ISSN 1977-1002

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

C 14
European flag  

Wydanie polskie

Informacje i zawiadomienia

Rocznik 60
16 stycznia 2017

Powiadomienie nr

Spis treśći

Strona

 

IV   Informacje

 

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

 

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

2017/C 14/01

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

1

 

V   Ogłoszenia

 

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

 

Trybunał Sprawiedliwości

2017/C 14/02

Sprawa C-449/14 P: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 listopada 2016 r. – DTS Distribuidora de Televisión Digital, SA/Komisja Europejska, Telefónica de España, SA, Telefónica Móviles España, SA, Królestwo Hiszpanii, Corporación de Radio y Televisión Española, SA (RTVE) (Odwołanie — Pomoc państwa — System pomocy na rzecz krajowego nadawcy publicznego — Zobowiązania z zakresu usług publicznych — Zwrot — Artykuł 106 ust. 2 TFUE — Decyzja stwierdzająca niezgodność systemu pomocy ze wspólnym rynkiem — Zmiana sposobu finansowania — Środki fiskalne — Podatek nałożony na operatorów telewizji płatnej — Decyzja stwierdzająca zgodność zmienionego systemu pomocy ze wspólnym rynkiem — Uwzględnienie sposobu finansowania — Istnienie koniecznego związku między przeznaczeniem podatku a systemem pomocy — Bezpośredni wpływ przychodu z podatku na wysokość pomocy — Pokrycie kosztów netto wykonania zadania z zakresu usług publicznych — Stosunek konkurencji między płatnikiem podatku a beneficjentem pomocy — Przeinaczenie prawa krajowego)

2

2017/C 14/03

Sprawa C-504/14: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. – Komisja Europejska/Republika Grecka [Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Środowisko naturalne — Ochrona przyrody — Dyrektywa 92/43/EWG — Artykuł 6 ust. 2 i 3 oraz art. 12 ust. 1 lit. b) i d) — Dzika fauna i flora — Ochrona siedlisk przyrodniczych — Żółw morski Caretta caretta — Ochrona żółwi morskich w zatoce Kyparissia — Mający znaczenie dla Wspólnoty teren wydmy Kyparissia — Ochrona gatunków]

3

2017/C 14/04

Sprawa C-2/15: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 16 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof – Austria) – DHL Express (Austria) GmbH/Post-Control-Kommission, Bundesminister für Verkehr, Innovation und Technologie (Odesłanie prejudycjalne — Dyrektywa 97/67/WE — Artykuł 9 — Usługi pocztowe w Unii Europejskiej — Obowiązek współfinansowania kosztów operacyjnych organu regulacyjnego sektora pocztowego — Zakres)

4

2017/C 14/05

Sprawa C-30/15 P: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 listopada 2016 r. – Simba Toys GmbH & Co. KG/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), Seven Towns Ltd (Odwołanie — Znak towarowy Unii Europejskiej — Trójwymiarowy znak towarowy w kształcie sześcianu o powierzchniach mających strukturę siatki — Wniosek o unieważnienie prawa do znaku — Oddalenie wniosku o unieważnienie)

4

2017/C 14/06

Sprawa C-156/15: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa – Łotwa) – Private Equity Insurance Group SIA/Swedbank AS (Odesłanie prejudycjalne — Dyrektywa 2002/47/WE — Zakres stosowania — Pojęcia zabezpieczenia finansowego, odpowiednich zobowiązań finansowych i ustanowienia zabezpieczenia finansowego — Możliwość zrealizowania zabezpieczenia finansowego niezależnie od wszczęcia postępowania upadłościowego — Umowa bieżącego rachunku bankowego zawierająca klauzulę dotyczącą zabezpieczenia finansowego w formie gwarancji)

5

2017/C 14/07

Sprawa C-174/15: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag – Niderlandy) – Vereniging Openbare Bibliotheken/Stichting Leenrecht (Odesłanie prejudycjalne — Prawo autorskie i prawa pokrewne — Prawo najmu i użyczenia chronionych utworów — Dyrektywa 2006/115/WE — Artykuł 1 ust. 1 — Użyczenie kopii utworów — Artykuł 2 ust. 1 — Użyczenie przedmiotów — Użyczenie kopii książki w postaci cyfrowej — Biblioteki publiczne)

6

2017/C 14/08

Sprawa C-199/15: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – Ciclat Soc. Coop./Consip SpA, Autorità per la Vigilanza sui Contratti Pubblici di lavori, servizi e forniture (Odesłanie prejudycjalne — Dyrektywa 2004/18/WE — Artykuł 45 — Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE — Zamówienia publiczne — Warunki wykluczenia z postępowania w sprawie udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi — Zobowiązania dotyczące opłacania składek na ubezpieczenie społeczne — Jednolity dokument dotyczący prawidłowego wypełnienia obowiązków w zakresie składek na ubezpieczenie społeczne — Uzupełnienie braków)

7

2017/C 14/09

Sprawa C-216/15: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 17 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht – Niemcy) – Betriebsrat der Ruhrlandklinik gGmbH/Ruhrlandklinik gGmbH (Odesłanie prejudycjalne — Dyrektywa 2008/104/WE — Praca tymczasowa — Zakres stosowania — Pojęcie pracownika — Pojęcie działalności gospodarczej — Personel pielęgniarski niemający umowy o pracę skierowany do zakładu leczniczego przez stowarzyszenie o celach niezarobkowych)

7

2017/C 14/10

Sprawa C-258/15: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 15 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia del País Vasco – Hiszpania) – Gorka Salaberria Sorondo/Academia Vasca de Policía y Emergencias (Odesłanie prejudycjalne — Równość traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy — Dyrektywa 2000/78/WE — Artykuł 2 ust. 2 i art. 4 ust. 1 — Dyskryminacja ze względu na wiek — Ograniczenie rekrutacji funkcjonariuszy policji autonomicznej wspólnoty Kraju Basków do kandydatów, którzy nie ukończyli 35 lat — Pojęcie istotnego i determinującego wymogu zawodowego — Realizowany cel — Proporcjonalność)

8

2017/C 14/11

Sprawa C-268/15: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 15 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d’appel de Bruxelles – Belgia) – Fernand Ullens de Schooten/État belge (Odesłanie prejudycjalne — Swobody podstawowe — Artykuły 49, 56 i 63 TFUE — Sytuacja, której wszystkie elementy ograniczają się do jednego państwa członkowskiego — Pozaumowna odpowiedzialność państwa członkowskiego za szkody wyrządzone jednostkom w wyniku naruszeń prawa Unii, które można przypisać ustawodawcy krajowemu i sądom krajowym)

9

2017/C 14/12

Sprawa C-297/15: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sø- og Handelsretten – Dania) – Ferring Lægemidler A/S, działająca w imieniu Ferring BV/Orifarm A/S (Odesłanie prejudycjalne — Znaki towarowe — Dyrektywa 2008/95/WE — Artykuł 7 ust. 2 — Produkty lecznicze — Przywóz równoległy — Podział rynków — Konieczność przepakowania produktu oznaczonego znakiem towarowym — Produkt leczniczy wprowadzony na rynek przywozu i wywozu przez właściciela znaku towarowego z tym samym rodzajem opakowań)

9

2017/C 14/13

Sprawa C-301/15: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État – Francja) – Marc Soulier, Sara Doke/Premier ministre, Ministre de la Culture et de la Communication (Odesłanie prejudycjalne — Własność intelektualna i przemysłowa — Dyrektywa 2001/29/WE — Prawo autorskie i prawa pokrewne — Artykuły 2 i 3 — Prawa do zwielokrotniania i do publicznego udostępniania utworów — Zakres — Książki niedostępne, niebędące przedmiotem publikacji lub dalszej publikacji — Uregulowanie krajowe powierzające organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi wykonywanie praw do cyfrowego wykorzystania w celach handlowych książek niedostępnych — Prawne domniemanie zgody autorów — Brak mechanizmu gwarantującego skuteczne i zindywidualizowane informowanie autorów)

10

2017/C 14/14

Sprawy połączone C-313/15 i C-530/15: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Tribunal de commerce de Paris, Conseil d’État – Francja) – Eco-Emballages SA/Sphère France SAS i in. (C-313/15), Melitta France SAS i in./Ministre de l’Écologie, du Développement durable et de l’Énergie (C-530/15) [Odesłanie prejudycjalne — Środowisko naturalne — Dyrektywa 94/62/WE — Artykuł 3 — Opakowania i odpady opakowaniowe — Pojęcie — Rolki, tuby lub cylindry, wokół których nawijane są giętkie tworzywa (wałki do nawijania) — Dyrektywa 2013/2/UE — Ważność — Zmiana przez Komisję Europejską wykazu przykładów opakowań zawartego w załączniku I do dyrektywy 94/62/WE — Błędna wykładnia pojęcia opakowania — Naruszenie uprawnień wykonawczych]

11

2017/C 14/15

Sprawa C-316/15: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom – Zjednoczone Królestwo) – The Queen na wniosek: Timothy’ego Martina Hemminga, prowadzącego działalność pod firmą Simply Pleasure Ltd. i in./Westminster City Council (Odesłanie prejudycjalne — Swoboda świadczenia usług — Dyrektywa 2006/123/WE — Artykuł 13 ust. 2 — Procedury udzielania zezwoleń — Pojęcie opłat, jakie mogą zostać uiszczone w ramach tych procedur)

12

2017/C 14/16

Sprawa C-348/15: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 17 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof – Austria) – Stadt Wiener Neustadt/Niederösterreichische Landesregierung (Odesłanie prejudycjalne — Ocena skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne — Dyrektywa 85/337/EWG — Dyrektywa 2011/92/UE — Zakres zastosowania — Pojęcie szczególnego aktu ustawodawstwa krajowego — Brak oceny oddziaływania na środowisko — Ostateczne zezwolenie na inwestycję — Późniejsza konwalidacja aktem ustawodawczym braku przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko — Zasada współpracy — Artykuł 4 TUE)

13

2017/C 14/17

Sprawa C-417/15: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht für Zivilrechtssachen Wien – Austria) – Wolfgang Schmidt/Christiane Schmidt [Odesłanie prejudycjalne — Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości — Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 — Jurysdykcja, uznawanie i wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych — Zakres stosowania — Artykuł 24 pkt 1 akapit pierwszy — Jurysdykcja wyłączna w sprawach, których przedmiotem są prawa rzeczowe na nieruchomościach — Artykuł 7 pkt 1 lit. a) — Jurysdykcja szczególna w sprawach dotyczących umowy — Powództwo o stwierdzenie nieważności umowy darowizny nieruchomości i o wykreślenie z księgi wieczystej wpisu prawa własności]

13

2017/C 14/18

Sprawa C-432/15: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud – Republika Czeska) – Odvolací finanční ředitelství/Pavlína Baštová [Odesłanie prejudycjalne — Podatki — Podatek od wartości dodanej — Dyrektywa 2006/112/WE — Artykuł 2 ust. 1 lit. c) — Pojęcie odpłatnego świadczenia usług — Udostępnienie konia przez podatnika organizatorowi wyścigów konnych — Ocena zapłaty — Prawo do odliczenia kosztów związanych z przygotowaniem koni podatnika do wyścigów — Koszty ogólne związane z całością działalności gospodarczej — Załącznik III pkt 14 — Obniżona stawka podatku VAT mająca zastosowanie do umożliwienia korzystania z obiektów sportowych — Zastosowanie do prowadzenia stajni wyścigowej — Transakcja stanowiąca jedno świadczenie lub kilka niezależnych świadczeń]

14

2017/C 14/19

Sprawa C-548/15: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden – Niderlandy) – J.J. de Lange/Staatssecretaris van Financiën (Odesłanie prejudycjalne — Polityka społeczna — Zasady równego traktowania i niedyskryminacji ze względu na wiek — Dyrektywa 2000/78/WE — Równość traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy — Artykuły 2, 3 i 6 — Zakres stosowania — Odmienne traktowanie ze względu na wiek — Ustawodawstwo krajowe wprowadzające pułap odliczeń wydatków na kształcenie ponoszonych po osiągnięciu określonego wieku — Dostęp do kształcenia zawodowego)

15

2017/C 14/20

Sprawa C-452/16 PPU: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Amsterdam – Niderlandy) – Wykonanie europejskiego nakazu aresztowania wydanego przeciwko Krzysztofowi Markowi Poltorakowi [Odesłanie prejudycjalne — Pilny tryb prejudycjalny — Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych — Europejski nakaz aresztowania — Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW — Artykuł 1 ust. 1 — Pojęcie orzeczenia sądowego — Artykuł 6 ust. 1 — Pojęcie wydającego nakaz organu sądowego — Europejski nakaz aresztowania wydany przez Rikspolisstyrelsen (zarząd krajowy policji, Szwecja) w celu wykonania kary pozbawienia wolności]

16

2017/C 14/21

Sprawa C-453/16 PPU: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Amsterdam – Niderlandy) – Wykonanie europejskiego nakazu aresztowania wydanego przeciwko Halilowi Ibrahimowi Özçelikowi [Odesłanie prejudycjalne — Pilny tryb prejudycjalny — Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych — Europejski nakaz aresztowania — Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW — Artykuł 8 ust. 1 lit. c) — Pojęcie nakazu aresztowania — Pojęcie autonomiczne prawa Unii — Krajowy nakaz aresztowania wydany do celów ścigania przez służbę policji i zatwierdzony przez prokuratora]

17

2017/C 14/22

Sprawa C-477/16 PPU: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Amsterdam – Niderlandy) – Wykonanie europejskiego nakazu aresztowania wydanego w odniesieniu do Ruslanasa Kovalkovasa [Odesłanie prejudycjalne — Pilny tryb prejudycjalny — Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych — Europejski nakaz aresztowania — Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW — Artykuł 1 ust. 1 — Pojęcie orzeczenia sądowego — Artykuł 6 ust. 1 — Pojęcie wydającego nakaz organu sądowego — Europejski nakaz aresztowania wydany przez ministerstwo sprawiedliwości Republiki Litewskiej w celu wykonania kary pozbawienia wolności]

17

2017/C 14/23

Sprawy od C-369/15 do C-372/15: Postanowienie Trybunału szósta izba) z dnia 26 października 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo – Hiszpania) – Siderúrgica Sevillana SA (C-369/15), Solvay Solutions España SL (C-370/15), Cepsa Química SA (C-371/15), Dow Chemical Ibérica SL (C-372/15)/Administración del Estado (Odesłanie prejudycjalne — Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem — System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w Unii Europejskiej — Dyrektywa 2003/87/WE — Artykuł 10a — Metoda przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji — Obliczanie jednolitego międzysektorowego współczynnika korygującego — Decyzja 2013/448/UE — Artykuł 4 — Załącznik II — Ważność — Zastosowanie jednolitego międzysektorowego współczynnika korygującego do instalacji w sektorach narażonych na znaczące ryzyko ucieczki emisji CO2 — Decyzja 2011/278/UE — Artykuł 10, ust. 9 — Ważność)

18

2017/C 14/24

Sprawa C-351/16 P: Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 19 kwietnia 2016 r. w sprawie T-198/14 Capri Italia v EUIPO — IN.PRO.DI (100 % Capri) przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 24 czerwca 2016 r. przez 100 % Capri Italia Srl

19

2017/C 14/25

Sprawa C-524/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte dei Conti (Włochy) w dniu 12 października 2016 r. – Istituto Nazionale della Previdenza Sociale/Francesco Faggiano

19

2017/C 14/26

Sprawa C-525/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Concorrência, Regulação e Supervisão (Portugalia) w dniu 13 października 2016 r. – Meo – Serviços de Comunicações e Multimédia S.A./Autoridade da Concorrência

20

2017/C 14/27

Sprawa C-526/16: Skarga wniesiona w dniu 12 października 2016 r. – Komisja Europejska przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej

21

2017/C 14/28

Sprawa C-527/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 14 października 2016 r. – Salzburger Gebietskrankenkasse, Bundesminister für Arbeit, Soziales und Konsumentenschutz

22

2017/C 14/29

Sprawa C-528/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 17 października 2016 r. – Confédération paysanne, Réseau Semences Paysannes, Les Amis de la Terre France, Collectif vigilance OGM et Pesticides 16, Vigilance OG2M, CSFV 49, OGM: dangers, Vigilance OGM 33, Fédération Nature et Progrès/Premier ministre, Ministre de l’agriculture, de l’agroalimentaire et de la forêt

23

2017/C 14/30

Sprawa C-530/16: Skarga wniesiona w dniu 18 października 2016 r. – Komisja Europejska przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej

24

2017/C 14/31

Sprawa C-542/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Högsta domstolen (Szwecja) w dniu 26 października 2016 r. – Länsförsäkringar Sak Försäkringsaktiebolag i in./Dödsboet efter Ingvar Mattsson, Länsförsäkringar Sak Försäkringsaktiebolag

25

2017/C 14/32

Sprawa C-544/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez First-tier Tribunal (Tax Chamber) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 28 października 2016 r. – Marcandi Limited, działająca pod nazwą Madbid/Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs

26

2017/C 14/33

Sprawa C-545/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez First-tier Tribunal (Tax Chamber) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 28 października 2016 r. – Kubota (UK) Limited, EP Barrus Limited/Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs

28

2017/C 14/34

Sprawa C-579/16 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 15 września 2016 r. w sprawie T-386/14, Fih Holding i Fih Erhvervsbank/Komisja wniesione w dniu 16 listopada 2016 r. przez Komisję Europejską

28

 

Sąd

2017/C 14/35

Sprawy połączone T-694/13 i T-2/15: Wyrok Sądu z dnia 23 listopada 2016 r. – Ipatau/Rada (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające podjęte wobec Białorusi — Zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych — Ograniczenia wjazdu i przejazdu przez terytorium Unii — Pozostawienie nazwiska skarżącego w wykazie osób, których te środki ograniczające dotyczą — Prawo do obrony — Obowiązek uzasadnienia — Błąd w ocenie — Proporcjonalność)

30

2017/C 14/36

Sprawa T-328/15 P: Wyrok Sądu z dnia 23 listopada 2016 r. – Alsteens/Komisja (Odwołanie — Służba publiczna — Personel tymczasowy — Przedłużenie umowy — Ograniczenie okresu przedłużenia umowy — Prawo do obrony)

30

2017/C 14/37

Sprawa T-349/15: Wyrok Sądu z dnia 24 listopada 2016 r. – CG/EUIPO – Perry Ellis International Group (P PRO PLAYER) [Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego P PRO PLAYER — Wcześniejsze graficzne krajowe i unijne znaki towarowe P i P PROTECTIVE — Względna podstawa odmowy rejestracji — Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009]

31

2017/C 14/38

Sprawa T-769/15: Wyrok Sądu z dnia 24 listopada 2016 r. – SeNaPro/EUIPO – Paltentaler Splitt & Marmorwerke (Dolokorn) [Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Dolokorn — Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy DOLOPUR — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009]

32

2017/C 14/39

Sprawy połączone T-268/15 i T-272/15: Postanowienie Sądu z dnia 8 listopada 2016 r. – Apcoa Parking Holdings/EUIPO (PARKWAY) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Zgłoszenia unijnych, graficznego i słownego, znaków towarowych PARKWAY — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Skarga oczywiście pozbawiona podstawy prawnej

32

2017/C 14/40

Sprawa T-455/15: Postanowienie Sądu z dnia 26 października 2016 r. – Vitra Collections/EUIPO – Consorzio Origini (Kształt krzesła) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Wycofanie wniosku o unieważnienie — Umorzenie postępowania)

33

2017/C 14/41

Sprawa T-602/15: Postanowienie Sądu z dnia 9 listopada 2016 r. – Jenkinson/Rada i in. (Klauzula arbitrażowa — Personel misji międzynarodowych Unii — Następujące po sobie umowy o zatrudnienie na czas określony — Żądanie odszkodowawcze — Oczywisty brak właściwości — Oczywista niedopuszczalność)

34

2017/C 14/42

Sprawa T-41/16: Postanowienie Sądu z dnia 12 października 2016 r. – Cyprus Turkish Chamber of Industry i in./Komisja (Skarga o stwierdzenie nieważności — Wniosek o rejestrację chronionej nazwy pochodzenia Halloumi lub Hellim — Pisma Komisji dotyczące udziału skarżących w procedurze sprzeciwu powiązanej z procedurą rejestracji — Akt niepodlegający zaskarżeniu — Niedopuszczalność)

34

2017/C 14/43

Sprawa T-116/16: Postanowienie Sądu z dnia 27 października 2016 r. – Port autonome du Centre et de l'Ouest i in./Komisja (Skarga o stwierdzenie nieważności — Pomoc państwa — Podatek dochodowy od osób prawnych — Pomoc na rzecz belgijskich portów przyznana przez Belgię — Pismo Komisji zawierające propozycję stosownych środków — Akt niepodlegający zaskarżeniu — Niedopuszczalność)

35

2017/C 14/44

Sprawa T-405/16: Skarga wniesiona w dniu 29 lipca 2016 r. – The Regents of the University of California/EUIPO – Nador Cott Protection i CVVP (Tang Gold)

36

2017/C 14/45

Sprawa T-701/16 P: Odwołanie wniesione w dniu 30 września 2016 r. przez Komisję Europejską od wyroku wydanego w dniu 21 lipca 2016 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-91/15, AV/Komisja

37

2017/C 14/46

Sprawa T-747/16: Skarga wniesiona w dniu 25 października 2016 r. – Vincenti/EUIPO

37

2017/C 14/47

Sprawa T-752/16: Skarga wniesiona w dniu 28 październka 2016 r. – PAO Novolipetsk Steel (Lipieck, Rosja)/Komisja

38

2017/C 14/48

Sprawa T-753/16: Skarga wniesiona w dniu 28 października 2016 r. – Severstal/Komisja Europejska

39

2017/C 14/49

Sprawa T-754/16: Skarga wniesiona w dniu 2 listopada 2016 r. – Oakley/EUIPO – Xuebo Ye (Przedstawienie sylwetki w kształcie elipsy)

40

2017/C 14/50

Sprawa T-762/16: Skarga wniesiona w dniu 31 października 2016 r. – ArcelorMittal Belval & Differdange i ThyssenKrupp Steel Europe/ECHA

41

2017/C 14/51

Sprawa T-764/16: Skarga wniesiona w dniu 3 listopada 2016 r. – Paulini/EBC

42

2017/C 14/52

Sprawa T-769/16: Skarga wniesiona w dniu 7 listopada 2016 r. – Picard/Komisja

44

2017/C 14/53

Sprawa T-771/16: Skarga wniesiona w dniu 24 października 2016 r. – Toontrack Music/EUIPO (EZMIX)

45

2017/C 14/54

Sprawa T-776/16: Skarga wniesiona w dniu 4 listopada 2016 r. – Isocell/EUIPO – iCell (iCell.)

45

2017/C 14/55

Sprawa T-777/16: Skarga wniesiona w dniu 4 listopada 2016 r. – Isocell/EUIPO – iCell (iCell. Insulation Technology Made in Sweden)

46

2017/C 14/56

Sprawa T-779/16: Skarga wniesiona w dniu 7 listopada 2016 r. – Rühland/EUIPO – 8 seasons design (Światła)

46

2017/C 14/57

Sprawa T-781/16: Skarga wniesiona w dniu 9 listopada 2016 r. – Puma i in./Komisja

47

2017/C 14/58

Sprawa T-782/16: Skarga wniesiona w dniu 9 listopada 2016 r. – Timberland Europe/Komisja

48

2017/C 14/59

Sprawa T-788/16: Skarga wniesiona w dniu 10 listopada 2016 r. – De Geoffroy i in./Parlament

49

2017/C 14/60

Sprawa T-789/16: Skarga wniesiona w dniu 8 listopada 2016 r. – InvoiceAuction B2B/EUIPO (INVOICE AUCTION)

50

2017/C 14/61

Sprawa T-790/16: Skarga wniesiona w dniu 11 listopada 2016 r. – C & J Clark International/Komisja

51

2017/C 14/62

Sprawa T-791/16: Skarga wniesiona w dniu 14 listopada 2016 r. – Real Madrid Club de Fútbol/Komisja

52

2017/C 14/63

Sprawa T-806/16: Skarga wniesiona w dniu 15 listopada 2016 r. – Agricola J.M./EUIPO – Torres (CLOS DE LA TORRE)

53

2017/C 14/64

Sprawa T-808/16: Skarga wniesiona w dniu 14 listopada 2016 r. – Jean Patou Worldwide/EUIPO – Emboga (HISPANITAS JOY IS A CHOICE)

54

2017/C 14/65

Sprawa T-815/16: Skarga wniesiona w dniu 22 listopada 2016 r. – For Tune/EUIPO – Simplicity trade (opus AETERNATUM)

55

2017/C 14/66

Sprawa T-392/16: Postanowienie Sądu z dnia 13 października 2013 r. – Axium/Parlament

55

2017/C 14/67

Sprawa T-565/16: Postanowienie prezesa Sądu z dnia 25 października 2016 r. – Maubert/Rada

55

PL

 

IV Informacje

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/1

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2017/C 014/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 6 z 9.1.2017

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 475 z 19.12.2016

Dz.U. C 462 z 12.12.2016

Dz.U. C 454 z 5.12.2016

Dz.U. C 441 z 28.11.2016

Dz.U. C 428 z 21.11.2016

Dz.U. C 419 z 14.11.2016

Teksty te są dostępne na stronie internetowej

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

V Ogłoszenia

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

Trybunał Sprawiedliwości

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/2

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 listopada 2016 r. – DTS Distribuidora de Televisión Digital, SA/Komisja Europejska, Telefónica de España, SA, Telefónica Móviles España, SA, Królestwo Hiszpanii, Corporación de Radio y Televisión Española, SA (RTVE)

(Sprawa C-449/14 P) (1)

((Odwołanie - Pomoc państwa - System pomocy na rzecz krajowego nadawcy publicznego - Zobowiązania z zakresu usług publicznych - Zwrot - Artykuł 106 ust. 2 TFUE - Decyzja stwierdzająca niezgodność systemu pomocy ze wspólnym rynkiem - Zmiana sposobu finansowania - Środki fiskalne - Podatek nałożony na operatorów telewizji płatnej - Decyzja stwierdzająca zgodność zmienionego systemu pomocy ze wspólnym rynkiem - Uwzględnienie sposobu finansowania - Istnienie koniecznego związku między przeznaczeniem podatku a systemem pomocy - Bezpośredni wpływ przychodu z podatku na wysokość pomocy - Pokrycie kosztów netto wykonania zadania z zakresu usług publicznych - Stosunek konkurencji między płatnikiem podatku a beneficjentem pomocy - Przeinaczenie prawa krajowego))

(2017/C 014/02)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: DTS Distribuidora de Televisión Digital, SA (przedstawiciele: H. Brokelmann i M. Ganino, abogados)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Urraca Caviedes, B. Stromsky i G. Valero Jordana, pełnomocnicy), Telefónica de España SA, Telefónica Móviles España SA (przedstawiciele: F. González Díaz, F. Salerno i V. Romero Algarra, abogados), Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: A. Sampol Pucurull, pełnomocnik), Corporación de Radio y Televisión Española SA (RTVE) (przedstawiciele: A. Martínez Sánchez i J. Rodríguez Ordóñez, abogados)

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

DTS Distribuidora de Televisión Digital SA zostaje obciążony, obok własnych kosztów, kosztami Komisji Europejskiej związanymi z odwołaniem głównym.

3)

Telefónica de España SA i Telefónica Móviles España SA zostają obciążone, obok własnych kosztów, kosztami Komisji Europejskiej związanymi z odwołaniem wzajemnym.

4)

Corporación de Radio y Televisión Española SA (RTVE) i Królestwo Hiszpanii pokrywają własne koszty.

(1)  Dz.U. C 395 z 10.11.2014.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/3

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. – Komisja Europejska/Republika Grecka

(Sprawa C-504/14) (1)

([Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środowisko naturalne - Ochrona przyrody - Dyrektywa 92/43/EWG - Artykuł 6 ust. 2 i 3 oraz art. 12 ust. 1 lit. b) i d) - Dzika fauna i flora - Ochrona siedlisk przyrodniczych - Żółw morski Caretta caretta - Ochrona żółwi morskich w zatoce Kyparissia - Mający znaczenie dla Wspólnoty teren „wydmy Kyparissia” - Ochrona gatunków])

(2017/C 014/03)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Patakia i C. Hermes, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (przedstawiciel: E. Skandalou, pełnomocnik)

Sentencja

1)

Republika Grecka:

—

tolerując budowę domów w Agiannaki (Grecja) w 2010 r., użytkowanie innych domów w Agiannaki od 2006 r. bez wystarczającego uregulowania oraz rozpoczęcie robót budowlanych związanych ze wzniesieniem pięćdziesięciu domów położonych pomiędzy Agiannaki a Elaia (Grecja), a także wydając pozwolenie na budowę trzech rezydencji wakacyjnych w Vounaki (Grecja) w 2012 r.;

—

tolerując rozwój infrastruktury dojazdowej do plaży na obszarze Kyparissia (Grecja), mianowicie oddanie do użytku pięciu nowych dróg dojazdowych do plaży Agiannaki oraz utwardzenie niektórych istniejących dojazdów i dróg;

—

nie podejmując wystarczających działań w celu zapewnienia przestrzegania zakazu dzikiego biwakowania w pobliżu plaży Kalo Nero (Grecja) i w Elaia;

—

nie podejmując koniecznych działań w celu ograniczenia działalności barów znajdujących się pomiędzy Elaia i Kalo Nero, na plażach lęgowych żółwia morskiego Caretta caretta, i nie zapewniając, by uciążliwości powodowane przez te bary nie niepokoiły tego gatunku;

—

nie podejmując koniecznych działań w celu zmniejszenia ilości sprzętu plażowego i innych obiektów składowanych na plażach lęgowych żółwia morskiego Caretta caretta na obszarze Kyparissia, a także wydając pozwolenie na budowę rampy przy hotelu Messina Mare;

—

nie podejmując koniecznych działań w celu ograniczenia w wystarczającym stopniu zanieczyszczenia świetlnego dotyczącego plaż lęgowych żółwia morskiego Caretta caretta na obszarze Kyparissia oraz

—

nie podejmując koniecznych działań w celu ograniczenia w wystarczającym stopniu rybołówstwa wzdłuż plaż lęgowych żółwia morskiego Caretta caretta na obszarze Kyparissia,

uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 6 ust. 2 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory.

2)

Wydając pozwolenia na budowę domów wzniesionych w 2010 r. w Agiannaki, na budowę trzech rezydencji wakacyjnych wzniesionych w Vounaki w 2012 r. oraz na budowę rampy przy hotelu Messina Mare, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 6 ust. 3 dyrektywy 92/43.

3)

Republika Grecka:

—

nie ustanawiając kompletnych, spójnych i ścisłych ram prawnych i wykonawczych mających na celu ochronę żółwia morskiego Caretta caretta na obszarze Kyparissia;

—

nie przyjmując w wyznaczonym terminie wszystkich konkretnych środków koniecznych w celu uniknięcia celowego niepokojenia żółwia morskiego Caretta caretta w okresie rozrodu oraz

—

nie przyjmując środków koniecznych w celu zapewnienia przestrzegania zakazu pogarszania stanu siedlisk lub niszczenia terenów rozrodu tego gatunku,

uchybiła zobowiązaniom państwa członkowskiego, które na niej ciążą na mocy art. 12 ust. 1 lit. b) i d) dyrektywy 92/43.

4)

W pozostałej części skarga zostaje oddalona.

5)

Komisja Europejska i Republika Grecka pokrywają własne koszty.

(1)  Dz.U. C 7 z 12.1.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/4

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 16 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof – Austria) – DHL Express (Austria) GmbH/Post-Control-Kommission, Bundesminister für Verkehr, Innovation und Technologie

(Sprawa C-2/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 97/67/WE - Artykuł 9 - Usługi pocztowe w Unii Europejskiej - Obowiązek współfinansowania kosztów operacyjnych organu regulacyjnego sektora pocztowego - Zakres))

(2017/C 014/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: DHL Express (Austria) GmbH

Druga strona postępowania: Post-Control-Kommission, Bundesminister für Verkehr, Innovation und Technologie

Sentencja

Artykuł 9 ust. 2 akapit drugi tiret czwarte dyrektywy 97/67/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r., należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu prawa krajowego, takiemu jak stanowiące przedmiot sporu wpostępowaniu głównym, które obowiązek współfinansowania funkcjonowania krajowego organu regulacyjnego sektora pocztowego nakłada na wszystkich operatorów świadczących usługi pocztowe, łącznie z tymi, którzy nie świadczą usług pocztowych należących do zakresu usług powszechnych.

(1)  Dz.U. C 127 z 20.4.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/4

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 listopada 2016 r. – Simba Toys GmbH & Co. KG/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), Seven Towns Ltd

(Sprawa C-30/15 P) (1)

((Odwołanie - Znak towarowy Unii Europejskiej - Trójwymiarowy znak towarowy w kształcie sześcianu o powierzchniach mających strukturę siatki - Wniosek o unieważnienie prawa do znaku - Oddalenie wniosku o unieważnienie))

(2017/C 014/05)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Simba Toys GmbH & Co. KG (przedstawiciel: O. Ruhl, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Botis i A. Folliard-Monguiral, pełnomocnicy), Seven Towns Ltd (przedstawiciele: K. Szamosi i M. Borbás, ügyvédek)

Sentencja

1)

Uchyla się wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 25 listopada 2014 r., Simba Toys/OHIM – Seven Towns (Kształt sześcianu o powierzchniach mających strukturę siatki) (T-450/09, EU:T:2014:983).

2)

Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 1 września 2009 r. (sprawa R 1526/2008-2), dotyczącej postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Simba Toys GmbH & Co. KG a Seven Towns Ltd.

3)

Seven Towns Ltd i Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Simba Toys GmbH & Co. KG zarówno w postępowaniu w pierwszej instancji w sprawie T-450/09, jak i w postępowaniu odwoławczym.

(1)  Dz.U. C 138 z 27.4.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/5

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa – Łotwa) – „Private Equity Insurance Group” SIA/„Swedbank” AS

(Sprawa C-156/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2002/47/WE - Zakres stosowania - Pojęcia „zabezpieczenia finansowego”, „odpowiednich zobowiązań finansowych” i „ustanowienia zabezpieczenia finansowego” - Możliwość zrealizowania zabezpieczenia finansowego niezależnie od wszczęcia postępowania upadłościowego - Umowa bieżącego rachunku bankowego zawierająca klauzulę dotyczącą zabezpieczenia finansowego w formie gwarancji))

(2017/C 014/06)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca:„Private Equity Insurance Group” SIA

Strona pozwana:„Swedbank” AS

Sentencja

Dyrektywę 2002/47/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 czerwca 2002 r. w sprawie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych należy interpretować w ten sposób, że przyznaje ona przyjmującemu zabezpieczenie finansowe takie jak zabezpieczenie będące przedmiotem postępowania głównego, zgodnie z którym środki zdeponowane na rachunku bankowym stanowią dla banku zabezpieczenie finansowe w formie gwarancji w odniesieniu do wszystkich wierzytelności banku względem posiadacza rachunku, prawo realizacji tej gwarancji niezależnie od wszczęcia postępowania upadłościowego względem dającego zabezpieczenie, wyłącznie jeżeli, po pierwsze, środki będące przedmiotem rzeczonego zabezpieczenia zostały wpłacone na odnośny rachunek przed wszczęciem tego postępowania lub jeżeli środki te zostały wpłacone w dniu jego wszczęcia, a bank przedstawił dowód, że nie wiedział i nie mógł wiedzieć o rozpoczęciu tego postępowania, oraz po drugie, jeżeli posiadacz rzeczonego rachunku nie mógł rozporządzać tymi środkami po ich wpłaceniu na tenże rachunek.

(1)  Dz.U. C 198 z 15.6.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag – Niderlandy) – Vereniging Openbare Bibliotheken/Stichting Leenrecht

(Sprawa C-174/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Prawo autorskie i prawa pokrewne - Prawo najmu i użyczenia chronionych utworów - Dyrektywa 2006/115/WE - Artykuł 1 ust. 1 - Użyczenie kopii utworów - Artykuł 2 ust. 1 - Użyczenie przedmiotów - Użyczenie kopii książki w postaci cyfrowej - Biblioteki publiczne))

(2017/C 014/07)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Den Haag

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Vereniging Openbare Bibliotheken

Strona pozwana: Stichting Leenrecht

przy udziale: Vereniging Nederlands Uitgeversverbond, Stichting LIRA, Stichting Pictoright

Sentencja

1)

Artykuł 1 ust. 1, art. 2 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 dyrektywy 2006/115/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „użyczenia” w rozumieniu tych przepisów obejmuje użyczenie kopii książki w postaci cyfrowej, w przypadku gdy użyczenie to jest dokonywane poprzez umieszczenie tej kopii na serwerze biblioteki publicznej i umożliwienie użytkownikowi zwielokrotnienia wspomnianej kopii poprzez pobranie jej na własny komputer, przy czym w okresie użyczenia pobrana może być tylko jedna kopia, a po upływie tego okresu użytkownik ten nie ma już możliwości korzystania z tej pobranej przez siebie kopii.

2)

Prawo Unii, a w szczególności art. 6 dyrektywy 2006/115 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on temu, by państwo członkowskie wiązało stosowanie art. 6 ust. 1 dyrektywy 2006/115 z warunkiem, by oddana przez bibliotekę publiczną do dyspozycji kopia książki w postaci cyfrowej została wprowadzona do obrotu w drodze pierwszej sprzedaży lub innego pierwszego przeniesienia własności tej kopii na obszarze Unii Europejskiej przez podmiot prawa do publicznego rozpowszechniania lub za jego zezwoleniem w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym.

3)

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 2006/115 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, by odstępstwo dotyczące użyczenia publicznego, jakie ten przepis przewiduje, miało zastosowanie do udostępniania przez bibliotekę publiczną kopii książki w postaci cyfrowej, w przypadku gdy kopia ta została uzyskana z nielegalnego źródła.

(1)  Dz.U. C 213 z 29.6.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/7

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – Ciclat Soc. Coop./Consip SpA, Autorità per la Vigilanza sui Contratti Pubblici di lavori, servizi e forniture

(Sprawa C-199/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2004/18/WE - Artykuł 45 - Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE - Zamówienia publiczne - Warunki wykluczenia z postępowania w sprawie udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi - Zobowiązania dotyczące opłacania składek na ubezpieczenie społeczne - Jednolity dokument dotyczący prawidłowego wypełnienia obowiązków w zakresie składek na ubezpieczenie społeczne - Uzupełnienie braków))

(2017/C 014/08)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ciclat Soc. Coop.

Strona pozwana: Consip SpA, Autorità per la Vigilanza sui Contratti Pubblici di lavori, servizi e forniture

przy udziale: Istituto nazionale per l’assicurazione contro gli infortuni sul lavoro (INAIL), Team Service SCARL, działającej jako pełnomocnik ATI-Snam Lazio Sud Srl i Ati-Linda Srl, Consorzio Servizi Integrati

Sentencja

Artykuł 45 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu takiemu jak sporne w postępowaniu głównym, które zobowiązuje organ zamawiający do uznania za podstawę wykluczenia naruszenie w dziedzinie płatności składek na ubezpieczenie społeczne, stwierdzone w zaświadczeniu, o które wystąpiła z urzędu instytucja zamawiająca i które zostało wydane przez zakłady ubezpieczenia społecznego, o ile naruszenie to istniało w chwili przystąpienia do przetargu, nawet wówczas, gdy nie istniało ono już w chwili udzielenia zamówienia lub kontroli przeprowadzonej z urzędu przez organ zamawiający.

(1)  Dz.U. C 262 z 10.8.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/7

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 17 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht – Niemcy) – Betriebsrat der Ruhrlandklinik gGmbH/Ruhrlandklinik gGmbH

(Sprawa C-216/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2008/104/WE - Praca tymczasowa - Zakres stosowania - Pojęcie „pracownika” - Pojęcie „działalności gospodarczej” - Personel pielęgniarski niemający umowy o pracę skierowany do zakładu leczniczego przez stowarzyszenie o celach niezarobkowych))

(2017/C 014/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesarbeitsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek odwoławczy: Betriebsrat der Ruhrlandklinik gGmbH

Druga strona postępowania: Ruhrlandklinik gGmbH

Sentencja

Artykuł 1 ust. 1 i 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/104/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie pracy tymczasowej należy interpretować w ten sposób, że zakresem stosowania tej dyrektywy jest objęte kierowanie przez stowarzyszenie o celach niezarobkowych, w zamian za rekompensatę finansową, jednego z jego członków do przedsiębiorstwa użytkownika w celu świadczenia tam zasadniczo i pod kierownictwem tego przedsiębiorstwa pracy za wynagrodzeniem, o ile członek ten jest chroniony z tego tytułu w danym państwie członkowskim, czego sprawdzenie należy do sądu odsyłającego, i to mimo że wspomniany członek nie ma statusu pracownika w prawie krajowym z uwagi na to, iż nie zawarł umowy o pracę ze wspomnianym stowarzyszeniem.

(1)  Dz.U. C 270 z 17.8.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/8

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 15 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia del País Vasco – Hiszpania) – Gorka Salaberria Sorondo/Academia Vasca de Policía y Emergencias

(Sprawa C-258/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Równość traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy - Dyrektywa 2000/78/WE - Artykuł 2 ust. 2 i art. 4 ust. 1 - Dyskryminacja ze względu na wiek - Ograniczenie rekrutacji funkcjonariuszy policji autonomicznej wspólnoty Kraju Basków do kandydatów, którzy nie ukończyli 35 lat - Pojęcie „istotnego i determinującego wymogu zawodowego” - Realizowany cel - Proporcjonalność))

(2017/C 014/10)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Superior de Justicia del País Vasco

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Gorka Salaberria Sorondo

Strona pozwana: Academia Vasca de Policía y Emergencias

Sentencja

Artykuł 2 ust. 2 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy w związku z art. 4 ust. 1 tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak uregulowanie rozpatrywane w postępowaniu głównym, które stanowi, iż kandydaci na funkcjonariuszy policji wykonujących wszystkie spoczywające na policji zadania operacyjne lub egzekucyjne nie powinni mieć ukończonych 35 lat.

(1)  Dz.U. C 270 z 17.8.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/9

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 15 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d’appel de Bruxelles – Belgia) – Fernand Ullens de Schooten/État belge

(Sprawa C-268/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Swobody podstawowe - Artykuły 49, 56 i 63 TFUE - Sytuacja, której wszystkie elementy ograniczają się do jednego państwa członkowskiego - Pozaumowna odpowiedzialność państwa członkowskiego za szkody wyrządzone jednostkom w wyniku naruszeń prawa Unii, które można przypisać ustawodawcy krajowemu i sądom krajowym))

(2017/C 014/11)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d’appel de Bruxelles

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Fernand Ullens de Schooten

Druga strona postępowania: État belge

Sentencja

Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że reżim pozaumownej odpowiedzialności państwa członkowskiego za szkody wyrządzone w wyniku naruszenia prawa Unii nie może znaleźć zastosowania w wypadku szkody uznawanej za poniesioną przez jednostkę w wyniku zarzucanego państwu członkowskiemu naruszenia zagwarantowanej w art. 49, 56 lub 63 TFUE swobody podstawowej przez uregulowanie prawa krajowego stosowane bez rozróżnienia do obywateli danego państwa członkowskiego oraz obywateli innych państw członkowskich, gdy w sytuacji, której wszystkie elementy ograniczają się do jednego państwa członkowskiego, brak jest jakiegokolwiek związku pomiędzy przedmiotem lub okolicznościami sporu stanowiącego przedmiot postępowania głównego a tymi postanowieniami.

(1)  Dz.U. C 279 z 24.8.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/9

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sø- og Handelsretten – Dania) – Ferring Lægemidler A/S, działająca w imieniu Ferring BV/Orifarm A/S

(Sprawa C-297/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Znaki towarowe - Dyrektywa 2008/95/WE - Artykuł 7 ust. 2 - Produkty lecznicze - Przywóz równoległy - Podział rynków - Konieczność przepakowania produktu oznaczonego znakiem towarowym - Produkt leczniczy wprowadzony na rynek przywozu i wywozu przez właściciela znaku towarowego z tym samym rodzajem opakowań))

(2017/C 014/12)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Sø- og Handelsretten

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ferring Lægemidler A/S, działająca w imieniu Ferring BV

Strona pozwana: Orifarm A/S

Sentencja

Artykuł 7 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych należy interpretować w ten sposób, że właściciel znaku towarowego może sprzeciwić się ciągłej sprzedaży produktu leczniczego przez podmiot dokonujący przywozu równoległego, jeżeli ten drugi przepakował ów produkt leczniczy w nowe opakowanie zewnętrzne i ponownie opatrzył je znakiem towarowym, w sytuacji gdy, po pierwsze, dany produkt leczniczy może być sprzedawany w państwie, które jest stroną Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r. i do którego dokonuje się przywozu w tym samym opakowaniu co opakowanie, w którym towar ten jest sprzedawany w państwie, które jest stroną Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym i z którego dokonuje się przywozu, oraz po drugie, gdy podmiot dokonujący przywozu nie wykazał, że towar objęty przywozem może być sprzedawany wyłącznie na ograniczonej części rynku państwa, do którego dokonuje się przywozu, czego zbadanie jest zadaniem sądu odsyłającego.

(1)  Dz.U. C 294 z 7.9.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/10

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État – Francja) – Marc Soulier, Sara Doke/Premier ministre, Ministre de la Culture et de la Communication

(Sprawa C-301/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Własność intelektualna i przemysłowa - Dyrektywa 2001/29/WE - Prawo autorskie i prawa pokrewne - Artykuły 2 i 3 - Prawa do zwielokrotniania i do publicznego udostępniania utworów - Zakres - Książki „niedostępne”, niebędące przedmiotem publikacji lub dalszej publikacji - Uregulowanie krajowe powierzające organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi wykonywanie praw do cyfrowego wykorzystania w celach handlowych książek niedostępnych - Prawne domniemanie zgody autorów - Brak mechanizmu gwarantującego skuteczne i zindywidualizowane informowanie autorów))

(2017/C 014/13)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Marc Soulier, Sara Doke

Strona pozwana: Premier ministre, Ministre de la Culture et de la Communication

przy udziale: Société française des intérêts des auteurs de l’écrit (SOFIA), Joëlle Wintrebert i in.

Sentencja

Artykuł 2 lit. a) i art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, by uregulowanie krajowe, takie jak uregulowanie omawiane w postępowaniu głównym, powierzało organizacji upoważnionej do pobierania i dystrybucji opłat z tytułu praw autorskich wykonywanie prawa do zezwalania na zwielokrotnianie i publiczne udostępnianie w formie cyfrowej książek „niedostępnych”, a mianowicie książek opublikowanych we Francji przed dniem 1 stycznia 2001 r., które nie są już przedmiotem komercyjnego rozpowszechniania ani przedmiotem publikacji w formie drukowanej lub cyfrowej, nawet jeśli pozwala jednocześnie autorom tych książek lub innym podmiotom praw autorskich do tych książek na zgłoszenie sprzeciwu wobec tego wykonywania lub na jego powstrzymanie na warunkach zdefiniowanych w tym uregulowaniu.

(1)  Dz.U. C 294 z 7.9.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/11

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Tribunal de commerce de Paris, Conseil d’État – Francja) – Eco-Emballages SA/Sphère France SAS i in. (C-313/15), Melitta France SAS i in./Ministre de l’Écologie, du Développement durable et de l’Énergie (C-530/15)

(Sprawy połączone C-313/15 i C-530/15) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Dyrektywa 94/62/WE - Artykuł 3 - Opakowania i odpady opakowaniowe - Pojęcie - Rolki, tuby lub cylindry, wokół których nawijane są giętkie tworzywa („wałki do nawijania”) - Dyrektywa 2013/2/UE - Ważność - Zmiana przez Komisję Europejską wykazu przykładów opakowań zawartego w załączniku I do dyrektywy 94/62/WE - Błędna wykładnia pojęcia „opakowania” - Naruszenie uprawnień wykonawczych])

(2017/C 014/14)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal de commerce de Paris, Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

(Sprawa C-313/15)

Strona skarżąca: Eco-Emballages SA

Strona pozwana: Sphère France SAS, Carrefour Import SAS, SCA Tissue France SAS, Melitta France SAS, SCA Hygiène Products SAS, Wepa France SAS, dawniej Wepa Troyes SAS, Industrie Cartarie Tronchetti SpA, Industrie Cartarie Tronchetti Ibérica SL, Cofresco Frischhalteprodukte GmbH & Co. KG, Kimberly-Clark SAS, Gopack SAS, Délipapier SAS, Scamark SAS, CMC France SARL, Schweitzer SAS, Paul Hartmann SA, Wepa France SAS, dawniej Wepa Lille SAS, Système U Centrale Nationale SA, Industrie Cartarie Tronchetti France SAS

przy udziale: Group’Hygiène syndicat professionnel (C-313/15)

(Sprawa C-530/15)

Strona skarżąca: Melitta France SAS, Cofresco Frischhalteprodukte GmbH & Co. KG, Délipapier SAS, Gopack SAS, Industrie Cartarie Tronchetti SpA, Industrie Cartarie Tronchetti Ibérica SL, Kimberly-Clark SAS, Wepa France SAS, dawniej Lucart France, Paul Hartmann SA, SCA Hygiène Products SAS, SCA Tissue France SAS, Group’Hygiène syndicat professionnel

Strona pozwana: Ministre de l’Écologie, du Développement durable et de l’Énergie

przy udziale: Industrie Cartarie Tronchetti France SAS

Sentencja

Artykuł 3 pkt 1 dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych, zmienionej dyrektywą 2004/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r., należy interpretować w ten sposób, że wałki do nawijania w postaci rolek, tub czy cylindrów, wokół których nawijane są giętkie tworzywa, sprzedawane konsumentom, stanowią „opakowania” w rozumieniu wskazanego przepisu.

(1)  Dz.U. C 294 z 7.9.2015

Dz.U. C 414 z 14.12.2015

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/12

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom – Zjednoczone Królestwo) – The Queen na wniosek: Timothy’ego Martina Hemminga, prowadzącego działalność pod firmą „Simply Pleasure” Ltd. i in./Westminster City Council

(Sprawa C-316/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Swoboda świadczenia usług - Dyrektywa 2006/123/WE - Artykuł 13 ust. 2 - Procedury udzielania zezwoleń - Pojęcie opłat, jakie mogą zostać uiszczone w ramach tych procedur))

(2017/C 014/15)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Supreme Court of the United Kingdom

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: The Queen na wniosek: Timothy’ego Martina Hemminga, prowadzącego działalność pod firmą „Simply Pleasure Ltd”, Jamesa Alana Poultona, Harmony Ltd, Gatisle Ltd, prowadzącej działalność pod firmą „Janus”, Winart Publications Ltd, Darker Enterprises Ltd, Swish Publications Ltd

Strona pozwana: Westminster City Council

przy udziale: The Architects’ Registration Board, The Solicitors’ Regulation Authority, The Bar Standards Board, The Care Quality Commission, The Farriers’ Registration Council, The Law Society, The Bar Council, The Local Government Association, Her Majesty’s Treasury

Sentencja

Artykuł 13 ust. 2 dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie usług na rynku wewnętrznym należy interpretować w ten sposób, że w okolicznościach takich jak rozpatrywane w postępowaniu głównym stoi on na przeszkodzie wymogowi uiszczenia w chwili składania wniosku o udzielenie lub odnowienie zezwolenia należności, której część odpowiada kosztom związanym z zarządzaniem danym systemem zezwoleń i jego egzekwowaniem, nawet jeśli owa część podlega zwrotowi w przypadku oddalenia tego wniosku.

(1)  Dz.U. C 311 z 21.9.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/13

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 17 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof – Austria) – Stadt Wiener Neustadt/Niederösterreichische Landesregierung

(Sprawa C-348/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Ocena skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne - Dyrektywa 85/337/EWG - Dyrektywa 2011/92/UE - Zakres zastosowania - Pojęcie „szczególnego aktu ustawodawstwa krajowego” - Brak oceny oddziaływania na środowisko - Ostateczne zezwolenie na inwestycję - Późniejsza konwalidacja aktem ustawodawczym braku przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko - Zasada współpracy - Artykuł 4 TUE))

(2017/C 014/16)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Stadt Wiener Neustadt

Strona pozwana: Niederösterreichische Landesregierung

przy udziale: .A.S.A. Abfall Service AG

Sentencja

Artykuł 1 ust. 5 dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne, zmienionej dyrektywą Rady 97/11/WE z dnia 3 marca 1997 r., należy interpretować w ten sposób, że nie wyłącza on z zakresu zastosowania tej dyrektywy przedsięwzięcia, o którym mowa w przepisie ustawowym takim jak przepis analizowany w postępowaniu głównym, w myśl którego przedsięwzięcie będące przedmiotem decyzji wydanej z naruszeniem obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, w odniesieniu do której termin na wniesienie skargi o stwierdzenie nieważności już upłynął, należy uznać za dozwolone przez prawo. Prawo Unii Europejskiej sprzeciwia się takiemu przepisowi ustawowemu w zakresie, w jakim przewiduje on, że należy przyjąć fikcję, iż ocena oddziaływania na środowisko, która powinna poprzedzać takie przedsięwzięcie, została przeprowadzona.

(1)  Dz.U. C 363 z 3.11.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/13

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht für Zivilrechtssachen Wien – Austria) – Wolfgang Schmidt/Christiane Schmidt

(Sprawa C-417/15) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Jurysdykcja, uznawanie i wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych - Zakres stosowania - Artykuł 24 pkt 1 akapit pierwszy - Jurysdykcja wyłączna w sprawach, których przedmiotem są prawa rzeczowe na nieruchomościach - Artykuł 7 pkt 1 lit. a) - Jurysdykcja szczególna w sprawach dotyczących umowy - Powództwo o stwierdzenie nieważności umowy darowizny nieruchomości i o wykreślenie z księgi wieczystej wpisu prawa własności])

(2017/C 014/17)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesgericht für Zivilrechtssachen Wien

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Wolfgang Schmidt

Strona pozwana: Christiane Schmidt

Sentencja

Przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że powództwo o stwierdzenie nieważności umowy darowizny nieruchomości ze względu na brak zdolności do czynności prawnych darczyńcy nie jest objęte określoną w art. 24 pkt 1 tego rozporządzenia jurysdykcją wyłączną sądu państwa członkowskiego, w którym nieruchomość jest położona, lecz jurysdykcją szczególną określoną w art. 7 pkt 1 lit. a) wspomnianego rozporządzenia.

Powództwo o wykreślenie z księgi wieczystej wzmianek dotyczących prawa własności obdarowanego jest objęte jurysdykcją wyłączną określoną w art. 24 pkt 1 tego rozporządzenia.

(1)  Dz.U. C 363 z 3.11.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/14

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud – Republika Czeska) – Odvolací finanční ředitelství/Pavlína Baštová

(Sprawa C-432/15) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 2 ust. 1 lit. c) - Pojęcie „odpłatnego świadczenia usług” - Udostępnienie konia przez podatnika organizatorowi wyścigów konnych - Ocena zapłaty - Prawo do odliczenia kosztów związanych z przygotowaniem koni podatnika do wyścigów - Koszty ogólne związane z całością działalności gospodarczej - Załącznik III pkt 14 - Obniżona stawka podatku VAT mająca zastosowanie do umożliwienia korzystania z obiektów sportowych - Zastosowanie do prowadzenia stajni wyścigowej - Transakcja stanowiąca jedno świadczenie lub kilka niezależnych świadczeń])

(2017/C 014/18)

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Nejvyšší správní soud

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Odvolací finanční ředitelství

Strona pozwana: Pavlína Baštová

Sentencja

1)

Artykuł 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że nie stanowi odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu tego przepisu udostępnienie konia przez jego właściciela, będącego podatnikiem podatku od wartości dodanej, organizatorowi wyścigu konnego, aby koń brał udział w owym wyścigu, jeżeli nie skutkuje ono wypłatą premii za udział lub innego bezpośredniego wynagrodzenia i tylko właściciele koni, które zostaną sklasyfikowane na odpowiednim miejscu w wyścigu otrzymują z góry ustaloną nagrodę. Natomiast takie udostępnienie konia stanowi odpłatne świadczenie usług, jeżeli skutkuje wypłatą przez organizatora wynagrodzenia niezależnego od sklasyfikowania danego konia w wyścigu.

2)

Dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego w ramach transakcji dotyczących przygotowania i udziału w wyścigach koni należących do podatnika, który hoduje i trenuje własne i cudze konie wyścigowe, przysługuje na tej podstawie, że koszty tych transakcji są zawarte w ogólnych kosztach związanych z jego działalnością gospodarczą, pod warunkiem że koszty poniesione na każdą z danych transakcji wykazują bezpośredni i ścisły związek z całością tej działalności. Może tak być, jeżeli tak poniesione koszty dotyczą koni wyścigowych faktycznie przeznaczonych do sprzedaży lub jeżeli udział tych koni w wyścigach z obiektywnego punktu widzenia stanowi środek promowania działalności gospodarczej, czego zweryfikowanie w danym wypadku należy do sądu odsyłającego.

Jeżeli takie prawo do odliczenia istnieje, nagroda ewentualnie uzyskana przez podatnika za miejsce zajęte przez jednego z jego koni w wyścigu nie powinna być uwzględniona w podstawie opodatkowania podatkiem od wartości dodanej.

3)

Artykuł 98 dyrektywy 2006/112 w związku z pkt 14 załącznika III do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że jedna usługa złożona z kilku cząstkowych świadczeń, mianowicie trenowania koni, korzystania z obiektów sportowych, pobytu koni w stajni, wyżywienia i innego rodzaju opieki nad końmi, nie może zostać objęta obniżoną stawką podatku od wartości dodanej, jeżeli korzystanie z obiektów sportowych w rozumieniu pkt 14 załącznika III do tej dyrektywy i trenowanie koni stanowią dwa równoważne elementy tego złożonego świadczenia lub jeżeli trenowanie koni stanowi główny element owego świadczenia, czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego.

(1)  Dz.U. C 371 z 9.11.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/15

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden – Niderlandy) – J.J. de Lange/Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-548/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Zasady równego traktowania i niedyskryminacji ze względu na wiek - Dyrektywa 2000/78/WE - Równość traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy - Artykuły 2, 3 i 6 - Zakres stosowania - Odmienne traktowanie ze względu na wiek - Ustawodawstwo krajowe wprowadzające pułap odliczeń wydatków na kształcenie ponoszonych po osiągnięciu określonego wieku - Dostęp do kształcenia zawodowego))

(2017/C 014/19)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: J.J. de Lange

Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Financiën

Sentencja

1)

Artykuł 3 ust. 1 lit. b) dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy należy interpretować w ten sposób, że reżim opodatkowania, taki jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, który przewiduje, iż podatkowe traktowanie wydatków na kształcenie zawodowe poniesionych przez daną osobę różni się w zależności od wieku tej osoby, jest objęty przedmiotowym zakresem stosowania tej dyrektywy w zakresie, w jakim dotyczy on wspierania dostępu ludzi młodych do kształcenia.

2)

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 2000/78 należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie reżimowi opodatkowania, takiemu jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, pozwalającemu osobom, które nie osiągnęły wieku 30 lat, na odliczenie w całości pod pewnymi warunkami wydatków na kształcenie zawodowe od ich dochodów podlegających opodatkowaniu, podczas gdy to prawo do odliczenia jest ograniczone w stosunku do osób, które osiągnęły ten wiek, jeśli, po pierwsze, reżim ten jest obiektywnie i racjonalnie uzasadniony zgodnym z przepisami celem dotyczącym polityki zatrudnienia i rynku pracy, a po drugie, środki mające służyć realizacji tego celu są właściwe i konieczne. Do sądu odsyłającego należy sprawdzenie, czy tak jest w sprawie w postępowaniu głównym.

(1)  Dz.U. C 38 z 1.2.2016.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/16

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Amsterdam – Niderlandy) – Wykonanie europejskiego nakazu aresztowania wydanego przeciwko Krzysztofowi Markowi Poltorakowi

(Sprawa C-452/16 PPU) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Pilny tryb prejudycjalny - Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych - Europejski nakaz aresztowania - Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW - Artykuł 1 ust. 1 - Pojęcie „orzeczenia sądowego” - Artykuł 6 ust. 1 - Pojęcie „wydającego nakaz organu sądowego” - Europejski nakaz aresztowania wydany przez Rikspolisstyrelsen (zarząd krajowy policji, Szwecja) w celu wykonania kary pozbawienia wolności])

(2017/C 014/20)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Amsterdam

Strona w postępowaniu głównym

Krzysztof Marek Poltorak

Sentencja

Pojęcie „organu sądowego”, o którym mowa w art. 6 ust. 1 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., jest pojęciem autonomicznym prawa Unii i ten art. 6 ust. 1 należy interpretować w ten sposób, że służba policji taka jak Rikspolisstyrelsen (krajowy zarząd policji, Szwecja), nie jest objęta zakresem pojęcia „wydającego nakaz organu sądowego” w rozumieniu tego przepisu, a tym samym europejskiego nakazu aresztowania wydanego przez te służbę w celu wykonania wyroku orzekającego karę pozbawienia wolności nie można uznać za „orzeczenie sądowe” w rozumieniu art. 1 ust. 1 decyzji ramowej 2002/584, zmienionej decyzją ramową 2009/299.

(1)  Dz.U. C 383 z 17.10.2016.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/17

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Amsterdam – Niderlandy) – Wykonanie europejskiego nakazu aresztowania wydanego przeciwko Halilowi Ibrahimowi Özçelikowi

(Sprawa C-453/16 PPU) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Pilny tryb prejudycjalny - Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych - Europejski nakaz aresztowania - Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW - Artykuł 8 ust. 1 lit. c) - Pojęcie „nakazu aresztowania” - Pojęcie autonomiczne prawa Unii - Krajowy nakaz aresztowania wydany do celów ścigania przez służbę policji i zatwierdzony przez prokuratora])

(2017/C 014/21)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Amsterdam

Strona w postępowaniu głównym

Halil Ibrahim Özçelik

Sentencja

Artykuł 8 ust. 1 lit. c) decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że zatwierdzenie, takie jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, przez prokuraturę krajowego nakazu aresztowania wydanego wcześniej, do celów ścigania, przez służbę policji, stanowi „orzeczenie sądowe” w rozumieniu tego przepisu.

(1)  Dz.U. C 383 z 17.10.2016.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/17

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 listopada 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Amsterdam – Niderlandy) – Wykonanie europejskiego nakazu aresztowania wydanego w odniesieniu do Ruslanasa Kovalkovasa

(Sprawa C-477/16 PPU) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Pilny tryb prejudycjalny - Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych - Europejski nakaz aresztowania - Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW - Artykuł 1 ust. 1 - Pojęcie „orzeczenia sądowego” - Artykuł 6 ust. 1 - Pojęcie „wydającego nakaz organu sądowego” - Europejski nakaz aresztowania wydany przez ministerstwo sprawiedliwości Republiki Litewskiej w celu wykonania kary pozbawienia wolności])

(2017/C 014/22)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Amsterdam

Strony w postępowaniu głównym

Ruslanas Kovalkovas

Sentencja

Pojęcie „organu sądowego”, o którym mowa w art. 6 ust. 1 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW, z dnia 26 lutego 2009 r., jest pojęciem autonomicznym prawa Unii i ten art. 6 ust. 1 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się temu, by organ władzy wykonawczej, taki jak ministerstwo sprawiedliwości Republiki Litewskiej, został określony jako „wydający nakaz organ sądowy” w rozumieniu tego przepisu, a tym samym europejskiego nakazu aresztowania wydanego przez to ministerstwo w celu wykonania wyroku orzekającego karę pozbawienia wolności nie można uznać za „orzeczenie sądowe” w rozumieniu art. 1 ust. 1 decyzji ramowej 2002/584, zmienionej decyzją ramową 2009/299.

(1)  Dz.U. C 383 z 17.10.2016.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/18

Postanowienie Trybunału szósta izba) z dnia 26 października 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo – Hiszpania) – Siderúrgica Sevillana SA (C-369/15), Solvay Solutions España SL (C-370/15), Cepsa Química SA (C-371/15), Dow Chemical Ibérica SL (C-372/15)/Administración del Estado

(Sprawy od C-369/15 do C-372/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w Unii Europejskiej - Dyrektywa 2003/87/WE - Artykuł 10a - Metoda przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji - Obliczanie jednolitego międzysektorowego współczynnika korygującego - Decyzja 2013/448/UE - Artykuł 4 - Załącznik II - Ważność - Zastosowanie jednolitego międzysektorowego współczynnika korygującego do instalacji w sektorach narażonych na znaczące ryzyko ucieczki emisji CO2 - Decyzja 2011/278/UE - Artykuł 10, ust. 9 - Ważność))

(2017/C 014/23)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca/powodowa/wnosząca odwołanie: Siderúrgica Sevillana SA (C-369/15), Solvay Solutions España SL (C-370/15), Cepsa Química SA (C-371/15), Dow Chemical Ibérica SL (C-372/15)

Strona pozwana/Druga strona postępowania: Administración del Estado

przy udziale: Repsol Petróleo SA BP Oil España SAU (C-371/15)

Sentencja

1)

Ani z przepisów dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami [uprawnieniami do] emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/29/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r., rozpatrywanych w świetle art. 15 ust. 3 decyzji Komisji 2011/278/UE z dnia 27 kwietnia 2011 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, ani z decyzji Komisji 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. dotyczącej krajowych środków wykonawczych w odniesieniu do przejściowego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgodnie z art. 11 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady nie wynika, że przy ustalaniu maksymalnej rocznej liczby uprawnień do emisji gazów cieplarnianych Komisja Europejska wykluczyła emisje inne niż te, które należy przypisać wytwórcom energii elektrycznej.

2)

Analiza pytania trzeciego lit. b) nie wykazała istnienia jakiejkolwiek okoliczności mogącej wpłynąć na ważność art. 15 ust. 3 decyzji 2011/278.

3)

Analiza pytania czwartego nie wykazała istnienia jakiejkolwiek okoliczności mogącej wpłynąć na ważność art. 10 ust. 9 akapit pierwszy decyzji 2011/278.

4)

Stwierdza się nieważność art. 4 decyzji 2013/448 i załącznika II do tej decyzji.

5)

Skutki stwierdzenia nieważności art. 4 decyzji 2013/448 i załącznika II do tej decyzji zostają ograniczone w czasie w ten sposób, że po pierwsze, owo stwierdzenie nieważności wywrze skutki dopiero po upływie okresu dziesięciu miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku z dnia 28 kwietnia 2016 r., Borealis Polyolefine i in. (C-191/14, C-192/14, C-295/14, C-389/14 i od C-391/14 do C-393/14, EU:C:2016:311), co zapewni Komisji Europejskiej czas na przyjęcie koniecznych środków, a po drugie, działania podejmowane na podstawie nieważnych przepisów przed upływem wskazanego okresu nie mogą być kwestionowane.

(1)  Dz.U. C 311 z 21.9.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/19

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 19 kwietnia 2016 r. w sprawie T-198/14 Capri Italia v EUIPO — IN.PRO.DI (100 % Capri) przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 24 czerwca 2016 r. przez 100 % Capri Italia Srl

(Sprawa C-351/16 P)

(2017/C 014/24)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: 100 % Capri Italia Srl (przedstawiciele: adwokaci P. Pozzi, G. Ghisletti, F. Braga)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), Inghirami produzione distribuzione SpA (IN.PRO.DI)

Postanowieniem z dnia 10 listopada 2016 r. Trybunał (siódma izba) odrzucił odwołanie i obciążył 100 % Capri Italia Srl jej własnymi kosztami.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte dei Conti (Włochy) w dniu 12 października 2016 r. – Istituto Nazionale della Previdenza Sociale/Francesco Faggiano

(Sprawa C-524/16)

(2017/C 014/25)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte dei Conti

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Istituto Nazionale della Previdenza Sociale

Druga strona postępowania: Francesco Faggiano

Pytania prejudycjalne

1)

Czy uregulowanie wspólnotowe wynikające z rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/1971 z dnia 14 czerwca 1971 r. (1) i z rozporządzenia Rady (WE) nr 1606/1998 r. z dnia 29 czerwca 1998 r. (2), należy interpretować w ten sposób, że jest wykluczone, aby wniosek o zsumowanie składek na ubezpieczenie społeczne naliczonych w różnych funduszach ubezpieczeniowych, w szczególności w państwie przynależności i w innym państwie Unii Europejskiej, mógł zostać złożony przez podmiot będący już beneficjentem świadczenia emerytalnego?

2)

Czy art. 49 ust. 1 lit. b) ppkt ii) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. stoi na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego, takiemu jak przepis prawa włoskiego zawarty w art. 71 ustawy nr 388 z dnia 23 grudnia 2000 r., zgodnie z którym, wniosek o zsumowanie składek na ubezpieczenie społeczne naliczonych w różnych funduszach ubezpieczeniowych, w szczególności w państwie przynależności i w innym państwie Unii Europejskiej, jest ograniczony tylko na rzecz tych osób, które nie nabyły jeszcze prawa do świadczenia emerytalnego w żadnym funduszu ubezpieczeniowym?

(1)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, s. 2).

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1606/98 z dnia 29 czerwca 1998 r. zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie oraz rozporządzenie (EWG) nr 574/72 w sprawie wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 w celu objęcia nimi specjalnych systemów dla urzędników służby cywilnej (Dz.U. L 209, s. 1).

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Concorrência, Regulação e Supervisão (Portugalia) w dniu 13 października 2016 r. – Meo – Serviços de Comunicações e Multimédia S.A./Autoridade da Concorrência

(Sprawa C-525/16)

(2017/C 014/26)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal da Concorrência, Regulação e Supervisão

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Meo – Serviços de Comunicações e Multimédia S.A.

Strona pozwana: Autoridade da Concorrência

Uczestnik: GDA – Cooperativa de Gestão dos Direitos dos Artistas Intérpretes ou Executantes, CRL

Pytania prejudycjalne

(i)

Czy w przypadku gdy w postępowaniu o ukaranie zostaną udowodnione lub wskazane okoliczności dotyczące ewentualnej praktyki polegającej na dyskryminującym stosowaniu taryf przez przedsiębiorstwo mające pozycję dominującą wobec jednego z przedsiębiorstw detalicznych, które to praktyki stawiają to przedsiębiorstwo w mniej korzystnej pozycji konkurencyjnej w porównaniu z jego konkurentami, kwalifikacja jako stwarzanie niekorzystnych warunków konkurencji w rozumieniu art. 102 lit. c) TFUE zależy od dodatkowej oceny powago, istotności lub znaczenia tych skutków dla pozycji konkurencyjnej lub zdolności konkurencyjnej dotkniętego tą praktyką przedsiębiorstwa, w szczególności w odniesieniu do zdolności wyrównania różnicy kosztów poniesionych w ramach usługi detalicznej?

(ii)

Czy w przypadku gdy w postępowaniu o ukaranie zostanie udowodnione lub wskazane znacznie zmniejszone znaczenie, jakie ma dyskryminująca praktyka taryfowa stosowana przez przedsiębiorstwo mające pozycję dominującą dla poniesionych kosztów, osiągniętych przychodów i rentowności przedsiębiorstwa detalicznego dotkniętego tą praktyką, zgodna z jednolitą wykładnią art. 102 TFUE lit. c) oraz z wyrokami w sprawie British Airways (1) i Clearstream (2) jest ocena o braku istnienia przesłanek nadużycia pozycji dominującej i zakazanych praktyk?

(iii)

Czy przeciwnie, nie jest to wystarczające do wykluczenia zaklasyfikowania tego zachowania jako nadużycia pozycji dominującej i jako zakazanej praktyki w rozumieniu art. 102 lit. c) TFUE i ma to znaczenie jedynie przy ustalaniu odpowiedzialności lub sankcji wobec przedsiębiorstwa dopuszczającego się naruszenia?

(iv)

Czy wyrażenie stwarzaniu im przez to niekorzystnych warunków konkurencji z art. 102 lit. c) TFUE należy interpretować w ten sposób, iż odpowiada ono wymogowi, aby korzyść wynikająca z dyskryminacji odpowiadała z kolei minimalnej części struktury kosztów przedsiębiorstwa dotkniętego praktyką?

(v)

Czy wyrażenie stwarzaniu im przez to niekorzystnych warunków konkurencji z art. 102 lit. c) TFUE należy interpretować w ten sposób, iż odpowiada ono wymogowi, aby korzyść wynikająca z dyskryminacji odpowiadała z kolei minimalnej różnicy średnich kosztów poniesionych przez konkurujące przedsiębiorstwa konkurujące w sektorze danych usług hurtowych?

(vi)

Czy wyrażenie stwarzaniu im przez to niekorzystnych warunków konkurencji z art. 102 lit. c) TFUE można interpretować w ten sposób, iż odpowiada ono wymogowi, aby korzyść wynikająca z dyskryminacji odpowiadała w zakresie ocenianych rynku i usługi wyższym wartościom niż różnice wskazane w […] tabele 5, 6 i 7 dla celów uznania zachowania za zakazaną praktykę?

(vii)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na jedno z pytań (iv) a (vi), jak należy określić wspomniany minimalny próg znaczenia niekorzystnego warunku w stosunku do struktury kosztów lub średnich kosztów poniesionych przez przedsiębiorstwa konkurujące w sektorze danych usług detalicznych?

(viii)

Po określeniu takiego minimalnego progu, czy brak jego osiągniecia każdego roku pozwala na oddalenie domniemania z wyroku Clearstream, zgodnie z którym należy stwierdzić, że „stosowanie względem partnera handlowego różnych cen za równoważne usługi i to w sposób nieprzerwany przez pięć lat przez przedsiębiorstwo posiadające faktyczny monopol na rynku na poprzednim poziomie, nie mogło nie spowodować niekorzystnych warunków konkurencji dla tego partnera?

(1)  C-95/04 P, EU:C:2007:166.

(2)  T-301/04, EU:T:2009:317.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/21

Skarga wniesiona w dniu 12 października 2016 r. – Komisja Europejska przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej

(Sprawa C-526/16)

(2017/C 014/27)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: M. Owsiany-Hornung, C. Zadra, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że poprzez wyłączenie z procedury sprawdzenia konieczności sporządzenia oceny oddziaływania na środowisko przedsięwzięć polegających na poszukiwaniu lub rozpoznawaniu złóż kopalin wykonanych metodą odwiertów o głębokości do 5 000 m, z wyjątkiem wierceń zlokalizowanych w strefach ujęć wody, na obszarach ochronnych zbiorników wód śródlądowych oraz na obszarach objętych formami ochrony przyrody, w postaci parków narodowych, rezerwatów przyrody, parków krajobrazowych i obszarów „Natura 2000” i otulinach tychże obszarów objętych formami ochrony przyrody, gdzie procedurze sprawdzenia konieczności sporządzenia oceny oddziaływania na środowisko podlegają otwory wiertnicze o głębokości od 1 000 m, w wyniku ustanowienia progu dla wierceń zlokalizowanych poza strefami ujęć wody, obszarami ochronnymi zbiorników wód śródlądowych oraz obszarami objętymi wymienionymi formami ochrony przyrody i otulinami tychże obszarów, warunkującego tę procedurę, który nie uwzględnia wszystkich istotnych kryteriów selekcji wymienionych w załączniku III do dyrektywy 2011/92 w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (1), Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 2 ust. 1, art. 4 ust. 2 i ust. 3 w połączeniu z załącznikami II i III do tejże dyrektywy;

—

obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja zarzuca Rzeczypospolitej Polskiej naruszenie art. 2 ust. 1, art. 4 ust. 2 i ust. 3 dyrektywy 2011/92 w połączeniu z załącznikami II i III do tejże dyrektywy.

Art. 2 ust. 1 dyrektywy 2011/92 nakłada na państwa członkowskie obowiązek, aby „zapewnić podleganie przedsięwzięć mogących powodować znaczące skutki w środowisku, między innymi z powodu ich charakteru, rozmiarów lub lokalizacji, wymogowi uzyskania zezwolenia na inwestycję i oceny w odniesieniu do ich skutków, przed udzieleniem zezwolenia”.

W myśl art. 4 ust. 2 dyrektywy 2011/92, państwa członkowskie określają za pomocą badania indywidualnego bądź ustalonych przez siebie progów lub kryteriów (tzn. w ramach „screeningu”), czy przedsięwzięcia objęte załącznikiem II do tej samej dyrektywy powinny zostać poddane ocenie skutków, jakie wywierają na środowisko naturalne.

Według art. 4 ust. 3 dyrektywy 2011/92, przy ustalaniu kryteriów lub progów „screeningu”, „uwzględnia się odpowiednie kryteria selekcji wymienione w załączniku III”.

Odwierty w celu rozpoznawania i poszukiwania złóż kopalin, są objęte załącznikiem II do dyrektywy 2011/92, gdyż kwalifikują się jako „głębokie wiercenia” w rozumieniu pkt 2 lit. d) tegoż załącznika.

Są to przedsięwzięcia, które nie mogą zostać uznane, na podstawie globalnej oceny, jako niewywierające znacznych skutków na środowisko.

Zdaniem Komisji, państwa członkowskie są zobowiązane do objęcia tych przedsięwzięć „screeningiem” przy zastosowaniu istotnych kryteriów zawartych w załączniku III do dyrektywy 2011/92.

Jednakże krajowe akty prawne transponujące do polskiego porządku prawnego dyrektywę 2011/92 wyłączają z procedury „screeningu” przedsięwzięcia polegające na poszukiwaniu lub rozpoznawaniu złóż kopalin wykonanych metodą odwiertów o głębokości do 5 000 m (z wyjątkiem wierceń zlokalizowanych na tzw. „terenach wrażliwych”, tzn. w strefach ujęć wody, na obszarach ochronnych zbiorników wód śródlądowych oraz na obszarach objętych formami ochrony przyrody, w postaci parków narodowych, rezerwatów przyrody, parków krajobrazowych i obszarów „Natura 2000” i otulinach tychże obszarów objętych formami ochrony przyrody, gdzie procedurze „screeningu” podlegają otwory wiertnicze o głębokości od 1 000 m).

Skutkuje to w istocie wykluczeniem znakomitej większości odwiertów w celu rozpoznania lub poszukiwania złóż kopalin zlokalizowanych poza „terenami wrażliwymi” z procedury „screeningu”.

Takie wykluczenie, bez wzięcia pod uwagę wszystkich istotnych kryteriów zawartych w załączniku III do dyrektywy 2011/92 jest według Komisji niezgodne z art. 2 ust. 1, art. 4 ust. 2 i ust. 3 dyrektywy 2011/92 w połączeniu z załącznikami II i III do tejże dyrektywy.

(1)  Dz.U. L 26, s. 1.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 14 października 2016 r. – Salzburger Gebietskrankenkasse, Bundesminister für Arbeit, Soziales und Konsumentenschutz

(Sprawa C-527/16)

(2017/C 014/28)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca rewizję: Salzburger Gebietskrankenkasse, Bundesminister für Arbeit, Soziales und Konsumentenschutz

Druga strona postępowania: Alpenrind GmbH, Martin-Meat Szolgáltató és Kereskedelmi Kft, Martimpex-Meat Kft, Pensionsversicherungsanstalt, Allgemeine Unfallversicherungs-anstalt

Pytania prejudycjalne

1)

Czy unormowana w art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (1) moc wiążąca dokumentów, o których mowa w art. 19 ust. 2 tego rozporządzenia, obowiązuje również w postępowaniu przed sądem w rozumieniu art. 267 TFUE?

2)

Na wypadek odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

a)

Czy wspomniana moc wiążąca obowiązuje również wtedy, gdy wcześniej odbyło się postępowanie przed Komisją Administracyjną ds. Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego, które nie doprowadziło do porozumienia ani do wycofania spornych dokumentów?

b)

Czy wspomniana moc wiążąca obowiązuje również wtedy, gdy zaświadczenie „A 1” zostanie wydane dopiero po formalnym stwierdzeniu przez przyjmujące państwo członkowskie obowiązkowego ubezpieczenia na podstawie swojego ustawodawstwa? Czy wymieniona moc wiążąca obowiązuje w tych przypadkach również retroaktywnie?

3)

W przypadku gdy w pewnych okolicznościach dokumenty, o których mowa w art. 19 rozporządzenia (WE) nr 987/2009, mają ograniczoną moc wiążącą:

Czy jest sprzeczna z zawartym w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 zakazem zastępowania pracownika sytuacja, w której zastąpienie nie następuje w formie delegowania przez tego samego pracodawcę, lecz przez innego pracodawcę? Czy ma w tym względzie znaczenie to,

a)

czy ten pracodawca ma siedzibę w tym samym państwie członkowskim co pierwszy pracodawca lub

b)

czy między pierwszym i drugim delegującym pracodawcą istnieją powiązania personalne lub organizacyjne?

(1)  Dz.U. L 284, s. 1.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 17 października 2016 r. – Confédération paysanne, Réseau Semences Paysannes, Les Amis de la Terre France, Collectif vigilance OGM et Pesticides 16, Vigilance OG2M, CSFV 49, OGM: dangers, Vigilance OGM 33, Fédération Nature et Progrès/Premier ministre, Ministre de l’agriculture, de l’agroalimentaire et de la forêt

(Sprawa C-528/16)

(2017/C 014/29)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Confédération paysanne, Réseau Semences Paysannes, Les Amis de la Terre France, Collectif vigilance OGM et Pesticides 16, Vigilance OG2M, CSFV 49, OGM: dangers, Vigilance OGM 33, Fédération Nature et Progrès

Strona pozwana: Premier ministre, Ministre de l’agriculture, de l’agroalimentaire et de la forêt

Pytania prejudycjalne

1)

Czy organizmy uzyskane w drodze mutagenezy stanowią organizmy zmodyfikowane genetycznie w rozumieniu art. 2 dyrektywy 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. (1), choć na podstawie art. 3 i załącznika I B do tej dyrektywy wyłączone są od obowiązków przewidzianych dla uwolnienia i wprowadzenia na rynek organizmów zmodyfikowanych genetycznie? Czy w szczególności techniki mutagenezy, zwłaszcza nowe techniki mutagenezy kierowanej wykorzystujące procesy inżynierii genetycznej, mogą być uważane za techniki wymienione w załączniku I A, do którego odsyła art. 2? Czy w konsekwencji art. 2 i 3 dyrektywy 2001/18 z dnia 12 marca 2001 r. oraz załączniki I A i I B do niej należy interpretować w ten sposób, że wyłączają one od stosowania środków ostrożności, oceny wpływu i identyfikowalności wszystkie organizmy i materiał siewny zmodyfikowane genetycznie uzyskane w drodze mutagenezy, czy tylko organizmy uzyskane metodami konwencjonalnymi mutagenezy przypadkowej przez promieniowanie jonizujące lub ekspozycję na mutageny chemiczne, istniejącymi przed przyjęciem tych przepisów?

2)

Czy odmiany uzyskane w drodze mutagenezy stanowią odmiany zmodyfikowane genetycznie w rozumieniu art. 4 dyrektywy 2002/53/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie Wspólnego katalogu odmian gatunków roślin rolniczych (2), które nie są wyłączone z obowiązków przewidzianych w tej dyrektywie? Czy zakres stosowania tej dyrektywy jest, przeciwnie, identyczny z zakresem wynikającym z art. 2 i 3 dyrektywy z dnia 12 marca 2001 r. oraz z załącznika I B do niej i wyłącza on również odmiany uzyskane w drodze mutagenezy z obowiązków przewidzianych dla wpisania odmian zmodyfikowanych genetycznie do wspólnego katalogu odmian gatunków roślin rolniczych w dyrektywie z dnia 13 czerwca 2002 r.?

3)

Czy art. 2 i 3 oraz załącznik I B do dyrektywy 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie, w zakresie, w jakim wyłączają mutagenezę z zakresu stosowania obowiązków przewidzianych w dyrektywie, stanowią środek pełnej harmonizacji zakazujący państwom członkowskim poddania organizmów uzyskanych w drodze mutagenezy wszystkim lub niektórym obowiązkom przewidzianym w dyrektywie lub jakiemukolwiek innemu obowiązkowi, czy też państwa członkowskie dysponują w ramach ich transpozycji zakresem uznania dla zdefiniowania systemu mającego zastosowanie do organizmów uzyskanych w drodze mutagenezy?

4)

Czy ważność art. 2 i 3 dyrektywy 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. oraz załączników I A i I B do niej może zostać zakwestionowana w świetle zasady ostrożności gwarantowanej w art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, ze względu na to, że przepisy te nie poddają organizmów zmodyfikowanych genetycznie uzyskanych w drodze mutagenezy środkom ostrożności, ocenie skutków i śledzeniu, mając na uwadze rozwój procesów inżynierii genetycznej, pojawienie się nowych odmian roślin uzyskanych dzięki tym technikom oraz obecny stan niepewności naukowej co do ich wpływu i wynikającego z nich potencjalnego zagrożenia dla środowiska i zdrowia ludzi i zwierząt?

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i uchylająca dyrektywę Rady 90/220/EWG (Dz.U. L 106, s. 1).

(2)  Dyrektywa Rady 2002/53/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie Wspólnego Katalogu Odmian Gatunków Roślin Rolniczych (Dz.U. L 193, s. 1)

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/24

Skarga wniesiona w dniu 18 października 2016 r. – Komisja Europejska przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej

(Sprawa C-530/16)

(2017/C 014/30)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: W. Mölls i J. Hottiaux, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że:

—

poprzez niepodjęcie środków niezbędnych do zapewnienia niezależności władzy bezpieczeństwa od przedsiębiorstwa kolejowego, zarządcy infrastruktury, wnioskodawcy oraz podmiotu zamawiającego, oraz

—

poprzez niepodjęcie środków niezbędnych do zapewnienia niezależności organu dochodzeniowego od przedsiębiorstwa kolejowego i zarządcy infrastruktury kolejowej,

Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy odpowiednio art. 16 ust. 1 i 21 ust. 1 dyrektywy 2004/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie bezpieczeństwa kolei wspólnotowych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 95/18/WE w sprawie przyznawania licencji przedsiębiorstwom kolejowym, oraz dyrektywę 2001/14/WE w sprawie alokacji zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej i pobierania opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej oraz certyfikację w zakresie bezpieczeństwa (1);

—

obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja zarzuca Rzeczpospolitej Polskiej, że ta nieprawidłowo transponowała do polskiego ustawodawstwa zasadę niezależności pod względem organizacyjnym, prawnym i decyzyjnym organu dochodzeniowego (tj. Państwowej Komisji Badania Wypadków Kolejowych (PKBWK), jak wymaga tego art. 21 ust. 1 dyrektywy 2004/49/WE. PKBWK nie otrzymała statutu gwarantującego jej tą niezależność. Komisja zarzuca, że PKBWK jest integralną częścią ministerstwa do spraw transportu bez jakichkolwiek gwarancji niezależności od niego i od zarządcy infrastruktury. Ponadto, PKBWK nie działa we własnym imieniu, minister do spraw transportu powołuje i odwołuje przewodniczącego PKBWK i jego zastępcę, jak również jej sekretarza oraz stałych i doraźnych członków. Wreszcie, minister do spraw transportu nie udostępnił PKBWK poprzez stosowny układ odpowiednich zasobów umożliwiających temu organowi wykonywanie swoich zadań.

Komisja zarzuca również Rzeczypospolitej Polskiej nieprawidłowe wdrożenie art. 16 ust. 1 dyrektywy 2004/49/WE poprzez brak zapewnienia niezależności władzy bezpieczeństwa (tj. Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego) pod względem organizacyjnym, prawnym i decyzyjnym od jakiegokolwiek przedsiębiorstwa kolejowego, zarządcy infrastruktury, wnioskodawcy oraz podmiotu zamawiającego.

(1)  Dz.U. L 164, s. 44; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 07 Tom 008 P. 227 – 250

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Högsta domstolen (Szwecja) w dniu 26 października 2016 r. – Länsförsäkringar Sak Försäkringsaktiebolag i in./Dödsboet efter Ingvar Mattsson, Länsförsäkringar Sak Försäkringsaktiebolag

(Sprawa C-542/16)

(2017/C 014/31)

Język postępowania: szwedzki

Sąd odsyłający

Högsta domstolen

Strony w postępowaniach głównych

Strony skarżące: Länsförsäkringar Sak Försäkringsaktiebolag, Jan-Herik Strobel, Mona Strobel, Margareta Nilsson, Per Nilsson, Kent Danås, Dödsboet efter Tommy Jönsson, Stefan Pramryd, Stefan Ingemansson, Lars Persson, Magnus Persson, Anne-Charlotte Wickström, Peter Nilsson, Ingela Landau, Thomas Landau, Britt-Inger Ruth Romare, Gertrud Andersson, Eva Andersson, Rolf Andersson, Lisa Bergström, Bo Sörensson, Christina Sörensson, Kaj Wirenkook, Lena Bergquist Johansson, Agneta Danås, Hans Eriksson, Christina Forsberg, Christina Danielsson, Per-Olof Danielsson, Ann-Christin Jönsson, Åke Jönsson, Stefan Lindgren, Daniel Röme, Ulla Nilsson, Dödsboet efter Leif Göran Erik Nilsson

Strony pozwane: Dödsboet efter Ingvar Mattsson, Länsförsäkringar Sak Försäkringsaktiebolag

Pytania prejudycjalne

1

a)

Czy w zakres zastosowania dyrektywy 2002/92 (1) wchodzi czynność dokonana w sytuacji, gdy pośrednik ubezpieczeniowy nie miał zamiaru zawarcia rzeczywistej umowy ubezpieczenia? Czy ma znaczenie okoliczność, iż taki zamiar nie występował przed rozpoczęciem czynności bądź zanikł dopiero później?

b)

Czy w sytuacji przewidzianej w pytaniu 1 a) ma znaczenie okoliczność, iż pośrednik ubezpieczeniowy prowadził rzeczywistą działalność w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego równolegle z fikcyjną działalnością?

c)

Czy, również w sytuacji przewidzianej w pytaniu 1 a), ma znaczenie okoliczność, iż czynności te wydały się klientowi na pierwszy rzut oka pracami przygotowawczymi do zawarcia umowy ubezpieczenia? Czy ma jakiekolwiek znaczenie okoliczność, iż w mniemaniu klienta, – niezależnie od tego, czy było ono zasadne – ma on do czynienia z przypadkiem pośrednictwa ubezpieczeniowego?

2

a)

Czy dyrektywa 2002/92 obejmuje swoim zakresem zastosowania porady gospodarcze bądź inne porady udzielane w związku z pośrednictwem ubezpieczeniowym, które to porady same w sobie nie dotyczą jednak samego podpisania lub przedłużenia umowy ubezpieczenia? Jakie w tym względzie przepisy mają zastosowanie, w szczególności w odniesieniu do porad w przedmiocie lokowania kapitału w ramach ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym?

b)

Czy porady, jak te, o których mowa w pytaniu 2 a), w sytuacji, gdy z definicji stanowią one doradztwo inwestycyjne w rozumieniu dyrektywy 2004/39 (2), wchodzą również w zakres zastosowania przepisów tejże dyrektywy, czy też wchodzą wyłącznie w zakres jej zastosowania zamiast w zakres zastosowania dyrektywy 2002/92? Jeżeli porady takie wchodzą również w zakres zastosowania dyrektywy 2004/39, to wówczas przepisy której z dyrektyw mają pierwszeństwo?

(1)  Dyrektywa 2002/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 grudnia 2002 r. w sprawie pośrednictwa ubezpieczeniowego (Dz.U. 2003 L 9, s. 3).

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych zmieniająca dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 93/22/EWG (Dz.U. 2004 L 145, s. 1).

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez First-tier Tribunal (Tax Chamber) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 28 października 2016 r. – Marcandi Limited, działająca pod nazwą „Madbid”/Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs

(Sprawa C-544/16)

(2017/C 014/32)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

First-tier Tribunal (Tax Chamber)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Marcandi Limited, działająca pod nazwą „Madbid”

Strona pozwana: Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs

Pytania prejudycjalne

1)

Czy przy prawidłowej wykładni art. 2 ust. 1, art. 24, art. 62, art. 63, art. 65 i art. 73 dyrektywy Rady 2006/112/WE (1) z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, w okolicznościach takich jak w sprawie przed sądem odsyłającym:

a)

emitowanie kredytów dla użytkowników przez Madbid w zamian za płatność pieniężną stanowi:

(i)

„transakcję uprzednią” znajdującą się poza zakresem stosowania art. 2 ust. 1, taką jak określona przez Trybunał w wyroku z dnia 16 grudnia 2010 r., MacDonald Resorts Ltd/Commissioners for Her Majesty's Revenue and Customs, C-270/09, EU:C:2010:780, pkt 23-42; czy też

(ii)

świadczenie usług przez Madbid w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. c), a mianowicie przyznanie prawa do udziału w aukcjach internetowych;

b)

w przypadku, gdy przyznanie prawa do udziału w aukcjach internetowych stanowi świadczenie usług przez Madbid, jest ono świadczeniem „odpłatnym” w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. c), a mianowicie dokonywanym w zamian za płatność (tj. pieniądze otrzymane przez Madbid od użytkownika w zamian za kredyty);

c)

czy odpowiedź na pkt b) jest inna, jeśli płatność za kredyty rodzi również uprawnienie użytkownika do nabycia towarów o takiej samej wartości w przypadku niewygrania aukcji przez użytkownika;

d)

jeżeli emitując kredyty Madbid nie dokonuje odpłatnego świadczenia usług na rzecz użytkowników w zamian za płatność pieniężną, czy dokonuje ona takiego świadczenia w innym momencie;

i jakie zasady należy zastosować przy ustalaniu odpowiedzi na te pytania?

2)

Czym, przy prawidłowej wykładni art. 2 ust. 1, art. 14, art. 62, art. 63, art. 65, art. 73 i art. 79 lit. b) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, w okolicznościach takich jak w sprawie przed sądem odsyłającym, jest zapłata otrzymana przez Madbid jako odpłatność w zamian za dostawy towarów dokonywane przez nią na rzecz użytkowników, w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) i art. 73? W szczególności, biorąc pod uwagę odpowiedź na pytanie pierwsze:

a)

czy pieniądze zapłacone przez użytkownika na rzecz spółki Madbid są „zaliczką” na poczet ceny dostawy towarów w rozumieniu art. 65, przez co podatek VAT jest „wymagalny” po otrzymaniu tej wpłaty, a płatność otrzymana przez Madbid od użytkownika stanowi zapłatę za dostawę towarów;

b)

jeżeli użytkownik dokonuje zakupu towarów poprzez funkcje „kup teraz” lub „osiągnięta zniżka”, czy wartość kredytów wykorzystanych w licytacji na aukcji, która to wartość – w przypadku gdy oferta nie doprowadzi do wygrania licytacji – generuje „osiągniętą zniżkę” lub obniża cenę „kup teraz”, jest:

(i)

„opustem” w rozumieniu art. 79 ust. b), przez co zapłatę za dokonaną przez Madbid dostawę towarów stanowią pieniądze faktycznie zapłacone przez użytkowników na rzecz Madbid w momencie nabycia towarów, i nic ponadto; czy też

(ii)

częścią zapłaty za dostawę towarów, przez co zapłata za dostawę towarów przez Madbid obejmuje zarówno pieniądze zapłacone na rzecz Madbid przez użytkownika w momencie nabycia towarów, jak i pieniądze zapłacone przez użytkownika za kredyty wykorzystane przy składaniu ofert w aukcjach, których dany użytkownik nie wygrał;

c)

jeżeli użytkownik wykonuje prawo do nabycia towarów po wygraniu aukcji internetowej, czy zapłatą za dostawę tych towarów jest ustalona cena wygrywająca aukcję (plus opłaty za transport i obsługę) i nic ponadto, czy też część zapłaty za dostawę tych towarów przez Madbid użytkownikowi stanowi również wartość kredytów, które zwycięzca wykorzystał w ramach licytacji w danej aukcji;

lub jakie zasady powinny być zastosowane w celu ustalenia odpowiedzi na te pytania?

3)

W przypadku gdy dwa państwa członkowskie w odmienny sposób traktują czynność do celów podatku VAT, w jakim zakresie sądy jednego z tych państw członkowskich przy dokonywaniu wykładni odpowiednich przepisów prawa Unii i prawa krajowego powinny wziąć pod uwagę chęć uniknięcia:

a)

podwójnego opodatkowania transakcji lub

b)

braku opodatkowania transakcji,

i jaki wpływ na odpowiedź na to pytanie ma zasada neutralności podatkowej?

(1)  Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1).

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez First-tier Tribunal (Tax Chamber) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 28 października 2016 r. – Kubota (UK) Limited, EP Barrus Limited/Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs

(Sprawa C-545/16)

(2017/C 014/33)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

First-tier Tribunal (Tax Chamber)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Kubota (UK) Limited, EP Barrus Limited

Strona pozwana: Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs

Pytania prejudycjalne

1)

Czy rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/221 (1) dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej jest nieważne w zakresie, w jakim klasyfikuje pojazdy określone w rozporządzeniu do pozycji 8704 21 91 CN, a nie 8704 10 CN?

2)

W szczególności czy rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/221 dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej jest nieważne w zakresie, w jakim: nienależycie ogranicza ono zakres podpozycji 8704 10; uwzględnia niedozwolone czynniki; jest wewnętrznie niespójne; nie uwzględnia należycie Not wyjaśniających, pozycji CN i ogólnych reguł interpretacji; lub nie uwzględnia stosownych wymogów przewidzianych w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w odniesieniu do pozycji 8704 10 CN?

(1)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/221 z dnia 10 lutego 2015 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej (Dz.U. L 37, s. 1).

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/28

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 15 września 2016 r. w sprawie T-386/14, Fih Holding i Fih Erhvervsbank/Komisja wniesione w dniu 16 listopada 2016 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-579/16 P)

(2017/C 014/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, K. Blanck-Putz, A. Bouchagiar, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: FIH Holding A/S, FIH Erhvervsbank A/S

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—

uchylenie wyroku Sądu (szósta izba) z dnia 15 września 2016 r. doręczonego Komisji w dniu 16 września 2016 r. w sprawie T-386/14 Fih Holding i Fih Erhvervsbank/Komisja;

—

wydanie orzeczenia w przedmiocie skargi wniesionej w pierwszej instancji i oddalenie jej jako bezzasadnej; oraz

—

obciążenie drugiej strony postępowania odwoławczego i skarżących w pierwszej instancji kosztami postępowania.

Tytułem żądania ewentualnego, wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—

uchylenie wyroku Sądu (szósta izba) z dnia 15 września 2016 r. doręczonego Komisji w dniu 16 września 2016 r. w sprawie T-386/14 Fih Holding i Fih Erhvervsbank/Komisja; oraz

—

skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd w celu zbadania zarzutu drugiego podniesionego w pierwszej instancji; oraz

—

orzeczenie, że rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Sąd naruszył prawo orzekając, że przy ustalaniu, iż środki z 2012 r. obejmowały pomoc państwa, Komisja powinna była zastosować test prywatnego wierzyciela w świetle kosztów, jakie poniosłaby Dania, gdyby nie przyjęła tych środków. Taki wniosek Sądu stanowi naruszenie prawa, gdyż odnośne koszty są bezpośrednią konsekwencją pomocy państwa przyznanej wcześniej przez Danię na rzecz FIH, a z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika wyraźnie, że Komisja nie może uwzględnić takich kosztów badając, czy państwo członkowskie działało w taki sposób, w jaki działałby inwestor prywatny.

Sąd

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/30

Wyrok Sądu z dnia 23 listopada 2016 r. – Ipatau/Rada

(Sprawy połączone T-694/13 i T-2/15) (1)

((Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające podjęte wobec Białorusi - Zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych - Ograniczenia wjazdu i przejazdu przez terytorium Unii - Pozostawienie nazwiska skarżącego w wykazie osób, których te środki ograniczające dotyczą - Prawo do obrony - Obowiązek uzasadnienia - Błąd w ocenie - Proporcjonalność))

(2017/C 014/35)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Vadzim Ipatau (Mińsk, Białoruś) (przedstawiciel: adwokat M. Michalauskas)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: F. Naert i B. Driessen, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 263 TFUE i mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji 2013/534/WPZiB z dnia 29 października 2013 r. zmieniającej decyzję 2012/642/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Białorusi (Dz.U. 2013, L 288, s. 69), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1054/2013 z dnia 29 października 2013 r. w sprawie wykonania art. 8a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 765/2006 dotyczącego środków ograniczających wobec Białorusi (Dz.U. 2013, L 288, s. 1), decyzji Rady 2014/750/WPZiB z dnia 30 października 2014 r. zmieniającej decyzję Rady 2012/642/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Białorusi (Dz.U. 2014, L 311, s. 39) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1159/2014 z dnia 30 października 2014 r. w sprawie wykonania art. 8a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 765/2006 dotyczącego środków ograniczających wobec Białorusi (Dz.U. L 2014, L 311, s. 2) w zakresie, w jakom akty te dotyczą skarżacego

Sentencja

1)

Skargi zostają oddalone.

2)

Vadzim Ipatau zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 93 z 29.3.2014.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/30

Wyrok Sądu z dnia 23 listopada 2016 r. – Alsteens/Komisja

(Sprawa T-328/15 P) (1)

((Odwołanie - Służba publiczna - Personel tymczasowy - Przedłużenie umowy - Ograniczenie okresu przedłużenia umowy - Prawo do obrony))

(2017/C 014/36)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Geoffroy Alsteens (Marcinelle, Belgia) (przedstawiciele: S. Orlandi i T. Martin, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo J. Currall, G. Berscheid i T. Bohr, następnie G. Berscheid i T. Bohr, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 21 kwietnia 2015 r. Alsteens/Komisja (F-87/12 RENV, EU:F:2015:31).

Sentencja

1)

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 21 kwietnia 2015 r. Alsteens/Komisja (F-87/12 RENV, EU:F:2015:31) zostaje uchylony w zakresie, w jakim Sąd do spraw Służby Publicznej oddalił podniesione w pierwszej instancji zarzuty stwierdzenia nieważności pierwszy i trzeci oraz żądanie odszkodowania.

2)

Przeszkoda procesowa podniesiona przez Komisję przed Sądem do spraw Służby Publicznej zostaje oddalona.

3)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 listopada 2011 r. w zakresie, w jakim ograniczała okres przedłużenia umowy w charakterze członka personelu tymczasowego z Geoffroy’em Alsteensem do dnia 31 marca 2012 r.

4)

Sprawa zostaje przekazana do ponownego rozpoznania przez izbę Sądu inną niż izba, która orzekała w przedmiocie niniejszego odwołania celem wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie żądań odszkodowawczych G. Alsteensa.

5)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1)  Dz.U. C 279 z 24.8.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/31

Wyrok Sądu z dnia 24 listopada 2016 r. – CG/EUIPO – Perry Ellis International Group (P PRO PLAYER)

(Sprawa T-349/15) (1)

([Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego P PRO PLAYER - Wcześniejsze graficzne krajowe i unijne znaki towarowe P i P PROTECTIVE - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2017/C 014/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: CG Verwaltungsgesellschaft mbH (Gevelsberg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Körber)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Stoyanova Valchanova i M. Fischer, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Perry Ellis International Group Holdings Ltd (Nassau, Bahamy) (przedstawiciele: adwokaci O. Günzel i V. Ahmann)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 kwietnia 2015 r. (sprawa R 2439/2014-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Perry Ellis International Group Holdings a CG Verwaltunggsgesellschaft.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

CG Verwaltungsgesellschaft mbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i Perry Ellis International Group Holdings Ltd.

(1)  Dz.U. C 294 z 7.9.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/32

Wyrok Sądu z dnia 24 listopada 2016 r. – SeNaPro/EUIPO – Paltentaler Splitt & Marmorwerke (Dolokorn)

(Sprawa T-769/15) (1)

([Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Dolokorn - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy DOLOPUR - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2017/C 014/38)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: SeNaPro GmbH (Pommelsbrunn, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Schröder)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Strittmatter i A. Folliard–Monguiral, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Paltentaler Splitt & Marmorwerke GmbH (Rottenmann, Austria) (przedstawiciel: adwokat C. Ofner)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 października 2015 r. (sprawa R 2643/2014-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Paltentaler Splitt & Marmorwerke i SeNaPro.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

SeNaPro GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 78 z 29.2.2016.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/32

Postanowienie Sądu z dnia 8 listopada 2016 r. – Apcoa Parking Holdings/EUIPO (PARKWAY)

(Sprawy połączone T-268/15 i T-272/15) (1)

((Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenia unijnych, graficznego i słownego, znaków towarowych PARKWAY - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Skarga oczywiście pozbawiona podstawy prawnej)

(2017/C 014/39)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Apcoa Parking Holdings GmbH (Stuttgart, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Lohmann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawicie: H. Kunz, pełnomocnik)

Przedmiot

Dwie skargi wniesione na dwie decyzje Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 25 marca 2015 r. (sprawy R 2063/2014-4 i R 2062/2014-4) dotyczące rejestracji oznaczeń graficznego i słownego PARKWAY jako unijnych znaków towarowych.

Sentencja

1)

Skargi zostają oddalone.

2)

Apcoa Parking Holdings GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 245 z 27.7.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/33

Postanowienie Sądu z dnia 26 października 2016 r. – Vitra Collections/EUIPO – Consorzio Origini (Kształt krzesła)

(Sprawa T-455/15) (1)

((Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Wycofanie wniosku o unieważnienie - Umorzenie postępowania))

(2017/C 014/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Vitra Collections AG (Muttenz, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard i J. Fuhrmann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: początkowo P. Bullock, następnie D. Hanf, a wreszcie D. Hanf i S. Bonne, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO było również, interwenient przed Sądem: Consorzio Origini per l’Internazionalizzazione (Florencja, Włochy) (przedstawiciel: adwokat S. Rizzo)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 marca 2015 r. (sprawa R 664/2011-5) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Consorzio Origini a Vitra Collections AG.

Sentencja

1)

Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)

Vitra Collections AG i Consorzio Origini per I’Internazionalizzazione pokrywają własne koszty oraz każde z nich po połowie kosztów poniesionych przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

(1)  Dz.U. C 320 z 28.9.2015.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/34

Postanowienie Sądu z dnia 9 listopada 2016 r. – Jenkinson/Rada i in.

(Sprawa T-602/15) (1)

((Klauzula arbitrażowa - Personel misji międzynarodowych Unii - Następujące po sobie umowy o zatrudnienie na czas określony - Żądanie odszkodowawcze - Oczywisty brak właściwości - Oczywista niedopuszczalność))

(2017/C 014/41)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Liam Jenkinson (Killarney, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci N. de Montigny i J.N. Louis)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Vitro i M. Bishop, pełnomocnicy), Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Gattinara i S. Bartelt, pełnomocnicy), Europejska Służba Działań Zewnętrznych (przedstawiciele: S. Marquardt, E. Chaboureau i G. Pasqualetti, pełnomocnicy), Eulex Kosovo (przedstawiciele: adwokaci D. Fouquet i E. Raoult)

Przedmiot

Tytułem żądania głównego, wniosek oparty na art. 272 TFUE, mający na celu, po pierwsze, zmianę kwalifikacji stosunku umownego skarżącego w umowę o pracę na czas nieokreślony i uzyskanie naprawienia szkody, jaką skarżący miał ponieść wskutek stanowiącego nadużycie stosowania umów na czas określony oraz stanowiącego nadużycie zwolnienia, a po drugie, stwierdzenie, że Rada, Komisja i ESDZ traktowały skarżącego w dyskryminacyjny sposób, i zasądzenie od nich w związku z tym odszkodowania, oraz tytułem żądania ewentualnego – wniosek oparty na odpowiedzialności pozaumownej instytucji europejskich.

Sentencja

1)

Skarga zostaje odrzucona.

2)

Liam Jenkinson zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 90 z 7.3.2016.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/34

Postanowienie Sądu z dnia 12 października 2016 r. – Cyprus Turkish Chamber of Industry i in./Komisja

(Sprawa T-41/16) (1)

((Skarga o stwierdzenie nieważności - Wniosek o rejestrację chronionej nazwy pochodzenia „Halloumi” lub „Hellim” - Pisma Komisji dotyczące udziału skarżących w procedurze sprzeciwu powiązanej z procedurą rejestracji - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność))

(2017/C 014/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cyprus Turkish Chamber of Industry (Nikozja, Cypr), Animal Breeders and Producers Association (Nikozja), Milk and Oil Products Production and Marketing Cooperative Ltd (Nikozja), Süt Urünleri İmalatçulari Birliği Milk Processors Association (Nikozja), Fatma Garanti (Güzelyurt) (przedstawiciele: B. O’Connor, solicitor, oraz adwokaci S. Gubel i E. Bertolotto)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Lewis, P. Aalto i J. Guillem Carrau, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 263 TFUE i mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji zawartych w dwóch pismach Komisji Europejskiej z dnia 18 listopada 2015 r. [Ref.Ares (2015) 5171539] i z dnia 15 stycznia 2016 r. [Ref.Ares (2016) 220922] dotyczących udziału skarżących w procedurze sprzeciwu powiązanej z procedurą rejestracji nazwy sera „halloumi/hellim” jako chronionej nazwy pochodzenia.

Sentencja

1)

Skarga zostaje odrzucona.

2)

Postępowanie w przedmiocie wniosków Rady Unii Europejskiej, Parlamentu Europejskiego i Republiki Cypryjskiej o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenientów zostaje umorzone.

3)

Cyprus Turkish Chamber of Industry, Animal Breeders and Producers Association, Milk and Oil Products Production and Marketing Cooperative Ltd, Süt Urünleri İmalatçulari Birliği Milk Processors Association oraz Fatma Garanti pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

4)

Cyprus Turkish Chamber of Industry, Animal Breeders and Producers Association, Milk and Oil Products Production and Marketing Cooperative, Süt Urünleri İmalatçulari Birliği Milk Processors Association, Fatma Garanti, Komisja, Rada, Parlament i Republika Cypryjska pokryją, każdy, własne koszty związane z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

(1)  Dz.U. C 118 z 4.4.2016.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/35

Postanowienie Sądu z dnia 27 października 2016 r. – Port autonome du Centre et de l'Ouest i in./Komisja

(Sprawa T-116/16) (1)

((Skarga o stwierdzenie nieważności - Pomoc państwa - Podatek dochodowy od osób prawnych - Pomoc na rzecz belgijskich portów przyznana przez Belgię - Pismo Komisji zawierające propozycję stosownych środków - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność))

(2017/C 014/43)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Port autonome du Centre et de l'Ouest SCRL (La Louvière, Belgia), Port autonome de Namur (Namur, Belgia), Port autonome de Charleroi (Charleroi, Belgia), Port autonome de Liège (Liège, Belgia), Région wallonne (Belgia) (przedstawiciel: adwokat J. Vanden Eynde)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Noë i B. Stromsky, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga z art. 263 TFUE o stwierdzenie nieważności rzekomej decyzji w sprawie pomocy państwa SA. 38393 (2015/E) – Opodatkowanie portów w Belgii, załączone do pisma Komisji z dnia 22 stycznia 2016 r. i mające na celu zaproponowanie stosownych środków Królestwu Belgii.

Sentencja

1)

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)

Port autonome du Centre et de l’Ouest SCRL, Port autonome de Namur, Port autonome de Charleroi, Port autonome de Liège i Région wallonne pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1)  Dz.U. C 175 z 17.5.2016.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/36

Skarga wniesiona w dniu 29 lipca 2016 r. – The Regents of the University of California/EUIPO – Nador Cott Protection i CVVP (Tang Gold)

(Sprawa T-405/16)

(2017/C 014/44)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: The Regents of the University of California (Riverside, Kalifornia, Stany Zjednoczone Ameryki) (przedstawiciele: adwokaci J. Muñoz-Delgado Mérida, S. Poza Martínez, M. Esteve Sanz i J. Lissen Arbeloa)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Nador Cott Protection SARL (Saint-Raphaël, Francja) i Club de Variedades Vegetales Protegidas (Walencja, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wspólnotowego prawa do odmiany rośliny: Strona skarżąca

Sporne wspólnotowe prawo do odmiany rośliny: Wspólnotowe prawo do odmiany rośliny nr EU 38924, nazwa odmiany: Tang Gold, gatunek: Citrus reticulata Bianco

Zaskarżona decyzja: Decyzja Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 29 kwietnia 2016 r. w sprawie A006/2014

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Przyznanie odmianie Nadorcott w odniesieniu do cechy charakterystycznej nr 68 wymienionej w protokole EUIPO-TP 201/2 „bardzo wysokiego” poziomu przejawów odmiany związanego z uwagą 9 lub, tytułem ewentualnym, „wysokiego” poziomu przejawów odmiany związanego z uwagą 7 i zamieszczenie tej klasyfikacji w stanowiącym część urzędowego opisu odmiany Tang Gold sprawozdaniu dotyczącym różnic względem podobnych odmian.

—

Uznanie istnienia wyraźnych różnic pomiędzy odmianami Tang Gold i Nardorcott w cechach charakterystycznych nr 5, 6, 14, 15, 16, 37, 50, 60 i 65 protokole EUIPO-TP 201/2, stwierdzenie tego stanu rzeczy i skorygowanie stanowiącego część urzędowego opisu odmiany Tang Gold sprawozdania dotyczącego różnic względem podobnych odmian w celu wpisania do niego wspomnianych różnic;

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie art. 57, 62, 67, 75 i 81 rozporządzenia nr 2100/94.

—

Naruszenie art. 49 rozporządzenia nr 874/09.

—

Błędna interpretacja sprawozdania IVIA zatytułowanego „Znaczenie zmniejszenia zawartości pestek mutagenezą indukowaną”

—

Niezależność cechy charakterystycznej 68 od uwarunkowań środowiskowych.

—

Możliwość porównania danych przedstawionych przez UCR odnośnie do liczby pestek odmiany Nadorcott.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/37

Odwołanie wniesione w dniu 30 września 2016 r. przez Komisję Europejską od wyroku wydanego w dniu 21 lipca 2016 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-91/15, AV/Komisja

(Sprawa T-701/16 P)

(2017/C 014/45)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Berardis-Kayser, T. S. Bohr i C. Ehrbar, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: AV (Cadrezzate, Włochy)

Żądania

Wnosząca odwołanie wnosi do Sądu o:

—

uchylenie zaskarżonego wyroku;

—

przekazanie sprawy do Sądu rozpatrującego sprawę w pierwszej instancji;

—

rozstrzygnięcie o kosztach w orzeczeniu kończącym postepowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący dwóch naruszeń prawa, jakie popełnił Sąd do spraw Służby Publicznej (SSP). Po pierwsze, SSP stwierdził nieważność spornej decyzji, czyli decyzji Komisji z dnia 16 września 2014 r., w sprawie zastosowania wobec drugiej strony postępowania zastrzeżenia lekarskiego, o którym mowa w art. 32 Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej i w sprawie odmowy przyznania jej renty inwalidzkiej, podczas gdy stwierdzenie nieważności decyzji ze względu na naruszenie zasady rozsądnego terminu stanowiło jedynie wyjątek. Po drugie, SSP błędnie ustalił, że przewlekłość w wydaniu decyzji mogła wpłynąć na treść samej decyzji. Wnosząca odwołanie podnosi ponadto naruszenie obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do tego drugiego aspektu.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa, które wynika z tego, że ponieważ SSP stwierdził nieważność spornej decyzji, gdy orzekł, iż termin przebiegu postępowań administracyjnych uznany za przewlekły miał wpływ na treść samej decyzji, zaskarżony wyrok naruszał zasadę powagi rzeczy osądzonej.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/37

Skarga wniesiona w dniu 25 października 2016 r. – Vincenti/EUIPO

(Sprawa T-747/16)

(2017/C 014/46)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Guillaume Vincenti (Alicante, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat H. Tettenborn)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji odmownej EUIPO w sprawie uznania całkowitej i trwałej niezdolności skarżącego do wykonywania obowiązków oraz stwierdzenia, że powinien przejść na emeryturę.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez stronę pozwaną właściwych przepisów regulaminu pracowniczego, między innymi art. 7-9, 13, 33 i 78, a także art. 13-16 załącznika VIII do tego regulaminu i w szczególności art. 53 regulaminu pracowniczego.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez stronę pozwaną jej obowiązków powierniczych oraz zasady dobrej administracji (art. 41 ust. 1, art. 41 ust. 2 lit. a), b) i c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej), jak również praw proceduralnych skarżącego, również poprzez oparcie zaskarżonej decyzji na przeinaczonych faktach.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez stronę pozwaną art. 3 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Na poparcie powyższych zarzutów skarżący podnosi w szczególności, że organ powołujący nie posiada w ramach postępowania o stwierdzenie niezdolności do praccy żadnego zakresu uznania, zgodnie z odpowiednimi postanowieniami regulaminu pracowniczego, w odniesieniu do uznania trwałej niezdolności urzędnika do wykonywania swoich obowiązków, ponieważ decyzja Komitetu ds. Inwalidztwa jest wiążąca, a nawet przy założeniu, że organ powołujący ma uprawnienia dyskrecjonalne w ramach tego postępowania, nie było uzasadnionego powodu w przypadku skarżącego do nieuznania go za trwale niezdolnego do pracy.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/38

Skarga wniesiona w dniu 28 październka 2016 r. – PAO Novolipetsk Steel (Lipieck, Rosja)/Komisja

(Sprawa T-752/16)

(2017/C 014/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: PAO Novolipetsk Steel (Lipieck, Rosja) (przedstawiciele: B. Evtimov, lawyer i D. O’Keeffe, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1328 z dnia 29 lipca 2016 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno pochodzących między innymi z Federacji Rosyjskiej, opublikowanego w Dz.U. 210 z 4/8/2016 w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącej;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do wysłuchania, w tym prawa do obrony, zasady równości broni oraz zasady dobrej administracji.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez Komisję art. 18 rozporządzenia podstawowego (1), art. 6.8 i załącznika do porozumienia antydumpingowego (2), zasady proporcjonalności oraz naruszenia prawa oraz dopuszczenia się błędu w ocenie poprzez uznanie skarżącej za niewspółpracującego producenta i poprzez zastosowanie okoliczności dostępnych dla niej.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez Komisję art. 3 ust. 2 i art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i art. 3 ust. 1 porozumienia tymczasowego, zniekształcenia przedstawionego jej dowodu oraz popełnienia błędów w ustaleniach poprzez błędne oszacowanie wskazówek dotyczących szkody oraz brak przeprowadzenia obiektywnej oceny stanu przemysłu Unii.

—

Skarżąca podnosi, że Komisja oparła się jedynie na wybranych ekonomicznych wskaźnikach stanu przemysłu Unii i pominęła kluczowe wskaźniki, które wskazałyby na inny, bardziej pozytywny stan przemysłu Unii.

—

Skarżąca podnosi również, że Komisja przyjęła stronnicze stanowisko opowiadając się za jej ustaleniami dotyczącymi szkody i wypaczyła dowód jej przedłożony poprzez brak zbadania „wolnego” i „ograniczonego” rynku danego produktu jako całości z naruszeniem obowiązku przeprowadzenia obiektywnej oceny na podstawie art. 3 ust. 2 rozporządzenia tymczasowego.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przez Komisję art. 3 ust. 7 rozporządzenia tymczasowego, ponieważ błędnie oceniła ona związek przyczynowy pomiędzy rzekomo dumpingowym przywozem, a sytuacją przemysłu unijnego. Skarżąca podnosi ponadto, że Komisja uchybiła obowiązkowi przypisania innych czynników powodujących szkodę do rzekomo dumpingowych przywozów i pominęła pozostałe czynniki, które łącznie i odrębnie mogły spowodować przerwanie związku przyczynowego.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że Komisja błędnie ustaliła poziom usunięcia szkody z naruszeniem art. 2 ust. 9 i art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, popełniając oczywisty błąd w ustaleniach. W szczególności, zdaniem skarżącego Komisja ustaliła nieracjonalny i nadmierny margines zysku dla przemysłu Unijnego i popełniła oczywisty błąd w ustaleniach stosując dla celów marginesu szkody w drodze analogii dostosowanie z tytułu racjonalnych kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz z tytułu zysku niepowiązanego importera, przewidziane w art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego.

(1)  Rozporządzenie rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51).

(2)  Porozumienie antydumpingowe WTO.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/39

Skarga wniesiona w dniu 28 października 2016 r. – Severstal/Komisja Europejska

(Sprawa T-753/16)

(2017/C 014/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: PAO Severstal (Czerpowic, Rosja) (przedstawiciele: B. Evtimov, lawyer i D. O’Keeffe, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1328 z dnia 29 lipca 2016 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno pochodzących między innymi z Federacji Rosyjskiej, opublikowanego w Dz.U. 210 z 4/8/2016 w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącej;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez Komisję art. 18 rozporządzenia podstawowego (1), art. 6.8 i załącznika do porozumienia antydumpingowego (2) przy uznaniu, że skarżąca jest częściowo niewspółpracującym producentem, przy zastosowaniu okoliczności faktycznych dostępnych dla niej, przez co popełniła oczywisty błąd w ustaleniach. Zdaniem skarżącej dodatkowo skutki wynikające z częściowego braku współpracy były oczywiście nieadekwatne w świetle ograniczonych stwierdzonych braków.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez Komisję prawa do sprawiedliwego wysłuchania oraz prawa obrony skarżącej poprzez ograniczenie okazji skarżącej do obrony przeciwko niekorzystnym dla niej ustaleniom Komisji. Zdaniem skarżącej Komisja skutecznie odrzuciła/pominęła wszelkie dodatkowe informacje lub argumenty skarżącej dotyczące jej statusu braku częściowej współpracy.

3.

Zarzut trzeci dotyczący braku ustalenia przez Komisję prawidłowego marginesu dumpingu zgodnie z art. 2 ust. 12 rozporządzenia podstawowego po tym, jak naruszyła ona art. 2 ust. 3, art. 2 ust. 4 i dokonała błędnej wykładni art. 2 ust. 9, oraz popełniła oczywisty błąd w ustaleniach, a także tego, że Komisja nie dokonała sprawiedliwego porównana zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 3 ust. 2 i art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i art. 3 ust. 1 porozumienia antydumpingowego, przeinaczyła dowód i dokonała oczywistych błędów w ustaleniach poprzez błędną ocen wskaźników szkody oraz poprzez brak dokonana obiektywnej oceny stanu przemysłu Unii. Zdaniem skarżącej Komisja oparła się jedynie na wybranych ekonomicznych wskaźnikach stanu przemysłu Unii i pominęła kluczowe wskaźniki, które wskazałyby na inny, bardziej pozytywny stan przemysłu Unii. Skarżąca podnosi również, że Komisja przyjęła stronnicze stanowisko opowiadając się za jej ustaleniami dotyczącymi szkody i wypaczyła dowód jej przedłożony poprzez brak zbadania „wolnego” i „ograniczonego” rynku danego produktu jako całości wraz ze wszystkimi wskaźnikami, wybierając przeprowadzenie odrębnej „trzystopniowej oceny”, która zakłóciła całościową ocenę.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia przez Komisję art. 3 ust. 7 rozporządzenia tymczasowego, ponieważ błędnie oceniła ona związek przyczynowy pomiędzy rzekomo dumpingowym przywozem, a sytuacją przemysłu unijnego. Skarżąca podnosi ponadto, że Komisja uchybiła obowiązkowi przypisania innych czynników powodujących szkodę do rzekomo dumpingowych przywozów i pominęła pozostałe czynniki, które łącznie i odrębnie mogły spowodować przerwanie związku przyczynowego.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że Komisja błędnie ustaliła poziom usunięcia szkody z naruszeniem art. 2 ust. 9 i art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, popełniając oczywisty błąd w ustaleniach. W szczególności, zdaniem skarżącej Komisja ustaliła nieracjonalny i nadmierny margines zysku dla przemysłu Unijnego i popełniła oczywisty błąd w ustaleniach stosując dla celów marginesu szkody w drodze analogii dostosowanie z tytułu racjonalnych kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz z tytułu zysku niepowiązanego importera, przewidziane w art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego.

(1)  Rozporządzenie rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51).

(2)  Porozumienie antydumpingowe WTO.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/40

Skarga wniesiona w dniu 2 listopada 2016 r. – Oakley/EUIPO – Xuebo Ye (Przedstawienie sylwetki w kształcie elipsy)

(Sprawa T-754/16)

(2017/C 014/49)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Oakley, Inc. (Foothill Ranch, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci E. Ochoa Santamaría i V. Rodríguez Pombo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Xuebo Ye (Wenzhou, Chiny)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Xuebo Ye

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (Przedstawienie sylwetki w kształcie elipsy) – zgłoszenie nr 13 088 191

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 31 sierpnia 2016 r. w sprawie R 2608/2015-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

dopuszczenie niniejszej skargi ze wszystkimi załączonymi do niej dokumentami i ich odpowiednimi kopiami;

—

przeprowadzenie wszystkich zawnioskowanych dowodów;

—

uwzględnienie skargi poprzez stwierdzenie nieważności i pozostawienie bez skutków zaskarżonej decyzji odmawiającej rejestracji unijnego znaku towarowego nr 13 088 191 na podstawie postanowień art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/41

Skarga wniesiona w dniu 31 października 2016 r. – ArcelorMittal Belval & Differdange i ThyssenKrupp Steel Europe/ECHA

(Sprawa T-762/16)

(2017/C 014/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ArcelorMittal Belval & Differdange SA (Esch-sur-Alzette, Luksemburg) i ThyssenKrupp Steel Europe AG (Duisburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci H. Scheidmann i M. Kottmann)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji ECHA z dnia 26 września 2016 (znak ATD/52/2016);

—

ewentualnie, stwierdzenie nieważności decyzji ECHA z dnia 19 sierpnia 2016 r. (znak ATD/52/2016) w zakresie, w jakim oddalono w niej wniosek skarżących o dostęp do dokumentów;

—

obciążenie ECHA kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 4 ust. 2 tiret pierwsze rozporządzenia (WE) nr 1049/2001

—

Skarżące twierdzą, że w zaskarżonej decyzji wymieniony wyżej przepis został błędnie zastosowany, gdyż niesłusznie w niej stwierdzono, że interesy handlowe zostałyby naruszone wskutek ujawnienia dokumentów oraz że w decyzji tej nie uwzględniono nadrzędnego interesu publicznego.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 41 ust. 2 tiret drugie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej

—

Skarżące utrzymują, że zaskarżona decyzja narusza wymienione wyżej postanowienie i że wbrew tej decyzji dokumenty, w odniesieniu do których został złożony wniosek o dostęp, należą do akt sprawy dotyczących skarżących i nie są zatem wyłączone z zakresu stosowania tego postanowienia.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/42

Skarga wniesiona w dniu 3 listopada 2016 r. – Paulini/EBC

(Sprawa T-764/16)

(2017/C 014/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Jörn Paulini (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i M. Vandenbussche)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (EBC)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 grudnia 2015 r., zmienionej w dniu 10 lutego 2016 r., informującej skarżącego o świadczeniu, które przyznano mu w ramach corocznego przeglądu wynagrodzeń i nagród (ASBR) za 2015 r.;

—

przyznanie skarżącemu odszkodowania za szkodę opisaną w pkt 99-103 skargi;

—

przyznanie skarżącemu zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej doznał, oszacowanego na 10 000 EUR;

—

obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący niezgodności z prawem wytycznych w sprawie ASBR za 2015 r. w zakresie, w jakim naruszają one zasadę niedyskryminacji, art. 51 warunków zatrudnienia oraz art. 12 i 21 Karty praw podstawowych UE. Na zasadzie pomocniczości, zarzut dotyczy niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim narusza ona wytyczne w sprawie ASBR za 2015 r. i jest dotknięta oczywistym błędem w ocenie.

Skarżący uważa, że wytyczne w sprawie ASBR za 2015 r. są niezgodne z prawem w zakresie, w jakim stawiają w niekorzystnej sytuacji członków personelu, którzy cechują się ograniczoną dyspozycyjnością dla służb, dla których pracują z powodów, które są obiektywnie poza ich kontrolą, takich jak zwolnienia chorobowe, praca w niepełnym wymiarze czasu pracy ze względu na niepełnosprawność lub czasowe oddelegowanie w ramach komitetu pracowniczego (lub ich kombinacji), w porównaniu ze współpracownikami dyspozycyjnymi w pełnym wymiarze czasu pracy dla swych służby. Zaskarżona decyzja, która została wydana na podstawie niezgodnych z prawem wytycznych w sprawie ASBR jest w konsekwencji również niezgodna z prawem.

Na zasadzie pomocniczości, gdyby należało uznać wytyczne w sprawie ASBR za 2015 r. za zgodne z prawem, skarżący uważa jednak, że zaskarżona decyzja narusza te wytyczne w zakresie, w jakim jego nieobecności zostały wykorzystane jako dyskryminujący element w jego sprawie, a powinny zostać one zinterpretowane jako pozytywna postawa, która pozytywnie wpływa na świadczenie ASBR. Wszystkie czynniki, które należy oceniać zgodnie z wytycznymi w sprawie ASBR za 2015 r. powinny w sposób oczywisty doprowadzić do wyższego świadczenia ASBR.

2.

Zarzut drugi dotyczący – w odniesieniu do zastosowania formuły obowiązującej w stosunku do działań reprezentacji personelu, pozwalających na oddelegowanie ze służby – niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim nie zneutralizowała nieobecności wskutek choroby, a zatem narusza decyzję z dnia 18 grudnia 2008 r., zasadę niedyskryminacji, art. 12 i 21 Karty praw podstawowych UE oraz art. 51 warunków zatrudnienia. Na zasadzie pomocniczości, gdyby należało uznać, że decyzja z dnia 18 grudnia 2008 r. nie pozwala na zneutralizowanie nieobecności wskutek choroby, skarżący podnosi zarzut niezgodności z prawem decyzji z dnia 18 grudnia 2008 r. w tym względzie.

Skarżący uważa, że EBC powinien był zneutralizować jego nieobecność wskutek choroby, tak jak to wynika ze zwolnienia z pracy w styczniu i lutym 2015 r., gdy obliczono jego świadczenie ASBR w odniesieniu do jego działalności jako członka komitetu pracowniczego przy użyciu formuły z decyzji z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie formuły ASBR dla pracowników w związku z ich działalnością w komitecie pracowniczym.

W przypadku, gdyby decyzja z dnia 18 grudnia 2008 r. nie pozwalała na taką możliwość, skarżący kwestionuje w niniejszej skardze, na zasadzie pomocniczości, zgodność z prawem tej decyzji w tym zakresie, że członkowie komitetu pracowniczego, których zwolnienie ze świadczenia pracy musiało zostać rozdystrybuowane z powodu nieobecności spowodowanej stanem zdrowia są w niekorzystnej sytuacji w porównaniu ze swoimi kolegami pracującymi w pełnym wymiarze czasu pracy, mimo podobnej wydajności lub wyników, i są w niekorzystnej sytuacji ze względu na ich zaangażowanie w komitet pracowniczy.

3.

Zarzut trzeci dotyczący, w odniesieniu do praktyki zaokrąglania, naruszenia decyzji EBC z dnia 18 grudnia 2008 r. w zakresie, w jakim omawiana decyzja nie pozwala na zaokrąglanie dla członków komitetu pracowniczego. Na zasadzie pomocniczości, gdyby decyzja z dnia 18 grudnia 2008 r. umożliwiała zaokrąglanie dla członków komitetu pracowniczego, skarżący podnosi, że jest oczywiście bezzasadna i nieodpowiednia w tym względzie.

W ramach zarzutu drugiego skarżący zakwestionował zgodność z prawem decyzji z dnia 18 grudnia 2008 r., jeśli decyzja miałaby być interpretowana w ten sposób, że nie pozwala EBC na zneutralizowanie nieobecności wskutek choroby skarżącego przy zastosowaniu formuły określonej w celu obliczenia świadczenia ASBR. W ramach tego zarzutu zakwestionował on zgodność tej decyzji z prawem tylko w tym zakresie. Ponadto, EBC stosuje praktykę, która polega na zaokrąglaniu wyniku formuły, aby przełożyć go na punkty, a potem przełożyć te zaokrąglone punkty z powrotem na procenty w celu określenia podwyżki wynagrodzenia przyznanej pracownikowi.

Skarżący kwestionuje tę praktykę, która nie ma podstawy prawnej w obowiązujących przepisach, a w szczególności w decyzji z dnia 18 grudnia 2008 r. Na zasadzie pomocniczości, gdyby decyzję z dnia 18 grudnia 2008 r. należało interpretować w ten sposób, że umożliwia zaokrąglanie świadczeń ASBR dla członków komitetu pracowniczego, skarżący podnosi, że decyzja ta jest niezgodna z prawem w tym względzie, ponieważ jest w oczywisty sposób bezzasadna i nieodpowiednia.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/44

Skarga wniesiona w dniu 7 listopada 2016 r. – Picard/Komisja

(Sprawa T-769/16)

(2017/C 014/52)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Maxime Picard (Hettange-Grande, Francja) (przedstawiciel: adwokat M.A. Lucas)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji ustalającej z góry niektóre elementy jego uprawnień emerytalnych lub braku wydania takiej decyzji wymaganej przez regulamin pracowniczy, wynikającego z wiadomości skierowanej do skarżącego w dniu 4 stycznia 2016 r. przez osobę prowadzącą sprawę z sektora 001ds. emerytur i rent Działu 4 Urzędu Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych, w której wskazano, w odpowiedzi na jego wniosek z tego samego dnia, że jego uprawnienia emerytalne uległy zmianie w następstwie ponownego zatrudnienia go w grupie funkcyjnej II z dniem 1 czerwca 2014 r., w związku z czym wiek przejścia przez niego na emeryturę zmienił się na 66 lat, a współczynnik nabycia praw emerytalnych na 1,8 % od dnia 1 czerwca 2014 r.;

—

stwierdzenie nieważności, w razie potrzeby, decyzji z dnia 26 lipca 2016 r. dyrektora Dyrekcji E DG ds. zasobów ludzkich Komisji, w zakresie w jakim oddalono w niej jako niedopuszczalne w braku aktu niekorzystnego, a pomocniczo jako bezzasadne, zażalenie skarżącego z dnia 1 kwietnia 2016 r. na decyzję lub jej brak wynikający z wiadomości z dnia 4 stycznia 2016 r.;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi jeden zarzut, dotyczący naruszenia prawa i naruszenia art. 77 akapit 2 i 5 regulaminu pracowniczego, a także art. 21 akapit 2 i art. 22 ust. 1 akapit 2 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, mających zastosowanie na mocy art. 109 warunków zatrudnienia innych pracowników (WZiP), którymi obarczona była wiadomość z dnia 4 stycznia 2016 r., ponieważ braną pod uwagę datą rozpoczęcia służby w celu zastosowania tych przepisów regulaminu pracowniczego był dzień 1 czerwca 2014 r., kiedy weszła w życie umowa, na podstawie której skarżący wstąpił do grupy funkcyjnej II („GF II”) na podstawie art. 87 ust. 4 WZiP, a powinien to być dzień 1 lipca 2008 r., kiedy podjął on pierwszy raz służbę w Komisji, w charakterze członka personelu kontraktowego w grupie funkcyjnej I.

Zarzut ten składa się z dwóch części:

1.

Pierwsza część dotyczy tego, że sektor 001 ds. emerytur i rent Działu 4 Urzędu Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych (PMO) i dyrektor Dyrekcji E DG ds. zasobów ludzkich Komisji (DGHR) błędnie uznali, ze względu na to, że umowa z dnia 19 maja 2014 r., na podstawie której skarżący wstąpił do GF II, była nowa i spowodowała ponowne zatrudnienie, że art. 22 ust. 1 akapit 2 i art. 21 akapit 2 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego nie mają do niego zastosowania, natomiast stosują się do niego art. 77 akapit 5 i 2 regulaminu pracowniczego, mimo że dniem rozpoczęcia służby, o którym mowa w art. 21 i 22 załącznika XIII, jest dzień pierwszego zatrudnienia.

2.

Druga część dotyczy błędu również popełnionego przez sektor 001 ds. emerytur i rent Działu 4 PMO i dyrektora Dyrekcji E DGHR, gdy uznali oni, ze względu na to, że umowa z dnia 19 maja 2014 r., na podstawie której skarżący wstąpił do GF II, stanowiła przerwanie ciągłości przebiegu jego kariery zawodowej, że art. 22 ust. 1 akapit 2 i art. 21 akapit 2 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego nie mają do niego zastosowania, natomiast stosują się do niego art. 77 akapit 5 i 2 regulaminu pracowniczego, mimo że ta umowa wpisywała się w nieprzerwany przebieg jego kariery zawodowej, gdyż jej celem i skutkiem była zmiana jego zaszeregowania, przy jedynie formalnej zmianie pełnionej funkcji.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/45

Skarga wniesiona w dniu 24 października 2016 r. – Toontrack Music/EUIPO (EZMIX)

(Sprawa T-771/16)

(2017/C 014/53)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Toontrack Music AB (Umeå, Szwecja) (przedstawiciel: adwokat L.E. Ström)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „EZMIX” – zgłoszenie nr 13 945 423

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 lipca 2016 r. w sprawie R 2436/2015-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. b), art. 7 ust. 1 lit. c), art. 7 ust. 2, art. 43 i art. 65 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej oraz;

—

obciążenie EUIPO jego własnymi kosztami oraz kosztami postępowania strony skarżącej.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b), art. 7 ust. 1 lit. c), art. 7 ust. 2 i art. 43 rozporządzenia nr 207/2009.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/45

Skarga wniesiona w dniu 4 listopada 2016 r. – Isocell/EUIPO – iCell (iCell.)

(Sprawa T-776/16)

(2017/C 014/54)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Isocell GmbH (Neumarkt am Wallersee, Niemcy) (przedstawiciel: C. Thiele, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: iCell AB (Älvdalen, Szwecja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: iCell AB

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający element słowny „iCell.” – zgłoszenie nr 12 877 676

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 września 2016 r. w sprawie R 2496/2015-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

zmianę zaskarżonej decyzji poprzez uwzględnienie sprzeciwu w całości i odrzucenie zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 12 877 676;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/46

Skarga wniesiona w dniu 4 listopada 2016 r. – Isocell/EUIPO – iCell (iCell. Insulation Technology Made in Sweden)

(Sprawa T-777/16)

(2017/C 014/55)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Isocell GmbH (Neumarkt am Wallersee, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Thiele)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: iCell AB (Älvdalen, Szwecja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: iCell AB

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający elementy słowne „iCell. Insulation Technology Made in Sweden” – zgłoszenie nr 12 882 023

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 lipca 2016 r. w sprawie R 181/2016-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

zmianę zaskarżonej decyzji w ten sposób, aby sprzeciw zastał w całości uwzględniony, a zgłoszenie unijnego znaku towarowego nr 12882023 zostało odrzucone;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/46

Skarga wniesiona w dniu 7 listopada 2016 r. – Rühland/EUIPO – 8 seasons design (Światła)

(Sprawa T-779/16)

(2017/C 014/56)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Lothar Rühland (Wendeburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci H.P. Schrammek, C. Drzymalla, S. Risthaus i J. Engberding)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: 8 seasons design GmbH (Eschweiler, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Strona skarżąca

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy „Światła” – wzór wspólnotowy nr 1 402 341-0006

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 lipca 2016 r. w sprawie R 878/2015-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru wspólnotowego nr 001402341- 0006;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania odwoławczego.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie art. 25 ust. 1 lit. b) w związku z art. 6 rozporządzenia nr 6/2002.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/47

Skarga wniesiona w dniu 9 listopada 2016 r. – Puma i in./Komisja

(Sprawa T-781/16)

(2017/C 014/57)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Puma SE (Herzogenaurach, Niemcy) i 8 pozostałych skarżących (przedstawiciel: E. Vermulst, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1395 z dnia 18 sierpnia 2016 r. nakładającego ponownie ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i wyprodukowanych przez Buckinghan Shoe Mfg Co., Ltd., Buildyet Shoes Mfg., DongGuan Elegant Top Shoes Co. Ltd, Dongguan Stella Footwear Co Ltd, Dongguan Taiway Sports Goods Limited, Foshan City Nanhai Qun Rui Footwear Co., Jianle Footwear Industrial, Sihui Kingo Rubber Shoes Factory, Synfort Shoes Co. Ltd., Taicang Kotoni Shoes Co. Ltd., Wei Hao Shoe Co. Ltd., Wei Hua Shoe Co. Ltd., Win Profile Industries Ltd oraz w sprawie wykonania wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawach połączonych C-659/13 i C-34/14 (Dz.U. L 225, s. 52);

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1647 z dnia 13 września 2016 r. nakładającego ponownie ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Wietnamu i wyprodukowanych przez Best Royal Co. Ltd, Lac Cuong Footwear Co., Ltd, Lac Ty Co., Ltd, Saoviet Joint Stock Company (Megastar Joint Stock Company), VMC Royal Co Ltd, Freetrend Industrial Ltd. oraz jej spółkę powiązaną Freetrend Industrial A (Vietnam) Co, Ltd., Fulgent Sun Footwear Co., Ltd, General Shoes Ltd, Golden Star Co, Ltd, Golden Top Company Co., Ltd, Kingmaker Footwear Co. Ltd., Tripos Enterprise Inc., Vietnam Shoe Majesty Co., Ltd, oraz w sprawie wykonania wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawach połączonych C-659/13 i C-34/14 (Dz.U. L 245, s. 16);

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1731 z dnia 28 września 2016 r. nakładającego ponownie ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Wietnamu oraz wyprodukowanych przez General Footwear Ltd (Chiny), Diamond Vietnam Co Ltd i Ty Hung Footgearmex/Footwear Co. Ltd i wykonującego wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawach połączonych C-659/13 i C-34/14 (Dz.U. L 262, s. 4); oraz

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy oparty na fakcie, że Komisja przede wszystkim nie ma uprawnień legislacyjnych umożliwiających przyjęcie spornych rozporządzeń.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym Komisja, z naruszeniem art. 296 TFUE nie podała szczegółowej podstawy prawnej przyjęcia spornych rozporządzeń oraz naruszyła przysługujące skarżącym prawo do obrony oraz prawo do skutecznej ochrony sądowej.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym ponowne wszczęcie zakończonego postępowania w sprawie obuwia oraz retroaktywne nałożenie na dostawców skarżących cła antydumpingowego, które wygasło (i) jest pozbawione podstawy prawnej, oparte na oczywistym błędzie w stosowaniu art. 266 TFUE i rozporządzenia podstawowego oraz narusza to rozporządzenie, (ii) jest sprzeczne z zasadami ochrony uzasadnionych oczekiwań, pewności prawa oraz niedziałania prawa wstecz; oraz (iii) jest sprzeczne z art. 266 TFUE, narusza art. 5 ust. 4 TFUE oraz stanowi nadużycie władzy przez Komisję.

4.

Zarzut czwarty, zgodnie z którym retroaktywne nałożenie cła w drodze trzech spornych rozporządzeń jest dyskryminujące względem skarżących.

5.

Zarzut piąty, zgodnie z którym sposób dokonania oceny wniosków dostawców skarżących o traktowanie na zasadach rynkowych i o indywidualne traktowanie był dyskryminacyjny i stanowił nadużycie władzy przez Komisję.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/48

Skarga wniesiona w dniu 9 listopada 2016 r. – Timberland Europe/Komisja

(Sprawa T-782/16)

(2017/C 014/58)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Timberland Europe BV (Enschede, Niderlandy) (przedstawiciel: E. Vermulst, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1395 z dnia 18 sierpnia 2016 r. nakładającego ponownie ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i wyprodukowanych przez Buckinghan Shoe Mfg Co., Ltd., Buildyet Shoes Mfg., DongGuan Elegant Top Shoes Co. Ltd, Dongguan Stella Footwear Co Ltd, Dongguan Taiway Sports Goods Limited, Foshan City Nanhai Qun Rui Footwear Co., Jianle Footwear Industrial, Sihui Kingo Rubber Shoes Factory, Synfort Shoes Co. Ltd., Taicang Kotoni Shoes Co. Ltd., Wei Hao Shoe Co. Ltd., Wei Hua Shoe Co. Ltd., Win Profile Industries Ltd oraz w sprawie wykonania wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawach połączonych C-659/13 i C-34/14 (Dz.U. L 225, s. 52);

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1647 z dnia 13 września 2016 r. nakładającego ponownie ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Wietnamu i wyprodukowanych przez Best Royal Co. Ltd, Lac Cuong Footwear Co., Ltd, Lac Ty Co., Ltd, Saoviet Joint Stock Company (Megastar Joint Stock Company), VMC Royal Co Ltd, Freetrend Industrial Ltd. oraz jej spółkę powiązaną Freetrend Industrial A (Vietnam) Co, Ltd., Fulgent Sun Footwear Co., Ltd, General Shoes Ltd, Golden Star Co, Ltd, Golden Top Company Co., Ltd, Kingmaker Footwear Co. Ltd., Tripos Enterprise Inc., Vietnam Shoe Majesty Co., Ltd, oraz w sprawie wykonania wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawach połączonych C-659/13 i C-34/14 (Dz.U. L 245, s. 16);

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1731 z dnia 28 września 2016 r. nakładającego ponownie ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Wietnamu oraz wyprodukowanych przez General Footwear Ltd (Chiny), Diamond Vietnam Co Ltd i Ty Hung Footgearmex/Footwear Co. Ltd i wykonującego wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawach połączonych C-659/13 i C-34/14 (Dz.U. L 262, s. 4); oraz

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy oparty na fakcie, że Komisja przede wszystkim nie ma uprawnień legislacyjnych umożliwiających przyjęcie spornych rozporządzeń.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym Komisja, z naruszeniem art. 296 TFUE nie podała szczegółowej podstawy prawnej przyjęcia spornych rozporządzeń oraz naruszyła przysługujące skarżącej prawo do obrony oraz prawo do skutecznej ochrony sądowej.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym ponowne wszczęcie zakończonego postępowania w sprawie obuwia oraz retroaktywne nałożenie na dostawców skarżącej cła antydumpingowego, które wygasło (i) jest pozbawione podstawy prawnej, oparte na oczywistym błędzie w stosowaniu art. 266 TFUE i rozporządzenia podstawowego oraz narusza to rozporządzenie, (ii) jest sprzeczne z zasadami ochrony uzasadnionych oczekiwań, pewności prawa oraz niedziałania prawa wstecz; oraz (iii) jest sprzeczne z art. 266 TFUE, narusza art. 5 ust. 4 TFUE oraz stanowi nadużycie władzy przez Komisję.

4.

Zarzut czwarty, zgodnie z którym retroaktywne nałożenie cła w drodze trzech spornych rozporządzeń jest dyskryminujące względem skarżącej.

5.

Zarzut piąty, zgodnie z którym sposób dokonania oceny wniosków dostawców skarżącej o traktowanie na zasadach rynkowych i o indywidualne traktowanie był dyskryminacyjny i stanowił nadużycie władzy przez Komisję.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/49

Skarga wniesiona w dniu 10 listopada 2016 r. – De Geoffroy i in./Parlament

(Sprawa T-788/16)

(2017/C 014/59)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Dominique De Geoffroy (Bruksela, Belgia) i 14 innych (przedstawiciele: adwokaci N. de Montigny i J.N. Louis)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie i orzeczenie,

—

nieważności Guidelines Parlamentu dotyczących urlopów („Guidelines on leave”), opublikowanych w dniu 21 marca 2016 r.;

—

nieważności odmownej decyzji z dnia 13 czerwca 2016 r. w sprawie wniosku urlopowego Stéphane’a Grosjean’a;

—

nieważności decyzji z dnia 12 kwietnia 2016 r. uwzględniającej wniosek urlopowy Françoise Joostens, lecz zaliczającej dni wnioskowanego urlopu do kwoty 3,5 dnia;

—

nieważności odmownej decyzji z dnia 2 czerwca 2016 r. w sprawie wniosku urlopowego Françoise Joostens;

—

w każdym wypadku obciążenia pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący całkowitego braku uzasadnienia ze strony pozwanej, z uwagi na brak odpowiedzi na zażalenia skarżących na Guidelines Parlamentu dotyczące urlopów, opublikowane w dniu 21 marca 2016 r. (zwane dalej „spornymi Guidelines”).

2.

Zarzut drugi dotyczący zarzutu niezgodności z prawem, której parlament dopuścił się poprzez wydanie spornych Guidelines, ze względu na naruszenie regulaminu pracowniczego urzędników i uprawnień nadanych w wewnętrznych uregulowaniach dotyczących spraw urlopowych, a także naruszenie praw nabytych skarżących.

—

dwoje spośród skarżących, będących adresatami trzech spornych decyzji indywidualnych, odpowiednio z dni 2 czerwca 2016 r., 13 czerwca 2016 r. i 12 kwietnia 2016 r., z których dwie zawierały odmowę przyznania urlopu, o który wnioskowali, a ostatnia uwzględniała wniosek urlopowy jednego z nich, lecz zaliczała dni wnioskowanego urlopu do kwoty 3,5 dni, uważa, że te decyzje indywidualne zaliczają się do zakresu tego samego zarzutu do celów stwierdzenia nieważności tych decyzji.

3.

Zarzut trzeci dotyczący braku zasięgnięcia opinii członków personelu przy przyjmowaniu przez Parlament spornych Guidelines, co stanowi naruszenie art. 27 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

4.

Zarzut czwarty dotyczący braku zestawienia wagi interesów instytucji z interesami tłumaczy ustnych, zlekceważenia zasady proporcjonalności, nadużycia prawa, błędu w ocenie i naruszenia zasady dobrej administracji i obowiązku staranności, których dopuściła się pozwana instytucja przy przyjmowaniu spornych Guidelines.

5.

Zarzut piąty dotyczący dyskryminacji wprowadzonej przez przyjęcie spornych Guidelines między tłumaczami ustnymi a pozostałymi urzędnikami i pracownikami.

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasad równości i niedyskryminacji, naruszenia zasady pewności prawa i przewidywalności w zakresie wyjątków i przypadków szczególnych przewidzianych w omawianych Guidelines.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/50

Skarga wniesiona w dniu 8 listopada 2016 r. – InvoiceAuction B2B/EUIPO (INVOICE AUCTION)

(Sprawa T-789/16)

(2017/C 014/60)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: InvoiceAuction B2B GmbH (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciel: C. Jonas, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający element słowny „INVOICE AUCTION” – zgłoszenie nr 13 821 095

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 3 sierpnia 2016 r. w sprawie R 2201/2015-1

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/51

Skarga wniesiona w dniu 11 listopada 2016 r. – C & J Clark International/Komisja

(Sprawa T-790/16)

(2017/C 014/61)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: C & J Clark International Ltd (Somerset, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: A. Willems i S. De Knop, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

uznanie skargi za dopuszczalną;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1395 z dnia 18 sierpnia 2016 r. nakładającego ponownie ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i wyprodukowanych przez Buckinghan Shoe Mfg Co., Ltd., Buildyet Shoes Mfg., DongGuan Elegant Top Shoes Co. Ltd, Dongguan Stella Footwear Co Ltd, Dongguan Taiway Sports Goods Limited, Foshan City Nanhai Qun Rui Footwear Co., Jianle Footwear Industrial, Sihui Kingo Rubber Shoes Factory, Synfort Shoes Co. Ltd., Taicang Kotoni Shoes Co. Ltd., Wei Hao Shoe Co. Ltd., Wei Hua Shoe Co. Ltd., Win Profile Industries Ltd oraz w sprawie wykonania wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawach połączonych C-659/13 i C-34/14 (Dz.U. L 225, s. 52);

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja działając bez ważnej podstawy prawnej naruszyła zasadę przyznania kompetencji ustanowioną w art. 5 ust. 1 i 2 TUE.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym nie podejmując koniecznych środków w celu zapewnienia wykonania wyroku z dnia 4 lutego 2016 r. C & J Clark International i Puma, C-659/13 i C-34/14, EU:C:2016:74 Komisja naruszyła art. 266 TFUE.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym nakładając cło antydumpingowe na przywóz obuwia „dokonany w okresie stosowania [rozporządzeń, w odniesieniu do których została stwierdzona nieważność]” Komisja naruszyła art. 1 ust. 1 i art. 10 ust. 1 rozporządzenia podstawowego (1) oraz zasadę pewności prawa (niedziałania prawa wstecz).

4.

Zarzut czwarty, zgodnie z którym nakładając cło antydumpingowe bez przeprowadzenia ponownej oceny interesu Unii, Komisja naruszyła art. 21 rozporządzenia podstawowego, przy czym w każdym razie uznanie, że nałożenie cła antydumpingowego pozostawało w interesie Unii stanowiłoby oczywisty błąd w ocenie.

5.

Zarzut piąty, zgodnie z którym przyjmując akt, wykraczający poza to co jest konieczne do osiągnięcia założonego w nim celu, Komisja naruszyła art. 5 ust. 1 i 4 TUE.

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2016, L 176, s. 21).

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/52

Skarga wniesiona w dniu 14 listopada 2016 r. – Real Madrid Club de Fútbol/Komisja

(Sprawa T-791/16)

(2017/C 014/62)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Real Madrid Club de Fútbol (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. Pérez-Bustamante i F. Löwhagen)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie dopuszczalności skargi,

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 4 lipca 2016 r. w sprawie SA.33754 (2013/C) (ex 2013/NN).

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, że przeniesienie własności działek pomiędzy Real Madrid CF a gminą Madryt stanowiło pomoc państwa, ponieważ cena nieruchomości objętych transakcją została zawyżona o 18,4 mln EUR.

Zaskarżona decyzja pozostaje w związku z brakiem dochowania przez gminę Madryt porozumienia wykonawczego z 1998 r., na mocy którego zobowiązała się ona do przeniesienia na rzecz Real Madrid CF działki B-32 położonej w Las Tablas. Gmina Madryt i Real Madrid CF uregulowały tę sytuację poprzez porozumienie transakcyjne z 2011 r., na mocy którego przyznano na rzecz Real Madrid CF odszkodowanie w formie przeniesienia własności wskazanych działek.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE

—

W tym zakresie podniesiono, że Komisja dopuściła się oczywistych błędów w ocenie przyjmując, że porozumienie transakcyjne z 2011 r. skutkowało udzieleniem stronie skarżącej korzyści gospodarczej i stanowiło w konsekwencji pomoc państwa na jej rzecz. Poprzez porozumienie transakcyjne z 2011 gmina Madryt jedynie uznała swą odpowiedzialność za niedochowanie porozumienia wykonawczego z 1998 r. Ponadto, Komisja stosując zasadę podmiotu prywatnego w gospodarce rynkowej nie wzięła pod uwagę, że rozwiązania odmienne od porozumienia transakcyjnego z 2011 r., jak na przykład wytoczenie przeciwko niej powództwa byłyby dla gminy znacznie bardziej kosztowne.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE oraz ogólnej zasady dobrej administracji.

—

W tym zakresie podniesiono, że Komisja dopuściła się poważnych błędów w ocenie poprzez oparcie swych wniosków na ekspertyzie nieposiadającej wartości dowodowej i nie wzięła pod uwagę pozostałych ocen działki B-32 zawartych w aktach, bez konsultacji z własnym rzeczoznawcą lub innym rzeczoznawcą posiadającym odpowiednie kwalifikacje.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 i art. 296 TFUE oraz zasady dobrej administracji przy określaniu wartości odszkodowania udzielonego na rzecz Real Madrid FC na podstawie porozumienia transakcyjnego z 2011 r.

—

W tym zakresie podniesiono, że Komisja nie dokonała oceny wartości nieruchomości przeniesionych na skarżącą na podstawie porozumienia transakcyjnego z 2011 r. w ramach odszkodowania, lecz zastosowała, bez jakiegokolwiek uzasadnienia i bez odniesienia się do szczegółowych argumentów skarżącej w tym zakresie, wartość przyjętą przez gminę, pomimo że Komisja zwyczajnie odrzuciła inne oceny (jak na przykład dotyczące działki B-32) dokonane przez gminę na podstawie tej samej metody.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/53

Skarga wniesiona w dniu 15 listopada 2016 r. – Agricola J.M./EUIPO – Torres (CLOS DE LA TORRE)

(Sprawa T-806/16)

(2017/C 014/63)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Agricola J.M., SL (Girona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. Clos Creus)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Miguel Torres, SA (Vilafranca del Penedés, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „CLOS DE LA TORRE” – zgłoszenie nr 13 029 533

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 lipca 2016 r. w sprawie R 2099/2015-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 lipca 2016 r.;

—

uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 7 sierpnia 2015 r., na mocy której uwzględniono sprzeciw wniesiony dla wszystkich towarów z klasy 33: napoje alkoholowe, z wyjątkiem piwa, odmawiając rejestracji wspólnotowego znaku towarowego dla wszystkich zakwestionowanych towarów;

—

zmiana powyższych decyzji poprzez dopuszczenie do rejestracji zgłoszonego znaku towarowego na rzecz zgłaszającego dla wszystkich towarów z klasy 33;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 i orzecznictwa dotyczącego spraw analogicznych do niniejszej sprawy.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/54

Skarga wniesiona w dniu 14 listopada 2016 r. – Jean Patou Worldwide/EUIPO – Emboga (HISPANITAS JOY IS A CHOICE)

(Sprawa T-808/16)

(2017/C 014/64)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Jean Patou Worldwide Ltd (Watford, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: S. Baran, barrister)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Emboga, SA (Petrel, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Emboga, SA

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający elementy słowne „HISPANITAS JOY IS A CHOICE” – zgłoszenie nr 12 789 971

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 czerwca 2016 r. w sprawie R 235/2016-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO i Emboga, SA kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed EUIPO.

Podniesiony zarzut

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/55

Skarga wniesiona w dniu 22 listopada 2016 r. – For Tune/EUIPO – Simplicity trade (opus AETERNATUM)

(Sprawa T-815/16)

(2017/C 014/65)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: For Tune sp. z o.o. (Warszawa, Polska) (przedstawiciel: adwokat K. Popławska)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Simplicity trade GmbH (Oelde, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający elementy słowne „opus AETERNATUM” – zgłoszenie nr 11 024 296

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 września 2016 r. w sprawie R 152/2016-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO i Simplicity trade GmbH kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/55

Postanowienie Sądu z dnia 13 października 2013 r. – Axium/Parlament

(Sprawa T-392/16) (1)

(2017/C 014/66)

Język postępowania: francuski

Prezes ósmej izby zarządził wykreślenie sprawy.

(1)  Dz.U. C 326 z 5.9.2016.

16.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 14/55

Postanowienie prezesa Sądu z dnia 25 października 2016 r. – Maubert/Rada

(Sprawa T-565/16) (1)

(2017/C 014/67)

Język postępowania: francuski

Prezes Sądu zarządził wykreślenie sprawy.

(1)  Dz.U. C 27 z 25.1.2016 (sprawa początkowo zarejestrowana przed Sądem do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej pod numerem F-137/15 i przekazana Sądowi Unii Europejskiej w dniu 1.9.2016 r.).