1)

Czy cele dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej [(„dyrektywy VAT”)] (1), w szczególności wymogi w zakresie zapobiegania konfliktom dotyczącym jurysdykcji między państwami członkowskimi i podwójnemu opodatkowaniu, o których mowa w motywach 17 i 62, oraz rozporządzenie Rady (UE) nr 904/2010 (2), w szczególności motywy 5, 7 i 8 oraz art. 28–30, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie praktyce administracji podatkowej państwa członkowskiego, która poprzez określenie kwalifikacji transakcji, różniącej się zarówno od interpretacji prawnej tej samej transakcji oraz tych samych okoliczności faktycznych dokonanej przez administrację podatkową innego państwa członkowskiego, jak i od odpowiedzi na wniosek o wiążącą interpretację udzielonej przez administrację podatkową innego państwa członkowskiego na podstawie wspomnianej interpretacji, a także od wniosków potwierdzających obie interpretacje, do jakich wspomniana administracja dochodzi w wyniku przeprowadzonej kontroli podatkowej, powoduje podwójne opodatkowanie podatnika?

2)

Jeżeli z odpowiedzi na pierwsze pytanie wynika, że taka praktyka nie jest sprzeczna z prawem wspólnotowym, czy organ podatkowy państwa członkowskiego, uwzględniając dyrektywę 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz prawo Unii, może jednostronnie określić obowiązek podatkowy, nie biorąc pod uwagę, że administracja podatkowa innego państwa członkowskiego już kilkakrotnie potwierdziła, najpierw na wniosek podatnika, a następnie w decyzjach wydanych w wyniku przeprowadzonej kontroli, zgodność z prawem działania wspomnianego podatnika?

Czy też administracje podatkowe obu państw członkowskich powinny współpracować i osiągnąć porozumienie ze względu na zasadę neutralności podatkowej i zasadę zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, aby podatnik był zobowiązany do zapłaty [VAT] tylko w jednym z tych państw?

3)

W wypadku gdy z odpowiedzi na pytanie drugie wyniknie że administracja podatkowa państwa członkowskiego może jednostronnie zmienić kwalifikację podatkową, czy przepisy [dyrektywy VAT] należy interpretować w ten sposób, że administracja podatkowa drugiego państwa członkowskiego ma obowiązek zwrócić podatnikowi zobowiązanemu do zapłaty podatku VAT podatek określony przez tę administrację w odpowiedzi na wniosek o wiążącą interpretację i zapłacony za okres zakończony kontrolą, aby zapewnić przestrzeganie zarówno zasady zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, jak i zasady neutralności podatkowej?

4)

W jaki sposób należy interpretować wyrażenie zawarte w art. 33 ust. 1 zdanie pierwsze zharmonizowanej dyrektywy VAT, zgodnie z którym transport jest realizowany „przez dostawcę lub na jego rzecz”? Czy wyrażenie to obejmuje przypadek, w którym podatnik oferuje jako sprzedawca, na internetowej platformie sprzedażowej, możliwość zawarcia przez nabywcę umowy z przedsiębiorstwem logistycznym, z którym wspomniany sprzedawca współpracuje w zakresie transakcji innych niż sprzedaż, jeżeli nabywca może również swobodnie wybrać innego przewoźnika niż proponowany, a umowa przewozu jest zawierana przez nabywcę i przewoźnika bez udziału sprzedawcy?

Czy dla celów interpretacyjnych ma znaczenie – w szczególności biorąc pod uwagę zasadę pewności prawa – okoliczność, że do 2021 r. państwa członkowskie muszą zmienić przepisy transponujące wspomniany przepis [dyrektywy VAT] tak, aby art. 33 ust. 1 tej dyrektywy należało również stosować w przypadku pośredniej współpracy przy wyborze przewoźnika?

5)

Czy prawo Unii, w szczególności [dyrektywę VAT] należy interpretować w ten sposób, że wymienione poniżej okoliczności faktyczne, rozpatrywane łącznie lub osobno, mają znaczenie dla oceny, czy między niezależnymi przedsiębiorstwami, które wykonują dostawę, wysyłkę lub transport towarów, podatnik nawiązał, w celu obejścia art. 33 [dyrektywy VAT] i popełnienia w ten sposób nadużycia prawa, stosunki prawne mające na celu wykorzystanie okoliczności, że obciążenie podatkiem VAT jest niższe w innym państwie członkowskim:

1)

Czy okoliczność, że podatnicy należący do kapitału zagranicznego, którzy prowadzą szereg sklepów poprzez jedną spółkę handlową i którzy wykonują działalność w zakresie handlu detalicznego w sklepach, są faktycznie zobowiązani do uiszczania podatku szczególnego w wysokości odpowiadającej najwyższemu przedziałowi silnie progresywnej stawki podatkowej, podczas gdy podatnicy należący do kapitału krajowego, którzy działają w systemie franczyzy pod jednym szyldem – poprzez sklepy, które co do zasady są odrębnymi spółkami handlowymi – są faktycznie objęci przedziałem zwolnionym z tego podatku lub też stosuje się do nich jedną z niższych stawek następujących po tym przedziale, tak że proporcja pomiędzy podatkiem uiszczonym przez spółki należące do kapitału zagranicznego a całkowitymi wpływami podatkowymi pochodzącymi z podatku szczególnego jest znacząco większa niż w przypadku podatników należących do kapitału krajowego, jest zgodna z postanowieniami traktatu FUE dotyczącymi zasady niedyskryminacji (art. 18 i 26 TFUE), zasady swobody przedsiębiorczości (art. 49 TFUE), zasady równości traktowania (art. 54 TFUE), zasady równych udziałów finansowych w kapitale spółek w rozumieniu art. 54 TFUE (art. 55 TFUE), zasady swobody świadczenia usług (art. 56 TFUE), zasady swobodnego przepływu kapitału (art. 63 i 65 TFUE) oraz zasady równości obciążeń podatkowych przedsiębiorstw (art. 110 TFUE)?

2)

Czy okoliczność, że podatnicy, którzy prowadzą szereg sklepów poprzez jedną spółkę handlową i którzy wykonują działalność w zakresie handlu detalicznego w sklepach, są faktycznie zobowiązani do uiszczania podatku szczególnego w wysokości odpowiadającej najwyższemu przedziałowi silnie progresywnej stawki podatkowej, podczas gdy podatnicy należący do kapitału krajowego, stanowiący ich bezpośrednią konkurencję i działający w systemie franczyzy pod jednym szyldem – poprzez sklepy, które co do zasady są odrębnymi spółkami handlowymi – są faktycznie objęci przedziałem zwolnionym z tego podatku lub też stosuje się do nich jedną z niższych stawek następujących po tym przedziale, tak że proporcja pomiędzy podatkiem uiszczonym przez spółki należące do kapitału zagranicznego a całkowitymi wpływami podatkowymi pochodzącymi z podatku szczególnego jest znacząco większa niż w przypadku podatników należących do kapitału krajowego, jest zgodna z postanowieniami traktatu FUE dotyczącymi zasady zakazu pomocy państwa (art. 107 ust. 1 TFUE)?

3)

Czy art. 107 i art. 108 ust. 3 TFUE należy interpretować w ten sposób, że ich skutki rozciągają się na środek podatkowy, którego integralnym elementem jest zwolnienie podatkowe (stanowiące pomoc państwa) finansowane poprzez wpływy podatkowe pochodzące z tego środka podatkowego, z tego powodu, iż ustawodawca osiągnął zakładaną kwotę wpływów budżetowych, które zostały ustalone przed wprowadzeniem podatku szczególnego od handlu detalicznego (według obrotu podmiotów działających na rynku), poprzez zastosowanie progresywnej stawki podatkowej według obrotu, a nie poprzez wprowadzenie ogólnej stawki podatkowej, tak że zamierzonym celem uregulowania jest przyznanie zwolnienia podatkowego części podmiotów działających na rynku?

4)

Czy jest zgodna z zasadą równorzędności procesowej i z zasadami skuteczności i pierwszeństwa prawa Unii praktyka organów państwa członkowskiego odpowiedzialnych za stosowanie prawa, zgodnie z którą w trakcie kontroli podatkowych wszczętych z urzędu lub też w następujących po nich postępowaniach sądowych – pomimo zasady skuteczności i obowiązku niestosowania niezgodnego przepisu prawa krajowego – nie jest możliwe złożenie wniosku o zwrot podatku zadeklarowanego zgodnie z krajowym uregulowaniem podatkowym sprzecznym z prawem Unii ze względu na to, że organ podatkowy lub sąd badają kwestię niezgodności z prawem Unii tylko w postępowaniach szczególnych rozpoczętych na wniosek strony, które mogą zostać wszczęte przed postępowaniem z urzędu, podczas gdy w przypadku dotyczącym podatku zadeklarowanego w sposób niezgodny z prawem krajowym nic nie stoi na przeszkodzie złożeniu wniosku o zwrot w postępowaniu przed organem podatkowym lub sądem?

1)

Czy art. 53 rozporządzenia (UE) nr 1215/2012 (1) należy interpretować w ten sposób, że na wniosek jednej ze stron sąd państwa członkowskiego, w którym wydano wyrok, powinien wydać automatycznie zaświadczenie dotyczące orzeczenia, bez badania, czy [sprawa] należy do zakresu zastosowania rozporządzenia (UE) nr 1215/2012?

2)

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy art. 1 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że powództwo o zwrot pomiędzy członkami niezarejestrowanego związku partnerskiego jest objęte systemem regulującym związki o skutkach (prawnych) podobnych do małżeństwa?

1)

Czy podstawowe zasady oraz przepisy prawa Unii (a w szczególności art. 4 ust. 3 TUE oraz wymóg jednolitej wykładni) należy interpretować tak, jak uczynił to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zwłaszcza w wyroku wydanym w sprawie Köbler, to znaczy w ten sposób, że orzeczenie o odpowiedzialności sądu państwa członkowskiego rozstrzygającego sprawę w ostatniej instancji za wyrok, który narusza prawo Unii Europejskiej, może opierać się wyłącznie na prawie krajowym lub na kryteriach ustanowionych przez prawo krajowe? W przypadku odpowiedzi przeczącej, czy podstawowe zasady i przepisy prawa Unii, a w szczególności trzy kryteria ustanowione przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie Köbler dla stwierdzenia odpowiedzialności „państwa” należy interpretować w ten sposób, że spełnienie przesłanek odpowiedzialności państwa z tytułu naruszenia prawa Unii przez sądy wspomnianego państwa powinno być oceniane na podstawie prawa krajowego?

2)

Czy przepisy i podstawowe zasady prawa Unii (a w szczególności art. 4 ust. 3 TUE oraz wymóg skutecznej ochrony sądowej), zwłaszcza wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dziedzinie odpowiedzialności państwa członkowskiego wydane m.in. w sprawach Francovich i in., Brasserie du pêcheur i Factortame oraz Köbler, należy interpretować w ten sposób, że powaga rzeczy osądzonej wyroków naruszających prawo Unii wydanych przez sądy państwa członkowskiego rozstrzygające w ostatniej instancji wyłącza stwierdzenie odpowiedzialności państwa członkowskiego za szkody i krzywdy?

3)

Czy zasady „skuteczności” i równoważności ustanowione w dyrektywach 89/665/WE (1), 92/13/WE (2) i 2007/66/WE (3) oraz wyrokach Trybunału Sprawiedliwości w sprawach Kühne & Heitz, Kapferer, Impresa Pizzarotti i Transportes Urbanos y Servicios Generales, należy interpretować w ten sposób, że w ramach postępowania rewizyjnego, strona nie może powoływać się już na ocenę zawartą w wyroku Trybunału Sprawiedliwości wydanym w następstwie postępowania w sprawie odesłania prejudycjalnego wszczętego przez sąd drugiej instancji postępowania głównego, biorąc pod uwagę, że w postępowaniu głównym nie uwzględniono tej oceny, w szczególności w przypadku gdy sąd państwa członkowskiego, który rozpoznaje sprawę w najwyższej instancji, odrzucił odwołanie od wyroku wydanego w postępowaniu głównym z uwagi na okoliczność, że strona nie powołała się w odpowiednim czasie na ocenę zawartą w wyroku Trybunału Sprawiedliwości?

4)

Czy dyrektywy przywołane w trzecim pytaniu prejudycjalnym, wywodzące się z nich orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości, a w szczególności wyroki w sprawach Impresa Pizzarotti (C 213/13), Kapferer (C 234/04), Kühne & Heitz (C 453/00) i Transportes Urbanos y Servicios Generales (C 118/08) w związku z dopuszczeniem skargi rewizyjnej, oraz podstawowe zasady ustanowione przez Trybunał Sprawiedliwości w sprawach C 470/99, C 327/00 i C 241/06 w odniesieniu do terminów ustanowionych przez prawo krajowe dla postępowań odwoławczych w sprawach o udzielenie zamówienia publicznego, należy interpretować w ten sposób, że sądy krajowe działają prawidłowo nie uwzględniając, z uwagi na zbyt późne przywołanie go przez stronę w postępowaniu drugiej instancji, wyroku Trybunału Sprawiedliwości wydanego na wniosek sądu drugiej instancji w toczącym się przed nim postępowaniu lub wyroku Trybunału Sprawiedliwości, którego wersja w języku urzędowym państwa członkowskiego nie była dostępna aż do drugiej instancji, i nie dopuszczając mimo wszystko skargi rewizyjnej złożonej przez tę stronę z przytoczeniem wyroków Trybunału Sprawiedliwości, na które się powołała, które nie zostały jednak uwzględnione, oraz okoliczności faktycznych istotnych dla skutków takich wyroków?

5)

Czy dyrektywy przywołane w trzecim pytaniu prejudycjalnym i wywodzące się z nich orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości, a w szczególności wyroki w sprawach Impresa Pizzarotti (C 213/13), Kapferer (C 234/04), Kühne & Heitz (C 453/00) i Transportes Urbanos y Servicios Generales (C 118/08), należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy strona sporu odnosi się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Kempter (C 2/06) — zgodnie z którym nie musi ona powoływać się na wyroki Trybunału, ponieważ sąd powinien zastosować je z urzędu — sądy krajowe działają prawidłowo nie uwzględniając wyroków Trybunału Sprawiedliwości, opierając się na krajowych przepisach proceduralnych, i wbrew temu, co zostało stwierdzone w wyroku [Kempter], w taki sposób, że nie wspomina się nawet o tej okoliczności w postanowieniu kończącym postępowanie w sprawie lub w jego uzasadnieniu, i nie dopuszczając, mimo wszystko, skargi rewizyjnej złożonej przez tę stronę z przytoczeniem wyroków Trybunału Sprawiedliwości, na które się powołała, które nie zostały jednak uwzględnione, oraz okoliczności faktycznych istotnych dla skutków takich wyroków?

6)

Czy przesłankę wystarczająco istotnego naruszenia, o której mowa w wyrokach w sprawach Köbler i Traghetti del Mediterraneo, należy interpretować w ten sposób, że takie naruszenie nie zachodzi, gdy sąd, który rozstrzyga w ostatniej instancji, nie dopuszcza skargi rewizyjnej, wyraźnie naruszając utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości, które jest przytaczane w najdrobniejszym szczególe — poparte nawet różnymi opiniami prawnymi — bez żadnego odniesienia się do tego orzecznictwa i bez jakiegokolwiek uzasadnienia tej decyzji w świetle prawa Unii, a także, najwyraźniej, również bez analizowania i bez nawiązania do konieczności skierowania sprawy do Trybunału Sprawiedliwości, pomimo tego, że w celu uzasadnienia tej konieczności, również przytoczono szczegółowo właściwe orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości? Biorąc pod uwagę wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie CILFIT (C 283/81), czy sąd krajowy powinien uzasadnić swoją decyzję, jeżeli odchodząc od interpretacji prawnej ustanowionej w sposób wiążący przez Trybunał Sprawiedliwości, nie dopuszcza skargi rewizyjnej i w związku z tym odmawia wystąpienia z odesłaniem prejudycjalnym bez podania uzasadnienia?

7)

Czy zasady skutecznej ochrony sądowej i równoważności z art. 19 TUE i art. 4 ust. 3 TUE, swoboda przedsiębiorczości i swoboda świadczenia usług ustanowione w art. 49 TFUE, a także dyrektywa Rady 93/37/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynująca procedury udzielania zamówień publicznych na dostawy, oraz dyrektywy 89/665/EWG, 92/13/EWG i 2007/66/WE należy interpretować w ten sposób, że [nie sprzeciwiają się one] temu, aby właściwe sądy, w oczywisty sposób naruszając właściwe prawo Unii, odrzucały kolejne środki zaskarżenia wnoszone przez skarżącą dotyczące wykluczenia jej z uczestnictwa w postępowaniu w sprawie zamówienia publicznego, przy czym w przypadku owych środków zaskarżenia konieczne jest przygotowanie w tym przypadku licznych dokumentów, co wymaga poświęcenia dużej ilości czasu i pieniędzy lub uczestniczenia w rozprawach, i pomimo iż wiadomo, że istnieje teoretycznie możliwość stwierdzenia odpowiedzialności za szkody wyrządzone przy sprawowaniu funkcji sądowniczych, to właściwe uregulowanie pozbawia skarżącej możliwości dochodzenia przed sądem odszkodowania za szkody poniesione w konsekwencji owych bezprawnych środków?

8)

Czy zasady ustanowione w wyrokach Köbler, Traghetti del Mediterraneo i Saint Giorgio należy interpretować w ten sposób, że nie można wypłacić odszkodowania za szkodę wyrządzoną tym, iż naruszając utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości, sąd państwa członkowskiego orzekający w ostatniej instancji nie dopuścił wniesionej we właściwym czasie przez stronę rewizji, w ramach której strona ta mogła dochodzić odszkodowania za spowodowane wydatki?

9)

Jeżeli zgodnie z prawem krajowym należy dopuścić postępowanie rewizyjne z uwagi na istnienie nowego wyroku Trybunału Konstytucyjnego i w celu przywrócenia porządku konstytucyjnego, czy nie należy również, biorąc pod uwagę zasadę równoważności oraz treść wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Transportes Urbanos y Servicios Generales (C 118/08), dopuścić postępowanie rewizyjne w przypadku, gdy w postępowaniu głównym nie zostały uwzględnione poprzez powołanie się na przepisy prawa krajowego dotyczące terminów procesowych: wyrok wydany uprzednio przez Trybunał Sprawiedliwości w innej sprawie, wyrok Trybunału Sprawiedliwości wydany na wniosek sądu w postępowaniu głównym oraz okoliczności faktyczne istotne dla skutków takich wyroków?

1)

Czy art. 47 karty praw podstawowych i art. 31 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/3[2] (zwanej dalej „dyrektywą w sprawie procedur”) (1) – w świetle art. 6 i 13 europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka – należy interpretować w ten sposób, że jest możliwe, aby państwo członkowskie zapewniło prawo do skutecznego środka prawnego, nawet w przypadku gdy jego sądy nie mogą zmieniać decyzji wydanych w ramach procedur azylowych, ale mogą jedynie stwierdzić nieważność tych decyzji i zobowiązać organ administracyjny do przeprowadzenia nowego postępowania?

2)

Czy art. 47 karty praw podstawowych i art. 31 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/3[2] (zwanej dalej „dyrektywą w sprawie procedur”) –w świetle art. 6 i 13 europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka – należy interpretować w ten sposób, że uregulowanie państwa członkowskiego ustanawiające jednolity wiążący łączny termin 60 dni odnośnie do sądowych postępowań azylowych, niezależnie od jakichkolwiek indywidualnych okoliczności i bez uwzględnienia szczególnych okoliczności sprawy oraz ewentualnych trudności dowodowych, jest zgodne ze wspomnianymi uregulowaniami?

1)

Czy art. 10 lit. h) oraz motyw 28 dyrektywy 2014/24/UE (1) należy interpretować w ten sposób, że:

2)

Czy dyrektywę 2014/24/UE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona obowiązywaniu ustawodawstwa krajowego, które przewiduje, że nawet w braku akcji ratowniczej,

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Republika Austrii pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)

Republika Czeska, Republika Francuska, Wielkie Księstwo Luksemburga, Węgry, Rzeczpospolita Polska, Rumunia, Republika Słowacka oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywają własne koszty.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Consejo Regulador del Cava zostaje obciążona kosztami postępowania.

—

stwierdzenie nieważności decyzji ASK-40399, zakomunikowanej skarżącym przez pozwaną w dniu 15 maja 2018 r., o ujawnieniu pewnych dokumentów na mocy rozporządzenia nr 1049/2001/WE, oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy jest oparty na naruszeniu prawa przez pozwaną poprzez stwierdzenie, że tiret dotyczące „postępowania sądowego” w art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 1040/2001 nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, ponieważ dokumenty nie stanowią dokumentów „sporządzonych dla potrzeb postępowania sądowego”. Zgodnie z prawem pozwana powinna była stwierdzić, że wyłączenie ma zastosowanie.

2.

Zarzut drugi – podniesiony dodatkowo lub tytułem subsydiarnym – dotyczy tego, że jedynym prawnie dopuszczalnym wynikiem prawidłowego wyważenia na podstawie tiret dotyczącego „interesów handlowych” w art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001, byłaby decyzja o nieujawnianiu dokumentów, zważywszy na (i) istotną wagę prywatnego interesu skarżących w uniknięciu ujawnienia oraz (ii) jedynie niejasny i ogólny charakter interesu publicznego w ujawnieniu.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji z dnia 12 kwietnia 2018 r. o obliczeniu składek ex ante na jednolity fundusz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji za 2018 r. (SRB/ES/SRF/2018/3);

—

ewentualnie stwierdzenie nieważności ww. zaskarżonej decyzji i stwierdzenie, że rozporządzenie delegowane Komisji 2015/63 (zwane dalej „rozporządzeniem delegowanym”) (1) nie obowiązuje w części lub w całości, zgodnie z art. 277 TFUE;

—

w każdym razie obciążenie SRB kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 103 ust. 2 dyrektywy 2014/59/EU (2), art. 70 ust. 2 rozporządzenia 806/2014 (3) i art. 4 ust. 1 rozporządzenia delegowanego, poprzez zastosowanie niedających się porównać danych w celu ustalenia zobowiązań netto skarżącej.

2.

Zarzut drugi, dotyczący, alternatywnie do zarzutu pierwszego, naruszenia art. 103 ust. 2 I art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59/EU i art. 290 TFUE, ponieważ rozporządzenie delegowane stosowane w taki sposób, jak czyni to SRB w zaskarżonej decyzji, wykracza poza udzielony przez Komisję Europejską mandat, z czego wynika brak obowiązywania rozporządzenia delegowanego, zgodnie z art. 277 TFUE.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności ze względu na brak uwzględnienia w należytym stopniu gwarantowanych depozytów skarżącej.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia zasady pewności prawa ze względu na brak uwzględnienia w należytym stopniu gwarantowanych depozytów skarżącej.

5.

Zarzut piąty, dotyczący naruszenia zasady równego traktowania i braku uwzględnienia w należytym stopniu gwarantowanych depozytów skarżącej.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego LS/MD/18/141 i LS/PT/2018/9, wydanych odpowiednio w dniach 8 maja 2018 r. i 9 lutego 2018 r. oraz

—

obciążenie Europejskiego Banku Centralnego kosztami postępowania.

1.

W zarzucie pierwszym strona skarżąca podnosi, że wydane przez EBC decyzje odmawiające dostępu do żądanych dokumentów nie zostały wystarczająco uzasadnione ze względu na to, iż nie uwzględniono w nich należycie celu zamierzonego przez prawodawcę unijnego poprzez ustanowienie przysługującego osobom fizycznym i prawnym dostępu do dokumentów instytucji europejskich w ramach przejrzystej procedury oraz w świetle zasad dobrej administracji i partycypacji obywatelskiej. Ponadto użyte przez EBC argumenty są argumentami natury ogólnej. Tak samo EBC nie uwzględnił okoliczności polegającej na tym, że ujawnienie żądanych dokumentów nie ma wpływu na prawidłowy przebieg postępowania w przedmiocie wydania decyzji odnoszącej się do likwidacji instytucji kredytowych. Przedmiotowe postępowanie nie tylko zostało bowiem zakończone, ale również poddane kontroli sądowej, efektem czego ta odmowa dostępu czyni tę kontrolę bardziej skomplikowaną również dla samego Sądu. Wreszcie, w decyzjach tych nie uwzględniono faktu, że skarżąca zwraca się o udzielenie dostępu jedynie w celu skorzystania z usankcjonowanego w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawa do skutecznego środka prawnego.

2.

W zarzucie drugim strona skarżąca podnosi, że przyjmując zaskarżone decyzje EBC naruszył art. 4 ust. 1 lit. c) decyzji EBC/2004/3 w sprawie publicznego dostępu do dokumentów ze względu na zawartą w nich odmowę udzielenia stronie dostępu do żądanej przez nią informacji umotywowaną tym, iż dokumenty te miały być, w całości lub w części, objęte ogólnym domniemaniem niedostępności, ponieważ stanowią one dokumenty poufne chronione mającą zastosowanie w przypadku instytucji tajemnicą zawodową. To ogólne domniemanie niedostępności nie zostało wyraźnie przewidziane przez mające zastosowanie uregulowania sektorowe, a gdyby istniało, to nie znajdowałoby zastosowania, ponieważ wyjątków od prawa dostępu nie można interpretować rozszerzająco i w drodze analogii.

3.

W zarzucie trzecim strona skarżąca podnosi, że wydając zaskarżone decyzje EBC naruszył art. 4 ust. 1 lit. c) decyzji EBC/2004/3 ze względu na to, iż odmówił w nich stronie dostępu do żądanych dokumentów, ponieważ miałyby one być objęte, w całości lub w części, mającą zastosowanie w przypadku instytucji tajemnicą zawodową, podczas gdy są one potrzebne do celów przeprowadzenia postępowań sądowych, a odmowa dostępu do nich utrudnia, a wręcz – uniemożliwia sprawowanie wymiaru sprawiedliwości.

4.

W zarzucie czwartym strona skarżąca podnosi, że wydając zaskarżone decyzje EBC naruszył art. 4 ust. 1 lit. a) tiret drugie i szóste decyzji EBC/2004/3 ze względu na stwierdzenie w nich, iż ujawnienie żądanych informacji może zaszkodzić systemowi bankowemu w jego całokształcie.

5.

W zarzucie piątym strona skarżąca podnosi, że wydając zaskarżone decyzje EBC naruszył art. 4 ust. 1 lit. a) tiret pierwsze decyzji EBC/2004/3 ze względu na stwierdzenie w nich, iż ujawnienie żądanych dokumentów i informacji może zaszkodzić interesom handlowym Banco Santander i mieć wpływ na kontrole, które mogą zostać przeprowadzone w przyszłości.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z § 15 ust. 2 ustawy o znakach towarowych;

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z § 15 ust. 3 ustawy o znakach towarowych;

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 63 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 w związku z zasadą 20 ust. 7 lit. c) rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji; oraz

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z § 15 ust. 2 ustawy o znakach towarowych;

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z § 15 ust. 3 ustawy o znakach towarowych;

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 63 rozporządzenia Rady (WE) 207/2009 w związku z zasadą 20 ust. 7 lit. c) rozporządzenia Komisji nr 2868/95.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z § 15 ust. 2 ustawy o znakach towarowych;

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z § 15 ust. 3 ustawy o znakach towarowych;

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 63 rozporządzenia Rady (WE) 207/2009 w związku z zasadą 20 ust. 7 lit. c) rozporządzenia Komisji nr 2868/95.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z § 15 ust. 2 ustawy o znakach towarowych;

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z § 15 ust. 3 ustawy o znakach towarowych;

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 63 rozporządzenia Rady (WE) 207/2009 w związku z zasadą 20 ust. 7 lit. c) rozporządzenia Komisji nr 2868/95.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.