24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/1

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/2

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Królestwo Szwecji zostaje obciążone kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)

Republika Czeska, Królestwo Danii, Republika Federalna Niemiec, Królestwo Hiszpanii i Republika Finlandii pokrywają własne koszty.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/3

—

postanowienia sekcji A (Ochrona inwestycji) rozdziału 9 (Inwestycje) w zakresie, w jakim odnoszą się one do inwestycji innych niż bezpośrednie między Unią a Republiką Singapuru;

—

postanowienia sekcji B (Rozstrzyganie sporów między inwestorami a państwami) rozdziału 9 oraz

—

postanowienia rozdziałów 1 (Cele i ogólne definicje), 14 (Przejrzystość), 15 (Rozstrzyganie sporów między stronami), 16 (Mechanizm mediacji) i 17 (Postanowienia instytucjonalne, ogólne i końcowe) owej umowy, o ile odnoszą się one do postanowień rozdziału 9 w zakresie, w jakim postanowienia owego rozdziału 9 należą do kompetencji dzielonych między Unią a państwami członkowskimi.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/3

1)

Swobodę przedsiębiorczości należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie przepisom prawa podatkowego danego państwa członkowskiego takim jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, na mocy których zarówno spółka niebędąca rezydentem prowadząca działalność gospodarczą w tym państwie członkowskim za pośrednictwem stałego zakładu, jak i spółka będąca rezydentem, w tym będąca rezydentem spółka zależna spółki niebędącej rezydentem, podlegają opodatkowaniu podatkiem takim jak fairness tax, jeżeli spółki te wypłacają dywidendy, które – ze względu na zastosowanie pewnych korzyści podatkowych przewidzianych przez krajowy system podatkowy – nie znajdują się w ich końcowym wyniku podlegającym opodatkowaniu, pod warunkiem że sposób określenia podstawy opodatkowania tym podatkiem nie prowadzi w rzeczywistości do traktowania owej spółki niebędącej rezydentem w sposób mniej korzystny niż spółki będącej rezydentem, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego.

2)

Artykuł 5 dyrektywy Rady 2011/96/UE z dnia 30 listopada 2011 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisom prawa podatkowego danego państwa członkowskiego takim jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują podatek taki jak fairness tax, którego opodatkowaniu podlegają spółki niebędące rezydentami prowadzące działalność gospodarczą w tym państwie członkowskim za pośrednictwem stałego zakładu, a także spółki będące rezydentami, w tym będąca rezydentem spółka zależna spółki niebędącej rezydentem, jeżeli spółki te wypłacają dywidendy, które – ze względu na zastosowanie pewnych korzyści podatkowych przewidzianych przez krajowy system podatkowy – nie znajdują się w ich końcowym wyniku podlegającym opodatkowaniu.

3)

Artykuł 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/96 w związku z art. 4 ust. 3 wskazanej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że przepis ów stoi na przeszkodzie krajowym przepisom prawa podatkowego takim jak rozpatrywane w postępowaniu głównym w zakresie, w jakim te przepisy prawa podatkowego w sytuacji, w której zyski otrzymane przez spółkę dominującą od jej spółki zależnej są wypłacane przez tę spółkę dominującą po roku ich otrzymania, powodują opodatkowanie tych zysków podatkiem przekraczającym próg 5 % przewidziany we wspomnianym przepisie.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/4

1)

Artykuł 20 TFUE należy interpretować w ten sposób, iż do celów przeprowadzenia oceny, czy dziecko będące obywatelem Unii Europejskiej byłoby przymuszone do opuszczenia terytorium Unii rozpatrywanego jako całość i byłoby w ten sposób pozbawione skutecznego korzystania z istoty praw przyznanych mu przez ten artykuł, gdyby jego rodzicowi, będącemu obywatelem państwa trzeciego, odmówiono przyznania prawa pobytu w danym państwie członkowskim, okoliczność, że drugi rodzic, będący obywatelem Unii, jest rzeczywiście zdolny i gotowy do sprawowania samemu faktycznie na co dzień opieki nad dzieckiem, jest elementem istotnym, ale niewystarczającym, by móc stwierdzić pomiędzy rodzicem będącym obywatelem państwa trzeciego a dzieckiem brak takiego stosunku zależności, że dziecko to podlegałoby tego rodzaju przymusowi w przypadku takiej odmowy. Taka ocena musi opierać się na uwzględnieniu, w najlepszym interesie danego dziecka, wszystkich okoliczności danego przypadku, a w szczególności wieku dziecka, stopnia jego rozwoju psychicznego i emocjonalnego, siły związku uczuciowego dziecka zarówno z jego rodzicem będącym obywatelem Unii, jak i z rodzicem będącym obywatelem państwa trzeciego, a także ryzyka, jakie stanowiłoby dla równowagi tego dziecka rozdzielenie z tym ostatnim.

2)

Artykuł 20 TFUE należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi on na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie uzależniało przyznanie prawa pobytu na swym terytorium obywatelowi państwa trzeciego, będącemu rodzicem małoletniego dziecka będącego obywatelem tego państwa członkowskiego, który faktycznie na co dzień nim się opiekuje, od przedstawienia elementów umożliwiających ustalenie, że decyzja odmawiająca prawa pobytu rodzicowi będącemu obywatelem państwa trzeciego pozbawiałaby dziecko skutecznego korzystania z istoty praw związanych ze statusem obywatela Unii, zmuszając je do opuszczenia terytorium Unii rozpatrywanego jako całość. Jednakże do właściwych organów danego państwa członkowskiego należy przeprowadzenie, na podstawie elementów dostarczonych przez obywatela państwa trzeciego, dochodzenia koniecznego do tego, aby móc ocenić w świetle wszystkich okoliczności danego przypadku, czy decyzja odmowna prowadziłaby do takich konsekwencji.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/5

1)

Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w pozostałym zakresie oddalone.

2)

Yoshida Metal Industry Co. Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/6

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 4 czerwca 2015 r., Deluxe Laboratories/OHIM (deluxe) (T-222/14, niepublikowany, EU:T:2015:364), zostaje uchylony.

2)

Sprawa zostaje przekazana Sądowi Unii Europejskiej do ponownego rozpoznania.

3)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/6

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/7

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/8

1)

Artykuł 51 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie stosuje prawo Unii w rozumieniu tego przepisu i w konsekwencji Karta praw podstawowych Unii Europejskiej znajduje zastosowanie, w sytuacji gdy w swoim ustawodawstwie państwo to przewiduje sankcję pieniężną wobec adresata decyzji, który odmawia udzielenia informacji w ramach wymiany pomiędzy organami podatkowymi, uzasadnionej w szczególności przepisami dyrektywy Rady 2011/16/UE z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania i uchylającej dyrektywę 77/799/EWG.

2)

Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że adresat decyzji, na którego nałożona została sankcja pieniężna za niewykonanie decyzji administracyjnej nakazującej mu przekazanie informacji w ramach wymiany między krajowymi organami podatkowymi na podstawie dyrektywy 2011/16, ma prawo zakwestionować zgodność z prawem tej decyzji.

3)

Artykuł 1 ust. 1 i art. 5 dyrektywy 2011/16 należy interpretować w ten sposób, że „przewidywalny związek” informacji, o przekazanie których zwróciło się państwo członkowskie do innego państwa członkowskiego, stanowi przesłankę, którą musi spełnić wniosek o przekazanie informacji, aby zaistniał obowiązek udzielenia odpowiedzi na ten wniosek przez współpracujące państwo członkowskie, a tym samym przesłankę zgodności z prawem decyzji nakazowej skierowanej przez to państwo członkowskie do adresata decyzji oraz sankcji nałożonej na niego z uwagi na niewykonanie tej decyzji.

4)

Artykuł 1 ust. 1 i art. 5 dyrektywy 2011/16 należy interpretować w ten sposób, że kontrola organu współpracującego, do którego na podstawie tej dyrektywy wpłynął wniosek organu wnioskującego o przekazanie informacji, nie ogranicza się do formalnej prawidłowości tego wniosku, ale ma umożliwić również temu organowi współpracującemu ustalenie, że żądane informacje nie pozostają bez żadnego przewidywalnego związku z tożsamością danego podatnika i tożsamością ewentualnie wskazanej osoby trzeciej, jak też wymogami danego postępowania podatkowego. Te dwa przepisy dyrektywy 2011/16 oraz art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że w ramach wniesionej przez adresata decyzji skargi na sankcję, która została na niego nałożona przez organ współpracujący z uwagi na niewykonanie decyzji nakazowej przyjętej przez ten organ w wyniku wniosku o przekazanie informacji złożonego przez organ wnioskujący na podstawie dyrektywy 2011/16, sąd krajowy jest właściwy nie tylko w zakresie zmiany nałożonej sankcji, ale również w zakresie kontroli zgodności z prawem decyzji nakazowej. Co się tyczy przesłanki zgodności z prawem tejże decyzji w odniesieniu do przewidywalnego związku informacji, których dotyczy wniosek, sądowa kontrola ogranicza się do badania oczywistego braku takiego związku.

5)

Artykuł 47 akapit drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że w ramach kontroli sądowej przeprowadzanej przez sąd współpracującego państwa członkowskiego sąd ten powinien mieć dostęp do wniosku o przekazanie informacji skierowanego przez wnioskujące państwo członkowskie do współpracującego państwa członkowskiego. Adresatowi decyzji nie przysługuje natomiast prawo dostępu do pełnego wniosku o przekazanie informacji, który zgodnie z art. 16 dyrektywy 2011/16 ma charakter poufny. Aby mógł on w pełni bronić swych racji przed sądem w odniesieniu do braku przewidywalnego związku informacji, których dotyczy wniosek, wystarcza co do zasady, aby dysponował on informacjami, o których mowa w art. 20 ust. 2 tej dyrektywy.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/9

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/10

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/10

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 11 listopada 2015 r., Dyson/Komisja (T-544/13, EU:T:2015:836), zostaje uchylony w zakresie, w jakim Sąd ten oddalił podniesione w pierwszej instancji część pierwszą zarzutu pierwszego oraz zarzut trzeci.

2)

Sprawa zostaje skierowana do ponownego rozpoznania przez Sąd Unii Europejskiej, aby ten wydał rozstrzygnięcie w przedmiocie podniesionych w pierwszej instancji części pierwszej zarzutu pierwszego oraz zarzutu trzeciego.

3)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/11

1)

Wykładni art. 11 ust. 1 tiret pierwsze dyrektywy Rady 86/653/EWG z dnia 18 grudnia 1986 r. w sprawie koordynacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do przedstawicieli handlowych działających na własny rachunek należy dokonywać w ten sposób, że przepis ten dotyczy nie tylko przypadków całkowitego niewykonania umowy między zleceniodawcą a osobą trzecią, ale również przypadków częściowego niewykonania takiej umowy, takich jak nieosiągnięcie ustalonej wielkości transakcji lub rozwiązanie umowy przed upływem okresu, na który została ona zawarta.

2)

Wykładni art. 11 ust. 2 i 3 dyrektywy 86/653 należy dokonywać w ten sposób, że postanowienie umowy agencyjnej, zgodnie z którym agent musi zwrócić odpowiednią część swojej prowizji w razie częściowego niewykonania umowy zawartej między zleceniodawcą a osobą trzecią, nie stanowi „odstępstwa ze szkodą dla przedstawiciela handlowego” w rozumieniu art. 11 ust. 3 tej dyrektywy, pod warunkiem że część prowizji podlegająca zwrotowi jest proporcjonalna do zakresu niewykonania tej umowy oraz że owo niewykonanie nie wynika z okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi zleceniodawca

3)

Wykładni art. 11 ust. 1 tiret drugie dyrektywy 86/653 należy dokonywać w ten sposób, że pojęcie „okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi zleceniodawca” nie odnosi się tylko do okoliczności prawnych, które były bezpośrednią przyczyną rozwiązania umowy zawartej między zleceniodawcą a osobą trzecią, ale obejmuje też wszelkie okoliczności prawne i faktyczne będące przyczyną niewykonania umowy leżące po stronie zleceniodawcy.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/12

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/12

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/13

1)

Zasadę równego traktowania wykonawców zapisaną w art. 10 dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie temu, by w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego instytucja zamawiająca wezwała oferenta do dostarczenia oświadczeń lub dokumentów, których przedstawienia wymagała specyfikacja istotnych warunków zamówienia, a których nie dostarczono w terminie składania ofert. Artykuł ten nie stoi natomiast na przeszkodzie temu, by instytucja zamawiająca wezwała oferenta do wyjaśnienia oferty lub sprostowania oczywistej omyłki w tej ofercie, pod warunkiem jednak, że takie wezwanie zostanie skierowane do wszystkich oferentów znajdujących się w tej samej sytuacji, że wszyscy oferenci będą traktowani równo i lojalnie i że tego wyjaśnienia lub sprostowania nie będzie można zrównać z przedstawieniem nowej oferty, co powinien sprawdzić sąd odsyłający.

2)

Dyrektywę Rady 92/13/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. koordynującą przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne odnoszące się do stosowania przepisów wspólnotowych w procedurach zamówień publicznych podmiotów działających w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji, zmienioną dyrektywą 2007/66/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia 2007 r., należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji takiej jak ta rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego złożono dwie oferty, a instytucja zamawiająca wydała jednocześnie dwie decyzje, odpowiednio, o odrzuceniu oferty jednego z oferentów i o udzieleniu zamówienia drugiemu, odrzucony oferent, który zaskarżył obie te decyzje, powinien mieć możliwość żądania wykluczenia oferty wygrywającego oferenta, w związku z czym pojęcie „danego zamówienia” w rozumieniu art. 1 ust. 3 dyrektywy 92/13, zmienionej dyrektywą 2007/66, może w danym razie dotyczyć ewentualnego wszczęcia nowego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/14

1)

W okolicznościach takich jak okoliczności sprawy w postępowaniu głównym uchwała spółki, której większościowym udziałowcem jest państwo członkowskie, w sprawie wyrażenia zgody, w celu zaspokojenia wierzytelności, na datio in solutum składnika majątkowego będącego własnością innej spółki, której jedynym akcjonariuszem jest to państwo członkowskie, oraz w sprawie uiszczenia kwoty odpowiadającej różnicy między oszacowaną wartością tego składnika majątkowego i kwotą tej wierzytelności, może stanowić pomoc państwa w rozumieniu art. 107 TFUE, jeżeli:

Do sądu odsyłającego należy sprawdzenie, czy powyższe przesłanki zostały spełnione.

2)

Jeżeli sąd krajowy zakwalifikuje jako pomoc państwa uchwałę spółki, której większościowym udziałowcem jest państwo członkowskie, w sprawie wyrażenia zgody, w celu zaspokojenia wierzytelności, na datio in solutum składnika majątkowego będącego własnością innej spółki, której jedynym akcjonariuszem jest to państwo członkowskie, oraz w sprawie uiszczenia kwoty odpowiadającej różnicy między oszacowaną wartością tego składnika majątkowego i kwotą tej wierzytelności, organy tegoż państwa są zobowiązane zgłosić tę pomoc Komisji przed jej wprowadzeniem w życie na podstawie art. 108 ust. 3 TFUE.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/15

1)

Artykuł 203 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 648/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 kwietnia 2005 r., należy interpretować w ten sposób, że ów przepis nie ma zastosowania w wypadku, w którym całkowita ilość towaru objętego procedurą wspólnotowego tranzytu zewnętrznego nie została przedstawiona w urzędzie celnym przeznaczenia przewidzianym w ramach tej procedury ze względu na całkowite zniszczenie lub nieodwracalną utratę części tego towaru, co zostało wykazane w sposób wystarczający.

2)

Artykuł 204 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem nr 648/2005, należy interpretować w ten sposób, że w wypadku, w którym całkowita ilość towaru objętego procedurą wspólnotowego tranzytu zewnętrznego nie została przedstawiona w urzędzie celnym przeznaczenia przewidzianym w ramach tej procedury ze względu na całkowite zniszczenie lub nieodwracalną utratę części tego towaru, co zostało wykazane w sposób wystarczający, ma miejsce niewykonanie jednego z obowiązków związanych z tą procedurą, a mianowicie obowiązku przedstawienia towaru w nienaruszonym stanie w urzędzie celnym przeznaczenia, co prowadzi zasadniczo do powstania długu celnego w przywozie w odniesieniu do części towaru, która nie została przedstawiona w tym urzędzie celnym. Do sądu krajowego należy weryfikacja, czy okoliczność tego rodzaju jak uszkodzenie urządzenia rozładunku spełnia w niniejszej sprawie kryteria składające się na pojęcia „siły wyższej” i „nieprzewidzianych okoliczności” w rozumieniu art. 206 ust. 1 rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem nr 648/2005, a mianowicie czy okoliczność ta jest nadzwyczajna dla podmiotu gospodarczego działającego w dziedzinie transportu substancji płynnych i niezależna od niego oraz, czy skutków tych nie można by było uniknąć, nawet gdyby dochowano wszelkiej staranności. W ramach tej weryfikacji ów sąd powinien w szczególności wziąć pod uwagę poszanowanie przez podmioty gospodarcze, takie jak główny zobowiązany i przewoźnik, obowiązujących przepisów i wymogów odnoszących się do stanu technicznego cystern i bezpieczeństwa transportu substancji płynnych tego rodzaju jak rozpuszczalnik.

3)

Artykuł 2 ust. 1 lit. d) oraz art. 70 i 71 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że podatek ten nie jest należny za całkowicie zniszczoną lub nieodwracalnie utraconą część towaru objętego procedurą wspólnotowego tranzytu zewnętrznego.

4)

Artykuł 96 ust. 1 lit. a) w związku z art. 204 ust. 1 lit. a) i art. 204 ust. 3 rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem nr 648/2005, należy interpretować w ten sposób, że główny zobowiązany jest odpowiedzialny za uiszczenie długu celnego powstałego w odniesieniu do towaru objętego procedurą wspólnotowego tranzytu zewnętrznego nawet wówczas, gdy przewoźnik nie dochował ciążących na nim na podstawie art. 96 ust. 2 tego rozporządzenia obowiązków, w szczególności obowiązku przedstawienia tego towaru w stanie nienaruszonym w urzędzie celnym przeznaczenia w przewidzianym terminie.

5)

Artykuł 96 ust. 1 lit. a) i art. 96 ust. 2, art. 204 ust. 1 lit. a) i art. 204 ust. 3 oraz art. 213 rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem nr 648/2005, należy interpretować w ten sposób, że organy celne państwa członkowskiego nie mają obowiązku dochodzenia należności na zasadzie odpowiedzialności solidarnej od przewoźnika, który, wraz z głównym zobowiązanym, powinien być uznany za zobowiązanego do uiszczenia długu celnego.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/16

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/17

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/17

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/18

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/18

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/19

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/19

1)

Czy art. 8 i 9 dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. (2) stoją na przeszkodzie takiej wykładni odpowiednich krajowych przepisów transponujących (ustanowionych, odpowiednio, przez art. 24 i 25 kodeksu konsumenta), zgodnie z którą uznaje się, że podlega zakwalifikowaniu jako „bezprawny nacisk” i, zatem, jako „agresywna praktyka handlowa” mogąca „w istotny sposób” ograniczyć swobodę wyboru lub postępowania przeciętnego konsumenta takie zachowanie operatora telefonicznego, które polega na braku poinformowania [konsumenta] o zamieszczeniu na karcie SIM określonych usług telefonicznych (np. usługa automatycznej sekretarki lub dostępu do Internetu), szczególnie w sytuacji, w której samemu operatorowi telefonicznemu nie zostaje przypisane żadne rzeczywiste, dodatkowe i odmienne zachowanie?

2)

Czy pkt 29 załącznika I do dyrektywy 2005/29/WE […] należy interpretować w ten sposób, że „dostawa niezamówiona” ma miejsce wtedy, kiedy operator telefonii komórkowej żąda od swojego klienta wynagrodzenia za usługę automatycznej sekretarki lub dostępu do Internetu i to w sytuacji charakteryzującej się tym, że:

3)

Czy ratio dyrektywy „ogólnej” 2005/29/WE, jakim jest „sieć zabezpieczeń” dla ochrony konsumentów, a także motyw 10 i art. 3 ust. 4 tej samej dyrektywy 2005/29/WE, stoją na przeszkodzie uregulowaniu prawa krajowego, które przywraca ocenę poszanowania szczególnych obowiązków przewidzianych przez dyrektywę sektorową 2002/22/WE (3) w ochronie użytkowników, w ramach zastosowania dyrektywy ogólnej 2005/29/WE w przedmiocie nieuczciwych praktyk handlowych, wyłączając w konsekwencji interwencję urzędu właściwego do zwalczania naruszenia dyrektywy sektorowej w każdym przypadku, kiedy możliwe jest także ustalenie wystąpienia nieuczciwej praktyki handlowej?

4)

Czy zasadę szczególności usankcjonowaną przez art. 3 ust. 4 dyrektywy 2005/29/WE należy rozumieć jako zasadę regulującą stosunków pomiędzy porządkami prawnymi (porządek prawny ogólny i porządek prawny sektorowy), lub stosunków pomiędzy przepisami prawa (przepisy prawa ogólne i przepisy prawa szczególne), lub, jeszcze, stosunków pomiędzy urzędami odpowiedzialnymi za regulację odpowiednich sektorów i nadzór nad nimi?

5)

Czy pojęcie „kolizji”, o którym mowa w art. 3 ust. 4 dyrektywy 2005/29/WE, można uznać za spełnione tylko w przypadku radykalnej sprzeczności pomiędzy przepisami uregulowania w przedmiocie nieuczciwych praktyk handlowych i innymi przepisami wywodzącymi się z prawa Unii, które regulują specyficzne zagadnienia sektorowe praktyk handlowych lub czy jest wystarczające, aby omawiane przepisy narzucały reżim niezgodny z uregulowaniem w przedmiocie nieuczciwych praktyk handlowych w odniesieniu do specyfiki sektora, powodujący zbieg norm (Normenkollision) względem tego samego konkretnego przypadku?

6)

Czy pojęcie przepisów prawnych Wspólnoty, o którym mowa w art. 3 ust. 4 dyrektywy 2005/29/WE, uwzględnia jedynie przepisy zawarte w rozporządzeniach i dyrektywach europejskich oraz w normach dokonujących ich bezpośredniej transpozycji czy też dotyczy ono także przepisów ustawowych i rozporządzeń wykonawczych [w przedmiocie] zasad prawa europejskiego?

7)

Czy zasada szczególności, usankcjonowana w motywie 10 i art. 3 ust. 4 dyrektywy 2005/29/WE, art. 20 i 21 dyrektywy 2002/22/WE oraz art. 3 i 4 dyrektywy 2002/21/WE (4) stoją na przeszkodzie takiej wykładni odpowiednich krajowych przepisów transponujących, zgodnie z którą uznaje się, że ilekroć w sektorze regulowanym, objętym sektorowym uregulowaniem „konsumpcyjnym” przyznającym uprawnienia regulacyjne i sankcyjne urzędowi sektora, ma miejsce postępowanie podpadające pod pojęcie „praktyki agresywnej” na mocy art. 8 i 9 dyrektywy 2005/29/WE lub „w każdych okolicznościach agresywnej” na mocy załącznika I do dyrektywy 2005/29/WE, zawsze musi znaleźć zastosowanie uregulowanie ogólne w przedmiocie nieuczciwych praktyk, i to także wtedy, kiedy istnieje uregulowanie sektorowe, przyjęte w ochronie konsumentów i oparte na założeniach prawa Unii regulującego te same „praktyki agresywne” i „agresywnej w każdych okolicznościach” lub, w każdym razie, te same „praktyki nieuczciwe”?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/21

1)

Czy art. 8 i 9 dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. (2) stoją na przeszkodzie takiej wykładni odpowiednich krajowych przepisów transponujących (ustanowionych, odpowiednio, przez art. 24 i 25 kodeksu konsumenta), zgodnie z którą uznaje się, że podlega zakwalifikowaniu jako „bezprawny nacisk” i, zatem, jako „agresywna praktyka handlowa” mogąca „w istotny sposób” ograniczyć swobodę wyboru lub postępowania przeciętnego konsumenta takie zachowanie operatora telefonicznego, które polega na braku poinformowania [konsumenta] o zamieszczeniu na karcie SIM określonych usług telefonicznych (np. usługa automatycznej sekretarki lub dostępu do Internetu), szczególnie w sytuacji, w której samemu operatorowi telefonicznemu nie zostaje przypisane żadne rzeczywiste, dodatkowe i odmienne zachowanie?

2)

Czy pkt 29 załącznika I do dyrektywy 2005/29/WE […] należy interpretować w ten sposób, że „dostawa niezamówiona” ma miejsce wtedy, kiedy operator telefonii komórkowej żąda od swojego klienta wynagrodzenia za usługę automatycznej sekretarki lub dostępu do Internetu i to w sytuacji charakteryzującej się tym, że:

3)

Czy ratio dyrektywy „ogólnej” 2005/29/WE, jakim jest „sieć zabezpieczeń” dla ochrony konsumentów, a także motyw 10 i art. 3 ust. 4 tej samej dyrektywy 2005/29/WE, stoją na przeszkodzie uregulowaniu prawa krajowego, które przywraca ocenę poszanowania szczególnych obowiązków przewidzianych przez dyrektywę sektorową 2002/22/WE (3) w ochronie użytkowników, w ramach zastosowania dyrektywy ogólnej 2005/29/WE w przedmiocie nieuczciwych praktyk handlowych, wyłączając w konsekwencji interwencję urzędu właściwego do zwalczania naruszenia dyrektywy sektorowej w każdym przypadku, kiedy możliwe jest także ustalenie wystąpienia nieuczciwej praktyki handlowej?

4)

Czy zasadę szczególności usankcjonowaną przez art. 3 ust. 4 dyrektywy 2005/29/WE należy rozumieć jako zasadę regulującą stosunków pomiędzy porządkami prawnymi (porządek prawny ogólny i porządek prawny sektorowy), lub stosunków pomiędzy przepisami prawa (przepisy prawa ogólne i przepisy prawa szczególne), lub, jeszcze, stosunków pomiędzy urzędami odpowiedzialnymi za regulację odpowiednich sektorów i nadzór nad nimi?

5)

Czy pojęcie „kolizji”, o którym mowa w art. 3 ust. 4 dyrektywy 2005/29/WE, można uznać za spełnione tylko w przypadku radykalnej sprzeczności pomiędzy przepisami uregulowania w przedmiocie nieuczciwych praktyk handlowych i innymi przepisami wywodzącymi się z prawa Unii, które regulują specyficzne zagadnienia sektorowe praktyk handlowych lub czy jest wystarczające, aby omawiane przepisy narzucały reżim niezgodny z uregulowaniem w przedmiocie nieuczciwych praktyk handlowych w odniesieniu do specyfiki sektora, powodujący zbieg norm (Normenkollision) względem tego samego konkretnego przypadku?

6)

Czy pojęcie przepisów prawnych Wspólnoty, o którym mowa w art. 3 ust. 4 dyrektywy 2005/29/WE, uwzględnia jedynie przepisy zawarte w rozporządzeniach i dyrektywach europejskich oraz w normach dokonujących ich bezpośredniej transpozycji czy też dotyczy ono także przepisów ustawowych i rozporządzeń wykonawczych [w przedmiocie] zasad prawa europejskiego?

7)

Czy zasada szczególności, usankcjonowana w motywie 10 i art. 3 ust. 4 dyrektywy 2005/29/WE, art. 20 i 21 dyrektywy 2002/22/WE oraz art. 3 i 4 dyrektywy 2002/21/WE (4) stoją na przeszkodzie takiej wykładni odpowiednich krajowych przepisów transponujących, zgodnie z którą uznaje się, że ilekroć w sektorze regulowanym, objętym sektorowym uregulowaniem „konsumpcyjnym” przyznającym uprawnienia regulacyjne i sankcyjne urzędowi sektora, ma miejsce postępowanie podpadające pod pojęcie „praktyki agresywnej” na mocy art. 8 i 9 dyrektywy 2005/29/WE lub „w każdych okolicznościach agresywnej” na mocy załącznika I do dyrektywy 2005/29/WE, zawsze musi znaleźć zastosowanie uregulowanie ogólne w przedmiocie nieuczciwych praktyk, i to także wtedy, kiedy istnieje uregulowanie sektorowe, przyjęte w ochronie konsumentów i oparte na założeniach prawa Unii regulującego te same „praktyki agresywne” i „agresywnej w każdych okolicznościach” lub, w każdym razie, te same „praktyki nieuczciwe”?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/22

—

uchylenie w całości wyroku Sądu Unii Europejskiej (dziewiąta izba) z dnia 19 stycznia 2017 r., Stock Polska/EUIPO – Lass & Steffen (LUBELSKA), T-701/15;

—

odesłanie sprawy do Sądu celem ponownego rozpoznania;

—

orzeczenie, że każda ze stron pokrywa własne koszty.

1.

Zarzut naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1) poprzez niedokonanie całościowej oceny istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, opartej na całościowym wrażeniu z uwzględnieniem elementów odróżniających i dominujących, a to zwłaszcza ze względu na bezpodstawne ograniczenie oceny podobieństwa oznaczenia do wcześniejszego znaku towarowego do jednego elementu tego oznaczenia (elementu słownego).

Sąd błędnie przyjął możliwość ograniczenia oceny podobieństwa dwóch znaków towarowych, polegającego na zbadaniu tylko jednego z elementów tworzących dany złożony znak towarowy (elementu słownego) i porównaniu go z innym znakiem towarowym, eliminując z tej oceny element graficzny, bez wcześniejszego ustalenia, że element słowny stanowi element dominujący, a element graficzny jest bez znaczenia. Sąd ustalił tylko, że element graficzny ma słabszy charakter odróżniający, nie biorąc pod uwagę, że posiadanie przez dany element oznaczenia słabego charakteru odróżniającego nie musi być równoważne z niedominującym charakterem tego elementu.

2.

Zarzut naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 oraz zasad równego traktowania, dobrej administracji i pewności prawa poprzez nieuwzględnienie faktu niezastosowania się przez EUIPO do jego wcześniejszej praktyki decyzyjnej, sformułowanej w wytycznych EUIPO, oraz w konsekwencji poprzez zaakceptowanie rozstrzygnięcia sprzecznego z tą praktyką.

Sąd pominął okoliczność, że EUIPO odstąpił od swojej wcześniejszej praktyki decyzyjnej, sformułowanej w Wytycznych, a odnoszącej się do stosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, oraz że nie istniały szczególne okoliczności, uzasadniające odejście od tej praktyki.

3.

Zarzut naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 poprzez dokonanie oceny istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd z przyjęciem prawdziwości okoliczności, które wedle wiedzy powszechnej nie zachodzą oraz z pominięciem powszechnie znanych, istotnych okoliczności, co w rezultacie doprowadziło do przeinaczenia faktów i dowodów, a mianowicie:

4.

Zarzut naruszenia obowiązku uzasadnienia w ramach stosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 poprzez:

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/24

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/24

1.

Czy art. 23 ust. 3 rozporządzenia Dublin (1) należy rozumieć w ten sposób, że Włochy stały się odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w tym państwie przez skarżącego w dniu 23 października 2014 r., pomimo że ze względu na złożone uprzednio w Niderlandach wnioski o udzielenie ochrony międzynarodowej w rozumieniu art. 2 lit. d) rozporządzenia Dublin, z których ostatni był jeszcze w tym czasie rozpatrywany w Niderlandach – jako że Afdeling nie orzekł jeszcze w przedmiocie odwołania wniesionego przez skarżącego od wskazanego powyżej w pkt 1.3 orzeczenia rechtbank z dnia 7 lipca 2014 r. – Niderlandy były pierwotnie odpowiedzialnym państwem członkowskim?

2.

Czy z art. 18 ust. 2 rozporządzenia Dublin wynika, że postępowanie w przedmiocie badania wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, które toczyło się jeszcze w Niderlandach, gdy w dniu 5 marca 2015 r. złożono wniosek o uznanie odpowiedzialności, powinno było zostać przez niderlandzkie władze zawieszone natychmiast po przedstawieniu tego wniosku o uznanie odpowiedzialności i po upływie terminu przewidzianego w art. 24 powinno było zostać umorzone poprzez cofnięcie lub zmianę uprzednio wydanej decyzji z dnia 11 czerwca 2014 r., na mocy której oddalono wniosek o udzielenie azylu z dnia 4 czerwca 2014 r?

3.

Jeżeli na pytanie drugie należy udzielić odpowiedzi twierdzącej, czy wówczas odpowiedzialność za rozpatrzenie wniosku skarżącego o udzielenie ochrony międzynarodowej nie przeszła na Włochy, lecz pozostała po stronie władz niderlandzkich, ponieważ strona przeciwna nie cofnęła, ani nie zmieniła decyzji z dnia 11 czerwca 2014 r.?

4.

Czy w związku z tym, że władze niderlandzkie nie powiadomiły o tym, że w Niderlandach było jeszcze rozpatrywane przez Afdeling odwołanie w drugim postępowaniu w sprawie azylu, władze te naruszyły wynikający z art. 24 ust. 5 rozporządzenia Dublin obowiązek przekazania władzom włoskim informacji, na podstawie których mogłyby one sprawdzić, czy ich państwo jest odpowiedzialne na podstawie kryteriów ustanowionych w owym rozporządzeniu?

5.

Jeżeli na pytanie czwarte należy udzielić odpowiedzi twierdzącej, czy to naruszenie obowiązku prowadzi wówczas do wniosku, że w związku z tym odpowiedzialność za rozpatrzenie wniosku skarżącego o udzielenie ochrony międzynarodowej nie przeszła na Włochy, lecz pozostała po stronie władz niderlandzkich?

6.

Jeżeli odpowiedzialność nie pozostała po stronie Niderlandów, czy władze niderlandzkie powinny były w takim razie rozpatrzyć w związku z wydaniem skarżącego z Włoch do Niderlandów w ramach jego sprawy karnej na podstawie art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin i na zasadzie odstępstwa od art. 3 ust. 1 rozporządzenia Dublin złożony przez niego we Włoszech wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej, i czy wskutek tego z racjonalnego punktu widzenia nie powinny one były korzystać z przewidzianego w art. 24 ust. 1 rozporządzenia Dublin uprawnienia do przedstawienia władzom włoskim wniosku o wtórne przejęcie skarżącego?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/25

1)

2)

3)

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/26

a)

pełnoletni, który podsiada jednocześnie obywatelstwo państwa trzeciego, traci z mocy ustawy swoje obywatelstwo i tym samym obywatelstwo Unii z tego powodu, że przez nieprzerwany okres dziesięciu lat miał miejsce swojego zwykłego pobytu za granicą i poza terytorium Unii Europejskiej, mimo że istnieją możliwości przerwania biegu tego dziesięcioletniego terminu?

b)

małoletni traci w określonych okolicznościach obywatelstwo swojego państwa członkowskiego i tym samym obywatelstwo Unii z związku z utratą obywatelstwa przez jednego z jego rodziców w rozumieniu uwag w pkt a)?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/27

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/27

—

uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-162/14;

—

uwzględnienie żądania przedstawionego w pierwszej instancji i stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim dotyczy ono wnoszących odwołanie;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez wnoszące odwołanie i jej własnymi kosztami, zarówno w pierwszej instancji jak i w postępowaniu odwoławczym;

—

obciążenie wszystkich pozostałych stron postępowania odwoławczego ich własnymi kosztami;

—

uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-162/14;

—

odesłanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

—

orzeczenie, że rozstrzygnięcie o kosztach poniesionych w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym nastąpi w orzeczeniu Sądu kończącym postępowanie w sprawie;

—

obciążenie wszystkich pozostałych stron postępowania odwoławczego ich własnymi kosztami.

1.

Sąd naruszył prawo, wymagając, aby wnoszące odwołanie wykazały, że mają interes prawny w podniesieniu zarzutów pierwszego i drugiego; w każdym razie Sąd dokonał błędnej kwalifikacji okoliczności faktycznych, ponieważ wnoszące odwołanie mają taki interes.

2.

Sąd naruszył prawo, wymagając, aby wnoszące odwołanie wykazały, że mają interes prawny w podniesieniu zarzutu trzeciego; Sąd dokonał błędnej wykładni art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia 1225/2009 („rozporządzenia podstawowego”). (1)

3.

Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że rozporządzenie 1168/2012 miało zastosowanie do postępowania antydumpingowego w niniejszej sprawie (2); Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że zaskarżone rozporządzenie nie było obarczone wadą za względu na nieustosunkowanie się przez Komisje do wniosku wnoszących odwołanie o uzyskanie statusu spółki prowadzącej działalność w warunkach gospodarki rynkowej.

4.

Sąd naruszył prawo, pozwalając instytucjom na ustalenie cła antydumpingowego na poziomie kompensującym szkodę spowodowaną przez czynniki inne niż przywóz dumpingowy; Sąd naruszył prawo niesłusznie odwracając ciężar dowodu.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/28

—

uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-163/14;

—

uwzględnienie żądania przedstawionego w pierwszej instancji i stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim dotyczy ono wnoszących odwołanie;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez wnoszące odwołanie i jej własnymi kosztami, zarówno w pierwszej instancji jak i w postępowaniu odwoławczym;

—

obciążenie wszystkich pozostałych stron postępowania odwoławczego ich własnymi kosztami;

—

uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-162/14;

—

odesłanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

—

orzeczenie, że rozstrzygnięcie o kosztach poniesionych w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym nastąpi w orzeczeniu Sądu kończącym postępowanie w sprawie;

—

obciążenie wszystkich pozostałych stron postępowania odwoławczego ich własnymi kosztami.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/29

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Rady (UE) 2017/477 z dnia 3 marca 2017 r. w sprawie stanowiska, które ma zostać przyjęte w imieniu Unii Europejskiej w ramach Rady Współpracy ustanowionej na mocy Umowy o wzmocnionym partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Kazachstanu, z drugiej strony, w odniesieniu do ustaleń roboczych Rady Współpracy, Komitetu Współpracy, wyspecjalizowanych podkomitetów lub wszelkich innych organów (1),

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/30

1)

Czy przepisy krajowe dotyczące ekstradycji ze względu na popełnienie przestępstwa należy oceniać w jednakowy sposób w świetle swobody przemieszczania się obywateli innego państwa członkowskiego niezależnie od kwestii, czy oparty na konwencji dotyczącej ekstradycji wniosek o ekstradycję skierowany z państwa trzeciego jest składany w celu wykonania kary pozbawienia wolności lub w celu ścigania karnego – jak miało to miejsce w sprawie Petruhhin (1) [C-182/15, EU:C:2016:630]? Czy znaczenie ma fakt, iż osoba, której dotyczy wniosek o ekstradycję, posiada oprócz obywatelstwa Unii również obywatelstwo państwa, które wystąpiło z wnioskiem o ekstradycję?

2)

Czy uregulowanie krajowe, zgodnie z którym nie można dokonywać ekstradycji w celu wykonania kary poza terytorium Unii jedynie własnych obywateli, stawia obywateli innego państwa członkowskiego w nieuzasadniony sposób w bardziej niekorzystnej sytuacji? Czy również w wypadku wykonania kary mają zastosowanie mechanizmy prawa Unii, przy pomocy których można osiągnąć sam w sobie zgodny z prawem cel w mniej restrykcyjny sposób? Jak należy rozstrzygnąć wiosek o ekstradycję, jeżeli przy zastosowaniu takich mechanizmów inne państwo członkowskie zostało poinformowane o tym wniosku, jednakże państwo to – na przykład ze względu na przeszkody prawne – nie podejmuje żadnych działań w odniesieniu do swojego obywatela?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/31

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/31

1)

Czy w rozumieniu art. 10 lit. g) dyrektywy 2014/24 (1) do zakwalifikowania umowy jako „umowy o pracę” wystarczy, że stanowi ona umowę o pracę (charakteryzującą się podporządkowaniem) czy umowa taka powinna mieć szczególne cechy (na przykład w odniesieniu do rodzaju pracy, warunków zawarcia umowy, kwalifikacji kandydatów i elementów procedury ich wyboru), tak że wybór każdego pracownika jest wynikiem indywidualnego osądu i subiektywnej oceny jego osobowości przez pracodawcę? Czy umowy o pracę na czas określony zawarte na podstawie obiektywnych kryteriów, takich jak okres pozostawania bez pracy przez kandydata, wcześniejsze doświadczenie lub liczba niepełnoletnich dzieci, po formalnej kontroli dokumentów poświadczających oraz według określonej z góry procedury przyznawania punktów na podstawie wspomnianych kryteriów, takie jak umowy przewidziane w art. 63 ustawy 4430/2016, mogą zostać uznane za „umowy o pracę” w rozumieniu art. 10 lit. g) dyrektywy 2014/24?

2)

Czy w świetle przepisów dyrektywy 2014/24 (art. 1 ust. 4, art. 18 ust. 1 i 2, art. 19 ust. 1, art. 32 i art. 57 w związku z motywem 5 preambuły), Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (art. 49 i 56) i karty praw podstawowych (art. 16 i 52) oraz zasad równego traktowania, przejrzystości i proporcjonalności dozwolone jest stosowanie przez organy publiczne innych środków – w tym umów o pracę – niż zamówienia publiczne w celu wykonania spoczywających na nich zadań leżących w interesie publicznym oraz ewentualnie na jakich warunkach, w sytuacji gdy stosowanie takich środków nie ma charakteru stałej organizacji usług publicznych, lecz – jak w przypadku przewidzianym w art. 63 ustawy 4430/2016 – następuje na czas określony w celu stawienia czoła nadzwyczajnym okolicznościom, jak również z powodów związanych ze skutecznością konkurencji bądź zgodnością z prawem funkcjonowania przedsiębiorstw działających na rynku zamówień publicznych? Czy takie powody i okoliczności, jak niemożliwość wykonania w nieprzerwany sposób zamówienia publicznego lub osiągnięcie większej korzyści ekonomicznej w porównaniu z (tą, jaka byłaby możliwa w przypadku) zamówienia publicznego, mogą zostać uznane za nadrzędne względy interesu ogólnego, które uzasadniają przyjęcie środka ograniczającego poważnie, pod względem zakresu i czasu trwania, działalność przedsiębiorstw w sektorze zamówień publicznych?

3)

Czy w przypadku decyzji organu publicznego – takiej jak uchwały zaskarżone w postępowaniu głównym – która zdaniem tego organu dotyczy umowy niewchodzącej w zakres stosowania dyrektywy 2014/24 (na przykład, ponieważ jest to „umowa o pracę”), wyłączona jest ochrona sądowa przewidziana w art. 1 dyrektywy 89/665 w jej obowiązującej wersji, w sytuacji gdy skargę wnosi operator gospodarczy, który ma uzasadniony interes w tym, by zostało mu udzielone zamówienie publiczne o takim samym przedmiocie i który twierdzi, że niezgodnie z prawem dyrektywa 2014/24 nie została zastosowana z uwagi na przekonanie, że nie znajduje ona zastosowania?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/32

1)

Czy nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku ze zgłoszeniem choroby stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)? W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy spontaniczna nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku z niezgodnym z prawem pracy i układem zbiorowym zaprzestaniem wykonywania pracy („dziki strajk”) stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004? W razie udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

3)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy nadzwyczajna okoliczność musiała zaistnieć w przypadku samego odwołania lotu, czy też obsługujący przewoźnik lotniczy jest uprawniony, ze względów ekonomicznych dotyczących przedsiębiorstwa, do sporządzenia nowego planu lotów?

4)

W razie udzielenia na pytania pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy w wypadku możliwości zapobiegnięcia znaczenie ma sama nadzwyczajna okoliczność, czy też skutki wystąpienia nadzwyczajnej okoliczności?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/33

1)

Czy nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku ze zgłoszeniem choroby stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)? W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy spontaniczna nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku z niezgodnym z prawem pracy i układem zbiorowym zaprzestaniem wykonywania pracy („dziki strajk”) stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004? W razie udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

3)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy nadzwyczajna okoliczność musiała zaistnieć w przypadku samego odwołania lotu, czy też obsługujący przewoźnik lotniczy jest uprawniony, ze względów ekonomicznych dotyczących przedsiębiorstwa, do sporządzenia nowego planu lotów?

4)

W razie udzielenia na pytania pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy w wypadku możliwości zapobiegnięcia znaczenie ma sama nadzwyczajna okoliczność, czy też skutki wystąpienia nadzwyczajnej okoliczności?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/34

1)

Czy nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku ze zgłoszeniem choroby stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)? W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy spontaniczna nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku z niezgodnym z prawem pracy i układem zbiorowym zaprzestaniem wykonywania pracy („dziki strajk”) stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004? W razie udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

3)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy nadzwyczajna okoliczność musiała zaistnieć w przypadku samego odwołania lotu, czy też obsługujący przewoźnik lotniczy jest uprawniony, ze względów ekonomicznych dotyczących przedsiębiorstwa, do sporządzenia nowego planu lotów?

4)

W razie udzielenia na pytania pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy w wypadku możliwości zapobiegnięcia znaczenie ma sama nadzwyczajna okoliczność, czy też skutki wystąpienia nadzwyczajnej okoliczności?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/34

1)

Czy nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku ze zgłoszeniem choroby stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)? W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy spontaniczna nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku z niezgodnym z prawem pracy i układem zbiorowym zaprzestaniem wykonywania pracy („dziki strajk”) stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004? W razie udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

3)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy nadzwyczajna okoliczność musiała zaistnieć w przypadku samego odwołania lotu, czy też obsługujący przewoźnik lotniczy jest uprawniony, ze względów ekonomicznych dotyczących przedsiębiorstwa, do sporządzenia nowego planu lotów?

4)

W razie udzielenia na pytania pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy w wypadku możliwości zapobiegnięcia znaczenie ma sama nadzwyczajna okoliczność, czy też skutki wystąpienia nadzwyczajnej okoliczności?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/35

1)

Czy nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku ze zgłoszeniem choroby stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)? W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy spontaniczna nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku z niezgodnym z prawem pracy i układem zbiorowym zaprzestaniem wykonywania pracy („dziki strajk”) stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004? W razie udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

3)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy nadzwyczajna okoliczność musiała zaistnieć w przypadku samego odwołania lotu, czy też obsługujący przewoźnik lotniczy jest uprawniony, ze względów ekonomicznych dotyczących przedsiębiorstwa, do sporządzenia nowego planu lotów?

4)

W razie udzielenia na pytania pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy w wypadku możliwości zapobiegnięcia znaczenie ma sama nadzwyczajna okoliczność, czy też skutki wystąpienia nadzwyczajnej okoliczności?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/36

1)

Czy nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku ze zgłoszeniem choroby stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)? W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy spontaniczna nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku z niezgodnym z prawem pracy i układem zbiorowym zaprzestaniem wykonywania pracy („dziki strajk”) stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004? W razie udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

3)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy nadzwyczajna okoliczność musiała zaistnieć w przypadku samego odwołania lotu, czy też obsługujący przewoźnik lotniczy jest uprawniony, ze względów ekonomicznych dotyczących przedsiębiorstwa, do sporządzenia nowego planu lotów?

4)

W razie udzielenia na pytania pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy w wypadku możliwości zapobiegnięcia znaczenie ma sama nadzwyczajna okoliczność, czy też skutki wystąpienia nadzwyczajnej okoliczności?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/37

1)

Czy nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku ze zgłoszeniem choroby stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)? W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy spontaniczna nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku z niezgodnym z prawem pracy i układem zbiorowym zaprzestaniem wykonywania pracy („dziki strajk”) stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004? W razie udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

3)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy nadzwyczajna okoliczność musiała zaistnieć w przypadku samego odwołania lotu, czy też obsługujący przewoźnik lotniczy jest uprawniony, ze względów ekonomicznych dotyczących przedsiębiorstwa, do sporządzenia nowego planu lotów?

4)

W razie udzielenia na pytania pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy w wypadku możliwości zapobiegnięcia znaczenie ma sama nadzwyczajna okoliczność, czy też skutki wystąpienia nadzwyczajnej okoliczności?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/37

1)

Czy nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku ze zgłoszeniem choroby stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)? W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy spontaniczna nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku z niezgodnym z prawem pracy i układem zbiorowym zaprzestaniem wykonywania pracy („dziki strajk”) stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004? W razie udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

3)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy nadzwyczajna okoliczność musiała zaistnieć w przypadku samego odwołania lotu, czy też obsługujący przewoźnik lotniczy jest uprawniony, ze względów ekonomicznych dotyczących przedsiębiorstwa, do sporządzenia nowego planu lotów?

4)

W razie udzielenia na pytania pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy w wypadku możliwości zapobiegnięcia znaczenie ma sama nadzwyczajna okoliczność, czy też skutki wystąpienia nadzwyczajnej okoliczności?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/38

1)

Czy nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku ze zgłoszeniem choroby stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)? W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy spontaniczna nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku z niezgodnym z prawem pracy i układem zbiorowym zaprzestaniem wykonywania pracy („dziki strajk”) stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004? W razie udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

3)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy nadzwyczajna okoliczność musiała zaistnieć w przypadku samego odwołania lotu, czy też obsługujący przewoźnik lotniczy jest uprawniony, ze względów ekonomicznych dotyczących przedsiębiorstwa, do sporządzenia nowego planu lotów?

4)

W razie udzielenia na pytania pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy w wypadku możliwości zapobiegnięcia znaczenie ma sama nadzwyczajna okoliczność, czy też skutki wystąpienia nadzwyczajnej okoliczności?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/39

1)

Czy nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku ze zgłoszeniem choroby stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)? W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy spontaniczna nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku z niezgodnym z prawem pracy i układem zbiorowym zaprzestaniem wykonywania pracy („dziki strajk”) stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004? W razie udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

3)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy nadzwyczajna okoliczność musiała zaistnieć w przypadku samego odwołania lotu, czy też obsługujący przewoźnik lotniczy jest uprawniony, ze względów ekonomicznych dotyczących przedsiębiorstwa, do sporządzenia nowego planu lotów?

4)

W razie udzielenia na pytania pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy w wypadku możliwości zapobiegnięcia znaczenie ma sama nadzwyczajna okoliczność, czy też skutki wystąpienia nadzwyczajnej okoliczności?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/40

1)

Czy nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku ze zgłoszeniem choroby stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)? W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy spontaniczna nieobecność znaczącej dla wykonywania lotów części pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego w związku z niezgodnym z prawem pracy i układem zbiorowym zaprzestaniem wykonywania pracy („dziki strajk”) stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004? W razie udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: jak duży musi być procentowy udział nieobecności, aby przyjąć taką okoliczność?

3)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy nadzwyczajna okoliczność musiała zaistnieć w przypadku samego odwołania lotu, czy też obsługujący przewoźnik lotniczy jest uprawniony, ze względów ekonomicznych dotyczących przedsiębiorstwa, do sporządzenia nowego planu lotów?

4)

W razie udzielenia na pytania pierwsze i pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy w wypadku możliwości zapobiegnięcia znaczenie ma sama nadzwyczajna okoliczność, czy też skutki wystąpienia nadzwyczajnej okoliczności?

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/40

—

stwierdzenie, na podstawie art. 258 TFUE, że nie dostosowując się, w odniesieniu do 68 składowisk odpadów, do obowiązku podjęcia wszelkich niezbędnych środków mających na celu, zgodnie z art. 7 lit. g) i art. 13, zamknięcie jak najszybciej składowisk, które nie uzyskały, zgodnie z art. 8, zezwolenia na kontynuację działania, Rumunia uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 14 lit. b) w związku z art. 13 dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów;

—

obciążenie Rumunii kosztami postępowania.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/41

—

uchylenie pkt 39–47 oraz pkt 1, 3, 4 i 5 sentencji wyroku Sądu z dnia 22 marca 2017 r. (sprawa T-231/15), w którym Sąd uznał za niedopuszczalne żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2016/850 z dnia 27 maja 2016 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (1), i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/840 z dnia 27 maja 2016 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (2);

—

w konsekwencji nakazanie wykreślenia nazwiska George’a Haswaniego z załączników do wspomnianych wyżej aktów;

—

rozstrzygnięcie sprawy oraz stwierdzenie nieważności decyzji 2015/1836 (3) i rozporządzenia wykonawczego 2015/1828 (4);

—

rozstrzygnięcie sprawy i nakazanie Radzie zapłaty 700 000 EUR tytułem odszkodowania za wszystkie podnoszone przez skarżącego szkody;

—

uchylenie pkt 4 i 5 sentencji oraz pkt 91–93 wyroku, w zakresie, w jakim obciążono w nich George’a Haswaniego, poza kosztami związanymi z jego własnymi żądaniami, dwiema trzecimi kosztów poniesionych przez Radę;

—

obciążenie Rady całością kosztów postępowania zgodnie z art. 184 akapit czwarty regulaminu postępowania przed Trybunałem.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/43

1)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 626/2012 z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zmiany rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 349/2012 nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz kwasu winowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej w zakresie, w jakim ma ono zastosowanie do Changmao Biochemical Engineering Co. Ltd.

2)

Rada Unii Europejskiej pokrywa połowę kosztów poniesionych przez Changmao Biochemical Engineering oraz własne koszty.

3)

Changmao Biochemical Engineering pokrywa połowę własnych kosztów.

4)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

5)

Distillerie Bonollo SpA, Industria Chimica Valenzana SpA, Distillerie Mazzari SpA, Caviro Distillerie Srl i Comercial Química Sarasa, SL pokrywają własne koszty.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/44

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Groupe Léa Nature SA pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i przez interwenienta przed Sądem i Trybunałem.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/44

1)

Unia Europejska, reprezentowana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, jest zobowiązana do zapłaty odszkodowania w wysokości 654 523,43 EUR na rzecz spółki Guardian Europe Sàrl z tytułu szkody majątkowej poniesionej przez tę spółkę w wyniku naruszenia rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T-82/08, EU:T:2012:494). Odszkodowanie to zostanie zrewaloryzowane poprzez doliczenie odsetek wyrównawczych liczonych od dnia 27 lipca 2010 r. do dnia ogłoszenia niniejszego wyroku, według stopy rocznej inflacji ustalonej przez Eurostat (urząd statystyczny Unii Europejskiej) dla państwa członkowskiego, w którym spółka ta ma swoją siedzibę.

2)

Kwota odszkodowania, o którym mowa w pkt 1 powyżej, zostanie powiększona o odsetki za zwłokę, liczone od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku do dnia całkowitej zapłaty, według stopy procentowej stosowanej przez Europejski Bank Centralny (EBC) do jego głównych operacji refinansowania, powiększonej o dwa punkty procentowe.

3)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)

Guardian Europe pokryje koszty poniesione przez Unię – reprezentowaną przez Komisję Europejską.

5)

Guardian Europe z jednej strony i Unia – reprezentowana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej z drugiej strony pokryją każda własne koszty.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/45

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Jožica Blaž Jamnik i Brina Blaž zostają obciążone kosztami postępowania.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/46

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

AWG Allgemeine Warenvertriebs GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO.)

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/46

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Kaane American International Tobacco Company FZE zostaje obciążona kosztami postępowania.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/47

—

stwierdzenie nieważności decyzji EUIPO z dnia 10 lutego 2017 r. w sprawie R 1308/2016-4, w której uwzględniono częściowo zgłoszenie unijnego znaku towarowego nr 12929071 „MEMORAME”, i w rezultacie odrzucenie w całości zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 12929071 „MEMORAME”;

—

obciążenie EUIPO kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą zgodnie z art. 87 § 2 i 3 regulaminu postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

—

Strona skarżąca podkreśla, że Izba Odwoławcza EUIPO nie wzięła pod uwagę w należny sposób wysokiego stopnia powszechnej znajomości, którą cieszy się powołany w sprzeciwie znak towarowy „MEMORA” na terytorium Unii Europejskiej.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/47

—

stwierdzenie nieważności ze skutkiem natychmiastowym pozycji wymienionej pod kodem 2015-CZ-TM-0330-M zatytułowanej multimodalny terminal kontenerowy Paskov – faza III oraz pozycji wymienionej pod kodem 2015-CZ-TM-0406-W zatytułowanej intermodalny terminal transportowy Melnik – fazy 2 i 3 zawartych w załączniku do decyzji wykonawczej Komisji z dnia 5 sierpnia 2016 r. ustalającej – w wyniku zaproszenia do składania wniosków ogłoszonego w dniu 5 listopada 2015 r. w oparciu o wieloletni program prac – wykaz wniosków wybranych do uzyskania pomocy finansowej UE dotyczącej instrumentu „Łącząc Europę” (CEF) – sektor transportu;

—

rozwiązanie umowy o udzielenie dotacji albo posiłkowo stwierdzenie, że owa umowa zawarta w ramach instrumentu „Łącząc Europę” (CEF) – sektor transportu nr INEA/CEF/TRAN/M2015/1133813 między Agencją Wykonawczą ds. Innowacyjności i Sieci (INEA) a Advanced World Transport a.s. (AWT) (dotycząca działania 2015-CZ-TM-0330-M zatytułowanego multimodalny terminal kontenerowy Paskov) jest nieważna albo nakazanie, by INEA wypowiedziała ową umowę o udzielenie dotacji dotyczącą miasta Paskova;

—

rozwiązanie umowy o udzielenie dotacji albo posiłkowo stwierdzenie, że owa umowa zawarta w ramach instrumentu „Łącząc Europę” (CEF) – sektor transportu nr INEA/CEF/TRAN/M2015/1138714 między Agencją Wykonawczą ds. Innowacyjności i Sieci (INEA) a České přístavy, a.s. (porty czeskie) (dotycząca działania 2015-CZ-TM-0406-W zatytułowanego intermodalny terminal transportowy Melnik, fazy 2 i 3) jest nieważna albo nakazanie, by INEA wypowiedziała ową umowę o udzielenie dotacji dotyczącą miasta Melnika;

—

obciążenie INEA i Komisji solidarnie kosztami poniesionymi przez skarżącą w związku z postępowaniem.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że sporny środek narusza podstawowe zasady ustanowione traktatami UE odnoszące się do ochrony wolnego rynku oraz konkurencji na rynku wewnętrznym.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że sporny środek narusza art. 93 TFUE oraz dalsze artykuły traktatu FUE (artykuły 3, 26, 93, 107, 119, art. 170 ust. 2, art. 171 ust. 1, protokół 8 oraz art. 1 tego protokołu, protokół 27).

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że sporny środek narusza rozporządzenie (UE) nr 1316/2013 oraz rozporządzenie (UE) nr 1315/2013, a także uregulowania uzupełniające.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/48

—

stwierdzenie nieważności dorozumianej odmownej decyzji EIGE z dnia 26 sierpnia 2016 r. w sprawie wniosku skarżącego z dnia 26 kwietnia 2016 r. o przedłużenie z nim po raz drugi umowy o pracę;

—

w razie potrzeby również stwierdzenie nieważności decyzji EIGE z dnia 20 stycznia 2017 r., doręczonej skarżącemu w dniu 23 stycznia 2017 r. oddalającej jego zażalenie z dnia 3 października 2016 r. na dorozumianą decyzję EIGE;

—

przyznanie skarżącemu odszkodowania i zadośćuczynienia za doznaną szkodę i krzywdę;

—

zasądzenie zwrotu całości kosztów niniejszego odwołania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia, a wraz z nim zasady dobrej administracji.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 8 Warunków zatrudnienia innych pracowników UE oraz decyzję EIGE nr 82 z dnia 28 lipca 2014 w sprawie procedury przedłużania lub nieprzedłużania umów mającej zastosowanie do personelu tymczasowego i kontraktowego („decyzja 82”).

3.

Zarzut trzeci dotyczący nieprawidłowości proceduralnych obejmujących naruszenie procedur wewnętrznych określonych w decyzji 82, naruszenie prawa do obrony, prawa do bycia wysłuchanym, zasady dobrej administracji i obowiązku staranności.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/49

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji z dnia 30 czerwca 2016 r. w sprawie odrzucenia wniosku skarżącej o udzielenie wsparcia i w razie konieczności decyzji oddalającej zażalenie;

—

zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony skarżącej kwoty 10 000 EUR lub innej, którą Sąd uzna za właściwą, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, wraz z odsetkami w wysokości ustawowej do chwili faktycznej zapłaty całej kwoty;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego błędu w ocenie.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 24 regulaminu pracowniczego i obowiązku wspomagania.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/50

—

tytułem żądania głównego – stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 2 lutego 2017 r. dotyczącej systemu pomocy SA.26763 2014/C (ex 2012/NN) wdrożonej przez Francję na rzecz przedsiębiorstw autobusowych w regionie Île-de-France w zakresie, w jakim stwierdza się w art. 1 tej decyzji, że system pomocy został wdrożony „niezgodnie z prawem”, mimo iż chodziło o istniejący system pomocy;

—

posiłkowo – stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 2 lutego 2017 r. dotyczącej systemu pomocy SA.26763 2014/C (ex 2012/NN) wdrożonej przez Francję na rzecz przedsiębiorstw autobusowych w regionie Île-de-France w zakresie, w jakim stwierdza się w art. 1 tej decyzji, że system pomocy został wdrożony niezgodnie z prawem w odniesieniu do okresu przed 25 listopada 1998 r.;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania w całości.

1.

Zarzut pierwszy podniesiony tytułem głównym dotyczący tego, że rozpatrywany system pomocy regionalnej nie został wdrożony niezgodnie z prawem, gdyż nie został objęty obowiązkiem uprzedniego zgłoszenia. Regionalny system pomocy jest bowiem istniejącym systemem pomocy w rozumieniu art. 108 ust. 1 TFUE oraz przepisów art. 1 lit. b) oraz rozdziału VI rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. 2015, L 248, s. 9) (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 2015/1589”). Zgodnie z zasadami mającymi zastosowanie do systemów istniejącej pomocy, ich wdrożenie nie jest niezgodne z prawem, a Komisja może jedynie zalecić, w razie potrzeby, stosowne środki mające na celu zmianę tych systemów lub ich zniesienie w przyszłości.

2.

Zarzut drugi podniesiony posiłkowo dotyczący tego, że nawet przy założeniu, iż sporny system pomocy nie stanowi istniejącego systemu pomocy, Komisja nie mogła objąć badaniem okresu dłuższego aniżeli dziesięć lat poprzedzających dzień 25 listopada 2008 r. – dzień, w którym Komisja skierowała do władz francuskich żądanie udzielenia informacji. Artykuł 17 rozporządzenia nr 2015/1589 stanowi, że bieg dziesięcioletniego terminu przedawnienia zostaje przerwany jedynie przez działanie podejmowane przez Komisję lub przez państwo członkowskie działające na wniosek Komisji. Tak więc strona skarżąca uważa, że Komisja mogła zatem objąć swoim badaniem jedynie okres od dnia 25 listopada 1998 r.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/51

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO i Henkel AG & Co. KGaA kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą w postępowaniach przed Sądem i przed Izbą Odwoławczą.

—

Naruszenie art. 62 i 63 rozporządzenia nr 6/2002;

—

Naruszenie art. 25 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia nr 6/2002;

—

Naruszenie art. 3 lit. a) rozporządzenia nr 6/2002;

—

Naruszenie art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002;

—

Naruszenie art. 5 i 6 rozporządzenia nr 6/2002.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/51

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa AT.39258 – Lotniczy transport towarowy) w całości, ze względu na naruszenie zakazu arbitralności i zasady równego traktowania (zarzut pierwszy); ze względu na brak kompetencji w zakresie transportu lotniczego z portów lotniczych znajdujących się poza EOG do portów lotniczych znajdujących się w EOG (zarzut drugi – tytułem głównym) lub

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 2 lit. d) i art. 1 ust. 3 lit. d) zaskarżonej decyzji, ponieważ przytoczone przepisy stwierdzają, iż strona skarżąca dopuściła się naruszenia w zakresie przewozu lotniczego z portów lotniczych znajdujących się poza EOG do portów lotniczych znajdujących się w EOG (zarzut drugi – tytułem ewentualnym) oraz

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 lit. d), art. 1 ust. 2 lit. d), art. 1 ust. 3 lit. d) i art. 1 ust. 4 lit. d) zaskarżonej decyzji, ponieważ przytoczone przepisy stwierdzają istnienie jednolitego i ciągłego naruszenia, w tym brak uiszczenia prowizji od dopłat oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania w niemniejszej instancji, bez względu na to czy Sąd stwierdzi nieważność decyzji w całości czy w części.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczy naruszenia zakazu arbitralności oraz zasady równego traktowania.

2.

Zarzut drugi, dotyczy braku kompetencji w zakresie lotniczego przewozu towarów z portów lotniczych znajdujących się poza EOG do portów lotniczych znajdujących się w EOG.

3.

Zarzut trzeci, dotyczy braku uzasadnienia oraz oczywistego błędu w ocenie obciążającego ustalenie, że brak uiszczenia prowizji od dopłat stanowi odrębny element naruszenia.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/53

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa AT.39258 – Lotniczy transport towarowy) w całości lub w części;

—

tytułem żądania ewentualnego, obniżenie wysokości grzywny wymierzonej stronie skarżącej;

—

zarządzenie środków organizacji postępowania i środków dowodowych, o które wnoszą strona skarżąca oraz wszelkich innych środków jakie Sąd uzna za zasadne;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania w niniejszej instancji.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa strony skarżącej do obrony oraz naruszenia zasady równości stron procesowych, ponieważ Komisja odmówiła jej dostępu do istotnych dowodów, zarówno obciążających stronę skarżącą jak i łagodzących jej odpowiedzialność, w tym dowodów jakie Komisja uzyskała po doręczeniu pisma w sprawie przedstawiania zarzutów.

2.

Zarzut drugi dotyczy braku kompetencji do stosowania art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG do usług lotniczego przewozu towarów do EOG a także do połączeń pomiędzy Szwajcarią i trzema państwami nie należącymi do UE/EOG.

3.

Zarzut trzeci dotyczy błędu jakiego dopuściła się Komisja w ocenie dowodów i w wywiedzionym stąd ustaleniu, że dowody przemawiają za udziałem strony skarżącej w stwierdzonym w zaskarżonej decyzji jednolitym i ciągłym naruszeniu na skalę światową.

4.

Zarzut czwarty dotyczy naruszenia art. 266 TFUE i art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 296 ust. 2 TFUE, ponieważ zaskarżona decyzja jest wewnętrznie niespójna, w szczególności w zakresie przypisania odpowiedzialności za zarzucane naruszenie.

5.

Zarzut piąty dotyczy błędu jakiego dopuściła się Komisja, wymierzając stronie skarżącej grzywnę, ponieważ strona skarżąca nie może zostać pociągnięta do odpowiedzialności za zarzucane naruszenia. W każdym razie Komisja dopuściła się błędu obliczając wysokość grzywny na podstawie wartości sprzedaży, wagi naruszenia w kontekście szczególnej sytuacji w jakiej znalazła się spółka SAS Cargo, czasu trwania naruszenia, zwiększenia wysokości grzywny ze względu na powrót do naruszenia oraz różnych okoliczności łagodzących. Tym samym grzywna powinna zostać uchylona lub tytułem żądania ewentualnego znacząco obniżona.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/53

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa AT.39258 – Lotniczy transport towarowy) w całości, ze względu na naruszenie zakazu arbitralności i zasady równego traktowania (zarzut pierwszy); ze względu na brak kompetencji w zakresie przewozu lotniczego z portów lotniczych znajdujących się poza EOG do portów lotniczych znajdujących się w EOG (zarzut drugi – tytułem głównym); ze względu na naruszenie art. 49 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 101 TFUE, art. 53 porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego a także wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien (1) (zarzut czwarty – tytułem głównym);

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 2 lit. d) i art. 1 ust. 3 lit. d) zaskarżonej decyzji, ponieważ przytoczone przepisy stwierdzają, iż strona skarżąca dopuściła się naruszenia w zakresie przewozu lotniczego z portów lotniczych znajdujących się poza EOG do portów lotniczych znajdujących się w EOG (zarzut drugi – tytułem ewentualnym);

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 lit. d), art. 1 ust. 2 lit. d), art. 1 ust. 3 lit. d) i art. 1 ust. 4 lit. d) zaskarżonej decyzji, ponieważ przytoczone przepisy stwierdzają istnienie jednolitego i ciągłego naruszenia, w tym brak uiszczenia prowizji od dopłat (zarzut trzeci);

—

tytułem zarzutu ewentualnego – w razie gdyby Sąd nie stwierdził nieważności decyzji w całości stosownie do treści zarzutu pierwszego, drugiego i czwartego – o skorzystanie z przysługującego Sądowi niegraniczonego prawa orzekania i obniżenie wysokości grzywny nałożonej na stronę skarżąca w art. 3 lit. c) i d) zaskarżonej decyzji (zarzut drugi, trzeci i czwarty) oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania w niemniejszej instancji, bez względu na to czy Sąd stwierdzi nieważność decyzji w całości, w części czy obniży wysokość grzywny.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczy naruszenia zakazu arbitralności oraz zasady równego traktowania.

2.

Zarzut drugi, dotyczy braku kompetencji w zakresie lotniczego przewozu towarów z portów lotniczych znajdujących się poza EOG do portów lotniczych znajdujących się w EOG.

3.

Zarzut trzeci, dotyczy braku uzasadnienia oraz oczywistego błędu w ocenie obciążającego ustalenie, że brak uiszczenia prowizji od dopłat stanowi odrębny element naruszenia.

4.

Zarzut czwarty, zgodnie z którym wymierzenie grzywny stanowiło naruszenie zasady legalności i proporcjonalności grzywien przewidzianej w art. 49 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w art. 101 TFUE oraz także wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien oraz że jest w oczywisty sposób błędne.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/55

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa AT.39258 – Lotniczy transport towarowy) w całości lub w części w zakresie w jakim dotyczy strony skarżącej;

—

tytułem żądania ewentualnego, istotne obniżenie wysokości grzywny;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa do obrony, prawa do bycia wysłuchanym oraz naruszenia istotnych wymogów proceduralnych.

Zdaniem strony skarżącej Komisja Europejska w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów nie zakomunikowała swej teorii dotyczącej całej sprawy, w sposób w jaki została ona przedstawiona po raz pierwszy w zaskarżonej decyzji, uniemożliwiając stronie skarżącej obronę przed stawianymi zarzutami, co stanowi wystarczającą podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w całości.

2.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia prawa do obrony, braku uzasadnienia oraz naruszenia istotnych wymogów proceduralnych.

Zdaniem strony skarżącej Komisja Europejska naruszyła prawo strony skarżącej do obrony i) nie przedstawiając stosownego uzasadnienia lub jakiegokolwiek uzasadnienia na poparcie swej tezy o jednolitym i ciągłym naruszeniu dotyczącym wszystkich połączeń, ii) nie definiując charakteru i zakresu naruszenia ze szczegółowością wymaganą prawem oraz iii) nie usuwając wewnętrznej sprzeczności istniejącej pomiędzy jednolitym i ciągłym naruszeniem a czterema odrębnymi naruszeniami, które stały się podstawą stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C (2010) 7694 final z dnia 9 listopada 2010 r., co stanowi wystarczającą podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w całości.

3.

Zarzut trzeci dotyczy oczywistego błędu w ocenie i rażącego naruszenia prawa leżącego u podstaw wyłączenia przewoźników spoza UE/EOG z obsługi połączeń wewnątrz europejskich.

Zdaniem strony skarżącej Komisja Europejska i) w art. 1 ust. 1 i 4 zaskarżonej decyzji dokonała błędnego ustalenia w przedmiocie udziału strony skarżącej w naruszeniu lub naruszeniach dotyczących połączeń w obrębie EOG oraz połączeń pomiędzy portami lotniczymi w UE a Szwajcarią, w zakresie których to połączeń strona skarżąca nie miała uprawnień do świadczenia usług lotniczego przewozu towarów; ii) pominęła lub błędne zrozumiała przepisy prawa międzynarodowego i prawa Unii w zakresie lotniczych praw przewozowych oraz iii) błędnie zastosowała znaczące dla sprawy orzecznictwo stwierdzając, że nie zachodziły „nieusuwalne przeszkody”, które uniemożliwiały stronie skarżącej świadczenie usług na połączeniach wewnątrz europejskich, a w związku z tym błędnie identyfikując stronę skarżącą jako potencjalnego konkurenta na tych połączeniach. Zdaniem strony skarżącej każdy z tych błędów i naruszeń prawa osobno, jaki i wszystkie łącznie, stanowią wystarczającą podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w całości lub ewentualnie art. 1 ust. 1 i 4 omawianej decyzji.

4.

Zarzut czwarty dotyczy oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych i rażącego naruszenia prawa co do zakresu kompetencji Komisji.

Zdaniem strony skarżącej zaskarżona decyzja jest obarczana oczywistym błędem w ocenie okoliczności faktycznych oraz rażącym naruszeniem prawa dotyczącym i) faktu, że Komisja Europejska oparła się błędnie na zgodnych z prawem działaniach podejmowanych w ramach połączeń z państwami trzecimi w celu ustalenia i wykazania naruszenia dotyczącego połączeń wewnątrz europejskich, które to naruszenie nie mogło zostać popełnione (wystarczająca podstawa do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w całości) oraz ii) faktu, że Komisja Europejska błędnie twierdziła jakoby posiadała kompetencje w zakresie zmowy dotyczącej „przychodzących” przewozów lotniczych na połączniach z państwami trzecimi (wystarczającą podstawa do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w całości lub ewentualnie art. 1 ust. 2 i 3 omawianej decyzji).

5.

Zarzut piąty dotyczy oczywistego błędu w ocenie materiału dowodowego obciążającego stronę skarżącą.

Zdaniem strony skarżącej Komisja Europejska i) błędnie zastosowała przepisy prawa w zakresie dowodu na istnienie jednolitego i ciągłego naruszenia ii) nie zgromadziła wystarczających dowodów, które wykazałyby w sposób wystarczający pod względem prawnym okoliczności faktyczne, jakoby obciążające stronę skarżącą, iii) niesłusznie odmówiła wycofania obarczonego błędem wniosku strony skarżącej o załagodzenie sankcji oraz nie uwzględniła skutków takiego wycofania dla materiału dowodowego jakoby obciążającego stronę skarżącą, co stanowi wystarczającą podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w całości.

6.

Zarzut szósty, stosownie do argumentacji powołanej w ramach zarzutu pierwszego, drugiego, trzeciego, czwartego i piątego strona skarżąca wnosi o uchylenie grzywny wymierzanej w art. 3 lub ewentualnie o obniżenie jej wysokości w ramach nieograniczonego prawa orzekania zgodnie z art. 261 TFUE, art. 31 rozporządzenia nr 1/2003 oraz orzecznictwem.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/56

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/57

—

w przypadku gdyby Sąd uwzględnił w całości zarzut pierwszy, drugi, trzeci lub czwarty, stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1–4 decyzji Komisji C (2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa AT.39258 – Lotniczy transport towarowy) w zakresie w jakim przepisy te dotyczą Cargolux;

—

w przypadku gdyby Sąd uwzględnił zarzut piąty,

—

w przypadku gdyby Sąd uwzględnił zarzut szósty, stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 2 i 3 zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim przepisy te stwierdzają udział Cargolux w naruszeniu dotyczącym lotów przychodzących (mianowicie z portów lotniczych znajdujących się w państwach trzecich do portów lotniczych znajdujących się w UE lub Islandii i Norwegii);

—

uchylenie grzywny nałożonej na Cargolux na mocy art. 3, a w przypadku gdyby Sąd nie uchylił grzywny w całości, znaczące obniżenie grzywny w ramach nieograniczonego prawa orzekania;

—

zarządzenie wszelkich niezbędnych środków w odniesieniu do art. 4 w zakresie w jakim przepis ten dotyczy Cargolux;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczy oczywistego błędu w ocenie polegającego na tym, że Komisja działała ultra vires opierając się na dowodach dotyczących połączeń i okresów do rozstrzygania, o których nie posiadała kompetencji.

2.

Zarzut drugi, dotyczy naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, naruszenia prawa do obrony i istotnego błędu w ocenie wynikających z faktu, że Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne oraz prawo strony skarżącej do obrony poprzez brak sporządzenia nowego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów w przed ponownym wydaniem decyzji.

3.

Zarzut trzeci, dotyczy naruszenia prawa oraz oczywistego błędu w ocenie, wynikających z faktu, że Komisja nie przeprowadziła koniecznej oceny kontekstu prawnego i gospodarczego, aby w sposób wymagany prawem stwierdzić naruszenie ze względu na cel.

4.

Zarzut czwarty, dotyczy naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, braku uzasadnienia, naruszenia prawa do obrony, oczywiście błędnych ustaleń faktycznych i prawnych wynikających z faktu, że Komisja nie ustaliła w sposób dostatecznie szczegółowy zakresu oraz właściwości zarzucanego naruszenia art. 101 TFUE jak i innych istotnych przepisów.

5.

Zarzut piąty, dotyczy oczywistego błędu w ocenie, wynikającego z faktu, że Komisja nie zgromadziła wiarygodnych dowodów na poparcie swych wniosków lub nie wykazała w sposób wymagany prawem prawdziwości okoliczności, na których ustalenia te się opierają.

6.

Zarzut szósty, dotyczy naruszenia prawa wynikającego z faktu, że Komisja błędnie uzała swą kompetencję w zakresie antykonkurencyjnej koordynacji, która miała mieć miejsce w odniesieniu do lotów przychodzących z portów lotniczych znajdujących się w państwach trzecich do portów lotniczych znajdujących się w obrębie EOG, skutkiem czego dopuściała się naruszenia prawa, skoro działalność tego rodzaju znajduje się poza terytorialnym zakresem obowiązywania art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG.

7.

Zarzut siódmy, zmierzający do ponownego zbadania wymiaru grzywny w ramach służącego Sądowi nieograniczonego prawa orzekania, dotyczący oczywistego błędu w ocenie oraz naruszenia zasady proporcjonalności.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/59

—

stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej z dnia 21 marca 2017 r. (Ares(2017)1515573) nakazującej zwrot części kwoty przeznaczonej na finansowanie przedsięwzięcia pomocowego Food Security Promotion for very food insecure farming households in Zimbabwe (ECHO/ZWE/BUD/2009/02002) w wysokości 643 627,72 EUR, a także wystosowanego na podstawie tej decyzji wezwania do zapłaty z dnia 7 kwietnia 2017 r. (nr 3241705513), w którym pozwana zażądała zapłaty pierwszej raty w wysokości 321 813,86 EUR, oraz

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: kwestionowane przez pozwaną postępowanie nie stanowi naruszenia prawa materialnego

2.

Zarzut drugi: brak innych podstaw do odzyskania środków

3.

Zarzut trzeci (podniesiony posiłkowo): brak skorzystania z zakresu uznania i nieproporcjonalność

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/60

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

uwzględnienie zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 13 521 125 „SEVENOAK” dla wszystkich towarów objętych zgłoszeniem;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/60

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa AT.39258 – Lotniczy transport towarowy) w całości w zakresie w jakim dotyczy strony skarżącej;

—

tytułem żądania ewentualnego, istotne obniżenie kwoty grzywny w ramach nieograniczonego prawa orzekania;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja narusza zasadę ne bis in idem oraz art. 266 TFUE, stwierdzając odpowiedzialność strony skarżącej za aspekty naruszenia, w stosunku do których Komisja wykluczyła jej odpowiedzialność w decyzji z 2010 r. oraz w każdym wypadku, Komisja narusza znajdujący zastosowanie termin przedawnienia, nakładając na stronę skarżącą grzywnę za te aspekty naruszenia, nie wykazując jednak jakiegokolwiek uzasadnionego interesu w formalnym stwierdzeniu naruszenia w tym zakresie.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym Komisja narusza zasadę niedyskryminacji przyjmując ponownie zaskarżoną decyzję skutkiem czego strona skarżąca znajduje się w mniej korzystnej sytuacji niż inni adresaci decyzji z 2010 r., w odniesieniu do których decyzja ta stała się ostateczna i wiążąca.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja narusza art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG, przekracza zakres swych kompetencji oraz narusza prawo strony skarżącej do obrony, stwierdzając jej odpowiedzialność za naruszenie w zakresie połączeń w ramach EOG oraz połączeń pomiędzy EU a Szwajcarią, w okresie, w którym Komisja nie posiadała uprawnień w zakresie wdrażania art. 101 TFUE oraz art. 53 EOG w stosunku do linii lotniczych, które obsługują wyłącznie połączenia pomiędzy EOG i państwami trzecimi, w taki sposób, że zachowanie strony skarżącej w odniesieniu do połączeń pomiędzy EOG a państwami trzecimi było zgodne z prawem.

4.

Zarzut czwarty, zgodnie z którym Komisja narusza art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG stwierdzając, że strona skarżąca uczestniczyła w jednolitym i ciągłym naruszeniu dotyczącym połączeń, których strona skarżąca nie obsługiwała i do obsługiwania których nie miała uprawnień.

5.

Zarzut piąty, zgodnie z którym Komisja narusza art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG, stwierdzając swą kompetencję w zakresie usług lotniczego przewozu towarów w ramach przychodzących połączeń pomiędzy EOG a państwami trzecimi, ponieważ nabywcami tych usług są klienci znajdujących się poza EOG.

6.

Zarzut szósty, zgodnie z którym Komisja narusza prawo strony skarżącej do obrony oraz zasady niedyskryminacji i proporcjonalności, stosując inne wymogi dowodowe w stosunku do każdego z przewoźników lotniczych.

7.

Zarzut siódmy, zgodnie z którym Komisja narusza wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien (1) oraz zasadę proporcjonalności, włączając do wartości sprzedaży służącej jako podstawa obliczenia wymiaru grzywny, przychody pochodzące ze składników ceny za usługi lotniczego przewozu towarów niezwiązane z naruszeniem, opisanym w zaskarżonej decyzji.

8.

Zarzut ósmy, zgodnie z którym Komisja narusza wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. oraz zasadę uzasadnionych oczekiwań, włączając do wartości sprzedaży, służącej jako podstawa obliczenia wymiaru grzywny przychody pochodzące z usług lotniczego przewozu towarów na połączeniach przychodzących pomiędzy EOG a państwami trzecimi.

9.

Zarzut dziewiąty, zgodnie z którym Komisja narusza zasadę proporcjonalności ograniczając do 15 % obniżenie kwoty grzywny przyznane stronie skarżącej na podstawie przepisów prawa.

10.

Zarzut dziesiąty, zgodnie z którym Komisja narusza zasadę niedyskryminacji i proporcjonalności a także prawo strony skarżącej do obrony nie przyznając jej obniżenia kwoty grzywny o 10 % ze względu na jej ograniczony udział w naruszeniu, podczas gdy inni adresaci decyzji z 2010 r. uzyskali takie obniżenie a znajdują się w sytuacji obiektywnie podobnej do sytuacji strony skarżącej.

11.

Zarzut jedenasty, zgodnie z którym Sąd powinien opierając się na nieograniczonym prawie orzekania znacząco obniżyć kwotę grzywny.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/62

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa AT.39258 – Lotniczy transport towarowy) w całości lub w części;

—

w dalszej kolejności lub tytułem żądania ewentualnego, w ramach służącego Sądowi nieograniczonego prawa orzekania, uchylenie lub istotne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na stronę skarżącą w zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo lub istotne wymogi proceduralne, przyjmując decyzję stwierdzającą istnienie naruszenia, opierającą się na dwóch niespójnych ocenach okoliczności faktycznych i stanu prawnego, co skutkowało jej wewnętrzną niespójnością, jej sprzecznością z zasadą pewności prawa oraz możliwością powodowania niejasności w ramach porządku prawnego UE.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym, Komisja wydając ponownie decyzję przyjęła środek, który miał na celu usunięcie podstawowych błędów wskazanych przez Sąd w wyroku wydanym w sprawie T-48/11 tymczasem błędy te uwypuklił zamiast naprawić, w związku z czym Komisja naruszyła obowiązek ciążący na niej na mocy art. 266 TFUE.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo lub istotne wymogi proceduralne, nie przedstawiając stosownego uzasadniania nałożenia grzywny na stronę skarżącą. W opinii strony skarżącej, podstawą nałożenia grzywny były ustalenia dotyczące naruszenia nie figurujące w spornej decyzji, a które pozostawały w sprzeczności z ustaleniami zawartym w tej decyzji. W dalszej kolejności lub tytułem żądania ewentualnego strona skarżąca podnosi, że Komisja przekroczyła w tym zakresie swe kompetencje.

4.

Zarzut czwarty, zgodnie z którym Komisja nie ma kompetencji do stosowania art. 101 TFUE/art. 53 porozumienia EOG w odniesieniu do zarzucanych ograniczeń konkurencji w zakresie świadczenia usług lotniczego przewozu towarów na połączeniach przychodzących do UE/EOG. Strona skarżąca podnosi w dalszej kolejności, że tego rodzaju ograniczenia nie wchodzą w terytorialny zakres zastosowania art. 101 TFUE ani art. 53 porozumienia EOG.

5.

Zarzut piąty, zgodnie z którym Komisja błędnie zastosowała art. 101 TFUE/art. 53 porozumienia EOG do koordynacji w zakresie dopłat za usługi lotniczego przewozu towarów do/z niektórych państw z powodu znajdujących zastosowanie systemów prawnych i uregulowań oraz ich praktycznych skutków, oraz że zastosowane w tym przypadku obniżenie grzywny było arbitralne i nieodpowiednie. Strona skarżąca podnosi jednocześnie, że w każdym wypadku rozumowanie Komisji w odniesieniu do niektórych państw, których sprawa dotyczy jest w sposób oczywisty błędne.

6.

Zarzut szósty, zgodnie z którym Komisja doszła od błędnego wniosku o udziale strony skarżącej w naruszeniu dotyczącym (nie)uiszczenia prowizji od dopłat.

7.

Zarzut siódmy, zgodnie z którym Komisja błędnie ustaliła „wartość sprzedaży” w celu określenia w decyzji kwoty grzywny. Zdaniem strony skarżącej, Komisja powinna była uznać, że znaczenie mają wyłącznie przychody pochodzące z dopłat, wyłączając tym samym obrót związany z usługami w zakresie połączeń przychodzących do UE/EOG.

8.

Zarzut ósmy, zgodnie z którym Komisja błędnie stwierdziła, że strona skarżąca była dziewiątym podmiotem składającym wiosek o złagodzenie sankcji, w związku z czym ma prawo wyłącznie do 10 % obniżenia grzywny, mimo że w istocie strona skarżąca jako pierwsza złożyła wniosek o złagodzenie sankcji po podmiocie wnioskującym o zwolnienie z grzywny oraz że dostarczyła istotnych informacji.

9.

Zarzut dziewiąty, zgodnie z którym Komisja błędnie ustaliła datę rozpoczęcia naruszenia przez stronę skarżącą. Zdaniem strony skarżącej, prawidłową datą początkową był październik 2001 r. a dowody przedstawione w celu wykazania prawdziwości innej daty wcześniejszej nie spełnią przewidzianych prawem wymogów.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/63

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa AT.39258 – Lotniczy transport towarowy);

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym zaskarżona decyzja jest obarczona wadliwym uzasadnieniem, gdyż nie określa w sposób jednoznaczny zakresu geograficznego naruszenia, ani w jej rozstrzygnięciu, ani w uzasadnieniu.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym zaskarżona decyzja narusza art. 11 umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego, opierając się na kontaktach pomiędzy konkurentami, które miały miejsce w Szwajcarii i dotyczyły przede wszystkim lotniczego przewozu towarów pomiędzy Szwajcarią a państwami trzecimi.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym zaskarżona decyzja narusza zasadę niedziałania prawa wstecz, ponieważ opiera się na kontaktach dotyczących połączeń poza EOG, które miały miejsce przed wejściem w życie rozporządzenia nr 1/2003 (1).

4.

Zarzut czwarty, zgodnie z którym zaskarżona decyzja narusza art. 101 TFUE, art. 53 porozumienia EOG i art. 8 umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego kwalifikując – bez właściwej analizy – kontakty, które miały miejsce poza EOG, kontakty dotyczące sojuszu WOW (sojuszu pomiędzy Japan Airlines Cargo, Lufthansa Cargo, SAS Cargo i Singapore Airlines Cargo) oraz kontakty dotyczące prowizji od dopłat, jako części tego samego jednolitego i ciągłego naruszenia, łącznie z kontaktami pomiędzy konkurentami, które miały miejsce na poziomie siedzib.

5.

Zarzut piąty, zgodnie z którym zaskarżona decyzja narusza art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG w zakresie w jakim decyzja ta opiera się na przeświadczeniu, że kontakty pomiędzy konkurentkami, które miały miejsce poza EOG stanowią naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG. W opinii strony skarżącej porozumienia lub uzgodnione praktyki dotyczące przychodzących przesyłek towarowych nie ograniczają konkurencji w obrębie EOG, ani też nie mają wpływu na handel pomiędzy państwami członkowskimi. Co więcej, jak twierdzi strona skarżąca, zawarta w zaskarżonej decyzji analiza zmierzającą do ustalenia czy interwencja rządowa mająca miejsce w wielu państwach, których sprawa dotyczy wyklucza stosowanie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, opiera się na błędnym kryterium prawnym.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/64

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa AT.39258 – Lotniczy transport towarowy) w zakresie w jakim dotyczy strony skarżącej;

—

stwierdzenie nieważności art. 3 zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim nakłada na stronę skarżącą grzywnę w kwocie 57 120 000 EUR lub tytułem żądania ewentualnego, obniżenie kwoty grzywny;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo i dokonała błędnej oceny okoliczności faktycznych, a także nie spełniła wymogów dowodowych czyniąc stronę skarżącą w art. 1 ust. 1 i 4 rozstrzygnięcia zaskarżonej decyzji jej adresatem oraz stwierdzając, że uczestniczyła ona w jednolitym i ciągłym naruszeniu

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym Komisja przyjmując drugą decyzję w odniesieniu do strony skarżącej, w której przypisała jej odpowiedzialność za nowe zachowania stanowiące naruszenia, naruszyła art. 25 rozporządzenia 1/2003, a także zasadę pewności prawa, sprawiedliwości i dobrej administracji w wymiarze sprawiedliwości.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja nie wykazała w sposób wymagany prawem, że strona skarżąca ponosi odpowiedzialność za udział w zarzucanym jednolitym i ciągłym naruszeniu.

4.

Zarzut czwarty, zgodnie z którym Komisja nie uzasadniła w sposób wystarczający ustalenia jakoby strona skarżąca miała uczestniczyć w zarzucanym jednolitym i ciągłym naruszeniu.

5.

Zarzut piąty, zgodnie z którym Komisja błędnie oparła się na działalności strony skarżącej na gruncie systemów prawnych państwach trzecich jako na dowodach na jej udział zarzucanym jednolitym i ciągłym naruszeniu oraz nie uzasadniła swego stanowiska w tym zakresie.

6.

Zarzut szósty, zgodnie z którym Komisja nie posiada kompetencji do stosowania art. 101 TFUE w odniesieniu do zachowań dotyczących lotów przychodzących, to jest, do usług lotniczego przewozu towarów z państw trzecich do Europy.

7.

Zarzut siódmy, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo obliczając kwotę grzywny nałożonej na stronę skarżącą.

24.7.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/65

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (Sprawa AT.39258 – Lotniczy transport towarowy) w zakresie w jakim dotyczy strony skarżącej;

—

w dalszej kolejności lub tytułem żądania ewentualnego, obniżenie wysokości grzywny nałożonej na stronę skarżącą;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo i dokonała błędnych ustaleń faktycznych, błędne interpretując dowody obciążające stronę skarżącą, dokonując błędnego zastosowania art. 101 TFUE, art. 53 porozumienia EOG i art. 8 umowy ze Szwajcarią oraz nie uzasadniając wystarczająco przypisania stronie skarżącej odpowiedzialności za naruszenie w zakresie dopłaty z tytułu bezpieczeństwa i nieuiszczania prowizji.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo i dokonała błędnych ustaleń faktycznych, błędne interpretując dowody obciążające stronę skarżącą, dokonując błędnego zastosowania właściwych przepisów oraz nie uzasadniając wystarczająco ustalenia o udziale strony skarżącej w naruszeniu w zakresie dopłaty paliwowej.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja dopuściła się rażącego naruszenia prawa i oczywistego błędu co do okoliczności faktycznych, przypisując stronie skarżącej odpowiedzialność za naruszenie dotyczące połączeń określone w art. 1 ust. 1, 3 i 4 zaskarżonej decyzji i nie uzasadniając tego ustalenia w sposób wystarczający.