Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2018/C 259/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 249 z 16.7.2018

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 240 z 9.7.2018

Dz.U. C 231 z 2.7.2018

Dz.U. C 221 z 25.6.2018

Dz.U. C 211 z 18.6.2018

Dz.U. C 200 z 11.6.2018

Dz.U. C 190 z 4.6.2018

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 30 maja 2018 r. – Kenzo Tsujimoto / Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), Kenzo

(Sprawy połączone C-85/16 P i C-86/16 P) (1)

([Odwołanie - Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenia do rejestracji słownego znaku towarowego KENZO ESTATE - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy KENZO - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Artykuł 8 ust. 5 - Względna podstawa odmowy rejestracji - Renoma - Uzasadniony powód])

(2018/C 259/02)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Kenzo Tsujimoto (przedstawiciele: A. Wenninger-Lenz, M. Ring i W. von der Osten-Sacken, Rechtsanwälte)

Pozostali uczestnicy postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik), Kenzo (przedstawiciele: P. Roncaglia, G. Lazzeretti, F. Rossi i N. Parrotta, avvocati)

Sentencja

1)	Odwołania zostają w części odrzucone, a w pozostałym zakresie oddalone.

2)	Kenzo Tsujimoto zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 335 z 12.9.2016.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 31 maja 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio – Włochy) – Confederazione Generale Italiana dei Trasporti e della Logistica (Confetra) (C-259/16), Associazione Nazionale Imprese Trasporti Automobilistici (C-259/16), Fercam SpA(C-259/16), Associazione non Riconosciuta Alsea (C-259/16), Associazione Fedit (C-259/16), Carioni Spedizioni Internazionali Srl (C-259/16), Federazione Nazionale delle Imprese di Spedizioni Internazionali – Fedespedi (C-259/16), Tnt Global Express SpA (C-259/16), Associazione Italiana dei Corrieri Aerei Internazionali (AICAI) (C-260/16), DHL Express (Italy) Srl (C-260/16), Federal Express Europe Inc. (C-260/16), United Parcel Service Italia Ups Srl (C-260/16) / Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni, Ministero dello Sviluppo Economico

(Sprawy połączone C-259/16 i C-260/16) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Usługi pocztowe w Unii Europejskiej - Dyrektywa 97/67/WE - Artykuły 2, 7 i 9 - Dyrektywa 2008/6/WE - Pojęcie „operatora świadczącego usługi pocztowe” - Przedsiębiorstwa przewozowe, wysyłkowe i ekspresowych usług kurierskich świadczące usługi przyjmowania, sortowania, przemieszczania i doręczania przesyłek pocztowych - Zezwolenie wymagane w celu publicznego świadczenia usług pocztowych - Udział w kosztach świadczenia usługi powszechnej))

(2018/C 259/03)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Confederazione Generale Italiana dei Trasporti e della Logistica (Confetra) (C-259/16), Associazione Nazionale Imprese Trasporti Automobilistici (C-259/16), Fercam SpA(C-259/16), Associazione non Riconosciuta Alsea (C-259/16), Associazione Fedit (C-259/16), Carioni Spedizioni Internazionali Srl (C-259/16), Federazione Nazionale delle Imprese di Spedizioni Internazionali – Fedespedi (C-259/16), Tnt Global Express SpA (C-259/16), Associazione Italiana dei Corrieri Aerei Internazionali (AICAI) (C-260/16), DHL Express (Italy) Srl (C-260/16), Federal Express Europe Inc. (C-260/16), United Parcel Service Italia Ups Srl (C-260/16)

Strona przeciwna: Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni, Ministero dello Sviluppo Economico

Przy udziale: Poste Italiane SpA (C-260/16)

Sentencja

1)

Artykuł 2 pkt 1, 1a i 6 dyrektywy 97/67/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on przepisom krajowym tego rodzaju, jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, wedle których przedsiębiorstwa przewozowe, wysyłkowe lub ekspresowych usług kurierskich, które świadczą usługi przyjmowania, sortowania, przemieszczania i doręczania przesyłek pocztowych są, z wyjątkiem sytuacji, w której ich działalność jest ograniczona do przemieszczania przesyłek pocztowych, operatorami świadczącymi usługi pocztowe w rozumieniu art. 2 pkt 1a tej dyrektywy.

2)

Artykuł 2 pkt 19 i art. 9 ust. 1 dyrektywy 97/67, zmienionej dyrektywą 2008/6, należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, tego rodzaju, jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które nakładają na każde przedsiębiorstwo przewozowe, wysyłkowe i ekspresowych usług kurierskich obowiązek posiadania zezwolenia ogólnego dla celów świadczenia usług pocztowych, o ile przepisy te są uzasadnione jednym z wymagań podstawowych wyliczonych w art. 2 pkt 19 tej dyrektywy i dochowują zasady proporcjonalności w ten sposób, że nadają się do zagwarantowania zamierzonego celu i nie wykraczają poza to, co konieczne do jego osiągnięcia, co podlega weryfikacji przez sąd odsyłający.

3)

Artykuł 7 ust. 4 i art. 9 ust. 2 dyrektywy 97/67, zmienionej dyrektywą 2008/6, należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, tego rodzaju, jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które nakładają na posiadaczy zezwolenia ogólnego na świadczenie usług pocztowych obowiązek uiszczania składek na fundusz kompensacyjny obciążeń usługi powszechnej, jeżeli owe usługi mogą być z punktu widzenia użytkownika uważane za usługi wchodzące w zakres usługi powszechnej w związku z tym, że są one wymienne w wystarczającym stopniu z usługą powszechną.

---

(1)  Dz.U. C 343 z 19.6.2016.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 30 maja 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Novara -Włochy) – Bruno Dell’Acqua / Eurocom Srl, Regione Lombardia

(Sprawa C-370/16) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Przywileje i immunitety Unii Europejskiej - Protokół nr 7 - Artykuł 1 - Wymóg uprzedniego upoważnienia przez Trybunał lub jego brak - Fundusze strukturalne - Pomoc finansowa Unii Europejskiej - Zajęcie egzekucyjne na kwocie finansowej pomocy Unii dokonane względem organu krajowego))

(2018/C 259/04)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale di Novara

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Bruno Dell’Acqua

Strona pozwana: Eurocom Srl, Regione Lombardia

przy udziale: Renato Quattrocchi, Antonella Pozzoli, Loris Lucini, Diego Chierici, Nicoletta Malaraggia, Elio Zonca, Sonia Fusi, Danilo Cattaneo, Alberto Terraneo, Luigi Luzzi

Sentencja

Artykuł 1 zdanie ostatnie Protokołu (nr 7) w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że uprzednie upoważnienie przez Trybunał nie jest konieczne, jeżeli osoba trzecia wszczyna postępowanie egzekucyjnego zajęcia wierzytelności przeciwko organowi państwa członkowskiego, mającemu zobowiązanie wobec dłużnika osoby trzeciej, będącego beneficjentem funduszy przyznanych na cele realizacji projektów współfinansowanych przez Europejski Fundusz Społeczny.

---

(1)  Dz.U. C 383 z 17.10.2016.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 31 maja 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Rheinland-Pfalz – Niemcy) – Hornbach-Baumarkt-AG / Finanzamt Landau

(Sprawa C-382/16) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Swoboda przedsiębiorczości - Podatek dochodowy od osób prawnych - Przepisy państwa członkowskiego - Ustalenie podlegającego opodatkowaniu dochodu spółek - Korzyść przyznana nieodpłatnie przez spółkę będącą rezydentem spółce niebędącej rezydentem, z którą łączą ją stosunki wzajemnej zależności - Korekta podlegających opodatkowaniu dochodów spółki będącej rezydentem - Brak korekty podlegających opodatkowaniu dochodów w przypadku identycznej korzyści przyznanej przez spółkę będącą rezydentem innej spółce będącej rezydentem, z którą łączą ją takie stosunki - Ograniczenie swobody przedsiębiorczości - Względy uzasadniające))

(2018/C 259/05)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Rheinland-Pfalz

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Hornbach-Baumarkt-AG

Strona przeciwna: Finanzamt Landau

Sentencja

Artykuł 43 WE (obecnie art. 49 TFUE), w związku z art. 48 WE (obecnie art. 54 TFUE), należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on co do zasady obowiązywaniu przepisów krajowych takich jak będące przedmiotem postępowania głównego, na mocy których dochody spółki będącej rezydentem państwa członkowskiego, która przyznała spółce z siedzibą w innym państwie członkowskim, z którą łączą ją stosunki wzajemnej zależności, korzyści na warunkach odbiegających od warunków, jakie uzgodniłyby niezależne od siebie podmioty trzecie w takich samych lub zbliżonych okolicznościach, powinny być obliczone tak jak miałoby to miejsce, gdyby zostały zastosowane warunki ustalone między takimi podmiotami trzecimi, oraz powinny być przedmiotem korekty, podczas gdy nie dokonuje się takiej korekty podlegających opodatkowaniu dochodów, w sytuacji gdy takie same korzyści zostały przyznane przez spółkę będącą rezydentem innej spółce będącej rezydentem, z którą łączą ją stosunki wzajemnej zależności. Do sądu krajowego należy jednak zbadanie, czy przepisy będące przedmiotem postępowania głównego stwarzają podatnikowi będącemu rezydentem możliwość wykazania, że uzgodnione warunki zostały przyjęte ze względów handlowych, wynikających z jego pozycji wspólnika w spółce niebędącej rezydentem.

---

(1)  Dz.U. C 343 z 19.9.2016.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 29 maja 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nederlandstalige rechtbank van eerste aanleg Brussel – Belgia) – Liga van Moskeeën en Islamitische Organisaties Provincie Antwerpen, VZW i in. / Vlaams Gewest

(Sprawa C-426/16) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Ochrona dobrostanu zwierząt podczas ich uśmiercania - Szczególne metody uboju wymagane przez obrzędy religijne - Muzułmańskie święto ofiarowania - Rozporządzenie (WE) nr 1099/2009 - Artykuł 2 lit. k) - Artykuł 4 ust. 4 - Obowiązek przeprowadzania uboju rytualnego w rzeźni spełniającej wymogi rozporządzenia (WE) nr 853/2004 - Ważność - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 10 - Wolność religii - Artykuł 13 TFUE - Poszanowanie zwyczajów krajowych w zakresie obrzędów religijnych])

(2018/C 259/06)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Nederlandstalige rechtbank van eerste aanleg Brussel

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Liga van Moskeeën en Islamitische Organisaties Provincie Antwerpen, VZW, Unie van Moskeeën en Islamitische Verenigingen van Limburg, VZW, Unie van Moskeeën en Islamitische Verenigingen Oost-Vlaanderen, VZW, Unie der Moskeeën en Islamitische Verenigingen van West-Vlaanderen, VZW, Unie der Moskeeën en Islamitische Verenigingen van Vlaams-Brabant, VZW, Association Internationale Diyanet de Belgique, IVZW, Islamitische Federatie van België, VZW, Rassemblement des Musulmans de Belgique, VZW, Erkan Konak, Chaibi El Hassan

Strona pozwana: Vlaams Gewest

przy udziale: Global Action in the Interest of Animals (GAIA) VZW

Sentencja

Badanie pytania prejudycjalnego nie wykazało istnienia żadnej okoliczności mogącej mieć wpływ na ważność art. 4 ust. 4 w związku z art. 2 lit. k) rozporządzenia Rady (WE) nr 1099/2009 z dnia 24 września 2009 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas ich uśmiercania w świetle art. 10 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 13 TFUE.

---

(1)  Dz.U. C 383 z 17.10.2016.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 31 maja 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Törvényszék – Węgry) – Zsolt Sziber / ERSTE Bank Hungary Zrt

(Sprawa C-483/16) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Ochrona konsumentów - Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich - Dyrektywa 93/13/EWG - Artykuł 7 ust. 1 - Umowy o kredyt denominowane w walucie obcej - Przepisy krajowe przewidujące szczególne wymogi proceduralne dla zaskarżenia nieuczciwego charakteru - Zasada równoważności - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 47 - Prawo do skutecznej ochrony sądowej))

(2018/C 259/07)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Törvényszék

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Zsolt Sziber

Strona pozwana: ERSTE Bank Hungary Zrt

przy udziale: Móniki Szeder

Sentencja

1)

Artykuł 7 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on co do zasady uregulowaniu krajowemu, które przewiduje szczególne wymogi proceduralne, takie jak omawiane w postępowaniu głównym, dla pozwów wnoszonych przez konsumentów, którzy zawarli umowy kredytu denominowane w walucie obcej zawierające warunek ustanawiający różnicę pomiędzy kursem wymiany mającym zastosowanie do uruchomienia kredytu i kursem wymiany mającym zastosowanie do jego zwrotu lub warunek ustanawiający opcję jednostronnej zmiany pozwalającą kredytodawcy na zwiększenie odsetek, opłat i kosztów, o ile stwierdzenie nieuczciwego charakteru warunków zawartych w takiej umowie zezwala na przywrócenie sytuacji prawnej i faktycznej, w jakiej konsument znajdowałby się w braku takich nieuczciwych warunków.

2)	Dyrektywę 93/13 należy interpretować w ten sposób, że znajduje ona zastosowanie również do sytuacji, które nie zawierają elementu transgranicznego.

---

(1)  Dz.U. C 419 z 14.11.2016.

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 30 maja 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Polska) – Stefan Czerwiński / Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku

(Sprawa C-517/16) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Zabezpieczenie społeczne pracowników migrujących - Koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego - Rozporządzenie (WE) nr 883/2004 - Zagadnienia objęte rozporządzeniem - Artykuł 3 - Oświadczenia państw członkowskich złożone zgodnie z art. 9 - Emerytura pomostowa - Kwalifikacja - Ustawowe systemy przedemerytalne - Wyłączenie zasady sumowania okresów na mocy art. 66))

(2018/C 259/08)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Apelacyjny w Gdańsku

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący apelację: Stefan Czerwiński

Druga strona postępowania: Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku

Sentencja

1)

Zakwalifikowanie świadczenia społecznego do jednego z działów zabezpieczenia społecznego wymienionych w art. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, dokonane przez właściwy organ krajowy w oświadczeniu złożonym przez państwo członkowskie na podstawie art. 9 ust. 1 tego rozporządzenia nie ma charakteru definitywnego. Sąd krajowy może dokonać kwalifikacji świadczenia społecznego w sposób autonomiczny i według elementów konstytutywnych rozpatrywanego świadczenia społecznego, w razie potrzeby zwróciwszy się uprzednio do Trybunału z pytaniem prejudycjalnym.

2)	Świadczenie takie jak rozpatrywane w postępowaniu głównym należy uznać za „świadczenie z tytułu starości” w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. d) rozporządzenia nr 883/2004.

---

(1)  Dz.U. C 22 z 23.1.2017.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 31 maja 2018 r. – Komisja Europejska / Rzeczpospolita Polska

(Sprawa C-526/16) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2011/92/WE - Ocena oddziaływania na środowisko odwiertów w celu poszukiwania lub rozpoznawania złóż gazu łupkowego - Głębokie wiercenia - Kryteria selekcji - Ustalenie progów))

(2018/C 259/09)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Owsiany-Hornung, D. Milanowska i C. Zadra, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: B. Majczyna, D. Krawczyk, M. Orion Jędrysek, H. Schwarz i K. Majcher, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Poprzez wyłączenie z procedury sprawdzenia konieczności sporządzenia oceny oddziaływania na środowisko przedsięwzięć polegających na poszukiwaniu lub rozpoznawaniu złóż gazu łupkowego wykonanych metodą odwiertów o głębokości do 5 000 m, z wyjątkiem wierceń o głębokości od 1 000 m zlokalizowanych w strefach ujęć wody, na obszarach ochronnych zbiorników wód śródlądowych oraz na obszarach objętych formami ochrony przyrody, w postaci parków narodowych, rezerwatów przyrody, parków krajobrazowych i obszarów „Natura 2000”, i otulinach tychże obszarów, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 2 i 3 w związku z załącznikami II i III do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko.

2)	Rzeczpospolita Polska zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 14 z 16.1.2017.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 31 maja 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Högsta domstolen – Szwecja) – Länsförsäkringar Sak Försäkringsaktiebolag / Dödsboet efter Ingvar Mattsson, Jan-Erik Strobel i in. / Länsförsäkringar Sak Försäkringsaktiebolag

(Sprawa C-542/16) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2002/92/WE - Zakres stosowania - Pojęcie „pośrednictwa ubezpieczeniowego” - Dyrektywa 2004/39/WE - Zakres stosowania - Pojęcie „doradztwa inwestycyjnego” - Doradztwo udzielane podczas pośrednictwa ubezpieczeniowego i dotyczące inwestowania kapitału w ramach ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym - Kwalifikacja działalności pośrednika ubezpieczeniowego wobec braku jego zamiaru zawarcia rzeczywistej umowy ubezpieczeniowej))

(2018/C 259/10)

Język postępowania: szwedzki

Sąd odsyłający

Högsta domstolen

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Länsförsäkringar Sak Försäkringsaktiebolag, Jan-Erik Strobel, Mona Strobel, Margareta Nilsson, Per Nilsson, Kent Danås, Dödsboet efter Tommy Jönsson, Stefan Pramryd, Stefan Ingemansson, Lars Persson, Magnus Persson, Anne-Charlotte Wickström, Peter Nilsson, Ingela Landau, Thomas Landau, Britt-Inger Ruth Romare, Gertrud Andersson, Eva Andersson, Rolf Andersson, Lisa Bergström, Bo Sörensson, Christina Sörensson, Kaj Wirenkook, Lena Bergquist Johansson, Agneta Danås, Hans Eriksson, Christina Forsberg, Christina Danielsson, Per-Olof Danielsson, Ann-Christin Jönsson, Åke Jönsson, Stefan Lindgren, Daniel Röme, Ulla Nilsson, Dödsboet efter Leif Göran Erik Nilsson

Strona pozwana: Dödsboet efter Ingvar Mattsson, Länsförsäkringar Sak Försäkringsaktiebolag

Sentencja

1)

Artykuł 2 pkt 3 dyrektywy 2002/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 grudnia 2002 r. w sprawie pośrednictwa ubezpieczeniowego należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „pośrednictwa ubezpieczeniowego” obejmuje przeprowadzenie prac przygotowawczych do zawarcia umowy ubezpieczenia, nawet wobec braku zamiaru odnośnego pośrednika ubezpieczeniowego zawarcia rzeczywistej umowy ubezpieczenia.

2)

Doradztwo finansowe dotyczące inwestowania kapitału udzielone w ramach pośrednictwa ubezpieczeniowego dotyczącego zawarcia umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym wchodzi w zakres stosowania dyrektywy 2002/92, a nie w zakres stosowania dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych, zmieniającej dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającej dyrektywę Rady 93/22/EWG.

---

(1)  Dz.U. C 14 z 16.1.2017.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 31 maja 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sø- og Handelsretten – Dania) – Ernst & Young P/S / Konkurrencerådet

(Sprawa C-633/16) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Kontrola koncentracji przedsiębiorstw - Rozporządzenie (WE) nr 139/2004 - Artykuł 7 ust. 1 - Wprowadzenie w życie koncentracji przed zgłoszeniem jej Komisji oraz uznaniem jej zgodności ze wspólnym rynkiem - Zakaz - Zakres - Pojęcie „koncentracji” - Wypowiedzenie umowy o współpracy wiążącej jedno z łączących się przedsiębiorstw z osobą trzecią])

(2018/C 259/11)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Sø- og Handelsretten

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ernst & Young P/S

Strona pozwana: Konkurrencerådet

Sentencja

Artykuł 7 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw („rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”) należy interpretować w ten sposób, iż koncentrację wprowadza się w życie wyłącznie w drodze pojedynczej transakcji, która w całości lub częściowo, pod względem prawnym lub faktycznym, przyczynia się do zmiany kontroli nad przejmowanym przedsiębiorstwem. Wypowiedzenia umowy o współpracy, w okolicznościach takich jak zaistniałe w postępowaniu głównym, których ustalenie należy do sądu odsyłającego, nie można uznać za powodujące wprowadzenie w życie koncentracji, i to niezależnie od tego, czy takie wypowiedzenie spowodowało skutki rynkowe.

---

(1)  Dz.U. C 46 z 13.2.2017.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 31 maja 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal administratif de Lille – Francja) – Adil Hassan / Préfet du Pas-de-Calais

(Sprawa C-647/16) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (UE) nr 604/2013 - Ustalenie państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w państwie członkowskim przez obywatela państwa trzeciego - Postępowania w sprawie przejęcia i wtórnego przejęcia - Artykuł 26 ust. 1 - Przyjęcie i powiadomienie o decyzji o przekazaniu przed akceptacją wniosku o wtórne przejęcie przez państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek])

(2018/C 259/12)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal administratif de Lille

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Adil Hassan

Strona pozwana: Préfet du Pas-de-Calais

Sentencja

Artykuł 26 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie, które skierowało do innego państwa członkowskiego uznawanego przez nie za odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej na podstawie kryteriów określonych w tym rozporządzeniu wniosek o przejęcie lub wtórne przejęcie osoby wskazanej w art. 18 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia, przyjęło decyzję o przekazaniu i powiadomiło o niej wspomnianą osobę przed wyrażeniem przez państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek, wyraźnej lub dorozumianej zgody dotyczącej tego wniosku.

---

(1)  Dz.U. C 70 z 6.3.2017.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 31 maja 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof – Niemcy) – Finanzamt Dachau / Achim Kollroß (C-660/16), Finanzamt Göppingen / Erich Wirtl (C-661/16)

(Sprawy połączone C-660/16 i C-661/16) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Dostawa towarów - Artykuł 65 - Artykuł 167 - Zapłata zaliczki za nabycie towaru, po którym nie nastąpiła jego dostawa - Skazanie przedstawicieli prawnych dostawcy za oszustwo - Upadłość dostawcy - Odliczenie podatku naliczonego - Warunki - Artykuły 185 i 186 - Dokonanie korekty przez krajowy organ skarbowy - Przesłanki])

(2018/C 259/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Finanzamt Dachau (C-660/16), Finanzamt Göppingen (C-661/16)

Strona przeciwna: Achim Kollroß (C-660/16), Erich Wirtl (C-661/16)

Sentencja

1)

Artykuły 65 i 167 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że potencjalnemu nabywcy nie można odmówić prawa do odliczenia VAT od zapłaconej zaliczki w sytuacjach takich jak te rozpatrywane w postępowaniach głównych, gdy zaliczka ta została zapłacona i pobrana, a w chwili jej zapłaty wszystkie istotne okoliczności przyszłej dostawy można było uznać za znane nabywcy, a zatem dostawa tych towarów zdawała się pewna. Natomiast wspomnianemu nabywcy można odmówić tego prawa, jeżeli zostanie wykazane, w świetle obiektywnych okoliczności, że w chwili zapłaty zaliczki wiedział on lub nie mógł racjonalnie nie wiedzieć, że realizacja tej dostawy jest niepewna.

2)

W okolicznościach takich jak te rozpatrywane w postępowaniach głównych art. 185 i 186 dyrektywy 2006/112 nie stoją na przeszkodzie obowiązywaniu krajowych przepisów prawnych lub praktyki, które skutkują uzależnieniem korekty VAT dotyczącego zaliczki zapłaconej na poczet dostawy towaru od zwrotu tej zaliczki przez dostawcę.

---

(1)  Dz.U. C 86 z 20.3.2017.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 31 maja 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Madrid – Hiszpania) – Lu Zheng / Ministerio de Economía y Competitividad

(Sprawa C-190/17) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Kontrola środków pieniężnych wwożonych do Unii Europejskiej lub wywożonych z Unii Europejskiej - Rozporządzenie (WE) nr 1889/2005 - Zakres stosowania - Artykuł 63 TFUE - Swobodny przepływ kapitału - Obywatel państwa trzeciego przewożący w swych bagażach znaczącą kwotę środków pieniężnych bez zgłoszenia - Obowiązek złożenia deklaracji w związku z wywiezieniem owych środków z terytorium hiszpańskiego - Sankcje - Proporcjonalność))

(2018/C 259/14)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Superior de Justicia de Madrid

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Lu Zheng

Strona przeciwna: Ministerio de Economía y Competitividad

Sentencja

Artykuły 63 i 65 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, tego rodzaju jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują, że uchybienie obowiązkowi zgłoszenia znacznych kwot środków pieniężnych wwożonych na terytorium tego państwa lub wywożonych z niego podlega karze grzywny mogącej wynosić dwukrotność niezgłoszonej kwoty.

---

(1)  Dz.U. C 221 z 10.7.2017.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 31 maja 2018 r. – Komisja Europejska/Republika Włoska

(Sprawa C-251/17) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Zbieranie i oczyszczanie ścieków komunalnych - Dyrektywa 91/271/EWG - Artykuły 3, 4 i 10 - Wyrok Trybunału stwierdzający uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Niewykonanie - Artykuł 260 ust. 2 TFUE - Kary pieniężne - Okresowa kara pieniężna i ryczałt))

(2018/C 259/15)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Manhaeve i L. Cimaglia, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez M. Russo i F. De Lucę, avvocati dello Stato)

Sentencja

1)	Nie przyjmując wszystkich środków koniecznych do wykonania wyroku z dnia 19 lipca 2012 r., Komisja/Włochy (C-565/10, niepublikowany, EU:C:2012:476), Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 260 ust. 1 TFUE.

2)

Jeśli uchybienie stwierdzone w pkt 1 trwa nadal w dniu ogłoszenia niniejszego wyroku, od Republiki Włoskiej zasądza się zapłatę na rzecz Komisji Europejskiej okresowej kary pieniężnej w wysokości 30 112 500 EUR za każde pół roku zwłoki we wprowadzeniu w życie środków niezbędnych do zastosowania się do wyroku z dnia 19 lipca 2012 r., Komisja/Włochy (C-565/10, niepublikowany, EU:C:2012:476), od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku do dnia pełnego wykonania wyroku z dnia 19 lipca 2012 r., Komisja/Włochy (C-565/10, niepublikowany, EU:C:2012:476), przy czym rzeczywistą kwotę okresowej kary pieniężnej należy obliczać co sześć miesięcy i obniżać łączną kwotę odnoszącą się do każdego z tych okresów o procent odpowiadający proporcji równoważnej liczby mieszkańców aglomeracji, których systemy zbierania i oczyszczania ścieków komunalnych zostały dostosowane do wyroku z dnia 19 lipca 2012 r., Komisja/Włochy (C-565/10, niepublikowany, EU:C:2012:476), w momencie upływu danego okresu do równoważnej liczby mieszkańców aglomeracji, które nie dysponują takimi systemami w dniu ogłoszenia niniejszego wyroku.

3)	Zasądza się od Republiki Włoskiej zapłatę na rzecz Komisji Europejskiej ryczałtu w wysokości 25 mln EUR.

4)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 221 z 10.7.2017.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 31 maja 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tatabányai Törvényszék – Węgry) – Éva Nothartová / Sámson József Boldizsár

(Sprawa C-306/17) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Jurysdykcja - Jurysdykcja szczególna - Artykuł 8 pkt 3 - Powództwo wzajemne, opierające się bądź nieopierające się na umowie lub stanie faktycznym, na których zostało oparte powództwo główne])

(2018/C 259/16)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Tatabányai Törvényszék

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Éva Nothartová

Strona pozwana: Sámson József Boldizsár

Sentencja

Artykuł 8 pkt 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że stosuje się go, w sposób niewyłączający stosowania innych przewidzianych przez owo rozporządzenie norm jurysdykcyjnych, w sytuacji gdy do sądu właściwego dla rozpoznania zarzutu naruszenia dobra osobistego strony powodowej w związku z wykonaniem bez jej wiedzy zdjęć oraz nagrań wideo, których jest ona przedmiotem, wniesione zostaje powództwo wzajemne pozwanego, mające za przedmiot żądanie od strony powodowej odszkodowania z tytułu czynu niedozwolonego lub czynu podobnego do czynu niedozwolonego polegającego, w szczególności na ograniczeniu twórczości intelektualnej pozwanego, stanowiącym przedmiot powództwa głównego, jeśli rozpoznanie takiego powództwa wzajemnego wymaga dokonania przez ów sąd oceny zgodności z prawem stanu faktycznego, na którym powód opiera swoje roszczenia.

---

(1)  Dz.U. C 269 z 14.8.2017.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 31 maja 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Varhoven kasatsionen sad – Bułgaria) – Neli Valcheva / Georgios Babanarakis

(Sprawa C-335/17) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 - Zakres stosowania - Pojęcie „prawa do osobistej styczności z dzieckiem” - Artykuł 1 ust. 2 lit. a) i art. 2 pkt 7 i 10 - Prawo babć i dziadków do osobistej styczności z dzieckiem])

(2018/C 259/17)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Varhoven kasatsionen sad (Bułgaria)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Neli Valcheva

Strona pozwana: Georgios Babanarakis

Sentencja

Pojęcie „prawa do osobistej styczności z dzieckiem”, o którym mowa w art. 1 ust. 2 lit. a) oraz w art. 2 pkt 7 i 10 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000, należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono prawo babć i dziadków do osobistej styczności z ich wnukami.

---

(1)  Dz.U. C 269 z 14.8.2017.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 30 maja 2018 r. – Irit Azoulay i in. / Parlament Europejski

(Sprawa C-390/17 P) (1)

((Odwołanie - Służba publiczna - Wynagrodzenie - Dodatki rodzinne - Dodatek edukacyjny - Odmowa zwrotu wydatków na edukację - Artykuł 3 ust. 1 załącznika VII do Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej))

(2018/C 259/18)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Irit Azoulay, Andrew Boreham, Mirja Bouchard, Darren Neville (przedstawiciel: adwokat M. Casado García-Hirschfeld)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski (przedstawiciele: L. Deneys et E. Taneva, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Irit Azoulay, Andrew Boreham, Mirja Bouchard i Darren Neville zostają obciążeni kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 412 z 4.12.2017.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 30 maja 2018 r. – L'Oréal / Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), Guinot SAS

(Sprawy połączone C-519/17 P i od C-522/17 P do C-525/17 P) (1)

((Odwołanie - Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenia do rejestracji słownych znaków towarowych MASTER PRECISE, MASTER SMOKY, MASTER SHAPE, MASTER DUO i MASTER DRAMA - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy MASTERS COLORS PARIS - Odrzucenie zgłoszeń do rejestracji - Niewystarczające uzasadnienie - Badanie z urzędu przez sąd))

(2018/C 259/19)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: L'Oréal (przedstawiciele: T. de Haan, avocat, P. Péters, advocaat)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciele: D. Botis i D. Hanf, pełnomocnicy), Guinot (przedstawiciel: adwokat A. Sion)

Sentencja

1)

Postanowienia Sądu Unii Europejskiej z dnia 26 czerwca 2017 r., L’Oréal/EUIPO – Guinot (MASTER PRECISE) (T-181/16, niepublikowane, EU:T:2017:447), L’Oréal/EUIPO – Guinot (MASTER SMOKY) (T-179/16, niepublikowane, EU:T:2017:445), L’Oréal/EUIPO – Guinot (MASTER SHAPE) (T-180/16, niepublikowane, EU:T:2017:451), L’Oréal/EUIPO – Guinot (MASTER DUO) (T-182/16, niepublikowane, EU:T:2017:448) i L’Oréal/EUIPO – Guinot (MASTER DRAMA) (T-183/16, niepublikowane, EU:T:2017:449), zostają uchylone.

2)	Sprawy T-181/16, T-179/16, T-180/16, T-182/16 i T-183/16 zostają skierowane do ponownego rozpoznania przez Sąd Unii Europejskiej.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

---

(1)  Dz.U. C 424 z 11.12.2017.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 31 maja 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Berlin – Niemcy) – Claudia Wegener / Royal Air Maroc SA

(Sprawa C-537/17) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Transport lotniczy - Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 - Artykuł 3 ust. 1 - Zakres stosowania - Pojęcie „lotu łączonego” - Lot z lotniska położonego na terytorium państwa członkowskiego, będący lotem łączonym poprzez lotnisko położone na terytorium państwa trzeciego do miejsca docelowego na innym lotnisku tego państwa trzeciego])

(2018/C 259/20)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Berlin

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Claudia Wegener

Strona pozwana: Royal Air Maroc SA

Sentencja

Artykuł 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, należy interpretować w ten sposób, że owo rozporządzenie ma zastosowanie do przewozu pasażerów dokonanego na podstawie jednej rezerwacji, w ramach którego między odlotem z lotniska znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego a przylotem na lotnisko znajdujące się na terytorium państwa trzeciego miało miejsce planowane międzylądowanie poza Unią Europejską, ze zmianą statku powietrznego.

---

(1)  Dz.U. C 424 z 11.12.2017.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 29 stycznia 2018 r. – Mijo Mestrovic

(Sprawa C-50/18)

(2018/C 259/21)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Mijo Mestrovic

Strona pozwana: Bezirkshauptmannschaft Murtal

Uczestnik postępowania: Finanzpolizei

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 56 TFUE oraz dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (1) i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE (2) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one normie krajowej, która w odniesieniu do naruszeń obowiązków formalnych w wypadku transgranicznego wykorzystania siły roboczej, takich jak brak przekazania dokumentów płacowych pracodawcy użytkownikowi przez podmiot oddający pracowników do dyspozycji, przewiduje bardzo wysokie grzywny, a w szczególności wysokie kary minimalne, które nakłada się na zasadzie kumulacji za każdego pracownika, którego dotyczy naruszenie?

2)

W przypadku gdy na pytanie pierwsze nie zostanie udzielona odpowiedź twierdząca: Czy art. 56 TFUE oraz dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one nakładaniu grzywien na zasadzie kumulacji w razie naruszeń obowiązków formalnych w przypadku transgranicznego wykorzystania siły roboczej bez absolutnych wysokości maksymalnych?

---

(1)  Dz.U. 1997, L 18, s. 1.

(2)  Dz.U. 2014, L 159, s. 11.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 1 lutego 2018 r. – Zoran Maksimovic

(Sprawa C-64/18)

(2018/C 259/22)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Zoran Maksimovic

Strona pozwana: Bezirkshauptmannschaft Murtal

Uczestnik postępowania: Finanzpolizei

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 56 TFUE oraz dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (1) i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE (2) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one normie krajowej, która w odniesieniu do naruszeń obowiązków formalnych w wypadku transgranicznego wykorzystania siły roboczej, takich jak brak przekazania dokumentów płacowych pracodawcy użytkownikowi przez podmiot oddający pracowników do dyspozycji, przewiduje bardzo wysokie grzywny, a w szczególności wysokie kary minimalne, które nakłada się na zasadzie kumulacji za każdego pracownika, którego dotyczy naruszenie?

2)

W przypadku gdy na pytanie pierwsze nie zostanie udzielona odpowiedź twierdząca: Czy art. 56 TFUE oraz dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one nakładaniu grzywien na zasadzie kumulacji w razie naruszeń obowiązków formalnych w przypadku transgranicznego wykorzystania siły roboczej bez absolutnych wysokości maksymalnych?

---

(1)  Dz.U. 1997, L 18, s. 1.

(2)  Dz.U. 2014, L 159, s. 11.

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 20 listopada 2017 r. w sprawie T-465/16 Cotécnica / EUIPO – Visán Industrias Zootécnicas (Cotecnica OPTIMA), wniesione w dniu 2 lutego 2018 r. przez Cotécnica, S.C.C.L.

(Sprawa C-73/18 P)

(2018/C 259/23)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Cotécnica, S.C.C.L. (przedstawiciele: J. C. Erdozain López, J. Galán López i L. Montoya Terán, abogados)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej i Visán Industrias Zootécnicas

Postanowieniem z dnia 7 czerwca 2018 r. Trybunał (siódma izba) oddalił odwołanie jako oczywiście bezzasadne i obciążył Cotécnica S.C.C.L. jej własnymi kosztami.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 22 lutego 2018 r. – Humbert Jörg Köfler i in.

(Sprawa C-140/18)

(2018/C 259/24)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Humbert Jörg Köfler, Wolfgang Leitner, Joachim Schönbeck, Wolfgang Semper

Strona pozwana: Bezirkshauptmannschaft Murtal

Uczestnik postępowania: Finanzpolizei

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 56 TFUE oraz dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (1) i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE (2) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one normie krajowej, która w odniesieniu do naruszeń obowiązków formalnych w wypadku transgranicznego wykorzystania siły roboczej, takich jak brak przekazania dokumentów płacowych pracodawcy użytkownikowi przez podmiot oddający pracowników do dyspozycji, przewiduje bardzo wysokie grzywny, a w szczególności wysokie kary minimalne, które nakłada się na zasadzie kumulacji za każdego pracownika, którego dotyczy naruszenie?

2)

W przypadku gdy na pytanie pierwsze nie zostanie udzielona odpowiedź twierdząca: Czy art. 56 TFUE oraz dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one nakładaniu grzywien na zasadzie kumulacji w razie naruszeń obowiązków formalnych w przypadku transgranicznego wykorzystania siły roboczej bez absolutnych wysokości maksymalnych?

3)

W przypadku gdy na pytanie pierwsze lub drugie nie zostanie udzielona odpowiedź twierdząca: Czy art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on normie krajowej, która przewiduje za popełnienie przestępstw nieumyślnych kary pieniężne o nieograniczonej wysokości i wieloletnie zastępcze kary pozbawienia wolności?

---

(1)  Dz.U. 1997, L 18, s. 1.

(2)  Dz.U. 2014, L 159, s. 11.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 23 lutego 2018 r. – Humbert Jörg Köfler

(Sprawa C-146/18)

(2018/C 259/25)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Humbert Jörg Köfler

Strona pozwana: Bezirkshauptmannschaft Murtal

Uczestnik postępowania: Finanzpolizei

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 47 i 49 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one normie krajowej, która przewiduje bezwzględnie udział w kosztach postępowania w przedmiocie skargi administracyjnej w wysokości 20 % nałożonej kary?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 23 lutego 2018 r. – Humbert Jörg Köfler i in.

(Sprawa C-148/18)

(2018/C 259/26)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Humbert Jörg Köfler, Wolfgang Leitner, Joachim Schönbeck, Wolfgang Semper

Strona pozwana: Bezirkshauptmannschaft Murtal

Uczestnik postępowania: Finanzpolizei

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on normie krajowej, która przewiduje za popełnienie przestępstw nieumyślnych grzywny o nieograniczonej wysokości, w szczególności wysokie kary minimalne i wieloletnie zastępcze kary pozbawienia wolności?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy w Sopocie (Polska) w dniu 26 marca 2018 r. – H.W.

(Sprawa C-214/18)

(2018/C 259/27)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy w Sopocie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: H.W.

Pozostali uczestnicy: PSM „K” w G., Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Sopocie Aleksandra Treder

Pytania prejudycjalne

1)

Czy w świetle systemu podatku od wartości dodanej wynikającego z dyrektywy Rady Unii Europejskiej 20061112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1), w szczególności jej art. 1, art. 2 ust. 1 lit. a i c oraz art. 73 w zw. z art. 78 akapit 1 lit. (a) oraz wywiedzionej z nich zasady neutralności podatku VAT, będącej ogólną zasadą prawa unijnego, dopuszczalne jest biorąc pod uwagę treść art. 29a ust. 1 oraz art. 29a ust. 6 pkt. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm.) w zw. z brzmieniem art. 49 ust. 1 i art. 35 oraz art. 63 ust. 4. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (tekst jedno Dz. U. z 2017 r., poz. 1277 ze zm. – dalej: u.k.s.e.) – przyjęcie stanowiska, iż w pobieranych przez komorników sądowych opłatach egzekucyjnych zawarta jest kwota podatku od towarów i usług (tj. podatku VAT), w przypadku pozytywnej odpowiedzi na to pytanie:

2)

Czy w świetle zasady proporcjonalności, będącej ogólną zasadą prawa unijnego dopuszczalne jest przyjęcie stanowiska, że komornik – jako podatnik podatku VAT w prowadzonej działalności egzekucyjnej – faktycznie posiada wszelkie prawne w celu prawidłowego wykonania obowiązku podatkowego zakładającego, że opłata egzekucyjna pobierana na podstawie przepisów u.k.s.e. zawiera w sobie kwotę podatku od towarów i usług (tj. podatku VAT)?

---

(1)  Dz.U. L 347, s.1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 16 kwietnia 2018 r. – Kamil Dziubak, Justyna Dziubak przeciwko Raiffeisen Bank Polska SA

(Sprawa C-260/18)

(2018/C 259/28)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Kamil Dziubak, Justyna Dziubak

Strona pozwana: Raiffeisen Bank Polska SA

Pytania prejudycjalne

1)

Czy jeśli skutkiem uznania określonych postanowień umownych, określających sposób spełnienia świadczenia przez strony (jego wysokość), za nieuczciwe warunki umowne w rozumieniu dyrektywy 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1) miałby być niekorzystny dla konsumenta upadek całej umowy, możliwe staje się wypełnienie luk w umowie nie w oparciu o przepis dyspozytywny stanowiący jednoznaczne zastąpienie nieuczciwego warunku, ale w oparciu o przepisy prawa krajowego, które przewidują uzupełnienie skutków czynności prawnej wyrażonych w jej treści również przez skutki wynikające z zasad słuszności (zasad współżycia społecznego) lub ustalonych zwyczajów?

2)

Czy ewentualna ocena skutków upadku całej umowy dla konsumenta powinna następować przy uwzględnieniu okoliczności istniejących w chwili jej zawarcia, czy też w chwili zaistnienia sporu pomiędzy stronami odnośnie skuteczności danej klauzuli (powołania się przez konsumenta na jej abuzywność) i jakie ma znaczenie stanowisko wyrażane w toku takiego sporu przez konsumenta?

3)	Czy możliwe jest utrzymanie w mocy postanowień stanowiących w myśl norm dyrektywy 93/13/EWG nieuczciwe warunki umowne jeśli przyjęcie takiego rozwiązania byłoby w chwili rozstrzygania sporu obiektywnie korzystne dla konsumenta?

4)

Czy uznanie za nieuczciwe postanowień umownych określających wysokość i sposób spełnienia świadczenia przez strony może prowadzić do sytuacji, w której ustalony na podstawie treści umowy z pominięciem skutków nieuczciwych warunków kształt stosunku prawnego odbiegać będzie od objętego zamiarem stron w zakresie obejmujących główne świadczenie stron, w szczególności – czy uznanie za nieuczciwe postanowienia umownego oznacza, że możliwe jest dalsze stosowanie innych, nieobjętych zarzutem abuzywności postanowień umownych, określających główne świadczenie konsumenta, których uzgodniony przez strony kształt (wprowadzenie ich do umowy) był nierozerwalnie związany z zakwestionowanym przez konsumenta postanowieniem?

---

(1)  Dz.U. L 95, s. 29; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 15 Tom 002 P. 288 – 293.

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 5 lutego 2018 r. w sprawie T-216/15, Dôvera zdravotná poisťovňa/Komisja, wniesione w dniu 19 kwietnia 2018 r. przez Republikę Słowacką

(Sprawa C-271/18 P)

(2018/C 259/29)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Republika Słowacka (przedstawiciel: B. Ricziová)

Druga strona postępowania: Dôvera zdravotná poisťovňa a.s., Union zdravotná poisťovňa, a.s., Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu z dnia 5 lutego 2018 w sprawie T-216/15, Dôvera zdravotná poisťovňa, a. s. /Komisja Europejska, którym Sąd uwzględnił skargę Dôvery;

—	Oddalenie skargi wniesionej przez Dôvera zdravotná poisťovňa, a. s. jako bezzasadnej;

—	Obciążenie Dôvera zdravotná poisťovňa, a. s. i Union zdravotná poisťovňa, a.s. kosztami postępowania.

Na wypadek gdyby Trybunał doszedł do wniosku, że nie dysponuje wystarczającymi informacjami do ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy, Republika Słowacka posiłkowo wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 5 lutego 2018 w sprawie T-216/15, Dôvera zdravotná poisťovňa, a. s. /Komisja Europejska, którym Sąd uwzględnił skargę Dôvery;

—	przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd i

—	pozostawienie rozstrzygnięcia o kosztach do orzeczenia kończącego postępowanie.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu odwołania Republika Słowacka podnosi cztery zarzuty uzasadniające uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu:

1.

W ramach pierwszego zarzutu odwołania Republika Słowacka podnosi, że Sąd w zaskarżonym wyroku przekroczył swoje uprawnienia kontrolne, którymi dysponuje w ramach kontroli decyzji Komisji Europejskiej w dziedzinie pomocy państwa. Związane z tym utrwalone orzecznictwo Trybunału jest jednoznaczne i zdaniem Republiki Słowackiej nie zostało w tym wypadku zachowane. Republika Słowacka twierdzi, że Sąd w zaskarżonym wyroku nie respektuje szerokich uprawnień dyskrecjonalnych Komisji Europejskiej przy złożonych ocenach ekonomicznych i nie ustalił istnienia oczywiście błędnej oceny Komisji Europejskiej, ale zadowolił się po prostu zastąpieniem oceny Komisji Europejskiej swoją własną, dokładnie przeciwstawną oceną, przekraczając w ten sposób swoje uprawnienia kontrolne.

2.

W ramach drugiego zarzutu odwołania Republika Słowacka podnosi, że Sąd w zaskarżonym wyroku pod dwoma względami wypaczył przedłożone mu dowody poprzez dokonanie rzeczowo nieprawidłowych ustaleń faktycznych, przy czym nieprawidłowość ta jasno wynika z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Zarzucane wypaczenie dowodów dotyczy zarówno elementu korzyści, jak i elementu konkurencji w słowackim systemie obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego.

3.

W ramach trzeciego zarzutu odwołania Republika Słowacka podnosi, że Sąd dopuścił się błędu w ocenie prawnej klasyfikacji słowackiego systemu obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego, przez co naruszył art. 107 ust. 1 TFUE a jednocześnie zasadę pewności prawa. Zaskarżony wyrok jest niespójny z wcześniejszym orzecznictwem Trybunału dotyczącym systemów zabezpieczenia społecznego. Konkretnie Sąd (i) rozstrzygnął w przeciwny sposób niż Trybunał we wcześniejszych wyrokach w podobnych przypadkach, (ii) rozstrzygnął tak samo jak Trybunał we wcześniejszych wyrokach w odmiennych przypadkach oraz (iii) nie zachował podstawowego podejścia we wcześniejszym orzecznictwie Trybunału, że kwalifikacja konkretnego systemu zabezpieczenia społecznego opiera się na jego dominujących cechach.

4.

W końcu Republika Słowacka w ramach czwartego zarzutu odwołania twierdzi, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wiele braków, które uzasadniają uchylenie zaskarżonego wyroku przez Trybunał. Konkretnie chodzi o to, że (i) Sąd w ogóle nie wyjaśnił niektórych swoich ustaleń i poglądów (które do tego są kluczowe), że (ii) uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest pod wieloma względami niespójne a Sąd sam sobie w nim zaprzecza oraz że (iii) Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie uwzględnił istotnych twierdzeń Komisji i Republiki Słowackiej. W ten sposób Sąd naruszył wymóg uzasadnienia wynikający z art. 36 w związku z art. 53 ust. 1 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa (Łotwa) w dniu 20 kwietnia 2018 r. – SIA „Kuršu zeme”

(Sprawa C-273/18)

(2018/C 259/30)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SIA „Kuršu zeme”

Strona pozwana: Valsts ieņēmumu dienests

Pytania prejudycjalne

Czy art. 168 lit. a) dyrektywy 2006/112/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on zakazowi odliczenia naliczonego podatku od wartości dodanej, jeżeli zakaz ten opiera się wyłącznie na świadomym udziale podatnika w zawieraniu transakcji pozornych, lecz nie jest wskazane, w jaki sposób skutek konkretnych transakcji stanowi uszczerbek dla skarbu państwa, z powodu braku zapłaty podatku od wartości dodanej lub nienależytego wniosku o zwrot wspomnianego podatku, w porównaniu z sytuacją, w której transakcje te zostałyby zawarte zgodnie z rzeczywistymi okolicznościami?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Administrativo de Círculo de Lisboa (Portugalia) w dniu 24 kwietnia 2018 r. – Henkel Ibérica Portugal, Unipessoal Lda / Comissão de Segurança de Serviços e Bens de Consumo

(Sprawa C-277/18)

(2018/C 259/31)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Administrativo de Círculo de Lisboa.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Henkel Ibérica Portugal, Unipessoal Lda.

Strona pozwana: Comissão de Segurança de Serviços e Bens de Consumo.

Pytania prejudycjalne

1.

Czy zgodny z prawem wspólnotowym, a w szczególności z dyrektywą 2001/95/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów, z art. 28 i 30 traktatu – cytowanymi w okresie obowiązywania tej dyrektywy – oraz z dyrektywą Rady 87/357/EWG (2) z dnia 25 czerwca 198[7] r. jest system krajowy skonkretyzowany w Decreto-Lei n.o 150/90, de 10 de maio (dekrecie z mocą ustawy nr 150/90 z dnia 10 maja), który nie dość, że zakazuje sprzedaży produktów, które mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa konsumenta, ponieważ mogą one zostać pomylone ze środkami spożywczymi, to zakazuje ponadto sprzedaży produktów, które z uwagi na ich wygląd mogą zostać pomylone z innymi produktami, w szczególności z zabawkami, i które mogą z tego powodu przy ich zwykłym i racjonalnie przewidywalnym stosowaniu narazić na niebezpieczeństwo zdrowie i bezpieczeństwo konsumentów, w szczególności dzieci?

2.

Czy art. 34 i 36 traktatu sprzeciwiają się stosowaniu aktu prawa krajowego, który zakazuje na terytorium kraju nie tylko produktów, które mogą zostać pomylone ze środkami spożywczymi w rozumieniu art. 1 ust. 2 wspomnianej dyrektywy, ale także innych produktów, których wygląd może zachęcać konsumentów do nadania im innego przeznaczenia, niż przeznaczenie, dla którego zostały one wyprodukowane, pomimo że nie stanowią one preparatów niebezpiecznych w rozumieniu art. 2 dyrektywy 1999/45/WE (3) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 maja 1999 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania preparatów niebezpiecznych?

---

(1)  Dz.U. 2002, L 11, s. 4.

(2)  Dyrektywa Rady 87/357/EWG z dnia 25 czerwca 1987 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących produktów, których wygląd wskazuje na przeznaczenie inne niż rzeczywiste, zagrażających zdrowiu lub bezpieczeństwu konsumentów (Dz.U. L 192, s. 49).

(3)  Dyrektywa 1999/45/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 maja 1999 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania preparatów niebezpiecznych (Dz.U. L 200, s. 1)

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 24 kwietnia 2018 r. – Manuel Jorge Sequeira Mesquita / Fazenda Pública

(Sprawa C-278/18)

(2018/C 259/32)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal Administrativo

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Manuel Jorge Sequeira Mesquita

Druga strona postępowania: Fazenda Pública

Pytania prejudycjalne

Czy art. 135 ust. 1 lit. l) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r., dotyczący zwolnienia transakcji dzierżawy nieruchomości (1), należy interpretować w ten sposób, że takie zwolnienie ma zastosowanie do umowy oddania do korzystania do celów rolniczych działek rolnych składających się z winnic spółce, której przedmiotem działalności jest działalność rolnicza, która to umowa została zawarta na okres jednego roku podlegający przedłużeniu o ten sam okres, a na jej mocy na koniec każdego roku należny jest odpowiedni czynsz?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social de Barcelona (Hiszpania) w dniu 24 kwietnia 2018 r. Magdalena Molina Rodríguez / Servicio Público de Empleo Estatal (SEPE)

(Sprawa C-279/18)

(2018/C 259/33)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Social no 33 de Barcelona

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Magdalena Molina Rodríguez

Strona pozwana: Servicio Público de Empleo Estatal (SEPE)

Pytanie prejudycjalne

Czy zakaz pośredniej dyskryminacji ze względu na płeć ustanowiony w art. 4 ust. 1 dyrektywy [Rady] 79/7[/EWG z dnia 19 grudnia 1978 r.] w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego (1) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie takiemu przepisowi krajowemu jak art. 215.1.3 Ley General de la Seguridad Social (ustawy powszechnej o zabezpieczeniu społecznym) [zatwierdzonej przez RDLeg (królewski dekret ustawodawczy) 1/94], który, zgodnie z brzmieniem zmienionym Real Decreto Ley 5/2013 (królewskim dekretem z mocą ustawy 5/2013) z dnia 15 marca, w celu uzyskania dostępu do zasiłku dla bezrobotnych przez pracowników w wieku powyżej 55 lat wprowadza nowy wymóg — nieprzekraczania określonego poziomu dochodu w gospodarstwie domowym — jeżeli prowadzi to do znacznie większego ograniczenia w dostępie do tego zasiłku w grupie potencjalnych beneficjentek płci żeńskiej (w stosunku do beneficjentów płci męskiej), co potwierdzają dostarczone dane statystyczne?

---

(1)  Dz.U. 1979, L 6, s. 24 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 5, t. 1, s. 215.

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 21 lutego 2018 r. w sprawie T-727/16 Repower / EUIPO, wniesione w dniu 24 kwietnia 2018 r. przez Repower AG

(Sprawa C-281/18 P)

(2018/C 259/34)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Repower AG (przedstawiciele: adwokaci R. Kunz-Hallstein, H.P. Kunz-Hallstein, V. Kling)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, repower.org

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 21 lutego 2018 r. w sprawie T-727/16, pkt 1 sentencji w zakresie dotyczącym oddalenia skargi;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 3 sierpnia 2016 r. [sprawa R 2311/2014-5 (REV)];

—	obciążenie EUIPO kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

1.	EUIPO nie było uprawnione do zastąpienia uzasadnienia przekazania sprawy do ponownego rozpoznania w ramach postępowania przed Sądem. EUIPO zmieniło przedmiot sporu i naruszyło prawo do bycia wysłuchanym oraz obowiązek korzystania z przysługujących mu uprawnień dyskrecjonalnych.

2.	W niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania zasada ogólna prawa zezwalająca na uchylenie niezgodnego z prawem aktu administracyjnego. Właściwe uregulowanie nie zawiera luki prawnej. Postanowienia art. 80 i 83 rozporządzenia nr 207/2009 stanowią lex specialis.

3.	Zgodnie z art. 83 rozporządzenia nr 207/2009 skarżąca nie była obarczona ciężarem dowodu w zakresie wykazania braku istnienia zasady uchylania niezgodnych z prawem aktów administracyjnych w państwach członkowskich.

4.	Nawet przy założeniu istnienia takiej zasady w dziedzinie prawa znaków, przesłanki uchylenia w całości nie zostały spełnione z powodu ochrony uzasadnionych oczekiwań.

5.	Decyzja Izby Odwoławczej jest dotknięta istotnym brakiem uzasadnienia.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Almería (Hiszpania) w dniu 25 kwietnia 2018 r. – Beatriz Moya Privitello i Sergio Daniel Martín Durán / Cajas Rurales Unidas, Sociedad Cooperativa de Crédito

(Sprawa C-283/18)

(2018/C 259/35)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Audiencia Provincial de Almería

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Beatriz Moya Privitello i Sergio Daniel Martín Durán.

Strona pozwana: Cajas Rurales Unidas, Sociedad Cooperativa de Crédito.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy stosowanie jednego ze wskaźników referencyjnych dla długoterminowych kredytów hipotecznych o zmiennej stopie oprocentowania spośród wskaźników istniejących na rynku i oficjalnie publikowanych przez Banco de España wyłącza jego ocenę z punktu widzenia przejrzystości również i wówczas, gdy zastosowane zostały wskaźniki wyraźnie dozwolone przez szczególne przepisy prawne, jeżeli owe przepisy zezwalają stronom na wybór wskaźnika i wspomniany Bank posłużył się jednym z nich bez poinformowania klienta o istnieniu innych wskaźników, korzystniejszych dla klienta?

2)

Czy ponieważ wspomniane uregulowanie zezwala na wybór mającego zastosowanie wskaźnika referencyjnego wśród dostępnych wskaźników [to znaczy, min. Orden de 5 de mayo de 1994 sobre transparencia de las condiciones financieras de los préstamos hipotecarios (zarządzenie z dnia 5 maja 1994 r. o przejrzystości warunków finansowych kredytów hipotecznych), Orden EHA/2899/2011, de 28 de octubre, de transparencia y protección del cliente de servicios bancarios (zarządzenie EHA/2899/2011 z dnia 28 października o przejrzystości i ochronie klienta usług bankowych, Circular 5/2012, de 27 de junio, del Banco de España, a entidades de crédito y proveedores de servicios de pago, sobre transparencia de los servicios bancarios y responsabilidad en la concesión de préstamos, en desarrollo de las Leyes 10/2014, de 26 de junio, de ordenación, supervisión y solvencia de entidades de crédito, o su antecesor artículo 48 de la Ley 26/1988, de 29 de julio, sobre Disciplina e Intervención de las Entidades de Crédito (okólnik 5/2012 z dnia 27 czerwca Banku Hiszpanii do instytucji kredytowych i podmiotów świadczących usługi płatnicze o przejrzystości usług bankowych i odpowiedzialności przy udzielaniu kredytów w wykonaniu ustaw 10/2014 z dnia 26 czerwca o organizacji i wypłacalności instytucji kredytowych i o nadzorze nad nimi, lub jej poprzednika, art. 48 ustawy 26/1988 z dnia 29 lipca o dyscyplinie i interwencji instytucji kredytowych)] można uznać je za „imperatywne przepisy ustawowe i wykonawcze” przy zawieraniu długoterminowych umów kredytu hipotecznego o zmiennej stopie oprocentowania w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG? (1)

---

(1)  Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s. 29).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Bucureşti (Rumunia) w dniu 26 kwietnia 2018 r. – Grup Servicii Petroliere SA / Agenţia Naţională de Administrare Fiscală – Direcţia Generală de Soluţionare a Contestaţiilor, Agenţia Naţională de Administrare Fiscală – Direcţia Generală de Administrare a Marilor Contribuabili

(Sprawa C-291/18)

(2018/C 259/36)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Bucureşti

Strony

Strona skarżąca: Grup Servicii Petroliere SA

Strona przeciwna: Agenţia Naţională de Administrare Fiscală – Direcţia Generală de Soluţionare a Contestaţiilor, Agenţia Naţională de Administrare Fiscală – Direcţia Generală de Administrare a Marilor Contribuabili

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 148 lit. c) w związku z [art. 148] lit. a) dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) należy interpretować w ten sposób, że zwolnienie z podatku od wartości dodanej stosuje się w określonych warunkach do dostawy samopodnośnej morskiej platformy wiertniczej, to znaczy, czy samopodnośna platforma wiertnicza objęta jest zakresem pojęcia „jednostki pływającej” w rozumieniu cytowanego przepisu prawa Unii Europejskiej, w zakresie w jakim wspomniany przepis, zgodnie z tytułem rozdziału 7 dyrektywy, reguluje „zwolnienia związane z transportem międzynarodowym”?

2)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie, czy z interpretacji art. 148 lit. c) w związku z [art. 148] lit. a) dyrektywy 2006/112/WE wynika, że zasadniczy warunek dla zastosowania zwolnienia z podatku od wartości dodanej stanowi to, że podczas eksploatacji (w ramach działalności handlowej/przemysłowej), samopodnośna morska platforma wiertnicza, która wypłynęła na pełne morze, musi pozostawać rzeczywiście w ruchu, dryfować, przemieszczając się na morzu z jednego punktu do drugiego przez okres dłuższy niż okres, w trakcie którego pozostaje nieruchoma w jednym miejscu na skutek prowadzenia odwiertów na morzu, to znaczy, czy działalność żeglugi morskiej musi faktycznie przeważać nad aktywnością wiertniczą?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Galicia (Hiszpania) w dniu 26 kwietnia 2018 r. – Sindicato Nacional de CCOO de Galicia / Unión General de Trabajadores de Galicia (UGT), Universidad de Santiago de Compostela, Confederación Intersindical Galleg

(Sprawa C-293/18)

(2018/C 259/37)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Superior de Justicia de Galicia

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Sindicato Nacional de CCOO de Galicia

Strona pozwana: Unión General de Trabajadores de Galicia (UGT), Universidad de Santiago de Compostela, Confederación Intersindical Gallega

Pytania prejudycjalne

1)

Czy można uznać, że pracownicy zatrudnieni na podstawie art. 20 Ley 14/20[1]1 de 1 de junio de la Ciencia, Tecnología y la Innovación [ustawy 14/20[1]1 z dnia 1 czerwca 2001 r. o nauce, technologii i innowacji] są objęci zakresem Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC, którego następstwem było wydanie dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. (1)?

2)	Czy odprawę za rozwiązanie umów o pracę można uznać za warunek zatrudnienia w rozumieniu klauzuli 4 porozumienia ramowego?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzących: czy rozwiązanie umowy o pracę pracowników zatrudnionych na podstawie Ley 14/20[1]1 de 1 de junio de la Ciencia, Tecnología y la Innovación należy uznać za porównywalne do rozwiązania umów o pracę zawartych na czas nieokreślony z przyczyn obiektywnych na podstawie art. 52 Estatuto de los Trabajadores [kodeksu pracy]?

4)	W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej: czy istnieje podstawa w prawodawstwie dla takiego rozróżnienia?

---

(1)  Dyrektywa Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC (Dz.U. 1999, L 175, s. 43).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Relação do Porto (Portugalia) w dniu 30 kwietnia 2018 r. – Mediterranean Shipping Company (Portugal) — Agentes de Navegação SA / Banco Comercial Português SA, Caixa Geral de Depósitos SA

(Sprawa C-295/18)

(2018/C 259/38)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal da Relação do Porto

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Mediterranean Shipping Company (Portugal) — Agentes de Navegação SA

Strona pozwana: Banco Comercial Português SA, Caixa Geral de Depósitos SA

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 2 dyrektywy 2007/64/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że jego zakresem zastosowania, określonym we wspomnianym artykule, jest objęte wykonanie polecenia zapłaty wydanego przez podmiot trzeci w odniesieniu do rachunku, którego ten podmiot nie jest właścicielem, a którego właściciel nie zawarł z instytucją kredytową ani umowy o pojedynczą usługę płatności ani umowy ramowej o świadczenie usług płatniczych?

2)	W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1 i w powyższych okolicznościach, czy można uznać, że wspomniany właściciel rachunku jest „użytkownikiem usługi płatniczej” do celów art. 58 wspomnianej dyrektywy?

---

(1)  Dyrektywa 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego zmieniająca dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE i 2006/48/WE i uchylająca dyrektywę 97/5/WE (Dz.U. 2007, L 319, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Belgia) w dniu 9 maja 2018 r. – Terre wallonne ASBL/Région wallonne

(Sprawa C-321/18)

(2018/C 259/39)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d'État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Terre wallonne ASBL

Strona pozwana: Région wallonne

Pytania prejudycjalne

1)

Czy rozporządzenie, w drodze którego organ państwa członkowskiego ustanawia cele ochrony w ramach sieci Natura 2000 zgodnie z dyrektywą 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (1), stanowi plan lub program w rozumieniu dyrektywy 2001/42/WE w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko (2), a w szczególności w rozumieniu jej art. 3 ust. 2 lit. a) lub art. 3 ust. 4 tej dyrektywy?

2)	W przypadku odpowiedz twierdzącej, czy takie rozporządzenie powinno być przedmiotem oceny środowiskowej zgodnie z dyrektywą 2001/42/WE, w sytuacji gdy ocena taka nie jest wymagana zgodnie z dyrektywą 92/43/EWG, na podstawie której rozporządzenie przyjęto?

---

(1)  Dz.U. L 206, s. 7

(2)  Dyrektywa 2001/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2001 r. w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko (Dz.U. L 197, s. 30)

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 15 marca 2018 r. w sprawie T-211/16, Caviro Distillerie i in. / Komisja, wniesione w dniu 25 maja 2018 r. przez Caviro Distillerie Srl, Distillerie Bonollo SpA, Distillerie Mazzari SpA i Industria Chimica Valenzana (ICV) SpA

(Sprawa C-345/18 P)

(2018/C 259/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Caviro Distillerie Srl, Distillerie Bonollo SpA, Distillerie Mazzari SpA i Industria Chimica Valenzana (ICV) SpA (przedstawiciel: R. MacLean, Solicitor)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu z uwagi na popełnienie błędu w postaci niedopuszczalnego zastąpienia swoim rozumowaniem [rozumowania Komisji] przy ocenie drugiego zarzutu skargi wnoszących odwołanie;

—	uchylenie wyroku Sądu z uwagi na oczywiste przeinaczenie przedstawionych mu dowodów w zakresie ewolucji i ostatecznej sytuacji dotyczącej udziału w rynku przemysłu Unii;

—	uwzględnienie drugiego zarzutu wnoszących odwołanie, dotyczącego błędnej oceny Sądu na temat sytuacji dotyczącej udziału w rynku i skorzystanie z własnej właściwości do orzeczenia w przedmiocie tego zarzutu i wydania ostatecznego wyroku;

—	ewentualnie, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd w celu należytego rozstrzygnięcia w przedmiocie tego zarzutu wnoszących odwołanie;

—	stwierdzenie, że Sąd popełnił oczywisty błąd w ocenie i naruszył art. 3 ust. 2 i 5 rozporządzenia podstawowego (1), przez to, że doszedł do wniosku, iż Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie przy dokonaniu ustaleń dotyczących istotnej szkody;

—	stwierdzenie, że Sąd nie podał wystarczającego uzasadnienia, a jego rozumowanie było wewnętrznie sprzeczne oraz

—	obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez wnoszących odwołanie w niniejszym postępowaniu oraz w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnoszą trzy zarzuty. Wszystkie zarzuty podniesione przez Trybunałem Sprawiedliwości dotyczą drugiego zarzutu podniesionego przed sądem. W skrócie zarzuty podniesione przez Trybunałem Sprawiedliwości są następujące:

1.

Sąd naruszył prawo poprzez zastąpienie swoim rozumowaniem rozumowanie Komisji przy ocenie znaczenia zmniejszenia udziału w rynku w przemyśle Unii, zarówno we względnym jaki i bezwzględnym ujęciu, lub oczywiście przeinaczył przedstawione mu dowody w odniesieniu do spadku udziału w rynku w przemyśle Unii.

2.	Sąd popełnił oczywisty błąd w ocenie oraz naruszył art. 3 ust. 2 i 5 rozporządzenia podstawowego, przez to, że doszedł do wniosku, iż Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie przy dokonaniu ustaleń dotyczących istotnej szkody.

Sąd nie podał wystarczającego uzasadnienia swego ustalenia w tym zakresie, gdyż nie wytłumaczył, dlaczego popełnienie przez Komisję błędu w ocenie udziału w rynku w przemyśle Unii nie uzasadniało stwierdzenia nieważności kwestionowanego rozporządzenia, czego żądali wnoszący odwołanie. Ponadto rozumowanie Sądu było wewnętrznie sprzeczne, ponieważ dopatrzył się błędu w ocenie przez Komisję udziału w rynku w przemyśle Unii, ale ostatecznie orzekł na jej korzyść.

---

(1)  Rozporządzenie rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2009, L 343, s.51).

Wyrok Sądu z dnia 14 czerwca 2018 r. – Spagnolli i in./Komisja

(Sprawy połączone T-568/16 i T-599/16) (1)

((Służba publiczna - Urzędnicy - Zgon małżonka będącego urzędnikiem - Następcy prawni zmarłego urzędnika - Renta rodzinna - Renta sieroca - Zmiana stanowiska przez urzędnika będącego żyjącym małżonkiem - Dostosowanie wynagrodzenia - Metoda obliczania renty rodzinnej i sierocej - Artykuł 81a regulaminu pracowniczego - Zawiadomienie o zmianie uprawnień rentowych - Akt niekorzystny w rozumieniu art. 91 regulaminu pracowniczego - Artykuł 85 regulaminu pracowniczego - Zwrot nienależnych kwot - Przesłanki - Roszczenie o odszkodowanie i zadośćuczynienie))

(2018/C 259/41)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Alberto Spagnolli (Parma, Włochy), Francesco Spagnolli (Parma), Maria Alice Spagnolli (Parma) i Bianca Maria Elena Spagnolli (Parma) (przedstawiciele: adwokaci C. Cortese i B. Cortese)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Gattinara i F. Simonetti, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądania na podstawie art. 270 TFUE, dotyczące: w sprawie T-568/16 – stwierdzenia nieważności zawiadomienia zmieniającego nr 3 PMO/04/LM/2015/ARES Urzędu Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych (PMO) w ramach Komisji z dnia 6 lutego 2015 r., zawierającego informacje o przyznanych skarżącym nowych kwotach renty rodzinnej i rent sierocych, a w sprawie T-599/16 – po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji PMO sygn. PMO/04/LM/2015/ARES/3406787 z dnia 17 sierpnia 2015 r. o zwrocie kwot nienależnie wypłaconych skarżącym z tytułu renty rodzinnej i rent sierocych, a po drugie, uzyskania odszkodowania za poniesioną w ocenie skarżących szkodę i doznaną krzywdę.

Sentencja

1)	W sprawie T-568/16 skarga zostaje oddalona.

2)

W sprawie T-599/16 stwierdza się nieważność decyzji PMO/04/LM/2015/ARES/3406787 Urzędu Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych (PMO) w ramach Komisji z dnia 17 sierpnia 2015 r. w sprawie zwrotu kwot nienależnie wypłaconych skarżącym z tytułu renty rodzinnej i rent sierocych, a w pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty w każdej ze spraw.

---

(1)  Dz.U. C 111 z 29.3.2016 (sprawa początkowo zarejestrowana przed Sądem do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej pod sygnaturą F-140/15 i przekazana do Sądu Unii Europejskiej w dniu 1.9.2016).

Wyrok Sądu z dnia 7 czerwca 2018 r. – OW / EASA

(Sprawa T-597/16) (1)

((Służba publiczna - Personel tymczasowy - Zatrudnienie na stanowisku w interesie służby - Przeniesienie na nowe stanowisko - Oczywisty błąd w ocenie - Obowiązek uzasadnienia - Prawo do obrony - Nadużycie władzy))

(2018/C 259/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: OW (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues i C. Bernard-Glanz)

Strona pozwana: Europejska Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego (EASA) (przedstawiciele: początkowo F. Manuhutu i A. Haug, następnie A. Haug, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów D. Waelbroecka i A. Duron)

Przedmiot

Wniesiony na podstawie art. 270 TFUE wniosek zmierzający do uzyskania stwierdzenia nieważności decyzji 2015/155/ED z dnia 20 lipca 2015 r., w drodze której dyrektor wykonawczy EASA zatrudnił skarżącą na nowym stanowisku.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	OW zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 296 z dnia 16.8.2016 (sprawa początkowo zarejestrowana w Sądzie do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej pod nr F-27/16, przekazana do Sądu Unii Europejskiej w dniu 1.9.2016).

Wyrok Sądu z dnia 7 czerwca 2018 r. – Sipral World / EUIPO – La Dolfina (DOLFINA)

(Sprawa T-882/16) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy DOLFINA - Brak rzeczywistego używania znaku towarowego - Artykuł 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 rozporządzenia 2017/1001)})

(2018/C 259/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sipral World, SL (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci R. Almaraz Palmero i A. Ruo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Ivanauskas i D. Walicka, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: La Dolfina, SA (Buenos Aires, Argentyna) (przedstawiciel: adwokat J. Carbonell Callicó)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 września 2016 r. (sprawa R 1897/2015-2) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między La Dolfina et Sipral World

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Sipral World, SL, zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 46 z 13.2.2017.

Wyrok Sądu z dnia 7 czerwca 2018 r. – Schmid / EUIPO – Landeskammer für Land- und Forstwirtschaft in Steiermark (Steirisches Kürbiskernöl)

(Sprawa T-72/17) (1)

([Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Graficzny znak towarowy Steirisches Kürbiskernöl - Chronione oznaczenie geograficzne - Artykuł 15, art. 51 ust. 1 lit. a) i art. 55 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 18, art. 58 ust. 1 lit. a) i art. 62 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Używanie jako znaku towarowego])

(2018/C 259/44)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Gabriele Schmid (Halbenrain, Austria) (przedstawiciel: adwokat B. Kuchar)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Hanf, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Landeskammer für Land- und Forstwirtschaft in Steiermark (Graz, Austria) (przedstawiciele: adwokaci I. Hödl i S. Schoeller)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 grudnia 2016 r. (sprawa R 1768/2015-4) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku pomiędzy G. Schmid a Landeskammer für Land- und Forstwirtschaft in Steiermark.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 7 grudnia 2016 r. (sprawa R 1768/2015-4).

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	EUIPO pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Gabriele Schmid.

4)	Landeskammer für Land- und Forstwirtschaft in Steiermark pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 104 z 3.4.2017.

Wyrok Sądu z dnia 12 czerwca 2018 r. – Cotécnica/EUIPO – Mignini & Petrini (cotecnica MAXIMA)

(Sprawa T-136/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego cotecnica MAXIMA - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy MAXIM Alimento Superpremium - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2018/C 259/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cotécnica, SCCL (Bellpuig, Hiszpania) (przedstawiciele: początkowo adwokaci J.C. Erdozain López, J. Galán López i J.B. Devaureix, następnie J.C. Erdozain López, J. Galán López i L. Montoya Terán)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: S. Palmero Cabezas, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Mignini & Petrini SpA (Petrignano di Assisi, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Celluprica, F. Fischetti i F. De Bono)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 listopada 2016 r. (sprawa R 853/2016-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Mignini & Petrini a Cotécnica.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Cotécnica, SCCL, pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i przez Mignini & Petrini SpA.

---

(1)  Dz.U. C 129 z 24.4.2017.

Wyrok Sądu z dnia 14 czerwca 2018 r. – Emcur / EUIPO – Emcure Pharmaceuticals (EMCURE)

(Sprawa T-165/17) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego EMCURE - Wcześniejsze słowne, unijny i krajowy, znaki towarowe EMCUR - Względna podstawa odmowy rejestracji - Podobieństwo towarów i usług - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001]})

(2018/C 259/46)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Emcur Gesundheitsmittel aus Bad Ems GmbH (Bad Ems, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat K. Bröcker)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: M. Rajh, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również: Emcure Pharmaceuticals Ltd (Bhosari, Indie)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 13 grudnia 2016 r. (sprawa R 790/2016-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Emcur Gesundheitsmittel aus Bad Ems a Emcure Pharmaceuticals.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 13 grudnia 2016 r. (sprawa R 790/2016-2) w zakresie, w jakim dotyczy ona usług należących do klas 42 i 44 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	EUIPO i Emcur Gesundheitsmittel aus Bad Ems GmbH pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 129 z 24.4.2017.

Wyrok Sądu z dnia z 14 czerwca 2018 r. – Lion's Head Global Partners / EUIPO – Lion Capital (Lion's Head)

(Sprawa T-294/17) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Słowny znak towarowy Lion’s Head - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy LION CAPITAL - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE)2017/1001]})

(2018/C 259/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lion's Head Global Partners LLP (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat R. Nöske)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Lion Capital LLP (Londres) (przedstawiciele: D. Rose i J. Warner, solicitors)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 lutego 2017 r. (sprawa R 1478/2016-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Lion Capital a Lion’s Head Global Partners.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Lion’s Head Global Partners LLP zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 231 z 17.7.2017.

Wyrok Sądu z dnia 7 czerwca 2018 r. – Winkler / Komisja

(Sprawa T-369/17) (1)

((Służba publiczna - Urzędnicy - Przeniesienie krajowych uprawnień emerytalnych - Decyzja w sprawie ustalenia liczby lat służby uprawniających do emerytury - Rozsądny termin - Prawo do bycia wysłuchanym - Pewność prawa - Równość traktowania - Uzasadnione oczekiwania - Odpowiedzialność - Szkoda majątkowa))

(2018/C 259/48)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Bernd Winkler (Grange, Irlandia) (przedstawiciel: adwokat A. Kässens)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Bohr i L. Radu Bouyon, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniesiony na podstawie art. 270 TFUE wniosek zmierzający do uzyskania, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji Urzędu Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych (PMO) Komisji z dnia 26 września 2016 r., ustalającej liczbę lat służby zaliczanych w systemie emerytalnym instytucji Unii Europejskiej, w następstwie wniosku o przeniesienie uprawnień emerytalnych nabytych przez skarżącego przed wstąpieniem do służby unijnej, a po drugie, naprawienia szkody, którą skarżący poniósł z racji niezgodnego z prawem działania Komisji przy rozpatrywaniu jego wniosku o przeniesienie uprawnień.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 249 z 31.7.2017.

Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2018 r. – Fenyves / EUIPO (Blue)

(Sprawa T-375/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego Blue - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001])

(2018/C 259/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Klaudia Patricia Fenyves (Hevesvezekény, Węgry) (przedstawiciel: adwokat I. Monteiro Alves)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: M. Rajh, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 marca 2017 r. (sprawa R 1974/2016-5) dotyczącą zgłoszenia oznaczenia graficznego Blue jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Klaudia Patricia Fenyves zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 256 z 7.8.2017.

Postanowienie Sądu z dnia 8 czerwca 2018 r. – Lupu / EUIPO – Dzhihangir (Djili soy original DS)

(Sprawa T-456/17) (1)

([Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego Djili soy original DS - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy DJILI - Względna podstawa odmowy rejestracji - Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części prawnie oczywiście bezzasadna])

(2018/C 259/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Victor Lupu (Bukareszt, Rumunia) (przedstawiciel: adwokat P. Acsinte)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Gája, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO był również, interwenient przed Sądem: Ibryam Dzhihangir (Silistra, Bułgaria) (przedstawiciel: adwokat C-R. Romiţan)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 3 maja 2017 r. (sprawa R 516/2011-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Victorem Lupu a Ibryamem Dzhihangirem.

Sentencja

1)	Zarzut niedopuszczalności zostaje rozpoznany łącznie z rozpoznaniem sprawy co do istoty.

2)	Skarga zostaje w części odrzucona, a w części oddalona.

3)	Victor Lupu pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

4)	Ibryam Dzhihangir pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 309 z 18.9.2017.

Postanowienie Sądu z dnia 6 czerwca 2018 r. – Grupo Bimbo/EUIPO – DF World of Spices (TAKIS FUEGO)

(Sprawa T-608/17) (1)

((Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie wniosku o rejestrację - Umorzenie postępowania))

(2018/C 259/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Grupo Bimbo, SAB de CV (Meksyk, Meksyk) (przedstawiciel: adwokat N. A. Fernández Fernández-Pacheco)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: V. Ruzek, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: DF World of Spices GmbH (Dissen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Ebert-Weidenfeller)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 lipca 2017 r. (sprawa R 2300/2016-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między DF World of Spices GmbH a Grupo Bimbo, SAB de CV.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Grupo Bimbo, SAB de CV zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 369 z 30.10.2017.

Skarga wniesiona w dniu 3 maja 2018 r. – ABLV Bank / Jednolita Rada

(Sprawa T-280/18)

(2018/C 259/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ABLV Bank AS (Ryga, Łotwa) (przedstawiciele: adwokaci O. Behrends, M. Kirchner i L. Feddern)

Strona przeciwna: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (Jednolita Rada)

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (zwanej dalej „Jednolitą Radą”) z dnia 23 lutego 2018 r. w odniesieniu do skarżącego i jego jednostki zależnej ABLV Bank Luxembourg, SA; oraz

—	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi trzynaście zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący braku właściwości Jednolitej Rady do podjęcia decyzji o likwidacji.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę praw skarżącego poprzez ogłoszenie formalnej decyzji o niepodejmowaniu środków polegających na restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę praw skarżącego poprzez dokonanie przez nią błędnej oceny na podstawie art. 18 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 806/2014 (1).

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę praw skarżącego poprzez dokonanie przez nią błędnej oceny na podstawie art. 18 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 806/2014.

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę prawa skarżącego do bycia wysłuchanym i innych praw procesowych.

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę prawa skarżącego do odpowiednio uzasadnionej decyzji.

7.	Zarzut siódmy dotyczący tego, że Jednolita Rada nie zbadała i nie dokonała oceny w sposób staranny i bezstronny wszystkich istotnych aspektów sprawy.

8.	Zarzut ósmy dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę zasady proporcjonalności.

9.	Zarzut dziewiąty dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę zasady równego traktowania.

10.	Zarzut dziesiąty dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę prawa własności skarżącego i wolności prowadzenia działalności gospodarczej.

11.	Zarzut jedenasty dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę zasady nemo auditur.

12.	Zarzut dwunasty dotyczący dopuszczenia się przez Jednolitą Radę nadużycia uprawnień.

13.	Zarzut trzynasty dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę wynikającego z art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawa skarżącego ze względu na niezapewnienie rozpatrzenia sprawy skarżącego przez odpowiednie instytucje i organy Unii.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014 L 225, s. 1)

Skarga wniesiona w dniu 3 maja 2018 r. – ABLV Bank / EBC

(Sprawa T-281/18)

(2018/C 259/53)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ABLV Bank AS (Ryga, Łotwa) (przedstawiciele: adwokaci O. Behrends, M. Kirchner i L. Feddern)

Strona przeciwna: Europejski Bank Centralny (EBC)

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC) z dnia 23 lutego 2018 r. stwierdzających, że skarżący i ABLV Bank Luxembourg, SA są na progu upadłości lub są zagrożone upadłością; oraz

—	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi dziesięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że dokonana przez EBC ocena kryterium „bycia na progu upadłości lub bycia zagrożonym upadłością” w odniesieniu do skarżącego i jego jednostki zależnej ABLV Bank Luxembourg była błędna i nie zawierała szeregu aspektów.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez EBC prawa skarżącego do bycia wysłuchanym i innych jego praw procesowych.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez EBC prawa skarżącego do odpowiednio uzasadnionej decyzji.

4.	Zarzut czwarty dotyczący tego, że EBC nie zbadał i nie dokonał oceny w sposób staranny i bezstronny wszystkich istotnych aspektów indywidualnej sprawy.

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenia przez EBC zasady równego traktowania.

7.	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia przez EBC prawa własności i wolności prowadzenia działalności gospodarczej.

8.	Zarzut ósmy dotyczący naruszenia przez EBC zasady nemo auditur.

9.	Zarzut dziewiąty dotyczący dopuszczenia się przez EBC nadużycia uprawnień.

10.	Zarzut dziesiąty naruszenia przez EBC wynikającego z art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawa skarżącego ze względu na niezapewnienie rozpatrzenia sprawy skarżącego przez odpowiednie instytucje i organy Unii.

Skarga wniesiona w dniu 3 maja 2018 r. – Bernis i inni / Jednolita Rada

(Sprawa T-282/18)

(2018/C 259/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ernests Bernis (Jurmala, Łotwa) Oļegs Fiļs (Jurmala), OF Holding SIA (Ryga, Łotwa) i Cassandra Holding Company SIA (Jurmala) (przedstawiciele: adwokaci O. Behrends, M. Kirchner i L. Feddern)

Strona przeciwna: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (Jednolita Rada)

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (zwanej dalej „Jednolitą Radą”) z dnia 23 lutego 2018 r. w odniesieniu do ABLV Bank, AS i ABLV Bank Luxembourg, SA;

—	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą trzynaście zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący braku właściwości Jednolitej Rady do podjęcia decyzji o likwidacji.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę praw skarżących poprzez ogłoszenie formalnej decyzji o niepodejmowaniu środków polegających na restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę praw skarżących poprzez dokonanie przez nią błędnej oceny na podstawie art. 18 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 806/2014 (1).

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę praw skarżących poprzez dokonanie przez nią błędnej oceny na podstawie art. 18 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 806/2014.

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę prawa skarżących do bycia wysłuchanym i innych praw procesowych.

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę prawa skarżących do odpowiednio uzasadnionej decyzji.

7.	Zarzut siódmy dotyczący tego, że Jednolita Rada nie zbadała i nie dokonała oceny w sposób staranny i bezstronny wszystkich istotnych aspektów sprawy.

8.	Zarzut ósmy dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę zasady proporcjonalności.

9.	Zarzut dziewiąty dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę zasady równego traktowania.

10.	Zarzut dziesiąty dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę prawa własności skarżących i wolności prowadzenia działalności gospodarczej.

11.	Zarzut jedenasty dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę zasady nemo auditur.

12.	Zarzut dwunasty dotyczący dopuszczenia się przez Jednolitą Radę nadużycia uprawnień.

13.	Zarzut trzynasty dotyczący naruszenia przez Jednolitą Radę wynikającego z art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawa skarżących ze względu na niezapewnienie rozpatrzenia sprawy ABLV Bank SA przez odpowiednie instytucje i organy Unii.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014 L 225, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 3 maja 2018 r. – Bernis i inni / EBC

(Sprawa T-283/18)

(2018/C 259/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ernests Bernis (Jurmala, Łotwa) Oļegs Fiļs (Jurmala), OF Holding SIA (Ryga, Łotwa) i Cassandra Holding Company SIA (Jurmala) (przedstawiciele: adwokaci O. Behrends, M. Kirchner i L. Feddern)

Strona przeciwna: Europejski Bank Centralny (EBC)

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC) z dnia 23 lutego 2018 r. stwierdzających, że ABLV Bank, AS i ABLV Bank Luxembourg, SA są na progu upadłości lub są zagrożone upadłością; oraz

—	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą dziesięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że dokonana przez EBC ocena kryterium „bycia na progu upadłości lub bycia zagrożonym upadłością” w odniesieniu do ABLV Bank i jego jednostki zależnej ABLV Bank Luxembourg była błędna i nie zawierała szeregu aspektów.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez EBC prawa skarżących do bycia wysłuchanym i innych ich praw procesowych.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez EBC prawa skarżących do odpowiednio uzasadnionej decyzji.

4.	Zarzut czwarty dotyczący tego, że EBC nie zbadał i nie dokonał oceny w sposób staranny i bezstronny wszystkich istotnych aspektów indywidualnej sprawy.

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenia przez EBC zasady równego traktowania.

7.	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia przez EBC prawa własności i wolności prowadzenia działalności gospodarczej.

8.	Zarzut ósmy dotyczący naruszenia przez EBC zasady nemo auditur.

9.	Zarzut dziewiąty dotyczący dopuszczenia się przez EBC nadużycia uprawnień.

10.	Zarzut dziesiąty naruszenia przez EBC wynikającego z art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawa ABLV Bank ze względu na niezapewnienie rozpatrzenia sprawy ABLV Bank przez odpowiednie instytucje i organy Unii.

Skarga wniesiona w dniu 16 maja 2018 r. – Strabag Belgium / Parlament

(Sprawa T-299/18)

(2018/C 259/56)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Strabag Belgium (Antwerpia, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci M. Schoups, K. Lemmens i M. Lahbib)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi;

—

w konsekwencji, stwierdzenie nieważności (i) decyzji z dnia 19 kwietnia 2018 r. utrzymująca w mocy decyzję Parlamentu Europejskiego z dnia 24 listopada 2017 r. o udzieleniu zamówienia, którego przedmiotem była umowa ramowa o ogólne roboty budowlane w budynkach Parlamentu Europejskiego w Brukseli (przetarg nr 06D20/2017/M036), pięciu innym niż SA Strabag Belgium oferentom, a nie jej, oraz (ii) sprawozdania z analizy ofert (addendum) sporządzonego w dniu 26 marca 2018 r. przez komisje przetargową powołaną przez właściwego urzędnika zatwierdzającego;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego całością kosztów postępowania, w tym kosztami adwokackimi skarżącej.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut, dotyczący naruszenia:

(i)

art. 110 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. 2012, L 298, s. 1), zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 2015/1929 z dnia 28 października 2015 r. (Dz.U. 2015, L 286, s. 1), upoważniającego Komisję do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 210 w zakresie szczegółowych przepisów odnoszących się do kryteriów udzielenia zamówienia, w tym oferty najkorzystniejszej ekonomicznie;

(ii)

art. 151 zmienionego rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2015/2462 z dnia 30 października 2015 r. zmieniającym rozporządzenie delegowane (UE) nr 1268/2012 w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (Dz.U. 2015, L 342, s. 7), określającego zasady dotyczące rażąco niskich ofert, oraz

(iii)

art. 102 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, w którym zapisano ogólne zasady przejrzystości, proporcjonalności, równego traktowania i niedyskryminacji w dziedzinie zamówień publicznych.

Skarżąca uważa, że zasady te zostały naruszone, ponieważ zaskarżona decyzja:

(i)	wskazuje, że żadna informacja w złożonych ofertach bądź w uzupełniających wyjaśnieniach, których następnie zażądano, nie pozwala stwierdzić, że oferta jednej ze spółek, które otrzymały zamówienie, jest rażąco niska w świetle obowiązujących przepisów oraz

(ii)

wskazuje na ww. ofertę jako na prawidłową najtańszą ofertę bez właściwego uzasadnienia, mimo że ta oferta nie była w oczywisty sposób prawidłową najtańszą ofertą, zawierała rażąco niską cenę i powinna była zostać uznana za nieprawidłową i odrzucona w wyniku przeprowadzenia przez Parlament Europejski bardziej konkretnego i dokładnego badania.

Skarga wniesiona w dniu 8 maja 2018 r. – MLPS / Komisja

(Sprawa T-304/18)

(2018/C 259/57)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Mouvement pour la liberté de la protection sociale (MLPS) (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat M. Gibaud)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie bezczynności Komisji Europejskiej, która niezgodnie z prawem zaniechała dalszego rozpatrywania skargi stowarzyszenia Mouvement pour la liberté de la protection sociale (MLPS) z dnia 21 grudnia 2017 r.;

—	stwierdzenie nieważności w całości decyzji Komisji Europejskiej z dnia 7 marca 2018 r. odmawiającej dalszego rozpatrywania skargi stowarzyszenia Mouvement pour la liberté de la protection sociale (MLPS) z dnia 21 grudnia 2017 r.;

—	orzeczenie w przedmiocie kosztów zgodnie z prawem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnej oceny dokonanej w zaskarżonej decyzji, według której francuskie systemy zabezpieczenia społecznego mogą być uznane za „ustawowy system zabezpieczenia społecznego”, choć nie są to w ogóle systemy przeznaczone dla ogółu ludności ani nawet ogółu pracujących, lecz systemy obejmujące pracowników według ich statusu zawodowego, do których zatem powinny stosować się dyrektywy 92/49/EWG i 92/96/EWG.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady jednolitości prawnej, jako że Francja znajduje się w sytuacji ściśle podobnej do sytuacji panującej na Słowacji, w odniesieniu do której Sąd orzekł, że „w świetle celu zarobkowego, do osiągnięcia którego dążą zakłady ubezpieczeń zdrowotnych, oraz istnienia silnej konkurencji w odniesieniu do jakości i oferty usług działalność polegająca na zapewnieniu obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego na Słowacji ma charakter gospodarczy” (wyrok z dnia 5 lutego 2018 r., Dôvera zdravotná poist’ovňa/Commission, T-216/15, niepublikowany, EU:T:2018:64, pkt 68). Zdaniem strony skarżącej nie można orzec inaczej w odniesieniu do Francji.

Skarga wniesiona w dniu 17 maja 2018 r. – Hamas / Rada

(Sprawa T-308/18)

(2018/C 259/58)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Hamas (Doha, Katar) (przedstawiciel: adwokat L. Glock)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/475 z dnia 21 marca 2018 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu, i uchylenia decyzji (WPZiB) 2017/1426 (Dz.U. 2018, L 79, s. 26);

—

stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/468 z dnia 21 marca 2018 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/1420 (Dz.U. 2018, L 79, s. 7); w zakresie, w jakim akty te dotyczą Hamasu, w tym Hamas-Izz al-Din al-Qassem;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania w całości.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931.

2.	Zarzut drugi dotyczący błędów popełnionych przez Radę w zakresie prawdziwości zarzucanych skarżącej okoliczności faktycznych.

3.	Zarzut trzeci dotyczący błędu w ocenie popełnionego przez Radę w odniesieniu do terrorystycznego charakteru organizacji Hamas.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady nieingerencji.

5.	Zarzut piąty dotyczący niewystarczającego uwzględnienia rozwoju sytuacji ze względu na upływ czasu.

6.	Zarzut szósty dotyczący obowiązku uzasadnienia.

7.	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej.

Skarga wniesiona w dniu 15 maja 2018 r. – EPSU i Willem Goudriaan / Komisja

(Sprawa T-310/18)

(2018/C 259/59)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Federation of Public Service Unions (Europejska federacja związków zawodowych służby publicznej, EPSU) (Bruksela, Belgium) i Jan Willem Goudriaan (Bruksela) (przedstawiciele: R. Arthur, Solicitor, i R. Palmer, Barrister)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej z dnia 5 marca 2018 r. w sprawie nieprzedstawienia Radzie wniosku, aby porozumienie z partnerami społecznymi UE z dnia 21 grudnia 2015 r. w sprawie prawa do informacji i konsultacji dla urzędników służby cywilnej i pracowników administracji rządowej szczebla centralnego, zawarte na podstawie art. 155 ust. 1 TFUE zostało wdrożone przez dyrektywę w drodze decyzji Rady na podstawie art. 155 ust. 2 TFUE;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja była aktem przyjętym z naruszeniem art. 155 ust. 2 TFUE. Komisja nie miała uprawnień do odmowy przedstawienia wniosku, aby Rada wdrożyła porozumienie w drodze decyzji Rady, w braku sprzeciwu ani wobec reprezentatywnego statusu stron porozumienia, ani wobec zgodności z prawem porozumienia. — Skarżący twierdzą, że decyzja Komisji, aby nie przedstawiać Radzie wniosku w sprawie wdrożenia porozumienia w drodze decyzji Rady, narusza art. 155 ust. 2 TFUE, a także jest sprzeczna z wymogiem poszanowania autonomii partnerów społecznych, zgodnie z art. w art. 152 TFUE. — Skarżący twierdzą również, że Komisja miała obowiązek przedstawić Radzie wniosek, o ile nie przedstawiła ona uzasadnionej podstawy do stwierdzenia, że partnerzy społeczni, którzy byli stronami porozumienia, nie byli wystarczająco reprezentatywni, lub że porozumienie nie było zgodne z prawem. — Skarżący utrzymują ponadto, że Komisja dokonała oceny stosowności umowy, która nie należy do jej kompetencji.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest wadliwa z powodu oczywistych błędów i błędnego uzasadnienia. — Skarżący argumentują, że podstawy, na które powołuje się Komisja w zaskarżonej decyzji, nie były w stanie uzasadnić odmowy przedstawienia Radzie wniosku o przyjęcie porozumienia — Skarżący twierdzą również, że jedynym powodem, który mógłby uzasadniać odmowę, byłby uzasadniony sprzeciw wobec reprezentatywności partnerów społecznych lub zgodności z prawem decyzji Rady w sprawie wykonania porozumienia jako dyrektywy. — Ponadto skarżący utrzymują, że Komisja w żadnym razie nie przeprowadziła żadnej oceny skutków, a zatem nie mogła uzasadnić względami proporcjonalności czy pomocniczości żadnego odmowy złożenia wniosku o wykonanie porozumienia jako dyrektywy w drodze decyzji Rady, nawet jeśli w zasadzie było to możliwe.

Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2018 r. – WD / EFSA

(Sprawa T-320/18)

(2018/C 259/60)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: WD (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Blot)

Strona pozwana: Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi;

w konsekwencji,

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 14 lipca 2017 r. wydanej przez dyrektora wykonawczego EFSA działającego w charakterze organu upoważnionego do zawierania umów, z której wynika, że skarżąca nie znalazła się wśród pracowników awansowanych w postepowaniu w sprawie zmiany klasyfikacji z 2017 r.;

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu upoważnionego do zawierania umów z dnia 9 lutego 2018 r. oddalającej zażalenie skarżącej z dnia 10 października 2017 r. na ww. decyzję z dnia 14 lipca 2017 r.;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 9 sierpnia 2017 r. (doręczonej w dniu 10 sierpnia 2017 r.), wydanej przez dyrektora wykonawczego EFSA działającego w charakterze organu upoważnionego do zawierania umów o nieprzedłużeniu ze skarżącą umowy o pracę;

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu upoważnionego do zawierania umów z dnia 12 marca 2018 r. oddalającej zażalenie skarżącej z dnia 10 listopada 2017 r. na ww. decyzję z dnia 9 sierpnia 2017 r.;

—	zasądzenie odszkodowania za poniesione szkody;

—	obciążenie pozwanej całością kosztów postepowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów w odniesieniu do decyzji o nieprzedłużeniu z nią umowy o pracę.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia decyzji EFSA z dnia 8 grudnia 2012 r.„Employment contract management”.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do obronny, a w szczególności prawa do bycia wysłuchanym.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia obowiązku staranności i „Work instruction” dotyczącej przyjętego przez EFSA „Contract of Employment renewal proces”.

5.	Zarzut piąty dotyczący oczywistych błędów ocenie i nadużycia władzy.

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań.

7.	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia „Work instructions” i obowiązku staranności.

Skarżąca podnosi jeden zarzut w odniesieniu do decyzji o nieprzyznaniu awansu, dotyczący naruszenia decyzji z dnia 22 kwietnia 2008 r.„Career of temporary staff and assignment to a post carrying a higher grade than that at which they were engaged”, oczywistego błędu w ocenie oraz naruszenia zasady niedyskryminacji.

Skarga wniesiona w dniu 28 maja 2018 r. – VI.TO./EUIPO – Bottega (Kształt złotej butelki)

(Sprawa T-324/18)

(2018/C 259/61)

Język skargi: włoski

Strony

Strona skarżąca: Vinicola Tombacco (VI.TO.) Srl (Trebaseleghe, Włochy) (przedstawiciel: adwokat L. Giove)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Sandro Bottega (Colle Umberto, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Trójwymiarowy unijny znak towarowy (Kształt złotej butelki) – unijny znak towarowy nr 11 531 381

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 marca 2018 r. w sprawie R 1036/2017-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Błędna ocena przeszkody, o której mowa w art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 Parlamentu Europejskiego i Rady;

—	Błędna ocena przeszkody, o której mowa w art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt i), ii) oraz iii) rozporządzenia (UE) 2017/1001 Parlamentu Europejskiego i Rady.

Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2018 r. – Szécsi i Somossy / Komisja

(Sprawa T-331/18)

(2018/C 259/62)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: István Scécsi i Nóra Somossy (Szeged, Węgry) (przedstawiciel: D. Lazar, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	nakazanie stronie pozwanej zapłaty na rzecz strony skarżącej odszkodowania w wysokości 38 330 542,83 HUF;

—	nakazanie stronie pozwanej zapłaty na rzecz strony skarżącej odsetek od kwoty głównej, obliczonych zgodnie z roczną stopą procentową 11,95 %, naliczanych od dnia 20 kwietnia 2016 r.;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujący zarzut:

Strona skarżąca twierdzi, że Komisja w sposób zawiniony uchybiła ciążącemu na niej zgodnie z art. 17 TUE obowiązkowi staranności, ponieważ nie przyjęła odpowiednich środków w celu zapewnienia stosowania art. 13 dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (1) ani odpowiednich, mających na celu transpozycję tej dyrektywy, przepisów węgierskich przez węgierskie sądy.

---

(1)  Dyrektywa 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniająca dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady („Dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych”) (Dz.U. 2005, L 149, s. 22).

Skarga wniesiona w dniu 28 maja 2018 r. – Marry Me Group / EUIPO (MARRY ME)

(Sprawa T-332/18)

(2018/C 259/63)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Marry Me Group AG (Zug, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat G. Theado)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „MARRY ME” – zgłoszenie nr 15 958 226

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia z dnia 5 marca 2018 r. w sprawie R 806/2017-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 7 lit. b) i c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 28 maja 2018 r. – Marry Me Group / EUIPO (marry me)

(Sprawa T-333/18)

(2018/C 259/64)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Marry Me Group AG (Zug, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat G. Theado)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający element słowny „marry me” – zgłoszenie nr 15 952 468

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 marca 2018 r. w sprawie R 807/2017-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 7 lit. b) i c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2018 r. – Mubarak / Rada

(Sprawa T-335/18)

(2018/C 259/65)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Gamal Mohamed Hosni Elsayed Mubarak (Kair, Egipt), Alaa Mohamed Hosni Elsayed Mubarak (Kair), Heidy Mahmoud Magdy Hussein Rasekh (Kair), Khadiga Mahmoud El Gammal (Kair) (przedstawiciele: B. Kennelly, QC, J. Pobjoy, Barrister, G. Martin oraz C. Enderby Smith, Solicitors)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/466 z dnia 21 marca 2018 r. zmieniającej decyzję 2011/172/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/465 z dnia 21 marca 2018 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 270/2011 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie w zakresie, w jakim dotyczą one skarżących;

—

stwierdzenie, że art. 1 ust. 1 decyzji Rady 2011/172/WPZiB z dnia 21 marca 2011 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie oraz art. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 270/2011 z dnia 21 marca 2011 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie nie mają zastosowanie w zakresie, w jakim dotyczą skarżących; oraz

—	obciążenie Rady kosztami postępowania poniesionymi przez skarżących.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy, w którym skarżący twierdzą, że Rada popełniła błędy w ocenie poprzez stwierdzenie, że zostało spełnione określone w art. 1 ust. 1 decyzji oraz w art. 2 ust. 1 rozporządzenia kryterium umieszczenia nazwisk skarżących w wykazie.

2.	Zarzut drugi, w którym skarżący twierdzą, iż art. 1 ust. 1 decyzji i art. 2 ust. 1 rozporządzenia są niezgodne z prawem ze względu na a) brak ważnej podstawy prawnej lub b) naruszenie zasady proporcjonalności

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia praw, które przysługują skarżącym na mocy art. 6 w związku z art. 2 i 3 TUE oraz art. 47 i 48 Karty praw podstawowych, w następstwie stwierdzenia przez Radę, iż postępowanie sądowe w Egipcie jest zgodne podstawowymi prawami człowieka.

Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2018 r. – Saleh Thabet / Rada

(Sprawa T-338/18)

(2018/C 259/66)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Suzanne Saleh Thabet (Kair, Egipt) (przedstawiciele: B. Kennelly, QC, J. Pobjoy, Barrister, G. Martin oraz C. Enderby Smith, Solicitors)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/466 z dnia 21 marca 2018 r. zmieniającej decyzję 2011/172/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/465 z dnia 21 marca 2018 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 270/2011 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej;

—

stwierdzenie, że art. 1 ust. 1 decyzji Rady 2011/172/WPZiB z dnia 21 marca 2011 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie oraz art. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 270/2011 z dnia 21 marca 2011 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie nie mają zastosowanie w zakresie, w jakim dotyczą skarżącej; oraz

—	obciążenie Rady kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy, w którym skarżąca twierdzą, że Rada popełniła błędy w ocenie poprzez stwierdzenie, że zostało spełnione określone w art. 1 ust. 1 decyzji oraz w art. 2 ust. 1 rozporządzenia kryterium umieszczenia jej nazwiska w wykazie.

2.	Zarzut drugi, w którym skarżąca twierdzi, iż art. 1 ust. 1 decyzji i art. 2 ust. 1 rozporządzenia są niezgodne z prawem ze względu na a) brak ważnej podstawy prawnej lub b) naruszenie zasady proporcjonalności

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia praw, które przysługują skarżącej na mocy art. 6 w związku z art. 2 i 3 TUE oraz art. 47 i 48 Karty praw podstawowych, w następstwie stwierdzenia przez Radę, iż postępowanie sądowe w Egipcie jest zgodne podstawowymi prawami człowieka.

Skarga wniesiona w dniu 5 czerwca 2018 r. – Hauzenberger / EUIPO (TurboPerformance)

(Sprawa T-349/18)

(2018/C 259/67)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Andreas Hauzenberger (Sinzing, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat B. Bittner)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający elementy słowne „TurboPerformance” – zgłoszenie nr 16 053 431

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 kwietnia 2018 r. w sprawie R 2206/2017-4

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 5 czerwca 2018 r. – Euronet Consulting / Komisja

(Sprawa T-350/18)

(2018/C 259/68)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Euronet Consulting EEIG (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci P. Peeters i R. van Cleemput)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

—

stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej wydanej w nieustalonej dacie, przekazanej skarżącej pismem z dnia 26 marca 2018 r., o odrzuceniu jej oferty na część 2 w przetargu EuropeAid/138778/DH/SER/Multi – Umowa ramowa o usługi związane z wdrażaniem pomocy zewnętrznej w 2018 (FWC SIEA 2018) i udzieleniu zamówienia dziesięciu innym oferentom;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy, że jedna grupa prawna była reprezentowana dwukrotnie w jednej części.

2.	Zarzut drugi, że jedna osoba prawna dwukrotnie działała jako leader konsorcjum, a trzeci raz jako członek konsorcjum.

3.	Zarzut trzeci, że jedna grupa prawna była reprezentowana w więcej niż dwóch częściach.

4.	Zarzut czwarty, że jedna grupa prawna działała jako leader konsorcjum w więcej niż dwóch częściach.

Skarga wniesiona w dniu 28 maja 2018 r. – Promeco / EUIPO – Aerts (naczynia)

(Sprawa T-353/18)

(2018/C 259/69)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: NV (Kortrijk, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci H. Hartwig i A. von Mühlendahl)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Aerts NV (Geel, Belgia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Aerts NV

Sporny wzór: Wzór unijny nr 218 193-0010

Zaskarżona decyzja: Decyzja Wielkiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 lutego 2018 r. w sprawie R 459/2016-G

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	oddalenie odwołania wniesionego przez Aerts NV od decyzji Wydziału Unieważnień EUIPO z dnia 8 lipca 2016 r. w sprawie ICD 9842;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą przed Wielką Izbą Odwoławczą;

—	obciążenie Aerts NV, o ile wstąpi do sprawy w charakterze interwenienta, kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą przed Wielką Izbą Odwoławczą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 25 ust. 1 w związku z art. 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002.