30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/1

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/2

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 8 października 2013 r., Stichting Greenpeace Nederland i PAN Europe/Komisja (T-545/11, UE:T:2013:523) zostaje uchylony.

2)

Sprawa T-545/11 zostaje skierowana do ponownego rozpoznania przez Sąd Unii Europejskiej.

3)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/3

1)

Artykuł 4 ust. 2 dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylającej dyrektywę Rady 90/313/EWG należy interpretować w ten sposób, że okoliczność, iż wnioskodawca składający wniosek o zezwolenie na wprowadzenie do obrotu środka ochrony roślin lub produktu biobójczego nie wniósł, w ramach postępowania przewidzianego w celu uzyskania tego zezwolenia, o poufne traktowanie informacji przedłożonych w ramach tego postępowania na podstawie art. 14 dyrektywy Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, art. 19 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych lub art. 33 ust. 4 i art. 63 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylającego dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG, nie stoi na przeszkodzie temu, by właściwy organ, do którego po zamknięciu wspomnianego postępowania wpłynął wniosek o dostęp do tych informacji złożony przez osobę trzecią na podstawie dyrektywy 2003/4, zbadał sprzeciw owego wnioskodawcy wobec tego wniosku i oddalił w stosownym przypadku tenże wniosek na podstawie art. 4 ust. 2 akapit pierwszy lit. d) tej dyrektywy z tego powodu, że ujawnienie owych informacji naruszyłoby poufność informacji handlowych lub przemysłowych.

2)

Artykuł 4 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2003/4 należy interpretować w ten sposób, że:

3)

Artykuł 4 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2003/4 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku wniosku o dostęp do informacji dotyczących emisji do środowiska, których ujawnienie naruszyłoby jeden z interesów wskazanych w art. 4 ust. 2 akapit pierwszy lit. a), d), f)–h) tej dyrektywy, należy ujawnić tylko istotne dane, które mogą zostać wyciągnięte ze źródła informacji i które dotyczą emisji do środowiska, jeżeli możliwe jest oddzielenie tych danych od innych informacji zawartych w owym źródle, co powinien zweryfikować sąd odsyłający.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/4

1)

Nie przyjmując odpowiednich środków w celu uniknięcia na obszarze specjalnej ochrony „Campiñas de Sevilla” pogorszenia stanu siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk gatunków, jak również niepokojenia gatunków, dla których obszar ten został wyznaczony, Królestwo Hiszpanii uchybiło, w odniesieniu do okresu przed dniem 29 lipca 2008 r., zobowiązaniom, które na nim ciążyły na mocy art. 4 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa i, w odniesieniu do okresu po dniu 29 lipca 2008 r., zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 6 ust. 2 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

Komisja Europejska i Królestwo Hiszpanii pokrywają własne koszty.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/5

1)

Artykuły 63 i 65 TFUE należy interpretować w ten sposób, że:

2)

Artykuł 64 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, iż:

3)

Artykuł 34 ust. 1 Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Tunezyjską, z drugiej strony, sporządzonego w Brukseli w dniu 17 lipca 1995 r. i zatwierdzonego w imieniu Wspólnoty Europejskiej oraz Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali decyzją Rady i Komisji 98/238/WE, EWWiS z dnia 26 stycznia 1998 r., należy intepretować w ten sposób, że:

4)

Artykuł 31 ust. 1 Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Libańską, z drugiej strony, podpisanego w Luksemburgu w dniu 17 czerwca 2002 r. i zatwierdzonego w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady 2006/356/WE z dnia 14 lutego 2006 r., należy intepretować w ten sposób, że:

5)

W odniesieniu do konsekwencji dla sprawy w postępowaniu głównym, interpretacji art. 63–65 TFUE oraz Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Tunezyjską, z drugiej strony, i Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Libańską, z drugiej strony:

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/7

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/8

1)

Republika Francuska, nie zapewniwszy wtórnego oczyszczania lub równie skutecznego oczyszczania ścieków komunalnych pochodzących z aglomeracji: Goyave, Bastelica, Morne-à-l’Eau, Aiguilles-Château-Ville Vieille, Borgo-Nord, Isola, Plombières-les-Bains, Saint-Céré, Vincey, Etueffont oraz Volx i Villeneuve, bądź w odniesieniu do wszystkich zrzutów z aglomeracji o równoważnej liczbie mieszkańców 10 000–15 000, bądź w odniesieniu do zrzutów do wód słodkich i estuariów, z aglomeracji o równoważnej liczbie mieszkańców 2 000–10 000, uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na podstawie przepisów art. 4 ust. 1 i 3 dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych, zmienionej rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1137/2008 z dnia 22 października 2008 r.

2)

Skarga zostaje oddalona w pozostałym zakresie.

3)

Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/9

—

fakt, że z powodu wypadku przy pracy dana osoba znajduje się przez nieokreślony okres w sytuacji czasowej niezdolności do pracy w rozumieniu prawa krajowego, nie oznacza sam w sobie, że ograniczenie zdolności tej osoby można zakwalifikować jako „długotrwałe” w rozumieniu definicji „niepełnosprawności” wskazanej w tej dyrektywie, rozpatrywanej w świetle Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych, zatwierdzonej w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady 2010/48/WE z dnia 26 listopada 2009 r.;;

—

wskazówki pozwalające stwierdzić, iż takie ograniczenie jest „długotrwałe”, obejmują w szczególności fakt, że w dacie podnoszonego dyskryminującego zachowania niezdolność danej osoby nie wskazuje ściśle określonej perspektywy jej ustania w krótkim terminie, lub fakt, że ta niezdolność może się istotnie przedłużyć przed wyzdrowieniem wspomnianej osoby, oraz

—

w ramach rozpatrywania tego „długotrwałego” charakteru sąd odsyłający powinien uwzględnić wszystkie czynniki obiektywne w oparciu o materiały, którymi dysponuje, a w szczególności w oparciu o dokumenty i zaświadczenia dotyczące stanu tej osoby, sporządzone w oparciu o aktualną wiedzę oraz aktualne dane medyczne i naukowe.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/10

1)

Odwołania zostają oddalone.

2)

Ackermann Saatzucht GmbH & Co. KG, Böhm-Nordkartoffel Agrarproduktion GmbH & Co. OHG, Deutsche Saatveredelung AG, Ernst Benary, Samenzucht GmbH, Freiherr Von Moreau Saatzucht GmbH, Hybro Saatzucht GmbH & Co. KG, Klemm + Sohn GmbH & Co. KG, KWS Saat AG, Norddeutsche Pflanzenzucht Hans-Georg Lembke KG, Nordsaat Saatzuchts GmbH, M. Peter Franck-Oberaspach, P.H. Petersen Saatzucht Lundsgaard GmbH, Saatzucht Streng – Engelen GmbH & Co. KG, Saka Pflanzenzucht GmbH & Co. KG, Strube Research GmbH & Co. KG, Gartenbau und Spezialkulturen Westhoff GbR, W. von Borries-Eckendorf GmbH & Co. KG, ABZ Aardbeien Uit Zaad Holding BV, Agriom BV, Agrisemen BV, Anthura BV, Barenbrug Holding BV, De Bolster BV, Evanthia BV, Gebr. Vletter & Den Haan VOF, Hilverda Kooij BV, Holland-Select BV, Könst Breeding BV, Koninklijke Van Zanten BV, Kweek- en Researchbedrijf Agirco BV, Kwekerij de Wester-Bouwing BV, Limgroup BV i Ontwikkelingsmaatschappij Het Idee BV zostają obciążone kosztami postępowania.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/11

1)

Artykuł 2 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy należy interpretować w ten sposób, że uregulowanie krajowe, które w ramach zawodowego programu emerytalnego uzależnia prawo pozostałych przy życiu zarejestrowanych partnerów członków programu do uzyskania renty rodzinnej od warunku wymagającego zawarcia zarejestrowanego związku partnerskiego przed osiągnięciem przez członka wieku 60 lat, w sytuacji gdy prawo krajowe nie zezwalało danemu członkowi na zawarcie zarejestrowanego związku partnerskiego przed osiągnięciem tej granicy wieku, nie stanowi dyskryminacji ze względu na orientację seksualną.

2)

Artykuł 2 i art. 6 ust. 2 dyrektywy 2000/78 należy interpretować w ten sposób, że uregulowanie krajowe takie jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które w ramach zawodowego programu emerytalnego uzależnia prawo pozostałych przy życiu zarejestrowanych partnerów członków programu do uzyskania renty rodzinnej od warunku wymagającego zawarcia zarejestrowanego związku partnerskiego przed osiągnięciem przez członka wieku 60 lat, w sytuacji gdy prawo krajowe nie zezwalało danemu członkowi na zawarcie zarejestrowanego związku partnerskiego przed osiągnięciem tej granicy wieku, nie stanowi dyskryminacji ze względu na wiek.

3)

Artykuł 2 i art. 6 ust. 2 dyrektywy 2000/78 należy interpretować w ten sposób, że uregulowanie krajowe takie jak rozpatrywane w postępowaniu głównym nie może prowadzić do dyskryminacji ze względu na łączny skutek orientacji seksualnej i wieku, jeśli uregulowanie to nie stanowi dyskryminacji ani ze względu na orientację seksualną, ani ze względu na wiek rozpatrywane oddzielnie.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/12

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/12

1)

Odwołanie zostaje w części oddalone, a w części odrzucone.

2)

Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/13

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 24 września 2015r., Klement/OHIM – Bullerjan (Kształt pieca) (T-211/14, niepublikowany, EU:T:2015:688) zostaje uchylony.

2)

Sprawa zostaje przekazana Sądowi Unii Europejskiej.

3)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/13

1)

Punkt 7 lit. c) załącznika I do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko nie powinien być interpretowany w ten sposób, że przepis ten miałby obejmować swym zakresem przedsięwzięcie przebudowy drogi polegające na poszerzeniu lub przebudowie drogi o co najmniej czterech pasach ruchu, mimo że tak jak w postępowaniu głównym dotyczy ono odcinka o długości poniżej 10 km.

2)

Punkt 7 lit. b) załącznika I dyrektywy 2011/92 należy interpretować w ten sposób, że „drogi szybkiego ruchu” w rozumieniu tego przepisu obejmują drogi miejskie, które odpowiadają charakterystyce technicznej określonej w definicji zawartej w pkt II. 3 załącznika II do Umowy europejskiej o głównych drogach ruchu międzynarodowego (AGR), podpisanej w Genewie w dniu 15 listopada 1975 r., również jeśli drogi te nie stanowią części sieci głównych dróg ruchu międzynarodowego, którą reguluje ta umowa, lub są położone na obszarze miejskim.

3)

Pojęcie „budowy” w rozumieniu pkt 7 lit. b) załącznika I do dyrektywy 2011/92 należy interpretować jako obejmujące wykonywanie wcześniej nieistniejących budowli bądź to materialną zmianę już istniejących budowli. W celu przeprowadzenia oceny, czy taką zmianę można z uwagi na zakres i warunki uznać za równoważną z taką budową, sąd odsyłający musi uwzględnić ogół cech charakterystycznych danego przedsięwzięcia, a nie tylko długość przebudowywanego odcinka czy utrzymanie pierwotnej trasy.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/14

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/15

1)

Poprzez brak utworzenia krajowego rejestru elektronicznego przedsiębiorców transportu drogowego w pełni zgodnego i połączonego z krajowymi rejestrami elektronicznymi innych państw członkowskich Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 16 ust. 1 i 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE.

2)

Wielkie Księstwo Luksemburga zostaje obciążone kosztami postępowania.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/15

1)

Czy art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1) należy interpretować w ten sposób, że możliwość uniknięcia odnosi się tylko do zaistnienia nadzwyczajnych okoliczności, czy również do skutków nadzwyczajnych okoliczności, mianowicie odwołania lub dużego opóźnienia?

2)

W wypadku, gdyby Trybunał odpowiedział na pierwsze pytanie w ten sposób, że możliwość uniknięcia odnosi się do opóźnienia: jeżeli nadzwyczajne okoliczności związane są ze statkiem powietrznym wykonującym lot przesiadkowy, czy wtedy przewoźnik lotniczy wykonujący lot musi dołożyć wszelkich starań w celu zorganizowania maszyny zastępczej już w momencie wystąpienia nadzwyczajnych okoliczności podczas lotu przesiadkowego, czy też może odczekać do czasu stwierdzenia, że nadzwyczajne okoliczności prowadzą do znacznego opóźnienia następnego lotu?

3)

W wypadku, gdyby Trybunał odpowiedział na pytanie pierwsze w ten sposób, że możliwość uniknięcia odnosi się do opóźnienia: czy dokonanie rezerwacji podczartera jest niemożliwe do przyjęcia, jeżeli koszty są mniej więcej trzykrotnie wyższe od kosztów własnego lotu?

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/16

1)

Czy art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1) należy interpretować w ten sposób, że możliwość uniknięcia odnosi się tylko do zaistnienia nadzwyczajnych okoliczności, czy również do skutków nadzwyczajnych okoliczności, mianowicie odwołania lub dużego opóźnienia?

2)

W wypadku, gdyby Trybunał odpowiedział na pierwsze pytanie w ten sposób, że możliwość uniknięcia odnosi się do opóźnienia: jeżeli nadzwyczajne okoliczności związane są ze statkiem powietrznym wykonującym lot przesiadkowy, czy wtedy przewoźnik lotniczy wykonujący lot musi dołożyć wszelkich starań w celu zorganizowania maszyny zastępczej już w momencie wystąpienia nadzwyczajnych okoliczności podczas lotu przesiadkowego, czy też może odczekać do czasu stwierdzenia, że nadzwyczajne okoliczności prowadzą do znacznego opóźnienia następnego lotu?

3)

W wypadku, gdyby Trybunał odpowiedział na pytanie pierwsze w ten sposób, że możliwość uniknięcia odnosi się do opóźnienia: czy dokonanie rezerwacji podczartera jest niemożliwe do przyjęcia, jeżeli koszty są mniej więcej trzykrotnie wyższe od kosztów własnego lotu?

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/17

1)

Czy przepisy art. 28 i nast. rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (1), zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 2700/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2000 r. (2), zezwalają na wykorzystanie ustalonej ceny transferowej, na którą składa się uprzednio zafakturowana i zgłoszona kwota oraz dokonana po upływie okresu rozliczeniowego i przy zastosowaniu klucza podziału korekta ryczałtowa, jako wartości celnej niezależnie od tego, czy na koniec okresu rozliczeniowego w odniesieniu do zainteresowanej osoby nastąpi obciążenie uzupełniające czy zwrot?

2)

Jeżeli tak:

Czy wartość celna może być zweryfikowana bądź ustalona na podstawie uproszczonych metod, jeżeli należy uznać skutki następczej korekty ceny transferowej (zarówno w górę, jak i w dół)?

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/17

1)

Czy art. 7 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (1) należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „w sprawach dotyczących umowy” obejmuje również roszczenie o odszkodowanie na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (2), dochodzone względem obsługującego przewoźnika lotniczego, który nie jest stroną umowy zawartej przez danego pasażera?

2)

W zakresie, w jakim znajduje zastosowanie art. 7 pkt 1 rozporządzenia (UE) nr 1215/2012:

Czy w przypadku przewozu osób w ramach połączenia lotniczego składającego się z dwóch lotów bez dłuższego przebywania na lotnisku przesiadkowym za miejsce wykonania zobowiązania zgodnie z art. 7 pkt 1 lit. b) tiret drugie rozporządzenia (UE) nr 1215/2012 należy uznać miejsce przeznaczenia lotu pasażera także wtedy, gdy dochodzone w skardze roszczenie o odszkodowanie na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 wynika z zakłócenia występującego na pierwszym odcinku, a skarga została wniesiona przeciwko przewoźnikowi lotniczemu obsługującemu pierwszy lot, który nie jest stroną umowy przewozu?

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/18

1)

Czy art. 5 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (1) należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „roszcze[ń] wynikając[ych] z umowy” obejmuje również roszczenie o odszkodowanie na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (2), dochodzone względem obsługującego przewoźnika lotniczego, który nie jest stroną umowy zawartej przez danego pasażera?

2)

W zakresie, w jakim znajduje zastosowanie art. 5 pkt 1 rozporządzenia (WE) nr 44/2001:

Czy w przypadku przewozu osób w ramach połączenia lotniczego składającego się z dwóch lotów bez dłuższego przebywania na lotnisku przesiadkowym za miejsce wykonania zobowiązania zgodnie z art. 5 pkt 1 lit. b) tiret drugie rozporządzenia (WE) nr 44/2001 należy uznać miejsce przeznaczenia lotu pasażera także wtedy, gdy dochodzone w skardze roszczenie o zapłatę odszkodowania z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 wynika z zakłócenia występującego na pierwszym odcinku, a skarga została wniesiona przeciwko przewoźnikowi lotniczemu obsługującemu pierwszy lot, który nie jest stroną umowy przewozu?

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/18

—

roczne sprawozdanie finansowe powinno przedstawiać w sposób prawdziwy i rzetelny stan aktywów i pasywów spółki, jej sytuację finansową oraz wynik finansowy (art. 2 ust. 3 dyrektywy);

—

rezerwy na zobowiązania i koszty mają pokrywać straty lub zobowiązania, których charakter jest jasno określony, a których poniesienie według stanu na dzień bilansowy jest prawdopodobne lub pewne, ale nie jest znana ich dokładna kwota lub data wystąpienia (art. 20 ust. 1 dyrektywy);

—

wycena musi odbywać się zgodnie z zasadą ostrożnej wyceny, w szczególności:

—

należy uwzględnić dochody i koszty dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od daty płatności takiego przychodu lub poniesienia kosztu [art. 31 ust. 1 lit. d) dyrektywy];

—

składniki pozycji aktywów i pasywów muszą być wyceniane odrębnie [art. 31 ust. 1 lit. e) dyrektywy];

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/19

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/20

1)

Czy uprawnienie przyznane w art. 64 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 883/2004 (1), przy uwzględnieniu art. 63 i 7 tego rozporządzenia, celu i treści rozporządzenia oraz swobody przepływu osób i pracowników, może być wykonywane w ten sposób, że wniosek o przedłużenie okresu eksportu świadczeń z tytułu bezrobocia jest co do zasady oddalany, chyba że w ocenie Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen w świetle szczególnych okoliczności konkretnego przypadku – przykładowo w razie istnienia konkretnych i możliwych do wykazania widoków na zatrudnienie – racjonalnie nie można odmówić przedłużenia okresu eksportu?

2)

W razie odpowiedzi przeczącej: w jaki sposób państwa członkowskie powinny wykonywać uprawnienie przyznane w art. 64 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 883/2004?

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/20

1)

Czy art. 1 ust. 1 rozporządzenia [„spadkowego”] (1) należy interpretować w ten sposób, że zakres stosowania rozporządzenia („dziedziczenie majątku po osobie zmarłej”) odnosi się również do przepisów prawa krajowego, które, jak § 1371 ust. 1 niemieckiego kodeksu prawa cywilnego (BGB), regulują stosunki majątkowe po śmierci jednego z małżonków poprzez podwyższenie ustawowego udziału przypadającego małżonkowi pozostałemu przy życiu?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy art. 68 lit. 1) i art. 67 ust. 1 rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że udział przypadający pozostającemu przy życiu małżonkowi, nawet jeśli jest to ułamek udziału powstały w wyniku podwyższenia na podstawie przepisów regulujących stosunki majątkowe jak § 1371 ust. 1 BGB, może zostać ujęty w całości w europejskim poświadczeniu spadkowym?

W przypadku udzielenia na powyższe odpowiedzi co do zasady przeczącej, czy można jednak w drodze wyjątku udzielić odpowiedzi twierdzącej w odniesieniu do stanów faktycznych, w których

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytania 1) i 2), czy art. 68 lit. l) rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że ten przypadający pozostającemu przy życiu małżonkowi udział podwyższony na podstawie przepisów regulujących stosunki majątkowe może – z uwagi na to podwyższenie – zostać w całości ujęty w europejskim poświadczeniu spadkowym wyłącznie dla celów informacyjnych?

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/21

1)

Czy dla celów zasady równoważności pracowników tymczasowych i zatrudnionych na czas nieokreślony rozwiązanie umowy o pracę ze względu na obiektywne okoliczności na podstawie art. 49 ust. 1 lit. c) hiszpańskiego kodeksu pracy i rozwiązanie umowy o pracę z obiektywnych powodów na podstawie art. 52 hiszpańskiego kodeksu pracy należy uznać za „porównywalne sytuacje”, a zatem odmienna odprawa w pierwszym i drugim przypadku stanowi nierówne traktowanie pracowników tymczasowych i zatrudnionych na czas nieokreślony, zakazane w dyrektywie Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (1)?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy należy uznać, że cele polityki społecznej, które uzasadniały ustanowienie rodzaju umowy o zastępstwo w przypadku odejścia na emeryturę częściową, uzasadniają także zgodnie z klauzulą 4 pkt 1 ww. porozumienia ramowego odmienne traktowanie rozwiązania stosunku pracy w celu dokonania niekorzystnej odprawy, w sytuacji gdy pracodawca swobodnie dokonuje wyboru, by taka umowa o zastępstwo w przypadku odejścia na emeryturę częściową została zawarta na czas określony?

3)

W przypadku gdyby należało uznać, że nie ma rozsądnego uzasadnienia zgodnego z klauzulą 4 pkt 1, czy w celu zagwarantowania skuteczności rzeczonej dyrektywy 1999/70/WE nierówne traktowanie przy odprawie z tytułu rozwiązania umowy pracowników tymczasowych i pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony w ww. hiszpańskim uregulowaniu należy interpretować jako stanowiące jeden z wymienionych w art. 21 karty przypadków dyskryminacji, skutkiem czego jest niezgodne z zasadami równego traktowania i niedyskryminacji, które stanowią część podstawowych zasad prawa Unii?

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/22

—

uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-460/13 oddalającego ich skargę o stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 19 czerwca 2013 r. w sprawie COMP/39226 – Lundbeck (cytalopram) stwierdzającej naruszenie ze względu na cel art. 101 ust. 1 TFUE i art. 5 EOG, w zakresie, w jakim dotyczy ona wnoszących odwołanie;

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 4 decyzji w zakresie, w jakim dotyczy wnoszących odwołanie;

—

stwierdzenie nieważności art. 2 ust. 4 decyzji w zakresie, w jakim nakłada grzywny na wnoszące odwołanie lub ewentualnie obniżenie wysokości grzywny, oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania i innymi wydatkami poniesionymi przez wnoszące odwołanie w związku z niniejszym postępowaniem oraz orzeczenie o wszelkich innych środkach, które Trybunał uzna za właściwe.

1.

Sąd niewłaściwie zastosował kryterium służące wykazaniu naruszenia art. 101 ust. 1„ze względu na cel” ustanowione przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwany dalej „Trybunałem” w wyroku CB/Komisja, C-67/13 P, ECLI:EU:C:2014:2204 (zwanym dalej „wyrokiem CB”). Porozumienie zawarte pomiędzy wnoszącymi odwołanie i spółką H. Lundbeck A/S (zwaną dalej „spółką Lundbeck”), które weszło w życie w dniu 16 czerwca 2002 r. (zwane dalej „porozumieniem”), nie było z samej swej natury szkodliwe dla konkurencji. Jego celem było w pierwszym rzędzie ugodowe rozstrzygnięcie sporu patentowego pomiędzy wnoszącymi odwołanie i spółką Lundbeck. Ustalenie, czy porozumienie było faktycznie szkodliwe dla konkurencji, wymagało zbadania przez Komisję jego skutków.

2.

Stwierdzając, że faktycznie istniała „potencjalna konkurencja” pomiędzy wnoszącymi odwołanie i spółką Lundbeck w dacie zawarcia porozumienia, Sąd w oczywisty sposób przeinaczył dowody z akt postępowania. Komisja była zobowiązana obiektywnie wykazać, że wnoszące odwołanie miały realną i konkretną możliwość wejścia na rynek w sposób racjonalny pod względem gospodarczym. Dowody świadczyły o tym, że (a) takie wejście nie było możliwością realną i konkretną, ani obiektywnie, ani pod względem racjonalności gospodarczej, przed wygaśnięciem porozumienia; (b) w ramach negocjacji zakończonych zawarciem porozumienia wnoszące odwołanie nie miały żadnego interesu w tym, aby być szczere co do swojej gotowości do wejścia na rynek, i podstępem doprowadziły spółkę Lundbeck do wyrażenia zgody zarówno na dostarczanie wnoszącym odwołanie jej własnych produktów po obniżonej cenie, jak i na dokonanie płatności na rzecz wnoszących odwołanie. Pozwoliło to w rzeczywistości wnoszącym odwołanie niezwłoczne wejść na rynek, czego w zasadzie w przeciwnym wypadku nie mogłyby zrobić. Sąd nie uwzględnił zasadniczej różnicy pomiędzy wnoszącymi odwołanie i innymi producentami leków generycznych, którzy zawarli porozumienie ze spółką Lundbeck, polegającej na tym, że wnoszące odwołanie nie miały realnej i konkretnej możliwości uzyskania zezwolenia na wprowadzenie do obrotu w okresie obowiązywania porozumienia.

3.

W każdym razie żadne kary nie powinny zostać nałożone na wnoszące odwołanie. W dacie zawarcia porozumienia wytyczne Komisji nie traktowały takiego porozumienia jako naruszenie „ze względu na cel”. Była to nietypowa sytuacja, w której spółka Lundbeck korzystała przede wszystkim z ochrony przed konkurencja w postaci swoich patentów i przeszkód regulacyjnych, natomiast wnoszące odwołanie w rzeczywistości zwiększyły swoją możliwość konkurowania ze spółką Lundbeck na odnośnym rynku poprzez uzyskanie zaopatrzenia po obniżonej cenie w produkty spółki Lundbeck, które mogły oznaczyć jako własne. Kara nałożona na wnoszące odwołanie nie uwzględnia nietypowego charakteru naruszenia i nieuzasadnionego opóźnienia Komisji: zawiadomienie o wszczęciu dochodzenia mogło z łatwością zostać skierowane do wnoszących odwołanie ponad pięć lat wcześniej, niż faktycznie zostało wysłane.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/23

—

uchylenie wyroku albo zastosowanie innych stosownych środków.

1.

Zarzut pierwszy. Sąd nie wykazał, że ugody patentowe stanowiły naruszenie „ze względu na cel” zgodnie z rozumieniem nadanym temu pojęciu w wyroku Sądu Groupement des cartes bancaires/Komisja. W szczególności, Sąd nie wyjaśnia w jaki sposób ugody patentowe przedstawiają same w sobie dostateczny poziom szkodliwości dla konkurencji, tak że nie ma potrzeby oceny ich rzeczywistych i potencjalnych skutków. Sąd wyraża za to wątpliwości i brak pewności co do krytycznych elementów analizy ugód patentowych.

2.

Zarzut drugi. Dowody, na których Sąd oparł swe ustalenia nie spełniają wymogów dokładności, wiarygodności, spójności i kompletności, co Trybunał określił jako niezbędny wymóg przeprowadzenia dowodu na okoliczność zaistnienia naruszenia „ze względu na cel”.

3.

Zarzut trzeci. Sąd przerzucił ciężar dowodu, wymagając od spółki Generics (UK) wykazania, że ryzykowne wejście na rynek zakończyłoby się z pewnością sporem sądowym, który spółka Generics (UK) z pewnością by przegrała, by udowodnić zgodność z prawem ugód patentowych.

4.

Zarzut czwarty. Sąd nie poddał pełnej kontroli ustalenia Komisji, iż art. 101 ust. 3 TFEU nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie.

5.

Zarzut piąty. Sąd naruszył prawo dokonując kontroli sądowej ultra vires, stwierdzając nowe naruszenie art. 101 ust. 1 TFEU, które nie zostało ustalone w spornej decyzji oraz zastępując w tym zakresie własną oceną ocenę Komisji.

6.

Zarzut szósty. Sąd nie wskazał jasnych, precyzyjnych i spójnych dowodów na okoliczność popełnienia przez Generics (UK) zarzucanego naruszenia w sposób umyślny lub wyniku zaniedbania, jak wymaga tego art. 23 ust. 2 rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 (1) z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/24

—

Stwierdzenie, że zgodnie z art. 258 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na podstawie art. 7 ust. 1 dyrektywy 2008/118/WE (1), ponieważ przyjęła i utrzymywała w mocy przepisy prawne, które umożliwiają udostępnianie produktów ropopochodnych bez pobierania podatku akcyzowego na stacjach benzynowych spółki „Katastimata Aforologiton Eidon A.E.” [Hellenic Duty Free Shops SA] w punktach granicznych Kipoi nad rzeką Evros, Kakavia i Euzone, które znajdują się w regionach graniczących z państwami trzecimi – konkretnie z Turcją, Albanią i byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii;

—

obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

1.

Zgodnie z uzasadnioną opinią z dnia 1 września 2014 r. przekazaną władzom greckim przez Komisję Grecja, zezwalając na udostępnianie produktów ropopochodnych, od których nie był pobierany podatek akcyzowy, na stacjach benzynowych zarządzanych przez spółkę „Katastimata Aforologiton Eidon A.E.” w punktach granicznych Kipoi nad rzeką Evros, Kakavia i Euzone, uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie dyrektywy 2008/118 w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, gdyż nie wyszła ona z założenia, że takie udostępnianie stanowi faktyczne dopuszczenie do konsumpcji. Bezpośrednie dostarczanie pojazdom paliw na wspomnianych stacjach benzynowych stanowi dopuszczenie do konsumpcji i podlega podatkowi akcyzowemu.

2.

Odstępstwa od normy ustanawiającej zasadę, że obowiązek podatkowy powstaje w państwie członkowskim, w którym następuje dopuszczenie do konsumpcji, są wyraźnie uregulowane w prawie Unii. Stosowanie uproszczonych procedur do wywozu do państw trzecich w odniesieniu do udostępniania produktów ropopochodnych podlegających podatkowi akcyzowemu jest sprzeczne z dyrektywą 2008/118, gdyż nie wchodzi w zakres stosowania jednego z właściwych przepisów tej dyrektywy.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/25

—

uchylenie zaskarżonego wyroku w całości lub w części;

—

stwierdzenie nieważności spornej decyzji w zakresie w jakim odnosi się do wnoszących odwołanie lub tytułem żądania ewentualnego uchylenie grzywien nałożonych na wnoszące odwołanie mocą spornej decyzji lub w dalszej kolejności istotne obniżenie grzywien nałożonych na wnoszące odwołanie mocą spornej decyzji;

—

obciążenie Komisji poniesionymi przez wnoszące odwołanie kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania przed Sądem;

—

w razie konieczności ponowne skierowanie sprawy do Sądu, aby ten wydał rozstrzygnięcie zgodne z oceną prawną zawartą w wyroku Trybunału;

—

podjęcie wszelkich innych środków, jakie Trybunał uzna za stosowne.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/26

—

uchylenie wyroku Sądu (dziewiąta izba w składzie powiększonym) z dnia 15 września 2016 r. w sprawie T-346/14 w zakresie wskazanym w odwołaniu, to jest pkt 2 i 4 sentencji wyroku;

—

uwzględnienie żądań skarżącego podniesionych w postępowaniu przed Sądem w zakresie wskazanym poniże, mianowicie:

—

w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącego, oraz

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania odwoławczego oraz postępowania w sprawie skargi o stwierdzenie nieważności przedstawionej w piśmie dostosowującym żądania.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia przez Sąd prawa poprzez uznanie, że kryterium wskazania z art. 1 ust. 1 decyzji Rady 2014/119/WPZiB zmienionej drugą decyzją zmieniającą jest zgodne z celami wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa wyrażonymi w art. 21 TUE. Sąd zaniechał przyznania, że zarzucane czyny polegające na sprzeniewierzeniu środków publicznych powinny być przynajmniej przedmiotem postępowania karnego lub innych postępowań sądowych w danym państwie w sytuacji gdy – jak w niniejszej sprawie – istnieją wiarygodne dowody na to, że dane państwo nie posiada spójnej i odpowiedniej historii przestrzegania zasad podstawowych praw człowieka lub poszanowania państwa prawa.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia przez Sąd prawa poprzez (1) niestwierdzenie, że istnieją wiarygodne dowody na brak historii przestrzegania zasad podstawowych praw człowieka lub poszanowania państwa prawa na Ukrainie oraz (2) uznaniu, na podstawie dowodów, na których oparła się Rada Unii Europejskiej, niektórych organów ukraińskich za „wysokiej rangi organ wymiaru sprawiedliwości”. Sąd naruszył prawo również w ten sposób, że nie przedstawił żadnego uzasadnienia swego stanowiska w tych kwestiach.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia przez Sąd prawa poprzez stwierdzenie, że (1) umieszczenie nazwiska skarżącego w wykazie na podstawie pisma organów ukraińskich z dnia 10 października 2014 r. spełniało kryteria wskazania oraz że (2) Rada nie popełniła oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do umieszczenia nazwiska skarżącego w wykazie.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/27

—

uchylenie wyroku Sądu (dziewiąta izba w składzie powiększonym) z dnia 15 września 2016 r. w sprawie T-348/14 w zakresie wskazanym w odwołaniu, to jest pkt 2 i 4 sentencji wyroku;

—

uwzględnienie żądań skarżącego podniesionych w postępowaniu przed Sądem w zakresie wskazanym poniże, mianowicie:

w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącego, oraz

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania odwoławczego oraz postępowania w sprawie skargi o stwierdzenie nieważności przedstawionej w piśmie dostosowującym żądania.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia przez Sąd prawa poprzez uznanie, że kryterium wskazania z art. 1 ust. 1 decyzji Rady 2014/119/WPZiB zmienionej drugą decyzją zmieniającą jest zgodne z celami wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa wyrażonymi w art. 21 TUE. Sąd zaniechał przyznania, że zarzucane czyny polegające na sprzeniewierzeniu środków publicznych powinny być przynajmniej przedmiotem postępowania karnego lub innych postępowań sądowych w danym państwie w sytuacji gdy – jak w niniejszej sprawie – istnieją wiarygodne dowody na to, że dane państwo nie posiada spójnej i odpowiedniej historii przestrzegania zasad podstawowych praw człowieka lub poszanowania państwa prawa.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia przez Sąd prawa poprzez (1) niestwierdzenie, że istnieją wiarygodne dowody na brak historii przestrzegania zasad podstawowych praw człowieka lub poszanowania państwa prawa na Ukrainie oraz (2) uznaniu, na podstawie dowodów, na których oparła się Rada Unii Europejskiej, niektórych organów ukraińskich za „wysokiej rangi organ wymiaru sprawiedliwości”. Sąd naruszył prawo również w ten sposób, że nie przedstawił żadnego uzasadnienia swego stanowiska w tych kwestiach.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia przez Sąd prawa poprzez stwierdzenie, że (1) umieszczenie nazwiska skarżącego w wykazie na podstawie pisma organów ukraińskich z dnia 30 grudnia 2014 r. spełniało kryteria wskazania oraz że (2) Rada nie popełniła oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do umieszczenia nazwiska skarżącego w wykazie.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/28

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 14 września 2016 r. w sprawie T-207/15, National Iranian Tanker Company/Rada;

—

uwzględnienie żądań przedstawionych przez wnoszącego odwołanie w toku postępowania przed Sądem, a w szczególności:

—

obciążenie Rady kosztami postępowania odwoławczego oraz postępowania przed Sądem.

1.

Zarzut pierwszy, w którym wnoszący odwołanie utrzymuje, że Rada popełniła błąd poprzez stwierdzenie, że decyzja Rady (WPZiB) 2015/236 z dnia 12 lutego 2015 r. i rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2015/230 z dnia 12 lutego 2015 r. nie naruszają zasad powagi rzeczy osądzonej, pewności prawa, uzasadnionych oczekiwań oraz prawomocności lub prawa do skutecznego środka prawnego, które to prawo zostało ustanowione w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

2.

Zarzut drugi, w którym wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd popełnił błąd poprzez stwierdzenie, że wobec wnoszącego odwołanie zostały spełnione kryteria umieszczenia w wykazie.

3.

Zarzut trzeci, w którym wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd błędnie stwierdził, iż ingerencja w prawa podstawowe wnoszącego odwołanie była proporcjonalna.

4.

Zarzut czwarty, w którym skarżący twierdzi, że Sąd popełnił błąd poprzez oddalenie podniesionego przez wnoszącego odwołanie tytułem ewentualnym argumentu, iż szeroka wykładnia kryterium umieszczenia w wykazie spowoduje, że kryterium to będzie nieproporcjonalne.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/29

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 8 września 2016 r. w sprawie T-467/13 lub stwierdzenie nieważności art. 1, 2 i 3 decyzji Komisji C (2013) 3803 final z dnia 19 czerwca 2013 r. (sprawa AT/39226 – Lundbeck) w zakresie w jakim dotyczą spółki Arrow; albo

—

tytułem żądania ewentualnego, uchylenie wyroku Sądu z dnia 8 września 2016 r. w sprawie T-467/13 oraz skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd; albo

—

w dalszej kolejności, uchylenie wyroku Sądu z dnia 8 września 2016 r. w sprawie T-467/13 w zakresie w jakim wyrok ten utrzymuje w mocy grzywnę nałożoną na spółkę Arrow w art. 2 decyzji Komisji C (2013) 3803 final w odniesieniu do ugody brytyjskiej i duńskiej lub obniżenie wysokości tej grzywny; oraz

—

obciążenie Komisji poniesionymi przez spółkę Arrow kosztami postępowania.

1.

Pierwsza część: Sąd przeniósł ciężar dowodu na spółkę Arrow, zwalniając Komisję z obowiązku wykazania istnienia potencjalnej konkurencji.

2.

Druga część: Sąd wywiódł błędny wniosek o istnieniu potencjalnej konkurencji z serii hipotez, co pozostaje w sprzeczności z zasadą, że stwierdzenie istnienia potencjalnej konkurencji wymaga wykazania rzeczywistej i konkretnej możliwości wejścia na rynek.

3.

Trzeci część: Sąd przypisał nadmierną wagę zamiarowi spółki Lundbeck i błędnie ocenił moc dowodową okoliczności, które nastąpiły po podpisaniu ugód patentowych.

4.

Czwarta część: Sąd nie uwzględnił znaczenia i skutków wyroku sądu angielskiego w sprawie Paroxetine.

5.

Piąta część: Sąd wywiódł błędny wniosek o istnieniu potencjalnej konkurencji z okoliczności, że spółka Arrow podjęła kroki w kierunku przygotowania się do wejścia na rynek.

6.

Szósta część: Sąd błędnie zastosował domniemanie tymczasowej nieważności oraz nienaruszenia patentów spółki Lundbeck.

1.

Pierwsza część: Sąd nie uwzględnił faktu, że to iż umowa „może” ograniczać konkurencje nie jest równoznaczne z naruszeniem konkurencji ze względu na cel.

2.

Druga część: Sąd przyjął błędną orientację, kwalifikując ugody patentowe jako umowy, które co do zasady polegają na wyłączeniu dostępu do rynku.

3.

Trzecia część: Sąd błędnie wywiódł, że Komisja mogła ustalić istnienie niekonkurencyjnego celu ugód bez konieczności rozważenia sytuacji, która przeważyłaby w sytuacji braku ugód.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/31

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 września 2016 r., doręczonego Radzie w dniu 16 września 2016 r. w sprawie T-111/14 Unitec Bio/Rada Unii Europejskiej

—

oddalenie wniesionego przez skarżącą w pierwszej instancji żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonego rozporządzenia; oraz

—

obciążenie skarżącej w pierwszej instancji kosztami postępowania w pierwszej instancji i w odwołaniu.

—

skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

—

pozostawienie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego do orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.

1.

Po pierwsze, Sąd zastosował błędne kryterium prawne przy ocenie czy Rada miała dowody, aby stwierdzić, że krajowe ceny surowców znajdujące się w zapisach księgowych zbadanych argentyńskich producentów eksportujących były wystarczająco zniekształcone żeby uzasadniać brak ich uwzględnienia i wykorzystanie metody przewidzianej w art. 2 ust. 5 akapit drugi rozporządzenia podstawowego (1). W ten sposób Sąd nałożył na instytucję zbyt duży ciężar dowodu.

2.

Po drugie wniosek Sądu, iż dowody przedstawione przez instytucje nie wystarczały do wykazania, że doszło do znacznego zniekształcenia cen surowców w Argentynie wskutek systemu zróżnicowanego podatku wywozowego, nie ma właściwego uzasadnienia.

3.

Po trzecie sentencja zaskarżonego wyroku stwierdzająca nieważność ceł antydumpingowych, w zakresie w jakim dotyczą skarżącej w pierwszej instancji jest nieproporcjonalna w stosunku do jedynej podstawy nieważności zbadanej przez Sąd i wywołuje nienależne skutki stwierdzonej bezprawności.

4.

Rada wykaże, że zaskarżony wyrok zawiera liczne naruszenia prawa mające wpływ na jego ważność. Ponadto Rada twierdzi, że okoliczności leżące u podstaw pierwszego zarzutu skarżącej w pierwszej instancji są wystarczająco ustalone, aby Trybunał Sprawiedliwości mógł orzec w przedmiocie tego zarzutu i oddalić skargę.

5.

Rada wnosi więc odpowiednio o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia wniesionej przez skarżącą w pierwszej instancji.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/32

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 września 2016 r., doręczonego Radzie w dniu 16 września 2016 r., w sprawie T-139/14, PT Wilmar Bioenergi Indonesia i PT Wilmar Nabati Indonesia/Rada;

—

oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia; i

—

obciążenie strony skarżącej w pierwszej instancji kosztami postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego poniesionymi przez Radę.

—

przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—

rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

1.

Po pierwsze, Sąd zastosował błędne kryterium prawne przy ocenie, czy Rada dysponowała dowodem, pozwalającym stwierdzić, że krajowe ceny surowców zawarte w dokumentach zainteresowanych argentyńskich eksporterów były wystarczająco zniekształcone, aby pominąć je i posłużyć się metodą przewidzianą w art. 2 ust. 5 akapit drugi rozporządzenia podstawowego (1). Postępując w ten sposób Sąd nałożył na instytucję nadmierny ciężar dowodu.

2.

Po drugie, ustalenia Sądu dotyczące tego, że dowód przedstawiony przez instytucję był niewystarczający dla wykazania, że doszło do znacznego zniekształcenia cen podstawowych surowców w Argentynie w wyniku systemu zróżnicowanego podatku wywozowego, pozbawione są właściwego uzasadnienia.

3.

Po trzecie, sentencja zaskarżonego wyroku stwierdzająca nieważność ceł antydumpingowych w zakresie, w jakim dotyczą one strony skarżącej w pierwszej instancji, jest nieproporcjonalna w stosunku do jedynego zarzutu podniesionego na poparcie stwierdzenia nieważności rozważanego przez Sąd i niekorzystnie wpływa na ustalenie sprzeczności z prawem.

4.

Rada wykaże, że zaskarżony wyrok wielokrotnie narusza prawo, co wpływa na jego ważność. Dodatkowo Rada podnosi, że okoliczności faktyczne leżące u podstaw szóstego zarzutu podniesionego przez stronę skarżącą w pierwszej instancji są wystarczająco udowodnione, aby Trybunał Sprawiedliwości mógł rozstrzygnąć w przedmiocie tego zarzutu i oddalić skargę.

5.

W związku z tym Rada wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz o oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia wniesionej przez stronę skarżąca w pierwszej instancji.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/33

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 września 2016 r., doręczonego Radzie w dniu 16 września 2016 r., w sprawie T-121/14, PT Pelita Agung Agrindustri/Rada Unii Europejskiej;

—

oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia wniesionej przez stronę skarżącą w pierwszej instancji, oraz

—

obciążenie strony skarżącej poniesionymi przez Radę kosztami postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego.

—

przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—

w przypadku przekazania sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania – rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

1.

Po pierwsze, Sąd zastosował błędne kryterium prawne w celu ustalenia, czy Rada dysponowała dowodami pozwalającymi na stwierdzenie, że krajowe ceny surowców zawarte w zapisach księgowych danych eksporterów indonezyjskich podlegały dostatecznym wahaniom, aby uzasadnić ich pominięcie i skorzystanie z metodologii przewidzianej w art. 2 ust. 5 akapit drugi rozporządzenia podstawowego (1). W ten sposób Sąd nałożył na instytucję zbyt duży ciężar dowodu.

2.

Po drugie, wniosek Sądu, że dowody przedstawione przez instytucje nie były wystarczające, aby wykazać, że miały miejsce znaczące wahania cen surowców w Indonezji w wyniku systemu zróżnicowanego podatku wywozowego nie został wystarczająco uzasadniony.

3.

Po trzecie, sentencja zaskarżonego wyroku uchylająca cła antydumpingowe w zakresie, w jakim dotyczą one strony skarżącej, jest nieproporcjonalna w stosunku do jedynego zarzutu nieważności uznanego przez Sąd i powoduje negatywne skutki dla stwierdzenia niezgodności z prawem.

4.

Rada wykaże, że zaskarżony wyrok jest obarczony licznymi błędami co do prawa mającymi wpływ na jego ważność. Ponadto Rada podnosi, że fakty stanowiące podstawę zarzutu drugiego strony skarżącej są wystarczająco ustalone, a zatem Trybunał może orzec w przedmiocie tego zarzutu i oddalić skargę.

5.

W związku z powyższym Rada uprzejmie zwraca się o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia wniesionej przez stronę skarżącą w pierwszej instancji.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/34

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 września 2016 r., doręczonego Radzie w dniu 16 września 2016 r. w sprawie T-120/14 PT Ciliandra Perkasa/Rada Unii Europejskiej

—

oddalenie wniesionego przez skarżącą w pierwszej instancji żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonego rozporządzenia; oraz

—

obciążenie skarżącej w pierwszej instancji kosztami postępowania w pierwszej instancji i w odwołaniu.

—

skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

—

pozostawienie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego do orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.

1.

Po pierwsze, Sąd zastosował błędne kryterium prawne przy ocenie czy Rada miała dowody, aby stwierdzić, że krajowe ceny surowców znajdujące się w zapisach księgowych zbadanych indonezyjskich producentów eksportujących były wystarczająco zniekształcone żeby uzasadniać brak ich uwzględnienia i wykorzystanie metody przewidzianej w art. 2 ust. 5 akapit drugi rozporządzenia podstawowego (1). W ten sposób Sąd nałożył na instytucję zbyt duży ciężar dowodu.

2.

Po drugie wniosek Sądu, iż dowody przedstawione przez instytucje nie wystarczały do wykazania, że doszło do znacznego zniekształcenia cen surowców w Indonezji wskutek systemu zróżnicowanego podatku wywozowego, nie ma właściwego uzasadnienia.

3.

Po trzecie sentencja zaskarżonego wyroku stwierdzająca nieważność ceł antydumpingowych, w zakresie w jakim dotyczą skarżącej w pierwszej instancji jest nieproporcjonalna w stosunku do jedynej podstawy nieważności dopuszczonej przez Sąd i wywołuje nienależne skutki stwierdzonej bezprawności.

4.

Rada wykaże, że zaskarżony wyrok zawiera liczne naruszenia prawa mające wpływ na jego ważność. Ponadto Rada twierdzi, że okoliczności leżące u podstaw pierwszego zarzutu skarżącej w pierwszej instancji są wystarczająco ustalone, aby Trybunał Sprawiedliwości mógł orzec w przedmiocie tego zarzutu i oddalić skargę.

5.

Rada wnosi więc odpowiednio o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia wniesionej przez skarżącą w pierwszej instancji.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/35

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 września 2016 r., doręczonego Radzie w dniu 16 września 2016 r., w sprawie T-80/14, PT Musim Mas/Rada Unii Europejskiej;

—

oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia wniesionej przez stronę skarżącą w pierwszej instancji, oraz

—

obciążenie strony skarżącej poniesionymi przez Radę kosztami postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego.

—

przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—

w przypadku przekazania sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania – rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

1.

Po pierwsze, Sąd zastosował błędne kryterium prawne w celu ustalenia, czy Rada dysponowała dowodami pozwalającymi na stwierdzenie, że krajowe ceny surowców zawarte w zapisach księgowych danych eksporterów indonezyjskich podlegały dostatecznym wahaniom, aby uzasadnić ich pominięcie i skorzystanie z metodologii przewidzianej w art. 2 ust. 5 akapit drugi rozporządzenia podstawowego (1). W ten sposób Sąd nałożył na instytucję zbyt duży ciężar dowodu.

2.

Po drugie, wniosek Sądu, że dowody przedstawione przez instytucje nie były wystarczające, aby wykazać, że miały miejsce znaczące wahania cen surowców w Indonezji w wyniku systemu zróżnicowanego podatku wywozowego nie został wystarczająco uzasadniony.

3.

Po trzecie, sentencja zaskarżonego wyroku uchylająca cła antydumpingowe w zakresie, w jakim dotyczą one strony skarżącej, jest nieproporcjonalna w stosunku do jedynego zarzutu nieważności uznanego przez Sąd i powoduje negatywne skutki dla stwierdzenia niezgodności z prawem.

4.

Rada wykaże, że zaskarżony wyrok jest obarczony licznymi błędami co do prawa mającymi wpływ na jego ważność. Ponadto Rada podnosi, że fakty stanowiące podstawę zarzutu drugiego strony skarżącej są wystarczająco ustalone, a zatem Trybunał może orzec w przedmiocie tego zarzutu i oddalić skargę.

5.

W związku z powyższym Rada uprzejmie zwraca się o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia wniesionej przez stronę skarżącą w pierwszej instancji.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/36

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 września 2016 r., doręczonego Radzie w dniu 16 września 2016 r., w sprawach połączonych od T-112/14 do T-116/14 i T-119/14, Molinos Río de la Plata SA i in./Rada;

—

oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia; i

—

obciążenie strony skarżącej w pierwszej instancji kosztami postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego poniesionymi przez Radę.

—

przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—

rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

1.

Po pierwsze, Sąd zastosował błędne kryterium prawne przy ocenie, czy Rada dysponowała dowodem pozwalającym stwierdzić, że krajowe ceny surowców zawarte w dokumentach zainteresowanych argentyńskich eksporterów były wystarczająco zniekształcone, aby pominąć je i posłużyć się metodą przewidzianą w art. 2 ust. 5 akapit drugi rozporządzenia podstawowego (1). Postępując w ten sposób Sąd nałożył na instytucję nadmierny ciężar dowodu.

2.

Po drugie, ustalenia Sądu dotyczące tego, że dowód przedstawiony przez instytucję był niewystarczający dla wykazania, że doszło do znacznego zniekształcenia cen podstawowych surowców w Argentynie w wyniku systemu zróżnicowanego podatku wywozowego, pozbawione są właściwego uzasadnienia.

3.

Po trzecie, sentencja zaskarżonego wyroku stwierdzająca nieważność ceł antydumpingowych w zakresie, w jakim dotyczą one strony skarżącej w pierwszej instancji, jest nieproporcjonalna w stosunku do jedynego zarzutu podniesionego na poparcie stwierdzenia nieważności rozważanego przez Sąd i niekorzystnie wpływa na ustalenie sprzeczności z prawem.

4.

Rada wykaże, że zaskarżony wyrok wielokrotnie narusza prawo, co wpływa na jego ważność. Dodatkowo Rada podnosi, że okoliczności faktyczne leżące u podstaw pierwszego zarzutu podniesionego przez stronę skarżącą w pierwszej instancji są wystarczająco udowodnione, aby Trybunał Sprawiedliwości mógł rozstrzygnąć w przedmiocie tego zarzutu i oddalić skargę.

5.

W związku z tym Rada wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz o oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia wniesionej przez stronę skarżącą w pierwszej instancji.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/37

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 września 2016 r., doręczonego Radzie w dniu 16 września 2016 r. w sprawie T-117/14 Cargill/Rada Unii Europejskiej;

—

oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji przez stronę skarżącą zmierzającej do stwierdzenia nieważności zaskarżonego rozporządzenia; i

—

obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz kosztami postępowania w sprawie odwołania.

—

przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—

zastrzeżenie rozstrzygnięcia o kosztach w pierwszej instancji oraz w postępowaniu w sprawie odwołania.

1.

Po drugie, ustalenia Sądu dotyczące tego, że dowód przedstawiony przez instytucję był niewystarczający dla wykazania, że doszło do znacznego zakłócenia cen podstawowych surowców w Argentynie w wyniku systemu DET, pozbawione są właściwego uzasadnienia.

2.

Po trzecie, sentencja zaskarżonego wyroku stwierdzająca nieważność ceł antydumpingowych w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej, jest nieproporcjonalna do jedynej podstawy stwierdzenia nieważności rozważonej przez Sąd i nadaje ona bezpodstawne skutki ustaleniu sprzeczności z prawem.

3.

Rada wykaże, że zaskarżony wyrok jest obarczony kilkoma naruszeniami prawa, mającymi wpływ na jego ważność. Dodatkowo Rada podnosi, że okoliczności faktyczne leżące u podstaw pierwszego zarzutu wnoszącego odwołanie są wystarczająco udowodnione w ten sposób, że Trybunał Sprawiedliwości może rozstrzygnąć o tym zarzucie i oddalić skargę.

4.

W związku z tym Rada wnosi o uchylenie zaskarżonego wyrku raz o oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/38

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 września 2016 r., doręczonego Radzie w dniu 16 września 2016 r. w sprawie T-118/14 LDC Argentina SA/Rada Unii Europejskiej;

—

oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji przez stronę skarżącą zmierzającej do stwierdzenia nieważności zaskarżonego rozporządzenia; i

—

obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz kosztami postępowania w sprawie odwołania.

—

przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—

zastrzeżenie rozstrzygnięcia o kosztach w pierwszej instancji oraz w postępowaniu w sprawie odwołania.

1.

Po pierwsze, Sąd zastosował błędny test prawny przy ocenie, czy Rada dysponowała dowodem, aby postanowić, że ceny krajowych surowców zawarte w dokumentach odnośnych argentyńskich eksporterów były wystarczająco zniekształcone, aby pominąć je i posłużyć się metodą przewidzianą w art. 2 ust. 5 akapit drugi rozporządzenia podstawowego (1). Postępując w ten sposób Sąd nałożył większy ciężar dowodu na instytucję.

2.

Po drugie, ustalenia Sądu dotyczące tego, że dowód przedstawiony przez instytucję był niewystarczający dla wykazania, że doszło do znacznego zakłócenia cen podstawowych surowców w Argentynie w wyniku systemu DET, pozbawione są właściwego uzasadnienia.

3.

Po trzecie, sentencja zaskarżonego wyroku stwierdzająca nieważność ceł antydumpingowych w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej, jest nieproporcjonalna do jedynej podstawy stwierdzenia nieważności rozważonej przez Sąd i nadaje ona bezpodstawne skutki ustaleniu sprzeczności z prawem.

4.

Rada wykaże, że zaskarżony wyrok jest obarczony kilkoma naruszeniami prawa, mającymi wpływ na jego ważność. Dodatkowo Rada podnosi, że okoliczności faktyczne leżące u podstaw pierwszego zarzutu wnoszącego odwołanie są wystarczająco udowodnione w ten sposób, że Trybunał Sprawiedliwości może rozstrzygnąć o tym zarzucie i oddalić skargę.

5.

W związku z tym Rada wnosi o uchylenie zaskarżonego wyrku raz o oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/39

—

uchylenie zaskarżonego wyroku w całości lub części;

—

stwierdzenie nieważności spornej decyzji w całości lub części;

—

uchylenie lub znaczne obniżenie nałożonej grzywny;

—

tytułem żądania ewentualnego, ponowne skierowanie sprawy do Sądu Unii Europejskiej, aby ten wydał rozstrzygnięcie zgodne z oceną prawną zawartą w wyroku Trybunału Sprawiedliwości;

—

obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania przed Sądem.

1)

Sąd zastosował niewłaściwe kryterium prawne w celu oceny czy spółka Alpharma była potencjalnym konkurentem spółki Lundbeck w kontekście naruszenia przez jej produkty patentu tej spółki. Wobec braku dowodów na okoliczność, że patenty spółki Lundbeck korzystały ze słabej ochrony, domniemywa się, że jej patenty są ważne a wprowadzanie na rynek produktów naruszających prawa patentowe – niezgodne z prawem.

2)

Mimo uznania, że spółka Alpharma uzyskała wiedzę o tym, iż spółka Lundbeck uzyska patent oraz że jej produkty naruszają patenty spółki Lundbeck na krótko przed zawarciem ugody, Sąd nie zbadał czy Komisja wykazała, że wejście na rynek przez spółkę Alpharma pozostawało, w świetle tych dodatkowych przeszkód w dostępie do rynku, strategią opłacalną z ekonomicznego punktu widzenia. Sąd oparł się za to na dowodach niepowołanych w spornej decyzji, nieprawidłowo przerzucając na wnoszące odwołanie ciężar dowodu obalenia twierdzenia Komisji jakoby spółka Alpharma była potencjalnym konkurentem spółki Lundbeck.

3)

Sąd zastosował niewłaściwe kryterium prawne w celu oceny czy ugoda stanowiła ograniczenie konkurencji „ze względu na cel”, ponieważ nie zbadał czy Komisja wykazała, że ugoda z dostatecznym prawdopodobieństwem mogła powodować negatywne skutki oraz nie uwzględnił faktu, iż Komisja nie miała wcześniejszego doświadczenia w zakresie tego rodzaju ugód patentowych.

4)

Sąd nie zbadał czy Komisja wykazała prawdziwość swych twierdzeń, jakoby ograniczenie sformułowane ugodą przekraczało zakres patentów spółki Lundbeck.

5)

Sąd zastosował niewłaściwe kryterium prawne w celu oceny czy czas trwania dochodzenia Komisji był nadmierny oraz czy naruszał prawa wnoszących odwołanie do obrony.

6)

Sąd błędnie utrzymał w mocy decyzję Komisji o skierowaniu spornej decyzji do Zoetis (obecnie Alpharma LLC), ale nie do Merck Generics Holding GmbH, mimo że Komisja nie wskazała w spornej decyzji żadnej podstawy rozróżnienia sytuacji obu wymienionych przedsiębiorstw.

7)

Sąd naruszył prawo orzekając, że przepisy prawa w momencie zawierania ugody były dostarczanie jasne, tak że wnoszące odwołanie mogły z nich jednoznacznie wywieźć zakres swych praw i obowiązków i postępować do nich stosowanie.

8)

Sąd błędnie utrzymał w mocy sporną decyzję Komisji pomimo, oczywistego nieuwzględnienia przez nią wagi zarzucanego naruszenia przy określaniu wysokości grzywny, jak wymaga tego art. 23 ust. 3 rozporządzenia 1/2003 (1) .

9)

Sąd zastosował niewłaściwe kryterium prawne w celu wyboru roku, będącego podstawą obliczenia 10 % od kwoty grzywny wymierzonej A.L. Industrier.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/40

—

uchylenie pkt 1 sentencji zaskarżonego wyroku;

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1 spornej decyzji oraz art. 3 i art. 4 w zakresie, w jakim dotyczą spółki Merck;

—

tytułem żądania ewentualnego, uchylenie pkt 2 sentencji zaskarżonego wyroku oraz obciążenie Komisji kosztami własnymi oraz kosztami poniesionymi przez spółkę Merck w postępowaniu przed Sądem oraz w postępowaniu odwoławczym.

1.

W ramach zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo orzekając, że ugody patentowe zawarte pomiędzy spółką Generics (UK) (zwaną dalej „spółką GUK”) i spółką Lundbeck były ograniczeniami konkurencji ze względu na cel w rozumieniu art. 101 ust. 1 TFUE:

2.

W ramach zarzutu drugiego wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo orzekając, że spółki GUK i Lundbeck były potencjalnymi konkurentami w momencie zawarcia ugód patentowych:

3.

W ramach zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo utrzymując w mocy grzywnę nałożoną na wnoszącą odwołanie przez Komisję:

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/42

1)

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna w zakresie, w jakim dotyczy stwierdzenia nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 14/2007 z dnia 10 stycznia 2007 r. zmieniającego po raz 74. rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 467/2001 w części odnoszącej się do Mohammeda Al-Ghabry.

2)

Skarga zostaje oddalona jako bezzasadna w pozostałym zakresie.

3)

Mohammed Al-Ghabra pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Komisję Europejską.

4)

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej i Rada Unii Europejskiej ponoszą własne koszty.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/43

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

European Dynamics Luxembourg SA i Evropaïki Dynamiki – Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE zostają obciążone kosztami postępowania.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/43

1)

Stwierdza się nieważność art. 2 ust. 1 lit. e) decyzji Komisji C(2014) 9295 final z dnia 10 grudnia 2014 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 [TFUE] oraz art. 53 porozumienia EOG (sprawa AT.39780 – Koperty).

2)

Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/44

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

PAL-Bullermann GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/45

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 16 lipca 2015 r. (sprawa R 2755/2014-5) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Ramónem Guiralem Brotem a Gastro & Soul GmbH.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

EUIPO i R. Guiral Broto pokrywają własne koszty.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/45

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 16 lipca 2015 r. (sprawa R 1888/2014-5) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Ramónem Guiralem Brotem a Gastro & Soul GmbH.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

EUIPO i R. Guiral Broto pokrywają własne koszty.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/46

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Puro Italian Style SpA pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/46

1)

Skarga zostaje w części odrzucona, a w części oddalona.

2)

Scorpio Poland zostaje obciążona kosztami postępowania.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/47

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 4 listopada 2015 r. (sprawa R 1813/2014-2).

2)

Oddala się sprzeciw wniesiony przez spółkę Mueloliva, SL wobec rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską dla słownego znaku towarowego FONTOLIVA zgłoszonego przez spółkę Sovena Portugal – Consumer Goods, SA.

3)

W pozostałym zakresie skarga zostaje odrzucona.

4)

EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez spółkę Sovena Portugal – Consumer Goods w postępowaniu przed Sądem.

5)

EUIPO i spółka Mueloliva zostają obciążeni po połowie niezbędnymi kosztami postępowania poniesionymi przez spółkę Sovena Portugal – Consumer Goods w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/48

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

APAX Partners LLP zostaje obciążona kosztami, w tym niezbędnymi kosztami poniesionymi przez APAX Partners Midmarket w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/48

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Grid applications GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/49

—

stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Single Resolution Boards SRB/ES/SRF/2016/06 w dniu 15 kwietnia 2016 r. [(„Decision of the Executive Session of the Board of 15 April 2016 on the 2016 ex-ante contributions to the Single Resolution Fund (SRB/ES/SRF/2016/06)”] oraz decyzji wydanej przez Single Resolution Boards SRB/ES/SRF/2016/13 w dniu 20 maja 2016 r. [„Decision of the Executive Session of the Board of 20 May 2016 on the adjustment of the 2016 ex-ante contributions to the Single Resolution Fund supplementing the Decision of the Executive Session of the Board of 15 April 2016 on the 2016 ex-ante contributions to the Single Resolution Fund (SRB/ES/SRF/2016/13)”] co najmniej w zakresie, w jakim decyzje te dotyczą skarżącej;

—

obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy rażącego naruszenia istotnych wymogów proceduralnych z powodu braku opublikowania (w całości) zaskarżonych decyzji.

2.

Zarzut drugi dotyczy rażącego naruszenia istotnych wymogów proceduralnych z powodu braku uzasadnienia zaskarżonych decyzji.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/49

—

stwierdzona zostaje nieważność decyzji z dnia 10 sierpnia 2016 r., mocą której komisja konkursowa konkursu EPSO/AST-SC/03/15 wykluczyła skarżącego z konkursu;

—

Komisja w każdym razie zostaje obciążona kosztami.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący kilku oczywistych błędów w ocenie popełnionych przez komisję konkursową przy ocenie doświadczenia zawodowego strony skarżącej.

2.

Zarzut drugi, podniesiony pomocniczo, dotyczący niewystarczającego uzasadnienia zaskarżonej decyzji w związku z nieprzekazaniem stronie skarżącej kryteriów selekcji ustalonych przez komisję konkursową.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/50

—

Stwierdzenie, że skarga o stwierdzenie nieważności została wniesiona prawidłowo i uznanie jej dopuszczalności zgodnie z art. 263 TFUE dla celów art. 264 TFUE.

—

Stwierdzenie nieważności decyzji C(2016) 5054 z dnia 9 sierpnia 2016 r. zgodnie z art. 236 TFUE, w zakresie w jakim przyjęto w niej, że środek opisany w skardze nie stanowi pomocy państw w rozumieniu art. 107 ust. TFUE.

—

Stwierdzenie nieważności decyzji C(2016) 5054 z dnia 9 sierpnia 2016 r. zgodnie z art. 236 TFUE w zakresie w jakim przyjęto w niej, że nawet gdyby opisany w skardze środek stanowił pomoc państwa, jest on zgodny z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE.

—

Obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania i kosztami poniesionymi przez skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku uzasadnienia. Skarżąca uważa, że decyzji brak jest uzasadnienia albowiem stwierdza się w niej, że nawet gdyby środek stanowił pomoc w rozumieniu art. 107 ust. TFUE to byłby zgodny z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 lit. c), lecz wniosek ten pozostaje bez uzasadnienia.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie. Skarżąca uważa, że decyzja zawiera błąd w ocenie w odniesieniu się do skutków środka pomocowego w zakresie konkurencji i handlu pomiędzy państwami członkowskimi albowiem względy prowadzące Komisję do stwierdzenia, że skutek danego środka pomocowego w zakresie handlu pomiędzy państwami członkowskimi jest czysto hipotetyczny lub domniemany i że, gdyby skutek ten istniał, miałby jedynie marginalny charakter, nie mają podstaw i gwarantują w praktyce rozprzestrzenianie analogicznych punktowych środków pomocowych nie tylko w regionie Tomar, lecz w całym kraju, z wynikającymi z tego konsekwencjami odstraszającymi inwestycje krajowe i inwestycje pochodzące z innych państw członkowskich.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 107 TFUE ust. 1 albowiem Komisja: i) nie zbadała z zachowaniem należytej staranności i w obiektywny sposób czy przedmiotowa pomoc mogła mieć wpływ na handel pomiędzy państwami członkowskimi, ii) nie uwzględniła braku istnienia progu lub minimalnego odsetka, poniżej którego można a priori uznać, iż brak jest wpływu na handel pomiędzy państwami członkowskimi, iii) nie miała na uwadze, że szkoda dla handlu pomiędzy państwami członkowskimi nie zależy od lokalnego lub regionalnego charakteru świadczonych usług ani od znaczenia danej działalności, iv) nie uwydatniła wystarczająco okoliczności, że gdy pomoc przyznana przez państwo wzmacnia pozycję przedsiębiorstwa względem innych konkurujących przedsiębiorstw, należy uznać, że przedsiębiorstwa będące konkurentami beneficjenta znajdują się w mniej korzystnych warunkach, aby finansować nowe inwestycje w rzeczonym państwie.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/51

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 1 września 2016 r. stwierdzającej zgodność z rynkiem wewnętrznym siódmej wersji niemieckiej ustawy o wspieraniu produkcji filmowej (1); oraz

—

obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych (2).

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia art. 110 TFUE.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia art. 56 TFUE.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia art. 49 TFUE.

5.

Zarzut piąty, dotyczący naruszenia art. 107 TFUE.

6.

Zarzut szósty, dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/52

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 11 stycznia 2016 r. w sprawie zastosowanego przez Królestwo Belgii systemu pomocy państwa dotyczącego zwolnienia z opodatkowania nadmiernych zysków SA.37667 (2015/C) (ex 2015/NN) (1);

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 2–4 spornej decyzji;

—

w każdym razie stwierdzenie nieważności art. 2–4 tej decyzji w zakresie, w jakim przepisy te a) nakazują odzyskanie pomocy od podmiotów innych niż adresaci „decyzji o zwolnieniu z opodatkowania nadmiernych zysków” określonej w zaskarżonej decyzji oraz b) nakazują odzyskanie kwoty równej zwolnieniu podatkowemu beneficjentów, nie pozostawiając Belgii możliwości uwzględnienia dokonanej przez inne organy podatkowe korekty finansowej w górę;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca twierdzi, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, nadużyła władzy oraz nie przedstawiła stosowanego uzasadnienia, stwierdzając w zaskarżonej decyzji istnienie pomocy państwa.

2.

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca twierdzi, że Komisja dopuściła się naruszenia art. 107 TFUE, uchybiła obowiązkowi uzasadnienia oraz dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, stwierdzając w zaskarżonej decyzji jakoby system pomocy przyznawał selektywną korzyść.

3.

W ramach zarzutu trzeciego strona skarżąca twierdzi, że Komisja dopuściła się naruszenia art. 107 TFUE i obowiązku uzasadnienia oraz oczywistego błędu w ocenie, stwierdzając w zaskarżonej decyzji jakoby system pomocy przyznawał korzyść.

4.

W ramach zarzutu czwartego, podniesionego tytułem ewentualnym, strona skarżąca twierdzi, że Komisja dopuściła się naruszenia art. 107 TFUE, zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, zasady proporcjonalności, oczywistego błędu w ocenie, nadużycia władzy oraz braku uzasadnienia, nakazując Belgii w zaskarżonej decyzji odzyskanie pomocy.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/53

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 19 września 2016 r. o odrzuceniu oferty skarżącej i udzieleniu zamówienia nr OIB.02/PO/2016/012/703 konsorcjum RIDEAUPRESS ITLINE;

—

uwzględnienie wniosku o odszkodowanie skarżącej; w konsekwencji zasądzenie od Komisji Europejskiej wypłaty skarżącej kwoty głównej 387 500 EUR tytułem odszkodowania za szkodę poniesioną z racji utraty zamówienia, powiększonej o ustawowe odsetki za opóźnienie do czasu pełnej spłaty;

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia i prawa skarżącej do dobrej administracji oraz zasady przejrzystości, ze względu na to, że mimo ponawianych usilnych próśb skarżącej Komisja nie przekazała jej technicznej charakterystyki produktów wykonawcy, któremu udzielono zamówienia, a także wyników sprawozdania z badania ofert i próbek, które jej przekazała.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasad przejrzystości i równego traktowania oferentów zarówno w chwili opracowania specyfikacji warunków zamówienia jak i w chwili oceny ofert przez Komisję. Strona skarżąca zarzuca w szczególności pozwanej:

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/54

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 września 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA.44351 (2016/C) (ex 2016/EO) – Polska – Podatek od sprzedaży detalicznej w Polsce, notyfikowanej jako dokument C(2016) 5596, oraz

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnej kwalifikacji polskiego podatku od sprzedaży detalicznej jako pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE przez dokonanie oczywiście błędnej oceny przesłanki selektywności

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 13 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz zasady proporcjonalności poprzez nakazanie niezwłocznego zawieszenia stosowania progresywnej skali polskiego podatku od sprzedaży detalicznej

3.

Zarzut trzeci dotyczący wadliwego i niewystarczającego uzasadnienia zaskarżonej decyzji

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/55

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 21 września 2016 r.;

—

stwierdzenie, że pomoc wypłacona na rzecz CABAB przez EFRR, państwo francuskie, radę regionalną Akwitanii i radę departamentu Pireneje Atlantyckie została przyznana niezgodnie z prawem i jest niezgodna ze wspólnym rynkiem;

—

nakazanie państwu francuskiemu, radzie regionalnej Akwitanii i radzie departamentu Pireneje Atlantyckie, państwowym jednostkom niezespolonym oraz Europejskiemu Funduszowi Rozwoju Regionalnego (EFRR) odzyskanie bezprawnie wypłaconej pomocy z odsetkami od dnia udostępnienia tej pomocy;

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania, w tym kosztami adwokackimi w wysokości 5 000 EUR.

1.

Zarzut pierwszy, oparty na wewnętrznej niezgodności z prawem decyzji Komisji Europejskiej.

2.

Zarzut drugi, oparty na braku zgłoszenia finansowania przyznanego w odniesieniu do projektu „Technocité”, zrealizowanego przez EFRR, Republikę Francuską, radę regionalną Akwitanii i radę departamentu Pireneje Atlantyckie na rzecz Communauté d’agglomération Côte-Basque-Adour (CABAB).

3.

Zarzut trzeci, oparty na niezgodności tego finansowania z rynkiem wewnętrznym.

4.

Zarzut czwarty, oparty na niewykonaniu warunków przyznania finansowania.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/56

—

Stwierdzenie nieważności decyzji ECHA nr SME (2016) 5150 z dnia 15 listopada 2016 r. uznającej, że FERTISAC S.L. nie spełniał wymogów w celu skorzystania z ulgowej opłaty ustalonej dla średnich przedsiębiorstw i nakładającej na FERTISAC S.L. obowiązek uiszczenia opłaty administracyjnej.

—

Anulowanie faktury ECHA nr 10060160 z dnia 15 listopada 2016 r. w kwocie odpowiadającej różnicy między uiszczoną przez FERTISAC S.L. opłatą, a opłatą należną od dużego przedsiębiorstwa, wystawionej na podstawie decyzji ECHA nr SME (2016) 5150.

—

Anulowanie faktury ECHA nr 10060161 z dnia 15 listopada 2016 r. określającej opłatę administracyjną zgodnie z decyzją ECHA nr SME (2016) 5150.

—

Obciążenie Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA) kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnej klasyfikacji FERTISAC S.L. jako dużego przedsiębiorstwa.

Klasyfikacja przedsiębiorstwa jako MŚP zależy od dwóch progów. Nie jest wystarczające przekroczenie jednego z tych dwóch progów (jak wynika z decyzji ECHA, ponieważ uwzględnia ona tylko jeden z nich: roczny obrót), pomijając wyraźnie pierwszy wymóg, a mianowicie liczbę osób, która jest dokładnie wyodrębniona spójnikiem „i”. Tymczasem FERTISAC, S.L. nigdy nie przekroczył tego progu zatrudnienia ponad 250 osób.

2.

Zarzut drugi, dotyczący dokonania przez pozwaną błędnej interpretacji zalecenia 2003/361/WE.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/57

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 4 lipca 2016 r. dotyczącej pomocy państwa SA.36387 (2013/C) (ex 2013/NN) udzielonej przez Hiszpanię na rzecz niektórych klubów piłkarskich;

—

pomocniczo stwierdzenie nieważności art. 4 i 5 tej decyzji;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia przez zaskarżoną decyzję art. 49 TFUE w związku z art. 107 i 108 TFUE, a także art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w zakresie, w jakim całe rozumowanie przeprowadzone w zaskarżonej decyzji opiera się na przepisach krajowych ograniczających swobodę przedsiębiorczości.

2.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia przez zaskarżoną decyzję art. 107 ust. 1 TFUE w zakresie, w jakim Komisja i) nie przeprowadziła analizy odliczeń mających zastosowanie w zależności od stawki podatkowej dla każdego rodzaju podmiotów, ii) nie działała bezstronnie poprzez uwzględnienie dowodów obciążających i odciążających i w związku z tym iii) błędnie stwierdziła, że wystąpiła korzyść w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

3.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia przez zaskarżoną decyzję i) zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań poprzez nakazanie zwrotu podniesionej pomocy, mając na uwadze, że wobec zachowania hiszpańskich organów administracji i czasu trwania procedury klub FC Barcelona mógł mieć uzasadnione oczekiwania co do zgodności z prawem uregulowań podatkowych, którym podlegał i ii) podstawowej zasady pewności prawa.

4.

Zarzut czwarty dotyczy naruszenia przez zaskarżoną decyzję art. 107 ust. 1 TFUE w zakresie, w jakim Komisja nie uwzględniła faktu, że pomoc jest uzasadniona wewnętrzną logiką systemu podatkowego.

5.

Zarzut piąty dotyczy naruszenia przez zaskarżoną decyzję art. 108 ust. 1 TFUE i art. 21 – 23 rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. 2015 L 248, s. 9) w zakresie, w jakim Komisja nakazała zwrot istniejącej pomocy bez poszanowania procedury mającej zastosowanie do tego typu pomocy.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/58

—

nakazanie Unii Europejskiej lub Europejskiemu Systemowi Banków Centralnych (ESBC) zrekompensowania podanych w skardze kwot odpowiadających szkodzie, którą ponieśli skarżący w wyniku ich bezprawnego udziału w restrukturyzacji greckiego długu publicznego, z tytułu uruchomienia retroaktywnych Klauzul wspólnego działania;

—

tytułem żądania ewentualnego, nakazanie Unii lub the Europejskiemu Bankowi Centralnemu (EBC) zrekompensowania na rzecz skarżących podanych w skardze kwot odpowiadających szkodzie poniesionej w wyniku bezprawnego wykluczenia publicznych wierzycieli Grecji z restrukturyzacji greckiego długu publicznego;

—

w każdym razie, nakazanie EBC naprawienia poniesionych przez skarżących szkód podanych w skardze w odniesieniu do każdego skarżącego wynikłych z bezprawnego wykluczenia ESBC z restrukturyzacji greckiego długu publicznego;

—

obciążenie EBC lub Unii kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że działania Unii lub EBC oraz ESBC zostały podjęte z przekroczeniem granic ich kompetencji i sprzecznie z art. 120-126, art.127 i art. 352 ust. 1 TFUE.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że działania EBC oraz ESBC dotyczące w szczególności wykluczenia ESBC z restrukturyzacji naruszają art. 123 TFUE.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że działania Unii lub EBC oraz ESBC naruszają prawo własności skarżących chronione przez art. 17 Karty praw podstawowych.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że działania Unii lub EBC oraz ESBC naruszają swobodny przepływ kapitału chroniony przez art. 63 TFUE.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że działania Unii lub EBC oraz ESBC naruszają prawo skarżących do równego traktowania chronione przez art. 20 Karty praw podstawowych.

30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/58

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

zmianę zaskarżonej decyzji poprzez unieważnienie prawa do spornego znaku towarowego w zakresie wszystkich usług i towarów, w odniesieniu do których nie stwierdzono nieważności w zaskarżonej decyzji, z wyjątkiem pakowania i składowania towarów (klasa 39); organizowania podróży (klasa 39); urządzeń do gaszenia ognia (klasa 9);

—

obciążenie EUIPO i Repower AG kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenia art. 75 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 296 TFUE.