10.7.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 242/5

P8_TA(2017)0003

Republika Środkowoafrykańska

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie sytuacji w Republice Środkowoafrykańskiej (2017/2507(RSP))

(2018/C 242/02)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Republiki Środkowoafrykańskiej, zwłaszcza z dnia 7 czerwca 2016 r. w sprawie operacji wspierania pokoju i zaangażowania UE w działania ONZ i Unii Afrykańskiej (1),

—	uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2301 (2016) przedłużającą mandat Wszechstronnej Zintegrowanej Misji Stabilizacyjnej ONZ w Republice Środkowoafrykańskiej (MINUSCA) do 15 listopada 2017 r., przyjętą przez Radę Bezpieczeństwa na jej 7747. posiedzeniu w dniu 26 lipca 2016 r.,

—	uwzględniając sprawozdanie ONZ o sytuacji w zakresie praw człowieka z dnia 14 grudnia 2016 r. i oświadczenie rzecznika Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) z dnia 6 stycznia 2017 r. w sprawie ataków na MINUSCA,

—

uwzględniając brukselską konferencję na rzecz Republiki Środkowoafrykańskiej z dnia 17 listopada 2016 r., której współprzewodniczyła wiceprzewodnicząca Komisji / wysoka przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federica Mogherini i prezydent Republiki Środkowoafrykańskiej Faustin-Archange Touadéra,

—	uwzględniając sprawozdanie na temat Republiki Środkowoafrykańskiej złożone w Departamencie ds. Operacji Pokojowych ONZ w dniu 21 października 2016 r. przez J. E. Joanne Adamson, wiceszefową delegatury Unii Europejskiej przy ONZ,

—

uwzględniając sprawozdanie przedstawione w dniu 22 lipca 2016 r. przez niezależną ekspert ONZ wyznaczoną przez Radę Praw Człowieka do monitorowania, raportowania i doradzania w sprawie sytuacji praw człowieka w Republice Środkowoafrykańskiej oraz jej oświadczenie z dnia 16 listopada 2016 r. złożone przed spotkaniem darczyńców w Brukseli,

—	uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Republiki Środkowoafrykańskiej z dnia 9 lutego 2015 r., 20 lipca 2015 r. i 14 marca 2016 r. oraz 19 kwietnia 2016 r. w sprawie pokojowego przeprowadzenia wyborów w Republice Środkowoafrykańskiej,

—	uwzględniając oświadczenie z dnia 8 lipca 2016 r. przewodniczącego Komisji Budowania Pokoju ds. Republiki Środkowoafrykańskiej na spotkaniu informacyjnym Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie Republiki Środkowoafrykańskiej,

—	uwzględniając zmienioną umowę o partnerstwie z Kotonu,

—	uwzględniając Rzymski Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK) z roku 1998, ratyfikowany przez Republikę Środkowoafrykańską w 2001 r.,

—	uwzględniając załączony do Konwencji o prawach dziecka protokół fakultatywny dotyczący angażowania dzieci w konflikty zbrojne, który został podpisany przez Republikę Środkowoafrykańską,

—	uwzględniając sprawozdanie Amnesty International z dnia 11 stycznia 2017 r. pt. „The long wait for justice: accountability in Central African Republic” [Długie oczekiwanie na sprawiedliwość: odpowiedzialność w Republice Środkowoafrykańskiej],

—	uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

mając na uwadze, że od 2013 r., kiedy Republika Środkowoafrykańska zaczęła wydobywać się z chaosu po brutalnym konflikcie między rebelianckim sojuszem Seleki i bojówkami Anti-Balaka, kraj ten dokonał ogromnych postępów przy wsparciu społeczności międzynarodowej, przywrócono porządek konstytucyjny i z powodzeniem przeprowadzono pokojowe wybory, co pozwoliło zakończyć transformację;

mając na uwadze, że mimo politycznych postępów Republika Środkowoafrykańska wciąż nie może się uporać z niestabilnością i sporadycznymi zamieszkami, które potęgują gwałtowne starcia w wielu miejscowościach, prowadzące do przesiedleń ludności na zachodzie, północy i wschodzie kraju; mając na uwadze, że do poważnych problemów z dziedziny praw człowieka w Republice Środkowoafrykańskiej należy wciąż także brak swobód obywatelskich i równouprawnienia płci, ograniczanie wolności religii lub przekonań i napięcia między różnymi społecznościami;

mając na uwadze, że misja pokojowa ONZ dysponuje liczbą 10 750 uczestników na terenie Republiki Środkowoafrykańskiej, ale część ludności skarży się, że to za mało, aby chronić ją przed atakami dziesiątek grup zbrojnych; mając na uwadze, że w sprawozdaniu ONZ z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie arbitralnych egzekucji mowa jest o przemocy seksualnej w Republice Środkowoafrykańskiej;

mając na uwadze, że w grudniu 2016 r. misja MINUSCA wspierała nowy dialog między 11 z 14 grup zbrojnych a rządem, w ramach nieustających wysiłków na rzecz rozbrojenia walczących w Republice Środkowoafrykańskiej frakcji; mając na uwadze, że według MINUSCA w dniu 4 stycznia 2017 r. powracający z patrolu z miasta Koui uczestnicy misji pokojowej zostali zaatakowani przez około 50 napastników około 60 km (37 mil) na zachód od Obo, w rezultacie ataku zginęło dwóch uczestników misji zaatakowanych przez nieznanych rebeliantów, a podobny atak miał miejsce również w dniu 7 stycznia 2017 r. na północny zachód od Bokayi, gdzie zginął jeden uczestnik misji;

mając na uwadze, że system sądowniczy wciąż jest w powijakach, a możliwości policji są wyjątkowo ograniczone, a jeśli dodać do tego brak działającego wymiaru sprawiedliwości, oznacza to, że niewiele jest działań, które mają na celu powstrzymanie łamania praw człowieka lub rozwiązanie problemu naruszeń praw człowieka i postawienie sprawców przed sądem;

mając na uwadze, że według Amnesty International brak sprawiedliwości w Republice Środkowoafrykańskiej jest tak dotkliwy, że niektóre z ofiar są zmuszone na co dzień żyć obok osób, które je skrzywdziły, ponieważ setki skazańców wydostały się z więzień, korzystając z masowych ucieczek, a wiele osób oskarżonych o najgorsze zbrodnie nigdy nie zostało aresztowanych; mając na uwadze, że działa tylko 8 z 35 więzień, a poza stolicą, Bangi, funkcjonuje tylko kilka sądów;

mając na uwadze, że od sierpnia 2016 r. zarejestrowano w Republice Środkowoafrykańskiej alarmujący wzrost liczby przypadków łamania praw człowieka i naruszania międzynarodowego prawa humanitarnego, których sprawcami są różne odłamy byłych oddziałów Seleka, Anti-Balaka i ich zwolenników: co najmniej 100 osób zamordowano, ludność zmuszono do ucieczki i zniszczono jej dobytek; mając na uwadze, że pod koniec listopada 2016 r. organizacje praw człowieka zgłosiły eskalację walk w Republice Środkowoafrykańskiej między dwoma grupami Seleka, w wyniku których zginęło 14 osób cywilnych, a 76 zostało rannych;

H.	mając na uwadze, że według rzecznika MINUSCA w Bangi Vladimira Monteiro celem takich ataków są nie tylko uczestnicy misji pokojowej ONZ, ale także organizacje humanitarne i ludność cywilna;

mając na uwadze, że od 28 do 30 listopada 2016 r. co najmniej 115 osób zginęło w wyniku potyczek między dwoma grupami (obie to odłamy Seleka – Front Ludowy na rzecz Odrodzenia Republiki Środkowoafrykańskiej (Front Populaire pour la Renaissance de la Centrafrique, FPRC) i Unia na rzecz Pokoju w Republice Środkowoafrykańskiej (l’Union pour la Paix en Centrafrique, UPC)) o kontrolę nad drogami prowadzącymi do kopalni diamentów wokół miasta Kalaga, leżącego 45 km od Bria, gdzie oba odłamy pobierają „myto”, szczególnie na terenach górniczych i na trasach uczęszczanych przez pasterzy Fulan;

mając na uwadze, że w maju 2016 r. Piąty Komitet Zgromadzenia Ogólnego ONZ przyjął przekrojową rezolucję o misjach pokojowych, w której z zadowoleniem przyjął determinację sekretarza generalnego, aby w pełni stosować politykę zerowej tolerancji, potwierdził konieczność zacieśnionej koordynacji na rzecz wspierania ofiar i rozszerzył politykę ONZ w zakresie przejrzystości w sprawach dotyczących zarzutów o wykorzystywanie i nadużycia seksualne;

mając na uwadze, że w dniu 17 listopada 2016 r. Wysoka Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa / wiceprzewodnicząca Komisji Federica Mogherini oraz prezydent Republiki Środkowoafrykańskiej Faustin-Archange Touadéra zmobilizowali społeczność międzynarodową, aby uzyskać pomoc polityczną i konkretne zobowiązania służące wsparciu ambitnego planu Republiki Środkowoafrykańskiej na rzecz pokoju, bezpieczeństwa i pojednania w tym kraju, a także promowania rozwoju i ożywienia gospodarczego;

L.	mając na uwadze, że według ONZ prawie połowa ludności Republiki Środkowoafrykańskiej boryka się z niedoborem żywności i potrzebuje pomocy humanitarnej; mając na uwadze, że 40 % dzieci poniżej trzeciego roku życia jest chronicznie niedożywionych, a co piąte dziecko nie dożyje piątych urodzin;

M.	mając na uwadze, że szacuje się iż w tym roku pomocy humanitarnej będzie potrzebowało 2,2 miliona osób, w tym 1,1 miliona dzieci; mając na uwadze, że pod koniec 2016 r. około 420 tys. osób zostało wewnętrznie przesiedlonych, a dodatkowe 453 tys. szukało schronienia w sąsiednich krajach;

mając na uwadze, że przez ostatnie trzy lata Unia Europejska była największym dawcą pomocy dla Republiki Środkowoafrykańskiej, angażując ponad 500 mln EUR na rzecz tego kraju; mając na uwadze, że jeśli chodzi o pomoc humanitarną, sama tylko Komisja przeznaczyła od grudnia 2013 r. 124 mln EUR (oprócz 30 mln EUR na uchodźców z Republiki Środkowoafrykańskiej w sąsiednich krajach); mając na uwadze, że na brukselskiej konferencji darczyńców w dniu 17 listopada 2016 r. UE ogłosiła przeznaczenie dodatkowych funduszy w wysokości 409 mln EUR na odbudowę, budowę pokoju i na potrzeby humanitarne w Republice Środkowoafrykańskiej;

mając na uwadze, że Boża Armia Oporu (LRA) nasiliła aktywność we wschodniej części Republiki Środkowoafrykańskiej, zapuszczając się poza tereny górnicze i dokonując ataków w celach rabunkowych, w celu arbitralnego pozbawienia wolności, niszczenia i konfiskaty dobytku ludności cywilnej, a także dokonując porwań; mając na uwadze, że według mechanizmu śledzącego działalność LRA od stycznia 2016 r. zgłoszono porwanie 344 osób, w tym ponad 60 dzieci, a tysiące osób cywilnych opuściło miejsce zamieszkania na obszarach, gdzie LRA jest aktywna;

P.	mając na uwadze, że w dniu 15 lipca 2014 r. UE utworzyła pierwszy wielostronny fundusz powierniczy UE przeznaczony na pomoc dla Republiki Środkowoafrykańskiej, zwany Bêkou: ma on na celu przyczynianie się do stabilizacji i rekonstrukcji kraju;

mając na uwadze, że od 2013 r. poprawił się ogólny poziom bezpieczeństwa, zwłaszcza w Bangi, jednak poprawa ta nadal jest nietrwała, a w ostatnich miesiącach ponownie nasiliły się akty przemocy; mając na uwadze, że w całym kraju nadal popełniane są przestępstwa, takie jak morderstwa, tortury, przemoc seksualna, kradzieże, porwania, niszczenie mienia oraz nielegalny handel i posiadanie broni;

R.	mając na uwadze, że Światowy Program Żywnościowy zapowiedział, iż z powodu ograniczeń finansowych będzie zmuszony dodatkowo zmniejszyć ilość dostarczanej żywności, a od lutego 2017 r. dystrybucja żywności może zostać całkowicie zawieszona;

S.	mając na uwadze, że nielegalny handel i wydobycie diamentów oraz pozyskiwanie drewna podsycają konflikt, gdyż przyczyniają się do finansowania ugrupowań zbrojnych;

mając na uwadze, że Międzynarodowa Organizacja Frankofonii od 2003 r. stale dąży do umocnienia demokracji, praworządności i pokoju w Republice Środkowoafrykańskiej, i nie przerywa tych działań w obecnym kontekście odbudowy państwa po kryzysie; mając na uwadze, że prace Międzynarodowej Organizacji Frankofonii mają kluczowe znaczenie dla zwiększania zdolności instytucji środkowoafrykańskich, udzielania wsparcia technicznego w tworzeniu specjalnego trybunału karnego i krajowej komisji praw człowieka oraz w umacnianiu administracyjnych i prawnych ram wyborów, dla udzielania wsparcia technicznego we wdrażaniu programów rozbrojenia, demobilizacji i reintegracji oraz reformy systemu bezpieczeństwa, a także dla udzielania wsparcia technicznego specjalnemu trybunałowi karnemu dzięki zmobilizowaniu francuskojęzycznych sędziów;

z zadowoleniem przyjmuje starania prezydenta Touadéry i jego rządu na rzecz pokoju i pojednania w Republice Środkowoafrykańskiej po dziesięcioleciach zapóźnienia rozwojowego i niestabilności oraz po latach konfliktu zbrojnego; apeluje do rządu Republiki Środkowoafrykańskiej o dalsze nasilanie tych starań, zwłaszcza jeśli chodzi o dialog z ugrupowaniami zbrojnymi, programy rozbrojenia, demobilizacji i reintegracji oraz reformę systemu bezpieczeństwa, a także o przywrócenie postępowań sądowych i karnych w celu zwalczania bezkarności;

zdecydowanie potępia pozbawianie ludzi środków do życia i własności oraz łamanie i naruszanie międzynarodowego prawa humanitarnego, w tym arbitralne egzekucje, przemoc seksualną, nieludzkie traktowanie oraz wszelkie formy napaści, a także ataki i prowokacje skierowane przeciwko cywilom i uczestnikom misji pokojowych; przypomina, że zgodnie z międzynarodowym prawem humanitarnym takie ukierunkowane ataki mogą stanowić zbrodnię wojenną; składa szczere wyrazy współczucia rządowi Maroka i Bangladeszu oraz rodzinom ofiar i członkom misji MINUSCA; podkreśla, że ataki wymierzone w uczestników misji pokojowych są niedopuszczalne i niezgodne z jakimikolwiek normami międzynarodowymi;

uważa pokojowe przeprowadzenie w Republice Środkowoafrykańskiej w dniu 14 lutego 2016 r. połączonych wyborów, w których wzięła udział duża liczba wyborców, za prawdziwy sukces w procesie przemian politycznych; pochwala władze za wysiłki, które zwiększyły wiarygodność i przejrzystość wyborów; z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie MINUSCA i wsparcie ze strony operacji Sangaris, które przyczyniły się w znacznej mierze do pokojowego przebiegu procesu wyborczego;

zdecydowanie popiera prawo sekretarza generalnego ONZ do wdrażania polityki przejrzystości ONZ („zero tolerancji”) w odniesieniu do zarzutów wykorzystywania i nadużyć seksualnych, i z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy już podjęte przez niego w Republice Środkowoafrykańskiej; wzywa państwa należące do ONZ o zapewnienie zespołom ds. postępowania i dyscypliny oraz nadzoru wewnętrznego misji MINUSCA zasobów niezbędnych do skutecznego reagowania na przypadki wykorzystywania i nadużyć seksualnych oraz innych przestępstw;

podkreśla fundamentalne znaczenie bezpieczeństwa; w związku z tym kładzie nacisk na potrzebę reform, które przekształcą siły zbrojne Republiki Środkowoafrykańskiej w profesjonalne, demokratycznie kontrolowane i etnicznie reprezentatywne wojsko; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady Europejskiej z dnia 19 kwietnia 2016 r. o wysłaniu do Republiki Środkowoafrykańskiej wojskowej misji szkoleniowej (EUTM RCA), która będzie uczestniczyć w reformowaniu sektora obronności tego państwa; liczy, że pomoże to zmodernizować środkowoafrykańskie siły zbrojne (FACA) oraz zwiększyć ich skuteczność i integracyjny charakter dzięki strategicznemu doradztwu dla ministerstwa obrony i sztabu generalnego Republiki Środkowoafrykańskiej, a także dzięki edukowaniu i szkoleniu;

apeluje do rządu Republiki Środkowoafrykańskiej o szybkie wszczęcie bezstronnych dochodzeń w sprawie wszystkich zarzutów naruszania praw człowieka i łamania prawa humanitarnego, o należyte ściganie osób odpowiedzialnych (przestępcy i mordercy muszą stanąć przed sądem bez względu na to, do którego ugrupowania należą) oraz o zapewnienie ofiarom odpowiedniego zadośćuczynienia; zdecydowanie popiera szybkie utworzenie specjalnego trybunału karnego (proces ten ma się zakończyć w pierwszej połowie 2017 r.), który musi otrzymać stały dopływ finansowania, by zapewnić pociągnięcie winnych do odpowiedzialności i położyć kres powszechnej obecnie bezkarności; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w grudniu 2016 r. ONZ rozpoczęła proces rekrutacji ośmiu sędziów międzynarodowych;

ubolewa, że wymiar sprawiedliwości Republiki Środkowoafrykańskiej, który był słaby jeszcze przed wybuchem wojny domowej, poważnie ucierpiał w wyniku ciągłych walk, które doprowadziły do zniszczenia wielu rejestrów sądowych i przymusowego uchodźstwa pracowników sądów; apeluje do rządu Republiki Środkowoafrykańskiej, by przy wsparciu społeczności międzynarodowej dokonał znacznych inwestycji w wymiar sprawiedliwości, w tym w odbudowę sądów, sił policyjnych i więzień; przypomina równocześnie, że sukces zagwarantować może tylko przestrzeganie zasad dobrego rządzenia demokratycznego i gospodarczego, dzięki konstruktywnemu podejściu do dialogu w duchu forum z Bangi;

podkreśla w szczególności znaczenie ścisłej koordynacji działań z partnerami, szczególnie z władzami Republiki Środkowoafrykańskiej, Unią Europejską, Bankiem Światowym i ONZ, dla zapewnienia dobrej współpracy i komplementarności obecnych dążeń do przywrócenia stabilności w Republice Środkowoafrykańskiej; apeluje o niezwłoczne podjęcie działań skierowanych przeciwko bezkarności sprawców zbrodni wojennych i innych przestępstw oraz działań mających przyczyniać się do odbudowy wymiaru sprawiedliwości, gdyż brak sprawiedliwości przyczynił się w ostatnich miesiącach do nasilenia gwałtownych starć;

ubolewa, że z powodu braku funduszy Światowy Program Żywnościowy ONZ może wkrótce stanąć wobec konieczności zaprzestania niesienia pomocy 150 tys. osób, które w dotkniętej kryzysem Republice Środkowoafrykańskiej przemoc zmusiła do opuszczenia domów; zaznacza, że żywność dystrybuowana przez Światowy Program Żywnościowy jest ostatnią deską ratunku dla tych przesiedleńców, którzy utracili wszystko, oraz że zawieszenie pomocy miałoby dla nich dramatyczne skutki; w związku z tym apeluje do darczyńców, by uhonorowali swoje zobowiązania wobec Światowego Programu Żywnościowego i zapobiegli dalszemu pogorszeniu się sytuacji w odniesieniu do pomocy humanitarnej;

10.

z zadowoleniem przyjmuje zwiększenie zaangażowania UE i państw członkowskich w Republice Środkowoafrykańskiej wobec zmieniających się potrzeb; wzywa wszystkich darczyńców międzynarodowych, by uzupełniali dostarczane przez UE środki finansowe na pomoc humanitarną, w tym Światowy Program Żywnościowy, i pomogli osobom dotkniętym kryzysem w Republice Środkowoafrykańskiej, zarówno wewnątrz kraju, jak i w krajach sąsiednich, gdzie przebywają uchodźcy;

11.

wzywa Republikę Środkowoafrykańską do opracowania polityki krajowej i ram prawnych odpowiednio chroniących prawa człowieka w odniesieniu do osób wysiedlonych, w tym prawo do swobodnego przemieszczania się; apeluje również o przyjęcie trwałych rozwiązań dla wysiedleńców i uchodźców, obejmujących możliwość dobrowolnego, trwałego, bezpiecznego i godnego powrotu do domu, a także możliwość integracji i osiedlenia się w miejscu pobytu;

12.

uważa, że dialog to jedyna droga do trwałego pokoju w dotkniętych konfliktem regionach Republiki Środkowoafrykańskiej, i apeluje do rządu o konkretną reakcję na obawy społeczności międzynarodowej w kwestii rozwiązywania kryzysów, przez aktywne podejście do zapewniania bezpieczeństwa miejscowej ludności;

13.

wzywa rząd Republiki Środkowoafrykańskiej, by przy wsparciu partnerów międzynarodowych w trybie pilnym wdrożył krajowy plan odbudowy i pokoju, zwłaszcza przez zwiększenie potencjału krajowych sił bezpieczeństwa, rozbrojenie, demobilizację i reintegrację członków ugrupowań zbrojnych oraz przez zwalczanie bezkarności;

14.

zachęca władze Republiki Środkowoafrykańskiej do opracowania krajowej strategii walki z nielegalnymi siatkami eksploatacji zasobów naturalnych i handlu nimi;

15.

sugeruje, by ONZ utworzyła w misji MINUSCA komórkę ds. zwalczania nielegalnego handlu diamentami, drewnem, złotem i kością słoniową oraz ze zmilitaryzowanym kłusownictwem;

16.

wzywa międzynarodowe spółki diamentowe, by zaprzestały podsycania konfliktu i łamania praw człowieka przez nabywanie nielegalnie wydobywanych i sprzedawanych diamentów z Republiki Środkowoafrykańskiej;

17.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji rządowi i władzom Republiki Środkowoafrykańskiej, Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, sekretarzowi generalnemu ONZ, instytucjom Unii Afrykańskiej, Wspólnocie Gospodarczej Państw Afryki Środkowej, Wspólnemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE oraz państwom członkowskim UE.

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0249.

10.7.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 242/10

P8_TA(2017)0004

Sytuacja w Burundi

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie sytuacji w Burundi (2017/2508(RSP))

(2018/C 242/03)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Burundi, w szczególności dwie ostatnie rezolucje przyjęte w dniach 9 lipca 2015 r. (1) i 17 grudnia 2015 r. (2),

—	uwzględniając zmienioną umowę z Kotonu, w szczególności jej art. 96,

—

uwzględniając decyzję Rady (UE) 2016/394 z dnia 14 marca 2016 r. w sprawie zakończenia procedury konsultacji z Republiką Burundi na mocy art. 96 Umowy o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku, z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony (3),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 października 2016 r. w sprawie przyszłości stosunków AKP–UE po roku 2020 (4),

—	uwzględniając rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE z dnia 9 grudnia 2015 r. w sprawie sytuacji w Burundi,

—	uwzględniając Porozumienie z Aruszy na rzecz pokoju i pojednania w Burundi z dnia 28 sierpnia 2000 r.,

—	uwzględniając konstytucję Burundi, w szczególności jej art. 96,

—	uwzględniając Afrykańską kartę na rzecz demokracji, wyborów i dobrych rządów,

—	uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i ludów,

—	uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,

—	uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa wydane w imieniu Unii Europejskiej w dniu 21 października 2016 r. na temat Republiki Południowej Afryki, Burundi i Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK),

—	uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 2015/1755 z dnia 1 października 2015 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Burundi (5), a także przedłużenie obowiązywania tych środków z dnia 29 września 2016 r.;

—	uwzględniając rezolucję Afrykańskiej Komisji Praw Człowieka i Ludów z dnia 4 listopada 2016 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Burundi,

—	uwzględniając sprawozdanie z dnia 20 września 2016 r. przedstawione przez jednostkę ONZ ds. niezależnego dochodzenia w sprawie Burundi (UNIIB) ustanowioną na mocy rezolucji Rady Praw Człowieka nr S-24/1,

—	uwzględniając sprawozdanie wysokiego komisarza ONZ ds. praw człowieka z dnia 17 czerwca 2016 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Burundi,

—	uwzględniając rezolucję przyjętą przez Radę Praw Człowieka ONZ w dniu 30 września 2016 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka Burundi,

—	uwzględniając sprawozdanie delegacji Afrykańskiej Komisji Praw Człowieka i Ludów z dnia 17 maja 2016 r. dotyczące misji rozpoznawczej w Burundi, która odbyła się w dniach 7–13 grudnia 2015 r.,

—	uwzględniając oświadczenie rzecznika ESDZ z dnia 6 stycznia 2017 r. w sprawie delegalizacji Ligi Iteka w Burundi,

—	uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

mając na uwadze, że Burundi znajduje się w stanie ciężkiego kryzysu politycznego, społecznego i gospodarczego od kwietnia 2015 r., kiedy to prezydent Pierre Nkurunziza – z naruszeniem porozumień z Aruszy oraz konstytucji państwowej – postanowił ubiegać się o wybór na trzecią kadencję; mając na uwadze, że w niedawnych oświadczeniach prezydent Nkurunziza nie wykluczył możliwości wprowadzenia w konstytucji Burundi zmian pozwalających mu ubiegać się o czwartą kadencję zaczynającą się w 2020 r.;

B.	mając na uwadze, że w dniu 19 października 2016 r. Burundi powiadomiło MTK o wypowiedzeniu statutu rzymskiego i wystąpieniu z MTK po tym, jak MTK postanowił rozpocząć wstępne dochodzenie w sprawie przemocy i naruszeń praw człowieka w tym państwie;

mając na uwadze, że w dniu 15 listopada 2016 r. Liga Iteka opublikowała wspólnie z Międzynarodową Federacją Praw Człowieka (FIDH) sprawozdanie pt. „Repression and Genocidal Dynamics in Burundi” („Dynamika represji i ludobójstwa w Burundi”), po dwóch latach prowadzonego w kraju dochodzenia, w wyniku którego uzyskano aktualne informacje na temat rządowych represji i masowych naruszeń praw człowieka; mając na uwadze, że kilka tygodni później Liga Iteka opublikowała też kilka sprawozdań z dochodzeń w sprawie najpoważniejszych przestępstw popełnionych przez siły rządowe w Burundi: morderstw, uprowadzeń, wymuszonych zaginięć, tortur, gwałtów i zatrzymań na wielką skalę; mając na uwadze, że przestępstwa te pozostają całkowicie bezkarne; mając na uwadze, że w październiku 2016 r. zdelegalizowano 5 innych organizacji praw człowieka, tj. Forum na rzecz Wzmocnienia Społeczeństwa Obywatelskiego (Forum pour le renforcement de la société civile, FORSC), Forum na rzecz Świadomości i Rozwoju (Forum pour la conscience et le développement, FOCODE), Akcja Chrześcijańska na rzecz Zakazu Tortur (Action chrétienne pour l’abolition de la torture, ACAT), Burundyjskie Stowarzyszenie na rzecz Ochrony Praw Człowieka i Praw Osób Aresztowanych (Association burundaise pour la protection des droits humains et des personnes détenues, APRODH) oraz Sieć Uczciwych Obywateli (Réseau des citoyens probes, RCP);

mając na uwadze, że w listopadzie 2016 r. FIDH poinformowała, że ponad 1 000 osób poniosło śmierć, 8 000 osób jest przetrzymywanych z powodów politycznych, 300–800 osób zaginęło, odnotowano setki przypadków tortur, setki kobiet doświadczyły przemocy seksualnej, doszło do tysięcy arbitralnych aresztowań, ponad 310 000 osób zmuszono do udania się na uchodźstwo do krajów ościennych, a ponad 61 000 osób przesiedlono na terenie kraju; mając na uwadze, że stan bezpieczeństwa w Burundi stanowi zagrożenie dla stabilności całego regionu;

mając na uwadze, że rząd coraz bardziej ogranicza swobodę niezależnych mediów i prasy, przy czym dziennikarze padają ofiarą wymuszonych zaginięć, gróźb i napaści fizycznych lub nękania sądowego; mając na uwadze, że zawieszono działanie wszystkich niezależnych stacji radiowych; mając na uwadze, że Reporterzy bez Granic umieścili Burundi na 156. miejscu wśród 180 krajów w światowym rankingu wolności prasy;

mając na uwadze, że w marcu 2016 r. UE zakończyła konsultacje na podstawie art. 96 umowy z Kotonu i zawiesiła bezpośrednie wsparcie finansowe dla administracji burundyjskiej, uznając, że zobowiązania poczynione przez rząd w zakresie praw człowieka, zasad demokratycznych i praworządności nie są satysfakcjonujące;

G.	mając na uwadze, że system sądownictwa w Burundi jest głęboko skorumpowany oraz że chociaż od początku kryzysu wiele osób zostało zamordowanych lub poddanych torturom, często przez policję i służby wywiadowcze, to jednak bardzo niewielu sprawców postawiono przed sądem;

H.	mając na uwadze, że istnieją obawy przed etnizacją kryzysu przez rząd, a retoryka podziału stosowana przez urzędników państwowych staje się powszechną tendencją, o której wspominają również urzędnicy ONZ;

mając na uwadze, że według doniesień członkowie młodzieżowej ligi partii rządzącej, Imbonerakure, dopuszczają się aresztowań i pobić mieszkańców oraz kradzieży ich majątku, a także używają gwałtu jako broni; mając na uwadze, że ich ataki wymierzone są w opozycjonistów, zwłaszcza członków Narodowych Sił Wyzwoleńczych; mając na uwadze, że w ubiegłych miesiącach wielu opozycjonistów oraz wiele osób uważanych za przeciwników zamordowano, aresztowano, pobito lub torturowano;

mając na uwadze, że 29 września 2016 r. Rada przedłużyła obowiązywanie unijnych środków ograniczających wobec Burundi do 31 października 2017 r.; mając na uwadze, że środki te obejmują zakaz podróżowania i zamrożenie aktywów i są skierowane przeciwko konkretnym osobom, których działania uznano za podważające demokrację lub utrudniające znalezienie politycznego rozwiązania kryzysu w Burundi;

K.	mając na uwadze trwające wysiłki mediacyjne, podejmowane przy pełnym poparciu Unii Afrykańskiej, Wspólnoty Wschodnioafrykańskiej, UE i ONZ, służące wspieraniu dialogu wewnątrzburundyjskiego z myślą o znalezieniu kompromisowego, pokojowego rozwiązania kryzysu w Burundi;

wyraża głębokie zaniepokojenie pogarszającą się sytuacją polityczną i stanem bezpieczeństwa w Burundi; potępia występującą od 2015 r. przemoc w Burundi, której skutkami są śmierć, tortury, ukierunkowana przemoc wobec kobiet, w tym gwałty zbiorowe, prześladowanie i uwięzienie tysięcy osób, przymusowe przesiedlenie setek tysięcy Burundyjczyków, niesłuszne aresztowania i bezprawne pozbawienie wolności oraz naruszanie wolności prasy i słowa, a także powszechna bezkarność sprawców tego rodzaju czynów; wzywa do przeprowadzenia dogłębnego, niezależnego śledztwa w sprawie zabójstw i nadużyć oraz do postawienia przed sądem osób, które dopuściły się tych czynów;

przypomina władzom Burundi o ciążącym na nich obowiązku gwarantowania, chronienia i propagowania praw podstawowych, w tym obywatelskich i politycznych praw obywateli, takich jak wolność słowa i wolność zgromadzeń, jak przewidziano w Afrykańskiej karcie praw człowieka i ludów oraz innych międzynarodowych i regionalnych instrumentach w dziedzinie praw człowieka; przypomina rządowi Burundi o jego międzynarodowych zobowiązaniach wynikających z Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, w szczególności w zakresie poszanowania podstawowych wolności i praworządności oraz rozpatrywania spraw sądowych, zwłaszcza w odniesieniu do prawa do rzetelnego i bezstronnego procesu.

wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu przyjęcia w dniach 23 i 28 grudnia 2016 r. przez Zgromadzenie Narodowe w Burundi dwóch projektów ustaw ustanawiających bardziej rygorystyczną kontrolę działalności krajowych i międzynarodowych organizacji pozarządowych; zwraca uwagę, że w wyniku tych ustaw w dniu 3 stycznia 2017 r. Lidze Iteka zakazano działalności w kraju; nalega na władze Burundi, by ponownie rozpatrzyły tę decyzję; potwierdza zasadniczą rolę, jaką społeczeństwo obywatelskie i działacze na rzecz praw człowieka odgrywają w demokratycznym społeczeństwie; wzywa władze lokalne, by umożliwiły im swobodne i bezpieczne działanie;

wzywa do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia wszystkich więźniów sumienia; wzywa UE i jej państwa członkowskie, by podwoiły wysiłki służące wsparciu i ochronie zagrożonych obrońców praw człowieka i organizacji zajmujących się prawami człowieka w tym kraju;

wzywa władze Burundi do bezzwłocznego otwarcia mediów oraz do zezwolenia przywódcom opozycji na wygnaniu na powrót do kraju;

wzywa rząd Burundi do wznowienia współpracy z Biurem Wysokiego Komisarza NZ ds. Praw Człowieka i Radą Praw Człowieka ONZ oraz do udzielenia pracownikom OHCHR prawa wstępu do miejsc przetrzymywania; wzywa rząd Burundi, aby przestrzegał praw człowieka i podstawowych wolności wszystkich osób i gwarantował je, zgodnie ze swoimi międzynarodowymi zobowiązaniami;

zdecydowanie popiera zasady i wartości demokratyczne, prawa człowieka i praworządność jako podstawowe elementy umowy o partnerstwie AKP–UE oraz zasady określone w porozumieniu z Aruszy; wzywa wszystkie strony do ustalenia warunków niezbędnych do odbudowy zaufania i budowy jedności narodowej w drodze pluralistycznego i przejrzystego dialogu narodowego z udziałem rządu, partii opozycyjnych i przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego, zgodnie z porozumieniem Aruszy i konstytucją Burundi;

z głębokim zaniepokojeniem zauważa, że Burundi oficjalnie wycofało się ze statutu rzymskiego; przypomina, że MTK to jedna z najważniejszych instytucji pomagających obywatelom w dochodzeniu sprawiedliwości w obliczu najpoważniejszych przestępstw, gdy nie jest to możliwe na szczeblu krajowym;

wzywa Radę Bezpieczeństwa ONZ i MTK, aby szybko wszczęły pełne dochodzenie w sprawie zarzutów naruszania praw człowieka w Burundi, obejmujących podejrzenie popełnienia na terenie jego jurysdykcji zbrodni ludobójstwa podczas niedawnego kryzysu w kraju;

10.

potępia przyjęcie nowej ustawy w sprawie utworzenia krajowych oddziałów ochotniczych, co zalegalizuje działalność brutalnych bojówek młodzieżowych Imbonerakure, powszechnie oskarżanych przez międzynarodowe organizacje praw człowieka i ONZ o ciężkie naruszenia praw człowieka i działanie w poczuciu bezkarności; wzywa do natychmiastowego rozbrojenia bojówek;

11.

popiera decyzję, jaką Rada podjęła po fiasku rozmów podjętych na podstawie art. 96 umowy z Kotonu, przewidującą zawieszenie bezpośredniego wsparcia finansowego dla administracji burundyjskiej, w tym wsparcia budżetowego, ale utrzymanie pełnego wsparcia finansowego dla ludności oraz pomocy humanitarnej za pośrednictwem bezpośrednich kanałów;

12.

z zadowoleniem odnotowuje przyjęcie przez UE w dniu 1 października 2015 r. ukierunkowanych sankcji, spójne z podjętą przez Unię Afrykańską decyzją o nałożeniu ukierunkowanych sankcji obejmujących ograniczenia w podróżowaniu i zamrożenie aktywów, wymierzonych w Burundyjczyków odpowiedzialnych za łamanie praw człowieka oraz te osoby, które utrudniają dążenie do politycznego rozwiązania kryzysu; wzywa UE do rozszerzenia tych sankcji na wszystkie osoby, których działania stanowią zagrożenie dla pokoju i stabilności w regionie, podżegają do nienawiści i naruszają porozumienie z Aruszy;

13.

wyraża zaniepokojenie, że kryzys polityczny może doprowadzić do konfliktu etnicznego; potępia ewidencjonowanie ludności w administracji i armii burundyjskiej według ich przynależności etnicznej; wzywa wszystkie strony do przestrzegania porozumienia z Aruszy;

14.

z zadowoleniem przyjmuje powołaną w listopadzie 2016 r. komisję śledczą ONZ do zbadania przypadków łamania i naruszania praw człowieka w Burundi od kwietnia 2015 r.; wzywa władze Burundi do pełnej współpracy z członkami komisji śledczej;

15.

popiera rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ z lipca 2016 r. zatwierdzającą rozmieszczenie sił policyjnych ONZ w Burundi w celu ograniczenia przemocy i naruszeń praw człowieka w tym kraju; wzywa Radę Pokoju i Bezpieczeństwa Unii Afrykańskiej, aby niezwłocznie wysłała do Bużumbury delegację, która spotkałaby się z prezydentem Nkurunzizą i wywarła na niego nacisk, by położył kres nadużyciom popełnianym przez siły bezpieczeństwa;

16.

wzywa Unię Afrykańską, ONZ i UE, aby poważnie wzięły pod uwagę wymiar regionalny i zapobiegły dalszej destabilizacji w regionie; wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, aby podjęła kontakty z władzami Burundi i wszystkimi innymi ważnymi podmiotami oraz wsparła, odnowiła i zwiększyła wiarygodność regionalnych zabiegów mediacyjnych podejmowanych przez Wspólnotę Wschodnioafrykańską w celu znalezienia na drodze otwartego i pluralistycznego dialogu trwałego rozwiązania kryzysu, które byłoby zgodne z konstytucją, porozumieniem z Aruszy i międzynarodowym prawem dotyczącym praw człowieka;

17.

wyraża głębokie zaniepokojenie coraz większym napływem uchodźców do państw ościennych oraz alarmującą sytuacją humanitarną w Burundi; ponownie wyraża poparcie dla wszystkich organizacji humanitarnych działających na miejscu i sąsiednich krajów przyjmujących oraz solidaryzuje się z nimi; wzywa ponadto UE do zintensyfikowania pomocy w regionie;

18.

wyraża głębokie zaniepokojenie zapowiedzią prezydenta Nkurunzizy z dnia 30 grudnia 2016 r., że mógłby ponownie ubiegać się o czwartą kadencję prezydencką w 2020 r.;

19.

wyraża szczególne zaniepokojenie dramatycznie wysokim poziomem dyskryminacji i kryminalizacji osób LGBTI w Burundi; w związku z tym wzywa Zgromadzenie Narodowe i rząd Burundi do uchylenia artykułów kodeksu karnego, które dyskryminują osoby LGBTI;

20.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji rządowi i parlamentowi Burundi, Radzie AKP–UE, Komisji, Radzie, Wspólnocie Wschodnioafrykańskiej i rządom jej państw członkowskich, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, instytucjom Unii Afrykańskiej i sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0275.

(2) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0474.

(3) Dz.U. L 73 z 18.3.2016, s. 90.

(4) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0371.

(5) Dz.U. L 257 z 2.10.2015, s. 1.

10.7.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 242/15

P8_TA(2017)0009

Logistyka w UE oraz transport multimodalny w nowych korytarzach TEN-T

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie logistyki w UE i transportu multimodalnego w nowych korytarzach TEN-T (2015/2348(INI))

(2018/C 242/04)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 września 2015 r. w sprawie wdrożenia białej księgi w dziedzinie transportu z 2011 r.: podsumowanie i dążenie w kierunku mobilności zgodnej z zasadami zrównoważonego rozwoju (1),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 2 grudnia 2015 r. w sprawie zrównoważonej mobilności w miastach (2),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 września 2008 r. w sprawie transportu towarowego w Europie (3),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 września 2007 r. w sprawie logistyki transportu towarowego w Europie – klucz do zrównoważonej mobilności (4),

—	uwzględniając rozporządzenie (UE) nr 1315/2013 (5) oraz rozporządzenie (UE) nr 1316/2013 (6),

—	uwzględniając rozporządzenie (UE) nr 913/2010 (7),

—	uwzględniając białą księgę Komisji pt. „Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu – dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu” (COM(2011)0144),

—	uwzględniając komunikat Komisji pt. „Przyspieszenie przechodzenia Europy na gospodarkę niskoemisyjną” (COM(2016)0500),

—	uwzględniając komunikat Komisji pt. „Europejska strategia na rzecz mobilności niskoemisyjnej” (COM(2016)0501),

—	uwzględniając komunikat Komisji pt. „Zwiększenie europejskich inwestycji na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego: w kierunku drugiego etapu funkcjonowania Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych i nowego Europejskiego Planu Inwestycji Zewnętrznych” (COM(2016)0581),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 16 lutego 2016 r. pt. „Strategia UE dotycząca skroplonego gazu ziemnego i magazynowania gazu” (COM(2016)0049),

—	uwzględniając deklarację ministerialną z Rotterdamu z dnia 20 czerwca 2016 r. w sprawie wdrożenia transeuropejskiej sieci transportowej (TEN-T) (8),

—	uwzględniając dokumenty tematyczne przygotowane przez koordynatorów europejskich w sprawie korytarzy TEN-T na dni TEN-T w Rotterdamie w 2016 r. (9),

—	uwzględniając plany prac nad korytarzem opracowane przez europejskich koordynatorów korytarza TEN-T,

—	uwzględniając przestawione przez Trybunał Obrachunkowy sprawozdanie specjalne nr 08/2016: Kolejowy transport towarowy w UE: wciąż nie na właściwym torze (10),

—	uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A8-0384/2016),

mając na uwadze, że nowoczesny wydajny transport i logistyka mają kluczowe znaczenie dla skutecznego funkcjonowania rynku wewnętrznego UE i są istotne dla zapewnienia konkurencyjności, tworzenia nowych możliwości w zakresie przedsiębiorczości i zatrudnienia oraz ochrony środowiska i łagodzenia zmian klimatu poprzez obniżanie emisji dwutlenku węgla w transporcie;

mając na uwadze, że trzeci cel białej księgi Komisji w sprawie transportu zakłada przeniesienie do 2030 r. 30 % transportu drogowego na odległość większą niż 300 km na bardziej zrównoważone środki transportu, takie jak kolej i transport wodny, a do 2050 r. ponad 50 % tego transportu, co wymaga także budowy odpowiedniej infrastruktury; mając na uwadze, że europejska polityka transportowa i TEN-T mogą znacząco przyczynić się do realizacji celów Unii w dziedzinie klimatu oraz celów wyznaczonych w porozumieniu paryskim COP 21;

mając na uwadze, że dalekosiężna unijna polityka logistyczna powinna dążyć do wspierania sektora logistycznego w utrzymaniu jego globalnej konkurencyjności i wkładu we wzrost gospodarki UE w świetle zmieniających się tendencji gospodarczych, społecznych i technologicznych oraz powiązań handlowych na świecie;

D.	mając na uwadze, że celem polityki dotyczącej TEN-T jest umożliwienie wydajnego, inteligentnego i zrównoważonego transportu, mając też na uwadze, że logistyka oraz multimodalne rozwiązania transportowe zorientowane na przyszłość wymagają w szczególnym stopniu współpracy międzysektorowej;

E.	mając na uwadze konieczność uznania za priorytet multimodalnych połączeń transportowych między portami, lotniskami, platformami multimodalnymi i głównymi korytarzami transportowymi TEN-T oraz innymi sekcjami w celu wspierania gospodarki unijnej i tworzenia miejsc pracy;

mając na uwadze, że główne korytarze TEN-T stymulują synergię dzięki większemu naciskowi na terminale i węzły miejskie, a także poprzez stosowanie inteligentnych i wykorzystujących czyste paliwa systemów transportowych, mając też na uwadze, jak ważna jest również uzupełniająca funkcja dostępowa sieci kompleksowej;

G.	mając na uwadze, że nadal występują duże różnice w poziomie wydajności i efektywności transportu w państwach członkowskich, będące pochodną ich siły gospodarczej i roli przemysłu w skali państwa, a także warunków geograficznych, jakości infrastruktury i gęstości zaludnienia;

mając na uwadze, że wraz z dronami transportowymi powstają nowe możliwości przewozu towarów w łańcuchu logistycznym, mając też jednak na uwadze fakt, że do pełnego wykorzystania ich potencjału konieczna jest zharmonizowana podstawa prawna oraz płynne powiązanie z tradycyjnymi rodzajami transportu, aby zagwarantować konkurencyjność Unii Europejskiej w przyszłości;

I.	mając na uwadze fakt, że obecny poziom realizacji korytarzy priorytetowych uzgodnionych w ramach europejskiej sieci transportowej mógłby bardzo korzystnie wpłynąć na gospodarkę krajów poważnie dotkniętych kryzysem gospodarczym;

J.	mając na uwadze stwierdzone problemy z transportem towarowym związane z różnicami napięcia w połączeniach transgranicznych;

K.	mając na uwadze, że przepisy transportowe są obecnie powiązane z rodzajem transportu i podlegają kompetencjom różnych organów międzynarodowych (takich jak Międzynarodowa Organizacja Morska (IMO) czy Organizacja Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO));

Logistyka UE i potrzeba dodatkowych środków w programie TEN-T

podkreśla znaczenie zapewnienia swobodnego przepływu osób, towarów i usług, w tym poprzez efektywny i zrównoważony system transportu towarowego, aby zagwarantować rozwój rynku wewnętrznego, dobrobyt oraz spójność gospodarczą, społeczną i terytorialną UE;

uważa, że sprawny unijny system infrastruktury przyniesie korzyści sektorowi logistyki – a przez to także korzyści dla rozwoju regionalnego i wzrostu gospodarczego regionów – wyłącznie wtedy, gdy zostanie wdrożony spójnie z unijnym prawodawstwem oraz już przyjętą polityką w zakresie TEN-T; apeluje do państw członkowskich o poprawną transpozycję tego prawodawstwa do prawa krajowego, bez stwarzania przeszkód dla swobodnej wymiany towarów; apeluje do państw członkowskich o wzmożenie starań w celu stosowania i respektowania prawodawstwa europejskiego oraz o powstrzymanie się od wprowadzania nowych barier; wzywa Komisję, aby wnosiła do Trybunału Sprawiedliwości sprawy przeciwko tym państwom członkowskim, które opóźniają lub zmieniają wdrażanie prawa UE, oraz aby pobudziła działania wszystkich innych właściwych podmiotów, aby uniknąć takich opóźnień lub zmian;

wyraża zaniepokojenie negatywnym wpływem, jaki na sektor logistyki – a przez to także na rozwój regionalny i wzrost gospodarczy regionów – ma zamykanie granic wewnętrznych z powodu kryzysu uchodźczego i zagrożenia terrorystycznego w Unii Europejskiej; apeluje do państw członkowskich i Komisji, aby proponując takie środki, w miarę możliwości nie dopuszczały do strat ubocznych w przepływie towarów; wzywa Komisję do wszczęcia postępowań dyscyplinarnych przeciwko państwom członkowskim, które uniemożliwiają swobodny przepływ poprzez umyślne zapobieganie przepływom towarów;

podkreśla, że logistyka odgrywa kluczową rolę – która nie jest w dostatecznym stopniu uznawana – w zapewnianiu efektywnego i zrównoważonego transportu towarowego w UE; podkreśla potrzebę opracowania odnowionej strategii UE na rzecz logistyki towarowej:

—	uwzględniającej nową politykę infrastrukturalną TEN-T,

—	dążącej do dalszego zmniejszania barier regulacyjnych, operacyjnych i technicznych,

—	opracowanej z myślą o zapewnieniu optymalnego wykorzystania zasobów,

—	mającej na celu stosowanie i wdrażanie nowych technologii i rozwiązań innowacyjnych, które wzmocnią wyniki sektora i przyspieszą przejście na bezpieczny oraz niskoemisyjny system transportowy;

—	mającej na celu poprawę łączności i rozwój infrastruktury w tych obszarach, na których jej brakuje;

—

promującej i wspierającej europejski sektor dostaw kolejowych oraz pobudzającej europejską politykę reindustrializacji kolei, przyjąwszy perspektywę obustronnych korzyści obejmujących zarówno poprawę zrównoważonego charakteru logistyki w UE, jak i poprawę konkurencyjności wyrobów kolejowych na rynku światowym;

—	uwzględniającej od samego początku drony jako przyszłe środki transportu;

—	promującej dalszy rozwój badań naukowych i kształcenia akademickiego w obszarze transportu i logistyki; oraz

—

prezentującej niezależną analizę naukową informującą wyczerpująco o tym, w jakim zakresie przewozy drogowe towarów można zastąpić transportem szynowym i wodnym śródlądowym w okresie do roku 2030 i do roku 2050 oraz przy jakich kosztach, a także w jakim wymiarze można uniknąć dzięki temu szkód środowiskowych, takich jak hałas i zanieczyszczenie powietrza;

podkreśla, że realizacja sieci TEN-T – ze szczególnym naciskiem na połączenia transgraniczne oraz w uzgodnionym terminie ukończenia, tj. do 2030 r. – wyeliminuje wąskie gardła, poprawi interoperacyjność między różnymi rodzajami transportu oraz przyczyni się do realizacji zintegrowanego multimodalnego transportu towarowego w UE; przypomina, że należy opracować krajowy plan dotyczący sieci kompleksowej, spójnej z siecią główną, w celu zintegrowania sieci z infrastrukturą krajową, regionalną i lokalną, co powinno zostać ukończone najpóźniej do 2050 r.;

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w ramach koncepcji korytarzy sieci bazowej większy nacisk kładzie się na poprawę jakości węzłów transportowych i ich połączeń jako ostatecznych celów podróży w celu wskazania i pokonania ograniczeń dla interoperacyjności, wzmocnienia i zwiększenia poziomu innowacyjności rozwiązań teleinformatycznych, a także w celu likwidacji innych luk (fizycznych, technicznych lub organizacyjnych), które mogą utrudniać płynne świadczenie usług logistyki towarowej;

przypomina w tym kontekście o znaczeniu węzłów miejskich, obejmujących znaczną część rodzajów transportu (porty, system logistyczny lotnisk, węzły komunikacyjne, terminale itd.) i w których odbywa się przeładunek i dystrybucja na ostatnim etapie podróży, ponieważ mają one kluczowe znaczenie dla całego łańcucha logistycznego i wymagają wzmożonej uwagi w celu zapewnienia płynnej logistyki miejskiej; podkreśla znaczenie inwestowania w te węzły miejskie oraz promowania połączeń kolejowych z zakładami przemysłowymi i sprawniejszych wzajemnych połączeń sieci kolejowej z portami morskimi, portami śródlądowymi i węzłami położonymi w głębi lądu; zwraca się do Komisji o priorytetowe traktowanie tych inwestycji w ramach rewizji instrumentu „Łącząc Europę” w 2017 r.;

zwraca uwagę na fakt, że brak skutecznej harmonizacji i terminowego wdrożenia przez państwa członkowskie, a także sprawiedliwej politycznej współpracy między sąsiadującymi państwami członkowskimi może utrudniać realizację projektów transgranicznych; z zadowoleniem przyjmuje coraz większe zainteresowanie instytucji UE wspieraniem transgranicznej infrastruktury kolejowej i obiektów, szczególnie transgranicznych regionalnych powiązań kolejowych mających istotne znaczenie i prezentujących wartość dodaną UE; podkreśla konieczność uzupełnienia brakujących ogniw infrastruktury kolejowej w regionach przygranicznych, aby umożliwić wydajny i sprawny transport kolejowy; zwraca się do Komisji, europejskich koordynatorów i innych zainteresowanych stron o przykładanie takiej samej wagi do dużych i małych projektów TEN-T, a także do ich potencjalnych krótko-, średnio- i długofalowych korzyści; zachęca uczestników do maksymalizacji krótkofalowych korzyści; zachęca też Komisję do ułatwienia objęcia ich finansowaniem z instrumentu „Łącząc Europę”;

uważa, że chociaż sieć kompleksowa jest głównie odpowiedzialnością państw członkowskich, aby nie wykluczać łączności pewnych obszarów UE, obie warstwy TEN-T mają kluczowe znaczenie dla logistyki UE, zapewniając kapilarność sieci bazowej i dystrybucję na ostatnim etapie dostawy; stoi na stanowisku, że sieci regionalne nie powinny pozostawać poza perspektywą europejską, w tym pod względem środków finansowych i regulacyjnych, w szczególności tych dotyczących dostępu do sieci kolejowej, przydziałów czasowych i opłat; podkreśla, że potrzebne jest uzupełnienie brakujących ogniw infrastruktury kolejowej w regionach przygranicznych, aby umożliwić wydajny i sprawny transgraniczny transport kolejowy;

10.

zwraca uwagę na kluczową rolę multimodalności w logistyce towarowej i wzywa w związku z tym do większego uwzględnienia platform multimodalnych w planowaniu państw członkowskich, a także w dalszym rozwijaniu korytarzy;

11.

zauważa, że rozkład dużej liczby węzłów i ruch towarowy w sieci TEN-T obejmuje gęsto zaludnione obszary i gęste sieci, w tym strefy transgraniczne, które współdzielą przepustowość z ruchem osobowym; uważa, że konieczna jest optymalizacja sposobów kształtowania infrastruktury towarowej w sieci TEN-T, w szczególności na wysoce zatłoczonych obszarach, aby uwzględnić innowacyjne strategie logistyki miejskiej; apeluje do Komisji o to, by wraz z koordynatorami europejskimi dokonała oceny postępów w realizacji projektów oraz wezwała państwa członkowskie do wywiązywania się ze swoich zobowiązań; apeluje też do Komisji o dokonanie ponownej oceny metodologii i kryteriów tworzenia sieci towarowych oraz o zadbanie o to, aby inwestowano zwłaszcza w alternatywne szlaki towarowe z mniej przeciążonymi węzłami, terminalami, lotniskami i portami, uwzględniając również ochronę środowiska i redukcję hałasu;

12.

ubolewa, że zbyt często krajowe plany infrastrukturalne państw członkowskich są uzgadniane bez odwołania się do celów TEN-T; wzywa Komisję do zbadania powodów takiego braku współpracy oraz do zwiększenia koordynacji między dwoma poziomami planowania, a także sugeruje dodanie do europejskiego semestru rozdziału dotyczącego nadzoru nad jego spójnością i jednoznaczną skutecznością, przy wykorzystaniu odpowiednich środków naprawczych; apeluje do Komisji, aby traktowała priorytetowo projekty państw członkowskich zgodne z TEN- T i koncentrowała swoje działania na projektach posiadających większą europejską wartość dodaną, a także aby monitorowała transgraniczne projekty transportowe; wzywa państwa członkowskie do podejmowania decyzji w sprawie krajowych planów infrastrukturalnych zgodnie z celami TEN-T;

13.

zauważa, że państwa członkowskie doświadczające trudności gospodarczych i budżetowych nie są w stanie współfinansować projektów towarowych wskutek ścisłej interpretacji paktu stabilności i wzrostu; popiera optymalne wykorzystanie programów oferujących finansowanie publiczne i prywatne, także w świetle łączenia instrumentu „Łącząc Europę” oraz programu „Horyzont 2020” z Europejskim Funduszem na rzecz Inwestycji Strategicznych i innymi instrumentami finansowymi; opowiada się za wyłączeniem projektów realizowanych w ramach instrumentu „Łącząc Europę” z obliczania długu publicznego; wzywa Komisję do przygotowania analizy, czy takie działanie mogłoby przynieść znaczne zwiększenie inwestycji w infrastrukturę towarową;

14.

uważa, że efektywny system logistyczny UE wymaga dalszej koordynacji poza fizycznymi połączeniami oraz sprawnie funkcjonującej sieci TEN-T; apeluje do Komisji, by uczyniła logistykę integralną częścią korytarzy sieci bazowej, zacieśniła koordynację z krajowymi, regionalnymi i lokalnymi organami władzy oraz, w tym kontekście, skupiła się również na wzajemnych połączeniach między poszczególnymi korytarzami a regionalnymi i miejskimi sieciami transportu towarowego; apeluje do Komisji o wzmocnienie obszaru działań koordynatorów europejskich TEN-T, tak aby przyjęli oni perspektywę wykraczającą poza zasięg geograficzny korytarzy podlegających poszczególnym koordynatorom oraz realizowali przekrojową politykę, w tym w dziedzinie multimodalności i efektywnej logistyki towarowej; apeluje do Komisji o dokonywanie co dwa lata oceny tych prac dotyczących logistyki i multimodalności;

15.

uważa, że niski poziom konserwacji sieci może wpłynąć na zrównoważony charakter i wydajność infrastruktury TEN-T; podkreśla, że infrastruktura transportowa wymaga nie tylko remontów i modernizacji, lecz także regularnej konserwacji; zauważa z zaniepokojeniem, że utrzymujące się ignorowanie przez zarządców infrastruktury i państwa członkowskie kwestii konserwacji infrastruktury obniża konkurencyjność poszczególnych linii (ograniczenia prędkości, niezawodność, bezpieczeństwo), w szczególności w przypadku kolei, prowadząc w niektórych przypadkach do zamknięcia tych linii; apeluje do Komisji i państw członkowskich, a także Europejskiego Banku Inwestycyjnego, o analizę nowych programów finansowania, aby ułatwić inwestowanie w konserwację sieci;

16.

zwraca się do Komisji o regularne informowanie Parlamentu Europejskiego o wnioskach i środkach podjętych w ramach Forum Cyfrowego Transportu i Logistyki w celu dalszego wspierania cyfryzacji transportu towarów i logistyki towarowej; apeluje o kontynuowanie prac Forum, dopóki będzie ono użyteczne;

17.

podkreśla konieczność zadbania o to, by planowana infrastruktura spełniała rzeczywiste potrzeby zrównoważonej logistyki oraz by nie stanowiła niezrównoważonego obciążenia dla środowiska; podkreśla w tym kontekście, że przy planowaniu i wdrażaniu projektów TEN-T należy w dużo większym stopniu uwzględniać ochronę różnorodności biologicznej i realizację celów UE w zakresie ochrony gatunków;

Dalsze uproszczenie i nowe ramy na rzecz cyfryzacji

18.

podkreśla pilną potrzebę większego uproszczenia dokumentów oraz procedur administracyjnych i celnych we wszystkich rodzajach transportu i na wszystkich etapach łańcuchów logistycznych; wzywa Komisję i państwa członkowskie, w ramach porozumienia w sprawie lepszego stanowienia prawa, do przeanalizowania zbędnego prawodawstwa UE dotyczącego transportu i mobilności, do monitorowania krajowych, regionalnych i lokalnych przepisów, które mogą być niezgodne z prawem Unii, oraz w przypadku zidentyfikowania takich problemów – do jak najszybszej harmonizacji tych przepisów z unijnym prawodawstwem; domaga się, aby Komisja składała roczne sprawozdania z postępów w tej dziedzinie;

19.

wzywa Komisję do zaproponowania do końca 2017 r. cyfrowych ram na rzecz elektronicznej wymiany informacji i zarządzania transportem w transporcie multimodalnym (e-freight), mając na celu ułatwienie uproszczonego, elektronicznego, niezakłóconego, przejrzystego, zabezpieczonego i pewnego przepływu informacji między przedsiębiorstwami, klientami i organami, w oparciu o ustanowione już usługi (takie jak SafeSeaNet, RFD, e-Manifest, RIS, TAF, ITS); apeluje do Komisji o zapewnienie zharmonizowanego stosowania e-dokumentów transportowych i systemów zwalczania nadużyć finansowych, a także cyberbezpieczeństwa;

20.

apeluje do państw członkowskich o zasadnicze akceptowanie elektronicznych dokumentów transportowych oraz o bezzwłoczne ratyfikowanie i stosowanie protokołu w sprawie elektronicznych listów przewozowych (e-CMR);

21.

podkreśla znaczenie innowacji w stosowaniu nowych technologii, takich jak cyfryzacja (np. elektroniczne listy przewozowe) czy dostęp do danych i wymiany danych, przy jednoczesnym utrzymaniu wysokiego poziomu cyberbezpieczeństwa i ochrony danych, co sprzyja efektywniejszym rozwiązaniom transportowym i logistycznym, pod warunkiem zapewnienia interoperacyjności oraz równego i niedyskryminującego dostępu; wzywa Komisję do opracowania propozycji mających zapewnić integrację, dostępność i ochronę danych leżących u podstaw logistyki i transportu towarowego;

22.

w perspektywie zapewnienia niedyskryminującego traktowania podczas wymiany informacji drogą cyfrową wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania systemu inwestycji w celu zagwarantowania wstępnego szkolenia informatycznego i szkolenia dotyczącego stałej aktualizacji platform wykorzystywanych do wymiany danych;

23.

podkreśla rolę, jaką badania i innowacje mogą odegrać w rozwoju logistyki zrównoważonej z punktu widzenia środowiska oraz zdigitalizowanej, a także w zapewnieniu większej interoperacyjności i wzajemnego połączenia systemów i usług informatycznych;

24.

podkreśla potrzebę dalszego rozwoju systemów informacyjno-komunikacyjnych, przy pełnym wdrożeniu europejskich systemów nawigacji satelitarnej Galileo i EGNOS oraz powiązanych systemów zarządzania ruchem i systemów informacyjnych we wszystkich rodzajach transportu i logistyki, uruchamiając wszystkie dostępne narzędzia finansowe na rzecz wspierania inwestycji prywatnych;

25.

apeluje do państw członkowskich o zapewnienie sprawnych procedur administracyjnych w celu przyspieszenia realizacji korytarzy TEN-T; zwraca się do Komisji o zadbanie o to, by zasady dotyczące paktu stabilności i wzrostu, pomocy państwa oraz rynków finansowych nie wpływały niekorzystnie na inwestycje;

Kształtowanie europejskiego systemu transportowego z logistyką jako centralnym punktem i inwestowanie w niego

26.

podkreśla potrzebę zapewnienia wystarczającego unijnego finansowania dla realizacji sieci TEN-T poza obecnymi wieloletnimi ramami finansowymi; oczekuje, że Komisja przedstawi w 2017 r. śródokresowy przegląd instrumentu „Łącząc Europę”, proponując usprawnienie środków i zasobów na rzecz realizacji projektów priorytetowych w należytym terminie; nalega na stosowanie zasady „wykorzystaj lub strać”, zgodnie z którą niewykorzystane środki instrumentu „Łącząc Europę” są udostępniane w kolejnych zaproszeniach do składania wniosków; wzywa Komisję do rozważenia wniosku dotyczącego konkretnych zaproszeń do składania wniosków w dziedzinie logistyki w 2017 r., z uwzględnieniem transportu multimodalnego oraz rozwiązań towarowych i cargo w węzłach miejskich, w tym transportu innowacyjnego i alternatywnego (np. drony, pojazdy cargo napędzane paliwami alternatywnymi, rowery itp.);

27.

zwraca się do Komisji, aby wezwała państwa członkowskie do poczynienia koniecznych inwestycji w celu ukończenia budowy połączeń między głównymi korytarzami w UE;

28.

przypomina o znaczeniu węzłów miejskich w całym łańcuchu logistycznym, jako że właśnie w nich odbywa się znaczna część przeładunku i dystrybucji na ostatnim etapie; zachęca państwa członkowskie, Komisję i wykonawców projektów do zwrócenia szczególnej uwagi w zakresie korytarzy sieci bazowej TEN-T na skoordynowaną realizację projektów promujących multimodalność w logistyce towarowej, w szczególności projektów dotyczących węzłów komunikacyjnych, platform logistycznych i węzłów miejskich, w oparciu o obecne i przyszłe zapotrzebowanie na transport i odpowiednio ustalone priorytety w zakresie oddziaływania w wymiarze lokalnym, transgranicznym i całych korytarzy;

29.

uważa, że niezawodność, częstotliwość, elastyczność, ukierunkowanie na klienta, czas transportu oraz cena są głównymi czynnikami, jakie wysyłający biorą pod uwagę, podejmując decyzję o wyborze rodzaju dostępnego transportu;

30.

uważa, że skuteczny system logistyki powinien być też ukierunkowany na przyszłe technologie udostępniające szybkie, przyjazne dla środowiska i wydajne sposoby transportu towarów; podkreśla potencjał i rosnącą rolę automatyzacji oraz autonomiczności transportu dla logistyki, co obejmuje pojazdy automatyczne, drony i zdalnie sterowane roboty;

31.

apeluje do Komisji, by w pełni uwzględniła automatyzację i jej wpływ na swoją strategię logistyczną, zapewniając jej sprawne i skuteczne włączenie do TEN-T, oraz by wspierała badania nad rozwojem tych kluczowych technologii oraz inwestowanie w nie;

32.

zwraca uwagę na potencjał, jaki z punktu widzenia logistyki ma automatyczny i autonomiczny transport oraz zdalnie sterowane statki powietrzne (drony); apeluje o środki zapewniające – podczas wdrażania inteligentnych systemów transportowych w sieci – niezakłócone współwystępowanie automatycznych pojazdów i sieci z konwencjonalnymi pojazdami i narażonymi na niebezpieczeństwo użytkownikami dróg; jest zdania, że przyszły rozwój i powszechne stosowanie zdalnie sterowanych robotów i statków powietrznych (dronów) jest zwiastunem nowych, szybkich, przyjaznych dla środowiska i wydajnych form transportu towarów; wzywa Komisję do opracowania nowej strategii umożliwiającej efektywne włączenie dronów do programu TEN-T oraz zredagowania na ten temat przewodnika dla państw członkowskich;

33.

zwraca się do Komisji o rozpatrzenie skutków, jakie upowszechnianie strategii „dokładnie na czas” ma na środowisko w związku ze wzrostem ruchu pojazdów;

34.

podkreśla konieczność integracji obustronnych przepływów w ramach logistyki dystrybucyjnej i logistyki zwrotnej w celu zmniejszenia ogólnego wolumenu ruchu pojazdów, również w związku ze stopniowym przechodzeniem na gospodarkę o obiegu zamkniętym;

Pilna i efektywniejsza integracja rodzajów transportu

35.

podkreśla, że należy dołożyć większych starań, aby zrewitalizować kolej i wzmocnić szlaki żeglugi śródlądowej, co powinno być priorytetem unijnej strategii zrównoważonego transportu; stwierdza, że od początku kryzysu gospodarczego w szczególności koleje niezmiennie tracą swój udział w rynku, w związku z czym uważa, że państwa członkowskie i Komisja powinny zaproponować nowe i niedyskryminujące inicjatywy wspierające rozwój tego sektora w Europie;

36.

wzywa Komisję do wspierania konkurencyjności towarowego transportu kolejowego, poprzez w pełni interoperacyjne i wzajemnie połączone sieci kolejowe i zapewnienie przedsiębiorstwom równego dostępu, oraz do uczynienia tego samego w przypadku śródlądowych dróg wodnych, transportu rzeczno-morskiego, morskiego i lotniczego, co umożliwi wszystkim rodzajom transportu działanie na równych warunkach, a także wzywa Komisję do promowania transportu multimodalnego i intermodalnego;

37.

postrzega europejski system zarządzania ruchem kolejowym (ERTMS) jako udany europejski projekt na rzecz promowania przewozów towarowych w sektorze kolejowym i z zadowoleniem przyjmuje wysiłki mające na celu przyspieszenie jego wdrożenia poprzez ustanowienie kluczowych kroków dla każdego korytarza; zdaje sobie sprawę z ograniczeń wpływających na finansowanie wielonarodowych, wielopoziomowych projektów ERTMS; zwraca się do Komisji i Europejskiego Centrum Doradztwa Inwestycyjnego o przedstawienie konkretnych rozwiązań finansowania, aby ułatwić dostęp do finansowania w ramach Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS) na wdrażanie ERTMS, zarówno w zakresie infrastruktury, jak i lokomotyw;

38.

uważa, że przeszkody i ograniczenia dotyczące interoperacyjności zostaną znacząco zmniejszone dzięki stosowaniu dyrektywy w sprawie interoperacyjności przez wszystkie państwa członkowskie; podkreśla dodatkowo, że środki miękkie, takie jak interoperacyjny tabor kolejowy (niskie wagony, lokomotywy o zmiennym rozstawie kół itp.) również mogą przyczynić się do złagodzenia ograniczeń dotyczących interoperacyjności; apeluje, aby w ramach Shift2Rail przeanalizować rynek UE i przyszłe scenariusze rozwoju sytuacji oraz aby zachęcać do udostępniania miękkiej infrastruktury wielofunkcyjnej i rozwiązań dotyczących taboru kolejowego w celu wspierania transportu multimodalnego i kombinowanego;

39.

podkreśla potrzebę wzmocnienia transportu kombinowanego i modernizacji obecnych przepisów UE, w tym tych dotyczących wewnątrzwspólnotowego kabotażu i dokumentów transportowych, aby były one jasne, zrozumiałe i wykonalne dla organów; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do przeprowadzenia przeglądu dyrektywy Rady 92/106/EWG i wzywa do niezwłocznego przedstawienia tego przeglądu;

40.

wzywa Komisję i państwa członkowskie – bez narażania ogólnego bezpieczeństwa – do wprowadzenia silniejszych i skuteczniejszych środków i zachęt skłaniających przedsiębiorstwa kolejowe do zmniejszania hałasu kolejowego transportu towarowego ze względu na jego szkodliwy wpływ na zdrowie, mając szczególnie na uwadze, że prawie siedem milionów osób w UE jest narażonych na hałas kolejowy, którego poziom przewyższa dopuszczalne wartości, zwłaszcza na obszarach miejskich; w tym kontekście wzywa Komisję do wprowadzenia limitów emisji hałasu w kolejowym transporcie towarowym;

41.

uważa, że należy zachęcać do przechodzenia na transport kolejowy i wodny, ponieważ te rodzaje transportu odciążają zakorkowane drogi i w porównaniu do transportu drogowego w mniejszym stopniu zanieczyszczają środowisko;

42.

zauważa, że śródlądowe drogi wodne muszą odgrywać większą rolę jako centra logistyczne w obsłudze portów morskich, w szczególności poprzez transport towarów w głąb lądu i łączenie europejskich mórz;

43.

z zadowoleniem przyjmuje pierwsze kroki Komisji na drodze do wprowadzenia norm paliwowych dla ciężkich pojazdów ciężarowych (HCV) i limitów CO2, a także celu redukcji emisji gazów cieplarnianych dla sektora towarowego transportu drogowego w oparciu o porozumienia paryskie; jest zdania, że środki wymagające przeglądu infrastruktury i norm operacyjnych sieci TEN-T należy rozpatrywać wyłącznie w przypadku, gdy alternatywy takie jak ograniczenie pustych przebiegów, lepsze wykorzystanie i dostępność paliw, lepsza logistyka i napędy nie mogłyby doprowadzić do zwiększenia efektywności przy mniejszym wpływie na infrastrukturę i środowisko;

44.

zwraca się do Komisji o dokonanie oceny wykonalności wprowadzenia jednolitej i wspólnej metody pomiarów emisji gazów cieplarnianych w całym łańcuchu dostaw i w odniesieniu do wszystkich rozwiązań w zakresie transportu modalnego;

45.

zwraca się do Komisji o propagowanie rozwoju elektrycznych i alternatywnie napędzanych środków transportu i niezbędnej infrastruktury w całej sieci TEN-T, a zwłaszcza w centrach miast, o propagowanie rozwoju innowacyjnych systemów transportu, obejmujących przykładowo wykorzystanie pojazdów elektrycznych lub odnawialnych źródeł energii, a także rozwoju alternatywnych paliw i odpowiedniej infrastruktury; podkreśla, że korzystanie z elektrycznych lekkich pojazdów dostawczych w tzw. logistyce na ostatnim odcinku drogi zmniejsza ogólną emisję CO2, a w szczególności lokalną emisję zanieczyszczeń i hałasu, oraz przyczynia się do ulepszenia jakości powietrza w miastach; w związku z tym podkreśla, że w węzłach logistycznych potrzebna jest infrastruktura służąca do ładowania baterii elektrycznych;

46.

uważa, że konieczne są dalsze działania zmierzające do uczynienia transportu drogowego efektywniejszym i bardziej przyjaznym dla środowiska w łańcuchu logistycznym; proponuje złagodzenie ograniczeń w zakresie poruszania się załadowanych ciężkich pojazdów ciężarowych napędzanych czystymi paliwami alternatywnymi spełniającymi najwyższe normy emisji, hałasu, bezpieczeństwa i normy społeczne, a także zapewnienie takim pojazdom ciągłości i w pełni wydajnej logistyki w korytarzach sieci bazowej; nalega, aby korytarze sieci bazowej były szeroko wyposażone w przynajmniej alternatywne stacje paliw i bezpieczne strefy parkowania pojazdów ciężarowych, w tym niezbędną infrastrukturę umożliwiającą zawodowym kierowcom spędzanie wymaganego czasu odpoczynku w przyzwoitych warunkach;

47.

uważa, że wdrażanie bardziej ekologicznych układów napędowych w transporcie towarowym należy wspomagać skoordynowaną i pilną budową infrastruktury dla paliw alternatywnych w korytarzach TEN-T zgodnie z unijnymi przepisami;

48.

podkreśla znaczenie lepszego zapewniania oraz dostępu do informacji na temat unijnych usług multimodalnych i logistycznych, w szczególności dla MŚP, które mają ograniczony dostęp do tych informacji; apeluje do Komisji, aby we współpracy z operatorami sieci i państwami członkowskimi ułatwiła wymianę informacji na temat obecnych porozumień, narzędzi, konwencji, przepisów i najlepszych praktyk dotyczących transportu multimodalnego w UE, a także aby udostępniła w internecie odnośny informator pomagający podmiotom gospodarczym;

49.

zauważa, że cyfryzacja usług ma do odegrania rolę w propagowaniu bardziej przyjaznych dla środowiska rozwiązań transportowych; wzywa w związku z tym Komisję do ułatwienia – również poprzez spójne podejście ustawodawcze na szczeblu UE – dostępu do danych oraz wymiany danych dotyczących przepływów ruchu w korytarzach i korzystania z transportu multimodalnego, szczególnie z myślą o MŚP, oraz do większego zaangażowania operatorów lokalnych i władz publicznych w ten sektor, w celu poprawy zarządzania łańcuchem dostaw i bardziej skutecznego wykorzystania zasobów i infrastruktury, w tym również przez wymianę dobrych praktyk; podkreśla, że dostęp do danych o przepływach ruchu dla podmiotów takich jak dostawcy map cyfrowych i usług nawigacyjnych jest kluczowy dla umożliwienia transportu intermodalnego, skuteczniejszego wyznaczania tras, automatycznego kierowania pojazdami i inteligentnego transportu, a także dla systemu jazdy w kolumnie pojazdów w drogowym transporcie towarowym (ten ostatni model umożliwia lepsze wykorzystanie działania sił aerodynamicznych, a tym samym zmniejszenie emisji i zwiększenie przepustowości dróg);

50.

zaleca obowiązkowe wyposażanie wszystkich nowych rodzajów pojazdów służących do przewozu towarów w blokady antyalkoholowe, z nieznacznym, popartym naukowo przedziałem tolerancji pomiaru;

Lepsze wyszkolenie i warunki pracy w celu przyciągania nowych profesjonalistów

51.

zauważa, że warunki życia i pracy pracowników w łańcuchu logistycznym znacząco pogorszyły się w ostatnich latach, przez co sektor ten jest mniej atrakcyjny dla nowych pokoleń, w szczególności dla mobilnych pracowników;

52.

zauważa z niepokojem, że sektor logistyki stoi w obliczu problemu niedoboru siły roboczej, rozwój technologiczny w nadchodzących latach przyniesie kolejne wyzwania, a powolne dostosowywanie siły roboczej do nowych technologii, w tym technologii cyfrowych, może osłabić wyniki tego sektora; apeluje do Komisji o zidentyfikowanie potrzeb w zakresie szkolenia i uczenia się na szczeblu UE oraz zdefiniowanie warunków pracy, kosztów i barier, które zniechęcają siłę roboczą do zatrudniania się w sektorze transportu, oraz o pilne zaproponowanie działań mających na celu zwiększenie atrakcyjności tego sektora dla młodych ludzi i przyszłych pokoleń; postrzega to jako możliwość zwiększenia odsetka kobiet – w tym poprzez środki dyskryminacji pozytywnej – oraz liczby nowych pracowników – w tym obywateli państw trzecich – na rynku pracy w sektorze transportu; uważa też, że strategiczne inwestycje w kształcenie i lepsze warunki zatrudnienia powinny obejmować inicjatywy w dziedzinie rozwoju wiedzy w sektorze publicznym w celu lepszego uwzględniania zagadnień dotyczących towarów w planowaniu społecznym i rozwoju obiektów demonstracyjnych i testowych, umożliwiających wykorzystywanie i testowanie w rzeczywistych warunkach rezultatów prac naukowo-badawczych i innowacji związanych z towarami i logistyką;

53.

wzywa Komisję do oceny możliwości dokonania inwestycji finansowych w kształcenie dualne i zawodowe w sektorze transportu;

54.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia wystarczającej i bezpiecznej przestrzeni parkingowej w korytarzach TEN-T w celu uniknięcia nasilania się problemów z bezpieczeństwem dotyczących mobilnych pracowników sektora transportu;

55.

apeluje do Komisji i państw członkowskich o uwzględnienie ostatnich zaleceń Parlamentu dotyczących społeczno-gospodarczych aspektów w sektorze transportu oraz zwalczania nieuczciwych praktyk na rynku pracy; zauważa, że przepisy dotyczące warunków socjalnych i warunków pracy muszą być zgodne z wszystkimi podstawowymi swobodami UE i nie mogą ograniczać uczciwej konkurencji ani stwarzać dodatkowych obciążeń administracyjnych;

Potrzeba lepszych informacji statystycznych dotyczących logistyki

56.

podkreśla, że potrzebne są lepsze dane statystyczne dotyczące transportu intermodalnego i wyników sektora logistyki w celu usprawnienia prognozowania i przeglądu polityki oraz środków inwestycyjnych, a także dostarczania cennych informacji operatorom; wzywa Komisję do współpracy z zainteresowanymi stronami w celu opracowania ogólnounijnych ram dla danych statystycznych dotyczących transportu multimodalnego i logistyki, w tym do opracowania nowych wskaźników, lepiej odzwierciedlających rzeczywiste trendy w sektorze towarowym;

o o

57.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0310.

(2) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0423.

(3) Dz.U. C 295 E z 4.12.2009, s. 79.

(4) Dz.U. C 187 E z 24.7.2008, s. 154.

(5) Dz.U. L 348 z 20.12.2013, s. 1.

(6) Dz.U. L 348 z 20.12.2013, s. 129.

(7) Dz.U. L 276 z 20.10.2010, s. 22.

(8) https://english.eu2016.nl/documents/publications/2016/06/20/ministerial-declaration-on-implementing-ten-t.

(9) http://ec.europa.eu/transport/themes/infrastructure/news/doc/2016-06-20-ten-t-days-2016/issues-papers.pdf.

(10) http://www.eca.europa.eu/Lists/ECADocuments/SR16_08/SR_RAIL_FREIGHT_PL.pdf

10.7.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 242/24

P8_TA(2017)0010

Europejski filar praw socjalnych

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie europejskiego filaru praw socjalnych (2016/2095(INI))

(2018/C 242/05)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE), Traktat o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) oraz Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 9 TFUE, który wymaga od UE wspierania wysokiego poziomu zatrudnienia, zapewniania odpowiedniej ochrony socjalnej, zwalczania wykluczenia społecznego, a także zagwarantowania wysokiego poziomu kształcenia, szkolenia oraz ochrony zdrowia ludzkiego,

—	uwzględniając art. 151–156 TFUE,

—	uwzględniając deklarację z dnia 9 maja 1950 r., w której zaapelowano o „wyrównanie i poprawę warunków życia robotników”,

—	uwzględniając Europejską kartę społeczną, protokół dodatkowy do niej oraz jej zmienioną wersję, która weszła w życie w dniu 1 lipca 1999 r., w szczególności jej część I oraz część II art. 2, 4, 16 i 27, dotyczące prawa pracowników mających obowiązki rodzinne do równych szans i równego traktowania,

—	uwzględniając europejską konwencję praw człowieka,

—	uwzględniając Konwencję ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, ratyfikowaną przez UE w 2010 r.,

—	uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka, która weszła w życie w 1990 r.,

—	uwzględniając Wspólnotową kartę socjalnych praw podstawowych pracowników, przyjętą w dniu 9 grudnia 1989 r.,

—	uwzględniając cele zrównoważonego rozwoju na rok 2030, przyjęte przez ONZ w 2015 r. i mające zastosowanie do całego świata, w tym do UE,

—	uwzględniając dyrektywę Rady 2010/18/UE z dnia 8 marca 2010 r. w sprawie wdrożenia zmienionego porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez BUSINESSEUROPE, UEAPME, CEEP i ETUC oraz uchylającą dyrektywę 96/34/WE (1),

—	uwzględniając konwencje i zalecenia Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP),

—

uwzględniając Europejski kodeks zabezpieczenia społecznego Rady Europy i protokół do niego, czyli podstawowy europejski instrument minimalnej harmonizacji systemów zabezpieczenia społecznego, określający standardy minimalne i zezwalający umawiającym się stronom na stosowanie standardów wyższych niż minimalne,

—	uwzględniając sprawozdanie niezależnego eksperta ONZ w sprawie korzystania z pełni praw człowieka przez osoby w podeszłym wieku,

—

uwzględniając obowiązujące prawodawstwo UE, mechanizmy koordynacji polityki i instrumenty finansowe w obszarze zatrudnienia, polityki społecznej, polityki gospodarczej i pieniężnej, rynku wewnętrznego, swobodnego przepływu towarów, osób, usług i kapitału, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej,

—	uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 25 i 26 marca 2010 r. oraz z dnia 17 czerwca 2010 r., a także komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—	uwzględniając zalecenia i konkluzje Rady w sprawie integracji Romów,

—	uwzględniając zalecenie Komisji z dnia 3 października 2008 r. w sprawie aktywnej integracji osób wykluczonych z rynku pracy (2),

—	uwzględniając zalecenie Komisji z dnia 20 lutego 2013 r. zatytułowane „Inwestowanie w dzieci: przerwanie cyklu marginalizacji” (3),

—	uwzględniając konkluzje Rady z dnia 7 grudnia 2015 r. zatytułowane „Propagowanie gospodarki społecznej jako siły napędowej rozwoju gospodarczego i społecznego w Europie”,

—	uwzględniając dyrektywę w sprawie równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (4),

—	uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę macierzyńską (COM(2008)0637),

—	uwzględniając dyrektywę w sprawie pisemnego oświadczenia (5),

—	uwzględniając dyrektywę w sprawie pracy na czas określony (6),

—	uwzględniając dyrektywę w sprawie pracy tymczasowej (7),

—	uwzględniając dyrektywę w sprawie pracy w niepełnym wymiarze godzin (8),

—	uwzględniając dyrektywę w sprawie równości rasowej (9),

—	uwzględniając wytyczne polityczne dla Komisji pt. „Nowy początek dla Europy: mój program na rzecz zatrudnienia, wzrostu, sprawiedliwości oraz zmian demokratycznych”, przedstawiony przez Jeana-Claude’a Junckera w dniu 15 lipca 2014 r.,

—	uwzględniając sprawozdanie w sprawie dokończenia budowy europejskiej unii gospodarczej i walutowej („sprawozdanie pięciu przewodniczących”) z dnia 22 czerwca 2015 r.,

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 8 marca 2016 r. dotyczący rozpoczęcia konsultacji w sprawie europejskiego filaru praw socjalnych (COM(2016)0127) oraz załączniki do niego,

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 czerwca 2016 r. pt. „Europejski program na rzecz gospodarki dzielenia się” (COM(2016)0356),

—	uwzględniając komunikaty Komisji w sprawie integracji Romów (COM(2010)0133, COM(2011)0173, COM(2012)0226, COM(2013)0454, COM(2015)0299, COM(2016)0424),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 4 października 2016 r. zatytułowany „Gwarancja dla młodzieży i inicjatywa na rzecz zatrudnienia ludzi młodych trzy lata później” (COM(2016)0646),

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 21 marca 2014 r. dotyczące stosowania dyrektywy 2008/104/WE w sprawie pracy tymczasowej (COM(2014)0176)

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z 17 września 2015 r. w sprawie zasad dotyczących skutecznych i niezawodnych systemów świadczeń społecznych (10),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie strategicznych priorytetów programu prac Komisji na 2017 r. (11),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 2013 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w sprawie informowania pracowników i konsultowania się z nimi, przewidywania restrukturyzacji i zarządzania nimi (12),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie urlopu macierzyńskiego (13),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 stycznia 2014 r. w sprawie strategii UE na rzecz przeciwdziałania bezdomności (14),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 czerwca 2015 r. w sprawie strategii UE na rzecz równości kobiet i mężczyzn w okresie po 2015 r. (15),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 października 2015 r. w sprawie stosowania dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (16),

—	uwzględniając dokument Komisji zatytułowany „Strategic engagement for gender equality 2016–2019” (Strategiczne zaangażowanie na rzecz równouprawnienia płci na lata 2016–2019),

—	uwzględniając europejski pakt na rzecz równości płci (2011–2020),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 listopada 2015 r. w sprawie zmniejszenia nierówności ze szczególnym uwzględnieniem ubóstwa dzieci (17),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie strategicznych ram UE dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy na lata 2014–2020 (18),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 kwietnia 2016 r. w sprawie osiągnięcia celu przeciwdziałania ubóstwu w świetle rosnących kosztów ponoszonych przez gospodarstwa domowe (19),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 lipca 2016 r. w sprawie wdrażania Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych ze szczególnym uwzględnieniem uwag podsumowujących Komitetu do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych ONZ (20),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 września 2016 r. w sprawie dumpingu socjalnego w Unii Europejskiej (21),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2016 r. w sprawie tworzenia na rynku pracy warunków sprzyjających równowadze między życiem zawodowym a prywatnym (22),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 października 2016 r. w sprawie potrzeby europejskiej polityki reindustrializacji w świetle niedawnych spraw Caterpillar i Alstom (23),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 września 2015 r. w sprawie utworzenia konkurencyjnego rynku pracy w Unii XXI w.: dostosowanie umiejętności i kwalifikacji do zapotrzebowania i perspektyw na rynku pracy jako sposób na wyjście z kryzysu (24),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 stycznia 2016 r. w sprawie strategii nabywania umiejętności służących zwalczaniu bezrobocia ludzi młodych (25),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 listopada 2012 r. w sprawie paktu na rzecz inwestycji społecznych – reakcja na kryzys (26) oraz opracowany przez Komisję pakiet dotyczący inwestycji społecznych z dnia 20 lutego 2013 r., w tym zalecenie Komisji „Inwestowanie w dzieci: przerwanie cyklu marginalizacji”,

—	uwzględniając swoje wczesniejsze rezolucje w sprawie Romów (27),

—	uwzględniając europejski słownik stosunków pracy przygotowany przez Eurofound,

—	uwzględniając sprawozdanie Eurofoundu z 2014 r. w sprawie wynagrodzeń w Europie w XXI w.,

—	uwzględniając sprawozdanie Eurofoundu z 2014 r. w sprawie dostępu do służby zdrowia w dobie kryzysu,

—	uwzględniając sprawozdanie Eurofoundu z 2015 r. w sprawie dostępu do świadczeń społecznych i ograniczenia ich niepobierania,

—	uwzględniając sprawozdanie Eurofoundu z 2015 r. w sprawie nowych form zatrudnienia,

—	uwzględniając sprawozdanie Eurofoundu z 2016 r. w sprawie nieodpowiednich warunków mieszkaniowych w Europie, ich kosztów i konsekwencji,

—	uwzględniając mające się wkrótce ukazać sprawozdanie przeglądowe Eurofoundu z szóstego europejskiego badania warunków pracy w 2016 r.,

—	uwzględniając opracowanie MOP z 2016 r. zatytułowane „Building a social pillar for European convergence” (Budowanie filaru społecznego na potrzeby konwergencji europejskiej),

—	uwzględniając prace wykonane przez Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA), a w szczególności badania dotyczące migrantów i mniejszości oraz sprawozdania dotyczące poważnego wyzysku pracowników, systemów ochrony dzieci i prawa do niezależnego życia dla osób niepełnosprawnych,

—	uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-266/14 z dnia 10 września 2015 r. dotyczącej organizacji czasu pracy pracowników niemających stałego lub zwykłego miejsca pracy,

—

uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawach połączonych C-8/15 P do C-10/15 P (Ledra Advertising i in.) z dnia 20 września 2016 r., w którym umocniono prawa podstawowe obywateli w stosunku do Komisji i Europejskiego Banku Centralnego w związku z przyjęciem protokołów ustaleń w imieniu EMS,

—

uwzględniając wspólne analizy europejskich partnerów społecznych (BusinessEurope, CEEP, ETUC i UEAPME) z października 2007 r. pt. „Key Challenges facing European Labour Markets” (Główne wyzwania dotyczące europejskich rynków pracy) i z lipca 2015 r. pt. „In-depth employment analysis by the European social partners” (Pogłębiona analiza zatrudnienia przeprowadzona przez europejskich partnerów społecznych),

—	uwzględniając wspólną opinię Komitetu ds. Zatrudnienia i Komitetu Ochrony Socjalnej w sprawie europejskiego filaru praw socjalnych, przyjętą przez Radę w dniu 13 października 2016 r.,

—	uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0391/2016),

mając na uwadze, że UE musi reagować bezzwłocznie i w sposób widoczny na coraz większą frustrację i obawy wielu osób związane z niepewną przyszłością, bezrobociem, narastającymi nierównościami i brakiem możliwości, zwłaszcza dla ludzi młodych; mając na uwadze, że konsultacje społeczne w sprawie europejskiego filaru praw socjalnych, prowadzone przez Komisję do grudnia 2016 r., przerodziły się w dogłębną refleksję nad dotychczasowym dorobkiem socjalnym i w szeroko zakrojone dyskusje między partnerami społecznymi, rządami i parlamentami krajowymi, społeczeństwem obywatelskim i instytucjami UE, dotyczące przyszłości i struktury europejskiego modelu społecznego; mając na uwadze, że debata ta może pomóc zwrócić uwagę na podstawowe wartości UE i na fakt, że Europa w porównaniu z resztą świata ma zaawansowane standardy pracownicze i społeczne oraz systemy ochrony socjalnej; mając na uwadze, że debata poświęcona europejskiemu filarowi praw socjalnych i niezbędne działania następcze mogą również umocnić fundamenty integracji europejskiej i zwiększyć wśród mieszkańców poczucie odpowiedzialności za nią;

mając na uwadze, że UE powinna dalej rozwijać europejski model społeczny, zakotwiczony w społecznej gospodarce rynkowej, umacniający pozycję jednostek i umożliwiający trwały dobrobyt i wysoką produktywność w oparciu o solidarność, sprawiedliwość społeczną i równe szanse, sprawiedliwy podział bogactwa, solidarność międzypokoleniową, praworządność, niedyskryminację, równouprawnienie płci, powszechne systemy kształcenia wysokiej jakości, wysokiej jakości miejsca pracy i zrównoważony, sprzyjający zatrudnieniu i włączeniu społecznemu wzrost gospodarczy w długim horyzoncie czasowym, zgodnie z globalnymi celami zrównoważonego rozwoju, czyli model realnie ukierunkowany na pełne zatrudnienie, zapewniający każdemu odpowiednią ochronę socjalną i wysokiej jakości podstawowe usługi, przeciwdziałający nierównościom ekonomicznym, wzmacniający pozycję osób znajdujących się w trudnej sytuacji, przeciwdziałający ubóstwu i wykluczeniu społecznemu, zwiększający udział w życiu obywatelskim i politycznym oraz poprawiający poziom życia wszystkich osób w UE, a tym samym osiągający cele i realizujący prawa określone w traktatach UE, Karcie praw podstawowych i Europejskiej karcie społecznej;

mając na uwadze, że Komisja zobowiązała się uzyskać dla UE „najwyższą ocenę w kwestiach społecznych” oraz że na wiosnę 2017 r. ma przedstawić wniosek w sprawie europejskiego filaru praw socjalnych wspierającego dobrze funkcjonujące, sprzyjające włączeniu rynki pracy i systemy opieki społecznej w uczestniczących państwach członkowskich oraz będącego wzorem odnowionej pozytywnej konwergencji dzięki: (i) uaktualnieniu dotychczas obowiązujących przepisów UE, (ii) udoskonaleniu unijnych ram koordynacji polityki gospodarczej i socjalnej, m.in. przez wyznaczenie kryteriów socjalnych dla reform krajowych bez tworzenia nieskutecznych struktur równoległych, oraz (iii) zapewnienie odpowiedniego wsparcia finansowego na szczeblu krajowym i europejskim; mając na uwadze, że na Parlamencie, wybranym bezpośrednio przez obywateli europejskich, spoczywa zasadnicza odpowiedzialność za określenie i przyjęcie europejskiego filaru praw socjalnych i że ma on w tym względzie stosowną rolę do odegrania;

mając na uwadze, że polityka gospodarcza i społeczna ma służyć ludziom, w tym przez wspieranie zrównoważonej i społecznie odpowiedzialnej działalności gospodarczej prowadzonej na równych warunkach, a także mając na uwadze, że ludzie są również ważnym czynnikiem dla konkurencyjności przedsiębiorstwa i właściwego funkcjonowania całej gospodarki;

mając na uwadze, że dialog społeczny może pozytywnie wpływać na wzrost gospodarczy, zatrudnienie i konkurencyjność; mając na uwadze, że Unia ma obowiązek uznawać i wspierać rolę partnerów społecznych, ułatwiać dialog między nimi i szanować ich niezależność, w tym jeśli chodzi o ustalanie wysokości płac, prawo do negocjowania, zawierania i egzekwowania układów zbiorowych oraz prawo do podejmowania działań zbiorowych zgodnie z przepisami i praktykami krajowymi; mając na uwadze, że europejski filar praw socjalnych powinien zachęcać partnerów społecznych i państwa członkowskie do wprowadzania standardów wyższych niż uzgodnione na szczeblu europejskim; mając na uwadze, że Komisja zasięga opinii partnerów społecznych na temat możliwych kierunków działań Unii w obszarze polityki społecznej; mając na uwadze potrzebę ciągłego dążenia do dialogu społecznego na wszystkich szczeblach;

mając na uwadze, że sprawą kluczową jest, by przedsiębiorstwa działały w sposób społecznie odpowiedzialny, realnie uwzględniając kryteria zrównoważonego rozwoju oraz interes społeczeństwa; mając na uwadze wartość inicjatywy, jaką jest włączanie pracowników w podejmowanie decyzji; mając na uwadze, że przedsiębiorstwa gospodarki społecznej, np. spółdzielnie, dają dobry przykład, tworząc wysokiej jakości miejsca pracy, wspierając włączenie społeczne i upowszechniając gospodarkę partycypacyjną;

mając na uwadze, że podstawowe prawa socjalne mają zastosowanie do wszystkich ludzi w UE, a obowiązujące prawodawstwo unijne regulujące rynki pracy, towarów i usług ma zastosowanie do wszystkich państw członkowskich; mając na uwadze, że w wyniku integracji gospodarczej państwa członkowskie stają się od siebie wzajemnie zależne, jeśli chodzi o zdolność zapewniania godnych warunków pracy i utrzymania spójności społecznej; mając na uwadze, że dobrze funkcjonujący rynek wewnętrzny wymaga silnego podstawowego zestawu pracowniczych praw socjalnych, by zapobiegać konkurencji opartej na warunkach pracy; mając na uwadze, że zasada pomocniczości określona w traktatach uzasadnia działania na szczeblu Unii w oparciu o skalę i skutki proponowanych działań; mając na uwadze, że osiągnięcie unijnych celów socjalnych zależy również od przepisów krajowych i dobrze rozwiniętych krajowych systemów socjalnych; mając na uwadze, że regionalne różnice w poziomie płac i w systemach zabezpieczenia społecznego są do pewnego stopnia nieuniknione, ale należy dbać, by nie powodowały one tendencji do obniżania warunków pracy i życia; mając na uwadze, że pozytywna konwergencja społeczna i gospodarcza ma bardzo duże znaczenie dla właściwego funkcjonowania Unii; mając na uwadze, że Unia nie harmonizuje krajowych systemów zabezpieczenia społecznego, tylko je koordynuje, wspiera ich rozwój i ułatwia wydajną ochronę socjalną osób korzystających z prawa do swobodnego przepływu; mając na uwadze, że zmiany regulacyjne muszą nadążać za innowacjami technologicznymi i innymi, by zapewnić pewność prawa i wspierać rozwój gospodarczy dzięki uczciwej konkurencji; mając na uwadze, że wdrożenie europejskiego filaru praw socjalnych będzie wymagało działań na wielu szczeblach, podejścia ponadsektorowego oraz pełnego zaangażowania zainteresowanych stron; mając na uwadze, że w przepisach dotyczących czasu odpoczynku dla pracowników należy w stosownych przypadkach uwzględnić wspólny dzień tygodnia przeznaczony na odpoczynek, uznany w tradycji i zwyczajach danego kraju lub regionu;

mając na uwadze, że europejskie państwa opiekuńcze wymagają modernizacji i umocnienia, by wspierały wejście na rynek pracy i awans na nim, a także zachowanie bezpieczeństwa ekonomicznego przez całe życie; mając na uwadze, że ze względu na coraz większą złożoność rynku pracy także państwo opiekuńcze musi dostosować swoje mechanizmy i instrumenty, by należycie zarządzać poszczególnymi powstającymi zagrożeniami społecznymi; mając na uwadze, że ten proces modernizacji powinien również poprawić dostęp ludzi do usług państwa opiekuńczego i interakcje z nim oraz ułatwić stosowanie odpowiednich przepisów, w tym w przypadku MŚP; mając jednak na uwadze, że rola państw opiekuńczych nie ogranicza się do rynku pracy; mając na uwadze, że obejmuje ona również m.in. funkcjonowanie systemów zabezpieczenia społecznego, przeciwdziałanie ubóstwu i wykluczeniu społecznemu oraz inwestowanie w edukację, opiekę nad dziećmi, służbę zdrowia, usługi społeczne i inne podstawowe usługi; mając na uwadze, że „inwestycje społeczne” wspierające rozwój osoby od wczesnego dzieciństwa do wieku podeszłego mają kluczowe znaczenie dla umożliwienia ludziom pełnego udziału w życiu społecznym i gospodarczym XXI wieku; mając na uwadze, że najwięcej wysiłków wymaga osiągnięcie celów strategii „Europa 2020” dotyczących ograniczenia ubóstwa i włączenia społecznego; mając na uwadze, że w wielu państwach członkowskich pilne działania są niezbędne w mieszkalnictwie, a wiele gospodarstw domowych wydaje na mieszkanie i energię znaczną część dochodu, jaki mają do dyspozycji;

mając na uwadze, że według zalecenia MOP nr 202 minimum ochrony socjalnej powinno obejmować przynajmniej następujące podstawowe gwarancje ochrony socjalnej: a) dostęp do określonego na szczeblu krajowym zestawu towarów i usług, zwłaszcza do podstawowej opieki zdrowotnej, w tym do opieki nad matką i dzieckiem, spełniających kryteria dostępności, dostępu, akceptowalności i jakości, b) podstawowe bezpieczeństwo finansowe dla dzieci, przynajmniej na minimalnym poziomie określonym na szczeblu krajowym, zapewniające dostęp do żywności, edukacji, opieki i wszelkich innych niezbędnych towarów i usług, c) podstawowe bezpieczeństwo finansowe, przynajmniej na minimalnym poziomie określonym na szczeblu krajowym, dla osób w wieku produkcyjnym, które nie są w stanie uzyskać wystarczającego dochodu, zwłaszcza w razie choroby, bezrobocia, macierzyństwa i niepełnosprawności, a także d) podstawowe bezpieczeństwo finansowe, przynajmniej na minimalnym poziomie określonym na szczeblu krajowym, dla osób starszych; mając na uwadze, że w europejskim filarze praw socjalnych należy uwzględnić tę definicję i dążyć do zapewnienia pełnego osiągnięcia takich podstaw opieki socjalnej, a jeszcze lepiej do ich przewyższenia, we wszystkich państwach członkowskich; mając na uwadze, że Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny wniósł cenny wkład w tę dziedzinę, uzgadniając zasady wydajnych i niezawodnych systemów opieki społecznej;

mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie UE borykają się z pewnymi wyzwaniami dotyczącymi zatrudnienia i spraw socjalnych; mając na uwadze, że korzystanie z praw socjalnych zależy również od polityki i instrumentów wspierających spójność terytorialną, zwłaszcza w regionach o poważnych i trwałych niekorzystnych warunkach przyrodniczych, demograficznych lub strukturalno-gospodarczych, w tym w regionach o niskiej gęstości zaludnienia i dużym rozproszeniu ludności lub w regionach najbardziej oddalonych; mając na uwadze, że w regionach słabiej uprzywilejowanych potrzeba więcej inwestycji strategicznych i wsparcia dla spójności, by poprawić ich konkurencyjność i strukturę społeczno-gospodarczą oraz zapobiegać dalszemu niżowi demograficznemu; mając na uwadze, że w obecnej sytuacji makroekonomicznej strefa euro stoi w obliczu szczególnych wyzwań dotyczących osiągnięcia określonych w traktatach celów w zakresie zatrudnienia i spraw społecznych; mając na uwadze, że przywrócenie odpowiedniego bezpieczeństwa społeczno-ekonomicznego pozwalającego skompensować tę zwiększoną elastyczność wewnętrzną może wymagać rozważenia szczególnych celów społecznych, norm lub instrumentów finansowych na szczeblu strefy euro;

mając na uwadze, europejskie rynki pracy coraz częściej ewoluują w kierunku „nietypowych” czy też „niestandardowych” form zatrudnienia, np. pracy tymczasowej, wymuszonego niepełnego wymiaru godzin, pracy dorywczej, pracy sezonowej, pracy na wezwanie, ekonomicznie zależnego samozatrudnienia czy też pracy wykonywanej za pośrednictwem platform cyfrowych; mając jednak na uwadze, że w największym stopniu do rozwoju zatrudnienia nadal przyczyniają się stałe miejsca pracy, których liczba w ciągu ostatnich dwóch i pół roku wzrosła szybciej niż miejsc pracy tymczasowej (28); mając na uwadze, że popyt na pracę staje się bardziej zróżnicowany niż w przeszłości; mając na uwadze, że w niektórych przypadkach może to wpływać korzystnie na wydajność, godzenie życia zawodowego z prywatnym, wchodzenie na rynek pracy i możliwość podjęcia drugiej kariery zawodowej przez osoby, które tego potrzebują; mając jednak na uwadze, że niektóre niestandardowe formy zatrudnienia oznaczają długotrwałą niepewność ekonomiczną i złe warunki pracy, zwłaszcza w postaci niższych i mniej pewnych dochodów, braku możliwości obrony swoich praw, braku ubezpieczenia socjalnego i zdrowotnego, braku tożsamości zawodowej, braku perspektyw rozwoju kariery oraz trudności w godzeniu pracy na wezwanie z życiem rodzinnym; mając na uwadze, że dynamiczny rynek pracy powinien zapewniać każdemu możliwość wykorzystania jego umiejętności i zdolności w życiu zawodowym, m.in. dzięki warunkom pracy zgodnym z normami bhp, aktywnej polityce rynku pracy oraz nabywaniu nowych kompetencji w ciągu całego życia z wykorzystaniem regularnego uczenia się przez całe życie; mając na uwadze, że w odpowiednim orzecznictwie TSUE wyjaśniono pojęcia „stosunku pracy” i „pracownika” do celów stosowania prawa UE z zastrzeżeniem krajowych definicji „pracownika” wprowadzonych do celów stosowania prawa krajowego zgodnie z zasadą pomocniczości;

mając na uwadze, że aktywna polityka rynku pracy, osobiste poczucie odpowiedzialności i udział w uczeniu się przez całe życie mają znaczenie dla integracji na rynku pracy, mimo że bezrobocie jest w większości przypadków wynikiem braku wolnych miejsc pracy lub innych okoliczności niezależnych od danej osoby;

mając na uwadze, że w przypadku osób znajdujących się w trudnej sytuacji lub częściej doznających dyskryminacji, takich jak kobiety, mniejszości etniczne, długotrwale bezrobotni, osoby starsze i niepełnosprawne, konieczne mogą być dodatkowe środki wspierające udział w rynku pracy, a także gwarantujące godne warunki bytowania przez całe życie; mając na uwadze, że UE zobowiązała się do stworzenia Europy bez barier dla osób niepełnosprawnych, których liczbę w UE szacuje się na 80 mln, a unijnych celów dotyczących zatrudnienia i ograniczenia ubóstwa nie będzie można osiągnąć, jeżeli osoby niepełnosprawne nie zostaną w pełni włączone w życie gospodarcze i społeczne; mając na uwadze, że UE ratyfikowała Konwencję ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, zatem jej zasady powinny znaleźć się również w filarze praw socjalnych; mając na uwadze, że negatywny wpływ kryzysu na dostęp do opieki zdrowotnej często następował z opóźnieniem, a wiele osób zostało pozbawionych dostępu do opieki zdrowotnej, mimo że usługi te są formalnie świadczone, zwłaszcza ze względu na niemożność uiszczenia opłat wymaganych od pacjenta czy też na wprowadzenie list oczekujących;

N.	mając na uwadze, że kobiety w UE wciąż borykają się z wieloma formami dyskryminacji oraz że są wciąż niedostatecznie reprezentowane we wszystkich obszarach procesów decyzyjnych;

mając na uwadze, że równouprawnienie płci zapisano w traktatach UE i w Karcie praw podstawowych UE oraz że należy ono do podstawowych wartości UE; mając na uwadze, że kobiety są jednak nadal niewystarczająco reprezentowane na rynku pracy ogółem, gdyż wskaźnik zatrudnienia mężczyzn wynosi 75,6 %, a wskaźnik zatrudnienia kobiet – 64,5 %, są natomiast nadreprezentowane w pracy w niepełnym wymiarze godzin i w najgorzej opłacanych sektorach, a ponadto ich stawki godzinowe są niższe, co powoduje, że zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć wynosi 16 %, a zróżnicowanie emerytur – 39 %, przy czym między poszczególnymi państwami członkowskimi występują znaczne różnice; mając na uwadze, że dyskryminacja ze względu na płeć stale dominuje w procedurach rekrutacyjnych w państwach członkowskich, mimo że kobiety przewyższają mężczyzn poziomem wykształcenia;

mając na uwadze, że prawa socjalne, usługi społeczne i wystarczające dochody są związane z płcią, ponieważ więcej kobiet wykonuje niskopłatne prace, jest zagrożonych ubóstwem i w większym stopniu uzależnionych od usług społecznych, zarówno publicznych, jak i prywatnych, a także odgrywa tradycyjną rolę opiekunów tak dzieci, jak i starszych członków rodziny oraz ponosi podstawową odpowiedzialność za zaspokajanie potrzeb gospodarstw domowych, co łącznie powoduje, że kobiety otrzymują niższe emerytury;

mając na uwadze, że cele barcelońskie z 2002 r. są dalekie od realizacji, podczas gdy Karta praw podstawowych stanowi, że dzieci mają prawo do ochrony i opieki, a także mając na uwadze, że sytuacja ta ma dramatyczny wpływ na współczynnik aktywności zawodowej kobiet, równouprawnienie płci, równowagę między życiem zawodowym a prywatnym i ubóstwo kobiet;

mając na uwadze, że Europa może pójść znacznie dalej, rozwijając grupę sektorów ukierunkowanych na wspieranie zdrowia, wiedzy i zdolności do udziału w gospodarce; mając na uwadze, że usługi ukierunkowane na ludzi, takie jak kształcenie, opieka zdrowotna, opieka nad dziećmi i inne usługi opiekuńcze, a także sport, odznaczają się dużym potencjałem tworzenia miejsc pracy i nie powinny być postrzegane jako przynoszące koszty w gospodarce, lecz jako czynniki wspierające trwały dobrobyt;

mając na uwadze, że potrzebne jest strategiczne podejście do wyzwań związanych ze starzeniem się społeczeństwa i zmniejszaniem się w UE liczby osób w wieku produkcyjnym, zwłaszcza jeśli chodzi o przyszłe niedostatki i niedopasowania umiejętności na rynku pracy UE oraz o zakładane kształtowanie się wskaźników zależności ekonomicznej, również przy uwzględnieniu obywateli państw trzecich legalnie przebywających w UE; mając na uwadze znaczenie wspierania możliwości mobilności zawodowej, zwłaszcza wśród ludzi młodych, w tym osób szkolących się zawodowo w drodze przyuczania do zawodu;

wzywa Komisję, by wykorzystała wyniki przeglądu dorobku socjalnego oraz unijnej polityki zatrudnienia i spraw socjalnych, a także wyniki konsultacji społecznych z 2016 r., przedstawiając wnioski w sprawie solidnego europejskiego filaru praw socjalnych, nieograniczającego się do deklaracji zasad czy dobrych intencji, lecz umacniającego prawa socjalne dzięki konkretnym, specjalnym narzędziom (prawodawstwo, mechanizmy kształtowania polityki i instrumenty finansowe), pozytywnie wpływającego na życie ludzi w krótkiej i średniej perspektywie czasowej oraz umożliwiającego wspieranie integracji europejskiej w XXI wieku przez autentyczne dążenie do celów socjalnych zapisanych w traktatach, wspierającego państwa opiekuńcze, zwiększającego spójność, solidarność i pozytywną konwergencję gospodarczą i społeczną, zapewniającego odpowiednią ochronę socjalną, zmniejszającego nierówności, osiągającego oczekiwany od dawna postęp w ograniczaniu ubóstwa i wykluczenia społecznego, ułatwiającego reformy krajowe dzięki odpowiednim kryteriom oraz przyczyniającego się do lepszego funkcjonowania Unii Gospodarczej i Walutowej (UGW) i jednolitego rynku UE;

jest zdania, że europejski filar praw socjalnych powinien również przyczyniać się do właściwego stosowania międzynarodowych norm pracy i do modernizacji dorobku socjalnego; uważa, że standardy, które należy zapisać w europejskim filarze praw socjalnych, powinny mieć zastosowanie do wszystkich państw uczestniczących w jednolitym rynku, a prawodawstwo, mechanizmy zarządzania i instrumenty finansowe potrzebne do ich osiągnięcia powinny mieć zastosowanie do wszystkich państw członkowskich UE; podkreśla, że filar praw socjalnych należy uwzględniać w polityce gospodarczej UE; uważa, że szczególne ograniczenia wynikające z udziału w strefie euro wymagają ustalenia dodatkowych specjalnych celów i norm socjalnych oraz rozważenia odpowiedniego wsparcia finansowego na szczeblu strefy euro, otwartego zarazem na zasadzie dobrowolności dla państw członkowskich spoza strefy euro; wskazuje na możliwość wykorzystania mechanizmu wzmocnionej współpracy zgodnie z art. 20 TUE, jeżeli wymaga tego budowa solidnego europejskiego filaru praw socjalnych;

podkreśla, że europejski filar praw socjalnych powinien dawać ludziom żyjącym w UE większą możliwość utrzymania kontroli nad własnym życiem, umożliwiać im godne życie i spełnianie aspiracji przez łagodzenie różnego rodzaju zagrożeń socjalnych powstających w ciągu całego życia, a także dawać ludziom możliwość pełnego udziału w życiu społecznym i zdolność dostosowywania się do częstych zmian technologicznych i gospodarczych, w tym przez podnoszenie umiejętności i wspieranie przedsiębiorczości; zaznacza, że europejski filar praw socjalnych powinien sprawiać, że rynki będą służyły wspólnemu dobrobytowi, pomyślności i zrównoważonemu rozwojowi w wysoce konkurencyjnej społecznej gospodarce rynkowej, ukierunkowanej na pełne zatrudnienie i postęp społeczny oraz wykorzystującej również politykę przemysłową na szczeblu UE; uważa, że filar ten powinien uzyskać takie wyniki, wspierając odpowiednie normy socjalne i umacniając pozycję państw opiekuńczych, by utrzymać spójność i równość społeczną w całej UE dzięki odpowiednim, dostępnym i finansowo zrównoważonym systemom zabezpieczenia społecznego i dzięki polityce włączenia społecznego; podkreśla, że powinien on również ułatwiać swobodny przepływ pracowników na lepiej zintegrowanym i sprawiedliwszym europejskim rynku pracy; zaznacza, że europejski filar praw socjalnych powinien również przyczyniać się do przestrzegania zasad równego traktowania, niedyskryminacji i równych szans dzięki polityce zatrudnienia i spraw socjalnych; zaleca, by filar umożliwiał tym samym rzeczywiste korzystanie z dotychczasowych praw, a w uzasadnionych przypadkach ustanawiał nowe, stosownie do przemian technologicznych i społeczno-gospodarczych; uważa, że w ten sposób filar zwiększy również legitymację UE;

Modernizacja dotychczasowych standardów pracy i standardów socjalnych

apeluje do partnerów społecznych i Komisji o współpracę służącą przedstawieniu wniosku w sprawie dyrektywy ramowej dotyczącej godnych warunków pracy we wszystkich formach zatrudnienia, rozszerzającej dotychczasowe normy minimalne na nowe rodzaje stosunków pracy w oparciu o dogłębną ocenę skutków; uważa, że ta dyrektywa ramowa powinna poprawić egzekwowanie prawa UE, zwiększyć pewność prawa na całym jednolitym rynku i zapobiegać dyskryminacji przez uzupełnienie dotychczasowych przepisów UE i zapewnienie każdemu pracownikowi podstawowego zestawu możliwych do wyegzekwowania praw, niezależnie od typu umowy lub stosunku pracy, obejmującego równe traktowanie, ochronę zdrowia i bezpieczeństwa, ochronę w czasie urlopu macierzyńskiego, przepisy dotyczące czasu pracy i czasu odpoczynku, możliwość godzenia życia zawodowego z prywatnym, dostęp do szkoleń, wsparcie w miejscu pracy dla osób niepełnosprawnych, odpowiednie prawa dotyczące informowania, konsultacji i udziału pracowników, wolność zrzeszania się i reprezentacji, negocjacje i działania zbiorowe; podkreśla, że dyrektywa ramowa powinna mieć zastosowanie do pracowników najemnych i wszystkich pracowników objętych niestandardowymi formami zatrudnienia, jednak nie musi przy tym koniecznie zmieniać dotychczasowych dyrektyw; przypomina, że obowiązujące już prawa pracownicze są stosowane przez państwa członkowskie zgodnie z prawem krajowym i unijnym; wzywa również do skuteczniejszego i wydajniejszego wdrażania i kontrolowania obowiązujących standardów pracy w celu zwiększenia egzekwowalności praw i rozwiązania problemu pracy nierejestrowanej;

Warunki pracy

przyznaje, że pewna różnorodność umów o pracę jest przydatna, by wydajnie kojarzyć pracowników i pracodawców; przypomina jednak o ryzyku dychotomii na rynku pracy i pułapce niepewnych umów bez namacalnych perspektyw awansu; podkreśla znaczenie umów o pracę na czas nieokreślony dla bezpieczeństwa społeczno-gospodarczego i odnotowuje korzyści płynące z takich umów dla pracodawców w wielu sektorach; popiera również upowszechnianie modeli biznesowych zgodnych z zasadami gospodarki społecznej; apeluje do Komisji o rozszerzenie dyrektywy w sprawie pisemnego oświadczenia (91/533/EWG) na wszystkie formy zatrudnienia i stosunków pracy; apeluje o włączenie do dyrektywy w sprawie godnych warunków pracy również odpowiednich obowiązujących norm minimalnych, które powinny być wymagane w niektórych szczególnych stosunkach pracy i obejmować w szczególności:

odpowiedni zakres nauczania i szkolenia oraz godne warunki pracy w przypadku staży i przyuczania do zawodu w celu zapewnienia, że stanowią one istotnie etap w przechodzeniu od edukacji do życia zawodowego, zgodnie z zaleceniem Rady w sprawie ram jakości staży, oraz że są one ograniczone w czasie i nie zastępują zatrudnienia ludzi młodych; wynagrodzenie powinno być współmierne do wykonywanej pracy, umiejętności i doświadczenia danej osoby oraz umożliwiać utrzymanie się stażystom i osobom przyuczanym do zawodu poza programami nauczania;

w przypadku pracy wykonywanej za pośrednictwem platform cyfrowych i innych rodzajów samozatrudnienia ekonomicznie zależnego – jasne odróżnienie (do celów stosowania prawa UE z zastrzeżeniem prawa krajowego) osób naprawdę samozatrudnionych od osób pozostających w stosunku pracy, z uwzględnieniem zalecenia MOP nr 198, zgodnie z którym do stwierdzenia stosunku pracy wystarcza spełnienie kilku kryteriów; należy tym samym wyjaśnić status i podstawowe obowiązki platformy, klienta i osoby wykonującej pracę; należy również wprowadzić minimalne standardy dotyczące zasad współpracy, obejmujące udzielenie usługodawcy pełnych i wyczerpujących informacji o jego prawach i obowiązkach, uprawnieniach, należnym poziomie ochrony socjalnej i tożsamości pracodawcy; pracownicy najemni oraz osoby naprawdę samozatrudnione oferujące usługi za pośrednictwem platform online powinny mieć takie same prawa, jakie miałyby w innych sytuacjach w gospodarce, i być objęte ochroną przez udział w systemach zabezpieczenia społecznego i ubezpieczenia zdrowotnego; państwa członkowskie powinny zapewnić należyty nadzór nad warunkami stosunku pracy lub umowy o świadczenie usług, zapobiegający nadużywaniu pozycji dominującej przez właścicieli platform;

c)	ograniczenia dotyczące pracy na wezwanie: umowy zerogodzinowe nie powinny być dopuszczalne, gdyż oznaczają skrajną niepewność dla zawierających je osób;

odnotowuje fakt, że w ostatnich dziesięcioleciach spadł udział pracy w całości dochodów w Europie; podkreśla potrzebę odnowienia pozytywnej konwergencji społecznej i likwidacji zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć na obszarze całej UE w celu stymulowania popytu, umożliwienia zrównoważonego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu i ograniczenia nierówności; uznaje znaczenie godziwych płac zapewniających utrzymanie jako narzędzia przeciwdziałającego ubóstwu pracujących; wzywa Komisję, by aktywnie popierała rozszerzanie zakresu układów zbiorowych zgodnie z krajowymi tradycjami i praktykami państw członkowskich oraz z należytym poszanowaniem niezależności partnerów społecznych; zaleca wprowadzenie płac minimalnych w formie krajowego wynagrodzenia minimalnego, w stosownych przypadkach z należytym poszanowaniem praktyk poszczególnych państw członkowskich i po zasięgnięciu opinii partnerów społecznych; wzywa Komisję do udzielenia pomocy w wymianie najlepszych praktyk w tej dziedzinie;

przypomina, że prawo do zdrowych i bezpiecznych warunków pracy obejmuje także ochronę przed zagrożeniami w miejscu pracy oraz ograniczenia dotyczące czasu pracy i przepisy regulujące minimalny czas odpoczynku i płatny urlop coroczny; apeluje do państw członkowskich o pełne wdrożenie odpowiednich przepisów; oczekuje wniosków Komisji zawierających konkretne środki służące realnemu zapewnieniu tego prawa wszystkim pracownikom, w tym pracownikom sezonowym i kontraktowym, a także środki zapobiegające przemocy wobec kobiet i nękaniu; zauważa, że środki takie powinny wynikać z oceny skutków, odzwierciedlać ogół dostępnej obecnie wiedzy na temat zagrożeń dla zdrowia i bezpieczeństwa oraz uwzględniać nowe sposoby pracy związane z cyfryzacją i innymi zmianami technologicznymi;

podkreśla znaczenie prawa do negocjacji i działań zbiorowych jako prawa podstawowego zapisanego w prawie pierwotnym UE; oczekuje, że Komisja zwiększy konkretne wsparcie przeznaczone na umacnianie i poszanowanie dialogu społecznego na wszystkich szczeblach i we wszystkich sektorach, zwłaszcza tam, gdzie dialog ten nie jest wystarczająco rozwinięty, przy uwzględnieniu różnych praktyk krajowych; uznaje korzyści płynące z zaangażowania pracowników w zarządzanie przedsiębiorstwem, w tym w przedsiębiorstwach ponadnarodowych, a także z informowania pracowników, przeprowadzania z nimi konsultacji i ich uczestnictwa, w tym w celu odpowiedniego wykorzystania nowych form organizacji pracy, by zapewnić racjonalność i zadowolenie z wykonywanej pracy, oraz uprzedzać zmiany gospodarcze; wzywa do monitorowania stosowania prawodawstwa europejskiego dotyczącego europejskich rad zakładowych, informowania pracowników i przeprowadzania z nimi konsultacji oraz do wprowadzenia skutecznych środków gwarantujących społecznie odpowiedzialny charakter restrukturyzacji przedsiębiorstw;

podkreśla zapotrzebowanie na wyczerpujące, wiarygodne i regularnie aktualizowane dane dotyczące jakości pracy i zatrudnienia, nadające się do wykorzystania w monitorowaniu jakości pracy i zatrudnienia w czasie oraz przy podejmowaniu decyzji politycznych w tym zakresie; wzywa Eurofund, by dalej rozwijał monitorowanie jakości pracy i życia zawodowego, prowadząc badania warunków pracy w UE, oparte na pojęciu jakości pracy obejmującym zarobki, perspektywy, środowisko fizyczne, środowisko społeczne, intensywność pracy, wykorzystywanie umiejętności, swobodę decydowania i jakość czasu pracy; wzywa Eurofund, by dalej rozwijał badania nad polityką, porozumieniami z partnerami społecznymi i praktykami przedsiębiorstw sprzyjającymi poprawie jakości pracy i życia zawodowego;

Odpowiednia i zrównoważona ochrona socjalna

10.

zaznacza, że prawa do ochrony socjalnej są prawami indywidualnymi; popiera bardziej zintegrowane zapewnianie świadczeń z tytułu ochrony socjalnej i świadczenie wysokiej jakości usług społecznych, gdyż przynosi to większą zrozumiałość i dostępność państwa opiekuńczego, nie osłabiając ochrony socjalnej; podkreśla potrzebę odpowiedniej ochrony socjalnej i inwestycji społecznych w ciągu całego życia, umożliwiających każdemu pełny udział w życiu społecznym i gospodarczym oraz utrzymanie godnych warunków życia; wskazuje na znaczenie informowania obywateli o prawach socjalnych oraz na potencjał rozwiązań z zakresu administracji elektronicznej, obejmujących ewentualnie europejską kartę ubezpieczenia społecznego oraz mocne gwarancje ochrony danych, mogących poprawić koordynację zabezpieczenia społecznego w UE i podnieść świadomość poszczególnych osób, a także pomóc pracownikom mobilnym w ustalaniu i zabezpieczaniu ich składek i uprawnień zarówno w kraju pochodzenia, jak i w kraju przyjmującym, oraz ułatwić pracę krajowych inspekcji pracy; podkreśla znaczenie zindywidualizowanego, bezpośredniego wsparcia, zwłaszcza dla gospodarstw domowych dotkniętych wykluczeniem społecznym i szczególnie podatnych za zagrożenia;

11.

uznaje znaczenie powszechnego i szybkiego dostępu do przystępnej cenowo profilaktycznej i leczniczej opieki zdrowotnej na wysokim poziomie oraz do leków; uważa, że prawo to musi być przestrzegane również na obszarach wiejskich i w regionach przygranicznych; podkreśla, że wszyscy rezydenci muszą być objęci ubezpieczeniem zdrowotnym; zgadza się, że lepsza profilaktyka zdrowotna i zapobieganie chorobom to oczywista inwestycja społeczna, która przynosi korzyści, również w postaci dobrego zdrowia osób starszych;

12.

ma świadomość, że wydłużające się średnie trwanie życia i kurczące się zasoby siły roboczej stanowią wyzwanie dla stabilności i adekwatności systemów emerytalnych i solidarności międzypokoleniowej; zwraca w związku z tym uwagę, że priorytetowo należy traktować również wyeliminowanie zróżnicowania emerytur ze względu na płeć; ponownie stwierdza, że najlepszą reakcją jest podwyższenie ogólnego wskaźnika zatrudnienia zgodnie z modelami zatrudnienia powiązanymi z pełnym ubezpieczeniem emerytalnym, ze szczególnym uwzględnieniem ludzi młodych i osób w największym stopniu wyłączonych z rynku pracy; jest zdania, że wiek emerytalny powinien odzwierciedlać nie tylko średnie trwanie życia, lecz również inne czynniki określone na poziomie krajowym, w tym zmiany poziomu wydajności, wskaźnik obciążenia ekonomicznego oraz różnice w uciążliwości warunków pracy; przypomina o znaczeniu inwestycji w aktywne starzenie się i udogodnień dla osób, które osiągnęły wiek emerytalny, umożliwiających im podjęcie decyzji o dalszej pracy o pożądanym stopniu intensywności przy jednoczesnej możliwości pobierania części emerytury, jeżeli pracują w niepełnym wymiarze godzin;

13.

apeluje do Komisji o przeprowadzenie merytorycznej analizy najlepszych praktyk w celu wsparcia państw członkowskich w obliczaniu wysokości minimalnych emerytur;

14.

zaleca, by wszyscy pracownicy byli objęci ubezpieczeniem od bezrobocia lub przymusowego zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu, w powiązaniu z pomocą w poszukiwaniu pracy i inwestycjami w szkolenie (przekwalifikowanie) na warunkach określonych przez poszczególne państwa członkowskie w porozumieniu z partnerami społecznymi; przypomina, że odpowiednie zasiłki dla bezrobotnych poprawiają proces dopasowywania umiejętności, są zatem korzystne dla wydajności, a zarazem odgrywają kluczową rolę w zapobieganiu ubóstwu i ograniczaniu go; jest zdania, że europejski filar praw socjalnych powinien zawierać zalecane wskaźniki odniesienia dotyczące krajowych systemów ubezpieczenia na wypadek bezrobocia, zwłaszcza jeśli chodzi o objęte nim osoby, wymogi dotyczące udzielenia wsparcia, związku między okresem wsparcia a średnim krajowym czasem poszukiwania pracy, a także jakość wsparcia udzielanego przez urzędy pracy;

15.

podkreśla znaczenie odpowiednich systemów dochodów minimalnych dla zachowania godności ludzkiej oraz przeciwdziałania ubóstwu i wykluczeniu społecznemu, a także ich rolę jako formy inwestycji społecznej umożliwiającej udział osób w życiu społecznym oraz odbywanie szkoleń lub poszukiwanie pracy; zachęca Komisję i państwa członkowskie do oceny systemów dochodów minimalnych w Unii, w tym do oceny, czy systemy te umożliwiają gospodarstwom domowym zaspokajanie ich potrzeb; zachęca Komisję i państwa członkowskie, by na tej podstawie oceniły sposób i środki zapewnienia dochodów minimalnych we wszystkich państwach członkowskich oraz rozważyły dalsze działania wspierające konwergencję społeczną w całej Unii, z uwzględnieniem specyfiki gospodarczej i społecznej poszczególnych państw członkowskich oraz praktyk i tradycji krajowych;

16.

stanowczo podkreśla, że należy uwzględnić aspekt praw osób niepełnosprawnych w całym filarze praw socjalnych przy zastosowaniu podejścia opartego na prawach człowieka zgodnie z zobowiązaniami UE i państw członkowskich wynikającymi z Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych; uważa, że postanowienia takie powinny obejmować co najmniej:

—	prawo do godnej pracy bez ograniczeń w środowisku i na rynku pracy w pełni włączającym, otwartym i dostępnym;

—	usługi i podstawowe bezpieczeństwo finansowe dostosowane do indywidualnych potrzeb, umożliwiające życie na godnym poziomie i włączenie społeczne;

—	gwarancję swobodnego przepływu i możliwości przenoszenia usług między państwami członkowskimi UE;

—	edukację i szkolenia włączające, w tym przepisy dotyczące odpowiednich umiejętności cyfrowych;

—	szczegółowe postanowienia dotyczące ochrony osób niepełnosprawnych przed wyzyskiem i pracą przymusową, zwłaszcza jeśli chodzi o osoby dotknięte niepełnosprawnością intelektualną lub psychospołeczną bądź osoby pozbawione zdolności prawnej;

17.

zauważa z niepokojem, że dostępność i przystępność cenowa opieki długoterminowej nadal stanowi poważny problem w całej Europie, przez co krewni sprawujący opiekę nieformalną nad członkami rodziny są zmuszeni pozostawać w domu i rezygnować z pracy zawodowej; ubolewa nad częstymi przypadkami nadużyć wobec opiekunów zatrudnianych przez agencje pośrednictwa pracy lub pracujących nieformalnie; jest zdania, że dostęp do przystępnych cenowo usług opieki długoterminowej na wysokim poziomie, w tym opieki sprawowanej w domu i programów samodzielnego życia, stanowi prawo, którego przestrzeganie należy zapewnić z pomocą odpowiednio wykwalifikowanego personelu zatrudnionego na godziwych warunkach; uważa, że gospodarstwom domowym, a w szczególności gospodarstwom domowym o niskich dochodach, należy zatem zapewnić odpowiednie usługi publiczne i pomoc, aby unikać instytucjonalizacji i ryzyka ubóstwa; ponownie apeluje, by w przepisach dotyczących urlopu opiekuńczego ograniczono wpływ na wynagrodzenie i uprawnienia do ochrony socjalnej w okresach, kiedy pracownicy muszą tymczasowo zapewnić opiekę krewnym; wzywa Komisję, by opracowała konkretny plan działań w tym obszarze, obejmujący cele dotyczące opieki nad osobami starszymi, osobami niepełnosprawnymi i innymi osobami niesamodzielnymi, na wzór celów barcelońskich, oraz narzędzia monitorowania, które powinny mierzyć jakość, dostępność i przystępność cenową; wzywa również do powszechniejszego dzielenia się najlepszymi praktykami w tej dziedzinie i do przejmowania tych najlepszych praktyk;

18.

jest zdania, że ubóstwo dzieci stanowi poważny problem, w odniesieniu do którego UE powinna podejmować szeroko zakrojone działania; podkreśla, że podstawowym warunkiem walki z ubóstwem, zwłaszcza wśród dzieci, jest prawo do powszechnej edukacji, opieki zdrowotnej i zabezpieczenia społecznego; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia sprawnego wdrożenia zalecenia z 2013 r. pt. „Inwestowanie w dzieci: przerwanie cyklu marginalizacji” oraz do podjęcia konkretnych działań idących w kierunku gwarancji dla dzieci we wszystkich państwach członkowskich, aby każde dziecko zagrożone obecnie ubóstwem miało dostęp do bezpłatnej opieki zdrowotnej, bezpłatnego szkolnictwa, bezpłatnej opieki, godnych warunków mieszkaniowych i odpowiedniego żywienia; wskazuje na niezbędne powiązane między programami wsparcia a szansami rodziców na przezwyciężenie wykluczenia społecznego i wejście na rynek pracy; przyznaje, że polityka taka wymaga odpowiedniego finansowania na szczeblu krajowym i wsparcia z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych;

19.

wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania prawa do odpowiednich warunków mieszkaniowych przez zapewnienie wszystkim dostępu do przystępnych cenowo mieszkań dobrej jakości i odpowiedniej wielkości, oraz do zapobiegania bezdomności i ograniczania jej z myślą o jej stopniowej eliminacji; wzywa państwa członkowskie do przyjęcia przepisów lub innych środków niezbędnych do zapewnienia dostępu do mieszkań socjalnych lub odpowiednich dodatków mieszkaniowych dla osób w potrzebie, w tym oczywiście osób bezdomnych i rodzin, oraz do zapewnienia osobom podatnym na zagrożenia i ubogim gospodarstwom domowym ochrony przed eksmisją lub odpowiednich mieszkań zastępczych; apeluje, by zapewnieniu mieszkania towarzyszyły odpowiednie usługi społeczne wspierające włączenie społeczne i gospodarcze; wzywa do przyjęcia skutecznych środków pomagających młodym ludziom o niskich dochodach zakładać własne gospodarstwa domowe; zwraca uwagę, że inwestowanie w energooszczędne mieszania socjalne to rozwiązanie przynoszące korzyści we wszystkich dziedzinach: zatrudnienia, środowiska, ograniczania ubóstwa energetycznego i poszanowania praw socjalnych; apeluje o większe korzystanie z odpowiednich europejskich instrumentów finansowych do wspierania odnowy miast i tworzenia przystępnych, dostępnych i energooszczędnych mieszkań oraz do wspierania rozwoju mieszkalnictwa socjalnego w regionach, w których jest ono niedostatecznie rozwinięte; apeluje o zniesienie wszelkich form penalizacji ubóstwa, takich jak środki stanowiące niesprawiedliwe sankcje za bezdomność lub inne formy deprywacji materialnej;

20.

wzywa do przyjęcia odpowiednich środków, w tym zmian w prawodawstwie, jeżeli odpowiednia ocena wykaże, że jest to niezbędne, zapewniających wszystkim dostępność i dostęp do przystępnych cenowo usług społecznych wysokiej jakości świadczonych w ogólnym interesie i innych usług świadczonych w ogólnym interesie lub usług podstawowych, takich jak zaopatrzenie w wodę, gospodarowanie odpadami, edukacja, opieka zdrowotna, komunikacja elektroniczna i szerokopasmowe łącza internetowe, energetyka, transport publiczny oraz usługi finansowe; podkreśla w tym względzie ważną rolę dobrze wyposażonych i dysponujących odpowiednim personelem podmiotów świadczących usługi publiczne oraz przedsiębiorstw społecznych i organizacji nienastawionych na zysk jako podmiotów ukierunkowanych przede wszystkim na pozytywne skutki społeczne; wskazuje również na ważną rolę przedsiębiorstw gospodarki społecznej w świadczeniu tych usług i sprawianiu, by rynek pracy bardziej sprzyjał włączeniu; wzywa do usunięcia niepewności prawa, jakiej doświadczają obecnie organy publiczne, chcąc finansować usługi społeczne świadczone w interesie ogólnym; popiera stosowanie kryteriów socjalnych w zamówieniach publicznych; przypomina, że obszary wiejskie szczególnie potrzebują stałego wsparcia w modernizowaniu infrastruktury i utrzymywaniu dynamiki gospodarczej; zaznacza również znaczenie edukacji finansowej, która pomaga zapobiegać nadmiernemu zadłużeniu gospodarstw domowych, a także znaczenie pomocy prawnej i innych mechanizmów wspierających dłużników i chroniących ich przed żerującymi na nich instytucjami, a także dających dłużnikom drugą szansę;

Równe szanse i dostęp do rynku pracy

21.

uważa, że w coraz bardziej cyfrowym świecie osoby o niskich kwalifikacjach nie tylko mają mniejsze szanse na zatrudnienie, lecz także są bardziej narażone na bezrobocie długotrwałe i napotykają więcej trudności w dostępie do usług i pełnym uczestnictwie w życiu społecznym, co nie tylko negatywnie wpływa na ich życie, lecz także powoduje znaczne koszty dla gospodarki i społeczeństwa jako całości; dlatego popiera gwarancję umiejętności jako nowe prawo pozwalające każdemu, na każdym etapie życia, nabyć podstawowe umiejętności XXI wieku, w tym umiejętność czytania i pisania, umiejętność rozumowania matematycznego, umiejętności cyfrowe i umiejętność korzystania z mediów, umiejętność krytycznego myślenia, umiejętności społeczne i odpowiednie umiejętności potrzebne w zielonej gospodarce i gospodarce o obiegu zamkniętym, z uwzględnieniem powstających gałęzi przemysłu i kluczowych rozwojowych sektorów oraz przy zapewnieniu pełnego objęcia tą gwarancją osób podatnych na zagrożenia, w tym osób niepełnosprawnych, osób ubiegających się o azyl, długotrwale bezrobotnych i grup niedostatecznie reprezentowanych; podkreśla, że systemy kształcenia powinny sprzyjać włączeniu, zapewniać wszystkim mieszkańcom wysokiej jakości edukację, pozwalać ludziom na bycie aktywnymi obywatelami europejskimi, dawać im umiejętność uczenia się i adaptacji przez całe życie oraz reagować na potrzeby społeczne i potrzeby rynku pracy; uważa, że zdobycie wykształcenia średniego powinno być obowiązkowe w Europie XXI wieku oraz że dostępne powinny być stosowne programy, aby dać kolejną szansę wszystkim młodym ludziom, którzy przerwali naukę na poziomie szkoły podstawowej lub średniej; uważa, że gwarancja umiejętności powinna obejmować indywidualną ocenę potrzeb związanych z uczeniem się, wysokiej jakości ofertę edukacyjną oraz systematyczne zatwierdzanie zdobytych umiejętności i kompetencji, umożliwiające ich łatwe uznanie na rynku pracy; wskazuje na potrzebę zapewnienia powszechnego dostępu do szerokopasmowych łącz internetowych na potrzeby umiejętności cyfrowych; podkreśla, że gwarancja umiejętności to ważna inwestycja społeczna, wymagająca odpowiedniej realizacji i wystarczającego finansowania, w tym przy wsparciu europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych;

22.

jest zaniepokojony coraz powszechniejszą niepewnością społeczno-gospodarczą oraz pogarszaniem się warunków pracy wielu pracowników; przyznaje, że wielu pracowników objętych niestandardowymi formami zatrudnienia napotyka trudności w korzystaniu z praw pracowniczych lub w uzyskaniu dostępu do świadczeń z zakresu zabezpieczenia społecznego oraz że problem ten dotyczy w niewspółmiernym stopniu kobiet i migrantów; apeluje do Komisji, by ściśle monitorowała wdrażanie i egzekwowanie dyrektywy w sprawie pracy na czas określony, dyrektywy w sprawie pracy w niepełnym wymiarze godzin i dyrektywy w sprawie pracy tymczasowej; wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia działań zwiększających możliwość przenoszenia praw socjalnych nabytych podczas wykonywania różnego rodzaju działalności; podkreśla znaczenie zapewnienia wystarczających zdolności do zapewniania na szczeblu państwa członkowskiego odpowiedniej ochrony socjalnej osobom objętym wszystkimi formami zatrudnienia, standardowych i niestandardowych stosunków pracy oraz samozatrudnienia; zwraca się do Komisji o przedstawienie zalecenia na ten temat; uważa w szczególności, że:

państwa członkowskie powinny zorganizować systemy ubezpieczeń społecznych tak, aby wszystkie osoby zatrudnione na podstawie dowolnej formy zatrudnienia, stosunku pracy i samozatrudnienia mogły gromadzić uprawnienia zapewniające bezpieczeństwo finansowe w sytuacjach takich jak bezrobocie, wymuszona praca w niepełnym wymiarze godzin, problemy zdrowotne, podeszły wiek czy też przerwy w karierze zawodowej ze względu na wychowywanie dzieci, inne obowiązki opiekuńcze lub szkolenia;

począwszy od pierwszego wejścia na rynek pracy, wszystkie osoby objęte dowolną formą zatrudnienia, stosunku pracy lub samozatrudnienia powinny mieć własny rachunek działalności, łatwo dostępny przez bezpośredni kontakt i przy użyciu środków elektronicznych, z należytym uwzględnieniem potrzeb osób niepełnosprawnych, na którym można sprawdzić zgromadzone uprawnienia i inne prawa socjalne, w tym do uczenia się przez całe życie, i w stosownym przypadku dowiedzieć się o możliwości przeniesienia tych uprawnień do innego kraju; takie osobiste rachunki aktywności powinny być udostępniane w sposób racjonalny pod względem kosztów, a ponadto zapewniona powinna być odpowiednia ochrona danych;

c)	platformy cyfrowe i inni pośrednicy powinni mieć obowiązek zgłaszania właściwym organom pracy podejmowanej za ich pośrednictwem, by zapewnić opłacanie odpowiednich składek i ochronę przez objęcie wszystkich pracowników ubezpieczeniem społecznym i zdrowotnym;

23.

zaznacza, że przekwalifikowanie zawodowe wymaga odpowiednich inwestycji, zarówno w zasoby instytucjonalne publicznych służb zatrudnienia, jak i we wspieranie samodzielnego poszukiwania pracy i podnoszenia umiejętności na jak najwcześniejszym etapie; uważa, że aktywna polityka zatrudnienia, taka jak szkolenia i pomoc w znalezieniu pracy, to przydatne narzędzie reintegracji zawodowej bezrobotnych bez względu na wiek; przypomina o cennej roli Europejskiego Funduszu Społecznego we wspieraniu aktywnej polityki rynku pracy w całej Europie, a także o roli Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, który wspiera przekwalifikowanie i powrót do pracy w przypadku regionalnych wstrząsów gospodarczych i zwolnień grupowych o dużym zasięgu; przypomina ponadto o ważnej roli systemów zabezpieczenia społecznego we wspieraniu przekwalifikowania; podkreśla, że należy zapewnić utrzymanie i możliwość przenoszenia uprawnień socjalnych zgromadzonych w całym okresie pracy zawodowej i przez całe życie, aby ułatwić zmianę pracy i zawodu;

24.

podkreśla, że aktywna polityka zatrudnienia zakłada wsparcie publiczne dla rozwijających się sektorów o znacznym potencjale zatrudnienia, a w wielu krajach również konieczność rozszerzenia roli publicznych służb zatrudnienia i zapewnienia im odpowiednich zdolności do bezpośrednich kontaktów z przedsiębiorstwami, by przekwalifikowanie i inna pomoc dla poszukujących pracy odpowiadała profilowi poszukującego i potrzebom miejscowej gospodarki; apeluje o pełne wdrożenie gwarancji dla młodzieży w stosunku do wszystkich osób poniżej 30. roku życia, z naciskiem na oferty wysokiej jakości i rzeczywiste dotarcie do wszystkich młodych ludzi niekształcących się, niepracujących ani nieszkolących się, a także o wdrożenie zalecenia Rady w sprawie długotrwale bezrobotnych, w tym przez opracowanie dodatkowych środków koniecznych do zapewnienia dostępności gwarancji dla młodzieży osobom wymagającym wsparcia; podkreśla konieczność uwzględnienia potrzeb starszych pracowników i osób poszukujących pracy, a także wspierania współpracy między młodszymi i starszymi pracownikami; podkreśla, że polityka ta oznacza ważne reformy strukturalne i inwestycje społeczne, wymagające odpowiedniego finansowania na szczeblu europejskim i krajowym, w tym z Europejskiego Funduszu Społecznego, Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych lub innych instrumentów;

25.

przypomina, że w przypadku kobiet większe jest prawdopodobieństwo niepewnego i nisko wynagradzanego zatrudnienia oraz przerw w karierze, co odbija się na całym ich życiu; jest zdania, że pilnie potrzebny jest zdecydowany postęp w dziedzinie równouprawnienia płci i równowagi między życiem zawodowym a prywatnym, by wyeliminować utrzymującą się dyskryminację; oczekuje na wnioski Komisji w tej dziedzinie, zapowiadane w programie prac Komisji na 2017 r., zwłaszcza w następujących sprawach:

istniejące mechanizmy zapewniające równe traktowanie mężczyzn i kobiet należy udoskonalić, utrzymujące się zróżnicowanie wynagrodzeń i emerytur ze względu na płeć zlikwidować, a segregację na rynku pracy ograniczyć; w tym celu należy monitorować wdrażanie i egzekwowanie dyrektywy 2006/54/WE, a w razie potrzeby samą dyrektywę poddać przeglądowi; należy kontynuować realizację europejskiego paktu na rzecz równości płci na lata 2011–2020 i strategicznego zaangażowania na rzecz równouprawnienia płci na lata 2016–2019, w tym przez coroczne sprawozdania na temat równouprawnienia płci;

istnieje potrzeba wprowadzenia na szczeblu europejskim i krajowym nowych, skutecznych środków służących godzeniu życia zawodowego, prywatnego i rodzinnego, w tym wniosków ustawodawczych dotyczących urlopu macierzyńskiego, ojcowskiego, rodzicielskiego, opiekuńczego, dostępu do wysokiej jakości usług opiekuńczych i elastycznego czasu pracy; należy zachęcać do równego wykorzystywania tych urlopów przez mężczyzn i kobiety we wszystkich kategoriach pracowników, by poprawić dostęp kobiet do rynku pracy i ich pozycję na tym rynku, zwiększyć rolę ojców w wychowaniu dzieci i ułatwić godzenie życia zawodowego z prywatnym; Komisja powinna również wspierać państwa członkowskie w dzieleniu się dobrymi praktykami i przejmowaniu dobrych praktyk w tej dziedzinie;

26.

przypomina, że Karta praw podstawowych UE zakazuje wszelkiej dyskryminacji, m.in. ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, poglądy polityczne i inne, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną; podkreśla, że wszyscy ludzie powinni mieć takie same szanse przez całe życie, również w czasie gdy poszukują pracy i pracują; zaznacza potrzebę właściwego wdrożenia dyrektywy w sprawie równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy 2000/78/WE oraz dyrektywy w sprawie równości rasowej 2000/43/WE; apeluje do państw członkowskich, by przyspieszyły wdrażanie, a do Komisji, by oceniła egzekwowanie dotychczasowych środków mających zapewniać niedyskryminację i równe szanse oraz zwiększać udział grup niedostatecznie reprezentowanych na rynku pracy oraz ich integrację społeczną; zwraca się do Komisji, by w razie potrzeby przedstawiła nowe, konkretne zalecenia lub inne środki w tym obszarze; przypomina, że dyrektywa w sprawie równego traktowania, przedstawiona w 2008 r. i dotychczas nieprzyjęta, to brakujący element ram prawnych dotyczących niedyskryminacji; zwraca uwagę na orzecznictwo europejskie i krajowe, w którym stwierdza się, że w prawie UE i w prawie krajowym należy wprowadzić obowiązek zapewnienia racjonalnych usprawnień w odniesieniu do wszystkich rodzajów dyskryminacji, pod warunkiem że nie wiąże się to z nieproporcjonalnymi obciążeniami dla pracodawców lub usługodawców; wzywa Komisję, by monitorowana ramy prawne i politykę państw członkowskich zgodnie z obowiązującymi przepisami UE, by zapewnić integrację, równe traktowanie i godne warunki pracy wszystkim osobom mającym status uchodźcy; podkreśla, że wszystkim ofiarom wyzysku i dyskryminacji należy zapewnić dostęp do wymiaru sprawiedliwości i ochrony;

Mobilność pracowników

27.

podkreśla, że swobodny przepływ osób należy do największych osiągnięć UE, a swobodny przepływ pracowników to fundament rynku wewnętrznego, odgrywający ważną rolę w umacnianiu konwergencji i integracji między państwami członkowskimi; zaznacza, że mobilność wewnątrz UE to szansa i prawo podstawowe, z którego korzystanie musi być wspierane, w tym przez sprawnie funkcjonujący system koordynacji zabezpieczenia społecznego; apeluje o właściwe wdrażanie i egzekwowanie przepisów UE dotyczących mobilności pracowników i transgranicznego świadczenia usług; ponadto wzywa do wspierania mobilności siły roboczej przez odpowiednie szkolenia językowe na wszystkich szczeblach edukacji, poprawę porównywalności systemów edukacji i uznawanie kwalifikacji zawodowych, łatwo dostępne informacje o prawach i obowiązkach pracowników mobilnych, a także środki zapewniające godne warunki pracy i skuteczną współpracę między publicznymi służbami zatrudnienia w całej Europie; zauważa, że mobilność nie powinna być wynikiem niewystarczających możliwości zatrudnienia lub niedostatecznej ochrony socjalnej w regionie pochodzenia pracowników, gdyż długotrwały odpływ siły roboczej może szkodzić konwergencji gospodarczej; w związku z tym wskazuje na znaczenie polityki spójności i innych instrumentów dla terytorialnie wyważonego rozwoju gospodarczego; uważa, że mobilności siły roboczej nie należy wykorzystywać do podważania norm socjalnych krajów przyjmujących, dopuszczając się oszustw lub obchodząc przepisy; podkreśla, że pracownicy mobilni są zwykle płatnikami netto zasilającymi budżety publiczne krajów przyjmujących; apeluje o odpowiednie inwestycje w usługi publiczne na obszarach, które odnotowują wzrost liczby ludności, i wskazuje na wsparcie, jakiego może udzielić w tej kwestii Europejski Fundusz Społeczny;

28.

wzywa UE i państwa członkowskie, by wzięły pod uwagę społeczny wpływ mobilności na wzrost liczby rodzin transnarodowych, np. wprowadzając możliwość skorzystania z urlopu w celu sprawowania opieki nad członkiem rodziny w innym kraju oraz zapewniając możliwość przenoszenia i porównywalność systemów edukacji na potrzeby mobilności dzieci w wieku szkolnym;

29.

wzywa państwa członkowskie, by nałożyły na pracodawców obowiązek przygotowywania umów o pracę w języku znanym unijnym pracownikom mobilnym, aby umowa o pracę była zrozumiała dla pracowników;

Opracowywanie środków pozwalających osiągnąć rezultaty w praktyce

30.

wzywa Komisję, by wykorzystała wyniki konsultacji społecznych i opinie instytucji UE, i przedstawiła jasny plan działań zawierający konkretne środki służące pełnemu wdrożeniu europejskiego filaru praw socjalnych oraz dążeniu do wszystkich celów socjalnych zapisanych w traktatach; podkreśla, że aby chronić podstawowe prawa socjalne, należy odpowiednio stosować takie przepisy jak art. 8, 9 i 10 TFUE w kształtowaniu polityki UE i we wszystkich działaniach instytucji UE, w tym z wykorzystaniem ocen skutków społecznych;

31.

apeluje o wprowadzenie do traktatów protokołu społecznego w przypadku ich zmiany, w celu wzmocnienia podstawowych praw socjalnych w stosunku do swobód gospodarczych;

32.

apeluje do państw członkowskich o podpisanie i ratyfikowanie zmienionej Europejskiej karty społecznej i Europejskiej konwencji o zabezpieczeniu społecznym (ETS nr 78); zachęca Komisję, by przeanalizowała działania niezbędne do ratyfikowania przez Unię zmienionej karty oraz zaproponowała harmonogram osiągnięcia tego celu;

33.

wzywa Komisję do uwzględnienia aspektu płci jako nieodłącznej części europejskiego filaru praw socjalnych oraz do systematycznego włączania ocen wpływu w aspekcie płci do ocen przestrzegania praw podstawowych;

34.

jest zaniepokojony utrzymującym się negatywnym wpływem przedłużającego się kryzysu gospodarczego, który dotknął Europę w pierwszej połowie obecnej dekady i był odczuwalny w niektórych krajach i regionach bardziej niż w innych; jest zdania, że cel pozytywnej konwergencji gospodarczej i społecznej powinien opierać się na zestawie punktów odniesienia wynikających ze strategii „Europa 2020” oraz z celów zrównoważonego rozwoju, że tymi punktami odniesienia należy się kierować przy koordynacji polityki gospodarczej, polityki zatrudnienia i polityki społecznej w UE oraz że powinny one być wyznacznikiem dla strefy euro, gdzie należy zwrócić szczególną uwagę na pozytywną konwergencję gospodarczą i społeczną;

35.

zwraca uwagę na wzajemne powiązania między warunkami socjalnymi a wynikami gospodarczymi; apeluje, by punkty odniesienia strategii „Europa 2020”, tablica wyników zawierająca kluczowe wskaźniki zatrudnienia i wskaźniki socjalne, a przedstawiona we wspólnym sprawozdaniu na temat zatrudnienia, a także potencjalny nowy kodeks konwergencji były bezpośrednio i przejrzyście uwzględniane przy formułowaniu zaleceń dla poszczególnych krajów oraz dla strefy euro, a także przy korzystaniu z instrumentów UE; uważa, że w tym celu należy także udoskonalić instrumenty europejskiej strategii zatrudnienia oraz społeczną otwartą metodę koordynacji; apeluje o przypisanie większej roli dialogowi makroekonomicznemu z partnerami społecznymi w opracowywaniu zestawu narzędzi polityki gospodarczej na szczeblu europejskim; uważa, że nadzór makrospołeczny ma ogromne znaczenie dla zapewnienia, że brak równowagi gospodarczej nie będzie redukowany ze szkodą dla zatrudnienia i warunków socjalnych, oraz dla zapobiegania równaniu w dół, jeśli chodzi o normy socjalne w UE; powtarza wezwanie do opracowania europejskiego programu reform i inwestycji mających zwiększyć potencjał wzrostu w oparciu o wysokiej jakości miejsca pracy i produktywność, by wspierać uczciwą, solidną, wydajną i stabilną siatkę bezpieczeństwa socjalnego oraz stymulować zrównoważone przejście gospodarki państw członkowskich na bardziej efektywne gospodarowanie zasobami;

36.

uważa, że wspieranie aktywności zawodowej kobiet i ich niezależności ekonomicznej ma zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia celu strategii „Europa 2020”, jakim jest łączny wskaźnik zatrudnienia na poziomie 75 %, oraz że przyczyniłoby się ono do wzrostu PKB; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do umocnienia polityki i zwiększenia inwestycji wspierających wysokiej jakości zatrudnienie kobiet, szczególnie w branżach i na stanowiskach, gdzie kobiety są niedostatecznie reprezentowane, takich jak nauki ścisłe, technologia, inżynieria i matematyka, oraz w sektorach zielonej gospodarki, a także na wyższych stanowiskach kierowniczych we wszystkich sektorach;

37.

zauważa, że ubóstwo i wykluczenie społeczne nieproporcjonalnie silnie dotyka kobiet i dziewcząt, oraz apeluje o nowy impuls polityczny dla ambitnej europejskiej strategii zwalczania ubóstwa oraz o ponowne zaangażowanie się w osiąganie europejskich celów w dziedzinie zwalczania ubóstwa na rok 2020; wzywa państwa członkowskie, by przedstawiły szczegółowe krajowe strategiczne plany zwalczania ubóstwa, oraz wzywa Komisję, by przykładała większą wagę do zmniejszania ubóstwa w ramach europejskiego semestru;

38.

apeluje do państw członkowskich i Komisji, by dążyły do zapewnienia odpowiedniego poziomu inwestycji społecznych o zasadniczym znaczeniu dla spójności społecznej i wyraźnym pozytywnym wpływie na wzrost gospodarczy w krótkiej i długiej perspektywie (np. opieka nad dziećmi, edukacja, gwarancja dla młodzieży i gwarancja umiejętności); uważa, że kwestię tę powinna odzwierciedlać również ocena jakości wydatków publicznych;

39.

ponownie apeluje o organizowanie wspólnych posiedzeń Rady EPSCO i Rady ECOFIN w celu wspierania lepiej skoordynowanej polityki społeczno-gospodarczej, a także o regularne posiedzenia ministrów pracy i spraw społecznych strefy euro, służące poprawie koordynacji polityki w strefie euro oraz odpowiedniemu zajęciu się problemem nierówności społecznych;

40.

zaznacza, że występujące obecnie zjawiska kapitałochłonnej produkcji oraz znaczny wkład aktywów niematerialnych w tworzenie wartości dodanej, a także wysoki poziom nierówności i bezrobocia, ciągłe upowszechnianie się „pracy nietypowej” i spadek udziału pracy w łącznych dochodach pociągają za sobą potrzebę rozszerzenia podstawy finansowej systemów zabezpieczenia społecznego, przy zachowaniu neutralności budżetowej, by zapewnić odpowiednią ochronę socjalną i usługi wysokiej jakości dla wszystkich; uważa, że powinno to odbywać się głównie przez przechodzenie na inne źródła dochodów podatkowych; apeluje do państw członkowskich, by oceniły swoje potrzeby w tym względzie; przypomina, że kumulacja uprawnień do ubezpieczenia społecznego przez wykonywanie pracy stanowi istotny aspekt godnej pracy i znacznie przyczynia się do długofalowej stabilności gospodarczej i społecznej; zaznacza jednak, że obecny klin podatkowy można złagodzić, zapewniając równocześnie stabilność i adekwatność krajowych systemów zabezpieczenia społecznego; podkreśla również, że walka z uchylaniem się od opodatkowania i unikaniem go ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia odpowiedniego poziomu inwestycji publicznych i zrównoważonego charakteru systemów opieki socjalnej;

41.

uważa, że europejski filar praw socjalnych może być wiarygodny tylko pod warunkiem odpowiedniego finansowania na szczeblu krajowym i europejskim, by zapewnić państwom członkowskim zdolność do osiągnięcia wspólnie uzgodnionych celów; ponawia apel o przyspieszenie wdrażania odpowiednich programów operacyjnych i w razie potrzeby o przegląd WRF na lata 2014–2020, by zaspokoić rosnące potrzeby; wzywa w szczególności do dalszego umacniania inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych i do dalszych działań zapewniających łatwiejszy dostęp do Europejskiego Funduszu Społecznego, EFG i Europejskiego Funduszu Pomocy Najbardziej Potrzebującym oraz pełne korzystanie z tych funduszy; uważa, że te instrumenty finansowe powinny być nadal dostępne dla wszystkich państw członkowskich, a w razie potrzeby rozbudowane, w tym w odniesieniu do edukacji i szkoleń, gwarancji umiejętności, ubóstwa dzieci oraz nieprzewidzianych nowych wyzwań, takich jak integracja uchodźców na rynku pracy; uważa, że należy przestrzegać zasady przeznaczania 20 % krajowej puli EFS na zwalczanie ubóstwa i wykluczenia społecznego;

42.

apeluje o większe wsparcie UE dla tworzenia zdolności instytucjonalnych, np. w odniesieniu do dialogu społecznego, europejskiej sieci publicznych służb zatrudnienia, systemu elektronicznej wymiany informacji dotyczących zabezpieczenia społecznego oraz platformy zapobiegania pracy nierejestrowanej, która w dłuższej perspektywie mogłaby zostać przekształcona w europejski system inspekcji pracy; wskazuje w związku z tym na znaczenie wsparcia z programu na rzecz zatrudnienia i innowacji społecznych (EaSI) oraz ESF na tworzenie odpowiednich zdolności na szczeblu krajowym;

43.

wzywa Komisję i grupę EBI do dalszego rozwijania planu inwestycyjnego dla Europy z myślą o większych inwestycjach w ożywienie gospodarcze, tworzenie miejsc pracy wysokiej jakości i trwały rozwój oraz o inwestycjach społecznych w obecne i przyszłe zdolności jednostek do wchodzenia na rynek pracy;

44.

jest zdania, że społeczny wpływ dostosowań gospodarczych w strefie euro można złagodzić, a pozytywną konwergencję społeczną i gospodarczą umocnić dzięki odpowiedniemu finansowaniu, by uniknąć dalszego pogłębiania się nierówności i obniżania potencjału wzrostu państw członkowskich oraz by uporać się z poważnymi wstrząsami makroekonomicznymi, zwiększając zarazem konkurencyjność i stabilność gospodarki państw członkowskich; dlatego też zachęca Komisję, Radę i inne odpowiednie organy, by zajęły się tą sprawą w kolejnych dyskusjach;

45.

wzywa Komisję, by przedstawiła wnioski dotyczące europejskiego filaru praw socjalnych przy okazji publikacji zapowiadanej białej księgi w sprawie przyszłości UE i UGW;

46.

apeluje do Komisji, Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych i państw członkowskich, by prowadziły działania zewnętrzne spójne z europejskim filarem praw socjalnych, co oznacza zwłaszcza wspieranie wdrażania konwencji ONZ i celów trwałego rozwoju, konwencji MOP, odpowiednich konkluzji grupy G20, odpowiednich konwencji Rady Europy oraz umów handlowych i partnerstw strategicznych UE;

47.

jest zdania, że europejski filar praw socjalnych należy przyjąć w 2017 r. jako porozumienie między Parlamentem, Komisją i Radą Europejską, z udziałem partnerów społecznych i społeczeństwa obywatelskiego na najwyższym szczeblu, oraz że powinien on zawierać jasny plan działań dotyczących jego wdrażania; zachęca Komisję, by zaproponowała mechanizmy odpowiedniego zaangażowania wszystkich odpowiednich zainteresowanych stron wszystkich odpowiednich szczebli we wdrażanie europejskiego filaru praw socjalnych;

o o

48.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 68 z 18.3.2010, s. 13.

(2) Dz.U. L 307 z 18.11.2008, s. 11.

(3) Dz.U. L 59 z 2.3.2013, s. 5.

(4) Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. L 303 z 2.12.2000, s. 16).

(5) Dyrektywa Rady 91/533/EWG z dnia 14 października 1991 r. w sprawie obowiązku pracodawcy dotyczącego informowania pracowników o warunkach stosowanych do umowy lub stosunku pracy (Dz.U. L 288 z 18.10.1991, s. 32).

(6) Dyrektywa Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. L 175 z 10.7.1999, s. 43).

(7) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/104/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie pracy tymczasowej (Dz.U. L 327 z 5.12.2008, s. 9).

(8) Dyrektywa Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotycząca Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców /UNICE/, Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych /CEEP/ oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych /ETUC/. Załącznik: Porozumienie ramowe w sprawie pracy w niepełnym wymiarze godzin (Dz.U. L 14 z 20.1.1998, s. 9).

(9) Dyrektywa Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzająca w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne (Dz.U. L 180 z 19.7.2000, s. 22).

(10) Dz.U. C 13 z 15.1.2016, s. 40.

(11) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0312.

(12) Dz.U. C 440 z 30.12.2015, s. 23.

(13) Dz.U. C 353 z 27.9.2016, s. 39.

(14) Dz.U. C 482 z 23.12.2016, s. 141.

(15) Dz.U. C 407 z 4.11.2016, s. 2.

(16) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0351.

(17) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0401.

(18) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0411.

(19) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0136.

(20) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0318.

(21) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0346.

(22) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0338.

(23) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0377.

(24) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0321.

(25) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0008.

(26) Dz.U. C 419 z 16.12.2015, s. 5.

(27) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0085, P7_TA(2010)0312, P7_TA(2011)0092, P7_TA(2013)0545, P7_TA(2013)0594, P8_TA(2015)0095.

(28) The Employment and Social Development Quarterly Review, Autumn 2016 („Zmiany zatrudnienia i sytuacji społecznej w Europie – przegląd kwartalny – jesień 2016 r.”), Komisja Europejska.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 242

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 61 10 lipca 2018

	II Komunikaty
	KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Parlament Europejski
	Środa, 18 stycznia 2017 r.
2018/C 242/07	Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 stycznia 2017 r. w sprawie składu liczbowego komisji stałych (2016/3040(RSO))	44

	III Akty przygotowawcze
	PARLAMENT EUROPEJSKI
	Czwartek, 19 stycznia 2017 r.
2018/C 242/08	P8_TA(2017)0005 Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między UE a Kosowem: procedury dotyczące stosowania ***I Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie pewnych procedur dotyczących stosowania Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Kosowem, z drugiej strony (COM(2016)0460 – C8-0327/2016 – 2016/0218(COD)) P8_TC1-COD(2016)0218 Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 19 stycznia 2017 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/… w sprawie pewnych procedur dotyczących stosowania Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Kosowem, z drugiej strony	46
2018/C 242/09	P8_TA(2017)0006 Przywóz wyrobów włókienniczych z niektórych państw trzecich, nieobjętych szczegółowymi regułami Unii dotyczącymi przywozu ***I Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/936 w sprawie wspólnych reguł dotyczących przywozu wyrobów włókienniczych z niektórych państw trzecich, nieobjętych umowami dwustronnymi, protokołami, innymi ustaleniami lub innymi szczegółowymi regułami Unii dotyczącymi przywozu (COM(2016)0044 – C8-0022/2016 – 2016/0029(COD)) P8_TC1-COD(2016)0029 Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 19 stycznia 2017 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/… zmieniającego rozporządzenie (UE) 2015/936 w sprawie wspólnych reguł dotyczących przywozu wyrobów włókienniczych z niektórych państw trzecich, nieobjętych umowami dwustronnymi, protokołami, innymi ustaleniami lub innymi szczegółowymi regułami Unii dotyczącymi przywozu	48
2018/C 242/10	Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy dotyczącej kontynuowania Międzynarodowego Centrum Nauki i Techniki (08558/2016 – C8-0214/2016 – 2016/0120(NLE))	49
2018/C 242/11	Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie rozporządzenia delegowanego Komisji z dnia 24 listopada 2016 r. zmieniającego rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/1675 uzupełniające dyrektywę (UE) 2015/849 przez wskazanie państw trzecich wysokiego ryzyka mających strategiczne braki (C(2016)07495 – 2016/3007(DEA))	50

Spis treśći		Strona

	PARLAMENT EUROPEJSKI SESJA 2016–2017 Posiedzenia od 16 do 19 stycznia 2017 r. Protokoły posiedzeń zostały opublikowane w Dz.U. C 395 z 22.11.2017 . TEKSTY PRZYJĘTE	1

	I Rezolucje, zalecenia i opinie
	REZOLUCJE
	Parlament Europejski
	Czwartek, 19 stycznia 2017 r.
2018/C 242/01	Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie Indonezji, w szczególności sprawy Hosei Yeimo i Ismaela Alui oraz Gubernatoa Dżakarty (2017/2506(RSP))	2
2018/C 242/02	Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie sytuacji w Republice Środkowoafrykańskiej (2017/2507(RSP))	5
2018/C 242/03	Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie sytuacji w Burundi (2017/2508(RSP))	10
2018/C 242/04	Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie logistyki w UE i transportu multimodalnego w nowych korytarzach TEN-T (2015/2348(INI))	15
2018/C 242/05	Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie europejskiego filaru praw socjalnych (2016/2095(INI))	24
2018/C 242/06	Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie stawienia czoła wyzwaniom związanym z wdrożeniem unijnego kodeksu celnego (2016/3024(RSP))	41