27.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 353/1

27.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 353/2

—

uwzględniając dokumenty końcowe Pierwszej i Drugiej Międzynarodowej Konferencji w sprawie Finansowania Rozwoju, w szczególności konsensus z Monterrey z 2002 r. i deklarację z Ad-Dauhy z 2008 r.,

—

uwzględniając rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 68/204 i 68/279 w sprawie Trzeciej Międzynarodowej Konferencji w sprawie Finansowania Rozwoju, która odbędzie się w Addis Abebie (Etiopia) w dniach 13–16 lipca 2015 r.,

—

uwzględniając dokument określający główne zagadnienia, który w dniu 21 stycznia 2015 r. przedstawili współprzewodniczący procesu przygotowawczego do Trzeciej Międzynarodowej Konferencji w sprawie Finansowania Rozwoju,

—

uwzględniając sprawozdanie podsumowujące sekretarza generalnego ONZ z grudnia 2014 r. w sprawie programu działań na okres po 2015 r. pt. „Droga ku godności do roku 2030: położenie kresu ubóstwu, przekształcanie życia wszystkich i ochrona planety”,

—

uwzględniając sprawozdanie przyjęte w sierpniu 2014 r. przez Międzyrządowy Komitet Ekspertów ONZ ds. Finansowania Zrównoważonego Rozwoju,

—

uwzględniając sprawozdanie przyjęte w lipcu 2014 r. przez Otwartą Grupę Roboczą ONZ ds. Celów Zrównoważonego Rozwoju,

—

uwzględniając sprawozdanie UNCTAD dotyczące inwestycji światowych za rok 2014 – „Inwestowanie w cele zrównoważonego rozwoju: plan działania” (1),

—

uwzględniając dokument końcowy Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zrównoważonego Rozwoju (Rio+20) z czerwca 2012 r. pt. „Przyszłość, jakiej chcemy”,

—

uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z września 2014 r. dotyczącą ustanowienia wielostronnych ram prawnych służących restrukturyzacji długu państwowego,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 5 lutego 2015 r. pt. „Globalne partnerstwo na rzecz eliminacji ubóstwa i zrównoważonego rozwoju po roku 2015” (COM(2015)0044),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 czerwca 2014 r. pt. „Godne życie dla wszystkich: od wizji do wspólnego działania” (COM(2014)0335),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 16 lipca 2013 r. pt. „Perspektywy po roku 2015: w stronę wszechstronnego i zintegrowanego podejścia do finansowania eliminacji ubóstwa i do zrównoważonego rozwoju” (COM(2013)0531),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 27 lutego 2013 r. pt. „Godne życie dla wszystkich: Eliminacja ubóstwa i zapewnienie światu zrównoważonej przyszłości” (COM(2013)0092),

—

uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju,

—

uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Ogólnych z dnia 16 grudnia 2014 r. w sprawie programu transformacji na okres po roku 2015 (2),

—

uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania eliminacji ubóstwa i zrównoważonego rozwoju po 2015 r. (3),

—

uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 12 grudnia 2014 r. w sprawie wzmocnienia roli sektora prywatnego we współpracy na rzecz rozwoju,

—

uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Ogólnych z dnia 25 czerwca 2013 r. w sprawie nadrzędnego programu działań na okres po roku 2015 (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie UE i globalnych ram rozwoju po roku 2015 (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 września 2008 r. w sprawie dalszych działań związanych z konferencją z Monterrey z 2002 r. w sprawie finansowania rozwoju (6),

—

uwzględniając swoje następujące rezolucje: z dnia 26 listopada 2014 r. w sprawie konferencji ONZ w sprawie zmiany klimatu (COP 20) w Limie, Peru (1–12 grudnia 2014 r.) (7); z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie promowania rozwoju za pomocą odpowiedzialnych praktyk biznesowych, w tym w odniesieniu do roli przemysłu wydobywczego w krajach rozwijających się (8); z dnia 8 października 2013 r. w sprawie korupcji w sektorze publicznym i prywatnym: wpływ na prawa człowieka w krajach trzecich (9); z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie walki z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania i rajami podatkowymi (10) oraz z dnia 16 kwietnia 2013 r. w sprawie dalszego rozwoju poprzez wymianę handlową (11),

—

uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 472/2014/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie Europejskiego Roku na rzecz Rozwoju (2015) (12),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 233/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju na lata 2014–2020,

—

uwzględniając art. 208 TFUE, który stanowi, że zmniejszenie ubóstwa jest głównym celem polityki UE na rzecz rozwoju, oraz ustanawia spójność polityki na rzecz rozwoju,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju oraz opinię Komisji Budżetowej (A8–0143/2015),

A.

mając na uwadze, że rok 2015 jest kluczowym rokiem dla światowych działań na rzecz rozwoju, ponieważ przyjęto cele zrównoważonego rozwoju obowiązujące do 2030 r. i osiągnięto porozumienie w sprawie globalnych działań w dziedzinie klimatu ważne również do 2030 r.;

B.

mając na uwadze, że trzecia Międzynarodowa Konferencja w sprawie Finansowania Rozwoju, która odbędzie się w Addis Abebie (Etiopia) w dniach 13–16 lipca 2015 r., musi stworzyć warunki niezbędne do sfinansowania i realizacji programu działań na okres po 2015 r., oraz że sukces tego programu działań będzie zależeć od tego, na ile ambitna okaże się ta konferencja;

C.

mając na uwadze, że 1,5 mld ludzi nadal żyje w ubóstwie i jednocześnie cierpi niedostatek w zakresie opieki zdrowotnej i edukacji, a ich poziom życia jest zbyt niski, zwłaszcza w państwach ogarniętych konfliktami i w państwach niestabilnych; mając na uwadze, że jest to nie do zaakceptowania, zważywszy że na świecie istnieją wystarczające zasoby, aby stopniowo położyć kres tej sytuacji;

D.

mając na uwadze, że ubóstwo i nierówności można wyeliminować wyłącznie poprzez uruchomienie wystarczających i odpowiednich zasobów dla wszystkich oraz poprzez lepsze ukierunkowanie działań na zmarginalizowane grupy, takie jak dzieci, kobiety, osoby starsze lub niepełnosprawne; mając na uwadze, że pomimo znaczącego ograniczenia skrajnego ubóstwa postęp w realizacji działań skierowanych do dzieci jest wolniejszy, co sprawia, iż potrzeba inwestowania w dzieci – zarówno poprzez uruchomienie zasobów wewnętrznych, jak i międzynarodowe finansowanie ze środków publicznych – staje się kluczowym czynnikiem;

E.

mając na uwadze, że zrównoważony rozwój bez pokoju i bezpieczeństwa nie jest możliwy, co uznano w Konsensusie europejskim w sprawie rozwoju z 2005 r.;

F.

mając na uwadze, że trzy czwarte najuboższych ludzi na świecie – których liczbę szacuje się na 960 mln – żyje obecnie w krajach o średnich dochodach, w związku z czym nowy model rozwoju wymaga programów ukierunkowanych zarówno na ubogie osoby, jak i na ubogie kraje;

G.

mając na uwadze, że według szacunków Konferencji NZ ds. Handlu i Rozwoju (UNCTAD) potrzeby finansowe w krajach rozwijających się w zakresie realizacji nowych celów zrównoważonego rozwoju wynoszą 3,9 bln USD rocznie, a brakuje obecnie 2,5 bln USD rocznie; mając na uwadze, że koszty niewystarczającego działania będą ostatecznie znacznie większe niż koszty zdecydowanego działania na rzecz zrównoważonego rozwoju;

H.

mając na uwadze, że ogrom wyzwania, jakim jest finansowanie celów zrównoważonego rozwoju, wymaga silnego i światowego partnerstwa oraz zastosowania wszelkich form finansowania (krajowego, międzynarodowego, publicznego, prywatnego i innowacyjnego) oraz środków niefinansowych; mając na uwadze, że finansowanie prywatne może być uzupełnieniem finansowania publicznego, lecz nie może go zastąpić;

I.

mając na uwadze, że uruchomienie zasobów krajowych oraz oficjalna pomoc rozwojowa (ODA) są niemożliwymi do zastąpienia metodami finansowania rozwoju i należy je stosować jeszcze szerzej;

J.

mając na uwadze, że potencjał krajów rozwijających się w zakresie uruchomienia zasobów jest istotny, lecz w obecnej sytuacji istnieją granice tego, co kraje mogą osiągnąć same; mając na uwadze, że w większości krajów rozwijających się zasoby podatkowe wciąż stanowią niewielką część PKB, a zatem niezbędne jest wspieranie odpowiednio zrównoważonych, sprawiedliwych i skutecznych systemów podatkowych opartych na zdolności poszczególnych podatników i przedsiębiorstw do płacenia podatków; mając na uwadze, że uruchomienie zasobów krajowych wymaga również sprawiedliwego i przejrzystego podziału zysków pochodzących z zasobów naturalnych;

K.

mając na uwadze, że bardzo niewiele krajów rozwiniętych wypełnia swoje zobowiązanie do przeznaczania 0,7 % dochodu narodowego brutto (DNB) na ODA, w tym 0,15–0,20 % DNB na rzecz krajów najsłabiej rozwiniętych; mając na uwadze, że państwa członkowskie, które przystąpiły do UE w 2004 r. lub później, zobowiązały się do dążenia do realizacji celu dotyczącego przeznaczania na pomoc 0,33 % DNB, ale dotychczas żadne z nich tego celu nie osiągnęło;

L.

mając na uwadze, że wiele krajów słabiej rozwiniętych to państwa niestabilne lub państwa o zdestabilizowanej sytuacji w wyniku zdarzeń zewnętrznych, takich jak konflikty zbrojne, epidemie (np. epidemia wirusa Ebola), klęski żywiołowe, oraz mając na uwadze, że potrzebują one większego wsparcia;

M.

mając na uwadze, że zmniejszenie ubóstwa, wzrost gospodarczy i bezpieczeństwo zależą w znacznej mierze od zdolności państwa do wykonywania funkcji związanych ze sprawowaniem władzy w celu zapewnienia praworządności oraz do oferowania podstawowych usług publicznych, takich jak dostęp do edukacji i opieki zdrowotnej, przy jednoczesnym poszanowaniu zasady odpowiedzialności za własny rozwój; mając na uwadze, że kraje te potrzebują w szczególności większego wsparcia we wprowadzaniu solidnego systemu opieki zdrowotnej;

N.

mając na uwadze, że program działań na rzecz rozwoju poszerza się, oraz że w związku z tym ważne jest, aby uznać znaczenie podejmowanych wysiłków wykraczających poza ODA i w dalszym ciągu do tych wysiłków zachęcać; mając na uwadze, że pomimo trudnej sytuacji budżetowej w wielu państwach OECD, utrzymano wysokie poziomy ODA, która w 2013 r. osiągnęła najwyższy w historii poziom 134,8 mld USD; mając na uwadze, że ODA może być katalizatorem służącym przyciąganiu inwestycji prywatnych, i należy zaznaczyć w tym kontekście znaczenie innowacyjnych instrumentów finansowych;

O.

mając na uwadze, że sektor prywatny i bezpośrednie inwestycje zagraniczne, o ile są odpowiednio uregulowane i powiązane z konkretnymi usprawnieniami gospodarki krajowej, mają istotny potencjał przyczyniania się do osiągnięcia celów zrównoważonego rozwoju, o czym mowa we wniosku UNCTAD w sprawie planu działania dotyczącego inwestycji w cele zrównoważonego rozwoju;

P.

mając na uwadze, że kraje rozwijające się odczuwają różne – pozytywne i negatywne – skutki przepływu kapitału prywatnego; mając na uwadze, że przepływy finansowe ze źródeł prywatnych do krajów rozwijających się są istotne, lecz podlegają znacznym wahaniom, są nierównomiernie rozłożone i często powiązane z odpływem kapitału (jak np. w przypadku repatriacji zysków), który od 2010 r. przekracza poziom nowego napływu bezpośrednich inwestycji zagranicznych;

Q.

mając na uwadze, że społeczeństwo obywatelskie odgrywa kluczową rolę w zapewnieniu powszechnego i otwartego procesu – zarówno na szczeblu krajowym, jak i globalnym – oraz przyczynia się do dobrych rządów i rozliczalności; mając na uwadze wzajemną niekompatybilność pomocy rozwojowej i korupcji;

R.

mając na uwadze, że należy wspierać ubankowienie w krajach rozwijających się;

S.

mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie jako najwięksi darczyńcy pomocy rozwojowej muszą poprowadzić proces finansowania rozwoju i pomóc w wypracowaniu wiarygodnej odpowiedzi na wyzwania w dziedzinie finansowania rozwoju, zapewniając spójność polityki na rzecz rozwoju w programie działań na okres po 2015 r.; mając na uwadze, że inne kraje rozwinięte i wschodzące powinny podążać za przykładem UE;

1.

z zadowoleniem przyjmuje pierwszy projekt dokumentu końcowego Trzeciej Konferencji w sprawie Finansowania Rozwoju i wzywa UE i jej państwa członkowskie do jego poparcia;

2.

z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie podsumowujące opracowane przez sekretarza generalnego ONZ oraz przyjęte w nim prowadzące do przemian, uniwersalne, całościowe i zintegrowane podejście do ambitnego światowego partnerstwa na rzecz nowych celów rozwoju i związanych z nimi ram finansowych, skoncentrowane na eliminacji ubóstwa, na uniwersalnym charakterze praw człowieka i równości płci; twierdzi, że takie ambitne partnerstwo nie powiedzie się bez kompleksowych i istotnych środków służących wdrożeniu;

3.

wzywa UE, aby potwierdziła swoje polityczne przywództwo na wszystkich etapach procesu przygotowawczego do zdefiniowania ram zrównoważonego rozwoju, odnowionego porozumienia w sprawie finansowania rozwoju i innych metod realizacji zgodnie z zobowiązaniami i wartościami określonymi w traktatach założycielskich UE; jest zdania, że udzielanie pomocy rozwojowej przez UE nie powinno być uwarunkowane przez innych partnerów będących darczyńcami;

4.

domaga się, by UE i jej państwa członkowskie utrzymały swoją pozycję głównych darczyńców pomocy rozwojowej, dążąc jednocześnie do wspólnej odpowiedzialności; wzywa kraje o wysokim dochodzie, kraje o dochodzie średnim wyższym i gospodarki wschodzące do podjęcia znacznych zobowiązań;

5.

wyraża zadowolenie z komunikatu Komisji pt. „Globalne partnerstwo na rzecz eliminacji ubóstwa i osiągnięcia zrównoważonego rozwoju po 2015 r.” z powodu jego wszechstronności, skupienia się na spójności politycznej i z powodu potwierdzenia, że UE pragnie w pełni wywiązać się ze swoich zadań w tym partnerstwie światowym; ubolewa jednak, że nie wykazano się pełnym zaangażowaniem na rzecz harmonogramu przyszłej realizacji celów finansowych;

6.

podkreśla, że ODA to w dalszym ciągu kluczowy instrument finansowania rozwoju; wzywa UE i jej państwa członkowskie do ponownego niezwłocznego zobowiązania się do realizacji celu dotyczącego przeznaczenia 0,7 % DNB na ODA, przy czym 50 % ODA i co najmniej 0,2 % DNB powinno być zarezerwowane na rzecz krajów najsłabiej rozwiniętych, oraz do przedstawienia – przy uwzględnieniu ograniczeń budżetowych – wieloletnich harmonogramów budżetowych zakładających zwiększenie tych poziomów finansowania do 2020 r.; z zadowoleniem przyjmuje zdecydowane stanowisko UE, że wysiłki należy skoncentrować zarówno na ilości, jak i na jakości pomocy rozwojowej; wzywa innych partnerów rozwojowych i kraje wschodzące do zwiększenia pomocy rozwojowej, a Komisję i państwa członkowskie do przekonania publicznych i prywatnych darczyńców na całym świecie do spełnienia ich obietnic finansowych i podjęcia nowych zobowiązań; podkreśla, że wszyscy darczyńcy powinni dopilnować, aby w ramach ODA rzeczywiście przekazywano środki krajom rozwijającym się;

7.

podkreśla, że UE i inne kraje rozwinięte muszą dotrzymać swojego zobowiązania do przekazywania zwiększonego, nowego i dodatkowego finansowania na działania w związku ze zmianą klimatu, służącego osiągnięciu celu polegającego na wspólnym zgromadzeniu do roku 2020 rocznej kwoty 100 mld USD pochodzącej z szerokiego wachlarza źródeł, publicznych i prywatnych, dwustronnych i wielostronnych, w tym ze źródeł alternatywnych; ubolewa nad brakiem postępów w sprawie dodatkowości finansowania działań w związku ze zmianą klimatu względem ODA; apeluje o podjęcie przez kraje rozwinięte i wschodzące wspólnych międzynarodowych wysiłków na rzecz znalezienia nowych i dodatkowych środków finansowych na działania w związku ze zmianą klimatu dla krajów rozwijających się, jednak nie kosztem budżetu na rzecz rozwoju, w ramach porozumienia w sprawie globalnych działań związanych z klimatem, które ma zostać zawarte na konferencji w Paryżu w grudniu 2015 r.; jest zdania, że UE powinna zaproponować etapy pośrednie służące osiągnięciu pełnej dodatkowości; wzywa państwa członkowskie do wykorzystania dochodów zgromadzonych na rynkach emisji na finansowanie działań w związku ze zmianą klimatu w krajach rozwijających się; wzywa również gospodarki wschodzące do znalezienia środków finansowych na działania w związku ze zmianą klimatu dla krajów rozwijających się;

8.

popiera innowacyjne źródła dodatkowego finansowania na cele rozwojowe i klimatyczne, w tym podatki od transakcji finansowych i od emisji CO2 przez międzynarodowy transport lotniczy i morski oraz automatyczną alokację przychodów z rynku emisji; z zadowoleniem przyjmuje dalsze starania europejskie i międzynarodowe w celu wskazania dalszych dodatkowych źródeł finansowania;

9.

podkreśla, że ODA powinna pozostać standardowym elementem podejmowanych wysiłków finansowych; popiera wprowadzenie uzupełniającego wskaźnika o nazwie „całkowite oficjalne wsparcie na rzecz zrównoważonego rozwoju (TOSSD)”, pod warunkiem że zostanie jasno zaznaczone, że wskaźnik ten w żadnej mierze nie zastępuje instrumentu ODA ani nie umniejsza jego znaczenia;

10.

zauważa, że choć większość ODA jest świadczona w formie dotacji, to pożyczki dotowane są również ważne, lecz przyczyniają się do zadłużenia i mogą skutkować bańką zadłużeniową, zwłaszcza w krajach Afryki Subsaharyjskiej i Karaibów, które dysponują ograniczonymi przychodami na obsługę zadłużenia; w związku z tym wzywa darczyńców do przekazywania pomocy krajom najsłabiej rozwiniętym w formie dotacji; uważa, że pożyczki dotowane mogą nie być odpowiednim instrumentem w odniesieniu do inwestycji w sektory społeczne, w przypadku których nie zakłada się generowania zysków; z zadowoleniem przyjmuje zawarte przez Komitet Pomocy Rozwojowej OECD (OECD-DAC) porozumienie w sprawie modernizacji sprawozdawczości związanej z pożyczkami dotowanymi poprzez wprowadzenie systemu ekwiwalentów dotacji na potrzeby obliczania wartości ODA;

11.

zauważa, że UE jest największym darczyńcą pomocy rozwojowej na świecie, niosącym prawie 60 % oficjalnej światowej pomocy rozwojowej; zwraca się jednak do Komisji o dostarczenie jasnych i przejrzystych danych dotyczących tego, jaka część budżetu ogólnego jest przeznaczana na pomoc rozwojową UE, tak aby można było dokonać oceny działań podjętych przez wszystkich darczyńców europejskich w związku z konsensusem z Monterrey; wyraża również ubolewanie w związku z tym, że wysokość wkładów finansowych UE na rzecz krajów rozwijających się jest słabo widoczna, i zwraca się do Komisji o utworzenie odpowiednich i ukierunkowanych narzędzi komunikacyjnych i informacyjnych w celu zwiększenia widoczności pomocy rozwojowej UE;

12.

wzywa UE do uwzględnienia długoterminowych wymogów finansowych poprzez opowiedzenie się za bardziej strategicznym, ambitnym i uniwersalnym podejściem zgodnym z celami zrównoważonego rozwoju oraz poprzez realizowanie takiego podejścia;

13.

przypomina, że oprócz rezerwy na pomoc nadzwyczajną w wysokości 2,2 mld EUR wkład z budżetu UE na rzecz finansowania rozwoju w latach 2014–2020 ma wynieść 19,7 mld EUR na współpracę rozwojową i 6,8 mld EUR na pomoc humanitarną; zwraca również uwagę na Europejski Fundusz Rozwoju (EFR) dysponujący środkami w wysokości 30,5 mld EUR; opowiada się za włączeniem EFR do budżetu, co przyniosłoby korzyści w postaci większej przejrzystości, widoczności, wydajności i skuteczności; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że powyborczy śródokresowy przegląd i rewizja wieloletnich ram finansowych są okazją do uwzględnienia rosnących potrzeb strukturalnych w zakresie pomocy humanitarnej oraz potrzeb rozwojowych najuboższych i najmniej stabilnych krajów;

14.

zauważa, że w budżecie na 2015 r. przeznacza się 2,4 mld EUR w środkach na zobowiązania (2,1 mld EUR w środkach na płatności) na współpracę na rzecz rozwoju, a także 928,8 mln EUR w środkach na zobowiązania (918,8 mln EUR w środkach na płatności) na pomoc humanitarną; popiera działania podejmowane w celu ograniczenia liczby nieuregulowanych rachunków, aby w szczególności zapewnić stabilność finansową najsłabszych partnerów, a także podkreśla znaczenie zasady równowagi między zobowiązaniami i płatnościami w odniesieniu do pomocy humanitarnej, gdyż do kryzysów dochodzi coraz częściej i środki należy wydatkować szybko;

15.

wzywa UE do zagwarantowania, by negocjacje w sprawie światowego programu działań na rzecz rozwoju, finansowania rozwoju oraz zmiany klimatu po roku 2015 były w wiarygodny sposób powiązane z nowymi ramami działania na rzecz redukcji ryzyka klęsk żywiołowych z Sendai na lata 2015–2030 w celu budowania odporności i przygotowania przy jednoczesnym realizowaniu światowego celu niepozostawiania nikogo samemu sobie;

16.

przypomina, że współpraca na rzecz rozwoju stanowi wspólny obowiązek UE i jej państw członkowskich, a ponadto że musi ona być zgodna z zasadą komplementarności i koordynacji; podkreśla potrzebę zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego i władz lokalnych w proces koordynacji;

17.

wzywa UE i jej państwa członkowskie do wspierania programu skuteczności pomocy w oparciu o zobowiązania określone w Partnerstwie z Pusanu w sprawie skutecznej współpracy na rzecz rozwoju, zmniejszenia fragmentacji pomocy dzięki mechanizmowi finansowania łączonego oraz lepszej koordynacji różnych mechanizmów świadczenia pomocy i zainteresowanych stron; podkreśla, że finansowanie rozwoju powinno być w całości ukierunkowane na osoby ubogie, przy jego udzielaniu należy uwzględniać problematykę płci, powinno ono być racjonalne ekologicznie i odporne na zmianę klimatu;

18.

przypomina, że zgodnie z TFUE zmniejszenie, a docelowo likwidacja ubóstwa to główny cel UE w dziedzinie rozwoju, natomiast podstawą działań na rzecz rozwoju w dalszym ciągu powinna być ochrona praw człowieka, równość płci, spójność społeczna i walka z przejawami nierówności;

19.

podkreśla znaczenie jasnego określenia priorytetów po stronie wydatków, ze szczególnym uwzględnieniem działań w dziedzinie opieki zdrowotnej, edukacji, zaopatrzenia w energię i wodę, a także w dziedzinie infrastruktury; podkreśla potrzebę podejmowania dalszych wysiłków i dokonywania dalszych usprawnień w zakresie skuteczności pomocy poprzez lepsze koordynowanie poszczególnych mechanizmów pomocy i darczyńców;

20.

podkreśla, że w ramach ODA należy priorytetowo traktować podstawowe usługi społeczne przeznaczone dla wszystkich oraz „dobra publiczne”, które są mniej skutecznie dostarczane przez sektor prywatny, takie jak szkolnictwo podstawowe, siatki bezpieczeństwa socjalnego, służba zdrowia czy infrastruktura sanitarna, wodociągowa i energetyczna, tak aby kraje rozwijające się mogły osiągnąć pełny potencjał; podkreśla, że dostępność powinna być kluczowym kryterium w międzynarodowym finansowaniu publicznym w celu promowania powszechnych i sprzyjających włączeniu społecznemu usług i infrastruktury;

21.

podkreśla potrzebę zadbania o to, by najsłabsze grupy ludności mogły korzystać z szans rozwojowych; w związku z tym przypomina, że przekazywanie pomocy wyłącznie za pośrednictwem rządów grozi niewystarczającym finansowaniem zmarginalizowanych lub słabych społeczności lokalnych;

22.

podkreśla wagę uruchamiania przez banki rozwoju dodatkowych środków na rzecz zmniejszania różnic dotyczących finansowania infrastruktury oraz dostępu do kredytów w krajach rozwijających się, którym to środkom muszą towarzyszyć mechanizmy monitorowania i oceny oddziaływania;

23.

podkreśla, że jest absolutnie konieczne, aby UE dążyła do najwyższego stopnia koordynacji w celu osiągnięcia spójności z innymi obszarami polityki (ochrona środowiska, migracja, handel międzynarodowy, prawa człowieka, rolnictwo itp.) i uniknięcia dublowania pracy oraz niekonsekwencji w działaniach; przypomina, że na mocy traktatu lizbońskiego (art. 208 TFUE) spójność polityki w dziedzinie rozwoju urosła do rangi zobowiązania traktatowego;

24.

podkreśla, że uruchamianie zasobów krajowych jest bardziej przewidywalnym i zrównoważonym instrumentem niż pomoc zagraniczna i musi być kluczowym źródłem finansowania; zachęca kraje rozwijające się do wysiłków w celu uruchamiania większych zasobów krajowych; podkreśla znaczenie sprawniejszego poboru podatków krajowych w krajach rozwijających się oraz konieczność zapewnienia solidnych, zrównoważonych, sprawiedliwych i skutecznych systemów podatkowych, które są ukierunkowane na osoby ubogie, wrażliwe na potrzeby najsłabszych grup i cechują się poszanowaniem międzynarodowych zobowiązań w zakresie zrównoważonego rozwoju; apeluje o zlikwidowanie szkodliwych dotacji w dziedzinie energii (zwłaszcza paliw kopalnych), rybołówstwa i rolnictwa;

25.

zwraca się do Komisji o zwiększenie pomocy na rzecz budowania zdolności w obszarach administracji podatkowej, zarządzania finansowego, zarządzania finansami publicznymi, zwalczania korupcji, odzyskiwania aktywów pochodzących z kradzieży oraz zwalczania oszustw podatkowych i manipulowania cenami transferowymi; jest zdania, że Unia ma w tej dziedzinie kluczową rolę do odegrania; przypomina o znaczeniu podziału dochodów pochodzących z opodatkowania zasobów naturalnych, zwłaszcza poprzez utworzenie państwowych funduszy majątkowych; podkreśla potrzebę przyspieszenia i zintensyfikowania podejmowanych obecnie wysiłków służących usprawnieniu sprawozdawczości budżetowej oraz apeluje o większą harmonizację stosowanych przez poszczególne kraje praktyk z zakresu sprawozdawczości budżetowej;

26.

apeluje do UE i jej państw członkowskich o czynne zwalczanie rajów podatkowych, uchylania się od opodatkowania i nielegalnych przepływów finansowych, które to zjawiska przyćmiewają pomoc rozwojową i przyczyniają się do długów krajów rozwijających się, o współpracę z krajami rozwijającymi się w zakresie przeciwdziałania agresywnym praktykom unikania opodatkowania przez niektóre przedsiębiorstwa ponadnarodowe oraz o poszukiwanie sposobów pomocy krajom rozwijającym się w opieraniu się presji dotyczącej uczestnictwa w konkurencji podatkowej, ponieważ zagraża ona mobilizacji zasobów krajowych na rzecz rozwoju;

27.

popiera utworzenie międzyrządowego organu na rzecz współpracy podatkowej pod auspicjami ONZ; zachęca do automatycznej wymiany informacji; wzywa do sporządzenia publicznych rejestrów własności rzeczywistej i do wprowadzenia wymogu obowiązkowej sprawozdawczości w odniesieniu do korporacji ponadnarodowych we wszystkich sektorach z podziałem na poszczególne kraje, a także do zapewnienia – podczas negocjacji konwencji podatkowych i umów inwestycyjnych z krajami rozwijającymi się – sprawiedliwego podziału praw do nakładania podatku;

28.

uważa, że międzynarodowe przepisy dotyczące podatku od osób prawnych powinny obejmować zasadę, że podatki należy płacić tam, gdzie jest czerpana lub tworzona wartość;

29.

podkreśla decydujące znaczenie dobrych rządów, ochrony praw człowieka, praworządności, ram instytucjonalnych i instrumentów regulacyjnych; popiera zwłaszcza inwestycje w budowanie potencjału, podstawowe usługi społeczne takie jak edukacja i opieka medyczna (zapewnienie powszechnej ochrony zdrowia), w tym prawa i zdrowie seksualne i reprodukcyjne, żywienie, usługi publiczne i ochrona socjalna oraz zwalczanie ubóstwa (w tym ubóstwa dzieci) i nierówności (w tym nierówności pod względem płci); uznaje potrzebę budowania dostępnej infrastruktury i realizowania wybiórczych inwestycji publicznych, jak też zrównoważonego wykorzystywania zasobów naturalnych, w tym przez przemysł wydobywczy;

30.

podkreśla, że finansowanie rozwoju musi wzmacniać dostępne zasoby służące promowaniu równości płci, praw kobiet i wzmocnienia ich pozycji; podkreśla szczególną rolę kobiet w społeczeństwie i zwraca uwagę, że powinno to obejmować sporządzanie budżetu z uwzględnieniem aspektu płci, ukierunkowane inwestycje w kluczowych sektorach, takich jak zdrowie i edukacja, oraz działania mające służyć zapewnieniu, by w ramach finansowania rozwoju zawsze w pełni uwzględniano sytuację kobiet i dziewcząt;

31.

apeluje o większe finansowanie działalności badawczo-rozwojowej w dziedzinie nauki, technologii i innowacji w krajach rozwijających się, a jednocześnie uznaje, że to finansowanie powinno mieć wymiar zarówno krajowy, jak i międzynarodowy; wzywa do promowania badań i rozwoju, które mogą przyspieszyć postępy w podejmowaniu skomplikowanych wyzwań i w działaniach na rzecz dobrego zarządzania globalnymi dobrami publicznymi, takimi jak technologia i innowacje w dziedzinie zdrowia; zauważa w związku z tym ważną rolę mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw; apeluje o dokonanie przeglądu systemów ochrony praw własności intelektualnej, które zostały wprowadzone w krajach rozwijających się na podstawie umów o wolnym handlu, w celu zidentyfikowania wszelkich szkodliwych skutków dla zdrowia publicznego, środowiska naturalnego czy transferu technologii;

32.

podkreśla istotne znaczenie ustanowienia sprzyjających warunków dla przedsiębiorczości prywatnej w krajach rozwijających się, zwłaszcza dla mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw, ponieważ odgrywają one zasadniczą rolę jako siła napędowa tworzenia miejsc pracy i pobudzania wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu; wzywa w szczególności do dalszego wzmacniania systemów mikrokredytów i gwarancji; obstaje przy konieczności dalszego rozwijania lokalnych i regionalnych banków oraz spółdzielni kredytowych w celu znaczącego obniżenia nadmiernych stóp procentowych kredytów rynkowych, co pozwoli lepiej wspierać rozwój społeczności lokalnych na szczeblu lokalnym (13); apeluje o to, by sektor prywatny dostosował się do celów zrównoważonego rozwoju dzięki odpowiednim partnerstwom, instrumentom finansowym, zachętom, ramom rozliczalności i skutecznej społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw; przypomina o konieczności przestrzegania uzgodnionych norm międzynarodowych, takich jak normy Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) i wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka;

33.

podkreśla konieczność działań na rzecz udostępniania przedsiębiorstwom narzędzi informacyjnych, szkoleniowych i platform doradczych niezbędnych dla ich rozwoju;

34.

podkreśla, że aby uzyskać długotrwale ożywienie gospodarki, niezbędne jest zapewnienie osobom młodym i kobietom dostępu do kredytów wspierających tworzenie nowych przedsiębiorstw;

35.

podkreśla, że zbiorowa przedsiębiorczość zrzeszeń producentów zapewnia spójność społeczną, przez co odgrywa rolę w zapobieganiu konfliktom na tle etnicznym i religijnym;

36.

twierdzi, że wsparcie UE dla sektora prywatnego i współpraca z nim może i musi przyczyniać się do ograniczenia ubóstwa i nierówności oraz poszanowania i wspierania praw człowieka, norm środowiskowych, zobowiązań dotyczących klimatu i dialogu społecznego; apeluje o ustanowienie prawnie wiążących ram dotyczących przedsiębiorstw, w tym korporacji ponadnarodowych, i obejmujących mechanizm dotyczący rozpatrywania skarg;

37.

wzywa UE do ustanowienia wraz z krajami rozwijającymi się ram regulacyjnych – zgodnie z opracowanymi przez UNCTAD kompleksowymi ramami polityki inwestycyjnej na rzecz zrównoważonego rozwoju – które pobudzą bardziej odpowiedzialne, przejrzyste i rozliczalne inwestycje przyczyniające się do rozwoju społecznie świadomego sektora prywatnego w krajach rozwijających się;

38.

wzywa Komisję do wspierania większego dostępu do finansowania dla mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw i spółdzielni w krajach rozwijających się; podkreśla znaczenie systemów mikrokredytów, zwłaszcza dla kobiet; zachęca do dalszego rozwijania lokalnych i regionalnych banków oraz spółdzielni kredytowych; zwraca się do Komisji o zachęcanie krajów rozwijających się do wprowadzania polityki i ram prawnych prowadzących do rozwoju usług bankowych; wskazuje na potrzebę zapewnienia – różnym grupom, w tym ludziom ubogim, kobietom i innym najbardziej narażonym grupom – informacji i szkoleń z dziedziny finansów, korzystania z produktów bankowych i ubezpieczeniowych oraz powiązanych nowych technologii;

39.

przypomina, że sama pomoc publiczna zdecydowanie nie wystarcza na pokrycie wszystkich potrzeb inwestycyjnych w krajach rozwijających się; w związku z tym obstaje przy wykorzystywaniu efektu dźwigni wywieranego przez łączenie instrumentów finansowania i partnerstwa publiczno-prywatne (PPP), które stanowią środki pozwalające zwiększyć oddziaływanie pomocy rozwojowej, co umożliwia przyciąganie finansowania prywatnego i wspieranie lokalnych przedsiębiorstw; podkreśla jednak, że instrumenty łączone nie mogą zastępować odpowiedzialności państwa w zakresie zaspokajania potrzeb społecznych, a ponadto powinny być wdrażane zgodnie z krajowymi celami rozwojowymi i z zasadami skuteczności rozwoju; promuje partnerstwo publiczno-prywatne, zwłaszcza w dziedzinie badań naukowych powiązanych z inicjatywą na rzecz innowacyjnych leków, takich jak program Ebola+;

40.

apeluje o przyjęcie norm i kryteriów międzynarodowych oraz analizy ryzyka kredytowego w odniesieniu do projektów dotyczących instrumentów łączonych i partnerstw publiczno-prywatnych, które przyciągają finansowanie prywatne i wspierają lokalne przedsiębiorstwa, przestrzegając uzgodnionych norm MOP, WHO i międzynarodowych norm w zakresie praw człowieka; wzywa Komisję, która pragnie znacznego rozszerzenia wykorzystywania instrumentów łączonych w przyszłości, by wdrożyła zalecenia zawarte w sprawozdaniu specjalnym Europejskiego Trybunału Obrachunkowego na temat wykorzystywania łączenia instrumentów finansowych oraz by oceniła mechanizm łączenia pożyczek z dotacjami, zwłaszcza pod względem rozwoju i dodatkowości finansowej, przejrzystości oraz rozliczalności; wzywa EBI i inne instytucje finansowania rozwoju do inwestowania przede wszystkim w przedsiębiorstwa i fundusze, które publicznie ujawniają rzeczywistych właścicieli oraz prowadzą sprawozdawczość z podziałem na poszczególne kraje;

41.

popiera większy dostęp do rynku dla krajów rozwijających się, zwłaszcza krajów najsłabiej rozwiniętych, ponieważ może on wzmocnić sektor prywatny i stworzyć zachęty do reform; wzywa Komisję do dopilnowania, by umowy handlowe i inwestycyjne, zwłaszcza z krajami rozwijającymi się, krajami najsłabiej rozwiniętymi i krajami niestabilnymi, były zgodne z celami zrównoważonego rozwoju i wspierały prawa człowieka oraz integrację regionalną; podkreśla, że umowy takie powinny podlegać ocenom skutków do celów zrównoważonego rozwoju; popiera propozycję Komisji, by zaktualizować strategię dotyczącą pomocy na rzecz wymiany handlowej w świetle wyników negocjacji na temat okresu po 2015 r. oraz by w sposób szczególny i odrębny traktować w umowach handlowych kraje rozwijające się, kraje najsłabiej rozwinięte i kraje niestabilne, przy jednoczesnym poszanowaniu ich uprawnień politycznych do podejmowania suwerennych decyzji zgodnie z uwarunkowaniami krajowymi i potrzebami ich ludności;

42.

apeluje o podjęcie działań służących zwiększeniu wykorzystania w działalności prowadzonej przez sektor publiczny krajowych procedur zamówień publicznych i zwiększenie przejrzystości tych procedur, a także apeluje o wzmocnienie organów ds. konkurencji w krajach rozwijających się;

43.

podkreśla pozytywny wkład migrantów na rzecz rozwoju ich krajów pochodzenia oraz apeluje o skuteczniejszą i bardziej innowacyjną współpracę krajów pochodzenia i krajów docelowych w dziedzinie polityki migracyjnej; zwraca uwagę na znaczne i coraz większe przepływy finansowe w postaci przekazów pieniężnych z diaspory oraz popiera utworzenie funduszy diaspory; apeluje o dalsze wysiłki służące zmniejszeniu kosztów tych przekazów, aby zwiększyć wpływ przekazów na rozwój lokalny w krajach pochodzenia;

44.

apeluje o większy udział władz lokalnych i społeczeństwa obywatelskiego – w tym organizacji pozarządowych działających w społecznościach lokalnych – w dyskusjach na temat priorytetów rozwoju, a zwłaszcza w konferencji w Addis Abebie, a także apeluje o wdrażanie programu działań na okres po 2015 r. w sposób bardziej sprzyjający włączeniu społecznemu i gwarantujący większą rozliczalność; podkreśla rolę organizacji pozarządowych w realizowaniu działań na miejscu oraz w rozwijaniu rozliczalności, a także mechanizmów monitorowania i przeglądu; uznaje, że rola władz lokalnych we wdrażaniu celów zrównoważonego rozwoju wymaga przydziału niezbędnych środków; apeluje o to, by w ramach dyskusji nad programem działań na okres po 2015 r. w większym stopniu konsultowano się z młodymi ludźmi, zwłaszcza z wykorzystaniem innowacyjnych technologii komunikacyjnych; podkreśla rolę delegatur UE jako ogniwa ułatwiającego prowadzenie takiego dialogu;

45.

przypomina o zasadniczej roli ONZ – we współpracy z innymi istniejącymi instytucjami i forami, takimi jak OECD – w globalnym zarządzaniu gospodarką i rozwojem; apeluje o równą i zrównoważoną pod względem płci reprezentację wszystkich krajów w instytucjach wielostronnych i innych organach ustalających normy i standardy, w tym w międzynarodowych instytucjach finansowych; przypomina, że wszystkie międzynarodowe instytucje finansowe powinny przestrzegać podstawowych norm w zakresie przejrzystości – zgodnie z postanowieniami Karty przejrzystości dla międzynarodowych instytucji finansowych – oraz ustanawiać strategie służące podawaniu informacji do wiadomości publicznej;

46.

nalega na ułatwienie wprowadzania rozwiązań na rzecz zrównoważonego poziomu zadłużenia, w tym norm odpowiedzialnego udzielania i zaciągania pożyczek, za pomocą wielostronnych ram prawnych dla procesów restrukturyzacji długu państwowego z myślą o zmniejszeniu ciężaru zadłużenia i uniknięciu niezrównoważonego poziomu zadłużenia; wzywa UE do konstruktywnego włączenia się w prowadzone w ramach ONZ negocjacje na temat tych ram; wzywa UE do dążenia do wprowadzenia zasad UNCTAD w zakresie odpowiedzialnych transakcji dotyczących długu państwowego realizowanych zarówno przez pożyczkobiorców, jak i pożyczkodawców;

47.

z zadowoleniem przyjmuje międzynarodowe wysiłki na rzecz zmniejszenia międzynarodowych zobowiązań dłużnych krajów dotkniętych epidemią eboli, aby pomóc im stawić czoło kryzysom gospodarczym wywołanym tą epidemią;

48.

apeluje o przegląd programów i instrumentów organizacji międzynarodowych dotyczących pomocy finansowej na rzecz rozwoju, aby dostosować je do nowych celów zrównoważonego rozwoju; wzywa zwłaszcza Europejski Bank Inwestycyjny, Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju, Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Bank Światowy do ustanowienia najwyższych standardów odpowiedzialnego finansowania oraz do większego ukierunkowania ich zasobów na potrzeby krajów rozwijających się, w tym poprzez obopólnie skuteczne instrumenty pożyczkowe dla osób ubogich; apeluje zwłaszcza o zwiększenie kwot dostępnych dla Europejskiego Banku Inwestycyjnego, w sposób wykraczający poza jego obecne uprawnienia, w celu dalszego zwiększania udzielanego przez ten bank finansowania na rzecz krajów o niskich dochodach;

49.

apeluje o osiągnięcie podczas konferencji w Addis Abebie porozumienia w sprawie solidnych, przejrzystych i dostępnych ram monitorowania i rozliczalności na rzecz skutecznego śledzenia inwestycji i postępów w zakresie konkretnych zobowiązań i celów oraz skutecznych działań następczych w tej dziedzinie; wzywa do podjęcia międzynarodowej inicjatywy służącej podniesieniu jakości statystyk, danych i informacji, w tym danych segregowanych według kryterium dochodu, płci, wieku, rasy, pochodzenia etnicznego i statusu migracyjnego, niepełnosprawności, położenia geograficznego i innych cech istotnych w kontekście krajowym; zwraca się do wszystkich stron o zapewnienie przejrzystego i skutecznego świadczenia pomocy i dostarczania finansowania, zwłaszcza poprzez podpisanie i skuteczne przestrzeganie postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji oraz poprzez podjęcie zobowiązania do systematycznej publikacji dokładnych, terminowych i porównywalnych danych dotyczących przychodów i wydatków, a także dokumentacji budżetowej; w szczególności zwraca się do Komisji o dalsze monitorowanie i kontrolowanie mechanizmów finansowania przez nią programów i projektów pomocowych oraz o podejmowanie odpowiednich działań na wypadek udowodnienia korupcji i niegospodarności; apeluje również do Komisji o udoskonalenie wsparcia w celu wzmocnienia sądownictwa i organów antykorupcyjnych w krajach rozwijających się;

50.

wzywa do podjęcia międzynarodowej inicjatywy służącej podniesieniu jakości statystyk, danych i informacji w celu śledzenia wydatków, inwestycji i postępów dotyczących konkretnych zobowiązań i celów; z zadowoleniem przyjmuje podejmowane na szczeblu globalnym wysiłki zmierzające do zapewnienia, by dane wykorzystywane przy realizacji celów zrównoważonego rozwoju były w wystarczająco szczegółowy sposób podzielone ze względu na dochód, płeć, wiek i inne wskaźniki, tak aby możliwe było skuteczne monitorowanie wpływu polityk;

51.

ponownie wyraża przekonanie, że konieczny jest nowy zestaw wskaźników uzupełniających PKB, aby uwzględnić nowe wyzwania społeczne i środowiskowe; ten zestaw wskaźników powinien obejmować w szczególności wskaźnik rozwoju społecznego, współczynnik Giniego, wskaźnik równości płci, ślad węglowy i ślad ekologiczny;

52.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji Europejskiej/wysokiej przedstawiciel Unii Europejskiej do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych i mediatorom procesu przygotowawczego do Trzeciej Międzynarodowej Konferencji w sprawie Finansowania Rozwoju.

27.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 353/12

—

uwzględniając swoje stanowisko z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego zalecenia Rady w sprawie bezpieczeństwa pacjentów, w tym profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną (1),

—

uwzględniając zalecenie Rady z dnia 9 czerwca 2009 r. w sprawie bezpieczeństwa pacjentów, w tym profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną (2),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24/UE z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 listopada 2011 r. dotyczący planu działania na rzecz zwalczania rosnącego zagrożenia związanego z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe (COM(2011)0748),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 22 czerwca 2012 r. w sprawie skutków oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe w sektorze medycznym i weterynaryjnym – perspektywa „Jedno zdrowie”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 grudnia 2012 r. w sprawie wyzwań związanych z drobnoustrojami – rosnące zagrożenia związane z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe (3),

—

uwzględniając sprawozdania Komisji dla Rady z dnia 13 listopada 2012 r. oraz 19 czerwca 2014 r., przygotowane na podstawie sprawozdań państw członkowskich, dotyczące wdrażania zalecenia Rady (2009/C 151/01) w sprawie bezpieczeństwa pacjentów, w tym profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną (COM(2012)0658 i COM(2014)0371),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 października 2013 r. w sprawie sprawozdania Komisji dla Rady na podstawie sprawozdań państw członkowskich dotyczących wdrażania zalecenia Rady (2009/C 151/01) w sprawie bezpieczeństwa pacjentów, w tym profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną (4),

—

uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1082/2013/UE z dnia 22 października 2013 r. w sprawie poważnych transgranicznych zagrożeń zdrowia,

—

uwzględniając specjalne badanie Eurobarometru nr 411 pt. „Bezpieczeństwo pacjentów i jakość opieki”,

—

uwzględniając sprawozdanie z postępów realizacji planu działania na rzecz zwalczania rosnącego zagrożenia związanego z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe (SANTE/10251/2015),

—

uwzględniając wniosek z dnia 10 września 2014 r. w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie weterynaryjnych produktów leczniczych (2014/0257(COD)),

—

uwzględniając „Ramy normalizacyjne międzynarodowej klasyfikacji na rzecz bezpieczeństwa pacjentów”, opracowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO),

—

uwzględniając starania łotewskiej prezydencji o rozwiązaniu problemu oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, zwłaszcza w odniesieniu do gruźlicy i gruźlicy wielolekoopornej,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 1 grudnia 2014 r. w sprawie bezpieczeństwa pacjentów i jakości opieki, w tym profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną i oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe,

—

uwzględniając pierwsze wspólne sprawozdanie Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC), Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) i Europejskiej Agencji Leków (EMA) ws. zintegrowanej analizy spożycia środków przeciwdrobnoustrojowych i oporności bakterii obecnych w przewodzie pokarmowym człowieka i zwierząt hodowlanych na środki przeciwdrobnoustrojowe (Wspólna międzyagencyjna analiza spożycia środków przeciwdrobnoustrojowych i oporności na te środki – JIACRA),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A8–0142/2015),

A.

mając na uwadze, że kluczem do całościowej jakości służby zdrowia jest bezpieczeństwo pacjentów, którego istotnymi elementami są kultura służby zdrowia i zarządzanie zdarzeniami niepożądanymi;

B.

mając na uwadze, że obecnie dostępne są jedynie ograniczone dane nt. rozpowszechnienia i częstotliwości zdarzeń niepożądanych w systemach opieki zdrowotnej w państwach członkowskich, jednak ilość tych danych stale wzrasta, przy czym najnowsze dostępne dane pochodzą z 2008 r.;

C.

mając na uwadze, że według szacunków od 8 % do12 % pacjentów przyjmowanych do szpitali w UE dotykają zdarzenia niepożądane związane ze świadczoną opieką zdrowotną, a niemal połowy tych zdarzeń można by uniknąć;

D.

mając na uwadze, że najczęściej występujące zdarzenia niepożądane związane z opieką zdrowotną to zakażenia związane z opieką zdrowotną, zdarzenia związane ze stosowanymi lekami i komplikacje występujące w trakcie operacji lub po niej;

E.

mając na uwadze, że bezpieczeństwo pacjentów i jakość opieki zdrowotnej wymaga godnych warunków pracy oraz bezpieczeństwa pracowników służby zdrowia w miejscu pracy, a w szczególności mając na uwadze, że zapewnienie bezpieczeństwa pacjentów, zapobieganie zakażeniom związanym z opieką zdrowotną i ich kontrola oraz zapobieganie rozprzestrzenianiu się bakterii opornych na wiele leków jest bardzo trudne w przepełnionych i cierpiących na braki kadrowe placówkach opieki zdrowotnej;

F.

mając na uwadze, że bieżący kryzys gospodarczy wywiera dodatkową presję na budżet służby zdrowia państw członkowskich, a przez to wpływa na bezpieczeństwo pacjentów, ponieważ w wielu państwach członkowskich zamiast należycie zająć się kwestią wydajności, zmniejszono budżet systemów opieki zdrowotnej i zredukowano w nich zatrudnienie, stosując dość drastyczne cięcia budżetowe;

G.

mając na uwadze, że kryzys gospodarczy dodatkowo pogłębił wcześniejsze nierówności w dostępie do usług zdrowotnych;

H.

mając na uwadze, że szkolenie ustawiczne lekarzy i innych pracowników służby zdrowia ma zasadnicze znaczenie dla unikania zdarzeń niepożądanych, w tym niepożądanego działania leków, które według szacunków kosztują systemy opieki zdrowotnej w UE około 2,7 mld EUR rocznie (wydatki na opiekę) i jest przyczyną 1,1 % wszystkich hospitalizacji w Unii;

I.

mając na uwadze, że skoncentrowane na pacjencie e-zdrowie i leczenie domowe mogą znacznie poprawić jakość i wydajność terapii, przyczyniając się jednocześnie do lepszych wyników służby zdrowia;

J.

mając na uwadze, że podejście interdyscyplinarne zwiększa szanse na uzyskanie pozytywnych wyników leczenia;

K.

mając na uwadze, że pacjenci, ich rodziny i organizacje odgrywają kluczową rolę w dążeniu do bezpieczniejszej opieki i że należy ich wspierać w odgrywaniu tej roli, zapewniając upodmiotowienie pacjentów i ich udział w procesie opieki zdrowotnej i polityce jej dotyczącej na wszystkich szczeblach;

L.

mając na uwadze, że leczenie domowe może pomagać pacjentom pod względem psychologicznym i przynosić lepsze wyniki opieki zdrowotnej;

M.

mając na uwadze, że odnotowano, iż osoby gorzej poinformowane częściej sięgają po antybiotyki, natomiast pełna wiedza o tych środkach mogłaby zachęcić do ich bardziej odpowiedzialnego stosowania;

N.

mając na uwadze, że 30 % do 50 % pacjentów nie przyjmuje leków przepisanych przez lekarza lub przyjmuje je niezgodnie z jego zaleceniami;

O.

mając na uwadze związane z przemysłem farmaceutycznym konflikty interesów występujące w szpitalach, wśród lekarzy rodzinnych, a także wśród weterynarzy;

P.

mając na uwadze, że zakażenia związane z opieką zdrowotną są poważnym problemem w obszarze zdrowia publicznego w państwach członkowskich (według danych Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób w UE zakażenia tego typu dotykają średnio jedną dwudziestą hospitalizowanych pacjentów, czyli 4,1 miliona osób rocznie, a ponad 37 000 pacjentów rocznie umiera w UE z powodu tych zakażeń, chociaż uważa się, że 20 % do 30 % takich zakażeń można uniknąć dzięki stosowaniu surowych środków higieny oraz programów kontroli), co jest poważnym obciążeniem dla budżetów służby zdrowia;

Q.

mając na uwadze, że często doświadczenia pacjentów i pochodzące od nich informacje różnią się od doświadczeń i informacji pracowników służby zdrowia, i mogą okazać się cenne przy opracowywaniu nowych metod ograniczania zakażeń związanych z opieką zdrowotną i zapobiegania im;

R.

mając na uwadze wzrastającą liczbę zakażeń związanych z opieką zdrowotną, wywołanych przez bakterie oporne na wiele leków;

S.

mając na uwadze, że na całym świecie rośnie oporność bakteryjnych czynników chorobotwórczych na środki przeciwdrobnoustrojowe, prowadząc do większego rozpowszechnienia zakażeń związanych z opieką zdrowotną oraz niepowodzeń w leczeniu chorób zakaźnych u ludzi i zwierząt na poziomie poszczególnych krajów, Europy i na świecie;

T.

mając na uwadze, że zgodnie z szacunkami do 2050 r. co roku 10 mln osób na całym świecie będzie umierać z powodu oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe;

U.

mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich oporność na antybiotyki powszechnie stosowane do walki z bakteriami chorobotwórczymi wynosi co najmniej 25 %; mając na uwadze rosnący rozdźwięk między opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe a opracowywaniem nowych antybiotyków i wprowadzaniem ich w praktyce klinicznej, związany z wyzwaniami o charakterze naukowym, regulacyjnym i gospodarczym;

V.

mając na uwadze, że najnowsze badania pokazują, iż w ostatnich latach w UE ogólnie wzrosła oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe w szpitalach, z kilkoma wyjątkami;

W.

mając na uwadze, że według szacunków UE co roku co najmniej 25 000 osób umiera w wyniku zakażenia bakteriami opornymi na środki przeciwdrobnoustrojowe, co – jak się ocenia – kosztuje systemy służby zdrowia 1,5 mld EUR, według informacji z 2011 r. zebranych przez Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC);

X.

mając na uwadze, że według szacunków koszty związane z zakażeniem lekoopornymi drobnoustrojami sięgają 1,5 mld EUR rocznie, co wynika ze wzrostu wydatków na opiekę zdrowotną i ze spadku produktywności; mając na uwadze, że podczas leczenia szpitalnego pacjenci zakażeni opornymi bakteriami muszą być izolowani, co przynosi dodatkowe koszty w wysokości 900 mln EUR i 2,5 mln dodatkowych dni hospitalizacji rocznie;

Y.

mając na uwadze, że do głównych przyczyn rozprzestrzeniania się w szpitalach oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe jest niestosowanie powszechnie przyjętych praktyk z zakresu profilaktyki i kontroli zakażeń;

Z.

mając na uwadze, że skuteczność leków pierwszego rzutu w walce z bakteryjnymi czynnikami chorobotwórczymi coraz bardziej spada z powodu oporności, a leki drugiego lub trzeciego rzutu nie zawsze są dostępne, a często są bardziej toksyczne, droższe i mniej skuteczne niż leki pierwszego rzutu;

AA.

mając na uwadze, że jedną z głównych przyczyn oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe jest niewłaściwe stosowanie tych środków, w tym antybiotyków, a w szczególności stosowanie ich bez względu na okoliczności oraz nadużywanie ich;

AB.

mając na uwadze, że wysoki poziom mobilności między europejskimi systemami opieki zdrowotnej oraz coraz bardziej transgraniczny charakter opieki zdrowotnej w Europie mogą sprzyjać przenoszeniu lekoopornych mikroorganizmów z jednego państwa członkowskiego do innego;

AC.

mając na uwadze, że programy szczepień to skuteczne narzędzie w walce z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe, ponieważ mogą one przyczyniać się do rzadszego sięgania po antybiotyki, a przez to do ograniczenia oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe;

AD.

mając na uwadze, że z działalnością badawczo-rozwojową w dziedzinie środków przeciwbakteryjnych wiążą się pewne wyjątkowe wyzwania, co wymaga przyjęcia długoterminowej perspektywy w celu zdobycia specjalistycznej wiedzy i zastosowania jej w laboratoriach, oraz mając na uwadze godny ubolewania fakt, że wielu badaczy posiadających taką specjalistyczną wiedzę zajęło się innymi dziedzinami z powodu braku finansowania zarówno ze środków sektora prywatnego, jak i publicznego;

AE.

mając na uwadze, że nieprzestrzeganie podstawowych środków ostrożności w zakresie higieny, zarówno w środowisku szpitalnym, jak i poza nim, może powodować rozpowszechnianie się patogenów, w szczególności tych, które są odporne na środki przeciwdrobnoustrojowe;

AF.

mając na uwadze, że coraz więcej danych naukowych wskazuje, należyta higiena rąk w placówkach opieki zdrowotnej wymaga stosowania metod osuszania rąk niesprzyjających drobnoustrojowym zanieczyszczeniom krzyżowym przez rozprzestrzenianie i rozpylanie w powietrzu;

AG.

mając na uwadze, że bakterie oporne na środki przeciwdrobnoustrojowe mogą występować na wyrobach medycznych nawet po poddaniu ich sterylizacji zgodnie z zaleceniami producenta;

AH.

mając na uwadze, że stosowanie środków przeciwdrobnoustrojowych w leczeniu ludzi i zwierząt przyczynia się do powstania w środowisku rezystomu, który może być źródłem rozwoju oporności u ludzi i u zwierząt; mając na uwadze, że te same klasy antybiotyków są stosowane w leczeniu zarówno ludzi, jak i zwierząt, a w obu tych sektorach pojawiły się te same mechanizmy oporności;

AI.

mając na uwadze, że hodowla o wysokim zagęszczeniu może oznaczać niewłaściwe i rutynowe podawanie antybiotyków w paszy dla zwierząt hodowlanych, drobiu i ryb w celu uzyskania szybszego wzrostu, a także powszechne stosowanie antybiotyków w celach profilaktycznych, by zapobiegać rozprzestrzenianiu się chorób w wyniku ciasnoty, zamknięcia i stresujących warunków przetrzymywania zwierząt, wyłączających ich systemy odpornościowe, a także w celu wyrównania niehigienicznych warunków hodowli;

AJ.

mając na uwadze, że w podejściu „Jedno zdrowie” wspieranym przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) i Światową Organizację Zdrowia Zwierząt (OIE) uznano, iż zdrowie ludzi, zdrowie zwierząt i ekosystemy są ze sobą wzajemnie powiązane; mając na uwadze w szczególności, że zwierzęta i żywność pochodzenia zwierzęcego może stanowić bezpośrednie główne źródło lekoopornych odzwierzęcych czynników chorobotwórczych; mając w związku z tym na uwadze, że stosowanie antybiotyków u zwierząt, zwłaszcza przeznaczonych do produkcji żywności i hodowanych w gospodarstwach o wysokim zagęszczeniu, może wpływać na oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe u ludzi;

AK.

mając na uwadze, że w świetle podejścia „Jedno zdrowie” podejmowanie przez pracowników opieki zdrowotnej i służb weterynaryjnych inicjatyw na rzecz zapobiegania zakażeniom drobnoustrojami opornymi oraz ograniczania stosowania antybiotyków może zapobiegać zakażeniom związanym z opieką zdrowotną w szpitalach i poza nimi;

AL.

mając na uwadze, że według WHO w niektórych państwach członkowskich UE u zwierząt hodowlanych stosuje się o wiele więcej środków przeciwdrobnoustrojowych niż u ludzi (5);

AM.

mając na uwadze, że, według europejskich organizacji konsumentów w ponad 70 % produktów mięsnych testowanych w sześciu państwach członkowskich UE wykryto bakterie odporne na antybiotyki, a w kolejnych ośmiu państwach członkowskich bakterie takie znaleziono w 50 % próbek (6);

AN.

mając na uwadze, że odnotowano wysoką oporność Campylobacter na fluorochinolony oraz że większość zakażeń Campylobacter u ludzi jest spowodowana dotykaniem, obróbką i spożyciem mięsa kurcząt; mając na uwadze, że tak wysoki poziom oporności ogranicza możliwości skutecznego leczenia zakażeń Campylobacter u ludzi;

AO.

mając na uwadze, że w 2006 r. zakazano w UE stosowania antybiotyków w ilościach poniżej dawek terapeutycznych, obejmującego podawanie małych dawek antybiotyków zwierzętom hodowlanym w celu przyspieszenia ich wzrostu;

AP.

mając na uwadze, że zdecydowana większość pasz leczniczych dla zwierząt utrzymywanych w warunkach fermowych zawiera środki przeciwdrobnoustrojowe;

AQ.

mając na uwadze, że stosowanie środków przeciwdrobnoustrojowych u zwierząt domowych to dodatkowy czynnik ryzyka rozwoju i przekazywania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe u ludzi, a obserwowane w klinikach weterynaryjnych dla zwierząt domowych tendencje do wzrostu oporności na antybiotyki są analogiczne do tych, które odnotowuje się w szpitalach;

AR.

mając na uwadze, że nie można dokładnie ocenić ryzyka przeniesienia oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe ze zwierząt domowych na ludzi, a zagadnienie to wymaga dalszych badań;

AS.

mając na uwadze, że uznaje się, iż obecne przepisy dotyczące weterynaryjnych produktów leczniczych nie dostarczają wystarczających narzędzi zapewniających odpowiednie zarządzanie zagrożeniami dla zdrowia ludzi wynikającymi ze stosowania środków przeciwdrobnoustrojowych;

AT.

mając na uwadze, że kwestia stosowania antybiotyków poza wskazaniami rejestracyjnymi budzi obawy zarówno w przypadku medycyny weterynaryjnej, jak i leczenia ludzi;

AU.

mając na uwadze, że firmy farmaceutyczne raczej dodają nowe antybiotyki do istniejących już klas antybiotyków, a nie odkrywają i nie opracowują naprawdę nowych środków przeciwbakteryjnych, zatem oporność na te nowe środki wystąpi szybciej, niż gdyby chodziło o leki o naprawdę nowym mechanizmie działania;

AV.

mając na uwadze, że należy zachęcać laboratoria farmaceutyczne do opracowywania nowych antybiotyków, prowadząc refleksję nad wprowadzeniem zachęt i alternatywnych modeli gospodarczych nagradzających za innowacyjność;

AW.

mając na uwadze ogromne znaczenie zachęcania firm farmaceutycznych do inwestowania i dalszego inwestowania w opracowywanie nowych środków przeciwdrobnoustrojowych, zwłaszcza środków zwalczających choroby, w których przypadku oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe budzi poważne obawy, przede wszystkim:

a także do opracowywania innych metod zwalczania zakażeń związanych z opieką zdrowotną, bez użycia antybiotyków;

AX.

mając na uwadze, że można to osiągnąć, podejmując niektóre spośród kluczowych wyzwań naukowych, regulacyjnych i gospodarczych, które utrudniają opracowywanie środków przeciwdrobnoustrojowych, a zwłaszcza zachęcając do inwestowania w działania badawczo-rozwojowe i ukierunkowując je na najważniejsze potrzeby dotyczące zdrowia publicznego, przy jednoczesnym utrzymaniu zrównoważonego charakteru krajowych systemów służby zdrowia;

AY.

mając na uwadze, że w art. 4 ust. 2 dyrektywy 2001/18/WE określono termin wykorzystywania genów dających roślinom transgenicznym oporność na antybiotyki;

AZ.

mając na uwadze, że specjaliści ds. produktu nigdy nie powinni wykonywać zabiegów terapeutycznych, a tylko wspierać personel medyczny, jeżeli zostaną o to poproszeni, na przykład w wykonywaniu czynności montowania lub demontowania danych instrumentów;

BA.

mając na uwadze, że w całej UE wdrażane są obecnie przepisy dyrektywy 2011/24/UE w sprawie mobilności pacjentów, a tym samym bardziej istotne staje się informowanie pacjentów europejskich o bezpieczeństwie pacjentów w poszczególnych państwach członkowskich;

BB.

mając na uwadze kluczowe znaczenie zapewnienia praw pacjentów oraz zaufania społecznego do służby zdrowia przez zapewnienie stosowania przez państwa członkowskie systemów wypłacania uczciwego odszkodowania pieniężnego w razie zaniedbań wynikających z niewłaściwej opieki medycznej;

BC.

mając na uwadze, że internet jest największym nieuregulowanym rynkiem farmaceutycznym na świecie; mając na uwadze, że 62 % produktów leczniczych zakupionych online jest podrobiona albo nie odpowiada standardom; mając na uwadze, że bardzo duży odsetek podmiotów działających w internecie funkcjonuje nielegalnie, a w skali całego świata roczny obrót pochodzący z nielegalnej internetowej sprzedaży leków wydawanych na receptę szacuje się na 200 mld USD;

BD.

mając na uwadze, że art. 168 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, iż działania Unii muszą uzupełniać politykę krajową i być ukierunkowane na poprawę zdrowia publicznego, zapobieganie fizycznym i psychicznym chorobom i dolegliwościom, a także na usuwanie źródeł zagrożeń dla zdrowia fizycznego i psychicznego;

1.

przypomina, że unijne przepisy farmaceutyczne wprowadzono w celu ochrony bezpieczeństwa pacjentów; przypomina rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 22 października 2013 r. w sprawie sprawozdania Komisji dla Rady na podstawie sprawozdań państw członkowskich dotyczących wdrażania zalecenia Rady (2009/C 151/01) w sprawie bezpieczeństwa pacjentów, w tym profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną;

2.

z zadowoleniem przyjmuje usprawnienie systemu nadzoru nad zakażeniami związanymi z opieką zdrowotną w UE oraz inne niedawne działania podjęte przez niektóre państwa członkowskie w celu poprawy ogólnego bezpieczeństwa pacjentów i zmniejszenia częstotliwości zakażeń związanych z opieką zdrowotną, a w szczególności postępy państw członkowskich w opracowywaniu strategii i programów bezpieczeństwa pacjentów, włączaniu kwestii bezpieczeństwa pacjentów do przepisów dotyczących służby zdrowia, a także tworzeniu systemów sprawozdawczości i kształcenia;

3.

zauważa jednak, że drugie sprawozdanie z wykonania wciąż wskazuje na niejednakowe postępy państw członkowskich w zapewnianiu bezpieczeństwa pacjentów, i ubolewa, że niektóre państwa członkowskie wyraźnie spowolniły wdrażanie zaleceń Rady, być może m.in. w wyniku ograniczeń finansowych będących konsekwencją kryzysu gospodarczego;

4.

zważywszy na uwadze krytyczną rolę personelu sprzątającego w zapewnieniu wysokiego poziomu higieny, ubolewa, że polityka oszczędnościowa przyniosła ograniczenie liczby personelu sprzątającego w szpitalach i innych placówkach służby zdrowia w całej Europie;

5.

wzywa państwa członkowskie, by w czasie kryzysu gospodarczego zapewniły, że środki oszczędnościowe nie wpłyną na bezpieczeństwo pacjentów oraz że systemy służby zdrowia będą nadal odpowiednio finansowane, a w szczególności by unikały najbardziej szkodliwych środków, takich jak krótkoterminowe oszczędności, przynoszące wysokie koszty w perspektywie średnio- i długoterminowej, a w zamian by skupiały się na dalszym rozwoju systemów służby zdrowia charakteryzujących się wysoką jakością i wydajnością; apeluje do państw członkowskich, by zapewniły zatrudnienie wystarczającej liczby pracowników służby zdrowia przeszkolonych lub wyspecjalizowanych w profilaktyce i kontroli zakażeń oraz higienie szpitalnej, z myślą o podejściu bardziej skoncentrowanym na pacjencie;

6.

zwraca się do państw członkowskich o wyznaczenie konkretnych i ambitnych celów ilościowych dotyczących redukcji wykorzystania antybiotyków;

7.

z zadowoleniem przyjmuje prace grupy roboczej UE ds. bezpieczeństwa pacjentów i jakości opieki zdrowotnej, w której skład wchodzą przedstawiciele wszystkich 28 państw członkowskich UE, a także państw EFTA, organizacji międzynarodowych i organów UE, a która pomaga w opracowywaniu unijnego planu działania w zakresie bezpieczeństwa pacjentów i jakości opieki;

8.

wzywa Komisję do dalszego monitorowania wdrażania przepisów w zakresie bezpieczeństwa pacjentów w państwach członkowskich, a w razie potrzeby do opracowania odpowiednich nowych wytycznych;

9.

z zadowoleniem przyjmuje współfinansowane przez UE i prowadzone przez OECD prace nad porównywalnymi wskaźnikami oceny bezpieczeństwa pacjentów; wzywa państwa członkowskie, by stosowały takie wskaźniki do oceny bezpieczeństwa pacjentów;

10.

odnotowuje znaczenie uwzględnienia bezpieczeństwa pacjentów w kształceniu, w szkoleniach w miejscu pracy oraz w szkoleniu ustawicznym pracowników służby zdrowia i specjalistów ds. opieki zdrowotnej we wszystkich państwach członkowskich;

11.

podkreśla potencjalne korzyści z inicjatywy e-zdrowie dla ograniczania zdarzeń niepożądanych dzięki śledzeniu przepływu informacji oraz lepszemu zrozumieniu procesów leczenia, jak również dzięki cyfrowym receptom i ostrzeżeniom o interakcji leków; wzywa Komisję i państwa członkowskie do dalszego analizowania możliwości, jakie daje system e-zdrowie w obszarze bezpieczeństwa pacjentów, w tym jeśli chodzi o wprowadzenie elektronicznej dokumentacji pacjentów, oraz do zacieśnienia współpracy w celu dzielenia się doświadczeniami, wiedzą i dobrymi praktykami w tym sektorze;

12.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeprowadzenia oceny potencjału mobilnego zdrowia (m-zdrowia) w odniesieniu do wydajności opieki, częstości pobytów w szpitalu oraz ograniczenia kosztów opieki zdrowotnej w ujęciu rocznym na osobę;

13.

zauważa, że w poszczególnych państwach członkowskich antybiotyki stosuje się w bardzo różnym stopniu i znacznie różni się również stopień rozpowszechnienia oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, oraz zachęca państwa członkowskie do stosowania najlepszych praktyk;

14.

podkreśla pilną potrzebę wspierania badań i innowacji w weterynarii na szczeblu UE i na szczeblu krajowym;

15.

wzywa państwa członkowskie do wdrożenia i opracowania następujących środków:

16.

apeluje do państw członkowskich o zbadanie ewentualnych błędów w sztuce związanych z odnowieniem i ponownym wykorzystaniem wyrobów medycznych pierwotnie przeznaczonych do jednorazowego użytku i w taki sposób oznakowanych;

17.

wzywa państwa członkowskie do doskonalenia programów podnoszenia świadomości lekarzy, innych pracowników opieki zdrowotnej, weterynarzy i ogółu społeczeństwa, skupiających się na stosowaniu antybiotyków i zapobieganiu zakażeniom;

18.

wzywa Europejską Agencję Leków (EMA) do opracowania wytycznych o stosowaniu leków poza wskazaniami rejestracyjnymi i licencyjnymi w oparciu o potrzeby medyczne, jak również do stworzenia wykazu leków stosowanych poza wskazaniami rejestracyjnymi mimo istnienia licencjonowanych rozwiązań alternatywnych;

19.

wzywa Komisję i ECDC do opracowania wytycznych dla pracowników opieki zdrowotnej, pacjentów i ich rodzin, dotyczących skutecznego mycia i wycierania rąk oraz zachęcających do stosowania takich metod osuszania rąk, które nie sprzyjają drobnoustrojowym zanieczyszczeniom krzyżowym przez rozprzestrzenianie i rozpylanie w powietrzu;

20.

podkreśla potrzebę istotnej poprawy w komunikacji oraz kształceniu i szkoleniu zarówno weterynarzy, jak i rolników;

21.

ponownie apeluje do Komisji, by jak najszybciej przedstawiła wniosek ustawodawczy dotyczący obowiązkowego dodawania do ulotki załączonej do opakowania tabeli zawierającego podstawowe informacje na temat leku; zawarte w niej informacje powinny być dobrze czytelne, dobrze widoczne i łatwe do odróżnienia od pozostałej treści; tabela ta powinna zawierać krótki opis niezbędnych informacji o leku, umożliwiający pacjentowi zrozumienie przydatności produktu leczniczego i ewentualnego ryzyka związanego z jego stosowaniem, aby pacjent mógł go stosować w sposób bezpieczny i właściwy; informacje te obejmują między innymi zalecenia dotyczące prawidłowego i właściwego sposobu stosowania antybiotyków;

22.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, by wspierały wdrażanie europejskiego logo określonego w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 699/2014, które ma jednoznacznie identyfikować apteki internetowe zajmujące się sprzedażą leków na odległość, a jednocześnie chronić konsumentów przed zakupem leków podrabianych, często niebezpiecznych dla zdrowia;

23.

przypomina, że na podstawie decyzji nr 1082/2013/UE w sprawie poważnych transgranicznych zagrożeń zdrowia państwa członkowskie muszą dostarczyć Komisji zaktualizowane plany gotowości i reagowania na szczeblu krajowym, a także wzywa państwa członkowskie do przedstawienia stosownych informacji w terminach ustalonych w tej decyzji;

24.

wzywa państwa członkowskie, by zachęcały pracowników opieki zdrowotnej do regularnego informowania pacjentów o sposobach minimalizowania zagrożeń dla ich bezpieczeństwa wynikających z kontaktów z systemem opieki zdrowotnej;

25.

zachęca państwa członkowskie do ustanowienia niezależnych organów umożliwiających kontakty z pracownikami służby zdrowia w celu zapewnienia zwiększania świadomości i rozpowszechniania ostrzeżeń o zagrożeniach dla bezpieczeństwa pacjentów;

26.

wzywa państwa członkowskie, by usprawniły systemy sprawozdawczości dotyczącej zdarzeń niepożądanych i błędów lekarskich przez stworzenie środków zachęcających pracowników służby zdrowia i pacjentów do precyzyjnej, anonimowej sprawozdawczości bez wskazywania winnych, oraz by rozważyły możliwość wprowadzenia systemu elektronicznego, który mógłby ułatwić i usprawnić zgłaszanie takich przypadków przez pacjentów;

27.

wzywa państwa członkowskie do przyjęcia środków, które podniosą jakość – a nie tylko zwiększą liczbę – sprawozdań dotyczących zdarzeń niepożądanych, by zawierały one rzetelne informacje rzeczywiście zwiększające bezpieczeństwo pacjentów, oraz do utworzenia systemu, z którego można łatwo uzyskać dane, zapewniającego kompleksową i systematyczną ocenę;

28.

wzywa Komisję do opracowania znormalizowanych badań ankietowych służących zbieraniu danych na temat zakażeń związanych z opieką zdrowotną;

29.

wzywa państwa członkowskie do bardziej rygorystycznej weryfikacji oraz egzekwowania zakazu przeprowadzania zabiegów medycznych przez niemedyczny personel zewnętrzny;

30.

wzywa państwa członkowskie do informowania pacjentów o zagrożeniach i środkach zapobiegawczych dotyczących zdarzeń niepożądanych w opiece zdrowotnej, a w razie zdarzenia niepożądanego – o procedurach składania skarg i dostępnych rozwiązaniach prawnych, np. za pośrednictwem przedstawiciela ds. praw pacjentów;

31.

wzywa państwa członkowskie do podjęcia niezbędnych środków służących unikaniu przez lekarzy i weterynarzy wszelkich konfliktów interesów związanych z przepisywaniem i sprzedażą leków;

32.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia łatwej dostępności pełnych informacji na temat istniejących mechanizmów wnoszenia skarg i mechanizmów odwoławczych dla pacjentów poszkodowanych w wyniku zakażania związanego z opieką zdrowotną lub w wyniku błędu lekarskiego;

33.

zachęca Komisję do przedstawiania sprawozdań dotyczących krajowych zbiorowych mechanizmów odwoławczych w przypadku zakażeń związanych z opieką zdrowotną;

34.

uznaje wartość inicjatyw obywatelskich, np. europejskiej karty praw pacjenta bazującej na Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a także Europejskiego Dnia Praw Pacjenta, organizowanego co roku od 18 kwietnia 2007 r.; zachęca Komisję i państwa członkowskie do wspierania organizacji Europejskiego Dnia Praw Pacjenta na szczeblu lokalnym, krajowym i unijnym;

35.

z zadowoleniem przyjmuje prace Komisji dotyczące oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe oraz profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną, jak również starania ECDC na rzecz koordynacji i nadzoru, zwłaszcza w ramach europejskiego systemu nadzorowania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe (EARS-Net), europejskiego systemu nadzorowania konsumpcji środków przeciwdrobnoustrojowych (ESAC-Net) oraz systemu nadzorowania zakażeń związanych z opieką zdrowotną (HAI-Net);

36.

z zadowoleniem przyjmuje wspólne prace koordynacyjno-nadzorcze ECDC, EMA i EFSA dotyczące oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe;

37.

zauważa z zaniepokojeniem, że w latach 2010–2013 odsetek K. pneumoniae opornych na fluorochinolony, cefalosporyny III generacji i aminoglikozydy, jak również jednocześnie na wszystkie trzy grupy antybiotyków i na karbapenemy, czyli antybiotyki ostatniego rzutu, wzrósł w wielu państwach członkowskich i w UE; odnotowuje również fakt, że w tym samym okresie w wielu państwach członkowskich i w UE jako całości znacznie wzrosła także oporność bakterii E. coli na cefalosporyny III generacji; zauważa ponadto, że w niektórych regionach Europy gruźlica wielolekooporna stanowi nawet 20 % wszystkich nowych przypadków zachorowań na gruźlicę, a poziom skuteczności leczenia gruźlicy wielolekoopornej jest alarmująco niski;

38.

zauważa z zaniepokojeniem, że w krajach, w których notuje się wysoki poziom wielolekooporności, w tym oporność na karbapenemy, dostępnych jest niewiele możliwości leczenia, np. z wykorzystaniem polimyksyn; podkreśla, że w krajach tych obecność bakterii opornych na polimyksyny jest poważnym ostrzeżeniem, że możliwości leczenia zakażonych pacjentów stają się jeszcze bardziej ograniczone;

39.

zauważa, że bardzo prawdopodobnym skutkiem zakażeń wywołanych bakteriami opornymi na środki przeciwdrobnoustrojowe mogą być kosztowne i przedłużone pobyty w szpitalu, a także konieczność stosowania alternatywnych i droższych metod leczenia, które będą zwiększać obciążenie systemów opieki zdrowotnej w państwach członkowskich;

40.

wyraża ubolewanie, że w ciągu ostatnich 25 lat nie uświadamiano sobie znaczenia racjonalnego wykorzystania środków przeciwdrobnoustrojowych, w szczególności antybiotyków, a w obszarze powstawania nowych leków przeciwdrobnoustrojowych nastąpiła stagnacja, wynikająca w szczególności z barier naukowych, gospodarczych i regulacyjnych;

41.

zauważa, że zarówno w programie „Horyzont 2020”, jak i w trzecim unijnym programie w dziedzinie zdrowia publicznego położono nacisk na zakażenia związane z opieką zdrowotną i oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe;

42.

zauważa, że niektóre istniejące i skuteczne antybiotyki nie są dostępne w niektórych państwach członkowskich, co prowadzi do nieodpowiedniego doboru leczenia farmakologicznego, i w związku z tym wzywa państwa członkowskie i Komisję do zbadania, jak można utrzymać na rynku skuteczne antybiotyki;

43.

zauważa, że oporność na antybiotyki często opóźnia podjęcie odpowiedniej antybiotykoterapii, a w razie nieodpowiedniej lub spóźnionej antybiotykoterapii pacjenci cierpiący na poważne choroby zakaźne są narażeni na poważne powikłania prowadzące niekiedy do śmierci;

44.

z wielkim zaniepokojeniem odnotowuje dużą liczbę zwierząt zakażonych bakteriami opornymi na antybiotyki oraz ryzyko przeniesienia tych bakterii z zakażonego mięsa na konsumentów;

45.

z wielkim zaniepokojeniem zauważa powiązanie między stosowaniem środków przeciwdrobnoustrojowych w weterynarii a rozwojem oporności na te środki u rolników, a także zwraca uwagę na ryzyko rozprzestrzenienia się tej oporności przez leczenie szpitalne;

46.

z zadowoleniem przyjmuje podjęte przez państwa członkowskie, specjalistów ds. zdrowia zwierząt i właścicieli zwierząt inicjatywy i działania mające na celu odpowiedzialne stosowanie środków przeciwdrobnoustrojowych u zwierząt i ograniczenie stosowania tych środków w hodowli;

47.

uważa, że badania naukowe dotyczące nowych środków przeciwdrobnoustrojowych są kwestią najwyższej wagi, i wzywa Komisję, by wykorzystała Europejski Fundusz na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS) do pobudzania badań, na przykład przez wspieranie już istniejących struktur, takich jak wspólne inicjatywy technologiczne w zakresie leków innowacyjnych (ILI);

48.

apeluje, by więcej uwagi poświęcić opracowywaniu przeciwdrobnoustrojowych substancji czynnych ukierunkowanych na nowe cele;

49.

z zadowoleniem przyjmuje badania w zakresie naprawdę nowych leków przeciwdrobnoustrojowych i zachęca do ich dalszego prowadzenia, zwłaszcza jeśli chodzi o antybiotyki zwalczające powszechnie występujące wielolekooporne bakterie Gram-ujemne i choroby szczególnie podatne na wystąpienie oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, np. K. pneumoniae, Acinetobacter, E. coli, wirus HIV, Staphylococcus aureus, gruźlica i malaria; zdecydowanie podkreśla jednak, że pierwszorzędne znaczenie ma przede wszystkim zapewnienie odpowiedzialnego i racjonalnego stosowania środków przeciwdrobnoustrojowych; z zadowoleniem przyjmuje badania w zakresie alternatywnych metod zwalczania zakażeń związanych z opieką zdrowotną bez wykorzystywania antybiotyków i zachęca do dalszego prowadzenia takich badań;

50.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyspieszenia działań badawczo-rozwojowych, aby dostarczyć nowych narzędzi do walki z zakażeniami bakteryjnymi, coraz bardziej rozpowszechnionymi w Europie;

51.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wzmocnienia zachęt na rzecz współpracy sektora publicznego i prywatnego w celu ożywienia działalności badawczo-rozwojowej w zakresie środków przeciwdrobnoustrojowych;

52.

wzywa państwa członkowskie do zacieśnienia współpracy w zakresie bezpieczeństwa pacjentów oraz walki z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe, by ograniczyć i zmniejszyć rozpowszechnianie się drobnoustrojów opornych z jednego państwa członkowskiego do drugiego;

53.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do stosowania systemów „ścieżek adaptacyjnych” oraz innych narzędzi regulacyjnych umożliwiających wcześniejszy dostęp pacjentów do innowacyjnych środków przeciwbakteryjnych przeznaczonych do leczenia zakażeń opornych na istniejące leki;

54.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystywania programu „ścieżek adaptacyjnych” Europejskiej Agencji Leków oraz do sięgania po wszelkie dostępne narzędzia regulacyjne w celu zapewnienia pacjentom szybszego dostępu do innowacyjnych metod leczenia antybakteryjnego;

55.

podkreśla potrzebę umieszczenia pacjentów w centrum każdej polityki zdrowotnej i zachęca do zwiększania kompetencji zdrowotnych i zaangażowania pacjentów w proces podejmowania decyzji dotyczących leczenia;

56.

uważa za szczególnie ważne, by Komisja zapewniła kontynuację Planu działań UE w zakresie oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe po roku 2016, kładąc szczególny nacisk na sposoby przezwyciężania wyzwań o charakterze naukowym, regulacyjnym i gospodarczym związanych z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe, przy jednoczesnym uwzględnieniu profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną;

57.

przypomina, że samodzielne leczenie antybiotykami powinno być surowo zakazane, i podkreśla konieczność egzekwowania przez właściwe organy krajowe państw członkowskich polityki wydawania leków wyłącznie na receptę w odniesieniu do środków przeciwbakteryjnych;

58.

wzywa państwa członkowskie do podjęcia odpowiednich działań służących zapewnieniu odpowiedzialnego i rozsądnego stosowania w leczeniu ludzi wszelkich środków przeciwdrobnoustrojowych, w szczególności antybiotyków uznawanych za leki ostatniego rzutu w przypadku zakażeń bakteryjnych w szpitalach, ponieważ niewłaściwe stosowanie antybiotyków w celach profilaktycznych (w tym w szpitalach) to jeden z podstawowych czynników przyczyniających się do wystąpienia oporności na antybiotyki;

59.

wzywa państwa członkowskie, by wspierały dostęp do wysokiej jakości leków oraz stosowanie pełnych cykli leczenia u wszystkich pacjentów, ze szczególnym wsparciem osób znajdujących się w trudnej sytuacji, gdyż jest to metoda zapobiegania rozwoju oporności;

60.

wzywa państwa członkowskie do przeprowadzenia badań nad tzw. zapomnianymi antybiotykami, by poszerzyć możliwość wyboru leków;

61.

wzywa Komisję do zaangażowania się w prace WHO nad opracowaniem nowego modelu gospodarczego w celu uwzględnienia obaw i potrzeb związanych ze zdrowiem publicznym;

62.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do rozpoczęcia procesu refleksji służącego opracowaniu nowego modelu gospodarczego, który oddzieli wielkość sprzedaży od ekonomicznych korzyści z wprowadzenia nowego antybiotyku, odzwierciedlających wartość społeczną nowego antybiotyku i dających przedsiębiorstwu wystarczający zwrot z inwestycji, a nabywcy prawo do stosowania produktu i pełnej kontroli nad jego ilością na rynku;

63.

wzywa państwa członkowskie do wdrożenia i opracowania następujących środków:

64.

wzywa Komisję do refleksji nad skutkami zwiększonej mobilności przewidzianej w dyrektywie 2011/24/UE w odniesieniu do wzrostu oporności na środki przeciwbakteryjne, którego źródłem mogą być pacjenci podróżujący po Europie w celach terapeutycznych;

65.

wyraża zaniepokojenie, że wspólne sprawozdanie EFSA i ECDC na temat oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe wykazuje, iż bakterie najczęściej powodujące zakażenia przenoszone droga pokarmową, takie jak Salmonella czy Campylobacter, wykazują się znaczną opornością na powszechnie stosowane środki przeciwdrobnoustrojowe;

66.

powtarza apel z rezolucji z dnia 27 października 2011 r. w sprawie zagrożenia zdrowia publicznego w wyniku oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe (7), dotyczący stopniowego wycofywania profilaktycznego stosowania antybiotyków w hodowli zwierząt gospodarskich, podkreślając, że sektor hodowli zwierząt i intensywnej hodowli ryb powinny skupić się na zapobieganiu chorobom przez odpowiednią higienę, odpowiednie warunki przetrzymywania zwierząt i odpowiednie warunki hodowli, a także rygorystyczne środki z zakresu bezpieczeństwa biologicznego, a nie przez profilaktyczne stosowanie środków przeciwdrobnoustrojowych;

67.

wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia lub opracowania następujących środków:

68.

wzywa państwa członkowskie do uregulowania wszelkich konfliktów interesów i zachęt finansowych w środowisku weterynarzy, którzy zarówno sprzedają, jak i przepisują antybiotyki;

69.

zwraca się do Europejskiej Agencji Leków o stworzenie listy stosowanych u zwierząt antybiotyków, w przypadku których stwierdzono znaczne ryzyko dla zdrowia publicznego;

70.

wzywa organy krajowe oraz EMA do podjęcia lub opracowania następujących środków:

71.

wzywa współprawodawcę, by w negocjacjach nad wnioskiem dotyczącym rozporządzenia w sprawie weterynaryjnych produktów leczniczych (2014/0257(COD)) trzymał się linii działania zgodnej z zasadami perspektywy „Jedno Zdrowie”, a w szczególności:

72.

wzywa współprawodawcę, by w negocjacjach nad wnioskiem dotyczącym rozporządzenia w sprawie produkcji, wprowadzania do obrotu i stosowania pasz leczniczych oraz uchylającego dyrektywę Rady 90/167/EWG (2014/0255(COD)) zapewnił ujęcie we wniosku przepisów służących znacznemu ograniczeniu stosowania pasz leczniczych zawierających środki przeciwdrobnoustrojowe u zwierząt przeznaczonych do produkcji żywności, a zwłaszcza wprowadzenie ścisłego zakazu profilaktycznego stosowania środków przeciwdrobnoustrojowych zawartych w paszach leczniczych;

73.

wzywa Komisję i ECDC do przeprowadzenia badań dotyczących potencjalnych szkód – pośrednich lub bezpośrednich – powodowanych użyciem środków przeciwdrobnoustrojowych u zwierząt domowych oraz do opracowania środków ograniczających ryzyko potencjalnego przeniesienia oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe ze zwierząt domowych na ludzi;

74.

zwraca uwagę, że niektóre państwa członkowskie z powodzeniem wycofały już stopniowo profilaktyczne stosowanie antybiotyków na poziomie gospodarstw hodowlanych; wzywa w związku z tym Komisję do przedstawienia wniosków ustawodawczych dotyczących stopniowego znoszenia profilaktycznego stosowania antybiotyków;

75.

zachęca państwa członkowskie do współpracy przy określaniu minimalnych norm bezpieczeństwa pacjentów oraz wskaźników bezpieczeństwa i jakości opieki zdrowotnej na szczeblu UE, w porozumieniu ze wszystkimi stosownymi zainteresowanymi stronami, w tym organizacjami pacjentów;

76.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do dalszego angażowania się w dialog ze wszystkimi zainteresowanymi podmiotami oraz do opracowania skoordynowanej, całościowej i zrównoważonej strategii UE na rzecz bezpieczeństwa pacjentów, jak również do przedstawienia konkretnych rozwiązań, które można by wdrożyć na poziomie UE, krajowym, regionalnym, lokalnym lub na poziomie podstawowej opieki zdrowotnej;

77.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do rozpoczęcia wraz z WHO procesu refleksji służącego opracowaniu nowego modelu gospodarczego, który oddzieli wielkość sprzedaży antybiotyków od korzyści finansowych ze sprzedaży nowego antybiotyku, zapewniając przedsiębiorstwom godziwy zwrot z inwestycji, a jednocześnie chroniąc zrównoważony charakter krajowych systemów opieki zdrowotnej;

78.

wzywa Komisję, państwa członkowskie i przemysł farmaceutyczny do optymalizacji unijnych partnerstw między środowiskiem akademickim a branżą farmaceutyczną, na wzór wspólnej inicjatywy technologicznej w zakresie leków innowacyjnych (ILI);

79.

zachęca firmy farmaceutyczne, rządy i środowisko akademickie, by z wykorzystaniem swoich najlepszych zasobów (infrastruktury, składników, pomysłów i zasobów finansowych) przyczyniały się do wstępnych projektów badawczych o przełomowym znaczeniu oraz do wspólnych projektów badań przedkonkurencyjnych; jest zdania, że wspólna inicjatywa technologiczna w zakresie leków innowacyjnych (ILI) powinna być na tyle elastyczna, by przeanalizować wszelkie nowe wyniki takich projektów;

80.

zwraca się do Komisji o rozważenie wprowadzenia ram prawnych, które będą zachęcały do opracowywania nowych antybiotyków, np. w formie uregulowań dotyczących antybiotyków stosowanych w leczeniu ludzi, podobnych do zaproponowanych już uregulowań dotyczących antybiotyków stosowanych w leczeniu zwierząt;

81.

z myślą o lepszym wykorzystaniu potencjału współpracy zachęca do dalszych wspólnych działań sektora prywatnego i publicznego, których przykładem są programy realizowane w ramach wspólnej inicjatywy technologicznej w zakresie leków innowacyjnych (ILI): „Nowe leki przeciw złym wirusom” (New Drugs for Bad Bugs), COMBACTE, TRANSLOCATION, Drive AB czy ENABLE;

82.

z zadowoleniem przyjmuje wspólną inicjatywę programową dotyczącą oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, która pozwala państwom członkowskim uniknąć powielania prac dzięki uzgadnianiu celów badawczych, i apeluje o więcej środków finansowych na opracowywanie nowych leków jako alternatywy w stosunku do antybiotyków, z myślą o zwalczaniu oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe;

83.

zachęca UE, by dołączyła do globalnego funduszu innowacyjności, którego utworzenie zaproponowano w przeprowadzonym w Wielkiej Brytanii „Przeglądzie oporności na antybiotyki”, w celu wspierania wstępnych projektów naukowych;

84.

zwraca się do Komisji i państw członkowskich o popieranie łatwych w użyciu narzędzi diagnostycznych, by zapewnić większą dostępność właściwej diagnozy przed przepisaniem lub podaniem antybiotyku, zwłaszcza w sektorze opieki ambulatoryjnej;

85.

zachęca UE do wspierania wszelkich globalnych inicjatyw mających doskonalić metody zwalczania oporności na antybiotyki, brania udziału w tych inicjatywach oraz wspierania badań w tej dziedzinie;

86.

wzywa Komisję do przygotowania, we współpracy z państwami członkowskimi, zaleceń dotyczących norm bezpieczeństwa żywności mających zastosowanie do obecności drobnoustrojów (wielo)lekoopornych lub określonych determinant oporności;

87.

podkreśla, że oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe stała się poważnym problemem, który wymaga rozwiązania w trybie pilnym; wzywa Komisję, by rozważyła przedstawienie wniosku w sprawie przepisów dotyczących ostrożnego stosowania antybiotyków, jeżeli w ciągu pięciu lat od publikacji wspomnianych zaleceń w państwach członkowskich osiągnięty zostanie niewielki lub zerowy postęp w tej kwestii;

88.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Komitetowi Regionów i państwom członkowskim.

27.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 353/27

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie poprawy dostępu MŚP do finansowania (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 2014 r. w sprawie reindustrializacji Europy z myślą o promowaniu konkurencyjności i trwałego rozwoju (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 listopada 2014 r. w sprawie zmiany wytycznych Komisji dotyczących oceny skutków oraz w sprawie roli testu MŚP (3),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „»Najpierw myśl na małą skalę« – Program »Small Business Act« dla Europy” (COM(2008)0394),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Przegląd programu »Small Business Act« dla Europy” (COM(2011)0078),

—

uwzględniając komunikat Komisji w sprawie możliwości zasobooszczędności w sektorze budowlanym (COM(2014)0445),

—

uwzględniając badanie Eurobarometru dotyczące MŚP, zasobooszczędności i rynków ekologicznych (Flash Eurobarometer 381) oraz badanie Eurobarometru dotyczące roli wsparcia publicznego we wprowadzaniu innowacji na rynek (Flash Eurobarometer 394),

—

uwzględniając opinię Komitetu Regionów (przyjętą podczas 109. sesji plenarnej w dniach 3–4 grudnia 2014 r.) w sprawie pakietu dotyczącego polityki przemysłowej,

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Plan działań ekologicznych dla MŚP” (COM(2014)0440),

—

uwzględniając Manifest europejskiej platformy oszczędnego gospodarowania zasobami i zalecenia polityczne z marca 2014 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Ku gospodarce o obiegu zamkniętym: program »zero odpadów dla Europy«” (COM(2014)0398),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Innowacja na rzecz zrównoważonej przyszłości – Plan działania w zakresie ekoinnowacji (Eco-AP)” (COM(2011)0899),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Budżetowej, a także Komisji Rozwoju Regionalnego (A8–0135/2015),

A.

mając na uwadze, że MŚP stanowią ponad 98 % przedsiębiorstw europejskich i oferują ponad 67 % wszystkich miejsc pracy w Unii oraz 58 % wartości dodanej brutto; mając na uwadze, że MŚP są filarem gospodarki Unii Europejskiej i kluczowymi siłami napędowymi długoterminowego wzrostu gospodarczego Europy oraz tworzenia trwałych miejsc pracy w 28 państwach członkowskich; mając na uwadze, że mimo kryzysu zatrudnienie w sektorze towarów i usług środowiskowych w latach 2007–2011 wzrosło o 20 % i że otwiera przed MŚP możliwości pobudzania aktywności gospodarczej i tworzenia nowych miejsc pracy, w tym na terenach dotkniętych procesami wyludniania i starzenia się społeczeństwa; mając na uwadze, że w związku z tym odgrywają one istotną rolę w ekosystemie przemysłowym wraz ze spółkami o średniej kapitalizacji i przedsiębiorstwami wielonarodowymi; mając na uwadze, że dziewięć na dziesięć MŚP to małe przedsiębiorstwa zatrudniające nie więcej niż 10 osób i że te mikroprzedsiębiorstwa zapewniają 53 % wszystkich miejsc pracy w Europie;

B.

mając na uwadze, że obecnie światowy rynek towarów i usług środowiskowych szacuje się na 1 000 mld EUR rocznie i zgodnie z przewidywaniami kwota ta wzrośnie dwu- lub nawet trzykrotnie do 2020 r., co stworzy ogromne szanse dla europejskich MŚP i ogólnie dla wzrostu gospodarczego w UE; mając na uwadze, że Unia Europejska jest światowym liderem zarówno w przywozie, jak i w wywozie towarów środowiskowych; mając na uwadze, że towary te są nierozerwalnie powiązane z usługami, a wciąż istnieją bariery pozataryfowe dla dostawców usług środowiskowych;

C.

mając na uwadze, że Unia Europejska zobowiązała się do reindustrializacji Europy przez wspieranie zasad zrównoważoności, konkurencyjności i innowacji i inwestowanie w nie, aby osiągnąć udział w produkcji przemysłowej na poziomie co najmniej 20 % PKB państw członkowskich UE do 2020 r.; mając na uwadze, że Rada Europejska zobowiązała się do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 40 % poprzez zwiększenie udziału odnawialnych źródeł energii do co najmniej 27 % i poprawę efektywności energetycznej o co najmniej 27 % do 2030 r. z zamiarem zwiększenia tego odsetka do 30 %; mając na uwadze, że MŚP powinny uczestniczyć w realizacji tych celów, ponieważ 93 % (4) z nich podjęło już działania w celu osiągnięcia większej zasobooszczędności; mając na uwadze, że według Komisji lepsze ekoprojektowanie, zapobieganie powstawaniu odpadów, recykling i ponowne wykorzystanie mogą przynosić przedsiębiorstwom unijnym szacunkowe oszczędności netto na poziomie do 600 mld EUR lub 8 % rocznego obrotu, a przy tym ograniczać łączne emisje gazów cieplarnianych o 2–4 %;

D.

mając na uwadze, że umożliwienie MŚP przekształcenia wyzwań środowiskowych w szanse gospodarcze przy jednoczesnym zrównoważonym działaniu jest jedną z zasad Small Business Act, lecz mając jednocześnie na uwadze, że nie osiągnięto znacznego postępu w dziedzinie polityki, a rozpoczynające działalność gospodarczą i wdrażające normy środowiskowe MŚP często muszą radzić sobie z niespójnymi strategiami politycznymi;

E.

mając na uwadze, że zarówno rynek, jak i prawodawstwo będą promować przestrzeganie przez MŚP coraz większej liczby norm środowiskowych; mając na uwadze, że UE i państwa członkowskie powinny zminimalizować obciążenia administracyjne wynikające z nowych i obowiązujących regulacji, a ponadto powinny unikać powstawania dodatkowych kosztów dla przedsiębiorstw związanych z przestrzeganiem takich regulacji; mając na uwadze, że zaproponowano nowe inicjatywy w zakresie ograniczenia obciążeń regulacyjnych dla MŚP i innych sektorów, które powinny być realizowane przez Komisję i państwa członkowskie;

F.

mając na uwadze, że 90 % unijnych przedsiębiorstw to mikroprzedsiębiorstwa; mając na uwadze, że pomimo podejmowanych ostatnio działań MŚP i mikroprzedsiębiorstwa nadal mają trudności z dostępem do kompetencji, informacji i finansowania oraz do dostatecznie zróżnicowanego wyboru instrumentów kapitałowych i dłużnych potrzebnych na ścieżce wzrostu przedsiębiorstwa, a także mając na uwadze, że programy UE nadal nie wnoszą dostatecznego wkładu w innowacje; mając na uwadze, że procedury wnioskowania o finansowanie unijne dla MŚP są wciąż zbyt biurokratyczne, a zatem niedostępne dla wielu MŚP;

G.

mając na uwadze, że należy uwzględnić potencjał budżetu UE jako budżetu nastawionego na inwestycje, aby ułatwić europejskim MŚP dostęp do finansowania przez ograniczenie biurokracji, specjalne narzędzia finansowe oraz zwiększenie środków finansowych na lokalne biura przedsiębiorczości; mając na uwadze, że należy wspierać opracowywanie przyjaznych dla użytkownika procedur dotyczących poszczególnych form wsparcia;

H.

mając na uwadze, że małe przedsiębiorstwa zyskują proporcjonalnie więcej na działaniach mających na celu zwiększenie zasobooszczędności niż duże podmioty i to na małych przedsiębiorstwach powinna skupiać się w większym stopniu uwaga polityki; mając na uwadze, że potencjalne korzyści brutto wynikające ze zwiększenia zasobooszczędności wynoszą 10–17 % obrotu w zależności od sektora działalności;

I.

mając na uwadze, że technologia cyfrowa to dla MŚP ważne narzędzie realizacji zysków oczekiwanych przy optymalnym wykorzystaniu zasobów, a jednocześnie jest to sektor, który sprzyja powstawaniu i rozwojowi nowych MŚP;

J.

mając na uwadze, że uwaga koncentruje się głównie na MŚP bazujących na zaawansowanych technologiach, które bezpośrednio opracowują zielone innowacje, ale należy też wspierać inne przedsiębiorstwa umożliwiając im przestrzeganie przepisów dotyczących ochrony środowiska, wdrażanie środków ekologicznej innowacji i poprawę efektów ich działalności środowiskowej; mając na uwadze, że ekoinnowacje mogą być koncepcją dla nowego przedsiębiorstwa, ale też środkiem służącym udoskonaleniu istniejących przedsiębiorstw w ramach zielonej gospodarki;

K.

mając na uwadze, że mimo braku uzgodnionej na szczeblu międzynarodowym definicji ekologicznego wzrostu gospodarczego panuje zgoda, że jest to połączenie wzrostu gospodarczego i zrównoważenia środowiskowego; mając na uwadze, że poprawa kompetencji i kształcenia stanowi kluczowe wyzwanie dla MŚP, które wymaga szczególnej troski, zwłaszcza w odniesieniu do innowacji i zasobooszczędności; mając na uwadze, że niewystarczający dostęp do odpowiednich źródeł kapitału wysokiego ryzyka, w szczególności na początkowych etapach działalności, jest nadal jedną z głównych przeszkód utrudniających zakładanie i rozwój przedsiębiorstw prowzrostowych;

L.

mając na uwadze, że niezbędne jest spójne stosowanie definicji mikroprzedsiębiorstw zważywszy, że tworzą one tysiące miejsc pracy i zapewniają 53 % zatrudnienia w całej Europie, i w związku z tym wymagają innych ram funkcjonowania; mając na uwadze, że mikroprzedsiębiorstwa borykają się z wieloma poważnymi trudnościami, takimi jak przeszkody wynikające z przepisów dotyczących zamówień publicznych, nadmierne obciążenia regulacyjne i dostęp do finansowania;

1.

popiera koncepcję ekologicznego wzrostu gospodarczego i gospodarki o obiegu zamkniętym oraz zauważa, że wynikające z niej szanse dotyczą różnych istotnych obszarów, takich jak odnawialne źródła energii, w szczególności wykorzystania energii wiatrowej, słonecznej, wodnej i geotermicznej w ekonomicznie efektywny sposób, efektywność energetyczna, zasobooszczędność, gospodarowanie odpadami, zmniejszenie emisji, elektryfikacja i zasada „od kołyski do kołyski”; wskazuje na znaczny potencjał gospodarczy i potencjał zatrudnienia tych obszarów dla różnych sektorów; zwraca uwagę, że ekologiczny wzrost gospodarczy powinien być częścią szerszej strategii promowania wśród MŚP tworzenia miejsc pracy i wzrostu gospodarczego;

2.

podkreśla, że na ekologiczny wzrost gospodarczy należy spojrzeć z szerokiej perspektywy i że powinien on obejmować wysiłki podejmowane na przestrzeni całego łańcucha wartości i w całym ekosystemie przedsiębiorczości, w tym działania podmiotów zaangażowanych w produkcję przemysłową mającą na celu ograniczenie śladu ekologicznego ich produktów, procesów produkcji, praktyk i usług biznesowych; przypomina zalecenia Europejskiej Platformy Efektywnego Gospodarowania Zasobami, w których podkreślono, że zasobooszczędność wymaga dynamicznych ram regulacyjnych dających odpowiednie sygnały producentom i konsumentom, jeżeli chodzi o poprawę efektywności produktów w ramach ich całego cyklu życia; wzywa Komisję do ustanowienia kompleksowych ram politycznych obejmujących konkretne cele polityczne oraz wykorzystujących w lepszy i sprawniejszy sposób istniejące narzędzia polityczne w celu zapewnienia możliwości i udziału MŚP w zielonej gospodarce o obiegu zamkniętym;

3.

podkreśla, że globalna gospodarka będzie musiała sprostać potrzebom coraz większej liczby ludności – 9 mld osób do 2050 r. – oraz że nasze zasoby naturalne są ograniczone, w związku z czym należy z nich korzystać w sposób zrównoważony i niezwykle efektywny; zwraca uwagę na nowe innowacyjne, ekologiczne i zrównoważone sposoby sprostania tym wyzwaniom, takie jak nowe produkty, procesy produkcji, praktyki i usługi biznesowe, na przykład wykorzystujące innowacyjne technologie cyfrowe, oraz nowe pomocnicze ramy prawne;

4.

przypomina Komisji i państwom członkowskim, że MŚP w Europie są bardzo różnorodne i obejmują zarówno bardzo tradycyjne przedsiębiorstwa rodzinne, jak i szybko rozwijające się przedsiębiorstwa, firmy oparte na zaawansowanych technologiach, mikroprzedsiębiorstwa, przedsiębiorstwa społeczne i podmioty rozpoczynające działalność gospodarczą, oraz że podejścia do udzielania im wsparcia muszą być równie zróżnicowane;

5.

uważa, że UE musi diametralnie zmienić swoją kulturę przedsiębiorczości, aby przyczynić się do wzrostu gospodarczego dzięki większej liczbie osób rozpoczynających własną działalność gospodarczą i poszukujących nowych możliwości rynkowych, zwłaszcza w sektorze ekologicznego wzrostu gospodarczego, a także dzięki akceptacji niepowodzenia i podejmowania ryzyka; podkreśla znaczenie potraktowania tej kwestii jako jednego z głównych elementów kształtowania polityki; wzywa państwa członkowskie do ułatwiania przedsiębiorstwom wydźwignięcia się po niepowodzeniu w ramach ich odpowiednich przepisów, tak aby umożliwić ludziom zakładanie nowych przedsiębiorstw w krótkim czasie po niepowodzeniu poprzedniego przedsięwzięcia, zwłaszcza w nowych i innowacyjnych sektorach; wzywa Komisję do podjęcia działań mających na celu złagodzenie obaw przed niepowodzeniem w formie kampanii uświadamiających i edukacji;

6.

podkreśla wartość dodaną budżetu UE, jeśli chodzi o pomaganie MŚP, mikroprzedsiębiorstwom, przedsiębiorstwom społecznym i spółdzielniom w zdobywaniu dostępu do finansowania i rynków międzynarodowych, zwłaszcza za pośrednictwem programu COSME i w ramach programu „Horyzont 2020” oraz europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych; podkreśla konieczność przyjęcia przez krajowe organy regulacyjne jasnej i jednolitej w całej UE interpretacji, a także potrzebę przejrzystych przepisów dotyczących zamówień publicznych;

7.

zwraca uwagę, że wiele europejskich MŚP konkuruje dziś na skalę międzynarodową pod względem rozwiązań, które obejmują zarówno produkty, jak i tzw. „ekologiczne usługi”, takie jak budowa, instalacje, naprawy i zarządzanie; zwraca uwagę, że usługi te mają zasadnicze znaczenie dla rozwoju sprzedaży i eksportu produktów ekologicznych; wzywa Komisję do włączenia usług ekologicznych do aktualnie prowadzonych negocjacji w sprawie umowy dotyczącej towarów środowiskowych, a także do dwustronnych porozumień handlowych, takich jak TTIP, aby ograniczyć bariery dla europejskich MŚP i dostawców usług, którzy chcą prowadzić działalność międzynarodową;

8.

podkreśla znaczenie dobrego zarządzania, niezależnego wymiaru sprawiedliwości, przejrzystości i państwa prawa w całej UE dla stworzenia przyjaznego klimatu dla przedsiębiorstw oraz rynku z równymi warunkami działania dla MŚP;

9.

zwraca uwagę, że w obecnych okolicznościach, w których niewystarczający dostęp do odpowiednich źródeł kapitału wysokiego ryzyka, w szczególności na wczesnych etapach, jest nadal jedną z głównych przeszkód utrudniających zakładanie i rozwój przedsiębiorstw zorientowanych na wzrost, plan działania Komisji na rzecz poprawy dostępu MŚP do finansowania kładzie duży nacisk na kapitał wysokiego ryzyka jako możliwy rodzaj finansowania wzrostu gospodarczego; podkreśla jednak, że ten rodzaj finansowania jest odpowiedni jedynie dla niewielu MŚP, a ważne źródło finansowania wciąż stanowią kredyty bankowe, oraz że sektor prywatny powinien opracować alternatywy; wskazuje w tym względzie na istotę stymulowania alternatywnych form udzielania kredytów dla MŚP, takich jak spółdzielnie kredytowe; wskazuje na potencjalne możliwości finansowania, które należy przeanalizować w ramach Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych;

10.

zachęca państwa członkowskie do tworzenia zachęt dla inwestorów zagranicznych przez usuwanie barier językowych; zwraca uwagę, że krokiem w tym kierunku jest przyjmowanie wniosków i dostarczanie danych nie tylko w języku urzędowym lub językach urzędowych danego państwa członkowskiego, lecz również w języku angielskim;

11.

podkreśla, że nie istnieje uniwersalny rodzaj finansowania odpowiadający wszystkim, i wzywa Komisję do uwzględnienia interesu MŚP we wszystkich istniejących i ewentualnych przyszłych programach, instrumentach i inicjatywach, zwłaszcza na potrzeby nowych modeli działalności gospodarczej w sektorze ekologicznej gospodarki – poczynając od instrumentów kapitałowych (takich jak aniołowie biznesu, finansowanie społecznościowe czy wielostronne platformy obrotu), przez instrumenty quasi-kapitałowe (takie jak finansowanie typu mezzanine) po instrumenty dłużne (takie jak obligacje przedsiębiorstw na małe kwoty, instrumenty gwarancyjne i platformy gwarancji) – oraz partnerstw między bankami i innymi podmiotami zaangażowanymi w finansowanie MŚP (specjaliści od księgowości, stowarzyszenia zrzeszające podmioty gospodarcze lub MŚP czy izby handlowe) w celu wsparcia przedsiębiorstw na etapach rozpoczynania działalności, rozwoju i transferu, z uwzględnieniem ich wielkości, obrotu i zapotrzebowania na finansowanie; wzywa państwa członkowskie oraz organy lokalne i regionalne do zapewnienia odpowiednich zachęt oraz do stworzenia zachęt podatkowych sprzyjających tym modelom finansowania; podkreśla znaczenie przeprowadzenia przeglądu istniejących instrumentów wspierających MŚP w celu uwzględnienia dodatkowych możliwości ekologicznego wzrostu gospodarczego;

12.

podkreśla konieczność zapewnienia koordynacji i komplementarności pomiędzy instrumentami finansowymi w budżecie UE, zwłaszcza w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, Europejskiego programu na rzecz zatrudnienia i innowacji społecznych oraz programu LIFE;

13.

wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do monitorowania wyników faktycznie uzyskanych przez MŚP, które miały dostęp do środków na finansowanie innowacji ekologicznych, w celu dokonania oceny skuteczności takiego finansowania; wzywa Komisję Europejską, aby w przypadku, gdy wyniki okażą się niezadowalające, przygotowała bezzwłocznie zmiany niezbędne do poprawy skuteczności tego finansowania;

14.

zwraca uwagę, że ze względu na bardzo techniczny charakter wielu planów dotyczących zielonych inwestycji niezwykle istotne jest podkreślenie znaczenia znormalizowanych modeli ryzyka i zwrotu oraz opracowania nowych modeli na potrzeby nowych wyzwań i sektorów;

15.

przypomina, że można się spodziewać, iż MŚP będą odgrywały ważną rolę w gospodarce o obiegu zamkniętym, zapewniając zrównoważone, choć pracochłonne usługi, takie jak naprawy, renowacje i recykling; zauważa, że Komisja, Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW), Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP), Parlament i Eurogrupa zasadniczo popierają zasadę przesunięcia podatku z pracy na wykorzystanie zasobów naturalnych i konsumpcję; zwraca się do Komisji o przeprowadzenie oceny skutków przesunięcia podatku z pracy na wykorzystanie zasobów naturalnych;

16.

podkreśla, że przedsiębiorcy, MŚP, stowarzyszenia przedsiębiorców i organizacje wsparcia powinny posiadać większą wiedzę na temat możliwości finansowania bardziej wydajnych technologii lub zlecania takich usług jak doradztwo, coaching i szkolenie w zakresie ekoprojektu, gospodarowania zasobami i zielonej przedsiębiorczości oraz dostępności ekologicznych technologii, produktów i usług, które mogą być pożyteczne dla ich działalności gospodarczej; wzywa państwa członkowskie do wspierania świadczenia usług dla MŚP w tych obszarach, a ponadto podkreśla potrzebę prostych i dostępnych źródeł informacji i baz danych na temat takich produktów i usług; przypomina Komisji i państwom członkowskim, że informacje te powinny być przekazywane w sposób, który najlepiej odpowiada logice i metodom pracy MŚP;

17.

zauważa, że programy UE nie wnoszą znaczącego wkładu w ekoinnowacje i gospodarkę o obiegu zamkniętym oraz że w związku z tym Komisja musi lepiej ukierunkować finansowanie z programów COSME i „Horyzont 2020” na rozwój rozwiązań ekoinnowacyjnych przez MŚP i dla MŚP oraz wspierać finansowanie lepszego projektowania produktów i lepszej wydajności procesów, posiłkując się pozytywnymi doświadczeniami w poprzednich wieloletnich ramach finansowych; uważa za szczególnie ważne pełne wdrożenie instrumentu MŚP w ramach programu „Horyzont 2020”;

18.

wzywa Komisję i EBI do dopilnowania, aby na etapie realizacji „Planu inwestycyjnego dla Europy” MŚP, w tym zielone i innowacyjne, były głównymi beneficjentami wsparcia udzielanego w ramach tego projektu; nalega, aby opracować jasne kryteria służące osiągnięciu tego celu, w tym kryterium europejskiej wartości dodanej i usprawnić świadczenie usług doradczych z zakresu zasobooszczędności i ekoinnowacyjności dla MŚP; wzywa EBI i Komisję do dopilnowania, aby wszystkie kategorie wymienione w zaleceniu Komisji dotyczącym definicji mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw (C(2003)1422) korzystały z wsparcia w dostatecznym stopniu; podkreśla znaczenie programów „Horyzont 2020” i COSME dla wspierania MŚP oraz potrzebę pełnego wdrożenia instrumentu MŚP w ramach programu „Horyzont 2020”;

19.

uważa, że dla zapewnienia komplementarności systemów finansowych dla MŚP niezbędna jest koordynacja działań podejmowanych w ramach polityki spójności i innych programów, takich jak program „Horyzont 2020”, zarówno na szczeblu krajowym, jak i regionalnym; podkreśla znaczenie stanowienia prawa w sposób umożliwiający MŚP utrzymanie konkurencyjności;

20.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do znalezienia szybkiego i długotrwałego rozwiązania problemu ogromnych opóźnień w płatnościach związanych z polityką regionalną oraz przy rozliczaniu środków z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych w minionych okresach finansowania, tak aby MŚP będące partnerami projektów nie były zniechęcane do uczestniczenia w programach i projektach wsparcia w związku z opóźnieniami w płatnościach;

21.

podkreśla znaczenie aktywnej współpracy międzysektorowej w ramach łańcuchów wartości i obszarów geograficznych, która oferuje możliwości pobudzenia innowacji i nowe szanse wzrostu dzięki wymianie pomysłów i innowacyjnych koncepcji; z zadowoleniem przyjmuje przewidziane w programie „Horyzont 2020” działanie na rzecz możliwych dzięki klastrom projektów służących nowym przemysłowym łańcuchom wartości, mające na celu większe odblokowanie innowacyjnego potencjału MŚP, w tym oferowanych przez nie ekoinnowacyjnych i zasobooszczędnych rozwiązań;

22.

pochwala ustanowienie europejskiego centrum doskonałości w dziedzinie zasobooszczędności, którego zadaniem byłoby udzielanie porad i wspomaganie MŚP pragnących poprawić swoje wyniki w zakresie zasobooszczędności; podkreśla potrzebę nadania temu centrum formy silnej sieci partnerów w różnych regionach UE oraz wykorzystywania sprawdzonych doświadczeń w państwach członkowskich; wyraża przekonanie, że centrum powinno kierować MŚP do europejskich, krajowych i regionalnych programów w tym obszarze oraz zapewniać dostęp do wiedzy fachowej, sieci i infrastruktury;

23.

podkreśla znaczenie transferu wiedzy i dzielenia się wiedzą między wieloma zainteresowanymi podmiotami – także w skali transgranicznej, za pomocą nieformalnych sieci, zwłaszcza w przypadku MŚP i mikroprzedsiębiorstw – dla zwiększania wiedzy na temat istniejących i nowych innowacyjnych technik, najlepszych praktyk, sposobów pozyskiwania właściwego finansowania, możliwych programów wsparcia rządowego oraz odpowiednich ram prawnych, z którymi wiążą się najmniej uciążliwe formalności administracyjne, oraz przypomina, że istniejące krajowe punkty kontaktowe unijnych programów finansowania oraz Europejskiej Sieci Przedsiębiorczości powinny być w pełni zaangażowane we wspieranie MŚP oraz podejmować na rzecz MŚP proaktywne działania w zakresie informowania, coachingu i wsparcia w celu wskazania możliwości finansowania na szczeblu unijnym, krajowym lub regionalnym; popiera organizację europejskiej kampanii na rzecz zasobooszczędności, której celem jest informowanie MŚP o korzyściach i szansach, jakie oferuje zasobooszczędność, oraz o sposobach tworzenia synergii przemysłowych dotyczących recyklingu; wzywa Komisję i Europejską Sieć Przedsiębiorczości do współpracy w obszarze zasobooszczędności ze stowarzyszeniami przemysłowymi, związkami zawodowymi, MŚP, organizacjami pozarządowymi, środowiskiem akademickim i organizacjami realizującymi inicjatywy regionalne; pochwala w tym względzie nacisk Komisji na symbiozę i klastry oraz zachęca Komisję do przedstawienia konkretnych inicjatyw w celu ułatwienia współpracy międzysektorowej oraz gospodarowania zasobami;

24.

wzywa stowarzyszenia sektorowe do odgrywania większej roli w udzielaniu odpowiednich informacji i porad w zakresie ekologicznych technologii, możliwości finansowania i stosownych procedur; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wypełnienia luki w przypadkach, w których wsparcia tego brakuje, sprawdzania dalszych możliwości i przyspieszenia zrównoważonych rozwiązań oraz inwestowania w technologie przyjazne dla środowiska, zasobooszczędność i gospodarkę opartą na recyklingu; zwraca uwagę na coraz większy rozziew między potrzebami MŚP a umiejętnościami pracowników; zauważa, że 26 % pracodawców w Europie ma trudności ze znalezieniem pracowników wykazujących się odpowiednimi umiejętnościami;

25.

podkreśla konieczność efektywniejszego opracowania podstaw badań i rozwoju, pełnego włączenia MŚP w ten proces oraz aktywnego wspierania dalszego przekształcania podstawowych wyników z obszaru badań i rozwoju w dalszy postęp technologiczny; podkreśla znaczenie reindustrializacji Europy, biorąc pod uwagę znaczenie przemysłu wytwórczego dla badań, rozwoju i innowacji, a tym samym dla przyszłej przewagi konkurencyjnej UE; wyraża przekonanie, że należy położyć dostateczny nacisk na innowacje pozatechnologiczne, organizacyjne, systemowe i w sektorze publicznym, jak i na rozwiązania technologiczne;

26.

podkreśla znaczenie wprowadzania na rynek i podnoszenia wartości efektów prac badawczo-rozwojowych przez przedsiębiorstwa europejskie; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia stabilniejszych ram regulacyjnych i odpowiednich programów finansowych w celu stworzenia możliwości rozwoju inicjatyw gospodarczych i przedsiębiorczości oraz skrócenia czasu wprowadzania na rynek nowych produktów, usług i praktyk prowadzenia działalności gospodarczej, zwłaszcza w sektorze zielonej gospodarki;

27.

zwraca uwagę na potencjał, jaki dla innowacji i ekologicznego wzrostu gospodarczego stanowi nowa europejska infrastruktura kosmiczna; wzywa Komisję do promowania wśród MŚP wykorzystania w kontaktach z inkubatorami przedsiębiorczości danych pochodzących z tej infrastruktury; wzywa Komisję do umożliwienia MŚP korzystania w fazie badań, rozwoju i sprzedaży z systemu ułatwiającego dostęp do danych pochodzących z tej infrastruktury;

28.

zwraca uwagę, że według badania Innobarometru z maja 2014 r. jedynie 9 % wszystkich przedsiębiorstw twierdzi, iż od stycznia 2011 r. skorzystało z publicznego wsparcia finansowego na swoją działalność badawczą, rozwojową i innowacyjną; podkreśla konieczność opracowania przyjaznych dla użytkownika procedur dotyczących poszczególnych form wsparcia;

29.

odnotowuje korzyści jednolitego patentu europejskiego dla MŚP, szczególnie w dziedzinie technologii ekologicznych; wzywa wszystkie państwa członkowskie, aby przystąpiły do systemu jednolitego patentu europejskiego; wzywa państwa członkowskie do przeprowadzenia w krótkim terminie ratyfikacji porozumienia w sprawie Jednolitego Sądu Patentowego, niezbędnego do stosowania jednolitego patentu europejskiego; wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego uproszczonej procedury ułatwiającej MŚP wszczynanie przed Jednolitym Sądem Patentowym postępowań w sprawie naruszenia przepisów;

30.

wzywa do usprawnienia ram polityki w dziedzinie gospodarki o obiegu zamkniętym, w tym do przyjęcia i wdrożenia inteligentnych regulacji, norm i kodeksów postępowania mających na celu internalizację efektów zewnętrznych, podjęcie działań w sprawie produktów zasobochłonnych, tworzenie równych warunków działania, nagradzanie liderów oraz przyspieszenie przejścia na zasobooszczędną i zrównoważoną gospodarkę;

31.

wzywa Komisję do uwzględnienia w pakiecie dotyczącym gospodarki o obiegu zamkniętym rozszerzonego instrumentu ekoprojektowania, tak aby obejmował wymiar zasobooszczędności; uważa, że ekoprojekt powinien obejmować trwałość produktu, możliwość naprawy i możliwość recyklingu, wraz z normami dotyczącymi gwarantowanej żywotności i demontażu;

32.

zachęca do rozszerzenia nowatorskich systemów wsparcia, takich jak zielone kupony innowacyjności, które mogą propagować wprowadzanie na rynek zrównoważonych technologii i ekologicznych oraz odpornych na zmianę klimatu rozwiązań; w odniesieniu do składania wniosków o wsparcie uważa, że odnośne zasady powinny być jasne i proste oraz że nie powinny nakładać obciążeń administracyjnych; ponadto zachęca Komisję i państwa członkowskie do opracowania innowacyjnych rozwiązań finansowych służących wspieraniu MŚP oraz do zapewnienia w pełni dostępnych instrumentów finansowania; przypomina, że zrównoważony wzrost i zdolności innowacyjne europejskich MŚP stanowią jedną z głównych przewag konkurencyjnych UE na zglobalizowanych rynkach;

33.

wzywa państwa członkowskie, aby unikały tworzenia przeszkód na rynku wewnętrznym przez nadmiernie rygorystyczne wdrażanie przepisów, a także by zweryfikowały swoje obowiązujące systemy regulacyjne, usunęły wszelkie zbędne lub nieskuteczne regulacje stanowiące bariery rynkowe oraz aby zapewniły spójną transpozycję do ustawodawstwa krajowego; wzywa Komisję, aby zagwarantowała pełne stosowanie testu MŚP we wszystkich ocenach skutków; zachęca Komisję do podjęcia intensywniejszych wysiłków wraz z poszczególnymi państwami członkowskimi w celu zaradzenia problemowi nadmiernie rygorystycznego wdrażania przepisów; podkreśla konieczność przyjęcia przez krajowe organy regulacyjne jasnej i jednolitej w całej UE interpretacji, a także potrzebę przejrzystych przepisów dotyczących zamówień publicznych, w tym zielonych i elektronicznych zamówień publicznych, których brak stanowi obecnie istotną przeszkodę dla MŚP zamierzających umiędzynarodowić swoją działalność, a jednocześnie ogromną szansę szybkiego ich przyjęcia przez państwa członkowskie, w tym w dziedzinie zasobooszczędnych i efektywnych energetycznie produktów i rozwiązań;

34.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji o wycofaniu zdezaktualizowanych lub zbyt obciążających wniosków ustawodawczych; oczekuje od Komisji przedłożenia ambitniejszego wniosku ustawodawczego dotyczącego odpadów zapowiedzianego przez wiceprzewodniczącego Timmermansa na posiedzeniu plenarnym w Parlamencie w grudniu 2014 r.; wzywa Komisję do nieprzedstawiania wniosków ustawodawczych, które skutkowałyby niepotrzebnym obciążeniem administracyjnym dla przedsiębiorstw i MŚP, oraz do regularnego przeglądu obowiązującego prawodawstwa w celu zmniejszenia obecnego obciążenia administracyjnego, poprawy jakości i skuteczności przepisów oraz ich dostosowywania do nowych modeli działalności gospodarczej; podkreśla jednak konieczność podjęcia ambitnych działań, odpowiedniego i terminowego wdrażania istniejących przepisów oraz wczesnego angażowania zainteresowanych podmiotów z odpowiednich sektorów i MŚP, w tym w oceny skutków, z myślą o realizacji celów środowiskowych UE;

35.

przypomina znaczenie prawodawstwa niemającego wpływu na technologię i sprzyjającego innowacjom, umożliwiającego rynkowe sprawdzanie i wycenę różnych nowych technologii; z zadowoleniem przyjmuje opracowanie programu weryfikacji technologii środowiskowych (ETV) jako nowego narzędzia wspomagającego wprowadzenie na rynek innowacyjnych technologii środowiskowych; wzywa państwa członkowskie do odpowiedniego wykorzystania instrumentów rynkowych w ich programach wsparcia publicznego oraz do unikania szkodliwych dla środowiska i zakłócających rynek dotacji; przypomina, że interwencje publiczne powinny być wykorzystywane do eliminowania niedoskonałości rynku takich jak środki pozacenowe czy efekty zewnętrzne; wzywa Komisję do sporządzenia wspólnych wytycznych dotyczących krajowych programów wsparcia publicznego udzielanego na projekty zielonych inwestycji w celu określenia bardziej jednolitego zestawu środków;

36.

zwraca uwagę, że przełomowe branże i technologie często ujawniają wady obowiązującego prawodawstwa; podkreśla konieczność ciągłego monitorowania i aktualizowania obowiązującego prawodawstwa oraz jego wdrażania, aby unikać barier dla zrównoważonych lub ekoinnowacyjnych technologii i dla nowych osiągnięć technologicznych;

37.

uważa, że rozwój umiejętności i programów w dziedzinie przedsiębiorczości służących poznaniu sposobów działania, funkcjonowania i interakcji rynku, gospodarki i systemu finansowego, wraz z wiedzą na temat ochrony środowiska oraz sposobów, w jaki nowe technologie mogą wspierać efektywne, innowacyjne i zielone możliwości, należy uwzględniać w systemach kształcenia podstawowego i wyższego, a także propagować za pośrednictwem zajęć pozaszkolnych i w ramach uczenia się przez całe życie; uważa, że dobrze przygotowany biznesplan jest pierwszym krokiem ku łatwiejszemu dostępowi do finansowania oraz ku rentowności; wzywa Komisję i państwa członkowskie do niezwłocznego włączenia kształcenia w zakresie przedsiębiorczości, finansów, ekonomii i ochrony środowiska do krajowych programów nauczania; w związku z tym popiera program „Erasmus” dla młodych przedsiębiorców, którego celem jest promowanie kultury przedsiębiorczości oraz rozwój jednolitego rynku i konkurencyjności;

38.

podkreśla, że również mikroprzedsiębiorstwa i podmioty rozpoczynające działalność gospodarczą powinny otrzymać pomoc i wskazówki, ułatwiające im przejście ku zrównoważonemu wzrostowi ekologicznemu; wzywa Komisję do dopilnowania, aby te przedsiębiorstwa były odpowiednio uwzględniane w nowych inicjatywach dotyczących możliwości osiągania ekologicznego wzrostu przez MŚP;

39.

zauważa, że program Erasmus+ umożliwia studentom i młodzieży rozwijanie umiejętności w zakresie przedsiębiorczości między innymi przez finansowanie stażów,; popiera program „Erasmus” dla młodych przedsiębiorców, którego celem jest promowanie kultury przedsiębiorczości oraz rozwój jednolitego rynku i konkurencyjności;

40.

zwraca uwagę na znaczenie ukierunkowania działań na wzorce konsumpcji niezgodne ze zrównoważonym rozwojem i promowania zmiany zachowań konsumentów; podkreśla konieczność odpowiedniej edukacji konsumenckiej oraz wspierania zachęt do bardziej zrównoważonej konsumpcji; wzywa Komisję i państwa członkowskie do poprawy środków po stronie popytu, takich jak wykorzystywanie zamówień publicznych w celu lepszego wprowadzenia zasobooszczędnych i efektywnych energetycznie produktów i rozwiązań; podkreśla znaczenie uwzględnienia kwestii zużycia zasobów w informacji o produkcie oraz oznakowaniu ekologicznym, aby dać konsumentom możliwość wyboru;

41.

podkreśla znaczenie ułatwienia działania podmiotom rozpoczynającym działalność gospodarczą i firmom odpryskowym dzięki współpracy z instytutami badań technologicznych, uniwersytetami oraz instytucjami kształcenia zawodowego;

42.

podkreśla znaczenie eksportu dla wzrostu i tworzenia miejsc pracy w Europie; wzywa Komisję do przyspieszenia procesu zawierania niesfinalizowanych umów handlowych z naszymi partnerami, aby ułatwić europejskim MŚP dostęp do nowych rynków;

43.

uważa, że przedsiębiorczość kobiet jest dotychczas niedostatecznie docenianym zasobem na rzecz wzrostu i konkurencyjności UE, który powinno się promować i wzmocnić, oraz że należy usunąć wszelkie przeszkody, w szczególności dyskryminację płacową, jakie napotykają kobiety, również w ramach zielonej gospodarki, aby umożliwić kobietom i mężczyznom równe korzyści; uważa, że regularne gromadzenie ujednoliconych danych statystycznych, w tym dotyczących oddziaływania przepisów pod względem aspektów płci i danych na temat pracy w podziale na płeć, ułatwiłoby monitorowanie i kształtowanie polityki opartej w większym stopniu na dowodach oraz usunięcie braków wiedzy w zielonym dyskursie;

44.

wzywa Komisję do przeanalizowania i wskazania sektorów przemysłu europejskiego i obszarów geograficznych, w których spełniono warunki utworzenia nowych klastrów i centrów, oraz do wspierania ich rozwoju;

45.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi oraz zareagowania na szanse i wyzwania, które obszary wiejskie stanowią w kontekście MŚP, zielonego wzrostu czy ekoinnowacji;

46.

wzywa państwa członkowskie (na szczeblu krajowych, regionalnych i lokalnych podmiotów kształtujących politykę oraz organów zarządzających) do stałego propagowania zrównoważonego wzrostu w ramach strategii inteligentnej specjalizacji z udziałem najważniejszych zainteresowanych stron, wzrostu sprzyjającego tworzeniu klastrów, synergii oraz sieci wokół działalności w ramach zielonej gospodarki; zwraca się do Komisji o informowanie Parlamentu o postępach we wdrażaniu strategii inteligentnej specjalizacji na poziomie krajowym i/lub regionalnym, w stosownych przypadkach, a zwłaszcza w odniesieniu do różnych modeli działań odgórnych stosowanych w UE i państwach członkowskich; wzywa Komisję i państwa członkowskie do dostarczenia informacji o praktycznych środkach wprowadzonych w celu rozwoju kompetencji sprzyjających ekoinnowacyjnym MŚP za pośrednictwem wzajemnych połączeń między regionalnymi centrami innowacji i najważniejszych sieci wsparcia;

47.

wzywa Komisję, by w ramach prowadzonej polityki regionalnej opracowała konkretne programy odzwierciedlające wszystkie istotne dla MŚP elementy zielonego wzrostu; podkreśla konieczność pełnego wykorzystania potencjału przedsiębiorczości młodzieży w kontekście ekologicznego wzrostu MŚP; wzywa Komisję do opracowania środków, które umożliwiłyby łączenie ze sobą instytucji oświatowych, programów europejskich oraz środków służących wspieraniu zielonej gospodarki; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystania wszystkich dostępnych narzędzi w celu udzielania porad pracownikom MŚP i zwiększania ich świadomości w celu rozwoju ich wiedzy i umiejętności; wzywa, aby w ramach wspierania kształcenia szczególną uwagę zwrócono na młodzież i grupy znajdujące się w najtrudniejszej sytuacji.

48.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

27.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 353/35

—

uwzględniając dyrektywę delegowaną Komisji (C(2015)00383),

—

uwzględniając art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/65/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie ograniczenia stosowania niektórych niebezpiecznych substancji w sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, w szczególności jej art. 4, art. 5 ust. 1 lit. a) i art. 22 (1),

—

uwzględniając art. 105 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że art. 4 ust 1 dyrektywy 2011/65/UE w sprawie ograniczenia stosowania niektórych niebezpiecznych substancji w sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (RoHS) ogranicza między innymi wykorzystanie kadmu w takim sprzęcie (zob. spis substancji w załączniku II do dyrektywy RoHS);

B.

mając na uwadze, że w załączniku III do dyrektywy RoHS określono zastosowania zwolnione z ograniczenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1;

C.

mając na uwadze, że pkt 39 załącznika III zawiera wygasające w dniu 1 lipca 2014 r. odstępstwo dla „kadmu w połączeniu z pierwiastkami grupy II-VI do konwersji długości fal światła z diody elektroluminescencyjnej LED (< 10 μg Cd na mm2 powierzchni emisyjnej) do zastosowania w półprzewodnikowych systemach oświetlenia lub wyświetlania;

D.

mając na uwadze, że art. 5 przewiduje dostosowanie załącznika III do postępu naukowo-technicznego poprzez dodanie lub usunięcie wyłączeń;

E.

mając na uwadze, że Komisja poinformowała, iż w grudniu 2012 r. otrzymała wniosek o przedłużenie wyłączenia 39, a w maju 2013 r. powiązany z nim wniosek o zawężone i bardziej szczegółowe wyłączenie dla kadmu w kropkach kwantowych w wyświetlaczach;

F.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. a) wyłączenie zostaje uwzględnione w załączniku III, pod warunkiem że jego dodanie nie osłabi poziomu ochrony środowiska i zdrowia przewidzianego w rozporządzeniu (WE) nr 1907/2006 oraz w przypadku spełnienia któregokolwiek z następujących warunków: ich usunięcie lub zastąpienie poprzez zmiany projektowe lub materiały i części składowe, które nie wymagają żadnych materiałów lub substancji wymienionych w załączniku II, jest technicznie lub naukowo niewykonalne; nie można zapewnić niezawodności substytutów; albo ogólny negatywny wpływ na środowisko, zdrowie i bezpieczeństwo konsumenta spowodowany przez zastąpienie prawdopodobnie przeważy ogólne korzyści z ich zastąpienia w odniesieniu do środowiska, zdrowia i bezpieczeństwa konsumenta;

G.

mając na uwadze, że dyrektywa delegowana Komisji przedłuża wyłączenie 39 do dnia 30 czerwca 2017 r., nadając mu nr 39a), i wprowadza bardziej szczegółowe wyłączenie 39b) dla „kadmu w półprzewodnikowych nanokrystalicznych kropkach kwantowych zawierających kadm, wykorzystywanych w systemach wyświetlania (< 0,2 μg Cd na mm2 powierzchni ekranu wyświetlacza)”, które wygasa dnia 30 czerwca 2018 r.;

H.

mając na uwadze, że zarówno rozszerzenie wyłączenia 39, jak i nowe wyłączenie 39b) dotyczą kadmu w kropkach kwantowych, nawet jeśli konkretne odniesienie do kropek kwantowych znajduje się jedynie w wyłączeniu 39b);

I.

mając na uwadze, że rozszerzenie wyłączenia 39 dotyczy dwóch różnych zastosowań kadmu w kropkach kwantowych: jedno odnosi się do wykorzystania w półprzewodnikowych systemach oświetlenia (nazywanych dalej „oświetleniem”), a drugie w systemach wyświetlania;

J.

mając na uwadze, że nowe wyłączenie 39b) dotyczy tylko wyświetlaczy;

K.

mając na uwadze, że Komisja stwierdza wyraźnie, iż diody elektroluminescencyjne wykorzystujące kropki kwantowe (zawierające kadm i pozbawione kadmu) do zastosowania w oświetleniu nie są jeszcze dostępne, i przyznaje, że nie można w związku z tym stwierdzić, że mają one korzystny wpływ na środowisko; mając na uwadze, że Komisja niemniej jednak przedłużyła do dnia 30 czerwca 2017 r. ogólne wyłączenie w odniesieniu do kropek kwantowych zawierających kadm do zastosowań w oświetleniu, aby umożliwić sektorowi oświetlenia wystąpienie o wyłączenie szczegółowe, ponieważ do tego czasu takie zastosowania powinny znajdować się już w fazie przedprodukcyjnej;

L.

mając na uwadze, że niezależni konsultanci, którzy dokonali oceny zastosowań w imieniu Komisji, stwierdzili, że dostarczone informacje nie pozwalają na wyciągnięcie wniosku, że wyłączenie odnoszące się do oświetlenia jest uzasadnione w chwili obecnej, i w związku z tym opowiedzieli się jednoznacznie przeciw temu (2);

M.

mając na uwadze, że nieformalne informacje rozpowszechnione przez Komisję w dniu 12 maja 2015 r. nie zmieniają sytuacji, jako że nie ma dowodów na dostępność tych produktów na rynku europejskim i nie przedstawiono oceny ich właściwości pod kątem warunków art. 5 ust. 1 lit. a);

N.

mając na uwadze, że z uwagi na brak jakichkolwiek odnośnych produktów oświetleniowych wnioskodawca nie był w stanie udowodnić spełnienia któregokolwiek z warunków art. 5 ust. 1 lit. a) w odniesieniu do zastosowania kropek kwantowych zawierających kadm w oświetleniu; mając na uwadze, że decyzja o przedłużeniu wyłączenia w przypadku oświetlenia jest w związku z tym nieuzasadniona;

O.

mając na uwadze, że takie wyłączenie może być właściwe w przyszłości, jednak można go udzielić jedynie na podstawie odpowiedniej oceny, która dotychczas nie została sporządzona;

P.

mając na uwadze, że w dyrektywie delegowanej Komisja udzieliła ponadto nowego wyłączenia szczegółowego dla kropek kwantowych zawierających kadm w wyświetlaczach, twierdząc, że są one już stosowane w wyświetlaczach, że byłoby to ogólnie korzystne z uwagi na ich niskie zużycie energii i że kropki kwantowe niezawierające kadmu nie są jeszcze technicznie dostępne;

Q.

mając na uwadze, że niezależni konsultanci, którzy dokonali oceny zastosowań w imieniu Komisji, zalecili w kwietniu 2014 r. udzielenie szczegółowego wyłączenia dla kropek kwantowych zawierających kadm w wyświetlaczach na okres krótszy niż zastosowany (do dnia 30 czerwca 2017 r., tj. o rok krócej niż wynosi okres przyjęty przez Komisję), biorąc pod uwagę, że trwa ostatni etap badań nad zastosowaniami prowadzącymi do zmniejszenia ilości kadmu i nad substytutami niezawierającymi kadmu; mając na uwadze, że, innymi słowy, zalecenie opierało się na fakcie, że kropki kwantowe niezawierające kadmu nie były wówczas stosowane w wyświetlaczach;

R.

mając na uwadze, że od tego czasu zaszły jednak na rynku istotne zmiany; mając na uwadze, że w 2015 r. jeden z wiodących światowych producentów telewizorów wprowadził na rynek unijny całą linię nowych modeli telewizorów opartą na technologii kropek kwantowych niezawierających kadmu, dostępną w głównych punktach sprzedaży detalicznej w kilku państwach członkowskich (co najmniej w Niemczech, Zjednoczonym Królestwie i Belgii);

S.

mając z drugiej strony na uwadze, że wydaje się, iż obecnie nie ma już na rynku unijnym telewizorów wykorzystujących kropki kwantowe zawierające kadm, oraz że trudno jest znaleźć jakiegokolwiek sprzedawcę detalicznego oferującego jedyny model notebooka, którego wyświetlacz opiera się na technologii kropek kwantowych zawierających kadm;

T.

mając na uwadze, że można oczekiwać, że właściwości kropek kwantowych niezawierających kadmu w zakresie oszczędności energii są podobne do właściwości kropek kwantowych zawierających kadm; mając na uwadze, że zgodnie z informacjami zawartymi w oznakowaniu ekologicznym porównanie telewizorów tej samej wielkości wykazało mniejsze zużycie energii w przypadku wyświetlacza wykorzystującego kropki kwantowe niezawierające kadmu niż w przypadku modelu opartego na technologii kropek kwantowych zawierających kadm; mając na uwadze, że według informacji dostarczonych przez sektor testy jakości kolorów w odniesieniu do odpowiednich standardów wykazały równą, jeśli nie wyższą jakość w przypadku wyświetlaczy opartych na technologii kropek kwantowych niezawierających kadmu;

U.

mając na uwadze, że główne uzasadnienie Komisji dla udzielenia nowego wyłączenia szczegółowego opiera się na tym, że kropki kwantowe niezawierające kadmu nie są jeszcze technicznie dostępne;

V.

mając na uwadze, że uzasadnienie to jest całkowicie nieprawdziwe, ponieważ nie dość, że kropki kwantowe niezawierające kadmu są technicznie dostępne, to na rynku unijnym powszechnie dostępna jest cała linia telewizorów opartych na tej technologii, oferowana przez dobrze znanych ważnych sprzedawców detalicznych;

W.

mając na uwadze, że nieformalne informacje rozpowszechnione przez Komisję w dniu 12 maja 2015 r. nie zmieniają tego stanu rzeczy; mając na uwadze, że wymienione przez Komisję przykłady produktów o wyświetlaczach wykorzystujących technologię kropek kwantowych zawierających kadm albo nie są obecnie dostępne (telewizor TCL 55 cali), albo są dostępne wyłącznie w USA (notebook ASUS, telewizory SONY), albo dotyczą produktów, które mają się pojawić (Konka, Philips, AOC);

X.

mając na uwadze, że przedłużenie obecnego wyłączenia 39 i wprowadzenie nowego wyłączenia 39b) nie spełnia żadnego warunku określonego w art. 5 ust. 1 lit. a) i jest tym samym nieuzasadnione; mając na uwadze, że stosunkowo krótkie okresy wygaśnięcia nie mogą uzasadniać naruszania warunków art. 5 ust. 1 lit. a);

Y.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 5 ust. 5 dyrektywy RoHS obowiązujące wyłączenie pozostaje ważne do momentu podjęcia przez Komisję decyzji dotyczącej wniosku o przedłużenie;

Z.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 5 ust. 6 dyrektywy RoHS w przypadku odrzucenia wniosku o przedłużenie wyłączenia lub odwołania wyłączenia okres obowiązywania wyłączenia wygasa najwcześniej 12 miesięcy i najpóźniej 18 miesięcy od daty decyzji;

AA.

mając na uwadze, że odrzucenie dyrektywy delegowanej nie powoduje zatem zakazu stosowania kropek kwantowych zawierających kadm, a jedynie wymaga sporządzenia nowej oceny; mając na uwadze, że nie dojdzie przez to do zakłócenia funkcjonowania rynku, ponieważ obecne wyłączenie pozostaje w mocy do odwołania, po którym ma nastąpić dodatkowy okres karencji;

AB.

mając na uwadze, że zaszły ważne zmiany w zakresie dostępności w celach komercyjnych produktów opartych na technologii kropek kwantowych niezawierających kadmu, co wymaga przeprowadzenia nowej oceny;

1.

wyraża sprzeciw wobec dyrektywy delegowanej Komisji;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji i do powiadomienia jej, że dyrektywa delegowana nie może wejść w życie;

3.

uważa, że dyrektywa delegowana Komisji nie spełnia warunków określonych w art. 5 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/65/UE w odniesieniu do obu wyłączeń, które wprowadza ona w pkt 39a) i 39b) załącznika III do dyrektywy 2011/65/UE;

4.

twierdzi w szczególności, że uzasadnienie dotyczące wyłączenia w pkt 39b) opiera się na nieaktualnej sytuacji w zakresie możliwości zastępowania kadmu w kropkach kwantowych; dlatego wzywa do niezwłocznego przeglądu obecnego wyłączenia w pkt 39 załącznika III do dyrektywy 2011/65/UE pod kątem warunków określonych w art. 5 ust. 1 lit. a) tej dyrektywy w celu jego odwołania;

5.

wzywa Komisję do przedstawienia nowego aktu delegowanego uwzględniającego stanowisko Parlamentu:

6.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

27.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 353/38

—

uwzględniając rozporządzenie delegowane Komisji C(2015)00861,

—

uwzględniając art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (1), a w szczególności art. 177 ust. 1 lit. a) oraz art. 223 ust. 2 i art. 227 ust. 5 tego rozporządzenia;

—

uwzględniając projekt rezolucji Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi,

—

uwzględniając art. 105 ust. 3 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że opieranie się na danych dotyczących alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego zapewnia przejrzystość oraz wiedzę na temat ewolucji rynku, który jest nadal niestabilny i musi stawiać czoła silnej konkurencji, w szczególności z uwagi na import z państw trzecich;

B.

mając na uwadze, że takie informacje są niezmiernie przydatne w przypadku negocjacji w sprawie porozumień międzynarodowych i dochodzeń antydumpingowych;

C.

mając na uwadze, że Eurostat nie dostarcza takich precyzyjnych informacji, co oznacza, że podmioty gospodarcze, państwa członkowskie i instytucje UE nie dysponują alternatywnym sposobem pozwalającym na pełny ogląd sytuacji na rynku;

1.

wyraża sprzeciw wobec rozporządzenia delegowanego Komisji;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji i do powiadomienia jej, że rozporządzenie delegowane nie może wejść w życie;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

27.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 353/39

—

uwzględniając art. 2 i art. 3 ust. 3 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) oraz art. 8 i 294 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 92/85/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią (1) (dyrektywa w sprawie urlopu macierzyńskiego),

—

uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę w sprawie urlopu macierzyńskiego (COM(2008)0637),

—

uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu dnia 20 października 2010 r. w perspektywie przyjęcia dyrektywy 2011/…/UE Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę w sprawie urlopu macierzyńskiego (2),

—

uwzględniając wielokrotne oświadczenia Parlamentu na ten temat, w tym rezolucję z dnia 10 marca 2015 r. w sprawie postępów w dążeniu do równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – 2013 r. (3),

—

uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie lepszego stanowienia prawa (4) i przyszłe porozumienie na ten sam temat,

—

uwzględniając pytania do Rady i Komisji w sprawie urlopu macierzyńskiego (O-000049/2015 – B8-0119/2015 i O-000050/2015 – B8-0120/2015),

—

uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 14 kwietnia 2015 r. dotyczący między innymi prawa Komisji do wycofania projektu (sprawa C–409/13),

—

uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że zasada równego traktowania kobiet i mężczyzn zakłada brak jakiejkolwiek dyskryminacji, pośredniej lub bezpośredniej, również dyskryminacji związanej z macierzyństwem, ojcostwem oraz wypełnianiem obowiązków rodzinnych;

B.

mając na uwadze, że strategia „Europa 2020” na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu obejmuje ambitne cele, takie jak wskaźnik zatrudnienia na poziomie 75 % czy zmniejszenie liczby osób dotkniętych lub zagrożonych ubóstwem i wykluczeniem społecznym o co najmniej 20 milionów do 2020 r.;

C.

mając na uwadze, że więcej kobiet niż mężczyzn żyje w ubóstwie i warunkach wykluczenia społecznego, zwłaszcza kobiety starsze, których poziom emerytury jest średnio o 39 % niższy od poziomu emerytur mężczyzn, oraz samotne matki; mając na uwadze, że kobiety częściej niż mężczyźni pracują w niepełnym wymiarze czasu pracy, na umowy na czas określony lub umowy tymczasowe, oraz mając na uwadze, że ubóstwo kobiet spowodowane jest w dużej mierze małymi gwarancjami zatrudnienia;

D.

mając na uwadze, że kryzys pogłębia tendencję spadkową wskaźnika urodzeń w UE, ponieważ bezrobocie, niepewne warunki zatrudnienia, niepewność co do przyszłości i sytuacja gospodarcza skłaniają pary, zwłaszcza młodsze kobiety, do odkładania decyzji o posiadaniu dzieci, co dodatkowo nasila proces starzenia się społeczeństwa w UE;

E.

mając na uwadze, że kobiety poświęcają tygodniowo trzy razy więcej czasu na obowiązki domowe niż mężczyźni (w tym na opiekę nad dziećmi, osobami starszymi i osobami niepełnosprawnymi oraz na prace domowe); mając na uwadze, że wskaźnik bezrobocia kobiet jest zaniżony, ponieważ wiele kobiet nie jest zarejestrowanych jako bezrobotne, co dotyczy w szczególności kobiet zajmujących się tylko prowadzeniem domu i opieką nad dziećmi;

F.

mając na uwadze, że podział obowiązków rodzinnych i domowych między mężczyznami i kobietami jest niezbędnym warunkiem osiągnięcia równości mężczyzn i kobiet; mając na uwadze, że jedna czwarta państw członkowskich nie przewiduje urlopu ojcowskiego;

G.

mając na uwadze, że Rada wciąż jeszcze nie zajęła oficjalnego stanowiska w związku ze stanowiskiem Parlamentu w pierwszym czytaniu z dnia 20 października 2010 r. dotyczącym wniosku w sprawie dyrektywy zmieniającej dyrektywę w sprawie urlopu macierzyńskiego;

1.

ubolewa nad tym, że Rada zablokowała dyrektywę w sprawie urlopu macierzyńskiego; wzywa państwa członkowskie do wznowienia negocjacji;

2.

ubolewa nad niestabilnością międzyinstytucjonalną wynikającą z tego, że Rada zaniechała działania, biorąc pod uwagę, że Parlament zakończył pierwsze czytanie, a dyskusje w Radzie zostały przerwane, co wstrzymuje całą procedurę ustawodawczą;

3.

ponownie wyraża wolę przełamania impasu i zwraca się do Komisji, by odegrała rolę „uczciwego pośrednika” i podjęła konstruktywną współpracę ze współustawodawcami w celu zbliżenia stanowisk Parlamentu i Rady, z należytym uwzględnieniem równowagi między instytucjami oraz roli powierzonej jej w Traktatach;

4.

ubolewa nad tym, że Komisja może w ramach realizacji programu REFIT wycofać proponowany przegląd dyrektywy, i apeluje – jeśli ostatecznie miałoby do tego dojść – o inicjatywę ustawodawczą mającą na celu zmianę dyrektywy Rady 92/85/EWG jako bezpośrednią alternatywę, którą należy zainicjować podczas luksemburskiej prezydencji Rady, aby poprawić zdrowie i bezpieczeństwo pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią, co pozwoli stawić czoła wyzwaniom demograficznym, przy jednoczesnym ograniczeniu nierówności między mężczyznami i kobietami;

5.

zwraca uwagę na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 14 kwietnia 2015 r. dotyczący prawa Komisji do wycofania projektu (sprawa C-409/13), w którym to wyroku potwierdzono specjalne warunki, jakie musi spełnić Komisja, między innymi musi wypełnić obowiązek przedstawienia Parlamentowi i Radzie powodów wycofania oraz obowiązek przestrzegania określonych w TUE zasad przyznania kompetencji, równowagi instytucjonalnej i lojalnej współpracy;

6.

ponownie wyraża wolę przygotowania osobnej dyrektywy ustanawiającej płatny urlop ojcowski w wymiarze co najmniej dziesięciu dni roboczych oraz propagującej środki, ustawodawcze i nieustawodawcze, umożliwiające mężczyznom, a zwłaszcza ojcom, korzystanie z prawa do godzenia życia prywatnego z życiem zawodowym;

7.

oczekuje na ostateczną ocenę dyrektywy Rady 2010/18/UE w sprawie urlopu rodzicielskiego oraz – biorąc pod uwagę dostępne badania tymczasowe – wzywa do dokonania przeglądu tej dyrektywy, ponieważ nie realizuje ona celu, jakim jest godzenie życia prywatnego i zawodowego, aby zapewnić równowagę między życiem zawodowym a prywatnym obojgu rodzicom, zwłaszcza kobietom, które cierpią na skutek różnic związanych z płcią w zakresie wynagrodzenia, emerytur i ubóstwa;

8.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

27.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 353/41

—

uwzględniając Konwencję ONZ o prawach osób niepełnosprawnych i jej wejście w życie w UE dnia 21 stycznia 2011 r. zgodnie z decyzją Rady 2010/48/WE z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie zawarcia przez Wspólnotę Europejską Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych (1),

—

uwzględniając kodeks postępowania pomiędzy Radą, państwami członkowskimi i Komisją zawierający wewnętrzne ustalenia dotyczące wdrażania przez Unię Europejską i reprezentowania Unii w odniesieniu do Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych (2),

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka, Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych,

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji zatytułowany „Sprawozdanie z wdrażania Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych przez Unię Europejską” (SWD(2014)0182),

—

uwzględniając listę pytań wstępnych przyjętą przez Komitet do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych ONZ w odniesieniu do wstępnego sprawozdania Unii Europejskiej (3),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 listopada 2010 r. zatytułowany „Europejska strategia w sprawie niepełnosprawności 2010-2020: Odnowione zobowiązanie do budowania Europy bez barier” (COM(2010)0636),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2011 r. w sprawie mobilności i integracji osób niepełnosprawnych oraz europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności 2010–2020 (4),

—

uwzględniając sprawozdanie roczne Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich za 2013 r.,

—

uwzględniając art. 2, 9, 10, 19 i 168 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 3, 15, 21, 23 i 26 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (5),

—

uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że jako pełnoprawni obywatele osoby niepełnosprawne mają równe prawa i przysługuje im niezaprzeczalne prawo do godności, równego traktowania, samodzielnego życia i pełnego uczestnictwa w życiu społecznym,

B.

mając na uwadze, że szacuje się, iż 80 mln ludzi w Unii Europejskiej to osoby niepełnosprawne;

C.

mając na uwadze, że dane zebrane przez Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej niezmiennie wykazują, że osoby niepełnosprawne spotykają się z dyskryminacją i napotykają na przeszkody jeśli chodzi o korzystanie na równi z innymi z przysługujących im praw;

D.

mając na uwadze, że osoby niepełnosprawne stanowią jedną z najbardziej narażonych grup w naszym społeczeństwie, a ich włączenie do rynku pracy stanowi jedno z największych wyzwań dla polityki społecznej i polityki rynku pracy;

E.

mając na uwadze, że pełne włączenie i równy udział osób niepełnosprawnych można osiągnąć jedynie stosując na wszystkich szczeblach kształtowania, wdrażania i monitorowania polityki UE, w tym w obrębie instytucji, podejście do kwestii niepełnosprawności oparte na prawach człowieka; mając również na uwadze, że Komisja musi należycie uwzględnić tę kwestię w swoich przyszłych wnioskach;

F.

mając na uwadze, że według Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej 21 spośród 28 państw członkowskich nadal nakłada ograniczenia w pełnym korzystaniu ze zdolności prawnej;

G.

mając na uwadze, że Komisja przygotowała w 2008 r. unijną dyrektywę o zwalczaniu dyskryminacji, jednak dyrektywa ta pozostaje zablokowana w Radzie;

H.

mając na uwadze, że zasady ujęte w Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych znacznie wykraczają poza dyskryminację i wskazują drogę do pełnego korzystania z praw człowieka przez wszystkie osoby niepełnosprawne w społeczeństwie integracyjnym oraz że ich celem jest również zapewnienie koniecznej ochrony i pomocy, by umożliwić rodzinom osób niepełnosprawnych udział w zapewnianiu pełnego i równego korzystania z praw przez takie osoby;

I.

mając na uwadze, że UE formalnie ratyfikowała Konwencję o prawach osób niepełnosprawnych, którą podpisało również wszystkie 28 państw członkowskich, a ratyfikowało 25 państw członkowskich;

J.

mając na uwadze, że każdego roku parlamentarna Komisja Petycji otrzymuje petycje dotyczące dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność jeśli chodzi o dostęp do zatrudnienia, działalności na własny rachunek, usług publicznych i edukacji;

K.

mając na uwadze, że osoby niepełnosprawne nie stanowią jednolitej grupy oraz że strategie i działania planowane na ich rzecz powinny uwzględniać tę niejednorodność, a także fakt, że niektóre grupy, na przykład kobiety, dzieci oraz osoby potrzebujące intensywniejszego wsparcia stają w obliczu dodatkowych trudności i różnorodnych form dyskryminacji;

L.

mając na uwadze, że Parlament musi uwzględnić fakt, że postanowienia Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych zawierają minimalne standardy pozwalające europejskim instytucjom na dodatkowe działania w celu ochrony osób niepełnosprawnych oraz zwalczania dyskryminacji;

M.

mając na uwadze, że dostęp do zatrudnienia oraz brak dyskryminacji w miejscu pracy są podstawowym czynnikiem umożliwiającym samostanowienie i samodzielne życie; mając na uwadze, że pomimo wszystkich uruchomionych na szczeblu UE programów, inicjatyw i strategii wskaźnik zatrudnienia osób w wieku 20–64 lata wynosi ponad 70 %, natomiast wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych mniej niż 50 %; mając na uwadze, że wskaźnik zatrudnienia kobiet bez niepełnosprawności wynosi 65 %, w porównaniu z 44 % kobiet niepełnosprawnych;

N.

mając na uwadze, że płatna praca jest podstawowym warunkiem pozwalającym osobom niepełnosprawnym prowadzić samodzielne życie; mając na uwadze, że państwa członkowskie powinny zatem dążyć do zapewnienia osobom niepełnosprawnym szerszego dostępu do zatrudnienia, aby mogły one wnosić wkład do społeczeństwa, w którym żyją, oraz powinny, jako warunek wstępny, zagwarantować integracyjną edukację dla wszystkich niepełnosprawnych dzieci, również tych, które mają trudności w nauce, aby pomóc im zdobyć dobre przygotowanie edukacyjne już od szkoły podstawowej, co umożliwi realizowanie programu dostosowanego do ich możliwości, dając im w ten sposób szansę zdobycia solidnej edukacji, która pomoże w rozwoju kariery lub zagwarantowaniu dobrej pracy, pozwalającej na prowadzenie w przyszłości samodzielnego życia;

O.

mając na uwadze, że niepełnosprawność jest koncepcją ewoluującą, która wynika z interakcji pomiędzy osobami upośledzonymi i barierami wynikającymi z postaw ludzkich lub z barierami środowiskowymi, które to utrudniają pełny i efektywny udział osób niepełnosprawnych w życiu społecznym na równych prawach z innymi i z zachowaniem takiej samej godności;

P.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 7 rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów w procesie przygotowywania i wdrażania programów finansowanych z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, należy uwzględnić w szczególności dostępność dla osób niepełnosprawnych; mając również na uwadze, że kwestie te należy uwzględnić w przygotowaniu i wdrażaniu innych funduszy UE;

Q.

mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich zapotrzebowanie na usługi socjalne rośnie w wyniku zmian demograficznych i społecznych, przy coraz wyższej stopie bezrobocia, ubóstwa i wykluczenia społecznego, a także niedostępności wysokiej jakości usług dla osób niepełnosprawnych, co ma negatywny wpływ na zdolność osób niepełnosprawnych do samodzielnego życia, pełnego uczestnictwa w życiu społecznym na równych warunkach z pozostałymi obywatelami;

R.

mając na uwadze, że obowiązujące przepisy unijne dotyczące praw osób niepełnosprawnych powinny być lepiej wdrażane i egzekwowane, tak aby zwiększyć dostępność dla wszystkich niepełnosprawnych w całej UE;

S.

mając na uwadze, że Parlament stanowi część ram UE w zakresie promowania, ochrony i monitorowania wdrażania Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych (zwanych dalej „ramami UE”), zgodnie z art. 33 ust. 2 konwencji;

T.

mając na uwadze, że wiele organizacji społeczeństwa obywatelskiego przedłożyło informacje do Komitetu do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych w związku z listą pytań wstępnych;

U.

mając na uwadze, że Komisja – jako komórka centralna zgodnie z art. 33 ust. 1 konwencji – została wyznaczona do odpowiedzi na listę pytań wstępnych przyjętą przez Komitet do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych;

V.

mając na uwadze, że Parlament jest jedyną instytucją Unii Europejskiej wyłanianą w wyborach bezpośrednich oraz reprezentującą obywateli europejskich i w związku z tym w pełni przestrzega on zasad paryskich, zgodnie z art. 33 Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych;

1.

zapewnia Komitet do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych, że Parlament Europejski będzie odpowiadał na pytania skierowane bezpośrednio do niego, a jednocześnie wzywa Komisję do uwzględnienia opinii Parlamentu przy formułowaniu własnych odpowiedzi na pytania komitetu;

2.

wyraża ubolewanie, że Komisja i Rada przyjęły kodeks postępowania bez konsultacji z Parlamentem, w związku z czym Parlament posiada ograniczone możliwości monitorowania Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych;

3.

wzywa Komisję, by przed udzieleniem odpowiedzi na listę pytań wstępnych odbyła formalne konsultacje ze wszystkimi właściwymi instytucjami i agencjami, w tym z Parlamentem, Europejskim Komitetem Ekonomiczno-Społecznym, Komitetem Regionów, Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich i Agencją Praw Podstawowych Unii Europejskiej;

4.

domaga się zaproszenia uczestników ram UE do formalnego udziału w konstruktywnym dialogu;

5.

podkreśla fakt, że wniosek dotyczący unijnej dyrektywy o zwalczaniu dyskryminacji ma na celu ochronę osób niepełnosprawnych przed dyskryminacją w obszarach ubezpieczenia społecznego, opieki zdrowotnej i rehabilitacji, edukacji i dostępu do towarów i usług oraz do ich dostarczania, np. w odniesieniu do mieszkalnictwa, transportu i ubezpieczeń; ubolewa nad brakiem postępów w pracach Rady nad tym wnioskiem i wzywa państwa członkowskie do współpracy w celu przyjęcia wspólnego stanowiska bez dalszej zwłoki;

6.

zauważa, że brak danych zdezagregowanych i statystyk dotyczących grup o konkretnej niepełnosprawności uniemożliwia formułowanie odpowiednich strategii politycznych; wzywa zatem Komisję do gromadzenia i rozpowszechniania danych statystycznych dotyczących niepełnosprawności, segregowanych według kryterium wieku i płci, celem monitorowania sytuacji osób niepełnosprawnych w całej UE w konkretnych obszarach życia codziennego, a nie tylko na rynku pracy;

7.

zauważa, że wiele organizacji społeczeństwa obywatelskiego przedłożyło informacje do Komitetu do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych w odpowiedzi na listę pytań wstępnych; domaga się zatem, aby Komisja dalej rozwijała usystematyzowany dialog, prowadziła konsultacje i współpracowała z organizacjami reprezentującymi osoby niepełnosprawne jako część przeglądu, w tym przy formułowaniu odpowiedzi na listę pytań wstępnych Komitetu do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych i przy kształtowaniu, wdrażaniu i monitorowaniu strategii politycznych UE w tym obszarze;

8.

wzywa te państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły, do bezzwłocznego ratyfikowania Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych;

9.

wzywa Komisję do przedstawienia ambitnego wniosku dotyczącego europejskiego aktu w sprawie dostępności przy pełnym zaangażowaniu osób niepełnosprawnych na wszystkich etapach procesu ustawodawczego, a także podkreśla, jak ważne jest, aby wniosek ten obejmował pełen zakres obszarów polityki, jeżeli chodzi o dostępność towarów i usług dla wszystkich obywateli UE, sprzyjając samodzielnemu życiu i pełnej integracji osób niepełnosprawnych oraz ustanawiając stały, skuteczny i niezależny mechanizm monitorowania i egzekwowania;

10.

wzywa państwa członkowskie do przeniesienia do prawa krajowego obowiązków zapisanych w art. 12 Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, w szczególności w celu zniesienia wszelkich ograniczeń w czynnym i biernym prawie wyborczym;

11.

wzywa Radę do przyspieszenia prac nad wnioskiem dotyczącym dyrektywy w sprawie dostępności stron internetowych instytucji sektora publicznego w celu określenia wspólnego stanowiska i przyspieszenia przyjęcia tego aktu prawnego, co podniesie dostępność dokumentów, materiałów wideo i stron internetowych oraz zapewni alternatywne formaty oraz środki komunikacji;

12.

zaleca, aby środki UE zostały wykorzystane do promocji dostępności oraz e-dostępności dla osób niepełnosprawnych, promocji przejścia od opieki instytucjonalnej do opieki zapewnianej przez społeczności lokalne, rozwoju usług socjalnych i zdrowotnych wysokiej jakości i inwestowania w budowanie potencjału organizacji reprezentujących osoby niepełnosprawne;

13.

odnotowuje swoje odpowiedzi i działania związane z listą pytań wstępnych przekazanych w związku ze sprawozdaniem Unii Europejskiej będącym częścią przeglądu Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych:

14.

podkreśla potrzebę zacieśnienia współpracy politycznej w obrębie ram UE, w tym zapewnienia koniecznych zasobów finansowych i ludzkich, aby możliwe było wykonanie zadań określonych w wyżej wymienionej decyzji Rady i wzywa podmioty zaangażowane w ramy UE do przeznaczenia na ten cel odpowiednich zasobów;

15.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę posłów do PE, którzy domagają się sporządzania regularnych wspólnych sprawozdań Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych i Komisji Petycji w odpowiedzi na zalecenia Komitetu do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych;

16.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Komitetowi do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

27.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 353/46

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2000/29/WE w sprawie środków ochronnych przed wprowadzaniem do Wspólnoty organizmów szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych i przed ich rozprzestrzenianiem się we Wspólnocie (1),

—

uwzględniając opinie naukowe Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) dotyczące zagrożenia dla zdrowia roślin spowodowanego na terytorium UE przez bakterię Xylella fastidiosa oraz zawierające określenie i ocenę możliwości ograniczenia zagrożenia, opublikowane dnia 26 listopada 2013 r. oraz 6 stycznia 2015 r.,

—

uwzględniając decyzje wykonawcze Komisji z dnia 13 lutego 2014 r., 23 lipca 2014 r. i 28 kwietnia 2015 r. w odniesieniu do środków zapobiegających wprowadzaniu do Unii i rozprzestrzenianiu się w niej bakterii Xylella fastidiosa,

—

uwzględniając sprawozdania Biura ds. Żywności i Weterynarii z audytów przeprowadzonych w lutym i listopadzie 2014 r.,

—

uwzględniając pytanie skierowane do Komisji w sprawie epidemii w gajach oliwnych spowodowanej bakterią Xylella fastidiosa (O-000038/2015 – B8-0117/2015),

—

uwzględniając dyrektywę 2009/128/WE ustanawiającą ramy wspólnotowego działania na rzecz zrównoważonego stosowania pestycydów (2),

—

uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że bakteria Xylella fastidiosa stanowi bezpośrednie i bardzo duże zagrożenie dla produkcji określonych upraw w południowej Europie, w tym drzew oliwnych, migdałowców i brzoskwiń oraz roślin ozdobnych; mając na uwadze, że w zależności od gatunku bakterii stanowi ona potencjalne zagrożenie dla winnic, drzew cytrusowych i innych upraw oraz może doprowadzić do niespotykanych wcześniej, katastrofalnych strat, ze znaczącymi konsekwencjami dla gospodarki, środowiska i społeczeństwa; mając na uwadze, że szczep zakażający gaje oliwne w regionie Apulia różni się od szczepów powodujących chorobę winorośli lub cytrusów w innych częściach świata;

B.

mając na uwadze, że bakteria ta już powoduje znaczne szkody w gajach oliwnych w regionie Apulia w południowych Włoszech, potencjalnie zagrażając innym uprawom i regionom;

C.

mając na uwadze, że produkcja oliwek to jeden z najważniejszych sektorów rolnych w regionie Apulia, stanowiący w 2013 r. 11,6 % (522 mln EUR) całkowitej wartości produkcji rolnej w regionie i ponad 30 % wartości produkcji oliwek we Włoszech;

D.

mając na uwadze, że obecność bakterii Xylella fastidiosa powoduje znaczne szkody gospodarcze dotykające nie tylko producentów oliwek, lecz także cały łańcuch produkcji, w tym olejarnie spółdzielcze i prywatne, a także sektor turystyki i działalności handlowej;

E.

mając na uwadze, że władze włoskie po raz pierwszy poinformowały o epidemii spowodowanej bakterią Xylella fastidiosa w dniu 21 października 2013 r., a od tamtej pory alarmująco duża liczba drzew została zakażona;

F.

mając na uwadze, że kontrole przeprowadzone we Włoszech w lutym i listopadzie 2014 r. przez Biuro ds. Żywności i Weterynarii (FVO) Dyrekcji Generalnej Komisji ds. Zdrowia i Bezpieczeństwa Żywności potwierdzają dramatyczne pogorszenie sytuacji i nie wykluczają dalszego rozprzestrzeniania się bakterii;

G.

mając na uwadze, że nie jest obecnie dostępny żaden sposób leczenia chorych roślin, oraz mając na uwadze, że rośliny dotknięte chorobą na ogół pozostają zakażone w całym okresie życia lub szybko obumierają;

H.

mając na uwadze, że w Unii Europejskiej żywicielami w przypadku tej choroby może być szereg różnych roślin, w tym niewykazujące objawów rośliny dzikie;

I.

mając na uwadze, że w opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności, z powodu trudności w zatrzymaniu rozprzestrzeniania się bakterii Xylella fastidiosa po zarażeniu danego obszaru produkcji należy priorytetowo traktować działania zapobiegawcze skoncentrowane na przywozie oraz ograniczaniu wybuchu nowych ognisk epidemii, przy jednoczesnym rozszerzaniu wymiany wyników badań naukowych;

1.

zwraca uwagę, że decyzje wykonawcze podjęte przez Komisję przed kwietniem 2015 r. koncentrowały się głównie na działaniach wewnętrznych zwalczających epidemię, ale nie obejmowały zdecydowanych środków zapobiegających wprowadzaniu choroby do UE z państw trzecich;

2.

wzywa Komisję do podjęcia zdecydowanych środków zwalczających bakterię Xylella fastidiosa w celu zapobieżenia przywozowi zakażonego materiału do UE; z zadowoleniem przyjmuje podjętą przez Komisję w kwietniu 2015 r. decyzję, by zatrzymać przywóz zakażonych roślin z gatunku kawowców z Kostaryki i Hondurasu, oraz ograniczenia przyjęte w odniesieniu do przywozu roślin z obszarów dotkniętych chorobą w innych państwach trzecich; zwraca się o zastosowanie, w razie konieczności, bardziej zdecydowanych środków, w tym zezwalania na przywóz wyłącznie z miejsc produkcji wolnych od agrofagów;

3.

wyraża ubolewanie, że Komisja nie zawsze reaguje wystarczająco szybko, by zapobiec wprowadzaniu do UE chorób roślin z państw trzecich; nalega zatem, by Komisja zweryfikowała źródło zakażenia i dokonała przeglądu unijnego urzędowego fitosanitarnego systemu kontroli w celu ochrony i zabezpieczenia terytorium UE;

4.

nalega – zwłaszcza w perspektywie nadchodzącego lata – by Komisja podjęła skuteczne środki zapobiegające rozprzestrzenianiu się bakterii Xylella fastidiosa w granicach UE, w szczególności przez wytypowanie najbardziej zagrożonych upraw, a jednocześnie niezaniedbywanie innych upraw, które również mogą zostać w znacznym stopniu dotknięte chorobą, oraz podkreśla w tym kontekście znaczenie przepisów art. 9 decyzji wykonawczej z 2015 r.;

5.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zrekompensowania producentom środków zwalczania choroby oraz utraty dochodu – co obejmuje straty nie tylko w kontekście przyszłej produkcji rolnej, lecz także dziedzictwa kulturowego i historycznego oraz działalności związanej z turystyką;

6.

zwraca się do Komisji i odpowiednich organów o wykorzystanie wszelkich możliwych funduszy i instrumentów w celu wsparcia ożywienia gospodarczego obszarów dotkniętych chorobą; wzywa Komisję do określenia środków zachęt dla producentów wdrażających środki zapobiegawcze;

7.

wzywa Komisję do zapewnienia wystarczających zasobów finansowych i ludzkich w celu wdrożenia właściwych strategii, w tym wsparcia finansowego dla rolników na rzecz stosowania odpowiednich praktyk rolniczych w zakresie zarządzania bakterią Xylella fastidiosa i wektorami powodującymi jej rozprzestrzenianie; nalega, by Komisja niezwłocznie wsparła szerzej zakrojoną działalność badawczą, w tym poprzez nasilone tworzenie sieci kontaktów międzynarodowych oraz udostępnienie funduszy dla instytutów badawczych, w celu zwiększenia wiedzy naukowej o bakterii Xylella fastidiosa oraz jednoznacznego określenia charakteru związków między patogenem, objawami a rozwojem choroby;

8.

podkreśla konieczność prowadzenia kampanii informacyjnych w potencjalnie zagrożonych obszarach UE w celu uwrażliwienia podmiotów nie tylko w sektorze rolnictwa, lecz również w sektorze ogrodnictwa, co obejmuje detalicznych sprzedawców roślin ozdobnych, zawodowych ogrodników oraz ich klientów;

9.

uważa, zwłaszcza w perspektywie nadchodzącego lata, że Komisja i państwa członkowskie powinny ostrzegać podróżujących o ryzyku wprowadzenia do UE roślin zakażonych bakterią Xylella fastidiosa z państw dotkniętych tą chorobą;

10.

wzywa do udostępnienia wzmocnionych środków zapewniających wykrywanie szkodliwych organizmów w miejscach ich wprowadzania do UE; ponadto zachęca państwa członkowskie do zwiększenia liczby regularnych kontroli w celu zapobieżenia rozprzestrzenieniu się bakterii Xylella fastidiosa poza strefy wydzielone;

11.

wzywa Komisję do zapewnienia otwartej bazy danych z wykazem instytucji i właściwych organów na szczeblu UE i państw członkowskich w celu wymiany informacji i doświadczeń, w tym najlepszych praktyk, jak również w celu szybkiego powiadamiania właściwych organów i podejmowania koniecznych środków;

12.

wzywa Komisję do opracowania, w przejrzysty sposób, kompleksowych wytycznych dotyczących wdrażania środków zapobiegawczych i środków zwalczania choroby, z wyraźnym wskazaniem ich zakresu i czasu trwania, w oparciu o dotychczasowe doświadczenie i najlepsze praktyki, które mogą być wykorzystywane jako narzędzie wspierające przez właściwe organy i służby w państwach członkowskich;

13.

zwraca się do Komisji, by co roku – lub w dowolnym czasie w przypadku zmiany sytuacji – składała Parlamentowi sprawozdania dotyczące zagrożenia, jakie dla producentów w UE stanowi bakteria Xylella fastidiosa oraz inne organizmy niebezpieczne dla produkcji rolnej;

14.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

27.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 353/49

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Zimbabwe, w szczególności rezolucję z dnia 7 lutego 2013 r. (1),

—

uwzględniając oświadczenia UE w sprawie porwania Itaia Dzamary, wydane na miejscu w dniu 11 marca 2015 r. i 9 kwietnia 2015 r.,

—

uwzględniając oświadczenie wydane w dniu 19 lutego 2014 r. w imieniu UE przez wiceprzewodniczącą Komisji/wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, w sprawie przeglądu stosunków UE z Zimbabwe,

—

uwzględniając decyzję Rady 2014/98/WPZiB z dnia 17 lutego 2014 r. (2) i 2015/277/WPZiB z dnia 19 lutego 2015 r. (3), zmieniające decyzję 2011/101/WPZiB dotyczącą środków ograniczających wobec Zimbabwe,

—

uwzględniając oświadczenie rzecznika Urzędu Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka z dnia 18 stycznia 2013 r. w sprawie niedawnych ataków na obrońców praw człowieka w przededniu wyborów,

—

uwzględniając całościowe porozumienie polityczne podpisane w 2008 r. przez trzy główne partie polityczne: ZANU PF, MDC-T i MDC,

—

uwzględniając konkluzje Rady Unii Europejskiej w sprawie Zimbabwe z dnia 23 lipca 2012 r. oraz decyzję wykonawczą Rady 2012/124/WPZiB z dnia 27 lutego 2012 r. (4) dotyczącą środków ograniczających wobec Zimbabwe,

—

uwzględniając ratyfikowaną przez Zimbabwe Afrykańską kartę praw człowieka i ludów z dnia 27 czerwca 1981 r.,

—

uwzględniając konstytucję Zimbabwe,

—

uwzględniając umowę z Kotonu,

—

uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że w dniu 9 marca 2015 r. doniesiono, iż na przedmieściach Harare pięciu niezidentyfikowanych uzbrojonych ludzi porwało Itaia Dzamara, czołowego zimbabweńskiego obrońcę praw człowieka, przywódcę ruchu Occupy Africa Unity Square i dysydenta sprzeciwiającego się rządom prezydenta Roberta Mugabe; mając na uwadze, że do tej pory nic nie wiadomo o miejscu pobytu porwanego i istnieją poważne obawy o jego bezpieczeństwo i ochronę jego praw;

B.

mając na uwadze, że w miesiącach poprzedzających porwanie Itai Dzamara stanął na czele szeregu pokojowych protestów, będących odpowiedzią na pogarszającą się sytuację polityczną i gospodarczą w Zimbabwe; mając na uwadze, że dwa dni wcześniej Itai Dzamara wystąpił na wiecu politycznym zorganizowanym przez opozycyjną partię Ruch na rzecz Demokratycznej Zmiany – Tsvangirai (MDC-T), wzywając do masowych protestów przeciwko zaostrzającym się represjom i pogarszającej się sytuacji gospodarczej w kraju, apelując do prezydenta Roberta Mugabe o ustąpienie z funkcji i nawołując do reformy systemu wyborczego;

C.

mając na uwadze, że do chwili obecnej rząd nie wypowiedział się w sprawie zniknięcia Itaia Dzamary, co skłoniło opinię publiczną do podejrzeń, że odpowiedzialność za nie może ponosić państwo; mając na uwadze, że rządząca partia ZANU-PF zaprzecza, jakoby chodziło o wymuszone zaginięcie, i twierdzi, że porwanie zainscenizowały partie opozycyjne;

D.

mając na uwadze, że sąd najwyższy w wyroku z dnia 13 marca 2015 r. nakazał władzom Zimbabwe zorganizować poszukiwanie Itaia Dzamary i co dwa tygodnie informować sąd o rozwoju sytuacji, do czasu ustalenia miejsca pobytu opozycjonisty; mając na uwadze, że wyrok sądu najwyższego został zignorowany przez organy odpowiedzialne za jego wykonanie, a struktury państwowe jeszcze się do niego nie zastosowały;

E.

mając na uwadze, że Itai Dzamara niejednokrotnie był przedmiotem napaści ze strony zwolenników rządzącej partii ZANU-PF i umundurowanych funkcjonariuszy policji; mając na uwadze, że w listopadzie 2014 r. około 20 umundurowanych policjantów zakuło Itaia Dzamarę w kajdanki i pobiło do nieprzytomności, a także napadło jego prawnika, Kennedy’ego Masiye;

F.

mając na uwadze, że w dniu 27 kwietnia 2015 r. w Harare zatrzymano 11 osób, które wzięły udział w marszu poparcia dla zaginionego Itaia Dzamary; mając na uwadze, że działaczy tych aresztowano i przetrzymywano przez sześć godzin;

G.

mając na uwadze, że po porwaniu żona opozycjonisty, Sheffra Dzamara, wezwała sąd najwyższy w Harare, by nakazał policji i centralnej organizacji wywiadowczej (CIO) rozpoczęcie poszukiwań jej męża; mając na uwadze, że podczas przesłuchań przedstawiciele policji i CIO zaprzeczyli, jakoby wiedzieli cokolwiek o miejscu pobytu Itaia Dzamary; mając na uwadze, że na początku kwietnia Sheffra Dzamara powiadomiła, że stale śledzi ją niezidentyfikowany mężczyzna i że obawia się o swoje życie;

H.

mając na uwadze, że w Zimbabwe obecnie pogarsza się stan poszanowania praw człowieka i zasad demokracji, i stale zgłaszane są przypadki nękania i łamania praw człowieka w odniesieniu do obrońców praw człowieka, dziennikarzy i przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego w Zimbabwe;

I.

mając na uwadze, że policja często wykorzystuje obowiązujące przepisy, np. ustawę o porządku publicznym i bezpieczeństwie oraz ustawę o dostępie do informacji i ochronie prywatności, zakazując organizowania zgodnych z prawem publicznych zebrań i zgromadzeń;

J.

mając na uwadze, że swoboda zgromadzeń, zrzeszania się i wolność słowa to zasadnicze elementy każdej demokracji;

K.

mając na uwadze, że w lutym 2015 r. UE ponownie zaczęła udzielać pomocy Zimbabwe, przekazując 234 mln EUR na krajowy program orientacyjny mający pomóc Zimbabwe stać się bardziej demokratycznym i zasobnym krajem, podczas gdy Rada Europejska zdecydowała utrzymać niektóre sankcje wobec Zimbabwe; mając na uwadze, że zamrożenie aktywów i zakaz wjazdu do UE obowiązuje już tylko prezydenta Roberta Mugabe, jego żonę i jedno przedsiębiorstwo z sektora obronności; mając na uwadze, że w mocy pozostaje również unijne embargo na broń;

L.

mając na uwadze, że w dniu 16 marca 2013 r. w referendum przyjęto nową konstytucję, deklarując, że jej celem jest oczyszczenie polityki, jednak w praktyce postępy są powolne, a sytuacja w zakresie praw człowieka nadal niepewna;

1.

zdecydowanie potępia wymuszone zaginięcie obrońcy praw człowieka Itaia Dzamary i apeluje o jego natychmiastowe i bezwarunkowe uwolnienie;

2.

apeluje do rządu Zimbabwe o przyjęcie wszelkich środków niezbędnych do odnalezienia Itaia Dzamary i pociągnięcia wszystkich winnych do odpowiedzialności; wzywa rząd do wykonania w pełni nakazu sądu najwyższego, zgodnie z którym ma rozpocząć poszukiwania Itaia Dzamary;

3.

wzywa władze Zimbabwe do zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony jego żonie i rodzinie, kolegom i zwolennikom;

4.

jest głęboko zaniepokojony doniesieniami organizacji obrońców praw człowieka o narastającej przemocy politycznej i nękaniu opozycji politycznej, a także ostrymi restrykcjami i zastraszaniem obrońców praw człowieka, często padających ofiarą pobicia przez policję i aresztowanych pod fałszywymi zarzutami; ubolewa, że od ostatnich wyborów i przyjęcia nowej konstytucji w 2013 r. osiągnięto niewielki postęp w kwestii praworządności, a zwłaszcza w reformach mających poprawić stan poszanowania praw człowieka;

5.

apeluje do władz Zimbabwe o przeprowadzenie dochodzenia w sprawie doniesień o nadużywaniu siły i innych przypadkach łamania praw człowieka przez policję i urzędników państwowych oraz o rozliczenie ich z popełnionych czynów;

6.

przypomina, że rząd Zimbabwe jest ogólnie odpowiedzialny za zapewnienie bezpieczeństwa wszystkim obywatelom; wzywa władze Zimbabwe do wdrożenia postanowień Powszechnej deklaracji praw człowieka, Afrykańskiej karty praw człowieka i ludów oraz ratyfikowanych przez Zimbabwe regionalnych instrumentów dotyczących praw człowieka;

7.

przypomina, że w całościowym porozumieniu politycznym Zimbabwe zobowiązało się do zapewnienia zgodności prawodawstwa, procedur i praktyk z międzynarodowymi zasadami i prawem dotyczącym praw człowieka, w tym z wolnością zgromadzeń, zrzeszania się i wypowiedzi;

8.

odnotowuje fakt utworzenia w Zimbabwe Komisji Praw Człowieka, ale wyraża zaniepokojenie, że nie dano jej żadnych istotnych możliwości niezależnego działania i osiągania celów dotyczących pilnych zagadnień z dziedziny praw człowieka, z którymi zmaga się kraj;

9.

dlatego też wzywa do skoordynowanych działań społeczność międzynarodową, zwłaszcza Południowoafrykańską Wspólnotę Rozwoju; uważa, że ta organizacja regionalna ma do odegrania ważną rolę gwaranta całościowego porozumienia politycznego, z naciskiem m.in. na wdrażanie porozumienia, a w szczególności art. 13, w celu zapewnienia bezstronnego działania policji i innych sił bezpieczeństwa;

10.

apeluje do rządu Zimbabwe i prezydenta Roberta Mugabe o wywiązanie się z zobowiązań międzynarodowych i przestrzeganie postanowień umów międzynarodowych podpisanych przez Zimbabwe i gwarantujących poszanowanie praworządności i przestrzeganie praw obywatelskich i politycznych;

11.

zwraca się do UE o nasilenie dialogu politycznego w sprawie praw człowieka na podstawie art. 8 umowy z Kotonu, a zwłaszcza o nakłanianie rządu do uchylenia lub odpowiedniej nowelizacji ustawy o porządku publicznym i bezpieczeństwie oraz ustawy o dostępie do informacji i ochronie prywatności, by położyć kres ich wykorzystywaniu do niewłaściwych celów;

12.

ubolewa z powodu braku zdecydowanej i egzekwowalnej klauzuli praw człowieka w przejściowej umowie o partnerstwie gospodarczym zawartej z czterema państwami wschodniej i południowej Afryki, w tym z Zimbabwe;

13.

odnotowuje decyzję UE o zniesieniu sankcji i popiera ukierunkowane środki utrzymane obecnie wobec prezydenta i jego żony, a także embargo na broń, będące reakcją na sytuację polityczną i stan poszanowania praw człowieka w Zimbabwe;

14.

jest zdania, że wspieranie demokracji oraz ochrona praw człowieka i zasad praworządności mają zasadnicze znaczenie, jeśli Zimbabwe ma się stać wolnym i zasobnym krajem;

15.

apeluje do delegatury UE w Harare, by nadal oferowała Zimbabwe wsparcie mające poprawić stan poszanowania praw człowieka; podkreśla z naciskiem, że UE musi zagwarantować, że środki finansowe z pomocy rozwojowej dla Zimbabwe rzeczywiście zostaną przeznaczone na zaspokajanie potrzeb mieszkańców, zwłaszcza za pośrednictwem organizacji społeczeństwa obywatelskiego, a finansowane z tej pomocy reformy polityczne i gospodarcze zostaną rzeczywiście zrealizowane;

16.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, ESDZ, rządowi i parlamentowi Zimbabwe, rządom państw należących do Południowoafrykańskiej Wspólnoty Rozwoju, Komisji Unii Afrykańskiej, Parlamentowi Panafrykańskiemu, Wspólnemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE oraz sekretarzowi generalnemu Wspólnoty Narodów.

27.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 353/52

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Birmy/Mjanmy i mniejszości etnicznej Rohingya, w szczególności rezolucje z dnia 20 kwietnia 2012 r. (1), z dnia 13 września 2012 r. (2), z dnia 22 listopada 2012 r. (3) i z dnia 13 czerwca 2013 r. (4), a także rezolucję z dnia 23 maja 2013 r. w sprawie dostępu Mjanmy/Birmy do ogólnych preferencji taryfowych (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2009 r. w sprawie sytuacji uchodźców birmańskich w Tajlandii (6),

—

uwzględniając oświadczenie agencji ONZ ds. uchodźców (UNHCR) z dnia 6 maja 2015 r. w sprawie masowych grobów członków społeczności Rohingya w Tajlandii,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z dnia 10 grudnia 1948 r.,

—

uwzględniając Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych ONZ z 1966 r.,

—

uwzględniając Konwencję ONZ dotyczącą statusu uchodźców z 1951 r. oraz protokół do tej konwencji z 1967 r.,

—

uwzględniając deklarację Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej w sprawie praw człowieka, a w szczególności jej ust. 13, 15, 16 i 18,

—

uwzględniając apel UNHCR z dnia 15 maja 2015 r. skierowany do władz regionalnych i dotyczący prowadzenia akcji poszukiwawczych i ratunkowych, w którym ostrzeżono przed „potencjalną katastrofą humanitarną,”

—

uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że wskutek eskalującego kryzysu regionalnego ocenia się, iż tysiące uchodźców należących do mniejszości etnicznej Rohingya i innych uchodźców w dalszym ciągu znajduje się na łodziach na Morzu Andamańskim i w Cieśninie Malakka, niektórzy z nich opuszczeni przez przemytników z niewielkimi zapasami żywności lub wody, i są oni spychani w głąb morza, jeżeli ich statki wpłyną na wody terytorialne;

B.

mając na uwadze, że w dniach 1 i 4 maja 2015 r. żandarmeria wojskowa odkryła ciała co najmniej 30 muzułmanów pochodzących z mniejszości etnicznej Rohingya w obozie, w którym – jak się przypuszcza – prowadzi się handel ludźmi, zlokalizowanym w dystrykcie Sadao w prowincji Songkhla w pobliżu tajlandzko-malezyjskiej granicy; mając na uwadze, że kilka dni później w innym obozie stwierdzono istnienie co najmniej 5 kolejnych grobów;

C.

mając na uwadze, że społeczność Rohingya wciąż cierpi z powodu prześladowań i dyskryminacji oraz jest nadal arbitralnie pozbawiona obywatelstwa Birmy/Mjanmy, co oznacza, że członkowie tej społeczności są bezpaństwowcami; mając na uwadze, że w dniu 1 kwietnia 2015 r. rząd Birmy unieważnił ich tymczasowe dowody tożsamości, odbierając im prawo głosu w wyborach; mając na uwadze, że bezkarność jest nadal powszechna w przypadku przestępstw oraz zbrodni popełnianych przeciwko tej mniejszości etnicznej;

D.

mając na uwadze, że społeczność Rohingya licznie opuszcza Birmę/Mjanmę, od kiedy skierowane przeciw niej akty przemocy z 2012 r. zrównały z ziemią całe miejscowości i pochłonęły setki istnień ludzkich; mając na uwadze, że wiele z tych osób, którym udało się uciec, trafiło w ręce gangów parających się handlem ludźmi, działających w Zatoce Bengalskiej;

E.

mając na uwadze, że według sprawozdania okresowego UNHCR z dnia 8 maja 2015 r. w okresie od stycznia do marca tego roku około 25 000 członków społeczności Rohingya i obywateli Bangladeszu trafiło na pokład łodzi przemytników; mając na uwadze, że jest to prawie dwukrotny wzrost w porównaniu do liczby osób przemyconych w tym samym okresie w 2014 r.;

F.

mając na uwadze, że kilka tysięcy członków mniejszości etnicznej Rohingya uciekło drogą morską, aby uniknąć prześladowań, oraz że setki z nich zginęło na zatopionych łodziach lub w wyniku zepchnięcia do morza;

G.

mając na uwadze, że od chwili rozpoczęcia represji handlarze ludźmi zainteresowali się transportem drogą morską; mając na uwadze, że odnotowuje się coraz więcej przypadków migrantów porzuconych na morzu przez handlarzy;

H.

mając na uwadze, że tysiące członków społeczności Rohingya i innych migrantów jest nadal przemycanych przez Tajlandię i inne kraje regionu przez handlarzy ludźmi – którzy w niektórych przypadkach korumpują lokalne władze tajlandzkie – i przetrzymywanych w nieludzkich warunkach w obozach w dżungli na południu Tajlandii, gdzie padają oni ofiarą tortur, głodzenia i śmiertelnych pobić przez swoich porywaczy w celu wymuszenia okupu od rodziny i krewnych, lub też są sprzedawani jako niewolnicy;

I.

mając na uwadze, że UNHCR wezwała do wspólnej reakcji w obliczu odkrycia masowych grobów społeczności Rohingya w Tajlandii, apelując do państw regionu o zacieśnienie współpracy w celu zwalczania handlu ludźmi oraz przeciwdziałania ich przemytowi, przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony ofiarom;

J.

mając na uwadze, że kwestia społeczności Rohingya nie została omówiona podczas niedawnego 26. szczytu ASEAN, który odbył się w dniach 26–28 kwietnia 2015 r. w Malezji;

K.

mając na uwadze, że od 2010 do 2015 r. Dyrekcja Generalna Komisji Europejskiej ds. Pomocy Humanitarnej i Ochrony Ludności (ECHO) przekazała około 57,3 mln EUR w ramach pomocy humanitarnej dla osób znajdujących się w szczególnie trudnej sytuacji w stanie Rakhine; mając na uwadze, że w 2015 r. ECHO finansuje projekty w całym stanie Rakhine w celu zaspokojenia najpilniejszych potrzeb mniejszości Rohingya w północnej części stanu, co obejmuje żywność i żywienie, podstawową opiekę zdrowotną i dostarczanie innych podstawowych artykułów gospodarstwa domowego, a także wspieranie osób przesiedlonych od 2012 r.;

L.

mając na uwadze, że od 2013 r. ECHO przeznaczyła 325 000 EUR na rzecz Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji (IOM), aby zapewnić żywność, artykuły pierwszej potrzeby, opiekę zdrowotną i ochronę około 3 000 mężczyzn, kobiet i dzieci należących do mniejszości Rohingya, a zatrzymanych w Tajlandii;

1.

wyraża głębokie zaniepokojenie sytuacją uchodźców należących do mniejszości etnicznej Rohingya i kryzysem humanitarnym odbywającym się obecnie na pełnym morzu i na wodach terytorialnych między Mjanmą, Bangladeszem, Tajlandią i Indonezją oraz jest zbulwersowany wynikami ustaleń z niedawnych ekshumacji dziesiątek ciał z masowych grobów znalezionych w pobliżu obozów handlu ludźmi na południu Tajlandii; składa kondolencje rodzinom ofiar;

2.

wzywa władze Tajlandii do przeprowadzenia natychmiastowego, pełnego i wiarygodnego dochodzenia w sprawie masowych grobów muzułmanów należących do społeczności Rohingya, w razie potrzeby z pomocą ONZ, aby zapewnić postawienie osób odpowiedzialnych za to okrucieństwo przed wymiarem sprawiedliwości;

3.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że rząd Tajlandii uznał istnienie problemu handlu ludźmi w Tajlandii oraz w sąsiadującym regionie, a także problemu udziału niektórych skorumpowanych organów władzy w przemycie ludzi; wzywa rząd Tajlandii i jego urzędników do położenia kresu wszelkiemu współdziałaniu z grupami przestępczymi przemycającymi członków mniejszości Rohingya i innych migrantów w Tajlandii;

4.

wzywa wszystkie państwa regionu do wzmocnienia współpracy w zakresie przeciwdziałania przemytowi ludzi i handlu ludźmi, przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony ofiar; podkreśla ważną rolę, jaką może odegrać w tym względzie ASEAN; zachęca rządy państw regionu do udziału w zbliżającym się posiedzeniu regionalnym w sprawie sytuacji migrantów, które odbędzie się dnia 29 maja 2015 r. w Bangkoku w Tajlandii; z zadowoleniem przyjmuje opracowanie przez ASEAN konwencji o zwalczaniu handlu ludźmi, w szczególności kobietami i dziećmi (ACTIP), która powinna zostać zatwierdzona przez przywódców ASEAN w trakcie roku 2015;

5.

apeluje do wszystkich państw w regionie, by podpisały i ratyfikowały Konwencję ONZ dotyczącą statusu uchodźców oraz zapewniły przynajmniej tymczasową ochronę osób ubiegających się o azyl należącym do mniejszości Rohingya, a zarazem wspierały rząd Birmy w poszukiwaniu długoterminowych, sprawiedliwych rozwiązań eliminujących głębokie przyczyny konfliktu;

6.

wzywa rząd Birmy/Mjanmy do zmiany polityki i podjęcia wszelkich koniecznych kroków, aby doprowadzić do zaprzestania prześladowania i dyskryminacji mniejszości Rohingya; ponawia swoje wcześniejsze apele o zmianę lub uchylenie Ustawy o obywatelstwie z 1982 r., aby zagwarantować społeczności Rohingya równy dostęp do birmańskiego obywatelstwa;

7.

z zadowoleniem przyjmuje wydane dnia 18 maja 2015 r. i długo oczekiwane oświadczenie rzecznika partii opozycyjnej Aung San Suu Kyi – Narodowej Ligi na rzecz Demokracji (NLD) – zgodnie z którym rząd Republiki Birmy/Mjanmy powinien przyznać obywatelstwo mniejszości Rohingya;

8.

wzywa przywódców Indonezji, Malezji i Tajlandii do uczynienia priorytetu z ratowania życia migrantów i uchodźców, którzy utknęli na statkach w Zatoce Bengalskiej i na Morzu Andamańskim, oraz z zadowoleniem przyjmuje deklarację Malezji i Indonezji z dnia 20 maja 2015 r., w której państwa te zapewniły, że udzielą tymczasowego schronienia migrantom znalezionym na morzu,

9.

z zadowoleniem przyjmuje pomoc Unii Europejskiej i organizacji międzynarodowych, takich jak UNHCR, udzielaną na rzecz mniejszości Rohingya w Mjanmie/Birmie i Tajlandii, a także unijną pomoc humanitarną dla wewnętrznych przesiedleńców w stanie Arakan/Rakhine, dla nieposiadających dokumentów członków mniejszości Rohingya, dla szczególnie narażonych społeczności przyjmujących w Bangladeszu, jak i dla migrantów z mniejszości Rohingya oraz bangladeskich migrantów przetrzymywanych obecnie w imigracyjnych obozach detencyjnych (mężczyźni) i ośrodkach opieki społecznej (kobiety i dzieci) w Tajlandii;

10.

wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/wysoką przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do zajęcia się tą sprawą na jak najwyższym szczeblu politycznym w jej stosunkach z Tajlandią i Birmą/Mjanmą oraz innymi państwami należącymi do ASEAN;

11.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i parlamentowi Birmy/Mjanmy, rządowi i parlamentowi Tajlandii, sekretarzowi generalnemu Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN), Międzyrządowej Komisji ASEAN ds. Praw Człowieka, Specjalnemu Przedstawicielowi ONZ ds. Praw Człowieka w Mjanmie, Wysokiemu Komisarzowi ONZ ds. Praw człowieka, Radzie Praw Człowieka ONZ oraz rządom i parlamentom innych państw w regionie.

27.9.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 353/55

—

uwzględniając umowę z Kotonu,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,

—

uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych,

—

uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i ludów,

—

uwzględniając suazyjską ustawę w sprawie stosunków pracy z 2000 r. (zmienioną),

—

uwzględniając przygotowany przez Międzynarodową Organizację Pracy (MOP) program krajowy na rzecz godnej pracy dla Suazi,

—

uwzględniając przeprowadzony przez Radę Praw Człowieka ONZ w dniu 4 października 2011 r. powszechny okresowy przegląd praw człowieka w Suazi,