29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/2

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 22 czerwca 2016 r. – DK Recycling und Roheisen/Komisja Europejska

(Sprawa C-540/14 P) (1)

((Odwołanie - Środowisko naturalne - Dyrektywa 2003/87/WE - Artykuł 10a - System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych - Przejściowe zasady dotyczące zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji od roku 2013 - Decyzja 2011/278/UE - Krajowe środki wykonawcze przedłożone przez Republikę Federalną Niemiec - Odmowa wpisu określonych instalacji do wykazów instalacji otrzymujących uprawnienia do emisji przydzielone nieodpłatnie - Przepis dotyczący przypadków przedstawiających „nadmierne trudności” - Uprawnienia wykonawcze Komisji))

(2016/C 314/02)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: DK Recycling und Roheisen GmbH (przedstawiciele: S. Altenschmidt i P.-A. Schütter, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. White, C. Hermes i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	DK Recycling und Roheisen GmbH pokrywa własne koszty, jak również koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 26 z 26.1.2015.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/2

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 22 czerwca 2016 r. – Komisja Europejska/Republika Portugalska

(Sprawa C-557/14) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 91/271/EWG - Oczyszczanie ścieków komunalnych - Wyrok Trybunału stwierdzający uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Niewykonanie - Artykuł 260 ust. 2 TFUE - Sankcje pieniężne - Ryczałt i okresowa kara pieniężna))

(2016/C 314/03)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Braga da Cruz i E. Manhaeve, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Inez Fernandes, J. Brito e Silva i J. Reis Silva, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Nie podejmując wszystkich środków zapewniających wykonanie wyroku z dnia 7 maja 2009 r., Komisja/Portugalia (C-530/07, EU:C:2009:292), Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 260 ust. 1 TFUE.

W wypadku gdy uchybienie stwierdzone w pkt 1 trwa nadal w dniu ogłoszenia niniejszego wyroku, Republika Portugalska zostaje zobowiązana do zapłaty na rzecz Komisji Europejskiej, na rachunek „Środki własne Unii Europejskiej” okresowej kary pieniężnej w wysokości 8 000 EUR za każdy dzień zwłoki w podjęciu środków niezbędnych do zastosowania się do wyroku z dnia 7 maja 2009 r., Komisja/Portugalia (C-530/07, EU:C:2009:292), od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku do dnia pełnego wykonania wyroku z dnia 7 maja 2009 r., Komisja/Portugalia (C-530/07, EU:C:2009:292).

3)	Republika Portugalska zostaje zobowiązana do zapłaty na rzecz Komisji Europejskiej na rachunek „Środki własne Unii Europejskiej” ryczałtu w wysokości 3 000 000 EUR.

4)	Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 46 z 9.6.2015.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/3

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 22 czerwca 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud – Republika Czeska) – Odvolací finanční ředitelství/Český rozhlas

(Sprawa C-11/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Szósta dyrektywa 77/388/EWG - Podatek od wartości dodanej - Artykuł 2 pkt 1 - Świadczenie usług dokonywane odpłatnie - Pojęcie - Publiczna działalność nadawcza - Finansowanie z obligatoryjnej opłaty ustawowej))

(2016/C 314/04)

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Nejvyšší správní soud

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Odvolací finanční ředitelství

Strona pozwana: Český rozhlas

Sentencja

Artykuł 2 pkt 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że publiczna działalność nadawcza taka jak działalność w postępowaniu głównym, finansowana z obowiązkowych opłat ustawowych pobieranych od właścicieli i posiadaczy odbiorników radiowych i prowadzona przez spółkę nadawczą utworzoną na podstawie ustawy, nie stanowi świadczenia usług „dokonywanego odpłatnie” w rozumieniu tego przepisu, a zatem nie wchodzi w zakres stosowania rzeczonej dyrektywy.

(1) Dz.U. C 138 z 27.4.2015.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/4

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 21 czerwca 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van Koophandel te Gent – Belgia) – New Valmar BVBA/Global Pharmacies Partner Health Srl

(Sprawa C-15/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Swobodny przepływ towarów - Zakaz środków o skutku równoważnym z ograniczeniami ilościowymi w wywozie - Artykuł 35 TFUE - Spółka mająca siedzibę w regionie obowiązywania języka niderlandzkiego Królestwa Belgii - Uregulowania zobowiązujące do sporządzania faktur w języku niderlandzkim pod rygorem nieważności bezwzględnej - Umowa koncesji o charakterze transgranicznym - Ograniczenie - Uzasadnienie - Brak proporcjonalności))

(2016/C 314/05)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank van Koophandel te Gent

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: New Valmar BVBA

Strona pozwana: Global Pharmacies Partner Health Srl

Sentencja

Artykuł 35 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniom jednostki sfederowanej państwa członkowskiego – takiej jak wspólnota flamandzka Królestwa Belgii – nakładającym na każde przedsiębiorstwo, którego miejsce prowadzenia działalności znajduje się na terytorium tej jednostki, obowiązek redagowania wszystkich danych figurujących na fakturach dotyczących transakcji transgranicznych wyłącznie w języku urzędowym rzeczonej jednostki pod rygorem nieważności tych faktur stwierdzanej przez sąd z urzędu.

(1) Dz.U. C 118 z 13.4.2015.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/4

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 22 czerwca 2016 r. – Nissan Jidosha KK/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

(Sprawa C-207/15 P) (1)

([Odwołanie - Znak towarowy Unii Europejskiej - Graficzny znak towarowy zawierający element „CVTC” - Wnioski o przedłużenie rejestracji złożone w odniesieniu do części towarów lub usług, dla których znak jest zarejestrowany - Dodatkowy termin - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Artykuł 47 - Zasada pewności prawa])

(2016/C 314/06)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Nissan Jidosha KK (przedstawiciele: B. Brandreth, barrister, i D. Cañadas Arcas, abogada)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciele: D. Hanf i A. Folliard-Monguiral, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 4 marca 2015 r., Nissan Jidosha/OHIM (CVTC) (T-572/12, niepublikowany, EU:T:2015:136) zostaje uchylony.

2)	Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 6 września 2012 r. (sprawa R 2469/2011-1), dotyczącej wniosku o przedłużenie rejestracji graficznego unijnego znaku towarowego CVTC.

3)	Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Nissan Jidosha KK w związku z postępowaniem w pierwszej instancji w sprawie T-572/12, jak i z niniejszym odwołaniem.

(1) Dz.U. C 262 z 10.8.2015.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/5

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 22 czerwca 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Düsseldorf – Niemcy) – Steef Mennens/Emirates Direktion für Deutschland

(Sprawa C-255/15) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Transport lotniczy - Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 - Artykuł 2 lit. f) i art. 10 ust. 2 - Częściowy zwrot ceny biletu w razie umieszczenia pasażera w niższej klasie w trakcie danego lotu - Pojęcia „biletu” i „ceny biletu” - Obliczanie należnego pasażerowi zwrotu])

(2016/C 314/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Steef Mennens

Strona pozwana: Emirates Direktion für Deutschland

Sentencja

Artykuł 10 ust. 2 w związku z art. 2 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 należy interpretować w ten sposób, iż w razie umieszczenia pasażera w niższej klasie w trakcie danego lotu, ceną, którą należy uwzględnić do celów ustalenia należnego pasażerowi zwrotu, jest cena lotu, w trakcie którego pasażer został umieszczony w niższej klasie, chyba że nie została ona wskazana na bilecie uprawniającym do przewozu tym lotem, wówczas bowiem należy przyjąć za podstawę część ceny tego biletu stanowiącą iloraz odległości przebytej danym lotem oraz całkowitego dystansu przewozu, do którego uprawniony jest pasażer.

Artykuł 10 ust. 2 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że w razie umieszczenia pasażera w niższej klasie w trakcie danego lotu, ceną biletu, którą należy uwzględnić do celów ustalenia należnego pasażerowi zwrotu, jest wyłącznie cena samego tego lotu, bez podatków i opłat, o ile obowiązek ich zapłaty oraz ich wysokość nie zależą od klasy, na którą wykupiono bilet.

(1) Dz.U. C 394 z 7.9.2015.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/6

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 22 czerwca 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden – Niderlandy) – Gemeente Woerden/Staatsecretaris van Financiën

(Sprawa C-267/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Podatek od wartości dodanej - Podatek naliczony - Odliczenie))

(2016/C 314/08)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Gemeente Woerden

Strona pozwana: Staatsecretaris van Financiën

Sentencja

Dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym, w sytuacji gdy podatnik zlecił wzniesienie budynku i sprzedał go po cenie niższej niż koszt jego budowy, podatnikowi temu przysługuje prawo do odliczenia całego podatku od wartości dodanej naliczonego w związku z budową tego budynku a nie wyłącznie częściowego odliczenia tego podatku, w wysokości odpowiadającej częściom tegoż budynku, które jego nabywca przeznacza na działalność gospodarczą. Fakt, że nabywca ten przekazuje osobie trzeciej określoną część tego budynku do nieodpłatnego korzystania nie ma w tym względzie żadnego znaczenia.

(1) Dz.U. C 262 z 10.8.2015.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/6

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 22 czerwca 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Harju Maakohus – Estonia) – Irina Nikolajeva/Multi Protect OÜ

(Sprawa C-280/15) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Znak towarowy Unii Europejskiej - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Artykuł 9 ust. 3 i art. 102 ust. 1 - Obowiązek wydania przez sąd orzekający w sprawach unijnych znaków towarowych postanowienia zakazującego osobie trzeciej kontynuowania działań stanowiących naruszenie - Nieprzedstawienie żądania mającego na celu uzyskanie takiego postanowienia - Pojęcie „szczególnych powodów” niewydania takiego zakazu - Pojęcie „odpowiedniego odszkodowania” w odniesieniu do działań podjętych po opublikowaniu zgłoszenia unijnego znaku towarowego, a przed opublikowaniem rejestracji takiego znaku])

(2016/C 314/09)

Język postępowania: estoński

Sąd odsyłający

Harju Maakohus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Irina Nikolajeva

Strona pozwana: Multi Protect OÜ

Sentencja

Artykuł 102 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on temu, by na podstawie pewnych zasad prawa krajowego w zakresie postępowania sąd orzekający w sprawach unijnych znaków towarowych powstrzymał się od wydania postanowienia zakazującego osobie trzeciej kontynuowania działań stanowiących naruszenie z tego względu, że właściciel danego znaku towarowego nie przedstawił przed sądem żądania o takiej treści.

Artykuł 9 ust. 3 zdanie drugie rozporządzenia nr 207/2009 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on możliwości dochodzenia przez właściciela unijnego znaku towarowego odszkodowania w odniesieniu do działań podjętych przez osobę trzecią przed opublikowaniem zgłoszenia znaku towarowego. W odniesieniu do działań osoby trzeciej podjętych po opublikowaniu zgłoszenia znaku towarowego, ale przed opublikowaniem jego rejestracji, znajdujące się w tym przepisie pojęcie „odpowiedniego odszkodowania” obejmuje zwrot korzyści rzeczywiście uzyskanych przez osoby trzecie w wyniku używania tego znaku towarowego we wspomnianym okresie. Natomiast z zakresu pojęcia „odpowiedniego odszkodowania” wykluczone jest naprawienie szkody o szerszym zakresie, którą właściciel wspomnianego znaku towarowego mógł ponieść, w tym – w odpowiednim przypadku – zadośćuczynienie za krzywdę.

(1) Dz.U. C 262 z 10.8.2015.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/7

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 22 czerwca 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf – Niemcy) – Thomas Philipps GmbH & Co. KG/Grüne Welle Vertriebs GmbH

(Sprawa C-419/15) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Własność intelektualna - Wzory wspólnotowe - Rozporządzenie (WE) nr 6/2002 - Artykuły 32 i 33 - Licencja - Rejestr wzorów wspólnotowych - Prawo licencjobiorcy do występowania z powództwem o stwierdzenie naruszenia pomimo braku wpisu licencji do rejestru - Prawo licencjobiorcy do występowania z powództwem o stwierdzenie naruszenia w celu uzyskania naprawienia własnej szkody])

(2016/C 314/10)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Thomas Philipps GmbH & Co. KG

Strona pozwana: Grüne Welle Vertriebs GmbH

Sentencja

Artykuł 33 ust. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych należy interpretować w ten sposób, że licencjobiorca może dochodzić roszczeń wynikających z naruszenia prawa do zarejestrowanego wzoru wspólnotowego stanowiącego przedmiot licencji, choć licencja ta nie została wpisana do rejestru wzorów wspólnotowych.

2)	Artykuł 32 ust. 3 rozporządzenia nr 6/2002 należy interpretować w ten sposób, że licencjobiorca może w ramach wszczętego przez siebie zgodnie z tym przepisem postępowania dotyczącego naruszenia wzoru wspólnotowego domagać się naprawienia szkody, którą sam poniósł.

(1) Dz.U. C 346 z 19.10.2015.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Włochy) w dniu 17 maja 2016 r. – Comune di Balzola i in./Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

(Sprawa C-275/16)

(2016/C 314/13)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Comune di Balzola, Comune di Borgo San Martino, Comune di Camino, Comune di Cereseto, Comune di Cerrina, Comune di Frassineto Po, Comune di Gabiano, Comune di Limone Piemonte, Comune di Mombello Monferrato, Comune di Morano Sul Po, Comune di Odalengo Piccolo, Comune di Pietraporzio, Comune di Piovà Massaia, Comune di Pontestura, Comune di Ponzano, Comune di Sala Monferrato, Comune di Serralunga di Crea, Comune di Solonghello, Comune di Villamiroglio, Comune di Montemagno, Comune di Scurzolengo, Comune di Alfiano Natta, Comune di Moncalvo, Comune di Cerro Tanaro, Comune di Tonco, Comune di Castagnole Monferrato, Comune di Casorzo, Comune di Calliano, Comune di Robella, Comune di Grana, Comune di Rocchetta Tanaro, Comune di Odalengo Grande, Comune di Coniolo, Comune di Ozzano Monferrato, Comune di Demonte, Comune di Entracque, Comune di Sambuco, Comune di Roccasparvera, Comune di Argentera, Comune di Gaiola, Comune di Valdieri, Anci Piemonte

Strona pozwana: Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni

Pytanie prejudycjalne

Czy w ramach prawidłowej wykładni dyrektywy 1997/67/WE (1) zgodne są z nią przepisy art. 3 ust. 7 dekretu ustawodawczego nr 261/99 i art. l ust. 276 ustawy nr 194/2014, uwzględniając, że:

dyrektywa 97/67/WE w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług z późniejszymi zmianami nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia świadczenia powszechnej usługi pocztowej i w tym zakresie przewiduje, że wybieranie przesyłek pocztowych i ich doręczanie na adres odbiorcy powinny być zagwarantowane „nie mniej niż pięć dni roboczych w tygodniu”;

b)	wskazana dyrektywa wspólnotowa dopuszcza możliwość wprowadzenia odstępstw przez krajowe organy regulacyjne, jedynie w „wyjątkowych okolicznościach i warunkach geograficznych”;

włoskie przepisy krajowe (art. 3 ust. 7 dekretu ustawodawczego nr 261 z 1999 r. i art. 1 ust. 276 ustawy nr 190 z dnia 23 grudnia 2014 r. – zwanej „Ustawą o stabilności z 2015 r.”) wymagają natomiast od krajowego organu regulacyjnego przyznania wskazanego odstępstwa w określonym terminie, w sytuacji gdy zarządzający usługą zażąda tego, wskazując na „występowanie szczególnych sytuacji z uwagi na infrastrukturę lub ze względów geograficznych na obszarach o gęstości zaludnienia niższej niż 200 mieszkańców na km2”, również wówczas gdy wskazane sytuacje nie mają wyjątkowego charakteru i dotyczą istotnej części włoskiej populacji (aż do jednej czwartej populacji a zatem – w przypadku obszarów o niskiej gęstości zaludnienia – znacznie rozleglejszego terytorium kraju)?

(1) Dyrektywa 97/67/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług (Dz.U. 1998, L 15, s. 14).

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Handelsgericht Wien (Austria) w dniu 20 maja 2016 r. – RMF Financial Holdings/Heta Asset Resolution AG

(Sprawa C-282/16)

(2016/C 314/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Handelsgericht Wien

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: RMF Financial Holdings

Strona pozwana: Heta Asset Resolution AG

Pytania prejudycjalne

Czy art. 2 ust. 1 pkt 2 i pkt 23 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE ustanawiającej ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych (1) w związku z art. 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych (2), w myśl których „instytucja kredytowa” oznacza przedsiębiorstwo, którego działalność polega na przyjmowaniu depozytów lub innych funduszy podlegających zwrotowi od klientów oraz na udzielaniu kredytów na swój własny rachunek (tzn. instytucję CRR), należy interpretować w ten sposób, że zakres zastosowania art. 1 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE obejmuje również jednostkę objętą likwidacją (spółkę objętą likwidacją), która nie posiada już przewidzianego prawem bankowym zezwolenia na prowadzenie działalności bankowej tudzież na podstawie ustawowego zezwolenia może wykonywać jedynie czynność (bankową), której celem jest wyłącznie likwidacja jej portfela?

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy art. 3 ust. 2 dyrektywy 2001/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych (3) (zmienionej przez art. 117 pkt 1 dyrektywy 2014/59/UE) należy interpretować w ten sposób, że – również przy uwzględnieniu art. 17 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej – przyjęty przez krajowy organ administracji środek dot. umorzenia jest w pełni skuteczny bez potrzeby dochowywania jakichkolwiek dodatkowych formalności wobec osób mających siedzibę w innych państwach członkowskich (mimo udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze)?

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy zagwarantowana w prawie Unii swoboda przepływu kapitału na podstawie art. 63 ust. 1 TFUE stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu krajowego rozszerzającego zakres zastosowania dyrektywy 2014/59/UE na jednostkę objętą likwidacją (spółkę objętą likwidacją), która nie posiada już przewidzianego prawem bankowym zezwolenia na prowadzenie działalności bankowej tudzież na podstawie ustawowego zezwolenia może wykonywać jedynie czynność (bankową), której celem jest wyłącznie likwidacja jej portfela?

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy prawo Unii należy interpretować w świetle zasady „effet utile” i ustanowionej w art. 4 ust. 3 TUE zasady lojalnej współpracy w ten sposób, że przyjęty przez krajowy organ administracji środek dotyczący umorzenia podlega uznaniu w innym państwie członkowskim również wtedy, jeżeli zasady wynikające z dyrektywy 2014/59/UE są stosowane na podstawie prawa krajowego również do instytucji, która w momencie wejścia w życie tej dyrektywy w dniu 2 lipca 2014 r. była jeszcze instytucją kredytową w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia nr 575/2013 (instytucją CRR), jednakże utraciła ten status już przed upływem terminu transpozycji dyrektywy 2014/59/UE do prawa krajowego w dniu 31 grudnia 2014 r.?

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: Czy termin „zobowiąza[nia] zabezpieczon[e]” występujący w art. 2 ust. 1 pkt 67 i art. 44 ust. 2 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE ustanawiającej ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, uwzględniając w szczególności art. 1 ust. 2 tej dyrektywy, należy interpretować, w ten sposób, że obejmuje on również zobowiązania, w odniesieniu do których jednostka terytorialna prawa publicznego (tutaj: austriacki kraj związkowy Karyntia) z mocy ustawy udzieliła poręczenia na wypadek niewypłacalności?

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: Czy art. 43 ust. 2 lit. b) oraz art. 59 ust. 3 lit. b) i ust. 4 dyrektywy 2014/59/UE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie stosowaniu przepisu krajowego skutkującego tym, że środek, który odpowiada instrumentowi umorzenia lub konwersji długu z art. 43 dyrektywy 2014/59/UE, jest stosowany w przypadku, w którym nie ma realnego prawdopodobieństwa przywrócenia rentowności rzeczonej instytucji i nie są również przenoszone do instytucji pomostowej żadne usługi o znaczeniu systemowym, jak również nie są zbywane żadne inne części przedsiębiorstwa rzeczonej instytucji, lecz instytucja ta wyłącznie zarządza aktywami, prawami i zobowiązaniami w celu uporządkowanego, czynnego i jak najlepszego spieniężenia poszczególnych aktywów, praw i spłacenia zobowiązań (likwidacja portfela)? Czy w takim przypadku likwidację tej jednostki (spółki objętej likwidacją) należałoby– w świetle wymogów dyrektywy 2014/59/UE – przeprowadzić w pierwszej kolejności w ramach standardowego postępowania upadłościowego?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173, s. 190).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176, s. 1).

(3) Dyrektywa 2001/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 kwietnia 2001 r. w sprawie reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych, Dz.U. L 125, s. 151 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 6, t. 4, s. 15.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel București (Rumunia) w dniu 25 maja 2016 r. – Colegiul Medicilor Veterinari din România/Autoritatea Națională Sanitară Veterinară și pentru Siguranța Alimentelor

(Sprawa C-297/16)

(2016/C 314/15)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel București

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Colegiul Medicilor Veterinari din România

Strona pozwana: Autoritatea Națională Sanitară Veterinară și pentru Siguranța Alimentelor

Interwenient: Asociația Națională a Distribuitorilor de Produse de Uz Veterinar din România

Pytania prejudycjalne

1)	Czy prawo Unii Europejskiej sprzeciwia się uregulowaniu krajowemu przewidującemu na rzecz lekarza weterynarii wyłączne prawo sprzedaży detalicznej i stosowania pewnych produktów biologicznych, środków przeciwpasożytniczych specjalnego przeznaczenia i weterynaryjnych produktów leczniczych?

Jeżeli takie wyłączne prawo jest zgodne z prawem Unii Europejskiej, to czy prawo Unii Europejskiej sprzeciwia się temu, żeby wyłączne prawo dotyczyło również jednostek, w których prowadzona jest odnośna sprzedaż, tak iż owe jednostki powinny należeć w przeważającej części lub wyłącznie do lekarzy weterynarii?

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Cluj (Rumunia) w dniu 25 maja 2016 r. – Teodor Ispas, Anduța Ispas/Direcția Generală a Finanțelor Publice Cluj

(Sprawa C-298/16)

(2016/C 314/16)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Cluj

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Teodor Ispas, Anduța Ispas

Strona przeciwna: Direcția Generală a Finanțelor Publice a Județului Cluj

Pytania prejudycjalne

Czy jest zgodna z zasadą poszanowania prawa do obrony praktyka administracyjna polegająca na wydawaniu decyzji nakładających na jednostkę obowiązki bez umożliwienia jej uzyskania dostępu do całości informacji i dokumentów, które organ władzy publicznej uwzględnił przy wydawaniu tej decyzji, które to informacje i dokumenty znajdują się w niejawnych aktach administracyjnych sporządzonych przez organ władzy publicznej?

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Specializiran nakazatelen syd (Bułgaria) w dniu 31 maja 2016 r. – postępowanie karne przeciwko Petyrowi Dziwewowi

(Sprawa C-310/16)

(2016/C 314/17)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Specializiran nakazatelen syd

Strona w postępowaniu głównym

Petyr Dziwew

Pytania prejudycjalne

Czy zgodne z:

—	art. 325 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którym państwa członkowskie zwalczają nadużycia finansowe i wszelkie inne działania nielegalne naruszające interesy finansowe Unii za pomocą środków podejmowanych zgodnie z tym przepisem,

—

art. 2 ust. 1 w związku z art. 1 ust. 1 lit. b) Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich w związku z art. 2 ust. 1 lit. b) decyzji 2007/436/WЕ, zgodnie z którymi to przepisami państwo członkowskie podejmuje środki w celu skutecznego karania oszustw podatkowych dotyczących podatku od wartości dodanej,

—	art. 47 akapit pierwszy i drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w którym zagwarantowano skuteczne środki prawne ochrony przed sądem ustanowionym uprzednio na mocy ustawy,

jest krajowe uregulowanie prawne, zgodnie z którym dowody zgromadzone poprzez zastosowanie „szczególnych czynności operacyjno-rozpoznawczych” – a mianowicie podsłuchu telefonicznego rozmów prowadzonych przez osoby, w odniesieniu do których następnie wystąpiono z oskarżeniem o przestępstwo skarbowe związane z podatkiem od wartości dodanej – należy wyłączyć z materiału dowodowego ze względu na udzielenie zezwolenia na ten podsłuch przez niewłaściwy organ sądu; przy uwzględnieniu następujących okoliczności:

—	uprzednio (między jednym a trzema miesiącami wcześniej) wniesiono do tego samego organu sądu o udzielenie zezwolenia na podsłuch niektórych z tych telefonów i organ ten wydał to zezwolenie, mając właściwość w chwili wydania zezwolenia;

—

w odniesieniu do rozpatrywanego podsłuchu wniesiono o udzielenie takiego zezwolenia (na przedłużenie poprzedniego podsłuchu i na podsłuch kolejnych telefonów) przez ten sam organ sądu; ten organ sądu nie był już właściwy, ponieważ jego właściwość została przeniesiona na nowy organ sądu bezpośrednio przed tym; pomimo braku właściwości poprzedni organ sądu rozpoznał wniosek co do istoty i udzielił takiego zezwolenia;

—	następnie (około miesiąca później) ponownie wniesiono o udzielenie zezwolenia na podsłuch tych samych telefonów, a zezwolenia tego udzielił nowy właściwy do tego organ;

—	wszystkie udzielone zezwolenia faktycznie nie zawierają uzasadnienia;

—

przepis ustawy, na mocy którego przeniesiono właściwość, jest niejasny, skutkował wydaniem licznych sprzecznych orzeczeń sądów, co skłoniło Wyrchowen kasacionen syd do przyjęcia wiążącego orzeczenia w celu dokonania wykładni – około dwa lata po przeniesieniu właściwości na mocy ustawy i po rozpatrywanym podsłuchu;

—

sąd rozpoznający sprawę co do istoty nie jest uprawniony do orzekania w przedmiocie wniosków o zastosowanie szczególnych czynności operacyjno-rozpoznawczych (podsłuchu telefonicznego); ma on jednak właściwość, aby orzec w przedmiocie zgodności z prawem przeprowadzonego podsłuchu, w tym aby przyjąć, że udzielone zezwolenie nie odpowiada wymogom prawa, i ze względu na to odmówić dokonania oceny zgromadzonych w ramach tego podsłuchu dowodów; właściwość ta powstaje jedynie w wypadku ważnie udzielonego zezwolenia na podsłuch;

—

wykorzystanie tych dowodów (rozmów telefonicznych prowadzonych przez oskarżonych, w odniesieniu do których zezwolenie na podsłuch wydał organ sądu, który utracił już swoją właściwość) ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności osoby kierującej zorganizowaną grupą przestępczą mającą na celu dokonywanie przestępstw skarbowych określonych w Zakon za danyk wyrchu dobawenata stojnost, odpowiednio działającej jako podżegacz do konkretnych przestępstw skarbowych – osoba ta może być uznana [Or. 10] za winną i skazana wyłącznie, jeśli te rozmowy zostaną uznane za dowód; w przeciwnym wypadku zostanie ona uniewinniona?

2)	Czy w niniejszej sprawie ma zastosowanie odesłanie prejudycjalne С-614/14?

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Højesteret (Dania) w dniu 6 lipca 2016 r. – Assens Havn/Navigators Management (UK) Limited

(Sprawa C-368/16)

(2016/C 314/18)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Højesteret

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Assens Havn

Druga strona postępowania: Navigators Management (UK) Limited

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 13 pkt 5 w związku z art. 14 pkt 2 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (1) należy interpretować w ten sposób, iż poszkodowany, który zgodnie z prawem krajowym może wytoczyć powództwo bezpośrednio przeciwko towarzystwu ubezpieczeniowemu zapewniającemu ochronę ubezpieczeniową sprawcy szkody, jest związany klauzulą prorogacyjną zawartą w sposób ważny między ubezpieczycielem a ubezpieczającym zgodnie z art. 13 pkt 5 w związku z art. 14 pkt 2 lit. a) tego rozporządzenia?

(1) Dz.U. 2001, L 12, s. 1.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/13

Skarga wniesiona w dniu 7 lipca 2016 r. – Królestwo Hiszpanii/Parlament Europejski

(Sprawa C-377/16)

(2016/C 314/19)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: M. J. García-Valdecasas Dorrego, pełnomocnik)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

Królestwo Hiszpanii wnosi do Trybunału o:

—	stwierdzenie nieważności Zaproszenia do składania kandydatur — Pracownicy kontraktowi – Grupa funkcyjna I – Kierowcy (M/K) — EP/CAST/S/16/2016 (1)

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 1 i 2 rozporządzenia 1/58 (2) i art. 22 karty praw podstawowych Unii Europejskiej (3), a także art. 1d regulaminu pracowniczego wynikające z ograniczenia systemu komunikacji między EPSO a kandydatem wyłącznie do języków angielskiego, francuskiego i niemieckiego, w tym w odniesieniu do formularza zgłoszeniowego.

2.	Zarzut drugi: naruszenie art. 82 warunków zatrudnienia innych pracowników zawartych w regulaminie pracowniczym, wynikające z wymogu zadowalającej znajomości drugiego języka urzędowego Unii, mimo iż nie jest to konieczne dla wykonywania przyszłych zadań wybranych kandydatów.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 1 i 6 rozporządzenia 1/58 i art. 22 karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także art. 1d ust. 1 i 6 regulaminu pracowniczego i art. 82 warunków zatrudnienia innych pracowników poprzez niewłaściwe ograniczenie w zaproszeniu wyboru drugiego języka do trzech języków, mianowicie angielskiego, francuskiego i niemieckiego, z wyłączeniem pozostałych języków urzędowych Unii Europejskiej.

Zarzut czwarty: wybór języka angielskiego, francuskiego i niemieckiego jako drugiego języka zaproszenia stanowi wybór dowolny, powodujący dyskryminację językowa zabronioną w art. 1 i 2 rozporządzenia 1/58, w art. 22 karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także w art. 1d ust. 1 i 6 regulaminu pracowniczego.

(1) Dz.U. C 131 A, s. 1

(2) Rozporządzenie Rady nr 1 w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. 1958, 17, s. 385 – wyd. spec. w jęz. polskim rozdz. 1, t. 1, s. 3), ostatnio zmienione rozporządzeniem Rady (UE) nr 517/2013 (Dz.U. 2013, L 158, s. 1)

(3) Dz.U. 2016, C 202, s. 389

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/14

Skarga wniesiona w dniu 8 lipca 2016 r. – Komisja Europejska/Republika Federalna Niemiec

(Sprawa C-380/16)

(2016/C 314/20)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Owsiany-Hornung i M. Wasmeier, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi o:

—

orzeczenie, że zgodnie z art. 258 ust. 1 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Republika Federalna Niemiec uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z art. 73 oraz art. 306 – 310 dyrektywy w sprawie podatku od wartości dodanej (dyrektywa nr 2006/112/WE) w ten sposób, że wyłącza z procedury szczególnej dla biur podróży usługę przewozu na rzecz podatników, którzy wykorzystują te świadczenia dla celów swojego przedsiębiorstwa, i zezwala biurom podróży – w zakresie, w jakim ww. procedura szczególna znajduje zastosowanie względem tych podmiotów – na określenie w sposób zryczałtowany podstawy opodatkowania w odniesieniu do kategorii świadczeń i względem każdego okresu opodatkowania;

—	obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi, że obowiązujące w Niemczech przepisy dotyczące obliczania podatku od wartości dodanej w związku z usługami podróży są niezgodne z dyrektywą 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1). Dyrektywa ta przewiduje w art. 306 – 310 procedura szczególna, zgodnie z którym usługi podróży świadczone przez biuro podróży na rzecz klienta należy rozumieć jako pojedynczą usługę. Prawo niemieckie w tym zakresie w sposób niedopuszczalny odbiega od tego uregulowania.

Po pierwsze, nie jest dopuszczalne wyłączenie stosowania procedury szczególnej względem podatników, którzy korzystają z usług podróży dla celów swoich przedsiębiorstw. Trybunał sprawiedliwości już swoim wyroku z dnia 26 września 2013 r. w sprawie C-189/11 (2), Komisja/Hiszpania stwierdził, że procedura szczególna podlega stosowaniu nie tylko względem usług świadczonych na rzecz prywatnych konsumentów, lecz również względem usług świadczonych na rzecz przedsiębiorstw będących podatnikami. Państwa członkowskie nie dysponują prawem ograniczenia procedury do pierwszej kategorii podmiotów.

Po drugie, przewidziana w niemieckich przepisach dotyczących podatku od wartości dodanej metoda obliczania podatku jest niezgodna z dyrektywą 2006/112/WE. Zgodnie z art. 73 oraz 306 – 310 tego aktu podstawę obliczenia podatku należy ustalić w sposób oddzielny dla każdej podróży. Niemieckie przepisy zezwalają natomiast na ryczałtowe obliczenie marży handlowej w odniesieniu do „kategorii usług” wzgl. w odniesieniu do podróży w pewnym okresie. Trybunał również stwierdził w ww. wyroku, że takie określenie w sposób ogólny nie odpowiada wspólnemu systemowi podatku od wartości dodanej.

(1) Dz.U. L 347, s. 1.

(2) ECLI:EU:C:2013:587

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/15

Odwołanie od postanowienia Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 27 kwietnia 2016 r. w sprawie T-310/15, European Union Copper Task Force/Komisja Europejska, wniesione w dniu 11 lipca 2016 r. przez European Union Copper Task Force

(Sprawa C-384/16 P)

(2016/C 314/21)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: European Union Copper Task Force (przedstawiciele: C. Fernández Vicién, I. Moreno-Tapia Rivas, C. Vila Gisbert, abogadas)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie postanowienia trzeciej izby Sądu Unii Europejskiej z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie T-310/15, European Union Copper Task Force/Komisja Europejska;

—	stwierdzenie dopuszczalności wniesionej przez European Union Copper Task Force skargi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/408;

—	odesłanie sprawy do Sądu w celu wydania wyroku;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami niniejszego postepowania.

Zarzuty i główne argumenty

1.	Sąd naruszył prawo, uznając, że rozporządzenie wykonawcze 2015/408 (1) jest aktem regulacyjnym, który obejmuje środki wykonawcze w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE.

2.	Sąd naruszył prawo, uznając, że odrzucenie skargi EUCuTF nie narusza prawa tego podmiotu i jego członków do skutecznej ochrony sądowej.

3.	Sąd naruszył prawo, uznając, że rozporządzenie wykonawcze 2015/408 nie dotyczy indywidualnie EUCuTF ani członków tego podmiotu.

(1) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/408 z dnia 11 marca 2015 r. w sprawie wykonania art. 80 ust. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin oraz w sprawie ustalenia wykazu substancji kwalifikujących się do zastąpienia (Dz.U. L 67, s. 18).

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/16

Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2016 r. – Komisja Europejska/Królestwo Hiszpanii

(Sprawa C-388/16)

(2016/C 314/22)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: L. Nicolae i S. Pardo Quintillán, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie przyjmując środków koniecznych do wykonania wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 grudnia 2014 r. w sprawie C-576/13 (1) Komisja/Królestwo Hiszpanii dotyczącego uchybienia przez Królestwo Hiszpanii zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 49 TFUE, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 260 TFUE;

—	Nakazanie Królestwu Hiszpanii zapłaty na rzecz Komisji okresowej kary pieniężnej w wymiarze dziennym w kwocie 134 107,2 EUR za każdy dzień zwłoki w wykonaniu wyroku C-576/13 począwszy od dnia, w którym zostanie ogłoszony wyrok w niniejszej sprawie, do dnia pełnego wykonania wyroku C-576/13;

—	Zasądzenie od Królestwa Hiszpanii na rzecz Komisji ryczałtu w wysokości wynikającej z pomnożenia stawki dziennej wynoszącej 27 522 EUR przez liczbę dni istnienia naruszenia, począwszy od dnia ogłoszenia wyroku w sprawie C-576/13 do

—	dnia przyjęcia przez Królestwo Hiszpanii środków koniecznych do wykonania wyroku C-576/13, jeśli Trybunał Sprawiedliwości stwierdzi, że przyjęcie tych środków nastąpiło przed wydaniem wyroku w niniejszej sprawie;

—	dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie, jeśli wyrok w sprawie C-576/13 nie zostanie w pełni wykonany przed tym dniem;

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Królestwo Hiszpanii nie przyjęło środków koniecznych w celu zastosowania się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 grudnia 2014 r. w sprawie C-576/13, Komisja/Królestwo Hiszpanii.

(1) EU: C:2014:2430

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/17

Wyrok Sądu z dnia 14 lipca 2016 r. – Parker Hannifin Manufacturing i Parker-Hannifin/Komisja

(Sprawa T-146/09 RENV) (1)

((Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Europejski rynek przewodów morskich - Porozumienia dotyczące ustalania cen, podziału rynków i wymiany szczególnie chronionych informacji handlowych - Możliwość przypisania zachowania noszącego znamiona naruszenia - Zasada ciągłości gospodarczej - Zasada odpowiedzialności osobistej - Grzywny - Okoliczności obciążające - Rola przywódcy - Górna granica wynosząca 10 % - Nieograniczone prawo orzekania))

(2016/C 314/23)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Parker Hannifin Manufacturing Srl, dawniej Parker ITR Srl (Corsico, Włochy) i Parker Hannifin Corp. (Mayfield Heights, Ohio, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: B. Amory, F. Marchini Camia i É. Barbier de La Serre, adwokatów)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Bottka, S. Noë i R. Sauer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Tytułem głównym, żądanie stwierdzenia nieważności, na podstawie art. 263 TFUE, decyzji Komisji C(2009) 428 wersja ostateczna z dnia 28 stycznia 2009 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 81 [WE] oraz w art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39406 – Przewody morskie) w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy skarżących i tytułem ewentualnym, na podstawie art. 263 TFUE, żądanie uchylenia nałożonej na skarżące w tej decyzji grzywny lub znaczne obniżenie jej kwoty.

Sentencja

Stwierdza się nieważność art. 2 akapit pierwszy lit. e) decyzji Komisji C(2009) 428 wersja ostateczna z dnia 28 stycznia 2009 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 [WE] i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39406 – Przewody morskie), w zakresie, w jakim podwyższenie o 30 % zostało zastosowane do kwoty grzywny podlegającej solidarnej zapłacie przez Parker-Hannifin Corp. z tytułu okoliczności obciążającej dotyczącej roli przywódcy odgrywanej przez spółkę ITR od dnia 11 czerwca 1999 r. do dnia 30 września 2001 r. i w zakresie, w jakim Komisja Europejska nie obliczyła wyłącznie na podstawie obrotu Parker ITR Srl przewidzianej w art. 23 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 [WE] i 82 [WE] górnej granicy wynoszącej 10 % obrotu w odniesieniu do części grzywny, za której zapłatę tylko spółka Parker ITR została uznana za odpowiedzialną za okres przed dniem 1 stycznia 2002 r.

2)	Kwotę nałożonej na Parker Hannifin Manufacturing Srl, dawniej Parker ITR, grzywny ustala się na 19 945 728 EUR, za której zapłatę Parker-Hannifin jest solidarnie odpowiedzialna w wysokości 6 400 000 EUR.

3)	W pozostałej części skarga zostaje oddalona.

4)	Parker Hannifin Manufacturing, Parker-Hannifin i Komisja pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 141 z 20.6.2009.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/18

Wyrok Sądu z dnia 14 lipca 2016 r. – Niemcy/Komisja

(Sprawa T-143/12) (1)

((Pomoc państwa - Sektor pocztowy - Finansowanie zwiększonych kosztów wynagrodzeń i świadczeń socjalnych części personelu Deutsche Post z dotacji i wpływów uzyskanych tytułem wynagrodzenia za świadczenie usług po cenach regulowanych - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym - Pojęcie korzyści - Wyrok „Combus” - Wykazanie istnienia selektywnej korzyści gospodarczej - Brak))

(2016/C 314/24)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: początkowo T. Henze i K. Petersen, następnie T. Henze i K. Stranz, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata U. Soltésza)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Grespan, T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Przedstawione na podstawie art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności art. 1 i art. 4–6 decyzji Komisji 2012/636/UE z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie środka C 36/07 (ex NN 25/07) wdrożonego przez Niemcy na rzecz Deutsche Post AG (Dz.U. 2012, L 289, s. 1).

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność art. 1 i art. 4–6 decyzji Komisji 2012/636/UE z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie środka C 36/07 (ex NN 25/07) wdrożonego przez Niemcy na rzecz Deutsche Post AG.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 165 z 9.6.2012.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/18

Wyrok Sądu z dnia 14 lipca 2016 r. – Alesa/Komisja

(Sprawa T-99/14) (1)

([Zamówienia publiczne na usługi - Postępowanie przetargowe - Świadczenie usług wsparcia technicznego na rzecz władz chińskich na potrzeby projektu „Zrównoważony rozwój miast - Partnerstwo ekologicznych miast Europy i Chin (EC-LINK)” - Procedura negocjacyjna - Artykuł 266 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012 - Przejrzystość - Równość traktowania - Odpowiedzialność pozaumowna])

(2016/C 314/25)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Alesa Srl (Chieti, Włochy) (przedstawiciel: N. Giampaolo, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Erlbacher i A. Aresu, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, oparte na art. 263 TFUE żądanie zmierzające do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji opublikowanej w Suplemencie do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2013/S 234-405244) o udzieleniu zamówienia publicznego DCI-ASIE/2013/329-453 dotyczącego świadczenia usług wsparcia technicznego w ramach projektu „Zrównoważony rozwój miast – Partnerstwo ekologicznych miast Europy i Chin (EC-LINK)” oferentowi innemu niż skarżąca, po drugie, oparte na art. 268 TFUE żądanie naprawienia szkody, jaką skarżąca miała ponieść, oraz po trzecie, oparte na art. 277 TFUE żądanie zmierzające do tego, aby Sąd dokonał oceny „zgodności lub niezgodności z prawem oraz możności lub niemożności zastosowania” art. 266 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (Dz.U. 2012, L 362, s. 1) i pkt 2.4.13 praktycznego przewodnika procedur zawierania umów w ramach działań zewnętrznych Unii Europejskiej.

Sentencja

1)	Skarga podlega w części oddaleniu, a w pozostałej części odrzuceniu.

2)	Alesa Srl zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 102 z 7.4.2014.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/19

Wyrok Sądu z dnia 18 lipca 2016 r. – Argus Security Projects/Komisja

(Sprawa T-266/14) (1)

([Zamówienia publiczne na usługi - Świadczenie usług związanych z bezpieczeństwem w ramach misji Unii Europejskiej dotyczącej pomocy w zintegrowanym zarządzaniu granicami w Libii - Odrzucenie oferty jednego z oferentów i udzielenie zamówienia innemu oferentowi - Obowiązek uzasadnienia])

(2016/C 314/26)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Argus Security Projects Ltd (Limassol, Cypr) (przedstawiciele: adwokaci T. Bontinck i E. van Nuffel d’Heynsbroeck)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i D. Gauci, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 263 TFUE i mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji misji Unii Europejskiej dotyczącej pomocy w zintegrowanym zarządzaniu granicami w Libii (EUBAM Libya) w sprawie nieprzyjęcia złożonej przez skarżącą oferty odnoszącej się do udzielenia – w drodze dialogu konkurencyjnego – zamówienia dotyczącego świadczenia usług związanych z bezpieczeństwem w ramach EUBAM Libya dotyczącego zintegrowanego zarządzania granicami w Libii (umowa EUBAM-13-020), a także w sprawie udzielenia zamówienia spółce Garda World Ltd.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji misji pomocowej Unii Europejskiej (EUBAM Libya) w sprawie nieprzyjęcia złożonej przez Argus Security Projects Ltd oferty odnoszącej się do udzielenia – w drodze dialogu konkurencyjnego – zamówienia dotyczącego świadczenia usług związanych z bezpieczeństwem w ramach EUBAM Libya dotyczącego zintegrowanego zarządzania granicami w Libii (umowa EUBAM-13-020), a także w sprawie udzielenia zamówienia spółce Garda World Ltd.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 245 z 28.7.2014.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/20

Wyrok Sądu z dnia 19 lipca 2016 r. – Alpha Calcit/EUIPO – Materis Paints Italia (CALCILITE)

(Sprawa T-742/14) (1)

([Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy CALCILITE - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy Calcilit - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo towarów - Artykuł 8 ust. 1 lit b) i art. 53 ust 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Właściwy krąg odbiorców - Krąg odbiorców wspólny dla danych towarów])

(2016/C 314/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Alpha Calcit Füllstoffgesellschaft mbh (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat F. Hauck)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: S. Palmero Cabezas, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Materis Paints Italia SpA (Novate Milanese, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci P.L. Roncaglia, F. Rossi i N. Parrotta)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 września 2014 r. (sprawa R 753/2013-4) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Alpha Calcit Füllstoffgesellschaft a Materis Paints Italia.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 4 września 2014 r. (sprawa R 753/2013-4) w zakresie dotyczącym towarów: „farby, pokosty, lakiery; środki zabezpieczające przed rdzą i przed psuciem się drewna; barwniki; bejce”, oznaczonych zakwestionowanym znakiem towarowym.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Alpha Calcit Füllstoffgesellschaft mbh, EUIPO i Materis Paints Italia SpA pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 462 z 22.12.2014.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/20

Wyrok Sądu z dnia 5 lipca 2016 r. –Komisja/Hristow

(Sprawa T-26/15 P) (1)

((Odwołanie - Służba publiczna - Mianowanie - Postępowanie w sprawie naboru i mianowania dyrektora zarządzającego agencji regulacyjnej - EMA - Wstępna selekcja przez komisję preselekcyjną - Mianowanie przez zarząd EMA - Skład komisji preselekcyjnej - Łączenie funkcji członka komisji preselekcyjnej oraz członka zarządu EMA - Bezstronność))

(2016/C 314/28)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo J. Currall, N. Nikolova i S. Petrova, następnie N. Nikolova i S. Petrova, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Emil Hristov (Sofia, Bułgaria) (przedstawiciele: adwokaci M. Ekimdzhiev, K. Boncheva i G. Chernicherska) (strona skarżąca w pierwszej instancji) oraz Europejska Agencja Leków (przedstawiciele: początkowo J. Currall, N. Nikolova i S. Petrova, następnie N. Nikolova i S. Petrova, pełnomocnicy) (strona pozwana w pierwszej instancji)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 13 listopada 2014 r., Hristov/Komisja i EMA (F-2/12, EU:F:2014:245) i dążące do częściowego uchylenia tego wyroku.

Sentencja

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 13 listopada 2014 r., Hristov/Komisja i EMA (F-2/12, EU:F:2014:245) zostaje częściowo uchylony, w zakresie, w jakim stwierdza nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 kwietnia 2011 r., w której przedstawia ona zarządowi Europejskiej Agencji Leków (EMA) listę czterech kandydatów rekomendowanych przez komisję preselekcyjną i zatwierdzonych przez komitet doradczy ds. mianowania.

Sprawa zostaje przekazana Sądowi do spraw Służby Publicznej do ponownego rozpoznania celem wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2011 r., w której przedstawia ona zarządowi Europejskiej Agencji Leków (EMA) listę czterech kandydatów rekomendowanych przez komisję preselekcyjną i zatwierdzonych przez komitet doradczy ds. mianowania, w świetle argumentów i zarzutów podniesionych przez Emila Hristova, w odniesieniu do których Sąd do spraw Służby Publicznej nie zajął stanowiska.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 118 z 13.4.2015.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/21

Wyrok Sądu z dnia 5 lipca 2016 r. – EMA/Hristov

(Sprawa T-27/15) (1)

(2016/C 314/29)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Europejska Agencja Leków (przedstawiciele: początkowo J. Currall, N. Nikolova i S. Petrova, następnie N. Nikolova i S. Petrova, pełnomocnicy)

Pozostali uczestniczy postępowania: Emil Hristov (Sofia, Bułgaria) (przedstawiciele: adwokaci M. Ekimdzhiev, K. Boncheva i G. Chernicherska) (strona skarżąca w pierwszej instancji) i Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo J. Currall, N. Nikolova i S. Petrova, następnie N. Nikolova i S. Petrova, pełnomocnicy) (strona pozwana w pierwszej instancji)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 13 listopada 2014 r., Hristov/Komisja i EMA (F-2/12, EU:F:2014:245) mające na celu częściowe uchylenie tego wyroku.

Sentencja

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 13 listopada 2014 r., Hristov/Komisja i EMA (F-2/12) zostaje częściowo uchylony w zakresie, w jakim stwierdzono w nim nieważność decyzji zarządu Europejskiej Agencji Leków (EMA) z dnia 6 października 2011 r. w sprawie mianowania dyrektora zarządzającego.

Postępowanie w sprawie żądania uchylenia wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 13 listopada 2014 r., Hristov/Komisja i EMA (F-2/12) w zakresie, w jakim stwierdzono w nim nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 kwietnia 2011 r., w której przedstawia ona zarządowi EMA listę czterech kandydatów rekomendowanych przez komisję preselekcyjną i zatwierdzonych przez komitet doradczy ds. mianowania, zostaje umorzone.

Sprawa zostaje przekazana Sądowi do spraw Służby Publicznej do ponownego rozpoznania celem wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności decyzji zarządu EMA z dnia 6 października 2011 r. w sprawie mianowania dyrektora zarządzającego EMA w świetle argumentów i zarzutów podniesionych przez Emila Hristova, w odniesieniu do których Sąd do spraw Służby Publicznej nie zajął stanowiska.

4)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 118 z 13.4.2015.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/22

Wyrok Sądu z dnia 14 lipca 2016 r. – Monster Energy/EUIPO – Mad Catz Interactive (MAD CATZ)

(Sprawa T-567/15) (1)

([Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego MAD CATZ - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2016/C 314/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Monster Energy Company (Corona, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: P. Brownlow, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Schifko, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również: Mad Catz Interactive, Inc. (San Diego, Kalifornia, Stany Zjednoczone)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 maja 2015 r. (sprawa R 2176/2014-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Monster Energy Company a Mad Catz Interactive.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Monster Energy Company zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 320 z 28.9.2015.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/23

Wyrok Sądu z dnia 14 lipca 2016 r. – Volkswagen/EUIPO (ConnectedWork)

(Sprawa T-491/15) (1)

([Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego ConnectedWork - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i art. 75 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Obowiązek uzasadnienia])

(2016/C 314/31)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Volkswagen AG (Wolfsburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat U. Sander)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciele: M. Eberl i A. Schifko, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 29 czerwca 2015 r. (sprawa R 160/2015-5) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego ConnectedWork jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Volkswagen AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 337 z 12.10.2015.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/23

Wyrok Sądu z dnia 14 lipca 2016 r. – Monster Energy/EUIPO – Mad Catz Interactive (Przedstawienie czarnego kwadratu z czterema białymi paskami)

(Sprawa T-567/15) (1)

([Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego przedstawiającego czarny kwadrat z czterema białymi paskami - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy przedstawiający trzy pazury ułożone pionowo - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2016/C 314/32)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Monster Energy Company (Corona, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: P. Brownlow, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Gája, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również: Mad Catz Interactive, Inc. (San Diego, Kalifornia, Stany Zjednoczone)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 lipca 2015 r. (sprawa R 2368/2014-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Monster Energy Company a Mad Catz Interactive.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Monster Energy Company zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 381 z 16.11.2015.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/24

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 13 czerwca 2016 r. – ICA Laboratories i in./Komisja

(Sprawa T-732/15 R II)

((Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Środowisko naturalne - Ochrona konsumentów - Rozporządzenie określające najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości guazatyny - Wniosek o zawieszenie wykonania - Ponowny wniosek - Brak nowych okoliczności faktycznych - Brak pilnego charakteru))

(2016/C 314/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ICA Laboratories Close Corp. (Century City, Republika Południowej Afryki); ICA International Chemicals (Proprietary) Ltd (Century City) oraz ICA Developments (Proprietary) Ltd (Century City) (przedstawiciele: adwokaci K. Van Maldegem, R. Crespi oraz P. Sellar)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: X. Lewis oraz P. Ondrůšek, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek, na podstawie art. 160 regulaminu postępowania przed Sądem, o zawieszenie wykonania rozporządzenia Komisji (UE) 2015/1910 z dnia 21 października 2015 r. zmieniającego załączniki III i V do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości guazatyny w określonych produktach lub na ich powierzchni (Dz.U. 2015, L 280, s. 2).

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środka tymczasowego.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/24

Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2016 r. – Jindal Saw i Jindal Saw Italia/Komisja

(Sprawa T-300/16)

(2016/C 314/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Jindal Saw Ltd (Nowe Delhi, Indie) i Jindal Saw Italia SpA (Triest, Włochy) (przedstawiciele: R. Antonini i E. Monard, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/387 z dnia 17 marca 2016 r. nakładającego ostateczne cło wyrównawcze na przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego (zwanego także żeliwem sferoidalnym) pochodzących z Indii w zakresie, w jakim dotyczy ono strony skarżącej; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że poprzez określenie cen eksportowych Komisja naruszyła art. 2 ust. 8, 9, art. 3 ust. 2, 3, 6 i art. 9 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja – poprzez jej ustalenia odnoszące się do skutków cenowych, szkody oraz związku przyczynowego – naruszyła art. 3 ust. 2, 3, 5, 6, 7, 8, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 4 i art. 9 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 20 ust. 4, 5 rozporządzenia Rady nr 1225/2009 w wyniku nieujawnienia istotnych faktów i ustaleń oraz nieudzielenia wystarczającego terminu na przedstawienie uwag.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/25

Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2016 r. – Jindal Saw i Jindal Saw Italia/Komisja

(Sprawa T-301/16)

(2016/C 314/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Jindal Saw Ltd (Nowe Delhi, Indie) i Jindal Saw Italia SpA (Triest, Włochy) (przedstawiciele: R. Antonini i E. Monard, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/388 z dnia 17 marca 2016 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego (zwanego także żeliwem sferoidalnym) pochodzących z Indii, w zakresie w jakim dotyczy ono strony skarżącej; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja – poprzez jej ustalenia odnoszące się do skutków cenowych, szkody oraz związku przyczynowego – naruszyła art. 3 ust. 2, 3, 5, 6, 7, 8, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 4 i art. 9 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 20 ust. 4, 5 rozporządzenia Rady nr 1225/2009 w wyniku nieujawnienia istotnych faktów i ustaleń oraz nieudzielenia wystarczającego terminu na przedstawienie uwag.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/26

Skarga wniesiona w dniu 24 czerwca 2016 r. – České dráhy/Komisja

(Sprawa T-325/16)

(2016/C 314/36)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: České dráhy, a.s. (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciele: adwokaci K. Muzikář oraz J. Kindl)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2016) 2417 final z dnia 18 kwietnia 2016 r. (sprawa AT.40156 – Falcon);

—	obciążenie Komisji całością kosztów postępowania poniesionych przez spółkę České dráhy.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów:

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja w przedmiocie kontroli dotyczącej uczestnictwa w zachowaniu antykonkurencyjnym lub sama kontrola stanowi arbitralną i nieproporcjonalną ingerencję w sferę prywatną skarżącej.

—

Zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem zasady proporcjonalności, ponieważ kluczowe informacje znajdowały się już w aktach postępowania przed krajowym organem ochrony konkurencji i są także prowadzone w tej samej sprawie dwa postępowania prywatnoprawne. Cel realizowany przez zaskarżoną decyzję mógł ponadto zostać osiągnięty w mniej inwazyjny sposób, który ograniczyłby zakres naruszenia praw podstawowych skarżącej.

Zarzut drugi dotyczący tego, że zaskarżona decyzja nie spełnia wymogów ustalonych w odniesieniu do standardu jej uzasadnienia i określenia przedmiotu i celu kontroli.

—

W zaskarżonej decyzji Komisja określiła przedmiot i cel kontroli niedopuszczalnie szeroko. Komisja także niewystarczająco uzasadniła zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Komisja nie opisała szczegółowo okoliczności i przypuszczeń, które zamierzała ustalić w drodze kontroli ani nie wymieniła jakichkolwiek wskazówek, by oprzeć na nich swe podejrzenia. Określenie przedmiotu i celu kontroli w zaskarżonej decyzji i jej uzasadnienie nie pozwoliły skarżącej na wystarczająco precyzyjne ustalenie ciążących na niej w związku z tym obowiązków. Zaskarżona decyzja ogranicza zatem prawo do obrony skarżącej.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że nie istnieją dowody, a nawet wskazówki, w celu wykazania podejrzenia zachowania antykonkurencyjnego skarżącej, które uzasadniałyby wydanie zaskarżonej decyzji i przeprowadzenie kontroli, a dowody zebrane w postępowaniu przed krajowym organem ochrony konkurencji faktycznie wykluczają takie podejrzenie.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że Komisja nie była uprawniona do wydania zaskarżonej decyzji lub przeprowadzenia kontroli, ponieważ zarzucane zachowanie antykonkurencyjne skarżącej nie może w żadnym wypadku mieć wpływu na handel pomiędzy państwami członkowskimi, a skarżąca w niniejszej sprawie nie może zajmować pozycji dominującej na rynku wewnętrznym lub na znacznej jego części.

5.	Zarzut piąty dotyczący tego, że wydanie zaskarżonej decyzji i przeprowadzenie kontroli ponad cztery lata po wszczęciu postępowania przed krajowym organem ochrony konkurencji jest sprzeczne z zasadą pewności prawa i zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań.

Zarzut szósty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja i związane z nią podejście Komisji ograniczyły prawa skarżącej zagwarantowane w art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej [lub art. 8 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC)] i art. 48 karty (lub art. 6 EKPC).

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/27

Skarga wniesiona w dniu 21 czerwca 2016 r. – Bristol-Myers Squibb Pharma EEIG/Komisja i EMA

(Sprawa T-329/16)

(2016/C 314/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bristol-Myers Squibb Pharma EEIG (Uxbridge, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: P. Bogaert i B. Van Vooren, adwokaci, oraz B. Kelly, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska i Europejska Agencja Leków (EMA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów;

—	obciążenie Komisji Europejskiej i EMA kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Poprzez niniejszą skargę strona skarżąca dąży do stwierdzenia nieważności aktu Komisji Europejskiej usuwającego „elotuzumab” z unijnego rejestru sierocych produktów leczniczych stosowanych u ludzi lub możliwego aktu Komisji Europejskiej lub Europejskiej Agencji Leków uznającego, że „elotuzumab” przestał spełniać kryteria oznaczenia jako sierocy produkt leczniczy w momencie wydania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu dla „Empliciti”.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez zaskarżone akty art. 5 ust. 12 lit. b) rozporządzenia nr 141/2000 (1) w związku z zasadą proporcjonalności:

—

Po pierwsze, zgodnie z art. 5 ust. 12 lit. b) rozporządzenia nr 141/2000 produkt leczniczy, który uzyskał pozwolenie na dopuszczenie do obrotu po złożeniu wniosku o wydanie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu sierocych produktów leczniczych, nie może zostać wzięty pod uwagę na podstawie art. 3 lit. b) rozporządzenia nr 141/2000.

—	Po drugie, zgodnie z art. 5 ust. 12 rozporządzenia nr 141/2000 oznaczenie jako sierocy produkt leczniczy może zostać cofnięte jedynie w przypadku, gdy kryteria ustanowione w art. 3 rozporządzenia nr 141/2000 nie są już spełniane.

—	Po trzecie, zgodnie z art. 5 ust. 12 lit. b) rozporządzenia nr 141/2000 EMA i Komisja muszą przedstawić odpowiednie dowody zgodne z celem tego rozporządzenia.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez zaskarżone akty art. 5 ust. 12 lit. b) rozporządzenia nr 141/2000 w związku z art. 5 ust. 8 rozporządzenia nr 141/2000, wobec braku formalnej decyzji Komisji.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 141/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1999 r. w sprawie sierocych produktów leczniczych (Dz.U. L 18, 22.1.2000, s. 1).

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/27

Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2016 r. – Ville de Paris/Komisja

(Sprawa T-339/16)

(2016/C 314/38)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ville de Paris (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat J. Assous)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (UE) 2016/646 z dnia 20 kwietnia 2016 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 692/2008 w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 6);

—	zasądzenie zapłaty od Komisji Europejskiej symbolicznej kwoty 1 EUR tytułem wynagrodzenia za szkodę wyrządzoną miastu Paryżowi poprzez przyjęcie tego rozporządzenia;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący nieważności rozporządzenia Komisji (UE) 2016/646 z dnia 20 kwietnia 2016 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 692/2008 w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 6) (Dz.U. 2016, L 109, s. 1; zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”) z powodu braku kompetencji ze względu na nieodpowiednie zastosowanie przez Komisję Europejską procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą. Komisja jest niewłaściwa rzeczowo i naruszyła istotne wymogi proceduralne, przyjmując zaskarżone rozporządzenie.

Zarzut drugi dotyczący nieważności zaskarżonego rozporządzenia z powodu naruszenia norm prawa pierwotnego, prawa wtórnego z zakresu ochrony środowiska, jak też norm pomocniczych prawa Unii Europejskiej ze względu na naruszenie zasad ogólnych europejskiego prawa ochrony środowiska, jak też zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań.

Co się tyczy części odszkodowawczej skargi, skarżąca utrzymuje, że warunki powstania odpowiedzialności pozaumownej Unii są spełnione, gdyż, po pierwsze, zaskarżone rozporządzenie zawiera wady zarówno formalne, jak i materialne, po drugie, wyrządziło ono skarżącej rzeczywistą i niewątpliwą szkodę, i po trzecie, nie można kwestionować związku przyczynowego między zachowaniem Komisji a podnoszoną szkodą.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/28

Skarga wniesiona w dniu 27 czerwca 2016 r. – Blackmore/EUIPO – Paice (DEEP PURPLE)

(Sprawa T-344/16)

(2016/C 314/39)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Richard Hugh Blackmore (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: A. Edwards-Stuart, barrister)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ian Paice (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „DEEP PURPLE” – zgłoszenie nr 11 772 721

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 marca 2016 r. w sprawie R 736/2015-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i uwzględnienie skargi;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Izba Odwoławcza błędnie dopuściła dowody przedstawione w dniu 5 listopada 2014 r.;

—	Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, że przedstawione w terminie dowody były wystarczające do udowodnienia renomy;

—	Izba Odwoławcza błędnie uznała, że przedstawione dowody były wystarczające do udowodnienia, że strona przeciwna ma prawo korzystać z renomy;

—	Izba Odwoławcza popełniła błąd, akceptując ustalenia poczynione w wyroku R880;

—	Izba Odwoławcze błędnie dopuściła dowody przedstawione w dniu 13 kwietnia 2015;

—

Izba Odwoławcza błędnie odmówiła rejestracji znaku towarowego dla większego asortymentu towarów niż uzasadniają owe dowody. Izba Odwoławcza błędne zastosowała przepisy dotyczące bezprawnego używania nazwy, stwierdzając, że popełniono błąd odnośnie do tych towarów lub renoma strony przeciwnej rozciągała się na te towary.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/29

Skarga wniesiona w dniu 27 czerwca 2016 r. – Blackmore/EUIPO – Paice (DEEP PURPLE)

(Sprawa T-345/16)

(2016/C 314/40)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Richard Hugh Blackmore (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: A. Edwards-Stuart, barrister)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ian Paice (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „DEEP PURPLE” – zgłoszenie nr 11 772 721

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 marca 2016 r. w sprawie R 880/2015-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i uwzględnienie skargi;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Izba Odwoławcza błędnie dopuściła dowody przedstawione w dniu 5 listopada 2014 r.;

—	Izba Odwoławcza błędnie ustaliła, że istnieją wystarczające dowody renomy na podstawie materiału dowodowego przedstawionego w terminie;

—	Izba Odwoławcza błędnie uznała, że dowody są wystarczające do tego, by ustalić, iż wnoszący sprzeciw jest uprawniony do udziału w korzystaniu z renomy.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/30

Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2016 r. – Ville de Bruxelles/Komisja

(Sprawa T-352/16)

(2016/C 314/41)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ville de Bruxelles (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci M. Uyttendaele i S. Kaisergruber)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	orzeczenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;

i w konsekwencji

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (UE) 2016/646 z dnia 20 kwietnia 2016 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 692/2008 w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 6);

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 37 i 53 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, motywów 5 i 6 rozporządzenia (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów (Dz.U. 2007, L 171, s. 1), załącznika I do tego rozporządzenia, jak też przekroczenia uprawnień i nadużycia władzy, których dopuściła się Komisja Europejska.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 5a ust. 3 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (Dz.U. 1999, L 184, s. 23), motywu 3 decyzji Rady 2006/512/WE z dnia 17 lipca 2006 r. zmieniającej decyzję 1999/468/WE ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (Dz.U. 2006, L 200, s. 11), motywu 25 rozporządzenia (WE) nr 715/2007, art. 5 ust. 3 tego rozporządzenia, jak też braku kompetencji Komisji do przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia i przekroczenia uprawnień.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/31

Skarga wniesiona w dniu 28 czerwca 2016 r. – European Social Enterprise Law Association/EUIPO (EUROPEAN SOCIAL ENTERPRISE LAW ASSOCIATION.)

(Sprawa T-353/16)

(2016/C 314/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Social Enterprise Law Association (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: L. Fletcher, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „EUROPEAN SOCIAL ENTERPRISE LAW ASSOCIATION” – zgłoszenie nr 14 062 129

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 kwietnia 2016 r. w sprawie R 2208/2015-4

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/31

Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2016 r. – TBWA\London/EUIPO (MEDIA ARTS LAB)

(Sprawa T-361/16)

(2016/C 314/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TBWA\London Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: D. Farnsworth, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „MEDIA ARTS LAB” – zgłoszenie nr 13 238 308

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 kwietnia 2016 r. w sprawie R 958/2015-2

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim utrzymano w niej w mocy stwierdzenie eksperta, że zgłoszony znak towarowy jest opisowy i pozbawiony charakteru odróżniającego w odniesieniu do tych towarów i usług, dla których został uznany za opisowy i pozbawiony charakteru odróżniającego;

—	dopuszczenie publikacji zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 13 238 308;

—	obciążenie Urzędu kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Urząd nie wziął właściwie pod uwagę usług, dla których dokonano zgłoszenia;

—	Urząd nie rozważył właściwie zgłoszonego znaku towarowego w całości. Zamiast tego podzielił znak towarowy na części, stosując pojęcia MEDIA ARTS oraz MEDIA LAB i stwierdzając, że części te są opisowe. Nie zajął się kwestią całościowego wrażenia wywieranego przez znak towarowy;

—	Urząd nie przyjął, że znak towarowy jest znacznie bardziej nieoczywisty niż w przypadku orzeczenia PIPELINE, na którym się oparł;

—	Wbrew zasadzie równego traktowania (i z jej naruszeniem) Urząd nie postąpił zgodnie ze swoją wcześniejszą praktyką akceptowania znaków towarowych z wyrazem MEDIA w odniesieniu do reklamowania w powiązaniu z innymi „nietypowymi” miejscami.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/32

Skarga wniesiona w dniu 19 czerwca 2016 r. – Tillotts Pharma/EUIPO – Ferring (XENASA)

(Sprawa T-362/16)

(2016/C 314/44)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tillotts Pharma AG (Rheinfelden, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokat M. Douglas)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ferring BV (Hoofddorp, Niderlandy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „XENASA” – zgłoszenie nr 11 920 055

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 29 kwietnia 2016 r. w sprawie R 3264/2014-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/33

Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2016 r. – Luciad/Komisja

(Sprawa T-369/16)

(2016/C 314/45)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Luciad NV (Löwen, Belgia) (przedstawiciele: D. Arts, P. Smet i I. Panis, advocaten)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 11 stycznia 2016 r. w sprawie zastosowanego przez Królestwo Belgii systemu pomocy państwa dotyczącego zwolnienia z opodatkowania nadmiernych zysków SA.37667 (2015/C) (ex 2015/NN);

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 11 stycznia 2016 r. w sprawie zastosowanego przez Królestwo Belgii systemu pomocy państwa dotyczącego zwolnienia z opodatkowania nadmiernych zysków SA.37667 (2015/C) (ex 2015/NN);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Oczywisty błąd w ocenie oraz naruszenia art. 1 lit. d) rozporządzenia nr 2015/1589 (1) i art. 107 ust. 1 TFUE

—	Skarżąca podnosi, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie przyjmując, iż wstępnych decyzji podatkowych nie można traktować jako środka wykonawczego i że opisane przez nią przepisy dotyczące nadmiernych zysków należy uznać za pomoc państwa.

Naruszenie art. 296 TFUE w związku z niedostatecznym uzasadnieniem i naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE, ponieważ brak jest środka stanowiącego zakłócenie lub grożącego zakłóceniem konkurencji

—	Skarżąca utrzymuje, że Komisja nie wskazała, w jaki sposób przepisy dotyczące nadmiernych zysków stanowią zakłócenie lub grożą zakłóceniem konkurencji

—

Komisja niesłusznie wyszła z założenia, że decyzja podatkowa wydana na podstawie przepisów dotyczących nadmiernych zysków pociąga za sobą dla danych przedsiębiorstw automatycznie zwolnienie z podatku i niesłusznie uznała – ponieważ nie uwzględniła dokonanego lub mającego się dokonać opodatkowania zysków za granicą – że przepisy dotyczące zwolnienia z podatku nadmiernych zysków stanowią zakłócenie lub grożą zakłóceniem konkurencji.

3.	Naruszenie art. 296 TFUE w związku z niedostatecznym uzasadnieniem i naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE, ponieważ sporne przepisy nie stanowią zakłócenia dla handlu miedzy państwami członkowskimi.

Oczywisty błąd w ocenie i naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE, ponieważ sporne przepisy nie przyznają jakiejkolwiek korzyści o charakterze selektywnym.

—

Skarżąca podnosi, że przepisy dotyczące nadmiernych zysków stanowią uregulowanie podatkowe o charakterze ogólnie obowiązującym, które stosuje się względem każdego belgijskiego przedsiębiorstwa i są immanentnie związane z przepisami dotyczącymi właściwości podatkowej belgijskiego systemu podatków dochodowych od osób prawnych, który przewiduje szczególne zasady w odniesieniu do transgranicznych przypadków, tak że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, kiedy przyjmuje, iż przepisy dotyczące nadmiernych zysków stanowią z jednej strony wyjątek od przepisów dotyczących właściwości podatkowej i z drugiej strony od zasady ceny rynkowej.

(1) Rozporządzenie Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. L 248, s.9).

29.8.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/34

Skarga wniesiona w dniu 11 lipca 2016 r. – Bammer/EUIPO – mydays (Männerspielplatz)

(Sprawa T-372/16)

(2016/C 314/46)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Alexander Bammer (Sindelfingen, Niemcy) (przedstawiciel: W. Riegger, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: mydays GmbH (Monachium, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „Männerspielplatz” – unijny znak towarowy nr 8 534 364

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie R 1796/2016-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Izba Odwoławcza nie oparła się w ramach decyzji na dacie zgłoszenia z września 2009 r.;

—	Izba Odwoławcza nie uwzględniła wystarczająco i prawidłowo silnej mocy wskazówek wynikających z orzeczeń sądów w Stuttgarcie;

—	Izba Odwoławcza nie dokonała prawidłowej oceny dokumentów z 2009 r. właśnie również w odniesieniu do uzasadnienia przedstawionego przez sądy w Stuttgarcie;

—	w ramach swojej argumentacji Izba Odwoławcza pominęła to, że nadała ona zaskarżonemu znakowi towarowemu znaczenie, którego w każdym wypadku nie miał on w 2009 r., ponieważ oznaczenie nie miało w szczególności związku z zarejestrowanymi towarami i usługami;

—	zaskarżony znak towarowy ma w konsekwencji charakter odróżniający i nie jest opisowy, w szczególności w odniesieniu do zarejestrowanych towarów i usług.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 314

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 59 29 sierpnia 2016

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2016/C 314/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2016/C 314/02	Sprawa C-540/14 P: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 22 czerwca 2016 r. – DK Recycling und Roheisen/Komisja Europejska (Odwołanie — Środowisko naturalne — Dyrektywa 2003/87/WE — Artykuł 10a — System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych — Przejściowe zasady dotyczące zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji od roku 2013 — Decyzja 2011/278/UE — Krajowe środki wykonawcze przedłożone przez Republikę Federalną Niemiec — Odmowa wpisu określonych instalacji do wykazów instalacji otrzymujących uprawnienia do emisji przydzielone nieodpłatnie — Przepis dotyczący przypadków przedstawiających nadmierne trudności — Uprawnienia wykonawcze Komisji)	2
2016/C 314/03	Sprawa C-557/14: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 22 czerwca 2016 r. – Komisja Europejska/Republika Portugalska (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa 91/271/EWG — Oczyszczanie ścieków komunalnych — Wyrok Trybunału stwierdzający uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Niewykonanie — Artykuł 260 ust. 2 TFUE — Sankcje pieniężne — Ryczałt i okresowa kara pieniężna)	2
2016/C 314/04	Sprawa C-11/15: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 22 czerwca 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud – Republika Czeska) – Odvolací finanční ředitelství/Český rozhlas (Odesłanie prejudycjalne — Szósta dyrektywa 77/388/EWG — Podatek od wartości dodanej — Artykuł 2 pkt 1 — Świadczenie usług dokonywane odpłatnie — Pojęcie — Publiczna działalność nadawcza — Finansowanie z obligatoryjnej opłaty ustawowej)	3
2016/C 314/05	Sprawa C-15/15: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 21 czerwca 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van Koophandel te Gent – Belgia) – New Valmar BVBA/Global Pharmacies Partner Health Srl (Odesłanie prejudycjalne — Swobodny przepływ towarów — Zakaz środków o skutku równoważnym z ograniczeniami ilościowymi w wywozie — Artykuł 35 TFUE — Spółka mająca siedzibę w regionie obowiązywania języka niderlandzkiego Królestwa Belgii — Uregulowania zobowiązujące do sporządzania faktur w języku niderlandzkim pod rygorem nieważności bezwzględnej — Umowa koncesji o charakterze transgranicznym — Ograniczenie — Uzasadnienie — Brak proporcjonalności)	4
2016/C 314/06	Sprawa C-207/15 P: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 22 czerwca 2016 r. – Nissan Jidosha KK/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej [Odwołanie — Znak towarowy Unii Europejskiej — Graficzny znak towarowy zawierający element CVTC — Wnioski o przedłużenie rejestracji złożone w odniesieniu do części towarów lub usług, dla których znak jest zarejestrowany — Dodatkowy termin — Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 — Artykuł 47 — Zasada pewności prawa]	4
2016/C 314/07	Sprawa C-255/15: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 22 czerwca 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Düsseldorf – Niemcy) – Steef Mennens/Emirates Direktion für Deutschland [Odesłanie prejudycjalne — Transport lotniczy — Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 — Artykuł 2 lit. f) i art. 10 ust. 2 — Częściowy zwrot ceny biletu w razie umieszczenia pasażera w niższej klasie w trakcie danego lotu — Pojęcia biletu i ceny biletu — Obliczanie należnego pasażerowi zwrotu]	5
2016/C 314/08	Sprawa C-267/15: Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 22 czerwca 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden – Niderlandy) – Gemeente Woerden/Staatsecretaris van Financiën (Odesłanie prejudycjalne — Podatek od wartości dodanej — Podatek naliczony — Odliczenie)	6
2016/C 314/09	Sprawa C-280/15: Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 22 czerwca 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Harju Maakohus – Estonia) – Irina Nikolajeva/Multi Protect OÜ [Odesłanie prejudycjalne — Znak towarowy Unii Europejskiej — Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 — Artykuł 9 ust. 3 i art. 102 ust. 1 — Obowiązek wydania przez sąd orzekający w sprawach unijnych znaków towarowych postanowienia zakazującego osobie trzeciej kontynuowania działań stanowiących naruszenie — Nieprzedstawienie żądania mającego na celu uzyskanie takiego postanowienia — Pojęcie szczególnych powodów niewydania takiego zakazu — Pojęcie odpowiedniego odszkodowania w odniesieniu do działań podjętych po opublikowaniu zgłoszenia unijnego znaku towarowego, a przed opublikowaniem rejestracji takiego znaku]	6
2016/C 314/10	Sprawa C-419/15: Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 22 czerwca 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf – Niemcy) – Thomas Philipps GmbH & Co. KG/Grüne Welle Vertriebs GmbH [Odesłanie prejudycjalne — Własność intelektualna — Wzory wspólnotowe — Rozporządzenie (WE) nr 6/2002 — Artykuły 32 i 33 — Licencja — Rejestr wzorów wspólnotowych — Prawo licencjobiorcy do występowania z powództwem o stwierdzenie naruszenia pomimo braku wpisu licencji do rejestru — Prawo licencjobiorcy do występowania z powództwem o stwierdzenie naruszenia w celu uzyskania naprawienia własnej szkody]	7
2016/C 314/11	Sprawa C-611/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma sala) wydanego w dniu 23 września 2015 r. w sprawie T-426/13 L’Oreal/EUIPO, wniesione w dniu 19 listopada 2015 r. przez L’Oreal SA	8
2016/C 314/12	Sprawa C-639/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 30 września 2015 r. w sprawie T-720/13: Gat Microencapsulation/EUIPO, wniesione w dniu 1 grudnia 2015 r. przez Gat Microencapsulation GmbH (dawniej Gat Microencapsulation AG)	8
2016/C 314/13	Sprawa C-275/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Włochy) w dniu 17 maja 2016 r. – Comune di Balzola i in./Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni	8
2016/C 314/14	Sprawa C-282/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Handelsgericht Wien (Austria) w dniu 20 maja 2016 r. – RMF Financial Holdings/Heta Asset Resolution AG	9
2016/C 314/15	Sprawa C-297/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel București (Rumunia) w dniu 25 maja 2016 r. – Colegiul Medicilor Veterinari din România/Autoritatea Națională Sanitară Veterinară și pentru Siguranța Alimentelor	10
2016/C 314/16	Sprawa C-298/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Cluj (Rumunia) w dniu 25 maja 2016 r. – Teodor Ispas, Anduța Ispas/Direcția Generală a Finanțelor Publice Cluj	11
2016/C 314/17	Sprawa C-310/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Specializiran nakazatelen syd (Bułgaria) w dniu 31 maja 2016 r. – postępowanie karne przeciwko Petyrowi Dziwewowi	11
2016/C 314/18	Sprawa C-368/16: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Højesteret (Dania) w dniu 6 lipca 2016 r. – Assens Havn/Navigators Management (UK) Limited	13
2016/C 314/19	Sprawa C-377/16: Skarga wniesiona w dniu 7 lipca 2016 r. – Królestwo Hiszpanii/Parlament Europejski	13
2016/C 314/20	Sprawa C-380/16: Skarga wniesiona w dniu 8 lipca 2016 r. – Komisja Europejska/Republika Federalna Niemiec	14
2016/C 314/21	Sprawa C-384/16 P: Odwołanie od postanowienia Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 27 kwietnia 2016 r. w sprawie T-310/15, European Union Copper Task Force/Komisja Europejska, wniesione w dniu 11 lipca 2016 r. przez European Union Copper Task Force	15
2016/C 314/22	Sprawa C-388/16: Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2016 r. – Komisja Europejska/Królestwo Hiszpanii	16
	Sąd
2016/C 314/23	Sprawa T-146/09 RENV: Wyrok Sądu z dnia 14 lipca 2016 r. – Parker Hannifin Manufacturing i Parker-Hannifin/Komisja (Konkurencja — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Europejski rynek przewodów morskich — Porozumienia dotyczące ustalania cen, podziału rynków i wymiany szczególnie chronionych informacji handlowych — Możliwość przypisania zachowania noszącego znamiona naruszenia — Zasada ciągłości gospodarczej — Zasada odpowiedzialności osobistej — Grzywny — Okoliczności obciążające — Rola przywódcy — Górna granica wynosząca 10 % — Nieograniczone prawo orzekania)	17
2016/C 314/24	Sprawa T-143/12: Wyrok Sądu z dnia 14 lipca 2016 r. – Niemcy/Komisja (Pomoc państwa — Sektor pocztowy — Finansowanie zwiększonych kosztów wynagrodzeń i świadczeń socjalnych części personelu Deutsche Post z dotacji i wpływów uzyskanych tytułem wynagrodzenia za świadczenie usług po cenach regulowanych — Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym — Pojęcie korzyści — Wyrok Combus — Wykazanie istnienia selektywnej korzyści gospodarczej — Brak)	18
2016/C 314/25	Sprawa T-99/14: Wyrok Sądu z dnia 14 lipca 2016 r. – Alesa/Komisja [Zamówienia publiczne na usługi — Postępowanie przetargowe — Świadczenie usług wsparcia technicznego na rzecz władz chińskich na potrzeby projektu Zrównoważony rozwój miast — Partnerstwo ekologicznych miast Europy i Chin (EC-LINK) — Procedura negocjacyjna — Artykuł 266 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012 — Przejrzystość — Równość traktowania — Odpowiedzialność pozaumowna]	18
2016/C 314/26	Sprawa T-266/14: Wyrok Sądu z dnia 18 lipca 2016 r. – Argus Security Projects/Komisja [Zamówienia publiczne na usługi — Świadczenie usług związanych z bezpieczeństwem w ramach misji Unii Europejskiej dotyczącej pomocy w zintegrowanym zarządzaniu granicami w Libii — Odrzucenie oferty jednego z oferentów i udzielenie zamówienia innemu oferentowi — Obowiązek uzasadnienia]	19
2016/C 314/27	Sprawa T-742/14: Wyrok Sądu z dnia 19 lipca 2016 r. – Alpha Calcit/EUIPO – Materis Paints Italia (CALCILITE) [Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Graficzny unijny znak towarowy CALCILITE — Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy Calcilit — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Podobieństwo towarów — Artykuł 8 ust. 1 lit b) i art. 53 ust 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Właściwy krąg odbiorców — Krąg odbiorców wspólny dla danych towarów]	20
2016/C 314/28	Sprawa T-26/15 P: Wyrok Sądu z dnia 5 lipca 2016 r. –Komisja/Hristow (Odwołanie — Służba publiczna — Mianowanie — Postępowanie w sprawie naboru i mianowania dyrektora zarządzającego agencji regulacyjnej — EMA — Wstępna selekcja przez komisję preselekcyjną — Mianowanie przez zarząd EMA — Skład komisji preselekcyjnej — Łączenie funkcji członka komisji preselekcyjnej oraz członka zarządu EMA — Bezstronność)	20
2016/C 314/29	Sprawa T-27/15: Wyrok Sądu z dnia 5 lipca 2016 r. – EMA/Hristov (Odwołanie — Służba publiczna — Mianowanie — Postępowanie w sprawie naboru i mianowania dyrektora zarządzającego agencji regulacyjnej — EMA — Wstępna selekcja przez komisję preselekcyjną — Mianowanie przez zarząd EMA — Skład komisji preselekcyjnej — Łączenie funkcji członka komisji preselekcyjnej oraz członka zarządu EMA — Bezstronność)	21
2016/C 314/30	Sprawa T-567/15: Wyrok Sądu z dnia 14 lipca 2016 r. – Monster Energy/EUIPO – Mad Catz Interactive (MAD CATZ) [Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego MAD CATZ — Względna podstawa odmowy rejestracji — Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009]	22
2016/C 314/31	Sprawa T-491/15: Wyrok Sądu z dnia 14 lipca 2016 r. – Volkswagen/EUIPO (ConnectedWork) [Znak towarowy Unii Europejskiej — Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego ConnectedWork — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Brak charakteru odróżniającego — Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i art. 75 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Obowiązek uzasadnienia]	23
2016/C 314/32	Sprawa T-567/15: Wyrok Sądu z dnia 14 lipca 2016 r. – Monster Energy/EUIPO – Mad Catz Interactive (Przedstawienie czarnego kwadratu z czterema białymi paskami) [Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego przedstawiającego czarny kwadrat z czterema białymi paskami — Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy przedstawiający trzy pazury ułożone pionowo — Względna podstawa odmowy rejestracji — Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009]	23
2016/C 314/33	Sprawa T-732/15 R II: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 13 czerwca 2016 r. – ICA Laboratories i in./Komisja (Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego — Środowisko naturalne — Ochrona konsumentów — Rozporządzenie określające najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości guazatyny — Wniosek o zawieszenie wykonania — Ponowny wniosek — Brak nowych okoliczności faktycznych — Brak pilnego charakteru)	24
2016/C 314/34	Sprawa T-300/16: Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2016 r. – Jindal Saw i Jindal Saw Italia/Komisja	24
2016/C 314/35	Sprawa T-301/16: Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2016 r. – Jindal Saw i Jindal Saw Italia/Komisja	25
2016/C 314/36	Sprawa T-325/16: Skarga wniesiona w dniu 24 czerwca 2016 r. – České dráhy/Komisja	26
2016/C 314/37	Sprawa T-329/16: Skarga wniesiona w dniu 21 czerwca 2016 r. – Bristol-Myers Squibb Pharma EEIG/Komisja i EMA	27
2016/C 314/38	Sprawa T-339/16: Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2016 r. – Ville de Paris/Komisja	27
2016/C 314/39	Sprawa T-344/16: Skarga wniesiona w dniu 27 czerwca 2016 r. – Blackmore/EUIPO – Paice (DEEP PURPLE)	28
2016/C 314/40	Sprawa T-345/16: Skarga wniesiona w dniu 27 czerwca 2016 r. – Blackmore/EUIPO – Paice (DEEP PURPLE)	29
2016/C 314/41	Sprawa T-352/16: Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2016 r. – Ville de Bruxelles/Komisja	30
2016/C 314/42	Sprawa T-353/16: Skarga wniesiona w dniu 28 czerwca 2016 r. – European Social Enterprise Law Association/EUIPO (EUROPEAN SOCIAL ENTERPRISE LAW ASSOCIATION.)	31
2016/C 314/43	Sprawa T-361/16: Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2016 r. – TBWA\London/EUIPO (MEDIA ARTS LAB)	31
2016/C 314/44	Sprawa T-362/16: Skarga wniesiona w dniu 19 czerwca 2016 r. – Tillotts Pharma/EUIPO – Ferring (XENASA)	32
2016/C 314/45	Sprawa T-369/16: Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2016 r. – Luciad/Komisja	33
2016/C 314/46	Sprawa T-372/16: Skarga wniesiona w dniu 11 lipca 2016 r. – Bammer/EUIPO – mydays (Männerspielplatz)	34
2016/C 314/47	Sprawa T-456/12: Postanowienie Sądu z dnia 10 czerwca 2016 r. – British Telecommunications/Komisja	35
2016/C 314/48	Sprawa T-460/12: Postanowienie Sądu z dnia 10 czerwca 2016 r. – Virgin Media/Komisja	35
2016/C 314/49	Sprawa T-176/15: Postanowienie Sądu z dnia 16 czerwca 2016 r. – Golparvar/Rada	35