28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/1

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/2

1)

Czy zasada „zanieczyszczający płaci”, wyrażona w art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w związku z art. 20 i 21 Karty praw podstawowych [Unii Europejskiej], które wyrażają podstawowe zasady równości i niedyskryminacji odzwierciedlone w przepisach art. 3 ust. 1 i 2 dyrektywy 2009/72/[WE] (1) w zakresie, w jakim ma na celu między innymi stworzenie konkurencyjnego i niedyskryminującego rynku energii elektrycznej, mogącego podlegać zmianom wynikającym tylko z przyczyn związanych z ogólnym interesem gospodarczym, w tym z ochroną środowiska, stoi na przeszkodzie ustanowieniu podatków obciążających wyłącznie przedsiębiorstwa wytwarzające energię elektryczną, które wykorzystują energię jądrową, jeżeli prawdziwym celem wspomnianych podatków nie jest ochrona środowiska, lecz zwiększenie dochodów systemu finansowania energii elektrycznej tak, aby przedsiębiorstwa te przyjmowały na siebie większe obciążenie w finansowaniu deficytu taryfowego w porównaniu z innymi przedsiębiorstwami, które prowadzą tę samą działalność?

2)

Czy na konkurencyjnym i wolnym od dyskryminacji rynku energii elektrycznej wspomniane europejskie przepisy uniemożliwiają wprowadzenie podatków środowiskowych, w przypadku, gdy jest to uzasadnione nieodłącznie związanym z działalnością jądrową skażeniem, ale nie ustanowiono żadnych konkretnych regulacji prawnych (uzasadnienie zawiera preambuła ustawy), skutkiem czego w odniesieniu do podatku od wytwarzania wypalonego paliwa jądrowego i odpadów promieniotwórczych nie ujęto w tekście prawnym o charakterze normatywnym internalizacji kosztów, które należy pokryć, a w odniesieniu do składowania odpadów promieniotwórczych również brak konkretnych regulacji, ponieważ koszty gospodarowania i składowania są już pokryte innymi podatkami, a ponadto nie określono jasno celu, na jaki zostaną przeznaczone wpływy z podatków, i wspomniane przedsiębiorstwa są zobowiązane do przyjęcia na siebie związanej z tym odpowiedzialności cywilnej do kwoty w wysokości 1,2 mld?

3)

Czy art. 3 ust. 2 dyrektywy 2009/72/WE, zgodnie z którym szczególne obowiązki po stronie sektora energetyki jądrowej, które należy nałożyć ze względów interesu ogólnego, w tym ochrony środowiska naturalnego, powinny być jasno określone, przejrzyste, niedyskryminacyjne i weryfikowalne, stoi na przeszkodzie podatkom określonym w ustawie 15/2012, w przypadku gdy cel związany z ochroną środowiska i uwagi określające podatki środowiskowe nie są skonkretyzowane w części aktu prawnego o charakterze normatywnym?

4)

Czy zasada „zanieczyszczający płaci”, ustanowiona w art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zasada równości i zasada niedyskryminacji, określone w art. 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 3 i 5 dyrektywy 2005/89/WE (2), których celem jest zapewnienie „właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego energii elektrycznej” oraz zobowiązują państwa członkowskie do zagwarantowania, że „wszelkie środki przyjęte zgodnie z niniejszą dyrektywą są niedyskryminacyjne i nie stanowią nadmiernego obciążenia dla uczestników rynku”, stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisów krajowych, które obciążają finansowaniem deficytu taryfowego ogół przedsiębiorstw sektora energii elektrycznej, ale nakładają na przedsiębiorstwa sektora energetyki jądrowej (oprócz elektrowni wodnych uznawanych za prowadzące działalność związaną z energią odnawialną) szczególnie duże obciążenia podatkowe, większe niż w przypadku innych podmiotów działających na rynku energetycznym, które nie muszą ponosić takich obciążeń, przy czym niektóre spośród nich powodują większe zanieczyszczenie, a wspomniane obciążenia podatkowe są uzasadnione względami ochrony środowiska z uwagi na zagrożenia i niepewność nierozerwalnie związane z działalnością jądrową, lecz nie określono kosztów, nie ustalono przeznaczenia wpływów z podatków na cele w zakresie ochrony środowiska, przy czym koszt gospodarowania odpadami i ich składowania jest już pokryty z innych podatków, a przedsiębiorstwa z sektora energetyki jądrowej przyjmują na siebie odpowiedzialność cywilną, w związku z czym przepisy te zakłócają wolną konkurencję zgodną z wymogami zliberalizowanego rynku wewnętrznego poprzez faworyzowanie innych podmiotów wytwarzających energię elektryczną, które nie muszą ponosić takich obciążeń związanych z podatkami, pomimo że wykorzystują bardziej zanieczyszczające źródła wytwarzania?

5)

Czy artykuł 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który ustanawia „zasadę zanieczyszczający płaci”, stoi na przeszkodzie podatkowi od wytwarzania wypalonego paliwa jądrowego i odpadów promieniotwórczych powstałych w wyniku wytwarzania energii jądrowej, który obciąża tylko sektor energetyki jądrowej z pominięciem wszelkich innych sektorów mogących wytwarzać takie odpady, w związku z czym inne przedsiębiorstwa prowadzące działalność, w której wykorzystują materiały lub źródła jądrowe, nie są opodatkowane, pomimo ich oddziaływania na wartości związane z ochroną środowiska naturalnego?

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/3

1)

Czy zasada „zanieczyszczający płaci”, wyrażona w art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w związku z art. 20 i 21 Karty praw podstawowych [Unii Europejskiej], które wyrażają podstawowe zasady równości i niedyskryminacji odzwierciedlone w przepisach art. 3 ust. 1 i 2 dyrektywy 2009/72/[WE] (1) w zakresie, w jakim ma na celu między innymi stworzenie konkurencyjnego i niedyskryminującego rynku energii elektrycznej, mogącego podlegać zmianom wynikającym tylko z przyczyn związanych z ogólnym interesem gospodarczym, w tym z ochroną środowiska, stoi na przeszkodzie ustanowieniu podatków obciążających wyłącznie przedsiębiorstwa wytwarzające energię elektryczną, które wykorzystują energię jądrową, jeżeli prawdziwym celem wspomnianych podatków nie jest ochrona środowiska, lecz zwiększenie dochodów systemu finansowania energii elektrycznej tak, aby przedsiębiorstwa te przyjmowały na siebie większe obciążenie w finansowaniu deficytu taryfowego w porównaniu z innymi przedsiębiorstwami, które prowadzą tę samą działalność?

2)

Czy na konkurencyjnym i wolnym od dyskryminacji rynku energii elektrycznej wspomniane europejskie przepisy uniemożliwiają wprowadzenie podatków środowiskowych, w przypadku, gdy jest to uzasadnione nieodłącznie związanym z działalnością jądrową skażeniem, ale nie ustanowiono żadnych konkretnych regulacji prawnych (uzasadnienie zawiera preambuła ustawy), skutkiem czego w odniesieniu do podatku od wytwarzania wypalonego paliwa jądrowego i odpadów promieniotwórczych nie ujęto w tekście prawnym o charakterze normatywnym internalizacji kosztów, które należy pokryć, a w odniesieniu do składowania odpadów promieniotwórczych również brak konkretnych regulacji, ponieważ koszty gospodarowania i składowania są już pokryte innymi podatkami, a ponadto nie określono jasno celu, na jaki zostaną przeznaczone wpływy z podatków, i wspomniane przedsiębiorstwa są zobowiązane do przyjęcia na siebie związanej z tym odpowiedzialności cywilnej do kwoty w wysokości 1,2 mld?

3)

Czy art. 3 ust. 2 dyrektywy 2009/72/WE, zgodnie z którym szczególne obowiązki po stronie sektora energetyki jądrowej, które należy nałożyć ze względów interesu ogólnego, w tym ochrony środowiska naturalnego, powinny być jasno określone, przejrzyste, niedyskryminacyjne i weryfikowalne, stoi na przeszkodzie podatkom określonym w ustawie 15/2012, w przypadku gdy cel związany z ochroną środowiska i uwagi określające podatki środowiskowe nie są skonkretyzowane w części aktu prawnego o charakterze normatywnym?

4)

Czy zasada „zanieczyszczający płaci”, ustanowiona w art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zasada równości i zasada niedyskryminacji, określone w art. 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 3 i 5 dyrektywy 2005/89/WE (2), których celem jest zapewnienie „właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego energii elektrycznej” oraz zobowiązują państwa członkowskie do zagwarantowania, że „wszelkie środki przyjęte zgodnie z niniejszą dyrektywą są niedyskryminacyjne i nie stanowią nadmiernego obciążenia dla uczestników rynku”, stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisów krajowych, które obciążają finansowaniem deficytu taryfowego ogół przedsiębiorstw sektora energii elektrycznej, ale nakładają na przedsiębiorstwa sektora energetyki jądrowej (oprócz elektrowni wodnych uznawanych za prowadzące działalność związaną z energią odnawialną) szczególnie duże obciążenia podatkowe, większe niż w przypadku innych podmiotów działających na rynku energetycznym, które nie muszą ponosić takich obciążeń, przy czym niektóre spośród nich powodują większe zanieczyszczenie, a wspomniane obciążenia podatkowe są uzasadnione względami ochrony środowiska z uwagi na zagrożenia i niepewność nierozerwalnie związane z działalnością jądrową, lecz nie określono kosztów, nie ustalono przeznaczenia wpływów z podatków na cele w zakresie ochrony środowiska, przy czym koszt gospodarowania odpadami i ich składowania jest już pokryty z innych podatków, a przedsiębiorstwa z sektora energetyki jądrowej przyjmują na siebie odpowiedzialność cywilną, w związku z czym przepisy te zakłócają wolną konkurencję zgodną z wymogami zliberalizowanego rynku wewnętrznego poprzez faworyzowanie innych podmiotów wytwarzających energię elektryczną, które nie muszą ponosić takich obciążeń związanych z podatkami, pomimo że wykorzystują bardziej zanieczyszczające źródła wytwarzania?

5)

Czy artykuł 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który ustanawia „zasadę zanieczyszczający płaci”, stoi na przeszkodzie podatkowi od wytwarzania wypalonego paliwa jądrowego i odpadów promieniotwórczych powstałych w wyniku wytwarzania energii jądrowej, który obciąża tylko sektor energetyki jądrowej z pominięciem wszelkich innych sektorów mogących wytwarzać takie odpady, w związku z czym inne przedsiębiorstwa prowadzące działalność, w której wykorzystują materiały lub źródła jądrowe, nie są opodatkowane, pomimo ich oddziaływania na wartości związane z ochroną środowiska naturalnego?

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/4

1)

Czy zasada „zanieczyszczający płaci”, wyrażona w art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w związku z art. 20 i 21 Karty praw podstawowych [Unii Europejskiej], które wyrażają podstawowe zasady równości i niedyskryminacji odzwierciedlone w przepisach art. 3 ust. 1 i 2 dyrektywy 2009/72/[WE] (1) w zakresie, w jakim ma na celu między innymi stworzenie konkurencyjnego i niedyskryminującego rynku energii elektrycznej, mogącego podlegać zmianom wynikającym tylko z przyczyn związanych z ogólnym interesem gospodarczym, w tym z ochroną środowiska, stoi na przeszkodzie ustanowieniu podatków obciążających wyłącznie przedsiębiorstwa wytwarzające energię elektryczną, które wykorzystują energię jądrową, jeżeli prawdziwym celem wspomnianych podatków nie jest ochrona środowiska, lecz zwiększenie dochodów systemu finansowania energii elektrycznej tak, aby przedsiębiorstwa te przyjmowały na siebie większe obciążenie w finansowaniu deficytu taryfowego w porównaniu z innymi przedsiębiorstwami, które prowadzą tę samą działalność?

2)

Czy na konkurencyjnym i wolnym od dyskryminacji rynku energii elektrycznej wspomniane europejskie przepisy uniemożliwiają wprowadzenie podatków środowiskowych, w przypadku, gdy jest to uzasadnione nieodłącznie związanym z działalnością jądrową skażeniem, ale nie ustanowiono żadnych konkretnych regulacji prawnych (uzasadnienie zawiera preambuła ustawy), skutkiem czego w odniesieniu do podatku od wytwarzania wypalonego paliwa jądrowego i odpadów promieniotwórczych nie ujęto w tekście prawnym o charakterze normatywnym internalizacji kosztów, które należy pokryć, a w odniesieniu do składowania odpadów promieniotwórczych również brak konkretnych regulacji, ponieważ koszty gospodarowania i składowania są już pokryte innymi podatkami, a ponadto nie określono jasno celu, na jaki zostaną przeznaczone wpływy z podatków, i wspomniane przedsiębiorstwa są zobowiązane do przyjęcia na siebie związanej z tym odpowiedzialności cywilnej do kwoty w wysokości 1,2 mld?

3)

Czy art. 3 ust. 2 dyrektywy 2009/72/WE, zgodnie z którym szczególne obowiązki po stronie sektora energetyki jądrowej, które należy nałożyć ze względów interesu ogólnego, w tym ochrony środowiska naturalnego, powinny być jasno określone, przejrzyste, niedyskryminacyjne i weryfikowalne, stoi na przeszkodzie podatkom określonym w ustawie 15/2012, w przypadku gdy cel związany z ochroną środowiska i uwagi określające podatki środowiskowe nie są skonkretyzowane w części aktu prawnego o charakterze normatywnym?

4)

Czy zasada „zanieczyszczający płaci”, ustanowiona w art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zasada równości i zasada niedyskryminacji, określone w art. 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 3 i 5 dyrektywy 2005/89/WE (2), których celem jest zapewnienie „właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego energii elektrycznej” oraz zobowiązują państwa członkowskie do zagwarantowania, że „wszelkie środki przyjęte zgodnie z niniejszą dyrektywą są niedyskryminacyjne i nie stanowią nadmiernego obciążenia dla uczestników rynku”, stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisów krajowych, które obciążają finansowaniem deficytu taryfowego ogół przedsiębiorstw sektora energii elektrycznej, ale nakładają na przedsiębiorstwa sektora energetyki jądrowej (oprócz elektrowni wodnych uznawanych za prowadzące działalność związaną z energią odnawialną) szczególnie duże obciążenia podatkowe, większe niż w przypadku innych podmiotów działających na rynku energetycznym, które nie muszą ponosić takich obciążeń, przy czym niektóre spośród nich powodują większe zanieczyszczenie, a wspomniane obciążenia podatkowe są uzasadnione względami ochrony środowiska z uwagi na zagrożenia i niepewność nierozerwalnie związane z działalnością jądrową, lecz nie określono kosztów, nie ustalono przeznaczenia wpływów z podatków na cele w zakresie ochrony środowiska, przy czym koszt gospodarowania odpadami i ich składowania jest już pokryty z innych podatków, a przedsiębiorstwa z sektora energetyki jądrowej przyjmują na siebie odpowiedzialność cywilną, w związku z czym przepisy te zakłócają wolną konkurencję zgodną z wymogami zliberalizowanego rynku wewnętrznego poprzez faworyzowanie innych podmiotów wytwarzających energię elektryczną, które nie muszą ponosić takich obciążeń związanych z podatkami, pomimo że wykorzystują bardziej zanieczyszczające źródła wytwarzania?

5)

Czy artykuł 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który ustanawia „zasadę zanieczyszczający płaci”, stoi na przeszkodzie podatkowi od wytwarzania wypalonego paliwa jądrowego i odpadów promieniotwórczych powstałych w wyniku wytwarzania energii jądrowej, który obciąża tylko sektor energetyki jądrowej z pominięciem wszelkich innych sektorów mogących wytwarzać takie odpady, w związku z czym inne przedsiębiorstwa prowadzące działalność, w której wykorzystują materiały lub źródła jądrowe, nie są opodatkowane, pomimo ich oddziaływania na wartości związane z ochroną środowiska naturalnego?

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/6

1)

Czy zasada „zanieczyszczający płaci”, wyrażona w art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w związku z art. 20 i 21 Karty praw podstawowych [Unii Europejskiej], które wyrażają podstawowe zasady równości i niedyskryminacji odzwierciedlone w przepisach art. 3 ust. 1 i 2 dyrektywy 2009/72/[WE] (1) w zakresie, w jakim ma na celu między innymi stworzenie konkurencyjnego i niedyskryminującego rynku energii elektrycznej, mogącego podlegać zmianom wynikającym tylko z przyczyn związanych z ogólnym interesem gospodarczym, w tym z ochroną środowiska, stoi na przeszkodzie ustanowieniu podatków obciążających wyłącznie przedsiębiorstwa wytwarzające energię elektryczną, które wykorzystują energię jądrową, jeżeli prawdziwym celem wspomnianych podatków nie jest ochrona środowiska, lecz zwiększenie dochodów systemu finansowania energii elektrycznej tak, aby przedsiębiorstwa te przyjmowały na siebie większe obciążenie w finansowaniu deficytu taryfowego w porównaniu z innymi przedsiębiorstwami, które prowadzą tę samą działalność?

2)

Czy na konkurencyjnym i wolnym od dyskryminacji rynku energii elektrycznej wspomniane europejskie przepisy uniemożliwiają wprowadzenie podatków środowiskowych, w przypadku, gdy jest to uzasadnione nieodłącznie związanym z działalnością jądrową skażeniem, ale nie ustanowiono żadnych konkretnych regulacji prawnych (uzasadnienie zawiera preambuła ustawy), skutkiem czego w odniesieniu do podatku od wytwarzania wypalonego paliwa jądrowego i odpadów promieniotwórczych nie ujęto w tekście prawnym o charakterze normatywnym internalizacji kosztów, które należy pokryć, a w odniesieniu do składowania odpadów promieniotwórczych również brak konkretnych regulacji, ponieważ koszty gospodarowania i składowania są już pokryte innymi podatkami, a ponadto nie określono jasno celu, na jaki zostaną przeznaczone wpływy z podatków, i wspomniane przedsiębiorstwa są zobowiązane do przyjęcia na siebie związanej z tym odpowiedzialności cywilnej do kwoty w wysokości 1,2 mld?

3)

Czy art. 3 ust. 2 dyrektywy 2009/72/WE, zgodnie z którym szczególne obowiązki po stronie sektora energetyki jądrowej, które należy nałożyć ze względów interesu ogólnego, w tym ochrony środowiska naturalnego, powinny być jasno określone, przejrzyste, niedyskryminacyjne i weryfikowalne, stoi na przeszkodzie podatkom określonym w ustawie 15/2012, w przypadku gdy cel związany z ochroną środowiska i uwagi określające podatki środowiskowe nie są skonkretyzowane w części aktu prawnego o charakterze normatywnym?

4)

Czy zasada „zanieczyszczający płaci”, ustanowiona w art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zasada równości i zasada niedyskryminacji, określone w art. 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 3 i 5 dyrektywy 2005/89/WE (2), których celem jest zapewnienie „właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego energii elektrycznej” oraz zobowiązują państwa członkowskie do zagwarantowania, że „wszelkie środki przyjęte zgodnie z niniejszą dyrektywą są niedyskryminacyjne i nie stanowią nadmiernego obciążenia dla uczestników rynku”, stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisów krajowych, które obciążają finansowaniem deficytu taryfowego ogół przedsiębiorstw sektora energii elektrycznej, ale nakładają na przedsiębiorstwa sektora energetyki jądrowej (oprócz elektrowni wodnych uznawanych za prowadzące działalność związaną z energią odnawialną) szczególnie duże obciążenia podatkowe, większe niż w przypadku innych podmiotów działających na rynku energetycznym, które nie muszą ponosić takich obciążeń, przy czym niektóre spośród nich powodują większe zanieczyszczenie, a wspomniane obciążenia podatkowe są uzasadnione względami ochrony środowiska z uwagi na zagrożenia i niepewność nierozerwalnie związane z działalnością jądrową, lecz nie określono kosztów, nie ustalono przeznaczenia wpływów z podatków na cele w zakresie ochrony środowiska, przy czym koszt gospodarowania odpadami i ich składowania jest już pokryty z innych podatków, a przedsiębiorstwa z sektora energetyki jądrowej przyjmują na siebie odpowiedzialność cywilną, w związku z czym przepisy te zakłócają wolną konkurencję zgodną z wymogami zliberalizowanego rynku wewnętrznego poprzez faworyzowanie innych podmiotów wytwarzających energię elektryczną, które nie muszą ponosić takich obciążeń związanych z podatkami, pomimo że wykorzystują bardziej zanieczyszczające źródła wytwarzania?

5)

Czy artykuł 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który ustanawia „zasadę zanieczyszczający płaci”, stoi na przeszkodzie podatkowi od wytwarzania wypalonego paliwa jądrowego i odpadów promieniotwórczych powstałych w wyniku wytwarzania energii jądrowej, który obciąża tylko sektor energetyki jądrowej z pominięciem wszelkich innych sektorów mogących wytwarzać takie odpady, w związku z czym inne przedsiębiorstwa prowadzące działalność, w której wykorzystują materiały lub źródła jądrowe, nie są opodatkowane, pomimo ich oddziaływania na wartości związane z ochroną środowiska naturalnego?

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/7

1)

Czy art. 12 ust. 1 decyzji ramowej 2006/783/WSiSW (1) można interpretować w ten sposób, że w ramach wykonywania w Niderlandach przekazanego przez państwo wydające nakazu konfiskaty można zastosować areszt porządkowy w rozumieniu art. 557c Wetboek van Strafvordering (kodeksu postępowania karnego), mając na uwadze m.in. orzeczenie Hoge Raad z 20 grudnia 2011 r. (2), z którego wynika, że areszt porządkowy należy uznać za karę w rozumieniu art. 7 ust. 1 EKPC?

2)

Czy dla możliwości zastosowania aresztu porządkowego znaczenie ma okoliczność, czy w przepisach państwa wydającego została również przewidziana możliwość stosowania aresztu porządkowego?

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/8

—

uchylenie wyroku ósmej izby Sądu z dnia 30 listopada 2017 r. (T-475/16);

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/8

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/9

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/9

1.

Czy art. 6 ust. 2 lit. c) dyrektywy 2002/65/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi krajowemu lub praktyce jak ta w postępowaniu głównym, która w przypadku umów pożyczek zawieranych na odległość nie przewiduje wyłączenia prawa odstąpienia od umowy, jeżeli na wyraźne życzenie konsumenta umowa jest już w pełni wykonana przez obie strony zanim konsument skorzysta ze swojego prawa odstąpienia?

2.

Czy art. 4 ust. 2, art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1 akapit 2 tiret drugie i art. 6 ust. 6 dyrektywy 2002/65/WE należy interpretować w ten sposób, że dla prawidłowego otrzymania informacji przewidzianych w prawie krajowym zgodnie z art. 5 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 3 lit. a) dyrektywy 2002/65/WE i wykonania prawa odstąpienia od umowy przez konsumenta zgodnie z prawem krajowym należy odnieść się wyłącznie do przeciętnego konsumenta, właściwie poinformowanego oraz dostatecznie uważnego i rozsądnego, w świetle całokształtu istotnych okoliczności faktycznych, jak i ogółu okoliczności towarzyszących zawarciu tej umowy?

3.

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytania pierwsze i drugie:

Czy art. 7 ust. 4 dyrektywy 2002/65/WE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi państwa członkowskiego, który przewiduje, że po złożeniu oświadczenia o odstąpieniu od konsumenckiej umowy pożyczki zawartej na odległość oferent poza kwotą, którą otrzymał od konsumenta zgodnie z umową zawartą na odległość, musi zapłacić także odszkodowanie z tytułu pożytków z tej kwoty?

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/10

1)

Czy art. 3 ust. 2, 4 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1484/95 (1) w związku z art. 141 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 (2) należy interpretować w ten sposób, że opisany w nich mechanizm kontroli, również w przypadku kontroli następczej, ma na celu wyłącznie zapewnienie, że właściwe władze uzyskają w odpowiednim czasie wiedzę na temat faktów i okoliczności dotyczących następujących po sobie transakcji, które mogą wywołać wątpliwości co do prawidłowości zastosowanych cen importowych cif i które mogą następnie stanowić podstawę do przeprowadzenia bardziej szczegółowego dochodzenia?

Czy też prawidłowe jest stanowisko przeciwne i opisany w art. 3 ust. 2, 4 i 5 rozporządzenia nr 1484/95 mechanizm kontrolny, również w odniesieniu do kontroli następczej, należy interpretować w ten sposób, że jedna lub więcej odsprzedaży przez importera na rynku wspólnotowym za cenę niższą niż podana cena importowa cif danej przesyłki, powiększona o kwotę należności celnych przywozowych, nie spełnia wymaganych warunków rozdysponowania na rynku wspólnotowym i okoliczność ta stanowi wyłączną podstawę obciążenia dodatkowymi należnościami celnymi? Czy dla odpowiedzi na to drugie pytanie znaczenie ma fakt, że jedna lub więcej odsprzedaży przez importera, o której mowa powyżej, miała miejsce za cenę niższą niż obowiązująca cena reprezentatywna? Czy w związku z tym ma znaczenie, że cena reprezentatywna w okresie przed dniem 11 września 2009 r. była obliczana w inny sposób niż po tej dacie? Czy dla odpowiedzi na te pytania ma ponadto znaczenie, że nabywcy z Unii są przedsiębiorstwami powiązanymi z importerem?

2)

Jeżeli z odpowiedzi na pytanie pierwsze wynikałoby, że odsprzedaż ze stratą stanowi wystarczającą podstawę odrzucenia zastosowanej ceny importowej cif, to w jaki sposób należy określać wysokość dodatkowych należności celnych? Czy ich podstawa powinna być ustalana zgodnie z metodami właściwymi dla określania wartości celnej w art. 29-31 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (3)? Czy też podstawa ta ma być ustalana wyłącznie na podstawie obowiązującej ceny reprezentatywnej? Czy art. 141 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 sprzeciwia się zastosowaniu w stosunku do okresu przed 11 września 2009 r. obowiązującej w tym okresie ceny reprezentatywnej?

3)

Jeżeli z odpowiedzi na pytania pierwsze i drugie będzie wynikało, że podstawę obciążenia dodatkowymi należnościami celnymi stanowi odsprzedaż przywożonych produktów na rynku wspólnotowym ze stratą, a jednocześnie podstawę obliczenia wysokości należności dodatkowych stanowi cena reprezentatywna, to czy art. 3 ust. 2, 4 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1484/95 jest zgodny z art. 141 rozporządzenia nr 1234/2007 w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 13 grudnia 2001 r., Kloosterboer Rotterdam B.V., C-317/99, ECLI:EU:C:2001:681?

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/11

1)

Czy art. 8 ust. 2 rozporządzenia nr 261/2004 (1) należy interpretować w ten sposób, że pasażer, który na podstawie (transponowanej do prawa krajowego) dyrektywy 90/[314]/EWG w sprawie zorganizowanych podróży (2) ma prawo domagania się zwrotu kosztów biletu od organizatora imprezy turystycznej, nie może już żądać zwrotu tych kosztów od przewoźnika lotniczego?

2)

Jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze jest twierdząca, to czy pasażer może jednak domagać się zwrotu kosztów biletu od przewoźnika lotniczego, jeżeli prawdopodobnym jest, że organizator imprezy turystycznej, w przypadku przypisania mu odpowiedzialności, nie byłby ze względów finansowych w stanie rzeczywiście zwrócić tych kosztów i jednocześnie nie podjął żadnych środków gwarancyjnych mających zabezpieczyć ich zwrot?

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/12

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/12

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/13

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/13

1.

nabyta rzecz jest przeznaczona do przetworzenia i następnie zbycia w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez tego przedsiębiorcę,

2.

ponowne wprowadzenie nabytej rzeczy do obrotu handlowego zostanie dokonane w drodze czynności podlegającej VAT oraz [Or. 3]

3.

uregulowanie obowiązujące w tym państwie członkowskim nie zezwala przedsiębiorcy lub osobie prowadzącej działalność zawodową na odliczenie w związku z tymi czynnościami kwot podatku zapłaconego z tytułu dokonania pierwszego opisanego wyżej nabycia?

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/14

—

Stwierdzenie, że poprzez wprowadzenie w art. 13 pkt 1-3 ustawy z dnia 12 lipca 2017 r. o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych zróżnicowania wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn pełniących funkcje sędziów sądów powszechnych, sędziów Sądu Najwyższego i prokuratorów Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 157 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 5 lit. a) i art. 9 ust. 1 lit. f) Dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersja przeredagowana) (1) oraz

—

obniżając w drodze art. 13 pkt 1 ww. ustawy wiek emerytalny mający zastosowanie do sędziów sądów powszechnych, a zarazem przyznając Ministrowi Sprawiedliwości prawo do decydowania o przedłużeniu okresu czynnej służby sędziów na podstawie art. 1 pkt 26 lit. b) i c) ww. ustawy Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom wynikającym z art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej w związku z art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej;

—

obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/15

—

transakcja typu „sale lease back” została przeprowadzona w drodze łącznego i jednoczesnego ustanowienia przez podatnika prawa dzierżawy wieczystej (będącej prawem rzeczowym o ograniczonym czasie trwania) na rzecz dwóch instytucji finansowych i zawarcia umowy leasingu pomiędzy tymi dwiema instytucjami a podatnikiem;

—

transakcja typu „sale lease back” jest transakcją wyłącznie finansową, mającą na celu zwiększenie płynności finansowej podatnika;

—

transakcja typu „sale lease back” (leasing zwrotny) nie była opodatkowana podatkiem VAT;

—

nieruchomość będąca dobrem inwestycyjnym pozostała w posiadaniu podatnika i była wykorzystywana w sposób ciągły, zarówno przed dokonaniem tej transakcji, jak i później, do prowadzenia działalności opodatkowanej prowadzonej przez tego podatnika.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/16

—

o stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/26/UE z dnia 26 lutego 2014r. w sprawie zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi oraz udzielania licencji wieloterytorialnych dotyczących praw do utworów muzycznych do korzystania online na rynku wewnętrznym (1), a w każdym razie poprzez niezawiadomienie Komisji o takich przepisach, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy artykułu 43 wspomnianej dyrektywy;

—

o nałożenie na Rzeczpospolitą Polskę zgodnie z art. 260 ust. 3 TFUE okresowej kary pieniężnej za uchybienie obowiązkowi poinformowania o środkach transpozycji dyrektywy 2014/26/UE o dziennej stawce w wysokości 87 612 € i naliczanej od dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie;

—

obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/17

—

uchylenie zaskarżonego wyroku;

—

wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi w pierwszej instancji, uwzględniając ją i stwierdzając tym samym nieważność art. 1-5 decyzji Komisji (UE) 2016/154 z dnia 22 lipca 2015 r. o pomocy państwa SA.13869 (C 68/2002) (ex NN 80/2002) (1)

—

wydanie ostatecznego rozstrzygnięcia w przedmiocie pierwszego zarzutu i pierwszej części drugiego zarzutu skargi w pierwszej instancji, uwzględnienie tej pierwszej części zarzutu drugiego, a w konsekwencji stwierdzenie, że zasada prywatnego inwestora ma zastosowanie do spornego przepisu;

—

przekazanie sporu do Sądu, obradującego w innym składzie, celem wydania orzeczenia w przedmiocie pozostałych zarzutów i argumentów podniesionych przez skarżącą w skardze z dnia 22 grudnia 2015 r. i zastrzeżenie, że rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie;

—

przekazanie sporu do Sądu, obradującego w innym składzie, celem wydania orzeczenia w przedmiocie wszystkich zarzutów i argumentów podniesionych przez skarżącą w skardze z dnia 22 grudnia 2015 r. (w tym tytułem ewentualnym) i zastrzeżenie, że rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie;

—

obciążenie Komisji wszystkimi kosztami niniejszej instancji.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/18

—

Republika Włoska wnosi do Trybunału na podstawie art. 56 i 58 statutu Trybunału o uchylenie wyroku z dnia 25 stycznia 2018 r., notyfikowanego w dniu 29 stycznia 2018 r., wydanego przez Sąd Unii Europejskiej w sprawie T-91/16 mającej za przedmiot żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2015)9413 z dnia 17 grudnia 2015 r., notyfikowanej w dniu 18 grudnia 2015 r., dotyczącej zmniejszenia wkładu Europejskiego Funduszu Społecznego w program operacyjny dla regionu Sycylii, który wpisuje się we wspólnotowe ramy wsparcia na pomoc strukturalną dla włoskich regionów, których dotyczy cel nr 1 rozporządzenia nr 1260/1999 (POR Sycylia 2000–2006) oraz o stwierdzenie nieważności tej decyzji.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/20

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

H zostaje obciążona kosztami postępowania.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/20

1)

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)

Alcogroup i Alcodis pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

3)

Orde van Vlaamse Balies, Ordre des barreaux francophones et germanophone i Ordre français des avocats du barreau de Bruxelles pokrywają własne koszty poniesione w niniejszym postępowaniu.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/21

1)

Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)

Postanowienie z dnia 10 listopada 2016 r., Valencia Club de Fútbol /Komisja (T-732/16 R) zostaje uchylone.

3)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/22

1)

Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)

Postanowienie z dnia 11 listopada 2016 r., Hércules Club de Fútbol/Komisja (T-766/16 R) zostaje uchylone.

3)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/22

1)

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)

Eco-Bat Technologies Ltd, Berzelius Metall GmbH i Société traitements chimiques des métaux (STCM) ponoszą koszty postępowania.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/23

1)

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)

UD pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/23

—

zmianę zaskarżonej decyzji w całości;

—

dokonanie rejestracji znaku towarowego.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1001/2017.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/24

—

stwierdzenie nieważności noty debetowej nr 2017-1635wystawionej przez sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego;

—

stwierdzenie nieważności decyzji dotyczącej odzyskania kwoty 264 196,11 EUR wydanej przez sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego w dniu 30 listopada 2017 r.

1.

Zarzut pierwszy, oparty na tym, że w decyzji sekretarza generalnego ustalenia dotyczące zwrotu kosztów podróży oraz wydatków z tytułu zatrudniania akredytowanych asystentów parlamentarnych są sprzeczne z obiektywną rzeczywistością. Skarżący domagał się zwrotu kosztów podróży wyłącznie w tych sytuacjach, których miał do tego prawo zgodnie z decyzją Prezydium Parlamentu Europejskiego nr 2009/C 159/01 dotyczącą przepisów wykonawczych do statutu posła do Parlamentu Europejskiego.

Akredytowani asystencji parlamentarni, o których wspomina się w decyzji, którzy pozostają w stosunku umownym z Parlamentem Europejskim, wykonywali zadania polegające na wspieraniu skarżącego w jego pracy posła w Brukseli i Strasburgu.

2.

Zarzut drugi dotyczący, dotyczący naruszenia zasady równości broni.

Skarżący nie miał dostępu do dowodów do dowodów potwierdzających fakty wskazane w decyzji sekretarza generalnego. Mimo iż skarżący domagał się tego na piśmie, sekretarz generalny nie przesłał mu rzecznych dowodów, co uniemożliwiło mu przedstawienie w każdym czasie uwag merytorycznych. Decyzja sekretarza generalnego, na której opierała się nota debetowa, jako akt prawny dotyczący skarżącego, została wydana z naruszeniem zasad bezstronnego i rzetelnego postępowania i równości broni oraz prawa skarżącego do obrony.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa przez sekretarza generalnego w odniesieniu do ciężaru dowodu. Wbrew twierdzeniom zawartym w decyzji sekretarza generalnego argumentów przedstawionych w pkt 54 wyroku Sądu z dnia 10 października 2013 r. w sprawie T-479/13, Marciani/Parlament nie można uznać za mające znaczenie dla niniejszej sprawy, ponieważ w sprawie posła Marcianiego należało stosować tzw. „przepisy ZKDP” [przepisy dotyczące zwrotu kosztów oraz diet posłów do Parlamentu Europejskiego], podczas gdy w okresie wykonywania mandatu przez skarżącego obowiązywało już rozporządzenie Rady (WE) nr 160/2009.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący braku podstawy prawnej zwrotu wynagrodzenia wypłaconego akredytowanym asystentom parlamentarnym. Zarzut ten dzieli się na dwie części:

Pierwsza część zarzutu czwartego dotyczy braku stosunku prawnego między skarżącym a Parlamentem Europejskim. Począwszy od dnia wejścia w życie rozporządzenia nr 160/2009 to Parlament Europejski, a nie skarżącego łączy stosunek prawny z akredytowanym asystentem parlamentarnym i Parlament Europejski nie zwraca kosztów, lecz wypłaca wynagrodzenie. Co się tyczy stosunku pracy akredytowanych asystentów parlamentarnych, skarżący nie pozostaje w żadnym stosunku umownym z Parlamentem Europejskim. Parlament Europejski nie wypłacał skarżącemu odnośnego wynagrodzenia akredytowanego asystenta parlamentarnego. Wobec braku stosunku prawnego i podstawy prawnej na skarżącym nie może ciążyć żaden obowiązek zwrotu na rzecz Parlamentu Europejskiego.

Druga część zarzutu czwartego opiera się na okoliczności, że działalność niezwiązana ze służbą akredytowanych asystentów parlamentarnych nie rodzi żadnego prawa do zwrotu wypłaconego wynagrodzenia. Artykuł 12 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskich nie zabrania działalności niezwiązanej ze służbą, lecz wymaga jedynie uzyskania na to zgody organu powołującego. Natomiast w sytuacji, gdy o zgodę nie wystąpiono, przepis nie przewiduje sankcji w postaci pełnego zwrotu wypłaconego wynagrodzenia.

5.

Zarzut piąty, dotyczący zakazu retroaktywnego stosowania przepisu nakładającego obowiązek. Punkt 8 decyzji sekretarza generalnego wśród jej podstaw prawnych wymienia art. 39a przepisów wykonawczych, mimo że decyzja Prezydium Parlamentu Europejskiego nr 2015/C 397/03 zmieniająca przepisy wykonawcze do statutu posła do Parlamentu Europejskiego obowiązuje od dnia 1 stycznia 2016 r., a zatem nie ma znaczenia dla niniejszej sprawy.

6.

Zarzut szósty, dotyczący niedopełnienia obowiązku uzasadnienia i naruszenia zasady proporcjonalności w odniesieniu do określenia kwoty. Żądana kwota nie jest uzasadniona w szczegółach ani poprzez metodę obliczeń, a także zakłada, że asystent parlamentarny nigdy dla skarżącego nie pracował.

7.

Zarzut siódmy, dotyczący okoliczności, że została przeprowadzona ocena dokumentu potwierdzającego datę podróży, załącznika do wniosku o zwrot kosztów podróży, niezwiązana z jego celem i z którego zostały wyciągnięte bezpodstawne wnioski.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/26

—

zasądzenie od strony pozwanej na rzecz skarżących kwot wskazanych w załączonym do skargi wykazie, powiększonych o odsetki naliczane od dnia 26 marca 2013 r. do dnia wydania wyroku przez Sąd;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

—

uznanie, że Unia Europejska lub instytucje będące stroną pozwaną ponoszą odpowiedzialność pozaumowną;

—

określenie procedury celem ustalenia możliwej do pokrycia straty rzeczywiście poniesionej przez skarżących; oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/26

—

stwierdzenie na podstawie art. 263 TFUE nieważności decyzji Europejaskiego Banku Centralnego SNC-2016-0026 z dnia 14 marca 2018 r.;

—

stwierdzenie na podstawie art. 277 TFUE, że art. 18 ust. 6 rozporządzenia SSM (1) jest niezgodny z prawem i w związku z tym stwierdzenie nieważności wskazanej decyzji; oraz

—

obciążenie EBC kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez EBC art. 18 ust. 1 rozporządzenia SSM i art. 49 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej poprzez nałożenie administracyjnej kary pieniężnej na podstawie ram prawnych opartych na prawie unijnym i krajowym niewywierającym bezpośrednich skutków.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez EBC art. 132 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 468/2014 (4) w związku z zarządzeniem publikacji administracyjnej kary pieniężnej bez zachowania anonimowości.

3.

Zarzut trzeci dotyczący niezgodności z prawem art. 18 ust. 6 rozporządzenia SSM oraz naruszenia przez ten przepis art. 263 ust. 6 TFUE i art. 47 karty praw podstawowych poprzez nałożenie obowiązku publikacji administracyjnej kary pieniężnej bez względu na zamiar skarżącej wniesienia skargi do Sądu w terminie przewidzianym w art. 263 akapit 6 TFUE.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/28

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

unieważnienie należącego do właściciela wzoru wspólnotowego zarejestrowanego pod nr 1 783 655-0002 w oparciu o wszystkie podstawy określone w niniejszej skardze;

—

obciążenie strony pozwanej oraz właściciela kosztami związanymi z postępowaniem przed izbą odwoławczą zgodnie z art. 190 regulaminu postępowania przed Sądem;

—

obciążenie EUIPO i ewentualnie interwenienta całością kosztów niniejszego postępowania.

—

nieprawidłowa wykładnia i stosowanie art. 6 rozporządzenia nr 6/2002;

—

naruszenie art. 25 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 6/2002;

—

naruszenie art. 25 ust. 1 lit. f) rozporządzenia nr 6/2002.

28.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/29

—

stwierdzenie, że skarga w niniejszej sprawie jest dopuszczalna i zasadna

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 26 marca 2018 r., mocą której Komisja Europejska odrzuciła ofertę konsorcjum, którego liderem jest skarżąca, dotyczącą części nr 3 przetargu „Framework contract for the implementation of external aid 2018 (SIEA EUROPAID/138778/DH/SER/MULTI” (zwanego dalej „przetargiem”) w ramach umowy ramowej mającej na celu świadczenie usług na rzecz państw trzecich będących beneficjentami pomocy zewnętrznej UE i udzieliła zamówienia na cześć nr 3 przetargu dziesięciu innym oferentom,

—

wezwanie pozwanej, tytułem środków organizacji postępowania (art. 55 regulaminu postepowania przed Sądem) do przedłożenia i) charakterystyki i korzyści wynikających z 10 wybranych ofert dotyczących części nr 3 przetargu, a także punktacji uzyskanej w odniesieniu do kryteriów określonych w podpozycjach 1.1, 1.2, 1.3, 1.4, 1.5, 1.6 w ramach pozycji Globalna organizacji i metodologia („Global Organisation and Methodology”) i punktacji uzyskanej przez 10 wybranych ofert dotyczących części nr 3 przetargu w pozycji Technika („Technical score”) i w pozycji Finanse („Financial score”) oraz ii) szczegółowego sprawozdania komisji przetargowej;

—

stwierdzenie, że żądanie odszkodowania w kwocie 2,4 mln EUR z marżą brutto jest dopuszczalne i zasadne;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania w całości.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 106 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. L 298, s.1) (zwanego dalej „rozporządzeniem finansowym) oraz art. 4 instrukcji dla oferentów (zwanych dalej „instrukcjami”). Komisja dopuściła się naruszenia nie wykluczając z udziału w przetargu z powodu nieprawidłowości jednego z oferentów będącego częścią jednego z konsorcjów, któremu udzielono zamówienia.

2.

Zarzut drugi dotyczy oczywistego błędu w ocenie jakiego dopuściła się Komisja oraz naruszenia art. 110 ust. 5 rozporządzenia finansowego, art. 151 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (Dz.U. L 362, s.1) (zwanego dalej „rozporządzeniem delegowanym), wynikającego z art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”) obowiązku przestrzegania zasady dobrej administracji oraz art. 15 ust. 3 instrukcji, w zakresie w jakim Komisja nie przystąpiła do wystarczająco uważnego badania rażąco niskich ofert.

3.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 113 ust. 2 rozporządzenia finansowego i art. 161 ust. 1 rozporządzenia delegowanego.

4.

Zarzut czwarty dotyczy naruszenia prawa do skutecznej skargi przewidzianego w art. 47 karty.

5.

Zarzut piąty dotyczy naruszenia zasady równego traktowania, zasady niedyskryminacji i gwarancji lojalnej konkurencji wynikającej z art. 102 ust. 1 i 2 rozporządzenia finansowego, skutkiem niezgodności z prawem przepisu art. 7 instrukcji.

6.

Zarzut szósty dotyczy naruszenia zasady dobrej administracji przewidzianej art. 41 karty, skutkiem niezgodności z prawem przepisu art. 7 ust. 3 instrukcji.