29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/1

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/2

—

Boże Narodzenie 2016: od poniedziałku, dnia 19 grudnia 2016 r., do niedzieli, dnia 8 stycznia 2017 r. włącznie,

—

Wielkanoc 2017: od poniedziałku, dnia 10 kwietnia 2017 r., do niedzieli, dnia 23 kwietnia 2017 r. włącznie,

—

wakacje letnie 2017: od piątku, dnia 21 lipca 2017 r., do niedzieli, dnia 3 września 2017 r. włącznie.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/3

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/3

1)

Czy art. 4 dyrektywy 2000/60/WE (1) ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (ramowej dyrektywy wodnej) lub ramowa dyrektywa wodna jako taka przyznaje organizacji ochrony środowiska w postępowaniu, które nie podlega ocenie oddziaływania na środowisko na podstawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko (dyrektywy OOŚ), prawa, dla których ochrony przysługuje jej na podstawie art. 9 ust. 3 Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, zawartej w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady z dnia 17 lutego 2015 r. (konwencji z Aarhus), dostęp do postępowań administracyjnych i sądowych?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

2)

Czy zgodnie z postanowieniami konwencji z Aarhus powinna istnieć możliwość podnoszenia tych praw już w postępowaniu przed organem administracyjnym, czy też wystarczy możliwość przyznania sądowej ochrony prawnej przed decyzją organu administracyjnego?

3)

Czy jest dopuszczalne, by krajowy przepis proceduralny (§ 42 AVG) wymagał od organizacji ochrony środowiska – jak też od innych stron postępowania – podniesienia w terminie swoich zarzutów nie dopiero w skardze do sądu administracyjnego, lecz już w postępowaniu przed organami administracyjnymi, gdyż w przeciwnym razie traci ona status strony i możliwość wniesienia skargi do sądu administracyjnego?

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/4

1)

Czy art. 4 dyrektywy 2000/60/WE (1) ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (ramowej dyrektywy wodnej) lub ramowa dyrektywa wodna jako taka przyznaje organizacji ochrony środowiska w postępowaniu, które nie podlega ocenie oddziaływania na środowisko na podstawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko (dyrektywy OOŚ), prawa, dla których ochrony przysługuje jej na podstawie art. 9 ust. 3 Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, zawartej w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady z dnia 17 lutego 2015 r. (konwencji z Aarhus), dostęp do postępowań administracyjnych i sądowych?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

2)

Czy zgodnie z postanowieniami konwencji z Aarhus powinna istnieć możliwość podnoszenia tych praw już w postępowaniu przed organem administracyjnym, czy też wystarczy możliwość przyznania sądowej ochrony prawnej przed decyzją organu administracyjnego?

3)

Czy jest dopuszczalne, by krajowy przepis proceduralny (§ 42 AVG) wymagał od organizacji ochrony środowiska – jak też od innych stron postępowania – podniesienia w terminie swoich zarzutów nie dopiero w skardze do sądu administracyjnego, lecz już w postępowaniu przed organami administracyjnymi, gdyż w przeciwnym razie traci ona status strony i możliwość wniesienia skargi do sądu administracyjnego?

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/5

1.

Czy art. 202 ust. 3 tiret pierwsze kodeksu celnego (rozporządzenia Rady [EWG] nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny – KC) (1) należy interpretować w ten sposób, że osoba prawna staje się dłużnikiem na podstawie art. 202 ust. 3 tiret pierwsze KC jako osoba wprowadzająca towar, jeżeli nielegalne wprowadzenie jest wynikiem zachowania jednego z jej pracowników, który nie jest jej ustawowym przedstawicielem, działającego w ramach swych kompetencji?

2.

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:

Czy art. 202 ust. 3 tiret drugie KC należy interpretować w ten sposób, że

3.

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na drugie pytanie prejudycjalne:

Czy art. 212a KC należy interpretować w ten sposób, że przy dokonywaniu oceny, czy zachowanie osoby zainteresowanej nosi znamiona oszustwa lub rażącego niedbalstwa należy brać pod uwagę w przypadku osoby prawnych wyłącznie zachowanie osób prawnych lub ich organów, czy też należy im przypisać zachowanie zatrudnionych przez te osoby i zajmujących się daną sprawą w ramach swych zadań osób fizycznych?

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/6

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/6

1)

Czy przepisy działu CN 30 można interpretować w ten sposób, że nie jest dopuszczalne sklasyfikowanie w tym dziale produktu, którego podstawowym składnikiem jest substancja czynna (bakterie probiotyczne) zawarta w suplementach diety, klasyfikowanych w pozycji taryfowej CN 2106 90 98?

2)

Czy aby sklasyfikować produkt w dziale CN 30 wystarczy, żeby produkt, który zawiera substancję czynną mającą korzystny wpływ na ogólny stan zdrowia i który często wchodzi w skład suplementów diety, był prezentowany przez producenta jako produkt leczniczy i był przez niego w tym charakterze wprowadzany do obrotu i sprzedawany?

3)

Czy w związku z rozwojem prawa Unii w dziedzinie regulacji rynku produktów leczniczych pojęcie „jednoznacznie określonych właściwości terapeutycznych lub profilaktycznych”, które zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości stanowią warunek klasyfikacji do działu CN 30, należy interpretować w ten sposób, że odpowiada ono pojęciu produktu leczniczego w rozumieniu przepisów Unii dotyczących produktów leczniczych stosowanych u ludzi?

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/7

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/7

1)

Czy rozporządzenie EWG nr 4055/1986 (1), rozumiane zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości, stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa krajowego, takiego jak zawarty w Decreto del Presidente della Repubblica nr 107/2009, który zobowiązuje do dokonania opłat o różnej wysokości w zależności od tego, czy chodzi o statki przypływające z portu państwa niebędącego członkiem UE lub płynące do takiego portu, czy o statki przypływające z portu włoskiego lub płynące do takiego portu?

2)

Czy rozporządzenie EWG nr 4055/1986, rozumiane zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości, stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa krajowego, takiego jak zawarty w Decreto del Presidente della Repubblica nr 107/2009, który zobowiązuje do dokonania opłat o różnej wysokości w zależności od tego, czy chodzi o statki przypływające z portu państwa niebędącego członkiem UE lub płynące do takiego portu, czy o statki przypływające z portu Unii lub płynące do takiego portu, w przypadku gdy taka różnica jest uzasadniona wykonywaniem publicznych funkcji o charakterze władczym lub zadań lub czynności, za które wspomniana opłata nie stanowi w sposób wyraźny rekompensaty?

3)

Czy rozporządzenie EWG nr 4055/1986, rozumiane zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości, stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa krajowego, takiego jak zawarty w Decreto del Presidente della Repubblica nr 107/2009, który zobowiązuje do dokonania opłat o różnej wysokości w zależności od tego, czy chodzi o statki przypływające z portu państwa niebędącego członkiem Unii lub płynące do takiego portu, czy o statki przypływające z portu Unii lub płynące do takiego portu, w przypadku gdy taka różnica jest uzasadniona wykonywaniem publicznych funkcji o charakterze władczym przez jednostki inne niż ta, do której budżetu opłata zostaje uiszczona?

4)

Czy rozporządzenie EWG nr 4055/1986, rozumiane zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości, stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa krajowego, takiego jak zawarty w Decreto del Presidente della Repubblica nr 107/2009, który zobowiązuje do dokonania opłat o różnej wysokości w zależności od tego, czy chodzi o statki przypływające z portu państwa niebędącego członkiem UE lub płynące do takiego portu, czy o statki przypływające z portu Unii lub płynące do takiego portu, w przypadku gdy taka różnica jest uzasadniona wykonywaniem publicznych funkcji o charakterze władczym, ale brak jest określenia poszczególnych kosztów, które mają być zwrócone, przez co nie jest możliwa weryfikacja, ani a prori, ani a posteriori, których usług koszty zostały rzeczywiście zwrócone, [oraz] na jakich zasadach i w jakim zakresie opłata taka rzeczywiście stanowiła rekompensatę za te usługi?

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/8

1)

Czy rozporządzenie EWG nr 4055/1986 (1), rozumiane zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości, stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa krajowego, takiego jak zawarty w Decreto del Presidente della Repubblica nr 107/2009, który zobowiązuje do dokonania opłat o różnej wysokości w zależności od tego, czy chodzi o statki przypływające z portu państwa niebędącego członkiem UE lub płynące do takiego portu, czy o statki przypływające z portu włoskiego lub płynące do takiego portu?

2)

Czy rozporządzenie EWG nr 4055/1986, rozumiane zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości, stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa krajowego, takiego jak zawarty w Decreto del Presidente della Repubblica nr 107/2009, który zobowiązuje do dokonania opłat o różnej wysokości w zależności od tego, czy chodzi o statki przypływające z portu państwa niebędącego członkiem UE lub płynące do takiego portu, czy o statki przypływające z portu Unii lub płynące do takiego portu, w przypadku gdy taka różnica jest uzasadniona wykonywaniem publicznych funkcji o charakterze władczym lub zadań lub czynności, za które wspomniana opłata nie stanowi w sposób wyraźny rekompensaty?

3)

Czy rozporządzenie EWG nr 4055/1986, rozumiane zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości, stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa krajowego, takiego jak zawarty w Decreto del Presidente della Repubblica nr 107/2009, który zobowiązuje do dokonania opłat o różnej wysokości w zależności od tego, czy chodzi o statki przypływające z portu państwa niebędącego członkiem Unii lub płynące do takiego portu, czy o statki przypływające z portu Unii lub płynące do takiego portu, w przypadku gdy taka różnica jest uzasadniona wykonywaniem publicznych funkcji o charakterze władczym przez jednostki inne niż ta, do której budżetu opłata zostaje uiszczona?

4)

Czy rozporządzenie EWG nr 4055/1986, rozumiane zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości, stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa krajowego, takiego jak zawarty w Decreto del Presidente della Repubblica nr 107/2009, który zobowiązuje do dokonania opłat o różnej wysokości w zależności od tego, czy chodzi o statki przypływające z portu państwa niebędącego członkiem UE lub płynące do takiego portu, czy o statki przypływające z portu Unii lub płynące do takiego portu, w przypadku gdy taka różnica jest uzasadniona wykonywaniem publicznych funkcji o charakterze władczym, ale brak jest określenia poszczególnych kosztów, które mają być zwrócone, przez co nie jest możliwa weryfikacja, ani a prori, ani a posteriori, których usług koszty zostały rzeczywiście zwrócone, [oraz] na jakich zasadach i w jakim zakresie opłata taka rzeczywiście stanowiła rekompensatę za te usługi?

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/9

1)

Czy rozporządzenie EWG nr 4055/1986 (1), rozumiane zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości, stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa krajowego, takiego jak zawarty w Decreto del Presidente della Repubblica nr 107/2009, który zobowiązuje do dokonania opłat o różnej wysokości w zależności od tego, czy chodzi o statki przypływające z portu państwa niebędącego członkiem UE lub płynące do takiego portu, czy o statki przypływające z portu włoskiego lub płynące do takiego portu?

2)

Czy rozporządzenie EWG nr 4055/1986, rozumiane zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości, stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa krajowego, takiego jak zawarty w Decreto del Presidente della Repubblica nr 107/2009, który zobowiązuje do dokonania opłat o różnej wysokości w zależności od tego, czy chodzi o statki przypływające z portu państwa niebędącego członkiem UE lub płynące do takiego portu, czy o statki przypływające z portu Unii lub płynące do takiego portu, w przypadku gdy taka różnica jest uzasadniona wykonywaniem publicznych funkcji o charakterze władczym lub zadań lub czynności, za które wspomniana opłata nie stanowi w sposób wyraźny rekompensaty?

3)

Czy rozporządzenie EWG nr 4055/1986, rozumiane zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości, stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa krajowego, takiego jak zawarty w Decreto del Presidente della Repubblica nr 107/2009, który zobowiązuje do dokonania opłat o różnej wysokości w zależności od tego, czy chodzi o statki przypływające z portu państwa niebędącego członkiem Unii lub płynące do takiego portu, czy o statki przypływające z portu Unii lub płynące do takiego portu, w przypadku gdy taka różnica jest uzasadniona wykonywaniem publicznych funkcji o charakterze władczym przez jednostki inne niż ta, do której budżetu opłata zostaje uiszczona?

4)

Czy rozporządzenie EWG nr 4055/1986, rozumiane zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości, stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa krajowego, takiego jak zawarty w Decreto del Presidente della Repubblica nr 107/2009, który zobowiązuje do dokonania opłat o różnej wysokości w zależności od tego, czy chodzi o statki przypływające z portu państwa niebędącego członkiem UE lub płynące do takiego portu, czy o statki przypływające z portu Unii lub płynące do takiego portu, w przypadku gdy taka różnica jest uzasadniona wykonywaniem publicznych funkcji o charakterze władczym, ale brak jest określenia poszczególnych kosztów, które mają być zwrócone, przez co nie jest możliwa weryfikacja, ani a prori, ani a posteriori, których usług koszty zostały rzeczywiście zwrócone, [oraz] na jakich zasadach i w jakim zakresie opłata taka rzeczywiście stanowiła rekompensatę za te usługi?

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/10

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/11

1.

2.

Czy pojęcie „poufnej informacji” w rozumieniu art. 54 ust. 1 zdanie drugie dyrektywy 2004/39/WE należy interpretować w ten sposób, że dla celów kwalifikacji informacji przekazywanej przez organ nadzoru i dotyczącej przedsiębiorstwa jako tajemnicy zawodowej podlegającej ochronie lub jako innej podlegającej ochronie informacji decydujący jest tylko moment przekazania organowi nadzoru?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie 2:

3.

Czy przy pytaniu, czy informacje dotyczące przedsiębiorstwa podlegają ochronie jako tajemnica handlowa niezależnie od zmian w środowisku gospodarczym i w konsekwencji są objęte tajemnicą zawodową zgodnie z art. 54 ust. 1 zdanie drugie dyrektywy 2004/39/WE, należy przyjąć w uogólniający sposób ograniczenie czasowe – około pięciu lat, po upływie których, przyjmuje się wzruszalne domniemanie, że informacja straciła swoją wartość ekonomiczną? Czy zasada ta ma również zastosowanie do tajemnicy ostrożnościowej?

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/12

1)

Czy art. [14] (1) ust. 1 lit. c) dyrektywy 2006/54/WE (2) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersji przeredagowanej) oraz art. 3 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 2000/78/WE (3) z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy należy interpretować w ten sposób, że są one wystarczająco precyzyjne i jasne, i z tego względu stosuje się je bezpośrednio do sytuacji prawnej osoby zwolnionej z sektora publicznego, zatrudnionej w ramach stosunku służbowego, gdy:

2)

Czy z art. [14] ust. 1 lit. c) dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersji przeredagowanej) oraz z art. 3 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, interpretowanych w związku z art. 30, art. 47 i art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, wynika, że dopuszczają one określony w art. 157 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej krajowy środek, taki jak art. 21 Zakon za zasztita ot diskriminacija rozpatrywany w związku z art. 106 ust. 1 pkt 2 Zakon za dyrżawnija służiteł, w których to przepisach na wskazany w pytaniu pierwszym wypadek zwolnienia z sektora publicznego osoby zatrudnionej w ramach stosunku służbowego (ze względu na redukcję etatów poprzez zmniejszenie liczby jednakowych stanowisk zajmowanych zarówno przez mężczyzn, jak i przez kobiety) wyraźnie nie określono związanego z uprawnieniem do dokonania zwolnienia obowiązku doboru i wskazania kryteriów – co zgodnie z orzecznictwem administracyjnym i sądowym jest dopuszczalne wyłącznie, gdy właściwy do dokonania zwolnienia organ według własnej oceny zatwierdzi procedurę i kryteria zwolnienia – a w odróżnieniu od powyższego na wypadek podobnej sytuacji zwolnienia z sektora publicznego osoby zatrudnionej w ramach stosunku pracy normatywnie określono związany z uprawnieniem do dokonania zwolnienia przez wspomniany organ obowiązek doboru i wskazania kryteriów, według jakich dokonywane jest zwolnienie?

3)

Czy art. [14] ust. 1 lit. c) dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersji przeredagowanej) oraz art. 3 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy w związku z art. 30, art. 47 i art. 52 ust. 1 karty praw podstawowych należy interpretować w ten sposób, że zwolnienie z sektora publicznego osoby zatrudnionej w ramach stosunku służbowego jest bezzasadne i ze tego względu niezgodne ze wskazanymi przepisami wyłącznie ze względu na to, że organ administracji nie dokonał doboru ani nie zastosował obiektywnych kryteriów, odpowiednio nie przedstawił uzasadnienia dokonanego przezeń wyboru, aby zwolnić konkretną osobę, pod warunkiem że ta osoba zajmuje takie samo stanowisko jak inne osoby – mężczyźni i kobiety – a zwolnienia dokonano na podstawie neutralnego przepisu[?]

4)

Czy art. 18 w związku z art. 25 dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersji przeredagowanej) w związku z art. 30 karty praw podstawowych należy interpretować w ten sposób, że wymóg proporcjonalności jest zachowany oraz że dopuszczają one krajowe uregulowania prawne, w których określono odszkodowanie za niezgodne z prawem zwolnienie, mające zastosowanie także w określonych w prawie Unii Europejskiej wypadkach naruszenia zasady równego traktowania w dziedzinie zatrudnienia i pracy, w których to krajowych uregulowaniach prawnych określono maksymalny okres, za który przysługuje odszkodowanie, wynoszący do 6 miesięcy oraz określono stałą wysokość tego odszkodowania – wynagrodzenie zasadnicze na zajmowanym stanowisku, lecz wyłącznie w zakresie, w jakim osoba pozostawała bez pracy lub otrzymywała niższe wynagrodzenie – i w sytuacji, gdy uprawnienie osoby do przywrócenia jej na stanowisko jest odrębne i nie stanowi części przysługującego jej prawa do odszkodowania określonego w prawie krajowym państwa członkowskiego?”.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/13

1)

Czy wykładni art. 148 lit d) dyrektywy 2006/112/WE (1) Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy dokonywać w taki sposób, że załadunek i rozładunek statku stanowią w rozumieniu tego przepisu usługi, które w rozumieniu art. 148 lit. a) tej dyrektywy przeznaczone są na bezpośrednie potrzeby ładunku statków morskich?

2)

Czy wykładni art. 148 lit. d) dyrektywy VAT 2006/112/WE z uwzględnieniem pkt 24 wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach połączonych C-181/04–C-183/04 Elmeka, zgodnie z którym zakres zastosowania zwolnienia przewidzianego w tym przepisie nie może zostać rozszerzony na usługi świadczone na wcześniejszym etapie obrotu, należy dokonywać w taki sposób, że ma ono także zastosowanie do rozpatrywanej tu usługi, w przypadku której usługa wykonana na pierwszym etapie obrotu przez podwykonawcę A Oy obejmuje usługę odnoszącą się fizycznie bezpośrednio do ładunku, z tytułu której A Oy przekazuje dalej fakturę do przedsiębiorstwa spedycyjnego lub transportowego?

3)

Czy wykładni art. 148 lit. d) dyrektywy VAT 2006/112/WE z uwzględnieniem pkt 24 wymienionego wyżej wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zgodnie z którym przewidziane w tym przepisie zwolnienie odnosi się tylko do usług świadczonych bezpośrednio na rzecz armatora, należy dokonywać w taki sposób, że przewidziane tam zwolnienie nie może znaleźć zastosowania, jeżeli usługa świadczona jest na rzecz dysponenta ładunku, takiego przykładowo jak eksporter lub importer towaru?

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/14

1)

Czy art. 29 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (1) z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny należy interpretować w ten sposób, że metoda określona we wspomnianym artykule ma także zastosowanie w sytuacji, gdy przywóz towarów i ich dopuszczenie do swobodnego obrotu na obszarze celnym Wspólnoty są skutkiem tego, że w toku procedury tranzytu towary te zostały usunięte spod dozoru celnego, przy czym podlegały one należnościom przywozowym i nie zostały sprzedane w celu wywozu na obszar celny Wspólnoty, ale w celu wywozu ze Wspólnoty?

2)

Czy wyrażenie „w kolejności” zawarte w art. 30 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny w związku z prawem do dobrej administracji zapisanym w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i z zasadą uzasadniania aktów administracyjnych należy interpretować w ten sposób, że, aby stwierdzić, iż zastosowanie ma metoda wymieniona w art. 31, organ celny jest zobowiązany do wskazania w każdym akcie administracyjnym z jakich względów w okolicznościach danej sprawy nie mogą być zastosowane określone w art. 29 lub art. 30 metody ustalania wartości celnej towarów?

3)

Czy wówczas gdy organ celny odmawia zastosowania metody przewidzianej w art. 30 ust. 2 lit. a) kodeksu celnego jest wystarczające, by wskazał, że nie posiada właściwych informacji, czy też jest zobowiązany do ustalenia ich u producenta?

4)

Czy organ celny jest zobowiązany do uzasadnienia, z jakich względów nie są stosowane metody przewidziane w art. 30 ust. 2 lit. c) i d) kodeksu celnego, gdy określa cenę towarów podobnych na podstawie art. 151 ust. 3 rozporządzenia nr 2454/93?

5)

Czy organ celny jest zobowiązany do podania w swej decyzji wyczerpującego uzasadnienia, z którego wynika jakie dane są dostępne we Wspólnocie w rozumieniu art. 31 kodeksu celnego, czy też może to uzasadnienie przedstawić w późniejszym czasie przed sądem poprzez wskazanie szczegółowych dowodów?

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/15

1.

Czy obowiązek działania przez importera w dobrej wierze, zapisany w art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (1), należy definiować w ten sposób, że:

2.

Czy przestrzeganie obowiązku działania przez importera w dobrej wierze, zapisany w art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, może zostać wykazane w wystarczający sposób w drodze ogólnego opisu sytuacji zawartego w komunikacie OLAF-u oraz w drodze wniosków OLAF-u, czy też krajowe organy celne powinny jednak uzyskać dodatkowe dowody na zachowanie eksportera?

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/16

1)

Czy w przypadku gdy osoba ubiegająca się o azyl nie znajduje się w strzeżonym ośrodku w chwili wyrażenia przez odpowiedzialne państwo członkowskie zgody na przejęcie tej osoby, ale zostaje umieszczona w strzeżonym ośrodku w późniejszym okresie – z tego względu, że dopiero wówczas dokonano oceny stwierdzającej znaczne ryzyko ucieczki tej osoby – okres sześciu tygodni, o którym mowa w art. 28 ust. 3 rozporządzenia nr 604/2013 należy w takiej sytuacji liczyć od dnia, w którym osoba została umieszczona w strzeżonym ośrodku, czy też od innej daty, a jeżeli tak, od jakiej?

2)

Czy w sytuacji gdy osoba ubiegająca się o azyl nie została umieszczona w strzeżonym ośrodku w momencie wyrażenia przez odpowiedzialne państwo członkowskie zgody na jej przejęcie, art. 28 rozporządzenia nr 604/2013 stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, które w Szwecji stanowią, że cudzoziemiec nie może być umieszczony w strzeżonym ośrodku w oczekiwaniu na wykonanie [przekazania] przez okres dłuższy niż dwa miesiące, jeżeli nie istnieją poważne powody przetrzymywania jej w strzeżonym ośrodku przez dłuższy okres, a w przypadku gdy istnieją takie poważne powody, że cudzoziemiec może być przetrzymywany w strzeżonym ośrodku przez okres maksymalnie trzech miesięcy lub, gdy istnieje prawdopodobieństwo, że wykonanie potrwa dłużej z uwagi na brak współpracy ze strony cudzoziemca lub gdy uzyskanie niezbędnych dokumentów jest czasochłonne, przez okres maksymalnie dwunastu miesięcy?

3)

Czy w przypadku wznowienia procedury wykonania w sytuacji, gdy odwołanie lub wniosek o ponowne rozpoznanie nie ma już skutku zawieszającego (por. art. 27 ust. 3) nowy termin sześciu tygodni na dokonanie przekazania rozpoczyna bieg, czy też należy odliczyć od niego, przykładowo, liczbę dni spędzonych już przez daną osobę w strzeżonym ośrodku od chwili wyrażenia przez odpowiedzialne państwo członkowskie zgody na przejęcie lub wtórne przejęcie tej osoby?

4)

Czy jakiekolwiek znaczenie ma to, że osoba ubiegająca się o azyl, która wniosła odwołanie od decyzji o przekazaniu, nie złożyła wniosku o zawieszenie wykonania decyzji o przekazaniu w oczekiwaniu na rozpatrzenie odwołania (por. art. 27 ust. 3 lit. c) i art. 27 ust. 4)?

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/17

—

uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-512/12;

—

wydanie prawomocnego orzeczenia w przedmiocie odwołania, oddalając skargę o unieważnienie zaskarżonego aktu wniesioną przez Front Polisario („skarżącego”); oraz

—

obciążenie skarżącego kosztami poniesionym przez Radę w pierwszej instancji i w ramach niniejszego odwołania.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/18

1)

W sprawie T-711/13 stwierdza się nieważność pkt 1 sentencji decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 8 października 2013 r. (sprawy połączone R 946/2012-1 i R 995/2012-1) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Harrys Pubar AB a Harry’s New York Bar SA.

2)

W sprawie T-716/13 skarga wniesiona przez Harry’s New York Bar zostaje oddalona.

3)

Harry’s New York Bar pokrywa własne koszty, połowę kosztów poniesionych przez Harrys Pubar w ramach postępowania przed Sądem oraz koszty poniesione prze Harrys Pubar w toku postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM. OHIM pokrywa własne koszty oraz połowę kosztów poniesionych przez Harrys Pubar w ramach postępowania przed Sądem.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/19

1)

Postępowanie zostaje umorzone w odniesieniu do drugiego i trzeciego żądania skargi.

2)

Kwoty należne od Ludwig-Bölkow-Systemtechnik GmbH z tytułu odszkodowań ryczałtowych zostają obniżone do kwoty odpowiadającej 10 % zaliczek, które mają być zwrócone z tytułu umów dotyczących przedsięwzięć HyWays, HyApproval et HarmonHy.

3)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)

Ludwig-Bölkow-Systemtechnik GmbH i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/19

1)

W sprawie T-84/14 stwierdza się nieważność pkt 1 sentencji decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 14 listopada 2013 r. (sprawy połączone R 1038/2012-1 i R 1045/2012-1) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Harrys Pubar AB a Harry’s New York Bar SA.

2)

W sprawie T-97/14 skarga wniesiona przez Harry’s New York Bar zostaje oddalona.

3)

Harry’s New York Bar pokrywa własne koszty, dwie trzecie kosztów poniesionych przez Harrys Pubar w ramach postępowania przed Sądem oraz koszty poniesione prze Harrys Pubar w toku postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM. OHIM pokrywa własne koszty oraz jedną trzecią kosztów poniesionych przez Harrys Pubar w ramach postępowania przed Sądem.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/20

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Calberson GE zostaje obciążony kosztami postępowania.

3)

Republika Francuska pokrywa własne koszty.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/21

1)

Postepowanie w sprawie skargi, w zakresie, w jakim dotyczy ona stwierdzenia nieważności decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB; decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r., zmieniającej decyzję 2010/413; rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 i rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010, a także rozporządzeń wykonawczych Rady (UE) nr 350/2012 z dnia 23 kwietnia 2012 r., Rady (UE) nr 709/2012 z dnia 2 sierpnia 2012 r., Rady (UE) nr 945/2012 z dnia 15 października 2012 r., Rady (UE) nr 1264/2012 z dnia 21 grudnia 2012 r., Rady (UE) nr 522/2013 z dnia 6 czerwca 2013 r., Rady (UE) nr 1203/2013 z dnia 26 listopada 2013 r. oraz Rady (UE) nr 397/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. dotyczących wykonania rozporządzenia nr 267/2012, zostaje umorzone.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

Mahmoud Jannatian i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/22

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Penny-Markt GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/23

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Infinite Cycle Works Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/23

1)

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)

Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Inc., Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Inc., Csi Cells Co. Ltd i Csi Solar Power (China), Inc. wykreśla się ze sprawy T-141/14 jako interwenientów.

3)

SolarWorld AG, Brandoni solare SpA i Solaria Energia y Medio Ambiente, SA pokrywają własne koszty, a także koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej, w tym koszty postępowania w przedmiocie środka tymczasowego.

4)

Komisja Europejska, Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Inc., Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Inc., Csi Cells Co. Ltd, Csi Solar Power (China), Inc. i China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products pokrywają własne koszty.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/24

1)

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)

Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Inc., Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Inc., Csi Cells Co. Ltd i Csi Solar Power (China), Inc. wykreśla się ze sprawy T-142/14 jako interwenientów.

3)

SolarWorid AG, Brandoni solare SpA i Solaria Energia y Medio Ambiente, SA pokrywają własne koszty, a także koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej, w tym koszty postępowania w przedmiocie środka tymczasowego.

4)

Komisja Europejska, Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Inc., Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Inc., Csi Cells Co. Ltd, Csi Solar Power (China), Inc. i China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products pokrywają własne koszty.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/25

1)

Postępowanie w przedmiocie niniejszej skargi zostaje umorzone.

2)

Nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie wniosku złożonego przez SES Astra o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

3)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Hispasat, S.A.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/26

—

stwierdzenie nieważności decyzji EUIPO z dnia 9 września 2015 r. oraz nakazanie jej rejestracji graficznego znaku towarowego „CityTrain” zgłoszonego w dniu 8 sierpnia 2014 r. (zgłoszenie nr 13 154 315) ze wskazaniem kolorów „szary, jasnoczerwony” jako unijnego znaku towarowego dla towarów i usług objętych zgłoszeniem, należących do klas 12, 37 i 42.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/26

—

Częściowe uchylenie wyroku w sprawach połączonych F-106/13 i F-25/14 z dnia 8 października 2015 r;

—

W konsekwencji:

Stwierdzenie nieważności obu decyzji FRA (kwestionowanej nagany I rozwiązania umowy zatrudnienia) nie tylko ze względów proceduralnych, ale także z innych względów podnoszonych w zarzutach skargi w pierwszej instancji;

Należyte zadośćuczynienie wnoszącemu odwołanie za krzywdę wyrządzoną rażącą niezgodnością z prawem i nieprawidłowością dochodzenia administracyjnego oraz decyzji w sprawie nagany. Krzywda szacowana jest ex aequo et bono na 15 000 EUR;

Należyte zadośćuczynienie wnoszącemu odwołanie za krzywdę wyrządzoną nieprawidłowością postępowania i decyzji w sprawie rozwiązania z nim umowy. Krzywda szacowana jest ex aequo et bono na 50 000 EUR;

—

Obciążenie FRA kosztami postępowania w niniejszej instancji.

1.

Zarzut pierwszy, iż Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo badając wyłącznie zarzut proceduralny braku wysłuchania, który doprowadził do stwierdzenia nieważności obu decyzji, w sprawie nagany i rozwiązania umowy, oraz odmawiając zbadania pozostałych zarzutów podnoszonych w skardze. Wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo oraz przeprowadził niepełne badanie stanu faktycznego, co narusza art. 47 Karty praw podstawowych oraz obowiązek uzasadnienia, zasadę prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, zasady uzasadnionych oczekiwań oraz stanowi oczywisty błąd w ocenie.

2.

Zarzut drugie, iż Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo odrzucając żądania wnoszącego odwołanie dotyczące krzywdy zarówno w zakresie decyzji w sprawie nagany, jak i w sprawie rozwiązania umowy.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/28

—

uznanie zaskarżonych decyzji za nieważne, oraz

—

obciążenie pozwanej wszystkimi kosztami, łącznie z kosztami poniesionymi przez skarżącą.

—

z dnia 2 grudnia 2015 r. [sygn. Ares (2015) 5513293] dotyczącej umów o dotację FP 7 oraz pisma z dnia 2 grudnia 2015 r. [sygn. Ares (2015) 5513293] dotyczącego umowy o dotację FP 6 w sprawie decyzji pozwanej o odzyskaniu środków w wyniku audytu (RAIA000024) zamkniętych umów o dotację FP7 oraz audytu (RAIA000027) umów FP6;

—

zobowiązującej skarżącą, na podstawie noty obciążeniowej nr 3241514917 [sygn.. Ares (2015) 5513293], do zapłaty łącznej kwoty 1 770 417,29 EUR do dnia 15 stycznia 2016 r. na rachunek bankowy pozwanej, oraz

—

o potrąceniu, na podstawie pism z dnia 16 grudnia 2015 r. [sygn. Ares (2015)5894346, sygn. Ares (2015)5898040, sygn. Ares (2015)5899627], 21 grudnia 2015 r. (BUDG/DGA/C4/DB – 025798.4) oraz 14 stycznia 2016 r. (BUDG/DGA/C4/DB – 025798.1), każdej odpowiedniej płatności z domniemanym długiem skarżącej wynikającym z noty obciążeniowej nr 3241514917 [sygn. Ares (2015) 5513293].

1.

Zarzut pierwszy oparty na okoliczności, że zaskarżone decyzje są bezprawne, ponieważ wszystkie żądane koszty spełniają kryterium kwalifikowalności przewidziane w art. II.14.1 umowy o dotację.

2.

Zarzut drugi oparty na okoliczności, że zaskarżone decyzje nie spełniają właściwych wymogów formalnych i proceduralnych oraz naruszają zasady dobrego zarządzania.

3.

Zarzut trzeci oparty na okoliczności, że zaskarżone decyzje obarczone są naruszeniami zasady proporcjonalności.

4.

Zarzut czwarty oparty na okoliczności, że żądanie odszkodowania w zaskarżonych decyzjach jest również bezprawne, ponieważ skarżąca nie otrzymała żadnych nieuzasadnionych wkładów finansowych.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/29

—

uznanie skargi za zasadną;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części oddalającej wniosek o unieważnienie udzielonego prawa na znak „Formata” 011529427;

—

zmianę zaskarżonej decyzji poprzez unieważnienie prawa na znak „Formata” 011529427;

—

zmianę zaskarżonej decyzji w części dotyczącej kosztów;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/29

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji wykonawczej Komisji 2015/2098 z dnia 13 listopada 2015 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), notyfikowanej jako dokument nr C(2015) 7716 i opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, wydanie L 303 z dnia 20/11/2015 r., s. 35 i nast., w części, w której w wyniku kontroli IR/2009/004/GR i IR/2009/0017/GR na Republikę Grecką zostały nałożone jednorazowe i zryczałtowane korekty finansowe z powodu opóźnień w postępowaniach w sprawie odzyskania należności, z powodu niedostarczenia danych oraz ogólnie z powodu nieprawidłowości w postępowaniu w sprawie zarządzania należnościami na łączną kwotę 11 534 827,97 EUR zgodnie z wykazem załączników do decyzji, oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy braku podstawy prawnej nałożenia zryczałtowanych korekt finansowych.

2.

Zarzut drugi dotyczy domniemanych opóźnień w postępowaniach w sprawie odzyskania należności. Skarżąca podnosi w nim, że nałożenie korekt w 2015 r. za nieprawidłowości systemu kontroli, które odnosiły się także do okoliczności faktycznych sprzed 2000 r., po tym, jak z naruszeniem prawa władz greckich do obrony po raz pierwszy w 2011 r. zostały dokonane stwierdzenia, którym Komisja przypisała nieproporcjonalne znaczenie, narusza ogólną zasadę pewności prawa, podejmowania działań przez Komisję w odpowiednim czasie i w każdym razie rozsądnego terminu dla takich działań.

3.

Zarzut trzeci dotyczy domniemanych nieprawidłowości w postępowaniu w sprawie odzyskania należności w drodze potrącenia. W zarzucie tym skarżąca utrzymuje, że decyzja Komisji jest całkowicie pozbawiona wystarczającego i określonego uzasadnienia oraz że w każdym razie została ona wydana na podstawie oczywistego błędu w ocenie.

4.

Zarzut czwarty dotyczy błędnego zdaniem Komisji obliczenia odsetek, które zostały rozliczone zgodnie z kryterium 50/50 przewidzianym w art. 31 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 (1) i wynikającego stąd niewskazania odsetek w załączniku ΙΙΙ. Skarżąca podnosi, że Komisja dokonała błędnej wykładni przepisów art. 32 ust. 1 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 i błędnie je zastosowała.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/31

—

stwierdzenie nieważności części art. 1 decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej (UE) 2015/2098 z dnia 13 listopada 2015 r. (1), w którym uznano między innymi, że część wydatków rolniczych dotycząca obliczenia zadeklarowanej przez Zjednoczone Królestwo wartości wprowadzonej na rynek produkcji została dokonana w sposób niezgodny z prawem Unii i nie może być finansowana przez EFRG i EFRROW, co wymaga usunięcia pięciu pozycji (ostatniej pozycji na s. 42 i pierwszych czterech pozycji na s. 43) w załączniku do tej decyzji, a tym samym dokonania korekty finansowej w łącznej wysokości 1 849 194 EUR; oraz

—

obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez Zjednoczone Królestwo.

1.

W zarzucie pierwszym strona skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła prawo, dokonując interpretacji wymogu, zgodnie z którym przy obliczaniu wartości produkcji wprowadzonej na rynek przez organizacje producentów w celu ustalenia pułapu pomocy państwo członkowskie może uwzględnić produkcję plantatorów, którzy przystąpili do danej organizacji. Tym samym Komisja nie uwzględniła jasnych przepisów, po pierwsze, art. 3 ust. 1 i art. 3 ust. 3 rozporządzenia Komisji nr 1433/2003 (2), a po drugie, art. 52 ust. 1 i art. 52 ust. 2 rozporządzenia Komisji nr 1580/2007 (3).

2.

W zarzucie drugim strona skarżąca utrzymuje, że dokonując wykładni wartości produkcji plantatorów, którzy przyłączyli się do organizacji, Komisja naruszyła zasady legalności i pewności prawa, które mają istotne znaczenie zwłaszcza wtedy, gdy dany środek wywołuje konsekwencje finansowe lub prowadzi do nałożenia sankcji.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/32

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/32

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 80 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie przez Izbę Odwoławczą EUIPO prawa do rzetelnego procesu.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/33

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

uwzględnienie wniosku o rejestrację unijnego znaku towarowego nr 10 581 619, „BYRON”, w odniesieniu do wszystkich produktów objętych klasami 18, 25 i 33 (przy czym w niniejszej sprawie podważana jest ta ostatnia klasa) oraz

—

obciążenie interwenienta kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 w odniesieniu do skargi o stwierdzenie naruszenia.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/34

—

stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego z dnia 4 grudnia 2015 r. (ECB/SSM/2015 – – 9695000CG7B84NLR5984/40) ustalającej wymogi ostrożnościowe mające zastosowanie do grupy Crédit Mutuel.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/34

—

uchylenie w całości Decyzji Piątej Izby Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej z dnia 18 grudnia 2015 r. w sprawie R 144/2015-5;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami na etapie postępowania odwoławczego.

—

Naruszenie art. 41 ust. 2 lit. c) Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 75 rozporządzenia 207/2009;

—

Naruszenie art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009;

—

Błędne zastosowanie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/35

—

stwierdzenie nieważności ze skutkiem natychmiastowym decyzji Rady (WPZiB) 2015/2216 z dnia 30 listopada 2015 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/2204 z dnia 30 listopada 2015 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 w zakresie, w jakim te akty dotyczą skarżącej;

—

zastosowanie środka organizacji postępowania na mocy art. 89 regulaminu postępowania i nakazanie pozwanej przedstawienia wszystkich dokumentów związanych z zaskarżoną decyzją w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej;

—

udostępnienie materiałów dotyczących sprawy, w której zapadł wyrok Oil Pension Fund Investment Company/Rada (T-121/13, ECLI:EU:T:2015:645);

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 266 TFUE

Zdaniem skarżącej na gruncie art. 266 TFUE Rada nie może przyjmować aktów, które pod względem treści są identyczne z aktami z dnia 21 grudnia, których nieważność stwierdził Sąd w wyroku Oil Pension Fund Investment Company/Rada (T-121/13, ECLI:EU:T:2015:645).

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa skarżącej do obrony, prawa do skutecznej ochrony sądowej oraz obowiązku uzasadnienia

Skarżąca twierdzi w tym względzie, że zaskarżone akty zostały przyjęte bez odpowiednich konsultacji i bez udostępnienia jej materiałów z akt sprawy. Uzasadnienie zaskarżonych aktów jest dla niej niezrozumiałe. W rezultacie doszło do naruszenia jej prawa do obrony oraz prawa do skutecznej ochrony sądowej. Naruszono też jej prawo do bycia wysłuchaną. W ocenie skarżącej Rada dokonała błędnej oceny dotyczących jej okoliczności. Jej zdaniem brak możliwości, wynikający z braku odpowiedniej wiedzy, wypowiedzenia się w trakcie postępowania na temat stawianych jej zarzutów oraz dowodów, którymi miała dysponować Rada, oraz przedstawienia dowodów na swoją korzyść powoduje naruszenie jej prawa rzetelnego procesu opartego na zasadach praworządności.

3.

Zarzut trzeci dotyczący oczywistych błędów w ocenie, nieskorzystania lub błędnego skorzystania z uprawnień dyskrecjonalnych oraz naruszenia zasady proporcjonalności

W ocenie skarżącej, przyjmując zaskarżone akty, Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie. Rada niewłaściwe lub nieprawidłowo zbadała okoliczności, którymi uzasadniła przyjęcie tych aktów. W tym kontekście skarżąca podnosi między innymi, że powody widniejące w zaskarżonych aktach, które zdaniem Rady uzasadniają ich przyjęcie, nie mają względem niej zastosowania. Zaskarżone akty naruszają też zasadę proporcjonalności.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia praw zagwarantowanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej

Skarżąca podnosi w tym względzie, że zaskarżone akty skutkują naruszeniem jej praw podstawowych, zagwarantowanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”). Skarżąca powołuje się w szczególności na naruszenie swobody prowadzenia działalności gospodarczej w Unii Europejskiej (art. 16 karty) oraz prawa do korzystania w Unii Europejskiej z mienia nabytego zgodnie z prawem (art. 17 karty). Ponadto zdaniem skarżącej doszło do naruszenia prawa do równego traktowania (art. 20 karty) oraz zasady niedyskryminacji (art. 21 karty).

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/36

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie wniosku o rejestrację spornego znaku towarowego do EUIPO w celu jego rozpatrzenia;

—

obciążenie EUIPO i wszystkich stron postępowania przed Izbą Odwoławczą własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w tym kosztami postępowaniu oraz w postępowaniu odwoławczym przed Izbą Odwoławczą, a także w postępowaniu w sprawie sprzeciwu B 764 029 przed Wydziałem Sprzeciwów.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia nr 207/2009.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/37

—

Uwzględnienie niniejszego odwołania i częściową zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie ust. 2 i 3 sentencji oraz pkt 58-63 uzasadnienia wyroku;

—

w konsekwencji stwierdzenie nieważności lub braku obowiązywania wytycznych na rok 2012; nakazanie EBI naprawienia szkody poniesionej przez C. De Nicolę, zgodnie z żądaniem skargi wszczynającej postepowanie, lub pomocniczo, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez inną izbę Sądu do spraw Służby Publicznej w innym składzie orzekającym, w celu ponownego rozstrzygnięcia w przedmiocie uchylonych punktów;

—

obciążenie drugiej strony kosztami postepowania.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/37

—

Uwzględnienie niniejszego odwołania i poprzez częściową zmianę zaskarżonego wyroku uchylenie pkt 2 i 3 sentencji oraz pkt 59-64 samego wyroku;

—

w konsekwencji, stwierdzenie nieważności lub stwierdzenie niemożności stosowania wytycznych sporządzonych na 2011 r.; zasądzenie od EBI odszkodowania za szkodę poniesioną przez C. De Nicolę zgodnie z żądaniami pozwu lub, pomocniczo, przekazanie sprawy do innej izby Sądu do spraw Służby Publicznej, zasiadającej w innym składzie sędziowskim celem ponownego wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie uchylonych części wyroku;

—

obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/38

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO oraz zgłaszającego unijny znak towarowy własnymi kosztami oraz kosztami strony skarżącej, jakie poniosła ona na każdym etapie postępowania w sprawie sprzeciwu oraz postępowania odwoławczego, w tym kosztami, jakie poniosła w niniejszym postępowaniu.

—

Naruszenie art. 8 ust. 5 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 65 ust. 6 rozporządzenia nr 207/2009.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/39

—

uznanie skargi za zasadną;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

zmianę zaskarżonej decyzji poprzez zobowiązanie EUIPO do udzielenia prawa na „Tasty Puff” znak 13072061;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/39

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

tytułem żądania ewentualnego nakazanie przesłuchania;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 6 rozporządzenia nr 6/2002.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/40

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO oraz drugiej strony w postępowaniu przed EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie 15 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/41

—

uwzględnienie niniejszego odwołania i poprzez częściową zmianę zaskarżonego wyroku uchylenie pkt 2 sentencji oraz pkt 13-17, 57-60 i 62-68 samego wyroku;

—

w konsekwencji stwierdzenie, że wobec dr De Nicoli stosowany był mobbing i zasądzenie od EBI zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez dr De Nicolę albo, pomocniczo, przekazanie sprawy do innej izby Sądu do spraw Służby Publicznej, zasiadającej w innym składzie sędziowskim celem ponownego wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie uchylonych części wyroku; pod warunkiem ukończenia żądanych badań lekarskich;

—

obciążenie Europejskiego Banku Inwestycyjnego kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący umownego charakteru stosunku łączącego wnoszącego odwołanie i EBI.

2.

Zarzut drugi dotyczący wniosku o stwierdzenie mobbingu.

3.

Zarzut trzeci dotyczący wniosku o to, by EBI poniósł koszty odszkodowania za szkodę płynącą z mobbingu.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/42

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/43

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

DE pokrywa własne koszty postępowania i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Europejską Agencję Leków.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/43

—

Stwierdzenie nieważności zawiadomienia o zmianie nr 3 kierownika wydziału PMO.4 Komisji Europejskiej zawierającego wskazania co do nowych wysokości renty rodzinnej przyznanej skarżącemu oraz rent sierocych przyznanych trójce jego dzieci, które to zawiadomienie zostało przekazane skarżącemu w dniu 6 lutego 2015 r. i uzupełnione uzasadnieniem decyzji organu powołującego oddalającej zażalenie z dnia 3 sierpnia 2015 r.;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/44

—

Stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej w sprawie oceny skarżącego za postępowanie w sprawie oceny (2014), w tym decyzji dotyczącej podwyżki wynagrodzenia, przyznania premii i awansu w ramach tej oceny, a także będącego tego następstwem sprawozdania z oceny w postepowaniu (2014), zarówno w części dotyczącej wyników pracy skarżącego w 2014 r., jak i celów wyznaczonych mu na 2015 r.;

—

zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego kwoty 150 000 EUR z odsetkami tytułem zadośćuczynienia;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/44

—

Stwierdzenie, że decyzja dyrektora generalnego ds. administracyjnych ESDZ z dnia 23 lutego 2015 r. nie znajduje zastosowania do skarżących;

—

W rezultacie, stwierdzenie nieważności ich rozliczenia wynagrodzenia z marca 2015 r. oraz rozliczeń sporządzonych w następnych miesiącach w zakresie, w jakim stosują dodatek ze względu na warunki życia w wysokości 20 %;

—

obciążenie ESDZ kosztami postępowania.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/45

—

Stwierdzenie nieważności wydanej przez organ powołujący decyzji z dnia 27 marca 2015 r. w sprawie nieumieszczenia nazwiska skarżącego w wykazie urzędników wybranych, aby uczestniczyć w programie kształcenia w ramach kampanii certyfikacji 2014;

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

29.3.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 111/45