22.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 316/1

22.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 316/2

—

uwzględniając preambułę Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), w szczególności akapit drugi oraz akapity od czwartego do siódmego,

—

uwzględniając między innymi art. 2, art. 3 ust. 3 akapit drugi oraz art. 6, 7 i 9 TUE,

—

uwzględniając art. 168 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności ust. 7 tego artykułu,

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej z dnia 7 grudnia 2000 r. (Kartę), ogłoszoną w dniu 12 grudnia 2007 r. w Strasburgu, która weszła w życie wraz z Traktatem z Lizbony w grudniu 2009 r.,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1948 r.,

—

uwzględniając traktaty ONZ dotyczące ochrony praw człowieka i podstawowych wolności oraz orzecznictwo organów traktatowych ONZ,

—

uwzględniając Konwencję ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, przyjętą w Nowym Jorku w dniu 13 grudnia 2006 r. i ratyfikowaną przez UE w dniu 23 grudnia 2010 r.,

—

uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka, przyjętą w Nowym Jorku w dniu 20 listopada 1989 r.,

—

uwzględniając następujące uwagi ogólne Komitetu Praw Dziecka ONZ: nr 7 (2005) w sprawie realizacji praw dziecka w okresie wczesnego dzieciństwa, nr 9 (2006) w sprawie praw dzieci niepełnosprawnych, nr 10 (2007) w sprawie praw dzieci wobec wymiaru sprawiedliwości ds. nieletnich, nr 12 (2009) w sprawie prawa dziecka do bycia wysłuchanym, nr 13 (2011) w sprawie prawa dziecka do wolności od wszelkich form przemocy i nr 14 (2013) w sprawie prawa dziecka do uwzględniania przede wszystkim jego dobra,

—

uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet z 1979 r. (konwencja CEDAW) oraz pekińską platformę działania, swoją rezolucję z dnia 25 lutego 2014 r. z zaleceniami dla Komisji w sprawie zwalczania przemocy wobec kobiet (1), rezolucję z dnia 6 lutego 2014 r. w sprawie komunikatu Komisji pt. „Położenie kresu okaleczaniu żeńskich narządów płciowych” (2) oraz konkluzje Rady z dnia 5 czerwca 2014 r. w sprawie zapobiegania i zwalczania wszelkich form przemocy wobec kobiet i dziewcząt, w tym okaleczania żeńskich narządów płciowych,

—

uwzględniając Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC), orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka oraz konwencje, zalecenia, rezolucje i sprawozdania Zgromadzenia Parlamentarnego, Komitetu Ministrów, Komisarza Praw Człowieka i Komisji Weneckiej Rady Europy,

—

uwzględniając sprawozdanie Niezależnego Eksperta Rady Praw Człowieka, Cephasa Luminy, w sprawie skutków długu zagranicznego i innych zbliżonych zobowiązań finansowych państw dla pełnego poszanowania wszystkich praw człowieka, a w szczególności praw ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych (Dodatek, misja do Grecji, UN A/HRC 25/50/Dod. 1),

—

uwzględniając sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. praw człowieka migrantów, opublikowane w kwietniu 2013 r. i zatytułowane „Zarządzanie zewnętrznymi granicami Unii Europejskiej i jego wpływ na prawa człowieka migrantów”,

—

uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ z dnia 26 czerwca 2014 r. wzywającą do utworzenia międzyrządowej grupy roboczej o nieograniczonym składzie, której rolą będzie „opracowanie prawnie wiążącego międzynarodowego instrumentu w celu uregulowania, w ramach międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka, działalności spółek międzynarodowych i innych przedsiębiorstw”,

—

uwzględniając wytyczne strategiczne dotyczące ustanowienia obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości przyjęte przez Radę Europy w dniu 27 czerwca 2014 r.,

—

uwzględniając Konwencję Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencja stambulska),

—

uwzględniając Europejską kartę społeczną poddaną przeglądowi w 1996 r., a także orzecznictwo Europejskiego Komitetu Praw Społecznych,

—

uwzględniając Konwencję ramową Rady Europy o ochronie mniejszości narodowych i Europejską kartę języków regionalnych lub mniejszościowych,

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne (3),

—

uwzględniając zalecenie Rady z dnia 9 grudnia 2013 r. w sprawie skutecznych środków integracji Romów w państwach członkowskich (4),

—

uwzględniając pakiet dyrektyw w sprawie praw procesowych w UE (5),

—

uwzględniając decyzję ramową Rady 2008/913/WSiSW z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwalczania pewnych form i przejawów rasizmu i ksenofobii za pomocą środków prawnokarnych (6),

—

uwzględniając ramy strategiczne i plan działania UE na rzecz praw człowieka i demokracji, przyjęte przez Radę dnia 25 czerwca 2012 r.,

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (7),

—

uwzględniając konkluzje Rady Unii Europejskiej i narady państw członkowskich w składzie Rady dotyczące zagwarantowania rządów prawa, przyjęte dnia 16 grudnia 2014 r.,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/54/WE z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (8),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2004/113/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług (9),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/36/UE z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie zapobiegania handlowi ludźmi i zwalczania tego procederu oraz ochrony ofiar, zastępującą decyzję ramową Rady 2002/629/WSiSW (10),

—

uwzględniając dyrektywę 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (11),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/93/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej, zastępującą decyzję ramową Rady 2004/68/WSiSW (12),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (13),

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (COM(2008)0229),

—

uwzględniając decyzje i orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo krajowych trybunałów konstytucyjnych, dla których Karta stanowi jeden z punktów odniesienia w interpretacji prawa krajowego,

—

uwzględniając wytyczne polityczne dla nowej Komisji Europejskiej przedstawione Parlamentowi Europejskiemu przez przewodniczącego J.-C. Junckera dnia 15 lipca 2014 r.,

—

uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i swobodnym przepływem takich danych (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (COM(2012)0011),

—

uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępstwom, prowadzenia dochodzeń w ich sprawie, wykrywania ich i ścigania albo wykonywania kar kryminalnych oraz swobodnego przepływu tych danych (COM(2012)0010),

—

uwzględniając strategię UE na rzecz wyeliminowania handlu ludźmi na lata 2012–2016 (COM(2012)0286), szczególnie przepisy dotyczące finansowania prac nad wytycznymi w zakresie systemów ochrony dzieci oraz wymiany dobrych praktyk,

—

uwzględniając zalecenie Komisji 2013/112/UE z dnia 20 lutego 2013 r. zatytułowane „Inwestowanie w dzieci: przerwanie cyklu marginalizacji” (14),

—

uwzględniając wytyczne na rzecz promowania i ochrony wszystkich praw człowieka przysługujących lesbijkom, gejom, osobom biseksualnym, transpłciowym i interseksualnym (LGBTI), przyjęte przez Radę do Spraw Zagranicznych w dniu 24 czerwca 2013 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Unijne ramy dotyczące krajowych strategii integracji Romów do 2020 r.” (COM(2011)0173) i konkluzje Rady Europejskiej z dnia 24 czerwca 2011 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Postępy we wdrażaniu krajowych strategii integracji Romów” (COM(2013)0454),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji na temat walki z korupcją (COM(2014)0038),

—

uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania osób bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną (COM(2008)0426),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie postępów w realizacji krajowych strategii integracji Romów (15),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie unijnego planu przeciwdziałania homofobii i dyskryminacji ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową (16),

—

uwzględniając swoje rezolucje dotyczące równouprawnienia płci,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 września 2011 r. w sprawie strategii UE na rzecz przeciwdziałania bezdomności (17),

—

uwzględniając sprawozdanie Senatu Stanów Zjednoczonych w sprawie programów CIA w zakresie zatrzymań i przesłuchań,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 września 2013 r. w sprawie problemu pozostawianych bez opieki małoletnich w UE (18),

—

uwzględniając swoje rezolucje w sprawie praw podstawowych i praw człowieka, a w szczególności najnowszą z nich, z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie sytuacji praw podstawowych w Unii Europejskiej w 2012 r. (19),

—

uwzględniając swoje rezolucje w sprawie migracji, w szczególności najnowszą z nich, z dnia 17 grudnia 2014 r. w sprawie sytuacji w regionie Morza Śródziemnego oraz potrzeby opracowania całościowego podejścia UE do migracji (20),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2005 r. w sprawie ochrony mniejszości i polityki walki z dyskryminacją w rozszerzonej Europie (21),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 listopada 2014 r. w sprawie 25. rocznicy przyjęcia Konwencji ONZ o prawach dziecka (22),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lipca 2013 r. w sprawie programu inwigilacji amerykańskiej Agencji Bezpieczeństwa Narodowego, służb wywiadowczych w różnych państwach członkowskich i wpływu na prywatność obywateli UE (23), w której zobowiązał Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, aby dogłębnie zbadała tę sprawę, oraz swoją rezolucję z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie realizowanych przez NSA amerykańskich programów nadzoru, organów nadzoru w różnych państwach członkowskich oraz ich wpływu na prawa podstawowe obywateli UE (24),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 lutego 2015 r. w sprawie raportu Senatu Stanów Zjednoczonych dotyczącego stosowania tortur przez CIA (25),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 września 2013 r. w sprawie języków europejskich zagrożonych wymarciem oraz różnorodności językowej w Unii Europejskiej (26),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie zasięgnięcia opinii Trybunału Sprawiedliwości na temat zgodności z traktatami Umowy między Kanadą a Unią Europejską w sprawie przekazywania i przetwarzania danych dotyczących przelotu pasażera (27),

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 11 września 2012 r. (28) oraz 10 października 2013 r. (29) w sprawie rzekomego transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów w krajach europejskich przez CIA,

—

uwzględniając swoje rezolucje w sprawie więzienia w zatoce Guantanamo,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie Karty praw podstawowych UE: standardy określające wolność mediów w UE (30),

—

uwzględniając opinię 2/2013 Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczącą projektu porozumienia w sprawie przystąpienia Unii Europejskiej do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,

—

uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 8 kwietnia 2014 r. w sprawach połączonych C-293/12 i C-594/12 (Digital Rights Ireland et Seitlinger e.a.) unieważniający dyrektywę 2006/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie zatrzymywania generowanych lub przetwarzanych danych w związku ze świadczeniem ogólnie dostępnych usług łączności elektronicznej lub udostępnianiem publicznych sieci łączności oraz zmieniającej dyrektywę 2002/58/WE,

—

uwzględniając przesłuchania Fransa Timmermansa przed Parlamentem w dniach 7 października 2014 r. i 11 lutego 2015 r.,

—

uwzględniając przesłuchanie Dimitrisa Avramopoulosa przed Parlamentem w dniu 30 września 2014 r.,

—

uwzględniając doroczną konferencję Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej w dniu 10 listopada 2014 r. na temat „Prawa podstawowe a imigracja w EU”, a w szczególności jej dokument tematyczny pt. „Kanały zgodnego z prawem wjazdu do UE dla osób potrzebujących międzynarodowej ochrony: zestaw rozwiązań”,

—

uwzględniając działania, sprawozdania roczne i badania Agencji Praw Podstawowych (FRA) i Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE) oraz zakrojone na szeroką skalę badania ankietowe Agencji w sprawie przestępstw noszących znamiona dyskryminacji i nienawiści wobec Żydów w państwach członkowskich, w sprawie przemocy wobec kobiet w UE i w sprawie doświadczania przez osoby LGBT dyskryminacji, przemocy i szykanowania,

—

uwzględniając rolę organizacji pozarządowych, które uczestniczą w platformie społeczeństwa obywatelskiego praw podstawowych w ramach Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA Fundamental Rights Platform),

—

uwzględniając sprawozdania i badania organizacji pozarządowych w dziedzinie praw człowieka oraz badania zlecone w tym zakresie przez Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, a w szczególności badanie departamentu tematycznego C dotyczące wpływu kryzysu na prawa podstawowe w państwach członkowskich UE,

—

uwzględniając swoje badania dotyczące wpływu kryzysu na prawa podstawowe w państwach członkowskich UE,

—

uwzględniając zasady odnoszące się do statusu krajowych instytucji powołanych do ochrony i promowania praw człowieka („zasady paryskie”), załączone do rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ 48/134,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie sytuacji praw podstawowych: standardy i praktyki na Węgrzech (zgodnie z rezolucją Parlamentu Europejskiego z dnia 16 lutego 2012 r.)’ (31),

—

uwzględniając komunikat Komisji w sprawie strategii skutecznego wprowadzania w życie Karty praw podstawowych przez Unię Europejską (COM(2010)0573) oraz wytyczne operacyjne w sprawie uwzględniania praw podstawowych w ocenach skutków przeprowadzanych przez Komisję (SEC(2011)0567),

—

uwzględniając komunikat Komisji w sprawie nowych ram UE na rzecz umocnienia praworządności (COM(2014)0158) oraz konkluzje Rady z dnia 16 grudnia 2014 r. zatytułowane „Zapewnienie przestrzegania zasad państwa prawa”,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji ze stosowania Karty praw podstawowych UE za 2013 r. (COM(2014)0224) oraz towarzyszące mu dokumenty robocze,

—

uwzględniając „Sprawozdanie na temat Obywatelstwa UE za 2013 r. – Prawa i przyszłość obywateli Unii” (COM(2013)0269),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z wdrażania unijnych ram dotyczących krajowych strategii integracji Romów (COM(2014)0209) oraz zalecenie Rady z dnia 9 grudnia 2013 r. w sprawie skutecznych środków integracji Romów w państwach członkowskich,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Spraw Konstytucyjnych, Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz Komisji Petycji (A8-0230/2015),

A.

mając na uwadze, że UE została po części utworzona po to, aby nie powtórzyły się dramatyczne skutki II wojny światowej i wynikające z niej prześladowania i represje, jakich dopuścił się reżim nazistowski, oraz aby uniknąć zahamowania lub cofnięcia rozwoju demokracji i zasad państwa prawa dzięki promowaniu, poszanowaniu i ochronie praw człowieka;

B.

mając na uwadze, że przestrzeganie oraz upowszechnianie praw człowieka, podstawowych wolności, demokracji oraz wartości i zasad określonych w traktatach UE, jak również międzynarodowych aktach prawnych dotyczących praw człowieka (Powszechna deklaracja praw człowieka, Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych itp.), należą do obowiązków UE i jej państw członkowskich i muszą znajdować się w centrum integracji europejskiej;

C.

mając na uwadze, że prawa te muszą być zagwarantowane każdej osobie przebywającej na terytorium UE, nawet wtedy, gdy dochodzi do nadużycia i przemocy ze strony władz publicznych, niezależnie od ich zasięgu terytorialnego i właściwości;

D.

mając na uwadze, że – w rozumieniu art. 2 TUE – Unia Europejska opiera się na poszanowaniu godności człowieka, wolności, demokracji, równości, praworządności i praw człowieka, w tym praw osób należących do mniejszości, wartości wspólnych dla państw członkowskich, których musi przestrzegać UE, a także każde państwo członkowskie we wszystkich strategiach politycznych zarówno w wymiarze wewnętrznym, jak i międzynarodowym; mając na uwadze, że zgodnie z art. 17 TUE Komisja musi zapewnić, aby traktaty te były przestrzegane;

E.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 6 TUE Unia Europejska ponosi odpowiedzialność za wspieranie i egzekwowanie przestrzegania praw podstawowych w prowadzeniu własnych działań, abstrahując od kompetencji w danym obszarze; mając na uwadze, że państwa członkowskie zachęca się do postępowania w taki sam sposób;

F.

mając na uwadze, że rewizja traktatów UE jest konieczna do wzmocnienia ochrony demokracji, praworządności i praw podstawowych;

G.

mając na uwadze, że zgodnie z preambułą Traktatu o Unii Europejskiej państwa członkowskie potwierdziły swoje przywiązanie do praw społecznych zdefiniowanych w Europejskiej karcie społecznej; mając na uwadze, że art. 151 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zawiera również bezpośrednie odniesienie do podstawowych praw społecznych, takich jak prawa określone w Europejskiej karcie społecznej;

H.

mając na uwadze, że wraz z wejściem w życie Traktatu z Lizbony Karta praw podstawowych Unii Europejskiej została w pełni włączona do traktatów, w związku z czym jest prawnie wiążąca dla instytucji, organów i agencji UE, jak również dla państw członkowskich stosujących prawodawstwo UE; mając na uwadze, że prawdziwa kultura poszanowania praw podstawowych musi być rozwijana, upowszechniana i wzmacniana w instytucjach UE, jak również w państwach członkowskich, w szczególności kiedy stosują prawo Unii zarówno w stosunkach wewnętrznych, jak i w relacjach z państwami trzecimi;

I.

mając na uwadze, że w art. 2 i art. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej uznaje się prawo do życia i prawo do integralności danej osoby;

J.

mając na uwadze, że art. 4 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej zakazuje wszelkich form nieludzkiego lub poniżającego traktowania;

K.

mając na uwadze, że art. 8, 9, 10, 19 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, jak i orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE, uznają znaczenie podstawowych praw społecznych, podkreślając w ten sposób, że prawa te, a w szczególności prawa do tworzenia związków zawodowych, do strajku, stowarzyszeń i zgromadzeń, muszą być chronione tak, jak inne prawa podstawowe uwzględnione w Karcie;

L.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 22 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej „Unia szanuje różnorodność kulturową, religijną i językową”, a art. 21 zabrania dyskryminacji na tle języka lub przynależności do mniejszości narodowej;

M.

mając na uwadze, że art. 33 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej gwarantuje ochronę rodziny pod względem prawnym, gospodarczym i społecznym;

N.

mając na uwadze, że art. 37 i 38 Karty uznają prawo do wysokiego poziomu ochrony środowiska nierozerwalnie związanego z wdrażaniem polityki Unii;

O.

mając na uwadze, że państwa członkowskie nie mogą obniżać poziomu gwarancji zapisanego we własnych konstytucjach w odniesieniu do określonych praw pod pretekstem, że Karta praw podstawowych Unii Europejskiej lub inne instrumenty prawa UE zapewniają w tej dziedzinie niższy poziom ochrony niż konstytucja;

P.

mając na uwadze, że przyjmuje się, iż władze krajowe (władze sądowe, organy ścigania i administracja) są kluczowymi podmiotami nadającymi konkretny wymiar prawom i swobodom zapisanym w Karcie;

Q.

mając na uwadze, że ustanowienie obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, o którym mowa w tytule V Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, wymaga pełnego poszanowania praw podstawowych przez UE, jak i przez każde państwo członkowskie;

R.

mając na uwadze, że ludzie – obywatele bądź mieszkańcy Unii Europejskiej – są stawiani na pierwszym miejscu w Unii Europejskiej oraz że prawa osobiste, obywatelskie, polityczne, gospodarcze i społeczne przyznane w Karcie nie mają na celu wyłącznie ochrony obywateli europejskich mieszkańców UE przed ewentualnymi ingerencjami, nadużyciami i przemocą, ale również stanowią warunek konieczny dla zagwarantowania im pełnej i niezakłóconej samorealizacji;

S.

mając na uwadze, że praworządność stanowi rdzeń europejskiej liberalnej demokracji i jest jedną z podstawowych zasad UE, wynikającą ze wspólnej tradycji konstytucjonalizmu wszystkich państw członkowskich;

T.

mając na uwadze, że sposób, w jaki praworządność realizowana jest na szczeblu krajowym, odgrywa kluczową rolę w zagwarantowaniu wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi i ich systemami prawnymi, w związku z czym doniosłe znaczenie ma ustanowienie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, o której mowa w tytule V Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

U.

mając na uwadze, że przestrzeganie zasad praworządności stanowi warunek konieczny ochrony praw podstawowych i ma szczególne znaczenie w obrębie UE, ponieważ jest także warunkiem koniecznym przestrzegania wszystkich praw i zobowiązań wynikających z traktatów i prawa międzynarodowego;

V.

mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie biorą udział w całościowym procesie zmierzającym do realizacji nowych celów zrównoważonego rozwoju (MCR), które przypominają, że prawa człowieka są powszechne, niepodzielne i niezbywalne;

W.

mając na uwadze, że wdrażanie owych wartości i zasad musi też bazować na skutecznej kontroli poszanowania praw podstawowych zagwarantowanych w Karcie, przykładowo przy opracowywaniu wniosków ustawodawczych;

X.

mając na uwadze, że UE przeżywa poważny kryzys gospodarczo-finansowy, który w połączeniu z pewnymi środkami, w tym drastycznymi cięciami budżetowymi wprowadzonymi, by przeciwdziałać jego skutkom w niektórych państwach członkowskich, negatywnie wpływa na warunki życia obywateli UE – a tym samym na ich dobrobyt – zwiększając bezrobocie, poziom ubóstwa, nierówności i niepewność zatrudnienia, a także ograniczając dostęp do usług oraz pogarszając ich jakość;

Y.

mając na uwadze, że niemal jedna trzecia petycji otrzymywanych przez Parlament dotyczy domniemanego naruszania praw podstawowych zawartych w Karcie w odniesieniu do takich kwestii jak obywatelstwo, cztery swobody, zatrudnienie, warunki gospodarcze, ochrona środowiska i ochrona konsumentów, wymiar sprawiedliwości, prawa wyborcze i uczestnictwo w procesie demokratycznym, przejrzystość w zakresie podejmowania decyzji, niepełnosprawność i prawa dzieci, dostęp do edukacji i prawa językowe; mając na uwadze, że w niektórych z tych petycji przedstawiono problemy związane z zagadnieniami zdrowotnymi i dostępem do opieki zdrowotnej i służby zdrowia, jak również problemy dotyczące prawa pracy, będące bezpośrednim skutkiem kryzysu gospodarczego; mając na uwadze, że petycje są zazwyczaj najwcześniejszymi wskaźnikami problemów w zakresie praw podstawowych w państwach członkowskich;

Z.

mając na uwadze, że podstawą działania Unii Europejskiej jest domniemanie oraz wzajemne zaufanie, że państwa członkowskie przestrzegają zasad demokracji, praworządności i praw podstawowych zapisanych w EKPC i Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, zwłaszcza w kontekście rozwoju przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości oraz zasady wzajemnego uznawania;

AA.

mając na uwadze, że przebywanie na bezrobociu lub życie w biedzie czy w sytuacji marginalizacji społecznej ma znaczący wpływ na dostęp do praw podstawowych i ich stosowanie, a także podkreślając konieczność utrzymania dostępu do podstawowych usług, w szczególności społecznych i finansowych dla tych osób, które znajdują się w trudnej sytuacji;

AB.

mając na uwadze, że w związku z niedawnymi atakami terrorystycznymi na terytorium UE pewne strategie polityczne i środki na rzecz przeciwdziałania terroryzmowi mogą zagrozić prawom podstawowym i swobodom w UE; mając na uwadze, że konieczne jest zapewnienie utrzymania równowagi między ochroną podstawowych wolności i praw a poprawą stanu bezpieczeństwa; mając na uwadze, że Unia Europejska i jej państwa członkowskie mają obowiązek chronić obywateli Europy, jednocześnie dbając o poszanowanie ich podstawowych praw i wolności w ramach opracowywanych i wdrażanych strategii politycznych w dziedzinie bezpieczeństwa; mając na uwadze, że zasady konieczności i proporcjonalności muszą dominować w tej dziedzinie, aby wdrożone rozwiązania polityczne nie naruszały swobód publicznych;

AC.

mając na uwadze, że w bezprecedensowy sposób na Morzu Śródziemnym giną tysiące osób, co wymaga wielkiej odpowiedzialności ze strony UE, by podejmować działania w celu ratowania życia, powstrzymania handlarzy ludźmi i stworzenia możliwości prawnych dla imigrantów oraz wsparcia i ochrony osób ubiegających się o azyl oraz uchodźców;

AD.

mając na uwadze, że w 2014 r. prawie 3 500 migrantów zmarło lub zaginęło, próbując dostać się do Europy, co daje łączną liczbę prawie 30 000 zaginionych i ofiar śmiertelnych w ciągu 20 lat; mając na uwadze, że według Międzynarodowej Organizacja ds. Migracji szlak migracyjny do Europy stał się dla migrantów najbardziej niebezpiecznym na świecie;

AE.

mając na uwadze, że rocznie składanych jest ok. 1 000 wniosków o udzielenie azylu w związku z okaleczaniem narządów płciowych;

AF.

mając na uwadze, że prawo do azylu jest zagwarantowane w Konwencji genewskiej dotyczącej statusu uchodźców z 1951 r., jak również przez protokół z dnia 31 stycznia 1967 r.;

AG.

mając na uwadze, że przejawy skrajnego nacjonalizmu, rasizmu, ksenofobii i nietolerancji nie zniknęły jeszcze z naszej społeczności; mając na uwadze, że w przeciwieństwie – szczególnie w następstwie niedawnych ataków terrorystycznych – w wielu państwach członkowskich obserwuje się narastanie tych zjawisk, co wywiera negatywny wpływ na tradycyjne mniejszości, a także na nowe społeczności mniejszości narodowych;

AH.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 49 TUE każde państwo europejskie szanujące wartości, o których mowa w art. 2 i zobowiązujące się je wspierać, może złożyć wniosek o członkostwo w Unii; mając na uwadze, że zachowanie zgodności z kryteriami kopenhaskimi jest zasadniczym warunkiem wstępnym przystąpienia do UE; mając na uwadze, że spoczywające na krajach kandydujących obowiązki wynikające z kryteriów kopenhaskich należą nie tylko do podstawowych wymogów przedakcesyjnych, ale również muszą nadal być wypełniane po przystąpieniu państwa do UE zgodnie z art. 2 TUE; mając na uwadze, że w świetle powyższego wszystkie państwa członkowskie powinny być oceniane na bieżąco w ramach kontroli stałego przestrzegania przez nie podstawowych wartości UE, takich jak poszanowanie praw podstawowych, instytucji demokratycznych oraz praworządności; mając na uwadze, że należy także wprowadzić stopniowy i korygujący mechanizm, aby uzupełnić lukę dzielącą dialog polityczny i „rozwiązanie radykalne” z art. 7 TUE oraz rozwiązać „kopenhaski dylemat” w ramach obecnych traktatów;

AI.

mając na uwadze, że wobec braku wspólnych, czytelnych wskaźników jakiekolwiek rozważania dotyczące praworządności, demokracji i praw podstawowych w danym państwie członkowskim są stale podważane w świetle motywów politycznych i instytucjonalnych; mając na uwadze, że brak wiążących procedur zbyt często prowadzi do stałej bierności i nieprzestrzegania traktatów i wartości europejskich i to przy współudziale instytucji europejskich;

AJ.

mając na uwadze, że prawo do składania petycji stworzyło ścisłą więź między obywatelami UE a Parlamentem Europejskim; mając na uwadze, że europejska inicjatywa obywatelska wprowadziła nowe bezpośrednie powiązanie między obywatelami a instytucjami UE oraz że może ona wspierać rozwój praw podstawowych i obywatelskich; mając na uwadze, że zgodnie z art. 44 Karty i art. 227 TFUE prawa obywatelskie obejmują prawo do składania petycji, które stanowi dla obywateli narzędzie obrony własnych praw podstawowych;

AK.

mając na uwadze, że kobiety w UE muszą wciąż borykać się z wieloma formami dyskryminacji oraz że zbyt często padają ofiarami agresji i przemocy, w szczególności seksualnej;

AL.

mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet jest najbardziej rozpowszechnionym w Unii Europejskiej i na świecie przejawem łamania praw podstawowych; mając na uwadze, że problem ten dotyka wszystkich warstw społecznych, niezależnie od wieku, poziomu wykształcenia, dochodów, pozycji społecznej czy kraju pochodzenia lub zamieszkania, i stanowi główną przeszkodę dla równości kobiet i mężczyzn;

AM.

mając na uwadze, że według wyników badania przeprowadzonego w 2014 r. przez Agencję Praw Podstawowych UE większość kobiet będących ofiarą przemocy nie zgłasza swoich doświadczeń policji;

AN.

mając na uwadze, że prawa i zdrowie reprodukcyjne i seksualne opierają się na podstawowych prawach człowieka oraz że są zasadniczymi elementami godności ludzkiej (32); mając na uwadze, że odmowa wykonania aborcji ratującej życie stanowi poważne naruszenie praw człowieka;

AO.

mając na uwadze, że handel kobietami i dziećmi oraz ich seksualne wykorzystywanie stanowią wyraźne naruszenie praw człowieka i godności ludzkiej, jak również podstawowych zasad prawa i demokracji; mając na uwadze, że obecnie kobiety są bardziej narażone na te zagrożenia z uwagi na większą niepewność ekonomiczną i większe ryzyko bezrobocia i ubóstwa;

AP.

mając na uwadze, że w prawie europejskim przemoc wobec kobiet nie jest wyraźnie uznana jako przejaw dyskryminacji ze względu na płeć, a jest zdefiniowana jedynie w trzech krajowych systemach prawnych (Hiszpanii, Szwecji i Niemiec), w związku z czym przemocy wobec kobiet nie postrzega się jako istotnej kwestii związanej z równouprawnieniem; mając na uwadze, że państwa członkowskie przyjmują w odniesieniu do definiowania przemocy wobec kobiet i przemocy ze względu na płeć podejście doraźne, a definicje zawarte w przepisach krajowych znacząco różnią się od siebie, co oznacza, że porównywanie danych jest niemożliwe;

AQ.

mając na uwadze, że państwa członkowskie nie są wolne od dramatycznego procederu okaleczania narządów płciowych, który może dotyczyć nawet 500 000 ofiar w samej UE, a może jeszcze objąć kolejne 180 000;

AR.

mając na uwadze, że w UE i państwach członkowskich nadal dochodzi do licznych przypadków pogwałcenia praw podstawowych, na co wskazują przykładowo wyroki Europejskiego Trybunału Praw Człowieka oraz sprawozdania Komisji Europejskiej, Agencji Praw Podstawowych, organizacji pozarządowych, Rady Europy i ONZ, takich jak naruszenie prawa do wolności zgromadzeń oraz wolności słowa organizacji społeczeństwa obywatelskiego, instytucjonalna dyskryminacja osób LGBTI w postaci zakazu zawierania małżeństw, a także przepisy zakazujące uprawiania propagandy; mając na uwadze ciągle wysoki wskaźnik przestępstw stanowiących przejawy dyskryminacji oraz nienawiści na tle rasowym, ksenofobii, nietolerancji religijnej lub uprzedzeń ze względu na niepełnosprawność, orientację seksualną lub tożsamość płciową; mając na uwadze, że reakcje Komisji, Rady i państw członkowskich nie są proporcjonalne do wagi i częstotliwości stwierdzonych pogwałceń;

AS.

mając na uwadze, że społeczności, w których w pełni realizowane i chronione są prawa podstawowe, mają większe szanse na dynamiczny rozwój konkurencyjnej gospodarki;

AT.

mając na uwadze, że Romowie, najliczniejsza mniejszość etniczna w Europie, nadal są ofiarami ostrej dyskryminacji, ataków na tle rasowym, mowy nienawiści, ubóstwa i wykluczenia;

AU.

mając na uwadze, że europejskie działania zewnętrzne oparte są na tych samych zasadach, które leżały u podstaw powstania i rozwoju UE, tj. demokracji, solidarności, godności ludzkiej i wszystkich prawach podstawowych; mając na uwadze, że choć określone wytyczne dotyczące praw człowieka zostały uwzględnione w zewnętrznych strategiach politycznych UE, sytuacja ta nie dotyczy jej strategii wewnętrznych, co może wywołać oskarżenia o stosowanie podwójnych standardów; mając na uwadze, że promowanie przez Unię praw podstawowych w ramach swoich działań zewnętrznych musi koniecznie pociągać za sobą prowadzenie zdecydowanej i systematycznej wewnętrznej polityki nadzoru zgodności z prawami podstawowymi na terytorium samej UE;

AV.

mając na uwadze, że przepisy dotyczące ochrony danych osobowych powinny przestrzegać zasad celowości, konieczności i proporcjonalności, w tym podczas negocjacji i zawierania umów międzynarodowych, jak podkreślił wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 kwietnia 2014 r. unieważniający dyrektywę 2006/24/WE i opinie Europejskiego Inspektora Ochrony Danych;

AW.

mając na uwadze, że prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, jak również do ochrony danych osobowych są zapisane w Karcie, co oznacza, że stanowią integralną część prawa pierwotnego UE;

AX.

mając na uwadze, że nowe technologie mogą mieć negatywny wpływ na prawa podstawowe, a w szczególności na prawo do prywatności oraz prawo do ochrony danych osobowych zgodnie z art. 7 i 8 Karty;

AY.

mając na uwadze, że powszechny dostęp do internetu dodatkowo zwiększa możliwości przemocy fizycznej i psychicznej wobec kobiet, w tym uwodzenia za pośrednictwem internetu;

AZ.

mając na uwadze, że szybki rozwój technologii cyfrowej (w tym zwiększający się stopień korzystania z internetu, aplikacji i sieci społecznościowych) wymaga skuteczniejszych zabezpieczeń danych osobowych i prywatności w celu zapewnienia ich poufności i ochrony;

BA.

mając na uwadze, że podstawowe wolności, prawa człowieka i równość szans muszą być zagwarantowane wszystkim obywatelom Unii Europejskiej, w tym osobom należącym do mniejszości narodowych lub językowych;

BB.

mając na uwadze, że według WHO przynajmniej 850 dzieci poniżej 15. roku życia umiera w Europie każdego roku wskutek niewłaściwego traktowania;

BC.

mając na uwadze, że zgodnie z badaniem Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej dotyczącym dyskryminacji i przestępstw z nienawiści wobec osób LGBTI, oprócz przejawów dyskryminacji i przemocy, których ofiarą padają, prawie połowa ankietowanych osób LGBTI „uważa, że język ubliżający środowiskom LGBTI jest rozpowszechniony w świecie polityki w ich kraju zamieszkania”;

BD.

mając na uwadze, że osoby LGBTI padają ofiarą dyskryminacji instytucjonalnej czy to przez zakaz zawierania związków cywilnych, czy przez istnienie ustaw, które zakazują stwierdzenia preferencji seksualnej;

BE.

mając na uwadze, że osoby niepełnosprawne padają ofiarami wielu rodzajów dyskryminacji, które stanowią przeszkodę w pełnym korzystaniu przez nie z ich praw podstawowych;

BF.

mając na uwadze, że wskaźnik ubóstwa osób niepełnosprawnych jest o 70 % wyższy od średniej, co jest częściowo spowodowane ograniczonym dostępem do zatrudnienia;

BG.

mając na uwadze, że laickość i neutralność państwa są najlepszą rękojmią niedyskryminowania występujących w nim różnych wspólnot religijnych;

BH.

mając na uwadze, że wolność prasy i swoboda prowadzenia działalności przez organizacje społeczeństwa obywatelskiego, takie jak organizacje pozarządowe, są elementem podstawowym demokracji, praworządności i praw podstawowych; mając na uwadze, że wolność ta została podważona poprzez przyjęcie ustaw krajowych lub podjęcie bezpośrednich działań przez władze w wielu państwach członkowskich;

BI.

mając na uwadze, że Karta praw podstawowych stwierdza, że osoby w podeszłym wieku mają prawo „do godnego i niezależnego życia oraz do uczestniczenia w życiu społecznym i kulturalnym”;

BJ.

mając na uwadze, że stosowanie wobec osób popełniających przestępstwa kar adekwatnych do popełnionych czynów stanowi z pewnością czynnik zniechęcający dla osób naruszających prawa podstawowe, ale głównym celem pozostaje prewencja (przez działania w obszarze edukacji i kultury), a nie działania po zaistnieniu faktu;

BK.

mając na uwadze, że skuteczność wyspecjalizowanych instytucji, takich jak krajowe instytucje działające w obszarze praw człowieka lub organy ds. równości, jest ważna dla udzielania obywatelom pomocy w egzekwowaniu ich praw podstawowych w zakresie, w jakim państwa członkowskie stosują prawo UE;

BL.

mając na uwadze, że prawo do głosowania i kandydowania w wyborach lokalnych i wyborach do Parlamentu Europejskiego w państwie zamieszkania przewidziano w art. 39 i 40 Karty; mając na uwadze, że prawo do mobilności nie powinno utrudniać korzystania z prawa wyborczego;

BM.

mając na uwadze słabość reakcji Komisji i państw członkowskich wobec praktyk masowego szpiegowania z wykorzystaniem internetu i sieci telekomunikacyjnych w ramach programu NSA-Prism ujawnionych przez Edwarda Snowdena, obejmujących również państwa europejskie, a także ich nieudolność w egzekwowaniu środków na rzecz ochrony obywateli UE lub osób pochodzących z państw trzecich zamieszkałych w Europie;

1.

uważa, że kluczowe znaczenie ma zapewnienie pełnego poszanowania wspólnych wartości europejskich zapisanych w art. 2 TUE oraz w prawodawstwie europejskim i krajowym, a także w politykach publicznych i ich realizacji, przy jednoczesnym poszanowaniu zasady pomocniczości;

2.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia zgodności wdrażania ogółu prawodawstwa UE, w tym programów dostosowania gospodarczego i finansowego, z Kartą praw podstawowych i Europejską kartą społeczną (art. 151 TFUE);

3.

przypomina o obowiązku przystąpienia do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, czego wymaga art. 6 TUE; odnotowuje opinię 2/2013 Trybunału Sprawiedliwości UE; apeluje do Komisji i Rady o wdrożenie niezbędnych instrumentów celem zagwarantowania, że wyżej wspomniany obowiązek – zapisany w traktatach – zostanie spełniony bez zbędnej zwłoki; uważa, że należy tego dokonać przy zachowaniu pełnej przejrzystości, ponieważ zapewni to dodatkowy mechanizm podnoszenia poziomu rzeczywistego poszanowania i egzekwowania ochrony obywateli przed naruszaniem ich praw podstawowych, w tym prawa do skutecznego środka prawnego, a także zwiększania odpowiedzialności instytucji europejskich za podejmowane przez nie działania lub za brak działań w odniesieniu do praw podstawowych;

4.

z zadowoleniem przyjmuje powołanie pierwszego wiceprzewodniczącego Komisji odpowiedzialnego za poszanowanie praworządności i Karty i zauważa jego zaangażowanie na rzecz odpowiedniego stosowania istniejących ram; oczekuje przyjęcia w najbliższym czasie wewnętrznej strategii dotyczącej praw podstawowych w ścisłej współpracy z pozostałymi instytucjami i w konsultacji z liczniejszą reprezentacją społeczeństwa obywatelskiego oraz innymi zainteresowanymi stronami; uważa, że strategia taka powinna opierać się na art. 2, art. 6 i art. 7 TUE oraz powinna być spójna z zasadami i celami wskazanymi w art. 8 i art. 10 TFUE; wyraża ubolewanie z powodu braku woli politycznej do stosowania art. 7 TUE wobec państw członkowskich odpowiedzialnych za naruszenia praw podstawowych jako środka ograniczającego i odstraszającego;

5.

podkreśla potrzebę pełnego wykorzystania istniejących mechanizmów i zagwarantowania, by prawa i wartości podstawowe Unii, o których mowa w art. 2 TUE oraz Karcie praw podstawowych, były szanowane, chronione i promowane; podkreśla w związku z tym, że wszystkie obecnie dostępne instrumenty przewidziane w traktatach wymagają pilnego wdrożenia i zastosowania;

6.

podkreśla, że należy w pełni wykorzystać istniejące mechanizmy, by w odpowiednio uzasadnionych przypadkach uruchomić obiektywne oceny i dochodzenia oraz wszcząć postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego;

7.

podkreśla potrzebę dokonania ewentualnych zmian traktatów w celu dalszego wzmacniania ochrony praw podstawowych w traktatach UE;

8.

odnotowuje komunikat Komisji w sprawie nowych ram UE mających na celu wzmocnienie praworządności, która stanowi pierwszą próbę zlikwidowania istniejących luk w zapobieganiu przypadkom naruszenia praw podstawowych i zasad praworządności w państwach członkowskich oraz w rozwiązywaniu takich przypadków; zauważa chęć Komisji do regularnego informowania Parlamentu i Rady o postępach poczynionych na każdym etapie; uważa jednak, że proponowane ramy nie mogą być wystarczającym bądź skutecznym środkiem odstraszającym, jeżeli chodzi o przeciwdziałanie naruszeniom praw podstawowych w państwach członkowskich i rozwiązywanie tych problemów, ponieważ Komisja przedstawiła te ramy w formie niewiążącego komunikatu, który nie precyzuje, kiedy ramy te muszą zostać wdrożone;

9.

zwraca się do Komisji o wdrożenie i dalsze udoskonalenie wspomnianych ram w celu:

10.

zwraca się do Komisji o zapewnienie, aby wyżej wspomnianej strategii wewnętrznej towarzyszył nowy, jasny i szczegółowy mechanizm, którego solidną podstawą będzie międzynarodowe i europejskie prawo i który będzie obejmował wszystkie wartości chronione art. 2 TUE, w celu zapewnienia spójności ze stosowanymi już w relacjach zewnętrznych UE strategicznymi ramami dotyczącymi praw człowieka i demokracji i obarczenia instytucji europejskich i państw członkowskich odpowiedzialnością za ich działania i przeoczenia w odniesieniu do praw podstawowych; uważa, że mechanizm ten powinien umożliwiać monitorowanie przestrzegania przez wszystkie państwa członkowskie UE praw podstawowych oraz powinien przewidywać systematyczny i zinstytucjonalizowany dialog w przypadku naruszeń praw podstawowych przez jedno lub kilka państw członkowskich; uważa, że w celu pełnego zastosowania postanowień traktatów Komisja powinna:

11.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Rada zorganizuje debaty w sprawie praworządności; uważa jednak, że debaty takie nie są najskuteczniejszym sposobem na rozwiązanie ewentualnych przypadków niezgodności z podstawowymi zasadami Unii Europejskiej; wyraża żal, że nie jest ani informowany, ani angażowany w organizację tych debat; apeluje do Rady, aby oparła swoje debaty na wynikach raportów rocznych i tematycznych Komisji Europejskiej, Parlamentu Europejskiego, społeczeństwa obywatelskiego, Rady Europy i jej Komisji Weneckiej, a także innych zaangażowanych podmiotów instytucjonalnych lub pozainstytucjonalnych;

12.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeprowadzenia postępowań na podstawie oświadczeń o naruszeniach praw podstawowych gwarantowanych przez Kartę oraz do nadania dalszego biegu sprawom w przypadku, gdy oświadczenia te zostaną potwierdzone; w szczególności wzywa Komisję do wszczęcia postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, jeżeli państwa członkowskie są podejrzane o działanie z naruszeniem tych praw;

13.

wzywa Komisję do umieszczenia wyżej na liście priorytetów przygotowania do przyjęcia przez Unię Europejskiej karty społecznej, podpisanej w Turynie dnia 18 października 1961 r. i następnie zmienionej w Strasbourgu dnia 3 maja 1996 r.

14.

wzywa państwa członkowskie do ustanowienia i wzmocnienia instytucji krajowych zajmujących się prawami człowieka, zgodnie z „zasadami paryskimi”, w celu zagwarantowania niezależnego promowania i ochrony praw człowieka na szczeblu krajowym;

15.

apeluje o zapewnienie lepszej koordynacji i spójności między działaniami Parlamentu Europejskiego, Rady Europy, Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej i Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn;

16.

wyraża zaniepokojenie niekorzystnymi zmianami w zakresie naruszania praw podstawowych w Unii Europejskiej, w szczególności w zakresie imigracji i azylu, dyskryminacji i nietolerancji skierowanych zwłaszcza wobec niektórych społeczności, jak również atakami na organizacje pozarządowe broniące praw tych grup i społeczności i naciskami na nie; stwierdza opór państw członkowskich wobec wymagania przestrzegania tych wolności i praw podstawowych, w szczególności w odniesieniu do Romów, kobiet, osób LGBTI, wnioskujących o azyl, imigrantów i innych słabszych grup społecznych;

17.

wzywa Radę do znalezienia płaszczyzny porozumienia w zakresie konkretnej treści zasad i standardów wynikających z praworządności, które różnią się od siebie na szczeblu krajowym, a także do uwzględnienia istniejącej definicji praworządności, podanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, jako punktu wyjściowego dla debaty, w tym: legalności, która zakłada przejrzysty, odpowiedzialny, demokratyczny i pluralistyczny proces stanowienia prawa; pewności prawa; zakazu arbitralnego wykorzystywania uprawnień wykonawczych; niezależnych i bezstronnych sądów; skutecznej kontroli sądowej przy poszanowaniu praw podstawowych; a także równości wobec prawa;

18.

przypomina, że poszanowanie praworządności jest niezbędnym warunkiem ochrony praw podstawowych oraz że środki bezpieczeństwa nie powinny z nimi kolidować zgodnie z art. 52 Karty; przypomina również, że zgodnie z art. 6 Karty każdy ma prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego;

19.

wzywa Komisję, Radę i państwa członkowskie do zapewnienia włączenia od samego początku praw i zasad podstawowych – określonych przede wszystkim w traktatach, Karcie i Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności – w politykę i środki w zakresie bezpieczeństwa wewnętrznego, jak zasugerowano w publikacji Agencji Praw Podstawowych Focus „Włączanie praw podstawowych do programu bezpieczeństwa”; wzywa UE i państwa członkowskie do uwzględnienia środków w zakresie integracji społecznej i niedyskryminacji w przyszłych strategiach bezpieczeństwa wewnętrznego;

20.

wzywa Komisję, by przy wsparciu Agencji Praw Podstawowych wzmocniła działania i programy mające na celu zwiększenie świadomości społecznej i wiedzy w zakresie praw podstawowych; tego typu programy powinny mieć na celu budowanie spójności i zaufania między wszystkimi partnerami społecznymi oraz angażowanie organizacji społeczeństwa obywatelskiego, krajowych instytucji zajmujących się prawami człowieka, a także krajowych urzędów ds. równości i przeciwdziałania dyskryminacji;

21.

podkreśla, że rola Komisji jako instytucji stojącej na straży traktatów nie ogranicza się do zadbania o to, by prawodawstwo było transponowane przez państwa członkowskie, lecz obejmuje także pełne i prawidłowe stosowanie przepisów, zwłaszcza w celu ochrony podstawowych praw obywateli; ubolewa nad faktycznym ograniczeniem zakresu stosowania Karty spowodowanym nadmiernie restrykcyjną interpretacją jej art. 51, która uniemożliwia egzekwowanie prawa UE; wyraża opinię, że należy dokonać przeglądu takiego podejścia, aby spełnić oczekiwania obywateli UE dotyczące ich praw podstawowych; przypomina, że oczekiwania obywateli wykraczają poza ścisłą interpretację Karty, a celem powinno być uczynienie tych praw możliwie jak najskuteczniejszymi; w tym kontekście ubolewa nad faktem, iż w licznych odpowiedziach na petycje ujawniające możliwe naruszenia praw podstawowych Komisja Europejska wskazuje na brak kompetencji w zakresie poruszonych kwestii; w tych ramach apeluje o ustanowienie mechanizmu monitorowania, systematycznej oceny oraz wydawania zaleceń w celu poprawy ogólnego poziomu przestrzegania wartości podstawowych w państwach członkowskich;

22.

przypomina o kluczowym znaczeniu terminowej i prawidłowej transpozycji i wdrożenia prawa UE, zwłaszcza gdy mają one wpływ na prawa podstawowe lub ich rozwój;

23.

przypomina o podstawowym znaczeniu wolności słowa, dostępu do informacji i mediów dla zagwarantowania demokracji i praworządności; stanowczo potępia przemoc i groźby wobec dziennikarzy i mediów, a także naciski na nich, w tym w odniesieniu do ujawniania ich źródeł i informacji o łamaniu praw podstawowych przez rządy i państwa; apeluje, by państwa członkowskie powstrzymały się od stosowania środków ograniczających te swobody; ponawia apel do Komisji o dokonanie przeglądu i zmianę dyrektywy w sprawie usług audiowizualnych zgodnie z jego wytycznymi przedstawionymi w rezolucji z dnia 22 maja 2013 r.;

24.

podkreśla, że publiczne, niezależne, wolne, różnorodne i pluralistyczne media tradycyjne i internetowe, a także pracujący dla nich dziennikarze, są podstawowym elementem demokracji; uważa, że własność mediów i zarządzanie nimi nie powinny być skupione w rękach jednego podmiotu; podkreśla w związku z tym, że przejrzystość własności mediów ma zasadnicze znaczenie dla monitorowania inwestycji, które mogłyby mieć wpływ na dostarczane informacje; apeluje o opracowanie adekwatnych i sprawiedliwych zasad gospodarczych w celu zagwarantowania także pluralizmu mediów internetowych; wzywa Komisję do opracowania planu działania w celu zagwarantowania, aby wszystkie media spełniały minimalne normy w zakresie niezależności i jakości;

25.

wyraża zaniepokojenie z powodu nasilania się w niektórych państwach członkowskich represji wobec ruchów społecznych i demonstrantów, a także ograniczania wolności zgromadzeń i wolności słowa, zwłaszcza w odniesieniu do niewspółmiernego użycia siły wobec pokojowych demonstrantów, oraz niewielkiej liczby policjantów i postępowań sądowych w tym obszarze; apeluje do państw członkowskich, by chroniły wolności zgromadzeń i nie przyjmowały środków zakłócających lub wręcz delegalizujących korzystanie z wolności i praw podstawowych, takich jak prawo do demonstracji i strajku, prawo do zgromadzeń i zrzeszania się, a także wolność słowa; wyraża głębokie zaniepokojenie w związku z przepisami krajowymi niektórych państw członkowskich wpływającymi na prawa podstawowe w przestrzeni publicznej i ograniczającymi prawo do gromadzenia się; wzywa Komisję do monitorowania, a także rozwiązania problemu poważnego naruszania praw podstawowych spowodowanego nakładaniem na mocy przepisów krajowych ograniczeń w przestrzeni publicznej ze względów bezpieczeństwa;

26.

zauważa, że przypadki ataków terrorystycznych zmusiły UE i jej państwa członkowskie do zintensyfikowania środków na rzecz przeciwdziałania terroryzmowi i radykalizacji postaw; wzywa UE i organy krajowe do przyjęcia takich środków przy pełnym poszanowaniu zasad demokracji, praworządności i praw podstawowych, w szczególności prawa do obrony, domniemania niewinności, prawa do rzetelnego procesu sądowego, prawa do prywatności i ochrony danych osobowych; zwraca się do państw członkowskich i Komisji o dokonanie w pełni przejrzystej oceny zgodności z art. 2 TUE i Kartą wszystkich projektów lub propozycji krajowych aktów prawnych o charakterze wykonawczym i ustawodawczym w zakresie zwalczania terroryzmu;

27.

uznaje, że powszechny charakter transgranicznej cyberprzestępczości i cyberterroryzmu budzi duże zaniepokojenie i stanowi poważne wyzwanie dla ochrony praw podstawowych w środowisku internetowym; uważa, że kwestią kluczową jest, aby Unia opracowała specjalistyczną ekspertyzę w dziedzinie bezpieczeństwa cybernetycznego w celu wzmocnienia poszanowania art. 7 i 8 Karty w cyberprzestrzeni;

28.

z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Senatu Stanów Zjednoczonych w sprawie programów zatrzymań i przesłuchań przez CIA; wzywa państwa członkowskie, aby nie tolerowały tortur ani żadnej innej formy nieludzkiego traktowania i poniżania na swoim terytorium; ponawia apel do państw członkowskich o pociągnięcie do odpowiedzialności winnych naruszeń praw podstawowych w kontekście transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów w krajach europejskich przez CIA; wzywa państwa członkowskie do przeprowadzenia jawnych i przejrzystych dochodzeń, aby poznać prawdę na temat wykorzystania ich terytoriów i przestrzeni powietrznej, a także do zaoferowania Parlamentowi Europejskiemu pełnej współpracy w jego śledztwie w tej sprawie, które ostatnio zostało wznowione, a także w jego dalszych działaniach w tym zakresie; wzywa do ochrony osób ujawniających takie naruszenia, w tym dziennikarzy i demaskatorów;

29.

wyraża zaniepokojenie z powodu powtarzających się doniesień w sprawie rzekomych naruszeń praw podstawowych UE, a zwłaszcza unijnych przepisów dotyczących ochrony danych, w związku z działaniami służb wywiadowczych państw członkowskich i państw trzecich, które pozwalają na zatrzymywanie i dostęp do danych w komunikacji elektronicznej obywateli UE; zdecydowanie potępia ujawnione działania w zakresie masowego monitorowania prowadzone od 2013 r. i ubolewa nad faktem, że nadal są one kontynuowane; apeluje o wyjaśnienie tych działań, a w szczególności obecnego zaangażowania niektórych państw członkowskich; apeluje do Komisji i państw członkowskich o pełne uwzględnienie wymogów i zaleceń określonych w swojej rezolucji z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie realizowanych przez NSA amerykańskich programów nadzoru, organów nadzoru w różnych państwach członkowskich, a także ich wpływu na prawa podstawowe obywateli UE oraz na współpracę transatlantycką w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych; zwraca się do państw członkowskich o zapewnienie, aby działania ich służb wywiadu były zgodne ze zobowiązaniami w dziedzinie praw podstawowych i podlegały nadzorowi parlamentarnemu i kontroli sądowej;

30.

wyraża zaniepokojenie w związku z przyjęciem przez państwa członkowskie krajowego ustawodawstwa zezwalającego na nieograniczony nadzór i przypomina o potrzebie zapewnienia instrumentów bezpieczeństwa, które są ukierunkowane, absolutnie niezbędne i proporcjonalne w społeczeństwie demokratycznym; ponawia swój apel do Unii Europejskiej i jej państw członkowskich o wdrożenie systemu ochrony osób zgłaszających przypadki naruszenia;

31.

jest zaniepokojony, że obywatele nie są w pełni świadomi swoich praw w dziedzinie ochrony danych i prywatności oraz dostępnych mechanizmów sądowych procedur odwoławczych; podkreśla w związku z tym rolę krajowych organów ochrony danych w promowaniu i popularyzowaniu tych praw; uważa, że zasadnicze znaczenie ma zaznajomienie obywateli, a w szczególności dzieci, z zagadnieniami ochrony danych osobowych, w tym w cyberprzestrzeni, oraz zagrożeniami, na jakie są narażeni; wzywa państwa członkowskie do prowadzenia działań uświadamiających, przede wszystkim w szkołach; podkreśla, że w związku z szybkim rozwojem technologii oraz rosnącą liczbą ataków cybernetycznych konieczne jest zwrócenie szczególnej uwagi na ochronę danych osobowych w internecie ze zdecydowanym naciskiem na bezpieczeństwo przetwarzania i przechowywania; podkreśla, że choć prawo do bycia zapomnianym nie ma charakteru bezwzględnego i należy je rozpatrywać w kontekście innych praw podstawowych, obywatele muszą mieć prawo do korygowania swoich danych osobowych w internecie; podkreśla swoje ogromne zaniepokojenie wobec trudności, z jakimi boryka się większość internautów, aby ich prawa w otoczeniu cyfrowym były przestrzegane; apeluje do Rady, by poczyniła szybkie postępy w sprawie pakietu dotyczącego ochrony danych osobowych, aby zapewnić wysoki poziom ochrony danych osobowych w całej Unii;

32.

przypomina, że państwa członkowskie muszą dopilnować, aby ich służby wywiadowcze działały w sposób zgodny z prawem oraz w pełni przestrzegały traktatów i Karty; wzywa w związku z tym państwa członkowskie do zagwarantowania, aby przepisy krajowe zezwalały na gromadzenie i analizowanie danych osobowych (w tym tzw. metadanych) wyłącznie za zgodą osoby, do której należą, lub na mocy nakazu sądowego wydanego na podstawie uzasadnionego podejrzenia, że dana osoba jest zaangażowana w działalność przestępczą;

33.

podkreśla, że niezgodne z prawem gromadzenie i przetwarzanie danych powinno być karane w taki sam sposób, jak naruszenie tradycyjnej poufności korespondencji; nalega, aby stanowczo zakazać tworzenia programów typu backdoor bądź innych technik mających na celu osłabienie lub obejście środków bezpieczeństwa lub wykorzystanie ich słabości;

34.

potępia naciski ze strony podmiotów zarówno publicznych, jak i prywatnych na prywatne przedsiębiorstwa, aby uzyskać dostęp do danych dotyczących internautów, aby kontrolować treści internetowe lub podważać zasadę neutralności sieci;

35.

podkreśla, że ochrona praw podstawowych w dzisiejszym społeczeństwie informacyjnym jest kluczową kwestią dla UE, ponieważ coraz powszechniejsze wykorzystywanie technologii informacyjnych i komunikacyjnych (ICT) stwarza nowe zagrożenia dla praw podstawowych w cyberprzestrzeni, których ochrona powinna zostać wzmocniona przez zapewnienie ich promocji i ochrony w internecie w taki sam sposób i w takim samym zakresie, jak w świecie rzeczywistym;

36.

wzywa Komisję do intensywnego monitorowania wdrażania istniejących przepisów UE w tej dziedzinie i uważa, że państwa członkowskie powinny stosować przepisy prawa karnego w praktyce przez skuteczne prowadzenie dochodzeń i ściganie, aby zapewnić poszanowanie praw podstawowych ofiar;

37.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykazania najwyższej czujności w odniesieniu do wpływu, jaki niektóre nowe technologie, takie jak drony, mogą mieć na prawa podstawowe obywateli, a w ujęciu bardziej szczegółowym na prawo do prywatności i ochrony danych osobowych;

38.

podkreśla, że kluczową rolę w zapobieganiu radykalizacji oraz wzrostowi nietolerancji i ekstremizmu wśród osób młodych odgrywa edukacja;

39.

ubolewa nad aktami dyskryminacji, a nawet przemocy, popełnianymi przez służby policyjne niektórych państw członkowskich w stosunku do grup mniejszościowych, takich jak migranci, Romowie, osoby LGBTI czy też osoby niepełnosprawne; wzywa państwa członkowskie do zbadania tych spraw i ukarania sprawców; uważa, że siły policyjne powinny być bardziej uświadomione i lepiej przeszkolone w dziedzinie dyskryminacji i przemocy, których ofiarami są te mniejszości; wzywa państwa członkowskie do przywrócenia wśród mniejszości zaufania do służb policyjnych i do zachęcania ich do zgłaszania zdarzeń; wzywa również władze państw członkowskich do zwalczania dyskryminacyjnego profilowania etnicznego prowadzonego przez niektóre służby policyjne;

40.

powołuje się na art. 10 Karty, który chroni wolność myśli, sumienia i religii, w tym swobodę praktykowania wybranej przez siebie religii i zmiany religii lub wyznania; uważa, że dotyczy to również swobody osób niewierzących; potępia wszelkie formy dyskryminacji lub nietolerancji oraz wzywa do zakazu wszelkich form dyskryminacji z tych powodów; ubolewa w związku z tym nad niedawnymi przypadkami dyskryminacji i przemocy na tle antysemickim i antyislamskim; wzywa państwa członkowskie, w tym władze regionalne, do ochrony wszelkimi dostępnymi środkami wolności wyznania lub światopoglądu, do promowania tolerancji i dialogu międzykulturowego poprzez skuteczne kształtowanie polityki, a w razie potrzeby do wzmacniania polityki zwalczania dyskryminacji; przypomina, że neutralne i świeckie państwo odgrywa zasadniczą rolę jako tarcza chroniąca przed dyskryminacją jednej ze wspólnot religijnych, ateistycznych lub agnostycznych, gwarantując równe traktowanie wszystkich wyznań i światopoglądów; wyraża obawy w związku ze stosowaniem w Unii Europejskiej przepisów zakazujących bluźnierstwa i obrazy uczuć religijnych, które mogą mieć wpływ na wolność wypowiedzi, oraz wzywa państwa członkowskie do ich uchylenia; zdecydowanie potępia ataki skierowane przeciwko miejscom kultu i wzywa państwa członkowskie, aby przestępstwa te nie pozostały bez kary;

41.

wzywa do poszanowania wolności wyznania lub światopoglądu w okupowanej części Cypru, gdzie ponad 500 zabytków religijnych i kulturowych jest zagrożonych ruiną;

42.

niepokoi się rozwojem antysemityzmu w Europie i rozpowszechnianiem wypowiedzi zaprzeczających Holocaustowi lub relatywizujących go; jest poważnie zaniepokojony faktem, że wielu członków wspólnoty żydowskiej rozważa opuszczenie Europy ze względu na rozwój nastrojów antysemickich, aktów dyskryminacji i przemocy wobec wspólnoty żydowskiej;

43.

jest poważnie zaniepokojony rozwojem islamofobii, wzrostem liczby ataków na muzułmańskie miejsca kultu oraz licznymi przypadkami mylnego łączenia religii muzułmańskiej z fanatyzmem religijnym praktykowanym przez bardzo niewielką mniejszość wyznawców; ubolewa nad aktami dyskryminacji i przemocy, których ofiarami są członkowie wspólnoty muzułmańskiej; wzywa państwa członkowskie do systematycznego potępiania tych aktów i do stosowania w odniesieniu do nich zasady „zerowej tolerancji”;

44.

zdecydowanie ubolewa nad faktem, że Rada nadal nie przyjęła wniosku z 2008 r. dotyczącego dyrektywy w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania osób bez względu na wyznanie lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną; przyjmuje z zadowoleniem priorytetowe traktowanie tej dyrektywy przez Komisję; ponownie wystosowuje apel do Rady o jak najszybsze przyjęcie wniosku;

45.

przypomina, że pluralizm, niedyskryminacja i tolerancja są jednymi z podstawowych wartości Unii, zgodnie z art. 2 TUE; uważa, że tylko polityka promowania zarówno formalnej, jak i rzeczywistej równości oraz zwalczania wszelkich form uprzedzeń i dyskryminacji może przyczynić się do spójności społecznej, obalając wszelkie formy uprzedzenia szkodzące integracji społecznej; ubolewa, że nawet dziś w UE zachodzą przypadki dyskryminacji, marginalizacji, a nawet przemocy i nadużyć ze względu w szczególności na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, wszelkie poglądy, w tym polityczne, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną;

46.

jest zdania, że Unia i państwa członkowskie powinny wzmóc działania na walki z dyskryminacją i ochrony różnorodności kulturowej, religijnej i językowej, oraz wspierać środki ku wzmocnieniu równości mężczyzn i kobiet, praw dziecka, praw osób starszych, jak również praw osób niepełnosprawnych, praw osób LGBTI i osób należących do mniejszości narodowych; wzywa UE i państwa członkowskie do uwzględnienia różnych rodzajów dyskryminacji do polityki równości;

47.

potępia wszelkie formy przemocy i dyskryminacji na terytorium Unii Europejskiej oraz wyraża zaniepokojenie zwiększeniem ich liczby; wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia konkretnych zobowiązań politycznych dotyczących zwalczania wszelkich form rasizmu, w tym antysemityzmu, islamofobii, afrofobii i antycygańskości;

48.

wzywa Komisję i Radę do uznania potrzeby wiarygodnych i porównywalnych danych na temat równości w celu zmierzenia dyskryminacji klasyfikowanych w zależności od przyczyny, aby świadomie kształtować politykę, oceniać wdrożenie unijnego ustawodawstwa w sprawie zwalczania dyskryminacji oraz lepiej je egzekwować; wzywa Komisję zarówno do określenia spójnych norm gromadzenia danych dotyczących równości na podstawie samoidentyfikacji, standardów ochrony danych UE jak i konsultacji ze stosownymi społecznościami; wzywa państwa członkowskie do gromadzenia danych dotyczących wszystkich przyczyn dyskryminacji;

49.

wzywa UE do przyjęcia dyrektywy potępiającej dyskryminację ze względu na płeć i zwalczającej uprzedzenia i stereotypy związane z płcią w edukacji i środkach przekazu;

50.

wzywa do zapewnienia większej spójności w Unii Europejskiej w obszarze ochrony mniejszości; jest głęboko przekonany, że wszystkie państwa członkowskie oraz kraje kandydujące powinny podlegać tym samym zasadom i kryteriom, aby zapobiegać stosowaniu podwójnych standardów; wzywa w związku z tym do ustanowienia skutecznego mechanizmu monitorowania i zapewniania poszanowania praw podstawowych mniejszości wszelkiego rodzaju w krajach kandydujących oraz w państwach członkowskich UE;

51.

podkreśla, że Unia Europejska musi być obszarem, gdzie panuje poszanowanie różnorodności etnicznej, kulturowej i językowej; zachęca instytucje UE do opracowania kompleksowego unijnego systemu ochrony mniejszości narodowych, etnicznych i językowych, aby zapewnić ich równe traktowanie, przy uwzględnieniu odpowiednich międzynarodowych norm prawnych i istniejących dobrych praktyk, oraz apeluje do państw członkowskich o zapewnienie rzeczywistej równości tych mniejszości, szczególnie w sferze języka, edukacji i kultury; zachęca te państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły, do ratyfikowania i skutecznego wdrożenia konwencji ramowej o ochronie mniejszości narodowych; przypomina również o potrzebie wdrożenia zasad opracowanych w ramach OBWE;

52.

potępia wszelkie formy dyskryminacji ze względu na używanie języka i wzywa te państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły, do ratyfikowania i skutecznego wdrożenia europejskiej karty języków regionalnych lub mniejszościowych; wzywa państwa członkowskie i Komisję do podjęcia wszelkich koniecznych działań mających na celu wyeliminowanie nieproporcjonalnych barier administracyjnych i ustawodawczych, które mogą ograniczać różnorodność językową na poziomie europejskim lub krajowym;

53.

podkreśla, że zasady godności ludzkiej, równości wobec prawa i zakazu dyskryminacji na jakimkolwiek tle są podstawą państwa prawa; wzywa państwa członkowskie do przyjęcia krajowych ram prawnych w celu zajęcia się wszelkimi formami dyskryminacji i zagwarantowania skutecznego wdrożenia istniejących unijnych ram prawnych;

54.

ubolewa nad narastającymi w Unii Europejskiej nastrojami antyromskimi i wyraża zaniepokojenie sytuacją Romów w UE i licznymi, niezgodnymi z prawami podstawowymi i prawem UE przypadkami prześladowań, przemocy, stygmatyzacji, dyskryminacji i wydaleń; wzywa Komisję do kontynuacji działań przeciwko tym państwom członkowskim, które umożliwiają zinstytucjonalizowaną dyskryminację i segregację; ponownie apeluje do państw członkowskich o skuteczne wdrożenie strategii, aby wspierać rzeczywiste włączenie, a także o podejmowanie wzmocnionych i właściwych działań na rzecz integracji, szczególnie w dziedzinie praw podstawowych, kształcenia, zatrudnienia, mieszkalnictwa, opieki zdrowotnej, a także na rzecz walki z przemocą, nawoływaniem do nienawiści i dyskryminacją Romów, zgodnie z zaleceniem Rady z dnia 9 grudnia 2013 r. w sprawie skutecznych środków integracji Romów w państwach członkowskich;

55.

podkreśla znaczenie prawidłowego wdrożenia krajowych strategii integracji Romów przez opracowanie zintegrowanych zasad i zaangażowanie władz lokalnych, instytucji pozarządowych i społeczności Romów w obecnie prowadzony dialog; wzywa Komisję do zapewnienia monitorowania tych postępów i lepszej koordynacji wdrażania; wzywa państwa członkowskie do współpracy z przedstawicielami ludności romskiej w zakresie zarządzania projektami mającymi wpływ na ich społeczności, ich monitorowania i oceny, z wykorzystaniem dostępnych funduszy, w tym funduszy UE, przy równoczesnym ścisłym monitorowaniu przestrzegania praw podstawowych ludności romskiej, w tym swobody przemieszania się, zgodnie z dyrektywą 2004/38/WE w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich;

56.

wyraża ubolewanie z powodu istniejącej dyskryminacji Romów w krajowych systemach kształcenia i na rynku pracy; podkreśla zwiększone narażenie romskich kobiet i dzieci na liczne i jednoczesne naruszania ich praw podstawowych; przypomina o znaczeniu ochrony i propagowania równego dostępu dzieci romskich do wszystkich praw;

57.

apeluje do państw członkowskich o wprowadzenie niezbędnych zmian ustawodawczych w odniesieniu do sterylizacji oraz o udzielanie – zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka – rekompensaty finansowej ofiarom przymusowej sterylizacji, której poddawane były kobiety romskie i kobiety niepełnosprawne psychicznie;

58.

wzywa UE i państwa członkowskie do zwalczania i ścigania wszelkich przejawów przemocy i dyskryminacji przeciwko kobietom; wzywa państwa członkowskie w szczególności do podejmowania efektywnych działań w związku ze skutkami przemocy domowej i wszelkimi formami wykorzystywania seksualnego, w tym w odniesieniu do dzieci uchodźców i imigrantów, i przymusowych małżeństw;

59.

wyraża obawy z powodu skali i form przemocy wobec kobiet w UE, co zostało udokumentowane w unijnym badaniu FRA, zgodnie z którym jedna na trzy kobiety doświadczyła fizycznej lub seksualnej przemocy od 15 roku życia oraz szacunkowo 3,7 milionów kobiet w UE doświadcza przemocy seksualnej w okresie jednego roku; dlatego wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeglądu obowiązujących przepisów oraz do utrzymania kwestii przemocy wobec kobiet na ważnym miejscu w programie działań, ponieważ przemoc związana z płcią nie powinna być tolerowana; wzywa Komisję, aby zachęcała państwa członkowskie do ratyfikacji konwencji stambulskiej oraz do rozpoczęcia procedury jak najszybszego przystąpienia Unii do tej konwencji; podkreśla, że natychmiastowe przystąpienie wszystkich państw członkowskich do konwencji stambulskiej znacząco przyczyni się do realizacji zintegrowanej polityki i promowania międzynarodowej współpracy w zakresie zwalczania wszelkich form przemocy wobec kobiet, w tym molestowania seksualnego online i offline;

60.

wzywa państwa członkowskie do utworzenia sieci ośrodków oferujących pomoc i schronienie dla kobiet będących ofiarami handlu ludźmi i prostytucji, w których będzie zapewnione wsparcie psychologiczne, medyczne, socjalne i prawne oraz zachęcanie do znajdowania stabilnych miejsc pracy i związanych z nimi uprawnień;

61.

wyraża głębokie zaniepokojenie utrzymującymi się praktykami okaleczania żeńskich narządów płciowych, które stanowią poważny przejaw przemocy wobec kobiet i dziewcząt, a zarazem niedopuszczalne naruszenie ich prawa do integralności fizycznej; wzywa Unię i państwa członkowskie do zachowania najwyższej czujności w odniesieniu do tych praktyk na swoim terytorium oraz do jak najszybszego położenia im kresu; w szczególności apeluje do państw członkowskich o stosowanie stanowczego i odstraszającego podejścia, polegającego na szkoleniu ludzi pracujących z migrantami oraz na skutecznym i systematycznym ściganiu i karaniu sprawców tych okaleczeń, wobec których należy stosować zasadę zerowej tolerancji; podkreśla, że powinno to iść w parze z informowaniem i kampaniami uświadamiającymi skierowanymi do odnośnych grup; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w prawodawstwie UE dotyczącym azylu ofiary okaleczania narządów płciowych uznaje się za osoby wymagające szczególnego traktowania, a okaleczanie narządów płciowych zalicza się do kryteriów uwzględnianych przy udzielaniu azylu;

62.

wzywa Komisję do zapewnienia ciągłości gromadzenia danych na temat występowania i charakteru przemocy wobec kobiet jako podstawy konsekwentnej polityki zapobiegania przemocy i zaspokajania potrzeb ofiar, w tym do dokonania oceny wdrożenia dyrektywy UE w sprawie ofiar (2012/29/UE) i organizowania kampanii informacyjnych przeciwko molestowaniu seksualnemu; jest zdania, że gromadzenie danych powinno opierać się na pierwszym unijnym badaniu przeprowadzonym przez FRA oraz współpracy pomiędzy Komisją (w tym Eurostatem), FRA oraz Europejskim Instytutem ds. Równości Kobiet i Mężczyzn; ponawia wniosek skierowany do Komisji w związku z zaleceniami rezolucji z dnia 25 lutego 2014 r. w sprawie walki z przemocą wobec kobiet o złożenie wniosku dotyczącego aktu prawnego ustanawiającego środki na rzecz promowania i wspierania działań państw członkowskich w obszarze zapobiegania przemocy wobec kobiet i dziewcząt, w tym okaleczaniu żeńskich narządów płciowych; wzywa Komisję do ustanowienia roku 2016 rokiem zwalczania przemocy wobec kobiet i dziewcząt;

63.

wzywa UE i państwa członkowskie do zwalczania i ścigania wszelkich form przemocy wobec kobiet; wzywa Komisję do wystąpienia z inicjatywą ustawodawczą mającą na celu zakazanie przemocy wobec kobiet w UE;

64.

zwraca się do Komisji o podniesienie poziomu świadomości w celu pobudzania do tworzenia kultury szacunku i tolerancji z myślą o położeniu kresu wszelkim przejawom dyskryminacji kobiet; ponadto wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania wdrożenia krajowych strategii dotyczących poszanowania i ochrony zdrowia płciowego i reprodukcyjnego kobiet, a także ich praw w tej dziedzinie; podkreśla rolę Unii w uwrażliwianiu i wspieraniu najlepszych praktyk w tej dziedzinie, ponieważ zdrowie jest podstawowym prawem człowieka niezbędnym do korzystania z innych praw człowieka;

65.

jest zaniepokojony niewystarczającą reprezentacją kobiet w procesie podejmowania decyzji, w przedsiębiorstwach i ich zarządach, w sferach naukowych i politycznych, zarówno na poziomie krajowym, jak i międzynarodowym (duże przedsiębiorstwa, wybory krajowe i europejskie), ale przede wszystkim na poziomie lokalnym; domaga się wspierania kobiet w ich rozwoju zawodowym oraz w podejmowanych przez nie wysiłkach mających na celu obejmowanie funkcji kierowniczych i zwraca się do instytucji europejskich o baczniejsze zwrócenie uwagi na fakt, że kobiety stanowią zaledwie 17,8 % członków zarządów największych publicznych spółek notowanych na giełdzie;

66.

wzywa do odblokowania w Radzie prac nad dyrektywą o urlopach macierzyńskich – prawodawstwa, które zapewni rzeczywistą i zauważalną w praktyce równość mężczyzn i kobiet oraz dążenie do harmonizacji na szczeblu UE;

67.

zauważa, że ponad połowa wszystkich studentów studiów podyplomowych to kobiety oraz że te dane nie znajdują odzwierciedlenia na rynku pracy, zwłaszcza na wyższych stanowiskach kierowniczych; wzywa państwa członkowskie i Komisję do podjęcia wszelkich niezbędnych kroków dla zapewnienia równego udziału kobiet i mężczyzn na rynku pracy oraz dla wsparcia kobiet w obejmowaniu stanowisk wyższego szczebla, a zwłaszcza wzywa do jak najszybszego osiągnięcia porozumienia w sprawie projektu dyrektywy dotyczącej poprawy równowagi kobiet i mężczyzn wśród dyrektorów niewykonawczych w spółkach notowanych na giełdzie oraz powiązanych środków; wyraża ubolewanie wobec faktu, że w Unii Europejskiej dochód uzyskiwany przez kobiety za wykonywanie tej samej pracy jest nadal średnio o 16 % niższy od dochodu uzyskiwanego przez mężczyzn; w związku z tym wzywa UE do kontynuowania prac nad zapewnieniem równości między kobietami a mężczyznami pod względem wynagrodzeń zgodnie z art. 157 TFUE, emerytur i uczestnictwa w rynku pracy, w tym zajmowania wysokich stanowisk kierowniczych; uważa, że te działania powinny pomóc w zwalczaniu ubóstwa i zapewnieniu, że Europa w pełni wykorzystuje wszystkie dostępne talenty; ubolewa, że stopa bezrobocia wśród kobiet wciąż jest znacznie wyższa niż wśród mężczyzn, i podkreśla, że niezależność finansowa kobiet musi stać się elementem walki z ubóstwem;

68.

wzywa Komisję do wzmożonego monitorowania przestrzegania zasady równości kobiet i mężczyzn w prawodawstwie europejskim; wzywa państwa członkowskie do poddania podobnej analizie ich prawa krajowego;

69.

uznaje, że prawa i zdrowie reprodukcyjne i seksualne należą do praw podstawowych i stanowią zasadniczy element godności ludzkiej, równości płci i samostanowienia; wzywa Komisję, aby prawa i zdrowie reprodukcyjne i seksualne zostały uwzględnione – jako podstawowe prawa człowieka – w kolejnej unijnej strategii zdrowia w celu zapewnienia spójności między wewnętrzną i zewnętrzną polityką Unii w dziedzinie praw podstawowych, do czego Parlament wezwał w dniu 10 marca 2015 r.;

70.

uznaje, że odmowa dokonania aborcji w celu ratowania życia stanowi poważne naruszenie praw podstawowych;

71.

apeluje do państw członkowskich, w powiązaniu z Komisją, o uznanie prawa do dostępu do bezpiecznych i nowoczesnych środków antykoncepcyjnych oraz edukacji seksualnej w szkołach; wzywa Komisję do uzupełnienia polityki poszczególnych krajów w celu poprawy zdrowia publicznego i do przekazywania Parlamentowi pełnych informacji;

72.

stanowczo potępia wszelkie formy przemocy wobec dzieci i ich złe traktowanie; wzywa państwa członkowskie, jako państwa strony konwencji ONZ o prawach dziecka, do podjęcia odpowiednich działań w celu ochrony dzieci przed wszelkimi formami przemocy fizycznej i psychicznej, w tym przed nadużyciami fizycznymi i seksualnymi, przymusowymi małżeństwami, pracą dzieci i wykorzystywaniem seksualnym;

73.

stanowczo potępia wykorzystywanie seksualne dzieci, a w szczególności rozwój zjawiska pornografii dziecięcej w internecie; wzywa Unię i jej państwa członkowskie do połączenia wysiłków w celu zwalczania tego rodzaju poważnych naruszeń praw dziecka i do należytego uwzględnienia wniosków Parlamentu przedstawionych w jego rezolucji z dnia 11 marca 2015 r. w sprawie zwalczania pornografii dziecięcej w internecie (33); ponownie zwraca się do państw członkowskich, które jeszcze tego nie dokonały, o transpozycję dyrektywy w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej; wzywa również Unię i państwa członkowskie, które jeszcze tego nie dokonały, do ratyfikacji Konwencji Rady Europy o ochronie dzieci przed seksualnym wykorzystywaniem i niegodziwym traktowaniem w celach seksualnych;

74.

wzywa państwa członkowskie do wdrożenia dyrektywy 2011/93/UE w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej oraz do zwiększenia zdolności prawnej, możliwości technicznych i zasobów finansowych organów ścigania w celu zacieśnienia współpracy, m.in. z Europolem, aby skuteczniej rozpracowywać i rozbijać siatki osób dopuszczających się przestępstw seksualnych na dzieciach i jednocześnie stawiać na pierwszym miejscu prawa i bezpieczeństwo dzieci, które padły ofiarą tych przestępstw;

75.

podkreśla rolę, jaką odgrywają specjaliści zajmujący się dziećmi, tacy jak nauczyciele, pracownicy dydaktyczni i pediatrzy, w wykrywaniu oznak przemocy fizycznej i psychicznej wobec dzieci, w tym cyberprzemocy; apeluje do państw członkowskich o to, aby takich specjalistów uświadamiać i szkolić w tej dziedzinie; wzywa również państwa członkowskie do uruchomienia numerów telefonicznych, gdzie dzieci będą mogły zgłaszać wszystkie akty znęcania się, przemocy seksualnej, zastraszania lub napastowania, których ofiarami padają;

76.

uważa, że należy odpowiednio chronić dane osobowe dzieci w internecie oraz informować dzieci w zrozumiały dla nich sposób o zagrożeniach i konsekwencjach wykorzystywania w internecie ich danych; wzywa państwa członkowskie do prowadzenia działań uświadamiających, przede wszystkim w szkołach; podkreśla, że profilowanie dzieci w internecie powinno być zabronione;

77.

potępia wszelkie formy dyskryminacji dzieci i wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do podjęcia wspólnych działań w celu eliminacji dyskryminacji wobec dzieci; w szczególności apeluje do państw członkowskich i Komisji, aby priorytetowo traktowały kwestie dotyczące dzieci przy programowaniu i realizacji polityki regionalnej i polityki spójności;

78.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia skutecznego dostępu do wymiaru sprawiedliwości wszystkim dzieciom występującym jako podejrzani, sprawcy, ofiary lub strony w postępowaniu; potwierdza znaczenie wzmocnienia zabezpieczeń proceduralnych dla dzieci w postępowaniu karnym, w szczególności w kontekście trwających dyskusji na temat dyrektywy dotyczącej specjalnych zabezpieczeń dla dzieci podejrzewanych i oskarżonych w postępowaniu karnym;

79.

wyraża niepokój z powodu wzrostu liczby transgranicznych przypadków uprowadzenia dziecka przez jednego z rodziców; podkreśla rolę mediatora, jaką pełni Parlament Europejski w odniesieniu do dzieci będących ofiarami transgranicznego uprowadzenia dziecka przez jednego z rodziców; podkreśla znaczenie wspólnego podejścia UE do poszukiwań zaginionych dzieci na terenie Unii Europejskiej; wzywa państwa członkowskie do zacieśnienia współpracy policyjnej i sądowej w sprawach transgranicznych dotyczących zaginionych dzieci oraz do stworzenia linii telefonicznych mających ułatwiać poszukiwanie zaginionych dzieci;

80.

przypomina, że nadrzędny interes dziecka opisany w art. 24 Karty powinien zawsze stanowić przedmiot szczególnej uwagi we wszystkich kierunkach polityki i podejmowanych środkach dotyczących dzieci; przypomina, że prawo do nauki jest zapisane w Karcie, a edukacja ma zasadnicze znaczenie dla dobrego samopoczucia i rozwoju osobistego dziecka, ale również dla przyszłości społeczeństwa; uważa, że edukacja dzieci pochodzących z rodzin o niskich dochodach jest podstawowym warunkiem dla ich wyjścia z ubóstwa; wzywa więc państwa członkowskie do promowania edukacji wysokiej jakości dla wszystkich;

81.

podkreśla, że ochrona interesów dzieci obywateli UE powinna być zapewniona nie tylko na obszarze UE, lecz także poza jej granicami, dlatego wzywa do zacieśnienia współpracy z instytucjami krajów nordyckich nienależących do UE odpowiedzialnymi za dobro dzieci; uważa, że wszyscy partnerzy UE (w tym członkowie EOG) powinni ratyfikować Konwencję haską z 1996 r. o jurysdykcji, prawie właściwym, uznawaniu, wykonywaniu i współpracy w zakresie odpowiedzialności rodzicielskiej oraz środków ochrony dzieci;

82.

uznaje, że kryzys finansowy i gospodarczy wywiera poważny, negatywny wpływ na realizację praw dzieci i zapewnianie im właściwych warunków; wzywa państwa członkowskie do intensyfikacji działań w zakresie walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym dzieci poprzez skuteczne wdrożenie zalecenia Komisji „Inwestowanie w dzieci: przerwanie cyklu defaworyzacji” w ramach zintegrowanych strategii na rzecz zapewniania dostępu do odpowiednich zasobów, przystępnych usług wysokiej jakości oraz promowania uczestnictwa dzieci w podejmowaniu dotyczących je decyzji; apeluje do Komisji o podejmowanie dalszych środków w zakresie monitorowania wdrożenia tego zalecenia;

83.

zachęca Komisję do zaproponowania ambitnego, kompleksowego dokumentu w miejsce Agendy UE na rzecz praw dziecka w 2015 r.; apeluje do Komisji o zapewnienie skutecznego uwzględniania praw dziecka w całym prawie, polityce i decyzjach finansowych UE; apeluje do Komisji o przedstawianie rocznych sprawozdań dotyczących postępu w zakresie praw dziecka i pełnego wdrożenia dorobku UE w obszarze praw dziecka; apeluje do Komisji o dopilnowanie, by mandat i zasoby koordynatora ds. praw dziecka odpowiednio odzwierciedlały zobowiązanie UE do systematycznego i faktycznego uwzględniania praw dziecka; wzywa Komisję od przyjęcia zapowiadanych unijnych wytycznych w sprawie zintegrowanych systemów ochrony dziecka;

84.

z zadowoleniem przyjmuje tendencję do wprowadzania kar za przymusowe małżeństwo w państwach członkowskich; wzywa państwa członkowskie do wykazania czujności oraz do szkolenia i uświadamiania pracowników mających kontakt z dziećmi, takich jak nauczyciele i pracownicy dydaktyczni, aby zwracali uwagę na dzieci, które mogą zostać wywiezione do kraju pochodzenia w celu zawarcia przymusowego małżeństwa;

85.

potępia w jak najostrzejszy sposób przypadki dyskryminacji i przemocy na terytorium UE wobec osób LGBTI powodowane prawami i strategiami politycznymi ograniczającymi prawa podstawowe osób LGBTI; zwraca się do Komisji i do państw członkowskich o przyjęcie praw i strategii politycznych na rzecz zwalczania homofobii i transfobii; wzywa w związku z tym Komisję do przedstawienia na szczeblu UE planu działań lub strategii na rzecz równości pod względem orientacji seksualnej i tożsamości płciowej, do czego wielokrotnie nawoływał Parlament, zgodnie z obietnicą komisarz Jurovej w procesie przesłuchań Komisji; w związku z tym przypomina swoją rezolucję z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie unijnego planu przeciwdziałania homofobii i dyskryminacji ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową, podkreśla jednak, że ta kompleksowa polityka musi być realizowana w poszanowaniu kompetencji Unii Europejskiej, jej agencji i państw członkowskich;

86.

jest zdania, że podstawowe prawa osób LGBT będą prawdopodobnie lepiej chronione, jeżeli umożliwi się tym osobom dostęp do instytucji prawnych, takich jak konkubinat, zarejestrowany związek partnerski lub związek małżeński; przychylnie odnosi się do tego, że 19 państw członkowskich oferuje obecnie takie rozwiązania, i nakłania pozostałe państwa członkowskie, aby rozważyły pójście za tym przykładem; ponownie wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego pełnego ambitnej regulacji zapewniającej wzajemne uznawanie aktów stanu cywilnego (w tym w odniesieniu do prawnego uznawania płci, związków małżeńskich i zarejestrowanych związków partnerskich) i ich skutków prawnych, w celu ograniczenia dyskryminujących przeszkód prawnych i administracyjnych napotykanych przez obywateli korzystających ze swobody przepływu;

87.

wzywa państwa członkowskie do wykazania czujności i stanowczości oraz sankcjonowania przypadków znieważania i stygmatyzacji osób LGBTI przez przedstawicieli publicznych w ramach sfery publicznej;

88.

zachęca państwa członkowskie UE do wspierania związków zawodowych i organizacji pracodawców w ich wysiłkach mających na celu przyjęcie polityki dotyczącej różnorodności i niedyskryminacji, ukierunkowanej na osoby LGBTI;

89.

uważa, że władze państw członkowskich powinny wprowadzać procedury umożliwiające osobom, które dokonały zmiany płci, uzyskanie zapisu o nowej płci w dokumentach urzędowych; ponownie potępia wszelkie procedury prawne nakazujące sterylizację osobom transpłciowym;

90.

ubolewa, że osoby transpłciowe są nadal uważane w większości państw członkowskich za osoby chore umysłowo i wzywa te państwa do dokonania przeglądu krajowych katalogów dotyczących zdrowia psychicznego, zapewniając jednocześnie, by konieczne leczenie medyczne pozostało dostępne dla wszystkich osób transpłciowych;

91.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji dotyczącą depatologizacji tożsamości transpłciowych w ramach przeglądu Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób WHO; wzywa Komisję do intensyfikacji wysiłków mających na celu zapobieżenie wprowadzeniu rozbieżności płci w dzieciństwie jako nowej pozycji w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób;

92.

głęboko ubolewa nad tym, że zabiegi „normalizacji” genitalnej u interseksualnych dzieci są szeroko rozpowszechnione, pomimo że nie są niezbędne ze względów medycznych; przychylnie odnosi się do maltańskiej ustawy w sprawie tożsamości płciowej, wyrażania płciowości i cech płciowych z kwietnia 2015 r., która zakazuje wykonywania takich zabiegów u interseksualnych dzieci oraz wzmacnia zasadę samookreślania przez osoby interseksualne i wzywa państwa do brania przykładu z Malty;

93.

wyraża ubolewanie z powodu dyskryminacji i wykluczenia, z którymi wciąż jeszcze dzisiaj spotykają się osoby niepełnosprawne; zwraca się do Komisji, do państw członkowskich oraz do władz regionalnych i lokalnych o opracowanie europejskiej strategii dotyczącej niepełnosprawności oraz o odpowiednie monitorowanie i stosowanie przepisów europejskich w tym zakresie; w związku z tym wzywa Komisję do ponownego podjęcia inicjatywy ustawodawczej dotyczącej europejskiego aktu w sprawie dostępności w formie instrumentu horyzontalnego, który będzie w stanie wspomóc rozwój ochrony osób niepełnosprawnych oraz zapewnić spójność polityki UE w tym zakresie; wzywa także Komisję do zmaksymalizowania synergii między unijną strategią niepełnosprawności a Konwencją w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW) i konwencją ONZ o prawach dziecka, aby zapewnić możliwość rzeczywistego korzystania z uznanych praw i ich skutecznego wykonywania, również poprzez działania dążące do harmonizacji i wdrożenia ram prawnych oraz działań kulturalnych i politycznych;

94.

wzywa Komisję do ukierunkowania państw członkowskich w celu najlepszego wykorzystywania funduszy europejskich zgodnie ze zobowiązaniami UE wynikającymi z Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych oraz do bliskiej współpracy z organizacjami pozarządowymi i organizacjami innego rodzaju, mającej na celu właściwe wdrożenie tej konwencji; wzywa UE i państwa członkowskie do ułatwienia dostępu do zatrudnienia i szkolenia dla osób niepełnosprawnych, w tym osób niepełnosprawnych pod względem psychospołecznym, oraz do wsparcia samodzielnego życia oraz programów deinstytucjonalizacji zgodnie z art. 26 Karty;

95.

podkreśla potrzebę poszanowania prawa osób niepełnosprawnych do politycznego udziału w wyborach; wzywa w związku z tym Komisję do włączenia oceny zgodności z Konwencją ONZ o prawach osób niepełnosprawnych (UNCRPD) do jej sprawozdawczości na temat wdrożenia dyrektyw Rady 93/109/WE i 94/80/WE, które przewidują prawo głosu i kandydowania w wyborach do Parlamentu Europejskiego oraz w wyborach lokalnych; ubolewa, że znaczna liczba osób niepełnosprawnych, którym odebrano zdolność prawną, została również pozbawiona prawa głosowania; wzywa więc państwa członkowskie, aby zmieniły swoje prawo krajowe, by nie odbierać automatycznie prawa głosowania osobom niepełnosprawnym pozbawionym zdolności prawnej, lecz aby raczej dokonywały analizy poszczególnych przypadków i przewidywały pomoc dla osób niepełnosprawnych w ramach procedur głosowania;

96.

wzywa Komisję do dokonania oceny kompatybilności prawodawstw europejskich z wymogami konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych i do przeprowadzania na podstawie ocen skutków analizy wszystkich przyszłych propozycji w kontekście tej konwencji;

97.

potępia uciekanie się do form przymusu fizycznego i farmakologicznego stosowanego wobec osób upośledzonych umysłowo oraz wzywa UE i państwa członkowskie do przyjęcie polityki integracji społecznej;

98.

ubolewa nad faktem, że osoby niepełnosprawne wciąż napotykają na przeszkody w dostępie do rynku towarów i usług na terenie Unii; uważa, że przeszkody te ograniczają ich udział w społeczeństwie i stanowią naruszenie ich praw, w szczególności związanych z obywatelstwem europejskim; wzywa Komisję do przyspieszenia prac związanych z dostępnością w Unii Europejskiej, aby w jak najkrótszym terminie można było przyjąć akt ustawodawczy;

99.

wzywa instytucje UE i państwa członkowskie do ścisłego angażowania osób niepełnosprawnych, również poprzez organizacje je reprezentujące, w procesy podejmowania decyzji w ramach odpowiednich zakresów kompetencji zgodnie z art. 4 ust. 3 CRPD;

100.

wzywa państwa członkowskie i instytucje UE do zapewnienia, aby możliwości uczestnictwa w procesach konsultacji były wyraźnie i szeroko komunikowane z wykorzystaniem dostępnych środków komunikacji, aby możliwe było przekazywanie informacji w innych formach, takich jak alfabet Braille’a i wersje łatwe do czytania oraz aby były szerzej dostępne posiedzenia i wysłuchania publiczne, podczas których omawia się proponowane przepisy i politykę.

101.

wzywa Komisję do harmonizacji gromadzenia danych dotyczących niepełnosprawności w ramach badań społecznych w UE zgodnie z wymaganiami art. 31 CRPD; podkreśla, że podczas gromadzenia danych należy wykorzystywać metodologie włączające wszystkie osoby niepełnosprawne, również ludzi z poważniejszą niepełnosprawnością oraz przebywających w ośrodkach opieki.

102.

ubolewa nad faktem, że wiele starszych osób codziennie doświadcza dyskryminacji i naruszania ich praw podstawowych, w szczególności w kontekście dostępu do odpowiedniego wynagrodzenia, zatrudnienia, opieki zdrowotnej oraz niezbędnych towarów i usług; przypomina, że zgodnie z art. 25 Karty praw podstawowych Unia ustanawia prawo osób w podeszłym wieku do godnego i samodzielnego życia oraz do uczestniczenia w życiu społecznym i kulturalnym; wzywa Komisję do opracowania strategii dotyczącej zmian demograficznych w celu wprowadzenia w życie art. 25 Karty praw podstawowych;

103.

wyraża zaniepokojenie, że złe traktowanie, zaniedbywanie i nadużycia wobec osób starszych są rozpowszechnione w państwach członkowskich; wzywa państwa członkowskie do przyjęcia środków na rzecz zwalczania złego traktowania osób starszych i wszelkich form przemocy wobec nich oraz do promowania ich niezależności przez wspieranie rewitalizacji i dostępności mieszkań; przypomina, że starsze kobiety częściej żyją poniżej progu ubóstwa z uwagi na zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć, a następnie zróżnicowanie świadczeń emerytalnych ze względu na płeć;

104.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia włączenia młodszych pracowników, w szczególności dotkniętych kryzysem gospodarczym, na rynek pracy, w tym przez organizowanie i przeprowadzanie szkoleń zapewniających awans społeczny młodych osób;

105.

wzywa do poszanowania godności ludzkiej pod koniec życia, w szczególności przez dopilnowanie tego, by wola wyrażana w testamencie życia była uznawana i szanowana;

106.

wyraża zaniepokojenie, że cięcia wydatków publicznych i emerytur w państwach członkowskich w znacznym stopniu przyczyniają się do ubóstwa osób w podeszłym wieku, zmniejszając ich dochód do dyspozycji, pogarszając ich warunki życia, stwarzając nierówności w zakresie przystępności usług i zwiększając liczbę osób starszych z dochodami tylko nieznacznie powyżej progu ubóstwa;

107.

ubolewa nad występującymi codziennie w UE przypadkami nawoływania do nienawiści i zbrodni popełnianych z powodu nienawiści, których podłożem jest rasizm, ksenofobia, nietolerancja religijna lub uprzedzenie do człowieka ze względu na jego niepełnosprawność, orientację seksualną lub tożsamość płciową; wzywa państwa członkowskie do ochrony praw podstawowych oraz upowszechniania zrozumienia, akceptacji i tolerancji wśród różnych społeczności zamieszkujących na ich terytorium; zwraca się do UE o nadanie walce ze zbrodniami popełnianymi z powodu nienawiści priorytetu przy określaniu europejskich strategii politycznych na rzecz zwalczania dyskryminacji oraz w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wzmocnienia walki ze zbrodniami popełnianymi z powodu nienawiści oraz postawami i zachowaniami dyskryminacyjnymi poprzez opracowanie kompleksowej strategii zwalczania zbrodni popełnianych z powodu nienawiści, przemocy wynikającej z uprzedzeń i dyskryminacji;

108.

jest zaniepokojony narastającym nawoływaniem do nienawiści w internecie i wzywa państwa członkowskie do wykrywania i karania tego rodzaju wypowiedzi, wzywa państwa członkowskie do wdrożenia prostej procedury umożliwiającej obywatelom zgłaszanie internetowych treści o nienawistnym charakterze;

109.

wyraża zaniepokojenie dochodzeniami i wyrokami skazującymi dotyczącymi zbrodni popełnianych z powodu nienawiści w państwach członkowskich; wzywa państwa członkowskie do podjęcia wszelkich odpowiednich środków w celu zachęcenia do zgłaszania takich przestępstw, wraz z zapewnieniem odpowiedniej ochrony, jako że wyniki badań prowadzonych przez Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA) na dużą skalę konsekwentnie pokazują, że ofiary przestępstw niechętnie zgłaszają je na policję;

110.

wyraża zaniepokojenie faktem, że niektóre państwa członkowskie nie przetransponowały prawidłowo postanowień decyzji ramowej 2008/913/WSiSW, oraz wzywa państwa członkowskie do pełnego przetransponowania i wdrożenia istniejących standardów UE oraz do zapewnienia egzekwowania krajowego prawodawstwa karzącego wszelkie formy dyskryminacji, zbrodni popełnianych z nienawiści, nawoływania do nienawiści i nękania oraz do systematycznego ścigania przestępstw kryminalnych; wzywa Komisję do monitorowania prawidłowej transpozycji decyzji ramowej oraz do wszczynania postępowań w sprawie uchybienia przeciwko państwom członkowskim, które nie dokonają transpozycji; wzywa ponadto do przeglądu decyzji ramowej, aby w pełni uwzględnić wszystkie formy zbrodni popełnianych z powodu nienawiści i zbrodni popełnianych w wyniku uprzedzeń lub dyskryminacji i aby w pełni określić spójne standardy prowadzenia śledztwa i ścigania;

111.

wzywa Komisję do wspierania programów szkoleniowych dla organów ścigania, organów sądowniczych i stosownych agencji UE, poświęconych przeciwdziałaniu praktykom dyskryminacyjnym i przestępstwom popełnianym z nienawiści, a także zwalczaniu tych zjawisk; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia organom odpowiedzialnym za prowadzenie śledztwa i ścigania praktycznych narzędzi i umiejętności w celu umożliwienia im identyfikacji i zajęcia się przestępstwami wymienionymi w decyzji ramowej oraz kontaktowania się i komunikacji z ofiarami;

112.

z niepokojem zauważa wzrost znaczenia partii politycznych, które opierają swoje programy polityczne na wykluczeniu ze względów etnicznych, orientacji seksualnej i religijnych;

113.

wyraża poważne zaniepokojenie coraz szerszym rozpowszechnianiem aktów i wypowiedzi o charakterze rasistowskim i ksenofobicznym związanym z coraz bardziej widoczną obecnością w przestrzeni publicznej grup rasistowskich i ksenofobicznych posiadających lub starających się uzyskać status partii politycznej;

114.

wyraża głębokie zaniepokojenie wzrostem znaczenia partii politycznych, które wykorzystują obecny kryzys gospodarczy i społeczny do uzasadnienia swojego rasistowskiego, ksenofobicznego i antyislamskiego przekazu;

115.

stanowczo potępia praktyki zastraszania i prześladowania mniejszości, w szczególności Romów i migrantów, przez grupy paramilitarne, czasem bezpośrednio powiązane z partiami politycznymi; wzywa państwa członkowskie do zakazania takich praktyk i karania ich sprawców;

116.

wyraża zaniepokojenie liczbą osób, które utraciły miejsca zamieszkania w wyniku kryzysu gospodarczego; uważa, że należy dbać o utrzymanie zintegrowania osób bezdomnych ze społeczeństwem i walczyć z ich odizolowaniem i marginalizacją; wzywa w związku z tym państwa członkowskie do przyjęcia odważnych strategii politycznych w celu przyjścia tym osobom z pomocą; przypomina, że osoby bezdomne wymagają szczególnego traktowania i ponawia apel do państw członkowskich o powstrzymanie się od ich stygmatyzacji jako przestępców; zwraca się do państw członkowskich o zrezygnowanie z wszelkiego rodzaju przepisów lub strategii politycznych, które przedstawiają te osoby w takim świetle; apeluje do państw członkowskich o opracowanie strategii krajowych mających na celu zwalczanie zjawiska bezdomności na ich terytorium; wzywa Komisję do wspierania państw członkowskich w ich walce z bezdomnością poprzez ułatwienie wymiany najlepszych praktyk i gromadzenie dokładnych danych; wzywa Komisję do monitorowania w państwach członkowskich przypadków łamania praw człowieka, których przyczyną jest bezdomność; przypomina, że prawo do pomocy mieszkaniowej dla osób najbardziej potrzebujących figuruje w Karcie praw podstawowych;

117.

potępia fakt, że duża liczba osób ubiegających się o azyl i migrantów, którzy chcą dotrzeć do Unii Europejskiej, umiera na Morzu Śródziemnym oraz rolę odgrywaną przez przemytników i handlarzy ludźmi, którzy pozbawiają migrantów ich praw podstawowych; podkreśla, że UE i państwa członkowskie powinny podjąć energiczne i obowiązkowe działania, by zapobiec dalszym tragediom na morzu; wzywa UE i jej państwa członkowskie, by umieściły solidarność i poszanowanie praw podstawowych imigrantów i osób ubiegających się o azyl w centrum polityki migracyjnej UE, a w szczególności:

118.

zwraca się do Unii i państw członkowskich o przyjęcie niezbędnych przepisów w celu wdrożenia zasady solidarności, która jest zapisana w art. 80 TFUE;

119.

stanowczo potępia zabezpieczanie granic Unii Europejskiej mające nawet postać wznoszenia murów i zasieków oraz brak legalnych dróg wjazdu do Unii Europejskiej, wobec czego liczne osoby ubiegające się o azyl i migranci są zmuszeni do korzystania z coraz bardziej niebezpiecznych rozwiązań, trafiając w ręce przemytników i handlarzy;

120.

wzywa do przeprowadzania kontroli granicznych z poszanowaniem praw podstawowych i podkreśla konieczność prowadzenia przez Parlament demokratycznego nadzoru nad działaniami Frontexu;

121.

wzywa do zawieszenia wszystkich działań uznanych za naruszenie praw podstawowych zgodnie z wymogami prawa unijnego lub uprawnieniami Frontexu;

122.

podkreśla negatywny wpływ rozporządzenia dublińskiego na skuteczny dostęp do ochrony międzynarodowej wobec braku prawdziwego wspólnego europejskiego systemu azylowego, w szczególności w wyniku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka; potępia fakt, że przegląd rozporządzenia nie doprowadził do jego zawieszenia i co najmniej zniesienia odsyłania do pierwszego kraju wjazdu do Unii oraz brak działań ze strony Komisji i państw członkowskich w zakresie możliwości alternatywnych rozwiązań opartych na solidarności między państwami członkowskimi;

123.

wzywa państwa członkowskie do ratyfikacji międzynarodowej konwencji o ochronie praw wszystkich pracowników – migrantów i członków ich rodzin;

124.

potępia powszechne stosowanie bezprawnego przetrzymywania migrantów znajdujących się w nieuregulowanej sytuacji, w tym osób ubiegających się o azyl, niepełnoletnich bez opieki i bezpaństwowców; zwraca się do państw członkowskich o zastosowanie się do przepisów dyrektywy w sprawie powrotów, w tym przestrzeganie prawa do godności, zasady dobra dziecka oraz prawa unijnego i międzynarodowego; przypomina, że aresztowanie migrantów musi pozostać środkiem ostatecznym, oraz wzywa państwa członkowskie do wdrożenia środków alternatywnych; potępia przerażające warunki przetrzymywania w niektórych państwach członkowskich i wzywa Komisję do niezwłocznego zaradzenia temu problemowi; przypomina o konieczności przyznania migrantom w nieuregulowanej sytuacji prawa do skutecznego środka odwoławczego w razie naruszenia ich praw;

125.

zwraca się do państw członkowskich i Komisji o podjęcie koniecznych środków w celu zagwarantowania informacji i przejrzystości w sprawie zatrzymywania migrantów i osób ubiegających się o azyl w wielu państwach członkowskich i pilnie wzywa Komisję Europejską do zaproponowania przeglądu rozporządzenia (WE) nr 862/2007, aby uwzględnić dane statystyczne na temat działania systemów i placówek zatrzymania w bieżącym rozporządzeniu;

126.

podkreśla znaczenie demokratycznej kontroli nad wszystkimi formami ograniczenia wolności na podstawie przepisów w dziedzinie imigracji i azylu, zachęca posłów do Parlamentu Europejskiego i do parlamentów krajowych do regularnego odwiedzania placówek, w których są przyjmowani i przetrzymywani migranci i osoby ubiegające się o azyl, oraz wzywa państwa członkowskie i Komisję Europejską do ułatwienia dostępu do tych placówek organizacjom pozarządowym i dziennikarzom;

127.

zwraca się o dokładniejsze kontrolowanie działania ośrodków, w których są przyjmowani i przetrzymywani imigranci, oraz ich traktowania w tych ośrodkach i procedur udzielania azylu stosowanych przez państwa członkowskie; wyraża zaniepokojenie tzw. procedurami „natychmiastowego wydalenia” i aktami przemocy, jakie mają miejsce w różnych newralgicznych miejscach na południu Europy, co w tej sytuacji wymaga natychmiastowego wszczęcia przez Komisję dialogu politycznego z krajami dopuszczającymi się takiej praktyki, w celu ochrony praworządności;

128.

wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie od ustanowienia konkretnych środków i najlepszych praktyk mających na celu zapewnienie równego traktowania i włączenia społecznego, tak aby poprawić integrację imigrantów w społeczeństwie; przypomina, że bardzo ważna jest walka z negatywnymi stereotypami i błędnymi informacjami na temat imigrantów poprzez opracowywanie odpowiednich narracji, głównie w szkołach i dla młodych ludzi, w celu podkreślenia pozytywnego wpływu migracji;

129.

jest zdania, że dzieci migrantów są szczególnie narażone, zwłaszcza jeśli są pozbawione opieki; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykonania rezolucji Parlamentu z dnia 12 września 2013 r. w sprawie problemu pozostawianych bez opieki małoletnich w UE; apeluje do państw członkowskich o wdrożenie całego pakietu wspólnego europejskiego systemu azylowego (CEAS) w celu poprawy sytuacji pozostawianych bez opieki małoletnich w UE; z zadowoleniem przyjmuje wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-648/11, który orzekł, że państwem członkowskim odpowiedzialnym za rozpatrywania wniosku o azyl złożonego w więcej niż jednym państwie członkowskim przez osobę małoletnią pozbawioną opieki jest państwo, w którym znajduje się osoba małoletnia po złożeniu tam wniosku; przypomina, że małoletni bez opieki są przede wszystkim dziećmi i że ochrona dzieci, a nie polityka w dziedzinie migracji, powinna być przewodnią zasadą państw członkowskich UE;

130.

wzywa do oceny wykorzystania środków przeznaczonych na sprawy wewnętrzne, w szczególności środków przeznaczonych na przyjmowanie osób ubiegających się o azyl; wzywa Unię Europejską do działania w sytuacji, kiedy okaże się, że są one wykorzystywane do finansowania działalności naruszającej prawa podstawowe;

131.

zapewnienia pomocy dla państw członkowskich leżących na zewnętrznych granicach Unii, aby wesprzeć je w uzupełnianiu braków systemowych w warunkach przyjmowania i procedurach azylowych pogłębianych przez rosnącą liczbę osób ubiegających się o azyl;

132.

wzywa Unię Europejską do zapewnienia odpowiedzialności jej pracowników za dokonane przez nich naruszenia praw podstawowych; w szczególności wzywa do zapewnienia, że zostanie wszczęte postępowanie w związku z oświadczeniami wskazującymi na naruszenia dokonane w kontekście czynności koordynowanych przez agencję Frontex, oraz że zostaną przyjęte odpowiednie środki dyscyplinarne lub innego rodzaju w stosunku do osób, w odniesieniu do których ustalono, że dokonały one tych naruszeń; w tym celu wzywa do utworzenia wewnętrznego mechanizmu odwoławczego w agencji Frontex, zgodnie z wnioskiem Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w związku z jego sprawą OI/5/2012/BEH-MHZ, oraz do upublicznienia wniosków z postępowań prowadzonych na podstawie oświadczeń o naruszeniach praw człowieka; apeluje również o zawieszenie czynności prowadzonych przez agencję, jeżeli w toku tych czynności miały miejsce naruszenia praw podstawowych, zgodnie z art. 3(1)(a) rozporządzenia (UE) nr 1168/2011;

133.

wzywa państwa członkowskie, by niezwłocznie ratyfikowały Konwencję Rady Europy w sprawie działań przeciwko handlowi ludźmi;

134.

wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania skutecznego dostępu kobiet będących ofiarami prześladowania ze względu na płeć do ochrony międzynarodowej; wzywa państwa członkowskie do postępowania według wytycznych Komisji dotyczących stosowania dyrektywy 2003/86/WE w sprawie prawa do łączenia rodzin, w szczególności natychmiastowego udzielenia samoistnego dokumentu pobytowego członkom rodzin, którzy wjechali na podstawie prawa do łączenia rodzin, w przypadku szczególnie trudnych warunków, jak przemoc domowa;

135.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w prawodawstwie europejskim dotyczącym azylu ofiary okaleczania narządów płciowych uznaje się za osoby wymagające szczególnego traktowania, a okaleczanie narządów płciowych zalicza się do kryteriów, które należy uwzględniać w trakcie rozpatrywania wniosku o azyl; wzywa państwa członkowskie do szkolenia specjalistów w zakresie kontaktów z migrantami w celu identyfikacji kobiet i dziewcząt, które mogą paść ofiarą okaleczenia narządów płciowych w swoim kraju pochodzenia;

136.

podkreśla, że prawo obywateli europejskich i ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu wymienione w traktatach i zagwarantowane w dyrektywie 2004/38/WE w sprawie swobodnego przemieszczania się jest jednym z praw podstawowych obywateli europejskich; potępia wszelkie inicjatywy zmierzające do rewizji tego dorobku, w szczególności przywrócenie kontroli na granicach w strefie Schengen poza trybem przewidzianym w kodeksie granicznym Schengen, i domaga się, by każde naruszenie przepisów było zgłaszane do Trybunału Sprawiedliwości; wyraża obawy dotyczące narastającej tendencji pośpiesznego wydalania obywateli UE z ich państwa członkowskiego zamieszkania w wyniku utraty pracy i dochodów, co jest niezgodne z obowiązującymi regulacjami; uważa, że jest to sprzeczne z duchem prawa do mobilności;

137.

ubolewa nad sposobem, w jaki kryzys finansowy i gospodarczy oraz kryzys zadłużenia państwowego, wraz z wprowadzonymi ograniczeniami budżetowymi, negatywnie wpłynął na prawa gospodarcze, obywatelskie, społeczne i kulturalne, często powodując wzrost bezrobocia, ubóstwo i niepewne warunki pracy i życia, a także wykluczenie i izolację, zwłaszcza w państwach członkowskich, w których przyjęto programy dostosowań gospodarczych, i podkreśla, że Eurostat wskazał w niedawnym komunikacie, że jeden na czterech Europejczyków jest obecnie zagrożony ubóstwem i wykluczeniem;

138.

zauważa, że kryzys gospodarczy oraz środki zastosowane w celu jego rozwiązania naruszyły prawa dostępu do podstawowych dóbr, takich jak edukacja, mieszkalnictwo, opieka zdrowotna i zabezpieczenie społeczne, a także wywołały negatywne skutki dla ogólnego stanu zdrowia ludności w niektórych państwach członkowskich; podkreśla potrzebę poszanowania prawa do ochrony przed ubóstwem i wykluczeniem społecznym zgodnie z art. 30 Europejskiej karty społecznej; wzywa wszystkie państwa członkowskie do wprowadzenia środków wsparcia zgodnie z praktyką krajową, mających na celu zapewnienie godnych warunków życia ich obywatelom oraz zwalczanie wykluczenia społecznego;

139.

podkreśla, że instytucje UE oraz państwa członkowskie wdrażające reformy strukturalne w systemie socjalnym i gospodarczym zawsze podlegają obowiązkowi przestrzegania Karty i zobowiązań międzynarodowych, dlatego odpowiadają za podejmowane decyzje; przypomina swoje wezwanie do dostosowania programów dostosowania gospodarczego do celów Unii wskazanych w art. 151 TFUE, w tym promocji zatrudnienia oraz poprawy warunków życia i pracy; przypomina o konieczności zapewnienia pełnej, demokratycznej kontroli –dzięki skutecznemu zaangażowaniu parlamentów – nad środkami podejmowanymi przez instytucje europejskie i państwa członkowskie w reakcji na kryzys;

140.

apeluje do instytucji unijnych i państw członkowskich o przeanalizowanie, w sposób uwzględniający aspekty związane z płcią, wpływu proponowanych i wdrożonych środków oszczędnościowych na prawa podstawowe, z uwagi na fakt nieproporcjonalnego oddziaływania środków oszczędnościowych na kobiety; apeluje do instytucji unijnych o podjęcie niezwłocznych działań naprawczych w odniesieniu do przypadków, w których środki oszczędnościowe wpłynęły na przysługujące kobietom prawa ekonomiczne, społeczne i kulturalne;

141.

wzywa instytucje unijne i państwa członkowskie do zweryfikowania wpływu na prawa podstawowe i wolności, w tym prawa socjalne i pracownicze, środków zaproponowanych lub przyjętych w razie potrzeby w celu stawienia czoła kryzysowi oraz znalezienia wyjścia z sytuacji w przypadku regresu w ochronie praw lub w przypadku naruszenia prawa międzynarodowego, w tym konwencji i zaleceń MOP;

142.

zwraca się do instytucji unijnych i państw członkowskich o zagwarantowanie, że – w chwili przyjęcia i wdrażania środków naprawczych i oszczędności budżetowych – znajdą się wystarczające zasoby na zapewnienie niezbędnego minimalnego poziomu korzystania z praw gospodarczych i socjalnych, ze zwróceniem szczególnej uwagi na grupy najsłabsze i znajdujące się w najtrudniejszej sytuacji socjalnej;'

143.

wzywa instytucje UE i państwa członkowskie do uznania, że długoterminowe inwestowanie we włączenie społeczne jest korzystne, gdyż rozwiązuje problem wysokich kosztów dyskryminacji i nierówności; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia odpowiedniego finansowania na utrzymanie edukacji i opieki zdrowotnej oraz do zapewnienia, że dostęp do wymiaru sprawiedliwości i środki odwoławcze w razie dyskryminacji nie będą zagrożone w wyniku zmniejszenia budżetów organów ds. równości; wzywa instytucje UE i instytucje krajowe do nienarażania na szkodę włączenia społecznego przez środki budżetowe zagrażające funkcjonowaniu organizacji społecznych działających na rzecz równości;

144.

zwraca się do Komisji o rozważenie zaproponowania przystąpienia do Europejskiej karty społecznej w celu zapewnienia skutecznej ochrony praw socjalnych obywateli UE; wzywa państwa członkowskie do wspierania rozszerzenia praw socjalnych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej na inne prawa socjalne wymienione w zmienionej Europejskiej karcie społecznej Rady Europy, takie jak prawo do pracy, prawo do godziwego wynagrodzenia, prawo do ochrony przed ubóstwem i wykluczeniem społecznym;

145.

ponownie podkreśla, że korupcja i przestępczość, w szczególności przestępczość zorganizowana, są poważnymi naruszeniami praw podstawowych oraz zagrażają demokracji i praworządności; podkreśla, że korupcja, pochłaniając środki publiczne przeznaczone na cele użyteczności publicznej, obniża poziom i jakość usług publicznych, a przez to poważnie utrudnia sprawiedliwe traktowanie wszystkich obywateli; apeluje do państw członkowskich i instytucji europejskich o opracowanie skutecznych instrumentów na rzecz zwalczania korupcji i przestępstw i nakładania za nie sankcji oraz do dalszego regularnego monitorowania wykorzystania środków publicznych – europejskich i krajowych; w tym celu zachęca państwa i instytucje do ułatwienia utworzenia, w krótkim czasie, Prokuratury Europejskiej, z odpowiednimi gwarancjami niezależności i skuteczności;

146.

podkreśla, że korupcja zdecydowanie szkodzi prawom podstawowym; zachęca państwa i instytucje do opracowania skutecznych instrumentów na rzecz zwalczania korupcji oraz do regularnego weryfikowania wykorzystania środków publicznych, europejskich i krajowych; podkreśla, że większa przejrzystość i dostęp obywateli i dziennikarzy do dokumentów publicznych stanowią skuteczny sposób ujawniania i zwalczania korupcji;

147.

zachęca Komisję Europejską do przyjęcia strategii antykorupcyjnej uzupełnionej skutecznymi instrumentami; wzywa wszystkie państwa członkowskie i UE do przystąpienia do Partnerstwa na rzecz Otwartego Rządu oraz do opracowania konkretnych strategii promowania przejrzystości, wzmacniania pozycji obywateli i walki z korupcją; zachęca państwa członkowskie do postępowania zgodnie z zaleceniami sprawozdania o zwalczaniu korupcji w UE przygotowanego przez Komisję Europejską oraz z rezolucją Parlamentu (34) z dnia 23 października 2013 r. w sprawie przestępczości zorganizowanej, korupcji i prania pieniędzy: zalecenia dotyczące potrzebnych działań i inicjatyw, a także do wzmocnienia współpracy pomiędzy policją a wymiarem sprawiedliwości w zakresie walki z korupcją;

148.

wzywa państwa członkowskie do nasilenia walki z wszelkimi rodzajami poważnej przestępczości zorganizowanej, w tym z handlem ludźmi, wykorzystywaniem seksualnym i niegodziwym traktowaniem, torturami, pracą przymusową, w szczególności wśród kobiet i dzieci;

149.

wzywa Komisję do uznania przestępstw przeciwko środowisku naturalnemu popełnianych przez jednostki lub zorganizowane grupy przestępcze, mających wpływ na prawo ludzi do zdrowia, życia i korzystania ze zdrowego środowiska naturalnego, a także na gospodarkę i na wykorzystywanie zasobów publicznych, w celu zwalczania tych przestępstw; wzywa Komisję do zbadania rzeczywistego wdrożenia w UE prawa dostępu do wymiaru sprawiedliwości w kontekście prawa wszystkich osób żyjących obecnie oraz przyszłych pokoleń do życia w środowisku odpowiednim dla ich zdrowia i dobrobytu;

150.

proponuje wdrożenie europejskiego kodeksu zwalczania korupcji i przejrzystego systemu wskaźników dotyczących penetracji korupcji w państwach członkowskich i postępów poczynionych w procesie jej eliminacji oraz corocznego sprawozdania porównawczego na temat sytuacji tego procederu w skali europejskiej;

151.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zakończenia konkurencji podatkowej i skutecznego zwalczania szkodliwych praktyk podatkowych, uchylania się od podatków w UE, co ma szkodliwy wpływ na możliwości maksymalnego wykorzystania dostępnych środków w celu pełnego wykonywania praw gospodarczych, socjalnych i kulturalnych;

152.

potępia rozwój zjawiska handlu ludźmi, w szczególności w celu wykorzystywania seksualnego, i zwraca się do UE i jej państw członkowskich o przyjęcie środków, zgodnie z dyrektywą UE, w celu zwalczania popytu na wykorzystywanie, który sprzyja rozwojowi handlu we wszystkich formach;

153.

przypomina, że prawa podstawowe zatrzymanych muszą być zagwarantowane przez władze krajowe; ubolewa z powodu złych warunków panujących w zakładach karnych i innych miejscach ograniczenia wolności wielu państw członkowskich, między innymi przeludnienia w zakładach karnych i złego traktowania osób uwięzionych; uważa, że konieczne jest przyjęcie przez UE instrumentu zapewniającego stosowanie zaleceń Europejskiego Komitetu Zapobiegania Torturom oraz Nieludzkiemu lub Poniżającemu Traktowaniu albo Karaniu (KPT) oraz zapisów EKPC;

154.

przypomina, że nadużywanie środków polegające na pozbawieniu wolności powoduje przepełnienie więzień w całej Europie, co narusza prawa podstawowe osób i zmniejsza wzajemne zaufanie stanowiące niezbędną podstawę współpracy sądowej w Europie; ponownie potwierdza, że państwa członkowskie muszą spełniać zobowiązania podjęte na forach międzynarodowych i europejskich w zakresie częstszego zastępowania kary pozbawienia wolności warunkami zawieszenia i obowiązkami wynikającymi z kar alternatywnych oraz sprawienia, by ostatecznym celem okresu pozbawienia wolności była resocjalizacja; wzywa w związku z tym państwa członkowskie do opracowania strategii mających na celu szkolenie i zatrudnianie osób uwięzionych;

155.

przypomina zalecenia Komisji zawarte w rezolucji (35) z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie przeglądu europejskiego nakazu aresztowania, zwłaszcza w zakresie wprowadzenia kontroli proporcjonalności i klauzuli praw podstawowych w europejskim nakazie aresztowania oraz środków wzajemnego uznawania w bardziej ogólnym zakresie;

156.

ubolewa, że trzy decyzje ramowe w sprawie przekazywania więźniów, zawieszenia i kar alternatywnych oraz europejski nakaz nadzoru, które mają wielki potencjał w zakresie zmniejszenia przepełnienia więzień zostały wdrożone tylko przez niektóre państwa członkowskie;

157.

apeluje do Komisji o dokonanie oceny wpływu polityki więziennictwa i systemu sądownictwa karnego na dzieci; wskazuje, że w całej UE sytuacje, w których dzieci mieszkają z rodzicami w ośrodkach detencyjnych, mają bezpośredni wpływ na prawa dziecka; podkreśla fakt, że każdego roku ok. 000 dzieci w Unii Europejskiej zostaje odseparowane od uwięzionych rodziców, co ma wpływ na szereg aspektów praw dzieci;

158.

wskazuje, że opracowanie wspólnej europejskiej przestrzeni sprawiedliwości na podstawie wzajemnego uznawania i gwarancji prawnych, a w ten sposób zharmonizowanie różnych systemów sprawiedliwości państw członkowskich, zwłaszcza w sprawach karnych, powinno stanowić jeden z głównych priorytetów instytucji unijnych w programie na rzecz wymiaru sprawiedliwości na 2020 r.; uważa, że skuteczne i wzorcowe stosowanie Karty i prawodawstwa pochodnego UE w zakresie praw podstawowych ma zasadnicze znaczenie dla zaufania obywateli w kwestii właściwego funkcjonowania europejskiej przestrzeni sprawiedliwości;

159.

podkreśla, że prawo dostępu do wymiaru sprawiedliwości oraz do niezawisłego i bezstronnego sądu ma kluczowe znaczenie w ochronie praw podstawowych, które są skuteczne tylko wtedy, gdy podlegają ochronie sądowej na rzecz demokracji i praworządności; przypomina, jak ważne jest zapewnienie skuteczności wymiaru sprawiedliwości – zarówno w sprawach cywilnych, jak karnych – oraz zagwarantowanie niezawisłości sądownictwa;

160.

z zadowoleniem przyjmuje powstanie portalu e-Sprawiedliwość, prowadzonego przez Komisję i zapewniającego profesjonalistom i społeczeństwu informacje na temat systemu sądownictwa, jak również stanowiącego praktyczne narzędzie służące poprawie dostępu do wymiaru sprawiedliwości i zawierające oddzielną sekcję poświęconą prawom podstawowym, która ma informować obywateli, gdzie mogą się zwrócić w przypadku naruszenia ich praw podstawowych.

161.

wyraża zadowolenie z już wykonanych na poziomie europejskim działań mających na celu zharmonizowanie gwarancji w postępowaniach karnych oraz z ich korzystnych skutków dla obywateli; ponownie podkreśla znaczenie przyjęcia unijnych przepisów o prawach procesowych, które będą zgodne z najwyższymi standardami ochrony zawartymi w Karcie, międzynarodowymi traktatami dotyczącymi praw człowieka i prawem konstytucyjnym państw członkowskich;

162.

ubolewa nad brakiem dostępu do pomocy prawnej w wielu krajach członkowskich i faktem, że wpływa to na prawo dostępu do wymiaru sprawiedliwości osób, którym brakuje wystarczających środków finansowych; uważa, że fundamentalne znaczenie ma przyjęcie przez Unię Europejską solidnej i kompleksowej dyrektywy o pomocy prawnej;

163.

wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie, aby przewidziały środki mające na celu wsparcie i ochronę osób zgłaszających przypadki naruszenia (ang. „whistleblowers”);

164.

uważa, że do aktywnego i uczestniczącego obywatelstwa UE należy zachęcać poprzez zapewnienie dostępu do dokumentów i informacji, przejrzystość, dobre sprawowanie rządów i administrowanie, demokratyczne uczestnictwo i reprezentację oraz proces podejmowania decyzji w jak największym stopniu angażujący obywateli Unii; zwraca uwagę na potrzebę zapewnienia pełnego udziału społeczeństwa obywatelskiego w procesie podejmowania decyzji na poziomie europejskim zagwarantowanego w art. 11 traktatu o Unii Europejskiej i podkreśla znaczenie zasad przejrzystości i dialogu w tym względzie; zauważa, że prawo obywateli w zakresie dostępu do dokumentów przechowywanych przez instytucje publiczne wzmacnia pozycję obywateli i pozwala im na sprawowanie kontroli i ocenę organów publicznych oraz ich rozliczanie; wyraża w związku z tym ubolewanie z powodu impasu w przeglądzie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 i ponawia swoje wezwanie Komisji i Rady do powrotu do prac przy uwzględnieniu propozycji Parlamentu;

165.

zwraca się do Komisji i państw członkowskich o zapewnienie prowadzenia kampanii informacyjnych dotyczących obywatelstwa europejskiego i związanych z nim praw: prawa do ochrony dyplomatycznej i konsularnej, prawa do składania petycji, prawa do składania skargi do Rzecznika Praw Obywatelskich, prawa do głosowania i bycia wybranym w wyborach do PE oraz prawa do inicjatywy obywatelskiej;

166.

wyraża zadowolenie z roli odgrywanej przez Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w jego dążeniu do zapewnienia dobrej administracji i przejrzystości instytucji i organów Unii;

167.

potępia fakt, że ponad 15 milionów osób pochodzących z krajów trzecich oraz 500 000 bezpaństwowców w Unii Europejskiej odmawia się w sposób dyskryminacyjny nadania im obywatelstwa; domaga się przestrzegania prawa podstawowego do obywatelstwa przez Unię i jej państwa członkowskie i wzywa w szczególności państwa członkowskie do ratyfikacji i wdrożenia konwencji o ograniczaniu bezpaństwowości z 1961 r. oraz europejskiej konwencji o narodowości z 1997 r.;

168.

przypomina, że informowanie obywateli o ich prawach podstawowych stanowi nieodłączną część prawa do dobrej administracji zapisanego w Karcie; zwraca się do państw członkowskich o zwrócenie szczególnej uwagi na osoby najbardziej zaniedbane, jeśli chodzi o wyjaśnianie im ich praw, oraz wspieranie ich, aby były one przestrzegane;

169.

dministracji przez zmianę Kodeksu dobrego postępowania administracyjnego w UE w prawnie wiążące przepisy;

170.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do dopilnowania za pośrednictwem prowadzonej przez nie polityki, by prawa podstawowe w obrębie UE były w należyty sposób przestrzegane, gwarantowane, chronione i rozszerzane; wzywa państwa członkowskie do ponowienia wysiłków w sprawie uznania prawa do składania petycji oraz prawa do mediacji rzecznika jako instrumentów służących obronie praw obywatelskich;

171.

na podstawie setek otrzymywanych rocznie petycji wyraża obawy w kwestii niedociągnięć w faktycznym wdrażaniu w państwach członkowskich, zarówno co do litery, jak i ducha, przepisów prawodawstwa UE w zakresie środowiska, takich jak dyrektywy w sprawie oceny oddziaływania na środowisko i strategicznej oceny oddziaływania na środowisko; apeluje do Komisji o dokładniejszy nadzór nad istotą takich procedur, szczególnie gdy konkretne sprawy są przedmiotem petycji;

172.

przypomina jak ważna jest europejska inicjatywa obywatelska, będąca nowym prawem obywateli wprowadzonym Traktatem z Lizbony, które ma na celu zwiększenie w UE demokracji uczestniczącej; odnotowuje znaczenie europejskiej inicjatywy obywatelskiej jako potężnego narzędzia zapewniającego obywatelom Europy bezpośrednie demokratyczne prawo do uczestniczenia w procesie decyzyjnym w UE, stanowiące uzupełnienie przysługującego obywatelom UE prawa do składania petycji w Parlamencie Europejskim (PE) oraz prawa do składania skarg do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich;

173.

wzywa Komisję do wzmocnienia roli europejskiej inicjatywy obywatelskiej poprzez przyjęcie przyjaznego obywatelom podejścia do rozwiązywania wszystkich niedoskonałości tego instrumentu w nadchodzącym przeglądzie rozporządzenia (UE) nr 211/2011, przy jednoczesnej poprawie kampanii informacyjnej skierowanej do obywateli, a dotyczącej korzystania z europejskiej inicjatywy obywatelskiej oraz jej mocy w zakresie wpływania na proces wytyczania kierunków polityki w UE;

174.

uważa, że ochrona ofiar jest kwestią priorytetową; zwraca się do państw członkowskich o niezwłocznego wdrożenia unijnej dyrektywy o ofiarach przestępstw (2012/29/UE), tak by dotrzymać terminu transpozycji wyznaczonego na 16 listopada 2015 r., oraz wzywa Komisję i państwa członkowskie, by zapewniły – zgodnie z art. 28 – gromadzenie porównywalnych danych na temat jej transpozycji, w szczególności na temat sposobu, w jaki ofiary przestępstw, w tym ofiary przestępstw popełnionych na tle dyskryminacji, uzyskały dostęp do swoich praw; jest zdania, że wiele pozostaje do zrobienia w zakresie wspierania ofiar przestępstw, informowania ich o przysługujących prawach i zapewniania skutecznych systemów odniesienia i szkoleń dla policji oraz przedstawicieli zawodów prawniczych w celu ustanowienia relacji zaufania i pewności u ofiar, jak pokazują badania dotyczące wspierania ofiar prowadzone przez Agencję Praw Podstawowych; wyraża zadowolenie z powodu przyjętego w 2013 r. rozporządzenia w sprawie wzajemnego uznawania środków ochrony w sprawach cywilnych;

175.

zwraca się do Komisji i państw członkowskich o zapewnienie najwyższej jakości gromadzenia danych porównywalnych dotyczących transpozycji dyrektywy w sprawie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw (2012/29/UE) oraz sposobu, w jaki ofiary przestępstw, w tym ofiary przestępstw popełnionych na tle uprzedzeń i dyskryminacji, uzyskały dostęp do swoich praw zgodnie z wymaganiami art. 20 dyrektywy;

176.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do uwzględniania przemian demograficznych i zmian w wielkości oraz składzie gospodarstw domowych przy projektowaniu ich polityki; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia, aby ich polityka społeczna i polityka zatrudnienia nie dyskryminowały ze względu na rozmiar i strukturę gospodarstw domowych;

177.

wskazuje na lukę prawną w odniesieniu do dostępu obywateli do wymiaru sprawiedliwości w przypadku, gdy państwa członkowskie nie transponowały dotyczącego ich bezpośrednio prawodawstwa UE lub uczyniły to zbyt późno; podkreśla potrzebę koordynowania działań na wszystkich szczeblach w celu ochrony i promowania praw podstawowych, obejmującego instytucje UE, państwa członkowskie, władze regionalne i lokalne, organizacje pozarządowe oraz społeczeństwo obywatelskie;

178.

zwraca uwagę na potrzebę zwiększenia w UE przejrzystości instytucjonalnej, demokratycznej rozliczalności oraz otwartości oraz apeluje do właściwych instytucji UE i wszystkich państw członkowskich o:

179.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

22.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 316/37

—

uwzględniając art.17 ust. 7 Traktatu o Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 246 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie wytycznych dotyczących zatwierdzania Komisji Europejskiej (1),

—

uwzględniając swoją decyzję z dnia 20 października 2010 r. w sprawie przeglądu porozumienia ramowego dotyczącego stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją (2),

—

uwzględniając swoją decyzję z dnia 14 września 2011 r. w sprawie zmian art. 106 i art. 192 Regulaminu Parlamentu Europejskiego oraz załącznika XVII do Regulaminu Parlamentu Europejskiego (3),

—

uwzględniając Kodeks postępowania komisarzy europejskich, w szczególności jego art. 1 ust. 3 i 6,

—

uwzględniając art. 52 i 118 oraz załącznik XVI do Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych oraz opinie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Transportu i Turystyki oraz Komisji Prawnej (A8-0197/2015),

A.

przesłuchania kandydatów na komisarzy wprowadzone w 1994 r. są obecnie utrwaloną praktyką, która wzmacnia demokratyczną legitymację instytucji unijnych, zbliżając je do obywateli UE;

B.

przesłuchania te są niezbędne, aby umożliwić Parlamentowi dokonanie oceny Komisji na podstawie gruntownych informacji podczas głosowania nad wotum zaufania umożliwiającym Komisji rozpoczęcie urzędowania;

C.

proces przesłuchania daje Parlamentowi i obywatelom UE możliwość poznania i oceny osobowości kandydatów, ich kwalifikacji, przygotowania, priorytetów i wiedzy z powierzanej im dziedziny;

D.

proces przesłuchania zwiększa przejrzystość i demokratyczną legitymację Komisji jako całości;

E.

należy zapewnić równość kobiet i mężczyzn we wszystkich dziedzinach, w tym w zakresie zatrudnienia; mając na uwadze, że wymóg ten musi znaleźć swoje odzwierciedlenie w składzie Komisji Europejskiej; mając na uwadze, że – pomimo wielokrotnie ponawianych apelów ze strony J.C. Junckera – wśród zaproponowanych przez rządy kandydatur w 2014 r. było zdecydowanie więcej mężczyzn niż kobiet; mając na uwadze, że kobiety, których kandydatury zaproponowano, pochodzą przede wszystkim z państw członkowskich o mniejszej liczbie ludności, a większe państwa członkowskie w znacznej mierze ignorują ten wymóg; mając na uwadze, że jedynym sprawiedliwym rozwiązaniem jest zwrócenie się do każdego państwa członkowskiego o zaproponowanie dwojga kandydatów, mężczyzny i kobiety, tak aby kandydat na stanowisko przewodniczącego miał możliwość przedstawienia wysokiej jakości kolegium, w którego skład wchodzić będzie równa liczba kobiet i mężczyzn;

F.

proces przesłuchania, który dowiódł swojej skuteczności, może zawsze zostać udoskonalony, w szczególności poprzez uelastycznienie i zdynamizowanie relacji pomiędzy komisarzem a członkami komisji odpowiedzialnej za przesłuchanie;

G.

przesłuchanie kandydata na komisarza i wiceprzewodniczącego, Fransa Timmermansa, uwidoczniło potrzebę dostosowania procedur Parlamentu na wypadek, gdy w przyszłości w składzie Komisji znajdzie się co najmniej jeden wiceprzewodniczący, któremu przyznany został specjalny status;

H.

art. 3 ust. 3 TUE stanowi, że Unia wspiera „równość kobiet i mężczyzn”, oraz że art. 23 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stanowi, iż „należy zapewnić równość kobiet i mężczyzn we wszystkich dziedzinach, w tym w zakresie zatrudnienia, pracy i wynagrodzenia”;

1.

jest zdania, że dla Parlamentu Europejskiego i obywateli UE jawne przesłuchiwanie kandydatów na komisarzy stanowi ważną możliwość oceny wskazanych przez kandydatów priorytetów oraz odpowiednich kompetencji zawodowych związanych z tym stanowiskiem;

2.

uważa, że przydatne byłoby wyznaczenie terminu, do którego wszystkie państwa członkowskie muszą przedstawić kandydatów, tak by nowo wybrany przewodniczący Komisji miał odpowiednio dużo czasu na przydzielenie zakresu odpowiedzialności przy uwzględnieniu doświadczenia i przygotowania zawodowego kandydata oraz by Parlament mógł przeprowadzić przesłuchania i dokonać oceny, w związku z czym zwraca się do przewodniczącego o podjęcie z innymi instytucjami dyskusji w dążeniu do osiągnięcia tego celu;

3.

uważa także, że w związku z powyższym każde państwo członkowskie powinno przedstawić nowo wybranemu przewodniczącemu Komisji co najmniej dwie traktowane na równi kandydatury: kobiety i mężczyzny; uważa za istotne, by Unia Europejska realizowała wyznaczane cele w zakresie równości płci także w obrębie własnych instytucji;

4.

uważa, że należy usprawnić kontrolę oświadczeń majątkowych kandydatów na komisarzy przez Komisję Prawną; w tym celu w oświadczeniach majątkowych należy koniecznie uwzględniać interesy rodzinne zgodnie z przepisami przewidzianymi w art. 1 ust. 6 Kodeksu postępowania komisarzy; uważa, że potwierdzenie przez Komisję Prawną – na podstawie rzeczowej analizy oświadczeń majątkowych – braku konfliktu interesów stanowi niezbędny warunek wstępny przeprowadzenia przesłuchania przez komisję przedmiotowo właściwą;

5.

przypomina, że to komisje Parlamentu są odpowiedzialne za prowadzenie przesłuchań; uważa jednak, że ponieważ zakres obowiązków wiceprzewodniczącego Komisji obejmuje głównie kwestie horyzontalne, przesłuchania powinny być w drodze wyjątku prowadzone w innej formie, jak w formie posiedzeń Konferencji Przewodniczących czy posiedzeń Konferencji Przewodniczących Komisji, pod warunkiem że takie posiedzenia umożliwiają dialog i że uczestniczą w nich odpowiednie właściwe komisje, które mają możliwość przesłuchania kandydata na komisarza;

6.

uważa, że wysyłane przed każdym przesłuchaniem pisemne kwestionariusze powinny zawierać siedem, a nie pięć pytań, ale pod każdym z tych pytań nie powinno być kilku pytań dodatkowych;

7.

uważa, że najlepiej przygotować około 25 pytań, jednak każdy pytający powinien mieć możliwość zadania dodatkowych pytań, tak by poprawić skuteczność i „dochodzeniowy” charakter przesłuchań;

8.

uważa, że proces monitorowania odpowiedzi kandydatów na komisarzy podczas przesłuchań może przyczynić się do poprawy kontroli oraz zwiększenia odpowiedzialności całej Komisji, w związku z czym zwraca się o regularną weryfikację priorytetów wskazanych przez kandydatów na komisarzy po rozpoczęciu kadencji;

9.

uważa, że następujące wytyczne powinny mieć zastosowanie podczas posiedzenia koordynatorów poświęconego ocenie kandydatów w następstwie przesłuchania:

10.

zauważa, że w 2014 r. przesłuchania wzbudziły większe zainteresowanie mediów i społeczeństwa niż do tej pory, częściowo ze względu na rozwój mediów społecznościowych; uważa, że oddziaływanie i wpływ mediów społecznościowych prawdopodobnie będzie w przyszłości wzrastać; jest zdania, że należy zadbać o większe wykorzystanie mediów społecznościowych i sieci społecznych do skuteczniejszego włączenia obywateli UE w proces przesłuchań;

11.

uważa, że:

12.

uważa, że za kwestie horyzontalne mające wpływ na skład, strukturę i metody pracy całej Komisji, które nie mogą zostać właściwie uregulowane przez poszczególnych kandydatów na komisarzy, odpowiedzialność ponosi nowo wybrany przewodniczący Komisji; uważa, że takie kwestie powinny zostać omówione na posiedzeniach między nowo wybranym przewodniczącym Komisji a Konferencją Przewodniczących (jednym, które odbędzie się przed przesłuchaniem, i jednym – po jego zakończeniu);

13.

uważa, że weryfikacja deklaracji o braku interesów finansowych komisarzy powinna pozostać w kompetencji Komisji Prawnej; uważa jednak, że obecny zakres deklaracji o braku interesów finansowych komisarzy jest zbyt ograniczony i zwraca się do Komisji o jak najszybsze wprowadzenie zmian do przepisów; dlatego uważa za istotne, by Komisja Prawna w ciągu najbliższych miesięcy nakreśliła pewne ogólne kierunki w formie zalecenia lub sprawozdania z własnej inicjatywy, aby ułatwić proces reformy procedur dotyczących oświadczeń komisarzy o braku interesów finansowych; jest zdania, że oświadczenia dotyczące braku interesów finansowych i oświadczenia majątkowe komisarzy należy rozszerzyć na zamieszkujących z nimi członków rodziny;

14.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

22.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 316/40

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka oraz Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, w szczególności jego art. 19,

—

uwzględniając ramy strategiczne Unii Europejskiej w dziedzinie praw człowieka i demokracji, przyjęte przez Radę w dniu 25 czerwca 2012 r. (1),

—

uwzględniając wytyczne UE w sprawie praw człowieka dotyczące wolności wypowiedzi w internecie i poza nim, przyjęte przez Radę (do Spraw Zagranicznych) w dniu 12 maja 2014 r. (2),

—

uwzględniając wytyczne dla sektora technologii informacyjno-komunikacyjnych dotyczące realizacji wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka, opublikowane przez Komisję w z czerwcu 2013 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) z dnia 15 grudnia 2011 r. zatytułowane „Wolność wypowiedzi w internecie” (3) oraz sprawozdanie specjalnego przedstawiciela ds. wolności mediów przy Stałej Radzie OBWE z dnia 27 listopada 2014 r. (4),

—

uwzględniając sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy ONZ w sprawie propagowania i ochrony praw człowieka i podstawowych wolności w warunkach walki z terroryzmem z dnia 23 września 2014 r. (A/69/397) (5),

—

uwzględniając sprawozdanie Biura Wysokiego Komisarza NZ ds. Praw Człowieka z dnia 30 czerwca 2014 r. zatytułowane „Prawo do prywatności w erze cyfrowej” (6),

—

uwzględniając sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. wolności opinii i wypowiedzi z dnia 17 kwietnia 2013 r. (A/HRC/23/40), zawierające analizę wpływu nadzorowania komunikacji przez państwa na poszanowanie praw człowieka w zakresie prywatności oraz wolności opinii i wypowiedzi,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Zagadnień Prawnych i Praw Człowieka Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy z dnia 26 stycznia 2015 r. w sprawie „Masowego nadzoru” (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie realizowanych przez Agencję Bezpieczeństwa Narodowego Stanów Zjednoczonych programów nadzoru, organów nadzoru w różnych państwach członkowskich oraz ich wpływu na prawa podstawowe obywateli UE oraz na współpracę transatlantycką w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych (8),

—

uwzględniając sprawozdanie specjalnego przedstawiciela Sekretarza Generalnego ONZ ds. respektowania praw człowieka przez korporacje transnarodowe i inne przedsiębiorstwa z dnia 21 marca 2011 r., zatytułowane „Wytyczne dotyczące biznesu i praw człowieka: wdrażanie ram Organizacji Narodów Zjednoczonych »Ochrona, poszanowanie i naprawa«” (9),

—

uwzględniając wytyczne OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych (10) oraz sprawozdanie roczne z 2014 r. dotyczące wytycznych OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych (11),

—

uwzględniając sprawozdanie roczne Internetowej Korporacji ds. Nadawania Nazw i Numerów z 2013 r. (12),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów z dnia 12 lutego 2014 r. zatytułowany „Polityka wobec internetu i zarządzanie internetem: rola Europy w kształtowaniu przyszłości zarządzania internetem” (13),

—

uwzględniając oświadczenie z konferencji wielostronnej NETmundial przyjęte w dniu 24 kwietnia 2014 r. (14),

—

uwzględniając podsumowanie przewodniczącego dziewiątego Forum Zarządzania Internetem, które odbyło się w Stambule w dniach 2–5 września 2014 r.,

—

uwzględniając obowiązujące środki ograniczające Unii Europejskiej, z których część obejmuje embarga na sprzęt telekomunikacyjny, technologie informacyjno-komunikacyjne i narzędzia służące do monitorowania,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 599/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 428/2009 ustanawiające wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania (15),

—

uwzględniając wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji w sprawie przeglądu systemu kontroli wywozu produktów podwójnego zastosowania z dnia 16 kwietnia 2014 r. (16),

—

uwzględniając decyzje przyjęte na 19. posiedzeniu plenarnym Porozumienia z Wassenaar w sprawie kontroli eksportu broni konwencjonalnej oraz towarów i technologii podwójnego zastosowania, które odbyło się w Wiedniu w dniach 3–4 grudnia 2013 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego z dnia 24 kwietnia 2014 r., zatytułowany „Przegląd polityki kontroli wywozu: zapewnienie bezpieczeństwa i konkurencyjności w zmieniającym się świecie” (17),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 21 listopada 2014 r. w sprawie przeglądu polityki kontroli wywozu,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 grudnia 2012 r. w sprawie strategii wolności cyfrowej w polityce zagranicznej UE (18),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie wolności prasy i mediów na świecie (19),

—

uwzględniając swoje rezolucje w sprawie drastycznych przypadków łamania praw człowieka, demokracji i praworządności, budzących zaniepokojenie w sprawach dotyczących wolności cyfrowych,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 marca 2015 r. w sprawie priorytetów UE w Radzie Praw Człowieka ONZ w 2015 r. (20),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 lutego 2015 r. w sprawie przedłużenia mandatu Forum Zarządzania Internetem (21),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 marca 2015 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2013 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie (22),

—

uwzględniając pisemne zeznania Edwarda Snowdena przekazane Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych w marcu 2014 r. (23),

—

uwzględniając europejską konwencję praw człowieka oraz trwające negocjacje dotyczące przystąpienia UE do tej konwencji,

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0178/2015),

A.

mając na uwadze, że rozwój technologii i dostęp do otwartego internetu mają coraz większe znaczenie dla umożliwiania i zapewniania wykonywania praw człowieka i podstawowych wolności oraz ich pełnego poszanowania, gdyż wywierają pozytywny wpływ, rozszerzając zakres wolności wypowiedzi, dostępu do informacji, prawa do prywatności oraz wolności zrzeszania się i zgromadzeń na całym świecie;

B.

mając na uwadze, że systemy technologiczne mogą być niewłaściwie użyte jako narzędzia łamania praw człowieka przez cenzurę, nadzór, nieuprawniony dostęp do urządzeń, zagłuszanie, przechwytywanie, lokalizowanie i śledzenie informacji i osób;

C.

mając na uwadze, że w celu łamania praw człowieka takie działania podejmują podmioty publiczne i prywatne, w tym rządy i organy ścigania, a także organizacje przestępcze i sieci terrorystyczne;

D.

mając na uwadze, że kontekst, w jakim opracowywane i wykorzystywane są technologie informacyjno-komunikacyjne, w znacznym stopniu determinuje wpływ, jaki mogą one mieć na propagowanie lub łamanie praw człowieka; mając na uwadze, że technologie informacyjne, szczególnie oprogramowanie, rzadko służą jednemu celowi i zazwyczaj mają podwójne zastosowane, jeżeli chodzi o potencjał łamania praw człowieka, przy czym oprogramowanie jest również formą wypowiedzi;

E.

mając na uwadze, że technologie informacyjno-komunikacyjne były kluczowymi narzędziami, które pomogły zorganizować ruchy i protesty społeczne w różnych państwach, szczególnie tych, w których rządzy sprawował autorytarny reżim;

F.

mając na uwadze, że ocena wpływu kontekstu, w jakim stosowane będą dane technologie, na prawa człowieka jest uzależniona od siły krajowych i regionalnych ram prawnych regulujących stosowanie technologii, a także od zdolności instytucji politycznych i sądowniczych do nadzorowania stosowania tych technologii;

G.

mając na uwadze, że podmioty prywatne odgrywają coraz istotniejszą rolę w domenie cyfrowej we wszystkich sferach życia społecznego, ale w dalszym ciągu nie wprowadzono środków ochronnych uniemożliwiających im nadmierne ograniczanie praw podstawowych i swobód; mając na uwadze, że w konsekwencji podmioty prywatne odgrywają aktywniejszą rolę w ocenie legalności treści oraz opracowywaniu systemów bezpieczeństwa cybernetycznego i systemów nadzoru, co może mieć szkodliwy wpływ na poszanowanie praw człowieka na całym świecie;

H.

mając na uwadze, że internet to rewolucyjne narzędzie, jeśli chodzi o możliwości wymiany wszelkiego rodzaju danych, informacji i wiedzy;

I.

mając na uwadze, że szyfrowanie to ważna metoda pomagająca zabezpieczać systemy łączności i chronić korzystające z nich osoby;

J.

mając na uwadze, że wielostronny model podejmowania decyzji okazał się korzystny dla zarządzania internetem jako proces zapewniający istotny, niewykluczający nikogo i oparty na zasadzie odpowiedzialności udział wszystkich zainteresowanych stron, w tym rządów, społeczeństwa obywatelskiego, społeczności technicznych i naukowych, sektora prywatnego i użytkowników;

K.

mając na uwadze, że agencje wywiadowcze regularnie obchodzą protokoły i produkty kryptograficzne, by móc śledzić komunikację i przechwytywać dane; mając na uwadze, że Agencja Bezpieczeństwa Narodowego USA (NSA) zgromadziła informacje o znacznej liczbie tzw. błędów zero-day, czyli słabości zabezpieczeń teleinformatycznych, o których nie wie jeszcze opinia publiczna ani sprzedawca produktu; mając na uwadze, że takie działania podważają światowe wysiłki na rzecz poprawy bezpieczeństwa teleinformatycznego;

L.

mając na uwadze, że służby wywiadowcze zlokalizowane w UE uczestniczyły w działaniach naruszających prawa człowieka;

M.

mając na uwadze, że nadzór sądowniczy i demokratyczny oraz środki ochronne są w dużej mierze zbyt słabo rozwinięte wobec zachodzącego dynamicznego postępu technologicznego;

N.

mając na uwadze, że środki w zakresie (cyber)bezpieczeństwa i walki z terroryzmem obejmujące technologie informacyjno-komunikacyjne oraz monitorowanie internetu mogą mieć znaczny szkodliwy wpływ na przestrzeganie praw człowieka i wolności jednostki na całym świecie, w tym na prawa i wolności obywateli UE mieszkających lub podróżujących za granicą, zwłaszcza wobec braku podstawy prawnej wprowadzającej zasady konieczności, proporcjonalności oraz nadzoru demokratycznego i sądowniczego;

O.

mając na uwadze, że filtrowanie internetu i nadzorowanie komunikacji podważają zdolność obrońców praw człowieka do czerpania korzyści z internetu i przekazywania newralgicznych informacji, a także naruszają postanowienia kilku artykułów Powszechnej deklaracji praw człowieka, która gwarantuje każdej osobie prawo do prywatności i wolności wypowiedzi;

P.

mając na uwadze, że zarówno bezpieczeństwo cyfrowe, jak i wolność cyfrowa są niezbędne i nie można jednego zastąpić drugim, lecz powinny się wzajemnie wzmacniać;

Q.

mając na uwadze, że w kwestii wolności cyfrowych Unia Europejska będzie wzorem tylko wtedy, gdy będą one zagwarantowane w samej UE; mając na uwadze, że kluczowe znaczenie ma w związku z tym przyjęcie unijnego pakietu ochrony danych;

R.

mając na uwadze, że stawką są w tym przypadku dalekosiężne interesy społeczne, takie jak ochrona praw podstawowych, które nie powinny zależeć wyłącznie od rynku, lecz wymagają regulacji;

S.

mając na uwadze, że przestrzeganie praw podstawowych i zasad praworządności oraz skuteczny nadzór parlamentarny nad służbami wywiadowczymi korzystającymi z cyfrowych technologii nadzoru to ważny element współpracy międzynarodowej;

T.

mając na uwadze, że przedsiębiorstwa z siedzibą w UE mają znaczny udział w światowym rynku technologii informacyjno-komunikacyjnych, zwłaszcza jeśli chodzi o wywóz technologii służących do nadzoru, śledzenia, naruszania prywatności i monitoringu;

U.

mając na uwadze, że wprowadzenie kontroli wywozu nie powinno mieć negatywnego wpływu na uzasadnione badania nad bezpieczeństwem teleinformatycznym ani na opracowywanie narzędzi zapewniających takie bezpieczeństwo, nieprowadzone w celach przestępczych;

1.

uznaje, że prawa człowieka i podstawowe wolności są powszechne i muszą być chronione na całym świecie, niezależnie od tego, w jakiej formie się wyrażają; podkreśla, że nadzorowanie komunikacji samo w sobie stanowi ingerencję w prawo do prywatności i wypowiedzi, jeżeli taki nadzór wykracza poza odpowiednie ramy prawne;

2.

wzywa Komisję do zapewnienia spójności między działaniami zewnętrznymi UE a jej wewnętrzną polityką dotyczącą technologii informacyjno-komunikacyjnych;

3.

uważa, że ujawniony przez Edwarda Snowdena aktywny współudział niektórych państw członkowskich UE w masowej inwigilacji obywateli i szpiegowaniu przywódców politycznych przez NSA poważnie zaszkodził wiarygodności unijnej polityki praw człowieka i podważył globalne zaufanie do korzyści płynących z technologii informacyjno-komunikacyjnych;

4.

przypomina państwom członkowskim i zainteresowanym agencjom UE, w tym Europolowi i Eurojustowi, o obowiązkach nałożonych na nie w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej oraz o obowiązku przestrzegania międzynarodowego prawa praw człowieka i celów polityki zewnętrznej UE, co oznacza nieudostępnianie danych wywiadowczych, które mogą prowadzić do łamania praw człowieka w państwie trzecim, i niewykorzystywanie informacji uzyskanych na skutek złamania praw człowieka, takiego jak bezprawny nadzór, poza granicami UE;

5.

podkreśla, że wpływ technologii na poprawę przestrzegania praw człowieka powinien być uwzględniany we wszystkich stosownych dziedzinach polityki i programach UE, aby propagować ochronę praw człowieka oraz zasady demokracji, praworządności i dobrych rządów, jak również pokojowe rozwiązywanie konfliktów;

6.

wzywa do aktywnego rozwijania i rozpowszechniania technologii, które pomagają chronić prawa człowieka i ułatwiają korzystanie z praw i wolności cyfrowych oraz bezpieczeństwa, jednocześnie propagując najlepsze praktyki i odpowiednie ramy prawne, a zarazem gwarantują bezpieczeństwo i nienaruszalność danych osobowych; wzywa UE i państwa członkowskie w szczególności, by aktywnie wspierały wykorzystywanie i rozwijanie na świecie otwartych standardów oraz wolnego i opartego na otwartych źródłach oprogramowania i technologii kryptograficznych;

7.

wzywa UE do zwiększenia wsparcia dla podmiotów działających na rzecz poprawy bezpieczeństwa i standardów ochrony prywatności w technologiach informacyjno-komunikacyjnych na wszystkich poziomach, w tym standardów dotyczących sprzętu komputerowego, oprogramowania i komunikacji, jak również opracowywania sprzętu komputerowego i oprogramowania zgodnie z zasadą uwzględniania prywatności na etapie projektowania;

8.

wzywa do utworzenia funduszu na rzecz praw człowieka i technologii w ramach Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR);

9.

wzywa samą UE, a w szczególności Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ), do stosowania technologii szyfrowania w komunikacji z obrońcami praw człowieka, aby uniknąć ich narażania i chronić własną komunikację z podmiotami zewnętrznymi przed inwigilacją;

10.

wzywa UE, by przyjęła wolne i oparte na otwartych źródłach oprogramowanie oraz by zachęcała do tego inne podmioty, ponieważ tego typu oprogramowanie zapewnia większe bezpieczeństwo i większe poszanowanie praw człowieka;

11.

zwraca uwagę na znaczenie rozwoju technologii informacyjno-komunikacyjnych na obszarach dotkniętych konfliktami z myślą o wspieraniu działań na rzecz budowania pokoju przez zapewnienie bezpiecznej komunikacji między stronami zaangażowanymi w pokojowe rozwiązywanie konfliktów;

12.

wzywa do wdrożenia warunków, wskaźników i procedur sprawozdawczych służących zapewnieniu, że wsparcie finansowe i techniczne UE przeznaczone na rozwój nowych technologii w państwach trzecich nie jest wykorzystywane w sposób stanowiący łamanie praw człowieka;

13.

wzywa Komisję i Radę, by aktywnie współpracowały z rządami państw trzecich oraz by wykorzystały istniejące europejskie mechanizmy wsparcia i instrumenty polityczne do wspierania, szkolenia i umacniania pozycji obrońców praw człowieka, działaczy społeczeństwa obywatelskiego i niezależnych dziennikarzy w bezpieczny sposób wykorzystujących w swoich działaniach technologie informacyjno-komunikacyjne, a także by propagowały powiązane prawa podstawowe, takie jak nieograniczony dostęp do informacji w internecie, prawo do prywatności i ochrony danych osobowych, wolność wypowiedzi, wolność zgromadzeń i stowarzyszeń oraz wolność prasy i wolność publikowania informacji w internecie;

14.

zwraca uwagę na trudną sytuację osób zgłaszających przypadki naruszenia i ich zwolenników, w tym dziennikarzy, po ogłoszeniu doniesień o nieuczciwych praktykach nadzorczych w państwach trzecich; uważa, że takie osoby powinny być uznawane za obrońców praw człowieka, co oznacza, że zasługują one na ochronę ze strony UE, zgodnie z wytycznymi UE w sprawie obrońców praw człowieka; ponawia apel do Komisji i państw członkowskich o szczegółowe rozpatrzenie możliwości przyznania osobom zgłaszającym przypadki naruszeń międzynarodowej ochrony przed ściganiem;

15.

ubolewa, że środki bezpieczeństwa, w tym środki służące do walki z terroryzmem, są coraz częściej wykorzystywane jako pretekst do naruszania prawa do prywatności i do ograniczania uzasadnionych działań obrońców praw człowieka, dziennikarzy i działaczy politycznych; ponownie wyraża zdecydowane przekonanie, że bezpieczeństwo narodowe nie może nigdy uzasadniać programów nieukierunkowanej, tajnej lub masowej inwigilacji; apeluje, by takie środki były realizowane w ścisłej zgodności z zasadami praworządności i standardami praw człowieka, w tym z prawem do prywatności i ochrony danych;

16.

wzywa ESDZ i Komisję, by w politycznym dialogu z państwami trzecimi oraz w programach współpracy rozwojowej propagowała demokratyczny nadzór nad służbami bezpieczeństwa i służbami wywiadowczymi; wzywa Komisję do wspierania organizacji społeczeństwa obywatelskiego i organów ustawodawczych w państwach trzecich działających na rzecz wzmocnienia kontroli, przejrzystości i odpowiedzialności krajowych służb bezpieczeństwa; wzywa do ujęcia konkretnych zobowiązań w tym zakresie w przyszłym planie działań UE na rzecz praw człowieka i demokratyzacji;

17.

wzywa Radę i Komisję, by we wszystkich formach kontaktu z państwami trzecimi, w tym w ramach negocjacji akcesyjnych, negocjacji handlowych, dialogów dotyczących praw człowieka i w kontaktach dyplomatycznych, propagowały wolności cyfrowe i nieograniczony dostęp do internetu;

18.

zauważa, że internet stał się przestrzenią publiczną i miejscem prowadzenia handlu, którego nieodłącznymi elementami są swobodny przepływ informacji i dostęp do technologii informacyjno-komunikacyjnych; podkreśla w związku z tym, że należy jednocześnie propagować i chronić wolności cyfrowe i wolny handel;

19.

apeluje, by do wszystkich porozumień z państwami trzecimi włączano klauzule warunkowości jednoznacznie odnoszące się do konieczności propagowania, gwarantowania i poszanowania wolności cyfrowych, neutralności sieci, niecenzurowanego i nieograniczonego dostępu do internetu, prawa do prywatności i ochrony danych;

20.

wzywa UE, by przeciwdziałała uznawaniu za przestępstwo stosowania przez obrońców praw człowieka technologii kryptograficznych, narzędzi pomijania cenzury i narzędzi ochrony prywatności, odmawiając ograniczania stosowania technologii kryptograficznych na terytorium UE, oraz by kwestionowała postępowanie rządów państw trzecich, które stawiają takie obrońcom praw człowieka;

21.

wzywa UE, by przeciwdziałała uznawaniu za przestępstwo stosowania przez obrońców praw człowieka technologii kryptograficznych, narzędzi pomijania cenzury i narzędzi ochrony prywatności, odmawiając ograniczania stosowania technologii kryptograficznych na terytorium UE, oraz by kwestionowała postępowanie rządów państw trzecich, które uznają stosowanie takich narzędzi za przestępstwo;

22.

podkreśla, że skuteczna polityka rozwojowa UE i polityka w dziedzinie praw człowieka wymaga upowszechnienia technologii informacyjno-komunikacyjnych i wyeliminowanie przepaści cyfrowej przez zapewnienie podstawowej infrastruktury technologicznej i ułatwienie dostępu do wiedzy i informacji z myślą o propagowaniu umiejętności cyfrowych, a w stosownych przypadkach również przez propagowanie stosowania otwartych standardów w dokumentach oraz wolnego i opartego na otwartych standardach oprogramowania, by zapewnić otwartość i przejrzystość (zwłaszcza w instytucjach publicznych) – w tym ochronę danych w sferze cyfrowej na całym świecie – oraz lepsze zrozumienie potencjalnych niebezpieczeństw i korzyści płynących z technologii informacyjno-komunikacyjnych;

23.

apeluje do Komisji o wspieranie likwidacji barier cyfrowych, jakie muszą pokonywać osoby niepełnosprawne; uznaje za niezwykle ważne, by polityka rozwojowa UE i jej polityka w dziedzinie rozwoju i promocji praw człowieka na świecie zmierzały do zmniejszenia wykluczenia cyfrowego osób niepełnosprawnych oraz do oferowania szerszego zakresu praw, zwłaszcza jeśli chodzi o dostęp do wiedzy, udział w świecie cyfrowym i dostęp do nowych możliwości ekonomicznych i społecznych oferowanych przez internet;

24.

podkreśla, że zgodne z prawem cyfrowe gromadzenie i rozpowszechnianie dowodów na łamanie praw człowieka może się przyczynić do ogólnoświatowej walki z bezkarnością i terroryzmem; jest zdania, że w przypadkach należycie uzasadnionych na mocy międzynarodowego prawa (karnego) materiały takie powinny być dopuszczane jako dowody w postępowaniach sądowych, zgodnie z międzynarodowymi, regionalnymi i konstytucyjnymi klauzulami ochronnymi; zaleca ustanowienie w dziedzinie międzynarodowego prawa karnego mechanizmów wprowadzania procedur potwierdzania i zbierania takich danych o celów dowodowych w postępowaniach sądowych;

25.

wyraża ubolewanie, że niektóre technologie i usługi informacyjno-komunikacyjne wytworzone w UE są sprzedawane i mogą być wykorzystywane w państwach trzecich przez osoby prywatne, przedsiębiorstwa i władze do łamania praw człowieka przez cenzurę, masowy nadzór, zagłuszanie, przechwytywanie, monitorowanie, lokalizowanie i śledzenie obywateli i ich działań w sieciach telefonii (komórkowej) i internecie; jest zaniepokojony faktem, że niektóre przedsiębiorstwa z siedzibą w UE dostarczają być może technologii i świadczą usługi umożliwiające tego rodzaju łamanie praw człowieka;

26.

zauważa, że zagrożenia dla bezpieczeństwa Unii Europejskiej, jej państw członkowskich i państw trzecich często pochodzą od pojedynczych osób lub małych grup korzystających z sieci komunikacji cyfrowej do planowania i przeprowadzania ataków, a narzędzia i taktyki niezbędne do obrony przed takimi zagrożeniami wymagają nieustannych przeglądów i aktualizacji;

27.

uważa, że masowy nadzór nieuzasadniony zwiększonym ryzykiem ataków i zagrożeń terrorystycznych narusza zasady konieczności i proporcjonalności, a zatem stanowi złamanie praw człowieka;

28.

wzywa państwa członkowskie do propagowania pełnego nadzoru demokratycznego nad działaniami służb wywiadowczych w państwach trzecich oraz do sprawdzania, czy służby te działają przy pełnym poszanowaniu zasad praworządności, i do pociągania do odpowiedzialności służb i osób działających niezgodnie z prawem;

29.

zachęca państwa członkowskie, by wobec zwiększonej współpracy i wymiany informacji między państwami członkowskimi a państwami trzecimi (w tym z wykorzystaniem cyfrowych środków nadzoru) zagwarantowały demokratyczną kontrolę nad takimi służbami i ich działaniami przez odpowiedni wewnętrzny nadzór ze strony władz wykonawczych i sądowniczych oraz niezależnych organów parlamentarnych;

30.

podkreśla, że w prawie UE należy przyjąć zasady społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw i kryteria dotyczące projektowania z uwzględnieniem praw człowieka jako innowacyjne rozwiązania techniczne umożliwiające ochronę praw człowieka, aby zapewnić, że dostawcy usług internetowych, twórcy oprogramowania, producenci sprzętu, usługi i media społecznościowe, operatorzy telefonii komórkowej oraz inne podmioty będą uwzględniały prawa człowieka przynależne użytkownikom końcowym na całym świecie;

31.

wzywa UE do zapewnienia większej przejrzystości w relacjach między operatorami telefonii komórkowej lub dostawcami usług internetowych a rządami, a także do apelowania o to w stosunkach z państwami trzecimi, przez wymaganie od operatorów i dostawców usług internetowych corocznego publikowania szczegółowych sprawozdań na temat przejrzystości, w tym sprawozdań dotyczących działań nakazanych przez władze, jak również powiązań finansowych między organami publicznymi a operatorami i dostawcami usług internetowych;

32.

przypomina przedsiębiorcom o odpowiedzialności za przestrzeganie praw człowieka w działaniach prowadzonych na całym świecie, niezależnie od tego, gdzie są zlokalizowani ich użytkownicy i czy państwo przyjmujące wypełnia własne zobowiązania w zakresie praw człowieka; wzywa przedsiębiorstwa z sektora technologii informacyjno-komunikacyjnych, szczególnie przedsiębiorstwa mające siedzibę na terytorium UE, do wdrożenia wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka, w tym przez wprowadzenie polityki należytej staranności i mechanizmów ochronnych dotyczących zarządzania ryzykiem, a także przez zapewnienie skutecznych środków zaradczych na wypadek, gdyby ich działania spowodowały naruszenie praw człowieka lub przyczyniły się do niego;

33.

podkreśla konieczność skuteczniejszego wdrożenia i monitorowania unijnych regulacji i sankcji dotyczących technologii informacyjno-komunikacyjnych, w tym wykorzystania mechanizmów uniwersalnych, aby zapewnić, że wszystkie strony, w tym państwa członkowskie przestrzegały prawodawstwa i by utrzymano równe warunki działania;

34.

podkreśla, że poszanowanie praw podstawowych jest niezbędnym elementem skutecznej polityki antyterrorystycznej, w tym stosowania cyfrowych technologii nadzoru;

35.

z zadowoleniem przyjmuje postanowienia Porozumienia z Wassenaar z grudnia 2013 r. w sprawie kontroli wywozu narzędzi służących do nadzoru, egzekwowania prawa i zbierania informacji wywiadowczych oraz sieciowych systemów nadzoru; przypomina, że unijny system dotyczący produktów o podwójnym zastosowaniu, zwłaszcza rozporządzenie UE w tej sprawie, są nadal bardzo niepełne, jeśli chodzi o skuteczną i systematyczną kontrolę wywozu szkodliwych technologii informacyjno-komunikacyjnych do państw niedemokratycznych;

36.

w kontekście nadchodzącego przeglądu i aktualizacji polityki dotyczącej technologii podwójnego zastosowania wzywa Komisję do szybkiego przedstawienia wniosku dotyczącego inteligentnej i skutecznej polityki ograniczania i regulacji komercyjnego wywozu usług związanych z wdrażaniem i stosowaniem tzw. technologii podwójnego zastosowania, uwzględniającej potencjalnie szkodliwy wywóz produktów i usług informacyjno-komunikacyjnych do państw trzecich, zgodnie z uzgodnieniami zawartymi we wspólnym oświadczeniu Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji z kwietnia 2014 r.; wzywa Komisję do ujęcia w tej polityce skutecznych środków ochronnych, by takie kontrole wywozu nie zaszkodziły badaniom, w tym badaniom naukowym i badaniom w obszarze bezpieczeństwa teleinformatycznego;

37.

podkreśla, że Komisja powinna w krótkim czasie być w stanie przekazywać przedsiębiorstwom mającym wątpliwości, czy powinny złożyć wniosek o wydanie pozwolenia na wywóz, aktualne informacje o legalności lub potencjalnie szkodliwych skutkach ewentualnych transakcji;

38.

wzywa Komisję do przedłożenia wniosków dotyczących przeglądu metod wykorzystywania norm UE dotyczących technologii informacyjno-komunikacyjnych do zapobiegania potencjalnie szkodliwym skutkom wywozu takich technologii lub innych usług do państw trzecich, w których pojęć takich, jak „uprawnione przechwytywanie”, nie można uznać za równoważne z pojęciami stosowanymi przez Unię Europejską, lub np. w przeszłości nie przestrzegano praw człowieka albo nie są stosowane zasady praworządności;

39.

ponownie stwierdza, że standardy unijne, w szczególności Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, powinny mieć decydujące znaczenie w ocenie przypadków wykorzystywania technologii podwójnego zastosowania w sposób, który może ograniczać prawa człowieka;

40.

wzywa do opracowania polityki umożliwiającej regulację sprzedaży programów wykorzystujących słabości i błędy „zero-day exploit”, aby uniknąć wykorzystywania ich do cyberataków lub uzyskiwania nieuprawnionego dostępu do urządzeń, prowadzącego do łamania praw człowieka, przy czym regulacje takie nie mogą mieć istotnego wpływu na prowadzone w uczciwych zamiarach badania naukowe i inne nadania nad bezpieczeństwem;

41.

ubolewa, że niektóre europejskie i międzynarodowe przedsiębiorstwa działające w UE, które handlują technologiami podwójnego zastosowania mającymi potencjalnie szkodliwy wpływ na poszanowanie praw człowieka, aktywnie współpracują z reżimami łamiącymi prawa człowieka;

42.

z naciskiem wzywa Komisję, by publicznie wykluczyła przedsiębiorstwa angażujące się w takie działania z unijnych procedur przetargowych, finansowania badań i rozwoju i wszelkich innych form wsparcia finansowego;

43.

wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na aspekt praw człowieka w procedurach zamówień publicznych na sprzęt technologiczny, szczególnie w państwach stosujących niewiarygodne praktyki w tej dziedzinie;

44.

wzywa Komisję i Radę, by na forach zarządzania internetem aktywnie broniły otwartego internetu, wielostronnych procedur decyzyjnych, neutralności internetu, wolności cyfrowych i gwarancji ochrony danych osobowych w państwach trzecich;

45.

potępia osłabianie oraz podważanie protokołów i produktów kryptograficznych, zwłaszcza przez służby wywiadowcze chcące przechwytywać zaszyfrowane informacje;

46.

przestrzega przed prywatyzacją egzekwowania prawa przez przedsiębiorstwa internetowe i dostawców usług internetowych;

47.

wzywa do doprecyzowania norm i standardów stosowanych przed podmioty prywatne przy opracowywaniu ich systemów;

48.

przypomina o znaczeniu oceny kontekstu, w jakim wykorzystywane są technologie, dla dokonania pełnej oceny ich wpływu na poszanowanie praw człowieka;

49.

jednoznacznie wzywa do propagowania narzędzi umożliwiających anonimowe korzystanie z internetu lub używanie pseudonimu oraz kwestionuje jednostronny pogląd, zgodnie z którym takie narzędzia umożliwiają tylko prowadzenie działań przestępczych, a nie wzmacniają pozycji osób działających na rzecz praw człowieka w UE i poza jej granicami;

50.

wzywa Radę, Komisję i ESDZ do opracowania inteligentnej i skutecznej polityki regulującej wywóz technologii podwójnego zastosowania i dotyczącej potencjalnie szkodliwego wywozu produktów i usług informacyjno-komunikacyjnych, na szczeblu międzynarodowym, w wielostronnych systemach kontroli wywozu i w innych organach międzynarodowych;

51.

podkreśla, że wszelkie zmiany regulacyjne mające na celu zwiększenie skuteczności kontroli wywozu w odniesieniu do transferu niematerialnych technologii nie mogą ograniczać uzasadnionych badań ani dostępu do informacji i ich wymiany oraz że wszelkie potencjalne działania, np. stosowanie generalnych wspólnotowych zezwoleń na wywóz w przypadku badań nad produktami podwójnego zastosowania, nie powinny wywierać efektu zniechęcającego w stosunku do osób prywatnych oraz małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP);

52.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia, że obecna i przyszła polityka kontroli wywozu nie będzie ograniczać działań naukowców prowadzących zasadne badania nad bezpieczeństwem, a kontrole wywozu będą prowadzone w dobrej wierze i wyłącznie w odniesieniu do jasno określonych technologii wykorzystywanych do masowej inwigilacji, cenzury, zagłuszania, przechwytywania informacji, monitorowania oraz śledzenia i lokalizowania obywateli i ich działań w sieciach telefonii (komórkowej);

53.

przypomina, że bezprzewodowe technologie komunikacji w topologii siatki mają wysoki potencjał jako sieci zabezpieczające na obszarach, gdzie dostęp do internetu jest nieosiągalny lub zablokowany, i mogą pomóc w propagowaniu praw człowieka;

54.

wzywa Komisję do powołania niezależnej grupy ekspertów mogących przeprowadzić ocenę wpływu istniejących norm UE w dziedzinie technologii informacyjno-komunikacyjnych na wykonywanie praw człowieka w celu sformułowania zaleceń dotyczących dostosowań, które zwiększą ochronę praw człowieka, szczególnie w przypadku wywozu systemów;

55.

uznaje, że rozwój technologiczny stanowi wyzwanie dla systemów prawnych, które należy dostosować do nowych okoliczności; podkreśla, że podmioty kształtujące prawo powinny zwracać większą uwagę na kwestie związane z gospodarką cyfrową;

56.

wzywa Komisję do zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego i niezależnych ekspertów ds. technologii informacyjno-komunikacyjnych, w tym naukowców zajmujących się sprawami bezpieczeństwa, aby zapewnić dostęp do aktualnej wiedzy fachowej, co powinno umożliwić kształtowanie przyszłościowej polityki;

57.

podkreśla konieczność unikania niezamierzonych konsekwencji, takich jak ograniczanie naukowych i innych działań badawczo-rozwojowych prowadzonych w dobrej wierze, wymiany informacji i dostępu do nich, opracowywania wiedzy o technologiach służących zdobywaniu koniecznych kompetencji cyfrowych i propagowaniu praw człowieka lub wywozu takich technologii, albo zniechęcanie do takich działań;

58.

uważa, że współpraca między rządami a podmiotami prywatnymi w domenie cyfrowej na całym świecie, w tym Forum Zarządzania Internetem, wymaga wyraźnej kontroli i równowagi i nie może prowadzić do podważania nadzoru demokratycznego i sądowniczego;

59.

zauważa, że podejście dobrowolne nie jest wystarczające i że należy wprowadzić wiążące środki, by zachęcić przedsiębiorstwa do uwzględnienia praktyk danego państwa w dziedzinie praw człowieka, zanim sprzedadzą mu swoje produkty, oraz do przeprowadzenia oceny wpływu ich technologii na sytuację obrońców praw człowieka i osób krytykujących rząd;

60.

jest zdania, że należy sprawdzać wywóz towarów szczególnie newralgicznych, zanim opuszczą one terytorium UE, oraz że niezbędne są sankcje na wypadek naruszeń;

61.

apeluje o przyznanie każdej osobie prawa do szyfrowania informacji oraz o stworzenie niezbędnych warunków umożliwiających szyfrowanie; uważa, że kontrola powinna leżeć w gestii użytkownika końcowego, który powinien mieć umiejętności niezbędne do właściwego przeprowadzenia takiej kontroli;

62.

apeluje o wdrożenie kompleksowych standardów szyfrowania i o uznanie ich za normę we wszystkich usługach komunikacyjnych, aby utrudnić rządom, służbom wywiadowczym i organom nadzoru odczyt treści komunikatów;

63.

podkreśla szczególną odpowiedzialność służb wywiadowczych za budowanie zaufania i wzywa do zaprzestania masowej inwigilacji; uważa, że trzeba zająć się problemem inwigilacji obywateli europejskich przez wewnętrzne i zewnętrzne służby wywiadowcze i położyć jej kres;

64.

sprzeciwia się sprzedaży i rozpowszechnianiu europejskich technologii nadzoru i narzędzi cenzury w państwach o ustroju autorytarnym, w których nie obowiązują zasady praworządności;

65.

apeluje o umożliwienie osobom zgłaszającym przypadki nadużyć skorzystania z ochrony międzynarodowej i zachęca państwa członkowskie do przedstawienia projektów przepisów dotyczących ochrony takich osób;

66.

apeluje o mianowanie przedstawiciela ONZ ds. wolności cyfrowych i ochrony danych oraz wzywa do rozszerzenia zakresu działań Europejskiego Rzecznika Praw Człowieka, by również na technologie spojrzano z punktu widzenia praw człowieka;

67.

apeluje o przyjęcie środków gwarantujących ochronę prywatności działaczy, dziennikarzy i obywateli na całym świecie oraz zapewniających im możliwość podłączenia się do internetu;

68.

podkreśla, że należy uznać dostęp do internetu za prawo człowieka, i apeluje o przyjęcie środków mających na celu wyeliminowanie przepaści cyfrowej;

69.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii Europejskiej do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz ESDZ.

22.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 316/51

—

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając opinię Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 1/2012 w sprawie niektórych wniosków dotyczących rozporządzeń w zakresie wspólnej polityki rolnej na lata 2014–2020,

—

uwzględniając opinię Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 2/2004 w sprawie modelu jednolitej kontroli,

—

uwzględniając sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 16/2013 pt. „Stosowanie modelu jednolitej kontroli oraz poleganie przez Komisję na pracach krajowych instytucji audytowych w obszarze spójności”,

—

uwzględniając roczne sprawozdanie z działalności Dyrekcji Generalnej ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich za rok 2013,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A8-0240/2015),

A.

mając na uwadze, że w wyniku dwóch pakietów reform dotyczących wspólnej polityki rolnej (WPR) doszło do dalszego zróżnicowania przepisów i wzrósł stopień ich złożoności;

B.

mając na uwadze, że złożone przepisy prowadzą do większej liczby błędów w terenie;

C.

mając na uwadze, że należy osiągnąć cele WPR, a jednocześnie skuteczna realizacja WPR wymaga zapewnienia wzajemnego zrozumienia i zaufania między wszystkimi instytucjami UE oraz organami krajowymi i regionalnymi;

D.

mając na uwadze, że skuteczniejsza i sprawniejsza reforma WPR wymaga uproszczenia i mniejszej biurokracji z myślą o osiągnięciu celów WPR;

E.

mając na uwadze, że obecnie koszty kontroli oraz zapewnienia doradztwa zainteresowanym podmiotom i rolnikom szacuje się na 4 mld EUR rocznie na szczeblu państw członkowskich i że prawdopodobnie wzrosną one, podobnie jak odsetek błędów, w związku z realizacją ostatniej reformy WPR, w szczególności ze względu na wprowadzenie środków dotyczących ekologizacji;

F.

mając na uwadze, że reforma z 2013 r. spowodowała znaczne zmiany pod względem danych, które rolnicy muszą załączać do wniosków celem ich uzasadnienia, i wiąże się z nowymi wymogami, które mogą spowodować wzrost odsetka błędów w początkowej fazie uczenia się i dostosowywania;

G.

mając na uwadze, że ważne jest, aby podmioty prowadzące działalność nie były obciążone nieproporcjonalną liczbą inspekcji;

H.

mając na uwadze, że należy osiągnąć cele WPR, jednocześnie zapewniając wzajemne zrozumienie między wszystkimi instytucjami UE oraz organami krajowymi i regionalnymi, a także ich wzajemne zaufanie, z myślą o skutecznej realizacji WPR;

I.

mając na uwadze, że rolników zachęca się do świadczenia usług w zakresie zagospodarowania terenów zielonych, bioróżnorodności terenów rolniczych i stabilności klimatu, choć usługi te nie mają wartości rynkowej;

J.

mając na uwadze, że koszt kontroli i doradztwa świadczonego na rzecz zainteresowanych stron i rolników można obecnie oszacować na szczeblu państw członkowskich na 4 mld EUR; podkreśla, że należy zminimalizować koszt kontroli i ich biurokratyczną uciążliwość;

K.

mając na uwadze, że kontrole na podstawie wyników mogą stać się użyteczną metodyką, a także że organy administracyjne powinny charakteryzować się stabilnością i przyjąć podejście umożliwiające działanie, aby końcowi beneficjenci mogli obdarzyć je zaufaniem; przypomina jednak, że różnego rodzaju i różnej wielkości gospodarstwom rolnym w UE nie można narzucić zuniformizowanego systemu;

L.

mając na uwadze, że środki w zakresie zazieleniania wprowadzone na mocy ostatniej reformy wspólnej polityki rolnej mają na celu poprawę zrównoważonego charakteru rolnictwa w wyniku zastosowania różnych instrumentów, takich jak:

M.

mając na uwadze, że jak stwierdziła Dyrekcja Generalnej ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich (1), konieczne było wydanie 51 zastrzeżeń dla niektórych agencji płatniczych;

1.

podziela opinię wyrażoną przez Europejski Trybunał Obrachunkowy, że „rozwiązania w zakresie wydatkowania środków w ramach wspólnej polityki rolnej na lata 2014–2020 wciąż są złożone” (2); przypomina jednak, że stopień złożoności WPR wynika ze zróżnicowania rolnictwa w Europie, a także że uproszczenie nie może skutkować likwidacją tych instrumentów, które zostały już przyjęte;

2.

wzywa do zmniejszenia biurokracji związanej z WPR z myślą o ograniczeniu odsetka błędów, a także do stworzenia instrumentów umożliwiających odróżnienie błędu od nadużycia;

3.

wzywa, aby przy korzystaniu z wyników kontroli i przy nakładaniu ewentualnych kar odróżniać nieumyślne omyłki od przypadków nadużyć, gdyż omyłki zasadniczo nie powodują szkód finansowych dla podatników;

4.

wzywa do zmniejszenia biurokracji związanej z WPR, tak aby polityka ta mogła być realizowana i interpretowana w sposób jednoznaczny, z myślą o ograniczeniu odsetka błędów, a także do stworzenia instrumentów umożliwiających odróżnienie błędu od nadużycia, przy jednoczesnym zadbaniu, by rolnicy nadal byli w stanie prowadzić niezbędną produkcję żywności, stanowiącą centralny przedmiot polityki; uważa, że dalsze zajmowanie się złożonością i usprawnianie WPR są jednymi z kluczowych elementów służących przyciągnięciu do rolnictwa nowych adeptów, a także zatrzymaniu ich i wykorzystywaniu ich umiejętności w celu zapewnienia prężnego sektora rolnictwa w UE w przyszłości; oczekuje w związku z tym zdecydowanych środków w ramach programu lepszego stanowienia prawa; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji o przedłużeniu o miesiąc terminu składania wniosków o płatności i uważa to za krok w kierunku zmniejszania odsetka błędów związanego z WPR;

5.

apeluje, aby udzielać zarówno organom krajowym, jak i rolnikom jaśniejszych wskazówek w celu zmniejszenia odsetka błędów;

6.

popiera inicjatywę Komisji dotyczącą uproszczenia WPR, obejmującą niezwłoczne przeanalizowanie środków, które mogą zostać szybko wprowadzone, gdyż byłoby to korzystne dla rolników, agencji płatniczych, instytucji UE i podatników; apeluje również o to, by przy okazji przeglądu śródokresowego przedstawiono do rozpatrzenia propozycje poprawek do podstawowych aktów prawnych, z myślą o reformie przed kolejnym okresem finansowania;

7.

obawia się, że w latach 2014–2020 wzrośnie poziom najbardziej prawdopodobnych błędów ustalony przez Trybunał Obrachunkowy w obszarze płatności bezpośrednich w ramach wspólnej polityki rolnej, a to przede wszystkim z uwagi na fakt, że kolejne ramy dotyczące zasady wzajemnej zgodności nie przewidują obniżenia stopnia zawiłości w tym obszarze polityki, zbędnej z punktu widzenia instytucji zarządzających i beneficjentów;

8.

przypomina, że Parlament i Trybunał Obrachunkowy często podkreślały konieczność znalezienia właściwej równowagi między ograniczeniem obciążeń administracyjnych a skuteczną kontrolą finansową;

9.

zwraca uwagę, że koszty przeprowadzania kontroli wspólnej polityki rolnej już teraz wynoszą 4 mld EUR rocznie oraz że należy je przeciwstawić 50 mln transakcji w ramach budżetu na rolnictwo w wysokości ok. 58 mld EUR;

10.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja priorytetowo traktuje nowy proces uproszczenia związany z WPR oraz że proponuje w pierwszej kolejności uproszczenie niektórych aktów delegowanych i wykonawczych;

11.

opowiada się zdecydowanie za podniesieniem jakości i spójności inspekcji w rolnictwie przeprowadzanych przez państwa członkowskie, Komisję i Trybunał Obrachunkowy, a nie za większą liczbą kontroli;

12.

podkreśla również, że kontrola stanowi gwarancję rzetelnego wydatkowania wspólnotowych środków budżetowych przeznaczonych na finansowanie instrumentów wspólnej polityki rolnej;

13.

przypomina, że celem systemu jednolitej kontroli jest wprowadzenie jednolitego łańcucha kontroli obejmującego wszystkie etapy, od beneficjentów końcowych po instytucje Unii Europejskiej;

14.

ubolewa nad tym, że system jednolitej kontroli jeszcze nie działa, a systemy kontroli ustanowione przez państwa członkowskie nie wykorzystują całego swojego potencjału; przypomina państwom członkowskim o ich odpowiedzialności za przeprowadzanie skutecznych kontroli pierwszego stopnia i ograniczanie do minimum obciążeń dla rolników, a także o możliwościach w zakresie elastycznego podejścia do kwestii organizacji kontroli;

15.

zachęca Komisję i państwa członkowskie do znalezienia sposobów optymalizacji i połączenia inspekcji związanych z WPR w taki sposób, aby wybrani beneficjenci w miarę możliwości podlegali jedynie jednej serii kontroli rocznie;

16.

podkreśla, że z rocznego sprawozdania Europejskiego Trybunału Obrachunkowego za rok budżetowy 2013 wynika, co następuje:

17.

ubolewa, że Komisja była zmuszona skorygować w górę poziom błędu zgłoszony przez 42 spośród 68 agencji płatniczych, w których poziom błędu resztowego przekroczył 2 %, a to pomimo faktu, że prawie wszystkie agencje płatnicze dokonujące płatności bezpośrednich były akredytowane i zatwierdzone przez jednostki certyfikujące, a także pomimo faktu, że 79 spośród 82 poświadczeń wiarygodności wystawionych przez agencje płatnicze w 2013 r. uzyskało od organów certyfikujących opinię bez zastrzeżeń;

18.

oczekuje, że dzięki nowemu zadaniu, jakie organy certyfikujące otrzymały na mocy rozporządzeń (UE, Euratom) nr 966/2012 i (UE) nr 1306/2013, poprawi się wiarygodność danych przekazywanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do zarządzania przez nie unijnymi funduszami rolniczymi;

19.

wzywa Komisję do zmiany wskazówek dla jednostek certyfikujących, aby dokładniej weryfikować kompilowanie sprawozdań statystycznych;

20.

ponawia swój apel do Komisji o opracowanie wniosków mających na celu stosowanie kar za zgłaszanie fałszywych lub nieprawidłowych danych przez agencje płatnicze i uwzględniających trzy następujące kwestie: statystyki z kontroli, sprawozdania finansowe składane przez agencje płatnicze oraz zadania realizowane przez organy certyfikujące; domaga się, aby Komisja została uprawniona do wycofywania akredytacji udzielonych agencjom płatniczych w poważnych przypadkach przedstawiania przez nie fałszywych danych;

21.

oczekuje, że Komisja w trybie pilnym w pełni wykorzysta proces upraszczania wspólnej polityki rolnej, zwłaszcza w odniesieniu do uciążliwych i skomplikowanych rozporządzeń w sprawie zasady wzajemnej zgodności i zazieleniania, które w ostatecznym rozrachunku wpływają na sytuację rolników w całej Europie;

22.

popiera inicjatywę Komisji dotyczącą uproszczenia WPR poprzez natychmiastowe przeanalizowanie środków, które można szybko wdrożyć, gdyż byłoby to korzystne dla rolników, agencji płatniczych, unijnych instytucji i podatników; zachęca przy tym do przedstawiania wniosków dotyczących zmian w uregulowaniach podstawowych; wzywa Komisję, aby wystąpiła z konkretnymi propozycjami dotyczącymi uproszczenia WPR, uwzględniając informacje zwrotne ze strony zainteresowanych podmiotów z sektora rolnictwa;

23.

popiera wzmocnienie i bardziej zdecydowane wdrażanie pojedynczego audytu poprzez skoordynowanie działań kontrolnych prowadzonych przez poszczególne instytucje oraz wzywa do zmniejszenia obciążenia administracyjnego związanego z audytem, tak aby rolnicy nie byli w tym samym roku kontrolowani odrębnie w ramach różnych wizyt właściwych organów ani nie byli w tym samym roku nadmiernie lub wielokrotnie kontrolowani zarówno przez Komisję, jak i Trybunał Obrachunkowy, na mocy jakichkolwiek przepisów, co ograniczyłoby obciążenie rolników poprzez zmniejszenie liczby inspekcji; wzywa do powiązania zadań audytowych i kontroli prowadzonych przez jednostki certyfikujące oraz inne organy państw członkowskich; zauważa, że porady dotyczące realizacji WPR kierowane do rolników zarówno przez ograny krajowe, jak i Komisję, są często sprzeczne z kryteriami oceny stosowanymi przez Trybunał Obrachunkowy, co skutkuje nieproporcjonalnymi, a jednocześnie niespodziewanymi grzywnami;

24.

opowiada się za zintegrowanym podejściem do kontroli, zgodnie z którym obowiązki w zakresie kontroli w tym samym gospodarstwie należy wypełniać w miarę możliwości w tym samym czasie, tak aby można było organizować niewielką liczbę wizyt w terenie i ograniczyć związane z tym koszty finansowe i czasowe oraz obciążenia dla administracji i rolników, a także usprawnić proces kontroli;

25.

przypomina Komisji, że ryzyko niezamierzonych błędów wynikających ze skomplikowanych rozporządzeń ponosi w ostateczności beneficjent; apeluje o rozsądną, proporcjonalną i skuteczną politykę w zakresie sankcji, aby promować to podejście oraz uniknąć podwójnego nakładania sankcji za ten sam błąd zarówno w ramach systemu płatności, jak i w związku z zasadą wzajemnej zgodności;

26.

uważa, że aby zapewnić sprawną realizację projektów, nie powinno się wstrzymywać płatności w przypadku wykrycia drobnych lub formalnych błędów;

27.

zwraca się do Komisji, państw członkowskich i Trybunału Obrachunkowego o dalsze rozwijanie strategii kontroli opartych na ocenie ryzyka, które uwzględniają wszystkie istotne dane, w tym umożliwiają uprzednią identyfikację podmiotów osiągających najlepsze i najgorsze wyniki w danej dziedzinie polityki;

28.

podkreśla, że należy opracować kryteria, aby określić, które państwa członkowskie zostały zidentyfikowane jako osiągające najlepsze/najgorsze wyniki;

29.

przypomina, że wiele państw członkowskich można uznać za podmioty osiągające najsłabsze wyniki w odniesieniu do zarządzania funduszami UE w zależności od analizowanej dziedziny polityki;

30.

domaga się, aby definicja wyników w odniesieniu do kontroli była oparta na liście kontrolnej i uwzględniała przede wszystkim jakość inspekcji przeprowadzanych przez państwa członkowskie i systemów administracji, a więc skuteczność, spójność i wiarygodność działań instytucji zarządzających i certyfikujących;

31.

uważa, że państwa członkowskie osiągające najlepsze wyniki w każdej dziedzinie polityki należy wynagradzać ograniczeniem kontroli ze strony Unii;

32.

uważa, że rozwijanie i prowadzenie kontroli skoncentrowanych na wynikach nie powinno w żadnym wypadku stać się źródłem zwiększonej niepewności co do bezpieczeństwa zaopatrzenia w żywność;

33.

wzywa państwa członkowskie osiągające najlepsze wyniki do dzielenia się doświadczeniem z państwami członkowskimi, które osiągają najgorsze wyniki;

34.

domaga się, aby Komisja zachęcała do wymiany najlepszych praktyk w celu zapewnienia jak najsprawniejszych kontroli i jak najmniejszych utrudnień dla rolników;

35.

zauważa, że zgodnie z art. 59 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej „[p]aństwa członkowskie zapewniają minimalny poziom kontroli na miejscu niezbędny do skutecznego zarządzania ryzykiem oraz podwyższają ten poziom minimalny w razie konieczności. Państwa członkowskie mogą obniżyć ten minimalny poziom w przypadku, gdy systemy zarządzania i kontroli funkcjonują właściwie, a wskaźnik błędu pozostaje na akceptowalnym poziomie […]”;

36.

zwraca się do Komisji o doprecyzowanie definicji akceptowalnego poziomu, o którym mowa w art. 59 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, oraz o podjęcie dialogu na ten temat z Parlamentem i Europejskim Trybunałem Obrachunkowym;

37.

zachęca państwa członkowskie do opracowywania dalszych inicjatyw w zakresie administracji elektronicznej mających na celu obniżenie poziomu błędu w perspektywie średnio- i długoterminowej poprzez zapobieganie błędom na etapie składania wniosków; wzywa Komisję i państwa członkowskie do dotrzymania terminu docelowego, o którym mowa w art. 122 ust. 3 rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów, oraz do przejścia na system e-spójności w realizacji i kontroli projektów; uważa, że aby zapobiegać wszelkim nadużyciom, niezbędna jest pełna przejrzystość i dostępność danych; wzywa w związku z tym Komisję do ustanowienia obowiązku publikacji dokumentacji dostarczanej przez wszystkich beneficjentów;

38.

uważa, że całkowite pokrycie obszarów wiejskich szybkimi łączami szerokopasmowymi, wraz ze znaczącymi działaniami edukacyjnymi i szkoleniowymi, będzie stanowić istotne narzędzie umożliwiające wszystkim rolnikom korzystanie z najnowszych systemów składania wniosków w ramach WPR;

39.

wzywa do dalszych wysiłków w celu ograniczenia złożoności systemów składania wniosków i złożoności formularzy z punktu widzenia rolników oraz popiera intensywniejsze korzystanie przez państwa członkowskie z technologii administracji elektronicznej, aby z góry zapobiegać błędom przy składaniu wniosków, co wymaga posiadania przez beneficjentów szerokopasmowego dostępu do internetu; zachęca Komisję do utworzenia programu wspierającego edukację starszego pokolenia rolników; podkreśla znaczne inwestycje w sieci szerokopasmowe na obszarach wiejskich oraz wzywa państwa członkowskie, aby postarały się dokonać digitalizacji procesu składania wniosków; przypomina, że niezawodne wdrożenie technologii administracji elektronicznej wymaga od państw członkowskich opracowania, finansowania lub współfinansowania takiej technologii;

40.

apeluje do państw członkowskich o realizację programów w zakresie digitalizacji kontaktów między administracją a gospodarstwami rolnymi, aby umożliwić dysponowanie pojedynczym dossier przedsiębiorstwa obejmującym zintegrowane i zsynchronizowane zarządzanie danymi dotyczącymi upraw; jest zdania, że takie uproszczenie pozwoliłoby na połączenie elementów, którymi obecnie zarządza się osobno (plany upraw, indywidualne plany ubezpieczeń i rejestry działań), gdyż przedsiębiorstwa rolnicze sporządzałyby jedną deklarację, którą dzieliłyby się następnie poszczególne organy administracyjne, co dałoby większą skuteczność kontroli z ich strony, a także doprowadziłoby do zmniejszenia ryzyka popełniania błędów w płatnościach i do racjonalizacji kontroli;

41.

wzywa państwa członkowskie do dopilnowania, by organy rządowe/regionalne zajmujące się realizacją nowej WPR kontaktowały się ze sobą i skutecznie współpracowały na korzyść rolników, którzy realizują tę politykę na miejscu;

42.

jest zdania, że w długiej perspektywie można zakładać wiele potencjalnych korzyści płynących z opracowania i przyjęcia branżowych rozwiązań opartych na internecie zarówno w rolnictwie, jak i w dziedzinie kontroli, zwłaszcza w odniesieniu do zintegrowanych rozwiązań dla beneficjentów i agencji płatniczych; oczekuje, że pozytywnie wpłynie to na spójność, niezawodność i oszczędność kosztów kontroli; wzywa Komisję do przyjęcia i zrealizowania projektów pilotażowych w tej dziedzinie; przypomina, że podejście to zależy od zaangażowania państw członkowskich w zainstalowanie na obszarach wiejskich w całej UE szybkich łączy szerokopasmowych;

43.

zachęca Komisję do współpracy ze wszystkimi odnośnymi zainteresowanymi stronami, w tym m.in. z Trybunałem Obrachunkowym, z państwami członkowskimi i organizacjami beneficjentów, w zakresie przygotowania strategii długoterminowej, której celem byłoby znalezienie sposobów niezwiązanych z polityką, które zapobiegłyby dalszemu zwiększaniu obciążenia beneficjentów i inspektorów w następstwie przyszłych reform WPR i zmian wprowadzanych do aktów podstawowych;

44.

zwraca się do Komisji o przestrzeganie zasady kontrolowalności obowiązującej już w odniesieniu do rozwoju obszarów wiejskich podczas opracowywania – zgodnie z art. 46 rozporządzenia (UE) nr 1307/2013 – wniosku w sprawie aktu ustawodawczego dotyczącego obszaru proekologicznego;

45.

zwraca się do Komisji o poruszenie kwestii obniżenia minimalnego poziomu kontroli przewidzianego w art. 59 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 w sprawozdaniu z oceny przewidzianym w art. 110 tegoż rozporządzenia w sprawie monitorowania i oceny wspólnej polityki rolnej;

46.

zwraca się do Komisji o sporządzenie komunikatu na temat możliwości wprowadzenia systemów zarządzania wynikowego we wszystkich obszarach wspólnej polityki rolnej, zwłaszcza w dziedzinie inwestycji w rozwój obszarów wiejskich, aby zainicjować debatę z udziałem wszystkich zainteresowanych stron, która miałaby doprowadzić do wprowadzenia tej zasady do prawodawstwa UE;

47.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie, Radzie Europejskiej oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

22.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 316/57

—

uwzględniając art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając ustanowione przez Komisję Europejską w 2003 r. kryteria definicji małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP),

—

uwzględniając komunikat Komisji Europejskiej zatytułowany „Plan działania na rzecz przedsiębiorczości do 2020 r.” (COM(2012)0795),

—

uwzględniając sprawozdanie sporządzone w 2009 r. przez grupę ekspertów dla Komisji Europejskiej, zatytułowane „Przegląd kwestii związanych z przedsiębiorstwami rodzinnymi: badania naukowe, środki z zakresu polityki i dotychczasowe ekspertyzy”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie poprawy dostępu MŚP do finansowania (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 2014 r. w sprawie reindustrializacji Europy z myślą o promowaniu konkurencyjności i trwałego rozwoju (2),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Najpierw myśl na małą skalę” – Program „Small Business Act” dla Europy (COM(2008)0394),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0223/2015),

A.

mając na uwadze, że własność chroniona jest na mocy art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

B.

mając na uwadze, że przedsiębiorstwa rodzinne ogólnie wnosiły w przeszłości istotny wkład w rozwój europejskiej gospodarki i odgrywają ważną rolę we wzroście gospodarczym i rozwoju społecznym, w zmniejszaniu poziomu bezrobocia, zwłaszcza wśród ludzi młodych, i w inwestycjach w kapitał ludzki; mając na uwadze, że wielopokoleniowy charakter przedsiębiorstw rodzinnych zwiększa stabilność gospodarki; mając na uwadze, że przedsiębiorstwa rodzinne odgrywają zazwyczaj podstawową rolę w rozwoju lokalnym, jeśli chodzi o zatrudnienie, przekazywanie know-how i organizację terytorialną; mając na uwadze, że strategie ukierunkowane na przedsiębiorstwa rodzinne mogłyby zachęcać do przedsiębiorczości i motywować Europejczyków do zakładania własnych przedsiębiorstw rodzinnych;

C.

mając na uwadze, że według Ernst and Young Family Business Yearbook z 2014 r. 85 % wszystkich europejskich przedsiębiorstw stanowią przedsiębiorstwa rodzinne, które zapewniają 60 % miejsc pracy w sektorze prywatnym;

D.

mając na uwadze, że przedsiębiorstwa rodzinne mają różną wielkość, przez co wystawione są na różnego rodzaju trudności i problemy;

E.

mając na uwadze, że skoro większość przedsiębiorstw rodzinnych to MŚP, przedsiębiorstwami rodzinnymi mogą być przedsiębiorstwa małe, średnie lub duże, spółki notowane lub nienotowane na rynku regulowanym; mając na uwadze, że często utożsamia się je z MŚP, zapominając o istnieniu również bardzo dużych korporacji wielonarodowych, które są przedsiębiorstwami rodzinnymi; mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich UE niewielka liczba przedsiębiorstw rodzinnych odpowiada za dużą część łącznych obrotów wszystkich przedsiębiorstw, wnosząc tym samym decydujący wkład w utrzymanie miejsc pracy, również w czasach kryzysu, we wzrost gospodarczy i w sukces gospodarczy kraju; mając na uwadze, że wiele przedsiębiorstw rodzinnych, których nie obejmuje już definicja MŚP, ale które pod wieloma względami nie są jednocześnie dużym koncernem, nie może korzystać z pewnych możliwości wsparcia lub z drugiej strony nie jest zwolnionych z określonych obowiązków administracyjnych; mając na uwadze, że prowadzi to w sposób nieunikniony do niepotrzebnej biurokracji, która stanowi duże obciążenie przede wszystkim dla tych przedsiębiorstw rodzinnych o średniej kapitalizacji;

F.

mając na uwadze, że znaczna liczba przedsiębiorstw rodzinnych prowadzi działalność w więcej niż jednym kraju, co wskazuje na transnarodowy wymiar modelu przedsiębiorstwa rodzinnego;

G.

mając na uwadze, że podatki bezpośrednie i prawo spadkowe należą do kompetencji państw członkowskich, a niektóre państwa członkowskie przyjęły środki służące wspieraniu przedsiębiorstw rodzinnych i rozwiązywaniu ich problemów;

H.

mając na uwadze, że przedsiębiorstwa rodzinne są postrzegane jako przykład uczciwości i poszanowania wartości przyświecających ich działalności gospodarczej oraz wprowadzają wysokie standardy społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw wobec swoich pracowników i środowiska, co stwarza też warunki sprzyjające równowadze między życiem zawodowym i prywatnym; mając na uwadze, że przedsiębiorstwa rodzinne zazwyczaj gwarantują przekazanie wiedzy i umiejętności, a czasami odgrywają ważną rolę jako nośnik więzi społecznych;

I.

mając na uwadze, że w rolnictwie gospodarstwa rodzinne są najczęstszym modelem przedsiębiorstwa i wnoszą istotny wkład w zapobieganie wyludnianiu się obszarów wiejskich, a w wielu przypadkach stanowią jedyne źródło zatrudnienia w najbardziej opóźnionych pod względem rozwoju regionach Europy, zwłaszcza w regionach mniej uprzemysłowionych; mając na uwadze, że rodzinne gospodarstwa rolne mogą służyć za wzór sukcesu, ponieważ aktywnie wcielają w życie zasadę ekospołecznej gospodarki o obiegu zamkniętym, a przy tym kobiety jako szefowe przedsiębiorstw wnoszą do gospodarstw rolnych nie tylko logikę przedsiębiorczości, lecz także szczególne kompetencje komunikacyjne i społeczne;

J.

mając na uwadze, że grupa ekspertów Komisji ds. przedsiębiorstw rodzinnych zakończyła prace już ponad 5 lat temu i od tego czasu na szczeblu UE nie podjęto żadnej nowej inicjatywy europejskiej; mając na uwadze, że nadal brakuje badań naukowych i danych na poziomie krajowym oraz europejskim, które dostarczyłyby wiedzy na temat szczególnych potrzeb i struktur przedsiębiorstw rodzinnych;

K.

mając na uwadze, że nie istnieje żadna ogólnoeuropejska, prawnie wiążąca, konkretna, zwięzła i zharmonizowana definicja przedsiębiorstwa rodzinnego;

L.

mając na uwadze, że ze względu na brak definicji nie jest możliwe gromadzenie w państwach członkowskich UE porównywalnych danych w celu zwrócenia uwagi na szczególną sytuację, szczególne potrzeby i osiągnięcia gospodarcze przedsiębiorstw rodzinnych; mając na uwadze, że brak wiarygodnych i porównywalnych danych może utrudniać podejmowanie decyzji politycznych, skutkując też niezaspokojeniem potrzeb przedsiębiorstw rodzinnych;

M.

mając na uwadze, że przedsiębiorstwa rodzinne nie tylko są istotne dla gospodarki, ale również odgrywają ważną rolę społeczną;

N.

mając na uwadze, że nie we wszystkich 28 państwach członkowskich UE istnieją stowarzyszenia lub inne struktury reprezentacji interesów, które troszczyłyby się konkretnie o sprawy przedsiębiorstw rodzinnych;

O.

mając na uwadze, że na szczeblu UE należy zintensyfikować działania wspierające przedsiębiorczość i zakładanie nowych firm, a jako ich uzupełnienie należy w większym stopniu uwzględniać wsparcie na rzecz długoterminowego funkcjonowania przedsiębiorstw rodzinnych;

P.

mając na uwadze, że model przedsiębiorstwa rodzinnego jest w nierównym stopniu rozpowszechniony w państwach członkowskich; mając na uwadze, że znaczna część przedsiębiorstw rodzinnych w Europie ma charakter międzynarodowy i prowadzi działalność w różnych państwach członkowskich;

Q.

mając na uwadze, że kobiety w UE zarabiają średnio 16 % na godzinę mniej niż mężczyźni, że niewiele kobiet zajmuje stanowiska kierownicze i stanowiska wysokiego szczebla oraz że nie stosuje się wobec kobiet i mężczyzn tych samych metod pracy ani systemów wynagrodzenia, co utrudnia kobietom osiągnięcie niezależności finansowej, pełny udział w rynku pracy i godzenie życia zawodowego z życiem prywatnym;

R.

mając na uwadze, że kobiety często pełnią niewidzialną rolę lub są figurantami i nie spotykają się z należytym uznaniem w postaci odpowiedniego stanowiska i wynagrodzenia, co ma znaczny wpływ na składki na ubezpieczenie społeczne, świadczenia emerytalne i socjalne, a także pod kątem uznawania ich umiejętności, jak wynika z danych dotyczących zróżnicowania wynagrodzeń i świadczeń emerytalnych ze względu na płeć (3);

1.

podkreśla, że przedsiębiorstwa rodzinne okazują wobec swoich pracowników dużą odpowiedzialność społeczną, zarządzają zasobami aktywnie i odpowiedzialnie oraz zasadniczo traktują w sposób zrównoważony i długofalowy gospodarczą przyszłość przedsiębiorstwa (postępując jak „rzetelny handlowiec”, odpowiedzialny przedsiębiorca czy opiekun) i tym samym wnoszą istotny wkład zarówno w sprawy swojej lokalnej społeczności, jak i w konkurencyjność Europy oraz tworzą i utrzymują miejsca pracy wysokiej jakości;

2.

zaznacza, że ze względu na własną historię przedsiębiorstwa rodzinne są bardzo związane z miejscem swojej działalności, przez co tworzą i utrzymują miejsca pracy również na obszarach wiejskich i w mniej atrakcyjnych regionach, przyczyniając się do walki z procesem starzenia się i wyludniania dotyczącego wielu obszarów Unii Europejskiej; wzywa zatem Komisję i państwa członkowskie do stworzenia taniej infrastruktury w celu zapewnienia konkurencyjności, odnowy, wzrostu i zrównoważonego charakteru takich przedsiębiorstw, zwłaszcza mikropodmiotów i podmiotów rozpoczynających działalność gospodarczą, oraz w celu ułatwienia współpracy międzysektorowej i transgranicznej, co pomogłoby im w rozwoju i umiędzynarodowieniu,

3.

uznaje, że przedsiębiorstwa rodzinne są największym źródłem zatrudnienia w sektorze prywatnym i że tym samym to, co jest korzystne dla ciągłości, odnowy i rozwoju w sektorze przedsiębiorstw rodzinnych, sprzyja także ciągłości, odnowie i rozwojowi gospodarki europejskiej;

4.

uważa, że przede wszystkim wysoko wyspecjalizowane przedsiębiorstwa rodzinne odgrywają ważną rolę jako dostawcy i innowatorzy dla większych przedsiębiorstw i z uwagi na swoją długą i wielopokoleniową działalność gospodarczą zapewniają przedsiębiorstwom, których są dostawcami, bezpieczeństwo materialne, a tym samym wnoszą znaczący wkład we wzrost gospodarczy;

5.

przypomina Komisji, że większość przedsiębiorstw rodzinnych to MŚP (4) oraz że stosowanie zasady „najpierw myśl na małą skalę” ma zatem kluczowe znaczenie, aby lepiej dopasować prawodawstwo UE do sytuacji i potrzeb tych przedsiębiorstw i umożliwić im korzystanie z programów finansowania i zredukować biurokrację;