbędnych ustaleń z Komisją w zakresie zarządzania pożyczkami, a także do przyjęcia od zainteresowanego państwa członkowskiego na prowadzony przez siebie rachunek kwoty głównej i odsetek należnych z tytułu pożyczki z EISI. W tym kontekście EBC zauważa, że zgodnie z art. 21 ust. 2 Statutu ESBC EBC może działać jako agent skarbowy dla instytucji unijnych w ten sam sposób, jak w przypadku zarządzania pożyczkami w ramach europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej (12).

2.2.

Kwoty otrzymane z EISI zdeponowane na specjalnych rachunkach otwieranych przez zainteresowane państwa członkowskie w ich KBC w celu zarządzania otrzymanym wsparciem z EISI podlegałyby postanowieniom odpowiednich aktów prawnych, takich jak wytyczne Europejskiego Banku Centralnego EBC/2014/9 (13).

W przypadku gdy EBC zaleca zmianę projektu rozporządzenia, szczegółowe propozycje zmian wraz z ich uzasadnieniem zostały zawarte w odrębnym roboczym dokumencie o charakterze technicznym. Dokument roboczy o charakterze technicznym jest dostępny w języku angielskim na stronie internetowej EBC.

Sporządzono we Frankfurcie nad Menem dnia 9 listopada 2018 r.

Mario DRAGHI

Prezes EBC

(1) COM(2018) 387 final.

(2) Zob. uzasadnienie projektu rozporządzenia COM(2018) 387 final, s. 2.

(3) Art. 3 ust. 1 projektu rozporządzenia.

(4) Zob. sprawozdanie pt. „Dokończenie budowy europejskiej unii gospodarczej i walutowej” opracowane przez Jeana-Claude’a Junckera w ścisłej współpracy z Donaldem Tuskiem, Jeroenem Dijsselbloemem, Mario Draghim i Martinem Schulzem, 22 czerwca 2015 r., s. 4, dostępne na stronie internetowej Komisji Europejskiej pod adresem: www.ec.europa.eu.

(5) „Dokończenie budowy europejskiej unii gospodarczej i walutowej”, sprawozdanie opracowane przez Jeana-Claude’a Junckera w ścisłej współpracy z Donaldem Tuskiem, Jeroenem Dijsselbloemem, Mario Draghim i Martinem Schulzem, 22 czerwca 2015 r.

(6) W tym względzie należy zauważyć, że zgodnie z art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w przypadku gdy państwo członkowskie nie odpowiedziało na zalecenia, które Rada skierowała do niego w kontekście wcześniejszej decyzji Rady stwierdzającej, że dane państwo członkowskie nie spełniło wymogów określonych w Traktacie w odniesieniu do kryterium deficytu, Rada musi wydać decyzję stwierdzającą brak podjęcia skutecznych działań.

(7) „Klauzula inwestycyjna” jest zawarta w art. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1466/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych (Dz.U. L 209 z 2.8.1997, s. 1).

(8) Projekt umowy jest dostępny pod adresem https://ec.europa.eu/commission/sites/beta-political/files/budget-may2018-contributions-stabilisation-fund_en.pdf.

(9) Zob. raport o konwergencji EBC z maja 2018 r., s. 21.

(10) Zob. raport o konwergencji EBC z maja 2018 r., s. 25.

(11) Zgodnie z art. 33 ust. 2 Statutu ESBC w przypadku poniesienia przez EBC straty deficyt może być potrącony z ogólnego funduszu rezerwowego EBC i, jeżeli będzie to konieczne, po podjęciu decyzji przez Radę Prezesów, z dochodów pieniężnych odpowiedniego finansowego roku obrachunkowego proporcjonalnie i do wysokości sum podzielonych pomiędzy krajowe banki centralne zgodnie z art. 32 ust. 5 Statutu ESBC.

(12) Zob. art. 8 rozporządzenia Rady (UE) nr 407/2010 z dnia 11 maja 2010 r. ustanawiającego europejski mechanizm stabilizacji finansowej (Dz.U. L 118 z 12.5.2010, s. 1).

(13) Wytyczne Europejskiego Banku Centralnego EBC/2014/9 z dnia 20 lutego 2014 r. w sprawie krajowych operacji zarządzania aktywami i pasywami przez krajowe banki centralne (Dz.U. L 159 z 28.5.2014, s. 56).

10.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 444/15

OPINIA EUROPEJSKIEGO BANKU CENTRALNEGO

z dnia 20 listopada 2018 r.

w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie podmiotów obsługujących kredyty, nabywców kredytów oraz egzekucji z zabezpieczenia

(CON/2018/54)

(2018/C 444/06)

Wprowadzenie i podstawa prawna

W dniu 14 marca 2018 r. Komisja Europejska przyjęła wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie podmiotów obsługujących kredyty, nabywców kredytów oraz egzekucji z zabezpieczenia (zwany dalej „projektem dyrektywy”) (1). Europejski Bank Centralny (EBC) uważa, że projekt dyrektywy należy do zakresu jego kompetencji, w związku z czym zdecydował się skorzystać z przewidzianego w drugim zdaniu art. 127 ust. 4 oraz art. 282 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zwanego dalej „Traktatem”) prawa do wydania opinii.

Właściwość EBC do wydania opinii wynika z art. 25 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, zgodnie z którym EBC jest uprawniony do udzielania konsultacji Radzie i Komisji w sprawie zakresu i stosowania ustawodawstwa Unii odnoszącego się do stabilności systemu finansowego, a także w zakresie zadań powierzonych EBC na mocy art. 127 ust. 6 Traktatu w związku z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi. Rada Prezesów wydała niniejszą opinię zgodnie ze zdaniem pierwszym art. 17 ust. 5 Regulaminu Europejskiego Banku Centralnego.

1. Uwagi ogólne

1.1.

EBC jest zdecydowanym zwolennikiem rozwoju rynków wtórnych aktywów bankowych, w szczególności kredytów zagrożonych, zgodnie z planem Rady Unii Europejskiej w zakresie rozwiązania problemu kredytów zagrożonych w Europie (2). W kontekście dużych ilości kredytów zagrożonych pozostających w bilansach niektórych europejskich instytucji kredytowych oraz w ramach kompleksowego rozwiązania tej kwestii (3) rozwój rynków wtórnych może przyczynić się do ograniczenia ilości kredytów zagrożonych. Dobrze funkcjonujące rynki wtórne mogą również zapobiec narastaniu ilości kredytów zagrożonych w przyszłości (4).

1.2.

Ponadto dobrze funkcjonujący rynek wtórny może mieć pozytywny wpływ na stabilność finansową w takim stopniu, że może ułatwić transfer ryzyka wynikającego z kredytów zagrożonych poza bilanse instytucji kredytowych. Obecność znacznej ilości kredytów zagrożonych w bilansach instytucji kredytowych zmniejsza zdolność wypełniania przez te instytucje funkcji kredytowania gospodarki realnej oraz odbija się niekorzystnie na elastyczności operacyjnej i ogólnej rentowności, które mają decydujące znaczenie dla dobrze funkcjonującego sektora bankowego. Jest kwestią o podstawowym znaczeniu, aby przepisy prawne mające zastosowanie do rynków wtórnych umożliwiały skuteczne usunięcie kredytów zagrożonych z bilansów instytucji kredytowych (5).

2. Uwagi szczegółowe

2.1. Wymogi sprawozdawcze

Projekt dyrektywy ustanawia szereg wymogów sprawozdawczych dla podmiotów obsługujących kredyty, nabywców kredytów i instytucji kredytowych. Dla przykładu, nabywca kredytu lub, w stosownych przypadkach, jego przedstawiciel ma obowiązek przekazywania informacji właściwym organom państwa członkowskiego, w którym nabywca kredytu lub, w stosownych przypadkach, jego przedstawiciel ma siedzibę lub miejsce zamieszkania, na temat tego, że zamierza bezpośrednio egzekwować umowę o kredyt (6). Ponadto nabywca kredytu lub, w stosownych przypadkach, jego przedstawiciel, który przenosi umowę o kredyt na innego nabywcę kredytu, ma obowiązek przekazywania właściwym organom informacji na temat przeniesienia oraz tożsamości i adresu nowego nabywcy kredytu lub, w stosownych przypadkach, jego przedstawiciela (7). Prawodawcy unijni powinni szczegółowo rozważyć, czy takie wymogi sprawozdawcze nie utrudnią skutecznego funkcjonowania rynków wtórnych kredytów zagrożonych, ponieważ znaczne obciążenia sprawozdawcze mogą odstraszać podmioty wchodzące na rynek lub powodować wielokrotne przekazywanie tych samych danych właściwym organom.

2.2. Standardy techniczne w zakresie danych dotyczących kredytów zagrożonych

Projekt dyrektywy daje Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Bankowego (EUNB) mandat do stworzenia projektu wykonawczych standardów technicznych określających formaty przekazywania przez wierzycieli będących instytucjami kredytowymi szczegółowych informacji dotyczących ekspozycji kredytowych znajdujących się w ich portfelach bankowych na potrzeby screeningu, finansowego due diligence oraz wyceny umowy o kredyt (8).

W tym zakresie EBC wskazuje, że rozporządzenie (UE) 2016/867 (9) określa nowy zbiór danych obejmujący szczegółowe informacje dotyczące poszczególnych kredytów i pożyczek bankowych w strefie euro. Zbiór ten ma na celu przekazywanie danych granularnych o wysokim poziomie szczegółowości w odniesieniu do wszystkich państw członkowskich strefy euro, które są w pełni porównywalne, ponieważ są oparte na zharmonizowanych pojęciach i definicjach. W świetle wymienionych zmian regulacyjnych ważne jest, aby stworzone przez EUNB formularze sprawozdawcze obejmowały zbieranie danych granularnych dotyczących ekspozycji kredytowych i ryzyka kredytowego lub inne odpowiednie inicjatywy, tak aby uniknąć powielania działań oraz zminimalizować obciążenia sprawozdawcze instytucji kredytowych.

2.3. Zbieranie danych przez właściwe organy w kontekście mechanizmu przyspieszonej egzekucji z zabezpieczenia na drodze pozasądowej

Projekt dyrektywy zobowiązuje właściwe organy nadzorujące instytucje kredytowe do gromadzenia w ujęciu rocznym informacji od kredytodawców na temat liczby umów o kredyt zabezpieczony egzekwowanych przy zastosowaniu przyspieszonej egzekucji z zabezpieczenia na drodze pozasądowej oraz ram czasowych takich egzekucji, w tym informacji dotyczących: (a) liczby wszczętych, prowadzonych i zakończonych postępowań, w tym postępowań dotyczących rzeczy ruchomych i nieruchomości; (b) czasu trwania postępowania od zgłoszenia do rozliczenia, w podziale według sposobu realizacji (sprzedaż publiczna, sprzedaż prywatna lub przewłaszczenie na zabezpieczenie); (c) średniego kosztu każdego postępowania w EUR; oraz (d) stawek rozliczenia. Państwa członkowskie będą zobowiązane do dokonania agregacji tych danych, opracowania statystyk na podstawie zagregowanych danych oraz przekazania ich Komisji (10). W przypadku gdy właściwym organem nadzorującym instytucje kredytowe jest EBC, podstawę prawną wykonywania przez EBC zadań w zakresie nadzoru ostrożnościowego jest art. 127 ust. 6 Traktatu, zgodnie z którym Rada może powierzyć EBC szczególne zadania dotyczące polityk w dziedzinie nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi. Jako że zbieranie tych informacji odnosi się do skuteczności mechanizmu przyspieszonej egzekucji z zabezpieczenia na drodze pozasądowej, a nie nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi, prawodawca unijny powinien doprecyzować, że zadanie zbierania takich informacji nie powinno być powierzone EBC.

W przypadku gdy EBC zaleca zmianę projektu dyrektywy, szczegółowe propozycje zmian wraz z ich uzasadnieniem zostały zawarte w odrębnym roboczym dokumencie o charakterze technicznym. Dokument roboczy o charakterze technicznym jest dostępny w języku angielskim na stronie internetowej EBC.

Sporządzono we Frankfurcie nad Menem dnia 20 listopada 2018 r.

Mario DRAGHI

Prezes EBC

(1) COM(2018) 135 final.

(2) Zob. komunikat prasowy Rady z dnia 11 lipca 2017 r. dotyczący „Planu działania na rzecz rozwiązania problemu kredytów zagrożonych w Europie”, dostępny na stronie internetowej Rady pod adresem http://www.consilium.europa.eu.

(3) Zob. np. sekcję B „Przeglądu stabilności finansowej EBC” z listopada 2016 r., dostępnego na stronie internetowej EBC pod adresem https://www.ecb.europa.eu.

(4) Zob. pkt 2.2.1 opinii CON/2018/31. Opinie EBC są publikowane na stronie internetowej EBC.

(5) Zob. pkt 2.2.2 opinii CON/2018/31.

(6) Zob. art. 18 ust. 1 projektu dyrektywy.

(7) Zob. art. 19 ust. 1 projektu dyrektywy.

(8) Zob. art. 14 ust. 1 projektu dyrektywy.

(9) Rozporządzenie Europejskiego Banku Centralnego (UE) 2016/867 z dnia 18 maja 2016 r. w sprawie zbierania danych granularnych dotyczących ekspozycji kredytowych i ryzyka kredytowego (EBC/2016/13) (Dz.U. L 144 z 1.6.2016, s. 44).

(10) Zob. art. 33 projektu dyrektywy.

10.12.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 444/19

ZAPROSZENIE DO SKŁADANIA WNIOSKÓW 2019 – EAC/A05/2018

Europejski Korpus Solidarności

(2018/C 444/09)

1. Wprowadzenie i cele

Podstawą dla niniejszego zaproszenia do składania wniosków jest rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1475 z dnia 2 października 2018 r. ustanawiające ramy prawne Europejskiego Korpusu Solidarności i zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1288/2013, rozporządzenie (UE) nr 1293/2013 i decyzję 1313/2013/UE, a także roczny program prac Europejskiego Korpusu Solidarności na 2019 r. Rozporządzenie w sprawie Europejskiego Korpusu Solidarności obejmuje lata 2018–2020. Ogólne i szczegółowe cele programu Erasmus+ wymieniono w art. 3 i 4 rozporządzenia.

2. Działania

Niniejsze zaproszenie do składania wniosków obejmuje następujące działania Europejskiego Korpusu Solidarności:

—	Projekty wolontariatu

—	Partnerstwa na rzecz wolontariatu (umowy szczegółowe na 2019 r. w ramach umowy ramowej o partnerstwie na lata 2018–2020) (1)

—	Zespoły wolontariuszy na obszarach o wysokim priorytecie

—	Praktyki zawodowe i miejsca pracy

—	Projekty solidarnościowe

—	Znak jakości

3. Kwalifikowalność

O finansowanie w ramach Europejskiego Korpusu Solidarności mogą ubiegać się wszelkie podmioty publiczne lub prywatne (2). Ponadto o finansowanie na projekty solidarnościowe mogą ubiegać się grupy młodych osób, które zarejestrowały się w portalu Europejskiego Korpusu Solidarności.

Uczestnictwo w Europejskim Korpusie Solidarności jest możliwe w następujących państwach:

28 państw członkowskich Unii Europejskiej może w pełni uczestniczyć we wszystkich działaniach Europejskiego Korpusu Solidarności.

Ponadto udział w niektórych działaniach Europejskiego Korpusu Solidarności jest otwarty dla organizacji z:

—	państw należących do EFTA/EOG: Islandii, Liechtensteinu i Norwegii;

—	krajów kandydujących do UE: Turcji, Serbii i byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii;

—	krajów partnerskich.

Więcej szczegółów na temat zasad uczestnictwa w programie można znaleźć w przewodniku po Europejskim Korpusie Solidarności na 2019 r.

W przypadku wnioskodawców brytyjskich: Należy pamiętać, że kryteria kwalifikowalności muszą być spełnione przez cały okres trwania dotacji. Jeżeli Zjednoczone Królestwo wystąpi z UE w okresie obowiązywania dotacji i nie zawrze z UE porozumienia zapewniającego w szczególności, aby brytyjscy wnioskodawcy nadal się kwalifikowali, przestaną oni otrzymywać finansowanie ze środków UE (w miarę możliwości kontynuując udział w projekcie) lub będą zmuszeni zaprzestać udziału w projekcie na podstawie odpowiednich przepisów umowy o udzielenie dotacji dotyczących jej rozwiązania.

4. Budżet i czas trwania projektów

Realizacja niniejszego zaproszenia do składania wniosków zależy od dostępności środków przewidzianych w projekcie budżetu na 2019 r. po przyjęciu budżetu na ten rok przez władzę budżetową lub – w przypadku gdy budżet nie zostanie przyjęty – w ramach systemu opartego na dwunastych częściach środków tymczasowych.

Całkowity budżet przeznaczony na niniejsze zaproszenie do składania wniosków szacuje się na 96 322 671 EUR i opiera się na rocznym programie prac na 2019 r. dla Europejskiego Korpusu Solidarności.

Całkowity budżet przeznaczony na zaproszenie do składania wniosków oraz jego podział jest orientacyjny i może ulec zmianie zgodnie z rocznym programem prac na 2019 r. dla Europejskiego Korpusu Solidarności. Potencjalni wnioskodawcy powinni regularnie sprawdzać roczny program prac na 2019 r. dla Europejskiego Korpusu Solidarności oraz zmiany do niego, opublikowane na stronie:

[https://ec.europa.eu/youth/annual-work-programmes_en] w odniesieniu do budżetu na każde działanie objęte zaproszeniem do składania wniosków.

Poziom przyznanych dotacji oraz czas trwania projektów są różne w zależności od takich czynników jak rodzaj projektu i liczba zaangażowanych partnerów.

5. Termin składania wniosków

Wszystkie określone poniżej terminy składania wniosków upływają o godzinie 12.00 (w południe) czasu obowiązującego w Brukseli.

Projekty wolontariatu	5 lutego 2019 r.
	30 kwietnia 2019 r.
	1 października 2019 r.
Partnerstwa na rzecz wolontariatu (umowy szczegółowe na 2019 r. w ramach umowy ramowej o partnerstwie na lata 2018–2020)	20 kwietnia 2019 r.
Zespoły wolontariuszy na obszarach o wysokim priorytecie	28 września 2019 r.
Praktyki zawodowe i miejsca pracy	5 lutego 2019 r.
	30 kwietnia 2019 r.
	1 października 2019 r.
Projekty solidarnościowe	5 lutego 2019 r.
	30 kwietnia 2019 r.
	1 października 2019 r.

Wnioski o przyznanie znaku jakości mogą być składane w sposób ciągły.

Szczegółowe instrukcje dotyczące składania wniosków można znaleźć w przewodniku po Europejskim Korpusie Solidarności.

6. Szczegółowe informacje

Szczegółowe warunki niniejszego zaproszenia do składania wniosków wraz z priorytetami można znaleźć w przewodniku po Europejskim Korpusie Solidarności 2019 pod adresem:

https://ec.europa.eu/youth/solidarity-corps

Przewodnik po Europejskim Korpusie Solidarności 2019 jest integralną częścią niniejszego zaproszenia do składania wniosków, a określone w nim warunki uczestnictwa i finansowania mają w całości zastosowanie do niniejszego zaproszenia.

(1) Do ubiegania się w ramach tego działania kwalifikują się jedynie organizacje uczestniczące, które podpisały umowę ramową o partnerstwie na lata 2018–2020.

(2) Bez uszczerbku dla szczegółowych warunków kwalifikowalności mających zastosowanie do poszczególnych działań objętych niniejszym zaproszeniem do składania wniosków.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 444

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 61 10 grudnia 2018

Spis treśći		Strona
	II Komunikaty
	WSPÓLNE DEKLARACJE
2018/C 444/01	Zalecenie Rady z dnia 26 listopada 2018 r. w sprawie propagowania automatycznego wzajemnego uznawania kwalifikacji uzyskanych w ramach kształcenia i szkolenia na poziomie wyższym i średnim II stopnia oraz efektów uczenia się osiągniętych w okresach nauki za granicą	1
	KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2018/C 444/02	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa M.8993 – Huaxin/Juniper/JV) ( 1 )	9
2018/C 444/03	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa M.9137 – Rehau/MB Barter & Trading) ( 1 )	9
2018/C 444/04	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa M.9153 – Caisse des dépôts et consignations/Meridiam/FICA HPCI) ( 1 )	10

	III Akty przygotowawcze
	Europejski Bank Centralny
2018/C 444/05 CON/2018/51	Opinia Europejskiego Banku Centralnego z dnia 9 listopada 2018 r. w sprawie projektu rozporządzenia w sprawie ustanowienia Europejskiego Instrumentu Stabilizacji Inwestycji (CON/2018/51)	11
2018/C 444/06 CON/2018/54	Opinia Europejskiego Banku Centralnego z dnia 20 listopada 2018 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie podmiotów obsługujących kredyty, nabywców kredytów oraz egzekucji z zabezpieczenia (CON/2018/54)	15

	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2018/C 444/07	Kursy walutowe euro	17
	Trybunał Obrachunkowy
2018/C 444/08	Sprawozdanie specjalne nr 32/2018 – Kryzysowy fundusz powierniczy UE dla Afryki – narzędzie elastyczne, lecz niewystarczająco ukierunkowane	18

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA ADMINISTRACYJNE
	Komisja Europejska
2018/C 444/09	Zaproszenie do składania wniosków 2019 – EAC/A05/2018 – Europejski Korpus Solidarności	19
	POSTĘPOWANIA ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja Europejska
2018/C 444/10	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa M.9173 – Astorg Asset Management/Montagu Private Equity/Nemera Capital) – Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	22
2018/C 444/11	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa M.9085 – Dr. August Oetker/Coop-Gruppe/F&B – Food and Beverage Services) – Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	24

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,1371
JPY	Jen	128,36
DKK	Korona duńska	7,4641
GBP	Funt szterling	0,89085
SEK	Korona szwedzka	10,2665
CHF	Frank szwajcarski	1,1299
ISK	Korona islandzka	139,50
NOK	Korona norweska	9,6970
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	25,851
HUF	Forint węgierski	323,50
PLN	Złoty polski	4,2895
RON	Lej rumuński	4,6485
TRY	Lir turecki	6,0619
AUD	Dolar australijski	1,5766
CAD	Dolar kanadyjski	1,5230
HKD	Dolar Hongkongu	8,8866
NZD	Dolar nowozelandzki	1,6558
SGD	Dolar singapurski	1,5583
KRW	Won	1 278,67
ZAR	Rand	16,0673
CNY	Yuan renminbi	7,8244
HRK	Kuna chorwacka	7,3913
IDR	Rupia indonezyjska	16 454,01
MYR	Ringgit malezyjski	4,7372
PHP	Peso filipińskie	60,059
RUB	Rubel rosyjski	75,8850
THB	Bat tajlandzki	37,359
BRL	Real	4,4358
MXN	Peso meksykańskie	23,1435
INR	Rupia indyjska	80,5090


	(1) Tekst mający znaczenie dla EOG.